ကျွန်တော်နာမည်အောင်ချမ်းသာဖြစ်ပြီး အသက်ကတော့ ၂၂နှစ်ပါ ကျွန်တော်ဟာ ငယ်ငယ်ကတည်းကရပ်ကွက်ထဲက အကြီးတွေအရက်သမားတချို့တွေနဲ့ပေါင်း ပြီးငယ်ငယ်ကတည်းကဆေးလိပ်သောက် အရက်သောက် ဖာချ နဲ့အချိန်ကုန်လွန်လာသူဖြစ်ပါတယ် ..ငယ်ဘဝဆေးလိပ်ကွမ်းအရက်ကို၁၇နှစ်လောက်ကတည်းက စသုံးလာတဲ့အတွက်ကြောင့် ရူနာရိူက်ကုန်းပုံစံဖြစ်ကာ အသိမိုက်ကာ ဆိုးသွမ်းနေမိပါတယ်….သူငယ်ချင်းတွေလာခေါ်လျှင်အရက်ဝိုင်း အသုဘအိမ်ဖဲဝိုင်း တခါတလေ တံတားအောက်ဖာခေါင်းများနဲ့ပေါင်းကာ ဖာချလိုက်နဲ့မိဘအပေါ်မသိတတ်မလိမ်မာ ဘုရားတရားမသိနဲ့ အချိန်ကုန်လျက်ရှိပါသည်။ထိုစဉ် ကျွန်တော်ဧ။်ဘဝကိုပြောင်းလဲပေးသောသူမှာ ဦးဇေယျဆိုသော အသက်၅၆နှစ်ခန့်လူကြီးတစ်ဦးဖြစ်သည်။သူသည် စံပြဈေးအနီးနား…
ကျုပ်လည်း ရုံးပိတ်ရက်ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ လိုင်းပေါ်ဖွင့်ပြီး ကြည့်မိတယ်။ သူများတွေ ဘုရားဖူးပုံတွေ တက်လာတော့ ကိုယ်လည်းသွားချင်တာပေါ့။ ဘုရားဘူးရင်း ရေကူးချင်မိတာ ဒါပေမယ့် တစ်ဘွေတည်း မသွားချင်ဘူး။ အဲဒီမွာပဲ မတွေ့တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့သူငယ်ချင်းမလေးက မက်ဆေ့ လှမ်းပို့တယ်။ ‘ဘာလုပ်နေလည်း’ တဲ့။ ကျုပ်ကလည်း ‘လိုင်းသုံးနေတာ နင်ကော ဘာတွေလုပ်နေလည်း’ သူက…
ဒေါက်တာချစ်ပန်းက ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်များနေတယ် တဲ့ ။ နယ်ခြားဒေသတွေမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေကြတဲ့ ပြည်သူ့စစ်သားတွေ အတွက် စက်ရုပ် ဝန်တင်လားတွေကို ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာန က မှာယူလို့ သူ အလုပ်များနေတဲ့အကြောင်း သူ့လက်ထောက် ဒေါက်တာမီမီတင်က နေဗလကို ပြောပြပါတယ် ။ နီသိဝတီကတော့ ပြုံးလို့ ရွှင်လို့ သူ့ကို…
ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာ တုံးကလိုဘဲ အပျော်စီး မြင်းရထားလုံးလေးတွေ တိုးရစ်စ်တွေ အတွက် ပြင်ဦးလွင်မှာ ရှိနေကြတုံးဘဲ ။နာရီစင်ကြီးနားမှာ တွေ့တဲ့ နန်းကြီးမုန့်တီဆိုင်လေးမှာ အတူတူ ထိုင်စားကြတယ် ။ နေဗလ စိတ်ထဲမှာ နီသိဝတီကို ဖုန်းဆက်ကြည့်ချင်တဲ့ စိတ် ပေါက်လာတယ် ။ ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ တီထွင်ချက်တွေထဲမှာ ဖုန်းထူးနိုင်တာလောက်ကတော့ အသေးအဖွဲဘဲ…
ဆလံဘာဂျာ ရေးသည် ၂၀၅၃ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ။ မြန်မာပြည်ရဲ့ အစည်ကားဆုံး မြို့ ..။ရန်ကုန်မြို့ဟောင်း ။ အချိန်က ည သန်းကောင် ၁၂.၀၀ နာရီ ..။ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းမသစ်ကြီးပေါ်မှာ နောက်ဆုံးပေါ် ကားအသစ်များ အမျှင်မပြတ် တဝေါဝေါနဲ့မောင်းနှင်နေကြသည် ။ မောင်းသူမဲ့ ဘတ်စ်ကားတွေလည်း…
ရီရီဝေသည်အသက်၃၀နှစ်ခန်.ရှိပြီးအရပ်မှာ၅ပေ၃လက်မသာရှိသောကြောင်.အနည်းငယ်ပုသော်လည်းကိုယ်လု့ံးအချိုးအစားမှာတောင့်တင်းပြီးအသားအရည်မှာဖြူဝင်း၏ ။ရီရီဝေမှာအိမ်ထောင်ကျတာ၄နစ်ကြာပြီဖြစ်သော်လည်းတောင့်တင်းဆဲဖြစ်သည်။လမ်းထဲရှိကောင်လေးများပြစ်မှားခြင်းကိုခံရသူဖြစ်သည်။ဒီနေ့လည်း ရီရီဝေအစောကြီးနိုးနေသည်။ယောကျာ်းကလည်း မနက်ကတည်းက အလုပ်သွား၍တစ်ယောက်တည်းပျင်းနေစဉ် ဖုန်းမြည်လာလေသည်။ဖုန်းမြည်လာ၍ကြည့်လိုက်တော.ညီမဆုမွန်ဆီမှဖုန်းဖြစ်နေသည်။” ဟယ်လို…. မမလား “” အေး ပြော ညီမလေး “” ဒီည ကာရာအိုကေသွားဆိုမလို.လိုက်မလား “” ဘယ်သူတွေပါလဲဟ “” မန်နေဂျာကြီးရယ် သမီးတို.သူငယ်ချင်းစုံတွဲ ၃ တွဲရယ်လေပြီးရင်အိမ်မပြန်ဘူးလေ စားသောက်ပြီး ရုံးမှာပြန်အိပ်ကျမှာ “”…
ဟဲ့ … ညီမလေး … ဟယ် … ဒီကောင်မလေးတော့ … တိတ်ပါဟာ … ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ … မငိုနဲ့တော့နော် …´ အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ခေါင်းကလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်ရင်း မိခင်တစ်ယောက်က ကလေးကို ချော့သလိုမျိုး ကျောလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ နှစ်ဦးကလည်း အေပရယ့်ခါးကို…
မောင်မောင်ကတော့ အိပ်မောကျနေတာ ကြာပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သူ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး လှုပ်နှိုးလိုက်တဲ့ အေပရယ်ကြောင့် နိုးလာရတယ်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ညဆယ်နာရီထိုးတော့မယ်။ သူ့ခမျာ မောမောပန်းပန်းနဲ့ မေပြန်သွားကတည်းက အိပ်လိုက်တာ ခုဆို လေးနာရီလောက်ရှိသွားပြီပေါ့။ `နိုးပြီလား … ဒါနဲ့ မေးရဦးမယ်။ ငါ အပြင်သွားတုန်း နင်ဘာတွေ…
အောင်ပန်းမြို့ မြို့ပြင်ဘက်ခပ်ကျကျနေရာတွင် သစ်ပင်များအုံ့ဆိုင်းနေသော ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခုတည်ရှိသည်။ ခြံကြီး၏ အဝင်ဝတွင် “ဝက်သစ်ချမြိုင်” ဟု ဆေးအဖြူ ပန်းချီလက်ရေးသော့သော့နှင့်ရေးထားသော ပိတောက်ကျီးပေါင်းသား ဆိုင်းဘုတ်ကြီးတစ်ခု ချိတ်ထားသည်။ ခြံကြီးအလယ်တွင်တော့ ရဲတိုက်ကြီးနှင့်တူသော အုတ်ကွက်ဖော်ဆောက်လုပ်ထားသည့် အုတ်ကြွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ် နီညိုရောင်ကြီးတစ်လုံးရှိသည်။ ခြံထောင့်တွင် ခြံစောင့်လင်မယားနေသော သစ်သားအိမ်ပုလေးတစ်လုံး။ အချိန်က ညနေ ရ…
မနက်မိုးလင်းတော့ ကျွန်မကိုကြီးမျက်နှာကိုတောင် ရဲရဲမကြည့်ဝံ့ပါဘူးရှင်။ သူပဲသိသွားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်လေးတွေကြောင့်ပေါ့။ကိုကြီးကတော့ဘာမှမဖြစ်သလိုပါဘဲလေ။ထုံးစံအတိုင်းအေးတိအေးစက်နဲ့ပေါ့။ သူကသာ နေနိုင်တာ မနေနိုင်သူကတော့ ကျွန်မပေါ့။ ကိုကြီးနဲ့ချစ်ခြင်တဲ့စိတ်ကတစ်ဖက်၊မောင်နှစ်မဝမ်းကွဲဆိုတဲ့ အသိ စိတ်က တစ်ဖက် နဲ့လွန်ဆွဲနေကာ ရှေ့တိုးရခက် နောက်ဆုတ်ရခက်နဲ့မို့ အလုပ်လုပ်နေတာတွေ အလွဲလွဲ အချော်ချော် ဖြစ်နေရပါတယ်။ မောင်နှမဝမ်းကွဲအချစ်ဇာတ်လမ်း တစ်နေ့သောအခါရန်ကုန်မြို့နဲ့များစွာမဝေးလှသောဆင်ခြေဖုန်းဒေသရှိအိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်၏ရှေ့တွင်တက္ကစီတစ်စင်းဆိုက်ရောက်လာကာကားပေါ်မှအသက်၂၅နှစ်အရွယ်လူငယ်တစ်ဦးအထုပ်အပိုးတွေနှင့်ဆင်းလာပါသည်။ထိုလူငယ်လေးသည်ကားခကိုရှင်းပေးရင်းအထုပ်အပိုးများကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မနိုင်မနင်းဆွဲလာကာ အိမ်ရှေ့ အရောက်တွင်“ မေမေရေ..မေမေ..သားပြန်လာပြီ…