စက်လူရုပ် အပိုင်း၁

ဆလံဘာဂျာ ရေးသည်

၂၀၅၃ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ။

မြန်မာပြည်ရဲ့ အစည်ကားဆုံး မြို့ ..။
ရန်ကုန်မြို့ဟောင်း ။

အချိန်က ည သန်းကောင် ၁၂.၀၀ နာရီ ..။

ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းမသစ်ကြီးပေါ်မှာ နောက်ဆုံးပေါ် ကားအသစ်များ အမျှင်မပြတ် တဝေါဝေါနဲ့မောင်းနှင်နေ
ကြသည် ။ မောင်းသူမဲ့ ဘတ်စ်ကားတွေလည်း ပြေးနေဆဲဘဲ ။ ဆူးလေဘုရားလမ်း တဝိုက်မှာ မီးရောင်စုံတွေ ထိန်ထိန်လင်းနေလို့ ညသန်းကောင်ယံ အချိန်က နေ့ခင်းအချိန်လိုဘဲ လင်းလျက်နေသည် ။ ကြီးမားတဲ့ ကြော်ငြာဆိုင်းဘုတ်ကြီးတွေက လှုပ်ရှားနေတဲ့ ရုပ်ပုံတွေ ပြေးလွှားနေတဲ့ ဒီဇိုင်းတွေနဲ့ ..။

ခေါင်မိုးမှာ CITY TAXI လို့ ရေးထားတဲ့ အဝါရောင်မီးလေးတွေ လင်းနေတဲ့လေးထောင့် ပလပ်စတစ် အတုံးလေး
တွေနဲ့ အပြာရောင် ဆူဘာရူး အမျိုးအစား တက်ဆီကားလေးတွေ ကိုလည်း ဟိုမှာ ဒီမှာ တွေ့နေရသည် ။

ကောင်းကင်ယံမှာ မြို့လုံခြုံရေး ရဲရဟတ်ယာဉ်တစီး တဒတ်ဒတ်နဲ့ ကင်းလှည့်နေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းနဲ့ ဆူးလေဘုရားလမ်း ထောင့် ။

နေဗလ …လမ်းထောင့်မှာ ရပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲကားထဲက ထွက်လိုက်သည် ။ သူ့ကားနံပါတ်က ၀၀၁ ..။ နေဗလသည် အရပ်ခြောက်ပေနီးပါးမြင့်တဲ့ သန်မာထွားကြိုင်းတဲ့ လူရွယ်တယောက်ပါ ။ ရန်ကုန်မြို့လည် မှာ ကင်းလှည့်ရဲကားတွေကို ထိန်းချုပ်တဲ့ Team Leader တာဝန်ခံ ရဲအုပ်တယောက် ဖြစ်သည် ။

အပြာရင့်ရောင် ရဲဝတ်စုံမှာ အနက်ရောင် ကျည်ကာကိုယ်ကြပ်အကျ ႌကို အပေါ်က ဝတ်ထားသည် ။ အနက်ရောင် ကျည်ကာအကျ ႌရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ အဖြူရောင် အင်္ဂလိပ်စာလုံး POLICE ဆိုတာ ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့နေရသည် ။

ညာဖက်ခါးမှာပစ်ခတ်လိုက်လျှင် ထိမှန်ပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း မေ့မြောသွားစေတဲ့ မေ့ဆေးကျည်ဆန်သုံး ပစ္စတိုကို ချိတ်ထားပြီး ဘယ်ဖက်ခါးမှာ စကားပြောစက်တလုံး ရှိနေသည် ။

ယခုအခါ မြို့ထိန်းသိမ်းရေး ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်များသည် မေ့ဆေးသေနတ်တွေကို အသုံးများသည် ။ အကြမ်းဖက်သမားများနဲ့ စစ်သွေးကြွအုပ်စုတွေလို လက်နက်ကြီးတွေ ကိုင်ဆောင်ကြတဲ့ လူဆိုးလူကြမ်းတွေနဲ့ ရင်
ဆိုင်ကြရတဲ့ အထူးစစ်ဆင်ရေးတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေသာလျှင်ဘဲ ပြင်းထန်တဲ့ ယမ်းအားသေနတ်များကို ကိုင်ဆွဲကြတော့
သည် ။

BMW အမျိုးအစား အပြာရင့်ရောင် ရဲကားရဲ့ ကိုယ်ထည် ဘေးတဖက်တချက်မှာ အဖြူရောင် အင်္ဂလိပ်စာလုံးနဲ့ YANGON POLICE လို့ ရေးထိုးထားတဲ့ စာတမ်း ပါသည် ။
ကားရဲ့ ဖင်ပိုင်းမှာတော့ အရေးပေါ် 119 လို့ အဖြူရောင်စာတမ်း ရှိသည် ။

ဒီနေ့ည သူ့ဂျူတီမှာ ဘာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အမှုအခင်းမှ မဖြစ်ပါစေနဲ့လို့ နေဗလ ဆုတောင်းနေသည် ။ အမှုအခင်းတွေ ဖြစ်ရင် ပျားတုပ်ရော ။ သတ္တဝါအပေါင်း အေးအေးချမ်းချမ်း ရှိကြပါစေ ..လို့ မေတ္တာပို့ ဆုတောင်းရင်း အနီးရှိ ညလုံး
ပေါက်ဖွင့်သော ဆဲဗင်းအလဲဗင်း ( 7 eleven )ဆိုင်လေးထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။

ဆိုင်ထဲ သူအဝင်မှာ ရင်ဘတ်မှာ 7 eleven တံဆိပ်နဲ့ အစိမ်းရောင်လက်တိုအကျ ႌ..ဘောင်းဘီအနက် ဝတ်ထားတဲ့ စက်ရုပ် ( ရိုးဘော့ )က “ မင်္ဂလာညချမ်းပါ….ဆဲဗင်းအလဲဗင်းက ကြိုဆိုပါတယ် ….” လို့ ခါးညွှတ်ခါ နုတ်ဆက်သည် ။ ကော်ဖီကောင်တာဖက် ကို သူလျှောက်သွားတော့ နောက်ထပ် စက်ရုပ်တကောင်က ကော်ဖီကောင်တာမှာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေသည် ။

သူ့ကို မြင်တော့ “ မင်္ဂလာပါ ..” လို့ နုတ်ဆက်သည် ။ နေဗလက လှည့်တောင် မကြည့်ဘဲ သူ့အတွက် ကော်ဖီကို
ကော်ဖီအိုးထဲကနေ ခွက်ထဲကို လောင်းထည့်သည် ။

Robot စက်ရုပ်တွေကို လူတွေက ဂရုမစိုက် ။ မလေးစားကြဘူး ။ အကယ်လို့သာ စက်ရုပ်တွေ နေရာမှာ လူသား ဝန်
ထမ်းတွေကသာ “ မင်္ဂလာပါ …” လို့ နုတ်ဆက်ခဲ့ရင် နေဗလတို့က ပြန်နုတ်ဆက်ကြမည် ဖြစ်ပေမယ့် သက်မဲ့စက်ရုပ်တွေကိုတော့ အလေးမထား..မသိသလို ဘဲ နေကြသည် ။

နေဗလသည် ရန်ကုန်မြို့တော်ဒေသ လုံခြုံရေးကို ကွပ်ကဲ တာဝန်ယူနေရတဲ့ ရန်ကုန်တိုင်း ရဲတပ်ဖွဲ့က ရဲအုပ် တယောက် ဖြစ်သည် ။

သူ့အလုပ်က မိုးမျှော်တိုက်မြင့်ကြီးတွေနဲ့ နေ့ရောညပါ စည်ကားနေတဲ့ ရန်ကုန်မြို့လည်ခေါင်မှာ ငြိမ်ဝပ်ပိပြားရေးနဲ့ တရားဥပဒေ စိုးမိုးရေး အတွက် ပြေးလွှားလုပ်ကိုင်နေရတဲ့ အလုပ်မို့ အိပ်ချိန်စားချိန် မမှန်ဘူး ။ အရေးကြီးရင် နေ့ရောညပါ အလုပ်လုပ်ရသည် ။ ရန်ကုန်မြို့သည် တိုးတက်သထက် တိုးတက် လာပြီး အရှေ့တောင်အာရှမှာ နံမည်ကြီး ဒိတ်ဒိတ်ကြဲ မြို့ကြီးတမြို့ ဖြစ်လာခဲ့သလို ပဲခူး အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လေဆိပ်ကြီးမှာလည်း နေ့ရော ညပါ နိုင်ငံခြားလေယာဉ်တွေ ဆင်းတက်နေသည် ။ အလုပ်လာလုပ်သူ နိုင်ငံခြားသားတွေ ..လာလည်ပတ်သူ တိုးရစ်ကမ္ဘာလှည့်တွေ နဲ့ စည်ကားနေသည် ။

နေဗလတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ကလည်း နေ့ရောညပါ တရားဥပဒေစိုးမိုးရေးနဲ့ ရပ်ရွာအေးချမ်းသာယာရေးအတွက် အလုပ်လုပ်
နေကြသည် ။

နေဗလတို့ လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့သည် ရှေးအရင်ခေတ်ကလို စုတ်ပြတ်သတ်နေတဲ့ ရဲတပ်ဖွဲ့ မဟုတ်တော့ ။ ပြည်သူတွေကို တကယ် ကူညီတဲ့ တကယ့်ပြည်သူ့ရဲစစ်စစ်တွေ ဖြစ်နေပြီ ။ ခေတ်မှီတဲ့ တန်ဆာပလာ လက်နက်ကရိယာ ယာဉ်တွေနဲ့ တပ်ဆင်ထားတဲ့ ကမ္ဘာ့အဆင့်မှီ ရဲတပ်ဖွဲ့ ဖြစ်နေပြီ ။ စိတ်ဓါတ်တွေလည်း ပြောင်းလဲကုန်ပြီ ။

ရဲတွေရဲ့ လစာနဲ့ ခံစားခွင့်ကလည်း အရင်တုံး ခေတ်တွေနဲ့ လားလားမှ မဆိုင် မတူ တော့ ။ လုံလောက်တဲ့ လစာခံစားခွင့်တွေ ရကြသည် ။ ဒီအတွက် အေးအေးဆေးဆေး အလုပ်ကြိုးစားလုပ်ချင်တဲ့ ရဲတွေ အနေနဲ့လည်း ဝမ်းစာဖူလုံတဲ့အတွက် လပ်စားစရာ မလိုတော့ ။ လူနေမှု အဆင့် မြင့်မားလာကြတာနဲ့အမျှ စိတ်ဓါတ်တွေလည်း မြင့်မားလာကြတဲ့ သဘောပါဘဲ ။

နိုင်ငံတော် အစိုးရကလည်း လိုအပ်တဲ့ ရုံးသုံး ပစ္စည်း..စာရွက်စာတမ်းတွေကို အလုံအလောက် ထုတ်ပေးထားလို့
ရှေးရှေးခေတ်ကလို ၁၁၉ ခေါ်တဲ့အခါ “တက်ဆီဖိုး ပေးမှာလား…စာရွက်စာတမ်းဖိုး ပေးမှာလား…” လို့ တောင်းစရာ မလိုတော့ဘူး ။

အမှုလာတိုင်တဲ့ ဒုက္ခရောက်လာသူကို ရေသန့်ဘူး..ကော်ဖီ..လဖက်ရည်နဲ့တောင် ဧည့်ခံနိုင်နေပီ ။ ချိုသာပြီး မျက်နှာထား ကောင်းကောင်းနဲ့ ပြည်သူကို ကုညီတာကြောင့် ရဲတွေ နံမည်ကောင်း ရနေတဲ့ အချိန်အခါပါ ။

နေဗလတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေသည် ပြည်သူတွေ အေးချမ်းစေဖို့ နေ့ရောညပါ လုံခြုံရေး တာဝန်ကို ယူပေးနေကြတဲ့
အခါ ဒုစရိုက်မှုများ မဖြစ်ပွားရလေအောင် ကင်မရာအမျိုးမျိုးနဲ့ ဒရုန်း တွေကို သုံးပြီး စောင့်ကြည့်ကြသလို စက်ရုပ်ရဲများနဲ့ ပတ္တရောင်လှည့်ကင်းတွေ လှည့်ပေးသည် ။

လူ ကိုယ်တိုင်လည်း ဂျူတီချိန်းနဲ့ မြို့ရဲ့ နေရာအနှံ့အပြားမှာ စောင့်ကြပ်ပေးသည် ။ ရန်ကုန်ရဲတပ်ဖွဲ့က စည်းစနစ်
ကောင်းလွန်းလို့ အရှေ့တောင်အာရှ နိုင်ငံတွေက အတုခိုး နမူနာ ယူကြရတဲ့ အထိ တိုးတက်နေသည် ။

၂၀၅ဝခုနှစ်က စပြီး ကမ္ဘာတဝှမ်းလုံးမှာ စက်ရုပ် ( ရိုးဘော့ )တွေကို လူတွေက နေရာတကာမှာ အသုံးချလာခဲ့သည် ။

နိုင်ငံတကာ စစ်တပ်တွေမှာလည်း စက်ရုပ်တွေ အသုံးပြုမှုက တွင်ကျယ်လာသည် ။ ရန်သူရဲ့ မိုင်းကွင်းတွေမှာ စက်ရုပ်
ခွေးများကို လွှတ်ပြီး မိုင်းရှာဖွေခိုင်းသလို တိုက်ပွဲများမှာလည်း စက်ရုပ်စစ်သားတွေကို အသုံးပြုတာတွေလည်း ပိုများ
လာသည် ။ တောင်တက်တောင်ဆင်း လမ်းတွေမှာ ယခင်ရှေးခေတ်က လား..မြည်း သတ္တဝါတွေကို ဝန်တင်ဖို့ အသုံးပြုခဲ့တဲ့နေရာမှာ စက်ရုပ်မြင်းတွေကို အစားထိုး သုံးစွဲနေခဲ့ကြတာ အချိန် အတန်ငယ်တောင် ကြာမြင့်နေပြီ ။

                     မြန်မာ့ရိုးဘော့ ထုတ်လုပ်ရေးစက်ရုံကလည်း လိုအပ်တဲ့ ဝန်ဆောင်မှုတွေ ပေးတဲ့ စက်ရုပ်တွေကို ထုတ်လုပ်ရောင်းချပေးလို့ လဖက်ရည်ဆိုင်တွေ စားသောက်ဆိုင်တွေမှာ စက်ရုပ် စားပွဲထိုးတွေ..ဧည့်ကြိုတွေ အသုံးပြု

နေကြသည်မှာ နှစ်အတော်တောင် ကြာခဲ့ပြီ ။

မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့မှာလည်း စက်ရုပ်ရဲတွေကို နောက်ပိုင်းမှာ တော်တော် သုံးလာကြသည် ။ စက်ရုပ်ရဲများက လိုအပ်တဲ့ လမ်းကြိုလမ်းကြားတွေမှာ အချိန်မတော် ပတ္တရောင်ကင်းလှည့်ကြရသည် ။ စက်ရုပ်ရဲတွေက ထုတ်လုပ်
ခဲ့ပြီးသမျှ စက်ရုပ်တွေထဲမှာ အဆင့်အမြင့်ဆုံး ဖြစ်သည် ။ စက်ရုပ် ထုတ်လုပ်သူများကလည်း စက်ရုပ်ရဲတွေရဲ့ စွမ်း
ရည်မျိုးကို တခြား စက်ရုပ်တွေမှာ မထည့်ပေးကြဘူး ။ အစိုးရရဲ့ စီမံချက် ဖြစ်သည် ။ ရဲစက်ရုပ်တွေရဲ့ စွမ်းဆောင်နိုင်
စွမ်းက သာမန် စက်ရုပ်တွေထက် မြင့်သည် ။ သာသည် ။ သာအောင် လုပ်ထားသည် ။

ရဲတပ်ဖွဲ့က စက်ရုပ်ရဲတွေကို ဓါးစာခံ တွေကို ဝင်ကယ်တဲ့ နေရာတွေ လူဆိုးဂိုဏ်း စခန်းတွေကို ဝင်ရောက် စီးနင်းတဲ့
အခါတွေမှာ အသုံးများသည် ။ လူသားရဲတွေရဲ့ အသက်အန္တရာယ် ထိခိုက်နိုင်တဲ့ နေရာတွေမှာ စက်ရုပ်တွေကို ခိုင်း
စေသည် ။ လူဆိုးလူမိုက်တွေရဲ့ လက်ချက်နဲ့ လူသားရဲတွေကို ထိခိုက်မယ့်အစား စက်ရုပ်တွေကို ခံစေ ဖြစ်စေ တဲ့ သဘော ဖြစ်သည် ။

ပတ္တရောင် ကင်းလှည့်တဲ့နေရာမှာ စက်ရုပ်ရဲတွေကို အများဆုံး အသုံးပြုကြသည် ။ ရပ်ကွက်တွေထဲမှာ သန်းကောင်
ကျော် အချိန်တွေမှာ ကင်းလှည့်နေတဲ့ ရဲစက်ရုပ်များကို တွေ့နိုင်သည် ။
သူတို့ရဲ့ မျက်လုံးတွေမှာ ကင်မရာများ ဖြစ်လို့ ဒီကင်မရာများကြောင့် ရဲဌာနချုပ်က ဖြစ်ပျက်နေတာများကို အကုန်မြင်နေရသည် ။ စက်ရုပ်ရဲတွေကို တာဝန်ယူရတဲ့ ယူနစ်က စက်ရုပ်ရဲတွေ ဆီက ထုတ်လွှင့်လိုက်တဲ့ ရုပ်ပုံတွေကို ထိုင်ကြည့်ကြရသည် ။ထို့ကြောင့် ရဲဌာနချုပ်က စက်ရုပ်ရဲတွေကို အမိန့်လှမ်းပေးကာ စေခိုင်းနိုင်သည် ။

ရဲဌာနချုပ်မှ တာဝန်ရှိသူများသည် မြို့အနှံ့ တပ်ဆင်ထားသောလုံခြုံရေးကင်မရာများ ကြောင့် ၂၄နာရီ ပတ်လုံး မြို့ထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို စောင့်ကြည့်နိုင်သည် ။

တချို့ လူတွေက ဒါကို မကျေနပ်ကြ ။ သူတို့ကို အခုလို ရဲတပ်ဖွဲ့က စောင့်ကြည့်နေတာကို လူ့အခွင့်အရေး နစ်နာ ဆုံးရှုံးသည်လို့ ထင်သည် ။ ကင်မရာများ တပ်တာကို ဆန္ဒပြကြသည် ။

ရဲတပ်ဖွဲ့က လူရော စက်ရုပ်ရောနဲ့သည်လောက် စောင့်ကြည့်နေတဲ့ကြားက ဒုစရိုက်မှုတွေက ဖြစ်ပွားနေဆဲဘဲ ။

ကော်ဖီစက်အောက်မှာ ဖေါ့ခွက်လေး ထိုးထည့်လိုက်တာနဲ့ သူ သောက်နေကျ ကော်ဖီခါးခါးတွေ တဒီးဒီးနဲ့ ခွက်ထဲ
ကို ကျလာသည် ။ မွှေးပျံ့နေတဲ့ ကော်ဖီရနံ့ကို သူ ရလိုက်သည် ။

နေဗလ ကော်ဖီဆို ခါးမှ ကြိုက်သည် ။ သကြားနဲ့နို့ သူထည့်သောက်လေ့မရှိဘူး ။ နေဗလ ကော်ဖီကို အရသာခံသောက်ရင်း ဆိုင်ရဲ့အပြင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

ရဲအရာရှိတယောက်မို့ မျက်စိလျင် နားပါးသည် ။ ဆိုင်ရဲ့ အရှေ့မှာ တခုခု ဖြစ်နေသည် ဆိုတာကို သူသိလိုက်လို့
ကြားလိုက်လို့ ကြည့်လိုက်တာ ။ သားရေအနက်ရောင် စကပ်တိုတိုလေးကို ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတယောက်ကို ကားနက်ကြီးတစီးပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ လူတစုက ၀ိုင်းကာ နောက်ပြောင် ဗရုတ်ကျနေသည် ။

ကောင်မလေးက ဆတ်ဆတ်ထိ မခံ ပြန်လှန် ရန်တွေ့နေသည် ။ စီးလာတဲ့ကားကြီးက တောက်ပလွန်းသ
လို ဒီလူတွေ ဝတ်စားထားတာတွေကလည်း ကားကြီးနဲ့အပြိုင် တောက်ပြောင်နေသည် ။ ကောင်မလေး မခံချင်အောင်
ဘာတွေများ နောက်ပြောင်နေပါလိမ့် ။

အင်း..နောက်ပြောင်ဗရုတ်ကျရအောင် သကြီန် အချိန်အခါလည်း မဟုတ် ။ သန်းကောင်ကျော် ညအချိန် ။ မိန်းကလေးက သဘောမတူရင် မနှစ်မြို့ရင် အမှုကြီးပြီပေါ့..။

၂၀၃ဝခုနှစ် ကထဲက မိန်းမတွေကို အနိုင်အထက်လုပ်တာတွေကို တားဆီးဖို့ ဥပဒေအသစ်တွေ ထပ်မံ ပြဌာန်းခဲ့လို့
တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အရေးယူမှုတွေ ဆက်တိုက် လုပ်နေတဲ့အချိန် အခုလို လုပ်ရပ်တွေ လုပ်နေတာက ထူးဆန်း
နေတယ် ။ မိဘ အရှိန်အဝါနဲ့များ ဥပဒေကို မထီမဲ့မြင် လုပ်လို့ ရမယ်လို့ ထင်နေကြသလား မသိပါဘူး ။

ကော်ဖီဖိုးကို ထုတ်ပေးပေမယ့် ကောင်တာက စက်ရုပ်ဝန်ထမ်းက မယူဘူး ။

ကော်ဖီခွက်အလွတ်ကို အမှိုက်ခြင်းထဲကို ပစ်ထည့်လိုက်ပြီး နေဗလ ဆိုင်ထဲက ထွက်လိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ….”

နေဗလရဲ့ အသံကြောင့် စော်လေးကို ၀ိုင်းပြီး ဆွဲလားရမ်းလား လုပ်နေကြတဲ့ ဘဲတအုပ် ခြာကနဲ လှည့်ကြည့်သည် ။
ကားနက်ကြီးသည် တန်ဖိုးမြင့်လှတဲ့ အနောက်နို်င်ငံလုပ်ကားကြီး ဆိုတာ နေဗလ သိသည် ။ ဒီဘဲတအုပ်သည်လည်း
ချမ်းသာတဲ့ သူဌေးကြီးတွေရဲ့ သားတွေ တူတွေ ဖြစ်နိုင််သည် ။ ရွှေဆွဲကြိုး တုတ်တုတ်ကြီးတွေ လည်ပင်းမှာ ဆွဲထား
သလို လက်တွေမှာလည်း ရွှေရောင် နာရီကြီးတွေ ပတ်ထားသည် ။

“ စက်ရုပ်ရဲ..ဘာလာရှုပ်နေပြန်တာလဲ…” သူတို့ထဲမှာ ဦးဆောင်သူလို့ ယူဆရတဲ့ အရပ်ပုပု ဘိုက်ပူပူနဲ့ လူက မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့ အသံမာမာနဲ့ မေးလိုက်တယ် ။

သူတို့ စက်ရုပ်ရဲနဲ့ ကြုံဖူးနေကျ ဖြစ်ဟန်တူသည် ။
သူတို့ထဲက ဆံပင်ရွှေရောင်တွေ ဆိုးထားတဲ့ လူသေးသေးလေး က “ ဟေ့..စက်ရုပ်ရဲမဟုတ်ဘူး…ကိုဆန်နီ …လူစစ်စစ်ရဲကြီး..”လို့ အသံညှောင်နာနာလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ကျန်တဲ့ လူတွေက တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်ကြသည် ။

ခေတ်ပြောင်းနေပေမယ့် စရိုက်တွေ အကျင့်တွေက ခေတ်ဟောင်းစနစ်ဟောင်းကလိုဘဲ ..ရှိနေသေးပါလား လို့ နေဗလ စဉ်းစားလိုက်မိသည် ။

“ ကိုယ့်လမ်းကို သွားကြကွာ..မိန်းကလေး ကို မနှောက်ယှက်ကြပါနဲ့ …”

ကြီးသော အမှုကို ငယ်စေ..ငယ်သော အမှုကို ပပျောက်စေ ဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ်နဲ့ အညီ နေဗလသည် အေးအေး
ဆေးဆေး ပြေလည်သွားစေချင်သည် ။ အမှုမလုပ်ချင်ဘူး ။ မင်း လမ်း မင်းသွား…ငါလဲ ဘာမှ အမှုမဖွင့်ဘူး ဆိုတာ
မျိုး လုပ်ချင်သည် ။

သည်အချိန်မှာ နေဗလရဲ့ ဦးထုပ်မှာ တပ်ဆင်ထားတဲ့ ကင်မရာကနေ ဖြစ်ပျက်နေတာများကို အစအဆုံး ဗီဒီယို ရိုက်ထားနေပြီ ဖြစ်သည် ။

သူတို့ရဲ့ အနှောက်အယှက်ကို ခံနေရတဲ့ အနက်ရောင် သားရေစကပ်နဲ့ မိန်းကလေး က ” ကျမ မိန်းမကောင်းပါ ..သူ
တို့က ကျမကို ဖါ ထင်ပြီး အတင်းဆွဲခေါ်နေကြတယ်ရှင့်..ကူညီပါ ရဲကြီးရယ် …” လို့ ပြေးလာပြီး တိုင်တမ်း
သည် ။

“ ကဲ..တိုင်တဲ့လူက တိုင်နေပြီ..ခင်ဗျားတို့ အေးအေးဆေးဆေး သွားကြဗျာ ….ကျုပ်လဲ အေးအေး နေပါရစေ ..သာယာတဲ့ ညချမ်း အချိန်မှာ ဘာလို့ အချင်းများကြမလဲ…”

နေဗလက မေတ္တာရပ်ခံနေပေမယ့် လူရမ်းကားတစုက နောက်ဆုတ်လို့ မသွားဘူး ။ နေဗလ …ဌာနချုပ်ကို စက်နဲ့
ခေါ်လိုက်ပြီ ။ လူရမ်းကားတွေက သူ့ကို ရန်ပြုဖို့ တိုးကပ်လာနေချိန်မှာဘဲ ခေါင်မိုးမှာ အနီအပြာမီးတန်းတွေနဲ့ ရဲ
ကား နှစ်စီး သူတို့ဘေးကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။

မြန်မာ့အကြီးစား စက်မှု လုပ်ငန်း နဲ့ ဟမ်းမား ကုမ္ပဏီက ဖက်စပ် ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ ဟန်းမားပုံစံသစ် “ မိချောင်း ” ရဲဂျစ်ကားများ ဖြစ်သည် ။

ရဲသားလေးယောက် မိချောင်းတွေပေါ်က ဆင်းလာသည် ။ လက်ထဲမှာ လျှပ်စစ်ဓါတ်အား လွှတ်ထုတ်နိုင်တဲ့ စတန်းဂန်းများကိုင်ဆောင်ထားကြသည် ။ လူရမ်းကားတစုသည် စတန်းဂန်းနဲ့ အပစ်ခံဘူးကြသူများမို့ နောက်ဆုတ်သွားကြသည် ။
တဒန့်ဒန့်နဲ့ ဂန့်သွားမှာမို့ လန့်တာ …။

လူရမ်းကားတွေက သူတို့ဟာ ဘယ်သူ ဘယ်ဝါရဲ့သားတွေပါလို့ ထုတ်ဖေါ်ပြောကြားကြပြီး သူတို့ကို ထိရင် ဘာဖြစ်
မယ်..ညာဖြစ်မယ်..ဆိုတာတွေ မိုးတလုံး လေတလုံး ပြောဆိုကြသည် ။ ခေတ်တွေ စနစ်တွေ အခါခါ ပြောင်းခဲ့ပေမယ့် လူတွေက ဟိုးခေတ်ကလိုဘဲ ။ ရဲသားတွေက နဲနဲမှ ဂရုမစိုက် ။ အားလုံးကို
လက်ထိပ်ခတ် ဖမ်းဆီး တင်ဆောင်သွားသည် ။ ကာအိန္ဒြေပျက်ပြားစေမှု..လက်ရောက်မှုတွေတင် မကဘဲ ဝတ္တရားနှောက်ယှက်မှု ..ခြိမ်းခြောက်မှုတွေပါ ထပ်တိုးသွားသည် ။

မြို့တော်တဝိုက် တရားဥပဒေ စိုးမိုးရေးနဲ့ ငြိမ်းချမ်းသာယာရေးသည် သူတို့ရဲတွေရဲ့ တာဝန် ဖြစ်သည် ။
ယခုအခါ ယခင်ခေတ်ကလို ပြည်သူကမုန်းတီးခဲ့တာတွေ..မရှိတော့ ။ ပြည်သူကို အကာအကွယ်ပေးတဲ့ ပြည်သူ အားကိုးတဲ့…တကယ့် ပြည်သူ့ရဲစစ်စစ်တွေ ဖြစ်နေပြီ ။

လူမိုက်လူဆိုးတွေ မုန်းတာကို နေဗလတို့ လုံးဝ ဂရုမစိုက်ပါ ။ မုန်းချင်သလောက် မုန်းစမ်းပါစေ ..။ ပြည်သူတွေ မမုန်း
ဖို့ဘဲ အရေးကြီးသည် ။

ပတ်ဝန်းကျင်သည် ပြန်လည် ငြိမ်သက်အေးချမ်းသွားတော့ အနက်ရောင် သားရေစကပ်တိုနဲ့ ကောင်မလေးလည်း နေဗလကို ကျေးဇူးတင်စကား လာပြောသည် ။ နေဗလက “ မလိုပါဘူး ..အဆင်ပြေရင် ပီးတာဘဲ..” လို့ ခပ်မာမာ ပြတ်ပြတ် ပြောကာ ရဲကားထဲ ပြန်ဝင်သွားသည် ။

ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းလေး စူထော်ပြီး…“ ဘယ်လို ရဲကြီးလဲ…လူ့ဂွစာ လူ့ဂလန့် ရဲကြီး…မုန်းလိုက်တာ..” လို့
ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တာကို နေဗလ မကြားလိုက် …။

ရဲကားထဲက ၀ါယာလက် စက်က အသံတွေ ထွက်လာသည် ။

“ သိန်းမင်း..သိန်းမင်း……ပျံလွှား၁၁..သတင်းပို့တယ်…အားလုံး ..ငြိမ်းချမ်းတယ် ….အိုဗာ…..”

သိန်းမင်း ဆိုတာက သူ့အမည်ဝှက် ..။ ပျံလွှား၁ ကနေ ၂၀ က သူ့လက်အောက်က ကင်းလှည့်ရဲကားများ ဖြစ်သည် ။

လသာမြို့နယ်ဖက်ကို တပတ်လှည့်လိုက်သည် ။
၁၉လမ်း..လမ်း၂၀ တဝိုက်မှာ စည်ကားနေဆဲ ။ တဒိန်းဒိန်း သီချင်းသံတွေ နဲ့ ဆိုင်ခန်းတွေက မီးတွေ ထိန်ထိန်လင်းလျက် လူတွေ ပြည့်နှက်နေသည် ။

ဆာတေးဆိုင်တွေ အကင်ဆိုင်တွေ…စည်ကားနေဆဲ ။ လသာလမ်း ထောင့်မှာ သူ့လက်အောက်က ရဲကား ပျံလွှား၁၅ ကို ခေါင်မိုးမီးတန်း တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ တွေ့ရလို့ သူ သွားကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်လဲ..ပျံလွှား၁၅ ….”

“ ရမ်းကားနေတဲ့ အမူးသမား တယောက် တွေ့လို့ ဆွဲစိနေတာပါ…သိန်းမင်း ….”

“ အိုကေ..ပျံလွှား၁၅…အကူအညီ လိုအပ်လား….”

“ မလိုအပ်ပါဘူး..သိန်းမင်း….အဆင်ပြေပါတယ် …”

“ အိုကေ..ဆက်လုပ်ပါ..အိုဗာ…….”

ကမ်းနားလမ်းဖက်က ပတ်ပြီး အလုံဖက်ကို သူ မောင်းသွားသည် ။ ကမ်းနားလမ်း တလှောက်မှာ နိုက်ကလပ်တွေ
စားသောက်ဆိုင်တွေ တန်းစီနေသည် ။ မိုးမျှော်တိုက်မြင့်ကြီးတွေဆီက နီရွန်ကြော်ငြာဆိုင်းဘုတ်တွေက တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လင်းလွန်းနေသည် ။ လမ်းဘေး ဘီယာဆိုင်လေးတွေမှာ နိုင်ငံခြားသား သင်္ဘောသား တချို့သည် ကြေးစားညဉ့်ငှက်မလေးတွေနဲ့ တဟီးဟီး တဟားဟား ရယ်မောရင်း ဘီယာထိုင်သောက်နေကြသည် ။ သီချင်းသံတွေက တထုန်းထုန်းနဲ့ ကျယ်လောင်နေသည် ။

အလုံပန်းခြံထောင့်မှာ ပျံလွှား၁၂ ကို တွေ့သည် ။ မှောင်ရိပ်ထဲမှာ မီးပိတ်ပြီး ကင်းပုန်းဝပ် နေသည် ။ ငြိမ်နေသည် ။

ဘာထူးလဲ..အကြောင်းပြန် ပျံလွှား၁၂……”
“ သိန်းမင်း …ပျံလွှား၁၂..အားလုံး ပိစ်ဘဲ…..ဘာမှ မထူးဘူး ….အိုဗာ …..”

“ အိုကေ..ပျံလွှား၁၂ …အကြောင်းထူးရှိရင် သတင်းပို့ပါ….အိုဗာ….အင်..အောက်….”

အောက်ကြည့်မြင်တိုင်လမ်းမကြီးတလျှောက်မှာလည်း မာဆတ် အနှိပ်ခန်းတွေ..ကေတီဗီဆိုင်ခန်းတွေ တန်းစီနေကြ
သည် ။ ခဏတာ ရပ်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် အောက်ကြည့်မြင်တိုင် လမ်းမကြီး နဲ့ အလုံလမ်းထောင့်က မက်ခ်ဒေါနယ်လ်ဆိုင်လေးက မီးလင်းနေဆဲ ..။ ဒီဆိုင်လေးကို တွေ့လိုက်တော့ အတိတ်က ဖြစ်ရပ်တွေက ရုတ်တရက် ပြန်ပေါ်လာရသည် ။ ဟန်စုယဉ်နဲ့ သူ အတူတူ အမြဲထိုင်ပြီး ကော်ဖီသောက်..အအေးသောက်တဲ့ ဆိုင်လေးမို့ပါ ။

ဟိုတုံးက ….။

သူနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ သဲသဲလှုပ် ချစ်ခဲ့ကြတယ် ။
အရမ်းအရမ်းကို ချစ်ခဲ့ကြတယ် ။

တော်ပြီ ။ ပြန်မတွေးချင်တော့ဘူး ။ ကားကို ဗားဂရာဂျောက်ဖက်ကို ဦးတည်ကာ မောင်းလိုက်သည် ။

စမ်းချောင်း ပဒုမ္မာ စတေဒီယန်ကြီးမှာ ဒီနေ့ည စတိတ်ရှိုးပွဲ ရှိတာကို သူ သတိရသည် ။ ခေတ်ဟောင်းတေးဂီတဖြေဖျော်ပွဲကြီး ဖြစ်သည် ။ ရှေးခေတ်က အိုင်းရင်းခရော့စ်တီးဝိုင်းနဲ့ နံမည်ကြီးခဲ့တဲ့ အဆို
တော်တွေရဲ့ ငယ်မူပြန်လက်ရာတွေကို ပြန်လည်ဆန်းသစ်တဲ့ ပွဲ တဲ့ ။

အဲဒီဖက်ကို မောင်းလိုက်သည် ။ သူ့လူတွေ တယောက်မှ ပဒုမ္မာစတေဒီယန်ကြီး ဖက်မှာ မတွေ့ဘူး ။
ကားကို ခဏရပ်ပြီး ပွဲခင်း အခြေအနေကို ကြည့်သည် ။ အစဉ်အလာ မပျက် ရေမုန့်ဆိုင် ဘူးသီးကြော်ဆိုင် ကောက်
ညှင်းကျည်တောက်ဆိုင်တွေ တွေ့ရသည် ။

စတေဒီယန်ကြီးဆီက ရှေးခေတ်က အဆိုတော်ကြီး မျိုးကြီးရဲ့ “ မလာပါနဲ့ ” ဆိုတဲ့ သီချင်းသံက ပျံ့လွင့်လာသည် ။

မလှမ်းမကမ်း ကို ရဲကားတစီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။

“ သိန်းမင်း ..သိန်းမင်း….ကြားရင် အကြောင်းပြန် ..”

“ ကြားတယ်…ကြားတယ်…ဘာထူးလဲ…”

“ အားလုံး အိုကေပါတယ်..သိန်းမင်း…ကျနော်..ဇေယျာလင်းပါ..”

“ အော်..အေး….ဇေယျာလင်း… အကြောင်းမထူးရင် ကိုယ် လစ်မယ် …”

“ အိုကေ..ဘော့စ်..”

သူ ကားကို ပြန်မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်ပြီး ပြည်လမ်းမကြီးအတိုင်း ပြန်မောင်းခဲ့သည် ။

ဘုန်းကြီးလမ်းထိပ်ကို ရောက်တော့ အန်ဒါဂရောင်းသံစျေး ကို ဝင်ဖို့ သတိရလိုက်သည် ။ ခုတလော ဒီမြေအောက်
သံစျေး မှာ ရှိတဲ့ ရေခဲပြင်စကိတ်စီးတဲ့ နေရာမှာ ဆေးဘဲလေးတွေ ခြေရှုပ်နေလို့ ပတ္တရောင်အဖွဲ့တွေကို ရဲမှူးဦး
ကိုကိုလင်းက မကြာခဏ ဝင်ကြည့်ကြဖို့ မှာထားတာ သူ သတိရလိုက်လို့ ..။

“ ပျံံလွှား….ပျံလွှား…….အန်ဒါဂရောင်းစျေးနား ဘယ်သူရှိနေလဲ….”

“ သိန်းမင်း….ပျံလွှား ၁၅….ခေါ်တယ်….အန်ဒါဂရောင်းစျေးနား ၁၅ ရှိနေတယ် ….”

“ ပျံလွှား၁၅….ရေခဲစကိတ်ခန်းကို ဆင်းဝိုက်လိုက်ပါ…ငါလာခဲ့မယ်…”

“ ကောင်းပြီ..သိန်းမင်း….အိုဗာ….”

လမ်းတော်သံစျေး ။
( Underground Market ) ဆိုတဲ့ နီယွန်မီး ဆိုင်းဘုတ်က မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် ဖြစ်နေသည် ။
ကားပေါ်က ဆင်းပြီး စက်လှေခါး ( အက်စ်ကလေတာ )နဲ့ မြေအောက်စျေးဆိုင်တန်းတွေဆီကို သူ ဆင်းသွားသည် ။

ပျံလွှား၁၅က ဒုတပ်ကြပ်ဇော်ဇော်တိတ် ကို သူ စောစောက စက်နဲ့ အရင်ဆင်းကြည့်ခိုင်းထားသည် ။ ရေခဲပြင်စကိတ်
စီးတဲ့နေရာကို အနည်းဆုံး တညကို သုံးခေါက် ကင်းလှည့်မည် လို့ သူတွေးနေသည် ။ တခါ သူရောက်သွားတဲ့အချိန်
ပိန်ညောင်ခါးကိုင်းနေတဲ့ ဆေးဘဲလေးတကောင် ဆေးဖိုးဖန်ချင်လို့ ခိုးဖို့ လုဖို့ ကြိုးစားနေတာ တွေ့ဖူးသည် ။

အောက်ထဲမှာ လူသိပ်မရှိ ။ မဟုတ်တာ လုပ်ချင်သူတွေက ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူနိုင်သည် ။

ထုန်းကနဲ သေနတ်သံတချက် ကြားလိုက်ရသည် ။
ရေခဲပြင်စကိတ်ခန်း ဖက်ဆီက …။
ဇော်ဇော်တိတ် ဘာဖြစ်သလဲ မသိဘူး ။ ဆော်ကုန်ပြီ ထင်တယ် ။ သူ့ညာဖက်ခါးက သေနတ်ကို ထုတ်ကိုင်ပြီး သတိ
နဲ့ ရှေ့ဆက်တိုးသွားလိုက်သည် ။ ထောင့်ချိုးအကွေ့လမ်းဆီက ခြေသံကြားလိုက်ရသည် ။

သေနတ်ကို ထိုးချိန်လိုက်သည် ။ မြင်ကွင်းမှာ အနောက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း ပြေးလာတဲ့ လူတယောက် ပေါ်လာ၏။
လက်ထဲမှာ သေနတ်တလက် ကိုင်ထားသည် ။
“ သေနတ်ချလိုက် …”
ကျယ်လောင်စွာ အော် သတိပေးလိုက်တံ့ သူ့အသံလည်း ကြားရော ဒီလူက သူ့ဖက်ကို သေနတ်ပြောင်းကို လှည့်
လိုက်သည် ။
“ ဖေါင်း….ဖေါင်း…..”
နှစ်ချက်ဆင့် ပစ်ခတ်လိုက်တဲ့ သူ့သေနတ်က မေ့ဆေးကျည်ဖူးများ ထိမှန်မှုုကြောင့် အနောက်ကိုလန်ကျပြီး ကို့
ရို့ကားရား လဲကျသွားတဲ့ လူ ရဲ့ လက်ထဲက လွတ်ကျသွားတဲ့ သေနတ်ကို သူ ကောက်ယူလိုက်သည် ။

ရှေးခေတ်ဟောင်းက ကို့လ်ကုမ္ပဏီက လုပ်တဲ့ ပွိုင့် ၃၈ ခြောက်လုံးပြူး တလက်ပါ ။
အိုဟောင်းပေမယ့် လူကို သေစေနိုင်တဲ့ သေနတ် ..။

ဒီလူရဲ့ အနောက်က ပြေးလိုက်လာတဲ့ ဒုတပ်ကြပ်ဇော်ဇော်တိတ် ရောက်လာသည် ။

“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ..ဇော်တိတ်…”
“ ဒီငနာက စကိတ်လာစီးကြတဲ့ မိသားစုတစုကို လုယက်နေတဲ့ အချိန် ကျနော်က ဆရာနေဗလ ပြောလိုက်လို့ဒီ
ကို လာ ကင်းလှည့်တဲ့အချိန် ပက်ပင်းတိုးကြတယ်..ဒီငနာက ကျနော့်ကို ပစ်ပြီး ပြေးတာ…”

“ မင်းကို ထိသေးလား..”

“ မထိဘူး ဆရာနေဗလ…”

“ အိုကေ….ဆေးရုံကား ခေါ်ကွာ…..ဌာနချုပ် ကွပ်ကဲရေးရုံးကိုလည်း ဖြစ်ပျက်တာတွေ သတင်းပို့လိုက်အုံး…”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…”

သူ့ရဲကားဆီကို သူ ပြန်လျှောက်သွားသည် ။

ခပ်ဝေးဝေးဆီက တပွပ်ပွပ် အသံပေးပြီး မောင်းသွားတဲ့ ရဲကားတစီး အသံကို ကြားရသည် ။ ကားထဲရောက်တော့
စက်ကနေ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

“ ပျံလွှား..ပျံလွှား…..သိန်းမင်း ခေါ်တယ်…ဘာဖြစ်သလဲ…ကြားရင် အကြောင်းပြန်..အိုဗာ…..”
“ သိန်းမင်း..သိန်းမင်း……ပျံလွှား ၁၀ ခေါ်တယ် ..၂၈လမ်း အောက်လမ်း ထိပ် မှာ လုယက်မှု တခု ဖြစ်လို့…အမြန်သွားနေတယ်….”

“ အိုကေ.. လာခဲ့မယ်….”

ခေါင်မိုးက မီးအနီ ကိို ဖွင့်လိုက်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းထွက်လိုက်သည် ။

ဒီည သူမျှော်လင့်ထားသလို အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်မလာဘူး ။ အလုပ်တွေက ပေါ်လာတယ် ။

    နေဗလ ဒီနေ့ အလုပ်က စောစော ပြန်မည် ။ နီသိ ကို အိမ်ခေါ်လာမယ့်နေ့ ။ တကိုယ်တည်း နေနေတဲ့ နေဗလ အဖေါ်လိုအပ်နေတာ အမှန်ပါ ။ သုံးနှစ်တိုင်တိုင် ချစ်သူ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဟန်စုယဉ်နဲ့ နေဗလ လမ်းခွဲလိုက်ပြီးတဲ့နောက်

နောက်ထပ် ချစ်သူ မရှိတော့ ။

နီသိ …။
နီသိဝတီ ….။
နီသိဝတီ …လာတော့မည်မို့ နေဗလ အရမ်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည် ။

ဟန်စုယဉ် ….။
သစ္စာမဲ့တဲ့ ချစ်သူဟောင်း အကြောင်းကို တွေးမိတိုင်း နေဗလရဲ့ သွေးတွေ ဆူလာသည် ။ ဒေါသတွေ တလိပ်လိပ်
နဲ့ ကြွလာသည် ။

ဟန်စုယဉ်က သူ့ကွယ်ရာမှာ တခြားလူတယောက်နဲ့ တိတ်တဆိတ် ဖေါက်ပြန်နေတာကို နေဗလ သိလိုက်ရတော့ ဟန်စုယဉ်ကို သူ စိတ်နာကျည်းစွာနဲ့ အဆက်ဖြတ်လိုက်သည် ။ သူအသဲနာတာက ဟန်စုယဉ်နဲ့ ညိတဲ့ကောင်က
လူကောင်းတယောက် မဟုတ်ဘူး ။ နံမည်ပျက် စာရင်းဝင် လူမိုက်တယောက် ဖြစ်နေတယ် ။ လူဆိုး တယောက် လို့
ဆိုလျှင် ပိုလို့ မှန်လိမ့်မယ် ။

ရဲမှတ်တမ်းမှာရော စုံစမ်းစစ်ဆေးရေး ဗျူရို က အမဲရောင် မှတ်တမ်းမှာရော အန္တရာယ်ကောင် အဖြစ် မှတ်တမ်း အတင်ခံထားရတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းနဲ့ သူ့ကွယ်ရာမှာ ရှုပ်တဲ့ ဟန်စုယဉ်သည် သူနဲ့ ပြတ်ပြီးသွားတဲ့နောက်
ပေါ်ပေါ်တင်တင် ဗြောင်ဘဲ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းကို တွဲနေသည် ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း သည် ရဲတပ်ဖွဲ့ဌာန အမျိုးမျိုးက စောင့်ကြည့်တာကို ခံနေရတဲ့ အမဲရောင်စာရင်းဝင် တယောက်
ဖြစ်သည် ။ စုံစမ်းရေးဗျူရို နဲ့ တပ်မတော် ထောက်လှမ်းရေးကပါ မျက်ခြေမပြတ် စောင့်ကြည့်ရတဲ့ တိုင်းပြည်အတွက်
ဆန်ကုန်မြေလေး တယောက် ဖြစ်သည် ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းက ဘာတွေ လုပ်လို့လည်း ။ ဘာတွေ ဆိုးသလဲ မေးကြမယ် ဆိုလျှင် မကောင်းတာ မှန်သမျှကို သူ
လုပ်သည်..သူ စိတ်ဝင်စားသည် ။ ငွေရမယ်..ဆိုရင် ….သူ့အတွက် အကျိုး ရှိမယ် ဆိုရင် ..ဘနဖူးသိုက်တူးမယ့်လူ
ဖြစ်သည် ။ သူ့အမေ အရင်း ခေါက်ခေါက်..ကိုတောင် ငွေရမယ် ဆိုရင် ရောင်းစားမယ့်လူ ဖြစ်သည် ။

တချိန်လုံး မကောင်းမှု တခုခုကို လုပ်နေရမှ စားဝင် အိပ်ပျော်တဲ့ လူစားမျိ ုး ။
ဘယ်သူ့အပေါ်မှ သစ္စာမရှိ ..ငွေမျက်နှာကိုဘဲ ကြည့်သည် ။ သူ့အကျိုးဘဲ ကြည့်သည် ။ ရက်စက်ယုတ်မာသည် ။
လက်နက်အမြဲကိုင်ဆောင်သည် ။ အန္တရာယ်ကောင် ဖြစ်သည် ..( Armed and Dagerous ) လို့ ရဲမှတ်တမ်းတွေ
မှာ မှတ်ချက်တွေ အမြဲပါရှိတဲ့လူ ဖြစ်သည် ။

ဒီလိုကောင်ကိုမှ လင်တော်ချင်တဲ့ ဟန်စုယဉ်ကို သူ ခါးခါးသီးသီး ဖြစ်မိသည် ။ အဆက်ဖြတ်သည် ။ အခုတော့ ဟန်
စုယဉ်နဲ့သူသည် တစိမ်းတရံစာတွေ လိုဘဲ ဖြစ်နေကြပြီ ။

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းသည် ဒုစရိုက်ကောင် တကောင်မို့ တနေ့နေ့ တချိန်ချိန် တနေရာရာမှာတော့ သူနဲ့ ထိပ်တိုက် ရင်
ဆိုင်ကြရဦးမည် လို့ နေဗလ တွေးမိသည် ။

ဟန်စုယဉ် ကို သူ့ဘဝထဲက မောင်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အဖေါ်လည်း ထပ် မရှာတော့ ။ မိန်းမတွေကို ကင်းကင်း သူ
နေသည် ။မိန်းမတွေကို ကြောက်သွားသည် ။ လန့်သွားသည် ။ တခါသေဘူး ပျဉ်ဖိုးနားလည် ဆိုသလိုဘဲ ဟန်စုယဉ် ပေးခဲ့တဲ့ သင်္ခန်းစာကြောင့် မိန်းမတွေကို မယုံတော့ ။ စိတ်လည်း နာသွားသည် ။

မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်း ရောင်းရင်းတွေက နေဗလကို ဒီလိုဘဲ နေတော့မှာလား..အဖေါ်မရှာတော့ဘူးလား လို့ မေးကြသည် ။

နေဗလသည် ဟန်စုယဉ်ကို နေဗလ အရမ်းချစ်သည် ။ ချစ်ခဲ့သည် ။ ယုံခဲ့သည် ။ ဟန်စုယဉ်ကလည်း သူ့ကို ချစ်သည်ဟု နေဗလ ထင်သည် ။ သူတို့ သုံးနှစ်သုံးမိုး ချစ်ခဲ့ကြသည် ။ လက်ထပ်ကြဖို့ ပြင်ဆင်ကြသည် ။ သို့သော် လက်မထပ်ဖြစ်ခဲ့ ။ ဟန်စုယဉ်ကို သူအကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်စိတ်ချခဲ့ပေမယ့် ဟန််စုယဉ်သည် သစ္စာမဲ့သည် ။

ယခု သူသည် သံလျှင်မြို့ဖက်က ရန်ကုန် တိုးချဲ့ မြို့သစ်တခုမှာ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းတခန်းနဲ့ တယောက်တည်းနေသည် ။ ဒီကွန်ဒို တိုက်ခန်းသစ်သည် သူနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ လက်ထပ်ပြီးရင် အတူတူနေဖို့ သူကြိုးစားပြီး ဝယ်ယူခဲ့တာ ဖြစ်
သည် ။ တကယ်တမ်းကျတော့ ဟန်စုယဉ် မပါဘဲ သူတယောက်ထဲ နေနေရသည် ။

နေ့ရောညပါ အိုဗာတိုင်ဆင်းနေရတဲ့ ရဲအရာရှိတယောက်မို့ အိမ် ကောင်းကောင်း မရှင်းနိုင်ဘူး ။ နေဗလရဲ့ အိမ်ခန်း
က ရှုပ်ပွနေသည် ။

နေဗလရဲ့ အထက်အရာရှိ ရဲမှူးကိုကိုလင်းက နေဗလကို တယောက်ထဲသမား မို့ အိမ်ရှင်းဖို့ ထမင်းဟင်းချက်ဖို့
စက်ရုပ်အိမ်ဖေါ်တယောက်လောက် ငှားထား..ဝယ်ထားပါလား လို့ အကြံပေးသည် ။

ယခုအခါမှာလူသားအိမ်ဖေါ်များ ခေတ်မစားတော့ ။ စက်ရုပ်အိမ်ဖေါ်များ ကို အိမ်တိုင်းလို သုံးနေကြပြီ ။ စက်ရုပ်အိမ်ဖေါ်များသည်လူသားအိမ်ဖေါ်တွေလို ပြသနာ မရှိဘူးလို့ လူတွေက လက်တွေ့ခိုင်းကြည့်ကာ မှတ်ချက်ပေးကြသည် ။

သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ရဲအုပ် ကြီးညွန့်ထင်ကျော် ကတော့ စက်ရုပ်အိမ်ဖေါ် လုပ်မနေနဲ့ ..အိပ်လို့လည်း ရအောင် အက်စကော့စက်ရုပ် ( သို့မဟုတ် အဖေါ်စက်ရုပ် ) ဘဲ ဝယ်လိုက်ပါ လို့ တီးတိုး အကြံပေးသည် ။

ကြီးညွန့်ထင်ကျော်က နေဗလကို စက်ရုပ်အက်စကော့ ဝယ်နိုင်တဲ့ ဝက်ဆိုက်တခုကို ပေးသည် ။ မင်း အားတဲ့အခါ လေ့လာကြည့်လိုက်ပါ..လို့ပြောသည် ။ နေဗလလည်း ဒီဝက်ဆိုက်ကို ဝင်ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ဝင်စားသွားတဲ့
အချိန် တနေ့ သူ့တိုက်ခန်းနဲ့ ကပ်ရက် တိုက်ခန်းမှာ နေတဲ့ လျှပ်စစ်ကားရောင်းတဲ့ကုမ္ပဏီက ဂျပန်လူမျိုး ဟင်နရီ
ဆာနာဒါ ဆီမှာ သူစိတ်ဝင်စားနေတဲ့ အဖေါ်စက်လူရုပ်မကို လက်တွေ့ မြင်တွေ့လိုက်ရသည် ။

နေဗလ အရမ်းကြီးကို အံ့သြသွားသည် ။ လူသားမိန်းမတယောက်နဲ့ လုံးဝ ချွတ်စွပ်တူနေတဲ့ မိန်းမလှ စက်လူရုပ်မလေး ဟာ ဂျပန်ကောင်..ဟင်နရီဆာနာဒါကို ပက်ပက်စက်စက် ကြည့်ကောင်းတဲ့ တူးပိစ် ဘီကီနီလေး ဘဲ ဝတ်ထားတဲ့ ကိုယ်လုံး အလန်းစားလေးနဲ့ ပြစုယုယနေတာကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့လိုက်ရလို့ နေဗလ စိတ်အရမ်း ဝင်စားသွားသည် ။
ဟင်နရီဆာနာဒါသည် တကိုယ်တည်း လူပျိုကြီးမို့ ရန်ကုန်မှာ လာပြီး အလုပ်လုပ်တဲ့အချိန် သွေးသားဆန္ဒထကြွတဲ့အခါ စက်ရုပ်တွေ မပေါ်ခင်က ကြေးစားမလေးတွေနဲ့ ပျော်ပါး ဖြေဖျောက်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ လူသားစစ်စစ်နဲ့ ခွဲခြားဖို့ ခက်တဲ့ စက်လူရုပ်မလေးနဲ့ နှစ်ပါးသွားနေရလို့ အင်မတန်မှ အဆင်ပြေနေသည် ။

နေဗလက ဟင်နရီဆာနာဒါကို စက်လူရုပ်မလေး အကြောင်း မျက်နှာပူပူနဲ့ စပ်စုကြည့်လိုက်သောအခါ ဟင်နရီဆာနာဒါက ဝမ်းပန်းတသာနဲ့ အကျယ်တဝင့် ရှင်းပြပါလေတော့သည် ။

ဟင်နရီဆာနာဒါ ရဲ့ စက်လူရုပ်မလေးရဲ့ နံမည်က “ ဂျက်စီကာ ” တဲ့ ။ ရွှေအိုရောင် ဆံပင်..မျက်လုံးပြာပြာနဲ့ ကေတီ
ဟာ သူ့စိတ်ကြိုက် ပုံဖေါ်ထားတာလို့ ဟင်နရီက ပြောပြတယ် ။ “ မင်း ကြိုက်တဲ့ ဆံပင်အရောင်…ဆံပင်ပုံစံ…မျက်လုံး.. မျက်လုံး အရောင် ..နှာတန်..နှုတ်ခမ်း …အသားအရောင် ..အရပ်…ကိုယ်လုံးဆိုက် တွေကို လုပ်ခိုင်းလို့ ရတယ် ..မှာလို့ရတယ် …ငါ့ရဲ့ “ဂျက်စီကာ ”က ငါ ယူအက်စ်မှာ ကျောင်းသွားတက်ခဲ့တုံးက ချစ်သူလေးကို အမှတ်တရ အနေနဲ့ သူ့ပုံတူ လုပ်ခိုင်းတာဘဲ ….” လို့ ဟင်နရီက ပြောပြတယ် ”
“ ဂျက်စီကာ ”ကို ဟင်နရီနဲ့ အကြည်ဆိုက်နေကြတာ သူ ခဏခဏ တွေ့ဖူးခဲ့တယ် ။ သူက “ ဂျက်စီကာ ”ကို စက်လူရုပ်မ ဆိုတာ အစက မသိခဲ့ဘူး ။ အနောက်နိုင်ငံသူ လူစစ်စစ် ဘဲလို့ ထင်ခဲ့မိတာ ။

ဟင်နရီဆာနာဒါက “ တကယ့် ကေတီ အစစ်က ငါ့ကို ထားခဲ့ပြီး ငါ့ထက် ရုပ်ကြည့်ကောင်းတဲ့လူ…ငါ့ထက် တော်တဲ့လူ နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပြီကွ …အခု ဒီ စက်လူရုပ်မ “ ဂျက်စီကာ ”ကတော့ ငါ့ကိုဘယ်တော့မှ သစ္စာဖေါက်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ ..ငါနဲ့ ရာသက်ပန် အတူတူ ပျော်မယ့် မိန်းကလေးပေါ့ကွာ..နောက်တခု ကောင်းချက်က ငါသာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အိုလာမယ်ကွ..စက်လူရုပ်မကတော့ အမြဲဘဲ ငယ်ရွယ်နုပျို နေမယ်…တောင့်တင်းစိုပြေနေမယ် …ဟဲဟဲ..ကုန်ကုန်ပြောရရင် သူ့ရဲ့ ရင်သားတွေက ဘယ်တော့မှ ပျော့တွဲကျမှာ မဟုတ်ဘူး ..သူ့ရဲ့ ပူစီ ( အင်္ဂါစပ် )ကလည်း အမြဲတမ်း ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းနဲ့မင်းကို အရသာထူးတွေ ပေးစွမ်းနေလိမ့်မယ် …” လို့ သူ စက်လူရုပ်မနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ရာနှုန်းပြည့် ထောက်ခံနေပါတယ် ။

ဟင်နရီဆာနာဒါ ကြောင့်ဘဲ သူ “ နီသိဝတီ ” ကို အော်ဒါမှာ ဖြစ်ခဲ့တယ် လို့ ပြောရမှာပါဘဲ ။
နီသိဝတီ ဆိုတဲ့ နံမည်လေးကို သူဘဲ ရွေးချယ်ခဲ့တာပါ ။ ဟင်နရီလိုတော့ ငယ်ရည်းစားဟောင်း တယောက်တော့
မဟုတ်ပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် သူ ရဲအရာရှိ ဖြစ်ခါစက အိမ်နီးခြင်းနိုင်ငံ ဖြစ်တဲ့ ထိုင်းနိုင်ငံကို လေ့လာရေးခရီး သွားခဲ့ရ
ချိန်က သူတို့ လေ့လာရေးအဖွဲ့ကို ကြိုဆိုဧည့်ခံတဲ့ အဖွဲ့က နီသိဝတီ ဆိုတဲ့ရဲမေလေးကို သူ စွဲစွဲလန်းလန်း ဖြစ်နေခဲ့လို့ ဒီ ထိုင်းမ ချောချောလေးရဲ့ နံမည်ကို သူ့စက်လူရုပ်မကို ပေးလိုက်တာပါ ။

နီသိဝတီကို သူ ရက်တွေ တော်တော်ကြာကြာ အချိန်ယူပြီး ကွန်ပြူတာပေါ်မှာ စိတ်ကူးနဲ့ ရေးဆွဲခဲ့တယ် ။
စက်လူရုပ်တွေဟာ တန်ဖိုးကြီး ကားတစီးလိုဘဲ စျေးနှုန်းက မြင့်တယ် ။ နီသိဝတီကို ခရက်ဒစ်ကပ်( အကြွေးဝယ်ကပ် ပြား) နဲ့ ဝယ်ပစ်လို်က်တာ ။ ယခုအခါ မြန်မာနိုင်ငံတဝှမ်းလုံး ဒီအကြွေးဝယ်ကပ်နဲ့ဘဲ ဝယ်ခြမ်းသုံးစွဲနေကြပြီ ။ ဟိုးရှေး
ရှေးခေတ်ကလို ငွေစက္ကူတွေ အထုပ်လိုက် ကိုင်သုံးတာမျိုး မရှိတော့ဘူး ။

နီသိဝတီကို လုပ်တဲ့ စက်ရုံ ကို ကြိမ်ဖန်များစွာ စာနဲ့ရော အီးမေးနဲ့ရော လူကိုယ်တိုင်ပါ သွားပြီး လိုအပ်ချက်တွေကို ဖန်တီးခိုင်းခဲ့တယ် ။ ဒီစက်လူရုပ်တွေကို ဖန်တီးပေးတဲ့ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ဆိုတဲ့ လူကြီးနဲ့ နီိသိဝတီကို ဖန်တီးကြရင်း သူနဲ့ တော်တော့်ကို ခင်မင်သွားခဲ့ရတယ် ။

ဟင်နရီဆာနာဒါရဲ့ “ ဂျက်စီကာ” ကိုလည်း ဒီဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ဘဲ ဖန်တီးပေးခဲ့တာပါ ။ သို့ပေမယ့် ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက သူ “ ဂျက်စီကာ”ကို လုပ်ပေးခဲ့ရောင်းပေးခဲ့တာ သုံးနှစ် ကြာခဲ့ပြီ….အခု နီသိဝတီက နောက်ဆုံး လုပ်တဲ့ စက်လူရုပ်မမို့ ပိုပြီး ဆန်းသစ်နေလိမ့်မယ် ..ပိုပြီး လူသားနဲ့ တူလိမ့်မယ် ..ပိုပြီး အဆင့်မြင့်တဲ့ နည်းပညာတွေ နဲ့ ဖန်တီးထားတာ လို့ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာနဲ့ သူ့ကို ပြောခဲ့ပါတယ် ။

ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း သည် နေ့ရော ညပါ သူ့ရဲ့ အလုပ်ခန်းထဲမှာ စက်လူရုပ်တွေကို ပိုပိုပြီး အဆင့်မြင့်လာအောင်
တီထွင်ကြံဆ စမ်းသပ်နေတယ် ။ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းသည် နေဗလက အော်ဒါမှာလို့ နီသိဝတီကို ဖန်တီး တည်
ဆောက်ပေးတာ ဖြစ်ပေမယ့် နောက်ဆုံး သူတွေ့ရှိထားတဲ့ နည်းပညာတွေကို အသုံးပြုကြည့်လိုက်ပြီးနောက် နီသိဝတီလည်း အော်ဒါပေးသူ နေဗလ လက်ထဲကို အပ်လို့ရသွားတဲ့ ရာနှုန်းပြည့် လုံးဝဥသုံ ပြီးစီးသွားတဲ့အချိန်
မှာ နီသိဝတီဟာ စက်လူရုပ် လောကမှာ အကောင်းဆုံး ထိပ်ဆုံး အဆင့် ဖြစ်နေတာမို့ နေဗလရဲ့ လက်ထဲကို မအပ်
ချင်တော့ဘဲ သူ့လုပ်ဆောင်မှု စံနမူနာပြဖို့ စက်လူရုပ်အနေနဲ့ သူ့စက်ရုံမှာဘဲ ထားချင်တဲ့စိတ် ဝင်လာပြီး နေဗလကို
နီသိဝတီကို မယူတော့ဘဲ အရင် တည်ထွင်ထားတဲ့ စက်လူရုပ်မ တရုပ်ကို ယူဖို့ ပြောဆိုလာတယ် ။

နီသိဝတီ ကို သူ မပေးချင်တော့ ။
နေဗလ လည်း ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ကို ဂတိမဖျက်ဖို့ တင်းတင်းမာမာ ပြောဆိုတော့မှ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း လည်း
နီသိဝတီ ကို လာယူဖို့ ချိန်းဆိုပါတယ် ။

ဒီနေ့ နေဗလ နီသိဝတီကို ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းရဲ့ စက်ရုံမှာ သွား ယူရမှာမို့ အလုပ်က စောစော ဆင်းလိုက်တယ် ။
ရဲမှူးဦးကိုကိုလင်းက သူ့အကြံဉာဏ်ကို နေဗလ နားထောင်လို့ ကျေနပ်အားရပြီး “ မင်းအိမ်ကို လာ လာလည်အုံးမယ်
နေဗလ..မင်း စက်ရုပ်မ ဘယ်လောက် လှတယ်ဆိုတာ ငါလာကြည့်အုံးမယ် ..” လို့ ပြောတယ် ။ သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်
ဖက် ရဲအုပ်ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကတော့ နှစ်ကိုယ်ကြား….“ မင်းစက်ရုပ်မက ဖြုတ်လို့ ရတယ် မဟုတ်လား ..ပုလွေမှုတ်တတ်အောင်လဲ ပရိုဂရမ် လုပ်ခိုင်းထားရဲ့လား ….ခရေကော ချွေနိုင်မလား…..” လို့ ကပ်မေးတယ် ။

နေဗလ လည်း ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကို တော်တော် စိတ်ပျက်သွားသည် ။
“ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်..မင်းရဲ့ ရာဂဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ စိတ်တွေကို နဲနဲ လျှော့ကွာ….ဒါတွေဘဲ စဉ်းစားနေသလား…”လို့
ရယ်မောပြီး ပြောလိုက်သည် ။ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်က တခိခိနဲ့ ရယ်သည် ။

နေဗလ လည်း တီထွင်ဖန်တီးသူ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း က သူ့စက်လူရုပ်မတွေဟာ စက်ရုပ်တရုပ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မသိသာရလောက်အောင် လူသားစစ်စစ်နဲ့ တထေရာထဲ လုပ်ထားတာ ဖြစ်ပြီး လိင်ဆက်ဆံမှုကိစ္စတွေကိုလည်း ပိုင်ရှင်ရဲ့ အလိုကျ စိတ်ကြိုက် အကုန် ဖြစ်စေမှာ လို့ သူ့ကို ပြောပြခဲ့တယ် လို့ နေဗလ က ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကို ပြောပြ တယ် ။

“ မင်း စမ်းသပ်သုံးစွဲပြီးရင် ဘယ်လိုလဲ ဆိုတာ ပြောပြနော်..ငါလည်း ဝယ်သင့်ရင် ဝယ်မှာ……ခိခိခိ……”

မြန်မာ့ရိုးဘော့ထုတ်လုပ်ရေးစက်ရုံသည် တိုးချဲ့သုဝဏ္ဏမြို့သစ်က စက်မှုဇုန်မှာ ရှိသည် ။ နေဗလ ရောက်သွားတော့
ဒီစက်ရုံကို စ ဝင်ကထည်းက လုံခြုံရေး ဂိတ်စောင့်က အစ စက်လူရုပ်တွေ ဆိုတာကို နေဗလ သတိထားမိသည် ။

မှန်တံခါးချပ်ကြီးသည် သူအနားရောက်တာနဲ့ အလိုလို ပွင့်သွားသည် ။

အေးစိမ့်တဲ့ လေအေးစက် အရသာနဲ့အတူ မွှေးပျံ့တဲ့ နသားဖြူရနံ့လေးက စက်ရုံရဲ့ အရောင်း ဧည့်ခန်းကြီးထဲ
မှာ သင်းနေသည် ။

“ မင်္ဂလာပါရှင်..ဘာများ ကူညီရပါမလဲ….”

အပြာရင့်ရောင် ဝတ်စုံနဲ့ စက်လူရုပ်မလေး တယောက်က သူ့ကို အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြို နုတ်ခွန်းဆက်သသည် ။

“ ကျနော် ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ …” “ ချိန်းဆိုထားပါသလားရှင် …”

“ ဟုတ်ကဲ့…ကျနော် လာမှာ သူသိပါတယ်..”

“ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း အရေးပေါ် အစည်းအဝေး မှာ ရောက်နေလို့ ခေတ္တ စောင့်ဆိုင်း ပေးပါလို့ အနူးအညွတ် ပန်ကြားလိုပါတယ်ရှင့်…”

“ ဟုတ်ကဲ့…”

“ လူကြီးမင်းရဲ့ လက်ဝဲဖက်က စောင့်ဆိုင်းခန်းမှာ အပူ..အအေး..သောက်လို့ ရနိုင်အောင် ပြင်ဆင်ထားပါတယ် ..
ကျေးဇူးပြု ပြီး ခေတ္တစောင့်ဆိုင်းပေးစေလိုပါတယ် ..”

“ ဟုတ်ကဲ့…”

စက်လူရုပ်မလေးက နောက်ထပ် ဝင်လာတဲ့ ကပ်စတန်မာတွေ ဆီကို လှုပ်တုတ်တုတ်နဲ့ လျှောက်လှမ်းသွားသည် ။
ခါးသေးသေးလေးအောက်က တင်ပါးအိအိတွေက တုန်တုန် တုန်တုန် နဲ့ …။

( အင်း..တော်တော် သေသပ်တာဘဲ…လူအစစ် အတိုင်းပါလား …)

ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း အစည်းအဝေးခန်းထဲမှ တနာရီကျော် ကြာမှ ထွက်လာသည် ။ သူ့ပုံစံက ကပိုကရို ..ဖို့ရို့ဖါးယား
နဲ့ ..။

“ ဆောရီးနော်..ကိုနေဗလ …ကျနော် ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာန နဲ့ အရေးတကြီး ဆွေးနွေးနေရလို့ပါ ….”

နေဗလက စောင့်ရတာ ကြာလွန်းတဲ့အတွက် ကျွဲမြီးတိုနေသည် ။

“ လာ..ကိုနေဗလ ..ကျနော် ခင်ဗျားရဲ့ ( နီသိဝတီ )လေးကို အဆင်သင့် လုပ်ထားပေးပါတယ် …” လို့ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက ပြောပြီး သူ့ကို ဓါတ်လှေခါးဆီကို ဦးဆောင် ခေါ်သွားပါသည် ။ ဓါတ်လှေခါးထဲမှာ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက နီသိဝတီဟာ နောက်ဆုံး ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ စက်လူရုပ် ဖြစ်တာမို့ လူသားတွေနဲ့ အတူ
ဆုံး စက်ရုပ်တရုပ် ဖြစ်လိမ့်မည် …အရင်က စက်လူရုပ်တွေလို နေ့စဉ် အားသွင်းဖို့ မလိုတဲ့အပြင် ပိုင်ရှင်ဖြစ်သူ
လည်း အားသွင်းတဲ့ ကိစ္စကို ပူစရာ မလိုဘူး လို့ ပြောပြသည် ။ နေဗလ ကောင်းကောင်း နားမလည်ဘူး ။

“ အဟဲ..ဒီလိုဗျ….ခင်ဗျားက ခင်ဗျားရဲ့စက်လူရုပ်ကို အားသွင်းရရင် ဒါဟာ စက်ရုပ်ပါလား ဆိုတာ ခင်ဗျား သိသိနေ
လို့ ဖီလင်အောက်မယ်လေ ..နောက်တချက် မအားလို့ မသွင်းဖြစ်တာ တွေ ရှိမယ်လေ …ဒီတော့ စက်ရုပ်က ခင်ဗျား ကွယ်ရာမှာဘဲ သူ့ဖါသာ သူ အားသွင်းလိမ့်မယ် ..ဓါတ်ကြိုး ၀ါယာတွေဘာတွေ တပ်တက်ပြီး သွင်းရမှာ မဟုတ်ဘဲ
လူသားတွေ အားဆေးသောက်သလို ညစဉ် ဆေးပြာတွေကို သောက်လိုက်ခြင်းအားဖြင့် သွင်းမှာ ….နောက်တခုက
ကျနော်တို့ စက်ရုပ်တွေက ၀ါတာပရု( ဖ် ) ပါ..ရေ အတူတူ ချိုးလို့ရတယ်…ရေကူးကန်ထဲမှာ ရေကူးနိုင်တယ် ..ရေ
ကူးတတ်အောင် လည်း ကျနော်တို့ တခါထည်း ပရိုဂရမ် လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ် …ခင်ဗျား ဆိုရင် ရဲအရာရှိတယောက်မို့ ကျနော်က ခင်ဗျားရဲ့ ပါတနာ ဖြစ်လာမယ့် နီသိဝတီကို သေနတ်လက်နက် ပစ်ခတ်တတ်ဖို့
ရယ်..ကိုယ်ခံပညာတတ်ကျွမ်းဖို့ရယ်ပါ ပရိုဂရမ် လုပ်ထည့်ပေးလိုက်ပါတယ် …မေတ္တာလက်ဆောင်ပေါ့ဗျာ….ဟဲဟဲ..
နောက်ကိုလည်း ကျနော့်စက်ရုံကနေ အားပေးပါ….”

သူတို့ ၁၂လွှာကို ရောက်လာတော့ တံခါး ပွင့်သွားသည် ။ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း နဲ့အတူ ၁၂လွှာက ရုံးခန်းလေးထဲ
ကို သူ ဝင်လိုက်တဲ့အခါ နေဗလ အသက်ရှုမှားသွား မတတ် အံ့သြခြင်း ကြီးစွာ ဖြစ်သွားရသည် ။ သူ့ရဲ့ နီသိသည်
စက္ကူကပ်ထူပုံးကြီးထဲ မှာ သူခေါ်ရာကို လိုက်ပါမှာမျိုး မဟုတ်ဘဲ လူသားမိန်းမတယောက်လိုဘဲ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း
ရဲ့ ရုံးခန်းထဲက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ရင်း သူ့ကို စောင့်ဆိုင်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ပါ ။

သူ့ကို တွေ့တာနဲ့ အပြုံးလေးနဲ့ “ ကိုကို …” လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာက ထလိုက်လို့ သူ ကြောင်ငေးကြည့်
နေမိသည် ။ အိပ်မက် မက်နေတာများလား …။
လှလိုက်တာ နီသိရယ် …။

“ ကိုကိုကလည်း လာခေါ်တာ ကြာလိုက်တာ…နီသိ စောင့်နေတာ သိရက်နဲ့ …”

နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး ပြောလိုက်တဲ့ နီသိဝတီကို သူ အံ့သြစွာနဲ့ ကြည့်နေတာကို ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက “ ဘယ့်
နှယ့်ရှိစ… ” ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေး အမူအရာနဲ့ သူ့ကိုလုပ်ပြသည် ။

လူသားစစ်စစ်နဲ့ တထေရာထဲ ခွဲမရအောင် တူလှချည်လား ။

သူ့အတွက် တခါထည်း ပရိုဂရင် လုပ်ပေးထားတာ အခန်းထဲ ဝင်လာတာနဲ့ သူ့ကို တန်းသိနေပြီး ကိုကိုတောင် ခေါ်လို့လေ ။

ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်းက “ ကိုနေဗလ…သဘောကျရဲ့လား….” လို့ မေးလိုက်ပါသည် ။ နီသိဝတီက သူ့လက်မောင်း
ကို တွယ်ချိတ်ပြီး သူ့ပါးတဖက်ကို ရွှတ်ကနဲ အာဘွားပေးလိုက်သည် ။

“ ကျတယ် ဒေါက်တာ…အရမ်းကျတယ်…..”

“ ကျရမယ်လေ….ခင်ဗျားအတွက် ကျုပ်က ရှယ်လုပ်ပေးထားတာဘဲ….တခုဘဲ လူစစ်စစ်နဲ့ မတူမှာက ခင်ဗျား နေ့စဉ်စားသောက်တဲ့အချိန် သူ ဒီအစားအစာတွေကို ခင်ဗျားနဲ့ အတူတူ မစားနိုင်ဘူး….တခြားကိစ္စတွေကတော့
လူသားမိန်းမစစ်စစ် တယောက်လိုဘဲ ..ခင်ဗျားကို ကျေနပ်စေမှာပါ …မေတ္တာလက်ဆောင်အနေနဲ့ ကျုပ် ထပ်ပြီး
လုပ်ပေးလိုက်တာ တခုရှိသေးတယ် ..ဘာလဲ ဆိုတော့ နီသိကို ခင်ဗျားတယောက်ထဲ လိင်ဆက်ဆံလို့ရအောင် လုပ်ပေးလိုက်တာဘဲ …တခြား လူတယောက်ယောက်က လိင်ဆက်ဆံတာကို နီသိက လက်ခံလိမ့်မှာ မဟုတ်ဘူး”

“ ဗျာ….အတင်းမုဒိန်းကျင့်ရင်ကော….ဒေါက်တာ..”

“ မရဘူး ….ချက်စ်တတီး ခါးပတ် ဆိုတာ ကြားဖူးတယ် မဟုတ်လား …ရှေးဘုရင်တွေ စစ်ထွက်တဲ့အခါ သူ့မိဖုရား
တွေကို တခြားလူ တက်အုပ်မှာ စိုးလို့ သံခါးတောင်းကြိုက် ခတ်ပစ်ခဲ့တာလေ …အဲလိုဘဲ…ကာကွယ်ထားတယ်ဗျ..
တခြားယောကျ်ား ကျင့်ကြံရင် နီသိရဲ့ မိန်းမကိုယ်က ဖွင့်မပေးအောင် စီမံထားတယ်….”

“ အိုး ….”

“ မအိုးနဲ့..ကိုနေဗလရေ….နီသိက ၀ါတာပရု( ဖ် ) မို့ ကိစ္စပြီးစီးတဲ့အချိန် သူ့ဖါသာ ရေဆေးဖို့လည်း စီမံထားတယ်”

တယ်ဟုတ်ပါလား …။ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ကို မချီးကျူးဘဲ မနေနိုင်တော့ဘူး ။

“ ဒေါက်တာ..ရယ်…ခင်ဗျား အရမ်းတော်သလို အရမ်းလဲ သိတတ်ပါလား..ကျေးဇူးအထူးပါဘဲဗျာ……..”

ခွာမြင့်ဖိနပ်သံ တထောက်ထောက်နဲ့ လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ အချောကလေး နီသိဝတီသည် သူနဲ့ ပါလာပြီ ။

ချစ်သူဆီက အဖြေရတဲ့ ဝမ်းသာမှု မျိုး လား…ချစ်သူနဲ့ လက်ထပ်လိုက်ပြီး ပျားရည်ဆမ်း ခရီး အတူတူထွက်လာရ
တဲ့ ဝမ်းသာမှုမျိုးလား …။ သူ ဝမ်းသာပျော်ရွှင်နေမိတာတော့ အမှန်ပါဘဲ ။

သူ့တိုက်ခန်းဆီကို ဓါတ်လှေခါးနဲ့ တက်ဖို့ ပြင်တဲ့အခိုက် ကွန်ဒိုအဆောက်အဦးကြီးထဲကို “ ဂျက်စီကာ ” နဲ့လက်ချင်း
တွဲပြီး ဝင်လာတဲ့ ဟင်နရီဆာနာဒါ က သူနဲ့ နီသိဝတီကို မြင်သွားပါသည် ။ သူ့ကို ဟင်နရီဆာနာဒါ က လက်မ
ထောင်ပြသည် ။ ဓါတ်လှေခါး ရောက်လာလို့သူနဲ့ နီသိဝတီတို့ ဝင်လိုက်ကြသည် ။ ဟင်နရီဆာနာဒါ နဲ့ ဂျက်စီကာ
တို့လည်း သူတို့ ဓါတ်လှေခါးခန်းထဲကို ဝင်လာကြသည် ။ နီသိဝတီက ဟင်နရီဆာနာဒါ နဲ့ ဂျက်စီကာတို့ကို “ ဟိုင်း..
” လို့ နုတ်ဆက်လိုက်တာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဂျက်စီကာ ကတော့ ပြန်မနုတ်ဆက်ဘူး ။ ဒါကို ကြည့်ချင်းအားဖြင့်
ဂျက်စီကာ ကို ဖန်တီးစဉ်က နည်းပညာ ဒီလောက် မမြင့်သေးဘဲ နီသိဝတီ ကို ဖန်တီးတဲ့ အချိန်မှာ ပို အသေးစိတ်
ဖန်တီးလာနိုင်တယ် လို့ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ပြောခဲ့တာကို အမှတ်ရလိုက်သည် ။

နေဗလ ဒေါက်တာဦးချစ်ပန်း ဘယ်လောက်တောင် နီသိဝတီ ခေါင်းထဲကို သူနဲ့ ပတ်သက်တာတွေ ထည့်ပေးလိုက်
သလဲ စမ်းချင်လို့ ကား ရပ်တဲ့ ကွက်လပ်ကို ရောက်တဲ့အချိန် သူကကားကို ကျော်ပြီး တဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

“ ကိုကို..ကားက ဟိုမှာလေ..ကိုကို ဘယ်တွေ လိုက်ရှာနေတာလဲကွယ် …”

နီသိဝတီက သူ့ကား ရှိရာကို လက်နဲ့ ပြပြီး ပြောလိုက်သည် ။ အင်း..ဆရာချစ်ပန်းတို့ကတော့ ငါ့ကားဟာ ဘာ ဆိုတာကိုပါ ထည့်လွှတ်လိုက်တာကိုး….။

နီသိဝတီသည် သူက ကားထဲက အက်ဖ်အမ် ရေဒီယိုကို ဖွင့်လိုက်သောအခါ ခေါင်းလေးလှုပ်လျက် သီချင်း နားထောင်
ရင်း လိုက်ပါလာသည် ။ လူနဲ့ တော်တော့်ကို တူတဲ့ စက်လူရုပ်မလေး ပါဘဲ ..။
သူနေတဲ့ “ မြို့တော်သစ် ကွန်ဒို ..” ကို ရောက်တော့ နောက်တခါ စမ်းချင်တာနဲ့..“ နီသိရေ..ကိုကို ကား နဲနဲ ပြင်စရာ ရှိနေလို့ နီသိ အိမ်ထဲဝင်နှင့်ကွာ..အဝတ်အစားလဲ..ပြီးရင်..ကိုကို့အတွက် ရေတဘူး…ယူခဲ့ပေး …” လို့ ပြောရင်း သော့တွဲကို ပေးလိုက်သည် ။ သည်သော့တွဲမှာက သော့မျိုးစုံ တွဲထားသည် ။

တိုက်ခန်းထဲ အဝင်သော့..ရုံးအံဆွဲသော့..မီးခံသေတ္တာသော့…ကားသော့အပို..အစုံဘဲ ။ နီသိက “ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို..” လို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ပြောပြီးနောက် ကားပေါ်က ဆင်းပြီး အဆောက်အဦးထဲကို ဝင်သွားသည် ။ နီသိရဲ့ ကိုယ်
အနောက်ပိုင်း အလှအပတွေကို သူ စိုက်ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့သည် ။ ဝှူး …ပစ္စည်းက တကယ် ကောင်းတာဘဲ ..။
တွေ့မယ်..မကြာခင် တွေ့မယ် …။
နီသိဝတီရဲ့ ဖင်တုန်းတွေ တုန်ခါသွားတာကို ကြည့်လိုက်မိတာနဲ့ ဖွားဖက်တော်က ထုံးကနဲ မတ်လာသည် ။

နီသိဝတီကို စျေးကြီးကြီးနဲ့ အော်ဒါမှာခါစက ငါလုပ်တာ သိပ်အိုဗာ ဖြစ်များသွားလား လို့ သူ့ကိုသူ ပြန် ဝေဖန် အပြစ်
တင်မိသလိုလို ဖြစ်ပေမယ့် ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ အံ့မခန်း တီထွင်မှုတွေကို လက်တွေ့ အခု တွေ့ရတော့ သူ
လုပ်တာ မမှားဘူး လို့ စဉ်းစားမိရင်း ကျေနပ်နေသည် ။

မကြာခင် နီသိဝတီသည် တိုက်ခန်းကနေ ပြန်ဆင်းလာသည် ။ အိ်မ်နေရင်း ဝတ်ဖို့ သူ ထားထားပေးတဲ့ အဝါရောင် ဘလောက်စ်လက်ပြတ်လေး နဲ့ ထမိန်အနက်လေးကို ဝတ်ပြီး သူမှာလိုက်တဲ့ ရေသန့်ဘူးကို ကိုင်ပြီး ဆင်းလာသည် ။

“ ကိုကို..ရေဘူး…”
ရေသန့်ဘူးကို သူ့ဆီ ကို ပြုံးပြုံးလေး ကမ်းပေးနေတဲ့ နီသိဝတီသည် သူ စာမေးပွဲ စစ်တာကို ကျကျနန အောင်မြင်သွားပါပြီ ။ သူလိုချင်တာတွေကို လုပ်နိုင်သလို အိမ်ခန်းသော့ကိုလည်း သော့တွဲကြီးထဲက သော့တွေ အများကြီးထဲကနေ ရွေးထုတ်နိုင်ခဲ့သည်ကို သူ မယုံနိုင်လောက်အောင် အံ့သြနေမိသည် ။
အား….ဝမ်းဒဖူးလ် …….ဘဲ..ကျေးဇူးဘဲ..ဒေါက်တာ ချစ်ပန်း ရေ ….။

နီသိဝတီလေးရဲ့ ခါးသေးသေးလေးကို ဖက်ရင်း သူ့တိုက်ခန်းပေါ်ကို ပြန်တက်ခဲ့သည် ။ သူတို့ တိုက် အောက်ထပ်မှာ
အမြဲ ဂစ်တာ ထိုင်ထိုင် ခေါက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ကောင်လေးက နီသိကို ပေါ်တင်ကြီး ရှိုးနေသည် ။ အင်းလေ..
စိတ်ကြိုက် လုပ်ထားတဲ့ ကိုယ်လုံး နဲ့ ရုပ်နဲ့ နီသိလေးကို မြင်သူတက ငေးမောလိမ့်မည် ဆိုတာ စောစောထဲက သူ
တွက်ထားပြီးသားပါ ။ စိတ်ထဲက ပြုံးမိရင်း…( ကြည့်ရုံလောက်တော့ သဘောထားကြီးပါတယ်…လှရင် ကြည့်ကြမယ်
မဟုတ်လား…) လို့ စဉ်းစားမိသည် ။

သူ့အခန်းကို နီသိကဘဲ သော့ဖွင့်ပေးသည် ။ သူတို့ အခန်းထဲ ရောက်တော့နီသိက “ ကိုကို..မောလာလား…ရေချိုးမလားဟင် …” လို့ မေးသည် ။ “ ဟင့်အင်း..ကိုကို နဲ့ နီသိနဲ့ ချစ်ကြမယ်…” လို့ သူက
ပြောလိုက်သည် ။ နီသိက မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး…“ ဟင့်..ကိုကိုနော်..ကဲတယ် …” လို့ ပြောပြီး သူ့အနားက ထွက်
သွားဖို့ ပြင်တော့ သူက နီသိကို ဖမ်းဆွဲဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က မွေ့ယာထူထူကြီးပေါ်ကို တွန်းချလိုက်သည် ။

“ အို့..အမေ့….”

နီသိ ပက်လက်ကလေး မွေ့ယာကြီးပေါ် ပက်လက်လေး ကျသွားသည် ။ သူက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကို တခုမကျန် ချွတ်သည် ။ ချွတ်နေတဲ့ အချိန် နီသိသည် သူ့လုပ်ရပ်တွေကို မျက်လုံးလေး ပုတ်ခပ်ပုတ်ခပ် နဲ့ ငေးကြည့်နေသည် ။

သူ့ဖွားဖက်တော် အတုတ်အခဲကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့အခါ နီသိက “ ကိုကိုရယ်…ကြီးလှချည်လား” လို့ ခပ်တိုး
တိုးလေး ရေရွတ်လိုက်တော့ သူသည် ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို စိတ်ထဲက ချီးကျူးမိရပြန်သည်။

“ နီသိ..အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကို ချွတ်လိုက်ကွာ..ကိုကိုတို့ ချစ်ကြမယ် …”

ယခုအချိန်က စမ်းသပ်နေတဲ့ အချိန်ကါလ …။
နီသိဝတီ ဘယ်လိုလဲ ဘာလဲ သူသိချင်လို့ အမျိုးမျိုး စမ်းနေတာ …။

နီသိဝတီက “ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို..” လို့ ပြောရင်း သူမ အဝတ်အစားတွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်နေသည် ။

လူစစ်စစ် မိန်းမ ဆိုပါက သူ့စကားကို နားထောင်ချင်မှ ထောင်ပေလိမ့်မည် ။

“ အို…ဒီမှာ တနေကုန် အလုပ်လုပ်ပြီး ပြန်လာလို့ မောနေရတဲ့ ကြားထဲ…” လို့ ပြန်အော်မည် ဖြစ်သည် ။

ဒါကြောင့်လည်း စက်လူရုပ်မများကို လူတွေ စျေးကြီးပေးပြီး ဝယ်သုံးနေကြတာဘဲ ဖြစ်မည် ။

မကြာခင် ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသော သူနှင့် ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသော နီသိဝတီတို့ အိစက်ညက်ညောတဲ့ သူ့
ရဲ့ ဒန်းလော့ပ် မွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ တွေ့ကြပြီ ။

မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့ဖွားဖက်တော် ကို လာဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးပြီး..“ စုတ်ပေးရမလား..ကိုကို..” လို့ ကနွဲ့ကရ
နဲ့ လာမေးတဲ့ နီသိဝတီရဲ့ အထိအတွေ့တွေကြောင့်နဲ့ သူမရဲ့ ကော့ချွန်တင်းမာတဲ့ နို့ကြီးနှစ်ခိုင်ကြောင့် သူ့ဖွား
ဖက်တော်မှာ တအားတင်းမာကြီးထွားနေပြီး တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခါနေရပြီ ။

တဏှာစိတ်တွေ ထန်ပြင်းလွန်းအားကြီးလို့ သူ့ဖွားဖက်တော် ရဲ့ ထိပ်ဖူးကြီး ထိပ်က အပေါက်လေးကနေ အရည်ကြည်
တွေ စိမ့်ယိုကျနေရသည် ။

သူက “ အင်း..စုတ်ပေး…” လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ နီသိဝတီလည်း သူ့ဖွားဖက်တော်ရဲ့ အရင်းပိုင်းနားကို လက်နဲ့ ဆုပ်
ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖူး ဒစ်ပြဲကြီးကို သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးနဲ့ ငုံခဲ ပေးပါတော့သည် ။ နီသိဝတီရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေး
တွေရဲ့ ကြားမှာ သူ့လိင်တန် ညိုညိုကြီး ရောက်လို့နေတော့ လူသားစစ်စစ် မိန်းမများရဲ့ အစုတ်ကို ကြိမ်ဖန်များစွာ
ခံဘူး ကြုံတွေ့ဘူးခဲ့တဲ့ သူ့အတွက် စက်လူရုပ်မလေးဟာ လူသားစစ်စစ် မိန်းမတယောက်နဲ့ ဘာများ ကွာခြားသလဲ ဆိုတာကို သူ ခံစားကြည့်လိုက်သည် ။

နီသိဝတီ သည် နေဗလရဲ့ ယောကျ်ားတန်ဆာ ကို မျက်လုံလေးစုံမှိတ်လို့ စုတ်ပေးနေသည် ။ နေသိဝတီရဲ့ အစုတ်
သည် ထူးထူးကဲကဲ ကောင်းမွန်လှတာကြောင့် လူမိန်းမစစ်စစ် စုတ်ပေးတာနဲ့ ဘာမှ မခြားဘူးဆိုတာ နေဗလ သိ
သွားရသည် ။ သူ့ရဲ့ ဥနှစ်လုံးကိုလည်း လက်တဖက်က ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးနေသည် ။ ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ လက်
ရာကတော့ ထိပ်တန်းပါဘဲလား လို့ စိတ်ထဲမှာ ချီးကျူးမိရပြန်သည် ။

နီသိဝတီရဲ့ နောက် လက်တဖက်က လိင်တန်အရင်းနားကနေ ကိုင်ဆုပ်ထားရာက သူ့လက်တဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်
ပြီး လုံးဝန်းတင်းမာပြီး အဖျားနားမှ ကော့နေတဲ့ နို့ကြီးတွေဆီကို ပို့ပေးလိုက်တာ ကြောင့် နီသိသည် သူမနို့ကြီးတွေ
ကို ကိုင်တွယ်စေချင်သည် ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားရပြီး လူသားစင်စစ်မိန်းမ တယောက်ရဲ့ နို့တွေနဲ့ ခွဲခြားလို့
မရနိုင်တဲ့ နီသိရဲ့ နို့ကြီးတွေကို သူ ကိုင်ပါတော့သည် ။

ပုလွေပညာ တတ်ကျွမ်းတဲ့စက်လူရုပ်မ နီသိရဲ့ အစုတ်အယက်တွေက ကောင်းလွန်းတာကြောင့် သုတ်လွှတ်ပြီး “ ပြီးခြင်း ”ကို ရောက်လုလုမှာ နေဗလ နီသိရဲ့ အစုတ်ကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ နီသိသည် အမိန့်ကို တသွေမတိမ်း နာ
ခံတဲ့ စက်လူရုပ်မ မို့ သူ ရပ်ခိုင်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သူ့လိင်တန်ကို သူမ ပါးစပ်ထဲကနေ ထုတ်လိုက်ပါသည် ။

“ ကောင်းလားဟင်..ကိုကို…”

နီသိက အပြုံးလေးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။

“ အရမ်းကောင်းတယ်..နီသိရယ် …ကဲ..ကိုကိုတို့ လိုးကြရအောင် …”

နီသိသည် ချက်ချင်းဘဲ..“ ဘယ်လို ပုံစံနဲ့ လိုးကြမလဲ..ကိုကို..” လို့ သူ့ကို ပြန်မေးသည် ။ ကြိုက်ပြီးရင်း ကြိုက်ရင်း

ဖြစ်သွားသည် ။ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်ကိုတော့ စက်လူရုပ်မလေး ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းသလဲ ပြောပြ/အုံးမည် ။

အလွန်တပ်မက်ဖွယ် လှပလွန်းတဲ့ သူ့ရဲ့ နီသိဝတီကို ပထမဆုံး လှေကြီးထိုး ရိုးရိုး ပက်လက်တက်မှောက် ပုံစံနဲ့ဘဲ

သူ စပြီး စပ်ယှက်သည် ။ နီသိသည် သူထိုးဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း..အိုး..၀ိုး….ဆိုတဲ့ အသံတွေ အော်လိုက် အင်း

ဟင်းဟင်း ဆိုတဲ့ အသံတွေ ညည်းလိုက် နဲ့ သူမ ဖင်ကြီးတွေကို ပင့်ပင့် ပေးသည် ။

ဒီလို စက်လူရုပ်မ ရှိမှတော့ မိန်းမစစ်စစ်ကို ဘယ်ယူတော့မလဲ..မိန်းမစစ်စစ်တွေက အချိန်မရွေး ဖေါက်ပြန်သွားနိုင်

သည် ။ နီသိရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကလည်း လုပ်ရတာ ကျဉ်းကြပ်ကြပ်နဲ့ အရည်စီးစီးစိုစိုနဲ့ အရမ်းကောင်းသည် ။ ဘိုက်ကြီးသွား

မှာလည်း မပူရဘူး ။ အေကိုက်မှာလည်း မပူရဘူး ။

လုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ တအား ဆောင့်ထည့်ပြီး “ ပြီး ”သွားရသည် ။ အရမ်းကောင်းသွားသည် ။ သုတ်ရည်တွေ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နီသိရဲ့ အင်္ဂါစပ်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်မိသည် ။

“ ကောင်းလိုက်တာ နီသိဝတီရယ် ….”

သူ ထုတ်ပြောလိုက်မိသည် ။ နီသိဝတီ က “ ကိုကို့အတွက်ဆို နီသိက အမြဲ အဆင်သင့်ပါ ကိုကို…” လို့ ချစ်စဖွယ်
အသံလေးနဲ့ သူ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ် ။

နီသိဝတီက ပေကျံနေတဲ့ သူ့တန်ဆာနေရာတဝိုက်ကို တယုတယ ဆေးကြော သုတ်သင်ပေးနေတဲ့ အချိန်မှာ သူ့
တယ်လီဖုန်း မြည်လာသည် ။ စကားပြောတဲ့ ကော်လာအိုင်ဒီက “ ရဲမှူးကိုကိုလင်း ခေါ်တယ်…ရဲမှူးကိုကိုလင်း ခေါ်တယ်..” လို့ ထမြည်လာလို့ ဖုန်းကို ပြေးကိုင်လိုက်ရသည် ။

“ အမိန့်ရှိပါ..နေဗလ ပါ..”

“ ဟေး..နေဗလ..ကိုကိုလင်းပါ …အရေးတကြီး ပြောစရာ ရှိလို့…”
https://4.bp.blogspot.com/-biQZ8Tr3JKo/Vxdpg71-u4I/AAAAAAAAAOU/orJHItpndXY9v7mBM_mMcVHJZXx78miVwCLcB/s320/41eeb6d5c2972ebd676a4d12956434fd.jpg

“ ပြောပါ ရဲမှူး …”

“ တခုက မင်း ညသန်းကောင်အချိန် ဖမ်းလိုက်တဲ့ လူစုထဲက တယောက်က ဦးစွမ်းရည်အင်အား ရဲ့ သား ဖြစ်နေတယ်
တိုတိုပြောရင်ကွာ..သူ့အဖေကြီး ကရော သူကရော သူ့ယောက်ဖကရော မင်းကို မကျေနပ်ကြဘူး…မင်းကို ထိပ်ပိုင်း
က အကောင်ကြီးကြီး တွေနဲ့ တိုင်တန်းလိမ့်မယ်..အဲဒီအတွက်တော့ မပူပါနဲ့ကွာ…ငါ တယောက်လုံး ရှိပါတယ်…ခေတ်ဟောင်းတုန်းက အမူအကျင့်တွေ မပျောက်ကြသေးဘူးကွ ..လူကြီးပိုင်းကလည်း သူတို့ တိုင်တော
တိုင်း နားမထောင်ကြတော့ပါဘူး …နောက်တခု ကတော့ စုံစမ်းရေးဗျူရိုက ညွှန်မှူးက ငါ့ဆီ ဖုန်းခေါ်တယ် ..မနေ့က
မနက်က မန္တလေး မှာ ဖြစ်သွားတဲ့ ထူးခြားတဲ့ ဘဏ်ဓါးပြတိုက်မှုကြောင့်ဘဲ …ဓါးပြလေးယောက် ဘဏ်ထဲ လက်နက်
ကိုယ်စီနဲ့ ဝင်လာတိုက်သွားတာ သုံးယောက်က လူစစ်စစ် မဟုတ်ဘဲ စက်လူရုပ်တွေ ဖြစ်နေလို့ဘဲ..ဒို့တိုင်ပြည်မှာ စက်ရုပ်တွေ ကို စသုံးကထဲက ခုထိ စက်ရုပ်တွေကို ခုလို ဒုစရိုက်မှု ( CRIME ) အတွက် မသုံးခဲ့သေးဘူးကွ….
ဒါ ပထမဆုံးဘဲ …ဒီတော့ စုံစမ်းရေးဗျူရို က အေးဂျင့်တွေနဲ့ ဒို့ရဲတပ်ဖွဲ့က တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေနဲ့ ပူးပေါင်းပြီး စက်ရုပ်
ဓါးပြမှုကို ဖေါ်ထုတ်ကြဖို့ စဉ်းစား ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ် ….ဒီတော့ ငါလည်း ရဲမှူးကြီး နဲ့ ရဲချုပ်ကို တင်ပြတယ်..
လူကြီးတွေက မင်းကို ရွေးချယ်လိုက်တယ် ..မင်း မန္တလေးကို လိုက်သွားရမယ် …အမြန်ဆုံး ..ASAP ပေါ့ကွာ….
မန္တလေးမှာ စုံစမ်းရေးဗျူရိုက အရာရှိတယောက် ရောက်နှင့်နေပြီ …မန္တလေးတိုင်း ဒုစရိုက် နှိမ်နင်းရေး က တာဝန်ခံ
ရဲအုပ်နဲ့ ပူပေါင်းစုံစမ်းနေတယ်..မင်းက သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတွေ့ ပူးပေါင်းပြီး ဒီကေ့စ်ကို အမြန် လိုက်ပါ..ဖေါ်
ထုတ်ပါ..လူကြီးတွေ စိတ်ဝင်စားတဲ့ ကေ့စ်…ကဲ ဆက်လုပ် နေဗလ…ရေ..”

“ ဟုတ်ကဲ့..ရဲမှူး ….”

သူ မန္တလေးကို ခရီးထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်ရသည် ။

အင်း…နီသိဝတီကို တဝကြီး ဆွဲမယ် မှန်းထားတာ..အလုပ်က ပေါ်လာပြီ…။ ပြန်လာမှဘဲ ဆက်ဆွဲရတော့မယ် …။

စက်လူရုပ်တွေကိုပါ ဓါးပြတိုက်တဲ့နေရာမှာ ခိုင်းနေပြီ ။ အင်း..ရဲစက်လူရုပ်တွေ ရှိလာတော့ စက်လူရုပ်ဓါးပြ ရှိလာတာ

မဆန်းဘူးပေါ့လေ …။

နီသိနဲ့စတွေ့တွေ့ချင်းဘဲ ခွဲရလို့ နေဗလ ဒီခရီးစဉ်ကို စိတ်ထဲမှာ မကြိုက်လှပေမယ့် အလုပ်ဝတ္တရားကို အမြဲ ကျေ
ကျေပွန်ပွန် ထမ်းဆောင်တတ်တဲ့ နေဗလသည် မန္တလေး လေဆိပ်ကို လေယာဉ်ဆင်းတာနဲ့ နီသိကို ခဏ ခေါင်းထဲ
ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး စက်လုပ်ဓါးပြမှုကို အာရုံစိုက်လိုက်သည် ။ သူ့ခေါင်းထဲမှာ သူနီသိကို တီထွင်လုပ်ကိုင်ပေးတဲ့
ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို သတိရလိုက်သည် ။ စက်လူရုပ်တွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူသိလိုတာ ရှိလာရင် ဒေါက်တာချစ်ပန်း
ကို မေးမြန်းမည် လို့ စဉ်းစားမိလိုက်သည် ။

မန္တလေးလေဆိပ်သည် နိုင်ငံတကာက လေယာဉ်တွေ အမြဲလို ဆိုက်နေတာကြောင့် လူတွေ ပြည့်နှက် ရှုပ်ရှက်ခတ်
နေသည် ။ သူ့ကို သူနဲ့ တွဲဖက် အလုပ်လုပ်ရမယ့် မန္တလေးတိုင်း ရဲတပ်ဖွဲ့က အရာရှိက လာကြိုစောင့်နေသည် ။

လေဆိပ်ထဲက ထွက်လာသော သူ့ကို “ ဦးနေဗလ လား..ကျမ မန္တလေး ဒ.န ဌာနခွဲ က ( ဒါဇင် ..)ပါ…” လို့လာ
ပြီး နုတ်ဆက်လိုက်လို့ ။ ဒါဇင် ဆိုတဲ့ နံမည်ဆန်းကြောင့် သူ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် သူ့ကို လာစကားပြော မိတ်ဆက်
လိုက်တဲ့ ခပ်ချောချော မိန်းမကို ကြည့်ငေးသွားမိသည် ။

တိုလွန်းတဲ့ ဆံပင်က ဟိုနဲနဲ ဒီနဲနဲ အရောင်ဆိုးထားသည် ။ နားကပ်ဆန်းဆန်း ပန်ထားသည် ။ အသားက ဆွတ်ဆွတ်
ဖြူသည် ။ ကိုယ်လုံးက ဝတ်ထားတဲ့ အပြာရင့်NIKE မိုးကာ ဂျာကင်ကြောင့် သိပ် မမြင်ရဘူး ။ပိန်သွယ်သွယ်လို့ ခန့်မှန်းရသည် ။
အပြာရောင် ဂျင်းဘောင်းဘီအနွမ်းပွပွကို ဖရိုဖရဲ ဝတ်ထားသည် ။ ညှပ်ဖိနပ်နဲ့ …။ ဒုစရိုက်နှိမ်နင်းရေးက ဒုရဲအုပ်ဒါဇင်။

“ ဒါဇင်တို့နဲ့ ပူးတွဲ လုပ်ရမယ့် စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးဗျူရိုက ဦးစီးမှူးက ခရိုင်းဆင်း(န်)( CRIME SCENE )မှာ ရှိနေတယ်
ဒါဇင်တို့ အဲ့ကိုဘဲ တန်းသွားကြတာပေါ့နော်..ဦးနေဗလ …ဘိုက်ဆာလား..တခုခု စားမလား….”

“ အင်း..ကောင်းသားဘဲ..တခုခု စားရအောင်…ကျနော်လည်း အမြန်ထွက်လာတာ ဘာမှ မစားခဲ့ဖြစ်ဘူး ”

လေယာဉ်ပေါ်မှာကတော့ ဟမ်ဘာဂါတလုံးနဲ့ ကိုကာကိုလာတခွက်တော့ တိုက်သည် ။ သူ့ ထွားကြိုင်းတဲ့ကို်ယ်ခန္ဓာ
ကြီးအတွက် အဲဒီကျွေးတာလေးက ဆင့်ပါးစပ် နှမ်းပက် ဆိုသလိုဘဲလေ ။

ဒါဇင့်ကားလေးက မြန်မာပြည်မှာ စ ထုတ်လုပ်တာ သိပ်မကြာသေးတဲ့ ဘီအမ် ဒဗလျူ ( Burmese Python ) ဂျစ်ကား ပေါက်စလေး ။

ဒုရဲအုပ် ဒါဇင်က သူ့ကို နံမည်ကြီး မန္တလေးမုန့်တီဆိုင်တခုကို ခေါ်သွားပြီး ကျွေးသည် ။ နေဗလက မုန့်တီ စားပြီး ဒါ
ဇင်က မြီးရှည် စားသည် ။

“ ဒါဇင် …က မန္တလေး ဇာတိ လား …”

“ ဟုတ်တယ်..ဦးနေဗလ …ဘာလို့လဲဟင် ..ဘာလို့ မေးတာလဲ…”

“ အော်..မန္တလေးမြို့ဇာတိဆိုရင် မြို့အကြောင်း နှံ့နှံ့စပ်စပ် သိမှာပေါ့လို့ တွေးမိလို့ပါ…”

“ အင်း..သိသင့်သလောက် သိပါတယ်….ကျောင်းသူ ဘဝတုံးက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဘီးတစီးနဲ့ လျှောက်လိမ့်နေခဲ့တာလေ ….နောက်ပြီး အဖေ့ဖက်က အမေ့ဖက်က ဆွေမျိုးတွေကလည်း တမြို့လုံး အနှံ့ နေကြတာ ဆိုတော့ ….ဟင်းဟင်း..”

“ ဒါဇင်က မန္တလေး တက္ကသိုလ်က ကျောင်းပြီးခဲ့တာလား…”

“ ဟုတ်တယ်..ဦးနေဗလ …မန်းလေးက ကျောင်းပြီးပြီးချင်း ဒုရဲအုပ်တွေ ခေါ်တာနဲ့ ဝင်လျှောက် ..ရလို့ သင်တန်းတက် ..ရန်ကုန်မှာ မွမ်းမံသင်တန်းတွေ ထပ်တက် ..နိုင်ငံခြားသင်တန်း အနေနဲ့က ဟောင်ကောင်ရဲ က သင်တန်း တက်ဖူးတယ် …မူးယစ်ဆေးဝါး သင်တန်းတခု နယူးယောက်မှာ ၅ရက်သင်တန်း တက်ဖူးတယ် …”

“ စပ်စုတာဘဲ ဆိုပါတော့..ဒါဇင်က ကိုယ်ခံပညာ တခုခု ကစားလား …”

“ ဟုတ်..ဒါဇင်က မွေထိုင်း( ကစ်ဘောင်ဆင် ) ကစားတယ် ..မြန်မာဗန်ဒို သင်ဖူးတယ် ..ဦးနေဗလ ..ကရော ..ဘာတွေ ကစားလဲ …”

“ ကျနော်က ငယ်ငယ်လေးထဲက ကရာတေ့ကစားခဲ့တယ် ..အလုပ်ခွင် ရောက်ပြီးတော့ အိုက်ကီဒို..ဂျူဒို ကို ရဲဌာန
ချုပ်က သင်တန်းတွေမှာ နည်းပြ လုပ်တယ် …”

သူနဲ့ ဒါဇင်တို့ စားရင်း စကားပြောရင်း အစိမ်းသက်သက် မဟုတ်တော့ဘဲ ခင်မင်လာကြသည် ။

“ ဒါဇင် ရဲ့ နံမည်က …”

“ ဟင်းဟင်း….လူတိုင်း သိချင်ကြတယ်..ဦးနေဗလ …ဒီနံမည်က အဖေ နဲ့ အမေတို့က ဒါဇင်က ၁၂ယောက်မြောက်
သမီးမို့ ပေးခဲ့ကြတာလေ …”

“ အိုး..မောင်နှမ ဆယ့်နှစ်ယောက် ..ဟုတ်လား….ဒါဇင်က အငယ်ဆုံး သမီးလား . . .”

ဒါဇင်က ရယ်သည် ။

“ ဟုတ်တယ်…ဦးနေဗလ …”

“ ဘားမိ(စ် ) ပိုင်သွန်” ကားလေးနဲ့ အခင်း ဖြစ်ပွားရာ နေရာ ( CRIME SCENE )ကို ရောက်သွားကြသည် ။
ဓါးပြတိုက်ခံရတဲ့ ဘဏ်ကို စုံစမ်းစစ်ဆေးဖို့အတွက် ခဏ ပိတ်ထားသည် ။ နို်င်ငံခြား တိုင်းပြည်တွေကလိုဘဲ အဝါ
ရောင် တိတ်ကြိုး တွေ ကာချည်ထားသည် ။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့ ( Police Line Do Not Cross ) ဆိုတဲ့ စာတန်းလေး
တွေနဲ့ ဖြစ်သည် ။

ဘဏ်ရဲ့အပေါက်ဝမှာ လက်မောင်းမှာ မန္တလေးတိုင်းရဲ တံဆိပ်နဲ့ ယူနီဖေါင်းဝတ် ရဲတယောက် စောင့်နေတာကို တွေ့
ရသည် ။ ဒါဇင်နဲ့ နေဗလ ကို အလေးပြုသည် ။

“ အက်စ်အိုင်ဘီ ..ဦးစီးမှူး..ရှိနေသေးလား …”

ဒါဇင်က ရဲသားကို မေးသည် ။

“ ဟုတ်..ရှိသေးတယ်ဗျ …”

ဘဏ်ထဲ ရောက်တော့ အသက်၃ဝလောက် လို့ ခန့်မှန်းရတဲ့ မိန်းမချောတယောက် ဘဏ်ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ပြီး
ငုံ့ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဆံပင်ကို အနောက်ကို လှန် စုစည်းထားပြီး ရှင်းသန့်နေတဲ့ မဟာနဖူးနဲ့ ရွှေရောင်ကိုင်း မျက်မှန်ဝိုင်းလေး တပ်ထားတဲ့ မိန်းမချောလေးက သူတို့ကို မော့ကြည့်သည် ။

ဒါဇင်က မိတ်ဆက်ပေးသည် ။

“ ဦးနေဗလ..ဒါ ဒါဇင်တို့နဲ့ ပူးတွဲ အလုပ်လုပ်မယ့် S.I.B ( Special Investigation Bureau ) က ဦးစီးမှူး ဒေါ်မြမြ
သွေး …ဒေါ်မြမြသွေး..ဒါက ရန်ကုန်တိုင်း လုံခြုံရေးအဖွဲ့က ဦးနေဗလ …”

အလွန် ဝင်းဖန့်ရှင်းသန့်နေတဲ့ ဒေါ်မြမြသွေးက ခေါင်းလေးဘဲ ဆတ်ပြကာ အသိအမှတ်ပြုပြလိုက်ပြီး “ ကျမ ဓါးပြတွေရဲ့ ခြေရာတွေကို လေ့လာနေတာ …သူတို့ တိုက်တဲ့ မနက်ပိုင်း တုံးက မိုးရွာထားလို့ မြေပျော့ပျော့မှာ
နင်းခဲ့တဲ့ သူတို့ရဲ့ ဖိနပ် ခြေရာတွေက ထင်းထင်းကြီး ကျန်ခဲ့တယ်..ဟောဒီမှာ ကျမ ပြမယ် …လာကြည့်ကြ..”

ဆရာမတယောက်ရဲ့ လေသံမျိုးနဲ့ ပြောဆိုကာပြသနေတာကို နေဗလနဲ့ ဒါဇင်တို့ ကြည့်လိုက်ကြရသည် ။

“ ဒီဖိနပ် ခြေရာက လူစစ်စစ် ဓါးပြရဲ့ ခြေရာ..ဒီဖက်က တူနေတဲ့ ခြေရာ သုံးခုက စက်လူရုပ်ဓါးပြ သုံးကောင်ရဲ့ ခြေရာတွေ..ပေါ့..တွေ့ကြလား …ဒီစက်ရုပ်တွေက ဘယ် စက်ရုံက ထုတ်လုပ်သလဲ ဆိုတာ ကျမ လေ့လာနေတာ . .”

S.I.B က စုံထောက် အရာရှိများသည် နိုင်ငံတကာ ရဲပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်မှု အစီအစဉ် အရ အင်တာပိုအဖွဲ့ကြီးရဲ့ အဖွဲ့
ဝင်ဖြစ်တဲ့ မြန်မာနို်င်ငံကို အမေရိကန်နိုင်ငံ အက်ဖ်ဘီအိုင် အဖွဲ့ကြီးရဲ့ သင်တန်းတွေမှာ သင်ကြားခဲ့ရသူများ ဖြစ်တာ
ကြောင့်နေဗလတို့လို ရဲအရာရှိတွေထက် ပိုတော်ပိုတတ်တယ်လို့ သူတို့ဖါသာ အထင်ရောက်နေကြသည်လို့ နေဗလ စိတ်ထဲက ထင်နေသည် ။

သို့ပေမယ့် သူရယ်..ဒါဇင်ရယ် …မြမြသွေးရယ် က အခု မှုခင်းတခုကို အတူတူ ပူးပေါင်း ဖေါ်ထုတ် ကြရမည် ဆိုတော့ သူဘယ်လောက် ဆရာမကြီး လုပ်လုပ် အဓိက က အမှုပေါ်ပေါက်ပြီး ကျူးလွန်သူတွေကို အုတ်တံတိုင်း
လေးဖက်ထဲကို ပို့နိုင်ဖို့ ပါဘဲ ။ လူကြီးတွေ စိတ်ဝင်စားတာကြောင့် မြန်မြန်နဲ့ မှန်မှန် ပြီးစီးဖို့လည်း အရေးကြီးပေသည် ။

ဒါဇင်ကလည်း ရဲလုပ်သက် ရှိနေပြီး တဲ့သူမို့ လူစစ်စစ် ဓါးပြရဲ့ဖိနပ်ခြေရာက ရွှံ့တွေကို ဓါးပါးလေးတချောင်းနဲ့ ခြစ်ယူနေသည် ။ မန္တလေးသူစစ်စစ် တယောက်မို့ သည် ဓါးပြတွေရဲ့ ဖိနပ်က ရွှ့ံသည် ဘယ်အပိုင်း ဘယ်အရပ်
က ရွှ့ံတွေလဲ ဆိုတာကို သူမ ဖေါ်ထုတ်ချင်သည် ။

နေဗလကတော့ စီစီတီဗီ ကင်မရာတွေကို ဓါးပြတွေက ဘဏ်ထဲကို ဝင်ဝင်လာခြင်း ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ပေမယ့် မဖျက်ဆီးခင်လေး မိနစ်ပိုင်းမှာ တွေ့မြင်လိုက်နိုင်တဲ့ ဓါးပြတွေရဲ့ ပုံကို သေသေချာချာ လေ့လာနေသည် ။ ခေါင်းမှာ
မျက်နှာဖုန်းတွေ စွပ်ထားကြတဲ့ ဓါးပြတွေရဲ့ ပုံတွေကို သေသေချာချာ အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ကြည့်နေသည် ။

ဒီပုံတွေကို ပုံသေဓါတ်ပုံတွေ ကူးထုတ်ပြီး စုံစမ်းထောက်လှမ်းဖို့ သူ လုပ်နေသည် ။

ချမ်းမြသာစည်ရပ်မှာ ရှိတဲ့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဓါတ်ခွဲခန်းကို ရွှ့ံသဲလွန်စတွေကို ဒါဇင် သူကိုယ်တိုင် သွားပို့သည် ။ စစ်တာကို
စောင့်သည် ။ နေဗလကတော့ နီသိဝတီကို မှာရင်း သူနဲ့ ခင်မင်သွားတဲ့ ဒေါက်တာချစ်ပန်းကို ဖုန်းနဲ့ ဆက်သွယ်
ပီး စက်လူရုပ်တွေ ထုတ်လုပ်တဲ့ အကြောင်း အသေးစိတ် မေးမြန်းသည် ။

ဒေါက်တာချစ်ပန်းက သူသိချင်တာတွေကို ရှင်းလင်းပြောပြသည် ။ “ လူသားတွေ ကောင်းကျိုးအတွက် စက်လူရုပ်တွေ
ဖန်တီးကြသလို မသမာသူတွေကလည်း စက်လူရုပ်တွေကို မကောင်းတဲ့ နေရာတွေမှာ သုံးကြပြီပေါ့ ကိုနေဗလရေ..
ကျုပ် စိတ်မကောင်းပါဘူးဗျာ…ခင်ဗျား သိချင်တာ ရှိရင် ကျနော်ကို ဖုန်းဆက်ပေါ့.. ဓါးပြတိုက်တဲ့ စက်ရုပ်ကို ရမိခဲ့ရင် ..ကျနော်တို့ ဒီစက်ရုပ်ဟာ ဘယ်စက်ရုံက လုပ်တာလဲ..ဘယ်သူဖန်တီးခဲ့တာလည်း ဖေါ်ထုတ်နိုင်ပါလိမ့်မယ်…” လို့ ပြောသည်။

ဒါဇင်က “ ဓါးပြတွေရဲ့ ဖိနပ်တွေက ကျန်ခဲ့တဲ့ ရွှံ့တွေကို စစ်ကြည့်တော့ မြစ်ကမ်းနဘေးက ရွှံ့တွေ ဆိုတာကို တွေ့ရတယ်ဗျ….လို့ ပြောသည် ။

ခက်တာက မြစ်ကမ်းနဘေး ဆိုတာနဲ့ သူတို့ဘယ်မှာ ဆိုတာ သိရဖို့က မလွယ်
သေးဘူး …ဒီထက် အသေးစိတ် သိနိုင်ဖို့ လိုတယ် …သူတို့က အဲဒီနေရာနားက ဖြတ်လာခဲ့ကြတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် …လေ ။

မြမြသွေးနဲ့ နေဗလတို့ မန္တလေးတိုင်း က ရဲစက်ရုပ်ဌာနခွဲကို ရောက်သွားကြသည် ။
တာဝန်ခံအရာရှိ ဦးလှသော် နဲ့ သူတို့တွေ့ဆုံသည် ။ သူတို့ ရထားတဲ့ ဘဏ်ထဲကို ဝင်ဝင်လာချင်း ဓါးပြတွေရဲ့ ဓါတ်ပုံတွေက စက်ရုပ်ဓါးပြပုံကို တာဝန်ခံ အရာရှိ ဦးလှသော် တွေ့သွားတဲ့အခါ..“ ဟာ…ဒါ ကျုပ်တို့ ရဲစက်ရုပ်တွေထဲက စက်ရုပ်တွေဘဲ ..ကျုပ်မြင်တာနဲ့ သိတယ် …ကျုပ်တို့ မန္တလေးတိုင်း အတွက် ထုတ်လုပ်တဲ့ ရဲစက်ရုပ်တွေက ဦးခေါင်းက ထိန်းချုပ်ရေး တိုင် အတိုလေးက ပုံစံတမျိုး ဗျ….တခြားမြို့နဲ့ မတူဘူး..ဒါကို သတိထားမိတဲ့လူ နည်းမယ်…ကျနော်က သင်တန်းတွေ တက်ထားလို့ သိနေတာ ..” လို့ ပြောသလို ပုံထဲက စက်ရုပ်ရဲ့ ခေါင်းက တိုင်တိုလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ ပြသည် ။

ရန်ကုန်စက်ရုပ်ရဲရဲ့ ဓါတ်ပုံတပုံကို ယူလာပြီး ယှဉ်ပြသည် ။

“ ဓါးပြတိုက်တာ ဒီမန္တလေး စက်ရုပ်ရဲ က စက်ရုပ်ဘဲ …အပြင်ကို ရောက်သွားပြီး ပရိုဂရမ် ပြောင်းပြီး ခိုင်းတာ သေချာ
ပါတယ်….”

“ ဒါဆို ခင်ဗျား မှာ ရှိနေတဲ့ ရဲစက်ရုပ်တွေ အားလုံးကို စစ်ကြည့်ပေးပါလား …”

“ ရတာပေါ့..ခုချက်ချင်း စစ်လို့ရပါတယ် ..ကျနော်တို့ဆီမှာက ရန်ကုန်မှာလို စက်ရုပ်ရဲနဲ့ ပတ္တရောင် ကင်း မလှည့်ဘူး….အရေးပေါ် ဆွပ်( တ် )အဖြစ်ဘဲ သုံးတာများတယ် …လတ်တလော စက်ရုပ်ရဲသားတွေက စတင်းဘိုင် အနေအထားနဲ့ စက်ရုပ် အခြေစိုက် စခန်းရုံးမှာဘဲ ရှိနေတယ်ဗျ…..”

တာဝန်ခံအရာရှိ စစ်ဆေးနေတဲ့ အချိန်မှာ နေဗလ..မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့ နေ့လည်စာ စားကြသည် ။ ရဲစက်ရုပ်ဌာနခွဲက ကင်တင်းမှာဘဲ စားလိုက်ကြတာ ။ မြမြသွေးက ထမင်းစားရင်း သူ အမေရိကန်မှာ သင်တန်း တက်တုံးက အတွေ့
အကြုံတွေကို ပြောပြသည် ။ အက်ဖ်ဘီအိုင် သင်တန်းကျောင်း ရှိနေတဲ့ ဗာဂျင်းနီးယား ပြည်နယ်ထဲက ကွမ်တီကို မှာသင်တန်းတွေ တက်တဲ့အကြောင်း ..။ ဒါဇင်ကတော့ မူးယစ်ဂိုဏ်းတဂိုဏ်းကို ထောက်လှမ်းခဲ့တုံးက ဂိုဏ်းခေါင်း
ဆောင်က သူ့ကို မုဒိန်းကျင့်ဖို့ ကြိုးစားလို့ သူသေကိုယ်သေဖိုက်ခဲ့ရတဲ့အကြောင်းတွေ တစွန်းတစ ပြောပြတယ် ။

နေဗလကတော့ ဆာဆာနဲ့ ထမင်းဟင်းတွေကို ဖိအုပ်ပစ်နေလို့ ဘာအကြောင်းမှ သိပ် မပြောဖြစ်ဘူး ။ သူတို့တတွေပြောပြတာတွေကိုဘဲ တအင်းအင်းနဲ့ နားထောင်နေခဲ့တယ် ။

တာဝန်ခံ အရာရှိ ဦးလှသော် ပြန်ရောက်လာပြီး လက်ရှိ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ရဲစက်လူရုပ်တွေ အားလုံး ပုံမှန်အနေအထားနဲ့ အလုပ်လုပ်နေကြောင်း…မပျောက်မရှ မလျော့ကြောင်း ..ဖြစ်နိုင်တာက ဒါဏ်ရာရ ထိခိုက်လို့ ဖြစ်ဖြစ် စက်ချို့ယွင်းလို့ ဖြစ်ဖြစ် ပြုပြင်ရေးစခန်းကို ရောက်သွားရတဲ့ စက်ရုပ်အပျက်တွေကို မသာမာသူတွေက ခိုးထုတ်သွားပြီး တတ်ကျွမ်းတဲ့ ပညာရှင် တယောက်ယောက်က အသက်ပြန်သွင်း ပြုပြင်ပေးလိုက်တာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် လို့ ပြောတယ် ။

ဒါနဲ့ သူတို့ တာဝန်ခံ အရာရှိ ဦးလှသော် နဲ့အတူ ရဲစက်လူရုပ်တွေ ရဲ့ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းကို လိုက်သွားကြတယ် ။ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းက တာဝန်ခံ ဒေါ်မူမူသိန်းက “ ကျမတို့ က ပျက်စီးယိုယွင်းတဲ့ စက်ရုပ်ရဲတွေကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပြီး အသုံးပြန်ချဖို့ မူတော့ ရှိပေမယ့် အခုထိ မလုပ်ဖြစ်သေးပါဘူး …..ပျက်စီးတာတွေကို ဂိုဒေါင်ထဲမှာဘဲ စုပြုံ သိမ်းဆည်းထားပါတယ် …ဘယ်သူမှ ဒီဂိုဒေါင်ထဲကနေ ထုတ်သွားတာမျိုး မရှိပါဘူး …..”လို့ ပြောတော့ နေဗလ က “ဘယ်သူမှ မထုတ်ဘူး ဆိုတာ သေချာလား…ကွန်ပြူတာပေါ်က စာရင်းဇယားကိုဘဲ ကြည့်ပြီး ပြောနေတာလား ..တယောက်ယောက်က ခိုးထုတ်သွားရင်ကော …..”
“ဟုတ်ပါတယ်..စာရင်းဇယား အရဘဲ ပြောတာပါ…တယောက်ယောက် ခိုးထုတ်သွားနိုင်တယ် ဆိုတာ မှန်ပါတယ်…ကျမ ဂိုဒေါင်ကို စောင့်တဲ့လူတွေကို ရှင်တို့ မေးချင်ရင်လဲ ခေါ်ပေးပါ …”
“ ဟုတ်ကဲ့..မေးချင်တယ်ဗျ ….”

ရဲစက်လူရုပ်တွေ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းက တာဝန်ကျ ရဲတပ်ကြပ်တွေရဲ့ စာရင်းကို နေဗလတို့ လက်ထဲကို လာထည့်သည် ။ အာလုံးကို ခေါ်လိုက်ပြီး သူတို့ကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ တယောက်က ထူးထူးခြားခြား
မျက်စိမျက်နှာပျက်နေတာကို နေဗလရော မြမြသွေးရော သတိထားမိလိုက်သည် ။

သူ့ရင်ဘတ်က အနက်ရောင် နံမည် ပလပ်စတစ်ပြားလေးမှာ ဝင်းသိန်း ဆိုတာကို တွေ့ရသည် ။

“ ရဲတပ်ကြပ်ဝင်းသိန်း ကိုဘဲ ကျနော်တို့ ခဏ မေးမြန်းချင်တယ် ..”

ရဲတပ်ကြပ်ဝင်းသိန်း တော်တော် တုန်လှုပ်သွားသည် ။

အခန်းလွတ်လေးတခန်းမှာ သူ့ကို နေဗလတို့စစ်ဆေးမေးမြန်းကြသည် ။
“ ခင်ဗျား တာဝန်ကျတဲ့အချိန် တဦးတယောက်က ရဲစက်လူရုပ်အပျက် အပိုင်းအစတွေ ဂိုဒေါင်ကနေ ထုတ်သွားဖူးသ

လား..မညာနဲ့နော်….ညာရင် ထောင်ထဲ ရောက်သွားလိမ့်မယ် …အမှန်အတိုင်း ပြောရင် သက်သာမယ်…”

ရဲတပ်ကြပ်ဝင်းသိန်း တုန်လှုပ်စွာနဲ့…“ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလေလောက်က ထုတ်သွားဖူးပါတယ် ….စက်ရုံက အင်ဂျင်နီယာ ခင်ဇော်အေး ဆိုတဲ့လူ ထုတ်သွားတာပါ …” လို့ ဖြေသည် ။

“ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဘာလို့ အဝင်အထွက် မှတ်တမ်းမှာ မဖြည့်သွင်းတာလဲ …”

“ အဲဒီ ခင်ဇော်အေး ဆိုတဲ့ လူက ဖြည့်ဖို့ မလိုအပ်ဘူး..သူ စက်ရုံမှူးကို ပြောဆိုပြီးပြီ လို့ ပြောခဲ့လို့ပါ….”

မြမြသွေးက တာဝန်ခံ ဒေါ်မူမူသိန်းကို “ အင်ဂျင်နီယာ ခင်ဇော်အေးကို ဘယ်မှာလဲ…” လို့ လှည့်မေးလိုက်သည် ။ “ သူတို့ အင်ဂျင်နီယာဌာနက အင်ဂျင်နီယာချုပ်ကို မေးရမယ်…” လို့ ဒေါ်မူမူသိန်းက ဖြေသည် ။ အင်ဂျင်နီယာချုပ်ကို မေးတဲ့အခါ အင်ဂျင်နီယာခင်ဇော်အေး ခွင့်ရက်ရှည် ယူထားတယ်လို့ ပြောသည် ။

“ ကဲ..သူ့နေရပ်လိပ်စာလေး ပေးဗျာ…..”

နေဗလတို့ ခင်ဇော်အေး အိမ်ကို ချက်ချင်း ထလိုက်ကြသည် ။

ခင်ဇော်အေးရဲ့ အိမ်သည် မြို့အစွန် လယ်ကွင်းတွေနားမှာ ဖြစ်ပြီး အိမ်က သေးသေးလေး ဖြစ်ပေမယ့် အိမ်ရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ဂိုဒေါင်ကြီးတလုံး ရှိနေသည် ။ သည်နယ်မြေက ရဲစခန်းမှ နယ်ထိန်းကို ဝင်ခေါ်သွားကြလို့ နယ်ထိန်း
ရဲကြပ်ကြီးက ဒီဂိုဒေါင်ထဲမှာ အင်ဂျင်နီယာခင်ဇော်အေး အမြဲ တကုပ်ကုပ် အလုပ်ရှုပ်နေတတ်သည် လို့ ပြောပြသည် ။ဟွန်ဒါဖစ်ကားလေးတစီး ဂိုဒေါင်ရှေ့မှာ ရှိနေလို့ နယ်ထိန်းကို ဒါ ခင်ဇော်အေးရဲ့ကားလား လို့ မေးတော့ ခင်ဇော်အေး
မှာ ကားမရှိဘူး…ဆိုင်ကယ်ဘဲ ရှိတယ် လို့ နယ်ထိန်းက ပြောသည် ။

“ ဧည့်သည်တော့ ရှိနေပြီ …ကဲ သတိနဲ့ သွားကြရအောင်..”

နေဗလက ပုခုံးစလွယ်အိတ်နဲ့ ထည့်ထားတဲ့ သူ့သေနတ်ကို ထုတ်ခါ စစ်ဆေးသည် ။ မောင်းဆွဲတင်ကာ မောင်းထိန်း
ခလုပ်ချသည် ။ မြမြသွေးက စိတ်ပူစရာ မရှိလှပါဘူး..လို့ တိုးတိုးလေး ညည်းပြီး ကားဆီကို ထွက်သွားသည် ။ ဒါဇင်ကလည်း နေဗလလိုဘဲ သေနတ်ကို စစ် မောင်းတင် မောင်းထိန်းခလုပ်ချသည် ။

ခင်ဇော်အေးရဲ့ ခြံကို သူတို့ ရောက်တော့ နယ်ထိန်းနဲ့ အဖွဲ့ကို ခြံအနောက်ဖက်က ကျိုးပျက်နေတဲ့ စည်းရိုးကနေ ဝင်ခိုင်းပြီး သူတို့ကတော့ ရှေ့ပေါက်က ဝင်သည် ။ ခြံထဲကို ဝင်ရုံ ရှိသည် ။ ဂိုဒေါင်ရဲ့ အပေါ်ဖက် ပြူတင်းပေါက်ကနေ
လူတယောက် ခေါင်းပြူကြည့်ပြီး…“ ရဲတွေ..ရဲတွေ……” လို့ အော်လိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ ဂိုဒေါင်ဘေးဖက်က
သေနတ်ပြောင်းရှည်ကိုင်ထားတဲ့ လူတယောက် ဗြုံးဆို ပေါ်လာပြီး နေဗလတို့လူစုကို ထိုးချိန်ကာ စတင် ပစ်ခတ်သည် ။
ထုန်းထုန်း..
နေဗလလည်း မြမြသွေးကို ရုတ်တရက် ဆွဲကာ အိမ်ကလေးအကွယ်ကို ဝင်လိုက်သည် ။ မြမြသွေးရဲ့ သေးကျဉ်တဲ့ခါးလေးကနေ ဆွဲဖက်ယူလိုက်တာ ..။ မြမြသွေးလည်း အင်ဂျင်နီယာတယောက်ကို မေးမြန်းဖို့ သွားတာ အန္တရာယ် မရှိနိုင်ဘူးလို့ ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲ တွက်ဆကာ သေနတ်ပင်ယူမလာခဲ့ ။ နေဗလသာ မဆွဲခေါ်လိုက်ရင် ကျည်ဆံထိမှန်မှာ သေချာသည် ။ ကျည်ဆံတွေက သူတို့အနားက ပိတုန်းကောင်တွေလို တဝစ်ဝစ်နဲ့ဖြတ်သန်းသွားသည် ။ နေဗလက ချက်ချင်း သေနတ်ထုတ်ပြီး ပစ်သူကို ပြန်ပစ်သည် ။ ဒါဇင်ကလည်း အိမ်လေးဘေးက သစ်ပင်နောက်မှာ အကာအကွယ်ယူလိုက်ပြီး သူတို့ကို ပစ်ခတ်တဲ့လူကို ချက်ချင်း တုန့်ပြန် ပစ်ခတ်သည် ။
သေနတ်သံတွေ တဒုံးဒုံး ဆူညံသွားသည် ။

ဂိုဒေါင် အနောက်ဖက်ကနေ ဝင်လာတဲ့ နယ်ထိန်းရဲအဖွဲ့ကလည်း ပစ်ခတ်ကြတဲ့အသံတွေကို ကြားလိုက်ရသည် ။ နေဗလနဲ့ ဒါဇင်တို့ ပစ်ခတ်မှုကြောင့် သေနတ်သမား ကို ထိမှန်သွားသည် ။ နယ်ထိန်းနဲ့အဖွဲ့ ဂိုဒေါင်ထဲကို ဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ နေဗလက “ သတိထား..ရန်သူရှိနေသေးတယ် …” လို့ လှမ်းအော် သတိပေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ သေနတ်ပစ်ခတ်သံတွေ ဆူညံသွားပြန်သည် ။

ဂိုဒေါင်ထဲက ရန်သူက တဖုံးဖုံး တဒုံးဒုံး ပစ်ခတ်တာ ဖြစ်သည် ။

နယ်ထိန်းရဲကြပ်ကြီးက အသံဝါကြီးနဲ့ “ လက်နက်ချ..မင်းတို့ကို ၀ိုင်းထားတယ် ..မသေချင်ရင် လက်နက်ချကြ..”လို့
အော်ပြောသည် ။ ပစ်ခတ်တာ ရပ်သွားသည် ။ သူတို့ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဂိုဒေါင်ကြီး အနားကို ချဉ်းကပ်သွားကြသည် ။

“ ပြေးပြီ..ပြေးပြီ..ဒီဖက်မှာ..”

ဂိုဒေါင် အနောက်နားက ရဲတယောက်ရဲ့ အော်ပြောသံနဲ့အတူ သေနတ်သံတွေ တဒိန်းဒိန်း ကြားလိုက်ရသည် ။

ဂိုဒေါင် အနောက်ဖက် တံခါးလေးကနေ ပြေးထွက်လာတဲ့ လက်နက်ကိုင် ရန်သူကို ရဲသားလေးက ပစ်ခတ် ဖမ်းဆီး
လိုက်နိုင်သည် ။

ဂိုဒေါင်ထဲကို သတိနဲ့ သေနတ်တွေ ချိန်ရွယ်ကာ ဝင်လိုက်တော့ ပေရေညစ်ပတ်နေတဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ဆောင့်
ကြောင့်ထိုင်ကာ ခေါင်းပေါ်ကို လက်နှစ်ဖက် တင်ထားတဲ့ ပိန်ညောင်ညောင် လူတယောက်ကို တွေ့လိုက်ကြရသည် ။

“ အဲဒါ အင်ဂျင်နီယာ ခင်ဇော်အေး….ဘဲ…”

နယ်ထိန်းကြီးက ပြောလိုက်သည် ။

“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…ရဲစက်လူရုပ်အပျက်တွေကို ခင်ဗျား ဓါးပြတွေ အတွက် ပြင်ပေးနေတာလား….”

နေဗလက စက်ရုပ်အပိုင်းအစတွေ တင်ထားတဲ့ စားပွဲရှည်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ခင်ဇော်အေးကို မေးလိုက်သည် ။

“ ကျနော့်ကို သူတို့ သေနတ်နဲ့ ထောက်..ကျနော့်မိသားစုကို ဖမ်းထားပြီး စက်ရုပ်တွေကို ဓါးပြတိုက်တဲ့နေရာမှာ သုံးဖို့..ပြင်ခိုင်းတာ…ကျနော်လည်း ကျနော်တို့မိသားစုရဲ့ အသက်အန္တရာယ် ကြောင့် မတတ်သာလို့ ပြင်ပေးခဲ့ရတယ်…” လို့ ခင်ဇော်အေး က ပြောပြသည် ။

“ သူတို့က စုစုပေါင်း ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ ခင်ဗျား သိလား….”

“ တိတိကျကျတော့ မသိဘူး ..ဒီမှာ ကျနော့်အနား ရှိနေတာကတော့ နှစ်ယောက်..အခု ခင်ဗျားတို့နဲ့ ပစ်ခတ်လို့
ထိသေတဲ့ နှစ်ယောက်ပေါ့..သူတို့စခန်း ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာတော့ ကျနော် မသိဘူး …”

ခင်ဇော်အေးရဲ့ အိမ်လေးထဲမှာ ဖမ်းလှောင်ပိတ်ထားတဲ့ ခင်ဇော်အေးရဲ့ မိန်းမနဲ့ ကလေးတွေ ကို ရဲတွေက ခေါ်ထုတ်
လာသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဆွပ် (SWAT )အဖွဲ့သားတချို့က မိန်းမတယောက်ကို ဆွဲခေါ်လာသည် ။
ဆွပ်ခေါင်းဆောင်ကို “ ဒီမိန်းမ…အိမ်သာထဲမှာ ပုန်းနေတာ တွေ့တယ်…ဆရာ…..”လို့ လာသတင်းပို့သည် ။

ပိန်ပိန်မဲမဲ အဝတ်အစားနွမ်းနွမ်းနဲ့ ဒီမိန်းမက မျက်လုံးပြူးကြောင်ကြောင်နဲ့ ကြေက်ရွံ့နေသည် ။

ခင်ဇော်အေးက “ ဟာ..ဒီမိန်းမက ဆက်သား..သူတို့ ခေါင်းဆောင်နဲ့ ကျနော့်အိမ်ကို ပစ္စည်းအပို့အယူ လုပ်တဲ့
မိန်းမ..သူ….သူ သိတယ်..သူတို့ စခန်း ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာ…သူသိတယ် ….” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

နေဗလနဲ့ မြမြသွေးတို့ ဒီမိန်းမကို စစ်မေးကြသည် ။

ပထမ ဘူးကွယ်ညင်းနေသေးသည် ။ နေဗလတို့ နယ်ထိန်းကြီးတို့က ရိုက်မယ်နှက်မယ် ခြိမ်းခြောက်ကြတယ် ။
မရဘူး ။
နောက်တော့ မြမြသွေးက လေချိုလေးနဲ့ ချော့မော့မေးတယ်..။ အမှန်ကို ပြောရင် အမှုပေါ့အောင် လုပ်ပေးမည် လို့ အထပ်ထပ် ပြောတော့ စခန်း ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို ဖွင့်ပြောသည် ။

သိရပြီ ။

သူတို့ ပုန်းအောင်းနေတဲ့ နေရာ…စခန်း….။

မြစ်ကမ်းဘေးက သင်္ဘောကျင်းဟောင်းကြီးတခု ဖြစ်နေသည် ။

“ ကဲ ….အဲဒီကို လိုက်ကြရအောင် ..”

ဒီတခါမှာတော့ မြမြသွေးက ကျည်ကာအကျ ႌ ဝတ်ခဲ့သလို သေနတ်လဲ ပါသည် ။ ခင်ဇေ်အေးက ရန်သူဓါးပြတွေ
ဆီမှာ မောင်းပြန်သေနတ်တွေ ရှိသည်လို့ ပြောပြတာကြောင့် နေဗလ လည််း မန္တလေးတိုင်း ဆွပ်(SWAT ) အထူးတပ်ဖွဲ့ကိုပါသူတို့နဲ့ လိုက်ပါဖို့စီစဉ်ရသည် ။

အထူးရဲ ( တိုက်ခိုက်ရေး ) ဆွပ်(SWAT )အဖွဲ့က လေးထောင့်စပ်စပ် ထရပ်ကားအနက်ကြီးနဲ့ ချက်ချင်း ရောက်လာသည် ။
နေဗလတို့က ဆွပ်(SWAT )အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ကို ဆက်သားမိန်းမဆီက သိရှိရတဲ့ ဓါးပြအဖွဲ့တွေရဲ့ အခြေအနေ အင်အား လက်နက်တွေဘယ်လိုရှိတယ် ဆိုတာ ပြောပြသည် ။

သင်္ဘောကျင်းဟောင်းကြီး ပတ်ပတ်လည် မှာ အထူးရဲ ဆွပ်များ ၀ိုင်းရံထားလိုက်ကြပြီးချိန် နေဗလ..မြမြသွေး နဲ့ ဒါဇင်တို့သင်္ဘောကျင်းထဲဝင်တဲ့ ဂိတ်ပေါက်တံခါးကို ဒါဇင်ရဲ့ ရဲဂျစ်ကားလေးနဲ့ ရောက်လာကြသည် ။ သူတို့ကားထဲမှာ ဆွပ်(SWAT )အဖွဲ့ရဲ့ ခေါင်းဆောင် လည်း အတူ ပါလာသည် ။

သူတို့ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး ဂိတ်ပေါက်အဝကို တိုးကပ်သွားတဲ့အချိန် သံတံခါးကြီးကို အတွင်းက သော့ခတ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က “ ဒို့ ….ရဲတပ်ဖွဲ့က…..တံခါးကို ဖွင့်ပေး….”လို့ အော်ပြောလိုက်သည် ။ အထဲက တုတ်တုတ်မလှုပ်…။ ငြိမ်နေသည် ။ ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က လက််ကိုင်စပီကာလေးနဲ့
ထပ်အော်သည် ။
အထဲက တုန့်ပြန်တာက သေမင်းတမန် ကျည်ဆံတွေနဲ့ ..။

တဒုန်းဒုန်း တထောင်းထောင်းနဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေနဲ့ ဆီးကြိုပစ်ခတ်မှုကြောင့် ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က သူ့လူတွေ
ကို ပစ်ခတ် တုန့်ပြန်ဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။ ဆွပ်အဖွဲ့ဝင်တွေဆီက မောင်းပြန် ပစ်ခတ်သံတွေကို နေဗလတို့ ကြားလိုက်ကြရသည် ။

သူတို့လည်း နီးစပ်ရာ အကာအကွယ်တွေမှာ နေရာယူထားရသည် ။ ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က မှန်ပြောင်းနဲ့ သင်္ဘောကျင်းကြီးထဲက အဆောက်အဦးဆီကို ကြည့်ပြီး “ ကျုပ်တို့ကို ပစ်နေတာ စက်ရုပ်တွေဗျ…..” လို့ ပြောလိုက်လို့ နေဗလလည်း မှန်ပြောင်းကို တောင်းပြီး ကြည့်လိုက်သည် ။

မြန်မာ့လက်နက်စက်ရုံလုပ် အမ်အေ၁၅ အပေါ့စား ခြေမှုန်းရေးရိုင်ဖယ်တွေနဲ့ သူတို့ကို ပစ်ခတ်နေတာက ရဲစက်လူရုပ်တွေကို အသွင်ပြောင်းထားတဲ့ ဓါးပြစက်ရုပ်တွေပါ ။ စက်ရုပ်တွေကို ရှေ့တန်းတင်ပြီး ပစ်ခတ်ခိုင်းနေတဲ့
ဓါးပြခေါင်းဆောင်နဲ့ တပည့်တပန်းတွေကိုလည်း နောက်ကွယ်မှာ မြင်နေရတယ် ။

နေဗလ အင်ဂျင်နီယာခင်ဇော်အေးကို ဖုန်းခေါ်သည် ။

“ ကိုခင်ဇော်အေး …ခင်ဗျား အသက်သွင်းပေးလိုက်တဲ့ စက်ရုပ်တွေကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ရပ်ပစ်နိုင်မလဲ ….” လို့
သူမေးသည် ။
သေနတ်သံတွေက ဆူညံနေလို့ ခင်ဇော်အေး ပြန်ပြောတာကို ကောင်းကောင်း မကြားရဘူး ။

ခင်ဇော်အေးက စက်ရုပ်တွေကို ဓါးပြခေါင်းဆောင် ကဘဲ ကွန်ထရိုး လုပ်နိုင်တယ် လို့ ပြန်ပြောနေသည် ။

ဆွပ်ခေါင်းဆောင်က သူ့လူတွေကို ဝေါ်ကီတော်ကီနဲ့ ညွှန်ကြားနေသည် ။ စခန်းဌာနချုပ်ကိုလည်း သံချပ်ကာကား
လွှတ်ပေးဖို့ တောင်းခံသည် ။

မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့လည်းသင်္ဘောကျင်းဟောင်းကြီးထဲကို သေနတ်တွေ အသင့်ချိန်ရွယ်ပြီး ဂျစ်ကားလေးကို အကာအကွယ်လုပ်ထားကြသည် ။ ကျည်ဆံတွေက တတိန်တိန်နဲ့ ဂျစ်ကား ကိုယ်ထည်ကို လာထိမှန်နေသည် ။

ဓါးပြတွေဖက်က ပစ်အားတော်တော်များနေသည် ။ ကျယ်လောင်တဲ့ သေနတ်သံတွေကြောင့် သူတို့ နားတွေ
အူနေသည် ။

နေဗလက ..“ ဒါဇင်..မြမြသွေး..ဝပ်နေ..ခေါင်းမဖေါ်နဲ့….” လို့ စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းအော် သတိပေးသည် ။

သင်္ဘောကျင်းကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ရှိနေတဲ့ ဆွပ်(SWAT )တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေက ဆွပ်ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အမိန့်နဲ့ ဒရုန်းအသေးစားလေး သုံးစီးကို အဝေးထိန်း ( ရီမုတ် ) နဲ့ သင်္ဘောကျင်း အဆောက်အဦး အထဲကို လွှတ်သည် ။ ဒရုန်းလေးတွေလည်း အထဲရောက်ရော အဝေးထိန်းခလုပ်က ခလုပ်တွေကို နှိပ်လိုက်ကြတော့ ဒရုန်းယာဉ်လေးတွေထဲက မီးခိုးငွေ့တွေ တရှူးရှူး ပန်းထွက်လာသည် ။

အထဲက ဓါးပြများ ရုတ်တရက်မို့ ဒရုန်းလေးတွေကို သတိမထားမိကြ ။ ဓါးပြခေါင်းဆောင်က သတိပြုမိပြီး ဒရုန်းတွေကို
ပစ်ချခိုင်းလို့ ဓါးပြတွေလည်း မောင်းပြန်တွေနဲ့ ၀ိုင်း ပစ်ခတ်ကြသည် ။ သို့ပေမယ့် မေ့ဆေး မီးခိုးငွေ့တွေကို သူတို့ ရှုရှိုက်မိကြပြီး ခွေလဲကျကုန်ကြသည် ။

လူသားဓါးပြတွေ အကုန်လုံး မေ့ဆေးငွေ့တွေကြောင့် လဲကျမေ့မျောကုန်ကြပေမယ့် စက်ရုပ်ဓါးပြသုံးကောင်က ကျန်နေသည် ။ နေဗလတို့ ကို ဆက်လက် ပစ်ခတ်နေတုံး ..။

ဆွပ်အဖွဲ့သုံး သံချပ်ကာကား ရောက်လာပြီ ။ သံချပ်ကာကားက ဂိတ်က သံတံခါးကြီးကို အရှိန်နဲ့ ဝင်တိုက်ပြီး အထဲကို
ဝင်သည် ။ သံချပ်ကာကား အထဲက စက်သေနတ်သမားကလည်း ဒလစပ် ပစ်ခတ်သည် ။ ဆွပ်အဖွဲ့သားတွေ လည်း
သံချပ်ကာကား အနောက်ကနေ အကာအကွယ်ယူပြီး ပြေးလိုက်ဝင်ကြသည် ။ သံချပ်ကာကား ထဲက စက်သေနတ်လက်ချက်နဲ့တင်ဘဲ စက်ရုပ်ဓါးပြတကောင် လဲသွားသည် ။ ပြင်းထန်တဲ့ ပွိုင့်၅၀ ကျည်ဖူးတွေက စက်ရုပ်ကောင်ရဲ့ ဦးခေါင်းပိုင်းကို ချေမွ စုတ်ပြတ်သွားစေပြီ ။

ဆွပ်အဖွဲ့နဲ့အတူ နေဗလ မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့ ပြေးဝင်လိုက်သွားကြသည် ။

နေဗလတို့လည်း ကျန်တဲ့ စက်ရုပ်နှစ်ကောင်ကို ၀ိုင်း ပစ်ခတ်ကြသည် ။ စက်ရုပ်များသည် သေနတ်ပစ်ခတ်ခြင်းကိုတော့ ပိုင်နိုင်ကြပေမယ့် သူတို့ ရှုံးနိမ့်တဲ့အခါ နောက်ဆုတ်ထွက်ပြေးတာက လူသားတွေလောက် မမြန်ဆန်ကြ ။ မလျင်ကြ ။ နေဗလတို့ လက်ချက်နဲ့ ပျက်စီးရပ်တန့်သွားကြရသည် ။

သင်္ဘောကျင်းအဟောင်းကြီးကို စီးနင်း ရမိလိုက်ပြီး ဓါးပြတွေကို အရှင် လက်ရ ဖမ်းဆီးနိုင်လိုက်သည် ။ ဓါးပြဗိုလ်က နံမည်ကြီး လူတယောက်ရဲ့ သား ဖြစ်နေသည် ။

နေဗလတို့က အထက်ကို သတင်းပို့လိုက်သည် ။ အထက်လူကြီးတွေက နေဗလတို့ သုံးယောက်ကို အထူး ချီးမွမ်းချီးကျူးကြသည် ။
နေဗလက ဆွပ်အဖွဲ့ က သူတို့နဲ့အတူ ဝင်တိုက်ခိုက်ပေးလို့ ခုလို ရမိကြတာဖြစ်ကြောင်း တင်ပြလိုက်သည် ။

သူတို့ရဲ့ မစ်ရှင် အောင်မြင်လို့ နေဗလ..မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်တို့လည်း နံမည်ကောင်းတွေ ရကြသည် ။ သူတို့တတွေ
လည်း ခင်ခင်မင်မင် ဖြစ်ကုန်ကြလို့ ညနေစာကို မန္တလေးတောင်ခြေတနေရာက ရွှေပြည်ချမ်းအေး ဟိုတယ် မှာ စားကြသည် ။

ရေမိုးချိုးပြီးမှ သူတို့သုံးယောက် ပြန်ဆုံကြတာ ဖြစ်လို့ ဒါဇင်ရော မြမြသွေးရော အလှအပတွေ ပြင်ဆင်ကာ သားသား
နားနား ဝတ်စားလာကြတော့ အလုပ်လုပ်နေတုံးကလို ဖိုသီဖတ်သီ မဟုတ်ကြတော့ဘဲ သားနားသန့်ရှင်းပြီး သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးသည် နဂိုရှိလို့ နကိုင်းထွက်တဲ့ မိန်းမချောလေးတွေ ဆိုတာ နေဗလ လက်တွေ့ တွေ့မြင်ရလေသည် ။

မြမြသွေးကို နေဗလ မှတ်တောင် မမှတ်မိဘူး ။ ယဉ်ယဉ်လေး လှနေတဲ့ မြမြသွေးသည် ဆံပင်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်
ဆင်ထားသလို မိတ်ကပ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး မျက်တောင်အတုတွေကြောင့် ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတယောက်လေလားလို့
ထင်မိသွားရသည် ။ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးက ဦးစီးမှူးတယောက်လို့ လုံးဝ မထင်ရ ..။

ဒါဇင်ကတော့ အသက်ကလည်း ပိုငယ်ပြီး သွယ်သွယ်လျလျ ..စလင်းမ် …။ ခပ်ဟော့ဟော့ဒီဇိုင်း ။ ရင်စိုင်အလှကို ဖေါ်ကျူးထားတဲ့ လည်ဟိုက် အသားပျော့ပျော့ ဝတ်စုံကြောင့် ပုရိသယောကျ်ား သတ္တဝါတွေ ငေးမောသွားရလောက်အောင် လှလွန်းချောလွန်း နေသည် ။

“ ကိုနေဗလ…ဘာကြည့်နေတာလဲ …”
ဒါဇင်က သူတို့ကို ငေးမောနေတဲ့ နေဗလကို မျက်စောင်းလေးပစ်ထိုးကာ ပြောလိုက်သည် ။

“ အေးလေ ..လူကို မမြင်ဘူးတာ ကျနေတာဘဲ..ဟွန်း…”

မြမြသွေးကလည်း ဒါဇင့်ကို ထောက်ခံလိုက်သည် ။ နေဗလက တဟဲဟဲနဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး…“ အရမ်းရှိုးတွေ ထုတ်ထား
ကြတော့ မမှတ်မိတော့လို့ မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင် ဟုတ်မှ ဟုတ်ပါလေစ…ဆိုပြီး သေသေချာချာ စူးစိုက် ကြည့်မိတာပါ..
ဆောရီးပါ…” လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။

ဆိုင်ထဲကို သူတို့ လျှောက်ဝင်သွားကြတော့ ဆိုင်က ဝန်ထမ်းတွေက ပြုံးပြုံးလေးတွေနဲ့ ဆီးကြိုနေကြတယ် ။

“ ကဲ..ဘာစားကြမလဲ …ဒီဟိုတယ်က အစုံရတယ် ..တရုတ်စာ..ကုလားစာ..ဂျပန်စာ ..အ၈်လိပ်စာ….ကြိုက်တာမှာ..”

“ ကိုနေဗလက ကျမတို့ကို ကျွေးမှာလား …”

မြမြသွေးက ပြုံးစိစိလေးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။ ဒါဇင်က “ ကျွေးမှာ…သိတာပေါ့..ကိုနေဗလကြီးက ဘောဆာကြီးဘဲ
ဟာ…..ခိခိ..” လို့ ထောက်ခံလိုက်သည် ။

“ ရပါတယ်ဗျာ..ကျွေးပါတယ်…ခင်ဗျားတို့နဲ့ အခုလို အလုပ် အတူတူ လုပ်ဖြစ်ကြတာ ခင်မင်ရတာ ကျနော်က ဝမ်းသာ
လှပါပြီ ….”လို့ နေဗလက ပြောလိုက်သည် ။

ဟော..လာပါပြီ ….ရွှေပြည်ချမ်းအေးဟိုတယ်က စက်ရုပ်စားပွဲထိုးမလေး ။ အပြုံးကလေးက ချစ်စရာကောင်းသည် ။

မြန်မာရင်ဖုံးအကျ ႌ အပြာနုရောင်…အပြာရောင်မန္တလေး ချိတ်ထမိန်နဲ့ ယဉ်စစ စက်လူရုပ်မလေး က “ ကျမနံမည်က မချမ်းအေး ပါ …လူကြီးမင်းတို့ …ဘာသုံးဆောင်ပါမလဲရှင် ..” လို့ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့စွာနဲ့ သူတို့ကို မေးလိုက်သည် ။

မြမြသွေးနဲ့ ဒါဇင်က ကျန်းမာရေးနဲ့ ကိုယ်ကာယ အလှအပကို အလေးထားနေကြသူတွေမို့ ဂျပန်စာ ဆူရှီနဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေဘဲ မှာသည် ။ နေဗလကတော့ တရုတ်စာ ဖြစ်တဲ့ ကုန်းဘောင်ကြီးကြော်နဲ့ ဘဲကင် မှာ
သည် ။

ချောမောလှပတဲ့ မိန်းမပျိုလေးနှစ်ယောက်နဲ့ တဟဲဟဲတဟားဟားနဲ့ စားလိုက်သောက်လိုက် လုပ်နေတဲ့ နေဗလ
ကို စားသောက်ဆိုင် ထောင့်တနေရာက စားပွဲမှာ စားသောက်နေတဲ့ လူတစုက စူးစူးဝါးဝါး ကြည့်နေကြသည် ။

လေးယောက်ထဲက တယောက်က ကျန်တဲ့လူတွေကို “ နေဗလ ဆိုတာ သူဘဲ ….” လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်သည်။
သူတို့မျက်နှာတွေက တင်းမာခက်ထန်နေကြသည် ။ “ ဆရာကြီးဆီကို သတင်းပို့လိုက်ကွာ….” လို့ မျက်နှာမှာ
ဓါးခုတ်ရာကန့်လန့်ပြတ်နဲ့ လူက ပြောလိုက်သောအခါ နောက်တယောက်က ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး နံပါတ်တွေ နှိပ်သည် ။
“ ဟယ်လို…ဆရာကြီးလား….ကျနော် ဗျုတ်စ ပါ…ဆရာကြီး…..နေဗလ ဆိုတဲ့ကောင် မန္တလေးမှာဘဲ ရှိနေသေးတယ်
အဲဒါသတင်းပို့တာပါ …”

ဟိုဘက်က ဘာတွေ ပြောနေသလဲ မသိဘူး ။ ဖုန်းဆက်တဲ့ ဗျုတ်စ ဆိုတဲ့ လူ ခေါင်းတညှိမ့်ညှိမ့်နဲ့ “ ဟုတ်….
ဟုတ်…ဟုတ်…” နဲ့ ပြန်ပြောနေသည် ။ ပြီးတော့ ဖုန်းကိုပိတ်ပြီး “ အားလုံး..ဒိုးကြမယ် …” လို့ ပြောကာ ထိုင်ရာက
ထသည် ။

“ ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးလား…ကိုဗျုတ်စ….”

“ ဆရာကြီးက ဒီမှာ မလုပ်နဲ့တဲ့..သူတို့ ရန်ကုန်မှာဘဲ စီစဉ်လိုက်မယ် တဲ့…”

သူတို့လူစု ဆိုင်ထဲက ထွက်သွားကြသည် ။

နေဗလလည်း မြမြသွေးနဲ့ဒါဇင်တို့က သူ့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို စပ်စုမေးမြန်းကြလို့ ပဲခူး အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ
လေဆိပ်ကြီးကို ဆီဝင်ထည့်ဖို့ ခဏတာ ဆင်းလာတဲ့ အကြမ်းဖက်သမားတွေ စီးနင်းထားတဲ့ ခရီးသည်တင် ဘိုး
အင်းလေယာဉ်ကြီး က ခရီးသည်တွေကို သူတို့ အထူးတိုက်ခိုက်ရေးရဲတွေက ကယ်ဆယ်ခဲ့တဲ့အကြောင်း ဂုဏ်
ယူဝင့်ကြွားစွာနဲ့ ပြောပြနေသည် ။

နေဗလလည်း သူ့စွန့်စားခန်းတွေကို ပြောပြရင်း သူ့မျက်လုံးတွေက မြမြသွေးနဲ့ဒါဇင်တို့ရဲ့ ရင်သားတွေကို နှိုင်း
ယှဉ်ကြည့်နေသည် ။ ဒါဇင်လေးရဲ့ နို့လုံးလုံးလေးတွေက မြမြသွေးလောက် မကြီးပေမယ့် တော်တော်တော့ ကောင်းမယ့်ပုံ ။

နေဗလကို ရန်ကုန်က ရဲမှူးက မန္တလေး ရောက်တုန်း အေးအေးဆေးဆေး နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်တော့ လည်ပတ်
လိုက်အုံး နေဗလ ဆိုပြီး ခွင့်ပေးလို့ နေဗလ ချက်ချင်းကြီး ရန်ကုန်ကို ပြန်ဖို့ မလိုအပ်ဘူး ။

“ ကိုနေဗလ …ဒါဇင်က မနက်ဖန်ကျရင် ကျမကို မန္တလေးတဝိုက် နဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကို လိုက်ပြလိုက်ပို့မလို့..ကိုနေဗလ
လည်း ကျမတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါလား….” လို့ မြမြသွေးက ပြောလိုက်တဲ့အခါ နေဗလသည် ချက်ချင်းဘဲ “ ဟုတ်..လိုက်
မယ်လေ..” လို့ ပြန်ဖြေပါသည် ။ ဒါဇင်က “ အလုပ်အသစ်တခု မပေါ်လာခင် ပျော်ကြမယ်…လည်ကြမယ်….” လို့
ပြောတယ် ။ မြမြသွေးကတော့ “ ကိုနေဗလ ဘယ်နေ့ ပြန်မှာလဲ..ကျမလည်း ကိုနေဗလနဲ့ အတူတူ ပြန်မှ ထင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ နေဗလ လည်း မျက်နှာ ဝင်းလက်သွားပြီး…“ မြမြသွေး ပြန်ချင်တဲ့ရက် ပြောလေ..ကျနော် မြ
မြသွေး ပြန်တဲ့ရက် ပြန်မယ်…” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ဟုတ်ပြီ..ကိုနေဗလနဲ့ဆိုရင် ကျမ လမ်းမှာ အဖေါ်ရတာပေါ့..ကျမက ကားနဲ့ လာခဲ့တာလေ….”

နေဗလရဲ့ စိတ်ထဲမှာ တထိန်းထိန်းနဲ့ ဗျောက်အိုးတွေ ပေါက်ပြီး မီးရှူးမီးပန်းတွေ တဖေါင်းဖေါင်း လွှတ်ကုန်သည် ။အလှဖုရားမလေး မြမြသွေးနဲ့ ဟိုင်းဝေးကြီးတလျျောက် အတူတူ ကားလေးတစီးထဲ စီးရတော့မှာပါလား….ဆိုတဲ့အသိကြောင့်…။

မြမြသွေးနဲ့ဒါဇင်တို့လို မိန်းမချောလေးတွေနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် တပူးတွဲတွဲ အလုပ် အတူတူ လုပ်ကိုင်ပြီး အချိန်တန်လို့
အိမ်ပြန်ရရင် တချိန်လုံး ထန်လာသမျှ စက်လူရုပ်မလေး နီသိဝတီနဲ့ ကောင်းကောင်း ဗျင်းပစ်လိုက်ရမှာဘဲ လို့ နေဗလ
စိတ်ထဲမှာ တွေးနေသည် ။ ဒါဇင်က “ ဒါဇင်လည်း ရန်ကုန် လိုက်ချင်လိုက်တာ..မရောက်တာ ကြာပြီ…” လို့ ပြောလိုက်တော့ မြမြသွေးလည်း “ လိုက်ခဲ့ပါလား..ဒါဇင်…” လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည် ။ ဒါဇင်က “ မဖြစ်သေးပါဘူး..
မမရယ်…ဒါဇင် လုပ်စရာ အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ် …” လို့ ပြန်ပြောပါသည် ။

စားသောက်ပြီးတော့ နေဗလက ကျသင့်တဲ့ငွေကို ရှင်းပေးလိုက်သည် ။ ဒါဇင်က သူ့ကားလေးနဲ့ အရင်ဆုံး မြမြသွေး
ကို လိုက်ပို့သည် ။ မြမြသွေးက မန္တလေးတိုင်း ရဲတပ်ဖွဲ့ဧည့်ရိပ်သာမှာ တည်းနေတော့ စားသောက်ဆိုင်နဲ့ ပို နီးကပ်တာကြောင့် မြမြသွေးကို အရင်ဆုံးလိုက်ပို့လိုက်တာလို့ ဒါဇင်က ပြောသည် ။ တကယ်တော့ ဒါဇင်သည်
နေဗလနဲ့ မြမြသွေး မပါဘဲ နှစ်ယောက်ထဲ စကားပြော..အချိန်ဖြုန်းချင်သေးလို့ မြမြသွေးကို ဧည့်ရိပ်သာကို ပြန်ပို့
လိုက်တာပါ ။

သူတို့နှစ်ယောက်ထဲလည်း ဖြစ်သွားရော ဒါဇင်က “ အိမ်မပြန်ချင်သေးဘူး ..ကိုနေရယ် …ဒီနေ့ည ဒါဇင် အရမ်းပျော်
တာဘဲ..” လို့ ပြောလိုက်သောအခါ နေဗလကလည်း စိတ်ထဲမှာ ထုန်းကနဲ အပျော်လုံးဆို့သွားပြီး..“ ကိုယ်လဲ မပြန်
ချင်သေးဘူး..ဒါဇင်နဲ့ စကားတွေ ပြောချင်သေးတယ် …” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဒါဆို ဘယ်သွားကြမလဲ ကိုနေ…ဒါဇင်တို့ ကားလျှောက်မောင်းကြမလား….”

“ ကောင်းတာပေါ့…ဒါဇင်…ဒါဇင်နဲ့ အခုလို နှစ်ယောက်ထဲ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်နေတာ….” လို့ နေဗလက ပြောလိုက်တော့ ဒါဇင် အရမ်း ရင်ခုံသွားရသည် ။

“ ဟုတ်လား..ကိုနေနက ဘာလို့ တွေ့ချင်တာလဲဟင် ..” လို့ မေးလိုက်တဲ့ ဒါဇင်ရဲ့ အသံလေးက နဲနဲ တုန်ခါနေသလိုဘဲ ။

“ မေးစရာလေးတွေ ရှိလို့ပေါ့..ဒါဇင်…”

“ ဘာလဲ..မေးလေ …ကိုနေ…”

“ ဒါဇင့်မှာ ရည်ရွယ်ထားတဲ့လူ ရှိပြီးပြီလား..မေးချင်လို့…”

“ အာ..ကိုနေကြီးကလည်း….ဘာများလဲလို့…ဘာလို့သိချင်တာလဲ..ကိုနေက…အဲ့အကြောင်း..”

“ ရှိမရှိ အရင်ပြောလေ….”

“ မရှိဘူး..ဒါဇင့်လို လမ်းပေါ်မှာ ဆေးပြားရောင်းတဲ့ကောင်တွေ လို်က်ဖမ်း…သူခိုး ကလေကဝတွေ လိုက်ဖမ်းနေရတဲ့
ကျနော့်လို မိန်းမတယောက်ကို ဘယ်သူက လာကြိုက်မှာလဲဗျာ…….ရည်းစားလည်း မထားအားပါဘူး…ဟင်းဟင်း..”

“ ဟုတ်လို့လား..ဒါဇင်က ဒီလောက် ချောနေတာကို….”

“ မချောပါဘူးဗျာ…ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ..”

ဒါဇင် စိတ်လှုပ်ရှားသွားလို့ ကားဆက်မမောင်းနိုင်ဘဲ လမ်းဘေး တနေရာမှာ ထိုးရပ်လိုက်ရတယ် ။
မှောင်မဲနေတဲ့ အမရပူရ (တောင်မြို့ )နားက စိုက်ခင်းတွေ ဘေးမှာ သူတို့ ရောက်နေသည် ။

“ အိုး..ဒါဇင် အရမ်းချောတယ်..စတွေ့တွေ့ချင်းထဲက ….”

နေဗလက ဆက်မပြောဘဲ ရပ်လိုက်လို့ ဒါဇင်က စိတ်မရှည်ဘဲ..“ ဘာဖြစ်လဲ..” လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ အရမ်းသဘောကျ စိတ်ဝင်စားသွားရတာ…ဒါဇင့်ကို ကိုယ် ချစ်တယ်..ဒါဇင် ပြန်ချစ်ပါလားဟင်…” လို့ နေဗလက
ပြောလဲပြော သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဒါဇင့်ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲကာ ဖက်လိုက်သည် ။

“ ဟဲ့..အို….ဘာလုပ်တာလဲဗျ…”

“ ချစ်တာ..ဒါဇင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်….ပြန်ချစ်ပါ..”

“ အို..ကြမ်းလှချည်လား…ကိုနေ ကဲတယ်ကွာ….”

ဒါဇင်က ရုန်းနေပေမယ့် သူ့ကို လက်ခံတဲ့ ပုံစံလေးမို့ နေဗလက ပါးမို့မို့လေးကို နမ်းပစ်လိုက်သည် ။

“ ဟိတ်..ဆိုးတယ်ကွာ…လွှတ်လွှတ်…”

“ မလွှတ်ဘူး….ချစ်တယ်လို့ ဖြေ…”

“ အံမယ်…မဖြေပါဘူး ….”

နေဗလက ဒါဇင့် နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို စုတ်နမ်းပစ်လိုက်သည် ။ ဒါဇင့်ကိုယ်လေး ခဏချင်းမှာ ပျော့ကျသွားသည် ။
နေဗလကျောပြင်ကြီးကို ပြန်လည်ဖက်သိုင်းလာသည် ။ နေဗလ အနမ်းတွေကိုလည်း ပြန်တုန့်ပြန်လာသည် ။ အနမ်းတွေ ရပ်လို့မရတော့ ။ ကြာရှည်သွားတဲ့ အနမ်းတွေရဲ့ အနောက်မှာ အပွတ်အသပ်လေးတွေက ဆက်တိုက်
လိုက်လာသည် ။ နှုတ်ခမ်းချင်းအခွာ…“ ကိုနေ…သူ့ကို ဒါဇင်လည်း ချစ်တယ်ကွာ….ချစ်တယ်….ချစ်တယ်….” လို့
မောဟိုက်တဲ့ အသံလေးနဲ့ ဒါဇင် ပြောလိုက်သည် ။
https://4.bp.blogspot.com/-78ppiw4T2cM/VxmrZ4Em8KI/AAAAAAAAAOk/HMg21DDzd0cWsSBP-Izj0ag2PNqjh9mmgCLcB/s320/women%2Bred%2Bmodels%2Basians%2Bkorean%2Blee%2Bji%2Bmin%2B2000x1240%2Bwallpaper_www.knowledgehi.com_73.jpg

“ အို ဒါဇင်ရယ်….”

သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ပြောနေတဲ့ ဒါဇင့်ကို ထပ်တခါ စုတ်နမ်းမိရပြန်တယ် ။ ဒီတခါတော့ အနမ်းတွေက တော်တော်လေးကို ကြာရှည်သွားတယ် ။ ဒါဇင်ရဲ့ ကျောပြင်လေးကိုလည်း ပွတ်သပ်နေမိတယ် ။ ဒါဇင်ကလည်း သူ့ခါးနဲ့ ကျောကို တင်းတင်း ဖက်ထားတယ် ။

သူတို့နှစ်ယောက် အရမ်း ချစ်သွားကြပြီ ။

ဒီအချိန်မှာ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးရောင်တွေ သူတို့နှစ်ယောက် ကိုယ်ပေါ်ကို ၀ိုင်းထိုးလိုက်တာ ကြောင့် သူတို့ လူချင်း ခွာလိုက်ကြတယ် ။ နေဗလနဲ့ ဒါဇင် ထင်တာက ပတ်တရောင် ရဲကား ရောက်လာတယ်
ထင်လို့ ။ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ မဟုတ်ဘူး ။ လူငယ်တစုက ကားဘေးက ဖြတ်လျှောက်ရင်း ဗရုတ်ကျ နောက်ပြောင်ပြီး “ ကောင်မလေးကို လွှတ်လိုက် ” လို့ အော်ရင်း မီးတွေနဲ့ ထိုးတာ ။

ဒါဇင်က သူ့ကို သူတည်းတဲ့ ဟိုတယ် ကို လိုက်ပို့တယ် ။ သူတို့နှစ်ယောက် လက်ချင်း ဆုပ်ကိုင်တွဲထားကြတယ် ။

“ ချစ်တယ်..ဒါဇင်ရယ်..အရမ်း ချစ်တာဘဲကွာ…”

“ ဒါဇင်ရောဘဲ..ကိုနေ့ကို အရမ်းချစ်မိနေတယ်..ချစ်တယ်..ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ..သိပ်ခက်နေပြီ …”

“ လာ..ကိုယ်နဲ့ လိုက်ခဲ့လိုက် ဟိုတယ်ပေါ်ကို….”

“ အင်း..လိုက်မယ် ….”

ဒါဇင် နေဗလနဲ့ ဟိုတယ် အခန်းကို တက်လိုက်လာပါတယ် ။ ဟိုတယ်အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ဘာမှ မတိုင်ပင်ထားဘဲ တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်တွယ်ပြီး အငမ်းမရ အနမ်းတွေ နမ်းလိုက်ကြတာ
အကြာကြီးဘဲ ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကိုလည်း ချွတ်ပစ်မိကြတယ် ။ ကမ္ဘာဦးအစက ဧဒင်ဥယာဉ်ထဲက အာဒံနဲ့ ဧဝ အစောဆုံး လူသားမောင်နှံလို ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြတော့ ကုတင်ပေါ်
ကို တက်လိုက်ကြရင်း စောစောက မပြီးပြတ်သေးတဲ့ အနမ်းတွေကို ပြန်ဆက်ကြတယ် ။ ဒီတခါမှာတော့ ဒါဇင်ရဲ့ တင်းမာကော့ထောင်နေကြတဲ့ နို့လှလှနှစ်လုံးကို နေဗလ ကောင်းကောင်းကြီး ကိုင်တွယ်ချေနယ်နေတယ် ။ ဒါဇင်ကလည်း နေဗလပေါင်ကြားက ညိုမောင်းတုတ်ခိုင်တဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးကို ပွတ်သပ်နေရာကနေ အားမလို အားမရ ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်နေတယ် ။

“ ကိုနေ..ချစ်လားဟင်….”

“ အရမ်းချစ်တယ်..ဒါဇင်ရယ်….ကိုယ့်ကိုရော ချစ်လား….”

“ သိပ်ချစ်တယ်..ကိုနေ့ကို မခွဲချင်တော့ဘူး…”

နို့သီးခေါင်းမာမာလေးတွေကို တဖက်ပြီး တဖက် စို့ပေးနေရင်း ဒါဇင့်ပေါင်နှစ်ဖက် ကြားက မို့ဖေါင်းဖေါင်း အင်္ဂါစပ်ကို သူ စမ်းလိုက်တယ် ။ ကိုင်လိုက်တယ် ။ အမွှေး ခပ်ပါးပါးရှိနေတဲ့ ဒါဇင့်အင်္ဂါစပ်က
အရည်တွေ စိုပေရွှဲနေတာကို စမ်းမိတယ် ။ နှုတ်ခမ်းသား အကွဲုကြောင်းတလျှောက် သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ လိုင်းဆွဲ ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်လိုက်တော့ ဒါဇင် ခါးလေးကော့ပြီး မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေ မှေးစင်း ကျလာတယ် ။ သဲ့သဲ့တိုးတိုးလေး ညည်းငြူတယ် ။ နေဗလ လိင်တန်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဒါဇင့်လက်တဖက်ကလည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ညှစ်လိုက် ပွတ်
သပ်လိုက်နဲ့ ။ နေဗလက စောက်စိလေးကို ကိုင်ပွတ်လိုက်ရင်း..“ ဒီနေရာလေးကို ကိုယ် နမ်းချင်တယ် ” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ဒါဇင်က “အနမ်းလေ..ကိုနေ..နမ်းပါ..ကိုနေ့သဘော..” လို့ ပြန်ပြော
ရင်း ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲအိပ်ပေးလိုက်တယ် ။ ဒါဇင့်ပေါင်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကြားက အင်္ဂါစပ်ကြီးက မို့ဖေါင်းပြီး ထင်းနေတယ် ။

နေဗလက ပေါင်တန်တွေကို ဘေးကို တွန်းလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို ပေါင်ကြားက အကွဲကြောင်းနီညိုညိုကြီးဆီကို အပ်လိုက်ပြီး အမြတ်တနိုးနဲ့ နမ်းရှုုံ့ပါတော့တယ် ။ ဒါဇင်ရဲ့ နုတ်ဖျားက “ အိုး…”လို့
အသံလေး ထွက်လာပြီး ပေါင်တန်တွေကို စေ့လိုက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် နေဗလက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲထားတာကြောင့် စေ့လို့ မရဘူး ။ “ ကိုနေရယ်…မရွံဘူးလားကွာ…အဲလိုကြီး လုပ်ရလို့
လား…” လို့ ဒါဇင် ပြောလိုက်တာကို နေဗလက ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ နမ်းရှုံ့နေရာကနေ သူ့လျာကြီးကို ထုတ်ပြီး အ၈င်္ါစပ်အကွဲကြောင်းကို စပြီး ယက်ပါတော့တယ် ။

“ အို..အို….အို…အာ….အာ……ကို..ကို..ကိုနေ….အို….အ…..အ…..အား….အား……”

တပြတ်ပြတ်နဲ့ စုံချီဆန်ချီ ယက်နေပြီ ….။ တချက်တချက် တော်တော် ထိမိသွားလို့လား မသိဘူး..။ ဒါဇင်က သူမကိုယ်လေးကို အနောက်ဖက်ကို ဆုတ်ပြီး လျာကြီးရဲ့ အန္တရာယ်ကနေ ရှောင်ရှားထွက်
ပြေးဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။ နေဗလက ဒါဇင့် ဖင်တုံးတွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားတာကြောင့် ဆုတ်ပြေးလို့ မရဘူး ။ နေဗလရဲ့ လျာထိပ်က အင်္ဂါစပ်အတွင်းထဲကို ဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ် ။ ဒါဇင်မှာ အတွေ့ထူးလွန်းတာကြောင့် ခါးလေးကော့ပြီး တထွန့်ထွန့်လူးနေရတယ် ။

တပြတ်ပြတ် အသံတွေ ထွက်နေတယ် ။
ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်အတွင်းသားနုနုလေးတွေက ရဲနေတယ် ။ ဒါဇင်က မျက်လုံးလေး မှေးစင်းဖွင့်ပြီး “ ကို
နေ…ဘာလို့ ဖြဲနေပြန်တာလဲ..” လို့ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ညည်းလိုက်တယ် ။ နေဗလက ဒါဇင်ရဲ့ အင်္ဂါ
စပ် နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ဆွဲဖြဲဟပြီး သူ့လျာထိပ်ကို ထိုးသွင်းကလိနေလို့ ။

“အို..ဟာ……အို…..ကို…ကို…ကို…ကိုနေရယ်…အာ……..အမလေး…..အပါး….ဟားဟား…..အိ…အိ….”

တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေရပြီး အသံမျိုးစုံ မြည်တမ်းနေရတဲ့ ဒါဇင်လည်း ကာမလမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းသွား
ရတယ် ။

အမလေး…..ဟင်း……ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာရှင်……။

နေဗလလည်း တုန်တက်ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ ကာမအရှိန် အမြင့်ဆုံးကို တက်လှမ်းသွားတဲ့ ဒါဇင့်ကို
ကြည့်ပြီး သူ ကြိုးစား မှုတ်ပေးလိုက်လို့ ဒါဇင် ပြီးသွားတဲ့အတွက် ကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေတယ် ။ သို့
ပေမယ့် သူ့တာဝန်က မပြီးသေးဘူးလေ ။

မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့ဒုံးပျံကြီးကို ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်အထဲကို ထိုးသွင်းပြီး အရသာထူးတွေ ပေးစွမ်းဖို့
လုပ်ရအုံးမယ် မဟုတ်လား ။

ဒါဇင်လည်း မျက်လုံးလေး ဖျတ်ကနဲ ပွင့်လာတယ် ။ မာမာတောင့်တောင့် အတန်ကြီး သူမ အင်္ဂါစပ်
ရဲ့ အပေါက်ဝကို လာထိထောက်လိုက်လို့ ။

“ အို.့…ကိုနေ….အီး…..အကြီးကြီးဘဲ….”

“ ဒါဇင်..ဒါ ဘာကြီးလဲ သိလား…”

ဒါဇင်က ပြုံးစိစိနဲ့ “ သိဘူး…” လို့ ပြောရင်း အတန်ချောင်းကြီးကို စိုက်ကြည့်နေတယ် ။ အတန်ကြီးက
ကိုယ်လုံးမှာ အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထထောင်နေတယ် ။ ထိပ်ဖူးကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလိုဘဲ ကားကား
ကြီး ။ ဒါကြီးနဲ့ အဖုတ်ထဲကို အထိုးခံရတော့မှာကို ဒါဇင် သိလိုက်လို့ အဖုတ်ထဲမှာ တအား ယားသွား
တယ် ။ အပြာဇာတ်ကားတွေဘဲ ကြည့်ပြီး ပွတ်ပွတ် အာသာဖြေနေခဲ့ရတဲ့ ဒါဇင်လည်း အခုတော့ လက်တွေ့ကျကျ ယောကျ်ားတယောက်က သူ့လိင်တန်ကြီးနဲ့ ဒါဇင့်ကို စပ်ယှက်တော့မယ်လေ ..။

အတန်ချောင်းထိပ်ပိုင်းက အပေါက်လေးကနေ အရည်ကြည် ပျစ်ပျစ်လေးတွေ ယိုစီးကျနေတာကိုလည်း
ဒါဇင် တွေ့လိုက်ရတယ် ။

“ ကိုနေရယ်…ကိုနေ့ဟာကြီးက တကယ့် အယ်စတုံကြီး….ဒါဇင့်ဟာလေး…ကွဲပြဲများ သွားမလားဟင်..”

“ ဒါဇင်ရယ်….လီးနဲ့ စောက်ပတ် ဆိုတာ မတန်ဘူး..သွင်းလို့ မရဘူး ဆိုတာ ဘယ်တော့မှ မရှိဘူး ..
ဘာမှ မပူပါနဲ့..” လို့ နေဗလက ပြောလိုက်ရင်း ဒါဇင့်ပေါင်တန်သွယ်သွယ်လေးတွေကို ဖြဲကားကာ သူ့
လိင်တန်ချောင်းကြီးကို တေ့ထားရာကနေ ဖိသွင်းချလိုက်ပါတယ်။

“ အိုး….ဖြေးဖြေးလေ..ကိုနေ…..အားကျွတ်ကျွတ်…..”

တုတ်တုတ်ရှည်ရှည် အတန်ချောင်းကြီး တိုးဝင်လာလို့ ဒါဇင် လန့်ပြီး အော်လိုက်တာပါ ။ နေဗလက စောစောက သူ ဘာဂျာကိုင်ထားလို့ အရည်တွေထွက် တံတွေးတွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတာကြောင့် သွင်းလို့ရမယ်
ထင်ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်တာပါ ။

နေဗလ ထင်သလိုဘဲ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကြီးက ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်ထဲကို မြုပ်ဝင်သွားပါတယ် ။

“ အိုး…..ဟင်း…ဝင်..ဝင်သွားပြီလား …”

“ အင်း ဝင်သွားပြီ …ဒါဇင်..အိုကေတယ် မဟုတ်လားဟင်…”

“ အင်း..အင်း..”

နောက်ပြန်ဆုတ် ပြန်ဖိသွင်း….နောက်ပြန်ဆုတ်… ဖိဖိသွင်းလုပ်ပေးနေတော့ ဒါဇင်လည်း သူ့လက်မောင်း
ကြီးတွေကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပေါင်တွေကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးရင်း သူလုပ်သမျှ ခံနေတယ် ။

လိင်တန်ကြီးက နဲနဲချင်း တိုးဝင်လိုက် နဲနဲချင်း ပြန်ဆုတ်သွားလိုက်..ကြိမ်ဖန်များစွာ..ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်နဲ့
လှုပ်ရှားနေတယ် ။

“ ကောင်းလားဟင် ဒါဇင်….”

“ အင်း..အင်း….”

“ ကြိုက်လား…”

ဒါဇင်က မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်ပြီး…“ မကြိုက်ရင် ခံနေပါ့မလားလို့…” လို့ ပြန်ပြောတယ် ။

ဒါဇင့်နို့တလုံးကို ကုန်းစို့လိုက်ရင်း သူ့အတန်ကို တဆုံးအထိ ထိုးသွင်းထည့်လိုက်တယ် ။ “ အင်း..” ဆိုတဲ့ ညည်းသံတချက် ထွက်လာတယ် ။

မန္တလေးကို သူရောက်ရောက်လာချင်း လေယာဉ်ကွင်းမှာ လာကြိုတဲ့ အချိန်ကနေ သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ အချောလေး ဒါဇင့်ကို သူ စိတ်ကြိုက် စပ်ယှက်နေရတာကို အံ့သြနေရင်း

ဖိဖိဆောင့်သွင်းနေတယ် ။ ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်က စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ တင်းကြပ်နေတယ် ။

ဒါဇင့် နုတ်ဖျားက ညည်းသံတွေ မပီမသ ထွက်နေတယ် ။ တချက်ချင်း မှန်မှန် ထိုးဆောင့်ရင်း အရှိန်ရလာတယ် ။ မြန်လာတယ် ။ အရမ်းမြန်လာတယ် ။ ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ ရမ်းခါရင်း ဒါဇင်လည်း

လူးလွန်း လှုပ်ရှားလာတယ် ။

ဆောင့်ချက်တွေ ပိုပို စိပ်လာ မြန်လာတယ်။ ဒါဇင့် အော်သံတွေ ပိုကျယ်လာတယ် ။ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံတွေ တဖတ်ဖတ် ဆူညံလာတယ် ။

“ အား……အားးးး…အားးး…ကို…ကိုနေ….အား….အား……”

“ ကောင်းလား..ကောင်းလား…”

“ ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်…အို…အားအားအား……”

ဒါဇင် အောက်ကနေ ကော့ပေးလာတယ် ။ သူကဖိဆောင့် ဒါဇင်က အကော့ ဆီးစပ်ချင်း ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ထိရိုက်မိတယ် ။ အရှိန်ပြင်းလာ မြန်လာတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ ဆောင့်ထည့်နေတဲ့ နေဗလ

ရဲ့ ကိုယ်မှာ ချွေးတွေ စိုစိုရွှဲလာတယ် ။ အင် အင် အင် နဲ့ ဒါဇင် အရှိန်တက် အရမ်းတွေ ကောင်းနေမှန်းသိလို့ သူ အပီဆောင့်ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။ ဒါဇင် တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး

ပြီးခြင်းကို ရောက်သွားတယ် ။ နေဗလ လည်း ဒါဇင်နဲ့ မနှေးမရှောင်း ပြီးသွားတယ် ။

ဒါဇင့် အင်္ဂါစပ်ထဲ တဆုံး ထိုးထည့်ထားလိုက်မိတယ် ။နေဗလ ရေချိုးနေတယ် ။
ပူနွေးတဲ့ ရေတွေ ရေပန်းတိုင်ကနေ တဖွားဖွား ကျနေတဲ့အောက်မှာ ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ တကိုယ်လုံး ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးနေတယ် ။ စောစောလေးကဘဲ ဒါဇင် သူ့အိမ်ကို အဝတ်အစားလဲဖို့ ခဏ ပြန်သွား
တယ် ။ မကြာခင် နေဗလကို သူမ ပြန်လာခေါ်မယ် ။ သူတို့နှစ်ယောက် မြမြသွေးကို သွားခေါ်ပြီး ပြင်ဦးလွင်ကို တက်ကြမလို့ ။

တညလုံး ဒါဇင်နဲ့ အချစ်စခန်းဖွင့်ကြတာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်းတောင် မရေတွက်ထားမိခဲ့ဘူး ။ မနက်အစောကြီး လင်းဆွဲ ဆွဲလိုက်သေးတယ် ။ ဒါဇင်က သူ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးတယ် ။ ကျွမ်းကျင်သူအဆင့်
မရောက်သေးတာကြောင့် ဒါဇင့်သွားနဲ့ သူ့တန်ဆာထိပ်ပိုင်း တခါတခါ ခြစ်မိထိမိခဲ့လို့ စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်နေတယ် ။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးနဲ့ ရေသုတ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လိုက်တဲ့အချိန် တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရတယ် ။ ဒါဇင် ပြန်လာပြီ ။ ဟိုတယ် အခန်းသော့ ပါသွားရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ တံခါးခေါက်နေပါလိမ့် ။ ဒါဇင် သူ့ကို စချင်နောက်ချင်လို့ဘဲလား ။

ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ရေသုတ်ရင်း ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ဘဲ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ် ။ ဒါဇင့်ကို စချင်လို့ ။

“ အို …”

တံခါးဝမှာ ရပ်ပြီး သူ့ကို အထိတ်တလန့်နဲ့ မျက်လုံးလေး ပြူးပြီး ကြည့်နေတာက မြမြသွေး …။

“ ဟာ ….”

သူ့တွဲလောင်းကျနေတဲ့ တန်ဆာချောင်းကြီးကို စူးစိုက်ပြီး ကြည့်နေတဲ့ မြမြသွေးကို “ ဆောရီး ” လို့ ပြောလိုက်ရင်း မျက်နှာသုတ်ပု)ါကြီးကို ခါးမှာ ပတ်လိုက်တယ် ။

“ ကျမလည်း ရှင်တို့ ရောက်မလာတာနဲ့ ထထွက်လာခဲ့တာ….”

“ မြမြသွေး..ထိုင်ပါအုံး…အဟဲ..ကျနော် အဝတ်သွား ဝတ်လိုက်အုံးမယ် ….”

“ မထိုင်တော့ပါဘူးရှင်…ကြောက်ပါတယ်..တုတ်ပြ..ဓါးပြနဲ့ ခိခိ…”

မြမြသွေးက အခန်းအပေါက်ဝနားမှာဘဲ ကျောခိုင်းပြီး ရပ်စောင့်နေပါတယ် ။ နေဗလ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ ဝတ်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ဒါဇင် ပြန်ရောက်လာတယ် ။ မြမြသွေးကို အခန်းပေါက်ဝမှာ တွေ့

လိုက်ရလို့ ဒါဇင် အံ့သြသွားတယ် ။

“ ဒါဇင်တို့ကို မစောင့်နိုင်တော့လို့ လာလိုက်တာလား..”

မြမြသွေးက ရယ်မောပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ် ။

“ ကဲ သွားစို့…ဘာစားကြမလဲ..ဒါဇင် ကျွေးမယ်…..”

“ မန္တလေးက ပဲပလာတာ စားချင်တယ် …” လို့မြမြသွေးက ပြောလိုက်တယ် ။ နေဗလက “ ဟုတ်တယ်..ပဲပလာတာ နဲ့ လဖက်ရည် ဆို အိုကေမယ်..”လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ဒါဇင်က သူတို့ကို ကျွဲဆည်ကန်ရပ်က နံမည်ကြီး လဖက်ရည်ဆိုင်တဆိုင်ကို ခေါ်သွားတယ် ။ ဒီလဖက်ရည်ဆိုင်က အရမ်းကို ရောင်းကောင်းလွန်းလို့ ထိုင်စရာနေရာတောင် ရဖို့ တော်တော် စောင့်ကြ
ရတယ် ။

ဆိုင်ရှင်က ဒါဇင့်ကို သိတယ် ။ ဒါဇင်က သူ့ဆိုင်ထဲမှာ မူးယစ်ဆေးပြား ရောင်းတဲ့ ဆေးကုန်သည်လေးတွေကို ဖမ်းဖူးတာမို့ ။ဒါဇင့်ကို စပါယ်ရှယ် မုန့်တွေ မမှာဘဲ လာချကျွေးပြီး စားသောက်တာတွေ
အတွက်လည်း ပိုက်ဆံမယူဘူး ။

ပြင်ဦးလွင်ကို သွားတဲ့ လမ်းခရီးမှာ ဟာသတွေ တလမ်းလုံး ပြောလာတာက နေဗလ ။ သူပြောတာတွေကို ဒါဇင်နဲ့ မြမြသွေးတို့က တဟားဟား သဘောကျကြတယ် ။ ပြင်ဦးလွင်က ရုက္ခဗေဒဥယဉ်
ထဲမှာ ဓါတ်ပုံရိုက်ကြတော့ ဒါဇင်က နေဗလကို ဖက်လိုက်တာကို မြမြသွေးက ဖျတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်တယ် ။ ဒါဇင့်အနေနဲ့က ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပြီးတဲ့အပြင် တညလုံးလည်း လူချင်း ကာမ အကြိမ်ကြိမ် စပ်ယှက်ပြီးခဲ့ကြတာမို့ တအား ရင်းနှီးနေပြီလေ ။ မြမြသွေးက သူတို့ ချစ်သူဖြစ်ကြတာကို မသိသေးတဲ့သူ ဆိုတော့ ဒါဇင် ရဲတင်းလှချည်လားလို့ ထင်လိုက်ပြီး ကြည့်တာ ။

ZG

လံဘာဂ်ာ ေရးသည္

၂၀၅၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ။

ျမန္မာျပည္ရဲ့ အစည္ကားဆုံး ၿမိဳ႕ ..။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေဟာင္း ။

အခ်ိန္က ည သန္းေကာင္ ၁၂.၀၀ နာရီ ..။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမသစ္ႀကီးေပၚမွာ ေနာက္ဆုံးေပၚ ကားအသစ္မ်ား အမၽွင္မျပတ္ တေဝါေဝါနဲ႔ေမာင္းႏွင္ေန
ၾကသည္ ။ ေမာင္းသူမဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း ေျပးေနဆဲဘဲ ။ ဆူးေလဘုရားလမ္း တဝိုက္မွာ မီးေရာင္စုံေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနလို႔ ညသန္းေကာင္ယံ အခ်ိန္က ေန႔ခင္းအခ်ိန္လိုဘဲ လင္းလ်က္ေနသည္ ။ ႀကီးမားတဲ့ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြက လႈပ္ရွားေနတဲ့ ႐ုပ္ပုံေတြ ေျပးလႊားေနတဲ့ ဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ ..။

ေခါင္မိုးမွာ CITY TAXI လို႔ ေရးထားတဲ့ အဝါေရာင္မီးေလးေတြ လင္းေနတဲ့ေလးေထာင့္ ပလပ္စတစ္ အတုံးေလး
ေတြနဲ႔ အျပာေရာင္ ဆူဘာ႐ူး အမ်ိဳးအစား တက္ဆီကားေလးေတြ ကိုလည္း ဟိုမွာ ဒီမွာ ေတြ႕ေနရသည္ ။

ေကာင္းကင္ယံမွာ ၿမိဳ႕လုံျခဳံေရး ရဲရဟတ္ယာဥ္တစီး တဒတ္ဒတ္နဲ႔ ကင္းလွည့္ေနသည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းနဲ႔ ဆူးေလဘုရားလမ္း ေထာင့္ ။

ေနဗလ …လမ္းေထာင့္မွာ ရပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲကားထဲက ထြက္လိုက္သည္ ။ သူ႔ကားနံပါတ္က ၀၀၁ ..။ ေနဗလသည္ အရပ္ေျခာက္ေပနီးပါးျမင့္တဲ့ သန္မာထြားႀကိဳင္းတဲ့ လူရြယ္တေယာက္ပါ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ မွာ ကင္းလွည့္ရဲကားေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ Team Leader တာဝန္ခံ ရဲအုပ္တေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

အျပာရင့္ေရာင္ ရဲဝတ္စုံမွာ အနက္ေရာင္ က်ည္ကာကိုယ္ၾကပ္အက် ႌကို အေပၚက ဝတ္ထားသည္ ။ အနက္ေရာင္ က်ည္ကာအက် ႌရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ အျဖဴေရာင္ အဂၤလိပ္စာလုံး POLICE ဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ေနရသည္ ။

ညာဖက္ခါးမွာပစ္ခတ္လိုက္လၽွင္ ထိမွန္ၿပီး စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ေမ့ေျမာသြားေစတဲ့ ေမ့ေဆးက်ည္ဆန္သုံး ပစၥတိုကို ခ်ိတ္ထားၿပီး ဘယ္ဖက္ခါးမွာ စကားေျပာစက္တလုံး ရွိေနသည္ ။

ယခုအခါ ၿမိဳ႕ထိန္းသိမ္းေရး ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ ေမ့ေဆးေသနတ္ေတြကို အသုံးမ်ားသည္ ။ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားနဲ႔ စစ္ေသြးႂကြအုပ္စုေတြလို လက္နက္ႀကီးေတြ ကိုင္ေဆာင္ၾကတဲ့ လူဆိုးလူၾကမ္းေတြနဲ႔ ရင္
ဆိုင္ၾကရတဲ့ အထူးစစ္ဆင္ေရးတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြသာလၽွင္ဘဲ ျပင္းထန္တဲ့ ယမ္းအားေသနတ္မ်ားကို ကိုင္ဆြဲၾကေတာ့
သည္ ။

BMW အမ်ိဳးအစား အျပာရင့္ေရာင္ ရဲကားရဲ့ ကိုယ္ထည္ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ အျဖဴေရာင္ အဂၤလိပ္စာလုံးနဲ႔ YANGON POLICE လို႔ ေရးထိုးထားတဲ့ စာတမ္း ပါသည္ ။
ကားရဲ့ ဖင္ပိုင္းမွာေတာ့ အေရးေပၚ 119 လို႔ အျဖဴေရာင္စာတမ္း ရွိသည္ ။

ဒီေန႔ည သူ႔ဂ်ဴတီမွာ ဘာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အမႈအခင္းမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ေနဗလ ဆုေတာင္းေနသည္ ။ အမႈအခင္းေတြ ျဖစ္ရင္ ပ်ားတုပ္ေရာ ။ သတၱဝါအေပါင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိၾကပါေစ ..လို႔ ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းရင္း အနီးရွိ ညလုံး
ေပါက္ဖြင့္ေသာ ဆဲဗင္းအလဲဗင္း ( 7 eleven )ဆိုင္ေလးထဲကို ဝင္လိုက္သည္ ။

ဆိုင္ထဲ သူအဝင္မွာ ရင္ဘတ္မွာ 7 eleven တံဆိပ္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္လက္တိုအက် ႌ..ေဘာင္းဘီအနက္ ဝတ္ထားတဲ့ စက္႐ုပ္ ( ရိုးေဘာ့ )က “ မဂၤလာညခ်မ္းပါ….ဆဲဗင္းအလဲဗင္းက ႀကိဳဆိုပါတယ္ ….” လို႔ ခါးညႊတ္ခါ ႏုတ္ဆက္သည္ ။ ေကာ္ဖီေကာင္တာဖက္ ကို သူေလၽွာက္သြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ စက္႐ုပ္တေကာင္က ေကာ္ဖီေကာင္တာမွာ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေနသည္ ။

သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ “ မဂၤလာပါ ..” လို႔ ႏုတ္ဆက္သည္ ။ ေနဗလက လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘဲ သူ႔အတြက္ ေကာ္ဖီကို
ေကာ္ဖီအိုးထဲကေန ခြက္ထဲကို ေလာင္းထည့္သည္ ။

Robot စက္႐ုပ္ေတြကို လူေတြက ဂ႐ုမစိုက္ ။ မေလးစားၾကဘူး ။ အကယ္လို႔သာ စက္႐ုပ္ေတြ ေနရာမွာ လူသား ဝန္
ထမ္းေတြကသာ “ မဂၤလာပါ …” လို႔ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ရင္ ေနဗလတို႔က ျပန္ႏုတ္ဆက္ၾကမည္ ျဖစ္ေပမယ့္ သက္မဲ့စက္႐ုပ္ေတြကိုေတာ့ အေလးမထား..မသိသလို ဘဲ ေနၾကသည္ ။

ေနဗလသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ေဒသ လုံျခဳံေရးကို ကြပ္ကဲ တာဝန္ယူေနရတဲ့ ရန္ကုန္တိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႕က ရဲအုပ္ တေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

သူ႔အလုပ္က မိုးေမၽွာ္တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ ေန႔ေရာညပါ စည္ကားေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးနဲ႔ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး အတြက္ ေျပးလႊားလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အလုပ္မို႔ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ မမွန္ဘူး ။ အေရးႀကီးရင္ ေန႔ေရာညပါ အလုပ္လုပ္ရသည္ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္ တိုးတက္သထက္ တိုးတက္ လာၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ နံမည္ႀကီး ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ ျဖစ္လာခဲ့သလို ပဲခူး အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီးမွာလည္း ေန႔ေရာ ညပါ နိုင္ငံျခားေလယာဥ္ေတြ ဆင္းတက္ေနသည္ ။ အလုပ္လာလုပ္သူ နိုင္ငံျခားသားေတြ ..လာလည္ပတ္သူ တိုးရစ္ကမၻာလွည့္ေတြ နဲ႔ စည္ကားေနသည္ ။

ေနဗလတို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ကလည္း ေန႔ေရာညပါ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးနဲ႔ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္
ေနၾကသည္ ။

ေနဗလတို႔ လက္ရွိ ျမန္မာနိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕သည္ ေရွးအရင္ေခတ္ကလို စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႕ မဟုတ္ေတာ့ ။ ျပည္သူေတြကို တကယ္ ကူညီတဲ့ တကယ့္ျပည္သူ႔ရဲစစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ ။ ေခတ္မွီတဲ့ တန္ဆာပလာ လက္နက္ကရိယာ ယာဥ္ေတြနဲ႔ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ကမၻာ့အဆင့္မွီ ရဲတပ္ဖြဲ႕ ျဖစ္ေနၿပီ ။ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ ။

ရဲေတြရဲ့ လစာနဲ႔ ခံစားခြင့္ကလည္း အရင္တုံး ေခတ္ေတြနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ မတူ ေတာ့ ။ လုံေလာက္တဲ့ လစာခံစားခြင့္ေတြ ရၾကသည္ ။ ဒီအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ခ်င္တဲ့ ရဲေတြ အေနနဲ႔လည္း ဝမ္းစာဖူလုံတဲ့အတြက္ လပ္စားစရာ မလိုေတာ့ ။ လူေနမႈ အဆင့္ ျမင့္မားလာၾကတာနဲ႔အမၽွ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ျမင့္မားလာၾကတဲ့ သေဘာပါဘဲ ။

နိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကလည္း လိုအပ္တဲ့ ႐ုံးသုံး ပစၥည္း..စာရြက္စာတမ္းေတြကို အလုံအေလာက္ ထုတ္ေပးထားလို႔
ေရွးေရွးေခတ္ကလို ၁၁၉ ေခၚတဲ့အခါ “တက္ဆီဖိုး ေပးမွာလား…စာရြက္စာတမ္းဖိုး ေပးမွာလား…” လို႔ ေတာင္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး ။

အမႈလာတိုင္တဲ့ ဒုကၡေရာက္လာသူကို ေရသန႔္ဘူး..ေကာ္ဖီ..လဖက္ရည္နဲ႔ေတာင္ ဧည့္ခံနိုင္ေနပီ ။ ခ်ိဳသာၿပီး မ်က္ႏွာထား ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျပည္သူကို ကုညီတာေၾကာင့္ ရဲေတြ နံမည္ေကာင္း ရေနတဲ့ အခ်ိန္အခါပါ ။

ေနဗလတို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြသည္ ျပည္သူေတြ ေအးခ်မ္းေစဖို႔ ေန႔ေရာညပါ လုံျခဳံေရး တာဝန္ကို ယူေပးေနၾကတဲ့
အခါ ဒုစရိုက္မႈမ်ား မျဖစ္ပြားရေလေအာင္ ကင္မရာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဒ႐ုန္း ေတြကို သုံးၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ၾကသလို စက္႐ုပ္ရဲမ်ားနဲ႔ ပတၱေရာင္လွည့္ကင္းေတြ လွည့္ေပးသည္ ။

လူ ကိုယ္တိုင္လည္း ဂ်ဴတီခ်ိန္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ့ ေနရာအႏွံ့အျပားမွာ ေစာင့္ၾကပ္ေပးသည္ ။ ရန္ကုန္ရဲတပ္ဖြဲ႕က စည္းစနစ္
ေကာင္းလြန္းလို႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွ နိုင္ငံေတြက အတုခိုး နမူနာ ယူၾကရတဲ့ အထိ တိုးတက္ေနသည္ ။

၂၀၅ဝခုႏွစ္က စၿပီး ကမၻာတဝွမ္းလုံးမွာ စက္႐ုပ္ ( ရိုးေဘာ့ )ေတြကို လူေတြက ေနရာတကာမွာ အသုံးခ်လာခဲ့သည္ ။

နိုင္ငံတကာ စစ္တပ္ေတြမွာလည္း စက္႐ုပ္ေတြ အသုံးျပဳမႈက တြင္က်ယ္လာသည္ ။ ရန္သူရဲ့ မိုင္းကြင္းေတြမွာ စက္႐ုပ္
ေခြးမ်ားကို လႊတ္ၿပီး မိုင္းရွာေဖြခိုင္းသလို တိုက္ပြဲမ်ားမွာလည္း စက္႐ုပ္စစ္သားေတြကို အသုံးျပဳတာေတြလည္း ပိုမ်ား
လာသည္ ။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း လမ္းေတြမွာ ယခင္ေရွးေခတ္က လား..ျမည္း သတၱဝါေတြကို ဝန္တင္ဖို႔ အသုံးျပဳခဲ့တဲ့ေနရာမွာ စက္႐ုပ္ျမင္းေတြကို အစားထိုး သုံးစြဲေနခဲ့ၾကတာ အခ်ိန္ အတန္ငယ္ေတာင္ ၾကာျမင့္ေနၿပီ ။

                     ျမန္မာ့ရိုးေဘာ့ ထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ုံကလည္း လိုအပ္တဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ေပးတဲ့ စက္႐ုပ္ေတြကို ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေပးလို႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ စက္႐ုပ္ စားပြဲထိုးေတြ..ဧည့္ႀကိဳေတြ အသုံးျပဳ

ေနၾကသည္မွာ ႏွစ္အေတာ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ ။

ျမန္မာနိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕မွာလည္း စက္႐ုပ္ရဲေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ သုံးလာၾကသည္ ။ စက္႐ုပ္ရဲမ်ားက လိုအပ္တဲ့ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြမွာ အခ်ိန္မေတာ္ ပတၱေရာင္ကင္းလွည့္ၾကရသည္ ။ စက္႐ုပ္ရဲေတြက ထုတ္လုပ္
ခဲ့ၿပီးသမၽွ စက္႐ုပ္ေတြထဲမွာ အဆင့္အျမင့္ဆုံး ျဖစ္သည္ ။ စက္႐ုပ္ ထုတ္လုပ္သူမ်ားကလည္း စက္႐ုပ္ရဲေတြရဲ့ စြမ္း
ရည္မ်ိဳးကို တျခား စက္႐ုပ္ေတြမွာ မထည့္ေပးၾကဘူး ။ အစိုးရရဲ့ စီမံခ်က္ ျဖစ္သည္ ။ ရဲစက္႐ုပ္ေတြရဲ့ စြမ္းေဆာင္နိုင္
စြမ္းက သာမန္ စက္႐ုပ္ေတြထက္ ျမင့္သည္ ။ သာသည္ ။ သာေအာင္ လုပ္ထားသည္ ။

ရဲတပ္ဖြဲ႕က စက္႐ုပ္ရဲေတြကို ဓါးစာခံ ေတြကို ဝင္ကယ္တဲ့ ေနရာေတြ လူဆိုးဂိုဏ္း စခန္းေတြကို ဝင္ေရာက္ စီးနင္းတဲ့
အခါေတြမွာ အသုံးမ်ားသည္ ။ လူသားရဲေတြရဲ့ အသက္အႏၲရာယ္ ထိခိုက္နိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ စက္႐ုပ္ေတြကို ခိုင္း
ေစသည္ ။ လူဆိုးလူမိုက္ေတြရဲ့ လက္ခ်က္နဲ႔ လူသားရဲေတြကို ထိခိုက္မယ့္အစား စက္႐ုပ္ေတြကို ခံေစ ျဖစ္ေစ တဲ့ သေဘာ ျဖစ္သည္ ။

ပတၱေရာင္ ကင္းလွည့္တဲ့ေနရာမွာ စက္႐ုပ္ရဲေတြကို အမ်ားဆုံး အသုံးျပဳၾကသည္ ။ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ သန္းေကာင္
ေက်ာ္ အခ်ိန္ေတြမွာ ကင္းလွည့္ေနတဲ့ ရဲစက္႐ုပ္မ်ားကို ေတြ႕နိုင္သည္ ။
သူတို႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြမွာ ကင္မရာမ်ား ျဖစ္လို႔ ဒီကင္မရာမ်ားေၾကာင့္ ရဲဌာနခ်ဳပ္က ျဖစ္ပ်က္ေနတာမ်ားကို အကုန္ျမင္ေနရသည္ ။ စက္႐ုပ္ရဲေတြကို တာဝန္ယူရတဲ့ ယူနစ္က စက္႐ုပ္ရဲေတြ ဆီက ထုတ္လႊင့္လိုက္တဲ့ ႐ုပ္ပုံေတြကို ထိုင္ၾကည့္ၾကရသည္ ။ထို႔ေၾကာင့္ ရဲဌာနခ်ဳပ္က စက္႐ုပ္ရဲေတြကို အမိန႔္လွမ္းေပးကာ ေစခိုင္းနိုင္သည္ ။

ရဲဌာနခ်ဳပ္မွ တာဝန္ရွိသူမ်ားသည္ ၿမိဳ႕အႏွံ့ တပ္ဆင္ထားေသာလုံျခဳံေရးကင္မရာမ်ား ေၾကာင့္ ၂၄နာရီ ပတ္လုံး ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္နိုင္သည္ ။

တခ်ိဳ႕ လူေတြက ဒါကို မေက်နပ္ၾက ။ သူတို႔ကို အခုလို ရဲတပ္ဖြဲ႕က ေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို လူ႔အခြင့္အေရး နစ္နာ ဆုံးရႈံးသည္လို႔ ထင္သည္ ။ ကင္မရာမ်ား တပ္တာကို ဆႏၵျပၾကသည္ ။

ရဲတပ္ဖြဲ႕က လူေရာ စက္႐ုပ္ေရာနဲ႔သည္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ၾကားက ဒုစရိုက္မႈေတြက ျဖစ္ပြားေနဆဲဘဲ ။

ေကာ္ဖီစက္ေအာက္မွာ ေဖါ့ခြက္ေလး ထိုးထည့္လိုက္တာနဲ႔ သူ ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီခါးခါးေတြ တဒီးဒီးနဲ႔ ခြက္ထဲ
ကို က်လာသည္ ။ ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ ေကာ္ဖီရနံ့ကို သူ ရလိုက္သည္ ။

ေနဗလ ေကာ္ဖီဆို ခါးမွ ႀကိဳက္သည္ ။ သၾကားနဲ႔နို႔ သူထည့္ေသာက္ေလ့မရွိဘူး ။ ေနဗလ ေကာ္ဖီကို အရသာခံေသာက္ရင္း ဆိုင္ရဲ့အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။

ရဲအရာရွိတေယာက္မို႔ မ်က္စိလ်င္ နားပါးသည္ ။ ဆိုင္ရဲ့ အေရွ႕မွာ တခုခု ျဖစ္ေနသည္ ဆိုတာကို သူသိလိုက္လို႔
ၾကားလိုက္လို႔ ၾကည့္လိုက္တာ ။ သားေရအနက္ေရာင္ စကပ္တိုတိုေလးကို ဝတ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ကားနက္ႀကီးတစီးေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူတစုက ၀ိုင္းကာ ေနာက္ေျပာင္ ဗ႐ုတ္က်ေနသည္ ။

ေကာင္မေလးက ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ ျပန္လွန္ ရန္ေတြ႕ေနသည္ ။ စီးလာတဲ့ကားႀကီးက ေတာက္ပလြန္းသ
လို ဒီလူေတြ ဝတ္စားထားတာေတြကလည္း ကားႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္ ။ ေကာင္မေလး မခံခ်င္ေအာင္
ဘာေတြမ်ား ေနာက္ေျပာင္ေနပါလိမ့္ ။

အင္း..ေနာက္ေျပာင္ဗ႐ုတ္က်ရေအာင္ သႀကီန္ အခ်ိန္အခါလည္း မဟုတ္ ။ သန္းေကာင္ေက်ာ္ ညအခ်ိန္ ။ မိန္းကေလးက သေဘာမတူရင္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ရင္ အမႈႀကီးၿပီေပါ့..။

၂၀၃ဝခုႏွစ္ ကထဲက မိန္းမေတြကို အနိုင္အထက္လုပ္တာေတြကို တားဆီးဖို႔ ဥပေဒအသစ္ေတြ ထပ္မံ ျပဌာန္းခဲ့လို႔
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အေရးယူမႈေတြ ဆက္တိုက္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အခုလို လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ေနတာက ထူးဆန္း
ေနတယ္ ။ မိဘ အရွိန္အဝါနဲ႔မ်ား ဥပေဒကို မထီမဲ့ျမင္ လုပ္လို႔ ရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကသလား မသိပါဘူး ။

ေကာ္ဖီဖိုးကို ထုတ္ေပးေပမယ့္ ေကာင္တာက စက္႐ုပ္ဝန္ထမ္းက မယူဘူး ။

ေကာ္ဖီခြက္အလြတ္ကို အမွိုက္ျခင္းထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး ေနဗလ ဆိုင္ထဲက ထြက္လိုက္သည္ ။

“ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ….”

ေနဗလရဲ့ အသံေၾကာင့္ ေစာ္ေလးကို ၀ိုင္းၿပီး ဆြဲလားရမ္းလား လုပ္ေနၾကတဲ့ ဘဲတအုပ္ ျခာကနဲ လွည့္ၾကည့္သည္ ။
ကားနက္ႀကီးသည္ တန္ဖိုးျမင့္လွတဲ့ အေနာက္နို္င္ငံလုပ္ကားႀကီး ဆိုတာ ေနဗလ သိသည္ ။ ဒီဘဲတအုပ္သည္လည္း
ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးႀကီးေတြရဲ့ သားေတြ တူေတြ ျဖစ္နိုင္္သည္ ။ ေရႊဆြဲႀကိဳး တုတ္တုတ္ႀကီးေတြ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထား
သလို လက္ေတြမွာလည္း ေရႊေရာင္ နာရီႀကီးေတြ ပတ္ထားသည္ ။

“ စက္႐ုပ္ရဲ..ဘာလာရႈပ္ေနျပန္တာလဲ…” သူတို႔ထဲမွာ ဦးေဆာင္သူလို႔ ယူဆရတဲ့ အရပ္ပုပု ဘိုက္ပူပူနဲ႔ လူက မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ အသံမာမာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္ ။

သူတို႔ စက္႐ုပ္ရဲနဲ႔ ၾကဳံဖူးေနက် ျဖစ္ဟန္တူသည္ ။
သူတို႔ထဲက ဆံပင္ေရႊေရာင္ေတြ ဆိုးထားတဲ့ လူေသးေသးေလး က “ ေဟ့..စက္႐ုပ္ရဲမဟုတ္ဘူး…ကိုဆန္နီ …လူစစ္စစ္ရဲႀကီး..”လို႔ အသံေညႇာင္နာနာေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ က်န္တဲ့ လူေတြက တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္ၾကသည္ ။

ေခတ္ေျပာင္းေနေပမယ့္ စရိုက္ေတြ အက်င့္ေတြက ေခတ္ေဟာင္းစနစ္ေဟာင္းကလိုဘဲ ..ရွိေနေသးပါလား လို႔ ေနဗလ စဥ္းစားလိုက္မိသည္ ။

“ ကိုယ့္လမ္းကို သြားၾကကြာ..မိန္းကေလး ကို မေႏွာက္ယွက္ၾကပါနဲ႔ …”

ႀကီးေသာ အမႈကို ငယ္ေစ..ငယ္ေသာ အမႈကို ပေပ်ာက္ေစ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ အညီ ေနဗလသည္ ေအးေအး
ေဆးေဆး ေျပလည္သြားေစခ်င္သည္ ။ အမႈမလုပ္ခ်င္ဘူး ။ မင္း လမ္း မင္းသြား…ငါလဲ ဘာမွ အမႈမဖြင့္ဘူး ဆိုတာ
မ်ိဳး လုပ္ခ်င္သည္ ။

သည္အခ်ိန္မွာ ေနဗလရဲ့ ဦးထုပ္မွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ကင္မရာကေန ျဖစ္ပ်က္ေနတာမ်ားကို အစအဆုံး ဗီဒီယို ရိုက္ထားေနၿပီ ျဖစ္သည္ ။

သူတို႔ရဲ့ အေႏွာက္အယွက္ကို ခံေနရတဲ့ အနက္ေရာင္ သားေရစကပ္နဲ႔ မိန္းကေလး က ” က်မ မိန္းမေကာင္းပါ ..သူ
တို႔က က်မကို ဖါ ထင္ၿပီး အတင္းဆြဲေခၚေနၾကတယ္ရွင့္..ကူညီပါ ရဲႀကီးရယ္ …” လို႔ ေျပးလာၿပီး တိုင္တမ္း
သည္ ။

“ ကဲ..တိုင္တဲ့လူက တိုင္ေနၿပီ..ခင္ဗ်ားတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး သြားၾကဗ်ာ ….က်ဳပ္လဲ ေအးေအး ေနပါရေစ ..သာယာတဲ့ ညခ်မ္း အခ်ိန္မွာ ဘာလို႔ အခ်င္းမ်ားၾကမလဲ…”

ေနဗလက ေမတၱာရပ္ခံေနေပမယ့္ လူရမ္းကားတစုက ေနာက္ဆုတ္လို႔ မသြားဘူး ။ ေနဗလ …ဌာနခ်ဳပ္ကို စက္နဲ႔
ေခၚလိုက္ၿပီ ။ လူရမ္းကားေတြက သူ႔ကို ရန္ျပဳဖို႔ တိုးကပ္လာေနခ်ိန္မွာဘဲ ေခါင္မိုးမွာ အနီအျပာမီးတန္းေတြနဲ႔ ရဲ
ကား ႏွစ္စီး သူတို႔ေဘးကို ထိုးဆိုက္လာသည္ ။

ျမန္မာ့အႀကီးစား စက္မႈ လုပ္ငန္း နဲ႔ ဟမ္းမား ကုမၸဏီက ဖက္စပ္ ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ ဟန္းမားပုံစံသစ္ “ မိေခ်ာင္း ” ရဲဂ်စ္ကားမ်ား ျဖစ္သည္ ။

ရဲသားေလးေယာက္ မိေခ်ာင္းေတြေပၚက ဆင္းလာသည္ ။ လက္ထဲမွာ လၽွပ္စစ္ဓါတ္အား လႊတ္ထုတ္နိုင္တဲ့ စတန္းဂန္းမ်ားကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္ ။ လူရမ္းကားတစုသည္ စတန္းဂန္းနဲ႔ အပစ္ခံဘူးၾကသူမ်ားမို႔ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္ ။
တဒန႔္ဒန႔္နဲ႔ ဂန႔္သြားမွာမို႔ လန႔္တာ …။

လူရမ္းကားေတြက သူတို႔ဟာ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါရဲ့သားေတြပါလို႔ ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားၾကၿပီး သူတို႔ကို ထိရင္ ဘာျဖစ္
မယ္..ညာျဖစ္မယ္..ဆိုတာေတြ မိုးတလုံး ေလတလုံး ေျပာဆိုၾကသည္ ။ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ အခါခါ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ လူေတြက ဟိုးေခတ္ကလိုဘဲ ။ ရဲသားေတြက နဲနဲမွ ဂ႐ုမစိုက္ ။ အားလုံးကို
လက္ထိပ္ခတ္ ဖမ္းဆီး တင္ေဆာင္သြားသည္ ။ ကာအိေျႏၵပ်က္ျပားေစမႈ..လက္ေရာက္မႈေတြတင္ မကဘဲ ဝတၱရားေႏွာက္ယွက္မႈ ..ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြပါ ထပ္တိုးသြားသည္ ။

ၿမိဳ႕ေတာ္တဝိုက္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးသည္ သူတို႔ရဲေတြရဲ့ တာဝန္ ျဖစ္သည္ ။
ယခုအခါ ယခင္ေခတ္ကလို ျပည္သူကမုန္းတီးခဲ့တာေတြ..မရွိေတာ့ ။ ျပည္သူကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ျပည္သူ အားကိုးတဲ့…တကယ့္ ျပည္သူ႔ရဲစစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ ။

လူမိုက္လူဆိုးေတြ မုန္းတာကို ေနဗလတို႔ လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ပါ ။ မုန္းခ်င္သေလာက္ မုန္းစမ္းပါေစ ..။ ျပည္သူေတြ မမုန္း
ဖို႔ဘဲ အေရးႀကီးသည္ ။

ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းသြားေတာ့ အနက္ေရာင္ သားေရစကပ္တိုနဲ႔ ေကာင္မေလးလည္း ေနဗလကို ေက်းဇူးတင္စကား လာေျပာသည္ ။ ေနဗလက “ မလိုပါဘူး ..အဆင္ေျပရင္ ပီးတာဘဲ..” လို႔ ခပ္မာမာ ျပတ္ျပတ္ ေျပာကာ ရဲကားထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္ ။

ေကာင္မေလးက ႏႈတ္ခမ္းေလး စူေထာ္ၿပီး…“ ဘယ္လို ရဲႀကီးလဲ…လူ႔ဂြစာ လူ႔ဂလန႔္ ရဲႀကီး…မုန္းလိုက္တာ..” လို႔
ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္တာကို ေနဗလ မၾကားလိုက္ …။

ရဲကားထဲက ၀ါယာလက္ စက္က အသံေတြ ထြက္လာသည္ ။

“ သိန္းမင္း..သိန္းမင္း……ပ်ံလႊား၁၁..သတင္းပို႔တယ္…အားလုံး ..ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္ ….အိုဗာ…..”

သိန္းမင္း ဆိုတာက သူ႔အမည္ဝွက္ ..။ ပ်ံလႊား၁ ကေန ၂၀ က သူ႔လက္ေအာက္က ကင္းလွည့္ရဲကားမ်ား ျဖစ္သည္ ။

လသာၿမိဳ႕နယ္ဖက္ကို တပတ္လွည့္လိုက္သည္ ။
၁၉လမ္း..လမ္း၂၀ တဝိုက္မွာ စည္ကားေနဆဲ ။ တဒိန္းဒိန္း သီခ်င္းသံေတြ နဲ႔ ဆိုင္ခန္းေတြက မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းလ်က္ လူေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ ။

ဆာေတးဆိုင္ေတြ အကင္ဆိုင္ေတြ…စည္ကားေနဆဲ ။ လသာလမ္း ေထာင့္မွာ သူ႔လက္ေအာက္က ရဲကား ပ်ံလႊား၁၅ ကို ေခါင္မိုးမီးတန္း တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေတြ႕ရလို႔ သူ သြားၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ ဘာျဖစ္လဲ..ပ်ံလႊား၁၅ ….”

“ ရမ္းကားေနတဲ့ အမူးသမား တေယာက္ ေတြ႕လို႔ ဆြဲစိေနတာပါ…သိန္းမင္း ….”

“ အိုေက..ပ်ံလႊား၁၅…အကူအညီ လိုအပ္လား….”

“ မလိုအပ္ပါဘူး..သိန္းမင္း….အဆင္ေျပပါတယ္ …”

“ အိုေက..ဆက္လုပ္ပါ..အိုဗာ…….”

ကမ္းနားလမ္းဖက္က ပတ္ၿပီး အလုံဖက္ကို သူ ေမာင္းသြားသည္ ။ ကမ္းနားလမ္း တေလွာက္မွာ နိုက္ကလပ္ေတြ
စားေသာက္ဆိုင္ေတြ တန္းစီေနသည္ ။ မိုးေမၽွာ္တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြဆီက နီရြန္ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ လင္းလြန္းေနသည္ ။ လမ္းေဘး ဘီယာဆိုင္ေလးေတြမွာ နိုင္ငံျခားသား သေဘၤာသား တခ်ိဳ႕သည္ ေၾကးစားညဉ့္ငွက္မေလးေတြနဲ႔ တဟီးဟီး တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ဘီယာထိုင္ေသာက္ေနၾကသည္ ။ သီခ်င္းသံေတြက တထုန္းထုန္းနဲ႔ က်ယ္ေလာင္ေနသည္ ။

အလုံပန္းၿခံေထာင့္မွာ ပ်ံလႊား၁၂ ကို ေတြ႕သည္ ။ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ မီးပိတ္ၿပီး ကင္းပုန္းဝပ္ ေနသည္ ။ ၿငိမ္ေနသည္ ။

ဘာထူးလဲ..အေၾကာင္းျပန္ ပ်ံလႊား၁၂……”
“ သိန္းမင္း …ပ်ံလႊား၁၂..အားလုံး ပိစ္ဘဲ…..ဘာမွ မထူးဘူး ….အိုဗာ …..”

“ အိုေက..ပ်ံလႊား၁၂ …အေၾကာင္းထူးရွိရင္ သတင္းပို႔ပါ….အိုဗာ….အင္..ေအာက္….”

ေအာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္လမ္းမႀကီးတေလၽွာက္မွာလည္း မာဆတ္ အႏွိပ္ခန္းေတြ..ေကတီဗီဆိုင္ခန္းေတြ တန္းစီေနၾက
သည္ ။ ခဏတာ ရပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေအာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္ လမ္းမႀကီး နဲ႔ အလုံလမ္းေထာင့္က မက္ခ္ေဒါနယ္လ္ဆိုင္ေလးက မီးလင္းေနဆဲ ..။ ဒီဆိုင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြက ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေပၚလာရသည္ ။ ဟန္စုယဥ္နဲ႔ သူ အတူတူ အျမဲထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္..အေအးေသာက္တဲ့ ဆိုင္ေလးမို႔ပါ ။

ဟိုတုံးက ….။

သူနဲ႔ ဟန္စုယဥ္တို႔ သဲသဲလႈပ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ ။
အရမ္းအရမ္းကို ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ ။

ေတာ္ၿပီ ။ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ကားကို ဗားဂရာေဂ်ာက္ဖက္ကို ဦးတည္ကာ ေမာင္းလိုက္သည္ ။

စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာ စေတဒီယန္ႀကီးမွာ ဒီေန႔ည စတိတ္ရွိုးပြဲ ရွိတာကို သူ သတိရသည္ ။ ေခတ္ေဟာင္းေတးဂီတေျဖေဖ်ာ္ပြဲႀကီး ျဖစ္သည္ ။ ေရွးေခတ္က အိုင္းရင္းခေရာ့စ္တီးဝိုင္းနဲ႔ နံမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အဆို
ေတာ္ေတြရဲ့ ငယ္မူျပန္လက္ရာေတြကို ျပန္လည္ဆန္းသစ္တဲ့ ပြဲ တဲ့ ။

အဲဒီဖက္ကို ေမာင္းလိုက္သည္ ။ သူ႔လူေတြ တေယာက္မွ ပဒုမၼာစေတဒီယန္ႀကီး ဖက္မွာ မေတြ႕ဘူး ။
ကားကို ခဏရပ္ၿပီး ပြဲခင္း အေျခအေနကို ၾကည့္သည္ ။ အစဥ္အလာ မပ်က္ ေရမုန႔္ဆိုင္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ ေကာက္
ညႇင္းက်ည္ေတာက္ဆိုင္ေတြ ေတြ႕ရသည္ ။

စေတဒီယန္ႀကီးဆီက ေရွးေခတ္က အဆိုေတာ္ႀကီး မ်ိဳးႀကီးရဲ့ “ မလာပါနဲ႔ ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံက ပ်ံ႕လြင့္လာသည္ ။

မလွမ္းမကမ္း ကို ရဲကားတစီး ထိုးဆိုက္လာသည္ ။

“ သိန္းမင္း ..သိန္းမင္း….ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္ ..”

“ ၾကားတယ္…ၾကားတယ္…ဘာထူးလဲ…”

“ အားလုံး အိုေကပါတယ္..သိန္းမင္း…က်ေနာ္..ေဇယ်ာလင္းပါ..”

“ ေအာ္..ေအး….ေဇယ်ာလင္း… အေၾကာင္းမထူးရင္ ကိုယ္ လစ္မယ္ …”

“ အိုေက..ေဘာ့စ္..”

သူ ကားကို ျပန္ေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္ၿပီး ျပည္လမ္းမႀကီးအတိုင္း ျပန္ေမာင္းခဲ့သည္ ။

ဘုန္းႀကီးလမ္းထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ အန္ဒါဂေရာင္းသံေစ်း ကို ဝင္ဖို႔ သတိရလိုက္သည္ ။ ခုတေလာ ဒီေျမေအာက္
သံေစ်း မွာ ရွိတဲ့ ေရခဲျပင္စကိတ္စီးတဲ့ ေနရာမွာ ေဆးဘဲေလးေတြ ေျခရႈပ္ေနလို႔ ပတၱေရာင္အဖြဲ႕ေတြကို ရဲမႉးဦး
ကိုကိုလင္းက မၾကာခဏ ဝင္ၾကည့္ၾကဖို႔ မွာထားတာ သူ သတိရလိုက္လို႔ ..။

“ ပ်ံံလႊား….ပ်ံလႊား…….အန္ဒါဂေရာင္းေစ်းနား ဘယ္သူရွိေနလဲ….”

“ သိန္းမင္း….ပ်ံလႊား ၁၅….ေခၚတယ္….အန္ဒါဂေရာင္းေစ်းနား ၁၅ ရွိေနတယ္ ….”

“ ပ်ံလႊား၁၅….ေရခဲစကိတ္ခန္းကို ဆင္းဝိုက္လိုက္ပါ…ငါလာခဲ့မယ္…”

“ ေကာင္းၿပီ..သိန္းမင္း….အိုဗာ….”

လမ္းေတာ္သံေစ်း ။
( Underground Market ) ဆိုတဲ့ နီယြန္မီး ဆိုင္းဘုတ္က မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ျဖစ္ေနသည္ ။
ကားေပၚက ဆင္းၿပီး စက္ေလွခါး ( အက္စ္ကေလတာ )နဲ႔ ေျမေအာက္ေစ်းဆိုင္တန္းေတြဆီကို သူ ဆင္းသြားသည္ ။

ပ်ံလႊား၁၅က ဒုတပ္ၾကပ္ေဇာ္ေဇာ္တိတ္ ကို သူ ေစာေစာက စက္နဲ႔ အရင္ဆင္းၾကည့္ခိုင္းထားသည္ ။ ေရခဲျပင္စကိတ္
စီးတဲ့ေနရာကို အနည္းဆုံး တညကို သုံးေခါက္ ကင္းလွည့္မည္ လို႔ သူေတြးေနသည္ ။ တခါ သူေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္
ပိန္ေညာင္ခါးကိုင္းေနတဲ့ ေဆးဘဲေလးတေကာင္ ေဆးဖိုးဖန္ခ်င္လို႔ ခိုးဖို႔ လုဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ ေတြ႕ဖူးသည္ ။

ေအာက္ထဲမွာ လူသိပ္မရွိ ။ မဟုတ္တာ လုပ္ခ်င္သူေတြက ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူနိုင္သည္ ။

ထုန္းကနဲ ေသနတ္သံတခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္ ။
ေရခဲျပင္စကိတ္ခန္း ဖက္ဆီက …။
ေဇာ္ေဇာ္တိတ္ ဘာျဖစ္သလဲ မသိဘူး ။ ေဆာ္ကုန္ၿပီ ထင္တယ္ ။ သူ႔ညာဖက္ခါးက ေသနတ္ကို ထုတ္ကိုင္ၿပီး သတိ
နဲ႔ ေရွ႕ဆက္တိုးသြားလိုက္သည္ ။ ေထာင့္ခ်ိဳးအေကြ႕လမ္းဆီက ေျခသံၾကားလိုက္ရသည္ ။

ေသနတ္ကို ထိုးခ်ိန္လိုက္သည္ ။ ျမင္ကြင္းမွာ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပးလာတဲ့ လူတေယာက္ ေပၚလာ၏။
လက္ထဲမွာ ေသနတ္တလက္ ကိုင္ထားသည္ ။
“ ေသနတ္ခ်လိုက္ …”
က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ သတိေပးလိုက္တံ့ သူ႔အသံလည္း ၾကားေရာ ဒီလူက သူ႔ဖက္ကို ေသနတ္ေျပာင္းကို လွည့္
လိုက္သည္ ။
“ ေဖါင္း….ေဖါင္း…..”
ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ သူ႔ေသနတ္က ေမ့ေဆးက်ည္ဖူးမ်ား ထိမွန္မႈုေၾကာင့္ အေနာက္ကိုလန္က်ၿပီး ကို႔
ရို႔ကားရား လဲက်သြားတဲ့ လူ ရဲ့ လက္ထဲက လြတ္က်သြားတဲ့ ေသနတ္ကို သူ ေကာက္ယူလိုက္သည္ ။

ေရွးေခတ္ေဟာင္းက ကို႔လ္ကုမၸဏီက လုပ္တဲ့ ပြိဳင့္ ၃၈ ေျခာက္လုံးျပဴး တလက္ပါ ။
အိုေဟာင္းေပမယ့္ လူကို ေသေစနိုင္တဲ့ ေသနတ္ ..။

ဒီလူရဲ့ အေနာက္က ေျပးလိုက္လာတဲ့ ဒုတပ္ၾကပ္ေဇာ္ေဇာ္တိတ္ ေရာက္လာသည္ ။

“ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ..ေဇာ္တိတ္…”
“ ဒီငနာက စကိတ္လာစီးၾကတဲ့ မိသားစုတစုကို လုယက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ္က ဆရာေနဗလ ေျပာလိုက္လို႔ဒီ
ကို လာ ကင္းလွည့္တဲ့အခ်ိန္ ပက္ပင္းတိုးၾကတယ္..ဒီငနာက က်ေနာ့္ကို ပစ္ၿပီး ေျပးတာ…”

“ မင္းကို ထိေသးလား..”

“ မထိဘူး ဆရာေနဗလ…”

“ အိုေက….ေဆး႐ုံကား ေခၚကြာ…..ဌာနခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲေရး႐ုံးကိုလည္း ျဖစ္ပ်က္တာေတြ သတင္းပို႔လိုက္အုံး…”

“ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ…”

သူ႔ရဲကားဆီကို သူ ျပန္ေလၽွာက္သြားသည္ ။

ခပ္ေဝးေဝးဆီက တပြပ္ပြပ္ အသံေပးၿပီး ေမာင္းသြားတဲ့ ရဲကားတစီး အသံကို ၾကားရသည္ ။ ကားထဲေရာက္ေတာ့
စက္ကေန လွမ္းေမးလိုက္သည္ ။

“ ပ်ံလႊား..ပ်ံလႊား…..သိန္းမင္း ေခၚတယ္…ဘာျဖစ္သလဲ…ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္..အိုဗာ…..”
“ သိန္းမင္း..သိန္းမင္း……ပ်ံလႊား ၁၀ ေခၚတယ္ ..၂၈လမ္း ေအာက္လမ္း ထိပ္ မွာ လုယက္မႈ တခု ျဖစ္လို႔…အျမန္သြားေနတယ္….”

“ အိုေက.. လာခဲ့မယ္….”

ေခါင္မိုးက မီးအနီ ကိို ဖြင့္လိုက္ၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းထြက္လိုက္သည္ ။

ဒီည သူေမၽွာ္လင့္ထားသလို ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္မလာဘူး ။ အလုပ္ေတြက ေပၚလာတယ္ ။

    ေနဗလ ဒီေန႔ အလုပ္က ေစာေစာ ျပန္မည္ ။ နီသိ ကို အိမ္ေခၚလာမယ့္ေန႔ ။ တကိုယ္တည္း ေနေနတဲ့ ေနဗလ အေဖၚလိုအပ္ေနတာ အမွန္ပါ ။ သုံးႏွစ္တိုင္တိုင္ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဟန္စုယဥ္နဲ႔ ေနဗလ လမ္းခြဲလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္

ေနာက္ထပ္ ခ်စ္သူ မရွိေတာ့ ။

နီသိ …။
နီသိဝတီ ….။
နီသိဝတီ …လာေတာ့မည္မို႔ ေနဗလ အရမ္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္ ။

ဟန္စုယဥ္ ….။
သစၥာမဲ့တဲ့ ခ်စ္သူေဟာင္း အေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း ေနဗလရဲ့ ေသြးေတြ ဆူလာသည္ ။ ေဒါသေတြ တလိပ္လိပ္
နဲ႔ ႂကြလာသည္ ။

ဟန္စုယဥ္က သူ႔ကြယ္ရာမွာ တျခားလူတေယာက္နဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ေဖါက္ျပန္ေနတာကို ေနဗလ သိလိုက္ရေတာ့ ဟန္စုယဥ္ကို သူ စိတ္နာက်ည္းစြာနဲ႔ အဆက္ျဖတ္လိုက္သည္ ။ သူအသဲနာတာက ဟန္စုယဥ္နဲ႔ ညိတဲ့ေကာင္က
လူေကာင္းတေယာက္ မဟုတ္ဘူး ။ နံမည္ပ်က္ စာရင္းဝင္ လူမိုက္တေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ ။ လူဆိုး တေယာက္ လို႔
ဆိုလၽွင္ ပိုလို႔ မွန္လိမ့္မယ္ ။

ရဲမွတ္တမ္းမွာေရာ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရး ဗ်ဴရို က အမဲေရာင္ မွတ္တမ္းမွာေရာ အႏၲရာယ္ေကာင္ အျဖစ္ မွတ္တမ္း အတင္ခံထားရတဲ့ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းနဲ႔ သူ႔ကြယ္ရာမွာ ရႈပ္တဲ့ ဟန္စုယဥ္သည္ သူနဲ႔ ျပတ္ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္
ေပၚေပၚတင္တင္ ေျဗာင္ဘဲ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းကို တြဲေနသည္ ။

ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္း သည္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဌာန အမ်ိဳးမ်ိဳးက ေစာင့္ၾကည့္တာကို ခံေနရတဲ့ အမဲေရာင္စာရင္းဝင္ တေယာက္
ျဖစ္သည္ ။ စုံစမ္းေရးဗ်ဴရို နဲ႔ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးကပါ မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္
ဆန္ကုန္ေျမေလး တေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းက ဘာေတြ လုပ္လို႔လည္း ။ ဘာေတြ ဆိုးသလဲ ေမးၾကမယ္ ဆိုလၽွင္ မေကာင္းတာ မွန္သမၽွကို သူ
လုပ္သည္..သူ စိတ္ဝင္စားသည္ ။ ေငြရမယ္..ဆိုရင္ ….သူ႔အတြက္ အက်ိဳး ရွိမယ္ ဆိုရင္ ..ဘနဖူးသိုက္တူးမယ့္လူ
ျဖစ္သည္ ။ သူ႔အေမ အရင္း ေခါက္ေခါက္..ကိုေတာင္ ေငြရမယ္ ဆိုရင္ ေရာင္းစားမယ့္လူ ျဖစ္သည္ ။

တခ်ိန္လုံး မေကာင္းမႈ တခုခုကို လုပ္ေနရမွ စားဝင္ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ လူစားမ်ိ ုး ။
ဘယ္သူ႔အေပၚမွ သစၥာမရွိ ..ေငြမ်က္ႏွာကိုဘဲ ၾကည့္သည္ ။ သူ႔အက်ိဳးဘဲ ၾကည့္သည္ ။ ရက္စက္ယုတ္မာသည္ ။
လက္နက္အျမဲကိုင္ေဆာင္သည္ ။ အႏၲရာယ္ေကာင္ ျဖစ္သည္ ..( Armed and Dagerous ) လို႔ ရဲမွတ္တမ္းေတြ
မွာ မွတ္ခ်က္ေတြ အျမဲပါရွိတဲ့လူ ျဖစ္သည္ ။

ဒီလိုေကာင္ကိုမွ လင္ေတာ္ခ်င္တဲ့ ဟန္စုယဥ္ကို သူ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္မိသည္ ။ အဆက္ျဖတ္သည္ ။ အခုေတာ့ ဟန္
စုယဥ္နဲ႔သူသည္ တစိမ္းတရံစာေတြ လိုဘဲ ျဖစ္ေနၾကၿပီ ။

ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းသည္ ဒုစရိုက္ေကာင္ တေကာင္မို႔ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ တေနရာရာမွာေတာ့ သူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ရင္
ဆိုင္ၾကရဦးမည္ လို႔ ေနဗလ ေတြးမိသည္ ။

ဟန္စုယဥ္ ကို သူ႔ဘဝထဲက ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အေဖၚလည္း ထပ္ မရွာေတာ့ ။ မိန္းမေတြကို ကင္းကင္း သူ
ေနသည္ ။မိန္းမေတြကို ေၾကာက္သြားသည္ ။ လန႔္သြားသည္ ။ တခါေသဘူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ ဆိုသလိုဘဲ ဟန္စုယဥ္ ေပးခဲ့တဲ့ သခၤန္းစာေၾကာင့္ မိန္းမေတြကို မယုံေတာ့ ။ စိတ္လည္း နာသြားသည္ ။

မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြက ေနဗလကို ဒီလိုဘဲ ေနေတာ့မွာလား..အေဖၚမရွာေတာ့ဘူးလား လို႔ ေမးၾကသည္ ။

ေနဗလသည္ ဟန္စုယဥ္ကို ေနဗလ အရမ္းခ်စ္သည္ ။ ခ်စ္ခဲ့သည္ ။ ယုံခဲ့သည္ ။ ဟန္စုယဥ္ကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္သည္ဟု ေနဗလ ထင္သည္ ။ သူတို႔ သုံးႏွစ္သုံးမိုး ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္ ။ လက္ထပ္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္ ။ သို႔ေသာ္ လက္မထပ္ျဖစ္ခဲ့ ။ ဟန္စုယဥ္ကို သူအႂကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ခဲ့ေပမယ့္ ဟန္္စုယဥ္သည္ သစၥာမဲ့သည္ ။

ယခု သူသည္ သံလၽွင္ၿမိဳ႕ဖက္က ရန္ကုန္ တိုးခ်ဲ႕ ၿမိဳ႕သစ္တခုမွာ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းတခန္းနဲ႔ တေယာက္တည္းေနသည္ ။ ဒီကြန္ဒို တိုက္ခန္းသစ္သည္ သူနဲ႔ ဟန္စုယဥ္တို႔ လက္ထပ္ၿပီးရင္ အတူတူေနဖို႔ သူႀကိဳးစားၿပီး ဝယ္ယူခဲ့တာ ျဖစ္
သည္ ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဟန္စုယဥ္ မပါဘဲ သူတေယာက္ထဲ ေနေနရသည္ ။

ေန႔ေရာညပါ အိုဗာတိုင္ဆင္းေနရတဲ့ ရဲအရာရွိတေယာက္မို႔ အိမ္ ေကာင္းေကာင္း မရွင္းနိုင္ဘူး ။ ေနဗလရဲ့ အိမ္ခန္း
က ရႈပ္ပြေနသည္ ။

ေနဗလရဲ့ အထက္အရာရွိ ရဲမႉးကိုကိုလင္းက ေနဗလကို တေယာက္ထဲသမား မို႔ အိမ္ရွင္းဖို႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔
စက္႐ုပ္အိမ္ေဖၚတေယာက္ေလာက္ ငွားထား..ဝယ္ထားပါလား လို႔ အႀကံေပးသည္ ။

ယခုအခါမွာလူသားအိမ္ေဖၚမ်ား ေခတ္မစားေတာ့ ။ စက္႐ုပ္အိမ္ေဖၚမ်ား ကို အိမ္တိုင္းလို သုံးေနၾကၿပီ ။ စက္႐ုပ္အိမ္ေဖၚမ်ားသည္လူသားအိမ္ေဖၚေတြလို ျပသနာ မရွိဘူးလို႔ လူေတြက လက္ေတြ႕ခိုင္းၾကည့္ကာ မွတ္ခ်က္ေပးၾကသည္ ။

သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ရဲအုပ္ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ ကေတာ့ စက္႐ုပ္အိမ္ေဖၚ လုပ္မေနနဲ႔ ..အိပ္လို႔လည္း ရေအာင္ အက္စေကာ့စက္႐ုပ္ ( သို႔မဟုတ္ အေဖၚစက္႐ုပ္ ) ဘဲ ဝယ္လိုက္ပါ လို႔ တီးတိုး အႀကံေပးသည္ ။

ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္က ေနဗလကို စက္႐ုပ္အက္စေကာ့ ဝယ္နိုင္တဲ့ ဝက္ဆိုက္တခုကို ေပးသည္ ။ မင္း အားတဲ့အခါ ေလ့လာၾကည့္လိုက္ပါ..လို႔ေျပာသည္ ။ ေနဗလလည္း ဒီဝက္ဆိုက္ကို ဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားတဲ့
အခ်ိန္ တေန႔ သူ႔တိုက္ခန္းနဲ႔ ကပ္ရက္ တိုက္ခန္းမွာ ေနတဲ့ လၽွပ္စစ္ကားေရာင္းတဲ့ကုမၸဏီက ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ဟင္နရီ
ဆာနာဒါ ဆီမွာ သူစိတ္ဝင္စားေနတဲ့ အေဖၚစက္လူ႐ုပ္မကို လက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

ေနဗလ အရမ္းႀကီးကို အံ့ၾသသြားသည္ ။ လူသားမိန္းမတေယာက္နဲ႔ လုံးဝ ခၽြတ္စြပ္တူေနတဲ့ မိန္းမလွ စက္လူ႐ုပ္မေလး ဟာ ဂ်ပန္ေကာင္..ဟင္နရီဆာနာဒါကို ပက္ပက္စက္စက္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ တူးပိစ္ ဘီကီနီေလး ဘဲ ဝတ္ထားတဲ့ ကိုယ္လုံး အလန္းစားေလးနဲ႔ ျပစုယုယေနတာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ေနဗလ စိတ္အရမ္း ဝင္စားသြားသည္ ။
ဟင္နရီဆာနာဒါသည္ တကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးမို႔ ရန္ကုန္မွာ လာၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ေသြးသားဆႏၵထႂကြတဲ့အခါ စက္႐ုပ္ေတြ မေပၚခင္က ေၾကးစားမေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါး ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ လူသားစစ္စစ္နဲ႔ ခြဲျခားဖို႔ ခက္တဲ့ စက္လူ႐ုပ္မေလးနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနရလို႔ အင္မတန္မွ အဆင္ေျပေနသည္ ။

ေနဗလက ဟင္နရီဆာနာဒါကို စက္လူ႐ုပ္မေလး အေၾကာင္း မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ စပ္စုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဟင္နရီဆာနာဒါက ဝမ္းပန္းတသာနဲ႔ အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပပါေလေတာ့သည္ ။

ဟင္နရီဆာနာဒါ ရဲ့ စက္လူ႐ုပ္မေလးရဲ့ နံမည္က “ ဂ်က္စီကာ ” တဲ့ ။ ေရႊအိုေရာင္ ဆံပင္..မ်က္လုံးျပာျပာနဲ႔ ေကတီ
ဟာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ပုံေဖၚထားတာလို႔ ဟင္နရီက ေျပာျပတယ္ ။ “ မင္း ႀကိဳက္တဲ့ ဆံပင္အေရာင္…ဆံပင္ပုံစံ…မ်က္လုံး.. မ်က္လုံး အေရာင္ ..ႏွာတန္..ႏႈတ္ခမ္း …အသားအေရာင္ ..အရပ္…ကိုယ္လုံးဆိုက္ ေတြကို လုပ္ခိုင္းလို႔ ရတယ္ ..မွာလို႔ရတယ္ …ငါ့ရဲ့ “ဂ်က္စီကာ ”က ငါ ယူအက္စ္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တုံးက ခ်စ္သူေလးကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ သူ႔ပုံတူ လုပ္ခိုင္းတာဘဲ ….” လို႔ ဟင္နရီက ေျပာျပတယ္ ”
“ ဂ်က္စီကာ ”ကို ဟင္နရီနဲ႔ အၾကည္ဆိုက္ေနၾကတာ သူ ခဏခဏ ေတြ႕ဖူးခဲ့တယ္ ။ သူက “ ဂ်က္စီကာ ”ကို စက္လူ႐ုပ္မ ဆိုတာ အစက မသိခဲ့ဘူး ။ အေနာက္နိုင္ငံသူ လူစစ္စစ္ ဘဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ ။

ဟင္နရီဆာနာဒါက “ တကယ့္ ေကတီ အစစ္က ငါ့ကို ထားခဲ့ၿပီး ငါ့ထက္ ႐ုပ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့လူ…ငါ့ထက္ ေတာ္တဲ့လူ ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားၿပီကြ …အခု ဒီ စက္လူ႐ုပ္မ “ ဂ်က္စီကာ ”ကေတာ့ ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ သစၥာေဖါက္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ ..ငါနဲ႔ ရာသက္ပန္ အတူတူ ေပ်ာ္မယ့္ မိန္းကေလးေပါ့ကြာ..ေနာက္တခု ေကာင္းခ်က္က ငါသာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အိုလာမယ္ကြ..စက္လူ႐ုပ္မကေတာ့ အျမဲဘဲ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳ ေနမယ္…ေတာင့္တင္းစိုေျပေနမယ္ …ဟဲဟဲ..ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူ႔ရဲ့ ရင္သားေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာ့တြဲက်မွာ မဟုတ္ဘူး ..သူ႔ရဲ့ ပူစီ ( အဂၤါစပ္ )ကလည္း အျမဲတမ္း ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းနဲ႔မင္းကို အရသာထူးေတြ ေပးစြမ္းေနလိမ့္မယ္ …” လို႔ သူ စက္လူ႐ုပ္မနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရာႏႈန္းျပည့္ ေထာက္ခံေနပါတယ္ ။

ဟင္နရီဆာနာဒါ ေၾကာင့္ဘဲ သူ “ နီသိဝတီ ” ကို ေအာ္ဒါမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာရမွာပါဘဲ ။
နီသိဝတီ ဆိုတဲ့ နံမည္ေလးကို သူဘဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ ။ ဟင္နရီလိုေတာ့ ငယ္ရည္းစားေဟာင္း တေယာက္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သူ ရဲအရာရွိ ျဖစ္ခါစက အိမ္နီးျခင္းနိုင္ငံ ျဖစ္တဲ့ ထိုင္းနိုင္ငံကို ေလ့လာေရးခရီး သြားခဲ့ရ
ခ်ိန္က သူတို႔ ေလ့လာေရးအဖြဲ႕ကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံတဲ့ အဖြဲ႕က နီသိဝတီ ဆိုတဲ့ရဲေမေလးကို သူ စြဲစြဲလန္းလန္း ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ ဒီ ထိုင္းမ ေခ်ာေခ်ာေလးရဲ့ နံမည္ကို သူ႔စက္လူ႐ုပ္မကို ေပးလိုက္တာပါ ။

နီသိဝတီကို သူ ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အခ်ိန္ယူၿပီး ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးဆြဲခဲ့တယ္ ။
စက္လူ႐ုပ္ေတြဟာ တန္ဖိုးႀကီး ကားတစီးလိုဘဲ ေစ်းႏႈန္းက ျမင့္တယ္ ။ နီသိဝတီကို ခရက္ဒစ္ကပ္( အေႂကြးဝယ္ကပ္ ျပား) နဲ႔ ဝယ္ပစ္လို္က္တာ ။ ယခုအခါ ျမန္မာနိုင္ငံတဝွမ္းလုံး ဒီအေႂကြးဝယ္ကပ္နဲ႔ဘဲ ဝယ္ျခမ္းသုံးစြဲေနၾကၿပီ ။ ဟိုးေရွး
ေရွးေခတ္ကလို ေငြစကၠဴေတြ အထုပ္လိုက္ ကိုင္သုံးတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူး ။

နီသိဝတီကို လုပ္တဲ့ စက္႐ုံ ကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ စာနဲ႔ေရာ အီးေမးနဲ႔ေရာ လူကိုယ္တိုင္ပါ သြားၿပီး လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ဖန္တီးခိုင္းခဲ့တယ္ ။ ဒီစက္လူ႐ုပ္ေတြကို ဖန္တီးေပးတဲ့ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ဆိုတဲ့ လူႀကီးနဲ႔ နီိသိဝတီကို ဖန္တီးၾကရင္း သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ခင္မင္သြားခဲ့ရတယ္ ။

ဟင္နရီဆာနာဒါရဲ့ “ ဂ်က္စီကာ” ကိုလည္း ဒီေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ဘဲ ဖန္တီးေပးခဲ့တာပါ ။ သို႔ေပမယ့္ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက သူ “ ဂ်က္စီကာ”ကို လုပ္ေပးခဲ့ေရာင္းေပးခဲ့တာ သုံးႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီ….အခု နီသိဝတီက ေနာက္ဆုံး လုပ္တဲ့ စက္လူ႐ုပ္မမို႔ ပိုၿပီး ဆန္းသစ္ေနလိမ့္မယ္ ..ပိုၿပီး လူသားနဲ႔ တူလိမ့္မယ္ ..ပိုၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ နည္းပညာေတြ နဲ႔ ဖန္တီးထားတာ လို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ သူ႔ကို ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။

ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း သည္ ေန႔ေရာ ညပါ သူ႔ရဲ့ အလုပ္ခန္းထဲမွာ စက္လူ႐ုပ္ေတြကို ပိုပိုၿပီး အဆင့္ျမင့္လာေအာင္
တီထြင္ႀကံဆ စမ္းသပ္ေနတယ္ ။ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းသည္ ေနဗလက ေအာ္ဒါမွာလို႔ နီသိဝတီကို ဖန္တီး တည္
ေဆာက္ေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး သူေတြ႕ရွိထားတဲ့ နည္းပညာေတြကို အသုံးျပဳၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ နီသိဝတီလည္း ေအာ္ဒါေပးသူ ေနဗလ လက္ထဲကို အပ္လို႔ရသြားတဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္ လုံးဝဥသုံ ၿပီးစီးသြားတဲ့အခ်ိန္
မွာ နီသိဝတီဟာ စက္လူ႐ုပ္ ေလာကမွာ အေကာင္းဆုံး ထိပ္ဆုံး အဆင့္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေနဗလရဲ့ လက္ထဲကို မအပ္
ခ်င္ေတာ့ဘဲ သူ႔လုပ္ေဆာင္မႈ စံနမူနာျပဖို႔ စက္လူ႐ုပ္အေနနဲ႔ သူ႔စက္႐ုံမွာဘဲ ထားခ်င္တဲ့စိတ္ ဝင္လာၿပီး ေနဗလကို
နီသိဝတီကို မယူေတာ့ဘဲ အရင္ တည္ထြင္ထားတဲ့ စက္လူ႐ုပ္မ တ႐ုပ္ကို ယူဖို႔ ေျပာဆိုလာတယ္ ။

နီသိဝတီ ကို သူ မေပးခ်င္ေတာ့ ။
ေနဗလ လည္း ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ကို ဂတိမဖ်က္ဖို႔ တင္းတင္းမာမာ ေျပာဆိုေတာ့မွ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း လည္း
နီသိဝတီ ကို လာယူဖို႔ ခ်ိန္းဆိုပါတယ္ ။

ဒီေန႔ ေနဗလ နီသိဝတီကို ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းရဲ့ စက္႐ုံမွာ သြား ယူရမွာမို႔ အလုပ္က ေစာေစာ ဆင္းလိုက္တယ္ ။
ရဲမႉးဦးကိုကိုလင္းက သူ႔အႀကံဉာဏ္ကို ေနဗလ နားေထာင္လို႔ ေက်နပ္အားရၿပီး “ မင္းအိမ္ကို လာ လာလည္အုံးမယ္
ေနဗလ..မင္း စက္႐ုပ္မ ဘယ္ေလာက္ လွတယ္ဆိုတာ ငါလာၾကည့္အုံးမယ္ ..” လို႔ ေျပာတယ္ ။ သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္
ဖက္ ရဲအုပ္ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ကေတာ့ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား….“ မင္းစက္႐ုပ္မက ျဖဳတ္လို႔ ရတယ္ မဟုတ္လား ..ပုေလြမႈတ္တတ္ေအာင္လဲ ပရိုဂရမ္ လုပ္ခိုင္းထားရဲ့လား ….ခေရေကာ ေခၽြနိုင္မလား…..” လို႔ ကပ္ေမးတယ္ ။

ေနဗလ လည္း ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားသည္ ။
“ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္..မင္းရဲ့ ရာဂဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ စိတ္ေတြကို နဲနဲ ေလၽွာ့ကြာ….ဒါေတြဘဲ စဥ္းစားေနသလား…”လို႔
ရယ္ေမာၿပီး ေျပာလိုက္သည္ ။ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္က တခိခိနဲ႔ ရယ္သည္ ။

ေနဗလ လည္း တီထြင္ဖန္တီးသူ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း က သူ႔စက္လူ႐ုပ္မေတြဟာ စက္႐ုပ္တ႐ုပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မသိသာရေလာက္ေအာင္ လူသားစစ္စစ္နဲ႔ တေထရာထဲ လုပ္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး လိင္ဆက္ဆံမႈကိစၥေတြကိုလည္း ပိုင္ရွင္ရဲ့ အလိုက် စိတ္ႀကိဳက္ အကုန္ ျဖစ္ေစမွာ လို႔ သူ႔ကို ေျပာျပခဲ့တယ္ လို႔ ေနဗလ က ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ကို ေျပာၿပ တယ္ ။

“ မင္း စမ္းသပ္သုံးစြဲၿပီးရင္ ဘယ္လိုလဲ ဆိုတာ ေျပာျပေနာ္..ငါလည္း ဝယ္သင့္ရင္ ဝယ္မွာ……ခိခိခိ……”

ျမန္မာ့ရိုးေဘာ့ထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ုံသည္ တိုးခ်ဲ႕သုဝဏၰၿမိဳ႕သစ္က စက္မႈဇုန္မွာ ရွိသည္ ။ ေနဗလ ေရာက္သြားေတာ့
ဒီစက္႐ုံကို စ ဝင္ကထည္းက လုံျခဳံေရး ဂိတ္ေစာင့္က အစ စက္လူ႐ုပ္ေတြ ဆိုတာကို ေနဗလ သတိထားမိသည္ ။

မွန္တံခါးခ်ပ္ႀကီးသည္ သူအနားေရာက္တာနဲ႔ အလိုလို ပြင့္သြားသည္ ။

ေအးစိမ့္တဲ့ ေလေအးစက္ အရသာနဲ႔အတူ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ နသားျဖဴရနံ့ေလးက စက္႐ုံရဲ့ အေရာင္း ဧည့္ခန္းႀကီးထဲ
မွာ သင္းေနသည္ ။

“ မဂၤလာပါရွင္..ဘာမ်ား ကူညီရပါမလဲ….”

အျပာရင့္ေရာင္ ဝတ္စုံနဲ႔ စက္လူ႐ုပ္မေလး တေယာက္က သူ႔ကို အျပဳံးေလးနဲ႔ ဆီးႀကိဳ ႏုတ္ခြန္းဆက္သသည္ ။

“ က်ေနာ္ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ …” “ ခ်ိန္းဆိုထားပါသလားရွင္ …”

“ ဟုတ္ကဲ့…က်ေနာ္ လာမွာ သူသိပါတယ္..”

“ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း အေရးေပၚ အစည္းအေဝး မွာ ေရာက္ေနလို႔ ေခတၱ ေစာင့္ဆိုင္း ေပးပါလို႔ အႏူးအညြတ္ ပန္ၾကားလိုပါတယ္ရွင့္…”

“ ဟုတ္ကဲ့…”

“ လူႀကီးမင္းရဲ့ လက္ဝဲဖက္က ေစာင့္ဆိုင္းခန္းမွာ အပူ..အေအး..ေသာက္လို႔ ရနိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္ ..
ေက်းဇူးျပဳ ၿပီး ေခတၱေစာင့္ဆိုင္းေပးေစလိုပါတယ္ ..”

“ ဟုတ္ကဲ့…”

စက္လူ႐ုပ္မေလးက ေနာက္ထပ္ ဝင္လာတဲ့ ကပ္စတန္မာေတြ ဆီကို လႈပ္တုတ္တုတ္နဲ႔ ေလၽွာက္လွမ္းသြားသည္ ။
ခါးေသးေသးေလးေအာက္က တင္ပါးအိအိေတြက တုန္တုန္ တုန္တုန္ နဲ႔ …။

( အင္း..ေတာ္ေတာ္ ေသသပ္တာဘဲ…လူအစစ္ အတိုင္းပါလား …)

ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း အစည္းအေဝးခန္းထဲမွ တနာရီေက်ာ္ ၾကာမွ ထြက္လာသည္ ။ သူ႔ပုံစံက ကပိုကရို ..ဖို႔ရို႔ဖါးယား
နဲ႔ ..။

“ ေဆာရီးေနာ္..ကိုေနဗလ …က်ေနာ္ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန နဲ႔ အေရးတႀကီး ေဆြးေႏြးေနရလို႔ပါ ….”

ေနဗလက ေစာင့္ရတာ ၾကာလြန္းတဲ့အတြက္ ကၽြဲၿမီးတိုေနသည္ ။

“ လာ..ကိုေနဗလ ..က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားရဲ့ ( နီသိဝတီ )ေလးကို အဆင္သင့္ လုပ္ထားေပးပါတယ္ …” လို႔ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက ေျပာၿပီး သူ႔ကို ဓါတ္ေလွခါးဆီကို ဦးေဆာင္ ေခၚသြားပါသည္ ။ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက နီသိဝတီဟာ ေနာက္ဆုံး ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ စက္လူ႐ုပ္ ျဖစ္တာမို႔ လူသားေတြနဲ႔ အတူ
ဆုံး စက္႐ုပ္တ႐ုပ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ …အရင္က စက္လူ႐ုပ္ေတြလို ေန႔စဥ္ အားသြင္းဖို႔ မလိုတဲ့အျပင္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ
လည္း အားသြင္းတဲ့ ကိစၥကို ပူစရာ မလိုဘူး လို႔ ေျပာျပသည္ ။ ေနဗလ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ဘူး ။

“ အဟဲ..ဒီလိုဗ်….ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားရဲ့စက္လူ႐ုပ္ကို အားသြင္းရရင္ ဒါဟာ စက္႐ုပ္ပါလား ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိသိေန
လို႔ ဖီလင္ေအာက္မယ္ေလ ..ေနာက္တခ်က္ မအားလို႔ မသြင္းျဖစ္တာ ေတြ ရွိမယ္ေလ …ဒီေတာ့ စက္႐ုပ္က ခင္ဗ်ား ကြယ္ရာမွာဘဲ သူ႔ဖါသာ သူ အားသြင္းလိမ့္မယ္ ..ဓါတ္ႀကိဳး ၀ါယာေတြဘာေတြ တပ္တက္ၿပီး သြင္းရမွာ မဟုတ္ဘဲ
လူသားေတြ အားေဆးေသာက္သလို ညစဥ္ ေဆးျပာေတြကို ေသာက္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သြင္းမွာ ….ေနာက္တခုက
က်ေနာ္တို႔ စက္႐ုပ္ေတြက ၀ါတာပ႐ု( ဖ္ ) ပါ..ေရ အတူတူ ခ်ိဳးလို႔ရတယ္…ေရကူးကန္ထဲမွာ ေရကူးနိုင္တယ္ ..ေရ
ကူးတတ္ေအာင္ လည္း က်ေနာ္တို႔ တခါထည္း ပရိုဂရမ္ လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္ …ခင္ဗ်ား ဆိုရင္ ရဲအရာရွိတေယာက္မို႔ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားရဲ့ ပါတနာ ျဖစ္လာမယ့္ နီသိဝတီကို ေသနတ္လက္နက္ ပစ္ခတ္တတ္ဖို႔
ရယ္..ကိုယ္ခံပညာတတ္ကၽြမ္းဖို႔ရယ္ပါ ပရိုဂရမ္ လုပ္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္ …ေမတၱာလက္ေဆာင္ေပါ့ဗ်ာ….ဟဲဟဲ..
ေနာက္ကိုလည္း က်ေနာ့္စက္႐ုံကေန အားေပးပါ….”

သူတို႔ ၁၂လႊာကို ေရာက္လာေတာ့ တံခါး ပြင့္သြားသည္ ။ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း နဲ႔အတူ ၁၂လႊာက ႐ုံးခန္းေလးထဲ
ကို သူ ဝင္လိုက္တဲ့အခါ ေနဗလ အသက္ရႈမွားသြား မတတ္ အံ့ၾသျခင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္သြားရသည္ ။ သူ႔ရဲ့ နီသိသည္
စကၠဴကပ္ထူပုံးႀကီးထဲ မွာ သူေခၚရာကို လိုက္ပါမွာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လူသားမိန္းမတေယာက္လိုဘဲ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း
ရဲ့ ႐ုံးခန္းထဲက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရင္း သူ႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ ။

သူ႔ကို ေတြ႕တာနဲ႔ အျပဳံးေလးနဲ႔ “ ကိုကို …” လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး ထိုင္ရာက ထလိုက္လို႔ သူ ေၾကာင္ေငးၾကည့္
ေနမိသည္ ။ အိပ္မက္ မက္ေနတာမ်ားလား …။
လွလိုက္တာ နီသိရယ္ …။

“ ကိုကိုကလည္း လာေခၚတာ ၾကာလိုက္တာ…နီသိ ေစာင့္ေနတာ သိရက္နဲ႔ …”

ႏႈတ္ခမ္းေလး စူၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ နီသိဝတီကို သူ အံ့ၾသစြာနဲ႔ ၾကည့္ေနတာကို ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက “ ဘယ့္
ႏွယ့္ရွိစ… ” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပး အမူအရာနဲ႔ သူ႔ကိုလုပ္ျပသည္ ။

လူသားစစ္စစ္နဲ႔ တေထရာထဲ ခြဲမရေအာင္ တူလွခ်ည္လား ။

သူ႔အတြက္ တခါထည္း ပရိုဂရင္ လုပ္ေပးထားတာ အခန္းထဲ ဝင္လာတာနဲ႔ သူ႔ကို တန္းသိေနၿပီး ကိုကိုေတာင္ ေခၚလို႔ေလ ။

ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက “ ကိုေနဗလ…သေဘာက်ရဲ့လား….” လို႔ ေမးလိုက္ပါသည္ ။ နီသိဝတီက သူ႔လက္ေမာင္း
ကို တြယ္ခ်ိတ္ၿပီး သူ႔ပါးတဖက္ကို ရႊတ္ကနဲ အာဘြားေပးလိုက္သည္ ။

“ က်တယ္ ေဒါက္တာ…အရမ္းက်တယ္…..”

“ က်ရမယ္ေလ….ခင္ဗ်ားအတြက္ က်ဳပ္က ရွယ္လုပ္ေပးထားတာဘဲ….တခုဘဲ လူစစ္စစ္နဲ႔ မတူမွာက ခင္ဗ်ား ေန႔စဥ္စားေသာက္တဲ့အခ်ိန္ သူ ဒီအစားအစာေတြကို ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူတူ မစားနိုင္ဘူး….တျခားကိစၥေတြကေတာ့
လူသားမိန္းမစစ္စစ္ တေယာက္လိုဘဲ ..ခင္ဗ်ားကို ေက်နပ္ေစမွာပါ …ေမတၱာလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ က်ဳပ္ ထပ္ၿပီး
လုပ္ေပးလိုက္တာ တခုရွိေသးတယ္ ..ဘာလဲ ဆိုေတာ့ နီသိကို ခင္ဗ်ားတေယာက္ထဲ လိင္ဆက္ဆံလို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာဘဲ …တျခား လူတေယာက္ေယာက္က လိင္ဆက္ဆံတာကို နီသိက လက္ခံလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး”

“ ဗ်ာ….အတင္းမုဒိန္းက်င့္ရင္ေကာ….ေဒါက္တာ..”

“ မရဘူး ….ခ်က္စ္တတီး ခါးပတ္ ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား …ေရွးဘုရင္ေတြ စစ္ထြက္တဲ့အခါ သူ႔မိဖုရား
ေတြကို တျခားလူ တက္အုပ္မွာ စိုးလို႔ သံခါးေတာင္းႀကိဳက္ ခတ္ပစ္ခဲ့တာေလ …အဲလိုဘဲ…ကာကြယ္ထားတယ္ဗ်..
တျခားေယာက်္ား က်င့္ႀကံရင္ နီသိရဲ့ မိန္းမကိုယ္က ဖြင့္မေပးေအာင္ စီမံထားတယ္….”

“ အိုး ….”

“ မအိုးနဲ႔..ကိုေနဗလေရ….နီသိက ၀ါတာပ႐ု( ဖ္ ) မို႔ ကိစၥၿပီးစီးတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ဖါသာ ေရေဆးဖို႔လည္း စီမံထားတယ္”

တယ္ဟုတ္ပါလား …။ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး ။

“ ေဒါက္တာ..ရယ္…ခင္ဗ်ား အရမ္းေတာ္သလို အရမ္းလဲ သိတတ္ပါလား..ေက်းဇူးအထူးပါဘဲဗ်ာ……..”

ခြာျမင့္ဖိနပ္သံ တေထာက္ေထာက္နဲ႔ လႈပ္လီ လႈပ္လဲ့ အေခ်ာကေလး နီသိဝတီသည္ သူနဲ႔ ပါလာၿပီ ။

ခ်စ္သူဆီက အေျဖရတဲ့ ဝမ္းသာမႈ မ်ိဳး လား…ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၿပီး ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီး အတူတူထြက္လာရ
တဲ့ ဝမ္းသာမႈမ်ိဳးလား …။ သူ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ ။

သူ႔တိုက္ခန္းဆီကို ဓါတ္ေလွခါးနဲ႔ တက္ဖို႔ ျပင္တဲ့အခိုက္ ကြန္ဒိုအေဆာက္အဦးႀကီးထဲကို “ ဂ်က္စီကာ ” နဲ႔လက္ခ်င္း
တြဲၿပီး ဝင္လာတဲ့ ဟင္နရီဆာနာဒါ က သူနဲ႔ နီသိဝတီကို ျမင္သြားပါသည္ ။ သူ႔ကို ဟင္နရီဆာနာဒါ က လက္မ
ေထာင္ျပသည္ ။ ဓါတ္ေလွခါး ေရာက္လာလို႔သူနဲ႔ နီသိဝတီတို႔ ဝင္လိုက္ၾကသည္ ။ ဟင္နရီဆာနာဒါ နဲ႔ ဂ်က္စီကာ
တို႔လည္း သူတို႔ ဓါတ္ေလွခါးခန္းထဲကို ဝင္လာၾကသည္ ။ နီသိဝတီက ဟင္နရီဆာနာဒါ နဲ႔ ဂ်က္စီကာတို႔ကို “ ဟိုင္း..
” လို႔ ႏုတ္ဆက္လိုက္တာ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ဂ်က္စီကာ ကေတာ့ ျပန္မႏုတ္ဆက္ဘူး ။ ဒါကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္
ဂ်က္စီကာ ကို ဖန္တီးစဥ္က နည္းပညာ ဒီေလာက္ မျမင့္ေသးဘဲ နီသိဝတီ ကို ဖန္တီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပို အေသးစိတ္
ဖန္တီးလာနိုင္တယ္ လို႔ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ေျပာခဲ့တာကို အမွတ္ရလိုက္သည္ ။

ေနဗလ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နီသိဝတီ ေခါင္းထဲကို သူနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ထည့္ေပးလိုက္
သလဲ စမ္းခ်င္လို႔ ကား ရပ္တဲ့ ကြက္လပ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ သူကကားကို ေက်ာ္ၿပီး တဖက္ကို ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္ ။

“ ကိုကို..ကားက ဟိုမွာေလ..ကိုကို ဘယ္ေတြ လိုက္ရွာေနတာလဲကြယ္ …”

နီသိဝတီက သူ႔ကား ရွိရာကို လက္နဲ႔ ျပၿပီး ေျပာလိုက္သည္ ။ အင္း..ဆရာခ်စ္ပန္းတို႔ကေတာ့ ငါ့ကားဟာ ဘာ ဆိုတာကိုပါ ထည့္လႊတ္လိုက္တာကိုး….။

နီသိဝတီသည္ သူက ကားထဲက အက္ဖ္အမ္ ေရဒီယိုကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ေခါင္းေလးလႈပ္လ်က္ သီခ်င္း နားေထာင္
ရင္း လိုက္ပါလာသည္ ။ လူနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို တူတဲ့ စက္လူ႐ုပ္မေလး ပါဘဲ ..။
သူေနတဲ့ “ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ ကြန္ဒို ..” ကို ေရာက္ေတာ့ ေနာက္တခါ စမ္းခ်င္တာနဲ႔..“ နီသိေရ..ကိုကို ကား နဲနဲ ျပင္စရာ ရွိေနလို႔ နီသိ အိမ္ထဲဝင္ႏွင့္ကြာ..အဝတ္အစားလဲ..ၿပီးရင္..ကိုကို႔အတြက္ ေရတဘူး…ယူခဲ့ေပး …” လို႔ ေျပာရင္း ေသာ့တြဲကို ေပးလိုက္သည္ ။ သည္ေသာ့တြဲမွာက ေသာ့မ်ိဳးစုံ တြဲထားသည္ ။

တိုက္ခန္းထဲ အဝင္ေသာ့..႐ုံးအံဆြဲေသာ့..မီးခံေသတၱာေသာ့…ကားေသာ့အပို..အစုံဘဲ ။ နီသိက “ ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို..” လို႔ ျပဳံးျပဳံးေလး ျပန္ေျပာၿပီးေနာက္ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး အေဆာက္အဦးထဲကို ဝင္သြားသည္ ။ နီသိရဲ့ ကိုယ္
အေနာက္ပိုင္း အလွအပေတြကို သူ စိုက္ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့သည္ ။ ဝႉး …ပစၥည္းက တကယ္ ေကာင္းတာဘဲ ..။
ေတြ႕မယ္..မၾကာခင္ ေတြ႕မယ္ …။
နီသိဝတီရဲ့ ဖင္တုန္းေတြ တုန္ခါသြားတာကို ၾကည့္လိုက္မိတာနဲ႔ ဖြားဖက္ေတာ္က ထုံးကနဲ မတ္လာသည္ ။

နီသိဝတီကို ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔ ေအာ္ဒါမွာခါစက ငါလုပ္တာ သိပ္အိုဗာ ျဖစ္မ်ားသြားလား လို႔ သူ႔ကိုသူ ျပန္ ေဝဖန္ အျပစ္
တင္မိသလိုလို ျဖစ္ေပမယ့္ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းရဲ့ အံ့မခန္း တီထြင္မႈေတြကို လက္ေတြ႕ အခု ေတြ႕ရေတာ့ သူ
လုပ္တာ မမွားဘူး လို႔ စဥ္းစားမိရင္း ေက်နပ္ေနသည္ ။

မၾကာခင္ နီသိဝတီသည္ တိုက္ခန္းကေန ျပန္ဆင္းလာသည္ ။ အိ္မ္ေနရင္း ဝတ္ဖို႔ သူ ထားထားေပးတဲ့ အဝါေရာင္ ဘေလာက္စ္လက္ျပတ္ေလး နဲ႔ ထမိန္အနက္ေလးကို ဝတ္ၿပီး သူမွာလိုက္တဲ့ ေရသန႔္ဘူးကို ကိုင္ၿပီး ဆင္းလာသည္ ။

“ ကိုကို..ေရဘူး…”
ေရသန႔္ဘူးကို သူ႔ဆီ ကို ျပဳံးျပဳံးေလး ကမ္းေပးေနတဲ့ နီသိဝတီသည္ သူ စာေမးပြဲ စစ္တာကို က်က်နန ေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ ။ သူလိုခ်င္တာေတြကို လုပ္နိုင္သလို အိမ္ခန္းေသာ့ကိုလည္း ေသာ့တြဲႀကီးထဲက ေသာ့ေတြ အမ်ားႀကီးထဲကေန ေရြးထုတ္နိုင္ခဲ့သည္ကို သူ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသေနမိသည္ ။
အား….ဝမ္းဒဖူးလ္ …….ဘဲ..ေက်းဇူးဘဲ..ေဒါက္တာ ခ်စ္ပန္း ေရ ….။

နီသိဝတီေလးရဲ့ ခါးေသးေသးေလးကို ဖက္ရင္း သူ႔တိုက္ခန္းေပၚကို ျပန္တက္ခဲ့သည္ ။ သူတို႔ တိုက္ ေအာက္ထပ္မွာ
အျမဲ ဂစ္တာ ထိုင္ထိုင္ ေခါက္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေကာင္ေလးက နီသိကို ေပၚတင္ႀကီး ရွိုးေနသည္ ။ အင္းေလ..
စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ထားတဲ့ ကိုယ္လုံး နဲ႔ ႐ုပ္နဲ႔ နီသိေလးကို ျမင္သူတက ေငးေမာလိမ့္မည္ ဆိုတာ ေစာေစာထဲက သူ
တြက္ထားၿပီးသားပါ ။ စိတ္ထဲက ျပဳံးမိရင္း…( ၾကည့္႐ုံေလာက္ေတာ့ သေဘာထားႀကီးပါတယ္…လွရင္ ၾကည့္ၾကမယ္
မဟုတ္လား…) လို႔ စဥ္းစားမိသည္ ။

သူ႔အခန္းကို နီသိကဘဲ ေသာ့ဖြင့္ေပးသည္ ။ သူတို႔ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့နီသိက “ ကိုကို..ေမာလာလား…ေရခ်ိဳးမလားဟင္ …” လို႔ ေမးသည္ ။ “ ဟင့္အင္း..ကိုကို နဲ႔ နီသိနဲ႔ ခ်စ္ၾကမယ္…” လို႔ သူက
ေျပာလိုက္သည္ ။ နီသိက မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးၿပီး…“ ဟင့္..ကိုကိုေနာ္..ကဲတယ္ …” လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔အနားက ထြက္
သြားဖို႔ ျပင္ေတာ့ သူက နီသိကို ဖမ္းဆြဲဖက္ၿပီး ကုတင္ေပၚက ေမြ႕ယာထူထူႀကီးေပၚကို တြန္းခ်လိုက္သည္ ။

“ အို႔..အေမ့….”

နီသိ ပက္လက္ကေလး ေမြ႕ယာႀကီးေပၚ ပက္လက္ေလး က်သြားသည္ ။ သူက သူ႔ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြ အားလုံးကို တခုမက်န္ ခၽြတ္သည္ ။ ခၽြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ နီသိသည္ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို မ်က္လုံးေလး ပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္ နဲ႔ ေငးၾကည့္ေနသည္ ။

သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ အတုတ္အခဲႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာတဲ့အခါ နီသိက “ ကိုကိုရယ္…ႀကီးလွခ်ည္လား” လို႔ ခပ္တိုး
တိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ေတာ့ သူသည္ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းကို စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိရျပန္သည္။

“ နီသိ..အဝတ္အစားေတြ အားလုံးကို ခၽြတ္လိုက္ကြာ..ကိုကိုတို႔ ခ်စ္ၾကမယ္ …”

ယခုအခ်ိန္က စမ္းသပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကါလ …။
နီသိဝတီ ဘယ္လိုလဲ ဘာလဲ သူသိခ်င္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းေနတာ …။

နီသိဝတီက “ ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို..” လို႔ ေျပာရင္း သူမ အဝတ္အစားေတြကို တခုၿပီး တခု ခၽြတ္ပစ္ေနသည္ ။

လူစစ္စစ္ မိန္းမ ဆိုပါက သူ႔စကားကို နားေထာင္ခ်င္မွ ေထာင္ေပလိမ့္မည္ ။

“ အို…ဒီမွာ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာလို႔ ေမာေနရတဲ့ ၾကားထဲ…” လို႔ ျပန္ေအာ္မည္ ျဖစ္သည္ ။

ဒါေၾကာင့္လည္း စက္လူ႐ုပ္မမ်ားကို လူေတြ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ဝယ္သုံးေနၾကတာဘဲ ျဖစ္မည္ ။

မၾကာခင္ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္ေနေသာ သူႏွင့္ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားေသာ နီသိဝတီတို႔ အိစက္ညက္ေညာတဲ့ သူ႔
ရဲ့ ဒန္းေလာ့ပ္ ေမြ႕ယာႀကီးေပၚမွာ ေတြ႕ၾကၿပီ ။

မတ္မတ္ေထာင္ေနတဲ့ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ ကို လာဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေပးၿပီး..“ စုတ္ေပးရမလား..ကိုကို..” လို႔ ကႏြဲ႕ကရ
နဲ႔ လာေမးတဲ့ နီသိဝတီရဲ့ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္နဲ႔ သူမရဲ့ ေကာ့ခၽြန္တင္းမာတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္ခိုင္ေၾကာင့္ သူ႔ဖြား
ဖက္ေတာ္မွာ တအားတင္းမာႀကီးထြားေနၿပီး တဆတ္ဆတ္ လႈပ္ခါေနရၿပီ ။

တဏွာစိတ္ေတြ ထန္ျပင္းလြန္းအားႀကီးလို႔ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ ရဲ့ ထိပ္ဖူးႀကီး ထိပ္က အေပါက္ေလးကေန အရည္ၾကည္
ေတြ စိမ့္ယိုက်ေနရသည္ ။

သူက “ အင္း..စုတ္ေပး…” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ နီသိဝတီလည္း သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ရဲ့ အရင္းပိုင္းနားကို လက္နဲ႔ ဆုပ္
ကိုင္ၿပီး ထိပ္ဖူး ဒစ္ျပဲႀကီးကို သူမရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးနဲ႔ ငုံခဲ ေပးပါေတာ့သည္ ။ နီသိဝတီရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး
ေတြရဲ့ ၾကားမွာ သူ႔လိင္တန္ ညိဳညိဳႀကီး ေရာက္လို႔ေနေတာ့ လူသားစစ္စစ္ မိန္းမမ်ားရဲ့ အစုတ္ကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ
ခံဘူး ၾကဳံေတြ႕ဘူးခဲ့တဲ့ သူ႔အတြက္ စက္လူ႐ုပ္မေလးဟာ လူသားစစ္စစ္ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ ဘာမ်ား ကြာျခားသလဲ ဆိုတာကို သူ ခံစားၾကည့္လိုက္သည္ ။

နီသိဝတီ သည္ ေနဗလရဲ့ ေယာက်္ားတန္ဆာ ကို မ်က္လုံေလးစုံမွိတ္လို႔ စုတ္ေပးေနသည္ ။ ေနသိဝတီရဲ့ အစုတ္
သည္ ထူးထူးကဲကဲ ေကာင္းမြန္လွတာေၾကာင့္ လူမိန္းမစစ္စစ္ စုတ္ေပးတာနဲ႔ ဘာမွ မျခားဘူးဆိုတာ ေနဗလ သိ
သြားရသည္ ။ သူ႔ရဲ့ ဥႏွစ္လုံးကိုလည္း လက္တဖက္က ဖြဖြေလး ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္ ။ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းရဲ့ လက္
ရာကေတာ့ ထိပ္တန္းပါဘဲလား လို႔ စိတ္ထဲမွာ ခ်ီးက်ဴးမိရျပန္သည္ ။

နီသိဝတီရဲ့ ေနာက္ လက္တဖက္က လိင္တန္အရင္းနားကေန ကိုင္ဆုပ္ထားရာက သူ႔လက္တဖက္ကို ဆြဲယူလိုက္
ၿပီး လုံးဝန္းတင္းမာၿပီး အဖ်ားနားမွ ေကာ့ေနတဲ့ နို႔ႀကီးေတြဆီကို ပို႔ေပးလိုက္တာ ေၾကာင့္ နီသိသည္ သူမနို႔ႀကီးေတြ
ကို ကိုင္တြယ္ေစခ်င္သည္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားရၿပီး လူသားစင္စစ္မိန္းမ တေယာက္ရဲ့ နို႔ေတြနဲ႔ ခြဲျခားလို႔
မရနိုင္တဲ့ နီသိရဲ့ နို႔ႀကီးေတြကို သူ ကိုင္ပါေတာ့သည္ ။

ပုေလြပညာ တတ္ကၽြမ္းတဲ့စက္လူ႐ုပ္မ နီသိရဲ့ အစုတ္အယက္ေတြက ေကာင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သုတ္လႊတ္ၿပီး “ ၿပီးျခင္း ”ကို ေရာက္လုလုမွာ ေနဗလ နီသိရဲ့ အစုတ္ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္ ။ နီသိသည္ အမိန႔္ကို တေသြမတိမ္း နာ
ခံတဲ့ စက္လူ႐ုပ္မ မို႔ သူ ရပ္ခိုင္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔လိင္တန္ကို သူမ ပါးစပ္ထဲကေန ထုတ္လိုက္ပါသည္ ။

“ ေကာင္းလားဟင္..ကိုကို…”

နီသိက အျပဳံးေလးနဲ႔ ေမးလိုက္သည္ ။

“ အရမ္းေကာင္းတယ္..နီသိရယ္ …ကဲ..ကိုကိုတို႔ လိုးၾကရေအာင္ …”

နီသိသည္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ..“ ဘယ္လို ပုံစံနဲ႔ လိုးၾကမလဲ..ကိုကို..” လို႔ သူ႔ကို ျပန္ေမးသည္ ။ ႀကိဳက္ၿပီးရင္း ႀကိဳက္ရင္း

ျဖစ္သြားသည္ ။ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ကိုေတာ့ စက္လူ႐ုပ္မေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းသလဲ ေျပာျပ/အုံးမည္ ။

အလြန္တပ္မက္ဖြယ္ လွပလြန္းတဲ့ သူ႔ရဲ့ နီသိဝတီကို ပထမဆုံး ေလွႀကီးထိုး ရိုးရိုး ပက္လက္တက္ေမွာက္ ပုံစံနဲ႔ဘဲ

သူ စၿပီး စပ္ယွက္သည္ ။ နီသိသည္ သူထိုးေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း..အိုး..၀ိုး….ဆိုတဲ့ အသံေတြ ေအာ္လိုက္ အင္း

ဟင္းဟင္း ဆိုတဲ့ အသံေတြ ညည္းလိုက္ နဲ႔ သူမ ဖင္ႀကီးေတြကို ပင့္ပင့္ ေပးသည္ ။

ဒီလို စက္လူ႐ုပ္မ ရွိမွေတာ့ မိန္းမစစ္စစ္ကို ဘယ္ယူေတာ့မလဲ..မိန္းမစစ္စစ္ေတြက အခ်ိန္မေရြး ေဖါက္ျပန္သြားနိုင္

သည္ ။ နီသိရဲ့ အဂၤါစပ္ကလည္း လုပ္ရတာ က်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ အရည္စီးစီးစိုစိုနဲ႔ အရမ္းေကာင္းသည္ ။ ဘိုက္ႀကီးသြား

မွာလည္း မပူရဘူး ။ ေအကိုက္မွာလည္း မပူရဘူး ။

လုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တအား ေဆာင့္ထည့္ၿပီး “ ၿပီး ”သြားရသည္ ။ အရမ္းေကာင္းသြားသည္ ။ သုတ္ရည္ေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နီသိရဲ့ အဂၤါစပ္ေခါင္းထဲ ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္ ။

“ ေကာင္းလိုက္တာ နီသိဝတီရယ္ ….”

သူ ထုတ္ေျပာလိုက္မိသည္ ။ နီသိဝတီ က “ ကိုကို႔အတြက္ဆို နီသိက အျမဲ အဆင္သင့္ပါ ကိုကို…” လို႔ ခ်စ္စဖြယ္
အသံေလးနဲ႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။

နီသိဝတီက ေပက်ံေနတဲ့ သူ႔တန္ဆာေနရာတဝိုက္ကို တယုတယ ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔
တယ္လီဖုန္း ျမည္လာသည္ ။ စကားေျပာတဲ့ ေကာ္လာအိုင္ဒီက “ ရဲမႉးကိုကိုလင္း ေခၚတယ္…ရဲမႉးကိုကိုလင္း ေခၚတယ္..” လို႔ ထျမည္လာလို႔ ဖုန္းကို ေျပးကိုင္လိုက္ရသည္ ။

“ အမိန႔္ရွိပါ..ေနဗလ ပါ..”

“ ေဟး..ေနဗလ..ကိုကိုလင္းပါ …အေရးတႀကီး ေျပာစရာ ရွိလို႔…”
https://4.bp.blogspot.com/-biQZ8Tr3JKo/Vxdpg71-u4I/AAAAAAAAAOU/orJHItpndXY9v7mBM_mMcVHJZXx78miVwCLcB/s320/41eeb6d5c2972ebd676a4d12956434fd.jpg

“ ေျပာပါ ရဲမႉး …”

“ တခုက မင္း ညသန္းေကာင္အခ်ိန္ ဖမ္းလိုက္တဲ့ လူစုထဲက တေယာက္က ဦးစြမ္းရည္အင္အား ရဲ့ သား ျဖစ္ေနတယ္
တိုတိုေျပာရင္ကြာ..သူ႔အေဖႀကီး ကေရာ သူကေရာ သူ႔ေယာက္ဖကေရာ မင္းကို မေက်နပ္ၾကဘူး…မင္းကို ထိပ္ပိုင္း
က အေကာင္ႀကီးႀကီး ေတြနဲ႔ တိုင္တန္းလိမ့္မယ္..အဲဒီအတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႔ကြာ…ငါ တေယာက္လုံး ရွိပါတယ္…ေခတ္ေဟာင္းတုန္းက အမူအက်င့္ေတြ မေပ်ာက္ၾကေသးဘူးကြ ..လူႀကီးပိုင္းကလည္း သူတို႔ တိုင္ေတာ
တိုင္း နားမေထာင္ၾကေတာ့ပါဘူး …ေနာက္တခု ကေတာ့ စုံစမ္းေရးဗ်ဴရိုက ညႊန္မႉးက ငါ့ဆီ ဖုန္းေခၚတယ္ ..မေန႔က
မနက္က မႏၲေလး မွာ ျဖစ္သြားတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ဘဏ္ဓါးျပတိုက္မႈေၾကာင့္ဘဲ …ဓါးျပေလးေယာက္ ဘဏ္ထဲ လက္နက္
ကိုယ္စီနဲ႔ ဝင္လာတိုက္သြားတာ သုံးေယာက္က လူစစ္စစ္ မဟုတ္ဘဲ စက္လူ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ဘဲ..ဒို႔တိုင္ျပည္မွာ စက္႐ုပ္ေတြ ကို စသုံးကထဲက ခုထိ စက္႐ုပ္ေတြကို ခုလို ဒုစရိုက္မႈ ( CRIME ) အတြက္ မသုံးခဲ့ေသးဘူးကြ….
ဒါ ပထမဆုံးဘဲ …ဒီေတာ့ စုံစမ္းေရးဗ်ဴရို က ေအးဂ်င့္ေတြနဲ႔ ဒို႔ရဲတပ္ဖြဲ႕က တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး စက္႐ုပ္
ဓါးျပမႈကို ေဖၚထုတ္ၾကဖို႔ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္ ….ဒီေတာ့ ငါလည္း ရဲမႉးႀကီး နဲ႔ ရဲခ်ဳပ္ကို တင္ျပတယ္..
လူႀကီးေတြက မင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ ..မင္း မႏၲေလးကို လိုက္သြားရမယ္ …အျမန္ဆုံး ..ASAP ေပါ့ကြာ….
မႏၲေလးမွာ စုံစမ္းေရးဗ်ဴရိုက အရာရွိတေယာက္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ …မႏၲေလးတိုင္း ဒုစရိုက္ ႏွိမ္နင္းေရး က တာဝန္ခံ
ရဲအုပ္နဲ႔ ပူေပါင္းစုံစမ္းေနတယ္..မင္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံေတြ႕ ပူးေပါင္းၿပီး ဒီေက့စ္ကို အျမန္ လိုက္ပါ..ေဖၚ
ထုတ္ပါ..လူႀကီးေတြ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေက့စ္…ကဲ ဆက္လုပ္ ေနဗလ…ေရ..”

“ ဟုတ္ကဲ့..ရဲမႉး ….”

သူ မႏၲေလးကို ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရသည္ ။

အင္း…နီသိဝတီကို တဝႀကီး ဆြဲမယ္ မွန္းထားတာ..အလုပ္က ေပၚလာၿပီ…။ ျပန္လာမွဘဲ ဆက္ဆြဲရေတာ့မယ္ …။

စက္လူ႐ုပ္ေတြကိုပါ ဓါးျပတိုက္တဲ့ေနရာမွာ ခိုင္းေနၿပီ ။ အင္း..ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြ ရွိလာေတာ့ စက္လူ႐ုပ္ဓါးၿပ ရွိလာတာ

မဆန္းဘူးေပါ့ေလ …။

နီသိနဲ႔စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဘဲ ခြဲရလို႔ ေနဗလ ဒီခရီးစဥ္ကို စိတ္ထဲမွာ မႀကိဳက္လွေပမယ့္ အလုပ္ဝတၱရားကို အျမဲ ေက်
ေက်ပြန္ပြန္ ထမ္းေဆာင္တတ္တဲ့ ေနဗလသည္ မႏၲေလး ေလဆိပ္ကို ေလယာဥ္ဆင္းတာနဲ႔ နီသိကို ခဏ ေခါင္းထဲ
ဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး စက္လုပ္ဓါးျပမႈကို အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္ ။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ သူနီသိကို တီထြင္လုပ္ကိုင္ေပးတဲ့
ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းကို သတိရလိုက္သည္ ။ စက္လူ႐ုပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူသိလိုတာ ရွိလာရင္ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္း
ကို ေမးျမန္းမည္ လို႔ စဥ္းစားမိလိုက္သည္ ။

မႏၲေလးေလဆိပ္သည္ နိုင္ငံတကာက ေလယာဥ္ေတြ အျမဲလို ဆိုက္ေနတာေၾကာင့္ လူေတြ ျပည့္ႏွက္ ရႈပ္ရွက္ခတ္
ေနသည္ ။ သူ႔ကို သူနဲ႔ တြဲဖက္ အလုပ္လုပ္ရမယ့္ မႏၲေလးတိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႕က အရာရွိက လာႀကိဳေစာင့္ေနသည္ ။

ေလဆိပ္ထဲက ထြက္လာေသာ သူ႔ကို “ ဦးေနဗလ လား..က်မ မႏၲေလး ဒ.န ဌာနခြဲ က ( ဒါဇင္ ..)ပါ…” လို႔လာ
ၿပီး ႏုတ္ဆက္လိုက္လို႔ ။ ဒါဇင္ ဆိုတဲ့ နံမည္ဆန္းေၾကာင့္ သူ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ သူ႔ကို လာစကားေျပာ မိတ္ဆက္
လိုက္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းမကို ၾကည့္ေငးသြားမိသည္ ။

တိုလြန္းတဲ့ ဆံပင္က ဟိုနဲနဲ ဒီနဲနဲ အေရာင္ဆိုးထားသည္ ။ နားကပ္ဆန္းဆန္း ပန္ထားသည္ ။ အသားက ဆြတ္ဆြတ္
ျဖဴသည္ ။ ကိုယ္လုံးက ဝတ္ထားတဲ့ အျပာရင့္NIKE မိုးကာ ဂ်ာကင္ေၾကာင့္ သိပ္ မျမင္ရဘူး ။ပိန္သြယ္သြယ္လို႔ ခန႔္မွန္းရသည္ ။
အျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအႏြမ္းပြပြကို ဖရိုဖရဲ ဝတ္ထားသည္ ။ ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ …။ ဒုစရိုက္ႏွိမ္နင္းေရးက ဒုရဲအုပ္ဒါဇင္။

“ ဒါဇင္တို႔နဲ႔ ပူးတြဲ လုပ္ရမယ့္ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဗ်ဴရိုက ဦးစီးမႉးက ခရိုင္းဆင္း(န္)( CRIME SCENE )မွာ ရွိေနတယ္
ဒါဇင္တို႔ အဲ့ကိုဘဲ တန္းသြားၾကတာေပါ့ေနာ္..ဦးေနဗလ …ဘိုက္ဆာလား..တခုခု စားမလား….”

“ အင္း..ေကာင္းသားဘဲ..တခုခု စားရေအာင္…က်ေနာ္လည္း အျမန္ထြက္လာတာ ဘာမွ မစားခဲ့ျဖစ္ဘူး ”

ေလယာဥ္ေပၚမွာကေတာ့ ဟမ္ဘာဂါတလုံးနဲ႔ ကိုကာကိုလာတခြက္ေတာ့ တိုက္သည္ ။ သူ႔ ထြားႀကိဳင္းတဲ့ကို္ယ္ခႏၶာ
ႀကီးအတြက္ အဲဒီေကၽြးတာေလးက ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္ ဆိုသလိုဘဲေလ ။

ဒါဇင့္ကားေလးက ျမန္မာျပည္မွာ စ ထုတ္လုပ္တာ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ဘီအမ္ ဒဗလ်ဴ ( Burmese Python ) ဂ်စ္ကား ေပါက္စေလး ။

ဒုရဲအုပ္ ဒါဇင္က သူ႔ကို နံမည္ႀကီး မႏၲေလးမုန႔္တီဆိုင္တခုကို ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးသည္ ။ ေနဗလက မုန႔္တီ စားၿပီး ဒါ
ဇင္က ၿမီးရွည္ စားသည္ ။

“ ဒါဇင္ …က မႏၲေလး ဇာတိ လား …”

“ ဟုတ္တယ္..ဦးေနဗလ …ဘာလို႔လဲဟင္ ..ဘာလို႔ ေမးတာလဲ…”

“ ေအာ္..မႏၲေလးၿမိဳ႕ဇာတိဆိုရင္ ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ႏွံ့ႏွံ့စပ္စပ္ သိမွာေပါ့လို႔ ေတြးမိလို႔ပါ…”

“ အင္း..သိသင့္သေလာက္ သိပါတယ္….ေက်ာင္းသူ ဘဝတုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဘီးတစီးနဲ႔ ေလၽွာက္လိမ့္ေနခဲ့တာေလ ….ေနာက္ၿပီး အေဖ့ဖက္က အေမ့ဖက္က ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း တၿမိဳ႕လုံး အႏွံ့ ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ ….ဟင္းဟင္း..”

“ ဒါဇင္က မႏၲေလး တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တာလား…”

“ ဟုတ္တယ္..ဦးေနဗလ …မန္းေလးက ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း ဒုရဲအုပ္ေတြ ေခၚတာနဲ႔ ဝင္ေလၽွာက္ ..ရလို႔ သင္တန္းတက္ ..ရန္ကုန္မွာ မြမ္းမံသင္တန္းေတြ ထပ္တက္ ..နိုင္ငံျခားသင္တန္း အေနနဲ႔က ေဟာင္ေကာင္ရဲ က သင္တန္း တက္ဖူးတယ္ …မူးယစ္ေဆးဝါး သင္တန္းတခု နယူးေယာက္မွာ ၅ရက္သင္တန္း တက္ဖူးတယ္ …”

“ စပ္စုတာဘဲ ဆိုပါေတာ့..ဒါဇင္က ကိုယ္ခံပညာ တခုခု ကစားလား …”

“ ဟုတ္..ဒါဇင္က ေမြထိုင္း( ကစ္ေဘာင္ဆင္ ) ကစားတယ္ ..ျမန္မာဗန္ဒို သင္ဖူးတယ္ ..ဦးေနဗလ ..ကေရာ ..ဘာေတြ ကစားလဲ …”

“ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကရာေတ့ကစားခဲ့တယ္ ..အလုပ္ခြင္ ေရာက္ၿပီးေတာ့ အိုက္ကီဒို..ဂ်ဴဒို ကို ရဲဌာန
ခ်ဳပ္က သင္တန္းေတြမွာ နည္းၿပ လုပ္တယ္ …”

သူနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ စားရင္း စကားေျပာရင္း အစိမ္းသက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခင္မင္လာၾကသည္ ။

“ ဒါဇင္ ရဲ့ နံမည္က …”

“ ဟင္းဟင္း….လူတိုင္း သိခ်င္ၾကတယ္..ဦးေနဗလ …ဒီနံမည္က အေဖ နဲ႔ အေမတို႔က ဒါဇင္က ၁၂ေယာက္ေျမာက္
သမီးမို႔ ေပးခဲ့ၾကတာေလ …”

“ အိုး..ေမာင္ႏွမ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ..ဟုတ္လား….ဒါဇင္က အငယ္ဆုံး သမီးလား . . .”

ဒါဇင္က ရယ္သည္ ။

“ ဟုတ္တယ္…ဦးေနဗလ …”

“ ဘားမိ(စ္ ) ပိုင္သြန္” ကားေလးနဲ႔ အခင္း ျဖစ္ပြားရာ ေနရာ ( CRIME SCENE )ကို ေရာက္သြားၾကသည္ ။
ဓါးျပတိုက္ခံရတဲ့ ဘဏ္ကို စုံစမ္းစစ္ေဆးဖို႔အတြက္ ခဏ ပိတ္ထားသည္ ။ နို္င္ငံျခား တိုင္းျပည္ေတြကလိုဘဲ အဝါ
ေရာင္ တိတ္ႀကိဳး ေတြ ကာခ်ည္ထားသည္ ။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ( Police Line Do Not Cross ) ဆိုတဲ့ စာတန္းေလး
ေတြနဲ႔ ျဖစ္သည္ ။

ဘဏ္ရဲ့အေပါက္ဝမွာ လက္ေမာင္းမွာ မႏၲေလးတိုင္းရဲ တံဆိပ္နဲ႔ ယူနီေဖါင္းဝတ္ ရဲတေယာက္ ေစာင့္ေနတာကို ေတြ႕
ရသည္ ။ ဒါဇင္နဲ႔ ေနဗလ ကို အေလးျပဳသည္ ။

“ အက္စ္အိုင္ဘီ ..ဦးစီးမႉး..ရွိေနေသးလား …”

ဒါဇင္က ရဲသားကို ေမးသည္ ။

“ ဟုတ္..ရွိေသးတယ္ဗ် …”

ဘဏ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ အသက္၃ဝေလာက္ လို႔ ခန႔္မွန္းရတဲ့ မိန္းမေခ်ာတေယာက္ ဘဏ္ၾကမ္းျပင္မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး
ငုံ႔ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

ဆံပင္ကို အေနာက္ကို လွန္ စုစည္းထားၿပီး ရွင္းသန႔္ေနတဲ့ မဟာနဖူးနဲ႔ ေရႊေရာင္ကိုင္း မ်က္မွန္ဝိုင္းေလး တပ္ထားတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးက သူတို႔ကို ေမာ့ၾကည့္သည္ ။

ဒါဇင္က မိတ္ဆက္ေပးသည္ ။

“ ဦးေနဗလ..ဒါ ဒါဇင္တို႔နဲ႔ ပူးတြဲ အလုပ္လုပ္မယ့္ S.I.B ( Special Investigation Bureau ) က ဦးစီးမႉး ေဒၚျမျမ
ေသြး …ေဒၚျမျမေသြး..ဒါက ရန္ကုန္တိုင္း လုံျခဳံေရးအဖြဲ႕က ဦးေနဗလ …”

အလြန္ ဝင္းဖန႔္ရွင္းသန႔္ေနတဲ့ ေဒၚျမျမေသြးက ေခါင္းေလးဘဲ ဆတ္ျပကာ အသိအမွတ္ျပဳျပလိုက္ၿပီး “ က်မ ဓါးျပေတြရဲ့ ေျခရာေတြကို ေလ့လာေနတာ …သူတို႔ တိုက္တဲ့ မနက္ပိုင္း တုံးက မိုးရြာထားလို႔ ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့မွာ
နင္းခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ့ ဖိနပ္ ေျခရာေတြက ထင္းထင္းႀကီး က်န္ခဲ့တယ္..ေဟာဒီမွာ က်မ ျပမယ္ …လာၾကည့္ၾက..”

ဆရာမတေယာက္ရဲ့ ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာဆိုကာျပသေနတာကို ေနဗလနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ ၾကည့္လိုက္ၾကရသည္ ။

“ ဒီဖိနပ္ ေျခရာက လူစစ္စစ္ ဓါးျပရဲ့ ေျခရာ..ဒီဖက္က တူေနတဲ့ ေျခရာ သုံးခုက စက္လူ႐ုပ္ဓါးၿပ သုံးေကာင္ရဲ့ ေျခရာေတြ..ေပါ့..ေတြ႕ၾကလား …ဒီစက္႐ုပ္ေတြက ဘယ္ စက္႐ုံက ထုတ္လုပ္သလဲ ဆိုတာ က်မ ေလ့လာေနတာ . .”

S.I.B က စုံေထာက္ အရာရွိမ်ားသည္ နိုင္ငံတကာ ရဲပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈ အစီအစဥ္ အရ အင္တာပိုအဖြဲ႕ႀကီးရဲ့ အဖြဲ႕
ဝင္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာနို္င္ငံကို အေမရိကန္နိုင္ငံ အက္ဖ္ဘီအိုင္ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ့ သင္တန္းေတြမွာ သင္ၾကားခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္တာ
ေၾကာင့္ေနဗလတို႔လို ရဲအရာရွိေတြထက္ ပိုေတာ္ပိုတတ္တယ္လို႔ သူတို႔ဖါသာ အထင္ေရာက္ေနၾကသည္လို႔ ေနဗလ စိတ္ထဲက ထင္ေနသည္ ။

သို႔ေပမယ့္ သူရယ္..ဒါဇင္ရယ္ …ျမျမေသြးရယ္ က အခု မႈခင္းတခုကို အတူတူ ပူးေပါင္း ေဖၚထုတ္ ၾကရမည္ ဆိုေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ ဆရာမႀကီး လုပ္လုပ္ အဓိက က အမႈေပၚေပါက္ၿပီး က်ဴးလြန္သူေတြကို အုတ္တံတိုင္း
ေလးဖက္ထဲကို ပို႔နိုင္ဖို႔ ပါဘဲ ။ လူႀကီးေတြ စိတ္ဝင္စားတာေၾကာင့္ ျမန္ျမန္နဲ႔ မွန္မွန္ ၿပီးစီးဖို႔လည္း အေရးႀကီးေပသည္ ။

ဒါဇင္ကလည္း ရဲလုပ္သက္ ရွိေနၿပီး တဲ့သူမို႔ လူစစ္စစ္ ဓါးျပရဲ့ဖိနပ္ေျခရာက ရႊံ့ေတြကို ဓါးပါးေလးတေခ်ာင္းနဲ႔ ျခစ္ယူေနသည္ ။ မႏၲေလးသူစစ္စစ္ တေယာက္မို႔ သည္ ဓါးျပေတြရဲ့ ဖိနပ္က ရႊ႕ံသည္ ဘယ္အပိုင္း ဘယ္အရပ္
က ရႊ႕ံေတြလဲ ဆိုတာကို သူမ ေဖၚထုတ္ခ်င္သည္ ။

ေနဗလကေတာ့ စီစီတီဗီ ကင္မရာေတြကို ဓါးျပေတြက ဘဏ္ထဲကို ဝင္ဝင္လာျခင္း ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ေပမယ့္ မဖ်က္ဆီးခင္ေလး မိနစ္ပိုင္းမွာ ေတြ႕ျမင္လိုက္နိုင္တဲ့ ဓါးျပေတြရဲ့ ပုံကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာေနသည္ ။ ေခါင္းမွာ
မ်က္ႏွာဖုန္းေတြ စြပ္ထားၾကတဲ့ ဓါးျပေတြရဲ့ ပုံေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကည့္ေနသည္ ။

ဒီပုံေတြကို ပုံေသဓါတ္ပုံေတြ ကူးထုတ္ၿပီး စုံစမ္းေထာက္လွမ္းဖို႔ သူ လုပ္ေနသည္ ။

ခ်မ္းျမသာစည္ရပ္မွာ ရွိတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဓါတ္ခြဲခန္းကို ရႊ႕ံသဲလြန္စေတြကို ဒါဇင္ သူကိုယ္တိုင္ သြားပို႔သည္ ။ စစ္တာကို
ေစာင့္သည္ ။ ေနဗလကေတာ့ နီသိဝတီကို မွာရင္း သူနဲ႔ ခင္မင္သြားတဲ့ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းကို ဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္
ပီး စက္လူ႐ုပ္ေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ေမးျမန္းသည္ ။

ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းက သူသိခ်င္တာေတြကို ရွင္းလင္းေျပာျပသည္ ။ “ လူသားေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ စက္လူ႐ုပ္ေတြ
ဖန္တီးၾကသလို မသမာသူေတြကလည္း စက္လူ႐ုပ္ေတြကို မေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ သုံးၾကၿပီေပါ့ ကိုေနဗလေရ..
က်ဳပ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ…ခင္ဗ်ား သိခ်င္တာ ရွိရင္ က်ေနာ္ကို ဖုန္းဆက္ေပါ့.. ဓါးျပတိုက္တဲ့ စက္႐ုပ္ကို ရမိခဲ့ရင္ ..က်ေနာ္တို႔ ဒီစက္႐ုပ္ဟာ ဘယ္စက္႐ုံက လုပ္တာလဲ..ဘယ္သူဖန္တီးခဲ့တာလည္း ေဖၚထုတ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္…” လို႔ ေျပာသည္။

ဒါဇင္က “ ဓါးျပေတြရဲ့ ဖိနပ္ေတြက က်န္ခဲ့တဲ့ ရႊံ့ေတြကို စစ္ၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းနေဘးက ရႊံ့ေတြ ဆိုတာကို ေတြ႕ရတယ္ဗ်….လို႔ ေျပာသည္ ။

ခက္တာက ျမစ္ကမ္းနေဘး ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ဘယ္မွာ ဆိုတာ သိရဖို႔က မလြယ္
ေသးဘူး …ဒီထက္ အေသးစိတ္ သိနိုင္ဖို႔ လိုတယ္ …သူတို႔က အဲဒီေနရာနားက ျဖတ္လာခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ …ေလ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ ေနဗလတို႔ မႏၲေလးတိုင္း က ရဲစက္႐ုပ္ဌာနခြဲကို ေရာက္သြားၾကသည္ ။
တာဝန္ခံအရာရွိ ဦးလွေသာ္ နဲ႔ သူတို႔ေတြ႕ဆုံသည္ ။ သူတို႔ ရထားတဲ့ ဘဏ္ထဲကို ဝင္ဝင္လာခ်င္း ဓါးျပေတြရဲ့ ဓါတ္ပုံေတြက စက္႐ုပ္ဓါးျပပုံကို တာဝန္ခံ အရာရွိ ဦးလွေသာ္ ေတြ႕သြားတဲ့အခါ..“ ဟာ…ဒါ က်ဳပ္တို႔ ရဲစက္႐ုပ္ေတြထဲက စက္႐ုပ္ေတြဘဲ ..က်ဳပ္ျမင္တာနဲ႔ သိတယ္ …က်ဳပ္တို႔ မႏၲေလးတိုင္း အတြက္ ထုတ္လုပ္တဲ့ ရဲစက္႐ုပ္ေတြက ဦးေခါင္းက ထိန္းခ်ဳပ္ေရး တိုင္ အတိုေလးက ပုံစံတမ်ိဳး ဗ်….တျခားၿမိဳ႕နဲ႔ မတူဘူး..ဒါကို သတိထားမိတဲ့လူ နည္းမယ္…က်ေနာ္က သင္တန္းေတြ တက္ထားလို႔ သိေနတာ ..” လို႔ ေျပာသလို ပုံထဲက စက္႐ုပ္ရဲ့ ေခါင္းက တိုင္တိုေလးကို လက္ညႇိုးနဲ႔ ျပသည္ ။

ရန္ကုန္စက္႐ုပ္ရဲရဲ့ ဓါတ္ပုံတပုံကို ယူလာၿပီး ယွဥ္ျပသည္ ။

“ ဓါးျပတိုက္တာ ဒီမႏၲေလး စက္႐ုပ္ရဲ က စက္႐ုပ္ဘဲ …အျပင္ကို ေရာက္သြားၿပီး ပရိုဂရမ္ ေျပာင္းၿပီး ခိုင္းတာ ေသခ်ာ
ပါတယ္….”

“ ဒါဆို ခင္ဗ်ား မွာ ရွိေနတဲ့ ရဲစက္႐ုပ္ေတြ အားလုံးကို စစ္ၾကည့္ေပးပါလား …”

“ ရတာေပါ့..ခုခ်က္ခ်င္း စစ္လို႔ရပါတယ္ ..က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက ရန္ကုန္မွာလို စက္႐ုပ္ရဲနဲ႔ ပတၱေရာင္ ကင္း မလွည့္ဘူး….အေရးေပၚ ဆြပ္( တ္ )အျဖစ္ဘဲ သုံးတာမ်ားတယ္ …လတ္တေလာ စက္႐ုပ္ရဲသားေတြက စတင္းဘိုင္ အေနအထားနဲ႔ စက္႐ုပ္ အေျခစိုက္ စခန္း႐ုံးမွာဘဲ ရွိေနတယ္ဗ်…..”

တာဝန္ခံအရာရွိ စစ္ေဆးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနဗလ..ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ ေန႔လည္စာ စားၾကသည္ ။ ရဲစက္႐ုပ္ဌာနခြဲက ကင္တင္းမွာဘဲ စားလိုက္ၾကတာ ။ ျမျမေသြးက ထမင္းစားရင္း သူ အေမရိကန္မွာ သင္တန္း တက္တုံးက အေတြ႕
အၾကဳံေတြကို ေျပာျပသည္ ။ အက္ဖ္ဘီအိုင္ သင္တန္းေက်ာင္း ရွိေနတဲ့ ဗာဂ်င္းနီးယား ျပည္နယ္ထဲက ကြမ္တီကို မွာသင္တန္းေတြ တက္တဲ့အေၾကာင္း ..။ ဒါဇင္ကေတာ့ မူးယစ္ဂိုဏ္းတဂိုဏ္းကို ေထာက္လွမ္းခဲ့တုံးက ဂိုဏ္းေခါင္း
ေဆာင္က သူ႔ကို မုဒိန္းက်င့္ဖို႔ ႀကိဳးစားလို႔ သူေသကိုယ္ေသဖိုက္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ တစြန္းတစ ေျပာျပတယ္ ။

ေနဗလကေတာ့ ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြကို ဖိအုပ္ပစ္ေနလို႔ ဘာအေၾကာင္းမွ သိပ္ မေျပာျဖစ္ဘူး ။ သူတို႔တေတြေျပာျပတာေတြကိုဘဲ တအင္းအင္းနဲ႔ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္ ။

တာဝန္ခံ အရာရွိ ဦးလွေသာ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြ အားလုံး ပုံမွန္အေနအထားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း…မေပ်ာက္မရွ မေလ်ာ့ေၾကာင္း ..ျဖစ္နိုင္တာက ဒါဏ္ရာရ ထိခိုက္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းလို႔ ျဖစ္ျဖစ္ ျပဳျပင္ေရးစခန္းကို ေရာက္သြားရတဲ့ စက္႐ုပ္အပ်က္ေတြကို မသာမာသူေတြက ခိုးထုတ္သြားၿပီး တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ပညာရွင္ တေယာက္ေယာက္က အသက္ျပန္သြင္း ျပဳျပင္ေပးလိုက္တာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ လို႔ ေျပာတယ္ ။

ဒါနဲ႔ သူတို႔ တာဝန္ခံ အရာရွိ ဦးလွေသာ္ နဲ႔အတူ ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြ ရဲ့ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းကို လိုက္သြားၾကတယ္ ။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းက တာဝန္ခံ ေဒၚမူမူသိန္းက “ က်မတို႔ က ပ်က္စီးယိုယြင္းတဲ့ စက္႐ုပ္ရဲေတြကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ၿပီး အသုံးျပန္ခ်ဖို႔ မူေတာ့ ရွိေပမယ့္ အခုထိ မလုပ္ျဖစ္ေသးပါဘူး …..ပ်က္စီးတာေတြကို ဂိုေဒါင္ထဲမွာဘဲ စုျပဳံ သိမ္းဆည္းထားပါတယ္ …ဘယ္သူမွ ဒီဂိုေဒါင္ထဲကေန ထုတ္သြားတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး …..”လို႔ ေျပာေတာ့ ေနဗလ က “ဘယ္သူမွ မထုတ္ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာလား…ကြန္ျပဴတာေပၚက စာရင္းဇယားကိုဘဲ ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတာလား ..တေယာက္ေယာက္က ခိုးထုတ္သြားရင္ေကာ …..”
“ဟုတ္ပါတယ္..စာရင္းဇယား အရဘဲ ေျပာတာပါ…တေယာက္ေယာက္ ခိုးထုတ္သြားနိုင္တယ္ ဆိုတာ မွန္ပါတယ္…က်မ ဂိုေဒါင္ကို ေစာင့္တဲ့လူေတြကို ရွင္တို႔ ေမးခ်င္ရင္လဲ ေခၚေပးပါ …”
“ ဟုတ္ကဲ့..ေမးခ်င္တယ္ဗ် ….”

ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းက တာဝန္က် ရဲတပ္ၾကပ္ေတြရဲ့ စာရင္းကို ေနဗလတို႔ လက္ထဲကို လာထည့္သည္ ။ အာလုံးကို ေခၚလိုက္ၿပီး သူတို႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တေယာက္က ထူးထူးျခားျခား
မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနတာကို ေနဗလေရာ ျမျမေသြးေရာ သတိထားမိလိုက္သည္ ။

သူ႔ရင္ဘတ္က အနက္ေရာင္ နံမည္ ပလပ္စတစ္ျပားေလးမွာ ဝင္းသိန္း ဆိုတာကို ေတြ႕ရသည္ ။

“ ရဲတပ္ၾကပ္ဝင္းသိန္း ကိုဘဲ က်ေနာ္တို႔ ခဏ ေမးျမန္းခ်င္တယ္ ..”

ရဲတပ္ၾကပ္ဝင္းသိန္း ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားသည္ ။

အခန္းလြတ္ေလးတခန္းမွာ သူ႔ကို ေနဗလတို႔စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကသည္ ။
“ ခင္ဗ်ား တာဝန္က်တဲ့အခ်ိန္ တဦးတေယာက္က ရဲစက္လူ႐ုပ္အပ်က္ အပိုင္းအစေတြ ဂိုေဒါင္ကေန ထုတ္သြားဖူးသ

လား..မညာနဲ႔ေနာ္….ညာရင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္ …အမွန္အတိုင္း ေျပာရင္ သက္သာမယ္…”

ရဲတပ္ၾကပ္ဝင္းသိန္း တုန္လႈပ္စြာနဲ႔…“ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလေလာက္က ထုတ္သြားဖူးပါတယ္ ….စက္႐ုံက အင္ဂ်င္နီယာ ခင္ေဇာ္ေအး ဆိုတဲ့လူ ထုတ္သြားတာပါ …” လို႔ ေျဖသည္ ။

“ ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ အဝင္အထြက္ မွတ္တမ္းမွာ မျဖည့္သြင္းတာလဲ …”

“ အဲဒီ ခင္ေဇာ္ေအး ဆိုတဲ့ လူက ျဖည့္ဖို႔ မလိုအပ္ဘူး..သူ စက္႐ုံမႉးကို ေျပာဆိုၿပီးၿပီ လို႔ ေျပာခဲ့လို႔ပါ….”

ျမျမေသြးက တာဝန္ခံ ေဒၚမူမူသိန္းကို “ အင္ဂ်င္နီယာ ခင္ေဇာ္ေအးကို ဘယ္မွာလဲ…” လို႔ လွည့္ေမးလိုက္သည္ ။ “ သူတို႔ အင္ဂ်င္နီယာဌာနက အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ကို ေမးရမယ္…” လို႔ ေဒၚမူမူသိန္းက ေျဖသည္ ။ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ကို ေမးတဲ့အခါ အင္ဂ်င္နီယာခင္ေဇာ္ေအး ခြင့္ရက္ရွည္ ယူထားတယ္လို႔ ေျပာသည္ ။

“ ကဲ..သူ႔ေနရပ္လိပ္စာေလး ေပးဗ်ာ…..”

ေနဗလတို႔ ခင္ေဇာ္ေအး အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္ၾကသည္ ။

ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ အိမ္သည္ ၿမိဳ႕အစြန္ လယ္ကြင္းေတြနားမွာ ျဖစ္ၿပီး အိမ္က ေသးေသးေလး ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ရဲ့ အေနာက္ဖက္မွာ ဂိုေဒါင္ႀကီးတလုံး ရွိေနသည္ ။ သည္နယ္ေျမက ရဲစခန္းမွ နယ္ထိန္းကို ဝင္ေခၚသြားၾကလို႔ နယ္ထိန္း
ရဲၾကပ္ႀကီးက ဒီဂိုေဒါင္ထဲမွာ အင္ဂ်င္နီယာခင္ေဇာ္ေအး အျမဲ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္သည္ လို႔ ေျပာျပသည္ ။ဟြန္ဒါဖစ္ကားေလးတစီး ဂိုေဒါင္ေရွ႕မွာ ရွိေနလို႔ နယ္ထိန္းကို ဒါ ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ကားလား လို႔ ေမးေတာ့ ခင္ေဇာ္ေအး
မွာ ကားမရွိဘူး…ဆိုင္ကယ္ဘဲ ရွိတယ္ လို႔ နယ္ထိန္းက ေျပာသည္ ။

“ ဧည့္သည္ေတာ့ ရွိေနၿပီ …ကဲ သတိနဲ႔ သြားၾကရေအာင္..”

ေနဗလက ပုခုံးစလြယ္အိတ္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ သူ႔ေသနတ္ကို ထုတ္ခါ စစ္ေဆးသည္ ။ ေမာင္းဆြဲတင္ကာ ေမာင္းထိန္း
ခလုပ္ခ်သည္ ။ ျမျမေသြးက စိတ္ပူစရာ မရွိလွပါဘူး..လို႔ တိုးတိုးေလး ညည္းၿပီး ကားဆီကို ထြက္သြားသည္ ။ ဒါဇင္ကလည္း ေနဗလလိုဘဲ ေသနတ္ကို စစ္ ေမာင္းတင္ ေမာင္းထိန္းခလုပ္ခ်သည္ ။

ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ ၿခံကို သူတို႔ ေရာက္ေတာ့ နယ္ထိန္းနဲ႔ အဖြဲ႕ကို ၿခံအေနာက္ဖက္က က်ိဳးပ်က္ေနတဲ့ စည္းရိုးကေန ဝင္ခိုင္းၿပီး သူတို႔ကေတာ့ ေရွ႕ေပါက္က ဝင္သည္ ။ ၿခံထဲကို ဝင္႐ုံ ရွိသည္ ။ ဂိုေဒါင္ရဲ့ အေပၚဖက္ ျပဴတင္းေပါက္ကေန
လူတေယာက္ ေခါင္းျပဴၾကည့္ၿပီး…“ ရဲေတြ..ရဲေတြ……” လို႔ ေအာ္လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ဂိုေဒါင္ေဘးဖက္က
ေသနတ္ေျပာင္းရွည္ကိုင္ထားတဲ့ လူတေယာက္ ျဗဳံးဆို ေပၚလာၿပီး ေနဗလတို႔လူစုကို ထိုးခ်ိန္ကာ စတင္ ပစ္ခတ္သည္ ။
ထုန္းထုန္း..
ေနဗလလည္း ျမျမေသြးကို ႐ုတ္တရက္ ဆြဲကာ အိမ္ကေလးအကြယ္ကို ဝင္လိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးရဲ့ ေသးက်ဥ္တဲ့ခါးေလးကေန ဆြဲဖက္ယူလိုက္တာ ..။ ျမျမေသြးလည္း အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ကို ေမးျမန္းဖို႔ သြားတာ အႏၲရာယ္ မရွိနိုင္ဘူးလို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ဘဲ တြက္ဆကာ ေသနတ္ပင္ယူမလာခဲ့ ။ ေနဗလသာ မဆြဲေခၚလိုက္ရင္ က်ည္ဆံထိမွန္မွာ ေသခ်ာသည္ ။ က်ည္ဆံေတြက သူတို႔အနားက ပိတုန္းေကာင္ေတြလို တဝစ္ဝစ္နဲ႔ျဖတ္သန္းသြားသည္ ။ ေနဗလက ခ်က္ခ်င္း ေသနတ္ထုတ္ၿပီး ပစ္သူကို ျပန္ပစ္သည္ ။ ဒါဇင္ကလည္း အိမ္ေလးေဘးက သစ္ပင္ေနာက္မွာ အကာအကြယ္ယူလိုက္ၿပီး သူတို႔ကို ပစ္ခတ္တဲ့လူကို ခ်က္ခ်င္း တုန႔္ျပန္ ပစ္ခတ္သည္ ။
ေသနတ္သံေတြ တဒုံးဒုံး ဆူညံသြားသည္ ။

ဂိုေဒါင္ အေနာက္ဖက္ကေန ဝင္လာတဲ့ နယ္ထိန္းရဲအဖြဲ႕ကလည္း ပစ္ခတ္ၾကတဲ့အသံေတြကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ေနဗလနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေသနတ္သမား ကို ထိမွန္သြားသည္ ။ နယ္ထိန္းနဲ႔အဖြဲ႕ ဂိုေဒါင္ထဲကို ဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ေနဗလက “ သတိထား..ရန္သူရွိေနေသးတယ္ …” လို႔ လွမ္းေအာ္ သတိေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ေသနတ္ပစ္ခတ္သံေတြ ဆူညံသြားျပန္သည္ ။

ဂိုေဒါင္ထဲက ရန္သူက တဖုံးဖုံး တဒုံးဒုံး ပစ္ခတ္တာ ျဖစ္သည္ ။

နယ္ထိန္းရဲၾကပ္ႀကီးက အသံဝါႀကီးနဲ႔ “ လက္နက္ခ်..မင္းတို႔ကို ၀ိုင္းထားတယ္ ..မေသခ်င္ရင္ လက္နက္ခ်ၾက..”လို႔
ေအာ္ေျပာသည္ ။ ပစ္ခတ္တာ ရပ္သြားသည္ ။ သူတို႔ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ဂိုေဒါင္ႀကီး အနားကို ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကသည္ ။

“ ေျပးၿပီ..ေျပးၿပီ..ဒီဖက္မွာ..”

ဂိုေဒါင္ အေနာက္နားက ရဲတေယာက္ရဲ့ ေအာ္ေျပာသံနဲ႔အတူ ေသနတ္သံေတြ တဒိန္းဒိန္း ၾကားလိုက္ရသည္ ။

ဂိုေဒါင္ အေနာက္ဖက္ တံခါးေလးကေန ေျပးထြက္လာတဲ့ လက္နက္ကိုင္ ရန္သူကို ရဲသားေလးက ပစ္ခတ္ ဖမ္းဆီး
လိုက္နိုင္သည္ ။

ဂိုေဒါင္ထဲကို သတိနဲ႔ ေသနတ္ေတြ ခ်ိန္ရြယ္ကာ ဝင္လိုက္ေတာ့ ေပေရညစ္ပတ္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ ေဆာင့္
ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေခါင္းေပၚကို လက္ႏွစ္ဖက္ တင္ထားတဲ့ ပိန္ေညာင္ေညာင္ လူတေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ၾကရသည္ ။

“ အဲဒါ အင္ဂ်င္နီယာ ခင္ေဇာ္ေအး….ဘဲ…”

နယ္ထိန္းႀကီးက ေျပာလိုက္သည္ ။

“ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ…ရဲစက္လူ႐ုပ္အပ်က္ေတြကို ခင္ဗ်ား ဓါးျပေတြ အတြက္ ျပင္ေပးေနတာလား….”

ေနဗလက စက္႐ုပ္အပိုင္းအစေတြ တင္ထားတဲ့ စားပြဲရွည္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ခင္ေဇာ္ေအးကို ေမးလိုက္သည္ ။

“ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္..က်ေနာ့္မိသားစုကို ဖမ္းထားၿပီး စက္႐ုပ္ေတြကို ဓါးျပတိုက္တဲ့ေနရာမွာ သုံးဖို႔..ျပင္ခိုင္းတာ…က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္တို႔မိသားစုရဲ့ အသက္အႏၲရာယ္ ေၾကာင့္ မတတ္သာလို႔ ျပင္ေပးခဲ့ရတယ္…” လို႔ ခင္ေဇာ္ေအး က ေျပာျပသည္ ။

“ သူတို႔က စုစုေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ခင္ဗ်ား သိလား….”

“ တိတိက်က်ေတာ့ မသိဘူး ..ဒီမွာ က်ေနာ့္အနား ရွိေနတာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္..အခု ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ပစ္ခတ္လို႔
ထိေသတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့..သူတို႔စခန္း ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ မသိဘူး …”

ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ အိမ္ေလးထဲမွာ ဖမ္းေလွာင္ပိတ္ထားတဲ့ ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ကို ရဲေတြက ေခၚထုတ္
လာသည္ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဆြပ္ (SWAT )အဖြဲ႕သားတခ်ိဳ႕က မိန္းမတေယာက္ကို ဆြဲေခၚလာသည္ ။
ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္ကို “ ဒီမိန္းမ…အိမ္သာထဲမွာ ပုန္းေနတာ ေတြ႕တယ္…ဆရာ…..”လို႔ လာသတင္းပို႔သည္ ။

ပိန္ပိန္မဲမဲ အဝတ္အစားႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ဒီမိန္းမက မ်က္လုံးျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေၾကက္ရြံ့ေနသည္ ။

ခင္ေဇာ္ေအးက “ ဟာ..ဒီမိန္းမက ဆက္သား..သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ က်ေနာ့္အိမ္ကို ပစၥည္းအပို႔အယူ လုပ္တဲ့
မိန္းမ..သူ….သူ သိတယ္..သူတို႔ စခန္း ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာ…သူသိတယ္ ….” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြးတို႔ ဒီမိန္းမကို စစ္ေမးၾကသည္ ။

ပထမ ဘူးကြယ္ညင္းေနေသးသည္ ။ ေနဗလတို႔ နယ္ထိန္းႀကီးတို႔က ရိုက္မယ္ႏွက္မယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကတယ္ ။
မရဘူး ။
ေနာက္ေတာ့ ျမျမေသြးက ေလခ်ိဳေလးနဲ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေမးတယ္..။ အမွန္ကို ေျပာရင္ အမႈေပါ့ေအာင္ လုပ္ေပးမည္ လို႔ အထပ္ထပ္ ေျပာေတာ့ စခန္း ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာကို ဖြင့္ေျပာသည္ ။

သိရၿပီ ။

သူတို႔ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေနရာ…စခန္း….။

ျမစ္ကမ္းေဘးက သေဘၤာက်င္းေဟာင္းႀကီးတခု ျဖစ္ေနသည္ ။

“ ကဲ ….အဲဒီကို လိုက္ၾကရေအာင္ ..”

ဒီတခါမွာေတာ့ ျမျမေသြးက က်ည္ကာအက် ႌ ဝတ္ခဲ့သလို ေသနတ္လဲ ပါသည္ ။ ခင္ေဇ္ေအးက ရန္သူဓါးျပေတြ
ဆီမွာ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြ ရွိသည္လို႔ ေျပာျပတာေၾကာင့္ ေနဗလ လည္္း မႏၲေလးတိုင္း ဆြပ္(SWAT ) အထူးတပ္ဖြဲ႕ကိုပါသူတို႔နဲ႔ လိုက္ပါဖို႔စီစဥ္ရသည္ ။

အထူးရဲ ( တိုက္ခိုက္ေရး ) ဆြပ္(SWAT )အဖြဲ႕က ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ထရပ္ကားအနက္ႀကီးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာသည္ ။
ေနဗလတို႔က ဆြပ္(SWAT )အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို ဆက္သားမိန္းမဆီက သိရွိရတဲ့ ဓါးျပအဖြဲ႕ေတြရဲ့ အေျခအေန အင္အား လက္နက္ေတြဘယ္လိုရွိတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပသည္ ။

သေဘၤာက်င္းေဟာင္းႀကီး ပတ္ပတ္လည္ မွာ အထူးရဲ ဆြပ္မ်ား ၀ိုင္းရံထားလိုက္ၾကၿပီးခ်ိန္ ေနဗလ..ျမျမေသြး နဲ႔ ဒါဇင္တို႔သေဘၤာက်င္းထဲဝင္တဲ့ ဂိတ္ေပါက္တံခါးကို ဒါဇင္ရဲ့ ရဲဂ်စ္ကားေလးနဲ႔ ေရာက္လာၾကသည္ ။ သူတို႔ကားထဲမွာ ဆြပ္(SWAT )အဖြဲ႕ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ လည္း အတူ ပါလာသည္ ။

သူတို႔ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ဂိတ္ေပါက္အဝကို တိုးကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ သံတံခါးႀကီးကို အတြင္းက ေသာ့ခတ္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က “ ဒို႔ ….ရဲတပ္ဖြဲ႕က…..တံခါးကို ဖြင့္ေပး….”လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္ ။ အထဲက တုတ္တုတ္မလႈပ္…။ ၿငိမ္ေနသည္ ။ ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က လက္္ကိုင္စပီကာေလးနဲ႔
ထပ္ေအာ္သည္ ။
အထဲက တုန႔္ျပန္တာက ေသမင္းတမန္ က်ည္ဆံေတြနဲ႔ ..။

တဒုန္းဒုန္း တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေတြနဲ႔ ဆီးႀကိဳပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က သူ႔လူေတြ
ကို ပစ္ခတ္ တုန႔္ျပန္ဖို႔ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္ ။ ဆြပ္အဖြဲ႕ဝင္ေတြဆီက ေမာင္းျပန္ ပစ္ခတ္သံေတြကို ေနဗလတို႔ ၾကားလိုက္ၾကရသည္ ။

သူတို႔လည္း နီးစပ္ရာ အကာအကြယ္ေတြမွာ ေနရာယူထားရသည္ ။ ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က မွန္ေျပာင္းနဲ႔ သေဘၤာက်င္းႀကီးထဲက အေဆာက္အဦးဆီကို ၾကည့္ၿပီး “ က်ဳပ္တို႔ကို ပစ္ေနတာ စက္႐ုပ္ေတြဗ်…..” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ေနဗလလည္း မွန္ေျပာင္းကို ေတာင္းၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္ ။

ျမန္မာ့လက္နက္စက္႐ုံလုပ္ အမ္ေအ၁၅ အေပါ့စား ေျခမႈန္းေရးရိုင္ဖယ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ပစ္ခတ္ေနတာက ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြကို အသြင္ေျပာင္းထားတဲ့ ဓါးျပစက္႐ုပ္ေတြပါ ။ စက္႐ုပ္ေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ပစ္ခတ္ခိုင္းေနတဲ့
ဓါးျပေခါင္းေဆာင္နဲ႔ တပည့္တပန္းေတြကိုလည္း ေနာက္ကြယ္မွာ ျမင္ေနရတယ္ ။

ေနဗလ အင္ဂ်င္နီယာခင္ေဇာ္ေအးကို ဖုန္းေခၚသည္ ။

“ ကိုခင္ေဇာ္ေအး …ခင္ဗ်ား အသက္သြင္းေပးလိုက္တဲ့ စက္႐ုပ္ေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရပ္ပစ္နိုင္မလဲ ….” လို႔
သူေမးသည္ ။
ေသနတ္သံေတြက ဆူညံေနလို႔ ခင္ေဇာ္ေအး ျပန္ေျပာတာကို ေကာင္းေကာင္း မၾကားရဘူး ။

ခင္ေဇာ္ေအးက စက္႐ုပ္ေတြကို ဓါးျပေခါင္းေဆာင္ ကဘဲ ကြန္ထရိုး လုပ္နိုင္တယ္ လို႔ ျပန္ေျပာေနသည္ ။

ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က သူ႔လူေတြကို ေဝၚကီေတာ္ကီနဲ႔ ညႊန္ၾကားေနသည္ ။ စခန္းဌာနခ်ဳပ္ကိုလည္း သံခ်ပ္ကာကား
လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းခံသည္ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္တို႔လည္းသေဘၤာက်င္းေဟာင္းႀကီးထဲကို ေသနတ္ေတြ အသင့္ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ဂ်စ္ကားေလးကို အကာအကြယ္လုပ္ထားၾကသည္ ။ က်ည္ဆံေတြက တတိန္တိန္နဲ႔ ဂ်စ္ကား ကိုယ္ထည္ကို လာထိမွန္ေနသည္ ။

ဓါးျပေတြဖက္က ပစ္အားေတာ္ေတာ္မ်ားေနသည္ ။ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေသနတ္သံေတြေၾကာင့္ သူတို႔ နားေတြ
အူေနသည္ ။

ေနဗလက ..“ ဒါဇင္..ျမျမေသြး..ဝပ္ေန..ေခါင္းမေဖၚနဲ႔….” လို႔ စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းေအာ္ သတိေပးသည္ ။

သေဘၤာက်င္းႀကီးရဲ့ အေနာက္ဖက္မွာ ရွိေနတဲ့ ဆြပ္(SWAT )တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြက ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ အမိန႔္နဲ႔ ဒ႐ုန္းအေသးစားေလး သုံးစီးကို အေဝးထိန္း ( ရီမုတ္ ) နဲ႔ သေဘၤာက်င္း အေဆာက္အဦး အထဲကို လႊတ္သည္ ။ ဒ႐ုန္းေလးေတြလည္း အထဲေရာက္ေရာ အေဝးထိန္းခလုပ္က ခလုပ္ေတြကို ႏွိပ္လိုက္ၾကေတာ့ ဒ႐ုန္းယာဥ္ေလးေတြထဲက မီးခိုးေငြ႕ေတြ တရႉးရႉး ပန္းထြက္လာသည္ ။

အထဲက ဓါးျပမ်ား ႐ုတ္တရက္မို႔ ဒ႐ုန္းေလးေတြကို သတိမထားမိၾက ။ ဓါးျပေခါင္းေဆာင္က သတိျပဳမိၿပီး ဒ႐ုန္းေတြကို
ပစ္ခ်ခိုင္းလို႔ ဓါးျပေတြလည္း ေမာင္းျပန္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္း ပစ္ခတ္ၾကသည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ေမ့ေဆး မီးခိုးေငြ႕ေတြကို သူတို႔ ရႈရွိုက္မိၾကၿပီး ေခြလဲက်ကုန္ၾကသည္ ။

လူသားဓါးျပေတြ အကုန္လုံး ေမ့ေဆးေငြ႕ေတြေၾကာင့္ လဲက်ေမ့ေမ်ာကုန္ၾကေပမယ့္ စက္႐ုပ္ဓါးျပသုံးေကာင္က က်န္ေနသည္ ။ ေနဗလတို႔ ကို ဆက္လက္ ပစ္ခတ္ေနတုံး ..။

ဆြပ္အဖြဲ႕သုံး သံခ်ပ္ကာကား ေရာက္လာၿပီ ။ သံခ်ပ္ကာကားက ဂိတ္က သံတံခါးႀကီးကို အရွိန္နဲ႔ ဝင္တိုက္ၿပီး အထဲကို
ဝင္သည္ ။ သံခ်ပ္ကာကား အထဲက စက္ေသနတ္သမားကလည္း ဒလစပ္ ပစ္ခတ္သည္ ။ ဆြပ္အဖြဲ႕သားေတြ လည္း
သံခ်ပ္ကာကား အေနာက္ကေန အကာအကြယ္ယူၿပီး ေျပးလိုက္ဝင္ၾကသည္ ။ သံခ်ပ္ကာကား ထဲက စက္ေသနတ္လက္ခ်က္နဲ႔တင္ဘဲ စက္႐ုပ္ဓါးျပတေကာင္ လဲသြားသည္ ။ ျပင္းထန္တဲ့ ပြိဳင့္၅၀ က်ည္ဖူးေတြက စက္႐ုပ္ေကာင္ရဲ့ ဦးေခါင္းပိုင္းကို ေခ်မြ စုတ္ျပတ္သြားေစၿပီ ။

ဆြပ္အဖြဲ႕နဲ႔အတူ ေနဗလ ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ ေျပးဝင္လိုက္သြားၾကသည္ ။

ေနဗလတို႔လည္း က်န္တဲ့ စက္႐ုပ္ႏွစ္ေကာင္ကို ၀ိုင္း ပစ္ခတ္ၾကသည္ ။ စက္႐ုပ္မ်ားသည္ ေသနတ္ပစ္ခတ္ျခင္းကိုေတာ့ ပိုင္နိုင္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ ရႈံးနိမ့္တဲ့အခါ ေနာက္ဆုတ္ထြက္ေျပးတာက လူသားေတြေလာက္ မျမန္ဆန္ၾက ။ မလ်င္ၾက ။ ေနဗလတို႔ လက္ခ်က္နဲ႔ ပ်က္စီးရပ္တန႔္သြားၾကရသည္ ။

သေဘၤာက်င္းအေဟာင္းႀကီးကို စီးနင္း ရမိလိုက္ၿပီး ဓါးျပေတြကို အရွင္ လက္ရ ဖမ္းဆီးနိုင္လိုက္သည္ ။ ဓါးျပဗိုလ္က နံမည္ႀကီး လူတေယာက္ရဲ့ သား ျဖစ္ေနသည္ ။

ေနဗလတို႔က အထက္ကို သတင္းပို႔လိုက္သည္ ။ အထက္လူႀကီးေတြက ေနဗလတို႔ သုံးေယာက္ကို အထူး ခ်ီးမြမ္းခ်ီးက်ဴးၾကသည္ ။
ေနဗလက ဆြပ္အဖြဲ႕ က သူတို႔နဲ႔အတူ ဝင္တိုက္ခိုက္ေပးလို႔ ခုလို ရမိၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္သည္ ။

သူတို႔ရဲ့ မစ္ရွင္ ေအာင္ျမင္လို႔ ေနဗလ..ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္တို႔လည္း နံမည္ေကာင္းေတြ ရၾကသည္ ။ သူတို႔တေတြ
လည္း ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္ကုန္ၾကလို႔ ညေနစာကို မႏၲေလးေတာင္ေျခတေနရာက ေရႊျပည္ခ်မ္းေအး ဟိုတယ္ မွာ စားၾကသည္ ။

ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးမွ သူတို႔သုံးေယာက္ ျပန္ဆုံၾကတာ ျဖစ္လို႔ ဒါဇင္ေရာ ျမျမေသြးေရာ အလွအပေတြ ျပင္ဆင္ကာ သားသား
နားနား ဝတ္စားလာၾကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနတုံးကလို ဖိုသီဖတ္သီ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘဲ သားနားသန႔္ရွင္းၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးသည္ နဂိုရွိလို႔ နကိုင္းထြက္တဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးေတြ ဆိုတာ ေနဗလ လက္ေတြ႕ ေတြ႕ျမင္ရေလသည္ ။

ျမျမေသြးကို ေနဗလ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိဘူး ။ ယဥ္ယဥ္ေလး လွေနတဲ့ ျမျမေသြးသည္ ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္
ဆင္ထားသလို မိတ္ကပ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး မ်က္ေတာင္အတုေတြေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတေယာက္ေလလားလို႔
ထင္မိသြားရသည္ ။ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးက ဦးစီးမႉးတေယာက္လို႔ လုံးဝ မထင္ရ ..။

ဒါဇင္ကေတာ့ အသက္ကလည္း ပိုငယ္ၿပီး သြယ္သြယ္လ်လ် ..စလင္းမ္ …။ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ဒီဇိုင္း ။ ရင္စိုင္အလွကို ေဖၚက်ဴးထားတဲ့ လည္ဟိုက္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဝတ္စုံေၾကာင့္ ပုရိသေယာက်္ား သတၱဝါေတြ ေငးေမာသြားရေလာက္ေအာင္ လွလြန္းေခ်ာလြန္း ေနသည္ ။

“ ကိုေနဗလ…ဘာၾကည့္ေနတာလဲ …”
ဒါဇင္က သူတို႔ကို ေငးေမာေနတဲ့ ေနဗလကို မ်က္ေစာင္းေလးပစ္ထိုးကာ ေျပာလိုက္သည္ ။

“ ေအးေလ ..လူကို မျမင္ဘူးတာ က်ေနတာဘဲ..ဟြန္း…”

ျမျမေသြးကလည္း ဒါဇင့္ကို ေထာက္ခံလိုက္သည္ ။ ေနဗလက တဟဲဟဲနဲ႔ ရယ္လိုက္ၿပီး…“ အရမ္းရွိုးေတြ ထုတ္ထား
ၾကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့လို႔ ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါေလစ…ဆိုၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ ၾကည့္မိတာပါ..
ေဆာရီးပါ…” လို႔ ေျပာလိုက္ေလသည္ ။

ဆိုင္ထဲကို သူတို႔ ေလၽွာက္ဝင္သြားၾကေတာ့ ဆိုင္က ဝန္ထမ္းေတြက ျပဳံးျပဳံးေလးေတြနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနၾကတယ္ ။

“ ကဲ..ဘာစားၾကမလဲ …ဒီဟိုတယ္က အစုံရတယ္ ..တ႐ုတ္စာ..ကုလားစာ..ဂ်ပန္စာ ..အ၈္လိပ္စာ….ႀကိဳက္တာမွာ..”

“ ကိုေနဗလက က်မတို႔ကို ေကၽြးမွာလား …”

ျမျမေသြးက ျပဳံးစိစိေလးနဲ႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ဒါဇင္က “ ေကၽြးမွာ…သိတာေပါ့..ကိုေနဗလႀကီးက ေဘာဆာႀကီးဘဲ
ဟာ…..ခိခိ..” လို႔ ေထာက္ခံလိုက္သည္ ။

“ ရပါတယ္ဗ်ာ..ေကၽြးပါတယ္…ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အခုလို အလုပ္ အတူတူ လုပ္ျဖစ္ၾကတာ ခင္မင္ရတာ က်ေနာ္က ဝမ္းသာ
လွပါၿပီ ….”လို႔ ေနဗလက ေျပာလိုက္သည္ ။

ေဟာ..လာပါၿပီ ….ေရႊျပည္ခ်မ္းေအးဟိုတယ္က စက္႐ုပ္စားပြဲထိုးမေလး ။ အျပဳံးကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ ။

ျမန္မာရင္ဖုံးအက် ႌ အျပာႏုေရာင္…အျပာေရာင္မႏၲေလး ခ်ိတ္ထမိန္နဲ႔ ယဥ္စစ စက္လူ႐ုပ္မေလး က “ က်မနံမည္က မခ်မ္းေအး ပါ …လူႀကီးမင္းတို႔ …ဘာသုံးေဆာင္ပါမလဲရွင္ ..” လို႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာနဲ႔ သူတို႔ကို ေမးလိုက္သည္ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္က က်န္းမာေရးနဲ႔ ကိုယ္ကာယ အလွအပကို အေလးထားေနၾကသူေတြမို႔ ဂ်ပန္စာ ဆူရွီနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြဘဲ မွာသည္ ။ ေနဗလကေတာ့ တ႐ုတ္စာ ျဖစ္တဲ့ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္နဲ႔ ဘဲကင္ မွာ
သည္ ။

ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တဟဲဟဲတဟားဟားနဲ႔ စားလိုက္ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့ ေနဗလ
ကို စားေသာက္ဆိုင္ ေထာင့္တေနရာက စားပြဲမွာ စားေသာက္ေနတဲ့ လူတစုက စူးစူးဝါးဝါး ၾကည့္ေနၾကသည္ ။

ေလးေယာက္ထဲက တေယာက္က က်န္တဲ့လူေတြကို “ ေနဗလ ဆိုတာ သူဘဲ ….” လို႔ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။
သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက တင္းမာခက္ထန္ေနၾကသည္ ။ “ ဆရာႀကီးဆီကို သတင္းပို႔လိုက္ကြာ….” လို႔ မ်က္ႏွာမွာ
ဓါးခုတ္ရာကန႔္လန႔္ျပတ္နဲ႔ လူက ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေနာက္တေယာက္က ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး နံပါတ္ေတြ ႏွိပ္သည္ ။
“ ဟယ္လို…ဆရာႀကီးလား….က်ေနာ္ ဗ်ဳတ္စ ပါ…ဆရာႀကီး…..ေနဗလ ဆိုတဲ့ေကာင္ မႏၲေလးမွာဘဲ ရွိေနေသးတယ္
အဲဒါသတင္းပို႔တာပါ …”

ဟိုဘက္က ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ မသိဘူး ။ ဖုန္းဆက္တဲ့ ဗ်ဳတ္စ ဆိုတဲ့ လူ ေခါင္းတညႇိမ့္ညႇိမ့္နဲ႔ “ ဟုတ္….
ဟုတ္…ဟုတ္…” နဲ႔ ျပန္ေျပာေနသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကိုပိတ္ၿပီး “ အားလုံး..ဒိုးၾကမယ္ …” လို႔ ေျပာကာ ထိုင္ရာက
ထသည္ ။

“ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား…ကိုဗ်ဳတ္စ….”

“ ဆရာႀကီးက ဒီမွာ မလုပ္နဲ႔တဲ့..သူတို႔ ရန္ကုန္မွာဘဲ စီစဥ္လိုက္မယ္ တဲ့…”

သူတို႔လူစု ဆိုင္ထဲက ထြက္သြားၾကသည္ ။

ေနဗလလည္း ျမျမေသြးနဲ႔ဒါဇင္တို႔က သူ႔ရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံေတြကို စပ္စုေမးျမန္းၾကလို႔ ပဲခူး အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ
ေလဆိပ္ႀကီးကို ဆီဝင္ထည့္ဖို႔ ခဏတာ ဆင္းလာတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ စီးနင္းထားတဲ့ ခရီးသည္တင္ ဘိုး
အင္းေလယာဥ္ႀကီး က ခရီးသည္ေတြကို သူတို႔ အထူးတိုက္ခိုက္ေရးရဲေတြက ကယ္ဆယ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဂုဏ္
ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ ေျပာျပေနသည္ ။

ေနဗလလည္း သူ႔စြန႔္စားခန္းေတြကို ေျပာျပရင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြက ျမျမေသြးနဲ႔ဒါဇင္တို႔ရဲ့ ရင္သားေတြကို ႏွိုင္း
ယွဥ္ၾကည့္ေနသည္ ။ ဒါဇင္ေလးရဲ့ နို႔လုံးလုံးေလးေတြက ျမျမေသြးေလာက္ မႀကီးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေကာင္းမယ့္ပုံ ။

ေနဗလကို ရန္ကုန္က ရဲမႉးက မႏၲေလး ေရာက္တုန္း ေအးေအးေဆးေဆး ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ေတာ့ လည္ပတ္
လိုက္အုံး ေနဗလ ဆိုၿပီး ခြင့္ေပးလို႔ ေနဗလ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ဖို႔ မလိုအပ္ဘူး ။

“ ကိုေနဗလ …ဒါဇင္က မနက္ဖန္က်ရင္ က်မကို မႏၲေလးတဝိုက္ နဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကို လိုက္ျပလိုက္ပို႔မလို႔..ကိုေနဗလ
လည္း က်မတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလား….” လို႔ ျမျမေသြးက ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ေနဗလသည္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ “ ဟုတ္..လိုက္
မယ္ေလ..” လို႔ ျပန္ေျဖပါသည္ ။ ဒါဇင္က “ အလုပ္အသစ္တခု မေပၚလာခင္ ေပ်ာ္ၾကမယ္…လည္ၾကမယ္….” လို႔
ေျပာတယ္ ။ ျမျမေသြးကေတာ့ “ ကိုေနဗလ ဘယ္ေန႔ ျပန္မွာလဲ..က်မလည္း ကိုေနဗလနဲ႔ အတူတူ ျပန္မွ ထင္တယ္”
လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ေနဗလ လည္း မ်က္ႏွာ ဝင္းလက္သြားၿပီး…“ ျမျမေသြး ျပန္ခ်င္တဲ့ရက္ ေျပာေလ..က်ေနာ္ ျမ
ျမေသြး ျပန္တဲ့ရက္ ျပန္မယ္…” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။
“ ဟုတ္ၿပီ..ကိုေနဗလနဲ႔ဆိုရင္ က်မ လမ္းမွာ အေဖၚရတာေပါ့..က်မက ကားနဲ႔ လာခဲ့တာေလ….”

ေနဗလရဲ့ စိတ္ထဲမွာ တထိန္းထိန္းနဲ႔ ေဗ်ာက္အိုးေတြ ေပါက္ၿပီး မီးရႉးမီးပန္းေတြ တေဖါင္းေဖါင္း လႊတ္ကုန္သည္ ။အလွဖုရားမေလး ျမျမေသြးနဲ႔ ဟိုင္းေဝးႀကီးတေလ််ာက္ အတူတူ ကားေလးတစီးထဲ စီးရေတာ့မွာပါလား….ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္…။

ျမျမေသြးနဲ႔ဒါဇင္တို႔လို မိန္းမေခ်ာေလးေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ တပူးတြဲတြဲ အလုပ္ အတူတူ လုပ္ကိုင္ၿပီး အခ်ိန္တန္လို႔
အိမ္ျပန္ရရင္ တခ်ိန္လုံး ထန္လာသမၽွ စက္လူ႐ုပ္မေလး နီသိဝတီနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ဗ်င္းပစ္လိုက္ရမွာဘဲ လို႔ ေနဗလ
စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနသည္ ။ ဒါဇင္က “ ဒါဇင္လည္း ရန္ကုန္ လိုက္ခ်င္လိုက္တာ..မေရာက္တာ ၾကာၿပီ…” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျမျမေသြးလည္း “ လိုက္ခဲ့ပါလား..ဒါဇင္…” လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္ ။ ဒါဇင္က “ မျဖစ္ေသးပါဘူး..
မမရယ္…ဒါဇင္ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္ …” လို႔ ျပန္ေျပာပါသည္ ။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေနဗလက က်သင့္တဲ့ေငြကို ရွင္းေပးလိုက္သည္ ။ ဒါဇင္က သူ႔ကားေလးနဲ႔ အရင္ဆုံး ျမျမေသြး
ကို လိုက္ပို႔သည္ ။ ျမျမေသြးက မႏၲေလးတိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႕ဧည့္ရိပ္သာမွာ တည္းေနေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ ပို နီးကပ္တာေၾကာင့္ ျမျမေသြးကို အရင္ဆုံးလိုက္ပို႔လိုက္တာလို႔ ဒါဇင္က ေျပာသည္ ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဇင္သည္
ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြး မပါဘဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာ..အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္ေသးလို႔ ျမျမေသြးကို ဧည့္ရိပ္သာကို ျပန္ပို႔
လိုက္တာပါ ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲလည္း ျဖစ္သြားေရာ ဒါဇင္က “ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး ..ကိုေနရယ္ …ဒီေန႔ည ဒါဇင္ အရမ္းေပ်ာ္
တာဘဲ..” လို႔ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေနဗလကလည္း စိတ္ထဲမွာ ထုန္းကနဲ အေပ်ာ္လုံးဆို႔သြားၿပီး..“ ကိုယ္လဲ မျပန္
ခ်င္ေသးဘူး..ဒါဇင္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေသးတယ္ …” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

“ ဒါဆို ဘယ္သြားၾကမလဲ ကိုေန…ဒါဇင္တို႔ ကားေလၽွာက္ေမာင္းၾကမလား….”

“ ေကာင္းတာေပါ့…ဒါဇင္…ဒါဇင္နဲ႔ အခုလို ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္ေနတာ….” လို႔ ေနဗလက ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒါဇင္ အရမ္း ရင္ခုံသြားရသည္ ။

“ ဟုတ္လား..ကိုေနနက ဘာလို႔ ေတြ႕ခ်င္တာလဲဟင္ ..” လို႔ ေမးလိုက္တဲ့ ဒါဇင္ရဲ့ အသံေလးက နဲနဲ တုန္ခါေနသလိုဘဲ ။

“ ေမးစရာေလးေတြ ရွိလို႔ေပါ့..ဒါဇင္…”

“ ဘာလဲ..ေမးေလ …ကိုေန…”

“ ဒါဇင့္မွာ ရည္ရြယ္ထားတဲ့လူ ရွိၿပီးၿပီလား..ေမးခ်င္လို႔…”

“ အာ..ကိုေနႀကီးကလည္း….ဘာမ်ားလဲလို႔…ဘာလို႔သိခ်င္တာလဲ..ကိုေနက…အဲ့အေၾကာင္း..”

“ ရွိမရွိ အရင္ေျပာေလ….”

“ မရွိဘူး..ဒါဇင့္လို လမ္းေပၚမွာ ေဆးျပားေရာင္းတဲ့ေကာင္ေတြ လို္က္ဖမ္း…သူခိုး ကေလကဝေတြ လိုက္ဖမ္းေနရတဲ့
က်ေနာ့္လို မိန္းမတေယာက္ကို ဘယ္သူက လာႀကိဳက္မွာလဲဗ်ာ…….ရည္းစားလည္း မထားအားပါဘူး…ဟင္းဟင္း..”

“ ဟုတ္လို႔လား..ဒါဇင္က ဒီေလာက္ ေခ်ာေနတာကို….”

“ မေခ်ာပါဘူးဗ်ာ…ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ..”

ဒါဇင္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားလို႔ ကားဆက္မေမာင္းနိုင္ဘဲ လမ္းေဘး တေနရာမွာ ထိုးရပ္လိုက္ရတယ္ ။
ေမွာင္မဲေနတဲ့ အမရပူရ (ေတာင္ၿမိဳ႕ )နားက စိုက္ခင္းေတြ ေဘးမွာ သူတို႔ ေရာက္ေနသည္ ။

“ အိုး..ဒါဇင္ အရမ္းေခ်ာတယ္..စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းထဲက ….”

ေနဗလက ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္လိုက္လို႔ ဒါဇင္က စိတ္မရွည္ဘဲ..“ ဘာျဖစ္လဲ..” လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။

“ အရမ္းသေဘာက် စိတ္ဝင္စားသြားရတာ…ဒါဇင့္ကို ကိုယ္ ခ်စ္တယ္..ဒါဇင္ ျပန္ခ်စ္ပါလားဟင္…” လို႔ ေနဗလက
ေျပာလဲေျပာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဒါဇင့္ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲကာ ဖက္လိုက္သည္ ။

“ ဟဲ့..အို….ဘာလုပ္တာလဲဗ်…”

“ ခ်စ္တာ..ဒါဇင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္….ျပန္ခ်စ္ပါ..”

“ အို..ၾကမ္းလွခ်ည္လား…ကိုေန ကဲတယ္ကြာ….”

ဒါဇင္က ႐ုန္းေနေပမယ့္ သူ႔ကို လက္ခံတဲ့ ပုံစံေလးမို႔ ေနဗလက ပါးမို႔မို႔ေလးကို နမ္းပစ္လိုက္သည္ ။

“ ဟိတ္..ဆိုးတယ္ကြာ…လႊတ္လႊတ္…”

“ မလႊတ္ဘူး….ခ်စ္တယ္လို႔ ေျဖ…”

“ အံမယ္…မေျဖပါဘူး ….”

ေနဗလက ဒါဇင့္ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကို စုတ္နမ္းပစ္လိုက္သည္ ။ ဒါဇင့္ကိုယ္ေလး ခဏခ်င္းမွာ ေပ်ာ့က်သြားသည္ ။
ေနဗလေက်ာျပင္ႀကီးကို ျပန္လည္ဖက္သိုင္းလာသည္ ။ ေနဗလ အနမ္းေတြကိုလည္း ျပန္တုန႔္ျပန္လာသည္ ။ အနမ္းေတြ ရပ္လို႔မရေတာ့ ။ ၾကာရွည္သြားတဲ့ အနမ္းေတြရဲ့ အေနာက္မွာ အပြတ္အသပ္ေလးေတြက ဆက္တိုက္
လိုက္လာသည္ ။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းအခြာ…“ ကိုေန…သူ႔ကို ဒါဇင္လည္း ခ်စ္တယ္ကြာ….ခ်စ္တယ္….ခ်စ္တယ္….” လို႔
ေမာဟိုက္တဲ့ အသံေလးနဲ႔ ဒါဇင္ ေျပာလိုက္သည္ ။
https://4.bp.blogspot.com/-78ppiw4T2cM/VxmrZ4Em8KI/AAAAAAAAAOk/HMg21DDzd0cWsSBP-Izj0ag2PNqjh9mmgCLcB/s320/women%2Bred%2Bmodels%2Basians%2Bkorean%2Blee%2Bji%2Bmin%2B2000x1240%2Bwallpaper_www.knowledgehi.com_73.jpg

“ အို ဒါဇင္ရယ္….”

သူ႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့ ဒါဇင့္ကို ထပ္တခါ စုတ္နမ္းမိရျပန္တယ္ ။ ဒီတခါေတာ့ အနမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကာရွည္သြားတယ္ ။ ဒါဇင္ရဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကိုလည္း ပြတ္သပ္ေနမိတယ္ ။ ဒါဇင္ကလည္း သူ႔ခါးနဲ႔ ေက်ာကို တင္းတင္း ဖက္ထားတယ္ ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အရမ္း ခ်စ္သြားၾကၿပီ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ေတြ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္ေပၚကို ၀ိုင္းထိုးလိုက္တာ ေၾကာင့္ သူတို႔ လူခ်င္း ခြာလိုက္ၾကတယ္ ။ ေနဗလနဲ႔ ဒါဇင္ ထင္တာက ပတ္တေရာင္ ရဲကား ေရာက္လာတယ္
ထင္လို႔ ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ လူငယ္တစုက ကားေဘးက ျဖတ္ေလၽွာက္ရင္း ဗ႐ုတ္က် ေနာက္ေျပာင္ၿပီး “ ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္ ” လို႔ ေအာ္ရင္း မီးေတြနဲ႔ ထိုးတာ ။

ဒါဇင္က သူ႔ကို သူတည္းတဲ့ ဟိုတယ္ ကို လိုက္ပို႔တယ္ ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္း ဆုပ္ကိုင္တြဲထားၾကတယ္ ။

“ ခ်စ္တယ္..ဒါဇင္ရယ္..အရမ္း ခ်စ္တာဘဲကြာ…”

“ ဒါဇင္ေရာဘဲ..ကိုေန႔ကို အရမ္းခ်စ္မိေနတယ္..ခ်စ္တယ္..ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ..သိပ္ခက္ေနၿပီ …”

“ လာ..ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့လိုက္ ဟိုတယ္ေပၚကို….”

“ အင္း..လိုက္မယ္ ….”

ဒါဇင္ ေနဗလနဲ႔ ဟိုတယ္ အခန္းကို တက္လိုက္လာပါတယ္ ။ ဟိုတယ္အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ဘာမွ မတိုင္ပင္ထားဘဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဖက္တြယ္ၿပီး အငမ္းမရ အနမ္းေတြ နမ္းလိုက္ၾကတာ
အၾကာႀကီးဘဲ ။ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကိုလည္း ခၽြတ္ပစ္မိၾကတယ္ ။ ကမၻာဦးအစက ဧဒင္ဥယာဥ္ထဲက အာဒံနဲ႔ ဧဝ အေစာဆုံး လူသားေမာင္ႏွံလို ကိုယ္လုံးတီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ ကုတင္ေပၚ
ကို တက္လိုက္ၾကရင္း ေစာေစာက မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ အနမ္းေတြကို ျပန္ဆက္ၾကတယ္ ။ ဒီတခါမွာေတာ့ ဒါဇင္ရဲ့ တင္းမာေကာ့ေထာင္ေနၾကတဲ့ နို႔လွလွႏွစ္လုံးကို ေနဗလ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကိုင္တြယ္ေခ်နယ္ေနတယ္ ။ ဒါဇင္ကလည္း ေနဗလေပါင္ၾကားက ညိဳေမာင္းတုတ္ခိုင္တဲ့ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးကို ပြတ္သပ္ေနရာကေန အားမလို အားမရ ဆုပ္ကိုင္ ဖ်စ္ညႇစ္ေနတယ္ ။

“ ကိုေန..ခ်စ္လားဟင္….”

“ အရမ္းခ်စ္တယ္..ဒါဇင္ရယ္….ကိုယ့္ကိုေရာ ခ်စ္လား….”

“ သိပ္ခ်စ္တယ္..ကိုေန႔ကို မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး…”

နို႔သီးေခါင္းမာမာေလးေတြကို တဖက္ၿပီး တဖက္ စို႔ေပးေနရင္း ဒါဇင့္ေပါင္ႏွစ္ဖက္ ၾကားက မို႔ေဖါင္းေဖါင္း အဂၤါစပ္ကို သူ စမ္းလိုက္တယ္ ။ ကိုင္လိုက္တယ္ ။ အေမႊး ခပ္ပါးပါးရွိေနတဲ့ ဒါဇင့္အဂၤါစပ္က
အရည္ေတြ စိုေပရႊဲေနတာကို စမ္းမိတယ္ ။ ႏႈတ္ခမ္းသား အကြဲုေၾကာင္းတေလၽွာက္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ လိုင္းဆြဲ ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္လိုက္ေတာ့ ဒါဇင္ ခါးေလးေကာ့ၿပီး မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြ ေမွးစင္း က်လာတယ္ ။ သဲ့သဲ့တိုးတိုးေလး ညည္းျငဴတယ္ ။ ေနဗလ လိင္တန္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ဒါဇင့္လက္တဖက္ကလည္း တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ ပြတ္
သပ္လိုက္နဲ႔ ။ ေနဗလက ေစာက္စိေလးကို ကိုင္ပြတ္လိုက္ရင္း..“ ဒီေနရာေလးကို ကိုယ္ နမ္းခ်င္တယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ ဒါဇင္က “အနမ္းေလ..ကိုေန..နမ္းပါ..ကိုေန႔သေဘာ..” လို႔ ျပန္ေျပာ
ရင္း ကုတင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္ေပးလိုက္တယ္ ။ ဒါဇင့္ေပါင္ျဖဴျဖဴ ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက အဂၤါစပ္ႀကီးက မို႔ေဖါင္းၿပီး ထင္းေနတယ္ ။

ေနဗလက ေပါင္တန္ေတြကို ေဘးကို တြန္းလိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ေပါင္ၾကားက အကြဲေၾကာင္းနီညိဳညိဳႀကီးဆီကို အပ္လိုက္ၿပီး အျမတ္တနိုးနဲ႔ နမ္းရႈံု႔ပါေတာ့တယ္ ။ ဒါဇင္ရဲ့ ႏုတ္ဖ်ားက “ အိုး…”လို႔
အသံေလး ထြက္လာၿပီး ေပါင္တန္ေတြကို ေစ့လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ ေနဗလက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ျဖဲထားတာေၾကာင့္ ေစ့လို႔ မရဘူး ။ “ ကိုေနရယ္…မရြံဘူးလားကြာ…အဲလိုႀကီး လုပ္ရလို႔
လား…” လို႔ ဒါဇင္ ေျပာလိုက္တာကို ေနဗလက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ နမ္းရႈံ႔ေနရာကေန သူ႔လ်ာႀကီးကို ထုတ္ၿပီး အ၈ၤါစပ္အကြဲေၾကာင္းကို စၿပီး ယက္ပါေတာ့တယ္ ။

“ အို..အို….အို…အာ….အာ……ကို..ကို..ကိုေန….အို….အ…..အ…..အား….အား……”

တျပတ္ျပတ္နဲ႔ စုံခ်ီဆန္ခ်ီ ယက္ေနၿပီ ….။ တခ်က္တခ်က္ ေတာ္ေတာ္ ထိမိသြားလို႔လား မသိဘူး..။ ဒါဇင္က သူမကိုယ္ေလးကို အေနာက္ဖက္ကို ဆုတ္ၿပီး လ်ာႀကီးရဲ့ အႏၲရာယ္ကေန ေရွာင္ရွားထြက္
ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ ။ ေနဗလက ဒါဇင့္ ဖင္တုံးေတြကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔ ဆြဲဆုပ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ ဆုတ္ေျပးလို႔ မရဘူး ။ ေနဗလရဲ့ လ်ာထိပ္က အဂၤါစပ္အတြင္းထဲကို ဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ ။ ဒါဇင္မွာ အေတြ႕ထူးလြန္းတာေၾကာင့္ ခါးေလးေကာ့ၿပီး တထြန႔္ထြန႔္လူးေနရတယ္ ။

တျပတ္ျပတ္ အသံေတြ ထြက္ေနတယ္ ။
ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္အတြင္းသားႏုႏုေလးေတြက ရဲေနတယ္ ။ ဒါဇင္က မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းဖြင့္ၿပီး “ ကို
ေန…ဘာလို႔ ျဖဲေနျပန္တာလဲ..” လို႔ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ညည္းလိုက္တယ္ ။ ေနဗလက ဒါဇင္ရဲ့ အဂၤါ
စပ္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ဆြဲျဖဲဟၿပီး သူ႔လ်ာထိပ္ကို ထိုးသြင္းကလိေနလို႔ ။

“အို..ဟာ……အို…..ကို…ကို…ကို…ကိုေနရယ္…အာ……..အမေလး…..အပါး….ဟားဟား…..အိ…အိ….”

တကိုယ္လုံး တုန္ခါေနရၿပီး အသံမ်ိဳးစုံ ျမည္တမ္းေနရတဲ့ ဒါဇင္လည္း ကာမလမ္းဆုံးကို တက္လွမ္းသြား
ရတယ္ ။

အမေလး…..ဟင္း……ေကာင္း..ေကာင္းလိုက္တာရွင္……။

ေနဗလလည္း တုန္တက္ၿပီး တဟင္းဟင္းနဲ႔ ကာမအရွိန္ အျမင့္ဆုံးကို တက္လွမ္းသြားတဲ့ ဒါဇင့္ကို
ၾကည့္ၿပီး သူ ႀကိဳးစား မႈတ္ေပးလိုက္လို႔ ဒါဇင္ ၿပီးသြားတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနတယ္ ။ သို႔
ေပမယ့္ သူ႔တာဝန္က မၿပီးေသးဘူးေလ ။

မတ္မတ္ေထာင္ေနတဲ့ သူ႔ဒုံးပ်ံႀကီးကို ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္အထဲကို ထိုးသြင္းၿပီး အရသာထူးေတြ ေပးစြမ္းဖို႔
လုပ္ရအုံးမယ္ မဟုတ္လား ။

ဒါဇင္လည္း မ်က္လုံးေလး ဖ်တ္ကနဲ ပြင့္လာတယ္ ။ မာမာေတာင့္ေတာင့္ အတန္ႀကီး သူမ အဂၤါစပ္
ရဲ့ အေပါက္ဝကို လာထိေထာက္လိုက္လို႔ ။

“ အို.့…ကိုေန….အီး…..အႀကီးႀကီးဘဲ….”

“ ဒါဇင္..ဒါ ဘာႀကီးလဲ သိလား…”

ဒါဇင္က ျပဳံးစိစိနဲ႔ “ သိဘူး…” လို႔ ေျပာရင္း အတန္ေခ်ာင္းႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္ ။ အတန္ႀကီးက
ကိုယ္လုံးမွာ အေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေထာင္ေနတယ္ ။ ထိပ္ဖူးႀကီးက မွိုပြင့္ႀကီးလိုဘဲ ကားကား
ႀကီး ။ ဒါႀကီးနဲ႔ အဖုတ္ထဲကို အထိုးခံရေတာ့မွာကို ဒါဇင္ သိလိုက္လို႔ အဖုတ္ထဲမွာ တအား ယားသြား
တယ္ ။ အျပာဇာတ္ကားေတြဘဲ ၾကည့္ၿပီး ပြတ္ပြတ္ အာသာေျဖေနခဲ့ရတဲ့ ဒါဇင္လည္း အခုေတာ့ လက္ေတြ႕က်က် ေယာက်္ားတေယာက္က သူ႔လိင္တန္ႀကီးနဲ႔ ဒါဇင့္ကို စပ္ယွက္ေတာ့မယ္ေလ ..။

အတန္ေခ်ာင္းထိပ္ပိုင္းက အေပါက္ေလးကေန အရည္ၾကည္ ပ်စ္ပ်စ္ေလးေတြ ယိုစီးက်ေနတာကိုလည္း
ဒါဇင္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။

“ ကိုေနရယ္…ကိုေန႔ဟာႀကီးက တကယ့္ အယ္စတုံႀကီး….ဒါဇင့္ဟာေလး…ကြဲျပဲမ်ား သြားမလားဟင္..”

“ ဒါဇင္ရယ္….လီးနဲ႔ ေစာက္ပတ္ ဆိုတာ မတန္ဘူး..သြင္းလို႔ မရဘူး ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူး ..
ဘာမွ မပူပါနဲ႔..” လို႔ ေနဗလက ေျပာလိုက္ရင္း ဒါဇင့္ေပါင္တန္သြယ္သြယ္ေလးေတြကို ျဖဲကားကာ သူ႔
လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးကို ေတ့ထားရာကေန ဖိသြင္းခ်လိုက္ပါတယ္။

“ အိုး….ေျဖးေျဖးေလ..ကိုေန…..အားကၽြတ္ကၽြတ္…..”

တုတ္တုတ္ရွည္ရွည္ အတန္ေခ်ာင္းႀကီး တိုးဝင္လာလို႔ ဒါဇင္ လန႔္ၿပီး ေအာ္လိုက္တာပါ ။ ေနဗလက ေစာေစာက သူ ဘာဂ်ာကိုင္ထားလို႔ အရည္ေတြထြက္ တံေတြးေတြ ရႊဲရႊဲစိုေနတာေၾကာင့္ သြင္းလို႔ရမယ္
ထင္ၿပီး ဖိသြင္းထည့္လိုက္တာပါ ။

ေနဗလ ထင္သလိုဘဲ လိင္တန္ထိပ္ဖူးႀကီးက ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္ထဲကို ျမဳပ္ဝင္သြားပါတယ္ ။

“ အိုး…..ဟင္း…ဝင္..ဝင္သြားၿပီလား …”

“ အင္း ဝင္သြားၿပီ …ဒါဇင္..အိုေကတယ္ မဟုတ္လားဟင္…”

“ အင္း..အင္း..”

ေနာက္ျပန္ဆုတ္ ျပန္ဖိသြင္း….ေနာက္ျပန္ဆုတ္… ဖိဖိသြင္းလုပ္ေပးေနေတာ့ ဒါဇင္လည္း သူ႔လက္ေမာင္း
ႀကီးေတြကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေပါင္ေတြကို အစြမ္းကုန္ ျဖဲကားေပးရင္း သူလုပ္သမၽွ ခံေနတယ္ ။

လိင္တန္ႀကီးက နဲနဲခ်င္း တိုးဝင္လိုက္ နဲနဲခ်င္း ျပန္ဆုတ္သြားလိုက္..ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ..ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္နဲ႔
လႈပ္ရွားေနတယ္ ။

“ ေကာင္းလားဟင္ ဒါဇင္….”

“ အင္း..အင္း….”

“ ႀကိဳက္လား…”

ဒါဇင္က မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ၿပီး…“ မႀကိဳက္ရင္ ခံေနပါ့မလားလို႔…” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္ ။

ဒါဇင့္နို႔တလုံးကို ကုန္းစို႔လိုက္ရင္း သူ႔အတန္ကို တဆုံးအထိ ထိုးသြင္းထည့္လိုက္တယ္ ။ “ အင္း..” ဆိုတဲ့ ညည္းသံတခ်က္ ထြက္လာတယ္ ။

မႏၲေလးကို သူေရာက္ေရာက္လာခ်င္း ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လာႀကိဳတဲ့ အခ်ိန္ကေန သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ အေခ်ာေလး ဒါဇင့္ကို သူ စိတ္ႀကိဳက္ စပ္ယွက္ေနရတာကို အံ့ၾသေနရင္း

ဖိဖိေဆာင့္သြင္းေနတယ္ ။ ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္က စီးစီးပိုင္ပိုင္နဲ႔ တင္းၾကပ္ေနတယ္ ။

ဒါဇင့္ ႏုတ္ဖ်ားက ညည္းသံေတြ မပီမသ ထြက္ေနတယ္ ။ တခ်က္ခ်င္း မွန္မွန္ ထိုးေဆာင့္ရင္း အရွိန္ရလာတယ္ ။ ျမန္လာတယ္ ။ အရမ္းျမန္လာတယ္ ။ ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ ရမ္းခါရင္း ဒါဇင္လည္း

လူးလြန္း လႈပ္ရွားလာတယ္ ။

ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ပိုပို စိပ္လာ ျမန္လာတယ္။ ဒါဇင့္ ေအာ္သံေတြ ပိုက်ယ္လာတယ္ ။ အသားခ်င္း ရိုက္ခတ္သံေတြ တဖတ္ဖတ္ ဆူညံလာတယ္ ။

“ အား……အားးးး…အားးး…ကို…ကိုေန….အား….အား……”

“ ေကာင္းလား..ေကာင္းလား…”

“ ေကာင္းတယ္..ေကာင္းတယ္…အို…အားအားအား……”

ဒါဇင္ ေအာက္ကေန ေကာ့ေပးလာတယ္ ။ သူကဖိေဆာင့္ ဒါဇင္က အေကာ့ ဆီးစပ္ခ်င္း ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲ ထိရိုက္မိတယ္ ။ အရွိန္ျပင္းလာ ျမန္လာတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေဆာင့္ထည့္ေနတဲ့ ေနဗလ

ရဲ့ ကိုယ္မွာ ေခၽြးေတြ စိုစိုရႊဲလာတယ္ ။ အင္ အင္ အင္ နဲ႔ ဒါဇင္ အရွိန္တက္ အရမ္းေတြ ေကာင္းေနမွန္းသိလို႔ သူ အပီေဆာင့္ထည့္ေပးလိုက္တယ္ ။ ဒါဇင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါၿပီး

ၿပီးျခင္းကို ေရာက္သြားတယ္ ။ ေနဗလ လည္း ဒါဇင္နဲ႔ မေႏွးမေရွာင္း ၿပီးသြားတယ္ ။

ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္ထဲ တဆုံး ထိုးထည့္ထားလိုက္မိတယ္ ။ေနဗလ ေရခ်ိဳးေနတယ္ ။
ပူေႏြးတဲ့ ေရေတြ ေရပန္းတိုင္ကေန တဖြားဖြား က်ေနတဲ့ေအာက္မွာ ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႔ တကိုယ္လုံး ပြတ္သပ္ရင္း ေရခ်ိဳးေနတယ္ ။ ေစာေစာေလးကဘဲ ဒါဇင္ သူ႔အိမ္ကို အဝတ္အစားလဲဖို႔ ခဏ ျပန္သြား
တယ္ ။ မၾကာခင္ ေနဗလကို သူမ ျပန္လာေခၚမယ္ ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျမျမေသြးကို သြားေခၚၿပီး ျပင္ဦးလြင္ကို တက္ၾကမလို႔ ။

တညလုံး ဒါဇင္နဲ႔ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ၾကတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းေတာင္ မေရတြက္ထားမိခဲ့ဘူး ။ မနက္အေစာႀကီး လင္းဆြဲ ဆြဲလိုက္ေသးတယ္ ။ ဒါဇင္က သူ႔ကို ပုေလြကိုင္ေပးတယ္ ။ ကၽြမ္းက်င္သူအဆင့္
မေရာက္ေသးတာေၾကာင့္ ဒါဇင့္သြားနဲ႔ သူ႔တန္ဆာထိပ္ပိုင္း တခါတခါ ျခစ္မိထိမိခဲ့လို႔ စပ္ျဖင္းျဖင္း ျဖစ္ေနတယ္ ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးနဲ႔ ေရသုတ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္ ။ ဒါဇင္ ျပန္လာၿပီ ။ ဟိုတယ္ အခန္းေသာ့ ပါသြားရဲ့သားနဲ႔ ဘာလို႔ တံခါးေခါက္ေနပါလိမ့္ ။ ဒါဇင္ သူ႔ကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္လို႔ဘဲလား ။

ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ေရသုတ္ရင္း ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ဘဲ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္ ။ ဒါဇင့္ကို စခ်င္လို႔ ။

“ အို …”

တံခါးဝမွာ ရပ္ၿပီး သူ႔ကို အထိတ္တလန႔္နဲ႔ မ်က္လုံးေလး ျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနတာက ျမျမေသြး …။

“ ဟာ ….”

သူ႔တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီးကို စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ ျမျမေသြးကို “ ေဆာရီး ” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း မ်က္ႏွာသုတ္ပု)ါႀကီးကို ခါးမွာ ပတ္လိုက္တယ္ ။

“ က်မလည္း ရွင္တို႔ ေရာက္မလာတာနဲ႔ ထထြက္လာခဲ့တာ….”

“ ျမျမေသြး..ထိုင္ပါအုံး…အဟဲ..က်ေနာ္ အဝတ္သြား ဝတ္လိုက္အုံးမယ္ ….”

“ မထိုင္ေတာ့ပါဘူးရွင္…ေၾကာက္ပါတယ္..တုတ္ျပ..ဓါးျပနဲ႔ ခိခိ…”

ျမျမေသြးက အခန္းအေပါက္ဝနားမွာဘဲ ေက်ာခိုင္းၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္ ။ ေနဗလ အဝတ္အစား အျပည့္အစုံ ဝတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒါဇင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္ ။ ျမျမေသြးကို အခန္းေပါက္ဝမွာ ေတြ႕

လိုက္ရလို႔ ဒါဇင္ အံ့ၾသသြားတယ္ ။

“ ဒါဇင္တို႔ကို မေစာင့္နိုင္ေတာ့လို႔ လာလိုက္တာလား..”

ျမျမေသြးက ရယ္ေမာၿပီး ေခါင္းညႇိမ့္ျပတယ္ ။

“ ကဲ သြားစို႔…ဘာစားၾကမလဲ..ဒါဇင္ ေကၽြးမယ္…..”

“ မႏၲေလးက ပဲပလာတာ စားခ်င္တယ္ …” လို႔ျမျမေသြးက ေျပာလိုက္တယ္ ။ ေနဗလက “ ဟုတ္တယ္..ပဲပလာတာ နဲ႔ လဖက္ရည္ ဆို အိုေကမယ္..”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။

ဒါဇင္က သူတို႔ကို ကၽြဲဆည္ကန္ရပ္က နံမည္ႀကီး လဖက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္ကို ေခၚသြားတယ္ ။ ဒီလဖက္ရည္ဆိုင္က အရမ္းကို ေရာင္းေကာင္းလြန္းလို႔ ထိုင္စရာေနရာေတာင္ ရဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ေစာင့္ၾက
ရတယ္ ။

ဆိုင္ရွင္က ဒါဇင့္ကို သိတယ္ ။ ဒါဇင္က သူ႔ဆိုင္ထဲမွာ မူးယစ္ေဆးျပား ေရာင္းတဲ့ ေဆးကုန္သည္ေလးေတြကို ဖမ္းဖူးတာမို႔ ။ဒါဇင့္ကို စပါယ္ရွယ္ မုန႔္ေတြ မမွာဘဲ လာခ်ေကၽြးၿပီး စားေသာက္တာေတြ
အတြက္လည္း ပိုက္ဆံမယူဘူး ။

ျပင္ဦးလြင္ကို သြားတဲ့ လမ္းခရီးမွာ ဟာသေတြ တလမ္းလုံး ေျပာလာတာက ေနဗလ ။ သူေျပာတာေတြကို ဒါဇင္နဲ႔ ျမျမေသြးတို႔က တဟားဟား သေဘာက်ၾကတယ္ ။ ျပင္ဦးလြင္က ႐ုကၡေဗဒဥယဥ္
ထဲမွာ ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကေတာ့ ဒါဇင္က ေနဗလကို ဖက္လိုက္တာကို ျမျမေသြးက ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ ဒါဇင့္အေနနဲ႔က ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီးတဲ့အျပင္ တညလုံးလည္း လူခ်င္း ကာမ အႀကိမ္ႀကိမ္ စပ္ယွက္ၿပီးခဲ့ၾကတာမို႔ တအား ရင္းႏွီးေနၿပီေလ ။ ျမျမေသြးက သူတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကတာကို မသိေသးတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ဒါဇင္ ရဲတင္းလွခ်ည္လားလို႔ ထင္လိုက္ၿပီး ၾကည့္တာ ။