ကျွန်တော်နှင့်သက်ဆိုင် သော ၂

မောင်မောင်ကတော့ အိပ်မောကျနေတာ ကြာပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သူ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး လှုပ်နှိုးလိုက်တဲ့ အေပရယ်ကြောင့် နိုးလာရတယ်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ညဆယ်နာရီထိုးတော့မယ်။

သူ့ခမျာ မောမောပန်းပန်းနဲ့ မေပြန်သွားကတည်းက အိပ်လိုက်တာ ခုဆို လေးနာရီလောက်ရှိသွားပြီပေါ့။

`နိုးပြီလား … ဒါနဲ့ မေးရဦးမယ်။ ငါ အပြင်သွားတုန်း နင်ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ … ပြောပါဦး …´

အေပရယ်က သူ့ပါးတစ်ဖက်ကို ဖွဖွရွရွပွတ်သပ်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်ခမျာ နည်းနည်းနုံးနေသလိုတောင် ခံစားရတယ်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး သူ့မှာ ပင်ပန်းခဲ့ရတာတွေက နည်းတာမှ မဟုတ်ဘဲလေ။ ခပ်လျော့လျော့ပြုံးရင်းနဲ့ပဲ ပြန်ဖြေလိုက်မိတယ်။

`ဟင့်အင် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

`ဒါဆိုရင်တော့ မေက ငါ့ကို လိမ်နေတာပဲ … သူက ပြောတယ် … နင်နဲ့သူနဲ့ နှစ်ယောက်တဲ့ … ချစ်ရတာတဲ့ … သိပ်ကောင်းတာပဲတဲ့ …´

အေပရယ်က သူ့ကို စလိုက်တယ်။

`ဟင် … သူက အဲလို ပြောတယ်လား …´

မောင်မောင် ငေါက်ကနဲ ထထိုင်လိုက်မိတယ်။

အေပရယ်က သူ့အမေးကို အတည်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြလေရဲ့။

`ဟာ … ခက်တာပဲ။ အေပရယ် … ငါတကယ် မရည်ရွယ်ပါဘူးဟာ … နင့်ကို စိတ်မကောင်းမဖြစ်စေချင်လို့ပါ …´

မောင်မောင် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ တောင်းပန်လိုက်တော့ …

`ရပါတယ် မောင်မောင်ရယ် … နင်ကလဲ ဒီလောက်စိတ်ပူမနေပါနဲ့။ ပြီးတော့ မေက ပြောသေးတယ်။ သူ သိပ်ပျော်တာပဲတဲ့။ တကယ်တော့ နင်တို့နှစ်ယောက် ပျော်တယ်ဆိုရင် ငါလည်း ပျော်ပါတယ်လို့ ပြောမလို့ပါဟာ …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း နှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်လည်း ခုမှ စိတ်သက်သာရသလို ပြုံးလိုက်တယ်။

တော်သေးတာပေါ့။ တကယ်လို့များ အေပရယ်က သူ့ကို ပတ်တီးချသွားတယ်လို့ အထင်လွဲသွားမှာ သူ သိပ်စိုးရိမ်နေတာကိုး။

`ဝှူး … တယ်ခက်ပါလား … ငါ့ဘဝကြီးကလည်း တော်တော်လေး ရှုပ်တာပဲ´လို့ တွေးလိုက်မိတော့ စိတ်ရှုပ်သွားမိတယ်။

`ကဲ … ဒါဆိုရင်လည်း နားလိုက်ပါဦး။ အိမ်သားတွေကို ငါပဲ ပြောပြလိုက်တော့မယ်။ နင် နေသိပ်မကောင်းလို့ အိပ်နေတယ်လို့။ ဟုတ်တယ် … နင့်ကြည့်ရတာ ပင်ပန်းနေသလိုပဲ … အိပ်အိပ် …´

အေပရယ်က ပြောရင်းနဲ့ သူ့ကို သေသေချာချာ စောင်ခြုံပေးနေသေးတယ်။ ပြီးမှ နဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းရင်း ထွက်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ စောင်ခြုံပေးလိုက်ကတည်းက အိပ်ပျော်သွားတော့တာပဲ။

အေပရယ်ကတော့ အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပေးရင်း သူ့မောင်မောင်ဆီကို ဖလိုင်းကစ်(စ်)လေးပေးရင်း ပီတိတွေနဲ့အတူ ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။

---

မောင်မောင် မနက်နိုးလာတော့ ကိုးနာရီလောက်ရှိနေပြီ။

နေရောင်ခြည်ကတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ မဖိတ်ခေါ်ဘဲ အလည်လာနေလေရဲ့။ နိုးနိုးချင်း သူ့မျက်စိတွေတောင် ကျိန်းသွားသေးတာမို့ အခန်းထဲက သူ့အဝတ်တွေကို မနည်းတွေ့အောင် လိုက်ကြည့်ရတယ်။

ခုတော့လည်း လန်းဆန်းစပြုလာပြီမို့ တီရှပ်အဖြူတစ်ထည်နဲ့ ဘောင်းဘီကို ကောက်ဝတ်လိုက်ရင်း လှေကားကနေ ဆင်းလာခဲ့တယ်။

`ဟဲ့ … မောင်မောင် … နေကောင်းသွားပြီလား …´

သူ့အစ်မအငယ်ဆုံး ဇွန်က လှေကားကနေ ဆင်းလာတဲ့ မောင်မောင့်ကို မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … ကောင်းသွားပြီ။ အရင်ကလိုပဲ´

ဇွန်ရှိနေတဲ့ မီးဖိုထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်ရင်း `တခြားလူတွေကော´လို့ မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … မေမေရယ်၊ ဂျူလိုင်ရယ်၊ မေနဲ့ နိုနိုတို့က အလုပ်သွားပြီ။ နှစ်ဦးက ကျောင်းသွားတယ်။ အေပရယ်က သူ ဒီနေ့သွားစရာ ရှိတယ်တဲ့၊ ညလောက်မှ ပြန်ရောက်မယ်ဆိုလားပဲ …´

ဇွန်က သူ့ဖို့ ချန်ထားတဲ့ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲကို ပန်းကန်ထဲထည့်ပြီး သူ့ဆီလှမ်းလိုက်တယ်။

`ကျေးဇူးပဲ … ချန်ထားလို့ ပြောပါတယ် …´

မနက်က ဖျော်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ကိုပါ ပန်းကန်တစ်လုံးထဲထည့်ပေးလိုက်ပြန်တော့ သူလည်း ထပ်ကျေးဇူးတင်လိုက်ရတာပေါ့။

`ရပါတယ်ဟာ … နင်က ငါ့မောင်လေးပဲ … ဒီလောက်တော့ လုပ်ပေးရမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား …´

ရိုးမှရိုးရဲ့လား၊ ဒီလောက်တောင် သဘောကောင်းနေတာ တစ်ခုခုတော့ရှိရမယ် ထင်ပါရဲ့လို့တွေးရင်း ဆာဆာနဲ့ စားလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ နင် ဒီနေ့ ကျောင်းမသွားရဘူးပေါ့ …´

မောင်မောင် ပလုပ်ပလောင်းနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … ဒီနေ့ အတန်းမရှိဘူး၊ တစ်တန်းတည်းရှိတာကလည်း အရေးမကြီးတော့ မသွားတော့ပါဘူးဟာ … ဒဂုံကို တစ်ရက်လောက် မသွားဘဲနေရတာ ဘယ်လောက်သက်သာတာမှတ်လို့ … ဘာလို့မေးတာလဲ …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဒီတိုင်း မေးကြည့်တာပါ …´

တကယ်တော့ မောင်မောင်က ဇွန်တစ်ယောက်များ အိမ်မှာမရှိရင် အေပရယ်၊ မေ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့များ ပျော်စရာကိစ္စလေးတွေ ရှိနိုင်မလားလို့ မေးကြည့်တာ။ ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ ဟိုနှစ်ယောက်ကလည်း မရှိတော့ နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်သွားမိသလိုပဲ။

`သြော် … ဒါနဲ့ နင်ရော … ကျောင်းမသွားတော့ဘူးလား …´

`အင်း … ဟိုတစ်ခါ ကျောင်းပျက်ပြီးတည်းက သိပ်လည်း မဝင်စားတော့ပါဘူးဟာ … အဲဒါ အခု အင်တာနက်ဆိုင်လေးတစ်ခုခုမှာပဲ အချိန်ပိုင်းလေး ဝင်လုပ်မလား စဉ်းစားနေတာ …´

`သြော်သြော် … ဒါဆို နင် ဒီရက်တွေ အိမ်မှာ ဘာတွေလုပ်နေလဲ …´

အကုန်ပြောပြလိုက်ရ မကောင်းဘူးရှိမယ်လို့ သူတွေးလိုက်ရင်း …

`ဟာ … ဒီလိုပါပဲဟာ … စားလိုက်၊ ဂိမ်းကစားလိုက်၊ လျှော်စရာဖွပ်စရာရှိရင် လျှော်လိုက်၊ သီချင်းလေးဘာလေး နားထောင်လိုက်၊ ဒီလိုပဲပေါ့ …´

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ ဟိုအရင်က တစ်နေ့တာကိုပဲ ပြောပြလိုက်တာပါ။

`အဲဒါဆိုရင် ငါ့ကို တစ်ခုလောက် ကူညီပါဦးအေ …´

မောင်မောင် ဇွန့်ကို မသင်္ကာသလိုကြည့်လိုက်ရင်း …

`ထင်သားပဲ … ဒါကြောင့် သဘောတွေ သိပ်ကောင်းနေတယ်လို့ ထင်မိတာ …´

`အဟီး … ဟုတ်ပါဘူးဟာ … ငါလည်း ကြုံလို့ နင့်ကို လုပ်ပေးတာပါ … ခုဟာက သတ်သတ် … နော် မောင်မောင် …´

`အင်း ….. ရပါတယ် ရပါတယ် … ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ …´

`ဒီနေ့လေ … နင် ဘယ်မှမသွားဘူးဆိုရင် တစ်နေ့လုံး ငါနဲ့ တေဘယ်တင်းနစ်ကျင့်ပေးပါလား …´

`ဟာ … ဒီလောက် ပူပူအိုက်အိုက်ကြီးကိုကွာ … ဇွန်ကလည်း … မနောက်ပါနဲ့ …´

`လုပ်ပါဟယ် … ဒီနေ့ ကျောင်းလည်းမသွားရတော့လေ … ကျောင်းမှာ ပြိုင်ပွဲကလည်း နီးလာပြီဟ။ ငါတို့မေဂျာက ငါတစ်ယောက်ပဲ တကယ်ရိုက်တတ်တာ … ကျောင်းမှာ ကျင့်တော့လည်း ဘာမှမထူးဘူးလေ … လက်ပျက်လို့။ အဲဒါ နင်နဲ့ဆို ငါလည်း လေ့ကျင့်ဖော်ကောင်းကောင်း ရတာပေါ့ဟာ … နော် … မောင်မောင်ရယ် … ညနေကျရင် ငါ နင့်ကို မုန့်လိုက်ကျွေးမယ်လေ … နော် …´

ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ မဆိုးပါဘူးလို့ မောင်မောင် တွေးလိုက်မိတယ်။

`ကဲ … ပြီးရော … အဲဒါဆို ငါ အဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ် … နင်လည်း သွားလဲလေ … ဒါနဲ့ ခုံက ဘယ်ချောင်ရောက်နေပြီပဲ။ ဖုန်လေး ဘာလေးသုတ်ဖို့ အဝတ်စုတ်လေးဘာလေးပါ ရှာခဲ့။ ငါလည်း မရိုက်ဖြစ်တာ ကြာပြီဆိုတော့ ကောင်းသားပဲ … ကဲ … သွားသွား …´

ဒီတော့မှ ဇွန်လည်း သူ့အခန်းပြန်သွားတယ်။

---

ကျွန်တော် အောက်ပြန်ဆင်းလာတော့ လှေကားရင်းမှာ စောင့်နေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့ရတယ်။

`ဒါနဲ့ ခုံကရော ဘယ်မှာလဲ …´

`ဂိုဒေါင်ထဲမှာ … ဂိုဒေါင်ရှေ့ကို ထုတ်လိုက်မယ်လေ … ပိုက်ကလည်း အဲဒီနားမှာပဲ ရှိမှာပါ … လာ … သွားကြမယ် …´

ကားဂိုဒေါင်ထဲရောက်တော့ ထောင့်တစ်ထောင့်မှာ ကပ်ထားတဲ့ ခုံကို တွေ့ရတယ်။ ခေါက်ခုံဆိုတော့ ဒီလိုပဲ မကစားဖြစ်ရင်လည်း သိမ်းထားလို့ အဆင်ပြေတာပေါ့။

ခုံတစ်ခြမ်းစီကို တစ်ခါစီ နှစ်ယောက် သယ်ထုတ်လိုက်ကြတယ်။

ဖုန်တွေကတော့ နည်းနည်းတက်စပြုနေပြီ။ ခုံကို ပြန်ခင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော်က ပိုက်သွားရှာတယ်။ ဇွန့်ကိုတော့ ဖုန်သုတ်ခိုင်းထား လိုက်တယ်။

ပိုက်ကတော့ သိပ်မရှာလိုက်ရပါဘူး။ နံရံက သံချိတ်ခုမှာ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်နဲ့ထည့်ဆွဲထားလို့ ဖြုတ်ယူလိုက်တယ်။

ဂိုဒေါင်ရှေ့ ပြန်ထွက်လာတော့ စူဆောင့်ဆောင့်နဲ့ ဖုန်သုတ်နေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

ကျွန်တော့်ကို မကြည်သလို ကြည့်လိုက်တာကို မြင်ရတော့ ကျွန်တော်က ပုခုံးပြန်တွန့်ပြလိုက်တယ်။

ဒီတော့မှ ပိုပြီး ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်နဲ့ ဖုန်တွေကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ရောဗျာ၊ သူ့ကိုယ်က ချမ်းသာသမျှ ပစ္စည်းတွေက အကုန်လုံး ခါယမ်းကုန်တော့တာပေါ့။

ကျွန်တော် ပိုက်နဲ့ စတန်းကို ကိုင်ထားရင်း ကြက်သေသေနေမိတယ်။ ခဏနေမှ သတိဝင်လာပြီး မကောင်းပါဘူးလေလို့ တွေးရင်း စိတ်နဲ့ ညီလေးကို ချိုးနှိမ်ရင်း ပိုက်ကို တပ်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်။

ခက်တယ်။ ပိုက်ကို ခုံဘေးမှာ ညှပ်ဖို့ပြင်လိုက်တော့ ခုံနဲ့ ညှပ်နဲ့က သိပ်ကီးမကိုက်ချင်လို့ ခုံအောက်ကို ထိုင်ချမိလိုက်တော့ ထင်ထားတာထက် တိုနေတဲ့ ဇွန်ရဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

ဘောင်းဘီတိုအနက်ကလေးအောက်က ဖြူဝင်းဖြောင့်စင်းတဲ့ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲမှာ တံတွေးတွေ ပြည့်လာစေတယ်။ ပိုက်ကိုလည်း သေချာညှိပြီးရော ဇွန်က စိတ်မရှည်သလိုနဲ့ စောင့်ကြည့်နေတယ်။

`ကဲ … ကိုယ်တော် … မရသေးဘူးလား … ဒီလိုနဲ့ ညနေစောင်းတော့မယ် ထင်တယ် …´

`ရပါပြီဟာ … နင်ကလည်း စိတ်ချည်းပဲ … အဲ … ဒါနဲ့လေ … နင်တို့ ပြိုင်ပွဲကျရင် ဒီလိုဘောင်းဘီမျိုးပဲ ဝတ်ကြသလားဟင်´

`ဟဲ့ … ဘာဖြစ်နေလို့လဲ …´

`မဖြစ်ပါဘူး … ပြိုင်ပွဲက သွားရည်တွေကြားထဲ မျောသွားမှာ ကြောက်လို့ပါ …´

`ကောင်စုတ် … ဒီလောက်တော့ ဘယ်တိုမလဲဟဲ့ … ခုဟာ အိမ်မှာ မို့လို့ပါ …´

ဇွန်က သူ့ဘတ်ကို အိတ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ ဘတ်တာဖလိုင်း ရှိတ်ဘတ်အသစ်။ ခုမှ ဝယ်လာတာထင်တယ်။

ကျွန်တော့်အတွက်တော့ နည်းနည်းဟောင်းနေပေမယ့် တရိုတသေကိုင်ထားလို့ ပါ၀ါတော်တော်လေးကျန်သေးတဲ့ မာ့ခ်ဖိုက်ပန်ဘတ်။

အပြင်မှာက အလင်းရောင်နည်းနည်းများနေတာကြောင့် လိမ္မော်ရောင် ထရိန်နင်ဘောလုံးနဲ့ပဲ ရိုက်ဖို့ ဇွန်က အကြံပေးတယ်။

စစချင်းမှာတော့ မရိုက်တာကြာတဲ့ ကျွန်တော်ပဲ ခံနေရတယ်။ သူ စမတ်ဆွဲလိုက်ရင် ပြန်ပွတ်တင်လို့ မတက်ဘူး။ အပိုင်ဆိုပြီး ချလိုက်ရင် ခုံနဲ့ လွဲလွဲသွားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ပထမပွဲမှာ ကျွန်တော် ဆယ်မှတ်ပဲ ရလိုက်တယ်။

ကျွန်တော်က အတက်ကင်းသမားပါ။ ခံစစ်ကို မဖြစ်မှ ကာတာ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အမှတ်ပေးရတာတွေများနေတော့ ကျွန်တော် နည်းနည်း ညစ်သွားတယ်။ ဒီမှာပဲ ဇွန်က လှမ်းစလာတယ်။

`ဟဲ့ … မောင်မောင် … ဘယ်နှမှတ်ကျောပေးရမလဲ … ပြောလေ … ငါတော့ ကျောင်းမှာပဲ သွားကျင့်ရင် ကောင်းမလား မသိပါဘူး´

ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ ဖုသွားပြီ။

`အောင်မယ် … ငါက မရိုက်တာကြာလို့ပါ။ အဲဒါဆိုရင် ဘာကြေးရိုက်မလဲ ပြော …´

`နင် ပြောလေ … ငါက နိုင်မှာပဲကို …´

`အေး … ကြည့်သေးတာပေါ့ … နင် ငါ့ကို ဆရာစံလမ်းမှာ အကင်လိုက်ကျွေး … ဘယ်လိုလဲ …´

`ရတယ်လေ … ငါနိုင်ရင်ရော …´

`ဘီယာအဝတိုက်မယ်လေ … ဘယ်လိုလဲ …´

`ဟဲ့ … မေမေ ဆဲမှာပေါ့ … ဒီလိုလုပ် … ရေမွှေး ငါးသောင်းတန်လောက် တစ်ပုလင်း ဝယ်ပေးလေ …´

သူက အပိုင်တွက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ချည်လိုက်ပါတယ်။

ကျွန်တော်လည်း မဆိုင်းမတွ သဘောတူလိုက်ပြီး နောက်တစ်ပွဲကို စလိုက်တယ်။

`ကဲ … ဘက်ဆော့သရီးနော် …´

စစချင်းပွဲ ကျွန်တော် နှစ်မှတ်ကပ်ရှုံးသွားတယ်။ သူကတော့ စကားလုံးတွေနဲ့ ရိနေတာပေါ့။

`တော်စမ်းပါ … ငါတော့ တေဘယ်တင်းနစ်မှာလည်း မော်ရင်ဟိုရှိတယ်လို့ မကြားဖူးပါဘူး …´

`အောင်မလေး … ရှုံးရင် ရှုံးတယ်ပေါ့ … ဟာဟ …´

နောက်တစ်ပွဲမှာတော့ ကျွန်တော်က ဂျု့စ်အထိ တက်ပြီး နှစ်မှတ်ဆက်တိုက်ရလိုက်လို့ နိုင်သွားတယ်။

`ကဲ … ဘယ်လိုလဲ အန်တီမော် …´

`အောင်မလေး … သရေပဲရှိသေးတယ် မောင်မောင် … ငါ့ကို ရေမွှေးဝယ်ပေးဖို့ ပိုက်ဆံရှာထားတော့ … လာမယ် … ကဲ …´

ဇွန်က ဆာဗင်စပေးလိုက်တယ်။

ဒီပွဲမှာလည်း ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အကြိတ်အနယ်ပါပဲ။

အတော်လေးမောလာတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ ဆယ့်ကိုးမှတ်စီ အပြိုင်ဖြစ်နေကြတယ်။

နောက်တစ်လုံး ကျွန်တော်နိုင်လိုက်ပြီး ပွိုင့်ကို ကျွန်တော်က စပြီး ဝမ်နင်ခေါ်လိုက်တော့ ဇွန်က လှမ်းမဲ့ပြတယ်။

`ဟဲဟဲ … မှတ်ပလား …´

`ဒီလောက်နဲ့များ ဇွန်ပွင့်ဖြူတို့က သနားသေးတယ် …´

အဲဒီတစ်လုံး ကျွန်တော့် နောက်ဆုံးဆာဗင်မှာ ခုံနောက်ဘက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ထိုးမလိုနဲ့ ပိုက်ရှေ့ကို ကပ်ချလိုက်တယ်။

သူ့မှာ အပြင်းအထန်လိုက်ရတာပေါ့။ ကျွန်တော့်ဘက်ခြမ်း နောက်စည်းနားမှာ ထောင်ပြီးကျလာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အပိုင်ဆိုပြီး ခုတ်ထည့်လိုက်တော့ …။

အဲဒီမှာ ဇာတ်လမ်းက စတာပါပဲ။

ရှေ့ကို ကုန်းရင်းလိုက်ထားရာကနေ နောက်ပြန်ချက်ချင်းဆုတ်ရင်း ပြန်ဆယ်ရတဲ့ဇွန့်မှာတော့ နောက်ကို ပက်လက်လန် လဲကျသွားတယ်။

ကျွန်တော် ရယ်ရင်း အောင်ပွဲခံပြလိုက်ပေမယ့် သူက ပြန်ထမလာဘူး။

`ဟဲ့ … ဇွန် … ဘယ်လိုလဲ … တစ်ပွဲလေး ကျွေးရမှာနဲ့ ပုံလျက်သား ကျဆုံးသွားရသလားအေ …´

ဒီတော့ ငိုမလိုအသံနဲ့ ညှောင်နာနာ တုံ့ပြန်လာတယ်။

`နင် … ပျော်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား … ဒီမှာ လာကြည့်စမ်းပါ … ငါ့ခြေထောက် ဘာဖြစ်သွားသလဲမသိဘူး … ထောက်လို့မရတော့ဘူး။ အဆစ်များလွဲသွားသလားပဲ …´

ကျွန်တော် သူ့ကို သွားကြည့်လိုက်တော့ ရှုံ့မဲ့မဲ့မျက်နှာနဲ့ မျက်ရည်စို့နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို တွေ့ရတယ်။

`ဟာ … ဒုက္ခပါပဲ … အလကားနေ အနာရပြီ။ နင် တကယ်လား … ငါ့ကို အကင်မကျွေးချင်လို့ ဟန်ဆောင်တာလား …´

ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။ ဟင့်ကနဲ ရှိုက်သံနဲ့အတူ စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကိုပဲ တွေ့လိုက်ရတယ်။

`ကဲကဲ … အိမ်ထဲ ဝင်ကြမယ် … လာ … ထ …´

ကျွန်တော် ဆွဲထူလိုက်ပေမယ့် သူက ခြေထောက်မထောက်နိုင်ဘူးဆိုပြီး ငိုနေတယ်။

ဒါနဲ့ပဲ စိတ်မရှည်တော့တဲ့ ကျွန်တော်က သူ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ချီပြီး အိမ်ထဲ ခေါ်လာခဲ့တော့တယ်။

---

အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျွန်တော် သူ့ကို အိမ်ရှေ့က နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကြီးပေါ်မှာ ချထားလိုက်တယ်။

ဇွန်ကတော့ လှုပ်တောင်မလှုပ်ဘဲ ငြိမ်ငြိမ်ကလေး မှိန်းနေလေရဲ့။

ကျွန်တော်က နည်းနည်းလှုပ်လိုက်တော့မှ အသံထွက်လာတယ်။

`ဘာလဲဟာ …´

ချွဲနွဲ့တဲ့အသံလေးက ရှိုက်သံနည်းနည်းပါနေတယ်။ မိန်းကလေးထဲမှာ အငယ်ဆုံးဆိုတော့ ဒီနေ့အထိ အမေနဲ့ အစ်မတွေအပေါ် ဆိုးနွဲ့ရင်း နေလာခဲ့တာပါ။ သူ့ကို နိုင်တာဆိုလို့ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ပဲ ရှိပါတယ်။

`ဇွန် … နင် ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ´

`အင်း … ခြေထောက်က နည်းနည်းနာသွားတယ်။ ပြီးတော့ ပေါင်ကပါ နည်းနည်းမျက်သွားသလိုပဲ …´

`ဒါဆို ငါ နင်တို့တက္ကသိုလ်မှာ ဖတ်ဖို့ သတင်းရေးလိုက်ဦးမှပဲ … A table tennis player who called Zon is suffer from hamstring injury and will miss the competition လို့ … ဘယ်လိုလဲ´

`ဟင့် … နင်က သူများ ဒုက္ခရောက်တာ သိပ်ဝမ်းသာနေလား … ဟင့် …´

ဟောဗျာ၊ ငိုပြန်ရော။ ဒီမှာဖြင့် နည်းနည်းလေးစရသေးတယ်။

ကျွန်တော် သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ရင်း …

`မငိုပါနဲ့ ကလေးရယ် … ကိုကိုက နောက်တာပါ … နော် … ကဲ … ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ … ပြော …´

ဒီတော့မှ သူ အငိုတိတ်သွားတယ်။

`ကဲ … အဲဒါဆို … အပေါ်ထပ်ကို လိုက်ပို့ပေး …´

`အေးပါ … ရေလေးတစ်ပေါက်လောက်တော့ သောက်ပါရစေဦး မမရယ် …´

`ငါ့အတွက်လည်း တစ်ခွက်ခပ်ခဲ့ …´

ဟုတ်ကဲ့လို့ ပြောလိုက်ရင်း ကျွန်တော် မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။

ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေဘူးကို ထုတ်ပြီး ကျွန်တော် နှစ်ခွက်ဆင့်သောက်ချလိုက်ပြီးမှ သူ့အတွက် ရေတစ်ခွက်ယူလာခဲ့တယ်။

ဇွန်က ရေသောက်ပြီးတော့ သွားရအောင်လို့ ဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို ပွေ့ချီလိုက်တယ်။

ခုနက အလောတကြီးနဲ့ စိတ်မရှည်တာနဲ့မို့လို့များ ကျွန်တော် သတိမထားမိလိုက်တာ ဖြစ်မလား။ ဒီတစ်ခါ သူ့ကို ပွေ့ချီလိုက်ရတာ ကျွန်တော့်လက်တွေနဲ့ ရင်ဘတ်တွေမှာ လာရောက်ထိတွေ့နေတဲ့ ခံစားမှုတွေကြောင့် ကျွန်တော့် ရင်တွေ ခုန်စပြုလာတယ်။

မျက်နှာနားက ပုခုံးလောက်ပဲရှိတဲ့ ဇွန့်ဆံပင်လေးတွေရဲ့ နူးညံ့မှုနဲ့ ရှန်ပူနံ့လေး၊ ကျွန်တော့်လက်ဖျံပေါ် လာရောက်ထိတွေနေတဲ့ သူ့ရဲ့ လက်မောင်းသားလေးတွေ၊ နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းထားတဲ့ တင်သားလေးတွေ၊ ရင်ခွင်ထဲက သူ့ကျောပြင်ကလေး၊ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ မတော်တဆ ထိတွေ့မိသွားတဲ့ သူ့ရင်သားဘေးဘက်ကလေးတွေရယ်ပေါ့။

သူ့ကို သူတို့တွေ အိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့တယ်။

ဇွန်အိပ်တဲ့ကုတင်က အခန်းတံခါးနဲ့ အဝေးဆုံး ပြတင်းပေါက်နားက ကုတင်လေးပါ။ ခေါင်းအုံးဘေးမှာ အရုပ်ကလေးတွေ အစီအရီနဲ့။ ခေါင်းအုံးနဲ့ အိပ်ယာခင်းကလည်း ကာတွန်းရုပ်ကလေးတွေ အဆင်နဲ့။
သူ့ကို အိပ်ယာပေါ်ချပေးလိုက်တော့ အသံထွက်လာတယ်။

`ကောင်းလိုက်တာ … ကလေးကနေ လူကြီးဖြစ်လာပြီးကတည်းက အချီမခံရတော့ ကြာပြီ။ ငါ့မှာ အချီခံချင်နေတာ ဒီအရွယ်ကြီးကျမှ အရူးထတယ်လို့ အပြောခံရမှာစိုးလို့ ငြိမ်နေတာ …´

ကျွန်တော်က ရယ်လိုက်တော့ …

`အေးပါ … ငါပဲ ရူးတယ်လို့ မှတ်လိုက်ပါ …´

နှုတ်ခမ်းက ပြန်စူလာတယ်။

`ကလေးကြီးကလဲကွာ … ကဲကဲ … နောက်ကို နင် အချီခံချင်ရင်ပြော … ငါ ချီပါမယ် …´

`တကယ်လား …´

`အင်း … ကြိုးတော့ ရှာရဦးမယ် …´

`ကောင်စုတ် …´

အဲဒီလိုဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို သူ့နားက ခေါင်းအုံးလေးတစ်လုံးနဲ့ လှမ်းပေါက်လိုက်တော့ အသည်းပုံလေးဖြစ်နေတယ်။

ကျွန်တော် ဖမ်းထားလိုက်ရင်း သူ့ကို ပြောလိုက်တယ်။

`အသည်းကို ပေးမယ်ဆိုရင် ညင်ညင်သာသာလေးပေးရတယ်။ နင် ခုလို ပစ်ပေးလိုက်တော့ ဘယ်ယောက်ျားလေးက ကြိုက်မှာလဲ … မဟုတ်ဘူးလား …´

`တော်ပြီ … နင်နဲ့ မပြောတော့ဘူး …´

`အေး … ဒါဆိုလည်း နားလိုက်ဦး … ငါ သွားတော့မယ် …´

ဟုတ်တယ်လေ။ ကြာရင် ကျွန်တော့်ဘက်က စိတ်ရိုင်းဝင်မလာဘူးလို့ အာမမခံနိုင်ဘူး။ ခုတောင် ရယ်စရာတွေ လျှောက်ပြောပြီး အာရုံလွှဲပစ်နေရတာ။

`နေဦးလေ မောင်မောင် … ငါ ဒီမှာ ခြေထောက်မှ မထောက်နိုင်တာ …´

`အဲဒါ ငါက ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ … အိပ်နေလိုက်လေ … နောက်တော့ ကောင်းသွားမှာပေါ့ …´

ဒီတစ်ခါလည်း မျက်ရည်ကို ညှစ်ထုတ်ဖို့ ပြင်ပြန်တယ်။ သြော် … ကျွန်တော်က စိတ်ပျော့ပါတယ်ဆိုမှ။

`ရပြီ … ရပြီ … မငိုနဲ့ … ဘာလုပ်ပေးရမလဲ မမ´

အဲဒီတော့မှ ပြန်ပြုံးလာပြီး …

`ငါ ရေချိုးမလို့ဟယ် … နို့မို့ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ အိပ်ပျော်မှာလဲ မဟုတ်ဘူးလေ …´

`ငါက ချိုးပေးရမှာလား …´

`မဟုတ်ပါဘူး … ငါ့ကို ရေချိုးခန်းအဝ တစ်ချက်လိုက်ပို့ဦး … ပြီးရင် ရေချိုးပြီးတဲ့အချိန်လောက်ကျ တစ်ချက်ပြန်လာခေါ် …´

`ဟင်း … အကင်ကတော့ ဘယ်ဆီနေမှန်း မသိဘူး … အခိုင်းခံရတာနဲ့တင် မတန်တော့ဘူး …´

`မောင်လေးကလည်းကွာ …. နော် ….´

ကျွန်တော်က စိတ်ပျော့ပါတယ်ဆိုမှဗျာ။

အဲဒီလိုနဲ့ပဲ သူ့ကို ရေချိုးခန်းထဲအထိ လိုက်ပို့လိုက်ရတယ်။

`ကဲ … ဘယ်လောက်နေရင် ပြန်လာခေါ်ရမလဲ …´

`နောက် ဆယ်မိနစ်လောက်ပေါ့ … နော် … ငါ အခန်းတံခါး ချက်မချထားဘူးနော် … ပြန်လာရင် တံခါးခေါက် …´

`အေး … ပြီးရော၊ ငါလည်း ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် …´ဆိုပြီး ကျွန်တော်လည်း တစ်ဖက်ခန်းကို ထွက်ခဲ့တယ်။

ရေပန်းအောက် ခေါင်းထိုးခံလိုက်ရင်း ခုနက ဇွန့်ကို ချီခဲ့တုန်းက ခံစားမှုလေးတွေကို ပြန်သတိရနေမိတယ်။

ခဏနေ ရေချိုးပြီးလို့ သူ့အခန်းကိုလည်း သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။

`ခဏလေး … ရပြီ … ဝင်ခဲ့တော့ …´

တွေ့လိုက်ရတာကတော့ ကျွန်တော် မှန်းထားသလောက် မဆိုးပါဘူး။ ရေချိုးဝတ်ရုံကြီးတစ်ခုကို ဝတ်ထားပြီး ခေါင်းမှာလည်း မျက်နှာသုတ်ပုဝါတစ်ခုကို ပတ်ထားတော့ လုံလုံခြုံခြုံပါပဲ။

`လာ … ကိုကြီး … သမီးကို ချီပါဦး …´

ဇွန်က လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းပေးလိုက်တယ်။

ကျွန်တော်လည်း ဘာတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ။ သူ့ကို ချီပြီး အခန်းအထိ ပို့ဆောင်ရေးလုပ်ရတာပေါ့။

လမ်းမှာ သူ့ကို ပြောလိုက်တယ်။

`တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ခုလို အိမ်ထဲမှာတင် ကူလီဖြစ်မယ်လို့ စိတ်တောင်မကူးမိဘူး´

အမယ်၊ သူက ဒီလိုကျတော့ ရယ်သဗျ။

အခန်းတံခါးလက်ကိုင်ကို သူက လှည့်ဖွင့်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်က ဆက်တိုက်ပဲ လျှောက်ဝင်ခဲ့တယ်။

သူ့ကုတင်ပေါ် ပြန်ချပေးလိုက်တယ်။

`မမဖုရား … ကျွန်တော်မျိုးကြီးဆီက ဘာများအလိုရှိပါသေးသလဲ ခင်ဗျ …´

`အခု အဝတ်လဲမလို့ … နင်သွားလိုက်ဦး။ နင်လည်း အဝတ်သွားလဲ … ပြီးရင်လေ ငါ့ကို နို့တစ်ခွက်လောက် ယူလာပေး …´

`မတန်ဘူး …. မတန်ဘူး … တန်ကို မတန်ဘူး …´

သူ့ရှေ့မှာ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ညည်းပြီး ကျွန်တော့်အခန်းပြန်၊ အောက်ဆင်းပြီး သူ့အတွက် နို့တစ်ခွက်သွားယူ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ သာယာနေတယ်မဟုတ်လားလို့ စွပ်စွဲလာကြရင်တော့ ကျွန်တော် ငြင်းချက်မထုတ်နိုင်ပါဘူးလေ။

ဇွန်တို့အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ သူက အိမ်နေရင်း စပန့်ဂါဝန်ပွပွကြီးကို ဝတ်ရင်း ထိုင်စောင့်နေတယ်။

ကျွန်တော့်လက်ထဲက နို့ဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူရင်း ထိုင်ဦးလို့ ပြောတယ်။

နည်းနည်းဆာနေတယ်ထင်တယ်၊ နို့တစ်ဖန်ခွက်လုံး သောက်ချလိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းကို လက်ဖမိုးလေးနဲ့ သုတ်လိုက်တာကို ကျွန်တော် ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။

`ဒီနေ့တော့ နင့်ကိုပဲ ဒုက္ခပေးရမှာပဲဟာ … လုပ်ပါဟယ် … ငါ ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး …´

`အင်းလေ … ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ …´

`ဒါဆို … ခဏနေ ထမင်းယူလာပေးနော် … နင့်အတွက်လည်း တစ်ခါတည်း ထည့်လာခဲ့၊ တို့နှစ်ယောက် တူတူစားကြမယ် …´

`အင်း … ခုရော ဘာလုပ်ပေးစရာရှိသေးလဲ … အိမ်သာထဲ ရှူရှူလိုက်တည်ပေးရမလား …´

`တော်စမ်းပါ … အဟင်း … ငါ့ကို ခြေထောက်ရယ် … ပြီးတော့ … အေးလေ … ကိုယ့်မောင်လေးပဲဟာ … ပေါင်ရယ် … နည်းနည်း ဆေးလိမ်းပေးစမ်းပါ …´

`ခုလား …´

`အင်း …´

`ငါ့စားပွဲ အံဆွဲထဲမှာ Kool ဆိုတဲ့ အပြာရောင်ညှစ်ဆေးလေးရှိတယ်။ အဲဒါလေး ယူလိုက် … သူက မပူဘူး …´

ကျွန်တော် ယူလာလိုက်တော့ သူက ခြေထောက်တော့ ကိုယ်ဘာသာကိုယ် မီပါတယ်ဆိုပြီး လိမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကုတင်ပေါ် မှောက်လျက်ကလေး အိပ်လိုက်ပြီး …

`လာ … ငါ့ဘေးမှာ ထိုင်လိုက် …´

ပြီးတော့ သူက သူ့ဂါဝန်လေးကို တဖြည်းဖြည်း မပေးလိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့ တေဘယ်တင်းနစ်ရိုက်တုန်းက ဘောင်းဘီအနေအထားလောက် ရောက်လာတယ်။

`အဲဒီနားဟာ … နော် …´

ကျွန်တော့်စိတ်တွေ မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ ကျွန်တော့်ရင်တွေ တုန်လှုပ်လာတယ်။ ချွေးတောင် နည်းနည်းပြန်လာမိသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်မှာလည်း သွေးနဲ့သားနဲ့ပဲဗျာ။ အပြစ်တင်ချင်ရင်လည်း ရပါတယ်။
ကျွန်တော် ခုထိ မြင်ဖူးသမျှထဲမှာ သူ့ပေါင်လေးတွေက အလှဆုံးပဲ။ အစ်မတွေထဲမှာ သူက အငယ်ဆုံး၊ ကလေးနဲ့ အတူဆုံးဆိုပြီး ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ အရင်တုန်းကနေ အခုချိန် မတိုင်ခင်ကလေးအထိ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းမရှိခဲ့သေးဘူး။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာတော့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အကောင်းဆုံးဖြစ်နေတယ်။

ဆေးကို လက်ထဲ နည်းနည်းညှစ်ထည့်လိုက်ပြီး ပေါင်လေးတွေပေါ် လက်လှမ်းလိုက်တယ်။

`ညာဘက်ဟ … ဘယ်ဘက် မဟုတ်ဘူး …´

သူကတော့ ဘယ်လိုမှ မနေဘူးပဲလား မသိ။ ကျွန်တော့်မှာတော့ လက်တွေတောင် တုန်လာတယ်။

လက်တွေက တဖြည်းဖြည်း ပွတ်သပ်မိလိုက်တော့ ၀ါဂွမ်းတွေကို ဖိပွတ်လိုက်ရသလို နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားမိတယ်။

ရှေ့ဆက်ပြီး သေသေချာချာ ဆုပ်နယ်ရင်း ဆေးလိမ်းပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီထဲက တင်းကျပ်တဲ့ခံစားမှုကို သိလိုက်ရတယ်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်တော့်ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်မှုတွေအောက်မှာ ဇွန့်ရဲ့ ညည်းသံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ပထမတော့ နားကြားများ လွဲသွားသလားလို့။ ဆက်ပြီး ပွတ်သပ်လိုက်တိုင်း ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ညည်းသံလေးတွေက ကျွန်တော့်ရင်ကို အရိုင်းဆန်စေတယ်။

ဟုတ်တယ်လေ။ မိန်းကလေးတွေ ဘယ်လိုအချိန်မှာ ဒီလိုညည်းတတ်သလဲဆိုတာ မသိလောက်အောင်တော့ ကျွန်တော့်မှာလည်း အတွေ့အကြုံမရှိခဲ့တာမှ မဟုတ်တော့တာ။

ခဏနေတော့ ညည်းသံနဲ့အတူ အသံထပ်ထွက်လာတယ်။

`ဟင်း … မောင်မောင်ရယ် … သိပ်ကောင်းတာပဲ … တစ်လက်စတည်း နောက်တစ်ဖက်ပါ နှိပ်ပေးပါလားဟယ် … ဆေးတော့ မလိမ်းနဲ့ ပြန်ထားလိုက်တော့ …. ဟင်း …´

ကျွန်တော် ဆေးဗူးကို ဘေးချလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်သားလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့မှာ သာယာနေမိတယ်။

---

ဇွန့်အတွက်ကတော့ ဒီလိုခံစားမှုမျိုးကို ကျေနပ်နေမိတယ်။

သူ့မှာ ဒီလိုမျိုးအထိအတွေ့ကို မခံစားရတာ တော်တော်ကြာသွားပြီ။ နောက်ဆုံးတစ်ခါ ဒီလို ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အကိုင်အတွယ်ကို ခံခဲ့ရတာက လွန်ခဲ့တဲ့တစ်လလောက်ကပဲ။

သူ့ဘဲကို သူက အနမ်းတွေ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိုင်ခွင့်တွေလောက်နဲ့ပဲ နှစ်သိမ့်ထားခဲ့တာ။ နောက်ဆုံး သူ့ဘဲဘဲက အတင်းလုပ်မယ်လုပ်တော့ နောက်ဆုံး သူတို့နှစ်ယောက် ပြတ်သွားကြတယ်။

ဇွန့်စိတ်ထဲမှာတော့ ခံစားမှုနှစ်ခုက လွန်ဆွဲနေကြတယ်။ ဒါဟာ ငါ့မောင်လေးပဲဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ သာယာတဲ့စိတ်၊ ရှေ့ဆက်ချင်တဲ့စိတ်ပေါ့။

တကယ်တော့ ဇွန်က မောင်မောင်ဟာ သူ့မောင်လေးအရင်းမဟုတ်မှန်း သိခဲ့တာ ကြာပါပြီ။ သူလည်း အမေ့အခန်းထဲ ဟိုဖွဒီဖွ ဖွရင်းနဲ့ နောက်ဆုံး သော့ခတ်မထားတဲ့ လော့ကာလေးထဲပါ ဖွမိတယ်။ မိန်းကလေးတို့သဘာဝ စပ်စုရင်းနဲ့ မောင်မောင့်ရဲ့စာချုပ်ကို တွေ့လိုက်မိတာ။

မေမေ့ကို မေးကြည့်မိတော့၊ ဒီစကား ဒီမှာရပ်ခိုင်းပြီး မောင်မောင် ပြန်မသိစေဖို့ ကတိတွေ အထပ်ထပ်တောင်းတော့တာပဲ။ အဲဒီအချိန်က သူက ဆယ့်ခြောက်နှစ်၊ မောင်မောင်က ဆယ့်ငါးနှစ်တုန်းကပေါ့။

သူ့စိတ်တွေ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေရင်းနဲ့ မောင်မောင်လက်တွေက တဖြည်းဖြည်း အပေါ်တက်လာတယ်။

ခုဆို သူ့ပေါင်ရင်းသားလေးတွေနဲ့ တင်ပါးအောက်ကလေးကိုတောင် ပွတ်သပ်ပေးနေပြီ။ ရှိပါစေတော့၊ ဒီလောက်နဲ့တော့ သူလည်း မပြောတော့ပါဘူး။ တကယ်တော့ သူ့စိတ်တွေ ကစားတတ်ကတည်းက မောင်မောင့်ကို တိတ်တခိုး ချစ်ခဲ့မိတာကိုး။

ဇွန့်ဘက်က ဘာမှ ကန့်ကွက်သံမကြားရတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် ပိုပြီးအတင့်ရဲလာတယ်။ လက်တွေကလည်း တဖြည်းဖြည်း အပေါ်တက်လာသလို ပွတ်သပ်မှုကလည်း ချစ်သူတွေရဲ့ ပွတ်သပ်မှုမျိုးဆန်လာတယ်။

ရှေ့ဆက်တက်လာတော့ တင်ပါးတွေကိုတောင် သူက ဆုပ်နယ်နေပြီ။ ဇွန့်ရဲ့ အားမလိုအားမရ ညည်းသံလေးတွေကလည်း တိုးတိတ် ညင်သာစွာ ပေါ်ထွက်နေတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ မောင်မောင့်လက်တွေက သူတို့သွားရမယ့်နေရာကို အလိုလိုသိနေသလိုပါပဲ။ စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်စပြုနေတဲ့ အကာကွယ်မဲ့ ဇွန့်ညီမလေးအဝကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်သွားတော့တာပါပဲ။

ဒီအချိန်မှာတော့ ဇွန်လည်း ငြိမ်မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ တကယ်ဆိုတော့လည်း သူ့မှာက ဒါမျိုးအတွေ့အကြုံလည်း ရှိမရှိဖူးခဲ့ပဲ။

`မောင်မောင် …´လို့ ခေါ်လိုက်ရင်း ဇွန်က ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြီး ထထိုင်လိုက်တယ်။

နောက်တော့ ဇွန့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက မောင်မောင့်ရဲ့ မျှော်လင့်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် ကျရောက်သွားတယ်။ အတွေ့အကြုံ မရှိဘူးဆိုတာ တကယ်သိသာပါတယ်။ အနမ်းဆိုမှ နှုတ်ခမ်းချင်းထိရုံနမ်းတဲ့အနမ်း၊ ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဒီတစ်ခါက ရင်အခုန်ဆုံးပဲ။

မောင်မောင်က ဇွန့်ရဲ့ ပေါင်သားလေးတွေ၊ ဗိုက်သားလေးတွေကို လန်တက်နေတဲ့ ဂါဝန်အောက်ကနေ လျှိုရင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ ဇွန့်ရဲ့ လက်တွေကလည်း မောင်မောင်ရဲ့ကိုယ်ကို အကျႌပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးလာတယ်။

ခုလို သူတို့ ဒီအခြေအနေကို ရောက်လာတဲ့အထိ မောင်မောင့်ဆန္ဒတွေကို ဇွန်တစ်ယောက် မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ဘူး။ တကယ်တော့ ဇွန့်မှာက အသည်းကွဲထားတာပါ။

သူ့ဘဲဘဲကို သူ တကယ်ချစ်ခဲ့ပေမယ့် သူက ခရီးဆုံးအထိလျှောက်ဖို့ ခွင့်မပေးတဲ့အခါ သူ့ဘဲဘဲက ဒီမှာတင်ပဲ သူ့ကို ခွင့်ပေးခဲ့တဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားတော့တာပါပဲ။ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ ဒဏ်ရာက သက်သာလာပေမယ့် ဇွန့်မှာတော့ လိုအပ်ချက်တစ်ခုက ရှိနေဆဲပါ။

သေချာစဉ်းစားကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ မောင်မောင့်ကို မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့တာ ဒီအကြောင်းကြောင့်လည်း ပါတာပေါ့။

မောင်မောင့်လက်တွေက သူ့ရဲ့ ဂါဝန်ကို အပေါ်ကို မတင်လိုက်တော့ ဇွန်က အလိုက်သင့်ပဲ လက်မြှောက်ပေးမိတယ်။ လက်သွက်တဲ့ မောင်မောင်က ချက်ချင်းလိုပဲ ဂါဝန်ကို ဇွန့်ခေါင်းပေါ်က ကျော်ချွတ်ပြီး ဘေးမှာ ချထားလိုက်တယ်။

အမှတ်တမဲ့မို့ ဇွန့်ခမျာ အငိုက်မိသွားပေမယ့် မောင်မောင့်ရှှေ့မှာ ခုလိုနေရာမှာကို ရှက်တာကြောင့် ဂါဝန်ကို ကောက်ယူပြီး သူ့ရင်မှာ အပ်ထားလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ဇွန်က ရှက်သလို မဝံ့မရဲ အကြည့်လေးနဲ့ မောင်မောင့်ကို မော့အကြည့်မှာ အားပေးသလို ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

အဲဒီနောက်တော့ ဇွန့်နှုတ်က မပွင့်တပွင့် စကားသံလေးတွေ ထွက်ကျလာတော့တယ်။

`မောင်မောင်ရယ် … ငါလေ …´

မောင်မောင်က ဇွန့်လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တယ်။

`တကယ်တော့ဟာ … ငါ … နင့်ကို သဘောကျတယ် မောင်မောင် … ဒါပေမယ့် …´

ဇွန့်စကားသံလေးတွေ ခဏရပ်တန့်သွားတယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ခေါင်းကလေးကို အသာအယာပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ …

`ဟယ် … တကယ်ပါပဲ … ငါလေ … နင့်ကို ချစ်တယ် … မောင်မောင်ရယ် …´

ဒီစကားလေးကို ပြောအပြီး ဇွန့်မျက်နှာကလေးက အောက်ချသွားပြန်တယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်မေးဖျားလေးကို ကိုင်ပြီး မော့လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေးပဲ နမ်းလိုက်တယ်။

`ဒါပေမယ့် မောင်မောင်ရယ် … ငါ့ဘက်က အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး … ငါ ကြောက်တယ် မောင်မောင်ရယ် …´

ဇွန့်ကိုယ်ကလေးက အနည်းငယ် တုန်လှုပ်စပြုလာတယ်။

မောင်မောင်က ယုယုယယ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

`ဒီမှာ … ဇွန် … ငါလည်း နင့်ကို ချစ်တယ် … ဒါပေမယ့် နင် မကြောက်ပါနဲ့၊ ငါ နင် စိတ်ဆင်းရဲစေမယ့် အပြုအမူမျိုး တစ်ခုမှ မလုပ်ဘူးလို့ ငါ ကတိပေးတယ် … နော် … ဟုတ်လား …´

ဒီတော့မှ ဇွန်က မောင်မောင့်ကို အားကိုးတကြီးကြည့်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ဆင့်တက်ပြီး သူ့လျှာကို ဇွန့်ပါးစပ်ထဲကို ဖွဖွလေးထိုးသွင်းလိုက်တော့ ဇွန့်မှာက ထူးဆန်းနေသလိုပဲ။
ခဏကြာအောင် ငြိမ်သက်နေပြီးမှ လျှာချင်း ပြန်ပြီး တို့ထိလာတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ဇွန့်ကိုယ်လေးက သိသိသာသာ လှုပ်ရှားသွားလေရဲ့။

ခဏကြာတော့ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ရင်ခုန်သံချင်း တူညီစပြုလာပြီ။ လက်တွေကလည်း တစ်ဦးကိုယ်ကို တစ်ဦး ပွတ်သပ်နေကြပြီ။

မောင်မောင့်လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းချင်း ဇွန့်နို့လေးတွေပေါ် ရောက်လာတယ်။ အိစက်နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့ကို လက်ဖဝါးမှာ ခံစားရင်း လက်ဝါးရဲ့အလယ်ဗဟိုတည့်တည့်မှာတော့ ခပ်ကြွကြွလေးဖြစ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖိမိလိုက်တယ်။

အဲဒီနောက်တော့ နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်ခွာလိုက်ပြီး မောင်မောင်က သူ့ခေါင်းကို ဇွန့်နို့လေးတွေပေါ် နှိမ့်ချလိုက်တယ်။ နို့တစ်ဖက်စီကို လျှာလေးနဲ့ ဖွဖွလေးလျက်ပေးတယ်။ နောက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဖွဖွလေးငုံလိုက်ပြီး လျှာလေးနဲ့ အသာလှိမ့်ပေးလိုက်တယ်။

ဇွန့်နှုတ်ခမ်းဖျားက ညည်းသံတိုးတိုးကြားရတယ်။ သူ ဇွန့်ကို မျက်လုံးလှန်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာမှာ အပြုံးပန်းတစ်ပွင့်ကို ဆင်ရင်း ကျေနပ်နေသလိုပါပဲ။

နောက်နို့လေးတစ်ဖက်ကို ပြောင်းစို့ပေးပြီးတော့ မောင့်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ဇွန့်ရဲ့ ရင်ညွန့်နေရာလေးကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားတဲ့ လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ ဇွန့်လက်တွေက မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်လာတယ်။

ဒီကတစ်ဆင့် လည်တိုင်လေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်ပြီး ပုခုံးသားလေးတွေကိုပါ နမ်းရင်း ဇွန့်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်တယ်။

ဒီခဏမှာတော့ ဇွန့်အတွက်က သိပ်အဆင်မပြေလှဘူး။ သူ့ရဲ့ ခံစားလွယ်တဲ့ နူးညံ့လှတဲ့ နို့သီးခေါင်းကလေးတွေက မောင်မောင့်အကျႌနဲ့ ပွတ်တိုက်လိုက်တဲ့အခါ ကြမ်းရှရှအထိအတွေ့က သူ့ကို မသက်မသာဖြစ်စေတယ်။

`မောင်မောင် ….´လို့ ဇွန်က ခေါ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့အကျႌကို လက်ညှိုးထိုးပြတော့ မောင်မောင်လည်း နားလည်စွာနဲ့ပဲ ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် အောက်က ဘောင်းဘီကိုတော့ ချွတ်လို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ။ ညီတော်မောင်က မာတောင်နေတာမှ နည်းနည်းတောင် နာလာသလိုပဲ။ ရှိပါစေလေ၊ ဇွန့်လို မိန်းကလေးမျိုးကို သူ အထိတ်တလန့်မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။

မောင်မောင့်မှာတော့ ဇွန့်လှုပ်ရှားမှုတွေကိုပဲ အလိုက်သင့် လိုက်လျောပေးရင်းနဲ့ ညင်ညင်သာသာပဲ လှုပ်ရှားနေမိတယ်။

ခုနက အပေါ်ကို တက်သွားတဲ့လမ်းစဉ်အတိုင်းပဲ အောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ နို့လေးတွေကို စို့ပေးနေရင်း လက်ကို ဇွန့်ပေါင်ကြားလေးထဲ ကျူးကျော်လိုက်တယ်။ ဒီအခါမှာ တစ်ချက်တွန့်သွားပေမယ့် ဇွန်က မရုန်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် …

`နင် … ဟိုဟာတော့ မလုပ်ရဘူးနော် … မောင်မောင် …´လို့ တားမြစ်သံလေးက ထွက်လာတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ သူ့လက်ချောင်းလေးတွေက အရည်လေးတွေ စိုစိစိဖြစ်နေတဲ့ ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေပါပြီ။ အသန့်ကြိုက်တဲ့ဇွန့်မှာတော့ ညီမလေးမှာလည်း အမွေးမရှိဘဲ ရှင်းသန့်နေပါတယ်။

သူ့လက်ခလယ်က တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဇွန့်အဝလေးထဲကို တိုးဝင်လိုက်တယ်။ အရည်လေးတွေက နည်းနည်းပိုဆင်းလာသလိုပဲ။ ဒါပေမယ့် အတွင်းထဲမှာတော့ သူ့လက်ခလယ်တောင် ရှောရှောရှူရှူ ဝင်လို့မရအောင် တင်းကြပ်လို့နေပါသေးတယ်။

မောင်မောင့်မှာ အားမလိုအားမရနဲ့ ဇွန့်နားကို ထပ်ပြီးလည်း တိုးကပ်လိုက်ရော သူ့ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ညီလေးက ဇွန့်ခါးလေးကို သွားထိုးမိတော့တာပါပဲ။

ဇွန့်စိတ်တွေ တုန်လှုပ်လာတယ်။ ဟိုတစ်ယောက်နဲ့တုန်းက အတင်းတောင်းဆိုခဲ့တဲ့အချိန်ကို ပြန်သတိရလိုက်မိတော့ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားတယ်။ အဲဒီတုန်းကလည်း ဇွန် သိပ်ကြောက်ခဲ့တယ်။ ကံကောင်းလို့သာ သူက အလျှော့ပေးသွားလို့ပေါ့။ ခုလည်း အဲဒီလို ခံစားချက်တွေ ပြန်ပေါ်လာပြန်ပြီ။

ဇွန် အလန့်တကြားနဲ့ မောင်မောင့်ကို တားမိလိုက်ပြန်တယ်။

`မောင်မောင်ရယ် … ငါ ကြောက်တယ်ဟယ် … နော် … တော်ပါတော့ဟာ …´

`အို … ဇွန် … ဘာဖြစ်သွားတာလဲ … သြော် … အေးပါဟာ … နင် စိတ်ဆိုးရင် ငါ ဘာမှ မလုပ်တော့ပါဘူး …´

`ငါက တောင်းပန်ရမှာပါဟာ … နင့်ကို ငါချစ်တယ် … ဒါပေမယ့် ငါ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး … နင့်ကိုလေ …´

ဇွန့်က သူ့ကိုယ်လေးကို မောင်မောင်နဲ့ အနည်းငယ်ခွာလိုက်ပြီး လက်ကလေးတွေကတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ တင်းမာနေတဲ့ ညီလေးဆီ ရွေ့လျားသွားတယ်။ သူ့ဘောင်းဘီကို တစ်ချက်ဆွဲချလိုက်ပြီး သူ့ညီလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ဇွန့်အသက်ရှူသံတွေက မြန်လာလေရဲ့။

စိတ်ကို တင်းပြီး မောင်မောင့်ညီလေးကို ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ နည်းနည်း သက်သာရာရသွားသလို သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်တယ်။

ဇွန်က လက်နဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်ပေးတယ်။ နောက်ပြီး လက်မလေးနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးခေါင်းကို ပွတ်ကစားပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ခေါင်းကို နှိမ့်ချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တယ်။

`ဇွန်ရယ် …´

မောင်မောင်က ညည်းလိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ ရှေ့ဆက်ပြီး အတံတစ်လျှောက်ကိုပါ နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟပြီး သူ့ထိပ်ကို အသာလေး ငုံလိုက်တယ်။

`ဟင်း ဟင်း …´

မောင်မောင် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားလေရဲ့။ ဇွန်ကတော့ တစ်ခါတစ်လေ သူကြည့်ဖူးတဲ့ အခွေတွေထဲကလိုမျိုး နည်းနည်းထပ်သွင်းလိုက်ပြီး လျှာကို ကစားလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်ကို မော့မကြည့်ရဲတော့ မောင်မောင့်အသံကိုပဲ နားစွင့်နေရင်းနဲ့ သူ့ပါးစပ်လေးထဲက မောင်မောင့်ညီလေးကို လျက်လိုက်၊ ခေါင်းကို ဖိလိုက်ကြွလိုက်လုပ်ပေးလိုက်တော့ မောင်မောင့်ညီလေးက သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ လှုပ်ရှားလာလေရဲ့။

မောင်မောင်က ဇွန့်ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သပ်နေရင်း လက်ကတော့ ဇွန့်နို့လေးတွေကို ကိုင်တွယ်ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဇွန့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း ပိုပြီးပြင်းထန်လာတယ်။

ဇွန့်ပါးစပ်ထဲမှာ အရသာတစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့ရဲ့ထိပ်ကနေ အရည်တချို့ထွက်လာမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဇွန်ကတော့ တွန့်ဆုတ်မသွားပါဘူး။

မောင်မောင့်ခြေချောင်းလေးတွေကတော့ တဖြည်းဖြည်း ကုပ်ကွေးစပြုလာပါပြီ။ အကြောတွေကလည်း တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပေမယ့် သူက တတ်နိုင်သလောက် ကြိုးစားပြီး အောင့်ထားလိုက်တယ်။

အသက်ကို မှန်မှန်ရှူရင်း တင်းကျပ်မှုတွေကို ရလိုရငြား လျှော့ချလိုက်တယ်။ ဇွန့်လက်တွေက သူ့အရင်းကို ကိုင်ထားရာကနေ လွှတ်လိုက်ပြီး သူ့ကျောတွေ ဗိုက်သားတွေကို ပွတ်သပ်လာတယ်။

မောင်မောင်တော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျဆုံးစပြုလာပါပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ချမ်းစိမ့်စိမ့်တောင် ဖြစ်ချင်လာသလိုပဲ။ ခြေထောက်တွေကလည်း တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ ဇွန့်ဆံပင်လေးတွေကို လက်ထဲမှာ ဆုပ်ဆွဲထားလိုက်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့အရည်တွေကို ဇွန့်ပါးစပ်လေးထဲကို ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

ခဏတော့ ဇွန်က ငြိမ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်လာတဲ့ မောင်မောင့်အရည်တွေကို သူ့တံတွေးတွေနဲ့အတူ မျိုချလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် ထပ်ထွက်လာလည်း တူညီစွာပဲ ခဏငြိမ်နေလိုက်၊ အသက်ရှူလိုက်၊ မျိုချလိုက်လုပ်နေတယ်။

မောင်မောင် ပန်းတာရပ်သွားတော့မှပဲ ဇွန်က ခေါင်းလေးကို ပြန်မော့လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းတစ်လျှောက်မှာတော့ တံတွေးတွေနဲ့အတူ သူ့အရည်တွေက ပြောင်လက်နေတယ်။

မောင်မောင် ဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့လက်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်ပြီး နဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တယ်။

`မောင်မောင် … ဘယ်လိုလဲ … နင်ကျေနပ်သွားပြီလား …´

`အင်း … ကောင်းလိုက်တာ ဇွန်ရယ် … ဒါနဲ့ နင့်အတွက်ရော အဆင်ပြေရဲ့လား …´

`သြော် … ဘာခုမှ အဆင်ပြေရဲ့လားလဲ … သူ ပန်းထုတ်လိုက်တုန်းကတော့ ဘာမှ မမေးဘဲနဲ့ …´

`ငါ … ငါ … တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ … တအားကောင်းလွန်းသွားလို့ပါ …´

`ရပါတယ် … ငါက ဘာပြောလို့လဲ …´

`ဒါဆို ဒီတစ်ခါ ငါ့ကို အလှည့်ပေးဦးလေ …´

`ဟယ် … တော်စမ်းပါ … မဟုတ်က ဟုတ်က လျှောက်လုပ်မနေနဲ့ …´

`ငါ့ကို ယုံပါဟာ … နင့်ကို ငါ နင်မကြိုက်တာ မလုပ်ပါဘူးနော် …´

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မောင်မောင်က ဇွန့်ကို အိပ်ယာပေါ် ခပ်ဖြည်းဖြည်းလှဲချပေးလိုက်တယ်။

နို့လေးတွေကို ပထမဆုံးနမ်းတယ်။ နောက်ပြီး ဗိုက်သားလေးတွေ၊ ချက်ကလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိုးလိုက်တော့ ဇွန့်ရဲ့ တခစ်ခစ်နဲ့ ဆည်းလည်းသံလေးတွေ ထွက်လာတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ လျှာလေးကို တဖြည်းဖြည်းလျက်ရင်း ဦးတည်ရာ ပန်းတိုင်ဆီကို အရောက်သွားလိုက်ပါတော့တယ်။

ဇွန်က ငြင်းမယ့်သာ ငြင်းတာပါ။ ဇွန့်ညီမလေးကတော့ အတော့်ကို စိုရွှဲလို့နေပါပြီ။ ဖြူဝင်းတဲ့ ပေါင်တွင်းသားလေးတွေရယ်၊ ပန်းရောင်ရင့်ရင့်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေရယ်၊ ညီမလေးရဲ့ အတွင်းထဲကို မြင်ရသလောက်ကတော့ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့အတွင်းသားလေးတွေနဲ့ ပုလဲရည်ငွေရောင် အရည်လေးတွေရယ်ပါ။

မောင်မောင်က သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်ရင်း ဇွန့်အစိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ချောင်းလေးတစ်ချောင်းကို ဇွန့်အဝလေးထဲ အသာလေးသွင်းလိုက်တော့ ဇွန့်ရယ်သံလေးတွေက ညည်းသံလေးတွေအဖြစ် ပြောင်းသွားတယ်။

လက်ညှိုးနဲ့ အဝလေးထဲကို သွင်းလိုက်ရင်း အသွင်းအထုတ်မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ တစ်ချက် နည်းနည်းလောက် ခပ်နက်နက်ကို သွင်းလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ လက်ညှိုးထိပ်ကနေ တားဆီးထားတဲ့အရာလေးတစ်ခုကို ခံစားမိတယ်။

သူ အခုမှ သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဇွန် ကြောက်နေတယ်ဆိုတာ ဒါကိုး။

မောင်မောင်က လျှာလေးနဲ့ အစိလေးကို ဖိလိုက်လျက်လိုက်လုပ်တော့ ဇွန့်ကိုယ်လေးက ငါးဖယ်ပျံသလို လူးလွန့်လာတယ်။ လက်တွေ ကတော့ မောင့်မောင့်ခေါင်းကို အောက်ဘက်ကို တွန်းချနေလေရဲ့။

မောင်မောင်က အလိုက်သင့်ပဲ အောက်ကို နည်းနည်းဆင်းရင်း ဇွန့်ညီမလေးတစ်လျှောက် အစုန်အဆန်တစ်ချက် လျက်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေးထဲကနေ အရည်လေးတွေက ပိုပြီးစီးကျလာရင်းနဲ့ တဟင်းဟင်းအသံတွေကလည်း ပိုကျယ်လာတယ်။

အရည်လေးတွေကို လျှာနဲ့ သိမ်းယူလိုက်ရင်း ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ အနံ့သင်းသင်းကို ခံစားနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ လျှာကို တောင့်ထားပြီး ညီမလေးထဲကို တွန်းသွင်းလိုက်တော့ ဇွန့်လက်တွေက သူ့ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်လာတယ်။

မောင်မောင်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဇွန့်တင်ပါးလေးတွေအောက်ကို ပို့လိုက်ရင်း အကိုင်အတွယ်မြဲအောင်လုပ်လိုက်တယ်။

လျှာလေးနဲ့ အတွင်းကို တောင့်ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်၊ အတွင်းသားတွေကို ပတ်လျက်လိုက် လုပ်လိုက်တော့ ဇွန့်တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်လာတယ်။

မောင်မောင်က သူ့လက်မလေးကို ဇွန့်အရည်လေးတွေနဲ့ ဆွတ်ပြီး အစိလေးကို ကစားပေးလိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ မောင်မောင် မောင်မောင်နဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ပေါ်လာတော့တယ်။

ဇွန်တစ်ယောက်မှာတော့ ရင်ထဲက ပြင်းပြင်းပြပြ ခံစားမှုတွေနဲ့အတူ တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလို ဖြစ်လာပါပြီ။ ကြိုးစား ထိန်းချုပ်ပေမယ့်လည်း မရတော့တဲ့အဆုံး မောင်မောင့်ကို လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

`မောင်မောင် …. မောင်မောင် … ရပ်လိုက်တော့ … ငါ … ငါ …. မခံနိုင်တော့ဘူး …´

မောင်မောင်က ဘယ်ရပ်မလဲ။ မသိတဲ့လူတွေမှ မဟုတ်တာ။ ဒါနဲ့ပဲ လက်ကလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဖိပွတ်၊ လျှာကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း လျက်ပေးလိုက်တော့ ဇွန့်ခမျာ အားကနဲ အော်လိုက်ရင်း ညီမလေးထဲကနေ အရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

တချို့အရည်တွေက ပါးစပ်ထဲအထိ ဝင်လာသလို၊ တချို့အရည်တွေကတော့ သူ့မေးဖျားနဲ့ ပါးတွေအထိ စိုကုန်တယ်။

ဇွန်ကတော့ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်လို့နေပါပြီ။

မောင်မောင်က ထရပ်လိုက်ပြီး ဇွန့်ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တော့ ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေက မျက်ရည်တွေကို မြင်လိုက်ရတယ်။

`ဇွန်ရယ် … နင် အဆင်ပြေရဲ့လား …´

ဇွန့်မှာ အမောမပြေသေးတာနဲ့ ခေါင်းလေးကိုပဲ အနိုင်နိုင်ငြိမ့်ပြလိုက်ရတယ်။

သူက ဇွန့်ကို လှမ်းနမ်းလိုက်တော့ ဇွန့်လျှာလေးက သူ့ပါးစပ်ထဲကို ဝင်လာပြီး ပါးမှာတော့ ကပ်စေးစေးအထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူတို့ရဲ့ အချစ်ရည်တွေပေါ့လေ။

သူတို့နှစ်ဦး အပြန်အလှန် နမ်းကြရင်းနဲ့ ဇွန်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖယ်ရင်း အသာတွန်းလိုက်တယ်။

`ချစ်တယ်နော် …. ဇွန် …´

သူက မေးလိုက်တော့ …

`အင်း …´လို့ ပြောရင်း တစ်ဖက်ကို လှည့်သွားတယ်။

ပြီးတော့ ဘေးနားက စောင်ကို ဆွဲခြုံလိုက်ပြီး …

`ပြန်တော့လေဟာ …´

`စောပါသေးတယ် … အေးလေ … နင် … နားလိုက်ပါဦး …´

မောင်မောင်က ဘေးနားမှာ ကျနေတဲ့ သူ့အကျႌကို ကောက်ယူ၊ ဘောင်းဘီကို ပြန်ဆွဲတင်လိုက်ရင်း ဇွန့်ကို သေချာ စောင်ခြုံပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကုတင်ဘေးကနေ ရင်ခုန်စွာနဲ့ ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။

တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ဇွန့်ဆီက အသံလေးထွက်လာတယ်။

`မောင်မောင် …´

`ဘာလဲ ဇွန် … ဘာပြောမလို့လဲ …´

`ငါ့ကို နားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဟာ … လို့ …´

`အေးပါဟာ … ကဲကဲ … နားလိုက်ဦး … ငါ သွားတော့မယ်´

မောင်မောင်က တံခါးကို အသာအယာ ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။

---

အခန်းကို မပြန်သေးဘဲ လှေကားကနေ အောက်ကို ဆင်းလာတော့ တံခါးဖွင့်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။

သူလည်း အောက်ထပ်ကို ရောက်တော့ ဖိနပ်ချွတ်မှာ ဂျူလိုင်ရောက်နေပြီ။

`ဘယ်လိုလဲ မောင်လေး … ဘာတွေလုပ်နေလဲ´

`တော်ပါသေးရဲ့ … မိတော့မလို့ …´

သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြောလိုက်တာ နည်းနည်းကျယ်သွားလို့ ဂျူလိုင်က မေးလိုက်တယ်။

`ဘာပြောတာလဲ … ငါ သေချာမကြားလိုက်လို့ …´

`သြော် … မဟုတ်ပါဘူး။ ဘယ်လိုလဲ … ဒီနေ့ အဆင်ပြေရဲ့လားလို့ပါ …´

`ဆိုင်ကနေ နေ့တစ်ဝက် ခွင့်ယူပြီး ပြန်လာတာလေ … တစ်ခါတစ်လေလည်း လာသမျှလူတွေကို ဖုန်းတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘယ်ဖုန်းက ဘယ်လိုပါ၊ ဘယ်ဖုန်းကတော့ ဘာကောင်းတယ်၊ ဘယ်သူက ဘာလိုချင်တာကို ဆိုင်ကရှိတာနဲ့ အဆင်ပြေအောင်၊ ရောင်းရအောင် စီစဉ်ပေး၊ လူမလာပြန်တော့လည်း စာရင်းတွေလုပ်၊ ငါလည်း စိတ်ညစ်လာတာနဲ့ ဒီနေ့ နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူပြီး ပြန်လာတာ …´

ဂျူလိုင်က မီးဖိုထဲ ဝင်သွားလို့ သူလည်း ဝင်လိုက်သွားတယ်။

`ဟဲ့ … မနက်က စားစရာလေးများ ဘာကျန်သေးလဲ မောင်မောင် …´

`သိဘူးလေ … ရေခဲသေတ္တာထဲ ကြည့်ကြည့်လိုက် …´

ဂျူလိုင် ရေခဲသေတ္တာထဲက ထုတ်ယူလိုက်တာကို ကြည့်ပြီး မောင်မောင်တစ်ယောက် မနက်က ရေခဲသေတ္တာထဲ သေချာမကြည့်လိုက်ရ ကောင်းလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိလိုက်တယ်။

သူ့ရဲ့ ဖေးဗရိတ် အမေလုပ်ကျွေးနေကျ ဆန်းဒဝစ်ချ်ကြီးကြီးတစ်ခုလေ။ ငါးအသားလွှာပါမယ်၊ ဆလတ်ရွက်၊ မယောနေ့စ်၊ ချိစ် စုံစုံလင်လင်နဲ့ပေါ့။

`ငါ မနက်က မတွေ့လိုက်တာ နင်ကံကောင်းသွားတယ် ဂျူလိုင် …´

`တော်သေးတာပေါ့အေ …´

ဂျူလိုင်က ပလုပ်ပလောင်းနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။

`ဒါနဲ့ ခုနက ပြောတာလေ … ဘာလဲ … နင်က နင့်အလုပ်ထဲမှာ မပျော်တော့ဘူးလား … အဲလိုလား …´

`ဟုတ်တယ် … နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ဒါတွေနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်နေရတာ … ပြောရတဲ့စကား လုပ်ရတဲ့အလုပ်ကလည်း သူများစိတ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ် ဆိုသလိုဖြစ်နေတော့ ငါလည်း စိတ်ကုန်လာပြီ …´

မောင်မောင့်အတွက်တော့ ထူးဆန်းနေသလိုပဲ။ ခုချိန်အထိ သူ ဂျူလိုင့်ဆီက ဒီလိုစကားမျိုး မကြားဖူးသေးဘူး။ အရင်က ဒီလိုပဲ အလုပ်မှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ပဲလို့ သူသိနေတာ။

တကယ်လို့ သူသာ အလုပ်မသွားဘူးဆိုရင် အိမ်မှာ သူနဲ့ အေပရယ်တို့ နှစ်ဦးသဘောတူကိစ္စရှိရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ။

`အင်း … အရင်က နင်ပြောတော့ ဒီအလုပ်နဲ့ အဆင်ပြေတယ်ဆို။ ခုတော့လည်း စိတ်ကုန်သွားပြီလား …´

`ဟုတ်တယ် … ဒါပေမယ့် ဒါကို ငါ နင်တို့ကို မပြောပြချင်ပါဘူး။ ငါ ဒီအလုပ်က ထွက်ပြီး နောက်အလုပ်တစ်ခုရှာနေတုန်း ငါ့အတွက် ၀ိုင်းစိတ်ပူနေကြမှာစိုးလို့ …´

`ထွက်မယ် … ဒီလိုစကားမျိုး ဘယ်တုန်းကမှ နင်ပြောတာ မကြားဖူးသလိုပဲ …´

သူက ဂျူလိုင် အလုပ်မထွက်ဖြစ်အောင် ဖျောင်းဖျကြည့်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အောင်မြင်မယ့်ပုံ မရပါဘူး။

`အင်းလေ … ဒါပေမယ့်ဟာ … ငါ ဒီအလုပ်လုပ်နေတာ နှစ်နှစ်ခွဲ သုံးနှစ်လောက်ရှိတော့မယ်။ လခကလည်း နည်းနည်းပဲ တိုးတယ်။ တစ်နေ့တစ်နေ့လည်း ဒါတွေပဲ လုပ်နေရတော့ စိတ်ကုန်လာပြီ။ ပြီးတော့ ငါနဲ့ တကယ်အဆင်ပြေမယ့်အလုပ်တစ်ခုရှိဦးမှာပါဟာ … စိတ်မပူပါနဲ့´

သူစကားပြောနေရင်း ဆလတ်ရွက်တစ်ဖတ်က ပေါင်မုန့်ကြားကနေ အကျႌကြားထဲကျသွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

လည်ပင်းခပ်ကျယ်ကျယ်အကျႌမို့ သေချာကြည့်လိုက်ရင် ဆလတ်ရွက်က သူ့ရင်နှစ်မွှာကြားမှာ ခိုနားနေတာကို မြင်နေရတယ်။

မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေ ဒီနေရာကနေ မလွှဲနိုင်တော့သလိုပဲ။ တစ်ခါမှ သူ့အနေနဲ့ ဂျူလိုင် ဒီအကျႌမျိုး ဝတ်တာလည်း မမြင်ဖူးဘူး။ အရင်က ဝတ်လိုက်ရင် တီရှပ်တွေပဲများတယ်။ ခုတော့ ဒီအကျႌက သေချာကြည့်မယ်ဆိုရင် တော်တော်လေး ဖော်ပြနေသလိုပဲ။ တကယ်တမ်းတော့ ဂျူလိုင်က ညီအစ်မတွေထဲမှာ အရှက်တတ်ဆုံးပဲ။ အဝတ်အစားကို ရိုးရိုးပဲ ဝတ်တတ်ပြီး ရည်းစားလည်း တစ်ယောက်လား ဒါပဲ ရှိတာ။

ဒါပေမယ့် သူက ရှက်သလို ရွံ့သလို နေတတ်တယ်။ သူ့ကိုယ်လုံးကိုလည်း မလှပါဘူးဆိုပြီး ထင်နေတာ၊ တကယ်တော့ မောင်မောင့် မျက်စိထဲမှာတော့ သူ့ညီအစ်မတွေလိုပဲ လှပါတယ်။ ဂျင်မ်သွားကစားပြီးလည်း သူ့ကိုယ်သူ အားရကျေနပ်ခြင်းမရှိလှဘူး။ အဲဒီတော့ သူ့ကိုယ်ကို သိပ်ပေါ်လွင်စေမယ့် အဝတ်တွေ မဝတ်ဘဲ နေလာခဲ့တာပေါ့။

ဒီနေ့တော့ ခြွင်းချက်လို ဆိုရမယ်။ အကျႌလည်ပင်းကျယ်ကျယ်နဲ့ အသားပျော့ပျော့ ဘလောက်စ်လို့များ ခေါ်မလား မသိဘူး။ မောင်မောင် အတိအကျတော့ မပြောနိုင်ဘူး။ အဲဒီအကျႌလက်ပြတ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီမကျပ်တကျပ်ကို ဝတ်ထားတော့ ထူးထူးခြားခြား ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်နေတယ်။

`ဟဲ့ … မောင်မောင် … မောင်မောင်လို့ …´

သူ့မှာ မြင်နေရတာကို စိုက်ကြည့်ပြီး တွေးနေလိုက်တာ။ ဂျူလိုင်တစ်ခါခေါ်တာကိုတောင် မကြားလိုက်မိဘူး။

`ဟင် … ဘာလဲ …´

အတွေးစတွေကို ဖြတ်ပြီး ဂျူလိုင့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။

`ဘာကြည့်နေတာလဲ …´

`အဲဒီမှာလေ … နင့်ဆန်းဒဝစ်ချ်က ကျနေတာ …´

မောင်မောင်က သူမြင်နေရတဲ့ ရင်အထက်ပိုင်းဆီ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။

`အို … စောစောက ပြောပါလား … ဟင် … ကျသွားပြီ …´

ဂျူလိုင်က အလန့်တကြား ရှက်အားပိုစွာနဲ့ ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တာက ချော်ပြီး အထဲကို တွန်းချလိုက်သလို ဖြစ်သွားတယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် လက်ကို အတွင်းထဲအထိ နှိုက်ရင်း ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေတာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေလေရဲ့။ ပြီးတော့ ဒီလက်တွေဟာ သူ့လက်တွေဖြစ်ရင်ကောင်းမယ်လို့တောင် တွေးနေသေးတယ်။

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သားပဲ။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်က မိန်းကလေးတွေထဲမှာ အေပရယ်၊ မေနဲ့ ဇွန်တို့ အပေါ်မှာ သူ့အတွေ့အကြုံတွေ ရှိသင့်သလောက်ရှိခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့် ခုတော့ သူ့ဆန္ဒတွေက မကုန်နိုင်တာကို မောင်မောင်ကိုယ်တိုင်လည်း အံ့သြနေလေရဲ့။

`ဟယ် … စိတ်ညစ်ပါတယ် … ငါ တကယ်လို့ နင့်ရှေ့မှာ အကျႌ ခဏလှန်လိုက်ရင် ဖြစ်မလား မောင်မောင် …´

ဆလတ်ရွက်နဲ့ နပမ်းလုံးနေသလား မှတ်ရတဲ့ ဂျူလိုင်က မေးလိုက်တယ်။

`အာ … အေးလေ … ဖြစ်ပါတယ် … ဘာလို့လဲ …´

တကယ်တော့ သူတောင် ကူညီချင်နေတာကို။ ကျေးဇူးတောင် တင်သေးတယ်လို့ စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။

ဂျူလိုင်က အကျႌကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မတင်လိုက်တယ်။ ပထမဆုံး ပြားချပ်နေတဲ့ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးကို မြင်ရတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့ရဲ့ ရင်ညွန့်နားလောက်အထိ ပင့်တင်လိုက်တယ်။

မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေက စိတ်ဝင်တစားနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ဘရာအောက်က ရင်သားတွေကလည်း အေပရယ့်လောက်ကို လှတာပါပဲလားလို့ စိတ်ထဲက အမှတ်ပေးလိုက်သေးတယ်။

ဂျူလိုင်က ဆလတ်ရွက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး အကျႌကို ပြန်ချလိုက်တယ်။

`အင်း … အခုမှ နေသာထိုင်သာရှိသွားတယ် … နို့မို့ ဒီလိုကြီးနဲ့ ငါ မနေတတ်ပေါင် …´

မောင်မောင်က ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အလန့်တကြားနဲ့ သူ့အောက်က ထောင်ထလာတဲ့ ပစ္စည်းကို စားပွဲစောင်းနဲ့ ကွယ်လိုက်ရတယ်။

`ဟင် … ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်မောင် …´

`ဟင့်အင်း … မဖြစ်ပါဘူး … ဒါနဲ့ အပေါ်မှာ လုပ်စရာတွေရှိသေးလို့ သွားလိုက်ဦးမယ် … သြော် … ပြီးရင် ဇွန့်ကို တစ်ချက်လောက် သွားကြည့်လိုက်ပါဦး … နေသိပ်မကောင်းဘူးလားပဲ …´

ဟုတ်တယ်။ လစ်မပြေးခင် ရှင်းပြခဲ့ရတာ။ နို့မို့ တစ်အိမ်တည်းနေပြီး နေမကောင်းတာတောင် မသိဘူးလားဆိုမှ ခက်နေဦးမယ်။

`အေးအေး …´

မောင်မောင် သူ့အခန်းကို အပြေးပြန်ခဲ့တယ်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ပြေးလွှားနေမိတယ်။

ဘာဖြစ်လို့ ဂျူလိုင်က ငါ့ကို ဒီလိုမျိုး ဘာမှမဖြစ်သလိုနေခဲ့တာလဲ၊ သူ့သဘာဝအတိုင်းဆို ထူးဆန်းနေသလိုပဲလို့ တွေးနေမိတယ်။

ခဏနေတော့ တံခါးခေါက်သံ ကြားရတယ်။

`အင်း … ဝင်ခဲ့လေ …´

အခန်းထဲ ဘာမဟုတ်ကဟုတ်ကရှိသလဲ မျက်စိကစားလိုက်ရင်း သေချာတော့မှ ပြောလိုက်တာပါ။

`မောင်မောင် … အဆင်ပြေရဲ့လား … သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်နဲ့ ပြေးတက်သွားလို့ ဘာတွေ ရှုပ်နေသလဲလို့´

ဂျူလိုင်က အခန်းထဲ ဝင်လာရင်း မေးလိုက်တယ်။

`အဆင်ပြေပါတယ် … အိပ်ယာမသိမ်းရသေးလို့ သူများတွေ မြင်ရင် ပြောမှာစိုးလို့ပါ …´

သူက ဂျူလိုင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

`တော်သေးတာပေါ့ … ငါက နင်များ ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားလားလို့ပါ … ငါက နင့်ကို ဂရုမစိုက်သလို ဖြစ်သွားလို့လေ …´

မောင်မောင်ကလည်း ဘာကို ရည်ညွှန်းမှန်းသိပါတယ်။

`သြော် … ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး … ရပါတယ်ဟာ …´

တကယ်တော့ ဘယ်ကလာ ရမှာလဲ။ ဒီကောင့်မှာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်မလာခင် ထွက်ပြေးလာရတာကို။

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ … သြော် … တစ်ခုခု လုပ်စရာရှိရင် ပြောနော် … ငါလည်း အားသားပဲဟာ …´

ဂျူလိုင်က စကားကမ်းလှမ်းလိုက်တယ်။

အင်း။ တကယ်လိုတဲ့ အကူအညီကတော့ ပြောလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ဇွန်က သူ့ကို လမ်းတစ်ဝက်မှာ ထားသွားတာ။ အေပရယ်ကလည်း မရှိဘူး။ ဒီအကူအညီတောင်းလိုက်လို့ကတော့ လန့်ပြေးသွားမှာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ ….

`ရပါတယ် … မလိုပါဘူး … ကျေးဇူးပဲ ဂျူလိုင် …´

ဂျူလိုင်ထွက်သွားတော့ မောင်မောင် သူ့အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲကတော့ တွေးနေမိတယ်။ လုပ်စရာဆိုတာ ဘာကိုများ ရည်ညွှန်းသလဲလို့လေ။

`မဖြစ်ပါဘူး။ သူက ငါ့အစ်မတစ်ယောက်ပါ …´

သူ့ကိုယ်သူ ပြောနေမိတယ်။ ဒီခဏမှာပဲ အေပရယ်၊ မေနဲ့ ဇွန်တို့က ခေါင်းထဲရောက်လာပြန်တယ်။ ဒါကျတော့ ဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲ။

သူ့အခန်းထဲမှာ တစ်ကိုယ်တည်း လဲလျောင်းရင်း အတွေးနှစ်ဖက်ကြား ဒိုင်လူကြီးလုပ်နေမိတယ်။

---

ဂျူလိုင့်မှာတော့ မရေမရာအတွေးတွေနဲ့အတူ အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲ အတွေးနယ်ချဲ့နေမိတယ်။

ခဏနေတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် အထုပ်ကြီးအထုပ်ငယ်အသွယ်သွယ်နဲ့ တံခါးဖွင့်ဝင်လာတယ်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်ဝင်သွားရင်း အထုပ်တွေကို စားပွဲပေါ်ချ၊ ရေတစ်ခွက်သောက်လိုက်ပြီးမှ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ထွက်လာတယ်။

`ဂျူလိုင် … နင် တစ်ယောက်တည်း ဘာတွေလုပ်နေတုန်း …´

`ဒီလိုပါပဲ … ခုနကမှ ပြန်ရောက်တာဆိုတော့ ချွေးလေးဘာလေးတိတ်သွားအောင် ထိုင်နေတာပါ …´

ဂျူလိုင်က သူ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ အေပရယ့်ကို ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ … နင် ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ ဂျုလိုင် … နင့်ကြည့်ရတာ တစ်မျိုးပဲ …´

အေပရယ်က မေးလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်၊ သူတို့တွေထဲမှာ အေပရယ်က သိပ်ပြီး လူကဲခတ်ကောင်းတယ်။ ခုလည်း ဂျူလိုင့်ကို ကြည့်ရတာ နည်းနည်းထူးဆန်းနေတာနဲ့ မေးကြည့်လိုက်တာ။

ဂျူလိုင်က သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း …

`အေပရယ်ရယ် … ဘာဖြစ်ရမှာလဲ … မောင်မောင်ပေါ့ …´

`မောင်မောင် … နင်နဲ့ ဘာတွေဖြစ်ကြလို့လဲ …´

အေပရယ်က စိတ်နည်းနည်းထင့်သွားပြီး မေးလိုက်တယ်။

`ဟယ် … ဘယ်လို ပြောရမှန်း မသိတော့ပါဘူးဟာ … ငါလေ …´

ဂျူလိုင့်မှာ အေပရယ့်ဆီ အမှန်ဝန်ခံရမှာ တွန့်ဆုတ်နေမိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုယ့်မောင်လေးလို နေလာခဲ့တဲ့သူတစ်ယောက်ကို သူ သဘောကျနေတယ်လို့ ဘယ်လို အင်အားမျိုးနဲ့ ပြောရမှာလဲ။

`ပြောစမ်းပါ … နင့်ဟာက မြုံစိမြုံစိနဲ့ …. ဘာတွေလဲ …´

အေပရယ်က သေချာထပ်မေးလိုက်တယ်။

`အဲဒါ … ငါ … အို … နင့်ကို ပြောလို့မဖြစ်ပါဘူးဟာ …´

ဂျူလိုင်က ထိန်းချုပ်ထားတဲ့ကြားက စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်စတချို့ကို သုတ်ရင်း အေပရယ့်ကို မပြောမိအောင် ကြိုးစားနေတယ်။

`ဟဲ့ … ဟဲ့ … အို ဒီကောင်မလေးတော့ … ရပါတယ်ဟာ … နင် ငါ့ကို ပြောချင်တာမှန်သမျှ ပြောနိုင်ပါတယ်။ ဘာလဲ … မောင်မောင်က နင့်ကို တစ်ခုခုလုပ်လိုက်သလား။ တွေ့မယ် … ဒါမျိုးတော့ လက်မခံနိုင်ဘူး …´

အေပရယ်က အားပေးသလို ပြုံးပြလိုက်ရင်း ဒေါသလည်း နည်းနည်းထွက်ပြလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ သူ့ညီမကို ချစ်စနိုးနဲ့ ဖက်ထားလိုက်တယ်။

`မောင်မောင်က ငါ့ကို ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးဟယ် … ဒါပေမယ့် … သူက … အဲဒါ … သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းနေ …´

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ပြောရင်းကနေ ရပ်သွားပြန်တယ်။

`နင် ဘာကို ပြောချင်နေတာလဲ ဂျူလိုင် …´

အေပရယ်က သူ့ကိုမှီရင်း ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို သဲကွဲအောင်မေးလိုက်တယ်။

`ငါ … မောင်မောင့်ကို ချစ်တယ် … အေပရယ် …´

ဂျူလိုင်က အရဲစွန့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။

`သြော် … ဒါများ ဘာဖြစ်လို့လဲ … ငါလည်း ချစ်တာပဲဟာ …´

အေပရယ်က ခုထိ ဂျူလိုင် ဘာပြောချင်တာလဲ မရိပ်မိသေးဘူး။

`မဟုတ်ဘူး အေပရယ် … ငါက တကယ်ချစ်တာ …´

စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ ဖွင့်ဟသံတွေက ပိုပြီးခိုင်မာလာလေရဲ့။

`ပြောပြန်ပြီ … ငါလည်း … ဟဲ့ … နင် … နင် … တကယ်ပြောနေတာလား …´

ခုမှ အေပရယ်က ဂျူလိုင် ဘာကိုဆိုလိုမှန်း သိသွားတော့တယ်။

ဂျူလိုင်က အေပရယ့်ပုခုံးပေါ် ခေါင်းလေးကို တိုးမှီလိုက်ရင်း …

`ငါ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ အေပရယ် … ငါ ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်လို့ မရတော့ဘူး … ငါ ဘာလုပ်ရမလဲဟာ …´

ပြောရင်းနဲ့ ငိုချလိုက်တော့ အေပရယ်က သူ့ပုခုံးလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်ရတယ်။

`ရွှတ် … တိတ်တော့နော် … ညီမလေး … ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဟယ် … ငါလည်း နင်ဘယ်လို ခံစားနေရတယ်ဆိုတာ သိပါတယ် …´

အေပရယ်က သူ့ညီမပုခုံးလေးကို ပွတ်ပေးရင်း နှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။

`နင်က ငါဘယ်လိုခံစားနေရတယ်ဆိုတာ တကယ်သိလို့လား …´

ဂျူလိုင်က အေပရယ့်ပုခုံးပေါ် မှီနေရာကနေ ဆတ်ကနဲ မတ်လိုက်ရင်း အေပရယ့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး မေးလိုက်တယ်။

`သြော် … တကယ်တော့ ငါလည်း နင့်ခံစားချက်နဲ့ အတူတူပဲလို့ ပြောမလို့ပါဟာ …´

အေပရယ်က အံ့သြနေတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို ဝန်ခံသလို ပြောလိုက်ရင်း ထပ်ပြီး အံ့သြစေမယ့် စကားတွေကိုပါ ဖွင့်ဟလိုက်လေရဲ့။

`ဒါပေမယ့် ငါက နင့်ထက် ပိုဆိုးတယ်။ တကယ်တို့ တို့နှစ်ယောက်လေ … တော်တော်လေး ခရီးရောက်နေကြပြီဟ … နင် နားလည်လား မသိဘူး …´

`နင်ပြောတာက … ဟယ် …. နင်တို့နှစ်ယောက် … ဘုရားရေ …´

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် အေပရယ့်ဆီက မထင်မှတ်တဲ့စကားကို ကြားလိုက်ရလို့ ကြက်သေသေသွားတယ်။

`နှစ်ခါ …´

အေပရယ်က ခပ်ဖွဖွပြုံးရင်း မြည်တမ်းလိုက်တယ်။

`နှစ်ခါတောင် … အောင်မလေးဟယ် … ဘယ်သူတွေ သိသွားသေးလဲ …´

ဂျူလိုင်က အလန့်တကြားနဲ့ မေးလိုက်တော့ အေပရယ်က အေးအေးဆေးဆေးပဲ ပြန်ဖြေလေရဲ့။

`မေရယ် … အင်း … ဇွန်လည်း သိတယ် ထင်တာပဲ …´

`မေနဲ့ ဇွန် …. သူတို့ကကော နင်တို့ကို ဘာပြောကြသေးသလဲ …´

ဂျူလိုင့်မှာ တအံ့တသြနဲ့ စပ်စုလိုက်ရတာ သူဘယ်လိုခံစားနေရပါတယ်လို့ အစချီထားတာကိုတောင် မေ့သွားတယ်။

`ကဲ … ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ … မေကလည်း သူနဲ့ တူတူနေပြီးပြီ။ အင်း … ဇွန်လည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်ခဲ့ဦးမှာပေါ့ …´

အေပရယ်က အံ့အားသင့်နေတဲ့ သူ့ညီမကို ပြောရင်းက ထပ်ပြီးဖြည့်စွက်လိုက်တယ်။

`ဒါဆိုရင် နင်တစ်ယောက်တည်း မောင်မောင့်ကို ချစ်တာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ … သိပြီလား …´

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် အေပရယ်နဲ့ ပြောမိတော့မှ စိတ်ပါလေသွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုယ့်မှာ ဒီလောက် ခံစားနေရပါပြီဆိုပြီး အပြစ်ရှိသလိုဖြစ်နေခါမှ သူတို့တွေက ကိုယ့်ထက်ပိုဆိုးနေမှန်း သိရတော့တယ်။

`ဟင်း … ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူးဟယ် …´

ဒါပဲ ပြောနိုင်တော့တယ်။

`သိပ်ကြီးလည်း ခံစားမနေပါနဲ့ … ငါတို့အတွက်လည်း မစိုးရိမ်ပါနဲ့။ နင်နဲ့ မောင်မောင်နဲ့ အဆင်ပြေရင်ပြီးရော … ဟုတ်လား …´

အေပရယ်က ဂျူလိုင့်လက်ကို ဖွဖွလေးပုတ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`အေပရယ်ရယ် … ငါတော့ ဘာဖြစ်သွားသလဲတောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသိတော့ဘူး … တကယ့်ကို လန့်သွားတာပဲ …´

ဂျူလိုင်က ဒီလိုပြောတော့ အေပရယ်က သူ့ညီမလက်ကို အားပေးသလို ဆုပ်ညှစ်လိုက်ရင်း ပြန်ပြောတယ်။

`ကဲပါ …. နင်ဘယ်လို ခံစားခံစား ရပါတယ်၊ အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ခဏနေရင် လူတွေ ပြန်လာကြတော့မယ် … နင် ငိုထားတာကို တွေ့သွားကြရင် စပ်စုနေကြဦးမယ်။ သွားသွား … အပေါ်တက်နားလိုက်ဦး …´

အေပရယ်က မျက်ရည်သုတ်ရင်း အပေါ်ထပ် တက်သွားတဲ့ ဂျူလိုင့်နောက်ကျောကို ကြည့်ရင်း ပြုံးကျန်ခဲ့တယ်။

အင်းလေ … ပြောင်းလဲလာတဲ့ အခြေအနေတွေကို မောင်မောင်သိအောင် အစ်မကြီးပီပီ ပြောပြရဦးမှာပေါ့။

---

ဂျူလိုင်အပေါ်တက်သွားပြီး ခဏကြတော့ သူတို့အမေနဲ့ နှစ်ဦးတိုု့ ပြန်ရောက်လာကြတယ်။ နှစ်ယောက်သား လမ်းထိပ်မှာ တွေ့ကြတော့ မေမေက ကားနဲ့တင်ခေါ်လာတာတဲ့။

အေပရယ်က သူတို့နှစ်ယောက် ဖိနပ်ချွတ်၊ တံခါးပိတ်လုပ်နေတုန်း အိတ်တွေ ဘာတွေကို ယူပြီး ဧည့်ခန်းထဲချထား၊ စကားပြောနှုတ်ဆက်လုပ်ပြီးမှ မောင်မောင့်အခန်းဆီ တက်လာခဲ့တယ်။

`မောင်မောင် … နင် အိပ်နေပြီလား …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်အခန်းထဲ လှမ်းဝင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

အခန်းထဲမှာတော့ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှဲရင်း စဉ်းစားခန်းဝင်နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို တွေ့ရတယ်။

`အချစ်ကလေး … ဒီမှာ နင့်အတွက် သတင်းထူးပါလာတယ် …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကို နမ်းရင်း သူ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။

အတွေးစတွေ ပြတ်သွားတဲ့ မောင်မောင်က အေပရယ့်ခါးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်ရင်း `ဘာများလဲ´လို့ မေးလိုက်တော့ …

`သြော် … ဂျူလိုင့်အကြောင်းပြောမလို့ပါ …´

စကားစလိုက်တုန်းမှာပဲ မောင်မောင်က အလန့်တကြားမေးလိုက်လေရဲ့။

`ဂျူလိုင် … အမလေး … ဘာဖြစ်လို့လဲ အေပရယ် …´

မောင်မောင်က အိပ်ယာပေါ်ထထိုင်လိုက်ရင်း မျက်နှာကလည်း ဖြူရော်သွားတယ်။

`သိပ်လည်း စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ …. ဘာမှ မဖြစ်ဘူး။ ဒါနဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက် ခုနက ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သတုန်း …´

အေပရယ်က ဂျူလိုင့်ဆီက မကြားရသေးတာတွေကို မောင်မောင့်ဆီက မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … သူပြန်လာတော့ ဆန်းဒဝစ်ချ်တစ်ခု စားတယ်။ အဲဒီထဲက ဆလတ်ရွက် သူ့အကျႌကြားထဲ ကျသွားတယ်။ အဲဒါကို သူက ငါ့ရှေ့မှာ … ကဲပါ … အကျႌကို မပြီး ထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒါမှာ ငါ စိုက်ကြည့်နေတာကို သူ သတိထားမိသွားတယ် ထင်တယ်။ ပြီးတော့ အဲဒါနဲ့များ ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားသလားပဲ …´

အေပရယ်ကလည်း ထထိုင်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်ခါးကို အနောက်ကနေ ဆွဲဖက်ထားလိုက်ရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဖြေသိမ့်တဲ့သဘောနဲ့ မောင်မောင့်ဂုတ်ပိုးကို နမ်းလိုက်တယ်။

အေပရယ်က …`သြော် … ဂျူလိုင်က နင့်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူးဟယ် … ငါပြောတာ ယုံနော် …´လို့ မောင်မောင့်နားရွက်ကို မနမ်းခင်လေး မှာပဲ ပြောပြလိုက်တယ်။

`သူ စိတ်မဆိုးဘူးဆိုတာ နင်က ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ …´

`အင်း … ခုနက တို့နှစ်ယောက် အောက်မှာ စကားနည်းနည်းပြောဖြစ်တယ်လေ … သူက ငါ့ကို တချို့အကြောင်းတွေ ပြောပြတယ်။ နားထောင်ချင်လား …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ရင်ဘတ်တစ်လျှောက် ပွတ်သပ်ရင်း လက်တွေက အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းဆင်းသွားလိုက်တယ်။

`သူက ဘာပြောလို့လဲ … ငါ့ကို ပြောစမ်းပါ …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်အထိအတွေ့တွေကနေ နိုးကြားစပြုလာတဲ့ သူ့ရဲ့စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ရင်း စိတ်ဝင်တစားမေးလိုက်တယ်။

`သြော် … သူက နင့်ကို သဘောကျသတဲ့ … မေတို့ ဇွန်တို့ ငါတို့လိုပေါ့ …´

အေပရယ်က သူ့ညီလေးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လှမ်းစမ်းလိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`သူက … ဘယ်လို … ဘယ်လို …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ညီလေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပြန်ဖြေတယ်။

`တို့တွေလိုပဲ နင့်ကို သဘောကျပါသတဲ့လေ …´

`ဟင် … ဒါဆို သူက ငါဘာတွေတွေးနေသလဲများ သိသွားလို့လား …´

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ ပေါက်ကွဲတော့မတတ် တင်းမာလာတဲ့ သူ့ညီလေးက ခံစားမှုနဲ့အတူ မေးလိုက်တယ်။

အေပရယ်က သူ့အပေါ်ကနေ စီးမိုးကြည့်လိုက်ရင်း …

`နင်က ဘာတွေတွေးနေလို့လဲ …´

ဒီလိုပါပဲလို့ မောင်မောင်က ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာနားမှာ နီးကပ်လာတဲ့ အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။

ဆန္ဒတွေ ပြင်းထန်လာတဲ့ အေပရယ်က မောင်မောင့်အနမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းတုံ့ပြန်လိုက်ရင်း မောင်မောင့်ဘောင်ဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်တော့ အတွင်းခံထဲကနေ ထောင်ထနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးက နည်းနည်း လွတ်လပ်ရေး ရသွားလေရဲ့။ ဒီမှာပဲ မောင်မောင်က ခပ်တိုးတိုးညည်းလိုက်တယ်။

သူတို့နှစ်ဦးစလုံး အဝတ်မဲ့တဲ့ဘဝကို ပြောင်းလဲသွားဖို့ကတော့ အချိန်သိပ်မယူလိုက်ရပါဘူး။ ခဏနေတော့ သူတို့အဝတ်အစားတွေက မောင်မောင့်အိပ်ယာဘေးမှာ ပြန့်ကျဲလို့နေပြီ။

မောင်မောင်က အိပ်ယာပေါ် ခပ်လျောလျော မှီထားတယ်။ အေပရယ်က ဘေးကနေ လှမ်းခွရင်း မောင်မောင့်ကို ဖက်လုံးလို အသုံးပြု ထားတယ်။ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေက မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ သိပ်မဝေးလှဘူး။ သူတို့လှုပ်လိုက်တော့ တစ်ချက်တစ်ချက် သွားထိနေတယ်။

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ရင်ထဲကို တစ်ယောက် လှမ်းမြင်လိုက်ကြရတယ်။ ရမ္မက်ဆန္ဒရဲ့ မီးတစ်စကတော့ သူတို့နှစ်ဦးကြား တောက်လောင်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် စိတ်မပူပါနဲ့၊ ဒီမီးကို ဘယ်လိုငြိှမ်းသတ်ရမလဲဆိုတာကိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းကောင်းသိကြပါတယ်လေ။

မောင်မောင်က အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့ကိုယ်ပေါ် တဖြည်းဖြည်း ပွတ်ရင်းသပ်ရင်းတက်လာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ အေပရယ်က မောင်မောင့်ဗိုက်တစ်လျှောက်နဲ့ ရင်ဘတ်ကို သူ့ရဲ့ ဖွံ့ထွားလှတဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း အပေါ်ဘက်ကို တရွေ့ရွေ့ တက်လာတယ်။ နို့သီးခေါင်းချွန်ချွန်တွေက မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ကနေ သူ့နှလုံးသားထဲအထိ တိုးဝင်နေကြသလိုပဲ။

အေပရယ်က အပေါ်တက်လာတော့ သူ့ပေါင်တွေကလည်း မောင်မောင့်ပေါင်ပေါ် ရောက်လာပြီပေါ့။ ဒီခဏမှာပဲ မောင်မောင်က စိုစွတ်စွတ်ခံစားမှုကို သိလိုက်ရတယ်။ အေပရယ့်အပေါ်ပိုင်းကရော အောက်ပိုင်းကရော သူတို့ရဲ့ ချစ်ပွဲအကြိုရလဒ်ကို သတိပေးနေကြပြီလေ။

မောင်မောင်ကတော့ အေပရယ့်ကိုပဲ စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေမိတယ်။ ချစ်စိတ်တွေ ပြင်းပြနေတဲ့ အချစ်နတ်သမီးပျိုတစ်ယောက်ကများ ဒီလိုမျိုး ပြုမူနေသလားလို့ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်မိတော့မလိုပဲ။
အေပရယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းဆီကို ဖိကပ်လိုက်တော့ အလယ်ကနေ ဆုံချက်တစ်ခု ရှိနေတဲ့လား ကိုယ်ရဲ့ အပေါ်ပိုင်းက နှိမ့်ချလိုက်တာနဲ့အညီ အောက်ပိုင်းကလည်း တဖြည်းဖြည်း မြောက်တက်လာတော့တယ်။

နောက်ဆုံးတော့ အေပရယ့်လက်တွေက သူ့ညီလေးကို မြဲမြံစွာဆုပ်ကိုင်ရင်း အချစ်တို့ရဲ့ လမ်းအစကို ပို့ဆောင်လိုက်လေရဲ့။ သူ့ရဲ့ ညီလေးနဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးတို့ရဲ့ အစပေါ့။

မောင်မောင်ကတော့ ပြုံးကြည့်နေတုန်းပဲ။ အေပရယ် ဦးဆောင်လှုပ်ရှားတာကို အလိုက်သင့်နေရုံနဲ့ပဲ ခရီးဆက်လိုက်လို့လည်း ရတာပဲကို။

`အင်း …..´

အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့ညီမလေးထဲကို တိုးဝင်လာတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ အစွမ်းသတ္တိကြောင့် ညည်းညူလိုက်ရတော့တယ်။

`အား … ဟုတ်တယ် … အဲဒီလို …´

မောင်မောင်က အရင်းထိအောင် တိုးဝင်သွားတဲ့ သူ့ညီလေးနဲ့အတူ အသံထွက်ရင်း ကော့ပေးလိုက်တော့တယ်။

နှစ်ယောက်စလုံးကတော့ ရှေ့ဆက်ပြီး ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ တိုင်ပင်စရာမလိုပါဘူး။

အေပရယ်က တဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ရဲ့တင်ပါးကို ကြွလိုက်တော့ အတွင်းသားလေးတွေက မောင်မောင့်ညီလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ညှစ်ရင်း လျောတိုက်ပြီးမှ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
သူက မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ ထိပ်ဖျားကလေးပဲ ကျန်တဲ့အထိ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခဏကြာအောင် ထိန်းထားရင်း မောင်မောင့်ကို ကျီစယ်လိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ဒီလိုအနေအထားကို ပေါင်ကို ကားရင်း ထိန်းထားဖို့ဆိုတာက သူ့ကို လေ့ကျင့်ခန်းမှန်မှန်လုပ်တဲ့သူအတွက်ပဲ လွယ်တာလေ။

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့တင်ပါးကို တစ်ဖန်နှိမ့်ချလိုက်တယ်။

ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့ ခံစားမှုက မောင်မောင့်ကို စိတ်ရိုင်းဝင်စေတယ်။ အေပရယ့်ထိုင်ထတွေ ကြမ်းလာတာနဲ့အမျှ မောင်မောင့်ရဲ့ အောက်က ပင့်ချက်တွေကလည်း ပြင်းထန်လာတယ်။ သူတို့နှစ်ဦးလုံးရဲ့ ညည်းသံတွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းကျယ်လောင်လာလေရဲ့။

`ဟား …. ကောင်းတယ် အေပရယ် … လုပ်စမ်းပါ …´

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ သံချောင်းတမျှ မာကြောနေတဲ့ညီလေးပေါ် အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ တင်းကျပ်တဲ့ ဆုပ်ညှစ်မှုတွေကို ခံယူရင်း လှုပ်ရှားမှုကို မြှင့်တင်လိုက်တယ်။

အေပရယ်ကလည်း မောင်မောင့်ပစ္စည်းပေါ် သူ့ညီမလေးရဲ့ အတွင်းသားတွေကို လှုပ်ရှားပြီး သူ့အစိလေးက မောင်မောင့်ဆီးခုံကို ခပ်ပြင်းပြင်းသွားရိုက်မိတဲ့အထိ သူ့ကိုယ်လေးကို လှုပ်ရှားနေတယ်။

---

မောင်မောင်နဲ့ အေပရယ်တို့ ချစ်တမ်းကစားနေတုန်းမှာတော့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် နည်းနည်း စိတ်ငြိမ်စပြုလာပါပြီ။

အဲဒီတော့မှပဲ မောင်မောင် ပြောထားတာ သွားသတိရတယ်။ သူ့ဖီလင်နဲ့သူ မျောနေတော့ ညီမတစ်ယောက်လုံး နေမကောင်းဘူးဆိုတာကိုတောင် သတိမရတော့ဘူးလေ။

ဒါနဲ့ပဲ သူတို့အခန်းရှေ့က ဇွန်တို့အခန်းကို သွားကြည့်လိုက်တယ်။ တံခါးကို အသံမကြားအောင်ဖွင့်ရင်း ခြေသံမကြားအောင်နင်းရင်းနဲ့ အခန်းထဲဝင်သွားတဲ့ သူ့ရဲ့စိတ်စေတနာက သူ့ကို လက်ငင်းပဲ အကျိုးပေးတော့တယ်။

သူဝင်လာတာကို ဇွန်ကတော့ မသိလိုက်ပါဘူး။ ဂျူလိုင်ကတော့ ဇွန့်မျက်နှာလေးပေါ်က ကျေနပ်နှစ်သိမ့်နေတဲ့ အမူအရာလေးကို သေချာမြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။

ဇွန်က စောင်ပါးလေးအောက်က သူ့လက်တစ်ဖက်ကို သူ့အစိလေးဆီ လှမ်းလိုက်ရင်း `သိပ်ကောင်းတာပဲ မောင်မောင်ရယ် …´လို့ အသံထွက်ညည်းလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း နို့လေးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ပေါ့။

`တကယ်လားဟင် … မောင်မောင်ကလေ …´

ဒီတော့မှ ဇွန့်မှာ အလန့်တကြားနဲ့ ထထိုင်လိုက်မိတော့တယ်။ ဒီမှာပဲ သူ့ကုတင်ဘေးကနေ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

`ဂျူလိုင် … နင် ဘယ်တုန်းက ရောက်နေတာလဲ … ငါ … ငါ … ဘယ်သူမရှိဘူး ထင်လို့ …´

ဇွန်က ရှင်းပြဖို့ ကြံလိုက်တယ်။

`ထားလိုက်ပါ … ကိစ္စမရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါ တစ်ခုလောက် သိချင်တယ်။ မောင်မောင်က ဘယ်လိုနေလဲဟင် …´

ဇွန်က အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်ရင်း အရိုးသားဆုံး အဖြေပေးလိုက်တယ်။

`မောင်မောင်လား … သူကလေ ငါ့အပေါ် သိပ်ကောင်းတာပဲ။ ငါ့ကို ဘာမှ အတင်းအကျပ် သူမလုပ်ပါဘူး။ အဲဒါ ငါ့အတွက်တော့ တကယ့်ကို ခံစားရတယ် …´

ဇွန်က အိပ်မက်မူးရီ အတွေးပန်းချီခြယ်ရင်းနဲ့ ပြောလိုက်လေရဲ့။

ဒီတော့မှ ဂျူလိုင်လည်း လာရင်းကိစ္စကို မေးဖြစ်တော့တယ်။

`သြော် …. ဒါနဲ့ မောင်မောင်က ပြောတယ် … နင် နေမကောင်းဘူးတဲ့ …´

`မဟုတ်ပါဘူး … သူနဲ့ တေဘယ်တင်းနစ်ရိုက်ရင်း ခြေထောက်နည်းနည်းနာသွားလို့ပါ … အခု ကောင်းသွားပါပြီ …´

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ … ငါ သွားလိုက်ဦးမယ် …´

ဒီတစ်ခါတော့ ဂျူလိုင့်ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ ဦးတည်နေတာက မောင်မောင့်အခန်းဆီကိုပေါ့။

---

ဂျူလိုင်လည်း အပေါ်ထပ် မောင်မောင့်အခန်းရှေ့ ခြေချမိရော၊ အခန်းထဲကနေ မသဲမကွဲ အသံတွေ ကြားနေရတယ်။

ဂျူလိုင်က တံခါးကို ခပ်ဖြေးဖြေးတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ အိုးကနဲ အားကနဲ အေပရယ့်အသံကျယ်ကျယ်က ဆီးကြိုပြီး နှုတ်ဆက်လိုက် လေရဲ့။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ညီလေးက အေပရယ့်ထဲကို ခပ်နက်နက်တိုးဝင်သွားတာကိုး။

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် တံခါးရှေ့မှာ ပါးစပ်ကလေး အဟောင်းသားနဲ့ သူ့အစ်မနဲ့ မောင်မောင်တို့ရဲ့ ဖြစ်ပျက်နေပုံတွေကို ရပ်ကြည့် နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကာယကံရှင်နှစ်ဦးသားကတော့ သတိထားမိပုံမရပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ပဲ တခြားသူတွေ ကြားသွားမှာကို ဘေးကနေပဲ ဝင်စိတ်ပူပေးလိုက်ရတဲ့ ဂျူလိုင်က အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ရင်း တံခါးကို အသံနည်းနည်းထွက်အောင် ပိတ်လိုက်တယ်။

ဒီတော့မှပဲ သူတို့နှစ်ဦးက လှည့်ကြည့်လိုက်ကြတယ်။

အေပရယ်ကတော့ မောင်မောင့်ပုခုံးပေါ်ကနေကျော်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ နည်းနည်း ဣန္ဒြေမရမဖြစ်သွားပြီး ရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားလေရဲ့။

`အိုး … ဂျူ … ဂျူလိုင် … ဒါက …´

မောင်မောင်က အသံထွက်ရင်းနဲ့ သူ့အပေါ်က အေပရယ့်ကို တွန်းချဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့် အေပရယ်က ဘယ်ဖယ်ပေးမလဲ။

`ကဲ … ဂျူလိုင်ရေ … ဘာပြောရမလဲဆိုရင်တော့ … မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလို့ ပြောရတော့မှာပေါ့ဟယ် …´

အေပရယ်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ အထက်အောက်လှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း နောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်လန်ကျသွားတယ်။

`ဒါနဲ့ … နင်တို့က နှစ်ယောက်တည်း ကစားတာလား … ဒါမှမဟုတ် တခြားသူများ ပါလို့ရသေးလား …´

ဂျူလိုင်က အေပရယ့်ကို ငယ်ငယ်တုန်းက ကလေးတွေ မေးသလို မေးလိုက်တော့ အေပရယ်က ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြတယ်။

အဲဒီနောက်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်က မောင်မောင်နဲ့ အေပရယ့်အဝတ်အစားတွေကြားထဲကို ဂျူလိုင်က သူ့အဝတ်အစားတွေနဲ့ အားဖြည့် ပေးလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်နေကြတဲ့ နှစ်ယောက်အနားကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်နဲ့ ကိုယ်လေးကို လှုပ်ယမ်းရင်းနဲ့ပေါ့။

အနီးကပ်မြင်ကွင်းကနေ အေပရယ့်တင်ပါးတွေကြားက မောင်မောင့်ပစ္စည်းကြီး ဘယ်လိုဝင် ဘယ်လိုထွက်နေတာကို မြင်ရသလို သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ အချစ်ရည်တွေ ကပ်ငြိနေတဲ့မြင်ကွင်းကလည်း ဂျူလိုင့်စိတ်တွေကို ပိုပြီးပြင်းထန်စေပါတယ်။

ဒီထက်ပို နီးနီးကပ်ကပ် တိုးသွားလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သူတို့ရဲ့ အချစ်နံ့တွေကိုပါ ရလိုက်တယ်။ ဒီလိုအနံ့မျိုးဆိုတာက သိပ်တော့ ရှူချင်စရာ မကောင်းလှပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လူသားတို့ရဲ့ သဘာဝခံစားမှုလို့ပဲ ပြောရမလား၊ ဒီအနံ့တွေက ဂျူလိုင့်ဆန္ဒတွေကို တွန်းအားပေးနေတယ်။

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကိုယ်ပေါ်မှာပဲ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်တော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် ဖျင်းဖျင်းဖျင်းဖျင်းဖြစ်အောင် ကောင်းသွား ပေမယ့် အေပရယ်ကတော့ သူ့ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ အနားရောက်လာတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို လက်ကမ်းလိုက်ပါတယ်။

ဂျူလိုင်ကလည်း အေပရယ့်ဦးဆောင်မှုနောက်ကိုလိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာကို အေပရယ့်မျက်နှာတည့်တည့်ဆီ ဦးတည်လိုက်တယ်။ အေပရယ်က နှုတ်ခမ်းချင်း မတွေ့ခင်ကတည်းက လျှာလေးကို တစ်လစ်ထုတ်ထားတာမို့ ဂျူလိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟပြီး အေပရယ့်လျှာ ဝင်ရောက်ကျူးကျော်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်တာပေါ့။

အေပရယ့် နှိုးဆွမှုတွေအောက်မှာ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ပျော်မွေ့လာပါပြီ။ အေပရယ့်လက်တွေက သူ့နို့တွေပေါ် ရောက်လာတဲ့အခါ မှာတော့ ဂျူလိုင့်မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်။ ဂျူလိုင်ကလည်း တခြားညီအစ်မတွေလိုပဲ မခေပါဘူး။ အေပရယ်နဲ့ယှဉ်လိုက်ရင် သူမသာ ကိုယ်မသာလောက်ကို နို့ကြီးတဲ့စာရင်းထဲ ပါပါတယ်။

အေပရယ်က ဂျူလိုင့်ကို တဖြည်းဖြည်း လက်တွဲခေါ်ပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း လျှာချင်းစုပ်နမ်းနေသလိုပဲ အောက်က လက်တွေကလည်း ဂျူလိုင့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်တယ်။

အစ်မပီပီသသပါပဲ။ ဂျူလိုင့်ကို ဂရုတစိုက် တွဲခေါ်နေပေမယ့် မောင်မောင့်ကိုလည်း မေ့မထားပါဘူး။ သူ့တင်ပါးတွေကို မြှောက်လိုက် ကြွလိုက်လုပ်ပေးနေပမယ့် ဂျူလိုင့်ဆီမှာလည်း အာရုံဝင်စားနေရသေးတော့ လှုပ်ရှားမှုတွေက သိပ်တော့ မပြင်းထန်လှပါဘူး။

မောင်မောင်က ဒါမျိုးတော့ ခွင့်လွှတ်တတ်ပါတယ်။ သူ့နားက မိန်းကလေးနှစ်ယောက် နမ်းနေကြတာကို ကြည့်ရင်းနဲ့ပဲ စိတ်ဖြေနိုင်ပါတယ်လေ။

သူကြည့်နေရင်းနဲ့ အေပရယ့် နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်တွေနဲ့ ဂျူလိုင့်ဆံပင်နီဖျော့ဖျော့တွေက ရောယှက်သွားကြတယ်။ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ဆန္ဒတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတဲ့မျက်နှာလေးတွေကို ဆံပင်တွေက ဘောင်ခတ်ထားတော့ ကြည့်နေရတဲ့ မောင်မောင့်အဖို့ ထူးခြားတဲ့မြင်ကွင်းတစ်ခု ဖြစ်နေလေရဲ့။

အဲဒီနောက်တော့ အေပရယ်က နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့လက်တွေကိုလည်း ဂျူလိုင့်ကိုယ်ပေါ်ကနေ ရုပ်သိမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်လည်ပြန်ကြည့်လိုက်ပြီး ဂျူလိုင့်ကို အပြုံးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

`ဟဲ့ ဂျူလိုင် … နင် ဒီကို ရပ်ကြည့်ဖို့ လာတာတော့ မဟုတ်ဘူး မလား …´လို့ ပြောရင်း မောင်မောင့်ပေါ်ကနေ ထလိုက်ရင်း သူ့ညီမ အနားမှာ ရပ်လိုက်တယ်။

ပြီးမှ ခပ်တိုးတိုးနဲ့ `ကဲ … ဒီညတော့ နင့်လက်ထဲ အပ်လိုက်မယ်´လို့ ပြောလိုက်တယ်။

ဂျူလိုင်က မိုးပေါ်ကို ချိန်ရွယ်ထားတဲ့ မောင်မောင့်ဒုံးပျံကြီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အေပရယ့်အရည်တွေနဲ့ ပြောင်လက်နေပြီး သူ့ရဲ့ နှလုံးခုန်သံနဲ့အတူ တုန်ခါနေသလိုပဲ။

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် စိတ်ညှို့ခံထားရသလို စိုက်ကြည့်နေမိတုန်းမှာပဲ အေပရယ့်လက်တွေက သူ့နောက်ကျောပေါ် ရောက်လာတာကို သတိပြုလိုက်မိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အေပရယ့်လက်တွေက ဂျူလိုင့်ကို ကုတင်ပေါ် အသာအယာ တွန်းပို့လိုက်လေရဲ့။

ဂျူလိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ပဲ ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ရင်း ချွေးတွေစို့နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ တစ်ခါတည်းပဲ သူတို့နှစ်ဦး အလုပ်ဖြစ်မယ့်အနေအထားကို ရောက်သွားပေမယ့် တကယ် စတင်လိုက်ဖို့ကတော့ သူ့ဘက်က မဝံ့မရဲဖြစ်နေတာမို့ အေပရယ်ကပဲ မောင်မောင့်ညီလေးကို ကိုင်လိုက်ပြီး ဂျူလိုင့်ကျောလေးကို သပ်ပေးလိုက်တော့ သူလည်း အားတင်းပြီး မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ သူ့ညီမလေးကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

သူတို့ရဲ့ပစ္စည်းချင်း စတင်ထိတွေ့လိုက်တော့ ဂျူလိုင်က နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လို့ အားတင်းရင်း သူ့ညီမလေးအဝကနေ မောင်မောင့် ညီလေး အတွင်းထဲအထိဝင်ရောက်ဖို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြိုးစားလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်ညီလေးက ဂျူလိုင့်ရဲ့ အချစ်တံခါးကို တဖြည်းဖြည်းတွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ မရင်းနှီးတဲ့အရာတစ်ခုကို ကြိုဆိုလိုက်ရတဲ့ ဂျူလိုင်ကတော့ အင့်ကနဲ ညည်းလိုက်တယ်။

အေပရယ်ကတော့ ဘေးကနေပဲ ဂျူလိုင်နဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင်ကြည့်ရင်း အားပေးသလို ပြုံးပြလိုက်တယ်။

ဒီတော့မှပဲ ဂျူလိုင်လည်း အံကြိတ်ရင်း သူ့အတွင်းသားလေးတွေဆီကို မောင်မောင့်ညီလေး အပြည့်အဝ တိုးဝင်လာအောင် ခွင့်ပြုပေး လိုက်တော့တာပါပဲ။ ဒီအရသာကတော့ ဘာနဲ့မှာ သူ့အဖို့ လဲနိုင်မယ် မထင်ပါဘူး။ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံးရည်စားနဲ့ လွန်ခဲ့သောနှစ်များစွာက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သူ့အပျိုစင်အတွေ့အကြုံလေးကလည်း ဒီလောက်ဘယ်ကောင်းမလဲလေ။

ဂျူလိုင်က သူ့ရဲ့တင်ပါးတွေနဲ့ မောင်မောင့်ဆီးခုံတို့ ထိကပ်သွားတဲ့အထိ ဖိချလိုက်တယ်။ ခုတော့ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ အရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားလိုက်ရပြီပေါ့။ ကဲ … ဒီအချိန်မှာတော့ စပြီး နှစ်သက်စရာတွေ တွေ့ကြုံဖို့အချိန်ပေါ့လေ။

အေပရယ်က ဂျူလိုင့်ပါးလေးကို နမ်း၊ ပုခုံးလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့မှ ဂျူလိုင်လည်း သတိဝင်လာပြီး အေပရယ်လုပ်ခဲ့သလိုမျိုး သူ့ကိုယ်လေးကို မောင်မောင့်အပေါ်မှာ နှိမ့်လိုက်မြှင့်လိုက်လုပ်ပါတော့တယ်။

ဂျူလိုင့်မှာတော့ အတွေ့အကြုံသိပ်မများခဲ့ပေမယ့် သဘာဝက ပေးလိုက်တဲ့ အစွမ်းတွေကပဲ သူ့ကို ဦးဆောင်နေတာပါ။ မောင်မောင့်လို ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ရှိတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ပိုင်ဆိုင်လိုက်ပြီလို့ ခံစားလိုက်ရတဲ့ အရသာက သူ့ကို တဖြည်းဖြည်း ကျွမ်းကျင်လာစေပါတယ်။

အေပရယ်ကတော့ သူတို့နှစ်ဦးကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စွာ ကြည့်နေလေရဲ့။ ခုန်ပေါက်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဂျူလိုင့်ရင်သားတွေ၊ မျက်နှာရှေ့ကို ဝဲကျသွားလိုက်၊ နောက်တစ်ခါ လှုပ်ရှားချိန်မှာ နောက်ဘက်ကို ပြန်ရောက်သွားလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ ဂျူလိုင့်ဆံပင်တွေ၊ ပြီးတော့ လှုပ်ရှားမှုတွေကြားက ကြားနေရတဲ့ မောင်မောင်နဲ့ ဂျူလိုင်တို့ရဲ့ ညည်းသံတွေ ဒါတွေက ဘေးမှာ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ အေပရယ့်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်မရအောင် ဖြစ်သွားစေတယ်။

ဒီတိုင်း မနေနိုင်တော့တဲ့ အေပရယ်ကလည်း ပါဝင်ပတ်သက်လိုက်ပါတယ်။ ဂျူလိုင့်မျက်နှာကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်လိုက်တော့ ဂျူလိုင်ကလည်း ပြန်ပြီးတုံ့ပြန်လာပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလိုက်ပြီး လျှာလေးကို ထုတ်ရင်း အေပရယ့်ပါးစပ်လေးထဲကို ပြန်လည်တိုက်စစ်ဆင်လိုက်လေရဲ့။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်အပေါ်မှာ လှုပ်ရှားနေတဲ့အရှိန်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ အပျက်မခံပါဘူး။

ဒီတော့ ဘေးရောက်နေသလို ခံစားရတဲ့ အေပရယ်ကလည်း အားကျမခံပါပဲ မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ပေါ် တက်ခွလိုက်ပြီး သူ့ညီမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။ ခပ်တင်းတင်းဖက်လိုက်တော့ သူတို့ရဲ့ နို့တွေက တစ်ဦးကိုတစ်ဦး နူးညံ့စွာ၊ နွေးထွေးစွာ ပွတ်တိုက်လိုက်ကြတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေတွေကလည်း ထောင်ထနေလေတော့ အချင်းချင်းထိလိုက်တဲ့ခဏမှာ သူတို့နှစ်ဦးစလုံးကို ပြီးသွားစေနိုင်လောက်တဲ့ အရသာမျိုးကို ပေးစွမ်းနေလေရဲ့။

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် မောင်မောင့်အပေါ်ကနေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှုပ်ရှားလိုက်ရင်း အော်ညည်းသံတွေ ထွက်လာသလို အေပရယ်ကလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း အထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်။

ဂျူလိုင့်အတွက်တော့ ဒီလိုပြီးသွားတာ မဆန်းပေမယ့် အေပရယ့်မှာတော့ အထိအတွေ့၊ အနမ်းတွေလောက်နဲ့ ပြီးသွားတာကတော့ ဆန်းကြယ်သော စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်လို့ပဲ ဆိုရမယ် ထင်ပါတယ်။

သူတို့မိန်းကလေးနှစ်ယောက် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားရင်း ငြိမ်သက်နေကြတယ်။ သူတို့တွေရဲ့ အော်သံတွေကို တစ်ယောက်ယောက်များ ကြားသွားမလားလို့ စိတ်ပူတဲ့ ပုံစံလည်း မရှိပါဘူး။ အရာအားလုံးထဲမှာ သူတို့သတိထားလိုက်မိတာကတော့ သူတို့တွေ အခု ခံစားနေရဲ့ အရသာပဲပေါ့။

နောက်တော့ ဂျူလိုင်က အရင်စပြီး လက်တွေကို ဖြေလျှော့ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့လက်တွေကို မောင်မောင့်ပေါင်ကြားမှာ နောက်ပြန် ထောက်လိုက်ပြီး နောက်ကို အနည်းငယ် လျှောချလိုက်တယ်။ ဒီတော့ သူ့ရင်ကို အေပရယ့်ရှေ့ ကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာပေါ့။

အေပရယ်တော့ ဖိတ်ကြားမှုကို လက်ခံလိုက်သလိုပါပဲ၊ ဂျူလိုင့်ရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ပေါ်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့လည်း ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်သေးတယ်။ နာလောက်အောင် မပြင်းထန်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ခပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားတဲ့ အရသာကိုတော့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး ခံစားလိုက်ရတာပေါ့။

ဂျူလိုင်က အားကနဲ အော်လိုက်ရင်း သူ့အစ်မရဲ့မျက်နှာကို ဒီနေရာကနေ ဘယ်မှရွေ့မသွားရအောင် ထိန်းကိုင်ထားလိုက်တယ်။

သူတို့တွေ အပေါ်မှာ အလုပ်များနေတုန်း အောက်ကနေ မောင်မောင်ကလည်း အေပရယ့်ကျောကို ပွတ်ပေးလိုက်ရင်း နို့တွေဆီကိုလည်း လက်လှမ်းလိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတဲ့ ဂျူလိုင်က မောင်မောင့်ညီလေးကို စတင်ပြုစုပါတော့တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ မိန်းကလေးနှစ်ဦး ပြီးသွားပေမယ့် သူ့မှာ ခရီးဆုံးမရောက်သေးလို့ ပိုပြီးတောင် တင်းမာဖောင်းကားလာတယ်။ ဂျူလိုင်တစ်ယောက်မှာတော့ အဲဒီလို ကြီးထွားလာတဲ့ မောင်မောင့်ပစ္စည်းကို သူ့အတွင်းထဲမှာ မနည်းလှုပ်ရှားနေရပါတယ်။

အေပရယ်ကလည်း သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပွတ်လိုက်တော့ အရည်တချို့က မောင်မောင့်ဗိုက်ပေါ်အထိ စီးကျလာလေရဲ့။ အေပရယ်ကလည်း တက်ညီလက်ညီ ပါဝင်ဖို့အတွက် သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်မျက်နှာနားအထိ တိုးကပ်ပေးလိုက်တယ်။

ဂျူလိုင့်ဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ မောင်မောင်လည်း အရသာတွေ့လာပါပြီ။ နှာခေါင်းကလည်း မျက်နှာနားက အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ အနံ့ကို မလွန်ဆန်နိုင်တော့တဲ့အတွက် အေပရယ့်ပေါင်လုံးလေးတွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာပေါ်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။

လျှာကို တတ်နိုင်သမျှ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်း အေပရယ့်အတွင်းသားလေးတွေကို လျက်ပေးလိုက်တော့ မတူညီသောအရသာတွေက မောင်မောင့်ကို ရောက်ရှိသွားစေဖို့အတွက် တွန်းအားပေးနေကြပါပြီ။

နောက်ဆုံးတော့ မောင်မောင်လည်း ဆက်မထိန်းထားနိုင်တော့ဘဲ အေပရယ့်ကို တအားဖိလျက်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း ဗလုံးဗထွေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

`အား … ငါ … ငါ … ပြီးတော့မယ် ထင်တယ် … ဟင်း …´

ဂျူလိုင်ကလည်း မောင်မောင့်အပေါ်ကနေ သူ့ရဲ့လမ်းကို သူဖောက်နေတယ်။ လှုပ်ခါလာတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးရဲ့အတွင်းမှာတော့ မောင်မောင့်ညီလေးက ပေးစွမ်းတဲ့အရသာကို တင်းကျပ်စွာ ခံစားနေရပါတယ်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အရည်တွေက ဂျူလိုင့်ညီမလေးထဲကို လာရောက်ထိမှန်တဲ့အခါမှာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ရင်းပြီးသွားသလို အလျက်ခံနေရတဲ့ အေပရယ်ကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ပြီးသွားပါတော့တယ်။

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ဘေးကို လဲကျသွားတဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ်က မောင်မောင့်ရဲ့ တဖြည်းဖြည်း ပျော့လာတဲ့ ညီလေးကို စုပ်ယူလိုက်ပြီး သူတို့သုံးဦးစလုံးရဲ့ ပေါင်းစပ်ထားတဲ့အရသာကို ခံစားနေမိတယ်။ ထူးခြားတဲ့အရသာပါပဲ၊ ချိုတယ်၊ ငန်တယ်၊ အရသာရှိတယ်ပေါ့။

အားလုံးပြောင်စင်အောင် သန့်ရှင်းပေးပြီးမှ အေပရယ်က မောင်မောင့်ဘေးကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့မှ မောင်မောင့်ဘေးကို ဝင်လှဲလိုက်တဲ့ ဂျူလိုင့်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`နင်တို့နှစ်ယောက် ခဏနားလိုက်ကြဦးလေ … ငါတော့ အောက်ဆင်းပြီး နည်းနည်းကြည့်ပြောထားလိုက်မယ်။ ဒီနေ့ ပင်ပန်းကြတယ် မဟုတ်လား …´လို့ ပြောပြီး သူ့ရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ရှာနေလေရဲ့။

နောက်ဆုံးတော့ အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ် အဝတ်အစားတွေ ရောက်သွားကြပါပြီ။ သူတို့နှစ်ဦးကို တစ်ချက်နှုတ်ဆက်သလို ကြည့်လိုက်ရင်း အခန်းထဲကနေ ထွက်သွားတယ်။ အနမ်းလေးတစ်ချက်ကို လေထဲလွှင့်လိုက်ရင်းနဲ့ပေါ့။

သူ့အတွေးထဲမှာတော့ ဒီအတိုင်းဆို ပိုပြီးစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလာပြီလို့ တွေးရင်း အောက်ကို ဆင်းသွားပါတော့တယ်။

---

မောင်မောင် အိပ်ရာကနိုးလာတော့ အခန်းထဲမှာ မှောင်မည်းနေပြီ။ ကြည့်ရတာ သူနဲ့ အေပရယ်၊ ဂျူလိုင်တို့ အတူတူကုန်ဆုံးခဲ့တဲ့အချိန်က တော်တော်ကြာသွားခဲ့ပြီ ထင်ပါရဲ့။

သူ သတိရသလောက်တော့ သူအိပ်ပျော်မသွားသေးခင်က ဂျူလိုင်က သူ့ဘေးမှာ လှဲနေခဲ့တာပါ။ ခုတော့ သူတစ်ယောက်တည်းပဲ ကျန်တော့တယ်။ ကိုယ်ပေါ်မှာတော့ စောင်တစ်ထည်ရှိနေတယ်။ ဖြစ်နိုင်တာကတော့ ဂျူလိုင်ထွက်မသွားခင် သူ့ကို ခြုံပေးခဲ့တာနေမှာပါ။

နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ကိုးနာရီထိုးနေပြီ။ ညနေချိန်တစ်ခုလုံး ပျောက်နေခဲ့တာကို သတိထားမိရင် သူများတွေက သို့လောသို့လော စဉ်းစားကုန်ကြဦးမယ်လို့ တွေးမိတော့ အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ဝတ်လိုက်မိတယ်။

သူ အပြင်ထွက်မလို့ ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ သူ့အခန်းတံခါးကို ခေါက်သံကြားရပြီး တစ်ပြုံတစ်မကြီး ဝင်ချလာပါလေရော။ ရှိသမျှ အမျိုးသမီး အကုန်လုံးပေါ့။
ကြည့်ရတာ အေပရယ်က သူ နေမကောင်းဘူးလို့များ ပြောထားသလား မသိပါဘူး။

အားလုံးပဲ သူ့ကို နဖူးကိုစမ်း ပါးကိုနမ်းပြီးမှ ထွက်သွားကြတယ်။ ဒါက မေမေ၊ နိုနိုနဲ့ နှစ်ဦးတို့ပါ။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် တန်းစီပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ အနမ်းဝေတာကို အလှည့်စောင့်ပြီးမှ ပြန်သွားကြတော့တယ်။

နောက်ဆုံးကျန်ခဲ့တာက အေပရယ်ပေါ့။ အစ်မကြီးပီပီ တခြားညီမတွေကို ဦးစားပေးပြီးမှ သူ့အလှည့်စောင့်နေခဲ့တာပေါ့။

`ကြည့်ရတာ မောင်မောင် … နင် ဒီကျန်ခဲ့တဲ့ တစ်ရက်နှစ်ရက်အတွင်းတော့ တယ်ပြီးအလုပ်များနေသလိုပဲ …´

အေပရယ်က ပြောရင်း မောင်မောင့်ကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်လိုက်တယ်။

`အလုပ်များလဲ ဘာဖြစ်လဲဟာ … ငါ့ဘဝမှာတော့ တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့အရာတွေပါ …´

မောင်မောင်က စဉ်းစားရင်း ပြောလိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့ရင်ဘတ်ကို ထောက်လာတဲ့ အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို သိလိုက်ရတယ်။

`ဒါဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။ တို့တွေ ရိုစတာတစ်ခုလောက်ဆွဲပြီး စီစဉ်ထားရမလား …´

အေပရယ်က စလိုက်တော့ …

`မဆိုးပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လည်း ငါ့စိတ်ထဲမှာတော့ မလုံမလဲကြီး ခံစားနေရတယ် အေပရယ် … ခုလိုမျိုးဆိုတော့ နင်တို့တွေကြားမှာ … အေးလေ … စိတ်မသက်မသာဖြစ်ကုန်ကြမလားလို့လည်း တွေးမိတယ် …´

မောင်မောင်က လေးလေးနက်နက် ပြောလိုက်တော့ …

`ဘာလို့ ဒီလိုတွေးရတာလဲဟယ် …´

`ဟုတ်တယ်လေ။ တကယ်တော့ အရင်ကနဲ့ အခုအချိန်မှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ တို့တွေက ပြန်ကြည့်လိုက်ရင် မောင်နှမအရင်းတွေလိုပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ အားလုံးရဲ့ပုခုံးတွေပေါ်မှာ အမှားတွေကို တင်ထားရင်းနဲ့ နေနေကြမယ်ဆိုရင် …´

`အိုး … ထားလိုက်စမ်းပါဟယ် … ဘယ်သူမှ ဒီလိုမတွေးကြဘူး … အသေအချာပဲ …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်စကားကို ဖြတ်ပြောလိုက်ရင်း သူ့ပါးစပ်ကို အနမ်းရှည်ကြီးတစ်ခုပေးရင်း ပိတ်ထားလိုက်တယ်။

ပြီးမှ မောင်မောင်က သူ့မမလှလှကို ထပ်မေးလိုက်လေရဲ့။

`ဒါဆို … ဘယ်လိုတွေးကြသလဲဟင် …´

`ပြောပြဘူး … ကဲကဲ … အိပ်တော့ … ဂွတ်နိုက် …´

အေပရယ်က ဖျတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ရင်း အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားတော့တယ်။

`အေပရယ် … ပြောပြ ….´

မောင်မောင်က လှမ်းပြောလိုက်ပေမယ့် အေပရယ်ကတော့ တာ့တာပြရင်း ထွက်သွားပြီလေ။

`အင်း … သူတို့တွေ ဘာတွေးကြတယ်ဆိုတာ သိချင်လိုက်တာ …´လို့ ပြောရင်း မောင်မောင်လည်း အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်တယ်။

---

နောက်တစ်နေ့မနက်တော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် နေမြင့်မှ နိုးလာတယ်။

နာရီကို ကြည့်မိတော့ ဆယ့်တစ်နာရီခွဲနေပြီ။ မနက်စာလည်း မစားရသေးတော့ ခပ်သွက်သွက်ပဲ အဝတ်အစားတွေ ကောက်စွပ်ရင်း ထမင်းစားခန်းထဲ ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ထမင်းစားပွဲပေါ်က အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်လိုက်တော့ သူ့အတွက် အေးစက်နေတဲ့ ပေါင်မုန့်နဲ့ ကြက်ဥကြော်တွေကို တွေ့ရတယ်။ အဲဒီဘေး အုပ်ဆောင်းအောက်မှာပဲ စာတိုလေးတစ်စကို တွေ့လိုက်ရလို့ ဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်

စျေးသွားဝယ်တယ်။ သိပ်မကြာဘူး၊ ပြန်လာခဲ့မယ်။
ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်။ နင်ကြားချင်တာလေးတွေလည်း ကြားရမှာပေါ့။ ကျန်တဲ့သူတွေ အကုန်လုံးလည်း အိမ်မှာ မရှိကြဘူး မဟုတ်လား။ ငါ ပြန်မရောက်သေးခင်လည်း နိုးနိုးကြားကြားနေဦး။

အချစ်တွေနဲ့ …
အေပရယ်

`အင်းလေ … တစ်ယောက်တည်းလည်း ကောင်းတာပါပဲ´လို့ ရေရွတ်လိုက်ရင်း ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ နွားနို့ ဖောက်လက်စ တစ်ဘူးကို ဆွဲထုတ်ရင်း စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

ခပ်သွက်သွက်စားလိုက်ပြီး ပန်းကန်တွေကို ဘေစင်ထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပုံမှန်လုပ်နေကျအတိုင်းပဲ လမ်းတစ်ပတ်လောက် ထွက်လျှောက်ရတာပေါ့။

နေက ကျဲကျဲတောက်ပူနေပြီ။ ခက်တာက အပြင်မထွက်ချင်ပေမယ့်လည်း ဝလာမှာကြောက်လို့ အားတင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တာ။ အနီးအနားပဲ တစ်ပတ်လောက်ပတ်ပြီး ပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဆယ့်နှစ်ဆယ့်ငါး။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ရေတစ်ခွက် ပြေးသောက်တုန်း အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ ခြေသံကြားလိုက်ရတယ်။

ဒီအချိန်မျိုး ဘယ်သူမှ အိမ်မှာ မရှိတတ်ပါဘူးလို့ သူတွေးလိုက်ရင်း ဘယ်သူလဲဆိုပြီး လှမ်းအော်လိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ အသံပြန်ကြားရတယ်။

`ငါပါဟ … နိုနိုပါ … သူခိုးမဟုတ်ပါဘူးဟဲ့ …´

`ဟင် … နင် ဘယ်လိုလုပ် ပြန်ရောက်နေတာလဲ …´

မောင်မောင်က လှေကားထိပ်မှာ လှမ်းတွေ့လိုက်ရတဲ့ နိုနို့ကို မေးလိုက်တယ်။

`အဟီး … ဖိနပ်ပြတ်သွားလို့ဟာ။ အဲဒါ ဝယ်လိုက်တော့ လက်ထဲ ထမင်းဝယ်စားဖို့တောင် မကျန်တော့ဘူး။ ဟိုနှာဘူးတွေဆီကလည်း မစားချင်တာနဲ့ အိမ်ပဲ ပြန်လာလိုက်တာ …´

မောင်မောင်က ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ပုခုံးတစ်ချက်ပဲ တွန့်ပြလိုက်တယ်။

`ငါ ခုမှ ပြန်ရောက်တာဟ … ဒါနဲ့ နင်ရော စားပြီးပြီလား …´

`မနက်စာစားပြီးတာမှ မကြာသေးတာ … နောက် ဆာမှ စားလိုက်တော့မယ် …´

နိုနိုက ပေါင်မုန့်တစ်ချပ်ကို မီးကင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ ဒီလိုဆို အိမ်မှာ နင်က တစ်ယောက်တည်း ဒီလိုပဲလား …´

`အင်း … ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ အေပရယ်လည်း ရှိတတ်ပါတယ်။ ငါ ကျောင်းသွားမတတ်တော့တဲ့ နောက်ပိုင်းတော့ သူလည်း ငါ့ကို အိမ်စောင့်ထားပြီး အပြင်ထွက်တဲ့အခါလည်း ထွက်တတ်တာပေါ့ …´

မောင်မောင်က တီရှပ်ကို ချွတ်ရင်း ပုဝါနဲ့ ချွေးသုတ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`ခုရော … ဘယ်သွားသတဲ့လဲ …´

`ရှော့ပင်ထွက်သွားတယ် ပြောတာပဲ … အေးလေ … နင်ပြန်လာတာလည်း ကောင်းတာပဲ … မပျင်းတော့ဘူးပေါ့ …´

`သြော် … ဒါဆို အခု နင်တစ်ယောက်တည်းပဲပေါ့ …´

နိုနိုက မေးလိုက်တော့ …

`အင်းလေ …´

မောင်မောင်က ချွေးသုတ်ပြီးသွားတော့ စွပ်ကျယ်တစ်ထည် ကောက်စွပ်လိုက်ရင်း လိမ္မော်ရည်တစ်ခွက် ယူသောက်လိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ နင့်ဘော်ဒီကြည့်ရတာ အရင်ကထက် ပိုပြီးပုံကျလာသလိုပဲ။ ပြေးတာလည်း မဆိုးဘူးပဲနော် …´

နိုနိုက မောင်မောင့်ကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း မှတ်ချက်ပြုလိုက်တယ်။

`ကျေးဇူးပဲ … အကောင်းပြောလို့ပါ …´

မောင်မောင်က သူ့ဘာသာသူ ဝမနေတာကိုပဲ ဂုဏ်ယူလှပါပြီ။ ဒီလောက် အိပ်ချင်အိပ်၊ စားချင်စားလုပ်နေတာတောင် ဒီလိုမျိုး ဝမလာဘဲနေနိုင်တာဆိုတော့ မဆိုးဘူးပေါ့လေ။

နိုနိုက ပေါင်မုန့်ကို နည်းနည်းကိုက်လိုက်ရင်း ဟင်းတစ်ဇွန်းခပ်စားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ …

`ဒါပေမယ့်ဟယ် … ကြွက်သားလေး အံစာတုံးလေးထွက်လာအောင်လုပ်လိုက်ရင် ပိုမကောင်းဘူးလား … ဒီတစ်ခါ ငါနဲ့ ဂျင်မ်ကို လိုက်ခဲ့လေ … ငါ အပ်ပေးမှာပေါ့ …´

`ဟာ … တော်ပါပြီ … ဒီတိုင်းလည်း အဆင်ပြေသားပဲ´

စိတ်ထဲကတော့ တွေးနေမိတယ်။ ဒီလောက် လေ့ကျင့်ခန်းဆင်းနေရတာကို သွားသာကစားလိုက်လို့ကတော့ ပုံလဲသွားဦးမယ်လို့။

`ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ ကောင်မလေးတွေက ဘယ်ကြိုက်မှာလဲ …´

`မကြိုက်လည်း နေပေါ့ … ဘာလုပ်မလဲ …´

ဟုတ်တယ်လေ။ အခု သူ့မှာ ဒီလောက်ဗျာများနေရတာကို။

`မိန်းကလေးက သူ့ကို ချီထားပါလို့ ပြောလို့မှ မချီနိုင်ရင် ရှက်စရာကြီးနေမှာပေါ့ …. ဟာဟ …´

`အံမယ် … နိုနို … နင်က အထင်သေးတာလား … ဒီလောက်များ ငါက စကားထဲတောင် ထည့်မပြောဘူး …´

`မယုံပါဘူး … ခုပဲ ငါ့ကို အစမ်းချီကြည့်ပါဦး …´

ဟင်းနဲ့ ပေါင်မုန့်ကို အကုန်စားပြီးသွားတဲ့ နိုနိုက သူ့ကို မယုံပါဘူးဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

`ကောင်းပြီလေ … နင် ခိုင်းလို့နော် … လာထား …´

မောင်မောင်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ပဲ နိုနို့ကို ခါးကနေ မြှောက်ကိုင်ပြီး ပုခုံးပေါ် ထမ်းလိုက်တယ်။

ဒီလောက် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီးလုပ်လိုက်မယ်လို့ ထင်မထားတဲ့ နိုနိုကတော့ မောင်မောင့်ပုခုံးပေါ်မှာ တွန့်လိမ်နေတယ်။

မောင်မောင်က သူထမ်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်ပြီး နိုနို့ကို ဧည့်ခန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့တယ်။

`ရပြီ ရပြီ … နင် နိုင်သားပဲ … ပြန်ချပေးတော့ဟာ ….´

`ငါပြောသားပဲ နိုနို …´

မောင်မောင်က ပြန်ချမပေးဘဲ ပုခုံးပေါ် ပိုမြှောက်တင်လိုက်တော့ နိုနို့မှာ ဇောက်ထိုးနီးပါးဖြစ်သွားတော့တယ်။ ဒါနဲ့တင် မကျေနပ်သေးတဲ့ မောင်မောင်က ပတ်ချာလည်လှည့်လိုက်တော့ နိုနိုတစ်ယောက် တောင်းပန်သံတွေ ထွက်လာတော့တယ်။

`တော်ပြီဟာ … ငါရှုံးပါတယ် … ခေါင်းမူးလို့ပါဟယ် … ချပေးပါတော့ …´

ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း နိုနို့ကိုယ်လေးကို ဆိုဖာပေါ် နှိမ့်ချပေးလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က သူ့လက်တွေကို လွှတ်လိုက်ပေမယ့် နိုနိုကတော့ မောင်မောင့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေကို မလွှတ်သေးဘဲ ဖက်ထားလိုက်တယ်။

ဒီမှာပဲ အစာစားပြီး ချွေးနည်းနည်းထွက်နေတဲ့ နိုနို့လက်ကလေးတွေက အေးစိမ့်စိမ့်အထိအတွေ့ရယ်၊ ပူးကပ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းက အိစက်တဲ့ အထိအတွေ့ရယ်၊ ဝင်သက်ထွက်သက်နွေးနွေးရယ်က မောင်မောင့်စိတ်ကို လှုပ်ရှားစေတယ်။

မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်လုံးမလွှဲဘဲ ကြည့်နေမိကြတယ်။ နောက်တော့ သူကပဲ စလိုက်သလား။ နိုနိုကပဲ စလိုက်သလားတော့ မသိ၊ မျက်နှာချင်း တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်သွားကြရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း ထိတွေ့မိကြတော့တယ်။

အနမ်းက မထင်မှတ်ဘဲ ရှည်ကြာနေလေရဲ့။ ဘယ်တော့မှ မပြီးဆုံးတော့ဘူးလို့တောင် ထင်ရတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက ရပ်တန့်ချင်တဲ့ဆန္ဒမှ မရှိကြတာလေ။

ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ မောင်မောင်ကပဲ စပြီး ခွာလိုက်ပါတယ်။ ဆိုဖာဘေးမှာ ရပ်လိုက်ရင်း နိုနို့ကို ကြည့်နေမိတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … မောင်မောင် …´

`မဖြစ် … အင်း … ဒါပေမယ့် နင့်ဘက်က သေချာလို့လားဟယ် …´

မောင်မောင်က မယုံနိုင်သလို မေးလိုက်တယ်။

`အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ မေးမနေစမ်းပါနဲ့ဟာ၊ ငါက မိန်းကလေးပါ … မောင်မောင်ရယ် … တကယ်တော့ အရင်ကတည်းက ငါ နင့်ကို စိတ်ဝင်စားမိခဲ့တာပါ …´

နိုနိုက ဝေခွဲမရဖြစ်နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။

သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သူ့ကို အရင်တည်းက စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုတဲ့သူတွေနဲ့ချည်းပဲ တွေ့နေရတာကို မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။

`မောင်မောင် … ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့ …´

နိုနို့အသံက ချွဲနွဲ့သံကလေးဖြစ်နေလေရဲ့။

`အင်း … မဖြစ်ပါဘူး။ သေချာ သိချင်လို့ပါ …´

မောင်မောင်က ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တော့ နိုနိုက ဆွဲပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။

နိုနိုက သူ့ကို ဖက်လိုက်ရင်းနဲ့ အငမ်းမရ နမ်းနေမိတယ်။ ပြီးမှ သူ့ကို ဆိုဖာပေါ် ဆွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။

မျက်လုံးလေးတစ်ဖက်ကို နောက်သလိုပြောင်သလို မှိတ်ပြလိုက်ရင်းနဲ့ လက်တွေက သူ့ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်လာတယ်။ နောက်တော့ စွပ်ကျယ်အောက်နားကို ကိုင်လိုက်ပြီး ခေါင်းပေါ်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း အလိုက်သင့် လက်ကို မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။

သူ့ရဲ့ အဝတ်အစားမရှိတော့တဲ့ ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို မြင်လိုက်ရတဲ့ နိုနို့မှာတော့ နှုတ်ခမ်းကို လျှာလေးနဲ့သပ်လိုက်ရင်း မောသလိုလိုမျိုး ခံစားမိနေတော့တယ်။

နောက်ထပ် နိုနို့လက်တွေက ဘောင်းဘီကို လက်လှမ်းလိုက်တော့ မောင်မောင်က ပြုံးကြည့်ရင်း သူကိုယ်တိုင်ပဲ သွက်သွက်လက်လက် လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်ပြီး တင်ပါးကို ခဏကြွပြီး အောက်ကို လျှောချလိုက်တော့ နိုနို့မျက်ဝန်းတစ်စုံက ၀ိုင်းစက်သွားတယ်။

`အို …´

ခပ်နွဲ့နွဲ့မြည်တမ်းသံလေးနဲ့အတူ နိုနို့မှာ စိတ်နဲ့ကိုယ် မကပ်သလို ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။

နိုနို့မှာတော့ ရင်ခုန်ရလွန်းလိုု့ ရူးတော့မယ်လို့တောင် ဆိုရတော့မလားပဲ။ သူ မြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းကို ဘယ်တုန်းကမှ မတွေ့ဖူးတဲ့အရာ တစ်ခုလို နစ်မျောခံစားရင်း ငေးငိုင်နေမိတယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ခုလို ဖြစ်သွားတဲ့ နိုနို့ကို ကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူနေမိသလိုပဲ။ သူသိသလောက်တော့ နိုနို့လို စိတ်ထား ကောင်းပြီး ချောမောလှပတဲ့ ဟောက်ဆာဂျင်မကလေးမှာ ချစ်သူရည်းစား မရှိဘဲနေမှာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုအကြောင်းတွေက သူ့ကို ဒီလိုဖြစ်သွားစေပါလိမ့်။ မောင်မောင် တွေးနေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် အချိန်တော့ သိပ်မဆိုင်းနေပါဘူး။ နိုနို့လက်ကလေးကိုဆွဲပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ရင်း လက်ရှိအခြေအနေကို ပြန်ပြီး သတိရသွားအောင်လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ပုခုံးကျော်ကျော်အထိ ရှည်လျားတဲ့ ဆံနွယ်ကလေးကို ဆွဲယူနမ်းရှုံ့လိုက်တော့မှာ နိုနို့မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကလေးတွေက အရည်လဲ့လဲ့ တောက်ပစွာနဲ့ သူ့ကို ပြန်ကြည့်လာတယ်။
သူတို့နှုတ်ခမ်းတွေ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ပြီးထိတွေ့သွားကြတယ်။

---

နိုနို့အဖို့တော့ ဒီကောင်ကလေးနဲ့မှ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ခံစားမိနေမှန်း မဝေခွဲနိုင်တော့ဘူး။ Tender are your caress, sweeter are your kiss လို့ပဲ ပြောလိုက်ချင်တော့တယ်။ အနမ်းကလေးနဲ့တင် သူ့ရဲ့သွေးတွေကို ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် ဆူဝေနိုင်ရတာလဲ ကောင်လေးရယ်။

သူ့ရဲ့ အရင်ရည်းစားနှစ်ယောက်နဲ့တုန်းကတောင်မှ ဒီလောက်အထိ ရင်မခုန်ဖူးဘူး။ တစ်ခါတုန်းကလည်း ရင်ခုန်ခဲ့ဖူးပေမယ့် ခုတစ်ခါ ပိုပြီးခုန်သလား ထင်နေမိတယ်လေ။

ဘာဖြစ်လို့များ သူ့ကို ဒီလောက်တောင် ဖမ်းစားနိုင်ရတာလဲ။ ဒီလောက်ကလေးနဲ့ ကျရှုံးခဲ့ရတဲ့ သူ့ကိုယ်သူ အားမလိုအားမရ နိမ့်ပါးအားငယ်နေမိတယ်။

အချစ်ဆိုတဲ့အရာကများ ဝေဝါးစွာနဲ့ ဒီလိုမျိုး နှိပ်စက်နိုင်ရသလား။ ဟုတ်တယ်၊ သူ မောင်မောင့်ကို ချစ်နေမိတာ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အခြေအနေမပေးလို့ ဖုံးဖိထားခဲ့ရတာပါလေ။

ခုတော့ အရာအားလုံးက လက်တစ်ကမ်းအလိုမှာ ရှိနေပြီလို့ ခံစားလိုက်ရတော့မှပဲ သူ့ရဲ့ တည်ငြိမ်မှု ပျက်သွားခဲ့တဲ့စိတ်တွေက လက်ရှိ ဘဝထဲကို ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာတော့တယ်။

---

အနမ်းတွေခြွေရင်းနဲ့ မောင်မောင့်လက်တွေက နိုနို့အကျႌကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတယ်။ နှိပ်ကြယ်သီးလေးတွေမို့ တစ်ခါတည်း အကုန်လုံးဆွဲဖြုတ်လိုက်ရင် ရပေမယ့်လည်း မောင်မောင့်အနေနဲ့ ဒီလိုမျိုး အရင်လိုစရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။

နိုနိုကလည်း စိတ်တူကိုယ်တူ ကူညီပေးလာတယ်။

နောက်ဆုံးကြယ်သီးကလေးကို လက်လှမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ဖုန်းက ထမြည်လာတယ်။

နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အလန့်တကြားကြည့်လိုက်ကြပြီးတော့မှ နိုနိုက …

`နင်ပဲ ကိုင်လိုက်တာ ကောင်းလိမ့်မယ် ထင်တယ် …´

မောင်မောင်က ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။

ခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်ပြီး ဟယ်လိုလုပ်လိုက်တော့ အေပရယ့်အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

`မောင်မောင် … အေပရယ်ပါ၊ နင့်ကို သတိရလို့ ဖုန်းဆက်လိုက်တာ … ငါပြောထားတဲ့အတိုင်းလေ … နော် …´

မောင်မောင်က ပြုံးရင်း ကြည့်နေတဲ့ နိုနို့ကို အသံမထွက်ဘဲ နှုတ်ခမ်းလှုပ်ပြီး အေပရယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ … အေပရယ် နင် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ …´

`ဒီလိုပေါ့ဟာ … လျှောက်သွားရင်းနဲ့ ချောင်ကျတဲ့တစ်နေရာမှာ ဖုန်းကလေးဘေးချရင်း နင့်အကြောင်း စဉ်းစားနေမိတာပေါ့´

`အင်း … ငါလည်း နင့်အကြောင်းပဲ တွေးနေမိတာ …´

မောင်မောင်က ပြန်ဖြေရင်းနဲ့ အကျႌကို ချွတ်လိုက်တဲ့ နိုနို့ကို လှမ်းကြည့်မိလိုက်တော့ ဟယ်လိုကစ်တီရုပ်နဲ့ ပန်းနုရောင်ဘရာစီယာလေး၊ အောက်နေ မို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားတွေကို မြင်လိုက်ရတော့ တံတွေးတောင် နင်ချင်သလိုဖြစ်သွားတယ်။

`ဟာဟ … ဘယ်လောက်တောင် ချစ်စရာကောင်းလိုက်သလဲ ချစ်လေး … နင်က ငါ့အကြောင်းတွေးနေတယ် ဆိုတော့လေ …´

နိုနိုက ဆက်လက်လှုပ်ရှားနေတယ်။ မောင်မောင်ကလည်း မျက်တောင်တစ်ချက်မခတ်ဘဲ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ နိုနို့ရဲ့ သွယ်လျလျ လက်ကလေးတွေက နောက်ဘက်ကို ရောက်သွားပြီး ဘရာချိတ်ကလေးကို ဖြုတ်လိုက်တော့ ရှေ့က ရင်အစုံက မသိမသာ လှုပ်ခါသွားလေရဲ့။

`သြော် … ငါလည်း ဒီလိုပဲ … နင်ကလည်း ပြန်မလာသေးတော့ ဒီလို တွေးနေမိတာပေါ့ …´

ဆက်ပြီးတော့ နိုနို့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုအောက်မှာ ဘရာစီယာလေးက ရှေ့ကို လျောကျသွားတော့ ရင်သားအထက်ပိုင်းကလေးရယ်၊ နောက်ပြီး ပန်းရင့်ရောင်ရဲနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကလေးကို တွေ့လိုက်ရပြီး မောင်မောင်တစ်ယောက် စကားနည်းနည်းပြတ်သွားတယ်။

နိုနိုက ဘရာစီယာလေးကို ဘေးကိုချလိုက်ရင်း `နင်တို့နှစ်ယောက်အကြောင်း ငါသိတယ်´လို့ နှုတ်ခမ်းလေးလှုပ်ရုံ ပြောလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က နိုနို့ရဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို ကြည့်ရင်း ခပ်လန့်လန့်နဲ့ ပြန်မေးလိုက်မိတယ်။ အသံတော့ ဘယ်ထွက်ရဲမလဲ။

`ဘယ်လိုသိတာလဲ …´

`နောက်မှ … ကဲပါ … အေပရယ်နဲ့ ဆက်ပြောလိုက်ဦး … မိုက်တယ်ကွာ …´

စကပ်ကလေးကိုပါ ချွတ်ပြီးသွားတဲ့ နိုနိုက သူ့နားကို တိုးတိုးလေးကပ်ပြောရင်း လက်ကတော့ ပင်တီလေးဆီ လက်လှမ်းနေတယ်။

`အင်း … ငါက နင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သတိရနေတာ အေပရယ် …´

မောင်မောင်က ဆက်ပြောလိုက်တယ်။

ကိုယ်လုံးကလေးကို တွန့်လိုက်ရင်း ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်နဲ့ နိုနို့လှုပ်ရှားမှုလေးတွေက သူ့ကို တကယ်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားစေသလို အေပရယ်နဲ့ ဖုန်းပြောနေရတာကလည်း ရင်ကို ပိုလို့ခုန်စေတယ်။

တစ်ဖက်မှာ အေပရယ်ကတော့ အအေးခွက်ထဲက ပိုက်ကလေးကို လက်နဲ့ကစားရင်း ပြောနေတယ်။

`အင်းလေ … အဲဒီနှုတ်ခမ်းကလေးတွေက တစ်ခုခုကို ငုံထားချင်နေမယ်လို့ နင် မထင်ဘူးလား …´

ဟိုက်၊ ကောင်းရော။ မောင်မောင့်ညီလေးက ဆတ်ကနဲတောင် တုန်သွားသလိုပဲ။

`အိုး … ကောင်းလိုက်တာ အေပရယ် … နွေးနေတာပဲ …´

မောင်မောင်ကလည်း ကြားဖူးနားဝနဲ့ ဖုန်းဆက်စ်ကို ပုံဖော်ကြည့်လိုက်တယ်။

နိုနိုကလည်း ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကလေးကို မောင်မောင့်ကိုယ်ပေါ် မှီလိုက်တယ်။ နွေးနေတာပဲဆိုတာကတော့ မောင်မောင် ဘယ်တစ်ခုကို ရည်ညွှန်းချင်တာလဲ မသိပါဘူး။

`ငါ့လက်တွေက နင့်ကို ပေါင်တွေကို ပွတ်ပေးနေပြီ။ အင်း … ကားထားလိုက် … ဟယ် … မာတောင့်နေတာပဲ …´

အေပရယ်က ပြောနေသလို ဒီဘက်မှာလည်း နိုနိုက သူ့ဘောင်းဘီထဲကို လက်ထည့်လိုက်တယ်။

`ဟင်း … ကောင်းလိုက်တာ အေပရယ် …´

မောင်မောင်က နိုနို့လက်ဖဝါးလေးရဲ့ နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် တိုးတိုးညည်းလိုက်မိတယ်။

`ခု … ငါ နင့်ကို ငုံလိုက်ပြီလေ … ဘယ်လိုလဲ ကောင်းရဲ့လား …´

အေပရယ်တစ်ယောက် အအေးဆိုင်ရဲ့ အမျိုးသမီးအိမ်သာခန်းထဲ ထိုင်ရင်း သူ့ညီမလေးကို ပွတ်နေရင်း ပြောနေတာပါ။

ဒီခဏမှာပဲ နိုနိုက မောင်မောင့်ညီလေးကို ဘောင်းဘီထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။

လက်နဲ့ ဖွဖွလေး တိုက်ပေးလိုက်ရင်း မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်နေတယ်။

`ဟင်း … လက်တွေကရော ဘာလုပ်နေလဲ …´

မောင်မောင်က နိုနို့ကို ဘေးမှာထားပြီး အေပရယ့်ကို မေးလိုက်တယ်။

`သြော် … ဘာလုပ်ရမလဲ … နင့်ဥလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေပြီ … ကောင်းလား …´

`ဟား ….´

မောင်မောင်က သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။

ဒီခဏမှာပဲ နိုနိုက ထရပ်လိုက်တယ်။

အေပရယ်ကတော့ ဆက်ပြောနေတုန်းပဲ။

`ခု နင်ထိုင်လိုက် … ဟုတ်ပြီ … ငါ နင့်အပေါ်ကနေ စပြီးလုပ်ပေးတော့မယ် …´

အဲဒီအချိန်မှာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ ဆက်ပြီး အငြိမ်မနေနိုင်တော့တဲ့ နိုနိုက မောင်မောင်အပေါ်ကနေ ဆိုဖာပေါ်ကို တက်လိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မောင်မောင့်ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ဖွားဖက်တော်ကို သူ့ညီမလေးဆီ တဖြည်းဖြည်းနှိမ့်ချလို့နေပြီ။

`အိုး … ဟင်းဟင်း … ကောင်းလိုက်တာဟာ ….´

မောင်မောင့်ညီလေးက နိုနို့ညီမလေးထဲကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တိုးဝင်နေတယ်။ အဆုံးအထိဝင်သွားတော့ နိုနိုက အင့်ကနဲ တစ်ချက် ညည်းလိုက်မိတယ်။

ဖုန်းထဲက အေပရယ်ကတော့ ကြားပုံမပေါ်ပါဘူး။ ဆက်ပြီး ပြောနေတယ်။ လက်ကလည်း သူ့အစိလေးကို ပွတ်ရင်းနဲ့ပေါ့။

`မောင်မောင် … အခု နင့်ဟာက ငါ့ဟာလေးထဲ အဆုံးဝင်သွားပြီ …´

`အား … ဟင်း … ကောင်းတယ် အေပရယ် … ဆက်လုပ်လေဟာ …´

နိုနို့အတွင်းသားလေးတွေက သူ့ညီလေးကို ကောင်းကောင်းကြီး ပြုစုပေးနေတယ်။ တင်းကျပ်စီးပိုင်တဲ့ ဆုပ်ကိုင်မှုနဲ့အတူ နွေးထွေးပြီး အရသာရှိလှတဲ့ခံစားမှုပေါ့။ နိုနို့ညီမလေးထဲမှာ အရည်လေးတွေကလည်း ပိုပြီးစီးဆင်းလာကြတယ်။

`ဟင်းဟင်းဟင်း …….´

အေပရယ်က ဖုန်းထဲမှာ ညည်းလိုက်သလို ဒီဘက်မှာလည်း နိုနို့ညည်းသံလေးတွေက မသဲမကွဲထွက်လာပြီ။

နိုနိုက အဆုံးအထိဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ မလှုပ်ရှားသေးဘဲ နားလိုက်ရင်း သူ့နို့တွေနဲ့ မောင်မောင့်မျက်နှာကို ဖိကပ်လာတယ်။

မောင်မောင်က ဖုန်းနားထောင်ရင်းနဲ့ပဲ လက်တစ်ဖက်က နိုနို့နို့တစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ရင်း တစ်ဖက်ကိုတော့ လျှာလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက်တယ်။

အေပရယ်ကတော့ ဘာမှမသိရှာဘဲ ဆက်ပြောနေတယ်။

`ကောင်းလိုက်တာ မောင်မောင်ရယ် … နင့်ဟာကြီးက ငါ့ထဲမှာ သိပ်ကောင်းတာပဲ … သိလား …´

မောင်မောင်က အောက်ကနေ နည်းနည်းလေး ကြွကြည့်လိုက်တော့မှ နိုနိုက စပြီးလှုပ်ရှားပါတော့တယ်။

`ဟင်း … အေပရယ် …. အေပရယ် …´

မောင်မောင်က ဒါပဲ ပြောနိုင်တယ်။ နိုနို့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေအောက်မှ သူ့အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာရင်း အောက်ကနေ ချိန်သားကိုက် ကော့ပေးနေမိတယ်။

`ဘာလဲ … မောင်မောင် … ဟင်း … ဘာလိုချင်လဲ ပြောလေ …´

မောင်မောင့်မှာတော့ အလုပ်များနေတယ်။ တစ်ဖက်က ဖုန်းနားထောင်ရင်း နိုနို့ရင်ညွန့်ကလေးကို လှမ်းစုပ်ယူလိုက်တယ်။

အေပရယ့်မှာ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကိုပဲ ကြားနေရတော့ စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ဆက်မေးလိုက်တယ်။

`မရှက်ပါနဲ့ဟယ် … ပြောလေ …´

နိုနို့လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း ပိုပြီးပြင်းထန်လာတယ်။ လှုပ်ယမ်းနေတဲ့ ရင်သားတွေက မောင်မောင့်မျက်လုံးရှေ့မှာ တသိမ့်သိမ့်နဲ့။

`ဟင်း … အား ….´

မောင်မောင်က ညည်းလိုက်တယ်။

`ရတယ် … ဒီအတိုင်းလေးပဲ … ဆက်လုပ် … အား …´

မောင်မောင်က နိုနို့ကို ကြည့်ရင်း ဖုန်းထဲကို ပြောလိုက်တာပါ။

နိုနိုကတော့ တတ်နိုင်သမျှ သွက်သွက်လှုပ်ရှားရင်းနဲ့ မောင်မောင့်ကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က ဖုန်းကို ဘေးနားချထားလိုက်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ တုံ့ပြန်လိုက်တယ်။ ဒီမှာပဲ နိုနို့ညည်းသံက ပိုပြီးကျယ်လာတော့တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် သတိထားမိသွားပါပြီ။

`ဟင် … မောင်မောင် … နင်တစ်ယောက်တည်းမှ ဟုတ်ရဲ့လား … ဘယ်သူနဲ့ရှိနေတာလဲ …´

အဲဒီအချိန်မှာတော့ နိုနိုက မောင်မောင့်ပုခုံးကို အားပြုရင်း ခပ်ပြင်းပြင်းလုပ်ပေးနေပြီ။

`ဟင့် … အား … ဟင့် …. ဟင့် ….´

ထပ်ပြီးကြားလိုက်ရတော့ အေပရယ့်အတွက် ပိုသေချာသွားတယ်။

`ပြောလေ မောင်မောင် … ဘယ်သူလဲ …´

`အင်း … ရှိတယ် …´

မောင်မောင်က နိုနိုနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ နိုနိုက အရှိန်ကို နည်းနည်းလျော့လိုက်တယ်။

အေပရယ်က သူ့အဝတ်အစားတွေကို ပြန်ပြီးသပ်ရပ်အောင်လုပ်ရင်း ပြောနေတယ်။

`ဟဲ့ကောင်လေးရဲ့ … နင်တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူးဆိုရင်လည်း စောစောက ပြောပါတော့လား … ဟင်း …´

နိုနိုက မောင်မောင်ကိုင်ထားတဲ့ ဖုန်းဘေးကို နားလေးကပ်လိုက်ရင်း ဆက်ပြီးဆောင့်ပေးနေတယ်။

`ဘယ်သူလဲ … ပြောလေ …´

နိုနိုက မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ရင်း မေးလေးတစ်ချက်ဆတ်ပြလိုက်တယ်။

`နိုနိုလေ …´

`ဟယ် … နင် … တတ်ပဲတတ်နိုင်လွန်းတယ်ဟယ် …´

နိုနိုက ဖုန်းကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း …

`အေး … အေပရယ် … မမကြီး … ဟဲဟဲ … ငါပါ … နင့်မောင်လေးကို စိတ်မပူပါနဲ့လို့ ပြောမလို့ပါ …´

ပြီးတော့ ဖုန်းကို ချလိုက်တော့တယ်။

အေပရယ် ဖုန်းချသွားတော့ မောင်မောင်က နိုနို့ခါးလေးကို ဖက်လိုက်ရင်း မတ်တပ်ထဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ နိုနိုကလည်း အလိုက်သင့်လုပ်မပေးမိတော့ နှစ်ယောက်ပြန်ထိုင်ကျသွားတယ်။

မောင်မောင်က ဒီတစ်ခါတော့ နိုနို့ကို ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲဖက်လိုက်ပြီး ထရပ်လိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နိုနို့ကို ဆိုဖာလက်တန်းပေါ် တင်လိုက်လေရဲ့။

ပြီးတော့မှ နိုနို့နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့ အင်အားပြည့်ဝတဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကို စတင်လိုက်တယ်။

နိုနိုကလည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ့် နို့တွေကို နယ်ရင်း မောင်မောင့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို မွတ်သိပ်စွာ ခံယူနေမိတယ်။

မောင်မောင်က အနမ်းကို ခွာလိုက်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို စုပ်ယူလိုက်တော့ နိုနို့ညည်းသံလေးက ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆူညံလာတယ်။

ဟုတ်ပါတယ်။ တကယ်တော့ နိုနို့အနေနဲ့ အကြိုက်ဆုံးအရာက နို့စို့ခံရတာပါပဲ။ ဘယ်အချိန်မှာဖြစ်ဖြစ် သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ခံစားလွယ်တတ်ပါတယ်။

`ဟင်းဟင်း … မောင်မောင် … ကောင်းတယ် … ကောင်းတယ် … လုပ်ပါ … အား …´

တကယ်ဆို မောင်မောင် အပေါ်ကနေ ဆောင့်မပေးရင်တောင် ရမလိုလိုပဲ။ နိုနို့ရဲ့ အောက်က ပင့်ပေးတာက သိပ်ကို ပြင်းထန်နေတယ်။

နောက်ထပ် လေးငါးဆယ်ချက်လောက်လည်း ဆောင့်ပေးလိုက်ရော နိုနိုတစ်ယောက် နောက်ကို အားကနဲ အော်ရင်း လန်ကျသွားလေရဲ့။

မောင်မောင့်မှာတော့ နိုနို့ညီမလေးထဲက ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ ညှစ်အားကို ခံစားနေပြီ။ နိုနိုက ခုချိန်မှာတော့ ဖြည်းဖြည်းလေးပဲ လှုပ်နိုင်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့် အတွင်းသားလေးတွေကတော့ ပိုတင်းကျပ်လာတယ်။

ဒီလိုနဲ့ မောင်မောင်လည်း သူ့ညီလေးမှာ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အကြောတွေကနေ တဖျင်းဖျင်းခံစားလိုက်ရတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ မောင်မောင်လည်း တော်တော်လေး ကောင်းလာပါပြီ။

`အား … နိုနို … ငါ … ပြီးတော့မယ် ထင်တယ် … အား …´

ပြောပြီးတာနဲ့ မရှေးမနှောင်းပဲ မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့ညီလေးထိပ်ကနေပြီး အချစ်ရည်တွေကို နိုနို့ညီမလေးရဲ့အတွင်းဘက်ကို စပြီး ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

ခပ်ဖြည်းဖြည်းလှုပ်နေတဲ့နိုနိုလည်း တစ်ခါတည်း ငြိမ်သက်သွားပြီး နွေးကနဲ နွေးကနဲ အရသာကို ငြိမ်ငြိမ်ကလေး ခံယူနေမိတယ်။

မောင်မောင်ရဲ့ ညီလေးက ငြိမ်သက်စ ပြုသွားတော့မှ သူလည်း နိုနို့ကို ဖက်ပြီး ဘေးက ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် အမောဖြေရင်း ချွေးသံရွှဲရွှဲနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေကြားမှာ လဲလျောင်းနေမိကြတော့တယ်။

မောင်မောင်က ဘေးကို တဖြည်းဖြည်းလှိမ့်ချလိုက်တော့ နိုနို့ညီမလေးထဲက ဖြူဖြူအရည်လေးတွေက ဆိုဖာပေါ်ထွက်ကျလာကြ တော့တယ်။ တော်သေးတယ်၊ လယ်သာဆိုဖာမို့ပေါ့။

`မောင်မောင်ရယ် … သိပ်ကောင်းတာပဲဟယ် … သိလား …´

နိုနို့က မောင်မောင့်ပါးကို လှမ်းနမ်းလိုက်ရင်း မောသံတဝက်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

နိုနိုက မောင်မောင့်ကိုယ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း ခေါင်းလေးကို မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ပေါ် ခိုနားလိုက်တယ်။ သူတို့ရဲ့ အောက်က ဆိုဖာမှာတော့ အရည်တွေ အတော်လေးအိုင်နေပါပြီ။ နိုနို့ပေါင်တွင်းသာလေးတွေကလည်း ပြောင်လက်နေတာပဲပေါ့။

`ငါလည်း သိပ်ကောင်းတာပဲဟာ …´

မောင်မောင်က နိုနို့ကို ပြန်ဖက်ထားရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`ဒါပေါ့ … ကောင်းရမှာပေါ့ …´လို့ ပြောရင်း နိုနို့က တစ်ချက်ရယ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ …

`ကဲ … ငါရေမိုးချိုး … သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ဦးမယ် … နော် …´ဆိုပြီး မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ရင်း လှေကားကနေ အပေါ် တက်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ သူ့ညီလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ နှစ်ဦးစလုံးရဲ့ အချစ်ရည်တွေနဲ့ ပြောင်လက်လို့လေ။

`ကောင်းကွာ …´လို့ ရေရွတ်လိုက်ရင်း သူ့အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ယူပြီး ဆိုဖာကို သုတ်လိုက်တယ်။

---

ပြီးတော့ အခန်းပြန် အဝတ်အစားလဲပြီး အောက်ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

အလယ်ထပ်ကိုရောက်တော့ အပေါ်ထပ် ရေချိုးခန်းထဲက နိုနို့သီချင်းသံကို ရေကျသံတွေနဲ့အတူ ကြားနေရတယ်။ ကြည့်ရတာ အိမ်ထဲမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ပဲရှိတယ်ဆိုတော့ စိတ်ချလက်ချ ဖွင့်ထားတဲ့ပုံစံပါ။

မောင်မောင်က နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တစ်နာရီခွဲတော့မယ်။ ကြည့်ရတာ နိုနိုတော့ နောက်ကျနေပြီထင်တယ်။

`နိုနို … မြန်မြန်လုပ် … နင် ခုတောင် နောက်ကျနေပြီထင်တယ် …´

မောင်မောင်က အပေါ်ထပ်ကို တက်ရင်း လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ပတ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲက ပြေးထွက်လာတဲ့နိုနိုက …

`ဘယ် … ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲ …´

`တစ်နာရီခွဲ …´

`သေဟ … အဲဒါ ငါ ပြန်ရောက်ရမယ့်အချိန် …´

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူတို့အခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားတယ်။ မောင်မောင်လည်း ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

နှစ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံနဲ့ နိုနို့ကို လှေကားထိပ်မှာ မြင်လိုက်ရတယ်။

`စံချိန်ပဲ … အဝတ်လဲတာ တယ်မြန်ပါလား …´

နိုနိုက ဘာမှမပြောနိုင်သေးဘူး။ အိမ်တံခါးဝကို ပြေးဆင်းသွားရင်း ဖိနပ်စီးနေတယ်။

`အေးအေး … မြန်မြန်သွား …. နင်နောက်ကျနေဦးမယ် …´

အဲဒီတော့မှ နိုနိုက ဘေးရောက်လာတဲ့ မောင်မောင့်ကို ဖက်နမ်းလိုက်ရင်း စကားတစ်ခွန်းပြောလိုက်တယ်။

`အေးလေ … နောက်ကျရလည်း တန်ပါတယ်ဟာ …´လို့ ပြောရင်း တံခါးဖွင့်ပြီးထွက်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ရရှိလိုက်တဲ့အနမ်းနဲ့ စကားတစ်ခွန်းကြောင့် မျက်နှာကြီးရဲပြီး ကျန်ခဲ့လေရဲ့။

လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခြံဝကနေ ပြေးထွက်သွားတဲ့ နိုနို့ကျောပြင်ကလေးကိုပဲ တွေ့လိုက်ရတော့တယ်။ ဒါနဲ့ သူလည်း တံခါးမကြီးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။

ဆိုဖာပေါ် ပြန်ထိုင်ချလိုက်တာနဲ့ တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရတယ်။

`ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလားဟေ့ …´ဆိုတဲ့ မေ့အသံကို ကြားရတယ်။

`မရှိဘူးဟေ့ …´လို့ မောင်မောင်က ပြန်အော်လိုက်တယ်။

ဒီတော့မှ မေလည်း မောင်မောင် ထိုင်နေရာကို ဝင်လာခဲ့တယ်။

`ငကဲလေး … ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ … တစ်ယောက်တည်းလား …´

ငကဲလေးလို့ မေက သူ့ကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ ခေါ်လိုက်တာပါပဲ။ မောင်မောင်ကတော့ သတိထားမိပုံမရပါဘူး။

`ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ဟာ … ဘယ်ပြန်ရောက်ကြဦးမလဲ …´

`သြော် … အထီးလေးတစ်ကောင်တည်းကျန်နေတာပေါ့ … သနားပါတယ်ဟယ် …´

ပြောရင်းဆိုရင်း မောင်မောင့်ပေါင်ပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့တင်ပါးတွေကလည်း အငြိမ်နေတာမဟုတ်ဘူး။

မောင်မောင်လည်း နေရင်းထိုင်ရင်း မငြိမ်မသက်ဖြစ်လာတာပေါ့။ လူကတော့ မဟုတ်ဘူးလေ။

`အိုး … နင် ဘာတွေလုပ်နေပြန်တာလဲ မေ …´

`ဘာလဲ … နင်က ငါ့ကို ဒီလို မထိုင်စေချင်ဘူးလား … ရတယ် … သွားတော့မယ် …´

တကယ်တော့ ထမသွားပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင်က ချော့လိုက်ပါတယ်။

`မဟုတ်ပါဘူးဟာ … နေနေ …´

`နေနေဆိုတာ အဆိုတော်လား …´

`အေး … ဟုတ်တယ် … ဒါနဲ့ ဒီနေ့ တယ်စောပါလား …´

မေက အသံလွင်လွင်လေးနဲ့ ရယ်လိုက်ရင်း သူ့ကို ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

`ဟာဟ … ဘာလဲ … ငါက အစောကြီးပြန်လာတော့ ရာဇဝတ်မှုမြောက်လို့လား … ဆိုင်မှာလည်း လူနည်းတော့ ပျင်းလာတာနဲ့၊ ဗိုက်လည်း ဆာတာနဲ့၊ နောက်ပြီး ငါ့ရဲ့ ငကဲလေးကိုလည်း တွေ့ချင်တာနဲ့ …´

`ငကဲလေး … ငါ့ကို ပြောတာလား … ဘယ်တုန်းက ဒီလိုဖြစ်သွားရပြန်တာလဲ …´

`သိပ်မကြာသေးပါဘူး …´လို့ ပြောရင်း မေက သူ့တင်ပါးကို လှုပ်လိုက်တော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် အောက်ကနေ လူးလွန့်သွားတယ်။

`အမှန်အတိုင်း ပြောပြရင် လန့်သွားမလား မသိဘူး … အဟဲ … ငါရောက်နေတာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ရှိသွားပြီ။ နင်နဲ့ နိုနိုကို အိမ်ဝမှာ မြင်လိုက်လို့ ငါ လမ်းတစ်ပတ်လောက် ထွက်လျှောက်ပြီးမှ ပြန်ဝင်လာတာ ငကဲလေးရေ့ …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် တုန်လှုပ်သွားတယ်။ တစ်ခုသောအရာကသာ မားမားမတ်မတ် ဆက်လက်တည်မြဲနေတယ်။

မေကပဲ ဆက်ပြောလိုက်တယ်။

`သနားလိုက်တာ ငါ့မောင်လေး ငကဲလေးရယ် … ဒီတိုင်းဆို နင် အားပြတ်ပြီးများ သေသွားတော့မလား … အုတ်ဂူမှာ ဘယ်လိုမျိုး စာတန်းထိုးပေးရမလဲ … ကဲလွန်းလို့ အားပြတ်သေသည်လို့ ထိုးပေးရမလား …´

`ဟာ … နင်ကလဲဟာ … ငါက …..´

`အေးပါ … နင်က သဘောကောင်းလို့ပါ … ဟုတ်တယ်မလား …´

`အင်း … ဒါပေမယ့် … အဲလို ခေါ်တာကြီးကိုတော့ …´

`ဒါပေမယ့် ငါကြိုက်တယ်လေ … နောက်ကို ငါ နင့်ကို ငကဲလေးလို့ပဲ ခေါ်တော့မှာ …´လို့ ပြောရင်း မေ့နှုတ်ခမ်းတွေက မောင်မောင့်ဆီ တိုးကပ်လာတယ်။

နူးနူးညံ့ညံ့ ညင်ညင်သာသာ ဒါပေမယ့် ပြင်းပြတဲ့ဆန္ဒတွေနဲ့ပေါ့။

မောင်မောင်ကတော့ အစက သိပ်ပြီးဆန္ဒမရှိပေမယ့် မေက သူ့ကိုခေါ်လိုက်တဲ့နာမည်ရယ်၊ မေ့ရဲ့ ခပ်နွဲ့နွဲ့အပြောအဆို အထိအတွေ့ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်မှုတွေအောက်မှာ ပြန်ပြီး စိတ်ပါလာတယ်။

မေ့အတွက်ကတော့ အနမ်းတွေနဲ့တင် မလုံလောက်တဲ့ပုံပါပဲ။ ဒီထက် ပြင်းပြတဲ့အရသာကို လိုချင်နေပုံပဲ။

မောင်မောင်ကတော့ ဒီထက်သက်လုံကောင်းအောင် အပြေးပိုကျင့်ဦးမှလို့ တွေးရင်း လွန်ခဲ့တဲ့နာရီဝက်လောက်က ဆုံးရှုံးသွားခဲ့တဲ့ အင်အားတွေကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်လည်စုစည်းနေမိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ မေ့လိုမျိုး ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ဆန္ဒတွေကို သူက ဘယ်လိုများ ငြင်းဆန်နိုင်မှာတဲ့လဲ။

မေက လက်တွေကို လျင်လျင်မြန်မြန်လှုပ်ရှားလိုက်တော့ မောင်မောင့်ဂျင်းဘောင်းဘီက အောက်ကို လျောကျသွားတယ်။ မေ့ရဲ့ လက်တွေနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကြားမှာ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးတစ်ထပ်ပဲ ခြားပါတော့တယ်။

မေက လက်ကို ဘောင်းဘီသားရေကြိုးအောက်ကနေပဲ တိုးဝင်လိုက်တယ်။ မောင်မောင့်ညီလေးကို တဖြည်းဖြည်း အပေါ်အောက် ဆော့ကစားပေးနေလေရဲ့။ မျက်လုံးတွေကတော့ မောင်မောင့်မျက်နှာကနေ မလွှဲသေးဘူး။ မေ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေတင်မဟုတ်ဘူး၊ မျက်လုံးတွေကပါ ပြုံးနေလေတော့တယ်။

မေက ဆိုဖာအောက်ကို ဆင်းပြီး မောင်မောင့်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချမယ်လည်းလုပ်ရော အိမ်တံခါးကနေ အသံကြားလိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ မေကပါ ကူညီပြီး မောင်မောင့်ကို ပုံမှန်အနေအထားဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်ပေးရတာပေါ့။ ပြီးတော့ မေမေ့အသံကို ကြားရလေရဲ့။

`ဘယ်သူတွေရှိလဲဟေ့ …´

`သမီးတို့ ဒီမှာ မေမေ …´

မေက လှမ်းအော်လိုက်ရင်း အိမ်ထဲ ဝင်လာတဲ့ မေမေ့ကို ပြေးဖက်လိုက်ရင်း မီးဖိုထဲ ဝင်သွားလေရဲ့။

`မေမေ … အအေးသောက်ဦးမလား …´

`အေး … ကောင်းသားပဲ …´

မေက ရေခဲသေတ္တာထဲက လိမ္မော်ရည်ပုလင်းကို ထုတ်ပြီး ဖျော်လိုက်တယ်။ မေမေ့ကို တစ်ခွက်ပေးထားခဲ့ပြီး နောက်တစ်ခွက်ကို မောင်မောင့်ဆီ ယူလာခဲ့တယ်။

`ရော့ … ငကဲလေး … ဒါလေးသောက်ထားလိုက် … ပြီးမှ မီးဖိုထဲ လာခဲ့ …´

အလိုက်တသိပေးလိုက်တဲ့ အအေးတစ်ခွက်ကို သောက်လိုက်ရမှ မောင်မောင့်ညီလေးလည်း တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်သွားတော့တယ်။

ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လိုက်လာခဲ့တယ်။

`မေမေ … ဒီနေ့ စောပါလား …´

`ဟုတ်တယ် သား … အစည်းအဝေးပြီးတော့ အလုပ်လည်း နည်းနေတာနဲ့ စျေးဝင်ဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တာ … အေပရယ်ရော ပြန်မရောက်သေးဘူးလား …´

`ဟုတ် … မနက်တည်းက ပြန်မလာသေးဘူး …´

`ဒီနေ့ မေမေ စောပြန်လာတော့ ဘာချက်ကျွေးရမလဲ … သမီးရော ဘာစားချင်လဲ …´

`ရပါတယ် … အဆင်ပြေသလိုပေါ့ မေမေရယ် …´

မောင်မောင်လည်း ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ မေကတော့ သူ့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ရင်း စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ မဲ့ပြတယ်။

မောင်မောင်ကတော့ တစ်ချက်ရယ်ပြလိုက်ပြီး `မွ´ဆိုလုပ်ပြလိုက်ရင်း အပေါ်ထပ်ကို သူ့အခန်းထဲကို တက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

မေကတော့ စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ပဲ မေမေ့ကို ကူနေရတာပေါ့။ သေချာတာကတော့ သူ မျှော်လင့်ထားတဲ့နေ့မျိုး ဒီနေ့က ဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အိမ်သားတွေ တဖွဲဖွဲပြန်ရောက်လာပြီး ထုံးစံအတိုင်း မုန့်စားကြ၊ တီဗီကြည့်၊ ညနေစာစားနဲ့ ဘာမှလုပ်လို့မရလိုက်ဘဲ မေ့အတွက်တော့ အချိန်တွေ အလဟဿကုန်ဆုံးသွားခဲ့ရသလိုပါပဲ။

မောင်မောင်ကတော့ စားသောက်ပြီးကတည်းက သူ့အခန်းထဲမှာ လှဲနေမိတယ်။ နိုနိုနဲ့ နေ့ခင်းက အဖြစ်အပျက်ရယ်၊ ပြီးတော့ စရုံလေးပဲ စလိုက်ရတဲ့ မေနဲ့ ဇာတ်လမ်းရယ်ပေါ့။ သူတို့အမေသာ ပြန်မလာခဲ့ဘူးဆိုရင် နောက်တစ်ဇာတ် ထပ်ကမိဦးမယ်လို့ သေချာရင်းနဲ့ပေါ့။

အိပ်ရမှာတောင် ကြောက်နေမိတယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာတောင် ဒီမိန်းကလေးတွေက နေရာယူထားဦးမှာလားလို့ တွေးမိရင်းနဲ့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပဲ အိပ်ပျော်သွားပါတယ်။ အိပ်ရေးဝမှ အားရှိမှာမဟုတ်လား။

---

နောက်တစ်နေ့မနက်တော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် စောစောနိုးလာတယ်။ မနက်ခုနစ်နာရီဆိုတော့ သူ့အတွက် နည်းနည်းတော့ စောသေးတယ်လို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။

မျက်နှာသစ်၊ ရေမိုးချိုး၊ စားသောက်ပြီးတော့ အပြင်ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အေးအေးဆေးဆေးလမ်းလျှောက်ရင်း လိုတဲ့ပစ္စည်းလေးတချို့ ဝယ်မယ်လို့ စိတ်ကူးရင်းပေါ့။
အားလုံး ပြင်ဆင်ပြီးတော့ ရှစ်နာရီထိုးနေပြီ။

အပြင်မထွက်ခင် တံခါးမှာ စတစ်ကီနုတ်ကလေးတစ်ခု ကပ်ခဲ့လိုက်တယ်။

မောင်မောင်ပါ။ အပြင်သွားတယ်။ နောက်ဆုံးထွက်တဲ့သူ သော့ခတ်ခဲ့ပါ။ ဆယ့်တစ်နာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်မယ်ထင်တယ်။

စာလေးရေးထားပြီးတော့ အပြင်ထွက်သွားလိုက်တယ်။

ခဏနေတော့ မေက အိမ်ရှေ့ဘက်လျှောက်လာရင်း တွေ့လိုက်လို့ တံခါးကနေ ခွာယူလိုက်တယ်။ စာလေးကို ဖတ်ပြီးတော့ တစ်ခု အကြံရသွားပြီး မချိုမချဉ်ပြုံးလိုက်မိတုန်းမှာ အေပရယ်နဲ့ သွားတွေ့တယ်။

`ဟဲ့ … လက်ထဲက ဘာစာလဲ …´

`သြော် … မောင်မောင် အပြင်သွားတယ်လို့ ရေးသွားတဲ့စာပါ …´

မေက ချက်ချင်း မျက်နှာပိုးသတ်ရင်း ပြန်ဖြေတယ်။

`အင်း … ဒါနဲ့ နင် ခုထိ အဝတ်အစားမလဲရသေးဘူးလား …´

`ဟုတ်တယ် … နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ … အဲဒါ ဆိုင်ကို မသွားတော့ဘူးလို့ ဟိုကောင်မတွေဆီ ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်ပြီ …´

`ဟင် … တော်တော်ဆိုးလို့လား … ဒါဆို ငါ အပြင်မသွားတော့ဘူးလေ … ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲ …´

မေ နည်းနည်းညစ်သွားတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် တစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာ ချန်နေခဲ့ပြီး ဆင်ကြံကြံနေပါတယ်ဆိုမှ။

`ဟယ် … ရပါတယ် … ဆေးတစ်လုံးလောက်သောက်ပြီး အိပ်လိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ။ ပြီးတော့ နင် အပြင်ထွက်မယ်ဆိုရင် ငါလည်း မှာစရာရှိသေးလို့ …´

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း သွားတာပေါ့ … ဘာမှာချင်လို့လဲ …´

`ဆိုင်ကလေ … မာယာဆိုတဲ့တစ်ယောက်ပေါ့ … ဘဲဘဲက ပစ်ပြေးသွားလို့တဲ့ … အဲဒါ စိတ်ညစ်နေတယ်။ နည်းနည်းလောက်များ စိတ်ညစ်လျော့သွားမလားလို့ လက်ဆောင်တစ်ခုခုပေးချင်လို့ပါ …´

`ဘာလဲ … ပန်းစည်းပေးမလို့လား …´

`အင်း … ချောကလက်ဆို ကောင်းမလားပဲ … ချောကလက်စားရင် စိတ်ညစ်ပြေတယ်ဆိုလား မသိပါဘူး … တစ်ခါကြားဖူးသလိုပဲ …´

`ကဲ … မှာမယ်ဆိုရင်လည်း သေချာပြော … ဘာဝယ်ရမှာလဲ …´

`ချောကလက်ပဲ ဝယ်ခဲ့လိုက်ပါဟာ … ဒါနဲ့ နင်ဘယ်ချိန်ပြန်ရောက်မှာလဲ …´

`ဆယ့်တစ်ခွဲလောက်တော့ ပြန်ရောက်မယ်ထင်တာပဲ … ဂျင်မ်နဲ့ မုန့်ဆိုင်နဲ့က သိပ်ဝေးတာမှ မဟုတ်တာ …´

`ဟာ … အဲဒီနားက ဆိုင်က ဘာဒီလောက်ကောင်းတာရှိလို့လဲ … ဆူပါမတ်ကက်တစ်ခုလောက်သွားပြီး သေချာကောင်းတာလေး ဝယ်ခဲ့ပါဟာ … နေဦး … ငါ ပိုက်ဆံပေးလိုက်မယ် …´

မေက ပြောရင်းနဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်သွားယူပြီး ပိုက်ဆံနှစ်သောင်း ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။

`အမယ် … တယ်သုံးပါလား … ဘာလဲ … နင် သူ့ကို ကြိုက်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော် …´

`အိုး … ကြိုက်စရာလား … ငါ့မှာ … ကဲပါ … ထားလိုက်ပါတော့ … ခဏ ပြန်လှဲလိုက်ဦးမယ် …´

ဒီလိုနဲ့ အိမ်ကလူတွေလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အပြင်ရောက်သွားကြတယ်။ အလုပ်သွား၊ ရုံးတက်၊ ကျောင်းသွားနဲ့ပေါ့။ အေပရယ်ကတော့ နောက်ဆုံးမှ ထွက်သွားတယ်။

အေပရယ်လည်း ထွက်သွားရော မေ့မှာတော့ ရင်တွေ ခုန်လို့ပေါ့။ အေပရယ့်ကို ဆူပါမတ်ကက်တစ်ခုခုသွားလိုက်ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တော့ အချိန်တစ်နာရီလောက်တော့ ပိုရမှာပေါ့။ မောင်မောင် စောစောပြန်လာပါစေလို့ ဆုတောင်းရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တယ်။

ခေါင်းလျှော်ပြီး ညီမလေးကိုပါ သေသေချာချာ ရေချိုးပေးလိုက်တယ်။ မောင်မောင်ရယ် … လာပါတော့လို့ မျှော်ရင်းနဲ့ပေါ့။

---

ရေချိုးပြီးသွားတော့ မေက လှလှပပဖြီးလိမ်းပြင်ဆင်ရင်း အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲမှာ မောင်မောင့်ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ တစ်စက္ကန့်ဟာ တစ်နာရီလောက်ကြာနေသလိုပဲ။

ပျင်းလာတာနဲ့ တီဗီကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဖိုက်မူဗီက ပိန်းတိန်းတိန်း မြန်မာဗီဒီယိုကားတွေကို တွေ့ရတယ်။ တခြားလိုင်းတွေ ပြောင်းကြည့် ပြန်တော့လည်း သိပ်ပြီးစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတာ မတွေ့တာနဲ့ ပြန်ပိတ်လိုက်တုန်းမှာပဲ တံခါးက အသံကြားလိုက်ရတယ်။

မောင်မောင် ပြန်လာတော့ ဆယ်နာရီခွဲပဲ ရှိပါသေးတယ်။ တံခါးနားက ခြေသံကြားတာနဲ့ အလိုက်တသိပဲ မေက တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ထဲက အိတ်တွေကို ဧည့်ခန်းထဲ ချထားလိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းဘက် ရေသောက်ဖို့ ဝင်သွားတယ်။

မေကလည်း နောက်ကနေ ဝင်သွားလိုက်တော့ ရေသောက်ပြီးသွားလို့ အေးတဝက် နွေးတဝက် မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ခဏချင်းမှာပဲ ထိတွေ့လိုက်တယ်။

ဒီလောက်အလိုက်သိမယ်မှန်း မျှော်လင့်မထားမိတဲ့ မေ့မှာတော့ ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ပဲ အနမ်းတွေကို တုံ့ပြန်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်မောင့် ရင်ခွင်ထဲကို အားမလိုအားမရ တိုးဝင်လိုက်လေရဲ့။ မောင်မောင့်မှာတော့ ရုတ်တရက်မို့ ယိုင်သွားပြီး ဘေစင်ကို လက်ထောက်ထားလိုက်ရတယ်။

သူတို့နှုတ်ခမ်းတွေကတော့ ပြင်းထန်တဲ့အနမ်းတွေကို တုံ့လှည့်ဖလှယ်လို့နေတယ်။ လျှာကိုလျှာချင်း နပမ်းလုံးရင်းနဲ့လေ။

ဒီတစ်ခါတော့ မောင်မောင်က ရှေ့ကို ကိုင်းရင်းနဲ့ မေ့ကို ပြန်ပြီးသိုင်းဖက်လိုက်တော့ မေ့ကိုယ်လုံးလေးက ထမင်းစားပွဲဆီကို ရောက်သွား ရတော့တယ်။ တစ်လက်စတည်းပဲ မေ့ကိုယ်လေးကို မောင်မောင်က ထမင်းစားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရင်း လက်တွေက နေရာအနှံ့ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။

မောင်မောင့်လက်တွေက ပြောတယ်။ မေ့အကျႌအောက်မှာ ဘာအတွင်းခံမှ မပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ လက်သွက်တဲ့ မောင်မောင်က ကြယ်သီး တစ်လုံးဆီ စပြီး လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ အနမ်းတွေအောက်မှာ မေ့လျော့နေတဲ့ မေကတော့ ဘာမှကို မတုံ့ပြန်နိုင်ပါဘူး။ ငြိမ်နေရုံကလွဲလို့ ဘာများ လုပ်နိုင်ဦးမှာလဲလေ။

ထမင်းစားပွဲပေါ် ရှင်းနေတာကပဲ သူတို့အတွက် အဆင်ပြေစေပါတယ်။ မောင်မောင့် မေ့ကို စားပွဲပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ရင်း အကျႌကို ဘေးဘက်ဆွဲချလိုက်တော့ ခုမှ ရေသောက်ထားတဲ့ မောင်မောင့်ကို ရေငတ်သွားစေသလိုဖြစ်သွားစေတဲ့ ရင်နှစ်မွှာက လင်းလက်လာတယ်။

အငမ်းမရဖြစ်လာတဲ့ မောင်မောင်က နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုဆီကို ခေါင်းငုံ့လိုက်တယ်။ တစ်ချိန်တည်းပါပဲ၊ မေ့ဆီက ညည်းသံလေးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာလေရဲ့။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကတော့ အားနေတဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုကို ချေပေးနေတာပေါ့။

ခဏနေတော့ စိတ်မရှည်သလိုဖြစ်လာတဲ့ မေက မောင်မောင့်ကို ပြန်တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်က တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ မောင်မောင်က စချင်တာနဲ့ ချွတ်လို့မရအောင် ရုန်းနေသေးပေမယ့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်လာတဲ့ မေ့မျက်ဝန်းတွေကတစ်ဆင့် မြင်လိုက်တဲ့ ပြင်းပြတဲ့အကြည့်တွေကြောင့် ချက်ချင်းပဲ လိုက်လျောလိုက်တော့တယ်။

ပြီးတော့ မေက သူ့အကျႌကိုလည်း နောက်ဘက်ကို လျောချလိုက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ အပေါ်ပိုင်းတွေက အတိုင်းသား ဖြစ်သွားကြလေရဲ့။

ဆက်လက်ပြီး မေက မောင်မောင့်ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို နမ်းရှုံ့ရင်း၊ လက်တွေကလည်း ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို နိမ့်ဆင်းလာတဲ့အခါမှာတော့ ဦးတည်ချက်ဖြစ်တဲ့ မောင်မောင့်ဘောင်းဘီဆီ ရောက်ရှိလာပါတော့တယ်။

မောင်မောင့်ဂျင်းဘောင်းဘီက ခါးပတ်ပတ်ထားသေးတာမို့ မေက စိတ်မရှည်သလို စူဆောင့်ဆောင့်ကလေးဖြစ်သွားသေးလို့ မောင်မောင် ကပဲ အလိုက်တသိနဲ့ ဖြုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျွတ်သွားတာကတော့ ဘာမြန်သလဲမမေးနဲ့။

မောင်မောင်ကလည်း ပြန်ပြီး မေ့အိမ်နေရင်းဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ထမင်းစားခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ရောက်သွားကြတော့တယ်။

အဝတ်အစားကင်းမဲ့နေတဲ့ သူတို့နှစ်ဦး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကျီစယ်ကစားရင်း အခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် နပမ်းလုံးနေကြသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မေ့ညီမလေးကို စမ်းသပ်လိုက်တော့ ကစားပွဲအသွင်ကနေ ချစ်ပွဲအသွင်ကို ပြောင်းသွားတယ်။

မောင်မောင်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ တစ်ခုတည်းကျန်နေတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း လွှင့်ပစ်လိုက်တော့ ဘေစင်ထဲ ကျသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ သတိမပြုမိလိုက်ကြပါဘူး။

မောင်မောင်တစ်ယောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တော့ မေကလည်း ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေပြီ။ မေ့လက်တွေက မမီမကမ်းနဲ့ သူလိုချင်တဲ့အရာကို လိုက်စမ်းနေတယ်။ တွေ့သွားတော့ အလျင်စလို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ညီမလေးဆီကို လမ်းပြလိုက်တယ်။ အဲဒီအရာကတော့ မောင်မောင့်ညီလေးပေါ့။

မောင်မောင်ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေးရှေ့တိုးလိုက်တော့ မေ့ဆီက ညည်းသံလေးတစ်ခုက စတင်ထွက်ပေါ်လာတယ်။ တင်းကျပ်ပေမယ့် ချော့မွေ့စွာနဲ့ပဲ မေ့ညီမလေးထဲကို
တဖြည်းဖြည်းဝင်သွားပါတော့တယ်။ စိုစွတ်စပြုနေတဲ့ ညီမလေးက မေ့ဆန္ဒတွေ ဘယ်လောက် ပြင်းပြနေလဲဆိုတာ သရုပ်ဖော်နေလေရဲ့။

တဖြည်းဖြည်း နက်ရှိုင်းစွာ တိုးဝင်လာတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကို ကြိုဆိုရင်း မေက သူ့ခြေထောက်တွေကို မောင်မောင့်နောက်ကျောမှာ ကြက်ခြေခတ်လိုက်တယ်။

ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့အရသာရယ်၊ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး အပြန်အလှန်နားလည်မှုရယ်က ပထမဆုံးအကြိမ်ထက်ပိုပြီး ချိုမြိန်တဲ့ အရသာကို ပေးစွမ်းနေပါတယ်။ မောင်မောင်က သူ့ညီလေးကို အတတ်နိုင်ဆုံး တိုးဝင်စေလိုက်ပြီးတော့ အနည်းငယ် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီကစလို့ မောင်မောင့်ရဲ့ အသွင်းအထုတ်တွေ စတင်လာပါတော့တယ်။

တွယ်ငြိနေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မွတ်သိပ်စွာနမ်းလို့နေကြသလို ဆုံနေကြတဲ့မျက်ဝန်းတွေကလည်း အဓိပ္ပါယ် လေးနက်စွာနဲ့ပေါ့။

သူ့လက််တွေကလည်း မေ့ရဲ့ နေရာအနှံ့လျှောက်သွားနေသလို မေ့ရဲ့လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို တတ်နိုင်သမျှ ပွတ်သပ်လို့ပေါ့။ ခဏနေတော့ စိတ်မလုံသလို ခံစားလာမိတဲ့ မေကပဲ ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။

`ဟယ် … မောင်မောင်ရယ် … ဒီနေရာကြီးမှာတော့ မကောင်းပါဘူး။ တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင် ခက်နေမယ်။ တို့ အပေါ်ကို ပြန်သွားရအောင် …´

မောင်မောင်လည်း နူးညံ့တဲ့အမိန့်တော်အတိုင်းပဲ ဖြည်းဖြည်းသာသာ ပြန်ထုတ်လိုက်ရင်း အဝတ်အစားတွေ ကောက်ပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။ အောက်ခံဘောင်းဘီမတွေ့လို့ လိုက်ရှာတော့မှ ဘေစင်ထဲက ပြန်ရတယ်။ တော်သေးတာပေါ့၊ တစ်ယောက်ယောက်များ တွေ့သွားလို့ကတော့ ဘယ်လိုရှင်းပြရမှန်းမသိဘူးလေ။

မေ့က မောင်မောင့်လက်မောင်းကို တွဲမှီရင်း နှစ်ယောက်သား လှေကားအတိုင်း တက်လာခဲ့ကြတယ်။

မောင်မောင့်အခန်းကို ရောက်တာနဲ့ မေက ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချလိုက်တယ်။ ဘေးနားက ဝင်ထိုင်တဲ့ မောင်မောင့်ကို လက်တွေရော ခြေထောက်တွေနဲ့ပါ သိုင်းဖက်ရင်း ဆွဲလှဲချလိုက်တယ်။

မေ့ရဲ့ ခြေထောက်တွေကြားမှာ မောင်မောင်တစ်ယောက် နေရာမှန်ကိုရောက်တဲ့အထိ ရုန်းကန်ရင်း တိုက်ပွဲဝင်နေရတယ်။ ဒီတစ်ခါ ကြိုးစားလိုက်ချိန်မှာတော့ မေ့ညီမလေးထဲကို မောင်မောင့်ရဲ့ ပူနွေးတဲ့ပစ္စည်းကြီးက တန်းတန်းမတ်မတ်ရောက်ရှိသွားတဲ့အခါ မေ့ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းသွားရလေရဲ့။

`အားဟားဟား … ကောင်းလိုက်တာ … ဟင့် …´

မေ့ရဲ့ညည်းသံလေးနဲ့အတူ လက်ကလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ယူလာတာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။

မောင်မောင်က မေတစ်ယောက်တည်း အောက်ကနေ သိပ်ပြီးကြိုးစားမနေရအောင် သူ့လက်တွေကို မေ့တင်ပါးအောက်ကို သွင်းရင်း ဆွဲယူလိုက်တော့ သူ့ညီလေးကလည်း နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း တိုးဝင်သွားတာပေါ့။ မောင်မောင့်နှုတ်က ပြင်းပြတဲ့ညည်းသံကို ကြားရတယ်။ စေတနာက အကျိုးပေးတာထင်ပါရဲ့။

မေက သူ့ကို ကူညီပေးလာတဲ့မောင်မောင့်ကို ချစ်ရည်ရွှန်းတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့အတူ အပြုံးလေးတစ်ခုနဲ့ အသိအမှတ်ပြုလိုက်တယ်။ ဘယ်လိုပဲ မောင်မောင်က ကူညီပေမယ့် သူ့ခြေထောက်တွေက ညောင်းစပြုလာတယ်။

မေ့မှာတော့ သူ့ကိုယ်သူပဲ အပြစ်တင်ရတော့မှာပါ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဂျင်မ်မှာ ကစားတုန်းက ခြေထောက်လေ့ကျင့်ခန်းတွေကို သေချာ မလုပ်ခဲ့မိဘူးကိုး။

ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး မေတစ်ယောက် သူ့ကိုယ်လေးကို လျော့ချလိုက်ရင်း မောင်မောင်လုပ်သမျှပဲ ငြိမ်ခံနေမိတော့တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ တင်ပါးအောက်ထည့်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေရဲ့အားကိုယူရင်း ခါးကို စည်းချက်ညီညီလှုပ်ရှားနေလေရဲ့။

မောင်မောင်က ခေါင်းငုံ့လိုက်ရင်း မေ့ရင်သားတွေကို အဆက်မပြတ်နမ်းရှုံ့ရင်း အသွင်းအထုတ်တွေကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ မဖြစ်တော့ဘူး၊ ဒီအတိုင်းဆိုရင် မြန်မြန်ပြီးသွားမှာစိုးတဲ့ မောင်မောင်က တစ်ခုသွားပြီးသတိရလိုက်တယ်။

အရင်တစ်ခေါက် သူတို့သုံးယောက်အတူနေခဲ့ကြတုန်းက မေ့အနေနဲ့ သူ့ညီမလေးကို နမ်းပေးတာကို ဘယ်လောက်သဘောကျခဲ့တယ် ဆိုတာပါပဲ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်ထပ်နှစ်ချက်လောက်ဆောင့်ပေးပြီးတော့ မောင်မောင်က အပြင်ပြန်ထုတ်ရင်း ကိုယ်ကို ပြန်ကြွလိုက်တယ်။

အံ့အားသင့်သွားတဲ့ မေကတော့ သူ ဘာများအမှားလုပ်မိလိုက်သလဲဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ မောင်မောင့်ကို မေးသလို ကြည့်နေလေရဲ့။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင်က ပြန်မဖြေပါဘူး။ လုပ်စရာရှိတာ လက်တွေ့ပဲ လုပ်တတ်တယ်လေ။

ကိုယ်ချင်းခွာထားရာကနေ ချက်ချင်းပဲ သူ့မျက်နှာကို မေ့ညီမလေးဆီ ဒိုက်ဗင်ထိုးဝင်လိုက်တယ်။ မေ့မှာတော့ အပျော်လေးတွေနဲ့အတူ သာသာယာယာရယ်မောသံလေးတွေနဲ့ပေါ့။

မောင်မောင်က ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေ ဘေးနားတွေအထိ စီးကျနေတဲ့ မေ့ရဲ့အချစ်ရည်လေးတွေကို သိမ်းပိုက်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတစ်ဖက်စီကို သူ့ရဲ့ပါးစပ်ထဲ ဆွဲငုံလိုက်တော့ မေ့ရဲ့ညည်းသံတွေက ပိုပြီးကျယ်လောင်လာတယ်။

အဲဒီနောက်မှာတော့ မောင်မောင်က သူ့ရဲ့လျှာကို တောင်ထားရင်း မေ့ညီမလေးထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ပိုပြီးကောင်းတဲ့ အရသာနဲ့အတူ မေ့အော်သံတွေ အခန်းလေးထဲမှာ လွင့်ပျံ့နေတော့တယ်။

မေ့အတွက်တော့ ဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်တဲ့ အရသာမျိုးပေါ့။ မာကျောတင်းတောင့်နေတဲ့ပစ္စည်းရဲ့ အရသာထက် နူးညံ့ချောမွေ့တဲ့လျှာရဲ့ အရသာက သူ့အတွက် ပိုပြီးခံစားမှုတွေကို ပေးစွမ်းနေနိုင်တယ်လေ။ လူတစ်ကိုယ် အကြိုက်တစ်မျိုးလို့ပဲ ဆိုရတော့မှာပေါ့။

`အိုး … ဟင့် … အမလေး … မောင်မောင့် … အား …´

နောက်ဆုံးမှာတော့ ရှည်လျားတဲ့ညည်းတွားသံနဲ့အတူ ကုတင်လေးပြိုကျမတတ် လူးလွန့်လိုက်ရင်း မေတစ်ယောက် အထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိလို့သွားပါတော့တယ်။ သူ့ကိုယ်လေးကတော့ မမြင်နိုင်တဲ့ လေးလေးလံလံအရာဝတ္ထုတစ်ခုက ဖိထားသလိုမျိုး မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်လို့ နေလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ သူ့ကုတင် ကျိုးပြီလို့တောင် မှတ်နေတာ။ တော်သေးတာပေါ့၊ ဘာမှမဖြစ်လို့။ မေကတော့ အသက်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ ရှူရင်း မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို လက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ရင်း လှုပ်ရှားမှုကင်းမဲ့နေတယ်။

ဒီအတိုင်း ကြာကြာနေရင် မောင်မောင့်ခမျာ အသက်ရှုကျပ်သေလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် မောင်မောင်လည်း သူ့ခေါင်းကို ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ညီမလေးရှေ့ကနေ တဖြည်းဖြည်း မေ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက် အနမ်းတွေဝေရင်း အပေါ်ဘက်ကို တက်လာခဲ့တယ်။

နည်းနည်းအမောပြေသွားတဲ့ မေက သူ့မျက်နှာနားကို ရောက်လာမယ့် မောင်မောင့်ကို စောင့်ရင်း ငြိမ်သက်နေတယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဆီ ဖိကပ်လာတော့မှ မေက အနမ်းတွေနဲ့ တု့ံပြန်လေရဲ့။

အနမ်းတွေ ပေးနေရင်းနဲ့ မေ့ရဲ့စိတ်အစဉ်ကတော့ ပြေးလွှားနေမိတယ်။ သူ့အတွက် အကြိုက်ဆုံးအရသာကို ပေးခဲ့တဲ့ မောင်မောင့်ကို ကျေးဇူးတွေ အထပ်ထပ်တင်ရင်းနဲ့ မောင်မောင့်အတွက် သူပေးနိုင်သမျှကို လိုက်လျောဖို့ ပြင်ဆင်နေမိတယ်လေ။

နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ရင်း မေက သူ့ကိုယ်လေးကို အိပ်ယာပေါ် တစ်ပတ်လှည့်လိုက်တော့ မှောက်လျက်ကလေးဖြစ်သွားတယ်။ မေ့ရဲ့ နောက်ပေါက်ကလေးက မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ထိပ်နဲ့ တို့တော့မလို ထိတော့မလို။

မောင်မောင်ကတော့ အံ့သြနေမိတယ်။ သူ့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေထဲမှာ ဒါတော့ မပါသေးဘူး။ ဒါမျိုးက အခွေတွေထဲမှာပဲ မြင်ဖူးတာလေ။ လုပ်လို့ရမှန်းသိပေမယ့် မေများ ကန့်ကွက်မလားလို့ စိတ်ထဲက တုံ့ဆိုင်းနေမိတယ်။

မောင်မောင်က သွေးတိုးစမ်းတဲ့အနေနဲ့ သူ့ညီလေးကို မေ့နောက်ပေါက်လေးမှာ ထောက်လိုက်တော့ မေ့ကိုယ်လေးက တစ်ချက် တွန့်သွားတယ်။ မောင်မောင်က ငြိမ်သက်နေမိတုန်း မေ့ဆီက အသံထွက်လာတယ်။

`ကဲ … နင့်သဘော … ဖြည်းဖြည်းသွားနော် …´

မောင်မောင်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလိုက်ရင်း အားနည်းနည်းစိုက်လိုက်တယ်။

တကယ်တော့ မေ့မှာ ဒီအတွေ့အကြုံမျိုး မရှိသေးပါဘူး။ လက်နဲ့ ကလိတာ၊ ထိုးသွင်းတာလောက်ပဲ ကြုံဖူးတာလေ။ ခုတစ်ခါမှာတော့ စွန့်စားကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာပါ။
မောင်မောင် ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့ခဏမှာတော့ မေ့မှာ အံတင်းတင်းကြိတ်ရင်း စိတ်ကို လျော့ထားလိုက်တယ်။ သူ့ညီမလေးထဲက အရည်လေးတွေနဲ့ ချောမွတ်နေပြီလို့ ထင်ထားပေမယ့်လည်း နာတာကတော့ နာတာပါပဲ။

`အား … ဟဟ … မောင်မောင် … အား … ဖြည်းဖြည်း …´

နာကျင်တဲ့အရသာကို ခံစားနေရပေမယ့်လည်း ဗဟုသုတတွေအရ အဆုံးအထိဝင်သွားရင် ကောင်းလာလိမ့်မယ်ဆိုတာကို မှတ်သား ထားမိလို့ ကြိတ်ခံနေလိုက်ပါတယ်။

မောင်မောင့်ညီလေးမှာလည်း တင်းကျပ်တဲ့ဖိအားကို ခံစားနေရတယ်။ မေ့နောက်ပေါက်ထဲမှာ စီးစီးပိုင်ပိုင်လှုပ်ရှားရင်း တစ်ချက်မှာတော့ အားပြင်းပြင်းဆောင့်သွင်းလိုက်တဲ့အခါ သူ့ရဲ့အရင်းထိအောင် ဝင်သွားပါတော့တယ်။

`ဟင်း … နေဦး မောင်မောင် … မလှုပ်နဲ့ … ဒီတိုင်းငြိမ်နေ … အား …´

မေ့မှာ ပြည့်သိပ်ကျပ်နေတဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားရင်း မောင်မောင့်ညီလေးက သူ့နောက်ပေါက်လေးထဲမှာ အသားကျသွားအောင် ကြိုးစားနေမိတယ်။ မောင်မောင်ကလည်း မေပြောတဲ့အတိုင်းပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေရင်း တင်းကျပ်တဲ့ကြွက်သားတွေရဲ့ ညှစ်အားကို ခံနေလေရဲ့။

သုံးမိနစ်လောက်စောင့်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ မေလည်း နာတဲ့အရသာပျောက်ပြီး တဖြည်းဖြည်းသက်သာလာတော့တယ်။ ဒီ့အပြင် ကောင်းသလို အောင့်သလို ခံစားမှုကလည်း လှုံ့ဆော်လာတော့ သူ့ရဲ့တင်ပါးတွေက နည်းနည်းချင်းလှုပ်ရှားလာတော့တယ်။

မောင်မောင်ကလည်း မေ့လှုပ်ရှားမှုနဲ့ စည်းချက်ညီညီပဲ အသာကလေး သွင်းထုတ်လှုပ်ရှားပေးနေတယ်။ ခံစားနေရတဲ့ အရသာကတော့ မယုံနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ သူ့ရဲ့ အတွေ့အကြုံသစ်က စိတ်ကျေနပ်မှုအပြည့်ရစေပါတယ်။

စစချင်းတော့ မေ့အော်သံလေးတွေ ကျယ်လောင်နေသေးတယ်။ မောင်မောင့်အသွင်းအထုတ်တွေ တဖြည်းဖြည်းမှန်လာတဲ့အခါမှာတော့ အော်သံပျောက်ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းသံကပဲ ကျန်ရှိနေတော့တယ်။

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို အရှိန်မြှင့်တင်ရင်း ခပ်သွက်သွက် စတင်လိုက်တယ်။ မေ့နောက်ပေါက်လေးထဲက သူ့ညီလေး တစ်ယောက်တော့ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ဖြစ်နေပါပြီ။ သူသိလိုက်တယ်၊ ဒီအတိုင်းဆို သိပ်ကြာကြာခံတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ပါပဲ။

ဒါနဲ့ပဲ မောင်မောင်လည်း မေ့ကျောပြင်လေးပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ရင်း မေ့လည်ပင်းလေးကို နမ်းရင်း ခန္ဓာကိုယ်ချင်းပူးကပ်ရင်း ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေကို စလိုက်ပါတော့တယ်။

`အား … မောင်မောင် … ကောင်း … ကောင်းလိုက်တာ … အိုး …´

ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေက မေ့အတွက်ရော သူ့အတွက်ပါ ရမ္မက်မီးရှိန်ကို ပိုပြီးတောက်လောင်စေပါတယ်။ သူ့ညီလေးနဲ့ ဥတွေ တစ်လျှောက်က ကျဉ်တက်လာသလို ခံစားမိလိုက်ရပြီး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူပြီးသွားတော့မယ်ဆိုတာ မောင်မောင်သိလိုက်ပါတယ်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ မေ့ညီမလေးကလည်း အရည်ကြည်လေးတွေက ပေါင်တံလေးတွေတစ်လျှောက်ကနေ အိပ်ယာပေါ်ရောက်တဲ့အထိ စီးကျလာနေတယ်။

ပူနွေးပြီးတင်းကျပ်တဲ့အရသာအောက်မှာ မောင်မောင်တစ်ယောက် ကြာရှည် ထိန်းမထားနိုင်တော့ပါဘူး။ အားပြင်းပြင်း နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် ဆောင့်လိုက်ပြီးတဲ့နောက် မေ့ရဲ့ နောက်ပေါက်လေးထဲကို သူ့ရဲ့အရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

မေ့မှာလည်း ကောင်းလွန်းတဲ့အရသာကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားရပြီး မျက်နှာလေးကို ခေါင်းအုံးပေါ်အပ်ရင်း အော်ဟစ် ညည်းတွားလိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျသွားပါတော့တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပျော့လာတဲ့ သူ့ညီလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း မေ့ရဲ့ဘေးကို လှဲချလိုက်တယ်။ အသက်ရှူသံ ခပ်ပြင်းပြင်းတွေအောက်မှာ ချွေးတွေရွှဲနေတဲ့ မေကတော့ မျက်လုံးလေးကိုပဲ အနိုင်နိုင်ဖွင့်ကြည့်နိုင်တော့တယ်။

မောင်မောင်က မေ့ကိုယ်လေးကို ပက်လက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး နမ်းလိုက်တော့ အငမ်းမရပဲ တုန့်ပြန်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် အနမ်းကတော့ မရှည်ကြာနိုင်ပါဘူး။ အမောမှ ကောင်းကောင်းမပြေကြသေးဘဲကိုး။ အဲဒီတော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ဖက်ထားရင်းနဲ့သာ ငြိမ်သက်နေကြလေရဲ့။

နောက်ထပ်ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့မှ သူတို့နှစ်ယောက် စကားစပြောနိုင်တော့တယ်။

`ကောင်းလိုက်တာဟာ … မေရယ် … နင့်ကို သိပ်ချစ်သွားပြီ …´

`တော်ပါ … အပိုတွေ ပြောမနေပါနဲ့ … နင်ဟာ ဆိုးကိုဆိုးတယ် …´

`မဆိုးပါဘူး … ကောင်းတာပါ … မဟုတ်ဘူးလား …´

မေက ပြန်မဖြေပဲ ရွှန်းလဲ့တဲ့မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ပဲ ကြည့်နေတယ်။

`ဒါနဲ့ အေပရယ် ဘယ်ချိန်လောက်ပြန်ရောက်မှာတဲ့လဲ …´

`တစ်နာရီလောက်မှ ရောက်မှာပေါ့ … ငါသူ့ကို အပြင်လွှတ်လိုက်လို့ …´

`ဟာဟ … ကြိုတင်ကြံစည်မှုပဲ … အပြစ်ကြီးတယ် …´

`အိုး … ဘာဖြစ်သေးလဲ … ငါက သူ့လို အိမ်မှာနေရတာမဟုတ်ဘူး … သူကလည်း ကိုယ်ချင်းစာမှာပါ …´

`အေးပါ … ဒါနဲ့ နင့်ဆိုင်ကိုရော ပြောထားသေးလား …´

`အင်း … နေမကောင်းဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ် …´

ခဏနေတော့မှ မေက …

`ရေသွားချိုးလိုက်ရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်ဟာ … ဒီနေ့ သိပ်ပင်ပန်းတာပဲ´ဆိုပြီး မောင်မောင့်ပါးကို ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ရင်း အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ သူ့နောက်ပိုင်းကို မောင်မောင်ကြည့်လိုက်တော့ အရည်တချို့နဲ့ ပြောင်နေသလိုပဲ။

မေတစ်ယောက် ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ ရေချိုးအခန်းဘက်ထွက်သွားတယ်။ မောင်မောင့်ကုတင်ကတော့ ပေပွကျန်ခဲ့လေရဲ့။ နောက်မှပဲ လျှော်ဖို့ လုပ်ရတော့မယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက်တည်းကျန်တော့ သူ့အိပ်ယာပေါ်မှာ တစ်ချက် ဟိုဘက်ဒီဘက် လှိမ့်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာပဲ စိုစိစိ အထိအတွေ့ တွေက နေရာအနှံ့လို ဖြစ်နေတယ်။

မောင်မောင် ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့အိပ်ယာခင်းကိုလည်း ကြည့်လိုက်ရော ပေပွနေတဲ့ အကွက်တွေမှ မနည်းဘဲကိုး။ ဒါနဲ့ပဲ အိပ်ယာခင်းကို ဆွဲယူလုံးချေလိုက်ပြီး ကုတင်ခြေရင်းကို ပစ်လိုက်တယ်။ ဗီရိုထဲက အသစ်တစ်ခုကို ထုတ်ယူပြီး ပြန်ခင်းလိုက်တယ်။

---

မေကတော့ ရေပန်းအောက်မှာ ရောက်နေပါပြီ။ သူ့ကိုယ်က ချွေးတွေသံတွေကို တဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ ပွတ်တိုက်သန့်စင်လိုက်တယ်။ ညီမလေးကိုလည်း သေသေချာချာ ဆေးကြောရသေးတာပေါ့။

ဒီလို ရေပန်းအောက်မှာ ရပ်ရင်း ရေချိုးရတာ မေ့အတွက်တော့ အနှစ်သက်ဆုံးအရာတွေထဲက တစ်ခုဆိုရင်လည်း မမှားပါဘူး။ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ သူ့ဆီကို ရောက်လာတဲ့ ရေစက်တွေက သူ့ရဲ့ ခံစားလွယ်တဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လာထိတဲ့အရသာကို ကြိုက်တတ်တယ်လေ။

မောင်မောင်နဲ့ အတူပျော်ရင်းနဲ့ မြင့်တက်လာခဲ့တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက အပူချိန်တွေကို လျှော့ချရင်း ရေပန်းလေးတွေက ပေးတဲ့အရသာကို ခံစားနေမိတယ်။ ကြည့်ရတာ သူ့ခံစားမှုတွေက ပျော်ရွှင်မှုတွေနဲ့အတူ အရာတစ်ခုကို ပြန်လိုချင်လာသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့အဖို့တော့ တော်လောက်ပြီ ထင်ပါတယ်။ အချိန်လည်း သိပ်မရှိတော့ဘူးလေ။

မောင်မောင်က သူ့အိပ်ယာခင်းတွေကို အဝတ်လျှော်တဲ့နေရာပို့ဖို့ အခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ မေနဲ့ လမ်းကြားမှာ ဆုံမိကြတယ်။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ ရေစိုစိုနဲ့ မေ့ပုံစံက တစ်မျိုးလှနေလေရဲ့။ ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ရေမသုတ်ရသေးလို့ စိုကပ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေက ပိုပြီးတောင် နက်မှောင်နေသလိုပဲ။

မေကတော့ မောင်မောင့်လက်ထဲက အိပ်ယာခင်းအလုံးကို မြင်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် သောင်းကျန်းထားခဲ့တဲ့ အနံ့တွေက ဒီအိပ်ယာခင်းတွေကနေ ရနေတုန်းပဲလေ။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ရယ်ချင်လာမိကြတယ်။

မေက မောင်မောင့်ဆီကို လျှောက်သွားရင်း စကားစလိုက်တယ်။ ပန်းရောင်သန်းတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးက မဟတဟနဲ့ပေါ့။

`အဟဲ … ငါလျှော်ပေးရမလား …´

မောင်မောင်က သူ့လက်ညှိုးလေးနဲ့ မေ့နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ ဖြတ်တားလိုက်ရင်း `ဘာမှ မပြောပါနဲ့´လို့ ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်တယ်။ ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်ပေမယ့် မမြင်နိုင်တဲ့လှိုင်းတွေကတော့ နှစ်ကိုယ်စလုံးကို လွှမ်းခြုံသွားသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အနမ်းက ကြာရှည် မတည်တံ့နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အိမ်ရှေ့တံခါးဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်လေ။

`ကဲ … ငါလည်း လစ်မှ ထင်တယ်´လို့ မေက ပြောလိုက်ရင်း သူတို့အခန်းထဲကို ဝင်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင် ခဏတော့ မေ့ရဲ့ နောက်ကျောကို ကြည့်နေမိသေးတယ်။ ပြီးမှ ဘယ်သူပြန်လာလဲ သိရအောင် အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ဒီနေ့ စနေနေ့။

အိမ်မှာတော့ အိမ်သားတွေအားလုံး စုံစုံလင်လင်ရှိနေကြလေရဲ့။

ဖွင့်ရက်တွေတုန်းက အိမ်မှာ ခြောက်ကပ်တိတ်ဆိတ်နေသလောက် ခုလိုပိတ်ရက်ကျတော့လည်း မျက်စိနောက်လောက်အောင်ကို လူတွေက သွားလိုက်လာလိုက် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့။ ကျွန်တော်ဖြင့် မူးတောင်လာသလိုပဲ။

အဲ … တစ်ခုသတိထားမိတာကတော့ ကျွန်တော်နဲ့တွေ့တိုင်း မေကတော့ စကားကို မပြောဘဲ ခပ်မြန်မြန်ရှောင်ထွက်သွားတာကိုပါပဲ။ ကြည့်ရတာ မနေ့က ပွဲနည်းနည်းကြမ်းသွားလို့ ရှက်နေတာနေပါလိမ့်မယ်။

မနက်စာစားနေတုန်း အေပရယ်က ထမင်းစားခန်းထဲ ရောက်လာတယ်။

`မောင်မောင် … ဒါနဲ့ မနေ့က နင် အိပ်ယာခင်းတွေ ဘာဖြစ်လို့လျှော်တာလဲ …´

အေပရယ်က ဘီစကစ်တစ်ချပ်ကို ကောက်ဝါးရင်း မေးတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … လျှော်ရင်ကောင်းမယ် ထင်လို့ပါ …´

`မသိဘူးလေ … မနေ့က ငါ အိမ်ပြန်လာတော့ နင် အိပ်ယာခင်းတွေ လှန်းနေတာတွေ့လို့ … တစ်ခါမှလည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လျှော်တာမဟုတ်ဘဲနဲ့များ … အထူးအဆန်း မဟုတ်လို့လား …´

`ဟာ … ငါမလျှော်လို့မဖြစ်ဘူးလေ … မေက နေမကောင်းဘူး မဟုတ်လား … သူက အဲဒီပေါ် အိပ်သွားတာကိုး ….´

ကျွန်တော် စားလက်စပန်းကန်ကို ဘေစင်ထဲထည့်ရင်း ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားမိတယ်။

`ဘယ်လို … သူက ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ့်အိပ်ယာကိုယ်မအိပ်ဘဲ နင့်ဆီလာအိပ်ရတာလဲ …´

`အာ … အဲဒါ … သူက …´

`ထားလိုက်ပါ မောင်မောင် … နင်မပြောလို့လည်း ရပါတယ်။ ဟုတ်တယ်မလား … တို့တွေမှာလည်း သူများတွေကို အကုန်ပြောပြလို့ မဖြစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ရှိတာကိုး …´

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို ပြုံးပြီးခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းဝမှာ နှစ်ဦးကို မြင်လိုက်ရတယ်။

`ဘယ်သူတွေကို ဘာပြောမလို့လဲ …´

နားစွန်နားဖျားကြားလိုက်တာနဲ့ စပ်စုကြည့်တာ နေမှာပါ။

`သြော် … မဟုတ်ပါဘူး …. ဒီမှာ ငါတို့မောင်လေးကိုပဲ ပြောနေတာပါ …´

`ဟုတ်လား … ဘာတွေလဲ … နှစ်ယောက်တည်း တော်တော်စကားပြောလို့ကောင်းမှာပေါ့နော် …´

နှစ်ဦးက ထေ့သလို ငေါ့သလိုပြောတော့ ကျွန်တော်လည်း အနေရခက်သွားမိတယ်။

`ဟာ … နင်ကလည်း … ဘာတွေလဲ …´

`ကဲပါ … နင်တို့နှစ်ယောက်က သိပ်တည့်တာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ … နှစ်ဦးကလည်း မောင်မောင့်ကို မစနဲ့လေ …´

အေပရယ်က ကျွန်တော်ချထားတဲ့ပန်းကန်ကို ယူဆေးရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ နင်တို့တွေ ဒီနေ့ ဘယ်သွားကြဦးမလဲ …´

`မရှိပါဘူးဟာ …´

အေပရယ်နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ အသံတပြိုင်တည်းထွက်သွားတယ်။

`ဘာလို့မေးတာလဲ´လို့ ကျွန်တော်က မေးလိုက်မှ …

`သြော် … မေမေရယ်၊ နိုနိုရယ်၊ မေရယ်၊ ဇွန်ရယ် ရှော့ပင်ထွက်ကြမလို့တဲ့ … အဲဒါ နင်တို့များ လိုက်ဦးမလားလို့ မေးခိုင်းလို့ …´

`ဟင့်အင်း … ပိုက်ဆံပြတ်နေပြီဟ … မေမေကလည်း ထပ်ပေးဦးမယ် မထင်ဘူး … နင်ရော အေပရယ် …´

အေပရယ်ကလည်း ပုခုံးတွန့်ပြတော့ သူလည်း လက်ကျန်နည်းနေတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပဲထင်တယ်။ ဒါဆိုရင် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အိမ်မှာ အေးဆေးပဲပေါ့။

အဲဒီမှာပဲ နှစ်ဦးက ပြောလိုက်တယ်။

`အင်း … ဒါဆိုရင်တော့ အဖော်ရတာပေါ့ … အဟဲ … နာလည်း ဘိုင်ပြတ်တော့မယ် … လကလည်း ကုန်ခါနီးပြီကိုး … အဟင်း … ဒါဆို တို့သုံးယောက် ကျန်ခဲ့မှာပေါ့ ..´

ကျွန်တော် နည်းနည်းလေသွားတယ်။ သူ့ကို ပိုက်ဆံပေးပြီး လိုက်သွားပါဆိုရင်လည်း မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ကိုယ့်လည်း သိပ်ကျန်တာမှ မဟုတ်တော့တာ။

`အေးပေါ့ … မုန့်လေးဘာလေးလုပ်စားကြတာပေါ့ …´လို့ အေပရယ်က ပြောတယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ လက်လျှော့လိုက်ပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်ကနေ နည်းနည်းပါးပါးလိုက်ကြည့်ရင်း ရှိသလောက်လေးနဲ့ပဲ အဆင်ပြေတာလေး ဝယ်ရင်ဝယ်မယ်လို့ စဉ်းစားပြီး ပြောလိုက်တယ်။

`ဟာ …. နေဦး … ဟိုနေ့က သုံးတာ အကုန်မဟုတ်ဘူး … အံဆွဲထဲမှာ အဲဒီနေ့က ပါမသွားတဲ့ နှစ်သောင်းလောက်ရှိဦးမယ် … ဒါဆို လိုက်သွားလို့ရပြီ … မမတို့ကလည်း သားကို မုန့်ဖိုးပေးဦးလေ ….´

ကျွန်တော် တစ်ချက် သွေးတိုးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပါ့လ်စ်တောင် မမိဘူးလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ အသံတောင် ပြန်ထွက်မလာကြဘူး။

ခဏနေမှ …

`ဒါဆို နှစ်ဦးရယ် … နင်နဲ့ ငါနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်ပေါ့ … ကောင်းပါတယ် … မောင်မောင်လိုက်သွားပြီး မေမေတို့ကို အထုပ်တွေ ကူဆွဲလိုက်´

ကျွန်တော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို ထားပြီး ရေချိုးဖို့ထွက်လာခဲ့တယ်။

---

`ဒါဆို တို့နှစ်ယောက်တည်းပေါ့ …´

နှစ်ဦးက အပြင်ထွက်သွားတဲ့ လူအုပ်ကို ကြည့်ရင်း အေပရယ့်ကို မေးလိုက်တယ်။

`အေးလေ … ငမွဲလေးနှစ်ကောင်ပဲ ကျန်ခဲ့တာပေါ့အေ …´

အေပရယ်က ပြောလိုက်တော့ နှစ်ဦးက ခပ်ဖွဖွရယ်တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲထိုင်ရင်း ဖိုက်မူဗီဖွင့်ထားတာကိုပဲ ကြည့်နေလိုက်တယ်။ အေပရယ်က ပြတင်းပေါက်နားမှာ၊ နှစ်ဦးက တီဗီရှေ့တည့်တည့်က ဆိုဖာမှာ။

လာနေတာက ကုလားကား။ ကြည့်နေရင်း ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ရှိတော့ ကုလားမတွေက ဗိုက်ကလေးတွေ အဖွေးသား၊ ဆာရီလေး ပတ်ပြီး ရင်မောက်မောက် ဖင်ကောက်ကောက်နဲ့ ကနေကြတယ်။

သိတယ်မဟုတ်လား။ ကုလားမတွေကရင် တချို့ဆို လက်က ကိုယ့်ညီလေးကိုယ် သွားစမ်းမိကြတာပဲ။

နှစ်ဦးကတော့ မိန်းကလေးဆိုတော့ ဒီလိုတော့မဖြစ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုကို သွားသတိရလိုက်တာနဲ့ ပြတင်းပေါက်နား ထိုင်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အေပရယ်ကတော့ သူကြည့်လိုက်တာ သတိမပြုမိဘူး။

ဟုတ်တယ်။ နှစ်ဦး ကြည့်လိုက်မိတာက အဲဒီထဲက ကုလားမတွေလောက်ကို အချိုးအစားရှိတဲ့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကိုပဲ။ အေပရယ့် ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက တော်တော့်မိန်းကလေး မနာလိုလောက်အောင်ကို လှပနေတယ်လေ။

ခုလည်း နေရောင်ခြည်နောက်ခံအောက်မှာ အေပရယ့်ကိုယ်လေးက နောက်ကနေ မီးအလင်းပေးပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ခံနေသလိုပဲ။ ထင်ရှားကြွရွနေလေရဲ့။

နှစ်ဦးတစ်ယောက် စိတ်တွေ မချင့်မရဲဖြစ်လာတယ်၊ အေပရယ့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သူ့လက်တွေနဲ့ စိတ်တိုင်းကျ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် လိုက်ချင်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲကပဲ တွေးရဲတာပါ။ လက်တွေ့မှာတော့ သူက အစ်မအကြီးဆုံး၊ လေးစားရတယ်လေ။

`မမကြီး … နေထိုးနေတယ် … လိုက်ကာတွေ ချပေးရမလား …´

`ရပါတယ် … ဒီလောက်နဲ့တော့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး … နေစမ်းပါဟာ … ကားကောင်းနေတုန်း …´

အေပရယ်က နေရောင်နဲ့လွတ်အောင် ဆိုဖာလက်တင်တဲ့ဘက်ကို မှီပြီး ခပ်လျောလျောထိုင်လိုက်တော့ ရင်သားတွေက အသားပေးပြီး ပြထားသလို ဖြစ်လာတယ်။

ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်အထိကတော့ အဲဒီဇာတ်လမ်းပြီးသွားတဲ့အထိ နှစ်ဦးတစ်ယောက် အေပရယ့်ကို စားမလိုဝါးမလို ကြည့်နေလေရဲ့။ ဇာတ်လမ်းပြီးသွားတော့မှ မျက်လုံးလွှဲလိုက်ရင်း အေပရယ့်ကို ပြောလိုက်တယ်။

`တီဗီပဲ ကြည့်မနေနဲ့လေဟာ … မမကြီးကလဲ … ပျင်းလာပြီ …´

`အဲဒါဆို နင်က ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ …´

`မမကြီးရော …´

`သြော် … ငါက မေးတာလေ … နင်ပဲ ပျင်းလို့ဆို …´

`အင်း … တစ်ယောက်တစ်လှည့် မဆက်ချ်လုပ်ကြမယ်လေ … ဆီလည်း ဝယ်ထားတာပဲ …´

နှစ်ဦးက ဉာဏ်နည်းနည်းသုံးကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် မရဘူး။

`စားအုန်းဆီနဲ့လား … တော်ပါတယ်။ နောက်တာပါ …. မလုပ်အားသေးပါဘူးဟယ် … အခန်းရှင်းရဦးမယ် … အဝတ်တွေ မီးပူတိုက်ရမယ် … ပြီးတော့ …´

`ရပါပြီ … ညီမလေး ကူမယ်လေ … နော် … ပြီးရင်ပေါ့ …´

`မရဘူး … ငါ့ကို အရင်ကူရမယ် …´

`ဟုတ်ပါပြီ … ကဲ … သွား …. ဘယ်မှာလဲ …´

`ပါးစပ်ထဲမှာပေါ့ဟာ … လိုက်ခဲ့လေ … ငါ့အခန်းထဲကို …´

အေပရယ့်အခန်းထဲကို ရောက်တော့ အဝတ်ဗီရိုကို နှစ်ဦးက ကူရှင်းတယ်။

`ဟယ် …. အဝတ်တွေကလည်း များလိုက်တာ … ဒါလေးက လှလိုက်တာ … ငါ့ကိုပေးပါလားဟင် … မမကြီး …´

`နင်နဲ့ဆို ပွနေမှာပေါ့ဟဲ့ …. နင်က ငါ့ထက် စလင်းမ်ဖြစ်တာပဲ …´

`အင်း … ဒါလေးဆိုရင် နည်းနည်းသေးမယ် …. ဟဲ့ … အို … ဘာကြီးလဲ ….´

နှစ်ဦးရဲ့လက်ထဲကနေ လွှတ်ချလိုက်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျသွားတဲ့အသံက ဘုတ်ကနဲ။ အေပရယ်က လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူအရင်က လက်ဆောင်ရထားတဲ့ အတုကြီးဖြစ်နေတယ်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ အစစ်လို တူတဲ့ဟာမျိုးပေါ့။

`အဟီး … လူမိခံရပြီ … ငါကလည်း သေချာမှ မသိမ်းမိတာ …´

အေပရယ့်အသံက နည်းနည်းတုန်နေတယ်။

`ဟယ် … ဘာဖြစ်လဲ … ဒါနဲ့ နင် အဲဒါကြီး ဘယ်ကရလာတာလဲ … ဘယ်တုန်းကလဲ …´

`အင်း … လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်လောက်က … သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပေးတာ … ဟယ် … မပြောချင်တော့ဘူးဟာ …´

နှစ်ဦးက ကောက်ကိုင်ကြည့်ရင်း ထပ်မေးလိုက်တယ်။

`ပုံပြင်ကလေးတွေများ ရှိသေးလား … အဟဲ …´

`နင်နော် …´

`စိတ်ချပါ … ညီမလေး ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောပါဘူး …´

`အင်း … နင်နဲ့ငါနဲ့က တခြားညီအစ်မတွေထက် အရင်တည်းက ပိုရင်းနှီးလို့ ပြောပြတာနော် … ဟုတ်လား …´

`ဟုတ်ပါတယ် …. မမကြီးက ညီမလေးရဲ့ အရင်းနှီးဆုံးအစ်မပဲဟာ …´

`ဒီလိုဟ … ငါ့အသက်နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ်တုန်းကပေါ့ … ဟို … ချမ်းကိုဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကို နင်သိတယ်မလား …´

`ဟုတ် … မမကြီးထက် အသက်ကြီးတယ်လေ … လူပျိုလို့သာပြောတယ် … ကြည့်လိုက်ရင် ပိုသီပတ်သီ ကလေးအဖေရုပ် …´

`အဟီး … အဲဒီလူနဲ့ ငါပြတ်သွားတော့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ ငါ့သူငယ်ချင်းကလည်း အဲဒါကြီး လာပေးတယ်၊ တစ်ခါတစ်ခါတော့ သုံးဖြစ်တာပေါ့ဟာ … အမြဲမဟုတ်ပါဘူး …´

`ဒါနဲ့ အဲဒီ ချမ်းကိုဆိုတဲ့လူနဲ့ ဘာလို့ပြတ်သွားတာလဲ …´

အေပရယ် တစ်ချက် တွေကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးမှ နှစ်ဦးက သေချာစိုက်ကြည့်ရင်း …

`ညီမလေး … ဒါ နင့်ကိုပဲ ပြောပြတာနော် … တခြားဘယ်သူမှ သိလို့မဖြစ်ဘူး … ယုံလို့ဖြစ်မလား …´

`အို … မမကြီးကလည်း … ဘာလို့လျှောက်ပြောရမှာလဲ … ညီမလေးတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက် … စိတ်ချ …´

အေပရယ်က သက်ပြင်းရှည်ကြီးကို ချလိုက်ရင်း ခပ်ဆိုင်းဆိုင်းပဲ ပြောတယ်။

`သူက ငါ့စိတ်ကူးထဲက ချစ်သူနဲ့ ကွာဟချက်တွေ သိပ်များနေတယ်ဟာ … ဘယ်လိုပဲ လိုက်လျောညီထွေနေကြည့်ပေမယ့် ငါ့အတွက် အဆင်ပြေမလာခဲ့ဘူးလေ … ပြီးတော့ ဟိုရှုပ်ဒီရှုပ်လည်း လုပ်တတ်သေးတယ် …´

နှစ်ဦးကတော့ ဟုတ်လားဆိုတဲ့ပုံစံလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စေ့ရင်း ခေါင်းလေးကိုပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။

`ငါလိုချင်တဲ့သူကိုလည်း အဲဒီတုန်းက မရနိုင်ခဲ့ဘူးလေ …´

ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် တော်တော်စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

`ဘယ်သူမို့လို့လဲ … ဘယ်ကလဲ … ဘာဖြစ်လို့လဲ … ဘယ်တုန်းထဲကလဲ … ဘာလို့မရနိုင်တာလဲ …´

နှစ်ဦးရဲ့ အမောတကော အမေးတွေအောက်က အေပရယ်ကတော့ ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။ ပြီးမှ …

`အဲဒီတုန်းက ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်လို့ပေါ့ဟယ် … မောင်မောင်ပေါ့ …´

`ဘယ်က … ဘယ်လို ဘယ်လို …´

`ငါတို့မောင်မောင်လေ …´

`မမကြီး … နင်ပြောတာ … တို့မောင်လေး …´

အေပရယ်က ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ မောင်လေးဆိုပေမယ့် အရင်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ မောင်မောင်မှတ်ပုံတင်ပျောက်တဲ့နေ့ကမှ နှစ်ဦး သိခဲ့ရတာပါ။ သိပ်လည်း အံ့သြခဲ့ရတာကိုး။

`ဟုတ်တယ် … အဲဒီတုန်းက သူ့အသက်က ဆယ့်ငါးနှစ်ပဲ ရှိသေးတယ် … မောင်လေးပဲလေလို့ စိတ်ကို ကြိုးစားပြီး ထိန်းရင်းနဲ့ နေခဲ့ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ငါဘယ်လောက် သူ့ကို ချစ်တယ်ဆိုတာတော့ သိကြမှာ မဟုတ်ဘူး …´

`ခုကျတော့ကော …´

နှစ်ဦးက အလောတကြီးမေးလိုက်တယ်။

`မောင်မောင်နဲ့ …´

`ကြည့်ရသလောက် နင်တို့နှစ်ယောက် …´

နှစ်ဦးက လက်ညှိုးနှစ်ချောင်းကို ပူးပြလိုက်တော့ အေပရယ်က ခေါင်းကိုပဲ ငြိမ့်နိုင်တော့တယ်။

`အို … တကယ် … ဟယ် … ဘယ်လိုလုပ် …´

`တောင်းပန်ပါတယ် ညီမလေးရယ် … ဒါပေမယ့် ငါ ဘယ်လို ခံစားနေရတယ်ဆိုတာတော့ နင်က ဘယ်သိပါ့မလဲ … ဘယ်လိုမှကို ထိန်းချုပ်လို့မရတော့လို့ပါ … ငါက ကလေးကို …. ခုတော့ …´

ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ့်အသံက တိမ်ဝင်သွားလေရဲ့။

နှစ်ဦးက အေပရယ့်ကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။ အေပရယ့်လက်တွေကလည်း ပြန်ပြီး သိုင်းဖက်လာတယ်။ နှစ်ဦးကတော့ တခြားဟာတွေထက် သူ့ရင်သားတွေပေါ် ဖိကပ်လာတဲ့ အေပရယ့်ရင်သားတွေကိုပဲ သတိထားလိုက်မိတယ်။

`ဟယ် … မမကြီးကလဲ … ငါ နားလည်ပါတယ်ဟာ … ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အပြစ်မတင်ပါနဲ့ …´

`ဘယ်လိုလုပ်ပြီး နားလည်တာလဲ … ငါ စိတ်မကောင်းမဖြစ်အောင် ပြောနေတာမဟုတ်လား …´

`သြော် … ငါလည်း နားလည်ပါတယ် … အတူတူပါပဲဟာ …´

အေပရယ်က ဆတ်ကနဲ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်မိတယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ ဆွဲငင်အားကိုလည်း တစ်ချက်လန့်သွားမိတယ်။

`ဘာ … နင်လည်း မောင်မောင့်ကို …´

နှစ်ဦးက ခေါင်းခါပြလိုက်တော့ အေပရယ်က ထပ်မေးတယ်။

`ဒါဆို ဘယ်သူ့ကိုလဲ …´

`နင့်ကို …´

ပြောရင်းနဲ့ နှစ်ဦးက ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။

`ငါ့ကို …´

အေပရယ့်အသံက မယုံနိုင်ခြင်းများစွာနဲ့ တုန်ယင်နေလေရဲ့။

`ငါ … ငါ … နင့်ကို … အမြဲဖက်ထားချင်ခဲ့တာ … နင်နဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်နေမိတိုင်း ငါ့စိတ်တွေက တစ်မျိုးပဲ၊ နင့်ကို … ငါ … ချစ် … ချစ် … နေတာ၊ တစ်ကိုယ်လုံးကို … ကို … ကြာလှပြီဟာ …´

အေပရယ့်အနေနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့စကားတွေရဲ့ အတိမ်အနက်ကို ကောင်းကောင်းကြီးသဘောပေါက်မိတယ်။ စကားလုံးတိုင်းမှာ သူရဲ့ လေးနက်မှုက ပါဝင်နေသလို ခံစားမိတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူက အကြီးလေ။

`ဟယ် … လျှောက်မပြောပါနဲ့ ညီမလေးရယ် … မဖြစ်နိုင်တာ …´

`ဟုတ်တယ် မမကြီး … ငါ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ။ နေ့တိုင်းပဲ နင့်ကို တွေ့လိုက်တိုင်း ငါ … အမြဲတမ်းတောင့်တနေမိတယ်။ ခက်တာပဲဟာ … ငါ့ကိုယ်ငါ ဘာမှားနေမှန်းလည်း ခုထိ မသိသေးဘူး …´

စကားသံရဲ့အဆုံးမှာတော့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေပါပြီ။

အပိုင်း (၃) ဆက်ရန်…

ZG

မာင္ေမာင္ကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး လႈပ္ႏွိုးလိုက္တဲ့ ေအပရယ္ေၾကာင့္ နိုးလာရတယ္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညဆယ္နာရီထိုးေတာ့မယ္။

သူ႔ခမ်ာ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေမျပန္သြားကတည္းက အိပ္လိုက္တာ ခုဆို ေလးနာရီေလာက္ရွိသြားၿပီေပါ့။

`နိုးၿပီလား … ဒါနဲ႔ ေမးရဦးမယ္။ ငါ အျပင္သြားတုန္း နင္ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ … ေျပာပါဦး …´

ေအပရယ္က သူ႔ပါးတစ္ဖက္ကို ဖြဖြရြရြပြတ္သပ္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ နည္းနည္းႏုံးေနသလိုေတာင္ ခံစားရတယ္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး သူ႔မွာ ပင္ပန္းခဲ့ရတာေတြက နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျပဳံးရင္းနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္မိတယ္။

`ဟင့္အင္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ …´

`ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေမက ငါ့ကို လိမ္ေနတာပဲ … သူက ေျပာတယ္ … နင္နဲ႔သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တဲ့ … ခ်စ္ရတာတဲ့ … သိပ္ေကာင္းတာပဲတဲ့ …´

ေအပရယ္က သူ႔ကို စလိုက္တယ္။

`ဟင္ … သူက အဲလို ေျပာတယ္လား …´

ေမာင္ေမာင္ ေငါက္ကနဲ ထထိုင္လိုက္မိတယ္။

ေအပရယ္က သူ႔အေမးကို အတည္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပေလရဲ့။

`ဟာ … ခက္တာပဲ။ ေအပရယ္ … ငါတကယ္ မရည္ရြယ္ပါဘူးဟာ … နင့္ကို စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ …´

ေမာင္ေမာင္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေတာင္းပန္လိုက္ေတာ့ …

`ရပါတယ္ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … နင္ကလဲ ဒီေလာက္စိတ္ပူမေနပါနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ေမက ေျပာေသးတယ္။ သူ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲတဲ့။ တကယ္ေတာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုရင္ ငါလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္လို႔ ေျပာမလို႔ပါဟာ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းကို ဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္လည္း ခုမွ စိတ္သက္သာရသလို ျပဳံးလိုက္တယ္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တကယ္လို႔မ်ား ေအပရယ္က သူ႔ကို ပတ္တီးခ်သြားတယ္လို႔ အထင္လြဲသြားမွာ သူ သိပ္စိုးရိမ္ေနတာကိုး။

`ဝႉး … တယ္ခက္ပါလား … ငါ့ဘဝႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ရႈပ္တာပဲ´လို႔ ေတြးလိုက္မိေတာ့ စိတ္ရႈပ္သြားမိတယ္။

`ကဲ … ဒါဆိုရင္လည္း နားလိုက္ပါဦး။ အိမ္သားေတြကို ငါပဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့မယ္။ နင္ ေနသိပ္မေကာင္းလို႔ အိပ္ေနတယ္လို႔။ ဟုတ္တယ္ … နင့္ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းေနသလိုပဲ … အိပ္အိပ္ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင္ျခဳံေပးေနေသးတယ္။ ၿပီးမွ နဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္းရင္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေစာင္ျခဳံေပးလိုက္ကတည္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပဲ။

ေအပရယ္ကေတာ့ အခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္ေပးရင္း သူ႔ေမာင္ေမာင္ဆီကို ဖလိုင္းကစ္(စ္)ေလးေပးရင္း ပီတိေတြနဲ႔အတူ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

---

ေမာင္ေမာင္ မနက္နိုးလာေတာ့ ကိုးနာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။

ေနေရာင္ျခည္ကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေန မဖိတ္ေခၚဘဲ အလည္လာေနေလရဲ့။ နိုးနိုးခ်င္း သူ႔မ်က္စိေတြေတာင္ က်ိန္းသြားေသးတာမို႔ အခန္းထဲက သူ႔အဝတ္ေတြကို မနည္းေတြ႕ေအာင္ လိုက္ၾကည့္ရတယ္။

ခုေတာ့လည္း လန္းဆန္းစျပဳလာၿပီမို႔ တီရွပ္အျဖဴတစ္ထည္နဲ႔ ေဘာင္းဘီကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ရင္း ေလွကားကေန ဆင္းလာခဲ့တယ္။

`ဟဲ့ … ေမာင္ေမာင္ … ေနေကာင္းသြားၿပီလား …´

သူ႔အစ္မအငယ္ဆုံး ဇြန္က ေလွကားကေန ဆင္းလာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … ေကာင္းသြားၿပီ။ အရင္ကလိုပဲ´

ဇြန္ရွိေနတဲ့ မီးဖိုထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္ရင္း `တျခားလူေတြေကာ´လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … ေမေမရယ္၊ ဂ်ဴလိုင္ရယ္၊ ေမနဲ႔ နိုနိုတို႔က အလုပ္သြားၿပီ။ ႏွစ္ဦးက ေက်ာင္းသြားတယ္။ ေအပရယ္က သူ ဒီေန႔သြားစရာ ရွိတယ္တဲ့၊ ညေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုလားပဲ …´

ဇြန္က သူ႔ဖို႔ ခ်န္ထားတဲ့ မုန႔္ဟင္းခါးတစ္ပြဲကို ပန္းကန္ထဲထည့္ၿပီး သူ႔ဆီလွမ္းလိုက္တယ္။

`ေက်းဇူးပဲ … ခ်န္ထားလို႔ ေျပာပါတယ္ …´

မနက္က ေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ကိုပါ ပန္းကန္တစ္လုံးထဲထည့္ေပးလိုက္ျပန္ေတာ့ သူလည္း ထပ္ေက်းဇူးတင္လိုက္ရတာေပါ့။

`ရပါတယ္ဟာ … နင္က ငါ့ေမာင္ေလးပဲ … ဒီေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား …´

ရိုးမွရိုးရဲ့လား၊ ဒီေလာက္ေတာင္ သေဘာေကာင္းေနတာ တစ္ခုခုေတာ့ရွိရမယ္ ထင္ပါရဲ့လို႔ေတြးရင္း ဆာဆာနဲ႔ စားလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ နင္ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားရဘူးေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … ဒီေန႔ အတန္းမရွိဘူး၊ တစ္တန္းတည္းရွိတာကလည္း အေရးမႀကီးေတာ့ မသြားေတာ့ပါဘူးဟာ … ဒဂုံကို တစ္ရက္ေလာက္ မသြားဘဲေနရတာ ဘယ္ေလာက္သက္သာတာမွတ္လို႔ … ဘာလို႔ေမးတာလဲ …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဒီတိုင္း ေမးၾကည့္တာပါ …´

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ဇြန္တစ္ေယာက္မ်ား အိမ္မွာမရွိရင္ ေအပရယ္၊ ေမ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔မ်ား ေပ်ာ္စရာကိစၥေလးေတြ ရွိနိုင္မလားလို႔ ေမးၾကည့္တာ။ ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း မရွိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားမိသလိုပဲ။

`ေၾသာ္ … ဒါနဲ႔ နင္ေရာ … ေက်ာင္းမသြားေတာ့ဘူးလား …´

`အင္း … ဟိုတစ္ခါ ေက်ာင္းပ်က္ၿပီးတည္းက သိပ္လည္း မဝင္စားေတာ့ပါဘူးဟာ … အဲဒါ အခု အင္တာနက္ဆိုင္ေလးတစ္ခုခုမွာပဲ အခ်ိန္ပိုင္းေလး ဝင္လုပ္မလား စဥ္းစားေနတာ …´

`ေၾသာ္ေၾသာ္ … ဒါဆို နင္ ဒီရက္ေတြ အိမ္မွာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ …´

အကုန္ေျပာျပလိုက္ရ မေကာင္းဘူးရွိမယ္လို႔ သူေတြးလိုက္ရင္း …

`ဟာ … ဒီလိုပါပဲဟာ … စားလိုက္၊ ဂိမ္းကစားလိုက္၊ ေလၽွာ္စရာဖြပ္စရာရွိရင္ ေလၽွာ္လိုက္၊ သီခ်င္းေလးဘာေလး နားေထာင္လိုက္၊ ဒီလိုပဲေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ ဟိုအရင္က တစ္ေန႔တာကိုပဲ ေျပာျပလိုက္တာပါ။

`အဲဒါဆိုရင္ ငါ့ကို တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါဦးေအ …´

ေမာင္ေမာင္ ဇြန႔္ကို မသကၤာသလိုၾကည့္လိုက္ရင္း …

`ထင္သားပဲ … ဒါေၾကာင့္ သေဘာေတြ သိပ္ေကာင္းေနတယ္လို႔ ထင္မိတာ …´

`အဟီး … ဟုတ္ပါဘူးဟာ … ငါလည္း ၾကဳံလို႔ နင့္ကို လုပ္ေပးတာပါ … ခုဟာက သတ္သတ္ … ေနာ္ ေမာင္ေမာင္ …´

`အင္း ….. ရပါတယ္ ရပါတယ္ … ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ …´

`ဒီေန႔ေလ … နင္ ဘယ္မွမသြားဘူးဆိုရင္ တစ္ေန႔လုံး ငါနဲ႔ ေတဘယ္တင္းနစ္က်င့္ေပးပါလား …´

`ဟာ … ဒီေလာက္ ပူပူအိုက္အိုက္ႀကီးကိုကြာ … ဇြန္ကလည္း … မေနာက္ပါနဲ႔ …´

`လုပ္ပါဟယ္ … ဒီေန႔ ေက်ာင္းလည္းမသြားရေတာ့ေလ … ေက်ာင္းမွာ ၿပိဳင္ပြဲကလည္း နီးလာၿပီဟ။ ငါတို႔ေမဂ်ာက ငါတစ္ေယာက္ပဲ တကယ္ရိုက္တတ္တာ … ေက်ာင္းမွာ က်င့္ေတာ့လည္း ဘာမွမထူးဘူးေလ … လက္ပ်က္လို႔။ အဲဒါ နင္နဲ႔ဆို ငါလည္း ေလ့က်င့္ေဖာ္ေကာင္းေကာင္း ရတာေပါ့ဟာ … ေနာ္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ညေနက်ရင္ ငါ နင့္ကို မုန႔္လိုက္ေကၽြးမယ္ေလ … ေနာ္ …´

ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မဆိုးပါဘူးလို႔ ေမာင္ေမာင္ ေတြးလိုက္မိတယ္။

`ကဲ … ၿပီးေရာ … အဲဒါဆို ငါ အဝတ္သြားလဲလိုက္ဦးမယ္ … နင္လည္း သြားလဲေလ … ဒါနဲ႔ ခုံက ဘယ္ေခ်ာင္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ဖုန္ေလး ဘာေလးသုတ္ဖို႔ အဝတ္စုတ္ေလးဘာေလးပါ ရွာခဲ့။ ငါလည္း မရိုက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္းသားပဲ … ကဲ … သြားသြား …´

ဒီေတာ့မွ ဇြန္လည္း သူ႔အခန္းျပန္သြားတယ္။

---

ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ေလွကားရင္းမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဒါနဲ႔ ခုံကေရာ ဘယ္မွာလဲ …´

`ဂိုေဒါင္ထဲမွာ … ဂိုေဒါင္ေရွ႕ကို ထုတ္လိုက္မယ္ေလ … ပိုက္ကလည္း အဲဒီနားမွာပဲ ရွိမွာပါ … လာ … သြားၾကမယ္ …´

ကားဂိုေဒါင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ခုံကို ေတြ႕ရတယ္။ ေခါက္ခုံဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ မကစားျဖစ္ရင္လည္း သိမ္းထားလို႔ အဆင္ေျပတာေပါ့။

ခုံတစ္ျခမ္းစီကို တစ္ခါစီ ႏွစ္ေယာက္ သယ္ထုတ္လိုက္ၾကတယ္။

ဖုန္ေတြကေတာ့ နည္းနည္းတက္စျပဳေနၿပီ။ ခုံကို ျပန္ခင္းလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္သြားရွာတယ္။ ဇြန႔္ကိုေတာ့ ဖုန္သုတ္ခိုင္းထား လိုက္တယ္။

ပိုက္ကေတာ့ သိပ္မရွာလိုက္ရပါဘူး။ နံရံက သံခ်ိတ္ခုမွာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ထည့္ဆြဲထားလို႔ ျဖဳတ္ယူလိုက္တယ္။

ဂိုေဒါင္ေရွ႕ ျပန္ထြက္လာေတာ့ စူေဆာင့္ေဆာင့္နဲ႔ ဖုန္သုတ္ေနတဲ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကည္သလို ၾကည့္လိုက္တာကို ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပုခုံးျပန္တြန႔္ျပလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွ ပိုၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္နဲ႔ ဖုန္ေတြကိုလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ေရာဗ်ာ၊ သူ႔ကိုယ္က ခ်မ္းသာသမၽွ ပစၥည္းေတြက အကုန္လုံး ခါယမ္းကုန္ေတာ့တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္နဲ႔ စတန္းကို ကိုင္ထားရင္း ၾကက္ေသေသေနမိတယ္။ ခဏေနမွ သတိဝင္လာၿပီး မေကာင္းပါဘူးေလလို႔ ေတြးရင္း စိတ္နဲ႔ ညီေလးကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း ပိုက္ကို တပ္ဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။

ခက္တယ္။ ပိုက္ကို ခုံေဘးမွာ ညႇပ္ဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့ ခုံနဲ႔ ညႇပ္နဲ႔က သိပ္ကီးမကိုက္ခ်င္လို႔ ခုံေအာက္ကို ထိုင္ခ်မိလိုက္ေတာ့ ထင္ထားတာထက္ တိုေနတဲ့ ဇြန္ရဲ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ေဘာင္းဘီတိုအနက္ကေလးေအာက္က ျဖဴဝင္းေျဖာင့္စင္းတဲ့ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲမွာ တံေတြးေတြ ျပည့္လာေစတယ္။ ပိုက္ကိုလည္း ေသခ်ာညႇိၿပီးေရာ ဇြန္က စိတ္မရွည္သလိုနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။

`ကဲ … ကိုယ္ေတာ္ … မရေသးဘူးလား … ဒီလိုနဲ႔ ညေနေစာင္းေတာ့မယ္ ထင္တယ္ …´

`ရပါၿပီဟာ … နင္ကလည္း စိတ္ခ်ည္းပဲ … အဲ … ဒါနဲ႔ေလ … နင္တို႔ ၿပိဳင္ပြဲက်ရင္ ဒီလိုေဘာင္းဘီမ်ိဳးပဲ ဝတ္ၾကသလားဟင္´

`ဟဲ့ … ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ …´

`မျဖစ္ပါဘူး … ၿပိဳင္ပြဲက သြားရည္ေတြၾကားထဲ ေမ်ာသြားမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ …´

`ေကာင္စုတ္ … ဒီေလာက္ေတာ့ ဘယ္တိုမလဲဟဲ့ … ခုဟာ အိမ္မွာ မို႔လို႔ပါ …´

ဇြန္က သူ႔ဘတ္ကို အိတ္ထဲက ထုတ္လိုက္တယ္။ ဘတ္တာဖလိုင္း ရွိတ္ဘတ္အသစ္။ ခုမွ ဝယ္လာတာထင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နည္းနည္းေဟာင္းေနေပမယ့္ တရိုတေသကိုင္ထားလို႔ ပါ၀ါေတာ္ေတာ္ေလးက်န္ေသးတဲ့ မာ့ခ္ဖိုက္ပန္ဘတ္။

အျပင္မွာက အလင္းေရာင္နည္းနည္းမ်ားေနတာေၾကာင့္ လိေမၼာ္ေရာင္ ထရိန္နင္ေဘာလုံးနဲ႔ပဲ ရိုက္ဖို႔ ဇြန္က အႀကံေပးတယ္။

စစခ်င္းမွာေတာ့ မရိုက္တာၾကာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ခံေနရတယ္။ သူ စမတ္ဆြဲလိုက္ရင္ ျပန္ပြတ္တင္လို႔ မတက္ဘူး။ အပိုင္ဆိုၿပီး ခ်လိုက္ရင္ ခုံနဲ႔ လြဲလြဲသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ပထမပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္မွတ္ပဲ ရလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က အတက္ကင္းသမားပါ။ ခံစစ္ကို မျဖစ္မွ ကာတာ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အမွတ္ေပးရတာေတြမ်ားေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ညစ္သြားတယ္။ ဒီမွာပဲ ဇြန္က လွမ္းစလာတယ္။

`ဟဲ့ … ေမာင္ေမာင္ … ဘယ္ႏွမွတ္ေက်ာေပးရမလဲ … ေျပာေလ … ငါေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲ သြားက်င့္ရင္ ေကာင္းမလား မသိပါဘူး´

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ဖုသြားၿပီ။

`ေအာင္မယ္ … ငါက မရိုက္တာၾကာလို႔ပါ။ အဲဒါဆိုရင္ ဘာေၾကးရိုက္မလဲ ေျပာ …´

`နင္ ေျပာေလ … ငါက နိုင္မွာပဲကို …´

`ေအး … ၾကည့္ေသးတာေပါ့ … နင္ ငါ့ကို ဆရာစံလမ္းမွာ အကင္လိုက္ေကၽြး … ဘယ္လိုလဲ …´

`ရတယ္ေလ … ငါနိုင္ရင္ေရာ …´

`ဘီယာအဝတိုက္မယ္ေလ … ဘယ္လိုလဲ …´

`ဟဲ့ … ေမေမ ဆဲမွာေပါ့ … ဒီလိုလုပ္ … ေရေမႊး ငါးေသာင္းတန္ေလာက္ တစ္ပုလင္း ဝယ္ေပးေလ …´

သူက အပိုင္တြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ည္လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆိုင္းမတြ သေဘာတူလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲကို စလိုက္တယ္။

`ကဲ … ဘက္ေဆာ့သရီးေနာ္ …´

စစခ်င္းပြဲ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္မွတ္ကပ္ရႈံးသြားတယ္။ သူကေတာ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ ရိေနတာေပါ့။

`ေတာ္စမ္းပါ … ငါေတာ့ ေတဘယ္တင္းနစ္မွာလည္း ေမာ္ရင္ဟိုရွိတယ္လို႔ မၾကားဖူးပါဘူး …´

`ေအာင္မေလး … ရႈံးရင္ ရႈံးတယ္ေပါ့ … ဟာဟ …´

ေနာက္တစ္ပြဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ဳ႕စ္အထိ တက္ၿပီး ႏွစ္မွတ္ဆက္တိုက္ရလိုက္လို႔ နိုင္သြားတယ္။

`ကဲ … ဘယ္လိုလဲ အန္တီေမာ္ …´

`ေအာင္မေလး … သေရပဲရွိေသးတယ္ ေမာင္ေမာင္ … ငါ့ကို ေရေမႊးဝယ္ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံရွာထားေတာ့ … လာမယ္ … ကဲ …´

ဇြန္က ဆာဗင္စေပးလိုက္တယ္။

ဒီပြဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အႀကိတ္အနယ္ပါပဲ။

အေတာ္ေလးေမာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ့္ကိုးမွတ္စီ အၿပိဳင္ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ေနာက္တစ္လုံး ကၽြန္ေတာ္နိုင္လိုက္ၿပီး ပြိဳင့္ကို ကၽြန္ေတာ္က စၿပီး ဝမ္နင္ေခၚလိုက္ေတာ့ ဇြန္က လွမ္းမဲ့ျပတယ္။

`ဟဲဟဲ … မွတ္ပလား …´

`ဒီေလာက္နဲ႔မ်ား ဇြန္ပြင့္ျဖဴတို႔က သနားေသးတယ္ …´

အဲဒီတစ္လုံး ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဆုံးဆာဗင္မွာ ခုံေနာက္ဘက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထိုးမလိုနဲ႔ ပိုက္ေရွ႕ကို ကပ္ခ်လိုက္တယ္။

သူ႔မွာ အျပင္းအထန္လိုက္ရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ျခမ္း ေနာက္စည္းနားမွာ ေထာင္ၿပီးက်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပိုင္ဆိုၿပီး ခုတ္ထည့္လိုက္ေတာ့ …။

အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စတာပါပဲ။

ေရွ႕ကို ကုန္းရင္းလိုက္ထားရာကေန ေနာက္ျပန္ခ်က္ခ်င္းဆုတ္ရင္း ျပန္ဆယ္ရတဲ့ဇြန႔္မွာေတာ့ ေနာက္ကို ပက္လက္လန္ လဲက်သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ရင္း ေအာင္ပြဲခံျပလိုက္ေပမယ့္ သူက ျပန္ထမလာဘူး။

`ဟဲ့ … ဇြန္ … ဘယ္လိုလဲ … တစ္ပြဲေလး ေကၽြးရမွာနဲ႔ ပုံလ်က္သား က်ဆုံးသြားရသလားေအ …´

ဒီေတာ့ ငိုမလိုအသံနဲ႔ ေညႇာင္နာနာ တုံ႔ျပန္လာတယ္။

`နင္ … ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား … ဒီမွာ လာၾကည့္စမ္းပါ … ငါ့ေျခေထာက္ ဘာျဖစ္သြားသလဲမသိဘူး … ေထာက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဆစ္မ်ားလြဲသြားသလားပဲ …´

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရႈံ႔မဲ့မဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္ရည္စို႔ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဟာ … ဒုကၡပါပဲ … အလကားေန အနာရၿပီ။ နင္ တကယ္လား … ငါ့ကို အကင္မေကၽြးခ်င္လို႔ ဟန္ေဆာင္တာလား …´

ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ဟင့္ကနဲ ရွိုက္သံနဲ႔အတူ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုပဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

`ကဲကဲ … အိမ္ထဲ ဝင္ၾကမယ္ … လာ … ထ …´

ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲထူလိုက္ေပမယ့္ သူက ေျခေထာက္မေထာက္နိုင္ဘူးဆိုၿပီး ငိုေနတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး အိမ္ထဲ ေခၚလာခဲ့ေတာ့တယ္။

---

အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အိမ္ေရွ႕က ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာႀကီးေပၚမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။

ဇြန္ကေတာ့ လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး မွိန္းေနေလရဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းလႈပ္လိုက္ေတာ့မွ အသံထြက္လာတယ္။

`ဘာလဲဟာ …´

ခၽြဲႏြဲ႕တဲ့အသံေလးက ရွိုက္သံနည္းနည္းပါေနတယ္။ မိန္းကေလးထဲမွာ အငယ္ဆုံးဆိုေတာ့ ဒီေန႔အထိ အေမနဲ႔ အစ္မေတြအေပၚ ဆိုးႏြဲ႕ရင္း ေနလာခဲ့တာပါ။ သူ႔ကို နိုင္တာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

`ဇြန္ … နင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ´

`အင္း … ေျခေထာက္က နည္းနည္းနာသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ကပါ နည္းနည္းမ်က္သြားသလိုပဲ …´

`ဒါဆို ငါ နင္တို႔တကၠသိုလ္မွာ ဖတ္ဖို႔ သတင္းေရးလိုက္ဦးမွပဲ … A table tennis player who called Zon is suffer from hamstring injury and will miss the competition လို႔ … ဘယ္လိုလဲ´

`ဟင့္ … နင္က သူမ်ား ဒုကၡေရာက္တာ သိပ္ဝမ္းသာေနလား … ဟင့္ …´

ေဟာဗ်ာ၊ ငိုျပန္ေရာ။ ဒီမွာျဖင့္ နည္းနည္းေလးစရေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ရင္း …

`မငိုပါနဲ႔ ကေလးရယ္ … ကိုကိုက ေနာက္တာပါ … ေနာ္ … ကဲ … ငါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ … ေျပာ …´

ဒီေတာ့မွ သူ အငိုတိတ္သြားတယ္။

`ကဲ … အဲဒါဆို … အေပၚထပ္ကို လိုက္ပို႔ေပး …´

`ေအးပါ … ေရေလးတစ္ေပါက္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ပါရေစဦး မမရယ္ …´

`ငါ့အတြက္လည္း တစ္ခြက္ခပ္ခဲ့ …´

ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။

ေရခဲေသတၱာထဲက ေရဘူးကို ထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ခြက္ဆင့္ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီးမွ သူ႔အတြက္ ေရတစ္ခြက္ယူလာခဲ့တယ္။

ဇြန္က ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားရေအာင္လို႔ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္တယ္။

ခုနက အေလာတႀကီးနဲ႔ စိတ္မရွည္တာနဲ႔မို႔လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိလိုက္တာ ျဖစ္မလား။ ဒီတစ္ခါ သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြနဲ႔ ရင္ဘတ္ေတြမွာ လာေရာက္ထိေတြ႕ေနတဲ့ ခံစားမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ခုန္စျပဳလာတယ္။

မ်က္ႏွာနားက ပုခုံးေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဇြန႔္ဆံပင္ေလးေတြရဲ့ ႏူးညံ့မႈနဲ႔ ရွန္ပူနံ့ေလး၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ံေပၚ လာေရာက္ထိေတြေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ လက္ေမာင္းသားေလးေတြ၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းထားတဲ့ တင္သားေလးေတြ၊ ရင္ခြင္ထဲက သူ႔ေက်ာျပင္ကေလး၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ မေတာ္တဆ ထိေတြ႕မိသြားတဲ့ သူ႔ရင္သားေဘးဘက္ကေလးေတြရယ္ေပါ့။

သူ႔ကို သူတို႔ေတြ အိပ္တဲ့ အိပ္ခန္းထဲ ေခၚလာခဲ့တယ္။

ဇြန္အိပ္တဲ့ကုတင္က အခန္းတံခါးနဲ႔ အေဝးဆုံး ျပတင္းေပါက္နားက ကုတင္ေလးပါ။ ေခါင္းအုံးေဘးမွာ အ႐ုပ္ကေလးေတြ အစီအရီနဲ႔။ ေခါင္းအုံးနဲ႔ အိပ္ယာခင္းကလည္း ကာတြန္း႐ုပ္ကေလးေတြ အဆင္နဲ႔။
သူ႔ကို အိပ္ယာေပၚခ်ေပးလိုက္ေတာ့ အသံထြက္လာတယ္။

`ေကာင္းလိုက္တာ … ကေလးကေန လူႀကီးျဖစ္လာၿပီးကတည္းက အခ်ီမခံရေတာ့ ၾကာၿပီ။ ငါ့မွာ အခ်ီခံခ်င္ေနတာ ဒီအရြယ္ႀကီးက်မွ အ႐ူးထတယ္လို႔ အေျပာခံရမွာစိုးလို႔ ၿငိမ္ေနတာ …´

ကၽြန္ေတာ္က ရယ္လိုက္ေတာ့ …

`ေအးပါ … ငါပဲ ႐ူးတယ္လို႔ မွတ္လိုက္ပါ …´

ႏႈတ္ခမ္းက ျပန္စူလာတယ္။

`ကေလးႀကီးကလဲကြာ … ကဲကဲ … ေနာက္ကို နင္ အခ်ီခံခ်င္ရင္ေျပာ … ငါ ခ်ီပါမယ္ …´

`တကယ္လား …´

`အင္း … ႀကိဳးေတာ့ ရွာရဦးမယ္ …´

`ေကာင္စုတ္ …´

အဲဒီလိုဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔နားက ေခါင္းအုံးေလးတစ္လုံးနဲ႔ လွမ္းေပါက္လိုက္ေတာ့ အသည္းပုံေလးျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းထားလိုက္ရင္း သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။

`အသည္းကို ေပးမယ္ဆိုရင္ ညင္ညင္သာသာေလးေပးရတယ္။ နင္ ခုလို ပစ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဘယ္ေယာက္်ားေလးက ႀကိဳက္မွာလဲ … မဟုတ္ဘူးလား …´

`ေတာ္ၿပီ … နင္နဲ႔ မေျပာေတာ့ဘူး …´

`ေအး … ဒါဆိုလည္း နားလိုက္ဦး … ငါ သြားေတာ့မယ္ …´

ဟုတ္တယ္ေလ။ ၾကာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က စိတ္ရိုင္းဝင္မလာဘူးလို႔ အာမမခံနိုင္ဘူး။ ခုေတာင္ ရယ္စရာေတြ ေလၽွာက္ေျပာၿပီး အာ႐ုံလႊဲပစ္ေနရတာ။

`ေနဦးေလ ေမာင္ေမာင္ … ငါ ဒီမွာ ေျခေထာက္မွ မေထာက္နိုင္တာ …´

`အဲဒါ ငါက ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ … အိပ္ေနလိုက္ေလ … ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းသြားမွာေပါ့ …´

ဒီတစ္ခါလည္း မ်က္ရည္ကို ညႇစ္ထုတ္ဖို႔ ျပင္ျပန္တယ္။ ေၾသာ္ … ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ေပ်ာ့ပါတယ္ဆိုမွ။

`ရၿပီ … ရၿပီ … မငိုနဲ႔ … ဘာလုပ္ေပးရမလဲ မမ´

အဲဒီေတာ့မွ ျပန္ျပဳံးလာၿပီး …

`ငါ ေရခ်ိဳးမလို႔ဟယ္ … နို႔မို႔ ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္မွာလဲ မဟုတ္ဘူးေလ …´

`ငါက ခ်ိဳးေပးရမွာလား …´

`မဟုတ္ပါဘူး … ငါ့ကို ေရခ်ိဳးခန္းအဝ တစ္ခ်က္လိုက္ပို႔ဦး … ၿပီးရင္ ေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေလာက္က် တစ္ခ်က္ျပန္လာေခၚ …´

`ဟင္း … အကင္ကေတာ့ ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိဘူး … အခိုင္းခံရတာနဲ႔တင္ မတန္ေတာ့ဘူး …´

`ေမာင္ေလးကလည္းကြာ …. ေနာ္ ….´

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ေပ်ာ့ပါတယ္ဆိုမွဗ်ာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ သူ႔ကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲအထိ လိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္။

`ကဲ … ဘယ္ေလာက္ေနရင္ ျပန္လာေခၚရမလဲ …´

`ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေပါ့ … ေနာ္ … ငါ အခန္းတံခါး ခ်က္မခ်ထားဘူးေနာ္ … ျပန္လာရင္ တံခါးေခါက္ …´

`ေအး … ၿပီးေရာ၊ ငါလည္း ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ …´ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ဖက္ခန္းကို ထြက္ခဲ့တယ္။

ေရပန္းေအာက္ ေခါင္းထိုးခံလိုက္ရင္း ခုနက ဇြန႔္ကို ခ်ီခဲ့တုန္းက ခံစားမႈေလးေတြကို ျပန္သတိရေနမိတယ္။

ခဏေန ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ သူ႔အခန္းကိုလည္း သြားၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။

`ခဏေလး … ရၿပီ … ဝင္ခဲ့ေတာ့ …´

ေတြ႕လိုက္ရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းထားသေလာက္ မဆိုးပါဘူး။ ေရခ်ိဳးဝတ္႐ုံႀကီးတစ္ခုကို ဝတ္ထားၿပီး ေခါင္းမွာလည္း မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတစ္ခုကို ပတ္ထားေတာ့ လုံလုံျခဳံျခဳံပါပဲ။

`လာ … ကိုႀကီး … သမီးကို ခ်ီပါဦး …´

ဇြန္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္တန္းေပးလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာတတ္နိုင္ဦးမွာလဲ။ သူ႔ကို ခ်ီၿပီး အခန္းအထိ ပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ရတာေပါ့။

လမ္းမွာ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။

`တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ခုလို အိမ္ထဲမွာတင္ ကူလီျဖစ္မယ္လို႔ စိတ္ေတာင္မကူးမိဘူး´

အမယ္၊ သူက ဒီလိုက်ေတာ့ ရယ္သဗ်။

အခန္းတံခါးလက္ကိုင္ကို သူက လွည့္ဖြင့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဆက္တိုက္ပဲ ေလၽွာက္ဝင္ခဲ့တယ္။

သူ႔ကုတင္ေပၚ ျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။

`မမဖုရား … ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီးဆီက ဘာမ်ားအလိုရွိပါေသးသလဲ ခင္ဗ် …´

`အခု အဝတ္လဲမလို႔ … နင္သြားလိုက္ဦး။ နင္လည္း အဝတ္သြားလဲ … ၿပီးရင္ေလ ငါ့ကို နို႔တစ္ခြက္ေလာက္ ယူလာေပး …´

`မတန္ဘူး …. မတန္ဘူး … တန္ကို မတန္ဘူး …´

သူ႔ေရွ႕မွာ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ညည္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းျပန္၊ ေအာက္ဆင္းၿပီး သူ႔အတြက္ နို႔တစ္ခြက္သြားယူ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ သာယာေနတယ္မဟုတ္လားလို႔ စြပ္စြဲလာၾကရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခ်က္မထုတ္နိုင္ပါဘူးေလ။

ဇြန္တို႔အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူက အိမ္ေနရင္း စပန႔္ဂါဝန္ပြပြႀကီးကို ဝတ္ရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက နို႔ဖန္ခြက္ကို လွမ္းယူရင္း ထိုင္ဦးလို႔ ေျပာတယ္။

နည္းနည္းဆာေနတယ္ထင္တယ္၊ နို႔တစ္ဖန္ခြက္လုံး ေသာက္ခ်လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ဖမိုးေလးနဲ႔ သုတ္လိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။

`ဒီေန႔ေတာ့ နင့္ကိုပဲ ဒုကၡေပးရမွာပဲဟာ … လုပ္ပါဟယ္ … ငါ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး …´

`အင္းေလ … ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ …´

`ဒါဆို … ခဏေန ထမင္းယူလာေပးေနာ္ … နင့္အတြက္လည္း တစ္ခါတည္း ထည့္လာခဲ့၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ တူတူစားၾကမယ္ …´

`အင္း … ခုေရာ ဘာလုပ္ေပးစရာရွိေသးလဲ … အိမ္သာထဲ ရႉရႉလိုက္တည္ေပးရမလား …´

`ေတာ္စမ္းပါ … အဟင္း … ငါ့ကို ေျခေထာက္ရယ္ … ၿပီးေတာ့ … ေအးေလ … ကိုယ့္ေမာင္ေလးပဲဟာ … ေပါင္ရယ္ … နည္းနည္း ေဆးလိမ္းေပးစမ္းပါ …´

`ခုလား …´

`အင္း …´

`ငါ့စားပြဲ အံဆြဲထဲမွာ Kool ဆိုတဲ့ အျပာေရာင္ညႇစ္ေဆးေလးရွိတယ္။ အဲဒါေလး ယူလိုက္ … သူက မပူဘူး …´

ကၽြန္ေတာ္ ယူလာလိုက္ေတာ့ သူက ေျခေထာက္ေတာ့ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ မီပါတယ္ဆိုၿပီး လိမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚ ေမွာက္လ်က္ကေလး အိပ္လိုက္ၿပီး …

`လာ … ငါ့ေဘးမွာ ထိုင္လိုက္ …´

ၿပီးေတာ့ သူက သူ႔ဂါဝန္ေလးကို တျဖည္းျဖည္း မေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတဘယ္တင္းနစ္ရိုက္တုန္းက ေဘာင္းဘီအေနအထားေလာက္ ေရာက္လာတယ္။

`အဲဒီနားဟာ … ေနာ္ …´

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တုန္လႈပ္လာတယ္။ ေခၽြးေတာင္ နည္းနည္းျပန္လာမိသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ပဲဗ်ာ။ အျပစ္တင္ခ်င္ရင္လည္း ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ ျမင္ဖူးသမၽွထဲမွာ သူ႔ေပါင္ေလးေတြက အလွဆုံးပဲ။ အစ္မေတြထဲမွာ သူက အငယ္ဆုံး၊ ကေလးနဲ႔ အတူဆုံးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အရင္တုန္းကေန အခုခ်ိန္ မတိုင္ခင္ကေလးအထိ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမရွိခဲ့ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနတယ္။

ေဆးကို လက္ထဲ နည္းနည္းညႇစ္ထည့္လိုက္ၿပီး ေပါင္ေလးေတြေပၚ လက္လွမ္းလိုက္တယ္။

`ညာဘက္ဟ … ဘယ္ဘက္ မဟုတ္ဘူး …´

သူကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနဘူးပဲလား မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ လက္ေတြေတာင္ တုန္လာတယ္။

လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပြတ္သပ္မိလိုက္ေတာ့ ၀ါဂြမ္းေတြကို ဖိပြတ္လိုက္ရသလို ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕ကို ခံစားမိတယ္။

ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုပ္နယ္ရင္း ေဆးလိမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာင္းဘီထဲက တင္းက်ပ္တဲ့ခံစားမႈကို သိလိုက္ရတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပြတ္သပ္ႏွိပ္နယ္မႈေတြေအာက္မွာ ဇြန႔္ရဲ့ ညည္းသံေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ပထမေတာ့ နားၾကားမ်ား လြဲသြားသလားလို႔။ ဆက္ၿပီး ပြတ္သပ္လိုက္တိုင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့ ညည္းသံေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို အရိုင္းဆန္ေစတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ မိန္းကေလးေတြ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုညည္းတတ္သလဲဆိုတာ မသိေလာက္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အေတြ႕အၾကဳံမရွိခဲ့တာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။

ခဏေနေတာ့ ညည္းသံနဲ႔အတူ အသံထပ္ထြက္လာတယ္။

`ဟင္း … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … သိပ္ေကာင္းတာပဲ … တစ္လက္စတည္း ေနာက္တစ္ဖက္ပါ ႏွိပ္ေပးပါလားဟယ္ … ေဆးေတာ့ မလိမ္းနဲ႔ ျပန္ထားလိုက္ေတာ့ …. ဟင္း …´

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးဗူးကို ေဘးခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ေပါင္သားေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕မွာ သာယာေနမိတယ္။

---

ဇြန႔္အတြက္ကေတာ့ ဒီလိုခံစားမႈမ်ိဳးကို ေက်နပ္ေနမိတယ္။

သူ႔မွာ ဒီလိုမ်ိဳးအထိအေတြ႕ကို မခံစားရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ ေနာက္ဆုံးတစ္ခါ ဒီလို ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အကိုင္အတြယ္ကို ခံခဲ့ရတာက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္ကပဲ။

သူ႔ဘဲကို သူက အနမ္းေတြ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိုင္ခြင့္ေတြေလာက္နဲ႔ပဲ ႏွစ္သိမ့္ထားခဲ့တာ။ ေနာက္ဆုံး သူ႔ဘဲဘဲက အတင္းလုပ္မယ္လုပ္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပတ္သြားၾကတယ္။

ဇြန႔္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခံစားမႈႏွစ္ခုက လြန္ဆြဲေနၾကတယ္။ ဒါဟာ ငါ့ေမာင္ေလးပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သာယာတဲ့စိတ္၊ ေရွ႕ဆက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ဇြန္က ေမာင္ေမာင္ဟာ သူ႔ေမာင္ေလးအရင္းမဟုတ္မွန္း သိခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ သူလည္း အေမ့အခန္းထဲ ဟိုဖြဒီဖြ ဖြရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ေသာ့ခတ္မထားတဲ့ ေလာ့ကာေလးထဲပါ ဖြမိတယ္။ မိန္းကေလးတို႔သဘာဝ စပ္စုရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့စာခ်ဳပ္ကို ေတြ႕လိုက္မိတာ။

ေမေမ့ကို ေမးၾကည့္မိေတာ့၊ ဒီစကား ဒီမွာရပ္ခိုင္းၿပီး ေမာင္ေမာင္ ျပန္မသိေစဖို႔ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေတာင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၊ ေမာင္ေမာင္က ဆယ့္ငါးႏွစ္တုန္းကေပါ့။

သူ႔စိတ္ေတြ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း အေပၚတက္လာတယ္။

ခုဆို သူ႔ေပါင္ရင္းသားေလးေတြနဲ႔ တင္ပါးေအာက္ကေလးကိုေတာင္ ပြတ္သပ္ေပးေနၿပီ။ ရွိပါေစေတာ့၊ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ သူလည္း မေျပာေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြ ကစားတတ္ကတည္းက ေမာင္ေမာင့္ကို တိတ္တခိုး ခ်စ္ခဲ့မိတာကိုး။

ဇြန႔္ဘက္က ဘာမွ ကန႔္ကြက္သံမၾကားရေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ပိုၿပီးအတင့္ရဲလာတယ္။ လက္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း အေပၚတက္လာသလို ပြတ္သပ္မႈကလည္း ခ်စ္သူေတြရဲ့ ပြတ္သပ္မႈမ်ိဳးဆန္လာတယ္။

ေရွ႕ဆက္တက္လာေတာ့ တင္ပါးေတြကိုေတာင္ သူက ဆုပ္နယ္ေနၿပီ။ ဇြန႔္ရဲ့ အားမလိုအားမရ ညည္းသံေလးေတြကလည္း တိုးတိတ္ ညင္သာစြာ ေပၚထြက္ေနတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက သူတို႔သြားရမယ့္ေနရာကို အလိုလိုသိေနသလိုပါပဲ။ စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္စျပဳေနတဲ့ အကာကြယ္မဲ့ ဇြန႔္ညီမေလးအဝကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဇြန္လည္း ၿငိမ္မေနနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ဆိုေတာ့လည္း သူ႔မွာက ဒါမ်ိဳးအေတြ႕အၾကဳံလည္း ရွိမရွိဖူးခဲ့ပဲ။

`ေမာင္ေမာင္ …´လို႔ ေခၚလိုက္ရင္း ဇြန္က ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ထထိုင္လိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေမၽွာ္လင့္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚ က်ေရာက္သြားတယ္။ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိဘူးဆိုတာ တကယ္သိသာပါတယ္။ အနမ္းဆိုမွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိ႐ုံနမ္းတဲ့အနမ္း၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါက ရင္အခုန္ဆုံးပဲ။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ရဲ့ ေပါင္သားေလးေတြ၊ ဗိုက္သားေလးေတြကို လန္တက္ေနတဲ့ ဂါဝန္ေအာက္ကေန လၽွိုရင္း ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင္ရဲ့ကိုယ္ကို အက်ႌေပၚကေန ပြတ္ေပးလာတယ္။

ခုလို သူတို႔ ဒီအေျခအေနကို ေရာက္လာတဲ့အထိ ေမာင္ေမာင့္ဆႏၵေတြကို ဇြန္တစ္ေယာက္ မလြန္ဆန္နိုင္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဇြန႔္မွာက အသည္းကြဲထားတာပါ။

သူ႔ဘဲဘဲကို သူ တကယ္ခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ သူက ခရီးဆုံးအထိေလၽွာက္ဖို႔ ခြင့္မေပးတဲ့အခါ သူ႔ဘဲဘဲက ဒီမွာတင္ပဲ သူ႔ကို ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ ဒဏ္ရာက သက္သာလာေပမယ့္ ဇြန႔္မွာေတာ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုက ရွိေနဆဲပါ။

ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို မလြန္ဆန္နိုင္ခဲ့တာ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက သူ႔ရဲ့ ဂါဝန္ကို အေပၚကို မတင္လိုက္ေတာ့ ဇြန္က အလိုက္သင့္ပဲ လက္ေျမႇာက္ေပးမိတယ္။ လက္သြက္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ဂါဝန္ကို ဇြန႔္ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္ခၽြတ္ၿပီး ေဘးမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။

အမွတ္တမဲ့မို႔ ဇြန႔္ခမ်ာ အငိုက္မိသြားေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ေရွွ႕မွာ ခုလိုေနရာမွာကို ရွက္တာေၾကာင့္ ဂါဝန္ကို ေကာက္ယူၿပီး သူ႔ရင္မွာ အပ္ထားလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဇြန္က ရွက္သလို မဝံ့မရဲ အၾကည့္ေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ေမာ့အၾကည့္မွာ အားေပးသလို ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဇြန႔္ႏႈတ္က မပြင့္တပြင့္ စကားသံေလးေတြ ထြက္က်လာေတာ့တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါေလ …´

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္တယ္။

`တကယ္ေတာ့ဟာ … ငါ … နင့္ကို သေဘာက်တယ္ ေမာင္ေမာင္ … ဒါေပမယ့္ …´

ဇြန႔္စကားသံေလးေတြ ခဏရပ္တန႔္သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ေခါင္းကေလးကို အသာအယာပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ …

`ဟယ္ … တကယ္ပါပဲ … ငါေလ … နင့္ကို ခ်စ္တယ္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´

ဒီစကားေလးကို ေျပာအၿပီး ဇြန႔္မ်က္ႏွာကေလးက ေအာက္ခ်သြားျပန္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ေမးဖ်ားေလးကို ကိုင္ၿပီး ေမာ့လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖြဖြေလးပဲ နမ္းလိုက္တယ္။

`ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါ့ဘက္က အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး … ငါ ေၾကာက္တယ္ ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´

ဇြန႔္ကိုယ္ကေလးက အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္စျပဳလာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ယုယုယယ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒီမွာ … ဇြန္ … ငါလည္း နင့္ကို ခ်စ္တယ္ … ဒါေပမယ့္ နင္ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ငါ နင္ စိတ္ဆင္းရဲေစမယ့္ အျပဳအမူမ်ိဳး တစ္ခုမွ မလုပ္ဘူးလို႔ ငါ ကတိေပးတယ္ … ေနာ္ … ဟုတ္လား …´

ဒီေတာ့မွ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ကို အားကိုးတႀကီးၾကည့္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို သူ႔ဘက္ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး သူ႔လၽွာကို ဇြန႔္ပါးစပ္ထဲကို ဖြဖြေလးထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မွာက ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။
ခဏၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ လၽွာခ်င္း ျပန္ၿပီး တို႔ထိလာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက သိသိသာသာ လႈပ္ရွားသြားေလရဲ့။

ခဏၾကာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္ခုန္သံခ်င္း တူညီစျပဳလာၿပီ။ လက္ေတြကလည္း တစ္ဦးကိုယ္ကို တစ္ဦး ပြတ္သပ္ေနၾကၿပီ။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဇြန႔္နို႔ေလးေတြေပၚ ေရာက္လာတယ္။ အိစက္ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕ကို လက္ဖဝါးမွာ ခံစားရင္း လက္ဝါးရဲ့အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွာေတာ့ ခပ္ႂကြႂကြေလးျဖစ္ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖိမိလိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ျပန္ခြာလိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္က သူ႔ေခါင္းကို ဇြန႔္နို႔ေလးေတြေပၚ ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ နို႔တစ္ဖက္စီကို လၽွာေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးလ်က္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို ဖြဖြေလးငုံလိုက္ၿပီး လၽွာေလးနဲ႔ အသာလွိမ့္ေပးလိုက္တယ္။

ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ညည္းသံတိုးတိုးၾကားရတယ္။ သူ ဇြန႔္ကို မ်က္လုံးလွန္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ အျပဳံးပန္းတစ္ပြင့္ကို ဆင္ရင္း ေက်နပ္ေနသလိုပါပဲ။

ေနာက္နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ေျပာင္းစို႔ေပးၿပီးေတာ့ ေမာင့္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဇြန႔္ရဲ့ ရင္ညြန႔္ေနရာေလးကို စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားတဲ့ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔အတူ ဇြန႔္လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္လာတယ္။

ဒီကတစ္ဆင့္ လည္တိုင္ေလးကို ဖြဖြနမ္းလိုက္ၿပီး ပုခုံးသားေလးေတြကိုပါ နမ္းရင္း ဇြန႔္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားလိုက္တယ္။

ဒီခဏမွာေတာ့ ဇြန႔္အတြက္က သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ သူ႔ရဲ့ ခံစားလြယ္တဲ့ ႏူးညံ့လွတဲ့ နို႔သီးေခါင္းကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္အက်ႌနဲ႔ ပြတ္တိုက္လိုက္တဲ့အခါ ၾကမ္းရွရွအထိအေတြ႕က သူ႔ကို မသက္မသာျဖစ္ေစတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ ….´လို႔ ဇြန္က ေခၚလိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ့အက်ႌကို လက္ညႇိုးထိုးျပေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း နားလည္စြာနဲ႔ပဲ ခၽြတ္ေပးလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ေအာက္က ေဘာင္းဘီကိုေတာ့ ခၽြတ္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ညီေတာ္ေမာင္က မာေတာင္ေနတာမွ နည္းနည္းေတာင္ နာလာသလိုပဲ။ ရွိပါေစေလ၊ ဇြန႔္လို မိန္းကေလးမ်ိဳးကို သူ အထိတ္တလန႔္မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ဇြန႔္လႈပ္ရွားမႈေတြကိုပဲ အလိုက္သင့္ လိုက္ေလ်ာေပးရင္းနဲ႔ ညင္ညင္သာသာပဲ လႈပ္ရွားေနမိတယ္။

ခုနက အေပၚကို တက္သြားတဲ့လမ္းစဥ္အတိုင္းပဲ ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ နို႔ေလးေတြကို စို႔ေပးေနရင္း လက္ကို ဇြန႔္ေပါင္ၾကားေလးထဲ က်ဴးေက်ာ္လိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာ တစ္ခ်က္တြန႔္သြားေပမယ့္ ဇြန္က မ႐ုန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ …

`နင္ … ဟိုဟာေတာ့ မလုပ္ရဘူးေနာ္ … ေမာင္ေမာင္ …´လို႔ တားျမစ္သံေလးက ထြက္လာတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက အရည္ေလးေတြ စိုစိစိျဖစ္ေနတဲ့ ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနပါၿပီ။ အသန႔္ႀကိဳက္တဲ့ဇြန႔္မွာေတာ့ ညီမေလးမွာလည္း အေမြးမရွိဘဲ ရွင္းသန႔္ေနပါတယ္။

သူ႔လက္ခလယ္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဇြန႔္အဝေလးထဲကို တိုးဝင္လိုက္တယ္။ အရည္ေလးေတြက နည္းနည္းပိုဆင္းလာသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းထဲမွာေတာ့ သူ႔လက္ခလယ္ေတာင္ ေရွာေရွာရႉရႉ ဝင္လို႔မရေအာင္ တင္းၾကပ္လို႔ေနပါေသးတယ္။

ေမာင္ေမာင့္မွာ အားမလိုအားမရနဲ႔ ဇြန႔္နားကို ထပ္ၿပီးလည္း တိုးကပ္လိုက္ေရာ သူ႔ရဲ့ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ညီေလးက ဇြန႔္ခါးေလးကို သြားထိုးမိေတာ့တာပါပဲ။

ဇြန႔္စိတ္ေတြ တုန္လႈပ္လာတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔တုန္းက အတင္းေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္သတိရလိုက္မိေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဇြန္ သိပ္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းလို႔သာ သူက အေလၽွာ့ေပးသြားလို႔ေပါ့။ ခုလည္း အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေတြ ျပန္ေပၚလာျပန္ၿပီ။

ဇြန္ အလန႔္တၾကားနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို တားမိလိုက္ျပန္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါ ေၾကာက္တယ္ဟယ္ … ေနာ္ … ေတာ္ပါေတာ့ဟာ …´

`အို … ဇြန္ … ဘာျဖစ္သြားတာလဲ … ေၾသာ္ … ေအးပါဟာ … နင္ စိတ္ဆိုးရင္ ငါ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး …´

`ငါက ေတာင္းပန္ရမွာပါဟာ … နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္ … ဒါေပမယ့္ ငါ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး … နင့္ကိုေလ …´

ဇြန႔္က သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေမာင္ေမာင္နဲ႔ အနည္းငယ္ခြာလိုက္ၿပီး လက္ကေလးေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ တင္းမာေနတဲ့ ညီေလးဆီ ေရြ႕လ်ားသြားတယ္။ သူ႔ေဘာင္းဘီကို တစ္ခ်က္ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ညီေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္အသက္ရႉသံေတြက ျမန္လာေလရဲ့။

စိတ္ကို တင္းၿပီး ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ နည္းနည္း သက္သာရာရသြားသလို သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

ဇြန္က လက္နဲ႔ ဖြဖြေလးပြတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္မေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေခါင္းကို ပြတ္ကစားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တယ္။

`ဇြန္ရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ညည္းလိုက္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး အတံတစ္ေလၽွာက္ကိုပါ နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟၿပီး သူ႔ထိပ္ကို အသာေလး ငုံလိုက္တယ္။

`ဟင္း ဟင္း …´

ေမာင္ေမာင္ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားေလရဲ့။ ဇြန္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ သူၾကည့္ဖူးတဲ့ အေခြေတြထဲကလိုမ်ိဳး နည္းနည္းထပ္သြင္းလိုက္ၿပီး လၽွာကို ကစားလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ကို ေမာ့မၾကည့္ရဲေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အသံကိုပဲ နားစြင့္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ပါးစပ္ေလးထဲက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို လ်က္လိုက္၊ ေခါင္းကို ဖိလိုက္ႂကြလိုက္လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ လႈပ္ရွားလာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေနရင္း လက္ကေတာ့ ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို ကိုင္တြယ္ကစားေပးေနလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း ပိုၿပီးျပင္းထန္လာတယ္။

ဇြန႔္ပါးစပ္ထဲမွာ အရသာတစ္မ်ိဳးကို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔ရဲ့ထိပ္ကေန အရည္တခ်ိဳ႕ထြက္လာမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇြန္ကေတာ့ တြန႔္ဆုတ္မသြားပါဘူး။

ေမာင္ေမာင့္ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ကုပ္ေကြးစျပဳလာပါၿပီ။ အေၾကာေတြကလည္း တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာေပမယ့္ သူက တတ္နိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။

အသက္ကို မွန္မွန္ရႉရင္း တင္းက်ပ္မႈေတြကို ရလိုရျငား ေလၽွာ့ခ်လိုက္တယ္။ ဇြန႔္လက္ေတြက သူ႔အရင္းကို ကိုင္ထားရာကေန လႊတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ေက်ာေတြ ဗိုက္သားေတြကို ပြတ္သပ္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ဆုံးစျပဳလာပါၿပီ။ တစ္ကိုယ္လုံး တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္လာသလိုပဲ။ ေျခေထာက္ေတြကလည္း တဆတ္ဆတ္ျဖစ္လာတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဇြန႔္ဆံပင္ေလးေတြကို လက္ထဲမွာ ဆုပ္ဆြဲထားလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့အရည္ေတြကို ဇြန႔္ပါးစပ္ေလးထဲကို ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ခဏေတာ့ ဇြန္က ၿငိမ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္အရည္ေတြကို သူ႔တံေတြးေတြနဲ႔အတူ မ်ိဳခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ထြက္လာလည္း တူညီစြာပဲ ခဏၿငိမ္ေနလိုက္၊ အသက္ရႉလိုက္၊ မ်ိဳခ်လိုက္လုပ္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ပန္းတာရပ္သြားေတာ့မွပဲ ဇြန္က ေခါင္းေလးကို ျပန္ေမာ့လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ တံေတြးေတြနဲ႔အတူ သူ႔အရည္ေတြက ေျပာင္လက္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သူ႔လက္နဲ႔ သုတ္ေပးလိုက္ၿပီး နဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ဘယ္လိုလဲ … နင္ေက်နပ္သြားၿပီလား …´

`အင္း … ေကာင္းလိုက္တာ ဇြန္ရယ္ … ဒါနဲ႔ နင့္အတြက္ေရာ အဆင္ေျပရဲ့လား …´

`ေၾသာ္ … ဘာခုမွ အဆင္ေျပရဲ့လားလဲ … သူ ပန္းထုတ္လိုက္တုန္းကေတာ့ ဘာမွ မေမးဘဲနဲ႔ …´

`ငါ … ငါ … ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ … တအားေကာင္းလြန္းသြားလို႔ပါ …´

`ရပါတယ္ … ငါက ဘာေျပာလို႔လဲ …´

`ဒါဆို ဒီတစ္ခါ ငါ့ကို အလွည့္ေပးဦးေလ …´

`ဟယ္ … ေတာ္စမ္းပါ … မဟုတ္က ဟုတ္က ေလၽွာက္လုပ္မေနနဲ႔ …´

`ငါ့ကို ယုံပါဟာ … နင့္ကို ငါ နင္မႀကိဳက္တာ မလုပ္ပါဘူးေနာ္ …´

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို အိပ္ယာေပၚ ခပ္ျဖည္းျဖည္းလွဲခ်ေပးလိုက္တယ္။

နို႔ေလးေတြကို ပထမဆုံးနမ္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗိုက္သားေလးေတြ၊ ခ်က္ကေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ထိုးလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ တခစ္ခစ္နဲ႔ ဆည္းလည္းသံေလးေတြ ထြက္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လၽွာေလးကို တျဖည္းျဖည္းလ်က္ရင္း ဦးတည္ရာ ပန္းတိုင္ဆီကို အေရာက္သြားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဇြန္က ျငင္းမယ့္သာ ျငင္းတာပါ။ ဇြန႔္ညီမေလးကေတာ့ အေတာ့္ကို စိုရႊဲလို႔ေနပါၿပီ။ ျဖဴဝင္းတဲ့ ေပါင္တြင္းသားေလးေတြရယ္၊ ပန္းေရာင္ရင့္ရင့္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြရယ္၊ ညီမေလးရဲ့ အတြင္းထဲကို ျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အတြင္းသားေလးေတြနဲ႔ ပုလဲရည္ေငြေရာင္ အရည္ေလးေတြရယ္ပါ။

ေမာင္ေမာင္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ရင္း ဇြန႔္အစိေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ပြတ္ေပးလိုက္တယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ဇြန႔္အဝေလးထဲ အသာေလးသြင္းလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ရယ္သံေလးေတြက ညည္းသံေလးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။

လက္ညႇိုးနဲ႔ အဝေလးထဲကို သြင္းလိုက္ရင္း အသြင္းအထုတ္မွန္မွန္ေလး လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ တစ္ခ်က္ နည္းနည္းေလာက္ ခပ္နက္နက္ကို သြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လက္ညႇိုးထိပ္ကေန တားဆီးထားတဲ့အရာေလးတစ္ခုကို ခံစားမိတယ္။

သူ အခုမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဇြန္ ေၾကာက္ေနတယ္ဆိုတာ ဒါကိုး။

ေမာင္ေမာင္က လၽွာေလးနဲ႔ အစိေလးကို ဖိလိုက္လ်က္လိုက္လုပ္ေတာ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက ငါးဖယ္ပ်ံသလို လူးလြန႔္လာတယ္။ လက္ေတြ ကေတာ့ ေမာင့္ေမာင့္ေခါင္းကို ေအာက္ဘက္ကို တြန္းခ်ေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က အလိုက္သင့္ပဲ ေအာက္ကို နည္းနည္းဆင္းရင္း ဇြန႔္ညီမေလးတစ္ေလၽွာက္ အစုန္အဆန္တစ္ခ်က္ လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ညီမေလးထဲကေန အရည္ေလးေတြက ပိုၿပီးစီးက်လာရင္းနဲ႔ တဟင္းဟင္းအသံေတြကလည္း ပိုက်ယ္လာတယ္။

အရည္ေလးေတြကို လၽွာနဲ႔ သိမ္းယူလိုက္ရင္း ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ အနံ့သင္းသင္းကို ခံစားေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လၽွာကို ေတာင့္ထားၿပီး ညီမေလးထဲကို တြန္းသြင္းလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္လက္ေတြက သူ႔ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဇြန႔္တင္ပါးေလးေတြေအာက္ကို ပို႔လိုက္ရင္း အကိုင္အတြယ္ျမဲေအာင္လုပ္လိုက္တယ္။

လၽွာေလးနဲ႔ အတြင္းကို ေတာင့္ၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္၊ အတြင္းသားေတြကို ပတ္လ်က္လိုက္ လုပ္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္မေလးကို ဇြန႔္အရည္ေလးေတြနဲ႔ ဆြတ္ၿပီး အစိေလးကို ကစားေပးလိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေမာင္ေမာင္ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ညည္းသံေလးေတြ ေပၚလာေတာ့တယ္။

ဇြန္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ရင္ထဲက ျပင္းျပင္းျပၿပ ခံစားမႈေတြနဲ႔အတူ တစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလို ျဖစ္လာပါၿပီ။ ႀကိဳးစား ထိန္းခ်ဳပ္ေပမယ့္လည္း မရေတာ့တဲ့အဆုံး ေမာင္ေမာင့္ကို လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ …. ေမာင္ေမာင္ … ရပ္လိုက္ေတာ့ … ငါ … ငါ …. မခံနိုင္ေတာ့ဘူး …´

ေမာင္ေမာင္က ဘယ္ရပ္မလဲ။ မသိတဲ့လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ လက္ကလည္း ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ဖိပြတ္၊ လၽွာကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ခမ်ာ အားကနဲ ေအာ္လိုက္ရင္း ညီမေလးထဲကေန အရည္ေတြကို ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

တခ်ိဳ႕အရည္ေတြက ပါးစပ္ထဲအထိ ဝင္လာသလို၊ တခ်ိဳ႕အရည္ေတြကေတာ့ သူ႔ေမးဖ်ားနဲ႔ ပါးေတြအထိ စိုကုန္တယ္။

ဇြန္ကေတာ့ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္လို႔ေနပါၿပီ။

ေမာင္ေမာင္က ထရပ္လိုက္ၿပီး ဇြန႔္ေဘးမွာ ဝင္လွဲလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြက မ်က္ရည္ေတြကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

`ဇြန္ရယ္ … နင္ အဆင္ေျပရဲ့လား …´

ဇြန႔္မွာ အေမာမေျပေသးတာနဲ႔ ေခါင္းေလးကိုပဲ အနိုင္နိုင္ၿငိမ့္ျပလိုက္ရတယ္။

သူက ဇြန႔္ကို လွမ္းနမ္းလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္လၽွာေလးက သူ႔ပါးစပ္ထဲကို ဝင္လာၿပီး ပါးမွာေတာ့ ကပ္ေစးေစးအထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ရဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြေပါ့ေလ။

သူတို႔ႏွစ္ဦး အျပန္အလွန္ နမ္းၾကရင္းနဲ႔ ဇြန္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖယ္ရင္း အသာတြန္းလိုက္တယ္။

`ခ်စ္တယ္ေနာ္ …. ဇြန္ …´

သူက ေမးလိုက္ေတာ့ …

`အင္း …´လို႔ ေျပာရင္း တစ္ဖက္ကို လွည့္သြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေဘးနားက ေစာင္ကို ဆြဲျခဳံလိုက္ၿပီး …

`ျပန္ေတာ့ေလဟာ …´

`ေစာပါေသးတယ္ … ေအးေလ … နင္ … နားလိုက္ပါဦး …´

ေမာင္ေမာင္က ေဘးနားမွာ က်ေနတဲ့ သူ႔အက်ႌကို ေကာက္ယူ၊ ေဘာင္းဘီကို ျပန္ဆြဲတင္လိုက္ရင္း ဇြန႔္ကို ေသခ်ာ ေစာင္ျခဳံေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ကုတင္ေဘးကေန ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန႔္ဆီက အသံေလးထြက္လာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ …´

`ဘာလဲ ဇြန္ … ဘာေျပာမလို႔လဲ …´

`ငါ့ကို နားလည္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟာ … လို႔ …´

`ေအးပါဟာ … ကဲကဲ … နားလိုက္ဦး … ငါ သြားေတာ့မယ္´

ေမာင္ေမာင္က တံခါးကို အသာအယာ ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။

---

အခန္းကို မျပန္ေသးဘဲ ေလွကားကေန ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။

သူလည္း ေအာက္ထပ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ဂ်ဴလိုင္ေရာက္ေနၿပီ။

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ေလး … ဘာေတြလုပ္ေနလဲ´

`ေတာ္ပါေသးရဲ့ … မိေတာ့မလို႔ …´

သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေျပာလိုက္တာ နည္းနည္းက်ယ္သြားလို႔ ဂ်ဴလိုင္က ေမးလိုက္တယ္။

`ဘာေျပာတာလဲ … ငါ ေသခ်ာမၾကားလိုက္လို႔ …´

`ေၾသာ္ … မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုလဲ … ဒီေန႔ အဆင္ေျပရဲ့လားလို႔ပါ …´

`ဆိုင္ကေန ေန႔တစ္ဝက္ ခြင့္ယူၿပီး ျပန္လာတာေလ … တစ္ခါတစ္ေလလည္း လာသမၽွလူေတြကို ဖုန္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ဖုန္းက ဘယ္လိုပါ၊ ဘယ္ဖုန္းကေတာ့ ဘာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္သူက ဘာလိုခ်င္တာကို ဆိုင္ကရွိတာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္၊ ေရာင္းရေအာင္ စီစဥ္ေပး၊ လူမလာျပန္ေတာ့လည္း စာရင္းေတြလုပ္၊ ငါလည္း စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ ဒီေန႔ ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္ယူၿပီး ျပန္လာတာ …´

ဂ်ဴလိုင္က မီးဖိုထဲ ဝင္သြားလို႔ သူလည္း ဝင္လိုက္သြားတယ္။

`ဟဲ့ … မနက္က စားစရာေလးမ်ား ဘာက်န္ေသးလဲ ေမာင္ေမာင္ …´

`သိဘူးေလ … ေရခဲေသတၱာထဲ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ …´

ဂ်ဴလိုင္ ေရခဲေသတၱာထဲက ထုတ္ယူလိုက္တာကို ၾကည့္ၿပီး ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မနက္က ေရခဲေသတၱာထဲ ေသခ်ာမၾကည့္လိုက္ရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိလိုက္တယ္။

သူ႔ရဲ့ ေဖးဗရိတ္ အေမလုပ္ေကၽြးေနက် ဆန္းဒဝစ္ခ်္ႀကီးႀကီးတစ္ခုေလ။ ငါးအသားလႊာပါမယ္၊ ဆလတ္ရြက္၊ မေယာေန႔စ္၊ ခ်ိစ္ စုံစုံလင္လင္နဲ႔ေပါ့။

`ငါ မနက္က မေတြ႕လိုက္တာ နင္ကံေကာင္းသြားတယ္ ဂ်ဴလိုင္ …´

`ေတာ္ေသးတာေပါ့ေအ …´

ဂ်ဴလိုင္က ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

`ဒါနဲ႔ ခုနက ေျပာတာေလ … ဘာလဲ … နင္က နင့္အလုပ္ထဲမွာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးလား … အဲလိုလား …´

`ဟုတ္တယ္ … ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဒါေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနရတာ … ေျပာရတဲ့စကား လုပ္ရတဲ့အလုပ္ကလည္း သူမ်ားစိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ဆိုသလိုျဖစ္ေနေတာ့ ငါလည္း စိတ္ကုန္လာၿပီ …´

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ ခုခ်ိန္အထိ သူ ဂ်ဴလိုင့္ဆီက ဒီလိုစကားမ်ိဳး မၾကားဖူးေသးဘူး။ အရင္က ဒီလိုပဲ အလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲလို႔ သူသိေနတာ။

တကယ္လို႔ သူသာ အလုပ္မသြားဘူးဆိုရင္ အိမ္မွာ သူနဲ႔ ေအပရယ္တို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူကိစၥရွိရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။

`အင္း … အရင္က နင္ေျပာေတာ့ ဒီအလုပ္နဲ႔ အဆင္ေျပတယ္ဆို။ ခုေတာ့လည္း စိတ္ကုန္သြားၿပီလား …´

`ဟုတ္တယ္ … ဒါေပမယ့္ ဒါကို ငါ နင္တို႔ကို မေျပာျပခ်င္ပါဘူး။ ငါ ဒီအလုပ္က ထြက္ၿပီး ေနာက္အလုပ္တစ္ခုရွာေနတုန္း ငါ့အတြက္ ၀ိုင္းစိတ္ပူေနၾကမွာစိုးလို႔ …´

`ထြက္မယ္ … ဒီလိုစကားမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ နင္ေျပာတာ မၾကားဖူးသလိုပဲ …´

သူက ဂ်ဴလိုင္ အလုပ္မထြက္ျဖစ္ေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ၾကည့္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မယ့္ပုံ မရပါဘူး။

`အင္းေလ … ဒါေပမယ့္ဟာ … ငါ ဒီအလုပ္လုပ္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ လခကလည္း နည္းနည္းပဲ တိုးတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔လည္း ဒါေတြပဲ လုပ္ေနရေတာ့ စိတ္ကုန္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔ တကယ္အဆင္ေျပမယ့္အလုပ္တစ္ခုရွိဦးမွာပါဟာ … စိတ္မပူပါနဲ႔´

သူစကားေျပာေနရင္း ဆလတ္ရြက္တစ္ဖတ္က ေပါင္မုန႔္ၾကားကေန အက်ႌၾကားထဲက်သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

လည္ပင္းခပ္က်ယ္က်ယ္အက်ႌမို႔ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ရင္ ဆလတ္ရြက္က သူ႔ရင္ႏွစ္မႊာၾကားမွာ ခိုနားေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။

ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြ ဒီေနရာကေန မလႊဲနိုင္ေတာ့သလိုပဲ။ တစ္ခါမွ သူ႔အေနနဲ႔ ဂ်ဴလိုင္ ဒီအက်ႌမ်ိဳး ဝတ္တာလည္း မျမင္ဖူးဘူး။ အရင္က ဝတ္လိုက္ရင္ တီရွပ္ေတြပဲမ်ားတယ္။ ခုေတာ့ ဒီအက်ႌက ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖာ္ျပေနသလိုပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဂ်ဴလိုင္က ညီအစ္မေတြထဲမွာ အရွက္တတ္ဆုံးပဲ။ အဝတ္အစားကို ရိုးရိုးပဲ ဝတ္တတ္ၿပီး ရည္းစားလည္း တစ္ေယာက္လား ဒါပဲ ရွိတာ။

ဒါေပမယ့္ သူက ရွက္သလို ရြံ့သလို ေနတတ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္လုံးကိုလည္း မလွပါဘူးဆိုၿပီး ထင္ေနတာ၊ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ သူ႔ညီအစ္မေတြလိုပဲ လွပါတယ္။ ဂ်င္မ္သြားကစားၿပီးလည္း သူ႔ကိုယ္သူ အားရေက်နပ္ျခင္းမရွိလွဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ကိုယ္ကို သိပ္ေပၚလြင္ေစမယ့္ အဝတ္ေတြ မဝတ္ဘဲ ေနလာခဲ့တာေပါ့။

ဒီေန႔ေတာ့ ႁခြင္းခ်က္လို ဆိုရမယ္။ အက်ႌလည္ပင္းက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဘေလာက္စ္လို႔မ်ား ေခၚမလား မသိဘူး။ ေမာင္ေမာင္ အတိအက်ေတာ့ မေျပာနိုင္ဘူး။ အဲဒီအက်ႌလက္ျပတ္နဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမက်ပ္တက်ပ္ကို ဝတ္ထားေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကိုယ္လုံးအလွက ေပၚလြင္ေနတယ္။

`ဟဲ့ … ေမာင္ေမာင္ … ေမာင္ေမာင္လို႔ …´

သူ႔မွာ ျမင္ေနရတာကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေတြးေနလိုက္တာ။ ဂ်ဴလိုင္တစ္ခါေခၚတာကိုေတာင္ မၾကားလိုက္မိဘူး။

`ဟင္ … ဘာလဲ …´

အေတြးစေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဂ်ဴလိုင့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။

`ဘာၾကည့္ေနတာလဲ …´

`အဲဒီမွာေလ … နင့္ဆန္းဒဝစ္ခ်္က က်ေနတာ …´

ေမာင္ေမာင္က သူျမင္ေနရတဲ့ ရင္အထက္ပိုင္းဆီ လက္ညႇိုးထိုးျပလိုက္တယ္။

`အို … ေစာေစာက ေျပာပါလား … ဟင္ … က်သြားၿပီ …´

ဂ်ဴလိုင္က အလန႔္တၾကား ရွက္အားပိုစြာနဲ႔ ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တာက ေခ်ာ္ၿပီး အထဲကို တြန္းခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ လက္ကို အတြင္းထဲအထိ ႏွိုက္ရင္း ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီလက္ေတြဟာ သူ႔လက္ေတြျဖစ္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ေတာင္ ေတြးေနေသးတယ္။

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းကေလးေတြထဲမွာ ေအပရယ္၊ ေမနဲ႔ ဇြန္တို႔ အေပၚမွာ သူ႔အေတြ႕အၾကဳံေတြ ရွိသင့္သေလာက္ရွိခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ သူ႔ဆႏၵေတြက မကုန္နိုင္တာကို ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသေနေလရဲ့။

`ဟယ္ … စိတ္ညစ္ပါတယ္ … ငါ တကယ္လို႔ နင့္ေရွ႕မွာ အက်ႌ ခဏလွန္လိုက္ရင္ ျဖစ္မလား ေမာင္ေမာင္ …´

ဆလတ္ရြက္နဲ႔ နပမ္းလုံးေနသလား မွတ္ရတဲ့ ဂ်ဴလိုင္က ေမးလိုက္တယ္။

`အာ … ေအးေလ … ျဖစ္ပါတယ္ … ဘာလို႔လဲ …´

တကယ္ေတာ့ သူေတာင္ ကူညီခ်င္ေနတာကို။ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေသးတယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတယ္။

ဂ်ဴလိုင္က အက်ႌကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မတင္လိုက္တယ္။ ပထမဆုံး ျပားခ်ပ္ေနတဲ့ ဗိုက္သားဝင္းဝင္းေလးကို ျမင္ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ရင္ညြန႔္နားေလာက္အထိ ပင့္တင္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြက စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘရာေအာက္က ရင္သားေတြကလည္း ေအပရယ့္ေလာက္ကို လွတာပါပဲလားလို႔ စိတ္ထဲက အမွတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

ဂ်ဴလိုင္က ဆလတ္ရြက္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး အက်ႌကို ျပန္ခ်လိုက္တယ္။

`အင္း … အခုမွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္ … နို႔မို႔ ဒီလိုႀကီးနဲ႔ ငါ မေနတတ္ေပါင္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အလန႔္တၾကားနဲ႔ သူ႔ေအာက္က ေထာင္ထလာတဲ့ ပစၥည္းကို စားပြဲေစာင္းနဲ႔ ကြယ္လိုက္ရတယ္။

`ဟင္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမာင္ေမာင္ …´

`ဟင့္အင္း … မျဖစ္ပါဘူး … ဒါနဲ႔ အေပၚမွာ လုပ္စရာေတြရွိေသးလို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္ … ေၾသာ္ … ၿပီးရင္ ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ သြားၾကည့္လိုက္ပါဦး … ေနသိပ္မေကာင္းဘူးလားပဲ …´

ဟုတ္တယ္။ လစ္မေျပးခင္ ရွင္းျပခဲ့ရတာ။ နို႔မို႔ တစ္အိမ္တည္းေနၿပီး ေနမေကာင္းတာေတာင္ မသိဘူးလားဆိုမွ ခက္ေနဦးမယ္။

`ေအးေအး …´

ေမာင္ေမာင္ သူ႔အခန္းကို အေျပးျပန္ခဲ့တယ္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျပးလႊားေနမိတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ ဂ်ဴလိုင္က ငါ့ကို ဒီလိုမ်ိဳး ဘာမွမျဖစ္သလိုေနခဲ့တာလဲ၊ သူ႔သဘာဝအတိုင္းဆို ထူးဆန္းေနသလိုပဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ တံခါးေခါက္သံ ၾကားရတယ္။

`အင္း … ဝင္ခဲ့ေလ …´

အခန္းထဲ ဘာမဟုတ္ကဟုတ္ကရွိသလဲ မ်က္စိကစားလိုက္ရင္း ေသခ်ာေတာ့မွ ေျပာလိုက္တာပါ။

`ေမာင္ေမာင္ … အဆင္ေျပရဲ့လား … သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ေျပးတက္သြားလို႔ ဘာေတြ ရႈပ္ေနသလဲလို႔´

ဂ်ဴလိုင္က အခန္းထဲ ဝင္လာရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`အဆင္ေျပပါတယ္ … အိပ္ယာမသိမ္းရေသးလို႔ သူမ်ားေတြ ျမင္ရင္ ေျပာမွာစိုးလို႔ပါ …´

သူက ဂ်ဴလိုင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

`ေတာ္ေသးတာေပါ့ … ငါက နင္မ်ား ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားလားလို႔ပါ … ငါက နင့္ကို ဂ႐ုမစိုက္သလို ျဖစ္သြားလို႔ေလ …´

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ဘာကို ရည္ညႊန္းမွန္းသိပါတယ္။

`ေၾသာ္ … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး … ရပါတယ္ဟာ …´

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ကလာ ရမွာလဲ။ ဒီေကာင့္မွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္မလာခင္ ထြက္ေျပးလာရတာကို။

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ … ေၾသာ္ … တစ္ခုခု လုပ္စရာရွိရင္ ေျပာေနာ္ … ငါလည္း အားသားပဲဟာ …´

ဂ်ဴလိုင္က စကားကမ္းလွမ္းလိုက္တယ္။

အင္း။ တကယ္လိုတဲ့ အကူအညီကေတာ့ ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဇြန္က သူ႔ကို လမ္းတစ္ဝက္မွာ ထားသြားတာ။ ေအပရယ္ကလည္း မရွိဘူး။ ဒီအကူအညီေတာင္းလိုက္လို႔ကေတာ့ လန႔္ေျပးသြားမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ….

`ရပါတယ္ … မလိုပါဘူး … ေက်းဇူးပဲ ဂ်ဴလိုင္ …´

ဂ်ဴလိုင္ထြက္သြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္ သူ႔အိပ္ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေတြးေနမိတယ္။ လုပ္စရာဆိုတာ ဘာကိုမ်ား ရည္ညႊန္းသလဲလို႔ေလ။

`မျဖစ္ပါဘူး။ သူက ငါ့အစ္မတစ္ေယာက္ပါ …´

သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာေနမိတယ္။ ဒီခဏမွာပဲ ေအပရယ္၊ ေမနဲ႔ ဇြန္တို႔က ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္တယ္။ ဒါက်ေတာ့ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ။

သူ႔အခန္းထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္း လဲေလ်ာင္းရင္း အေတြးႏွစ္ဖက္ၾကား ဒိုင္လူႀကီးလုပ္ေနမိတယ္။

---

ဂ်ဴလိုင့္မွာေတာ့ မေရမရာအေတြးေတြနဲ႔အတူ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အထုပ္ႀကီးအထုပ္ငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ တံခါးဖြင့္ဝင္လာတယ္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲ ခပ္သြက္သြက္ေလၽွာက္ဝင္သြားရင္း အထုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚခ်၊ ေရတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ၿပီးမွ ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ထြက္လာတယ္။

`ဂ်ဴလိုင္ … နင္ တစ္ေယာက္တည္း ဘာေတြလုပ္ေနတုန္း …´

`ဒီလိုပါပဲ … ခုနကမွ ျပန္ေရာက္တာဆိုေတာ့ ေခၽြးေလးဘာေလးတိတ္သြားေအာင္ ထိုင္ေနတာပါ …´

ဂ်ဴလိုင္က သူ႔ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့ ေအပရယ့္ကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ … နင္ ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ ဂ်ဳလိုင္ … နင့္ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးပဲ …´

ေအပရယ္က ေမးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔ေတြထဲမွာ ေအပရယ္က သိပ္ၿပီး လူကဲခတ္ေကာင္းတယ္။ ခုလည္း ဂ်ဴလိုင့္ကို ၾကည့္ရတာ နည္းနည္းထူးဆန္းေနတာနဲ႔ ေမးၾကည့္လိုက္တာ။

ဂ်ဴလိုင္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း …

`ေအပရယ္ရယ္ … ဘာျဖစ္ရမွာလဲ … ေမာင္ေမာင္ေပါ့ …´

`ေမာင္ေမာင္ … နင္နဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ၾကလို႔လဲ …´

ေအပရယ္က စိတ္နည္းနည္းထင့္သြားၿပီး ေမးလိုက္တယ္။

`ဟယ္ … ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးဟာ … ငါေလ …´

ဂ်ဴလိုင့္မွာ ေအပရယ့္ဆီ အမွန္ဝန္ခံရမွာ တြန႔္ဆုတ္ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကိုယ့္ေမာင္ေလးလို ေနလာခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို သူ သေဘာက်ေနတယ္လို႔ ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာရမွာလဲ။

`ေျပာစမ္းပါ … နင့္ဟာက ျမဳံစိျမဳံစိနဲ႔ …. ဘာေတြလဲ …´

ေအပရယ္က ေသခ်ာထပ္ေမးလိုက္တယ္။

`အဲဒါ … ငါ … အို … နင့္ကို ေျပာလို႔မျဖစ္ပါဘူးဟာ …´

ဂ်ဴလိုင္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ၾကားက စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ကို သုတ္ရင္း ေအပရယ့္ကို မေျပာမိေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္။

`ဟဲ့ … ဟဲ့ … အို ဒီေကာင္မေလးေတာ့ … ရပါတယ္ဟာ … နင္ ငါ့ကို ေျပာခ်င္တာမွန္သမၽွ ေျပာနိုင္ပါတယ္။ ဘာလဲ … ေမာင္ေမာင္က နင့္ကို တစ္ခုခုလုပ္လိုက္သလား။ ေတြ႕မယ္ … ဒါမ်ိဳးေတာ့ လက္မခံနိုင္ဘူး …´

ေအပရယ္က အားေပးသလို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း ေဒါသလည္း နည္းနည္းထြက္ျပလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ သူ႔ညီမကို ခ်စ္စနိုးနဲ႔ ဖက္ထားလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္က ငါ့ကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးဟယ္ … ဒါေပမယ့္ … သူက … အဲဒါ … သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေန …´

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေျပာရင္းကေန ရပ္သြားျပန္တယ္။

`နင္ ဘာကို ေျပာခ်င္ေနတာလဲ ဂ်ဴလိုင္ …´

ေအပရယ္က သူ႔ကိုမွီရင္း ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို သဲကြဲေအာင္ေမးလိုက္တယ္။

`ငါ … ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ … ေအပရယ္ …´

ဂ်ဴလိုင္က အရဲစြန႔္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … ဒါမ်ား ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ငါလည္း ခ်စ္တာပဲဟာ …´

ေအပရယ္က ခုထိ ဂ်ဴလိုင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ မရိပ္မိေသးဘူး။

`မဟုတ္ဘူး ေအပရယ္ … ငါက တကယ္ခ်စ္တာ …´

စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ဖြင့္ဟသံေတြက ပိုၿပီးခိုင္မာလာေလရဲ့။

`ေျပာျပန္ၿပီ … ငါလည္း … ဟဲ့ … နင္ … နင္ … တကယ္ေျပာေနတာလား …´

ခုမွ ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း သိသြားေတာ့တယ္။

ဂ်ဴလိုင္က ေအပရယ့္ပုခုံးေပၚ ေခါင္းေလးကို တိုးမွီလိုက္ရင္း …

`ငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ေအပရယ္ … ငါ ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး … ငါ ဘာလုပ္ရမလဲဟာ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ငိုခ်လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔ပုခုံးေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ရတယ္။

`ရႊတ္ … တိတ္ေတာ့ေနာ္ … ညီမေလး … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟယ္ … ငါလည္း နင္ဘယ္လို ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္ …´

ေအပရယ္က သူ႔ညီမပုခုံးေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

`နင္က ငါဘယ္လိုခံစားေနရတယ္ဆိုတာ တကယ္သိလို႔လား …´

ဂ်ဴလိုင္က ေအပရယ့္ပုခုံးေပၚ မွီေနရာကေန ဆတ္ကနဲ မတ္လိုက္ရင္း ေအပရယ့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … တကယ္ေတာ့ ငါလည္း နင့္ခံစားခ်က္နဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ေျပာမလို႔ပါဟာ …´

ေအပရယ္က အံ့ၾသေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ဝန္ခံသလို ေျပာလိုက္ရင္း ထပ္ၿပီး အံ့ၾသေစမယ့္ စကားေတြကိုပါ ဖြင့္ဟလိုက္ေလရဲ့။

`ဒါေပမယ့္ ငါက နင့္ထက္ ပိုဆိုးတယ္။ တကယ္တို႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ေလ … ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ေနၾကၿပီဟ … နင္ နားလည္လား မသိဘူး …´

`နင္ေျပာတာက … ဟယ္ …. နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ … ဘုရားေရ …´

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေအပရယ့္ဆီက မထင္မွတ္တဲ့စကားကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ၾကက္ေသေသသြားတယ္။

`ႏွစ္ခါ …´

ေအပရယ္က ခပ္ဖြဖြျပဳံးရင္း ျမည္တမ္းလိုက္တယ္။

`ႏွစ္ခါေတာင္ … ေအာင္မေလးဟယ္ … ဘယ္သူေတြ သိသြားေသးလဲ …´

ဂ်ဴလိုင္က အလန႔္တၾကားနဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္ေျဖေလရဲ့။

`ေမရယ္ … အင္း … ဇြန္လည္း သိတယ္ ထင္တာပဲ …´

`ေမနဲ႔ ဇြန္ …. သူတို႔ကေကာ နင္တို႔ကို ဘာေျပာၾကေသးသလဲ …´

ဂ်ဴလိုင့္မွာ တအံ့တၾသနဲ႔ စပ္စုလိုက္ရတာ သူဘယ္လိုခံစားေနရပါတယ္လို႔ အစခ်ီထားတာကိုေတာင္ ေမ့သြားတယ္။

`ကဲ … ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ … ေမကလည္း သူနဲ႔ တူတူေနၿပီးၿပီ။ အင္း … ဇြန္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခဲ့ဦးမွာေပါ့ …´

ေအပရယ္က အံ့အားသင့္ေနတဲ့ သူ႔ညီမကို ေျပာရင္းက ထပ္ၿပီးျဖည့္စြက္လိုက္တယ္။

`ဒါဆိုရင္ နင္တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ … သိၿပီလား …´

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေအပရယ္နဲ႔ ေျပာမိေတာ့မွ စိတ္ပါေလသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကိုယ့္မွာ ဒီေလာက္ ခံစားေနရပါၿပီဆိုၿပီး အျပစ္ရွိသလိုျဖစ္ေနခါမွ သူတို႔ေတြက ကိုယ့္ထက္ပိုဆိုးေနမွန္း သိရေတာ့တယ္။

`ဟင္း … ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဟယ္ …´

ဒါပဲ ေျပာနိုင္ေတာ့တယ္။

`သိပ္ႀကီးလည္း ခံစားမေနပါနဲ႔ … ငါတို႔အတြက္လည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ နင္နဲ႔ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ အဆင္ေျပရင္ၿပီးေရာ … ဟုတ္လား …´

ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္လက္ကို ဖြဖြေလးပုတ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ေအပရယ္ရယ္ … ငါေတာ့ ဘာျဖစ္သြားသလဲေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိေတာ့ဘူး … တကယ့္ကို လန႔္သြားတာပဲ …´

ဂ်ဴလိုင္က ဒီလိုေျပာေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔ညီမလက္ကို အားေပးသလို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။

`ကဲပါ …. နင္ဘယ္လို ခံစားခံစား ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခဏေနရင္ လူေတြ ျပန္လာၾကေတာ့မယ္ … နင္ ငိုထားတာကို ေတြ႕သြားၾကရင္ စပ္စုေနၾကဦးမယ္။ သြားသြား … အေပၚတက္နားလိုက္ဦး …´

ေအပရယ္က မ်က္ရည္သုတ္ရင္း အေပၚထပ္ တက္သြားတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ျပဳံးက်န္ခဲ့တယ္။

အင္းေလ … ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေမာင္ေမာင္သိေအာင္ အစ္မႀကီးပီပီ ေျပာျပရဦးမွာေပါ့။

---

ဂ်ဴလိုင္အေပၚတက္သြားၿပီး ခဏၾကေတာ့ သူတို႔အေမနဲ႔ ႏွစ္ဦးတိုု႔ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းထိပ္မွာ ေတြ႕ၾကေတာ့ ေမေမက ကားနဲ႔တင္ေခၚလာတာတဲ့။

ေအပရယ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖိနပ္ခၽြတ္၊ တံခါးပိတ္လုပ္ေနတုန္း အိတ္ေတြ ဘာေတြကို ယူၿပီး ဧည့္ခန္းထဲခ်ထား၊ စကားေျပာႏႈတ္ဆက္လုပ္ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင့္အခန္းဆီ တက္လာခဲ့တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … နင္ အိပ္ေနၿပီလား …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္အခန္းထဲ လွမ္းဝင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

အခန္းထဲမွာေတာ့ အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္လွဲရင္း စဥ္းစားခန္းဝင္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`အခ်စ္ကေလး … ဒီမွာ နင့္အတြက္ သတင္းထူးပါလာတယ္ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကို နမ္းရင္း သူ႔ေဘးမွာ ဝင္လွဲၿပီး ဖက္ထားလိုက္တယ္။

အေတြးစေတြ ျပတ္သြားတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ခါးေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္ရင္း `ဘာမ်ားလဲ´လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ …

`ေၾသာ္ … ဂ်ဴလိုင့္အေၾကာင္းေျပာမလို႔ပါ …´

စကားစလိုက္တုန္းမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က အလန႔္တၾကားေမးလိုက္ေလရဲ့။

`ဂ်ဴလိုင္ … အမေလး … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က အိပ္ယာေပၚထထိုင္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာကလည္း ျဖဴေရာ္သြားတယ္။

`သိပ္လည္း စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔ …. ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခုနက ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သတုန္း …´

ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္ဆီက မၾကားရေသးတာေတြကို ေမာင္ေမာင့္ဆီက ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … သူျပန္လာေတာ့ ဆန္းဒဝစ္ခ်္တစ္ခု စားတယ္။ အဲဒီထဲက ဆလတ္ရြက္ သူ႔အက်ႌၾကားထဲ က်သြားတယ္။ အဲဒါကို သူက ငါ့ေရွ႕မွာ … ကဲပါ … အက်ႌကို မၿပီး ထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါမွာ ငါ စိုက္ၾကည့္ေနတာကို သူ သတိထားမိသြားတယ္ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါနဲ႔မ်ား ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားသလားပဲ …´

ေအပရယ္ကလည္း ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ခါးကို အေနာက္ကေန ဆြဲဖက္ထားလိုက္ရင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေျဖသိမ့္တဲ့သေဘာနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ဂုတ္ပိုးကို နမ္းလိုက္တယ္။

ေအပရယ္က …`ေၾသာ္ … ဂ်ဴလိုင္က နင့္ကို စိတ္မဆိုးပါဘူးဟယ္ … ငါေျပာတာ ယုံေနာ္ …´လို႔ ေမာင္ေမာင့္နားရြက္ကို မနမ္းခင္ေလး မွာပဲ ေျပာျပလိုက္တယ္။

`သူ စိတ္မဆိုးဘူးဆိုတာ နင္က ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ …´

`အင္း … ခုနက တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအာက္မွာ စကားနည္းနည္းေျပာျဖစ္တယ္ေလ … သူက ငါ့ကို တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ နားေထာင္ခ်င္လား …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္တစ္ေလၽွာက္ ပြတ္သပ္ရင္း လက္ေတြက ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းဆင္းသြားလိုက္တယ္။

`သူက ဘာေျပာလို႔လဲ … ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္အထိအေတြ႕ေတြကေန နိုးၾကားစျပဳလာတဲ့ သူ႔ရဲ့စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း စိတ္ဝင္တစားေမးလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … သူက နင့္ကို သေဘာက်သတဲ့ … ေမတို႔ ဇြန္တို႔ ငါတို႔လိုေပါ့ …´

ေအပရယ္က သူ႔ညီေလးကို ေဘာင္းဘီေပၚကေန လွမ္းစမ္းလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`သူက … ဘယ္လို … ဘယ္လို …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း ျပန္ေျဖတယ္။

`တို႔ေတြလိုပဲ နင့္ကို သေဘာက်ပါသတဲ့ေလ …´

`ဟင္ … ဒါဆို သူက ငါဘာေတြေတြးေနသလဲမ်ား သိသြားလို႔လား …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ ေပါက္ကြဲေတာ့မတတ္ တင္းမာလာတဲ့ သူ႔ညီေလးက ခံစားမႈနဲ႔အတူ ေမးလိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔အေပၚကေန စီးမိုးၾကည့္လိုက္ရင္း …

`နင္က ဘာေတြေတြးေနလို႔လဲ …´

ဒီလိုပါပဲလို႔ ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာနားမွာ နီးကပ္လာတဲ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။

ဆႏၵေတြ ျပင္းထန္လာတဲ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္အနမ္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတုံ႔ျပန္လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္ဘီၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကို ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ အတြင္းခံထဲကေန ေထာင္ထေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက နည္းနည္း လြတ္လပ္ေရး ရသြားေလရဲ့။ ဒီမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က ခပ္တိုးတိုးညည္းလိုက္တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး အဝတ္မဲ့တဲ့ဘဝကို ေျပာင္းလဲသြားဖို႔ကေတာ့ အခ်ိန္သိပ္မယူလိုက္ရပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ သူတို႔အဝတ္အစားေတြက ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေဘးမွာ ျပန႔္က်ဲလို႔ေနၿပီ။

ေမာင္ေမာင္က အိပ္ယာေပၚ ခပ္ေလ်ာေလ်ာ မွီထားတယ္။ ေအပရယ္က ေဘးကေန လွမ္းခြရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို ဖက္လုံးလို အသုံးျပဳ ထားတယ္။ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ သိပ္မေဝးလွဘူး။ သူတို႔လႈပ္လိုက္ေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သြားထိေနတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ရင္ထဲကို တစ္ေယာက္ လွမ္းျမင္လိုက္ၾကရတယ္။ ရမၼက္ဆႏၵရဲ့ မီးတစ္စကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကား ေတာက္ေလာင္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မပူပါနဲ႔၊ ဒီမီးကို ဘယ္လိုၿငိွမ္းသတ္ရမလဲဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္ေလ။

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္ေပၚ တျဖည္းျဖည္း ပြတ္ရင္းသပ္ရင္းတက္လာကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ဗိုက္တစ္ေလၽွာက္နဲ႔ ရင္ဘတ္ကို သူ႔ရဲ့ ဖြံ့ထြားလွတဲ့ ရင္သားေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ရင္း အေပၚဘက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ တက္လာတယ္။ နို႔သီးေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ကေန သူ႔ႏွလုံးသားထဲအထိ တိုးဝင္ေနၾကသလိုပဲ။

ေအပရယ္က အေပၚတက္လာေတာ့ သူ႔ေပါင္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ေပၚ ေရာက္လာၿပီေပါ့။ ဒီခဏမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က စိုစြတ္စြတ္ခံစားမႈကို သိလိုက္ရတယ္။ ေအပရယ့္အေပၚပိုင္းကေရာ ေအာက္ပိုင္းကေရာ သူတို႔ရဲ့ ခ်စ္ပြဲအႀကိဳရလဒ္ကို သတိေပးေနၾကၿပီေလ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေအပရယ့္ကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ခ်စ္စိတ္ေတြ ျပင္းျပေနတဲ့ အခ်စ္နတ္သမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ကမ်ား ဒီလိုမ်ိဳး ျပဳမူေနသလားလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္မိေတာ့မလိုပဲ။
ေအပရယ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းဆီကို ဖိကပ္လိုက္ေတာ့ အလယ္ကေန ဆုံခ်က္တစ္ခု ရွိေနတဲ့လား ကိုယ္ရဲ့ အေပၚပိုင္းက ႏွိမ့္ခ်လိုက္တာနဲ႔အညီ ေအာက္ပိုင္းကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေျမာက္တက္လာေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြက သူ႔ညီေလးကို ျမဲၿမံစြာဆုပ္ကိုင္ရင္း အခ်စ္တို႔ရဲ့ လမ္းအစကို ပို႔ေဆာင္လိုက္ေလရဲ့။ သူ႔ရဲ့ ညီေလးနဲ႔ ေအပရယ့္ညီမေလးတို႔ရဲ့ အစေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ျပဳံးၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ေအပရယ္ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားတာကို အလိုက္သင့္ေန႐ုံနဲ႔ပဲ ခရီးဆက္လိုက္လို႔လည္း ရတာပဲကို။

`အင္း …..´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔ညီမေလးထဲကို တိုးဝင္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ ညည္းညဴလိုက္ရေတာ့တယ္။

`အား … ဟုတ္တယ္ … အဲဒီလို …´

ေမာင္ေမာင္က အရင္းထိေအာင္ တိုးဝင္သြားတဲ့ သူ႔ညီေလးနဲ႔အတူ အသံထြက္ရင္း ေကာ့ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ တိုင္ပင္စရာမလိုပါဘူး။

ေအပရယ္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႔ရဲ့တင္ပါးကို ႂကြလိုက္ေတာ့ အတြင္းသားေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ညႇစ္ရင္း ေလ်ာတိုက္ၿပီးမွ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
သူက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ ထိပ္ဖ်ားကေလးပဲ က်န္တဲ့အထိ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ခဏၾကာေအာင္ ထိန္းထားရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို က်ီစယ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေနအထားကို ေပါင္ကို ကားရင္း ထိန္းထားဖို႔ဆိုတာက သူ႔ကို ေလ့က်င့္ခန္းမွန္မွန္လုပ္တဲ့သူအတြက္ပဲ လြယ္တာေလ။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ့တင္ပါးကို တစ္ဖန္ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။

ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့ ခံစားမႈက ေမာင္ေမာင့္ကို စိတ္ရိုင္းဝင္ေစတယ္။ ေအပရယ့္ထိုင္ထေတြ ၾကမ္းလာတာနဲ႔အမၽွ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေအာက္က ပင့္ခ်က္ေတြကလည္း ျပင္းထန္လာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးရဲ့ ညည္းသံေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းက်ယ္ေလာင္လာေလရဲ့။

`ဟား …. ေကာင္းတယ္ ေအပရယ္ … လုပ္စမ္းပါ …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ သံေခ်ာင္းတမၽွ မာေၾကာေနတဲ့ညီေလးေပၚ ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ တင္းက်ပ္တဲ့ ဆုပ္ညႇစ္မႈေတြကို ခံယူရင္း လႈပ္ရွားမႈကို ျမႇင့္တင္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းေပၚ သူ႔ညီမေလးရဲ့ အတြင္းသားေတြကို လႈပ္ရွားၿပီး သူ႔အစိေလးက ေမာင္ေမာင့္ဆီးခုံကို ခပ္ျပင္းျပင္းသြားရိုက္မိတဲ့အထိ သူ႔ကိုယ္ေလးကို လႈပ္ရွားေနတယ္။

---

ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေအပရယ္တို႔ ခ်စ္တမ္းကစားေနတုန္းမွာေတာ့ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ နည္းနည္း စိတ္ၿငိမ္စျပဳလာပါၿပီ။

အဲဒီေတာ့မွပဲ ေမာင္ေမာင္ ေျပာထားတာ သြားသတိရတယ္။ သူ႔ဖီလင္နဲ႔သူ ေမ်ာေနေတာ့ ညီမတစ္ေယာက္လုံး ေနမေကာင္းဘူးဆိုတာကိုေတာင္ သတိမရေတာ့ဘူးေလ။

ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔အခန္းေရွ႕က ဇြန္တို႔အခန္းကို သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ တံခါးကို အသံမၾကားေအာင္ဖြင့္ရင္း ေျခသံမၾကားေအာင္နင္းရင္းနဲ႔ အခန္းထဲဝင္သြားတဲ့ သူ႔ရဲ့စိတ္ေစတနာက သူ႔ကို လက္ငင္းပဲ အက်ိဳးေပးေတာ့တယ္။

သူဝင္လာတာကို ဇြန္ကေတာ့ မသိလိုက္ပါဘူး။ ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးေပၚက ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့ အမူအရာေလးကို ေသခ်ာျမင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဇြန္က ေစာင္ပါးေလးေအာက္က သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို သူ႔အစိေလးဆီ လွမ္းလိုက္ရင္း `သိပ္ေကာင္းတာပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´လို႔ အသံထြက္ညည္းလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကလည္း နို႔ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

`တကယ္လားဟင္ … ေမာင္ေမာင္ကေလ …´

ဒီေတာ့မွ ဇြန႔္မွာ အလန႔္တၾကားနဲ႔ ထထိုင္လိုက္မိေတာ့တယ္။ ဒီမွာပဲ သူ႔ကုတင္ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

`ဂ်ဴလိုင္ … နင္ ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ … ငါ … ငါ … ဘယ္သူမရွိဘူး ထင္လို႔ …´

ဇြန္က ရွင္းျပဖို႔ ႀကံလိုက္တယ္။

`ထားလိုက္ပါ … ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ တစ္ခုေလာက္ သိခ်င္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဘယ္လိုေနလဲဟင္ …´

ဇြန္က အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္ရင္း အရိုးသားဆုံး အေျဖေပးလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္လား … သူကေလ ငါ့အေပၚ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ငါ့ကို ဘာမွ အတင္းအက်ပ္ သူမလုပ္ပါဘူး။ အဲဒါ ငါ့အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ခံစားရတယ္ …´

ဇြန္က အိပ္မက္မူးရီ အေတြးပန္းခ်ီျခယ္ရင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

ဒီေတာ့မွ ဂ်ဴလိုင္လည္း လာရင္းကိစၥကို ေမးျဖစ္ေတာ့တယ္။

`ေၾသာ္ …. ဒါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က ေျပာတယ္ … နင္ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ …´

`မဟုတ္ပါဘူး … သူနဲ႔ ေတဘယ္တင္းနစ္ရိုက္ရင္း ေျခေထာက္နည္းနည္းနာသြားလို႔ပါ … အခု ေကာင္းသြားပါၿပီ …´

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ … ငါ သြားလိုက္ဦးမယ္ …´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂ်ဴလိုင့္ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္ေနတာက ေမာင္ေမာင့္အခန္းဆီကိုေပါ့။

---

ဂ်ဴလိုင္လည္း အေပၚထပ္ ေမာင္ေမာင့္အခန္းေရွ႕ ေျခခ်မိေရာ၊ အခန္းထဲကေန မသဲမကြဲ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။

ဂ်ဴလိုင္က တံခါးကို ခပ္ေျဖးေျဖးတြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ အိုးကနဲ အားကနဲ ေအပရယ့္အသံက်ယ္က်ယ္က ဆီးႀကိဳၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ ေလရဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ညီေလးက ေအပရယ့္ထဲကို ခပ္နက္နက္တိုးဝင္သြားတာကိုး။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ တံခါးေရွ႕မွာ ပါးစပ္ကေလး အေဟာင္းသားနဲ႔ သူ႔အစ္မနဲ႔ ေမာင္ေမာင္တို႔ရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံေတြကို ရပ္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးသားကေတာ့ သတိထားမိပုံမရပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ တျခားသူေတြ ၾကားသြားမွာကို ေဘးကေနပဲ ဝင္စိတ္ပူေပးလိုက္ရတဲ့ ဂ်ဴလိုင္က အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ရင္း တံခါးကို အသံနည္းနည္းထြက္ေအာင္ ပိတ္လိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွပဲ သူတို႔ႏွစ္ဦးက လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးေပၚကေနေက်ာ္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ နည္းနည္း ဣေျႏၵမရမျဖစ္သြားၿပီး ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားေလရဲ့။

`အိုး … ဂ်ဴ … ဂ်ဴလိုင္ … ဒါက …´

ေမာင္ေမာင္က အသံထြက္ရင္းနဲ႔ သူ႔အေပၚက ေအပရယ့္ကို တြန္းခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္က ဘယ္ဖယ္ေပးမလဲ။

`ကဲ … ဂ်ဴလိုင္ေရ … ဘာေျပာရမလဲဆိုရင္ေတာ့ … ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲလို႔ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့ဟယ္ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ အထက္ေအာက္လႈပ္ရွားေပးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္လန္က်သြားတယ္။

`ဒါနဲ႔ … နင္တို႔က ႏွစ္ေယာက္တည္း ကစားတာလား … ဒါမွမဟုတ္ တျခားသူမ်ား ပါလို႔ရေသးလား …´

ဂ်ဴလိုင္က ေအပရယ့္ကို ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးေတြ ေမးသလို ေမးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေအပရယ့္အဝတ္အစားေတြၾကားထဲကို ဂ်ဴလိုင္က သူ႔အဝတ္အစားေတြနဲ႔ အားျဖည့္ ေပးလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ႏွစ္ေယာက္အနားကို ေလၽွာက္သြားလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္နဲ႔ ကိုယ္ေလးကို လႈပ္ယမ္းရင္းနဲ႔ေပါ့။

အနီးကပ္ျမင္ကြင္းကေန ေအပရယ့္တင္ပါးေတြၾကားက ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းႀကီး ဘယ္လိုဝင္ ဘယ္လိုထြက္ေနတာကို ျမင္ရသလို သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြ ကပ္ၿငိေနတဲ့ျမင္ကြင္းကလည္း ဂ်ဴလိုင့္စိတ္ေတြကို ပိုၿပီးျပင္းထန္ေစပါတယ္။

ဒီထက္ပို နီးနီးကပ္ကပ္ တိုးသြားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ့ အခ်စ္နံ့ေတြကိုပါ ရလိုက္တယ္။ ဒီလိုအနံ့မ်ိဳးဆိုတာက သိပ္ေတာ့ ရႉခ်င္စရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူသားတို႔ရဲ့ သဘာဝခံစားမႈလို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဒီအနံ့ေတြက ဂ်ဴလိုင့္ဆႏၵေတြကို တြန္းအားေပးေနတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ေပၚမွာပဲ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဖ်င္းဖ်င္းဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေအာင္ ေကာင္းသြား ေပမယ့္ ေအပရယ္ကေတာ့ သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အနားေရာက္လာတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို လက္ကမ္းလိုက္ပါတယ္။

ဂ်ဴလိုင္ကလည္း ေအပရယ့္ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကိုလိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို ေအပရယ့္မ်က္ႏွာတည့္တည့္ဆီ ဦးတည္လိုက္တယ္။ ေအပရယ္က ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း မေတြ႕ခင္ကတည္းက လၽွာေလးကို တစ္လစ္ထုတ္ထားတာမို႔ ဂ်ဴလိုင္ကလည္း အလိုက္သင့္ပဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟၿပီး ေအပရယ့္လၽွာ ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္တာေပါ့။

ေအပရယ့္ ႏွိုးဆြမႈေတြေအာက္မွာ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေမြ႕လာပါၿပီ။ ေအပရယ့္လက္ေတြက သူ႔နို႔ေတြေပၚ ေရာက္လာတဲ့အခါ မွာေတာ့ ဂ်ဴလိုင့္မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္။ ဂ်ဴလိုင္ကလည္း တျခားညီအစ္မေတြလိုပဲ မေခပါဘူး။ ေအပရယ္နဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ သူမသာ ကိုယ္မသာေလာက္ကို နို႔ႀကီးတဲ့စာရင္းထဲ ပါပါတယ္။

ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္ကို တျဖည္းျဖည္း လက္တြဲေခၚပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း လၽွာခ်င္းစုပ္နမ္းေနသလိုပဲ ေအာက္က လက္ေတြကလည္း ဂ်ဴလိုင့္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ေပးလိုက္တယ္။

အစ္မပီပီသသပါပဲ။ ဂ်ဴလိုင့္ကို ဂ႐ုတစိုက္ တြဲေခၚေနေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ကိုလည္း ေမ့မထားပါဘူး။ သူ႔တင္ပါးေတြကို ေျမႇာက္လိုက္ ႂကြလိုက္လုပ္ေပးေနပမယ့္ ဂ်ဴလိုင့္ဆီမွာလည္း အာ႐ုံဝင္စားေနရေသးေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြက သိပ္ေတာ့ မျပင္းထန္လွပါဘူး။

ေမာင္ေမာင္က ဒါမ်ိဳးေတာ့ ခြင့္လႊတ္တတ္ပါတယ္။ သူ႔နားက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ နမ္းေနၾကတာကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ေျဖနိုင္ပါတယ္ေလ။

သူၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ေတြနဲ႔ ဂ်ဴလိုင့္ဆံပင္နီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြက ေရာယွက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးေတြကို ဆံပင္ေတြက ေဘာင္ခတ္ထားေတာ့ ၾကည့္ေနရတဲ့ ေမာင္ေမာင့္အဖို႔ ထူးျခားတဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခု ျဖစ္ေနေလရဲ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေအပရယ္က ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြကိုလည္း ဂ်ဴလိုင့္ကိုယ္ေပၚကေန ႐ုပ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဂ်ဴလိုင့္ကို အျပဳံးေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`ဟဲ့ ဂ်ဴလိုင္ … နင္ ဒီကို ရပ္ၾကည့္ဖို႔ လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး မလား …´လို႔ ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင့္ေပၚကေန ထလိုက္ရင္း သူ႔ညီမ အနားမွာ ရပ္လိုက္တယ္။

ၿပီးမွ ခပ္တိုးတိုးနဲ႔ `ကဲ … ဒီညေတာ့ နင့္လက္ထဲ အပ္လိုက္မယ္´လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဂ်ဴလိုင္က မိုးေပၚကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ဒုံးပ်ံႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေအပရယ့္အရည္ေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္ေနၿပီး သူ႔ရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံနဲ႔အတူ တုန္ခါေနသလိုပဲ။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ စိတ္ညႇို႔ခံထားရသလို စိုက္ၾကည့္ေနမိတုန္းမွာပဲ ေအပရယ့္လက္ေတြက သူ႔ေနာက္ေက်ာေပၚ ေရာက္လာတာကို သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအပရယ့္လက္ေတြက ဂ်ဴလိုင့္ကို ကုတင္ေပၚ အသာအယာ တြန္းပို႔လိုက္ေလရဲ့။

ဂ်ဴလိုင္ကလည္း အလိုက္သင့္ပဲ ကုတင္ေပၚတက္လိုက္ရင္း ေခၽြးေတြစို႔ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။ တစ္ခါတည္းပဲ သူတို႔ႏွစ္ဦး အလုပ္ျဖစ္မယ့္အေနအထားကို ေရာက္သြားေပမယ့္ တကယ္ စတင္လိုက္ဖို႔ကေတာ့ သူ႔ဘက္က မဝံ့မရဲျဖစ္ေနတာမို႔ ေအပရယ္ကပဲ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ဂ်ဴလိုင့္ေက်ာေလးကို သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူလည္း အားတင္းၿပီး ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ သူ႔ညီမေလးကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

သူတို႔ရဲ့ပစၥည္းခ်င္း စတင္ထိေတြ႕လိုက္ေတာ့ ဂ်ဴလိုင္က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္လို႔ အားတင္းရင္း သူ႔ညီမေလးအဝကေန ေမာင္ေမာင့္ ညီေလး အတြင္းထဲအထိဝင္ေရာက္ဖို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ဂ်ဴလိုင့္ရဲ့ အခ်စ္တံခါးကို တျဖည္းျဖည္းတြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ မရင္းႏွီးတဲ့အရာတစ္ခုကို ႀကိဳဆိုလိုက္ရတဲ့ ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ အင့္ကနဲ ညည္းလိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ေဘးကေနပဲ ဂ်ဴလိုင္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ၾကည့္ရင္း အားေပးသလို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွပဲ ဂ်ဴလိုင္လည္း အံႀကိတ္ရင္း သူ႔အတြင္းသားေလးေတြဆီကို ေမာင္ေမာင့္ညီေလး အျပည့္အဝ တိုးဝင္လာေအာင္ ခြင့္ျပဳေပး လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအရသာကေတာ့ ဘာနဲ႔မွာ သူ႔အဖို႔ လဲနိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ့ ပထမဆုံးရည္စားနဲ႔ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အပ်ိဳစင္အေတြ႕အၾကဳံေလးကလည္း ဒီေလာက္ဘယ္ေကာင္းမလဲေလ။

ဂ်ဴလိုင္က သူ႔ရဲ့တင္ပါးေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ဆီးခုံတို႔ ထိကပ္သြားတဲ့အထိ ဖိခ်လိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ အရသာကို ျပည့္ျပည့္ဝ၀ ခံစားလိုက္ရၿပီေပါ့။ ကဲ … ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စၿပီး ႏွစ္သက္စရာေတြ ေတြ႕ၾကဳံဖို႔အခ်ိန္ေပါ့ေလ။

ေအပရယ္က ဂ်ဴလိုင့္ပါးေလးကို နမ္း၊ ပုခုံးေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ဂ်ဴလိုင္လည္း သတိဝင္လာၿပီး ေအပရယ္လုပ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေမာင္ေမာင့္အေပၚမွာ ႏွိမ့္လိုက္ျမႇင့္လိုက္လုပ္ပါေတာ့တယ္။

ဂ်ဴလိုင့္မွာေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံသိပ္မမ်ားခဲ့ေပမယ့္ သဘာဝက ေပးလိုက္တဲ့ အစြမ္းေတြကပဲ သူ႔ကို ဦးေဆာင္ေနတာပါ။ ေမာင္ေမာင့္လို ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္ၿပီလို႔ ခံစားလိုက္ရတဲ့ အရသာက သူ႔ကို တျဖည္းျဖည္း ကၽြမ္းက်င္လာေစပါတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ရင္သားေတြ၊ မ်က္ႏွာေရွ႕ကို ဝဲက်သြားလိုက္၊ ေနာက္တစ္ခါ လႈပ္ရွားခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘက္ကို ျပန္ေရာက္သြားလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ဆံပင္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြၾကားက ၾကားေနရတဲ့ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဂ်ဴလိုင္တို႔ရဲ့ ညည္းသံေတြ ဒါေတြက ေဘးမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေအပရယ့္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္မရေအာင္ ျဖစ္သြားေစတယ္။

ဒီတိုင္း မေနနိုင္ေတာ့တဲ့ ေအပရယ္ကလည္း ပါဝင္ပတ္သက္လိုက္ပါတယ္။ ဂ်ဴလိုင့္မ်က္ႏွာကို သူ႔ဘက္ဆြဲလွည့္လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိကပ္လိုက္ေတာ့ ဂ်ဴလိုင္ကလည္း ျပန္ၿပီးတုံ႔ျပန္လာပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟလိုက္ၿပီး လၽွာေလးကို ထုတ္ရင္း ေအပရယ့္ပါးစပ္ေလးထဲကို ျပန္လည္တိုက္စစ္ဆင္လိုက္ေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္အေပၚမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့အရွိန္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ အပ်က္မခံပါဘူး။

ဒီေတာ့ ေဘးေရာက္ေနသလို ခံစားရတဲ့ ေအပရယ္ကလည္း အားက်မခံပါပဲ ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚ တက္ခြလိုက္ၿပီး သူ႔ညီမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္။ ခပ္တင္းတင္းဖက္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ့ နို႔ေတြက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ႏူးညံ့စြာ၊ ေႏြးေထြးစြာ ပြတ္တိုက္လိုက္ၾကတယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလေတြကလည္း ေထာင္ထေနေလေတာ့ အခ်င္းခ်င္းထိလိုက္တဲ့ခဏမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံးကို ၿပီးသြားေစနိုင္ေလာက္တဲ့ အရသာမ်ိဳးကို ေပးစြမ္းေနေလရဲ့။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္အေပၚကေန ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ရွားလိုက္ရင္း ေအာ္ညည္းသံေတြ ထြက္လာသလို ေအပရယ္ကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း အထြဋ္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။

ဂ်ဴလိုင့္အတြက္ေတာ့ ဒီလိုၿပီးသြားတာ မဆန္းေပမယ့္ ေအပရယ့္မွာေတာ့ အထိအေတြ႕၊ အနမ္းေတြေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားတာကေတာ့ ဆန္းၾကယ္ေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။

သူတို႔မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားရင္း ၿငိမ္သက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ့ ေအာ္သံေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ၾကားသြားမလားလို႔ စိတ္ပူတဲ့ ပုံစံလည္း မရွိပါဘူး။ အရာအားလုံးထဲမွာ သူတို႔သတိထားလိုက္မိတာကေတာ့ သူတို႔ေတြ အခု ခံစားေနရဲ့ အရသာပဲေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဂ်ဴလိုင္က အရင္စၿပီး လက္ေတြကို ေျဖေလၽွာ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူ႔လက္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ၾကားမွာ ေနာက္ျပန္ ေထာက္လိုက္ၿပီး ေနာက္ကို အနည္းငယ္ ေလၽွာခ်လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ရင္ကို ေအပရယ့္ေရွ႕ ေကာ့ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။

ေအပရယ္ေတာ့ ဖိတ္ၾကားမႈကို လက္ခံလိုက္သလိုပါပဲ၊ ဂ်ဴလိုင့္ရဲ့ ဘယ္ဘက္နို႔ေပၚကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ခပ္ဖြဖြေလး ကိုက္လိုက္ေသးတယ္။ နာေလာက္ေအာင္ မျပင္းထန္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားတဲ့ အရသာကိုေတာ့ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ခံစားလိုက္ရတာေပါ့။

ဂ်ဴလိုင္က အားကနဲ ေအာ္လိုက္ရင္း သူ႔အစ္မရဲ့မ်က္ႏွာကို ဒီေနရာကေန ဘယ္မွေရြ႕မသြားရေအာင္ ထိန္းကိုင္ထားလိုက္တယ္။

သူတို႔ေတြ အေပၚမွာ အလုပ္မ်ားေနတုန္း ေအာက္ကေန ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေအပရယ့္ေက်ာကို ပြတ္ေပးလိုက္ရင္း နို႔ေတြဆီကိုလည္း လက္လွမ္းလိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတဲ့ ဂ်ဴလိုင္က ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို စတင္ျပဳစုပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မိန္းကေလးႏွစ္ဦး ၿပီးသြားေပမယ့္ သူ႔မွာ ခရီးဆုံးမေရာက္ေသးလို႔ ပိုၿပီးေတာင္ တင္းမာေဖာင္းကားလာတယ္။ ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ အဲဒီလို ႀကီးထြားလာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ပစၥည္းကို သူ႔အတြင္းထဲမွာ မနည္းလႈပ္ရွားေနရပါတယ္။

ေအပရယ္ကလည္း သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚ ပြတ္လိုက္ေတာ့ အရည္တခ်ိဳ႕က ေမာင္ေမာင့္ဗိုက္ေပၚအထိ စီးက်လာေလရဲ့။ ေအပရယ္ကလည္း တက္ညီလက္ညီ ပါဝင္ဖို႔အတြက္ သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာနားအထိ တိုးကပ္ေပးလိုက္တယ္။

ဂ်ဴလိုင့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ ေမာင္ေမာင္လည္း အရသာေတြ႕လာပါၿပီ။ ႏွာေခါင္းကလည္း မ်က္ႏွာနားက ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ အနံ့ကို မလြန္ဆန္နိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ေအပရယ့္ေပါင္လုံးေလးေတြကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔ သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။

လၽွာကို တတ္နိုင္သမၽွ ထိုးသြင္းလိုက္ရင္း ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးေတြကို လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ မတူညီေသာအရသာေတြက ေမာင္ေမာင့္ကို ေရာက္ရွိသြားေစဖို႔အတြက္ တြန္းအားေပးေနၾကပါၿပီ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ဆက္မထိန္းထားနိုင္ေတာ့ဘဲ ေအပရယ့္ကို တအားဖိလ်က္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`အား … ငါ … ငါ … ၿပီးေတာ့မယ္ ထင္တယ္ … ဟင္း …´

ဂ်ဴလိုင္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္အေပၚကေန သူ႔ရဲ့လမ္းကို သူေဖာက္ေနတယ္။ လႈပ္ခါလာတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးရဲ့အတြင္းမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ေပးစြမ္းတဲ့အရသာကို တင္းက်ပ္စြာ ခံစားေနရပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပန္းထုတ္လိုက္တဲ့ အရည္ေတြက ဂ်ဴလိုင့္ညီမေလးထဲကို လာေရာက္ထိမွန္တဲ့အခါမွာ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ရင္းၿပီးသြားသလို အလ်က္ခံေနရတဲ့ ေအပရယ္ကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ၿပီးသြားပါေတာ့တယ္။

ဂ်ဴလိုင္တစ္ေယာက္ ေဘးကို လဲက်သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ့လာတဲ့ ညီေလးကို စုပ္ယူလိုက္ၿပီး သူတို႔သုံးဦးစလုံးရဲ့ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့အရသာကို ခံစားေနမိတယ္။ ထူးျခားတဲ့အရသာပါပဲ၊ ခ်ိဳတယ္၊ ငန္တယ္၊ အရသာရွိတယ္ေပါ့။

အားလုံးေျပာင္စင္ေအာင္ သန႔္ရွင္းေပးၿပီးမွ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ေဘးကေန ထရပ္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္ေဘးကို ဝင္လွဲလိုက္တဲ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ျပဳံးၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခဏနားလိုက္ၾကဦးေလ … ငါေတာ့ ေအာက္ဆင္းၿပီး နည္းနည္းၾကည့္ေျပာထားလိုက္မယ္။ ဒီေန႔ ပင္ပန္းၾကတယ္ မဟုတ္လား …´လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ရဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ရွာေနေလရဲ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚ အဝတ္အစားေတြ ေရာက္သြားၾကပါၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို တစ္ခ်က္ႏႈတ္ဆက္သလို ၾကည့္လိုက္ရင္း အခန္းထဲကေန ထြက္သြားတယ္။ အနမ္းေလးတစ္ခ်က္ကို ေလထဲလႊင့္လိုက္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

သူ႔အေတြးထဲမွာေတာ့ ဒီအတိုင္းဆို ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလာၿပီလို႔ ေတြးရင္း ေအာက္ကို ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။

---

ေမာင္ေမာင္ အိပ္ရာကနိုးလာေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေမွာင္မည္းေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ သူနဲ႔ ေအပရယ္၊ ဂ်ဴလိုင္တို႔ အတူတူကုန္ဆုံးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ ထင္ပါရဲ့။

သူ သတိရသေလာက္ေတာ့ သူအိပ္ေပ်ာ္မသြားေသးခင္က ဂ်ဴလိုင္က သူ႔ေဘးမွာ လွဲေနခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ ေစာင္တစ္ထည္ရွိေနတယ္။ ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့ ဂ်ဴလိုင္ထြက္မသြားခင္ သူ႔ကို ျခဳံေပးခဲ့တာေနမွာပါ။

နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုးနာရီထိုးေနၿပီ။ ညေနခ်ိန္တစ္ခုလုံး ေပ်ာက္ေနခဲ့တာကို သတိထားမိရင္ သူမ်ားေတြက သို႔ေလာသို႔ေလာ စဥ္းစားကုန္ၾကဦးမယ္လို႔ ေတြးမိေတာ့ အဝတ္အစားေတြကို ေကာက္ဝတ္လိုက္မိတယ္။

သူ အျပင္ထြက္မလို႔ ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ သူ႔အခန္းတံခါးကို ေခါက္သံၾကားရၿပီး တစ္ျပဳံတစ္မႀကီး ဝင္ခ်လာပါေလေရာ။ ရွိသမၽွ အမ်ိဳးသမီး အကုန္လုံးေပါ့။
ၾကည့္ရတာ ေအပရယ္က သူ ေနမေကာင္းဘူးလို႔မ်ား ေျပာထားသလား မသိပါဘူး။

အားလုံးပဲ သူ႔ကို နဖူးကိုစမ္း ပါးကိုနမ္းၿပီးမွ ထြက္သြားၾကတယ္။ ဒါက ေမေမ၊ နိုနိုနဲ႔ ႏွစ္ဦးတို႔ပါ။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တန္းစီၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ အနမ္းေဝတာကို အလွည့္ေစာင့္ၿပီးမွ ျပန္သြားၾကေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးက်န္ခဲ့တာက ေအပရယ္ေပါ့။ အစ္မႀကီးပီပီ တျခားညီမေတြကို ဦးစားေပးၿပီးမွ သူ႔အလွည့္ေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့။

`ၾကည့္ရတာ ေမာင္ေမာင္ … နင္ ဒီက်န္ခဲ့တဲ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းေတာ့ တယ္ၿပီးအလုပ္မ်ားေနသလိုပဲ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္လိုက္တယ္။

`အလုပ္မ်ားလဲ ဘာျဖစ္လဲဟာ … ငါ့ဘဝမွာေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့အရာေတြပါ …´

ေမာင္ေမာင္က စဥ္းစားရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေထာက္လာတဲ့ ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို သိလိုက္ရတယ္။

`ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ တို႔ေတြ ရိုစတာတစ္ခုေလာက္ဆြဲၿပီး စီစဥ္ထားရမလား …´

ေအပရယ္က စလိုက္ေတာ့ …

`မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ မလုံမလဲႀကီး ခံစားေနရတယ္ ေအပရယ္ … ခုလိုမ်ိဳးဆိုေတာ့ နင္တို႔ေတြၾကားမွာ … ေအးေလ … စိတ္မသက္မသာျဖစ္ကုန္ၾကမလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေလးေလးနက္နက္ ေျပာလိုက္ေတာ့ …

`ဘာလို႔ ဒီလိုေတြးရတာလဲဟယ္ …´

`ဟုတ္တယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ အရင္ကနဲ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ တို႔ေတြက ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အားလုံးရဲ့ပုခုံးေတြေပၚမွာ အမွားေတြကို တင္ထားရင္းနဲ႔ ေနေနၾကမယ္ဆိုရင္ …´

`အိုး … ထားလိုက္စမ္းပါဟယ္ … ဘယ္သူမွ ဒီလိုမေတြးၾကဘူး … အေသအခ်ာပဲ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္စကားကို ျဖတ္ေျပာလိုက္ရင္း သူ႔ပါးစပ္ကို အနမ္းရွည္ႀကီးတစ္ခုေပးရင္း ပိတ္ထားလိုက္တယ္။

ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင္က သူ႔မမလွလွကို ထပ္ေမးလိုက္ေလရဲ့။

`ဒါဆို … ဘယ္လိုေတြးၾကသလဲဟင္ …´

`ေျပာျပဘူး … ကဲကဲ … အိပ္ေတာ့ … ဂြတ္နိုက္ …´

ေအပရယ္က ဖ်တ္ကနဲ နမ္းလိုက္ရင္း အခန္းျပင္ကို ထြက္သြားေတာ့တယ္။

`ေအပရယ္ … ေျပာၿပ ….´

ေမာင္ေမာင္က လွမ္းေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေအပရယ္ကေတာ့ တာ့တာျပရင္း ထြက္သြားၿပီေလ။

`အင္း … သူတို႔ေတြ ဘာေတြးၾကတယ္ဆိုတာ သိခ်င္လိုက္တာ …´လို႔ ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင္လည္း အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္။

---

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေနျမင့္မွ နိုးလာတယ္။

နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီခြဲေနၿပီ။ မနက္စာလည္း မစားရေသးေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ပဲ အဝတ္အစားေတြ ေကာက္စြပ္ရင္း ထမင္းစားခန္းထဲ ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ထမင္းစားပြဲေပၚက အုပ္ေဆာင္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ေအးစက္ေနတဲ့ ေပါင္မုန႔္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီေဘး အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာပဲ စာတိုေလးတစ္စကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္

ေစ်းသြားဝယ္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ ျပန္လာခဲ့မယ္။
ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္။ နင္ၾကားခ်င္တာေလးေတြလည္း ၾကားရမွာေပါ့။ က်န္တဲ့သူေတြ အကုန္လုံးလည္း အိမ္မွာ မရွိၾကဘူး မဟုတ္လား။ ငါ ျပန္မေရာက္ေသးခင္လည္း နိုးနိုးၾကားၾကားေနဦး။

အခ်စ္ေတြနဲ႔ …
ေအပရယ္

`အင္းေလ … တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေကာင္းတာပါပဲ´လို႔ ေရရြတ္လိုက္ရင္း ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ႏြားနို႔ ေဖာက္လက္စ တစ္ဘူးကို ဆြဲထုတ္ရင္း စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။

ခပ္သြက္သြက္စားလိုက္ၿပီး ပန္းကန္ေတြကို ေဘစင္ထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုံမွန္လုပ္ေနက်အတိုင္းပဲ လမ္းတစ္ပတ္ေလာက္ ထြက္ေလၽွာက္ရတာေပါ့။

ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနၿပီ။ ခက္တာက အျပင္မထြက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ဝလာမွာေၾကာက္လို႔ အားတင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ။ အနီးအနားပဲ တစ္ပတ္ေလာက္ပတ္ၿပီး ျပန္ဝင္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ဆယ့္ငါး။ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ေရတစ္ခြက္ ေျပးေသာက္တုန္း အိမ္ေပၚထပ္ကေန ေျခသံၾကားလိုက္ရတယ္။

ဒီအခ်ိန္မ်ိဳး ဘယ္သူမွ အိမ္မွာ မရွိတတ္ပါဘူးလို႔ သူေတြးလိုက္ရင္း ဘယ္သူလဲဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ အသံျပန္ၾကားရတယ္။

`ငါပါဟ … နိုနိုပါ … သူခိုးမဟုတ္ပါဘူးဟဲ့ …´

`ဟင္ … နင္ ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ …´

ေမာင္ေမာင္က ေလွကားထိပ္မွာ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတဲ့ နိုနို႔ကို ေမးလိုက္တယ္။

`အဟီး … ဖိနပ္ျပတ္သြားလို႔ဟာ။ အဲဒါ ဝယ္လိုက္ေတာ့ လက္ထဲ ထမင္းဝယ္စားဖို႔ေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဟိုႏွာဘူးေတြဆီကလည္း မစားခ်င္တာနဲ႔ အိမ္ပဲ ျပန္လာလိုက္တာ …´

ေမာင္ေမာင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ပုခုံးတစ္ခ်က္ပဲ တြန႔္ျပလိုက္တယ္။

`ငါ ခုမွ ျပန္ေရာက္တာဟ … ဒါနဲ႔ နင္ေရာ စားၿပီးၿပီလား …´

`မနက္စာစားၿပီးတာမွ မၾကာေသးတာ … ေနာက္ ဆာမွ စားလိုက္ေတာ့မယ္ …´

နိုနိုက ေပါင္မုန႔္တစ္ခ်ပ္ကို မီးကင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ ဒီလိုဆို အိမ္မွာ နင္က တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုပဲလား …´

`အင္း … ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ေအပရယ္လည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ငါ ေက်ာင္းသြားမတတ္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူလည္း ငါ့ကို အိမ္ေစာင့္ထားၿပီး အျပင္ထြက္တဲ့အခါလည္း ထြက္တတ္တာေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္က တီရွပ္ကို ခၽြတ္ရင္း ပုဝါနဲ႔ ေခၽြးသုတ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ခုေရာ … ဘယ္သြားသတဲ့လဲ …´

`ေရွာ့ပင္ထြက္သြားတယ္ ေျပာတာပဲ … ေအးေလ … နင္ျပန္လာတာလည္း ေကာင္းတာပဲ … မပ်င္းေတာ့ဘူးေပါ့ …´

`ေၾသာ္ … ဒါဆို အခု နင္တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့ …´

နိုနိုက ေမးလိုက္ေတာ့ …

`အင္းေလ …´

ေမာင္ေမာင္က ေခၽြးသုတ္ၿပီးသြားေတာ့ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ ေကာက္စြပ္လိုက္ရင္း လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္ ယူေသာက္လိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ နင့္ေဘာ္ဒီၾကည့္ရတာ အရင္ကထက္ ပိုၿပီးပုံက်လာသလိုပဲ။ ေျပးတာလည္း မဆိုးဘူးပဲေနာ္ …´

နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္တယ္။

`ေက်းဇူးပဲ … အေကာင္းေျပာလို႔ပါ …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ဘာသာသူ ဝမေနတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူလွပါၿပီ။ ဒီေလာက္ အိပ္ခ်င္အိပ္၊ စားခ်င္စားလုပ္ေနတာေတာင္ ဒီလိုမ်ိဳး ဝမလာဘဲေနနိုင္တာဆိုေတာ့ မဆိုးဘူးေပါ့ေလ။

နိုနိုက ေပါင္မုန႔္ကို နည္းနည္းကိုက္လိုက္ရင္း ဟင္းတစ္ဇြန္းခပ္စားလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ …

`ဒါေပမယ့္ဟယ္ … ႂကြက္သားေလး အံစာတုံးေလးထြက္လာေအာင္လုပ္လိုက္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား … ဒီတစ္ခါ ငါနဲ႔ ဂ်င္မ္ကို လိုက္ခဲ့ေလ … ငါ အပ္ေပးမွာေပါ့ …´

`ဟာ … ေတာ္ပါၿပီ … ဒီတိုင္းလည္း အဆင္ေျပသားပဲ´

စိတ္ထဲကေတာ့ ေတြးေနမိတယ္။ ဒီေလာက္ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနရတာကို သြားသာကစားလိုက္လို႔ကေတာ့ ပုံလဲသြားဦးမယ္လို႔။

`ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ဘယ္ႀကိဳက္မွာလဲ …´

`မႀကိဳက္လည္း ေနေပါ့ … ဘာလုပ္မလဲ …´

ဟုတ္တယ္ေလ။ အခု သူ႔မွာ ဒီေလာက္ဗ်ာမ်ားေနရတာကို။

`မိန္းကေလးက သူ႔ကို ခ်ီထားပါလို႔ ေျပာလို႔မွ မခ်ီနိုင္ရင္ ရွက္စရာႀကီးေနမွာေပါ့ …. ဟာဟ …´

`အံမယ္ … နိုနို … နင္က အထင္ေသးတာလား … ဒီေလာက္မ်ား ငါက စကားထဲေတာင္ ထည့္မေျပာဘူး …´

`မယုံပါဘူး … ခုပဲ ငါ့ကို အစမ္းခ်ီၾကည့္ပါဦး …´

ဟင္းနဲ႔ ေပါင္မုန႔္ကို အကုန္စားၿပီးသြားတဲ့ နိုနိုက သူ႔ကို မယုံပါဘူးဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`ေကာင္းၿပီေလ … နင္ ခိုင္းလို႔ေနာ္ … လာထား …´

ေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ပဲ နိုနို႔ကို ခါးကေန ေျမႇာက္ကိုင္ၿပီး ပုခုံးေပၚ ထမ္းလိုက္တယ္။

ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီးလုပ္လိုက္မယ္လို႔ ထင္မထားတဲ့ နိုနိုကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးေပၚမွာ တြန႔္လိမ္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူထမ္းထားတဲ့အတိုင္းပဲ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ၿပီး နိုနို႔ကို ဧည့္ခန္းထဲ ေခၚလာခဲ့တယ္။

`ရၿပီ ရၿပီ … နင္ နိုင္သားပဲ … ျပန္ခ်ေပးေတာ့ဟာ ….´

`ငါေျပာသားပဲ နိုနို …´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္ခ်မေပးဘဲ ပုခုံးေပၚ ပိုေျမႇာက္တင္လိုက္ေတာ့ နိုနို႔မွာ ေဇာက္ထိုးနီးပါးျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔တင္ မေက်နပ္ေသးတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ပတ္ခ်ာလည္လွည့္လိုက္ေတာ့ နိုနိုတစ္ေယာက္ ေတာင္းပန္သံေတြ ထြက္လာေတာ့တယ္။

`ေတာ္ၿပီဟာ … ငါရႈံးပါတယ္ … ေခါင္းမူးလို႔ပါဟယ္ … ခ်ေပးပါေတာ့ …´

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း နိုနို႔ကိုယ္ေလးကို ဆိုဖာေပၚ ႏွိမ့္ခ်ေပးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ေတြကို လႊတ္လိုက္ေပမယ့္ နိုနိုကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြကို မလႊတ္ေသးဘဲ ဖက္ထားလိုက္တယ္။

ဒီမွာပဲ အစာစားၿပီး ေခၽြးနည္းနည္းထြက္ေနတဲ့ နိုနို႔လက္ကေလးေတြက ေအးစိမ့္စိမ့္အထိအေတြ႕ရယ္၊ ပူးကပ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းက အိစက္တဲ့ အထိအေတြ႕ရယ္၊ ဝင္သက္ထြက္သက္ေႏြးေႏြးရယ္က ေမာင္ေမာင့္စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစတယ္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးမလႊဲဘဲ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကပဲ စလိုက္သလား။ နိုနိုကပဲ စလိုက္သလားေတာ့ မသိ၊ မ်က္ႏွာခ်င္း တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္သြားၾကရင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိေတြ႕မိၾကေတာ့တယ္။

အနမ္းက မထင္မွတ္ဘဲ ရွည္ၾကာေနေလရဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဆုံးေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ရပ္တန႔္ခ်င္တဲ့ဆႏၵမွ မရွိၾကတာေလ။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကပဲ စၿပီး ခြာလိုက္ပါတယ္။ ဆိုဖာေဘးမွာ ရပ္လိုက္ရင္း နိုနို႔ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေမာင္ေမာင္ …´

`မျဖစ္ … အင္း … ဒါေပမယ့္ နင့္ဘက္က ေသခ်ာလို႔လားဟယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က မယုံနိုင္သလို ေမးလိုက္တယ္။

`အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြ ေမးမေနစမ္းပါနဲ႔ဟာ၊ ငါက မိန္းကေလးပါ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … တကယ္ေတာ့ အရင္ကတည္းက ငါ နင့္ကို စိတ္ဝင္စားမိခဲ့တာပါ …´

နိုနိုက ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။

သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ကို အရင္တည္းက စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတဲ့သူေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ ေတြ႕ေနရတာကို မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔ …´

နိုနို႔အသံက ခၽြဲႏြဲ႕သံကေလးျဖစ္ေနေလရဲ့။

`အင္း … မျဖစ္ပါဘူး။ ေသခ်ာ သိခ်င္လို႔ပါ …´

ေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔လက္ကို ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ နိုနိုက ဆြဲၿပီး ထရပ္လိုက္တယ္။

နိုနိုက သူ႔ကို ဖက္လိုက္ရင္းနဲ႔ အငမ္းမရ နမ္းေနမိတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ ဆြဲၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။

မ်က္လုံးေလးတစ္ဖက္ကို ေနာက္သလိုေျပာင္သလို မွိတ္ျပလိုက္ရင္းနဲ႔ လက္ေတြက သူ႔ရင္ဘတ္ကို ပြတ္သပ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စြပ္က်ယ္ေအာက္နားကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေပၚကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း အလိုက္သင့္ လက္ကို ေျမႇာက္ေပးလိုက္တယ္။

သူ႔ရဲ့ အဝတ္အစားမရွိေတာ့တဲ့ ကိုယ္အထက္ပိုင္းကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ နိုနို႔မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို လၽွာေလးနဲ႔သပ္လိုက္ရင္း ေမာသလိုလိုမ်ိဳး ခံစားမိေနေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ နိုနို႔လက္ေတြက ေဘာင္းဘီကို လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ျပဳံးၾကည့္ရင္း သူကိုယ္တိုင္ပဲ သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး တင္ပါးကို ခဏႂကြၿပီး ေအာက္ကို ေလၽွာခ်လိုက္ေတာ့ နိုနို႔မ်က္ဝန္းတစ္စုံက ၀ိုင္းစက္သြားတယ္။

`အို …´

ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ျမည္တမ္းသံေလးနဲ႔အတူ နိုနို႔မွာ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္သလို ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။

နိုနို႔မွာေတာ့ ရင္ခုန္ရလြန္းလိုု႔ ႐ူးေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ဆိုရေတာ့မလားပဲ။ သူ ျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ဖူးတဲ့အရာ တစ္ခုလို နစ္ေမ်ာခံစားရင္း ေငးငိုင္ေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ခုလို ျဖစ္သြားတဲ့ နိုနို႔ကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနမိသလိုပဲ။ သူသိသေလာက္ေတာ့ နိုနို႔လို စိတ္ထား ေကာင္းၿပီး ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ေဟာက္ဆာဂ်င္မကေလးမွာ ခ်စ္သူရည္းစား မရွိဘဲေနမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြက သူ႔ကို ဒီလိုျဖစ္သြားေစပါလိမ့္။ ေမာင္ေမာင္ ေတြးေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ့ သိပ္မဆိုင္းေနပါဘူး။ နိုနို႔လက္ကေလးကိုဆြဲၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ရင္း လက္ရွိအေျခအေနကို ျပန္ၿပီး သတိရသြားေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ပုခုံးေက်ာ္ေက်ာ္အထိ ရွည္လ်ားတဲ့ ဆံႏြယ္ကေလးကို ဆြဲယူနမ္းရႈံ႔လိုက္ေတာ့မွာ နိုနို႔မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းကေလးေတြက အရည္လဲ့လဲ့ ေတာက္ပစြာနဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္လာတယ္။
သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ၿပီးထိေတြ႕သြားၾကတယ္။

---

နိုနို႔အဖို႔ေတာ့ ဒီေကာင္ကေလးနဲ႔မွ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ခံစားမိေနမွန္း မေဝခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး။ Tender are your caress, sweeter are your kiss လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အနမ္းကေလးနဲ႔တင္ သူ႔ရဲ့ေသြးေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆူေဝနိုင္ရတာလဲ ေကာင္ေလးရယ္။

သူ႔ရဲ့ အရင္ရည္းစားႏွစ္ေယာက္နဲ႔တုန္းကေတာင္မွ ဒီေလာက္အထိ ရင္မခုန္ဖူးဘူး။ တစ္ခါတုန္းကလည္း ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ခုတစ္ခါ ပိုၿပီးခုန္သလား ထင္ေနမိတယ္ေလ။

ဘာျဖစ္လို႔မ်ား သူ႔ကို ဒီေလာက္ေတာင္ ဖမ္းစားနိုင္ရတာလဲ။ ဒီေလာက္ကေလးနဲ႔ က်ရႈံးခဲ့ရတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ အားမလိုအားမရ နိမ့္ပါးအားငယ္ေနမိတယ္။

အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကမ်ား ေဝ၀ါးစြာနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ႏွိပ္စက္နိုင္ရသလား။ ဟုတ္တယ္၊ သူ ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနမိတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနမေပးလို႔ ဖုံးဖိထားခဲ့ရတာပါေလ။

ခုေတာ့ အရာအားလုံးက လက္တစ္ကမ္းအလိုမွာ ရွိေနၿပီလို႔ ခံစားလိုက္ရေတာ့မွပဲ သူ႔ရဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ ပ်က္သြားခဲ့တဲ့စိတ္ေတြက လက္ရွိ ဘဝထဲကို ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာေတာ့တယ္။

---

အနမ္းေတြေႁခြရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက နိုနို႔အက်ႌၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ေနတယ္။ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေလးေတြမို႔ တစ္ခါတည္း အကုန္လုံးဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရင္ ရေပမယ့္လည္း ေမာင္ေမာင့္အေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး အရင္လိုစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

နိုနိုကလည္း စိတ္တူကိုယ္တူ ကူညီေပးလာတယ္။

ေနာက္ဆုံးၾကယ္သီးကေလးကို လက္လွမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းက ထျမည္လာတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အလန႔္တၾကားၾကည့္လိုက္ၾကၿပီးေတာ့မွ နိုနိုက …

`နင္ပဲ ကိုင္လိုက္တာ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။

ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီး ဟယ္လိုလုပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ေအပရယ္ပါ၊ နင့္ကို သတိရလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာ … ငါေျပာထားတဲ့အတိုင္းေလ … ေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပဳံးရင္း ၾကည့္ေနတဲ့ နိုနို႔ကို အသံမထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ၿပီး ေအပရယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ … ေအပရယ္ နင္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ …´

`ဒီလိုေပါ့ဟာ … ေလၽွာက္သြားရင္းနဲ႔ ေခ်ာင္က်တဲ့တစ္ေနရာမွာ ဖုန္းကေလးေဘးခ်ရင္း နင့္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိတာေပါ့´

`အင္း … ငါလည္း နင့္အေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိတာ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေျဖရင္းနဲ႔ အက်ႌကို ခၽြတ္လိုက္တဲ့ နိုနို႔ကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ဟယ္လိုကစ္တီ႐ုပ္နဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ဘရာစီယာေလး၊ ေအာက္ေန မို႔ေမာက္ေနတဲ့ ရင္သားေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ တံေတြးေတာင္ နင္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားတယ္။

`ဟာဟ … ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ ခ်စ္ေလး … နင္က ငါ့အေၾကာင္းေတြးေနတယ္ ဆိုေတာ့ေလ …´

နိုနိုက ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ နိုနို႔ရဲ့ သြယ္လ်လ် လက္ကေလးေတြက ေနာက္ဘက္ကို ေရာက္သြားၿပီး ဘရာခ်ိတ္ကေလးကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ေရွ႕က ရင္အစုံက မသိမသာ လႈပ္ခါသြားေလရဲ့။

`ေၾသာ္ … ငါလည္း ဒီလိုပဲ … နင္ကလည္း ျပန္မလာေသးေတာ့ ဒီလို ေတြးေနမိတာေပါ့ …´

ဆက္ၿပီးေတာ့ နိုနို႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေအာက္မွာ ဘရာစီယာေလးက ေရွ႕ကို ေလ်ာက်သြားေတာ့ ရင္သားအထက္ပိုင္းကေလးရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ပန္းရင့္ေရာင္ရဲေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စကားနည္းနည္းျပတ္သြားတယ္။

နိုနိုက ဘရာစီယာေလးကို ေဘးကိုခ်လိုက္ရင္း `နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ငါသိတယ္´လို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးလႈပ္႐ုံ ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ရဲ့ ကိုယ္လုံးလွလွေလးကို ၾကည့္ရင္း ခပ္လန႔္လန႔္နဲ႔ ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္။ အသံေတာ့ ဘယ္ထြက္ရဲမလဲ။

`ဘယ္လိုသိတာလဲ …´

`ေနာက္မွ … ကဲပါ … ေအပရယ္နဲ႔ ဆက္ေျပာလိုက္ဦး … မိုက္တယ္ကြာ …´

စကပ္ကေလးကိုပါ ခၽြတ္ၿပီးသြားတဲ့ နိုနိုက သူ႔နားကို တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာရင္း လက္ကေတာ့ ပင္တီေလးဆီ လက္လွမ္းေနတယ္။

`အင္း … ငါက နင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သတိရေနတာ ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။

ကိုယ္လုံးကေလးကို တြန႔္လိုက္ရင္း ပင္တီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္နဲ႔ နိုနို႔လႈပ္ရွားမႈေလးေတြက သူ႔ကို တကယ္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားေစသလို ေအပရယ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေနရတာကလည္း ရင္ကို ပိုလို႔ခုန္ေစတယ္။

တစ္ဖက္မွာ ေအပရယ္ကေတာ့ အေအးခြက္ထဲက ပိုက္ကေလးကို လက္နဲ႔ကစားရင္း ေျပာေနတယ္။

`အင္းေလ … အဲဒီႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြက တစ္ခုခုကို ငုံထားခ်င္ေနမယ္လို႔ နင္ မထင္ဘူးလား …´

ဟိုက္၊ ေကာင္းေရာ။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ဆတ္ကနဲေတာင္ တုန္သြားသလိုပဲ။

`အိုး … ေကာင္းလိုက္တာ ေအပရယ္ … ေႏြးေနတာပဲ …´

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ ဖုန္းဆက္စ္ကို ပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

နိုနိုကလည္း ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္လုံးကေလးကို ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ေပၚ မွီလိုက္တယ္။ ေႏြးေနတာပဲဆိုတာကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ဘယ္တစ္ခုကို ရည္ညႊန္းခ်င္တာလဲ မသိပါဘူး။

`ငါ့လက္ေတြက နင့္ကို ေပါင္ေတြကို ပြတ္ေပးေနၿပီ။ အင္း … ကားထားလိုက္ … ဟယ္ … မာေတာင့္ေနတာပဲ …´

ေအပရယ္က ေျပာေနသလို ဒီဘက္မွာလည္း နိုနိုက သူ႔ေဘာင္းဘီထဲကို လက္ထည့္လိုက္တယ္။

`ဟင္း … ေကာင္းလိုက္တာ ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔လက္ဖဝါးေလးရဲ့ ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ တိုးတိုးညည္းလိုက္မိတယ္။

`ခု … ငါ နင့္ကို ငုံလိုက္ၿပီေလ … ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းရဲ့လား …´

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အေအးဆိုင္ရဲ့ အမ်ိဳးသမီးအိမ္သာခန္းထဲ ထိုင္ရင္း သူ႔ညီမေလးကို ပြတ္ေနရင္း ေျပာေနတာပါ။

ဒီခဏမွာပဲ နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ေဘာင္းဘီထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။

လက္နဲ႔ ဖြဖြေလး တိုက္ေပးလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပဳံးေလးၾကည့္ေနတယ္။

`ဟင္း … လက္ေတြကေရာ ဘာလုပ္ေနလဲ …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ကို ေဘးမွာထားၿပီး ေအပရယ့္ကို ေမးလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္ … ဘာလုပ္ရမလဲ … နင့္ဥေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနၿပီ … ေကာင္းလား …´

`ဟား ….´

ေမာင္ေမာင္က သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္။

ဒီခဏမွာပဲ နိုနိုက ထရပ္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ဆက္ေျပာေနတုန္းပဲ။

`ခု နင္ထိုင္လိုက္ … ဟုတ္ၿပီ … ငါ နင့္အေပၚကေန စၿပီးလုပ္ေပးေတာ့မယ္ …´

အဲဒီအခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ဆက္ၿပီး အၿငိမ္မေနနိုင္ေတာ့တဲ့ နိုနိုက ေမာင္ေမာင္အေပၚကေန ဆိုဖာေပၚကို တက္လိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ဖြားဖက္ေတာ္ကို သူ႔ညီမေလးဆီ တျဖည္းျဖည္းႏွိမ့္ခ်လို႔ေနၿပီ။

`အိုး … ဟင္းဟင္း … ေကာင္းလိုက္တာဟာ ….´

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက နိုနို႔ညီမေလးထဲကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးဝင္ေနတယ္။ အဆုံးအထိဝင္သြားေတာ့ နိုနိုက အင့္ကနဲ တစ္ခ်က္ ညည္းလိုက္မိတယ္။

ဖုန္းထဲက ေအပရယ္ကေတာ့ ၾကားပုံမေပၚပါဘူး။ ဆက္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ လက္ကလည္း သူ႔အစိေလးကို ပြတ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

`ေမာင္ေမာင္ … အခု နင့္ဟာက ငါ့ဟာေလးထဲ အဆုံးဝင္သြားၿပီ …´

`အား … ဟင္း … ေကာင္းတယ္ ေအပရယ္ … ဆက္လုပ္ေလဟာ …´

နိုနို႔အတြင္းသားေလးေတြက သူ႔ညီေလးကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပဳစုေပးေနတယ္။ တင္းက်ပ္စီးပိုင္တဲ့ ဆုပ္ကိုင္မႈနဲ႔အတူ ေႏြးေထြးၿပီး အရသာရွိလွတဲ့ခံစားမႈေပါ့။ နိုနို႔ညီမေလးထဲမွာ အရည္ေလးေတြကလည္း ပိုၿပီးစီးဆင္းလာၾကတယ္။

`ဟင္းဟင္းဟင္း …….´

ေအပရယ္က ဖုန္းထဲမွာ ညည္းလိုက္သလို ဒီဘက္မွာလည္း နိုနို႔ညည္းသံေလးေတြက မသဲမကြဲထြက္လာၿပီ။

နိုနိုက အဆုံးအထိဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မလႈပ္ရွားေသးဘဲ နားလိုက္ရင္း သူ႔နို႔ေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ဖိကပ္လာတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဖုန္းနားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ လက္တစ္ဖက္က နိုနို႔နို႔တစ္ဖက္ကို ဆုပ္နယ္ရင္း တစ္ဖက္ကိုေတာ့ လၽွာေလးနဲ႔ ကလိေပးလိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ဘာမွမသိရွာဘဲ ဆက္ေျပာေနတယ္။

`ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … နင့္ဟာႀကီးက ငါ့ထဲမွာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ … သိလား …´

ေမာင္ေမာင္က ေအာက္ကေန နည္းနည္းေလး ႂကြၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ နိုနိုက စၿပီးလႈပ္ရွားပါေတာ့တယ္။

`ဟင္း … ေအပရယ္ …. ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ဒါပဲ ေျပာနိုင္တယ္။ နိုနို႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြေအာက္မွ သူ႔အသက္ရႉသံေတြ ျမန္လာရင္း ေအာက္ကေန ခ်ိန္သားကိုက္ ေကာ့ေပးေနမိတယ္။

`ဘာလဲ … ေမာင္ေမာင္ … ဟင္း … ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာေလ …´

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ အလုပ္မ်ားေနတယ္။ တစ္ဖက္က ဖုန္းနားေထာင္ရင္း နိုနို႔ရင္ညြန႔္ကေလးကို လွမ္းစုပ္ယူလိုက္တယ္။

ေအပရယ့္မွာ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကိုပဲ ၾကားေနရေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ဆက္ေမးလိုက္တယ္။

`မရွက္ပါနဲ႔ဟယ္ … ေျပာေလ …´

နိုနို႔လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း ပိုၿပီးျပင္းထန္လာတယ္။ လႈပ္ယမ္းေနတဲ့ ရင္သားေတြက ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေရွ႕မွာ တသိမ့္သိမ့္နဲ႔။

`ဟင္း … အား ….´

ေမာင္ေမာင္က ညည္းလိုက္တယ္။

`ရတယ္ … ဒီအတိုင္းေလးပဲ … ဆက္လုပ္ … အား …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ကို ၾကည့္ရင္း ဖုန္းထဲကို ေျပာလိုက္တာပါ။

နိုနိုကေတာ့ တတ္နိုင္သမၽွ သြက္သြက္လႈပ္ရွားရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ငုံ႔နမ္းလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဖုန္းကို ေဘးနားခ်ထားလိုက္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။ ဒီမွာပဲ နိုနို႔ညည္းသံက ပိုၿပီးက်ယ္လာေတာ့တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သတိထားမိသြားပါၿပီ။

`ဟင္ … ေမာင္ေမာင္ … နင္တစ္ေယာက္တည္းမွ ဟုတ္ရဲ့လား … ဘယ္သူနဲ႔ရွိေနတာလဲ …´

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးကို အားျပဳရင္း ခပ္ျပင္းျပင္းလုပ္ေပးေနၿပီ။

`ဟင့္ … အား … ဟင့္ …. ဟင့္ ….´

ထပ္ၿပီးၾကားလိုက္ရေတာ့ ေအပရယ့္အတြက္ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။

`ေျပာေလ ေမာင္ေမာင္ … ဘယ္သူလဲ …´

`အင္း … ရွိတယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနိုနဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နိုနိုက အရွိန္ကို နည္းနည္းေလ်ာ့လိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔အဝတ္အစားေတြကို ျပန္ၿပီးသပ္ရပ္ေအာင္လုပ္ရင္း ေျပာေနတယ္။

`ဟဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ … နင္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဆိုရင္လည္း ေစာေစာက ေျပာပါေတာ့လား … ဟင္း …´

နိုနိုက ေမာင္ေမာင္ကိုင္ထားတဲ့ ဖုန္းေဘးကို နားေလးကပ္လိုက္ရင္း ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေပးေနတယ္။

`ဘယ္သူလဲ … ေျပာေလ …´

နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ကို ျပဳံးျပလိုက္ရင္း ေမးေလးတစ္ခ်က္ဆတ္ျပလိုက္တယ္။

`နိုနိုေလ …´

`ဟယ္ … နင္ … တတ္ပဲတတ္နိုင္လြန္းတယ္ဟယ္ …´

နိုနိုက ဖုန္းကို ဆြဲယူလိုက္ရင္း …

`ေအး … ေအပရယ္ … မမႀကီး … ဟဲဟဲ … ငါပါ … နင့္ေမာင္ေလးကို စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ ေျပာမလို႔ပါ …´

ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ္ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ခါးေလးကို ဖက္လိုက္ရင္း မတ္တပ္ထဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ နိုနိုကလည္း အလိုက္သင့္လုပ္မေပးမိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ျပန္ထိုင္က်သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဒီတစ္ခါေတာ့ နိုနို႔ကို ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲဖက္လိုက္ၿပီး ထရပ္လိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နိုနို႔ကို ဆိုဖာလက္တန္းေပၚ တင္လိုက္ေလရဲ့။

ၿပီးေတာ့မွ နိုနို႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ့ အင္အားျပည့္ဝတဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြကို စတင္လိုက္တယ္။

နိုနိုကလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ့္ နို႔ေတြကို နယ္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို မြတ္သိပ္စြာ ခံယူေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္က အနမ္းကို ခြာလိုက္ရင္း နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို စုပ္ယူလိုက္ေတာ့ နိုနို႔ညည္းသံေလးက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆူညံလာတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နိုနို႔အေနနဲ႔ အႀကိဳက္ဆုံးအရာက နို႔စို႔ခံရတာပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ့နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ခံစားလြယ္တတ္ပါတယ္။

`ဟင္းဟင္း … ေမာင္ေမာင္ … ေကာင္းတယ္ … ေကာင္းတယ္ … လုပ္ပါ … အား …´

တကယ္ဆို ေမာင္ေမာင္ အေပၚကေန ေဆာင့္မေပးရင္ေတာင္ ရမလိုလိုပဲ။ နိုနို႔ရဲ့ ေအာက္က ပင့္ေပးတာက သိပ္ကို ျပင္းထန္ေနတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ေလာက္လည္း ေဆာင့္ေပးလိုက္ေရာ နိုနိုတစ္ေယာက္ ေနာက္ကို အားကနဲ ေအာ္ရင္း လန္က်သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ နိုနို႔ညီမေလးထဲက ရႈံ႔ပြရႈံ႔ပြနဲ႔ ညႇစ္အားကို ခံစားေနၿပီ။ နိုနိုက ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေလးပဲ လႈပ္နိုင္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းသားေလးေတြကေတာ့ ပိုတင္းက်ပ္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ညီေလးမွာ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္လာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး အေၾကာေတြကေန တဖ်င္းဖ်င္းခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းလာပါၿပီ။

`အား … နိုနို … ငါ … ၿပီးေတာ့မယ္ ထင္တယ္ … အား …´

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းပဲ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ညီေလးထိပ္ကေနၿပီး အခ်စ္ရည္ေတြကို နိုနို႔ညီမေလးရဲ့အတြင္းဘက္ကို စၿပီး ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ခပ္ျဖည္းျဖည္းလႈပ္ေနတဲ့နိုနိုလည္း တစ္ခါတည္း ၿငိမ္သက္သြားၿပီး ေႏြးကနဲ ေႏြးကနဲ အရသာကို ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ခံယူေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္ရဲ့ ညီေလးက ၿငိမ္သက္စ ျပဳသြားေတာ့မွ သူလည္း နိုနို႔ကို ဖက္ၿပီး ေဘးက ဆိုဖာေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေမာေျဖရင္း ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းေတြၾကားမွာ လဲေလ်ာင္းေနမိၾကေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေဘးကို တျဖည္းျဖည္းလွိမ့္ခ်လိုက္ေတာ့ နိုနို႔ညီမေလးထဲက ျဖဴျဖဴအရည္ေလးေတြက ဆိုဖာေပၚထြက္က်လာၾက ေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္၊ လယ္သာဆိုဖာမို႔ေပါ့။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … သိပ္ေကာင္းတာပဲဟယ္ … သိလား …´

နိုနို႔က ေမာင္ေမာင့္ပါးကို လွမ္းနမ္းလိုက္ရင္း ေမာသံတဝက္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

နိုနိုက ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း ေခါင္းေလးကို ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚ ခိုနားလိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ေအာက္က ဆိုဖာမွာေတာ့ အရည္ေတြ အေတာ္ေလးအိုင္ေနပါၿပီ။ နိုနို႔ေပါင္တြင္းသာေလးေတြကလည္း ေျပာင္လက္ေနတာပဲေပါ့။

`ငါလည္း သိပ္ေကာင္းတာပဲဟာ …´

ေမာင္ေမာင္က နိုနို႔ကို ျပန္ဖက္ထားရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါေပါ့ … ေကာင္းရမွာေပါ့ …´လို႔ ေျပာရင္း နိုနို႔က တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ …

`ကဲ … ငါေရမိုးခ်ိဳး … သန႔္ရွင္းေရးလုပ္လိုက္ဦးမယ္ … ေနာ္ …´ဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ရင္း ေလွကားကေန အေပၚ တက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ညီေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးရဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္လို႔ေလ။

`ေကာင္းကြာ …´လို႔ ေရရြတ္လိုက္ရင္း သူ႔အဝတ္အစားေတြကို ေကာက္ယူၿပီး ဆိုဖာကို သုတ္လိုက္တယ္။

---

ၿပီးေတာ့ အခန္းျပန္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ေအာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

အလယ္ထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက နိုနို႔သီခ်င္းသံကို ေရက်သံေတြနဲ႔အတူ ၾကားေနရတယ္။ ၾကည့္ရတာ အိမ္ထဲမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ် ဖြင့္ထားတဲ့ပုံစံပါ။

ေမာင္ေမာင္က နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္နာရီခြဲေတာ့မယ္။ ၾကည့္ရတာ နိုနိုေတာ့ ေနာက္က်ေနၿပီထင္တယ္။

`နိုနို … ျမန္ျမန္လုပ္ … နင္ ခုေတာင္ ေနာက္က်ေနၿပီထင္တယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က အေပၚထပ္ကို တက္ရင္း လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးကို ပတ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့နိုနိုက …

`ဘယ္ … ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိၿပီလဲ …´

`တစ္နာရီခြဲ …´

`ေသဟ … အဲဒါ ငါ ျပန္ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ …´

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူတို႔အခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္လည္း ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဝတ္အစားအျပည့္အစုံနဲ႔ နိုနို႔ကို ေလွကားထိပ္မွာ ျမင္လိုက္ရတယ္။

`စံခ်ိန္ပဲ … အဝတ္လဲတာ တယ္ျမန္ပါလား …´

နိုနိုက ဘာမွမေျပာနိုင္ေသးဘူး။ အိမ္တံခါးဝကို ေျပးဆင္းသြားရင္း ဖိနပ္စီးေနတယ္။

`ေအးေအး … ျမန္ျမန္သြား …. နင္ေနာက္က်ေနဦးမယ္ …´

အဲဒီေတာ့မွ နိုနိုက ေဘးေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ဖက္နမ္းလိုက္ရင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္။

`ေအးေလ … ေနာက္က်ရလည္း တန္ပါတယ္ဟာ …´လို႔ ေျပာရင္း တံခါးဖြင့္ၿပီးထြက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ရရွိလိုက္တဲ့အနမ္းနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီးရဲၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ့။

လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿခံဝကေန ေျပးထြက္သြားတဲ့ နိုနို႔ေက်ာျပင္ကေလးကိုပဲ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူလည္း တံခါးမႀကီးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ဆိုဖာေပၚ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္တာနဲ႔ တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရတယ္။

`ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလားေဟ့ …´ဆိုတဲ့ ေမ့အသံကို ၾကားရတယ္။

`မရွိဘူးေဟ့ …´လို႔ ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွ ေမလည္း ေမာင္ေမာင္ ထိုင္ေနရာကို ဝင္လာခဲ့တယ္။

`ငကဲေလး … ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ … တစ္ေယာက္တည္းလား …´

ငကဲေလးလို႔ ေမက သူ႔ကို ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ေခၚလိုက္တာပါပဲ။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သတိထားမိပုံမရပါဘူး။

`ထုံးစံအတိုင္းေပါ့ဟာ … ဘယ္ျပန္ေရာက္ၾကဦးမလဲ …´

`ေၾသာ္ … အထီးေလးတစ္ေကာင္တည္းက်န္ေနတာေပါ့ … သနားပါတယ္ဟယ္ …´

ေျပာရင္းဆိုရင္း ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ေပၚ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔တင္ပါးေတြကလည္း အၿငိမ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။

ေမာင္ေမာင္လည္း ေနရင္းထိုင္ရင္း မၿငိမ္မသက္ျဖစ္လာတာေပါ့။ လူကေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။

`အိုး … နင္ ဘာေတြလုပ္ေနျပန္တာလဲ ေမ …´

`ဘာလဲ … နင္က ငါ့ကို ဒီလို မထိုင္ေစခ်င္ဘူးလား … ရတယ္ … သြားေတာ့မယ္ …´

တကယ္ေတာ့ ထမသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္က ေခ်ာ့လိုက္ပါတယ္။

`မဟုတ္ပါဘူးဟာ … ေနေန …´

`ေနေနဆိုတာ အဆိုေတာ္လား …´

`ေအး … ဟုတ္တယ္ … ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား …´

ေမက အသံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ ရယ္လိုက္ရင္း သူ႔ကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

`ဟာဟ … ဘာလဲ … ငါက အေစာႀကီးျပန္လာေတာ့ ရာဇဝတ္မႈေျမာက္လို႔လား … ဆိုင္မွာလည္း လူနည္းေတာ့ ပ်င္းလာတာနဲ႔၊ ဗိုက္လည္း ဆာတာနဲ႔၊ ေနာက္ၿပီး ငါ့ရဲ့ ငကဲေလးကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္တာနဲ႔ …´

`ငကဲေလး … ငါ့ကို ေျပာတာလား … ဘယ္တုန္းက ဒီလိုျဖစ္သြားရျပန္တာလဲ …´

`သိပ္မၾကာေသးပါဘူး …´လို႔ ေျပာရင္း ေမက သူ႔တင္ပါးကို လႈပ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေအာက္ကေန လူးလြန႔္သြားတယ္။

`အမွန္အတိုင္း ေျပာျပရင္ လန႔္သြားမလား မသိဘူး … အဟဲ … ငါေရာက္ေနတာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီ။ နင္နဲ႔ နိုနိုကို အိမ္ဝမွာ ျမင္လိုက္လို႔ ငါ လမ္းတစ္ပတ္ေလာက္ ထြက္ေလၽွာက္ၿပီးမွ ျပန္ဝင္လာတာ ငကဲေလးေရ့ …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ တစ္ခုေသာအရာကသာ မားမားမတ္မတ္ ဆက္လက္တည္ျမဲေနတယ္။

ေမကပဲ ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။

`သနားလိုက္တာ ငါ့ေမာင္ေလး ငကဲေလးရယ္ … ဒီတိုင္းဆို နင္ အားျပတ္ၿပီးမ်ား ေသသြားေတာ့မလား … အုတ္ဂူမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး စာတန္းထိုးေပးရမလဲ … ကဲလြန္းလို႔ အားျပတ္ေသသည္လို႔ ထိုးေပးရမလား …´

`ဟာ … နင္ကလဲဟာ … ငါက …..´

`ေအးပါ … နင္က သေဘာေကာင္းလို႔ပါ … ဟုတ္တယ္မလား …´

`အင္း … ဒါေပမယ့္ … အဲလို ေခၚတာႀကီးကိုေတာ့ …´

`ဒါေပမယ့္ ငါႀကိဳက္တယ္ေလ … ေနာက္ကို ငါ နင့္ကို ငကဲေလးလို႔ပဲ ေခၚေတာ့မွာ …´လို႔ ေျပာရင္း ေမ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေမာင္ေမာင့္ဆီ တိုးကပ္လာတယ္။

ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ညင္ညင္သာသာ ဒါေပမယ့္ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အစက သိပ္ၿပီးဆႏၵမရွိေပမယ့္ ေမက သူ႔ကိုေခၚလိုက္တဲ့နာမည္ရယ္၊ ေမ့ရဲ့ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕အေျပာအဆို အထိအေတြ႕ ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္မႈေတြေအာက္မွာ ျပန္ၿပီး စိတ္ပါလာတယ္။

ေမ့အတြက္ကေတာ့ အနမ္းေတြနဲ႔တင္ မလုံေလာက္တဲ့ပုံပါပဲ။ ဒီထက္ ျပင္းျပတဲ့အရသာကို လိုခ်င္ေနပုံပဲ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဒီထက္သက္လုံေကာင္းေအာင္ အေျပးပိုက်င့္ဦးမွလို႔ ေတြးရင္း လြန္ခဲ့တဲ့နာရီဝက္ေလာက္က ဆုံးရႈံးသြားခဲ့တဲ့ အင္အားေတြကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္စုစည္းေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေမ့လိုမ်ိဳး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ဆႏၵေတြကို သူက ဘယ္လိုမ်ား ျငင္းဆန္နိုင္မွာတဲ့လဲ။

ေမက လက္ေတြကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ေအာက္ကို ေလ်ာက်သြားတယ္။ ေမ့ရဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးၾကားမွာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးတစ္ထပ္ပဲ ျခားပါေတာ့တယ္။

ေမက လက္ကို ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးေအာက္ကေနပဲ တိုးဝင္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို တျဖည္းျဖည္း အေပၚေအာက္ ေဆာ့ကစားေပးေနေလရဲ့။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကေန မလႊဲေသးဘူး။ ေမ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြတင္မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္လုံးေတြကပါ ျပဳံးေနေလေတာ့တယ္။

ေမက ဆိုဖာေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်မယ္လည္းလုပ္ေရာ အိမ္တံခါးကေန အသံၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမကပါ ကူညီၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို ပုံမွန္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ေပးရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေမေမ့အသံကို ၾကားရေလရဲ့။

`ဘယ္သူေတြရွိလဲေဟ့ …´

`သမီးတို႔ ဒီမွာ ေမေမ …´

ေမက လွမ္းေအာ္လိုက္ရင္း အိမ္ထဲ ဝင္လာတဲ့ ေမေမ့ကို ေျပးဖက္လိုက္ရင္း မီးဖိုထဲ ဝင္သြားေလရဲ့။

`ေမေမ … အေအးေသာက္ဦးမလား …´

`ေအး … ေကာင္းသားပဲ …´

ေမက ေရခဲေသတၱာထဲက လိေမၼာ္ရည္ပုလင္းကို ထုတ္ၿပီး ေဖ်ာ္လိုက္တယ္။ ေမေမ့ကို တစ္ခြက္ေပးထားခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ခြက္ကို ေမာင္ေမာင့္ဆီ ယူလာခဲ့တယ္။

`ေရာ့ … ငကဲေလး … ဒါေလးေသာက္ထားလိုက္ … ၿပီးမွ မီးဖိုထဲ လာခဲ့ …´

အလိုက္တသိေပးလိုက္တဲ့ အေအးတစ္ခြက္ကို ေသာက္လိုက္ရမွ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္သြားေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လိုက္လာခဲ့တယ္။

`ေမေမ … ဒီေန႔ ေစာပါလား …´

`ဟုတ္တယ္ သား … အစည္းအေဝးၿပီးေတာ့ အလုပ္လည္း နည္းေနတာနဲ႔ ေစ်းဝင္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ … ေအပရယ္ေရာ ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား …´

`ဟုတ္ … မနက္တည္းက ျပန္မလာေသးဘူး …´

`ဒီေန႔ ေမေမ ေစာျပန္လာေတာ့ ဘာခ်က္ေကၽြးရမလဲ … သမီးေရာ ဘာစားခ်င္လဲ …´

`ရပါတယ္ … အဆင္ေျပသလိုေပါ့ ေမေမရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္လည္း ေခါင္းပဲ ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ေမကေတာ့ သူ႔ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ မဲ့ျပတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ရယ္ျပလိုက္ၿပီး `မြ´ဆိုလုပ္ျပလိုက္ရင္း အေပၚထပ္ကို သူ႔အခန္းထဲကို တက္လာခဲ့လိုက္တယ္။

ေမကေတာ့ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ပဲ ေမေမ့ကို ကူေနရတာေပါ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ ေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ေန႔မ်ိဳး ဒီေန႔က ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိမ္သားေတြ တဖြဲဖြဲျပန္ေရာက္လာၿပီး ထုံးစံအတိုင္း မုန႔္စားၾက၊ တီဗီၾကည့္၊ ညေနစာစားနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရလိုက္ဘဲ ေမ့အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆကုန္ဆုံးသြားခဲ့ရသလိုပါပဲ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စားေသာက္ၿပီးကတည္းက သူ႔အခန္းထဲမွာ လွဲေနမိတယ္။ နိုနိုနဲ႔ ေန႔ခင္းက အျဖစ္အပ်က္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ စ႐ုံေလးပဲ စလိုက္ရတဲ့ ေမနဲ႔ ဇာတ္လမ္းရယ္ေပါ့။ သူတို႔အေမသာ ျပန္မလာခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေနာက္တစ္ဇာတ္ ထပ္ကမိဦးမယ္လို႔ ေသခ်ာရင္းနဲ႔ေပါ့။

အိပ္ရမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ဒီမိန္းကေလးေတြက ေနရာယူထားဦးမွာလားလို႔ ေတြးမိရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အိပ္ေရးဝမွ အားရွိမွာမဟုတ္လား။

---

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေစာေစာနိုးလာတယ္။ မနက္ခုနစ္နာရီဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ေစာေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတာေပါ့။

မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အျပင္ထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလၽွာက္ရင္း လိုတဲ့ပစၥည္းေလးတခ်ိဳ႕ ဝယ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးရင္းေပါ့။
အားလုံး ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ရွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။

အျပင္မထြက္ခင္ တံခါးမွာ စတစ္ကီႏုတ္ကေလးတစ္ခု ကပ္ခဲ့လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ပါ။ အျပင္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးထြက္တဲ့သူ ေသာ့ခတ္ခဲ့ပါ။ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ထင္တယ္။

စာေလးေရးထားၿပီးေတာ့ အျပင္ထြက္သြားလိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ ေမက အိမ္ေရွ႕ဘက္ေလၽွာက္လာရင္း ေတြ႕လိုက္လို႔ တံခါးကေန ခြာယူလိုက္တယ္။ စာေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခု အႀကံရသြားၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပဳံးလိုက္မိတုန္းမွာ ေအပရယ္နဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။

`ဟဲ့ … လက္ထဲက ဘာစာလဲ …´

`ေၾသာ္ … ေမာင္ေမာင္ အျပင္သြားတယ္လို႔ ေရးသြားတဲ့စာပါ …´

ေမက ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္း ျပန္ေျဖတယ္။

`အင္း … ဒါနဲ႔ နင္ ခုထိ အဝတ္အစားမလဲရေသးဘူးလား …´

`ဟုတ္တယ္ … ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ … အဲဒါ ဆိုင္ကို မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဟိုေကာင္မေတြဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ၿပီ …´

`ဟင္ … ေတာ္ေတာ္ဆိုးလို႔လား … ဒါဆို ငါ အျပင္မသြားေတာ့ဘူးေလ … ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲ …´

ေမ နည္းနည္းညစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာ ခ်န္ေနခဲ့ၿပီး ဆင္ႀကံႀကံေနပါတယ္ဆိုမွ။

`ဟယ္ … ရပါတယ္ … ေဆးတစ္လုံးေလာက္ေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ နင္ အျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ ငါလည္း မွာစရာရွိေသးလို႔ …´

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း သြားတာေပါ့ … ဘာမွာခ်င္လို႔လဲ …´

`ဆိုင္ကေလ … မာယာဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ေပါ့ … ဘဲဘဲက ပစ္ေျပးသြားလို႔တဲ့ … အဲဒါ စိတ္ညစ္ေနတယ္။ နည္းနည္းေလာက္မ်ား စိတ္ညစ္ေလ်ာ့သြားမလားလို႔ လက္ေဆာင္တစ္ခုခုေပးခ်င္လို႔ပါ …´

`ဘာလဲ … ပန္းစည္းေပးမလို႔လား …´

`အင္း … ေခ်ာကလက္ဆို ေကာင္းမလားပဲ … ေခ်ာကလက္စားရင္ စိတ္ညစ္ေျပတယ္ဆိုလား မသိပါဘူး … တစ္ခါၾကားဖူးသလိုပဲ …´

`ကဲ … မွာမယ္ဆိုရင္လည္း ေသခ်ာေျပာ … ဘာဝယ္ရမွာလဲ …´

`ေခ်ာကလက္ပဲ ဝယ္ခဲ့လိုက္ပါဟာ … ဒါနဲ႔ နင္ဘယ္ခ်ိန္ျပန္ေရာက္မွာလဲ …´

`ဆယ့္တစ္ခြဲေလာက္ေတာ့ ျပန္ေရာက္မယ္ထင္တာပဲ … ဂ်င္မ္နဲ႔ မုန႔္ဆိုင္နဲ႔က သိပ္ေဝးတာမွ မဟုတ္တာ …´

`ဟာ … အဲဒီနားက ဆိုင္က ဘာဒီေလာက္ေကာင္းတာရွိလို႔လဲ … ဆူပါမတ္ကက္တစ္ခုေလာက္သြားၿပီး ေသခ်ာေကာင္းတာေလး ဝယ္ခဲ့ပါဟာ … ေနဦး … ငါ ပိုက္ဆံေပးလိုက္မယ္ …´

ေမက ေျပာရင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္သြားယူၿပီး ပိုက္ဆံႏွစ္ေသာင္း ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။

`အမယ္ … တယ္သုံးပါလား … ဘာလဲ … နင္ သူ႔ကို ႀကိဳက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ …´

`အိုး … ႀကိဳက္စရာလား … ငါ့မွာ … ကဲပါ … ထားလိုက္ပါေတာ့ … ခဏ ျပန္လွဲလိုက္ဦးမယ္ …´

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကလူေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အျပင္ေရာက္သြားၾကတယ္။ အလုပ္သြား၊ ႐ုံးတက္၊ ေက်ာင္းသြားနဲ႔ေပါ့။ ေအပရယ္ကေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွ ထြက္သြားတယ္။

ေအပရယ္လည္း ထြက္သြားေရာ ေမ့မွာေတာ့ ရင္ေတြ ခုန္လို႔ေပါ့။ ေအပရယ့္ကို ဆူပါမတ္ကက္တစ္ခုခုသြားလိုက္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ပိုရမွာေပါ့။ ေမာင္ေမာင္ ေစာေစာျပန္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပးဝင္လိုက္တယ္။

ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီး ညီမေလးကိုပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရခ်ိဳးေပးလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … လာပါေတာ့လို႔ ေမၽွာ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

---

ေရခ်ိဳးၿပီးသြားေတာ့ ေမက လွလွပပၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ရင္း ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေမာင္ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္စကၠန႔္ဟာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေနသလိုပဲ။

ပ်င္းလာတာနဲ႔ တီဗီကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဖိုက္မူဗီက ပိန္းတိန္းတိန္း ျမန္မာဗီဒီယိုကားေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ တျခားလိုင္းေတြ ေျပာင္းၾကည့္ ျပန္ေတာ့လည္း သိပ္ၿပီးစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာ မေတြ႕တာနဲ႔ ျပန္ပိတ္လိုက္တုန္းမွာပဲ တံခါးက အသံၾကားလိုက္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ျပန္လာေတာ့ ဆယ္နာရီခြဲပဲ ရွိပါေသးတယ္။ တံခါးနားက ေျခသံၾကားတာနဲ႔ အလိုက္တသိပဲ ေမက တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ လက္ထဲက အိတ္ေတြကို ဧည့္ခန္းထဲ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းဘက္ ေရေသာက္ဖို႔ ဝင္သြားတယ္။

ေမကလည္း ေနာက္ကေန ဝင္သြားလိုက္ေတာ့ ေရေသာက္ၿပီးသြားလို႔ ေအးတဝက္ ေႏြးတဝက္ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခဏခ်င္းမွာပဲ ထိေတြ႕လိုက္တယ္။

ဒီေလာက္အလိုက္သိမယ္မွန္း ေမၽွာ္လင့္မထားမိတဲ့ ေမ့မွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ပဲ အနမ္းေတြကို တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ ရင္ခြင္ထဲကို အားမလိုအားမရ တိုးဝင္လိုက္ေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ႐ုတ္တရက္မို႔ ယိုင္သြားၿပီး ေဘစင္ကို လက္ေထာက္ထားလိုက္ရတယ္။

သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့အနမ္းေတြကို တုံ႔လွည့္ဖလွယ္လို႔ေနတယ္။ လၽွာကိုလၽွာခ်င္း နပမ္းလုံးရင္းနဲ႔ေလ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေရွ႕ကို ကိုင္းရင္းနဲ႔ ေမ့ကို ျပန္ၿပီးသိုင္းဖက္လိုက္ေတာ့ ေမ့ကိုယ္လုံးေလးက ထမင္းစားပြဲဆီကို ေရာက္သြား ရေတာ့တယ္။ တစ္လက္စတည္းပဲ ေမ့ကိုယ္ေလးကို ေမာင္ေမာင္က ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္လိုက္ရင္း လက္ေတြက ေနရာအႏွံ့ပြတ္သပ္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ေျပာတယ္။ ေမ့အက်ႌေအာက္မွာ ဘာအတြင္းခံမွ မပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ လက္သြက္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က ၾကယ္သီး တစ္လုံးဆီ စၿပီး လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ အနမ္းေတြေအာက္မွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ေမကေတာ့ ဘာမွကို မတုံ႔ျပန္နိုင္ပါဘူး။ ၿငိမ္ေန႐ုံကလြဲလို႔ ဘာမ်ား လုပ္နိုင္ဦးမွာလဲေလ။

ထမင္းစားပြဲေပၚ ရွင္းေနတာကပဲ သူတို႔အတြက္ အဆင္ေျပေစပါတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ ေမ့ကို စားပြဲေပၚတြန္းလွဲလိုက္ရင္း အက်ႌကို ေဘးဘက္ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ခုမွ ေရေသာက္ထားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေရငတ္သြားေစသလိုျဖစ္သြားေစတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာက လင္းလက္လာတယ္။

အငမ္းမရျဖစ္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင္က နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုဆီကို ေခါင္းငုံ႔လိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းပါပဲ၊ ေမ့ဆီက ညည္းသံေလးတစ္ခု ထြက္ေပၚလာေလရဲ့။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ အားေနတဲ့နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကို ေခ်ေပးေနတာေပါ့။

ခဏေနေတာ့ စိတ္မရွည္သလိုျဖစ္လာတဲ့ ေမက ေမာင္ေမာင့္ကို ျပန္တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚက တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ ေမာင္ေမာင္က စခ်င္တာနဲ႔ ခၽြတ္လို႔မရေအာင္ ႐ုန္းေနေသးေပမယ့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လာတဲ့ ေမ့မ်က္ဝန္းေတြကတစ္ဆင့္ ျမင္လိုက္တဲ့ ျပင္းျပတဲ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ လိုက္ေလ်ာလိုက္ေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ေမက သူ႔အက်ႌကိုလည္း ေနာက္ဘက္ကို ေလ်ာခ်လိုက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ အေပၚပိုင္းေတြက အတိုင္းသား ျဖစ္သြားၾကေလရဲ့။

ဆက္လက္ၿပီး ေမက ေမာင္ေမာင့္ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးကို နမ္းရႈံ႔ရင္း၊ လက္ေတြကလည္း ပြတ္သပ္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို နိမ့္ဆင္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဦးတည္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီဆီ ေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ပတ္ထားေသးတာမို႔ ေမက စိတ္မရွည္သလို စူေဆာင့္ေဆာင့္ကေလးျဖစ္သြားေသးလို႔ ေမာင္ေမာင္ ကပဲ အလိုက္တသိနဲ႔ ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြတ္သြားတာကေတာ့ ဘာျမန္သလဲမေမးနဲ႔။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ျပန္ၿပီး ေမ့အိမ္ေနရင္းေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထမင္းစားခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚကို ေရာက္သြားၾကေတာ့တယ္။

အဝတ္အစားကင္းမဲ့ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ က်ီစယ္ကစားရင္း အခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ နပမ္းလုံးေနၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမ့ညီမေလးကို စမ္းသပ္လိုက္ေတာ့ ကစားပြဲအသြင္ကေန ခ်စ္ပြဲအသြင္ကို ေျပာင္းသြားတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ တစ္ခုတည္းက်န္ေနတဲ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရင္း လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေဘစင္ထဲ က်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ သတိမျပဳမိလိုက္ၾကပါဘူး။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေမကလည္း ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေနၿပီ။ ေမ့လက္ေတြက မမီမကမ္းနဲ႔ သူလိုခ်င္တဲ့အရာကို လိုက္စမ္းေနတယ္။ ေတြ႕သြားေတာ့ အလ်င္စလို ဆြဲကိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ညီမေလးဆီကို လမ္းျပလိုက္တယ္။ အဲဒီအရာကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း အလိုက္သင့္ကေလးေရွ႕တိုးလိုက္ေတာ့ ေမ့ဆီက ညည္းသံေလးတစ္ခုက စတင္ထြက္ေပၚလာတယ္။ တင္းက်ပ္ေပမယ့္ ေခ်ာ့ေမြ႕စြာနဲ႔ပဲ ေမ့ညီမေလးထဲကို
တျဖည္းျဖည္းဝင္သြားပါေတာ့တယ္။ စိုစြတ္စျပဳေနတဲ့ ညီမေလးက ေမ့ဆႏၵေတြ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းျပေနလဲဆိုတာ သ႐ုပ္ေဖာ္ေနေလရဲ့။

တျဖည္းျဖည္း နက္ရွိုင္းစြာ တိုးဝင္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ႀကိဳဆိုရင္း ေမက သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ေနာက္ေက်ာမွာ ၾကက္ေျခခတ္လိုက္တယ္။

ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့အရသာရယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္နားလည္မႈရယ္က ပထမဆုံးအႀကိမ္ထက္ပိုၿပီး ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာကို ေပးစြမ္းေနပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္က သူ႔ညီေလးကို အတတ္နိုင္ဆုံး တိုးဝင္ေစလိုက္ၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကစလို႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ အသြင္းအထုတ္ေတြ စတင္လာပါေတာ့တယ္။

တြယ္ၿငိေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မြတ္သိပ္စြာနမ္းလို႔ေနၾကသလို ဆုံေနၾကတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကလည္း အဓိပၸါယ္ ေလးနက္စြာနဲ႔ေပါ့။

သူ႔လက္္ေတြကလည္း ေမ့ရဲ့ ေနရာအႏွံ့ေလၽွာက္သြားေနသလို ေမ့ရဲ့လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္တစ္ကိုယ္လုံးကို တတ္နိုင္သမၽွ ပြတ္သပ္လို႔ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ စိတ္မလုံသလို ခံစားလာမိတဲ့ ေမကပဲ ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။

`ဟယ္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဒီေနရာႀကီးမွာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္လာရင္ ခက္ေနမယ္။ တို႔ အေပၚကို ျပန္သြားရေအာင္ …´

ေမာင္ေမာင္လည္း ႏူးညံ့တဲ့အမိန႔္ေတာ္အတိုင္းပဲ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ျပန္ထုတ္လိုက္ရင္း အဝတ္အစားေတြ ေကာက္ၿပီး ထရပ္လိုက္တယ္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမေတြ႕လို႔ လိုက္ရွာေတာ့မွ ေဘစင္ထဲက ျပန္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေတြ႕သြားလို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုရွင္းျပရမွန္းမသိဘူးေလ။

ေမ့က ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းကို တြဲမွီရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေလွကားအတိုင္း တက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင့္အခန္းကို ေရာက္တာနဲ႔ ေမက ကုတင္ေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေဘးနားက ဝင္ထိုင္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို လက္ေတြေရာ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ပါ သိုင္းဖက္ရင္း ဆြဲလွဲခ်လိုက္တယ္။

ေမ့ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြၾကားမွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေနရာမွန္ကိုေရာက္တဲ့အထိ ႐ုန္းကန္ရင္း တိုက္ပြဲဝင္ေနရတယ္။ ဒီတစ္ခါ ႀကိဳးစားလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမ့ညီမေလးထဲကို ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပူေႏြးတဲ့ပစၥည္းႀကီးက တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္ရွိသြားတဲ့အခါ ေမ့ကိုယ္လုံးေလး ေတာင့္တင္းသြားရေလရဲ့။

`အားဟားဟား … ေကာင္းလိုက္တာ … ဟင့္ …´

ေမ့ရဲ့ညည္းသံေလးနဲ႔အတူ လက္ကေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဆုပ္ယူလာတာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေမတစ္ေယာက္တည္း ေအာက္ကေန သိပ္ၿပီးႀကိဳးစားမေနရေအာင္ သူ႔လက္ေတြကို ေမ့တင္ပါးေအာက္ကို သြင္းရင္း ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ သူ႔ညီေလးကလည္း နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း တိုးဝင္သြားတာေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္က ျပင္းျပတဲ့ညည္းသံကို ၾကားရတယ္။ ေစတနာက အက်ိဳးေပးတာထင္ပါရဲ့။

ေမက သူ႔ကို ကူညီေပးလာတဲ့ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္ရည္ရႊန္းတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔အတူ အျပဳံးေလးတစ္ခုနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုပဲ ေမာင္ေမာင္က ကူညီေပမယ့္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ေညာင္းစျပဳလာတယ္။

ေမ့မွာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူပဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဂ်င္မ္မွာ ကစားတုန္းက ေျခေထာက္ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို ေသခ်ာ မလုပ္ခဲ့မိဘူးကိုး။

ဘယ္လိုမွမတတ္နိုင္တဲ့အဆုံး ေမတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင္လုပ္သမၽွပဲ ၿငိမ္ခံေနမိေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တင္ပါးေအာက္ထည့္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြရဲ့အားကိုယူရင္း ခါးကို စည္းခ်က္ညီညီလႈပ္ရွားေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းငုံ႔လိုက္ရင္း ေမ့ရင္သားေတြကို အဆက္မျပတ္နမ္းရႈံ႔ရင္း အသြင္းအထုတ္ေတြကို အရွိန္ျမႇင့္လိုက္တယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ျမန္ျမန္ၿပီးသြားမွာစိုးတဲ့ ေမာင္ေမာင္က တစ္ခုသြားၿပီးသတိရလိုက္တယ္။

အရင္တစ္ေခါက္ သူတို႔သုံးေယာက္အတူေနခဲ့ၾကတုန္းက ေမ့အေနနဲ႔ သူ႔ညီမေလးကို နမ္းေပးတာကို ဘယ္ေလာက္သေဘာက်ခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေဆာင့္ေပးၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အျပင္ျပန္ထုတ္ရင္း ကိုယ္ကို ျပန္ႂကြလိုက္တယ္။

အံ့အားသင့္သြားတဲ့ ေမကေတာ့ သူ ဘာမ်ားအမွားလုပ္မိလိုက္သလဲဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို ေမးသလို ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္က ျပန္မေျဖပါဘူး။ လုပ္စရာရွိတာ လက္ေတြ႕ပဲ လုပ္တတ္တယ္ေလ။

ကိုယ္ခ်င္းခြာထားရာကေန ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမ့ညီမေလးဆီ ဒိုက္ဗင္ထိုးဝင္လိုက္တယ္။ ေမ့မွာေတာ့ အေပ်ာ္ေလးေတြနဲ႔အတူ သာသာယာယာရယ္ေမာသံေလးေတြနဲ႔ေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ေဘးနားေတြအထိ စီးက်ေနတဲ့ ေမ့ရဲ့အခ်စ္ရည္ေလးေတြကို သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္ဖက္စီကို သူ႔ရဲ့ပါးစပ္ထဲ ဆြဲငုံလိုက္ေတာ့ ေမ့ရဲ့ညည္းသံေတြက ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့လၽွာကို ေတာင္ထားရင္း ေမ့ညီမေလးထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းတဲ့ အရသာနဲ႔အတူ ေမ့ေအာ္သံေတြ အခန္းေလးထဲမွာ လြင့္ပ်ံ႕ေနေတာ့တယ္။

ေမ့အတြက္ေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မလဲနိုင္တဲ့ အရသာမ်ိဳးေပါ့။ မာေက်ာတင္းေတာင့္ေနတဲ့ပစၥည္းရဲ့ အရသာထက္ ႏူးညံ့ေခ်ာေမြ႕တဲ့လၽွာရဲ့ အရသာက သူ႔အတြက္ ပိုၿပီးခံစားမႈေတြကို ေပးစြမ္းေနနိုင္တယ္ေလ။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ိဳးလို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။

`အိုး … ဟင့္ … အမေလး … ေမာင္ေမာင့္ … အား …´

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ရွည္လ်ားတဲ့ညည္းတြားသံနဲ႔အတူ ကုတင္ေလးၿပိဳက်မတတ္ လူးလြန႔္လိုက္ရင္း ေမတစ္ေယာက္ အထြဋ္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိလို႔သြားပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္ေလးကေတာ့ မျမင္နိုင္တဲ့ ေလးေလးလံလံအရာဝတၳဳတစ္ခုက ဖိထားသလိုမ်ိဳး မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္လို႔ ေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ကုတင္ က်ိဳးၿပီလို႔ေတာင္ မွတ္ေနတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဘာမွမျဖစ္လို႔။ ေမကေတာ့ အသက္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရႉရင္း ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ရင္း လႈပ္ရွားမႈကင္းမဲ့ေနတယ္။

ဒီအတိုင္း ၾကာၾကာေနရင္ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ အသက္ရႈက်ပ္ေသလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ေခါင္းကို ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ညီမေလးေရွ႕ကေန တျဖည္းျဖည္း ေမ့ခႏၶာကိုယ္တစ္ေလၽွာက္ အနမ္းေတြေဝရင္း အေပၚဘက္ကို တက္လာခဲ့တယ္။

နည္းနည္းအေမာေျပသြားတဲ့ ေမက သူ႔မ်က္ႏွာနားကို ေရာက္လာမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ကို ေစာင့္ရင္း ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီ ဖိကပ္လာေတာ့မွ ေမက အနမ္းေတြနဲ႔ တု႔ံျပန္ေလရဲ့။

အနမ္းေတြ ေပးေနရင္းနဲ႔ ေမ့ရဲ့စိတ္အစဥ္ကေတာ့ ေျပးလႊားေနမိတယ္။ သူ႔အတြက္ အႀကိဳက္ဆုံးအရသာကို ေပးခဲ့တဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေက်းဇူးေတြ အထပ္ထပ္တင္ရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ သူေပးနိုင္သမၽွကို လိုက္ေလ်ာဖို႔ ျပင္ဆင္ေနမိတယ္ေလ။

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ရင္း ေမက သူ႔ကိုယ္ေလးကို အိပ္ယာေပၚ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာက္လ်က္ကေလးျဖစ္သြားတယ္။ ေမ့ရဲ့ ေနာက္ေပါက္ကေလးက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ထိပ္နဲ႔ တို႔ေတာ့မလို ထိေတာ့မလို။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အံ့ၾသေနမိတယ္။ သူ႔ရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံေတြထဲမွာ ဒါေတာ့ မပါေသးဘူး။ ဒါမ်ိဳးက အေခြေတြထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတာေလ။ လုပ္လို႔ရမွန္းသိေပမယ့္ ေမမ်ား ကန႔္ကြက္မလားလို႔ စိတ္ထဲက တုံ႔ဆိုင္းေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေသြးတိုးစမ္းတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ညီေလးကို ေမ့ေနာက္ေပါက္ေလးမွာ ေထာက္လိုက္ေတာ့ ေမ့ကိုယ္ေလးက တစ္ခ်က္ တြန႔္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ၿငိမ္သက္ေနမိတုန္း ေမ့ဆီက အသံထြက္လာတယ္။

`ကဲ … နင့္သေဘာ … ျဖည္းျဖည္းသြားေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္က အသက္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းလိုက္ရင္း အားနည္းနည္းစိုက္လိုက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ေမ့မွာ ဒီအေတြ႕အၾကဳံမ်ိဳး မရွိေသးပါဘူး။ လက္နဲ႔ ကလိတာ၊ ထိုးသြင္းတာေလာက္ပဲ ၾကဳံဖူးတာေလ။ ခုတစ္ခါမွာေတာ့ စြန႔္စားၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာပါ။
ေမာင္ေမာင္ ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့ခဏမွာေတာ့ ေမ့မွာ အံတင္းတင္းႀကိတ္ရင္း စိတ္ကို ေလ်ာ့ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ညီမေလးထဲက အရည္ေလးေတြနဲ႔ ေခ်ာမြတ္ေနၿပီလို႔ ထင္ထားေပမယ့္လည္း နာတာကေတာ့ နာတာပါပဲ။

`အား … ဟဟ … ေမာင္ေမာင္ … အား … ျဖည္းျဖည္း …´

နာက်င္တဲ့အရသာကို ခံစားေနရေပမယ့္လည္း ဗဟုသုတေတြအရ အဆုံးအထိဝင္သြားရင္ ေကာင္းလာလိမ့္မယ္ဆိုတာကို မွတ္သား ထားမိလို႔ ႀကိတ္ခံေနလိုက္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးမွာလည္း တင္းက်ပ္တဲ့ဖိအားကို ခံစားေနရတယ္။ ေမ့ေနာက္ေပါက္ထဲမွာ စီးစီးပိုင္ပိုင္လႈပ္ရွားရင္း တစ္ခ်က္မွာေတာ့ အားျပင္းျပင္းေဆာင့္သြင္းလိုက္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ့အရင္းထိေအာင္ ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။

`ဟင္း … ေနဦး ေမာင္ေမာင္ … မလႈပ္နဲ႔ … ဒီတိုင္းၿငိမ္ေန … အား …´

ေမ့မွာ ျပည့္သိပ္က်ပ္ေနတဲ့အထိအေတြ႕ကို ခံစားရင္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက သူ႔ေနာက္ေပါက္ေလးထဲမွာ အသားက်သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေမေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနရင္း တင္းက်ပ္တဲ့ႂကြက္သားေတြရဲ့ ညႇစ္အားကို ခံေနေလရဲ့။

သုံးမိနစ္ေလာက္ေစာင့္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမလည္း နာတဲ့အရသာေပ်ာက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းသက္သာလာေတာ့တယ္။ ဒီ့အျပင္ ေကာင္းသလို ေအာင့္သလို ခံစားမႈကလည္း လႈံ႔ေဆာ္လာေတာ့ သူ႔ရဲ့တင္ပါးေတြက နည္းနည္းခ်င္းလႈပ္ရွားလာေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေမ့လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ စည္းခ်က္ညီညီပဲ အသာကေလး သြင္းထုတ္လႈပ္ရွားေပးေနတယ္။ ခံစားေနရတဲ့ အရသာကေတာ့ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံသစ္က စိတ္ေက်နပ္မႈအျပည့္ရေစပါတယ္။

စစခ်င္းေတာ့ ေမ့ေအာ္သံေလးေတြ က်ယ္ေလာင္ေနေသးတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အသြင္းအထုတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းမွန္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေအာ္သံေပ်ာက္ၿပီး တဟင္းဟင္းနဲ႔ ညည္းသံကပဲ က်န္ရွိေနေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို အရွိန္ျမႇင့္တင္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ စတင္လိုက္တယ္။ ေမ့ေနာက္ေပါက္ေလးထဲက သူ႔ညီေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူသိလိုက္တယ္၊ ဒီအတိုင္းဆို သိပ္ၾကာၾကာခံေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ပါပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ေမာင္ေမာင္လည္း ေမ့ေက်ာျပင္ေလးေပၚကို ေမွာက္ခ်လိုက္ရင္း ေမ့လည္ပင္းေလးကို နမ္းရင္း ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္ရင္း ျပင္းထန္တဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို စလိုက္ပါေတာ့တယ္။

`အား … ေမာင္ေမာင္ … ေကာင္း … ေကာင္းလိုက္တာ … အိုး …´

ျပင္းထန္တဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေမ့အတြက္ေရာ သူ႔အတြက္ပါ ရမၼက္မီးရွိန္ကို ပိုၿပီးေတာက္ေလာင္ေစပါတယ္။ သူ႔ညီေလးနဲ႔ ဥေတြ တစ္ေလၽွာက္က က်ဥ္တက္လာသလို ခံစားမိလိုက္ရၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူၿပီးသြားေတာ့မယ္ဆိုတာ ေမာင္ေမာင္သိလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေမ့ညီမေလးကလည္း အရည္ၾကည္ေလးေတြက ေပါင္တံေလးေတြတစ္ေလၽွာက္ကေန အိပ္ယာေပၚေရာက္တဲ့အထိ စီးက်လာေနတယ္။

ပူေႏြးၿပီးတင္းက်ပ္တဲ့အရသာေအာက္မွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ၾကာရွည္ ထိန္းမထားနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အားျပင္းျပင္း ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမ့ရဲ့ ေနာက္ေပါက္ေလးထဲကို သူ႔ရဲ့အရည္ေတြကို ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမ့မွာလည္း ေကာင္းလြန္းတဲ့အရသာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္တက္သြားရၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို ေခါင္းအုံးေပၚအပ္ရင္း ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားလိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္က်သြားပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာ့လာတဲ့ သူ႔ညီေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္း ေမ့ရဲ့ေဘးကို လွဲခ်လိုက္တယ္။ အသက္ရႉသံ ခပ္ျပင္းျပင္းေတြေအာက္မွာ ေခၽြးေတြရႊဲေနတဲ့ ေမကေတာ့ မ်က္လုံးေလးကိုပဲ အနိုင္နိုင္ဖြင့္ၾကည့္နိုင္ေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေမ့ကိုယ္ေလးကို ပက္လက္ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး နမ္းလိုက္ေတာ့ အငမ္းမရပဲ တုန႔္ျပန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနမ္းကေတာ့ မရွည္ၾကာနိုင္ပါဘူး။ အေမာမွ ေကာင္းေကာင္းမေျပၾကေသးဘဲကိုး။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ထားရင္းနဲ႔သာ ၿငိမ္သက္ေနၾကေလရဲ့။

ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားစေျပာနိုင္ေတာ့တယ္။

`ေကာင္းလိုက္တာဟာ … ေမရယ္ … နင့္ကို သိပ္ခ်စ္သြားၿပီ …´

`ေတာ္ပါ … အပိုေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ … နင္ဟာ ဆိုးကိုဆိုးတယ္ …´

`မဆိုးပါဘူး … ေကာင္းတာပါ … မဟုတ္ဘူးလား …´

ေမက ျပန္မေျဖပဲ ရႊန္းလဲ့တဲ့မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနတယ္။

`ဒါနဲ႔ ေအပရယ္ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ျပန္ေရာက္မွာတဲ့လဲ …´

`တစ္နာရီေလာက္မွ ေရာက္မွာေပါ့ … ငါသူ႔ကို အျပင္လႊတ္လိုက္လို႔ …´

`ဟာဟ … ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈပဲ … အျပစ္ႀကီးတယ္ …´

`အိုး … ဘာျဖစ္ေသးလဲ … ငါက သူ႔လို အိမ္မွာေနရတာမဟုတ္ဘူး … သူကလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာမွာပါ …´

`ေအးပါ … ဒါနဲ႔ နင့္ဆိုင္ကိုေရာ ေျပာထားေသးလား …´

`အင္း … ေနမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္ …´

ခဏေနေတာ့မွ ေမက …

`ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဟာ … ဒီေန႔ သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ´ဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင့္ပါးကို ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္သပ္ရင္း အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ေနာက္ပိုင္းကို ေမာင္ေမာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေျပာင္ေနသလိုပဲ။

ေမတစ္ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ေရခ်ိဳးအခန္းဘက္ထြက္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကုတင္ကေတာ့ ေပပြက်န္ခဲ့ေလရဲ့။ ေနာက္မွပဲ ေလၽွာ္ဖို႔ လုပ္ရေတာ့မယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့ သူ႔အိပ္ယာေပၚမွာ တစ္ခ်က္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ လွိမ့္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ စိုစိစိ အထိအေတြ႕ ေတြက ေနရာအႏွံ့လို ျဖစ္ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ထရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔အိပ္ယာခင္းကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ေရာ ေပပြေနတဲ့ အကြက္ေတြမွ မနည္းဘဲကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ အိပ္ယာခင္းကို ဆြဲယူလုံးေခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေျခရင္းကို ပစ္လိုက္တယ္။ ဗီရိုထဲက အသစ္တစ္ခုကို ထုတ္ယူၿပီး ျပန္ခင္းလိုက္တယ္။

---

ေမကေတာ့ ေရပန္းေအာက္မွာ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ကိုယ္က ေခၽြးေတြသံေတြကို တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ေရပန္းေအာက္မွာ ပြတ္တိုက္သန႔္စင္လိုက္တယ္။ ညီမေလးကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာရေသးတာေပါ့။

ဒီလို ေရပန္းေအာက္မွာ ရပ္ရင္း ေရခ်ိဳးရတာ ေမ့အတြက္ေတာ့ အႏွစ္သက္ဆုံးအရာေတြထဲက တစ္ခုဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ သူ႔ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ ေရစက္ေတြက သူ႔ရဲ့ ခံစားလြယ္တဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လာထိတဲ့အရသာကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ေလ။

ေမာင္ေမာင္နဲ႔ အတူေပ်ာ္ရင္းနဲ႔ ျမင့္တက္လာခဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အပူခ်ိန္ေတြကို ေလၽွာ့ခ်ရင္း ေရပန္းေလးေတြက ေပးတဲ့အရသာကို ခံစားေနမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူ႔ခံစားမႈေတြက ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔အတူ အရာတစ္ခုကို ျပန္လိုခ်င္လာသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္လည္း သိပ္မရွိေတာ့ဘူးေလ။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔အိပ္ယာခင္းေတြကို အဝတ္ေလၽွာ္တဲ့ေနရာပို႔ဖို႔ အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ေမနဲ႔ လမ္းၾကားမွာ ဆုံမိၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ေရစိုစိုနဲ႔ ေမ့ပုံစံက တစ္မ်ိဳးလွေနေလရဲ့။ ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီးစ ေရမသုတ္ရေသးလို႔ စိုကပ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြက ပိုၿပီးေတာင္ နက္ေမွာင္ေနသလိုပဲ။

ေမကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္လက္ထဲက အိပ္ယာခင္းအလုံးကို ျမင္ၿပီး တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေသာင္းက်န္းထားခဲ့တဲ့ အနံ့ေတြက ဒီအိပ္ယာခင္းေတြကေန ရေနတုန္းပဲေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္လာမိၾကတယ္။

ေမက ေမာင္ေမာင့္ဆီကို ေလၽွာက္သြားရင္း စကားစလိုက္တယ္။ ပန္းေရာင္သန္းတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက မဟတဟနဲ႔ေပါ့။

`အဟဲ … ငါေလၽွာ္ေပးရမလား …´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ညႇိုးေလးနဲ႔ ေမ့ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ျဖတ္တားလိုက္ရင္း `ဘာမွ မေျပာပါနဲ႔´လို႔ ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္တယ္။ ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေပမယ့္ မျမင္နိုင္တဲ့လွိုင္းေတြကေတာ့ ႏွစ္ကိုယ္စလုံးကို လႊမ္းျခဳံသြားသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အနမ္းက ၾကာရွည္ မတည္တံ့နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္ေလ။

`ကဲ … ငါလည္း လစ္မွ ထင္တယ္´လို႔ ေမက ေျပာလိုက္ရင္း သူတို႔အခန္းထဲကို ဝင္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ ခဏေတာ့ ေမ့ရဲ့ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဘယ္သူျပန္လာလဲ သိရေအာင္ ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ဒီေန႔ စေနေန႔။

အိမ္မွာေတာ့ အိမ္သားေတြအားလုံး စုံစုံလင္လင္ရွိေနၾကေလရဲ့။

ဖြင့္ရက္ေတြတုန္းက အိမ္မွာ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနသေလာက္ ခုလိုပိတ္ရက္က်ေတာ့လည္း မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ကို လူေတြက သြားလိုက္လာလိုက္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ မူးေတာင္လာသလိုပဲ။

အဲ … တစ္ခုသတိထားမိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕တိုင္း ေမကေတာ့ စကားကို မေျပာဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္ေရွာင္ထြက္သြားတာကိုပါပဲ။ ၾကည့္ရတာ မေန႔က ပြဲနည္းနည္းၾကမ္းသြားလို႔ ရွက္ေနတာေနပါလိမ့္မယ္။

မနက္စာစားေနတုန္း ေအပရယ္က ထမင္းစားခန္းထဲ ေရာက္လာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ဒါနဲ႔ မေန႔က နင္ အိပ္ယာခင္းေတြ ဘာျဖစ္လို႔ေလၽွာ္တာလဲ …´

ေအပရယ္က ဘီစကစ္တစ္ခ်ပ္ကို ေကာက္ဝါးရင္း ေမးတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေလၽွာ္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္လို႔ပါ …´

`မသိဘူးေလ … မေန႔က ငါ အိမ္ျပန္လာေတာ့ နင္ အိပ္ယာခင္းေတြ လွန္းေနတာေတြ႕လို႔ … တစ္ခါမွလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေလၽွာ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔မ်ား … အထူးအဆန္း မဟုတ္လို႔လား …´

`ဟာ … ငါမေလၽွာ္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ … ေမက ေနမေကာင္းဘူး မဟုတ္လား … သူက အဲဒီေပၚ အိပ္သြားတာကိုး ….´

ကၽြန္ေတာ္ စားလက္စပန္းကန္ကို ေဘစင္ထဲထည့္ရင္း ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားမိတယ္။

`ဘယ္လို … သူက ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္အိပ္ယာကိုယ္မအိပ္ဘဲ နင့္ဆီလာအိပ္ရတာလဲ …´

`အာ … အဲဒါ … သူက …´

`ထားလိုက္ပါ ေမာင္ေမာင္ … နင္မေျပာလို႔လည္း ရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္မလား … တို႔ေတြမွာလည္း သူမ်ားေတြကို အကုန္ေျပာျပလို႔ မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွိတာကိုး …´

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို ျပဳံးၿပီးေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္းဝမွာ ႏွစ္ဦးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

`ဘယ္သူေတြကို ဘာေျပာမလို႔လဲ …´

နားစြန္နားဖ်ားၾကားလိုက္တာနဲ႔ စပ္စုၾကည့္တာ ေနမွာပါ။

`ေၾသာ္ … မဟုတ္ပါဘူး …. ဒီမွာ ငါတို႔ေမာင္ေလးကိုပဲ ေျပာေနတာပါ …´

`ဟုတ္လား … ဘာေတြလဲ … ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတာ္ေတာ္စကားေျပာလို႔ေကာင္းမွာေပါ့ေနာ္ …´

ႏွစ္ဦးက ေထ့သလို ေငါ့သလိုေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေနရခက္သြားမိတယ္။

`ဟာ … နင္ကလည္း … ဘာေတြလဲ …´

`ကဲပါ … နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္တည့္တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ … ႏွစ္ဦးကလည္း ေမာင္ေမာင့္ကို မစနဲ႔ေလ …´

ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ္ခ်ထားတဲ့ပန္းကန္ကို ယူေဆးရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါနဲ႔ နင္တို႔ေတြ ဒီေန႔ ဘယ္သြားၾကဦးမလဲ …´

`မရွိပါဘူးဟာ …´

ေအပရယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသံတၿပိဳင္တည္းထြက္သြားတယ္။

`ဘာလို႔ေမးတာလဲ´လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မွ …

`ေၾသာ္ … ေမေမရယ္၊ နိုနိုရယ္၊ ေမရယ္၊ ဇြန္ရယ္ ေရွာ့ပင္ထြက္ၾကမလို႔တဲ့ … အဲဒါ နင္တို႔မ်ား လိုက္ဦးမလားလို႔ ေမးခိုင္းလို႔ …´

`ဟင့္အင္း … ပိုက္ဆံျပတ္ေနၿပီဟ … ေမေမကလည္း ထပ္ေပးဦးမယ္ မထင္ဘူး … နင္ေရာ ေအပရယ္ …´

ေအပရယ္ကလည္း ပုခုံးတြန႔္ျပေတာ့ သူလည္း လက္က်န္နည္းေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲထင္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ေအးေဆးပဲေပါ့။

အဲဒီမွာပဲ ႏွစ္ဦးက ေျပာလိုက္တယ္။

`အင္း … ဒါဆိုရင္ေတာ့ အေဖာ္ရတာေပါ့ … အဟဲ … နာလည္း ဘိုင္ျပတ္ေတာ့မယ္ … လကလည္း ကုန္ခါနီးၿပီကိုး … အဟင္း … ဒါဆို တို႔သုံးေယာက္ က်န္ခဲ့မွာေပါ့ ..´

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလသြားတယ္။ သူ႔ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး လိုက္သြားပါဆိုရင္လည္း မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ကိုယ့္လည္း သိပ္က်န္တာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။

`ေအးေပါ့ … မုန႔္ေလးဘာေလးလုပ္စားၾကတာေပါ့ …´လို႔ ေအပရယ္က ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ကေန နည္းနည္းပါးပါးလိုက္ၾကည့္ရင္း ရွိသေလာက္ေလးနဲ႔ပဲ အဆင္ေျပတာေလး ဝယ္ရင္ဝယ္မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

`ဟာ …. ေနဦး … ဟိုေန႔က သုံးတာ အကုန္မဟုတ္ဘူး … အံဆြဲထဲမွာ အဲဒီေန႔က ပါမသြားတဲ့ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ရွိဦးမယ္ … ဒါဆို လိုက္သြားလို႔ရၿပီ … မမတို႔ကလည္း သားကို မုန႔္ဖိုးေပးဦးေလ ….´

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါ့လ္စ္ေတာင္ မမိဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ အသံေတာင္ ျပန္ထြက္မလာၾကဘူး။

ခဏေနမွ …

`ဒါဆို ႏွစ္ဦးရယ္ … နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ … ေကာင္းပါတယ္ … ေမာင္ေမာင္လိုက္သြားၿပီး ေမေမတို႔ကို အထုပ္ေတြ ကူဆြဲလိုက္´

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ထားၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ထြက္လာခဲ့တယ္။

---

`ဒါဆို တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းေပါ့ …´

ႏွစ္ဦးက အျပင္ထြက္သြားတဲ့ လူအုပ္ကို ၾကည့္ရင္း ေအပရယ့္ကို ေမးလိုက္တယ္။

`ေအးေလ … ငမြဲေလးႏွစ္ေကာင္ပဲ က်န္ခဲ့တာေပါ့ေအ …´

ေအပရယ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက ခပ္ဖြဖြရယ္တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ရင္း ဖိုက္မူဗီဖြင့္ထားတာကိုပဲ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေအပရယ္က ျပတင္းေပါက္နားမွာ၊ ႏွစ္ဦးက တီဗီေရွ႕တည့္တည့္က ဆိုဖာမွာ။

လာေနတာက ကုလားကား။ ၾကည့္ေနရင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိေတာ့ ကုလားမေတြက ဗိုက္ကေလးေတြ အေဖြးသား၊ ဆာရီေလး ပတ္ၿပီး ရင္ေမာက္ေမာက္ ဖင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ကေနၾကတယ္။

သိတယ္မဟုတ္လား။ ကုလားမေတြကရင္ တခ်ိဳ႕ဆို လက္က ကိုယ့္ညီေလးကိုယ္ သြားစမ္းမိၾကတာပဲ။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ဒီလိုေတာ့မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုကို သြားသတိရလိုက္တာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္နား ထိုင္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေအပရယ္ကေတာ့ သူၾကည့္လိုက္တာ သတိမျပဳမိဘူး။

ဟုတ္တယ္။ ႏွစ္ဦး ၾကည့္လိုက္မိတာက အဲဒီထဲက ကုလားမေတြေလာက္ကို အခ်ိဳးအစားရွိတဲ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကိုပဲ။ ေအပရယ့္ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြက ေတာ္ေတာ့္မိန္းကေလး မနာလိုေလာက္ေအာင္ကို လွပေနတယ္ေလ။

ခုလည္း ေနေရာင္ျခည္ေနာက္ခံေအာက္မွာ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက ေနာက္ကေန မီးအလင္းေပးၿပီး ဓာတ္ပုံရိုက္ခံေနသလိုပဲ။ ထင္ရွားႂကြရြေနေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ မခ်င့္မရဲျဖစ္လာတယ္၊ ေအပရယ့္တစ္ကိုယ္လုံးကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔ စိတ္တိုင္းက် ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ လိုက္ခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲကပဲ ေတြးရဲတာပါ။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ သူက အစ္မအႀကီးဆုံး၊ ေလးစားရတယ္ေလ။

`မမႀကီး … ေနထိုးေနတယ္ … လိုက္ကာေတြ ခ်ေပးရမလား …´

`ရပါတယ္ … ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး … ေနစမ္းပါဟာ … ကားေကာင္းေနတုန္း …´

ေအပရယ္က ေနေရာင္နဲ႔လြတ္ေအာင္ ဆိုဖာလက္တင္တဲ့ဘက္ကို မွီၿပီး ခပ္ေလ်ာေလ်ာထိုင္လိုက္ေတာ့ ရင္သားေတြက အသားေပးၿပီး ျပထားသလို ျဖစ္လာတယ္။

ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္အထိကေတာ့ အဲဒီဇာတ္လမ္းၿပီးသြားတဲ့အထိ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေအပရယ့္ကို စားမလိုဝါးမလို ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားေတာ့မွ မ်က္လုံးလႊဲလိုက္ရင္း ေအပရယ့္ကို ေျပာလိုက္တယ္။

`တီဗီပဲ ၾကည့္မေနနဲ႔ေလဟာ … မမႀကီးကလဲ … ပ်င္းလာၿပီ …´

`အဲဒါဆို နင္က ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ …´

`မမႀကီးေရာ …´

`ေၾသာ္ … ငါက ေမးတာေလ … နင္ပဲ ပ်င္းလို႔ဆို …´

`အင္း … တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ မဆက္ခ်္လုပ္ၾကမယ္ေလ … ဆီလည္း ဝယ္ထားတာပဲ …´

ႏွစ္ဦးက ဉာဏ္နည္းနည္းသုံးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။

`စားအုန္းဆီနဲ႔လား … ေတာ္ပါတယ္။ ေနာက္တာပါ …. မလုပ္အားေသးပါဘူးဟယ္ … အခန္းရွင္းရဦးမယ္ … အဝတ္ေတြ မီးပူတိုက္ရမယ္ … ၿပီးေတာ့ …´

`ရပါၿပီ … ညီမေလး ကူမယ္ေလ … ေနာ္ … ၿပီးရင္ေပါ့ …´

`မရဘူး … ငါ့ကို အရင္ကူရမယ္ …´

`ဟုတ္ပါၿပီ … ကဲ … သြား …. ဘယ္မွာလဲ …´

`ပါးစပ္ထဲမွာေပါ့ဟာ … လိုက္ခဲ့ေလ … ငါ့အခန္းထဲကို …´

ေအပရယ့္အခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ အဝတ္ဗီရိုကို ႏွစ္ဦးက ကူရွင္းတယ္။

`ဟယ္ …. အဝတ္ေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ … ဒါေလးက လွလိုက္တာ … ငါ့ကိုေပးပါလားဟင္ … မမႀကီး …´

`နင္နဲ႔ဆို ပြေနမွာေပါ့ဟဲ့ …. နင္က ငါ့ထက္ စလင္းမ္ျဖစ္တာပဲ …´

`အင္း … ဒါေလးဆိုရင္ နည္းနည္းေသးမယ္ …. ဟဲ့ … အို … ဘာႀကီးလဲ ….´

ႏွစ္ဦးရဲ့လက္ထဲကေန လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်သြားတဲ့အသံက ဘုတ္ကနဲ။ ေအပရယ္က လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအရင္က လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ အတုႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ အစစ္လို တူတဲ့ဟာမ်ိဳးေပါ့။

`အဟီး … လူမိခံရၿပီ … ငါကလည္း ေသခ်ာမွ မသိမ္းမိတာ …´

ေအပရယ့္အသံက နည္းနည္းတုန္ေနတယ္။

`ဟယ္ … ဘာျဖစ္လဲ … ဒါနဲ႔ နင္ အဲဒါႀကီး ဘယ္ကရလာတာလဲ … ဘယ္တုန္းကလဲ …´

`အင္း … လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က … သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပးတာ … ဟယ္ … မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဟာ …´

ႏွစ္ဦးက ေကာက္ကိုင္ၾကည့္ရင္း ထပ္ေမးလိုက္တယ္။

`ပုံျပင္ကေလးေတြမ်ား ရွိေသးလား … အဟဲ …´

`နင္ေနာ္ …´

`စိတ္ခ်ပါ … ညီမေလး ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာပါဘူး …´

`အင္း … နင္နဲ႔ငါနဲ႔က တျခားညီအစ္မေတြထက္ အရင္တည္းက ပိုရင္းႏွီးလို႔ ေျပာျပတာေနာ္ … ဟုတ္လား …´

`ဟုတ္ပါတယ္ …. မမႀကီးက ညီမေလးရဲ့ အရင္းႏွီးဆုံးအစ္မပဲဟာ …´

`ဒီလိုဟ … ငါ့အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္တုန္းကေပါ့ … ဟို … ခ်မ္းကိုဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ကို နင္သိတယ္မလား …´

`ဟုတ္ … မမႀကီးထက္ အသက္ႀကီးတယ္ေလ … လူပ်ိဳလို႔သာေျပာတယ္ … ၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုသီပတ္သီ ကေလးအေဖ႐ုပ္ …´

`အဟီး … အဲဒီလူနဲ႔ ငါျပတ္သြားေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း အဲဒါႀကီး လာေပးတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သုံးျဖစ္တာေပါ့ဟာ … အျမဲမဟုတ္ပါဘူး …´

`ဒါနဲ႔ အဲဒီ ခ်မ္းကိုဆိုတဲ့လူနဲ႔ ဘာလို႔ျပတ္သြားတာလဲ …´

ေအပရယ္ တစ္ခ်က္ ေတြကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ႏွစ္ဦးက ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ရင္း …

`ညီမေလး … ဒါ နင့္ကိုပဲ ေျပာျပတာေနာ္ … တျခားဘယ္သူမွ သိလို႔မျဖစ္ဘူး … ယုံလို႔ျဖစ္မလား …´

`အို … မမႀကီးကလည္း … ဘာလို႔ေလၽွာက္ေျပာရမွာလဲ … ညီမေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ လၽွို႔ဝွက္ခ်က္ … စိတ္ခ် …´

ေအပရယ္က သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်လိုက္ရင္း ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းပဲ ေျပာတယ္။

`သူက ငါ့စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူနဲ႔ ကြာဟခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္ဟာ … ဘယ္လိုပဲ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနၾကည့္ေပမယ့္ ငါ့အတြက္ အဆင္ေျပမလာခဲ့ဘူးေလ … ၿပီးေတာ့ ဟိုရႈပ္ဒီရႈပ္လည္း လုပ္တတ္ေသးတယ္ …´

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ဟုတ္လားဆိုတဲ့ပုံစံေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေစ့ရင္း ေခါင္းေလးကိုပဲ ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။

`ငါလိုခ်င္တဲ့သူကိုလည္း အဲဒီတုန္းက မရနိုင္ခဲ့ဘူးေလ …´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။

`ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ … ဘယ္ကလဲ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ဘယ္တုန္းထဲကလဲ … ဘာလို႔မရနိုင္တာလဲ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ အေမာတေကာ အေမးေတြေအာက္က ေအပရယ္ကေတာ့ ေခါင္းေလးငုံ႔သြားတယ္။ ၿပီးမွ …

`အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္လို႔ေပါ့ဟယ္ … ေမာင္ေမာင္ေပါ့ …´

`ဘယ္က … ဘယ္လို ဘယ္လို …´

`ငါတို႔ေမာင္ေမာင္ေလ …´

`မမႀကီး … နင္ေျပာတာ … တို႔ေမာင္ေလး …´

ေအပရယ္က ေခါင္းပဲ ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ေမာင္ေလးဆိုေပမယ့္ အရင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေမာင္ေမာင္မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္တဲ့ေန႔ကမွ ႏွစ္ဦး သိခဲ့ရတာပါ။ သိပ္လည္း အံ့ၾသခဲ့ရတာကိုး။

`ဟုတ္တယ္ … အဲဒီတုန္းက သူ႔အသက္က ဆယ့္ငါးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ … ေမာင္ေလးပဲေလလို႔ စိတ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းရင္းနဲ႔ ေနခဲ့ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါဘယ္ေလာက္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး …´

`ခုက်ေတာ့ေကာ …´

ႏွစ္ဦးက အေလာတႀကီးေမးလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္နဲ႔ …´

`ၾကည့္ရသေလာက္ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ …´

ႏွစ္ဦးက လက္ညႇိုးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးျပလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေခါင္းကိုပဲ ၿငိမ့္နိုင္ေတာ့တယ္။

`အို … တကယ္ … ဟယ္ … ဘယ္လိုလုပ္ …´

`ေတာင္းပန္ပါတယ္ ညီမေလးရယ္ … ဒါေပမယ့္ ငါ ဘယ္လို ခံစားေနရတယ္ဆိုတာေတာ့ နင္က ဘယ္သိပါ့မလဲ … ဘယ္လိုမွကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့လို႔ပါ … ငါက ကေလးကို …. ခုေတာ့ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္အသံက တိမ္ဝင္သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ကို ဆြဲဖက္ထားလိုက္တယ္။ ေအပရယ့္လက္ေတြကလည္း ျပန္ၿပီး သိုင္းဖက္လာတယ္။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ တျခားဟာေတြထက္ သူ႔ရင္သားေတြေပၚ ဖိကပ္လာတဲ့ ေအပရယ့္ရင္သားေတြကိုပဲ သတိထားလိုက္မိတယ္။

`ဟယ္ … မမႀကီးကလဲ … ငါ နားလည္ပါတယ္ဟာ … ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ …´

`ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး နားလည္တာလဲ … ငါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေအာင္ ေျပာေနတာမဟုတ္လား …´

`ေၾသာ္ … ငါလည္း နားလည္ပါတယ္ … အတူတူပါပဲဟာ …´

ေအပရယ္က ဆတ္ကနဲ ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္မိတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ဆြဲငင္အားကိုလည္း တစ္ခ်က္လန႔္သြားမိတယ္။

`ဘာ … နင္လည္း ေမာင္ေမာင့္ကို …´

ႏွစ္ဦးက ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ထပ္ေမးတယ္။

`ဒါဆို ဘယ္သူ႔ကိုလဲ …´

`နင့္ကို …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးက ေခါင္းေလးငုံ႔သြားတယ္။

`ငါ့ကို …´

ေအပရယ့္အသံက မယုံနိုင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ တုန္ယင္ေနေလရဲ့။

`ငါ … ငါ … နင့္ကို … အျမဲဖက္ထားခ်င္ခဲ့တာ … နင္နဲ႔ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနမိတိုင္း ငါ့စိတ္ေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ၊ နင့္ကို … ငါ … ခ်စ္ … ခ်စ္ … ေနတာ၊ တစ္ကိုယ္လုံးကို … ကို … ၾကာလွၿပီဟာ …´

ေအပရယ့္အေနနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့စကားေတြရဲ့ အတိမ္အနက္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္မိတယ္။ စကားလုံးတိုင္းမွာ သူရဲ့ ေလးနက္မႈက ပါဝင္ေနသလို ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူက အႀကီးေလ။

`ဟယ္ … ေလၽွာက္မေျပာပါနဲ႔ ညီမေလးရယ္ … မျဖစ္နိုင္တာ …´

`ဟုတ္တယ္ မမႀကီး … ငါ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းနိုင္လို႔ပါ။ ေန႔တိုင္းပဲ နင့္ကို ေတြ႕လိုက္တိုင္း ငါ … အျမဲတမ္းေတာင့္တေနမိတယ္။ ခက္တာပဲဟာ … ငါ့ကိုယ္ငါ ဘာမွားေနမွန္းလည္း ခုထိ မသိေသးဘူး …´

စကားသံရဲ့အဆုံးမွာေတာ့ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ တရႈံ႔ရႈံ႔ငိုေနပါၿပီ။

အပိုင္း (၃) ဆက္ရန္…