ဝက်သစ်ချမြိုင်

အောင်ပန်းမြို့ မြို့ပြင်ဘက်ခပ်ကျကျနေရာတွင် သစ်ပင်များအုံ့ဆိုင်းနေသော ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခုတည်ရှိသည်။ ခြံကြီး၏ အဝင်ဝတွင် “ဝက်သစ်ချမြိုင်” ဟု ဆေးအဖြူ ပန်းချီလက်ရေးသော့သော့နှင့်ရေးထားသော ပိတောက်ကျီးပေါင်းသား ဆိုင်းဘုတ်ကြီးတစ်ခု ချိတ်ထားသည်။ ခြံကြီးအလယ်တွင်တော့ ရဲတိုက်ကြီးနှင့်တူသော အုတ်ကွက်ဖော်ဆောက်လုပ်ထားသည့် အုတ်ကြွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ် နီညိုရောင်ကြီးတစ်လုံးရှိသည်။ ခြံထောင့်တွင် ခြံစောင့်လင်မယားနေသော သစ်သားအိမ်ပုလေးတစ်လုံး။

အချိန်က ညနေ ရ နာရီခန့်…အောင်ပန်းမြို့၏ ဆောင်းဦးညနေခင်း။ နေဝင်သွားသည်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းသွားပြီး အအေးဓာတ်က စိမ့်ဝင်လာသည်။ သစ်ပင်အချို့ပေါ်မှ ပုစဉ်းရင်ကွဲသံများမှအပ တစ်လောကလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ သို့်သော် အိမ်ကြီးပေါ်ရှိ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီး ထဲတွင်တော့ မီးလင်းဖိုထဲမှ တဖျစ်ဖျစ်တောက်လောင်နေသော သစ်တုံးကြီးမှ မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းတစ်ခုလုံးနွေးထွေးနေသည်။ မီးပန်းဆိုင်းမှ ဖြာကျနေသော ဝါကျင့်ကျင့်အလင်းရောင် အောက်တွင် ဆင်စွယ်ရောင် ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို ဝတ်ထားပြီး ခေါင်းပေါ်မှာ ဇာပဝါလေးခြုံလွှမ်းထားသော သတို့သမီးတစ်ယောက် ကျွန်းသားမှန်တင်ခုံကြီးရှေ့တွင် ထိုင်နေသည်။ သူမနာမည်က သက်ထားသခင်ပါ။ ညနေခင်းကမှ လောလောလတ်လတ် လက်ထပ်ထားသော သတို့်သမီး အသစ်စက်စက်လေးဖြစ်သည်။ ယနေ့ညသည် သူမ၏ မင်္ဂလာဦးည။ သူမ၏ သတို့သားကတော့ စိုင်းစောထွန်း ဆိုသော ဤ ဝက်သစ်ချမြိုင် အိမ်ကြီး၏ ပိုင်ရှင်ပါ။

အခန်းထဲကိုပြန်ရောက်တာ တစ်နာရီကျော်ကြာပြီဖြစ်သောလည်း အကျႌမလဲရသေးဘဲ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် သက် ထိုင်နေမိသည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်းအသစ်စက်စက်ဖြစ်သူက စီးပွားဖက် မိတ်ဆေွတသိုက်ကို ချယ်ရီစားသောက်ဆိုင်တွင် ဘတ်ချလာနိုက် သွားရောက် ဧည့်ခံနေသည်လေ။ ခင်ပွန်းဆိုသော စကားလုံးကိုတွေးမိချိန်တွင် သက် ကျောထဲစိမ့်သွားသည်။ စတွေ့တာ လပိုင်းသာရှိသေးသော သူစိမ်းပြင်ပြင်လူတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်သည်အထိ ဖြစ်သွားခဲ့သော သူမ၏ ဘဝတဆစ်ချိုးကို ပြန်စဉ်းစားရင်း မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိသည်။ တစ်နေ့နေ့ လက်ထပ်ကြရင် သတို့သားဟာ “ကို” ကလွဲပြီး တခြားလူဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ သက် ထင်ကိုမထင်ခဲ့မိတာပါ။ သုံးနှစ်ကျော် ချစ်ခဲ့ကြသော ချစ်သူနှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် သက်နှင့်ကိုသည် ဒီလိုလမ်းခွဲကြရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှမတွေးခဲ့မိတာပါ။ ကို သက်ကို မထင်မှတ်စွာ ရက်စက်ခဲ့သည်။ သက်ဘဝ သက်အနာဂတ်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည်။ သက်ဘဝရဲ့ အမှောင်ဆုံးအချိန်မှာ စိုင်းစောထွန်းခေါ် ကိုစိုင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့တာပါ။

မီးရောင်ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှ မင်္ဂလာကုတင်ကြီးကို သက် အကြည့်ရောက်သွားသည်။ အညိုရောင်နှင့် ကြက်ဥနှစ်ရောင် အစင်းအိပ်ရာခင်း၊ ဖဲသားခေါင်းအုံး အညိုရောင်များဖြင့် ခင်းကျင်းထားသော ကြီးမားသည့် ကုတင်ကြီး။ ခြေရင်းဘက်မှာ နူးညံ့သော မွေးပွစောင်ကြီးတစ်ထပ် ပုံထားသည်။ ဒါဟာ မကြာခင် သူနဲ့ကိုယ်အိပ်ရတော့မည့် ကုတင်ကြီးဆိုသောအသိက သက်ကို ကျောချမ်းစေသည်။ သက်ဟာ ယောကျ်ားမတွေ့ဖူးသော အစိမ်းလေးမဟုတ်ပါ။ ကိုနဲ့ သုံးနှစ်တာချစ်ခဲ့ကြစဉ်အတွင်းမှာ ပထမတစ်နှစ်က ကိုသည် နှုတ်ခမ်းနမ်းရုံ၊ သက်၏ ရင်သားထွားထွားများကို ကိုင်တွယ်ရုံ သာရှိခဲ့သော်လည်း ဒုတိယနှစ်နှစ်တွင် သက်၏အပျိုစင်ဘဝအား အရယူခဲ့သည့်အပြင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာလည်း နောက်ထပ်လင်ခန်းမယားခန်း ဇာတ်သွင်းခဲ့ပါသေးသည်။ သို့သော် ယခု သက်၏ ခင်ပွန်းအသစ်စက်စက် စိုင်းစောထွန်းနှင့်တော့ ဘယ်တုန်းကဆို ဘယ်တုန်းကမှ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြဖူးပါ။ ယောကျ်ားနှင့် နေသည်ဆိုတာ ဒါဟာဒါပဲဟု ပြောကြသော်လည်း တစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် ထပ်မံတွေ့ကြုံရမည့်အရေးကိုတော့ သက် ရင်ဖိုကြောက်လန့်မိနေသည်။

ခြံတံခါးဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး တဆက်တည်း ခြံထဲသို့် ဝင်လာသည့် ကားစက်သံကိုပါ ကြားရသည်။ သူပြန်လာပြီ။ အကျႌမလဲရသေးသော အဖြစ်ကိုသတိရပြီး ခေါင်းပေါ်မှ ကလစ်များကို အမြန်ဖြုတ်၍ ဇာပုဝါကိုဖယ်ပြီး ဆံထုံးကိုဖြည်ချရသည်။ လက်ဝတ်ရတနာများကို တစ်ခုချင်းချွတ်ပြီး ကတ္တီပါဘူးများအတွင်းသို့ ပြန်ထည့်သည်။ လည်ပင်းမှ လည်ဆွဲတစ်ခုက ချိတ်ဖြုတ်ရခက်နေသည်။ လက်နောက်ပြန်ဖြုတ်နေရသဖြင့် တော်တော်နှင့်ဖြုတ်မရအောင် ဖြစ်နေဆဲ တံခါးလော့ခ်မှ ကလစ်ဆိုသောအသံကြားရပြီး တံခါးကိုဖြည်းညင်းစွာဖွင့်ကာ စိုင်းစောထွန်း ဝင်လာသည်။ ဘာမှမပြောဘဲ နောက်မှာဝင်ရပ်ကာ လည်ဆွဲချိတ်ကိုကူဖြုတ်ပေးသည်။ လက်ဖျားနှင့် အသားထိမိသောအခါ သက်ကျောပြင်နှင့်လည်ကုပ်တွင် ကြက်သီးမွေးညင်းများထသွားသည်။ စိုင်းစောထွန်းက ဖြုတ်ပြီးသွားသော လည်ဆွဲကို သက်လက်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ လက်ဖဝါးနှင် သူ့လက်ချောင်းများထိခတ်သွားပြန်သည်။ ဘာမဟုတ်တဲ့အထိအတွေ့လေးနှင့် သက်ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာသည်။
“ပင်ပန်းနေပြီလား”
သြရှရှ စကားသံကိုအနီးကပ်ကြားလိုက်ရသဖြင့် သက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မူးနေပုံမရသော်လည်း သူ့ထွက်သက်နွေးနွေးထဲတွင် အရက်နံ့သင်းသင်း ပါနေသည်။
“ဟင့်အင်း မပင်ပန်းပါဘူး”
အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးထွားထွားနှင့် သက်ကိုအပေါ်မှစီးမိုးကြည့်နေသော သူ့ကို သက်ကလည်ပင်းလေးစောင်းငဲ့ပြီး မော့ကြည့်ကာဖြေလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက သက်မျက်နှာဆီမှ ရင်ညွန့်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ သတို့်သမီးဂါဝန်၏ လည်ပင်းဟိုက်ဟိုက်ထဲမှ ရင်သားနှစ်မြွာကြားရှိ အကွဲကြောင်းလေးကို မြင်နေရသည်။ စကားတစ်လုံးမှထပ်မပြောဘဲ သူက နောက်ကျောမှ ဂါဝန်ဇစ်ကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သက်ပခုံးပေါ်မှလက်ကျော်၍ ဂါဝန်ကို အောက်သို့လျှောချလိုက်သည်။ အကျႌနှင့်တွဲချုပ်ထားသော ရင်ပုံခွက်များပါ ပါသွားပြီး ၃၈ စီကက်ပ် ဆိုဒ်ရှိသော သက်၏ ရင်သားဖောင်းဖောင်းအိအိများက လျှံထွက်လာသည်။ သက် မလှုပ်ရဲဘဲ မှန်ထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။ သူနှင့် မှန်ထဲမှာ မျက်လုံးချင်းဆုံသည်။ မပြုံးမရယ် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသော သူ့မျက်နှာကိုငေး ကြည့်နေမိဆဲ သူ့မျက်လုံးများထဲတွင်အရိုင်းဆန်သော အရိပ်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ကြီးမားကြမ်းတမ်းသော သူ့လက်ဖဝါးများက သက်၏ ရင်သားနှစ်မြွှာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သက်ယောင်ယမ်းပြီး မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်သည်။ သူက ခပ်ဆဆတစ်ချက်ညှစ်လိုက်သည်။
“အ”
သက်နှုတ်ဖျားမှ အသံတိုးတိုးထွက်သွားသည်။ သူက အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီး သက်၏ရင်သားများကို စတင်ဆုပ်နယ်တော့သည်။ ထိုင်ခုံလက်တန်းနှစ်ဘက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ သူက နို့အုံကို ဆုပ်ညှစ်ပြီးနယ်လိုက် နို့သီးဖျားလေးများကို လက်ညိုးနှင့် လက်မညှပ်ပြီး ဆွဲလိုက်လုပ်နေသည်။ အနည်းငယ်နာသော်လည်း သက်ကြိုးစားပြီး ထပ်မအော်မိအောင်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် သက်၏ နို့သီးလေးများ မာတောင်လာသည်။ သူ့လက်များတွင် မှော်ဓာတ်စီးဝင်နေသလို ရှိန်းဖိန်းပြီး အလွန်သာယာသော အရသာတစ်မျိုးကို ခံစားရသည်။ သူ့အသက်ရှူသံက ပြင်းလာသည်။ ရင်သားများကို ညှစ်နေသောလက်က ပိုအားပါလာသည်။ နာကျင်မှုနှင့် သာယာမှုက ဒွန်တွဲနေသည်။ ကိုဆိုလျှင် ဆုပ်နယ်ရုံလွဲပြီး ခုလောက်ထိ တစ်ခါမှ တင်းတင်းကြီး မညှစ်ဖူးချေ။ သို့်သော် နာတာထက် ကောင်းတာကပိုနေသည်။ ပူနွေးရှိန်းဖိန်းမှုက ရင်သားများဆီမှတဆင့် ပေါင်ကြားထဲအထိ စီးဆင်းသွားသည်။ သက်၏ မိန်းမအင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားများတွင် သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးပြီး ဖောင်းတင်းလာသည်ကို စတင်ခံစားမိသည်။ သူက နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး ညှစ်လိုက်သည်။
သက်အံကြိတ်ထားမိသည်။ နို့အုံထွားထွားများကို ချေပေးပြီး နောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲညှစ်လိုက်ပြန်သည်။
“အား…အ…အ…အား”
သက်မနေနိုင်ဘဲ ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားမိသည်။ သူ့လက်များက ပိုလှုပ်ရှားသွားပြန်သည်။ သက် မနေနိုင်တော့ဘဲ ရင်သားများကို ကော့ပေးမိသည်။ ညည်းရင်း မျက်လုံးများကို ခပ်သာသာဖွင့်ကြည့်မိသည်။ မှန်ထဲမှ သူ့ပုံရိပ်က အသည်းယားစရာကောင်းနေသည်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားရင်း မှန်ထဲကသက်ကို အနည်းငယ်မှေးစင်းထားသော မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်နေသည်။ သူ့လက်နှစ်ဘက်က သက်နို့အုံကြီးများကို ဆုပ်ညှစ်လိုက် တင်းတောင်နေသော နို့သီးလေးများကို ပွတ်ချေလိုက်လုပ်နေသည်။ သတို့သမီးဝတ်စုံက သက်ရင်သားများအောက်အထိ လန်ကျနေသည်။ ကြည့်ရင်း သက်ရှက်လာမိပြီး မျက်နှာ နီမြန်းလာသည်။
“သက်ထား”
သူက လည်ချောင်းထဲမှလာသော ချောက်ကပ်ကပ်အသံသြသြဖြင့် ခေါ်သည်။ သက် ရုတ်တရက် ရေငတ်လာသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
“ရှင်”
သူ့မျက်နှာကို လှည့်ပြီးမော့ကြည့်ကာ ထူးလိုက်သည်။ သို့သော် သက်၏ ထူးသံက လည်ချောင်းထဲမှာ ပျောက်နေသည်။
သူက ဘာမှဆက်မပြောဘဲ သက်၏ လက်မောင်းနှစ်ဘက်မှ ဆွဲထူကာ ကုတင်ဘက်ဆီသို့ ခေါ်သွားသည်။ သက်တစ်ကိုယ်လုံး ပူနွေးရှိန်းဖိန်းကာ ဘာဆိုဘာမှကို ရေရေရာရာမသိတော့ဘဲ လေထဲလမ်းလျှောက်နေသလို ပါသွားသည်။ ဒူးများကညွတ်ခွေချင်နေသည်။
သူက သက်ကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲမတင်ပေးဘဲ ခါးစောင်းလောက်မြင့်သည့် ခုတင်ပေါင်သို့ မှောက်လျက်ဖိချပေးလိုက်သည်။ ခြေထောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာရှိနေပြီး အပေါ်ပိုင်းက ခုတင်ပေါ်မှာမှောက်လျက်ဖြစ်နေသည်။ ရင်သားများက မွေ့ရာပေါ်တွင် ပြားနေအောင်ဖိမိနေသည်။ သူက သက်ကို မထိသေးဘဲနောက်ကျောဘက်မှာ ခဏငြိမ်နေသည်။ ခဏနေတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့် ခါးပတ်ခေါင်းပြုတ်ကျသံ ဒေါက်ခနဲကို ကြားရသည်။ ပြီးတော့ ဇစ်ဆွဲဖွင့်သံ။ ထို့နောက် သူက သက်၏ ဂါဝန်ကားကားကြီးကို ခါးအထိလှန်တင်လိုက်သည်။ အောက်ခံအတွန့်အဖတ်များပါ ပေါင်းပြီး ပိုးသားနှင့် ချည်သားရောနေသော အဝတ်အပုံလိုက်ကြီးက သက်ခေါင်းပေါ်အထိ ပုံကျလာသည်။ နကိုတည်းက မှောက်လျက်ဖြစ်နေသော သက်မျက်နှာတဝိုက်မှာ မှောင်အတိကျသွားသည်။ ဘာမှမမြင်ရတော့။ ရှက်ရှက်နှင့် မဖယ်မိဘဲ ဒီအတိုင်းနေလိုက်သည်။ အညိုရောင်ဆံနွယ်ခွေလိပ်များကသာ ဂါဝန်စအောက်မှ ဖြာထွက်နေသည်။ သူ့လက်များက သက်၏ အသားရောင် ဇာနားတပ် ပိုးအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို လိပ်ပြီးချွတ်နေသည်။ အောက်အထိမချွတ်ဘဲ ခြေသလုံးနားတွင် ရပ်ထားလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ သက်က ရှက်ပြီး ပြန်ဆွဲစေ့မိသွားသည်။ သူက တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေး တစ်ဖက်ကို ခပ်နာနာဆွဲညှစ်လိုက်သည်။
“အား”
သက် လန့်သွားပြီး အလိုက်သင့်လျှော့ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်ဖျားလေးများက အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် ပွတ်ဆွဲလာသည်။ ထို့နောက် ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်ပေးသည်။ သက်၏ မိန်းမအင်္ဂါတစ်ခုလုံး ပိုပြီးဖောင်းကလာသည်။ လျှပ်စစ်စီးသလို ပူနွေးရှိန်းဖိန်းေသာ ခံစားချက်နှင့်အတူ တစ်ချက်တစ်ချက် အစေ့လေးဆီမှ ကျဉ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲတွင် အရည်ကြည်လေးများ စိုလာသည်။

ရုတ်တရက် သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်က သက်ပေါင်များနှင့်ကပ်လာသည်။ ပူနွေးတောင့်တင်းသော အချောင်းကြီးတစ်ချောင်းက သက်၏ အကွဲကြောင်းလေးကြားသို့ တိုးဝင်ဖိပွတ်လာသည်။ သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှစ်ဖက်က သက်တင်ပါးကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ သူ့လိင်တံကြီးက သက်၏နှုတ်ခမ်းသားလေးများနှင့် မထိတထိ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ပွတ်နေသည်။ သက်၏အရည်လေးများက သူ့လိင်တံကြီးကို စိုကုန်သည်။ တစ်ချက်တွင် သူကနောက်ဆုတ်ပြီး ဆတ်ကနဲရှေ့သို့ပြန်တိုးလိုက်ရာ အစေ့လေးကို နောက်မှတည့်တည့်ထိုးမိသွားသည်။ သက်၏အကြောများ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသွားသည်။
“အား…ကိုစိုင်း”
သူ့နာမည်ကို ခေါ်မိသွားသည်။ သူက ငုံ့ကိုင်းကာ သက်ကိုအနည်းငယ်ဆွဲမပြီး ရင်ဘတ်အောက်မှလက်လျိှုကာ နို့်များကို ဆုပ်ခြေပေးသည်။ သက် ရူးမတတ်ဖြစ်လာသည်။ တင်ပါးကိုနောက်သို့ကော့ပေးမိသည်။သူက နို့ကိုင်ထားသောလက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ သက်ခါးကို ငြိမ်အောင်ဖိထားပြီး သက်၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲ သူ့လိင်တံထိပ်ဖူးနှင့်တေ့ကာ တစ်ချက်တည်း တဆုံးထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အရည်များစိုရွဲကာ ချောဆီလိုဖြစ်နေသောလည်း ကိုနှင့်မလုပ်ရတာ ခြောက်လလောက်ကြာသွားသည့်အပြင် သူ့လိင်တံကြီးက ကို့ထက်အများကြီးပိုပြီး ရှည်လည်းရှည် ကြီးလည်းကြီးသဖြင့် သက်၏လမ်းကြောင်းလေးထဲ နာကျင်စွာ မဆံမပြဲ ထိုးသိပ်ဝင်သွားသည်။ ထိပ်ဖူးကလည်း သားအိမ်ခေါင်းကိုသွားထိသဖြင့် ဒုတ်ခနဲအောင့်သွားသည်။
“အား…ကိုစိုင်း”
“ရှူး..ရှူး”
သူက သက်ကို ကလေးလိုချော့ရင်း ခါးကိုဖိထားသောလက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို အသာအယာအုပ်လိုက်သည်။ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက သက်ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာပြီး သွားဖုံးသားများကိုပွတ်တိုက်လိုက် လျှာလေးနှင့်ထိပေးပြီး စုပ်ခိုင်းသလိုလုပ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ရင်သားကိုလည်း ချော့သလို သာသာလေးညှစ်ပေးပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများကိုတလှည့်စီပွတ်ပေးနေသည်။ သက် အရည်များပိုစိုရွှဲလာသည်။ သူက အသာအယာ စတင်လှုပ်ရှားသည်။ အစပိိုင်းတွင် ကျပ်ပြီးနာကျင်နေသော်လည်းတဖြည်းဖြည်း လိင်အင်္ဂါအတွင်းပိုင်းနံရံများတွင် သာယာသော ထိပွတ်သည့်ခံစားချက်ပေါ်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်း ပိုကောင်းလာသည်။ သူလည်းကောင်းလာပုံရသည်။ ဆောင့်ချက်များကပိုရှည်ကာ ပိုပြင်းလာပြီး လူကို သက်အပေါ်ကိုင်းချကာ နို့်များကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် စုံ ဆုပ်နယ်နေသည်။ စောစောကလို တအားညှစ်လာပြန်သည်။ သူ့အသက်ရှူသံများကပြင်းလာသည်။ သို့သော် နာမှန်းမနာမှန်း သက်မသိနိုင်တော့။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အကြောထဲစိမ့်ပြီးကောင်းသွားကာ အသံထွက်ပြီးခပ်တိုးတိုးအော်ညည်းနေမိသည်။ အချိန်တွေဘယ်လောက်ကုန်သွားမှန်းလည်းမသိတော့။ သာယာမှုကမ္ဘာထဲတွင်မျောနေသည်။ လေထဲမှာ ဝဲပျံနေပြီးမြေပေါ်ပြန်မကျသလို ခံစားနေရသည်။ ရမ္မက်လှိုင်းတွင် နှစ်ယောက်လုံး မပြီးနိုင်မစီးနိုင် စီးမျောနေပြီး နောက်ဆုံး သူက သူမ၏ တင်ပါးများကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်သည်။ ဆောင့်ရင်း သူ့လိင်အင်္ဂါကြီးက ပိုမိုတောင့်တင်းလာကာ ဆတ်ခနဲ တစ်ချက်တန့်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်ခါရင်း သူမ၏ လမ်းကြောင်းလေးထဲသို့ သုက်ရည်ပူပူနွေးနွေးများကို ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမပေါ်သို့်မှောက်ချကာ ငြိမ်နေသည်။ သူမလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာဖြင့် သူ့အောက်မှာ ငြိမ်နေမိသည်။

ရုတ်တရက် သူဆတ်ခနဲထလိုက်သည်။ သူမလန့်သွားသည်။ ဘာပါလိမ့် ဆိုပြီး မော့ကြည့်မိသည်။
“မင်းမပြီးသေးဘူး”
သူမ ပြီးစရာမလိုပါ။ သူနှင့်လုပ်ရသော ခံစားချက်က အရမ်းကောင်းသည်။ ရူးမတတ်ကောင်းပါသည်။ ကိုနှင့်အတူနေတုန်းကလည်း သူမပြီးခဲသည်။ ပြီးခဲ့တုန်းကလည်း ယခုလောက်ထိ ပြင်းထန်သောခံစားချက်မျိုးမဟုတ်။ ရေလှိုင်းလေးများကို စီးသလို ငြိမ့်ငြိမ့်လေးပြီးသွားတာမျိုး။ ပြီးတယ်ဆိုတာ ခုထက်ပိုမကောင်းနိုင်တာတော့ သေချာပါသည်။
“ဘာမှမဖြစ်ဘူးကိုစိုင်း…သက်အရမ်းနေလို့်ကောင်းတယ်”
သက် ရှက်ရှက်နှင့်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“လာစမ်းပါ”
သူက ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူမကိုပါ ဂျိုင်းက မတင်လိုက်သည်။ ခုတင်ခေါင်းရင်းက ခေါင်းအုံးများကို ခပ်လျှောလျှောမှီကာ သက်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲမယူသည်။ သက်ခေါင်းက သူ့ပခုံးပေါ်မှာတင်ထားပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကို ကျောမှီကာ ပက်လက်အနေအထား။ သက်၏ ကြေမွနေပြီဖြစ်သောသတို့သမီးဂါဝန်ကို ခါးမှာလိပ်တင်လိုက်သည်။ သက်ေခြထောက်ကို သူ့ခြေထောက်နှင့် ကားလိုက်ပြီး ဘယ်လက်က သက်၏ နို့်များကို ကိုင်ပေးကာ ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲတိုးဝင်ပြီး လက်ခလယ်ဖြင့် စောစောကပန်းထုတ်ထားသော သူ့ သုက်ရည်များကို ကော်ယူလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အစေ့လေးကို သုတ်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ပေးသည်။
” အား…အား”
မကြာခင် သက်ခပ်တိုးတိုးလေး အဆက်မပြတ်ညည်းတွားလာသည်။ သူကလက်ခလယ်ကို ခပ်သွက်သွက် ကစားပေးသည်။ သက် အရမ်းကောင်းလာပြီး အီဆိမ့့်ရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်က လိင်အင်္ဂါတစ်ခုလုံးကို ပျံ့နှံ့လာသည်။ သူက ပွတ်ပေးနေရင်း အစေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ခပ်သာသာ ညှစ်လိုက်သည်။ သက်မရှက်နိုင်တော့ဘဲ ကော့ပျံသွားသည်။ သူကလက်ခလယ်ကို ခပ်မြန်မြန် ကစားပေးလိုက်သည်။ နို့်ကိုညှစ်ပေးနေသောလက်ကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်ပေးနေသည်။ သက်၏ လိင်အင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားလေးများ တဆတ်ဆတ်ခါလာပြီး ခံစားချက်အားလုံး အထွတ်အထိပ်သို့ စုပြုံရောက်သွားတော့သည်။
“အား…ကိုစိုင်း…အား….”
ကိုနှင့်ပြီးခဲ့သော လှိုင်းက မြစ်ထဲကလှိုင်းကြက်ခွပ်လေးတွေဆိုလျှင် ကိုစိုင်းနှင့်ပြီးရသော လှိုင်းက ပင်လယ်ကမ်းစပ်က လှိုင်းလုံးကြီးတွေလို အရှိန်အဟုန်ပြင်းထန်လွန်းသည်။ အားကောင်းသော လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်စီးရင်း သက် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အရုပ်ကျိုးပြတ် ပုံကျသွားတော့သည်။

(ပထမဆုံး ရေးဖူးတာပါ။ အဆုံးထိဖတ်ပေးကြတာ ကျေးဇူးဗျာ။ ဆက်ဖတ်််မယ့်သူရှိသေးရင် အပိုင်း ၂လေး ဆက်ရေးကြည့်ချင်သေးတယ်ဗျ။ )

ဝက်သစ်ချမြိုင်က ချစ်ပုံပြင် (၂)

မျက်လုံးများကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် နွေးထွေးပြီး တိတ်ဆိတ်မှောင်မိုက်သော ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုထဲရောက်နေကြောင်း သက်သိလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ဘယ်အချိန်ရှိပြီး ဘယ်နေရာမှာနိုးလာကြောင်းကို စဉ်းစားလို့မရဘဲဖြစ်နေသည်။ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆန့်တန်းပြီး အိပ်ရေးဝသွားသော ကြောင်လေးတစ်ကောင်လို အညောင်းဆန့်လိုက်စဉ် နူးညံ့သော မွေးပွစောင်ကြီးကို စမ်းမိသဖြင့် တွန်းဖယ်လိုက်သည်။ နံနက်ခင်း၏နေရောင်က မှန်ပြတင်းမှတဆင့် သံပုရာစိမ်းရောင် ခန်းဆီးစကိုဖြတ်၍ အခန်းထဲသို့ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ကျရောက်နေသည်။ သက် အိပ်နေသော မင်္ဂလာဦး ကုတင်ကြီးနှင့်ကျွန်းသားမှန်တင်ခုံကို တွေ့လိုက်ရမှ စိုင်းစောထွန်း ဆိုသော ကိုစိုင်း၏ အိမ်ကိုရောက်နေကြောင်းနှင့်တကွ ညက အဖြစ်အပျက်များအားလုံးကိုပါ ရုတ်တရက် သတိရပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းထူပူလာအောင် ရှက်မိသွားသည်။ သက်နံဘေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုစိုင်းအိပ်သောဘက်တွင် နေရာလွတ်ကိုသာ တွေ့ရသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ မှန်တင်ခုံမှ မှန်ပေါ်တွင် စာကြောင်းများ ရေးခြစ်ထားသော စာရွက်ဖြူတစ်ရွက် ကပ်ထားသည်ကို သတိထားမိသည်။ ညကတည်းက မချွတ်ရသေးသော ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို မနိုင့်တနိုင် မပြီး ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ စာရွက်ကိုသွားကြည့်သည်။

” ညကပင်ပန်းထားလို့ မနှိုးတော့ဘူး။ အောက်မှာ မနက်စာပြင်ခိုင်းထားတယ်။ နိုးတဲ့အချိန် ရေချိုးပြီး ဆင်းစားပါ။ ”
လက်ရေးသော့သော့များနှင့် ရေးထားပြီး အောက်မှာ သူ့လက်မှတ်ထိုးထားသည်။ သက် လို့လည်း ချစ်စနိုးမခေါ်…သူ့နာမည်လည်းထည့်မရေးသော တိုပြတ်ပြတ် စာလေးကို ကြည့်ရင်း သက်ရင်ထဲမှာ အမျိုးအမည်မသိသော လှိုက်လှဲသည့်ခံစားချက်တစ်မျိုးကို ခံစားမိသည်။ မှန်ပေါ်မှ စာကို လက်ချောင်းထိပ်ဖျားလေးများနှင့် ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် မှန်ထဲမှ ပုံရိပ်ကို သက်သတိထားမိသွားသည်။ အရိုင်းဆန်ဆန်ခွေလိပ် ဝဲဖြာကျနေသော အညိုရောင် ဆံပင်ရှည်များ၊ ပွတ်မိထားသဖြင့် ပန်ဒါမျက်လုံးလို ဖြစ်နေသော အိုင်းရှဲဒိုးနှင့် လိုင်နာများ၊ ဗလာကျင်းနေသော ပခုံးနှင့် ပန်းသွေးညိုရောင် နို့သီးထိပ်ဖျားလေးများ ထောင်မတ်နေသည့် ရင်သားထွားထွားနှစ်မြွှာ၊ ခါးလည်ထိ လန်ကျနေသော ဂါဝန်အပေါ်ပိုင်း၊ တွန့်လိပ်ကြေမွနေသော အောက်ပိုင်းမှ စကတ်ကားကား… သရဲကားထဲက တမလွန်မှသတို့်သမီးနှင့် တူနေသည်။ ပေါင်ကြားထဲမှလည်း စေးကပ်ကပ်ခံစားချက်ကိုရသည်။ ဂါဝန်ကိုမပြီးလှန်ကြည့်လိုက်တော့ ညက ပေကျံနေသည့် သုက်ရည်များနှင့် သက်၏ အရည်ကြည်များက မိန်းမအင်္ဂါတစ်ခုလုံးနှင့် ပေါင်တွင်းသားများတွင် စီးကျခြောက်သွေ့နေသည်။ ရှက်ရှက်နှင့် ရေချိုးခန်းထဲကိုပြေးဝင်သွားပြီး ဂါဝန်ကိုချွတ်ကာ ရေမြှုပ်တုံးတွင်ဆပ်ပြာရည်ထည့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို တိုက်ချွတ်ဆေးကြောပစ်သည်။ ထို့နောက် ကိုစိုင်း၏ ကြွေသားရေချိုးကန်ထဲတွင် ရေနွေးနွေးစပ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်မှုများပြေလျော့အောင်စိမ်ရင်း သက် မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ မင်္ဂလာပွဲ ပြီးသွားပြီဖြစ်၍ စိတ်ဖိစီးမှုများအားလုံးကို လျှော့ချလိုက်သောအခါ အတိတ်၏ ပုံရိပ်များသည် သက်၏အာရုံထဲတွင် ရုပ်ရှင်ပြသလို တစ်ကွက်ပြီးတစ်ကွက် ထင်ဟပ်လာလေသည်။

သက်ထားသခင်သည် လူလတ်တန်းစား မိသားစုမှပေါက်ဖွားလာသဖြင့် ပစ္စည်းဥစ္စာ မချမ်းသာသော်လည်း အလှကလေးတစ်ခုတော့ဖြင့် ချမ်းသာသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သဘာဝအတိုင်း လှိုင်းတွန့်လေးများပါသည့် နူးညံတောက်ပသော ဆံပင်ညိုညိုရှည်ရှည်များ၊ အရပ် ငါးပေငါးလက်မ၊ တင်းရင်းအိစက်သော ရင်သားများ၊ သေးသွယ်သော ခါးကလေးနှင့် လုံးဝန်းဖောင်းပြည့်သော တင်သားအိအိထွားထွားများတို့နှင့်လိုက်ဖက်သည့် ယောကျ်ားလေးတိုင်း၏ အာရုံကိုဆွဲဆောင်နိုင်သောကိုယ်လုံးနှင့် ဂျပန်မကလေးလို မျက်ဝန်းနက်နက်နှင့် မျက်လုံးကြီးကြီးလေးများ၊ အဖျားကော့နေသော နှာတံလုံးလုံးလေး၊ပန်းသွေးရောင် နှုတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းပြည့်ပြည့်လေးများတို့ဖြင့် ချစ်စရာမျက်နှာလေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဆေးဝါးကျွမ်းကျင် တက္ကသိုလ်မှ ကွင်းန် သက်ထားသခင်နှင့် ပန်းကိုလိုလို့ ဝဲသောလိပ်ပြာ ဆေးကျောင်းသားလေး ကိုကိုမောင်တို့်၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းသည် နတ်သမီးပုံပြင်လို လှပသော အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်ဖြစ်ခဲ့သည်။

ရည်းစားဖြစ်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်း သက်ထား၏အပျိုစင်ဘဝလေးသည် ကို့ခူးခြွေခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ရည်းစားမထားဖူးသော အရိုင်းလေး သက်သည် ကို၏ ချိုသာသော အချော့အယများ၊ အမှတ်တရနေ့များတွင် ရလေ့ရှိသည့် ပန်းစည်း ချောကလက် ဝက်ဝံရုပ်များ၊ ကျွမ်းကျင်ညက်ညောလှသည့် ချစ်ဗျူဟာများထဲတွင် လှိုင်းလုံးများစီးသလို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် စီးမျောခဲ့သည်။

ကိုက သက်အပေါ် အရမ်းကောင်းခဲ့သည်(ကောင်းခဲ့သည်ဟု သက်ထင်ခဲ့သည်)။ ကိုနှင့်ချစ်သော သုံးနှစ်တွင် တစ်ခါမှ ရန်လည်းမဖြစ်ဖူး၊ လေသံမာမာနှင့်လည်း မပြောဖူး၊ အငြင်းလည်းမပွားဖူး။ လူတိုင်းအမြင်မှာ သက်တို့ဟာ နတ်ဖက်သည့်စုံတွဲလေး။
တကယ်ဆို သက် သတိထားခဲ့မိသင့်သည်။ ကိုဟာ သက်ကို ချစ်တယ်ချစ်တယ်သာ တဖွဖွပြောသော်လည်း သက်နှင့် အနာဂတ်ကို အတူဖြတ်သန်းဖို့ အစီအစဉ်လည်း တစ်ခါမှဆွဲမပြဖူး၊ မတိုင်ပင် မဆွေးနွေးဖူး၊ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အဆုံးစွန်အထိ နီးစပ်ခဲ့သော်လည်း ကို့စိတ်ထဲဘာတွေတွေးနေမှန်း ခန့်မှန်းနိုင်သည်အထိ စိတ်ချင်းလည်း တစ်ခါမှ မနီးစပ်ခဲ့ဖူး။ အဲဒီတုန်းကတော့ သက်မသိခဲ့ပါ။ ကျောင်းပြီးလျှင် ဇာတ်လမ်းပြီးမယ်ဟု ရည်ရွယ်ထားခဲ့လိမ့်မယ်လို့လည်း သက်မရိပ်မိခဲ့ပါ။ သက်ထင်ခဲ့တာ သက်နှင့်ကိုသည် သိပ်ချစ်ကြတဲ့ချစ်သူတွေ၊ တစ်နေ့လက်ထပ်ကြဖို့ဆိုတာ စကားထဲထည့်ပြောစရာမလိုအောင်ကို သိနေပြီးသား။

ကိုနှင့်တွဲတာ ၂ နှစ်ပြည့်ခါနီးမှာ ကိုက ကျောင်းပြီးသွားသည်။ သက်တို့ကျောင်းက နှစ်တိုသော်လည်း သက်က ကို့ထက် ၂ နှစ်ငယ်တာမို့ နောက်ဆုံးနှစ်တက်နေတုန်း။ ကိုကအလုပ်မဝင်ခင် ၁၀ တန်းကျောင်းသားများနှင့် ဆေးကျောင်းမှ နှစ်ငယ်ကျောင်းသားများကို ဂိုက်လုပ်နေသည်။ အဲဒီတစ်နှစ်လည်း ကိုကအလုပ်များ သက်ကစာများ၍ သိပ်မအားကြတဲ့ကြားက မှန်မှန်ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြသေးသည်။
ကိုအလုပ်ဝင်လို့ နယ်ကို ပို့စတင်ကျတဲ့အချိန်မှာ သက်တို့် ၃ နှစ်ပြည့်ပြီ။ သက်လည်းကျောင်းပြီးလို့ အဆောင်နေပြီး ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်သည်။ ကိုက ဆေးရုံမှာအလွန်အလုပ်များနေသည်။ သက်ကိုမှန်မှန်မဆက်သွယ်နိုင်တော့။ တဖြည်းဖြည်း ဖုန်းခေါ်တာတွေက ကျဲလာသည်။ ရန်ကုန်နှင့် လေးနာရီလောက်သာ ကားစီးရသော နယ်မြို့လေးမှာ ဖြစ်သော်လည်း သက်ကိုလာမတွေ့နိုင်တော့။ နောက်ဆုံးတဖြည်းဖြည်းနှင့် ကို့်ဆီက ဖုန်းမလာတာ ၂ပတ်ကျော်လာတော့ သက်လန့်လာသည်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူငယ်ချင်းများဆီက ကို့်သတင်းတွေ ကြားလိုက်ရတာဖြစ်သည်။ သူ ဂိုက်ပြပေးခဲ့သော ဆေးကျောင်းသူလေးနှင့် တွဲနေသည်တဲ့။ ကောင်မလေးက မိုးကုတ်ဘက်က သူဌေးသမီးတဲ့။ ကိုက ရန်ကုန်ကိုလည်းပိတ်ရက် ခဏခဏလာသည်တဲ့။ သက်ကိုသာ လာမတွေ့တာတဲ့။ သက်ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်တော့။ သွေးရူးသွေးတန်းနှင့် ဖုန်းဆက်ပြီးမေးမိသည်။ ကိုက ဖုန်းချပစ်ပြီး ထပ်ခေါ်တော့ စက်ပိတ်ထားသည်။ လုံးဝပြန်မဖြေ။ တစ်ပတ်လုံး သက် အဆက်မပြတ်ခေါ်သည်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့သဖြင့် ပိတ်ရက်တွင် အရဲစွန့်ကာ ကိုတာဝန်ကျသည့်မြို့သို့ တစ်ယောက်တည်း ကားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

နေ့ခင်းက စီးသွားတာ ဟိုရောက်တော့ ညကိုးနာရီထိုးတော့မည်။ဆိုက်ကယ် တက်စီတစ်စီးကို ရှားရှားပါးပါး ရှာငှါးပြီး လေးပင်သောစိတ်ဖြင့် ကိုပြောထားဖူးသည့်လိပ်စာကို လိုက်ရှာသည်။ သက်မျက်နှာကိုတွေ့ရင် ကို ပစ်ပစ်ခါခါတော့ မလုပ်တန်ကောင်းရဲ့။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြေရှင်းလိုက်ရရင် ပြသနာတွေအကုန်လုံး ပြေလည်ရှင်းလင်းသွားကောင်းရဲ့။
မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် သက် ကို့တံခါးကိုခေါက်သည်။ တံခါးဖွင့်ပေးသောကိုက သက်ကိုမြင်တော့ အံ့သြပြီး မျက်နှာပျက်နေသည်။ သက်လက်ထဲကအထုပ်ကိုလည်း ကူမဆွဲ၊ အထဲလည်းမခေါ်ဘဲ အပေါက်ဝမှာပိတ်ရပ်နေသည်။
“ဘယ်သူလည်းကိုကြီး”
ကလေးသံလိုလို ချိုအီချွဲပျစ်သော အသံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် သက်မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားကာ နောက်ထပ်ဆက်ဖြစ်သမျှအားလုံး အိပ်မက်လို ဝေဝါးသွားခဲ့လေသည်…..။

“အနည်းဆုံးတော့ ကိုကြီး သူ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့်မှဖြစ်မယ်”

“ကိုကြီးသွားကြည့်လေ…ပြန်လာရင် တွယ်တာ ဒီမှာမရှိနှင့်စေရဘူး။ သူကအသက်၂၃နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်။ ဒီအထိတောင် လာတတ်သေးတာ ပြန်လည်းပြန်တတ်တယ်။ ကိုကြီး အစိုးရိမ်တွေပိုပြီး လိုက်စောင့်ရှောက်နေစရာမလိုဘူး။”

သတိပြန်ဝင်လာသောအချိန်တွင် သက် လမ်းမပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်းလျှောက်နေသည်။ ဆိုက်ကယ်၊ ဆိုက်ကား၊ မြင်းလှည်း…ငှါးစရာတစ်ခုမှမတွေ့ရတော့။ အိမ်များကလည်း တံခါးပိတ်၊ တိတ်ဆိတ်။ လမ်းဟိုဘက်မှ ခွေးတစ်ကောင်က သက်လျှောက်လာသည့်ဘက်ကိုကြည့်ကာ စူးစူးဝါးဝါး ထိုးဟောင်သည်။ ရှေ့ဆက်မသွားရဲဘဲ နေရာမှာ ရပ်နေရသည်။ ထွက်လာမိတာကို သက်အလွန်နောင်တရနေသည်။ ခုမှတော့ ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်တော့။ အနားမှာ အကူအညီတောင်းစရာ လူရှိမလားလို့ လှည့်ပတ်ကြည့်သော်လည်း တစ်ယောက်မှမတွေ့။ ရုတ်တရက် လေအဝှေ့တွင် ချဉ်ချဉ်စူးစူး ချက်အရက်နံ့ကို ရသည်။ မညီညာသော ခြေသံများက တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာသည်။ တော်တော်မူးနေသော လူတစ်ယောက်။ သက်ကိုမြင်တော့ ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။

“ညီမလေး …အကိုဘာကူညီရမလည်း ဟင်”

သွေးရိုးသားရိုး စေတနာနှင့်မေးသော မေးခွန်းမဟုတ်ကြောင်း သက်သေချာပြောနိုင်သည်။

“ရပါတယ်…လာကြိုမယ့်သူနဲ့ လမ်းမှာလွဲနေလို့စောင့်နေတာ”

သက်စကားမခိုင်လုံတာ ထိုလူသိသည်။ ကြွက်နံ့ရသွားသောကြောင်လို သူ့နှာခေါင်းက ရှုံ့ပွပွ ဖြစ်သွားသည်။ အဆီပြန်နေသောမျက်နှာတွင် ရမ္မက်ခိုးကို တွေ့ရသည်။ သက်အနားကို ပိုမိုတိုးကပ်လာသည်။ လက်ကိုလှမ်းဆွဲသည်။ သက်က ပုတ်ထုတ်ပြီး အသံကုန်အော်ရန် ပါးစပ်ဟလိုက်ချိန်တွင် ထိုလူက သက်ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်သည်။ ရွံစရာကောင်းသော သူ့လက်ဖဝါးက သက်နှုတ်ခမ်းနှင့် ထိကပ်နေသည်။ သက်အတင်းရုန်းသည်။ မူးနေသော ယောကျ်ားအားက ပိုသန်သည်။ ရုန်းကန်ရင်း အလွန်ကံဆိုးလှသော ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်ကို တွေးနေသည်။ ခုလိုအဖြစ်မျိုးတွေကြုံရမယ့်အစား သေသွားလိုက်ဖို့ ဆုတောင်းမိသည်။ ထိုလူက သက်၏ ဂျင်းဘောင်းဘီကြယ်သီးကို အတင်းဆောင့်ဆွဲပြီးဖြုတ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် ကားမီးရောင်တန်းတစ်ခု ရုတ်တရက်ထိုးကျလာပြီး ကျွီခနဲထိုးရပ်သွားကာ ကားထဲမှ လူတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ စိုင်းစောထွန်း၏ မျက်နှာကို သက်ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်လေသည်။

သက်၏ ပခုံးကို လက်တစ်ဖက်က လာထိသည်။ ရုတ်တရက် ဆတ်ခနဲ ပြန်ရိုက်ချလိုက်မိသည်။ ရေစက်အချို့က လက်ပိုင်ရှင်ကိုစဉ်သွားသည်။

“ကိုစိုင်း…ဆောရီး…သက်လန့်သွားလို့ပါ”

“ရေတွေအေးကုန်ပြီ၊ အအေးမိလိမ့်မယ်။ ထွက်တော့။”

သူက သက်ကို ရေကန်ထဲကဆွဲထူပေးသည်။ တဘက်အကြီးကြီးဖြင့် ပတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ အိပ်ခန်းထဲပြန်ခေါ်လာကာ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျကျနန ရေသုတ်ပေးနေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပြီး သုတ်ပေးနေသော်လည်း လက်ရှိအချိန်တွင် သူ့စိ်တ်ထဲတွင် ညကလိုဆန္ဒတွေ ရှိပုံမပေါ်။ သက်ရေမြန်မြန်ခြောက်ပြီး အအေးမပတ်ဖို့သာ အဓိကဖြစ်သည်။ ကြင်နာမှုကို စကားလုံးများဖြင့် တစ်ခါမှမဖော်ပြဖူးသော်လည်း ခုလိုသူ့အပြုအမူများက တစ်ခါတစ်ခါ သက်အပေါ် ငဲ့ညှာလွန်းသည်။ ခေါင်းလျှော်မထားသော်လည်း ရေထိသွားသဖြင့် စိုထို်င်းနေသော ဆံပင်များကို သုတ်ပေးနေချိန်တွင် သက် စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ မျက်ရည်များ စီးကျလာတော့သည်။

“ဘာဖြစ်လို့လည်း၊ ဘာလို့ငိုတာလည်း”

သူက လက်ထဲကတဘက်ဖြင့် သက်မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးသည်။

“သက်အပေါ် ဘာလို့ကောင်းတာလည်း။ သက်က ကိုစိုင်းကိုကောင်းကျိုးမပေးဘူး။ သက်ဘဝကို သက်အရှက်ကို နှစ်ခါပြန် ကယ်တင်ခဲ့တဲ့သူကို သက်က ဘာမှပြန်မပေးနိုင်ဘူး။ “

“ငါဘာမှမလိုချင်ဘူး၊ မင်းကို လက်ထပ်ချင်တယ် ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ဒါပဲ။ အခုပိုင်ပြီ၊ ကျေနပ်တယ်”

“သက်က ကိုစိုင်းကို အပျိုစင်ဘဝလေးတောင် မပေးနိုင်ဘူး၊ တစ်ခါမဟုတ် နှစ်ခါမဟုတ် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်ပျက်ပြီးသား”

သူက သဘောကျသလို တစ်ချက်ရယ်သည်။
“ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ လိုချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်တာကိုး၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလည်း။ ငါလည်း မိန်းမမတွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းသက်စေ့လောက် တွေ့ဖူးတယ်။ ပြီးတော့ နန်းလုံလည်းရှိသေးတယ်။”

နန်းလုံဆိုသောနာမည်ကြားသည်နှင့် သက်စိတ်ထဲတွင် သဝန်တိုစိတ်လေးနည်းနည်း ဝင်လာမိသည်။ ဟိုသက်စေ့က ခုချိန်မှာ ဘာမှအရေးမဟုတ်သော်လည်း နန်းလုံဆိုတာက သူနဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်သုံးနှစ်နီးပါး ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသော၊ သူလက်ထပ်မယူနိုင်သော်လည်း ဘယ်တော့မှလည်း သံယောဇဉ်ပြတ်နိုင်မှာမဟုတ်သော၊ လိင်ပို်င်းဆိုင်ရာ မပတ်သက်တော့ပေမယ့် တစ်သက်လုံး သူ့စောင့်ရေှာက်မှုအောက်မှာရှိသွားမှာဖြစ်သော မိန်းကလေး။ သဝန်တိုစိတ်ကို သက် ကြိုးစားပြီးဖျောက်လိုက်သည်။ သူတောင် သက်အတိတ်ကို သဝန်မတိုတာ၊ သက်လည်း မတိုသင့်ပါ။

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုစိုင်း”
သက်တိုးတိတ်စွာပြောမိသည်။ သူက ရေသုတ်ခြင်းကို လက်စသတ်လိုက်သည်။ သက်ကို သူ့ဘက်ဆွဲယူပြီးဖက်သည်။ ထိုစဉ် သက်ရင်သားများကို မတ်တပ်ရပ်နေသော သူ့ ထရက်ဆု ဘောင်းဘီအောက်မှ မာကျောသော အရာတစ်ခုဖြင့် ထောက်မိသည်။ သက် လက်ဖဝါးလေးနှင့် စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူက သက်လက်အတွင်းသို့ ပြန်လည်ဖိပွတ်သည်။ သက် အသည်းယားလာပြီး သွားဖြင့် ဖွဖွလေး ငုံခဲလိုက်မိသည်။
သူ့မျက်လုံးနက်နက်များက အရည်လဲ့ကာ ပိုမိုနက်မှောင်လာသည်။
“လုပ်ပေးမှာလား”
သက်ကခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“အအေးမိမယ် အကျႌအရင်ဝတ်”
သူက ခြေလှမ်းကျဲကြီး သုံးလှမ်းလောက်နှင့် အခန်းကိုဖြတ်လျှောက်သွားကာ အဝတ်ဗီရိုထဲမှ မွေးပွတဘက်အကျႌတစ်ထည်ကို ယူပြီး သက်ကို ကလေးလိုဝတ်ပေးသည်။ သူ့အကျႌက သက်နှင့် မတရားကြီနေသောကြောင့် လက်ကို ခေါက်ပေးပြိီး ကြိုးစနှစ်ဖက်ကိုဆွဲကာ ခါးနားမှာ ခပ်ကျပ်ကျပ် ထုံးချည်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ရာသူ ကျေနပ်သွားပုံနှင့် ပြုံးကာ ပွယောင်းနေသော သက်ဆံပင်ကလေးများကို လက်ဖဝါးနှင့် သပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် သက်ပခုံးနှစ်ဘက်ကိုကိုင်ကာ ဖိချလိုက်သည်။ သက် အလိုက်သင့်လေး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ကျသွားသည်။ သူက ထရက်ဆုဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မီးခို်းရင့်ရောင် အတွင်းခံကို လက်မနှစ်ဘက်နှင့် တွန်းချလိုက်သည်။ မနေ့က တစ်ခါမှမမြင်လိုက်ရသော သူ့လိင်တံကြီးက ထောင်မတ်စွာ တိုးထွက်လာသည်။ အရှည်နှင့်လုံးပတ်ကိုကြည့်ကာ သက် လန့်သွားပြီး တံတွေးတစ်ချက်မျိုချလိုက်သည်။ သူက သက်ပါးကို လက်နှင့်ညှပ်ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖျားကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးသည်။ သက်က အရည်ကြည်ထွက်နေသော အကွဲကြောင်းလေးကိုလျှာဖျားလေးနှင့် မွှေကြည့်လိုက်သည်။ မနေ့က သက်ညည်းသလောက် တစ်ချက်မှမညည်းသော သူ့ဆီမှ ပထမဆုံး ညည်းသံထွက်လာသည်။ ဘာရယ်လို့ ကွဲကွဲပြားပြား မပြောတတ်သော တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတစ်ကောင်ရဲ့ အော်သံလို ရင်ခေါင်းသံခပ်တိုးတိုး။
သူ့ကိုကျေးဇူးတင်သောစိတ် နှင့် ရမ္မက်ဆန္ဒတို့်ပေါင်းစပ်ကာ သက် သူ့ကို အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးသည်။ ထိပ်ခေါင်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် ပတ်လှိမ့်ပေးသည်၊ အောက်ဘက်ရှိ ဂလင်းအဖုလေးများကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပွတ်ပေးသည်၊ တွဲကျနေသော ဥများကို လက်နှစ်ဘက်လုံးဖြင့် ဆုပ််နယ်ပေးရင်း ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော သူ့လိင်တံကြီးကို ထုတ်ချည်သွင်းချည် စုပ်ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်း သက်ပါးစပ်ထဲမှာတင် သူက ပိုတောင့်တင်းလာသည်။ သက်က ခပ်ကြာကြာလေး ဆွဲစုပ်ပေးရင်း ခဏရပ်ပြီး ဥများကို အာရုံစိုက်ပေးလိုက်သည်။ ပျော့တွဲသော အရေပြားကို နေရာလပ်မကျန်အောင် စုပ်ငုံပေးသည်။ ဥနှစ်လုံးကို တလှည့်စီ အလုံးလိုက်ငုံပေးသည်။ သူ့လက်များက အကျႌကို ရင်ဘတ်ဆွဲဖွင့်ကာ သက်နို့များကို ရှာတွေ့သွားသည်။ စုံကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံကြီးကို ပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်ကာ ခပ်သွက်သွက် စုပ်လိုက်သည်။ သူပိုမိုတောင့်တင်းလာသည်။အရည်ကြည်လေးများပိုထွက်လာသည်။ စုပ်ရင်း လည်ချောင်းထဲမျှောချကာ မျိုချသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လိင်တံက သက်အာခေါင်ရင်းထိ ဝင်သွားသည်။ မည်းနက်သန်မာသော ဆီးခုံမွေးများက သက်နှုတ်ခမ်းနှင့်နှာခေါင်းကိုထိကပ်နေသည်။ သူအလွန်တောင့်တင်းလာသည်။ သက်က လည်ချောင်းဖြင့် ထပ်မံမျိုချလိုက်သည်။ သူက သက်ဆံပင်များကို စုကိုင်ပြီး တင်းတင်းဆွဲလိုက်သည်။ သက်က အဆက်မပြတ် အမြန်စုပ်ပေးနေသည်။ ဆတ်ခနဲ သက်ပါးစပ်ထဲမှာ သူတောင့်တင်းသွားပြီး တဆတ်ဆတ်ခါကာ သက်လည်ချောင်းထဲကို သူ့သုက်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က သက်နို့တစ်လုံးကို တင်းတင်းဆုပ်ညှစ်ထားသည်။ သက်အကုန်မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒူးထောက်နေရင်းက သူ့ပေါင်နှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့ဆီးစပ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားလိုက်လေသည်။

ဝက်သစ်ချမြိုင်က ချစ်ပုံပြင် (၃)

အောင်ပန်းမြို့မှ မင်္ဂလာဦး နေ့ရက်များထဲတွင် သက် အိပ်မက်တစ်ခုလို သာယာစွာ စီးမျော နေခဲ့သည်။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက် အပူအပင်ကင်းပြီး စိတ်အေးချမ်းပျော်ရွှင်မှုကို မရခဲ့ဖူးဘူးထင်သည်။ နှင်းမြူလွှမ်းသော မနက်ခင်းများတွင် ကိုစိုင်းရင်ခွင်ထဲမှာ နိုးထ၊ ခြံစောင့်ကြီး၏ မိန်းမ ပြင်ပေးထားသော မနက်စာကို စား၊ ကိုစိုင်းအလုပ်သွားလျှင် လှည်းကျင်းထားပြီးသား လုပ်စရာမယ်မယ်ရရ မရှိသော အိမ်ကြီးထဲမှာ စိတ်ကူးတည့်ရာ အိမ်မှုကိစ္စလေးတွေ ရှာဖွေလုပ်၊ နေ့ခင်း ကိုစိုင်းပြန်လာလျှင် ထမင်း အတူတူစား၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်ကြည့်၊ တရေးတမောအိပ်ချင်အိပ်၊ ညနေခင်းများတွင် မြို့ပြင်ဘက် အပျော်ကားမောင်းထွက်ရင်း ညစာကို ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာစား၊ ညရောက်လျှင် မပြီးနိုင်မစီးနိုင်သော အချစ်ပွဲကို ညစဉ်ရက်ဆက် ဆင်နွှဲ။ တစ်ရက်တစ်ရက် အချိန်များသည် မသိလိုက်ဘဲ ကုန်ကုန်သွားကြသည်။ သက် အောင်ပန်းရောက်တာ ဘာလိုလိုနဲ့ တစ်လပြည့်တော့မည်။

နိုဝင်ဘာလထဲကူးလာတော့ အလွန်အေးလာသည်။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ အအေးမျိုး။ ကိုစိုင်းက နွေးနွေးထွေးထွေး ဖြစ်အောင် တတ်နိုင်သမျှ ဖန်တီးပေးထားသည့် ကြားထဲမှပင် သက် အအေးမိဖြစ်အောင် မိလေတော့သည်။ နှာစေး ချောင်းဆိုး ကိုယ်ပူရုံမက တစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲနေအောင်ကို ဖျားတာ။ ဆရာဝန်ခေါ်ပြသော်လည်း မထူးခြား။ နောက်တော့ မသက်သာသဖြင့် မြို့ထဲက အထူးကုနှင့် သွားပြမှ သာမန်အအေးပတ်တာမဟုတ်ဘဲ နမိုးနီးယား ဆန်ဆန် ဖြစ်နေကြောင်း သိရသည်။ ဆေးပြောင်းပေးလိုက်သဖြင့် အဖျားကျသွားသော်လည်း နာလန်ထ အလွန်နှေးနေသည်။ ခြံစောင့်ကြီး မိန်းမက ဟင်းချက်သာကောင်းတာ လူနာကို သိပ်မပြုစုတတ်။ ကိုစိုင်းက စိတ်အရမ်းပူနေသဖြင့် အလုပ်မသွားဘဲ ဘေးနားမှာနေပြီး လိုတာတွေ လုပ်ကိုင်ပေးနေသည်။ နှစ်ရက်သုံးရက် အဆင်ပြေသော်လည်း လေးရက်မြောက်ရောက်တော့ ဖုန်းတွေလည်းခဏခဏလာ၊ သူ့ရဲ့ အလုပ်တွေအများကြီးထဲက တပည့်တွေ မန်နေဂျာတွေကလည်း စာရွက်စာတမ်းတွေ စာရင်းတွေယူပြီး အိမ်လိုက်လာ နှင့် အဆင်မပြေတွေဖြစ်လာသည်။ သက်က အားနာပြီး ကိုစိုင်းကို အတင်းအလုပ်သွားခိုင်းသည်။ သူက ခေါင်းမာမာဖြင့်မသွားဘဲနေသည်။ သက်နေကောင်းမှဖြစ်ဖြစ် ပြုစုပေးမယ့်သူ ရှိမှဖြစ်ဖြစ်သွားမယ်လို့ ပြောသည်။ လူထပ်ရှာတာလည်း ကိုယ်လိုချင်တဲ့ သွက်သွက်လက်လက် လုပ်တတ်ကိုင်တတ်ထဲကကို မရနိုင်ဘူးဖြစ်နေသည်။ ငါးရက်မြောက်တွင်တော့ သူ ရန်ကုန်ကို မသွားမဖြစ်သွားရမည့် အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာသည်။

” သွားမှဖြစ်မယ်ဆို သွားပါကိုစိုင်း၊ သက်လည်းဖျားမှ မဖျားတော့တာ။”
“မဖျားပေမယ့် အိပ်ရာထဲကလည်း ထမှမထနိုင်သေးတာကိုး။ ချောင်းတွေလည်း တစ်ချိန်လုံးဆိုးတုန်း။ အဒေါ်ကြီးကလည်း ရေပတ်တောင် ကောင်းကောင်းတိုက်ပေးတတ်တာမဟုတ်ဘူး၊ လူမမာစာလည်း သေချာ စီစဉ်စိတ်ကူးပြီး မကျွေးတတ်၊ ဘယ်အချိန်နှိုးပြီး ဆေးတိုက်ရမယ်လည်း သင်မရ။”
“နှိုးစက်ပေးပြီး ဆေးသောက်မယ်၊ စားချင်တာ ကိုယ်တိုင်ပြောပြပြီး လုပ်ခိုင်းမယ်။”
“မဖြစ်သေးပါဘူး။”
“သက် ကိုစိုင်းကို အားနာလှပြီ၊ ဘယ်လောက်မှ မပေါင်းရသေးဘူး နာတာရှည်ရောဂါ ရသွားတယ်။ လူမမာကြီး ယူထားရသလို ဖြစ်နေတယ်။ အလုပ်တွေလည်းပျက်။ သက်ကို ဒီထက်အားနာရအောင် မလုပ်ပါနဲ့တော့။ သွားပါ။ သုံးရက်ပဲကို။ ကိုစိုင်းပြန်လာရင် သက်နေကောင်းပြီ။ “

သူက ခေါင်းမာမာနှင့် မသွားသေးဘဲ ဖုန်းဆက်ပြီး လူငှါးတစ်ယောက် ထပ်ရှာဖို့ စုံစမ်းနေသည်။ သို့သော် ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေဘဲ ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူပြီး သက်ဘေးကိုလာရပ်သည်။
“မင်း နန်းလုံကို တကယ်မမုန်းဘူးလား၊ သူနဲ့ပတ်သက်ရင် စိတ်အနှောက်အယှက် မဖြစ်ဘူးလား။”
“ဟင်၊ မမုန်းပါဘူး။ သေချာမမြင်ဖူးလို့ ချစ်တယ်ခင်တယ်တော့ မရှိပေမယ့် လုံးဝမမုန်းဘူး။ ကိုစိုင်းနဲ့ ပတ်သက်ဖူးတာ သူ့အပြစ်မှမဟုတ်တာ။ အဲတုန်းက သက်လည်း ရှိသေးတာမဟုတ်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။”
“သူက စိတ်လည်းချရတယ်။ ငါ့စကားလည်းနားထောင်တယ်။ ပြီးတော့ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်လည်းရှိတယ်။ သူနဲ့ထားခဲ့ရင် မင်းကိုစိတ်ချမယ်။”

သက် စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးတော့ဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုမှသဘောမထားဘူးဆိုတာ မှန်ပေမယ့် သူနဲ့ သုံးနှစ်သုံးမိုး ဖြစ်ပျက်ပတ်သက်ခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမယ်ဆိုရင်ကို တစ်မျိုးဖြစ်လှပြီ၊ အခု လာပြီး ပြုစုပါ ပြုစုဦးမယ်ဆိုတော့။ သို့သော် ကိုစိုင်းကို စိတ်ချလက်ချသွားစေချင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုစိုင်းသဘောပါ ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။

တကယ်တော့ နန်းလုံနှင့်နေရတာ သက်ထင်သလောက်ကြီး အိုးတိုးအမ်းတမ်း မဖြစ်လိုက်ရ။ သက်ထက် ၄ နှစ်လောက် ငယ်သော နန်းလုံက သက်ကို အကြီးလို ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံသည်။ သူ့လူကို လုသွားသလိုလို ဖြစ်နေသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို မလိုမုန်းထားတာမျိုးလည်း နည်းနည်းမှမရှိ။ အစားအသောက်ကအစ ဆေးကအစ၊ ရေပတ်တိုက် အဝတ်အစားလဲတာအလည်၊ တစ်ကိုယ်ရေသန် ့ရှင်းရေးအဆုံး အကုန်လုံး စေတနာထားပြီးလုပ်ပေးသည်။ သက် နည်းနည်း ထူထူထောင်ထောင်ရှိသော နေသာသည့် တစ်နေ့တွင် နန်းလုံနှင့် စကားထိုင်ပြောဖြစ်ရာမှ နကိုက စောင်းပါးရိပ်ခြည်သာ သိခဲ့သော သူတို့နှစ်ယောက်၏ ပတ်သက်မှုကို သေသေချာချာ သိလိုက်ရသည်။

နန်းလုံက ကိုစိုင်းအလုပ်ထဲမှ အလုပ်သမားလင်မယား၏ တူမ။ မိဘတွေက သူငယ်ငယ်ကတည်းက ဆုံးသွားကြသည်။ ၁၀ တန်းအထိကျောင်းနေခဲ့သည်။ ၁၀ တန်းကျပြီး ပြန်မဖြေတော့။ ၁၈ နှစ်တွင် ယောကျ်ားနောက်လိုက်ပြေးသည်။ ယောကျ်ားက သူ့ထက် နှစ်နှစ်ကြီးသော ရှမ်းတရုတ်ကပြား။ ညားပြီးမှ ဘိန်းစားမှန်း သိသည်။ နန်းလုံကို ခိုးပြေးတာက သူအလုပ်လုပ်နေတဲ့ မူဆယ်ကို။ မူဆယ်မှာ တစ်နှစ်လောက် ကြာသောအခါ အလုပ်လည်းပြုတ်ပြီး အကြွေးတွေပါတင်လာသည်။ နန်းလုံကလည်း စီးပွားမရှာတတ်။ ရရာအလုပ်ဝင်လုပ်သော်လည်း နှစ်ယောက်စာ မလုံလောက်။ ယောကျ်ားကလည်း ဘိန်းပြတ်သဖြင့် တပိန်ပိန်တလိန်လိန်။ နောက်ဆုံး ထင်မှတ်မထားတာ တစ်ခုကို လုပ်ချသွားသည်။ နန်းလုံကို အသိအိမ်ဟု ညာခေါ်သွားပြီး ဇိမ်ခန်းတစ်ခုမှာ ထားခဲ့ကာ ပိုက်ဆံယူပြီး ထွက်ပြေးသွားသည်။ နန်းလုံက ဒီအလုပ်ကို လုံးဝမလုပ်နိုင်။ အကြောက်အကန် ငိုယိုတောင်းပန်ပြီး လာရွေးခိုင်းမည်ဟု စျေးညှိသည်။ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်သည်။ အိမ်ကလည်း မတတ်နိုင်။ နောက်ဆုံး အလုပ်ရှင် စိုင်းစောထွန်းကို အကူအညီတောင်းရသည်။ စိုင်းစောထွန်းက မူဆယ်အထိ လိုက်လာပြီး ရွေးပေးသည်။ အိမ်ပြန်ခေါ်လာသည်။ အလုပ်ပေးထားသည်။
ထိုအချိန်မှစ၍ နန်းလုံက စိုင်းစောထွန်းကို သူ့ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်သည်။ အလုပ်ကြိုးစားသည့်အပြင် သူ့ဗာဟီရလည်း အကုန်လုပ်ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်း အလုပ်ရှင်အလုပ်သမား ဆက်ဆံရေးထက် ရင်းနှီးလာသည်။ လူပျိုလူလွတ်ဖြစ်သော စိုင်းစောထွန်းနှင့် ပိုင်ရှင်မရှိတော့သော နန်းလုံတို့ ဖြစ်ပျက်ပတ်သက်ခဲ့ကြသည်။ ဒုက္ခပေးပြီး စွန့်ပစ်သွားသော ယောကျာ်းနှင့်လည်း အစကတည်းက စာချုပ်စာတမ်းဖြင့် လက်ထပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ရာ အမှုအခင်းလည်း ဖြစ်စရာမရှိ။ ထို့ကြောင့် ဇာတ်လမ်းဆက်ခဲ့ကြသည်။
သို့သော် စိုင်းစောထွန်းက စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ ပိုင်ရှင်။ နန်းလုံက ကြေးစားတန်း မှ ပြန်လာသော အိမ်ထောင်ပျက် တစ်ခုလပ်။ ထို့အပြင် အလုပ်သမားမိသားစုထဲမှ တူမ။ သူတို့နှစ်ယောက် ယူလို့မဖြစ်နိုင်။ အရေးအကြီးဆုံးက စိုင်းစောထွန်းက သူ့ကို မချစ်။ သနားသည်၊ ကြိုက်သည်၊ သို့သော် ရည်းစားလိုမချစ်။ ထိုသို့ဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သက်သက် ပတ်သက်မှုသာ ရှိခဲ့သည်။ တစ်နေ့ သူ အိမ်ထောင်ပြုရမည်၊ နန်းလုံကို ထားသွားမည် ဆိုတာ နန်းလုံ သိသည်။
အခု တကယ်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ဝမ်းနည်းမိသော်လည်း သူ့ကို အပြီးတိုင် မစွန့်ပစ်သည့်အတွက် နန်းလုံဝမ်းသာသည်။ အလုပ်ဆက်ပေးထားတာ၊ ငွေကြေးထောက်ပံ့မြဲထောက်ပံတာကို မကန့်ကွက်သော စိုင်းစောထွန်း၏ မိန်းမကိုလည်း နန်းလုံကျေးဇူးတင်သည်။ ထို့ကြောင့် အခု ပြုစုမယ့်သူ လိုနေတယ်၊ အလုပ်သွားစရာမလိုဘူး၊ အိမ်မှာ လာနေပေးလှည့် ဆိုသောအခါ လိုလိုလားလား ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။

နန်းလုံပြောပြသော ဇာတ်လမ်းကို နားထောင်ပြီး သက် အကုန်လုံး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိသွားသလို စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်သွားသည်။ ကိုယ်ပျော်နေတဲ့အချိန်မှာ သူကတော့ ရည်းစား(လို့ပဲထားပါတော့လေ) တစ်ယောက်ဆုံးရှုံးပြီး အနည်းနဲ့အများတော့ ခံစားနေခဲ့ရမှာ။ ဒီအခြေအနေနဲ့ကို သက်အပေါ်မှာ အကောင်းမြင်နိုင်သေးသည်။ ရှမ်းမလေးပီပီ အသားဖြူဖြူဝင်းဝင်း မျက်လုံး ညိုလဲ့လဲ့ ရွဲရွဲကြီးတွေ ၊ နက်မှောင်သော ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ ပါးအို့ရဲရဲလေးများ၊ သွယ်လျသော်လည်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ကိုယ်လုံးလေးနှင့် တော်တော်လှတဲ့ထဲမှာ ပါသော်လည်း နောက်ထပ် လူတစ်ယောက် ထပ်ရှာပြီး ချစ်ကြိုက်ပတ်သက်ဖို့ စိတ်ကူးထဲရှိပုံမပေါ်။ စိုင်းစိုးထွန်းနှင့် ဟိုလိုမပတ်သက်ရတော့သော်လည်း သူ့စောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာ ဆက်နေပြီး လိုအပ်တာတွေ ဖြည့်ဆည်းလုပ်ကိုင်ပေးဖို့သာ ဆုံးဖြတ်ထားပုံရသည်။

လေးရက်မြောက်နေ့မှာ ကိုစိုင်း ညဘက်ကြီး ပြန်ရောက်လာသည်။ သက်က နန်းလုံ ရေပတ်တိုက်ပြီး လဲပေးထားသော ညဝတ်ဂါဝန် ပိုးသားပျော့ပျော့ ပန်းရောင်လေးနှင့် အိပ်ရာပေါ်မှာ လှဲနေစဉ်ဖြစ်သည်။ လုံးဝကြီး နေမကောင်းသေးသော်လည်း နာလန်ထစပြုနေပြီ။

ကိုစိုင်းက အထုပ်တွေချကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေချိုးသည်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ပဂျားမား တစ်စုံ လဲဝတ်ကာ သက်ဘေးမှာ လာအိပ်သည်။ သက်ကို သူ့လက်မောင်းပေါ်မှာ အိပ်ခိုင်းပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့်နဖူးပေါ်မှ ဆံပင်များကို သပ်တင်ပေးသည်။

” သက်သာလား”
“သက်သာတယ်၊ နန်းလုံကလည်း သေချာဂရုစိုက်တယ်”

သူက သက်နဖူးလေးကို မနမ်းစဖူး ငုံ့နမ်းသည်။ သက်က သူ့ကျောကို ဖက်တွယ်ထားရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်သည်။ သူက သက်ကျောကို ညင်သာစွာ ပွတ်ပေးနေသည်။ သက် စိတ်ထဲမှာ ပျော်သလိုလို ဝမ်းနည်းအားငယ်သလိုလိုဖြစ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ေနနေမိသည်။ သူ့လက်က ကျောပြင်ကို ပွတ်ပေးနေရင်း တင်ပါးပေါ်ရောက်လာသည်။ တင်ပါးတစ်ခြမ်းကို အသာအယာ ဆုပ်နယ်နေသည်။ ပြီးတော့ ကျန်တဲ့တခြမ်း။ ထို့နောက် သက်ခေါင်းအုံးထားသော လက်ဖြင့် ပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ပိုးသားဂါဝန် ပျော့ပျော့အောက်မှ ရင်သားထွားထွားများကို ကိုင်တွယ်နေသည်။ ရင်သားများက ချောမွေ့သော အဝတ်စအောက်မှာ အိစက်နွေးထွေးနေသည်။ သူ့ ချည်သား ဘောင်းဘီရှည်ထဲမှ မာကျောတောင့်တင်းလာသော လိင်တံက သက်နံဘေးကို လာထောက်သည်။

သူက သက်နှုတ်ခမ်းလေးများကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သက် တုန့်ပြန်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့်သော် နေမကောင်းတာကြောင့်လား၊ ဆရာဝန်ပေးတဲ့ ဆေးတွေကြောင့်ပဲလားမသိ၊ သက် စိတ်ပါမလာဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ခါတိုင်းဆို သူ့လက်နဲ့ ထိလိုက်တာနှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းမြသွားပြီး ဆန္ဒတွေ တဟုန်ထိုးနိုးကြွလာတာ။ တစ်ခါတစ်ခါ သူအနားရောက်လာရင်ကို အလိုလို စိတ်ပါလာတာ။ ခုတော့ သက်ဘယ်လိုမှ စိတ်တွေ မပြောင်းလဲလာဘဲ ဖြစ်နေသည်။ သူက သက်နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်နေရင်း ရုတ်တရက် တန့်သွားသည်။ နို့သီးထိပ်လေးများကို လက်ဖဝါးဖြင့် သပ်ကြည့်သည်။ နို့သီးလေးများက ခါတိုင်းလို မာပြီး ထောင်တက်မလာဘဲ နွေးနွေးပျော့ပျော့လေးတွေ ဖြစ်နေသည်။ သက်နှင့်မျက်နှာချင်းခွာပြီး မျက်လုံးကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဂါဝန်အောက်နားစကို ဆွဲလှန်ကာ ပေါင်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်း ထိုးထည့်ကာ စမ်းလိုက်သည်။

“အို့”

သက်လန့်ပြီး တိုးတိုးလေး အော်လိုက်မိသည်။ သူက လက်ချောင်းများကို အထဲထိ ခပ်နက်နက် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရည်မထွက်သော သက်၏ လမ်းကြောင်းလေးက ပူနွေးသော်လည်း ခြောက်ကပ်နေသည်။ သူက လက်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး သက်ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လှုပ်ခါလိုက်သည်။

” ဘာလို့မပြောတာလည်း၊ မကောင်းတာကို ငြိမ်ခံနေတယ်၊ ပြောမှပေါ့။”

” ဆေးတွေကြောင့်ပါ။ မကောင်းတာမဟုတ်ပါဘူး။”

“ဒီလောက် ခြောက်နေတာကို။”

“မခံနိုင်ရင် ပြောမှာပေါ့၊ ရလို့မပြောတာပါဆို။ မတွေ့တာ အရမ်းကြာပြီကော။ “

သက်က ကိုစိုင်း၏ ဘောင်းဘီထဲကို လက်လျိုပြီး မာကျောတောင့်တင်းနေသော လိင်တံကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မလုပ်ဖြစ်တာ ကိုးရက်််ဆယ်ရက် ကြာပြီဖြစ်ရာ အရင်ထက်ကို ပိုပြီး စိတ်လာနေတယ်ထင်သည်။
ကိုစိုင်းက သက်လက်ကို ဆွဲထုတ်သည်။

” မလုပ်ဘူး။ မင်းမှ မကောင်းတာကို။”

“ကိုစိုင်း”

သက်က ကိုစိုင်းလက်ကို ယူပြီး ရင်ဘတ်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ နွေးထွေးအိစက်သော နို့များ၏ အထိအတွေ့တွင် သူ့လိင်တံက ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ သူက တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတစ်ကောင်လို ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားလိုက်သည်။ ဆတ်ခနဲ ခုတင်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ ခုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သက်ကို ဆွဲယူကာ ခြေတွဲလောင်းချပြီး ထိုင်စေသည်။ ပဂျားမားဘောင်းဘီကို လျှောချပြီး တောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သက်ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။

“နေမကောင်းရင် မလုပ်တော့ဘူး၊ စုပ်ပဲစုပ်ပေး။”

သက် အင်း ဟုပြန်ပြောသော်လည်း ပါးစပ်ထဲတွင် လိင်တံကြီးကပြည့်နေ၍ အွန်း ခနဲ ခပ်တိုးတိုးအသံလေးသာ ထွက်သွားသည်။ သူက သက်နို့များကို စုံကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံထိပ်ဖူးကို လျှာလေးနှင့် ပတ်သိမ်းကာ လျက်ရင်း ဥများကို ခပ်သာသာ ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ထို့နောက် လိင်တံတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ဝင်သလောက်စုပ်ငုံလိုက်သည်။ သူက ခါတိုင်းလို ငြိမ်ငြိမ်လေး မနေဘဲ ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပြီး သက်ပါးစပ်လေးကို လုပ်နေသည်။ သက်က အလိုက်သင့်ခံရင်း စုပ်ပေးသည်။ ထိုစဉ် ရုတ်တရက် လည်ချောင်းထဲက ယားလာသည်။ ထို့နောက် ချောင်းအဆက်မပြတ် ဆိုးတော့သည်။

သူက ချက်ချင်း ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာကာ သက်ကို ဖက်ထားပြီး ကျောပွတ်ပေးသည်။ ငါးမိနစ်ဆက်တိုက်လောက် ပင်ပန်းတကြီး ချောင်းဆိုးပြီးမှ ရပ်သွားသည်။ သူက ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေး ပုလင်း ယူလာကာ တိုက်သည်။

“ကိုစိုင်း…ဆောရီးပါ။

သက် အားနာလို့ သေတော့မည်။ သူကတော့ သက်ကို ကျောပွတ်ပြီး ချော့နေသည်။

“ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ မင်းနေကောင်းဖို့ အရေးကြီးတယ်။ “

သက်အသက်ရှူပြန်မှန်လာသည်နှင့် သူ့လိင်တံကို ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စောစောက သက်ကို စိတ်ပူနေသည့်ကြားက နည်းနည်းမှ ကျမသွားဘဲ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် ထောင်မတ်နေတုန်းဖြစ်သည်။ သူအရမ်းကို စိတ်တွေထန်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။

” မင်းနေကောင်းမှ ဆို။”

သက် သူ့ကို အရမ်းအားလည်းနာ သနားလည်းသနားသွားသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူဒီည ခုလို ခံစားနေရတာကို မဖြစ်စေချင်။

” နန်းလုံဆီသွား။ သက်နေမကောင်းခင် သူနဲ့နေ။”

“ဟာ မဟုတ်တာကို။ ဒီမှာကြည့်၊ ငါ့ကိုအားမနာနဲ့။ မင်းကို ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း ပေါင်းဖို့ယူထားတာ။ တစ်ရက်မလုပ်ရလို့ မငြိုငြင်ဘူး၊ ငါလည်းသေမသွားဘူး။”

“ဆယ်ရက်ပြည့်တော့မယ်။ ကိုစိုင်းလည်း အရမ်းခံစားနေရတယ်။ ပြီးတော့ အရင်လည်း သုံးနှစ်တောင် ဖြစ်ခဲ့ကြတာကို၊ နောက်ထပ် တစ်ခါနှစ်ခါနဲ့လည်း မထူးတော့ပါဘူး။ သက်နဲ့က တစ်လပဲ ရှိသေးတာ။ အဲဒါမတိုင်ခင်ထိ လုပ်ခဲ့တာပဲမို့လား။”

သူအသံတိတ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံကြီးကို ခပ်ဖိဖိ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကွင်းတိုက်သလို တိုက်ပေးလိုက်သည်။

” ဘယ်တုန်းက နောက်ဆုံး လုပ်ခဲ့တာလည်း။”
သူက သက်ပြင်းချပြီး ဖြေလိုက်သည်။

” မင်္ဂလာမဆောင်ခင်နေ့ညနေ၊ မင်းဝတ်မယ့် ဂါဝန် သွားယူတုန်းက။”

“အဲဒါများ၊ မထူးတော့ပါဘူး၊ သွားပါ။ ကိုစိုင်း သူ့ကို သတိရတယ်မို့လား၊ ခေါ်ထားတာ သတိရလို့လည်း ပါတယ်မို့လား။”

သူ အကြာကြီး ငြိမ်သွားသည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ သက်ကို စောင်ခြုံပေးသည်။ ခေါင်းအထိလုံအောင် ခြုံပေးပြီး ငုံ့ကိုင်းကာ ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်သွားသည်။
သက် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းပိုက်ထားသည်။ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေသည်။ စောစောက စိတ်ပင်ပန်း လူပင်ပန်း သွားသော အရှိန်ဖြင့် အဖျားနည်းနည်း တက်လာသည်။ နားထင်မှာ သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးနေသည်။ သူ့ကို အားနာလို့ပဲ လွှတ်လိုက်မိသလား၊ နန်းလုံကို သနားလို့ ကိုယ်ချင်းစာလို့ပဲ လွှတ်လိုက်မိသလား မသေချာတော့။ ကို့ကိုတောင် အပြီးအပိုင် စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသေးတာပဲ၊ ခုလို အရင်ကလည်း ဖြစ်ဖူးတဲ့ သူတစ်ယောက်နဲ့ ကိုစိုင်းကို အိပ်ခွင့်ပြုတာ အဲဒါနဲ့စာရင် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး လို့ တွေးမိသည်။

တစ်နာရီလောက် အကြာမှာ သူပြန်ရောက်လာသည်။ သက်မအိပ်သေးတာ သူသိနေသည်။ စောင်ကို ဆွဲလှန်ပြီး ဝင်လာသည်။ ဘေးမှာ တိုးအိပ်လိုက်ပြီး သက်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်သည်။ သူ့ဆီက သုက်ရည်နံ့နှင့် နန်းလုံလိမ်းသော ဘော်ဒီလိုးရှင်းနံ့သင်းသင်းကို ရသည်။ သက်ကို တင်းတင်းဖက်ထားပြီး သူက သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်သည်။ သက်က သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မမီတမီ ပြန်ဖက်လိုက်သည်။ ပခုံးပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီး သူ့မေးအောက် နေရာကို နဖူးနှင့် တိုးဝှေ့ဝင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း နှစ်ယောက်လုုံး တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်သွားကြသည်။

ဝက်သစ်ချမြိုင်က ချစ်ပုံပြင် (၄)

ရက်ပေါင်းများစွာ ဖျားပြီးနောက် မနက်ခင်းတစ်ခုတွင် သက် ကြည်ကြည်လင်လင် နိုးထလာသည်။ ခေါင်းလည်းမကိုက်၊ ချောင်းလည်းမဆိုးတော့ဘဲ ကိုယ်ပူကျနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကိုစောက ဘေးမှာမရှိတော့…ထနှင့်ပြီ။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ရှစ်နာရီကျော်ကျော်။ နန်းလုံ လာကူပေးသည်ကို မစောင့်တော့ဘဲ ရေချိုးခန်းထဲ ကိုယ့်ဘာသာဝင်ပြီး ရေနွေးနွေးနှင့် သွားတိုက် မျက်နှာသစ်လုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ညဝတ်အကျႌအသစ်တစ်ထည် လဲဝတ်လိုက်သည်။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်လိုက်သောကြောင့် ဗိုက်ဆာသလို ဖြစ်လာသည်။ ပြီးခဲ့သောရက်များက ဘာမှမစားချင်အောင် ခံတွင်းပျက်နေခဲ့သော်လည်း ဒိနေ့ကျတော့ နေကောင်းစပြုလာသဖြင့် တစ်ခုခုစားချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ ညအိပ်ဂါဝန်ပေါ်မှာ ရင်ကွဲကြိုးချည် သိုးမွေးအကျႌရှည်ကြီးတစ်ထည်ထပ်ဝတ်ပြီး မီးဖိုခန်းနှင့်ဆက်ထားသော ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ သက်ထွက်လာခဲ့သည်။

ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ ချိုးကွေ့လိုက်စဉ် သက်ခြေလှမ်းများ တုံ့သွားသည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် နောက်ဆုတ်ပြီး လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်သော်လည်း မမီတော့။ ကိုစိုင်းက ထမင်းစားပွဲမှာ စားလက်စမနက်စာပန်းကန်များ ရှေ့ချပြီး ထိုင်နေသည်။ နန်းလုံက သူ့ဘေးမှာရပ်နေရင်း စထရော်ဘယ်ရီရောင် ဆွယ်တာလေးနှင့် အောက်ခံ တီရှပ်အနက်လေးကိုပါ မပေးထားသည်။ ရင်သားထွားထွားအိအိများက မတွဲတတွဲလေး ကျနေသည်။ ကိုစိုင်းက လက်တစ်ဖက်နှင့် ခါးကိုဖက်ကာ နို့တစ်လုံးကို စို့နေရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က လွတ်နေသော တစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ နန်းလုံက မျက်နှာလေးရဲကာ နှုတ်ခမ်းတင်းတင်းစေ့ပြီး ခံနေရင်း ဘွားခနဲ ပေါ်လာသော သက်ကိုမြင်တော့ အံ့သြမှုဖြင့် ရုတ်တရက် ပါးစပ်လေးဟသွားကာ လက်ထဲက အကျႌကို ကိုစိုင်းမျက်နှာပေါ် လွှတ်ချလိုက်မိသည်။ ကိုစိုင်းက ဖျတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သက်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားသည်။ နေမကောင်းတုန်း သူ့အလိုဆန္ဒများကို မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တုန်းမို့ နန်းလုံနှင့်အိပ်ဖို့ကို သူကိုယ်တိုင် တိုက်တွန်းခဲ့ ခွင့်ပြုခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် ခုလိုမျကိစိရှေ့မှာ မြင်လိုက်ရတော့ ထူပူရှိန်းဖိန်းပြီး သဝန်တိုစိတ်တွေ ပေါ်လာမိသည်။

”ဆောရီးသက်ထား…အိပ်နေတုန်းထင်လို့”
ကိုစိုင်းက ကမန်းကတန်း လူချင်းခွာရင်းပြောသည်။ နန်းလုံက ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ယို့ယို့လေး ရပ်နေသည်။ ဘာကြောင့်လဲမသိ သဝန်တိုတဲ့ကြားက စောစောက မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကို သက်စိတ်ထဲက မဖျောက်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်မလာတာ ကြာပြီဖြစ်သော ခံစားချက်တချို့ နိုးကြားလာသည်။

“နေကောင်းပြီလား၊ လာ လာ၊ မနက်စာစားရအောင်”

ကိုစိုင်းက သက်နားကိုလာပြီး လက်မောင်းလေးကို အသာအယာကိုင်ကာ ခေါ်သည်။ ပြီးတော့ စားပွဲဆီသို့ တွဲခေါ်လာပြီး ထိုင်ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ မထိုင်သေးဘဲ ရင်ကွဲသိုးမွေးအကျႌ၏ လွတ်နေသော ရင်ဘတ်ပိုင်းနေရာမှ သက်၏ ညဝတ်ပိုးဂါဝန်လေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ သက် စိတ်မလုံဘဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ စောစောက စိတ်လှုပ်ရှားမှုအရှိန်ဖြင့် သက်၏ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်းတောင်ပြီး ချွန်ထွက်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူက လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်ဖွဖွသပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ချက်ချင်း သက်၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ စိုစွတ်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ သူက သက်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း တိုးတိတ်စွာ မေးသည်။

“ကြည့်ချင်လား၊ ကြည့်မှာလား။”

သက်မျက်နှာ ပန်းနုရောင်သန်းသွားသည်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သည့်ကြားမှ ကြည့်လည်းကြည့်ချင်နေမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိသည်။ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းငြိတ်ပြလိုက်သည်။
သူက သက်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် နန်းလုံဘေးနားကခုံမှာသွားပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ နန်းလုံကို ရှမ်းလိုတစ်စုံတစ်ခုပြောလိုက်တော့ နန်းလုံက အကျႌလေးကို ပြန်မပေးသည်။ သူက နန်းလုံ၏ ဖွံ့ထွားအိတွဲသော နို့ကြီးများကို စုံပင့်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းထိပ်နီနီလေးများကို တလှည့်စီ စို့သည်။ သက်ကိုရှိသည်ဟု သဘောမထားတော့ဘဲ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားပြီး နန်းလုံ၏ နို့များကြားတွင် မျက်နှာအပ်ထားသည်။ နို့သီးထိပ်လေးများကို လျှာဖြင့် မထိတထိလျက်ပေးသောအခါ စောစောက အရှိန်ဖြင့်ပေါင်းပြီး နန်းလုံ၏ အသက်ရှူသံများ မြန်လာသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ ဂျင်းဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ နန်းလုံက အလိုက်သင့် လျှောပြီး ချွတ်ချပေးသည်။ အသားဖြူဖြူပေါ်မှာ ပန်းဆီရောင်ရဲရဲ အတွင်းခံလေးက ထင်းနေသည်။ သူက အတွင်းခံလေးထဲသို့ လက်နှိုက်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီအသားပါးပါးလေးအောက်တွင် သူ့လက်ချောင်းများ လှုပ်ရှားနေသည်ကို သက်မြင်နေရသည်။ အစေ့လေးကို ကစားနေပုံရသည်။ နန်းလုံ ခြေထောက်များ ယိုင်ချင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အသံထွက်မညည်းမိစေရန် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသည်။ ရုတ်တရက် သူက လက်ချောင်းများကို စုလိုက်ပြီး ပင့်ကာထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“အ”

နန်းလုံ ခပ်အုပ်အုပ်အော်လိုက်သည်။
သူ့လက်ချောင်းများက ခပ်မြန်မြန် အသွင်းအထုတ်လုပ်နေသည်။ နန်းလုံခမျာ ခုံကိုအားပြုပြီး လက်နှစ်ဖက်နှင့်် ထောက်ထားကာ ခြေထောက်ကားပြီးရပ်နေရသည်။ ဆယ့်လေးငါးခါ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး သူက လက်ကိုအတွင်းခံ လေးအောက်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နန်းလုံကို ခါးဖက်ပြီး ဘောင်းဘီချွတ်ရက်သားနှင့် အိပ်ခန်းဘက်သို့ တရွတ်ဆွဲ ခေါ်လာသည်။ သက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းဆတ်ပြသည်။ ညို့ခံရသူလို သက် နောက်မှလိုက်သွားမိသည်။

သက်တို့နှစ်ယောက်အိပ်သော အိပ်ရာပေါ်သို့ နန်းလုံကို သူက ဆွဲတင်လိုက်သည်။ သို့သော် အိပ်ရာဟိုဘက်ခြမ်းမှာပဲ။ လွတ်နေသောအခြမ်းဘက်ကို သက် တက်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးပျော့များကို ကျောမီကာ လျှောလျှောလေး ထိုင်နေလိုက်သည်။ ဆေးတွေအရှိန်ရော ဖျားထားတဲ့ အရှိန်ရော၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုရော အကုန်ပေါင်းကာ အလိုလို မောဟိုက်နေမိသည်။ သူကနန်းလုံကို ရှမ်းလိုထပ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။ နန်းလုံက အဝတ်အစားများကိုချွတ်ပြီး ပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ သူကနန်းလုံအပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ် ကိုမဟုတ်၊ မျက်နှာကို။ နန်းလုံ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ မပျော့မမာဖြစ်နေသော လိင်တံကို ထည့်ပေးသည်။ နန်းလုံက သူ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အားပြုကိုင်ကာ စုပ်ပေးနေသည်။ ချက်ချင်း တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် တင်းမာလာသည်။ သူက ဆောင့်ကြောင့်ပြောင်းထိုင်လိုက်သည်။ နန်းလုံက ဥများကို တစ်လုံးချင်းစုပ်ပေးသည်။ ညိုမည်းပြီး အမွေးများပေါက်နေသော ဥများကို နန်းလုံ၏ နုနုထွေးထွေး ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက စုပ်ပေးနေရုံမက လျှာနီနီလေးနှင့်ပါ လျက်ပေးနေသည်ကိုကြည့်ရင်း သက် အသက်ရှူမှားလာသည်။ ခဏကြာတော့ သူက ထပ်အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ နန်းလုံက လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်သည်။ သူက နန်းလုံနောက်မှှာ ဒူးထောက်ရင်းတင်ပါးကိုဆွဲမကာ နောက်သို်ဖောင်းထွက်နေသောအကွဲကြောင်းလေးထဲ လိင်တံကိုတဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ရာ နန်းလုံကော့သွားသည်။ ထို့်နောက် လက်တစ်ဖက်ကို ထောက်ထားကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့များကို ကိုင်တွယ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တော့သည်။ နန်းလုံခမျာ ကောင်းလည်းကောင်း နာလည်းနာနေပုံရသည်။ တစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း ခပ်တိုးတိုး ညည်းတွားနေသည်။ ခဏကြာတော့ လိင်တံကို မဖြုတ်ဘဲ တပ်ရက်သားဖြင့်နန်းလုံကို ခုတင်စွန်းထိ ဆွဲခေါ်ကာ ခုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်သည်။ သက်က ကိုစိုင်းရော နန်းလုံရောနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ သူက သက်ကိုကြည့်ရင်း နန်းလုံ၏ နို့်များကို စုံကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည်။ အားရအောင် ညှစ်ပြီးတော့ လွှတ်လိုက်ကာ အရှိန်မြှင့်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ ခပ်တွဲတွဲကျနေသော နို့များက ရမ်းခါနေသည်။ သူကသက်ကို အကြည့်မလွှဲဘဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်သည်။ နန်းလုံ၏ မျက်နှာလေးက နီရဲကာ မျက်လုံးများကို မှေးစင်းထားပြီး နှုတ်ခမ်းက နာကျင်မှုဖြင့် အနည်းငယ် မဲ့နေသည်။ သဝန်တိုတာရော စိတ်တွေထကြွလာတာရောပေါင်းကာ သက်ခံစားချက်တွေ ရောထွေးနေသည်။ သူက နန်းလုံ၏ ကုပ်ကို တစ်ချက်ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး နို့များကို ပြန်ကိုင်ကာအားပြု ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း ပိုမြန်မြန်ဆောင့်သည်။ သူပြီးခါနီးပြီဆိုတာ သက်သိနေသည်။ ဆက်တိုက်ဆောင့်နေရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ် တစ်ချက်တောင့်တင်းသွားသည်။ ရှမ်းစကားတချို့ကို အံကြိတ်ထားသောလေသံဖြင့် ခပ်တိုးတိုး အော်ရင်း နန်းလုံခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကျသွားသည်။

သက် ခုမှသတိဝင်လာကာ ခုတင်ပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းလေးဆင်းလိုက်သည်။ ထမင်းစားခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ စားပွဲပေါ်မှ ကော်ဖီကရားကိုဆွဲယူကာ ကော်ဖီတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်ရင်း နန်းလုံအကျႌပြန်ဝတ်ပြီး မနက်စာလာပြင်ပေးမှာကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။

ဝက်သစ်ချမြိုင်က ချစ်ပုံပြင် (၅)

သက်နေပြန်ကောင်းလာပြီးတော့ ကိုစိုင်း ခရီးတွေအများကြီးထွက်ရသည်။ မင်္ဂလာဆောင်ခါနီးကတည်းက နားထားသော ရွှေ့ဆိုင်းထားသော အလုပ်တွေကို အကြွေးနှင့်ပြန်လုပ်နေရသည်။
အစက သက်နေကောင်းရင် ပြန်ဖို့စီစဉ်ထားသော နန်းလုံလည်း သက်ကိုအဖော်လုပ်ပေးရင်း အိမ်မှာဆက်နေနေရသည်။ ကိုစိုင်းကို ဝေမျှပေါင်းရသလို ဖြစ်နေသော်လည်း နန်းလုံကို သက် နည်းနည်းလေးမှမငြိုငြင်မိပါ။ မငြိုငြင်ရအောင်လည်း နန်းလုံက ဖြူစင်လွန်းသည်။ ကိုစိုင်း၏ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို ရလိုစိတ်နှင့်တွယ်ကပ်နေတာမဟုတ်၊ ကိုစိုင်းကို ကျေးဇူးရှင် လိုတစ်မျိုး ချစ်သူလိုတစ်သွယ် သံယောဇဉ်တွယ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သက်ကိုလည်း ကိုစိုင်းကို သူ့လက်ထဲမှ လုယူသွားသူလို သဘောမထားပဲ ကျေးဇူးရှင်၏ ဇနီးအဖြစ်သဘောထားကြောင်း သိသာသည်။ အစစအရာရာ အနွံအတာခံပြီး ဂရုတစိုက် လုပ်ကိုင်ပေးသည်။

နက်ဖြန်ကိုစိုင်းပြန်လာမည်။ ဒီနေ့ သက်ကိုယ်တိုင် အိမ်ကိုရှင်းနေသည်။ အလုပ်မရှိဘဲအိမ်မှာ အားနေတာကြာပြီဖြစ်သဖြင့် နည်းနည်းပျင်းရိစပြုလာသည်။ ဒါ့ကြောင့် ဘယ်သူမှမကူနဲ့ဟုပြောထားပြီး သက်စိတ်ကြိုက် အိမ်ကိုသနေသည်။
ခန်းဆီးတွေအကုန်ဖြုတ်ပြီးအသစ်လဲ၊ ခြံထဲက နှင်းဆီပန်းတွေခူးကာ ဧည့်ခန်း၊ မီးဖိုခန်းနှင့် အိပ်ခန်းထဲပါမကျန် တွေ့သမျှပန်းအိုးတွေမှာထိုး၊ စားပွဲခင်းတွေလဲ၊ သူ့နေရာနှင့်သူမဟုတ်သော ပစ္စည်းမှန်သမျှကို သိမ်းဆည်းနေရာချ၊ အဝတ်ဗီရိုတွေရှင်း၊ မှန်တင်ခုံရှင်း…အားလုံးပြီးသွား၍ တစ်အိမ်လုံး သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး နှင်းဆီရနံ့ကြိုင်လှိုင်သွားသောအခါ သက်လည်း ဖတ်ဖတ်မောပြီ။ ရေချိုးဇလုံထဲမှာ ရေနွေးနွေးလေးကို စိမ်ချိုးပြီးနောက် ညဝတ်ဂါဝန်လေးတစ်ထည်ဝတ်ကာ အိပ်ရာပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲနေမိသည်။

” မမ၊ ပင်ပန်းနေတာလား၊ နန်းကူပေးပါမယ်ဆို တစ်ယောက်တည်းလုပ်တာကိုး”

နန်းလုံက အခန်းထဲသို့ဝင်လာရင်း အသံဝဲဝဲလေးနှင့် ပြောသည်။

” မမလုပ်ချင်လို့ပါ နန်းရယ်၊ အလုပ်မရှိတော့ပျင်းနေတာ။ ခုတော့ ပင်ပန်းပြီးညောင်းကိုက်သွားပေမယ့် ကိုယ့်လက်ရာလေးတွေ ပြန်ကြည့်ပြီး ပျော်နေတယ်။”

“မမညောင်းနေတာလား၊ နန်းနှိပ်ပေးမယ်လေ။ မှောက်လိုက်မမ”

နန်းလုံကိုအားနာသော်လည်း သက်တကယ်ကိုညောင်းနေသည်။ ရေချိုးလိုက်လို့ ပင်ပန်းတာတွေ ပျောက်သွားသော်လည်း ကို်ယ်လက်တွေက ခုမှ တဖြည်းဖြည်း ညောင်းညာကိုက်ခဲလာသည်။ ထို့ကြောင့်အားနာနာနှင့်ပင် မှောက်ပေးလိုက်သည်။
နန်းလုံက ခုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ခေါင်းကနေ စနှိပ်ပေးသည်။ နူးညံ့ သော်လည်း သန်မာသော လက်ချောင်းလေးများက အနှိပ်ကျွမ်းကျင်သည်။ ငါးမိနစ်အတွင်းမှာပင် အကြောအချင်များပြေလျော့လာသည်။ ဂျင်းပန်လေးနှင့်မို့ သက်ကျောပေါ်လွယ်လွယ်ကူကူခွပြီးဆက်နှိပ်ပေးသည်။ ဇက်မှနေ၍ ခြေဖျားအထိ ဖြည်းဖြည်းချင်းနှိပ်သွားသည်။ သက်အိပ်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက်ဖြစ်လာသည်။ ခြေဖဝါးထိနှိပ်ပြီးသွားတော့ “ပက်လက်လှန်လိုက်ပါလားဟင် ဆိုသောအသံကြောင့် ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်သည်။

နန်းလုံက လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူကာ နှိပ်ပေးနေသည်။ အိစက်နွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့်ရုတ်တရက် မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ လက်မောင်းကိုနှိပ်နေတုန်း လက်ဖျားက နန်းလုံ၏ရင်ခွင်ထဲရောက်နေပြီး ရင်သားများနှင့် အမှတ်မထင် ထိမိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်နေရင်းမို့ ဘာမှမခံဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တီရှပ်လက်ရှည်လေး တစ်ထပ်ထဲဝတ်ထားသဖြင့် မို့မောက်လုံးဝန်းနေသော ရင်သားများကိုမြင်နေရသည်။ ဟိုတစ်နေ့က ထိုနို့သီးဖျားလေးများကို ကိုစိုင်း စို့နေခဲ့သည်ကို သတိရသွားပြီး ကြက်သီးလေးများထသွားသည်။ နန်းလုံကတော့ အမှတ်တမဲ့ဖြင့် ဆက်နှိပ်နေသည်။
ဒီဘက်လက်ကို နှိပ်ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုမပြောင်းဘဲ သက်ကိုယ်ပေါ်မှငုံ့ကိုင်းကာ ဟိုဘက်လက်မောင်းကိုနှိပ်ပေးသည်။ အိစက်သောနန်းလုံ၏ ရင်သားထွားထွားများက တွဲကျလာသဖြင့် ညဝတ်အကျႌအောက်က သက်၏ ရင်သားများနှင့်မလွတ်ဘဲ ဖိမိသွားသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ နန်းလုံသတိထားမိသွားပြီး အို ဟု ခပ်တိုးတိုုးရေရွတ်လိုက်ကာ မျက်နှာလေးရဲတွတ်လာသည်။ ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုပြောင်းပြီးလက်မောင်းကိုနှိပ်ပေးသည်။

မျှော်လင့်မထားသောအထိအတွေ့ကြောင့် သက်စိတ်ထဲမှာတစ်မျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ ညဝတ်အကျႌအောက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်းမာပြီးထောင်ထလာသည်။ နန်းလုံကိုကြည့်မိတော့ သက်၏ ရင်ဘတ်နေရာကို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ သက်၏လက်က သူ့ရင်သား ထွားထွားများနှင့် လက်မအနည်းငယ်သာကွာတော့သည်။ ရုတ်တရက် သက်စိတ်ဘယ်လိုဖြစ်သွားသလဲမသိ၊ နန်းလုံ၏နို့လေးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသည်။ နှိပ်နေသော နန်းလုံ၏လက်များက ရပ်သွားပြီး မျက်စိလေးများမှိတ်သွားသည်မှအပ မရုန်းဘဲငြိမ်နေသည်။ အထိအတွေ့ကြောင့်ရော ကိုစိုင်း ကိုင်ဖူးစို့ဖူးသော နို့ဟူသော အသိကြောင့်ရော သက်တစ်ကိုယ်လုံးရှိန်းဖိန်းပြီး ထူပူလာသည်။ ထိုစဉ် နန်းလုံ၏နူးညံ့သော လက်ကလေးများက သက်နို့များကို ဆုပ်နယ်လာသည်။ စောစောကနှိပ်ပေးနေသလိုမျိုး စည်းချက်ညီညီနှင့် ညင်ညင်သာသာလေး။ နို့သီးဖျားလေးများကို အကျႌပေါ်မှ ခပ်ဖွဖွလေးညှစ်ပေးသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားမိသည်။ လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ နို့လေးတစ်ဖက်ကို အပြန်အလှန် ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ အိစက်ဖွံ့ထွားပြီး နွေးထွေးသောအထိအတွေ့ကဆန်းသစ်နေသလို ကိုစိုင်း၏သန်မာကြမ်းတမ်သော လက်များနှင့်မတူသည့် နူးညံ့သော လက်ကလေးတစ်စုံကလည်း ရင်ခုန်စရာကောင်းလှသည်။ ထိုလက်ကလေးများက ခဏနေရာရွှေ့သွားပြီး ရင်ကွဲညဝတ်အကျႌလေး၏ ခါးစည်းကြိုးကို ဖြေနေသည်။ ပြီးတော့ အကျႌကို ဆွဲလှန်ချလိုက်သည်။ မာတောင်နေသော နို့သီး နီညိုညိုကလေးများနှင့် တင်းရင်းဖွံ့ထွားသော ရင်သားအစုံက ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။ သက်၏လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏တီရှပ်အောက်နားစကို လှမ်းဆွဲမိသည်။ နန်းလုံက သူ့တီရှပ်လေးကို ခေါင်းပေါ်မှကျော်ပြီး ချွတ်ချလိုုက်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားသည်။

ရှမ်းမလေးပီပီ နန်းလုံ၏အသားအရေက ဖြူဖွေးဝင်းစိုနေသည်။ သက်ထက် အနည်းငယ်ပိုပြီး ပြည့်တင်းသလိုနို့များကလည်း ပိုထွားသည်။ သို့်သော် သုံးနှစ်ကျော် ယောကျ်ားနှင့်အထိအတွေ့ရှိခဲ့ခြင်းကြောင့် အနည်းငယ်ပိုပြီး အိတွဲနေသည်။ သက်က မြေပြန့်သူတွေထဲမှာ အသားဖြူသော်လည်း နန်းလုံနှင့်ယှဉ်လျှင် အနည်းငယ်ညိုနေသလို ကိုယ်လုံးလည်း နည်းနည်းပိုကျစ်သည်။
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း အသက်ရှူသံလေးများ မြန်လာကြသည်။ သက်က တံတောင်ဆစ်ထောက်ပြီး ကိုယ်တစ်ပိုင်း ထထိုင်လိုက်သည်။ မျက်နှာလေးနှစ်ခုနီးကပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးများက အလိုအလျောက်နမ်းမိကြသည်။ နို့သီးခေါင်း ပန်းနုရောင်လေးများနှင့် အိစက်သော ဖြူဖြူထွားထွားနို့တစ်စုံက နို့သီးခေါင်းနီညိုညို မာမာတောင်တောင်လေးများနှင့် တင်းရင်းဖွံ့ဖြိုးသော အသားလတ်လတ် နို့တစ်စုံနှင့် ပူးကပ်ထိတွေ့သွားသည်။ နို့သီးလေးများချင်း ထိခတ်မိကြသည်။ လျှာပါးလေးနှစ်ချောင်းက အပြန်အလှန် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ပွတ်သပ်ကစားမိကြသည်။ နန်းလုံက သက်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းသို့ အသာအယာ တွန်းလှဲပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို စို့်လိုက်သည်။ နူးညံ့နွေးထွေးသော ပါးစပ်လေး၏ အထိအတွေ့က လျှပ်စစ်ဓာတ်စီးဝင်သလို။ နန်းလုံက နို့နှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီပြောင်းကာစို့ပေးသည်။ နို့ဆာနေသော ကလေးလေးတစ်ယောက်နှင့်တူသည်။ တော်တော်ကြာကြာစို့ပြီးတော့ သက်က နန်းလုံခေါင်းကို တွန်းခွာလိုက်ကာ သူ့နို့အိအိထွားထွားကြီးတွေကြားမှာ ခေါင်းနှစ်ပြီး နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးများကို အပြန်အလှန်စို့်ပေးသည်။ ဟိုတစ်နေ့မနက်က ကိုစိုင်းစို့်နေတာကို ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ လျှပ်စစ်စီးသလို နွေးနွေးလေးနှင့် ကျဉ်တက်လာသည်။ ပျော့ပျော့နွေးနွေး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စို့မဝနိုင်စရာ။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုစိုင်း စွဲလမ်းနေတာပဲဟု တွေးမိသည်။
အကြာကြီးစို့ပြီးနောက် အသက်ရှူမဝဘဲမောလာသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လှဲရင်း မျက်စိမှိတ်ထားကာ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး နားနေသည်။ ရုတ်တရက် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်ကိုသိလိုက်ပြီး နွေးထွေးစိုစွတ်သော ပါးစပ်ကလေးက နှုတ်ခမ်းသားများကို စုပ်ငုံလာသည်။ လျှာလေးက အကွဲကြောင်းအတိုင်း အောက်မှအထက်သို့ သိမ်းလျက်လာပြီး အစေ့လေးကို ပွတ်တိုက်သွားသည်။

“အား…နန်းလုံ၊ မလုပ်နဲ့ အဲလိုတော့မလုပ်ပေးပါနဲ့။”

သို့သော် နန်းလုံ၏ ပူနွေးသောပါးစပ်လေးက လုံးဝမရပ်ဘဲ ဆက်လှုပ်ရှားနေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားများကို တလှည့်စီစုပ်ယူရင်း အစေ့လေးကို လျှာနှင့်ထိုးကလိပေးသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လမ်းကြောင်းလေးထဲသို့ ထိုးမွှေသည်။ သက် မတားနိုင်တော့ဘဲ အိပ်ရာခင်းများကို လက်နှင့်ဆုပ်ဆွဲရင်း ကော့လိမ်ကာ အသံထွက်ငြီးတွားနေမိသည်။ နန်းလုံက အစေ့ကလေးကို လျှာဖြင့် ခပ်မြန်မြန်လေး လျက်ပေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လျက်တာကိုရပ်ပြီး စုပ်ငုံလိုက် သွားလေးဖြင့်ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက် လုပ်ပေးသည်။ သက်၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ မုန်တိုင်းတစ်ခုက အရှိန်အဟုန်ဖြင့် စတင်ဖြစ်တည်လာသည်။ သွေးများဆူပွက်နေသည်။ နန်းလုံကလအလိုက်သိစွာလျှာကို မြန်မြန်လေး လှုပ်ရှားပေးနေသည်။ တဖြည်းဖြည်း သက်၏ခံစားချက်များ အထွတ်အထိပ်နားသို့နီးကပ်လာသည်။ နန်းလုံက လမ်းကြောင်း လေးထဲကို လျှာထိပ်ဦးဖြင့်တစ်ချက်ထိုးမွှေလိုက်ပြီး ကွဲကြောင်းအတိုင်း အပေါ်သို့အပြားလိုက်ပွတ်ဆွဲလာကာ အစေ့လေးကို ပတ်ရစ်ပြီးလျက်ပေးလိုက်သည်။ ဆူပွက်နေသောသွေးများအားလုံး ခဏရပ်တန့်သွားပြီး ဝုန်းခနဲ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ပြန်လည်ပတ်လာသည်။ ခံစားချက်များအထွတ်အထိပ်သို့ရောက်သွားပြီး အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို ဆင့်ကာဆင့်ကာစီးနေရသလို တသိမ့်သိမ့်တငြိမ့်ငြိမ့်ဖြစ်နေသည်။ နန်းလုံက လှိုင်းလုံးများတဖြည်းဖြည်းညင်သာလာပြီး ငြိမ်သက်သွားသည်အထိ သက်၏နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို စုပ်ငုံထားပေးသည်။ ပြီးတော့မှ အပေါ်ဘက်သို့ပြန်တက်လာပြီး သက်ဘေးမှာ ဝင်လှဲသည်။ နှစ်ယောက်သား ဘေးတစောင်းပူးကပ်အိပ်ရင်း မျက်စိမှိတ်ထားပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း မောဟိုက်နေကြသည်။

လက်တွေ့ဘဝထဲသို့ တဖြည်းဖြည်းအာရုံပြန်ရောက်လာရင်း ကိုစိုင်းကို ဘယ်လိုပြောရပါ့ဟု သက်တွေးနေမိသည်။ နန်းလုံနဲ့ဆက်ဆံရေးကရော ရှေ့လျှောက် ဘယ်လိုဆက်သွားရမှာပါလိမ့်။ အရင်က အလွန်သမားရိုးကျဆန်ခဲ့သော သက်ရဲ့လိင်မှုဘဝဟာ ခုချိန်မှာ ကြီးကျယ်သောအပြောင်းအလဲတွေတစ်ခုပြီးတစ်ခုကြုံနေရတာကိုတွေးရင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည်။ သို့်သော်လက်က နန်းလုံ၏ အိစက်ဖွံ့ထွားသော နို့တစ်ဖက်ကို စမ်းမိပြန်သောအခါ အရာရာကို သက် ခဏပြန်မေ့သွားပြန်သည်။

ဝက်သစ်ချမြိုင်ကချစ်ပုံပြင် (ဇာတ်သိမ်း)

Happily ever after ဆိုတာ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပဲ ရှိတယ်ထင်တယ် ဟု သက်စဉ်းစားနေမိသည်။
ခုဆို သက် ကလောကိုရောက်တာ တစ်နှစ် ပြည့်တော့မည်။ သက်ရယ် ကိုစိုင်းရယ် နန်းလုံရယ် သုံးယောက်သား တခြားသူတွေ ယုံကြည်နိုင်မှာမဟုတ်သော နားလည်မှုမျိုးဖြင့် နေ့ရက်များကို ပျော်ရွှင်သာယာစွာ၊ ရမ္မက်ပင်လယ်မှာ မိန်းမောစွာ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြသည်။ သက် ဘဝတစ်လျေှာက်မှာ မောပန်းခဲ့ရသမျှ၊ ကိုနှင့်ပတ်သက်ပြီး နာကျင်ခဲ့ရသမျှ နေ့ရက်များကို ကျောခိုင်းကာ ဝက်သစ်ချမြိုင်မှာ အတိုးချပြီး အနားယူခဲ့ရသည်။ သက်စိတ်ထဲမှာတောင် မကူးခဲ့မိဖူးသော အချစ်နယ်မြေသစ်များစွာကိုလည်းရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရသည်။ ဒီသာယာတဲ့နေ့ရက်တွေဟာ ဘယ်တော့မှ မကုန်ဆုံးတော့မလိုလို ကို ထင်ခဲ့သည်။ ဝက်သစ်ချမြိုင်ကို မလွဲသာမရှောင်သာ ခွဲခွာရတော့မယ့် နေ့ရက်ကို ရောက်လာတဲ့အထိပါပဲ။

အစက သက်အပေါ်ရက်စက်ခဲ့ခြင်းအတွက် ကို့ကို စိတ်နာခဲ့သော်လည်း ခုချိန်မှာတော့ ကိုစိုင်းနှင့်တွေ့ဖို့ ဖန်တီးပေးခဲ့သလို ဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်နာရမယ့်အစား သွယ်ဝိုက်ပြီးတောင်ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်နေသော်လည်း ကို့သတင်းတချို့က ရှာကြံပြီး သက်နားထဲကိုရောက်ရောက်လာသည်။ သက်ကိုပစ်ပြီးတွဲခဲ့သော ဆရာဝန်မလေးနှင့် ကွဲသွားသည့်အကြောင်း၊ နောက်ထပ်မအောင်မြင်သော အချစ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ထပ်ကြုံရပြီးသည့်နောက် ခုချိန်မှာ စတုတ္ထမြောက် ချစ်သူနှင့် တွဲနေကြောင်း၊ အစုံပါပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပြောတဲ့သူတွေက လာပြောပြသော်လည်း သက် အထူးတလည် စိတ်မဝင်စားမိတော့ပြီ။ လက်ရှိအချိန်မှာ သက်စိတ်ထဲမှာရှိနေတာက မကြာခင် ထပ်မံတွေ့ကြုံရတော့မည့် အပြောင်းအလဲ တစ်ခုသာ။

တစ်ရက်တွင် မနက်စာစားနေရင်း ကိုစိုင်းက သက်ကို ပြောသည်။

“သက်ထား၊ ငါတို့ ”……..” နိုင်ငံမှာ နှစ်နှစ်လောက်သွားနေရအောင်။ “

ရုတ်တရက်ကြီးမို့ သက်အံ့သြသွားမိသည်။

“ဘာလို့လဲကိုစိုင်း၊ ဒီမှာလည်း အစစအရာရာ အဆင်ပြေနေတာကြီးကို။ “

ကိုစိုင်းက စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သက်လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“အဆင်ပြေတာကဟုတ်ပါတယ်၊ ဒီအလုပ်တွေက ဒီထက်လည်း ချဲ့ထွင်လို့မရတော့ဘူး။ ဒါကဒါပဲလေ။ ပြီးတော့ သူ့ဘာသာ လည်ပတ်နေပြီ။ ငါဘာမှသိပ်လုပ်စရာမလိုတော့သလောက်ပဲ။ ခုက လက်ရှိတွဲလုပ်နေတဲ့ နိုင်ငံခြားသားလုပ်ငန်းရှင်က အဲဒီနိုင်ငံမှာ အဲဒါတွေကို စမ်းလုပ်ကြည့်ချင်နေတယ်၊ ၅၀-၅၀ နဲ့ အကျိုးတူလုပ်၊ ငါကဦးစီး။ မြတ်မယ်လို့လည်းယုံကြည်တယ်။”

“အင်း၊ ကိုစိုင်းကဘာလို့အဲဒီမှာ သွားနေချင်တာလဲဟင်။ သက်မပြောင်းချင်လို့မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါကိုသွားမလုပ်လည်း သက်တို့ ဒီမှာ ငွေအလုံအလောက်ရနေသလားလို့။”

“ငွေကတော့ ရတယ်သက်ထား၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့ ဒီမြို့မှာပဲ ဒီလိုကျေနပ်နေလို့မဖြစ်ဘူးလေ။ ဒီအိမ်ထဲမှာ မင်းရယ်ငါရယ် နန်းလုံရယ် ပိတ်မိနေခဲ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။ ငါငြီးငွေ့လာလို့မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါ့စိတ်ကို မင်းသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘဝဆိုတာ ဒီထက်တော့ပိုမယ်ထင်တာပဲ။ ငါ့အနေနဲ့လည်း နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ဘဝကို စွန့်စွန့်စားစားနေကြည့်ချင်သေးတယ်။ မင်းကိုလည်း အသက်တအားမကြီးခင်မှာ အတွေ့အကြုံသစ်တွေရစေချင်တယ်။ ပြီးတော့…နန်းလုံလည်း လူငယ်ရယ်လို့ ဘဝမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေစေချင်သေးတယ်။ ငါတို့သုံးယောက်လုံး ဒီလိုဆက်ဆံရေးကြီးထဲ ပိတ်မိနေတာ မဟုတ်သေးဘူး။”

လက်ထပ်ခဲ့သည့် တစ်နှစ်ကျော်ကာလအတွင်း ဒါ ကိုစိုင်းဆီကကြားရသော အရှည်ဆုံးစကားဖြစ်မယ်ထင်သည်။ သက်ကိုလည်း အတွေးတွေပွားစေသည်။ သူပြောတာတွေအကုန်လုံး ကျိုးကြောင်းဆီလျော်ပြီးလက်တွေ့ကျသည်။ သက်တို့သုံးယောက်လုံး အိပ်မက်ကမ႓ာထဲမှာ နေထိုင်နေကြသလို ဖြစ်နေခဲ့သည်။ လက်တွေ့ဘဝထဲကို ပြန်ဝင်ဖို့ အချိန်လည်းကျပါပြီ။

ကားကို နန်းလုံကို အပိုင်ပေးပြီး အိမ်ကို စောင့်ရှောက်ရင်း အိမ်မှာပဲနေဖို့ သဘောတူကြသည်။
အလုပ်တွေကို မန်နေဂျာက ဆက်လုပ်ပေးနေမှာဖြစ်သော်လည်း ကိုယ့်လူရှိမှ ဖြစ်မှာမို့ နန်းလုံက အလုပ်ထဲပြန်သွားရသည်။ ဟိုမှာအခြေကျပြီးနောက်ပိုင်း ပြန်လာကြည့်ဖို့လည်း အစီအစဉ်ရှိသည်။

ပစ္စည်းတွေကို သိမ်းဆည်းထုပ်ပိုးနေသော တစ်ပတ်ကျော်ကာလအတွင်း နန်းလုံနှင့်သက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောမိအောင် ရှောင်ခဲ့မိကြသည်။ သံယောဇဉ်တွေခိုင်မာပြီးမှ နှုတ်ဆက်ဖို့ဆိုတာ ခက်ခဲလွန်းသည်။ ကိုစိုင်းလည်း မျက်နှာမကောင်း။ သုံးယောက်သား အရင်လိုမနေဖြစ်ကြတာ အချိန်အတော်ကြာလာသည်။ သက်တို့ ရန်ကုန်သို့မထွက်ခွာခင် ညအထိပါပဲ။

ညအိပ်မီး ဝါကျင်ကျင်အလင်းအောက် မင်္ဂလာဦး ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ သက်နှင့်ကိုစိုင်းအိပ်နေကြသည်။ မီးလင်းဖိုက မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းက နွေးထွေးနေသည်။ နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောဖြစ်ဘဲ အိပ်လည်းမပျော်ဘဲ တိတ်ဆိတ်စွာလဲလျောင်းနေကြသည်။ ထိုစဉ်မှာ အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး ညဝတ်အကျႌလေး ဝတ်ထားသော ကောက်ကြောင်းလေးတစ်ခု အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။
နန်းလုံက ကိုစိုင်းဘက်မှနေပြီး သက်တို့ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ကိုစိုင်းက နန်းလုံလက်ကလေးကိုလှမ်းဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ကာ အပေါ်မှ စီးမိုးပြီးနမ်းသည်။ နန်းလုံကလည်း အနမ်းကို အမောတကောလေး တုံ့ပြန်သည်။ နန်းလုံ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ခွထားကာ ငုံ့ကိုင်းပြီး မွတ်သိပ်စွာနမ်းရင်း ကိုစိုင်း၏လက်များက ဖွံ့ထွားသော နို့နှစ်လုံးကို ကြေမွမတတ် ဆုပ်နယ်နေသည်။ နန်းလုံက နာကျင်ခြင်းနှင့် သာယာခြင်းပေါင်းစပ်ကာ သားရဲတိရစ္ဆာန်မလေးတစ်ကောင်လို အော်ညည်းသည်။ ထို့နောက် ကိုစိုင်းက နန်းလုံ၏ နို့နှစ်ဘက်ကို အကျႌလည်ပင်းကို ဆွဲချပြီး ထုတ်လိုက်သည်။ ဆွဲသား ပိုးဂါဝန်၏ လည်ပင်းနှင့် ပင့်တင်ထားသဖြင့် ကြီးမားသော နို့နှစ်လုံးက အရင်းတွင် ကျပ်စည်းထားသလိုဖြစ်ကာ စွင့်နေသည်။ နီတာရဲနေသော နို့သီးလေးများက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထွက်နေသည်။

ကိုစိုင်းက နန်းလုံ၏ နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို စို့ချိန်တွင် သက်ကလည်း တခြားတစ်ဖက်ကို ဝင်စို့်လိုက်သည်။ သက်၏နဖူးစွန်းက ကိုစိုင်း၏ခေါင်းနှင့် ထိနေသည်။ နှစ်ယောက်သား နန်းလုံ၏ နို့နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်စီ အပြိုင်စို့နေကြသည်။ နန်းလုံက မျက်စိများကိုမှိတ်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားနေသည်။ လက်နှစ်ဖက်က ခန္ဓာကိုယ်ဘေးမှာ ချထားရင်း အိပ်ရာခင်းစကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ကိုစိုင်း၏ လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ ပေါင်ကြားထဲကို နှိုက်ကာ အစေ့လေးကို ကစားပေးနေသည်။ သက်က ကိုစိုင်း၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီထဲကို လက်နှိုက်လိုက်သည်။ မာကျောတောင့်တင်းစပြုလာသော လိင်တံကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဥများကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။

တဖြည်းဖြည်း သက်ပေါင်ကြားထဲတွင်လည်း အစေ့လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းသားလေးများ ဖောင်းတင်းကာ အရည်ကြည်များ စို့လာသည်။ အားနေသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့များကို ကိုယ့်ဘာသာ ဆုပ်နယ်နေမိသည်။ ကိုစိုင်းက နန်းလုံနို့လေးကို စို့နေသော သက်ခေါင်းကို အသာအယာ တွန်းဖယ်ကာ နန်းလုံး၏ မျက်နှာကို တက်ခွလိုက်သည်။ လေးဘက်ထောက်ထားရင်း နန်းလုံ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သူ့လိင်တံကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်သာသာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် စလုပ်သည်။ အနွေးရှိန်ဖြင့် တွဲကျနေသော ဥနှစ်လုံးက နန်းလုံ၏ မေးစေ့နှင့် လည်ပင်းကို ရိုက်မိနေပြီး နန်းလုံ၏ နှာခေါင်းလုံးလုံး မြင့်မြင့််လေးက ဆီးခုံမွေးများအကြားမှာ နစ်မြုပ်နေသည်။

သက်၏ နို့များ တင်းတောင်လာပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများ ချွန်တက်နေသည်။ အစေ့လေးက သိသိသာသာဖောင်းတင်းလာပြီး ထိပ်ဖျားမှာ သွေးတဒိတ်ဒိတ်တိုးလာသည်။ ကိုစိုင်း၏ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်ကာ ဥနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရင်း အားနေသောလက်တစ်ဖက်ဖြင့် မောပန်းနေရှာသော နန်းလုံ၏ခေါင်းကလေးကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ခဏကြာတော့ ကိုစိုင်းက နန်းလုံနှုတ်ခမ်းထူထူလေးများကြားမှ လိင်တံကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်မှန်မှန်ဖြင့် တစ်ချက်ချင်း အဆုံးထိ အားထည်ပြီး ဆောင့်သည်။ လက်တစ်ဖက်က မွေ့ရာပေါ်ထောက်ထားပြီး ကျန်တစ်ဖက်ကနို့သီးလေးများကို ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ နန်းလုံက ဖြူဖွေးဖောင်းအိသော လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုစိုင်းကျောကိုဖက်ထားသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်း သက်စိတ်များ တရှိန်ရှိန် ထကြွလာသည်။ ဘယ်လက်ကနို့များကိုကိုယ့်ဘာသာ ဆုပ်နယ်နေရင်း ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲရောက်သွားကာ လက်ခလယ်ဖြင့် အစေ့လေးကို ဆော့ကစားမိသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲရင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို မျက်လုံးမခွာစတမ်း ကြည့်နေသည်။ ကိုစိုင်းပ နန်းလုံကို ငါးမိနစ်လောက်လုပ်ပြီးတော့ ခဏဆင်းလာသည်။ သက်ပေါ်ကို တက်ပြီး နန်းလုံ၏ အရည်များစိုရွဲနေသော လိင်တံကို သက်၏အကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အနမ်းမပါဘာမပါ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံသည်။ နန်းလုံက လူးလဲထကာ သက်တို့ဘက်သို့ လေးဘက်ထောက်လာပြီး သက်၏ နို့များကို ပူနွေးသောပါးစပ်လေးနှင့် စို့်ပေးသည်။ လျှာလေးက နို့သီးခေါင်းကို လှိမ့်ကစားချိန်တွင် သက် အသံထွက်ပြီးအော်ညည်းမိသည်။

ခဏနေတော့ ကိုစိုင်းက နန်းလုံကို တစ်လှည့်လုပ်ပြန်သည်။ ခုတင်စွန်းမှာမှောက်ခိုင်းကာ နောက်ကလုုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘေးတွင် ရပ်နေပေးသော သက်၏နို့များကို အားပြုဆုပ်ညှစ်ကာ ဆောင့်သည်။ နန်းလုံကို ပိုဆောင့်လေလေ သက်နို့များကို ညှစ်ထားသောလက်က ပိုသန်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်း ကိုစိုင်း၏ လိင်တံအသွင်းအထုတ်က ပိုမြန်ကာ ပိုအားပါလာသည်။ ထို့နောက် အားကုန်သုံးကာ အမြန်ဆောင့်ရင်း နန်းလုံအထဲတွင်ပြီးသွားသည်။ နန်းလုံထဲမှာ ဆက်စိမ်ထားရင်း သက်၏ခါးကိုဖက်ကာ နို့တစ်လုံးကို စို့နေလေသည်။

ညတစ်ညလုံးနီးပါး သုံးယောက်လုံးမအိပ်ဘဲ အမျိုးမျိုး ဆက်ဆံကြသည်။ စပတ်သက်ခဲ့ကြကတည်းက ဒီတစ်ခါ အကြာဆုံး အကြမ်းဆုံး ရမ္မက်အထန်ဆုံးဖြစ်သည်။
မိုးလင်းခါနီးတော့ နန်းလုံ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားသည်။ စောင်တစ်ထည်ခြုံပေးထားပြီး နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ အဝတ်အစားလဲကြသည်။ ခဏနေတော့ ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးက ကားရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်းလာခေါ်သည်။ အထုပ်တွေကို စီးလုံးငှါးထားသော ကားပေါ်တင်ပြီး တံခါးကို ညင်သာစွာ လော့ခ်ချကာ အိမ်ထဲမှထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မထွက်ခင် ကိုစိုင်းက နန်းလုံနဖူးလေးကို ညင်သာစွာနမ်းခဲ့သေးသည်။

နှင်းမြူထုကိုထိုးခွဲကာ တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာလာသော ကားထဲမှ သက်နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ ဝက်သစ်ချမြိုင်က မပြယ့်တပြယ် အမှောင်ထုထဲမှာ ထီးထီးမားမား ရပ်တည်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ဝေးကာကျန်ခဲ့သည်။

သက်ဘဝ တစ်ဆစ်ချိုးခဲ့ပြန်လေပြီ……။

မေတ္တာဖြင့်

—–ဒွန်—–

အာင္ပန္းၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ခပ္က်က်ေနရာတြင္ သစ္ပင္မ်ားအုံ႔ဆိုင္းေနေသာ ၿခံက်ယ္ၾကီးတစ္ခုတည္ရွိသည္။ ၿခံႀကီး၏ အဝင္ဝတြင္ “ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္” ဟု ေဆးအျဖဴ ပန္းခ်ီလက္ေရးေသာ့ေသာ့ႏွင့္ေရးထားေသာ ပိေတာက္က်ီးေပါင္းသား ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးတစ္ခု ခ်ိတ္ထားသည္။ ၿခံႀကီးအလယ္တြင္ေတာ့ ရဲတိုက္ႀကီးႏွင့္တူေသာ အုတ္ကြက္ေဖာ္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အုတ္ႂကြပ္မိုး ႏွစ္ထပ္အိမ္ နီညိဳေရာင္ႀကီးတစ္လုံးရွိသည္။ ၿခံေထာင့္တြင္ ၿခံေစာင့္လင္မယားေနေသာ သစ္သားအိမ္ပုေလးတစ္လုံး။

အခ်ိန္က ညေန ၇ နာရီခန့္…ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕၏ ေဆာင္းဦးညေနခင္း။ ေနဝင္သြားသည္ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ေမွာင္မည္းသြားၿပီး အေအးဓာတ္က စိမ့္ဝင္လာသည္။ သစ္ပင္အခ်ိဳ႕ေပၚမွ ပုစဥ္းရင္ကြဲသံမ်ားမွအပ တစ္ေလာကလုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ သို့္ေသာ္ အိမ္ႀကီးေပၚရွိ အိပ္ခန္းက်ယ္ႀကီး ထဲတြင္ေတာ့ မီးလင္းဖိုထဲမွ တဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သစ္တုံးႀကီးမွ မီးအရွိန္ျဖင့္ အခန္းတစ္ခုလုံးေႏြးေထြးေနသည္။ မီးပန္းဆိုင္းမွ ျဖာက်ေနေသာ ဝါက်င့္က်င့္အလင္းေရာင္ ေအာက္တြင္ ဆင္စြယ္ေရာင္ ဂါဝန္ရွည္ႀကီးကို ဝတ္ထားၿပီး ေခါင္းေပၚမွာ ဇာပဝါေလးျခဳံလႊမ္းထားေသာ သတို႔သမီးတစ္ေယာက္ ကၽြန္းသားမွန္တင္ခုံႀကီးေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနသည္။ သူမနာမည္က သက္ထားသခင္ပါ။ ညေနခင္းကမွ ေလာေလာလတ္လတ္ လက္ထပ္ထားေသာ သတို႔္သမီး အသစ္စက္စက္ေလးျဖစ္သည္။ ယေန႔ညသည္ သူမ၏ မဂၤလာဦးည။ သူမ၏ သတို႔သားကေတာ့ စိုင္းေစာထြန္း ဆိုေသာ ဤ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ အိမ္ႀကီး၏ ပိုင္ရွင္ပါ။

အခန္းထဲကိုျပန္ေရာက္တာ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာလည္း အက်ႌမလဲရေသးဘဲ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ သက္ ထိုင္ေနမိသည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္းအသစ္စက္စက္ျဖစ္သူက စီးပြားဖက္ မိတ္ေဆြတသိုက္ကို ခ်ယ္ရီစားေသာက္ဆိုင္တြင္ ဘတ္ခ်လာနိုက္ သြားေရာက္ ဧည့္ခံေနသည္ေလ။ ခင္ပြန္းဆိုေသာ စကားလုံးကိုေတြးမိခ်ိန္တြင္ သက္ ေက်ာထဲစိမ့္သြားသည္။ စေတြ႕တာ လပိုင္းသာရွိေသးေသာ သူစိမ္းျပင္ျပင္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္သည္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့ေသာ သူမ၏ ဘဝတဆစ္ခ်ိဳးကို ျပန္စဥ္းစားရင္း မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ လက္ထပ္ၾကရင္ သတို႔သားဟာ “ကို” ကလြဲၿပီး တျခားလူျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သက္ ထင္ကိုမထင္ခဲ့မိတာပါ။ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ သက္ႏွင့္ကိုသည္ ဒီလိုလမ္းခြဲၾကရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွမေတြးခဲ့မိတာပါ။ ကို သက္ကို မထင္မွတ္စြာ ရက္စက္ခဲ့သည္။ သက္ဘဝ သက္အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။ သက္ဘဝရဲ့ အေမွာင္ဆုံးအခ်ိန္မွာ စိုင္းေစာထြန္းေခၚ ကိုစိုင္းနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တာပါ။

မီးေရာင္ဝါက်င့္က်င့္ေအာက္မွ မဂၤလာကုတင္ႀကီးကို သက္ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ အညိဳေရာင္ႏွင့္ ၾကက္ဥႏွစ္ေရာင္ အစင္းအိပ္ရာခင္း၊ ဖဲသားေခါင္းအုံး အညိဳေရာင္မ်ားျဖင့္ ခင္းက်င္းထားေသာ ႀကီးမားသည့္ ကုတင္ႀကီး။ ေျခရင္းဘက္မွာ ႏူးညံ့ေသာ ေမြးပြေစာင္ႀကီးတစ္ထပ္ ပုံထားသည္။ ဒါဟာ မၾကာခင္ သူနဲ႔ကိုယ္အိပ္ရေတာ့မည့္ ကုတင္ႀကီးဆိုေသာအသိက သက္ကို ေက်ာခ်မ္းေစသည္။ သက္ဟာ ေယာက်္ားမေတြ႕ဖူးေသာ အစိမ္းေလးမဟုတ္ပါ။ ကိုနဲ႔ သုံးႏွစ္တာခ်စ္ခဲ့ၾကစဥ္အတြင္းမွာ ပထမတစ္ႏွစ္က ကိုသည္ ႏႈတ္ခမ္းနမ္း႐ုံ၊ သက္၏ ရင္သားထြားထြားမ်ားကို ကိုင္တြယ္႐ုံ သာရွိခဲ့ေသာ္လည္း ဒုတိယႏွစ္ႏွစ္တြင္ သက္၏အပ်ိဳစင္ဘဝအား အရယူခဲ့သည့္အျပင္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ေနာက္ထပ္လင္ခန္းမယားခန္း ဇာတ္သြင္းခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သက္၏ ခင္ပြန္းအသစ္စက္စက္ စိုင္းေစာထြန္းႏွင့္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကဆို ဘယ္တုန္းကမွ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးပါ။ ေယာက်္ားႏွင့္ ေနသည္ဆိုတာ ဒါဟာဒါပဲဟု ေျပာၾကေသာ္လည္း တစိမ္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထပ္မံေတြ႕ၾကဳံရမည့္အေရးကိုေတာ့ သက္ ရင္ဖိုေၾကာက္လန့္မိေနသည္။

ၿခံတံခါးဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး တဆက္တည္း ၿခံထဲသို႔္ ဝင္လာသည့္ ကားစက္သံကိုပါ ၾကားရသည္။ သူျပန္လာၿပီ။ အက်ႌမလဲရေသးေသာ အျဖစ္ကိုသတိရၿပီး ေခါင္းေပၚမွ ကလစ္မ်ားကို အျမန္ျဖဳတ္၍ ဇာပုဝါကိုဖယ္ၿပီး ဆံထုံးကိုျဖည္ခ်ရသည္။ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းခၽြတ္ၿပီး ကတၱီပါဘူးမ်ားအတြင္းသို႔ ျပန္ထည့္သည္။ လည္ပင္းမွ လည္ဆြဲတစ္ခုက ခ်ိတ္ျဖဳတ္ရခက္ေနသည္။ လက္ေနာက္ျပန္ျဖဳတ္ေနရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျဖဳတ္မရေအာင္ ျဖစ္ေနဆဲ တံခါးေလာ့ခ္မွ ကလစ္ဆိုေသာအသံၾကားရၿပီး တံခါးကိုျဖည္းညင္းစြာဖြင့္ကာ စိုင္းေစာထြန္း ဝင္လာသည္။ ဘာမွမေျပာဘဲ ေနာက္မွာဝင္ရပ္ကာ လည္ဆြဲခ်ိတ္ကိုကူျဖဳတ္ေပးသည္။ လက္ဖ်ားႏွင့္ အသားထိမိေသာအခါ သက္ေက်ာျပင္ႏွင့္လည္ကုပ္တြင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားထသြားသည္။ စိုင္းေစာထြန္းက ျဖဳတ္ၿပီးသြားေသာ လည္ဆြဲကို သက္လက္ထဲ ထည့္ေပးသည္။ လက္ဖဝါးႏွင္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားထိခတ္သြားျပန္သည္။ ဘာမဟုတ္တဲ့အထိအေတြ႕ေလးႏွင့္ သက္ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္လာသည္။
“ပင္ပန္းေနၿပီလား”
ၾသရွရွ စကားသံကိုအနီးကပ္ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ မူးေနပုံမရေသာ္လည္း သူ႔ထြက္သက္ေႏြးေႏြးထဲတြင္ အရက္နံ့သင္းသင္း ပါေနသည္။
“ဟင့္အင္း မပင္ပန္းပါဘူး”
အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လုံးထြားထြားႏွင့္ သက္ကိုအေပၚမွစီးမိုးၾကည့္ေနေသာ သူ႔ကို သက္ကလည္ပင္းေလးေစာင္းငဲ့ၿပီး ေမာ့ၾကည့္ကာေျဖလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက သက္မ်က္ႏွာဆီမွ ရင္ညြန့္ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ သတို႔္သမီးဂါဝန္၏ လည္ပင္းဟိုက္ဟိုက္ထဲမွ ရင္သားနွစ္ႁမြာၾကားရွိ အကြဲေၾကာင္းေလးကို ျမင္ေနရသည္။ စကားတစ္လုံးမွထပ္မေျပာဘဲ သူက ေနာက္ေက်ာမွ ဂါဝန္ဇစ္ကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သက္ပခုံးေပၚမွလက္ေက်ာ္၍ ဂါဝန္ကို ေအာက္သို႔ေလၽွာခ်လိုက္သည္။ အက်ႌႏွင့္တြဲခ်ဳပ္ထားေသာ ရင္ပုံခြက္မ်ားပါ ပါသြားၿပီး ၃၈ စီကက္ပ္ ဆိုဒ္ရွိေသာ သက္၏ ရင္သားေဖာင္းေဖာင္းအိအိမ်ားက လၽွံထြက္လာသည္။ သက္ မလႈပ္ရဲဘဲ မွန္ထဲသို႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ မွန္ထဲမွာ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံသည္။ မျပဳံးမရယ္ ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေငး ၾကည့္ေနမိဆဲ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားထဲတြင္အရိုင္းဆန္ေသာ အရိပ္တစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႀကီးမားၾကမ္းတမ္းေသာ သူ႔လက္ဖဝါးမ်ားက သက္၏ ရင္သားႏွစ္ႁမႊာကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သက္ေယာင္ယမ္းၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။ သူက ခပ္ဆဆတစ္ခ်က္ညႇစ္လိုက္သည္။
“အ”
သက္ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံတိုးတိုးထြက္သြားသည္။ သူက အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ရႉလိုက္ၿပီး သက္၏ရင္သားမ်ားကို စတင္ဆုပ္နယ္ေတာ့သည္။ ထိုင္ခုံလက္တန္းႏွစ္ဘက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ သူက နို႔အုံကို ဆုပ္ညႇစ္ၿပီးနယ္လိုက္ နို႔သီးဖ်ားေလးမ်ားကို လက္ညိဳးႏွင့္ လက္မညႇပ္ၿပီး ဆြဲလိုက္လုပ္ေနသည္။ အနည္းငယ္နာေသာ္လည္း သက္ႀကိဳးစားၿပီး ထပ္မေအာ္မိေအာင္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သက္၏ နို႔သီးေလးမ်ား မာေတာင္လာသည္။ သူ႔လက္မ်ားတြင္ ေမွာ္ဓာတ္စီးဝင္ေနသလို ရွိန္းဖိန္းၿပီး အလြန္သာယာေသာ အရသာတစ္မ်ိဳးကို ခံစားရသည္။ သူ႔အသက္ရႉသံက ျပင္းလာသည္။ ရင္သားမ်ားကို ညႇစ္ေနေသာလက္က ပိုအားပါလာသည္။ နာက်င္မႈႏွင့္ သာယာမႈက ဒြန္တြဲေနသည္။ ကိုဆိုလၽွင္ ဆုပ္နယ္႐ုံလြဲၿပီး ခုေလာက္ထိ တစ္ခါမွ တင္းတင္းႀကီး မညႇစ္ဖူးေခ်။ သို့္ေသာ္ နာတာထက္ ေကာင္းတာကပိုေနသည္။ ပူေႏြးရွိန္းဖိန္းမႈက ရင္သားမ်ားဆီမွတဆင့္ ေပါင္ၾကားထဲအထိ စီးဆင္းသြားသည္။ သက္၏ မိန္းမအဂၤါႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားတြင္ ေသြးတဒုတ္ဒုတ္ တိုးၿပီး ေဖာင္းတင္းလာသည္ကို စတင္ခံစားမိသည္။ သူက နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲၿပီး ညႇစ္လိုက္သည္။
သက္အံႀကိတ္ထားမိသည္။ နို႔အုံထြားထြားမ်ားကို ေခ်ေပးၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲညႇစ္လိုက္ျပန္သည္။
“အား…အ…အ…အား”
သက္မေနနိုင္ဘဲ ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားမိသည္။ သူ႔လက္မ်ားက ပိုလႈပ္ရွားသြားျပန္သည္။ သက္ မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ရင္သားမ်ားကို ေကာ့ေပးမိသည္။ ညည္းရင္း မ်က္လုံးမ်ားကို ခပ္သာသာဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ မွန္ထဲမွ သူ႔ပုံရိပ္က အသည္းယားစရာေကာင္းေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားရင္း မွန္ထဲကသက္ကို အနည္းငယ္ေမွးစင္းထားေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္က သက္နို႔အုံႀကီးမ်ားကို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ တင္းေတာင္ေနေသာ နို႔သီးေလးမ်ားကို ပြတ္ေခ်လိုက္လုပ္ေနသည္။ သတို႔သမီးဝတ္စုံက သက္ရင္သားမ်ားေအာက္အထိ လန္က်ေနသည္။ ၾကည့္ရင္း သက္ရွက္လာမိၿပီး မ်က္ႏွာ နီျမန္းလာသည္။
“သက္ထား”
သူက လည္ေခ်ာင္းထဲမွလာေသာ ေခ်ာက္ကပ္ကပ္အသံၾသၾသျဖင့္ ေခၚသည္။ သက္ ႐ုတ္တရက္ ေရငတ္လာသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
“ရွင္”
သူ႔မ်က္ႏွာကို လွည့္ၿပီးေမာ့ၾကည့္ကာ ထူးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သက္၏ ထူးသံက လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေပ်ာက္ေနသည္။
သူက ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ သက္၏ လက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္မွ ဆြဲထူကာ ကုတင္ဘက္ဆီသို႔ ေခၚသြားသည္။ သက္တစ္ကိုယ္လုံး ပူေႏြးရွိန္းဖိန္းကာ ဘာဆိုဘာမွကို ေရေရရာရာမသိေတာ့ဘဲ ေလထဲလမ္းေလၽွာက္ေနသလို ပါသြားသည္။ ဒူးမ်ားကညြတ္ေခြခ်င္ေနသည္။
သူက သက္ကို ကုတင္ေပၚ ဆြဲမတင္ေပးဘဲ ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္သည့္ ခုတင္ေပါင္သို႔ ေမွာက္လ်က္ဖိခ်ေပးလိုက္သည္။ ေျခေထာက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာရွိေနၿပီး အေပၚပိုင္းက ခုတင္ေပၚမွာေမွာက္လ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ရင္သားမ်ားက ေမြ႕ရာေပၚတြင္ ျပားေနေအာင္ဖိမိေနသည္။ သူက သက္ကို မထိေသးဘဲေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ခဏၿငိမ္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔္ ခါးပတ္ေခါင္းျပဳတ္က်သံ ေဒါက္ခနဲကို ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ဇစ္ဆြဲဖြင့္သံ။ ထို႔ေနာက္ သူက သက္၏ ဂါဝန္ကားကားႀကီးကို ခါးအထိလွန္တင္လိုက္သည္။ ေအာက္ခံအတြန့္အဖတ္မ်ားပါ ေပါင္းၿပီး ပိုးသားႏွင့္ ခ်ည္သားေရာေနေသာ အဝတ္အပုံလိုက္ႀကီးက သက္ေခါင္းေပၚအထိ ပုံက်လာသည္။ နကိုတည္းက ေမွာက္လ်က္ျဖစ္ေနေသာ သက္မ်က္ႏွာတဝိုက္မွာ ေမွာင္အတိက်သြားသည္။ ဘာမွမျမင္ရေတာ့။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မဖယ္မိဘဲ ဒီအတိုင္းေနလိုက္သည္။ အညိဳေရာင္ဆံႏြယ္ေခြလိပ္မ်ားကသာ ဂါဝန္စေအာက္မွ ျဖာထြက္ေနသည္။ သူ႔လက္မ်ားက သက္၏ အသားေရာင္ ဇာနားတပ္ ပိုးအတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို လိပ္ၿပီးခၽြတ္ေနသည္။ ေအာက္အထိမခၽြတ္ဘဲ ေျခသလုံးနားတြင္ ရပ္ထားလိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္သည္။ သက္က ရွက္ၿပီး ျပန္ဆြဲေစ့မိသြားသည္။ သူက တင္ပါးလုံးလုံးအိအိေလး တစ္ဖက္ကို ခပ္နာနာဆြဲညႇစ္လိုက္သည္။
“အား”
သက္ လန့္သြားၿပီး အလိုက္သင့္ေလၽွာ့ေပးလိုက္သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားေလးမ်ားက အကြဲေၾကာင္းေလးတစ္ေလၽွာက္ ပြတ္ဆြဲလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေပါင္တြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားကို ပြတ္ေပးသည္။ သက္၏ မိန္းမအဂၤါတစ္ခုလုံး ပိုၿပီးေဖာင္းကလာသည္။ လၽွပ္စစ္စီးသလို ပူေႏြးရွိန္းဖိန္းေသာ ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေစ့ေလးဆီမွ က်ဥ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲတြင္ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိုလာသည္။

႐ုတ္တရက္ သူ႔ေပါင္ႏွစ္ဖက္က သက္ေပါင္မ်ားႏွင့္ကပ္လာသည္။ ပူေႏြးေတာင့္တင္းေသာ အေခ်ာင္းႀကီးတစ္ေခ်ာင္းက သက္၏ အကြဲေၾကာင္းေလးၾကားသို႔ တိုးဝင္ဖိပြတ္လာသည္။ သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးႏွစ္ဖက္က သက္တင္ပါးကို ဆုပ္နယ္ေနသည္။ သူ႔လိင္တံႀကီးက သက္၏ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားႏွင့္ မထိတထိ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ပြတ္ေနသည္။ သက္၏အရည္ေလးမ်ားက သူ႔လိင္တံႀကီးကို စိုကုန္သည္။ တစ္ခ်က္တြင္ သူကေနာက္ဆုတ္ၿပီး ဆတ္ကနဲေရွ႕သို႔ျပန္တိုးလိုက္ရာ အေစ့ေလးကို ေနာက္မွတည့္တည့္ထိုးမိသြားသည္။ သက္၏အေၾကာမ်ား စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသြားသည္။
“အား…ကိုစိုင္း”
သူ႔နာမည္ကို ေခၚမိသြားသည္။ သူက ငုံ႔ကိုင္းကာ သက္ကိုအနည္းငယ္ဆြဲမၿပီး ရင္ဘတ္ေအာက္မွလက္လ်ိႈကာ နို႔္မ်ားကို ဆုပ္ေျခေပးသည္။ သက္ ႐ူးမတတ္ျဖစ္လာသည္။ တင္ပါးကိုေနာက္သို႔ေကာ့ေပးမိသည္။သူက နို႔ကိုင္ထားေသာလက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ကာ သက္ခါးကို ၿငိမ္ေအာင္ဖိထားၿပီး သက္၏ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ သူ႔လိင္တံထိပ္ဖူးႏွင့္ေတ့ကာ တစ္ခ်က္တည္း တဆုံးထိုးသြင္းလိုက္သည္။ အရည္မ်ားစိုရြဲကာ ေခ်ာဆီလိုျဖစ္ေနေသာလည္း ကိုႏွင့္မလုပ္ရတာ ေျခာက္လေလာက္ၾကာသြားသည့္အျပင္ သူ႔လိင္တံႀကီးက ကို႔ထက္အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ရွည္လည္းရွည္ ႀကီးလည္းႀကီးသျဖင့္ သက္၏လမ္းေၾကာင္းေလးထဲ နာက်င္စြာ မဆံမျပဲ ထိုးသိပ္ဝင္သြားသည္။ ထိပ္ဖူးကလည္း သားအိမ္ေခါင္းကိုသြားထိသျဖင့္ ဒုတ္ခနဲေအာင့္သြားသည္။
“အား…ကိုစိုင္း”
“ရႉး..ရႉး”
သူက သက္ကို ကေလးလိုေခ်ာ့ရင္း ခါးကိုဖိထားေသာလက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကို အသာအယာအုပ္လိုက္သည္။ လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက သက္ပါးစပ္ထဲတိုးဝင္လာၿပီး သြားဖုံးသားမ်ားကိုပြတ္တိုက္လိုက္ လၽွာေလးႏွင့္ထိေပးၿပီး စုပ္ခိုင္းသလိုလုပ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ရင္သားကိုလည္း ေခ်ာ့သလို သာသာေလးညႇစ္ေပးၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကိုတလွည့္စီပြတ္ေပးေနသည္။ သက္ အရည္မ်ားပိုစိုရႊဲလာသည္။ သူက အသာအယာ စတင္လႈပ္ရွားသည္။ အစပိိုင္းတြင္ က်ပ္ၿပီးနာက်င္ေနေသာ္လည္းတျဖည္းျဖည္း လိင္အဂၤါအတြင္းပိုင္းနံရံမ်ားတြင္ သာယာေသာ ထိပြတ္သည့္ခံစားခ်က္ေပၚလာသည္။ တျဖည္းျဖည္း ပိုေကာင္းလာသည္။ သူလည္းေကာင္းလာပုံရသည္။ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကပိုရွည္ကာ ပိုျပင္းလာၿပီး လူကို သက္အေပၚကိုင္းခ်ကာ နို႔္မ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ စုံ ဆုပ္နယ္ေနသည္။ ေစာေစာကလို တအားညႇစ္လာျပန္သည္။ သူ႔အသက္ရႉသံမ်ားကျပင္းလာသည္။ သို႔ေသာ္ နာမွန္းမနာမွန္း သက္မသိနိုင္ေတာ့။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အေၾကာထဲစိမ့္ၿပီးေကာင္းသြားကာ အသံထြက္ၿပီးခပ္တိုးတိုးေအာ္ညည္းေနမိသည္။ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ကုန္သြားမွန္းလည္းမသိေတာ့။ သာယာမႈကမၻာထဲတြင္ေမ်ာေနသည္။ ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံေနၿပီးေျမေပၚျပန္မက်သလို ခံစားေနရသည္။ ရမၼက္လွိုင္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး မၿပီးနိုင္မစီးနိုင္ စီးေမ်ာေနၿပီး ေနာက္ဆုံး သူက သူမ၏ တင္ပါးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ကာ အားရပါးရေဆာင့္သည္။ ေဆာင့္ရင္း သူ႔လိင္အဂၤါႀကီးက ပိုမိုေတာင့္တင္းလာကာ ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္တန့္သြားၿပီး တဆတ္ဆတ္ခါရင္း သူမ၏ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲသို႔ သုက္ရည္ပူပူေႏြးေႏြးမ်ားကို ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမေပၚသို့္ေမွာက္ခ်ကာ ၿငိမ္ေနသည္။ သူမလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ သူ႔ေအာက္မွာ ၿငိမ္ေနမိသည္။

႐ုတ္တရက္ သူဆတ္ခနဲထလိုက္သည္။ သူမလန့္သြားသည္။ ဘာပါလိမ့္ ဆိုၿပီး ေမာ့ၾကည့္မိသည္။
“မင္းမၿပီးေသးဘူး”
သူမ ၿပီးစရာမလိုပါ။ သူႏွင့္လုပ္ရေသာ ခံစားခ်က္က အရမ္းေကာင္းသည္။ ႐ူးမတတ္ေကာင္းပါသည္။ ကိုႏွင့္အတူေနတုန္းကလည္း သူမၿပီးခဲသည္။ ၿပီးခဲ့တုန္းကလည္း ယခုေလာက္ထိ ျပင္းထန္ေသာခံစားခ်က္မ်ိဳးမဟုတ္။ ေရလွိုင္းေလးမ်ားကို စီးသလို ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးၿပီးသြားတာမ်ိဳး။ ၿပီးတယ္ဆိုတာ ခုထက္ပိုမေကာင္းနိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
“ဘာမွမျဖစ္ဘူးကိုစိုင္း…သက္အရမ္းေနလို့္ေကာင္းတယ္”
သက္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“လာစမ္းပါ”
သူက ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး သူမကိုပါ ဂ်ိဳင္းက မတင္လိုက္သည္။ ခုတင္ေခါင္းရင္းက ေခါင္းအုံးမ်ားကို ခပ္ေလၽွာေလၽွာမွီကာ သက္ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲမယူသည္။ သက္ေခါင္းက သူ႔ပခုံးေပၚမွာတင္ထားၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေက်ာမွီကာ ပက္လက္အေနအထား။ သက္၏ ေၾကမြေနၿပီျဖစ္ေသာသတို႔သမီးဂါဝန္ကို ခါးမွာလိပ္တင္လိုက္သည္။ သက္ေျခေထာက္ကို သူ႔ေျခေထာက္ႏွင့္ ကားလိုက္ၿပီး ဘယ္လက္က သက္၏ နို့္မ်ားကို ကိုင္ေပးကာ ညာလက္က ေပါင္ၾကားထဲတိုးဝင္ၿပီး လက္ခလယ္ျဖင့္ ေစာေစာကပန္းထုတ္ထားေသာ သူ႔ သုက္ရည္မ်ားကို ေကာ္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေစ့ေလးကို သုတ္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြတ္ေပးသည္။
” အား…အား”
မၾကာခင္ သက္ခပ္တိုးတိုးေလး အဆက္မျပတ္ညည္းတြားလာသည္။ သူကလက္ခလယ္ကို ခပ္သြက္သြက္ ကစားေပးသည္။ သက္ အရမ္းေကာင္းလာၿပီး အီဆိမ့့္ရွိန္းဖိန္းေသာ ခံစားခ်က္က လိင္အဂၤါတစ္ခုလုံးကို ပ်ံ႕ႏွံ့လာသည္။ သူက ပြတ္ေပးေနရင္း အေစ့ေလးကို လက္ညႇိုးလက္မႏွင့္ ခပ္သာသာ ညႇစ္လိုက္သည္။ သက္မရွက္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေကာ့ပ်ံသြားသည္။ သူကလက္ခလယ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ကစားေပးလိုက္သည္။ နို႔္ကိုညႇစ္ေပးေနေသာလက္ကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းညႇစ္ေပးေနသည္။ သက္၏ လိင္အဂၤါႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ခါလာၿပီး ခံစားခ်က္အားလုံး အထြတ္အထိပ္သို႔ စုျပဳံေရာက္သြားေတာ့သည္။
“အား…ကိုစိုင္း…အား….”
ကိုႏွင့္ၿပီးခဲ့ေသာ လွိုင္းက ျမစ္ထဲကလွိုင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြဆိုလၽွင္ ကိုစိုင္းႏွင့္ၿပီးရေသာ လွိုင္းက ပင္လယ္ကမ္းစပ္က လွိုင္းလုံးႀကီးေတြလို အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္လြန္းသည္။ အားေကာင္းေသာ လွိုင္းလုံးႀကီးေတြကို တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးရင္း သက္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အ႐ုပ္က်ိဳးျပတ္ ပုံက်သြားေတာ့သည္။

(ပထမဆုံး ေရးဖူးတာပါ။ အဆုံးထိဖတ္ေပးၾကတာ ေက်းဇူးဗ်ာ။ ဆက္ဖတ္္္မယ့္သူရွိေသးရင္ အပိုင္း ၂ေလး ဆက္ေရးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်။ )

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ခ်စ္ပုံျပင္ (၂)

မ်က္လုံးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ေႏြးေထြးၿပီး တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုထဲေရာက္ေနေၾကာင္း သက္သိလိုက္ရသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီး ဘယ္ေနရာမွာနိုးလာေၾကာင္းကို စဥ္းစားလို႔မရဘဲျဖစ္ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန့္တန္းၿပီး အိပ္ေရးဝသြားေသာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လို အေညာင္းဆန့္လိုက္စဥ္ ႏူးညံ့ေသာ ေမြးပြေစာင္ႀကီးကို စမ္းမိသျဖင့္ တြန္းဖယ္လိုက္သည္။ နံနက္ခင္း၏ေနေရာင္က မွန္ျပတင္းမွတဆင့္ သံပုရာစိမ္းေရာင္ ခန္းဆီးစကိုျဖတ္၍ အခန္းထဲသို႔ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ က်ေရာက္ေနသည္။ သက္ အိပ္ေနေသာ မဂၤလာဦး ကုတင္ႀကီးႏွင့္ကၽြန္းသားမွန္တင္ခုံကို ေတြ႕လိုက္ရမွ စိုင္းေစာထြန္း ဆိုေသာ ကိုစိုင္း၏ အိမ္ကိုေရာက္ေနေၾကာင္းႏွင့္တကြ ညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားအားလုံးကိုပါ ႐ုတ္တရက္ သတိရၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီျမန္းထူပူလာေအာင္ ရွက္မိသြားသည္။ သက္နံေဘးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုစိုင္းအိပ္ေသာဘက္တြင္ ေနရာလြတ္ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ မွန္တင္ခုံမွ မွန္ေပၚတြင္ စာေၾကာင္းမ်ား ေရးျခစ္ထားေသာ စာရြက္ျဖဴတစ္ရြက္ ကပ္ထားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ညကတည္းက မခၽြတ္ရေသးေသာ ဂါဝန္ရွည္ႀကီးကို မနိုင့္တနိုင္ မၿပီး ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ စာရြက္ကိုသြားၾကည့္သည္။

” ညကပင္ပန္းထားလို႔ မႏွိုးေတာ့ဘူး။ ေအာက္မွာ မနက္စာျပင္ခိုင္းထားတယ္။ နိုးတဲ့အခ်ိန္ ေရခ်ိဳးၿပီး ဆင္းစားပါ။ ”
လက္ေရးေသာ့ေသာ့မ်ားႏွင့္ ေရးထားၿပီး ေအာက္မွာ သူ႔လက္မွတ္ထိုးထားသည္။ သက္ လို႔လည္း ခ်စ္စနိုးမေခၚ…သူ႔နာမည္လည္းထည့္မေရးေသာ တိုျပတ္ျပတ္ စာေလးကို ၾကည့္ရင္း သက္ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ လွိုက္လွဲသည့္ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးကို ခံစားမိသည္။ မွန္ေပၚမွ စာကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားေလးမ်ားႏွင့္ ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ မွန္ထဲမွ ပုံရိပ္ကို သက္သတိထားမိသြားသည္။ အရိုင္းဆန္ဆန္ေခြလိပ္ ဝဲျဖာက်ေနေသာ အညိဳေရာင္ ဆံပင္ရွည္မ်ား၊ ပြတ္မိထားသျဖင့္ ပန္ဒါမ်က္လုံးလို ျဖစ္ေနေသာ အိုင္းရွဲဒိုးႏွင့္ လိုင္နာမ်ား၊ ဗလာက်င္းေနေသာ ပခုံးႏွင့္ ပန္းေသြးညိဳေရာင္ နို႔သီးထိပ္ဖ်ားေလးမ်ား ေထာင္မတ္ေနသည့္ ရင္သားထြားထြားႏွစ္ႁမႊာ၊ ခါးလည္ထိ လန္က်ေနေသာ ဂါဝန္အေပၚပိုင္း၊ တြန့္လိပ္ေၾကမြေနေသာ ေအာက္ပိုင္းမွ စကတ္ကားကား… သရဲကားထဲက တမလြန္မွသတို႔္သမီးႏွင့္ တူေနသည္။ ေပါင္ၾကားထဲမွလည္း ေစးကပ္ကပ္ခံစားခ်က္ကိုရသည္။ ဂါဝန္ကိုမၿပီးလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညက ေပက်ံေနသည့္ သုက္ရည္မ်ားႏွင့္ သက္၏ အရည္ၾကည္မ်ားက မိန္းမအဂၤါတစ္ခုလုံးႏွင့္ ေပါင္တြင္းသားမ်ားတြင္ စီးက်ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုေျပးဝင္သြားၿပီး ဂါဝန္ကိုခၽြတ္ကာ ေရျမႇုပ္တုံးတြင္ဆပ္ျပာရည္ထည့္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးကို တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာပစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုစိုင္း၏ ေႂကြသားေရခ်ိဳးကန္ထဲတြင္ ေရေႏြးေႏြးစပ္ကာ တစ္ကိုယ္လုံး ေညာင္းကိုက္မႈမ်ားေျပေလ်ာ့ေအာင္စိမ္ရင္း သက္ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ မဂၤလာပြဲ ၿပီးသြားၿပီျဖစ္၍ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားအားလုံးကို ေလၽွာ့ခ်လိုက္ေသာအခါ အတိတ္၏ ပုံရိပ္မ်ားသည္ သက္၏အာ႐ုံထဲတြင္ ႐ုပ္ရွင္ျပသလို တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ ထင္ဟပ္လာေလသည္။

သက္ထားသခင္သည္ လူလတ္တန္းစား မိသားစုမွေပါက္ဖြားလာသျဖင့္ ပစၥည္းဥစၥာ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း အလွကေလးတစ္ခုေတာ့ျဖင့္ ခ်မ္းသာေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သဘာဝအတိုင္း လွိုင္းတြန့္ေလးမ်ားပါသည့္ ႏူးညံေတာက္ပေသာ ဆံပင္ညိဳညိဳရွည္ရွည္မ်ား၊ အရပ္ ငါးေပငါးလက္မ၊ တင္းရင္းအိစက္ေသာ ရင္သားမ်ား၊ ေသးသြယ္ေသာ ခါးကေလးႏွင့္ လုံးဝန္းေဖာင္းျပည့္ေသာ တင္သားအိအိထြားထြားမ်ားတို႔ႏွင့္လိုက္ဖက္သည့္ ေယာက်္ားေလးတိုင္း၏ အာ႐ုံကိုဆြဲေဆာင္နိုင္ေသာကိုယ္လုံးႏွင့္ ဂ်ပန္မကေလးလို မ်က္ဝန္းနက္နက္ႏွင့္ မ်က္လုံးႀကီးႀကီးေလးမ်ား၊ အဖ်ားေကာ့ေနေသာ ႏွာတံလုံးလုံးေလး၊ပန္းေသြးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေဖာင္းေဖာင္းျပည့္ျပည့္ေလးမ်ားတို႔ျဖင့္ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ေဆးဝါးကၽြမ္းက်င္ တကၠသိုလ္မွ ကြင္းန္ သက္ထားသခင္ႏွင့္ ပန္းကိုလိုလို႔ ဝဲေသာလိပ္ျပာ ေဆးေက်ာင္းသားေလး ကိုကိုေမာင္တို႔္၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းသည္ နတ္သမီးပုံျပင္လို လွပေသာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ရည္းစားျဖစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္း သက္ထား၏အပ်ိဳစင္ဘဝေလးသည္ ကို႔ခူးေႁခြျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ရည္းစားမထားဖူးေသာ အရိုင္းေလး သက္သည္ ကို၏ ခ်ိဳသာေသာ အေခ်ာ့အယမ်ား၊ အမွတ္တရေန႔မ်ားတြင္ ရေလ့ရွိသည့္ ပန္းစည္း ေခ်ာကလက္ ဝက္ဝံ႐ုပ္မ်ား၊ ကၽြမ္းက်င္ညက္ေညာလွသည့္ ခ်စ္ဗ်ဴဟာမ်ားထဲတြင္ လွိုင္းလုံးမ်ားစီးသလို တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ စီးေမ်ာခဲ့သည္။

ကိုက သက္အေပၚ အရမ္းေကာင္းခဲ့သည္(ေကာင္းခဲ့သည္ဟု သက္ထင္ခဲ့သည္)။ ကိုႏွင့္ခ်စ္ေသာ သုံးႏွစ္တြင္ တစ္ခါမွ ရန္လည္းမျဖစ္ဖူး၊ ေလသံမာမာႏွင့္လည္း မေျပာဖူး၊ အျငင္းလည္းမပြားဖူး။ လူတိုင္းအျမင္မွာ သက္တို႔ဟာ နတ္ဖက္သည့္စုံတြဲေလး။
တကယ္ဆို သက္ သတိထားခဲ့မိသင့္သည္။ ကိုဟာ သက္ကို ခ်စ္တယ္ခ်စ္တယ္သာ တဖြဖြေျပာေသာ္လည္း သက္ႏွင့္ အနာဂတ္ကို အတူျဖတ္သန္းဖို႔ အစီအစဥ္လည္း တစ္ခါမွဆြဲမျပဖူး၊ မတိုင္ပင္ မေဆြးေႏြးဖူး၊ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း အဆုံးစြန္အထိ နီးစပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကို႔စိတ္ထဲဘာေတြေတြးေနမွန္း ခန့္မွန္းနိုင္သည္အထိ စိတ္ခ်င္းလည္း တစ္ခါမွ မနီးစပ္ခဲ့ဖူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သက္မသိခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းၿပီးလၽွင္ ဇာတ္လမ္းၿပီးမယ္ဟု ရည္ရြယ္ထားခဲ့လိမ့္မယ္လို႔လည္း သက္မရိပ္မိခဲ့ပါ။ သက္ထင္ခဲ့တာ သက္ႏွင့္ကိုသည္ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ တစ္ေန႔လက္ထပ္ၾကဖို႔ဆိုတာ စကားထဲထည့္ေျပာစရာမလိုေအာင္ကို သိေနၿပီးသား။

ကိုႏွင့္တြဲတာ ၂ ႏွစ္ျပည့္ခါနီးမွာ ကိုက ေက်ာင္းၿပီးသြားသည္။ သက္တို႔ေက်ာင္းက ႏွစ္တိုေသာ္လည္း သက္က ကို႔ထက္ ၂ ႏွစ္ငယ္တာမို႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္တက္ေနတုန္း။ ကိုကအလုပ္မဝင္ခင္ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းမွ ႏွစ္ငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဂိုက္လုပ္ေနသည္။ အဲဒီတစ္ႏွစ္လည္း ကိုကအလုပ္မ်ား သက္ကစာမ်ား၍ သိပ္မအားၾကတဲ့ၾကားက မွန္မွန္ခ်ိန္းေတြ႕ခဲ့ၾကေသးသည္။
ကိုအလုပ္ဝင္လို႔ နယ္ကို ပို႔စတင္က်တဲ့အခ်ိန္မွာ သက္တို႔္ ၃ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ သက္လည္းေက်ာင္းၿပီးလို႔ အေဆာင္ေနၿပီး ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ ကိုက ေဆး႐ုံမွာအလြန္အလုပ္မ်ားေနသည္။ သက္ကိုမွန္မွန္မဆက္သြယ္နိုင္ေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း ဖုန္းေခၚတာေတြက က်ဲလာသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေလးနာရီေလာက္သာ ကားစီးရေသာ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သက္ကိုလာမေတြ႕နိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆုံးတျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကို႔္ဆီက ဖုန္းမလာတာ ၂ပတ္ေက်ာ္လာေတာ့ သက္လန့္လာသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီက ကို႔္သတင္းေတြ ၾကားလိုက္ရတာျဖစ္သည္။ သူ ဂိုက္ျပေပးခဲ့ေသာ ေဆးေက်ာင္းသူေလးႏွင့္ တြဲေနသည္တဲ့။ ေကာင္မေလးက မိုးကုတ္ဘက္က သူေဌးသမီးတဲ့။ ကိုက ရန္ကုန္ကိုလည္းပိတ္ရက္ ခဏခဏလာသည္တဲ့။ သက္ကိုသာ လာမေတြ႕တာတဲ့။ သက္ဘယ္လိုမွ မယုံနိုင္ေတာ့။ ေသြး႐ူးေသြးတန္းႏွင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးမိသည္။ ကိုက ဖုန္းခ်ပစ္ၿပီး ထပ္ေခၚေတာ့ စက္ပိတ္ထားသည္။ လုံးဝျပန္မေျဖ။ တစ္ပတ္လုံး သက္ အဆက္မျပတ္ေခၚသည္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွမေနနိုင္ေတာ့သျဖင့္ ပိတ္ရက္တြင္ အရဲစြန့္ကာ ကိုတာဝန္က်သည့္ၿမိဳ႕သို႔ တစ္ေယာက္တည္း ကားစီးၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

ေန႔ခင္းက စီးသြားတာ ဟိုေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီထိုးေတာ့မည္။ဆိုက္ကယ္ တက္စီတစ္စီးကို ရွားရွားပါးပါး ရွာငွါးၿပီး ေလးပင္ေသာစိတ္ျဖင့္ ကိုေျပာထားဖူးသည့္လိပ္စာကို လိုက္ရွာသည္။ သက္မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရင္ ကို ပစ္ပစ္ခါခါေတာ့ မလုပ္တန္ေကာင္းရဲ့။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျဖရွင္းလိုက္ရရင္ ျပသနာေတြအကုန္လုံး ေျပလည္ရွင္းလင္းသြားေကာင္းရဲ့။
ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ သက္ ကို႔တံခါးကိုေခါက္သည္။ တံခါးဖြင့္ေပးေသာကိုက သက္ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ သက္လက္ထဲကအထုပ္ကိုလည္း ကူမဆြဲ၊ အထဲလည္းမေခၚဘဲ အေပါက္ဝမွာပိတ္ရပ္ေနသည္။
“ဘယ္သူလည္းကိုႀကီး”
ကေလးသံလိုလို ခ်ိဳအီခၽြဲပ်စ္ေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ သက္မ်က္လုံးမ်ား ျပာေဝသြားကာ ေနာက္ထပ္ဆက္ျဖစ္သမၽွအားလုံး အိပ္မက္လို ေဝဝါးသြားခဲ့ေလသည္…..။

“အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုႀကီး သူ႔ကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို့္မွျဖစ္မယ္”

“ကိုႀကီးသြားၾကည့္ေလ…ျပန္လာရင္ တြယ္တာ ဒီမွာမရွိႏွင့္ေစရဘူး။ သူကအသက္၂၃ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္။ ဒီအထိေတာင္ လာတတ္ေသးတာ ျပန္လည္းျပန္တတ္တယ္။ ကိုႀကီး အစိုးရိမ္ေတြပိုၿပီး လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေနစရာမလိုဘူး။”

သတိျပန္ဝင္လာေသာအခ်ိန္တြင္ သက္ လမ္းမေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းေလၽွာက္ေနသည္။ ဆိုက္ကယ္၊ ဆိုက္ကား၊ ျမင္းလွည္း…ငွါးစရာတစ္ခုမွမေတြ႕ရေတာ့။ အိမ္မ်ားကလည္း တံခါးပိတ္၊ တိတ္ဆိတ္။ လမ္းဟိုဘက္မွ ေခြးတစ္ေကာင္က သက္ေလၽွာက္လာသည့္ဘက္ကိုၾကည့္ကာ စူးစူးဝါးဝါး ထိုးေဟာင္သည္။ ေရွ႕ဆက္မသြားရဲဘဲ ေနရာမွာ ရပ္ေနရသည္။ ထြက္လာမိတာကို သက္အလြန္ေနာင္တရေနသည္။ ခုမွေတာ့ ဘယ္လိုမွမတတ္နိုင္ေတာ့။ အနားမွာ အကူအညီေတာင္းစရာ လူရွိမလားလို႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေသာ္လည္း တစ္ေယာက္မွမေတြ႕။ ႐ုတ္တရက္ ေလအေဝွ႕တြင္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စူးစူး ခ်က္အရက္နံ့ကို ရသည္။ မညီညာေသာ ေျခသံမ်ားက တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္မူးေနေသာ လူတစ္ေယာက္။ သက္ကိုျမင္ေတာ့ ေျခလွမ္းတုံ႔သြားသည္။

“ညီမေလး …အကိုဘာကူညီရမလည္း ဟင္”

ေသြးရိုးသားရိုး ေစတနာႏွင့္ေမးေသာ ေမးခြန္းမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသခ်ာေျပာနိုင္သည္။

“ရပါတယ္…လာႀကိဳမယ့္သူနဲ႔ လမ္းမွာလြဲေနလို႔ေစာင့္ေနတာ”

သက္စကားမခိုင္လုံတာ ထိုလူသိသည္။ ႂကြက္နံ့ရသြားေသာေၾကာင္လို သူ႔ႏွာေခါင္းက ရႈံ႔ပြပြ ျဖစ္သြားသည္။ အဆီျပန္ေနေသာမ်က္ႏွာတြင္ ရမၼက္ခိုးကို ေတြ႕ရသည္။ သက္အနားကို ပိုမိုတိုးကပ္လာသည္။ လက္ကိုလွမ္းဆြဲသည္။ သက္က ပုတ္ထုတ္ၿပီး အသံကုန္ေအာ္ရန္ ပါးစပ္ဟလိုက္ခ်ိန္တြင္ ထိုလူက သက္ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္သည္။ ရြံစရာေကာင္းေသာ သူ႔လက္ဖဝါးက သက္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ထိကပ္ေနသည္။ သက္အတင္း႐ုန္းသည္။ မူးေနေသာ ေယာက်္ားအားက ပိုသန္သည္။ ႐ုန္းကန္ရင္း အလြန္ကံဆိုးလွေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ကို ေတြးေနသည္။ ခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြၾကဳံရမယ့္အစား ေသသြားလိုက္ဖို႔ ဆုေတာင္းမိသည္။ ထိုလူက သက္၏ ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကို အတင္းေဆာင့္ဆြဲၿပီးျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ကားမီးေရာင္တန္းတစ္ခု ႐ုတ္တရက္ထိုးက်လာၿပီး ကၽြီခနဲထိုးရပ္သြားကာ ကားထဲမွ လူတစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။ စိုင္းေစာထြန္း၏ မ်က္ႏွာကို သက္ဘဝမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

သက္၏ ပခုံးကို လက္တစ္ဖက္က လာထိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဆတ္ခနဲ ျပန္ရိုက္ခ်လိုက္မိသည္။ ေရစက္အခ်ိဳ႕က လက္ပိုင္ရွင္ကိုစဥ္သြားသည္။

“ကိုစိုင္း…ေဆာရီး…သက္လန့္သြားလို႔ပါ”

“ေရေတြေအးကုန္ၿပီ၊ အေအးမိလိမ့္မယ္။ ထြက္ေတာ့။”

သူက သက္ကို ေရကန္ထဲကဆြဲထူေပးသည္။ တဘက္အႀကီးႀကီးျဖင့္ ပတ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းထဲျပန္ေခၚလာကာ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး က်က်နန ေရသုတ္ေပးေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ၿပီး သုတ္ေပးေနေသာ္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သူ႔စိ္တ္ထဲတြင္ ညကလိုဆႏၵေတြ ရွိပုံမေပၚ။ သက္ေရျမန္ျမန္ေျခာက္ၿပီး အေအးမပတ္ဖို႔သာ အဓိကျဖစ္သည္။ ၾကင္နာမႈကို စကားလုံးမ်ားျဖင့္ တစ္ခါမွမေဖာ္ျပဖူးေသာ္လည္း ခုလိုသူ႔အျပဳအမူမ်ားက တစ္ခါတစ္ခါ သက္အေပၚ ငဲ့ညႇာလြန္းသည္။ ေခါင္းေလၽွာ္မထားေသာ္လည္း ေရထိသြားသျဖင့္ စိုထို္င္းေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို သုတ္ေပးေနခ်ိန္တြင္ သက္ စိတ္မထိန္းနိုင္ဘဲ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေတာ့သည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လည္း၊ ဘာလို႔ငိုတာလည္း”

သူက လက္ထဲကတဘက္ျဖင့္ သက္မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးသည္။

“သက္အေပၚ ဘာလို႔ေကာင္းတာလည္း။ သက္က ကိုစိုင္းကိုေကာင္းက်ိဳးမေပးဘူး။ သက္ဘဝကို သက္အရွက္ကို ႏွစ္ခါျပန္ ကယ္တင္ခဲ့တဲ့သူကို သက္က ဘာမွျပန္မေပးနိုင္ဘူး။ “

“ငါဘာမွမလိုခ်င္ဘူး၊ မင္းကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ ဒါပဲ။ အခုပိုင္ၿပီ၊ ေက်နပ္တယ္”

“သက္က ကိုစိုင္းကို အပ်ိဳစင္ဘဝေလးေတာင္ မေပးနိုင္ဘူး၊ တစ္ခါမဟုတ္ ႏွစ္ခါမဟုတ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ၿပီးသား”

သူက သေဘာက်သလို တစ္ခ်က္ရယ္သည္။
“ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ လိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္မွမျဖစ္နိုင္တာကိုး၊ ဘယ္တတ္နိုင္မလည္း။ ငါလည္း မိန္းမမေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းသက္ေစ့ေလာက္ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နန္းလုံလည္းရွိေသးတယ္။”

နန္းလုံဆိုေသာနာမည္ၾကားသည္ႏွင့္ သက္စိတ္ထဲတြင္ သဝန္တိုစိတ္ေလးနည္းနည္း ဝင္လာမိသည္။ ဟိုသက္ေစ့က ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွအေရးမဟုတ္ေသာ္လည္း နန္းလုံဆိုတာက သူနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္သုံးႏွစ္နီးပါး ပတ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ၊ သူလက္ထပ္မယူနိုင္ေသာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွလည္း သံေယာဇဥ္ျပတ္နိုင္မွာမဟုတ္ေသာ၊ လိင္ပို္င္းဆိုင္ရာ မပတ္သက္ေတာ့ေပမယ့္ တစ္သက္လုံး သူ႔ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာရွိသြားမွာျဖစ္ေသာ မိန္းကေလး။ သဝန္တိုစိတ္ကို သက္ ႀကိဳးစားၿပီးေဖ်ာက္လိုက္သည္။ သူေတာင္ သက္အတိတ္ကို သဝန္မတိုတာ၊ သက္လည္း မတိုသင့္ပါ။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုစိုင္း”
သက္တိုးတိတ္စြာေျပာမိသည္။ သူက ေရသုတ္ျခင္းကို လက္စသတ္လိုက္သည္။ သက္ကို သူ႔ဘက္ဆြဲယူၿပီးဖက္သည္။ ထိုစဥ္ သက္ရင္သားမ်ားကို မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူ႔ ထရက္ဆု ေဘာင္းဘီေအာက္မွ မာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုျဖင့္ ေထာက္မိသည္။ သက္ လက္ဖဝါးေလးႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူက သက္လက္အတြင္းသို႔ ျပန္လည္ဖိပြတ္သည္။ သက္ အသည္းယားလာၿပီး သြားျဖင့္ ဖြဖြေလး ငုံခဲလိုက္မိသည္။
သူ႔မ်က္လုံးနက္နက္မ်ားက အရည္လဲ့ကာ ပိုမိုနက္ေမွာင္လာသည္။
“လုပ္ေပးမွာလား”
သက္ကေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
“အေအးမိမယ္ အက်ႌအရင္ဝတ္”
သူက ေျခလွမ္းက်ဲႀကီး သုံးလွမ္းေလာက္ႏွင့္ အခန္းကိုျဖတ္ေလၽွာက္သြားကာ အဝတ္ဗီရိုထဲမွ ေမြးပြတဘက္အက်ႌတစ္ထည္ကို ယူၿပီး သက္ကို ကေလးလိုဝတ္ေပးသည္။ သူ႔အက်ႌက သက္ႏွင့္ မတရားႀကီေနေသာေၾကာင့္ လက္ကို ေခါက္ေပးၿပိီး ႀကိဳးစႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲကာ ခါးနားမွာ ခပ္က်ပ္က်ပ္ ထုံးခ်ည္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔လက္ရာသူ ေက်နပ္သြားပုံႏွင့္ ျပဳံးကာ ပြေယာင္းေနေသာ သက္ဆံပင္ကေလးမ်ားကို လက္ဖဝါးႏွင့္ သပ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ သက္ပခုံးႏွစ္ဘက္ကိုကိုင္ကာ ဖိခ်လိုက္သည္။ သက္ အလိုက္သင့္ေလး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္က်သြားသည္။ သူက ထရက္ဆုေဘာင္းဘီကို ေအာက္ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မီးခို္းရင့္ေရာင္ အတြင္းခံကို လက္မႏွစ္ဘက္ႏွင့္ တြန္းခ်လိုက္သည္။ မေန႔က တစ္ခါမွမျမင္လိုက္ရေသာ သူ႔လိင္တံႀကီးက ေထာင္မတ္စြာ တိုးထြက္လာသည္။ အရွည္ႏွင့္လုံးပတ္ကိုၾကည့္ကာ သက္ လန့္သြားၿပီး တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ သူက သက္ပါးကို လက္ႏွင့္ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ထိပ္ဖ်ားကို ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးသည္။ သက္က အရည္ၾကည္ထြက္ေနေသာ အကြဲေၾကာင္းေလးကိုလၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ေမႊၾကည့္လိုက္သည္။ မေန႔က သက္ညည္းသေလာက္ တစ္ခ်က္မွမညည္းေသာ သူ႔ဆီမွ ပထမဆုံး ညည္းသံထြက္လာသည္။ ဘာရယ္လို႔ ကြဲကြဲျပားျပား မေျပာတတ္ေသာ တိရစၧာန္ရိုင္းတစ္ေကာင္ရဲ့ ေအာ္သံလို ရင္ေခါင္းသံခပ္တိုးတိုး။
သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္ေသာစိတ္ ႏွင့္ ရမၼက္ဆႏၵတို့္ေပါင္းစပ္ကာ သက္ သူ႔ကို အစြမ္းကုန္ စုပ္ေပးသည္။ ထိပ္ေခါင္းကို လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ပတ္လွိမ့္ေပးသည္၊ ေအာက္ဘက္ရွိ ဂလင္းအဖုေလးမ်ားကို လၽွာျဖင့္ အျပားလိုက္ ပြတ္ေပးသည္၊ တြဲက်ေနေသာ ဥမ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္လုံးျဖင့္ ဆုပ္္နယ္ေပးရင္း ရွည္လ်ားတုတ္ခိုင္ေသာ သူ႔လိင္တံႀကီးကို ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ စုပ္ေပးသည္။ တျဖည္းျဖည္း သက္ပါးစပ္ထဲမွာတင္ သူက ပိုေတာင့္တင္းလာသည္။ သက္က ခပ္ၾကာၾကာေလး ဆြဲစုပ္ေပးရင္း ခဏရပ္ၿပီး ဥမ်ားကို အာ႐ုံစိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေပ်ာ့တြဲေသာ အေရျပားကို ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ စုပ္ငုံေပးသည္။ ဥႏွစ္လုံးကို တလွည့္စီ အလုံးလိုက္ငုံေပးသည္။ သူ႔လက္မ်ားက အက်ႌကို ရင္ဘတ္ဆြဲဖြင့္ကာ သက္နို႔မ်ားကို ရွာေတြ႕သြားသည္။ စုံကိုင္ကာ ဆုပ္နယ္ေနသည္။ သက္က သူ႔လိင္တံႀကီးကို ပါးစပ္ထဲျပန္ထည့္ကာ ခပ္သြက္သြက္ စုပ္လိုက္သည္။ သူပိုမိုေတာင့္တင္းလာသည္။အရည္ၾကည္ေလးမ်ားပိုထြက္လာသည္။ စုပ္ရင္း လည္ေခ်ာင္းထဲေမၽွာခ်ကာ မ်ိဳခ်သလို လုပ္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔လိင္တံက သက္အာေခါင္ရင္းထိ ဝင္သြားသည္။ မည္းနက္သန္မာေသာ ဆီးခုံေမြးမ်ားက သက္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ႏွာေခါင္းကိုထိကပ္ေနသည္။ သူအလြန္ေတာင့္တင္းလာသည္။ သက္က လည္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထပ္မံမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ သူက သက္ဆံပင္မ်ားကို စုကိုင္ၿပီး တင္းတင္းဆြဲလိုက္သည္။ သက္က အဆက္မျပတ္ အျမန္စုပ္ေပးေနသည္။ ဆတ္ခနဲ သက္ပါးစပ္ထဲမွာ သူေတာင့္တင္းသြားၿပီး တဆတ္ဆတ္ခါကာ သက္လည္ေခ်ာင္းထဲကို သူ႔သုက္ရည္မ်ား ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္က သက္နို႔တစ္လုံးကို တင္းတင္းဆုပ္ညႇစ္ထားသည္။ သက္အကုန္မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ေနရင္းက သူ႔ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းဖက္ကာ သူ႔ဆီးစပ္မွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္ေလသည္။

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ခ်စ္ပုံျပင္ (၃)

ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕မွ မဂၤလာဦး ေန႔ရက္မ်ားထဲတြင္ သက္ အိပ္မက္တစ္ခုလို သာယာစြာ စီးေမ်ာ ေနခဲ့သည္။ ဘဝမွာ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္ အပူအပင္ကင္းၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မရခဲ့ဖူးဘူးထင္သည္။ ႏွင္းျမဴလႊမ္းေသာ မနက္ခင္းမ်ားတြင္ ကိုစိုင္းရင္ခြင္ထဲမွာ နိုးထ၊ ၿခံေစာင့္ႀကီး၏ မိန္းမ ျပင္ေပးထားေသာ မနက္စာကို စား၊ ကိုစိုင္းအလုပ္သြားလၽွင္ လွည္းက်င္းထားၿပီးသား လုပ္စရာမယ္မယ္ရရ မရွိေသာ အိမ္ႀကီးထဲမွာ စိတ္ကူးတည့္ရာ အိမ္မႈကိစၥေလးေတြ ရွာေဖြလုပ္၊ ေန႔ခင္း ကိုစိုင္းျပန္လာလၽွင္ ထမင္း အတူတူစား၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္၊ တေရးတေမာအိပ္ခ်င္အိပ္၊ ညေနခင္းမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ အေပ်ာ္ကားေမာင္းထြက္ရင္း ညစာကို ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာစား၊ ညေရာက္လၽွင္ မၿပီးနိုင္မစီးနိုင္ေသာ အခ်စ္ပြဲကို ညစဥ္ရက္ဆက္ ဆင္ႏႊဲ။ တစ္ရက္တစ္ရက္ အခ်ိန္မ်ားသည္ မသိလိုက္ဘဲ ကုန္ကုန္သြားၾကသည္။ သက္ ေအာင္ပန္းေရာက္တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ တစ္လျပည့္ေတာ့မည္။

နိုဝင္ဘာလထဲကူးလာေတာ့ အလြန္ေအးလာသည္။ ရန္ကုန္မွာ တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးတဲ့ အေအးမ်ိဳး။ ကိုစိုင္းက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေအာင္ တတ္နိုင္သမၽွ ဖန္တီးေပးထားသည့္ ၾကားထဲမွပင္ သက္ အေအးမိျဖစ္ေအာင္ မိေလေတာ့သည္။ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုး ကိုယ္ပူ႐ုံမက တစ္ကိုယ္လုံး ကိုက္ခဲေနေအာင္ကို ဖ်ားတာ။ ဆရာဝန္ေခၚျပေသာ္လည္း မထူးျခား။ ေနာက္ေတာ့ မသက္သာသျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲက အထူးကုႏွင့္ သြားျပမွ သာမန္အေအးပတ္တာမဟုတ္ဘဲ နမိုးနီးယား ဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရသည္။ ေဆးေျပာင္းေပးလိုက္သျဖင့္ အဖ်ားက်သြားေသာ္လည္း နာလန္ထ အလြန္ေႏွးေနသည္။ ၿခံေစာင့္ႀကီး မိန္းမက ဟင္းခ်က္သာေကာင္းတာ လူနာကို သိပ္မျပဳစုတတ္။ ကိုစိုင္းက စိတ္အရမ္းပူေနသျဖင့္ အလုပ္မသြားဘဲ ေဘးနားမွာေနၿပီး လိုတာေတြ လုပ္ကိုင္ေပးေနသည္။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ အဆင္ေျပေသာ္လည္း ေလးရက္ေျမာက္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းေတြလည္းခဏခဏလာ၊ သူ႔ရဲ့ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက တပည့္ေတြ မန္ေနဂ်ာေတြကလည္း စာရြက္စာတမ္းေတြ စာရင္းေတြယူၿပီး အိမ္လိုက္လာ ႏွင့္ အဆင္မေျပေတြျဖစ္လာသည္။ သက္က အားနာၿပီး ကိုစိုင္းကို အတင္းအလုပ္သြားခိုင္းသည္။ သူက ေခါင္းမာမာျဖင့္မသြားဘဲေနသည္။ သက္ေနေကာင္းမွျဖစ္ျဖစ္ ျပဳစုေပးမယ့္သူ ရွိမွျဖစ္ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ေျပာသည္။ လူထပ္ရွာတာလည္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ သြက္သြက္လက္လက္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ထဲကကို မရနိုင္ဘူးျဖစ္ေနသည္။ ငါးရက္ေျမာက္တြင္ေတာ့ သူ ရန္ကုန္ကို မသြားမျဖစ္သြားရမည့္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုေပၚလာသည္။

” သြားမွျဖစ္မယ္ဆို သြားပါကိုစိုင္း၊ သက္လည္းဖ်ားမွ မဖ်ားေတာ့တာ။”
“မဖ်ားေပမယ့္ အိပ္ရာထဲကလည္း ထမွမထနိုင္ေသးတာကိုး။ ေခ်ာင္းေတြလည္း တစ္ခ်ိန္လုံးဆိုးတုန္း။ အေဒၚႀကီးကလည္း ေရပတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းတိုက္ေပးတတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ လူမမာစာလည္း ေသခ်ာ စီစဥ္စိတ္ကူးၿပီး မေကၽြးတတ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ႏွိုးၿပီး ေဆးတိုက္ရမယ္လည္း သင္မရ။”
“ႏွိုးစက္ေပးၿပီး ေဆးေသာက္မယ္၊ စားခ်င္တာ ကိုယ္တိုင္ေျပာျပၿပီး လုပ္ခိုင္းမယ္။”
“မျဖစ္ေသးပါဘူး။”
“သက္ ကိုစိုင္းကို အားနာလွၿပီ၊ ဘယ္ေလာက္မွ မေပါင္းရေသးဘူး နာတာရွည္ေရာဂါ ရသြားတယ္။ လူမမာႀကီး ယူထားရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အလုပ္ေတြလည္းပ်က္။ သက္ကို ဒီထက္အားနာရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ သြားပါ။ သုံးရက္ပဲကို။ ကိုစိုင္းျပန္လာရင္ သက္ေနေကာင္းၿပီ။ “

သူက ေခါင္းမာမာႏွင့္ မသြားေသးဘဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး လူငွါးတစ္ေယာက္ ထပ္ရွာဖို႔ စုံစမ္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ရႉၿပီး သက္ေဘးကိုလာရပ္သည္။
“မင္း နန္းလုံကို တကယ္မမုန္းဘူးလား၊ သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ဘူးလား။”
“ဟင္၊ မမုန္းပါဘူး။ ေသခ်ာမျမင္ဖူးလို႔ ခ်စ္တယ္ခင္တယ္ေတာ့ မရွိေပမယ့္ လုံးဝမမုန္းဘူး။ ကိုစိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ဖူးတာ သူ႔အျပစ္မွမဟုတ္တာ။ အဲတုန္းက သက္လည္း ရွိေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”
“သူက စိတ္လည္းခ်ရတယ္။ ငါ့စကားလည္းနားေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္လည္းရွိတယ္။ သူနဲ႔ထားခဲ့ရင္ မင္းကိုစိတ္ခ်မယ္။”

သက္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးေတာ့ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လိုမွသေဘာမထားဘူးဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ သူနဲ႔ သုံးႏွစ္သုံးမိုး ျဖစ္ပ်က္ပတ္သက္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမယ္ဆိုရင္ကို တစ္မ်ိဳးျဖစ္လွၿပီ၊ အခု လာၿပီး ျပဳစုပါ ျပဳစုဦးမယ္ဆိုေတာ့။ သို႔ေသာ္ ကိုစိုင္းကို စိတ္ခ်လက္ခ်သြားေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုစိုင္းသေဘာပါ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

တကယ္ေတာ့ နန္းလုံႏွင့္ေနရတာ သက္ထင္သေလာက္ႀကီး အိုးတိုးအမ္းတမ္း မျဖစ္လိုက္ရ။ သက္ထက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ေသာ နန္းလုံက သက္ကို အႀကီးလို ရိုရိုေသေသ ဆက္ဆံသည္။ သူ႔လူကို လုသြားသလိုလို ျဖစ္ေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မလိုမုန္းထားတာမ်ိဳးလည္း နည္းနည္းမွမရွိ။ အစားအေသာက္ကအစ ေဆးကအစ၊ ေရပတ္တိုက္ အဝတ္အစားလဲတာအလည္၊ တစ္ကိုယ္ေရသန္ ့ရွင္းေရးအဆုံး အကုန္လုံး ေစတနာထားၿပီးလုပ္ေပးသည္။ သက္ နည္းနည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ရွိေသာ ေနသာသည့္ တစ္ေန႔တြင္ နန္းလုံႏွင့္ စကားထိုင္ေျပာျဖစ္ရာမွ နကိုက ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္သာ သိခဲ့ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ပတ္သက္မႈကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရသည္။

နန္းလုံက ကိုစိုင္းအလုပ္ထဲမွ အလုပ္သမားလင္မယား၏ တူမ။ မိဘေတြက သူငယ္ငယ္ကတည္းက ဆုံးသြားၾကသည္။ ၁၀ တန္းအထိေက်ာင္းေနခဲ့သည္။ ၁၀ တန္းက်ၿပီး ျပန္မေျဖေတာ့။ ၁၈ ႏွစ္တြင္ ေယာက်္ားေနာက္လိုက္ေျပးသည္။ ေယာက်္ားက သူ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးေသာ ရွမ္းတ႐ုတ္ကျပား။ ညားၿပီးမွ ဘိန္းစားမွန္း သိသည္။ နန္းလုံကို ခိုးေျပးတာက သူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မူဆယ္ကို။ မူဆယ္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ အလုပ္လည္းျပဳတ္ၿပီး အေႂကြးေတြပါတင္လာသည္။ နန္းလုံကလည္း စီးပြားမရွာတတ္။ ရရာအလုပ္ဝင္လုပ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စာ မလုံေလာက္။ ေယာက်္ားကလည္း ဘိန္းျပတ္သျဖင့္ တပိန္ပိန္တလိန္လိန္။ ေနာက္ဆုံး ထင္မွတ္မထားတာ တစ္ခုကို လုပ္ခ်သြားသည္။ နန္းလုံကို အသိအိမ္ဟု ညာေခၚသြားၿပီး ဇိမ္ခန္းတစ္ခုမွာ ထားခဲ့ကာ ပိုက္ဆံယူၿပီး ထြက္ေျပးသြားသည္။ နန္းလုံက ဒီအလုပ္ကို လုံးဝမလုပ္နိုင္။ အေၾကာက္အကန္ ငိုယိုေတာင္းပန္ၿပီး လာေရြးခိုင္းမည္ဟု ေစ်းညႇိသည္။ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္သည္။ အိမ္ကလည္း မတတ္နိုင္။ ေနာက္ဆုံး အလုပ္ရွင္ စိုင္းေစာထြန္းကို အကူအညီေတာင္းရသည္။ စိုင္းေစာထြန္းက မူဆယ္အထိ လိုက္လာၿပီး ေရြးေပးသည္။ အိမ္ျပန္ေခၚလာသည္။ အလုပ္ေပးထားသည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ နန္းလုံက စိုင္းေစာထြန္းကို သူ႔ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ အလုပ္ႀကိဳးစားသည့္အျပင္ သူ႔ဗာဟီရလည္း အကုန္လုပ္ေပးသည္။ တျဖည္းျဖည္း အလုပ္ရွင္အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရးထက္ ရင္းႏွီးလာသည္။ လူပ်ိဳလူလြတ္ျဖစ္ေသာ စိုင္းေစာထြန္းႏွင့္ ပိုင္ရွင္မရွိေတာ့ေသာ နန္းလုံတို႔ ျဖစ္ပ်က္ပတ္သက္ခဲ့ၾကသည္။ ဒုကၡေပးၿပီး စြန့္ပစ္သြားေသာ ေယာက်ာ္းႏွင့္လည္း အစကတည္းက စာခ်ဳပ္စာတမ္းျဖင့္ လက္ထပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ရာ အမႈအခင္းလည္း ျဖစ္စရာမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းဆက္ခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ စိုင္းေစာထြန္းက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ပိုင္ရွင္။ နန္းလုံက ေၾကးစားတန္း မွ ျပန္လာေသာ အိမ္ေထာင္ပ်က္ တစ္ခုလပ္။ ထို႔အျပင္ အလုပ္သမားမိသားစုထဲမွ တူမ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ယူလို႔မျဖစ္နိုင္။ အေရးအႀကီးဆုံးက စိုင္းေစာထြန္းက သူ႔ကို မခ်စ္။ သနားသည္၊ ႀကိဳက္သည္၊ သို႔ေသာ္ ရည္းစားလိုမခ်စ္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သက္သက္ ပတ္သက္မႈသာ ရွိခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ သူ အိမ္ေထာင္ျပဳရမည္၊ နန္းလုံကို ထားသြားမည္ ဆိုတာ နန္းလုံ သိသည္။
အခု တကယ္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ ဝမ္းနည္းမိေသာ္လည္း သူ႔ကို အၿပီးတိုင္ မစြန့္ပစ္သည့္အတြက္ နန္းလုံဝမ္းသာသည္။ အလုပ္ဆက္ေပးထားတာ၊ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ျမဲေထာက္ပံတာကို မကန့္ကြက္ေသာ စိုင္းေစာထြန္း၏ မိန္းမကိုလည္း နန္းလုံေက်းဇူးတင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခု ျပဳစုမယ့္သူ လိုေနတယ္၊ အလုပ္သြားစရာမလိုဘူး၊ အိမ္မွာ လာေနေပးလွည့္ ဆိုေသာအခါ လိုလိုလားလား ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

နန္းလုံေျပာျပေသာ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ၿပီး သက္ အကုန္လုံး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိသြားသလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ရည္းစား(လို႔ပဲထားပါေတာ့ေလ) တစ္ေယာက္ဆုံးရႈံးၿပီး အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ခံစားေနခဲ့ရမွာ။ ဒီအေျခအေနနဲ႔ကို သက္အေပၚမွာ အေကာင္းျမင္နိုင္ေသးသည္။ ရွမ္းမေလးပီပီ အသားျဖဴျဖဴဝင္းဝင္း မ်က္လုံး ညိဳလဲ့လဲ့ ရြဲရြဲႀကီးေတြ ၊ နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ပါးအို႔ရဲရဲေလးမ်ား၊ သြယ္လ်ေသာ္လည္း ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ကိုယ္လုံးေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ထဲမွာ ပါေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ထပ္ရွာၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္ပတ္သက္ဖို႔ စိတ္ကူးထဲရွိပုံမေပၚ။ စိုင္းစိုးထြန္းႏွင့္ ဟိုလိုမပတ္သက္ရေတာ့ေသာ္လည္း သူ႔ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ဆက္ေနၿပီး လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းလုပ္ကိုင္ေပးဖို႔သာ ဆုံးျဖတ္ထားပုံရသည္။

ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကိုစိုင္း ညဘက္ႀကီး ျပန္ေရာက္လာသည္။ သက္က နန္းလုံ ေရပတ္တိုက္ၿပီး လဲေပးထားေသာ ညဝတ္ဂါဝန္ ပိုးသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပန္းေရာင္ေလးႏွင့္ အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲေနစဥ္ျဖစ္သည္။ လုံးဝႀကီး ေနမေကာင္းေသးေသာ္လည္း နာလန္ထစျပဳေနၿပီ။

ကိုစိုင္းက အထုပ္ေတြခ်ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးသည္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပဂ်ားမား တစ္စုံ လဲဝတ္ကာ သက္ေဘးမွာ လာအိပ္သည္။ သက္ကို သူ႔လက္ေမာင္းေပၚမွာ အိပ္ခိုင္းၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္နဖူးေပၚမွ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္ေပးသည္။

” သက္သာလား”
“သက္သာတယ္၊ နန္းလုံကလည္း ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္တယ္”

သူက သက္နဖူးေလးကို မနမ္းစဖူး ငုံ႔နမ္းသည္။ သက္က သူ႔ေက်ာကို ဖက္တြယ္ထားရင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို တိုးဝင္သည္။ သူက သက္ေက်ာကို ညင္သာစြာ ပြတ္ေပးေနသည္။ သက္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ဝမ္းနည္းအားငယ္သလိုလိုျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေနမိသည္။ သူ႔လက္က ေက်ာျပင္ကို ပြတ္ေပးေနရင္း တင္ပါးေပၚေရာက္လာသည္။ တင္ပါးတစ္ျခမ္းကို အသာအယာ ဆုပ္နယ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့တျခမ္း။ ထို႔ေနာက္ သက္ေခါင္းအုံးထားေသာ လက္ျဖင့္ ပက္လက္ဆြဲလွန္လိုက္သည္။ ပိုးသားဂါဝန္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္မွ ရင္သားထြားထြားမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေနသည္။ ရင္သားမ်ားက ေခ်ာေမြ႕ေသာ အဝတ္စေအာက္မွာ အိစက္ေႏြးေထြးေနသည္။ သူ႔ ခ်ည္သား ေဘာင္းဘီရွည္ထဲမွ မာေက်ာေတာင့္တင္းလာေသာ လိင္တံက သက္နံေဘးကို လာေထာက္သည္။

သူက သက္ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ သက္ တုန့္ျပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔္ေသာ္ ေနမေကာင္းတာေၾကာင့္လား၊ ဆရာဝန္ေပးတဲ့ ေဆးေတြေၾကာင့္ပဲလားမသိ၊ သက္ စိတ္ပါမလာဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ခါတိုင္းဆို သူ႔လက္နဲ႔ ထိလိုက္တာႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းျမသြားၿပီး ဆႏၵေတြ တဟုန္ထိုးနိုးႂကြလာတာ။ တစ္ခါတစ္ခါ သူအနားေရာက္လာရင္ကို အလိုလို စိတ္ပါလာတာ။ ခုေတာ့ သက္ဘယ္လိုမွ စိတ္ေတြ မေျပာင္းလဲလာဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ သူက သက္နို႔ေလးမ်ားကို ဆုပ္နယ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ တန့္သြားသည္။ နို႔သီးထိပ္ေလးမ်ားကို လက္ဖဝါးျဖင့္ သပ္ၾကည့္သည္။ နို႔သီးေလးမ်ားက ခါတိုင္းလို မာၿပီး ေထာင္တက္မလာဘဲ ေႏြးေႏြးေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ ျဖစ္ေနသည္။ သက္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းခြာၿပီး မ်က္လုံးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဂါဝန္ေအာက္နားစကို ဆြဲလွန္ကာ ေပါင္ကို ဆြဲကားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္း ထိုးထည့္ကာ စမ္းလိုက္သည္။

“အို႔”

သက္လန့္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေအာ္လိုက္မိသည္။ သူက လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို အထဲထိ ခပ္နက္နက္ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အရည္မထြက္ေသာ သက္၏ လမ္းေၾကာင္းေလးက ပူေႏြးေသာ္လည္း ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ သူက လက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး သက္ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ လႈပ္ခါလိုက္သည္။

” ဘာလို႔မေျပာတာလည္း၊ မေကာင္းတာကို ၿငိမ္ခံေနတယ္၊ ေျပာမွေပါ့။”

” ေဆးေတြေၾကာင့္ပါ။ မေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။”

“ဒီေလာက္ ေျခာက္ေနတာကို။”

“မခံနိုင္ရင္ ေျပာမွာေပါ့၊ ရလို႔မေျပာတာပါဆို။ မေတြ႕တာ အရမ္းၾကာၿပီေကာ။ “

သက္က ကိုစိုင္း၏ ေဘာင္းဘီထဲကို လက္လ်ိဳၿပီး မာေက်ာေတာင့္တင္းေနေသာ လိင္တံကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ မလုပ္ျဖစ္တာ ကိုးရက္္္ဆယ္ရက္ ၾကာၿပီျဖစ္ရာ အရင္ထက္ကို ပိုၿပီး စိတ္လာေနတယ္ထင္သည္။
ကိုစိုင္းက သက္လက္ကို ဆြဲထုတ္သည္။

” မလုပ္ဘူး။ မင္းမွ မေကာင္းတာကို။”

“ကိုစိုင္း”

သက္က ကိုစိုင္းလက္ကို ယူၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ တင္လိုက္သည္။ ေႏြးေထြးအိစက္ေသာ နို႔မ်ား၏ အထိအေတြ႕တြင္ သူ႔လိင္တံက ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ သူက တိရစၧာန္ရိုင္းတစ္ေကာင္လို ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားလိုက္သည္။ ဆတ္ခနဲ ခုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ခုတင္ေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ သက္ကို ဆြဲယူကာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ၿပီး ထိုင္ေစသည္။ ပဂ်ားမားေဘာင္းဘီကို ေလၽွာခ်ၿပီး ေတာင္မတ္ေနေသာ လိင္တံႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ သက္ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။

“ေနမေကာင္းရင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ စုပ္ပဲစုပ္ေပး။”

သက္ အင္း ဟုျပန္ေျပာေသာ္လည္း ပါးစပ္ထဲတြင္ လိင္တံႀကီးကျပည့္ေန၍ အြန္း ခနဲ ခပ္တိုးတိုးအသံေလးသာ ထြက္သြားသည္။ သူက သက္နို႔မ်ားကို စုံကိုင္ကာ ဆုပ္ညႇစ္ေနသည္။ သက္က သူ႔လိင္တံထိပ္ဖူးကို လၽွာေလးႏွင့္ ပတ္သိမ္းကာ လ်က္ရင္း ဥမ်ားကို ခပ္သာသာ ဆုပ္နယ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ လိင္တံတစ္ခုလုံးကို ပါးစပ္ထဲ ဝင္သေလာက္စုပ္ငုံလိုက္သည္။ သူက ခါတိုင္းလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး မေနဘဲ ခါးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ၿပီး သက္ပါးစပ္ေလးကို လုပ္ေနသည္။ သက္က အလိုက္သင့္ခံရင္း စုပ္ေပးသည္။ ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ လည္ေခ်ာင္းထဲက ယားလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္းအဆက္မျပတ္ ဆိုးေတာ့သည္။

သူက ခ်က္ခ်င္း ဆြဲထုတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္လာကာ သက္ကို ဖက္ထားၿပီး ေက်ာပြတ္ေပးသည္။ ငါးမိနစ္ဆက္တိုက္ေလာက္ ပင္ပန္းတႀကီး ေခ်ာင္းဆိုးၿပီးမွ ရပ္သြားသည္။ သူက ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး ပုလင္း ယူလာကာ တိုက္သည္။

“ကိုစိုင္း…ေဆာရီးပါ။

သက္ အားနာလို႔ ေသေတာ့မည္။ သူကေတာ့ သက္ကို ေက်ာပြတ္ၿပီး ေခ်ာ့ေနသည္။

“ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ မင္းေနေကာင္းဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ “

သက္အသက္ရႉျပန္မွန္လာသည္ႏွင့္ သူ႔လိင္တံကို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ေစာေစာက သက္ကို စိတ္ပူေနသည့္ၾကားက နည္းနည္းမွ က်မသြားဘဲ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖင့္ ေထာင္မတ္ေနတုန္းျဖစ္သည္။ သူအရမ္းကို စိတ္ေတြထန္ေနမွန္း သိလိုက္ရသည္။

” မင္းေနေကာင္းမွ ဆို။”

သက္ သူ႔ကို အရမ္းအားလည္းနာ သနားလည္းသနားသြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဒီည ခုလို ခံစားေနရတာကို မျဖစ္ေစခ်င္။

” နန္းလုံဆီသြား။ သက္ေနမေကာင္းခင္ သူနဲ႔ေန။”

“ဟာ မဟုတ္တာကို။ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါ့ကိုအားမနာနဲ႔။ မင္းကို ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း ေပါင္းဖို႔ယူထားတာ။ တစ္ရက္မလုပ္ရလို႔ မၿငိဳျငင္ဘူး၊ ငါလည္းေသမသြားဘူး။”

“ဆယ္ရက္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ကိုစိုင္းလည္း အရမ္းခံစားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္လည္း သုံးႏွစ္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာကို၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါႏွစ္ခါနဲ႔လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး။ သက္နဲ႔က တစ္လပဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒါမတိုင္ခင္ထိ လုပ္ခဲ့တာပဲမို႔လား။”

သူအသံတိတ္ေနသည္။ သက္က သူ႔လိင္တံႀကီးကို ခပ္ဖိဖိ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကြင္းတိုက္သလို တိုက္ေပးလိုက္သည္။

” ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆုံး လုပ္ခဲ့တာလည္း။”
သူက သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေျဖလိုက္သည္။

” မဂၤလာမေဆာင္ခင္ေန႔ညေန၊ မင္းဝတ္မယ့္ ဂါဝန္ သြားယူတုန္းက။”

“အဲဒါမ်ား၊ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ သြားပါ။ ကိုစိုင္း သူ႔ကို သတိရတယ္မို႔လား၊ ေခၚထားတာ သတိရလို႔လည္း ပါတယ္မို႔လား။”

သူ အၾကာႀကီး ၿငိမ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာ သက္ကို ေစာင္ျခဳံေပးသည္။ ေခါင္းအထိလုံေအာင္ ျခဳံေပးၿပီး ငုံ႔ကိုင္းကာ ဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး ထြက္သြားသည္။
သက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းပိုက္ထားသည္။ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနသည္။ ေစာေစာက စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း သြားေသာ အရွိန္ျဖင့္ အဖ်ားနည္းနည္း တက္လာသည္။ နားထင္မွာ ေသြးတဒုတ္ဒုတ္ တိုးေနသည္။ သူ႔ကို အားနာလို႔ပဲ လႊတ္လိုက္မိသလား၊ နန္းလုံကို သနားလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ပဲ လႊတ္လိုက္မိသလား မေသခ်ာေတာ့။ ကို႔ကိုေတာင္ အၿပီးအပိုင္ စြန့္လႊတ္ခဲ့ရေသးတာပဲ၊ ခုလို အရင္ကလည္း ျဖစ္ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုစိုင္းကို အိပ္ခြင့္ျပဳတာ အဲဒါနဲ႔စာရင္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး လို႔ ေတြးမိသည္။

တစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွာ သူျပန္ေရာက္လာသည္။ သက္မအိပ္ေသးတာ သူသိေနသည္။ ေစာင္ကို ဆြဲလွန္ၿပီး ဝင္လာသည္။ ေဘးမွာ တိုးအိပ္လိုက္ၿပီး သက္ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲထည့္လိုက္သည္။ သူ႔ဆီက သုက္ရည္နံ့ႏွင့္ နန္းလုံလိမ္းေသာ ေဘာ္ဒီလိုးရွင္းနံ့သင္းသင္းကို ရသည္။ သက္ကို တင္းတင္းဖက္ထားၿပီး သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ သက္က သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကို မမီတမီ ျပန္ဖက္လိုက္သည္။ ပခုံးေပၚမွာ ေခါင္းအုံးၿပီး သူ႔ေမးေအာက္ ေနရာကို နဖူးႏွင့္ တိုးေဝွ႕ဝင္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားရင္း ႏွစ္ေယာက္လုုံး တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ခ်စ္ပုံျပင္ (၄)

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖ်ားၿပီးေနာက္ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ သက္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ နိုးထလာသည္။ ေခါင္းလည္းမကိုက္၊ ေခ်ာင္းလည္းမဆိုးေတာ့ဘဲ ကိုယ္ပူက်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုေစာက ေဘးမွာမရွိေတာ့…ထႏွင့္ၿပီ။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ နန္းလုံ လာကူေပးသည္ကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ကိုယ့္ဘာသာဝင္ၿပီး ေရေႏြးေႏြးႏွင့္ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္လုပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ညဝတ္အက်ႌအသစ္တစ္ထည္ လဲဝတ္လိုက္သည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာသလို ျဖစ္လာသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာရက္မ်ားက ဘာမွမစားခ်င္ေအာင္ ခံတြင္းပ်က္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဒိေန႔က်ေတာ့ ေနေကာင္းစျပဳလာသျဖင့္ တစ္ခုခုစားခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ ညအိပ္ဂါဝန္ေပၚမွာ ရင္ကြဲႀကိဳးခ်ည္ သိုးေမြးအက်ႌရွည္ႀကီးတစ္ထည္ထပ္ဝတ္ၿပီး မီးဖိုခန္းႏွင့္ဆက္ထားေသာ ထမင္းစားခန္းဘက္သို႔ သက္ထြက္လာခဲ့သည္။

ထမင္းစားခန္းဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္စဥ္ သက္ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔သြားသည္။ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေသာ္လည္း မမီေတာ့။ ကိုစိုင္းက ထမင္းစားပြဲမွာ စားလက္စမနက္စာပန္းကန္မ်ား ေရွ႕ခ်ၿပီး ထိုင္ေနသည္။ နန္းလုံက သူ႔ေဘးမွာရပ္ေနရင္း စထေရာ္ဘယ္ရီေရာင္ ဆြယ္တာေလးႏွင့္ ေအာက္ခံ တီရွပ္အနက္ေလးကိုပါ မေပးထားသည္။ ရင္သားထြားထြားအိအိမ်ားက မတြဲတတြဲေလး က်ေနသည္။ ကိုစိုင္းက လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ခါးကိုဖက္ကာ နို႔တစ္လုံးကို စို႔ေနရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က လြတ္ေနေသာ တစ္လုံးကို ဆုပ္နယ္ေနသည္။ နန္းလုံက မ်က္ႏွာေလးရဲကာ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ၿပီး ခံေနရင္း ဘြားခနဲ ေပၚလာေသာ သက္ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသမႈျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ပါးစပ္ေလးဟသြားကာ လက္ထဲက အက်ႌကို ကိုစိုင္းမ်က္ႏွာေပၚ လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။ ကိုစိုင္းက ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သက္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားသည္။ ေနမေကာင္းတုန္း သူ႔အလိုဆႏၵမ်ားကို မျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္တုန္းမို႔ နန္းလုံႏွင့္အိပ္ဖို႔ကို သူကိုယ္တိုင္ တိုက္တြန္းခဲ့ ခြင့္ျပဳခဲ့တာျဖစ္ေပမယ့္ ခုလိုမ်ကိစိေရွ႕မွာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ထူပူရွိန္းဖိန္းၿပီး သဝန္တိုစိတ္ေတြ ေပၚလာမိသည္။

”ေဆာရီးသက္ထား…အိပ္ေနတုန္းထင္လို႔”
ကိုစိုင္းက ကမန္းကတန္း လူခ်င္းခြာရင္းေျပာသည္။ နန္းလုံက ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး ယို႔ယို႔ေလး ရပ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲမသိ သဝန္တိုတဲ့ၾကားက ေစာေစာက ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို သက္စိတ္ထဲက မေဖ်ာက္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မလာတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ နိုးၾကားလာသည္။

“ေနေကာင္းၿပီလား၊ လာ လာ၊ မနက္စာစားရေအာင္”

ကိုစိုင္းက သက္နားကိုလာၿပီး လက္ေမာင္းေလးကို အသာအယာကိုင္ကာ ေခၚသည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲဆီသို႔ တြဲေခၚလာၿပီး ထိုင္ခိုင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ မထိုင္ေသးဘဲ ရင္ကြဲသိုးေမြးအက်ႌ၏ လြတ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ပိုင္းေနရာမွ သက္၏ ညဝတ္ပိုးဂါဝန္ေလးကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သက္ စိတ္မလုံဘဲ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက စိတ္လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ျဖင့္ သက္၏ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက တင္းေတာင္ၿပီး ခၽြန္ထြက္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူက လက္ဖဝါးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြသပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း သက္၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ စိုစြတ္လာသည္ကို ခံစားမိသည္။ သူက သက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း တိုးတိတ္စြာ ေမးသည္။

“ၾကည့္ခ်င္လား၊ ၾကည့္မွာလား။”

သက္မ်က္ႏွာ ပန္းႏုေရာင္သန္းသြားသည္။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္သည့္ၾကားမွ ၾကည့္လည္းၾကည့္ခ်င္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိသည္။ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းၿငိတ္ျပလိုက္သည္။
သူက သက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နန္းလုံေဘးနားကခုံမွာသြားျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ နန္းလုံကို ရွမ္းလိုတစ္စုံတစ္ခုေျပာလိုက္ေတာ့ နန္းလုံက အက်ႌေလးကို ျပန္မေပးသည္။ သူက နန္းလုံ၏ ဖြံ့ထြားအိတြဲေသာ နို႔ႀကီးမ်ားကို စုံပင့္ကိုင္ရင္း နို႔သီးေခါင္းထိပ္နီနီေလးမ်ားကို တလွည့္စီ စို႔သည္။ သက္ကိုရွိသည္ဟု သေဘာမထားေတာ့ဘဲ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားၿပီး နန္းလုံ၏ နို႔မ်ားၾကားတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ထားသည္။ နို႔သီးထိပ္ေလးမ်ားကို လၽွာျဖင့္ မထိတထိလ်က္ေပးေသာအခါ ေစာေစာက အရွိန္ျဖင့္ေပါင္းၿပီး နန္းလုံ၏ အသက္ရႉသံမ်ား ျမန္လာသည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္က နန္းလုံ၏ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ နန္းလုံက အလိုက္သင့္ ေလၽွာၿပီး ခၽြတ္ခ်ေပးသည္။ အသားျဖဴျဖဴေပၚမွာ ပန္းဆီေရာင္ရဲရဲ အတြင္းခံေလးက ထင္းေနသည္။ သူက အတြင္းခံေလးထဲသို႔ လက္ႏွိုက္လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီအသားပါးပါးေလးေအာက္တြင္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား လႈပ္ရွားေနသည္ကို သက္ျမင္ေနရသည္။ အေစ့ေလးကို ကစားေနပုံရသည္။ နန္းလုံ ေျခေထာက္မ်ား ယိုင္ခ်င္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အသံထြက္မညည္းမိေစရန္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူက လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို စုလိုက္ၿပီး ပင့္ကာထိုးသြင္းလိုက္သည္။

“အ”

နန္းလုံ ခပ္အုပ္အုပ္ေအာ္လိုက္သည္။
သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ခပ္ျမန္ျမန္ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနသည္။ နန္းလုံခမ်ာ ခုံကိုအားျပဳၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္္ ေထာက္ထားကာ ေျခေထာက္ကားၿပီးရပ္ေနရသည္။ ဆယ့္ေလးငါးခါ အသြင္းအထုတ္လုပ္ၿပီး သူက လက္ကိုအတြင္းခံ ေလးေအာက္မွ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ နန္းလုံကို ခါးဖက္ၿပီး ေဘာင္းဘီခၽြတ္ရက္သားႏွင့္ အိပ္ခန္းဘက္သို႔ တရြတ္ဆြဲ ေခၚလာသည္။ သက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းဆတ္ျပသည္။ ညိဳ႕ခံရသူလို သက္ ေနာက္မွလိုက္သြားမိသည္။

သက္တို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေသာ အိပ္ရာေပၚသို႔ နန္းလုံကို သူက ဆြဲတင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ရာဟိုဘက္ျခမ္းမွာပဲ။ လြတ္ေနေသာအျခမ္းဘက္ကို သက္ တက္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအုံးေပ်ာ့မ်ားကို ေက်ာမီကာ ေလၽွာေလၽွာေလး ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ေဆးေတြအရွိန္ေရာ ဖ်ားထားတဲ့ အရွိန္ေရာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေရာ အကုန္ေပါင္းကာ အလိုလို ေမာဟိုက္ေနမိသည္။ သူကနန္းလုံကို ရွမ္းလိုထပ္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ နန္းလုံက အဝတ္အစားမ်ားကိုခၽြတ္ၿပီး ပက္လက္အိပ္လိုက္သည္။ သူကနန္းလုံအေပၚ တက္ခြလိုက္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ ကိုမဟုတ္၊ မ်က္ႏွာကို။ နန္းလုံ၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ မေပ်ာ့မမာျဖစ္ေနေသာ လိင္တံကို ထည့္ေပးသည္။ နန္းလုံက သူ႔တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳကိုင္ကာ စုပ္ေပးေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ တင္းမာလာသည္။ သူက ေဆာင့္ေၾကာင့္ေျပာင္းထိုင္လိုက္သည္။ နန္းလုံက ဥမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္းစုပ္ေပးသည္။ ညိဳမည္းၿပီး အေမြးမ်ားေပါက္ေနေသာ ဥမ်ားကို နန္းလုံ၏ ႏုႏုေထြးေထြး ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးက စုပ္ေပးေန႐ုံမက လၽွာနီနီေလးႏွင့္ပါ လ်က္ေပးေနသည္ကိုၾကည့္ရင္း သက္ အသက္ရႉမွားလာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူက ထပ္အမိန့္ေပးလိုက္သည္။ နန္းလုံက ေလးဘက္ေထာက္ေပးလိုက္သည္။ သူက နန္းလုံေနာက္မွွာ ဒူးေထာက္ရင္းတင္ပါးကိုဆြဲမကာ ေနာက္သို္ေဖာင္းထြက္ေနေသာအကြဲေၾကာင္းေလးထဲ လိင္တံကိုတဆုံးထိုးသြင္းလိုက္ရာ နန္းလုံေကာ့သြားသည္။ ထို႔္ေနာက္ လက္တစ္ဖက္ကို ေထာက္ထားကာ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ နို႔မ်ားကို ကိုင္တြယ္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ေတာ့သည္။ နန္းလုံခမ်ာ ေကာင္းလည္းေကာင္း နာလည္းနာေနပုံရသည္။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္တိုင္း ခပ္တိုးတိုး ညည္းတြားေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ လိင္တံကို မျဖဳတ္ဘဲ တပ္ရက္သားျဖင့္နန္းလုံကို ခုတင္စြန္းထိ ဆြဲေခၚကာ ခုတင္ေအာက္ကို ဆင္းလိုက္သည္။ သက္က ကိုစိုင္းေရာ နန္းလုံေရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူက သက္ကိုၾကည့္ရင္း နန္းလုံ၏ နို႔္မ်ားကို စုံကိုင္ၿပီး ဆုပ္နယ္ေနသည္။ အားရေအာင္ ညႇစ္ၿပီးေတာ့ လႊတ္လိုက္ကာ အရွိန္ျမႇင့္ၿပီး ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ခပ္တြဲတြဲက်ေနေသာ နို႔မ်ားက ရမ္းခါေနသည္။ သူကသက္ကို အၾကည့္မလႊဲဘဲ ဆက္တိုက္ေဆာင့္သည္။ နန္းလုံ၏ မ်က္ႏွာေလးက နီရဲကာ မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးစင္းထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းက နာက်င္မႈျဖင့္ အနည္းငယ္ မဲ့ေနသည္။ သဝန္တိုတာေရာ စိတ္ေတြထႂကြလာတာေရာေပါင္းကာ သက္ခံစားခ်က္ေတြ ေရာေထြးေနသည္။ သူက နန္းလုံ၏ ကုပ္ကို တစ္ခ်က္ငုံ႔နမ္းလိုက္ၿပီး နို႔မ်ားကို ျပန္ကိုင္ကာအားျပဳ ဆုပ္ညႇစ္ထားရင္း ပိုျမန္ျမန္ေဆာင့္သည္။ သူၿပီးခါနီးၿပီဆိုတာ သက္သိေနသည္။ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေနရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခ်က္ေတာင့္တင္းသြားသည္။ ရွမ္းစကားတခ်ိဳ႕ကို အံႀကိတ္ထားေသာေလသံျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ေအာ္ရင္း နန္းလုံခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ ၿပိဳလဲက်သြားသည္။

သက္ ခုမွသတိဝင္လာကာ ခုတင္ေပၚမွ ျဖည္းျဖည္းေလးဆင္းလိုက္သည္။ ထမင္းစားခန္းဘက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီကရားကိုဆြဲယူကာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ငွဲ႕ေသာက္ရင္း နန္းလုံအက်ႌျပန္ဝတ္ၿပီး မနက္စာလာျပင္ေပးမွာကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ခ်စ္ပုံျပင္ (၅)

သက္ေနျပန္ေကာင္းလာၿပီးေတာ့ ကိုစိုင္း ခရီးေတြအမ်ားႀကီးထြက္ရသည္။ မဂၤလာေဆာင္ခါနီးကတည္းက နားထားေသာ ေရႊ႕ဆိုင္းထားေသာ အလုပ္ေတြကို အေႂကြးႏွင့္ျပန္လုပ္ေနရသည္။
အစက သက္ေနေကာင္းရင္ ျပန္ဖို႔စီစဥ္ထားေသာ နန္းလုံလည္း သက္ကိုအေဖာ္လုပ္ေပးရင္း အိမ္မွာဆက္ေနေနရသည္။ ကိုစိုင္းကို ေဝမၽွေပါင္းရသလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း နန္းလုံကို သက္ နည္းနည္းေလးမွမၿငိဳျငင္မိပါ။ မၿငိဳျငင္ရေအာင္လည္း နန္းလုံက ျဖဴစင္လြန္းသည္။ ကိုစိုင္း၏ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ရလိုစိတ္ႏွင့္တြယ္ကပ္ေနတာမဟုတ္၊ ကိုစိုင္းကို ေက်းဇူးရွင္ လိုတစ္မ်ိဳး ခ်စ္သူလိုတစ္သြယ္ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ကိုလည္း ကိုစိုင္းကို သူ႔လက္ထဲမွ လုယူသြားသူလို သေဘာမထားပဲ ေက်းဇူးရွင္၏ ဇနီးအျဖစ္သေဘာထားေၾကာင္း သိသာသည္။ အစစအရာရာ အႏြံအတာခံၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ကိုင္ေပးသည္။

နက္ျဖန္ကိုစိုင္းျပန္လာမည္။ ဒီေန႔ သက္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ကိုရွင္းေနသည္။ အလုပ္မရွိဘဲအိမ္မွာ အားေနတာၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ နည္းနည္းပ်င္းရိစျပဳလာသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွမကူနဲ႔ဟုေျပာထားၿပီး သက္စိတ္ႀကိဳက္ အိမ္ကိုသေနသည္။
ခန္းဆီးေတြအကုန္ျဖဳတ္ၿပီးအသစ္လဲ၊ ၿခံထဲက ႏွင္းဆီပန္းေတြခူးကာ ဧည့္ခန္း၊ မီးဖိုခန္းႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲပါမက်န္ ေတြ႕သမၽွပန္းအိုးေတြမွာထိုး၊ စားပြဲခင္းေတြလဲ၊ သူ႔ေနရာႏွင့္သူမဟုတ္ေသာ ပစၥည္းမွန္သမၽွကို သိမ္းဆည္းေနရာခ်၊ အဝတ္ဗီရိုေတြရွင္း၊ မွန္တင္ခုံရွင္း…အားလုံးၿပီးသြား၍ တစ္အိမ္လုံး သန့္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး ႏွင္းဆီရနံ့ႀကိဳင္လွိုင္သြားေသာအခါ သက္လည္း ဖတ္ဖတ္ေမာၿပီ။ ေရခ်ိဳးဇလုံထဲမွာ ေရေႏြးေႏြးေလးကို စိမ္ခ်ိဳးၿပီးေနာက္ ညဝတ္ဂါဝန္ေလးတစ္ထည္ဝတ္ကာ အိပ္ရာေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲေနမိသည္။

” မမ၊ ပင္ပန္းေနတာလား၊ နန္းကူေပးပါမယ္ဆို တစ္ေယာက္တည္းလုပ္တာကိုး”

နန္းလုံက အခန္းထဲသို႔ဝင္လာရင္း အသံဝဲဝဲေလးႏွင့္ ေျပာသည္။

” မမလုပ္ခ်င္လို႔ပါ နန္းရယ္၊ အလုပ္မရွိေတာ့ပ်င္းေနတာ။ ခုေတာ့ ပင္ပန္းၿပီးေညာင္းကိုက္သြားေပမယ့္ ကိုယ့္လက္ရာေလးေတြ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတယ္။”

“မမေညာင္းေနတာလား၊ နန္းႏွိပ္ေပးမယ္ေလ။ ေမွာက္လိုက္မမ”

နန္းလုံကိုအားနာေသာ္လည္း သက္တကယ္ကိုေညာင္းေနသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္လို႔ ပင္ပန္းတာေတြ ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း ကို္ယ္လက္ေတြက ခုမွ တျဖည္းျဖည္း ေညာင္းညာကိုက္ခဲလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္အားနာနာႏွင့္ပင္ ေမွာက္ေပးလိုက္သည္။
နန္းလုံက ခုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ေခါင္းကေန စႏွိပ္ေပးသည္။ ႏူးညံ့ ေသာ္လည္း သန္မာေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက အႏွိပ္ကၽြမ္းက်င္သည္။ ငါးမိနစ္အတြင္းမွာပင္ အေၾကာအခ်င္မ်ားေျပေလ်ာ့လာသည္။ ဂ်င္းပန္ေလးႏွင့္မို႔ သက္ေက်ာေပၚလြယ္လြယ္ကူကူခြၿပီးဆက္ႏွိပ္ေပးသည္။ ဇက္မွေန၍ ေျခဖ်ားအထိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းႏွိပ္သြားသည္။ သက္အိပ္တစ္ဝက္ နိုးတစ္ဝက္ျဖစ္လာသည္။ ေျခဖဝါးထိႏွိပ္ၿပီးသြားေတာ့ “ပက္လက္လွန္လိုက္ပါလားဟင္ ဆိုေသာအသံေၾကာင့္ ပက္လက္လွန္ေပးလိုက္သည္။

နန္းလုံက လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ ႏွိပ္ေပးေနသည္။ အိစက္ေႏြးေထြးေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္႐ုတ္တရက္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ေမာင္းကိုႏွိပ္ေနတုန္း လက္ဖ်ားက နန္းလုံ၏ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနၿပီး ရင္သားမ်ားႏွင့္ အမွတ္မထင္ ထိမိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ ဘာမွမခံဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီရွပ္လက္ရွည္ေလး တစ္ထပ္ထဲဝတ္ထားသျဖင့္ မို႔ေမာက္လုံးဝန္းေနေသာ ရင္သားမ်ားကိုျမင္ေနရသည္။ ဟိုတစ္ေန႔က ထိုနို႔သီးဖ်ားေလးမ်ားကို ကိုစိုင္း စို႔ေနခဲ့သည္ကို သတိရသြားၿပီး ၾကက္သီးေလးမ်ားထသြားသည္။ နန္းလုံကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ ဆက္ႏွိပ္ေနသည္။
ဒီဘက္လက္ကို ႏွိပ္ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကိုမေျပာင္းဘဲ သက္ကိုယ္ေပၚမွငုံ႔ကိုင္းကာ ဟိုဘက္လက္ေမာင္းကိုႏွိပ္ေပးသည္။ အိစက္ေသာနန္းလုံ၏ ရင္သားထြားထြားမ်ားက တြဲက်လာသျဖင့္ ညဝတ္အက်ႌေအာက္က သက္၏ ရင္သားမ်ားႏွင့္မလြတ္ဘဲ ဖိမိသြားသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နန္းလုံသတိထားမိသြားၿပီး အို ဟု ခပ္တိုးတိုုးေရရြတ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကိုေျပာင္းၿပီးလက္ေမာင္းကိုႏွိပ္ေပးသည္။

ေမၽွာ္လင့္မထားေသာအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သက္စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားသည္။ ညဝတ္အက်ႌေအာက္မွ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက တင္းမာၿပီးေထာင္ထလာသည္။ နန္းလုံကိုၾကည့္မိေတာ့ သက္၏ ရင္ဘတ္ေနရာကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ သက္၏လက္က သူ႔ရင္သား ထြားထြားမ်ားႏွင့္ လက္မအနည္းငယ္သာကြာေတာ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ သက္စိတ္ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲမသိ၊ နန္းလုံ၏နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္မိသည္။ ႏွိပ္ေနေသာ နန္းလုံ၏လက္မ်ားက ရပ္သြားၿပီး မ်က္စိေလးမ်ားမွိတ္သြားသည္မွအပ မ႐ုန္းဘဲၿငိမ္ေနသည္။ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ေရာ ကိုစိုင္း ကိုင္ဖူးစို႔ဖူးေသာ နို႔ဟူေသာ အသိေၾကာင့္ေရာ သက္တစ္ကိုယ္လုံးရွိန္းဖိန္းၿပီး ထူပူလာသည္။ ထိုစဥ္ နန္းလုံ၏ႏူးညံ့ေသာ လက္ကေလးမ်ားက သက္နို႔မ်ားကို ဆုပ္နယ္လာသည္။ ေစာေစာကႏွိပ္ေပးေနသလိုမ်ိဳး စည္းခ်က္ညီညီႏွင့္ ညင္ညင္သာသာေလး။ နို႔သီးဖ်ားေလးမ်ားကို အက်ႌေပၚမွ ခပ္ဖြဖြေလးညႇစ္ေပးသည္။ အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္း ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားမိသည္။ လက္တစ္ဖက္က နန္းလုံ၏ နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို အျပန္အလွန္ ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ အိစက္ဖြံ့ထြားၿပီး ေႏြးေထြးေသာအထိအေတြ႕ကဆန္းသစ္ေနသလို ကိုစိုင္း၏သန္မာၾကမ္းတမ္ေသာ လက္မ်ားႏွင့္မတူသည့္ ႏူးညံ့ေသာ လက္ကေလးတစ္စုံကလည္း ရင္ခုန္စရာေကာင္းလွသည္။ ထိုလက္ကေလးမ်ားက ခဏေနရာေရႊ႕သြားၿပီး ရင္ကြဲညဝတ္အက်ႌေလး၏ ခါးစည္းႀကိဳးကို ေျဖေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အက်ႌကို ဆြဲလွန္ခ်လိုက္သည္။ မာေတာင္ေနေသာ နို႔သီး နီညိဳညိဳကေလးမ်ားႏွင့္ တင္းရင္းဖြံ့ထြားေသာ ရင္သားအစုံက ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ သက္၏လက္တစ္ဖက္က နန္းလုံ၏တီရွပ္ေအာက္နားစကို လွမ္းဆြဲမိသည္။ နန္းလုံက သူ႔တီရွပ္ေလးကို ေခါင္းေပၚမွေက်ာ္ၿပီး ခၽြတ္ခ်လိုုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းသြားသည္။

ရွမ္းမေလးပီပီ နန္းလုံ၏အသားအေရက ျဖဴေဖြးဝင္းစိုေနသည္။ သက္ထက္ အနည္းငယ္ပိုၿပီး ျပည့္တင္းသလိုနို႔မ်ားကလည္း ပိုထြားသည္။ သို့္ေသာ္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ ေယာက်္ားႏွင့္အထိအေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အနည္းငယ္ပိုၿပီး အိတြဲေနသည္။ သက္က ေျမျပန့္သူေတြထဲမွာ အသားျဖဴေသာ္လည္း နန္းလုံႏွင့္ယွဥ္လၽွင္ အနည္းငယ္ညိဳေနသလို ကိုယ္လုံးလည္း နည္းနည္းပိုက်စ္သည္။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း အသက္ရႉသံေလးမ်ား ျမန္လာၾကသည္။ သက္က တံေတာင္ဆစ္ေထာက္ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္း ထထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေလးႏွစ္ခုနီးကပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက အလိုအေလ်ာက္နမ္းမိၾကသည္။ နို႔သီးေခါင္း ပန္းႏုေရာင္ေလးမ်ားႏွင့္ အိစက္ေသာ ျဖဴျဖဴထြားထြားနို႔တစ္စုံက နို႔သီးေခါင္းနီညိဳညိဳ မာမာေတာင္ေတာင္ေလးမ်ားႏွင့္ တင္းရင္းဖြံ့ၿဖိဳးေသာ အသားလတ္လတ္ နို႔တစ္စုံႏွင့္ ပူးကပ္ထိေတြ႕သြားသည္။ နို႔သီးေလးမ်ားခ်င္း ထိခတ္မိၾကသည္။ လၽွာပါးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက အျပန္အလွန္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ပြတ္သပ္ကစားမိၾကသည္။ နန္းလုံက သက္ကို ကုတင္ေခါင္းရင္းသို႔ အသာအယာ တြန္းလွဲၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ နို႔သီးေလးတစ္ဖက္ကို စို႔္လိုက္သည္။ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ ပါးစပ္ေလး၏ အထိအေတြ႕က လၽွပ္စစ္ဓာတ္စီးဝင္သလို။ နန္းလုံက နို႔ႏွစ္ဖက္ကို တလွည့္စီေျပာင္းကာစို႔ေပးသည္။ နို႔ဆာေနေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တူသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာစို႔ၿပီးေတာ့ သက္က နန္းလုံေခါင္းကို တြန္းခြာလိုက္ကာ သူ႔နို႔အိအိထြားထြားႀကီးေတြၾကားမွာ ေခါင္းႏွစ္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းပန္းေရာင္ေလးမ်ားကို အျပန္အလွန္စို့္ေပးသည္။ ဟိုတစ္ေန႔မနက္က ကိုစိုင္းစို့္ေနတာကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီး ေပါင္ၾကားထဲမွာ လၽွပ္စစ္စီးသလို ေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ က်ဥ္တက္လာသည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေႏြးေႏြး နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက စို႔မဝနိုင္စရာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုစိုင္း စြဲလမ္းေနတာပဲဟု ေတြးမိသည္။
အၾကာႀကီးစို႔ၿပီးေနာက္ အသက္ရႉမဝဘဲေမာလာသည္။ အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္လွန္လွဲရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားကာ အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး နားေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကားလိုက္သည္ကိုသိလိုက္ၿပီး ေႏြးေထြးစိုစြတ္ေသာ ပါးစပ္ကေလးက ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို စုပ္ငုံလာသည္။ လၽွာေလးက အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ေအာက္မွအထက္သို႔ သိမ္းလ်က္လာၿပီး အေစ့ေလးကို ပြတ္တိုက္သြားသည္။

“အား…နန္းလုံ၊ မလုပ္နဲ႔ အဲလိုေတာ့မလုပ္ေပးပါနဲ႔။”

သို႔ေသာ္ နန္းလုံ၏ ပူေႏြးေသာပါးစပ္ေလးက လုံးဝမရပ္ဘဲ ဆက္လႈပ္ရွားေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို တလွည့္စီစုပ္ယူရင္း အေစ့ေလးကို လၽွာႏွင့္ထိုးကလိေပးသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲသို႔ ထိုးေမႊသည္။ သက္ မတားနိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာခင္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ဆြဲရင္း ေကာ့လိမ္ကာ အသံထြက္ၿငီးတြားေနမိသည္။ နန္းလုံက အေစ့ကေလးကို လၽွာျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လ်က္ေပးေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လ်က္တာကိုရပ္ၿပီး စုပ္ငုံလိုက္ သြားေလးျဖင့္ခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္ လုပ္ေပးသည္။ သက္၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ မုန္တိုင္းတစ္ခုက အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ စတင္ျဖစ္တည္လာသည္။ ေသြးမ်ားဆူပြက္ေနသည္။ နန္းလုံကလအလိုက္သိစြာလၽွာကို ျမန္ျမန္ေလး လႈပ္ရွားေပးေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း သက္၏ခံစားခ်က္မ်ား အထြတ္အထိပ္နားသို႔နီးကပ္လာသည္။ နန္းလုံက လမ္းေၾကာင္း ေလးထဲကို လၽွာထိပ္ဦးျဖင့္တစ္ခ်က္ထိုးေမႊလိုက္ၿပီး ကြဲေၾကာင္းအတိုင္း အေပၚသို႔အျပားလိုက္ပြတ္ဆြဲလာကာ အေစ့ေလးကို ပတ္ရစ္ၿပီးလ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဆူပြက္ေနေသာေသြးမ်ားအားလုံး ခဏရပ္တန့္သြားၿပီး ဝုန္းခနဲ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ျပန္လည္ပတ္လာသည္။ ခံစားခ်က္မ်ားအထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္သြားၿပီး ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားရင္း လွိုင္းလုံးႀကီးေတြကို ဆင့္ကာဆင့္ကာစီးေနရသလို တသိမ့္သိမ့္တၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖစ္ေနသည္။ နန္းလုံက လွိုင္းလုံးမ်ားတျဖည္းျဖည္းညင္သာလာၿပီး ၿငိမ္သက္သြားသည္အထိ သက္၏ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားကို စုပ္ငုံထားေပးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚဘက္သို႔ျပန္တက္လာၿပီး သက္ေဘးမွာ ဝင္လွဲသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဘးတေစာင္းပူးကပ္အိပ္ရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားၿပီး အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္း ေမာဟိုက္ေနၾကသည္။

လက္ေတြ႕ဘဝထဲသို႔ တျဖည္းျဖည္းအာ႐ုံျပန္ေရာက္လာရင္း ကိုစိုင္းကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ဟု သက္ေတြးေနမိသည္။ နန္းလုံနဲ႔ဆက္ဆံေရးကေရာ ေရွ႕ေလၽွာက္ ဘယ္လိုဆက္သြားရမွာပါလိမ့္။ အရင္က အလြန္သမားရိုးက်ဆန္ခဲ့ေသာ သက္ရဲ့လိင္မႈဘဝဟာ ခုခ်ိန္မွာ ႀကီးက်ယ္ေသာအေျပာင္းအလဲေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုၾကဳံေနရတာကိုေတြးရင္း စိတ္ရႈပ္ေထြးေနသည္။ သို႔္ေသာ္လက္က နန္းလုံ၏ အိစက္ဖြံ့ထြားေသာ နို႔တစ္ဖက္ကို စမ္းမိျပန္ေသာအခါ အရာရာကို သက္ ခဏျပန္ေမ့သြားျပန္သည္။

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကခ်စ္ပုံျပင္ (ဇာတ္သိမ္း)

Happily ever after ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ ရွိတယ္ထင္တယ္ ဟု သက္စဥ္းစားေနမိသည္။
ခုဆို သက္ ကေလာကိုေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္။ သက္ရယ္ ကိုစိုင္းရယ္ နန္းလုံရယ္ သုံးေယာက္သား တျခားသူေတြ ယုံၾကည္နိုင္မွာမဟုတ္ေသာ နားလည္မႈမ်ိဳးျဖင့္ ေန႔ရက္မ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္သာယာစြာ၊ ရမၼက္ပင္လယ္မွာ မိန္းေမာစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ သက္ ဘဝတစ္ေလ်ွာက္မွာ ေမာပန္းခဲ့ရသမၽွ၊ ကိုႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး နာက်င္ခဲ့ရသမၽွ ေန႔ရက္မ်ားကို ေက်ာခိုင္းကာ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွာ အတိုးခ်ၿပီး အနားယူခဲ့ရသည္။ သက္စိတ္ထဲမွာေတာင္ မကူးခဲ့မိဖူးေသာ အခ်စ္နယ္ေျမသစ္မ်ားစြာကိုလည္းရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ ဒီသာယာတဲ့ေန႔ရက္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ဆုံးေတာ့မလိုလို ကို ထင္ခဲ့သည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို မလြဲသာမေရွာင္သာ ခြဲခြာရေတာ့မယ့္ ေန႔ရက္ကို ေရာက္လာတဲ့အထိပါပဲ။

အစက သက္အေပၚရက္စက္ခဲ့ျခင္းအတြက္ ကို႔ကို စိတ္နာခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုစိုင္းနွင့္ေတြ႕ဖို႔ ဖန္တီးေပးခဲ့သလို ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္နာရမယ့္အစား သြယ္ဝိုက္ၿပီးေတာင္ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေသာ္လည္း ကို႔သတင္းတခ်ိဳ႕က ရွာႀကံၿပီး သက္နားထဲကိုေရာက္ေရာက္လာသည္။ သက္ကိုပစ္ၿပီးတြဲခဲ့ေသာ ဆရာဝန္မေလးႏွင့္ ကြဲသြားသည့္အေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္မေအာင္ျမင္ေသာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ထပ္ၾကဳံရၿပီးသည့္ေနာက္ ခုခ်ိန္မွာ စတုတၳေျမာက္ ခ်စ္သူႏွင့္ တြဲေနေၾကာင္း၊ အစုံပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာတဲ့သူေတြက လာေျပာျပေသာ္လည္း သက္ အထူးတလည္ စိတ္မဝင္စားမိေတာ့ၿပီ။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ သက္စိတ္ထဲမွာရွိေနတာက မၾကာခင္ ထပ္မံေတြ႕ၾကဳံရေတာ့မည့္ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုသာ။

တစ္ရက္တြင္ မနက္စာစားေနရင္း ကိုစိုင္းက သက္ကို ေျပာသည္။

“သက္ထား၊ ငါတို႔ ”……..” နိုင္ငံမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္သြားေနရေအာင္။ “

႐ုတ္တရက္ႀကီးမို႔ သက္အံ့ၾသသြားမိသည္။

“ဘာလို႔လဲကိုစိုင္း၊ ဒီမွာလည္း အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနတာႀကီးကို။ “

ကိုစိုင္းက စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ သက္လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“အဆင္ေျပတာကဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီအလုပ္ေတြက ဒီထက္လည္း ခ်ဲ႕ထြင္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါကဒါပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘာသာ လည္ပတ္ေနၿပီ။ ငါဘာမွသိပ္လုပ္စရာမလိုေတာ့သေလာက္ပဲ။ ခုက လက္ရွိတြဲလုပ္ေနတဲ့ နိုင္ငံျခားသားလုပ္ငန္းရွင္က အဲဒီနိုင္ငံမွာ အဲဒါေတြကို စမ္းလုပ္ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္၊ ၅၀-၅၀ နဲ႔ အက်ိဳးတူလုပ္၊ ငါကဦးစီး။ ျမတ္မယ္လို႔လည္းယုံၾကည္တယ္။”

“အင္း၊ ကိုစိုင္းကဘာလို႔အဲဒီမွာ သြားေနခ်င္တာလဲဟင္။ သက္မေျပာင္းခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုသြားမလုပ္လည္း သက္တို႔ ဒီမွာ ေငြအလုံအေလာက္ရေနသလားလို႔။”

“ေငြကေတာ့ ရတယ္သက္ထား၊ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ဒီလိုေက်နပ္ေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒီအိမ္ထဲမွာ မင္းရယ္ငါရယ္ နန္းလုံရယ္ ပိတ္မိေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ငါၿငီးေငြ႕လာလို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့စိတ္ကို မင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဝဆိုတာ ဒီထက္ေတာ့ပိုမယ္ထင္တာပဲ။ ငါ့အေနနဲ႔လည္း နိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘဝကို စြန့္စြန့္စားစားေနၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ မင္းကိုလည္း အသက္တအားမႀကီးခင္မွာ အေတြ႕အၾကဳံသစ္ေတြရေစခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့…နန္းလုံလည္း လူငယ္ရယ္လို႔ ဘဝမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစခ်င္ေသးတယ္။ ငါတို႔သုံးေယာက္လုံး ဒီလိုဆက္ဆံေရးႀကီးထဲ ပိတ္မိေနတာ မဟုတ္ေသးဘူး။”

လက္ထပ္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း ဒါ ကိုစိုင္းဆီကၾကားရေသာ အရွည္ဆုံးစကားျဖစ္မယ္ထင္သည္။ သက္ကိုလည္း အေတြးေတြပြားေစသည္။ သူေျပာတာေတြအကုန္လုံး က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ၿပီးလက္ေတြ႕က်သည္။ သက္တို႔သုံးေယာက္လုံး အိပ္မက္ကမ႓ာထဲမွာ ေနထိုင္ေနၾကသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕ဘဝထဲကို ျပန္ဝင္ဖို႔ အခ်ိန္လည္းက်ပါၿပီ။

ကားကို နန္းလုံကို အပိုင္ေပးၿပီး အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္း အိမ္မွာပဲေနဖို႔ သေဘာတူၾကသည္။
အလုပ္ေတြကို မန္ေနဂ်ာက ဆက္လုပ္ေပးေနမွာျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္လူရွိမွ ျဖစ္မွာမို႔ နန္းလုံက အလုပ္ထဲျပန္သြားရသည္။ ဟိုမွာအေျခက်ၿပီးေနာက္ပိုင္း ျပန္လာၾကည့္ဖို႔လည္း အစီအစဥ္ရွိသည္။

ပစၥည္းေတြကို သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးေနေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း နန္းလုံႏွင့္သက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာမိေအာင္ ေရွာင္ခဲ့မိၾကသည္။ သံေယာဇဥ္ေတြခိုင္မာၿပီးမွ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲလြန္းသည္။ ကိုစိုင္းလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္း။ သုံးေယာက္သား အရင္လိုမေနျဖစ္ၾကတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာလာသည္။ သက္တို႔ ရန္ကုန္သို႔မထြက္ခြာခင္ ညအထိပါပဲ။

ညအိပ္မီး ဝါက်င္က်င္အလင္းေအာက္ မဂၤလာဦး ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ သက္ႏွင့္ကိုစိုင္းအိပ္ေနၾကသည္။ မီးလင္းဖိုက မီးအရွိန္ျဖင့္ အခန္းက ေႏြးေထြးေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ အိပ္လည္းမေပ်ာ္ဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာလဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။ ထိုစဥ္မွာ အိပ္ခန္းတံခါးပြင့္လာၿပီး ညဝတ္အက်ႌေလး ဝတ္ထားေသာ ေကာက္ေၾကာင္းေလးတစ္ခု အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။
နန္းလုံက ကိုစိုင္းဘက္မွေနၿပီး သက္တို႔ကုတင္ေပၚသို႔ တက္လာသည္။ ကိုစိုင္းက နန္းလုံလက္ကေလးကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ကုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ကာ အေပၚမွ စီးမိုးၿပီးနမ္းသည္။ နန္းလုံကလည္း အနမ္းကို အေမာတေကာေလး တုံ႔ျပန္သည္။ နန္းလုံ၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ခြထားကာ ငုံ႔ကိုင္းၿပီး မြတ္သိပ္စြာနမ္းရင္း ကိုစိုင္း၏လက္မ်ားက ဖြံ့ထြားေသာ နို႔ႏွစ္လုံးကို ေၾကမြမတတ္ ဆုပ္နယ္ေနသည္။ နန္းလုံက နာက်င္ျခင္းႏွင့္ သာယာျခင္းေပါင္းစပ္ကာ သားရဲတိရစၧာန္မေလးတစ္ေကာင္လို ေအာ္ညည္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုစိုင္းက နန္းလုံ၏ နို႔ႏွစ္ဘက္ကို အက်ႌလည္ပင္းကို ဆြဲခ်ၿပီး ထုတ္လိုက္သည္။ ဆြဲသား ပိုးဂါဝန္၏ လည္ပင္းႏွင့္ ပင့္တင္ထားသျဖင့္ ႀကီးမားေသာ နို႔ႏွစ္လုံးက အရင္းတြင္ က်ပ္စည္းထားသလိုျဖစ္ကာ စြင့္ေနသည္။ နီတာရဲေနေသာ နို႔သီးေလးမ်ားက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနသည္။

ကိုစိုင္းက နန္းလုံ၏ နို႔သီးေလးတစ္ဖက္ကို စို႔ခ်ိန္တြင္ သက္ကလည္း တျခားတစ္ဖက္ကို ဝင္စို႔္လိုက္သည္။ သက္၏နဖူးစြန္းက ကိုစိုင္း၏ေခါင္းႏွင့္ ထိေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား နန္းလုံ၏ နို႔ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္စီ အၿပိဳင္စို႔ေနၾကသည္။ နန္းလုံက မ်က္စိမ်ားကိုမွိတ္ထားရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရႉကာ ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ခႏၶာကိုယ္ေဘးမွာ ခ်ထားရင္း အိပ္ရာခင္းစကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ကိုစိုင္း၏ လက္တစ္ဖက္က နန္းလုံ၏ ေပါင္ၾကားထဲကို ႏွိုက္ကာ အေစ့ေလးကို ကစားေပးေနသည္။ သက္က ကိုစိုင္း၏ ညဝတ္ေဘာင္းဘီထဲကို လက္ႏွိုက္လိုက္သည္။ မာေက်ာေတာင့္တင္းစျပဳလာေသာ လိင္တံကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း ဥမ်ားကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။

တျဖည္းျဖည္း သက္ေပါင္ၾကားထဲတြင္လည္း အေစ့ေလးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား ေဖာင္းတင္းကာ အရည္ၾကည္မ်ား စို႔လာသည္။ အားေနေသာ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ နို႔မ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာ ဆုပ္နယ္ေနမိသည္။ ကိုစိုင္းက နန္းလုံနို႔ေလးကို စို႔ေနေသာ သက္ေခါင္းကို အသာအယာ တြန္းဖယ္ကာ နန္းလုံး၏ မ်က္ႏွာကို တက္ခြလိုက္သည္။ ေလးဘက္ေထာက္ထားရင္း နန္းလုံ၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ သူ႔လိင္တံကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္သာသာ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စလုပ္သည္။ အေႏြးရွိန္ျဖင့္ တြဲက်ေနေသာ ဥႏွစ္လုံးက နန္းလုံ၏ ေမးေစ့ႏွင့္ လည္ပင္းကို ရိုက္မိေနၿပီး နန္းလုံ၏ ႏွာေခါင္းလုံးလုံး ျမင့္ျမင့္္ေလးက ဆီးခုံေမြးမ်ားအၾကားမွာ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။

သက္၏ နို႔မ်ား တင္းေတာင္လာၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား ခၽြန္တက္ေနသည္။ အေစ့ေလးက သိသိသာသာေဖာင္းတင္းလာၿပီး ထိပ္ဖ်ားမွာ ေသြးတဒိတ္ဒိတ္တိုးလာသည္။ ကိုစိုင္း၏ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏွိုက္ကာ ဥႏွစ္လုံးကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးရင္း အားေနေသာလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေမာပန္းေနရွာေသာ နန္းလုံ၏ေခါင္းကေလးကို ပြတ္ေပးေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုစိုင္းက နန္းလုံႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးမ်ားၾကားမွ လိင္တံကိုဆြဲထုတ္လိုက္ကာ ေပါင္ေလးႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကားၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္မွန္မွန္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း အဆုံးထိ အားထည္ၿပီး ေဆာင့္သည္။ လက္တစ္ဖက္က ေမြ႕ရာေပၚေထာက္ထားၿပီး က်န္တစ္ဖက္ကနို႔သီးေလးမ်ားကို ဖ်စ္ညႇစ္ေပးေနသည္။ နန္းလုံက ျဖဴေဖြးေဖာင္းအိေသာ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုစိုင္းေက်ာကိုဖက္ထားသည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း သက္စိတ္မ်ား တရွိန္ရွိန္ ထႂကြလာသည္။ ဘယ္လက္ကနို႔မ်ားကိုကိုယ့္ဘာသာ ဆုပ္နယ္ေနရင္း ညာလက္က ေပါင္ၾကားထဲေရာက္သြားကာ လက္ခလယ္ျဖင့္ အေစ့ေလးကို ေဆာ့ကစားမိသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွဲရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္လုံးမခြာစတမ္း ၾကည့္ေနသည္။ ကိုစိုင္းပ နန္းလုံကို ငါးမိနစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ့ ခဏဆင္းလာသည္။ သက္ေပၚကို တက္ၿပီး နန္းလုံ၏ အရည္မ်ားစိုရြဲေနေသာ လိင္တံကို သက္၏အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး အနမ္းမပါဘာမပါ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္ဆံသည္။ နန္းလုံက လူးလဲထကာ သက္တို႔ဘက္သို႔ ေလးဘက္ေထာက္လာၿပီး သက္၏ နို႔မ်ားကို ပူေႏြးေသာပါးစပ္ေလးႏွင့္ စို့္ေပးသည္။ လၽွာေလးက နို႔သီးေခါင္းကို လွိမ့္ကစားခ်ိန္တြင္ သက္ အသံထြက္ၿပီးေအာ္ညည္းမိသည္။

ခဏေနေတာ့ ကိုစိုင္းက နန္းလုံကို တစ္လွည့္လုပ္ျပန္သည္။ ခုတင္စြန္းမွာေမွာက္ခိုင္းကာ ေနာက္ကလုုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဘးတြင္ ရပ္ေနေပးေသာ သက္၏နို႔မ်ားကို အားျပဳဆုပ္ညႇစ္ကာ ေဆာင့္သည္။ နန္းလုံကို ပိုေဆာင့္ေလေလ သက္နို႔မ်ားကို ညႇစ္ထားေသာလက္က ပိုသန္လာေလေလ ျဖစ္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ကိုစိုင္း၏ လိင္တံအသြင္းအထုတ္က ပိုျမန္ကာ ပိုအားပါလာသည္။ ထို႔ေနာက္ အားကုန္သုံးကာ အျမန္ေဆာင့္ရင္း နန္းလုံအထဲတြင္ၿပီးသြားသည္။ နန္းလုံထဲမွာ ဆက္စိမ္ထားရင္း သက္၏ခါးကိုဖက္ကာ နို႔တစ္လုံးကို စို႔ေနေလသည္။

ညတစ္ညလုံးနီးပါး သုံးေယာက္လုံးမအိပ္ဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆက္ဆံၾကသည္။ စပတ္သက္ခဲ့ၾကကတည္းက ဒီတစ္ခါ အၾကာဆုံး အၾကမ္းဆုံး ရမၼက္အထန္ဆုံးျဖစ္သည္။
မိုးလင္းခါနီးေတာ့ နန္းလုံ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေစာင္တစ္ထည္ျခဳံေပးထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္လက္သန့္စင္ကာ အဝတ္အစားလဲၾကသည္။ ခဏေနေတာ့ ၿခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးက ကားေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းလာေခၚသည္။ အထုပ္ေတြကို စီးလုံးငွါးထားေသာ ကားေပၚတင္ၿပီး တံခါးကို ညင္သာစြာ ေလာ့ခ္ခ်ကာ အိမ္ထဲမွထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မထြက္ခင္ ကိုစိုင္းက နန္းလုံနဖူးေလးကို ညင္သာစြာနမ္းခဲ့ေသးသည္။

ႏွင္းျမဴထုကိုထိုးခြဲကာ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာလာေသာ ကားထဲမွ သက္ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က မျပယ့္တျပယ္ အေမွာင္ထုထဲမွာ ထီးထီးမားမား ရပ္တည္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ေဝးကာက်န္ခဲ့သည္။

သက္ဘဝ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးခဲ့ျပန္ေလၿပီ……။

ေမတၱာျဖင့္

—–ဒြန္—–

ဝက်သစ်ချမြိုင်

Leave a Reply Cancel reply