ကျွန်တော်နှင့်သက်ဆိုင်သော ၃

ဟဲ့ … ညီမလေး … ဟယ် … ဒီကောင်မလေးတော့ … တိတ်ပါဟာ … ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ … မငိုနဲ့တော့နော် …´

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ခေါင်းကလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်ရင်း မိခင်တစ်ယောက်က ကလေးကို ချော့သလိုမျိုး ကျောလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။

နှစ်ဦးကလည်း အေပရယ့်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်ရင်း ကလေးတစ်ယောက်က မတွေ့တာကြာနေတဲ့ အမေကို တွေ့လိုက်သလို အခြေအနေမျိုးဖြစ်နေတယ်။

`နှစ်ဦးရယ် … တကယ်တော့ နင် ငါ့ကို အဲဒီလို ကြည့်ကြည့်နေတာတော့ သတိထားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုဖြစ်မယ်လို့တော့ မထင်ခဲ့မိဘူး။ ရပါတယ်ဟယ် … ငါ့စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ သဘောမထားပါဘူး။ အရူးမလေး … နင် စောစောစီးစီးတည်းက ပြောရောပေါ့ …´

အေပရယ်က သူ့ညီမလေးကို ချော့မော့နှစ်သိမ့်ရင်း နူးနူးည့ံညံ့ပြောလိုက်လေရဲ့။

`ငါ … ငါ … ပြောတော့ပြောချင် … ဒါ … ဒါ …´

ထစ်ငေါ့နေတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အေပရယ်က သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ တားဆီးလိုက်တယ်။ ဖုန်တောင်နည်းနည်း ပေသွားသလိုပဲ။

`ဘာမှ ရှင်းမပြပါနဲ့တော့ ညီမလေးရယ် … နင့်ကို ငါ နားလည်တယ် … လာ … ဒီနားကို …´

အေပရယ်က ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း သူ့ညီမလေးကို ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။ နှစ်ဦးကလည်း အလိုက်သင့်ပါလာပြီး အေပရယ့်ဘေး ထိုင်ချလိုက်ရင်း ခေါင်းကလေးကတော့ အေပရယ့်ပုခုံးပေါ်မှီရင်း ငြိမ်နေလေရဲ့။

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပါးလေးတွေမှာ ပေနေတဲ့ သူ့လက်က ဖုန်တွေကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်တယ်။ ခုတော့ နှစ်ဦးလည်း အငိုတိတ်သွားပါပြီ။ နည်းနည်းကလေးတော့ ရှိုက်နေတုန်းပဲ။ နှာခေါင်းနဲ့ ပါးလေးတွေကလည်း နီရဲလို့။

`ငါလည်း နင့်ကို ချစ်ပါတယ် ညီမလေးရယ် …´လို့ အေပရယ်က ပြောလိုက်တော့ နှစ်ဦးက မယုံနိုင်သလို မော့်ကြည့်လိုက်တယ်။

ဟုတ်ပါတယ်။ တကယ်တော့လည်း ညီအစ်မတွေထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်က အနီးစပ်ဆုံး၊ အခင်မင်ဆုံးတွေ ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ အေပရယ် ပြောလိုက်တဲ့စကားကိုလည်း နှစ်ဦးတစ်ယောက် နားလည်လိုက်ပါတယ်။
အေပရယ်က အစ်မအကြီးဆုံးဆိုတော့ အငယ်တွေနဲ့ ဒီလိုပဲ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတတ်ပေမယ့် သူနဲ့လိုတော့ အတွင်းရေးတွေကို အချင်းချင်း ဖွင့်ပြောပြတာမျိုး မရှိခဲ့ဖူးပါဘူး။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နှစ်ဦးမှာတော့ ငိုပဲ ငိုချင်နေမိတယ်။ မျက်ရည်ပေါက်တွေနဲ့အတူ သူ့ရဲ့ လတ်တလော ခံစားလွယ်နေတဲ့စိတ်တွေကို ကြိုးစားထိန်းချုပ်ရင်း အေပရယ့်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်တယ်။

အေပရယ်က သူ့ပုခုံးပေါ်က စိုစွတ်စွတ်အထိအတွေ့ကြောင့် နှစ်ဦးကို ပြောလိုက်တယ်။

`ကြည့်ရတာ တို့နှစ်ယောက် ရေချိုးဦးမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်နော် …´

---

ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ရေချိုးကန်ကြီးထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။

နွေးထွေးတဲ့ ရေထဲမှာ ထိုင်နေရင်း ကျောပေါ်ကိုလည်း ကျနေတဲ့ ရေပန်းဖွားလေးတွေက အေပရယ့်ရင်သားတွေပေါ်ကိုပါ ဖြတ်သန်း စီးဆင်းနေတယ်။ နှစ်ဦးကတော့ အေပရယ့်ခြေထောက်ကြားမှာ ကျောပေးထိုင်ရင်း သူ့ကျောကို အေပရယ်က ရေမြှုပ်နဲ့ချေးတွန်းပေးတာကို ငြိမ်ခံနေလေရဲ့။

`ငါလေ … မောင်မောင့်ကို သိပ်ချစ်တာပဲ … ဖြစ်နိုင်ရင် သူနဲ့တူတူ အမြဲနေချင်တယ် …´

သူတို့တွေ အေပရယ့်အခန်းထဲက ထွက်လာပြီးကတည်းက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အဝတ်အစားတွေ တစ်ခုချင်းစီ၊ တစ်လှည့်စီ ဖယ်ရှားပေးကြရင်း၊ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း ရေဇလုံထဲ ဝင်ထိုင်ပြီးတဲ့အထိ တိတ်ဆိတ်နေကြတဲ့အခြင်းအရာကို အေပရယ်က စတင်ဖြိုခွဲလိုက်တယ်။

`မောင်မောင်က ငယ်ငယ်တုန်းကလိုပဲ ချစ်ဖို့ကောင်းတုန်းပါပဲ …´

ကျောပြင်လေးပေါ်ကျလာတဲ့ ရေနွေးနွေးနဲ့ ရေမြှုပ်နဲ့ ဖိပြီးပွတ်သပ်မှုကို ခံရင်းနဲ့ နှစ်ဦးက သူနဲ့သိပ်မတည့်ပေမယ့်လည်း မောင်မောင့်အကြောင်း စကားကောင်းတော့ ပြောရှာပါတယ်။

`မဟုတ်ပါဘူး … အဲဒီတုန်းကထက် ပိုပြီးချစ်ဖို့ကောင်းလာတာပါ …´

အေပရယ်က ချက်ချင်းပဲ အမှားပြင်လိုက်ရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ ရှေ့က နှစ်ဦးရဲ့ ကိုယ်လေးကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ အသားချင်းထိတွေ့မှုက လျှပ်စစ်ဓာတ်လိုပဲ ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားရင်းနဲ့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထသွားစေတယ်။

အေပရယ်က လက်ထဲက ရေမြှုပ်ကို ရေထဲ ပစ်ချလိုက်တယ်။ ပေါ်လာတဲ့ လှိုင်းဂယက်လေးတွေက သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ရင်သားတွေဆီ ရိုက်ခတ်သွားကြလေရဲ့။

နှစ်ဦးကတော့ ပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ အေပရယ့်လက်တွေကို ဆွဲယူရင်း သူ့ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်တွေနဲ့ အေပရယ့်လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ရင်း
တဖြည်းဖြည်း နောက်ဘက်ကို မှီလိုက်တယ်။

အေပရယ့်ရင်သားတွေနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ကျောပြင်လေး ထိကပ်သွားတဲ့အချိန်မှာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ကနဲ လှုပ်ခါသွားကြတယ်။ အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်ထနေကြတော့ နှစ်ဦးအတွက် တုန်ကနဲဖြစ်သွားစေပေမယ့်၊ အေပရယ့်အတွက်တော့ ကျဉ်ကနဲ ဖြစ်သွား စေတယ်ဆိုမှ ပိုမှန်မှာပေါ့။

အေပရယ်က ပိုပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိအောင် နှစ်ဦးကိုယ်လေးကို သူ့ဘက်ကို ပိုပြီးဆွဲယူလိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးလေးတွေက အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့အထက်က ခပ်ပါးပါးသာရှိတဲ့ ခြုံပုတ်ကလေးနဲ့ ကပ်လျက်ဖြစ်သွားကြလေရဲ့။ နှစ်ဦးအဖို့မှာလည်း သူ့ရဲ့ခံစားလွယ်တဲ့ တင်သားတွေဆီက ယားကျိကျိဖြစ်လာတယ်။

နှစ်ဦးက ကိုယ်လေးကို တစောင်းကလေးနဲ့ နောက်ဘက်ကို ပြန်မှီလိုက်တော့ ခေါင်းကလေးက အေပရယ့်ရင်သားတွေပေါ်မှာ ရောက်သွားတယ်။ နှစ်ဦးရဲ့ စိုစွတ်နူးညံ့တဲ့ဆံပင်တွေက အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးကို ကျီစားနေတာမို့ သူ့ရဲ့ခြေထောက်တွေက ရေအောက်ထဲက နှစ်ဦးရဲ့အောက်ပိုင်းလေးကို ပိုပြီးတင်းတင်းဖက်လိုက်မိတယ်။

`ငါလေ … နင့်ကို နမ်းချင်နေတာ ကြာပြီ … သိလား´လို့ နှစ်ဦးက ပြောရင်း အေပရယ့်မျက်လုံးတွေထဲကို စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။

အေပရယ်ကတော့ သူ့လက်တွေကို နှစ်ဦးရဲ့ နို့လေးတွေပေါ်မှာ ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဝိုက်ကို ခပ်ရွရွ ကိုင်တွယ် လှုပ်ရှားနေတယ်။ ရေစိုနေတဲ့အသားလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကလည်း တစ်မျိုးသော ခံစားမှုတွေ ပေးစွမ်းနေလေရဲ့။

အေပရယ်က သူ့လက်တွေကို နှစ်ဦးရဲ့ မျက်နှာလေးပေါ် ရွှေ့လိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကတော့ ညာဘက်ပါးပြင်လေးကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ တစ်ဖက်က နောက်ဘက်က ဆံပင်လေးတွေထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ နှစ်ဦးက သူ့ကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်သော နူးညံ့တဲ့အကြည့်လေးတွေနဲ့ တုံ့ပြန်လာတယ်။

နှစ်ဦးရဲ့ လက်ဖဝါးလေးတစ်ဖက်ကလည်း အေပရယ့်ပါးပြင်ကို စက်ဝိုင်းဆွဲသလို ပွတ်သပ်လိုက်တော့ အေပရယ့်မှာလည်း ထပ်တူညီတဲ့ ခံစားမှုကို တွေ့ကြုံလိုက်ရတယ်။

`မမကြီး …´လို့ ခေါ်လိုက်တော့ အေပရယ်က ဟင်လို့ ပြန်ထူးတယ်။

`ငါတွေးနေတာဟ … သိလား … နင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ဘယ်လိုနေမလဲလို့လေ …´

အဲဒီလို ပြောပြီးတော့ နှစ်ဦးက မျက်လုံးလေးကို မှိတ်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကိုတော့ နှင်းဆီဖူးလေးလို ခပ်ဟဟထားပေးလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေရဲ့ ဖိကပ်လာမှုကို မျှော်လင့်စောင့်စားရင်းနဲ့လေ။

သူမျှော်လင့်ထားသလိုပါပဲ၊ အေပရယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နှစ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေး ဖိကပ်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း အပေါ်ယံလေးပဲ ထိတွေ့တာပေမယ့် လျှပ်စစ်လှိုင်းတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို ပြန့်နှံ့သွားတယ်လို့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် ခံစားလိုက်ရလေရဲ့။

နှစ်ယောက်စလုံး နှုတ်ခမ်းချင်းပြန်ခွာလိုက်တဲ့အထိတော့ သူတို့အနမ်းက အတော်ကြာကြာတည်တံ့နေခဲ့တယ်။ အေပရယ်က သူ့လက် တွေကို နှစ်ဦးရဲ့မျက်နှာလေးပေါ်ကနေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အောက်ကို လျောချလိုက်တယ်။ ရင်သားလေးတွေပေါ် ရောက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ မျက်လုံး လေးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်။ သူ့လက်တွေကတော့ အေပရယ့်လက်တွေပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အေပရယ့်လက်တွေကို နှစ်ဦးက သူလိုချင်တဲ့နေရာတွေဆီ လိုက်ပြီးရွှေ့ပေးနေတာပေါ့။

နှစ်ဦးစ စပြီး အနမ်းကို ရပ်လိုက်တယ်။ အေပရယ့်ကိုယ်လုံးလေးရဲ့ တခြားတစ်ဖက်ကို ရွှေ့ချင်တာကြောင့်လို့ ပြောရမှာပေါ့။ အေပရယ်ကတော့ နှုတ်ခမ်းကို ဖွင့်ဟရင်း တစ်ချက်ထပ်နမ်းလိုက်သေးတယ်။ ခုထိတော့ လျှာကို မသုံးသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့နှစ်ဦးကြားက တောင့်တတဲ့ဆန္ဒတွေနဲ့ ခံစားမှုတွေကြားမှာ လုံလောက်တဲ့ရမ္မက်အဖြစ်နဲ့ တည်ရှိနေရင်းနဲ့ပဲလေ။

အေပရယ်က သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ရေအောက်ထဲကနေ နှစ်ဦးရဲ့ အောက်ပိုင်းဆီ တရွေ့ရွေ့တိုးသွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အချိန်မဆိုင်းဘဲ နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးဆီကို အရောက်လှမ်းတော့တာပါပဲ။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ ပြည့်တင်းတဲ့ရင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ အသာအယာညှစ်လိုက်တယ်။ နှစ်ဦးကတော့ အေပရယ်ရဲ့ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ လက်တွေကြားမှာ သက်ပြင်းလေးချရင်းပဲ ငြိမ်နေရတော့တာပေါ့။

ခဏနေတော့ နှစ်ဦးက အေပရယ့်ကို လှည့်နမ်းလိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်လေးကိုလည်း တစ်ပတ်လှည့်လိုက်တယ်။ ရေချိုးကန်ထဲက ရေတချို့ လျှံကျသွားသလို ရေမျက်နှာပြင်ကလည်း လှုပ်ရှားသွားတော့ သူတို့ကိုယ်လေးတွေကို လာရိုက်ခတ်နေတဲ့အထိအတွေ့တွေကလည်း စိတ်တွေကို ပိုပြီး လှုပ်ရှားစေတယ်။

နှစ်ဦးက အေပရယ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်နေရာယူပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ သူတို့ရဲ့ ညီမလေးတွေကို ဟက်တူဟက် မထိမိအောင် သတိထား ရှောင်ရှားရင်းနဲ့ပေါ့။ ပြီးတော့ နောက်ဘက်ကို ခပ်လျောလျောလေး ပြန်မှီလိုက်တယ်။

အေပရယ်က ရှေ့ကို တိုးရင်းနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ နို့လေးတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ လက်ညှိုးလက်မတွေကလည်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကစားပေးရင်းနဲ့ပေါ့။ ပြီးတော့ အေပရယ်က သူ့ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး နှစ်ဦးရဲ့ ရင်သားအောက်ခြေလေးကနေ စနမ်းလိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ ရေပေါ်မှာ ပေါ်နေတဲ့ ဗိုက်သားလေးတွေကိုလည်း နမ်းလိုက်တယ်။

နှစ်ဦးအတွက်တော့ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသေးတဲ့အရသာကို ခံစားမိစေတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကိုယ်လေးကို ရှေ့ကို ကော့ပေးလိုက်တော့ အေပရယ်က ရေအောက်ကနေ ပေါ်လာတဲ့ ချက်ကလေးကို လျှာနဲ့တို့လိုက်တော့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးသွားလေရဲ့။

သူတို့နှစ်ယောက် ရေစိမ်နေကြတာ အချိန်တော်တော်လေးတော့ ကြာနေပါပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း နည်းနည်းတော့ ချမ်းစပြုလာပြီ။ ဒါကြောင့် အေပရယ်ကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ရေထဲကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။ နှစ်ဦးလည်း နောက်ကနေ လိုက်လာရတာပေါ့။

သူတို့တွေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မွေးပွမျက်နှာသုတ်ပဝါကြီးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးကြရင်း ရေတွေကို သုတ်လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ဦးတို့ အခန်းဆီကို မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းပဲ လျှောက်လာခဲ့ကြလေရဲ့။

အခန်းရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား နှစ်ဦးရဲ့အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲလိုက်ကြတယ်။ အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ နောက်ကနေရင်း သိုင်းဖက် ထားတယ်။ သူ့ရဲ့ နို့ကြီးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်နေကြတာပေါ့။

နှစ်ဦးက ခေါင်းကလေးကို သမင်လည်ပြန်လှည့်ရင်း အေပရယ့်ဆံပင်ကို နမ်းလိုက်တယ်။ တပြိုင်နက်တည်းမှာပဲ အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ လည်တိုင်လေးကို နမ်းရှိုက်လိုက်လေရဲ့။ လက်တွေကတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးကို လိုက်ရှာနေပါပြီ။

အေပရယ့်လက်ဖဝါးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ သေသေသပ်သပ်ရိတ်ဖြတ်ထားတဲ့ အမွှေးလေးတွေအပေါ်မှာ တစ်ထောက်နားရင်း လက်ချောင်း ထိပ်လေးတွေကတော့ ညီမလေးကို လိုက်စမ်းနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းတိုးသွားရင်းနဲ့ အေပရယ့်လက်ချောင်းလေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ရှာတွေ့သွားပါတော့တယ်။

ဖွဖွလေးပဲ ပွတ်သပ်လိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ရင်တွင်းတစ်နေရာဆီက တငွေ့ငွေ့နဲ့ ပူနွေးလာနေသလိုပဲ။ တစ်ဦးရဲ့အသားကို တစ်ဦး ထိကပ် နေတဲ့ အရသာကလည်း ရင်ခုန်သံနှုန်းမြန်စေတယ်။ နှစ်ဦးက အေပရယ် နမ်းရတာ အနှောင့်အယှက်မဖြစ်အောင် သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ဘေးဘက် ဖယ်ချပေးလိုက်တဲ့ခဏမှာပဲ အေပရယ့်လက်ချောင်းလေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ညီမလေးထဲကို ဝင်ရောက်ကျူးကျော်လိုက်တော့တယ်။

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးထဲကို တဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လက်ချောင်းလေးတွေကို ကစားပေးတော့ နှစ်ဦးခမျာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်စပြုလာတယ်။ အေပရယ့်က သူ့လက်ညှိုးလက်ခလယ်ကို နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးအတွင်းထဲအထိ တိုးဝင်စေလိုက်တဲ့အခါ မှာတော့ နှစ်ဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကနေ ညည်းသံတချို့ ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ ညီမလေးကလည်း အေပရယ့်လက်ချောင်းလေးတွေကို ကြိုဆိုရင်း အရည်လေးတွေ ဆင်းလာပြီး နှုတ်ခမ်းဝတစ်လျှောက်ကိုပါ စိုစွတ်လာစေတော့တာပေါ့။

အေပရယ်က နောက်ဘက်ကို လှည့်လာတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်ရင်း အောက်ဘက်ကလည်း လက်ချောင်းလေးတွေကို ခပ်သွက်သွက်ကစားပေးလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် အကြောပေါင်းတစ်ထောင်စိမ့်သွားစေတဲ့ ခံစားမှုတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို စတင် လှည့်ပတ်လို့နေပြီပေါ့။

ဒါပေမယ့် အချိန်အကြာကြီး လည်ပြန်လှည့်ထားရတဲ့ နှစ်ဦးကတော့ တဖြည်းဖြည်း ဇက်ညောင်းလာသလိုပဲ။ ဒါကြောင့် အေပရယ့် လက်တွေထဲကနေ ရုန်းထွက်လိုက်ရင်း ကိုယ်ကို ပြန်လှည့်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်လိုက်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကို ပူးကပ်လိုက်တော့ အေပရယ်ကလည်း အောက်ကနေ သူ့ရဲ့ ပေါင်တံလေးတွေကို အလိုက်သင့်ကားပေးရင်း ကြိုဆိုလိုက်တယ်။
နှစ်ဦးကတော့ အေပရယ့်ကို စတင်နမ်းရှုံ့လို့နေပါပြီ။ ဒီတစ်ခါမှာတော့ သူ့လျှာလေးက အေပရယ့်ပါးစပ်ထဲကို တိုးဝင်သွားလေရဲ့။

ခဏလောက်ကြာတော့ အောက်က အေပရယ့် ခြေထောက်တွေ မသက်မသာဖြစ်လာတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ နှစ်ဦးကို ဘေးဘက်နည်းနည်းတွန်းပြီး လက်တွေကိုတော့ လည်တိုင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ တုံ့ပြန်အနမ်းတွေကလည်း ပြင်းထန်လာတယ်။

နွေးထွေးတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်တွေက တစ်ဦးကို တစ်ဦး ထိတွေ့လိုက်တိုင်းမှာတောင် ရင်ခုန်စေနိုင်နေတာပါ၊ ခုတော့ မခွဲတမ်းမခွာတမ်း ပူးကပ်ထားလေတော့ ရင်ခုန်ရုံတင်မကဘူး၊ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ကိုယ်လေးတွေမှာ ချွေးစို့စို့ထွက်လာကြပြီပေါ့။ နှစ်ဦးက သူ့လက်တွေကို အေပရယ့် မျက်နှာလေးကို ကိုင်တွယ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းလို့နေတယ်။ တစ်ဦးလျှာကို တစ်ဦးက ပွတ်သပ်စုပ်ယူရင်းနဲ့ အရှိန်တွေလည်း တက်လာကြပြီပေါ့။

နှစ်ဦးကပဲ အနမ်းကို စတင်ခွဲခွာလိုက်ပြီး အေပရယ့်ကို နောက်ဘက် တွန်းချရင်း သူ့ခေါင်းလေးကို အောက်ဘက်ဆီ တဖြည်းဖြည်း နှိမ့်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေပေါ်ကို ရောက်တော့ သူ့မျက်နှာလေးကို နို့တွေကြားထဲ တိုးဝင်ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးတော့မှ နောက်ဆုံး ညာဘက်ရင်သားကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွပွတ်သပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ လျှာလေးနဲ့ နို့သားလေးတွေကို လျက်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို ငုံလိုက်တော့တာပေါ့။

အေပရယ်ကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ နို့စို့ပေးမှုကို ခံယူရင်း သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ခါးကို လှမ်းချိတ်လိုက်တော့တယ်။ အကျိုးဆက်ကတော့ သူတို့ရဲ့ ညီမလေးရဲ့အထက်က ခြုံပုတ်လေးချင်း ထိကပ်သွားကြသလို ဆက်ကြိုးစားမယ်ဆိုရင် အစိလေးချင်တောင် ထိနိုင်တဲ့အနေအထားပေါ့။

အေပရယ်တစ်ယောက် ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုတွေနဲ့ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ထားလိုက်တယ်။ နှစ်ဦးက နို့သီးခေါင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ညှပ်ပြီး ဆွဲယူလိုက်တော့ အေပရယ့်နှုတ်က ကောင်းလိုက်တာလို့ ညည်းလိုက်ပေမယ့် နှစ်ဦးကတော့ မကြားလိုက်ဘူး။

ဒါပေမယ့် အေပရယ်က ကျဉ်ကနဲ ကျဉ်ကနဲ သူ့ကို နှိုးဆွနေတဲ့ဝေဒနာကို ဆက်လက်ခံစားဖို့ ဆန္ဒမရှိတော့တာနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ခေါင်းလေးကို သူ့မျက်နှာဆီ ဆွဲယူလိုက်ပြီး ညင်ညင်သာသာနမ်းလိုက်တော့တယ်။
အနမ်းကို ပြန်ခွာတော့ နှစ်ဦးက အေပရယ်နဲ့ ကိုယ်ချင်းမခွာဘဲ ကုတင်အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလျှောဆင်းလိုက်တယ်။ လမ်းခရီး တစ်လျှောက်မှာ သူ့ရဲ့နို့လေးတွေက အေပရယ့်ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်သွားကြတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားတာပေါ့။

နှစ်ဦးက ကုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်ရင်း နောက်ဆုံးမှာတော့ သူရည်ရွယ်တဲ့ပစ်မှတ်ကို ရှာတွေ့သွားပါတော့တယ်။

ဟုတ်တာပေါ့၊ အေပရယ့်ညီမလေးပါပဲ။ နှစ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက အေပရယ့်ညီမလေးအဝကို ထိတွေ့လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ကျေနပ်မှုတွေနဲ့ အေပရယ့်နှုတ်က ခပ်တိုးတိုးညည်းညူလာပါတော့တယ်။ ဆက်ပြီး နှစ်ဦးရဲ့လျှာလေးက အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို လျှောက်လျက်ရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးမှာတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အတွင်းထဲကို တိုးဝင်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ့်လက်တွေက နှစ်ဦးရဲ့ ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲညှစ်လိုက်ပါတော့တယ်။

သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။ တစ်မူထူးခြားတဲ့ နူးညံ့တဲ့ခံစားမှုအောက်မှာ အေပရယ်တစ်ယောက် ညီမလေးထဲက ခံစားမှုက ထိပ်ဆုံးကို ရောက်သွားတော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး လေထဲလွင့်မျောသွားသလိုဖြစ်သွားလေရဲ့။

နှစ်ဦးကတော့ သတိပြုမိပုံမပေါ်ဘူး၊ ဆက်ပြီး လျက်ပေးလို့နေတုန်းပဲ။ အေပရယ်ကတော့ တုန်ယင်စွာနဲ့ပဲ သူ့နို့ကြီးတွေကို သူ့ဘာသာ ဆုပ်နယ်လိုက်ရင်း ပေါင်လေးကိုပဲ ကားပေးလိုက်မိတယ်။
အေပရယ့်အတွင်းသားလေးရဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း နှစ်ဦးကတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အပေါ်ဘက်ကို ဆန်တက်လာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ညီမလေးရဲ့ထိပ်က အစိလေးကို လျှာလေးနဲ့သိမ်းပိုက်လိုက်တော့တာပေါ့။

လေးငါးချက်လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလည်း လျက်လိုက်ရော အေပရယ်တစ်ယောက် စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်ရင်း ကောင်းကင်ဘုံအထိ ရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်၊ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တွန့်လိမ်လှုပ်ရှားရင်းပေါ့။ နှစ်ဦးကတော့ မရပ်မနား မာရသွန်ရင်း အေပရယ့်ညီမလေးထဲက စီးကျလာသမျှကို သိမ်းပိုက်လို့နေတယ်။

အေပရယ်ကတော့ အသံကလေးတောင် မထွက်နိုင်တော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဒီတစ်ခေါက် သူပြီးလိုက်ရတာက သိပ်ကို ပြင်းထန် သွားတာကိုး။ အေပရယ့်တစ်ကိုယ်လုံး ငြိမ်သက်စွာနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ လဲလျောင်းနေတယ်။ မလှုပ်ဘူးဆိုရင်တော့လည်း မဟုတ်သေးဘူး။ လက်တွေကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ဆံနွယ်လေးတွေကို ဖွဖွရွရွ ပွတ်သပ်ပေးရင်းပေါ့။

ဒီတော့မှ နှစ်ဦးတစ်ယောက် အေပရယ် ပြီးသွားတာကို သဘောပေါက်လိုက်မိတော့တယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါ သူ့အတွက်တော့ နှစ်ရှည်လများ တောင့်တခဲ့ရတဲ့ဆန္ဒတစ်ခု ပြည့်ဝသွားခြင်းပဲပေါ့။ အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ်ကို တွားတက်လိုက်ရင်း အေပရယ့်ဗိုက်သားလေးတွေပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ အေပရယ်က နှစ်ဦး လဲလျောင်းသာအောင် သူ့ပေါင်လေးကို အပေါ်ဘက်နည်းနည်းဆွဲယူလိုက်ပြီး လက်တွေကတော့ သူ့ညီမလေးရဲ့ဆံနွယ်တွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေတာပေါ့။

`ဒီနေ့တော့ မမကြီးဆီက အများကြီး အတွေ့အကြုံရလိုက်တာပဲ´

နှစ်ဦးက အေပရယ့်ခါးကို ဖက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာကတော့ အေပရယ့်ဝမ်းပြင်လေးပေါ်မှာ အပ်ထားတုန်းပဲ။

အေပရယ်ကတော့ လက်တစ်ဖက်က နှစ်ဦးရဲ့ခေါင်းလေးကို ပွတ်ရင်း ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကတော့ ကိုယ့်ရင်သားတွေကို ပွတ်လို့ပေါ့။

`တကယ်လို့ မောင်မောင်တွေ့ရင်တော့ သိပ်သဘောကျမှာပဲ …´

အေပရယ်က ပြုံးရင်းပြောလိုက်တော့ …

`ဟုတ်မှာပေါ့ … ဒါပေမယ့် အဲလိုမျိုးကြီးတော့ နင်တို့နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့ မနေချင်ပါဘူး …´

နှစ်ဦးက သူ့မျက်နှာအပ်ထားတာကို တစ်ဖက်ပြောင်းလိုက်ရင်း ပြန်ပြောတယ်။

`သြော် … တစ်မျိုးစီ ကောင်းတာပဲဟာ … နင်ကလည်း …´

အေပရယ်က ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

နှစ်ဦးကတော့ ခပ်တိုးတိုးညည်းရင်း မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ရင်း သူ့အစ်မရဲ့ဗိုက်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

အေပရယ်ကလည်း မောင်မောင့်အကြောင်းတွေးရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲကို ရောက်သွားတော့တာပေါ့။

နောက်ဆုံးမှာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။

တနင်္ဂနွေနေ့ကတော့ အိမ်မှာ လူရှုပ်လွန်းပြီး မိန်းကလေးတွေရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကလည်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ အလိုက်ကမ်းဆိုး မသိဘဲ လာလာလည်နေကြတော့ မောင်မောင့်ခမျာ လှုပ်ရှားဖို့ ဘယ်လိုမှ အခွင့်မသာခဲ့ဘဲနဲ့ ရက်သတ္တပတ်ကုန်ရက်များအတွင်းမှာ ဆာလောင် မွတ်သိပ်နေရတာပေါ့လေ။

တနင်္လာနေ့မနက်မှာ မောင်မောင်တစ်ယောက် အစောကြီးတည်းက နိုးနေလေရဲ့။ အောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း မာကျော တောင့်တင်းလွန်းတာကြောင့် အိမ်သာပြေးပြီး သေးပေါက်ရင်း တစ်ချီလျော့လိုက်တော့မှ နေသာထိုင်သာရှိသွားတယ်။

တစ်ရေးပြန်မှေးပြီး အောက်ပြန်ဆင်းလာတဲ့အချိန်မှာတော့ အိမ်သားတွေ ထွက်ခွာလို့ သွားကြပါပြီ။ သူနဲ့ အေပရယ်နှစ်ယောက်တည်းပဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တော့တယ်။

`မောင်မောင် … နိုးပြီလား …´

`အင်း … ဒါနဲ့ နင့်ကြည့်ရတာ ပျော်နေသလိုပဲ … ဘာထူးလို့လဲ …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်ကို ဖက်လိုက်ရင်း အနမ်းတစ်ခုပေးလိုက်တယ်။

`ဟယ် … နင် မသိပါဘူး … ဟင်းဟင်း …´

တကယ်တော့ အေပရယ်က နှစ်ဦးအကြောင်းတွေးနေတာပါ။

`အမယ် … ဘောင်းဘီတိုတွေဘာတွေ ဝတ်လို့ပါလား … ဘာလုပ်မလို့လဲ …´

`နိုးကတည်းက တမေးတည်းမေးနေတာပဲ … ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ …´

အေပရယ်က မျက်လုံးပြူးရင်း အော်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် မျက်နှာနဲ့မလိုက်ဖက်ဘဲ ပြုံးနေတဲ့မျက်လုံးတွေကတော့ နောက်နေတာမှန်း သိသာပါတယ်။

`ဟာ … အဲလိုဟုတ်ပါဘူးဟာ …´

မောင်မောင့်ကြည့်ရတာ စပ်စုချင်တဲ့ပုံပေါ်နေတယ်။

`ရာသီဥတု ပူလို့ဟေ့ … တကတည်းမှ … ရှင့်မျက်စိထဲ အမြင်မတော်လို့လား …´

မောင်မောင်က ဖက်ထားရင်းနဲ့ ဖြေပြောလေးပြန်ပြောတယ်။

`မမကလဲကွာ … လှတယ်လို့ … ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ … လန်းတယ်လို့ … နောက်ပြီး …´

`နောက်ပြီး … ဘာဖြစ်လဲ …´

ဒါပေမယ့် အေပရယ့်အတွက် ဒီမေးခွန်းက သိပ်ပြီးအဖြေရှာစရာမလို့တော့ပါဘူး။ သူ့ကို ဖက်ထားတဲ့ မောင်မောင်ရဲ့အောက်ပိုင်းကနေ တစ်စုံတစ်ခုသောအရာက တိုးဝှေ့လာတာကိုး။

`ဟဲ့ဟဲ့ … ကောင်စုတ်လေး … အစောကြီးရှိသေးတယ်။ ပြီးတော့ နင့်ကိုယ်ကလည်း ညစ်ပတ်နံစော်နေတာပဲ။ ရေသွားချိုး၊ အကျႌလဲခဲ့၊ ပြီးမှ ပြန်ပြီး မနက်စာလာစား … သွား …´

အဲလိုပြောပြီး မောင်မောင့်ကို နှုတ်ခမ်းချင်းထိရုံ ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ မောင်မောင့်ခမျာ မချင့်မရဲနဲ့ပေါ့။ ပြီးတာနဲ့ တစ်ဆက်တည်း မောင်မောင့်ကို တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲဟာ …. နင်ကလဲ … ထူးထူးဆန်းဆန်း ငါ့ကို နှင်လွှတ်တာလား … ငါ့မှာ နင့်ကို သိပ်သတိရနေတာ … ဟိုလေ … နင် သိတယ်မလား …´

မောင်မောင်က သွားဖြီးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တော့ အေပရယ်က ရယ်တယ်။

`တော်စမ်းပါ … နင့်မှာ တစ်ချိန်လုံး ဒါတွေပဲ တွေးနေတာလား။ ရုပ်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ နှစ်ဆယ့်လေးနာရီ ဟဝှာပြုချင်နေတဲ့ရုပ်မှန်း သိသာတယ်။ သွားပါ … ငါ အခု မအားသေးဘူး … ခဏနေမှ ပြန်လာခဲ့နော် … လိမ္မာတယ် …´

အေပရယ်က တစ်ချက်နမ်းရင်း ထမင်းစားခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တယ်။

`အင်းပါ … ကိစ္စမရှိပါဘူး … နင့်သဘော …´

မောင်မောင်က လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

ခြံဝင်းထဲ ဆင်းသွားတဲ့ အေပရယ့်မှာတော့ တွေးနေမိတယ်။ မောင်မောင်က သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ၊ ဒီအတိုင်းဆို ငါ သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ် ငြင်းနိုင်မှာလဲ။ သူက သိပ်သဘောကောင်းပြီး သူများကိုလည်း ဘယ်တော့မှ အတင်းအကျပ် ဖိအားမပေးတတ်ဘူး။ ခုလိုမျိုးသာ မောင်နှမတွေလို နေလာကြတဲ့သူတွေ မဟုတ်ဘဲ တခြားက ဆိုလိုကတော့ တစ်ခါတည်း မင်္ဂလာဆောင်ပစ်လိုက်ပြီလို့ တွေးနေလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ပဲ ရေမြန်မြန်ပြေးချိုးပြီး ကမန်းကတန်း အောက်ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

အေပရယ်ကတော့ အဝတ်တွေ လှန်းလိုက်၊ ခြံဝင်းထဲ ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်လိုက်လုပ်နေတုန်း မောင်မောင် ပြန်ရောက်လာတယ်။

ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး ကြက်ဥကြော်နဲ့ ပေါင်မုန့်ကို စားရင်း ခြံထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နေရောင်အောက်မှာ အဆင်ပြေစွာ တင့်တယ်လှပနေတဲ့ အေပရယ့်အသွင်ကို မြင်ရတယ်။

နေရောင်အောက်မှ နီရောင်ပြေးနေတဲ့ အေပရယ့်ဆံပင်ရှည်လေးတွေရယ်၊ ဘောင်းဘီတိုအောက်က လွတ်လပ်နေတဲ့ ဖြူဝင်းတဲ့ ပေါင်သားလေးတွေနဲ့ ချွေးစိုလို့ ကပ်နေတဲ့ အကျႌပျော့ပျော့အောက်က အခုအခံမပါတဲ့ လှိုက်မောဖွယ်ရာ ရွှေရင်အစုံရယ်ပေါ့။

မောင်မောင့်မှာတော့ ငေးရင်းနဲ့ ပါးစပ်ထဲက အစာကိုတောင် မဝါးမိဘူး။ မြင်ကွင်းထဲကနေ အေပရယ် ဖြတ်ကနဲ ပျောက်သွားတော့မှ သတိရပြီး မနက်စာ ဆက်စားရတယ်။

ခဏနေတော့ အိမ်နောက်ဘက်ကနေပတ်ပြီး အေပရယ် ပြန်ဝင်လာတယ်။ ဒီတစ်ခါမှာလည်း စိုက်ကြည့်မိလိုက်တဲ့ မောင်မောင့်အဖို့ ရေငတ်သလို ခံစားရတော့တာပေါ့။ ပြီးမှ ဣန္ဒြေအနိုင်နိုင်ဆည်ရင်း မေးလိုက်ရတယ်။

`ဒီနေ့ အားကစားသွားမလုပ်တော့ဘူးလား …´

`ဟင့်အင်း ဒီနေ့နားလိုက်ဦးမယ်၊ တစ်ခါတစ်လေလည်း စိတ်ပြေလက်ပျောက် နားတာပေါ့ဟယ် … ပြီးတော့ အိမ်မှာနေတော့ နင် အပြင် ဟိုဟိုဒီဒီထွက်ချင်လည်း အိမ်စောင့်ရှိတာပေါ့လို့ …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က ပလုတ်ပလောင်းနဲ့မို့ ခေါင်းကိုပဲ အရင်ခါလိုက်ရတယ်။ အစကတော့ အပြင်ထွက်ဦးမလားလို့ တွေးပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အေပရယ့်ကို ကြည့်ပြီး အစီအစဉ်ပြောင်းသွားတယ်လေ။

`အဲဒီတော့ နင်လည်း အပြင်မထွက်ဘူးဆိုရင် တို့နှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေးပေါ့ … ဟုတ်တယ်ဟုတ် …´

အေပရယ်က ပြောရင်းနဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ်တစ်ဖက်တင်ပြီး အနေအထားပြင်လိုက်တော့ မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေက တောက်ပလာ လင်းလက်လာတယ်။

အေပရယ့်က သူ့ကိုယ်လေးကို မောင်မောင့်ဘေးကနေ မှီလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ သတိပြုစရာ နို့ကြီးတွေက မောင်မောင့်လက်မောင်းဆီကို သွားပြီး ဖိကပ်မိနေကြလေရဲ့။ ပြီးတော့ မောင်မောင့်ကို မှီရင်း
လက်တစ်ဖက်က မောင်မောင့်နဖူးပေါ်က ဝဲကျနေတဲ့ဆံစလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေး နေတယ်။ ဟိုးအရင်တုန်းက ချစ်စခင်စကြင်နာစ ငယ်ငယ်လေးတွေလိုပေါ့လေ။

မောင်မောင်ကတော့ စားလက်စတွေကို မြန်မြန်အဆုံးသတ်ဖို့ ကြိုးစားနေလေတော့ သူ့ကို လှုပ်ရှားမှုသေးသေးလေးတစ်ခုကအစ သေချာစိုက်ကြည့်နေတဲ့ အေပရယ့် မျက်လုံးတွေကို သတိမထားမိလိုက်ပါဘူး။ အေပရယ်ကတော့ မြတ်နိုးစွာ ကြည့်နေလေရဲ့။

`အင်း … ကောင်းတာပေါ့ …´

ဒီတော့မှ မောင်မောင့်အသံက ပြန်ပေါ်လာတယ်။ သူ့ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို ပြုံးကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ်က …

`ဒါဆို တို့နှစ်ယောက်တည်း တစ်သက်လုံး တူတူနေသွားကြရင်ရော မကောင်းဘူးလား …´လို့ ထပ်မေးလိုက်တယ်။ ဒီမေးခွန်းကတော့ ပြောင်သလို နောက်သလိုပေမယ့် တကယ့်စိတ်ထဲကနေ လေးလေးနက်နက်မေးလိုက်တာပါ။

`ကောင်းတာပေါ့၊ တူတူအိပ် တူတူစား … တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ချစ်ခင်ခင် … ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ …´

မောင်မောင်က ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ တခြားအတွေးတွေက ဝင်လာတယ်။

အေပရယ်က မောင်မောင့်ဆီ ပိုတိုးကပ်လိုက်ပြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရဲ့ ဝင်လေထွက်လေနွေးနွေးကိုတောင် ခံစားလို့ရနေတယ်။ ပြီးတော့ …

`အဲဒါဆိုရင် … တခြားလူတွေ အတွက်ရော …´လို့ တွေးတွေးဆဆနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … ငါလည်း အဲဒါပဲ စဉ်းစားနေတာ …´

ပြောနေရင်းနဲ့ အိမ်ရှေ့တံခါးကနေ အသံကြားလိုက်ရလို့ နှစ်ယောက်စလုံး ထရပ်လိုက်ကြတယ်။

အေပရယ်က ချန်နေရစ်ခဲ့တုန်း မောင်မောင်က ထမင်းစားခန်းအဝကို ရောက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကျောပိုးအိတ်ကို လွယ်ထားတဲ့ ဇွန့်ကို ဖိနပ်ချွတ်မှာ တွေ့ရတယ်။

`မောင်မောင် … စားပြီးပလား …´

ဇွန်က ကျောပိုးအိတ်ကို ဆိုဖာပေါ် ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

`အင်း … ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ … ကျောင်းမတက်ရဘူးလား …´

`ဟီး … ကျောင်းပြေးလာတာ … ဒီလိုဟ … ကျောင်းသွားမယ်လုပ်တုန်း ခဏဆိုပြီး အင်တာနက်ဆိုင်ရှေ့ ဆင်းလိုက်တာ … ဟိုဟိုဒီဒီ ဝင်ကြည့်နေရင်း သူငယ်ချင်းက ဖုန်းဆက်တယ်။ မနက်အတန်းမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ … ညနေအတန်းကလည်း နှစ်နာရီမှ ဆိုတော့ … အဲဒါနဲ့ အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာလိုက်တာ …´

`ကောင်းပါပေ့ဗျာ … မေမေသိရင်တော့ ဆူမှာပဲ …´

`နင်ပြန်မပြောနဲ့လေ … နော် … မောင်မောင် …´

သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေရင်းနဲ့ အေပရယ်ထွက်လာတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။

`ဟဲ့ … ဘာဖြစ်လို့လဲ … ကျောင်းမတက်ဘူးလား …´

ဇွန်က ကြည့်လိုက်တော့ ပါးလျတဲ့အကျႌအောက်က ထင်ရှားလှတဲ့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကို သတိပြုမိလိုက်တယ်။

`အင်း … မနက်အတန်းဖျက်လိုက်လို့ … ဒါနဲ့ … တစ်ဆိတ် မမကြီးအဝတ်အစားက နည်းလွန်းနေတယ် မထင်မိဘူးလား …´

`နင်ကရော ဘာလို့ အများကြီးဝတ်ထားတာလဲ …´

သူတို့သုံးယောက်စလုံး ပြိုင်တူရယ်မိလိုက်ကြတယ်။

`မောင်မောင် …. ဒါနဲ့ နင်တို့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ´

အရယ်ရပ်သွားတော့ ဇွန်က မေးလိုက်တယ်။

`မနက်စာ ခုမှ စားပြီးတာလေ …´

`သြော် ….´

`ဘာသြော်တာလဲ …. တကယ်ပြောတာ …´

`ဟုတ်ပါတယ်ဟဲ့ … နင်ကလဲ …´

`သိပါဘူး … အနှောင့်အယှက်ပေးသလိုများ ဖြစ်သွားသလားလို့ပါ …´

ဒီတော့မှ မောင်မောင် သဘောပေါက်လိုက်တယ်။ သူတို့အကြောင်းကို ဇွန်သိနေတာကတော့ သေချာတယ်ဆိုတာပေါ့။

အေပရယ်က ဝင်ပြောလိုက်တယ်။

`ဒါဆိုရင်တော့ ငါ အပြင်သွားလို့ရပြီပေါ့ … မောင်မောင် … နင် ဇွန်နဲ့နေခဲ့လို့ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား …´

`ရပါတယ် … ဘာလို့လဲ …´

`နင်နဲ့ ငါ့ကို စိတ်မချလို့နေမှာပေါ့ဟယ် …´လို့ ဇွန်က ဝင်ပြောတော့ မောင်မောင့်မျက်နှာက ရဲကနဲ။

အေပရယ်က နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ လက်မောင်းကို တစ်ချက်စီ ဖျန်းကနဲ ရိုက်လိုက်ပြီး အိမ်ပေါ်တက်သွားတော့တယ်။

`တို့လည်း အပြင်သွားရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ် …. လိုက်မလား မောင်မောင် …´

`ဘယ်သွားမှာလဲ …´

`ဒီလိုပဲပေါ့ … ခြေဦးတည့်ရာပေါ့ … ကြုံရာသွား ကြုံတာစား တော်သလိုနေ ဖြစ်သလိုလုပ်ကြတာပေါ့ …´

`ကောင်းလိုက်တာ … စိတ်ပျက်ဖို့ … အေးလေ နင်နဲ့တစ်ခါမှ တူတူမထွက်ဖူးသေးဘူး … သွားကြည့်ကြတာပေါ့ …´

ဇွန့်မျက်နှာမှာ အပျော်ရိပ်ကလေးတွေ ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ တကယ်တော့ ဇွန့်အနေနဲ့ မောင်မောင့်ကို လက်ခံဖို့အတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။

မောင်မောင်က အိမ်ရှေ့မှာ တီဗီကြည့်နေတုန်း ဇွန်ကတော့ ရေချိုးဖို့ ပြင်နေတယ်။ အတွေးထဲမှာတော့ မောင်မောင်ကပဲ အပြည့်အဝ နေရာယူထားလေရဲ့။

ဇွန့်စိတ်ထဲမှာ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး တစ်ယောက်ယောက်အပေါ် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ သူ့မှာ အိပ်လည်း ဒီစိတ်၊ စားလည်း ဒီစိတ်ဆိုသလိုမျိုးဖြစ်နေတယ်။ ဒီနေ့ အိမ်ပြန်လာတော့လည်း အိမ်မှာ မောင်မောင့်ကို မတွေ့ရမှာ စိုးရိမ်စိတ်တဝက်နဲ့ ပြန်လာခဲ့ရတာ။ မောင်မောင်တစ်ယောက် အိမ်မှာရှိနေမှန်း သိလိုက်ရတော့မှ စိတ်အေးသွားရတယ်။

မောင်မောင်ကရော သူ့အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားမှာပါလိမ့်၊ ဒီအတိုင်းလေးပဲ စိတ်ရင်းနဲ့ လက်ခံပေးမလား။ ဒါမှမဟုတ် အထင်များ သေးသွားမလားလို့ မရွံ့မရဲဖြစ်နေမိတယ်။ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို ဒီကောင်လေးနဲ့မှ နားလည်တော့တယ်လို့ လည်ချောင်းနားအထိ ခုန်ခုန်ပြီး တက်လာတတ်တဲ့ နှလုံးသားက တိုးတိုးလေးပြောသွားလေရဲ့။

အခန်းအလယ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ရပ်နေမိရင်းနေ အပြင်သွားဖို့ သတိရလိုက်တော့မှပဲ ဇွန်တစ်ယောက် သုတ်သီးသုတ်ပျာ ပြေးရ လွှားရတော့တယ်။ ခေါင်းလျှော်ရေချိုး၊ အနံ့အသက်ကင်းအောင် ညီမလေးကိုလည်း သေချာဆေးကြောသန့်စင်ပြီးတော့ ဆယ်နာရီထိုးနေပါပြီ။

ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ လှေကားထိပ်ကနေ မောင်မောင့်ကို လှမ်းအော်လိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း အဝတ်အစားလဲဖို့ သူ့အခန်းဘက် တက်လာတော့တယ်။

ဇွန်က သူ့အခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တော့ ချော်လဲမလိုတောင် ဖြစ်သွားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေမှ ရတဲ့ အခွင့်အရေးကို ဒီပုံစံနဲ့ အဆုံးရှုံးခံလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲနော်။
ပြီးမှ တစ်ခု စဉ်းစားမိလို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးခြုံပြီး မောင်မောင့်အခန်းဆီ တက်သွားလိုက်တယ်။

အခန်းတံခါးကို ခေါက်ရင်း `မောင်မောင် … နင် ဘာဝတ်မှာလဲ´လို့ မေးလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးပြီး သူ့ကို ထူးဆန်းသလို ကြည့်တော့ …

`နင် ဘာဝတ်မှာလဲလို့ မေးနေတာ …´

`အောင်မလေး … ထူးထူးဆန်းဆန်း၊ တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းပေါ့ဟာ … ဘာလို့လဲ …´

`တီရှပ်က ဘာရောင်လဲ …´

`အဖြူ … ဘာလဲ … ဆင်တူဝတ်ချင်လို့လား …´

ဇွန်က ခေါင်းကလေးငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း သူ့အခန်းဆီ ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်မှာ အဝတ်အစားဆင်တူနဲ့ ရောက်နေကြပါပြီ။ မောင်မောင့်တီရှပ်က ပုံမှန်ပေမယ့် ဇွန့်တီရှပ်က နည်းနည်းပါးလို့ အောက်က ဘရာပန်းရောင်လေးကိုပါ ရိုးတိုးရိပ်တိပ် မြင်နေရတယ်။ ခဏနေတော့ ကျောပိုးအိတ် သေးသေးလေးတစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ရင်း ဇွန်က မောင်မောင်တံခါးပိတ်တာကို ရပ်စောင့်နေတယ်။ ပြီးမှ သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းထိပ်ဘက် လျှောက်ခဲ့ကြတာပေါ့။

လမ်းတစ်လျှောက်မှာတော့ တချို့က ဆင်တူဝတ်ထားတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို သတိပြုမိသလို ကြည့်တော့ ဇွန်မျက်နှာလေးပေါ် ရှက်ပြုံးကလေးတစ်ပွင့် ပေါ်လာတယ်။

`ဟဲ့ … လူတွေက ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ … နင့်ကြောင့် …´

မောင်မောင်က လှမ်းပြောလိုက်တော့ ဇွန့်မှာ မျက်လွှာလေးချထားရုံအပြင် ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ တက္ကစီငှားပြီး ဂျန်းရှင်းမော်တင်ကို ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ မောင်မောင်က ရှေ့ခန်းကို တက်မယ်အလုပ်မှာ ဇွန်က လက်ကို ဆွဲထားပြီး နောက်ခန်းမှာ တူတူထိုင်မယ်လို့ပြောတာနဲ့ မောင်မောင်လည်း သဘောတူလိုက်ရတယ်။

ကားစထွက်ပြီး ခဏလောက်ကြာတော့ ဇွန့်ကိုယ်လေးက မောင်မောင့်ပေါ် တဖြည်းဖြည်း ရောက်လာတော့တယ်။ ခေါင်းလျှော်ပြီးခါစ ဆံပင်က ရတဲ့ ရနံ့သင်းသင်းလေးက မောင်မောင့်ရင်ကို ခုန်ပေါက်လှုပ်ရှားစေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ဇွန့်ခေါင်းလေးပေါ် ပါးနဲ့အပ်ထားလိုက်ရင်း လက်ကတော့ ဇွန့်လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောမိကြဘဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲ ရင်ခုန်နှုန်းတွေကို ခံစားနေကြလေရဲ့။ တက္ကစီကလည်း တက္ကစီပေမယ့် မာ့ခ်တူးဆိုတော့ သူတို့ကို သက်တောင့်သက်သာရှိစေတယ်လေ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ဘုန်းကြီးလမ်းမီးပွိုင့်မှာ မိတော့မှ သူတို့နှစ်ယောက် နည်းနည်းသတိဝင်လာတယ်။

`ဟဲ့ … ရောက်တော့မယ် … ပိုက်ဆံထုတ်ထားဦး …´

မောင်မောင်က သတိပေးလိုက်တော့မှ ဇွန်က သူ့ကျောပိုးအိတ်ကလေးကို လှမ်းဖွင့်တယ်။ ပြီးတော့ အရုပ်ကလေးတွေပါတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ယူလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်မှာ ရယ်ချင်စိတ်နဲ့ ကလိကလိဖြစ်လာတယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ နည်းနည်းလည်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိလိုက်တယ်။ ကလေးစိတ်တောင် သိပ်မပျောက်သေးတဲ့ ကောင်မလေးကို အတင်းကြီးဆွဲဆောင်နေသလိုဖြစ်နေမှာစိုးလို့ပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့ထက် အသက်က တစ်နှစ်ကြီးတယ်ဆိုတာကလည်း အဖြစ်မှန်တစ်ခုပါပဲ။

တက္ကစီသမားကို ပိုက်ဆံပေးပြီး ဂျန်းရှင်းမော်တင်ရှေ့မှာ ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ အဝတ်အစားဆိုင်တွေ၊ စာအုပ်ဆိုင်တွေ၊ ဖိနပ်ဆိုင်တွေ လိုက်ကြည့်ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဖုဒ်ကို့ထ်ဆီ လျှောက်ခဲ့ကြတယ်။

ကောင်တာကို ရောက်တော့ ကြက်ဆီထမင်းနဲ့ အအေးမှာပြီး မောင်မောင်က ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ပိုက်ဆံအိတ်ကို နှိုက်တယ်။ ဒါကို အကြောင်းမသိတဲ့ ဇွန်က အတင်းပဲ ငါပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး ရှင်းလိုက်တာပေါ့။
ဘာမှ လာချမပေးသေးခင် ငြိမ်နေကြတုန်း ဇွန်က စကားစလာတယ်။

`မောင်မောင် … ငါနဲ့လိုက်ရတာ ပျင်းနေပြီလားဟင် …´

`မပျင်းပါဘူး … ဒီလောက်လှတဲ့ကောင်မလေးနဲ့ပဲ၊ ပျော်စရာတောင်ကောင်းသေးတယ် …´

`ဟွန်း …´

ဇွန့်မှာ အသံလေးပဲပြုလိုက်နိုင်ပြီး မျက်လွှာလေးချသွားတယ်။

နောက်တော့ သူတို့ ရောက်လာတဲ့ ကြက်ဆီထမင်းနဲ့ အအေးကို စားသောက်နေကြတုန်း စကားတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။

စားပြီးသွားတော့ မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။

`ဟဲ့ … ကောင်မလေး …´

`ဘာလဲ …´

`နင့်ကို အိမ်မှာ ညစာမကျွေးဘူးလို့ ပြောထားလို့လား …´

`ဟင် … ဘာလို့လဲ … ခု တစ်ပွဲပဲ စားတာကို …´

`မဟုတ်ပါဘူး … အိမ်ကို ညစာယူသွားမလို့လားလို့ပါ …´

အဲဒီတော့မှ သဘောပေါက်သွားတဲ့ဇွန်က နှုတ်ခမ်းထောင့်တစ်နေရာက ထမင်းစိတစ်စိကို စမ်းမိလိုက်တော့တယ်။

`တော်သေးတာပေါ့ … ဘာမှမပြောဘဲ ဒီတိုင်းမထားတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် …´

`လူတွေရှိနေလို့ပါ … နို့မို့ အဲဒီထမင်းစိကို တစ်ခါတည်း ငါယူစားလိုက်ပါတယ် …´

ဇွန့်မျက်နှာလေးက နီရဲသွားတယ်။ ဒါတောင် မောင်မောင်က ညီမလေးကို နမ်းပြီးသွားပြီကို။

သူတို့နှစ်ယောက် စားသောက်ဆိုင်ကနေ ပြန်ထွက်လာတော့ ဇွန်က ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ပြောတယ်။ တစ်လက်စတည်းပဲဆိုတော့ မောင်မောင်လည်း သဘူတောလိုက်လေရဲ့။

`ဘာကားကြည့်မှာလဲ …´

`ကြည့်ဦးမယ်လေ … Resident Evil ပဲ ကြည့်ရင်ကောင်းမလား …´

`နင့်သဘောလေ …´

သူတို့နှစ်ယောက် Box Office ရှေ့ကို ရောက်တော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းဆုံမိသွားကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ခပ်လှမ်းလှမ်းကို ပြန်လျှောက်ခဲ့ပြီး ဇွန် …

`ဟဲ့ … ဘယ်နားထိုင်ကြည့်မှာလဲ …´

`အောင်မာ … သိပ်ပြီးရိုးသားချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ့ နောက်က အတွဲခုံပဲ ဝယ်လိုက်ပေါ့ … အေးအေးဆေးဆေးရှိအောင် …´

`နင်ကများ … မျက်နှာမှာ ဘာကြံနေသလဲဆိုတာ စာရေးထားတဲ့အတိုင်းပါလား …´

`ဇွန်ကလဲဟာ … အချင်းချင်းတွေပဲကို …´

`အေးပါ … လက်မှတ်ဖိုး နင်ပေးလိုက် …´

ဒီတစ်ခါတော့ ဒဲ့ပြောလာတဲ့အတွက် မောင်မောင် ပိုက်ဆံထုတ်လိုက်ရပါပြီ။ တကယ်တော့ ဇွန့်မှာ ပိုက်ဆံတော်တော်ကျန်ပါသေးတယ်။ ဘာဖြစ်လို့ ချန်ထားတာလဲဆိုတာတော့ ဇွန်ကိုယ်တိုင်ပဲ သိပါလိမ့်မယ်။

မောင်မောင် လက်မှတ်ဝယ်လိုက်ရင်း ပိုက်ဆံတစ်သောင်းကျွတ်သွားတယ်။ ဇွန်က အဲဒီအချိန်မှာ အချိုရည်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တွေ သွားဝယ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ လူရှင်းတဲ့ထောင့်တစ်နေရာက နှစ်ယောက်တွဲခုံလေးကို သူတို့နှစ်ယောက် ရောက်သွားကြပါတော့တယ်။

ရုပ်ရှင်ကတော့ အားလုံးသိတော်မူကြသည့်အတိုင်းပါပဲ၊ ကြောက်စရာ လန့်စရာ ရင်ဖိုစရာတွေပါတဲ့ ရောဂါပိုးကူးစက်တဲ့ကားပေါ့။ သွေးတွေ ပြန့်ကျဲထွက်လာတိုင်း၊ စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်လိုက်တိုင်း၊ သေပြေးရှင်ပြေးပြေးရတဲ့အခါတိုင်း အဲဒီအချိန်မျိုးတွေမှာ ဇွန့်ရဲ့ကိုယ်လေးက မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲကို တစ်စတစ်စ တိုးဝင်လာလေရဲ့။

မောင်မောင်ကလည်း အလိုက်တသိနဲ့ ဇွန့်ကို သိုင်းဖက်ရင်း လက်တွေက စတင်အလုပ်များပါတော့တယ်။

ဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း နားရွက်ဖျားလေးကို နမ်းရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သမီးရည်စားကိစ္စကို ဦးတည်နေလေရဲ့။ နားရွက်ဖျားလေးကနေ အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းဆင်းရင်း ပါးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်း၊ ပြီးတော့ လည်တိုင်လေးကို ဆတ်ကနဲ စုပ်ယူလိုက်တော့ ဇွန့်လက်ကလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ကိုယ်ပေါ်ကို ရွေ့လျားလာကြတယ်။

မောင်မောင့်လက်တစ်ဖက်က အောက်ကနေပြီး ဇွန့်နို့လေးတွေကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပင့်ကိုင်လိုက်တော့ ဇွန့်ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားရတယ်။ ဒီအချိန်မှာ တီရှပ်ဝတ်လာတာတော့ ဆိုးပါတယ်။ မောင်မောင့်အနေနဲ့ ခက်ခက်ခဲခဲ လမ်းရှာနေရလို့ပါပဲ။

အကျႌပေါ်ကနေ ဇွန့်နို့လေးတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ရင်း မောင်မောင်တစ်ယောက် အကြံထုတ်နေမိတယ်။ နည်းလမ်းနှစ်ခုမှာ ဘယ်လမ်းကို ရွေးရင် ကောင်းမလဲလို့ စဉ်းစားရင်း ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ဘက်ဆွဲမှီလိုက်ရင်း မလွဲမသွေလုပ်ဆောင်ရမယ့် လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ရပ်ဖြစ်တဲ့ ဘရာစီယာချိတ်ကို နောက်ကျောဘက်ကနေ လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ဖြုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ နောက်ရင်းပြောင်ရင်း လေ့ကျင့်ခန်း ဆင်းထားခဲ့တာ လက်တွေ့အသုံးဝင်သွားတာပေါ့။

နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ချရတဲ့ အကျႌလက်ကြားကနေ ဝင်ဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ မောင်မောင့်လက်တွေက အကျႌလက်ပေါက် ကနေပြီး တိုးဝင်လာတော့ ဇွန်ကလည်း အလိုက်သိစွာနဲ့ ကိုယ်လေးကို နည်းနည်းကိုင်းပေးတယ်။ သူ့လက်တွေကတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ဘောင်းဘီ ပေါ်ကနေ ဖုထစ်နေတဲ့အရာကို စမ်းသပ်လိုက်တာပေါ့။

နှစ်ယောက်စလုံး သူတို့ဦးတည်တဲ့အရာကိုပဲ ရောက်ရှိဖို့ ကြိုးစားနေကြတယ်။ မောင်မောင်က ဇွန့်နို့လေးကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ဇွန်ကလည်း မောင်မောင့်ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်ပါတော့တယ်။

အောက်ခံဘောင်းဘီရဲ့ သားရေကြိုးကို ရှာရင်း ဇွန့်လက်ကလေးတွေက မောင်မောင့်ဘောင်းဘီထဲမှာ လှုပ်ရှားနေလေရဲ့။ ဒီအချိန်မျိုးမှာ မောင်မောင်က ဇွန့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်တော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ဇွန့်လက်ကလေးတွေက တွန့်ကနဲဖြစ်သွားတတ်တယ်။

နောက်ဆုံးတော့ ဇွန့်လက်တွေက မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ ထိပ်ဖျားကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ်ကိုင်မိသွားပါတော့တယ်။ ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားတဲ့ မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မော့ကြည့်လာတဲ့ ဇွန့်မျက်ဝန်းလဲ့ပြာပြာတွေက ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားဆီက အလင်းရောင်အောက်မှာ တဖျတ်ဖျတ်တောက်ပလို့နေလေရဲ့။

မျက်ဝန်းတွေကနေ တစ်စုံတစ်ရာကို ရှာတွေ့သွားတဲ့ မောင်မောင်က သူ့လက်တစ်ဖက်ကို အကျႌထဲက ပြန်ထုတ်ရင်း ဇွန့်ညီမလေးဆီကို လက်လှမ်းလိုက်တော့ အလိုက်သိတဲ့ဇွန်က ကြိုတင်ပြင်ဆင်ပေးထားပြီးပါပြီ။
ဟုတ်ပါတယ်၊ ဇွန့်ဘောင်းဘီဇစ်တွေကတော့ ပွင့်ဟလို့နေလေရဲ့။ မောင်မောင့်လက်တွေ အဲဒီနေရာကို ရောက်ရှိသွားတော့ နူးညံ့တဲ့ ပိတ်သားလေးကိုပဲ ကိုင်မိတော့တယ်။ ဆက်ပြီးတော့ တိုးဝင်ရင်း မောင်မောင့်လက်တွေက ဇွန့်ဂျီစထရင်းလေးကို ဘေးကို ဆွဲဖယ်ဖို့လုပ်တော့ ဇွန်က သူ့ကိုယ်လေးကို နောက်ကို လျောချပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ထိတွေ့ရခြင်းပါပဲ။ လက်ဖျားလေးတွေနဲ့ ဇွန့်ညီမလေးကို စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်တော့ စိုထိုင်းထိုင်းအထိအတွေ့က သတင်းပို့လာပါတယ်။ လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ်၊ လက်သူကြွယ်သုံးချောင်းနဲ့ ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးနားကို ပွတ်ပေးပြီး လက်မကတော့ ဇွန့်ရဲ့အစိကလေးကို စတင်ထိတွေ့လိုက်ပါတော့တယ်။

ညည်းသံလေးတွေ ကျယ်လောင်လာမှာကို ကြိုတင်ခန့်မှန်းမိတဲ့ မောင်မောင်ကတော့ ဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူရင်း ထိန်းချုပ်မှုကို စတင်လိုက်ပါတယ်။ ဇွန့်ကိုယ်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း လက်လေးတစ်ဖက်ကတော့ မောင်မောင့်ညီလေးတစ်လျှောက် ထက်အောက်စုန်ဆန် ပြေးလွှားနေလေရဲ့။

ဒီလို ရုပ်ရှင်ရုံအတွေ့အကြုံမျိုး နှစ်ယောက်စလုံးမှာ မရှိဖူးကြတဲ့အတွက် သူတို့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက စိုးရိမ်မှုတဝက်နဲ့ မရွံ့မရဲဖြစ်နေကြ လေရဲ့။ တကယ်တော့ ဒီကိစ္စမျိုးက ဒီလောက်ကြီး စိုးရိမ်ဖို့ မရှိပါဘူး။ ကိုယ်ချင်းစာတတ်တဲ့သူတွေက နားလည်စာနာပေးကြတဲ့အပြင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် တတ်နိုင်သမျှ အသံမထွက်အောင်ကြိုးစားရင်း လုပ်စရာရှိတာသာလုပ်ကြမယ်ဆိုရင် သိပ်ပြီးခက်ခဲတဲ့ကိစ္စတော့ မဟုတ်ပါဘူး။

နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးနှစ်စုံနဲ့ ဘေးဘေးဘီဘီကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ကို ဂရုစိုက်တဲ့သူ ဘယ်သူမှ မရှိကြပါဘူး။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တဲ့သူက ရုပ်ရှင်ထဲပဲ စိတ်ဝင်စားနေသလို၊ အတွဲတွေကလည်း ကိုယ်စီကိုယ်စီ အလုပ်ရှုပ်နေလေတော့ သူတို့ကို ဘယ်သူကများ စိတ်ဝင်စားဦးမှာလဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ အတွဲချောင်းတယ်လို့လည်း မကြားဖူးဘူး မဟုတ်လား။

ဒီလိုနဲ့ စိတ်ချလက်ချရှိလာတဲ့အခါ မောင်မောင်လက်တွေက ကိုယ်စီကိုယ်ငှ လက်ချောင်းအသီးသီးကို တာဝန်အသီးသီးယူရင်း ဇွန့်ညီမလေးကို တိုက်စစ်ဆင်ပါတော့တယ်။ လက်ညှိုးနဲ့ လက်သူကြွယ်က နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ၊ လက်ခလယ်က အတွင်းသားလေးတွေ၊ လက်မ ကတော့ အစိလေးကိုပေါ့။ လက်သန်းကပဲ ဟိုမရောက်ဒီမရောက်ရှိနေလေရဲ့။

ဇွန့်ကိုယ်လေးက စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ အရသာက တဝက်၊ စိုးရိမ်စိတ်က တဝက်နဲ့ အရှိန်တွေတက်ရင်း တုန်ခါနေလေရဲ့။ လက်တွေကတော့ မောင်မောင့်ညီလေးပေါ်မှာ တာဝန်သိသိ သစ္စာရှိရှိနဲ့ လုပ်ပေးနေတုန်းပဲ။

မောင်မောင်လည်း လုပ်ရင်းကိုင်ရင်း ရင်ထဲမှာ မောသလိုကြီးဖြစ်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် အောက်က ညီလေးကတော့ အဲဒါတွေကို တစ်ခုမှ မသိပါဘူး။ လက်နုနုလေးတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုအောက်မှာ အချိန်တိုင်းအချိန်တိုင်း ပိုကဲတဲ့ အရသာတွေကပဲ တရိပ်ရိပ်တက်လာနေတယ်။

နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းတွေကို ဂဟေဆက်ရင်း လျှာလေးတွေနဲ့ အထိအတွေ့ချင်း ဖလှယ်နေတုန်း မောင်မောင်တစ်ယောက်လည်း ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်လာပါပြီ။ ဒီအတိုင်းဆို သိပ်မကြာလှတဲ့အချိန်အတွင်း သူပြီးသွားတော့မယ်ဆိုတာကို သိလို့ သူ့လက်တွေက ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ စီးဆင်းလာတဲ့အရည်လေးတွေကြားထဲ အရှိန်မြှင့်လိုက်ပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ပြင်းပြလာတဲ့ အသက်ရှူသံတွေအောက်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူလိုလိုပဲ ရောက်ရှိသွားကြပါတော့တယ်။

ဒီတော့မှ ရီဝေဝေမျက်လုံးတွေကြောင့် ၀ါးဝါးပဲ မြင်ရတဲ့ ပိတ်ကားကို ကြည့်ရင်း အမောဖြေနေမိကြတယ်။ ခဏနေမှ မောင်မောင်က ဇွန့်ကို တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တယ်။

`ဇွန် …´

စကားမပြောနိုင်သေးတဲ့ ဇွန်ကတော့ တစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။

`တစ်ရှူးပါသေးလား …´

`သြော် … အင်း …´

အဲဒါ ရုပ်ရှင်ခန်းမထဲကနေ အပြင်ပြန်ထွက်တဲ့အထိ သူတို့နှစ်ယောက်ပြောဖြစ်တဲ့ စကားအကုန်ပဲ။

ဇွန်ထုတ်ပေးတဲ့ တစ်ရှူးနဲ့ ပေပွသွားတဲ့နေရာတွေကို တတ်နိုင်သမျှ ပွတ်သပ်နေရင်း မောင်မောင့်စိတ်စဉ်တွေကတော့ မိုင်ပေါင်းထောင်ချီ ပြေးလွှားနေလေရဲ့။

ရုပ်ရှင်မပြီးခင်မှာဘဲ သူတို့ထွက်လာကြပြီး အိမ်သာဆီ တန်းပြေးရင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြရပါတယ်။ ဘယ်သူမှ သေသေချာချာ ဂရုမပြု လိုက်မိကြလို့ တော်သေးတာပေါ့။ မောင်မောင့်ဘောင်းဘီပေါ် ဒင်္ဂါးဝိုင်းလောက်ဖြူဖြူတစ်ကွက်ရှိနေသလို အကျႌအောက်နားကလည်း စေးကပ်ကပ် ဖြစ်နေလေရဲ့။

ဘေစင်မှာ လက်ဆေးရင်း သေသေချာချာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရတယ်။ ပြီးမှ ရွှေပြွန်ကနေ ရေသွန်တော်မူရတယ်။

မောင်မောင် အားလုံးပြီးလို့ ပြန်ထွက်လာတဲ့အထိ ဇွန့်ကို မမြင်ရသေးဘူး။ အိမ်သာရှေ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ငါးမိနစ်လောက် ခေါက်တုံ့ ခေါက်ပြန်လျှောက်ရင်း စောင့်စားတော်မူနေရတယ်။

နောက်ဆုံး ဇွန်ထွက်လာတော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ ပုံရိပ်လေးက အိမ်က ထွက်လာခါစကနဲ့ ဘာမှ မပြောင်းလဲဘူး။ သြော် … ဒါကြောင့်ကိုးလို့ မောင်မောင် မှတ်ချက်ချလိုက်မိတယ်။ မိန်းကလေးသဘာဝ ဒီလိုလည်း ရှိတတ်တာပေါ့လေ။

သူတို့နှစ်ယောက် အလာတုန်းကလိုတော့ မဟုတ်တော့ဘူး၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လက်တွဲပြီး ပြန်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အပြန်လမ်း မှာတော့ မောင်မောင်က ဦးဆောင်သူ ဖြစ်သွားပါတယ်။

ဂျန်းရှင်းမော်တင်ရှေ့ကနေ ခေါ်ပေးတဲ့ တက္ကစီကို ဟက်ပီးဝေါကို ငှားလိုက်တယ်။ နံဘေးကို တံတောင်နဲ့တွက်လာတဲ့ ဇွန့်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ကားပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။

`ဟဲ့ … အဲဒီကို ဘာသွားလုပ်မှာလဲ …´

`ဘာလုပ်လုပ် … ကလေးပီပီ ငြိမ်ငြိမ်နေတာ မဟုတ်ဘူး …´

`ဘယ်သူက ကလေးလဲ …´

`အဲဒါဆိုလည်း လူကြီးတွေးသလိုတွေး … ဘာမှမမေးနဲ့ …´

အဲဒီတော့မှ ဇွန်တစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။

လမ်းတစ်လျှောက်မှာတော့ ဇွန်က မောင်မောင့်ပုခုံးကို ငြိမ်ငြိမ်လေးမှီရင်း အတွေးနက်နေတဲ့အမူအရာလေးနဲ့ လိုက်ပါလာလေရဲ့။ မောင်မောင်ကလည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က နွဲ့နွဲ့လေးနဲ့ အိစက်စက်အရသာလေးကို ခံစားရင်း အတွေးတွေ လွင့်ပျံနေမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကန်တော်မင်ပန်းခြံထဲကို သူတို့နှစ်ယောက် တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းရင်း တရွေ့ရွေ့လျှောက်လှမ်းခဲ့ကြတယ်။ ပန်းခြံထဲက လျှောက်လမ်းလေးတွေကနေ တဖြည်းဖြည်း လှေငှားတဲ့ဆိပ်ဘက် ရောက်တော့ မောင်မောင်က လှေစီးကြရအောင်လို့ ပြောတယ်။ ဇွန်ကလည်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။

ဘဲရုပ်ကလေးနဲ့ လှေတစ်စင်းကို ငှားရင်း သူတို့နှစ်ယောက် တဖြည်းဖြည်းနင်းပြီး ရေကန်အလယ်ဘက် ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီမှာပဲ မောင်မောင်က တိတ်ဆိတ်မှုကို စတင်ဖြိုခွဲလိုက်တယ်။

`ဇွန် …´

`ဟင် …´

`ငါတို့တွေ စကားပြောဖို့လိုပြီထင်တယ် …´

`အင်း ….´

ဇွန့်အသံက သံရှည်ဆွဲရင်း သက်ပြင်းချသံနဲ့တူနေတယ်။

`ဘာပြောမှာလဲ´လို့ ထပ်မေးလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က ခြေနင်းတာကို ရပ်လိုက်ရင်း ပြန်ပြောတယ်။

`ငါတို့နှစ်ယောက်အကြောင်းပေါ့ဟာ …´

`…………….´

`ဟုတ်တယ် ဇွန် … တို့တွေ အိမ်မှာ ဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ကိစ္စတော်တော်များများကို နင် သိကောင်းသိမယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ မရည်ရွယ်ပါဘဲ ဒီကိစ္စတွေက သူ့အလိုလိုဖြစ်သွားခဲ့တာပဲ။ အနေနီးစပ်ခဲ့လို့ အမှားမှားအယွင်းယွင်းဖြစ်ရတာလို့လည်း ဆိုကောင်းဆိုနိုင်မယ်။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်ခဲ့သမျှ အားလုံးအတွက် ငါ့ကို အပြစ်တင်ချင်ရင်လည်း ခံပါ့မယ် …´

မျောနေတဲ့လှေပေါ်မှာ ငြိမ်သက်စွာထိုင်ရင်း မောင်မောင်က စကားစလိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ နားထောင်နေဆဲပဲ။

`အစ်မတွေနဲ့ …. အေးလေ … ထားပါတော့ … ဘာပဲပြောပြော လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ့်ရှစ်နှစ်လုံးလုံး အစ်မတွေလို နေခဲ့တာ မဟုတ်လား၊ ငါနဲ့ ကြားက မမြင်ရတဲ့ သံယောဇဉ်တွေ … ဒါပေမယ့် အရှိအတိုင်းဖြစ်တဲ့ ဘာမှ မတော်ပါဘူးလေ … ဆိုတဲ့ …. ခံစားချက် … အင်း … သံယောဇဉ်နဲ့ တဒင်္ဂဆန္ဒနဲ့ လွန်ဆွဲတဲ့အခါ ကြားထဲက ခံစားချက်က ဝင်ပြီး အနိုင်ယူသွားတယ် ဇွန် … ငါ တကယ် စိတ်မကောင်းပါဘူး …´

ဇွန်က မပွင့်တပွင့် ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

`နင် ဘာဖြစ်လို့ ဒီအကြောင်းတွေကို ငါ့ကို ပြောချင်ရတာလဲ မောင်မောင် …´

`တကယ်ပဲ မသိလို့လား ဇွန် … နင်က ငါ့ရဲ့ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ … အစကတည်းက နင်နဲ့ငါနဲ့ သူငယ်ချင်းပေါင်းပေါင်းခဲ့ကြတာ … ကြီးတော့မှ နင်က မိန်းကလေးတွေနဲ့ တစ်အုပ်စုဖြစ်သွားလို့ … အရင်လောက် ငါတို့ အနေမနီးတော့တာပါ … အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် ဟိုးအရင်တည်းက ငါ့မှာ ဆန္ဒတစ်ခုရှိခဲ့တယ် …´

မောင်မောင်က ဒီမှာ စကားရပ်ပြီး လှေကို တစ်ချက်နှစ်ချက်နင်းလိုက်တယ်။

ဇွန်ကတော့ မောင်မောင့်မျက်နှာကို ငေးကြည့်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားတယ်။

`ဘာလဲလို့ မမေးတော့ဘူးလား … ဇွန်ရယ် …´

`အင်း … ဘာလဲ …´

`အဲဒီတုန်းက တွေးခဲ့တာကို ခုလို နင်နဲ့ငါနဲ့ကြားက အဖြစ်ကလေးတွေ မဖြစ်ခဲ့ခင်မှာ ပြောခဲ့မိရင် ပိုကောင်းမှာ …´

ဇွန် ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … နင်ကလဲ … ငါ့ကို … ဟယ် ….´

ဇွန့်အသံတိတ်သွားပြီး ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။

`ဟုတ်တယ် … ဇွန် … အဲဒီဆန္ဒက နင်သာ ငါ့အစ်မဟုတ်ခဲ့ရင် … ငါ့ချစ်သူဖြစ်စေချင်လို့ပါ ….´

`အို …´

ဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ၀ိုင်းစက်သွားတယ်။ မောင်မောင့်မျက်စိထဲ ဂျေဒိုးနတ်ကြော်ငြာတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ မုန့်ပုံ ဆေးခြယ်ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြေးသတိရလိုက်မိသေးတယ်။

`နင် …. နင် … ဒါဆို … သိပ်ဆိုးတဲ့ကောင် … ဟင် … ဘယ်တုန်းတည်းကလဲ …´

`ချစ်တယ် ဇွန်ရယ် … တကယ်တော့ ငါ နင့်ကို … ကိုး … ကိုးတန်းလောက်တည်းက ချစ်နေခဲ့တာ …´

ဇွန့်မှာတော့ ဘာပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။ သူ့အတွက် ရင်ခုန်နှုန်းတွေက သိပ်မြန်လွန်းနေတယ်။ အရင်တည်းက တိတ်တခိုးချစ်ခဲ့ရတဲ့ မောင်လေးပါလေလို့ စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ရင်း သိမ်းဆည်းထားခဲ့ရတဲ့ ဒီကောင်လေးအတွက် ခံစားချက်တွေက ခုချိန်မှာ တစ်စုတစ်စည်းတည်း ဆူပူအုံကြွ လာနေပြီလေ။

`မောင်မောင်ရယ် … ဘာဖြစ်လို့ နင် ခုမှ ပြောရတာလဲဟဲ့ …´

ဇွန်က အားမလိုအားမရ အော်ပြောလိုက်ရင်း မျက်ရည်တွေက တသွင်သွင် ကျဆင်းလာပါတော့တယ်။

မောင်မောင်လည်း ရုတ်တရက်ကြီးမို့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ဒီတိုင်းပဲ ဇွန့်မျက်ရည်တွေကို ကြောင်တောင်တောင် ကြည့်နေမိလေရဲ့။

ခဏနေတော့မှ သတိဝင်လာပြီး ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ဘက်ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ဇွန့်ကိုယ်လေးက တသိမ့်သိမ့်တုန်ယင်လို့နေပါပြီ။

`ဇွန်ရယ် …..´

ဒီစကားလေးတစ်ခွန်းတည်း ပြောလိုက်နိုင်ပြီး ရှိုက်ငိုနေတဲ့ ဇွန့်ကျောပြင်လေးကိုပဲ ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။

ဇွန့်လက်တွေကလည်း သူ့ကိုယ်ကို ဖက်တွယ်ထားရင်း လက်သီးဆုပ်နုနုလေးတွေက တစ်ခါတစ်ခါ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ကျလာတတ်သေးတယ်။

တော်တော်လေးကြာတော့မှ ဇွန်တစ်ယောက် ငြိမ်သက်သွားရင်း ရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေးကိုပဲ တစ်ချက်တစ်ချက်ကြားရတော့တယ်။

ဒီတော့မှ မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ကိုယ်နဲ့ခွာလိုက်ရင်း မျက်နှာလှလှလေးဆီ လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ ငိုထားတဲ့ မျက်လုံးမို့မို့လေးတွေနဲ့ ဇွန့်မျက်နှာလေးက ကလေးတစ်ယောက်လိုပဲ ချစ်စဖွယ်ကောင်းနေလေရဲ့။

ဇွန့်အိတ်ကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း တစ်ရှူးတစ်ထုပ်ကို ဆွဲဖောက်ပြီး မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးတွေကို ခပ်ဖွဖွသုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ဇွန့်ဆီက တိုးတိတ်ညင်သာတဲ့ အသံလေးကို ခပ်သဲ့သဲ့ကြားရတယ်။

`နင် နေနိုင်လိုက်တာဟယ် ….´

မောင်မောင်တစ်ယောက် အာစေးမိထားသလိုပဲ၊ ခုချိန်ထိတော့ စကားလုံးတွေနဲ့ တုံ့ပြန်နိုင်ခြင်း မရှိသေးဘူး။

နူးညံ့ညင်သာတဲ့ ဇွန့်အသံလေးကပဲ ဆက်ပြီးပွင့်ဟလာတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့ … အဲဒီတုန်းက မပြောရတာလဲ မောင်မောင်ရယ် … ငါ့မှာတော့ … နင် …. မကောင်းဘူးဟယ် ….´

ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း စကားပြန်ပြောနိုင်တော့တယ်။

`ဟ … ဘယ်လိုလုပ် ပြောရမလဲဟ … အဲဒီတုန်းက နင်တို့တွေအားလုံးကို ငါ့အစ်မအရင်းတွေလို့ပဲ မှတ်တာကိုး … ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ငါ့ဘက်က ပြောလို့ရမှာလဲ … မဖြစ်နိုင်ဘူးလေဟာ …´

ဇွန့်အသံလေး ခဏတိတ်သွားတယ်။ ပြီးမှ …

`ဟင်း …… တကယ်တော့ နင့်ကို မွေးစားထားတယ်ဆိုတာ ငါ သိထားတာ ကြာပြီ … နင် ကိုးတန်းလောက်တုန်းတည်းကပဲ …´

မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားကြတယ်။

`အံ့သြမသွားပါနဲ့တော့ဟာ … ငါသိပါတယ် … နင့်ဘဝမှာ အံ့သြစရာကိစ္စတွေက ဘယ်လောက်များမယ်ဆိုတာ … အဲဒီတုန်းတည်းက ငါသိခဲ့ပေမယ့် မေမေက မပြောရဘူးဆိုလို့ ငါလည်း ငြိမ်နေလိုက်တော့တာ … အဲဒီလို သိလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာပဲ တို့နှစ်ယောက် ချစ်သူတွေ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ စိတ်ကူးရင်း ငါအမြဲပျော်နေခဲ့ရတာ … ဒါပေမယ့် အားလုံးရဲ့အမြင်မှာတော့ နင်က ငါ့မောင်လေးလေ၊ ငါ့ဘက်ကနေ စပေးလို့လည်း မဖြစ်ဘူး၊ ဖြစ်သွားခဲ့ရင်လည်း အားလုံးက ၀ိုင်းပြီးအပြစ်ပြောကြမှာကိုလည်း ကြောက်လို့ ဒီလိုပဲ နေရင်းနဲ့ ရည်းစားတစ်ယောက်ရသွားတယ်။ သူနဲ့ ရည်းစားဖြစ်တော့လည်း မပျော်ပါဘူးဟာ … သူ့နေရာမှာ နင့်ကိုပဲ မြင်နေမိတယ်၊ နောက်ဆုံးတော့ တို့နှစ်ယောက် ပြတ်သွားကြတယ် …´

`ဇွန် ……´

ဇွန်ကတော့ ဆက်ပြောနေတယ်။

`ဟိုတစ်နေ့က ငါချော်လဲတုန်းက … နင့်ရဲ့ ဂရုစိုက်မှုတွေအောက်မှာ ငါဘယ်လောက် ပျော်ခဲ့ရတယ်မှတ်သလဲ … ငါ့တစ်သက်လုံးမှာ အဲဒီအချိန်က အပျော်ဆုံးဖြစ်မယ် ထင်ပါရဲ့ … အဲဒီအချိန်တုန်းက နင့်ရဲ့ နားလည်စာနာပေးတဲ့ စိတ်ထားလေးကိုလည်း ငါ့တစ်သက် ဘယ်တော့မှ မေ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အေး … ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ ငါ ပိုပျော်တယ် … ငါ နင့်ကို ချစ်တယ်ဆိုပြီး ရင်ဖွင့်လိုက်ရလို့ပဲ … ကဲ … နင့်ဘက်ကရော ဘာပြောစရာ ရှိသေးလဲ …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် ဇွန့်ကို ရှက်တတ်ပြီး အေးအေးလေးနေတတ်တယ်လို့ပဲ သိထားခဲ့တာ ခုချိန်ကျတော့မှ ဇွန့်ရဲ့ ပွင့်လင်းချက်က ရက်စက်လွန်းအားကြီးနေတော့ အံ့အားသင့်စိတ်က အပျော်ကိုတောင် ဖုံးလွှမ်းနေမိတယ်။

`ငါ … ငါ …. ငါက ဘာပြောရမှာလဲ ဇွန်ရယ် … အိပ်မက်တွေ လက်တွေ့ဖြစ်လာခဲ့ရင်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ပဲ နေခဲ့ရတာ ကြာပြီပဲ … ခုတော့ … ဟုတ်တယ် … နင်ဟာ ငါ့အိပ်မက်ပဲ ဇွန် …´

ပြောရင်းနဲ့ မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့မျက်နှာလေးကို ဝှက်ထားရင်း စကားတစ်ခွန်း ပြောလိုက်တယ်။

`ဒီနေ့ကစပြီး နင့်သဘော … သိလား မောင်မောင် … ဘာတစ်ခုမှ ငါ မငြင်းတော့ဘူး …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် ကိုယ့်နားကို ကိုယ်မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ဇွန့်လက်ဖဝါးလေးတစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း ရင်ခုန်သံတွေပဲ ကြားနေမိတော့တယ်။

---

သူတို့နှစ်ယောက် လှေကို ပတ်နင်းနေတုန်း မောင်မောင်ကတော့ အကြံထုတ်နေတယ်။ ဇွန်ကတော့ ဘေးကနေ ပဲ့ကိုင်ရင်း ပြုံးလို့ပျော်လို့။

သူစဉ်းစားတယ်။ ဒီလိုနေ့မျိုးမှာ ဘယ်ကို ခေါ်သွားရင်ကောင်းမလဲဆိုတာ။ ပန်းခြံထဲမှာတော့ အဆင်မပြေဘူး။ တည်းခိုခန်း ခေါ်သွားမယ် ဆိုရင်လည်း မှတ်ပုံတင်က မပါတဲ့အပြင် ရိုမန်တစ်လည်း မဖြစ်ဘူး။ ဒါနဲ့ အကြံထုတ်ရင်း တစ်ခု စဉ်းစားမိလိုက်တယ်။

နာရီကို ကြည့်တော့ လေးနာရီခွဲနေပြီ။ သူတို့နှစ်ယောက် ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ပတ်ရင်း အချိန်ဖြုန်းလိုက်မယ်ဆိုရင် ညနေ ခြောက်နာရီ လောက်တော့ ဖြစ်သွားမှာပဲ။ ဒီတော့မှ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဆိုင်ကလေးတစ်ဆိုင်မှာ ညနေစာစားပြီး တရုတ်တန်းဘက် တစ်ချက်သွားမယ်။ ဆယ်နာရီလောက်ကျမှ အိမ်ပြန်မယ်။ ခေါင်မိုးပေါ် လေညင်းခံရင်း လူသံတွေ တိတ်သွားမှ လုပ်ငန်းစမယ်ဆိုရင်ကောင်းမယ်လို့ တွေးလိုက်တယ်။

ဟိုဟိုဒီဒီဆိုတော့ နီးနီးနားနား ဘုရားသွားတာပဲ ကောင်းပါတယ်ဆိုပြီး ရွှေတိဂုံဘုရား တောင်ဘက်မုခ်ကနေ တက်ခဲ့တယ်။ စာအုပ်ဆိုင်တွေ မြန်မာမှုပန်းပုဆိုင်တွေဖြတ်အပြီး ပန်းဆိုင်တွေကို ဖြတ်တော့ ပန်းသည်တွေက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်စုံတွဲကလေးကို ပန်းတွေ ၀ိုင်းပြီး ရောင်းကြတယ်။

မောင်မောင်ကတော့ မယူဘူးလို့ လုပ်နေပေမယ့် ဇွန်က ဝယ်လိုက်တော့ လက်ထဲမှာ တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်ကြီးဖြစ်သွားလို့ မောင်မောင်ကပဲ အလိုက်တသိ ခွဲယူလိုက်ရသေးတယ်။

ဘုရားကို ပတ်ရင်း ကြာသပတေးထောင့်ကို လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ မောင်မောင်ကသာ နာမည်က နေ့သင့်နံသင့်ဖြစ်နေပေမယ့် ဇွန်ကတော့ မဟုတ်ဘူး။ အဲ … ပွင့်ဖြူဆိုတဲ့နှစ်လုံးကတော့ နံသင့်ပါတယ်။

ဘုရားပန်းထိုးဖို့ အိုးတစ်လုံးကို မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ယူပေးလိုက်တယ်။ သူကတော့ တစ်ဝက်လောက်ခွဲယူပြီး ပန်းအိုးတွေ ထားတဲ့ အနားမှာပဲ ဟိုနည်းနည်းဒီနည်းနည်း လိုက်ထိုးလိုက်တယ်။ ဇွန် ပန်းထိုးတာပြီးသွားတော့ မောင်မောင်ကပဲ ပြန်ထားပေးရတယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် ဘုရားရှိခိုးပြီး ပန်းကပ်ကြတယ်။ မောင်မောင်ကတော့ ယောက်ျားလေးပီပီ သြကာသနဲ့ ခပ်တိုတိုပေါ့။ ဇွန်ကတော့ ဘာတွေဘယ်လို ရှိခိုးပြီး ဆုတောင်းနေတယ် မသိဘူး၊ မောင်မောင် ရှိခိုးပြီတာတောင် မပြီးသေးဘူး။

မျက်လွှာလေးချရင်း ကြာငုံလေးလို ချီထားတဲ့ လက်အုပ်ကလေးနဲ့ မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်ရတာကတော့ မြင်နိုင်သမျှ အလှအပတွေထဲမှာ ကျက်သရေအရှိဆုံးလို့ပဲ မောင်မောင် ထင်မိတယ်။ အဲ … အောက်က ဘောင်းဘီရှည်မဟုတ်ဘဲ ထမီလေးဖြစ်နေရင်ပေါ့။

ခုတော့ ဒီတစ်ခုပဲ လိုနေတယ်။ မောင်မောင် ငေးကြည့်နေရင်းနဲ့ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာမှ ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေ ဖွင့်လာတယ်။

`ဘုရားပေါ်တောင် အေးအေးဆေးဆေး မနေရပါလားအေ … ဒုက္ခသစ္စာ … သမုဒယသစ္စာဆိုတာ ဒါတွေနေမှာပါပဲ …´လို့ ဇွန်က အတည်ပေါက်နဲ့နောက်တော့ မောင်မောင်လည်း ရောယောင်ရယ်မိတယ်။

ပြီးတော့ သူတို့ ဘုရားဆင်းတုတော်လေးကို ရေသပ္ပါယ်ပြီး ကြွက်ရုပ်ကို ရေလောင်းပေးကြတယ်။ အဲဒီကနေမှ ဘုရားပေါ် လက်ယာရစ် ပတ်ပြီး လမ်းလျှောက်ရင်း ပူဇော်တယ်လို့ပဲ ပြောရမလား … နှစ်ယောက်သား မိုးမမြင်လေမမြင် ကြည်နူးကြတယ်လို့ပဲ ပြောရမလားတော့ မသိတော့ ပါဘူးလေ။

ဇွန်က စက်လှေကားစီးချင်တယ်လို့ဆိုတာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် အနောက်ဘက်မုခ်ကနေ ပြန်ဆင်းလာကြတယ်။ နောက်ဆုံး လှေကားရင်းကို ရောက်တော့ ဇွန်က ကြွပ်ကြွပ်အိတ်နဲ့ထည့်ထားတဲ့ သူတို့ဖိနပ်တွေကို ထုတ်ပေးတယ်။

မောင်မောင်က သူ့ကွင်းထိုးဖိနပ်ကို စွပ်ပြီး ဇွန့်စပို့စ်ရှူးလေးကို ကြိုးချည်ပေးတော့ ဇွန့်မှာ ကြည်နူးမှုလေးတွေနဲ့အတူ ရင်တွေခုန်လို့။

သူတို့နှစ်ယောက် ပြည်သူ့ဥယျာဉ်ဘက်က ထွက်ပေါက်ကို လျှောက်ရင်းနဲ့ ခြင်္သေ့ရုပ်ကြီးတွေကို တွေ့တော့ မောင်မောင်က တစ်နေရာကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ အဲဒါကတော့ ခြင်္သေ့ပစ္စည်းပေါ့ ခင်ဗျာ။ ဇွန်က သူ့လက်မောင်းကို လှမ်းထုရင်း နင်က ဒါပဲသိတယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

လမ်းဘေးပလက်ဖောင်းကို ရောက်တော့ ခုနစ်နာရီ ထိုးလုနေပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ သူတို့နှစ်ယောက် နီးနီးနားနား အလုံဘူတာထိပ်က ပန်းစွယ်တော်ကို ကားငှားလိုက်ကြတယ်။

ဦးဝိစာရအဝိုင်းကို ကွေ့လာရင်း ဇွန်က မောင်မောင့်အပေါ် ယိုင်ကျလာတယ်။ ဆန်းမစ်ပတ်ဗျူးရှေ့ရောက်တော့ ဇွန်က …

`ဘယ်လိုလဲ … သွားမလား …´

`ကောင်မလေးနော် … နင် မကြောက်ဘူးပေါ့ မဟုတ်လား … သေသွားမယ် … ဟွန်း …´

ဇွန်က ပုခုံးလေးတွန့်ရင်း နောက်တာပါဟလို့ ပြောမှ မောင်မောင်က နဖူးလေးကို ခပ်ဖွဖွလှမ်းထုတယ်။

ပန်းစွယ်တော်ကို ရောက်တော့ အပေါ်ထပ်မှာ အခန်းအားလားလို့ မေးလိုက်တော့ အားတယ်ဆိုတာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် လှေကားကနေ တက်ခဲ့ကြတယ်။

ပန်းစွယ်တော်ရဲ့ အပြင်အဆင်နဲ့ နေရာအနေအထားကတော့ သီးသန့်ဆန်တဲ့အနေအထားလေးပါ။ စျေးနှုန်းကလည်း အသင့်အတင့်နဲ့ ဘာဘာညာညာ တန်ဖိုးကြီးအစားအသောက်တွေလည်း ရတော့ အပေအတေတွေရန်က ကင်းဝေးပါတယ်။

ဇွန်က လာချပေးတဲ့ မီနူးကို ကိုင်ရင်း မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်တယ်။ ခေါက်ဆွဲကြော်ပွဲကြီးတစ်ပွဲရယ်၊ အစိမ်းကြော်တစ်ပွဲ၊ ပြီးတော့မှ မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း သူကြိုက်တတ်တဲ့ ပုစွန်တုပ်ကြီးအသုပ်တစ်ပွဲ မှာလိုက်တယ်။

၀ိတ်တာလေးကို မီနူးပြန်ပေးလိုက်ပြီး ဇွန်က စကားစလာတယ်။

`နင်ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား … ပုစွန်တုပ်ကြီးလေ …´

`အဲဒီ ပုစွန်တုပ်ကြီးထက် ပိုကြိုက်တာ …. အဲဒီထက် အရသာရှိမယ့်ဟာ ရှိသေးတယ်ဟ …´

`ဘာများလဲ …´

မောင်မောင်က ပြန်မဖြေဘဲ ဇွန့်ကိုပဲ အဲ … ဦးဖိုးကျားလေသံနဲ့ဆို စိန်းစိန်းကြည့်နေတယ်။

ဇွန်ကတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ဘဲ မျက်လွှာလေးပဲ ချသွားတော့တာပေါ့။

မောင်မောင်က သူ့ခုံကို ဇွန့်ဘက်တိုးလိုက်ရင်း ဇွန့်ကို မမီမကမ်း လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာချင်းပူးကပ်ဖို့ ပြင်လိုက်တော့ …

`ဟဲ့ … သူများတွေ မြင်ကုန်မယ် …´

`အဲဒါကြောက်လို့ ဒီနေရာယူထားတာပေါ့ …´

`ဟယ် … နောက်မှနော် … မောင်မောင်ကလဲ … လိမ္မာပါတယ်ဟာ … နော် …´

အဲဒီတော့မှ မောင်မောင်က လက်လျှော့လိုက်ပြီး ဇွန့်လက်ကလေးကိုပဲ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။

စားစရာတွေ ရောက်လာတော့လည်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ထည့်ပေး၊ ခွံ့ကျွေးနဲ့ ချစ်ခြင်းငယ်ပြိုင် ဘယ်သူ နိုင်ပါ့မလဲ ဖြစ်နေကြလေရဲ့။

ခေါက်ဆွဲတစ်မျှင်ကို အစတစ်ဖက်စီကနေစားရင်းနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းထိကပ်သွားတဲ့အခါမျိုးတွေလည်း ရှိတာပဲ။ အစိမ်းကြော်ထဲက အသားဖတ်တစ်ဖက်ကို နှုတ်ခမ်းဖျားကနေ ယူစားကြရတဲ့အခါတွေလည်း ရှိတာပဲ။ သြော် … ချစ်စခင်စ ကြင်နာစဆိုတော့လည်းလေ။

စားသောက်ပြီးတော့ ဇွန်က မောင်မောင့်လက်ထဲ သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထည့်ပေးတယ်။ ၀ိတ်တာကို ဘေလ်တောင်းလိုက်ပြီး ရောက်လာတော့ မောင်မောင်က ရေယူလိုက်ကွာဆိုပြီး ပိုက်ဆံအုပ်ကို ၀ိတ်တာ့ကို ပေးလိုက်တယ်။

ကြည့်ရတာ ၀ိတ်တာကတော့ ဒီကောင် ကောင်မလေးနဲ့မို့လို့ ဂိုက်ပေးကြမ်းနေတယ်လို့ ထင်မှာပဲ။ အဲ … ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်စိတ်ထဲ တကယ် ဘာရှိတယ်ဆိုတာတော့ သူ ဘယ်သိနိုင်မလဲ။ တကယ်ကတော့ မောင်မောင် ဘေလ်ကို ကြည့်ရမှာ ကြောက်လို့ပါ။ ကိန်းဂဏန်းတွေကို မြင်လိုက်ရင် မုဒ်ပျောက်သွားနိုင်တယ်လေ။

ပိုတဲ့အကြွေတွေနဲ့ ပြန်လာတဲ့ ၀ိတ်တာလေးကို Keep the change လို့ ပြောလိုက်ရင်း မောင်မောင်က ဇွန့်လက်ကိုဆွဲပြီး ဆိုင်အောက် ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ကားငှားတော့ စျေးဆစ်နေရတာကြောင့် တော်တော်နဲ့ မငှားဖြစ်သေးဘူး။ နောက်ဆုံး ဇွန်က မိုးချုပ်နေပါပြီဟယ်၊ သိပ်မဆစ်ပါနဲ့လို့ ပြောတော့မှ မောင်မောင်လည်း နောက်တစ်စီးကို သဘောတူလိုက်တယ်။
ကားလမ်းမတစ်လျှောက် တိုက်ခတ်လာတဲ့ ညလေအေးအေးက စိတ်ကို လန်းဆန်းစေတယ်။ မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ဘက် ဆွဲယူလိုက်တယ်။

`ချမ်းနေပြီလား … ဇွန် …´

`ချမ်းပါဘူး … နင် ရှိနေတာပဲ …´

`သြော် … အချစ်ရဲ့အင်အားတွေပေါ့ … ကောင်းတာပေါ့ … နောက်ဆို အကျႌဝတ်ဖို့မလိုတော့ဘူး … ငါ အနားမှာရှိရင် နွေးနေမှာပဲ … ဟုတ်တယ်မလား …´

`သွား ……´

`သွားမဟုတ်ဘူးလေ … ဒီနှုတ်ခမ်းလေးပဲ လိုချင်တာ …´

သူတို့နှုတ်ခမ်းတွေ ပူးကပ်သွားကြတယ်။ အိမ်ရောက်တဲ့အထိ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျီစယ်ရင်း ကားနောက်ခန်းမှာ ငြိမ်လိုက် လှုပ်ရှားလိုက်နဲ့ပေါ့။

အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ညဆယ်နာရီထိုးနေပါပြီ။

အိမ်ရှေ့မှာ မေမေနဲ့ အေပရယ်ပဲ ရှိတော့တယ်။ ကျန်တဲ့လူတွေကတော့ အလျိုလျို အခန်းတွေထဲ ရောက်ကုန်ပြီ ထင်ပါရဲ့။

မေမေ့ကို အကျိုးအကြောင်း နားလည်နိုင်လောက်မယ့် ဖြေရှင်းချက်တွေ ပေးပြီး အေပရယ့် မချိုမချဉ်အပြုံးကို ပုခုံးတွန့်ပြရင်း သူတို့နှစ်ဦး အပေါ်ထပ် တက်ခဲ့ကြတယ်။ ပြီးတော့ ဒီလိုပဲ အချိန်းအချက်ကလေးတော့ ထားပစ်ခဲ့တာပေါ့။

မောင်မောင်က ပြောလိုက်တယ်။

`ဆယ့်တစ်နာရီခွဲနော် …´

ဇွန်တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ အဝတ်အစားတွေကို လဲဖယ်နေမိတယ်။ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားတွေနဲ့ လဲပြီးတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် အိမ်သာကို ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးပြီး ညီမလေးကို ဆေးကြောရတယ်။ စေးကပ်ကပ်အရာတချို့ကို ရေနဲ့ဆေးပြီးမှ အတွင်းပိုင်းဆေးတဲ့အရည်နဲ့ ထပ်ပြီး ဆေးလိုက်တယ်။

အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ပျော်နေကြပြီ။ လှေကားထိပ်ကနေ အောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ဘယ်သူမှ မတွေ့ရတော့ဘူး။ သေချာအောင် အောက်ဆင်းခဲ့ပြီး ရေတစ်ခွက်သောက်ရင်းနဲ့ အကဲခတ်လိုက်တယ်။ ဒါလောက်ဆို ရပါပြီ။

လှေကားနေ မောင်မောင့်အခန်းအထိ တောက်လျှောက်တက်လာခဲ့တယ်။ အခန်းတံခါးကို အသာလေးခေါက်ပြီး လက်ကိုင်ကို လှည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရင်း သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို တွေ့ရတယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ကို `မွ´ဆိုပြီး လုပ်ပြရင်း လက်တစ်ဖက်လှမ်းလိုက်တယ်။ ဇွန်က အလိုက်သင့်ကမ်းပေးလိုက်တော့ ချက်ချင်းလိုပဲ ဇွန့်ကိုယ်လေးက မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲ ဖတ်ကနဲ ရောက်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက ဇွန့်ရဲ့နှင်းဆီငုံလေးလို နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သိမ်းပိုက်လိုက်ကြတယ်။ လက်တွေကလည်း ဇွန့်ကိုယ်လေးရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို အလောတကြီး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လာတယ်။

ဒီခဏမှာတော့ ဇွန်တစ်ယောက် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး မောင်မောင်နဲ့ ချက်ချင်းလိုပဲ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်မိတယ်။ ဘာပဲပြောပြော သူ့စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းတော့ စိုးရိမ်နေမိသလိုပဲ။ လုံခြုံမှုမရှိသလိုလည်း ခံစားနေရတယ်။

မောင်မောင်က တစ်ချက်ထူးဆန်းသလို ကြည့်နေပြီးမှ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဇွန့်ကို အားပေးတဲ့အပြုံးနဲ့ကြည့်နေမိတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဇွန်ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သူ သဘောပေါက်ပါတယ်လေ။

`မောင်မောင်ရယ် … ငါ …´

`အိုကေပါ … စိတ်လျှော့ထား … စိတ်ကို အေးအေးလေးထားလိုက် … ငါ့အတွက် ဘာမှမပူနဲ့ … နားလည်ပါတယ်ဟာ …´

`မဟုတ်ဘူး မောင်မောင် … တကယ်တော့ ငါ ဒါကို ကျော်လွှားနိုင်သင့်ပါပြီ။ ဟုတ်တယ် … ငါချစ်တဲ့သူကို ငါလိုက်လျောနိုင်ရမှာကို … ခုလို စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းနေမိတာ … ခဏပါ … အဆင်ပြေသွားမှာပါ … နော် …´

ဇွန်က မျက်ရည်စလေးတွေကြားကနေ ပြောလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ပုခုံးလေးကို ဖွဖွလေးဖက်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးကို သူ့ဘက် ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နဖူးလေးကို ညင်ညင်သာသာနမ်းရှုံ့လိုက်တယ်။ ပြီးမှ …

`စိတ်အေးအေးထား ဇွန် … ငါ နင့်ကို ဘာမှ အတင်းအကျပ်မကြိုးစားဘူး …. ငါ နင့်ကို ချစ်တယ် … နင်လည်း ငါ့ကို ချစ်တာပဲ မဟုတ်လား … နင့်အတွက် ငါပဲ ဖြစ်ပါစေ့မယ် … ငါ့အတွက် နင်လို့ … ဘယ်တော့မှ ငါ မတောင်းဆိုဘူးနော် … ဇွန်လေး …´

မောင်မောင့်ရဲ့ နွေးထွေးယုယတဲ့စကားသံတွေကြားမှာ ဇွန်တစ်ယောက် စိတ်သက်သာရာရလာတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ တကယ်တော့ မောင်မောင်သာ ဘေးနားမှာရှိရင် လုံခြုံပါတယ်လေ။

ဇွန့်ခံစားချက်တွေ တည်ငြိမ်လာတယ်။ အရင်တုန်းက ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဒီလိုမျိုးနှစ်ယောက်တည်း ဆိတ်ကွယ်ရာ နေရာဌာနမျိုးမှာရှိရင် ကြောက်လန့်လာမိတဲ့ခံစားချက်မျိုးလည်း မရှိတော့ပါဘူး။ အရာအားလုံးကို မောင်မောင်ကို ချစ်တဲ့ အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့သာ ဇွန်တစ်ယောက် ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့တယ်လေ။

`ကောင်းသွားပြီ … မောင်မောင် … သိလား … စကားလုံးတိုင်းအတွက် နင့်ကို ကျေးဇူးပဲ … ချစ်တယ်ဟာ …´

မောင်မောင် ပထမတော့ နားမလည်သလိုပဲ၊ ဒါပေမယ့် ဇွန့်မျက်နှာလေးပေါ်က အပြုံးပန်းတစ်ပွင့်ကတော့ အရာအားလုံးကို ကိုယ်စားပြုနေတယ် ဆိုတာကိုတော့ သိလိုက်ရပါပြီ။

`သေချာရဲ့လားဟာ …´

ဇွန်က အပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြတယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ဖွဖွလေး ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ ဇွန်ကလည်း ပြန်ပြီးတုံ့ပြန်လာတယ်။ သိမ်မွေ့ရိုးရှင်းတဲ့အနမ်းကလေးသက်သက်ပဲ။ နောက်က ဘာပြင်းပြတဲ့အပြုအမူမှ လိုက်မလာဘူး။

ဇွန်ကတော့ သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ယိုင်နဲ့မသွားခင်မှာ လုပ်စရာရှိတာလုပ်မှပဲလို့များ စိတ်ကူးထားသလား မသိဘူး။ ကုတင်ပေါ်ကနေ ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့ညဝတ်အကျႌလေးကို ခေါင်းပေါ်ကနေ ကျော်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ရင်း သူ့ရဲ့အလှအပတွေကို တွေဝေ ငေးမောနေတဲ့ မောင်မောင့်ကို စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် ဇွန့်ကို ဒီလိုအနေအထားနဲ့ မြင်ရတာ ဒါဟာ ပထမဆုံးအကြိမ်မှ မဟုတ်ဘဲလေ။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ အရာရာဟာ ဆန်းသစ်နေလို့လေရဲ့။

သူ့ရှေ့ကို တိုးကပ်လာတဲ့ ဇွန့်ရဲ့ ခပ်သာသာလေးလှုပ်ရှားသွားတဲ့ ဇွန့်နို့လေးတွေကို ကြည့်ရင်း မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဒီလိုမျိုး ချစ်စဖွယ်ကောင်းပြီး ချိုလွင်သာယာတဲ့ ဒီလိုကောင်မလေးကို ပိုင်ဆိုင်ရတော့မယ့် သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်လောက်ကံကောင်းလိုက်သလဲဆိုတာ မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။

`ချစ်စရာကြီးဟယ် …´လို့ မောင်မောင်က တံတွေးမျိုချရင်း အားမလိုအားမရပြောလိုက်တော့ ဇွန်က ခစ်ကနဲရယ်တယ်။

`ချီးကျူးစကားကလဲဟယ် … တစ်မျိုးကြီးပဲ … ဟာဟ …´

မောင်မောင်က ထရပ်လိုက်ပြီး ဇွန့်ကိုယ်လေးကို လက်တွေထဲမှာ သိမ်းပိုက်ဖို့ ရည်ရွယ်ပေမယ့် ဇွန်က တားလိုက်တယ်။

`အဲဒီမှာ ပြန်ထိုင်နေလေ … စောင့်ဦး … နော် …´

ဇွန့်စကားကို နားထောင်ရင်း မောင်မောင်က ကုတင်ပေါ် ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။

ဇွန်က သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ အောက်မှာ ပန်းရောင်ပင်တီလေးပဲ ကျန်ပါတော့တယ်။ အပေါ်ပိုင်းမှာတော့ ဘရာ အဖြူလေးပေါ့။

ဇွန့်ကို ကြည့်ရတာ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းကထက်တောင် ပိုလှလာသလိုပဲ။ မောင်မောင့်သွေးတွေ ဆူဝေစပြုလာနေပြီ။

`ဟယ် … မောင်မောင် … နင်ပြုံးနေတာ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ … ဒါပေမယ့် ဘာလုပ်နေတာလဲ … ခု နင့်အလှည့်လေဟာ ….´

မောင်မောင်က သူ့ရှပ်အကျႌကို ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်လိုက်တယ်။ အပေါ်ကနေ အောက်အထိ ပွင့်ဟသွားတဲ့အချိန်မှာတော့ ဇွန့်လက်လေးတွေက မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ကို ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း အကျႌကို ကူချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

ဇွန့်ကိုယ်လေးက တဖြည်းဖြည်း မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာလေရဲ့။ မော့ပေးလာတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို မောင်မောင်က ဖမ်းယူဖို့ ပြင်လိုက်ပေမယ့် ဇွန်က ချက်ချင်းပဲ ပြန်ငုံ့လိုက်ရင်း မောင်မောင့်နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဆတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း မောင်မောင့်လည်ပင်းကို နမ်းရင်း နောက်ဆုံးတော့ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ပူးကပ်သွားကြတော့တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်းဆက်နေကြတုန်းမှာ ဇွန့်လက်တွေကတော့ အလုပ်များနေလေရဲ့။ ငြိမ်သက်နေတဲ့ သူတို့ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းနှစ်ခုကြားကနေ ဇွန့်လက်တွေက မောင်မောင့်ဘောင်းဘီရဲ့ ရှုံ့ကြိုးကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားပါတယ်။

ရှုံ့ကြိုးကို ဆွဲဖြည်လိုက်ပြီး လက်တွေကို သားရေကြိုးကြားသွင်းလို့ ကြိုးကို လျှော့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှာ အောက်ဘက်ကို တွန်းချလိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကလည်း အလိုက်တသိပဲ ခြေထောက်တွေကို လှုပ်ရှားလိုက်တော့ ဘောင်းဘီက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပုံကျသွား ပါတော့တယ်။ တစ်ဆက်တည်းပဲ မောင်မောင်က ခြေထောက်နဲ့ အဝေးကို ကန်ထုတ်လိုက်တယ်။

ဇွန်က အောက်ဘက် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မောင်မောင်ညီလေးက အတွင်းခံဘောင်းဘီကြားကနေ ထောင်ထလို့နေပါပြီ။

မောင်မောင့်မျက်နှာက ရဲကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်၊ ဒီကောင်မလေးနဲ့ကျမှ သူဘာလို့ လက်မရဲဘူးဖြစ်နေမှန်း မသိ။ တစ်ချိန်တည်း ဇွန့်မျက်နှာလေးကလည်း ရဲကနဲဖြစ်သွားလေရဲ့။

နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြပြီး ဇွန်က စလို့ ကုတင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကုတင်အလယ်တည့်တည့်ဆီ ရွှေ့သွားလိုက်ရင်း `လာလေ မောင်မောင်´လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ အစမှာပဲ ဇွန့်လက်ကလေးတွေက နောက်ဘက်ရောက်သွားပြီး ဘရာချိတ်တွေကို ဖြုတ်လိုက်တော့တယ်။ မို့ဝန်းပြီး လှပပြည့်တင်းတဲ့ 34 C လောက်ရှိမယ့် ဇွန့်နို့လေးတွေက မောင်မောင့်မြင်ကွင်းထဲကို ရောက်လာတယ်။

ဇွန်က ဘရာစီယာကို ဘေးကို လှမ်းပစ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ ခေါင်းကလေးက ခေါင်းအုံးပေါ် မထိတထိလေးနဲ့။ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကတော့ အသေအချာပါပဲ။

တကယ်တော့ ဒီလို အနေအထားအထိ ရောက်လာတာတောင် မောင်မောင့်အတွက်တော့ အိပ်မက်တစ်ခုလို ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ ခုချိန်အထိ သူ့ရဲ့ အရင့်အရင် မမတွေနဲ့တုန်းက သူတို့အားလုံး ဘာကို ရည်ရွယ်နေကြတယ်ဆိုတာ သူတို့သိကြတယ်လေ။ ဒီတစ်ခါတော့ တစ်မျိုးပဲ။ ဇွန့်ကို ကြည့်ရတာ ဒီကိစ္စမျိုးမှာ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ကလေးလေးလိုဖြစ်နေလေတော့ မောင်မောင်ကပဲ ဦးဆောင်ရမယ့်သဘောပေါ့။

မောင်မောင့်မှာတော့ ဇွန့်ကို ချဉ်းကပ်တဲ့အခါ အမှားအယွင်းဖြစ်သွားမှာလည်း စိုးရိမ်နေမိတယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ် ကြုံခဲ့တုန်းက ဇွန့်ရဲ့ ဝမ်းနည်းတဲ့မျက်လုံးလေးတွေကို ခုထိ မြင်ယောင်တုန်းပဲ။

ဇွန့်မှာလည်း သူ့ကိုယ်သူ သံသယဝင်နေမိတယ်။ ဘယ်လိုပဲ စိတ်ကို ကြိုးစားတည်ဆောက်ထားပေမယ့် အဲဒီ ယုံကြည်မှုတွေက ဘယ်လောက်အထိ ကြာကြာခံမလဲလို့လေ။

ဒါပေမယ့် တစ်ခုကိုတော့ ဇွန် သေသေချာချာသိပါတယ်။ သူ မောင်မောင့်ကို ချစ်တယ်၊ လိုက်လျောနိုင်တယ်ဆိုတာပါပဲ။

`လာလေ မောင်မောင် … ဘယ်လိုပဲတွေးတွေး နင့်ကို ငါခွင့်ပြုနိုင်ပါတယ်ဟာ …´

ဇွန်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းရင်း ပြောလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က တဖြည်းဖြည်း ဇွန့်ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရင်း မျက်လုံးတွေထဲမှာ စကားတွေ အများကြီး ပြောနေမိတယ်။ ကိုယ့်ရင်ခုန်သံကိုလည်း ကိုယ်ပြန်ကြားနေရသလိုပါပဲ၊ တကယ်တော့ သူ့အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ်လို ခံစားနေမိတယ်လေ။ ဟုတ်တာပေါ့၊ စိတ်တူကိုယ်တူ မြတ်နိုးစွာချစ်သူနဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲကို။

ဇွန်က မောင်မောင့်ဘက်ကို ဘေးစောင်းလှည့်ပြီး လက်တွေက မောင်မောင့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ပြီး အနမ်းတွေ ခြွေလိုက်တယ်။ သူတို့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု တင်းကျပ်စွာ ပူးကပ်သွားတဲ့အခါမှာတော့ ဇွန်တစ်ယောက် သူ့ညီမလေးရှိရာ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လာထောက်မိနေတဲ့ မောင်မောင့် ညီလေးကို ခံစားမိလိုက်တယ်။ ဇွန်က ပြုံးရင်း ပိုလို့တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်လိုက်ပြီး အနမ်းခွန်အားကို မြှင့်တင်လိုက်လေရဲ့။

မောင်မောင်က စပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ရင်း ဇွန့်ကိုယ်လေးတစ်လျှောက်ကို အနမ်းတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းဖို့ ကြိုးစားတော့တယ်။

လည်တိုင်လေးကို နမ်းစုပ်လိုက်တော့ ဇွန့်ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးကို စပြီးကြားရတယ်။ ဒီကနေဆက်ပြီး နို့လေးတစ်ဖက်ကို နယ်ရင်း နောက်တစ်ဖက်ကို စို့ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ဖက်ကို နယ်ပြီး စို့တဲ့ဘက်နဲ့ လဲလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ သွက်လက်တက်ကြွမှုတွေကပါ ပိုကဲလာတယ်။ နို့စို့ပြီးသွားတော့ အောက်ကိုဆင်းပြီး ချက်ကလေးကို လျှာနဲ့ထိုးမွှေပေးလိုက်တယ်။ အနေအထိုင်သန့်ရှင်းတဲ့ဇွန့်မှာ ဘာအနံ့အသက်ဆိုးမှ မရှိပါဘူး။ ချက်ကလေးကလည်း မွှေးနေတာပဲ။

ဇွန့်ရယ်သံလေးတွေကြားကနေ မောင်မောင်က တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို လျောဆင်းလိုက်တော့ မျက်နှာက ပင်တီလေးအနားအထိ ရောက်သွားတယ်။ မောင်မောင့်ခြေထောက်တွေကတော့ ကုတင်စောင်းကိုတောင် လွန်နေပြီ။ ဆက်ဆင်းရင် ကုတင်အောက်တောင် ရောက်တော့မယ် ထင်ပါရဲ့။

မောင်မောင်က ဇွန့်ကို တစ်ချက်မော့အကြည့်လိုက်မှာ သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ရွှန်းရွှန်းလဲ့လဲ့ ဇွန့်မျက်ဝန်းလှလှတွေကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဇွန့်အပြုံးက မျက်လုံးလေးတွေကိုပါ အသက်ဝင်စေတယ်လေ။ ခေါင်းကလေးကို ငြိမ့်ပြလိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း ရှေ့ဆက်ဖို့ပြင်တယ်။

တူညီတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေရဲ့ အလိုတော်အတိုင်း မောင်မောင်က ဇွန့်ပင်တီလေးအကြားကို လက်သွင်းလိုက်ပြီး အောက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲချလိုက်တယ်။ ဇွန်က ပထမတော့ ကြောက်သလိုရွံ့သလို၊ ဒါပေမယ့် စိတ်ကို တင်းပြီး မောင်မောင် ချွတ်ရတာ အဆင်ပြေစေဖို့ သူ့ခြေထောက် လေးတွေကို မဝံ့မရဲ နည်းနည်းကားပေးလိုက်ပါလတယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်အောက်ပိုင်းလေးကို တစ်ချက်စူးစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ကြည့်မိလိုက်တော့ ခဏမှာတော့ မျက်လုံးမလွှဲချင် လောက်အောင်ပါပဲ။ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် နုနယ်လှပတဲ့ မြင်ကွင်းလေးက မောင်မောင့်နှလုံးတွေများ ရပ်တန့်သွားတော့မတတ်ပါပဲ။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ ပန်းသွေးရောင်နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ရှိတဲ့ ဇွန့်ညီမလေးက ရင်ကို တလှပ်လှပ်ခုန်စေတယ်။ သူ့အတွေ့အကြုံအရတော့ ဆီးခုံလေးပေါ်က အမွေးစုစုလေးအောက်က သန့်ရှင်းတောက်ပနေတဲ့ ညီမလေးက စိုစွတ်နေလိမ့်မယ်ဆိုတာကိုလည်း သိနေတယ်။

ဇွန်ကတော့ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ထားရင်း မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်နေလိုက်တာ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေက သူ့ညီမလေးကို ထိတွေ့လာတဲ့အထိပဲပေါ့။

`အင်းဟင်း … ဟင် …´

မောင်မောင့်ရဲ့ ပူနွေးတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ ထိတွေ့လိုက်ပြီးမှာတော့ ဇွန့်ညည်းသံလေး ပေါ်ထွက်လာပါတော့တယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ညီမလေးကို နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းသလိုမျိုးပဲ ဖွဖွလေးနမ်းနေလိုက်တာ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတဲ့အထိပါပဲ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ညီမလေးအပြင်ကို စိမ့်ကျလာတဲ့ ဇွန့်အရည်လေးတွေကို အရသာခံရင်း လျှာလေးနဲ့ပါ တဖြည်းဖြည်းလျက်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေး အတွင်းကနေ အရည်လေးတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို စီးကျလာပါတော့တယ်။

ဇွန့်အတွက်တော့ အရင်တစ်ခါကနဲ့ ခံစားမှုချင်း သိပ်ကို ကွာခြားနေလေရဲ့။ စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီမို့ အရင်တုန်းကလို တွန့်ဆုတ်မှု၊ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်မှုမျိုးမရှိတော့ဘဲ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကနေ ပေးစွမ်းလာတဲ့အရသာကိုပဲ စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့ ခံစားနေနိုင်တာမို့လေ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဇွန့်ရဲ့ညည်းသံလေးတွေက ကျယ်လောင်လာသလို ဇွန့်လက်ကလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ဆွဲ လာလေရဲ့။

မောင်မောင်တစ်ယောက်ကတော့ ဇွန့်ညီမလေးကို အနမ်းတွေဝေရင်း သာယာယစ်မူးနေမိတယ်။ ဒါတောင် အစပဲရှိသေးတယ်လို့ စိတ်ထဲက တွေးရင်း တူနှစ်ကိုယ်တိုင်းပြည်လေးကို အုတ်မြစ်ချနေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် မကြာလှတဲ့အချိန်အတောအတွင်းမှာတော့ မောင်မောင့်ညီလေးခမျာ ပေါက်ကွဲနိုင်တဲ့အန္တရာယ်နဲ့ ကြုံတွေ့လာရပါပြီ။ ဒီအခါ မှာတော့ မောင်မောင်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ဇွန့်ညီမလေးဆီက ဖယ်ခွာလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ပြန်မတ်လိုက်တော့တယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်ရင်း သူ့ညီလေးကို လွတ်လပ်ရေးပေးလိုက်ရပါတော့တယ်။

ဇွန်က ကောင်းနေတဲ့အရသာလေး ရုတ်တရက် ရပ်သွားတာမို့ ခေါင်းလေးထောင်ပြီး ခြေရင်းဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မြင်ကွင်းထဲမှာ တလှုပ်လှုပ်ယိမ်းကနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။

ဒီတစ်ခါ ကြည့်ရတာ ဟိုတုန်းက သူ ပြုစုယုယပေးတုန်းကထက်ကို ပိုကြီးလာနေသလိုပဲ၊ ဒါဟာ ဘာကြောင့်လဲ၊ ဘာအတွက်လဲဆိုတာ ကိုယ်ကချစ်နေရတဲ့ ဇွန့်အဖို့တော့ ကောင်းကောင်းကြီးသဘောပေါက်တာပေါ့။

မောင်မောင်က ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သူ့ထိပ်ဖျားက ဇွန့်ညီမလေးကို တိုးဝှေ့ရင်း နှုတ်ဆက်ဖို့အသင့်ဖြစ်နေပါပြီ။

`ဇွန် … နင် သေချာတယ်နော် …´

ဇွန်က မချင့်မရဲနဲ့ ထထိုင်လိုက်ရင်း အပြုံးတစ်ပွင့်ကို ပန်ဆင်လို့ …

`မောင်မောင် … ငါ့အတွက်တော့ နင်ဟာ ပထမဆုံးဖြစ်စေချင်တယ်လေ … သိပ်သေချာတာပေါ့ဟာ …´

ဇွန်က မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်အတွက် ပိုပြီးချိန်သားကိုက်စေဖို့ တင်ပါးလေးကိုလည်း နည်းနည်းကြွပေးရင်းနဲ့ပေါ့လေ။

မောင်မောင်က သူ့ညီလေးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ရင်း ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ တံခါးဝကို တည့်မတ်စွာ ချိန်ရွယ်လိုက်တယ်။

အားနည်းနည်းစိုက်လိုက်လို့ ထိပ်ဖျားလေးက ဇွန့်ညီမလေးထဲ တိုးဝင်သွားတဲ့အခါမှာတော့ ဇွန့်နှုတ်ဖျားလေးကနေ ညည်းသံလေးတစ်ခု ထွက်လာပါတော့တယ်။

မောင်မောင်က တဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ညီလေးကို ရှေ့ဆက်ချီတက်နေတယ်။ ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ နွေးထွေနူးညံ့ပြီး တင်းကျပ်လှတဲ့ ခံစားမှုကြောင့် မောင်မောင့်စိတ်ထဲ ကွဲများသွားမလားလို့တောင် စိုးရိမ်နေမိတယ်။

`အား … ဟင်း … အင့်ဟင့် …´ဆိုတဲ့ အသံလေးကတော့ မောင်မောင့်ညီလေးက သူ့ညီမလေးထဲက ပါးပါးလွှာလွှာ ခန်းဆီးလေးကို ထိတွေ့လိုက်မိတဲ့အချိန်မှာ ထွက်လာတော့တာပေါ့လေ။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ အထူးအဆန်းလိုဖြစ်နေလေရဲ့။ ဟုတ်လည်းဟုတ်တာပါပဲ၊ သူ့အနေနဲ့ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး ပန်းဦး ပန်ဖူးတာမှ မဟုတ်တာ။ ဒါကြောင့်လည်း သူ့မှာ တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြစ်နေမိရင်း စိတ်လှုပ်ရှားမှုက ပိုပြင်းထန်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် လုပ်ကိုလုပ်မှ ဖြစ်မယ်ဆိုတာကိုတော့ သိထားတယ်လေ။

ဇွန်က လှဲနေရာကနေ တုံ့ဆိုင်းသွားတဲ့ မောင်မောင့်ကို အံ့သြသလို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူအထဲကို မောင်မောင့်ညီလေးက နည်းနည်းလေးပဲ ဝင်သေးတာလေ၊ ဒါကြောင့် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ရင်း စိတ်အားတင်းလို့ မောင်မောင့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကိုပဲ မျှော်လင့်နေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် ဇွန့်စိတ်ထဲမှာတော့ မရွံ့မရဲဖြစ်နေဆဲပဲ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အေပရယ်ဦးဆောင်သော အစ်မတစ်စုရဲ့ ပြောစကားအကြားအရ ဆိုရင်တော့ ပထမဦးဆို အပျိုရည်ပျက်ခြင်းဟာ သိပ်တော့သက်တောင့်သက်သာရှိပုံမရဘူးလေ။ အရင်ကတည်းက ဇွန့်ကို စိုးရိမ်စိတ်ပိုစေတဲ့ အရာတစ်ခုပေါ့။

မောင်မောင့်အတွေးထဲမှာတောင် သူ့ကိုယ်သူ မိန်းကလေးတစ်ယောက်မဟုတ်တာကိုတောင် ကျေးဇူးတင်နေမိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ နို့မို့ ခုလိုမျိုး နာစရာကျင်စရာကိစ္စမျိုးရှိမနေတဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေရတာကိုပဲ စိတ်သက်သာလှပါပြီ။

သူ ဇွန့်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေကတစ်ဆင့် ကြောက်စိတ်ကို တွေ့ရတယ်။ ဒီတော့လည်း စိတ်ထဲကနေ နာကျင်စရာ ရှိခဲ့ရင် ဇွန့်ကိုယ်စား သူပဲ ခံလိုက်ရတာ ပိုကောင်းမယ်လို့ မချင့်မရဲဖြစ်သွားမိလေရဲ့။

ဇွန်က စိတ်မရှည်တော့ဘဲ အောက်ကနည်း နည်းနည်းလူးလွန့်လှုပ်ရှားလိုက်တော့ မောင်မောင့်ညီလေးက မဆိုစလောက်ကလေး ထပ်ပြီးဝင်သွားတယ်။ ဇွန့်အတွက်တော့ ဒါဟာ အစပဲရှိသေးလို့ တွေးရင်း စိတ်ပြန်တင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ …

`ရပြီ မောင်မောင် … ဆက်လုပ်တော့လေ …´လို့ ပြောရင်း မောင်မောင့်ကို သူ့လက်တွေက နွယ်မျှင်တွေလိုမျိုး ဆွဲယူလိုက်လေရဲ့။

မောင်မောင်က အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူသွင်းလိုက်ရင်း ဇွန့်အပျိုစင်မြှေးပါးလေးကနေ နောက်ကို နည်းနည်းဆုတ်လို့ အားယူလိုက်တယ်။

ဇွန်ကတော့ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ရင်း အံကို တင်းတင်းကြိတ်လို့ မောင်မောင့်လည်ပင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လိုက်ရင်း ရှေ့ဆက်ဖြစ်လာမယ့် အခြေအနေတွေကို မှန်းဆနေမိတယ်။

မောင်မောင်ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေက ပိုမြန်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ အသက်ကို ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ထပ်ရှူသွင်းရင်း သူ့ရဲ့ညီလေးကို ရှေ့ကို အားနဲ့ တိုးဝင်လိုက်ပါတော့တယ်။

`အား ………..´

ဇွန့်ရဲ့ အော်သံနဲ့အတူ မောင်မောင့်လည်ပင်းဆီက တင်းကျပ်တဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရယ်။ သူ့ညီလေးက ဇွန့်ညီမလေးထဲအထိ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားတဲ့အခါမှာ နာကျင်စွာအော်ဟစ်လိုက်သံက တစ်အိမ်လုံးများ လန့်နိုးသွားလေမလားလို့ မောင်မောင် စိုးရိမ်မိသွားတယ်။

ဇွန့်ရဲ့ လက်သည်းတွေက မောင်မောင့်ကျောပြင်ကို ဖြေသိမ့်မှုတစ်ခုအနေနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်တယ်။ စူးကနဲ ပူထူသွားတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ အတူ မောင်မောင်ရင်းရတာကတော့ တန်ပါတယ်လေ။

ဇွန်ကတော့ သူ့ညီမလေးထဲက နာကျင်ခံစားမှုနဲ့အတူ သွေးတချို့စီးဆင်းလာတဲ့အချိန်တစ်လျှောက်မှာ တအင့်အင့်ရှိုက်ငိုနေလေရဲ့။ ကြည့်ရတာ သူ့အတွက် သွေးထွက်တဲ့ပမာဏက တခြားမိန်းကလေးတွေထက်တောင် များနေသလိုလိုပဲ။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်များလားတော့ မသိဘူး။

နာကျင်မှု တဖြည်းဖြည်းလျော့နည်းလာပြီး သူ့ညီမလေးအတွင်းကို ကျူးကျော်ရောက်ရှိနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ အသားကျသွားတဲ့ အခါကျမှ ဇွန့်မျက်ရည်စလေးတွေ ရပ်တန့်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ဇွန့်ကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အပေါ်ကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေတုန်းပဲ။ သူချစ်ရတဲ့သူကို ဒီထက်ပိုပြီး နာကျင်အောင်လုပ်ဖို့တော့ စိတ်ကူးမရှိဘူးလေ။

ဇွန်က သူ့လက်တွေကို မောင်မောင့်ကျောပြင်ပေါ်ကနေ ဖယ်ရှားလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်မှာတော့ သူ့အရေပြားကြားကနေ သွေးထွက်လာတာကို သိလိုက်ရင်း ဇွန့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ဇွန့်မျက်နှာမှာတော့ အပြုံးကလေးတစ်စကို တွေ့နေရပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အဲဒီအပြုံးလေးက ပိုပြီးကျယ်ပြန့်လာရင်း ခေါင်းကိုငြိမ့်လို့ သူ့ကို အချစ်နယ်ပယ်ထဲ ခေါ်သွားပါလို့ ပြောလိုက်တော့တယ်။

မောင်မောင်ကလည်း ပြန်ပြုံးပြရင်း သူ့ရဲ့ ညီလေးကို တဖြည်းဖြည်းဆွဲထုတ်ယူလိုက်တယ်။ သူ့ညီလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အရေပြားပေါ်မှာ အနီရောင်စွန်းထင်းနေတဲ့ ဇွန့်ရဲ့သွေးစက်ကလေးတွေကို တွေ့ရတယ်။

ဇွန့်ညီမလေးက ခုထက်ထိ အနည်းငယ် နာကျင်နေဆဲပေမယ့် ရှေ့ဆက်ဖို့တော့ ပြဿနာမရှိလောက်ပါဘူး။ မောင်မောင်က သူ့ညီလေးကို အဆုံးရောက်တဲ့အထိ တွန်းသွင်းလိုက်တဲ့တစ်လျှောက်မှာတော့ ဇွန့်ရဲ့ညည်းသံလေးတွေကို ကြားရတယ်။

ခုနက သွေးတွေတော်တော်လေး ထွက်ခဲ့ပေမယ့် အချည်းနှီးတော့ဖြစ်မသွားပါဘူး။ နာကျင်မှုပျောက်ခါစမို့ ညီမလေးထဲက အရည်လေး တွေက သိပ်ပြီးထွက်မလာသေးတဲ့အခါမှာတော့ ချောဆီအဖြစ်နဲ့ အထောက်အကူဖြစ်နေလို့လေ။

မောင်မောင့်ညီလေးက ဇွန့်ရဲ့ ပန်းသွေးရောင်နဲ့ အနီရောင်နှစ်ခုရောယှက်နေတဲ့ညီမလေးထဲကို အရှိန်မြှင့်လာတဲ့အခါမှာတော့ ဇွန့်ရဲ့ နာကျင်မှုလေးတွေ ခြေရာမထင်အောင် ပျောက်ကွယ်သွားရင်းနဲ့ နှစ်သက်စရာအရသာက တဖြည်းဖြည်း နေရာယူလာပါတော့တယ်။

`အင်း … ဟင်းဟင့် … ဟင့် …´

မောင်မောင်ကလည်း တဟင်းဟင်းနဲ့ဖြစ်နေလေရဲ့။ သူ့ရဲ့အသွင်းအထုတ်တွေတိုင်းမှာ ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ အတွင်းသားလေးတွေက ပေးစွမ်းတဲ့ တင်းကျပ်စီးပိုင်တဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် မောင်မောင်လည်း အရသာတွေ့နေတယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်ပေမယ့် အသားကျလာတဲ့ အခါမှာတော့ သဘာဝက ပြုလုပ်ပေးထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ၊ အရာအားလုံး အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်နေတော့တာပေါ့။

`လုပ်စမ်းပါဟာ … ဟင်း …´

မောင်မောင့်လှုပ်ရှားမှုတွေ နည်းနည်းနှေးကွေးသွားလို့ အားမလိုအားမရထွက်ပေါ်လာတဲ့ ဇွန့်အသံလေးပါ။

အခန်းထဲက လေထုကတော့ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ အချစ်ပြိုင်ပွဲကြီးကနေ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အနံ့လေးတွေနဲ့ လွှမ်းခြုံလို့နေတယ်။ ပြင်းပြစူးရှတဲ့ အနံ့အသက်တွေကို ထွက်ပေါ်စေနေတာ သူတို့နှစ်ဦးတည်းမှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် သံသယဖြစ်စရာပဲ။

လှုပ်ရှားမှုတိုင်းမှာ ခံစားနေရတဲ့ နူးညံ့ပြီး တင်းကျပ်စီးပိုင်တဲ့ ဇွန့်အတွင်းသားလေးတွေရဲ့အရသာကြောင့် မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်တဲ့ ဥတွေကပါ တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာသလိုပဲ။ သာမန်ထက် ပိုပြီးနွေးထွေးနေသလားလို့ ထင်ရတဲ့ခံစားမှုကလည်း မောင်မောင့်ကို အထွဋ်အထိပ်ရောက်ရှိဖို့ တွန်းပို့နေသလို ဖြစ်နေလေရဲ့။ သူ့အနေနဲ့ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မြန်မြန်ပြီးချင်လာတဲ့အဖြစ်မျိုး မဖြစ်ဖူးဘူးလေ။

မောင်မောင့်ရဲ့ နက်ရှိုင်းတဲ့ ဆောင့်ချက်တစ်ချက်မှာတော့ ဇွန့်ဆီကနေ စူးရှပြင်းပြတဲ့အော်သံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲဒီနောက် မောင်မောင်ကလည်း နောက်ပြန်မဆုတ်သွားတော့ဘူး။ ဇွန့်လက်ကလေးတွေက မောင်မောင့်လက်မောင်းတွေကို ဆုပ်ညှစ်နေရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့ အသစ်စက်စက် ညီမလေးထဲ အလုံးအရင်းနဲ့ ဝင်ရောက်လာတဲ့ မောင်မောင့်အချစ်ရည်တွေကို ခံယူလို့နေပါတော့တယ်။

မောင်မောင်က အံကြိတ်လို့ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ငြိမ်သက်နေရင်းနဲ့ သူ့အောက်ကနေ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားတဲ့ ဇွန့်ကိုယ်လေးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားလိုက်မိတယ်။ မောင်မောင့်အချစ်ရည်တွေနဲ့အတူ ဇွန့်ညီမလေးထဲမှာလည်း အရည်တွေ စီးဆင်းလာရင်းနဲ့ အချစ်ရဲ့အရသာကို သိရှိသွားရပြီပေါ့လေ။

နောက်ဆုံးမှာတော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်းနဲ့ စကားတောင် မပြောနိုင်ဘဲ အမောဖြေနေကြရတော့တယ်။

မောင်မောင်က တဖြည်းဖြည်းအင်အားနည်းလာတဲ့ သူ့ညီလေးကို ဇွန့်ညီမလေးထဲကနေ ပြန်ထုတ်ယူလိုက်ရင်း ကြည့်မိလိုက်တော့ ဇွန့်ညီမလေးမှာ အနီရောင်လေးတွေက စွန်းထင်းနေဆဲဆိုတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာတော့ ဒါတွေက ဂရုစိုက်စရာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ၊ သူတို့ကျော်လွှားခဲ့တဲ့ အတားအဆီးတစ်ခုရဲ့ သင်္ကေတတစ်ခုအပြင် မပိုတော့ဘူးပေါ့။

သူတို့နှစ်ယောက် မောင်မောင့်အိပ်ယာပေါ်မှာ ပူးကပ်လဲလျောင်းရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်ထားလိုက်ကြတယ်။

`ငါ သိပ်ပျော်တာပဲ မောင်မောင်ရယ် … နင့်အတွက် ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ပေးလိုက်ရတာကိုပဲ သိပ်ကျေနပ်နေမိတယ် …´လို့ ဇွန်က မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးကပ်ရင်းပြောလိုက်လေရဲ့။

`ချစ်တယ် ဇွန်ရယ် … သိလား …´

`တူတူပါပဲဟာ …´လို့ ဇွန်က ပြောရင်း သူ့မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းစပြုလာတော့တယ်။

အဲဒီနောက်မှာတော့ မောင်မောင်က ဇွန့်နဖူးလေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရင်း ဆံနွယ်စလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ဇွန့်မျက်နှာလေးက တဖြည်းဖြည်းပြုံးလာရင်းနဲ့ အသက်ရှူသံလေးတွေကလည်း စည်းချက်မှန်လာလေရဲ့။

မောင်မောင်က စောင်ပါးပါးလေးတစ်ခုကို ဇွန့်ကိုယ်လေးပေါ်မှာ လွှမ်းပေးလိုက်ပြီး သူလည်း ဘေးကနေ လှဲချလိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ဦးသား နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျသွားတော့တယ်။

ကျွန်တော် နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ ကြည်လင်စွာနဲ့ပဲ နိုးထလာခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးပီတိ ဂွမ်းဆီထိသလိုပေါ့လေ။

သို့ပေမယ့် အောက်ထပ်ကို ဆင်းဆင်းချင်း အေပရယ့်ကို စတွေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိသွားရ ပါတော့တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော် ဇွန့်ကို ထိခိုက်နာကျင်စေမယ့်အလုပ်မျိုး မလုပ်ချင်ဘူးလေ။ ဘာပဲပြောပြော အရင်က ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်ဆိုပေမယ့် အဲဒီတုန်းက ဇွန်နဲ့ ခုလိုမျိုး တစ်ဦးရင်ကိုတစ်ဦး ဖွင့်ပြခဲ့ကြတဲ့ကိစ္စမျိုးလည်း ရှိခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။

ကျွန်တော့်အိပ်မက်တွေ လက်တွေ့ဖြစ်လာပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း ခုလိုမျိုး ဇွန်ကလွဲပြီး တခြားသူတွေနဲ့ ထွေးရောယှက်တင် နေရမှာကိုတော့ စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲဖြစ်နေမိတယ်။

ကျွန်တော် ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ်ကို ယိုသုတ်ပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်လို့ စားပွဲမှာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်တယ်။

အေပရယ်က အဲဒီမှာပဲ စကားစလာတယ်။

`ဟဲ့ … မောင်မောင် … နှစ်ဦးကပြောတယ် … ညက ဇွန့်ကို အခန်းထဲမှာ မတွေ့ဘူးတဲ့ … မနက်ကျတော့ သူနိုးတော့မှ အခန်းထဲမှာ ခေါင်းမြီးခြုံပြီးအိပ်နေတာ တွေ့သတဲ့ … ထူးဆန်းနေတယ်လို့ နင်မထင်ဘူးလား …´

`သြော် … အိပ်မပျော်လို့ အောက်ဆင်းတာပဲဖြစ်ဖြစ် … ခြံထဲဆင်းပြီး လမ်းလျှောက်တာပဲဖြစ်ဖြစ် … အဲဒီလိုနေမှာပေါ့ …´

ကျွန်တော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဗြောင်လိမ်လိုက်ရင်း ပေါင်မုန့်ကို မြန်မြန်ကုန်အောင် စားလိုက်တယ်။

အဲဒီတော့ အေပရယ်က …

`အင်း … ဖြစ်နိုင်တာတစ်ခုကတော့ အပေါ်ထပ်တက်ပြီး လူညှင်း … အဲ … လေညှင်းခံတာများလား …´

`ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မှာပေါ့ … တစ်ခုခုစိတ်ကူးယဉ်ပြီး ဒီကလေးမတစ်ယောက် ကြယ်တွေထိုင်ကြည့်နေတာများလား …´

`ဒါဆိုရင်တော့ ကြယ်တစ်လုံးက ကြွေကျလာပြီး မင်းသားလေးတစ်ပါးဖြစ်သွားတာနေမှာပေါ့။ အဲဒီတော့မှ သူတို့ …´

`တော်စမ်းပါဟာ … ဒီမှာ အေးအေးဆေးဆေး စားပါရစေ …´

ကျွန်တော် ပေါင်မုန့်ကို မြန်မြန်မျိုချရင်း ကော်ဖီကိုပါ အလောတကြီးသောက်ချလိုက်တယ်။ လျှာတောင်ကျက်သွားတော့မလိုပဲ။ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေတစ်ပုလင်းကို ထုတ်သောက်ပြီး ပန်းကန်တွေကို ဘေစင်ထဲ ချထားလိုက်တယ်။

အခန်းထဲကလည်း လစ်ဖို့ပြင်ရော …

`မောင်မောင် … နင် ဝန်မခံဘူးပေါ့ …´

`ဟာ … ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ … ငါကိစ္စရှိသေးတယ် သွားလိုက်ဦးမယ် …´

ကျွန်တော် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။

ကျွန်တော် စိတ်မကောင်းဘူးဗျာ။ ဘယ်လောက်နာကျင်ရတယ်ဆိုတာကို အေပရယ်ကရော သိပါ့မလား။ အပြစ်ရှိသလို ခံစားမှုက ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံလို့နေပြီ။ ဇွန့်ကို ချစ်တဲ့အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့ ကျွန်တော် အရာအားလုံးကို ဆန့်ကျင်လို့ဖြစ်ပါ့မလားဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် မရေရာသေးဘူး။

တစ်နေ့လုံး ကျွန်တော် အခန်းအောင်းနေမိတယ်။ အေပရယ်ကလည်း ကျွန်တော့်အခန်းတံခါးကို တစ်ချက်ကလေးတောင်မှ လာမခေါက်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားပြီလား မသိပါဘူး။

ညနေသုံးနာရီခွဲလောက်ကျတော့ ဇွန် ပြန်ရောက်လာတော့ ကျွန်တော့်အခန်းကို တက်လာတယ်။ အခန်းတံခါးခေါက်သံကို ကျွန်တော်က အေပရယ်မှတ်လို့ စိတ်သက်သာရာရသွားရင်း ဖွင့်ပေးလိုက်ပေမယ့် ဇွန်ဖြစ်နေတယ်။

`မောင် … ဘာဖြစ်နေတာလဲ …´

ဇွန့်အခေါ်အပြောက ထူးခြားနေပေမယ့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ သိပ်ပြီးတော့တော့ ပြေလျော့မသွားဘူး။ ဇွန့်ကို တစ်ချက် ဆွဲဖက်လိုက်ရင်း နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တော့ ဇွန်က ထပ်မေးပြန်တယ်။

`ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့ … မောင့်ကို ကြည့်ရတာလည်း ထူးဆန်းနေသလိုပဲ … အေပရယ်ကလည်း ဘာစကားမှ မပြောဘူး။ မောင်မောင်ရောလို့ မေးလိုက်တော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သွားကြည့်လို့ပဲ ပြောတယ် … မောင်တို့နှစ်ယောက် စကားများထားကြလား …´

`ဇွန် … ငါ … ငါ …´

ဇွန်က မောင်လို့ ခေါ်နေပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာတော့ စိတ်ညစ်ညူးမှုနဲ့ အပြစ်ရှိသလို ခံစားမှုတွေက ကြည်နူးစရာတွေအပေါ် ဖုံးလွှမ်းနေလို့ ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်သေးပါဘူး။

ဇွန်က ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပြောတယ်။

`မောင် … ပြောလေ … ဇွန် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ …´

`နင်သိလို့ရော ဘာထူးမှာမို့လဲ …´

`ဟယ် … ရှက်တောင် ရှက်လာပြီ … ဒီက ဒီလောက် မောင်ရယ် ဇွန်ရယ် လုပ်နေတာ … နင်က ခုထိ နင်ငါလုပ်နေတုန်းပဲလား မောင်မောင်ရဲ့ … အဲ … လူတွေရှိရင်တော့ ငါ မခေါ်ပါဘူး … ပြောလေ …. မောင် … ဇွန်လည်း ဖြေရှင်းပေးနိုင်ရင် ပေးနိုင်မလားလို့ ….´

ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေမိတယ်။ စိတ်ညစ်စရာတွေကို ဇွန့်ကိုလည်း ပြောမပြချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တအုံအုံ တနွေးနွေးဖြစ်နေတာကလည်း ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလို ခံစားနေရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော့်နှုတ်ဖျားက စကားတွေ ထွက်ကျသွား တော့တယ်။

`မနက်က … အေပရယ်က မေးတယ် ဇွန် …´

ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေ ၀ိုင်းစက်သွားရင်းက …

`သူက ဘာမေးလို့လဲ မောင် …´

`လိုရင်းပြောရရင်တော့ကွာ … မောင်နဲ့ ဇွန့်ကို ညက မသင်္ကာဘူးပေါ့ … အဲဒါပါ …´

`မောင်က ဘာပြောလိုက်လို့လဲ …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်ပြီး လျှောက်ပြောနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို စကားအတင်းဖြတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့တာ၊ ခုချိန်ထိပဲ … မောင်က သူ့ကို ရှောင်နေလိုက်တယ်၊ သူကလည်း တံခါးတောင် လာမခေါက်ဘူး … ခုတောင် ဇွန့်ကို အေပရယ်မှတ်လို့ …´

`အင်း ……´

ဇွန်က ခဏလောက် ငြိမ်သက်သွားပြီးမှ …

`မောင်က ဘာလို့ မပြောချင်တာလဲ … သူတို့အကြောင်းတွေကို ဇွန်သိသလို ဇွန့်အကြောင်းတွေကိုလည်း သူတို့သိမယ်လို့ မောင် မတွေးမိဘူးလား …´

`အင်း … ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်လေ … ဒါပေမယ့် သူတို့နဲ့ မောင် ပတ်သက်ခဲ့တာက မောင်နဲ့ဇွန်ကြားက အနေအထားနဲ့ တူလို့လား … သူတို့ကို မောင် ဇွန့်လို ချစ်နိုင်မယ်လို့ မထင်မိဘူး … ပြီးတော့ ဇွန့်ကိုလည်း သစ္စာရှိချင်တယ်လေ …´

ကျွန်တော် ဒီစကားကို ပြောလိုက်မိတော့ ဝမ်းနည်းမိသလို ရင်ထဲတော့ နည်းနည်းပေါ့သွားသလိုပဲ။

ဇွန့်နှုတ်ဖျားက သက်ပြင်းချသံလေးကို ကြားရတယ်။ ကျွန်တော် မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်မှောင်လေးတွေကြုံ့ရင်း စဉ်းစားခန်း ဝင်နေတဲ့ပုံဖြစ်နေတယ်။

ကျွန်တော် အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို မျက်နှာပေါ်မှာ တင်ထားရင်း ငြိမ်သက်နေမိတယ်။

ခဏနေတော့ ဇွန့်လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်လက်ကို ကိုင်လှုပ်လိုက်တယ်။

`မောင် …´

`ဘာလဲကွာ … စိတ်ညစ်ရတဲ့အထဲ … တခြားသူတွေရော ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး … အေပရယ်ကသာ ပြန်ပြောပြလိုက်ရင်တော့ သူတို့လည်း အကုန်လုံး အထင်လွဲကုန်မှာ သေချာတယ် …´

`မောင်ကလဲကွာ … ဇွန့်ကို ကြည့်ပါဦး ….´

ကျွန်တော် ခေါင်းအုံးကို ဖယ်ချလိုက်တော့ ဇွန့်မျက်နှာလေးက ဝင်းပနေတယ်။

`ဘာလဲ … ဘာတွေကြံနေတာလဲ …´

`အခု ဇွန် စဉ်းစားကြည့်တယ် … မောင်ရယ် … ဇွန် သူတို့ကို ကိုယ်ချင်းစာတယ်။ ဇွန်ချစ်သလို သူတို့လည်း မောင့်ကို ချစ်ကြမယ်လို့ မောင် တစ်ခါမှ မတွေးမိဘူးလား … ဇွန် အရင်တုန်းက မောင်နဲ့ သူတို့တွေ ပျော်နေကြတာကို မြင်ရကြားရတော့ ဘယ်လောက်ဝမ်းနည်းရတယ် မှတ်သလဲ။ ထားတော့လေ … အဲဒီတုန်းက ဇွန့်ကိုယ်ဇွန် မသေချာ မရေရာသေးတဲ့အချိန် … ဒါပေမယ့် ဇွန် စိတ်ရှင်းတယ်လေ … သူတို့နဲ့ မောင်နဲ့ ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဇွန် ပြန်သိရတာကိုး။ ခုတော့ မောင်နဲ့ ဇွန်က သူတို့အပေါ် မရိုးသားသလိုမျိုး ဖြစ်မနေဘူးလား။ အင်း … မနက်တုန်းက ဇွန်လည်း သူတို့ ၀ိုင်းကျပ်မှာ ရှက်တာနဲ့ နိုးနိုးချင်း ရေချိုးပြီး ထွက်သွားလိုက်မိတယ် … ဒီတော့ အေပရယ်က ဘာပဲပြောပြော အစ်မအကြီးဆုံးလေ၊ သူ့မှာ ပိုပြီး ဖီလင်ဖြစ်မှာပေါ့ …´

`အင်း … မောင်လည်း အဲဒီလိုတော့ တွေးမိသလိုပဲ … ဒါပေမယ့် မသေချာတာနဲ့ …´

`ဒါဆိုလည်း မောင်ရယ် … ဇွန့်ကိုတော့ ထည့်မတွက်ပါနဲ့ … ဇွန်က နောက်လူပါ … အထူးသဖြင့် အေပရယ့်ကို ဇွန် သဘောပေါက်တယ်၊ မောင့်မမတွေနဲ့ မောင် နေမြဲတိုင်းဆက်နေပါ၊ ဇွန် နားလည်ပါတယ် … ကျေနပ်ပါတယ် … ဇွန် သဘောထားကြီးနိုင်ပါတယ် မောင် … တစ်ခါတစ်လေ နည်းနည်းပါးပါး မနာလိုဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပေမယ့် … မောင့်ကို ဇွန် ပိုင်ဆိုင်နေရသမျှတော့ နားလည်နေနိုင်မယ်လို့ ထင်တာပဲ … ကဲ
… မောင် … အောက်ဆင်းပြီး အေပရယ့်ကို ဇွန် သွားခေါ်လိုက်မယ် …´

`ဖြစ် … ဖြစ်ပါ့မလား …´

ကျွန်တော် တွန့်ဆုတ်နေမိရင်း ဇွန့်ကို စူးစမ်းသလိုကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဇွန့်မျက်နှာကတော့ ခိုင်မာတည်ကြည်တဲ့အသွင်ကို ဆောင်နေလေရဲ့။

`ဖြစ်ပါတယ် … ဇွန်တို့ ရှင်းပြရမှာက ဘယ်သူမို့လို့လဲ … ဇွန့်တို့အားလုံးအပေါ် ငယ်ငယ်တည်းကနေ ခုထက်ထိ အမြဲတမ်း နားလည် ပေးခဲ့တာ အေပရယ့်အပြင် ဘယ်သူရှိလို့လဲ … အခု ဇွန် သူ့ကို ဝရန်တာပေါ် ခေါ်ခဲ့မယ် … မောင် စောင့်နေနော် …´

ဇွန်က တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်တော် လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

`ဇွန် …´

`လိမ္မာတယ်နော် … စောင့်နေ …´

လှေကားကနေ အောက်ဆင်းသွားတဲ့ ဇွန့်ခြေသံဖွဖွက ကျွန်တော့်ရင်ထဲမတော့ သိပ်ကျယ်လောင်နေသလိုပဲ။

ကျွန်တော် ရှပ်အကျႌတစ်ထည်ကို ကောက်စွပ်ပြီး ဝရန်တာဘက် ထွက်ခဲ့တယ်။

ညလေက အေးမြနေလေရဲ့။ ကောင်းကင်မှာတော့ လက်သည်းခွံလောက် လခြမ်းကလေးနဲ့ မှုံဝါးဝါး ကြယ်ကလေးတချို့ တွေ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်စိတ်လောက်တော့ မုှံဝါးနိုင်ပါ့မလားလေ။

ခဏနေတော့ လှေကားကနေ ခြေသံတချို့ ကြားလိုက်ရတယ်။

ဇွန်လာခေါ်လို့ အေပရယ်တစ်ယောက် မတင်မကျစိတ်နဲ့ နောက်ကနေ လိုက်လာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့မနက်က မောင်မောင်က သူ့ကို ရှောင်ဖယ်ချင်သလိုလုပ်နေတာ၊ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်နေတာက အေပရယ့်မျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်တာထက်တောင် ပိုပြီးနာကျင်စေတယ်လေ။

ဇွန်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောကြရအောင်ဆိုပြီး လာခေါ်ပေမယ့် အပေါ်ထပ် ဝရန်တာဘက် သွားကြမယ်ဆိုတော့ မောင်မောင်လည်း ရှိနေလိမ့်မယ်လို့ အေပရယ် ယုံမိတယ်။

ဇွန့်နောက်ကနေ အသာလိုက်ခဲ့ရင်း လှေကားထစ်တစ်ထစ်တက်လိုက်တိုင်းကို ရင်ခုန်သံတွေက ဒုတ်ဒုတ် ဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ဖြစ်နေလေရဲ့။

နောက်ဆုံးတော့ ခေါင်မိုးတံခါးဝကို ရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ သူတို့ကို ကျောပေးပြီး အိမ်ရှေ့ဘက်ကို ငေးနေတဲ့ မောင်မောင့်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။

ဇွန်က မောင်မောင့်ဆီလျှောက်သွားတဲ့အလျောက် အေပရယ်က ဒါန်းလေးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ဇွန် သူ့လက်ကို လာဆွဲတဲ့အထိ ငေးနေတုန်း။ အေပရယ်ကတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် စကားပြောချင်စိတ် ရှိပါ့မလားလို့ပဲ စိုးရိမ်နေမိသေးတယ်။

*

ခြေသံတွေကို ကြားနေရပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ ရုတ်တရက်တော့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားမှုကလည်း မရှိတာကြောင့် အိမ်ရှေ့ဘက်ကို ငေးပြီး အဝေးက ညမီးရောင်တွေထဲ နစ်မျောချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။

ဇွန့်ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို ပထမ ခံစားမိလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ လက်ကို လာဆွဲတဲ့ ဇွန့်လက်ကလေးကို ပြန်လည်ဆုပ်ညှစ်ရင်း နောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒါန်းပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရတယ်။

အိပ်မက်ထဲ လမ်းလျှောက်သလို ဇွန့်နံဘေးကနေ ကျွန်တော် စိတ်မှတ်မဲ့ လျှောက်လှမ်းလာမိရင်း အေပရယ့်ကို သေသေချာချာ ကြည့်မိလိုက်တော့ သူ့မျက်ဝန်းတွေက ရီဝေနေတာကို တွေ့ရလေရဲ့။

ဒါန်းဆီကို ရောက်တော့ အေပရယ့်ဘေးမှာ ဇွန်က ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရပ်နေမိတုန်းပဲ၊ အေပရယ်က ထိုင်လေလို့ ပြောမှပဲ သူ့ဘေးတစ်ဘက်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်မိတယ်။

ကျွန်တော်တို့ စကားမပြောဖြစ်ကြဘဲ ဒါန်းကိုပဲ လှုပ်ယမ်းနေမိတယ်။ ခပ်တိုးတိုးထွက်လာတဲ့ ဒါန်းမြည်သံတစ်ခုကလွဲလို့ ဝန်းကျင်မှာ အရာရာဟာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်။

အေပရယ့်ဘက်ကို ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့ အဝေးက မီးရောင်တွေကို ငေးရင်း စိုစွတ်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေက ကျွန်တော့်ကို အပြစ်သားတစ်ယောက်ကို ခံစားမိစေတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော် ဒီလိုမျိုး မပြုမူခဲ့သင့်ပါဘူးလေ။

ကျွန်တော် အေပရယ့်လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို တစ်ခါမှာ မကိုင်ဖူးတဲ့လူတစ်ယောက်ကို မဝံ့မရဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။ အေပရယ်က မရုန်းပေမယ့် ဘာမှတော့ မတုံ့ပြန်ဘူး။ အဝေးကို ငေးနေဆဲပဲ။

ဒီအချိန်မှာပဲ ဇွန်က ဒါန်းကို ခြေထောက်ရပ်လိုက်ရင်း လှမ်းပြောတယ်။

`မောင်မောင် … နင် မမကြီးကို ပြောစရာရှိတယ်ဆို၊ အဲဒါ ပြောလိုက်လေ … ငါ တစ်ခုခု သွားစားလိုက်ဦးမယ် …´

ဇွန်က နေရာကနေ ထထွက်သွားတော့မှ အေပရယ်က ကျွန်တော့်ဘက်ကို လှည့်လာတယ်။

ပြီးတော့ …

`ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ မောင်မောင် … ပြောစရာရှိရင်လည်း ပြောလေ … မပြောချင်တာရှိရင်လည်း ငါ အတင်းမမေးတော့ပါဘူး …´

နောက်ဆုံးစကားလုံးတွေကို ကျွန်တော် ခက်ခက်ခဲခဲ ဖမ်းယူလိုက်ရတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ့်အသံက တိမ်ဝင်သွားလို့ပါပဲ။ ဟုတ်ပါတယ် … ကျွန်တော့်လက်ထဲက သူ့လက်ကို ရုန်းလိုက်ပြီး အေပရယ်တစ်ယောက် ရှိုက်ငိုလို့နေပြီလေ။

မျက်နှာကို လက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ရင်း တသိမ့်သိမ့်ငိုကြွေးလို့နေလေရဲ့။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အေပရယ့်ငိုသံတစ်ခုတိုင်းက ဓားထက်ထက်တစ်ချောင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ဆီ ဦးတည်ခြိမ်းခြောက်နေသလို ခံစားရတယ်။ အပြစ်ရှိသူအတွက် မလွှဲရှောင်သာပါဘူးလေ။

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်လိုက်မိတယ်။ စစချင်းတော့ ကျွန်တော့်လက်ထဲကနေ ရုန်းထွက်သွားလေရဲ့။ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ပြီးကြိုးစားလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ နည်းနည်းရုန်းသေးပေမယ့် ကျွန်တော်က ပိုပြီးတင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ကျွန်တော့်လက်တွေထဲမှာ ငြိမ်သက်သွားပါတော့တယ်။

ငိုသံကလေးကလည်း တဖြည်းဖြည်းတိုးတိတ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ပုခုံးပေါ် ခေါင်းကလေးမှီရင်း နွေးထွေးတဲ့အေပရယ့်ကိုယ်လေးက မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်လို့နေတယ်၊ လက်ကလေးတွေကတော့ အေးစက်နေလေရဲ့။

အေပရယ့်လက်ဖျားလေးတွေကို ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးထဲ ဆွဲယူကိုင်တွယ်လိုက်ရင်း ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့မှ ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး ဘေးကို လှည့်လို့ အေပရယ့်ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ရင်း ကျွန်တော့်ကိုယ်နည်း တွန်းခွာလိုက်တယ်။

`အေပရယ် … မမကြီး …´

အေပရယ့်မျက်နှာလေး တဖြည်းဖြည်းမော့လာတယ်။ မျက်နှာမှာတော့ မခြောက်သေးတဲ့ မျက်ရည်စီးကြောင်းတွေ။

`နင်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ငါငိုရတာ ဒါ ငါးကြိမ်မြောက်ပဲ မောင်မောင် … နင် ကလေးတုန်းက စက်ဘီးလဲပြီး အနာရှိန်နဲ့ ဖျားတုန်းက တစ်ခါ၊ မေမေက နင့်ကို အိမ်ပြန်နောက်ကျလို့ ရိုက်တုန်းက တစ်ခါ၊ နင် ဆယ်တန်းတုန်းက ကျောင်းအဆင်း ရန်ဖြစ်ပြီး ရိုက်ကြလို့ ဆေးရုံရောက်တုန်းက တစ်ခါ၊ ပြီးတော့ နင့်ကိုယ်နင် မေမေ့ရဲ့ သားအရင်းမဟုတ်မှန်း သိသွားပြီး မူးလာတုန်းက တစ်ခါ၊ အခု တစ်ခါ၊ မောင်မောင်ရယ် … ရှေ့ဆက်ပြီး နင်ဘယ်လောက်များ ငါ့ကို ငိုအောင်လုပ်ဦးမှာလဲ …´

အေပရယ့်စကားလုံး တစ်လုံးတစ်လုံးစီဟာ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်ကို ကြိမ်လုံးတစ်ချက်ကျလာတာထက်တောင် နာကျင်ခံစားမှုကို ပေးစွမ်းနေနိုင်တယ်။ ကျွန်တော် ဘာမှမပြောနိုင်ဘဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားမိတယ်။ အချိန်တိုင်းမှာ မဟုတ်ပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ်ကတော့ ကျွန်တော် ခေါင်းငုံ့နေရမယ့် အလှည့်ပေါ့လေ။

ဒီခဏမှာပဲ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကြားကို ဖွရွပွတ်သပ်လာတဲ့ လက်ကလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ ခေါင်းမမော့သာသေးဘူး။

`မောင်မောင် …´

အေပရယ်က ကျွန်တော့်နာမည်ကို ခေါ်လာတော့ ကျွန်တော် ခေါင်းငုံ့ထားရင်းကနေပဲ ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြမိတယ်။

`ပြောလေ … မောင်လေး …´

အေပရယ့်လက်တွေက ကျွန်တော့်မေးဖျားကနေပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်ပါတယ်။

`ဘာပြောရတော့မှာလဲ အေပရယ် … ငါ … ငါ … မှားပါတယ် … ငါ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ … တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ … ငါ့ဘက်ကနေ ဘာများပြောနိုင်ဦးမှာလဲ …´

အေပရယ့်မျက်လုံးလေးတွေက ကျွန်တော့်မျက်လုံးကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ရင်း …

`ဒါဆို နင်တို့နှစ်ယောက် … အင်း … ဟုတ်တယ်ပေါ့လေ …´

ကျွန်တော် ခေါင်းကိုပဲ တွင်တွင်ငြိမ့်ပြနေမိတယ်။

`အဲဒီတော့ ငါ့မှာ ဘယ်လိုခံစားရမယ်လို့ ထင်သလဲ မောင်မောင် …´

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အပြုံးလေးကနေ စမြင်ရတယ်။

`အေပရယ် …´

`ပျော်တာပေါ့ဟဲ့ … ဇွန်က နင့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာက ငါ အစကတည်းက သိတာပဲ … တခြားသူတစ်ယောက်နဲ့ဆိုရင်သာ ငါက သဝန်တိုရင်တိုမိဦးမယ် … ဒါပေမယ့်လေ … မနက်က နင်ဘာမှမပြောဘဲ တစ်နေ့လုံးရှောင်သွားတာမျိုးကတော့ … ငါ့ဘက်ကိုလည်း တွေးကြည့်ဦးလေဟယ် …´

`ဟုတ် …´

ကျွန်တော့်စကားလုံးတွေ ချို့တဲ့နေမိတယ်။

`တစ်ခုပဲ ကတိပေး … နော် …´

`အင်း …..´

`နောက်ကို … ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို အကုန်ပြောပြရမယ် … သူများနောက်မှ အေပရယ် သိရတာပါဆိုတာမျိုး မလိုချင်ဘူး။ မနက်ကလို ရှောင်ထွက်သွားတာမျိုး၊ မပြောချင်မဆိုချင်ဖြစ်နေတာမျိုး လုံးဝမလုပ်ရဘူး … အဲဒါဆိုရင် ဒီနေ့ကိစ္စကို ခွင့်လွှတ်ပေးမယ် …´

`အေပရယ် ….´

`ဘယ်လိုလဲ … မောင်မောင် …´

`နင့်သဘောအတိုင်းပါပဲဟာ … ဇွန့်ကို ငါ … မထိခိုက်စေချင်လို့ … ဒီလိုလုပ်လိုက်မိတာက နင့်ကို ဒီလိုထိခိုက်စေခဲ့တယ်ဆိုရင် တကယ် တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ … ငါ အတွေးတိမ်သွားမိတယ် … တကယ်တော့ ဇွန်ပြောသလိုပဲ နင်က ငါတို့အပေါ် နားအလည်ဆုံးပါ … ငါ … ငါ ……´

`တော်ပြီ ကောင်လေး … မုဒ်တွေ သိပ်ဝင်နေပြီ … သွားသွား … နင် အိပ်ချင်ရင် သွားအိပ်တော့ … ငါတော့ ဒီမှာ ခဏထိုင်လိုက်ဦးမယ်၊ လေညင်းလေးခံရင်း ခဏနေပြီးမှ ပြန်ဆင်းတော့မယ် ….´

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို တစ်ချက်တင်းတင်းဖက်လိုက်ပြီး ထထွက်လာခဲ့တယ်။ တံခါးဝရောက်တော့ စောင့်နေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့ရတယ်။ ပုခုံးလေးကနေ သိုင်းဖက်ရင်း ကျွန်တော့်အခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။

အခန်းကို ရောက်တော့မှ ဇွန်က မေးတယ်။

`ဘယ်လိုလဲ … ပြေလည်သွားပြီလား …´

`အင်း …´

`ဘာတွေပြောသေးလဲ …´

`မနက်က ရှောင်ထွက်သွားတာကိုပဲ စိတ်ဆိုးနေတာပါ … သူ့ကို မပွင့်မလင်းမလုပ်ရင် ပြီးတာပါပဲတဲ့ …´

`ကောင်းတာပေါ့ မောင်ရယ် …. ဇွန်လည်း ဒီလို ညီအစ်မချင်း မျက်နှာပျက်ရမယ့်ကိစ္စမျိုး မဖြစ်ချင်ပါဘူး … ကဲကဲ … ဒါဆိုလည်း အိပ်တော့လေ … ဇွန်လည်း စာကျက်ရဦးမယ် …´

`ဒီတိုင်း သွားတော့မလို့လား …´

`သြော် … ဆိုးနေပြန်ပြီ … ဒီကလေးက …´

ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းပေါ် နွေးထွေးပြင်းပြတဲ့ အနမ်းရှည်တစ်ခု ရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေ မှိတ်လိုက်မိတဲ့ခဏမှာပဲ ကျွန်တော့်ကို ဇွန်က တွန်းလှဲပြီး အခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် မနက်နိုးလာတော့ ရှစ်နာရီထိုးနေပြီ။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ကြည်လင်လို့နေတယ်။ မနေ့ညကတည်းက အထင်လွဲမှုတွေကို ပြေပြေလည်လည် ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့လို့ အိပ်ရေးဝဝအိပ်နိုင်ခဲ့တာကိုး။

မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ ဧည့်ခန်းထဲထိုင်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို တွေ့ရတယ်။ ဖိနပ်ချွတ်မှာတော့ ဂျူလိုင့်ကို ဖိနပ်ကုန်းစီးနေတာတွေ့လို့ လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

`လူကြားထဲတော့ အဲဒီပုံမျိုးမလုပ်နဲ့ ဂျူလိုင်ရေ …´

`နင်ပဲ သွားလုပ်ပါလား … ဟာဟ … သွားပြီ မောင်မောင်ရေ့ …´

ပြောရင်းဆိုရင်း တံခါးဖွင့်ထွက်သွားလေရဲ့။

မောင်မောင်လည်း ထမင်းစားခန်းထဲ လှည့်လာခဲ့ရော စားပွဲပေါ်မှာ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲကို တွေ့ရတယ်။ စားချင်စိတ်မရှိတာနဲ့ ရေခဲသေတ္တာ ထဲက နို့တစ်ဗူးထုတ်ပြီး ဖန်ခွက်ထဲထည့်ပြီး နည်းနည်းသောက်ရင်း ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ထွက်လာခဲ့တော့ အေပရယ် တစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။

ကြည့်ရတာ သိပ်တော့ စိတ်မပြေသေးဘူးထင်တယ်လို့ တွေးပြီး မောင်မောင်က ဘေးမှာ ထိုင်ချလိုက်တော့ အေပရယ်က နည်းနည်း ခွာထိုင်လိုက်တယ်။ ဒါဆိုရင်တော့ နည်းနည်းချော့ဖို့လိုအပ်နေပြီထင်ပါရဲ့။

နို့ခွက်ကို အကုန်မော့ချလိုက်ပြီး ရှေ့က စားပွဲပေါ် တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အေပရယ် ရွှေ့သွားတဲ့ဘက် လိုက်တိုးလိုက်တော့ အိမ်နေရင်းဘောင်းဘီတိုအောက်က အေပရယ့်ပေါင်သားလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားမိလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ထပ်မရွှေ့တော့ဘူး၊ ရွှေ့ဖို့ နေရာမရှိတော့လို့လည်း ဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ်၊ ဒါမှမဟုတ် ဒီလောက်ကြီး မူမနေချင်တာလည်း ဖြစ်ရင်ဖြစ်မှာပေါ့။

မောင်မောင်က ပုခုံးချင်းတစ်ချက်တိုက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ခေါင်းလေးက ဟိုဘက်လှည့်သွားတယ်။ တစ်ဆင့်တိုးပြီး မောင်မောင်က အေပရယ့်ပုခုံးပေါ် လက်တင်လိုက်တော့ အေပရယ်က ပြန်ဖယ်ချတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ မောင်မောင်က အေပရယ့်ခါးလေးကို ဆွဲဖက်ရင်း သူ့ဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ အေပရယ်က ရယ်ရင်းနဲ့ မောင်မောင့်ရင်အုပ်ကြီးကို တဘုံးဘုံးထုလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်လက်တစ်ဖက်က အေပရယ့်ဆံနွယ်လေးတွေကို တစ်ချက်သပ်လိုက်တော့ အေပရယ်က မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ မျက်နှာ အပ်ထားရင်းနဲ့ ငြိမ်သက်နေလေရဲ့။

`အေပရယ် …´

မောင်မောင်က ခေါ်လိုက်တယ်။

`ပြောလေ …´

`တောင်းပန်နေလို့တော့ အပိုပါပဲဟာ … ဒါပေမယ့် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို နားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်တယ်လို့ ….´

အေပရယ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှီထားရာကနေ ထထိုင်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီမျက်ဝန်းတွေမှာတော့ အပူရှိန်တွေ ပါနေသလိုပဲ။ ကြည့်နေရင်း မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့မျက်နှာများ လောင်သွားပြီလားလို့ ထင်လိုက်ရသေးတယ်။

သို့ပေမယ့် အဲဒီ မျက်ဝန်းတွေနောက်မှာ တစ်စုံတစ်ခုကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသေးတယ်။ မောင်မောင့်အထင် မမှားဘူးဆိုတာ ပြသတဲ့ အနေနဲ့ အေပရယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မောင်မောင့်မျက်နှာပေါ် ပို့လွှတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

နှုတ်ခမ်းကိုမှ မဟုတ်ဘူး၊ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နေရာအနှံ့ အငမ်းမရကို နမ်းနေတယ်။ လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်ခန္ဓာကိုယ်နေရာအနှံ့ ပွတ်သပ်နေတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် အေပရယ်နဲ့ ဘယ်လိုနားလည်မှုယူရမလဲဆိုတာ သဘောပေါက်သွားလေရဲ့။

မောင်မောင်က အေပရယ့်လက်တွေကို ချုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရှည်ကြာတဲ့အနမ်းတွေနဲ့ အေပရယ့်ကိုယ်လေးကို ပျော့ခွေသွားစေတယ်။ ပြီးမှ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး လှေကားတလျှောက် တဖြည်းဖြည်းတက်ခဲ့တော့တယ်။

မောင်မောင့်အခန်းကို မရောက်ခင်အထိ အေပရယ့်အနမ်းတွေက လက်လှမ်းမီသလောက် သူ့မျက်နှာပေါ်ကို မိုးသီးမိုးပေါက်တွေအလား ရွာချနေတယ်။

သူ့အခန်းတံခါးကို အေပရယ်က လှည့်ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ မောင်မောင်က အခန်းထဲ မပြေးရုံတမယ် ဝင်သွားရင်း အေပရယ့်ကို အိပ်ယာပေါ် ချပေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အေပရယ်ကလည်း သူ့ကို မလွတ်တမ်းဖက်ထားတာကြောင့် မောင်မောင်တစ်ယောက်လည်း သူနဲ့အတူ အိပ်ယာပေါ် လဲကျသွားလေရဲ့။

မောင်မောင်က ချက်ချင်းပဲ ပြန်ထလိုက်ရင်း အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကို အကျႌပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တွေက အကျႌ အောက်က အိစက်တဲ့အထိအတွေ့ကို တိုက်ရိုက်ခံစားလိုက်ရတာမို့ အေပရယ်တစ်ယောက် အခုအခံမပါမှန်း သိလိုက်ရတယ်။

အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးရင်း အကျႌကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ မောင်မောင့်ကို အေပရယ်ကလည်း ဒီတိုင်းတော့ အလွတ်ပေး မထားပါဘူး။ အေပရယ့်လက်တွေက မောင်မောင့်တီရှပ်အောက်နားစကို လှမ်းဆွဲရင်း အပေါ်ကို ပင့်ပြီးချွတ်ဖို့ ကြိုးစားနေလေရဲ့။

သူတို့တွေ ဒီလို အပြန်အလှန်ကြိုးစားနေကြပေမယ့် စကားတစ်လုံးမှတော့ မပြောဖြစ်ကြပါဘူး။ ပြောဖို့လည်း မလိုအပ်ဘူးလေ။

အေပရယ့်အကျႌကြယ်သီးတွေ အားလုံးပြုတ်သွားတော့ မောင်မောင်က ကိုယ်ကို တစ်ချက်ဆန့်လိုက်ရင်း သူ့လည်ပင်းနားရောက်နေတဲ့ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အောက်ကို ပြန်ပြီး လုပ်လက်စအလုပ်ကို ဆက်လုပ်ဖို့ကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ်မှာ အကျႌလေးက ရှိမနေတော့ဘူးလေ။

ဒီလိုနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်အထက်ပိုင်းနှစ်ခု ထိကပ်သွားကြရင်း မောင်မောင်က အပေါ်ကနေ အေပရယ့်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းရှုံ့လို့နေလေရဲ့။ အေပရယ့်လျှာလေးရဲ့ စိုစွတ်နွေးထွေးတဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း မောင်မောင်က သူ့လျှာဖျားလေးနဲ့ မီသလောက် နေရာတွေကို လျက်ပေးနေတေယ်။

အဲဒီနောက်တော့ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ရင်း မေးဖျား၊ လည်တိုင်၊ ပုခုံးနှစ်ဖက် စတဲ့နေရာတွေကို ဖွဖွလေးနမ်းရင်း အောက်ကို ဖြည်းဖြည်း ဆင်းခဲ့တော့ မို့မောက်ဝင်းဝါတဲ့ တောင်ပူစာနှစ်ခုက မောင်မောင့်ကို ဆီးကြိုနေသလိုပဲ။

ကိုယ်ချင်းကပ်ထားတာကို နည်းနည်းကြွလိုက်ရင်း အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကို လက်တွေနဲ့ ခံစားလိုက်တယ်။ အိစက်တဲ့အထိအတွေ့က အသားထဲကို နစ်ဝင်သွားတော့မလိုပဲ။ လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ခပ်ဖွဖွအုပ်ကိုင် ဆော့ကစားရင်း လက်ညှိုးလက်မတွေက အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ဆီကို ရောက်လို့သွားပါတော့တယ်။

နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးရင်း ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူလိုက်တော့၊ အေပရယ်တစ်ယောက် ယားလို့ထင်ပါရဲ့၊ တွန့်တက်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း လျှာနဲ့ အသာအယာလျက်ပေးရင်း နို့တွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်နဲ့ ဆောင်ရွက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ဆီက ညည်းသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်လာတော့တယ်။

ချက်ကလေးကို လျှာနဲ့ထိုးလိုက်တော့ အေပရယ်ဆီက အကနဲ အသံလေးကို ကြားလိုက်ပြီး မောင်မောင်တစ်ယောက် အောက်ကို ဆက်ပြီး ဆင်းလာခဲ့တော့တယ်။

ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချလိုက်တော့ အေပရယ်က တင်ပါးတွေကို လွယ်ကူအောင် အလိုက်တသိကြွပေးလေရဲ့။ လက်ထဲပါလာတဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေက အေပရယ့်အောက်ပိုင်းလေးဆီ ရောက်သွားတော့ ရှေ့နားအောက်ဘက်က ခွလေးနားမှာ အရောင်ရင့်စိုကွက်နေတဲ့ အဝါရောင်ပင်တီလေးကို တွေ့ရတယ်။

သားကောင်နံ့ရလိုက်တဲ့ ကျားလိုပဲ မောင်မောင့်စိတ်တွေ နိုးကြားလာလေရဲ့။ အချိန်မဆိုင်းနေဘဲ အဲဒီအကွက်ကလေးကို မောင်မောင် လျှာနဲ့ထိုးလျက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ဆီက မောင်မောင်ရယ်ဆိုတဲ့ ညည်းသလို ကျေနပ်သလိုအသံလေးကို ကြားရတယ်။

မောင်မောင့်လက်တွေက အဲဒီအစိုကွက်လေးရဲ့ အနီးအနားကို ပင်တီလေးပေါ်က ဆွဲစုကိုင်လို့ ဆတ်ကနဲ အသာလေးကိုက်လိုက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားပြီး ပင်တီလေးက ပိုမိုစိုထိုင်းလာတယ်။

မောင်မောင့်လက်တွေက ပင်တီသားရေကြိုးလေးကို ခါးကနေ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတွေ့မြင်လိုက်ရတဲ့ အမြင်က မောင်မောင့်ကို ပိုပြီးစိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ အေပရယ့်ညီမလေးမှာ ပြောင်ဝင်းရှင်းသန့်လို့နေတာကိုး။

`လှလိုက်တာ အေပရယ်ရာ …´လို့ တံတွေးမျိုချသံကြီးနဲ့ပြောလိုက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးနဲ့ ကွယ်ထား လေရဲ့။ မောင်မောင့်အတွက်တော့ အထူးအဆန်းတစ်ခုဖြစ်နေတာကိုး။

ချက်ချင်းလိုပဲ ပန်းရင့်ရောင်ပြောင်လက်နေတဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးဆီ မောင်မောင်တစ်ယောက် ဒိုက်ဗင်ထိုးဝင်လိုက်တယ်။ အစိ လေးကို လက်မနဲ့ပွတ်ရင်း အားရပါးရလျက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ညီမလေးထဲက ပိုမိုများပြားတဲ့အရည်လေးတွေက ဆုအဖြစ်ကျဆင်းလာလေရဲ့။

တစ်ချက်တစ်ချက် ထက်အောက်စုန်ဆန် လျက်ပေးလိုက်တဲ့အခါ အစိကလေးကို နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ ထိုးမိသွားတဲ့ခဏမျိုးမှာ အေပရယ် တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးသွားတတ်တယ်။

အစိထိပ်လေးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားညှပ်ပြီး စုပ်ယူလိုက်တော့ အေပရယ့်ညည်းသံတွေက အော်သံနဲ့တောင် ပိုတူလာလေရဲ့။ ဆက်ပြီး အစိလေးကို လျက်နေရင်းနဲ့ မောင်မောင်က လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကို ညီမလေးထဲကို တဖြည်းဖြည်းထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။

တဟင်းဟင်းအော်ညည်းနေရင်းကနေ တိုးဝင်လာတဲ့ လက်ချောင်းတွေကြောင့် အေပရယ့်ဆီက ကျေနပ်သွားတဲ့အသံလေးကို ကြားရတယ်။ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကို ပက်လက်လှန်ထားရင်း မောင်မောင်က ညီမလေးရဲ့ အပေါ်ဘက်နံရံကို ဖိပွတ်ပေးနေလေရဲ့။ လျှာဖျားလေးနဲ့လည်း အစိလေးကို ဆက်တိုက်ကလိပေးနေတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ တင်းခံလို့မရတော့ဘူးပေါ့။

တဖြည်းဖြည်း စိပ်လာတဲ့ ညည်းညူသံတွေနဲ့အတူ နောက်ဆုံးမှာတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် အိပ်ယာခင်းစကို လက်နှစ်ဖက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ရင်း တဆတ်ဆတ်တုန်လို့ အရသာအထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်။

အေပရယ်တစ်ယောက် အမောဖြေနေတုန်းမှာပဲ မောင်မောင်က သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး အေပရယ့်ဘေးမှာ လှဲချလိုက်တော့ အမောမပြေသေးတဲ့ အေပရယ်က မောင်မောင့်ပါးကိုပဲ ဝတ်ကျေဝတ်ကုန် လှမ်းနမ်းနိုင်တော့တယ်။

အေပရယ့်နဖူးက ချွေးသီးလေးတွေကို အကျႌနဲ့သုတ်ပေးလိုက်ရင်း မောင်မောင်က သူ့လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကို အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ တေ့ပေးလိုက်တော့ အေပရယ်က သူ့လက်ချောင်းတွေကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ သူ့ညီမလေးရဲ့အရသာကို ကိုယ်တိုင်ပြန်ခံစားရင်းနဲ့ အေပရယ့်မှာ စိတ်ဆန္ဒတွေက နိုးကြားသထက် နိုးကြားလာခဲ့ပြီပေါ့။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ မောင်မောင်က အေပရယ့်နို့ကြီးတွေပေါ် မျက်နှာအပ်ချလိုက်ရင်း ခြေထောက်တစ်ဖက်ကလည်း အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လိုက်တယ်။ နို့တွေကို အငမ်းမရ စို့ပေးနေတဲ့အခိုက်မှာပဲ မောင်မောင်ပေါင်က အေပရယ့်ညီမလေးနဲ့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သွားပြီး ထိကပ်နေလေရဲ့။

နို့သီးခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ဆီက တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ညည်းသံကို ကြားရတယ်။ နို့သီးခေါင်းထိပ်ကလေးကို ငုံပြီး စို့ရင်း လျှာဖျားလေးက ထိပ်တည့်တည့်ကို လျက်ပေးလိုက်တော့ အေပရယ့်တင်ပါးတွေက ကြွတက်လာရင်း မောင်မောင့်ပေါင်ကို ညီမလေးနဲ့ တေ့ပွတ်နေလေရဲ့။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ အေပရယ့်နှုတ်က စကားသံလေးတွေ ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။

`လုပ် … လုပ်တော့လေ … မောင်မောင်ရယ် …. ဟင်း ……´

မောင်မောင် နည်းနည်းအံ့သြသွားတယ်။ ဘယ်တုန်းကမှ ခုလိုမျိုး သူ့ကို ဒီလို အေပရယ့်ဘက်နေ စတင်တောင်းဆိုရတယ်ဆိုတာမျိုး မရှိသေးဘူးလေ။ ခုတော့ စလာကတည်းက သူ့ဦးဆောင်မှုတွေအောက်မှာ တစ်ချိန်လုံးငြိမ်ခံနေရင်း လိုက်ပါစီးမျောလာသလို ခုလည်း သူ့ကို ဦးဆောင်ဖို့ တောင်းဆိုလိုက်တာ မဟုတ်လား။ ကြည့်ရတာ အေပရယ်က မောင်မောင့်ကို ဆရာဖြစ်လက်မှတ် ချီးမြှင့်လိုက်တာများလား။

မောင်မောင်က အေပရယ့်ညီမလေးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ညီလေးထိပ်နဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ အဝကို လိုက်ပြီးပွတ်ပေး နေလိုက်တယ်။ ဝင်းပသန့်ရှင်းနေတဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ ပတ်ပတ်လည်ကို ပွတ်ပေးပြီးမှ အစိလေးကို တစ်ချက် နှုတ်ဆက်လိုက်တော့ …

`မောင်မောင်ရယ် … တော်ပါတော့ … ငါ့ကို ဒီထက်မနှိပ်စက်နဲ့တော့ဟာ …. လုပ်ပါတော့ဟာ … ဟင့် ….´

မောင်မောင်လည်း အားနာနာနဲ့ပဲ သူ့ညီလေးကို ငံ့လင့်စောင့်စားနေတဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးဆီ စပြီး ပေးအပ်လိုက်ပါတော့တယ်။

`အား …. ဟင့်ဟင့် … မောင်မောင်ရယ် …´

အေပရယ့်ညည်းသံလေးက သူ့အတွက်တော့ လက်ခုပ်သံပါပဲ။ မောင်မောင်တစ်ယောက် ပိုပြီး စိတ်တွေ တက်ကြွလာလေရဲ့။ တဖြည်းဖြည်းထိုးသွင်းလိုက်တော့ သူ့ညီလေးက အေပရယ့်ညီမလေးထဲကို အဆုံးထိအောင် ထိုးဖောက်လို့သွားပါတော့တယ်။

`အင့် … ကောင်းလိုက်တာ မောင်မောင်ရယ် ……´

မောင်မောင်က သူ့ညီလေးကို နည်းနည်းဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ ကပ်ဆောင့်ပေးနေတယ်။ အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ တင်းကျပ်ပြီး နူးညံ့နွေးထွေးမှုကို ခံစားရင်း မောင်မောင့်ညီလေးက အေပရယ့်အတွင်းထဲမှာ ပိုလို့တောင် ကြီးထွားလာသလိုပါပဲ။

ခဏနေတော့ မောင်မောင်လည်း မနေနိုင်တော့ပဲ သူ့ညီလေးကို ထိပ်ဖျားနားအထိ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဆောင့်ချက်တွေကို တည်ဆောက် လိုက်ပါတော့တယ်။

နုပျိုသွက်လက်တဲ့ လူငယ်တို့သဘာဝအတိုင်း မောင်မောင်တို့ကတော့ အားကြိုးမာန်တက်လှုပ်ရှားနေလေရဲ့။ ဒီရက်ပိုင်း မောင်မောင်နဲ့ သိပ်မတွေ့ဖြစ်တဲ့ အေပရယ့်မှာတော့ အကောင်းလွန်နေတဲ့အရသာကို ခံစားနေရတော့တယ်။ အကောင်းလွန်တာမှ နည်းနည်းတောင် အောင့်လာ သလိုလို၊ ဒါပေမယ့် ကောင်းတာက အဆမတန် ပိုကဲနေတော့ သိပ်တော့မသိသာပါဘူးလေ။

တစ်ချက်မှာတော့ မောင်မောင့်ညီလေးထိပ်က သူ့အတွင်းထဲကို ထုတ်ကနဲ ဆောင့်မိသွားတဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးသွားရင်း ခြေထောက်တွေနဲ့ မောင်မောင့်ကျောပြင်ကိုု ကြက်ခြေခတ်လို့ တအင်းအင်းဖြစ်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်ကလည်း ငြိမ်နေရင်းနဲ့ သူ့ညီလေးပေါ် ရောက်ရှိလာတဲ့ ပူနွေးနွေးအရသာကို ခံစားရင်း အေပရယ့်အပေါ်ကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေနေလိုက်တော့တယ်။

အေပရယ်ကတော့ ထူးကဲပြင်းထန်တဲ့အရသာကို ခံစားပြီး နည်းနည်းလျော့ကျသွားတော့ မောင်မောင့်ကို သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ဖမ်းထား ရာကနေ လွှတ်ပေးလိုက်လေရဲ့။ ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း ဘေးမှာ ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တော့တယ်။ မပြီးဆုံးသေးတဲ့ သူ့ညီလေးကတော့ မိုးပေါ်ကို ထောင်မတ်လို့နေတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ အလိုက်သိတဲ့ အေပရယ်က ထထိုင်ပြီး မောင်မောင့်ညီလေးဆီ တရွေ့ရွေ့တိုးကပ်လာတော့တယ်။

အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေက သူ့ညီလေးပေါ် လွှမ်းခြုံလိုက်တာကို ခံစားမိလိုက်တဲ့ မောင်မောင်ကတော့ နွေးကနဲ အရသာနဲ့အတူ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားလေရဲ့။ အေပရယ်ကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့စေးကပ်တဲ့အထိအတွေ့နဲ့ အပူရှိန်ကို သူ့ပါးစပ်တွင်းကနေ သိရှိလိုက်မိတော့ အကြောအချဉ်တွေထဲ ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားရင်း နောက်တစ်ခါ ရှေ့ဆက်ဖို့ အင်အားသစ်တွေကို ရရှိသလိုဖြစ်သွားတယ်။

မောင်မောင့်ညီလေးပေါ်ကနေ သူ့ညီမလေးရဲ့အရသာကိုပါ ပေါင်းစပ်ခံစားရင်းနဲ့ အေပရယ့်ခေါင်းလေးက မြင့်လိုက်နိမ့်လိုက် လှုပ်ရှား နေတာကို ကြည့်ရင်း မောင်မောင်တစ်ယောက် စိတ်တွေ ထကြွလာတော့တယ်။ အောက်က ညီလေးကလည်း တငေါ့ငေါ့လှုပ်ရှားလာလေတော့ အေပရယ်လည်း အလိုက်တသိနဲ့ ဒီတစ်ခါ သူ့အလှည့်ပေါ့လို့ တွေးရင်း အိပ်ယာပေါ်လက်ထောက်ပြီး မောင်မောင့်အပေါ် တက်လိုက်တော့တယ်။

သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ တည့်အောင် လက်ကလေးနဲ့ ဖေးကူရင်း မျက်လုံးတွေကတော့ မောင်မောင့်ကို အဓိပ္ပါယ်များပြား လွန်းတဲ့ စကားတွေ ပြောနေလေရဲ့။

အောက်က မောင်မောင်ကလည်း အလောတကြီးနဲ့ သူ့ခါးကို ကော့တင်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို တွန်းတိုက်ရင်း သူ့ညီလေးထိပ်ဖျားအထိ အေပရယ့်အဝလေးကို ကျော်လွန်သွားလေတော့ အေပရယ်လည်း အချိန်မဆွဲတော့ဘဲ သူ့တင်ပါးတွေကို ခပ်သွက်သွက်ပဲ အောက်ကို နှိမ့်ချလိုက်တော့တယ်။

`အား … ကောင်းလိုက်တာ … အေပရယ် …… မောင်မောင် ….´

သူတို့အသံတွေက စုပေါင်းပြီး ထွက်လာတယ်။

အေပရယ်က မောင်မောင့်အပေါ်ကနေ ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ညီမလေးကနေ ကျဆင်းလာတဲ့ အရည်တွေ ကလည်း မောင်မောင့်ဆီးခုံပေါ် စိုထိုင်းလို့နေလေရဲ့။ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ မြည်သံလေးတွေကို ကြားရတဲ့ နှစ်ဦးသားမှာတော့ ခံစားရတဲ့အရသာနဲ့အတူ နားအရသာကိုပါ ပေးစွမ်းနေတော့တယ်။

အေပရယ် ဘယ်လောက်ပဲ ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားနေတယ်ပြောပြော မောင်မောင်ရဲ့ လှုပ်ရှားနေကျ အလျဉ်ကိုတော့ မီနိုင်ပါ့မလား။ ဒါကြောင့် အားမလိုအားမရဖြစ်လာတဲ့ မောင်မောင်က အောက်ကနေ တံတောင်နှစ်ဘက်ကို အိပ်ယာပေါ် ထောက်ထားရင်း သူ့ခါးကို ပင့်တင်လို့ ညီလေးကို ပိုပြီး အားဖြည့်ပေးလိုက်တော့တယ်။

တဟင့်ဟင့်နဲ့ အေပရယ့်အသံလေးတွေ ပိုကျယ်လာသလို မောင်မောင့်ရဲ့ မာန်သွင်းသံတွေကလည်း တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ ထွက်ပေါ် လာလေရဲ့။ တဖတ်ဖတ်အသံလေးတွေကလည်း တဖျတ်ဖျတ်ဆိုပြီး ပြောင်းလဲလာခဲ့တယ်။ သူတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တွေကလည်း ချွေးသီးချွေးပေါက် တွေနဲ့ ပြောင်လက်လို့ လာနေတယ်။

အေပရယ်ကတော့ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားရင်း မောင်မောင့်ပင့်ချက်တွေကို ကြိုဆိုဧည့်ခံနေတယ်။ ညီမလေးကတော့ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ဖြစ်လာပါပြီ။ အတွင်းသားလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးကို တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ ဖျစ်ညှစ်လာကြပြီ။ တကိုယ်လုံးလည်း အေးကနဲ စိမ့်ကနဲ အရသာတက်လာနေပြီ။

နောက်ဆုံးတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့တင်ပါးလေးကို ဆတ်ကနဲ အောက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ဆောင့်ချက်လိုက်ရင်း ညီမလေးထဲက အရည်တွေ ထွက်ကျလာပြီး အချစ်ရဲ့အရသာထဲ လွင့်မျောသွားပါတော့တယ်။ ပြီးတော့မှ အပေါ်ကနေ အိပ်ယာပေါ် လက်ထောက် ထားလိုက်ရင်း မောင်မောင့်အပေါ် မိုးလို့ ငြိမ်သက်နေတော့တယ်။

ဒီအချိန်မှာ မောင်မောင်ကလည်း အရှိန်ကို တတ်နိုင်သမျှမြန်မြန်တင်လာနေပြီ။ သူ့ညီလေးကလည်း အေပရယ့်အတွင်းသားလေးတွေရဲ့ ဆုပ်ညှစ်မှုအောက်မှာ ဖျင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ။ မျက်လုံးရှေ့မှာတော့ မို့မောက်တင်းကားနေတဲ့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေက အတိုင်းသား။

မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ တဒုတ်ဒုတ်သွေးတိုးလာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လှုပ်ရှားနေတဲ့ အထိအတွေ့ကို အေပရယ်တစ်ယောက် ခံစားမိလိုက်ရင်း တတ်နိုင်သလောက်တော့ နည်းနည်းပါးပါး ညီမလေးကို လှုပ်ရှားပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ မောင်မောင့်ညီလေးထဲကနေ အချစ်ရည်တွေက အေပရယ့်အတွင်းသားလေးထဲကို ပက်ဖျန်းလို့နေပြီပေါ့။

မောင်မောင့်ညီလေးကနေ အရည်တွေကို အစွမ်းကို ထုတ်လွှတ်နေတုန်းမှာပဲ အေပရယ့်ညီမလေးထဲ တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပြန်တယ်။ အဲဒီ အရသာကို တစ်ကိုယ်လုံးကိုပါ ပျံ့နှံ့သွားရင်း အေပရယ်တစ်ယောက် နောက်တစ်ခါ ထပ်လို့ ရောက်ရှိသွားရပါတော့တယ်။

အဲဒီနောက်တော့ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်ရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ ငြိမ်သက်လို့ နေကြပါတော့တယ်။

ခဏနေတော့မှ အေပရယ်တစ်ယောက် အသံထွက်လာတယ်။ နွမ်းလျမှု မပြယ်သေးတဲ့အသံလေးနဲ့ …

`မောင်မောင်ရယ် … ဒီတစ်ခါလောက် ဘယ်တုန်းကမှ မကောင်းခဲ့ဖူးဘူး … ကျေးဇူးပဲဟယ် ….´

`ရပါတယ် … Mutual Benefit ပဲလေ … ကဲ ကဲ … နင် ပင်ပန်းနေရင်လည်း ဒီမှာပဲ အိပ်နေလိုက် … ငါတော့ ရေမိုးချိုးပြီး ခေါက်ဆွဲပဲ ဖြစ်ဖြစ် ပြုတ်စားလိုက်ဦးမှ … မနက်က နို့တစ်ခွက်ပဲ သောက်ရသေးလို့ …´

`နေဦးလေ … ငါလုပ်ပေးပါ့မယ် …´

`အိပ်လိုက်ပါဟာ … ဘယ်သူမှလဲ ရှိတာ မဟုတ်ဘူး၊ နားလိုက်ဦး … နောက်ထပ် ပင်ပန်းစရာကိစ္စရှိလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ …´

`ကောင်စုတ် …. ဝှါး …..´

သမ်းဝေရင်း၊ မျက်ခွံတွေ လေးလာရင်း၊ မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းရင်းနဲ့ နွမ်းလျလျ အေပရယ့်ကိုယ်လေးက မောင်မောင့်အိပ်ယာပေါ်မှာ ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ သဘက်တစ်ခု ကောက်ပတ်ပြီး ရေချိုးခန်းဆီ ထွက်ခဲ့တယ်။ ရေချိုးရင်း ဗိုက်အောင့်သလိုလိုတောင်ဖြစ်လာလို့ နည်းနည်းရှည်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ မုတ်ဆိတ်တွေကိုတောင် မရိတ်နိုင်တော့ဘဲ ရေအမြန်ချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ရတယ်။

အခန်းထဲဝင်၊ တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုတစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး ပြန်ဆင်းလာတဲ့အထိ အေပရယ်တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေတုန်းပဲ။

လှေကားတစ်လျှောက် မပြေးရုံတမယ် ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဆာတာများ ရင်ထဲကတောင် တလှပ်လှပ်ဖြစ်နေပြီ။

ထမင်းစားခန်းထဲရောက်တော့ ကြောင်အိမ်ထဲက ခေါက်ဆွဲခြောက်တစ်ထုပ်ကို ဖောက်ပြီး ဒီတိုင်းပဲ တဂျွတ်ဂျွတ်ဝါးစားလိုက်ရတယ်။ ပြီးမှ နောက်ထပ်နှစ်ထုပ်ထပ်ယူပြီး ရေနွေးဖျောဖို့ ပြင်ရတယ်။

ချဉ်စပ်ခေါက်ဆွဲနှစ်ထုပ်ထဲ ကြက်ဥနှစ်လုံးဖောက်ထည့်ပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်လိုက်တယ်။ ဇွန်းကို မွှေနေတုန်းမှာပဲ အိမ်ရှေ့တံခါးက အသံကြားရတယ်။

မောင်မောင် အလန့်တကြားပြေးထွက်ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းပွင့်လိုဖြူဆွတ်နေတဲ့ ဇာအကျႌဒီဇိုင်းဆန်းဆန်းကလေးနဲ့ သိပ်လှနေလေတဲ့ နှစ်ဦး …။ ကျောပိုးအိတ်သေးသေးလေးကို ဖိနပ်စင်ပေါ်တင်လိုက်ရင်း သူ့ကို လှမ်းပြုံးပြနေတယ်။

ဖိနပ်ကို ကုန်းချွတ်လိုက်တော့ ဟိုက်ကျလာတဲ့ အကျႌလည်ပင်းပေါက်ကနေ မြင်လိုက်ရတဲ့ အလှအပတွေကြောင့် မောင်မောင်မှာတော့ ရေငတ်လာသလိုလို။

`နင် … ဘယ်လိုလုပ် ပြန်ရောက်လာတာလဲ …´

ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့စကတ်ထမီလေးကို တစ်ချက်ဆွဲဆန့်ရင်း နှစ်ဦးက ပြန်ဖြေတယ်။

`ဒီလိုပဲပေါ့ …. တစ်ခါတစ်လေလည်း လစ်တာပေါ့ …´

`ကောင်းသားပဲ … မေမေနဲ့တိုင်လို့ရပြီ …´

`ဟုတ်ပါဘူးဟာ … ကျောင်းမှာ အားကစားပြိုင်ပွဲတွေလုပ်နေပြီလေ … အဲဒါ ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင် လုပ်ကြရင်း ဆရာမတွေ ကပါ စာမသင်ကြတော့ဘူး … နောက်လူစုံမှ စမယ်တဲ့ … ဒီကြားထဲ ကျူရှင်မှာလည်း တွေ့ဦးမှာပဲဟာ …´

`သြော်သြော် …´

မောင်မောင် ဘာပြောရမယ်မှန်း မသိဘူး ဖြစ်နေတယ်။ သိလိုက်တာကတော့ ဒီနေ့တော့ အခွင့်အရေးကုန်သွားပြီလို့ပဲ။

`ဒါနဲ့ အေပရယ်ရော … အပြင်သွားလား ….´

`ဟင့်အင်း … အပေါ်ထပ်မှာ ….´

`အပေါ်ထပ်မှာ … အိပ်နေတာလား … ဒီချိန်အထိ မထသေးဘူးလား …´

`မ … မဟုတ်ပါဘူး … ပင်ပန်းပြီး နုံးနေသလိုမို့လို့ ဆိုလားပဲ ….´

မောင်မောင်တစ်ယောက် လိမ်တယ်လည်း မဟုတ်၊ တကယ့်အဖြစ်အပျက်လည်း မပေါ်ရအောင်၊ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အနေအထိုင်ကို နှစ်ဦးတစ်ယောက် မရိပ်မိအောင် အာပတ်လွတ်ဖြေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အေပရယ်နဲ့ နှစ်ဦးတို့ကြားက ဆက်ဆံရေးကို သူမှ မသိတာလေ။

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း နည်းနည်းပါးပါး သွားပြီး ပြုစုလိုက်ဦးမှ …´

မောင်မောင် အလန့်တကြားနဲ့ တားလိုက်မိတယ်။

`နေပေ့စေ … နေပေ့စေ … အာ …. သူ အိပ်နေပြီ ထင်တယ် … သွားမနှောင့်ယှက်ပါနဲ့ဟာ …´

အဲဒီမှာ စပြီး နှစ်ဦး မောင်မောင့်ကို မသင်္ကာဖြစ်သွားမိတယ်။ ကြည့်ရတာ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် အလန့်တကြားဖြစ်နေရတာလဲ။ အေပရယ်ပြောပြထားလို့ မောင်မောင်နဲ့အကြောင်းကို သိထားရတဲ့ နှစ်ဦးမှာတော့ ပိုလို့သာ သံသယတွေ တိုးလာတယ်။

`ပြီးရောလေ … နောက်မှပဲ သွားကြည့်လိုက်ပါတော့မယ်အေ …´

`အင်း … သူ့ကြည့်ရတာ နားဖို့လိုမယ် ထင်လို့ပါ´

ပြောရင်း မောင်မောင်က အပေါ်ထပ်ကို လှေကားအတိုင်း ပြေးတက်လိုက်တယ်။

`ဟဲ့ … နင်က ဘယ်လဲ …´

`အဝတ်သွားလဲမလို့ …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် အလောတကြီးပြေးတက်ရင်း လှေကားထစ်တစ်ခုကိုတောင် ချော်နင်းမိမလိုဖြစ်သွားသေးတယ်။

အခန်းထဲ ရောက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် အိပ်မောကျနေတုန်းပဲ။

`အေပရယ် … အေပရယ် … ထ ထ … အောက်မှာ နှစ်ဦး ပြန်ရောက်နေပြီ …´

မောင်မောင်က ညင်ညင်သာသာပဲ အေပရယ့်လက်မောင်းကို လှုပ်နှိုးလိုက်တယ်။

`ပြန်ရောက်နေပြီ …. ဘယ်သူလဲ … စောလိုက်တာ ….´

အေပရယ် အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ တုံ့ပြန်တယ်။

`နှစ်ဦး ပြန်ရောက်လာတယ် … ငါ သူ့ကို ပြောထားတယ်၊ နင် နေမကောင်းချင်သလိုလိုဖြစ်နေလို့ လှဲနေတယ်လို့။ အဲဒါ ခဏနေမှ သူ လာကြည့်လိမ့်မယ် … အခု နင့်အခန်း ပြန်ရင်ကောင်းမယ် ထင်တယ် …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း လောလိုက်တယ်။

`ရပါတယ် … သိပ်လည်း စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ …´

`ဟာ … နင်ကလဲ … နှစ်ဦးက ဒီလိုတွေ့သွားရင်တော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ … တို့အကြောင်းတွေ သိကုန်မှာပေါ့ …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်ကို စိုးရိမ်မှုအရိပ်အယောင်ပေါ်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်လေရဲ့။

`ဟာဟ … ဘာခုမှ ကြောက်ပါပြီလဲ … သူသိပြီးသားပါဟာ … ပြောလိုက်၊ တွေ့ချင်ရင် လာခဲ့လို့ …´

မောင်မောင်ကတော့ အေပရယ့်စကားမှာ အံ့သြခြင်းကြီးစွာနဲ့ဖြစ်နေတယ်။ ဘယ်လိုများ နှစ်ဦးက သိသွားရတာပါလိမ့်လို့လေ။

`သွားလေ … မောင်မောင် … ပြောလိုက်။ ပြီးတော့ တို့နှစ်ယောက်ကို အချိန်နည်းနည်းပေး၊ နောက်မှပဲ ရှင်းပြတော့မယ် … နော် …´

ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ်က အိပ်ယာပေါ်ထထိုင်ရင်း မောင်မောင့်ပါးကို အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေလိုက်တယ်။ ကိုယ်ပေါ်ကနေ အိပ်ယာခင်း ကွာအကျမှာတော့ အသက်ရှူမှားစေနိုင်တဲ့ နို့ကြီးတွေက မြင်ကွင်းထဲ ရောက်လာတယ်။ ပန်းရင့်ရောင်ထိပ်ကလေးတွေက ထောင်မတ်လို့ပေါ့။

မောင်မောင်က အေပရယ့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး အောက်ကို ပြန်ဆင်းသွားတယ်။ စကားလက်ဆောင်သွားပါးရဦးမှာမို့လေ။

အေပရယ်ကတော့ ပြုံးရင်းကျန်ခဲ့လေရဲ့။ မောင်မောင့်အတွက်တော့ နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နိုင်ပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ ရှင်းပြလို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ။ နှစ်ဦးနဲ့လည်း ပြောစရာစကားလေးတွေက ရှိနေသေးတာကိုး။

`နှစ် … နှစ်ဦး … အေပရယ်က တွေ့ချင်ရင် လာခဲ့တဲ့ … ပြောတယ် …´

တီဗီရှေ့မှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ထိုင်နေတဲ့ နှစ်ဦးကို ပြောလိုက်တယ်။

`အိုကေ အိုကေ …´

နှစ်ဦးက ထရပ်ပြီး ကော်ဖီခွက်ကို သူ့ပြန်ပေးလိုက်တယ်။

`ကောင်းသားပဲ … နင့်လက်ရာ မဆိုးပါဘူး … ခေါက်ဆွဲတွေတော့ ပွနေပြီ ထင်တယ် …´

`ဟာ … ဟုတ်သားပဲ … ငါ မေ့နေတယ် … ဒါနဲ့ အေပရယ်က ငါ့အခန်းထဲမှာ …´

နှစ်ဦးက ခေါင်းငြိမ့်ရင်း လှေကားပေါ် တက်သွားတော့တယ်။

`အေပရယ် … နေကောင်းရဲ့လား …´

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ရင်း ခေါ်လိုက်တယ်။

`ကောင်းပါတယ် … အင်း … နင် ဝင်ပြီးရင် တံခါးသေချာပြန်ပိတ်ခဲ့ …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတယ်။ အိပ်ယာခင်းကတော့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုပဲ ကာပေးနိုင်တယ်လေ၊ အပေါ်ပိုင်း ကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ရင်တွေကို မြန်နှုန်းမြင့်စေတာပေါ့။

`မောင်မောင်ပြောတော့ နင် နေမကောင်းဘူးဆို …´လို့ ပြောရင်း နှစ်ဦးက သူ့အစ်မဘေးမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။

`ကောင်းပါတယ်၊ တကယ်တော့ သူက ငါနဲ့သူနဲ့ ဒီလို ပတ်သက်နေမှန်း နင့်ကို မသိစေချင်လို့ပါ … ဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းလဲ … နင့်ကို မလန့်စေချင်ဘူး ထင်ပါရဲ့ …´

ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ်က နှစ်ဦးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ပဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်တယ်။

`သူက … အဲ … တို့နှစ်ယောက်အကြောင်းကိုရော သိသလား …´

အေပရယ်က ခေါင်းကို အသာယမ်းပြလိုက်တယ်။

`ကောင်းပါတယ် … နို့မို့ ရှုပ်ကုန်ဦးမယ် …´

နှစ်ဦးက အေပရယ့်ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ သူ့လျှာလေးကလည်း အေပရယ့်လျှာလေးကို စမ်းသပ်ရင်းနဲ့ပေါ့။

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ အကျႌကျောက ဇစ်ကလေးကို လက်လှမ်းပြီး ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းပေါ်က ကျော်ပြီး ချွတ်လိုက်တော့ နှစ်ဦးက လက်ကို အသာမြှောက်ပေးတယ်။

`နင့်ကို ငါ ပြောပြစရာတွေ ရှိနေတာ …´

အေပရယ့်လက်တွေ လှမ်းမလာခင်မှာပဲ နှစ်ဦးက ဘရာချိတ်ကလေးကို နောက်ပြန်ချွတ်လိုက်ရင်းနဲ့ ပြန်မေးတယ်။

`ဘာများဖြစ်လို့လဲဟယ် … အင့် …´

စကားအဆုံးမှာပဲ အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုကို လှမ်းငုံလိုက်တာကြောင့် ညည်းသံလေး ထွက်ပေါ်လာရတယ်။ လက်တစ်ဖက်က နို့တစ်ဖက်ကို နယ်ရင်း ပါးစပ်ကတော့ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကို စို့ပေးနေလေရဲ့။ နှစ်ဦးကလည်း အလိုက်သင့်ကလေးပဲ အေပရယ့်ကို ကိုယ်လေးရှေ့ကော့ပေးရင်း ကူညီပေးလိုက်တာပေါ့။

ခဏနေမှ အေပရယ်က ခေါင်းပြန်မော့လိုက်ရင်း … `ကြည့်ရတာ မောင်မောင်က ငါ့အတွက် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး ထင်တယ် …´

`ဘာလို့ … သူက … ဟင်းဟင်း …´

အေပရယ့်လက်တွေက ကျွမ်းကျင်စွာပဲ သူနဲ့ အရွယ်အစားသိပ်မကွာလှတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ကစား လိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေးက လူးလွန့်သွားလေရဲ့။

အေပရယ့်မျက်နှာလေးက အနည်းငယ်ညှိုးနွမ်းလို့နေပေမယ့် အပြုံးကလေးကတော့ ရေရှည်တည်တံ့နေတယ်။

`ဟုတ်တယ် … ဇွန့်ကို သူ တကယ်ပဲ ချစ်မိသွားပြီ ထင်တယ် …´

`ဟင် … ဘယ်တုန်းကလဲ … ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ …´

`မနေ့ကပဲ သိရတယ် … ငါတို့ကိုတော့ တစ်သက်လုံး လွမ်းကျန်ခဲ့အောင်တော့ စိတ်ကူးမရှိလောက်ပါဘူး ထင်တာပဲ …´

ပြောရင်း အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေးကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်ရင်း ရှည်လျားပြင်းပြတဲ့အနမ်းကို စတင်လိုက်တယ်။

*

အောက်ထပ်မှာကတော့ မောင်မောင်က အနည်းငယ် ပွစပြုနေတဲ့ ခေါက်ဆွဲကို လက်စသတ်ရင်း သူ့အခန်းထဲမှာ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ဘာတွေ ပြောနေကြပါလိမ့်လို့ပဲ ထူးဆန်းအံ့သြ တွေးတောနေမိလေရဲ့။

*

အပေါ်ထပ်မှာတော့ အေပရယ်တို့နှစ်ယောက် တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး လျှာချင်းပွတ်တိုက်ရင်း၊ နှုတ်ခမ်းချင်း အနိုင်လုရင်း၊ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုတို့ ပူးကပ်ပြီး နို့အချင်းချင်း ပွတ်တိုက်ဆွဲဆောင်ရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ တည်ရှိနေကြတယ်။

`အဲဒီတော့ … နင် ဘာတွေ စိတ်ကူးထားလို့လဲ …´

အေပရယ့်လက်တွေက နှစ်ဦးရဲ့စကတ်ထမီလေးကို ဖြေချနေပေမယ့် အနမ်းကတော့ ရပ်နားခြင်းမရှိဘူး။ နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေးက အဝတ် အစား ကင်းမဲ့သွားတဲ့အခါ အေပရယ်နဲ့အတူ အိပ်ယာခင်းအောက် တိုးဝင်လိုက်တယ်။

`မောင်မောင့်ကိုလည်း မဆုံးရှုံးချင်ဘူး … ည ….´

ညီမလို့လည်း ဆက်မပြောနိုင်ခင်မှာပဲ နှစ်ဦးက သူ့လျှာလေးကို အေပရယ့်ပါးစပ်လေးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ အေပရယ်က သကြားလုံး စုပ်သလို စုပ်ယူနေလေရဲ့။ နှစ်ဦးရဲ့ ကိုယ်ထဲမှာတော့ ချစ်ချင်စိတ်တွေက ဒီရေတိုးသလို မြင့်တက်လာနေပြီ။

`ဆက်ပြောလေ …´

နှစ်ဦးက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလျှောဆင်းလိုက်ပြီး လက်တွေက အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

`ညီမတစ်ယောက်ကိုလည်း မဆုံးရှုံးချင်ဘူးလေ … ဒါပေမယ့်ဟာ … ဟဲ့ … အို …´

နှစ်ဦးက သူ့လျှာလေးနဲ့ အေပရယ့် စိုစွတ်စွတ်ညီမလေးကို သိမ်းပိုက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ စကားစက ပြတ်တောက်သွားပြန်တယ်။

အိပ်ယာခင်းခြုံလွှမ်းထားတဲ့အောက်က အေပရယ့်ညီမလေးကို နှစ်ဦးက မွတ်သိပ်စွာ နှိုးဆွလို့နေတယ်။ အေပရယ်ကတော့ အောက်မှာ နှစ်ဦးတစ်ယောက် ဘာတွေကြံရွယ်နေတယ်ဆိုတာကိုတော့ မခန့်မှန်းနိုင်ဖြစ်နေလေရဲ့။ အထိအတွေ့ကိုသာ ကျေနပ်စွာခံစားရင်း နှစ်ဦးရဲ့လက်ထဲ လုံးလုံးကို ကျရောက်နေရတာပေါ့လေ။

`ဝမ်းနည်းပေမယ့် ကျေနပ်ရမှာပါပဲဟာ …´

ဒီစကားကို ပြောနေတုန်းပဲ အေပရယ်က နှစ်ဦးအနေနဲ့ လွယ်ကူစွာ လှုပ်ရှားသွားလာနိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးပေးတဲ့အနေနဲ့ ပေါင်လေးကို ပိုပြီး ကားပေးလိုက်တယ်။

အိပ်ယာခင်းအောက်က နှစ်ဦးကိုတော့ ထူးဆန်းတဲ့ပုံသဏ္ဍာန်နဲ့ပဲ မြင်နေရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် နှစ်ဦးရဲ့ နွေးထွေးတဲ့ ဝင်သက် ထွက်သက်ကို ခံစားရင်း ခုလိုမျိုး နေနေရတာကလည်း စိတ်တွေကို ပိုပြီးကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုကို ပေးစေနိုင်တယ်ဆိုတာကတော့ မမှားပါဘူးလေ။

နှစ်ဦးက အေပရယ့်ညီမလေးကို ယုယုယယ ပြုစုလို့နေလေရဲ့။ အစိလေးကို လျှာလေးနဲ့ သိမ်းလျက်လိုက်တဲ့အခါ နူးညံ့လှတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ လျှာလေးကို ကျေးဇူးတောင် တင်မိချင်ချင်ရယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ ကွာခြားနေတာကိုး။

နှစ်ဦးအတွက်တော့ ဒီလိုမျိုးနေနေရတာ နည်းနည်းတော့ ပူလောင်မွန်းကျပ်သလိုပဲ။ ကြာကြာသာနေရမယ်ဆိုရင်တော့ မဖြစ်ဘူးလို့ တွေးနေတုန်းမှာပဲ အေပရယ့်ကိုယ်လေးက တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်လာတယ်။

`ဟင့် … ဟင်း … နှစ် … နှစ်ဦး …´

အေပရယ့်ညီမလေးထဲကလည်း အရည်လေးတွေ ပိုစိမ့်ကျလာနေတယ်။ အရင်တစ်ခါတုန်းကထက် ပိုပြီးလည်း ပျစ်နေသလိုပဲလို့ ထင်ရတယ်။ ဖြစ်နိုင်တာကတော့ မောင်မောင့်အရည်တွေနဲ့ ရောနေတာ ထင်ပါရဲ့လို့တွေးရင်း ခပ်သွက်သွက် သိမ်းပိုက်ရင်း အစိလေးကို တရစပ် တိုက်စစ်ဆင်လိုက်လေရဲ့။

`နှစ် …. ဦး … ဟ …. အား …………….´

အေပရယ့်နှုတ်က ညည်းသံရှည်တစ်ခုကို ကြားလိုက်ရအပြီးမှာတော့ အေပရယ့်ညီမလေးထဲက ပိုပြီးသိပ်သည်းတဲ့ အရည်လေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ လက်ခံနိုင်စွမ်းကို ကျော်လွန်လို့ မောင်မောင့်အိပ်ယာပေါ်ကို စီးဆင်းလို့သွားပါတော့တယ်။

ပထမတော့ နှစ်ဦးက ရသမျှ စားသုံးနိုင်ဖို့ ကြိုးစားပါသေးတယ်။ လျှာလေးနဲ့ လှမ်းမီသမျှ သိမ်းပိုက်ရင်း သူ့အတွက် ချိုမြိန်ပြင်းပြလှတဲ့ အရသာကို ယူရဖို့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် အိပ်ယာပေါ်မှာလည်း စိုစွတ်တဲ့အကွက်ကလေးကို တွေ့လိုက်ရတော့လည်း ရသမျှပဲပေါ့လေလို့ သဘောထား လိုက်ရတော့တာပါ။

နှစ်ဦးလည်း နေရတာ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာတာနဲ့ အေပရယ့်ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက် ပွတ်တိုက်ရင်း အပေါ်ဘက်ကို ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့ရင်သားတွေက အေပရယ်ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ အသားလေးတွေကို နှိပ်နယ်ပေးနေသလိုပါပဲ။

အေပရယ်ကတော့ သူ့ခြေထောက်လေးတွေကနေတစ်ဆင့် ပေါင်လေးအထိ တောက်လျှောက်ဖိကပ်လာတဲ့ စိုစွတ်တဲ့ အထိအတွေ့ကို သိလိုက်လို့ ဒါဟာ နှစ်ဦးရဲ့ညီမလေးကပဲဆိုပြီး ပြုံးလိုက်မိသေးတယ်။ သူ့တာဝန်လည်း ကျေရစေမှာပေါ့လေ။

နောက်ဆုံးတော့ အေပရယ်နဲ့ တူညီတဲ့နေရာကို ပြန်ရောက်လာတဲ့ နှစ်ဦးက ဘေးက ခေါင်းအုံးလေးပေါ် လှဲချလိုက်ရင်း အေပရယ့်ဆီ သူ့ကိုယ်လေးနဲ့ ပူးကပ်လိုက်တယ်။

အေပရယ်က သူ့ညီမကို ဖက်ထားရင်း မေးလိုက်တယ်။

`အဲဒီတော့ဟာ … ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ … ခံစားရတယ်ဟာ …´

နှစ်ဦးက အေပရယ့်လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို တစ်ချက်နမ်းရင်း …

`တခြားလူတွေနဲ့တုန်းကတော့ ဘာမှမပြောဘဲနဲ့ … ခုကျမှ …´

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ တင်သားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း …

`မတူဘူးလေဟယ် … ခုကျတော့ သူက ဇွန့်ကို ချစ်ပြ၊ သစ္စာရှိပြနေလိုက်တာ … မနာလိုတောင်ဖြစ်လာတယ် …´

အေပရယ့်လက်ကလေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ နောက်ပေါက်ကလေးကို စမ်းမိလိုက်တော့ နှစ်ဦးခမျာ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရင်း …

`ဟဲ့ … အို … ဒါနဲ့ နင်က မောင်မောင့်ကို တကယ်ချစ်တာလား …´

`တကယ်ပါဟယ် … နင်က မယုံလို့လား …´

နှစ်ဦးက အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးကို တစ်ချက်ဝင့်ရင်း …

`ဘာလို့ ဒီလောက်ချစ်နေတာလဲ သိချင်လို့ပါ ….´

အေပရယ် ခဏတော့ အံ့သြသွားသေးတယ်။

`နင်နော် … အေးလေ … မဆန်းပါဘူး …´

`အေပရယ့် …………..´

နှစ်ဦးက ချွဲနွဲ့သံလေးနဲ့ ခေါ်လိုက်ရင်း အေပရယ့်ရင်သားတွေကို နေရာမလပ် လိုက်လံနမ်းရှုံ့လိုက်တော့ …

`ကဲ … သိချင်ရင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကြိုးစားပေါ့ … ဒါတော့ လိုက်ပြောပေးလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ …´

အေပရယ့်အတွက်တော့ ပေါ့စေလိုလို့ ကြောင်ရုပ်ထိုးကာမှ ဆေးအတွက် လေးနေပြီလားပဲ။

နှစ်ဦးက အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးကို ဆတ်ကနဲ တစ်ချက်စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ….

`တွေးလိုက်မိတော့ သိပ်ရင်ခုန်တာပဲဟာ …..´

`ကဲ … အဲဒါဆိုလည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခုန်နေတော့ …´

စိတ်ညစ်ရာကနေ ရယ်ချင်လာတဲ့ အေပရယ်က နှစ်ဦးကို တွန်းဖယ်ရင်း အခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တယ်။

*

မောင်မောင်ကတော့ အောက်မှာ တီဗီခဏထိုင်ကြည့်နေသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြာလာတော့ သိပ်မသင်္ကာတာနဲ့ အခန်းထဲကို သွားကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေရဲ့။

အခန်းဝကို ရောက်တော့ တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။

`ဝင်ခဲ့လေ …´ဆိုတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

အခန်းတံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းပဲ …

`နှစ်ဦး …. အေပရယ်ရော …… ဟင် …. ဘယ်လိုဖြစ် ….´

မောင်မောင်တစ်ယောက် စကားတွေတောင် ထစ်ငေါ့သွားရတယ်။ နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ကုတင်ပေါ် အဝတ်အစားမပါဘဲ ထိုင်နေရင်း …

`နင့်အေပရယ်တော့ ရေသွားချိုးနေတယ် …. ဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာကတော့ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ …´

`ဘယ် … ဘယ်လိုလုပ် …´

စကားတွေကသာ ထစ်ငေါ့နေပေမယ့် မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေကတော့ မထစ်ငေါ့ပါဘူး။ နှစ်ဦးရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို စုန်ချည်ဆန်ချည် စကန်ဖတ်တာထက် တိကျတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ စူးစမ်းနေမိတယ်။

နှစ်ဦးက အိပ်ယာပေါ်မှာ ပေါင်လေးမဟတဟနဲ့ ထိုင်နေတာဖြစ်လို့ ညီမလေးကိုတော့ ထင်ထင်ရှားရှားမတွေ့ရပေမယ့် ဆီးခုံမို့မို့ပေါ်က သပ်ရပ်တဲ့ အညိုရောင်အမွှေးပါးပါးလေးတွေကိုတော့ တွေ့နေရတယ်။ ဆံပင်အရောင်နဲ့တူညီစွာ ပြုပြင်ထားတာပေါ့လေ။

အိပ်ယာပေါ်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း စိုစွတ်စွတ်အကွက်တွေကို တွေ့ရတယ်။ မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ အကောင်ကြီးကို မြင်မှ အရိပ်နည်းနည်းထင်လာသလိုပဲ ရှိသေးတယ်။

`နင်တို့နှစ်ယောက် ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ ….´

`နင် မြင်ရုံနဲ့ မသိဘူးလား …´

နှစ်ဦးရဲ့ အပြုံးလေးက ညှို့သလို မြှူသလို …။

`ကုန်ပါပြီဟာ …. ငါ့အိပ်ယာတော့ … ဒီတိုင်းဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ … ခုချက်ချင်း ရှင်းပေးစမ်း …´

နှစ်ဦးက ပုခုံးလေးပဲ တွန့်ပြတယ်။

`လေသံကလည်း … ဟာဟ …´

နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေး အလှုပ်မှာ သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲဖြစ်သွားတဲ့ အေပရယ်နဲ့ ရွယ်တူလောက်ရှိမယ်ထင်ရတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း မောင်မောင် အာတွေ ခြောက်လာသလိုပဲ။ တကယ်တော့ ညီအစ်မအားလုံးထဲမှာ နှစ်ဦးက အသားအရေအလှဆုံးပါ၊ ဒီမှာမှ ထပ်ဆင့်ပြီး ဒီလောက် အချိုးအစားကျနတဲ့ကိုယ်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြန်တော့ မောင်မောင့်အတွက် ခက်ခဲတဲ့စမ်းသပ်မှုတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်နေရသလိုပါပဲ။

`ရှင်းပေးပါဟာ … နော် …´

မောင်မောင့်လေသံက ပျော့သွားလေရဲ့။

`မရှင်းပေးဘူးဆိုရင်ကော …´

`အဲ … အဲဒါဆိုရင် … ငါ ရိုက်ရလိမ့်မယ် …´

မောင်မောင့်စကားအဆုံးမှာပဲ နှစ်ဦးက ကုတင်ပေါ်ကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။ ဒီအခါမှာတော့ ခုနက ထိုင်နေတုန်းမို့လို့ သတိမထားမိတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ဖြောင့်စင်းသွယ်လျတဲ့ ပေါင်တံလေးတွေကို မြင်ရတယ်။

`အဲဒါဆိုလည်း ရှင်းမပေးတော့ဘူးဟာ … အဲဒီလောက်ဆိုးတဲ့ ငါ့ကို ရိုက်ပဲရိုက်ပါတော့ဟာ … နော် …´

မောင်မောင် ဘာပြန်ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။ ပထမတော့ သူက ရမလားလို့ လုပ်ကြည့်တာ၊ အခုတော့ အခြေအနေက ပိုပြီး ပြင်းထန်လာနေတယ်။

`နင် … နင် … ဘာလုပ်ဖို့ ….´

နှစ်ဦးက ဆက်ပြောတယ်။ အသံလေးကတော့ ပုရိသတွေအားလုံးရဲ့ စိတ်နှလုံးကို ဆွဲကိုင်လှုပ်ခတ်နိုင်မယ့် ဆည်းလည်းသံ။

`ငါနဲ့ အေပရယ်နဲ့ပေါ့ … နင့်အိပ်ယာထဲမှာလေ … တူတူချစ်ခဲ့ကြတာ …´

မောင်မောင့်မှာ အံ့သြလွန်းလို့ ဘာပြန်ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။

`ဒီတစ်ခါကတော့ ဒုတိယအကြိမ်ပေါ့ …..´

မောင်မောင် ဒီတစ်ခါတော့ နည်းနည်းသဘောပေါက်လာသလိုရှိပြီ။ ဘာဖြစ်လို့ နှစ်ဦးက သူ့ကို ဒီလောက်တောင် ဝန်ခံချက်တွေ ပေးနေရတာလဲဆိုတာ …။

`သိလား …´

နှစ်ဦးရဲ့ မျက်လုံးလေးတစ်ချက် ဝင့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် သူဝင်သရုပ်ဆောင်ရမယ့် ဇာတ်ရုပ်နေရာကို ရှာတွေ့သွားလေရဲ့။

`ဟင် … ဒါဆို နင် တော်တော်ဆိုးပါလား …´

`ဟုတ်တယ် မောင်မောင် … အဲဒီတော့ ငါ့မှာ အပြစ်ရှိပါတယ်၊ ငါ့ကို နင် ဆုံးမချင်သလို ဆုံးမပါ … ရိုက်ပါ …´

နှစ်ဦးတစ်ယောက် စကားဆုံးတာနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးထဲက တုန်ခါသွားသလိုပဲ။ သူ့စိတ်တွေကတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ပါဝင်ပတ်သက်မှုကို မျှော်လင့်ရင်း ထကြွလာနေပြီ။

မောင်မောင်ကရော ဘာထူးလို့လဲ။ သူ့ဘောင်းဘီထဲက ညီလေးက လူးလွန့်လှုပ်ရှားရာနေမှ မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်စပြုလာနေလို့ မသက်မသာဖြစ်လာနေရပြီပေါ့။

နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးဆီ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အနီးအနားမှာ စီးဆင်းလာတဲ့ အရည်လေးတွေကြောင့် တလက်လက်ဖြစ်လာတဲ့ အခြေအနေ။ ပြီးတော့ ရိုက်ပါလို့ တောင်းဆိုနေလေတော့ သူ့အတွက် ရရှိမယ့် အတွေ့အကြုံသစ်တစ်ခုရယ်။

`မောင်မောင် … ငါ့ကို ရိုက်မှာလားဟင် …´

ကြည့်ရတာ အရိုက်ခံချင်လွန်းလို့ ဆွဲဆောင်သိမ်းသွင်းနေသလိုပဲလို့ မောင်မောင့်စိတ်ထဲ တွေးလိုက်မိတယ်။

`သေချာတာပေါ့ … နင့်ကို ရိုက်မှကို ဖြစ်မှာ …´

မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ကြီးကို ခံစားလို့နေပြီ။ သူရဲ့ အကြိုက်ဆုံး နှာကားတွေထဲက တစ်ခုက ရိုက်ပြီးမှ ဆက်ဆံတာလေ၊ မောင်မောင့်မှာ အဲဒီကားကို ကြည့်ရင်းနဲ့ သွားတိုက်လာခဲ့သမျှထဲမှာတော့ အပြင်းထန်ဆုံးပြီးသွားခဲ့ရတာကိုး။ ခုတော့ အိပ်မက်တွေထဲက တစ်ခုကို သူ စမ်းသပ်ရတော့မယ်။

နှစ်ဦးဘက်က ကြည့်ရင်လည်း သူ့အတွက် ဒီလိုအချိန်မှာ အရိုက်ခံရတာက ဖီလင်တစ်မျိုးပဲ။ ပထမဆုံးရည်းစားနဲ့တုန်းက ဟိုကတော့ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ မလုပ်ခင် သူ့တင်ပါးကို တဖြန်းဖြန်းနဲ့ လေးငါးချက်ရိုက်လိုက်တာ တစ်ခါတည်းကို ရောက်ရှိသွားမတတ် ခံစားခဲ့ရတာလေ။ အဲဒီတုန်းကလည်း သိပ်ကို စိတ်ကျေနပ်ခဲ့တာပေါ့။

နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဘာစကားမှ မဆိုကြဘဲ စိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ ခဏနေတော့ နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ဆီ တိုးကပ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ မောင်မောင့် ပေါင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်ပြီး မှောက်လျက်လှဲချလိုက်လေရဲ့။

ပထမတော့ နို့ကြီးတွေက မောင်မောင့်ရဲ့ ဖုထစ်ဖောင်းကြွနေတဲ့ ညီလေးပေါ်ကို ပွတ်တိုက်သွားကြတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မောင်မောင် လက်လှမ်းမီမယ့်နေရာရောက်တဲ့အထိ ရှေ့တိုးသွားတော့ နှစ်ဦးရဲ့ အဆီပိုမရှိပဲ ပြေပြစ်ချပ်ရပ်တဲ့ဝမ်းပြင်သားကလေးတွေက မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ မာကျောမှုကို ခံစားမိရတဲ့အခါ စိတ်တွေက ပိုလို့လှုပ်ရှားလာလေရဲ့။ နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ဦးရဲ့တင်ပါးဝင်းဝင်းကလေးတွေက မောင်မောင့်ရဲ့ လက်လှမ်းမီရာနေရာကို ရောက်လာတော့တယ်။

မောင်မောင်က အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူသွင်းပြီး အောင့်ထားလိုက်တယ်။ သူ့အတွက် မလုပ်ဖူးတဲ့အလုပ်တစ်ခုကို စပြီးကြုံတွေ့ ရတာဆိုတော့ စိတ်တင်းထားဖို့တော့ လိုမယ်လေ။ ကိုရီးယားကားတွေထဲကလို ယုံကြည်မှုရှိပါတယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ပြောရင်း စိတ်တင်းလို့ သူ့ရဲ့ လက်ဝါးတစ်ဖက်ကို နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးလှလှလေးပေါ်ကို ပို့လွှတ်လိုက်တော့တယ်။

ဖြန်း …

`အင့် … ဟင့် …´

နှစ်ဦးတစ်ယောက် ပထမဆုံးရိုက်ချက်မှာပဲ အသက်ရှူမှားမတတ် ခံစားလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က ရိုက်လိုက်ရုံတင်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ ရိုက်ပြီးသွားတဲ့ လက်ဖဝါးနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်သားတွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက်သေးတယ်လေ။

မောင်မောင်က နှစ်ဦးရဲ့တင်သားလေးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်းနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

`ဇွန်ကရော … သူရော ပြန်မလာဘူးလား …´

`ဘယ်လိုလုပ်ပြန်လာမလဲ … ခုလောက်ဆို သူတို့ပြိုင်ပွဲစနေပြီပဲဥစ္စာ …´

ဟုတ်သားပဲလို့ မောင်မောင်တွေးမိတယ်။ ဒီတိုင်းဆို သွားအားပေးရမကောင်းလားလို့တောင် တွေးလိုက်သေးတယ်။

အဲဒီလိုတွေးရင်း နောက်တစ်ချက် ထပ်ရိုက်လိုက်တယ်။

ဖြန်း …

`ဟင့် …´

နောက်တစ်ချက်ကျတော့ အောက်ကို ဆင်းပြီး ပေါင်လုံးလေးတွေကို ရိုက်လိုက်တယ်။

ဖြန်း …

`ဟင့် … အို … မောင်မောင် …´

ညည်းသံက ပိုရှည်လာပေမပေါ့။ မောင်မောင့်လက်တွေက ပေါင်ကိုလည်း ရိုက်ပြီးရော အရင်လို ဆုပ်နယ်နေတဲ့ကိစ္စမျိုးမရှိတော့ဘဲနဲ့ အရည်လေးတွေနဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ညီမလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တာကိုး။

မောင်မောင့်လက်ဖဝါးကနေ စိုစွတ်တဲ့အသိ၊ နှာဝကနေတော့ အနံ့သင်းသင်းလေး၊ ပိုပြီးတော့ ရှုံ့ပွရှုံ့ပွလုပ်ရင်း အနံ့ခံလိုက်တော့ စူးရှတဲ့ မိန်းကလေးရနံ့ပြင်းပြင်း၊ ဒါကတော့ အေပရယ့်ဆီက ဖြစ်လောက်မယ်လို့ တွေးလိုက်တယ်။ အဲဒီအနံ့တွေကြားမှာ မောင်မောင်တစ်ယောက် နာကျင် ကိုက်ခဲလာတဲ့အထိပါပဲ … ညီလေးရဲ့ ဆန္ဒပြုမှုကလေ။

ခုလို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေရင်း မောင်မောင့်ညီလေးကနေ တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာတာမို့ အရှိန်လျော့ချဖို့လုပ်ရတယ်။ နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးကို ပွတ်သပ်နေရာကနေ လက်တွေကို နေရာရွှေ့ပြောင်းလို့ တင်ပါးပေါ်ကို ပြန်တင်လိုက်ပြီး စိုစွတ်တဲ့လက်တွေနဲ့ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ သူ့ညီမလေးက အရည်လေးတွေနဲ့ မဆက်ချ်လုပ်တဲ့သဘောပေါ့။

မောင်မောင်က အရှိန်လျော့ဖို့လုပ်နေတုန်း နှစ်ဦးကတော့ အရှိန်တက်နေလျက်ပါပဲ။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ရင်း သေချာ ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ ပန်းရောင်နောက်ပေါက်လေးနဲ့ အဲဒီအောက်က ညီမလေးရဲ့တစ်စွန်းတစ်စကို မြင်ရတယ်။

မောင်မောင်က သူ့ပေါ်မှာ လဲလျောင်းရင်း မွေ့ယာအစွန်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ နှစ်ဦးကို ကြည့်ရင်းပြုံးတယ်။ နှစ်ဦးကို ကြည့်ရတာ တော်တော်လေး အဆင်သင့်ဖြစ်နေပုံပဲ၊ သြော် … သူလည်း ဘာထူးလို့လဲလေ။

ဖြန်း ….

`အား …´

ဒီတစ်ချက်က ပိုပြင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် နှိပ်စက်နေသလိုတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ ပုံမှန်ထက် နည်းနည်းပိုတဲ့အားက နှုတ်ကလည်း အော်သံလေးကို ထွက်ပေါ်စေပါတယ်၊ ဒါ့အပြင် ကော့ကနဲဖြစ်သွားလို့ ခေါင်းကလေးကပါ မော့သွားရတယ်။

မောင်မောင်က နှစ်ဦးရဲ့ ခေါင်းကလေး ပြန်ကျသွားအောင် စောင့်ပြီးမှ သူ့လက်ကို ဖယ်လိုက်တော့ တင်းရင်းပေမယ့် နူးညံ့တဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်သားလေးတွေမှာ နီရဲလို့နေလေရဲ့။

နှစ်ဦးအတွက်တော့ သူ့ရဲ့ညာဘက်တင်ပါးကနေ ပြင်းပြတဲ့အပူရှိန်ကို ခံစားရတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီအပူရှိန်က နောက်တစ်ဖက်ကိုပါ ပျံ့နှံ့သွားသလိုပဲ။

မောင်မောင်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းရင်း နောက်တစ်ချက်ထပ်ချလိုက်တယ်။

ဖြန်း ….

ဘက်ဘက်တင်ပါးကို ရောက်လာတဲ့ ရိုက်ချက်က ခုနလောက်တော့ မပြင်းဘူး။ ဒါပေမယ့် ဆန္ဒဒီရေက နှစ်ဦးရဲ့ ရင်ထဲမှာ တရိပ်ရိပ် တက်လာလေရဲ့။

`အင့် … ဟင့် ….´

မတိုးမကျယ်ညည်းသံလေးကတော့ မောင်မောင့်ရင်ကို ကိုင်လှုပ်နေတယ်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာပဲ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံအတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုကိုပါ ခံစားရတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သိပ်ပြီး နားချိန်မပေးတော့ဘဲ သုံးချက်ဆက်တိုက် ချထည့်လိုက်တယ်။ လက်ဝါးနဲ့ တစ်ချက်၊ လက်ပြန်တစ်ချက်၊ နောက်ထပ် လက်ဝါးနဲ့တစ်ချက်။

ဖြန်း …. ဖြန်း …… ဖြန်း ….

`အွန်း …. အား …. ဟား ….´

နှစ်ဦးရဲ့ လည်ချောင်းထဲက ညည်းသံလေးဖြစ်ပါတယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ ဆက်တိုက်ပေးလာတဲ့ရိုက်ချက်တွေကြောင့် နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးတွေ မီးမြှိုက်ခံလိုက်ရသလိုဖြစ်သွားပြီး ညီမလေးထဲကလည်း အရည်လေးတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို စိမ့်ကျလာတော့တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့ရဲ့ ဘောင်းဘီပေါ်မှာ စိုစွတ်သလို ခံစားလိုက်ရလို့ လန့်သွားသေးတယ်။ ဒီလောက်နဲ့တော့ ငါ မပြီးလောက် သေးပါဘူးပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ညီလေးက တင်းတောင့်နေဆဲဖြစ်သလို သူ့ဘောင်းဘီထဲက မဟုတ်ဘဲ ဘောင်းဘီအပေါ်ယံမှာပဲ စိုစွတ်နေတဲ့ အရည် တွေကို တစ်စွန်းတစ်စ တွေ့လိုက်ရလို့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် တော်တော်လေး ဖီလင်လာနေမှန်း သိရတယ်။

ဒါက မောင်မောင့်စိတ်တွေကို ပိုထန်လာစေလေရဲ့။ ဒီတော့ သူ့ညီလေးကလည်း ထိန်းချုပ်ခံထားရမှုကနေ တတ်နိုင်သလောက် ရုန်းထွက်ဖို့ကြိုးစားနေတော့ အောက်ကနေ နှစ်ဦးရဲ့ဗိုက်သားလေးကိုပါ ထောက်မိလာတယ်။ နှစ်ဦးကလည်း ညီမလေးထဲကနေ အင်မတန်မှ ကောင်းမွန်လှတဲ့အရသာကို ခံစားရင်း အဲဒီလို ထူးခြားတဲ့အထိအတွေ့က ပိုပြီးပြည့်စုံစေတယ်။

ဖြန်း ….

နောက်ထပ်တစ်ချက်၊ မောင်မောင်ကတော့ ရိုက်ရတဲ့အရသာမှာ တော်တော်လေးပျော်မွေ့နေပြီ။ သူ့လက်ဖဝါးတွေက ပူထူလာတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့အတူပဲ နှစ်ဦးတစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်နေလိမ့်မယ်ဆိုတာ ခံစားသိ,သိနေတယ်။

`အား … မောင်မောင် … ဟင့် … ရိုက်ပါ မောင်မောင် …. ရိုက်စမ်းပါ … ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ ငါ့ကို ရိုက်စမ်းပါ …´

နှစ်ဦးရဲ့အော်သံက ပိုပြီးကျယ်လောင်လာတယ်။ အရိုက်ခံရတဲ့အရသာက နာကျင်စေတယ်။ တစ်ချက်အရိုက်ခံရလိုက်တိုင်း အော်ငိုချင် လာအောင်ပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနောက်ကနေ ထပ်ကြပ်မကွာ ကပ်လိုက်လာတဲ့ ကျေနပ်မှုက သူ့ညီမလေးကို အရည်တွေ စိမ့်ကျနေတာထက်ပိုပြီး စီးကျနေတယ်ဆိုတဲ့ အသွင်ကို ပြောင်းလဲလာစေတယ်လေ။

နှစ်ဦးရဲ့ အော်ဟစ်အားပေးသံက မောင်မောင့်ကို ပိုပြီးစိတ်အားထက်သန်လာစေတယ်။ သူ့ပေါ်မှာ ဝမ်းလျားမှောက်ထားတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးလေးတွေက နီရဲနေတာကို မြင်ရတော့ မောင်မောင့်စိတ်တွေ ပိုထန်လာလေရဲ့။

ဖြန်း …

`အား …. မောင် … မောင့် … ဟင်း … ဟာ ……´

နှစ်ဦးရဲ့ အော်သံနဲ့အတူ ခန္ဓာကိုယ်လေးကလည်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်ပြီး တောင့်တင်းသွားရင်း မောင်မောင့်ရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ သူ့ဘဝတစ်လျှောက် အမြင့်မားဆုံးကျေနပ်မှုကို ခံစားရင်း ငြိမ်သက်လို့နေပါတော့တယ်။

နှစ်ဦးရဲ့ညီမလေးကနေ ကျဆင်းလာတဲ့ အိုင်ထွန်းနေတဲ့အရည်တွေက မောင်မောင့်ဘောင်းဘီကို စိုရွှဲသွားစေတယ်။ အခန်းကလည်း အချစ်ရည်နံ့တွေနဲ့ ကြိုင်လှိုင်လို့နေပြီ။ ညီလေးကလည်း မာတယ်ဆိုပြီးပြောရင် မှားနေဦးမယ်၊ ကျောက်စိုင်ကျောက်သားအလားလို့ ဆိုရတော့မယ်။ ကြည့်ရတာ ညီလေးကိုလည်း ဖြေလျော့ပေးဖို့ လိုနေပြီထင်ပါရဲ့။

`ဟင့် … မောင်မောင်ရယ် … ငါဖြင့် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကို မသိဘူး … သိပ်ကောင်းတာပဲ …´

နှစ်ဦးက ပြောရင်းနဲ့ ကိုယ်လေးကို လှည့်လို့ မောင်မောင့်မျက်နှာကို ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့တင်ပါးလေးတွေကတော့ အပူရှိန်လျော့သွားပြီ၊ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ယားကျိကျိဖြစ်လာသလိုပဲ။

မောင်မောင်က ခေါင်းငြိမ့်ရင်း နှစ်ဦးကို အားပေးသလို ပြုံးပြလိုက်တယ်။

`ဒါဆို အခု နင့်အလှည့်မဟုတ်လား …´လို့ နှစ်ဦးက မေးလိုက်တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်လို့သွားလေရဲ့။ သူ့တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ဒီလိုမျိုးအရိုက်ခံပြီး စိတ်ကျေနပ်မှုရအောင် လုပ်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ရယ်ချင်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။

`ဟင်းဟင်း … ဟိ … နင့်ကို ငါက ရိုက်မယ်လို့လည်း မပြောရပါလား မောင်မောင်ရယ် … ဟာဟ … ကြည့်ရတာ နင်က ဘာမဆို လုပ်ပေးမယ်၊ ဒါပေမယ့် ပြန်မလိုချင်ဘူး ဖြစ်နေတာလား … ဟင်းဟင်း …´

နှစ်ဦးက ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ပြန်တယ်။ အဲဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း စိတ်သက်သာရာရသွားရင်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်တော့တယ်။

`နေဦးလေ … ဒီလိုလုပ်ရအောင် ….´

အဲဒီလိုပြောရင်း နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ပေါင်ပေါ် ခွထိုင်ပြီး သူ့ညီမလေးနဲ့ မောင်မောင့်ပေါ်က ဖိကပ်ပြီး အနည်းငယ်လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်ညီလေးကတော့ အဝတ်စရဲ့ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် တစ်မျိုးကြီးပဲပေါ့။

`အာ … နှစ်ဦးကလဲ ….´

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ပေါ်က လျောဆင်းပြီး၊ `ဒါဆိုလည်း ချွတ်လိုက်တာပေါ့´လို့ ပြောရင်း တစ်လက်စတည်း သွက်သွက်လက်လက် လှုပ်ရှားလိုက်တော့ မောင်မောင့်ဘောင်းဘီက ခြေထောက်အထိ လျောကျသွားတယ်။

မောင်မောင့်ခြေထောက်တွေက ဘောင်းဘီကို ကန်ထုတ်လိုက်ရင်း လက်တွေကလည်း တီရှပ်ကို ခေါင်းကနေ ကျော်ချွတ်လိုက်တယ်။

နှစ်ဦးကတော့ ခြေထောက်နှစ်ခုကြားမှာ ဒိုင်ခွက်ထဲက လက်တံလို ဟိုဘက်ဒီဘက် လှုပ်ယမ်းနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကို ငေးကြည့်နေလေရဲ့။ ကြည့်ရတာ သိပ်ကို အဆင်သင့်ဖြစ်နေပုံပဲ၊ ဒါတော့ တူတူပါပဲလေ။

မောင်မောင့်ပေါ်ကို တက်ဖို့ နှစ်ဦးက သူ့ရဲ့ကိုယ်လေးကို ရှေ့ဘက်ကိုင်းလိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ ပြည့်တင်းမို့ဝန်းတဲ့ နို့ကြီးတွေက မောင်မောင့်မျက်စိရှေ့ကို ဝင်ရောက်လာတယ်။ ဒါမျိုးကို မောင်မောင်က ဘယ်သည်းခံနိုင်မလဲ၊ ဒါကြောင့်ပဲ နှစ်ဦးရဲ့ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းလေးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ဖမ်းယူလိုက်တယ်။

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ထွက်သက်ဝင်သက်နွေးနွေးကို သူ့ရင်သားတွေပေါ်မှာ ခံစားရင်း သူ့လက်တွေက မောင်မောင့်ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ညီလေးရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နို့စို့ခံနေတာပေါ့။

မောင်မောင်ကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးနဲ့ ကြည်မွေ့နေလေရဲ့။ နှစ်ဦးရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးဟာလည်း မောင်မောင့်ရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပိုပြီး ကြီးထွားလာသလိုလို။ နှစ်ဦးကတော့ သူ့ရဲ့နို့သီးလေးတွေကနေ တင်းမာမှုကို ခံစားမိရင်း ဆန္ဒတွေသာ ပိုမိုပြင်းပြလို့လာတယ်။

`အို … မောင်မောင် … တော်တော့လေဟယ် …´

နှစ်ဦးရဲ့ ခံစားလွယ်တဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို မောင်မောင်က ဖွဖွလေးကိုက်ဆွဲနေလေရဲ့။ သူ့လက်တွေက မောင်မောင့်ပုခုံးတွေကို ကိုင်ထားရာကနေ မျက်နှာဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို ပြောင်းကိုင်လိုက်ရင်း ရင်သားတစ်ဖက်ကနေ တစ်ဖက်ကို ရွှေ့ပြောင်းပေးနေတယ်။

`ကဲ … ဒီတစ်ခါတော့ နင် အကြောလျှော့ပေတော့ …´

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ခေါင်းကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး သူ့ညီမလေးနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးတစ်လျှောက် ပွတ်တိုက်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ နှစ်ဦးက သူ့ပေါင်လေးတွေကို ပိုကားလိုက်ပြီး သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်ညီလေးပေါ် ဖြည်းဖြည်းချင်း နှိမ့်ချလိုက်တော့တယ်။ နှစ်ဦးရဲ့ သိပ်ကို စိုစွတ်နေတဲ့ ညီမလေးက နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ သူ့ထိပ်ဖျားကို ထိတွေ့လာတဲ့ခဏမှာတော့ မောင်မောင် တစ်ယောက် ခပ်တိုးတိုးညည်းလိုက်မိတယ်။

`အား … ဟင်းဟင်း …´

နှစ်ဦးကတော့ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် မောင်မောင့်ညီလေးက သူ့အတွင်းသားလေးတွေကို ထိတွေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ညည်းတွားရင်း သူ့အရည်လေးတွေနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးက ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အကြိုတော်အရည်လေးတွေရဲ့ ပေါင်းစပ်မှုကို သိပ်သဘောကျနေမိတယ်လေ။ လွယ်လွယ်ကူကူ အဆုံးအထိ လျှောက်လှမ်းဖို့အတွက်ပေါ့။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မောင်မောင့်အမွှေးတွေက နှစ်ဦးညီမလေးနဲ့ သွားပြီး ထိတွေ့မိကြပါတော့တယ်။ ဥလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကိုပါ ခံစားမိရင်း နှစ်ဦးစလုံးအတွက် ပြင်းပြတဲ့ဆန္ဒတွေ ထပ်တူညီရင်းနဲ့လေ။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ သိပ်ကို ကျေနပ်စရာကောင်းနေတယ်။ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံသစ်အဖြစ်နဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးလေးတွေကို ရိုက်ပြီး သူ့မှာ စိတ်တွေ သိပ်ကို ပြင်းထန်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှ ခုလိုဝင်ရောက်လိုက်ရတဲ့အရသာက သိပ်ကို ကောင်းနေလေတော့ သူ့အတွက် ပြီးသွားဖို့တောင် သိပ်ကြာမယ်လို့ မထင်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပျော်ရွှင်ကျေနပ်စွာ ခံစားရဖို့ပဲ အဓိက မဟုတ်ဘူးလား။

နှစ်ဦးကတော့ ပြင်းပြင်းပြပြ လှုပ်ရှားလို့နေတယ်။ မောင်မောင့်ညီလေးကို ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ ထိန်းသိမ်းကိုင်တွယ်ရင်း သူ့အနေနဲ့ တတ်နိုင်သမျှ အပေါ်ကို ပင့်တင်လိုက်တယ်၊ ညီလေးရဲ့ထိပ်နားအထိပေါ့။ ပြီးတော့ တောက်လျှောက်ပြန်ပြီး နှိမ့်ချလိုက်ပြန်တယ်။

နှစ်ဦးရဲ့ နို့တွေက မောင်မောင့်မျက်စိရှေ့မှာ ခုန်ပေါက်နေကြတယ်။ မောင်မောင်ကတော့ စိတ်ညှို့ခံထားရသလိုပဲ၊ နှစ်ဦးရင်သားတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှကို ဘောလုံးလေးတစ်လုံးခုန်နေတာကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကြောင်ပေါက်စလေးတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေတယ်။

`အား …. ဟင့် …. အဲဒီလို … ကောင်း … ဟ …´

နှစ်ဦးကတော့ ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းသားတွေထိအောင် အရသာအပြည့်ပေးစွမ်းနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့တောင့်တင်းသန်မာမှုကို သဘောကျစွာ အော်ညည်းလို့နေလေရဲ့။ မောင်မောင်လည်း ဘာထူးလဲ၊ ဇွန့်လိုပဲ နူးညံ့နွေးထွေးပြီး တင်းကျပ်စီးပိုင်လှတဲ့ အတွင်းသားလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ကျေနပ်စွာ ညည်းတွားနေတာပေါ့။ ဟုတ်တယ်၊ သူ့ကို မျက်စိမှိတ်ပြီး ခွဲခြားခိုင်းရင် နှစ်ဦးနဲ့ ဇွန် မသဲကွဲလောက်ဘူး။

နှစ်ဦးတစ်ယောက် မောင်မောင့်ညီလေးပေါ်မှာ ဆက်လက်လှုပ်ရှားလို့နေတယ်။ အတွင်းသားလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးကို တင်းကျပ်ရစ်ပတ်လို့ နေလေရဲ့။ ခဏနေတော့ နှစ်ဦးက ဆောင့်ချက်တွေကို ရပ်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်ပေါ်မှာ ကျကျနနထိုင်လို့ ညီလေးကို အတွင်း ကျကျ ပို့ထားပြီး တင်ပါးလေးတွေကို စက်ဝိုင်းဝိုင်းသလို လှည့်ပေးနေတယ်။ ဒီတော့ မောင်မောင့်အမွှေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ အစေ့လေးကို ဝေ့ဝိုက် ပွတ်သပ်လို့နေကြတော့ အထိအတွေ့တွေက နှစ်ယောက်စလုံးကို ပိုပြီး စိတ်ရိုင်းဝင်စေတာပေါ့။

နှစ်ဦးက ရှေ့ကို ငုံ့ပြီး မောင်မောင့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ ရှာဖွေနေတယ်။ ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ရင်း လက်တွေက ခေါင်းကို ဆွဲကိုင်ရင်း မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ဆက်ပြီးတော့ နှစ်ဦးက သူ့လျှာလေးကို မောင်မောင့်လျှာနဲ့ ပွတ်တိုက်လုံးထွေးရင်း ပြင်းထန်သလောက် နွေးထွေးချိုမြိန်တဲ့အနမ်းမိုးတွေကို ရွာသွန်းဖြိုးနေတာပေါ့။

ဒီအချိန်မှာပဲ နှစ်ဦးက သူ့ရဲ့တင်ပါးလေးကို ပြန်ပြီး ကြွလိုက်တယ်။ မြှင့်လိုက်နှိမ့်လိုက် လုပ်ပေးတဲ့အခါမှာ ထွက်လာတဲ့ မောင်မောင့် ညည်းသံတွေက နှစ်ဦးရဲ့အနမ်းတွေအောက်မှာ မှိန်ဖျော့သွားလေရဲ့။

နှစ်ဦးက အနမ်းစစ်မျက်နှာ၊ လှုပ်ရှားမှုစစ်မျက်နှာဆိုတဲ့ စစ်မျက်နှာနှစ်ရပ်မှာ စစ်သူကြီးတစ်ဦးလို ကွပ်ကဲရင်း မောင်မောင့်ကို သူ့လက်ထဲမှာ တယောတစ်လက်လို ကိုင်တွယ်ကစားနေတယ်။ လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လို့ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလို့ မရအောင် ထိန်းသိမ်းထားလေရဲ့။ ကဲ … မောင်မောင်ကရော ဘာများကန့်ကွက်နိုင်ဦးမှာလဲ။

သူတို့နှစ်ဦးစလုံး အချစ်ရဲ့အရသာကို ခံစားရလုနီးလာတဲ့အချိန်မှာတော့ သူတို့ကိုယ်တွေက ချွေးတရွှဲရွှဲနဲ့ ပြောင်လက်လို့နေပြီ။ မောင်မောင်ကတော့ သူ့ရဲ့ညီလေးက တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပြီး ဥတွေကလည်း တင်းတောင့်သွားသလို ခံစားရတယ်။ ဒါက ဘာများ တခြားအဓိပ္ပါယ် ရှိဦးမလဲ။ မကြာခင်အချိန်အတွင်း သူပြီးသွားတော့မယ်ဆိုတာပဲပေါ့။

နှစ်ဦးကလည်း မောင်မောင့်ရဲ့ ပြောင်းလဲမှုကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ အနမ်းကို ရုတ်ချည်းခွဲခွာလိုက်ရင်း ….

`လုပ်လေ … မောင်မောင် … အထဲမှာလေ … နော် …´

ဒီစကားတွေက မောင်မောင့်ကို အားဖြစ်စေတယ်။ သူ့ကို တင်းတင်းဖက်ထားတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေးကို အပေါ်မြောက်မြောက်သွားတဲ့ အထိ ပင့်တင်လိုက်ရင်း ဖြူပျစ်တဲ့အချစ်ရည်တွေကို နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးထဲ ပက်ဖျန်းလိုက်တော့တယ်။

ဘယ်တော့မှ မရပ်နားတော့ဘူးလားလို့တောင် နှစ်ဦးအနေနဲ့ ထင်ရလောက်အောင် များပြလှတဲ့ အချစ်ရည်တွေကို ခံယူရင်း သက်ပြင်းနဲ့ ညည်းသံတွေကို ထုတ်လွှတ်ရှိုက်ငင်နေတာပေါ့။ မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလောက်များများ မလွှတ်ဖူးသလိုပဲလေ။

မောင်မောင်တစ်ယောက် နောက်ဆုံးတစ်ချက် ပန်းထုတ်ရင်း ရပ်တန့်သွားတာ သေချာပြီမို့ သူ့ရဲ့တဖြည်းဖြည်းပျော့ကျလာတဲ့ညီလေးကို ပြန်လည်ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ တာကျိုးသလို စီးဆင်းလာတဲ့ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ပေါင်းစပ်မှုက ဘုရားတမိအောင်ပါပဲ။

အိပ်ယာခင်းကတော့ လျှော်လို့တောင် ရပါတော့မလား မသိဘူး။ မွေ့ယာမှာပါ စွန်းကုန်တော့မယ်လို့ တွေးမိပေမယ့်၊ တကယ်ပူရမှာက သူတို့မိန်းကလေးတွေပဲလေ၊ သန့်ရှင်းရေးတာဝန်က အေပရယ်နဲ့ညီအစ်မတွေ ခွဲဝေယူထားရတာကိုး။

`ငါ့တစ်သက်မှာတော့ အကောင်းဆုံးပါပဲ မောင်မောင်ရယ် … ဒါကြောင့် အေပရယ်က ဒီလောက်ဖြစ်နေတာကိုး … နင်နဲ့ ဘယ်သူနဲ့ပဲ နောက်ဆုံး ယူယူ … အဲဒီလူကတော့ ကံအကောင်းဆုံးဖြစ်မှာပဲ …´လို့ နှစ်ဦးက ပြောလိုက်တော့ …

`မဟုတ်ပါဘူးဟာ … ငါ့မှာ နင်တို့လို ဒီလောက်ချစ်ရတဲ့သူတွေ အများကြီးရှိတာပဲ ကံကောင်းလှပါပြီ´

မောင်မောင်က အိပ်ယာပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်လေရဲ့။

`အေးပါ … ဒါဆိုလည်း တို့ ရေသွားချိုးရအောင် … လာလေ …´

ဘာများ မလိုက်ရဲစရာရှိလို့လဲ … နော့ ….။

ဒီလိုနဲ့ပဲ တရွေ့ရွေ့အချိန်တွေကုန်ဆုံးရင်း မိုးတောင် တဖြည်းဖြည်းနည်းလာခဲ့ပြီ။ ပြက္ခဒိန်အရဆိုရင်လည်း ကျွန်တော့်မွေးနေ့ရှိတဲ့ စက်တင်ဘာလဆီ ရောက်နေပြီပေါ့။

ကုန်ဆုံးခဲ့တဲ့အချိန်တွေကြားမှာ အမျိုးသမီးတွေနဲ့ အလိုက်သင့်နေထိုင်ရင်း ပျော်သင့်သလောက်တော့ ပျော်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း အလုပ်မရှိ အကိုင်မရှိ၊ ခုလိုအိမ်မှာ မိဘလုပ်စာထိုင်စားပြီး နေရတာမျိုးကတော့ ကျွန်တော် မုန်းလာတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ဂျာနယ်လေးဘာလေးက အလုပ် ကြော်ငြာတွေ ဖတ်ရင်း ဒီနေ့ လူတွေ့ရမယ့်အလုပ်တစ်ခုရှိတယ်။

ဇွန်ကတော့ နင်ရမှာပါဟာလို့ အားပေးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျန်တဲ့သူတွေကိုတော့ ပေးမသိထားဘူး။ အလုပ်က သင်္ဘောကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ ကွန်ပျူတာနဲ့ နက်ဝေါ့အလုပ်လုပ်ပေးရမှာပါ။ အဲဒီကုမ္ပဏီမှာလုပ်နေတဲ့ အသိသင်္ဘောသားတစ်ယောက်ကတော့ ပြောပါတယ်။ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာတဲ့၊ ကွန်ပျူတာပြင်ထိန်းနဲ့ အီးမေးလ်လေးဘာလေး၊ နောက်ပြီး နည်းနည်းပါးပါးလိုတာလေးတွေ လုပ်ပြနိုင်ရင် ရပါပြီ။ နက်ဝေါ့ပိုင်းလည်း နည်းနည်းသိထားရင်ရတယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်လုပ်နိုင်တဲ့ အနေအထားပါပဲ။

အလုပ်ကတော့ တစ်ပတ်ကို ငါးရက်၊ စနေ၊ တနင်္ဂနွေပိတ်တယ်ပေါ့။ လခလည်း မနည်းဘူးဆိုတော့ လုပ်ပျော်တာမို့ ကျွန်တော်လည်း အလကားနေ အလကားဆိုပြီး လုပ်ကြည့်ဖို့ စဉ်းစားထားတယ်။

ကဲ … ပြောနေကြာပါတယ်။ လူတွေ့အတွက် ပြင်ဦးမှပဲ။

*

မောင်မောင်တစ်ယောက် ကုမ္ပဏီကလူတွေ မေးတာတွေ၊ လောလောဆယ်ဖြစ်နေတဲ့ ဗိုင်းရပ်စ်တွေ သတ်ပြအပြီးမှာတော့ လွယ်ကူစွာပဲ အလုပ်ရသွားပါတယ်။ နောက်တစ်နေ့က စပြီး ရုံးတက်ဖို့ ပြောတာနဲ့ သူ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။

ကုမ္ပဏီမှာက လူကြီးပိုင်း သုံးယောက်လောက်၊ စာရေးမလေးတွေ လေးငါးယောက်၊ ကျန်တဲ့တောက်တိုမည်ရ မန်နေဂျာတစ်ယောက်နဲ့၊ ဟိုခိုင်းဒီခိုင်း စာရေးတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ လက်ရှိပြဿနာလေးတွေကို ရှင်းပြီးတော့ သုံးနာရီခွဲသွားပြီ။ အဲဒါနဲ့ စာရေးက လက်ဖက်ရည် သွားသောက်ရအောင်ဆိုပြီး လက်တို့တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ အိတ်တွေဘာတွေပါယူပြီး ရုံးအောက်ဆင်းခဲ့တယ်။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ရောက်မှ မိတ်ဆက်ရတယ်။

`ဟုတ် … ကျွန်တော်က မောင်မောင်ပါ … သိသင့်တာ ရှိရင်လည်း နည်းနည်းပြောပြပါဦး အစ်ကိုရာ …´

`ရပါတယ် … ဒီရုံးက သိပ်အလုပ်မရှိပါဘူး၊ စာရွက်စာတမ်းကိစ္စ ရုံးက မိန်းကလေးတွေ အကုန်လုပ်လိမ့်မယ်။ မင်းက ကွန်ပျူတာတွေ ပြဿနာရှိရင် အင်တာနက်လိုင်းကျရင် နည်းနည်းလောက် အလုပ်များပြရုံပဲ။ ငါတောင် တကယ်တော့ အပြင်ကို ပြေးစရာလွှားစရာမျိုးရှိလာမှ ပင်ပန်းတာ၊ ခုဆို ရုံးမှာ ဖောင်လာတင်တဲ့သူတွေဆီက ဒေတာတွေ မှတ်ရုံလောက်ရှိတာ၊ ဒါကလည်း ကျန်တဲ့မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က လုပ်ပေး သေးတာဆိုတော့ကွာ … ငါနဲ့ ဆက်သွယ်ရေးမန်နေဂျာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံးအားရင် လက်ဖက်ရည်ထွက်သောက်နေကြတာ၊ ပြန်လာရင် မုန့်လေး ဘာလေးနည်နည်းဝယ်လာခဲ့ရင် အိုကေတယ်၊ အဆင်ပြေသွားမှာပါကွာ …´

`ဟုတ်ကဲ့ … ဒါနဲ့ အစ်ကို့နာမည်က …´

`အောင်ဘညိုတဲ့ကွာ၊ မိဘတွေ ပေးထားတာပေါ့ … ငါလည်း ခုနစ်တန်းလောက်ရောက်တော့ နည်းနည်း ဒီနာမည်ကြီးနဲ့နေရတာ တုံးတာနဲ့ … ကိုကိုအောင်လို့ ပြောင်းထားတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ဂျင်ကြီးလို့ ခေါ်တာပဲ … အဆင်ပြေသလို ခေါ်ပေါ့ကွာ …´

`ဟုတ်ကဲ့ … ကိုဂျင် …´

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ အဲဒီဂျင်ကြီးဆိုတဲ့လူက ရုံးအကြောင်း ပြောရင်း၊ အတင်းတုတ်ရင်းနဲ့ မောင်မောင်လည်း သူ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာရော ညနေ လေးနာရီခွဲပါပြီ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဇွန့်ကို တွေ့ရတယ်။

`ဘယ်လိုလဲ မောင် … ရလား ….´

ဘေးနားဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်သလို ကြည့်လိုက်တော့ ဇွန်က …

`ဘယ်သူမှ မရှိဘူး … အေပရယ်လည်း ခုနကပဲ ထွက်သွားတာ …´

`ရတာပေါ့ … နက်ဖြန်က စပြီး ရုံးတက်ရမယ် …´

`ကောင်းတာပေါ့ မောင် … လခထုတ်ရင် ဇွန့်ကို လက်ဆောင်ဝယ်ပေးရမယ်နော် …´

မောင်မောင်က ဇွန့်နဖူးလေးကို မနာအောင်ထုပြီး အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့တယ်။ ဇွန်ကလည်း တီဗီပိတ်ပြီး နောက်ကနေ လိုက်လာတယ်။

အခန်းထဲရောက်တော့ မောင်မောင် အကျႌချွတ်နေတုန်း ဇွန်ရောက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း လက်ညှိုးလေးကွေးပြ လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မောင်မောင်က နာခံစွာပဲ အနားရောက်သွားတော့တယ်။

ဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နှင်းဆီငုံလေး ပွင့်ဟနေသလိုပဲ။ မောင်မောင်က ညင်ညင်သာသာ နှုတ်ခမ်းချင်းဖိကပ်လိုက်တော့ ဇွန့်ရဲ့ လက်ကလေးတွေက မောင်မောင့်ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်လိုက်ကြတယ်။

အတော်ကြာ ငြိမ်သက်နေရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ကြတော့မှ ဇွန်က …

`သွား … ချွေးတွေ သံတွေနဲ့ ညစ်ပတ်ကြီး … ရေချိုးတော့ …´

`ဇွန်ကလဲကွာ … ဟိုတုန်းကလည်း ချွေးထွက်တာပဲ … အဲဒါကိုတော့ သိတောင် မသိဘဲနဲ့ …´

`မောင်နော် … ဟိုဟာက မတူဘူး … ခုက ညစ်ပတ်တယ် … သွားသွား … နောက်မှ …´

ဇွန်က ငြင်းဆန်ပယ်ချပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားလေရဲ့။ မောင်မောင်ကတော့ အောက်ကနေ တင်းမာလာတဲ့ညီလေးကို ရေချိုးခန်းကျမှ လိုအပ်ရင် ဖြေလျှော့ပေးရဦးမှာပေါ့လေ။

*

ညဘက် ထမင်းဝိုင်းမှာ လူစုံတော့ မောင်မောင်က အားလုံးကို သူ အလုပ်လုပ်တော့မယ်လို့ ပြောပြလိုက်တယ်။

မေမေက ချီးကျူးတယ်။

`ကောင်းတာပေါ့ သားရယ် … ခုလိုဆိုတော့ သားရဲ့ သိတတ်တဲ့စိတ်ကို မေမေ အသိအမှတ်ပြုပါတယ် … သားရတာ သားပဲသုံး၊ အိမ်အတွက်က ဘာမှ မပူနဲ့ … မင်းအစ်မတွေကိုတော့ မုန့်လေးဘာလေး ကျွေးပေါ့ … ဒါဆို ရပါပြီ …´

မောင်မောင်က ပြုံးလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ … မုန့်ထက်ကောင်းတာ ကျွေးထားပြီးပြီပဲဟာ။

အားလုံးကတော့ ပြုံးနေကြတယ်။ အေပရယ်တစ်ယောက်ပဲ နည်းနည်းမျက်နှာမကောင်းဘူး။ အင်းလေ၊ သူနဲ့ နေ့တိုင်း အိမ်မှာ တူတူ ရှိနေတတ်တဲ့ မောင်မောင်က နေ့တိုင်းရုံးတက်ရမယ်ဆိုတော့လည်း ဖြစ်လောက်ပါတယ်လေ။

စားသောက်ပြီးကြတော့ မေမေက မေးတယ်။

`သား … မောင်မောင် …´

`ခင်ဗျာ …´

`အဝတ်အစားရော ရှိရဲ့လား … ဒီလိုလုပ်လေ၊ သားမွေးနေ့က ကိုးရက်နေ့ဆို ရောက်ပြီ။ မင်းအစ်မတွေကို အကျႌတစ်ထည်စီ ဝယ်ပေးခိုင်းပါလား၊ မေမေလည်း တစ်ထည်ဝယ်ပေးမယ်လေ …´

`ဟာ … ရပါတယ် … မေမေကလဲ …´

အဲဒီခဏမှာပဲ အုံးအုံးကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားတယ်။ မိန်းကလေးတွေဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်းပဲ၊ လူစုံပြီဆိုရင် ဆူညံတတ်တဲ့အတိုင်းပါပဲ၊ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ဝင်ပြောကြရင်း နောက်ဆုံးတော့ ဝယ်ပေးမယ်ဆိုတာပဲ အတည်ဖြစ်သွားပါတယ်။ မောင်မောင်က ငြင်းပေမယ့် ဘယ်မှာလာ လက်ခံကြမလဲ။ ဘာပဲပြောပြော သူ့ကို ချစ်ကြတာကိုး။

ခဏနေတော့ မေမေက စဉ်းစားတဲ့ပုံစံနဲ့ ပြောတယ်။

`ဟဲ့ … သမီးတို့ … အကျႌလေးဘာလေး ဝယ်ပေးတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါက အလုပ်ရတဲ့လက်ဆောင်လို့ပဲ သဘောထားပြီး ပေးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သမီးတို့မောင်လေးအတွက် လက်ပ်တော့လေးတစ်လုံးလောက်လိုမယ်လို့ မထင်ဘူးလား …´

ညီအစ်မတွေအားလုံး ခေါင်းချင်းဆိုင်သွားကြတယ်။ မေနဲ့ ဂျူလိုင်ကတော့ အားလုံးထဲမှာ ဝင်ငွေအမှန်ဆုံးဆိုတော့ သူတို့အတွက်က ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့်၊ နိုနို၊ နှစ်ဦးနဲ့ မေတို့ကတော့ နည်းနည်းမျက်နှာငယ်သွားတယ်။
အားလုံး တိုင်ပင်ကြပြီးမှ အေပရယ်က ပြောတယ်။

`အင်း … မွေးနေ့လက်ဆောင်အနေနဲ့လား … ကောင်းတာပဲ မေမေ၊ ဟိုကျောင်းသူနှစ်ယောက်နဲ့ အလုပ်လက်မဲ့ ဆရာဝန်ကတော့ နေပါစေ၊ မေမေက တစ်ဝက် စိုက်လေ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဝက်ကို သမီးတို့အကြီးသုံးယောက် စိုက်လိုက်မယ် … မကောင်းဘူးလား …´

နိုနိုတို့ အငယ်သုံးယောက်ဆီက ဘလားဘလားဘလားဆိုတဲ့ အော်သံတွေ၊ နှာခေါင်းရှုံ့သံတွေ ကြားရတယ်။

`ဟာ … မလိုဘူး ထင်ပါတယ် … သားနောက်မှ ပိုက်ဆံစုပြီး ဝယ်ပါ့မယ် … ဖြည်းဖြည်းပေါ့ မေမေရာ …´

မောင်မောင်က ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ငြင်းပြလိုက်ပေမယ့်၊ အားလုံးက ခုမှ စတွေ့ဖူးတဲ့သူတွေမှ မဟုတ်ဘဲ။ ခုလိုမျိုး နွေးထွေးပြီး သူ့ကို ပျော်စေချင်ကြတဲ့ မိသားစုကြားမှာ နေရတာ သိပ်ကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စေပါတယ်။ အဲ … သူတို့ခုနစ်ယောက်ရဲ့အကြောင်းကို မေမေ သိသွားတဲ့ကိစ္စမျိုး ဖြစ်မလာဘူးဆိုရင်ပေါ့။

*

ဒီနေ့ သောကြာနေ့၊ မနက်ဖြန်ဆို ရုံးပိတ်ရက်ပဲ။ မဆိုးပါဘူး၊ စစချင်းတစ်ရက်တက်ပြီး ပိတ်ရက်ဆိုတော့လေ။

မေမေက ပြောထားတယ်၊ စနေနေ့ကျရင် ကွန်ပျူတာလိုက်ဝယ်ပေးမယ်တဲ့။ ဒါကြောင့် မောင်မောင် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ပဲ ရုံးတက် လာခဲ့တယ်။

ရုံးအောက်ရောက်တော့ ခက်ပြီပေါ့။ ရုံးက ရှစ်ထပ်မှာ ဖွင့်ထားတာ၊ မီးပျက်နေတယ်တဲ့။ သေပြီ ဆရာပေါ့၊ ညဦးပိုင်းက ဇွန်နဲ့ တစ်ခါ၊ တစ်ရေးနိုး ရေဆင်းသောက်တော့ အောက်မှာ ဗိုက်ဆာလို့ ထစားတဲ့ အေပရယ်နဲ့တစ်ခါဆိုတော့ မောင်မောင့်ခမျာ ရှစ်ထပ်အထိ တက်ရမယ့် လှေကားကြီးကို ကြည့်ရင်း ငိုချင်သွားမိတယ်။

`ဟေ့ … မောင်မောင် … ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ မတက်သေးဘူးလား …´

`ကိုဂျင် … အစ်ကိုရာ … မီးပျက်နေလို့ဗျ …´

သူ့မျက်နှာမှာတော့ စိတ်ပျက်မှုတွေ အတိုင်းသား။

`တက်ကွာ … ညက လွန်သွားပါတယ်ဆိုမှ … ခွီး …´

သူတို့နှစ်ယောက် ညည်းညည်းညူညူနဲ့ တက်ခဲ့ကြရင်း ခုနစ်ထပ်ရောက်တော့ မီးပြန်လာတယ်။

`ချီးမှပဲ … ခုမှ ဘာလုပ်ရတော့မှာလဲကွ … နှမပေးတွေ …´

မောင်ဂျင်က ဆဲတယ်။

မောင်မောင့်မှာတော့ ညောင်းကလည်းညောင်း၊ အကျင့်မရှိလို့ မောကလည်း မောနဲ့ ဘာမှတောင် ဧည့်ထောက်မခံမိတော့ဘူး။

ရုံးပေါ်ရောက်တော့ ရေနှစ်ခွက်ဆင့်သောက်လိုက်ပြီးတော့မှ နေရာမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကိုဂျင်ကတော့ ချွေးသုတ်ရင်း သူ့ဘေးမှာ လာဝင်ထိုင်တယ်။

`သြော် … မောင်မောင် … မင်းကို ငါ ခဏနေရင် အင်ဗာတာတွေ လိုက်ပြမယ်၊ နည်းနည်းကြည့်ထား၊ ကွန်ပျူတာတွေ အားလုံးက အင်ဗာတာခံပြီးမှ လိုင်းနဲ့ချိတ်ထားတာ၊ အားကျသွားတဲ့အခါမျိုးကျရင် ပိတ်သင့်ပိတ်ရမယ်၊ မလိုအပ်တာ မသုံးဖို့ပေါ့ကွာ … အဲဒါ လိုင်းတွေ လိုက်ပြီး ကြည့်ထားဦး …´

`ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို …´

ရုံးမှာက အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒီနေ့ ရုံးမှာ စာသင်စရာတွေရှိလို့ ခရူမန်နေဂျာလက်တော့ပ်နဲ့ စာသင်ခန်း၊ အစည်းအဝေးခန်းအဖြစ်သုံးတဲ့ အခန်းကြီးထဲက ပရိုဂျက်တာနဲ့ ချိတ်ပေးရတာက လွဲလို့ ကျန်တာတော့ ကွန်ပျူတာတွေ လိုက်ကြည့်ပေးရုံပါပဲ။ သူ့အတွက် ပေးထားတဲ့ ကွန်ပျူတာ ရှေ့မှာ ထိုင်ရင်း ဘာတွေ လိုမလဲဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်နေမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်လောက်ရုံးတက်မိတော့ အထာကျသွားပြီ။ အန်တီဗိုင်းရပ်စ်ကလိုင်းယင့်တွေ ဝယ်ပြီး စက်တိုင်းကို ထည့်ထားလိုက်တယ်။ အကောင်တွေ လိုက်ရှင်းပေးပြီး ကျန်တာတော့ အီးမေးလ်မထွက်တာတို့၊ ကောင်မလေးတွေ ဂိမ်းဆော့ချင်ရင် လူကြီးတွေ မသိအောင် သေးကွေးတဲ့ ဂိမ်းလေးတွေ၊ ရှာပေးရတာမျိုးပေါ့။ တခြားအချိန်မှာတော့ သူ့အဖို့ ကွန်ပျူတာသုံးရင်း လိုတာလေးတွေ လုပ်နေတယ်လို့ ပြောလိုက်ရုံရယ်။

ကုမ္ပဏီက တော်တော်ကြီးတယ်။ စလုံးအခြေစိုက် ကုမ္ပဏီဖြစ်ပြီး သင်္ဘောလည်း များတော့ ရုံးမှာ စာရေးမတွေနဲ့ ကိုဂျင်နဲ့တင်ပဲ ကွန်ပျူတာက ခြောက်လုံး၊ ငွေစာရင်းက ဘွားတော်က တစ်လုံး၊ ဆက်သွယ်ရေး(Liason Manager)က တစ်လုံး၊တခြားလူကြီးတွေ အခန်းထဲမှာ သုံးလုံးဆိုတော့ အတော်လေးများတယ် ပြောရမလား။ ပြိုင်တူပျက်ရင်တော့ နာပြီပဲပေါ့။

အဲဒီလို ပုံမှန် ရုံးတက်ရုံးဆင်းရင်း၊ အိမ်ကျရင်လည်း ပျော်ပျော်ပါးပါးနဲ့ အစ်မတွေကြားထဲ လှုပ်ရှားသက်ဝင်ရင်းနဲ့ အရာရာဟာ အလိုက်သင့်စီးမျောနေလေရဲ့။

*

ဒီနေ့ ရှစ်ရက်နေ့၊ တနင်္လာနေ့။ မနေ့က ခုနစ်ရက်နေ့တစ်နေ့လုံး ဇွန့်ကို မတွေ့ရသလောက်ပဲ။ ကျူရှင်ပဲသွားသလား၊ အခန်းထဲပဲ အောင်းနေသလား မသိ။ ပျောက်နေသလိုပဲ။

မနေ့က မောင်မောင်လည်း အခန်းအောင်းနေတာပဲများလို့၊ အပြင်လည်း သိပ်မထွက်မိဘူး။ အိမ်မှာ လူတွေကလည်း စုံတော့ လှုပ်ဖို့ ရှားဖို့လည်း အခွင့်က သိပ်မသာဘူး။ ညကျတော့လည်း ရောက်မလာတော့ ထူးဆန်းနေသလိုပဲ။ သူတို့မိန်းကလေးတွေ အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်ရအောင် တော့လည်း လိပ်ပြာက မလုံတာနဲ့ မကြည့်ဖြစ်ဘူး။

ဇွန့်ကို မတွေ့ရတာကတော့ သူ့စိတ်ထဲ ဟာတာတာဖြစ်နေသလိုပဲ။ ထူးဆန်းနေမိတယ်၊ ဒါပေမယ့် တစ်ရက်တစ်လေ မတွေ့ရတာ သိပ်လည်း အဖြစ်သည်းမနေပါနဲ့ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆုံးမရင်းပဲ ရုံးလာခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မပျော်တာ အမှန်ပဲ။

ရုံးမှာ တစ်ခုခုလိုနေသလို ခံစားမိရင်း ပုံမှန်အတိုင်းပဲ လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ မောင်ဂျင်ကတောင် စသေးတယ်။ မင်းရည်းစား လင်နောက် လိုက်သွားလို့ လဒမှိုင်မှိုင်နေသလားတဲ့။

နေ့ခင်း ထမင်းစားချိန်လောက်ရောက်တော့ ဇွန်က ဖုန်းဆက်လာတယ်။

`မောင်လား …´

`အင်း … ဇွန် … မနေ့က ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ …´

`ဒီလိုပဲ ကိစ္စလေးတစ်ခုရှိလို့ အပြင်သွားနေတာ၊ ပြန်လာတော့ ပင်ပန်းလို့ အိပ်ပျော်သွားတာနဲ့ …´

`သိပါဘူး … ကိုယ်က စိတ်များကောက်နေလို့လားလို့ …´

`မဟုတ်ဘူး … ဒါပေမယ့် … အင်း … ဒါနဲ့လေ … မောင် …´

`ပြောလေ … ဇွန် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

`ညနေကျရင် စောစောပြန်လာလို့ရမလား၊ သုံးနာရီခွဲလောက်ပေါ့ …´

`ရမယ် ထင်ပါတယ်၊ အလုပ်ကလည်း ဒီလောက်မှ မရှိတာပဲ၊ ကြည့်လစ်လာလိုက်မယ် …´

`အင်း … ဒါဆို ဒါပဲနော် … မောင် …´

မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ ထူးဆန်းနေမိတယ်။ ဘာကြောင့် ဇွန်က သူ့ကို စောပြီး ပြန်လာခိုင်းရတာလဲဆိုတာ။

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ဆက်ရန်…..

ZG

ဟဲ့ … ညီမေလး … ဟယ္ … ဒီေကာင္မေလးေတာ့ … တိတ္ပါဟာ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ … မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ …´

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ေခါင္းကေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲယူလိုက္ရင္း မိခင္တစ္ေယာက္က ကေလးကို ေခ်ာ့သလိုမ်ိဳး ေက်ာေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။

ႏွစ္ဦးကလည္း ေအပရယ့္ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သိုင္းဖက္ရင္း ကေလးတစ္ေယာက္က မေတြ႕တာၾကာေနတဲ့ အေမကို ေတြ႕လိုက္သလို အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။

`ႏွစ္ဦးရယ္ … တကယ္ေတာ့ နင္ ငါ့ကို အဲဒီလို ၾကည့္ၾကည့္ေနတာေတာ့ သတိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုျဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ရပါတယ္ဟယ္ … ငါ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါဘူး။ အ႐ူးမေလး … နင္ ေစာေစာစီးစီးတည္းက ေျပာေရာေပါ့ …´

ေအပရယ္က သူ႔ညီမေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ရင္း ႏူးႏူးည့ံညံ့ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

`ငါ … ငါ … ေျပာေတာ့ေျပာခ်င္ … ဒါ … ဒါ …´

ထစ္ေငါ့ေနတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ေအပရယ္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ တားဆီးလိုက္တယ္။ ဖုန္ေတာင္နည္းနည္း ေပသြားသလိုပဲ။

`ဘာမွ ရွင္းမျပပါနဲ႔ေတာ့ ညီမေလးရယ္ … နင့္ကို ငါ နားလည္တယ္ … လာ … ဒီနားကို …´

ေအပရယ္က ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း သူ႔ညီမေလးကို ဆြဲေခၚလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးကလည္း အလိုက္သင့္ပါလာၿပီး ေအပရယ့္ေဘး ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေခါင္းကေလးကေတာ့ ေအပရယ့္ပုခုံးေပၚမွီရင္း ၿငိမ္ေနေလရဲ့။

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ပါးေလးေတြမွာ ေပေနတဲ့ သူ႔လက္က ဖုန္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ျပဳံးလိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ႏွစ္ဦးလည္း အငိုတိတ္သြားပါၿပီ။ နည္းနည္းကေလးေတာ့ ရွိုက္ေနတုန္းပဲ။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ပါးေလးေတြကလည္း နီရဲလို႔။

`ငါလည္း နင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္ ညီမေလးရယ္ …´လို႔ ေအပရယ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက မယုံနိုင္သလို ေမာ့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ညီအစ္မေတြထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အနီးစပ္ဆုံး၊ အခင္မင္ဆုံးေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေအပရယ္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားကိုလည္း ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ နားလည္လိုက္ပါတယ္။
ေအပရယ္က အစ္မအႀကီးဆုံးဆိုေတာ့ အငယ္ေတြနဲ႔ ဒီလိုပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနတတ္ေပမယ့္ သူနဲ႔လိုေတာ့ အတြင္းေရးေတြကို အခ်င္းခ်င္း ဖြင့္ေျပာျပတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ဦးမွာေတာ့ ငိုပဲ ငိုခ်င္ေနမိတယ္။ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ့ လတ္တေလာ ခံစားလြယ္ေနတဲ့စိတ္ေတြကို ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေအပရယ့္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားလိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔ပုခုံးေပၚက စိုစြတ္စြတ္အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးကို ေျပာလိုက္တယ္။

`ၾကည့္ရတာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးဦးမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ …´

---

ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးကန္ႀကီးထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။

ေႏြးေထြးတဲ့ ေရထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ေက်ာေပၚကိုလည္း က်ေနတဲ့ ေရပန္းဖြားေလးေတြက ေအပရယ့္ရင္သားေတြေပၚကိုပါ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနတယ္။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေအပရယ့္ေျခေထာက္ၾကားမွာ ေက်ာေပးထိုင္ရင္း သူ႔ေက်ာကို ေအပရယ္က ေရျမႇုပ္နဲ႔ေခ်းတြန္းေပးတာကို ၿငိမ္ခံေနေလရဲ့။

`ငါေလ … ေမာင္ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ … ျဖစ္နိုင္ရင္ သူနဲ႔တူတူ အျမဲေနခ်င္တယ္ …´

သူတို႔ေတြ ေအပရယ့္အခန္းထဲက ထြက္လာၿပီးကတည္းက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားေတြ တစ္ခုခ်င္းစီ၊ တစ္လွည့္စီ ဖယ္ရွားေပးၾကရင္း၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ရင္း ေရဇလုံထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးတဲ့အထိ တိတ္ဆိတ္ေနၾကတဲ့အျခင္းအရာကို ေအပရယ္က စတင္ၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင္က ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတုန္းပါပဲ …´

ေက်ာျပင္ေလးေပၚက်လာတဲ့ ေရေႏြးေႏြးနဲ႔ ေရျမႇုပ္နဲ႔ ဖိၿပီးပြတ္သပ္မႈကို ခံရင္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးက သူနဲ႔သိပ္မတည့္ေပမယ့္လည္း ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္း စကားေကာင္းေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္။

`မဟုတ္ပါဘူး … အဲဒီတုန္းကထက္ ပိုၿပီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာတာပါ …´

ေအပရယ္က ခ်က္ခ်င္းပဲ အမွားျပင္လိုက္ရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေရွ႕က ႏွစ္ဦးရဲ့ ကိုယ္ေလးကို သိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ အသားခ်င္းထိေတြ႕မႈက လၽွပ္စစ္ဓာတ္လိုပဲ ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားရင္းနဲ႔ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထသြားေစတယ္။

ေအပရယ္က လက္ထဲက ေရျမႇုပ္ကို ေရထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ေပၚလာတဲ့ လွိုင္းဂယက္ေလးေတြက သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္သားေတြဆီ ရိုက္ခတ္သြားၾကေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ျပဳံးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြကို ဆြဲယူရင္း သူ႔ခါးေလးကို သိုင္းဖက္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ ေအပရယ့္လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ရင္း
တျဖည္းျဖည္း ေနာက္ဘက္ကို မွီလိုက္တယ္။

ေအပရယ့္ရင္သားေတြနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ ေက်ာျပင္ေလး ထိကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဆတ္ကနဲ လႈပ္ခါသြားၾကတယ္။ ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ထေနၾကေတာ့ ႏွစ္ဦးအတြက္ တုန္ကနဲျဖစ္သြားေစေပမယ့္၊ ေအပရယ့္အတြက္ေတာ့ က်ဥ္ကနဲ ျဖစ္သြား ေစတယ္ဆိုမွ ပိုမွန္မွာေပါ့။

ေအပရယ္က ပိုၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာရွိေအာင္ ႏွစ္ဦးကိုယ္ေလးကို သူ႔ဘက္ကို ပိုၿပီးဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးေလးေတြက ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့အထက္က ခပ္ပါးပါးသာရွိတဲ့ ျခဳံပုတ္ကေလးနဲ႔ ကပ္လ်က္ျဖစ္သြားၾကေလရဲ့။ ႏွစ္ဦးအဖို႔မွာလည္း သူ႔ရဲ့ခံစားလြယ္တဲ့ တင္သားေတြဆီက ယားက်ိက်ိျဖစ္လာတယ္။

ႏွစ္ဦးက ကိုယ္ေလးကို တေစာင္းကေလးနဲ႔ ေနာက္ဘက္ကို ျပန္မွီလိုက္ေတာ့ ေခါင္းကေလးက ေအပရယ့္ရင္သားေတြေပၚမွာ ေရာက္သြားတယ္။ ႏွစ္ဦးရဲ့ စိုစြတ္ႏူးညံ့တဲ့ဆံပင္ေတြက ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးကို က်ီစားေနတာမို႔ သူ႔ရဲ့ေျခေထာက္ေတြက ေရေအာက္ထဲက ႏွစ္ဦးရဲ့ေအာက္ပိုင္းေလးကို ပိုၿပီးတင္းတင္းဖက္လိုက္မိတယ္။

`ငါေလ … နင့္ကို နမ္းခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ … သိလား´လို႔ ႏွစ္ဦးက ေျပာရင္း ေအပရယ့္မ်က္လုံးေတြထဲကို စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ သူ႔လက္ေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔ေလးေတြေပၚမွာ ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဝိုက္ကို ခပ္ရြရြ ကိုင္တြယ္ လႈပ္ရွားေနတယ္။ ေရစိုေနတဲ့အသားေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကလည္း တစ္မ်ိဳးေသာ ခံစားမႈေတြ ေပးစြမ္းေနေလရဲ့။

ေအပရယ္က သူ႔လက္ေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့ မ်က္ႏွာေလးေပၚ ေရႊ႕လိုက္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ညာဘက္ပါးျပင္ေလးကို ရြရြေလး ပြတ္သပ္လိုက္တယ္။ တစ္ဖက္က ေနာက္ဘက္က ဆံပင္ေလးေတြထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ႏွစ္ဦးက သူ႔ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေသာ ႏူးညံ့တဲ့အၾကည့္ေလးေတြနဲ႔ တုံ႔ျပန္လာတယ္။

ႏွစ္ဦးရဲ့ လက္ဖဝါးေလးတစ္ဖက္ကလည္း ေအပရယ့္ပါးျပင္ကို စက္ဝိုင္းဆြဲသလို ပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္မွာလည္း ထပ္တူညီတဲ့ ခံစားမႈကို ေတြ႕ၾကဳံလိုက္ရတယ္။

`မမႀကီး …´လို႔ ေခၚလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ဟင္လို႔ ျပန္ထူးတယ္။

`ငါေတြးေနတာဟ … သိလား … နင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ဘယ္လိုေနမလဲလို႔ေလ …´

အဲဒီလို ေျပာၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးက မ်က္လုံးေလးကို မွိတ္လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေတာ့ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ခပ္ဟဟထားေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြရဲ့ ဖိကပ္လာမႈကို ေမၽွာ္လင့္ေစာင့္စားရင္းနဲ႔ေလ။

သူေမၽွာ္လင့္ထားသလိုပါပဲ၊ ေအပရယ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလး ဖိကပ္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အေပၚယံေလးပဲ ထိေတြ႕တာေပမယ့္ လၽွပ္စစ္လွိုင္းေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို ျပန႔္ႏွံ့သြားတယ္လို႔ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ခံစားလိုက္ရေလရဲ့။

ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းျပန္ခြာလိုက္တဲ့အထိေတာ့ သူတို႔အနမ္းက အေတာ္ၾကာၾကာတည္တံ့ေနခဲ့တယ္။ ေအပရယ္က သူ႔လက္ ေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့မ်က္ႏွာေလးေပၚကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအာက္ကို ေလ်ာခ်လိုက္တယ္။ ရင္သားေလးေတြေပၚ ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ မ်က္လုံး ေလးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္။ သူ႔လက္ေတြကေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြေပၚကေန အုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြကို ႏွစ္ဦးက သူလိုခ်င္တဲ့ေနရာေတြဆီ လိုက္ၿပီးေရႊ႕ေပးေနတာေပါ့။

ႏွစ္ဦးစ စၿပီး အနမ္းကို ရပ္လိုက္တယ္။ ေအပရယ့္ကိုယ္လုံးေလးရဲ့ တျခားတစ္ဖက္ကို ေရႊ႕ခ်င္တာေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ေအပရယ္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြင့္ဟရင္း တစ္ခ်က္ထပ္နမ္းလိုက္ေသးတယ္။ ခုထိေတာ့ လၽွာကို မသုံးေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားက ေတာင့္တတဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ ခံစားမႈေတြၾကားမွာ လုံေလာက္တဲ့ရမၼက္အျဖစ္နဲ႔ တည္ရွိေနရင္းနဲ႔ပဲေလ။

ေအပရယ္က သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ေရေအာက္ထဲကေန ႏွစ္ဦးရဲ့ ေအာက္ပိုင္းဆီ တေရြ႕ေရြ႕တိုးသြားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးဆီကို အေရာက္လွမ္းေတာ့တာပါပဲ။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ျပည့္တင္းတဲ့ရင္သားတစ္ဖက္ကို ဆုပ္နယ္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ အသာအယာညႇစ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေအပရယ္ရဲ့ ကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ လက္ေတြၾကားမွာ သက္ျပင္းေလးခ်ရင္းပဲ ၿငိမ္ေနရေတာ့တာေပါ့။

ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ကို လွည့္နမ္းလိုက္ရင္း သူ႔ကိုယ္ေလးကိုလည္း တစ္ပတ္လွည့္လိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးကန္ထဲက ေရတခ်ိဳ႕ လၽွံက်သြားသလို ေရမ်က္ႏွာျပင္ကလည္း လႈပ္ရွားသြားေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ေလးေတြကို လာရိုက္ခတ္ေနတဲ့အထိအေတြ႕ေတြကလည္း စိတ္ေတြကို ပိုၿပီး လႈပ္ရွားေစတယ္။

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာယူၿပီး ထိုင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ညီမေလးေတြကို ဟက္တူဟက္ မထိမိေအာင္ သတိထား ေရွာင္ရွားရင္းနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဘက္ကို ခပ္ေလ်ာေလ်ာေလး ျပန္မွီလိုက္တယ္။

ေအပရယ္က ေရွ႕ကို တိုးရင္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔ေလးေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္တယ္။ လက္ညႇိုးလက္မေတြကလည္း နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ကစားေပးရင္းနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္သားေအာက္ေျခေလးကေန စနမ္းလိုက္တယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ ေရေပၚမွာ ေပၚေနတဲ့ ဗိုက္သားေလးေတြကိုလည္း နမ္းလိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးေသးတဲ့အရသာကို ခံစားမိေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေရွ႕ကို ေကာ့ေပးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေရေအာက္ကေန ေပၚလာတဲ့ ခ်က္ကေလးကို လၽွာနဲ႔တို႔လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားေလရဲ့။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရစိမ္ေနၾကတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကာေနပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးလည္း နည္းနည္းေတာ့ ခ်မ္းစျပဳလာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေအပရယ္ကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ေရထဲကေန ထရပ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးလည္း ေနာက္ကေန လိုက္လာရတာေပါ့။

သူတို႔ေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေမြးပြမ်က္ႏွာသုတ္ပဝါႀကီးေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးၾကရင္း ေရေတြကို သုတ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးတို႔ အခန္းဆီကို မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းပဲ ေလၽွာက္လာခဲ့ၾကေလရဲ့။

အခန္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ႏွစ္ဦးရဲ့အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲလိုက္ၾကတယ္။ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ ေနာက္ကေနရင္း သိုင္းဖက္ ထားတယ္။ သူ႔ရဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကို ပြတ္သပ္ေနၾကတာေပါ့။

ႏွစ္ဦးက ေခါင္းကေလးကို သမင္လည္ျပန္လွည့္ရင္း ေအပရယ့္ဆံပင္ကို နမ္းလိုက္တယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ လည္တိုင္ေလးကို နမ္းရွိုက္လိုက္ေလရဲ့။ လက္ေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးကို လိုက္ရွာေနပါၿပီ။

ေအပရယ့္လက္ဖဝါးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ေသေသသပ္သပ္ရိတ္ျဖတ္ထားတဲ့ အေမႊးေလးေတြအေပၚမွာ တစ္ေထာက္နားရင္း လက္ေခ်ာင္း ထိပ္ေလးေတြကေတာ့ ညီမေလးကို လိုက္စမ္းေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ရွာေတြ႕သြားပါေတာ့တယ္။

ဖြဖြေလးပဲ ပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ရင္တြင္းတစ္ေနရာဆီက တေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ ပူေႏြးလာေနသလိုပဲ။ တစ္ဦးရဲ့အသားကို တစ္ဦး ထိကပ္ ေနတဲ့ အရသာကလည္း ရင္ခုန္သံႏႈန္းျမန္ေစတယ္။ ႏွစ္ဦးက ေအပရယ္ နမ္းရတာ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ေဘးဘက္ ဖယ္ခ်ေပးလိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ ေအပရယ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ညီမေလးထဲကို ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္လိုက္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးထဲကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ကစားေပးေတာ့ ႏွစ္ဦးခမ်ာ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ယင္စျပဳလာတယ္။ ေအပရယ့္က သူ႔လက္ညႇိုးလက္ခလယ္ကို ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးအတြင္းထဲအထိ တိုးဝင္ေစလိုက္တဲ့အခါ မွာေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကေန ညည္းသံတခ်ိဳ႕ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ညီမေလးကလည္း ေအပရယ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ႀကိဳဆိုရင္း အရည္ေလးေတြ ဆင္းလာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဝတစ္ေလၽွာက္ကိုပါ စိုစြတ္လာေစေတာ့တာေပါ့။

ေအပရယ္က ေနာက္ဘက္ကို လွည့္လာတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္ရင္း ေအာက္ဘက္ကလည္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ခပ္သြက္သြက္ကစားေပးလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္စိမ့္သြားေစတဲ့ ခံစားမႈေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို စတင္ လွည့္ပတ္လို႔ေနၿပီေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး လည္ျပန္လွည့္ထားရတဲ့ ႏွစ္ဦးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ဇက္ေညာင္းလာသလိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေအပရယ့္ လက္ေတြထဲကေန ႐ုန္းထြက္လိုက္ရင္း ကိုယ္ကို ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚကို တက္လိုက္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုကို ပူးကပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္ကလည္း ေအာက္ကေန သူ႔ရဲ့ ေပါင္တံေလးေတြကို အလိုက္သင့္ကားေပးရင္း ႀကိဳဆိုလိုက္တယ္။
ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေအပရယ့္ကို စတင္နမ္းရႈံ႔လို႔ေနပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သူ႔လၽွာေလးက ေအပရယ့္ပါးစပ္ထဲကို တိုးဝင္သြားေလရဲ့။

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာက္က ေအပရယ့္ ေျခေထာက္ေတြ မသက္မသာျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ဦးကို ေဘးဘက္နည္းနည္းတြန္းၿပီး လက္ေတြကိုေတာ့ လည္တိုင္ေလးကို သိုင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ တုံ႔ျပန္အနမ္းေတြကလည္း ျပင္းထန္လာတယ္။

ေႏြးေထြးတဲ့ခႏၶာကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြက တစ္ဦးကို တစ္ဦး ထိေတြ႕လိုက္တိုင္းမွာေတာင္ ရင္ခုန္ေစနိုင္ေနတာပါ၊ ခုေတာ့ မခြဲတမ္းမခြာတမ္း ပူးကပ္ထားေလေတာ့ ရင္ခုန္႐ုံတင္မကဘူး၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ကိုယ္ေလးေတြမွာ ေခၽြးစို႔စို႔ထြက္လာၾကၿပီေပါ့။ ႏွစ္ဦးက သူ႔လက္ေတြကို ေအပရယ့္ မ်က္ႏွာေလးကို ကိုင္တြယ္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းလို႔ေနတယ္။ တစ္ဦးလၽွာကို တစ္ဦးက ပြတ္သပ္စုပ္ယူရင္းနဲ႔ အရွိန္ေတြလည္း တက္လာၾကၿပီေပါ့။

ႏွစ္ဦးကပဲ အနမ္းကို စတင္ခြဲခြာလိုက္ၿပီး ေအပရယ့္ကို ေနာက္ဘက္ တြန္းခ်ရင္း သူ႔ေခါင္းေလးကို ေအာက္ဘက္ဆီ တျဖည္းျဖည္း ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြေပၚကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို နို႔ေတြၾကားထဲ တိုးဝင္ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ဆုံး ညာဘက္ရင္သားကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြပြတ္သပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ လၽွာေလးနဲ႔ နို႔သားေလးေတြကို လ်က္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ငုံလိုက္ေတာ့တာေပါ့။

ေအပရယ္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔စို႔ေပးမႈကို ခံယူရင္း သူ႔ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ ခါးကို လွမ္းခ်ိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ညီမေလးရဲ့အထက္က ျခဳံပုတ္ေလးခ်င္း ထိကပ္သြားၾကသလို ဆက္ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ အစိေလးခ်င္ေတာင္ ထိနိုင္တဲ့အေနအထားေပါ့။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈေတြနဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးက နို႔သီးေခါင္းေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ညႇပ္ၿပီး ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္က ေကာင္းလိုက္တာလို႔ ညည္းလိုက္ေပမယ့္ ႏွစ္ဦးကေတာ့ မၾကားလိုက္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္က က်ဥ္ကနဲ က်ဥ္ကနဲ သူ႔ကို ႏွိုးဆြေနတဲ့ေဝဒနာကို ဆက္လက္ခံစားဖို႔ ဆႏၵမရွိေတာ့တာနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ ေခါင္းေလးကို သူ႔မ်က္ႏွာဆီ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ညင္ညင္သာသာနမ္းလိုက္ေတာ့တယ္။
အနမ္းကို ျပန္ခြာေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေအပရယ္နဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းမခြာဘဲ ကုတင္ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းေလၽွာဆင္းလိုက္တယ္။ လမ္းခရီး တစ္ေလၽွာက္မွာ သူ႔ရဲ့နို႔ေလးေတြက ေအပရယ့္ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္သြားၾကေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားတာေပါ့။

ႏွစ္ဦးက ကုတင္ေအာက္ကို ဆင္းလိုက္ရင္း ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူရည္ရြယ္တဲ့ပစ္မွတ္ကို ရွာေတြ႕သြားပါေတာ့တယ္။

ဟုတ္တာေပါ့၊ ေအပရယ့္ညီမေလးပါပဲ။ ႏွစ္ဦးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေအပရယ့္ညီမေလးအဝကို ထိေတြ႕လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ ေအပရယ့္ႏႈတ္က ခပ္တိုးတိုးညည္းညဴလာပါေတာ့တယ္။ ဆက္ၿပီး ႏွစ္ဦးရဲ့လၽွာေလးက ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ေလၽွာက္လ်က္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အတြင္းထဲကို တိုးဝင္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ့္လက္ေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ဆြဲညႇစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ တစ္မူထူးျခားတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ခံစားမႈေအာက္မွာ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ညီမေလးထဲက ခံစားမႈက ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္သြားေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ေလထဲလြင့္ေမ်ာသြားသလိုျဖစ္သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ သတိျပဳမိပုံမေပၚဘူး၊ ဆက္ၿပီး လ်က္ေပးလို႔ေနတုန္းပဲ။ ေအပရယ္ကေတာ့ တုန္ယင္စြာနဲ႔ပဲ သူ႔နို႔ႀကီးေတြကို သူ႔ဘာသာ ဆုပ္နယ္လိုက္ရင္း ေပါင္ေလးကိုပဲ ကားေပးလိုက္မိတယ္။
ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးရဲ့ အရသာကို ခံစားရင္း ႏွစ္ဦးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေပၚဘက္ကို ဆန္တက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ညီမေလးရဲ့ထိပ္က အစိေလးကို လၽွာေလးနဲ႔သိမ္းပိုက္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။

ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလည္း လ်က္လိုက္ေရာ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္ရင္း ေကာင္းကင္ဘုံအထိ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္၊ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း တြန႔္လိမ္လႈပ္ရွားရင္းေပါ့။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ မရပ္မနား မာရသြန္ရင္း ေအပရယ့္ညီမေလးထဲက စီးက်လာသမၽွကို သိမ္းပိုက္လို႔ေနတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ အသံကေလးေတာင္ မထြက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ သူၿပီးလိုက္ရတာက သိပ္ကို ျပင္းထန္ သြားတာကိုး။ ေအပရယ့္တစ္ကိုယ္လုံး ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာပဲ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ မလႈပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ လက္ေတြကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ဖြဖြရြရြ ပြတ္သပ္ေပးရင္းေပါ့။

ဒီေတာ့မွ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေအပရယ္ ၿပီးသြားတာကို သေဘာေပါက္လိုက္မိေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါ သူ႔အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ဆႏၵတစ္ခု ျပည့္ဝသြားျခင္းပဲေပါ့။ ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚကို တြားတက္လိုက္ရင္း ေအပရယ့္ဗိုက္သားေလးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္လိုက္တယ္။ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦး လဲေလ်ာင္းသာေအာင္ သူ႔ေပါင္ေလးကို အေပၚဘက္နည္းနည္းဆြဲယူလိုက္ၿပီး လက္ေတြကေတာ့ သူ႔ညီမေလးရဲ့ဆံႏြယ္ေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနတာေပါ့။

`ဒီေန႔ေတာ့ မမႀကီးဆီက အမ်ားႀကီး အေတြ႕အၾကဳံရလိုက္တာပဲ´

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ခါးကို ဖက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ေအပရယ့္ဝမ္းျပင္ေလးေပၚမွာ အပ္ထားတုန္းပဲ။

ေအပရယ္ကေတာ့ လက္တစ္ဖက္က ႏွစ္ဦးရဲ့ေခါင္းေလးကို ပြတ္ရင္း က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ကိုယ့္ရင္သားေတြကို ပြတ္လို႔ေပါ့။

`တကယ္လို႔ ေမာင္ေမာင္ေတြ႕ရင္ေတာ့ သိပ္သေဘာက်မွာပဲ …´

ေအပရယ္က ျပဳံးရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ …

`ဟုတ္မွာေပါ့ … ဒါေပမယ့္ အဲလိုမ်ိဳးႀကီးေတာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးနဲ႔ မေနခ်င္ပါဘူး …´

ႏွစ္ဦးက သူ႔မ်က္ႏွာအပ္ထားတာကို တစ္ဖက္ေျပာင္းလိုက္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။

`ေၾသာ္ … တစ္မ်ိဳးစီ ေကာင္းတာပဲဟာ … နင္ကလည္း …´

ေအပရယ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ခပ္တိုးတိုးညည္းရင္း မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ရင္း သူ႔အစ္မရဲ့ဗိုက္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

ေအပရယ္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိပ္မက္ကမၻာထဲကို ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

တနဂၤေႏြေန႔ကေတာ့ အိမ္မွာ လူရႈပ္လြန္းၿပီး မိန္းကေလးေတြရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိဘဲ လာလာလည္ေနၾကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ လႈပ္ရွားဖို႔ ဘယ္လိုမွ အခြင့္မသာခဲ့ဘဲနဲ႔ ရက္သတၱပတ္ကုန္ရက္မ်ားအတြင္းမွာ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနရတာေပါ့ေလ။

တနလၤာေန႔မနက္မွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အေစာႀကီးတည္းက နိုးေနေလရဲ့။ ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း မာေက်ာ ေတာင့္တင္းလြန္းတာေၾကာင့္ အိမ္သာေျပးၿပီး ေသးေပါက္ရင္း တစ္ခ်ီေလ်ာ့လိုက္ေတာ့မွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္။

တစ္ေရးျပန္ေမွးၿပီး ေအာက္ျပန္ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္သားေတြ ထြက္ခြာလို႔ သြားၾကပါၿပီ။ သူနဲ႔ ေအပရယ္ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … နိုးၿပီလား …´

`အင္း … ဒါနဲ႔ နင့္ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ … ဘာထူးလို႔လဲ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ကို ဖက္လိုက္ရင္း အနမ္းတစ္ခုေပးလိုက္တယ္။

`ဟယ္ … နင္ မသိပါဘူး … ဟင္းဟင္း …´

တကယ္ေတာ့ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးအေၾကာင္းေတြးေနတာပါ။

`အမယ္ … ေဘာင္းဘီတိုေတြဘာေတြ ဝတ္လို႔ပါလား … ဘာလုပ္မလို႔လဲ …´

`နိုးကတည္းက တေမးတည္းေမးေနတာပဲ … ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ …´

ေအပရယ္က မ်က္လုံးျပဴးရင္း ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာနဲ႔မလိုက္ဖက္ဘဲ ျပဳံးေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေနာက္ေနတာမွန္း သိသာပါတယ္။

`ဟာ … အဲလိုဟုတ္ပါဘူးဟာ …´

ေမာင္ေမာင့္ၾကည့္ရတာ စပ္စုခ်င္တဲ့ပုံေပၚေနတယ္။

`ရာသီဥတု ပူလို႔ေဟ့ … တကတည္းမွ … ရွင့္မ်က္စိထဲ အျမင္မေတာ္လို႔လား …´

ေမာင္ေမာင္က ဖက္ထားရင္းနဲ႔ ေျဖေျပာေလးျပန္ေျပာတယ္။

`မမကလဲကြာ … လွတယ္လို႔ … ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ … လန္းတယ္လို႔ … ေနာက္ၿပီး …´

`ေနာက္ၿပီး … ဘာျဖစ္လဲ …´

ဒါေပမယ့္ ေအပရယ့္အတြက္ ဒီေမးခြန္းက သိပ္ၿပီးအေျဖရွာစရာမလို႔ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ဖက္ထားတဲ့ ေမာင္ေမာင္ရဲ့ေအာက္ပိုင္းကေန တစ္စုံတစ္ခုေသာအရာက တိုးေဝွ႕လာတာကိုး။

`ဟဲ့ဟဲ့ … ေကာင္စုတ္ေလး … အေစာႀကီးရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္ကိုယ္ကလည္း ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာပဲ။ ေရသြားခ်ိဳး၊ အက်ႌလဲခဲ့၊ ၿပီးမွ ျပန္ၿပီး မနက္စာလာစား … သြား …´

အဲလိုေျပာၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိ႐ုံ ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ မခ်င့္မရဲနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ေမာင္ေမာင့္ကို တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲဟာ …. နင္ကလဲ … ထူးထူးဆန္းဆန္း ငါ့ကို ႏွင္လႊတ္တာလား … ငါ့မွာ နင့္ကို သိပ္သတိရေနတာ … ဟိုေလ … နင္ သိတယ္မလား …´

ေမာင္ေမာင္က သြားၿဖီးေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ရယ္တယ္။

`ေတာ္စမ္းပါ … နင့္မွာ တစ္ခ်ိန္လုံး ဒါေတြပဲ ေတြးေနတာလား။ ႐ုပ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဟဝွာျပဳခ်င္ေနတဲ့႐ုပ္မွန္း သိသာတယ္။ သြားပါ … ငါ အခု မအားေသးဘူး … ခဏေနမွ ျပန္လာခဲ့ေနာ္ … လိမၼာတယ္ …´

ေအပရယ္က တစ္ခ်က္နမ္းရင္း ထမင္းစားခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့တယ္။

`အင္းပါ … ကိစၥမရွိပါဘူး … နင့္သေဘာ …´

ေမာင္ေမာင္က လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

ၿခံဝင္းထဲ ဆင္းသြားတဲ့ ေအပရယ့္မွာေတာ့ ေတြးေနမိတယ္။ ေမာင္ေမာင္က သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ၊ ဒီအတိုင္းဆို ငါ သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္ ျငင္းနိုင္မွာလဲ။ သူက သိပ္သေဘာေကာင္းၿပီး သူမ်ားကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းအက်ပ္ ဖိအားမေပးတတ္ဘူး။ ခုလိုမ်ိဳးသာ ေမာင္ႏွမေတြလို ေနလာၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘဲ တျခားက ဆိုလိုကေတာ့ တစ္ခါတည္း မဂၤလာေဆာင္ပစ္လိုက္ၿပီလို႔ ေတြးေနေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ပဲ ေရျမန္ျမန္ေျပးခ်ိဳးၿပီး ကမန္းကတန္း ေအာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ အဝတ္ေတြ လွန္းလိုက္၊ ၿခံဝင္းထဲ ဟိုဟိုဒီဒီေလၽွာက္လိုက္လုပ္ေနတုန္း ေမာင္ေမာင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။

ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီး ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ ေပါင္မုန႔္ကို စားရင္း ၿခံထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ အဆင္ေျပစြာ တင့္တယ္လွပေနတဲ့ ေအပရယ့္အသြင္ကို ျမင္ရတယ္။

ေနေရာင္ေအာက္မွ နီေရာင္ေျပးေနတဲ့ ေအပရယ့္ဆံပင္ရွည္ေလးေတြရယ္၊ ေဘာင္းဘီတိုေအာက္က လြတ္လပ္ေနတဲ့ ျဖဴဝင္းတဲ့ ေပါင္သားေလးေတြနဲ႔ ေခၽြးစိုလို႔ ကပ္ေနတဲ့ အက်ႌေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္က အခုအခံမပါတဲ့ လွိုက္ေမာဖြယ္ရာ ေရႊရင္အစုံရယ္ေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ေငးရင္းနဲ႔ ပါးစပ္ထဲက အစာကိုေတာင္ မဝါးမိဘူး။ ျမင္ကြင္းထဲကေန ေအပရယ္ ျဖတ္ကနဲ ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ သတိရၿပီး မနက္စာ ဆက္စားရတယ္။

ခဏေနေတာ့ အိမ္ေနာက္ဘက္ကေနပတ္ၿပီး ေအပရယ္ ျပန္ဝင္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါမွာလည္း စိုက္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္အဖို႔ ေရငတ္သလို ခံစားရေတာ့တာေပါ့။ ၿပီးမွ ဣေျႏၵအနိုင္နိုင္ဆည္ရင္း ေမးလိုက္ရတယ္။

`ဒီေန႔ အားကစားသြားမလုပ္ေတာ့ဘူးလား …´

`ဟင့္အင္း ဒီေန႔နားလိုက္ဦးမယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလလည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ နားတာေပါ့ဟယ္ … ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာေနေတာ့ နင္ အျပင္ ဟိုဟိုဒီဒီထြက္ခ်င္လည္း အိမ္ေစာင့္ရွိတာေပါ့လို႔ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔မို႔ ေခါင္းကိုပဲ အရင္ခါလိုက္ရတယ္။ အစကေတာ့ အျပင္ထြက္ဦးမလားလို႔ ေတြးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ့္ကို ၾကည့္ၿပီး အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားတယ္ေလ။

`အဲဒီေတာ့ နင္လည္း အျပင္မထြက္ဘူးဆိုရင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ … ဟုတ္တယ္ဟုတ္ …´

ေအပရယ္က ေျပာရင္းနဲ႔ ေပါင္တစ္ဖက္ေပၚတစ္ဖက္တင္ၿပီး အေနအထားျပင္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြက ေတာက္ပလာ လင္းလက္လာတယ္။

ေအပရယ့္က သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေမာင္ေမာင့္ေဘးကေန မွီလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ သတိျပဳစရာ နို႔ႀကီးေတြက ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းဆီကို သြားၿပီး ဖိကပ္မိေနၾကေလရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို မွီရင္း
လက္တစ္ဖက္က ေမာင္ေမာင့္နဖူးေပၚက ဝဲက်ေနတဲ့ဆံစေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပး ေနတယ္။ ဟိုးအရင္တုန္းက ခ်စ္စခင္စၾကင္နာစ ငယ္ငယ္ေလးေတြလိုေပါ့ေလ။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စားလက္စေတြကို ျမန္ျမန္အဆုံးသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေလေတာ့ သူ႔ကို လႈပ္ရွားမႈေသးေသးေလးတစ္ခုကအစ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ မ်က္လုံးေတြကို သတိမထားမိလိုက္ပါဘူး။ ေအပရယ္ကေတာ့ ျမတ္နိုးစြာ ၾကည့္ေနေလရဲ့။

`အင္း … ေကာင္းတာေပါ့ …´

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္အသံက ျပန္ေပၚလာတယ္။ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို ျပဳံးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က …

`ဒါဆို တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း တစ္သက္လုံး တူတူေနသြားၾကရင္ေရာ မေကာင္းဘူးလား …´လို႔ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ေျပာင္သလို ေနာက္သလိုေပမယ့္ တကယ့္စိတ္ထဲကေန ေလးေလးနက္နက္ေမးလိုက္တာပါ။

`ေကာင္းတာေပါ့၊ တူတူအိပ္ တူတူစား … တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ … ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ တျခားအေတြးေတြက ဝင္လာတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ဆီ ပိုတိုးကပ္လိုက္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဝင္ေလထြက္ေလေႏြးေႏြးကိုေတာင္ ခံစားလို႔ရေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ …

`အဲဒါဆိုရင္ … တျခားလူေတြ အတြက္ေရာ …´လို႔ ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

`အင္း … ငါလည္း အဲဒါပဲ စဥ္းစားေနတာ …´

ေျပာေနရင္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕တံခါးကေန အသံၾကားလိုက္ရလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထရပ္လိုက္ၾကတယ္။

ေအပရယ္က ခ်န္ေနရစ္ခဲ့တုန္း ေမာင္ေမာင္က ထမင္းစားခန္းအဝကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ထားတဲ့ ဇြန႔္ကို ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ေတြ႕ရတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … စားၿပီးပလား …´

ဇြန္က ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဆိုဖာေပၚ ပစ္တင္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

`အင္း … ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ … ေက်ာင္းမတက္ရဘူးလား …´

`ဟီး … ေက်ာင္းေျပးလာတာ … ဒီလိုဟ … ေက်ာင္းသြားမယ္လုပ္တုန္း ခဏဆိုၿပီး အင္တာနက္ဆိုင္ေရွ႕ ဆင္းလိုက္တာ … ဟိုဟိုဒီဒီ ဝင္ၾကည့္ေနရင္း သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္တယ္။ မနက္အတန္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုလို႔ … ညေနအတန္းကလည္း ႏွစ္နာရီမွ ဆိုေတာ့ … အဲဒါနဲ႔ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာလိုက္တာ …´

`ေကာင္းပါေပ့ဗ်ာ … ေမေမသိရင္ေတာ့ ဆူမွာပဲ …´

`နင္ျပန္မေျပာနဲ႔ေလ … ေနာ္ … ေမာင္ေမာင္ …´

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ ေအပရယ္ထြက္လာတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

`ဟဲ့ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေက်ာင္းမတက္ဘူးလား …´

ဇြန္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးလ်တဲ့အက်ႌေအာက္က ထင္ရွားလွတဲ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။

`အင္း … မနက္အတန္းဖ်က္လိုက္လို႔ … ဒါနဲ႔ … တစ္ဆိတ္ မမႀကီးအဝတ္အစားက နည္းလြန္းေနတယ္ မထင္မိဘူးလား …´

`နင္ကေရာ ဘာလို႔ အမ်ားႀကီးဝတ္ထားတာလဲ …´

သူတို႔သုံးေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူရယ္မိလိုက္ၾကတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ …. ဒါနဲ႔ နင္တို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ´

အရယ္ရပ္သြားေတာ့ ဇြန္က ေမးလိုက္တယ္။

`မနက္စာ ခုမွ စားၿပီးတာေလ …´

`ေၾသာ္ ….´

`ဘာေၾသာ္တာလဲ …. တကယ္ေျပာတာ …´

`ဟုတ္ပါတယ္ဟဲ့ … နင္ကလဲ …´

`သိပါဘူး … အေႏွာင့္အယွက္ေပးသလိုမ်ား ျဖစ္သြားသလားလို႔ပါ …´

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ သူတို႔အေၾကာင္းကို ဇြန္သိေနတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဆိုတာေပါ့။

ေအပရယ္က ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါ အျပင္သြားလို႔ရၿပီေပါ့ … ေမာင္ေမာင္ … နင္ ဇြန္နဲ႔ေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား …´

`ရပါတယ္ … ဘာလို႔လဲ …´

`နင္နဲ႔ ငါ့ကို စိတ္မခ်လို႔ေနမွာေပါ့ဟယ္ …´လို႔ ဇြန္က ဝင္ေျပာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာက ရဲကနဲ။

ေအပရယ္က ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ လက္ေမာင္းကို တစ္ခ်က္စီ ဖ်န္းကနဲ ရိုက္လိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္သြားေတာ့တယ္။

`တို႔လည္း အျပင္သြားရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ …. လိုက္မလား ေမာင္ေမာင္ …´

`ဘယ္သြားမွာလဲ …´

`ဒီလိုပဲေပါ့ … ေျခဦးတည့္ရာေပါ့ … ၾကဳံရာသြား ၾကဳံတာစား ေတာ္သလိုေန ျဖစ္သလိုလုပ္ၾကတာေပါ့ …´

`ေကာင္းလိုက္တာ … စိတ္ပ်က္ဖို႔ … ေအးေလ နင္နဲ႔တစ္ခါမွ တူတူမထြက္ဖူးေသးဘူး … သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့ …´

ဇြန႔္မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ကေလးေတြ ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဇြန႔္အေနနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ကို လက္ခံဖို႔အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။

ေမာင္ေမာင္က အိမ္ေရွ႕မွာ တီဗီၾကည့္ေနတုန္း ဇြန္ကေတာ့ ေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ေနတယ္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကပဲ အျပည့္အဝ ေနရာယူထားေလရဲ့။

ဇြန႔္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ေယာက္အေပၚ နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔မွာ အိပ္လည္း ဒီစိတ္၊ စားလည္း ဒီစိတ္ဆိုသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေန႔ အိမ္ျပန္လာေတာ့လည္း အိမ္မွာ ေမာင္ေမာင့္ကို မေတြ႕ရမွာ စိုးရိမ္စိတ္တဝက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရတာ။ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အိမ္မွာရွိေနမွန္း သိလိုက္ရေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေရာ သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားမွာပါလိမ့္၊ ဒီအတိုင္းေလးပဲ စိတ္ရင္းနဲ႔ လက္ခံေပးမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အထင္မ်ား ေသးသြားမလားလို႔ မရြံ့မရဲျဖစ္ေနမိတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ဒီေကာင္ေလးနဲ႔မွ နားလည္ေတာ့တယ္လို႔ လည္ေခ်ာင္းနားအထိ ခုန္ခုန္ၿပီး တက္လာတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားက တိုးတိုးေလးေျပာသြားေလရဲ့။

အခန္းအလယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေနမိရင္းေန အျပင္သြားဖို႔ သတိရလိုက္ေတာ့မွပဲ ဇြန္တစ္ေယာက္ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေျပးရ လႊားရေတာ့တယ္။ ေခါင္းေလၽွာ္ေရခ်ိဳး၊ အနံ့အသက္ကင္းေအာင္ ညီမေလးကိုလည္း ေသခ်ာေဆးေၾကာသန႔္စင္ၿပီးေတာ့ ဆယ္နာရီထိုးေနပါၿပီ။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေလွကားထိပ္ကေန ေမာင္ေမာင့္ကို လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း အဝတ္အစားလဲဖို႔ သူ႔အခန္းဘက္ တက္လာေတာ့တယ္။

ဇြန္က သူ႔အခန္းထဲ ေျပးဝင္လိုက္ေတာ့ ေခ်ာ္လဲမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မခံနိုင္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလမွ ရတဲ့ အခြင့္အေရးကို ဒီပုံစံနဲ႔ အဆုံးရႈံးခံလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲေနာ္။
ၿပီးမွ တစ္ခု စဥ္းစားမိလို႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးျခဳံၿပီး ေမာင္ေမာင့္အခန္းဆီ တက္သြားလိုက္တယ္။

အခန္းတံခါးကို ေခါက္ရင္း `ေမာင္ေမာင္ … နင္ ဘာဝတ္မွာလဲ´လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးၿပီး သူ႔ကို ထူးဆန္းသလို ၾကည့္ေတာ့ …

`နင္ ဘာဝတ္မွာလဲလို႔ ေမးေနတာ …´

`ေအာင္မေလး … ထူးထူးဆန္းဆန္း၊ တီရွပ္နဲ႔ ဂ်င္းေပါ့ဟာ … ဘာလို႔လဲ …´

`တီရွပ္က ဘာေရာင္လဲ …´

`အျဖဴ … ဘာလဲ … ဆင္တူဝတ္ခ်င္လို႔လား …´

ဇြန္က ေခါင္းကေလးၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း သူ႔အခန္းဆီ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ အဝတ္အစားဆင္တူနဲ႔ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ေမာင္ေမာင့္တီရွပ္က ပုံမွန္ေပမယ့္ ဇြန႔္တီရွပ္က နည္းနည္းပါးလို႔ ေအာက္က ဘရာပန္းေရာင္ေလးကိုပါ ရိုးတိုးရိပ္တိပ္ ျမင္ေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ ေသးေသးေလးတစ္လုံးကို ပုခုံးေပၚတင္လိုက္ရင္း ဇြန္က ေမာင္ေမာင္တံခါးပိတ္တာကို ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ၿပီးမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းထိပ္ဘက္ ေလၽွာက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

လမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဆင္တူဝတ္ထားတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သတိျပဳမိသလို ၾကည့္ေတာ့ ဇြန္မ်က္ႏွာေလးေပၚ ရွက္ျပဳံးကေလးတစ္ပြင့္ ေပၚလာတယ္။

`ဟဲ့ … လူေတြက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ … နင့္ေၾကာင့္ …´

ေမာင္ေမာင္က လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မွာ မ်က္လႊာေလးခ်ထား႐ုံအျပင္ ဘာမွ မတတ္နိုင္ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ တကၠစီငွားၿပီး ဂ်န္းရွင္းေမာ္တင္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေရွ႕ခန္းကို တက္မယ္အလုပ္မွာ ဇြန္က လက္ကို ဆြဲထားၿပီး ေနာက္ခန္းမွာ တူတူထိုင္မယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း သေဘာတူလိုက္ရတယ္။

ကားစထြက္ၿပီး ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက ေမာင္ေမာင့္ေပၚ တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီးခါစ ဆံပင္က ရတဲ့ ရနံ့သင္းသင္းေလးက ေမာင္ေမာင့္ရင္ကို ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေစတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဇြန႔္ေခါင္းေလးေပၚ ပါးနဲ႔အပ္ထားလိုက္ရင္း လက္ကေတာ့ ဇြန႔္လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာမိၾကဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြကို ခံစားေနၾကေလရဲ့။ တကၠစီကလည္း တကၠစီေပမယ့္ မာ့ခ္တူးဆိုေတာ့ သူတို႔ကို သက္ေတာင့္သက္သာရွိေစတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘုန္းႀကီးလမ္းမီးပြိဳင့္မွာ မိေတာ့မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္းသတိဝင္လာတယ္။

`ဟဲ့ … ေရာက္ေတာ့မယ္ … ပိုက္ဆံထုတ္ထားဦး …´

ေမာင္ေမာင္က သတိေပးလိုက္ေတာ့မွ ဇြန္က သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို လွမ္းဖြင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္ကေလးေတြပါတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ယူလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္မွာ ရယ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ကလိကလိျဖစ္လာတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ နည္းနည္းလည္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ကေလးစိတ္ေတာင္ သိပ္မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ေကာင္မေလးကို အတင္းႀကီးဆြဲေဆာင္ေနသလိုျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ထက္ အသက္က တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္ဆိုတာကလည္း အျဖစ္မွန္တစ္ခုပါပဲ။

တကၠစီသမားကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ဂ်န္းရွင္းေမာ္တင္ေရွ႕မွာ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဝတ္အစားဆိုင္ေတြ၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ၊ ဖိနပ္ဆိုင္ေတြ လိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖုဒ္ကို႔ထ္ဆီ ေလၽွာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေကာင္တာကို ေရာက္ေတာ့ ၾကက္ဆီထမင္းနဲ႔ အေအးမွာၿပီး ေမာင္ေမာင္က ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏွိုက္တယ္။ ဒါကို အေၾကာင္းမသိတဲ့ ဇြန္က အတင္းပဲ ငါေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ရွင္းလိုက္တာေပါ့။
ဘာမွ လာခ်မေပးေသးခင္ ၿငိမ္ေနၾကတုန္း ဇြန္က စကားစလာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ငါနဲ႔လိုက္ရတာ ပ်င္းေနၿပီလားဟင္ …´

`မပ်င္းပါဘူး … ဒီေလာက္လွတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ပဲ၊ ေပ်ာ္စရာေတာင္ေကာင္းေသးတယ္ …´

`ဟြန္း …´

ဇြန႔္မွာ အသံေလးပဲျပဳလိုက္နိုင္ၿပီး မ်က္လႊာေလးခ်သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ေရာက္လာတဲ့ ၾကက္ဆီထမင္းနဲ႔ အေအးကို စားေသာက္ေနၾကတုန္း စကားတစ္ခြန္းမွ ထပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

စားၿပီးသြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

`ဟဲ့ … ေကာင္မေလး …´

`ဘာလဲ …´

`နင့္ကို အိမ္မွာ ညစာမေကၽြးဘူးလို႔ ေျပာထားလို႔လား …´

`ဟင္ … ဘာလို႔လဲ … ခု တစ္ပြဲပဲ စားတာကို …´

`မဟုတ္ပါဘူး … အိမ္ကို ညစာယူသြားမလို႔လားလို႔ပါ …´

အဲဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ဇြန္က ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တစ္ေနရာက ထမင္းစိတစ္စိကို စမ္းမိလိုက္ေတာ့တယ္။

`ေတာ္ေသးတာေပါ့ … ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီတိုင္းမထားတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …´

`လူေတြရွိေနလို႔ပါ … နို႔မို႔ အဲဒီထမင္းစိကို တစ္ခါတည္း ငါယူစားလိုက္ပါတယ္ …´

ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက နီရဲသြားတယ္။ ဒါေတာင္ ေမာင္ေမာင္က ညီမေလးကို နမ္းၿပီးသြားၿပီကို။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္ကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဇြန္က ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ေျပာတယ္။ တစ္လက္စတည္းပဲဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း သဘူေတာလိုက္ေလရဲ့။

`ဘာကားၾကည့္မွာလဲ …´

`ၾကည့္ဦးမယ္ေလ … Resident Evil ပဲ ၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား …´

`နင့္သေဘာေလ …´

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ Box Office ေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိသြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ျပန္ေလၽွာက္ခဲ့ၿပီး ဇြန္ …

`ဟဲ့ … ဘယ္နားထိုင္ၾကည့္မွာလဲ …´

`ေအာင္မာ … သိပ္ၿပီးရိုးသားခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႔ ေနာက္က အတြဲခုံပဲ ဝယ္လိုက္ေပါ့ … ေအးေအးေဆးေဆးရွိေအာင္ …´

`နင္ကမ်ား … မ်က္ႏွာမွာ ဘာႀကံေနသလဲဆိုတာ စာေရးထားတဲ့အတိုင္းပါလား …´

`ဇြန္ကလဲဟာ … အခ်င္းခ်င္းေတြပဲကို …´

`ေအးပါ … လက္မွတ္ဖိုး နင္ေပးလိုက္ …´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒဲ့ေျပာလာတဲ့အတြက္ ေမာင္ေမာင္ ပိုက္ဆံထုတ္လိုက္ရပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ဇြန႔္မွာ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္က်န္ပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်န္ထားတာလဲဆိုတာေတာ့ ဇြန္ကိုယ္တိုင္ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။

ေမာင္ေမာင္ လက္မွတ္ဝယ္လိုက္ရင္း ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္းကၽြတ္သြားတယ္။ ဇြန္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ိဳရည္နဲ႔ ေပါက္ေပါက္ေတြ သြားဝယ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူရွင္းတဲ့ေထာင့္တစ္ေနရာက ႏွစ္ေယာက္တြဲခုံေလးကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

႐ုပ္ရွင္ကေတာ့ အားလုံးသိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္းပါပဲ၊ ေၾကာက္စရာ လန႔္စရာ ရင္ဖိုစရာေတြပါတဲ့ ေရာဂါပိုးကူးစက္တဲ့ကားေပါ့။ ေသြးေတြ ျပန႔္က်ဲထြက္လာတိုင္း၊ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္လိုက္တိုင္း၊ ေသေျပးရွင္ေျပးေျပးရတဲ့အခါတိုင္း အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ဇြန႔္ရဲ့ကိုယ္ေလးက ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲကို တစ္စတစ္စ တိုးဝင္လာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း အလိုက္တသိနဲ႔ ဇြန႔္ကို သိုင္းဖက္ရင္း လက္ေတြက စတင္အလုပ္မ်ားပါေတာ့တယ္။

ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း နားရြက္ဖ်ားေလးကို နမ္းရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သမီးရည္စားကိစၥကို ဦးတည္ေနေလရဲ့။ နားရြက္ဖ်ားေလးကေန ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းဆင္းရင္း ပါးေလးကို ဖြဖြေလးနမ္း၊ ၿပီးေတာ့ လည္တိုင္ေလးကို ဆတ္ကနဲ စုပ္ယူလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ေပၚကို ေရြ႕လ်ားလာၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္တစ္ဖက္က ေအာက္ကေနၿပီး ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ပင့္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တီရွပ္ဝတ္လာတာေတာ့ ဆိုးပါတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အေနနဲ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ လမ္းရွာေနရလို႔ပါပဲ။

အက်ႌေပၚကေန ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ရင္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အႀကံထုတ္ေနမိတယ္။ နည္းလမ္းႏွစ္ခုမွာ ဘယ္လမ္းကို ေရြးရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားရင္း ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ဘက္ဆြဲမွီလိုက္ရင္း မလြဲမေသြလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ ျဖဳတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေနာက္ရင္းေျပာင္ရင္း ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းထားခဲ့တာ လက္ေတြ႕အသုံးဝင္သြားတာေပါ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္ခ်ရတဲ့ အက်ႌလက္ၾကားကေန ဝင္ဖို႔ပဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက အက်ႌလက္ေပါက္ ကေနၿပီး တိုးဝင္လာေတာ့ ဇြန္ကလည္း အလိုက္သိစြာနဲ႔ ကိုယ္ေလးကို နည္းနည္းကိုင္းေပးတယ္။ သူ႔လက္ေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေဘာင္းဘီ ေပၚကေန ဖုထစ္ေနတဲ့အရာကို စမ္းသပ္လိုက္တာေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္စလုံး သူတို႔ဦးတည္တဲ့အရာကိုပဲ ေရာက္ရွိဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္နို႔ေလးကို လက္ဝါးနဲ႔အုပ္ကိုင္ရင္း နို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဇြန္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေအာက္ခံေဘာင္းဘီရဲ့ သားေရႀကိဳးကို ရွာရင္း ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီထဲမွာ လႈပ္ရွားေနေလရဲ့။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဇြန႔္လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ ထိပ္ဖ်ားကို ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ဆုပ္ကိုင္မိသြားပါေတာ့တယ္။ ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ ဇြန႔္မ်က္ဝန္းလဲ့ျပာျပာေတြက ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားဆီက အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပလို႔ေနေလရဲ့။

မ်က္ဝန္းေတြကေန တစ္စုံတစ္ရာကို ရွာေတြ႕သြားတဲ့ ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို အက်ႌထဲက ျပန္ထုတ္ရင္း ဇြန႔္ညီမေလးဆီကို လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ အလိုက္သိတဲ့ဇြန္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေပးထားၿပီးပါၿပီ။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ဇြန႔္ေဘာင္းဘီဇစ္ေတြကေတာ့ ပြင့္ဟလို႔ေနေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ရွိသြားေတာ့ ႏူးညံ့တဲ့ ပိတ္သားေလးကိုပဲ ကိုင္မိေတာ့တယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ တိုးဝင္ရင္း ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ဇြန႔္ဂ်ီစထရင္းေလးကို ေဘးကို ဆြဲဖယ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ဇြန္က သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေနာက္ကို ေလ်ာခ်ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ထိေတြ႕ရျခင္းပါပဲ။ လက္ဖ်ားေလးေတြနဲ႔ ဇြန႔္ညီမေလးကို စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုထိုင္းထိုင္းအထိအေတြ႕က သတင္းပို႔လာပါတယ္။ လက္ညႇိုး၊ လက္ခလယ္၊ လက္သူႂကြယ္သုံးေခ်ာင္းနဲ႔ ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးနားကို ပြတ္ေပးၿပီး လက္မကေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့အစိကေလးကို စတင္ထိေတြ႕လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ညည္းသံေလးေတြ က်ယ္ေလာင္လာမွာကို ႀကိဳတင္ခန႔္မွန္းမိတဲ့ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူရင္း ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို စတင္လိုက္ပါတယ္။ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း လက္ေလးတစ္ဖက္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးတစ္ေလၽွာက္ ထက္ေအာက္စုန္ဆန္ ေျပးလႊားေနေလရဲ့။

ဒီလို ႐ုပ္ရွင္႐ုံအေတြ႕အၾကဳံမ်ိဳး ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ မရွိဖူးၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြက စိုးရိမ္မႈတဝက္နဲ႔ မရြံ့မရဲျဖစ္ေနၾက ေလရဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥမ်ိဳးက ဒီေလာက္ႀကီး စိုးရိမ္ဖို႔ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့သူေတြက နားလည္စာနာေပးၾကတဲ့အျပင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တတ္နိုင္သမၽွ အသံမထြက္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း လုပ္စရာရွိတာသာလုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ သိပ္ၿပီးခက္ခဲတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လုံးႏွစ္စုံနဲ႔ ေဘးေဘးဘီဘီကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္တဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိၾကပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တဲ့သူက ႐ုပ္ရွင္ထဲပဲ စိတ္ဝင္စားေနသလို၊ အတြဲေတြကလည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္ရႈပ္ေနေလေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား စိတ္ဝင္စားဦးမွာလဲ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ အတြဲေခ်ာင္းတယ္လို႔လည္း မၾကားဖူးဘူး မဟုတ္လား။

ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိလာတဲ့အခါ ေမာင္ေမာင္လက္ေတြက ကိုယ္စီကိုယ္ငွ လက္ေခ်ာင္းအသီးသီးကို တာဝန္အသီးသီးယူရင္း ဇြန႔္ညီမေလးကို တိုက္စစ္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ လက္ညႇိုးနဲ႔ လက္သူႂကြယ္က ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြ၊ လက္ခလယ္က အတြင္းသားေလးေတြ၊ လက္မ ကေတာ့ အစိေလးကိုေပါ့။ လက္သန္းကပဲ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ရွိေနေလရဲ့။

ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ အရသာက တဝက္၊ စိုးရိမ္စိတ္က တဝက္နဲ႔ အရွိန္ေတြတက္ရင္း တုန္ခါေနေလရဲ့။ လက္ေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပၚမွာ တာဝန္သိသိ သစၥာရွိရွိနဲ႔ လုပ္ေပးေနတုန္းပဲ။

ေမာင္ေမာင္လည္း လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ရင္ထဲမွာ ေမာသလိုႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္က ညီေလးကေတာ့ အဲဒါေတြကို တစ္ခုမွ မသိပါဘူး။ လက္ႏုႏုေလးေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေအာက္မွာ အခ်ိန္တိုင္းအခ်ိန္တိုင္း ပိုကဲတဲ့ အရသာေတြကပဲ တရိပ္ရိပ္တက္လာေနတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဂေဟဆက္ရင္း လၽွာေလးေတြနဲ႔ အထိအေတြ႕ခ်င္း ဖလွယ္ေနတုန္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္လည္း ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆို သိပ္မၾကာလွတဲ့အခ်ိန္အတြင္း သူၿပီးသြားေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိလို႔ သူ႔လက္ေတြက ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ စီးဆင္းလာတဲ့အရည္ေလးေတြၾကားထဲ အရွိန္ျမႇင့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ျပင္းျပလာတဲ့ အသက္ရႉသံေတြေအာက္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူလိုလိုပဲ ေရာက္ရွိသြားၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ ရီေဝေဝမ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ ၀ါးဝါးပဲ ျမင္ရတဲ့ ပိတ္ကားကို ၾကည့္ရင္း အေမာေျဖေနမိၾကတယ္။ ခဏေနမွ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို တိုးတိုးေလး ေခၚလိုက္တယ္။

`ဇြန္ …´

စကားမေျပာနိုင္ေသးတဲ့ ဇြန္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္တယ္။

`တစ္ရႉးပါေသးလား …´

`ေၾသာ္ … အင္း …´

အဲဒါ ႐ုပ္ရွင္ခန္းမထဲကေန အျပင္ျပန္ထြက္တဲ့အထိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားအကုန္ပဲ။

ဇြန္ထုတ္ေပးတဲ့ တစ္ရႉးနဲ႔ ေပပြသြားတဲ့ေနရာေတြကို တတ္နိုင္သမၽွ ပြတ္သပ္ေနရင္း ေမာင္ေမာင့္စိတ္စဥ္ေတြကေတာ့ မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ေျပးလႊားေနေလရဲ့။

႐ုပ္ရွင္မၿပီးခင္မွာဘဲ သူတို႔ထြက္လာၾကၿပီး အိမ္သာဆီ တန္းေျပးရင္း သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၾကရပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုမျပဳ လိုက္မိၾကလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီေပၚ ဒဂၤါးဝိုင္းေလာက္ျဖဴျဖဴတစ္ကြက္ရွိေနသလို အက်ႌေအာက္နားကလည္း ေစးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနေလရဲ့။

ေဘစင္မွာ လက္ေဆးရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရတယ္။ ၿပီးမွ ေရႊႁပြန္ကေန ေရသြန္ေတာ္မူရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ အားလုံးၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာတဲ့အထိ ဇြန႔္ကို မျမင္ရေသးဘူး။ အိမ္သာေရွ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ေလၽွာက္ရင္း ေစာင့္စားေတာ္မူေနရတယ္။

ေနာက္ဆုံး ဇြန္ထြက္လာေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ပုံရိပ္ေလးက အိမ္က ထြက္လာခါစကနဲ႔ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ေၾသာ္ … ဒါေၾကာင့္ကိုးလို႔ ေမာင္ေမာင္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။ မိန္းကေလးသဘာဝ ဒီလိုလည္း ရွိတတ္တာေပါ့ေလ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလာတုန္းကလိုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္တြဲၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္း မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဂ်န္းရွင္းေမာ္တင္ေရွ႕ကေန ေခၚေပးတဲ့ တကၠစီကို ဟက္ပီးေဝါကို ငွားလိုက္တယ္။ နံေဘးကို တံေတာင္နဲ႔တြက္လာတဲ့ ဇြန႔္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ကားေပၚ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။

`ဟဲ့ … အဲဒီကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ …´

`ဘာလုပ္လုပ္ … ကေလးပီပီ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး …´

`ဘယ္သူက ကေလးလဲ …´

`အဲဒါဆိုလည္း လူႀကီးေတြးသလိုေတြး … ဘာမွမေမးနဲ႔ …´

အဲဒီေတာ့မွ ဇြန္တစ္ေယာက္ ၿငိမ္က်သြားေတာ့တယ္။

လမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးမွီရင္း အေတြးနက္ေနတဲ့အမူအရာေလးနဲ႔ လိုက္ပါလာေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္ေပၚက ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးနဲ႔ အိစက္စက္အရသာေလးကို ခံစားရင္း အေတြးေတြ လြင့္ပ်ံေနမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံထဲကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းရင္း တေရြ႕ေရြ႕ေလၽွာက္လွမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ပန္းၿခံထဲက ေလၽွာက္လမ္းေလးေတြကေန တျဖည္းျဖည္း ေလွငွားတဲ့ဆိပ္ဘက္ ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေလွစီးၾကရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ ဇြန္ကလည္း ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။

ဘဲ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ ေလွတစ္စင္းကို ငွားရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္းနင္းၿပီး ေရကန္အလယ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က တိတ္ဆိတ္မႈကို စတင္ၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။

`ဇြန္ …´

`ဟင္ …´

`ငါတို႔ေတြ စကားေျပာဖို႔လိုၿပီထင္တယ္ …´

`အင္း ….´

ဇြန႔္အသံက သံရွည္ဆြဲရင္း သက္ျပင္းခ်သံနဲ႔တူေနတယ္။

`ဘာေျပာမွာလဲ´လို႔ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ေျခနင္းတာကို ရပ္လိုက္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။

`ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေပါ့ဟာ …´

`…………….´

`ဟုတ္တယ္ ဇြန္ … တို႔ေတြ အိမ္မွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နင္ သိေကာင္းသိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ဒီကိစၥေတြက သူ႔အလိုလိုျဖစ္သြားခဲ့တာပဲ။ အေနနီးစပ္ခဲ့လို႔ အမွားမွားအယြင္းယြင္းျဖစ္ရတာလို႔လည္း ဆိုေကာင္းဆိုနိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့သမၽွ အားလုံးအတြက္ ငါ့ကို အျပစ္တင္ခ်င္ရင္လည္း ခံပါ့မယ္ …´

ေမ်ာေနတဲ့ေလွေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင္က စကားစလိုက္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ နားေထာင္ေနဆဲပဲ။

`အစ္မေတြနဲ႔ …. ေအးေလ … ထားပါေတာ့ … ဘာပဲေျပာေျပာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္လုံးလုံး အစ္မေတြလို ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား၊ ငါနဲ႔ ၾကားက မျမင္ရတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ … ဒါေပမယ့္ အရွိအတိုင္းျဖစ္တဲ့ ဘာမွ မေတာ္ပါဘူးေလ … ဆိုတဲ့ …. ခံစားခ်က္ … အင္း … သံေယာဇဥ္နဲ႔ တဒဂၤဆႏၵနဲ႔ လြန္ဆြဲတဲ့အခါ ၾကားထဲက ခံစားခ်က္က ဝင္ၿပီး အနိုင္ယူသြားတယ္ ဇြန္ … ငါ တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး …´

ဇြန္က မပြင့္တပြင့္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

`နင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငါ့ကို ေျပာခ်င္ရတာလဲ ေမာင္ေမာင္ …´

`တကယ္ပဲ မသိလို႔လား ဇြန္ … နင္က ငါ့ရဲ့ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေလ … အစကတည္းက နင္နဲ႔ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းခဲ့ၾကတာ … ႀကီးေတာ့မွ နင္က မိန္းကေလးေတြနဲ႔ တစ္အုပ္စုျဖစ္သြားလို႔ … အရင္ေလာက္ ငါတို႔ အေနမနီးေတာ့တာပါ … အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ဟိုးအရင္တည္းက ငါ့မွာ ဆႏၵတစ္ခုရွိခဲ့တယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ဒီမွာ စကားရပ္ၿပီး ေလွကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္နင္းလိုက္တယ္။

ဇြန္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ရင္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားတယ္။

`ဘာလဲလို႔ မေမးေတာ့ဘူးလား … ဇြန္ရယ္ …´

`အင္း … ဘာလဲ …´

`အဲဒီတုန္းက ေတြးခဲ့တာကို ခုလို နင္နဲ႔ငါနဲ႔ၾကားက အျဖစ္ကေလးေတြ မျဖစ္ခဲ့ခင္မွာ ေျပာခဲ့မိရင္ ပိုေကာင္းမွာ …´

ဇြန္ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ … နင္ကလဲ … ငါ့ကို … ဟယ္ ….´

ဇြန႔္အသံတိတ္သြားၿပီး ေခါင္းေလးငုံ႔သြားတယ္။

`ဟုတ္တယ္ … ဇြန္ … အဲဒီဆႏၵက နင္သာ ငါ့အစ္မဟုတ္ခဲ့ရင္ … ငါ့ခ်စ္သူျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ ….´

`အို …´

ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ၀ိုင္းစက္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင့္မ်က္စိထဲ ေဂ်ဒိုးနတ္ေၾကာ္ျငာတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ မုန႔္ပုံ ေဆးျခယ္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေျပးသတိရလိုက္မိေသးတယ္။

`နင္ …. နင္ … ဒါဆို … သိပ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ … ဟင္ … ဘယ္တုန္းတည္းကလဲ …´

`ခ်စ္တယ္ ဇြန္ရယ္ … တကယ္ေတာ့ ငါ နင့္ကို … ကိုး … ကိုးတန္းေလာက္တည္းက ခ်စ္ေနခဲ့တာ …´

ဇြန႔္မွာေတာ့ ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ သူ႔အတြက္ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြက သိပ္ျမန္လြန္းေနတယ္။ အရင္တည္းက တိတ္တခိုးခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ေလးပါေလလို႔ စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရတဲ့ ဒီေကာင္ေလးအတြက္ ခံစားခ်က္ေတြက ခုခ်ိန္မွာ တစ္စုတစ္စည္းတည္း ဆူပူအုံႂကြ လာေနၿပီေလ။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဘာျဖစ္လို႔ နင္ ခုမွ ေျပာရတာလဲဟဲ့ …´

ဇြန္က အားမလိုအားမရ ေအာ္ေျပာလိုက္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက တသြင္သြင္ က်ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္လည္း ႐ုတ္တရက္ႀကီးမို႔ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင္းပဲ ဇြန႔္မ်က္ရည္ေတြကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနမိေလရဲ့။

ခဏေနေတာ့မွ သတိဝင္လာၿပီး ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ဘက္ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက တသိမ့္သိမ့္တုန္ယင္လို႔ေနပါၿပီ။

`ဇြန္ရယ္ …..´

ဒီစကားေလးတစ္ခြန္းတည္း ေျပာလိုက္နိုင္ၿပီး ရွိုက္ငိုေနတဲ့ ဇြန႔္ေက်ာျပင္ေလးကိုပဲ ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။

ဇြန႔္လက္ေတြကလည္း သူ႔ကိုယ္ကို ဖက္တြယ္ထားရင္း လက္သီးဆုပ္ႏုႏုေလးေတြက တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို က်လာတတ္ေသးတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ဇြန္တစ္ေယာက္ ၿငိမ္သက္သြားရင္း ရွိုက္သံသဲ့သဲ့ေလးကိုပဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ကိုယ္နဲ႔ခြာလိုက္ရင္း မ်က္ႏွာလွလွေလးဆီ လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ ငိုထားတဲ့ မ်က္လုံးမို႔မို႔ေလးေတြနဲ႔ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေနေလရဲ့။

ဇြန႔္အိတ္ကို ဆြဲယူလိုက္ရင္း တစ္ရႉးတစ္ထုပ္ကို ဆြဲေဖာက္ၿပီး မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဇြန႔္ဆီက တိုးတိတ္ညင္သာတဲ့ အသံေလးကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။

`နင္ ေနနိုင္လိုက္တာဟယ္ ….´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အာေစးမိထားသလိုပဲ၊ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ တုံ႔ျပန္နိုင္ျခင္း မရွိေသးဘူး။

ႏူးညံ့ညင္သာတဲ့ ဇြန႔္အသံေလးကပဲ ဆက္ၿပီးပြင့္ဟလာတယ္။

`ဘာျဖစ္လို႔ … အဲဒီတုန္းက မေျပာရတာလဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါ့မွာေတာ့ … နင္ …. မေကာင္းဘူးဟယ္ ….´

ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း စကားျပန္ေျပာနိုင္ေတာ့တယ္။

`ဟ … ဘယ္လိုလုပ္ ေျပာရမလဲဟ … အဲဒီတုန္းက နင္တို႔ေတြအားလုံးကို ငါ့အစ္မအရင္းေတြလို႔ပဲ မွတ္တာကိုး … ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါ့ဘက္က ေျပာလို႔ရမွာလဲ … မျဖစ္နိုင္ဘူးေလဟာ …´

ဇြန႔္အသံေလး ခဏတိတ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ …

`ဟင္း …… တကယ္ေတာ့ နင့္ကို ေမြးစားထားတယ္ဆိုတာ ငါ သိထားတာ ၾကာၿပီ … နင္ ကိုးတန္းေလာက္တုန္းတည္းကပဲ …´

ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားၾကတယ္။

`အံ့ၾသမသြားပါနဲ႔ေတာ့ဟာ … ငါသိပါတယ္ … နင့္ဘဝမွာ အံ့ၾသစရာကိစၥေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားမယ္ဆိုတာ … အဲဒီတုန္းတည္းက ငါသိခဲ့ေပမယ့္ ေမေမက မေျပာရဘူးဆိုလို႔ ငါလည္း ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့တာ … အဲဒီလို သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ စိတ္ကူးရင္း ငါအျမဲေပ်ာ္ေနခဲ့ရတာ … ဒါေပမယ့္ အားလုံးရဲ့အျမင္မွာေတာ့ နင္က ငါ့ေမာင္ေလးေလ၊ ငါ့ဘက္ကေန စေပးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး၊ ျဖစ္သြားခဲ့ရင္လည္း အားလုံးက ၀ိုင္းၿပီးအျပစ္ေျပာၾကမွာကိုလည္း ေၾကာက္လို႔ ဒီလိုပဲ ေနရင္းနဲ႔ ရည္းစားတစ္ေယာက္ရသြားတယ္။ သူနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ေတာ့လည္း မေပ်ာ္ပါဘူးဟာ … သူ႔ေနရာမွာ နင့္ကိုပဲ ျမင္ေနမိတယ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပတ္သြားၾကတယ္ …´

`ဇြန္ ……´

ဇြန္ကေတာ့ ဆက္ေျပာေနတယ္။

`ဟိုတစ္ေန႔က ငါေခ်ာ္လဲတုန္းက … နင့္ရဲ့ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြေအာက္မွာ ငါဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္မွတ္သလဲ … ငါ့တစ္သက္လုံးမွာ အဲဒီအခ်ိန္က အေပ်ာ္ဆုံးျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ့ … အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နင့္ရဲ့ နားလည္စာနာေပးတဲ့ စိတ္ထားေလးကိုလည္း ငါ့တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေအး … ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ငါ ပိုေပ်ာ္တယ္ … ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး ရင္ဖြင့္လိုက္ရလို႔ပဲ … ကဲ … နင့္ဘက္ကေရာ ဘာေျပာစရာ ရွိေသးလဲ …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဇြန႔္ကို ရွက္တတ္ၿပီး ေအးေအးေလးေနတတ္တယ္လို႔ပဲ သိထားခဲ့တာ ခုခ်ိန္က်ေတာ့မွ ဇြန႔္ရဲ့ ပြင့္လင္းခ်က္က ရက္စက္လြန္းအားႀကီးေနေတာ့ အံ့အားသင့္စိတ္က အေပ်ာ္ကိုေတာင္ ဖုံးလႊမ္းေနမိတယ္။

`ငါ … ငါ …. ငါက ဘာေျပာရမွာလဲ ဇြန္ရယ္ … အိပ္မက္ေတြ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာခဲ့ရင္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ ေနခဲ့ရတာ ၾကာၿပီပဲ … ခုေတာ့ … ဟုတ္တယ္ … နင္ဟာ ငါ့အိပ္မက္ပဲ ဇြန္ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ဝွက္ထားရင္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒီေန႔ကစၿပီး နင့္သေဘာ … သိလား ေမာင္ေမာင္ … ဘာတစ္ခုမွ ငါ မျငင္းေတာ့ဘူး …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္မယုံနိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဇြန႔္လက္ဖဝါးေလးတစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ရင္း ရင္ခုန္သံေတြပဲ ၾကားေနမိေတာ့တယ္။

---

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွကို ပတ္နင္းေနတုန္း ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အႀကံထုတ္ေနတယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေဘးကေန ပဲ့ကိုင္ရင္း ျပဳံးလို႔ေပ်ာ္လို႔။

သူစဥ္းစားတယ္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ ဘယ္ကို ေခၚသြားရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ။ ပန္းၿခံထဲမွာေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ တည္းခိုခန္း ေခၚသြားမယ္ ဆိုရင္လည္း မွတ္ပုံတင္က မပါတဲ့အျပင္ ရိုမန္တစ္လည္း မျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အႀကံထုတ္ရင္း တစ္ခု စဥ္းစားမိလိုက္တယ္။

နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ေလးနာရီခြဲေနၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီေလၽွာက္ပတ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ ညေန ေျခာက္နာရီ ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ ဒီေတာ့မွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္မွာ ညေနစာစားၿပီး တ႐ုတ္တန္းဘက္ တစ္ခ်က္သြားမယ္။ ဆယ္နာရီေလာက္က်မွ အိမ္ျပန္မယ္။ ေခါင္မိုးေပၚ ေလညင္းခံရင္း လူသံေတြ တိတ္သြားမွ လုပ္ငန္းစမယ္ဆိုရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။

ဟိုဟိုဒီဒီဆိုေတာ့ နီးနီးနားနား ဘုရားသြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဆိုၿပီး ေရႊတိဂုံဘုရား ေတာင္ဘက္မုခ္ကေန တက္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ျမန္မာမႈပန္းပုဆိုင္ေတြျဖတ္အၿပီး ပန္းဆိုင္ေတြကို ျဖတ္ေတာ့ ပန္းသည္ေတြက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္စုံတြဲကေလးကို ပန္းေတြ ၀ိုင္းၿပီး ေရာင္းၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မယူဘူးလို႔ လုပ္ေနေပမယ့္ ဇြန္က ဝယ္လိုက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ႀကီးျဖစ္သြားလို႔ ေမာင္ေမာင္ကပဲ အလိုက္တသိ ခြဲယူလိုက္ရေသးတယ္။

ဘုရားကို ပတ္ရင္း ၾကာသပေတးေထာင့္ကို ေလၽွာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကသာ နာမည္က ေန႔သင့္နံသင့္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဇြန္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲ … ပြင့္ျဖဴဆိုတဲ့ႏွစ္လုံးကေတာ့ နံသင့္ပါတယ္။

ဘုရားပန္းထိုးဖို႔ အိုးတစ္လုံးကို ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ယူေပးလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ခြဲယူၿပီး ပန္းအိုးေတြ ထားတဲ့ အနားမွာပဲ ဟိုနည္းနည္းဒီနည္းနည္း လိုက္ထိုးလိုက္တယ္။ ဇြန္ ပန္းထိုးတာၿပီးသြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကပဲ ျပန္ထားေပးရတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ပန္းကပ္ၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေယာက္်ားေလးပီပီ ၾသကာသနဲ႔ ခပ္တိုတိုေပါ့။ ဇြန္ကေတာ့ ဘာေတြဘယ္လို ရွိခိုးၿပီး ဆုေတာင္းေနတယ္ မသိဘူး၊ ေမာင္ေမာင္ ရွိခိုးၿပီတာေတာင္ မၿပီးေသးဘူး။

မ်က္လႊာေလးခ်ရင္း ၾကာငုံေလးလို ခ်ီထားတဲ့ လက္အုပ္ကေလးနဲ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရတာကေတာ့ ျမင္နိုင္သမၽွ အလွအပေတြထဲမွာ က်က္သေရအရွိဆုံးလို႔ပဲ ေမာင္ေမာင္ ထင္မိတယ္။ အဲ … ေအာက္က ေဘာင္းဘီရွည္မဟုတ္ဘဲ ထမီေလးျဖစ္ေနရင္ေပါ့။

ခုေတာ့ ဒီတစ္ခုပဲ လိုေနတယ္။ ေမာင္ေမာင္ ေငးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြ ဖြင့္လာတယ္။

`ဘုရားေပၚေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မေနရပါလားေအ … ဒုကၡသစၥာ … သမုဒယသစၥာဆိုတာ ဒါေတြေနမွာပါပဲ …´လို႔ ဇြန္က အတည္ေပါက္နဲ႔ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ေရာေယာင္ရယ္မိတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေလးကို ေရသပၸါယ္ၿပီး ႂကြက္႐ုပ္ကို ေရေလာင္းေပးၾကတယ္။ အဲဒီကေနမွ ဘုရားေပၚ လက္ယာရစ္ ပတ္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ရင္း ပူေဇာ္တယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား … ႏွစ္ေယာက္သား မိုးမျမင္ေလမျမင္ ၾကည္ႏူးၾကတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလားေတာ့ မသိေတာ့ ပါဘူးေလ။

ဇြန္က စက္ေလွကားစီးခ်င္တယ္လို႔ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေနာက္ဘက္မုခ္ကေန ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေလွကားရင္းကို ေရာက္ေတာ့ ဇြန္က ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ထည့္ထားတဲ့ သူတို႔ဖိနပ္ေတြကို ထုတ္ေပးတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ကြင္းထိုးဖိနပ္ကို စြပ္ၿပီး ဇြန႔္စပို႔စ္ရႉးေလးကို ႀကိဳးခ်ည္ေပးေတာ့ ဇြန႔္မွာ ၾကည္ႏူးမႈေလးေတြနဲ႔အတူ ရင္ေတြခုန္လို႔။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ဘက္က ထြက္ေပါက္ကို ေလၽွာက္ရင္းနဲ႔ ျခေသၤ့႐ုပ္ႀကီးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က တစ္ေနရာကို လက္ညႇိုးထိုးျပတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျခေသၤ့ပစၥည္းေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ဇြန္က သူ႔လက္ေမာင္းကို လွမ္းထုရင္း နင္က ဒါပဲသိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ခုနစ္နာရီ ထိုးလုေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ နီးနီးနားနား အလုံဘူတာထိပ္က ပန္းစြယ္ေတာ္ကို ကားငွားလိုက္ၾကတယ္။

ဦးဝိစာရအဝိုင္းကို ေကြ႕လာရင္း ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္အေပၚ ယိုင္က်လာတယ္။ ဆန္းမစ္ပတ္ဗ်ဴးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဇြန္က …

`ဘယ္လိုလဲ … သြားမလား …´

`ေကာင္မေလးေနာ္ … နင္ မေၾကာက္ဘူးေပါ့ မဟုတ္လား … ေသသြားမယ္ … ဟြန္း …´

ဇြန္က ပုခုံးေလးတြန႔္ရင္း ေနာက္တာပါဟလို႔ ေျပာမွ ေမာင္ေမာင္က နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြလွမ္းထုတယ္။

ပန္းစြယ္ေတာ္ကို ေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္မွာ အခန္းအားလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အားတယ္ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွကားကေန တက္ခဲ့ၾကတယ္။

ပန္းစြယ္ေတာ္ရဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ ေနရာအေနအထားကေတာ့ သီးသန႔္ဆန္တဲ့အေနအထားေလးပါ။ ေစ်းႏႈန္းကလည္း အသင့္အတင့္နဲ႔ ဘာဘာညာညာ တန္ဖိုးႀကီးအစားအေသာက္ေတြလည္း ရေတာ့ အေပအေတေတြရန္က ကင္းေဝးပါတယ္။

ဇြန္က လာခ်ေပးတဲ့ မီႏူးကို ကိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲရယ္၊ အစိမ္းေၾကာ္တစ္ပြဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ပုစြန္တုပ္ႀကီးအသုပ္တစ္ပြဲ မွာလိုက္တယ္။

၀ိတ္တာေလးကို မီႏူးျပန္ေပးလိုက္ၿပီး ဇြန္က စကားစလာတယ္။

`နင္ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား … ပုစြန္တုပ္ႀကီးေလ …´

`အဲဒီ ပုစြန္တုပ္ႀကီးထက္ ပိုႀကိဳက္တာ …. အဲဒီထက္ အရသာရွိမယ့္ဟာ ရွိေသးတယ္ဟ …´

`ဘာမ်ားလဲ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပန္မေျဖဘဲ ဇြန႔္ကိုပဲ အဲ … ဦးဖိုးက်ားေလသံနဲ႔ဆို စိန္းစိန္းၾကည့္ေနတယ္။

ဇြန္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ဘဲ မ်က္လႊာေလးပဲ ခ်သြားေတာ့တာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ခုံကို ဇြန႔္ဘက္တိုးလိုက္ရင္း ဇြန႔္ကို မမီမကမ္း လွမ္းဖက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းပူးကပ္ဖို႔ ျပင္လိုက္ေတာ့ …

`ဟဲ့ … သူမ်ားေတြ ျမင္ကုန္မယ္ …´

`အဲဒါေၾကာက္လို႔ ဒီေနရာယူထားတာေပါ့ …´

`ဟယ္ … ေနာက္မွေနာ္ … ေမာင္ေမာင္ကလဲ … လိမၼာပါတယ္ဟာ … ေနာ္ …´

အဲဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္က လက္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး ဇြန႔္လက္ကေလးကိုပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။

စားစရာေတြ ေရာက္လာေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ထည့္ေပး၊ ခြံ့ေကၽြးနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းငယ္ၿပိဳင္ ဘယ္သူ နိုင္ပါ့မလဲ ျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။

ေခါက္ဆြဲတစ္မၽွင္ကို အစတစ္ဖက္စီကေနစားရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိကပ္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတာပဲ။ အစိမ္းေၾကာ္ထဲက အသားဖတ္တစ္ဖက္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကေန ယူစားၾကရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ေၾသာ္ … ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစဆိုေတာ့လည္းေလ။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္လက္ထဲ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထည့္ေပးတယ္။ ၀ိတ္တာကို ေဘလ္ေတာင္းလိုက္ၿပီး ေရာက္လာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေရယူလိုက္ကြာဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအုပ္ကို ၀ိတ္တာ့ကို ေပးလိုက္တယ္။

ၾကည့္ရတာ ၀ိတ္တာကေတာ့ ဒီေကာင္ ေကာင္မေလးနဲ႔မို႔လို႔ ဂိုက္ေပးၾကမ္းေနတယ္လို႔ ထင္မွာပဲ။ အဲ … ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲ တကယ္ ဘာရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ သူ ဘယ္သိနိုင္မလဲ။ တကယ္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ေဘလ္ကို ၾကည့္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။ ကိန္းဂဏန္းေတြကို ျမင္လိုက္ရင္ မုဒ္ေပ်ာက္သြားနိုင္တယ္ေလ။

ပိုတဲ့အေႂကြေတြနဲ႔ ျပန္လာတဲ့ ၀ိတ္တာေလးကို Keep the change လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္လက္ကိုဆြဲၿပီး ဆိုင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ကားငွားေတာ့ ေစ်းဆစ္ေနရတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မငွားျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ဆုံး ဇြန္က မိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီဟယ္၊ သိပ္မဆစ္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း ေနာက္တစ္စီးကို သေဘာတူလိုက္တယ္။
ကားလမ္းမတစ္ေလၽွာက္ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ညေလေအးေအးက စိတ္ကို လန္းဆန္းေစတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို သူ႔ဘက္ ဆြဲယူလိုက္တယ္။

`ခ်မ္းေနၿပီလား … ဇြန္ …´

`ခ်မ္းပါဘူး … နင္ ရွိေနတာပဲ …´

`ေၾသာ္ … အခ်စ္ရဲ့အင္အားေတြေပါ့ … ေကာင္းတာေပါ့ … ေနာက္ဆို အက်ႌဝတ္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူး … ငါ အနားမွာရွိရင္ ေႏြးေနမွာပဲ … ဟုတ္တယ္မလား …´

`သြား ……´

`သြားမဟုတ္ဘူးေလ … ဒီႏႈတ္ခမ္းေလးပဲ လိုခ်င္တာ …´

သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပူးကပ္သြားၾကတယ္။ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ က်ီစယ္ရင္း ကားေနာက္ခန္းမွာ ၿငိမ္လိုက္ လႈပ္ရွားလိုက္နဲ႔ေပါ့။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ညဆယ္နာရီထိုးေနပါၿပီ။

အိမ္ေရွ႕မွာ ေမေမနဲ႔ ေအပရယ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ အလ်ိဳလ်ိဳ အခန္းေတြထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ့။

ေမေမ့ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း နားလည္နိုင္ေလာက္မယ့္ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ေပးၿပီး ေအပရယ့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္အျပဳံးကို ပုခုံးတြန႔္ျပရင္း သူတို႔ႏွစ္ဦး အေပၚထပ္ တက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ အခ်ိန္းအခ်က္ကေလးေတာ့ ထားပစ္ခဲ့တာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္တယ္။

`ဆယ့္တစ္နာရီခြဲေနာ္ …´

ဇြန္တစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ အဝတ္အစားေတြကို လဲဖယ္ေနမိတယ္။ အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားေတြနဲ႔ လဲၿပီးတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ အိမ္သာကို ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးၿပီး ညီမေလးကို ေဆးေၾကာရတယ္။ ေစးကပ္ကပ္အရာတခ်ိဳ႕ကို ေရနဲ႔ေဆးၿပီးမွ အတြင္းပိုင္းေဆးတဲ့အရည္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ေဆးလိုက္တယ္။

အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေလွကားထိပ္ကေန ေအာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေသခ်ာေအာင္ ေအာက္ဆင္းခဲ့ၿပီး ေရတစ္ခြက္ေသာက္ရင္းနဲ႔ အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ဒါေလာက္ဆို ရပါၿပီ။

ေလွကားေန ေမာင္ေမာင့္အခန္းအထိ ေတာက္ေလၽွာက္တက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းတံခါးကို အသာေလးေခါက္ၿပီး လက္ကိုင္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚထိုင္ရင္း သူ႔ကို ျပဳံးၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေတြ႕ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို `မြ´ဆိုၿပီး လုပ္ျပရင္း လက္တစ္ဖက္လွမ္းလိုက္တယ္။ ဇြန္က အလိုက္သင့္ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ဖတ္ကနဲ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဇြန႔္ရဲ့ႏွင္းဆီငုံေလးလို ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သိမ္းပိုက္လိုက္ၾကတယ္။ လက္ေတြကလည္း ဇြန႔္ကိုယ္ေလးရဲ့ အေပၚပိုင္းကို အေလာတႀကီး ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္လာတယ္။

ဒီခဏမွာေတာ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားၿပီး ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္မိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ စိုးရိမ္ေနမိသလိုပဲ။ လုံျခဳံမႈမရွိသလိုလည္း ခံစားေနရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က တစ္ခ်က္ထူးဆန္းသလို ၾကည့္ေနၿပီးမွ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဇြန႔္ကို အားေပးတဲ့အျပဳံးနဲ႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဇြန္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူ သေဘာေပါက္ပါတယ္ေလ။

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါ …´

`အိုေကပါ … စိတ္ေလၽွာ့ထား … စိတ္ကို ေအးေအးေလးထားလိုက္ … ငါ့အတြက္ ဘာမွမပူနဲ႔ … နားလည္ပါတယ္ဟာ …´

`မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေမာင္ … တကယ္ေတာ့ ငါ ဒါကို ေက်ာ္လႊားနိုင္သင့္ပါၿပီ။ ဟုတ္တယ္ … ငါခ်စ္တဲ့သူကို ငါလိုက္ေလ်ာနိုင္ရမွာကို … ခုလို စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းေနမိတာ … ခဏပါ … အဆင္ေျပသြားမွာပါ … ေနာ္ …´

ဇြန္က မ်က္ရည္စေလးေတြၾကားကေန ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ပုခုံးေလးကို ဖြဖြေလးဖက္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို သူ႔ဘက္ ဆြဲလွည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နဖူးေလးကို ညင္ညင္သာသာနမ္းရႈံ႔လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ …

`စိတ္ေအးေအးထား ဇြန္ … ငါ နင့္ကို ဘာမွ အတင္းအက်ပ္မႀကိဳးစားဘူး …. ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ … နင္လည္း ငါ့ကို ခ်စ္တာပဲ မဟုတ္လား … နင့္အတြက္ ငါပဲ ျဖစ္ပါေစ့မယ္ … ငါ့အတြက္ နင္လို႔ … ဘယ္ေတာ့မွ ငါ မေတာင္းဆိုဘူးေနာ္ … ဇြန္ေလး …´

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေႏြးေထြးယုယတဲ့စကားသံေတြၾကားမွာ ဇြန္တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာရလာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္သာ ေဘးနားမွာရွိရင္ လုံျခဳံပါတယ္ေလ။

ဇြန႔္ခံစားခ်က္ေတြ တည္ၿငိမ္လာတယ္။ အရင္တုန္းက ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ကြယ္ရာ ေနရာဌာနမ်ိဳးမွာရွိရင္ ေၾကာက္လန႔္လာမိတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အရာအားလုံးကို ေမာင္ေမာင္ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔သာ ဇြန္တစ္ေယာက္ ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့တယ္ေလ။

`ေကာင္းသြားၿပီ … ေမာင္ေမာင္ … သိလား … စကားလုံးတိုင္းအတြက္ နင့္ကို ေက်းဇူးပဲ … ခ်စ္တယ္ဟာ …´

ေမာင္ေမာင္ ပထမေတာ့ နားမလည္သလိုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးေပၚက အျပဳံးပန္းတစ္ပြင့္ကေတာ့ အရာအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သိလိုက္ရပါၿပီ။

`ေသခ်ာရဲ့လားဟာ …´

ဇြန္က အျပဳံးေလးနဲ႔ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို ဖြဖြေလး ငုံ႔နမ္းလိုက္တယ္။ ဇြန္ကလည္း ျပန္ၿပီးတုံ႔ျပန္လာတယ္။ သိမ္ေမြ႕ရိုးရွင္းတဲ့အနမ္းကေလးသက္သက္ပဲ။ ေနာက္က ဘာျပင္းျပတဲ့အျပဳအမူမွ လိုက္မလာဘူး။

ဇြန္ကေတာ့ သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ယိုင္နဲ႔မသြားခင္မွာ လုပ္စရာရွိတာလုပ္မွပဲလို႔မ်ား စိတ္ကူးထားသလား မသိဘူး။ ကုတင္ေပၚကေန ထရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ညဝတ္အက်ႌေလးကို ေခါင္းေပၚကေန ေက်ာ္ၿပီး ခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ရင္း သူ႔ရဲ့အလွအပေတြကို ေတြေဝ ေငးေမာေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဇြန႔္ကို ဒီလိုအေနအထားနဲ႔ ျမင္ရတာ ဒါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္မွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အရာရာဟာ ဆန္းသစ္ေနလို႔ေလရဲ့။

သူ႔ေရွ႕ကို တိုးကပ္လာတဲ့ ဇြန႔္ရဲ့ ခပ္သာသာေလးလႈပ္ရွားသြားတဲ့ ဇြန႔္နို႔ေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းၿပီး ခ်ိဳလြင္သာယာတဲ့ ဒီလိုေကာင္မေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရေတာ့မယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းလိုက္သလဲဆိုတာ မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။

`ခ်စ္စရာႀကီးဟယ္ …´လို႔ ေမာင္ေမာင္က တံေတြးမ်ိဳခ်ရင္း အားမလိုအားမရေျပာလိုက္ေတာ့ ဇြန္က ခစ္ကနဲရယ္တယ္။

`ခ်ီးက်ဴးစကားကလဲဟယ္ … တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ … ဟာဟ …´

ေမာင္ေမာင္က ထရပ္လိုက္ၿပီး ဇြန႔္ကိုယ္ေလးကို လက္ေတြထဲမွာ သိမ္းပိုက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ေပမယ့္ ဇြန္က တားလိုက္တယ္။

`အဲဒီမွာ ျပန္ထိုင္ေနေလ … ေစာင့္ဦး … ေနာ္ …´

ဇြန႔္စကားကို နားေထာင္ရင္း ေမာင္ေမာင္က ကုတင္ေပၚ ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။

ဇြန္က သူ႔ေဘာင္းဘီေလးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာ ပန္းေရာင္ပင္တီေလးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အေပၚပိုင္းမွာေတာ့ ဘရာ အျဖဴေလးေပါ့။

ဇြန႔္ကို ၾကည့္ရတာ အရင္တစ္ေခါက္တုန္းကထက္ေတာင္ ပိုလွလာသလိုပဲ။ ေမာင္ေမာင့္ေသြးေတြ ဆူေဝစျပဳလာေနၿပီ။

`ဟယ္ … ေမာင္ေမာင္ … နင္ျပဳံးေနတာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ … ဒါေပမယ့္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ … ခု နင့္အလွည့္ေလဟာ ….´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ရွပ္အက်ႌကို ၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အေပၚကေန ေအာက္အထိ ပြင့္ဟသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဇြန႔္လက္ေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ရင္း အက်ႌကို ကူခၽြတ္ေပးလိုက္တယ္။

ဇြန႔္ကိုယ္ေလးက တျဖည္းျဖည္း ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာေလရဲ့။ ေမာ့ေပးလာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေမာင္ေမာင္က ဖမ္းယူဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ဇြန္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ငုံ႔လိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို ဆတ္ကနဲ နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို နမ္းရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၾကေတာ့တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းဆက္ေနၾကတုန္းမွာ ဇြန႔္လက္ေတြကေတာ့ အလုပ္မ်ားေနေလရဲ့။ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းႏွစ္ခုၾကားကေန ဇြန႔္လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီရဲ့ ရႈံ႔ႀကိဳးကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပါတယ္။

ရႈံ႔ႀကိဳးကို ဆြဲျဖည္လိုက္ၿပီး လက္ေတြကို သားေရႀကိဳးၾကားသြင္းလို႔ ႀကိဳးကို ေလၽွာ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွာ ေအာက္ဘက္ကို တြန္းခ်လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း အလိုက္တသိပဲ ေျခေထာက္ေတြကို လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီက ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပုံက်သြား ပါေတာ့တယ္။ တစ္ဆက္တည္းပဲ ေမာင္ေမာင္က ေျခေထာက္နဲ႔ အေဝးကို ကန္ထုတ္လိုက္တယ္။

ဇြန္က ေအာက္ဘက္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ညီေလးက အတြင္းခံေဘာင္းဘီၾကားကေန ေထာင္ထလို႔ေနပါၿပီ။

ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာက ရဲကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေကာင္မေလးနဲ႔က်မွ သူဘာလို႔ လက္မရဲဘူးျဖစ္ေနမွန္း မသိ။ တစ္ခ်ိန္တည္း ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးကလည္း ရဲကနဲျဖစ္သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ေယာက္လုံး ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကၿပီး ဇြန္က စလို႔ ကုတင္ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကုတင္အလယ္တည့္တည့္ဆီ ေရႊ႕သြားလိုက္ရင္း `လာေလ ေမာင္ေမာင္´လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြ အစမွာပဲ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက ေနာက္ဘက္ေရာက္သြားၿပီး ဘရာခ်ိတ္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ မို႔ဝန္းၿပီး လွပျပည့္တင္းတဲ့ 34 C ေလာက္ရွိမယ့္ ဇြန႔္နို႔ေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ျမင္ကြင္းထဲကို ေရာက္လာတယ္။

ဇြန္က ဘရာစီယာကို ေဘးကို လွမ္းပစ္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကေလးက ေခါင္းအုံးေပၚ မထိတထိေလးနဲ႔။ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဒီလို အေနအထားအထိ ေရာက္လာတာေတာင္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ အိပ္မက္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ခုခ်ိန္အထိ သူ႔ရဲ့ အရင့္အရင္ မမေတြနဲ႔တုန္းက သူတို႔အားလုံး ဘာကို ရည္ရြယ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိၾကတယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဇြန႔္ကို ၾကည့္ရတာ ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ အေတြ႕အၾကဳံမရွိတဲ့ကေလးေလးလိုျဖစ္ေနေလေတာ့ ေမာင္ေမာင္ကပဲ ဦးေဆာင္ရမယ့္သေဘာေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ဇြန႔္ကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခါ အမွားအယြင္းျဖစ္သြားမွာလည္း စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ၾကဳံခဲ့တုန္းက ဇြန႔္ရဲ့ ဝမ္းနည္းတဲ့မ်က္လုံးေလးေတြကို ခုထိ ျမင္ေယာင္တုန္းပဲ။

ဇြန႔္မွာလည္း သူ႔ကိုယ္သူ သံသယဝင္ေနမိတယ္။ ဘယ္လိုပဲ စိတ္ကို ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားေပမယ့္ အဲဒီ ယုံၾကည္မႈေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ ၾကာၾကာခံမလဲလို႔ေလ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုကိုေတာ့ ဇြန္ ေသေသခ်ာခ်ာသိပါတယ္။ သူ ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္၊ လိုက္ေလ်ာနိုင္တယ္ဆိုတာပါပဲ။

`လာေလ ေမာင္ေမာင္ … ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး နင့္ကို ငါခြင့္ျပဳနိုင္ပါတယ္ဟာ …´

ဇြန္က အသက္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္က တျဖည္းျဖည္း ဇြန႔္ေဘးမွာ ဝင္လွဲလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္း မ်က္လုံးေတြထဲမွာ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေနမိတယ္။ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုလည္း ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရသလိုပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္လို ခံစားေနမိတယ္ေလ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ စိတ္တူကိုယ္တူ ျမတ္နိုးစြာခ်စ္သူနဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပဲကို။

ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ဘက္ကို ေဘးေစာင္းလွည့္ၿပီး လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ၿပီး အနမ္းေတြ ေႁခြလိုက္တယ္။ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု တင္းက်ပ္စြာ ပူးကပ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ သူ႔ညီမေလးရွိရာ ေဘာင္းဘီေပၚကေန လာေထာက္မိေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ ညီေလးကို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ဇြန္က ျပဳံးရင္း ပိုလို႔တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္လိုက္ၿပီး အနမ္းခြန္အားကို ျမႇင့္တင္လိုက္ေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က စၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ရင္း ဇြန႔္ကိုယ္ေလးတစ္ေလၽွာက္ကို အနမ္းေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့တယ္။

လည္တိုင္ေလးကို နမ္းစုပ္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလးကို စၿပီးၾကားရတယ္။ ဒီကေနဆက္ၿပီး နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို နယ္ရင္း ေနာက္တစ္ဖက္ကို စို႔ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ကို နယ္ၿပီး စို႔တဲ့ဘက္နဲ႔ လဲလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔အတူ သြက္လက္တက္ႂကြမႈေတြကပါ ပိုကဲလာတယ္။ နို႔စို႔ၿပီးသြားေတာ့ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး ခ်က္ကေလးကို လၽွာနဲ႔ထိုးေမႊေပးလိုက္တယ္။ အေနအထိုင္သန႔္ရွင္းတဲ့ဇြန႔္မွာ ဘာအနံ့အသက္ဆိုးမွ မရွိပါဘူး။ ခ်က္ကေလးကလည္း ေမႊးေနတာပဲ။

ဇြန႔္ရယ္သံေလးေတြၾကားကေန ေမာင္ေမာင္က တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ေလ်ာဆင္းလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာက ပင္တီေလးအနားအထိ ေရာက္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ကုတင္ေစာင္းကိုေတာင္ လြန္ေနၿပီ။ ဆက္ဆင္းရင္ ကုတင္ေအာက္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ေမာ့အၾကည့္လိုက္မွာ သူ႔ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့ ဇြန႔္မ်က္ဝန္းလွလွေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဇြန႔္အျပဳံးက မ်က္လုံးေလးေတြကိုပါ အသက္ဝင္ေစတယ္ေလ။ ေခါင္းကေလးကို ၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ေရွ႕ဆက္ဖို႔ျပင္တယ္။

တူညီတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြရဲ့ အလိုေတာ္အတိုင္း ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ပင္တီေလးအၾကားကို လက္သြင္းလိုက္ၿပီး ေအာက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ဇြန္က ပထမေတာ့ ေၾကာက္သလိုရြံ့သလို၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကို တင္းၿပီး ေမာင္ေမာင္ ခၽြတ္ရတာ အဆင္ေျပေစဖို႔ သူ႔ေျခေထာက္ ေလးေတြကို မဝံ့မရဲ နည္းနည္းကားေပးလိုက္ပါလတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းေလးကို တစ္ခ်က္စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ခဏမွာေတာ့ မ်က္လုံးမလႊဲခ်င္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ႏုနယ္လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးက ေမာင္ေမာင့္ႏွလုံးေတြမ်ား ရပ္တန႔္သြားေတာ့မတတ္ပါပဲ။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ပန္းေသြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ဇြန႔္ညီမေလးက ရင္ကို တလွပ္လွပ္ခုန္ေစတယ္။ သူ႔အေတြ႕အၾကဳံအရေတာ့ ဆီးခုံေလးေပၚက အေမြးစုစုေလးေအာက္က သန႔္ရွင္းေတာက္ပေနတဲ့ ညီမေလးက စိုစြတ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေနတယ္။

ဇြန္ကေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ထားရင္း မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္ေနလိုက္တာ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူ႔ညီမေလးကို ထိေတြ႕လာတဲ့အထိပဲေပါ့။

`အင္းဟင္း … ဟင္ …´

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပူေႏြးတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ထိေတြ႕လိုက္ၿပီးမွာေတာ့ ဇြန႔္ညည္းသံေလး ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္ညီမေလးကို ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းသလိုမ်ိဳးပဲ ဖြဖြေလးနမ္းေနလိုက္တာ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညီမေလးအျပင္ကို စိမ့္က်လာတဲ့ ဇြန႔္အရည္ေလးေတြကို အရသာခံရင္း လၽွာေလးနဲ႔ပါ တျဖည္းျဖည္းလ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ညီမေလး အတြင္းကေန အရည္ေလးေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို စီးက်လာပါေတာ့တယ္။

ဇြန႔္အတြက္ေတာ့ အရင္တစ္ခါကနဲ႔ ခံစားမႈခ်င္း သိပ္ကို ကြာျခားေနေလရဲ့။ စိတ္ကို ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးၿပီမို႔ အရင္တုန္းကလို တြန႔္ဆုတ္မႈ၊ စိုးရိမ္ထိတ္လန႔္မႈမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘဲ ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကေန ေပးစြမ္းလာတဲ့အရသာကိုပဲ စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ခံစားေနနိုင္တာမို႔ေလ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဇြန႔္ရဲ့ညည္းသံေလးေတြက က်ယ္ေလာင္လာသလို ဇြန႔္လက္ကေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ဆံပင္ေတြကို ဆုပ္ဆြဲ လာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဇြန႔္ညီမေလးကို အနမ္းေတြေဝရင္း သာယာယစ္မူးေနမိတယ္။ ဒါေတာင္ အစပဲရွိေသးတယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေတြးရင္း တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းျပည္ေလးကို အုတ္ျမစ္ခ်ေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ မၾကာလွတဲ့အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးခမ်ာ ေပါက္ကြဲနိုင္တဲ့အႏၲရာယ္နဲ႔ ၾကဳံေတြ႕လာရပါၿပီ။ ဒီအခါ မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဇြန႔္ညီမေလးဆီက ဖယ္ခြာလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို ျပန္မတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်လိုက္ရင္း သူ႔ညီေလးကို လြတ္လပ္ေရးေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဇြန္က ေကာင္းေနတဲ့အရသာေလး ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားတာမို႔ ေခါင္းေလးေထာင္ၿပီး ေျခရင္းဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္ယိမ္းကေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒီတစ္ခါ ၾကည့္ရတာ ဟိုတုန္းက သူ ျပဳစုယုယေပးတုန္းကထက္ကို ပိုႀကီးလာေနသလိုပဲ၊ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာအတြက္လဲဆိုတာ ကိုယ္ကခ်စ္ေနရတဲ့ ဇြန႔္အဖို႔ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္တာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ေဘာင္းဘီကို ေျခေထာက္ကေန ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ထိပ္ဖ်ားက ဇြန႔္ညီမေလးကို တိုးေဝွ႕ရင္း ႏႈတ္ဆက္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

`ဇြန္ … နင္ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ …´

ဇြန္က မခ်င့္မရဲနဲ႔ ထထိုင္လိုက္ရင္း အျပဳံးတစ္ပြင့္ကို ပန္ဆင္လို႔ …

`ေမာင္ေမာင္ … ငါ့အတြက္ေတာ့ နင္ဟာ ပထမဆုံးျဖစ္ေစခ်င္တယ္ေလ … သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ဟာ …´

ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ခ်က္စုပ္နမ္းလိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ ပိုၿပီးခ်ိန္သားကိုက္ေစဖို႔ တင္ပါးေလးကိုလည္း နည္းနည္းႂကြေပးရင္းနဲ႔ေပါ့ေလ။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ညီေလးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ရင္း ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ တံခါးဝကို တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္တယ္။

အားနည္းနည္းစိုက္လိုက္လို႔ ထိပ္ဖ်ားေလးက ဇြန႔္ညီမေလးထဲ တိုးဝင္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန႔္ႏႈတ္ဖ်ားေလးကေန ညည္းသံေလးတစ္ခု ထြက္လာပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႔ညီေလးကို ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္ေနတယ္။ ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ ေႏြးေထြႏူးညံ့ၿပီး တင္းက်ပ္လွတဲ့ ခံစားမႈေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲ ကြဲမ်ားသြားမလားလို႔ေတာင္ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။

`အား … ဟင္း … အင့္ဟင့္ …´ဆိုတဲ့ အသံေလးကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက သူ႔ညီမေလးထဲက ပါးပါးလႊာလႊာ ခန္းဆီးေလးကို ထိေတြ႕လိုက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္လာေတာ့တာေပါ့ေလ။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းလိုျဖစ္ေနေလရဲ့။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တာပါပဲ၊ သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုမ်ိဳး ပန္းဦး ပန္ဖူးတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔မွာ တြန႔္ဆုတ္ဆုတ္ျဖစ္ေနမိရင္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ပိုျပင္းထန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ကိုလုပ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သိထားတယ္ေလ။

ဇြန္က လွဲေနရာကေန တုံ႔ဆိုင္းသြားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို အံ့ၾသသလို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူအထဲကို ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက နည္းနည္းေလးပဲ ဝင္ေသးတာေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ရင္း စိတ္အားတင္းလို႔ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကိုပဲ ေမၽွာ္လင့္ေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဇြန႔္စိတ္ထဲမွာေတာ့ မရြံ့မရဲျဖစ္ေနဆဲပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေအပရယ္ဦးေဆာင္ေသာ အစ္မတစ္စုရဲ့ ေျပာစကားအၾကားအရ ဆိုရင္ေတာ့ ပထမဦးဆို အပ်ိဳရည္ပ်က္ျခင္းဟာ သိပ္ေတာ့သက္ေတာင့္သက္သာရွိပုံမရဘူးေလ။ အရင္ကတည္းက ဇြန႔္ကို စိုးရိမ္စိတ္ပိုေစတဲ့ အရာတစ္ခုေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္အေတြးထဲမွာေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္တာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ နို႔မို႔ ခုလိုမ်ိဳး နာစရာက်င္စရာကိစၥမ်ိဳးရွိမေနတဲ့ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရတာကိုပဲ စိတ္သက္သာလွပါၿပီ။

သူ ဇြန႔္ကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြကတစ္ဆင့္ ေၾကာက္စိတ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း စိတ္ထဲကေန နာက်င္စရာ ရွိခဲ့ရင္ ဇြန႔္ကိုယ္စား သူပဲ ခံလိုက္ရတာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္သြားမိေလရဲ့။

ဇြန္က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ေအာက္ကနည္း နည္းနည္းလူးလြန႔္လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက မဆိုစေလာက္ကေလး ထပ္ၿပီးဝင္သြားတယ္။ ဇြန႔္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အစပဲရွိေသးလို႔ ေတြးရင္း စိတ္ျပန္တင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ …

`ရၿပီ ေမာင္ေမာင္ … ဆက္လုပ္ေတာ့ေလ …´လို႔ ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို သူ႔လက္ေတြက ႏြယ္မၽွင္ေတြလိုမ်ိဳး ဆြဲယူလိုက္ေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရႉသြင္းလိုက္ရင္း ဇြန႔္အပ်ိဳစင္ေျမႇးပါးေလးကေန ေနာက္ကို နည္းနည္းဆုတ္လို႔ အားယူလိုက္တယ္။

ဇြန္ကေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ရင္း အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လို႔ ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္လိုက္ရင္း ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာမယ့္ အေျခအေနေတြကို မွန္းဆေနမိတယ္။

ေမာင္ေမာင္ရဲ့ ရင္ခုန္သံေတြက ပိုျမန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အသက္ကို ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ထပ္ရႉသြင္းရင္း သူ႔ရဲ့ညီေလးကို ေရွ႕ကို အားနဲ႔ တိုးဝင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

`အား ………..´

ဇြန႔္ရဲ့ ေအာ္သံနဲ႔အတူ ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းဆီက တင္းက်ပ္တဲ့အထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရယ္။ သူ႔ညီေလးက ဇြန႔္ညီမေလးထဲအထိ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာ နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္လိုက္သံက တစ္အိမ္လုံးမ်ား လန႔္နိုးသြားေလမလားလို႔ ေမာင္ေမာင္ စိုးရိမ္မိသြားတယ္။

ဇြန႔္ရဲ့ လက္သည္းေတြက ေမာင္ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို ေျဖသိမ့္မႈတစ္ခုအေနနဲ႔ ကုတ္ျခစ္လိုက္တယ္။ စူးကနဲ ပူထူသြားတဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔ အတူ ေမာင္ေမာင္ရင္းရတာကေတာ့ တန္ပါတယ္ေလ။

ဇြန္ကေတာ့ သူ႔ညီမေလးထဲက နာက်င္ခံစားမႈနဲ႔အတူ ေသြးတခ်ိဳ႕စီးဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္တစ္ေလၽွာက္မွာ တအင့္အင့္ရွိုက္ငိုေနေလရဲ့။ ၾကည့္ရတာ သူ႔အတြက္ ေသြးထြက္တဲ့ပမာဏက တျခားမိန္းကေလးေတြထက္ေတာင္ မ်ားေနသလိုလိုပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္မ်ားလားေတာ့ မသိဘူး။

နာက်င္မႈ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့နည္းလာၿပီး သူ႔ညီမေလးအတြင္းကို က်ဴးေက်ာ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ အသားက်သြားတဲ့ အခါက်မွ ဇြန႔္မ်က္ရည္စေလးေတြ ရပ္တန႔္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဇြန႔္ကို တင္းတင္းေလးဖက္ထားေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပၚကေန ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနတုန္းပဲ။ သူခ်စ္ရတဲ့သူကို ဒီထက္ပိုၿပီး နာက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိဘူးေလ။

ဇြန္က သူ႔လက္ေတြကို ေမာင္ေမာင့္ေက်ာျပင္ေပၚကေန ဖယ္ရွားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ သူ႔အေရျပားၾကားကေန ေသြးထြက္လာတာကို သိလိုက္ရင္း ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ဇြန႔္မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အျပဳံးကေလးတစ္စကို ေတြ႕ေနရၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒီအျပဳံးေလးက ပိုၿပီးက်ယ္ျပန႔္လာရင္း ေခါင္းကိုၿငိမ့္လို႔ သူ႔ကို အခ်စ္နယ္ပယ္ထဲ ေခၚသြားပါလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ျပန္ျပဳံးျပရင္း သူ႔ရဲ့ ညီေလးကို တျဖည္းျဖည္းဆြဲထုတ္ယူလိုက္တယ္။ သူ႔ညီေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေရျပားေပၚမွာ အနီေရာင္စြန္းထင္းေနတဲ့ ဇြန႔္ရဲ့ေသြးစက္ကေလးေတြကို ေတြ႕ရတယ္။

ဇြန႔္ညီမေလးက ခုထက္ထိ အနည္းငယ္ နာက်င္ေနဆဲေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ေတာ့ ျပႆနာမရွိေလာက္ပါဘူး။ ေမာင္ေမာင္က သူ႔ညီေလးကို အဆုံးေရာက္တဲ့အထိ တြန္းသြင္းလိုက္တဲ့တစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ညည္းသံေလးေတြကို ၾကားရတယ္။

ခုနက ေသြးေတြေတာ္ေတာ္ေလး ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်ည္းႏွီးေတာ့ျဖစ္မသြားပါဘူး။ နာက်င္မႈေပ်ာက္ခါစမို႔ ညီမေလးထဲက အရည္ေလး ေတြက သိပ္ၿပီးထြက္မလာေသးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေခ်ာဆီအျဖစ္နဲ႔ အေထာက္အကူျဖစ္ေနလို႔ေလ။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ဇြန႔္ရဲ့ ပန္းေသြးေရာင္နဲ႔ အနီေရာင္ႏွစ္ခုေရာယွက္ေနတဲ့ညီမေလးထဲကို အရွိန္ျမႇင့္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ နာက်င္မႈေလးေတြ ေျခရာမထင္ေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္းနဲ႔ ႏွစ္သက္စရာအရသာက တျဖည္းျဖည္း ေနရာယူလာပါေတာ့တယ္။

`အင္း … ဟင္းဟင့္ … ဟင့္ …´

ေမာင္ေမာင္ကလည္း တဟင္းဟင္းနဲ႔ျဖစ္ေနေလရဲ့။ သူ႔ရဲ့အသြင္းအထုတ္ေတြတိုင္းမွာ ဇြန႔္ညီမေလးရဲ့ အတြင္းသားေလးေတြက ေပးစြမ္းတဲ့ တင္းက်ပ္စီးပိုင္တဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္လည္း အရသာေတြ႕ေနတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္ေပမယ့္ အသားက်လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ သဘာဝက ျပဳလုပ္ေပးထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ အရာအားလုံး အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

`လုပ္စမ္းပါဟာ … ဟင္း …´

ေမာင္ေမာင့္လႈပ္ရွားမႈေတြ နည္းနည္းေႏွးေကြးသြားလို႔ အားမလိုအားမရထြက္ေပၚလာတဲ့ ဇြန႔္အသံေလးပါ။

အခန္းထဲက ေလထုကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ အခ်စ္ၿပိဳင္ပြဲႀကီးကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ အနံ့ေလးေတြနဲ႔ လႊမ္းျခဳံလို႔ေနတယ္။ ျပင္းျပစူးရွတဲ့ အနံ့အသက္ေတြကို ထြက္ေပၚေစေနတာ သူတို႔ႏွစ္ဦးတည္းမွ ဟုတ္ရဲ့လားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္စရာပဲ။

လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ခံစားေနရတဲ့ ႏူးညံ့ၿပီး တင္းက်ပ္စီးပိုင္တဲ့ ဇြန႔္အတြင္းသားေလးေတြရဲ့အရသာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ဥေတြကပါ တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာသလိုပဲ။ သာမန္ထက္ ပိုၿပီးေႏြးေထြးေနသလားလို႔ ထင္ရတဲ့ခံစားမႈကလည္း ေမာင္ေမာင့္ကို အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ရွိဖို႔ တြန္းပို႔ေနသလို ျဖစ္ေနေလရဲ့။ သူ႔အေနနဲ႔ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္လာတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ဖူးဘူးေလ။

ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ နက္ရွိုင္းတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ဇြန႔္ဆီကေန စူးရွျပင္းျပတဲ့ေအာ္သံေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ေနာက္ျပန္မဆုတ္သြားေတာ့ဘူး။ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္လက္ေမာင္းေတြကို ဆုပ္ညႇစ္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ အသစ္စက္စက္ ညီမေလးထဲ အလုံးအရင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္အခ်စ္ရည္ေတြကို ခံယူလို႔ေနပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က အံႀကိတ္လို႔ အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး ၿငိမ္သက္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ေအာက္ကေန တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ဇြန႔္ကိုယ္ေလးရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားလိုက္မိတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အခ်စ္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ဇြန႔္ညီမေလးထဲမွာလည္း အရည္ေတြ စီးဆင္းလာရင္းနဲ႔ အခ်စ္ရဲ့အရသာကို သိရွိသြားရၿပီေပါ့ေလ။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္းနဲ႔ စကားေတာင္ မေျပာနိုင္ဘဲ အေမာေျဖေနၾကရေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က တျဖည္းျဖည္းအင္အားနည္းလာတဲ့ သူ႔ညီေလးကို ဇြန႔္ညီမေလးထဲကေန ျပန္ထုတ္ယူလိုက္ရင္း ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ညီမေလးမွာ အနီေရာင္ေလးေတြက စြန္းထင္းေနဆဲဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြက ဂ႐ုစိုက္စရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ သူတို႔ေက်ာ္လႊားခဲ့တဲ့ အတားအဆီးတစ္ခုရဲ့ သေကၤတတစ္ခုအျပင္ မပိုေတာ့ဘူးေပါ့။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေပၚမွာ ပူးကပ္လဲေလ်ာင္းရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ထားလိုက္ၾကတယ္။

`ငါ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … နင့္အတြက္ ငါ့တစ္ကိုယ္လုံးကို ေပးလိုက္ရတာကိုပဲ သိပ္ေက်နပ္ေနမိတယ္ …´လို႔ ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးကပ္ရင္းေျပာလိုက္ေလရဲ့။

`ခ်စ္တယ္ ဇြန္ရယ္ … သိလား …´

`တူတူပါပဲဟာ …´လို႔ ဇြန္က ေျပာရင္း သူ႔မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးစင္းစျပဳလာေတာ့တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရင္း ဆံႏြယ္စေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက တျဖည္းျဖည္းျပဳံးလာရင္းနဲ႔ အသက္ရႉသံေလးေတြကလည္း စည္းခ်က္မွန္လာေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ေစာင္ပါးပါးေလးတစ္ခုကို ဇြန႔္ကိုယ္ေလးေပၚမွာ လႊမ္းေပးလိုက္ၿပီး သူလည္း ေဘးကေန လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ၾကည္လင္စြာနဲ႔ပဲ နိုးထလာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ၾကည္ႏူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလိုေပါ့ေလ။

သို႔ေပမယ့္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းဆင္းခ်င္း ေအပရယ့္ကို စေတြ႕လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိသြားရ ပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဇြန႔္ကို ထိခိုက္နာက်င္ေစမယ့္အလုပ္မ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ဘူးေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အရင္က ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ဇြန္နဲ႔ ခုလိုမ်ိဳး တစ္ဦးရင္ကိုတစ္ဦး ဖြင့္ျပခဲ့ၾကတဲ့ကိစၥမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ခုလိုမ်ိဳး ဇြန္ကလြဲၿပီး တျခားသူေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ ေနရမွာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲျဖစ္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန႔္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ယိုသုတ္ၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္လို႔ စားပြဲမွာ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ေအပရယ္က အဲဒီမွာပဲ စကားစလာတယ္။

`ဟဲ့ … ေမာင္ေမာင္ … ႏွစ္ဦးကေျပာတယ္ … ညက ဇြန႔္ကို အခန္းထဲမွာ မေတြ႕ဘူးတဲ့ … မနက္က်ေတာ့ သူနိုးေတာ့မွ အခန္းထဲမွာ ေခါင္းၿမီးျခဳံၿပီးအိပ္ေနတာ ေတြ႕သတဲ့ … ထူးဆန္းေနတယ္လို႔ နင္မထင္ဘူးလား …´

`ေၾသာ္ … အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေအာက္ဆင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ … ၿခံထဲဆင္းၿပီး လမ္းေလၽွာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ … အဲဒီလိုေနမွာေပါ့ …´

ကၽြန္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေျဗာင္လိမ္လိုက္ရင္း ေပါင္မုန႔္ကို ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ စားလိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ေအပရယ္က …

`အင္း … ျဖစ္နိုင္တာတစ္ခုကေတာ့ အေပၚထပ္တက္ၿပီး လူညႇင္း … အဲ … ေလညႇင္းခံတာမ်ားလား …´

`ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ့ … တစ္ခုခုစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဒီကေလးမတစ္ေယာက္ ၾကယ္ေတြထိုင္ၾကည့္ေနတာမ်ားလား …´

`ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၾကယ္တစ္လုံးက ေႂကြက်လာၿပီး မင္းသားေလးတစ္ပါးျဖစ္သြားတာေနမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ သူတို႔ …´

`ေတာ္စမ္းပါဟာ … ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စားပါရေစ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန႔္ကို ျမန္ျမန္မ်ိဳခ်ရင္း ေကာ္ဖီကိုပါ အေလာတႀကီးေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ လၽွာေတာင္က်က္သြားေတာ့မလိုပဲ။ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရတစ္ပုလင္းကို ထုတ္ေသာက္ၿပီး ပန္းကန္ေတြကို ေဘစင္ထဲ ခ်ထားလိုက္တယ္။

အခန္းထဲကလည္း လစ္ဖို႔ျပင္ေရာ …

`ေမာင္ေမာင္ … နင္ ဝန္မခံဘူးေပါ့ …´

`ဟာ … ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ … ငါကိစၥရွိေသးတယ္ သြားလိုက္ဦးမယ္ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရတယ္ဆိုတာကို ေအပရယ္ကေရာ သိပါ့မလား။ အျပစ္ရွိသလို ခံစားမႈက ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး လႊမ္းျခဳံလို႔ေနၿပီ။ ဇြန႔္ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရာအားလုံးကို ဆန႔္က်င္လို႔ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မေရရာေသးဘူး။

တစ္ေန႔လုံး ကၽြန္ေတာ္ အခန္းေအာင္းေနမိတယ္။ ေအပရယ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကို တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္မွ လာမေခါက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားၿပီလား မသိပါဘူး။

ညေနသုံးနာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ဇြန္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို တက္လာတယ္။ အခန္းတံခါးေခါက္သံကို ကၽြန္ေတာ္က ေအပရယ္မွတ္လို႔ စိတ္သက္သာရာရသြားရင္း ဖြင့္ေပးလိုက္ေပမယ့္ ဇြန္ျဖစ္ေနတယ္။

`ေမာင္ … ဘာျဖစ္ေနတာလဲ …´

ဇြန႔္အေခၚအေျပာက ထူးျခားေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ သိပ္ၿပီးေတာ့ေတာ့ ေျပေလ်ာ့မသြားဘူး။ ဇြန႔္ကို တစ္ခ်က္ ဆြဲဖက္လိုက္ရင္း နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္ေတာ့ ဇြန္က ထပ္ေမးျပန္တယ္။

`ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔ … ေမာင့္ကို ၾကည့္ရတာလည္း ထူးဆန္းေနသလိုပဲ … ေအပရယ္ကလည္း ဘာစကားမွ မေျပာဘူး။ ေမာင္ေမာင္ေရာလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သြားၾကည့္လို႔ပဲ ေျပာတယ္ … ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားထားၾကလား …´

`ဇြန္ … ငါ … ငါ …´

ဇြန္က ေမာင္လို႔ ေခၚေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ စိတ္ညစ္ညဴးမႈနဲ႔ အျပစ္ရွိသလို ခံစားမႈေတြက ၾကည္ႏူးစရာေတြအေပၚ ဖုံးလႊမ္းေနလို႔ ဘယ္လိုမွ မခံစားနိုင္ေသးပါဘူး။

ဇြန္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲၿပီး ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေျပာတယ္။

`ေမာင္ … ေျပာေလ … ဇြန္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ …´

`နင္သိလို႔ေရာ ဘာထူးမွာမို႔လဲ …´

`ဟယ္ … ရွက္ေတာင္ ရွက္လာၿပီ … ဒီက ဒီေလာက္ ေမာင္ရယ္ ဇြန္ရယ္ လုပ္ေနတာ … နင္က ခုထိ နင္ငါလုပ္ေနတုန္းပဲလား ေမာင္ေမာင္ရဲ့ … အဲ … လူေတြရွိရင္ေတာ့ ငါ မေခၚပါဘူး … ေျပာေလ …. ေမာင္ … ဇြန္လည္း ေျဖရွင္းေပးနိုင္ရင္ ေပးနိုင္မလားလို႔ ….´

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြကို ဇြန႔္ကိုလည္း ေျပာမျပခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တအုံအုံ တေႏြးေႏြးျဖစ္ေနတာကလည္း ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလို ခံစားေနရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားက စကားေတြ ထြက္က်သြား ေတာ့တယ္။

`မနက္က … ေအပရယ္က ေမးတယ္ ဇြန္ …´

ဇြန႔္မ်က္လုံးေလးေတြ ၀ိုင္းစက္သြားရင္းက …

`သူက ဘာေမးလို႔လဲ ေမာင္ …´

`လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ကြာ … ေမာင္နဲ႔ ဇြန႔္ကို ညက မသကၤာဘူးေပါ့ … အဲဒါပါ …´

`ေမာင္က ဘာေျပာလိုက္လို႔လဲ …´

`ဒီလိုပါပဲ … ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ၿပီး ေလၽွာက္ေျပာေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို စကားအတင္းျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ၊ ခုခ်ိန္ထိပဲ … ေမာင္က သူ႔ကို ေရွာင္ေနလိုက္တယ္၊ သူကလည္း တံခါးေတာင္ လာမေခါက္ဘူး … ခုေတာင္ ဇြန႔္ကို ေအပရယ္မွတ္လို႔ …´

`အင္း ……´

ဇြန္က ခဏေလာက္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီးမွ …

`ေမာင္က ဘာလို႔ မေျပာခ်င္တာလဲ … သူတို႔အေၾကာင္းေတြကို ဇြန္သိသလို ဇြန႔္အေၾကာင္းေတြကိုလည္း သူတို႔သိမယ္လို႔ ေမာင္ မေတြးမိဘူးလား …´

`အင္း … ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ေလ … ဒါေပမယ့္ သူတို႔နဲ႔ ေမာင္ ပတ္သက္ခဲ့တာက ေမာင္နဲ႔ဇြန္ၾကားက အေနအထားနဲ႔ တူလို႔လား … သူတို႔ကို ေမာင္ ဇြန႔္လို ခ်စ္နိုင္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး … ၿပီးေတာ့ ဇြန႔္ကိုလည္း သစၥာရွိခ်င္တယ္ေလ …´

ကၽြန္ေတာ္ ဒီစကားကို ေျပာလိုက္မိေတာ့ ဝမ္းနည္းမိသလို ရင္ထဲေတာ့ နည္းနည္းေပါ့သြားသလိုပဲ။

ဇြန႔္ႏႈတ္ဖ်ားက သက္ျပင္းခ်သံေလးကို ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ေလးေတြၾကဳံ႕ရင္း စဥ္းစားခန္း ဝင္ေနတဲ့ပုံျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကို မ်က္ႏွာေပၚမွာ တင္ထားရင္း ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ ဇြန႔္လက္ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္လႈပ္လိုက္တယ္။

`ေမာင္ …´

`ဘာလဲကြာ … စိတ္ညစ္ရတဲ့အထဲ … တျခားသူေတြေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူး … ေအပရယ္ကသာ ျပန္ေျပာျပလိုက္ရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း အကုန္လုံး အထင္လြဲကုန္မွာ ေသခ်ာတယ္ …´

`ေမာင္ကလဲကြာ … ဇြန႔္ကို ၾကည့္ပါဦး ….´

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းအုံးကို ဖယ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းပေနတယ္။

`ဘာလဲ … ဘာေတြႀကံေနတာလဲ …´

`အခု ဇြန္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္ … ေမာင္ရယ္ … ဇြန္ သူတို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ဇြန္ခ်စ္သလို သူတို႔လည္း ေမာင့္ကို ခ်စ္ၾကမယ္လို႔ ေမာင္ တစ္ခါမွ မေတြးမိဘူးလား … ဇြန္ အရင္တုန္းက ေမာင္နဲ႔ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာကို ျမင္ရၾကားရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဝမ္းနည္းရတယ္ မွတ္သလဲ။ ထားေတာ့ေလ … အဲဒီတုန္းက ဇြန႔္ကိုယ္ဇြန္ မေသခ်ာ မေရရာေသးတဲ့အခ်ိန္ … ဒါေပမယ့္ ဇြန္ စိတ္ရွင္းတယ္ေလ … သူတို႔နဲ႔ ေမာင္နဲ႔ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဇြန္ ျပန္သိရတာကိုး။ ခုေတာ့ ေမာင္နဲ႔ ဇြန္က သူတို႔အေပၚ မရိုးသားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္မေနဘူးလား။ အင္း … မနက္တုန္းက ဇြန္လည္း သူတို႔ ၀ိုင္းက်ပ္မွာ ရွက္တာနဲ႔ နိုးနိုးခ်င္း ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္သြားလိုက္မိတယ္ … ဒီေတာ့ ေအပရယ္က ဘာပဲေျပာေျပာ အစ္မအႀကီးဆုံးေလ၊ သူ႔မွာ ပိုၿပီး ဖီလင္ျဖစ္မွာေပါ့ …´

`အင္း … ေမာင္လည္း အဲဒီလိုေတာ့ ေတြးမိသလိုပဲ … ဒါေပမယ့္ မေသခ်ာတာနဲ႔ …´

`ဒါဆိုလည္း ေမာင္ရယ္ … ဇြန႔္ကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ပါနဲ႔ … ဇြန္က ေနာက္လူပါ … အထူးသျဖင့္ ေအပရယ့္ကို ဇြန္ သေဘာေပါက္တယ္၊ ေမာင့္မမေတြနဲ႔ ေမာင္ ေနျမဲတိုင္းဆက္ေနပါ၊ ဇြန္ နားလည္ပါတယ္ … ေက်နပ္ပါတယ္ … ဇြန္ သေဘာထားႀကီးနိုင္ပါတယ္ ေမာင္ … တစ္ခါတစ္ေလ နည္းနည္းပါးပါး မနာလိုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ … ေမာင့္ကို ဇြန္ ပိုင္ဆိုင္ေနရသမၽွေတာ့ နားလည္ေနနိုင္မယ္လို႔ ထင္တာပဲ … ကဲ
… ေမာင္ … ေအာက္ဆင္းၿပီး ေအပရယ့္ကို ဇြန္ သြားေခၚလိုက္မယ္ …´

`ျဖစ္ … ျဖစ္ပါ့မလား …´

ကၽြန္ေတာ္ တြန႔္ဆုတ္ေနမိရင္း ဇြန႔္ကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဇြန႔္မ်က္ႏွာကေတာ့ ခိုင္မာတည္ၾကည္တဲ့အသြင္ကို ေဆာင္ေနေလရဲ့။

`ျဖစ္ပါတယ္ … ဇြန္တို႔ ရွင္းျပရမွာက ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ … ဇြန႔္တို႔အားလုံးအေပၚ ငယ္ငယ္တည္းကေန ခုထက္ထိ အျမဲတမ္း နားလည္ ေပးခဲ့တာ ေအပရယ့္အျပင္ ဘယ္သူရွိလို႔လဲ … အခု ဇြန္ သူ႔ကို ဝရန္တာေပၚ ေခၚခဲ့မယ္ … ေမာင္ ေစာင့္ေနေနာ္ …´

ဇြန္က တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အခန္းျပင္ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။

`ဇြန္ …´

`လိမၼာတယ္ေနာ္ … ေစာင့္ေန …´

ေလွကားကေန ေအာက္ဆင္းသြားတဲ့ ဇြန႔္ေျခသံဖြဖြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမေတာ့ သိပ္က်ယ္ေလာင္ေနသလိုပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ရွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို ေကာက္စြပ္ၿပီး ဝရန္တာဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။

ညေလက ေအးျမေနေလရဲ့။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ လက္သည္းခြံေလာက္ လျခမ္းကေလးနဲ႔ မႈံဝါးဝါး ၾကယ္ကေလးတခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေလာက္ေတာ့ မုွံဝါးနိုင္ပါ့မလားေလ။

ခဏေနေတာ့ ေလွကားကေန ေျခသံတခ်ိဳ႕ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ဇြန္လာေခၚလို႔ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ မတင္မက်စိတ္နဲ႔ ေနာက္ကေန လိုက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔မနက္က ေမာင္ေမာင္က သူ႔ကို ေရွာင္ဖယ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနတာ၊ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနတာက ေအပရယ့္မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္တာထက္ေတာင္ ပိုၿပီးနာက်င္ေစတယ္ေလ။

ဇြန္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကရေအာင္ဆိုၿပီး လာေခၚေပမယ့္ အေပၚထပ္ ဝရန္တာဘက္ သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ ေအပရယ္ ယုံမိတယ္။

ဇြန႔္ေနာက္ကေန အသာလိုက္ခဲ့ရင္း ေလွကားထစ္တစ္ထစ္တက္လိုက္တိုင္းကို ရင္ခုန္သံေတြက ဒုတ္ဒုတ္ ဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနေလရဲ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခါင္မိုးတံခါးဝကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ေက်ာေပးၿပီး အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို ေငးေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။

ဇြန္က ေမာင္ေမာင့္ဆီေလၽွာက္သြားတဲ့အေလ်ာက္ ေအပရယ္က ဒါန္းေလးေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဇြန္ သူ႔လက္ကို လာဆြဲတဲ့အထိ ေငးေနတုန္း။ ေအပရယ္ကေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စကားေျပာခ်င္စိတ္ ရွိပါ့မလားလို႔ပဲ စိုးရိမ္ေနမိေသးတယ္။

*

ေျခသံေတြကို ၾကားေနရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားမႈကလည္း မရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို ေငးၿပီး အေဝးက ညမီးေရာင္ေတြထဲ နစ္ေမ်ာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။

ဇြန႔္ကိုယ္သင္းနံ့ေလးကို ပထမ ခံစားမိလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လက္ကို လာဆြဲတဲ့ ဇြန႔္လက္ကေလးကို ျပန္လည္ဆုပ္ညႇစ္ရင္း ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါန္းေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

အိပ္မက္ထဲ လမ္းေလၽွာက္သလို ဇြန႔္နံေဘးကေန ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွတ္မဲ့ ေလၽွာက္လွမ္းလာမိရင္း ေအပရယ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက ရီေဝေနတာကို ေတြ႕ရေလရဲ့။

ဒါန္းဆီကို ေရာက္ေတာ့ ေအပရယ့္ေဘးမွာ ဇြန္က ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရပ္ေနမိတုန္းပဲ၊ ေအပရယ္က ထိုင္ေလလို႔ ေျပာမွပဲ သူ႔ေဘးတစ္ဘက္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘဲ ဒါန္းကိုပဲ လႈပ္ယမ္းေနမိတယ္။ ခပ္တိုးတိုးထြက္လာတဲ့ ဒါန္းျမည္သံတစ္ခုကလြဲလို႔ ဝန္းက်င္မွာ အရာရာဟာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။

ေအပရယ့္ဘက္ကို ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အေဝးက မီးေရာင္ေတြကို ေငးရင္း စိုစြတ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္သားတစ္ေယာက္ကို ခံစားမိေစတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုမ်ိဳး မျပဳမူခဲ့သင့္ပါဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို တစ္ခါမွာ မကိုင္ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို မဝံ့မရဲ ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိတယ္။ ေအပရယ္က မ႐ုန္းေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မတုံ႔ျပန္ဘူး။ အေဝးကို ေငးေနဆဲပဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဇြန္က ဒါန္းကို ေျခေထာက္ရပ္လိုက္ရင္း လွမ္းေျပာတယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … နင္ မမႀကီးကို ေျပာစရာရွိတယ္ဆို၊ အဲဒါ ေျပာလိုက္ေလ … ငါ တစ္ခုခု သြားစားလိုက္ဦးမယ္ …´

ဇြန္က ေနရာကေန ထထြက္သြားေတာ့မွ ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္လာတယ္။

ၿပီးေတာ့ …

`ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ ေမာင္ေမာင္ … ေျပာစရာရွိရင္လည္း ေျပာေလ … မေျပာခ်င္တာရွိရင္လည္း ငါ အတင္းမေမးေတာ့ပါဘူး …´

ေနာက္ဆုံးစကားလုံးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ဖမ္းယူလိုက္ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္အသံက တိမ္ဝင္သြားလို႔ပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက သူ႔လက္ကို ႐ုန္းလိုက္ၿပီး ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ရွိုက္ငိုလို႔ေနၿပီေလ။

မ်က္ႏွာကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ရင္း တသိမ့္သိမ့္ငိုေႂကြးလို႔ေနေလရဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေအပရယ့္ငိုသံတစ္ခုတိုင္းက ဓားထက္ထက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဦးတည္ၿခိမ္းေျခာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ အျပစ္ရွိသူအတြက္ မလႊဲေရွာင္သာပါဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကိုယ္လုံးေလးကို သိုင္းဖက္လိုက္မိတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကေန ႐ုန္းထြက္သြားေလရဲ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီးႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ နည္းနည္း႐ုန္းေသးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ပိုၿပီးတင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြထဲမွာ ၿငိမ္သက္သြားပါေတာ့တယ္။

ငိုသံကေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းတိုးတိတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပုခုံးေပၚ ေခါင္းကေလးမွီရင္း ေႏြးေထြးတဲ့ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္လို႔ေနတယ္၊ လက္ကေလးေတြကေတာ့ ေအးစက္ေနေလရဲ့။

ေအပရယ့္လက္ဖ်ားေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖဝါးထဲ ဆြဲယူကိုင္တြယ္လိုက္ရင္း ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး ေဘးကို လွည့္လို႔ ေအပရယ့္ပုခုံးေလးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္နည္း တြန္းခြာလိုက္တယ္။

`ေအပရယ္ … မမႀကီး …´

ေအပရယ့္မ်က္ႏွာေလး တျဖည္းျဖည္းေမာ့လာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ မေျခာက္ေသးတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ။

`နင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါငိုရတာ ဒါ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ပဲ ေမာင္ေမာင္ … နင္ ကေလးတုန္းက စက္ဘီးလဲၿပီး အနာရွိန္နဲ႔ ဖ်ားတုန္းက တစ္ခါ၊ ေမေမက နင့္ကို အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ ရိုက္တုန္းက တစ္ခါ၊ နင္ ဆယ္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းအဆင္း ရန္ျဖစ္ၿပီး ရိုက္ၾကလို႔ ေဆး႐ုံေရာက္တုန္းက တစ္ခါ၊ ၿပီးေတာ့ နင့္ကိုယ္နင္ ေမေမ့ရဲ့ သားအရင္းမဟုတ္မွန္း သိသြားၿပီး မူးလာတုန္းက တစ္ခါ၊ အခု တစ္ခါ၊ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ေရွ႕ဆက္ၿပီး နင္ဘယ္ေလာက္မ်ား ငါ့ကို ငိုေအာင္လုပ္ဦးမွာလဲ …´

ေအပရယ့္စကားလုံး တစ္လုံးတစ္လုံးစီဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို ႀကိမ္လုံးတစ္ခ်က္က်လာတာထက္ေတာင္ နာက်င္ခံစားမႈကို ေပးစြမ္းေနနိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာနိုင္ဘဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားမိတယ္။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုံ႔ေနရမယ့္ အလွည့္ေပါ့ေလ။

ဒီခဏမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြၾကားကို ဖြရြပြတ္သပ္လာတဲ့ လက္ကေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းမေမာ့သာေသးဘူး။

`ေမာင္ေမာင္ …´

ေအပရယ္က ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ေခၚလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုံ႔ထားရင္းကေနပဲ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပမိတယ္။

`ေျပာေလ … ေမာင္ေလး …´

ေအပရယ့္လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေမးဖ်ားကေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့လိုက္ပါတယ္။

`ဘာေျပာရေတာ့မွာလဲ ေအပရယ္ … ငါ … ငါ … မွားပါတယ္ … ငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ … ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ … ငါ့ဘက္ကေန ဘာမ်ားေျပာနိုင္ဦးမွာလဲ …´

ေအပရယ့္မ်က္လုံးေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ရင္း …

`ဒါဆို နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ … အင္း … ဟုတ္တယ္ေပါ့ေလ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုပဲ တြင္တြင္ၿငိမ့္ျပေနမိတယ္။

`အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာ ဘယ္လိုခံစားရမယ္လို႔ ထင္သလဲ ေမာင္ေမာင္ …´

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပဳံးေလးကေန စျမင္ရတယ္။

`ေအပရယ္ …´

`ေပ်ာ္တာေပါ့ဟဲ့ … ဇြန္က နင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာက ငါ အစကတည္းက သိတာပဲ … တျခားသူတစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုရင္သာ ငါက သဝန္တိုရင္တိုမိဦးမယ္ … ဒါေပမယ့္ေလ … မနက္က နင္ဘာမွမေျပာဘဲ တစ္ေန႔လုံးေရွာင္သြားတာမ်ိဳးကေတာ့ … ငါ့ဘက္ကိုလည္း ေတြးၾကည့္ဦးေလဟယ္ …´

`ဟုတ္ …´

ကၽြန္ေတာ့္စကားလုံးေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနမိတယ္။

`တစ္ခုပဲ ကတိေပး … ေနာ္ …´

`အင္း …..´

`ေနာက္ကို … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကို အကုန္ေျပာျပရမယ္ … သူမ်ားေနာက္မွ ေအပရယ္ သိရတာပါဆိုတာမ်ိဳး မလိုခ်င္ဘူး။ မနက္ကလို ေရွာင္ထြက္သြားတာမ်ိဳး၊ မေျပာခ်င္မဆိုခ်င္ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး လုံးဝမလုပ္ရဘူး … အဲဒါဆိုရင္ ဒီေန႔ကိစၥကို ခြင့္လႊတ္ေပးမယ္ …´

`ေအပရယ္ ….´

`ဘယ္လိုလဲ … ေမာင္ေမာင္ …´

`နင့္သေဘာအတိုင္းပါပဲဟာ … ဇြန႔္ကို ငါ … မထိခိုက္ေစခ်င္လို႔ … ဒီလိုလုပ္လိုက္မိတာက နင့္ကို ဒီလိုထိခိုက္ေစခဲ့တယ္ဆိုရင္ တကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ … ငါ အေတြးတိမ္သြားမိတယ္ … တကယ္ေတာ့ ဇြန္ေျပာသလိုပဲ နင္က ငါတို႔အေပၚ နားအလည္ဆုံးပါ … ငါ … ငါ ……´

`ေတာ္ၿပီ ေကာင္ေလး … မုဒ္ေတြ သိပ္ဝင္ေနၿပီ … သြားသြား … နင္ အိပ္ခ်င္ရင္ သြားအိပ္ေတာ့ … ငါေတာ့ ဒီမွာ ခဏထိုင္လိုက္ဦးမယ္၊ ေလညင္းေလးခံရင္း ခဏေနၿပီးမွ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ ….´

ကၽြန္ေတာ္ ေအပရယ့္ကို တစ္ခ်က္တင္းတင္းဖက္လိုက္ၿပီး ထထြက္လာခဲ့တယ္။ တံခါးဝေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ပုခုံးေလးကေန သိုင္းဖက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။

အခန္းကို ေရာက္ေတာ့မွ ဇြန္က ေမးတယ္။

`ဘယ္လိုလဲ … ေျပလည္သြားၿပီလား …´

`အင္း …´

`ဘာေတြေျပာေသးလဲ …´

`မနက္က ေရွာင္ထြက္သြားတာကိုပဲ စိတ္ဆိုးေနတာပါ … သူ႔ကို မပြင့္မလင္းမလုပ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲတဲ့ …´

`ေကာင္းတာေပါ့ ေမာင္ရယ္ …. ဇြန္လည္း ဒီလို ညီအစ္မခ်င္း မ်က္ႏွာပ်က္ရမယ့္ကိစၥမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး … ကဲကဲ … ဒါဆိုလည္း အိပ္ေတာ့ေလ … ဇြန္လည္း စာက်က္ရဦးမယ္ …´

`ဒီတိုင္း သြားေတာ့မလို႔လား …´

`ေၾသာ္ … ဆိုးေနျပန္ၿပီ … ဒီကေလးက …´

ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ေႏြးေထြးျပင္းျပတဲ့ အနမ္းရွည္တစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြ မွိတ္လိုက္မိတဲ့ခဏမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဇြန္က တြန္းလွဲၿပီး အခန္းထဲက ေျပးထြက္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မနက္နိုးလာေတာ့ ရွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၾကည္လင္လို႔ေနတယ္။ မေန႔ညကတည္းက အထင္လြဲမႈေတြကို ေျပေျပလည္လည္ ေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့လို႔ အိပ္ေရးဝဝအိပ္နိုင္ခဲ့တာကိုး။

မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာေတာ့ ဂ်ဴလိုင့္ကို ဖိနပ္ကုန္းစီးေနတာေတြ႕လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

`လူၾကားထဲေတာ့ အဲဒီပုံမ်ိဳးမလုပ္နဲ႔ ဂ်ဴလိုင္ေရ …´

`နင္ပဲ သြားလုပ္ပါလား … ဟာဟ … သြားၿပီ ေမာင္ေမာင္ေရ့ …´

ေျပာရင္းဆိုရင္း တံခါးဖြင့္ထြက္သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္လည္း ထမင္းစားခန္းထဲ လွည့္လာခဲ့ေရာ စားပြဲေပၚမွာ မုန႔္ဟင္းခါးတစ္ပြဲကို ေတြ႕ရတယ္။ စားခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႔ ေရခဲေသတၱာ ထဲက နို႔တစ္ဗူးထုတ္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲထည့္ၿပီး နည္းနည္းေသာက္ရင္း ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့ ေအပရယ္ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္တယ္။

ၾကည့္ရတာ သိပ္ေတာ့ စိတ္မေျပေသးဘူးထင္တယ္လို႔ ေတြးၿပီး ေမာင္ေမာင္က ေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က နည္းနည္း ခြာထိုင္လိုက္တယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းေခ်ာ့ဖို႔လိုအပ္ေနၿပီထင္ပါရဲ့။

နို႔ခြက္ကို အကုန္ေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး ေရွ႕က စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအပရယ္ ေရႊ႕သြားတဲ့ဘက္ လိုက္တိုးလိုက္ေတာ့ အိမ္ေနရင္းေဘာင္းဘီတိုေအာက္က ေအပရယ့္ေပါင္သားေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ပူးကပ္ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ ထပ္မေရႊ႕ေတာ့ဘူး၊ ေရႊ႕ဖို႔ ေနရာမရွိေတာ့လို႔လည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေလာက္ႀကီး မူမေနခ်င္တာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ပုခုံးခ်င္းတစ္ခ်က္တိုက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ေခါင္းေလးက ဟိုဘက္လွည့္သြားတယ္။ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ပုခုံးေပၚ လက္တင္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ျပန္ဖယ္ခ်တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ခါးေလးကို ဆြဲဖက္ရင္း သူ႔ဘက္ကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ရယ္ရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ရင္အုပ္ႀကီးကို တဘုံးဘုံးထုလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္တစ္ဖက္က ေအပရယ့္ဆံႏြယ္ေလးေတြကို တစ္ခ်က္သပ္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာ အပ္ထားရင္းနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနေလရဲ့။

`ေအပရယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေခၚလိုက္တယ္။

`ေျပာေလ …´

`ေတာင္းပန္ေနလို႔ေတာ့ အပိုပါပဲဟာ … ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကို နားလည္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ….´

ေအပရယ္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲ မွီထားရာကေန ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီမ်က္ဝန္းေတြမွာေတာ့ အပူရွိန္ေတြ ပါေနသလိုပဲ။ ၾကည့္ေနရင္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔မ်က္ႏွာမ်ား ေလာင္သြားၿပီလားလို႔ ထင္လိုက္ရေသးတယ္။

သို႔ေပမယ့္ အဲဒီ မ်က္ဝန္းေတြေနာက္မွာ တစ္စုံတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အထင္ မမွားဘူးဆိုတာ ျပသတဲ့ အေနနဲ႔ ေအပရယ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚ ပို႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ႏႈတ္ခမ္းကိုမွ မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေနရာအႏွံ့ အငမ္းမရကို နမ္းေနတယ္။ လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏွံ့ ပြတ္သပ္ေနေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေအပရယ္နဲ႔ ဘယ္လိုနားလည္မႈယူရမလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ရွည္ၾကာတဲ့အနမ္းေတြနဲ႔ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးကို ေပ်ာ့ေခြသြားေစတယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ေလွကားတေလၽွာက္ တျဖည္းျဖည္းတက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင့္အခန္းကို မေရာက္ခင္အထိ ေအပရယ့္အနမ္းေတြက လက္လွမ္းမီသေလာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကို မိုးသီးမိုးေပါက္ေတြအလား ရြာခ်ေနတယ္။

သူ႔အခန္းတံခါးကို ေအပရယ္က လွည့္ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အခန္းထဲ မေျပး႐ုံတမယ္ ဝင္သြားရင္း ေအပရယ့္ကို အိပ္ယာေပၚ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္ကလည္း သူ႔ကို မလြတ္တမ္းဖက္ထားတာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္လည္း သူနဲ႔အတူ အိပ္ယာေပၚ လဲက်သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ထလိုက္ရင္း ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကို အက်ႌေပၚကေန ကိုင္တြယ္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေတြက အက်ႌ ေအာက္က အိစက္တဲ့အထိအေတြ႕ကို တိုက္ရိုက္ခံစားလိုက္ရတာမို႔ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အခုအခံမပါမွန္း သိလိုက္ရတယ္။

ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးရင္း အက်ႌၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေအပရယ္ကလည္း ဒီတိုင္းေတာ့ အလြတ္ေပး မထားပါဘူး။ ေအပရယ့္လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္တီရွပ္ေအာက္နားစကို လွမ္းဆြဲရင္း အေပၚကို ပင့္ၿပီးခၽြတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေလရဲ့။

သူတို႔ေတြ ဒီလို အျပန္အလွန္ႀကိဳးစားေနၾကေပမယ့္ စကားတစ္လုံးမွေတာ့ မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ေျပာဖို႔လည္း မလိုအပ္ဘူးေလ။

ေအပရယ့္အက်ႌၾကယ္သီးေတြ အားလုံးျပဳတ္သြားေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ကိုယ္ကို တစ္ခ်က္ဆန႔္လိုက္ရင္း သူ႔လည္ပင္းနားေရာက္ေနတဲ့ တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ေအာက္ကို ျပန္ၿပီး လုပ္လက္စအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ဖို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ အက်ႌေလးက ရွိမေနေတာ့ဘူးေလ။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အဝတ္မဲ့ ကိုယ္အထက္ပိုင္းႏွစ္ခု ထိကပ္သြားၾကရင္း ေမာင္ေမာင္က အေပၚကေန ေအပရယ့္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းရႈံ႔လို႔ေနေလရဲ့။ ေအပရယ့္လၽွာေလးရဲ့ စိုစြတ္ေႏြးေထြးတဲ့ အရသာကို ခံစားရင္း ေမာင္ေမာင္က သူ႔လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ မီသေလာက္ ေနရာေတြကို လ်က္ေပးေနေတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ရင္း ေမးဖ်ား၊ လည္တိုင္၊ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ စတဲ့ေနရာေတြကို ဖြဖြေလးနမ္းရင္း ေအာက္ကို ျဖည္းျဖည္း ဆင္းခဲ့ေတာ့ မို႔ေမာက္ဝင္းဝါတဲ့ ေတာင္ပူစာႏွစ္ခုက ေမာင္ေမာင့္ကို ဆီးႀကိဳေနသလိုပဲ။

ကိုယ္ခ်င္းကပ္ထားတာကို နည္းနည္းႂကြလိုက္ရင္း ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကို လက္ေတြနဲ႔ ခံစားလိုက္တယ္။ အိစက္တဲ့အထိအေတြ႕က အသားထဲကို နစ္ဝင္သြားေတာ့မလိုပဲ။ လက္ဖဝါးေတြနဲ႔ ခပ္ဖြဖြအုပ္ကိုင္ ေဆာ့ကစားရင္း လက္ညႇိုးလက္မေတြက ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ဆီကို ေရာက္လို႔သြားပါေတာ့တယ္။

နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးရင္း ဗိုက္သားေဖြးေဖြးေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ စုပ္ယူလိုက္ေတာ့၊ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ယားလို႔ထင္ပါရဲ့၊ တြန႔္တက္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း လၽွာနဲ႔ အသာအယာလ်က္ေပးရင္း နို႔ေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္လိုက္၊ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးလိုက္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက ညည္းသံေလးေတြ ထြက္ေပၚလာေတာ့တယ္။

ခ်က္ကေလးကို လၽွာနဲ႔ထိုးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္ဆီက အကနဲ အသံေလးကို ၾကားလိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေအာက္ကို ဆက္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့ေတာ့တယ္။

ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က တင္ပါးေတြကို လြယ္ကူေအာင္ အလိုက္တသိႂကြေပးေလရဲ့။ လက္ထဲပါလာတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြက ေအပရယ့္ေအာက္ပိုင္းေလးဆီ ေရာက္သြားေတာ့ ေရွ႕နားေအာက္ဘက္က ခြေလးနားမွာ အေရာင္ရင့္စိုကြက္ေနတဲ့ အဝါေရာင္ပင္တီေလးကို ေတြ႕ရတယ္။

သားေကာင္နံ့ရလိုက္တဲ့ က်ားလိုပဲ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ေတြ နိုးၾကားလာေလရဲ့။ အခ်ိန္မဆိုင္းေနဘဲ အဲဒီအကြက္ကေလးကို ေမာင္ေမာင္ လၽွာနဲ႔ထိုးလ်က္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက ေမာင္ေမာင္ရယ္ဆိုတဲ့ ညည္းသလို ေက်နပ္သလိုအသံေလးကို ၾကားရတယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက အဲဒီအစိုကြက္ေလးရဲ့ အနီးအနားကို ပင္တီေလးေပၚက ဆြဲစုကိုင္လို႔ ဆတ္ကနဲ အသာေလးကိုက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ လူးလြန႔္လႈပ္ရွားသြားၿပီး ပင္တီေလးက ပိုမိုစိုထိုင္းလာတယ္။

ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ပင္တီသားေရႀကိဳးေလးကို ခါးကေန ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတြ႕ျမင္လိုက္ရတဲ့ အျမင္က ေမာင္ေမာင့္ကို ပိုၿပီးစိတ္လႈပ္ရွားေစတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေအပရယ့္ညီမေလးမွာ ေျပာင္ဝင္းရွင္းသန႔္လို႔ေနတာကိုး။

`လွလိုက္တာ ေအပရယ္ရာ …´လို႔ တံေတြးမ်ိဳခ်သံႀကီးနဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးနဲ႔ ကြယ္ထား ေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းတစ္ခုျဖစ္ေနတာကိုး။

ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ပန္းရင့္ေရာင္ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ေအပရယ့္ညီမေလးဆီ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဒိုက္ဗင္ထိုးဝင္လိုက္တယ္။ အစိ ေလးကို လက္မနဲ႔ပြတ္ရင္း အားရပါးရလ်က္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ညီမေလးထဲက ပိုမိုမ်ားျပားတဲ့အရည္ေလးေတြက ဆုအျဖစ္က်ဆင္းလာေလရဲ့။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထက္ေအာက္စုန္ဆန္ လ်က္ေပးလိုက္တဲ့အခါ အစိကေလးကို ႏွာေခါင္းထိပ္နဲ႔ ထိုးမိသြားတဲ့ခဏမ်ိဳးမွာ ေအပရယ္ တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားတတ္တယ္။

အစိထိပ္ေလးကို ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားညႇပ္ၿပီး စုပ္ယူလိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ညည္းသံေတြက ေအာ္သံနဲ႔ေတာင္ ပိုတူလာေလရဲ့။ ဆက္ၿပီး အစိေလးကို လ်က္ေနရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္က လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို ညီမေလးထဲကို တျဖည္းျဖည္းထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့တယ္။

တဟင္းဟင္းေအာ္ညည္းေနရင္းကေန တိုးဝင္လာတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြေၾကာင့္ ေအပရယ့္ဆီက ေက်နပ္သြားတဲ့အသံေလးကို ၾကားရတယ္။ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပက္လက္လွန္ထားရင္း ေမာင္ေမာင္က ညီမေလးရဲ့ အေပၚဘက္နံရံကို ဖိပြတ္ေပးေနေလရဲ့။ လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔လည္း အစိေလးကို ဆက္တိုက္ကလိေပးေနေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ တင္းခံလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။

တျဖည္းျဖည္း စိပ္လာတဲ့ ညည္းညဴသံေတြနဲ႔အတူ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အိပ္ယာခင္းစကို လက္ႏွစ္ဖက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ရင္း တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ အရသာအထြဋ္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။

ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အေမာေျဖေနတုန္းမွာပဲ ေမာင္ေမာင္က သူ႔ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေအပရယ့္ေဘးမွာ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ အေမာမေျပေသးတဲ့ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ပါးကိုပဲ ဝတ္ေက်ဝတ္ကုန္ လွမ္းနမ္းနိုင္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ့္နဖူးက ေခၽြးသီးေလးေတြကို အက်ႌနဲ႔သုတ္ေပးလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင္က သူ႔လက္ညႇိုးနဲ႔ လက္ခလယ္ကို ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့ေပးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို စုပ္ယူလိုက္တယ္။ သူ႔ညီမေလးရဲ့အရသာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ခံစားရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္မွာ စိတ္ဆႏၵေတြက နိုးၾကားသထက္ နိုးၾကားလာခဲ့ၿပီေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ခ်လိုက္ရင္း ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကလည္း ေအပရယ့္ကိုယ္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္တင္လိုက္တယ္။ နို႔ေတြကို အငမ္းမရ စို႔ေပးေနတဲ့အခိုက္မွာပဲ ေမာင္ေမာင္ေပါင္က ေအပရယ့္ညီမေလးနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သြားၿပီး ထိကပ္ေနေလရဲ့။

နို႔သီးေခါင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ညည္းသံကို ၾကားရတယ္။ နို႔သီးေခါင္းထိပ္ကေလးကို ငုံၿပီး စို႔ရင္း လၽွာဖ်ားေလးက ထိပ္တည့္တည့္ကို လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ ေအပရယ့္တင္ပါးေတြက ႂကြတက္လာရင္း ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ကို ညီမေလးနဲ႔ ေတ့ပြတ္ေနေလရဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအပရယ့္ႏႈတ္က စကားသံေလးေတြ ထြက္က်လာပါေတာ့တယ္။

`လုပ္ … လုပ္ေတာ့ေလ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ …. ဟင္း ……´

ေမာင္ေမာင္ နည္းနည္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ခုလိုမ်ိဳး သူ႔ကို ဒီလို ေအပရယ့္ဘက္ေန စတင္ေတာင္းဆိုရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူးေလ။ ခုေတာ့ စလာကတည္းက သူ႔ဦးေဆာင္မႈေတြေအာက္မွာ တစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္ခံေနရင္း လိုက္ပါစီးေမ်ာလာသလို ခုလည္း သူ႔ကို ဦးေဆာင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တာ မဟုတ္လား။ ၾကည့္ရတာ ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကို ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ ခ်ီးျမႇင့္လိုက္တာမ်ားလား။

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ညီမေလးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ညီေလးထိပ္နဲ႔ ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ အဝကို လိုက္ၿပီးပြတ္ေပး ေနလိုက္တယ္။ ဝင္းပသန႔္ရွင္းေနတဲ့ ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြ ပတ္ပတ္လည္ကို ပြတ္ေပးၿပီးမွ အစိေလးကို တစ္ခ်က္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ …

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ေတာ္ပါေတာ့ … ငါ့ကို ဒီထက္မႏွိပ္စက္နဲ႔ေတာ့ဟာ …. လုပ္ပါေတာ့ဟာ … ဟင့္ ….´

ေမာင္ေမာင္လည္း အားနာနာနဲ႔ပဲ သူ႔ညီေလးကို ငံ့လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့ ေအပရယ့္ညီမေလးဆီ စၿပီး ေပးအပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

`အား …. ဟင့္ဟင့္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ …´

ေအပရယ့္ညည္းသံေလးက သူ႔အတြက္ေတာ့ လက္ခုပ္သံပါပဲ။ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ပိုၿပီး စိတ္ေတြ တက္ႂကြလာေလရဲ့။ တျဖည္းျဖည္းထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ သူ႔ညီေလးက ေအပရယ့္ညီမေလးထဲကို အဆုံးထိေအာင္ ထိုးေဖာက္လို႔သြားပါေတာ့တယ္။

`အင့္ … ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ရယ္ ……´

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ညီေလးကို နည္းနည္းဆြဲထုတ္လိုက္၊ ျပန္ထည့္လိုက္နဲ႔ ကပ္ေဆာင့္ေပးေနတယ္။ ေအပရယ့္ညီမေလးရဲ့ တင္းက်ပ္ၿပီး ႏူးညံ့ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရင္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ေအပရယ့္အတြင္းထဲမွာ ပိုလို႔ေတာင္ ႀကီးထြားလာသလိုပါပဲ။

ခဏေနေတာ့ ေမာင္ေမာင္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ပဲ သူ႔ညီေလးကို ထိပ္ဖ်ားနားအထိ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို တည္ေဆာက္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ႏုပ်ိဳသြက္လက္တဲ့ လူငယ္တို႔သဘာဝအတိုင္း ေမာင္ေမာင္တို႔ကေတာ့ အားႀကိဳးမာန္တက္လႈပ္ရွားေနေလရဲ့။ ဒီရက္ပိုင္း ေမာင္ေမာင္နဲ႔ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ ေအပရယ့္မွာေတာ့ အေကာင္းလြန္ေနတဲ့အရသာကို ခံစားေနရေတာ့တယ္။ အေကာင္းလြန္တာမွ နည္းနည္းေတာင္ ေအာင့္လာ သလိုလို၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာက အဆမတန္ ပိုကဲေနေတာ့ သိပ္ေတာ့မသိသာပါဘူးေလ။

တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးထိပ္က သူ႔အတြင္းထဲကို ထုတ္ကနဲ ေဆာင့္မိသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားရင္း ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ေက်ာျပင္ကိုု ၾကက္ေျခခတ္လို႔ တအင္းအင္းျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကလည္း ၿငိမ္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ညီေလးေပၚ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ပူေႏြးေႏြးအရသာကို ခံစားရင္း ေအပရယ့္အေပၚကေန ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေနလိုက္ေတာ့တယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ ထူးကဲျပင္းထန္တဲ့အရသာကို ခံစားၿပီး နည္းနည္းေလ်ာ့က်သြားေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို သူ႔ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ဖမ္းထား ရာကေန လႊတ္ေပးလိုက္ေလရဲ့။ ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း ေဘးမွာ ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ မၿပီးဆုံးေသးတဲ့ သူ႔ညီေလးကေတာ့ မိုးေပၚကို ေထာင္မတ္လို႔ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အလိုက္သိတဲ့ ေအပရယ္က ထထိုင္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ညီေလးဆီ တေရြ႕ေရြ႕တိုးကပ္လာေတာ့တယ္။

ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက သူ႔ညီေလးေပၚ လႊမ္းျခဳံလိုက္တာကို ခံစားမိလိုက္တဲ့ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေႏြးကနဲ အရသာနဲ႔အတူ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားေလရဲ့။ ေအပရယ္ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ေစးကပ္တဲ့အထိအေတြ႕နဲ႔ အပူရွိန္ကို သူ႔ပါးစပ္တြင္းကေန သိရွိလိုက္မိေတာ့ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြထဲ ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားရင္း ေနာက္တစ္ခါ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အင္အားသစ္ေတြကို ရရွိသလိုျဖစ္သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပၚကေန သူ႔ညီမေလးရဲ့အရသာကိုပါ ေပါင္းစပ္ခံစားရင္းနဲ႔ ေအပရယ့္ေခါင္းေလးက ျမင့္လိုက္နိမ့္လိုက္ လႈပ္ရွား ေနတာကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ ထႂကြလာေတာ့တယ္။ ေအာက္က ညီေလးကလည္း တေငါ့ေငါ့လႈပ္ရွားလာေလေတာ့ ေအပရယ္လည္း အလိုက္တသိနဲ႔ ဒီတစ္ခါ သူ႔အလွည့္ေပါ့လို႔ ေတြးရင္း အိပ္ယာေပၚလက္ေထာက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္အေပၚ တက္လိုက္ေတာ့တယ္။

သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္ညီေလးနဲ႔ တည့္ေအာင္ လက္ကေလးနဲ႔ ေဖးကူရင္း မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို အဓိပၸါယ္မ်ားျပား လြန္းတဲ့ စကားေတြ ေျပာေနေလရဲ့။

ေအာက္က ေမာင္ေမာင္ကလည္း အေလာတႀကီးနဲ႔ သူ႔ခါးကို ေကာ့တင္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို တြန္းတိုက္ရင္း သူ႔ညီေလးထိပ္ဖ်ားအထိ ေအပရယ့္အဝေလးကို ေက်ာ္လြန္သြားေလေတာ့ ေအပရယ္လည္း အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘဲ သူ႔တင္ပါးေတြကို ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေအာက္ကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

`အား … ေကာင္းလိုက္တာ … ေအပရယ္ …… ေမာင္ေမာင္ ….´

သူတို႔အသံေတြက စုေပါင္းၿပီး ထြက္လာတယ္။

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္အေပၚကေန ခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညီမေလးကေန က်ဆင္းလာတဲ့ အရည္ေတြ ကလည္း ေမာင္ေမာင့္ဆီးခုံေပၚ စိုထိုင္းလို႔ေနေလရဲ့။ လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲ ျမည္သံေလးေတြကို ၾကားရတဲ့ ႏွစ္ဦးသားမွာေတာ့ ခံစားရတဲ့အရသာနဲ႔အတူ နားအရသာကိုပါ ေပးစြမ္းေနေတာ့တယ္။

ေအပရယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားေနတယ္ေျပာေျပာ ေမာင္ေမာင္ရဲ့ လႈပ္ရွားေနက် အလ်ဥ္ကိုေတာ့ မီနိုင္ပါ့မလား။ ဒါေၾကာင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ေအာက္ကေန တံေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို အိပ္ယာေပၚ ေထာက္ထားရင္း သူ႔ခါးကို ပင့္တင္လို႔ ညီေလးကို ပိုၿပီး အားျဖည့္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။

တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ေအပရယ့္အသံေလးေတြ ပိုက်ယ္လာသလို ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ မာန္သြင္းသံေတြကလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ထြက္ေပၚ လာေလရဲ့။ တဖတ္ဖတ္အသံေလးေတြကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ဆိုၿပီး ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတြကလည္း ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ ေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္လို႔ လာေနတယ္။

ေအပရယ္ကေတာ့ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားရင္း ေမာင္ေမာင့္ပင့္ခ်က္ေတြကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံေနတယ္။ ညီမေလးကေတာ့ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ျဖစ္လာပါၿပီ။ အတြင္းသားေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ဖ်စ္ညႇစ္လာၾကၿပီ။ တကိုယ္လုံးလည္း ေအးကနဲ စိမ့္ကနဲ အရသာတက္လာေနၿပီ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ သူ႔တင္ပါးေလးကို ဆတ္ကနဲ ေအာက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ေဆာင့္ခ်က္လိုက္ရင္း ညီမေလးထဲက အရည္ေတြ ထြက္က်လာၿပီး အခ်စ္ရဲ့အရသာထဲ လြင့္ေမ်ာသြားပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚကေန အိပ္ယာေပၚ လက္ေထာက္ ထားလိုက္ရင္း ေမာင္ေမာင့္အေပၚ မိုးလို႔ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ေမာင္ကလည္း အရွိန္ကို တတ္နိုင္သမၽွျမန္ျမန္တင္လာေနၿပီ။ သူ႔ညီေလးကလည္း ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးေတြရဲ့ ဆုပ္ညႇစ္မႈေအာက္မွာ ဖ်င္းကနဲ ဖ်င္းကနဲ။ မ်က္လုံးေရွ႕မွာေတာ့ မို႔ေမာက္တင္းကားေနတဲ့ ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြက အတိုင္းသား။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ တဒုတ္ဒုတ္ေသြးတိုးလာၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အထိအေတြ႕ကို ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ခံစားမိလိုက္ရင္း တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ညီမေလးကို လႈပ္ရွားေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးထဲကေန အခ်စ္ရည္ေတြက ေအပရယ့္အတြင္းသားေလးထဲကို ပက္ဖ်န္းလို႔ေနၿပီေပါ့။

ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကေန အရည္ေတြကို အစြမ္းကို ထုတ္လႊတ္ေနတုန္းမွာပဲ ေအပရယ့္ညီမေလးထဲ တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီ အရသာကို တစ္ကိုယ္လုံးကိုပါ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားရင္း ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လို႔ ေရာက္ရွိသြားရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားလိုက္ရင္း အိပ္ယာေပၚမွာ ၿငိမ္သက္လို႔ ေနၾကပါေတာ့တယ္။

ခဏေနေတာ့မွ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အသံထြက္လာတယ္။ ႏြမ္းလ်မႈ မျပယ္ေသးတဲ့အသံေလးနဲ႔ …

`ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဒီတစ္ခါေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ မေကာင္းခဲ့ဖူးဘူး … ေက်းဇူးပဲဟယ္ ….´

`ရပါတယ္ … Mutual Benefit ပဲေလ … ကဲ ကဲ … နင္ ပင္ပန္းေနရင္လည္း ဒီမွာပဲ အိပ္ေနလိုက္ … ငါေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေခါက္ဆြဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပဳတ္စားလိုက္ဦးမွ … မနက္က နို႔တစ္ခြက္ပဲ ေသာက္ရေသးလို႔ …´

`ေနဦးေလ … ငါလုပ္ေပးပါ့မယ္ …´

`အိပ္လိုက္ပါဟာ … ဘယ္သူမွလဲ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ နားလိုက္ဦး … ေနာက္ထပ္ ပင္ပန္းစရာကိစၥရွိလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ …´

`ေကာင္စုတ္ …. ဝွါး …..´

သမ္းေဝရင္း၊ မ်က္ခြံေတြ ေလးလာရင္း၊ မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးစင္းရင္းနဲ႔ ႏြမ္းလ်လ် ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေပၚမွာ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားေလရဲ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သဘက္တစ္ခု ေကာက္ပတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဆီ ထြက္ခဲ့တယ္။ ေရခ်ိဳးရင္း ဗိုက္ေအာင့္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္လာလို႔ နည္းနည္းရွည္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ မုတ္ဆိတ္ေတြကိုေတာင္ မရိတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေရအျမန္ခ်ိဳးၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ရတယ္။

အခန္းထဲဝင္၊ တီရွပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာတဲ့အထိ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပဲ။

ေလွကားတစ္ေလၽွာက္ မေျပး႐ုံတမယ္ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ဆာတာမ်ား ရင္ထဲကေတာင္ တလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနၿပီ။

ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ေခါက္ဆြဲေျခာက္တစ္ထုပ္ကို ေဖာက္ၿပီး ဒီတိုင္းပဲ တဂၽြတ္ဂၽြတ္ဝါးစားလိုက္ရတယ္။ ၿပီးမွ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ထုပ္ထပ္ယူၿပီး ေရေႏြးေဖ်ာဖို႔ ျပင္ရတယ္။

ခ်ဥ္စပ္ေခါက္ဆြဲႏွစ္ထုပ္ထဲ ၾကက္ဥႏွစ္လုံးေဖာက္ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္လိုက္တယ္။ ဇြန္းကို ေမႊေနတုန္းမွာပဲ အိမ္ေရွ႕တံခါးက အသံၾကားရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ အလန႔္တၾကားေျပးထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းပြင့္လိုျဖဴဆြတ္ေနတဲ့ ဇာအက်ႌဒီဇိုင္းဆန္းဆန္းကေလးနဲ႔ သိပ္လွေနေလတဲ့ ႏွစ္ဦး …။ ေက်ာပိုးအိတ္ေသးေသးေလးကို ဖိနပ္စင္ေပၚတင္လိုက္ရင္း သူ႔ကို လွမ္းျပဳံးျပေနတယ္။

ဖိနပ္ကို ကုန္းခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ဟိုက္က်လာတဲ့ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္ကေန ျမင္လိုက္ရတဲ့ အလွအပေတြေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္မွာေတာ့ ေရငတ္လာသလိုလို။

`နင္ … ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ေရာက္လာတာလဲ …´

ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့စကတ္ထမီေလးကို တစ္ခ်က္ဆြဲဆန႔္ရင္း ႏွစ္ဦးက ျပန္ေျဖတယ္။

`ဒီလိုပဲေပါ့ …. တစ္ခါတစ္ေလလည္း လစ္တာေပါ့ …´

`ေကာင္းသားပဲ … ေမေမနဲ႔တိုင္လို႔ရၿပီ …´

`ဟုတ္ပါဘူးဟာ … ေက်ာင္းမွာ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ေနၿပီေလ … အဲဒါ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ၾကရင္း ဆရာမေတြ ကပါ စာမသင္ၾကေတာ့ဘူး … ေနာက္လူစုံမွ စမယ္တဲ့ … ဒီၾကားထဲ က်ဴရွင္မွာလည္း ေတြ႕ဦးမွာပဲဟာ …´

`ေၾသာ္ေၾသာ္ …´

ေမာင္ေမာင္ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သိလိုက္တာကေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ အခြင့္အေရးကုန္သြားၿပီလို႔ပဲ။

`ဒါနဲ႔ ေအပရယ္ေရာ … အျပင္သြားလား ….´

`ဟင့္အင္း … အေပၚထပ္မွာ ….´

`အေပၚထပ္မွာ … အိပ္ေနတာလား … ဒီခ်ိန္အထိ မထေသးဘူးလား …´

`မ … မဟုတ္ပါဘူး … ပင္ပန္းၿပီး ႏုံးေနသလိုမို႔လို႔ ဆိုလားပဲ ….´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ လိမ္တယ္လည္း မဟုတ္၊ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လည္း မေပၚရေအာင္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အေနအထိုင္ကို ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ မရိပ္မိေအာင္ အာပတ္လြတ္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအပရယ္နဲ႔ ႏွစ္ဦးတို႔ၾကားက ဆက္ဆံေရးကို သူမွ မသိတာေလ။

`အင္းေလ … ဒါဆိုလည္း နည္းနည္းပါးပါး သြားၿပီး ျပဳစုလိုက္ဦးမွ …´

ေမာင္ေမာင္ အလန႔္တၾကားနဲ႔ တားလိုက္မိတယ္။

`ေနေပ့ေစ … ေနေပ့ေစ … အာ …. သူ အိပ္ေနၿပီ ထင္တယ္ … သြားမေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ဟာ …´

အဲဒီမွာ စၿပီး ႏွစ္ဦး ေမာင္ေမာင့္ကို မသကၤာျဖစ္သြားမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ အလန႔္တၾကားျဖစ္ေနရတာလဲ။ ေအပရယ္ေျပာျပထားလို႔ ေမာင္ေမာင္နဲ႔အေၾကာင္းကို သိထားရတဲ့ ႏွစ္ဦးမွာေတာ့ ပိုလို႔သာ သံသယေတြ တိုးလာတယ္။

`ၿပီးေရာေလ … ေနာက္မွပဲ သြားၾကည့္လိုက္ပါေတာ့မယ္ေအ …´

`အင္း … သူ႔ၾကည့္ရတာ နားဖို႔လိုမယ္ ထင္လို႔ပါ´

ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင္က အေပၚထပ္ကို ေလွကားအတိုင္း ေျပးတက္လိုက္တယ္။

`ဟဲ့ … နင္က ဘယ္လဲ …´

`အဝတ္သြားလဲမလို႔ …´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အေလာတႀကီးေျပးတက္ရင္း ေလွကားထစ္တစ္ခုကိုေတာင္ ေခ်ာ္နင္းမိမလိုျဖစ္သြားေသးတယ္။

အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပဲ။

`ေအပရယ္ … ေအပရယ္ … ထ ထ … ေအာက္မွာ ႏွစ္ဦး ျပန္ေရာက္ေနၿပီ …´

ေမာင္ေမာင္က ညင္ညင္သာသာပဲ ေအပရယ့္လက္ေမာင္းကို လႈပ္ႏွိုးလိုက္တယ္။

`ျပန္ေရာက္ေနၿပီ …. ဘယ္သူလဲ … ေစာလိုက္တာ ….´

ေအပရယ္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ တုံ႔ျပန္တယ္။

`ႏွစ္ဦး ျပန္ေရာက္လာတယ္ … ငါ သူ႔ကို ေျပာထားတယ္၊ နင္ ေနမေကာင္းခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနလို႔ လွဲေနတယ္လို႔။ အဲဒါ ခဏေနမွ သူ လာၾကည့္လိမ့္မယ္ … အခု နင့္အခန္း ျပန္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ေလာလိုက္တယ္။

`ရပါတယ္ … သိပ္လည္း စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔ …´

`ဟာ … နင္ကလဲ … ႏွစ္ဦးက ဒီလိုေတြ႕သြားရင္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ … တို႔အေၾကာင္းေတြ သိကုန္မွာေပါ့ …´

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ကို စိုးရိမ္မႈအရိပ္အေယာင္ေပၚေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

`ဟာဟ … ဘာခုမွ ေၾကာက္ပါၿပီလဲ … သူသိၿပီးသားပါဟာ … ေျပာလိုက္၊ ေတြ႕ခ်င္ရင္ လာခဲ့လို႔ …´

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေအပရယ့္စကားမွာ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား ႏွစ္ဦးက သိသြားရတာပါလိမ့္လို႔ေလ။

`သြားေလ … ေမာင္ေမာင္ … ေျပာလိုက္။ ၿပီးေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေပး၊ ေနာက္မွပဲ ရွင္းျပေတာ့မယ္ … ေနာ္ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ္က အိပ္ယာေပၚထထိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ပါးကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေပၚကေန အိပ္ယာခင္း ကြာအက်မွာေတာ့ အသက္ရႉမွားေစနိုင္တဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ ပန္းရင့္ေရာင္ထိပ္ကေလးေတြက ေထာင္မတ္လို႔ေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က ေအပရယ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းသြားတယ္။ စကားလက္ေဆာင္သြားပါးရဦးမွာမို႔ေလ။

ေအပရယ္ကေတာ့ ျပဳံးရင္းက်န္ခဲ့ေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရွင္းျပလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ႏွစ္ဦးနဲ႔လည္း ေျပာစရာစကားေလးေတြက ရွိေနေသးတာကိုး။

`ႏွစ္ … ႏွစ္ဦး … ေအပရယ္က ေတြ႕ခ်င္ရင္ လာခဲ့တဲ့ … ေျပာတယ္ …´

တီဗီေရွ႕မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ ႏွစ္ဦးကို ေျပာလိုက္တယ္။

`အိုေက အိုေက …´

ႏွစ္ဦးက ထရပ္ၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ကို သူ႔ျပန္ေပးလိုက္တယ္။

`ေကာင္းသားပဲ … နင့္လက္ရာ မဆိုးပါဘူး … ေခါက္ဆြဲေတြေတာ့ ပြေနၿပီ ထင္တယ္ …´

`ဟာ … ဟုတ္သားပဲ … ငါ ေမ့ေနတယ္ … ဒါနဲ႔ ေအပရယ္က ငါ့အခန္းထဲမွာ …´

ႏွစ္ဦးက ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ေလွကားေပၚ တက္သြားေတာ့တယ္။

`ေအပရယ္ … ေနေကာင္းရဲ့လား …´

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ရင္း ေခၚလိုက္တယ္။

`ေကာင္းပါတယ္ … အင္း … နင္ ဝင္ၿပီးရင္ တံခါးေသခ်ာျပန္ပိတ္ခဲ့ …´

ေအပရယ္က ေမာင္ေမာင့္ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္။ အိပ္ယာခင္းကေတာ့ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုပဲ ကာေပးနိုင္တယ္ေလ၊ အေပၚပိုင္း ကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ရင္ေတြကို ျမန္ႏႈန္းျမင့္ေစတာေပါ့။

`ေမာင္ေမာင္ေျပာေတာ့ နင္ ေနမေကာင္းဘူးဆို …´လို႔ ေျပာရင္း ႏွစ္ဦးက သူ႔အစ္မေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

`ေကာင္းပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူက ငါနဲ႔သူနဲ႔ ဒီလို ပတ္သက္ေနမွန္း နင့္ကို မသိေစခ်င္လို႔ပါ … ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလဲ … နင့္ကို မလန႔္ေစခ်င္ဘူး ထင္ပါရဲ့ …´

ေျပာရင္းနဲ႔ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ပဲ တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။

`သူက … အဲ … တို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုေရာ သိသလား …´

ေအပရယ္က ေခါင္းကို အသာယမ္းျပလိုက္တယ္။

`ေကာင္းပါတယ္ … နို႔မို႔ ရႈပ္ကုန္ဦးမယ္ …´

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီး ျပန္နမ္းလိုက္တယ္။ သူ႔လၽွာေလးကလည္း ေအပရယ့္လၽွာေလးကို စမ္းသပ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ အက်ႌေက်ာက ဇစ္ကေလးကို လက္လွမ္းၿပီး ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္ၿပီး ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက လက္ကို အသာေျမႇာက္ေပးတယ္။

`နင့္ကို ငါ ေျပာျပစရာေတြ ရွိေနတာ …´

ေအပရယ့္လက္ေတြ လွမ္းမလာခင္မွာပဲ ႏွစ္ဦးက ဘရာခ်ိတ္ကေလးကို ေနာက္ျပန္ခၽြတ္လိုက္ရင္းနဲ႔ ျပန္ေမးတယ္။

`ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲဟယ္ … အင့္ …´

စကားအဆုံးမွာပဲ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကို လွမ္းငုံလိုက္တာေၾကာင့္ ညည္းသံေလး ထြက္ေပၚလာရတယ္။ လက္တစ္ဖက္က နို႔တစ္ဖက္ကို နယ္ရင္း ပါးစပ္ကေတာ့ က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကို စို႔ေပးေနေလရဲ့။ ႏွစ္ဦးကလည္း အလိုက္သင့္ကေလးပဲ ေအပရယ့္ကို ကိုယ္ေလးေရွ႕ေကာ့ေပးရင္း ကူညီေပးလိုက္တာေပါ့။

ခဏေနမွ ေအပရယ္က ေခါင္းျပန္ေမာ့လိုက္ရင္း … `ၾကည့္ရတာ ေမာင္ေမာင္က ငါ့အတြက္ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ …´

`ဘာလို႔ … သူက … ဟင္းဟင္း …´

ေအပရယ့္လက္ေတြက ကၽြမ္းက်င္စြာပဲ သူနဲ႔ အရြယ္အစားသိပ္မကြာလွတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း နို႔ေတြကို ဆုပ္နယ္ကစား လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလးက လူးလြန႔္သြားေလရဲ့။

ေအပရယ့္မ်က္ႏွာေလးက အနည္းငယ္ညႇိုးႏြမ္းလို႔ေနေပမယ့္ အျပဳံးကေလးကေတာ့ ေရရွည္တည္တံ့ေနတယ္။

`ဟုတ္တယ္ … ဇြန႔္ကို သူ တကယ္ပဲ ခ်စ္မိသြားၿပီ ထင္တယ္ …´

`ဟင္ … ဘယ္တုန္းကလဲ … ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ …´

`မေန႔ကပဲ သိရတယ္ … ငါတို႔ကိုေတာ့ တစ္သက္လုံး လြမ္းက်န္ခဲ့ေအာင္ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိေလာက္ပါဘူး ထင္တာပဲ …´

ေျပာရင္း ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလးကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္ရင္း ရွည္လ်ားျပင္းျပတဲ့အနမ္းကို စတင္လိုက္တယ္။

*

ေအာက္ထပ္မွာကေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အနည္းငယ္ ပြစျပဳေနတဲ့ ေခါက္ဆြဲကို လက္စသတ္ရင္း သူ႔အခန္းထဲမွာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ ေျပာေနၾကပါလိမ့္လို႔ပဲ ထူးဆန္းအံ့ၾသ ေတြးေတာေနမိေလရဲ့။

*

အေပၚထပ္မွာေတာ့ ေအပရယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး လၽွာခ်င္းပြတ္တိုက္ရင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အနိုင္လုရင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုတို႔ ပူးကပ္ၿပီး နို႔အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ဆြဲေဆာင္ရင္း အိပ္ယာေပၚမွာ တည္ရွိေနၾကတယ္။

`အဲဒီေတာ့ … နင္ ဘာေတြ စိတ္ကူးထားလို႔လဲ …´

ေအပရယ့္လက္ေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့စကတ္ထမီေလးကို ေျဖခ်ေနေပမယ့္ အနမ္းကေတာ့ ရပ္နားျခင္းမရွိဘူး။ ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလးက အဝတ္ အစား ကင္းမဲ့သြားတဲ့အခါ ေအပရယ္နဲ႔အတူ အိပ္ယာခင္းေအာက္ တိုးဝင္လိုက္တယ္။

`ေမာင္ေမာင့္ကိုလည္း မဆုံးရႈံးခ်င္ဘူး … ည ….´

ညီမလို႔လည္း ဆက္မေျပာနိုင္ခင္မွာပဲ ႏွစ္ဦးက သူ႔လၽွာေလးကို ေအပရယ့္ပါးစပ္ေလးထဲ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ေအပရယ္က သၾကားလုံး စုပ္သလို စုပ္ယူေနေလရဲ့။ ႏွစ္ဦးရဲ့ ကိုယ္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္ခ်င္စိတ္ေတြက ဒီေရတိုးသလို ျမင့္တက္လာေနၿပီ။

`ဆက္ေျပာေလ …´

ႏွစ္ဦးက ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းေလၽွာဆင္းလိုက္ၿပီး လက္ေတြက ေအပရယ့္နို႔ႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`ညီမတစ္ေယာက္ကိုလည္း မဆုံးရႈံးခ်င္ဘူးေလ … ဒါေပမယ့္ဟာ … ဟဲ့ … အို …´

ႏွစ္ဦးက သူ႔လၽွာေလးနဲ႔ ေအပရယ့္ စိုစြတ္စြတ္ညီမေလးကို သိမ္းပိုက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ စကားစက ျပတ္ေတာက္သြားျပန္တယ္။

အိပ္ယာခင္းျခဳံလႊမ္းထားတဲ့ေအာက္က ေအပရယ့္ညီမေလးကို ႏွစ္ဦးက မြတ္သိပ္စြာ ႏွိုးဆြလို႔ေနတယ္။ ေအပရယ္ကေတာ့ ေအာက္မွာ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဘာေတြႀကံရြယ္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မခန႔္မွန္းနိုင္ျဖစ္ေနေလရဲ့။ အထိအေတြ႕ကိုသာ ေက်နပ္စြာခံစားရင္း ႏွစ္ဦးရဲ့လက္ထဲ လုံးလုံးကို က်ေရာက္ေနရတာေပါ့ေလ။

`ဝမ္းနည္းေပမယ့္ ေက်နပ္ရမွာပါပဲဟာ …´

ဒီစကားကို ေျပာေနတုန္းပဲ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးအေနနဲ႔ လြယ္ကူစြာ လႈပ္ရွားသြားလာနိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေပါင္ေလးကို ပိုၿပီး ကားေပးလိုက္တယ္။

အိပ္ယာခင္းေအာက္က ႏွစ္ဦးကိုေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ပုံသ႑ာန္နဲ႔ပဲ ျမင္ေနရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဦးရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ဝင္သက္ ထြက္သက္ကို ခံစားရင္း ခုလိုမ်ိဳး ေနေနရတာကလည္း စိတ္ေတြကို ပိုၿပီးေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈကို ေပးေစနိုင္တယ္ဆိုတာကေတာ့ မမွားပါဘူးေလ။

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ညီမေလးကို ယုယုယယ ျပဳစုလို႔ေနေလရဲ့။ အစိေလးကို လၽွာေလးနဲ႔ သိမ္းလ်က္လိုက္တဲ့အခါ ႏူးညံ့လွတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ လၽွာေလးကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္မိခ်င္ခ်င္ရယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔ ကြာျခားေနတာကိုး။

ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေနေနရတာ နည္းနည္းေတာ့ ပူေလာင္မြန္းက်ပ္သလိုပဲ။ ၾကာၾကာသာေနရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ေအပရယ့္ကိုယ္ေလးက တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲျဖစ္လာတယ္။

`ဟင့္ … ဟင္း … ႏွစ္ … ႏွစ္ဦး …´

ေအပရယ့္ညီမေလးထဲကလည္း အရည္ေလးေတြ ပိုစိမ့္က်လာေနတယ္။ အရင္တစ္ခါတုန္းကထက္ ပိုၿပီးလည္း ပ်စ္ေနသလိုပဲလို႔ ထင္ရတယ္။ ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အရည္ေတြနဲ႔ ေရာေနတာ ထင္ပါရဲ့လို႔ေတြးရင္း ခပ္သြက္သြက္ သိမ္းပိုက္ရင္း အစိေလးကို တရစပ္ တိုက္စစ္ဆင္လိုက္ေလရဲ့။

`ႏွစ္ …. ဦး … ဟ …. အား …………….´

ေအပရယ့္ႏႈတ္က ညည္းသံရွည္တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရအၿပီးမွာေတာ့ ေအပရယ့္ညီမေလးထဲက ပိုၿပီးသိပ္သည္းတဲ့ အရည္ေလးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ လက္ခံနိုင္စြမ္းကို ေက်ာ္လြန္လို႔ ေမာင္ေမာင့္အိပ္ယာေပၚကို စီးဆင္းလို႔သြားပါေတာ့တယ္။

ပထမေတာ့ ႏွစ္ဦးက ရသမၽွ စားသုံးနိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ လၽွာေလးနဲ႔ လွမ္းမီသမၽွ သိမ္းပိုက္ရင္း သူ႔အတြက္ ခ်ိဳၿမိန္ျပင္းျပလွတဲ့ အရသာကို ယူရဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ယာေပၚမွာလည္း စိုစြတ္တဲ့အကြက္ကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့လည္း ရသမၽွပဲေပါ့ေလလို႔ သေဘာထား လိုက္ရေတာ့တာပါ။

ႏွစ္ဦးလည္း ေနရတာ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေအပရယ့္ခႏၶာကိုယ္တစ္ေလၽွာက္ ပြတ္တိုက္ရင္း အေပၚဘက္ကို ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ့ရင္သားေတြက ေအပရယ္ရဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ အသားေလးေတြကို ႏွိပ္နယ္ေပးေနသလိုပါပဲ။

ေအပရယ္ကေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေတြကေနတစ္ဆင့္ ေပါင္ေလးအထိ ေတာက္ေလၽွာက္ဖိကပ္လာတဲ့ စိုစြတ္တဲ့ အထိအေတြ႕ကို သိလိုက္လို႔ ဒါဟာ ႏွစ္ဦးရဲ့ညီမေလးကပဲဆိုၿပီး ျပဳံးလိုက္မိေသးတယ္။ သူ႔တာဝန္လည္း ေက်ရေစမွာေပါ့ေလ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအပရယ္နဲ႔ တူညီတဲ့ေနရာကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္ဦးက ေဘးက ေခါင္းအုံးေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္ရင္း ေအပရယ့္ဆီ သူ႔ကိုယ္ေလးနဲ႔ ပူးကပ္လိုက္တယ္။

ေအပရယ္က သူ႔ညီမကို ဖက္ထားရင္း ေမးလိုက္တယ္။

`အဲဒီေတာ့ဟာ … ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ … ခံစားရတယ္ဟာ …´

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို တစ္ခ်က္နမ္းရင္း …

`တျခားလူေတြနဲ႔တုန္းကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲနဲ႔ … ခုက်မွ …´

ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္သားေလးေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း …

`မတူဘူးေလဟယ္ … ခုက်ေတာ့ သူက ဇြန႔္ကို ခ်စ္ျပ၊ သစၥာရွိျပေနလိုက္တာ … မနာလိုေတာင္ျဖစ္လာတယ္ …´

ေအပရယ့္လက္ကေလးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ ေနာက္ေပါက္ကေလးကို စမ္းမိလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးခမ်ာ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားရင္း …

`ဟဲ့ … အို … ဒါနဲ႔ နင္က ေမာင္ေမာင့္ကို တကယ္ခ်စ္တာလား …´

`တကယ္ပါဟယ္ … နင္က မယုံလို႔လား …´

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္ၿပီး မ်က္လုံးေလးကို တစ္ခ်က္ဝင့္ရင္း …

`ဘာလို႔ ဒီေလာက္ခ်စ္ေနတာလဲ သိခ်င္လို႔ပါ ….´

ေအပရယ္ ခဏေတာ့ အံ့ၾသသြားေသးတယ္။

`နင္ေနာ္ … ေအးေလ … မဆန္းပါဘူး …´

`ေအပရယ့္ …………..´

ႏွစ္ဦးက ခၽြဲႏြဲ႕သံေလးနဲ႔ ေခၚလိုက္ရင္း ေအပရယ့္ရင္သားေတြကို ေနရာမလပ္ လိုက္လံနမ္းရႈံ႔လိုက္ေတာ့ …

`ကဲ … သိခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ႀကိဳးစားေပါ့ … ဒါေတာ့ လိုက္ေျပာေပးလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ …´

ေအပရယ့္အတြက္ေတာ့ ေပါ့ေစလိုလို႔ ေၾကာင္႐ုပ္ထိုးကာမွ ေဆးအတြက္ ေလးေနၿပီလားပဲ။

ႏွစ္ဦးက ေအပရယ့္နို႔သီးေခါင္းေလးကို ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ….

`ေတြးလိုက္မိေတာ့ သိပ္ရင္ခုန္တာပဲဟာ …..´

`ကဲ … အဲဒါဆိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခုန္ေနေတာ့ …´

စိတ္ညစ္ရာကေန ရယ္ခ်င္လာတဲ့ ေအပရယ္က ႏွစ္ဦးကို တြန္းဖယ္ရင္း အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့တယ္။

*

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေအာက္မွာ တီဗီခဏထိုင္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ သိပ္မသကၤာတာနဲ႔ အခန္းထဲကို သြားၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလရဲ့။

အခန္းဝကို ေရာက္ေတာ့ တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။

`ဝင္ခဲ့ေလ …´ဆိုတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

အခန္းတံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ …

`ႏွစ္ဦး …. ေအပရယ္ေရာ …… ဟင္ …. ဘယ္လိုျဖစ္ ….´

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ စကားေတြေတာင္ ထစ္ေငါ့သြားရတယ္။ ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ကုတင္ေပၚ အဝတ္အစားမပါဘဲ ထိုင္ေနရင္း …

`နင့္ေအပရယ္ေတာ့ ေရသြားခ်ိဳးေနတယ္ …. ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ …´

`ဘယ္ … ဘယ္လိုလုပ္ …´

စကားေတြကသာ ထစ္ေငါ့ေနေပမယ့္ ေမာင္ေမာင့္မ်က္လုံးေတြကေတာ့ မထစ္ေငါ့ပါဘူး။ ႏွစ္ဦးရဲ့တစ္ကိုယ္လုံးကို စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ စကန္ဖတ္တာထက္ တိက်တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ စူးစမ္းေနမိတယ္။

ႏွစ္ဦးက အိပ္ယာေပၚမွာ ေပါင္ေလးမဟတဟနဲ႔ ထိုင္ေနတာျဖစ္လို႔ ညီမေလးကိုေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွားမေတြ႕ရေပမယ့္ ဆီးခုံမို႔မို႔ေပၚက သပ္ရပ္တဲ့ အညိဳေရာင္အေမႊးပါးပါးေလးေတြကိုေတာ့ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဆံပင္အေရာင္နဲ႔တူညီစြာ ျပဳျပင္ထားတာေပါ့ေလ။

အိပ္ယာေပၚကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း စိုစြတ္စြတ္အကြက္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေကာင္ႀကီးကို ျမင္မွ အရိပ္နည္းနည္းထင္လာသလိုပဲ ရွိေသးတယ္။

`နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ ….´

`နင္ ျမင္႐ုံနဲ႔ မသိဘူးလား …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ အျပဳံးေလးက ညႇို႔သလို ျမႇဴသလို …။

`ကုန္ပါၿပီဟာ …. ငါ့အိပ္ယာေတာ့ … ဒီတိုင္းဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ … ခုခ်က္ခ်င္း ရွင္းေပးစမ္း …´

ႏွစ္ဦးက ပုခုံးေလးပဲ တြန႔္ျပတယ္။

`ေလသံကလည္း … ဟာဟ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလး အလႈပ္မွာ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ေအပရယ္နဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ရွိမယ္ထင္ရတဲ့ နို႔ႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေမာင္ အာေတြ ေျခာက္လာသလိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ ညီအစ္မအားလုံးထဲမွာ ႏွစ္ဦးက အသားအေရအလွဆုံးပါ၊ ဒီမွာမွ ထပ္ဆင့္ၿပီး ဒီေလာက္ အခ်ိဳးအစားက်နတဲ့ကိုယ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားျပန္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ ခက္ခဲတဲ့စမ္းသပ္မႈတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ေနရသလိုပါပဲ။

`ရွင္းေပးပါဟာ … ေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင့္ေလသံက ေပ်ာ့သြားေလရဲ့။

`မရွင္းေပးဘူးဆိုရင္ေကာ …´

`အဲ … အဲဒါဆိုရင္ … ငါ ရိုက္ရလိမ့္မယ္ …´

ေမာင္ေမာင့္စကားအဆုံးမွာပဲ ႏွစ္ဦးက ကုတင္ေပၚကေန ထရပ္လိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ ခုနက ထိုင္ေနတုန္းမို႔လို႔ သတိမထားမိတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ေျဖာင့္စင္းသြယ္လ်တဲ့ ေပါင္တံေလးေတြကို ျမင္ရတယ္။

`အဲဒါဆိုလည္း ရွင္းမေပးေတာ့ဘူးဟာ … အဲဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ ငါ့ကို ရိုက္ပဲရိုက္ပါေတာ့ဟာ … ေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ပထမေတာ့ သူက ရမလားလို႔ လုပ္ၾကည့္တာ၊ အခုေတာ့ အေျခအေနက ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာေနတယ္။

`နင္ … နင္ … ဘာလုပ္ဖို႔ ….´

ႏွစ္ဦးက ဆက္ေျပာတယ္။ အသံေလးကေတာ့ ပုရိသေတြအားလုံးရဲ့ စိတ္ႏွလုံးကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ခတ္နိုင္မယ့္ ဆည္းလည္းသံ။

`ငါနဲ႔ ေအပရယ္နဲ႔ေပါ့ … နင့္အိပ္ယာထဲမွာေလ … တူတူခ်စ္ခဲ့ၾကတာ …´

ေမာင္ေမာင့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။

`ဒီတစ္ခါကေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ေပါ့ …..´

ေမာင္ေမာင္ ဒီတစ္ခါေတာ့ နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာသလိုရွိၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ ႏွစ္ဦးက သူ႔ကို ဒီေလာက္ေတာင္ ဝန္ခံခ်က္ေတြ ေပးေနရတာလဲဆိုတာ …။

`သိလား …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ မ်က္လုံးေလးတစ္ခ်က္ ဝင့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ဇာတ္႐ုပ္ေနရာကို ရွာေတြ႕သြားေလရဲ့။

`ဟင္ … ဒါဆို နင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား …´

`ဟုတ္တယ္ ေမာင္ေမာင္ … အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာ အျပစ္ရွိပါတယ္၊ ငါ့ကို နင္ ဆုံးမခ်င္သလို ဆုံးမပါ … ရိုက္ပါ …´

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ စကားဆုံးတာနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ေလးထဲက တုန္ခါသြားသလိုပဲ။ သူ႔စိတ္ေတြကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ပါဝင္ပတ္သက္မႈကို ေမၽွာ္လင့္ရင္း ထႂကြလာေနၿပီ။

ေမာင္ေမာင္ကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက ညီေလးက လူးလြန႔္လႈပ္ရွားရာေနမွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္စျပဳလာေနလို႔ မသက္မသာျဖစ္လာေနရၿပီေပါ့။

ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးဆီ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနီးအနားမွာ စီးဆင္းလာတဲ့ အရည္ေလးေတြေၾကာင့္ တလက္လက္ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေန။ ၿပီးေတာ့ ရိုက္ပါလို႔ ေတာင္းဆိုေနေလေတာ့ သူ႔အတြက္ ရရွိမယ့္ အေတြ႕အၾကဳံသစ္တစ္ခုရယ္။

`ေမာင္ေမာင္ … ငါ့ကို ရိုက္မွာလားဟင္ …´

ၾကည့္ရတာ အရိုက္ခံခ်င္လြန္းလို႔ ဆြဲေဆာင္သိမ္းသြင္းေနသလိုပဲလို႔ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။

`ေသခ်ာတာေပါ့ … နင့္ကို ရိုက္မွကို ျဖစ္မွာ …´

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီးကို ခံစားလို႔ေနၿပီ။ သူရဲ့ အႀကိဳက္ဆုံး ႏွာကားေတြထဲက တစ္ခုက ရိုက္ၿပီးမွ ဆက္ဆံတာေလ၊ ေမာင္ေမာင့္မွာ အဲဒီကားကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သြားတိုက္လာခဲ့သမၽွထဲမွာေတာ့ အျပင္းထန္ဆုံးၿပီးသြားခဲ့ရတာကိုး။ ခုေတာ့ အိပ္မက္ေတြထဲက တစ္ခုကို သူ စမ္းသပ္ရေတာ့မယ္။

ႏွစ္ဦးဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း သူ႔အတြက္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အရိုက္ခံရတာက ဖီလင္တစ္မ်ိဳးပဲ။ ပထမဆုံးရည္းစားနဲ႔တုန္းက ဟိုကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ မလုပ္ခင္ သူ႔တင္ပါးကို တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ေလးငါးခ်က္ရိုက္လိုက္တာ တစ္ခါတည္းကို ေရာက္ရွိသြားမတတ္ ခံစားခဲ့ရတာေလ။ အဲဒီတုန္းကလည္း သိပ္ကို စိတ္ေက်နပ္ခဲ့တာေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မဆိုၾကဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ဆီ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကို ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင့္ ေပါင္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ၿပီး ေမွာက္လ်က္လွဲခ်လိုက္ေလရဲ့။

ပထမေတာ့ နို႔ႀကီးေတြက ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ဖုထစ္ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ ညီေလးေပၚကို ပြတ္တိုက္သြားၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ လက္လွမ္းမီမယ့္ေနရာေရာက္တဲ့အထိ ေရွ႕တိုးသြားေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ အဆီပိုမရွိပဲ ေျပျပစ္ခ်ပ္ရပ္တဲ့ဝမ္းျပင္သားကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ မာေက်ာမႈကို ခံစားမိရတဲ့အခါ စိတ္ေတြက ပိုလို႔လႈပ္ရွားလာေလရဲ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့တင္ပါးဝင္းဝင္းကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ လက္လွမ္းမီရာေနရာကို ေရာက္လာေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္က အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရႉသြင္းၿပီး ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔အတြက္ မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို စၿပီးၾကဳံေတြ႕ ရတာဆိုေတာ့ စိတ္တင္းထားဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ေလ။ ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို ယုံၾကည္မႈရွိပါတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေျပာရင္း စိတ္တင္းလို႔ သူ႔ရဲ့ လက္ဝါးတစ္ဖက္ကို ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးလွလွေလးေပၚကို ပို႔လႊတ္လိုက္ေတာ့တယ္။

ျဖန္း …

`အင့္ … ဟင့္ …´

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ပထမဆုံးရိုက္ခ်က္မွာပဲ အသက္ရႉမွားမတတ္ ခံစားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ရိုက္လိုက္႐ုံတင္မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ရိုက္ၿပီးသြားတဲ့ လက္ဖဝါးနဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္သားေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္လိုက္ေသးတယ္ေလ။

ေမာင္ေမာင္က ႏွစ္ဦးရဲ့တင္သားေလးေတြကို ဆုပ္နယ္ရင္းနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

`ဇြန္ကေရာ … သူေရာ ျပန္မလာဘူးလား …´

`ဘယ္လိုလုပ္ျပန္လာမလဲ … ခုေလာက္ဆို သူတို႔ၿပိဳင္ပြဲစေနၿပီပဲဥစၥာ …´

ဟုတ္သားပဲလို႔ ေမာင္ေမာင္ေတြးမိတယ္။ ဒီတိုင္းဆို သြားအားေပးရမေကာင္းလားလို႔ေတာင္ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

အဲဒီလိုေတြးရင္း ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ရိုက္လိုက္တယ္။

ျဖန္း …

`ဟင့္ …´

ေနာက္တစ္ခ်က္က်ေတာ့ ေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ေပါင္လုံးေလးေတြကို ရိုက္လိုက္တယ္။

ျဖန္း …

`ဟင့္ … အို … ေမာင္ေမာင္ …´

ညည္းသံက ပိုရွည္လာေပမေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္လက္ေတြက ေပါင္ကိုလည္း ရိုက္ၿပီးေရာ အရင္လို ဆုပ္နယ္ေနတဲ့ကိစၥမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘဲနဲ႔ အရည္ေလးေတြနဲ႔ စိုစြတ္ေနတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ညီမေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္တာကိုး။

ေမာင္ေမာင့္လက္ဖဝါးကေန စိုစြတ္တဲ့အသိ၊ ႏွာဝကေနေတာ့ အနံ့သင္းသင္းေလး၊ ပိုၿပီးေတာ့ ရႈံ႔ပြရႈံ႔ပြလုပ္ရင္း အနံ့ခံလိုက္ေတာ့ စူးရွတဲ့ မိန္းကေလးရနံ့ျပင္းျပင္း၊ ဒါကေတာ့ ေအပရယ့္ဆီက ျဖစ္ေလာက္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။ အဲဒီအနံ့ေတြၾကားမွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ နာက်င္ ကိုက္ခဲလာတဲ့အထိပါပဲ … ညီေလးရဲ့ ဆႏၵျပဳမႈကေလ။

ခုလို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနရင္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကေန တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာတာမို႔ အရွိန္ေလ်ာ့ခ်ဖို႔လုပ္ရတယ္။ ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးကို ပြတ္သပ္ေနရာကေန လက္ေတြကို ေနရာေရႊ႕ေျပာင္းလို႔ တင္ပါးေပၚကို ျပန္တင္လိုက္ၿပီး စိုစြတ္တဲ့လက္ေတြနဲ႔ ဆုပ္နယ္လိုက္တယ္။ သူ႔ညီမေလးက အရည္ေလးေတြနဲ႔ မဆက္ခ်္လုပ္တဲ့သေဘာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္က အရွိန္ေလ်ာ့ဖို႔လုပ္ေနတုန္း ႏွစ္ဦးကေတာ့ အရွိန္တက္ေနလ်က္ပါပဲ။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တင္ပါးေတြကို ဆုပ္ညႇစ္ရင္း ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ပန္းေရာင္ေနာက္ေပါက္ေလးနဲ႔ အဲဒီေအာက္က ညီမေလးရဲ့တစ္စြန္းတစ္စကို ျမင္ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က သူ႔ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ေမြ႕ယာအစြန္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ရင္းျပဳံးတယ္။ ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပုံပဲ၊ ေၾသာ္ … သူလည္း ဘာထူးလို႔လဲေလ။

ျဖန္း ….

`အား …´

ဒီတစ္ခ်က္က ပိုျပင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွိပ္စက္ေနသလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ပုံမွန္ထက္ နည္းနည္းပိုတဲ့အားက ႏႈတ္ကလည္း ေအာ္သံေလးကို ထြက္ေပၚေစပါတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ေကာ့ကနဲျဖစ္သြားလို႔ ေခါင္းကေလးကပါ ေမာ့သြားရတယ္။

ေမာင္ေမာင္က ႏွစ္ဦးရဲ့ ေခါင္းကေလး ျပန္က်သြားေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ သူ႔လက္ကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ တင္းရင္းေပမယ့္ ႏူးညံ့တဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္သားေလးေတြမွာ နီရဲလို႔ေနေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ညာဘက္တင္ပါးကေန ျပင္းျပတဲ့အပူရွိန္ကို ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအပူရွိန္က ေနာက္တစ္ဖက္ကိုပါ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားသလိုပဲ။

ေမာင္ေမာင္က အသက္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းရင္း ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ခ်လိုက္တယ္။

ျဖန္း ….

ဘက္ဘက္တင္ပါးကို ေရာက္လာတဲ့ ရိုက္ခ်က္က ခုနေလာက္ေတာ့ မျပင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵဒီေရက ႏွစ္ဦးရဲ့ ရင္ထဲမွာ တရိပ္ရိပ္ တက္လာေလရဲ့။

`အင့္ … ဟင့္ ….´

မတိုးမက်ယ္ညည္းသံေလးကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရင္ကို ကိုင္လႈပ္ေနတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ပထမဆုံးအေတြ႕အၾကဳံအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈကိုပါ ခံစားရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိပ္ၿပီး နားခ်ိန္မေပးေတာ့ဘဲ သုံးခ်က္ဆက္တိုက္ ခ်ထည့္လိုက္တယ္။ လက္ဝါးနဲ႔ တစ္ခ်က္၊ လက္ျပန္တစ္ခ်က္၊ ေနာက္ထပ္ လက္ဝါးနဲ႔တစ္ခ်က္။

ျဖန္း …. ျဖန္း …… ျဖန္း ….

`အြန္း …. အား …. ဟား ….´

ႏွစ္ဦးရဲ့ လည္ေခ်ာင္းထဲက ညည္းသံေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ဆက္တိုက္ေပးလာတဲ့ရိုက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးေတြ မီးျမႇိုက္ခံလိုက္ရသလိုျဖစ္သြားၿပီး ညီမေလးထဲကလည္း အရည္ေလးေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို စိမ့္က်လာေတာ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ့ ေဘာင္းဘီေပၚမွာ စိုစြတ္သလို ခံစားလိုက္ရလို႔ လန႔္သြားေသးတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ငါ မၿပီးေလာက္ ေသးပါဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ညီေလးက တင္းေတာင့္ေနဆဲျဖစ္သလို သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက မဟုတ္ဘဲ ေဘာင္းဘီအေပၚယံမွာပဲ စိုစြတ္ေနတဲ့ အရည္ ေတြကို တစ္စြန္းတစ္စ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖီလင္လာေနမွန္း သိရတယ္။

ဒါက ေမာင္ေမာင့္စိတ္ေတြကို ပိုထန္လာေစေလရဲ့။ ဒီေတာ့ သူ႔ညီေလးကလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ခံထားရမႈကေန တတ္နိုင္သေလာက္ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေတာ့ ေအာက္ကေန ႏွစ္ဦးရဲ့ဗိုက္သားေလးကိုပါ ေထာက္မိလာတယ္။ ႏွစ္ဦးကလည္း ညီမေလးထဲကေန အင္မတန္မွ ေကာင္းမြန္လွတဲ့အရသာကို ခံစားရင္း အဲဒီလို ထူးျခားတဲ့အထိအေတြ႕က ပိုၿပီးျပည့္စုံေစတယ္။

ျဖန္း ….

ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္၊ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ရိုက္ရတဲ့အရသာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ေမြ႕ေနၿပီ။ သူ႔လက္ဖဝါးေတြက ပူထူလာတဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔အတူပဲ ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ခံစားသိ,သိေနတယ္။

`အား … ေမာင္ေမာင္ … ဟင့္ … ရိုက္ပါ ေမာင္ေမာင္ …. ရိုက္စမ္းပါ … ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ ငါ့ကို ရိုက္စမ္းပါ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ေအာ္သံက ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ အရိုက္ခံရတဲ့အရသာက နာက်င္ေစတယ္။ တစ္ခ်က္အရိုက္ခံရလိုက္တိုင္း ေအာ္ငိုခ်င္ လာေအာင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ကေန ထပ္ၾကပ္မကြာ ကပ္လိုက္လာတဲ့ ေက်နပ္မႈက သူ႔ညီမေလးကို အရည္ေတြ စိမ့္က်ေနတာထက္ပိုၿပီး စီးက်ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသြင္ကို ေျပာင္းလဲလာေစတယ္ေလ။

ႏွစ္ဦးရဲ့ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံက ေမာင္ေမာင့္ကို ပိုၿပီးစိတ္အားထက္သန္လာေစတယ္။ သူ႔ေပၚမွာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ထားတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးေလးေတြက နီရဲေနတာကို ျမင္ရေတာ့ ေမာင္ေမာင့္စိတ္ေတြ ပိုထန္လာေလရဲ့။

ျဖန္း …

`အား …. ေမာင္ … ေမာင့္ … ဟင္း … ဟာ ……´

ႏွစ္ဦးရဲ့ ေအာ္သံနဲ႔အတူ ခႏၶာကိုယ္ေလးကလည္း ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲျဖစ္ၿပီး ေတာင့္တင္းသြားရင္း ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေပါင္ေပၚမွာ သူ႔ဘဝတစ္ေလၽွာက္ အျမင့္မားဆုံးေက်နပ္မႈကို ခံစားရင္း ၿငိမ္သက္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။

ႏွစ္ဦးရဲ့ညီမေလးကေန က်ဆင္းလာတဲ့ အိုင္ထြန္းေနတဲ့အရည္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီကို စိုရႊဲသြားေစတယ္။ အခန္းကလည္း အခ်စ္ရည္နံ့ေတြနဲ႔ ႀကိဳင္လွိုင္လို႔ေနၿပီ။ ညီေလးကလည္း မာတယ္ဆိုၿပီးေျပာရင္ မွားေနဦးမယ္၊ ေက်ာက္စိုင္ေက်ာက္သားအလားလို႔ ဆိုရေတာ့မယ္။ ၾကည့္ရတာ ညီေလးကိုလည္း ေျဖေလ်ာ့ေပးဖို႔ လိုေနၿပီထင္ပါရဲ့။

`ဟင့္ … ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ငါျဖင့္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး … သိပ္ေကာင္းတာပဲ …´

ႏွစ္ဦးက ေျပာရင္းနဲ႔ ကိုယ္ေလးကို လွည့္လို႔ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔တင္ပါးေလးေတြကေတာ့ အပူရွိန္ေလ်ာ့သြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ယားက်ိက်ိျဖစ္လာသလိုပဲ။

ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ႏွစ္ဦးကို အားေပးသလို ျပဳံးျပလိုက္တယ္။

`ဒါဆို အခု နင့္အလွည့္မဟုတ္လား …´လို႔ ႏွစ္ဦးက ေမးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္လို႔သြားေလရဲ့။ သူ႔တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီလိုမ်ိဳးအရိုက္ခံၿပီး စိတ္ေက်နပ္မႈရေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး။

`ဟင္းဟင္း … ဟိ … နင့္ကို ငါက ရိုက္မယ္လို႔လည္း မေျပာရပါလား ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဟာဟ … ၾကည့္ရတာ နင္က ဘာမဆို လုပ္ေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျပန္မလိုခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတာလား … ဟင္းဟင္း …´

ႏွစ္ဦးက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေမာင္ေမာင္လည္း စိတ္သက္သာရာရသြားရင္း ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ေတာ့တယ္။

`ေနဦးေလ … ဒီလိုလုပ္ရေအာင္ ….´

အဲဒီလိုေျပာရင္း ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ေပါင္ေပၚ ခြထိုင္ၿပီး သူ႔ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ေပၚက ဖိကပ္ၿပီး အနည္းငယ္လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကေတာ့ အဝတ္စရဲ့ပြတ္တိုက္မႈေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲေပါ့။

`အာ … ႏွစ္ဦးကလဲ ….´

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ေပၚက ေလ်ာဆင္းၿပီး၊ `ဒါဆိုလည္း ခၽြတ္လိုက္တာေပါ့´လို႔ ေျပာရင္း တစ္လက္စတည္း သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ေဘာင္းဘီက ေျခေထာက္အထိ ေလ်ာက်သြားတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ေျခေထာက္ေတြက ေဘာင္းဘီကို ကန္ထုတ္လိုက္ရင္း လက္ေတြကလည္း တီရွပ္ကို ေခါင္းကေန ေက်ာ္ခၽြတ္လိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ဒိုင္ခြက္ထဲက လက္တံလို ဟိုဘက္ဒီဘက္ လႈပ္ယမ္းေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ေငးၾကည့္ေနေလရဲ့။ ၾကည့္ရတာ သိပ္ကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပုံပဲ၊ ဒါေတာ့ တူတူပါပဲေလ။

ေမာင္ေမာင့္ေပၚကို တက္ဖို႔ ႏွစ္ဦးက သူ႔ရဲ့ကိုယ္ေလးကို ေရွ႕ဘက္ကိုင္းလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ ျပည့္တင္းမို႔ဝန္းတဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ေမာင္ေမာင့္မ်က္စိေရွ႕ကို ဝင္ေရာက္လာတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို ေမာင္ေမာင္က ဘယ္သည္းခံနိုင္မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ႏွစ္ဦးရဲ့ဘယ္ဘက္နို႔သီးေခါင္းေလးကို သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ ဖမ္းယူလိုက္တယ္။

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ထြက္သက္ဝင္သက္ေႏြးေႏြးကို သူ႔ရင္သားေတြေပၚမွာ ခံစားရင္း သူ႔လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးကို ဆုပ္ကိုင္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ညီေလးေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နို႔စို႔ခံေနတာေပါ့။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးနဲ႔ ၾကည္ေမြ႕ေနေလရဲ့။ ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးဟာလည္း ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ပါးစပ္ထဲမွာ ပိုၿပီး ႀကီးထြားလာသလိုလို။ ႏွစ္ဦးကေတာ့ သူ႔ရဲ့နို႔သီးေလးေတြကေန တင္းမာမႈကို ခံစားမိရင္း ဆႏၵေတြသာ ပိုမိုျပင္းျပလို႔လာတယ္။

`အို … ေမာင္ေမာင္ … ေတာ္ေတာ့ေလဟယ္ …´

ႏွစ္ဦးရဲ့ ခံစားလြယ္တဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေမာင္ေမာင္က ဖြဖြေလးကိုက္ဆြဲေနေလရဲ့။ သူ႔လက္ေတြက ေမာင္ေမာင့္ပုခုံးေတြကို ကိုင္ထားရာကေန မ်က္ႏွာေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ေျပာင္းကိုင္လိုက္ရင္း ရင္သားတစ္ဖက္ကေန တစ္ဖက္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းေပးေနတယ္။

`ကဲ … ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္ အေၾကာေလၽွာ့ေပေတာ့ …´

ႏွစ္ဦးက ေမာင္ေမာင့္ေခါင္းကို တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး သူ႔ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးတစ္ေလၽွာက္ ပြတ္တိုက္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေမာင္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ႏွစ္ဦးက သူ႔ေပါင္ေလးေတြကို ပိုကားလိုက္ၿပီး သူ႔ညီမေလးကို ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏွိမ့္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ႏွစ္ဦးရဲ့ သိပ္ကို စိုစြတ္ေနတဲ့ ညီမေလးက ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြ သူ႔ထိပ္ဖ်ားကို ထိေတြ႕လာတဲ့ခဏမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ခပ္တိုးတိုးညည္းလိုက္မိတယ္။

`အား … ဟင္းဟင္း …´

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက သူ႔အတြင္းသားေလးေတြကို ထိေတြ႕လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ညည္းတြားရင္း သူ႔အရည္ေလးေတြနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အႀကိဳေတာ္အရည္ေလးေတြရဲ့ ေပါင္းစပ္မႈကို သိပ္သေဘာက်ေနမိတယ္ေလ။ လြယ္လြယ္ကူကူ အဆုံးအထိ ေလၽွာက္လွမ္းဖို႔အတြက္ေပါ့။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင့္အေမႊးေတြက ႏွစ္ဦးညီမေလးနဲ႔ သြားၿပီး ထိေတြ႕မိၾကပါေတာ့တယ္။ ဥေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ကိုပါ ခံစားမိရင္း ႏွစ္ဦးစလုံးအတြက္ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵေတြ ထပ္တူညီရင္းနဲ႔ေလ။

ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ေက်နပ္စရာေကာင္းေနတယ္။ ပထမဆုံး အေတြ႕အၾကဳံသစ္အျဖစ္နဲ႔ ႏွစ္ဦးရဲ့ တင္ပါးေလးေတြကို ရိုက္ၿပီး သူ႔မွာ စိတ္ေတြ သိပ္ကို ျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ခုလိုဝင္ေရာက္လိုက္ရတဲ့အရသာက သိပ္ကို ေကာင္းေနေလေတာ့ သူ႔အတြက္ ၿပီးသြားဖို႔ေတာင္ သိပ္ၾကာမယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ ခံစားရဖို႔ပဲ အဓိက မဟုတ္ဘူးလား။

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ျပင္းျပင္းျပၿပ လႈပ္ရွားလို႔ေနတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို ျပင္းထန္တဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထိန္းသိမ္းကိုင္တြယ္ရင္း သူ႔အေနနဲ႔ တတ္နိုင္သမၽွ အေပၚကို ပင့္တင္လိုက္တယ္၊ ညီေလးရဲ့ထိပ္နားအထိေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေတာက္ေလၽွာက္ျပန္ၿပီး ႏွိမ့္ခ်လိုက္ျပန္တယ္။

ႏွစ္ဦးရဲ့ နို႔ေတြက ေမာင္ေမာင့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ခုန္ေပါက္ေနၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စိတ္ညႇို႔ခံထားရသလိုပဲ၊ ႏွစ္ဦးရင္သားေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမၽွကို ေဘာလုံးေလးတစ္လုံးခုန္ေနတာကို လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနတယ္။

`အား …. ဟင့္ …. အဲဒီလို … ေကာင္း … ဟ …´

ႏွစ္ဦးကေတာ့ ညီမေလးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြထိေအာင္ အရသာအျပည့္ေပးစြမ္းေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးရဲ့ေတာင့္တင္းသန္မာမႈကို သေဘာက်စြာ ေအာ္ညည္းလို႔ေနေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင္လည္း ဘာထူးလဲ၊ ဇြန႔္လိုပဲ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးၿပီး တင္းက်ပ္စီးပိုင္လွတဲ့ အတြင္းသားေလးေတြရဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေက်နပ္စြာ ညည္းတြားေနတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္၊ သူ႔ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ခြဲျခားခိုင္းရင္ ႏွစ္ဦးနဲ႔ ဇြန္ မသဲကြဲေလာက္ဘူး။

ႏွစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္ညီေလးေပၚမွာ ဆက္လက္လႈပ္ရွားလို႔ေနတယ္။ အတြင္းသားေလးေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္ညီေလးကို တင္းက်ပ္ရစ္ပတ္လို႔ ေနေလရဲ့။ ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ဦးက ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ေပၚမွာ က်က်နနထိုင္လို႔ ညီေလးကို အတြင္း က်က် ပို႔ထားၿပီး တင္ပါးေလးေတြကို စက္ဝိုင္းဝိုင္းသလို လွည့္ေပးေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အေမႊးေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့ အေစ့ေလးကို ေဝ့ဝိုက္ ပြတ္သပ္လို႔ေနၾကေတာ့ အထိအေတြ႕ေတြက ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ပိုၿပီး စိတ္ရိုင္းဝင္ေစတာေပါ့။

ႏွစ္ဦးက ေရွ႕ကို ငုံ႔ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရ ရွာေဖြေနတယ္။ ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း လက္ေတြက ေခါင္းကို ဆြဲကိုင္ရင္း ေမာင္ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးက သူ႔လၽွာေလးကို ေမာင္ေမာင့္လၽွာနဲ႔ ပြတ္တိုက္လုံးေထြးရင္း ျပင္းထန္သေလာက္ ေႏြးေထြးခ်ိဳၿမိန္တဲ့အနမ္းမိုးေတြကို ရြာသြန္းၿဖိဳးေနတာေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႏွစ္ဦးက သူ႔ရဲ့တင္ပါးေလးကို ျပန္ၿပီး ႂကြလိုက္တယ္။ ျမႇင့္လိုက္ႏွိမ့္လိုက္ လုပ္ေပးတဲ့အခါမွာ ထြက္လာတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ ညည္းသံေတြက ႏွစ္ဦးရဲ့အနမ္းေတြေအာက္မွာ မွိန္ေဖ်ာ့သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးက အနမ္းစစ္မ်က္ႏွာ၊ လႈပ္ရွားမႈစစ္မ်က္ႏွာဆိုတဲ့ စစ္မ်က္ႏွာႏွစ္ရပ္မွာ စစ္သူႀကီးတစ္ဦးလို ကြပ္ကဲရင္း ေမာင္ေမာင့္ကို သူ႔လက္ထဲမွာ တေယာတစ္လက္လို ကိုင္တြယ္ကစားေနတယ္။ လက္ေတြကလည္း ေမာင္ေမာင့္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလို႔ မရေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားေလရဲ့။ ကဲ … ေမာင္ေမာင္ကေရာ ဘာမ်ားကန႔္ကြက္နိုင္ဦးမွာလဲ။

သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး အခ်စ္ရဲ့အရသာကို ခံစားရလုနီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ေတြက ေခၽြးတရႊဲရႊဲနဲ႔ ေျပာင္လက္လို႔ေနၿပီ။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ညီေလးက တဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာၿပီး ဥေတြကလည္း တင္းေတာင့္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ဒါက ဘာမ်ား တျခားအဓိပၸါယ္ ရွိဦးမလဲ။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္း သူၿပီးသြားေတာ့မယ္ဆိုတာပဲေပါ့။

ႏွစ္ဦးကလည္း ေမာင္ေမာင့္ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ အနမ္းကို ႐ုတ္ခ်ည္းခြဲခြာလိုက္ရင္း ….

`လုပ္ေလ … ေမာင္ေမာင္ … အထဲမွာေလ … ေနာ္ …´

ဒီစကားေတြက ေမာင္ေမာင့္ကို အားျဖစ္ေစတယ္။ သူ႔ကို တင္းတင္းဖက္ထားတဲ့ ႏွစ္ဦးရဲ့ကိုယ္ေလးကို အေပၚေျမာက္ေျမာက္သြားတဲ့ အထိ ပင့္တင္လိုက္ရင္း ျဖဴပ်စ္တဲ့အခ်စ္ရည္ေတြကို ႏွစ္ဦးရဲ့ ညီမေလးထဲ ပက္ဖ်န္းလိုက္ေတာ့တယ္။

ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္နားေတာ့ဘူးလားလို႔ေတာင္ ႏွစ္ဦးအေနနဲ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပလွတဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြကို ခံယူရင္း သက္ျပင္းနဲ႔ ညည္းသံေတြကို ထုတ္လႊတ္ရွိုက္ငင္ေနတာေပါ့။ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား မလႊတ္ဖူးသလိုပဲေလ။

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ ပန္းထုတ္ရင္း ရပ္တန႔္သြားတာ ေသခ်ာၿပီမို႔ သူ႔ရဲ့တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ့က်လာတဲ့ညီေလးကို ျပန္လည္ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ တာက်ိဳးသလို စီးဆင္းလာတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ေပါင္းစပ္မႈက ဘုရားတမိေအာင္ပါပဲ။

အိပ္ယာခင္းကေတာ့ ေလၽွာ္လို႔ေတာင္ ရပါေတာ့မလား မသိဘူး။ ေမြ႕ယာမွာပါ စြန္းကုန္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိေပမယ့္၊ တကယ္ပူရမွာက သူတို႔မိန္းကေလးေတြပဲေလ၊ သန႔္ရွင္းေရးတာဝန္က ေအပရယ္နဲ႔ညီအစ္မေတြ ခြဲေဝယူထားရတာကိုး။

`ငါ့တစ္သက္မွာေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္ … ဒါေၾကာင့္ ေအပရယ္က ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာကိုး … နင္နဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံး ယူယူ … အဲဒီလူကေတာ့ ကံအေကာင္းဆုံးျဖစ္မွာပဲ …´လို႔ ႏွစ္ဦးက ေျပာလိုက္ေတာ့ …

`မဟုတ္ပါဘူးဟာ … ငါ့မွာ နင္တို႔လို ဒီေလာက္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ ကံေကာင္းလွပါၿပီ´

ေမာင္ေမာင္က အိပ္ယာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ရင္း ေျပာလိုက္ေလရဲ့။

`ေအးပါ … ဒါဆိုလည္း တို႔ ေရသြားခ်ိဳးရေအာင္ … လာေလ …´

ဘာမ်ား မလိုက္ရဲစရာရွိလို႔လဲ … ေနာ့ ….။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေရြ႕ေရြ႕အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးရင္း မိုးေတာင္ တျဖည္းျဖည္းနည္းလာခဲ့ၿပီ။ ျပကၡဒိန္အရဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ရွိတဲ့ စက္တင္ဘာလဆီ ေရာက္ေနၿပီေပါ့။

ကုန္ဆုံးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြၾကားမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ အလိုက္သင့္ေနထိုင္ရင္း ေပ်ာ္သင့္သေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ၊ ခုလိုအိမ္မွာ မိဘလုပ္စာထိုင္စားၿပီး ေနရတာမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဂ်ာနယ္ေလးဘာေလးက အလုပ္ ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္ရင္း ဒီေန႔ လူေတြ႕ရမယ့္အလုပ္တစ္ခုရွိတယ္။

ဇြန္ကေတာ့ နင္ရမွာပါဟာလို႔ အားေပးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ ေပးမသိထားဘူး။ အလုပ္က သေဘၤာကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ နက္ေဝါ့အလုပ္လုပ္ေပးရမွာပါ။ အဲဒီကုမၸဏီမွာလုပ္ေနတဲ့ အသိသေဘၤာသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာတဲ့၊ ကြန္ပ်ဴတာျပင္ထိန္းနဲ႔ အီးေမးလ္ေလးဘာေလး၊ ေနာက္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါးလိုတာေလးေတြ လုပ္ျပနိုင္ရင္ ရပါၿပီ။ နက္ေဝါ့ပိုင္းလည္း နည္းနည္းသိထားရင္ရတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္နိုင္တဲ့ အေနအထားပါပဲ။

အလုပ္ကေတာ့ တစ္ပတ္ကို ငါးရက္၊ စေန၊ တနဂၤေႏြပိတ္တယ္ေပါ့။ လခလည္း မနည္းဘူးဆိုေတာ့ လုပ္ေပ်ာ္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလကားေန အလကားဆိုၿပီး လုပ္ၾကည့္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။

ကဲ … ေျပာေနၾကာပါတယ္။ လူေတြ႕အတြက္ ျပင္ဦးမွပဲ။

*

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ကုမၸဏီကလူေတြ ေမးတာေတြ၊ ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ သတ္ျပအၿပီးမွာေတာ့ လြယ္ကူစြာပဲ အလုပ္ရသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က စၿပီး ႐ုံးတက္ဖို႔ ေျပာတာနဲ႔ သူ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။

ကုမၸဏီမွာက လူႀကီးပိုင္း သုံးေယာက္ေလာက္၊ စာေရးမေလးေတြ ေလးငါးေယာက္၊ က်န္တဲ့ေတာက္တိုမည္ရ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္နဲ႔၊ ဟိုခိုင္းဒီခိုင္း စာေရးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ လက္ရွိျပႆနာေလးေတြကို ရွင္းၿပီးေတာ့ သုံးနာရီခြဲသြားၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ စာေရးက လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ရေအာင္ဆိုၿပီး လက္တို႔တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိတ္ေတြဘာေတြပါယူၿပီး ႐ုံးေအာက္ဆင္းခဲ့တယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္မွ မိတ္ဆက္ရတယ္။

`ဟုတ္ … ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္ေမာင္ပါ … သိသင့္တာ ရွိရင္လည္း နည္းနည္းေျပာျပပါဦး အစ္ကိုရာ …´

`ရပါတယ္ … ဒီ႐ုံးက သိပ္အလုပ္မရွိပါဘူး၊ စာရြက္စာတမ္းကိစၥ ႐ုံးက မိန္းကေလးေတြ အကုန္လုပ္လိမ့္မယ္။ မင္းက ကြန္ပ်ဴတာေတြ ျပႆနာရွိရင္ အင္တာနက္လိုင္းက်ရင္ နည္းနည္းေလာက္ အလုပ္မ်ားျပ႐ုံပဲ။ ငါေတာင္ တကယ္ေတာ့ အျပင္ကို ေျပးစရာလႊားစရာမ်ိဳးရွိလာမွ ပင္ပန္းတာ၊ ခုဆို ႐ုံးမွာ ေဖာင္လာတင္တဲ့သူေတြဆီက ေဒတာေတြ မွတ္႐ုံေလာက္ရွိတာ၊ ဒါကလည္း က်န္တဲ့မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က လုပ္ေပး ေသးတာဆိုေတာ့ကြာ … ငါနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးမန္ေနဂ်ာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးအားရင္ လက္ဖက္ရည္ထြက္ေသာက္ေနၾကတာ၊ ျပန္လာရင္ မုန႔္ေလး ဘာေလးနည္နည္းဝယ္လာခဲ့ရင္ အိုေကတယ္၊ အဆင္ေျပသြားမွာပါကြာ …´

`ဟုတ္ကဲ့ … ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔နာမည္က …´

`ေအာင္ဘညိဳတဲ့ကြာ၊ မိဘေတြ ေပးထားတာေပါ့ … ငါလည္း ခုနစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္း ဒီနာမည္ႀကီးနဲ႔ေနရတာ တုံးတာနဲ႔ … ကိုကိုေအာင္လို႔ ေျပာင္းထားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဂ်င္ႀကီးလို႔ ေခၚတာပဲ … အဆင္ေျပသလို ေခၚေပါ့ကြာ …´

`ဟုတ္ကဲ့ … ကိုဂ်င္ …´

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အဲဒီဂ်င္ႀကီးဆိုတဲ့လူက ႐ုံးအေၾကာင္း ေျပာရင္း၊ အတင္းတုတ္ရင္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာေရာ ညေန ေလးနာရီခြဲပါၿပီ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဇြန႔္ကို ေတြ႕ရတယ္။

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ … ရလား ….´

ေဘးနားဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇြန္က …

`ဘယ္သူမွ မရွိဘူး … ေအပရယ္လည္း ခုနကပဲ ထြက္သြားတာ …´

`ရတာေပါ့ … နက္ျဖန္က စၿပီး ႐ုံးတက္ရမယ္ …´

`ေကာင္းတာေပါ့ ေမာင္ … လခထုတ္ရင္ ဇြန႔္ကို လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးရမယ္ေနာ္ …´

ေမာင္ေမာင္က ဇြန႔္နဖူးေလးကို မနာေအာင္ထုၿပီး အေပၚထပ္တက္ခဲ့တယ္။ ဇြန္ကလည္း တီဗီပိတ္ၿပီး ေနာက္ကေန လိုက္လာတယ္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ အက်ႌခၽြတ္ေနတုန္း ဇြန္ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း လက္ညႇိုးေလးေကြးၿပ လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က နာခံစြာပဲ အနားေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ဇြန႔္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏွင္းဆီငုံေလး ပြင့္ဟေနသလိုပဲ။ ေမာင္ေမာင္က ညင္ညင္သာသာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းဖိကပ္လိုက္ေတာ့ ဇြန႔္ရဲ့ လက္ကေလးေတြက ေမာင္ေမာင့္ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္လိုက္ၾကတယ္။

အေတာ္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ၾကေတာ့မွ ဇြန္က …

`သြား … ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ႀကီး … ေရခ်ိဳးေတာ့ …´

`ဇြန္ကလဲကြာ … ဟိုတုန္းကလည္း ေခၽြးထြက္တာပဲ … အဲဒါကိုေတာ့ သိေတာင္ မသိဘဲနဲ႔ …´

`ေမာင္ေနာ္ … ဟိုဟာက မတူဘူး … ခုက ညစ္ပတ္တယ္ … သြားသြား … ေနာက္မွ …´

ဇြန္က ျငင္းဆန္ပယ္ခ်ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားေလရဲ့။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေအာက္ကေန တင္းမာလာတဲ့ညီေလးကို ေရခ်ိဳးခန္းက်မွ လိုအပ္ရင္ ေျဖေလၽွာ့ေပးရဦးမွာေပါ့ေလ။

*

ညဘက္ ထမင္းဝိုင္းမွာ လူစုံေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အားလုံးကို သူ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာျပလိုက္တယ္။

ေမေမက ခ်ီးက်ဴးတယ္။

`ေကာင္းတာေပါ့ သားရယ္ … ခုလိုဆိုေတာ့ သားရဲ့ သိတတ္တဲ့စိတ္ကို ေမေမ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္ … သားရတာ သားပဲသုံး၊ အိမ္အတြက္က ဘာမွ မပူနဲ႔ … မင္းအစ္မေတြကိုေတာ့ မုန႔္ေလးဘာေလး ေကၽြးေပါ့ … ဒါဆို ရပါၿပီ …´

ေမာင္ေမာင္က ျပဳံးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ … မုန႔္ထက္ေကာင္းတာ ေကၽြးထားၿပီးၿပီပဲဟာ။

အားလုံးကေတာ့ ျပဳံးေနၾကတယ္။ ေအပရယ္တစ္ေယာက္ပဲ နည္းနည္းမ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ အင္းေလ၊ သူနဲ႔ ေန႔တိုင္း အိမ္မွာ တူတူ ရွိေနတတ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က ေန႔တိုင္း႐ုံးတက္ရမယ္ဆိုေတာ့လည္း ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္ေလ။

စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ ေမေမက ေမးတယ္။

`သား … ေမာင္ေမာင္ …´

`ခင္ဗ်ာ …´

`အဝတ္အစားေရာ ရွိရဲ့လား … ဒီလိုလုပ္ေလ၊ သားေမြးေန႔က ကိုးရက္ေန႔ဆို ေရာက္ၿပီ။ မင္းအစ္မေတြကို အက်ႌတစ္ထည္စီ ဝယ္ေပးခိုင္းပါလား၊ ေမေမလည္း တစ္ထည္ဝယ္ေပးမယ္ေလ …´

`ဟာ … ရပါတယ္ … ေမေမကလဲ …´

အဲဒီခဏမွာပဲ အုံးအုံးကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္သြားတယ္။ မိန္းကေလးေတြဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ လူစုံၿပီဆိုရင္ ဆူညံတတ္တဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ဝင္ေျပာၾကရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဝယ္ေပးမယ္ဆိုတာပဲ အတည္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ျငင္းေပမယ့္ ဘယ္မွာလာ လက္ခံၾကမလဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔ကို ခ်စ္ၾကတာကိုး။

ခဏေနေတာ့ ေမေမက စဥ္းစားတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေျပာတယ္။

`ဟဲ့ … သမီးတို႔ … အက်ႌေလးဘာေလး ဝယ္ေပးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါက အလုပ္ရတဲ့လက္ေဆာင္လို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး ေပးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သမီးတို႔ေမာင္ေလးအတြက္ လက္ပ္ေတာ့ေလးတစ္လုံးေလာက္လိုမယ္လို႔ မထင္ဘူးလား …´

ညီအစ္မေတြအားလုံး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္သြားၾကတယ္။ ေမနဲ႔ ဂ်ဴလိုင္ကေတာ့ အားလုံးထဲမွာ ဝင္ေငြအမွန္ဆုံးဆိုေတာ့ သူတို႔အတြက္က ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္၊ နိုနို၊ ႏွစ္ဦးနဲ႔ ေမတို႔ကေတာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာငယ္သြားတယ္။
အားလုံး တိုင္ပင္ၾကၿပီးမွ ေအပရယ္က ေျပာတယ္။

`အင္း … ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အေနနဲ႔လား … ေကာင္းတာပဲ ေမေမ၊ ဟိုေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အလုပ္လက္မဲ့ ဆရာဝန္ကေတာ့ ေနပါေစ၊ ေမေမက တစ္ဝက္ စိုက္ေလ၊ က်န္တဲ့တစ္ဝက္ကို သမီးတို႔အႀကီးသုံးေယာက္ စိုက္လိုက္မယ္ … မေကာင္းဘူးလား …´

နိုနိုတို႔ အငယ္သုံးေယာက္ဆီက ဘလားဘလားဘလားဆိုတဲ့ ေအာ္သံေတြ၊ ႏွာေခါင္းရႈံ႔သံေတြ ၾကားရတယ္။

`ဟာ … မလိုဘူး ထင္ပါတယ္ … သားေနာက္မွ ပိုက္ဆံစုၿပီး ဝယ္ပါ့မယ္ … ျဖည္းျဖည္းေပါ့ ေမေမရာ …´

ေမာင္ေမာင္က ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ျငင္းျပလိုက္ေပမယ့္၊ အားလုံးက ခုမွ စေတြ႕ဖူးတဲ့သူေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။ ခုလိုမ်ိဳး ေႏြးေထြးၿပီး သူ႔ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္ၾကတဲ့ မိသားစုၾကားမွာ ေနရတာ သိပ္ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေစပါတယ္။ အဲ … သူတို႔ခုနစ္ေယာက္ရဲ့အေၾကာင္းကို ေမေမ သိသြားတဲ့ကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္မလာဘူးဆိုရင္ေပါ့။

*

ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔၊ မနက္ျဖန္ဆို ႐ုံးပိတ္ရက္ပဲ။ မဆိုးပါဘူး၊ စစခ်င္းတစ္ရက္တက္ၿပီး ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ေလ။

ေမေမက ေျပာထားတယ္၊ စေနေန႔က်ရင္ ကြန္ပ်ဴတာလိုက္ဝယ္ေပးမယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲ ႐ုံးတက္ လာခဲ့တယ္။

႐ုံးေအာက္ေရာက္ေတာ့ ခက္ၿပီေပါ့။ ႐ုံးက ရွစ္ထပ္မွာ ဖြင့္ထားတာ၊ မီးပ်က္ေနတယ္တဲ့။ ေသၿပီ ဆရာေပါ့၊ ညဦးပိုင္းက ဇြန္နဲ႔ တစ္ခါ၊ တစ္ေရးနိုး ေရဆင္းေသာက္ေတာ့ ေအာက္မွာ ဗိုက္ဆာလို႔ ထစားတဲ့ ေအပရယ္နဲ႔တစ္ခါဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ခမ်ာ ရွစ္ထပ္အထိ တက္ရမယ့္ ေလွကားႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ငိုခ်င္သြားမိတယ္။

`ေဟ့ … ေမာင္ေမာင္ … ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ မတက္ေသးဘူးလား …´

`ကိုဂ်င္ … အစ္ကိုရာ … မီးပ်က္ေနလို႔ဗ် …´

သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိတ္ပ်က္မႈေတြ အတိုင္းသား။

`တက္ကြာ … ညက လြန္သြားပါတယ္ဆိုမွ … ခြီး …´

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညည္းညည္းညဴညဴနဲ႔ တက္ခဲ့ၾကရင္း ခုနစ္ထပ္ေရာက္ေတာ့ မီးျပန္လာတယ္။

`ခ်ီးမွပဲ … ခုမွ ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲကြ … ႏွမေပးေတြ …´

ေမာင္ဂ်င္က ဆဲတယ္။

ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ေညာင္းကလည္းေညာင္း၊ အက်င့္မရွိလို႔ ေမာကလည္း ေမာနဲ႔ ဘာမွေတာင္ ဧည့္ေထာက္မခံမိေတာ့ဘူး။

႐ုံးေပၚေရာက္ေတာ့ ေရႏွစ္ခြက္ဆင့္ေသာက္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေနရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုဂ်င္ကေတာ့ ေခၽြးသုတ္ရင္း သူ႔ေဘးမွာ လာဝင္ထိုင္တယ္။

`ေၾသာ္ … ေမာင္ေမာင္ … မင္းကို ငါ ခဏေနရင္ အင္ဗာတာေတြ လိုက္ျပမယ္၊ နည္းနည္းၾကည့္ထား၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ အားလုံးက အင္ဗာတာခံၿပီးမွ လိုင္းနဲ႔ခ်ိတ္ထားတာ၊ အားက်သြားတဲ့အခါမ်ိဳးက်ရင္ ပိတ္သင့္ပိတ္ရမယ္၊ မလိုအပ္တာ မသုံးဖို႔ေပါ့ကြာ … အဲဒါ လိုင္းေတြ လိုက္ၿပီး ၾကည့္ထားဦး …´

`ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို …´

႐ုံးမွာက အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီေန႔ ႐ုံးမွာ စာသင္စရာေတြရွိလို႔ ခ႐ူမန္ေနဂ်ာလက္ေတာ့ပ္နဲ႔ စာသင္ခန္း၊ အစည္းအေဝးခန္းအျဖစ္သုံးတဲ့ အခန္းႀကီးထဲက ပရိုဂ်က္တာနဲ႔ ခ်ိတ္ေပးရတာက လြဲလို႔ က်န္တာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ လိုက္ၾကည့္ေပး႐ုံပါပဲ။ သူ႔အတြက္ ေပးထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း ဘာေတြ လိုမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္႐ုံးတက္မိေတာ့ အထာက်သြားၿပီ။ အန္တီဗိုင္းရပ္စ္ကလိုင္းယင့္ေတြ ဝယ္ၿပီး စက္တိုင္းကို ထည့္ထားလိုက္တယ္။ အေကာင္ေတြ လိုက္ရွင္းေပးၿပီး က်န္တာေတာ့ အီးေမးလ္မထြက္တာတို႔၊ ေကာင္မေလးေတြ ဂိမ္းေဆာ့ခ်င္ရင္ လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ ေသးေကြးတဲ့ ဂိမ္းေလးေတြ၊ ရွာေပးရတာမ်ိဳးေပါ့။ တျခားအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာသုံးရင္း လိုတာေလးေတြ လုပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္႐ုံရယ္။

ကုမၸဏီက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ စလုံးအေျခစိုက္ ကုမၸဏီျဖစ္ၿပီး သေဘၤာလည္း မ်ားေတာ့ ႐ုံးမွာ စာေရးမေတြနဲ႔ ကိုဂ်င္နဲ႔တင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာက ေျခာက္လုံး၊ ေငြစာရင္းက ဘြားေတာ္က တစ္လုံး၊ ဆက္သြယ္ေရး(Liason Manager)က တစ္လုံး၊တျခားလူႀကီးေတြ အခန္းထဲမွာ သုံးလုံးဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးမ်ားတယ္ ေျပာရမလား။ ၿပိဳင္တူပ်က္ရင္ေတာ့ နာၿပီပဲေပါ့။

အဲဒီလို ပုံမွန္ ႐ုံးတက္႐ုံးဆင္းရင္း၊ အိမ္က်ရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ အစ္မေတြၾကားထဲ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ရင္းနဲ႔ အရာရာဟာ အလိုက္သင့္စီးေမ်ာေနေလရဲ့။

*

ဒီေန႔ ရွစ္ရက္ေန႔၊ တနလၤာေန႔။ မေန႔က ခုနစ္ရက္ေန႔တစ္ေန႔လုံး ဇြန႔္ကို မေတြ႕ရသေလာက္ပဲ။ က်ဴရွင္ပဲသြားသလား၊ အခန္းထဲပဲ ေအာင္းေနသလား မသိ။ ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ။

မေန႔က ေမာင္ေမာင္လည္း အခန္းေအာင္းေနတာပဲမ်ားလို႔၊ အျပင္လည္း သိပ္မထြက္မိဘူး။ အိမ္မွာ လူေတြကလည္း စုံေတာ့ လႈပ္ဖို႔ ရွားဖို႔လည္း အခြင့္က သိပ္မသာဘူး။ ညက်ေတာ့လည္း ေရာက္မလာေတာ့ ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ သူတို႔မိန္းကေလးေတြ အခန္းထဲ ဝင္ၾကည့္ရေအာင္ ေတာ့လည္း လိပ္ျပာက မလုံတာနဲ႔ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။

ဇြန႔္ကို မေတြ႕ရတာကေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ဟာတာတာျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ထူးဆန္းေနမိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္တစ္ေလ မေတြ႕ရတာ သိပ္လည္း အျဖစ္သည္းမေနပါနဲ႔ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆုံးမရင္းပဲ ႐ုံးလာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မေပ်ာ္တာ အမွန္ပဲ။

႐ုံးမွာ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားမိရင္း ပုံမွန္အတိုင္းပဲ လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေမာင္ဂ်င္ကေတာင္ စေသးတယ္။ မင္းရည္းစား လင္ေနာက္ လိုက္သြားလို႔ လဒမွိုင္မွိုင္ေနသလားတဲ့။

ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဇြန္က ဖုန္းဆက္လာတယ္။

`ေမာင္လား …´

`အင္း … ဇြန္ … မေန႔က ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ …´

`ဒီလိုပဲ ကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႔ အျပင္သြားေနတာ၊ ျပန္လာေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာနဲ႔ …´

`သိပါဘူး … ကိုယ္က စိတ္မ်ားေကာက္ေနလို႔လားလို႔ …´

`မဟုတ္ဘူး … ဒါေပမယ့္ … အင္း … ဒါနဲ႔ေလ … ေမာင္ …´

`ေျပာေလ … ဇြန္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ …´

`ညေနက်ရင္ ေစာေစာျပန္လာလို႔ရမလား၊ သုံးနာရီခြဲေလာက္ေပါ့ …´

`ရမယ္ ထင္ပါတယ္၊ အလုပ္ကလည္း ဒီေလာက္မွ မရွိတာပဲ၊ ၾကည့္လစ္လာလိုက္မယ္ …´

`အင္း … ဒါဆို ဒါပဲေနာ္ … ေမာင္ …´

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထူးဆန္းေနမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဇြန္က သူ႔ကို ေစာၿပီး ျပန္လာခိုင္းရတာလဲဆိုတာ။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ဆက္ရန္…..