စက်လူရုပ် (ဇာတ်သိမ်း)

ဒေါက်တာချစ်ပန်းက ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်များနေတယ် တဲ့ ။ နယ်ခြားဒေသတွေမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေကြတဲ့ ပြည်သူ့စစ်သားတွေ အတွက် စက်ရုပ် ဝန်တင်လားတွေကို ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာန

က မှာယူလို့ သူ အလုပ်များနေတဲ့အကြောင်း သူ့လက်ထောက် ဒေါက်တာမီမီတင်က နေဗလကို ပြောပြပါတယ် ။

နီသိဝတီကတော့ ပြုံးလို့ ရွှင်လို့ သူ့ကို ပြေးဖက်ပါတယ် ။

ဒေါက်တာ ချစ်ပန်း ပြောခဲ့တာကို စမ်းသပ်ချင်လို့ လမ်းမှာ နီသိဝတီကို “ ရွှေပုဇွန်မှာ နို့မလိုင်ပဲပူတင်း ( နတ်သုဒ္ဓာ ) ဝင်စားရအောင် နီသိ..” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ “ ကောင်းတာပေါ့ကိုကို..”လို့

နီသိဝတီက ပြန်ပြောတယ် ။ စောစောက သူတယောက်ထဲ ကားမောင်းလာတုံးက လူတွေ ဝိုင်း ကြည့်တာထက် အခု နီသိဝတီ ကားပေါ် ပါလာတော့ လူတွေပိုကြည့်ကြတယ် ။ ရွှေပုဇွန်မှာ နီသိဝတီ

က ဖါလူဒါ မှာတယ် ။ နီသိဝတီ စားတာကို သူ တအံ့တသြ ငေးကြည့်နေမိတယ် ။

တိုက်ခန်းကို ပြန်ကြတော့ ခါတိုင်းလိုဘဲ ဓါတ်လှေခါးမှာ ဟင်နရီ ဆန်နာဒါတို့ စုံတွဲနဲ့ ပက်ပင်း တိုးတယ် ။ ဟိုတခါက စော်ချင်း လဲဖြုတ်ရအောင်လို့ သူ ပြောထားလို့လားမသိဘူး ။ ဟင်နရီ ဆန်နာဒါ

သူနဲ့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲသလိုလို ကြီး ။ အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ နီသိဝတီကို တအားဖက် တအား နမ်းမိတယ် ။ နီသိဝတီရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ပို နွေးထွေးလာသလိုဘဲ ။ နှုတ်ခမ်းချင်း

စုတ်တဲ့အချိန် နီသိဝတီရဲ့ လျာက သူ့လျာကို အရမ်းလိုက် ပွတ်ထိုးတယ် ။ လျာချင်း ကလိနေတုံး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အမြန်ချွတ်ပစ်ကြတယ် ။ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်တုံးလုံးတွေလည်း

ဖြစ်ရော သူတို့ အိပ်ခန်းထဲတောင် မရောက်ကြတော့ဘဲ ဧည့်ခန်းမှာတင် ရေရေလည်လည် အငမ်းမရ တယောက်နဲ့ တယောက် ကိုင်လိုက် ပွတ်သပ်လိုက် လျာနဲ့ ယက်လိုက်ကြတာ နောက်ဆုံး

ဆိုဖါကြီးမှာ ပက်လက်လှန် ပေါင်ကားခိုင်းတော့ မို့ဖေါင်း ခုံးထနေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးက လှလွန်းလို့ “ ဒါဘာလဲ ပြော နီသိ…” လို့ သူမေးလိုက်တယ် ။

“ စောက်ဖုတ်…ကိုကို…” လို့ နီသိဝတီက ပြုံးပြုံးလေး ဖြေတယ် ။ သူကျေနပ်သွားပြီး သူ့ဒုံးပျံကြီးကို နီသိဝတီ လက်ထဲ ကိုင်ဆုပ်ခိုင်းပြီး..“ ဒါကကော..” လို့ မေးတယ် ။ နီသိဝတီက “ လီး..ကိုကို….

နီသိကို လိုးပေးမယ့် ကိုကို့လီး..” လို့ ဖြေတယ် ။ နီသိဝတီရဲ့ ထောင်ထနီရဲနေတဲ့ နို့သီးလေးတဖက်ကို သူ လက်ချောင်းတွေနဲ့ အသာအယာ သပ်ရင်း..“ ကိုကို့လီးကို ကြိုက်လား..” လို့ သူမေး

တယ် ။ နီသိက “ ကြိုက်တယ် ကိုကို..နီသိကို လိုးပေးပါတော့..စောက်ပတ် ယားလှပြီ ကိုကို..” လို့ ရမက်ကြွတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောတယ် ။

အင်း..တကယ့်ကို ပီပြင်လာတာပါလား ။ တော်ပါပေတယ် ဒေါက်တာချစ်ပန်းရယ် …။

သူ့ပစ္စည်းကို နှုတ်ခမ်းသားတွန့်တွန့် ထူထူလေးတွေရဲ့ ကြားက လှိုဏ်ဂူထဲကို ဖိသွင်းလိုက်တယ် ။ ချွဲကျိတဲ့ အရည်တွေက လူသားမိန်းမတယောက် တဏှာစိတ် ထန်လာတဲ့အခါ ထွက်သလိုဘဲ နီသိ

ရဲ့ အင်္ဂါစပ်မှာ စိုစိုရွှဲနေတယ် ။ အားရပါးရ ဆောင့်ထည့်နေမိတဲ့အချိန် နီသိလည်း တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဝှေ့ရမ်းကော့လှုပ်ပေးပါတယ် ။ နုတ်ဖျားကလည်း….“ လိုး..လိုး..ကိုကို..တအား…တအား…

ဆောင့်ပါ…ဆောင့်ပါ..ကိုကို..နီသိကြိုက်တယ်…..လိုးပါ…” လို့ ဆက်တိုက် တတွတ်တွတ် ရွတ်ဆို တောင်းခံနေတယ် ။

သူကလည်း အားကုန် ကြုံးတော့တာဘဲ ။ သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ သုတ်ရည်တွေ တအား ပန်းထုတ်ရင်း “ ပြီးခြင်း ” လမ်းဆုံကို တက်လှမ်း သွားရတယ် ။

နီသိဘေးမှာ ပက်လက်လှဲပြီး ခဏ နားလိုက်တဲ့အချိန် နံရံက နာရီကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိတဲ့အခါ မြမြသွေးကို ညနေစာ သွားကျွေးဖို့ အချိန် နီးကပ်နေပြီ ဆိုတာ သိလိုက်တယ် ။ အကြောင်း

ကြောင်းနဲ့ မြမြသွေးကို အိမ်ပေါ် ခေါ်လာဖြစ်ရင် နီသိက ပြေးထွက်လာပြီး “ ကိုကို…ရေ..” လို့ ဖက်လိုက်ရင် ခက်မယ် ဆိုပြီး နီသိကို အခန်းလွတ်ထဲကို ခေါ်သွင်းလိုက်ပြီး..“ ဒီည လုံးဝ ထွက်မလာနဲ့

မနက်ကျမှ တွေ့မယ်..အိပ်တော့..” လို့ အမိန့်သံနဲ့ ပြောလိုက်တယ် ။ နီသိဝတီက “ ဟုတ်ကဲ့ကိုကို…” လို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ပြောတယ် ။ ပြီးတော့ မျက်လုံးလေး မှိတ်လိုက်တယ် ။


နီသိဝတီ မလှုပ်တော့ပါ ။

နေဗလ ကျေနပ်သွားတယ် ။ ရေဝင်ချိ ုးတယ် ။ မြမြသွေးနဲ့ သွားစားတော့မယ် ။
https://2.bp.blogspot.com/-eoWKp5Z5r4k/VxyURXUXwcI/AAAAAAAAAPg/Ea8FrcQPAsY56jdDY0QjEqlv60jCxRE-gCLcB/s320/27d99f9ae9df6c2c056057237b3174a6.jpg
ပန်းဆိုးတန်းဆိပ်ကမ်းက နန်းသီတာ တာဝါကြီးရဲ့ အပေါ်ဆုံး ၁၅ထပ်က River View စားသောက်ခန်းမမှာ မြမြသွေးနဲ့ နေဗလ ဆုံကြတယ် ။

ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို အပေါ်စီးကနေ မြင်နေရတဲ့နေရာမှာ နေဗလနဲ့ မြမြသွေး ထိုင်ကြတယ် ။ မြမြသွေးက အနက်ရောင် ဝတ်စုံနဲ့ အနက်ရောင် ပုလဲပုတီးကို

ဆွဲထားတယ် ။ ခွာမြင့်ဖိနပ်နဲ့ လက်ကိုင်အိတ်ကလည်း အနက်ရောင် ။ ဝင်းဝါတဲ့ အသားနဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ အနက်ရောင်တွေနဲ့က လိုက်ဖက်တယ်

။ နေဗလကတော့အပြာရင့်ရောင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့ အတွင်းရှပ်အကျ ႌအပြာနု လည်စည်းအပြာရောင်နဲ့ရှူးဖိနပ် အနက်ရောင် ဝတ်ထားတယ် ။

သူတို့နှစ်ယောက် ချိန်းထားတဲ့ စားသောက်ခန်းမကြီးက ရန်ကုန်မြို့မှာ အခန်းနားဆုံး နေရာတွေထဲမှာ တခု အပါအဝင် ပါ    ။


စားသောက်ခန်းမရဲ့ ထောင့်တနေရာမှာ တောက်ပြောင်နက်မှောင်တဲ့ စန္ဒယားကြီးတလုံး ရှိနေပြီး ငယ်ရွယ်နုနယ်

တဲ့ မိန်းမပျိ ုလေးတယောက်က စန္ဒယားကို ကျွမ်းကျင်ပြောင်မြောက်စွာနဲ့ တီးခတ်နေတယ် ။ ငြိမ့်ငြောင်းတဲ့ တီးလုံးလေးတွေ နောက်ခံနဲ့ ချောမောလှပတဲ့

မြမြသွေးလို မိန်းမကို နေဗလ ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောနေရတာ အရမ်းကို ကျေနပ်နေတယ် ။


မြမြသွေးကလည်း မန္တလေးမှာ စဆုံခဲ့ကြတုံးကလို ပဲမများတော့ဘူး ။ ကြွားလုံးတွေ မထုတ်တော့ဘူး ။ FBI သင်တန်းဆင်း ဆိုပြီး လက်မ မထောင်တော့ဘူး

။ မြမြသွေးက နေဗလ ကို အထက်လူကြီးတွေ အမြင်ပြန်ကြည်လင်အောင် ကူညီခဲ့သလို နေဗလရဲ့ ရန်သူတော်ကြီး ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း ကို ဖမ်းဆီးပေးခဲ့သူ

မို့ နေဗလကလည်းကျေးဇူးတင်နေတယ် ။ ဒါဇင်လေးနဲ့ ညိစွန်းခဲ့သလို မြမြသွေးကိုလည်း သူ တွေ့မြင်မြင်ချင်းထဲက သဘောကျခဲ့

တာပါ ။ ငါးရံ့နှစ်ကောင် ဖမ်းချင်တယ်ဘဲ ပြောပြော နေဗလက နှစ်ယောက်စလုံးကို ကြိုက်နေခဲ့တာ ။

“ ကိုနေဗလကို တခုတော့ သတိပေးရအုံးမယ် ..”

“ ဘာများလဲ မြမြသွေး…”

“ ကိုနေဗလကို လက်စားချေဖို့ အမျိုးမျိုး ကြိုးစားခဲ့တဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းနဲ့ အပေါင်းအပါတွေကို ဖမ်းမိခဲ့ပေမယ့်သူ့ကောင်မ ဟန်စုယဉ်ကတော့ ကျမတို့မှာ

ဖမ်းဆီးဖို့ ခိုင်လုံတဲ့ အချက်အလက် မပြနိုင်တာကြောင့် လွတ်နေတုံးဘဲ ..ဟန်စုယဉ်က ဇော်ဝင်း အခုလို အဖမ်းခံရတာကို ကျမကိုရော

ကိုနေဗလကိုရော ကျေနပ်မှာ မဟုတ်ဘူး..ဒီမိန်းမနဲ့ တပည့်တပန်းတွေက ကိုနေဗလနဲ့ ကျမကို တနည်းနည်းနဲ့ ရန်ရှာနိုင်တယ် …သတိတော့ ထားပေါ့

ကိုနေဗလ…”

နေဗလနဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ဟာ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ဘူးတယ် ဆိုတာတော့ မြမြသွေး သိဟန်မတူဘူး ..

 နေဗလကဟန်စုယဉ်ရဲ့အတွင်းစိတ်ကိုအသိဆုံးပါ။ဟန်စုယဉ်ဟာ ရုပ်ချောသလောက် စိတ်ထားက မစွံဘူးဆိုတာ နေဗလက ပိုသိတယ် ။ အခုလည်း

ဟန်စုယဉ်က သူ့ကို ပံ့ပိုးနေတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း အဖမ်းခံလိုက်ရတာ နေဗလရဲ့လက်ချက်လို့ တွက်ဆပြီး နဂိုကရှိနေတဲ့ ရန်ကြွေးအပေါ် အမုန်းတွေ

 ထပ်လောင်းလို့ ဘယ်လောက်တောင် နေဗလအပေါ် အညှိုးထားနေပြီလဲ မသိဘူး ။


“ ကျမတို့က ဇော်ဝင်းရဲ့ တပည့်တော်တော်များများကို အထဲ ထည့်လိုက်ပေမယ့် သိတဲ့အတိုင်းဘဲ ..ဇော်ဝင်းက

ရန်ကုန်တခွင်မှာ ဒုစရိုက် ထိပ်သီးကြီးလေ..တပည့်တပန်းတွေ တလှေကြီး ရှိအုံးမှာ ဘဲ..ဟန်စုယဉ်ကလည်း “ ဘလက်လစ်စ် ( နံမည်ပျက်စာရင်း )”ထဲသာ

 မပါသေးတာ..ဇော်ဝင်းနဲ့ ညားကထဲက ဒုစရိုက်အလုပ်တွေကို ယဉ်ပါးနေတဲ့ ကောင်မလေ….သတိထားနော်..ကိုနေဗလ…”

“ စိတ်ချမြမြသွေး….ကျနော် သတိထားပါမယ်..မြမြသွေးလည်း အစစ သတိရှိနော်..”

“ ရှိပါတယ်..ကိုနေဗလ..အခု ညစာထွက်စားတာတောင် ဒီမှာလေ…အဆင်သင့်ပါခဲ့တယ်…”

မြမြသွေးက လက်ပွေ့အိတ် နက်လေးကို ဖွင့်ဟပြတယ် ။ ပွိုင့်၃၂ ပြောင်းတို ခြောက်လုံးပြူး အနက်လေး

က အိတ်ထဲမှာ ရှိနေတယ် ။

“ ကိုနေဗလကော..ပါခဲ့လား..”

“ ပါတယ် မြမြသွေး…ကျနော့်အလုပ်က ပေးတဲ့ဟာတော့ မပါခဲ့ဘူး..ကျနော့်ကိုယ်ပိုင်သေနတ် ပါခဲ့ပါတယ်…”

မြန်မာနိုင်ငံမှာလည်း ခေတ်တွေဟောင်း စနစ်တွေပြောင်း ပြီးချိန် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၃ဝကျော်ကထဲက ပြစ်မှု

ကင်းတဲ. နိုင်ငံသားတိုင်းဟာ လက်နက်ကိုင်ဆောင်ခွင့်ရရှိထားပြီးခဲ့သလို မိမိကိုယ်ကိုယ် ခုခံကာကွယ်ပိုင်ခွင့် အခွင့်အရေးကိုလည်း အမှန်တကယ်

ရရှိခံစားနေခဲ့ပြီး ဖြစ်ပါတယ် ။


တဟုန်ထိုး ခေတ်မှီတိုးတက်လာခဲ့တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံက ပြည်သူတွေဟာလည်း မျက်စိပွင့်လာခဲ့ကြတာ ကြာပါပြီ ။


နေဗလလည်း အလုပ်ခွင် ပြင်ပအချိန် Off Duty ဆိုရင် မိမိဖါသာ ဝယ်ယူထားတဲ့ ကိုယ်ပိုင်သေနတ်ကို ကိုင်ဆောင်

တယ် ။ သူ့အလုပ်က ရဲ မို့ ရန်သူများပြီး ကိုယ့်ကို ရန်မူတိုက်ခိုက်လာရင် ကာကွယ်ခုခံဖို့ ပါ ။


သူ့ရဲ့ သေနတ်က Smith and Wesson ကုမ္ပဏီက လုပ်တဲ့ 9mm ပစ္စတိုလ် ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးပေါ် တီထွင်ချက်နဲ့

သေနတ်ပိုင်ရှင်သာဘဲ ပစ်ခတ်နိုင်အောင် အထူး စီမံထုတ်လုပ်ထားတာ ဖြစ်တယ် ။ သေနတ်ကို

 ကိုငဆုပ်လိုက်တာနဲ့ ကိုင်ဆုပ်လိုက်သူရဲ့ DNAကို သေနတ်က အလိုအလျောက် စစ်ဆေးလိုက်ပြီး နဂိုက မှတ်တမ်းတင်ထားတဲ့ ပိုင်ရှင် မဟုတ်ရင်

ပစ်လို့မရပါဘူး ။

မြမြသွေးက “ ကိုနေဗလကို လူကြီးတွေက အပြစ်မမြင်ကြတာ အရင်တုံးက ကိုနေဗလ တိုင်းပြည်အတွက် ရဲသီဟဘွဲ့ထူးတွေပါတွေ ရတဲ့အထိ စွမ်းစွမ်းတမံ့

လုပ်ကိုင်ခဲ့တာတွေကြောင့်လည်း ပါတာပေါ့ရှင် ..ကျမလည်း ကိုနေဗလရဲ့ ဖိုင်တွေကို ပြန်လေ့လာတော့ အကြမ်းဖက်သမားတွေ စီးနင်းသိမ်းပိုက်လာတဲ့

ဘိုးအင်းရ၉၇ ကြီးကို ရန်ကုန်လေယာဉ်ကွင်းမှာ ဆီဆင်းဖြည့်ဖို့ ဆင်းလာတဲ့အချိန် ဆီဖြည့်အလုပ်သမားလေး ဟန်ဆောင်ပြီး အကြမ်းဖက်အုပ်

စုကို တက်ရှင်းပစ်လိုက်တာ တွေ့ရတယ်…တကယ်ဘဲ ချီးကျူးမိပါတယ်လေ…” လို့ ပြောလိုက်တော့ နေဗလလည်း

ပေါ်တင်ကြီး အမြှောက်ခံလိုက်ရလို့ မျက်နှာမထားတတ်အောင်ဘဲ ဖြစ်သွားပါတယ် ။


“ မြမြသွေးကတော့ မြှောက်နေပြန်ပြီ..ဟဲဟဲ..ကဲ..စား..စား…ကြိုက်တာသာမှာ….”


မြမြသွေးလည်း မြန်မာနိုင်ငံက ထုတ်လုပ်တဲ့ စပျစ်ဝိုင် အကောင်းစားက ကောင်းလွန်းလို့ နေဗလ မှာ ကျွေးတဲ့

ငါးမြင်းဘိုက်သားပေါင်း..ပုဇွန်ထုပ်ကြော်တွေနဲ့ တခွက်ပြီးတခွက် သောက်ပါတယ် ။ စကားတပြောပြောနဲ့

 ဘယ်လောက်တောင် သောက်မိသွားသလဲ မမှတ်မိတော့ ။ အပြန်ကျတော့ အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာတဲ့အချိန်

ဓါတ်လှေခါးထဲမှာ ယိမ်းယိုင်သွားပြီး နေဗလကို တွဲမှီလိုက်ရတဲ့အထိပါဘဲ ။


မြမြသွေးလည်း ကားရပ်တဲ့ ကွက်လပ်ဆီကို လျှောက်ကြတော့လည်း လမ်းကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်တာကြောင့် စီးထားတဲ့ ခွာမြင့်လေဒီရှူးကို ချွတ်ပြီး

လက်က ကိုင်လာခဲ့ရတယ် ။

“ ကိုနေဗလရေ..ပျော်တာနဲ့ စားလိုက်သောက်လိုက် စိတ်လွှတ်ပစ်လိုက်တာ တော်တော့်ကို မူးသွားတယ်…ဆောရီး

နော်….”

“ ရပါတယ်..မြမြသွေး..ကျနော် ပါတာဘဲ..ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့..”

“ အင်း..ဒါဆိုရင် ကျမကားကို ဒီမှာဘဲ ထားခဲ့တော့မယ်..ကိုနေဗလ ဘဲ ကျမကို အိမ်ပြန်မောင်းပို့လို့ ဖြစ်တယ်

မဟုတ်လား…”

“ ဟာ..ဖြစ်တာပေါ့..သိပ်ဖြစ်….လာ..လာ..ကျနော်ဘဲ လိုက်ပို့လိုက်မယ် …”

မြမြသွေးလည်း နေဗလရဲ့ အနီရောင် တောက်တောက် ပြိုင်ကားလေးထဲကို ဝင်လိုက်တယ် ။ ကားလေးက သေး

တော့ နေဗလနဲ့ မြမြသွေး ပုခုံးချင်း ထိကပ်မိနေတယ် ။

နေဗလက မြမြသွေးရဲ့ လိပ်စာကို ကားက ဂျီပီအက်စ် လမ်းကြောင်းပြစက်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး စက်က ကြိုတင်

လမ်းပြပြောကြားတဲ့အတိုင်း မောင်းလိုက်ပါတယ် ။ မြမြသွေးကတော့ တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်လိုက်မောလိုက်နဲ့ အာသွက်လျာသွက် ဖြစ်နေတယ် ။

“ မြသွေးကလေ…ကိုနေဗလနဲ့မို့ အခုလို သောက်တာ သိလား..တယောက်ထဲ ဆိုရင်တော့ ဝိုင်တွေ ဘာတွေ

မသောက်ပါဘူး..သိလား..အခုက…မြသွေး ပျော်လို့….ခိခိ…..”

နေဗလရဲ့ ပုခုံတို့ လက်ဖျံတို့ ပေါင်တို့ကို ပုတ်လားခတ်လားနဲ့ …။ တချက်တချက်လည်း ပုခုံးချင်း ထိမိ..နဖူးချင်း ထိမိနေတယ် ။

မြမြသွေးနေတဲ့ နေရာက နဲနဲ ခရီးလှမ်းပေမယ့် မြမြသွေးနဲ့ အခုလို ပူးပူးကပ်ကပ် ကားလေးထဲ သွားနေရလို့

နေဗလအနေနဲ့ ရန်ကုန်ကနေ မြစ်ကြီးနား ပူတာအိုကိုဘဲ မောင်းရမောင်းရ မောင်းမှာ ..။ အရမ်းကို ကျေနပ်

 ပီတိဖြစ်နေတာ ။

တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်တဲ့ ကိုယ်ပိုင်အိမ်ရာ ရပ်ကွက်လေးထဲက မြမြသွေး တယောက်ထဲ နေတဲ့ အိမ်လှလှလေးရဲ့ရှေ့ကို နေဗလရဲ့ ကားလေး

ထိုးဆိုက်လိုက်တော့ မြမြသွေးက “ ကိုနေဗလ…ဆင်းပါအုံး..မြသွေး ကော်ဖီ ဖျော်တိုက်မယ်လေ…” လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ် ။ နေဗလလည်း

အခေါ်ကို စောင့်နေတာ ဆိုတော့ အိုက်တင် လုံးဝမခံဘဲ “ ကောင်းပါပြီ မြမြသွေး…” ဆိုပြီး မြမြသွေးနဲ့အတူ သူ့အိမ်လေးထဲကို လိုက်သွားပါတော့တယ် ။

အိမ်နံပါတ်ကလည်း 69 ။

နေဗလ ဖျတ်ကနဲ စိတ်ကူးယဉ်ပစ်လိုက်မိတယ် ။ 69 ပုံစံတွေများ ဆွဲဖြစ်သွားလေမလား…။

 ဖြစ်သွားပါစေ …။

အိမ်တံခါးကို သော့ဖွင့်ဖို့ သူ့ရှေ့ကလျှောက်သွားတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ သေးကျဉ်တဲ့ခါးလေး အောက်က ဝိုက်ကားပြည့်တင်းတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်ခါလှုပ်သွားတာကို ငေးမောရင်း နေဗလ အနောက်ကလိုက်သွားပါတယ် ။ ဒီည ကံကောင်းတော့မလား ။ မန္တလေးမှာ ဆုံခဲ့တုံးကထဲက ကြည့်ကြည့်ပြီး ပြစ်မှားမိခဲ့တဲ့မြမြသွေးရဲ့ လှလွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ခန္ဓာတွေကို ဒီနေ့ည သူရတော့မလား ဆိုတာတွေးလိုက်တာနဲ့ သူ့ရဲ့ငယ်ပါက တင်းကနဲ ထွားတက်လာရတယ် ။

မြမြသွေးက ကလစ်ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်အောင် အိမ်တံခါးသော့ကို လှည့်ဖွင့်လိုက်ပါတယ် ။ ပြီးတော့ အိမ်ထဲကို ဝင်ဝင်ချင်း နံရံကမီးခလုပ်ကို ချောက်ကနဲ ဖွင့်လိုက်ပါတယ် ။ “ လာ..ကိုနေဗလ …”  လို့ ခေါ်ပါတယ် ။

အိမ်ကလေးက အထဲမှာလည်း သစ်လွင်တဲ့ ဆေး အဝါရောင်တွေနဲ့ တောက်ပနေတယ် ။ ဧည့်ခန်းက ကြက်သွေးရောင် ဆိုဖါကြီးတွေကို ညွှန်ပြရင်း..“ အေးဆေး ထိုင်ပါအုံး ကိုနေဗလ…ကျမ အဝတ်အစား အမြန်လဲပြီး ကော်ဖီဖျော်တိုက်မယ် …” လို့ ပြောလိုက်ပြီး အတွင်းခန်းကို ဝင်သွားပါတယ် ။ နေဗလလည်း ဆိုဖါပေါ် ထိုင်ချရင်း ဆိုဖါတွေရဲ့အရှေ့က စားပွဲဝိုင်းကလေးပေါ်က စာအုပ်တွေကို လှန်လှော ကြည့်လိုက်ပါတယ် ။ စုံထောက်မ တယောက်ရဲ့ အိမ်မို့လား မသိဘူး ။ စာအုပ်တွေက မှုခင်း..ပြစ်မှု..နဲ့ ပတ်သက်တာတွေ များတယ် ။

မြမြသွေးနဲ့ မကြာခင် ဘာတွေများ ဖြစ်မလဲ ဆိုတဲ့ အတွေးတွေကြောင့် သူ့ဘောင်းဘီထဲမှာ သူ့ပစ္စည်းကြီးက တစ
တစနဲ့ ထွားကြိုင်း မာကျောလာနေတယ် ။

သည်အခိုက်မှာ မထင်မမှတ်တာတွေ ဖြစ်သွားတယ် ။
မြမြသွေးရဲ့ အော်သံစူးစူးနဲ့ တခုခု လဲပြိုသံ ကွဲရှသံတွေ အတွင်းခန်းက ပေါ်ထွက်လာတယ် ။

“ ဟင်..မြမြသွေး…ဘာများ ဖြစ်သလဲ…”

နေဗလ ဝုန်းကနဲ ထပြီး တဟုန်ထိုး အိပ်ခန်းထဲကို ပြေးဝင်သွားလိုက်တယ် ။

မြမြသွေးနဲ့ လူတယောက် အပြင်းအထန် သတ်ပုတ်ထိုးကြိတ်နေတယ် ။ မြမြသွေး ကိုယ်ပေါ်မှာ ဇာနားကွပ် အနက်ရောင် ဘရာစီယာလေးနဲ့ ပိုးသား အနက်ရောင် ပင်တီလေးဘဲ ရှိနေတယ် ။ အဝတ်လဲနေတဲ့အချိန် ဒီလူက မြမြသွေးကို စတိုက်ခိုက်ပုံရတယ် ။

မြမြသွေးကို တိုက်ခိုက်တဲ့လူက အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း.. ..အနက်ရောင် တီရှပ်နဲ့ ဘောင်း
ဘီအနက်ကို ဝတ်ထားတယ် ။ နေဗလ ဒီလူရဲ့ ဆံပင်တွေကနေ ဆွဲဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာတည့်တည့်ကို လက်သီးဆုပ်နဲ့ ထုချလိုက်တယ် ။ ဒီလူရဲ့ နာကျင်စွာ အော်လိုက်တဲ့ အသံနဲ့အတူ သူ့မျက်လုံးထောင့်မှာ ရိပ်ကနဲ
အရိပ်တခုကို မြင်လိုက်ရလို့ နောက်ပြန် ကန်ထည့်လိုက်တယ် ။ အနောက်ကနေ တုတါကြီးတချောင်းနဲ့ ရိုက်ဖို့ လာ
တဲ့ နောက်ထပ် ရန်သူတယောက်ဟာ သူ့ကန်ချက်နဲ့ အားကနဲ အော်ရင်း လွင့်ထွက်သွားတယ် ။

ပထမရန်သူက သူ့လက်သီးဆုပ် ဒါဏ်ကြောင့် မရှုမလှ ခံလိုက်ရပေမယ့် လူးလဲထပြီး သူ့ကို တိုက်ခိုက်ဖို့ ကြိုးစား
ပြန်တယ် ။ ဒီတခါတော့ ကုန်းထနေတဲ့ သူ့မျက်ခွက်ကို ဒူးနဲ့ တိုက်ပစ်လိုက်တယ် ။  အိုးးး….

ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဒီငတိရဲ့ လည်မြိုကို သူ့လက်ဝါးစောင်းနဲ့ လက်သီးတွေ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တယ် ။ အားးးးဝါးးး
အနောက်ကို လန်ကျပြီး ပြန်မထနိုင်တော့ဘူး ။ သူကန်ထည့်လိုက်တဲ့ ဒုတိယရန်သူကတော့ ပြန်မထနိုင်သေးဘူး..။
နာနာကျင်ကျင် ညည်းရင်း အကန်ခံလိုက်ရတဲ့ ရင်ဘတ်ကို ဖိထားနေတယ် ။ သူ ဒီငတိကို ဂျာကင်အကျ ႌ ကော်လာကနေ ဆွဲမလိုက်ပြီး ရိုက်ဖို့ ရွယ်လိုက်တယ် ။

“ မ…မ…..မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာ….”

လက်ကာ တောင်းပန်တဲ့ကောင်ကို “ မင်းတို့ ဘယ်ကလဲ..ဘယ်သူခိုင်းတာလဲ…” လို့ သူမေးလိုက်တယ် ။ ဒီအချိန်
မှာ မြမြသွေးလည်း ကုတင်ပေါ်က လက်ပွေ့အိတ်ထဲက ခြောက်လုံးပြူးပြောင်းတိုလေးကို ထုတ်ယူပြီး သူတို့အနားကို ရောက်လာတယ် ။

“ ကျနော်တို့ သူခိုးတွေပါ..ဘယ်သူမှ မခိုင်းပါဘူး …”

“ ဟာ..ညာနေတယ်..ဒီကောင်..ခွေးမသား…”

“ ဖြောင်း…”

သူ့လက်ဝါးတွေ ညာပြောဖို့ ကြိုးစားတဲ့ ကောင်ရဲ့နားထင်နားရင်းတွေကို မိတ်ဆက်ထိတွေ့ပေးလိုက်တော့ “ မ..မ

မ..လုပ်ပါနဲ့..ကျနော်ပြောပါမယ် …ကျနော်တို့ကို ထောင်အချုပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ ဆရာဇော်ဝင်း ခိုင်တာပါ…” လို့

ဖြေတယ် ။ မြမြသွေးက လက်ထိတ်တစုံ ယူလာပြီး ဒီနှစ်ကောင်ကို တွဲ ခတ်ထားလိုက်တယ် ။

မြမြသွေး ၁၁၉ ကို ဖုန်းဆက်နေတယ် ။

အခုထိ မြမြသွေး ဘရာစီယာနဲ့ ပင်တီလေးနဲ့ဘဲ ရှိနေတုံးဘဲ ။ ဝှူး….ရင်သားစိုင်တွေက ဘရာစီယာထဲက အတင်း

ကြီး ရုန်းကန်ထွက်နေကြတယ် ။ ဝင်းမွတ်တဲ့ ရင်သား အပေါ်ပိုင်းတွေကို မြင်နေရတယ် ။ ပင်တီဘောင်းဘီလေးရဲ့

ခွဆုံနေရာလေးကလည်း မို့ဖေါင်းလွန်းနေတယ် ။ ပေါင်တန် ဖြူဖြူတွေကလည်း  မှဲ့စက်အမာရွတ်တွေ ဘာမှ မရှိဘဲ စင်းလုံးချော

အချိ ုးကျလွန်းနေတယ် ။

မြမြသွေး ကို မော့ကြည့်နေတဲ့ ကုလားဆင်ကောင်ကြီးရဲ့ ခေါင်းကို သူ လက်သီးဆုပ်နဲ့ ထုလိုက်တယ် ။

“ ဟေ့ကောင် မျက်လုံး အောက်စိုက်ထား..နာမယ်..”

မြမြသွေးက ..“ ကိုနေဗလ ပါပေလို့ဘဲ..ကျမက နဲနဲလည်း သောက်ထားတော့ ဒီကောင်တွေကို ခံ မဖိုက်နိုင်ဘူး…ရုတ်

တရက် ဆိုတော့လည်း လက်ပွေ့အိတ်ထဲက သေနတ် ထုတ်ချိန် မရလိုက်ဘူး..ကျေးဇူး အရမ်း တင်တယ် ကိုနေဗလ”

လို့ ပြောလိုက်ပါတယ် ။

ပြီးတော့ အဝတ်အစား ဝတ်ဖို့ လိုအပ်နေတယ် ဆိုတာ ရိပ်စားမိလိုက်ပြီး “ သူတို့ကို ခဏ ကြည့်ထားပေးနော်..ကို

နေဗလ..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး အဝတ်အစားတချိ ု့ကို ကုတင်ပေါ်က ကောက်ယူလိုက်ပြီး ရေချိ ုးခန်းလေးထဲကို ဝင်သွားပါတော့တယ်


ကုတင်ဘေးနားမှာ သေနတ်တလက်ကျနေတာကို သူတွေ့လို့ ကောက်ယူလိုက်တယ် ။

မြမြသွေး မီးခိုးရောင်ဖျော့ဖျော့ ဘဘောက်စ်တထည်နဲ့ အသားကပ်ဘောင်းဘီ အနက်ရောင် ကို ဝတ်ပြီး ရေချိ ုးခန်း

ထဲက ပြန်ထွက်လာတယ် ။



 မြမြသွေးက “ ဒီသေနတ်က  ဒီကောင် ရဲ့ သေနတ်…ကျမကို သေနတ်နဲ့ စချိန်တာ..ကျမလည်း သူ့ကို

 ဝင်လုံးပစ်လိုက်တာ …” လို့ ပြောပြရင်း လက်ထိပ်ခတ်ထားရက် ဒူးထောက်ခိုင်းထားတဲ့ လူဆိုးနှစ်ယောက်ကို စတင်

 စစ်မေးလိုက်ပါတယ် ။

မေးတာကို အဖြေနှေးရင်တောင် ဘေးနားက နေဗလက လက်သီးဆုပ်နဲ့ ထုလိုက်ထိုးလိုက် လုပ်နေတာကြောင့်

ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ တပည့်နှစ်ယောက်လည်း တော်တော် ကြောက်လန့်နေကြတယ် ။

“ မင်းနံမည် ခင်မောင်စိန်.တဲ့..”

“ ဟုတ်ပါတယ်….ဆရာ….”

“ သေ.သေချာလား…နာမယ်နော် ..မှန်မှန်ဖြေ….”

“ ဟုတ်ပါတယ်….ဆရာ….”

“ နင့်နံမည်ကရော……” မြမြသွေးက နောက်တယောက်ကို ဝင်မေးတယ် ။

“ ကျနော့်နံမည် စိန်သန်းမြမောင် ပါ……..”

 မြမြသွေး  ဒီငနာလေးကို ရိုက်စရာ အကြောင်း မရှိဘဲ ကန်ကျောက် ရိုက်နှက်တယ် ။


အိမ်အပြင်မှာ တဝေါ့ဝေါ့နဲ့ ခေါင်မိုးပေါ်မှာ မီးတန်းအနီရောင် တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ရဲကားတွေ ထိုးဆိုက်လာတယ် ။



မြမြသွေးနဲ့ ရင်သိမ့်တုန်ခန်းတွေ မဖြစ်လိုက်ပေမယ့် ပိုပြီး ရင်းနှီးမှုတွေကိုတော့ နေဗလ ရလိုက်ပါတယ် ။ဇော်ဝင်းရဲ့ လူတွေ အိမ်ထဲက စောင့်ပြီး ရန်မူတာနဲ့ မြမြသွေးနဲ့ သူနဲ့ တခုခု ဖြစ်ကြဖို့ဟာ မဖြစ်ကြတော့ဘူး ။

မြမြသွေးလည်း နေဗလကို သတိနဲ့နေဖို့ ထပ် သတိပေးသည် ။
ဇော်ဝင်းက ထောင်ထဲ ရောက်နေတာတောင် သူ့ကို တပည့်တွေ လွှတ်ပြီး လုပ်ကြံခိုင်းတာကို မြမြသွေး ခံပြင်းနေ
သည် ။

“ သူ့ကောင်မ ဟန်စုယဉ် အပြင်မှာ ရှိနေသေးတာကိုး …ကိုနေဗလ …”
“ ဟုတ်တယ်…အင်းလေ..မကောင်းတဲ့ လူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ မကောင်းမှု တွေကြောင့် တနေ့တော့ ကျဆုံးကြရ
မှာပါဘဲ မြမြသွေးရေ…”

“ အင်း..ကျမတို့နှစ်ယောက် ပျော်ကြတဲ့ ညလေး..ဇော်ဝင်းလူတွေကြောင့် ပျက်စီးသွားရတယ် ကိုနေဗလ..ဆောရီး
ဘဲ…”

“ ဒီလိုပါဘဲ မြမြသွေးရယ်..ကျနော်တို့ မြမြသွေးတို့က လူဆိုးလူမိုက်တွေကို ဖမ်းရဆီးရတဲ့ ဥပဒေဘက်တော်သား
တွေ ဆိုတော့ မုန်းတဲ့လူ များတာပေါ့…တခါတလေ လည်း အတိုက်အခိုက်တွေ ကြုံရနိုင်တာပေါ့လေ…”

“ ကိုနေဗလကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”

“ မလိုပါဘူးဗျာ…ကဲ ကျနော် ပြန်လိုက်အုံးမယ် …”

သူ့အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ နီသိဝတီကို အိပ်ခိုင်းထားတဲ့ အခန်းလေးဆီကို ရောက်ရောက်ချင်းဘဲ သူ လျှောက်သွား
လိုက်သည် ။ နီသိဝတီ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်နေဆဲ ။

“ နီသိ..ထ..ထ…ထတော့ မင်း ထလို့ရပြီ…”

နီသိ မျက်တောင်လေး လှုပ်လာသည် ။ မျက်လုံး ပွင့်လာသည် ။

“ ကိုကို….”

အပြုံးကလေးနဲ့ အိပ်ရာက ထလာတဲ့ နီသိကို သူ ဆွဲထူလိုက်ပြီး သူ့ကုတင်ရှိတဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်လာခဲ့သည် ။

“ ကိုကို..နီသိကို လိုးချင်လားဟင်…”

ပွင့်လင်းစွာနဲ့ မေးလိုက်တဲ့ နီသိဝတီရဲ့ မေးခွန်းကြောင့် နေဗလ ကြက်သီးတွေ ထသွားရသည် ။

“ အင်း..ဟုတ်တယ်..နီသိ..နီသိရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကွာ…”

နီသိဝတီက “ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို ” လို့ ပြန်ပြောရင်း ဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်အကျ  ႌကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပါသည် ။

မိမွေးတိုင်း ဗလာကျင်းသွားတဲ့ နီသိဝတီရဲ့ အချိုးအဆက် ကျလွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ

တဟုန်ထိုး နိုးကြွ ဖေါက်ပြန်လာရသည် ။

နီသိရဲ့ ရင်သားတွေရဲ့ ထိပ်က ရင်သီးနီနီလေးတွေက ရဲတွတ်ပြီး စိုတင်းထောင်ထနေကြသည် ။ တကယ့်ကို လက်

ရာမြောက်သည့် ဖန်တီးသူများပါလား ။

ဝမ်းပျဉ်သား ရှပ်ရှပ်လေးရဲ့ အောက်က တြိဂံပုံလေးမှာ အမွှေးပါးပါးနုနုလေးတွေ ရှိနေသည် ။ အရင် သူ နီသိကို စ

ရခါစက နီသိရဲ့ အင်္ဂါစပ်မှာ အမွှေးမရှိဘူး ။  နီသိကို အရည်အသွေးမြှင့်တင်ဖို့ ဒေါက်တာချစ်ပန်းဆီကို ဒုတိယအ

ကြိမ် ပို့ပြီး ပြန်ရတဲ့အချိန် ဒီအမွှေးနုလေးတွေ နဲ့ ဖြစ်လာသည် ။

“ ကိုကို..ဘာလုပ်ချင်လဲဟင်….နီသိ ဘယ်လို နေပေးရမလဲ….”

သဘောကောင်းလွန်းတဲ့ နီသိကို သူ အရမ်း သဘောကျ ကျေနပ်မိသည် ။ မြမြသွေးနဲ့ အလုပ် မဖြစ်လိုက်လို့ နီသိ

ကို စိတ်ပြင်းပြင်းနဲ့ စပ်ယှက်ပစ်လိုက်မိသည် ။ နီသိရဲ့ တုန့်ပြန်မှုလေးတွေကလည်း သူ့စိတ်အဟုန်ကို တိုးလို့ ကြွ

ထစေသည် ။ နီသိရဲ့ မချင့်မရဲ ညည်းငြူလိုက်တာတွေ နဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့ပေးလိုက်တာတွေက နီသိဟာ

သက်ရှိ လူသားမိန်းမတယောက် နဲ့ ချွတ်စွပ်တပ်အပ် တူနေသည် ။

နီသိရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကလည်း သူ့လိင်တန်ကို တအား ဖျစ်ညှစ်တင်းကြပ်စွာနဲ့ ညှစ်ဆုပ်ထားနေသည် ။ အားရပါးရ ဆောင့်

ထည့်မိရင်း မနားတမ်း အချက် ၁ဝဝကျော် ဆောင့်ထည့်အပြီးမှာ သုတ်ရည်တွေ အကြိမ်ကြိမ် ပန်းထွက်သွားရပါ

သည် ။ နီသိက သူအရသာတွေ ထူးကဲနေချိန်မှာ အင်္ဂါစပ်ကို ဆက်တိုက် ရှုံ့ပွရှုံ့ပွ လုပ်ပေးနေလို့ အရသာက တအား

ကောင်းလှသည် ။

ရောင်းရင်း ကြီးညွန့်ထင်ကျော် နဲ့ တွေ့ခဲ့ရင် စက်လူရုပ်မ ဝယ်ဖို့ ထောက်ခံ တိုက်တွန်းလိုက်အုံးမည်လို့ သူတွေး

နေရင်း တစုံတခုကို သတိရလိုက်လို့ သူချွတ်ပုံထားတဲ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက လက်ကောက် အနက်ရောင်လေးတကွင်းကို  ထုတ်ယူကာ နီသိဝတီကို “ နီသိ..ဒီ လက်ကောက်လေးကို အမြဲ ဝတ်ထား

ပါ” ဆိုပြီး နီသိရဲ့ ညာဖက်လက်မှာ စွပ်ပေးလိုက်သည် ။

“ လှတယ်နော်..ကိုကို..သိုင်းကျူးနော်….”

တကယ်တော့ ဒီလက်ကောက်လေးဟာ သူတယောက်ထဲဘဲ သုံးလို့ ရအောင် ဒီအင်အေ စစ်ဆေးအတည်ပြုချက် နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ သူ့

သေနတ်တွေကို နီသိ အရေးပေါ် သုံးလို့ရအောင် စီမံပေးထားတဲ့ လက်ကောက်လေးပါ ။ ဒီလက်ကောက်လေးကို

ဝတ်ထားခြင်းအားဖြင့် နီသိသည် သူ့သေနတ်တွေကို ပစ်ခတ်လို့ ရမှာ ဖြစ်သည် ။

ဗိုလ်ဆွန်ပက်လမ်း နဲ့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းမကြီး ထောင့်က စပက်တာ နိုက်ကလပ်ရှေ့မှာ အပြာရောင်ရဲကားကြီးတစီး ရပ်ထားသည် ။ ရဲကားက အိမ်နားနီးချင်းနိုင်ငံကြီးတနိုင်ငံက လက်ဆောင်ပေးထားတဲ့ ကားဟောင်းကြီးပါ ။

ဘေးတဖက်တချက်တံခါးတွေမှာ မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့ လို့ မြန်မာအင်္ဂလိပ် နှစ်ဘာသာနဲ့ ရေးထားသည် ။ ဒီအောက်
ဖက်မှာတော့ ကေနိုင်း ယူနစ် လို့ စာလုံးခပ်သေးသေးနဲ့ ရေးထားသည် ။ ကေနိုင်း ဆိုတာက ရဲခွေးတပ်စု ပါ ။

ဒုတပ်ကြပ်မျိ ုးဝင်းရွှေ ကားထဲမှာ ထိုင်နေသည် ။ သူဒီကို ရောက်နေရခြင်းက သူ့ကို ရန်ကုန်တိုင်းဌာနချ ုပ်က စက်နဲ့
ခေါ်ပြီး ရဲခွေးသုံးဖို့ လိုတယ်..စပက်တာနိုက်ကလပ်ရှေ့ စောင့်ပါ ခေါ်ပြောလို့ လာစောင့်နေတာ ။ ခုထိ ဘာအဖွဲ့တွေမှ မရောက်လာသေးလို့ သူ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ စောင့်နေသည် ။


တောက်တောက်တောက်တောက်

သူ့မှန်ကို လာခေါက်နေလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။ ကောင်မလေးတယောက် မှန်လာခေါက်နေသည် ။

တိတိကျကျ ပြောရလျှင် ကောင်မလေး ချောချောလေး တယောက် ။

ဘာများ အကူအညီ လိုလို့လဲ မသိဘူး ။

ဒုတပ်ကြပ်မျိ ုးဝင်းရွှေ ကားမှန်ကို ခလုပ်နှိပ်ပြီး နဲနဲချလိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်လဲ ညီမလေး…ဘာလိုလဲ…”

“ အကို..ကျမရဲ့ ကား ဘီးပေါက်နေလား မသိဘူး….ခဏ လာကြည့်ပေးလို့ ရမလားဟင်….”

ချက်ချင်းဘဲ ပြုံးပြလိုက်ပြီး “ ဟာ…ရတာပေါ့..ကြည့်ပေးမယ်….ကြည့်ပေးမယ်….အကိုတို့က ပြည်သူတွေကို ကူ
ညီချင်နေတဲ့ ပြည်သူ့ရဲတွေပါ..ဟဲဟဲဟဲ…” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကားပေါ်က ဆင်းသည် ။

“ ဘယ်မှာလဲ..ညီမလေးရဲ့ကားက…….”

“ ဟို လမ်းကြားလေးထဲမှာ….”

လမ်း၃ဝဖက်ကို ဖေါက်ထားတဲ့ လမ်းသေးသေးလေး ။ နောက်ဖေးလမ်းလို့လည်း တချို့ကခေါ်ကြတယ် ။ ဖြတ်လမ်း
ပေါ့ ။ လမ်းကြားထဲကို တော့ မျိ ုးဝင်းရွှေ လိုက် မကူညီချင်ဘူး ။ တော်ကြာ သူတို့အဖွဲ့တွေ ရောက်လာရင် သူ့ကို
မတွေ့မှာ စိုးလို့ ။သူ့ကား အနောက်ဖက် လှောင်အိမ်ထဲက သူ့ရောင်းရင်း အယ်လ်ဇေးရှင်းခွေးကြီး အာနိုးက တဝုတ်
ဝုတ်နဲ့ ဟောင်လိုက်သည် ။

ကောင်မလေးက ခွေးကြီးကို တချက်ကြည့်ပြီး “ အကိုက ခွေးရဲပေါ့နော်..” လို့ မေးလိုက်သည် ။ “ ဟီး…ညီမလေး
ကလဲ…ရဲခွေးတပ်စုက တာဝန်ခံပါ…နော်..” လို့ မျိ ူးဝင်းရွှေက ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလိုက်သည် ။ကောင်မလေးရဲ့ ကိုယ်လုံး
လေးကိုလည်း တချက်ရှိုးလိုက်သည် ။ အင်း..လန်းတယ် ..မိုက်တယ်….ကျန်းမာ သန်စွမ်းတဲ့ သားကောင်းမိခင်ဖြစ်
မယ့် ကလေးမ ။

.“ ဘယ်မှာလဲ ညီမလေးရဲ့ ကား..အကိုက အလုပ်လုပ်စရာ ရှိသေးတယ်….မြန်မြန်လေး ကူညီလိုက်မယ်…”
ကောင်မလေးက ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်သွားတယ် ။ လမ်းကြားလေးက မှောင်နေတယ် ။ ဒါပေမယ့် သန့်ရှင်း
တယ် ။ မြန်မာတွေ စည်းကမ်းရှိနေပြီ ။ အရင်ခေတ်လို အနံ့ဆိုးတွေ မရှိတော့ဘူး ။

လမ်းကြားမှောင်ရိပ်မှာ ဘီးပေါက်တယ် ဆိုတာ တမျိုးကြီးဘဲ ။ သိပ်တော့ ဘဝင်မကျဘူး ။ ကောင်မလေးက လှုပ်လီ
လှုပ်လဲ့ လျှောက်နေရင်း “ အကို..အဲဒါ ညီမရဲ့ကား….ကြည့်ပေးအုံး …” လို့ လှည့်ပြောလိုက်တဲ့အချိန် မျိ ုးဝင်းရွှေ
က ကောင်မလေးရဲ့ တင်ကောက်ကောက်လေးကို အပီစိုက်ပြီးကြည့်နေချိန်နဲ့ တိုးသွားသည် ။

“ အော်..အေးအေး…ကြည့်ပေးမယ်…ဟဲဟဲ…”

မျိုးဝင်းရွှေ ကားနားကို တိုးကပ်သွားတဲ့အချိန် ကောင်မလေးက အနောက်ကနေ မာကျောတဲ့တစုံတခုနဲ့ သူ့ကျောကုန်းကို ဖိထောက်လိုက်လို့ လှည့်အကြည့်လိုက် တကိုယ်လုံး တဇတ်ဇတ်နဲ့ တုန်ခါရမ်းသွားပြီး မျိ ုးဝင်း
ရွှေ ဝုန်းကနဲ အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျသွားရသည် ။

ကောင်မလေးက တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ပြီး လည်ပင်းမှာ ကြိုးလေးနဲ့ ဆွဲထားတဲ့ ဖုန်းလေးကို ကောက်ဆက်သည် ။

“ မမရေ..တကောင်တော့ ဂန့်သွားပြီ ….”

ကောင်မလေးက မျိုးဝင်းရွှေရဲ့ ခါးက သေနတ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။


တရှူးရှူးနဲ့ ရေကားကြီးက လမ်းမပေါ်ကို ရေတွေ ဖျန်းပက်နေသည် ။
ရန်ကုန်လမ်းမတွေကို ညတိုင်း ရေကားကြီးတွေနဲ့ ဆေးကြောပေးနေတာ နှစ်အတော်ကြာခဲ့ပြီ ။ သန့်ရှင်းမှ ကျန်းမာ
မည်..ကျန်းမာမှ နိုင်ငံတိုးတက်သာယာမည် ဆိုတဲ့ လမ်းကြောင်းကို လိုက်လျှောက်နေကြလို့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးသည်
အရှေ့တောင်အာရှမှာ ထိပ်တန်းကို ပြန်လည် နေရာယူနေပြီ ။

ယင်မရှိ ကြွက်မရှိ အနံ့မနံတော့တဲ့ ရန်ကုန်မြို့ဟောင်းကြီးဟာ လာရောက်လာပတ်ကြတဲ့ ကမ္ဘာလှည့်ခရီးသည်
တွေ ရင်သပ်ရှုမောရလောက်အောင် သန့်ရှင်း လှပနေတာ ကြာခဲ့ပြီ ။ အမှိုက်ပစ်ရင်  ဒါဏ်ငွေတပ်တဲ့ စနစ်လည်း
ချမှတ်ထားတာ ကြာခဲ့ပြီ ။

နေဗလလည်း ပန်းဆိုးတန်း လမ်းမကြီးက “ ကားရေဆေးခန်း ” တခုရှေ့မှာ သူ့ရဲကားကို ရပ်ထားပြီး ရေကားကြီး
လမ်းဆေးကြောနေတာကို ကြည့်နေသည် ။ သူ့လက်ထဲမှာ စောစောကဘဲ မလှမ်းမကမ်းက “ ဘာဂါကင်း ” ဆိုင်က
ဝယ်ထားတဲ့ ကော်ဖီခွက် ရှိနေသည် ။
ကော်ဖီခွက်က အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ။

နေဗလ ငယ်ငယ်က သူ့အဖေ ရေချိုးရင်း အော်အော်ဆိုနေတဲ့ ကော်ဖီခါးခါး ဆိုတဲ့ သီချင်းကို အမှတ်ရလိုက်သည် ။

ခုတလော ရန်ကုန်မှာ ဒုစရိုက်မှုတွေ လျော့ပါးသွားသည် ။ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း ထောင်ကျသွားလို့လား မသိဘူး ။ တရားရုံးက ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းကို ထောင်ဒါဏ် အနှစ်၂၀ ချလိုက်သည် ။ နိုငငံခြားသင်္ဘောသားတွေကို အဆိပ်ခတ်သတ်တဲ့အမှုက ဆိုးဝါးလှသည် မဟုတ်လား ။

ရုတ်တရက် သူ့ကားထဲက ဝါယာလက်စ်စက်ကရော သူ့ခါးက လမ်းလျေျာက်စကားပြောစက်ကရော တတိတိနဲ့ မီးနီ
တွေ ပေါ်လာသည် ။ “ သိန်းမင်း..သိန်းမင်း…..ကြားမကြား ..အကြောင်းပြန်..အရေးပေါ်….အရေးပေါ်…..”
ချက်ချင်း ကောက်ထူးလိုက်သည် ။

“ သိန်းမင်း….ကားတယ်…ပြောပါ….”
“ ဗိုလ်ဆွန်ပက်လမ်းထဲက လမ်းကြားလေးထဲမှာ ၉၉၉ ဖြစ်သွားတယ်….၉၉၉…အမြန်သွားပါ..သိန်းမင်း….”
၉၉၉ ဆိုတာက သူတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေ ထိခိုက်ဒါဏ်ရာနေတယ် လို့ ပြောတဲ့ စကားဝှက်ပါ ။

“ ဟိုက်…ဘယ်သူဘာဖြစ်လဲ….”
“ ကေနိုင်းယူနစ်က ဒုတပ်ကြပ်မျိ ုးဝင်းရွှေ…..၉၉၉ ဖြစ်နေတယ်….”

နေဗလ ကားပေါ် ခုန်တက်ပြီး ခေါင်မိုးက မီးနီတန်းကို ဖွင့် ဥသြဆွဲရင်း အခင်းဖြစ်ပွားတဲ့နေရာကို အမြန်ပြေးသည် ။

သူရောက်သွားတော့ ရဲကားတစီးကို စပက်တာနိုက်ကလပ်ရှေ့မှာ တွေ့သည် ။ ကေနိုင်းယူနစ်က ကား ကြီး ။ သူ
ပြေးဆင်းကြည့်တော့ ရဲကားနောက်ဖက် လှောင်အိမ်ထဲက ခွေးကြီးကို တွေ့ရသည် ။

မလှမ်းမကမ်းက လူတယောက် သူ့ဆီကို ပြေးလာပြီး “ ဟိုလမ်းကြားထဲမှာဗျ..ရဲတယောက် လဲနေတာ တွေ့လို့
ကျနော် ၁၁၉ ကို ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်…လာ..လာ..ကျနော် ပြမယ် …” လို့ ပြောလို့ ဒီလူနဲ့အတူ လမ်းကြားထဲကို
လိုက်သွားလိုက်သည် ။ ဒီလူက သူဟာ ဒီလမ်းထဲမှာ နေတဲ့ လူလို့ ပြောပြသည် ။

သူ့ခါးက လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

“ ကျနော်လည်း သူ့ရင်ဘတ်က နံမည်ပြားလေးကို ကြည့်ပြီး သူ့နံမည်ကို သိလို့ ၁၁၉ကို ပြောပြလိုက်တယ်…သူ့
နံမည်က မျိ ုးဝင်းရွှေ…တဲ့…”

လဲကျနေတဲ့ ရဲကို နေဗလ စစ်ဆေးကြည့်လိုက်သည် ။ အသက် မရှိတော့ ။ ဘယ်လိုသေဆုံးတာလည်း ဒါဏ်ရာ
ရှာကြည့်သည် ။ လည်ပင်းမှာ သေနတ်ဒါဏ်ရာ တချက် ရှိနေသည် ။

“ ခင်ဗျားတို့ သေနတ်သံ ကြားသေးလား..”

“ မကြားဘူးဗျ…”

အသံတိတ် ဆိုင်လင်ဆာနဲ့ ဆော်သွားတာ ဖြစ်နိုင်သည် ။

တဝေါ့ဝေါ့အသံတွေ ဆူဆူညံညံနဲ့ လူနာတင်ကား နဲ့ ရဲကင်းလှည့်ကား လမ်းကြားထိပ်ကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။

ဒီည ၉၉၉ ဖြစ်သွားတာကြောင့် သူစိတ်မကောင်းဘူး ။ ဘဝတူ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တယောက် အသတ်ခံလိုက်ရလို့ဘယ်သူလုပ်တာလဲ ဖေါ်ဖုတ်ချင်တဲ့စိတ်တွေ သူ့မှာ ဖိစီးနေသည် ။ သူ့နယ်မြေမှာ ဖြစ်ပွားတာ ဖြစ်ပေမယ့် ဒီအမှုကို မှုခင်းစုံစမ်းစစ်ဆေးရေး (  စီအိုင်အက်စ် ) က ကိုင်မည် လို့ သူသိရသည် ။

သူ့ဂျူတီချိန်ကုန်ဆုံးသွားတော့ သူ့အလုပ်ကားကို ရဲဌာနချုပ်က ကားဂိုဒေါင်ထဲ ထိုးလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပိုင်ကားလေး
ကို တက်မောင်းပြီး အိမ်ကို ပြန်ခဲ့ချိန် ဖုန်းမြည်လာသည် ။ ဘလူးတုသ် ရှိတာကြောင့် ကား စတီယာရင်ဘေးက အ
ကွက်ကလေးမှာ ခေါ်သူနံမည်လည်း ပေါ်လာသည် ။ မြမြသွေး….တဲ့ ။

“ ဟယ်လို ကိုနေဗလ ….”

“ ဟုတ်ကဲ့ မြမြသွေး..ပြောပါ….”

“ ၉၉၉ ဖြစ်သွားတယ်ဆို….ကျမရုံးမှာ သတင်းဝင်လာတယ်…”

“ ဟုတ်တယ်…စီအိုင်အက်စ် က ကိုင်တယ်…”

“ ကျမလည်း ကိုနေဗလနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်သေးတယ်…”

“ ကျနော်လဲ တွေ့ချင်တယ်..မြမြသွေး…”

“ အခု အိမ်ပြန်အိပ်မှာလား…အားလား…”

“ အားပါတယ်….မအိပ်ပါဘူး….”

“ ကျမ ဒီနေ့ ခွင့်ယူထားတယ်….တွေ့မလား…”

“ တွေ့မယ်လေ….ဘယ်မှာ ဆုံမလဲ….”

“ ကျမအိမ်ကို လာခေါ်မလား….တခုခု သွားစားကြမယ်လေ…”

“ အိုကေ လာခေါ်မယ်..ဘယ်တော့ လာခေါ်ရမလဲဟင်…”

“ ကိုနေဗလ လာချင်တဲ့အချိန်လာ….”

“ ဒါဆိုရင် ကျနော် ရေပြန်ချိ ုးပြီး လာခဲ့မယ်…”

“ အိုကေ..ဆီးယူး….”

“ ဆီးယူး…ဘိုင်း……”

မြမြသွေး ဖုန်းချသွားတဲ့အချိန် သူ့ဖုန်း တတိတိနဲ့ မြည်လာပြန်သည် ။

“ ဘယ်သူလဲ..ဟင်…ဒါဇင်…ဒါဇင် ခေါ်တာပါလား .”



“ ဒါဇင်….နေကောင်းလား…..”

သူ့အသံတွေ တုန်ခါနေသလိုဘဲ ။


ဒါဇင့်ကွယ်ရာမှာ မြမြသွေးနဲ့ ချိန်းနေခဲ့တဲ့ သူ့လုပ်ရပ်တွေကြောင့် စိတ်မလုံလို့ ဖြစ်လိမ့်မည် ။

“ ကောင်းတယ်.ကိုကိုနေ …ဒါဇင် လုံးဝ အကောင်း ပကတိ ဖြစ်နေပြီ .ပြီ.ကိုကိုနေ့ကို အရမ်း လွမ်းတယ် သိလား..ကိုကိုနေ ဘယ်တော့ မန်းလေးကို လာမှာလဲ..လွမ်းလှပြီ ကိုကိုနေရယ်….လာတော့ကွာ…..”

“ အင်း..လာမယ်..လာမယ်….”
https://1.bp.blogspot.com/-_jwXhQhq2f0/Vxyb-AmFmiI/AAAAAAAAAPw/00AnqFfstfYhz7F6IvL82S0_UvRYc9s4wCLcB/s1600/myanmar%2Bsexy%2Bmodel%2B1.jpg

နေဗလ မြမြသွေး အိမ်ရှေ့မှာ သူ့ကားလေး ထိုးဆိုက်လိုက်ပြီး မကြာခင်မှာဘဲ မြမြသွေး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာသည် ။

ခါတိုင်းဆို မြန်မာဆန်ဆန် ဝတ်စားတတ်တဲ့ မြမြသွေး ဒီတခါတော့ ဘိုဆန်ဆန် ဝတ်လာသည် ။ မျက်နှာကိုလည်း မိတ်ကပ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးဆေးတွေ လိမ်းခြယ်ဆိုးလာသည် ။

“ ကိုနေဗလ..ဟိုတခါက ကိုနေဗလ ကျွေးတာ..ဒီတခါတော့ ကျမက ကျွေးပါရစေ….”

“ အာ..ရပါတယ်ဗျာ..မြမြသွေးကလဲ..ကျနော်ဘဲ ကျွေးပါရစေ …”

“ ဘယ်မှာသွား စားချင်လဲဟင်..”

“ မြမြသွေး သဘောပါ …မြမြသွေး ဘယ်ဆိုင်မှာ စားချင်လဲ ….”

“  မကြာသေးခင်ကမှ ဖွင့်တဲ့ “ ပူစီကက် ” ကို သွားကြမလား….ကျမ မရောက်ဖူးသေးလို့…”

“ သွားလေ..မြမြသွေး….”

“ ပူစီကက် ” က အစားအသောက် ကောင်းသည်..အရက်ဘားလည်း အရမ်း သားနားသည် ..အရက်စုံရသည် လို့ သူ ကြားထားသည် ။ ကြီးညွန့်ထင်ကျော်က ဒါမျိ ုး ဆိုင်အသစ် ဆိုရင် ရောက်ပြီးပြီ ဆိုတော့ သူ့ကို ဖေါက်သည်ချထားသည် ။ ဒါပေမယ့် ပူစီကက် က ဈေးတအားကြီးသည် လို့ ပြောသည် ။

မြမြသွေးက သူကျွေးမယ် လို့ ထပ်ပြောပြန်သည် ။

ပူစီကက် က  အကြီးစား သူဌေးတယောက်ယောက်ရဲ့ လူနေတိုက်ကြီးကို စားသောက်ဆိုင် ကလပ် အဖြစ် ဖွင့်ထားပုံရသည် ။  ကျယ်ဝန်းတဲ့ ခြံကြီးထဲမှာ ကားတွေ ပြည့်နှက်နေသည် ။
လူချမ်းသာတွေဘဲ လာနိုင်တဲ့ နေရာတခုမို့ ထင်သည် ။  ရပ်ထားတဲ့ ကားတွေက ထိပ်တန်း ဈေးအကြီးစား ကားတွေ ချည်းဘဲ ။

မြမြသွေးနဲ့ တူယှဉ်တွဲပြီး ဆိုင်ထဲကို ဝင်ခဲ့သည် ။ အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံဝတ် ဆိုင်ဝန်ထမ်းတွေက ပြာပြာသလဲ ခရီးဦးကြို ပြုကြသည် ။ နေဗလ လည်း ဒီလို မြမြသွေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ လိမ့်နေတာ
ဒါဇင် သိလို့ကတော့ ဘယ်လောက် ဂျေဝင်လိမ့်မလဲ လို့ တွေးမိလိုက်သေးသည် ။

“ ပူစီကက် ”ဆိုင်ထဲမှာက ခန်းနားလွန်းသည် ။ လက်ဝဲဖက်က ကပွဲခန်းမထဲမှာ အနောက်တိုင်း ရော့ခ်တီးလုံးတွေက တထုံးထုံး တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဆူညံနေသည် ။ တီးလုံး အလိုက်နဲ့ တလှုပ်လှုပ် ခုန်ပေါက် ကနေကြတဲ့ လူတွေကို တွေ့ရသည် ။ လကျ်ာဖက်က စားသောက်ခန်းမထဲမှာတော့ စားသောက်နေကြတဲ့ လူတချိ ု့ဘဲ ရှိသည် ။ မြမြသွေးက လကျ်ာဖက်က စားသောက်ခန်းမထဲကို ဝင်ကြရအောင်
လို့ ပြောရင်း ဦးဆောင်ကာ ဝင်လိုက်သည် ။
အနက်ရောင် ဝတ်စုံ ဝတ်ထားတဲ့ မိန်းကလေးတယောက်က သူတို့ကို စားပွဲတလုံးမှာ နေရာ ချထားပေးသည် ။ မြမြသွေးက “ ဝိုင် သောက်ကြရအောင်..ကိုနေဗလ…” လို့ ပြောလိုက်လို့ “ သောက်လေ မြမြသွေး..” လို့ သူ ပြောလိုက်သည် ။ နေဗလသည် အမှန်က ဝိုင်သောက်သမား တယောက် မဟုတ်ပါ ။ ဘီယာသောက်ရင်သောက် မသောက်ရင် ဝစ်စကီ သောက်နေကျ လူ ဖြစ်
သည် ။ “ ကိုနေလ ဘီယာ သောက်ပါလား..ဒီမှာ ဘီယာတွေ အစုံရတယ် …” လို့ မြမြသွေးက ပြောသည် ။ စားစရာ စာရင်း Menuကို ဆိုင်ဝန်ထမ်းမလေးက သူတို့ ကို လာချပေးသည် ။
ဖယောင်းတိုင် မီးတုလေး ထွန်းပေးထားတဲ့ စားပွဲမှာ အရမ်း ရှိုင်းနေတဲ့ မြမြသွေးနဲ့ အတူတူ ထိုင်နေကြတာမို့ ဘေးက စားပွဲတွေမှာ သားနေတဲ့ လူတွေက အကဲခတ်သလို ကြည့်ကြတာကို နေဗလ
သတိထားမိသည် ။
မြမြသွေးက ပုဇွန်ကြော်..ငါးပေါင်း ကိုက်လန်ကြော် ပင်လယ်စာဟင်းချိ ုတွေနဲ့ သူ့အတွက် ဝိုင်အနီ အကောင်းစား တပုလင်း နေဗလ အတွက် ရွှေနန်းတော် ဘီယာတပုလင်း မှာလိုက်သည် ။ မြမြသွေး
က ဒီနေ့ တော်တော် ရွှင်လန်း တက်ကြွနေသလိုဘဲ ။ အစားအသောက်တွေက သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ ရောက်လာသည် ။ “ ဒီဆိုင် မဆိုးဘူးနော် …ကိုနေဗလ..” လို့ ပြောလို့ နေဗလ လည်း “ အရမ်းကောင်းတာဘဲ ” လို့ မြမြသွေး အကြိုက် လိုက်ပြောလိုက်သည် ။
စားလိုက် သောက်လိုက် စကားပြောလိုက်နဲ့ ဟိုတခါကလိုဘဲ မြမြသွေး တော်တော့်ကို ရေချိန်ကိုက်လာသည် ။ “ ကိုနေဗလ ကျမနဲ့ ကိုနေဗလ ကကြရအောင်..” လို့ နေဗလကို ခေါ်သည် ။
စားထားသောက်ထားလို့ ဘိုက်တင်းနေတာကြောင့် မကချင်ပေမယ့် မြမြသွေး စိတ်ချမ်းသာအောင် သူနဲ့ ကပွဲခန်းမထဲကို ဝင်သွားပြီး ကသည် ။
ကနေရင်း မြမြသွေး ပို မူးလာပုံရသည် ။ ဒယိမ်းဒယိုင် ဖြစ်လာပြီး နေဗလ လက်မောင်းကို ဖမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားရတဲ့ အထိ မူးလာသည် ။

“ ကျမ တအား မူးနေတယ်….ဟင်းဟင်း…”

“ ကျနော်တို့ ပြန်ကြမလားဟင်..”

“ အင်း..ပြန်ကြမယ်…..တခုတော့ ရှိတယ်….ကိုနေဗလ..”

“ ဘာလဲဟင်..”

“ ကျမ အိမ်ကို တန်း မပြန်ချင်သေးဘူး….ကျမ ဘယ်ကို သွားချင်နေသလဲ သိလား…”

“ မသိဘူး..မြမြသွေး သွားချင်တဲ့နေရာကို ကျနော် လိုက်ပို့မှာပေါ့..ဘယ်သွားချင်သလဲ..”

“ အင်း ပြောမယ်…ခဏနေအုံး..ကျမတို့ စားထား သောက်ထားတာတွေ ရှင်းပေးရဦးမယ်လေ….ကိုနေဗလ…”

“ ကျနော် အားလုံး ရှင်းပေးပြီးပြီ မြမြသွေး…”

“ ဟင်..ဟုတ်လား..ကျမ ပြောထားတာဘဲ ကိုနေဗလရယ်..ကျမ ရှင်းပါမယ် လို့…”

“ ရပါတယ်ဗျာ..မြမြသွေး ကို ကျနော်က အမြဲ ကျွေးချင်တာပါ….”

“ ခစ်ခစ်..တကယ် ပြောတာလား..ဟင်းနော်..အမြဲ ကျွေးခိုင်းလို့ နောက်မှ ထွက်မပြေးနဲ့….”

“ မပြေးပါဘူး..မြမြသွေးကို တသက်လုံး ကျွေးဆိုလည်း ကျွေးမှာ သိလား…”

“ အဲ့..ဒါက ဘာစကားလဲ…ဟိဟိ..တကယ်ကျွေးမှာလား..တသက်လုံး….”

“ ကျွေးမှာပေါ့ …”

“ ပူစီကက် ” ထဲက အထွက် ကားဆီကို လျှောက်သွားကြတဲ့အချိန် နေဗလ က မြမြသွေး လက်ကလေးကို ဖမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည် ။ မြမြသွေးကလည်း မူးကလည်း မူး စီးထားတာကလည်း ဖိနပ်မြင့်မြင့် နဲ့ ဆိုတော့ ချော်လဲကျမှာကို စိုးရိမ်ရသည် ။

ကားထဲ ရောက်တော့ နေဗလရဲ့ ပုခုံးကို မှီလိုက်တဲ့ မြမြသွေးက “ ကျမ သွားချင်တဲ့ နေရာကို ပို့မှလား..” လို့ မေးလိုက်တာကြောင့် နေဗလ လည်း ပြာပြာသလဲနဲ့ “ ပို့မှာပေါ့ ဘယ်ကို သွားချင်လဲ”
လို့ မေးသည် ။ မြမြသွေးက “ ကိုနေဗလရဲ့ အိမ်ကို…” လို့ ဖြေလိုက်သည် ။
နေဗလ စိတ်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ရုတ်တရက် စကားမပြန်မိ ။ သူ နီသိဝတီကို Off မလုပ်ထားခဲ့မိ ။သူပြန်လာတာနဲ့ တံခါးဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန် နီသိဝတီက “ ကိုကို ပြန်လာပြီလား..” ဆိုပြီး
ပြေးကြိုနေမှ ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့်…။

“ ဘာလဲ..မလိုက်လည်စေချင်လို့ဘား…ကိုနေဗလ…”

“ မဟုတ်ပါဘူး..ရပါတယ်..လိုက်လို့ရပါတယ်…အဲ..ဟိုလေ..တခု ရှိတာက…ကျနော်က တယောက်ထဲသမားလည်း ဖြစ်..စည်းကမ်းကလည်း မရှိတော့ အိမ်ခန်းက ရှုပ်ပွ….”

“ အမလေး..ဆင်ခြေတွေ…..ဒီမှာ ကိုနေဗလ..မခေါ်ချင်ရင် မခေါ်ချင်ဘူး ပြောပါရှင်..ဆင်ခြေဆင်လက်တွေ လုပ်မနေပါနဲ့..မြမြသွေးက စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးဗျ ူ ရိုက ဆိုတာလဲ မမေ့နဲ့အုံး…”

“ တကယ် ပြောတာပါ..ကျနော့်တိုက်ခန်းက မြမြသွေးရဲ့ အိမ်လို ရှင်းလင်း မနေဘူး..ပွနေလို့ ဟားဟား…”


“ ကိုနေဗလရယ် …မြွေမြွေချင်း ခြေမြင် ပါတယ်..ကျမ က ကိုနေဗလမှာ စက်လူရုပ်မ တကောင် ရှိနေတယ် ဆိုတာကို ဟိုတခါ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ တပည့်တွေ ဗုံးလာထောင်တဲ့ ကေ့စ်ထဲက သိထားပြီးနေတာပါ ….ဘာတဲ့ စက်ရုပ်မ နံမည်က နီသိလား….ကင်ဒိုဓါးနဲ့တောင် ဇော်ဝင်း တပည့်တွေကို ခုခံသေးတယ်လေ….”

“ ဟုတ်တယ်..မြမြသွေး…ရှိပါတယ်..ကျနော့်မှာ စက်လူရုပ်မ ရှိနေပါတယ်..”

“ ကျမကို ပြမယ် မဟုတ်လား….”

“ အင်း..ရပါတယ်..”

“ ကျမက ခေတ်မှီ ပွင့်လင်းတဲ့ မိန်းမ တယောက်ပါ..ကိုနေဗလ က လူလွတ်တယောက်…စက်ရုပ်မတွေကလည်း မိန်းမစစ်စစ် တယောက်လိုဘဲ လိင်အင်္ဂါတွေ အကုန် ပါနေတယ် ဆိုတာ စက်ရုံတာဝန်ခံ ဒေါက်တာချစ်ပန်း ကိုယ်တိုင် ကျမကို ရှင်းပြခဲ့ပါတယ်..အော်..နောက်ပြီး ကိုနေဗလ တိုက်ခန်းကို ဗုံးခွဲဖို့ ကြံတော့ စက်ရုပ်မ ကြောင့် သေတဲ့လူတွေလည်း သေခဲ့တော့ သက်ဆိုင်ရာ နယ်မြေ ရဲစခန်းက စုံစမ်းစစ်ဆေးချက်တွေ လုပ်ခဲ့ကြတယ်လေ..ဒီတုံးက ရဲစခန်းမှူးရဲ့ အစီရင်ခံစာ မှာ စက်လူရုပ်မဟာ လူသားမိန်းမ တယောက်နဲ့ အစစ တူအောင် ဖန်တီး လုပ်ထားတယ် ဆိုတာတွေ ကျမ ဖတ်ဖူးပါတယ်….”

“ ဟုတ်ပါတယ်..မြမြသွေး….”

“ ကဲ ဒါဆို ကိုနေဗလ ရဲ့ တိုက်ခန်းကို တန်းပြီးသာ မောင်းပေတော့…”

“ ဟုတ်ကဲ့ မြမြသွေး…”

မြမြသွေးက နေဗလရဲ့ ကြွက်သားထစ်ကြီးတွေ ဖုထစ်နေတဲ့ လက်မောင်းအိုးကြီးကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ မသိမသာ ပွတ်သပ်နေတာကြောင့် နေဗလရဲ့ စိတ်တွေ ဆူဝေ နိုးထ လာနေရသည် ။

မြမြသွေးရဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း သူ့ပါးနဲ့ ခဏ ခဏဘဲ လာလာ ထိတွေ့နေသည် ။ သင်းပျံ့တဲ့ ရေမွှေးအနံ့ကလည်း သူ့စိတ်တွေကို ထကြွ ယိမ်းယိုင်စေသည် ။

“ မြမြသွေး….”

“ ဘာလဲဟင်….”

“ မြမြသွေး..သိပ် လှတယ်ဗျာ…..”

“ အံမယ်..ဟုတ်လို့လား..အပိုတွေ လျှောက်ပြောနေတယ်….”

“ တကယ်ပါ…”

“ သွား..မြှောက်ပင့်နေတာကြီး..မသိရင် ခက်မယ်….”

နေဗလ ကားကို ရုတ်တရက် လမ်းဘေး လွတ်ရာ ကျွတ်ရာကို ဆွဲကွေ့ကာ ရပ်လိုက်လို့ မြမြသွေးလည်း လန့်ဖျန့်သွားရသည် ။

“ ကား..ကား ဘာဖြစ်သလဲဟင် ….”

“ ကား က ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး..မြမြသွေး..ဖြစ်နေတာက ကျနော်..ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ပူပြင်း တောက်လောင်နေပြီ..သိလား..”

“ ဟင်..ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ….Heart Burn ဖြစ်တာလား..ဆေးလည်း မပါလာဘူး….”

“ ဆေးက မြမြသွေး ပါ..မြမြသွေး ကုပေးရင် ပျောက်မယ့် ရောဂါ ပါ..မြမြသွေးကို တအား ကြိုက်နေလို့ ဖြစ်တဲ့ ဝေဒနာပါ..မြမြသွေး….”

မြမြသွေးနဲ့ နေဗလရဲ့ မျက်နှာတွေ အရမ်းကို နီးကပ်နေကြသည် ။

“ ခစ်ခစ်..တကယ်ကြီးဘဲလား…ကိုနေဗလရယ်..ကျမကို ကြိုက်နေတယ် ဟုတ်လား…..ကြိုက်နေတာလား..ရမက်ထန်နေတာလား…..”

“ နှစ်ခုစလုံးဘဲဗျာ…”

နေဗလက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မြမြသွေး ကို တအား ဖက်လိုက်ပြီး ပွင့်ဟနေတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ဖိကပ် ငုံ စုတ်လိုက်ပါသည် ။



မြမြသွေးက မငြင်းဆန် မရုန်းဖယ်ရုံမကဘဲ သူ့ကျောပြင်ကို ပြန်လည် ဖက်သိုင်းရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို တုန့်ပြန်နမ်းစုတ်လာလို့ နေဗလလည်း ပွပဟ..လို့ စိတ်ထဲမှာ အောက်မေ့မိလိုက်ပြီး လျာချင်းပူးယှက်လှိမ့်ပြီး နမ်းစုတ်ပါတော့သည် ။ သေးကျဉ်တဲ့ မြမြသွေးရဲ့ ခါးလေးကိုလည်းတအားဖက်ပြီး ကိုယ်ချင်း ပူးကပ်ထားလိုက်တော့
မြမြသွေးရဲ့ ဖြိုးပြည့်တဲ့ရင်စိုင်အိအိတွေက သူ့ရင်အုပ်နဲ့ ပူးဖိ ကပ်နေကြတော့ နေဗလ အတွက် ဒီအထိအတွေ့တွေကရော လျာချင်း ကလိနေမှုကရော ကာမစိတ်တွေကို တဟုန်ထိုး ကြွထသွားစေတော့ သူ့ဖွားဖက်တော် ဒုံးပျံကြီးလဲ မားမားမတ်မတ် တန်းတန်းကြီး ထောင်သွားရသည် ။

မြမြသွေးနဲ့ အနမ်းရှည်ကြီးတခု နမ်းမိကြတဲ့နေရာမှာ အနမ်းအစုတ်တွေက စစချင်း ဖြေးဖြေးနဲ့ ငြင်ငြင်သာသာ ရှိလှပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ ရမက်ဇောတွေ ပြင်းထန်လာတာနဲ့အမျှ အနမ်းတွေကလည်း ကြမ်းလာသည် ။

ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်ကလည်း ခါးအောက်ကို ရောက်လာသည် ။ စွင့်ကားနေတဲ့ တင်လှလှကြီးတွေကိုပွတ်သပ်မိရသည် ။ ကိုင်တွယ် ဆုတ်ညှစ်မိရသည် ။ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ဖက်သိုင်းထားတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ လက်တွေကလည်း သူ့ပေါင်တန်တွေကို ဆုပ်ကိုင်လာသည် ။ ပွတ်သပ်လာသည် ။

လမ်းမဘေးမှာ ထိုးရပ်ပြီး စကားပြောကြရာက အခုလို နမ်းကြစုတ်ကြ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်မိလာကြရတာ ဆိုတော့ဖြတ်မောင်းနေတဲ့ ကားတွေက သူတို့နှစ်ယောက်ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်နေကြသလဲ ဆိုတာကို တွေ့ကြမြင်ကြတဲ့အခါဟွန်းတွေ တီးလာကြသလို မှန်ချပြီး အော်ဟစ်နောက်ပြောင်တဲ့ လူငယ်တွေလည်း ရှိသည် ။

“ ကိုနေဗလ..လူတွေ မြင်ကုန်ပြီ..စိတ်လည်း ထိန်းအုံး….”

မြမြသွေးက သူ့ကို တွန်းပစ်လို့ နေဗလလည်း တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ရင်း..“ ကိုယ့်အခန်းကို သွားကြရအောင်” လို့
ပြောလိုက်ပါသည် ။

မြမြသွေးက ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေး ထိုးပစ်လိုက်သည် ။ နေဗလက ကားကို ပြန်မောင်းထွက်လာသည်။

“ မြမြသွေး..ချစ်တယ်ဗျာ….”
“ အံမယ်…ဟုတ်လို့လား..ကိုနေဗလ ချစ်နေတာက မန်းလေးက ဒါဇင် မဟုတ်ဘူးလား…”
“ ဟင့်အင်း..ကိုယ်ချစ်တာ မြမြသွေး..အရမ်းချစ်တာ…တချိန်လုံး တသက်လုံး ချစ်မှာ….”
“ ဟင်း..ပိုလိုက်တာ…ယုံပါဘူး…”
“ ယုံပါ…နှစ်ရွက်လေး ထောင်လို့..ဟင်းဟင်း…”

မြမြသွေးက လက်သီးဆုပ်လေးတွေနဲ့ နေဗလ ပုခုံးနဲ့ လက်မောင်းသားတွေကို ထုရိုက်လိုက်သည် ။

သူတို့ နေဗလနေတဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ကြီးကို ရောက်လာကြတော့ တိုက်ထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် ဓါတ်လှေ
ခါးထဲက ထွက်လာကြတဲ့ ဂျပန်ကြီး ဟင်နရီနဲ့ သူ့စက်လူရုပ်မတို့နဲ့ပက်ပင်း တိုးကြသည် ။

ဂျပန်ကြီးက “ ဟာ..မစ္စတာ..နောက်ထပ် အရုပ်တရုပ် လဲလိုက်တာလား…” လို့ မေးလိုက်တာကြောင့် နေဗလ
လည်း..“ ဟာ..ဟင်နရီ…ဒါ လူစစ်စစ်…” လို့ ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြောထည့်ပစ်လိုက်ရင်း မြမြသွေးနဲ့အတူ ဓါတ်လှေခါးထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။

မြမြသွေးက ..“ ဟိုဂျပန်နဲ့ တွဲသွားတာ အဖြူမနော်..အမေရိကန်လား…” လို့ မေးသည် ။ နေဗလလည်း “ အဲဒါစက်လူရုပ်မလေ..မြမြသွေး..” လို့ ပြောပြလိုက်သည် ။ မြမြသွေးလည်း အရမ်း အံ့သြသွားသည် ။ မြမြသွေးက“ လူစစ်စစ်ဘဲ ထင်လို့” လို့ ပြောပြီး ရယ်သည် ။ မြမြသွေးက မန္တလေးတုံးက ဓါးပြတိုက်တဲ့ စက်ရုပ်နဲ့ ရဲစက်ရုပ်တွေကိုတော့ တွေ့ဖူးပြီးသားလေ ။ အဲဒီစက်ရုပ်တွေက အကြမ်းစားဘဲ လုပ်ထားတာလေ  ။ သူ့အခန်းတံခါးကို
ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ နီသိဝတီက ဖုန်သုတ်ရှင်းလင်းနေရာက ပြေးလာကြိုသည် ။မြမြသွေးက အရမ်းအံ့သြနေသည် ။

“ အရမ်းလှတာဘဲ..လူစစ်စစ်လိုဘဲနော်…” လို့ နုတ်က ပြောရင်း နီသိဝတီရဲ့ လက်တွေကို ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်သည် ။နေဗလက မြမြသွေးနဲ့ နီသိဝတီကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည် ။
နီသိဝတီသည် မြမြသွေးကို တွေ့တွေ့ချင်းမှာ တခါဘူးမှ မတွေ့ဘူးသေးတဲ့ တစိမ်းတွေမို့နဲနဲ စိမ်းသလို ဖြစ်ပေမယ့်
နေဗလက မိတ်ဆက်ပေးပြီးတော့ မြမြသွေးကို မမလို့ ခေါ်ဖို့ ပြောပြီးတဲ့နောက် ခင်မင်ရင်းနှီးသွားတော့သည် ။

နေဗလလည်း မြမြသွေးနဲ့ ကားထဲမှာ စခဲ့တဲ့ အနမ်းအပွေ့အဖက် အကိုင်အတွယ်တွေကို ပြန်ဆက်ဖို့ ကြိုးစားတော့နီသိဝတီကို အခန်းလွတ်ထဲ သွားအိပ်နေဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ နီသိဝတီလည်း နေဗလစကားကို တသွေမတိမ်း နားထောင်သည် ။ သူအိပ်နေကျ အခန်းလေးထဲကို ဝင်သွားသည် ။ နေဗလက မြမြသွေးကို သူ့အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်
ကြီးပေါ်မှာ တူယှဉ်ကာ ထိုင်လိုက်ကြတဲ့ အချိန် မြမြသွေးရဲ့ လက်ကလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ မြမြသွေးကို ဘယ်လောက် မြတ်နိုးတဲ့အကြောင်း ချစ်တဲ့အကြောင်း တော်ကီတွေပွား…ဒိုင်တွေ ထည့်သည် ။ သည်ကနေ စရတာပေါ့။လက်ကလေး ပြီးတော့ ပါးကလေးပေါ့ ။ ပါးကလေးနဲ့ နဖူးကလေးကို အာဘွားတွေ ပေးသည် ။ မြမြသွေးကလည်း
“ သူ့ကို ယုံရမှာလား…မြသွေးကို တကယ်ချစ်တာလား…” ဆိုပြီး ညုတုတုနဲ့ ပြန်ပြောရင်း နေဗလကို တအား ပြန်ဖက်သည် ။ တဆင့်ပြီး တဆင့်တက်လာသည် ။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းကြတဲ့အခါ လျာချင်း လုံးထွေးကြရင်းတယောက်နဲ့တယောက် ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်တာတွေ လုပ်လာသည် ။ နေဗလက မြမြသွေး စိတ်ပါနေတယ် ဆိုတာကို
သိတော့ ရဲရဲတင်းတင်းဘဲ မြမြသွေးရဲ့ ထမိန်ကို ဖြေလိုက်သည် ။ မြမြသွေးကလည်း နေလရဲ့ အနမ်းအစုတ် အပွတ်တွေကြောင့် စိတ်တွေ လာနေ ထန်နေပြီ ဆိုတော့ ထမိန်ဖြေလိုက်တာကို မငြင်းဘူး ။ နေဗလရဲ့ လက်က မြမြသွေးပေါင်တန်တွေကို ခဏတဖြုတ် ပွတ်သပ်နေလိုက်ပြီးမှ ပေါင်ဂွဆုံနေရာကို ပင်တီလေးပေါ်ကနေ ကိုင်စမ်းသည် ။ ပင်
တီလေးရဲ့ အလယ်ဂွဆုံနေရာလေးသည် ရွှဲရွှဲစိုနေသည် ။ သဘာဝစိတ်တွေ ပြင်းထန်ထကြွနေလို့ ။ မြမြသွေးလည်း
မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ပြီး နေဗလ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်သမျှကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံနေပြီး နေဗလက ထမိန်ကို လုံးဝဆွဲချွတ်ဖယ်လိုက်တဲ့အခါ သူမဝတ်ထားတဲ့ အကျ ႌကိုပါ ချွတ်ဖယ်ပေးလိုက်သည် ။ မြမြသွေးရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ ပါးပါးပြတ်ပြတ် နိုင်လွန်ပင်တီလေးနဲ့ ဘရာစီယာ အနက်သေးမျှင်မျှင်သာ ကျန်တော့သည် ။ ရင်စိုင်ထွားထွားတွေက ဘရာ
စီယာရင်စည်းရဲ့ ချုပ်နှောင်မှုအောက်က အတင်းကြီး ရုန်းထွက်ချင်နေကြသည် ။
နေဗလလည်း ဘရာစီယာရဲ့ ချိတ်တွေက်ု ဖြုတ်ပေးလိုက်သည် ။ ရင်စိုင်နှစ်မွှာက အချုပ်အနှောင်အောက်က လွတ်မြောက်သွားတော့ ထယ်ထယ်ဝါဝါ ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်ကြီး  တုန်ခါနေသည်။ နို့သီးဖုနီညိုညိုလေးတွေက မာ
ထောင်ထနေကြသည် ။ ပင်တီပါးလေးကိုပါ နေဗလက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲချွတ်ချပစ်လိုက်တော့ မြမြသွေး လုံးဝ ဗလာကျင်း သွားသည် ။ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည် ။ ပေါင်ကြားက အမွှေးပါးပါး ဖုံးအုပ်နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို နေဗလက စူးစိုက်ကြည့်နေလို့ မြမြသွေးက “ ဟိတ်…ဘာကြည့်တာလဲ…ကြည့်နဲ့..”လို့ ရှက်သလို မျက်နှာလေးနဲ့
ပြောရင်း တြိဂံပုံနေရာလေးကို လက်ကလေးနဲ့ ယှက်ကာလိုက်သည် ။ လှလွန်းလို့ပါ မြသွေးရယ်….လို့ ပြောရင်း
မြမြသွေး ပေါင်တန်လုံးလုံးတွေကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းစိုက်သွင်းကာ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို စ
ပြီး လျာနဲ့ယက်ပါတော့သည် ။ အကွဲကြောင်းနီညိုညိုကြီးတလျောက် သူ့လျာပြားကြီးနဲ့ အောက်ကနေ အထက် ပင့်
ကော် ယက်လိုက်ပြီးနောက် စုတ်တံပြားနဲ့ ဆေးသုတ်သလို စုံချီဆန်ချီ တပြတ်ပြတ်နဲ့ ဖိကာဖိကာ ယက်ပါတော့သည် ။ မြမြသွေးမှာလည်း အပျိုကြီး ဘဝနဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် ယောကျ်ားတယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို တအား လိုလားနေခဲ့ရတော့ အခုလို နေဗလရဲ့ လျာနဲ့ ယက်ပေးတာကို ခံလိုက်ရတဲ့အခါ ကျေနပ်ခြင်းတွေ အပြည့်အဝ ခံစားရပေသည် ။ ထောင်ထနေတဲ့ အစိလေးကို လျာထိပ်နဲ့ ဖိဖိထိုးကလော်ကလိလိုက်တာကြောင့် မြမြသွေး တင်ပါး
အိအိကြီးတွေ တကြွကြွနဲ့ ကာမအရသာတွေ ပြည့်ပြည့်ဝ၀ ရရှိခံစားနေရပြီ ။ နေဗလလည်း မိန်းမကိုယ်ကို လျာနဲ့ ကလိ ယက်ပေးရုံမက စအိုပေါက်ကလေးကိုပါ လျာနဲ့ ထိုးဆွပေးလိုက်တော့ မြမြသွေး တင်ပါးကြီးတွေ တုန်ခါပြီး“ ကောင်းလိုက်တာ..ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်…ရှီး….ရှီး..“ ဆိုပြီးပါးစပ်ဖျားက အသံထွက်ပေါ်လာရပေသည် ။

နှစ်ယောက်စလုံး အရမ်းကို စိတ်တွေ ထန်ပြင်းနေကြပြီ ။
ယက်တာစုတ်တာတွေကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်ပြီး မြမြသွေးရဲ့ ပေါင်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားလျက် နေဗလ နေရာဝင်ယူလိုက်ကာ မတ်မတ်ထောင်ရုံမက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေအောင် တဏှာကြွထနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကို စိုရွှဲကာ အနည်းငယ် ကွဲဟနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွေကြားထဲကို နှစ်မြုပ်လိုက်ပါတော့သည် ။

“ အာ….အာ…..ကို..ကိုနေရယ်…အီး..ရှီး…..”

တထစ်ထစ်နဲ့ ဝင်သွားတဲ့ လိင်တန်ချောင်းရဲ့ အရသာက ထူးကဲလှတာမို့ မြမြသွေး ခေါင်းလေး ဘယ်ညာရမ်းခါရင်း
သူမ တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့ပေးလိုက်ပါသည် ။

နေဗလရဲ့ လိင်တန်ကြီးက အင်္ဂါစပ်ထဲ အပြည့်အသိပ်ကြီး တစ်နေသည် ။

“ အီး…နာတယ်..နာတယ်….ဖြေးဖြေး..ကိုနေရယ်…ကြီးလှချည်လား….မဝင်ဘူး တစ်နေတယ်…”

မြမြသွေးက မျက်နှာလေး မော့ပြီး ညည်းလိုက်သည် ။ နေဗလလည်း တိုးလို့တစ်လစ် ဖြစ်နေတဲ့ သူ့လိင်တန်တုတ်
ကြီးကို ပြန်တော့ ထုတ်ဖို့ မစဉ်းစား ။ စောက်ဖုတ်နဲ့လီးဆိုတာ မတန်တယ်လို့ မရှိဘူး ..ရအောင်ကို လုပ်မယ်လို့
ဆုံးဖြတ်ပြီး ဆူဖြိုးတဲ့ နို့ကြီးတွေကို တလုံးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ် နောက်တလုံးက နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးကို သူ့
ပါးစပ်နဲ့ ငုံစို့ပေးလိုက်ရင်း သူ့လိင်တန်ချောင်းကို နောက်နဲနဲဆုတ်ထုတ် ရှေ့နဲနဲပြန်ထိုး ဖြေးဖြေးချင်း အတိုးအဆုတ်
လုပ်ပေးသည် ။ မြမြသွေးလည်း တအင်အင်တဟင့်ဟင့်နဲ့ နာလဲနာ ကောင်းလဲကောင်း ဖြစ်နေသည် ။ နေဗလရဲ့
လိင်တန်လည်း တထစ်ထစ် တအိအိနဲ့ တဆုံးတိုင် ဝင်သွားနိုင်ပြီး နေဗလက နဲနဲဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ဖိသွင်းလိုက်နဲ့
လုပ်ပေးနေတော့ မကြာခင်ဘဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ တချက်ချင်း ထိုးသွင်း ပြန်ထုတ် လုပ်လို့ရလာသည် ။

“ အိုကေတယ် မဟုတ်လားဟင် မြသွေး……”

“ အင်း..အင်း…”

“ ကောင်းလား….”

“ အင်း…..”

“ နာသေးလား..”

“ ဟင့်အင်း….”

နေဗလသည် မြမြသွေးရဲ့ ဆူဖြိုးတဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ ရှပ်ဟိုက်တဲ့ ဝမ်းပျဉ်သားနဲ့အချိုးကျတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်သွယ်  ဖေါင်းမို့တဲ့အင်္ဂါစပ်ကြီးကိုတဝကြီး ရှုစားရင်း ကြပ်တည်းစည်းပိုင်တဲ့ အရသာထူးကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် ရရှိခံစားနေသည် ။

တင်ပါးကြီးတလုံးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရင်း ဖိသွင်းနေတာတွေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကြမ်းလာသည် ။ ဆောင့်
ထည့်လာသည် ။ မြန်လာသည် ။ မြမြသွေးကလည်း ကြိုက်သည် ။ နေဗလ ဆွဲပြီ . .။ ဒလစ် သွင်းဆောင့်ပစ်နေပြီ ။

“ အိုဟိုဟို…အို….အား…ရှီး…အား…ရှီး……အိုး…..အား……ကောင်း…ကောင်းတယ်….ကိုရယ်….အိုး……အား……
ကောင်းလှချည်လားကွာ…ဆောင့်..ဆောင့်….”

မြမြသွေး ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါ ကော့ထိုးနေပြီ ။ တအားကောင်းလာလို့ အတင်းတွေ ဆောင့်ကုန်သည် ။ လမ်းဆုံးကို
ပြပြလေး မြင်နေရပြီ ။ အရှိန်ပြင်းထန်နေပြီ ။ တဖတ်ဖတ် အသံများနဲ့ တချက်တချက် ဖွပ်ဖွပ် ဘွတ်ဘွတ် အသံတွေ
ထွက်နေသည် ။ အရည်တွေ တအား ယိုစီးကျနေသည် ။ ချွေးတွေ တုတ်တုတ်ကျ စိုရွှဲနေသည် ။

အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနဲ့ တဖွပ်ဖွပ်အသံတွေ ကုတင်တကျိကျိ မြည်သံတွေ ဆူညံနေပြီး မကြာခင် အို..အား…အင်း
ဆိုပြီး မြမြသွေး နှုတ်က အသံတွေ ထွက်လာပြီး မြမြသွေး ပြီးခြင်းကို ရောက်ရှိသွားတာကို နေဗလ တွေ့လိုက်ရသည်။

နေဗလက ဆက် ကြုံးနေတုံး ။
အား..အား…ဟား…..အား……ဆက်တိုက် ဒလစပ် မနားတမ်းဆောင့်ထည့်သည် ။
မြမြသွေးလည်း သူ့ကို ပြီးစေချင်လို့ သူမ အင်္ဂါစပ်ကို တအားဆွဲဆွဲ ညှစ်ပေးနေသည် ။ အိုး..အား……ဆောင့်..ဆောင့်…ဆောင့်…..အား….အား….အိုး………
နေဗလလည်း သုတ်ရည်တွေ တထပ်ထပ်နဲ့ အင်္ဂါစပ် အခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး တအားကောင်းတဲ့ အထွဋ်အထိပ်
ကို ရောက်ရှိသွားရတော့သည် ။

နေဗလနဲ့ မြမြသွေးတို့ ပွဲကြမ်းလိုက်ကြလို့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲကာ အနားယူနေကြသည် ။

မြမြသွေးလည်း အဝတ်အစား ပြန်မဝတ်သေးဘူး ။ ကုတင်ခြေရင်းမှာ ရှိနေတဲ့ စောင်ခပ်ပါးပါးလေးကို ကိုယ်ပေါ်မှာ လွှမ်းခြုံထားလိုက်သည် ။ မြမြသွေးသည် နေဗလရဲ့ ချစ်ပွဲကြမ်းမှာ သုံးကြိမ်တောင် ပြီး
ခြင်း လမ်းဆုံးကို ရောက်ရှိရပြီး အလိုးကောင်းတဲ့ နေဗလကိုရော သူ့လီးတန်ကြီးကိုရော တအား ခိုက်သွား ကြိုက်သွားရတော့သည် ။

နေဗလမှာလည်း အားကုန် လိုးဆောင့်ပြီး သုတ်ရည်တွေ တော်တော်များများ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဖလက်ပြ ငြိမ်ကျသွားပေမယ့် တောင့်တင်းဆူဖြိုးလှတဲ့ မြမြသွေးကို တချီထဲနဲ့တော့ မပြီးလိုက်ချင်ဘဲ အားရအောင် ထပ် လိုးဖို့ စဉ်းစားနေသည် ။ သည်အချိန်မှာ မြမြသွေးလည်း ပေကြံနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို ဆေးကြောချင်တဲ့အပြင် ဆီးလဲသွားချင်တာကြောင့် ကုတင်ပေါ်က ထလိုက်သည် ။ မတောင်ဘဲ ငိုက်နေတာတောင် တော်တော့်ကို ရှည်လျားပြီး တုတ်ဖြိုးလှတဲ့ နေဗလ လိင်တန်ကြီးကို တချက်လောက် ခေါင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး ရေချိ ုးခန်းဆီကို ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်နဲ့ဘဲ
လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

နေဗလ ဖျတ်ကနဲ နိုးသွားသည် ။ မြမြသွေးရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး နောက်ပိုင်းမြင်ကွင်းကို သူ မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး ငေးစိုက်ကြည့်နေသည် ။ တောက်..လှလိုက်တဲ့ အိုး….ဒီအိုးကိုတော့ စိတ်ကြိုက် ဖွင့်ပေးရအုံးမည် ။

သူ့ငပဲကလည်း အမောဖြေနေရာကနေ ငေါက်ကနဲ ထထောင်လာသည် ။ ပစ္စည်းကောင်းကောင်းနဲ့ ကျန်းမာရေးကောင်းလှတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှအပတွေကြောင့် နောက်ထပ် ထပ်ဆွဲဖို့ ဖြုတ်ဖို့ သူ ထလာပြီ ။

မြမြသွေးလည်း ရေချိ ုးခန်းဆီကို အသွား မဟတဟ ပွင့်နေတဲ့ အခန်းတခန်းကို စပ်စုပြီး ကြည့်လိုက်သောအခါ ကုတင်လေးတလုံးပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်နေတဲ့ စက်လူရုပ်မ ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
လူသားမိန်းမတယောက်နဲ့ ချွတ်စွပ်တူလွန်းလို့ အံ့သြနေပြီး စက်လူရုပ်မ နားကို အနီးကပ် တိုးပြီး စပ်စုမိလေတော့သည် ။

ဒီအချိန်မှာ မြမြသွေးရဲ့ အနောက်က လိုက်သွားတဲ့ နေဗလလည်း မြမြသွေးရဲ့ အနားကို ရောက်လာသည် ။

 “ ဟင် ကိုနေ ….” မြမြသွေးက သူမလိုဘဲ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ နေဗလကို တွေ့လိုက်လို့ နဲနဲ
တော့ ရှက်သလို ဖြစ်သွားသည် ။ နေဗလရဲ့ ငပဲတန်ကြီးကလည်း ငေါငေါကြီး ဖြစ်နေသည် ။ ထောင်ထနေသည် ။

“ ကိုနေ…ဘာလို့ လိုက်လာတာလဲ…”
“ မြသွေး ရေချိ ုးရင် အတူတူလိုက်ချိ ုးမလို့လေ…”
“ စက်ရုပ်မလေးကို လာကြည့်နေတာ…”
“ သူ့နံမည်က နီသိဝတီ တဲ့…စကားလည်း ပြောတတ်တယ်…”
“ ဒါတော့ သိတယ်..ကိုနေ..ကင်ဒိုဓါးသိုင်းတောင် တတ်သေးတာဘဲ….ခိခိခိ…”
“ မိန်းမတယောက်ရဲ့ အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း လည်း အကုန် စုံတယ်…..”
“ ခိခိခိ..ကိုနေ သူ့ကို ဆက်စ် လုပ်သလားဟင်..လုပ်တယ် မဟုတ်လား….”
“ အင်း….”
“ ဘယ်လိုနေလဲ…ကောင်းလား..မြသွေး သူ့ အတွင်း အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေကို ကြည့်လို့ရမလားဟင်..တွေ့ဖူးချင်လို့…”
“ ရတာပေါ့ ကိုယ် သူ့ကို နှိုးလိုက်မယ် လေ….”
“ အင်း..အဝတ်ပါ ချွတ်ခိုင်းလိုက်….”
“ ရတယ်..ချွတ်ခိုင်းလိုက်မယ်..မြသွေး….”

နေဗလလည်း နီသိဝတီကို ထခိုင်းလိုက်သည် ။ နီသိဝတီက ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်တွေနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ မြမြသွေးနဲ့ နေဗလကို ကြည့်ပြီး..“ ရေချိ ုးကြတော့မလို့လားဟင်…” လို့ မေးလိုက်ပါသည် ။
မြမြသွေးလည်း စက်လူရုပ်မ ရဲ့ အစွမ်းကို အံ့ကြမဆုံး ဖြစ်နေတဲ့အချိန် နေဗလက နီသိဝတီကို အဝတ်တွေ အားလုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ဖို့ ပြောလိုက်ပါသည် ။
နီသိဝတီလည်း နေဗလ စေခိုင်းတဲ့အတိုင်း သူမကိုယ်ပေါ်က အဝတ်မှန်သမျှကို တခုပြီးတခု ချွတ်ချပစ်လိုက်ပါသည် ။

မြမြသွေးလည်း နီသိဝတီရဲ့ ချွန်တင်းကော့နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ကိုင်လိုက်မိသည် ။
ပြီးတော့ ပေါင်တန်လှလှတွေ ကြားက အမွှေးပါးပါး ရှိနေတဲ့ အုံကောင်းကောင်းနဲ့ မိန်းမအင်္ဂါကြီးကို တအံ့တသြ လက်နဲ့ ပွတ်ကိုင်ကြည့်နေတော့ နေဗလ လည်း မြသွေးနဲ့ ကိုယ်နဲ့ လုပ်ကြတဲ့အခါ နီသိဝတီကိုပါ ခေါ်လိုက်ပြီး သုံးယောက် လုပ်စမ်းကြလို့ ရတယ် လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြမြသွေးလည်း ထူးထူးဆန်းဆန်း စမ်းချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဝင်လာပြီး “ ကဲ သူ့ကိုပါ ခေါ်ပြီး ရေအတူတူ ချိုးကြရအောင်..ကိုနေ..သူက ဝါတာပရု( ဖ် ) မဟုတ်လား..” လို့ မေးလိုက်သည် ။ နေဗလ က “ ဟုတ်တယ်..နီသိက ရေချိ ုးနိုင်တယ်..” လို့ ပြန်ဖြေသည် ။

နီသိဝတီရဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေက မြမြသွေးရဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေလိုဘဲ အိုးကောင်းလှသည် ။ ရင်သားစိုင်တွေကလည်း နှစ်ယောက်စလုံး လှကြသည် ။  နီသိဝတီရဲ့ ဖင်တွေကို မြမြသွေး စမ်းသပ် ကိုင်တွယ်ကြည့်နေသည် ။ မြမြသွေး စမ်းသပ် ကိုင်တွယ်လိုက်တိုင်း နီသိဝတီရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်မှိတ်သွားသည် ။  နေဗလက သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ခါးလေးတွေကနေ ဖက်လိုက်ပြီး ရေချိ ုးခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်သည် ။ နေဗလရဲ့ တုတ်ကြီးက ရှေ့ကို ငေါငေါကြီး ထွက်လို့နေသည် ။

“ နီသိ….မမမြသွေးရဲ့ စောက်ပတ်ကို ဆေးကြောပေးလိုက်ကွာ …”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကို….”

နီသိဝတီက ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ မြမြသွေးရဲ့ ရှေ့မှာ ဒူးလေးတုပ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာရည်နဲ့ မြမြသွေးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ကာ ဆေးကြောပေးပါတော့သည် ။ မြမြသွေးလည်း နီသိဝတီရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို ပွတ်ဆေးပေးနေတာကြောင့် တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ထကာနေသည် ။ နီသိဝတီရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက မြမြသွေးရဲ့ အင်္ဂါစပ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေကို တယုတယ ပွတ်သပ်နေတာမို့ မြမြသွေးလည်း နှုတ်ဖျားက တအင်အင် အသံလေးတွေတောင် ထွက်လာရသည် ။

“ နီသိ..ရေနွေးနဲ့ သေသေချာချာ လောင်းပြီး ဆေးကြောပေးပြီးရင် မမမြသွေး စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးလိုက်ပါကွာ…” လို့ နေဗလက ပြောလိုက်သောအခါ မြမြသွေးလညး မျက်တောင်လေးစင်းပြီး မိန်းမောနေရာက ရုတ်တရက် သတိဝင်လာပြီး..“ နေ..နေ…အဲဒါတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ရတယ်..ရတယ်… လာ အကုန် အတူတူ ရေချိ ုးကြရအောင်လား…” လို့ ပြောလိုက်ရင်း
ရေပန်းကို လှည့်ဖွင့်ကာ နေဗလ နဲ့ နီသိလက်တွေကို ဆွဲခေါ်လိုက်လေသည် ။ နေဗလ လည်း မြမြသွေးကို နီသိဝတီ စောက်ပတ် ယက်တာ သူကြည့်ချင်လို့ နီသိဝတီကို ခိုင်းပေမယ့် မြမြသွေးက ပြင်းဆန်လိုက်တာကြောင့် စောက်ပတ် မယက်ဖြစ်လိုက်တာကို သိပ် မကျေနပ် ။

ရေချိ ုးနေတဲ့ အချိန် သုံးယောက်သား တယောက် နဲ့ တယောက် ဆပ်ပြာရည်နဲ့ ပွတ်ပေးကြသည် ။ နေဗလရဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးက မတ်မတ်ကြီး မထောင်နေပေမယ့် ကြီးတုတ် ရှည်လျားထွက်နေသည် ။ မြမြသွေးက “ ကိုနေရဲ့ ဟာကြီးက မြင်းဟာကြီးလိုဘဲကွာ..ခိခိခိ…အသဲယားစရာကြီး..” လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဆပ်ပြာရည်နဲ့ လူးပွတ်ပေးလိုက်သည် ။ ဒီလို ကိုင်တွယ်လိုက်တာကြောင့် နေဗလရဲ့ ဒုတ်ကြီး ဆတ်ကနဲ မတ်ထောင်လာရသည် ။ နီသိဝတီလည်း ဒီအတန်ကြီးကို စုတ်ပေးနေကျဆိုတော့ ရေချိ ုးခန်း ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးလေးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း  အတန်အရင်းပိုင်းကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့် ကာ စုတ်ပေးပါတော့သည် ။  နေဗလလည်း မြမြသွေး နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင် ညှစ်နေရင်း နီသိဝတီ စုတ်တာကို ခံနေသည် ။
“ အားဟား…ကောင်းလိုက်တာ နီသိရယ်…အိုး…ဝိုး…..”
နေဗလရဲ့ အတန်ကို နီသိ စုတ်ပေးလို့ နေဗလ မချိမဆန့် ညည်းငြူလိုက်သံတွေကို ကြားရသလို နီသိပါးစပ်ထဲကို သူ့အတန်ကြီး ဖိဖိထိုးသွင်းနေတာတွေကို မြင်နေရတဲ့ မြမြသွေးလည်း စက်ရုပ်မကို
မနာလို ဖြစ်လာပြီး လင်းဋလောက်တော့ ငှက်တိုင်း ပျံနိုင်ပါတယ်လေ..ဆိုပြီး နီသိဝတီကို ဖယ်ခိုင်းလိုက်ပြီး နေဗလရဲ့ ဒုတ်ကို သူဝင်စုတ်ပါတော့သည် ။

နေဗလ လည်း သူ့ဟာကို အလုအယက် စုတ်နေကြလို့ တဟဲဟဲနဲ့ သဘောကျနေပြီး မြမြသွေးရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကာကော့ကာနဲ့ ထိုးညှောင့်နေသည် ။ ဒီအချိန်မှာ နီသိဝတီက မြမြသွေးရဲ့ နို့ကြီးတွေကို တဖက်ပြီး တဖက် စို့သည် ။

မြမြသွေး ပါးစပ်ထဲက သူ့ အတန်ချောင်းကို နေဗလ ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။

“ အိုး..ဘာဖြစ်လို့လဲ မကောင်းလို့လား….”
“ မဟုတ်ဖူး..မြသွေး စောက်ပတ်ကို နီသိ ယက်တာကို မြင်ချင်လို့…”
“ ကဲကဲ..ဒီလောက်တောင် မြင်ချင်ရင်လဲ ယက်ခိုင်း..ယက်ခိုင်း…ခိခိ….”

နေဗလလည်း နီသိဝတီကို မြမြသွေးရဲ့ အဖုတ်ကို ယက်ဖို့ ခိုင်းလိုက်သည် ။

 နီသိဝတီလည်း ရေချိ ုးခန်း ကြမ်းပြင်မှာ ဖင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မြမြသွေးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ကားကား ရပ်စေပြီး ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးလိုက်သည် ။ ခုံးမို့နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို
လျာနဲ့ အောက်ကနေ အထက် ပင့်တင်ပြီး စ ယက်ပေးလိုက်သည် ။

“ အို…အာ…အာ…..အင်း…..အား..အား….”

မြမြသွေးရဲ့ ညည်းသံတွေ ထွက်ပေါ်လာသည် ။ နေဗလ သဘောကျသွားသည် ။

“ ယက်..ယက်….စောက်ပတ်ကို ယက်..စောက်စိကို လျာနဲ့ ထိုး…”
https://2.bp.blogspot.com/-jj7gPpq9E6k/VxydbBth1FI/AAAAAAAAAP8/8O4JtuEY5LM0OY2p66iZQOGJ4MiXXIN9gCLcB/s320/c24323ccc285cdb8227e3f107ca6c842.jpg

နီသိဝတီက နေဗလ စကားကို တသွေမတိမ်း နားထောင်သည် ။
မြမြသွေးရဲ့ ချွန်ထွက်နေတဲ့စောက်စိလေးကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုးပေးသည် ။ မြမြသွေး ဆတ်ဆတ်ခါအောင် ကောင်းသွား
ပြီး“ အိုး..ဟားဟား..အမလေးလေး…ထိတယ်..ထိတယ်…တအားထိတယ်….ရှီး..ရှီး….အီး…” လို့ အသံတွေ ထွက်လာ
သည် ။ နီသိဝတီက လျာကို အဖုတ်အတွင်းထဲကို ထိုးထည့်ပြန်သည် ။ နီသိဝတီရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က မြမြသွေးရဲ့ တင်ကားကားကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ထားနေသည် ။

နေဗလလည်း ဒီလို မိန်းမနှစ်ယောက် ယက်ကြစုတ်ကြတာကို မြင်ချင်နေတာ ကြာပြီ ။ အပြာကားတွေမှာ ကြည့်ဖူး
ပေမယ့် အပြင်မှာ သူမတွေ့ဖူးဘူးလေ ။

“ ကောင်းတယ်..အရမ်းကောင်းတယ်..ဒါပေမယ့် ရေတွေ စိုနေတာ ချမ်းလာတယ်..အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကို ဒို့သွားကြရရင် ကောင်းမယ်ကွာ…”

“ ကဲ အိပ်ခန်းထဲ သွားကြမယ်…”

သုံးယောက်သား ကိုယ်လုံးတီး ဖင်ပြောင်ပြောင်တွေနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ခပ်သွက်သွက် ပြေးသွားလိုက်ကြသည် ။မြမြသွေးလည်း ကုတင်ပေါ်ကို အရင်ဆုံး ပြေးတက်လိုက်သည် ။ နေဗလက “ မြသွေး..ဖင်ပူးတောင်းထောင်လိုက်..နီသိက အနောက်ကနေ စအိုပေါက်ကို ယက် …” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြမြသွေးလည်း နီသိ စောက်ပတ် ယက်တာကို သဘောကျ ကြိုက်သွားတာကြောင့် နေဗလ ပြောတဲ့အတိုင်း လေးဖက်ကုန်းကာ ဖင်ထောင်ပေးလိုက်သည် ။
နီသိဝတီလည်း မြမြသွေးရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲကားလိုက်ပြီး စအိုပေါက် နီညိုညိုလေးကို လျာထိပ်
နဲ့ ထိုးဆွလိုက် လျာ အပြားလိုက်နဲ့ ယက်ပေးလိုက် လုပ်တော့ မြမြသွေးလည်း တုန်ခါနေရအောင်ကို ကောင်းလှ
သည် ။

ဒီအချိန်မှာ နေဗလက မြမြသွေး အရှေ့ကနေ ဒူးထောက်ရင်း သူ့လိင်တန်ချောင်းကို မြမြသွေးရဲ့ မျက်နှာနားကို တိုးကပ်ပေးလိုက်သည် ။ မြမြသွေးလည်း နေဗလက သူ့လိင်တန်ကို စုတ်စေချင်လို့ ပါးစပ်နားကို တိုးကပ်ပေးလာတယ် ဆိုတာကို သဘောပေါက်လို့ လိင်တန်ကို ငုံစုတ်လိုက်သည် ။ အနောက်ဖက်က ဖင်ပေါက်ကို ယက်တာကို ခံနေရတဲ့ အချိန် လီးချောင်းကို စုတ်ရတဲ့ ထူးခြားတဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို လုပ်နေရလို့ မြမြသွေးလည်း အတွေ့အကြုံသစ်တွေ ရရှိတာကြောင့် ကျေနပ် သဘောကျနေပေသည် ။

နီသိဝတီလည်း စအိုပေါက်လေးကို ကလိပေးနေရာက ဖေါင်းပြူးနေတဲ့ မြမြသွေးရဲ့ အဖုတ်မြောင်းကြီးကို လျာနဲ့ ယက်ပြန်သည် ။

မြမြသွေးမှာလည်း လုံးပတ်တုတ်လှတဲ့ နေဗလရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ပါးစပ်အပြည့် စုတ်နေရလို့ ခါတိုင်းလို အရသာထိမိလို့ တအားအား တအင်းအင်း မညည်းနိုင်တော့ဘူး ။ အနောက်က နီသိဝတီ ယက်လိုက်တိုင်း တကိုယ်လုံး တုန်ခါလှုပ်ရမ်းနေရအောင်ဘဲ ကောင်းလှထိလှသည် ။

နေဗလမှာလည်း မြမြသွေး စုတ်ပေးတာကို ကြိုက်လှပြီး သူ့လိင်တန်ကို မြမြသွေး ပါးစပ်ထဲကို ထိုးညှောင့်ထည့်ပါ
တော့သည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဖုန်းမြည်သံ တတစ်တစ် မြည်လာသည် ။

နေဗလရဲ့ ဟန်းဖုန်း မြည်တာ ။

နေဗလလည်း မြမြသွေးပါးစပ်ထဲက သူ့လိင်တန်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းကာ ဖုန်းကို ဆွဲယူကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဟင်…ဌာနချုပ်က ခေါ်တာပါလား …ဘာများ အရေးကြီးလဲ မသိဘူး….”

“ ဟယ်လို နေဗလ…ပြောနေပါတယ် …”

တဖက်က ဘာတွေ ပြောလိုက်သလဲ မသိ ။ နေဗလရဲ့ မျက်နှာကြီးသည် နီရဲတက်လာသည် ။ မြမြသွေးလည်း သူ့
မျက်နှာပျက်သွားပုံက သတင်းဆိုးတခုကို ကြားလိုက်ရသလိုဘဲ လို့ ထင်မြင်မိသည် ။

နေဗလ ဖုန်းချသွားတော့ မြမြသွေးက “ ကိုနေ..ဘာဖြစ်သလဲ..” လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။ နေဗလလည်း ဝမ်းနည်း
တဲ့ မျက်နှာပေး..တုန်ခါတဲ့ လေသံနဲ့..“ နောက်ထပ် ကင်းလှည့်ကားက ရဲသားတယောက်ကို သတ်ပစ်လိုက်ပြန်ပြီ
မြသွေးရေ..” လို့ ပြောပြလိုက်သည် ။

“ ကိုယ်တို့ အခင်းဖြစ်ပွားရာ နေရာ ကို ခု ချက်ချင်း လိုက်သွားကြမှ ဖြစ်မယ်..မြသွေး…”

“ ဘယ်မှာတဲ့လဲ ကိုနေ..” မြမြသွေးက မေးလိုက်ရင်း နီသိဝတီကို “ ရပ်လိုက်တော့..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်
က ဆင်းလိုက်သည် ။

နေဗလက သူ့အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်နေရင်း..“ ကြည့်မြင်တိုင် ထီးတန်းဆိပ်ကမ်း မှာ…မြသွေး….”

မြမြသွေး အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ပြီးတဲ့နောက် နေဗလနဲ့ မြမြသွေးတို့ ထွက်ခဲ့ကြသည် ။ နီသိဝတီလည်း အဝတ်
အစားမပါ ဗလာကိုယ်နဲ့ အမြန်ထွက်ခွာသွားကြတဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ငေးကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့သည် ။

သူတို့ ရောက်သွားတဲ့ အချိန် အခင်းဖြစ်ပွားရာ နေရာမှာ ခေါင်မိုးမှာ မီးတန်း မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ်နဲ့ ရဲကားနှစ်စီး
လူနာတင်ယာဉ်တစီး ..မှုခင်း သဲလွန်စ ရှာဖွေရေးက ထရပ်ကားတစီးတို့ ရောက်နေသည် ။

Crime scene / Do not cross this line လို့ ရေးထားတဲ့အဝါရောင် တိတ်တွေ ကာစည်းထားတာကို ကျော်ခွပြီး
နေဗလနဲ့ မြမြသွေး ဝင်သွားကြသည် ။ သူတို့ လည်ပင်းတွေမှာ သူတို့ ဌာနတွေရဲ့ စိစစ်ရေးကပ်ပြားတွေ ဆွဲထား
ကြတာကြောင့် ရဲများက သူတို့ကို ဝင်ခွင့်ပေးကြသည် ။

တွေ့ပြီ ။
ယူနီဖေါင်းဝတ် ရဲတယောက် မြက်ခင်းပေါ်မှာ မှောက်ရက်သား လဲကျသေဆုံးနေသည် ။ ရဲအရာရှိတယောက်က
သေဆုံးသူကို အနီးကပ် လေ့လာ စစ်ဆေးနေတာကိုလည်း တွေ့ရသည် ။

“ ကိုနေဗလ…သေတဲ့ ရဲသားကို သိသလား….” လို့ မြမြသွေးက မေးလိုက်သည် ။
“ သိတယ်..မြသွေး..သူက ကိုယ့်လက်အောက်ကဘဲ..သူ့နံမည်က ပြည်ငြိမ်းဇံ ..တက်ကြွဖျတ်လတ်တဲ့ ရဲတပ်သားတယောက်ပါ….”
အလောင်းကို သူတို့ အနီးကပ် ကြည့်လိုက်တော့ လည်ပင်းမှာ သေနတ်ဒါဏ်ရာကို တွေ့ကြရသည် ။

ရဲမှူးချ ုပ် ဦးတင်ဘိုဘိုထွန်း မျက်နှာသည် မဲညစ်တင်းမာနေသည် ။

စည်းဝေးခန်းမထဲမှာ ရဲအရာရှိတွေ အများကြီး ရှိနေသည် ။ ဆယ်နှစ်တာ ကာလအတွင်း ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေ လုပ်ကြံခံရတာ အလွန် နည်းပါးလှသည် ။ ၂၀၁၆ခုနှစ်ခန့်မှ စလို့ ပြည်သူတွေသည် ရဲတပ်ဖွဲ့ရဲ့

ပြောင်းလဲလာမှုတွေကို နှစ်ထောင်းအားရ ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေသည် ပြည်သူတွေအတွက် အမှန်တကယ် ကူညီနေတဲ့သူတွေလို့ ယုံကြည်လာကြတာမို့ ရဲနဲ့ ပြည်သူ ကြည်ဖြူ ကြမည် ဆိုတဲ့

ဆောင်ပုဒ်နဲ့ လက်တွဲနေခဲ့ကြသည် ။ ဒီလို ရဲနဲ့ ပြည်သူ လက်တွဲခဲ့ကြလို့လည်း ရာဇဝတ်မှုတွေ သိသိသာသာ လျော့ပါးလာခဲ့ကြသည် ။

ပြည်သူတွေက ကိုယ် နေထိုင်ရာ ရပ်ကွက် မြို့နယ်တွေထဲမှာ Neighborhood Watch  ရ့ပ်ရွာ စောင့်ကြည့်မှု ကင်းအဖွဲ့တွေနဲ့ တဖက်တလမ်းက ကူညီနေကြသလို ရဲစက်ရုပ်တွေ ကင်းလှည့်ရာမှာ

လည်း မသမာသူတွေက ရဲစက်ရုပ်တွေကို မနှောက်ယှက်ရအောင် စောင့်ရှောက် ပါဝင်ကူညီခဲ့ကြသည် ။

အခုလို ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကို တယောက်ပြီး တယောက် သတ်ဖြတ်တဲ့ လူဆိုး လူမိုက် ဂိုဏ်းစတားတွေ ပေါ်ပေါက်လာတာဟာ အင်မတန်မှ အရုပ်ဆိုးသည် လို့ ရဲမှူး း ချ ုပ်ဦးတင်ဘိုဘိုထွန်း က စတင်

ပြောကြားလိုက်သည် ။

“ ကျနော်တို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဟာ အရင်လို မဟုတ်တော့ဘဲ ခေတ်မှီ လက်နက်တွေ ယာဉ်တွေ နဲ့ စနစ်တကျ ဖြစ်နေပြီ ..ပြောင်မြောက်တဲ့ အထူးရဲ Swat team တွေ Commando တပ်ဖွဲ့တွေ ရဟတ်ယာဉ်

တွေ ရဲစက်ရုပ်တွေနဲ့ ဖြစ်နေပြီ …ဒီ ဖြစ်ရပ်တွေကို ၂၄ နာရီအတွင်းကို ပေါ်ပေါက်ရအောင်  ဖေါ်ထုတ်ရမိအောင် ခင်ဗျားတို့ ကြိုးစား လုပ်ဆောင်ကြပါ .. ရန်ကုန်တိုင်း ရဲမှူးကြီး ကနေ ဦးဆောင်ပြီး ဒီ

ကိစ္စရဲ့ တရားခံကို မရရအောင် လိုက်ကြဖို့ ကျနော် ပြောလိုတယ်..ဆက်လုပ်ပါ…..”


သည်အချိန်မှာ သာကေတမြို့သစ်က နံမည်ကြီး ရွှေဂဏန်း ဖါလူဒါဆိုင်ကြီး ရှေ့မှာ ကင်းလှည့် ရဲကားတစီး မီးမှိတ်ပြီး ရပ်ထားနေပါသည် ။

သည် သာကေတ အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ကားတွေ အရမ်းကို မြန်မြန် မောင်းကြလွန်းလို့ ရဲဌာနချုပ်က မိုင်ပို Over Speed  မောင်းသူများကို  တိတိကျကျ ဖမ်းဖို့ ညွှန်ကြားထားလို့ ကင်းလှည့်ကား

တွေက ယခုကဲ့သို့ စောင့်ဆိုင်းပြီး ချောင်းမြောင်းနေကြတာ ဖြစ်ပါသည် ။

ရဲဒုတပ်ကြပ် တင်ညွန့်အောင် သည် ရေဒါနဲ့ အဆင်သင့် စောင့်နေသည် ။ ဟော..လာပြီ ။ ပြိုင်ကားတစီး ။ အနီရောင် တောက်တောက် ဖရာရီလေး ..။ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ သူ့ရှေ့က

ဖြတ်မောင်းသွားသည် ။ မိုင်ပိုတာမှ အများကြီး ။

တင်ညွန့်အောင် ဝေါကနဲ လမ်းမကြီးပေါ်ကို ထိုးတင်မောင်းလိုက်ပြီး ပြိုင်ကားလေး အနောက်ကို လိုက်သည် ။ ခေါင်မိုးက မီးနီတန်းကို ဖွင့်လိုက်သလို အသံလည်း တဝေါ့ဝါ့ ဖွင့်လိုက်သည်

။ဖရာရီလေးက သူနဲ့ မဆိုင်သလို အရှိန်ပြင်းပြင်း မောင်းနေတုံးဘဲ ။ တင်ညွန့်အောင် အနောက်က လိုက်တေ့ပြီး တဝစ်ဝစ် နဲ့ အသံပေးလိုက်သည် ။  ဖရာရီလေးက လိုင်းကူးပြီး

သူ့ကို ရှောင်လိုက်သည် ။ သူက အနောက်က ထပ်ချပ် လိုက်တေ့သည် ။ မီးကြီးကို တဖျတ်ဖျတ် မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ် လုပ်ပြပြီး ညာဖက် လမ်းဘေးကို ဆွဲကပ်ဖို့ စပီကာကနေ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဘေးကပ် ရပ်ပါ…ဘေးကပ် ရပ်ပါ……”

ဒီတော့မှ ဖရာရီလေး လမ်းဘေးကို ထိုးကပ်သွားသည် ။  ရပ်သွားသည် ။ သူက အနောက်က ကပ်ရက် လိုက်ရပ်လိုက်သည် ။ လုပ်မြဲ ထုံးတမ်းစဉ်လာ အရ ဌာနချုပ်ကို သူ ကားတစီးကို ဖမ်းလိုက်တဲ့

အကြောင်း ..ကားရဲ့ အရောင်  အမျိ ုးအစား လိုင်စင် နံပါတ် တွေကို ပြောသည် ။ ပြီးတော့ ကားပေါ်က ဆင်းသည် ။ ဌာနချ ုပ်က ဒီအချိန်မှာ သူပြောပြတဲ့ ကား အကြောင်းကို ကွန်ပြူတာမှာ

စစ်ကြည့်နေပြီ ။ အပြစ် ကျ ူးလွန်းထားတာ ရှိသလား..အခိုးခံရသည် လို့ သတင်းပို့ တိုင်ကြားထားတာ ရှိလား…စသဖြင့် …။ ဖရာရီလေးဆီကို သူ လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

“ ယာဉ်မောင်း လိုင်စင်လေး..တဆိတ်လောက်…ကျနော် ဘာကြောင့် တားရသလဲ သိသလား…”

“ မသိဘူးရှင့် ..”

ကားမောင်းသူက မိန်းမ တယောက် ။ ဆံပင် အဝါနဲ့ အညို ရောယှက်ပြီး ဆိုးထားသည် ။ နားကွင်းဆန်းဆန်းကြီးတွေ နဲ့ ။ နှုတ်ခမ်းနီက ခရမ်းရင့်ရောင် ။

“ သတ်မှတ်မိုင်ထက် ပိုမောင်းလို့…”

“ ဆောရီးဘဲ အကိုရဲသားကြီးရယ်…..မေထိန်က အရေးကြီးလာလို့ပါ…”

“ သတ်မှတ်မိုင်နှုန်းထက် ပိုရင် အရေးယူရမှာဘဲ..ကဲ..ယာဉ်မောင်းလိုင်စင်လေး…မစပါ….”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..ခဏလေးနော်….”

မိန်းမက ပိုက်ဆံအိတ်ကြီးကို ဖွင့်ပြီး အထဲကို နှိုက်ခါ ရှာဖွေသည် ။ တင်ညွန့်အောင်လည်း ကားဘေးမှာ ရပ်စောင့်နေသည် ။ ရိုင်းသည် ထင်မှာစိုးတာကြောင့် မိန်းမ အိတ်နှိုက်နေတာကို မကြည့်ဘဲ

မျက်နှာ လွှဲထားလိုက်သည် ။ မိန်းမက လက်ကိုင်အိတ်ကြီးထဲက တစုံတခုကို ထုတ်လိုက်သည် ။ ယာဉ်မောင်းလိုင်စင်တော့ မဟုတ်ဘူး ။ မဲနက်တဲ့ သေနတ်တလက် ။ ပြောင်းတို ရှစ်လုံးပြူ း

ပွိုင့်တူးတူး ခြောက်လုံးပြူးလေး ။

“ အကိုရဲသားကြီး…..”

တင်ညွန့်အောင် ကားထဲက မိန်းမဆီကို ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်  ဖေါင်းကနဲ ယမ်းအားပေါက်ကွဲသံနဲ့အတူ ကျည်ဆံတတောင့်က တင်ညွန့်အောင်ရဲ့ မျက်လုံး နှစ်လုံး ကြားထဲကို ဖေါက်ထွင်း

ထိမှန်သွားသည် ။

“ အားးးး……..”

တင်ညွန့်အောင် လည်း ဒရိမ်းဒယိုင်နဲ့ သူ့ခါးက သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့ အချိန်မှာ ကားထဲက မိန်းမရဲ့ သေနတ်က နောက်ထပ် ကျည်ဖူးတွေက သူ့လည်ပင်းနဲ့ ရင်ဘတ်တည့်တည့်ကို ထပ်မံ ထိမှန်သည် ။

တင်ညွန့်အောင် အသက်ပျောက်သွားသည် ။ စုစုပေါင်း ကျည်ငါးချက် ထိမှန်ပြီး လမ်းမကြီးပေါ်ကို ဝုန်းကနဲ လဲပြိုကျသွားပါတော့သည် ။

“ ဟားဟားဟားဟား…..ငရဲမှာ ပြန်ဆုံမယ်..အကို ရဲသားကြီးရေ…ဆာရိုနာယာ……”

ဖရာရီကားလေး တရှိန်ထိုး ထွက်ခွာသွားသည် ။

နေဗလ သူ ရပ်နေကျ ဆူးလေဘုရားလမ်းနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်း ထောင့်က 7 Eleven ဆိုင်လေး ရှေ့မှာ ရပ်ထားသည် ။ ရဲသားတွေ အသတ်ခံရတာ ထောင်ထဲ ရောက်နေတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်း

ရဲ့ လက်ချက်လို့ဘဲ သူ ထင်နေသည် ။ ဟန်စုယဉ် ဆိုတဲ့ မိန်းမက အပြင်မှာ ရှိနေသေးတယ်လေ ..။ သူ့ကိုလည်း အချိန်မရွေး လာ တိုက်ခိုက် သတ်ဖြတ်နိုင်သည် ။ သူ့ကင်းလှည့်ကားတွေကို အစစ

အရာရာ သတိနဲ့ နေကြဖို့ သူ ညွှန်ကြား သတိပေးထားသည် ။ ရဲမှူးချ ုပ်နဲ့ ရဲမှူးကြီးတို့ကလည်း တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကို ရဲသားတွေ ကို သတ်ဖြတ်တဲ့ သူတွေကို အမြန်ဆုံး ဖေါ်ထုတ်ဖို့ ဖိဖိစီးစီး တိုက်တွန်း

စေခိုင်းနေလို့ အထူးတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေ မှုခင်း ထောက်လှမ်းရး တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေလည်း အပူတပြင်း စုံစမ်း စစ်ဆေး နေကြတဲ့ အချိန် ပါ။

သိန်းမင်း..သိန်းမင်း…….ရှူးပျံ ခေါ်တယ်…သိန်းမင်း….သိန်းမင်း….ရှူးပျံ ခေါ်တယ်…..။

သူ့ဝါယာလက်စက်က အသံမြည်လာသည် ။

ရှူးပျံ..ရှူးပျံ…….သိန်းမင်း ကြားးတယ်…ရှူးပျံ….ပြောပါ…….။

ရှူးပျံ ဆိုတာက သူတို့ ရဲဌာနချ ုပ်က နံမည်ဝှက် ။

“ 2050 မော်ဒယ် ဖရာရီ  အနီရောင် နံပါတ်ပြား RGN ၁၀၉၁၁၀ …ရှာဖွေပါ….သာကေတ မှာ ကင်းလှည့်ကား ပျံလွှား ၅၅…က ရဲသားတယောက်ကို ပစ်သတ်သွားတယ်……လက်နက်ပါတယ်….သတိထားပါ…..”

“ ဟင်….နောက် တယောက်ကို သတ်သွားပြန်ပြီ ….”

သူ့လူ ဖြစ်နေတာကြောင့် နေဗလ သာကေတကို ဦးတည်လိုက်သည် ။ ခေါင်မိုးက မီးကို ဖွင့် ဥသြဆွဲပြီး သူ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ အခင်း ဖြစ်ပွားရာ သာကေတ က ရွှေဂဏန်း ဖါလူဒါဆိုင် ရှေ့ကို မောင်း

လိုက်သည် ။  ပျံလွှား၅၅ က တင်ညွန့်အောင် ဘဲ ။ သူနဲ့ အရမ်းခင်တဲ့ ရဲသားလေး ။ ရှေးတုံးက အဆိုတော်ကြီး စိုင်းထီးဆိုင် ရဲ့သီချင်းတွေကို အမြဲဆိုနေတဲ့ တင်ညွန့်အောင် ။ သေပြီတဲ့ ..။

ဒီအချိန်မှာ သူနဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် တဖက်လမ်းမှာ အနီရောင် ဖရာရီကားလေးတစီးကို မီးပွိုင့်မှာ ရပ်နေတာကို သူတွေ့လိုက်သည် ။ ကားနံပါတ်ပြားကို စူးစိုက် ကြည့်လိုက်တော့ RGN ၁၀၉၁၁၀  တဲ့ ။

ဟာ….တင်ညွန့်အောင်ကို ပစ်သွားတဲ့ ကား….။

သူ ချက်ချင်းဘဲ ဂငယ်ကွေ့ (U turn  ) ကွေ့ပြီး ဖရာရီ အနီ နောက်ကို လိုက်သည် ။

ဖရာရီက သူလည်း ကွေ့လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရော အရှိန်ကို မြှင့်လိုက်သည် ။ နေဗလ ကလည်း အရှိန်းကို မြှင့်ကာ လိုက်သည် ။ စက်နဲ့လဲ ဖရာရီ အနီ နံပါတ်ပြား RGN ၁၀၉၁၁၀  ကို တွေ့ပြီ ..

နောက်က ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်နေသည် လို့ သတင်းပို့လိုက်သည် ။ ဌာနချုပ်ကလည်း ရဲကားအားလုံး…ဖရာရီ အနီကို ေတေါ့ပြီ..သိန်းမင်း ထပ်ချပ်လိုက်နေသည် ..ကူညီပါ..လို့ ပြောနေသံကို ကြာဒ

ရသည် ။

“ တောက်..သိကြရောပေါ့ကွာ….မရရအောင် ဖမ်းမယ်….”

ကြောက်ခမန်းလိလိ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပြေးတဲ့လူက ပြေးနေသလို အနောက်က လိုက်သူကလည်း ထပ်ချပ်မကွာ ကပ်ရက် လိုက်နေသည် ။

ပြည်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဖရာရီလေး တဟုန်ထိုး ပြေးနေသည် ။

နေဗလက တောက်လျှောက် နောက်က ကပ်လိုက်နေသည် ။ သူ့ဘေးမှာ ထိန်းချ ုပ်တန်းနဲ့ ထောင်ထားတဲ့ ၁၂ဂိတ် တလုံးထိုး သေနတ်ကိုလည်း အဆင်သင့်ပြင်ထားသည် ။ ဒီအချိန်မှာ အလုံလမ်း

မီးပွိုင့်ကို ရောက်တဲ့ အချိန် ဘယ်ဖက်ခြမ်းကရော ညာဖက်ခြမ်း ကရော ပျံလွှား ကင်းလှည့်ရဲကားတွေ သူ့ကို လာပူးပေါင်းကြသည် ။ စုစုပေါင်း လေးစီး …။

တဝေါ့ဝေါ့အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။  ဇီးကနဲ ဝီးကနဲ ပြေးနေလိုက်နေသည် ။ မြေနီကုန်း မီးပွိုင့်ကို ဖြတ်ပြီ ။ ကားတွေ လူတွေ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေတဲ့ လမ်းဆုံ ..။ ဘတ်စ်ကားတွေကလည်း အများကြီး ။

ဖရာရီလေး မီးနီကို အတင်း ဖြတ်သည် ။ စက်နဲ့ ကြိုတင် အကြောင်းကြားထားတာကြောင့် မြေနီကုန်းပွိုင့်က တာဝန်ကျ ယာဉ်ထိန်းရဲက လမ်းမအလည်တည့်တည့်မှာ လက်ကားယားနဲ့ တားသည် ။

မိုက်မဲတဲ့ ဖရာရီကားမောင်းသူက ယာဉ်ထိန်းရဲသားကို တိုက်ချလိုက်သည် ။ယာဉ်ထိန်းရဲ လွင့်စင်သွားပေမယ့် ဖရာရီလည်း ဟန်ချက်ပျက် ဘေးကို ချော်ထွက်သွားသည် ။ နေဗလက  သူချော်တဲ့ဖက်

လိုက်ကွေ့လိုက်တာကြောင့် ဖရာရီရဲ့ ဖင်ပိုင်းကို ထုံးကနဲ တိုက်မိသွားသည် ။ ဖရာရီ ရပ်သွားသည် ။ နောက်က ပျံလွှားကင်းလှည့်ရဲကားတွေလည်း မှီလာသလို ဖရာရီဘေးကနေ ဝိုင်းထားလိုက်ကြ

သည် ။ နေဗလ 12 gauge Remington တလုံးထိုး  Shot Gun ကို ဆွဲကိုင်ပြီး ကားထဲက ဆင်းလိုက်သည် ။

ဖရာရီထဲက မိန်းမတယောက် ဆင်းထွက်လာသည် ။ အနက်ရောင် ဝတ်စုံနဲ့ မိန်းမသည် ဆင်းလာလာချင်းဘဲ နေဗလကို သူ့လက်ထဲက သေနတ်နဲ့ ပစ်သည် ။ တဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ ဆက်တိုက်ပစ်တာ ။

နေဗလရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ကျည်တတောင့် လာထိမှန်သည် ။ ကျည်ကာအကျ ႌ ကြောင့် နေဗလ မဖြုန်ဘူး ။ တဟုန်ထိုး မိန်းမအနားကို ပြေးသွားပြီး လက်ထဲက  Shot Gun ဒင်နဲ့ မိန်းမရဲ့ မျက်နှာကို ပင့်

ဝိုက် ရိုက်ထည့်လိုက်သည် ။ ဖြောင်းကနဲ အသံနဲ့ မိန်းမ ပက်လက် လန်ကျသွားသည် ။ ဒါတောင် မိန်းမမို့ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ရိုက်လိုက်တာ ။ သေနတ်တခြား လူတခြား ဖြစ်သွားသည် ။ ရဲကားတွေထဲက

ရဲတွေ သေနတ်တွေ ချိန်ရွယ်ပြီး ပြေးလာကြသည် ။  နေလက အသံပြဲကြီးနဲ့ “ မပစ်ကြနဲ့..အရှင်ဖမ်းမလို့…..” လို့ အော်လိုက်သည် ။ မိန်းမ သူ့မေးစိ ကို

သူကိုင်ပြီး ခေါင်းကို ယမ်းခါရင်း ပြန်ထဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည် ။ သူမ သေနတ်လေးကတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ကျနေသည် ။

“ မင်း ဘယ်သူလဲ..ဘယ်သူက မင်းကို ခိုင်းသလဲ….”

“ ဟားဟားဟားဟား…..မပြောဘူး..ပစ်လိုက်လေ..ငရဲမှာ ဆုံကြမယ်…See you in Hell!!!! ဟားဟားဟား……”

နေဗလ စိတ်ထဲမှာ ဒီမိန်းမသည် စိတ်ကြွဆေး တခုခုကို သုံးစွဲထားသည် လို့ ထင်လိုက်သည် ။

ရဲသားတွေက ဆွဲထူပြီး လက်ထိတ် ခတ်လိုက်ကြသည် ။ နေဗလ ဌာနချ ုပ်ကို သတင်းပို့လိုက်သည် ။ တင်ညွန့်အောင်ကို ပစ်သတ်ခဲ့တဲ့ ဖရာရီမောင်းသူ မိန်းမကို မိပြီ ဆိုတာ ..။

ရဲဌာနချ ုပ် က စစ်ကြောရေး အခန်း အပြင်ဖက်မှာ ပြည်ထဲရေး လက်အောက်ခံ ဌာနပေါင်းစုံက အရာရှိတွေ ညွှန်မှူးတွေ ရောက်နေသည် ။

ဖရာရီအနီမောင်းတဲ့ မိန်းမကို နေဗလက စစ်မေးနေတာကို အခန်းရဲ့ အပြင်ဖက်ကနေ စောင့်ကြည့်နေကြသည် ။ တဟားဟား ရယ်မောနေတဲ့ မိန်းမက သူ့နံမည် ဘယ်သူဆိုတာ မပြောဘူး ။

သို့ပေမယ့် သာကေတက ကြွယ်ဖြိုးချမ်းသာ အိမ်ယာ စီမံကိန်း ဖက်မှာ တာဝန်ကျတဲ့ နယ်ထိန်း ရဲအုပ်က မြင်တာနဲ့ တန်းပြီး သည်မိန်းမ နံမည်က မေထိန် …ဟန်စုယဉ်ဆိုတဲ့ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့

မယား က လက်သပ် မွေးထားတဲ့ လူဆိုးမ လို့ ပြောပြသည် ။  ဒီတော့ မေထိန်လည်း မငြင်းတော့ ။ ဟန်စုယဉ် ခိုင်းလို့ပါ ဆိုတာကိုတော့ ဝန်မခံဘူး ။

ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် မေထိန်ဟာ ဟန်စုယဉ် ရဲ့ တပည့်မ မို့ ဟန်စုယဉ် ခိုင်းစေလို့  ရဲသားတွေကို လိုက်သတ်သည် လို့ အားလုံးက ယူဆသည် ။ ဟန်စုယဉ် အိမ်ကို ချက်ချင်း လိုက်ကြသည် ။

ရဲကားတွေ ပတ်ပတ်လည် ဝိုင်းထားပြီး အထူးရဲတပ်ဖွဲ့ SWAT တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေက မောင်းပြန်လက်နက်မျိ ုးစုံနဲ့ ခြံထဲကို ဝင်သည် ။ ခြံစောင့်က လွဲလို့ လူသူ တယောက်မှ မရှိနေဘူး ။ ဟန်စုယဉ် လစ်

သွားပြီ ။

နေဗလ အိမ်ကို ပြန်လာတော့ မနက်လင်းနေပြီ ။

နီသိဝတီသည် အပြုံးကလေးနဲ့ ပြေးလာ ဆီးကြိုသည် ။ “ မမမြသွေး ကော ကိုကို…” လို့လည်း မေးသည် ။ အင်း..စက်လူရုပ် ဆိုတော့လည်း ဂျေ ဖြစ်တဲ့ နှလုံးသား ဘယ်ရှိမလဲ…လူသားစစ်စစ်

မိန်းမတယောက် ဆိုရင် သရီးဆမ်း လုပ်ဖို့ နေနေသာသာ အိမ်ကို တခြားမိန်းမ ခေါ်လာရင်တောင် မိုးမီးလောင်မှာ ..။ နီသိဝတီကို ဝယ်ယူမိတာ မှန်လိုက်လေ လို့ နေဗလ စိတ်ထဲ ဖြစ်မိနေသည် ။

“ ရေအရင် ချိ ုးမလား..ထမင်း အရင် စားမလား..ကိုကို…”

“ ရေလည်း မချိ ုးသေးဘူး..ထမင်းလည်း မစားသေးဘူး….မောလာတယ် နီသိရေ….ခဏလေး ထိုင်ပြီး အရက်သောက်လိုက်အုံးမယ်….”

နီသိက အလိုက်တသိ အရက်ထားတဲ့ စင်ကနေ အရက်ပုလင်း နဲ့ ဖန်ခွက်ကိုပြေးယူပေးသည် ။

ဂျော်နီဝါကား စကော့ချ် အနက်ရောင် ..။

နိသိဝတီရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက လမ်းလျှောက်လိုက်တဲ့အခါ တလုံးချင်း နိမ့်တုံမြင့်တုံ လှုပ်သွားသလို  တဆတ်ဆတ်လည်း တုန်ခါနေသည် ။ ဝှူး..နင့်ကြောင့် ငါလည်း အမြဲကို ထန်နေရတော့တာဘဲ

နီသိရယ်….။

“ ကိုကို..နီသိ အမြည်းတခုခု လုပ်ပေးရမလားဟင်….။

အမလေး..ဖန်တီးရှင်ရယ်..အလိုက်သိအောင် ဘယ်လိုများ ပရိုဂရမ် လုပ်ပေးလိုက်ပါလိမ့် …။ ဒေါက်တာချစ်ပန်းရဲ့ အံ့မခန်း လက်ရာတွေပါလား ..။

“ မလိုဘူး..နီသိ..ကိုကိုက နိ ဘဲသောက်မှာ..လာထိုင်…အေးအေးဆေးဆေး….”

နီသိသည် ဘရာစီယာ ခံ ဝတ်မထားလို့ အဝါရောင် အကျ် ီပါးပါးလေးကြောင့် အိဖြိုးတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေက အတိုင်းသား မြင်နေရသည် ။ နို့သီးဖုလေးတွေက ထင်းနေသည် ။

ဒပ်ဘယ်လ်ဘလက်ခ် ဝစ်စကီ နှစ်ပက်ကို တဘရိတ်ထဲ မော့ချလိုက်သည် ။ ရင်ထဲ ပူဆင်းသွားသည် ။

ဟန်စုယဉ်ရေ..မင်းကို အားလုံး မြေလှန် ရှာနေကြပြီကွ..မင်း သိပ် ဝေးဝေး မပြေးနိုင်ပါဘူး ….။

ဒီအချိန်မှာ တံခါး ဘဲလ်သံ ကြားလိုက်ရသည် ။

နီသိက အလိုက်တသိ ပြေးသွားလို့“ နီသိ..ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ အရင်ဆုံး အပေါက်လေးကနေ ချောင်းအုံး ….” လို့ သူ သတိပေးလိုက်သည် ။ နီသိက တံခါးက

အပေါက်လေးကနေ ချောင်းကြည့်လုက်သည် ။

“ ဂျပန်ကြီး ဟင်နရီဆန်နာဒါ…..ကိုကို..ဖွင့်ပေးလိုက်ရမလား…..”

စိတ်ထဲက ဒီ ဂျပန် ဘာလာ ရှုပ်အုံးမလဲ လို့ ဖြစ်မိပေမယ့် မရိုင်းချင်တာနဲ့..“ ဖွင့်ပေးလိုက် နီသိ…” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

နီသိက တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည် ။ ဝင်လာတဲ့သူက ဟင်နရီ ဆန်နာဒါး မဟုတ်ပါ ။ မဲနက်တဲ့ ပြောင်းအတို  အေကေ၉၉ စက်သေနတ် အပေါ့စားလေးကို ချိန်ရင်း ဝင်လာတဲ့ ဟန်စုယဉ် ဖြစ်နေသည် ။

“ ဟင်…..”

“ အံ့သြသွားသလား….ကိုနေဗလ ….”

ဟင်နရီ ဆန်နာဒါးကို သေနတ်နဲ့ ထောက်ပြီး ချောင်းကြည့်ပေါက်မှာ ရပ်ခိုင်းလိုက်တာပါ ။

ဟန်စုယဉ်သည် တယောက်ထဲ လာတာ မဟုတ် ။

သူ့အနောက်မှာ ဗျုတ်စ နဲ့ ဗျင်းတောင်း ဆိုတဲ့ အမွှာ ညီအကို နှစ်ယောက်လည်း ပါလာသည် ။ သူတို့ရဲ့ လက်ထဲမှာတော့ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ် တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးတွေ ကိုင်ထားကြသည် ။

သည် သေနတ်တွေကို နေဗလ ကောင်းကောင်း သိသည် ။ အမေရိကန်က ကို့လ် သေနတ်ကုမ္ပဏီနဲ့ မြန်မာ့ လက်နက်စက်ရုံတို့ ပူးပေါင်း ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ တောကြီးမြွေဟောက် Jungle Cobra

တွေ လေ ..။ ပွိုင့် ၄၅ တွေမို့ ကျည်ဆံတွေက တုတ်သည် ။ ကြီးသည် ။ အားကလဲ ဘာပြင်းသလဲ မမေးနဲ့ ။ ထိမှန်လိုက်ရင် ဘိုင်းကနဲ ပွဲက ပြတ်သည် ။

“ ကဲ ကိုနေဗလ…မင်းအသက် ငါ့ပေး…..မင်းအသက် ငါတို့ကို ပေးတော့..ဟားဟားဟား…..ဒီတချီတော့ မင်းဟာ သေလူဘဲ…..ကဲ ဟန်စုယဉ်။။ကင်မရာနဲ့ ဓါတ်ပုံလေး

ရိုက်ထား…ဆရာဒေဝဒတ်ကို ပြဖို့…”

နေဗလသည် အိမ်ကို ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သေနတ်ကို အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကို ပစ်တင်ထားခဲ့သည် ။ သူ့သေနတ်နဲ့ ဝေးကွာနေသည် ။ ရန်သူက သုံးယောက် ။

ဟန်စုယဉ်က “ ဒါ စက်ရုပ်မ လား..ဟားဟား..ကိုနေဗလ..တော်တော် နှာဘူးထပါလား..သူက ရှင် တက်လိုးထို့ ဝယ်ထားတာလား…..” လို့ ပြောရင်း နီသိဝတီကို အနီးကပ် လေ့လာလိုက်သည် ။

နီသိဝတီသည် ထူးဆန်းစွာ ရှေးခေတ်က စက်ရုပ်တွေ လိုမျိုး ပြူ း ကြောင်ကြောင်နဲ့ မျက်တောင်မခတ်ဘဲ တနေရာထဲကို ငေးကြည့်နေသည် ။ နီသိတော့ ပညာပြနေပြီ လို့ နေဗလ သိလိုက်သည် ။

“ ကိုနေဗလ..ဒီ စက်ရုပ်မ မှာ စောက်ပတ် ပါလား….” လို့ ဟန်စုယဉ်က မေးလိုက်သောအခါ တပည့်ကျော် နှစ်ယောက်က တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ကြသည် ။

နေဗလ လည်း..“ နီသိ ..ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ် ဝင်နေစမ်း….” လို့ ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြောဆို အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။

“ အဟား..နံမည်က နီသိ…တဲ့လား…မေးတာကို ဖြေအုံးလေ …..စက်ရုပ်မမှာ စောက်ပတ် ပါလား …ဆိုတာ …”

နေဗလ ပြန်မဖြေပါ ။ ဟန်စုယဉ်ကို မုန်းတီးစက်ဆုတ်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည်  ။

“ တချိန်က ချစ်လှပါရဲ့ ဆို..ဆို…ဆို……..ဟားဟား..ခုတော့ မုန်းနေပြီပေါ့လေ…”

နီသိဝတီသည် လက်နဲ့ ခြေ ပြိုင်တူ လွှဲကာ လျှောက်သွားသည် ။ ၂၁၁၅ လောက်တုံးက ပေါ်ခဲ့တဲ့ စက်ရုပ်ကြီးတွေလို ပုံနဲ့ ။ ဗျတ်စနဲက ဗျင်းတောင်းက တဟားဟား အော်ရယ်နေကြသည် ။


ဟန်စူယဉ်က နေဗဘ ဘေးက စားပွဲပေါ်က ဘလက်ခ်လေဘာ ပုလင်းကို ကောက်ယူပြီး မော့ချလိုက်သည် ။

“ အဟား…ဝူး…..ရင်ထဲကို ပူဆင်းသွားတာဘဲ…..”

“ ကဲ ဆရာမ ဟန်စု ရေ …..ချစ်သူဈာပန ….ဆိုတဲ့သီချင်းလေး ဆိုဗျာ..ဆရာမရဲ့ ချစ်သူအဟောင်းကြီးကို ကျနော်တို့ တမလွန်ကို ပို့ကြရတော့မယ်လေ ….”

နေဗလ အကြံအိုက်နေသည် ။ နီသိကို သူအိပ်တဲ့ အခန်းလေးထဲကို သွားခိုင်းလိုက်သည် ။ နီသိ အဲဒီအခန်းလေးထဲက ဘီဒိုထဲမှာ သေနတ်တွေ ထားထားတာ သိမည် လို့ ထင်တာဘဲ ။ နီသိ ပစ်ခတ်

နိုင်အောင် သူ နီသိ လက်မှာ စတီးကွင်းကလေး တပ်ဝတ်ပေးခဲ့သည် ။ သေနတ်ပစ်ခတ်နည်းတွေလည်း သင်ပြပေးခဲ့ဘူးသည် ။ နီသိ အထာပေါက် ပြီး သူ့ကို ကူညီနိုင်ပါစေ ။ ရှေးဟောင်း စက်လူရုပ်

ပုံစံဖမ်းသွားလိုက်ကထဲက နီသိသည် ပါးနပ်စွာနဲ့ သူ့ကို ခပ်ညံ့ညံ့ စက်ရုပ်တရုပ်လို့ ဟန်စုယဉ်တို့ ထင်မြင်သွားအောင် လှည့်စားလိုက်တာမို့ သူ့မှာ အကြံအစည်တော့ ရှိပါလိမ့်မည် လို့

ထင်မိသည် ။

“ ကိုနေဗလ…ထစမ်း..မတ်တပ် ထလိုက် ….”

ဟန်စုယဉ်က  သေနတ်နဲ့ ထိုးချိန်ရင်း အသံမာမာနဲ့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။

ရပ် ဆိုတော့လည်း ရပ်ရမှာပေါ့လေ ။

ဟန်စုယဉ် က အေကေ၉၉ ကို တန်းတန်း မတ်မတ် ချိန်ရွယ်ရင်း…“ နောက်ဆုံး အနေနဲ့ တခုတော့ မေးလိုက်ချင်သေးတယ်..ကိုနေဗလ …” လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

ဗျုတ်စနဲ့ ဗျင်းတောင်းတို့ကတော့ သေနတ်တွေကို ပြောင်း အောက်ဆိုက် ကိုင်ထားကြပြီး သူတို့ ဆရာမ ပြောတာတွေကို နားထောင်နေကြသည် ။

“ မေးလေ..ဘာမေးမလဲ….”

“ လေသံက မာလှချည်လား….ရှင် ကျမကို အရမ်းကို မုန်းတီးနေလား …..မေးမယ့် မေးခွန်းကတော့ ရှင်နဲ့ ကျမနဲ့ နောက်ဆုံး အိပ်ခဲ့တာ ကျမ ကိုယ်ဝန်ရခဲ့တယ် ဆိုတာ ရှင် တကယ် မသိတာလား..”

“ ဘာ……”

နေဗလ ရဲ့ အသံက ကျယ်လောင်လွန်းသည် ။ အံ့သြလွန်းတာကြောင့် ..။

“ ဟုတ်တယ်..ရှင့် ကိုယ်ဝန်ကို ကျမ ဖျက်မချခဲ့ဘူး……”

“ ငါ…ငါ…ငါ မသိဘူး..မသိခဲ့ဘူး…မင်း…မင်း…မင်း..တကယ် ပြောနေတာလား …..”

“ အချိန်ကုန်တယ်..လေကုန်တယ်..ကိုနေဗလ..အလကားနေရင်း မဟုတ်ဘဲ ပြောပါ့မလား…..ကျမ..ရှင်နဲ့ ရတဲ့ ကလေးကို မွေးခဲ့တယ်…..သိလား….”

“ ဟင်..တကယ်လား…”

“ အင်း..ကလေးက ခု တော်တော်ကြီးနေပြီ ..ကိုဇော်ဝင်းက ရှင့်ကလေးပေမယ့် မရက်စက်ပါဘူး ….ကလေး အပေါ် ကောင်းပါတယ်….ရှင် ကလေးကို တွေ့ဘူးချင်လား..”

“ ဘယ်..ဘယ်…ဘယ်မှာလဲ…..”

“ ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာတော့ ကျမ မပြောနိုင်ဘူး..ပြောလည်း မထူးပါဘူးလေ..ရှင့်ကို အခုဘဲ သတ်ပစ်တော့မှာဘဲ ဥစ္စာ..ဓါတ်ပုံ ကြည့်ချင်ရင်တော့ ပြမယ်…ဟောဒီမှာ …..ဖုန်းထဲမှာ ရှိတယ်…”

ဟန်စုယဉ်က လက်တဖက်နဲ့ သေနတ်ကို ကိုင်ချိန်ရင်း ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ ဖုန်းကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ တံခါးဆက လူခေါ်ဘဲလ် အသံ ထွက်ပေါ်လာသည် ။

“ တင်းတောင်..တင်းတောင်…”

“ ဟင်..ဘယ်သူလဲ…”

ဟန်စုယဉ် လန့်သွားသည် ။

“ ဗျုတ်စ နဲ့ ဗျင်းတောင်း…..ကြည့်စမ်း..မပေါ့နဲ့…ရဲတွေ ဖြစ်နိုင်တယ်…..”

ဗျုတ်စက တံခါးချောင်းကြည့်ပေါက်လေးကနေ ကြည့်လိုက်သည် ။

“ မိန်းမတယောက် ဆရာမ….ဖွင့်ပေးလိုက်ရမလား..”

“ အေး..ဖွင့်ပေးလိုက်..ဗျင်းတောင်း ..သေနတ်နဲ့ သေသေချာချာ ချိန်ထား…မပေါ့နဲ့…”

ဗျုတ်စ က ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အပြင်က မိန်းမ ဝင်လာသည် ။

ဟင်..မြမြသွေး …။

မြမြသွေး အခန်းထဲ ဝင်လာတာနဲ့ ဗျုတ်စနဲ့ ဗျင်းတောင်းက သေနတ်တွေနဲ့ ချိန်ရွယ်လိုက်ကြသည် ။ ဟန်စုယဉ်က “ သူ့အိတ်ကို ရှာစမ်း….” လို့ လှမ်းအော်လိုက်တော့ ဗျင်းတောင်းက မြမြသွေးရဲ့

အိတ်ကို ဆွဲလုလိုက်ပြီး ဖွင့်ရှာလိုက်သည် ။

“ ဟာ….သေနတ်..ဒါ…ဒါ..ဒါ ရဲမ..ရဲမ …….”

မြမြသွေး လက်ကိုင်အိတ်ထဲက သေနတ်တလက် တွေ့သွားသည် ။ ပြောင်းတို ပွိုင့်၃၈ ငါးလုံးပြူ းလေး ။ ဟန်စုယဉ်က အော်ရယ်လိုက်သည် ။ “ ဟန်ကျလိုက်လေခြင်း ….ရဲတယောက်ကို ထပ်

သတ်နိုင်သွားပြီ….အခုလို ကြွလာတာကို ဝမ်းမြောက်စွာနဲ့ ကြိုဆိုပါတယ်..ရဲအရာရှိမလေး ရယ်…”

“ ဒေဝဒတ်ဇော်ဝင်းရဲ့ မယား ဟန်စုယဉ် မဟုတ်လား…..မင်းရဲ့ ရူးသွပ်တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို ရပ်လိုက်ပါတော့..မင်းကို မြန်မာ တနိုင်ငံလုံးက ရဲတွေ

လိုက်ရှာနေကြပြီ..မင်း ပြေးမလွတ်ပါဘူးကွာ..အခုထဲက အဖမ်းခံလိုက်ပါတော့…”

“ လာပြီး ဆရာလုပ်မနေနဲ့ ရဲမ ရေ….မင်း မကြာခင် မိနစ်ပိုင်းလေး အတွင်းမှာ ဘဝတပါးကို ကူးပြောင်းရတော့မှာ..မင်း ယုံကြည်ရာ ဘုရားကို ဆုတောင်းထားလိုက်တော့…”

နေဗလ က “ ဟေး..ဓါတ်ပုံ ပြမယ် ဆို..ဘယ်မလဲ….” လို့ ဟန်စုယဉ်ကို မေးလိုက်သည် ။

ဟန်စုယဉ်က ကင်မရာထဲက ဓါတ်ပုံကို နေဗလ ကို ပြလိုက်သည် ။ “ ကလေး ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို ပြောပြပါ….” လို့ နေဗလ က မေးသည် ။

“ သိတော့ကော ဘာထူးမှာလဲ ..ရှင်လည်း အခုဘဲ သေရတော့မှာ ရှင့်…”

“ ငါ..ငါ..ငါ ကလေးကို တွေ့ချင်တယ်ဟာ…..”

“ မရတော့ဘူး…ကိုနေလ..ရှင့်လိုလူကို ကျမ အရှင်မထားနီုင်တော့ဘူး..ရှင့်ကြောင့် ကျမတို့ ဘဝ ယိမ်းယိုင်ခဲ့ရတယ်..ကိုဇော်ဝင်းလည်း ထောင်ကျနေပြီ … ကိုဇော်ဝင်းက ရှင့်ကို သတ်

..သေနေတဲ့ ဓါတ်ပုံကို ကျမတို့ကို ထောင်ဝင်စာ လာတွေ့တဲ့ အခါ ပြခိုင်းတယ် …”

မြမြသွေးလည်း နေဗလ နဲ့ ဟန်စုယဉ်တို့ ပြောဆိုနေကြတဲ့ ကလေး အကြောင်းကို မသိလို့ ကြောင်ငေးက နားထောင်နေသည် ။ ဟန်စုယဉ်ကလည်း ကလေး ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို မပြောဘူး ။

နေဗလ က  ထပ်ပြီး မေးသည် ။ “ ငါ့ကို သတ်လိုက်ပါ..ဒါပေမယ့် မသေခင် ကလေး ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို သိသွားပါရစေ…” လို့ ပြောသည် ။ ဟန်စုယဉ် လည်း “ ရှင် ဒီလောက်တောင်

သိချင်နေလဲ ကျ ပြောပြမယ်..ရှင် သေသွားပြီးတဲ့နောက် ဝိညာဉ် အနေနဲ့ သွားကြည့်မလို့လား….ကလေးက သာကေတ အိမ်ကြီးထဲမှာဘဲ ရှိနေတယ်…”လို့ ပြောသည် ။

ဒီအချိန်မှာ အိမ်ခန်းထဲက နီသိဝတီ ထွက်လာသည် ။ စောစောက ဝင်သွားတုံးကလို ရှေးဟောင်း စက်ရုပ် တရုပ်လို လက်တန်း ရှေ့ကို စူးစူးကြီး ကြည့်ပြီး ကွတတ နဲ့ လျှောက်သွားတာမျိ ုး

မဟုတ်တော့ ..။

နီသိဝတီရဲ့ လက် နှစ်ဖက်ထဲမှာ ပစ္စတိုသေနတ်နှစ်လက် ရှိနေသည် ။ ဟန်စုယဉ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်ထားပြီး..“ လက်ထဲက သေနတ်တွေ ချလိုက်….” လို့ အသံမာမာနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

ဟန်စုယဉ်က အေကေ၉၉ စက်သေနတ်လေးကို နီသိဝတီကို ချိန်လိုက်သည် ။  နီသိဝတီက စ ပစ်ခတ်သည် ။ ဟန်စုယဉ်ကလည်း ပစ်ခတ်သည် ။ ဒိန်းဒိူင်းဒုန်းနဲ့ သေနတ်သံတွေ ထွက်ပေါ်လာသည် ။

နီသိဝတီ စပစ်လိုက်တဲ့ ကျည်ဆံက ဟန်စုယဉ်ရင်ဘတ်ကို ထိသည် ။ ဟန်စုယဉ် လန်ကျသွားသည် ။ ဗျုတ်စ နဲ့ ဗျင်းတောင်းက နီသိဝတီကို ပစ်ခတ်ကြသည် ။ နေဗလလည်း ဟန်စုယဉ်

လွတ်ကျသွားတဲ့ အေကေ၉၉ ကို ကောက်ယူပြီး ဗျုတ်စနဲ့ ဗျင်းတောင်းတို့ကို ပစ်သည် ။

မြမြသွေးလည်း ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဆိုဖါကြီးတလုံး အနောက်ဖက်ကို ပြေးပုန်းလိုက်သည် ။

နေဗလ ပစ်ခတ်တာ ဗျုတ်စကို ထိမှန်သည် ။ စူးစူးဝါးဝါး အော်ရင်း ဗျုတ်စ လဲကျသွားသည် ။ ဗျင်းတောင်း ပစ်ခတ်လိုက်တဲ့ ကျည်ဖူးတွေက နီသိဝတီကို ထိမှန်သည် ။ နီသိဝတီက ဗျင်းတောင်းကို

 ပစ်သည် ။

လက်နှစ်ဖက်ထဲက သေနတ်နှစ်လက် တဖေါင်းဖေါင်း မြည်ကာ မီးပွင့်နေသည် ။ ဗျင်းတောင်း ဘိုက်ကို ထိမှန်ပြီး ဗျင်းတောင်း အော်ဟစ်ကာ လဲကျသွားသည် ။ ဗျတ်စ ပြန်ု ကုန်းထလာပြီး နီသိဝတီကို

 ပစ်သည် ။ နီသိဝတီရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ထိမှန်သည် ။ နီသိဝတီက ပြန်ပစ်သည် ။ ဗျ ုတ်စ ကိုယ်ကို ကျည်တောင့်တွေ တော်တော်များများ ဝင်သွားပြီး ဗျုတ်စ လဲကျသွားသည် ။ နီသိဝတီလည်း

လဲကျသွားသည် ။

ယမ်းခိုးတွေ ဝေသွားသည် ။ မြမြသွေးလည်း နီသိဝတီဆီကို ပြေးသွားသည် ။ နေဗလ လည်း ဟန်စုယဉ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဟန်စုယဉ် သည် ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားနဲ့ အသက် ပျောက်နေပြီ ။

နေဗလ နီသိဝတီရှိရာကို ပြေးသွားသည် ။ “ နီသိ..နီသိ ….” လို့လည်း အော်ခေါ်သည် ။

နီသိဝတီ တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခါပြီး ပုံမှန် မဟုတ်တော့တာကို  မြမြသွေးရော နေဗလ ကော တွေ့လိုက်ကြရသည် ။  ။ နီသိသည် မြမြသွေးရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းလေး မှေးပြီး နေဗလ ဖက်ကို ကြည့်ပြီး..“ ကိုကို….နီသိ တာဝန်ကျေပါတယ်နော် ”လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး ခေါင်းလေး ဘေးကို ကျပြီး ငြိမ်သက်သွားပါသည် ။

“ နီသိ..နီသိ …..”

နေဗလ အော်ခေါ်နေပေမယ့် နီသိဝတီက မထူးတော့ပါ ။

မြမြသွေးက နေဗလရဲ့ လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး “ ကိုနေ..နီသိ  ပျက်သွားပြီ….” လို့ ပြောလိုက်ပါသည် ။



                                                                                              ပြီးပါပြီ

ZG

ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းက ထုံးစံအတိုင္း အလုပ္မ်ားေနတယ္ တဲ့ ။ နယ္ျခားေဒသေတြမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူ႔စစ္သားေတြ အတြက္ စက္႐ုပ္ ဝန္တင္လားေတြကို ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန

က မွာယူလို႔ သူ အလုပ္မ်ားေနတဲ့အေၾကာင္း သူ႔လက္ေထာက္ ေဒါက္တာမီမီတင္က ေနဗလကို ေျပာျပပါတယ္ ။

နီသိဝတီကေတာ့ ျပဳံးလို႔ ရႊင္လို႔ သူ႔ကို ေျပးဖက္ပါတယ္ ။

ေဒါက္တာ ခ်စ္ပန္း ေျပာခဲ့တာကို စမ္းသပ္ခ်င္လို႔ လမ္းမွာ နီသိဝတီကို “ ေရႊပုဇြန္မွာ နို႔မလိုင္ပဲပူတင္း ( နတ္သုဒၶာ ) ဝင္စားရေအာင္ နီသိ..” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ “ ေကာင္းတာေပါ့ကိုကို..”လို႔

နီသိဝတီက ျပန္ေျပာတယ္ ။ ေစာေစာက သူတေယာက္ထဲ ကားေမာင္းလာတုံးက လူေတြ ဝိုင္း ၾကည့္တာထက္ အခု နီသိဝတီ ကားေပၚ ပါလာေတာ့ လူေတြပိုၾကည့္ၾကတယ္ ။ ေရႊပုဇြန္မွာ နီသိဝတီ

က ဖါလူဒါ မွာတယ္ ။ နီသိဝတီ စားတာကို သူ တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္ ။

တိုက္ခန္းကို ျပန္ၾကေတာ့ ခါတိုင္းလိုဘဲ ဓါတ္ေလွခါးမွာ ဟင္နရီ ဆန္နာဒါတို႔ စုံတြဲနဲ႔ ပက္ပင္း တိုးတယ္ ။ ဟိုတခါက ေစာ္ခ်င္း လဲျဖဳတ္ရေအာင္လို႔ သူ ေျပာထားလို႔လားမသိဘူး ။ ဟင္နရီ ဆန္နာဒါ

သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲသလိုလို ႀကီး ။ အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ နီသိဝတီကို တအားဖက္ တအား နမ္းမိတယ္ ။ နီသိဝတီရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြက ပို ေႏြးေထြးလာသလိုဘဲ ။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း

စုတ္တဲ့အခ်ိန္ နီသိဝတီရဲ့ လ်ာက သူ႔လ်ာကို အရမ္းလိုက္ ပြတ္ထိုးတယ္ ။ လ်ာခ်င္း ကလိေနတုံး ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို အျမန္ခၽြတ္ပစ္ၾကတယ္ ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္တုံးလုံးေတြလည္း

ျဖစ္ေရာ သူတို႔ အိပ္ခန္းထဲေတာင္ မေရာက္ၾကေတာ့ဘဲ ဧည့္ခန္းမွာတင္ ေရေရလည္လည္ အငမ္းမရ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ကိုင္လိုက္ ပြတ္သပ္လိုက္ လ်ာနဲ႔ ယက္လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆုံး

ဆိုဖါႀကီးမွာ ပက္လက္လွန္ ေပါင္ကားခိုင္းေတာ့ မို႔ေဖါင္း ခုံးထေနတဲ့ အဂၤါစပ္ႀကီးက လွလြန္းလို႔ “ ဒါဘာလဲ ေျပာ နီသိ…” လို႔ သူေမးလိုက္တယ္ ။

“ ေစာက္ဖုတ္…ကိုကို…” လို႔ နီသိဝတီက ျပဳံးျပဳံးေလး ေျဖတယ္ ။ သူေက်နပ္သြားၿပီး သူ႔ဒုံးပ်ံႀကီးကို နီသိဝတီ လက္ထဲ ကိုင္ဆုပ္ခိုင္းၿပီး..“ ဒါကေကာ..” လို႔ ေမးတယ္ ။ နီသိဝတီက “ လီး..ကိုကို….

နီသိကို လိုးေပးမယ့္ ကိုကို႔လီး..” လို႔ ေျဖတယ္ ။ နီသိဝတီရဲ့ ေထာင္ထနီရဲေနတဲ့ နို႔သီးေလးတဖက္ကို သူ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အသာအယာ သပ္ရင္း..“ ကိုကို႔လီးကို ႀကိဳက္လား..” လို႔ သူေမး

တယ္ ။ နီသိက “ ႀကိဳက္တယ္ ကိုကို..နီသိကို လိုးေပးပါေတာ့..ေစာက္ပတ္ ယားလွၿပီ ကိုကို..” လို႔ ရမက္ႂကြတဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေျပာတယ္ ။

အင္း..တကယ့္ကို ပီျပင္လာတာပါလား ။ ေတာ္ပါေပတယ္ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းရယ္ …။

သူ႔ပစၥည္းကို ႏွုတ္ခမ္းသားတြန႔္တြန႔္ ထူထူေလးေတြရဲ့ ၾကားက လွိုဏ္ဂူထဲကို ဖိသြင္းလိုက္တယ္ ။ ခၽြဲက်ိတဲ့ အရည္ေတြက လူသားမိန္းမတေယာက္ တဏွာစိတ္ ထန္လာတဲ့အခါ ထြက္သလိုဘဲ နီသိ

ရဲ့ အဂၤါစပ္မွာ စိုစိုရႊဲေနတယ္ ။ အားရပါးရ ေဆာင့္ထည့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္ နီသိလည္း တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို ေဝွ႕ရမ္းေကာ့လွုပ္ေပးပါတယ္ ။ ႏုတ္ဖ်ားကလည္း….“ လိုး..လိုး..ကိုကို..တအား…တအား…

ေဆာင့္ပါ…ေဆာင့္ပါ..ကိုကို..နီသိႀကိဳက္တယ္…..လိုးပါ…” လို႔ ဆက္တိုက္ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဆို ေတာင္းခံေနတယ္ ။

သူကလည္း အားကုန္ ၾကဳံးေတာ့တာဘဲ ။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ သုတ္ရည္ေတြ တအား ပန္းထုတ္ရင္း “ ၿပီးျခင္း ” လမ္းဆုံကို တက္လွမ္း သြားရတယ္ ။

နီသိေဘးမွာ ပက္လက္လွဲၿပီး ခဏ နားလိုက္တဲ့အခ်ိန္ နံရံက နာရီကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါ ျမျမေသြးကို ညေနစာ သြားေကၽြးဖို႔ အခ်ိန္ နီးကပ္ေနၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္တယ္ ။ အေၾကာင္း

ေၾကာင္းနဲ႔ ျမျမေသြးကို အိမ္ေပၚ ေခၚလာျဖစ္ရင္ နီသိက ေျပးထြက္လာၿပီး “ ကိုကို…ေရ..” လို႔ ဖက္လိုက္ရင္ ခက္မယ္ ဆိုၿပီး နီသိကို အခန္းလြတ္ထဲကို ေခၚသြင္းလိုက္ၿပီး..“ ဒီည လုံးဝ ထြက္မလာနဲ႔

မနက္က်မွ ေတြ႕မယ္..အိပ္ေတာ့..” လို႔ အမိန႔္သံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ နီသိဝတီက “ ဟုတ္ကဲ့ကိုကို…” လို႔ ျပဳံးျပဳံးေလး ျပန္ေျပာတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လုံးေလး မွိတ္လိုက္တယ္ ။

နီသိဝတီ မလွုပ္ေတာ့ပါ ။

ေနဗလ ေက်နပ္သြားတယ္ ။ ေရဝင္ခ်ိ ုးတယ္ ။ ျမျမေသြးနဲ႔ သြားစားေတာ့မယ္ ။
https://2.bp.blogspot.com/-eoWKp5Z5r4k/VxyURXUXwcI/AAAAAAAAAPg/Ea8FrcQPAsY56jdDY0QjEqlv60jCxRE-gCLcB/s320/27d99f9ae9df6c2c056057237b3174a6.jpg
ပန္းဆိုးတန္းဆိပ္ကမ္းက နန္းသီတာ တာဝါႀကီးရဲ့ အေပၚဆုံး ၁၅ထပ္က River View စားေသာက္ခန္းမမွာ ျမျမေသြးနဲ႔ ေနဗလ ဆုံၾကတယ္ ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို အေပၚစီးကေန ျမင္ေနရတဲ့ေနရာမွာ ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြး ထိုင္ၾကတယ္ ။ ျမျမေသြးက အနက္ေရာင္ ဝတ္စုံနဲ႔ အနက္ေရာင္ ပုလဲပုတီးကို

ဆြဲထားတယ္ ။ ခြာျမင့္ဖိနပ္နဲ႔ လက္ကိုင္အိတ္ကလည္း အနက္ေရာင္ ။ ဝင္းဝါတဲ့ အသားနဲ႔ ဝတ္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ေတြနဲ႔က လိုက္ဖက္တယ္

။ ေနဗလကေတာ့အျပာရင့္ေရာင္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံနဲ႔ အတြင္းရွပ္အက် ႌအျပာႏု လည္စည္းအျပာေရာင္နဲ႔ရွူးဖိနပ္ အနက္ေရာင္ ဝတ္ထားတယ္ ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းထားတဲ့ စားေသာက္ခန္းမႀကီးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အခန္းနားဆုံး ေနရာေတြထဲမွာ တခု အပါအဝင္ ပါ ။

စားေသာက္ခန္းမရဲ့ ေထာင့္တေနရာမွာ ေတာက္ေျပာင္နက္ေမွာင္တဲ့ စႏၵယားႀကီးတလုံး ရွိေနၿပီး ငယ္ရြယ္ႏုနယ္

တဲ့ မိန္းမပ်ိ ုေလးတေယာက္က စႏၵယားကို ကၽြမ္းက်င္ေျပာင္ေျမာက္စြာနဲ႔ တီးခတ္ေနတယ္ ။ ၿငိမ့္ေျငာင္းတဲ့ တီးလုံးေလးေတြ ေနာက္ခံနဲ႔ ေခ်ာေမာလွပတဲ့

ျမျမေသြးလို မိန္းမကို ေနဗလ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာေနရတာ အရမ္းကို ေက်နပ္ေနတယ္ ။

ျမျမေသြးကလည္း မႏၲေလးမွာ စဆုံခဲ့ၾကတုံးကလို ပဲမမ်ားေတာ့ဘူး ။ ႂကြားလုံးေတြ မထုတ္ေတာ့ဘူး ။ FBI သင္တန္းဆင္း ဆိုၿပီး လက္မ မေထာင္ေတာ့ဘူး

။ ျမျမေသြးက ေနဗလ ကို အထက္လူႀကီးေတြ အျမင္ျပန္ၾကည္လင္ေအာင္ ကူညီခဲ့သလို ေနဗလရဲ့ ရန္သူေတာ္ႀကီး ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္း ကို ဖမ္းဆီးေပးခဲ့သူ

မို႔ ေနဗလကလည္းေက်းဇူးတင္ေနတယ္ ။ ဒါဇင္ေလးနဲ႔ ညိစြန္းခဲ့သလို ျမျမေသြးကိုလည္း သူ ေတြ႕ျမင္ျမင္ခ်င္းထဲက သေဘာက်ခဲ့

တာပါ ။ ငါးရံ့ႏွစ္ေကာင္ ဖမ္းခ်င္တယ္ဘဲ ေျပာေျပာ ေနဗလက ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ႀကိဳက္ေနခဲ့တာ ။

“ ကိုေနဗလကို တခုေတာ့ သတိေပးရအုံးမယ္ ..”

“ ဘာမ်ားလဲ ျမျမေသြး…”

“ ကိုေနဗလကို လက္စားေခ်ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြကို ဖမ္းမိခဲ့ေပမယ့္သူ႔ေကာင္မ ဟန္စုယဥ္ကေတာ့ က်မတို႔မွာ

ဖမ္းဆီးဖို႔ ခိုင္လုံတဲ့ အခ်က္အလက္ မျပနိုင္တာေၾကာင့္ လြတ္ေနတုံးဘဲ ..ဟန္စုယဥ္က ေဇာ္ဝင္း အခုလို အဖမ္းခံရတာကို က်မကိုေရာ

ကိုေနဗလကိုေရာ ေက်နပ္မွာ မဟုတ္ဘူး..ဒီမိန္းမနဲ႔ တပည့္တပန္းေတြက ကိုေနဗလနဲ႔ က်မကို တနည္းနည္းနဲ႔ ရန္ရွာနိုင္တယ္ …သတိေတာ့ ထားေပါ့

ကိုေနဗလ…”

ေနဗလနဲ႔ ဟန္စုယဥ္တို႔ဟာ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္ ဆိုတာေတာ့ ျမျမေသြး သိဟန္မတူဘူး ..

ေနဗလကဟန္စုယဥ္ရဲ့အတြင္းစိတ္ကိုအသိဆုံးပါ။ဟန္စုယဥ္ဟာ ႐ုပ္ေခ်ာသေလာက္ စိတ္ထားက မစြံဘူးဆိုတာ ေနဗလက ပိုသိတယ္ ။ အခုလည္း

ဟန္စုယဥ္က သူ႔ကို ပံ့ပိုးေနတဲ့ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္း အဖမ္းခံလိုက္ရတာ ေနဗလရဲ့လက္ခ်က္လို႔ တြက္ဆၿပီး နဂိုကရွိေနတဲ့ ရန္ေႂကြးအေပၚ အမုန္းေတြ

ထပ္ေလာင္းလို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေနဗလအေပၚ အညႇိုးထားေနၿပီလဲ မသိဘူး ။

“ က်မတို႔က ေဇာ္ဝင္းရဲ့ တပည့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အထဲ ထည့္လိုက္ေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္းဘဲ ..ေဇာ္ဝင္းက

ရန္ကုန္တခြင္မွာ ဒုစရိုက္ ထိပ္သီးႀကီးေလ..တပည့္တပန္းေတြ တေလွႀကီး ရွိအုံးမွာ ဘဲ..ဟန္စုယဥ္ကလည္း “ ဘလက္လစ္စ္ ( နံမည္ပ်က္စာရင္း )”ထဲသာ

မပါေသးတာ..ေဇာ္ဝင္းနဲ႔ ညားကထဲက ဒုစရိုက္အလုပ္ေတြကို ယဥ္ပါးေနတဲ့ ေကာင္မေလ….သတိထားေနာ္..ကိုေနဗလ…”

“ စိတ္ခ်ျမျမေသြး….က်ေနာ္ သတိထားပါမယ္..ျမျမေသြးလည္း အစစ သတိရွိေနာ္..”

“ ရွိပါတယ္..ကိုေနဗလ..အခု ညစာထြက္စားတာေတာင္ ဒီမွာေလ…အဆင္သင့္ပါခဲ့တယ္…”

ျမျမေသြးက လက္ေပြ႕အိတ္ နက္ေလးကို ဖြင့္ဟျပတယ္ ။ ပြိဳင့္၃၂ ေျပာင္းတို ေျခာက္လုံးျပဴး အနက္ေလး

က အိတ္ထဲမွာ ရွိေနတယ္ ။

“ ကိုေနဗလေကာ..ပါခဲ့လား..”

“ ပါတယ္ ျမျမေသြး…က်ေနာ့္အလုပ္က ေပးတဲ့ဟာေတာ့ မပါခဲ့ဘူး..က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ေသနတ္ ပါခဲ့ပါတယ္…”

ျမန္မာနိုင္ငံမွာလည္း ေခတ္ေတြေဟာင္း စနစ္ေတြေျပာင္း ၿပီးခ်ိန္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝေက်ာ္ကထဲက ျပစ္မွု

ကင္းတဲ. နိုင္ငံသားတိုင္းဟာ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရရွိထားၿပီးခဲ့သလို မိမိကိုယ္ကိုယ္ ခုခံကာကြယ္ပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကိုလည္း အမွန္တကယ္

ရရွိခံစားေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္ ။

တဟုန္ထိုး ေခတ္မွီတိုးတက္လာခဲ့တဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံက ျပည္သူေတြဟာလည္း မ်က္စိပြင့္လာခဲ့ၾကတာ ၾကာပါၿပီ ။

ေနဗလလည္း အလုပ္ခြင္ ျပင္ပအခ်ိန္ Off Duty ဆိုရင္ မိမိဖါသာ ဝယ္ယူထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေသနတ္ကို ကိုင္ေဆာင္

တယ္ ။ သူ႔အလုပ္က ရဲ မို႔ ရန္သူမ်ားၿပီး ကိုယ့္ကို ရန္မူတိုက္ခိုက္လာရင္ ကာကြယ္ခုခံဖို႔ ပါ ။

သူ႔ရဲ့ ေသနတ္က Smith and Wesson ကုမၸဏီက လုပ္တဲ့ 9mm ပစၥတိုလ္ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးေပၚ တီထြင္ခ်က္နဲ႔

ေသနတ္ပိုင္ရွင္သာဘဲ ပစ္ခတ္နိုင္ေအာင္ အထူး စီမံထုတ္လုပ္ထားတာ ျဖစ္တယ္ ။ ေသနတ္ကို

ကိုငဆုပ္လိုက္တာနဲ႔ ကိုင္ဆုပ္လိုက္သူရဲ့ DNAကို ေသနတ္က အလိုအေလ်ာက္ စစ္ေဆးလိုက္ၿပီး နဂိုက မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ပိုင္ရွင္ မဟုတ္ရင္

ပစ္လို႔မရပါဘူး ။

ျမျမေသြးက “ ကိုေနဗလကို လူႀကီးေတြက အျပစ္မျမင္ၾကတာ အရင္တုံးက ကိုေနဗလ တိုင္းျပည္အတြက္ ရဲသီဟဘြဲ႕ထူးေတြပါေတြ ရတဲ့အထိ စြမ္းစြမ္းတမံ့

လုပ္ကိုင္ခဲ့တာေတြေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ရွင္ ..က်မလည္း ကိုေနဗလရဲ့ ဖိုင္ေတြကို ျပန္ေလ့လာေတာ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ စီးနင္းသိမ္းပိုက္လာတဲ့

ဘိုးအင္းရ၉၇ ႀကီးကို ရန္ကုန္ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ဆီဆင္းျဖည့္ဖို႔ ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္ ဆီျဖည့္အလုပ္သမားေလး ဟန္ေဆာင္ၿပီး အၾကမ္းဖက္အုပ္

စုကို တက္ရွင္းပစ္လိုက္တာ ေတြ႕ရတယ္…တကယ္ဘဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္ေလ…” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေနဗလလည္း

ေပၚတင္ႀကီး အေျမႇာက္ခံလိုက္ရလို႔ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ဘဲ ျဖစ္သြားပါတယ္ ။

“ ျမျမေသြးကေတာ့ ေျမႇာက္ေနျပန္ၿပီ..ဟဲဟဲ..ကဲ..စား..စား…ႀကိဳက္တာသာမွာ….”

ျမျမေသြးလည္း ျမန္မာနိုင္ငံက ထုတ္လုပ္တဲ့ စပ်စ္ဝိုင္ အေကာင္းစားက ေကာင္းလြန္းလို႔ ေနဗလ မွာ ေကၽြးတဲ့

ငါးျမင္းဘိုက္သားေပါင္း..ပုဇြန္ထုပ္ေၾကာ္ေတြနဲ႔ တခြက္ၿပီးတခြက္ ေသာက္ပါတယ္ ။ စကားတေျပာေျပာနဲ႔

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာက္မိသြားသလဲ မမွတ္မိေတာ့ ။ အျပန္က်ေတာ့ အေပၚထပ္က ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္

ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ယိမ္းယိုင္သြားၿပီး ေနဗလကို တြဲမွီလိုက္ရတဲ့အထိပါဘဲ ။

ျမျမေသြးလည္း ကားရပ္တဲ့ ကြက္လပ္ဆီကို ေလၽွာက္ၾကေတာ့လည္း လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလၽွာက္နိုင္တာေၾကာင့္ စီးထားတဲ့ ခြာျမင့္ေလဒီရွူးကို ခၽြတ္ၿပီး

လက္က ကိုင္လာခဲ့ရတယ္ ။

“ ကိုေနဗလေရ..ေပ်ာ္တာနဲ႔ စားလိုက္ေသာက္လိုက္ စိတ္လႊတ္ပစ္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ့္ကို မူးသြားတယ္…ေဆာရီး

ေနာ္….”

“ ရပါတယ္..ျမျမေသြး..က်ေနာ္ ပါတာဘဲ..ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔..”

“ အင္း..ဒါဆိုရင္ က်မကားကို ဒီမွာဘဲ ထားခဲ့ေတာ့မယ္..ကိုေနဗလ ဘဲ က်မကို အိမ္ျပန္ေမာင္းပို႔လို႔ ျဖစ္တယ္

မဟုတ္လား…”

“ ဟာ..ျဖစ္တာေပါ့..သိပ္ျဖစ္….လာ..လာ..က်ေနာ္ဘဲ လိုက္ပို႔လိုက္မယ္ …”

ျမျမေသြးလည္း ေနဗလရဲ့ အနီေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ၿပိဳင္ကားေလးထဲကို ဝင္လိုက္တယ္ ။ ကားေလးက ေသး

ေတာ့ ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြး ပုခုံးခ်င္း ထိကပ္မိေနတယ္ ။

ေနဗလက ျမျမေသြးရဲ့ လိပ္စာကို ကားက ဂ်ီပီအက္စ္ လမ္းေၾကာင္းျပစက္ထဲ ထည့္လိုက္ၿပီး စက္က ႀကိဳတင္

လမ္းျပေျပာၾကားတဲ့အတိုင္း ေမာင္းလိုက္ပါတယ္ ။ ျမျမေသြးကေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႔ အာသြက္လ်ာသြက္ ျဖစ္ေနတယ္ ။

“ ျမေသြးကေလ…ကိုေနဗလနဲ႔မို႔ အခုလို ေသာက္တာ သိလား..တေယာက္ထဲ ဆိုရင္ေတာ့ ဝိုင္ေတြ ဘာေတြ

မေသာက္ပါဘူး..သိလား..အခုက…ျမေသြး ေပ်ာ္လို႔….ခိခိ…..”

ေနဗလရဲ့ ပုခုံတို႔ လက္ဖ်ံတို႔ ေပါင္တို႔ကို ပုတ္လားခတ္လားနဲ႔ …။ တခ်က္တခ်က္လည္း ပုခုံးခ်င္း ထိမိ..နဖူးခ်င္း ထိမိေနတယ္ ။

ျမျမေသြးေနတဲ့ ေနရာက နဲနဲ ခရီးလွမ္းေပမယ့္ ျမျမေသြးနဲ႔ အခုလို ပူးပူးကပ္ကပ္ ကားေလးထဲ သြားေနရလို႔

ေနဗလအေနနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ျမစ္ႀကီးနား ပူတာအိုကိုဘဲ ေမာင္းရေမာင္းရ ေမာင္းမွာ ..။ အရမ္းကို ေက်နပ္

ပီတိျဖစ္ေနတာ ။

တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ရာ ရပ္ကြက္ေလးထဲက ျမျမေသြး တေယာက္ထဲ ေနတဲ့ အိမ္လွလွေလးရဲ့ေရွ႕ကို ေနဗလရဲ့ ကားေလး

ထိုးဆိုက္လိုက္ေတာ့ ျမျမေသြးက “ ကိုေနဗလ…ဆင္းပါအုံး..ျမေသြး ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္တိုက္မယ္ေလ…” လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္ ။ ေနဗလလည္း

အေခၚကို ေစာင့္ေနတာ ဆိုေတာ့ အိုက္တင္ လုံးဝမခံဘဲ “ ေကာင္းပါၿပီ ျမျမေသြး…” ဆိုၿပီး ျမျမေသြးနဲ႔အတူ သူ႔အိမ္ေလးထဲကို လိုက္သြားပါေတာ့တယ္ ။

အိမ္နံပါတ္ကလည္း 69 ။

ေနဗလ ဖ်တ္ကနဲ စိတ္ကူးယဥ္ပစ္လိုက္မိတယ္ ။ 69 ပုံစံေတြမ်ား ဆြဲျဖစ္သြားေလမလား…။

ျဖစ္သြားပါေစ …။

အိမ္တံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ဖို႔ သူ႔ေရွ႕ကေလၽွာက္သြားတဲ့ ျမျမေသြးရဲ့ ေသးက်ဥ္တဲ့ခါးေလး ေအာက္က ဝိုက္ကားျပည့္တင္းတဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြ လမ္းေလၽွာက္လိုက္တိုင္း တုန္ခါလွုပ္သြားတာကို ေငးေမာရင္း ေနဗလ အေနာက္ကလိုက္သြားပါတယ္ ။ ဒီည ကံေကာင္းေတာ့မလား ။ မႏၲေလးမွာ ဆုံခဲ့တုံးကထဲက ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ျပစ္မွားမိခဲ့တဲ့ျမျမေသြးရဲ့ လွလြန္းတဲ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ခႏၶာေတြကို ဒီေန႔ည သူရေတာ့မလား ဆိုတာေတြးလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ရဲ့ငယ္ပါက တင္းကနဲ ထြားတက္လာရတယ္ ။

ျမျမေသြးက ကလစ္ဆိုတဲ့ အသံေလး ထြက္ေအာင္ အိမ္တံခါးေသာ့ကို လွည့္ဖြင့္လိုက္ပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ထဲကို ဝင္ဝင္ခ်င္း နံရံကမီးခလုပ္ကို ေခ်ာက္ကနဲ ဖြင့္လိုက္ပါတယ္ ။ “ လာ..ကိုေနဗလ …” လို႔ ေခၚပါတယ္ ။

အိမ္ကေလးက အထဲမွာလည္း သစ္လြင္တဲ့ ေဆး အဝါေရာင္ေတြနဲ႔ ေတာက္ပေနတယ္ ။ ဧည့္ခန္းက ၾကက္ေသြးေရာင္ ဆိုဖါႀကီးေတြကို ညႊန္ျပရင္း..“ ေအးေဆး ထိုင္ပါအုံး ကိုေနဗလ…က်မ အဝတ္အစား အျမန္လဲၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္မယ္ …” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး အတြင္းခန္းကို ဝင္သြားပါတယ္ ။ ေနဗလလည္း ဆိုဖါေပၚ ထိုင္ခ်ရင္း ဆိုဖါေတြရဲ့အေရွ႕က စားပြဲဝိုင္းကေလးေပၚက စာအုပ္ေတြကို လွန္ေလွာ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္ ။ စုံေထာက္မ တေယာက္ရဲ့ အိမ္မို႔လား မသိဘူး ။ စာအုပ္ေတြက မွုခင္း..ျပစ္မွု..နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ မ်ားတယ္ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ မၾကာခင္ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္မလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြေၾကာင့္ သူ႔ေဘာင္းဘီထဲမွာ သူ႔ပစၥည္းႀကီးက တစ
တစနဲ႔ ထြားႀကိဳင္း မာေက်ာလာေနတယ္ ။

သည္အခိုက္မွာ မထင္မမွတ္တာေတြ ျဖစ္သြားတယ္ ။
ျမျမေသြးရဲ့ ေအာ္သံစူးစူးနဲ႔ တခုခု လဲၿပိဳသံ ကြဲရွသံေတြ အတြင္းခန္းက ေပၚထြက္လာတယ္ ။

“ ဟင္..ျမျမေသြး…ဘာမ်ား ျဖစ္သလဲ…”

ေနဗလ ဝုန္းကနဲ ထၿပီး တဟုန္ထိုး အိပ္ခန္းထဲကို ေျပးဝင္သြားလိုက္တယ္ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ လူတေယာက္ အျပင္းအထန္ သတ္ပုတ္ထိုးႀကိတ္ေနတယ္ ။ ျမျမေသြး ကိုယ္ေပၚမွာ ဇာနားကြပ္ အနက္ေရာင္ ဘရာစီယာေလးနဲ႔ ပိုးသား အနက္ေရာင္ ပင္တီေလးဘဲ ရွိေနတယ္ ။ အဝတ္လဲေနတဲ့အခ်ိန္ ဒီလူက ျမျမေသြးကို စတိုက္ခိုက္ပုံရတယ္ ။

ျမျမေသြးကို တိုက္ခိုက္တဲ့လူက အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း.. ..အနက္ေရာင္ တီရွပ္နဲ႔ ေဘာင္း
ဘီအနက္ကို ဝတ္ထားတယ္ ။ ေနဗလ ဒီလူရဲ့ ဆံပင္ေတြကေန ဆြဲဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို လက္သီးဆုပ္နဲ႔ ထုခ်လိုက္တယ္ ။ ဒီလူရဲ့ နာက်င္စြာ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံနဲ႔အတူ သူ႔မ်က္လုံးေထာင့္မွာ ရိပ္ကနဲ
အရိပ္တခုကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေနာက္ျပန္ ကန္ထည့္လိုက္တယ္ ။ အေနာက္ကေန တုတါႀကီးတေခ်ာင္းနဲ႔ ရိုက္ဖို႔ လာ
တဲ့ ေနာက္ထပ္ ရန္သူတေယာက္ဟာ သူ႔ကန္ခ်က္နဲ႔ အားကနဲ ေအာ္ရင္း လြင့္ထြက္သြားတယ္ ။

ပထမရန္သူက သူ႔လက္သီးဆုပ္ ဒါဏ္ေၾကာင့္ မရွုမလွ ခံလိုက္ရေပမယ့္ လူးလဲထၿပီး သူ႔ကို တိုက္ခိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစား
ျပန္တယ္ ။ ဒီတခါေတာ့ ကုန္းထေနတဲ့ သူ႔မ်က္ခြက္ကို ဒူးနဲ႔ တိုက္ပစ္လိုက္တယ္ ။ အိုးးး….

ဆက္တိုက္ဆိုသလို ဒီငတိရဲ့ လည္ၿမိဳကို သူ႔လက္ဝါးေစာင္းနဲ႔ လက္သီးေတြ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္တယ္ ။ အားးးးဝါးးး
အေနာက္ကို လန္က်ၿပီး ျပန္မထနိုင္ေတာ့ဘူး ။ သူကန္ထည့္လိုက္တဲ့ ဒုတိယရန္သူကေတာ့ ျပန္မထနိုင္ေသးဘူး..။
နာနာက်င္က်င္ ညည္းရင္း အကန္ခံလိုက္ရတဲ့ ရင္ဘတ္ကို ဖိထားေနတယ္ ။ သူ ဒီငတိကို ဂ်ာကင္အက် ႌ ေကာ္လာကေန ဆြဲမလိုက္ၿပီး ရိုက္ဖို႔ ရြယ္လိုက္တယ္ ။

“ မ…မ…..မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာ….”

လက္ကာ ေတာင္းပန္တဲ့ေကာင္ကို “ မင္းတို႔ ဘယ္ကလဲ..ဘယ္သူခိုင္းတာလဲ…” လို႔ သူေမးလိုက္တယ္ ။ ဒီအခ်ိန္
မွာ ျမျမေသြးလည္း ကုတင္ေပၚက လက္ေပြ႕အိတ္ထဲက ေျခာက္လုံးျပဴးေျပာင္းတိုေလးကို ထုတ္ယူၿပီး သူတို႔အနားကို ေရာက္လာတယ္ ။

“ က်ေနာ္တို႔ သူခိုးေတြပါ..ဘယ္သူမွ မခိုင္းပါဘူး …”

“ ဟာ..ညာေနတယ္..ဒီေကာင္..ေခြးမသား…”

“ ေျဖာင္း…”

သူ႔လက္ဝါးေတြ ညာေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ေကာင္ရဲ့နားထင္နားရင္းေတြကို မိတ္ဆက္ထိေတြ႕ေပးလိုက္ေတာ့ “ မ..မ

မ..လုပ္ပါနဲ႔..က်ေနာ္ေျပာပါမယ္ …က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာေဇာ္ဝင္း ခိုင္တာပါ…” လို႔

ေျဖတယ္ ။ ျမျမေသြးက လက္ထိတ္တစုံ ယူလာၿပီး ဒီႏွစ္ေကာင္ကို တြဲ ခတ္ထားလိုက္တယ္ ။

ျမျမေသြး ၁၁၉ ကို ဖုန္းဆက္ေနတယ္ ။

အခုထိ ျမျမေသြး ဘရာစီယာနဲ႔ ပင္တီေလးနဲ႔ဘဲ ရွိေနတုံးဘဲ ။ ဝွူး….ရင္သားစိုင္ေတြက ဘရာစီယာထဲက အတင္း

ႀကီး ႐ုန္းကန္ထြက္ေနၾကတယ္ ။ ဝင္းမြတ္တဲ့ ရင္သား အေပၚပိုင္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္ ။ ပင္တီေဘာင္းဘီေလးရဲ့

ခြဆုံေနရာေလးကလည္း မို႔ေဖါင္းလြန္းေနတယ္ ။ ေပါင္တန္ ျဖဴျဖဴေတြကလည္း မွဲ႕စက္အမာရြတ္ေတြ ဘာမွ မရွိဘဲ စင္းလုံးေခ်ာ

အခ်ိ ုးက်လြန္းေနတယ္ ။

ျမျမေသြး ကို ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ကုလားဆင္ေကာင္ႀကီးရဲ့ ေခါင္းကို သူ လက္သီးဆုပ္နဲ႔ ထုလိုက္တယ္ ။

“ ေဟ့ေကာင္ မ်က္လုံး ေအာက္စိုက္ထား..နာမယ္..”

ျမျမေသြးက ..“ ကိုေနဗလ ပါေပလို႔ဘဲ..က်မက နဲနဲလည္း ေသာက္ထားေတာ့ ဒီေကာင္ေတြကို ခံ မဖိုက္နိုင္ဘူး…႐ုတ္

တရက္ ဆိုေတာ့လည္း လက္ေပြ႕အိတ္ထဲက ေသနတ္ ထုတ္ခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး..ေက်းဇူး အရမ္း တင္တယ္ ကိုေနဗလ”

လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။

ၿပီးေတာ့ အဝတ္အစား ဝတ္ဖို႔ လိုအပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ရိပ္စားမိလိုက္ၿပီး “ သူတို႔ကို ခဏ ၾကည့္ထားေပးေနာ္..ကို

ေနဗလ..” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး အဝတ္အစားတခ်ိ ု႔ကို ကုတင္ေပၚက ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ေရခ်ိ ုးခန္းေလးထဲကို ဝင္သြားပါေတာ့တယ္

ကုတင္ေဘးနားမွာ ေသနတ္တလက္က်ေနတာကို သူေတြ႕လို႔ ေကာက္ယူလိုက္တယ္ ။

ျမျမေသြး မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဘေဘာက္စ္တထည္နဲ႔ အသားကပ္ေဘာင္းဘီ အနက္ေရာင္ ကို ဝတ္ၿပီး ေရခ်ိ ုးခန္း

ထဲက ျပန္ထြက္လာတယ္ ။

ျမျမေသြးက “ ဒီေသနတ္က ဒီေကာင္ ရဲ့ ေသနတ္…က်မကို ေသနတ္နဲ႔ စခ်ိန္တာ..က်မလည္း သူ႔ကို

ဝင္လုံးပစ္လိုက္တာ …” လို႔ ေျပာျပရင္း လက္ထိပ္ခတ္ထားရက္ ဒူးေထာက္ခိုင္းထားတဲ့ လူဆိုးႏွစ္ေယာက္ကို စတင္

စစ္ေမးလိုက္ပါတယ္ ။

ေမးတာကို အေျဖေႏွးရင္ေတာင္ ေဘးနားက ေနဗလက လက္သီးဆုပ္နဲ႔ ထုလိုက္ထိုးလိုက္ လုပ္ေနတာေၾကာင့္

ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းရဲ့ တပည့္ႏွစ္ေယာက္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္လန႔္ေနၾကတယ္ ။

“ မင္းနံမည္ ခင္ေမာင္စိန္.တဲ့..”

“ ဟုတ္ပါတယ္….ဆရာ….”

“ ေသ.ေသခ်ာလား…နာမယ္ေနာ္ ..မွန္မွန္ေျဖ….”

“ ဟုတ္ပါတယ္….ဆရာ….”

“ နင့္နံမည္ကေရာ……” ျမျမေသြးက ေနာက္တေယာက္ကို ဝင္ေမးတယ္ ။

“ က်ေနာ့္နံမည္ စိန္သန္းျမေမာင္ ပါ……..”

ျမျမေသြး ဒီငနာေလးကို ရိုက္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘဲ ကန္ေက်ာက္ ရိုက္ႏွက္တယ္ ။

အိမ္အျပင္မွာ တေဝါ့ေဝါ့နဲ႔ ေခါင္မိုးေပၚမွာ မီးတန္းအနီေရာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ရဲကားေတြ ထိုးဆိုက္လာတယ္ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ ရင္သိမ့္တုန္ခန္းေတြ မျဖစ္လိုက္ေပမယ့္ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးမွုေတြကိုေတာ့ ေနဗလ ရလိုက္ပါတယ္ ။ေဇာ္ဝင္းရဲ့ လူေတြ အိမ္ထဲက ေစာင့္ၿပီး ရန္မူတာနဲ႔ ျမျမေသြးနဲ႔ သူနဲ႔ တခုခု ျဖစ္ၾကဖို႔ဟာ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး ။

ျမျမေသြးလည္း ေနဗလကို သတိနဲ႔ေနဖို႔ ထပ္ သတိေပးသည္ ။
ေဇာ္ဝင္းက ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ သူ႔ကို တပည့္ေတြ လႊတ္ၿပီး လုပ္ႀကံခိုင္းတာကို ျမျမေသြး ခံျပင္းေန
သည္ ။

“ သူ႔ေကာင္မ ဟန္စုယဥ္ အျပင္မွာ ရွိေနေသးတာကိုး …ကိုေနဗလ …”
“ ဟုတ္တယ္…အင္းေလ..မေကာင္းတဲ့ လူေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ မေကာင္းမွု ေတြေၾကာင့္ တေန႔ေတာ့ က်ဆုံးၾကရ
မွာပါဘဲ ျမျမေသြးေရ…”

“ အင္း..က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ၾကတဲ့ ညေလး..ေဇာ္ဝင္းလူေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရတယ္ ကိုေနဗလ..ေဆာရီး
ဘဲ…”

“ ဒီလိုပါဘဲ ျမျမေသြးရယ္..က်ေနာ္တို႔ ျမျမေသြးတို႔က လူဆိုးလူမိုက္ေတြကို ဖမ္းရဆီးရတဲ့ ဥပေဒဘက္ေတာ္သား
ေတြ ဆိုေတာ့ မုန္းတဲ့လူ မ်ားတာေပါ့…တခါတေလ လည္း အတိုက္အခိုက္ေတြ ၾကဳံရနိုင္တာေပါ့ေလ…”

“ ကိုေနဗလကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…”

“ မလိုပါဘူးဗ်ာ…ကဲ က်ေနာ္ ျပန္လိုက္အုံးမယ္ …”

သူ႔အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ နီသိဝတီကို အိပ္ခိုင္းထားတဲ့ အခန္းေလးဆီကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ သူ ေလၽွာက္သြား
လိုက္သည္ ။ နီသိဝတီ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေနဆဲ ။

“ နီသိ..ထ..ထ…ထေတာ့ မင္း ထလို႔ရၿပီ…”

နီသိ မ်က္ေတာင္ေလး လွုပ္လာသည္ ။ မ်က္လုံး ပြင့္လာသည္ ။

“ ကိုကို….”

အျပဳံးကေလးနဲ႔ အိပ္ရာက ထလာတဲ့ နီသိကို သူ ဆြဲထူလိုက္ၿပီး သူ႔ကုတင္ရွိတဲ့ အိပ္ခန္းထဲကို ေခၚလာခဲ့သည္ ။

“ ကိုကို..နီသိကို လိုးခ်င္လားဟင္…”

ပြင့္လင္းစြာနဲ႔ ေမးလိုက္တဲ့ နီသိဝတီရဲ့ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေနဗလ ၾကက္သီးေတြ ထသြားရသည္ ။

“ အင္း..ဟုတ္တယ္..နီသိ..နီသိရဲ့ အဝတ္အစားေတြ ကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ကြာ…”

နီသိဝတီက “ ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို ” လို႔ ျပန္ေျပာရင္း ဝတ္ထားတဲ့ ညဝတ္အက် ႌကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ပါသည္ ။

မိေမြးတိုင္း ဗလာက်င္းသြားတဲ့ နီသိဝတီရဲ့ အခ်ိဳးအဆက္ က်လြန္းတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို သူ ၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြ

တဟုန္ထိုး နိုးႂကြ ေဖါက္ျပန္လာရသည္ ။

နီသိရဲ့ ရင္သားေတြရဲ့ ထိပ္က ရင္သီးနီနီေလးေတြက ရဲတြတ္ၿပီး စိုတင္းေထာင္ထေနၾကသည္ ။ တကယ့္ကို လက္

ရာေျမာက္သည့္ ဖန္တီးသူမ်ားပါလား ။

ဝမ္းပ်ဥ္သား ရွပ္ရွပ္ေလးရဲ့ ေအာက္က ႀတိဂံပုံေလးမွာ အေမႊးပါးပါးႏုႏုေလးေတြ ရွိေနသည္ ။ အရင္ သူ နီသိကို စ

ရခါစက နီသိရဲ့ အဂၤါစပ္မွာ အေမႊးမရွိဘူး ။ နီသိကို အရည္အေသြးျမႇင့္တင္ဖို႔ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းဆီကို ဒုတိယအ

ႀကိမ္ ပို႔ၿပီး ျပန္ရတဲ့အခ်ိန္ ဒီအေမႊးႏုေလးေတြ နဲ႔ ျဖစ္လာသည္ ။

“ ကိုကို..ဘာလုပ္ခ်င္လဲဟင္….နီသိ ဘယ္လို ေနေပးရမလဲ….”

သေဘာေကာင္းလြန္းတဲ့ နီသိကို သူ အရမ္း သေဘာက် ေက်နပ္မိသည္ ။ ျမျမေသြးနဲ႔ အလုပ္ မျဖစ္လိုက္လို႔ နီသိ

ကို စိတ္ျပင္းျပင္းနဲ႔ စပ္ယွက္ပစ္လိုက္မိသည္ ။ နီသိရဲ့ တုန႔္ျပန္မွုေလးေတြကလည္း သူ႔စိတ္အဟုန္ကို တိုးလို႔ ႂကြ

ထေစသည္ ။ နီသိရဲ့ မခ်င့္မရဲ ညည္းျငဴလိုက္တာေတြ နဲ႔ တင္ပါးႀကီးေတြကို ေကာ့ေပးလိုက္တာေတြက နီသိဟာ

သက္ရွိ လူသားမိန္းမတေယာက္ နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တပ္အပ္ တူေနသည္ ။

နီသိရဲ့ အဂၤါစပ္ကလည္း သူ႔လိင္တန္ကို တအား ဖ်စ္ညႇစ္တင္းၾကပ္စြာနဲ႔ ညႇစ္ဆုပ္ထားေနသည္ ။ အားရပါးရ ေဆာင့္

ထည့္မိရင္း မနားတမ္း အခ်က္ ၁ဝဝေက်ာ္ ေဆာင့္ထည့္အၿပီးမွာ သုတ္ရည္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပန္းထြက္သြားရပါ

သည္ ။ နီသိက သူအရသာေတြ ထူးကဲေနခ်ိန္မွာ အဂၤါစပ္ကို ဆက္တိုက္ ရွုံ႔ပြရွုံ႔ပြ လုပ္ေပးေနလို႔ အရသာက တအား

ေကာင္းလွသည္ ။

ေရာင္းရင္း ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရင္ စက္လူ႐ုပ္မ ဝယ္ဖို႔ ေထာက္ခံ တိုက္တြန္းလိုက္အုံးမည္လို႔ သူေတြး

ေနရင္း တစုံတခုကို သတိရလိုက္လို႔ သူခၽြတ္ပုံထားတဲ့ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက လက္ေကာက္ အနက္ေရာင္ေလးတကြင္းကို ထုတ္ယူကာ နီသိဝတီကို “ နီသိ..ဒီ လက္ေကာက္ေလးကို အျမဲ ဝတ္ထား

ပါ” ဆိုၿပီး နီသိရဲ့ ညာဖက္လက္မွာ စြပ္ေပးလိုက္သည္ ။

“ လွတယ္ေနာ္..ကိုကို..သိုင္းက်ဴးေနာ္….”

တကယ္ေတာ့ ဒီလက္ေကာက္ေလးဟာ သူတေယာက္ထဲဘဲ သုံးလို႔ ရေအာင္ ဒီအင္ေအ စစ္ေဆးအတည္ျပဳခ်က္ နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ သူ႔

ေသနတ္ေတြကို နီသိ အေရးေပၚ သုံးလို႔ရေအာင္ စီမံေပးထားတဲ့ လက္ေကာက္ေလးပါ ။ ဒီလက္ေကာက္ေလးကို

ဝတ္ထားျခင္းအားျဖင့္ နီသိသည္ သူ႔ေသနတ္ေတြကို ပစ္ခတ္လို႔ ရမွာ ျဖစ္သည္ ။

ဗိုလ္ဆြန္ပက္လမ္း နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီး ေထာင့္က စပက္တာ နိုက္ကလပ္ေရွ႕မွာ အျပာေရာင္ရဲကားႀကီးတစီး ရပ္ထားသည္ ။ ရဲကားက အိမ္နားနီးခ်င္းနိုင္ငံႀကီးတနိုင္ငံက လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ကားေဟာင္းႀကီးပါ ။

ေဘးတဖက္တခ်က္တံခါးေတြမွာ ျမန္မာနိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕ လို႔ ျမန္မာအဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားသည္ ။ ဒီေအာက္
ဖက္မွာေတာ့ ေကနိုင္း ယူနစ္ လို႔ စာလုံးခပ္ေသးေသးနဲ႔ ေရးထားသည္ ။ ေကနိုင္း ဆိုတာက ရဲေခြးတပ္စု ပါ ။

ဒုတပ္ၾကပ္မ်ိ ုးဝင္းေရႊ ကားထဲမွာ ထိုင္ေနသည္ ။ သူဒီကို ေရာက္ေနရျခင္းက သူ႔ကို ရန္ကုန္တိုင္းဌာနခ် ုပ္က စက္နဲ႔
ေခၚၿပီး ရဲေခြးသုံးဖို႔ လိုတယ္..စပက္တာနိုက္ကလပ္ေရွ႕ ေစာင့္ပါ ေခၚေျပာလို႔ လာေစာင့္ေနတာ ။ ခုထိ ဘာအဖြဲ႕ေတြမွ မေရာက္လာေသးလို႔ သူ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ေနသည္ ။

ေတာက္ေတာက္ေတာက္ေတာက္

သူ႔မွန္ကို လာေခါက္ေနလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ေကာင္မေလးတေယာက္ မွန္လာေခါက္ေနသည္ ။

တိတိက်က် ေျပာရလၽွင္ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး တေယာက္ ။

ဘာမ်ား အကူအညီ လိုလို႔လဲ မသိဘူး ။

ဒုတပ္ၾကပ္မ်ိ ုးဝင္းေရႊ ကားမွန္ကို ခလုပ္ႏွိပ္ၿပီး နဲနဲခ်လိုက္သည္ ။

“ ဘာျဖစ္လဲ ညီမေလး…ဘာလိုလဲ…”

“ အကို..က်မရဲ့ ကား ဘီးေပါက္ေနလား မသိဘူး….ခဏ လာၾကည့္ေပးလို႔ ရမလားဟင္….”

ခ်က္ခ်င္းဘဲ ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး “ ဟာ…ရတာေပါ့..ၾကည့္ေပးမယ္….ၾကည့္ေပးမယ္….အကိုတို႔က ျပည္သူေတြကို ကူ
ညီခ်င္ေနတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေတြပါ..ဟဲဟဲဟဲ…” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ကားေပၚက ဆင္းသည္ ။

“ ဘယ္မွာလဲ..ညီမေလးရဲ့ကားက…….”

“ ဟို လမ္းၾကားေလးထဲမွာ….”

လမ္း၃ဝဖက္ကို ေဖါက္ထားတဲ့ လမ္းေသးေသးေလး ။ ေနာက္ေဖးလမ္းလို႔လည္း တခ်ိဳ႕ကေခၚၾကတယ္ ။ ျဖတ္လမ္း
ေပါ့ ။ လမ္းၾကားထဲကို ေတာ့ မ်ိ ုးဝင္းေရႊ လိုက္ မကူညီခ်င္ဘူး ။ ေတာ္ၾကာ သူတို႔အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာရင္ သူ႔ကို
မေတြ႕မွာ စိုးလို႔ ။သူ႔ကား အေနာက္ဖက္ ေလွာင္အိမ္ထဲက သူ႔ေရာင္းရင္း အယ္လ္ေဇးရွင္းေခြးႀကီး အာနိုးက တဝုတ္
ဝုတ္နဲ႔ ေဟာင္လိုက္သည္ ။

ေကာင္မေလးက ေခြးႀကီးကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး “ အကိုက ေခြးရဲေပါ့ေနာ္..” လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ “ ဟီး…ညီမေလး
ကလဲ…ရဲေခြးတပ္စုက တာဝန္ခံပါ…ေနာ္..” လို႔ မ်ိ ူးဝင္းေရႊက ျပဳံးျပဳံးႀကီး ေျပာလိုက္သည္ ။ေကာင္မေလးရဲ့ ကိုယ္လုံး
ေလးကိုလည္း တခ်က္ရွိုးလိုက္သည္ ။ အင္း..လန္းတယ္ ..မိုက္တယ္….က်န္းမာ သန္စြမ္းတဲ့ သားေကာင္းမိခင္ျဖစ္
မယ့္ ကေလးမ ။

.“ ဘယ္မွာလဲ ညီမေလးရဲ့ ကား..အကိုက အလုပ္လုပ္စရာ ရွိေသးတယ္….ျမန္ျမန္ေလး ကူညီလိုက္မယ္…”
ေကာင္မေလးက ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚသြားတယ္ ။ လမ္းၾကားေလးက ေမွာင္ေနတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သန႔္ရွင္း
တယ္ ။ ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းရွိေနၿပီ ။ အရင္ေခတ္လို အနံ့ဆိုးေတြ မရွိေတာ့ဘူး ။

လမ္းၾကားေမွာင္ရိပ္မွာ ဘီးေပါက္တယ္ ဆိုတာ တမ်ိဳးႀကီးဘဲ ။ သိပ္ေတာ့ ဘဝင္မက်ဘူး ။ ေကာင္မေလးက လွုပ္လီ
လွုပ္လဲ့ ေလၽွာက္ေနရင္း “ အကို..အဲဒါ ညီမရဲ့ကား….ၾကည့္ေပးအုံး …” လို႔ လွည့္ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္ မ်ိ ုးဝင္းေရႊ
က ေကာင္မေလးရဲ့ တင္ေကာက္ေကာက္ေလးကို အပီစိုက္ၿပီးၾကည့္ေနခ်ိန္နဲ႔ တိုးသြားသည္ ။

“ ေအာ္..ေအးေအး…ၾကည့္ေပးမယ္…ဟဲဟဲ…”

မ်ိဳးဝင္းေရႊ ကားနားကို တိုးကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေကာင္မေလးက အေနာက္ကေန မာေက်ာတဲ့တစုံတခုနဲ႔ သူ႔ေက်ာကုန္းကို ဖိေထာက္လိုက္လို႔ လွည့္အၾကည့္လိုက္ တကိုယ္လုံး တဇတ္ဇတ္နဲ႔ တုန္ခါရမ္းသြားၿပီး မ်ိ ုးဝင္း
ေရႊ ဝုန္းကနဲ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြားရသည္ ။

ေကာင္မေလးက တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္လိုက္ၿပီး လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးေလးနဲ႔ ဆြဲထားတဲ့ ဖုန္းေလးကို ေကာက္ဆက္သည္ ။

“ မမေရ..တေကာင္ေတာ့ ဂန႔္သြားၿပီ ….”

ေကာင္မေလးက မ်ိဳးဝင္းေရႊရဲ့ ခါးက ေသနတ္ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။

တရွူးရွူးနဲ႔ ေရကားႀကီးက လမ္းမေပၚကို ေရေတြ ဖ်န္းပက္ေနသည္ ။
ရန္ကုန္လမ္းမေတြကို ညတိုင္း ေရကားႀကီးေတြနဲ႔ ေဆးေၾကာေပးေနတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ ။ သန႔္ရွင္းမွ က်န္းမာ
မည္..က်န္းမာမွ နိုင္ငံတိုးတက္သာယာမည္ ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို လိုက္ေလၽွာက္ေနၾကလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္
အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ထိပ္တန္းကို ျပန္လည္ ေနရာယူေနၿပီ ။

ယင္မရွိ ႂကြက္မရွိ အနံ့မနံေတာ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးဟာ လာေရာက္လာပတ္ၾကတဲ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္
ေတြ ရင္သပ္ရွုေမာရေလာက္ေအာင္ သန႔္ရွင္း လွပေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ။ အမွိုက္ပစ္ရင္ ဒါဏ္ေငြတပ္တဲ့ စနစ္လည္း
ခ်မွတ္ထားတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ။

ေနဗလလည္း ပန္းဆိုးတန္း လမ္းမႀကီးက “ ကားေရေဆးခန္း ” တခုေရွ႕မွာ သူ႔ရဲကားကို ရပ္ထားၿပီး ေရကားႀကီး
လမ္းေဆးေၾကာေနတာကို ၾကည့္ေနသည္ ။ သူ႔လက္ထဲမွာ ေစာေစာကဘဲ မလွမ္းမကမ္းက “ ဘာဂါကင္း ” ဆိုင္က
ဝယ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ ရွိေနသည္ ။
ေကာ္ဖီခြက္က အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ။

ေနဗလ ငယ္ငယ္က သူ႔အေဖ ေရခ်ိဳးရင္း ေအာ္ေအာ္ဆိုေနတဲ့ ေကာ္ဖီခါးခါး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို အမွတ္ရလိုက္သည္ ။

ခုတေလာ ရန္ကုန္မွာ ဒုစရိုက္မွုေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္ ။ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္း ေထာင္က်သြားလို႔လား မသိဘူး ။ တရား႐ုံးက ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းကို ေထာင္ဒါဏ္ အႏွစ္၂၀ ခ်လိုက္သည္ ။ နိုငငံျခားသေဘၤာသားေတြကို အဆိပ္ခတ္သတ္တဲ့အမွုက ဆိုးဝါးလွသည္ မဟုတ္လား ။

႐ုတ္တရက္ သူ႔ကားထဲက ဝါယာလက္စ္စက္ကေရာ သူ႔ခါးက လမ္းေလ််ာက္စကားေျပာစက္ကေရာ တတိတိနဲ႔ မီးနီ
ေတြ ေပၚလာသည္ ။ “ သိန္းမင္း..သိန္းမင္း…..ၾကားမၾကား ..အေၾကာင္းျပန္..အေရးေပၚ….အေရးေပၚ…..”
ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ထူးလိုက္သည္ ။

“ သိန္းမင္း….ကားတယ္…ေျပာပါ….”
“ ဗိုလ္ဆြန္ပက္လမ္းထဲက လမ္းၾကားေလးထဲမွာ ၉၉၉ ျဖစ္သြားတယ္….၉၉၉…အျမန္သြားပါ..သိန္းမင္း….”
၉၉၉ ဆိုတာက သူတို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာေနတယ္ လို႔ ေျပာတဲ့ စကားဝွက္ပါ ။

“ ဟိုက္…ဘယ္သူဘာျဖစ္လဲ….”
“ ေကနိုင္းယူနစ္က ဒုတပ္ၾကပ္မ်ိ ုးဝင္းေရႊ…..၉၉၉ ျဖစ္ေနတယ္….”

ေနဗလ ကားေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ေခါင္မိုးက မီးနီတန္းကို ဖြင့္ ဥၾသဆြဲရင္း အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာကို အျမန္ေျပးသည္ ။

သူေရာက္သြားေတာ့ ရဲကားတစီးကို စပက္တာနိုက္ကလပ္ေရွ႕မွာ ေတြ႕သည္ ။ ေကနိုင္းယူနစ္က ကား ႀကီး ။ သူ
ေျပးဆင္းၾကည့္ေတာ့ ရဲကားေနာက္ဖက္ ေလွာင္အိမ္ထဲက ေခြးႀကီးကို ေတြ႕ရသည္ ။

မလွမ္းမကမ္းက လူတေယာက္ သူ႔ဆီကို ေျပးလာၿပီး “ ဟိုလမ္းၾကားထဲမွာဗ်..ရဲတေယာက္ လဲေနတာ ေတြ႕လို႔
က်ေနာ္ ၁၁၉ ကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္…လာ..လာ..က်ေနာ္ ျပမယ္ …” လို႔ ေျပာလို႔ ဒီလူနဲ႔အတူ လမ္းၾကားထဲကို
လိုက္သြားလိုက္သည္ ။ ဒီလူက သူဟာ ဒီလမ္းထဲမွာ ေနတဲ့ လူလို႔ ေျပာျပသည္ ။

သူ႔ခါးက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။

“ က်ေနာ္လည္း သူ႔ရင္ဘတ္က နံမည္ျပားေလးကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔နံမည္ကို သိလို႔ ၁၁၉ကို ေျပာျပလိုက္တယ္…သူ႔
နံမည္က မ်ိ ုးဝင္းေရႊ…တဲ့…”

လဲက်ေနတဲ့ ရဲကို ေနဗလ စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္သည္ ။ အသက္ မရွိေတာ့ ။ ဘယ္လိုေသဆုံးတာလည္း ဒါဏ္ရာ
ရွာၾကည့္သည္ ။ လည္ပင္းမွာ ေသနတ္ဒါဏ္ရာ တခ်က္ ရွိေနသည္ ။

“ ခင္ဗ်ားတို႔ ေသနတ္သံ ၾကားေသးလား..”

“ မၾကားဘူးဗ်…”

အသံတိတ္ ဆိုင္လင္ဆာနဲ႔ ေဆာ္သြားတာ ျဖစ္နိုင္သည္ ။

တေဝါ့ေဝါ့အသံေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ လူနာတင္ကား နဲ႔ ရဲကင္းလွည့္ကား လမ္းၾကားထိပ္ကို ထိုးဆိုက္လာသည္ ။

ဒီည ၉၉၉ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ သူစိတ္မေကာင္းဘူး ။ ဘဝတူ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္တေယာက္ အသတ္ခံလိုက္ရလို႔ဘယ္သူလုပ္တာလဲ ေဖၚဖုတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ သူ႔မွာ ဖိစီးေနသည္ ။ သူ႔နယ္ေျမမွာ ျဖစ္ပြားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီအမွုကို မွုခင္းစုံစမ္းစစ္ေဆးေရး ( စီအိုင္အက္စ္ ) က ကိုင္မည္ လို႔ သူသိရသည္ ။

သူ႔ဂ်ဴတီခ်ိန္ကုန္ဆုံးသြားေတာ့ သူ႔အလုပ္ကားကို ရဲဌာနခ်ဳပ္က ကားဂိုေဒါင္ထဲ ထိုးလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္ကားေလး
ကို တက္ေမာင္းၿပီး အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ခ်ိန္ ဖုန္းျမည္လာသည္ ။ ဘလူးတုသ္ ရွိတာေၾကာင့္ ကား စတီယာရင္ေဘးက အ
ကြက္ကေလးမွာ ေခၚသူနံမည္လည္း ေပၚလာသည္ ။ ျမျမေသြး….တဲ့ ။

“ ဟယ္လို ကိုေနဗလ ….”

“ ဟုတ္ကဲ့ ျမျမေသြး..ေျပာပါ….”

“ ၉၉၉ ျဖစ္သြားတယ္ဆို….က်မ႐ုံးမွာ သတင္းဝင္လာတယ္…”

“ ဟုတ္တယ္…စီအိုင္အက္စ္ က ကိုင္တယ္…”

“ က်မလည္း ကိုေနဗလနဲ႔ ထပ္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္…”

“ က်ေနာ္လဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္..ျမျမေသြး…”

“ အခု အိမ္ျပန္အိပ္မွာလား…အားလား…”

“ အားပါတယ္….မအိပ္ပါဘူး….”

“ က်မ ဒီေန႔ ခြင့္ယူထားတယ္….ေတြ႕မလား…”

“ ေတြ႕မယ္ေလ….ဘယ္မွာ ဆုံမလဲ….”

“ က်မအိမ္ကို လာေခၚမလား….တခုခု သြားစားၾကမယ္ေလ…”

“ အိုေက လာေခၚမယ္..ဘယ္ေတာ့ လာေခၚရမလဲဟင္…”

“ ကိုေနဗလ လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာ….”

“ ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္ ေရျပန္ခ်ိ ုးၿပီး လာခဲ့မယ္…”

“ အိုေက..ဆီးယူး….”

“ ဆီးယူး…ဘိုင္း……”

ျမျမေသြး ဖုန္းခ်သြားတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ဖုန္း တတိတိနဲ႔ ျမည္လာျပန္သည္ ။

“ ဘယ္သူလဲ..ဟင္…ဒါဇင္…ဒါဇင္ ေခၚတာပါလား .”

“ ဒါဇင္….ေနေကာင္းလား…..”

သူ႔အသံေတြ တုန္ခါေနသလိုဘဲ ။

ဒါဇင့္ကြယ္ရာမွာ ျမျမေသြးနဲ႔ ခ်ိန္းေနခဲ့တဲ့ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္မလုံလို႔ ျဖစ္လိမ့္မည္ ။

“ ေကာင္းတယ္.ကိုကိုေန …ဒါဇင္ လုံးဝ အေကာင္း ပကတိ ျဖစ္ေနၿပီ .ၿပီ.ကိုကိုေန႔ကို အရမ္း လြမ္းတယ္ သိလား..ကိုကိုေန ဘယ္ေတာ့ မန္းေလးကို လာမွာလဲ..လြမ္းလွၿပီ ကိုကိုေနရယ္….လာေတာ့ကြာ…..”

“ အင္း..လာမယ္..လာမယ္….”
https://1.bp.blogspot.com/-_jwXhQhq2f0/Vxyb-AmFmiI/AAAAAAAAAPw/00AnqFfstfYhz7F6IvL82S0_UvRYc9s4wCLcB/s1600/myanmar%2Bsexy%2Bmodel%2B1.jpg

ေနဗလ ျမျမေသြး အိမ္ေရွ႕မွာ သူ႔ကားေလး ထိုးဆိုက္လိုက္ၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ ျမျမေသြး အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာသည္ ။

ခါတိုင္းဆို ျမန္မာဆန္ဆန္ ဝတ္စားတတ္တဲ့ ျမျမေသြး ဒီတခါေတာ့ ဘိုဆန္ဆန္ ဝတ္လာသည္ ။ မ်က္ႏွာကိုလည္း မိတ္ကပ္နဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းနီဆိုးေဆးေတြ လိမ္းျခယ္ဆိုးလာသည္ ။

“ ကိုေနဗလ..ဟိုတခါက ကိုေနဗလ ေကၽြးတာ..ဒီတခါေတာ့ က်မက ေကၽြးပါရေစ….”

“ အာ..ရပါတယ္ဗ်ာ..ျမျမေသြးကလဲ..က်ေနာ္ဘဲ ေကၽြးပါရေစ …”

“ ဘယ္မွာသြား စားခ်င္လဲဟင္..”

“ ျမျမေသြး သေဘာပါ …ျမျမေသြး ဘယ္ဆိုင္မွာ စားခ်င္လဲ ….”

“ မၾကာေသးခင္ကမွ ဖြင့္တဲ့ “ ပူစီကက္ ” ကို သြားၾကမလား….က်မ မေရာက္ဖူးေသးလို႔…”

“ သြားေလ..ျမျမေသြး….”

“ ပူစီကက္ ” က အစားအေသာက္ ေကာင္းသည္..အရက္ဘားလည္း အရမ္း သားနားသည္ ..အရက္စုံရသည္ လို႔ သူ ၾကားထားသည္ ။ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္က ဒါမ်ိ ုး ဆိုင္အသစ္ ဆိုရင္ ေရာက္ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ေဖါက္သည္ခ်ထားသည္ ။ ဒါေပမယ့္ ပူစီကက္ က ေဈးတအားႀကီးသည္ လို႔ ေျပာသည္ ။

ျမျမေသြးက သူေကၽြးမယ္ လို႔ ထပ္ေျပာျပန္သည္ ။

ပူစီကက္ က အႀကီးစား သူေဌးတေယာက္ေယာက္ရဲ့ လူေနတိုက္ႀကီးကို စားေသာက္ဆိုင္ ကလပ္ အျဖစ္ ဖြင့္ထားပုံရသည္ ။ က်ယ္ဝန္းတဲ့ ၿခံႀကီးထဲမွာ ကားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ ။
လူခ်မ္းသာေတြဘဲ လာနိုင္တဲ့ ေနရာတခုမို႔ ထင္သည္ ။ ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြက ထိပ္တန္း ေဈးအႀကီးစား ကားေတြ ခ်ည္းဘဲ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ တူယွဥ္တြဲၿပီး ဆိုင္ထဲကို ဝင္ခဲ့သည္ ။ အေနာက္တိုင္း ဝတ္စုံဝတ္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းေတြက ျပာျပာသလဲ ခရီးဦးႀကိဳ ျပဳၾကသည္ ။ ေနဗလ လည္း ဒီလို ျမျမေသြးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ လိမ့္ေနတာ
ဒါဇင္ သိလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေဂ်ဝင္လိမ့္မလဲ လို႔ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္ ။

“ ပူစီကက္ ”ဆိုင္ထဲမွာက ခန္းနားလြန္းသည္ ။ လက္ဝဲဖက္က ကပြဲခန္းမထဲမွာ အေနာက္တိုင္း ေရာ့ခ္တီးလုံးေတြက တထုံးထုံး တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ဆူညံေနသည္ ။ တီးလုံး အလိုက္နဲ႔ တလွုပ္လွုပ္ ခုန္ေပါက္ ကေနၾကတဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ရသည္ ။ လက်္ာဖက္က စားေသာက္ခန္းမထဲမွာေတာ့ စားေသာက္ေနၾကတဲ့ လူတခ်ိ ု႔ဘဲ ရွိသည္ ။ ျမျမေသြးက လက်္ာဖက္က စားေသာက္ခန္းမထဲကို ဝင္ၾကရေအာင္
လို႔ ေျပာရင္း ဦးေဆာင္ကာ ဝင္လိုက္သည္ ။
အနက္ေရာင္ ဝတ္စုံ ဝတ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္က သူတို႔ကို စားပြဲတလုံးမွာ ေနရာ ခ်ထားေပးသည္ ။ ျမျမေသြးက “ ဝိုင္ ေသာက္ၾကရေအာင္..ကိုေနဗလ…” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ “ ေသာက္ေလ ျမျမေသြး..” လို႔ သူ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေနဗလသည္ အမွန္က ဝိုင္ေသာက္သမား တေယာက္ မဟုတ္ပါ ။ ဘီယာေသာက္ရင္ေသာက္ မေသာက္ရင္ ဝစ္စကီ ေသာက္ေနက် လူ ျဖစ္
သည္ ။ “ ကိုေနလ ဘီယာ ေသာက္ပါလား..ဒီမွာ ဘီယာေတြ အစုံရတယ္ …” လို႔ ျမျမေသြးက ေျပာသည္ ။ စားစရာ စာရင္း Menuကို ဆိုင္ဝန္ထမ္းမေလးက သူတို႔ ကို လာခ်ေပးသည္ ။
ဖေယာင္းတိုင္ မီးတုေလး ထြန္းေပးထားတဲ့ စားပြဲမွာ အရမ္း ရွိုင္းေနတဲ့ ျမျမေသြးနဲ႔ အတူတူ ထိုင္ေနၾကတာမို႔ ေဘးက စားပြဲေတြမွာ သားေနတဲ့ လူေတြက အကဲခတ္သလို ၾကည့္ၾကတာကို ေနဗလ
သတိထားမိသည္ ။
ျမျမေသြးက ပုဇြန္ေၾကာ္..ငါးေပါင္း ကိုက္လန္ေၾကာ္ ပင္လယ္စာဟင္းခ်ိ ုေတြနဲ႔ သူ႔အတြက္ ဝိုင္အနီ အေကာင္းစား တပုလင္း ေနဗလ အတြက္ ေရႊနန္းေတာ္ ဘီယာတပုလင္း မွာလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြး
က ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ ရႊင္လန္း တက္ႂကြေနသလိုဘဲ ။ အစားအေသာက္ေတြက သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ ေရာက္လာသည္ ။ “ ဒီဆိုင္ မဆိုးဘူးေနာ္ …ကိုေနဗလ..” လို႔ ေျပာလို႔ ေနဗလ လည္း “ အရမ္းေကာင္းတာဘဲ ” လို႔ ျမျမေသြး အႀကိဳက္ လိုက္ေျပာလိုက္သည္ ။
စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ စကားေျပာလိုက္နဲ႔ ဟိုတခါကလိုဘဲ ျမျမေသြး ေတာ္ေတာ့္ကို ေရခ်ိန္ကိုက္လာသည္ ။ “ ကိုေနဗလ က်မနဲ႔ ကိုေနဗလ ကၾကရေအာင္..” လို႔ ေနဗလကို ေခၚသည္ ။
စားထားေသာက္ထားလို႔ ဘိုက္တင္းေနတာေၾကာင့္ မကခ်င္ေပမယ့္ ျမျမေသြး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူနဲ႔ ကပြဲခန္းမထဲကို ဝင္သြားၿပီး ကသည္ ။
ကေနရင္း ျမျမေသြး ပို မူးလာပုံရသည္ ။ ဒယိမ္းဒယိုင္ ျဖစ္လာၿပီး ေနဗလ လက္ေမာင္းကို ဖမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားရတဲ့ အထိ မူးလာသည္ ။

“ က်မ တအား မူးေနတယ္….ဟင္းဟင္း…”

“ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ၾကမလားဟင္..”

“ အင္း..ျပန္ၾကမယ္…..တခုေတာ့ ရွိတယ္….ကိုေနဗလ..”

“ ဘာလဲဟင္..”

“ က်မ အိမ္ကို တန္း မျပန္ခ်င္ေသးဘူး….က်မ ဘယ္ကို သြားခ်င္ေနသလဲ သိလား…”

“ မသိဘူး..ျမျမေသြး သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို က်ေနာ္ လိုက္ပို႔မွာေပါ့..ဘယ္သြားခ်င္သလဲ..”

“ အင္း ေျပာမယ္…ခဏေနအုံး..က်မတို႔ စားထား ေသာက္ထားတာေတြ ရွင္းေပးရဦးမယ္ေလ….ကိုေနဗလ…”

“ က်ေနာ္ အားလုံး ရွင္းေပးၿပီးၿပီ ျမျမေသြး…”

“ ဟင္..ဟုတ္လား..က်မ ေျပာထားတာဘဲ ကိုေနဗလရယ္..က်မ ရွင္းပါမယ္ လို႔…”

“ ရပါတယ္ဗ်ာ..ျမျမေသြး ကို က်ေနာ္က အျမဲ ေကၽြးခ်င္တာပါ….”

“ ခစ္ခစ္..တကယ္ ေျပာတာလား..ဟင္းေနာ္..အျမဲ ေကၽြးခိုင္းလို႔ ေနာက္မွ ထြက္မေျပးနဲ႔….”

“ မေျပးပါဘူး..ျမျမေသြးကို တသက္လုံး ေကၽြးဆိုလည္း ေကၽြးမွာ သိလား…”

“ အဲ့..ဒါက ဘာစကားလဲ…ဟိဟိ..တကယ္ေကၽြးမွာလား..တသက္လုံး….”

“ ေကၽြးမွာေပါ့ …”

“ ပူစီကက္ ” ထဲက အထြက္ ကားဆီကို ေလၽွာက္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္ ေနဗလ က ျမျမေသြး လက္ကေလးကို ဖမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးကလည္း မူးကလည္း မူး စီးထားတာကလည္း ဖိနပ္ျမင့္ျမင့္ နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေခ်ာ္လဲက်မွာကို စိုးရိမ္ရသည္ ။

ကားထဲ ေရာက္ေတာ့ ေနဗလရဲ့ ပုခုံးကို မွီလိုက္တဲ့ ျမျမေသြးက “ က်မ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကို ပို႔မွလား..” လို႔ ေမးလိုက္တာေၾကာင့္ ေနဗလ လည္း ျပာျပာသလဲနဲ႔ “ ပို႔မွာေပါ့ ဘယ္ကို သြားခ်င္လဲ”
လို႔ ေမးသည္ ။ ျမျမေသြးက “ ကိုေနဗလရဲ့ အိမ္ကို…” လို႔ ေျဖလိုက္သည္ ။
ေနဗလ စိတ္ထဲ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားလို႔ ႐ုတ္တရက္ စကားမျပန္မိ ။ သူ နီသိဝတီကို Off မလုပ္ထားခဲ့မိ ။သူျပန္လာတာနဲ႔ တံခါးဖြင့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ နီသိဝတီက “ ကိုကို ျပန္လာၿပီလား..” ဆိုၿပီး
ေျပးႀကိဳေနမွ ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္…။

“ ဘာလဲ..မလိုက္လည္ေစခ်င္လို႔ဘား…ကိုေနဗလ…”

“ မဟုတ္ပါဘူး..ရပါတယ္..လိုက္လို႔ရပါတယ္…အဲ..ဟိုေလ..တခု ရွိတာက…က်ေနာ္က တေယာက္ထဲသမားလည္း ျဖစ္..စည္းကမ္းကလည္း မရွိေတာ့ အိမ္ခန္းက ရွုပ္ပြ….”

“ အမေလး..ဆင္ေျခေတြ…..ဒီမွာ ကိုေနဗလ..မေခၚခ်င္ရင္ မေခၚခ်င္ဘူး ေျပာပါရွင္..ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔..ျမျမေသြးက စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဗ် ူ ရိုက ဆိုတာလဲ မေမ့နဲ႔အုံး…”

“ တကယ္ ေျပာတာပါ..က်ေနာ့္တိုက္ခန္းက ျမျမေသြးရဲ့ အိမ္လို ရွင္းလင္း မေနဘူး..ပြေနလို႔ ဟားဟား…”

“ ကိုေနဗလရယ္ …ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္ ပါတယ္..က်မ က ကိုေနဗလမွာ စက္လူ႐ုပ္မ တေကာင္ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို ဟိုတခါ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းရဲ့ တပည့္ေတြ ဗုံးလာေထာင္တဲ့ ေက့စ္ထဲက သိထားၿပီးေနတာပါ ….ဘာတဲ့ စက္႐ုပ္မ နံမည္က နီသိလား….ကင္ဒိုဓါးနဲ႔ေတာင္ ေဇာ္ဝင္း တပည့္ေတြကို ခုခံေသးတယ္ေလ….”

“ ဟုတ္တယ္..ျမျမေသြး…ရွိပါတယ္..က်ေနာ့္မွာ စက္လူ႐ုပ္မ ရွိေနပါတယ္..”

“ က်မကို ျပမယ္ မဟုတ္လား….”

“ အင္း..ရပါတယ္..”

“ က်မက ေခတ္မွီ ပြင့္လင္းတဲ့ မိန္းမ တေယာက္ပါ..ကိုေနဗလ က လူလြတ္တေယာက္…စက္႐ုပ္မေတြကလည္း မိန္းမစစ္စစ္ တေယာက္လိုဘဲ လိင္အဂၤါေတြ အကုန္ ပါေနတယ္ ဆိုတာ စက္႐ုံတာဝန္ခံ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္း ကိုယ္တိုင္ က်မကို ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္..ေအာ္..ေနာက္ၿပီး ကိုေနဗလ တိုက္ခန္းကို ဗုံးခြဲဖို႔ ႀကံေတာ့ စက္႐ုပ္မ ေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြလည္း ေသခဲ့ေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ေၿမ ရဲစခန္းက စုံစမ္းစစ္ေဆးခ်က္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ..ဒီတုံးက ရဲစခန္းမွူးရဲ့ အစီရင္ခံစာ မွာ စက္လူ႐ုပ္မဟာ လူသားမိန္းမ တေယာက္နဲ႔ အစစ တူေအာင္ ဖန္တီး လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာေတြ က်မ ဖတ္ဖူးပါတယ္….”

“ ဟုတ္ပါတယ္..ျမျမေသြး….”

“ ကဲ ဒါဆို ကိုေနဗလ ရဲ့ တိုက္ခန္းကို တန္းၿပီးသာ ေမာင္းေပေတာ့…”

“ ဟုတ္ကဲ့ ျမျမေသြး…”

ျမျမေသြးက ေနဗလရဲ့ ႂကြက္သားထစ္ႀကီးေတြ ဖုထစ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းအိုးႀကီးကို သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ မသိမသာ ပြတ္သပ္ေနတာေၾကာင့္ ေနဗလရဲ့ စိတ္ေတြ ဆူေဝ နိုးထ လာေနရသည္ ။

ျမျမေသြးရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကလည္း သူ႔ပါးနဲ႔ ခဏ ခဏဘဲ လာလာ ထိေတြ႕ေနသည္ ။ သင္းပ်ံ႕တဲ့ ေရေမႊးအနံ့ကလည္း သူ႔စိတ္ေတြကို ထႂကြ ယိမ္းယိုင္ေစသည္ ။

“ ျမျမေသြး….”

“ ဘာလဲဟင္….”

“ ျမျမေသြး..သိပ္ လွတယ္ဗ်ာ…..”

“ အံမယ္..ဟုတ္လို႔လား..အပိုေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္….”

“ တကယ္ပါ…”

“ သြား..ေျမႇာက္ပင့္ေနတာႀကီး..မသိရင္ ခက္မယ္….”

ေနဗလ ကားကို ႐ုတ္တရက္ လမ္းေဘး လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာကို ဆြဲေကြ႕ကာ ရပ္လိုက္လို႔ ျမျမေသြးလည္း လန႔္ဖ်န႔္သြားရသည္ ။

“ ကား..ကား ဘာျဖစ္သလဲဟင္ ….”

“ ကား က ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး..ျမျမေသြး..ျဖစ္ေနတာက က်ေနာ္..က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ပူျပင္း ေတာက္ေလာင္ေနၿပီ..သိလား..”

“ ဟင္..ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ….Heart Burn ျဖစ္တာလား..ေဆးလည္း မပါလာဘူး….”

“ ေဆးက ျမျမေသြး ပါ..ျမျမေသြး ကုေပးရင္ ေပ်ာက္မယ့္ ေရာဂါ ပါ..ျမျမေသြးကို တအား ႀကိဳက္ေနလို႔ ျဖစ္တဲ့ ေဝဒနာပါ..ျမျမေသြး….”

ျမျမေသြးနဲ႔ ေနဗလရဲ့ မ်က္ႏွာေတြ အရမ္းကို နီးကပ္ေနၾကသည္ ။

“ ခစ္ခစ္..တကယ္ႀကီးဘဲလား…ကိုေနဗလရယ္..က်မကို ႀကိဳက္ေနတယ္ ဟုတ္လား…..ႀကိဳက္ေနတာလား..ရမက္ထန္ေနတာလား…..”

“ ႏွစ္ခုစလုံးဘဲဗ်ာ…”

ေနဗလက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ျမျမေသြး ကို တအား ဖက္လိုက္ၿပီး ပြင့္ဟေနတဲ့ ျမျမေသြးရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကို ဖိကပ္ ငုံ စုတ္လိုက္ပါသည္ ။

ျမျမေသြးက မျငင္းဆန္ မ႐ုန္းဖယ္႐ုံမကဘဲ သူ႔ေက်ာျပင္ကို ျပန္လည္ ဖက္သိုင္းရင္း သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြကို တုန႔္ျပန္နမ္းစုတ္လာလို႔ ေနဗလလည္း ပြပဟ..လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေအာက္ေမ့မိလိုက္ၿပီး လ်ာခ်င္းပူးယွက္လွိမ့္ၿပီး နမ္းစုတ္ပါေတာ့သည္ ။ ေသးက်ဥ္တဲ့ ျမျမေသြးရဲ့ ခါးေလးကိုလည္းတအားဖက္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္း ပူးကပ္ထားလိုက္ေတာ့
ျမျမေသြးရဲ့ ၿဖိဳးျပည့္တဲ့ရင္စိုင္အိအိေတြက သူ႔ရင္အုပ္နဲ႔ ပူးဖိ ကပ္ေနၾကေတာ့ ေနဗလ အတြက္ ဒီအထိအေတြ႕ေတြကေရာ လ်ာခ်င္း ကလိေနမွုကေရာ ကာမစိတ္ေတြကို တဟုန္ထိုး ႂကြထသြားေစေတာ့ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ ဒုံးပ်ံႀကီးလဲ မားမားမတ္မတ္ တန္းတန္းႀကီး ေထာင္သြားရသည္ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ အနမ္းရွည္ႀကီးတခု နမ္းမိၾကတဲ့ေနရာမွာ အနမ္းအစုတ္ေတြက စစခ်င္း ေျဖးေျဖးနဲ႔ ျငင္ျငင္သာသာ ရွိလွေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရမက္ေဇာေတြ ျပင္းထန္လာတာနဲ႔အမၽွ အနမ္းေတြကလည္း ၾကမ္းလာသည္ ။

ခါးကို ဖက္ထားတဲ့ သူ႔လက္ကလည္း ခါးေအာက္ကို ေရာက္လာသည္ ။ စြင့္ကားေနတဲ့ တင္လွလွႀကီးေတြကိုပြတ္သပ္မိရသည္ ။ ကိုင္တြယ္ ဆုတ္ညႇစ္မိရသည္ ။ ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကို ဖက္သိုင္းထားတဲ့ ျမျမေသြးရဲ့ လက္ေတြကလည္း သူ႔ေပါင္တန္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္လာသည္ ။ ပြတ္သပ္လာသည္ ။

လမ္းမေဘးမွာ ထိုးရပ္ၿပီး စကားေျပာၾကရာက အခုလို နမ္းၾကစုတ္ၾက ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္မိလာၾကရတာ ဆိုေတာ့ျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ ကားေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကသလဲ ဆိုတာကို ေတြ႕ၾကျမင္ၾကတဲ့အခါဟြန္းေတြ တီးလာၾကသလို မွန္ခ်ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္တဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ရွိသည္ ။

“ ကိုေနဗလ..လူေတြ ျမင္ကုန္ၿပီ..စိတ္လည္း ထိန္းအုံး….”

ျမျမေသြးက သူ႔ကို တြန္းပစ္လို႔ ေနဗလလည္း တဟဲဟဲ ရယ္လိုက္ရင္း..“ ကိုယ့္အခန္းကို သြားၾကရေအာင္” လို႔
ေျပာလိုက္ပါသည္ ။

ျမျမေသြးက ျပဳံးစိစိနဲ႔ မ်က္ေစာင္းလွလွေလး ထိုးပစ္လိုက္သည္ ။ ေနဗလက ကားကို ျပန္ေမာင္းထြက္လာသည္။

“ ျမျမေသြး..ခ်စ္တယ္ဗ်ာ….”
“ အံမယ္…ဟုတ္လို႔လား..ကိုေနဗလ ခ်စ္ေနတာက မန္းေလးက ဒါဇင္ မဟုတ္ဘူးလား…”
“ ဟင့္အင္း..ကိုယ္ခ်စ္တာ ျမျမေသြး..အရမ္းခ်စ္တာ…တခ်ိန္လုံး တသက္လုံး ခ်စ္မွာ….”
“ ဟင္း..ပိုလိုက္တာ…ယုံပါဘူး…”
“ ယုံပါ…ႏွစ္ရြက္ေလး ေထာင္လို႔..ဟင္းဟင္း…”

ျမျမေသြးက လက္သီးဆုပ္ေလးေတြနဲ႔ ေနဗလ ပုခုံးနဲ႔ လက္ေမာင္းသားေတြကို ထုရိုက္လိုက္သည္ ။

သူတို႔ ေနဗလေနတဲ့ ကြန္ဒိုတိုက္ႀကီးကို ေရာက္လာၾကေတာ့ တိုက္ထဲကို ဝင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ဓါတ္ေလွ
ခါးထဲက ထြက္လာၾကတဲ့ ဂ်ပန္ႀကီး ဟင္နရီနဲ႔ သူ႔စက္လူ႐ုပ္မတို႔နဲ႔ပက္ပင္း တိုးၾကသည္ ။

ဂ်ပန္ႀကီးက “ ဟာ..မစၥတာ..ေနာက္ထပ္ အ႐ုပ္တ႐ုပ္ လဲလိုက္တာလား…” လို႔ ေမးလိုက္တာေၾကာင့္ ေနဗလ
လည္း..“ ဟာ..ဟင္နရီ…ဒါ လူစစ္စစ္…” လို႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာထည့္ပစ္လိုက္ရင္း ျမျမေသြးနဲ႔အတူ ဓါတ္ေလွခါးထဲကို ဝင္လိုက္သည္ ။

ျမျမေသြးက ..“ ဟိုဂ်ပန္နဲ႔ တြဲသြားတာ အျဖဴမေနာ္..အေမရိကန္လား…” လို႔ ေမးသည္ ။ ေနဗလလည္း “ အဲဒါစက္လူ႐ုပ္မေလ..ျမျမေသြး..” လို႔ ေျပာျပလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးလည္း အရမ္း အံ့ၾသသြားသည္ ။ ျမျမေသြးက“ လူစစ္စစ္ဘဲ ထင္လို႔” လို႔ ေျပာၿပီး ရယ္သည္ ။ ျမျမေသြးက မႏၲေလးတုံးက ဓါးျပတိုက္တဲ့ စက္႐ုပ္နဲ႔ ရဲစက္႐ုပ္ေတြကိုေတာ့ ေတြ႕ဖူးၿပီးသားေလ ။ အဲဒီစက္႐ုပ္ေတြက အၾကမ္းစားဘဲ လုပ္ထားတာေလ ။ သူ႔အခန္းတံခါးကို
ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ နီသိဝတီက ဖုန္သုတ္ရွင္းလင္းေနရာက ေျပးလာႀကိဳသည္ ။ျမျမေသြးက အရမ္းအံ့ၾသေနသည္ ။

“ အရမ္းလွတာဘဲ..လူစစ္စစ္လိုဘဲေနာ္…” လို႔ ႏုတ္က ေျပာရင္း နီသိဝတီရဲ့ လက္ေတြကို ကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ေနဗလက ျမျမေသြးနဲ႔ နီသိဝတီကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္ ။
နီသိဝတီသည္ ျမျမေသြးကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာ တခါဘူးမွ မေတြ႕ဘူးေသးတဲ့ တစိမ္းေတြမို႔နဲနဲ စိမ္းသလို ျဖစ္ေပမယ့္
ေနဗလက မိတ္ဆက္ေပးၿပီးေတာ့ ျမျမေသြးကို မမလို႔ ေခၚဖို႔ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားေတာ့သည္ ။

ေနဗလလည္း ျမျမေသြးနဲ႔ ကားထဲမွာ စခဲ့တဲ့ အနမ္းအေပြ႕အဖက္ အကိုင္အတြယ္ေတြကို ျပန္ဆက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့နီသိဝတီကို အခန္းလြတ္ထဲ သြားအိပ္ေနဖို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ နီသိဝတီလည္း ေနဗလစကားကို တေသြမတိမ္း နားေထာင္သည္ ။ သူအိပ္ေနက် အခန္းေလးထဲကို ဝင္သြားသည္ ။ ေနဗလက ျမျမေသြးကို သူ႔အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္
ႀကီးေပၚမွာ တူယွဥ္ကာ ထိုင္လိုက္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ ျမျမေသြးရဲ့ လက္ကေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ ျမျမေသြးကို ဘယ္ေလာက္ ျမတ္နိုးတဲ့အေၾကာင္း ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေတာ္ကီေတြပြား…ဒိုင္ေတြ ထည့္သည္ ။ သည္ကေန စရတာေပါ့။လက္ကေလး ၿပီးေတာ့ ပါးကေလးေပါ့ ။ ပါးကေလးနဲ႔ နဖူးကေလးကို အာဘြားေတြ ေပးသည္ ။ ျမျမေသြးကလည္း
“ သူ႔ကို ယုံရမွာလား…ျမေသြးကို တကယ္ခ်စ္တာလား…” ဆိုၿပီး ညဳတုတုနဲ႔ ျပန္ေျပာရင္း ေနဗလကို တအား ျပန္ဖက္သည္ ။ တဆင့္ၿပီး တဆင့္တက္လာသည္ ။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း စုတ္နမ္းၾကတဲ့အခါ လ်ာခ်င္း လုံးေထြးၾကရင္းတေယာက္နဲ႔တေယာက္ ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္တာေတြ လုပ္လာသည္ ။ ေနဗလက ျမျမေသြး စိတ္ပါေနတယ္ ဆိုတာကို
သိေတာ့ ရဲရဲတင္းတင္းဘဲ ျမျမေသြးရဲ့ ထမိန္ကို ေျဖလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးကလည္း ေနလရဲ့ အနမ္းအစုတ္ အပြတ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြ လာေန ထန္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ထမိန္ေျဖလိုက္တာကို မျငင္းဘူး ။ ေနဗလရဲ့ လက္က ျမျမေသြးေပါင္တန္ေတြကို ခဏတျဖဳတ္ ပြတ္သပ္ေနလိုက္ၿပီးမွ ေပါင္ဂြဆုံေနရာကို ပင္တီေလးေပၚကေန ကိုင္စမ္းသည္ ။ ပင္
တီေလးရဲ့ အလယ္ဂြဆုံေနရာေလးသည္ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္ ။ သဘာဝစိတ္ေတြ ျပင္းထန္ထႂကြေနလို႔ ။ ျမျမေသြးလည္း
မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္ၿပီး ေနဗလ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္သမၽွကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံေနၿပီး ေနဗလက ထမိန္ကို လုံးဝဆြဲခၽြတ္ဖယ္လိုက္တဲ့အခါ သူမဝတ္ထားတဲ့ အက် ႌကိုပါ ခၽြတ္ဖယ္ေပးလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးရဲ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ပါးပါးျပတ္ျပတ္ နိုင္လြန္ပင္တီေလးနဲ႔ ဘရာစီယာ အနက္ေသးမၽွင္မၽွင္သာ က်န္ေတာ့သည္ ။ ရင္စိုင္ထြားထြားေတြက ဘရာ
စီယာရင္စည္းရဲ့ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မွုေအာက္က အတင္းႀကီး ႐ုန္းထြက္ခ်င္ေနၾကသည္ ။
ေနဗလလည္း ဘရာစီယာရဲ့ ခ်ိတ္ေတြက္ု ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္ ။ ရင္စိုင္ႏွစ္မႊာက အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္သြားေတာ့ ထယ္ထယ္ဝါဝါ ႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္ႀကီး တုန္ခါေနသည္။ နို႔သီးဖုနီညိဳညိဳေလးေတြက မာ
ေထာင္ထေနၾကသည္ ။ ပင္တီပါးေလးကိုပါ ေနဗလက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့ ျမျမေသြး လုံးဝ ဗလာက်င္း သြားသည္ ။ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားသည္ ။ ေပါင္ၾကားက အေမႊးပါးပါး ဖုံးအုပ္ေနတဲ့ အဂၤါစပ္ႀကီးကို ေနဗလက စူးစိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ျမျမေသြးက “ ဟိတ္…ဘာၾကည့္တာလဲ…ၾကည့္နဲ႔..”လို႔ ရွက္သလို မ်က္ႏွာေလးနဲ႔
ေျပာရင္း ႀတိဂံပုံေနရာေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ ယွက္ကာလိုက္သည္ ။ လွလြန္းလို႔ပါ ျမေသြးရယ္….လို႔ ေျပာရင္း
ျမျမေသြး ေပါင္တန္လုံးလုံးေတြကို ျဖဲကားလိုက္ၿပီး ဆတ္ကနဲ ေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းစိုက္သြင္းကာ အဂၤါစပ္ႀကီးကို စ
ၿပီး လ်ာနဲ႔ယက္ပါေတာ့သည္ ။ အကြဲေၾကာင္းနီညိဳညိဳႀကီးတေလ်ာက္ သူ႔လ်ာျပားႀကီးနဲ႔ ေအာက္ကေန အထက္ ပင့္
ေကာ္ ယက္လိုက္ၿပီးေနာက္ စုတ္တံျပားနဲ႔ ေဆးသုတ္သလို စုံခ်ီဆန္ခ်ီ တျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဖိကာဖိကာ ယက္ပါေတာ့သည္ ။ ျမျမေသြးမွာလည္း အပ်ိဳႀကီး ဘဝနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဖက္ ေယာက်္ားတေယာက္ရဲ့ အထိအေတြ႕ကို တအား လိုလားေနခဲ့ရေတာ့ အခုလို ေနဗလရဲ့ လ်ာနဲ႔ ယက္ေပးတာကို ခံလိုက္ရတဲ့အခါ ေက်နပ္ျခင္းေတြ အျပည့္အဝ ခံစားရေပသည္ ။ ေထာင္ထေနတဲ့ အစိေလးကို လ်ာထိပ္နဲ႔ ဖိဖိထိုးကေလာ္ကလိလိုက္တာေၾကာင့္ ျမျမေသြး တင္ပါး
အိအိႀကီးေတြ တႂကြႂကြနဲ႔ ကာမအရသာေတြ ျပည့္ျပည့္ဝ၀ ရရွိခံစားေနရၿပီ ။ ေနဗလလည္း မိန္းမကိုယ္ကို လ်ာနဲ႔ ကလိ ယက္ေပး႐ုံမက စအိုေပါက္ကေလးကိုပါ လ်ာနဲ႔ ထိုးဆြေပးလိုက္ေတာ့ ျမျမေသြး တင္ပါးႀကီးေတြ တုန္ခါၿပီး“ ေကာင္းလိုက္တာ..ေကာင္းတယ္..ေကာင္းတယ္…ရွီး….ရွီး..“ ဆိုၿပီးပါးစပ္ဖ်ားက အသံထြက္ေပၚလာရေပသည္ ။

ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရမ္းကို စိတ္ေတြ ထန္ျပင္းေနၾကၿပီ ။
ယက္တာစုတ္တာေတြကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ၿပီး ျမျမေသြးရဲ့ ေပါင္ျဖဴျဖဴ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဲကားလ်က္ ေနဗလ ေနရာဝင္ယူလိုက္ကာ မတ္မတ္ေထာင္႐ုံမက တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနေအာင္ တဏွာႂကြထေနတဲ့ သူ႔လိင္တန္ေခ်ာင္းကို စိုရႊဲကာ အနည္းငယ္ ကြဲဟေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းသားထူထူေတြၾကားထဲကို ႏွစ္ျမဳပ္လိုက္ပါေတာ့သည္ ။

“ အာ….အာ…..ကို..ကိုေနရယ္…အီး..ရွီး…..”

တထစ္ထစ္နဲ႔ ဝင္သြားတဲ့ လိင္တန္ေခ်ာင္းရဲ့ အရသာက ထူးကဲလွတာမို႔ ျမျမေသြး ေခါင္းေလး ဘယ္ညာရမ္းခါရင္း
သူမ တင္ပါးႀကီးေတြကို ေကာ့ေပးလိုက္ပါသည္ ။

ေနဗလရဲ့ လိင္တန္ႀကီးက အဂၤါစပ္ထဲ အျပည့္အသိပ္ႀကီး တစ္ေနသည္ ။

“ အီး…နာတယ္..နာတယ္….ေျဖးေျဖး..ကိုေနရယ္…ႀကီးလွခ်ည္လား….မဝင္ဘူး တစ္ေနတယ္…”

ျမျမေသြးက မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ၿပီး ညည္းလိုက္သည္ ။ ေနဗလလည္း တိုးလို႔တစ္လစ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔လိင္တန္တုတ္
ႀကီးကို ျပန္ေတာ့ ထုတ္ဖို႔ မစဥ္းစား ။ ေစာက္ဖုတ္နဲ႔လီးဆိုတာ မတန္တယ္လို႔ မရွိဘူး ..ရေအာင္ကို လုပ္မယ္လို႔
ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဆူၿဖိဳးတဲ့ နို႔ႀကီးေတြကို တလုံးကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ညႇစ္ ေနာက္တလုံးက နို႔သီးေခါင္း နီညိဳညိဳေလးကို သူ႔
ပါးစပ္နဲ႔ ငုံစို႔ေပးလိုက္ရင္း သူ႔လိင္တန္ေခ်ာင္းကို ေနာက္နဲနဲဆုတ္ထုတ္ ေရွ႕နဲနဲျပန္ထိုး ေျဖးေျဖးခ်င္း အတိုးအဆုတ္
လုပ္ေပးသည္ ။ ျမျမေသြးလည္း တအင္အင္တဟင့္ဟင့္နဲ႔ နာလဲနာ ေကာင္းလဲေကာင္း ျဖစ္ေနသည္ ။ ေနဗလရဲ့
လိင္တန္လည္း တထစ္ထစ္ တအိအိနဲ႔ တဆုံးတိုင္ ဝင္သြားနိုင္ၿပီး ေနဗလက နဲနဲဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္ဖိသြင္းလိုက္နဲ႔
လုပ္ေပးေနေတာ့ မၾကာခင္ဘဲ စီးစီးပိုင္ပိုင္နဲ႔ တခ်က္ခ်င္း ထိုးသြင္း ျပန္ထုတ္ လုပ္လို႔ရလာသည္ ။

“ အိုေကတယ္ မဟုတ္လားဟင္ ျမေသြး……”

“ အင္း..အင္း…”

“ ေကာင္းလား….”

“ အင္း…..”

“ နာေသးလား..”

“ ဟင့္အင္း….”

ေနဗလသည္ ျမျမေသြးရဲ့ ဆူၿဖိဳးတဲ့ နို႔ႀကီးေတြနဲ႔ ရွပ္ဟိုက္တဲ့ ဝမ္းပ်ဥ္သားနဲ႔အခ်ိဳးက်တဲ့ ေပါင္တန္ႏွစ္သြယ္ ေဖါင္းမို႔တဲ့အဂၤါစပ္ႀကီးကိုတဝႀကီး ရွုစားရင္း ၾကပ္တည္းစည္းပိုင္တဲ့ အရသာထူးကို ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ ရရွိခံစားေနသည္ ။

တင္ပါးႀကီးတလုံးကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ညႇစ္ရင္း ဖိသြင္းေနတာေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကမ္းလာသည္ ။ ေဆာင့္
ထည့္လာသည္ ။ ျမန္လာသည္ ။ ျမျမေသြးကလည္း ႀကိဳက္သည္ ။ ေနဗလ ဆြဲၿပီ . .။ ဒလစ္ သြင္းေဆာင့္ပစ္ေနၿပီ ။

“ အိုဟိုဟို…အို….အား…ရွီး…အား…ရွီး……အိုး…..အား……ေကာင္း…ေကာင္းတယ္….ကိုရယ္….အိုး……အား……
ေကာင္းလွခ်ည္လားကြာ…ေဆာင့္..ေဆာင့္….”

ျမျမေသြး ဖင္ႀကီးေတြ ရမ္းခါ ေကာ့ထိုးေနၿပီ ။ တအားေကာင္းလာလို႔ အတင္းေတြ ေဆာင့္ကုန္သည္ ။ လမ္းဆုံးကို
ျပျပေလး ျမင္ေနရၿပီ ။ အရွိန္ျပင္းထန္ေနၿပီ ။ တဖတ္ဖတ္ အသံမ်ားနဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ဖြပ္ဖြပ္ ဘြတ္ဘြတ္ အသံေတြ
ထြက္ေနသည္ ။ အရည္ေတြ တအား ယိုစီးက်ေနသည္ ။ ေခၽြးေတြ တုတ္တုတ္က် စိုရႊဲေနသည္ ။

အသက္ရွူသံ ျပင္းျပင္းနဲ႔ တဖြပ္ဖြပ္အသံေတြ ကုတင္တက်ိက်ိ ျမည္သံေတြ ဆူညံေနၿပီး မၾကာခင္ အို..အား…အင္း
ဆိုၿပီး ျမျမေသြး ႏွုတ္က အသံေတြ ထြက္လာၿပီး ျမျမေသြး ၿပီးျခင္းကို ေရာက္ရွိသြားတာကို ေနဗလ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ေနဗလက ဆက္ ၾကဳံးေနတုံး ။
အား..အား…ဟား…..အား……ဆက္တိုက္ ဒလစပ္ မနားတမ္းေဆာင့္ထည့္သည္ ။
ျမျမေသြးလည္း သူ႔ကို ၿပီးေစခ်င္လို႔ သူမ အဂၤါစပ္ကို တအားဆြဲဆြဲ ညႇစ္ေပးေနသည္ ။ အိုး..အား……ေဆာင့္..ေဆာင့္…ေဆာင့္…..အား….အား….အိုး………
ေနဗလလည္း သုတ္ရည္ေတြ တထပ္ထပ္နဲ႔ အဂၤါစပ္ အေခါင္းထဲ ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီး တအားေကာင္းတဲ့ အထြဋ္အထိပ္
ကို ေရာက္ရွိသြားရေတာ့သည္ ။

ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြးတို႔ ပြဲၾကမ္းလိုက္ၾကလို႔ ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ ပက္လက္လွဲကာ အနားယူေနၾကသည္ ။

ျမျမေသြးလည္း အဝတ္အစား ျပန္မဝတ္ေသးဘူး ။ ကုတင္ေျခရင္းမွာ ရွိေနတဲ့ ေစာင္ခပ္ပါးပါးေလးကို ကိုယ္ေပၚမွာ လႊမ္းျခဳံထားလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးသည္ ေနဗလရဲ့ ခ်စ္ပြဲၾကမ္းမွာ သုံးႀကိမ္ေတာင္ ၿပီး
ျခင္း လမ္းဆုံးကို ေရာက္ရွိရၿပီး အလိုးေကာင္းတဲ့ ေနဗလကိုေရာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကိုေရာ တအား ခိုက္သြား ႀကိဳက္သြားရေတာ့သည္ ။

ေနဗလမွာလည္း အားကုန္ လိုးေဆာင့္ၿပီး သုတ္ရည္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖလက္ၿပ ၿငိမ္က်သြားေပမယ့္ ေတာင့္တင္းဆူၿဖိဳးလွတဲ့ ျမျမေသြးကို တခ်ီထဲနဲ႔ေတာ့ မၿပီးလိုက္ခ်င္ဘဲ အားရေအာင္ ထပ္ လိုးဖို႔ စဥ္းစားေနသည္ ။ သည္အခ်ိန္မွာ ျမျမေသြးလည္း ေပႀကံေနတဲ့ သုတ္ရည္ေတြကို ေဆးေၾကာခ်င္တဲ့အျပင္ ဆီးလဲသြားခ်င္တာေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚက ထလိုက္သည္ ။ မေတာင္ဘဲ ငိုက္ေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ့္ကို ရွည္လ်ားၿပီး တုတ္ၿဖိဳးလွတဲ့ ေနဗလ လိင္တန္ႀကီးကို တခ်က္ေလာက္ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိ ုးခန္းဆီကို ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္နဲ႔ဘဲ
ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္ ။

ေနဗလ ဖ်တ္ကနဲ နိုးသြားသည္ ။ ျမျမေသြးရဲ့ ကိုယ္လုံးတီး ေနာက္ပိုင္းျမင္ကြင္းကို သူ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။ ေတာက္..လွလိုက္တဲ့ အိုး….ဒီအိုးကိုေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ ဖြင့္ေပးရအုံးမည္ ။

သူ႔ငပဲကလည္း အေမာေျဖေနရာကေန ေငါက္ကနဲ ထေထာင္လာသည္ ။ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်န္းမာေရးေကာင္းလွတဲ့ ျမျမေသြးရဲ့ ကိုယ္လုံးတီး အလွအပေတြေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ဆြဲဖို႔ ျဖဳတ္ဖို႔ သူ ထလာၿပီ ။

ျမျမေသြးလည္း ေရခ်ိ ုးခန္းဆီကို အသြား မဟတဟ ပြင့္ေနတဲ့ အခန္းတခန္းကို စပ္စုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကုတင္ေလးတလုံးေပၚမွာ ပက္လက္လွဲအိပ္ေနတဲ့ စက္လူ႐ုပ္မ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
လူသားမိန္းမတေယာက္နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူလြန္းလို႔ အံ့ၾသေနၿပီး စက္လူ႐ုပ္မ နားကို အနီးကပ္ တိုးၿပီး စပ္စုမိေလေတာ့သည္ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ျမျမေသြးရဲ့ အေနာက္က လိုက္သြားတဲ့ ေနဗလလည္း ျမျမေသြးရဲ့ အနားကို ေရာက္လာသည္ ။

“ ဟင္ ကိုေန ….” ျမျမေသြးက သူမလိုဘဲ ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ ေနဗလကို ေတြ႕လိုက္လို႔ နဲနဲ
ေတာ့ ရွက္သလို ျဖစ္သြားသည္ ။ ေနဗလရဲ့ ငပဲတန္ႀကီးကလည္း ေငါေငါႀကီး ျဖစ္ေနသည္ ။ ေထာင္ထေနသည္ ။

“ ကိုေန…ဘာလို႔ လိုက္လာတာလဲ…”
“ ျမေသြး ေရခ်ိ ုးရင္ အတူတူလိုက္ခ်ိ ုးမလို႔ေလ…”
“ စက္႐ုပ္မေလးကို လာၾကည့္ေနတာ…”
“ သူ႔နံမည္က နီသိဝတီ တဲ့…စကားလည္း ေျပာတတ္တယ္…”
“ ဒါေတာ့ သိတယ္..ကိုေန..ကင္ဒိုဓါးသိုင္းေတာင္ တတ္ေသးတာဘဲ….ခိခိခိ…”
“ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း လည္း အကုန္ စုံတယ္…..”
“ ခိခိခိ..ကိုေန သူ႔ကို ဆက္စ္ လုပ္သလားဟင္..လုပ္တယ္ မဟုတ္လား….”
“ အင္း….”
“ ဘယ္လိုေနလဲ…ေကာင္းလား..ျမေသြး သူ႔ အတြင္း အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြကို ၾကည့္လို႔ရမလားဟင္..ေတြ႕ဖူးခ်င္လို႔…”
“ ရတာေပါ့ ကိုယ္ သူ႔ကို ႏွိုးလိုက္မယ္ ေလ….”
“ အင္း..အဝတ္ပါ ခၽြတ္ခိုင္းလိုက္….”
“ ရတယ္..ခၽြတ္ခိုင္းလိုက္မယ္..ျမေသြး….”

ေနဗလလည္း နီသိဝတီကို ထခိုင္းလိုက္သည္ ။ နီသိဝတီက ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ျမျမေသြးနဲ႔ ေနဗလကို ၾကည့္ၿပီး..“ ေရခ်ိ ုးၾကေတာ့မလို႔လားဟင္…” လို႔ ေမးလိုက္ပါသည္ ။
ျမျမေသြးလည္း စက္လူ႐ုပ္မ ရဲ့ အစြမ္းကို အံ့ၾကမဆုံး ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေနဗလက နီသိဝတီကို အဝတ္ေတြ အားလုံးကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါသည္ ။
နီသိဝတီလည္း ေနဗလ ေစခိုင္းတဲ့အတိုင္း သူမကိုယ္ေပၚက အဝတ္မွန္သမၽွကို တခုၿပီးတခု ခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္ပါသည္ ။

ျမျမေသြးလည္း နီသိဝတီရဲ့ ခၽြန္တင္းေကာ့ေနတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မထိန္းနိုင္ဘဲ ကိုင္လိုက္မိသည္ ။
ၿပီးေတာ့ ေပါင္တန္လွလွေတြ ၾကားက အေမႊးပါးပါး ရွိေနတဲ့ အုံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မိန္းမအဂၤါႀကီးကို တအံ့တၾသ လက္နဲ႔ ပြတ္ကိုင္ၾကည့္ေနေတာ့ ေနဗလ လည္း ျမေသြးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ လုပ္ၾကတဲ့အခါ နီသိဝတီကိုပါ ေခၚလိုက္ၿပီး သုံးေယာက္ လုပ္စမ္းၾကလို႔ ရတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း စမ္းခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ဝင္လာၿပီး “ ကဲ သူ႔ကိုပါ ေခၚၿပီး ေရအတူတူ ခ်ိဳးၾကရေအာင္..ကိုေန..သူက ဝါတာပ႐ု( ဖ္ ) မဟုတ္လား..” လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ေနဗလ က “ ဟုတ္တယ္..နီသိက ေရခ်ိ ုးနိုင္တယ္..” လို႔ ျပန္ေျဖသည္ ။

နီသိဝတီရဲ့ ဖင္တုန္းႀကီးေတြက ျမျမေသြးရဲ့ ဖင္တုန္းႀကီးေတြလိုဘဲ အိုးေကာင္းလွသည္ ။ ရင္သားစိုင္ေတြကလည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး လွၾကသည္ ။ နီသိဝတီရဲ့ ဖင္ေတြကို ျမျမေသြး စမ္းသပ္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ေနသည္ ။ ျမျမေသြး စမ္းသပ္ ကိုင္တြယ္လိုက္တိုင္း နီသိဝတီရဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ မွိတ္မွိတ္သြားသည္ ။ ေနဗလက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ခါးေလးေတြကေန ဖက္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိ ုးခန္းထဲကို ဝင္သြားလိုက္သည္ ။ ေနဗလရဲ့ တုတ္ႀကီးက ေရွ႕ကို ေငါေငါႀကီး ထြက္လို႔ေနသည္ ။

“ နီသိ….မမျမေသြးရဲ့ ေစာက္ပတ္ကို ေဆးေၾကာေပးလိုက္ကြာ …”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုကို….”

နီသိဝတီက ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ ျမျမေသြးရဲ့ ေရွ႕မွာ ဒူးေလးတုပ္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဆပ္ျပာရည္နဲ႔ ျမျမေသြးရဲ့ အဂၤါစပ္ကို ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ကာ ေဆးေၾကာေပးပါေတာ့သည္ ။ ျမျမေသြးလည္း နီသိဝတီရဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ အဂၤါစပ္ကို ပြတ္ေဆးေပးေနတာေၾကာင့္ တကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေတြ ထကာေနသည္ ။ နီသိဝတီရဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ျမျမေသြးရဲ့ အဂၤါစပ္ ႏွုတ္ခမ္းသား ထူထူေလးေတြကို တယုတယ ပြတ္သပ္ေနတာမို႔ ျမျမေသြးလည္း ႏွုတ္ဖ်ားက တအင္အင္ အသံေလးေတြေတာင္ ထြက္လာရသည္ ။

“ နီသိ..ေရေႏြးနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလာင္းၿပီး ေဆးေၾကာေပးၿပီးရင္ မမျမေသြး ေစာက္ပတ္ကို ယက္ေပးလိုက္ပါကြာ…” လို႔ ေနဗလက ေျပာလိုက္ေသာအခါ ျမျမေသြးလညး မ်က္ေတာင္ေလးစင္းၿပီး မိန္းေမာေနရာက ႐ုတ္တရက္ သတိဝင္လာၿပီး..“ ေန..ေန…အဲဒါေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ ရတယ္..ရတယ္… လာ အကုန္ အတူတူ ေရခ်ိ ုးၾကရေအာင္လား…” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း
ေရပန္းကို လွည့္ဖြင့္ကာ ေနဗလ နဲ႔ နီသိလက္ေတြကို ဆြဲေခၚလိုက္ေလသည္ ။ ေနဗလ လည္း ျမျမေသြးကို နီသိဝတီ ေစာက္ပတ္ ယက္တာ သူၾကည့္ခ်င္လို႔ နီသိဝတီကို ခိုင္းေပမယ့္ ျမျမေသြးက ျပင္းဆန္လိုက္တာေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္ မယက္ျဖစ္လိုက္တာကို သိပ္ မေက်နပ္ ။

ေရခ်ိ ုးေနတဲ့ အခ်ိန္ သုံးေယာက္သား တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ ဆပ္ျပာရည္နဲ႔ ပြတ္ေပးၾကသည္ ။ ေနဗလရဲ့ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးက မတ္မတ္ႀကီး မေထာင္ေနေပမယ့္ ႀကီးတုတ္ ရွည္လ်ားထြက္ေနသည္ ။ ျမျမေသြးက “ ကိုေနရဲ့ ဟာႀကီးက ျမင္းဟာႀကီးလိုဘဲကြာ..ခိခိခိ…အသဲယားစရာႀကီး..” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ဆပ္ျပာရည္နဲ႔ လူးပြတ္ေပးလိုက္သည္ ။ ဒီလို ကိုင္တြယ္လိုက္တာေၾကာင့္ ေနဗလရဲ့ ဒုတ္ႀကီး ဆတ္ကနဲ မတ္ေထာင္လာရသည္ ။ နီသိဝတီလည္း ဒီအတန္ႀကီးကို စုတ္ေပးေနက်ဆိုေတာ့ ေရခ်ိ ုးခန္း ၾကမ္းျပင္မွာ ဒူးေလးေထာက္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း အတန္အရင္းပိုင္းကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ ကာ စုတ္ေပးပါေတာ့သည္ ။ ေနဗလလည္း ျမျမေသြး နို႔ႀကီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ ညႇစ္ေနရင္း နီသိဝတီ စုတ္တာကို ခံေနသည္ ။
“ အားဟား…ေကာင္းလိုက္တာ နီသိရယ္…အိုး…ဝိုး…..”
ေနဗလရဲ့ အတန္ကို နီသိ စုတ္ေပးလို႔ ေနဗလ မခ်ိမဆန႔္ ညည္းျငဴလိုက္သံေတြကို ၾကားရသလို နီသိပါးစပ္ထဲကို သူ႔အတန္ႀကီး ဖိဖိထိုးသြင္းေနတာေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ ျမျမေသြးလည္း စက္႐ုပ္မကို
မနာလို ျဖစ္လာၿပီး လင္းဋေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္း ပ်ံနိုင္ပါတယ္ေလ..ဆိုၿပီး နီသိဝတီကို ဖယ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ေနဗလရဲ့ ဒုတ္ကို သူဝင္စုတ္ပါေတာ့သည္ ။

ေနဗလ လည္း သူ႔ဟာကို အလုအယက္ စုတ္ေနၾကလို႔ တဟဲဟဲနဲ႔ သေဘာက်ေနၿပီး ျမျမေသြးရဲ့ ပါးစပ္ထဲကို ေကာ့ကာေကာ့ကာနဲ႔ ထိုးေညႇာင့္ေနသည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ နီသိဝတီက ျမျမေသြးရဲ့ နို႔ႀကီးေတြကို တဖက္ၿပီး တဖက္ စို႔သည္ ။

ျမျမေသြး ပါးစပ္ထဲက သူ႔ အတန္ေခ်ာင္းကို ေနဗလ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္ ။

“ အိုး..ဘာျဖစ္လို႔လဲ မေကာင္းလို႔လား….”
“ မဟုတ္ဖူး..ျမေသြး ေစာက္ပတ္ကို နီသိ ယက္တာကို ျမင္ခ်င္လို႔…”
“ ကဲကဲ..ဒီေလာက္ေတာင္ ျမင္ခ်င္ရင္လဲ ယက္ခိုင္း..ယက္ခိုင္း…ခိခိ….”

ေနဗလလည္း နီသိဝတီကို ျမျမေသြးရဲ့ အဖုတ္ကို ယက္ဖို႔ ခိုင္းလိုက္သည္ ။

နီသိဝတီလည္း ေရခ်ိ ုးခန္း ၾကမ္းျပင္မွာ ဖင္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ျမျမေသြးရဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္ကားကား ရပ္ေစၿပီး ေပါင္ၾကားကို ေခါင္းထိုးလိုက္သည္ ။ ခုံးမို႔ေနတဲ့ အဂၤါစပ္ႀကီးကို
လ်ာနဲ႔ ေအာက္ကေန အထက္ ပင့္တင္ၿပီး စ ယက္ေပးလိုက္သည္ ။

“ အို…အာ…အာ…..အင္း…..အား..အား….”

ျမျမေသြးရဲ့ ညည္းသံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္ ။ ေနဗလ သေဘာက်သြားသည္ ။

“ ယက္..ယက္….ေစာက္ပတ္ကို ယက္..ေစာက္စိကို လ်ာနဲ႔ ထိုး…”
https://2.bp.blogspot.com/-jj7gPpq9E6k/VxydbBth1FI/AAAAAAAAAP8/8O4JtuEY5LM0OY2p66iZQOGJ4MiXXIN9gCLcB/s320/c24323ccc285cdb8227e3f107ca6c842.jpg

နီသိဝတီက ေနဗလ စကားကို တေသြမတိမ္း နားေထာင္သည္ ။
ျမျမေသြးရဲ့ ခၽြန္ထြက္ေနတဲ့ေစာက္စိေလးကို လ်ာထိပ္နဲ႔ ထိုးေပးသည္ ။ ျမျမေသြး ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ ေကာင္းသြား
ၿပီး“ အိုး..ဟားဟား..အမေလးေလး…ထိတယ္..ထိတယ္…တအားထိတယ္….ရွီး..ရွီး….အီး…” လို႔ အသံေတြ ထြက္လာ
သည္ ။ နီသိဝတီက လ်ာကို အဖုတ္အတြင္းထဲကို ထိုးထည့္ျပန္သည္ ။ နီသိဝတီရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္က ျမျမေသြးရဲ့ တင္ကားကားႀကီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ညႇစ္ထားေနသည္ ။

ေနဗလလည္း ဒီလို မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ယက္ၾကစုတ္ၾကတာကို ျမင္ခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ ။ အျပာကားေတြမွာ ၾကည့္ဖူး
ေပမယ့္ အျပင္မွာ သူမေတြ႕ဖူးဘူးေလ ။

“ ေကာင္းတယ္..အရမ္းေကာင္းတယ္..ဒါေပမယ့္ ေရေတြ စိုေနတာ ခ်မ္းလာတယ္..အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚကို ဒို႔သြားၾကရရင္ ေကာင္းမယ္ကြာ…”

“ ကဲ အိပ္ခန္းထဲ သြားၾကမယ္…”

သုံးေယာက္သား ကိုယ္လုံးတီး ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ေတြနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲကို ခပ္သြက္သြက္ ေျပးသြားလိုက္ၾကသည္ ။ျမျမေသြးလည္း ကုတင္ေပၚကို အရင္ဆုံး ေျပးတက္လိုက္သည္ ။ ေနဗလက “ ျမေသြး..ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္လိုက္..နီသိက အေနာက္ကေန စအိုေပါက္ကို ယက္ …” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးလည္း နီသိ ေစာက္ပတ္ ယက္တာကို သေဘာက် ႀကိဳက္သြားတာေၾကာင့္ ေနဗလ ေျပာတဲ့အတိုင္း ေလးဖက္ကုန္းကာ ဖင္ေထာင္ေပးလိုက္သည္ ။
နီသိဝတီလည္း ျမျမေသြးရဲ့ ဖင္ျဖဴျဖဴႀကီးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ျဖဲကားလိုက္ၿပီး စအိုေပါက္ နီညိဳညိဳေလးကို လ်ာထိပ္
နဲ႔ ထိုးဆြလိုက္ လ်ာ အျပားလိုက္နဲ႔ ယက္ေပးလိုက္ လုပ္ေတာ့ ျမျမေသြးလည္း တုန္ခါေနရေအာင္ကို ေကာင္းလွ
သည္ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေနဗလက ျမျမေသြး အေရွ႕ကေန ဒူးေထာက္ရင္း သူ႔လိင္တန္ေခ်ာင္းကို ျမျမေသြးရဲ့ မ်က္ႏွာနားကို တိုးကပ္ေပးလိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးလည္း ေနဗလက သူ႔လိင္တန္ကို စုတ္ေစခ်င္လို႔ ပါးစပ္နားကို တိုးကပ္ေပးလာတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လို႔ လိင္တန္ကို ငုံစုတ္လိုက္သည္ ။ အေနာက္ဖက္က ဖင္ေပါက္ကို ယက္တာကို ခံေနရတဲ့ အခ်ိန္ လီးေခ်ာင္းကို စုတ္ရတဲ့ ထူးျခားတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို လုပ္ေနရလို႔ ျမျမေသြးလည္း အေတြ႕အၾကဳံသစ္ေတြ ရရွိတာေၾကာင့္ ေက်နပ္ သေဘာက်ေနေပသည္ ။

နီသိဝတီလည္း စအိုေပါက္ေလးကို ကလိေပးေနရာက ေဖါင္းျပဴးေနတဲ့ ျမျမေသြးရဲ့ အဖုတ္ေျမာင္းႀကီးကို လ်ာနဲ႔ ယက္ျပန္သည္ ။

ျမျမေသြးမွာလည္း လုံးပတ္တုတ္လွတဲ့ ေနဗလရဲ့ လိင္တန္ႀကီးကို ပါးစပ္အျပည့္ စုတ္ေနရလို႔ ခါတိုင္းလို အရသာထိမိလို႔ တအားအား တအင္းအင္း မညည္းနိုင္ေတာ့ဘူး ။ အေနာက္က နီသိဝတီ ယက္လိုက္တိုင္း တကိုယ္လုံး တုန္ခါလွုပ္ရမ္းေနရေအာင္ဘဲ ေကာင္းလွထိလွသည္ ။

ေနဗလမွာလည္း ျမျမေသြး စုတ္ေပးတာကို ႀကိဳက္လွၿပီး သူ႔လိင္တန္ကို ျမျမေသြး ပါးစပ္ထဲကို ထိုးေညႇာင့္ထည့္ပါ
ေတာ့သည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဖုန္းျမည္သံ တတစ္တစ္ ျမည္လာသည္ ။

ေနဗလရဲ့ ဟန္းဖုန္း ျမည္တာ ။

ေနဗလလည္း ျမျမေသြးပါးစပ္ထဲက သူ႔လိင္တန္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚက ဆင္းကာ ဖုန္းကို ဆြဲယူၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ ဟင္…ဌာနခ်ဳပ္က ေခၚတာပါလား …ဘာမ်ား အေရးႀကီးလဲ မသိဘူး….”

“ ဟယ္လို ေနဗလ…ေျပာေနပါတယ္ …”

တဖက္က ဘာေတြ ေျပာလိုက္သလဲ မသိ ။ ေနဗလရဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးသည္ နီရဲတက္လာသည္ ။ ျမျမေသြးလည္း သူ႔
မ်က္ႏွာပ်က္သြားပုံက သတင္းဆိုးတခုကို ၾကားလိုက္ရသလိုဘဲ လို႔ ထင္ျမင္မိသည္ ။

ေနဗလ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ျမျမေသြးက “ ကိုေန..ဘာျဖစ္သလဲ..” လို႔ လွမ္းေမးလိုက္သည္ ။ ေနဗလလည္း ဝမ္းနည္း
တဲ့ မ်က္ႏွာေပး..တုန္ခါတဲ့ ေလသံနဲ႔..“ ေနာက္ထပ္ ကင္းလွည့္ကားက ရဲသားတေယာက္ကို သတ္ပစ္လိုက္ျပန္ၿပီ
ျမေသြးေရ..” လို႔ ေျပာျပလိုက္သည္ ။

“ ကိုယ္တို႔ အခင္းျဖစ္ပြားရာ ေနရာ ကို ခု ခ်က္ခ်င္း လိုက္သြားၾကမွ ျဖစ္မယ္..ျမေသြး…”

“ ဘယ္မွာတဲ့လဲ ကိုေန..” ျမျမေသြးက ေမးလိုက္ရင္း နီသိဝတီကို “ ရပ္လိုက္ေတာ့..” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ
က ဆင္းလိုက္သည္ ။

ေနဗလက သူ႔အဝတ္ေတြကို ျပန္ဝတ္ေနရင္း..“ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ထီးတန္းဆိပ္ကမ္း မွာ…ျမေသြး….”

ျမျမေသြး အဝတ္အစားေတြ ျပန္ဝတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြးတို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္ ။ နီသိဝတီလည္း အဝတ္
အစားမပါ ဗလာကိုယ္နဲ႔ အျမန္ထြက္ခြာသြားၾကတဲ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့သည္ ။

သူတို႔ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ အခင္းျဖစ္ပြားရာ ေနရာမွာ ေခါင္မိုးမွာ မီးတန္း မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္နဲ႔ ရဲကားႏွစ္စီး
လူနာတင္ယာဥ္တစီး ..မွုခင္း သဲလြန္စ ရွာေဖြေရးက ထရပ္ကားတစီးတို႔ ေရာက္ေနသည္ ။

Crime scene / Do not cross this line လို႔ ေရးထားတဲ့အဝါေရာင္ တိတ္ေတြ ကာစည္းထားတာကို ေက်ာ္ခြၿပီး
ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြး ဝင္သြားၾကသည္ ။ သူတို႔ လည္ပင္းေတြမွာ သူတို႔ ဌာနေတြရဲ့ စိစစ္ေရးကပ္ျပားေတြ ဆြဲထား
ၾကတာေၾကာင့္ ရဲမ်ားက သူတို႔ကို ဝင္ခြင့္ေပးၾကသည္ ။

ေတြ႕ၿပီ ။
ယူနီေဖါင္းဝတ္ ရဲတေယာက္ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေမွာက္ရက္သား လဲက်ေသဆုံးေနသည္ ။ ရဲအရာရွိတေယာက္က
ေသဆုံးသူကို အနီးကပ္ ေလ့လာ စစ္ေဆးေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရသည္ ။

“ ကိုေနဗလ…ေသတဲ့ ရဲသားကို သိသလား….” လို႔ ျမျမေသြးက ေမးလိုက္သည္ ။
“ သိတယ္..ျမေသြး..သူက ကိုယ့္လက္ေအာက္ကဘဲ..သူ႔နံမည္က ျပည္ၿငိမ္းဇံ ..တက္ႂကြဖ်တ္လတ္တဲ့ ရဲတပ္သားတေယာက္ပါ….”
အေလာင္းကို သူတို႔ အနီးကပ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လည္ပင္းမွာ ေသနတ္ဒါဏ္ရာကို ေတြ႕ၾကရသည္ ။

ရဲမွူးခ် ုပ္ ဦးတင္ဘိုဘိုထြန္း မ်က္ႏွာသည္ မဲညစ္တင္းမာေနသည္ ။

စည္းေဝးခန္းမထဲမွာ ရဲအရာရွိေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသည္ ။ ဆယ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြ လုပ္ႀကံခံရတာ အလြန္ နည္းပါးလွသည္ ။ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ခန႔္မွ စလို႔ ျပည္သူေတြသည္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ရဲ့

ေျပာင္းလဲလာမွုေတြကို ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြသည္ ျပည္သူေတြအတြက္ အမွန္တကယ္ ကူညီေနတဲ့သူေတြလို႔ ယုံၾကည္လာၾကတာမို႔ ရဲနဲ႔ ျပည္သူ ၾကည္ျဖဴ ၾကမည္ ဆိုတဲ့

ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ လက္တြဲေနခဲ့ၾကသည္ ။ ဒီလို ရဲနဲ႔ ျပည္သူ လက္တြဲခဲ့ၾကလို႔လည္း ရာဇဝတ္မွုေတြ သိသိသာသာ ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ၾကသည္ ။

ျပည္သူေတြက ကိုယ္ ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ ၿမိဳ႕နယ္ေတြထဲမွာ Neighborhood Watch ရ့ပ္ရြာ ေစာင့္ၾကည့္မွု ကင္းအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ တဖက္တလမ္းက ကူညီေနၾကသလို ရဲစက္႐ုပ္ေတြ ကင္းလွည့္ရာမွာ

လည္း မသမာသူေတြက ရဲစက္႐ုပ္ေတြကို မေႏွာက္ယွက္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ပါဝင္ကူညီခဲ့ၾကသည္ ။

အခုလို ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြကို တေယာက္ၿပီး တေယာက္ သတ္ျဖတ္တဲ့ လူဆိုး လူမိုက္ ဂိုဏ္းစတားေတြ ေပၚေပါက္လာတာဟာ အင္မတန္မွ အ႐ုပ္ဆိုးသည္ လို႔ ရဲမွူး း ခ် ုပ္ဦးတင္ဘိုဘိုထြန္း က စတင္

ေျပာၾကားလိုက္သည္ ။

“ က်ေနာ္တို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဟာ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေခတ္မွီ လက္နက္ေတြ ယာဥ္ေတြ နဲ႔ စနစ္တက် ျဖစ္ေနၿပီ ..ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အထူးရဲ Swat team ေတြ Commando တပ္ဖြဲ႕ေတြ ရဟတ္ယာဥ္

ေတြ ရဲစက္႐ုပ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ …ဒီ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ၂၄ နာရီအတြင္းကို ေပၚေပါက္ရေအာင္ ေဖၚထုတ္ရမိေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ၾကပါ .. ရန္ကုန္တိုင္း ရဲမွူးႀကီး ကေန ဦးေဆာင္ၿပီး ဒီ

ကိစၥရဲ့ တရားခံကို မရရေအာင္ လိုက္ၾကဖို႔ က်ေနာ္ ေျပာလိုတယ္..ဆက္လုပ္ပါ…..”

သည္အခ်ိန္မွာ သာေကတၿမိဳ႕သစ္က နံမည္ႀကီး ေရႊဂဏန္း ဖါလူဒါဆိုင္ႀကီး ေရွ႕မွာ ကင္းလွည့္ ရဲကားတစီး မီးမွိတ္ၿပီး ရပ္ထားေနပါသည္ ။

သည္ သာေကတ အျမန္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကားေတြ အရမ္းကို ျမန္ျမန္ ေမာင္းၾကလြန္းလို႔ ရဲဌာနခ်ဳပ္က မိုင္ပို Over Speed ေမာင္းသူမ်ားကို တိတိက်က် ဖမ္းဖို႔ ညႊန္ၾကားထားလို႔ ကင္းလွည့္ကား

ေတြက ယခုကဲ့သို႔ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ေခ်ာင္းေျမာင္းေနၾကတာ ျဖစ္ပါသည္ ။

ရဲဒုတပ္ၾကပ္ တင္ညြန႔္ေအာင္ သည္ ေရဒါနဲ႔ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည္ ။ ေဟာ..လာၿပီ ။ ၿပိဳင္ကားတစီး ။ အနီေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ဖရာရီေလး ..။ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ သူ႔ေရွ႕က

ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္ ။ မိုင္ပိုတာမွ အမ်ားႀကီး ။

တင္ညြန႔္ေအာင္ ေဝါကနဲ လမ္းမႀကီးေပၚကို ထိုးတင္ေမာင္းလိုက္ၿပီး ၿပိဳင္ကားေလး အေနာက္ကို လိုက္သည္ ။ ေခါင္မိုးက မီးနီတန္းကို ဖြင့္လိုက္သလို အသံလည္း တေဝါ့ဝါ့ ဖြင့္လိုက္သည္

။ဖရာရီေလးက သူနဲ႔ မဆိုင္သလို အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းေနတုံးဘဲ ။ တင္ညြန႔္ေအာင္ အေနာက္က လိုက္ေတ့ၿပီး တဝစ္ဝစ္ နဲ႔ အသံေပးလိုက္သည္ ။ ဖရာရီေလးက လိုင္းကူးၿပီး

သူ႔ကို ေရွာင္လိုက္သည္ ။ သူက အေနာက္က ထပ္ခ်ပ္ လိုက္ေတ့သည္ ။ မီးႀကီးကို တဖ်တ္ဖ်တ္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ လုပ္ျပၿပီး ညာဖက္ လမ္းေဘးကို ဆြဲကပ္ဖို႔ စပီကာကေန ေျပာလိုက္သည္ ။

“ ေဘးကပ္ ရပ္ပါ…ေဘးကပ္ ရပ္ပါ……”

ဒီေတာ့မွ ဖရာရီေလး လမ္းေဘးကို ထိုးကပ္သြားသည္ ။ ရပ္သြားသည္ ။ သူက အေနာက္က ကပ္ရက္ လိုက္ရပ္လိုက္သည္ ။ လုပ္ျမဲ ထုံးတမ္းစဥ္လာ အရ ဌာနခ်ဳပ္ကို သူ ကားတစီးကို ဖမ္းလိုက္တဲ့

အေၾကာင္း ..ကားရဲ့ အေရာင္ အမ်ိ ုးအစား လိုင္စင္ နံပါတ္ ေတြကို ေျပာသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းသည္ ။ ဌာနခ် ုပ္က ဒီအခ်ိန္မွာ သူေျပာျပတဲ့ ကား အေၾကာင္းကို ကြန္ျပဴတာမွာ

စစ္ၾကည့္ေနၿပီ ။ အျပစ္ က် ူးလြန္းထားတာ ရွိသလား..အခိုးခံရသည္ လို႔ သတင္းပို႔ တိုင္ၾကားထားတာ ရွိလား…စသျဖင့္ …။ ဖရာရီေလးဆီကို သူ ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္ ။

“ ယာဥ္ေမာင္း လိုင္စင္ေလး..တဆိတ္ေလာက္…က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ တားရသလဲ သိသလား…”

“ မသိဘူးရွင့္ ..”

ကားေမာင္းသူက မိန္းမ တေယာက္ ။ ဆံပင္ အဝါနဲ႔ အညိဳ ေရာယွက္ၿပီး ဆိုးထားသည္ ။ နားကြင္းဆန္းဆန္းႀကီးေတြ နဲ႔ ။ ႏွုတ္ခမ္းနီက ခရမ္းရင့္ေရာင္ ။

“ သတ္မွတ္မိုင္ထက္ ပိုေမာင္းလို႔…”

“ ေဆာရီးဘဲ အကိုရဲသားႀကီးရယ္…..ေမထိန္က အေရးႀကီးလာလို႔ပါ…”

“ သတ္မွတ္မိုင္ႏွုန္းထက္ ပိုရင္ အေရးယူရမွာဘဲ..ကဲ..ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ေလး…မစပါ….”

“ ဟုတ္ကဲ့ပါ..ခဏေလးေနာ္….”

မိန္းမက ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီးကို ဖြင့္ၿပီး အထဲကို ႏွိုက္ခါ ရွာေဖြသည္ ။ တင္ညြန႔္ေအာင္လည္း ကားေဘးမွာ ရပ္ေစာင့္ေနသည္ ။ ရိုင္းသည္ ထင္မွာစိုးတာေၾကာင့္ မိန္းမ အိတ္ႏွိုက္ေနတာကို မၾကည့္ဘဲ

မ်က္ႏွာ လႊဲထားလိုက္သည္ ။ မိန္းမက လက္ကိုင္အိတ္ႀကီးထဲက တစုံတခုကို ထုတ္လိုက္သည္ ။ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ မဲနက္တဲ့ ေသနတ္တလက္ ။ ေျပာင္းတို ရွစ္လုံးျပဴ း

ပြိဳင့္တူးတူး ေျခာက္လုံးျပဴးေလး ။

“ အကိုရဲသားႀကီး…..”

တင္ညြန႔္ေအာင္ ကားထဲက မိန္းမဆီကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေဖါင္းကနဲ ယမ္းအားေပါက္ကြဲသံနဲ႔အတူ က်ည္ဆံတေတာင့္က တင္ညြန႔္ေအာင္ရဲ့ မ်က္လုံး ႏွစ္လုံး ၾကားထဲကို ေဖါက္ထြင္း

ထိမွန္သြားသည္ ။

“ အားးးး……..”

တင္ညြန႔္ေအာင္ လည္း ဒရိမ္းဒယိုင္နဲ႔ သူ႔ခါးက ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကားထဲက မိန္းမရဲ့ ေသနတ္က ေနာက္ထပ္ က်ည္ဖူးေတြက သူ႔လည္ပင္းနဲ႔ ရင္ဘတ္တည့္တည့္ကို ထပ္မံ ထိမွန္သည္ ။

တင္ညြန႔္ေအာင္ အသက္ေပ်ာက္သြားသည္ ။ စုစုေပါင္း က်ည္ငါးခ်က္ ထိမွန္ၿပီး လမ္းမႀကီးေပၚကို ဝုန္းကနဲ လဲၿပိဳက်သြားပါေတာ့သည္ ။

“ ဟားဟားဟားဟား…..ငရဲမွာ ျပန္ဆုံမယ္..အကို ရဲသားႀကီးေရ…ဆာရိုနာယာ……”

ဖရာရီကားေလး တရွိန္ထိုး ထြက္ခြာသြားသည္ ။

ေနဗလ သူ ရပ္ေနက် ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း ေထာင့္က 7 Eleven ဆိုင္ေလး ေရွ႕မွာ ရပ္ထားသည္ ။ ရဲသားေတြ အသတ္ခံရတာ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္း

ရဲ့ လက္ခ်က္လို႔ဘဲ သူ ထင္ေနသည္ ။ ဟန္စုယဥ္ ဆိုတဲ့ မိန္းမက အျပင္မွာ ရွိေနေသးတယ္ေလ ..။ သူ႔ကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး လာ တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္နိုင္သည္ ။ သူ႔ကင္းလွည့္ကားေတြကို အစစ

အရာရာ သတိနဲ႔ ေနၾကဖို႔ သူ ညႊန္ၾကား သတိေပးထားသည္ ။ ရဲမွူးခ် ုပ္နဲ႔ ရဲမွူးႀကီးတို႔ကလည္း တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြကို ရဲသားေတြ ကို သတ္ျဖတ္တဲ့ သူေတြကို အျမန္ဆုံး ေဖၚထုတ္ဖို႔ ဖိဖိစီးစီး တိုက္တြန္း

ေစခိုင္းေနလို႔ အထူးတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြ မွုခင္း ေထာက္လွမ္းရး တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြလည္း အပူတျပင္း စုံစမ္း စစ္ေဆး ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ ပါ။

သိန္းမင္း..သိန္းမင္း…….ရွူးပ်ံ ေခၚတယ္…သိန္းမင္း….သိန္းမင္း….ရွူးပ်ံ ေခၚတယ္…..။

သူ႔ဝါယာလက္စက္က အသံျမည္လာသည္ ။

ရွူးပ်ံ..ရွူးပ်ံ…….သိန္းမင္း ၾကားးတယ္…ရွူးပ်ံ….ေျပာပါ…….။

ရွူးပ်ံ ဆိုတာက သူတို႔ ရဲဌာနခ် ုပ္က နံမည္ဝွက္ ။

“ 2050 ေမာ္ဒယ္ ဖရာရီ အနီေရာင္ နံပါတ္ျပား RGN ၁၀၉၁၁၀ …ရွာေဖြပါ….သာေကတ မွာ ကင္းလွည့္ကား ပ်ံလႊား ၅၅…က ရဲသားတေယာက္ကို ပစ္သတ္သြားတယ္……လက္နက္ပါတယ္….သတိထားပါ…..”

“ ဟင္….ေနာက္ တေယာက္ကို သတ္သြားျပန္ၿပီ ….”

သူ႔လူ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေနဗလ သာေကတကို ဦးတည္လိုက္သည္ ။ ေခါင္မိုးက မီးကို ဖြင့္ ဥၾသဆြဲၿပီး သူ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အခင္း ျဖစ္ပြားရာ သာေကတ က ေရႊဂဏန္း ဖါလူဒါဆိုင္ ေရွ႕ကို ေမာင္း

လိုက္သည္ ။ ပ်ံလႊား၅၅ က တင္ညြန႔္ေအာင္ ဘဲ ။ သူနဲ႔ အရမ္းခင္တဲ့ ရဲသားေလး ။ ေရွးတုံးက အဆိုေတာ္ႀကီး စိုင္းထီးဆိုင္ ရဲ့သီခ်င္းေတြကို အျမဲဆိုေနတဲ့ တင္ညြန႔္ေအာင္ ။ ေသၿပီတဲ့ ..။

ဒီအခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဖက္ တဖက္လမ္းမွာ အနီေရာင္ ဖရာရီကားေလးတစီးကို မီးပြိဳင့္မွာ ရပ္ေနတာကို သူေတြ႕လိုက္သည္ ။ ကားနံပါတ္ျပားကို စူးစိုက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ RGN ၁၀၉၁၁၀ တဲ့ ။

ဟာ….တင္ညြန႔္ေအာင္ကို ပစ္သြားတဲ့ ကား….။

သူ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ဂငယ္ေကြ႕ (U turn ) ေကြ႕ၿပီး ဖရာရီ အနီ ေနာက္ကို လိုက္သည္ ။

ဖရာရီက သူလည္း ေကြ႕လိုက္တာကို ေတြ႕လိုက္ေရာ အရွိန္ကို ျမႇင့္လိုက္သည္ ။ ေနဗလ ကလည္း အရွိန္းကို ျမႇင့္ကာ လိုက္သည္ ။ စက္နဲ႔လဲ ဖရာရီ အနီ နံပါတ္ျပား RGN ၁၀၉၁၁၀ ကို ေတြ႕ၿပီ ..

ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ေနသည္ လို႔ သတင္းပို႔လိုက္သည္ ။ ဌာနခ်ဳပ္ကလည္း ရဲကားအားလုံး…ဖရာရီ အနီကို ေေတါ့ၿပီ..သိန္းမင္း ထပ္ခ်ပ္လိုက္ေနသည္ ..ကူညီပါ..လို႔ ေျပာေနသံကို ၾကာဒ

ရသည္ ။

“ ေတာက္..သိၾကေရာေပါ့ကြာ….မရရေအာင္ ဖမ္းမယ္….”

ေၾကာက္ခမန္းလိလိ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေျပးတဲ့လူက ေျပးေနသလို အေနာက္က လိုက္သူကလည္း ထပ္ခ်ပ္မကြာ ကပ္ရက္ လိုက္ေနသည္ ။

ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဖရာရီေလး တဟုန္ထိုး ေျပးေနသည္ ။

ေနဗလက ေတာက္ေလၽွာက္ ေနာက္က ကပ္လိုက္ေနသည္ ။ သူ႔ေဘးမွာ ထိန္းခ် ုပ္တန္းနဲ႔ ေထာင္ထားတဲ့ ၁၂ဂိတ္ တလုံးထိုး ေသနတ္ကိုလည္း အဆင္သင့္ျပင္ထားသည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အလုံလမ္း

မီးပြိဳင့္ကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္ဖက္ျခမ္းကေရာ ညာဖက္ျခမ္း ကေရာ ပ်ံလႊား ကင္းလွည့္ရဲကားေတြ သူ႔ကို လာပူးေပါင္းၾကသည္ ။ စုစုေပါင္း ေလးစီး …။

တေဝါ့ေဝါ့အသံေတြ ဆူညံေနသည္ ။ ဇီးကနဲ ဝီးကနဲ ေျပးေနလိုက္ေနသည္ ။ ေျမနီကုန္း မီးပြိဳင့္ကို ျဖတ္ၿပီ ။ ကားေတြ လူေတြ ရွုပ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့ လမ္းဆုံ ..။ ဘတ္စ္ကားေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ။

ဖရာရီေလး မီးနီကို အတင္း ျဖတ္သည္ ။ စက္နဲ႔ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားထားတာေၾကာင့္ ေျမနီကုန္းပြိဳင့္က တာဝန္က် ယာဥ္ထိန္းရဲက လမ္းမအလည္တည့္တည့္မွာ လက္ကားယားနဲ႔ တားသည္ ။

မိုက္မဲတဲ့ ဖရာရီကားေမာင္းသူက ယာဥ္ထိန္းရဲသားကို တိုက္ခ်လိုက္သည္ ။ယာဥ္ထိန္းရဲ လြင့္စင္သြားေပမယ့္ ဖရာရီလည္း ဟန္ခ်က္ပ်က္ ေဘးကို ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္ ။ ေနဗလက သူေခ်ာ္တဲ့ဖက္

လိုက္ေကြ႕လိုက္တာေၾကာင့္ ဖရာရီရဲ့ ဖင္ပိုင္းကို ထုံးကနဲ တိုက္မိသြားသည္ ။ ဖရာရီ ရပ္သြားသည္ ။ ေနာက္က ပ်ံလႊားကင္းလွည့္ရဲကားေတြလည္း မွီလာသလို ဖရာရီေဘးကေန ဝိုင္းထားလိုက္ၾက

သည္ ။ ေနဗလ 12 gauge Remington တလုံးထိုး Shot Gun ကို ဆြဲကိုင္ၿပီး ကားထဲက ဆင္းလိုက္သည္ ။

ဖရာရီထဲက မိန္းမတေယာက္ ဆင္းထြက္လာသည္ ။ အနက္ေရာင္ ဝတ္စုံနဲ႔ မိန္းမသည္ ဆင္းလာလာခ်င္းဘဲ ေနဗလကို သူ႔လက္ထဲက ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သည္ ။ တေဖါင္းေဖါင္းနဲ႔ ဆက္တိုက္ပစ္တာ ။

ေနဗလရဲ့ ရင္ဘတ္ကို က်ည္တေတာင့္ လာထိမွန္သည္ ။ က်ည္ကာအက် ႌ ေၾကာင့္ ေနဗလ မျဖဳန္ဘူး ။ တဟုန္ထိုး မိန္းမအနားကို ေျပးသြားၿပီး လက္ထဲက Shot Gun ဒင္နဲ႔ မိန္းမရဲ့ မ်က္ႏွာကို ပင့္

ဝိုက္ ရိုက္ထည့္လိုက္သည္ ။ ေျဖာင္းကနဲ အသံနဲ႔ မိန္းမ ပက္လက္ လန္က်သြားသည္ ။ ဒါေတာင္ မိန္းမမို႔ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရိုက္လိုက္တာ ။ ေသနတ္တျခား လူတျခား ျဖစ္သြားသည္ ။ ရဲကားေတြထဲက

ရဲေတြ ေသနတ္ေတြ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ေျပးလာၾကသည္ ။ ေနလက အသံျပဲႀကီးနဲ႔ “ မပစ္ၾကနဲ႔..အရွင္ဖမ္းမလို႔…..” လို႔ ေအာ္လိုက္သည္ ။ မိန္းမ သူ႔ေမးစိ ကို

သူကိုင္ၿပီး ေခါင္းကို ယမ္းခါရင္း ျပန္ထဖို႔ ႀကိဳးစား လိုက္သည္ ။ သူမ ေသနတ္ေလးကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်ေနသည္ ။

“ မင္း ဘယ္သူလဲ..ဘယ္သူက မင္းကို ခိုင္းသလဲ….”

“ ဟားဟားဟားဟား…..မေျပာဘူး..ပစ္လိုက္ေလ..ငရဲမွာ ဆုံၾကမယ္…See you in Hell!!!! ဟားဟားဟား……”

ေနဗလ စိတ္ထဲမွာ ဒီမိန္းမသည္ စိတ္ႂကြေဆး တခုခုကို သုံးစြဲထားသည္ လို႔ ထင္လိုက္သည္ ။

ရဲသားေတြက ဆြဲထူၿပီး လက္ထိတ္ ခတ္လိုက္ၾကသည္ ။ ေနဗလ ဌာနခ် ုပ္ကို သတင္းပို႔လိုက္သည္ ။ တင္ညြန႔္ေအာင္ကို ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ ဖရာရီေမာင္းသူ မိန္းမကို မိၿပီ ဆိုတာ ..။

ရဲဌာနခ် ုပ္ က စစ္ေၾကာေရး အခန္း အျပင္ဖက္မွာ ျပည္ထဲေရး လက္ေအာက္ခံ ဌာနေပါင္းစုံက အရာရွိေတြ ညႊန္မွူးေတြ ေရာက္ေနသည္ ။

ဖရာရီအနီေမာင္းတဲ့ မိန္းမကို ေနဗလက စစ္ေမးေနတာကို အခန္းရဲ့ အျပင္ဖက္ကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္ ။ တဟားဟား ရယ္ေမာေနတဲ့ မိန္းမက သူ႔နံမည္ ဘယ္သူဆိုတာ မေျပာဘူး ။

သို႔ေပမယ့္ သာေကတက ႂကြယ္ၿဖိဳးခ်မ္းသာ အိမ္ယာ စီမံကိန္း ဖက္မွာ တာဝန္က်တဲ့ နယ္ထိန္း ရဲအုပ္က ျမင္တာနဲ႔ တန္းၿပီး သည္မိန္းမ နံမည္က ေမထိန္ …ဟန္စုယဥ္ဆိုတဲ့ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းရဲ့

မယား က လက္သပ္ ေမြးထားတဲ့ လူဆိုးမ လို႔ ေျပာျပသည္ ။ ဒီေတာ့ ေမထိန္လည္း မျငင္းေတာ့ ။ ဟန္စုယဥ္ ခိုင္းလို႔ပါ ဆိုတာကိုေတာ့ ဝန္မခံဘူး ။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေမထိန္ဟာ ဟန္စုယဥ္ ရဲ့ တပည့္မ မို႔ ဟန္စုယဥ္ ခိုင္းေစလို႔ ရဲသားေတြကို လိုက္သတ္သည္ လို႔ အားလုံးက ယူဆသည္ ။ ဟန္စုယဥ္ အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္း လိုက္ၾကသည္ ။

ရဲကားေတြ ပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းထားၿပီး အထူးရဲတပ္ဖြဲ႕ SWAT တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြက ေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ိ ုးစုံနဲ႔ ၿခံထဲကို ဝင္သည္ ။ ၿခံေစာင့္က လြဲလို႔ လူသူ တေယာက္မွ မရွိေနဘူး ။ ဟန္စုယဥ္ လစ္

သြားၿပီ ။

ေနဗလ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ မနက္လင္းေနၿပီ ။

နီသိဝတီသည္ အျပဳံးကေလးနဲ႔ ေျပးလာ ဆီးႀကိဳသည္ ။ “ မမျမေသြး ေကာ ကိုကို…” လို႔လည္း ေမးသည္ ။ အင္း..စက္လူ႐ုပ္ ဆိုေတာ့လည္း ေဂ် ျဖစ္တဲ့ ႏွလုံးသား ဘယ္ရွိမလဲ…လူသားစစ္စစ္

မိန္းမတေယာက္ ဆိုရင္ သရီးဆမ္း လုပ္ဖို႔ ေနေနသာသာ အိမ္ကို တျခားမိန္းမ ေခၚလာရင္ေတာင္ မိုးမီးေလာင္မွာ ..။ နီသိဝတီကို ဝယ္ယူမိတာ မွန္လိုက္ေလ လို႔ ေနဗလ စိတ္ထဲ ျဖစ္မိေနသည္ ။

“ ေရအရင္ ခ်ိ ုးမလား..ထမင္း အရင္ စားမလား..ကိုကို…”

“ ေရလည္း မခ်ိ ုးေသးဘူး..ထမင္းလည္း မစားေသးဘူး….ေမာလာတယ္ နီသိေရ….ခဏေလး ထိုင္ၿပီး အရက္ေသာက္လိုက္အုံးမယ္….”

နီသိက အလိုက္တသိ အရက္ထားတဲ့ စင္ကေန အရက္ပုလင္း နဲ႔ ဖန္ခြက္ကိုေျပးယူေပးသည္ ။

ေဂ်ာ္နီဝါကား စေကာ့ခ်္ အနက္ေရာင္ ..။

နိသိဝတီရဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြက လမ္းေလၽွာက္လိုက္တဲ့အခါ တလုံးခ်င္း နိမ့္တုံျမင့္တုံ လွုပ္သြားသလို တဆတ္ဆတ္လည္း တုန္ခါေနသည္ ။ ဝွူး..နင့္ေၾကာင့္ ငါလည္း အျမဲကို ထန္ေနရေတာ့တာဘဲ

နီသိရယ္….။

“ ကိုကို..နီသိ အျမည္းတခုခု လုပ္ေပးရမလားဟင္….။

အမေလး..ဖန္တီးရွင္ရယ္..အလိုက္သိေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ပရိုဂရမ္ လုပ္ေပးလိုက္ပါလိမ့္ …။ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းရဲ့ အံ့မခန္း လက္ရာေတြပါလား ..။

“ မလိုဘူး..နီသိ..ကိုကိုက နိ ဘဲေသာက္မွာ..လာထိုင္…ေအးေအးေဆးေဆး….”

နီသိသည္ ဘရာစီယာ ခံ ဝတ္မထားလို႔ အဝါေရာင္ အက်္ ီပါးပါးေလးေၾကာင့္ အိၿဖိဳးတဲ့ ရင္သားစိုင္ေတြက အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္ ။ နို႔သီးဖုေလးေတြက ထင္းေနသည္ ။

ဒပ္ဘယ္လ္ဘလက္ခ္ ဝစ္စကီ ႏွစ္ပက္ကို တဘရိတ္ထဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္ ။ ရင္ထဲ ပူဆင္းသြားသည္ ။

ဟန္စုယဥ္ေရ..မင္းကို အားလုံး ေျမလွန္ ရွာေနၾကၿပီကြ..မင္း သိပ္ ေဝးေဝး မေျပးနိုင္ပါဘူး ….။

ဒီအခ်ိန္မွာ တံခါး ဘဲလ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္ ။

နီသိက အလိုက္တသိ ေျပးသြားလို႔“ နီသိ..ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ အရင္ဆုံး အေပါက္ေလးကေန ေခ်ာင္းအုံး ….” လို႔ သူ သတိေပးလိုက္သည္ ။ နီသိက တံခါးက

အေပါက္ေလးကေန ေခ်ာင္းၾကည့္လုက္သည္ ။

“ ဂ်ပန္ႀကီး ဟင္နရီဆန္နာဒါ…..ကိုကို..ဖြင့္ေပးလိုက္ရမလား…..”

စိတ္ထဲက ဒီ ဂ်ပန္ ဘာလာ ရွုပ္အုံးမလဲ လို႔ ျဖစ္မိေပမယ့္ မရိုင္းခ်င္တာနဲ႔..“ ဖြင့္ေပးလိုက္ နီသိ…” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

နီသိက တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္ ။ ဝင္လာတဲ့သူက ဟင္နရီ ဆန္နာဒါး မဟုတ္ပါ ။ မဲနက္တဲ့ ေျပာင္းအတို ေအေက၉၉ စက္ေသနတ္ အေပါ့စားေလးကို ခ်ိန္ရင္း ဝင္လာတဲ့ ဟန္စုယဥ္ ျဖစ္ေနသည္ ။

“ ဟင္…..”

“ အံ့ၾသသြားသလား….ကိုေနဗလ ….”

ဟင္နရီ ဆန္နာဒါးကို ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွာ ရပ္ခိုင္းလိုက္တာပါ ။

ဟန္စုယဥ္သည္ တေယာက္ထဲ လာတာ မဟုတ္ ။

သူ႔အေနာက္မွာ ဗ်ဳတ္စ နဲ႔ ဗ်င္းေတာင္း ဆိုတဲ့ အမႊာ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါလာသည္ ။ သူတို႔ရဲ့ လက္ထဲမွာေတာ့ ေျခာက္လုံးျပဴးေသနတ္ တုတ္တုတ္ခဲခဲႀကီးေတြ ကိုင္ထားၾကသည္ ။

သည္ ေသနတ္ေတြကို ေနဗလ ေကာင္းေကာင္း သိသည္ ။ အေမရိကန္က ကို႔လ္ ေသနတ္ကုမၸဏီနဲ႔ ျမန္မာ့ လက္နက္စက္႐ုံတို႔ ပူးေပါင္း ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ ေတာႀကီးေႁမြေဟာက္ Jungle Cobra

ေတြ ေလ ..။ ပြိဳင့္ ၄၅ ေတြမို႔ က်ည္ဆံေတြက တုတ္သည္ ။ ႀကီးသည္ ။ အားကလဲ ဘာျပင္းသလဲ မေမးနဲ႔ ။ ထိမွန္လိုက္ရင္ ဘိုင္းကနဲ ပြဲက ျပတ္သည္ ။

“ ကဲ ကိုေနဗလ…မင္းအသက္ ငါ့ေပး…..မင္းအသက္ ငါတို႔ကို ေပးေတာ့..ဟားဟားဟား…..ဒီတခ်ီေတာ့ မင္းဟာ ေသလူဘဲ…..ကဲ ဟန္စုယဥ္။။ကင္မရာနဲ႔ ဓါတ္ပုံေလး

ရိုက္ထား…ဆရာေဒဝဒတ္ကို ျပဖို႔…”

ေနဗလသည္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေသနတ္ကို အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚကို ပစ္တင္ထားခဲ့သည္ ။ သူ႔ေသနတ္နဲ႔ ေဝးကြာေနသည္ ။ ရန္သူက သုံးေယာက္ ။

ဟန္စုယဥ္က “ ဒါ စက္႐ုပ္မ လား..ဟားဟား..ကိုေနဗလ..ေတာ္ေတာ္ ႏွာဘူးထပါလား..သူက ရွင္ တက္လိုးထို႔ ဝယ္ထားတာလား…..” လို႔ ေျပာရင္း နီသိဝတီကို အနီးကပ္ ေလ့လာလိုက္သည္ ။

နီသိဝတီသည္ ထူးဆန္းစြာ ေရွးေခတ္က စက္႐ုပ္ေတြ လိုမ်ိဳး ျပဴ း ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ တေနရာထဲကို ေငးၾကည့္ေနသည္ ။ နီသိေတာ့ ပညာျပေနၿပီ လို႔ ေနဗလ သိလိုက္သည္ ။

“ ကိုေနဗလ..ဒီ စက္႐ုပ္မ မွာ ေစာက္ပတ္ ပါလား….” လို႔ ဟန္စုယဥ္က ေမးလိုက္ေသာအခါ တပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ေယာက္က တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္လိုက္ၾကသည္ ။

ေနဗလ လည္း..“ နီသိ ..ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ္ ဝင္ေနစမ္း….” လို႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာဆို အမိန႔္ေပးလိုက္သည္ ။

“ အဟား..နံမည္က နီသိ…တဲ့လား…ေမးတာကို ေျဖအုံးေလ …..စက္႐ုပ္မမွာ ေစာက္ပတ္ ပါလား …ဆိုတာ …”

ေနဗလ ျပန္မေျဖပါ ။ ဟန္စုယဥ္ကို မုန္းတီးစက္ဆုတ္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။

“ တခ်ိန္က ခ်စ္လွပါရဲ့ ဆို..ဆို…ဆို……..ဟားဟား..ခုေတာ့ မုန္းေနၿပီေပါ့ေလ…”

နီသိဝတီသည္ လက္နဲ႔ ေၿခ ၿပိဳင္တူ လႊဲကာ ေလၽွာက္သြားသည္ ။ ၂၁၁၅ ေလာက္တုံးက ေပၚခဲ့တဲ့ စက္႐ုပ္ႀကီးေတြလို ပုံနဲ႔ ။ ဗ်တ္စနဲက ဗ်င္းေတာင္းက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနၾကသည္ ။

ဟန္စူယဥ္က ေနဗဘ ေဘးက စားပြဲေပၚက ဘလက္ခ္ေလဘာ ပုလင္းကို ေကာက္ယူၿပီး ေမာ့ခ်လိုက္သည္ ။

“ အဟား…ဝူး…..ရင္ထဲကို ပူဆင္းသြားတာဘဲ…..”

“ ကဲ ဆရာမ ဟန္စု ေရ …..ခ်စ္သူဈာပန ….ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလး ဆိုဗ်ာ..ဆရာမရဲ့ ခ်စ္သူအေဟာင္းႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ တမလြန္ကို ပို႔ၾကရေတာ့မယ္ေလ ….”

ေနဗလ အႀကံအိုက္ေနသည္ ။ နီသိကို သူအိပ္တဲ့ အခန္းေလးထဲကို သြားခိုင္းလိုက္သည္ ။ နီသိ အဲဒီအခန္းေလးထဲက ဘီဒိုထဲမွာ ေသနတ္ေတြ ထားထားတာ သိမည္ လို႔ ထင္တာဘဲ ။ နီသိ ပစ္ခတ္

နိုင္ေအာင္ သူ နီသိ လက္မွာ စတီးကြင္းကေလး တပ္ဝတ္ေပးခဲ့သည္ ။ ေသနတ္ပစ္ခတ္နည္းေတြလည္း သင္ျပေပးခဲ့ဘူးသည္ ။ နီသိ အထာေပါက္ ၿပီး သူ႔ကို ကူညီနိုင္ပါေစ ။ ေရွးေဟာင္း စက္လူ႐ုပ္

ပုံစံဖမ္းသြားလိုက္ကထဲက နီသိသည္ ပါးနပ္စြာနဲ႔ သူ႔ကို ခပ္ညံ့ညံ့ စက္႐ုပ္တ႐ုပ္လို႔ ဟန္စုယဥ္တို႔ ထင္ျမင္သြားေအာင္ လွည့္စားလိုက္တာမို႔ သူ႔မွာ အႀကံအစည္ေတာ့ ရွိပါလိမ့္မည္ လို႔

ထင္မိသည္ ။

“ ကိုေနဗလ…ထစမ္း..မတ္တပ္ ထလိုက္ ….”

ဟန္စုယဥ္က ေသနတ္နဲ႔ ထိုးခ်ိန္ရင္း အသံမာမာနဲ႔ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္ ။

ရပ္ ဆိုေတာ့လည္း ရပ္ရမွာေပါ့ေလ ။

ဟန္စုယဥ္ က ေအေက၉၉ ကို တန္းတန္း မတ္မတ္ ခ်ိန္ရြယ္ရင္း…“ ေနာက္ဆုံး အေနနဲ႔ တခုေတာ့ ေမးလိုက္ခ်င္ေသးတယ္..ကိုေနဗလ …” လို႔ တုန္ရီတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

ဗ်ဳတ္စနဲ႔ ဗ်င္းေတာင္းတို႔ကေတာ့ ေသနတ္ေတြကို ေျပာင္း ေအာက္ဆိုက္ ကိုင္ထားၾကၿပီး သူတို႔ ဆရာမ ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေနၾကသည္ ။

“ ေမးေလ..ဘာေမးမလဲ….”

“ ေလသံက မာလွခ်ည္လား….ရွင္ က်မကို အရမ္းကို မုန္းတီးေနလား …..ေမးမယ့္ ေမးခြန္းကေတာ့ ရွင္နဲ႔ က်မနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အိပ္ခဲ့တာ က်မ ကိုယ္ဝန္ရခဲ့တယ္ ဆိုတာ ရွင္ တကယ္ မသိတာလား..”

“ ဘာ……”

ေနဗလ ရဲ့ အသံက က်ယ္ေလာင္လြန္းသည္ ။ အံ့ၾသလြန္းတာေၾကာင့္ ..။

“ ဟုတ္တယ္..ရွင့္ ကိုယ္ဝန္ကို က်မ ဖ်က္မခ်ခဲ့ဘူး……”

“ ငါ…ငါ…ငါ မသိဘူး..မသိခဲ့ဘူး…မင္း…မင္း…မင္း..တကယ္ ေျပာေနတာလား …..”

“ အခ်ိန္ကုန္တယ္..ေလကုန္တယ္..ကိုေနဗလ..အလကားေနရင္း မဟုတ္ဘဲ ေျပာပါ့မလား…..က်မ..ရွင္နဲ႔ ရတဲ့ ကေလးကို ေမြးခဲ့တယ္…..သိလား….”

“ ဟင္..တကယ္လား…”

“ အင္း..ကေလးက ခု ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ ..ကိုေဇာ္ဝင္းက ရွင့္ကေလးေပမယ့္ မရက္စက္ပါဘူး ….ကေလး အေပၚ ေကာင္းပါတယ္….ရွင္ ကေလးကို ေတြ႕ဘူးခ်င္လား..”

“ ဘယ္..ဘယ္…ဘယ္မွာလဲ…..”

“ ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မ မေျပာနိုင္ဘူး..ေျပာလည္း မထူးပါဘူးေလ..ရွင့္ကို အခုဘဲ သတ္ပစ္ေတာ့မွာဘဲ ဥစၥာ..ဓါတ္ပုံ ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ျပမယ္…ေဟာဒီမွာ …..ဖုန္းထဲမွာ ရွိတယ္…”

ဟန္စုယဥ္က လက္တဖက္နဲ႔ ေသနတ္ကို ကိုင္ခ်ိန္ရင္း က်န္တဲ့ လက္တဖက္နဲ႔ ဖုန္းကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ တံခါးဆက လူေခၚဘဲလ္ အသံ ထြက္ေပၚလာသည္ ။

“ တင္းေတာင္..တင္းေတာင္…”

“ ဟင္..ဘယ္သူလဲ…”

ဟန္စုယဥ္ လန႔္သြားသည္ ။

“ ဗ်ဳတ္စ နဲ႔ ဗ်င္းေတာင္း…..ၾကည့္စမ္း..မေပါ့နဲ႔…ရဲေတြ ျဖစ္နိုင္တယ္…..”

ဗ်ဳတ္စက တံခါးေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ေလးကေန ၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ မိန္းမတေယာက္ ဆရာမ….ဖြင့္ေပးလိုက္ရမလား..”

“ ေအး..ဖြင့္ေပးလိုက္..ဗ်င္းေတာင္း ..ေသနတ္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ထား…မေပါ့နဲ႔…”

ဗ်ဳတ္စ က ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အျပင္က မိန္းမ ဝင္လာသည္ ။

ဟင္..ျမျမေသြး …။

ျမျမေသြး အခန္းထဲ ဝင္လာတာနဲ႔ ဗ်ဳတ္စနဲ႔ ဗ်င္းေတာင္းက ေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္ၾကသည္ ။ ဟန္စုယဥ္က “ သူ႔အိတ္ကို ရွာစမ္း….” လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ဗ်င္းေတာင္းက ျမျမေသြးရဲ့

အိတ္ကို ဆြဲလုလိုက္ၿပီး ဖြင့္ရွာလိုက္သည္ ။

“ ဟာ….ေသနတ္..ဒါ…ဒါ..ဒါ ရဲမ..ရဲမ …….”

ျမျမေသြး လက္ကိုင္အိတ္ထဲက ေသနတ္တလက္ ေတြ႕သြားသည္ ။ ေျပာင္းတို ပြိဳင့္၃၈ ငါးလုံးျပဴ းေလး ။ ဟန္စုယဥ္က ေအာ္ရယ္လိုက္သည္ ။ “ ဟန္က်လိုက္ေလျခင္း ….ရဲတေယာက္ကို ထပ္

သတ္နိုင္သြားၿပီ….အခုလို ႂကြလာတာကို ဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ႀကိဳဆိုပါတယ္..ရဲအရာရွိမေလး ရယ္…”

“ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းရဲ့ မယား ဟန္စုယဥ္ မဟုတ္လား…..မင္းရဲ့ ႐ူးသြပ္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ရပ္လိုက္ပါေတာ့..မင္းကို ျမန္မာ တနိုင္ငံလုံးက ရဲေတြ

လိုက္ရွာေနၾကၿပီ..မင္း ေျပးမလြတ္ပါဘူးကြာ..အခုထဲက အဖမ္းခံလိုက္ပါေတာ့…”

“ လာၿပီး ဆရာလုပ္မေနနဲ႔ ရဲမ ေရ….မင္း မၾကာခင္ မိနစ္ပိုင္းေလး အတြင္းမွာ ဘဝတပါးကို ကူးေျပာင္းရေတာ့မွာ..မင္း ယုံၾကည္ရာ ဘုရားကို ဆုေတာင္းထားလိုက္ေတာ့…”

ေနဗလ က “ ေဟး..ဓါတ္ပုံ ျပမယ္ ဆို..ဘယ္မလဲ….” လို႔ ဟန္စုယဥ္ကို ေမးလိုက္သည္ ။

ဟန္စုယဥ္က ကင္မရာထဲက ဓါတ္ပုံကို ေနဗလ ကို ျပလိုက္သည္ ။ “ ကေလး ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာကို ေျပာျပပါ….” လို႔ ေနဗလ က ေမးသည္ ။

“ သိေတာ့ေကာ ဘာထူးမွာလဲ ..ရွင္လည္း အခုဘဲ ေသရေတာ့မွာ ရွင့္…”

“ ငါ..ငါ..ငါ ကေလးကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ဟာ…..”

“ မရေတာ့ဘူး…ကိုေနလ..ရွင့္လိုလူကို က်မ အရွင္မထားနီုင္ေတာ့ဘူး..ရွင့္ေၾကာင့္ က်မတို႔ ဘဝ ယိမ္းယိုင္ခဲ့ရတယ္..ကိုေဇာ္ဝင္းလည္း ေထာင္က်ေနၿပီ … ကိုေဇာ္ဝင္းက ရွင့္ကို သတ္

..ေသေနတဲ့ ဓါတ္ပုံကို က်မတို႔ကို ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႕တဲ့ အခါ ျပခိုင္းတယ္ …”

ျမျမေသြးလည္း ေနဗလ နဲ႔ ဟန္စုယဥ္တို႔ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ကေလး အေၾကာင္းကို မသိလို႔ ေၾကာင္ေငးက နားေထာင္ေနသည္ ။ ဟန္စုယဥ္ကလည္း ကေလး ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာကို မေျပာဘူး ။

ေနဗလ က ထပ္ၿပီး ေမးသည္ ။ “ ငါ့ကို သတ္လိုက္ပါ..ဒါေပမယ့္ မေသခင္ ကေလး ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာကို သိသြားပါရေစ…” လို႔ ေျပာသည္ ။ ဟန္စုယဥ္ လည္း “ ရွင္ ဒီေလာက္ေတာင္

သိခ်င္ေနလဲ က် ေျပာျပမယ္..ရွင္ ေသသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဝိညာဥ္ အေနနဲ႔ သြားၾကည့္မလို႔လား….ကေလးက သာေကတ အိမ္ႀကီးထဲမွာဘဲ ရွိေနတယ္…”လို႔ ေျပာသည္ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ခန္းထဲက နီသိဝတီ ထြက္လာသည္ ။ ေစာေစာက ဝင္သြားတုံးကလို ေရွးေဟာင္း စက္႐ုပ္ တ႐ုပ္လို လက္တန္း ေရွ႕ကို စူးစူးႀကီး ၾကည့္ၿပီး ကြတတ နဲ႔ ေလၽွာက္သြားတာမ်ိ ုး

မဟုတ္ေတာ့ ..။

နီသိဝတီရဲ့ လက္ ႏွစ္ဖက္ထဲမွာ ပစၥတိုေသနတ္ႏွစ္လက္ ရွိေနသည္ ။ ဟန္စုယဥ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ခ်ိန္ထားၿပီး..“ လက္ထဲက ေသနတ္ေတြ ခ်လိုက္….” လို႔ အသံမာမာနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

ဟန္စုယဥ္က ေအေက၉၉ စက္ေသနတ္ေလးကို နီသိဝတီကို ခ်ိန္လိုက္သည္ ။ နီသိဝတီက စ ပစ္ခတ္သည္ ။ ဟန္စုယဥ္ကလည္း ပစ္ခတ္သည္ ။ ဒိန္းဒိူင္းဒုန္းနဲ႔ ေသနတ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္ ။

နီသိဝတီ စပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံက ဟန္စုယဥ္ရင္ဘတ္ကို ထိသည္ ။ ဟန္စုယဥ္ လန္က်သြားသည္ ။ ဗ်ဳတ္စ နဲ႔ ဗ်င္းေတာင္းက နီသိဝတီကို ပစ္ခတ္ၾကသည္ ။ ေနဗလလည္း ဟန္စုယဥ္

လြတ္က်သြားတဲ့ ေအေက၉၉ ကို ေကာက္ယူၿပီး ဗ်ဳတ္စနဲ႔ ဗ်င္းေတာင္းတို႔ကို ပစ္သည္ ။

ျမျမေသြးလည္း ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဆိုဖါႀကီးတလုံး အေနာက္ဖက္ကို ေျပးပုန္းလိုက္သည္ ။

ေနဗလ ပစ္ခတ္တာ ဗ်ဳတ္စကို ထိမွန္သည္ ။ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ရင္း ဗ်ဳတ္စ လဲက်သြားသည္ ။ ဗ်င္းေတာင္း ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဖူးေတြက နီသိဝတီကို ထိမွန္သည္ ။ နီသိဝတီက ဗ်င္းေတာင္းကို

ပစ္သည္ ။

လက္ႏွစ္ဖက္ထဲက ေသနတ္ႏွစ္လက္ တေဖါင္းေဖါင္း ျမည္ကာ မီးပြင့္ေနသည္ ။ ဗ်င္းေတာင္း ဘိုက္ကို ထိမွန္ၿပီး ဗ်င္းေတာင္း ေအာ္ဟစ္ကာ လဲက်သြားသည္ ။ ဗ်တ္စ ျပန္ု ကုန္းထလာၿပီး နီသိဝတီကို

ပစ္သည္ ။ နီသိဝတီရဲ့ ရင္ဘတ္ကို ထိမွန္သည္ ။ နီသိဝတီက ျပန္ပစ္သည္ ။ ဗ် ုတ္စ ကိုယ္ကို က်ည္ေတာင့္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝင္သြားၿပီး ဗ်ဳတ္စ လဲက်သြားသည္ ။ နီသိဝတီလည္း

လဲက်သြားသည္ ။

ယမ္းခိုးေတြ ေဝသြားသည္ ။ ျမျမေသြးလည္း နီသိဝတီဆီကို ေျပးသြားသည္ ။ ေနဗလ လည္း ဟန္စုယဥ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟန္စုယဥ္ သည္ ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားနဲ႔ အသက္ ေပ်ာက္ေနၿပီ ။

ေနဗလ နီသိဝတီရွိရာကို ေျပးသြားသည္ ။ “ နီသိ..နီသိ ….” လို႔လည္း ေအာ္ေခၚသည္ ။

နီသိဝတီ တဆတ္ဆတ္ လွုပ္ခါၿပီး ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ့တာကို ျမျမေသြးေရာ ေနဗလ ေကာ ေတြ႕လိုက္ၾကရသည္ ။ ။ နီသိသည္ ျမျမေသြးရဲ့ ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းေလး ေမွးၿပီး ေနဗလ ဖက္ကို ၾကည့္ၿပီး..“ ကိုကို….နီသိ တာဝန္ေက်ပါတယ္ေနာ္ ”လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ၿပီး ေခါင္းေလး ေဘးကို က်ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားပါသည္ ။

“ နီသိ..နီသိ …..”

ေနဗလ ေအာ္ေခၚေနေပမယ့္ နီသိဝတီက မထူးေတာ့ပါ ။

ျမျမေသြးက ေနဗလရဲ့ လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး “ ကိုေန..နီသိ ပ်က္သြားၿပီ….” လို႔ ေျပာလိုက္ပါသည္ ။

ၿပီးပါၿပီ