ထွေးအိ ထိုင်နေတာက ချောင်းစပ်ရှိ တရုတ်စကားပင်ကြီး၏ ခြေရင်းရေစပ်ရှိ သစ်မြစ်ဆုံကြီးပေါ်တွင် ဖြစ်သည်..။ စိမ်းမြကြည်လင်နေသော ချောင်းရေပြင်ကို ထွေးအိ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်..။ ထိုအခိုက် ကြွေကျလာသော စကားပွင့်ကြောင့် ရေမျက်နှာပြင်လှုပ်ခါသွားပြီး ကြည်လင်သောရေ၌ ထင်ဟပ်နေသော ထွေးအိရဲ့ ရုပ်ပုံလွှာမှာ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး၍ လှုပ်ခါသွားရသည်..။သူမ၏ ရုပ်လွှာမှာ ခုလို တကယ်ပဲ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်…
ကျမဟာ အတန်းပညာလေးတက်လာသလို ယောကျာင်္းတွေကိုကိုင်တွယ်ရာမှာလဲကျွမ်းကျင်လာပါတယ်၊သူတို.အကြောင််းနားမလည်ခင်ကတော့အရိုးခံနဲ.ဆက်ဆံခဲ့ပါတယ်…အခုတော့…သူတို.ဟာ ဘယ်လောက်ကလိမ်ကျတယ် ဆိုးသွမ်းယုတ်မာတယ်ဆိုတာ တဖြေးဖြေးသိလာရတော့ ကျမရဲ.မွေးရာပါဉာဏ်နီဉာဏ်နက်တွေသုံးလာရတာပေါ့။သူတို.ကိုချိုတပ်ပြီး နာဖားကြိုးထိုးပေးတယ် ..ဒါတောင်အပြုံးမပျက်ကြပါဘူး ..ကျမနောက်တကောက်ကောက်ပဲ သူတို.ရဲ.သိက္ခာတောင် အားမနာတော့ပါဘူးရှင်။ကျမကိုပထမဆုံးပန်းဦးလွှတ်တဲ့ ကျူရှင်ဆရာဟာ ကျမ ၉ တန်းအောင်ကြောင်းသိရတာနဲ. သူနဲ.တညအိပ်ဖို.တောင်းဆိုပါတယ် သူကတော့ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ.လှည့်ပတ်တောင်းတာပေါ့ ဒါပေမယ့်နောက်ဆုံးတော့အစရှိခဲ့တဲ့ကျမကို စာမေးပွဲအကြောင်းပြပြီး လိုးတာပါပဲ ကျမ မကြိုးစားရင်အောင်မလားစာမေးပွဲက ဒါကိုသူကအရှက်မရှိ အခွင့်ရေးယူခဲ့တယ်..ဒါပေမယ့်…
အေးမိုး သနပ်ခါးလိမ်းပြီးသည်အထိ မိုးကမစဲ။အပြင်တွင် တဝေါဝေါ ရွာလျက်ရှိသည်။ဒီနေ့ ပျိုးနှုတ်သွားရမည့် ဦးဖိုးလုံးတို့ကွင်းက နဲနဲလှမ်းတော့ စောစောထပြီး ပြင်ဆင်ခဲ့ရတာဖြစ်သည်။သွားရမှာဝေးပေမဲ့ အဖော်တွေက တလှေကြီး။ မိအေးမိုးတို့လို ဆယ်ကျော်သက်တွေသာမက အမေတို့အရွယ် အသက် ၄၀ ဝန်းကျင် တွေထိ အရွယ်အမျိုးမျိုး အဖော်တွေစုံလှသည်။ထမင်းကြမ်းစားပြီးချိန်ထိ အမေက မနိုးသေးသဖြင့် မိအေးမိုးအသာပင် ခြေကိုဖွနင်းပြီး…
မို့မို့… ဒီလူကြီးကို ကြည့်လို့မရ..။ မျက်နှာကြောကို မတည့်..။ လူကောင်ကြီးက ကြီးသလောက် စကားသံက ချွဲချွဲနဲ့ …။ သူ့နာမည်က မျိုးဝင်းသူတဲ့…။မမခင်သီတာကလည်း တစ်မျိုး..။ ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်း မသိ..။ မို့မို့ မျက်နှာကြောမတည့်သော လူကြီးက မမနှင့် အိမ်မှာ အတူလာနေမယ် တဲ့…။ မမ ယောက်ျားယူမှာလားလို့ မေးတော့……
အချိန်မှာ 1938-ခုနှစ်ဖြစ်ပေသည်။ ရေနံမြေသပိတ် တပ်မတော်ကြီး ရန်ကုန်မြို့တော် သို့ချီတက်သွားသည်မှာ ရက်သတ္တပတ် ပင် ပြည့်မြောက်ခဲ့သည့်အချိန်ပင်ဖြစ်ပေသည်။ ရေနံမြေ မြို့တော် ၏ အရှေ့ဖျား ရွာစုလေးဝယ် တပ်မတော်ကြီးနှင့်တပါတည်း ချီတက်သွားကြပြီဖြစ်သော အိမ်ရှင်ယောကျာင်္း များမရှိသလောက်ပင် ဖြစ်သဖြင့် မိန်းမသား ချည်းသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီဖြစ်ရကား ခြောက်သွေ့၍ နေပေသည်။ ရွာဖျားထိပ်တွင်…
တိုးအောင်နှင့် ဖိုးကျော်တို့ ရွာအရှေ့ထိပ် ညောင်ပင်ကြီးအောက်တွင် နွားကျောင်းရင်း မကြာခင်က ဖြစ်ပွားသွားသော ကာမအဓိကရုဏ်း အကြောင်းကို မြိန်ရေယှက်ရေ ပြောနေကြသည်။သူတို့အသက်တွေက အခုမှ ၁၅ နှစ်ကျော်လို့ ၁၆ နှစ်ထဲဝင်ကာစ ရှိကြသေးသည်။ လူပျိုကလေးတွေ ဖြစ်ကြသည်နှင့်အညီ ညညဆိုလျှင် ရွာထဲက လင်မယားတွေကို ချောင်းတတ်နေကြပြီ။နောက် လူပျိုပေါက်တို့ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ငယ်ပါကို…
“ ကျနော်တို့ ဒီမှာ အရက်လာသောက်တာ အိမ်ကလူကြီးတွေ မသိစေနဲ့နော်.. ကိုကြီးဘတုတ်…” “ အေ့…အေး… ချိတ်ချ…၊ ချိတ်ချပါ တာဂိရာ.. ပူမနေဂျမ်းပါနဲ့… အဟဲ…ဟဲ..” “ ဟို.. ခင်ဗျား မိန်းမကကော စိတ်ချရပါ့မလား… ဗျ…” “ အာ့…အေ့… ပိုင်ပါတယ် ကွ၊ ငါ့မီးမကလဲ…
ကျေနပ်စရာ မရှိ။ဖြစ်ခဲ့သမျှ ဟာတွေ အားလုံး ခြုံကြည့်လျှင် တို့လို့တန်းလန်း တွေချည်းမို့… ကြွေ့မှာ ရူးမတတ် ခံစားနေရ၏။ကိုဒီပါ၏ အပွတ်အသပ် အဆုတ်အနယ်..။ ရဲဇော် ဟုခေါ်သော ကြွေ့ခဲအို… ငရဲ၏ ကြမ်းတမ်းမွတ်သိပ်သော အနမ်းဆိုးလေးများ..။ဟိုမှာဘက် ရှိသော ကာမပန်းတိုင်ဆီသို့ ဘယ်သူကမှ အရောက်ပို့ပေးနိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိကြ။ကြွေ့ခမျာ (–) နှစ်အရွယ်…
ခင်မေချစ်ကို တစ်ဆွေလုံးတစ်မျိုးလုံးက ဝိုင်းပယ်ထားသည်။ ပြောဆိုဆက်ဆံခြင်းမလုပ်ကြဟုဆိုလျှင် ခင်မေချစ် ဘယ်လောက်ဆိုးသလဲဆိုတာ သိသွားနိုင်သည်။ နောက် ခင်မေချစ် ဘာတွေမှားခဲ့သလဲဟုလည်း စဉ်းစားစရာဖြစ်လာရ သည်။ မှန်သည်။ ခင်မေချစ်က အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုလုံးက ခွင့်မလွှတ်နိုင်သော အမှားကို ကျူးလွန်မိခဲ့သည်။ ဦးခင်ဝင်းနှင့် ဒေါ်မေသစ်တို့မှာ ဗိုလ်ချုပ်စျေးထဲတွင် ရတနာဆိုင်ကြီးဖွင့်ထားသည့် ရတနာကုန်သည်တွေဖြစ်သည်။ သူတို့တွင် တစ်ဦး…
“ အစ်ကိုလေး ….” အိပ်မပျော်ပဲ မျက်လုံးကြောင်နေသော ကိုသက်အောင် လန့်သွားသည်..။ “ ဟင်…ပုံ့ပုံ့…မအိပ်သေး ဘူးလား…..” ကွယ်လွန်သူ ဇနီးသည်နှင့် ချစ်တင်းနှီးနှောခဲ့ပုံကလေးများကို ပြန်လည် စမြုံ့ပြန်နေသော ကိုသက်အောင် ရဲ့ ဘော်ဒါကြီးက တင်းမတ်နေသည်..။ ပုံ့ပုံ့က အဲဒါကြီးကို တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်လေသည်..။ “ မမသီ…