မင်းကြောင့်

“ အစ်ကိုလေး ….”

အိပ်မပျော်ပဲ မျက်လုံးကြောင်နေသော ကိုသက်အောင် လန့်သွားသည်..။

“ ဟင်…ပုံ့ပုံ့…မအိပ်သေး ဘူးလား…..”

ကွယ်လွန်သူ ဇနီးသည်နှင့် ချစ်တင်းနှီးနှောခဲ့ပုံကလေးများကို ပြန်လည် စမြုံ့ပြန်နေသော ကိုသက်အောင် ရဲ့ ဘော်ဒါကြီးက တင်းမတ်နေသည်..။ ပုံ့ပုံ့က အဲဒါကြီးကို တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်လေသည်..။

“ မမသီ သားတွေက အရမ်းသေးပေါက်တာပဲ……”

ကိုသက်အောင် မြင်သာအောင် အနှီးနှစ်ထည်ကို ကိုင်ပြီး မြှောက်ပြလိုက်သည်..။ ကိုသက်အောင် ကုတင်ပေါ်မှထကာ ပုံ့ပုံ့အနားသို့ လာခဲ့သည်..။ ပုံ့ပုံ့ထံမှ သနပ်ခါးနံ့ သင်းသင်းလေးကို ဦးစွာ ရှူရှိုက်မိလိုက်ရသည်..။

“ ထားခဲ့လေ….မိုးလင်းတော့ ..ငါလျှော်လိုက်ပါ့မယ်….“

“ အို….မဟုတ်တာ….”

ပုံ့ပုံ့က လက်ကို ပြန်ရုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်..။ ဝတ်ထားသော ညဝတ်အကျႌလေးအောက်မှ ရွှေရင်နှစ်မွှာက အခုအခံမပါ လွတ်လပ်စွာ…လှုပ်ရှားနေကြသည်..။ ဖြူဝင်းနုနယ်သော ပုံ့ပုံ့မျက်နှာလေးက တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းခံနေသလို မော့ပေးထားသည်..။
ကိုသက်အောင် ရင်တွေ ပူလာသည်..။ ဆီးခုံအထက်မှ ကျင်အောင့်သလို ( လိုးချင်လွန်းအားကြီး ) သော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကိုလည်း ခံစားလိုက်ရသည်..။

“ ပုံ့ပုံ့….နင့် ကို…ငါ….ငါ လေ……..”

“ အိုး…….ဖယ်ပါ….စည်းမရှိ..ကမ်းမရှိ….မလုပ်ပါနဲ့……”

ပုံ့ပုံ့ ဆတ်ခနဲ လက်ကို ဆောင့်ရုန်းလိုက်ပြီး ထွက်သွားလေတော့သည်..။ ခက်လိုက်တာ…ဒီဝေဒနာ…။ ဘာနဲ့ ကုစားလို့ရမှာလဲ…မိပုံ့ရယ်….။ သီရယ်….မောင့်အဖြစ်ကို မြင်လှည့်စမ်းပါအုံးလား…မိန်းမ ရယ်…။

———————–x———————x———————–

“ မောင်သက်အောင် ..ခရီးထွက်မလို့…ဆို…….”

“ ဟုတ်ကဲ့..ဒေါ်လေး….ကျနော့်အမေရှိတဲ့ ရွာကိုပါ….”

“ ဟိုမှာ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ…မောင်သက်အောင်……”

“ အဆင်ပြေသလိုပါပဲ….ဒေါ်လေးရယ်…၊ သားတွေကို အမေက မြင်ချင်နေသေးတယ်….၊ သီမရှိတဲ့ နောက် တောမှာ လာနေဖို့ ခေါ်နေတာ…”

“ ဒါဆို…မောင်သက်အောင် ဟိုမှာပဲ အခြေစိုက်တော့မှာပေါ့….ဟုတ်လား…”

“ အင်း…..ဆိုပါတော့..ဒေါ်လေးရာ….”

“ မင်းသားတွေ ပညာရေး လဲ ရှိသေးတယ်နော်….မောင်သက်အောင်…”

“ ကျနော် မေ့မပစ်ပါဘူး…စိတ်ချပါ…..ဒေါ်လေးရယ်…“

သင်္ကြန်ရက်ကြီးမှန်း ကိုသက်အောင် အမှတ်ရသည်..။ ပုံ့ပုံ့နှင့် အဖော်တစ်စု ရေပက်ခံ ထွက်ရာမှ ပြန်လာကြသည်..။

“ ဖေဖေရေ…သားသားတို့ကို ပြွတ်အသစ်တွေ ဝယ်လာတယ်… ဒီမှာ….”

ပုံ့ပုံ့က ဘယ်သွားသွား ဘယ်က ပြန်လာလာ ကိုသက်အောင် သားနှစ်ယောက်အတွက် ကစားစရာနှင့် မုန့်တစ်ခုခုကတော့ ပါလာတတ်စမြဲပင်…ဖြစ်သည်..။

“ ဒီမှာ နင့်အစ်ကိုလေးက သူ့ရွာပြန်တော့မလို့တဲ့….”

“ ဟင်…..ခလေးတွေရောလား….မေမေ…….”

“ အေးပေါ့ဟဲ့…သူ့ခလေးတွေ ဘယ်ထားရက်ခဲ့ပါ့မလဲ….မဟုတ်တာ…”

ပုံ့ပုံ့ ငိုင်တွေတွေလေး ဖြစ်သွားရသည်..။ သူငယ်ချင်းများကိုပင် နှုတ်မဆက်တော့ပဲ အိမ်ပေါ် သို့ ပြေးတက်လာသည်..။ ကိုသက်အောင်တို့ သားအဖတွေက ပြင်ဆင် ထုပ်ပိုးပြီးကုန်ကြပြီ ဖြစ်သည်..။

“ သား…ကိုကြီး…အန်တီလေးနဲ့ နေခဲ့မလား…ဟင်……..”

“ဟင့်အင်း…ဖေကြီးနဲ့ပဲ လိုက်သွားမှာ….သင်္ဘောစီးမှာနော်….ဖေကြီး….”

ပုံ့ပုံ့ နှုတ်ခမ်းလေး ပြတ်ထွက်လုမတတ် ကိုက်ထားသည်..။ စူးရှပြီး အဓိပ္ပါယ်ပြည့်ဝသည့် အကြည့်များနှင့်လည်း ကိုသက်အောင်ကို ကြည့်သည်..။

“ ဟင်း….ရပါတယ်….သွားကြပါ….သွားကြ..ခုသွားကြ……“

ကိုသက်အောင် ရင်ခွင်ထဲမှ သားငယ်လေးက လန့်ငိုသည်..။ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်လိုက်သော ပုံ့ပုံ့အသံက ဟိန်းတက်သွားသည်..။

“ ဟဲ့….ဒီကောင်မလေး….ဘေးအိမ်တွေ ကြားကုန်ပြီ….ခက်တော့တာပဲ….”

ဒေါ်လေးက အပြေးအလွှား လာဆူပြီး ပုံ့ပုံ့ကို အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်သွားသည်..။

“ အဲဒါကြောင့် သမီးကို ပြောတာ….မေမေတို့ စီမံသလို နာခံပါလို့….”

“ ဟင်း……ဝေးသေးတယ်…..အစ်မသေလို့ ညီမကို ဆက်ယူတဲ့လူတွေထဲမှာ ကျမ အပါမခံနိုင်ဘူး…. နေပစေ….ခလေးတွေကို လွမ်းရလို့ သမီးအသဲတွေ ကွဲချင်လဲ ကွဲပစေ…ဒီလိုမျိုးတော့ ဘယ်တော့မှ မယူဘူး….”

“ ဟာ…..တိုးတိုးလုပ်စမ်းပါ..ဟယ်… မယူချင်လဲ နေ… ဘေးအိမ်တွေကြားလို့ ရှက်စရာတွေ ဖြစ်ကုန်မယ်….”

ကိုသက်အောင် အသံတွေကို ကျောခိုင်းပစ်လိုက်သည်..။ အိမ်ရှေ့၌ ခေါ်ထားသော မာဇဒါလေးဘီးကားလေးက အဆင်သင့် ရောက်လာသည်..။ ထိုင်တတ်ခါစ ကလေးငယ်ကို ဒရိုင်ဘာအား ခဏချီခိုင်းထားပြီး အထုပ်အပိုးတွေကို ကားပေါ် ပစ်တင်ပြီး သားကြီးကို လက်ဆွဲကာ ပြေးဆင်းခဲ့ကြသည်..။
နေရစ်တော့ ပုံ့ပုံ့….နင်အမုန်းကြီးမုန်းတဲ့ လူတစ်ယောက် နင့်မျက်စိအောက်မှာ ဘယ်တော့မှ မမြင်စေရတော့ပါဘူး…ပုံ့ပုံ့ရယ်…။ ရင်ထဲမှာ တစစ်စစ် နာကျင် ကိုက်ခဲနေလေသည်..။ သားကြီးက ဖြတ်သန်းမောင်းနှင်သွားနေသော ကားများကို တာ့တာလုပ်ရင်း လိုက်ပါလာသည်..။ သားငယ်လေးကမူ ကားသံ ဟွန်းသံများ ကြားတိုင်း ဖအေ့လည်ပင်း ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားတတ်သည်..။
လေယူရာ လွင့်ရပေအုံးတော့မည်…။ အရာခပ်သိမ်းရွေ့လျားပြောင်းလဲနေတာပဲ မဟုတ်လား….။
ကိုသက်အောင် ဆိုတာကလည်း လောကကြီးထဲက လူသားတစ်ယောက်ပေကိုး…။ လောကဓံ တရားက ကျီစားခြင်းကိုတော့ ခံပေအုံးပေါ့…။ ကိုသက်အောင် ဇာတိမြေ မဟုတ်သော ရွာကလေးက အမေ့ချက်မြှုပ်ရွာဖြစ်သည်..။ လူမှန်း သိတတ်စကတည်းက ရန်ကုန်မှာ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည့်အတွက် တောရွာလေး၌ မြင်မြင်သမျှ သစ်ဆန်းနေသည်..။ အော်…ဒုက္ခနှင့် ရင်ဆိုင်ရမှ မိဘအရိပ်ကို သတိရတတ်ကြလေခြင်းပါ…လား……။

“ ဒီမှာ….ခင်ဗျာ…(….) ရွာလေးကို ဘာနဲ့ သွားရမလဲ ..ခင်ဗျာ…”

“ ဟ…နေအုံး…တောရွာက လှည်းကြုံ ရှိတယ်….၊ ဟေ့ ချက်ဖောင်း…. ”

တောရွာလေးမှ ထင်းလာချသော လှည်းကြုံနှင့် ကိုသက်အောင်တို့ သားအဖတစ်တွေ လိုက်လာကြရသည်..။ သစ်ကြီးဝါးကြီး စိမ့်အေးနေသော ပတ်ဝန်းကျင်၌ တဒင်္ဂ ငြိမ်းချမ်းသာယာသော အရသာကို ခံစားရသည်..။

“ ခလေးက ငယ်ငယ်လေးပဲ…မအေကရော…ဗျ….ကိုယ့်ဆရာ…”

“ ဆုံးသွားတာ…တစ်နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ်…ဗျာ…တောမှာ အမေရှိတယ်…လေ…..”

“ဘယ်သူများတုန်းဗျ….ဟဲ့…အော်…ဒီနွား…“

“ ဒေါ်နန်းအိမ်ပါ…သိလားဗျ…”

“ဟား…သိပ်သိပေါ့ဗျာ…. ဒါဆို ကျန်းမာရေးမှူးကိုသက်မောင်နဲ့ ညီအစ်ကိုပေါ့..ဟုတ်လား…၊ မြို့မှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိတယ်ပြောတာ ခင်ဗျားကိုး…”

“ ကိုသက်မောင်က အငယ်ပါ…ဟုတ်တယ်…ကျနော်က အကြီးလေ…”

လှည်းက အမိိုးတော့မပါ..၊ စောင်းကျနေသော နေရောင်တွင် ချွေးပြန်နေကြသည်..။ သားကြီးက လှည်းစီးရသည်ကို အပျော်ကြီး ပျော်နေရှာသည်..။ ရွာအဝင် လှည်းလမ်းက ဂဝံကျောက်များနှင့် နိမ့်ဆင်းသွားသည်..။

“ မြဲမြဲ ကိုင်ထားဗျို့…ကျုပ်နွားတွေက ထိန်းရတာ နဲနဲခက်တယ်..”

လှည်းသမား ချက်ဖောင်းက ပြောပြောဆိုဆို နဖားကြိုးကို တောင့်ပေးရင်း လှည်းလမ်းချောက်အတိုင်း မောင်းချလိုက်သည်..။ ဝရုံးသုံးကားလေး ဖြစ်သွားသည်..။

“ ဗျိုး ဆရာလေး….မြို့က ခင်ဗျားအစ်ကို လာသဗျို့….ပစ္စည်းတွေနဲ့…”

ချက်ဖောင်းက အသံဝါကြီးနဲ့ အော်ပြီး အိပ်ယာလိပ် ၊ သေတ္တာများ ချပေးသည်..။ ကိုသက်နှင့် သူ့မိန်းမတို့ အပြေးအလွှား ထွက်လာကြသည်..။

“ ကိုကြီး သတင်းကြားပြီးကထဲက မျှော်နေကြတာ….”

“သီ…ဆုံးဆုံးချင်း လာဘို့ပဲ…ကိုသက်…. ၊ သီ့ ဆွေမျိုးတွေက ဆွဲထားလို့…”

စကားတပြောပြောနဲ့ အိမ်ခြံဝိုင်းထဲ ဝင်လာခဲ့ကြသည်…။ သရက်ပင်အိုကြီးများ ၊ ဝါးပိုးဝါးများကြောင့် နေရောင်မထိုးပဲ စိမ့်အေးနေသည်..။

“ ဦး….ဦးရေ…ဦး….ဒီမှာ ရေဒီယိုလေး ကျကျန်ခဲ့တယ်……”

“ ဟာ…ဟုတ်သားပဲ….ဘယ်နားက တွေ့တာလဲ..သမီး..ဟင်….”

“ ရွာအဝင်…လှည်းလမ်းချောက်ထဲက….”

ကိုသက်အောင် ရေဒီယိုလေး ကမ်းပေးနေသော မိန်းခလေးမျက်နှာကို အမှတ်မထင် ကြည့်လိုက်မိသည်..။ ရင်ထဲဝယ် ဒိန်းခနဲ ခုန်လှိုက်သွားရသည်..။

“ ပုံ့ပုံ့နဲ့ တူလိုက်တာ….”

ပုံ့ပုံ့ကဲ့သို့ မျက်ခုံးလေးတွေ မှောင်နေသည်..။ နှုတ်ခမ်းလေးက ဖူးဝင်းစိုဖောင်းနေသည်..။ ရွှန်းလဲ့တောက်ပသော မျက်ဝန်းလေးများက ဖြူစင်ကြည်လဲ့နေကြသည်..။ တစ်ခုပဲ…ရှိသည်..။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်က ပုံ့ပုံ့ထက် ကျစ်လစ်မာကြောသည်…။ ဖိနပ်စီးမထားသော ခြေထောက်၌ ရွှံ့နီတို့ လိမ်းကျံ ပေလူးနေသည်..။ ယောက်ျားရှပ်အကျႌတစ်ထည်ကို ဝတ်ထားသည်..။ ပုဆိုးဟောင်းတစ်ထည်ကို စလွယ်သိုင်းကာ ပုဆိုးထဲ၌ သရက်သီး အချို့ ၊ ဟင်းရွက်အချို့ကို တွေ့ရသည်..။ အသက်…၁၈ နှစ်ထက် မပိုလောက်သေးသော သည်အရွယ်လေးကို ကြည့်ပြီး ရင်ခုံမိသည့်အတွက် ကိုသက်အောင် ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မလုံမလဲ ဖြစ်ရသည်..။
ကောင်မလေးကလည်း သူ့ကို စူးစူးဝါးဝါးကြီး စိုက်ကြည့်လိုက်သော ကိုသက်အောင် အကြည့်ကြောင့် မျက်နှာလေး ရဲခနဲ ဖြစ်ကာ လှည့်ထွက်သွားလေတော့သည်..။ ကိုသက်အောင် ညီက ကိုသက်အောင် ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး…

“ ဒီခလေးမလေးက သနားစရာ ကိုကြီးရဲ့…. မောင်လေးနဲ့ ညီမလေးကို လုပ်ကျွေးနေတာ..၊ အစ်ကိုတစ်ယောက်ကလည်း မူးရူးနေတာနဲ့ အချိန်ကုန်နေတာ…”

“ မိဘတွေကရော…ကိုသက်…ဟင်…”

“ ဖအေကြီးက ဆုံးသွားတာ ကြာပြီ….၊ မအေကလဲ နောက်လင်ယူတာ မကြာသေးဘူး….၊ ကျန်ခဲ့တဲ့ ခလေးတွေက ဥမမယ် စာမမြောက်တွေချည်းပဲ….”

ညနေစာအတွက် ချက်ပြုတ်ကြသောအခါ ညနေက တွေ့ခဲ့ရသော ခလေးမဆီမှ ဟင်းရွက်အချို့ ဝယ်ကြသည်..။

“ အဲဒီလိုပဲ ….တောတိုးပြီး ရောင်းချစားရင်း အသက်ရှင်နေကြရတာ…ကိုကြီး…”

နောင်သောအခါ ကိုသက်ကပင် ထိုခလေးများကို အခါအားလျော်စွာ အဝတ်အစားမှ အစ ထောက်ပံ့နေရကြောင်း သိလာရလေသည်..။

——————-x———————-x——————————-

“ တောထဲက ဟာမ သူဟာသူဖြဲ နီတာရဲ….”

“ အယ်…ကိုချက်ဖောင်းကြီးက ညစ်ပတ်တယ်….တော့…သွား မသိဘူး…”

“ နင့်စောက်ပတ်…ညစ်ပတ်ရမလား…ဟ…၊ ဒါစကားထာဖွက်တဲ့ဥစ္စာ…လီး….”

ချက်ဖောင်း ၊ ခြောက်စောင်း ၊ ယောင်ပွ ၊ တို့က မိန်းခလေးများနှင့် အဖွဲ့ကျသည်..။ လသာသော ညများတွင် မြေရှင်းသော ကိုသက်တို့ အိမ်ရှေ့ကွက်လပ်၌ ထုတ်စည်းတိုး ၊ တွတ်ထိုး ၊ ဖန်ခုန် ၊ ကြက်ဖခွပ်တမ်း ကစားကြသည်..။ ချက်ဖောင်း ၊ ခြောက်စောင်း ၊ ယောင်ပွ ဆိုသည်များကလည်း နာမ်စားများသာ ဖြစ်ကြသည်..။ မြင့်သိန်း ၊ စိန်လှ နှင့် အောင်ကြည်တို့မှာ နာမည်ရင်းများ ဖြစ်ပါသည်..။
ကိုသက်အောင်အပါအဝင် လူကြီး လူငယ် လူလတ်မကျန် စကားထာဝိုင်း၌ ပါဝင်နိုင်ကြသည်..။ ယခုလည်း လူ၂၀ ခန့် ဝိုင်းကြီး ဖွဲ့ထားကြသည်..။

“ အံမယ်….လွယ်လွယ်လေး….အဲဒါ တောက်တဲ့ဥ……”

“ မင့်မေလိုး…မိန်းခလေးတွေ ဖော်ရမဲ့ အလှည့်ကွ…ယောင်ပွရဲ့…”

“ အဲ…ဟုတ်သားပဲ…ယောင်လို့….”

ဝိုင်းရယ် ကြသည်..။

“ နင့်ဟာတွဲလဲ နီတာရဲ…ကဲဖော်စမ်း….“

ဒေါ်ဖားမက ယုတ်ကန်းသည်..။ ဆေးလိပ်မီးတဖွားဖွား ဖွာရင်းက ထပြောသည်…။

“ ဟာ…ဒေါ်ဖားမ..ဒါ ခင်ဗျား ယုတ်ကန်းတာ….”

“ ဘာယုတ်ကမ်းရမှာလဲ…ဟဲ့…၊ နင်တို့ဖော်ကြည့်ပါလား…ဟင်းဟင်း…”

“ ဟေ့ကောင်တွေ ..တွဲလဲကြီးတဲ့…နီတာရဲကြီးတဲ့…ဘာဖြစ်မလဲ…”

“ ဖိုးလေးချစ် ကျွဲသိုးကြီး သိုကြီးပဲ ဖြစ်မယ်….ဟားဟား…ဟား..”

“ မှားတယ်…မှားတယ်…ငှက်ပျောဖူးကို ပြောတာ….”

စကားထာဝိုင်းက အပြိုင်အဆိုင် ကြမ်း ကြမ်းလာကြသည်..။

“ နင့်ကို ငါချ ..ငါ့ကိုနင်တက်ချ…အဲဒါ ဘာလဲ..ဗျ….”

“ ဟဲ့…မအေလိုး ချက်ဖောင်း…နင် အဲဒီအထိတော့ မစုတ်ပဲ့နဲ့….”

“ စကားထာပါ..ဗျာ…ဖော်နိုင်ရင် သိလာမှာပါ…”

စကားထာဝိုင်း ငြိမ်သက်သွားသည်..။ ကိုသက်အောင်ပင် စဉ်းစားမရ ဖြစ်နေသည်..။ ဒေါ်ဖားမနှင့် လူကြီးပိုင်း ခေါင်းချင်းဆိုင် သည်..။ ကိုသက်အောင် စိတ်ဝင်စားနေရသော ခလေးမလေး အပျိုဝိုင်းကလည်း တွတ်ထိုးနေကြသည်..။ ဘယ်သူမှ ဖော်မရကြ…။

“ ပန်းပေးပလား….ပြောလိုက်တော့မယ်…နော်..”

ချက်ဖောင်းက ထအော်သည်..။ လမင်းကြီးက ပို၍ ပို၍ သာလာနေသည်..။

“ ကဲ…ပေးပြီ ဟာ… ဖော်….”

ယောက်ျားလေးစိတ်နှင့် ယောက်ျားလေးလို ဝတ်တတ်သော မယ်စိန်က ပြောသည်..။

“ ကိုသိန်းမောင်နဲ့ မမယ်ခင်ပေါ့..ဗျ….သွားကြည့်ပါလား…“

“ ဝါး…ဟားဟား…ဟား…ဟား…”

ဝိုင်းထဲမှာ ရယ်သံများက မရပ်ကြတော့…။ ကိုသက်အောင်ပါ အူလှိုက်သဲလှိုက် ရယ်မိသည်..။ ကိုသိန်းမောင်က ပေါင်တစ်ဖက် မရှိ ၊ မမယ်ခင်က မျက်လုံးကွယ်နေသော လင်မယား…။

“ သွား …ကောင်းကောင်း မဖွက်ပဲနဲ့..ခြောက်စောင်းတို့ အုပ်စု…”

ဤနှယ် တောရွာကလေး၌ ကိုသက်အောင် အနေပျော်လာသည်..။ ညီဖြစ်သူက သူနှင့်အတူ ဆေးထိုးအပ် ကိုင်စေချင်သည်..။ ကိုသက်အောင်က ပေါက်တူး ကိုင်သည်..။

“ ဟို ခလေးမ နာမယ် ခုထိ ငါမသိသေးဘူး…ကွ ကိုသက်…”

“ ဟာ…ဘာသိစရာ လိုသလဲ..ကိုကြီးကလဲ….”

“ အာ….တစ်ရွာထဲ နေပြီး နာမယ်မသိဘူးဆိုတော့ ကွာ ..မင်းကလဲ…”

“ ဒါဖြင့် …ကိုကြီးဖာသာ မေး…”

ကိုသက်အောင်က…“ သမီးနာမယ်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ့ကွဲ့…သမီး…”

“ ငယ်ငယ်က အမေခေါ်တာ…ချီးပေတဲ့..ကိုလေးက ခေါ်တော့ အာပြဲတဲ့….ခုတော့ ခွေးမလို့ ခေါ်ကြတယ်လေ…ဟွန်း …စွာလို့တဲ့…”

ကိုသက်အောင် ရင်နင့်စွာ ရယ်မောမိသည်..။

“ ဒါဆို…ဦးက သမီးကို မခွေးမ လို့ပဲ ခေါ်ရမှာပေါ့…ဟ.လား…”

“ အင်း…တစ်ရွာလုံးက ဒီလိုပဲ ခေါ်နေတာကိုး…“

“ မကောင်းပါဘူး…ဦး နာမယ်ပေးရမလား….ဦးက ရွေးတတ်တယ်ကွ…“

“ ဟင့်အင်း…နေပလေ့စေ…ပေးမနေနဲ့…အလကားပဲ ခွေးမလို့ပဲ ခေါ်ကြမှာ…”

“ ဒါဆိုလဲ …ဦးက သက်သက်ခေါ်ဘို့ နာမယ် လေး ရွေးထားတယ်..သိလား…”

“အင်း…အင်း….ရွေးပေါ့…”

ကွမ်းသီးခြမ်းကို တမြုံ့မြုံ့ဝါးရင်း အလေးမထားသလို ပြန်ပြောသည်…။ တောင်ယာတဲလေးထဲ၌ ရေနွေးအိုးက မီးခိုးများ အူထွက်နေသည်..။ နွေညနေသည် သစ်ရွက်လေတိုးသံမှ တပါး တိတ်ဆိတ်နေသည်..။ တစ်ခါတစ်ရံ တဲခေါင်မိုးသို့ လာနားသော စာကလေးငှက်များက တကျိကျိ အသံလေးများကို ကြားရတတ်သည်..။

“ သမီး…မသိချင်ဘူးလား….”

“ ဟင့်အင်း….မသိချင်ဘူး…ဘာလုပ်ဖို့လဲ…”

ရေနွေးအိုး မီးထဲသို့ ထင်းချောင်းတစ်ခု မွှေနှောက်ထိုးထည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်..။ မျက်နှာနုနုလေးက ကြမ်းတမ်းသော ဘဝဒဏ်ကို ရင်ဆိုင်ထားရဟန် နွမ်းနေသည်..။

“ ခွေးမရေ…ပဲသီးတောင်း လာရွက်တော့…ဟေ့….ပြည့်နေပြီ…”

ကိုသက်မိန်းမ မခလေးမက လှမ်းအော်လိုက်မှ အနားစုတ်ပြဲနေသော ထမီစလေးကို စုကိုင်ကာ ဒရောသောပါး ထပြေးသည်..။ နှစ်လက်မခန့် ထောင့်တန်းပြဲနေသော ထမီလေးအောက်မှ ဖင်သားဝင်းဝင်းလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ ကိုသက်အောင် ပေါက်တူးဆွဲပြီး တဲလေးအတွင်းမှ ထွက်လာခဲ့သည်..။

မခလေးမက ပဲသီးတောင်းကို ပင့်ပေးရင်း ကိုသက်အောင်ကို လှမ်းကြည့်သည်..။

“ အစ်ကိုကြီးကလဲ တောင်ယာထဲ မဆင်းပါနဲ့ ဆို…အလကား လုပ်နိုင်တာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့…”

“ ရန်ကုန်မှာ ဦးက ဘာလုပ်လဲ..အစ်မ…”

“ စာရေးဆရာတဲ့ဟဲ့…ဘာမှ လုပ်ရတာမဟုတ်ဘူး…”

“ အော်….စာရေးဆရာ ကိုး…”

စာမတတ်သော ခွေးမရင်ထဲ၌ စာရေးဆရာကြီးကို ရိုသေလေးစားသွားမိသည်..။ စာရေးဆရာကြီးက သူ့ကို နာမယ်ရွေးပေးမဲ့ အကြောင်း မခလေးမကို မပြောဖြစ်တော့…။
တောရွာဘုရားပွဲက နှစ်တိုင်း စည်ကားသည်..။ ခွေးမတို့ အပျိုဖြန်းလေးတွေ အဖို့ ခြစ်ခြုတ်စုဆောင်းထားသမျှ စုဗူးတွေ ဖောက်ကြ ၊ အဝတ်တွေ ချုပ်ကြ ၊ တစ်လုံးတည်း ရှိသော ရွာလယ် ဒေါ်အေးမြတို့ စက်မှာ လက်မလည်နို်င်…။
ခွေးမ စုဗူး ဝါးကျည်တောက်က အကြွေချည်း ထွက်လာသည်..။ စုစုပေါင်း တစ်ရာ့ဆယ့်ငါးကျပ် ရသည်..။ မယ်စိန်နှင့် မမိအေးတို့က ဈေးကြီးသော အိတုံရှန်ကို မှန်းနေကြချိန်တွင် ခွေးမက သာမန် ဝတ်ရရုံ ထမီတစ်ထည်ကိုပင် မနည်း စဉ်းစားနေရသည်..။

“ အစ်မ…ကျမကို စိုက်ပြီး ထမီဝယ်ခဲ့စမ်းပါနော်….”

မခလေးမ မြို့ဈေးသို့ တက်သောအခါ လုပ်ခကြွေးယူစနစ်ဖြင့် မှာရသည်..။ ကိုသက်နှင့် သူ့ခလေးများ ၊ ကိုသက်အောင်နှင့် သူ့သားသားတို့နှစ်ယောက်ပါ ပါလာသဖြင့် မြို့ဈေး၌ ထမီ အပေါစားဝယ်သောအခါ ကိုသက်အောင် မေးမိသည်..။ ခွေးမဘို့ဟု သိရသည်နှင့် ကိုသက်အောင် ရွာမှ အတူလာသော မိန်းကလေးများ ချုပ်ကြသည့် အရောင်အသွေးဆင်တူ ပိတ်စကို နှစ်စုံ မှာချုပ်ပြီး ယူလာခဲ့သည်..။
ကိုသက်အောင်က ခွေးမ ပျော်သွားလိမ့်မည် ထင်ထားခဲ့မိသည်..။ ခွေးမကို မခလေးမ တို့ အဝတ်များ သွားပေးသောအခါ ကိုင်တွယ်ကြည့်ရုံသာ ကိုင်သည်…။ ပြီးတော့ ပြတ်သားစွာ ငြင်းဆိုသည်..။

“ ကျမ ဒါမျိုး မှာတာမဟုတ်ဘူး….မလိုချင်ဘူး…”

“ ဟဲ့…ဒါ …နင့်ကို သူများ လက်ဆောင်ပေးတာ…ခွေးမရဲ့….“

“ ဘယ်သူက ပေးတာလဲ…ဒီလောက်အများကြီးကို ..”

“ နောက်တော့ သိမှာပေါ့…ဟယ်…ယူထားလိုက်ပါ…”

ထိုနှစ် ဘုရားပွဲ၌ ခွေးမ ရှေ့တန်း၌ တန်းစီခွင့် ကန်တော့ပွဲ ရွက်ခွင့် ရလိုက်သည်..။ တော ဆိုပေမယ့် အဝတ်အစားဖြင့် ချိန်ထိုးပြီး တန်းစီခိုင်းသော အလေ့အထ ရှိနေသေးသည်..။ ကိုသက်အောင် ဦးစီးသော ကာလသားတစ်သိုက်က အိုးစည်ဝိုင်းဖြင့် သံချပ် တွေ ထိုးကြသည်..။ လူကြီးတွေ အရမး်သဘောကျနေကြသည်..။

“ မောင်သက်အောင် ရောက်လာမှ ဒို့ရွာလေး စည်ကားလာသဟေ့…”

သည်လိုနှင့် ကိုသက်အောင် ရွာထဲ၌ ဝင်ဆန့်လာသည်..။ လူချစ်လူခင်လည်း ပေါလာသည်..။

“ ခွေးမ…နင့်အကျႌ နဲ့ထမီက ငါးရာကျော် အေ့….သိရဲ့လား….”

“ ဟင်…မမယ်စိန်က ဘယ်လိုလုပ် သိလဲ…”

“ ကိုသက်အောင်ကြီး ငါ့ကို ခေါ်ပြီး လိုက်ဝယ်တာ…တော်ရေ့…၊ အမလေး…ဒါဆို ချာတိတ် ကြိုက်ပါ့မလား မသိဘူး…လိုလိုမယ်မယ် အပူရောင် အလေးရောင် နှစ်စုံချုပ်မှ….နဲ့ ဗျာကိုများနေတာပဲ…ဟဲ့…”

“ ဟင်…ကိုသက်အောင်ကြီး ချုပ်ပေးတာလား…ငါက မခလေးမတို့ အရင်လိုပဲ…ဝယ်ပေးတာမှတ်ထာ တော့…”

“ အေး….ငါပြောတယ်လဲ…မပြောနဲ့အုံး….ဟွန်း….”

ခွေးမ ရင်ထဲ မကြည်မလင် ခံစားရသည်..။ အသက် ၃၀ ကျော် ဒီလူကြီးက ဘာလို့ ငါ့ကို အဝတ်တွေ ချုပ်ပေးရတာလဲ…သနားလို့လား …ခွေးမအတွက် ပထမဆုံးသော အိပ်ပျက်ညလေး ကြုံခဲ့ရသည်..။

—————————x—————————x————————–

“ အစ်ကိုကြီး…စဉ်းစားပြီး ပလား…၊ သေချာပြီ လား….”

“ စဉ်းစားပြီးမှ ပြောတာ….ကိုသက်ရ….သေချာတယ်…..”

“ ကောင်မလေးက သိပ်ငယ်သေးတယ်….ဒါပေမယ့် သူ့ဦးလေးတွေ အသိုင်းအဝိုင်း တီးခေါက်ကြည့်ပါအုံးမယ်….”

ကိုသက်အောင် ချစ်သော ချာတိတ်ကို လက်ထပ်ရန် အဆင့်ဆင့် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ပြီး နောက်တစ်နှစ် သင်္ကြန်ရက် အတက်နေ့၌ မင်္ဂလာဆောင်လိုက်ကြသည်..။ ကိုသက်အောင်ကိုယ်တိုင်က ကံကောင်းလေသလား ၊ ကံပဲ ဆိုးချင်လေသလား မသိ..။ မနူးမနပ် မလည်မဝယ်နှင့် ခွေးမလေးက အသက် ၁၈ နှစ် အရွယ်နှင့် အိမ်ထောင်ပြုရန်း လက်ခံခဲ့သည်..။

“ ချာတိတ်…အစ်ကို့ကို ချစ်လား…ဟင်….”

“ ဟင့်အင်း….မချစ်ဘူး……”

“ ဟဲ ဟဲ…ဟဲ….”

“ နောက်တာမှ မှုတ်တာ… ခလေးဖအေကြီး ဘယ်ချစ်မှာလဲ…လို့…”

“ ဘာ…..ဘာပြောတယ်…”

မင်္ဂလာဆောင် မဏ္ဍာပ်ဆီမှ ဆူညံသော ဓါတ်စက်ဖွင့်သံ ကြားနေရသည်..။ မယ်ဒလင် တစ်လက် အော်ဂင် ဂစ်တာ ..တစ်ခုခုဖြင့် သီချင်းဆိုချင်သူတွေကလည်း ဒုနဲ့ဒေး မြူးပျော်နေကြသည်..။ မူးရူးနေကြသည်..။
ကိုသက်အောင် ရင်၌ အမှား မုန်တိုင်းကြီး ပြင်းပြင်းပြပြ ရိုက်ခတ်လှုပ်ရမ်းနေလေပြီ…။ သတို့သမီးအတွက် စံပယ်ပန်းကုံးများ ထည့်ထားသော ဆကာကုံးလေးက အခန်းထောင့်မှာ ရှိသည်..။ လေတိုးသဖြင့် ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေသော မီးခွက်မှ အလင်းရောင်လေးက ကျဥး်မြောင်းသော အခန်းလေးထဲ၌ မှုံဝါးဝါး လင်းနေသည်..။

“ ငါကတော့…နင့်ကို ချစ်တယ်….”

“ ချစ်ပေါ့…အို့…“

ပြောပြောဆိုဆို ကျစ်လစ်သန်မာသော ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ယူပြီး အိပ်ယာထဲသို့ လှဲချလိုက်သည်..။ ခြင်ထောင်က အလိုလို လုံးထွေး ကျလာသည်..။

“ အဲဒီလို…မလုပ်နဲ့…ဦးရယ်….ကျ….ကျမ ….ကြောက်တယ်…..“

“ မနက်ဖန်ပဲ…မင်္ဂလာဆောင်တော့မဲ့ဟာ…ခလေးရယ်…နော်…“

“ အို….ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း……….”

“ မလုပ်ပါနဲ့…..မလုပ်..ပါနဲ့…ဆို……..”

ချာတိတ်အသံက တအားအော်ဟစ်သံမျိုးတော့ မဟုတ်…။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေခြင်းမျိုးသာ ဖြစ်သည်..။ ကိုသက်အောင်က ပထမဆုံး ခြင်ထောင်ကို သေချာ ချလိုက်သည်…။ ချာတိတ်က လူးလဲ ထရန် ကြိုးစားလိုက်သေးသည်..။ ကိုသက်အောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ချာတိတ်ကို ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်..။

“..ဦး…အ…အဟင့်…မလုပ် ပါနဲ့…ဦး ရယ်…..ကျမ ကြောက်တယ်….“

အတန်တန် တောင်းပန်နေသည့်ကြားမှ အပေါ်အကျႌလေး ကျွတ်သွားလေသည်..။ ဝယ်ပြီးကာစ ဘရာစီယာလေးသာ ကျန်တော့သည်..။ အရွယ်သစ်သစ် ဖူးပွင့်စ စပယ်ငုံလေး အစုံအလား သန့်စင်မွွှေးပျံ့ နေသော ရင်သားလေးနှစ်မွှာကို ဘရာစီယာပေါ်မှ ဖိ၍ ပွတ်သပ်နမ်းရှုံ့လိုက်သည်..။
ချာတိတ်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပူနွေးချိုမြိန်စွာ စိတ်ကြိုက် စုတ်ယူလိုက်သည်..။ တအင်းအင်း ကော့တက်သွားရှာသော ချာတိတ်ခါးလေးမှ ထမီစကို လျှော့ချပစ်လိုက်သည်..။ ချာတိတ်လက်ဖဝါးလေး အစုံက သူမဟာလေးကို စုံကိုင်အုပ်ထားလိုက်သည်..။
လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို စုထားသလိုဖြစ်နေ၍ ရင်သားလုံးလုံးဖွေးဖွေးလေးက ပေါက်စီလေးများ ပမာ လုံးတက်လာသည်..။ နို့သီးခေါင်းလေးများက ရေသဖန်းသီးအမှည့်လို ရဲထွတ်နီမြန်းနေသည်..။ ကိုသက်အောင်က အပေါ်မှ ခွစီးပြီး နို့သီးလေးနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖိကြိတ်ပြီး ချေပေးလိုက်သည်..။

“ အ……အမေ….အဖေရေ…..အမလေး….အမေ့…”

ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ တွင်တွင် ရမ်းခါရင် အံကလေး ကြိတ်ခါ တိုးတိုးလေး ကြိတ်အော်သည်..။ အသားလေးများက မျှားဆိပ်သင့်သော သမင်မလေးနှယ် တုန်ခါနေသည်..။ ကိုသက်အောင်က မှုံဝါးဝါး မီးရောင်ဖြင့် ချာတိတ်ပေါင်ကြားကို ဖြဲကြည့်လိုက်သည်..။ ချာတိတ်က အမွှေး မစုံ…။ စောက်မွှေးဆို၍ တစ်ပင်တစ်လေမျှပင် ရှာမတွေ့…။ ရင့်ထော် ကြမ်းတမ်း ရှုပ်ပွသည့် စောက်မွှေးရင့်ရင့်ကြီးများကြားမှ ပြဲအာသော စောက်ဖုတ်ကြီးများကို လိုးခဲ့ရသော ကိုသက်အောင်အတွက် အမွှေးနုနုလေးများသာ ရှိသေးသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ အဆန်းတကျယ် ဖြစ်သွားရသည်..။

“ လက်ဖယ်ထားလေ….ခလေး..ရဲ့…”

“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…..မဖယ်ဘူး…မဖယ်ဘူး……….”

အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်နေသော ချာတိတ်လက်လေးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ဖယ်လိုက်ရာ ဖောင်းမို့နူးညံ့နေသော ဆီးခုံလေးမှ ကွဲဆင်းသွားသော ပေါင်ကြားထဲ ညှပ်နေသည့် စောက်ဖုတ် နုနုလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်..။

ကိုသက်အောင်က ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ပြီး ချွတ်ကာ ခြင်ထောင်ခြေရင်းသို့ ပုံချလိုက်သည်.။ အမွှေးကြမ်းကြီးများဖြင့် ထူထပ်စွာ ပေါက်နေသော ဂွေးဥတွဲတွဲကြီးက ချာတိတ်ပေါင်လေးပေါ်သို့ အပုံလိုက် ထွေးကျနေသည်..။ မတ်တောင်နေသော ခလေးနှစ်ယောက်ရပြီးသား လီးကြီးက ဆာလောင်စွာဖြင့် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်ခါနေသည်..။ ခွေးမ က မျက်စိမဖွင့်ပဲ တင်းနေအောင် မှိတ်ထားသည်..။ စောက်ဖုတ်လေးက ကြပ်ညှပ်ပြီး တင်းနေအောင် စေ့နေသည်..။ ကိုသက်အောင်က လီးထိပ်ကြီးဖြင့် အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးကာ ကော်တင်ပေးလိုက်သည်..။
ပြစ်ချွဲသော အရေများက လီးထိပ်မှ စိုစွတ်စွာ ထွက်ကျလာလေရာ စောက်ပတ်ကလေးမှာ ဝင်းလက်တောက်ပသွားလေသည်..။ သို့သော် တင်းတင်းကြီး ညှစ်ထားသဖြင့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးမှာ စေ့ကပ်နေသေးသည်..။ ကိုသက်အောင်က အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ လီးထိပ်နီနီကြီးကို တေ့ကပ်ပြီး ဖင်အားနှင့် ဖိချနေသော်လည်း စေ့ထားသော ပါးစပ်အတွင်းသို့ ငှက်ပျောသီး ထိုးထည့်နေရသလို ချော်၍ ချော်၍ ထွက်နေပြန်သည်..။
ကိုသက်အောင် ချွေးပြန်လာသလို အပျိုစင်မလေးမှာလည်း ရှက်လွန်းကြောက်လွန်းနေသဖြင့် သတိမလစ်ရုံတမယ် ခံစားနေရရှာသည်..။

“ ညီမလေးကလဲကွယ်…လိမ္မာသားနဲ့…နဲနဲ ကားပေးပါဆို…..”

“ ကြောက်တယ်…အီး….ဟီး….ကြောက်…ကြောက် တယ်…..”

ပြဿနာ အတုံးလိုက် အတစ်လိုက် ဖြစ်နေရသည်..။ နောက်ဆုံး ကိုသက်အောင် ခြေနှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်ပြီး တစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ် ဆွဲတင် ထမ်းထားလိုက်ကာ ကျန်တစ်ဖက်ကို ဖင်နှင့် ဖိချ ထိုင်ထားလိုက်သည်..။ ထိုအခါမှ ကျဥး်မြောင်းသော အပျိုပေါက်မလေး၏ ဂယ်ပေါက်လေးက ကိုသက်အောင် ၏ ပစ္စည်းကြီးထိိပ်၌ တေ့မိသွားပြီး ရှုံ့ခနဲ ဖြစ်သွားသည်..။
ကိုသက်အောင် သိပ်ပြီး အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ဒစ်ကြီးမြုပ်သွားအောင် ပထမအဆင့် အနေဖြင့် လိုးသွင်းလိုက်သည်..။

“ ဗြွတ်…..အမေ့…..အီး…အိ..အိ……အမေရေ……အ..အား….”

အတော်အော်သော ကောင်မလေးဖြစ်သည်..။ တော်ပါသေး၏..။ စပီကာမှ ဖိုးဆိုချင် တစ်သိုက်က အသံကျယ်လောင်စွာဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသဖြင့် အပြင်သို့ ကျယ်လောင်စွာ အသံမထွက်ခဲ့ချေ…။ စကတည်းက အခြေအနေက သိပ်မကောင်းချေ..။ ပစ္စည်းချင်းက မမျှမတ ဖြစ်နေသည်..။ ဆင်လီးနှင့် ဆိတ်ဖင် လိုးနေသလို ဘယ်လိုမှ မဝင်နိုင်အောင် တင်းကြပ်လွန်းနေသည်..။
ကိုသက်အောင် ကိုယ်တိုင်ပင် ကျင်စပ်သော ဝေဒနာကို လီးထိပ်မှာ ခံစားနေရသည်..။ ယောက်ျားဆိုသည်ကလည်း အပေါက်ကျဉ်း ကြိုက်တတ်ကြသော အမျိုး ဖြစ်သည်..။ ကိုသက်အောင် မရမက ဖိသွင်းသည်..။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…..ပြွတ်…..ပြွတ်……အ…..အ……အား……….”

ကောင်မလေးထံမှ တော်တော်နှင့် အော်သံ ထွက်မလာ…။ အတန်ကြာ အသက်အောင့်ထားပြီးမှ နာကျင်စွာ အော်သံ ထွက်လာသည်..။ ကိုသက်အောင် လက်တစ်ဖက်က တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော ပုခုံးပေါ်မှ ခြေတစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ထားရသည်..။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က အမွှေးနုလေးများ ရှင်သန်ကာစ ဆီးခုံလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေရသည်..။ စက်ဝိုင်း ဝိုင်းသလို အဆက်မပြတ် ပွတ်ပေးနေရင်း စပါးလုံးတစ်ထောက်စာမျှ လောက်စီ နှဲ့သွင်းနေရသည်..။

“ အင့်…..အင်း….ကျွတ် ကျွတ်…..အင့်..အင်း….“

ကောင်မလေး က မင်္ဂလာစောင်ကြီးကို ဆွဲယူပြီး ပါးစပ်နှင့် တေ့ကပ်ကာ လူနာတစ်ယောက် ငြီးသလို ကြိတ်ပြီး ငြီးနေရှာသည်..။ မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးက ပါးပြင်ကို ဖြတ်၍ ခေါင်းအုံးပေါ် ကျနေသည်..။

“ ပြွတ်….ပြွတ်……ပြစ်…..စွတ်……“

“ ဟ…..အား….အင့်အင်း…..အင့်အင်း……….အ..အ…အိ….အ ..“

တဖြည်းဖြည်း အဆုံးထိ ရောက်သွားပြီး ပူနွေးသော ကောင်မလေး ဟာလေးက တင်းကြပ်စွာ စုပ်ယူထားခြင်းကို ခံလိုက်ရလေသည်..။

ကိုသက်အောင် မြို့မှာ ရှိစဉ်က ခလေးထိန်း မချို၏ ပုလွေမှုတ်ပေးခြင်းကို ခံစားရဖူးသည်..။ ပူနွေးသော အာငွေ့နှင့် လျှာဖျားလေးများကလိပေးမှုက အရသာထူးကဲစွာ ခံစားရခဲ့ဖူးသည်..။
သို့သော် ယခု သည်ကောင်မလေး၏ အပျိုဖော်ဝင်စအရွယ် သန်မာသော ကြွက်သားများဖြင့် လိင်တန်ကို ဖြစ်ညှစ်ခါ စုပ်ယူထားသလို ခံစားရမှုက စအိုထဲကပါ မခံနိုင်အောင် သူ့လိင်တန်ကြီးကို ပြန်မနှုတ်သေးပဲ စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ စိမ်ထားပြီး မှိန်းနေလိုက်မိသည်..။

“ အင်း….ဟင်း………..အ…ကျွတ်ကျွတ်…..ကျွတ်ကျွတ်…..”

ကောင်မလေးက တစ်ချက်မျှ ငြီးတွားပြီး အနည်းငယ် လူးလွန့်လိုက်သော အခါကျမှ လီးထိပ်ကြီးမှာပါးစပ်အတွင်းမှ ထွေးထုတ်ခြင်း ခံလိုက်ရသော ခရမ်းချဉ်သီးကြီးနှယ် ပလွတ် ခနဲ ကန်ထွက်လာသည်..။ ဒစ်မထွက်ခင် အချိန်မီ ပြန်ပြီး ဟန့်တားနိုင်သဖြင့် ကွင်းလုံးကျွတ် ထွက်မသွားပဲ ပထမ သွင်းစဉ်တုန်းကလို ပင် ငြင်သာစွာ ဆီးခုံလေးကို ပွတ်လိုက် အစိလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ကလိလိုက် လုပ်ပေးရင်း ချော့သွင်းလေး သွင်းလိုက်ပြန်သည်..။

“ အင့်အင်း…..ဟင်းဟင်း…ဟင်း….အင့်….အင်း………..“

မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ငြီးတွားသံများက ကွဲပြားခြားနားကြသည်ကိုလည်း ကိုသက်အောင် သတိထားမိလာသည်..။ ဒီကောင်မလေး ငြီးတွားပုံက ဗိုက်အောင့်လူနာလို အသက်အောင့် အောင့်ပြီး ညီးညူတတ်သည်..။ အဆုံးထိ ရောက်သွားပြန်သောအခါ ယခင်ကလိုပင် တင်းကြပ်စွာ ဖမ်းယူ ဆုတ်ညှစ်ထားခြင်းမျိုး ခံရပြန်ပြီး ကိုသက်အောင် သုတ်သွေးကြောကို စုတ်ထုတ်နေသလို တစိစိ ခံစားနေရသည်..။ ထိုသို့ သုံးလေးကြိမ်မျှ အစုပ်အတန့် လေးများကို ခံစားရပြီးနောက် ချောင်ချိသော လမ်းကြောင်းလေးအသွင်ပြောင်းလာလေသည်..။ ပြစ်ချွဲချွဲ အရေများကလည်း တစိမ့်စိမ့် ကျဆင်းပေးလာသဖြင့် ကျဥး်မြောင်းသေးကွေးလှသော ကြွက်တွင်းလေးသို့ တံပိုးတုံးကြီး ရေဆွတ်ဆောင့်ရသလို အပေါက်သစ်ချဲ့နေရသဖြင့် ပင်ပန်းလှသည်..။
ကောင်မလေး၏ အောက်ဖက် အတွင်းပေါင်လေးပေါ်၌ စေးထန်းသော သွေးစလေးများ ယိုစိမ့် ကျဆင်းနေသည်..။

“ အင့်…အင့်…..အင့်……..ဟင့်….အ….အ မေ….ရေ…….”

ပါးစပ်ကို စေ့ပိတ်ထားသည်…။ ( အမေရေ ) အော်သံက တိုးတိုးဖွဖွလေး ဖြစ်သည်..။ အတန်ကြာ ညှောင့်ပေးပြီးနောက် ကိုသက်အောင် နို့လေးနှစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆွဲကိုင်ပွတ်ချေ ဆုတ်နယ်ရင်း ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေသည်..။

“ ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…..ပြွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်…..စွပ်……“

“ အ….အ…..အ အ…ရှီး….အ..အ မလေး….နော်….အင်း…ဟင်း ဟင်း………”

ကောင်မလေး တစ်ကိုယ်လုံး ငလျင်လုှုပ်သလို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ဆောင့်လှုပ်သွားပြီး ပူနွေးသော သုတ်ရည်များ ပြွတ်ခနဲ အန်ကျလာလေတော့သည်..။ ထိုအခါ ကျမှ ကိုသက်အောင်က ခပ်နာနာလေး ထပ်ဆောင့်ပြီး သူကိုယ်တိုင် သုတ်ရေများကို ကောင်မလေး အင်္ဂါဇတ် အခေါင်းထဲသို့ နက်ရှိုင်းစွာ ထိုးသွင်းဖိကပ် ဖိကပ်ထားပြီး အားရပါးရ ပန်းထည့်လိုက်လေတော့သည်..။

“ အား…နာလိုက်တာ…….အား…အား…..စပ်လဲ စပ်တယ်…….“

“ နောက်တော့ ပျောက်သွားမှာပါကွယ်…..ခဏ နာတာပါ….နော်….“

“ ဦး မကောင်းဘူး….မနက်ဖန် မင်္ဂလာဆောင်မှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လမ်းလျှောက်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး…ပေါင်ထဲက အကြောတင်နေသလိုပဲ…အောင့်တောင့်တောင့်နဲ့…အင်း…အ…..”

မှန်သည်…။ မိုးလင်း မင်္ဂလာအခမ်းအနား ကျင်းပသောအခါ ခြေလှမ်းလေးတွေ တုံ့ဆိုင်းနေကြရသည်..။ မသိမသာလေး ကွတကွတ ဖြစ်နေရရှာလေသည်..။ ကိုသက်အောင် သနားသွားမိလေသည်..။

“ ဒီညတော့ ရွာတောင်ပိုင်း ငလျင်လုှုပ်ပြီ…ဟေ့..”

ကာလသားတစ်ချို့က ကိုသက်အောင်နား ကပ်ကာ စကြနောက်ကြသည်..။ ကိုသက်အောင်က ပြုံးပြီး အသာနေလိုက်သည်..။ ခွေးမသားလေးတွေ ညက ကမ ္ဘာ တစ်ခြမ်း စောင်းသွားတာ မှ မသိလိုက်ကြတာ..။

“ မိန်းမရေ….ပစ္စည်းတွေ ..သွားပို့ကြရအောင်….”

“ ကို့ ဖာသာ သွားပို့တော့….သူများ လမ်း မလျှောက်နိုင်တော့ဘူး…”

“ ဟောဗျ…ဒါဆို…ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ..ရယ်….”

“ သွားပေါ့…ဘာလို့ သူများ …လမ်းမလျှောက်နိုင်အောင် လုပ်သေးလဲ…လို့….”

ကိုယ့်ရှူးကိုယ်ပတ်ပြီး ကာလသားအချို့နဲ့ ပစ္စည်းများ လိုက်ပို့…ငှါးထားသော ပစ္စည်းများ အပျောက်အရှ စစ်နှင့် မိုးချုပ်သွားလေသည်..။ ထမင်းစား ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ည ၈ နာရီ…။

“ ပွဲ မစသေးဘူးလား…ကိုသက်အောင်…”

ရင်းနှီးနေသော ခြောက်ပေါင် ကြည်ဝင်းက နောက်သည်..။

“ ပွဲက မနေ့ကထဲက ပြီးသွားတာ..ဟ…၊ ဒီည နင်တို့ ကာလသားတွေ ချောင်းမယ် မို့လား …အေး…ဒို့ သိုးနေအောင် အိပ်မှာ…..”

“ သေကွာ…တောက်….ဟား ဟား..ဟား…ဟား..”

ထိုနေ့က တကယ်လည်း ဘာမှ မလုပ်နိုင်ပဲ ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ပစ်လိုက်ကြသည်..။ ဘုမသိ ဘမသိ ခြင်ကိုက်ခံပြီး လာချောင်းကြသော ခြောက်စောင်းနှင့် ယောင်ပွ အရက်မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်သွားကာ မနက် လေးနာရီ တုံးခေါက်မှ အိမ်အောက်က ထွက်ပြေးခဲ့ကြရသည်ဟု နောက်မှ သိရလေသည်..။

“ ကိုကြီး….ထမင်း စားမယ်လေ….”

အလယ်…ဘယ်သူသင်ပေးလိုက်သလဲ မသိ..။ အခေါ်အဝေါ်လေးတွေ ပြောင်းသွားသည်..။ ကိုသက်အောင် ကြည်နူး ကျေနပ်စွာ ထမင်းစားသည်..။

“ ညည်းကို ဘယ်သူခေါ်ခိုင်းတာလဲ…အဲ့ဒီလို…”

“ ကိုယ့်ဖာသာ …ခေါ်တာ…ဘာလဲ ..မကြိုက်ဖူးလား…ဒါဖြင့် ..ဦးပဲ…ပြန်ခေါ်ရမလား..“

“ ဟဲ့…အို…မကြိုက်လို့ မှုတ်ပါဘူး…နားထောင်လို့ ကောင်းလွန်းလို့…“

အသက်ကွာလွန်းသော အိမ်ထောင်ဖက်များမို့ …အပြောအဆို အနေအထိုင် ကအစ တစ်ပန်း ရှုံးလွန်းလှသည်..။ အပြောကလက်သလိုလို စောက်ပေါကြီးပဲ ဖြစ်နေရသလိုလို တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးကြီး…။

“ ကိုကြီး…က မျက်နှာကြီး…တည်မထားနဲ့..ကွာ…သူများ ကြောက်တယ်…“

အဲ့လိုများ မညှုလိုက်နှင့် …။ ကိုသက်အောင် မျက်နှာမှ သိက္ခာသမာဓိ အလွှာလိုက် အလွှာလိုက် ကွာကျသွားကြရသည်..။

“ ကိုကြီးကို …သူများ အရမ်း ..အရမ်း..ချစ်သွားပြီ…သိလား…”

“ ဟင်…ဟုတ်လား….ဘယ်တုန်းကလဲ…ဆိုစမ်း…“

“ မင်္ဂလာမဆောင်ခင် ည..က….ကဲ သိပလား…..”

ဟုတ်ပါ့ဗျာ…။ ဒါကြောင့် ပညာရှိစကားများ တယ်မှန်ကြသကိုး…။ မခိုးခင်လိုး..၊ မလိုးခင် ထိုး…၊ မထိုးခင် နမ်း..၊ မနမ်းခင် ဖက်…တဲ့…။ အမလေးလေး…နော်…၊ ဒီဟာမလေးနှယ် ဗျာ…။ ဒီလောက်ကြီး နာကျင် ကိုက်ခဲပြီးမှ ခံစားရတဲ့ အချစ်အရသာကို တပ်မက်လွန်းလှပါတယ်…။ ကိုသက်အောင်ကတော့ စပ်ဖြင်းဖြင်းနှင့် ထိပ်က နာကျင်နေဆဲ…။
တောဓလေ့ဆိုတော့လဲ ..တောအနေအတိုင်း နေတတ်အောင် ကျင့်ရပြန်သည်..။ ထင်းခွေ ရေခပ်…နွားကျောင်း အလုပ်များနှင့် မြေပေါက်မြောင်းတူး တောင်ယာအလုပ်တွေက ကိုသက်အောင် အဖို့ ယခုမှ စတင် ရင်းနှီးရသော အလုပ်များမို့ ဖျားရပြန်သည်…။

“ သက်အောင်ရယ်..ဒါ..မိုးထဲ ရေထဲ အချိန်ကွ…မင်းက ဘာလို့ များ ဖျားနေရပြန်တာတုန်း..ဟ…..ငတို့တုန်းကဆို …တစ်လတိတိ..ခြင်ထောင်ထဲက မထွက်ဖူး..မောင်…”

ဘိုးလေးချစ်က ရယ်စရာ အလွန်ပြောသည်..။ ခွေးမက ထိုစကားကြားသောအခါ ကိုသက်အောင် နားဝသို့ ကပ်ပြီး…..“ ..နှာဗူးကြီး…..” ဟု တိုးတိုးပြောသည်..။ ကိုသက်အောင်က ရယ်နေသည်..။

“ ကိုကြီး…ပစ်သွားရင်…သူများ တကယ် သေပစ်မှာ…သိရဲ့လား….”

“ဟင်…ဘယ့်နှယ်ဟာ စိတ်ကူးပေါက်ပြန် တာလဲကွာ…”

“ ကြိုပြောထားတာ…ဘာစိတ်ကူး မှ ပေါက်လို့ မဟုတ်ဖူး…“

“ ချစ်လို့မှ ယူထားပြီးပြီပဲကွယ်…ဘယ် ပစ်ရက်မှာလဲ…“

“ အင်းပါ…အင်းပါ…မပစ်ရင် ပြီးတာပါပဲ…တော်….”

သူ့စကားလုံးတွေက အသဲမှ လာမှန်း ကိုသက်အောင် သိသည်..။ စာမတတ် ပေမတတ် စကားတန်ဆာ မဆင်တတ်ပြန်တော့ စကားလုံးတွေက မလှ…။ တော် တို့ တော့ တို့ ငါ တို့ သုံးလေ့ရှိသည်မို့ ကြီးသူနဲ့ ငယ်သူ နားထောင်ရသောအခါ အဆင်မပြေချင်ပေ…။ သို့သော် ကိုသက်အောင် ဖြည့်စွက် နားထောင်တတ်ခဲ့သည်..။

ကံကြမ္မာသည် ရဟတ်လို လည်ပတ်တတ်သည်..ဟု ဆိုကြ၏..။ ကိုသက်အောင် အကြွင်းမဲ့ လက်ခံချင်ပါသည်..။ ကမ ္ဘာတစ်ဖက်ခြမ်း ၌ အပျော်ကလေးများ ဝေစီနေစဉ်မှာ သည်ဘက်ခြမ်း ၌ အလွမ်းတေးဖွဲရန် ကံကြမ္မာက ဇယားချထားပြီး ဖြစ်နေတတ်သည်..။

“ ဦး….ကျနော့် နာမယ်..သိန်းတိုးပါ…တောရွာလေး ရွာသားပါ..။ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်သွားလုပ်တာ…၂ နှစ်ပဲ ရှိပါသေးတယ်…၊ အခု ရွာကို ပြန်လာတာပါ..၊ အလည်ပဲ ဆိုပါတော့…“

အဲဒီ..သိန်းတိုးက ခွေးမနဲ့ ငယ်ရီးစားတဲ့ဗျာ…။ ကိုသက်အောင် ဘယ်သိပါ့မလဲ…။ အိမ်ပေါ်လာတော့လည်း ဧည့်ခံရတာပဲပေါ့..။ အဲ…ခွေးမလည်း တောထဲက ပြန်လာရော…

“ ဟင်…ကိုရင် သိန်းတိုး…..ဟယ်…”

အားရဝမ်းသာကြီး ခွေးမ ပြေးတက်လာတယ်..။ ဝမ်းနည်း ပက်လက်ကြီး မျက်နှာပျက်သွားတယ်..။ ကိုသက်အောင် ဒါတော့ သတိထားမိတယ်..။

“ နင်…နေကောင်းတယ်နော်…. ခွေးမ…”

“ အင်း….ကောင်းပါတယ်….”

“ မင်္ဂလာဆောင်တာတောင် ငါ့ကို မဖိတ်ဘူး…ဟာ…”

“ လူကြီးတွေ အမြန် စီစဉ်ကြတာ..ဟ…”

ကိုင်း…ကိုသက်အောင် ရှေ့ထားပြီး ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေ လေ…။ ကိုသက်အောင် ဖြေးလေးစွာ ထရပ်လိုက်သည်..။

“ သိန်းတိုး….စကားပြောရစ်ဦး ကွာ…..ဦး ရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်…”

“ အိုး….မိုးချုပ်နေမှ ..မချိုးနဲ့…ပြန်ဖျားနေအုံးမယ်…”

ကိုသက်အောင်က သည်စကားတွေကို သိန်းတိုးရှေ့၌ အာဏာ ပြချင်၍ သာ သုံးသော စကားဟု နားလည်လိုက်သည်..။ သိန်းတိုးကတော့ သူ့လင်အတွက် စိုးရိမ်တတ်လိုက်တာ ခွေးမရယ်….လို့ တွေးသည်..။
ကိုသက်အောင်က ခန့်ညားရင့်ကျက်စွာ ပြုံးရင်း အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်..။ ခွေးမနှင့် သိန်းတိုးက သူသွားရာသို့ ငေးမိကြသည်..။

“ ခွေးမ…နင် ..ဒီလူကြီးကို ဘာလို့ ယူတာလဲ..ဟင်….”

“ ချစ်လို့ပေါ့ဟဲ့….သိန်းတိုးရဲ့…မချစ်ပဲနဲ့ ညားမလား….“

“ နင်…ငါ့ကိုတော့ မစဉ်းစားဘူးပေါ့…ဟုတ်လား….”

“ အေး….ငါ မစဉ်းစားခဲ့မိဘူး…”

“ ရက်စက်လိုက်တာ….ခွေးမ ရယ်…..“

ပြောပါ …သိန်းတိုး..နင်ပြောချင်သလို ပြောသာပြောပါတော့…။ ငါ့ဘဝက တွယ်ရာမဲ့ ဗေဒါ…ရေမှာ တွေ့တဲ့ အမှိုက်သရိုက်မှန်သမျှ တွယ်မိကပ်မိတာ..ငါ့အပြစ်တဲ့လား…သိန်းတိုးရယ်…။ ဒါ..ခွေးမအတွေး…ဒါပဲ…လူတွေမှာ အဲဒီ အတွေးနဲ့ ကိုယ်လိုရာ ဆွဲယူခဲ့တတ်ကြတာက…အမှား…။

———————-x————————–x————————–

“ ငါ သိပ်မှားသွားပြီ….ကိုသက်…”

“ ရော်…ဖြစ်ရပြန် ပြီ….”

“ ဒီကောင်မလေးမှာ ရီးစားရှိနေတာ …မင်းမသိဘူးလား…..၊ ခုတော့ ငါက လူဆိုးကြီးလိုလို…ငွေရှင်ကြေးရှင်ကြီးက မတရား သိမ်းပိုက်ထားသလိုလို…”

“ ဟာ….ရီးစားမရှိပါဘူး….ဘယ်သူပြောလဲ…..“

“ ဟ…မနေ့က ငါ့အိမ်လာလည်တယ်ကွ….သိန်းတိုး တဲ့….”

“ ဟာကွာ….အလကား ကောင် ..ဖဲသမား…..ကောင်မလေးကို တဖက်သတ်ကြိုက်နေတာ….မဟုတ်တာတွေ..ဗျာ…”

ခက်သည်…။ ကိုသက်အောင်လို လူစားကလညး် အရှားသား…။ အချစ်နဲ့ စပ်လျဉ်း၍ ဒဿဂီရိလိုနေရာမျိုးက သူမကချင်..၊ ရုပ်ရှင်တွေ ဇာတ်တွေထဲ၌ ထိုသို့ သရုပ်ဆောင်သူများကိုလည်း အပြင်မှာပါ သူလိုက်ပြီး မုန်းတတ်သည်..။
ဘာပဲ ပြောပြော သိန်းတိုးနှင့် ခွေးမတို့ ငယ်စဉ်က ဇာတ်လမ်းကလေး ရှိခဲ့ရမည်ဟု တော့ သူက တွေးယူသည်..။

“ ငါက မိန်းမတွေ အများကြီး ကြုံလာခဲ့ဖူးတယ်…..ခွေးမ သိလား…၊ ငါလိုကောင်က ငါ့အချစ်ကို စော်ကားရဲရင် ငါက ဆယ်ခါပြန် စော်ကားပြတတ်တဲ့လူဆိုတာ…မင်းစွဲစွဲမြဲမြဲ မှတ်ထား…သိလား…..”

ခွေးမ တဲ့…၊ သူမကြိုက်တဲ့ နာမယ်ကြီးကို ခေါ်တယ်လေ…။ ခွေးမ ငိုချင်တယ်..။ ဟို နှမလိုး သိန်းတိုးလာသွားပြီးကထဲက ပြဿနာ တက်တော့တာပဲ..။ ခွေးမ သူနားလည်အောင် ပြောပြချင်ပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် ခွေးမ မပြောတတ်ဖူး…။ သူ့ကိုလဲ …ခွေးမ စွဲစွဲလမ်းလမ်း ချစ်နေမိပါပြီ…ဆိုတာလဲ မရှက်မကြောက် ပြောဖူးရဲ့ သားနဲ့…။ ညဘက်တွေလည်း ပြန်မအိပ်တာ…များလာပြီ…။ ညဘက် ရေနံဆီ ကုန်တဲ့အထိ …ခွေးမ သူ့ကို ထိုင်စောင့် ပါတယ်..။ ဒီညလည်း ဝတ္တရားမပျက် လင်ကို ထိုင်စောင့်ရင်း အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်…။
လေးလံတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး တစ်ခုက ခွေးမဗိုက်ပေါ်မှာ တက်ဖိလာတော့မှ လန့်နိုးသွားမိတယ်..။ အရက်နံ့ကလည်း မွှန်လို့….။ မီးခွက်ကလည်း ငြိမ်းနေပြီ…။ ခွေးမ သူ့ကို အတင်း တွန်းပစ်လိုက်တယ်..။

“ သွားစမ်းပါ….အိမ်မှန်း ယာမှန်း မသိပဲနဲ့….”

သူက ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ခွေးမ ပေါင်ကြားထဲကိုသာ တွင်တွင် နှိုက်နေတယ်…။ သုံးလေးရက်ကြီးတောင် ဘာမှ မလုပ်ရတော့ သူမနေနိုင်ဘူးလေ….။

“ အခုမှ ငမ်းငမ်း တက်မနေနဲ့…..ဟွန်း….”

သူ့အသက်ရှူသံတွေက အရမ်းပြင်းတာပဲ…။ မနားမနေပဲ ထမီနားကို ဆွဲလှန်ပြီး လုပ်တယ်…။

“ ပြွတ်….ပြွတ်…..စွပ်….ဖွတ်….ဖတ်….ဖတ်….ပြွတ.်…စွပ်….“

“ အင့်…..အင့်……အင့်…ဖြေး…..ဖြေး ဖြေး..လုပ်စမ်း ပါ….တကယ်ပဲ…ရှင်…”

လမ်းကြမ်းမှာ ကားစီးရသလိုပဲ မနားတမ်း ဆောင့်နေတာ…အိမ်ကြီးကို သိမ့်သိမ့်ခါနေတာပါပဲ….။ ကျမခြေနှစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အားရပါးရ ဆောင့်တဲ့ဒဏ်ဟာ အတော်ထိတယ် ရှင်…။ ကျမလည်း ကိုယ့်လင်က လိုလိုချင်ချင် အငမ်းမရလုပ်တာလေးကိုပဲ…အားရကျေနပ်စွာ ခံနေမိခဲ့ပါတယ်…။

“ ပြွတ်…ပြွတ်……စွပ်…ဖွတ်…..ပြွတ်…..ပြွတ်…..“

“ အင့်…အင့်…..အ…အ…အင့်……….“

လင်မယားလိုးတာ အဆန်းမှ မဟုတ်တာ…။ ဘာသံတွေ ထွက်ထွက်ဆိုပြီး…ကျမလဲ သူ့ကို မတားဘူး…လွှတ်ပေးထားမိတယ်…။ တစ်ခါတစ်လေ သူက ကျမ နို့နှစ်လုံးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲနေလို့ ကျမက အကျႌ ကျယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပေးမိပါသေးတယ်…။

“ အိ…အိ…..အား….အား…….အင့်…ဟင့်..အင့်…အင်း……“

အံကြိတ်ပြီး ညာသံပေး ဆောင့်လိုးရင်းက သူပြီးသွားပါတယ.်..။ ကျမက ဆတ်တငံ့ငံ့နဲ့ ကျန်နေသေးလို့ သူ့ခါးကို ဆွဲပြီး ထပ်ဆောင့်ခိုင်းရပြန်တယ်…။ သူကလဲ ထပ်ဆောင့် လိုးပေးပါတယ်….။

“ ကဲ…မီးခွက် ထွန်းစမ်း…ယောင်ပွ….မင်းတို့ အမြင်ပဲ…”

လက်နှိပ်ဓါတ်မီး အရောင်နဲ့ သိန်းတိုးမျက်နှာကြီးဟာ ကျမ အပေါ်မှာ အထင်းသား ခွလျက်သားကြီး ရှိနေပါတော့တယ်..။

“ ဟင်…..မအေလိုး….ကိုယ့်မေကိုလိုး….ကဲ…ဖုန်း…အင့်….”

ပါးစပ်ကလဲ ဆဲပြီး ကျမ ဆောင့်ကန် ပစ်လိုက်ပါတယ်…။

“ သူ…..သူ ခေါ်လို့ လာတာပါဗျာ….သူ ခေါ်လို့ လာရတာပါ…..”

သိန်းတိုး လူယုတ်မာ…၊ ကျမကို စောက်ရှက်ခွဲတယ်..။ ကျမ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး ဒေါသတွေ ဖြစ်လာမိတယ်…။

“ ငါ့လင်မှတ်လို့…နင့်ကို ခံတာ ဟဲ့…..မအေလိုး ရဲ့…”

သိန်းတိုးကို လူကြီးတွေ ခေါ်သွားကြတယ်..။ သူက ကျမနဲ့ လူကြီး သုံးလေးယောက် ထိုင်ခိုင်းပြီး …ပြောပါတယ်…။

“ ကျုပ်..အရွယ်မတူတာကို ယူခဲ့မိတာ…ပထမ အမှား…နော်…၊ နောက် ရီးစား ရှိ…မရှိ….မစုံစမ်းခဲ့တာ ..ဒုတိယ အမှား…..”

“ မဟုတ်ဘူး…..ကိုသက်အောင် ..ကျနော် ရှင်းပြမယ်….”

“ ဘာရှင်းပြအုံးမှာလဲ…ကိုအေး….အခုပဲ..တတ်လပ်ကြီး မိနေတာ…ခင်ဗျားတို့ မျက်စိတွေ လီးနဲ့ ထိုးထားလို့လား…..”

“ ဟာဗျာ…..ကျုပ်တို့က ပြေရာ ပြေကြောင်း …”

“ မလိုဘူး….ကျုပ် လူအ မဟုတ်ဘူး…. ပြီးတော့ ကျုပ်ပညာ အရည်အချင်းနဲ့…လဲ…မိန်းမ မရှားဘူး…၊ ဒါပဲ…အဲဒီကောင်နဲ့…ပေးစားလိုက်ကြ…”

ပြောပြီး…ကိုသက်အောင် အိမ်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်း ထွက်သွားသည်..။

“ မိုက်လိုက်တာ….ခွေးမရယ်…သိန်းတိုးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး…..”

“ မဟုတ်ဖူး….မဟုတ်ဖူး…..ကျမ ကိုသက်အောင် မှတ်လို့ ငြိမ်နေတာ…..”

“ သေပါလားဟာ….ကိုယ့်လင် နဲ့ ဒီပြင် ယောက်ျားတောင် နင်မခွဲတတ်ဘူးလား….ခွေးမရယ်….တောရွာတစ်ရွာလုံးတော့ ကျော်ပါပြီကွာ….”

ကျမ သူတို့နားလည်အောင် ရှင်းမပြတတ်ဘူး…။ လက်ပူးလက်ကြပ်ကြီး တက်လုပ်နေတုန်း မိသွားတာဆိုတော့လည်း ကျမ ဘာပြောတတ်တော့မှာလည်း….အရပ်ကတို့ရယ်….။
မိန်းမတွေကို ..ကိုသက်အောင် မယုံချင်တော့ ပြီ…။ ညအခါ သာသော လသည် အေးမြသည်..။ နေ့အခါ ထွန်းလင်းသော နေမင်းသည် ပူလောင် ပြင်းပြသည်..။ နွေတွင် နေပူပြီး ဆောင်းတွင် နှင်းကျကာ မိုးတွင် မိုးရွာသွန်းမှု ရှိသည် ဆိုသော သဘာဝ ဓမ္မ တရားကို မိန်းမတွေ ကျိန်တွယ် ပြောအုန်း…ကိုသက်အောင် မယုံချင်တော့ပါ…။

အခါ ခပ်သိမ်း ချမ်းမြေ့မှုကို လိုလားတောင့်တကြသော လူသားများဆီသို့ သောကဝေဒနာသည် မဖိတ်ခေါ်ပဲ အလည်လာတတ်ကြောင်း ကိုတော့ လက်ခံလိုက်ရသည်..။

တောရွာလေး ရွာ၌ သူမျက်နှာ ဘယ်လို ထားရမှန်း မသိတော့ ..။ ရှက်လိုက်သည်မှာ လည်း ကန်ဘောင်သို့ ရေပင် ထွက်မချိုးရဲလောက်အောင် ဖြစ်သွားသည်..။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်နေ့တွင်ပင် တောရွာလေးကို အပြီးအပိုင် စွန့်ခွာရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ရသည်..။

“ ကိုကြီး….ခွေးမကို မပေါင်းနိုင်တော့ဘူးပေါ့….နော်…”

“ ဟုတ်တယ်….နင့်လို ဖင်သရမ်းတဲ့ ဟာမမျိုး မလိုချင်ဖူး…..”

“ ပြောရက်လိုက်တာ….ကိုကြီး ရယ်….၊ ခွေးမ လင်ငယ် နေတာ မဟုတ်ဘူး….၊ ကိုကြီးလာတာပဲ ဆိုပြီး….ဟို ဥစ္စာ……”

“ တော်စမ်းပါ….ဟာ……လင်ငယ်နေတာ မဟုတ်ပဲ ..အပျော်ခံ တာပေါ့…ဟုတ်လား…….၊ အေး….ထမင်းတစ်လုပ် ရှာမကျွေးရပဲ….အဲသလို ကုန်းတဲ့မိန်းမမျိုးပဲ ရှာပြီး လုပ်တော့မယ်….၊ ဒါပေမယ့်…နင့်လို မိန်းမပဲ…ရှိမှာပါ…..ရန်ကုန်မှာတောင်…ပိုက်ဆံပေးမှ ခံတာ….နင်က အပျော်ခံတာ ဆိုတော့ ..”

“ မဟုတ်ဖူး….အဲဒီလို မပြောပါနဲ့….မဟုတ်ဖူး…..”

ခွေးမ မဟုတ်ဖူး ဆိုတာပဲ ငြင်းနိုင်တယ်..။ ကိုကြီး နားလည်အောင် မပြောတတ်ဘူး…။ ရင်ဝ မှာ အောင့်ပြီး…နာကျင် ပူလောင်နေတယ်…။
ကိုကြီး ရွာမှ အပြီးတိုင် ကျောခိုင်းထွက်သွားခဲ့လေပြီ…။ ခွေးမ နှင့် သိန်းတိုးက လူကြီးများက ဆက်လက် နေရာချပေးသည်..။ သိန်းတိုးကလည်း သူ့အပြစ်ကို ဝန်ချတောင်းပန်သည်..။

“ ငါ….နင့်ကို ချစ်လွန်းလို့ပါ…ခွေးမရယ်…ငါ…ငါ…နင့်ကိုလေ..သေအထိ ပေါင်းသင်းသွားမှာပါ……”

ယုံပါတယ်..၊ သိန်းတိုး စကားတွေကို ခွေးမ ယုံပါတယ်…။ စာရိတ္တ ပိုင်းမှာ အရက်သောက်တာ ဖဲရိုက်တတ်တာကလွဲပြီး..သိန်းတိုးမှာ ဘာအပြစ်မှ မရှိဘူး…။ ခွေးမ လက်ခံခဲ့ရပြန်တယ်…လေ..။

“ အိပ်ကြရအောင်…..ခွေးမရယ်….နော်…”

ဒါပါပဲ…၊ သူတို့ယောက်ျားတွေရဲ့ ဆန္ဒက မိန်းမယူတယ်ဆိုတာ… ဒါကိုပဲ အဓိက ထားကြတာပဲ မဟုတ်လားရှင်…။ သိန်းတိုးက ကျမကို အားရပါးရ စပ်ယှက်နေပေမယ့် ကျမရဲ့ အင်္ဂါဇတ်ထဲမှာ အရသာ မတွေ့လှဘူး..။ စိတ်မပါတာလဲ…ပါမယ် ထင်ပါတယ်..။ သိန်းတိုးက လူပျိုပီပီ ကျမကို အကြိမ်ကြိမ် စပ်ယှက်ပါတယ်..။ ကျမ မှေးခနဲ..အိပ်ပျော်တဲ့အထိ သူ ကြာလှပါတယ်..။ ကြာတော့ စောက်ပတ်လည်း ကျိန်းစပ်လာတယ်..။ အရေတွေလည်း အိုင်ထွန်းနေတာပါပဲ…။

“ ခွေးမ…နင် ငါ့လီးကို စုပ်ပေးပါလား…ဟင်….”

“ ဘာ….ဘာ…မအေလိုး…နှမလိုး…ဟင်…နင်က လိုးလို့ အားမရသေးဘူး…စုပ်ခိုင်းရသလား….မအေ….”

ကျမ အသားတွေ ဇိုးဇိုးဆတ်ဆတ် တုန်လာတဲ့အထိ ရှက်ဒေါသတွေ ဖြစ်ရပါတယ်…။ ဒီလောက် ညစ်ပတ် နံစော်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကျမ ဘယ်တော့မှ မစုပ်ဖူး…။ သိန်းတိုးက အပေါ်စီး ရထားသူပီပီ..ရယ်ပါတယ်…။

“ အေးလေ….မစုပ်ချင်လဲ နေပေါ့…ငါကတော့ စုပ်တတ်တဲ့…နောက်တစ်ယောက် ထပ်ရှာရုံပဲ ပေါ့….ဟား ဟား….”

“ ဟင်….လူယုတ်မာ….သဒေါင်းစား…”

ကျမတို့ နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲမှာ သတ်ပုတ်ကြပါတယ်…။ မိန်းမနဲ့ ယောကျ်ား ဆိုတော့လဲ…ကျမပဲ ငိုရတာပဲပေါ့…။ ကျမ ပျော့ခွေသွားတော့ သိန်းတိုး ဘာလုပ်တယ် မှတ်သလဲ…..။ ကျမ စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်တာ…..

“ အ…အ…ဟိ…..အ…..အ….ယား တယ်…..အလိုလေးလေး…..အိ….အိ….အ…”

အိုရှင်…..အစေ့လေးကို …စွန်ပလွန်စိ စုပ်သလို စုပ်ပေးနေတာများ….ကျမတော့ သေးတောင် ထွက်ချင်ပါတယ်…။ ဒါပေမယ့်…ခံလို့ကောင်းလှပါတယ်…။ အခုန ရန်ဖြစ်ပြီး သတ်ပုတ်ခဲ့ကြတာတွေ ကိုလဲ ကျမ မေ့သွားတယ်…။ ကျမ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးကို ဖြဲကားပြီး စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေတဲ့ သိန်းတိုး ခေါင်းကို စောက်ပတ်ကြားထဲ အတင်းပဲ ဖိချပြီး ဆွဲဆွဲ ဆောင့်နေမိတော့တယ်….။

“ပြတ်…..ပလပ်…..စွပ်….စွပ်…ပြွတ်…..ပလပ်…….”

သိန်းတိုးဟာ မရွံမရှာနဲ့ ကျမဟာလေးကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ ယက်ပေးနေတယ်..။ ကျမလည်း အသဲတုံ အူယား ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာက ဘယ်ဟာနဲ့မှ မတူတာမို့ တဟင်းဟင်း နဲ့ ငန်းဖမ်းသလို ငြီးရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပြီး ခံပေးနေမိပါတော့တယ်…။
အရေတွေ ရွှဲအိုင်လာတဲ့ ကျမဟာလေးကို သူက စိတ်ရှိလက်ရှိ တက်လိုးပြန်ပါတယ် ရှင်..။ ကျမ အလူးအလဲ ကောင်းသွားမိခဲ့ရပါတယ်..။ အင်္ဂလိပ်ဆေးလို ဆေးပြားတွေကို စွဲသွားပြီးရင် နောက် သူ့ထက်ပျော့တဲ့ဆေးဆိုရင် အာနိသင် မတိုးတော့ဘူးဆိုတာ ရှင်တို့ ကြားဖူးကြမှာပေါ့နော်….၊ ကျမလေ အခုဆို အယက်ခံ လျှာစောင်းအထိုးခံရပြီးမှ အလိုးခံတတ်နေတယ်…ရှင့်…။
သူ မယက်ပေးရင် ကျမ အာသာမပြေတော့ဘူး..။ သည်တော့ သိန်းတိုးကလည်း ကျမကို အကြပ်ကိုင်တယ်..။ သူ့ဟာကို စုပ်ပေးရမယ် ပေါ့…။

“ နင်….ရေစင်အောင် ဆေးခဲ့…ဟာ….”

သိန်းတိုး နောက်ဖေး ရေကပြင်မှာ သူ့လီးကို ရေဆေး ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတယ်..။ ပထမတော့ သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့တေ့ရမှာကို ကျမ ဝန်လေးလွန်းနေတယ်…။ ရွံသလိုကြီးလဲ ခံစားရတယ်..။ မျက်စိမှိတ်ပြီး ငုံ့စုပ်လိုက်တော့ ရုတ်တရက် သိန်းတိုးက ကျမ ဇက်ပိုးကို ချုပ်ကိုင်ပြီး ဖင်လိုးသလို ဆောင့်လိုးလိုက်ပါတော့တယ် ရှင်…။ ကျမလဲ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းသွားပြီး ဒေါသ ဖြစ်သွားမိပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် ဝက်ဖြစ်မှတော့ ချေးမကြောက်တော့ပါဘူး…လေ…။ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ သူ့လီးကို ကျမ လျှာနဲ့ ပွတ်သပ်ထိုးဆွ ကလိပေးလိုက်မိပါတယ်..။ သူတို့ ယောက်ျားတွေဟာလဲ ဒါမျိုးကို အတော်မက်မောကြတာပါလား….ရှင်…။
သိန်းတိုး မျက်နှာဟာ ရှုံ့မဲ့ပြီး တွန့်လိမ်နေပါတော့တယ်..။ ကျမတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အစုပ်အယက်တွေသာ မပါခဲ့ရင် ကျမတို့ လင်မယား ကွဲကြမှာ အမှန်ပါပဲ…။ ခုတော့ သူ့စကားနဲ့…ဘာဂျာမှုတ်တာလေးကလဲ အသဲခိုက်အောင် စွဲလန်းခဲ့ရသလို ကျမ ပုလွေ မှုတ်ပေးတာကိုလဲ သူ အစွဲကြီး စွဲလန်းသွားခဲ့ပါပြီ…။
တစ်ခါတစ်ရံ ကိုကြီးကို ကျမ သတိရတတ်ပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် သိန်းတိုးနဲ့ ယှဉ်ပြီး ဘယ်သူ့ကို ပေါင်းသင်းမလဲလို့ မေးလာကြရင် ကျမ ရင်နာနာနဲ့ သိန်းတိုးကိုပဲ လက်ဆွဲပြမိတော့မှာ အမှန်ပါပဲ ရှင်…။ ကျမအတွက် သိန်းတိုးဟာ အကောင်းဆုံး အလိုးသမား တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ..။ ကျမနဲ့ သိန်းတိုးတို့ဟာ နေ့တွေ ညတွေ သိပ်မရွေးနေကြတော့ပါဘူး..။ တစ်ခါတစ်လေ တောင်ယာထဲကြုံရင် တောင်ယာထဲ..၊ စမ်းချောင်းထဲ ကြုံရင် စမ်းချောင်းထဲ ၊ ခြုံကောင်းလို့ စိတ်ထလာရင်လည်း ထလုပ်လိုက်ကြတာပဲ….။ ဒါပေမယ့် ကျမတို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ငြီးငွေ့မသွားဘူး..။ သူ့ကို မမြင်ရရင် ထွက်သွားပြီလားလို့ ကျမ စိုးရိမ်နေတတ်ပါပြီ..။ သူကလည်း ကျမကို မတွေ့တာနဲ့ ရွာစဉ်လျှောက်ပြီး ရှာတတ်တော့တာပါပဲ…ရှင်..။

“ ခွေးမလေးရယ်… ငါ့ကို မုန်းမသွားနဲ့နော်….“

“ ငါပြောရမဲ့ စကားပါ….သိန်းတိုးရယ်….”

“ နင့်လူကြီးကို မလွမ်းဘူးလား…..ဟင်….”

“ နင့် လိုသာ ယက်ပေးရင်…နင့်တောင် မစဉ်းစားဘူး…”

တကယ်ပါ…ရှင်..၊ ကျမ အပိုတွေ ပြောနေတာ မဟုတ်ပါဘူး..၊ သိန်းတိုးလိုသာ ကိုကြီးက ကျမကို ယုယပေးရင် ကိုကြီး ခြေနဲ့ကန်လွှတ်လဲ ကျမ လိုက်ဖက်ထားမှာ….။ ခုတော့ အပြုအစု အယုအယမှာ သိန်းတိုးဟာ ကိုကြီးထက် သာလွန်နေပြီမို့ ကျမဘဝလေး နေပျော်လာပါပြီ….ရှင်…။

————————x———————–x—————————-

ကိုသက်အောင်တစ်ယောက်တော့ လေနှင်ရာ လွင့်ခဲ့ရပြန်ပါပြီ…။ ဘဝက ကြွေပြီးသစ်ရွက် … လေထဲလွင့်မျောနေသလို အဆုံးမရှိ အစမရှိ…။ ကိုယ့်ဘဝကို ဖြစ်လိုရာဖြစ်စေ ရွက်လွှင့် တက်ဖွင့်ပြီး ခရီးနှင်ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း ခလေးတွေက တန်းလန်း ရှိနေပေသေးရာ သူတို့လေးတွေ အတွက် စဉ်းစားရပေအုံးမည်..။ ကိုသက်အောင်အပေါ် ပုံ့ပုံ့သဘောထားတွေ အပြောင်းကြီး ပြောင်းလဲနေမည်မှာ မုချ ဖြစ်သည်..။
ထို့ကြောင့်လည်း ပုံ့ပုံ့နှင့် တွေ့ရန် မကြိုးစားတော့ပေ..။ သားနှစ်ယောက်ကို ကျောင်းသို့ပို့ပြီး သည်နှင့် ကိုသက်အောင် အလုပ်သွားရသည်..။ အလုပ်က စာအုပ်တိုက်တစ်ခုတွင် သာမန် စာစီသမားဘဝဖြင့် လုပ်ကိုင်နေခြင်း ဖြစ်သည်..။ စာရေးချင်စိတ်လည်း မရှိ..။ ရေးပြီးသာ စာမူများလည်း မကြိုက်…။ ဟိုးယခင်က ထုတ်ဝေသူ ကိုမင်းမောင်လည်း ဘယ်ဆီရောက်နေသည် မသိ..။ ဘဝကို ရေစုန်မှာ မျှောရင်း အလိုက်သင့် အမောဖြေနေသလို…။ ဘာတစ်ခုမျှ ကြိုးကြိုးပမ်းပမ်း လုပ်ကိုင်လိုစိတ် မရှိဖြစ်နေခဲ့ရသည်..။
ဤသို့ အပေါ်ယံကြော ဘဝလေးမျှနှင့် ရင်ဆိုင် ရေစုန်မျှောနေစဉ် ရေစုန်မှာ မျောပါလာသော ခင်သက်မူ နှင့် ထပ်မံ၍ ဆုံဖြစ်ကြရပြန်လေသည်..။ ခင်သက်မူက ထမင်းဆိုင် အငှါးရောင်း မိန်းခလေး စားပွဲထိုး ဆိုပါတော့…။ ကီလီဆိုသည်က လူစုံ …ဘဝစုံ..စရိုက်စုံ ဆိုသည့် နေရာမျိုး…။ အမေရိကန်ပြည်က ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်လို အသေးအမွှား ဒုစရိုက်တွေက ဒုနဲ့ဒေး…။ ဖာသယ် ၊ ခါးပိုက်နှိုက် သာမက အလစ်သမား သူခိုးကြီးတွေလည်း ရှိသည်..။ ခင်သက်မူတို့ ထမင်းဆိုင်လေးက ကီလီနှင့် မဝေး…။ ရထားလမ်းအဟောင်းတစ်ခုကို မျက်နှာစာပြုကာ အလုပ်သမား ပျံကျဈေးသည်နှင့် အနိမ့်စား အလုပ်သမားတွေအတွက် ငပိရေ တို့စရာ အားပြုကာ ဈေးပေါပေါနှင့် ရောင်းချပေးနေသည့် ဆိုင်ဖြစ်သည်..။
ကိုသက်အောင်ကလည်း တစ်ခွက်တစ်ဖလားတော့ ပြန်ချဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်..။

“ အရမ်း မသောက်နဲ့လေ…အစ်ကို ….ထမင်းမစားနိုင်ပဲ နေအုံးမယ်…”

အနားကပ်ပြီး ဆိုင်ရှင်မသိအောင် သတိပေးတတ်လာသည်..။ နေ့စဉ် မျက်မှန်းတန်းမိလာတော့လည်း အကျင့်စာရိတ္တ ပျက်စီးယိုယွင်းနေကြသော လူကြီးလူကောင်းလို ဖြစ်နေတော့သည်..။ တစ်ခါတစ်ရံ ကိုသက်အောင် ခင်သက်မူတို့ ဆိုင် မရောက်ဖြစ်ပေ…။ အလုပ်များသဖြင့် ဆိုင်ရှေ့မှ ကြာဇံသုတ်နှင့် ဟင်းခါးဖြင့်သာ တစ်ဝမ်းတစ်နေ့အတွက် ပြီးပစ်လိုက်တတ်သည်..။

“ မနေ့က အသည်းအမြစ် ချန်ထားတာ အစ်ကို ဘာလို့ မလာတာလဲ…..”

“ အလုပ် မအားလို့….”

ကိုသက်အောင်က မိန်းမတွေ ကို သိပ်ပြီး စောက်ရော မဝင်ချင်တော့..။ အာပလာ စကားတွေနှင့် မြှူဘို့ ချဘို့လောက်သာ စဉ်းစားနေကြသူများ အဖြစ် သူ နားလည် လက်ခံထားခဲ့လေသည်..။
ထို့ကြောင့်လည်း ခင်သက်မူကို သိပ်အရောမဝင်..၊ ခပ်မှန်မှန် ခပ်တန်းတန်းသာ နေပြီး သာမန်ဈေးသည်တစ်ယောက်ကို ဆက်ဆံသလိုသာ ဆက်ဆံလေသည်..။
ခင်သက်မူကလည်း မြင်ရုံဖြင့် စိတ်ဝင်စားလောက်သော ရုပ်ရည်မျိုးတော့ မဟုတ်..။ သို့သော် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ကာမဆန္ဒ အတွက် စဉ်းစားသူများအဖို့ ရှာမှ ရှားသော အချိုးအဆစ် ဖြစ်သည်..။ ခါးဆစ်ဆီမှ ထစ်ပြီး ကားပြန့်လာသော တင်ပါးအစုံက ဝိုင်းစက်အိပဲ့နေသည်..။ ရင်သားနှစ်မွှာက ပုံသွင်းထားသော ပန်းပုရုပ်နှယ် မကြီးလွန်း မသေးလွန်းပဲ ကြွားရွားကော့ပျံနေသည်..။ ခါးသေးသေးလေးက တင်ပါးကြီး လှုပ်ရမ်းသွားလေတိုင်း ယိမ်းနွဲ့ ကျိုးကျသွားတော့မည့်အလား ညွှတ်သွယ် ပျော့ပျောင်းလွန်းသည်..။
တစ်ခါတစ်ရံ ထင်းဖြစ်စေ ၊ ပန်းကန်ခွက်ရောက်ဖြစ်စေ တစ်စုံတစ်ရာကို ကုန်းကောက်လိုက်သော အခါများတွင် လှစ်ခနဲ မြင်လိုက်ရသော ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖို့ လှပ်ခနဲ ရင်ထဲလှိုက်ဖိုမောသွားစေသည်..။ စိတ်ထဲ၌ ဤအနေအထားမျိုး ကုန်းပြီး ဖြုတ်လိုက်ရလျင် ဆိုသော အတွေးကလဲ မဆိုင်းမတွကြီး ဝင်ရောက်လာအောင် ဆွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းသည်..။
ထိုမျှ ကြီးမားတင်းရင်းနေသော တင်ပါးကြီးကို ကောက်ညှင်းထုတ်တစ်ထုပ်လို ကျစ်လျစ်စွာ စုစည်းထားသော ထမီလေးအောက်မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး အရာက ထင်းနေပြန်သည်..။ ထိုဘောင်းဘီအရာလေးကို မြင်ရသည်ကပင် ခင်သက်မူသည် လွယ်လွယ်ကူကူ ရနိုင်သော မိန်းခလေးတစ်ယောက်မဟုတ်ကြောင်း ကိုလညး် ပုရိသတို့ ရိပ်စားမိကြလေသည်..။
ကိုသက်အောင်ကတော့ ခင်သက်မူ ဖင်ကို မကြည့်..။ ကြည့်ချင်စိတ် ဝင်လာသည့်တိုင်လည်း စိတ်ကို ထိန်းချုပ်ထားနိုင်သည်..။ လူတစ်ချို့က ခင်သက်မူကို ကြည့်ရင်း ထမင်းစားရန် ရောက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်..။ ကိုသက်အောင်ကတော့ အဝစား ငါးကျပ်ဆိုသည်ကို သဘောကျလို့ ဖြစ်သည်..။
ယခုတလော ထမင်းဆိုင်ဖက် မရောက်ဖြစ်ပြန်…။ ဘုန်းကြီးလမ်း အရက်ဆိုင် တဝိုုက်၌ ကိုသက်အောင် ရောနှောနေထိုင်တတ်နေပြန်သည်..။ စိတ်ထဲ၌ တစ်စုံတစ်ရာ လိုအပ်နေသလို ခံစားလာရသဖြင့် အန္တရာယ်ကင်းသော ပစ္စည်းမျိုးကို ရှာဖွေနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်..။

“ သူ့နာမယ်က ခင်ရီတဲ့….ကြက်သွန်ရောင်းတယ်..အစ်ကို…ဈေးတော့ နည်းနည်း ပိုပေးရတယ်…၊ သူ့ယောက်ျားအလစ်မှာ လုပ်တာ…၊ အန္တရယ်တော့ ကင်းတယ်…”

“ ဟာကွာ….ယောက်ျားကြီးနဲ့…တော့ မလုပ်ချင်ဘူး…ကွာ….”

“ တခြားဆော်တွေလည်း ကျနော် မသိဘူး အစ်ကို….”

သို့နှင့် ကိုသက်အောင် ခင်ရီနှင့် တွေ့ဖြစ်ကြသည်..။ ကိုသက်အောင်က သူ့ကို အကဲခပ်သလို သူကလဲ ကိုသက်အောင်ကို အကဲခပ်သည်..။ နှစ်ယောက်သား စဉ့်အိုးတန်း ဗော့တံတားထိပ် အထွက်ပေါက်ရှိ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ဆုံမိကြသည်..။

“ ဒီကနေ့ ဘယ်သွားကြမှာလဲ…အစ်ကို….”

“ အာ……မသိဘူးလေ….ကျုပ်က..အိမ် မရှိဘူး….”

ခင်ရီက နှုတ်ခမ်းလေးကို စူပစ်လိုက်သည်..။ မျက်မှောင်တွန့်ကွေးပြီး ခြေဆောင့်သလိုလေး ပြုလိုက်သေးသည်.။

“ အဲဒါဆို…..သူများက ဘယ်လိုက်ရမှာတဲ့လဲ…ညနေလဲ ဆိုင်က ပြန်ထွက်ရအုံးမှာ…စိတ်ညစ်လိုက်တာ…ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး….”

ခင်ရီက ထိုသို့ညည်းလိုက်သည်နှင့် ကိုသက်အောင်က သူအမူအယာ ပြစ်ချွဲချွဲကို ကြည့်ကာ တောင်ပြီးသား လီးပင် ပြန်သေသွားရသည်..။

“ ဒီလောက်လဲ စိတ်ညစ်ခံမနေနဲ့လေ…အချိန်မရလဲ…နေ……”

“ အစ်ကို….ဟေ့…အစ်ကို..နေအုံးလေ….ဒီမှာ……”

ကိုသက်အောင် ပုခုံးကို ဆွဲရင်း ခင်ရီ ဟိုသည်ကြည့်ရင်း တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလေသည်..။

“ မြန်မြန်လေး ပြီးချင်ရင်တော့ ဟို….ဆန်ဂိုဒေါင်နောက်မှာ ..တဲလေး ရှိတယ်…လုပ်မလား…ဟင်……”

“ ဟာဗျာ….နေပစေတော့…..”

ကိုသက်အောင် အတော်စိတ်ပိန်သွားသည်..။ ဤမျှ စုတ်ပြတ်ပေကျံနေသော ပတ်ဝန်းကျင်၌ ဘယ်လို ဖီလင်လာမည်နည်း..။ ခင်ရီ ထပ်မံ မဆွဲမှီ…ကားလမ်းကို ဖြတ်ကူးခဲ့သည်..။ လူသွားလူလာ ရှုပ်ထွေးနေသော ကမ်းနားလမ်းအတိုင်း ညောင်ပင်လေးဈေးသို့ ဖြတ်ကူူးခဲ့သည်..။

“ အစ်ကို…..ဟေး….အစ်ကို…….”

ခင်ရီ အမှတ်ဖြင့် ကိုသက်အောင် လှည့်မကြည့်..ခပ်သွက်သွက် လျှောက်သည်..။ အနောက်မှ တဖြတ်ဖြတ် ပြေးလိုက်လာသံကို ကြားရသည်..။ လက်မောင်းကိုလည်း တင်းတင်း ဆွဲယူခြင်း ခံလိုက်ရသည်..။

“ အစ်ကိုက နားများလေးသလား မသိဘူး….ခေါ်လိုက်ရတာ….”

“ ဟင်…..မခင်သက်မူ……..”

မပြုမပြင် …နွမ်းနယ်မောဟိုက်စွာ ပြုံးနေသော အယဉ်မျက်နှာလေးကို နီးကပ်စွာ ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည်..။ ကိုသက်အောင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိမှ ခင်သက်မူက ရှက်ရွံ့စွာ လက်မောင်းကို လွှတ်သည်..။

“ အစ်ကို….ဘယ်သွားမလို့လဲ….ဟင်….”

“ အော်…..ကိစ္စ တစ်ခု ရှိလို့ပါ….ခင်သက်မူ..ဘယ်လဲ…”

“ ဒီနေ့….ဆိုင်ပိတ်တယ်လေ……လမ်းဘေး ဆိုင်တွေ လိုက်ရှင်းနေလို့…..”

“ အော်…….တစ်ခုခု စားပါအုံးလား….ခင်သက်မူ….”

“ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားကြမယ်လေ….လာ……”

ပလက်ဖောင်း အတွင်းဖက် ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်..။

“ ဟာ…….အစ်ကိုတို့ အတွဲကို နေရာ ပေးပါ….. ဟေ့….”

စားပွဲထိုးလေးက အော်နေကျအသံ ..ထုံးစံအတိုင်း အော်လိုက်သော်လည်း ကိုသက်အောင် ရင်ထဲ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားမိသည်..။ ခင်သက်မူ မျက်နှာလေးမှာလဲ ထွတ်ခနဲ ရဲသွားလေသည်..။

“ အုန်းနို့ နှစ်ပွဲ…ပေးပါ…….၊ အကြော်နှစ်ခုစီ ထည့်ပေးနော်…..“

ခင်သက်မူက အုန်းနို့ လှမ်းမှာရင်း ဆံပင်လေးများကို သပ်တင်လိုက်ရာ…ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးများ လက်သွားလေသည်..။ ကြွားရွားသော ရင်လေးနှစ်မွှာမှာ လဲ ကြွတက်သွားသည်..။ တင်ပါးကြီးအစုံကလည်း ဘေးနှစ်ဖက်သို့ ထိုင်ထားသော ခုံလေးမှ ဘေးသို့ လျှံကျနေလေသည်..။

“ အစ်ကို က စကားနည်းတယ် နော်….အဟင်း…….”

“ အင်း….စကားသိပ်များတာ မတွေ့ဘူးသေးလို့ပါ…..”

“ ဒါဖြင့် ပြောလေ…..စကားတွေ အများကြီး …အဟင်း ဟင်း…….”

“ မပြောတော့ပါဘူး….ရင်ထဲမှာ ပြောပြောနေရတာ များလှပြီ…ဘယ်သူမှ မကြားပဲ ကိုယ့်ဖာသာ ပြောရတာ လွတ်လပ်တယ်….”

“ ဟောတော့….ကဗျာဆရာနဲ့ တိုးနေတာကိုး….”

နှစ်ယောက်သား ကြိတ်ရယ်မိကြသည်..။ အော်….သည်လို ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် တစ်ဦးနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် စကားပွဲလေးတွေ မဖွဲခဲ့ရတာ တောင် ကြာခဲ့ပြီပဲ….။

“ အစ်ကို…က အတွေးသမားလား….ဟင်…..”

“ စားဖို့အတွက်ပဲ တွေးနေနိုင်တဲ့ ဘဝပါ..မခင်သက်မူ…..”

ခင်သက်မူ ငိုင်တွေသွားသလို ရှိသည်..။ သို့သော ်ချက်ချင်း မျက်နှာကို တည်ပစ်လိုက်ပြီး ရောက်လာသော အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ ပန်းကန်ကို ကိုသက်အောင်ရှေ့ ချပေးသည်..။

“ လေဒီ ဖတ်စ်လေ….ခင်သက်မူ အရင်ယူ……”

“ အံမယ်…အစ်ကိုက အနောက်တိုင်း ဦးစားပေး စနစ်ကို လည်း နားလည်တာပဲ..နော်..”

ကိုသက်အောင်လည်း မခင်သက်မူ ကို အံ့အောလေးစားသွား၏…။ လမ်းဘေး ထမင်းဆိုင် စားပွဲထိုးပေမယ့် အသုံးအနှုံးက မြင့်သည်..။ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားနေစဉ်….

“ အစ်ကို ….ဘဲဥ ကြိုက်လား….”

“ ကြိုက်တယ်….အဲ….စားလေ…ဘာဖြစ်လို့လဲ…မကြိိုက်လို့လား……..”

“ ခင်မူလဲ..ကြိုက်တာပဲ…ဒါပေမယ့် အစ်ကို့ကို ပေးတာ…..”

လှိုက်ခနဲ ပီတိအတွေးလေး….နှလုံးသားကို ပြေးဆောင့်ပြန်သည်..။ ကိုသက်အောင် ခင်သက်မူ လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင် လိုက်သည်..။ မရုန်းပဲ စကားတိုးတိုး ပြောသည်..။

“ လူတွေနဲ့လေ…..အစ်ကို…..”

ကိုသက်အောင် ပျော်သွားသည်…။ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားပြီး လေးဘီးတစ်စီး ငှါးကာ ပုဇွန်တောင် အိမ်သို့ ခင်သက်မူကို ခေါ်လာခဲ့မိလေသည်..။ ခင်သက်မူကလဲ လိုက်လာရှာသည်..။
အိမ်သို့ရောက်လာသည်..။ တစ်အိမ်လုံး ရှင်းလင်းနေသည်..။ ပရိဘောဂ ဘာတစ်ခုမျှ မရှိ…။

“ ခင်မူ..တော့ မှားပြီ ထင်တယ်….အစ်ကို….”

“ ဘာလဲ…အစ်ကို့ကို …….ငထောကြီး ထင်နေလို့လား…….”

“ ဟင့်အင်း……..ဒါပြောတာ မဟုတ်ဖူး….အစ်ကို့အိမ်ထောင်သည်မ ရှိမှာပဲ ထင်နေတာ…..”

“ ရှိတယ်လေ….ရှိပါတယ်….”

“ ဟုတ်လား……ဘယ်သွားလဲ…ဟင်….”

“ ဒီမှာလေ…ထိုင်နေတာ……ဟောဒီမှာ……”

“ အို့…..ဟိတ်…ကြည့်…တအားညှစ်တာပဲ….ကွာ………အို….”

ဖျာလေးပေါ်သို့ ခင်သက်မူ လဲကျသွားသည်..။ ကိုသက်အောင် ချွန်းအုပ်ထားခဲ့သမျှသော ဆန္ဒအားအင်များ ကမ်းပြိုသလို ဒလဟော ပြိုဆင်းကျလာတော့သည်..။

“ အို……ဒီ…အထိ….မဖြစ်သေးဘူး…..အစ်ကိုရယ်……..”

ကိုသက်အောင် လူတစ်ကာတပ်မက် စွဲလန်းခဲ့ကြရသော ခင်သက်မူ ဖင်အိုးကြီးကို တအားခွပစ်လိုက်ပြီး ညှောင့်သည်..။ ခင်သက်မူ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းပြီး ရုန်းကန်ရှာသည်..။

“ ရှစ်ကြီး ခိုးပါရဲ့ အစ်ကိုရယ်….မလုပ်ပါနဲ့ နော်…နော်……”

ပါးမို့မို့လေးပေါ်မှ မိတ်ကပ်လေးများ ပြောင်စင်သွားအောင် ဖိနမ်းပစ်လိုက်သည်..။ လုံးတစ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုတ်ကိုင်ချေမွ သည်..။

“ အာ…..ဒုက္ခပဲ….အိုး..အစ်ကို….အစ်ကိုကလဲ ကွာ…….”

အော်သံ ငြီးသံလေးများ တိုးတိတ်ပျောက်ကွယ်သွားသည်..။ နွေးထွေးလုံးကျစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ် အနှံ့အပြား ကို မျက်နှာကြီး ဖိကပ်ပြီး နမ်းပစ်သည်..။
တရှူးရှူး တရှဲရှဲနှင့် မီးရထား စက်ခေါင်းကြီး တစ်ခုလို လေမှုတ်သံ အသက်ရှူသံကြီးက ပြင်းထန်လာသည်..။ ခင်သက်မူ လိုက်လာမိတာ မှားပြီ ဟုတွေးနေမိသည်..။ သို့သော် ခင်သက်မူ ရုန်းကန်ချင်စိတ် မရှိ…။ ဆုတ်ကိုင်ချေမွ ပွတ်သပ်ပေးနေသော အစ်ကို့ အယုအယလေးများကို သာယာနေသည်..။ အစ်ကို့လက်တစ်ဖက်က ခင်မူ့ ပေါင်ကြားကို ရွရွလေး ပွတ်သည်..။ ခင်မူ့ မျက်နှာလေး မော့သွားအောင် ကော့တက်သွားသည်..။
ထမီအောက်စကို လှန်တင်လိုက်သော အခါတွင်…..ခင်မူ ပြာပြာသလဲ လိုက်ဖိသေးသည်..။ သို့သော် ဖောင်းကားကြွစူနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးက အထင်အရှား ပေါ်လာပြီ ဖြစ်သည်..။

အမြဲတမ်း ဝတ်နေကျ အောက်ခံဘောင်းဘီကလဲ ဒီနေ့မှ ဝတ်မလာခဲ့မိ….။ ခင်မူ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး …..

“ ခင်မူ့ကို သနားပါ….အစ်ကိုရယ်……ခင်မူလေ…..အ…အ…..”

စောက်ဖုတ်ကြီးက အမွှေးသန်သန်ကြီးများ အောက်မှ လိုးချင်စရာ အဆီတဝင်းဝင်းကြီး ဖြစ်နေရာ….ကိုသက်အောင် က လျှာကြီးဖြင့် ထိုးကော် ယက်ပေးလိုက်သည်..။ ခင်မူ ထွန့်ထွန့်လူးသွားပြီး ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း ဘေးသို့ ပြဲကားသွားရလေသည်..။
ခင်မူက အသားညိုလေရော့သလား မဆိုနိုင်..။ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ခပ်ညိုညိုလေး…ပြူးထွက်နေသည်..။ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီးများက လက်နှစ်လုံးခန့် ထိထူလိမ့်မည် ထင်သည်..။ အကွဲကြောင်းကြီးက နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကြီး မှန်း ထင်ပေါ်လွန်းလှသည်..။ လျှာနှင့် ယက်ပေးလိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖားဂုံညှင်းကျောကုန်းလို ဖောင်းဖောင်းပြီး ကြွရွတက်လာလေသည်..။ လေထိုးပေးလိုက်သလား ထင်ရလောက်အောင် မြန်ဆန်လွန်းလှသည်..။
စောက်ဖုတ် ….ဤသို့ တဖြေးဖြေး ဖောင်းကားလာသည်ကိုလည်း ကိုသက်အောင် ခင်မူ ကျမှ မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်သည်..။ လီးကြီးက အစွမ်းကုန် တောင်နေပြီးသားမို့ ခင်မူ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ သို့ တေ့သွင်းကာ အသာအယာလေး ဖိလိုးချလိုက်လေတော့သည်..။

“ အ……အစ်ကို………………”

ခင်မူ ကျောလေးကော့သွားကာ ဆီးခုံလေး မောက်တက်သွားအောင် ခါးကို ကြွတက်ပေးလိုက်လေသည်..။ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိထိမိမိကြီး ဆောင့်လိုးချလိုက်ပြန်သည်..။

“ အ……အား…….အစ်ကို ရယ်…..အင်း..အင်း…..”

နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်လုမတတ် ကိုက်ထားသော ခင်မူ့မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့နေပြီး ဘေးသို့ စောင်းငဲ့ကျနေချေသည်..။ ခင်မူ့ လက်နှစ်ဖက်က ကိုသက်အောင် ပေါင်ကို ကိုင်ထားမိသည်..။ ကိုသက်အောင်၏ သန်မာသော လက်မောင်းကြီးအစုံက ဘရာစီယာလေးအောက်မှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲယူ ကိုင်ဆုတ်ထားသည်..။
ခင်မူ မျက်လုံးလေးများ မှတ်ထားရှာသည်..။ လည်ပင်း၌ ဆွဲထားသော လော့ကက်သီး ရွှေဆွဲကြိုးလေးက ကြမ်းပြင်သို့ တစ်ဝက်ပုံကျနေသည်..။ ခင်သက်မူ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အားရစရာ ကောင်းလှသည်..။ စောက်ရေကြည်လေးများ ညှစ်ထွက်လာသော အခါတိုင်း …” ဗြစ်…ပြစ်…..” မြည်အောင် တင်းကြပ်နေသည်..။
သွေးကြောကြီးများ ဖောင်းကြွကာ အကြောပြိုင်းပြိုှုင်း ထနေသော ကိုသက်အောင် တန်ဆာကြီးက အရေရွှဲနေသော ဧရာမ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ဆောင့်ဆောင့် ဝင်သွားတိုင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများ အတွင်းသို့ လိပ်ဝင်၍ ပါပါသွားသည်ကို ..ကိုသက်အောင် အသေအချာ ငုံ့ကြည့်ရင်း လိုးသည်..။ ခင်သက်မူ လက်ကလေး တစ်ဖက်က ဆီးခုံကို လာပြီး ဖုံးထားရှာသေးသည်..။
တစ်ခါတစ်ရံ လီးထိပ်ကြီးက ကျွံထွက်လာသောအခါ… နီလာလက်စွပ်လေး ဝတ်ထားသော လက်ဖမိုးလေးကို လီးထိပ်ကြီးက ထိုးမိသွားတတ်သည်..။ ထိုအခါ ခင်သက်မူက လက်ကို ကပျာကသီ ရုတ်ပြီး… လက်ခုံကို ထမီစဖြင့် ပွတ်သုတ်ပစ်တတ်သည်…။

“ ရွံလို့လား…ခင်မူ…….”

“ အို……ရွံတာပေါ့….ဟင့်…အ…….ကျွတ်ကျွတ်…..”

“ အစ်ကိုက ယက်တောင် ယက်ပေးသေးတာပဲ…ကွယ်…….”

“ အို……သွား..ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ……. အား…….အား……..”

“ ခင်မူ့ ဟာကြီးက …အကြီးကြီးပဲကွယ်…..အားရလိုက်တာ….”

“ အာ………သေတော့မှာပဲ…အစ်ကိုနော်…..အဟင့်…..”

ခင်မူ ရှက်တတ်လွန်းသည်..။ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက် ရဲရဲနီအောင် ပင် ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်လာသည်..။

“ ခင်မူ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို အစ်ကို့လီးကြီး ဝင်တာ ခံလို့ ကောင်းလားဟင်…ခင်မူ…ဟေ့….ပြောလေ…..”

“ အင့်…..အင်း…အ…ဒီမှာ သေတော့မယ်….သူက ဘာတွေ လျှောက်မေးနေမှန်း …မသိဘူး..သွား….အ……အင်း အင်း……..”

“ အဆုံးဝင်လား…..ဟင်…….ခင်မူ………..ထိရဲ့လား…..”

“ အာ……..အင့်……သိဘူးကွာ…..မေးနဲ့……..အဟင့် ..အဟင့်……အ…….”

“ စွတ်…..ပြွတ်….စွတ်..ပြွတ်…………ဖတ်…..ဖွတ်……”

“ အ…..ဖြေးဖြေး..အစ်ကို…..အထဲက အောင့်တယ်….အ…အ………”

ကိုသက်အောင် ပြီးချင်လာပြီမို့ ခင်မူ့ စကားကို နားမထောင်ပဲ ဒလကြမ်း မုန်တိုင်းတိုက်သလို ဆောင့်လိုးချလိုက်သည်…။

“ အား……အား……..အစ်ကိုး………အား……နာ…နာ တယ်…………အ..”

“ ပြွတ်……ဖတ်…..ဖတ်………ပြွတ်……..ပြွတ်……ပြွတ်…..စွတ်….“

“ ဟား…..တစ်မျိုးကြီးပဲ….အား………..အီး……အမလေး….”

ပူနွေးသော ပြစ်ချွဲသော ညှီစို့သော အနံ့များဖြင့် ပွဲစဉ်တစ်ကို ….ရပ်နားလိုက်ကြပြီး …တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဖက်ထားရင်း အမောဖြေနေလိုက်ကြလေသည်..။

ကိုလေး…..ပုံ့ပုံ့လာသွားတယ်…….ကိုလေးနဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် အိမ်ရှေ့မှာ ဖြစ်ပျက်နေတာ တွေ မကြည့်ရဲတာနဲ့ မတက်တော့ဘူး..။ သားနှစ်ယောက်ကို ပုံ့ပုံ့ ခေါ်သွားတယ်…။ ပုံ့ပုံ့ ….အစ်ကိုလေးကို မျှော်နေမယ်……။

ညီမလေး…ပုံ့ပုံ့….။

ပြီးပါပြီ…..။

ZG

“ အစ္ကိုေလး ….”

အိပ္မေပ်ာ္ပဲ မ်က္လုံးေၾကာင္ေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ လန႔္သြားသည္..။

“ ဟင္…ပုံ႔ပုံ႔…မအိပ္ေသး ဘူးလား…..”

ကြယ္လြန္သူ ဇနီးသည္ႏွင့္ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာခဲ့ပုံကေလးမ်ားကို ျပန္လည္ စျမဳံ႕ျပန္ေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ ရဲ့ ေဘာ္ဒါႀကီးက တင္းမတ္ေနသည္..။ ပုံ႔ပုံ႔က အဲဒါႀကီးကို ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ေလသည္..။

“ မမသီ သားေတြက အရမ္းေသးေပါက္တာပဲ……”

ကိုသက္ေအာင္ ျမင္သာေအာင္ အႏွီးႏွစ္ထည္ကို ကိုင္ၿပီး ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ကုတင္ေပၚမွထကာ ပုံ႔ပုံ႔အနားသို႔ လာခဲ့သည္..။ ပုံ႔ပုံ႔ထံမွ သနပ္ခါးနံ့ သင္းသင္းေလးကို ဦးစြာ ရႉရွိုက္မိလိုက္ရသည္..။

“ ထားခဲ့ေလ….မိုးလင္းေတာ့ ..ငါေလၽွာ္လိုက္ပါ့မယ္….“

“ အို….မဟုတ္တာ….”

ပုံ႔ပုံ႔က လက္ကို ျပန္႐ုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္..။ ဝတ္ထားေသာ ညဝတ္အက်ႌေလးေအာက္မွ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာက အခုအခံမပါ လြတ္လပ္စြာ…လႈပ္ရွားေနၾကသည္..။ ျဖဴဝင္းႏုနယ္ေသာ ပုံ႔ပုံ႔မ်က္ႏွာေလးက တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင္းခံေနသလို ေမာ့ေပးထားသည္..။
ကိုသက္ေအာင္ ရင္ေတြ ပူလာသည္..။ ဆီးခုံအထက္မွ က်င္ေအာင့္သလို ( လိုးခ်င္လြန္းအားႀကီး ) ေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကိုလည္း ခံစားလိုက္ရသည္..။

“ ပုံ႔ပုံ႔….နင့္ ကို…ငါ….ငါ ေလ……..”

“ အိုး…….ဖယ္ပါ….စည္းမရွိ..ကမ္းမရွိ….မလုပ္ပါနဲ႔……”

ပုံ႔ပုံ႔ ဆတ္ခနဲ လက္ကို ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္ၿပီး ထြက္သြားေလေတာ့သည္..။ ခက္လိုက္တာ…ဒီေဝဒနာ…။ ဘာနဲ႔ ကုစားလို႔ရမွာလဲ…မိပုံ႔ရယ္….။ သီရယ္….ေမာင့္အျဖစ္ကို ျမင္လွည့္စမ္းပါအုံးလား…မိန္းမ ရယ္…။

———————–x———————x———————–

“ ေမာင္သက္ေအာင္ ..ခရီးထြက္မလို႔…ဆို…….”

“ ဟုတ္ကဲ့..ေဒၚေလး….က်ေနာ့္အေမရွိတဲ့ ရြာကိုပါ….”

“ ဟိုမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ…ေမာင္သက္ေအာင္……”

“ အဆင္ေျပသလိုပါပဲ….ေဒၚေလးရယ္…၊ သားေတြကို အေမက ျမင္ခ်င္ေနေသးတယ္….၊ သီမရွိတဲ့ ေနာက္ ေတာမွာ လာေနဖို႔ ေခၚေနတာ…”

“ ဒါဆို…ေမာင္သက္ေအာင္ ဟိုမွာပဲ အေျခစိုက္ေတာ့မွာေပါ့….ဟုတ္လား…”

“ အင္း…..ဆိုပါေတာ့..ေဒၚေလးရာ….”

“ မင္းသားေတြ ပညာေရး လဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္….ေမာင္သက္ေအာင္…”

“ က်ေနာ္ ေမ့မပစ္ပါဘူး…စိတ္ခ်ပါ…..ေဒၚေလးရယ္…“

သၾကၤန္ရက္ႀကီးမွန္း ကိုသက္ေအာင္ အမွတ္ရသည္..။ ပုံ႔ပုံ႔ႏွင့္ အေဖာ္တစ္စု ေရပက္ခံ ထြက္ရာမွ ျပန္လာၾကသည္..။

“ ေဖေဖေရ…သားသားတို႔ကို ႁပြတ္အသစ္ေတြ ဝယ္လာတယ္… ဒီမွာ….”

ပုံ႔ပုံ႔က ဘယ္သြားသြား ဘယ္က ျပန္လာလာ ကိုသက္ေအာင္ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကစားစရာႏွင့္ မုန႔္တစ္ခုခုကေတာ့ ပါလာတတ္စျမဲပင္…ျဖစ္သည္..။

“ ဒီမွာ နင့္အစ္ကိုေလးက သူ႔ရြာျပန္ေတာ့မလို႔တဲ့….”

“ ဟင္…..ခေလးေတြေရာလား….ေမေမ…….”

“ ေအးေပါ့ဟဲ့…သူ႔ခေလးေတြ ဘယ္ထားရက္ခဲ့ပါ့မလဲ….မဟုတ္တာ…”

ပုံ႔ပုံ႔ ငိုင္ေတြေတြေလး ျဖစ္သြားရသည္..။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ပဲ အိမ္ေပၚ သို႔ ေျပးတက္လာသည္..။ ကိုသက္ေအာင္တို႔ သားအဖေတြက ျပင္ဆင္ ထုပ္ပိုးၿပီးကုန္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္..။

“ သား…ကိုႀကီး…အန္တီေလးနဲ႔ ေနခဲ့မလား…ဟင္……..”

“ဟင့္အင္း…ေဖႀကီးနဲ႔ပဲ လိုက္သြားမွာ….သေဘၤာစီးမွာေနာ္….ေဖႀကီး….”

ပုံ႔ပုံ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလး ျပတ္ထြက္လုမတတ္ ကိုက္ထားသည္..။ စူးရွၿပီး အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝသည့္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္လည္း ကိုသက္ေအာင္ကို ၾကည့္သည္..။

“ ဟင္း….ရပါတယ္….သြားၾကပါ….သြားၾက..ခုသြားၾက……“

ကိုသက္ေအာင္ ရင္ခြင္ထဲမွ သားငယ္ေလးက လန႔္ငိုသည္..။ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ ပုံ႔ပုံ႔အသံက ဟိန္းတက္သြားသည္..။

“ ဟဲ့….ဒီေကာင္မေလး….ေဘးအိမ္ေတြ ၾကားကုန္ၿပီ….ခက္ေတာ့တာပဲ….”

ေဒၚေလးက အေျပးအလႊား လာဆူၿပီး ပုံ႔ပုံ႔ကို အိပ္ခန္းထဲ ဆြဲေခၚသြားသည္..။

“ အဲဒါေၾကာင့္ သမီးကို ေျပာတာ….ေမေမတို႔ စီမံသလို နာခံပါလို႔….”

“ ဟင္း……ေဝးေသးတယ္…..အစ္မေသလို႔ ညီမကို ဆက္ယူတဲ့လူေတြထဲမွာ က်မ အပါမခံနိုင္ဘူး…. ေနပေစ….ခေလးေတြကို လြမ္းရလို႔ သမီးအသဲေတြ ကြဲခ်င္လဲ ကြဲပေစ…ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး….”

“ ဟာ…..တိုးတိုးလုပ္စမ္းပါ..ဟယ္… မယူခ်င္လဲ ေန… ေဘးအိမ္ေတြၾကားလို႔ ရွက္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္….”

ကိုသက္ေအာင္ အသံေတြကို ေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္သည္..။ အိမ္ေရွ႕၌ ေခၚထားေသာ မာဇဒါေလးဘီးကားေလးက အဆင္သင့္ ေရာက္လာသည္..။ ထိုင္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ကို ဒရိုင္ဘာအား ခဏခ်ီခိုင္းထားၿပီး အထုပ္အပိုးေတြကို ကားေပၚ ပစ္တင္ၿပီး သားႀကီးကို လက္ဆြဲကာ ေျပးဆင္းခဲ့ၾကသည္..။
ေနရစ္ေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔….နင္အမုန္းႀကီးမုန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ နင့္မ်က္စိေအာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ေစရေတာ့ပါဘူး…ပုံ႔ပုံ႔ရယ္…။ ရင္ထဲမွာ တစစ္စစ္ နာက်င္ ကိုက္ခဲေနေလသည္..။ သားႀကီးက ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္သြားေနေသာ ကားမ်ားကို တာ့တာလုပ္ရင္း လိုက္ပါလာသည္..။ သားငယ္ေလးကမူ ကားသံ ဟြန္းသံမ်ား ၾကားတိုင္း ဖေအ့လည္ပင္း ကို တင္းတင္းေလး ဖက္ထားတတ္သည္..။
ေလယူရာ လြင့္ရေပအုံးေတာ့မည္…။ အရာခပ္သိမ္းေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲေနတာပဲ မဟုတ္လား….။
ကိုသက္ေအာင္ ဆိုတာကလည္း ေလာကႀကီးထဲက လူသားတစ္ေယာက္ေပကိုး…။ ေလာကဓံ တရားက က်ီစားျခင္းကိုေတာ့ ခံေပအုံးေပါ့…။ ကိုသက္ေအာင္ ဇာတိေၿမ မဟုတ္ေသာ ရြာကေလးက အေမ့ခ်က္ျမႇုပ္ရြာျဖစ္သည္..။ လူမွန္း သိတတ္စကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည့္အတြက္ ေတာရြာေလး၌ ျမင္ျမင္သမၽွ သစ္ဆန္းေနသည္..။ ေအာ္…ဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွ မိဘအရိပ္ကို သတိရတတ္ၾကေလျခင္းပါ…လား……။

“ ဒီမွာ….ခင္ဗ်ာ…(….) ရြာေလးကို ဘာနဲ႔ သြားရမလဲ ..ခင္ဗ်ာ…”

“ ဟ…ေနအုံး…ေတာရြာက လွည္းၾကဳံ ရွိတယ္….၊ ေဟ့ ခ်က္ေဖာင္း…. ”

ေတာရြာေလးမွ ထင္းလာခ်ေသာ လွည္းၾကဳံႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္တို႔ သားအဖတစ္ေတြ လိုက္လာၾကရသည္..။ သစ္ႀကီးဝါးႀကီး စိမ့္ေအးေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌ တဒဂၤ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ အရသာကို ခံစားရသည္..။

“ ခေလးက ငယ္ငယ္ေလးပဲ…မေအကေရာ…ဗ်….ကိုယ့္ဆရာ…”

“ ဆုံးသြားတာ…တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္…ဗ်ာ…ေတာမွာ အေမရွိတယ္…ေလ…..”

“ဘယ္သူမ်ားတုန္းဗ်….ဟဲ့…ေအာ္…ဒီႏြား…“

“ ေဒၚနန္းအိမ္ပါ…သိလားဗ်…”

“ဟား…သိပ္သိေပါ့ဗ်ာ…. ဒါဆို က်န္းမာေရးမႉးကိုသက္ေမာင္နဲ႔ ညီအစ္ကိုေပါ့..ဟုတ္လား…၊ ၿမိဳ႕မွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေျပာတာ ခင္ဗ်ားကိုး…”

“ ကိုသက္ေမာင္က အငယ္ပါ…ဟုတ္တယ္…က်ေနာ္က အႀကီးေလ…”

လွည္းက အမိိုးေတာ့မပါ..၊ ေစာင္းက်ေနေသာ ေနေရာင္တြင္ ေခၽြးျပန္ေနၾကသည္..။ သားႀကီးက လွည္းစီးရသည္ကို အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနရွာသည္..။ ရြာအဝင္ လွည္းလမ္းက ဂဝံေက်ာက္မ်ားႏွင့္ နိမ့္ဆင္းသြားသည္..။

“ ျမဲျမဲ ကိုင္ထားဗ်ိဳ႕…က်ဳပ္ႏြားေတြက ထိန္းရတာ နဲနဲခက္တယ္..”

လွည္းသမား ခ်က္ေဖာင္းက ေျပာေျပာဆိုဆို နဖားႀကိဳးကို ေတာင့္ေပးရင္း လွည္းလမ္းေခ်ာက္အတိုင္း ေမာင္းခ်လိုက္သည္..။ ဝ႐ုံးသုံးကားေလး ျဖစ္သြားသည္..။

“ ဗ်ိဳး ဆရာေလး….ၿမိဳ႕က ခင္ဗ်ားအစ္ကို လာသဗ်ိဳ႕….ပစၥည္းေတြနဲ႔…”

ခ်က္ေဖာင္းက အသံဝါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ၿပီး အိပ္ယာလိပ္ ၊ ေသတၱာမ်ား ခ်ေပးသည္..။ ကိုသက္ႏွင့္ သူ႔မိန္းမတို႔ အေျပးအလႊား ထြက္လာၾကသည္..။

“ ကိုႀကီး သတင္းၾကားၿပီးကထဲက ေမၽွာ္ေနၾကတာ….”

“သီ…ဆုံးဆုံးခ်င္း လာဘို႔ပဲ…ကိုသက္…. ၊ သီ့ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဆြဲထားလို႔…”

စကားတေျပာေျပာနဲ႔ အိမ္ၿခံဝိုင္းထဲ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္…။ သရက္ပင္အိုႀကီးမ်ား ၊ ဝါးပိုးဝါးမ်ားေၾကာင့္ ေနေရာင္မထိုးပဲ စိမ့္ေအးေနသည္..။

“ ဦး….ဦးေရ…ဦး….ဒီမွာ ေရဒီယိုေလး က်က်န္ခဲ့တယ္……”

“ ဟာ…ဟုတ္သားပဲ….ဘယ္နားက ေတြ႕တာလဲ..သမီး..ဟင္….”

“ ရြာအဝင္…လွည္းလမ္းေခ်ာက္ထဲက….”

ကိုသက္ေအာင္ ေရဒီယိုေလး ကမ္းေပးေနေသာ မိန္းခေလးမ်က္ႏွာကို အမွတ္မထင္ ၾကည့္လိုက္မိသည္..။ ရင္ထဲဝယ္ ဒိန္းခနဲ ခုန္လွိုက္သြားရသည္..။

“ ပုံ႔ပုံ႔နဲ႔ တူလိုက္တာ….”

ပုံ႔ပုံ႔ကဲ့သို႔ မ်က္ခုံးေလးေတြ ေမွာင္ေနသည္..။ ႏႈတ္ခမ္းေလးက ဖူးဝင္းစိုေဖာင္းေနသည္..။ ရႊန္းလဲ့ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားက ျဖဴစင္ၾကည္လဲ့ေနၾကသည္..။ တစ္ခုပဲ…ရွိသည္..။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္က ပုံ႔ပုံ႔ထက္ က်စ္လစ္မာေၾကာသည္…။ ဖိနပ္စီးမထားေသာ ေျခေထာက္၌ ရႊံ့နီတို႔ လိမ္းက်ံ ေပလူးေနသည္..။ ေယာက္်ားရွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို ဝတ္ထားသည္..။ ပုဆိုးေဟာင္းတစ္ထည္ကို စလြယ္သိုင္းကာ ပုဆိုးထဲ၌ သရက္သီး အခ်ိဳ႕ ၊ ဟင္းရြက္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္..။ အသက္…၁၈ ႏွစ္ထက္ မပိုေလာက္ေသးေသာ သည္အရြယ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ခုံမိသည့္အတြက္ ကိုသက္ေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မလုံမလဲ ျဖစ္ရသည္..။
ေကာင္မေလးကလည္း သူ႔ကို စူးစူးဝါးဝါးႀကီး စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာ ကိုသက္ေအာင္ အၾကည့္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလး ရဲခနဲ ျဖစ္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ညီက ကိုသက္ေအာင္ ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီး…

“ ဒီခေလးမေလးက သနားစရာ ကိုႀကီးရဲ့…. ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးကို လုပ္ေကၽြးေနတာ..၊ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကလည္း မူး႐ူးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ…”

“ မိဘေတြကေရာ…ကိုသက္…ဟင္…”

“ ဖေအႀကီးက ဆုံးသြားတာ ၾကာၿပီ….၊ မေအကလဲ ေနာက္လင္ယူတာ မၾကာေသးဘူး….၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ခေလးေတြက ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေတြခ်ည္းပဲ….”

ညေနစာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကေသာအခါ ညေနက ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ခေလးမဆီမွ ဟင္းရြက္အခ်ိဳ႕ ဝယ္ၾကသည္..။

“ အဲဒီလိုပဲ ….ေတာတိုးၿပီး ေရာင္းခ်စားရင္း အသက္ရွင္ေနၾကရတာ…ကိုႀကီး…”

ေနာင္ေသာအခါ ကိုသက္ကပင္ ထိုခေလးမ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာ အဝတ္အစားမွ အစ ေထာက္ပံ့ေနရေၾကာင္း သိလာရေလသည္..။

——————-x———————-x——————————-

“ ေတာထဲက ဟာမ သူဟာသူျဖဲ နီတာရဲ….”

“ အယ္…ကိုခ်က္ေဖာင္းႀကီးက ညစ္ပတ္တယ္….ေတာ့…သြား မသိဘူး…”

“ နင့္ေစာက္ပတ္…ညစ္ပတ္ရမလား…ဟ…၊ ဒါစကားထာဖြက္တဲ့ဥစၥာ…လီး….”

ခ်က္ေဖာင္း ၊ ေျခာက္ေစာင္း ၊ ေယာင္ပြ ၊ တို႔က မိန္းခေလးမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႕က်သည္..။ လသာေသာ ညမ်ားတြင္ ေျမရွင္းေသာ ကိုသက္တို႔ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္၌ ထုတ္စည္းတိုး ၊ တြတ္ထိုး ၊ ဖန္ခုန္ ၊ ၾကက္ဖခြပ္တမ္း ကစားၾကသည္..။ ခ်က္ေဖာင္း ၊ ေျခာက္ေစာင္း ၊ ေယာင္ပြ ဆိုသည္မ်ားကလည္း နာမ္စားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္..။ ျမင့္သိန္း ၊ စိန္လွ ႏွင့္ ေအာင္ၾကည္တို႔မွာ နာမည္ရင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္..။
ကိုသက္ေအာင္အပါအဝင္ လူႀကီး လူငယ္ လူလတ္မက်န္ စကားထာဝိုင္း၌ ပါဝင္နိုင္ၾကသည္..။ ယခုလည္း လူ၂၀ ခန႔္ ဝိုင္းႀကီး ဖြဲ႕ထားၾကသည္..။

“ အံမယ္….လြယ္လြယ္ေလး….အဲဒါ ေတာက္တဲ့ဥ……”

“ မင့္ေမလိုး…မိန္းခေလးေတြ ေဖာ္ရမဲ့ အလွည့္ကြ…ေယာင္ပြရဲ့…”

“ အဲ…ဟုတ္သားပဲ…ေယာင္လို႔….”

ဝိုင္းရယ္ ၾကသည္..။

“ နင့္ဟာတြဲလဲ နီတာရဲ…ကဲေဖာ္စမ္း….“

ေဒၚဖားမက ယုတ္ကန္းသည္..။ ေဆးလိပ္မီးတဖြားဖြား ဖြာရင္းက ထေျပာသည္…။

“ ဟာ…ေဒၚဖားမ..ဒါ ခင္ဗ်ား ယုတ္ကန္းတာ….”

“ ဘာယုတ္ကမ္းရမွာလဲ…ဟဲ့…၊ နင္တို႔ေဖာ္ၾကည့္ပါလား…ဟင္းဟင္း…”

“ ေဟ့ေကာင္ေတြ ..တြဲလဲႀကီးတဲ့…နီတာရဲႀကီးတဲ့…ဘာျဖစ္မလဲ…”

“ ဖိုးေလးခ်စ္ ကၽြဲသိုးႀကီး သိုႀကီးပဲ ျဖစ္မယ္….ဟားဟား…ဟား..”

“ မွားတယ္…မွားတယ္…ငွက္ေပ်ာဖူးကို ေျပာတာ….”

စကားထာဝိုင္းက အၿပိဳင္အဆိုင္ ၾကမ္း ၾကမ္းလာၾကသည္..။

“ နင့္ကို ငါခ် ..ငါ့ကိုနင္တက္ခ်…အဲဒါ ဘာလဲ..ဗ်….”

“ ဟဲ့…မေအလိုး ခ်က္ေဖာင္း…နင္ အဲဒီအထိေတာ့ မစုတ္ပဲ့နဲ႔….”

“ စကားထာပါ..ဗ်ာ…ေဖာ္နိုင္ရင္ သိလာမွာပါ…”

စကားထာဝိုင္း ၿငိမ္သက္သြားသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ပင္ စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေနသည္..။ ေဒၚဖားမႏွင့္ လူႀကီးပိုင္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ စိတ္ဝင္စားေနရေသာ ခေလးမေလး အပ်ိဳဝိုင္းကလည္း တြတ္ထိုးေနၾကသည္..။ ဘယ္သူမွ ေဖာ္မရၾက…။

“ ပန္းေပးပလား….ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္…ေနာ္..”

ခ်က္ေဖာင္းက ထေအာ္သည္..။ လမင္းႀကီးက ပို၍ ပို၍ သာလာေနသည္..။

“ ကဲ…ေပးၿပီ ဟာ… ေဖာ္….”

ေယာက္်ားေလးစိတ္ႏွင့္ ေယာက္်ားေလးလို ဝတ္တတ္ေသာ မယ္စိန္က ေျပာသည္..။

“ ကိုသိန္းေမာင္နဲ႔ မမယ္ခင္ေပါ့..ဗ်….သြားၾကည့္ပါလား…“

“ ဝါး…ဟားဟား…ဟား…ဟား…”

ဝိုင္းထဲမွာ ရယ္သံမ်ားက မရပ္ၾကေတာ့…။ ကိုသက္ေအာင္ပါ အူလွိုက္သဲလွိုက္ ရယ္မိသည္..။ ကိုသိန္းေမာင္က ေပါင္တစ္ဖက္ မရွိ ၊ မမယ္ခင္က မ်က္လုံးကြယ္ေနေသာ လင္မယား…။

“ သြား …ေကာင္းေကာင္း မဖြက္ပဲနဲ႔..ေျခာက္ေစာင္းတို႔ အုပ္စု…”

ဤႏွယ္ ေတာရြာကေလး၌ ကိုသက္ေအာင္ အေနေပ်ာ္လာသည္..။ ညီျဖစ္သူက သူႏွင့္အတူ ေဆးထိုးအပ္ ကိုင္ေစခ်င္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ေပါက္တူး ကိုင္သည္..။

“ ဟို ခေလးမ နာမယ္ ခုထိ ငါမသိေသးဘူး…ကြ ကိုသက္…”

“ ဟာ…ဘာသိစရာ လိုသလဲ..ကိုႀကီးကလဲ….”

“ အာ….တစ္ရြာထဲ ေနၿပီး နာမယ္မသိဘူးဆိုေတာ့ ကြာ ..မင္းကလဲ…”

“ ဒါျဖင့္ …ကိုႀကီးဖာသာ ေမး…”

ကိုသက္ေအာင္က…“ သမီးနာမယ္က ဘယ္လိုေခၚလဲ့ကြဲ႕…သမီး…”

“ ငယ္ငယ္က အေမေခၚတာ…ခ်ီးေပတဲ့..ကိုေလးက ေခၚေတာ့ အာျပဲတဲ့….ခုေတာ့ ေခြးမလို႔ ေခၚၾကတယ္ေလ…ဟြန္း …စြာလို႔တဲ့…”

ကိုသက္ေအာင္ ရင္နင့္စြာ ရယ္ေမာမိသည္..။

“ ဒါဆို…ဦးက သမီးကို မေခြးမ လို႔ပဲ ေခၚရမွာေပါ့…ဟ.လား…”

“ အင္း…တစ္ရြာလုံးက ဒီလိုပဲ ေခၚေနတာကိုး…“

“ မေကာင္းပါဘူး…ဦး နာမယ္ေပးရမလား….ဦးက ေရြးတတ္တယ္ကြ…“

“ ဟင့္အင္း…ေနပေလ့ေစ…ေပးမေနနဲ႔…အလကားပဲ ေခြးမလို႔ပဲ ေခၚၾကမွာ…”

“ ဒါဆိုလဲ …ဦးက သက္သက္ေခၚဘို႔ နာမယ္ ေလး ေရြးထားတယ္..သိလား…”

“အင္း…အင္း….ေရြးေပါ့…”

ကြမ္းသီးျခမ္းကို တျမဳံ႕ျမဳံ႕ဝါးရင္း အေလးမထားသလို ျပန္ေျပာသည္…။ ေတာင္ယာတဲေလးထဲ၌ ေရေႏြးအိုးက မီးခိုးမ်ား အူထြက္ေနသည္..။ ေႏြညေနသည္ သစ္ရြက္ေလတိုးသံမွ တပါး တိတ္ဆိတ္ေနသည္..။ တစ္ခါတစ္ရံ တဲေခါင္မိုးသို႔ လာနားေသာ စာကေလးငွက္မ်ားက တက်ိက်ိ အသံေလးမ်ားကို ၾကားရတတ္သည္..။

“ သမီး…မသိခ်င္ဘူးလား….”

“ ဟင့္အင္း….မသိခ်င္ဘူး…ဘာလုပ္ဖို႔လဲ…”

ေရေႏြးအိုး မီးထဲသို႔ ထင္းေခ်ာင္းတစ္ခု ေမႊေႏွာက္ထိုးထည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္..။ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက ၾကမ္းတမ္းေသာ ဘဝဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ထားရဟန္ ႏြမ္းေနသည္..။

“ ေခြးမေရ…ပဲသီးေတာင္း လာရြက္ေတာ့…ေဟ့….ျပည့္ေနၿပီ…”

ကိုသက္မိန္းမ မခေလးမက လွမ္းေအာ္လိုက္မွ အနားစုတ္ျပဲေနေသာ ထမီစေလးကို စုကိုင္ကာ ဒေရာေသာပါး ထေျပးသည္..။ ႏွစ္လက္မခန႔္ ေထာင့္တန္းျပဲေနေသာ ထမီေလးေအာက္မွ ဖင္သားဝင္းဝင္းေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ေပါက္တူးဆြဲၿပီး တဲေလးအတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္..။

မခေလးမက ပဲသီးေတာင္းကို ပင့္ေပးရင္း ကိုသက္ေအာင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္..။

“ အစ္ကိုႀကီးကလဲ ေတာင္ယာထဲ မဆင္းပါနဲ႔ ဆို…အလကား လုပ္နိုင္တာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔…”

“ ရန္ကုန္မွာ ဦးက ဘာလုပ္လဲ..အစ္မ…”

“ စာေရးဆရာတဲ့ဟဲ့…ဘာမွ လုပ္ရတာမဟုတ္ဘူး…”

“ ေအာ္….စာေရးဆရာ ကိုး…”

စာမတတ္ေသာ ေခြးမရင္ထဲ၌ စာေရးဆရာႀကီးကို ရိုေသေလးစားသြားမိသည္..။ စာေရးဆရာႀကီးက သူ႔ကို နာမယ္ေရြးေပးမဲ့ အေၾကာင္း မခေလးမကို မေျပာျဖစ္ေတာ့…။
ေတာရြာဘုရားပြဲက ႏွစ္တိုင္း စည္ကားသည္..။ ေခြးမတို႔ အပ်ိဳျဖန္းေလးေတြ အဖို႔ ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းထားသမၽွ စုဗူးေတြ ေဖာက္ၾက ၊ အဝတ္ေတြ ခ်ဳပ္ၾက ၊ တစ္လုံးတည္း ရွိေသာ ရြာလယ္ ေဒၚေအးျမတို႔ စက္မွာ လက္မလည္နို္င္…။
ေခြးမ စုဗူး ဝါးက်ည္ေတာက္က အေႂကြခ်ည္း ထြက္လာသည္..။ စုစုေပါင္း တစ္ရာ့ဆယ့္ငါးက်ပ္ ရသည္..။ မယ္စိန္ႏွင့္ မမိေအးတို႔က ေဈးႀကီးေသာ အိတုံရွန္ကို မွန္းေနၾကခ်ိန္တြင္ ေခြးမက သာမန္ ဝတ္ရ႐ုံ ထမီတစ္ထည္ကိုပင္ မနည္း စဥ္းစားေနရသည္..။

“ အစ္မ…က်မကို စိုက္ၿပီး ထမီဝယ္ခဲ့စမ္းပါေနာ္….”

မခေလးမ ၿမိဳ႕ေဈးသို႔ တက္ေသာအခါ လုပ္ခေႂကြးယူစနစ္ျဖင့္ မွာရသည္..။ ကိုသက္ႏွင့္ သူ႔ခေလးမ်ား ၊ ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ သူ႔သားသားတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါ ပါလာသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေဈး၌ ထမီ အေပါစားဝယ္ေသာအခါ ကိုသက္ေအာင္ ေမးမိသည္..။ ေခြးမဘို႔ဟု သိရသည္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ရြာမွ အတူလာေသာ မိန္းကေလးမ်ား ခ်ဳပ္ၾကသည့္ အေရာင္အေသြးဆင္တူ ပိတ္စကို ႏွစ္စုံ မွာခ်ဳပ္ၿပီး ယူလာခဲ့သည္..။
ကိုသက္ေအာင္က ေခြးမ ေပ်ာ္သြားလိမ့္မည္ ထင္ထားခဲ့မိသည္..။ ေခြးမကို မခေလးမ တို႔ အဝတ္မ်ား သြားေပးေသာအခါ ကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ုံသာ ကိုင္သည္…။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သားစြာ ျငင္းဆိုသည္..။

“ က်မ ဒါမ်ိဳး မွာတာမဟုတ္ဘူး….မလိုခ်င္ဘူး…”

“ ဟဲ့…ဒါ …နင့္ကို သူမ်ား လက္ေဆာင္ေပးတာ…ေခြးမရဲ့….“

“ ဘယ္သူက ေပးတာလဲ…ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကို ..”

“ ေနာက္ေတာ့ သိမွာေပါ့…ဟယ္…ယူထားလိုက္ပါ…”

ထိုႏွစ္ ဘုရားပြဲ၌ ေခြးမ ေရွ႕တန္း၌ တန္းစီခြင့္ ကန္ေတာ့ပြဲ ရြက္ခြင့္ ရလိုက္သည္..။ ေတာ ဆိုေပမယ့္ အဝတ္အစားျဖင့္ ခ်ိန္ထိုးၿပီး တန္းစီခိုင္းေသာ အေလ့အထ ရွိေနေသးသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ဦးစီးေသာ ကာလသားတစ္သိုက္က အိုးစည္ဝိုင္းျဖင့္ သံခ်ပ္ ေတြ ထိုးၾကသည္..။ လူႀကီးေတြ အရမး္သေဘာက်ေနၾကသည္..။

“ ေမာင္သက္ေအာင္ ေရာက္လာမွ ဒို႔ရြာေလး စည္ကားလာသေဟ့…”

သည္လိုႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ရြာထဲ၌ ဝင္ဆန႔္လာသည္..။ လူခ်စ္လူခင္လည္း ေပါလာသည္..။

“ ေခြးမ…နင့္အက်ႌ နဲ႔ထမီက ငါးရာေက်ာ္ ေအ့….သိရဲ့လား….”

“ ဟင္…မမယ္စိန္က ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲ…”

“ ကိုသက္ေအာင္ႀကီး ငါ့ကို ေခၚၿပီး လိုက္ဝယ္တာ…ေတာ္ေရ့…၊ အမေလး…ဒါဆို ခ်ာတိတ္ ႀကိဳက္ပါ့မလား မသိဘူး…လိုလိုမယ္မယ္ အပူေရာင္ အေလးေရာင္ ႏွစ္စုံခ်ဳပ္မွ….နဲ႔ ဗ်ာကိုမ်ားေနတာပဲ…ဟဲ့…”

“ ဟင္…ကိုသက္ေအာင္ႀကီး ခ်ဳပ္ေပးတာလား…ငါက မခေလးမတို႔ အရင္လိုပဲ…ဝယ္ေပးတာမွတ္ထာ ေတာ့…”

“ ေအး….ငါေျပာတယ္လဲ…မေျပာနဲ႔အုံး….ဟြန္း….”

ေခြးမ ရင္ထဲ မၾကည္မလင္ ခံစားရသည္..။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ဒီလူႀကီးက ဘာလို႔ ငါ့ကို အဝတ္ေတြ ခ်ဳပ္ေပးရတာလဲ…သနားလို႔လား …ေခြးမအတြက္ ပထမဆုံးေသာ အိပ္ပ်က္ညေလး ၾကဳံခဲ့ရသည္..။

—————————x—————————x————————–

“ အစ္ကိုႀကီး…စဥ္းစားၿပီး ပလား…၊ ေသခ်ာၿပီ လား….”

“ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာတာ….ကိုသက္ရ….ေသခ်ာတယ္…..”

“ ေကာင္မေလးက သိပ္ငယ္ေသးတယ္….ဒါေပမယ့္ သူ႔ဦးေလးေတြ အသိုင္းအဝိုင္း တီးေခါက္ၾကည့္ပါအုံးမယ္….”

ကိုသက္ေအာင္ ခ်စ္ေသာ ခ်ာတိတ္ကို လက္ထပ္ရန္ အဆင့္ဆင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ သၾကၤန္ရက္ အတက္ေန႔၌ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ၾကသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ကိုယ္တိုင္က ကံေကာင္းေလသလား ၊ ကံပဲ ဆိုးခ်င္ေလသလား မသိ..။ မႏူးမနပ္ မလည္မဝယ္ႏွင့္ ေခြးမေလးက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္း လက္ခံခဲ့သည္..။

“ ခ်ာတိတ္…အစ္ကို႔ကို ခ်စ္လား…ဟင္….”

“ ဟင့္အင္း….မခ်စ္ဘူး……”

“ ဟဲ ဟဲ…ဟဲ….”

“ ေနာက္တာမွ မႈတ္တာ… ခေလးဖေအႀကီး ဘယ္ခ်စ္မွာလဲ…လို႔…”

“ ဘာ…..ဘာေျပာတယ္…”

မဂၤလာေဆာင္ မ႑ာပ္ဆီမွ ဆူညံေသာ ဓါတ္စက္ဖြင့္သံ ၾကားေနရသည္..။ မယ္ဒလင္ တစ္လက္ ေအာ္ဂင္ ဂစ္တာ ..တစ္ခုခုျဖင့္ သီခ်င္းဆိုခ်င္သူေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ျမဴးေပ်ာ္ေနၾကသည္..။ မူး႐ူးေနၾကသည္..။
ကိုသက္ေအာင္ ရင္၌ အမွား မုန္တိုင္းႀကီး ျပင္းျပင္းျပၿပ ရိုက္ခတ္လႈပ္ရမ္းေနေလၿပီ…။ သတို႔သမီးအတြက္ စံပယ္ပန္းကုံးမ်ား ထည့္ထားေသာ ဆကာကုံးေလးက အခန္းေထာင့္မွာ ရွိသည္..။ ေလတိုးသျဖင့္ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနေသာ မီးခြက္မွ အလင္းေရာင္ေလးက က်ဥး္ေျမာင္းေသာ အခန္းေလးထဲ၌ မႈံဝါးဝါး လင္းေနသည္..။

“ ငါကေတာ့…နင့္ကို ခ်စ္တယ္….”

“ ခ်စ္ေပါ့…အို႔…“

ေျပာေျပာဆိုဆို က်စ္လစ္သန္မာေသာ ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ယူၿပီး အိပ္ယာထဲသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္..။ ျခင္ေထာင္က အလိုလို လုံးေထြး က်လာသည္..။

“ အဲဒီလို…မလုပ္နဲ႔…ဦးရယ္….က်….က်မ ….ေၾကာက္တယ္…..“

“ မနက္ဖန္ပဲ…မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မဲ့ဟာ…ခေလးရယ္…ေနာ္…“

“ အို….ဟင့္အင္း….ဟင့္အင္း……….”

“ မလုပ္ပါနဲ႔…..မလုပ္..ပါနဲ႔…ဆို……..”

ခ်ာတိတ္အသံက တအားေအာ္ဟစ္သံမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္…။ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႔မဲ့ၿပီး ႐ုန္းကန္ တြန္းထိုးေနျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ပထမဆုံး ျခင္ေထာင္ကို ေသခ်ာ ခ်လိုက္သည္…။ ခ်ာတိတ္က လူးလဲ ထရန္ ႀကိဳးစားလိုက္ေသးသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခ်ာတိတ္ကို ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္..။

“..ဦး…အ…အဟင့္…မလုပ္ ပါနဲ႔…ဦး ရယ္…..က်မ ေၾကာက္တယ္….“

အတန္တန္ ေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားမွ အေပၚအက်ႌေလး ကၽြတ္သြားေလသည္..။ ဝယ္ၿပီးကာစ ဘရာစီယာေလးသာ က်န္ေတာ့သည္..။ အရြယ္သစ္သစ္ ဖူးပြင့္စ စပယ္ငုံေလး အစုံအလား သန႔္စင္ေမႊြးပ်ံ႕ ေနေသာ ရင္သားေလးႏွစ္မႊာကို ဘရာစီယာေပၚမွ ဖိ၍ ပြတ္သပ္နမ္းရႈံ႔လိုက္သည္..။
ခ်ာတိတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ပူေႏြးခ်ိဳၿမိန္စြာ စိတ္ႀကိဳက္ စုတ္ယူလိုက္သည္..။ တအင္းအင္း ေကာ့တက္သြားရွာေသာ ခ်ာတိတ္ခါးေလးမွ ထမီစကို ေလၽွာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္..။ ခ်ာတိတ္လက္ဖဝါးေလး အစုံက သူမဟာေလးကို စုံကိုင္အုပ္ထားလိုက္သည္..။
လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို စုထားသလိုျဖစ္ေန၍ ရင္သားလုံးလုံးေဖြးေဖြးေလးက ေပါက္စီေလးမ်ား ပမာ လုံးတက္လာသည္..။ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက ေရသဖန္းသီးအမွည့္လို ရဲထြတ္နီျမန္းေနသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က အေပၚမွ ခြစီးၿပီး နို႔သီးေလးႏွစ္လုံးကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖိႀကိတ္ၿပီး ေခ်ေပးလိုက္သည္..။

“ အ……အေမ….အေဖေရ…..အမေလး….အေမ့…”

ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ တြင္တြင္ ရမ္းခါရင္ အံကေလး ႀကိတ္ခါ တိုးတိုးေလး ႀကိတ္ေအာ္သည္..။ အသားေလးမ်ားက မၽွားဆိပ္သင့္ေသာ သမင္မေလးႏွယ္ တုန္ခါေနသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က မႈံဝါးဝါး မီးေရာင္ျဖင့္ ခ်ာတိတ္ေပါင္ၾကားကို ျဖဲၾကည့္လိုက္သည္..။ ခ်ာတိတ္က အေမႊး မစုံ…။ ေစာက္ေမႊးဆို၍ တစ္ပင္တစ္ေလမၽွပင္ ရွာမေတြ႕…။ ရင့္ေထာ္ ၾကမ္းတမ္း ရႈပ္ပြသည့္ ေစာက္ေမႊးရင့္ရင့္ႀကီးမ်ားၾကားမွ ျပဲအာေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမ်ားကို လိုးခဲ့ရေသာ ကိုသက္ေအာင္အတြက္ အေမႊးႏုႏုေလးမ်ားသာ ရွိေသးေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ အဆန္းတက်ယ္ ျဖစ္သြားရသည္..။

“ လက္ဖယ္ထားေလ….ခေလး..ရဲ့…”

“ ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း…..မဖယ္ဘူး…မဖယ္ဘူး……….”

အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ေနေသာ ခ်ာတိတ္လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းေလး ကိုင္ဖယ္လိုက္ရာ ေဖာင္းမို႔ႏူးညံ့ေနေသာ ဆီးခုံေလးမွ ကြဲဆင္းသြားေသာ ေပါင္ၾကားထဲ ညႇပ္ေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ ႏုႏုေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္..။

ကိုသက္ေအာင္က ပုဆိုးကို ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ခၽြတ္ကာ ျခင္ေထာင္ေျခရင္းသို႔ ပုံခ်လိုက္သည္.။ အေမႊးၾကမ္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနေသာ ေဂြးဥတြဲတြဲႀကီးက ခ်ာတိတ္ေပါင္ေလးေပၚသို႔ အပုံလိုက္ ေထြးက်ေနသည္..။ မတ္ေတာင္ေနေသာ ခေလးႏွစ္ေယာက္ရၿပီးသား လီးႀကီးက ဆာေလာင္စြာျဖင့္ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါေနသည္..။ ေခြးမ က မ်က္စိမဖြင့္ပဲ တင္းေနေအာင္ မွိတ္ထားသည္..။ ေစာက္ဖုတ္ေလးက ၾကပ္ညႇပ္ၿပီး တင္းေနေအာင္ ေစ့ေနသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က လီးထိပ္ႀကီးျဖင့္ အကြဲေၾကာင္းေလးကို ထိုးကာ ေကာ္တင္ေပးလိုက္သည္..။
ျပစ္ခၽြဲေသာ အေရမ်ားက လီးထိပ္မွ စိုစြတ္စြာ ထြက္က်လာေလရာ ေစာက္ပတ္ကေလးမွာ ဝင္းလက္ေတာက္ပသြားေလသည္..။ သို႔ေသာ္ တင္းတင္းႀကီး ညႇစ္ထားသျဖင့္ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးမွာ ေစ့ကပ္ေနေသးသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က အကြဲေၾကာင္းေလးထဲသို႔ လီးထိပ္နီနီႀကီးကို ေတ့ကပ္ၿပီး ဖင္အားႏွင့္ ဖိခ်ေနေသာ္လည္း ေစ့ထားေသာ ပါးစပ္အတြင္းသို႔ ငွက္ေပ်ာသီး ထိုးထည့္ေနရသလို ေခ်ာ္၍ ေခ်ာ္၍ ထြက္ေနျပန္သည္..။
ကိုသက္ေအာင္ ေခၽြးျပန္လာသလို အပ်ိဳစင္မေလးမွာလည္း ရွက္လြန္းေၾကာက္လြန္းေနသျဖင့္ သတိမလစ္႐ုံတမယ္ ခံစားေနရရွာသည္..။

“ ညီမေလးကလဲကြယ္…လိမၼာသားနဲ႔…နဲနဲ ကားေပးပါဆို…..”

“ ေၾကာက္တယ္…အီး….ဟီး….ေၾကာက္…ေၾကာက္ တယ္…..”

ျပႆနာ အတုံးလိုက္ အတစ္လိုက္ ျဖစ္ေနရသည္..။ ေနာက္ဆုံး ကိုသက္ေအာင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္ၿပီး တစ္ေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚ ဆြဲတင္ ထမ္းထားလိုက္ကာ က်န္တစ္ဖက္ကို ဖင္ႏွင့္ ဖိခ် ထိုင္ထားလိုက္သည္..။ ထိုအခါမွ က်ဥး္ေျမာင္းေသာ အပ်ိဳေပါက္မေလး၏ ဂယ္ေပါက္ေလးက ကိုသက္ေအာင္ ၏ ပစၥည္းႀကီးထိိပ္၌ ေတ့မိသြားၿပီး ရႈံ႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္..။
ကိုသက္ေအာင္ သိပ္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ဒစ္ႀကီးျမဳပ္သြားေအာင္ ပထမအဆင့္ အေနျဖင့္ လိုးသြင္းလိုက္သည္..။

“ ႁဗြတ္…..အေမ့…..အီး…အိ..အိ……အေမေရ……အ..အား….”

အေတာ္ေအာ္ေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္..။ ေတာ္ပါေသး၏..။ စပီကာမွ ဖိုးဆိုခ်င္ တစ္သိုက္က အသံက်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းထားသျဖင့္ အျပင္သို႔ က်ယ္ေလာင္စြာ အသံမထြက္ခဲ့ေခ်…။ စကတည္းက အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းေခ်..။ ပစၥည္းခ်င္းက မမၽွမတ ျဖစ္ေနသည္..။ ဆင္လီးႏွင့္ ဆိတ္ဖင္ လိုးေနသလို ဘယ္လိုမွ မဝင္နိုင္ေအာင္ တင္းၾကပ္လြန္းေနသည္..။
ကိုသက္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ပင္ က်င္စပ္ေသာ ေဝဒနာကို လီးထိပ္မွာ ခံစားေနရသည္..။ ေယာက္်ားဆိုသည္ကလည္း အေပါက္က်ဥ္း ႀကိဳက္တတ္ၾကေသာ အမ်ိဳး ျဖစ္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ မရမက ဖိသြင္းသည္..။

“ ျဗစ္…ျဗစ္…..ႁပြတ္…..ႁပြတ္……အ…..အ……အား……….”

ေကာင္မေလးထံမွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေအာ္သံ ထြက္မလာ…။ အတန္ၾကာ အသက္ေအာင့္ထားၿပီးမွ နာက်င္စြာ ေအာ္သံ ထြက္လာသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ လက္တစ္ဖက္က တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ပုခုံးေပၚမွ ေျခတစ္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္ထားရသည္..။ က်န္လက္တစ္ဖက္က အေမႊးႏုေလးမ်ား ရွင္သန္ကာစ ဆီးခုံေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနရသည္..။ စက္ဝိုင္း ဝိုင္းသလို အဆက္မျပတ္ ပြတ္ေပးေနရင္း စပါးလုံးတစ္ေထာက္စာမၽွ ေလာက္စီ ႏွဲ႕သြင္းေနရသည္..။

“ အင့္…..အင္း….ကၽြတ္ ကၽြတ္…..အင့္..အင္း….“

ေကာင္မေလး က မဂၤလာေစာင္ႀကီးကို ဆြဲယူၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ ေတ့ကပ္ကာ လူနာတစ္ေယာက္ ၿငီးသလို ႀကိတ္ၿပီး ၿငီးေနရွာသည္..။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးက ပါးျပင္ကို ျဖတ္၍ ေခါင္းအုံးေပၚ က်ေနသည္..။

“ ႁပြတ္….ႁပြတ္……ျပစ္…..စြတ္……“

“ ဟ…..အား….အင့္အင္း…..အင့္အင္း……….အ..အ…အိ….အ ..“

တျဖည္းျဖည္း အဆုံးထိ ေရာက္သြားၿပီး ပူေႏြးေသာ ေကာင္မေလး ဟာေလးက တင္းၾကပ္စြာ စုပ္ယူထားျခင္းကို ခံလိုက္ရေလသည္..။

ကိုသက္ေအာင္ ၿမိဳ႕မွာ ရွိစဥ္က ခေလးထိန္း မခ်ိဳ၏ ပုေလြမႈတ္ေပးျခင္းကို ခံစားရဖူးသည္..။ ပူေႏြးေသာ အာေငြ႕ႏွင့္ လၽွာဖ်ားေလးမ်ားကလိေပးမႈက အရသာထူးကဲစြာ ခံစားရခဲ့ဖူးသည္..။
သို႔ေသာ္ ယခု သည္ေကာင္မေလး၏ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စအရြယ္ သန္မာေသာ ႂကြက္သားမ်ားျဖင့္ လိင္တန္ကို ျဖစ္ညႇစ္ခါ စုပ္ယူထားသလို ခံစားရမႈက စအိုထဲကပါ မခံနိုင္ေအာင္ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ျပန္မႏႈတ္ေသးပဲ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ၌ စိမ္ထားၿပီး မွိန္းေနလိုက္မိသည္..။

“ အင္း….ဟင္း………..အ…ကၽြတ္ကၽြတ္…..ကၽြတ္ကၽြတ္…..”

ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္မၽွ ၿငီးတြားၿပီး အနည္းငယ္ လူးလြန႔္လိုက္ေသာ အခါက်မွ လီးထိပ္ႀကီးမွာပါးစပ္အတြင္းမွ ေထြးထုတ္ျခင္း ခံလိုက္ရေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႀကီးႏွယ္ ပလြတ္ ခနဲ ကန္ထြက္လာသည္..။ ဒစ္မထြက္ခင္ အခ်ိန္မီ ျပန္ၿပီး ဟန႔္တားနိုင္သျဖင့္ ကြင္းလုံးကၽြတ္ ထြက္မသြားပဲ ပထမ သြင္းစဥ္တုန္းကလို ပင္ ျငင္သာစြာ ဆီးခုံေလးကို ပြတ္လိုက္ အစိေလးကို လက္ညႇိုးေလးျဖင့္ ကလိလိုက္ လုပ္ေပးရင္း ေခ်ာ့သြင္းေလး သြင္းလိုက္ျပန္သည္..။

“ အင့္အင္း…..ဟင္းဟင္း…ဟင္း….အင့္….အင္း………..“

မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၿငီးတြားသံမ်ားက ကြဲျပားျခားနားၾကသည္ကိုလည္း ကိုသက္ေအာင္ သတိထားမိလာသည္..။ ဒီေကာင္မေလး ၿငီးတြားပုံက ဗိုက္ေအာင့္လူနာလို အသက္ေအာင့္ ေအာင့္ၿပီး ညီးညဴတတ္သည္..။ အဆုံးထိ ေရာက္သြားျပန္ေသာအခါ ယခင္ကလိုပင္ တင္းၾကပ္စြာ ဖမ္းယူ ဆုတ္ညႇစ္ထားျခင္းမ်ိဳး ခံရျပန္ၿပီး ကိုသက္ေအာင္ သုတ္ေသြးေၾကာကို စုတ္ထုတ္ေနသလို တစိစိ ခံစားေနရသည္..။ ထိုသို႔ သုံးေလးႀကိမ္မၽွ အစုပ္အတန႔္ ေလးမ်ားကို ခံစားရၿပီးေနာက္ ေခ်ာင္ခ်ိေသာ လမ္းေၾကာင္းေလးအသြင္ေျပာင္းလာေလသည္..။ ျပစ္ခၽြဲခၽြဲ အေရမ်ားကလည္း တစိမ့္စိမ့္ က်ဆင္းေပးလာသျဖင့္ က်ဥး္ေျမာင္းေသးေကြးလွေသာ ႂကြက္တြင္းေလးသို႔ တံပိုးတုံးႀကီး ေရဆြတ္ေဆာင့္ရသလို အေပါက္သစ္ခ်ဲ႕ေနရသျဖင့္ ပင္ပန္းလွသည္..။
ေကာင္မေလး၏ ေအာက္ဖက္ အတြင္းေပါင္ေလးေပၚ၌ ေစးထန္းေသာ ေသြးစေလးမ်ား ယိုစိမ့္ က်ဆင္းေနသည္..။

“ အင့္…အင့္…..အင့္……..ဟင့္….အ….အ ေမ….ေရ…….”

ပါးစပ္ကို ေစ့ပိတ္ထားသည္…။ ( အေမေရ ) ေအာ္သံက တိုးတိုးဖြဖြေလး ျဖစ္သည္..။ အတန္ၾကာ ေညႇာင့္ေပးၿပီးေနာက္ ကိုသက္ေအာင္ နို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဆြဲကိုင္ပြတ္ေခ် ဆုတ္နယ္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ေလသည္..။

“ ႁပြတ္…ဖြတ္….စြပ္…..ႁပြတ္….ႁပြတ္…ဖြတ္…..စြပ္……“

“ အ….အ…..အ အ…ရွီး….အ..အ မေလး….ေနာ္….အင္း…ဟင္း ဟင္း………”

ေကာင္မေလး တစ္ကိုယ္လုံး ငလ်င္လုႈပ္သလို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ေဆာင့္လႈပ္သြားၿပီး ပူေႏြးေသာ သုတ္ရည္မ်ား ႁပြတ္ခနဲ အန္က်လာေလေတာ့သည္..။ ထိုအခါ က်မွ ကိုသက္ေအာင္က ခပ္နာနာေလး ထပ္ေဆာင့္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ သုတ္ေရမ်ားကို ေကာင္မေလး အဂၤါဇတ္ အေခါင္းထဲသို႔ နက္ရွိုင္းစြာ ထိုးသြင္းဖိကပ္ ဖိကပ္ထားၿပီး အားရပါးရ ပန္းထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္..။

“ အား…နာလိုက္တာ…….အား…အား…..စပ္လဲ စပ္တယ္…….“

“ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာပါကြယ္…..ခဏ နာတာပါ….ေနာ္….“

“ ဦး မေကာင္းဘူး….မနက္ဖန္ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး…ေပါင္ထဲက အေၾကာတင္ေနသလိုပဲ…ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔…အင္း…အ…..”

မွန္သည္…။ မိုးလင္း မဂၤလာအခမ္းအနား က်င္းပေသာအခါ ေျခလွမ္းေလးေတြ တုံ႔ဆိုင္းေနၾကရသည္..။ မသိမသာေလး ကြတကြတ ျဖစ္ေနရရွာေလသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ သနားသြားမိေလသည္..။

“ ဒီညေတာ့ ရြာေတာင္ပိုင္း ငလ်င္လုႈပ္ၿပီ…ေဟ့..”

ကာလသားတစ္ခ်ိဳ႕က ကိုသက္ေအာင္နား ကပ္ကာ စၾကေနာက္ၾကသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ျပဳံးၿပီး အသာေနလိုက္သည္..။ ေခြးမသားေလးေတြ ညက ကမ ၻာ တစ္ျခမ္း ေစာင္းသြားတာ မွ မသိလိုက္ၾကတာ..။

“ မိန္းမေရ….ပစၥည္းေတြ ..သြားပို႔ၾကရေအာင္….”

“ ကို႔ ဖာသာ သြားပို႔ေတာ့….သူမ်ား လမ္း မေလၽွာက္နိုင္ေတာ့ဘူး…”

“ ေဟာဗ်…ဒါဆို…ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ..ရယ္….”

“ သြားေပါ့…ဘာလို႔ သူမ်ား …လမ္းမေလၽွာက္နိုင္ေအာင္ လုပ္ေသးလဲ…လို႔….”

ကိုယ့္ရႉးကိုယ္ပတ္ၿပီး ကာလသားအခ်ိဳ႕နဲ႔ ပစၥည္းမ်ား လိုက္ပို႔…ငွါးထားေသာ ပစၥည္းမ်ား အေပ်ာက္အရွ စစ္ႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္သြားေလသည္..။ ထမင္းစား ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ည ၈ နာရီ…။

“ ပြဲ မစေသးဘူးလား…ကိုသက္ေအာင္…”

ရင္းႏွီးေနေသာ ေျခာက္ေပါင္ ၾကည္ဝင္းက ေနာက္သည္..။

“ ပြဲက မေန႔ကထဲက ၿပီးသြားတာ..ဟ…၊ ဒီည နင္တို႔ ကာလသားေတြ ေခ်ာင္းမယ္ မို႔လား …ေအး…ဒို႔ သိုးေနေအာင္ အိပ္မွာ…..”

“ ေသကြာ…ေတာက္….ဟား ဟား..ဟား…ဟား..”

ထိုေန႔က တကယ္လည္း ဘာမွ မလုပ္နိုင္ပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ပစ္လိုက္ၾကသည္..။ ဘုမသိ ဘမသိ ျခင္ကိုက္ခံၿပီး လာေခ်ာင္းၾကေသာ ေျခာက္ေစာင္းႏွင့္ ေယာင္ပြ အရက္မူးမူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားကာ မနက္ ေလးနာရီ တုံးေခါက္မွ အိမ္ေအာက္က ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရသည္ဟု ေနာက္မွ သိရေလသည္..။

“ ကိုႀကီး….ထမင္း စားမယ္ေလ….”

အလယ္…ဘယ္သူသင္ေပးလိုက္သလဲ မသိ..။ အေခၚအေဝၚေလးေတြ ေျပာင္းသြားသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္စြာ ထမင္းစားသည္..။

“ ညည္းကို ဘယ္သူေခၚခိုင္းတာလဲ…အဲ့ဒီလို…”

“ ကိုယ့္ဖာသာ …ေခၚတာ…ဘာလဲ ..မႀကိဳက္ဖူးလား…ဒါျဖင့္ ..ဦးပဲ…ျပန္ေခၚရမလား..“

“ ဟဲ့…အို…မႀကိဳက္လို႔ မႈတ္ပါဘူး…နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလြန္းလို႔…“

အသက္ကြာလြန္းေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ားမို႔ …အေျပာအဆို အေနအထိုင္ ကအစ တစ္ပန္း ရႈံးလြန္းလွသည္..။ အေျပာကလက္သလိုလို ေစာက္ေပါႀကီးပဲ ျဖစ္ေနရသလိုလို တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီး…။

“ ကိုႀကီး…က မ်က္ႏွာႀကီး…တည္မထားနဲ႔..ကြာ…သူမ်ား ေၾကာက္တယ္…“

အဲ့လိုမ်ား မညႈလိုက္ႏွင့္ …။ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္ႏွာမွ သိကၡာသမာဓိ အလႊာလိုက္ အလႊာလိုက္ ကြာက်သြားၾကရသည္..။

“ ကိုႀကီးကို …သူမ်ား အရမ္း ..အရမ္း..ခ်စ္သြားၿပီ…သိလား…”

“ ဟင္…ဟုတ္လား….ဘယ္တုန္းကလဲ…ဆိုစမ္း…“

“ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ည..က….ကဲ သိပလား…..”

ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ…။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိစကားမ်ား တယ္မွန္ၾကသကိုး…။ မခိုးခင္လိုး..၊ မလိုးခင္ ထိုး…၊ မထိုးခင္ နမ္း..၊ မနမ္းခင္ ဖက္…တဲ့…။ အမေလးေလး…ေနာ္…၊ ဒီဟာမေလးႏွယ္ ဗ်ာ…။ ဒီေလာက္ႀကီး နာက်င္ ကိုက္ခဲၿပီးမွ ခံစားရတဲ့ အခ်စ္အရသာကို တပ္မက္လြန္းလွပါတယ္…။ ကိုသက္ေအာင္ကေတာ့ စပ္ျဖင္းျဖင္းႏွင့္ ထိပ္က နာက်င္ေနဆဲ…။
ေတာဓေလ့ဆိုေတာ့လဲ ..ေတာအေနအတိုင္း ေနတတ္ေအာင္ က်င့္ရျပန္သည္..။ ထင္းေခြ ေရခပ္…ႏြားေက်ာင္း အလုပ္မ်ားႏွင့္ ေျမေပါက္ေျမာင္းတူး ေတာင္ယာအလုပ္ေတြက ကိုသက္ေအာင္ အဖို႔ ယခုမွ စတင္ ရင္းႏွီးရေသာ အလုပ္မ်ားမို႔ ဖ်ားရျပန္သည္…။

“ သက္ေအာင္ရယ္..ဒါ..မိုးထဲ ေရထဲ အခ်ိန္ကြ…မင္းက ဘာလို႔ မ်ား ဖ်ားေနရျပန္တာတုန္း..ဟ…..ငတို႔တုန္းကဆို …တစ္လတိတိ..ျခင္ေထာင္ထဲက မထြက္ဖူး..ေမာင္…”

ဘိုးေလးခ်စ္က ရယ္စရာ အလြန္ေျပာသည္..။ ေခြးမက ထိုစကားၾကားေသာအခါ ကိုသက္ေအာင္ နားဝသို႔ ကပ္ၿပီး…..“ ..ႏွာဗူးႀကီး…..” ဟု တိုးတိုးေျပာသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ရယ္ေနသည္..။

“ ကိုႀကီး…ပစ္သြားရင္…သူမ်ား တကယ္ ေသပစ္မွာ…သိရဲ့လား….”

“ဟင္…ဘယ့္ႏွယ္ဟာ စိတ္ကူးေပါက္ျပန္ တာလဲကြာ…”

“ ႀကိဳေျပာထားတာ…ဘာစိတ္ကူး မွ ေပါက္လို႔ မဟုတ္ဖူး…“

“ ခ်စ္လို႔မွ ယူထားၿပီးၿပီပဲကြယ္…ဘယ္ ပစ္ရက္မွာလဲ…“

“ အင္းပါ…အင္းပါ…မပစ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ…ေတာ္….”

သူ႔စကားလုံးေတြက အသဲမွ လာမွန္း ကိုသက္ေအာင္ သိသည္..။ စာမတတ္ ေပမတတ္ စကားတန္ဆာ မဆင္တတ္ျပန္ေတာ့ စကားလုံးေတြက မလွ…။ ေတာ္ တို႔ ေတာ့ တို႔ ငါ တို႔ သုံးေလ့ရွိသည္မို႔ ႀကီးသူနဲ႔ ငယ္သူ နားေထာင္ရေသာအခါ အဆင္မေျပခ်င္ေပ…။ သို႔ေသာ္ ကိုသက္ေအာင္ ျဖည့္စြက္ နားေထာင္တတ္ခဲ့သည္..။

ကံၾကမၼာသည္ ရဟတ္လို လည္ပတ္တတ္သည္..ဟု ဆိုၾက၏..။ ကိုသက္ေအာင္ အႂကြင္းမဲ့ လက္ခံခ်င္ပါသည္..။ ကမ ၻာတစ္ဖက္ျခမ္း ၌ အေပ်ာ္ကေလးမ်ား ေဝစီေနစဥ္မွာ သည္ဘက္ျခမ္း ၌ အလြမ္းေတးဖြဲရန္ ကံၾကမၼာက ဇယားခ်ထားၿပီး ျဖစ္ေနတတ္သည္..။

“ ဦး….က်ေနာ့္ နာမယ္..သိန္းတိုးပါ…ေတာရြာေလး ရြာသားပါ..။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တာ…၂ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္…၊ အခု ရြာကို ျပန္လာတာပါ..၊ အလည္ပဲ ဆိုပါေတာ့…“

အဲဒီ..သိန္းတိုးက ေခြးမနဲ႔ ငယ္ရီးစားတဲ့ဗ်ာ…။ ကိုသက္ေအာင္ ဘယ္သိပါ့မလဲ…။ အိမ္ေပၚလာေတာ့လည္း ဧည့္ခံရတာပဲေပါ့..။ အဲ…ေခြးမလည္း ေတာထဲက ျပန္လာေရာ…

“ ဟင္…ကိုရင္ သိန္းတိုး…..ဟယ္…”

အားရဝမ္းသာႀကီး ေခြးမ ေျပးတက္လာတယ္..။ ဝမ္းနည္း ပက္လက္ႀကီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္..။ ကိုသက္ေအာင္ ဒါေတာ့ သတိထားမိတယ္..။

“ နင္…ေနေကာင္းတယ္ေနာ္…. ေခြးမ…”

“ အင္း….ေကာင္းပါတယ္….”

“ မဂၤလာေဆာင္တာေတာင္ ငါ့ကို မဖိတ္ဘူး…ဟာ…”

“ လူႀကီးေတြ အျမန္ စီစဥ္ၾကတာ..ဟ…”

ကိုင္း…ကိုသက္ေအာင္ ေရွ႕ထားၿပီး ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြ ေလ…။ ကိုသက္ေအာင္ ေျဖးေလးစြာ ထရပ္လိုက္သည္..။

“ သိန္းတိုး….စကားေျပာရစ္ဦး ကြာ…..ဦး ေရသြားခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္…”

“ အိုး….မိုးခ်ဳပ္ေနမွ ..မခ်ိဳးနဲ႔…ျပန္ဖ်ားေနအုံးမယ္…”

ကိုသက္ေအာင္က သည္စကားေတြကို သိန္းတိုးေရွ႕၌ အာဏာ ျပခ်င္၍ သာ သုံးေသာ စကားဟု နားလည္လိုက္သည္..။ သိန္းတိုးကေတာ့ သူ႔လင္အတြက္ စိုးရိမ္တတ္လိုက္တာ ေခြးမရယ္….လို႔ ေတြးသည္..။
ကိုသက္ေအာင္က ခန႔္ညားရင့္က်က္စြာ ျပဳံးရင္း အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္..။ ေခြးမႏွင့္ သိန္းတိုးက သူသြားရာသို႔ ေငးမိၾကသည္..။

“ ေခြးမ…နင္ ..ဒီလူႀကီးကို ဘာလို႔ ယူတာလဲ..ဟင္….”

“ ခ်စ္လို႔ေပါ့ဟဲ့….သိန္းတိုးရဲ့…မခ်စ္ပဲနဲ႔ ညားမလား….“

“ နင္…ငါ့ကိုေတာ့ မစဥ္းစားဘူးေပါ့…ဟုတ္လား….”

“ ေအး….ငါ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး…”

“ ရက္စက္လိုက္တာ….ေခြးမ ရယ္…..“

ေျပာပါ …သိန္းတိုး..နင္ေျပာခ်င္သလို ေျပာသာေျပာပါေတာ့…။ ငါ့ဘဝက တြယ္ရာမဲ့ ေဗဒါ…ေရမွာ ေတြ႕တဲ့ အမွိုက္သရိုက္မွန္သမၽွ တြယ္မိကပ္မိတာ..ငါ့အျပစ္တဲ့လား…သိန္းတိုးရယ္…။ ဒါ..ေခြးမအေတြး…ဒါပဲ…လူေတြမွာ အဲဒီ အေတြးနဲ႔ ကိုယ္လိုရာ ဆြဲယူခဲ့တတ္ၾကတာက…အမွား…။

———————-x————————–x————————–

“ ငါ သိပ္မွားသြားၿပီ….ကိုသက္…”

“ ေရာ္…ျဖစ္ရျပန္ ၿပီ….”

“ ဒီေကာင္မေလးမွာ ရီးစားရွိေနတာ …မင္းမသိဘူးလား…..၊ ခုေတာ့ ငါက လူဆိုးႀကီးလိုလို…ေငြရွင္ေၾကးရွင္ႀကီးက မတရား သိမ္းပိုက္ထားသလိုလို…”

“ ဟာ….ရီးစားမရွိပါဘူး….ဘယ္သူေျပာလဲ…..“

“ ဟ…မေန႔က ငါ့အိမ္လာလည္တယ္ကြ….သိန္းတိုး တဲ့….”

“ ဟာကြာ….အလကား ေကာင္ ..ဖဲသမား…..ေကာင္မေလးကို တဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတာ….မဟုတ္တာေတြ..ဗ်ာ…”

ခက္သည္…။ ကိုသက္ေအာင္လို လူစားကလညး္ အရွားသား…။ အခ်စ္နဲ႔ စပ္လ်ဥ္း၍ ဒႆဂီရိလိုေနရာမ်ိဳးက သူမကခ်င္..၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ဇာတ္ေတြထဲ၌ ထိုသို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္သူမ်ားကိုလည္း အျပင္မွာပါ သူလိုက္ၿပီး မုန္းတတ္သည္..။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ သိန္းတိုးႏွင့္ ေခြးမတို႔ ငယ္စဥ္က ဇာတ္လမ္းကေလး ရွိခဲ့ရမည္ဟု ေတာ့ သူက ေတြးယူသည္..။

“ ငါက မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီး ၾကဳံလာခဲ့ဖူးတယ္…..ေခြးမ သိလား…၊ ငါလိုေကာင္က ငါ့အခ်စ္ကို ေစာ္ကားရဲရင္ ငါက ဆယ္ခါျပန္ ေစာ္ကားျပတတ္တဲ့လူဆိုတာ…မင္းစြဲစြဲျမဲျမဲ မွတ္ထား…သိလား…..”

ေခြးမ တဲ့…၊ သူမႀကိဳက္တဲ့ နာမယ္ႀကီးကို ေခၚတယ္ေလ…။ ေခြးမ ငိုခ်င္တယ္..။ ဟို ႏွမလိုး သိန္းတိုးလာသြားၿပီးကထဲက ျပႆနာ တက္ေတာ့တာပဲ..။ ေခြးမ သူနားလည္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေခြးမ မေျပာတတ္ဖူး…။ သူ႔ကိုလဲ …ေခြးမ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ေနမိပါၿပီ…ဆိုတာလဲ မရွက္မေၾကာက္ ေျပာဖူးရဲ့ သားနဲ႔…။ ညဘက္ေတြလည္း ျပန္မအိပ္တာ…မ်ားလာၿပီ…။ ညဘက္ ေရနံဆီ ကုန္တဲ့အထိ …ေခြးမ သူ႔ကို ထိုင္ေစာင့္ ပါတယ္..။ ဒီညလည္း ဝတၱရားမပ်က္ လင္ကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္…။
ေလးလံတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး တစ္ခုက ေခြးမဗိုက္ေပၚမွာ တက္ဖိလာေတာ့မွ လန႔္နိုးသြားမိတယ္..။ အရက္နံ့ကလည္း မႊန္လို႔….။ မီးခြက္ကလည္း ၿငိမ္းေနၿပီ…။ ေခြးမ သူ႔ကို အတင္း တြန္းပစ္လိုက္တယ္..။

“ သြားစမ္းပါ….အိမ္မွန္း ယာမွန္း မသိပဲနဲ႔….”

သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ေခြးမ ေပါင္ၾကားထဲကိုသာ တြင္တြင္ ႏွိုက္ေနတယ္…။ သုံးေလးရက္ႀကီးေတာင္ ဘာမွ မလုပ္ရေတာ့ သူမေနနိုင္ဘူးေလ….။

“ အခုမွ ငမ္းငမ္း တက္မေနနဲ႔…..ဟြန္း….”

သူ႔အသက္ရႉသံေတြက အရမ္းျပင္းတာပဲ…။ မနားမေနပဲ ထမီနားကို ဆြဲလွန္ၿပီး လုပ္တယ္…။

“ ႁပြတ္….ႁပြတ္…..စြပ္….ဖြတ္….ဖတ္….ဖတ္….ႁပြတ.္…စြပ္….“

“ အင့္…..အင့္……အင့္…ေျဖး…..ေျဖး ေျဖး..လုပ္စမ္း ပါ….တကယ္ပဲ…ရွင္…”

လမ္းၾကမ္းမွာ ကားစီးရသလိုပဲ မနားတမ္း ေဆာင့္ေနတာ…အိမ္ႀကီးကို သိမ့္သိမ့္ခါေနတာပါပဲ….။ က်မေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲမၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ အားရပါးရ ေဆာင့္တဲ့ဒဏ္ဟာ အေတာ္ထိတယ္ ရွင္…။ က်မလည္း ကိုယ့္လင္က လိုလိုခ်င္ခ်င္ အငမ္းမရလုပ္တာေလးကိုပဲ…အားရေက်နပ္စြာ ခံေနမိခဲ့ပါတယ္…။

“ ႁပြတ္…ႁပြတ္……စြပ္…ဖြတ္…..ႁပြတ္…..ႁပြတ္…..“

“ အင့္…အင့္…..အ…အ…အင့္……….“

လင္မယားလိုးတာ အဆန္းမွ မဟုတ္တာ…။ ဘာသံေတြ ထြက္ထြက္ဆိုၿပီး…က်မလဲ သူ႔ကို မတားဘူး…လႊတ္ေပးထားမိတယ္…။ တစ္ခါတစ္ေလ သူက က်မ နို႔ႏွစ္လုံးကို မမွီမကမ္း လွမ္းဆြဲေနလို႔ က်မက အက်ႌ က်ယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ေပးမိပါေသးတယ္…။

“ အိ…အိ…..အား….အား…….အင့္…ဟင့္..အင့္…အင္း……“

အံႀကိတ္ၿပီး ညာသံေပး ေဆာင့္လိုးရင္းက သူၿပီးသြားပါတယ.္..။ က်မက ဆတ္တငံ့ငံ့နဲ႔ က်န္ေနေသးလို႔ သူ႔ခါးကို ဆြဲၿပီး ထပ္ေဆာင့္ခိုင္းရျပန္တယ္…။ သူကလဲ ထပ္ေဆာင့္ လိုးေပးပါတယ္….။

“ ကဲ…မီးခြက္ ထြန္းစမ္း…ေယာင္ပြ….မင္းတို႔ အျမင္ပဲ…”

လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အေရာင္နဲ႔ သိန္းတိုးမ်က္ႏွာႀကီးဟာ က်မ အေပၚမွာ အထင္းသား ခြလ်က္သားႀကီး ရွိေနပါေတာ့တယ္..။

“ ဟင္…..မေအလိုး….ကိုယ့္ေမကိုလိုး….ကဲ…ဖုန္း…အင့္….”

ပါးစပ္ကလဲ ဆဲၿပီး က်မ ေဆာင့္ကန္ ပစ္လိုက္ပါတယ္…။

“ သူ…..သူ ေခၚလို႔ လာတာပါဗ်ာ….သူ ေခၚလို႔ လာရတာပါ…..”

သိန္းတိုး လူယုတ္မာ…၊ က်မကို ေစာက္ရွက္ခြဲတယ္..။ က်မ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး ေဒါသေတြ ျဖစ္လာမိတယ္…။

“ ငါ့လင္မွတ္လို႔…နင့္ကို ခံတာ ဟဲ့…..မေအလိုး ရဲ့…”

သိန္းတိုးကို လူႀကီးေတြ ေခၚသြားၾကတယ္..။ သူက က်မနဲ႔ လူႀကီး သုံးေလးေယာက္ ထိုင္ခိုင္းၿပီး …ေျပာပါတယ္…။

“ က်ဳပ္..အရြယ္မတူတာကို ယူခဲ့မိတာ…ပထမ အမွား…ေနာ္…၊ ေနာက္ ရီးစား ရွိ…မရွိ….မစုံစမ္းခဲ့တာ ..ဒုတိယ အမွား…..”

“ မဟုတ္ဘူး…..ကိုသက္ေအာင္ ..က်ေနာ္ ရွင္းျပမယ္….”

“ ဘာရွင္းျပအုံးမွာလဲ…ကိုေအး….အခုပဲ..တတ္လပ္ႀကီး မိေနတာ…ခင္ဗ်ားတို႔ မ်က္စိေတြ လီးနဲ႔ ထိုးထားလို႔လား…..”

“ ဟာဗ်ာ…..က်ဳပ္တို႔က ေျပရာ ေျပေၾကာင္း …”

“ မလိုဘူး….က်ဳပ္ လူအ မဟုတ္ဘူး…. ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ပညာ အရည္အခ်င္းနဲ႔…လဲ…မိန္းမ မရွားဘူး…၊ ဒါပဲ…အဲဒီေကာင္နဲ႔…ေပးစားလိုက္ၾက…”

ေျပာၿပီး…ကိုသက္ေအာင္ အိမ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္း ထြက္သြားသည္..။

“ မိုက္လိုက္တာ….ေခြးမရယ္…သိန္းတိုးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး…..”

“ မဟုတ္ဖူး….မဟုတ္ဖူး…..က်မ ကိုသက္ေအာင္ မွတ္လို႔ ၿငိမ္ေနတာ…..”

“ ေသပါလားဟာ….ကိုယ့္လင္ နဲ႔ ဒီျပင္ ေယာက္်ားေတာင္ နင္မခြဲတတ္ဘူးလား….ေခြးမရယ္….ေတာရြာတစ္ရြာလုံးေတာ့ ေက်ာ္ပါၿပီကြာ….”

က်မ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းမျပတတ္ဘူး…။ လက္ပူးလက္ၾကပ္ႀကီး တက္လုပ္ေနတုန္း မိသြားတာဆိုေတာ့လည္း က်မ ဘာေျပာတတ္ေတာ့မွာလည္း….အရပ္ကတို႔ရယ္….။
မိန္းမေတြကို ..ကိုသက္ေအာင္ မယုံခ်င္ေတာ့ ၿပီ…။ ညအခါ သာေသာ လသည္ ေအးျမသည္..။ ေန႔အခါ ထြန္းလင္းေသာ ေနမင္းသည္ ပူေလာင္ ျပင္းျပသည္..။ ေႏြတြင္ ေနပူၿပီး ေဆာင္းတြင္ ႏွင္းက်ကာ မိုးတြင္ မိုးရြာသြန္းမႈ ရွိသည္ ဆိုေသာ သဘာဝ ဓမၼ တရားကို မိန္းမေတြ က်ိန္တြယ္ ေျပာအုန္း…ကိုသက္ေအာင္ မယုံခ်င္ေတာ့ပါ…။

အခါ ခပ္သိမ္း ခ်မ္းေျမ့မႈကို လိုလားေတာင့္တၾကေသာ လူသားမ်ားဆီသို႔ ေသာကေဝဒနာသည္ မဖိတ္ေခၚပဲ အလည္လာတတ္ေၾကာင္း ကိုေတာ့ လက္ခံလိုက္ရသည္..။

ေတာရြာေလး ရြာ၌ သူမ်က္ႏွာ ဘယ္လို ထားရမွန္း မသိေတာ့ ..။ ရွက္လိုက္သည္မွာ လည္း ကန္ေဘာင္သို႔ ေရပင္ ထြက္မခ်ိဳးရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္..။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ပင္ ေတာရြာေလးကို အၿပီးအပိုင္ စြန႔္ခြာရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ရသည္..။

“ ကိုႀကီး….ေခြးမကို မေပါင္းနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့….ေနာ္…”

“ ဟုတ္တယ္….နင့္လို ဖင္သရမ္းတဲ့ ဟာမမ်ိဳး မလိုခ်င္ဖူး…..”

“ ေျပာရက္လိုက္တာ….ကိုႀကီး ရယ္….၊ ေခြးမ လင္ငယ္ ေနတာ မဟုတ္ဘူး….၊ ကိုႀကီးလာတာပဲ ဆိုၿပီး….ဟို ဥစၥာ……”

“ ေတာ္စမ္းပါ….ဟာ……လင္ငယ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ ..အေပ်ာ္ခံ တာေပါ့…ဟုတ္လား…….၊ ေအး….ထမင္းတစ္လုပ္ ရွာမေကၽြးရပဲ….အဲသလို ကုန္းတဲ့မိန္းမမ်ိဳးပဲ ရွာၿပီး လုပ္ေတာ့မယ္….၊ ဒါေပမယ့္…နင့္လို မိန္းမပဲ…ရွိမွာပါ…..ရန္ကုန္မွာေတာင္…ပိုက္ဆံေပးမွ ခံတာ….နင္က အေပ်ာ္ခံတာ ဆိုေတာ့ ..”

“ မဟုတ္ဖူး….အဲဒီလို မေျပာပါနဲ႔….မဟုတ္ဖူး…..”

ေခြးမ မဟုတ္ဖူး ဆိုတာပဲ ျငင္းနိုင္တယ္..။ ကိုႀကီး နားလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ဘူး…။ ရင္ဝ မွာ ေအာင့္ၿပီး…နာက်င္ ပူေလာင္ေနတယ္…။
ကိုႀကီး ရြာမွ အၿပီးတိုင္ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားခဲ့ေလၿပီ…။ ေခြးမ ႏွင့္ သိန္းတိုးက လူႀကီးမ်ားက ဆက္လက္ ေနရာခ်ေပးသည္..။ သိန္းတိုးကလည္း သူ႔အျပစ္ကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္သည္..။

“ ငါ….နင့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ပါ…ေခြးမရယ္…ငါ…ငါ…နင့္ကိုေလ..ေသအထိ ေပါင္းသင္းသြားမွာပါ……”

ယုံပါတယ္..၊ သိန္းတိုး စကားေတြကို ေခြးမ ယုံပါတယ္…။ စာရိတၱ ပိုင္းမွာ အရက္ေသာက္တာ ဖဲရိုက္တတ္တာကလြဲၿပီး..သိန္းတိုးမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူး…။ ေခြးမ လက္ခံခဲ့ရျပန္တယ္…ေလ..။

“ အိပ္ၾကရေအာင္…..ေခြးမရယ္….ေနာ္…”

ဒါပါပဲ…၊ သူတို႔ေယာက္်ားေတြရဲ့ ဆႏၵက မိန္းမယူတယ္ဆိုတာ… ဒါကိုပဲ အဓိက ထားၾကတာပဲ မဟုတ္လားရွင္…။ သိန္းတိုးက က်မကို အားရပါးရ စပ္ယွက္ေနေပမယ့္ က်မရဲ့ အဂၤါဇတ္ထဲမွာ အရသာ မေတြ႕လွဘူး..။ စိတ္မပါတာလဲ…ပါမယ္ ထင္ပါတယ္..။ သိန္းတိုးက လူပ်ိဳပီပီ က်မကို အႀကိမ္ႀကိမ္ စပ္ယွက္ပါတယ္..။ က်မ ေမွးခနဲ..အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အထိ သူ ၾကာလွပါတယ္..။ ၾကာေတာ့ ေစာက္ပတ္လည္း က်ိန္းစပ္လာတယ္..။ အေရေတြလည္း အိုင္ထြန္းေနတာပါပဲ…။

“ ေခြးမ…နင္ ငါ့လီးကို စုပ္ေပးပါလား…ဟင္….”

“ ဘာ….ဘာ…မေအလိုး…ႏွမလိုး…ဟင္…နင္က လိုးလို႔ အားမရေသးဘူး…စုပ္ခိုင္းရသလား….မေအ….”

က်မ အသားေတြ ဇိုးဇိုးဆတ္ဆတ္ တုန္လာတဲ့အထိ ရွက္ေဒါသေတြ ျဖစ္ရပါတယ္…။ ဒီေလာက္ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ေနတဲ့ သူ႔လီးႀကီးကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မစုပ္ဖူး…။ သိန္းတိုးက အေပၚစီး ရထားသူပီပီ..ရယ္ပါတယ္…။

“ ေအးေလ….မစုပ္ခ်င္လဲ ေနေပါ့…ငါကေတာ့ စုပ္တတ္တဲ့…ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ရွာ႐ုံပဲ ေပါ့….ဟား ဟား….”

“ ဟင္….လူယုတ္မာ….သေဒါင္းစား…”

က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲမွာ သတ္ပုတ္ၾကပါတယ္…။ မိန္းမနဲ႔ ေယာက်္ား ဆိုေတာ့လဲ…က်မပဲ ငိုရတာပဲေပါ့…။ က်မ ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့ သိန္းတိုး ဘာလုပ္တယ္ မွတ္သလဲ…..။ က်မ ေစာက္ဖုတ္ကို လၽွာနဲ႔ ယက္တာ…..

“ အ…အ…ဟိ…..အ…..အ….ယား တယ္…..အလိုေလးေလး…..အိ….အိ….အ…”

အိုရွင္…..အေစ့ေလးကို …စြန္ပလြန္စိ စုပ္သလို စုပ္ေပးေနတာမ်ား….က်မေတာ့ ေသးေတာင္ ထြက္ခ်င္ပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္…ခံလို႔ေကာင္းလွပါတယ္…။ အခုန ရန္ျဖစ္ၿပီး သတ္ပုတ္ခဲ့ၾကတာေတြ ကိုလဲ က်မ ေမ့သြားတယ္…။ က်မ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးကို ျဖဲကားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးေနတဲ့ သိန္းတိုး ေခါင္းကို ေစာက္ပတ္ၾကားထဲ အတင္းပဲ ဖိခ်ၿပီး ဆြဲဆြဲ ေဆာင့္ေနမိေတာ့တယ္….။

“ျပတ္…..ပလပ္…..စြပ္….စြပ္…ႁပြတ္…..ပလပ္…….”

သိန္းတိုးဟာ မရြံမရွာနဲ႔ က်မဟာေလးကို တျပတ္ျပတ္နဲ႔ ယက္ေပးေနတယ္..။ က်မလည္း အသဲတုံ အူယား ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာက ဘယ္ဟာနဲ႔မွ မတူတာမို႔ တဟင္းဟင္း နဲ႔ ငန္းဖမ္းသလို ၿငီးရင္း ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို အစြမ္းကုန္ ျဖဲကားၿပီး ခံေပးေနမိပါေတာ့တယ္…။
အေရေတြ ရႊဲအိုင္လာတဲ့ က်မဟာေလးကို သူက စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္လိုးျပန္ပါတယ္ ရွင္..။ က်မ အလူးအလဲ ေကာင္းသြားမိခဲ့ရပါတယ္..။ အဂၤလိပ္ေဆးလို ေဆးျပားေတြကို စြဲသြားၿပီးရင္ ေနာက္ သူ႔ထက္ေပ်ာ့တဲ့ေဆးဆိုရင္ အာနိသင္ မတိုးေတာ့ဘူးဆိုတာ ရွင္တို႔ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့ေနာ္….၊ က်မေလ အခုဆို အယက္ခံ လၽွာေစာင္းအထိုးခံရၿပီးမွ အလိုးခံတတ္ေနတယ္…ရွင့္…။
သူ မယက္ေပးရင္ က်မ အာသာမေျပေတာ့ဘူး..။ သည္ေတာ့ သိန္းတိုးကလည္း က်မကို အၾကပ္ကိုင္တယ္..။ သူ႔ဟာကို စုပ္ေပးရမယ္ ေပါ့…။

“ နင္….ေရစင္ေအာင္ ေဆးခဲ့…ဟာ….”

သိန္းတိုး ေနာက္ေဖး ေရကျပင္မွာ သူ႔လီးကို ေရေဆး ဆပ္ျပာတိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာတယ္..။ ပထမေတာ့ သူ႔လီးႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ရမွာကို က်မ ဝန္ေလးလြန္းေနတယ္…။ ရြံသလိုႀကီးလဲ ခံစားရတယ္..။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ငုံ႔စုပ္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သိန္းတိုးက က်မ ဇက္ပိုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ဖင္လိုးသလို ေဆာင့္လိုးလိုက္ပါေတာ့တယ္ ရွင္…။ က်မလဲ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းသြားၿပီး ေဒါသ ျဖစ္သြားမိပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဝက္ျဖစ္မွေတာ့ ေခ်းမေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး…ေလ…။ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔လီးကို က်မ လၽွာနဲ႔ ပြတ္သပ္ထိုးဆြ ကလိေပးလိုက္မိပါတယ္..။ သူတို႔ ေယာက္်ားေတြဟာလဲ ဒါမ်ိဳးကို အေတာ္မက္ေမာၾကတာပါလား….ရွင္…။
သိန္းတိုး မ်က္ႏွာဟာ ရႈံ႔မဲ့ၿပီး တြန႔္လိမ္ေနပါေတာ့တယ္..။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အစုပ္အယက္ေတြသာ မပါခဲ့ရင္ က်မတို႔ လင္မယား ကြဲၾကမွာ အမွန္ပါပဲ…။ ခုေတာ့ သူ႔စကားနဲ႔…ဘာဂ်ာမႈတ္တာေလးကလဲ အသဲခိုက္ေအာင္ စြဲလန္းခဲ့ရသလို က်မ ပုေလြ မႈတ္ေပးတာကိုလဲ သူ အစြဲႀကီး စြဲလန္းသြားခဲ့ပါၿပီ…။
တစ္ခါတစ္ရံ ကိုႀကီးကို က်မ သတိရတတ္ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ သိန္းတိုးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကို ေပါင္းသင္းမလဲလို႔ ေမးလာၾကရင္ က်မ ရင္နာနာနဲ႔ သိန္းတိုးကိုပဲ လက္ဆြဲျပမိေတာ့မွာ အမွန္ပါပဲ ရွင္…။ က်မအတြက္ သိန္းတိုးဟာ အေကာင္းဆုံး အလိုးသမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ..။ က်မနဲ႔ သိန္းတိုးတို႔ဟာ ေန႔ေတြ ညေတြ သိပ္မေရြးေနၾကေတာ့ပါဘူး..။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာင္ယာထဲၾကဳံရင္ ေတာင္ယာထဲ..၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ၾကဳံရင္ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ၊ ျခဳံေကာင္းလို႔ စိတ္ထလာရင္လည္း ထလုပ္လိုက္ၾကတာပဲ….။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၿငီးေငြ႕မသြားဘူး..။ သူ႔ကို မျမင္ရရင္ ထြက္သြားၿပီလားလို႔ က်မ စိုးရိမ္ေနတတ္ပါၿပီ..။ သူကလည္း က်မကို မေတြ႕တာနဲ႔ ရြာစဥ္ေလၽွာက္ၿပီး ရွာတတ္ေတာ့တာပါပဲ…ရွင္..။

“ ေခြးမေလးရယ္… ငါ့ကို မုန္းမသြားနဲ႔ေနာ္….“

“ ငါေျပာရမဲ့ စကားပါ….သိန္းတိုးရယ္….”

“ နင့္လူႀကီးကို မလြမ္းဘူးလား…..ဟင္….”

“ နင့္ လိုသာ ယက္ေပးရင္…နင့္ေတာင္ မစဥ္းစားဘူး…”

တကယ္ပါ…ရွင္..၊ က်မ အပိုေတြ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး..၊ သိန္းတိုးလိုသာ ကိုႀကီးက က်မကို ယုယေပးရင္ ကိုႀကီး ေျခနဲ႔ကန္လႊတ္လဲ က်မ လိုက္ဖက္ထားမွာ….။ ခုေတာ့ အျပဳအစု အယုအယမွာ သိန္းတိုးဟာ ကိုႀကီးထက္ သာလြန္ေနၿပီမို႔ က်မဘဝေလး ေနေပ်ာ္လာပါၿပီ….ရွင္…။

————————x———————–x—————————-

ကိုသက္ေအာင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေလႏွင္ရာ လြင့္ခဲ့ရျပန္ပါၿပီ…။ ဘဝက ေႂကြၿပီးသစ္ရြက္ … ေလထဲလြင့္ေမ်ာေနသလို အဆုံးမရွိ အစမရွိ…။ ကိုယ့္ဘဝကို ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစ ရြက္လႊင့္ တက္ဖြင့္ၿပီး ခရီးႏွင္ပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ခေလးေတြက တန္းလန္း ရွိေနေပေသးရာ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ စဥ္းစားရေပအုံးမည္..။ ကိုသက္ေအာင္အေပၚ ပုံ႔ပုံ႔သေဘာထားေတြ အေျပာင္းႀကီး ေျပာင္းလဲေနမည္မွာ မုခ် ျဖစ္သည္..။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပုံ႔ပုံ႔ႏွင့္ ေတြ႕ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ..။ သားႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းသို႔ပို႔ၿပီး သည္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ အလုပ္သြားရသည္..။ အလုပ္က စာအုပ္တိုက္တစ္ခုတြင္ သာမန္ စာစီသမားဘဝျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္..။ စာေရးခ်င္စိတ္လည္း မရွိ..။ ေရးၿပီးသာ စာမူမ်ားလည္း မႀကိဳက္…။ ဟိုးယခင္က ထုတ္ေဝသူ ကိုမင္းေမာင္လည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေနသည္ မသိ..။ ဘဝကို ေရစုန္မွာ ေမၽွာရင္း အလိုက္သင့္ အေမာေျဖေနသလို…။ ဘာတစ္ခုမၽွ ႀကိဳးႀကိဳးပမ္းပမ္း လုပ္ကိုင္လိုစိတ္ မရွိျဖစ္ေနခဲ့ရသည္..။
ဤသို႔ အေပၚယံေၾကာ ဘဝေလးမၽွႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေရစုန္ေမၽွာေနစဥ္ ေရစုန္မွာ ေမ်ာပါလာေသာ ခင္သက္မူ ႏွင့္ ထပ္မံ၍ ဆုံျဖစ္ၾကရျပန္ေလသည္..။ ခင္သက္မူက ထမင္းဆိုင္ အငွါးေရာင္း မိန္းခေလး စားပြဲထိုး ဆိုပါေတာ့…။ ကီလီဆိုသည္က လူစုံ …ဘဝစုံ..စရိုက္စုံ ဆိုသည့္ ေနရာမ်ိဳး…။ အေမရိကန္ျပည္က ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္လို အေသးအမႊား ဒုစရိုက္ေတြက ဒုနဲ႔ေဒး…။ ဖာသယ္ ၊ ခါးပိုက္ႏွိုက္ သာမက အလစ္သမား သူခိုးႀကီးေတြလည္း ရွိသည္..။ ခင္သက္မူတို႔ ထမင္းဆိုင္ေလးက ကီလီႏွင့္ မေဝး…။ ရထားလမ္းအေဟာင္းတစ္ခုကို မ်က္ႏွာစာျပဳကာ အလုပ္သမား ပ်ံက်ေဈးသည္ႏွင့္ အနိမ့္စား အလုပ္သမားေတြအတြက္ ငပိေရ တို႔စရာ အားျပဳကာ ေဈးေပါေပါႏွင့္ ေရာင္းခ်ေပးေနသည့္ ဆိုင္ျဖစ္သည္..။
ကိုသက္ေအာင္ကလည္း တစ္ခြက္တစ္ဖလားေတာ့ ျပန္ခ်ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္..။

“ အရမ္း မေသာက္နဲ႔ေလ…အစ္ကို ….ထမင္းမစားနိုင္ပဲ ေနအုံးမယ္…”

အနားကပ္ၿပီး ဆိုင္ရွင္မသိေအာင္ သတိေပးတတ္လာသည္..။ ေန႔စဥ္ မ်က္မွန္းတန္းမိလာေတာ့လည္း အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနၾကေသာ လူႀကီးလူေကာင္းလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္..။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုသက္ေအာင္ ခင္သက္မူတို႔ ဆိုင္ မေရာက္ျဖစ္ေပ…။ အလုပ္မ်ားသျဖင့္ ဆိုင္ေရွ႕မွ ၾကာဇံသုတ္ႏွင့္ ဟင္းခါးျဖင့္သာ တစ္ဝမ္းတစ္ေန႔အတြက္ ၿပီးပစ္လိုက္တတ္သည္..။

“ မေန႔က အသည္းအျမစ္ ခ်န္ထားတာ အစ္ကို ဘာလို႔ မလာတာလဲ…..”

“ အလုပ္ မအားလို႔….”

ကိုသက္ေအာင္က မိန္းမေတြ ကို သိပ္ၿပီး ေစာက္ေရာ မဝင္ခ်င္ေတာ့..။ အာပလာ စကားေတြႏွင့္ ျမႇဴဘို႔ ခ်ဘို႔ေလာက္သာ စဥ္းစားေနၾကသူမ်ား အျဖစ္ သူ နားလည္ လက္ခံထားခဲ့ေလသည္..။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ခင္သက္မူကို သိပ္အေရာမဝင္..၊ ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တန္းတန္းသာ ေနၿပီး သာမန္ေဈးသည္တစ္ေယာက္ကို ဆက္ဆံသလိုသာ ဆက္ဆံေလသည္..။
ခင္သက္မူကလည္း ျမင္႐ုံျဖင့္ စိတ္ဝင္စားေလာက္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္..။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ကာမဆႏၵ အတြက္ စဥ္းစားသူမ်ားအဖို႔ ရွာမွ ရွားေသာ အခ်ိဳးအဆစ္ ျဖစ္သည္..။ ခါးဆစ္ဆီမွ ထစ္ၿပီး ကားျပန႔္လာေသာ တင္ပါးအစုံက ဝိုင္းစက္အိပဲ့ေနသည္..။ ရင္သားႏွစ္မႊာက ပုံသြင္းထားေသာ ပန္းပု႐ုပ္ႏွယ္ မႀကီးလြန္း မေသးလြန္းပဲ ႂကြားရြားေကာ့ပ်ံေနသည္..။ ခါးေသးေသးေလးက တင္ပါးႀကီး လႈပ္ရမ္းသြားေလတိုင္း ယိမ္းႏြဲ႕ က်ိဳးက်သြားေတာ့မည့္အလား ညႊတ္သြယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလြန္းသည္..။
တစ္ခါတစ္ရံ ထင္းျဖစ္ေစ ၊ ပန္းကန္ခြက္ေရာက္ျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ရာကို ကုန္းေကာက္လိုက္ေသာ အခါမ်ားတြင္ လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဖို႔ လွပ္ခနဲ ရင္ထဲလွိုက္ဖိုေမာသြားေစသည္..။ စိတ္ထဲ၌ ဤအေနအထားမ်ိဳး ကုန္းၿပီး ျဖဳတ္လိုက္ရလ်င္ ဆိုေသာ အေတြးကလဲ မဆိုင္းမတြႀကီး ဝင္ေရာက္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလြန္းသည္..။
ထိုမၽွ ႀကီးမားတင္းရင္းေနေသာ တင္ပါးႀကီးကို ေကာက္ညႇင္းထုတ္တစ္ထုပ္လို က်စ္လ်စ္စြာ စုစည္းထားေသာ ထမီေလးေအာက္မွ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး အရာက ထင္းေနျပန္သည္..။ ထိုေဘာင္းဘီအရာေလးကို ျမင္ရသည္ကပင္ ခင္သက္မူသည္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရနိုင္ေသာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေၾကာင္း ကိုလညး္ ပုရိသတို႔ ရိပ္စားမိၾကေလသည္..။
ကိုသက္ေအာင္ကေတာ့ ခင္သက္မူ ဖင္ကို မၾကည့္..။ ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ဝင္လာသည့္တိုင္လည္း စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားနိုင္သည္..။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ခင္သက္မူကို ၾကည့္ရင္း ထမင္းစားရန္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ကေတာ့ အဝစား ငါးက်ပ္ဆိုသည္ကို သေဘာက်လို႔ ျဖစ္သည္..။
ယခုတေလာ ထမင္းဆိုင္ဖက္ မေရာက္ျဖစ္ျပန္…။ ဘုန္းႀကီးလမ္း အရက္ဆိုင္ တဝိုုက္၌ ကိုသက္ေအာင္ ေရာေႏွာေနထိုင္တတ္ေနျပန္သည္..။ စိတ္ထဲ၌ တစ္စုံတစ္ရာ လိုအပ္ေနသလို ခံစားလာရသျဖင့္ အႏၲရာယ္ကင္းေသာ ပစၥည္းမ်ိဳးကို ရွာေဖြေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္..။

“ သူ႔နာမယ္က ခင္ရီတဲ့….ၾကက္သြန္ေရာင္းတယ္..အစ္ကို…ေဈးေတာ့ နည္းနည္း ပိုေပးရတယ္…၊ သူ႔ေယာက္်ားအလစ္မွာ လုပ္တာ…၊ အႏၲရယ္ေတာ့ ကင္းတယ္…”

“ ဟာကြာ….ေယာက္်ားႀကီးနဲ႔…ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး…ကြာ….”

“ တျခားေဆာ္ေတြလည္း က်ေနာ္ မသိဘူး အစ္ကို….”

သို႔ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ခင္ရီႏွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က သူ႔ကို အကဲခပ္သလို သူကလဲ ကိုသက္ေအာင္ကို အကဲခပ္သည္..။ ႏွစ္ေယာက္သား စဉ့္အိုးတန္း ေဗာ့တံတားထိပ္ အထြက္ေပါက္ရွိ မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ဆုံမိၾကသည္..။

“ ဒီကေန႔ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ…အစ္ကို….”

“ အာ……မသိဘူးေလ….က်ဳပ္က..အိမ္ မရွိဘူး….”

ခင္ရီက ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စူပစ္လိုက္သည္..။ မ်က္ေမွာင္တြန႔္ေကြးၿပီး ေျခေဆာင့္သလိုေလး ျပဳလိုက္ေသးသည္.။

“ အဲဒါဆို…..သူမ်ားက ဘယ္လိုက္ရမွာတဲ့လဲ…ညေနလဲ ဆိုင္က ျပန္ထြက္ရအုံးမွာ…စိတ္ညစ္လိုက္တာ…ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး….”

ခင္ရီက ထိုသို႔ညည္းလိုက္သည္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္က သူအမူအယာ ျပစ္ခၽြဲခၽြဲကို ၾကည့္ကာ ေတာင္ၿပီးသား လီးပင္ ျပန္ေသသြားရသည္..။

“ ဒီေလာက္လဲ စိတ္ညစ္ခံမေနနဲ႔ေလ…အခ်ိန္မရလဲ…ေန……”

“ အစ္ကို….ေဟ့…အစ္ကို..ေနအုံးေလ….ဒီမွာ……”

ကိုသက္ေအာင္ ပုခုံးကို ဆြဲရင္း ခင္ရီ ဟိုသည္ၾကည့္ရင္း တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာေလသည္..။

“ ျမန္ျမန္ေလး ၿပီးခ်င္ရင္ေတာ့ ဟို….ဆန္ဂိုေဒါင္ေနာက္မွာ ..တဲေလး ရွိတယ္…လုပ္မလား…ဟင္……”

“ ဟာဗ်ာ….ေနပေစေတာ့…..”

ကိုသက္ေအာင္ အေတာ္စိတ္ပိန္သြားသည္..။ ဤမၽွ စုတ္ျပတ္ေပက်ံေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ဘယ္လို ဖီလင္လာမည္နည္း..။ ခင္ရီ ထပ္မံ မဆြဲမွီ…ကားလမ္းကို ျဖတ္ကူးခဲ့သည္..။ လူသြားလူလာ ရႈပ္ေထြးေနေသာ ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း ေညာင္ပင္ေလးေဈးသို႔ ျဖတ္ကူူးခဲ့သည္..။

“ အစ္ကို…..ေဟး….အစ္ကို…….”

ခင္ရီ အမွတ္ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ လွည့္မၾကည့္..ခပ္သြက္သြက္ ေလၽွာက္သည္..။ အေနာက္မွ တျဖတ္ျဖတ္ ေျပးလိုက္လာသံကို ၾကားရသည္..။ လက္ေမာင္းကိုလည္း တင္းတင္း ဆြဲယူျခင္း ခံလိုက္ရသည္..။

“ အစ္ကိုက နားမ်ားေလးသလား မသိဘူး….ေခၚလိုက္ရတာ….”

“ ဟင္…..မခင္သက္မူ……..”

မျပဳမျပင္ …ႏြမ္းနယ္ေမာဟိုက္စြာ ျပဳံးေနေသာ အယဥ္မ်က္ႏွာေလးကို နီးကပ္စြာ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိမွ ခင္သက္မူက ရွက္ရြံ့စြာ လက္ေမာင္းကို လႊတ္သည္..။

“ အစ္ကို….ဘယ္သြားမလို႔လဲ….ဟင္….”

“ ေအာ္…..ကိစၥ တစ္ခု ရွိလို႔ပါ….ခင္သက္မူ..ဘယ္လဲ…”

“ ဒီေန႔….ဆိုင္ပိတ္တယ္ေလ……လမ္းေဘး ဆိုင္ေတြ လိုက္ရွင္းေနလို႔…..”

“ ေအာ္…….တစ္ခုခု စားပါအုံးလား….ခင္သက္မူ….”

“ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲ စားၾကမယ္ေလ….လာ……”

ပလက္ေဖာင္း အတြင္းဖက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ဝင္ခဲ့ၾကေလသည္..။

“ ဟာ…….အစ္ကိုတို႔ အတြဲကို ေနရာ ေပးပါ….. ေဟ့….”

စားပြဲထိုးေလးက ေအာ္ေနက်အသံ ..ထုံးစံအတိုင္း ေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း ကိုသက္ေအာင္ ရင္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားမိသည္..။ ခင္သက္မူ မ်က္ႏွာေလးမွာလဲ ထြတ္ခနဲ ရဲသြားေလသည္..။

“ အုန္းနို႔ ႏွစ္ပြဲ…ေပးပါ…….၊ အေၾကာ္ႏွစ္ခုစီ ထည့္ေပးေနာ္…..“

ခင္သက္မူက အုန္းနို႔ လွမ္းမွာရင္း ဆံပင္ေလးမ်ားကို သပ္တင္လိုက္ရာ…ဗိုက္သားဝင္းဝင္းေလးမ်ား လက္သြားေလသည္..။ ႂကြားရြားေသာ ရင္ေလးႏွစ္မႊာမွာ လဲ ႂကြတက္သြားသည္..။ တင္ပါးႀကီးအစုံကလည္း ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ ထိုင္ထားေသာ ခုံေလးမွ ေဘးသို႔ လၽွံက်ေနေလသည္..။

“ အစ္ကို က စကားနည္းတယ္ ေနာ္….အဟင္း…….”

“ အင္း….စကားသိပ္မ်ားတာ မေတြ႕ဘူးေသးလို႔ပါ…..”

“ ဒါျဖင့္ ေျပာေလ…..စကားေတြ အမ်ားႀကီး …အဟင္း ဟင္း…….”

“ မေျပာေတာ့ပါဘူး….ရင္ထဲမွာ ေျပာေျပာေနရတာ မ်ားလွၿပီ…ဘယ္သူမွ မၾကားပဲ ကိုယ့္ဖာသာ ေျပာရတာ လြတ္လပ္တယ္….”

“ ေဟာေတာ့….ကဗ်ာဆရာနဲ႔ တိုးေနတာကိုး….”

ႏွစ္ေယာက္သား ႀကိတ္ရယ္မိၾကသည္..။ ေအာ္….သည္လို ဆန႔္က်င္ဖက္လိင္ တစ္ဦးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ စကားပြဲေလးေတြ မဖြဲခဲ့ရတာ ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ….။

“ အစ္ကို…က အေတြးသမားလား….ဟင္…..”

“ စားဖို႔အတြက္ပဲ ေတြးေနနိုင္တဲ့ ဘဝပါ..မခင္သက္မူ…..”

ခင္သက္မူ ငိုင္ေတြသြားသလို ရွိသည္..။ သို႔ေသာ ္ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာကို တည္ပစ္လိုက္ၿပီး ေရာက္လာေသာ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲ ပန္းကန္ကို ကိုသက္ေအာင္ေရွ႕ ခ်ေပးသည္..။

“ ေလဒီ ဖတ္စ္ေလ….ခင္သက္မူ အရင္ယူ……”

“ အံမယ္…အစ္ကိုက အေနာက္တိုင္း ဦးစားေပး စနစ္ကို လည္း နားလည္တာပဲ..ေနာ္..”

ကိုသက္ေအာင္လည္း မခင္သက္မူ ကို အံ့ေအာေလးစားသြား၏…။ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္ စားပြဲထိုးေပမယ့္ အသုံးအႏႈံးက ျမင့္သည္..။ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲ စားေနစဥ္….

“ အစ္ကို ….ဘဲဥ ႀကိဳက္လား….”

“ ႀကိဳက္တယ္….အဲ….စားေလ…ဘာျဖစ္လို႔လဲ…မႀကိိုက္လို႔လား……..”

“ ခင္မူလဲ..ႀကိဳက္တာပဲ…ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႔ကို ေပးတာ…..”

လွိုက္ခနဲ ပီတိအေတြးေလး….ႏွလုံးသားကို ေျပးေဆာင့္ျပန္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ခင္သက္မူ လက္ကေလးကို အုပ္ကိုင္ လိုက္သည္..။ မ႐ုန္းပဲ စကားတိုးတိုး ေျပာသည္..။

“ လူေတြနဲ႔ေလ…..အစ္ကို…..”

ကိုသက္ေအာင္ ေပ်ာ္သြားသည္…။ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲ စားၿပီး ေလးဘီးတစ္စီး ငွါးကာ ပုဇြန္ေတာင္ အိမ္သို႔ ခင္သက္မူကို ေခၚလာခဲ့မိေလသည္..။ ခင္သက္မူကလဲ လိုက္လာရွာသည္..။
အိမ္သို႔ေရာက္လာသည္..။ တစ္အိမ္လုံး ရွင္းလင္းေနသည္..။ ပရိေဘာဂ ဘာတစ္ခုမၽွ မရွိ…။

“ ခင္မူ..ေတာ့ မွားၿပီ ထင္တယ္….အစ္ကို….”

“ ဘာလဲ…အစ္ကို႔ကို …….ငေထာႀကီး ထင္ေနလို႔လား…….”

“ ဟင့္အင္း……..ဒါေျပာတာ မဟုတ္ဖူး….အစ္ကို႔အိမ္ေထာင္သည္မ ရွိမွာပဲ ထင္ေနတာ…..”

“ ရွိတယ္ေလ….ရွိပါတယ္….”

“ ဟုတ္လား……ဘယ္သြားလဲ…ဟင္….”

“ ဒီမွာေလ…ထိုင္ေနတာ……ေဟာဒီမွာ……”

“ အို႔…..ဟိတ္…ၾကည့္…တအားညႇစ္တာပဲ….ကြာ………အို….”

ဖ်ာေလးေပၚသို႔ ခင္သက္မူ လဲက်သြားသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ခၽြန္းအုပ္ထားခဲ့သမၽွေသာ ဆႏၵအားအင္မ်ား ကမ္းၿပိဳသလို ဒလေဟာ ၿပိဳဆင္းက်လာေတာ့သည္..။

“ အို……ဒီ…အထိ….မျဖစ္ေသးဘူး…..အစ္ကိုရယ္……..”

ကိုသက္ေအာင္ လူတစ္ကာတပ္မက္ စြဲလန္းခဲ့ၾကရေသာ ခင္သက္မူ ဖင္အိုးႀကီးကို တအားခြပစ္လိုက္ၿပီး ေညႇာင့္သည္..။ ခင္သက္မူ မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းၿပီး ႐ုန္းကန္ရွာသည္..။

“ ရွစ္ႀကီး ခိုးပါရဲ့ အစ္ကိုရယ္….မလုပ္ပါနဲ႔ ေနာ္…ေနာ္……”

ပါးမို႔မို႔ေလးေပၚမွ မိတ္ကပ္ေလးမ်ား ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဖိနမ္းပစ္လိုက္သည္..။ လုံးတစ္ေနေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကိုလည္း ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုတ္ကိုင္ေခ်မြ သည္..။

“ အာ…..ဒုကၡပဲ….အိုး..အစ္ကို….အစ္ကိုကလဲ ကြာ…….”

ေအာ္သံ ၿငီးသံေလးမ်ား တိုးတိတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္..။ ေႏြးေထြးလုံးက်စ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ့အျပား ကို မ်က္ႏွာႀကီး ဖိကပ္ၿပီး နမ္းပစ္သည္..။
တရႉးရႉး တရွဲရွဲႏွင့္ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး တစ္ခုလို ေလမႈတ္သံ အသက္ရႉသံႀကီးက ျပင္းထန္လာသည္..။ ခင္သက္မူ လိုက္လာမိတာ မွားၿပီ ဟုေတြးေနမိသည္..။ သို႔ေသာ္ ခင္သက္မူ ႐ုန္းကန္ခ်င္စိတ္ မရွိ…။ ဆုတ္ကိုင္ေခ်မြ ပြတ္သပ္ေပးေနေသာ အစ္ကို႔ အယုအယေလးမ်ားကို သာယာေနသည္..။ အစ္ကို႔လက္တစ္ဖက္က ခင္မူ႔ ေပါင္ၾကားကို ရြရြေလး ပြတ္သည္..။ ခင္မူ႔ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့သြားေအာင္ ေကာ့တက္သြားသည္..။
ထမီေအာက္စကို လွန္တင္လိုက္ေသာ အခါတြင္…..ခင္မူ ျပာျပာသလဲ လိုက္ဖိေသးသည္..။ သို႔ေသာ္ ေဖာင္းကားႂကြစူေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးက အထင္အရွား ေပၚလာၿပီ ျဖစ္သည္..။

အျမဲတမ္း ဝတ္ေနက် ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကလဲ ဒီေန႔မွ ဝတ္မလာခဲ့မိ….။ ခင္မူ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး …..

“ ခင္မူ႔ကို သနားပါ….အစ္ကိုရယ္……ခင္မူေလ…..အ…အ…..”

ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အေမႊးသန္သန္ႀကီးမ်ား ေအာက္မွ လိုးခ်င္စရာ အဆီတဝင္းဝင္းႀကီး ျဖစ္ေနရာ….ကိုသက္ေအာင္ က လၽွာႀကီးျဖင့္ ထိုးေကာ္ ယက္ေပးလိုက္သည္..။ ခင္မူ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားၿပီး ေပါင္ႀကီးႏွစ္ဖက္မွာလည္း ေဘးသို႔ ျပဲကားသြားရေလသည္..။
ခင္မူက အသားညိဳေလေရာ့သလား မဆိုနိုင္..။ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ ခပ္ညိဳညိဳေလး…ျပဴးထြက္ေနသည္..။ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးမ်ားက လက္ႏွစ္လုံးခန႔္ ထိထူလိမ့္မည္ ထင္သည္..။ အကြဲေၾကာင္းႀကီးက နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းႀကီး မွန္း ထင္ေပၚလြန္းလွသည္..။ လၽွာႏွင့္ ယက္ေပးလိုက္တိုင္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဖားဂုံညႇင္းေက်ာကုန္းလို ေဖာင္းေဖာင္းၿပီး ႂကြရြတက္လာေလသည္..။ ေလထိုးေပးလိုက္သလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္..။
ေစာက္ဖုတ္ ….ဤသို႔ တေျဖးေျဖး ေဖာင္းကားလာသည္ကိုလည္း ကိုသက္ေအာင္ ခင္မူ က်မွ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္..။ လီးႀကီးက အစြမ္းကုန္ ေတာင္ေနၿပီးသားမို႔ ခင္မူ႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲ သို႔ ေတ့သြင္းကာ အသာအယာေလး ဖိလိုးခ်လိုက္ေလေတာ့သည္..။

“ အ……အစ္ကို………………”

ခင္မူ ေက်ာေလးေကာ့သြားကာ ဆီးခုံေလး ေမာက္တက္သြားေအာင္ ခါးကို ႂကြတက္ေပးလိုက္ေလသည္..။ လီးႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ထိထိမိမိႀကီး ေဆာင့္လိုးခ်လိုက္ျပန္သည္..။

“ အ……အား…….အစ္ကို ရယ္…..အင္း..အင္း…..”

ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္ထြက္လုမတတ္ ကိုက္ထားေသာ ခင္မူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ ရႈံ႔မဲ့ေနၿပီး ေဘးသို႔ ေစာင္းငဲ့က်ေနေခ်သည္..။ ခင္မူ႔ လက္ႏွစ္ဖက္က ကိုသက္ေအာင္ ေပါင္ကို ကိုင္ထားမိသည္..။ ကိုသက္ေအာင္၏ သန္မာေသာ လက္ေမာင္းႀကီးအစုံက ဘရာစီယာေလးေအာက္မွ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆြဲယူ ကိုင္ဆုတ္ထားသည္..။
ခင္မူ မ်က္လုံးေလးမ်ား မွတ္ထားရွာသည္..။ လည္ပင္း၌ ဆြဲထားေသာ ေလာ့ကက္သီး ေရႊဆြဲႀကိဳးေလးက ၾကမ္းျပင္သို႔ တစ္ဝက္ပုံက်ေနသည္..။ ခင္သက္မူ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အားရစရာ ေကာင္းလွသည္..။ ေစာက္ေရၾကည္ေလးမ်ား ညႇစ္ထြက္လာေသာ အခါတိုင္း …” ျဗစ္…ျပစ္…..” ျမည္ေအာင္ တင္းၾကပ္ေနသည္..။
ေသြးေၾကာႀကီးမ်ား ေဖာင္းႂကြကာ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳႈင္း ထေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ တန္ဆာႀကီးက အေရရႊဲေနေသာ ဧရာမ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ႁပြတ္ခနဲ ေဆာင့္ေဆာင့္ ဝင္သြားတိုင္း ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား အတြင္းသို႔ လိပ္ဝင္၍ ပါပါသြားသည္ကို ..ကိုသက္ေအာင္ အေသအခ်ာ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း လိုးသည္..။ ခင္သက္မူ လက္ကေလး တစ္ဖက္က ဆီးခုံကို လာၿပီး ဖုံးထားရွာေသးသည္..။
တစ္ခါတစ္ရံ လီးထိပ္ႀကီးက ကၽြံထြက္လာေသာအခါ… နီလာလက္စြပ္ေလး ဝတ္ထားေသာ လက္ဖမိုးေလးကို လီးထိပ္ႀကီးက ထိုးမိသြားတတ္သည္..။ ထိုအခါ ခင္သက္မူက လက္ကို ကပ်ာကသီ ႐ုတ္ၿပီး… လက္ခုံကို ထမီစျဖင့္ ပြတ္သုတ္ပစ္တတ္သည္…။

“ ရြံလို႔လား…ခင္မူ…….”

“ အို……ရြံတာေပါ့….ဟင့္…အ…….ကၽြတ္ကၽြတ္…..”

“ အစ္ကိုက ယက္ေတာင္ ယက္ေပးေသးတာပဲ…ကြယ္…….”

“ အို……သြား..ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ……. အား…….အား……..”

“ ခင္မူ႔ ဟာႀကီးက …အႀကီးႀကီးပဲကြယ္…..အားရလိုက္တာ….”

“ အာ………ေသေတာ့မွာပဲ…အစ္ကိုေနာ္…..အဟင့္…..”

ခင္မူ ရွက္တတ္လြန္းသည္..။ ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ ရဲရဲနီေအာင္ ပင္ ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္လာသည္..။

“ ခင္မူ႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲကို အစ္ကို႔လီးႀကီး ဝင္တာ ခံလို႔ ေကာင္းလားဟင္…ခင္မူ…ေဟ့….ေျပာေလ…..”

“ အင့္…..အင္း…အ…ဒီမွာ ေသေတာ့မယ္….သူက ဘာေတြ ေလၽွာက္ေမးေနမွန္း …မသိဘူး..သြား….အ……အင္း အင္း……..”

“ အဆုံးဝင္လား…..ဟင္…….ခင္မူ………..ထိရဲ့လား…..”

“ အာ……..အင့္……သိဘူးကြာ…..ေမးနဲ႔……..အဟင့္ ..အဟင့္……အ…….”

“ စြတ္…..ႁပြတ္….စြတ္..ႁပြတ္…………ဖတ္…..ဖြတ္……”

“ အ…..ေျဖးေျဖး..အစ္ကို…..အထဲက ေအာင့္တယ္….အ…အ………”

ကိုသက္ေအာင္ ၿပီးခ်င္လာၿပီမို႔ ခင္မူ႔ စကားကို နားမေထာင္ပဲ ဒလၾကမ္း မုန္တိုင္းတိုက္သလို ေဆာင့္လိုးခ်လိုက္သည္…။

“ အား……အား……..အစ္ကိုး………အား……နာ…နာ တယ္…………အ..”

“ ႁပြတ္……ဖတ္…..ဖတ္………ႁပြတ္……..ႁပြတ္……ႁပြတ္…..စြတ္….“

“ ဟား…..တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ….အား………..အီး……အမေလး….”

ပူေႏြးေသာ ျပစ္ခၽြဲေသာ ညႇီစို႔ေသာ အနံ့မ်ားျဖင့္ ပြဲစဥ္တစ္ကို ….ရပ္နားလိုက္ၾကၿပီး …တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဖက္ထားရင္း အေမာေျဖေနလိုက္ၾကေလသည္..။

ကိုေလး…..ပုံ႔ပုံ႔လာသြားတယ္…….ကိုေလးနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ ေတြ မၾကည့္ရဲတာနဲ႔ မတက္ေတာ့ဘူး..။ သားႏွစ္ေယာက္ကို ပုံ႔ပုံ႔ ေခၚသြားတယ္…။ ပုံ႔ပုံ႔ ….အစ္ကိုေလးကို ေမၽွာ္ေနမယ္……။

ညီမေလး…ပုံ႔ပုံ႔….။

ၿပီးပါၿပီ…..။