တိုးအောင်နှင့် ဖိုးကျော်တို့ ရွာအရှေ့ထိပ် ညောင်ပင်ကြီးအောက်တွင် နွားကျောင်းရင်း မကြာခင်က ဖြစ်ပွားသွားသော ကာမအဓိကရုဏ်း အကြောင်းကို မြိန်ရေယှက်ရေ ပြောနေကြသည်။
သူတို့အသက်တွေက အခုမှ ၁၅ နှစ်ကျော်လို့ ၁၆ နှစ်ထဲဝင်ကာစ ရှိကြသေးသည်။ လူပျိုကလေးတွေ ဖြစ်ကြသည်နှင့်အညီ ညညဆိုလျှင် ရွာထဲက လင်မယားတွေကို ချောင်းတတ်နေကြပြီ။
နောက် လူပျိုပေါက်တို့ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ငယ်ပါကို သူတို့လက်နှင့် ထုတတ်နေပြီ။
“အေးကွာ… အဲဒီညက သာဂိပြောပြတဲ့ အဖြစ်အပျက်က တကယ့်ကို သဲထိတ်ရင်ဖိုပဲဟေ့…”
တိုးအောင်က မဝင်းခင်တို့ မှောင်ရိပ်ခိုဇာတ်လမ်းကို အားရပါးရ ပြောနေ၏။
“နေစမ်းပါဦးကွ.. အဲဒီညက မဝင်းခင်ယောက်ျား ကိုဘတုတ်ကြီး မရှိလို့လား..”
“ ဟား…ရှိတာပေါ့ကွာ…ကိုဘတုတ်နဲ့ ကိုသန်းဌေးတို့ အတူတူ အရက်သောက်နေကြတာတဲ့…မောင်ရေ့..။ ကိုဘတုတ်က မင်းသိတဲ့အတိုင်းပဲလေ.. အလကားရ ရေအသေသောက်ဆိုတဲ့လူကြီးလေကွာ…ဒီတော့ အကြံသမား ကိုသန်းဌေးက အရက်မူးအောင်တိုက်ပြီး မဝင်းခင်ကြီးနဲ့ ‘မျောက် နှစ်ပါးသွား’ ခင်းကြတာပေါ့ကွာ…ဟား ဟား….”
“အေး…အဲဒါတော့ ဟုတ်ပါပြီ…ဘယ်လိုလုပ် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားရတာလဲ”
ဖိုးကျော်က အသေအချာသိချင်၍ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် မေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။
“အေး……ဒီလိုတဲ့ကွ…….”
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ရော့..ချစမ်းပါ..ဘတုတ်ရာ…ဒီနေ့ ၂ လုံး ၅၀၀ ဘိုး ပေါက်ထားတာကွ.. ဟဲ ဟဲ…ဒီတော့ ကိုယ့်လူကြီး ကြိုက်သလောက် တွယ်စမ်းကွာ..”
“အေ့…အေ့.ထည့်ကွာ…အေ့.ဝင်းခင်…ခရမ်းချဉ်သီး နောက်တစ်ပွဲ သွားသုတ်ပေးစမ်း…ငရုပ်သီး စပ်စပ်နဲ့ သုတ်ခဲ့..”
ကိုဘတုတ် မျက်လုံးများက မှေးစင်းနေပြီး ခေါင်းလည်း ငိုက်စိုက်ကျနေပြီ။ သို့တိုင်…အရက်ခွက်ကို ကိုသန်းဌေးထံ ထိုးပေးလိုက်ပြီး သူ့မိန်းမကို ခရမ်းချဉ်သီး သုတ်ခိုင်းလိုက်၏။
မကြာခင်မှာပင် မဝင်းခင်က ခရမ်းချဉ်သီးသုတ် ပန်းကန် ယူလာသည်။ သူတို့ အရက်သောက်နေသည့်နေရာက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာရှိ ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာဖြစ်သည်။
အိမ်အောက်ထပ်တွင် ထွန်းထားသော လသာမှန်အိမ်အလင်းရောင်က ထိုကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ ခပ်ရေးရေး ခပ်ပျပျလေးသာ ဖြန့်ကျက်ထားသည်ဖြစ်ရာ.. အရက်ပုလင်း ..အရက်ခွက် မြင်နိုင်ရုံသာ အလင်းရောင်ရှိသည်။
“အင့်…ခရမ်းချဉ်သီး သုတ်……”
မဝင်းခင်က သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ခရမ်းချဉ်သီးသုတ်ပန်းကန် ချပေးလိုက်၏။ မဝင်းခင်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ရပ်လျက်အနေအထား ဖြစ်၏။
“ကိုဘတုတ်..သိပ်များနေမယ် နော်…”
“အေ့..အေ့…..အဲ့..မီးမကလဲ..ကွာ..ရပါတယ်….ဟား ဟား..ဒီကောင်ကြီး ၂ လုံး ၅ဝဝဘိုးပေါက်လို့ တဲ့ကွာ…အေ့…အင့်..ထည့်အုံးကွာ…..”
ကိုဘတုတ်မှာ မိန်းမကိုပင် ပီပီသသ မခေါ်နိုင်တော့ဘဲ မီးမ ဟု အသံထွက်နေ၏။ ပြီးတော့ သူ့ခွက်ကို အရက်ထပ်ထည့်ရန် ထိုးပေးလိုက်သည်။
“အံမယ်…ဟုတ်လား..ကိုသန်းဌေးကြည့်စမ်း..ကြည့်စမ်း…သူ့လူကျ အရက်တိုက်တယ်..၊ ကျုပ်တို့ကျ ဘာမှ မကျွေးဘူး…”
မဝင်းခင်က ထိုသို့ပြောရင်း ကိုသန်းဌေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ တင်ပလွှဲဝင်ထိုင်လိုက်၏။ ကိုသန်းဌေးက ကိုဘတုတ်အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့..။
“အေးပါ…ကျွေးမှာပေါ့ဟ…နင်ကလဲ…”
“အို…မရဘူး..မရဘူး…ကျွေး…ကျွေး…အခု ကျွေး…..”
မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ဘေးထိုးအိတ်ထဲသို့ လှမ်းနှိုက်သည်။ ကိုသန်းဌေးကလည် းအနှိုက်ခံလိုက်သည်။ မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေးဘေးထိုးအိတ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံနှိုက်နေစဉ် ကိုသန်းဌေးလက်ကလည်း မဝင်းခင် နို့ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖြစ်နေ၏။ မဝင်းခင်က ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်ခံနေသည်။ အတွင်းခံ မဝတ်ထားသဖြင့် တင်းအိနေသော နို့အုံဖောင်းဖောင်းကြီးကို ထိထိမိမိ ဆုတ်ချေပေးလိုက်သည်။
“ဟင်…ဘယ်မလဲ..တော့ပိုက်ဆံက….”
မဝင်းခင်က သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အဆုတ်အဆွဲ အပွတ်အသပ် ခံနေလျက်ကပင် ပြာနှမ်းနှမ်း အက်တက်တက် အသံဖြင့် မေးလိုက်၏။
“အာ…ရှိပါတယ်…ဟ…ဒီမယ်…ဒီမယ်….”
ကိုသန်းဌေးကလည်း နို့အုံကြီးကို ဆုတ်ချေပေးလျက်ကပင် အရက်နှင့် ရမ္မက် ရောထွေးနေသော အသံကြီးနှင့် ပြော၏။
“အေ့…အေ့…ဟဲဟဲ..ငါ့မိန်းမကတော့ကွာ…ဇွတ်….ဆိုမှ…ဇွတ်…ပဲ…ဟဲ ဟဲ…”
ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် သူ့မိန်းမက ကိုသန်းဌေးအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံဇွတ်နှိုက်နေသည်ကို တဟဲဟဲ သဘောကျနေ၏။ မဝင်းခင်ကျောပြင်က ကွယ်ထားသဖြင့် သူ့မိန်းမနို့ကို ကိုသန်းဌေးက ဆုတ်ချေနေသည်ကို လုံးဝမသိ။ အရက်အရှိန်ကလည်း အရမ််းတက်နေပြီမို့ သူ့မျက်စိအမြင်အားမှာ မှုန်ဝါးလျက် ရှိနေပါတော့သည်။
ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် ဤမျှဆိုလျှင် မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကို ဖော်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သဘောပေါက်သွားပြီ..။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ယောက်ျားတို့သည် မိန်းမများကို အထင်မကြီးကြပေ။ အတွေ့အကြုံအရ များသောအားဖြင့် အထင်ကြီးစရာအကြောင်းများ နည်းပါးခဲ့ပေရာ အထင်မကြီးကြသည်မှာ အတော်အတန် သဘာဝကျသည်ဟု တွေးခေါ်ရမည် ဖြစ်သည်။
ယောက်ျားတို့က မိန်းမများအပေါ် အထင်မကြီးကြသကဲ့သို့ မိန်းမများကလည်း ယောက်ျားတို့ အထင်ကြီးအောင် မနေနိုင်ကြ။ မနေတတ်ကြပေ။ အရိပ်ပြလျှင် အကောင်ထင်သည့်ပမာ တစ်စုံတစ်ရာ လှုပ်ရှားပြလျှင်ပင် ယိုင်ချင်လာကြသည်။ ယုံချင်လာကြသည်။ သဘောတူလိုက်ချင်ကြသည်။ ဘာရယ် မဟုတ်ကြ။
ယောက်ျားဆိုသော သကောင့်သားကလည်း အကွက်ချောင်းနေကြသူများ ပီပီ ပိုင်ကွက်တွေ့သည်နှင့် ဇက်ကို အပိုင်ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မိန်းမများအကြောင်းကို မပြတ်လေ့လာနေခဲ့ကြသူများပီပီ မိန်းမများနှင့် ပတ်သက်လျှင် သူတို့အဖို့ အခက်အခဲ သိပ်မရှိလှပေ။
ထင်သည့်အတိုင်း မှန်သည်ကများသည်။ မှန်းခြေလည်း ပေါက်ကြသည်။ အတွေ့အကြုံ စုံလင်သောအခါ ယောကျ်ားတို့အဖို့ မိန်းမသည် အဆန်းမဟုတ်တော့..။
“ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ယောက်ျားရဲ့အကြောင်း” စာမျက်နှာ ၁၃၀၊ ၁၃၁၊ စာကြောင်းရေ ၈ မှ ၁၃ အထိ…..။
မဝင်းခင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုတ်ချေပေးနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကိုသန်းဌေးလက်က ခပ်ဟဟ ထိုင်ထားသော ပေါင်ကြားသို့ ရောက်သွားသည်။
သူ့နှုတ်ကမူ……….
“ နေစမ်းပါအုံးဟ…ပိုက်ဆံက ဒီမယ်…နင်က ဘာစားချင်တာတုန်း…”ကိုသန်းဌေးက ပုဆိုးကြားတွင် လိပ်ထားသော တစ်ထောင်တန် ၂ ရွက်ကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး…
“ရော့….ရော့…နင့်အတွက် မုန့်ဘိုး တစ်ထောင်…ဒီတစ်ထောင်က အရက်တစ်လုံးနဲ့ အာလူးကြော် ဝယ်ခဲ့…”
လက်တစ်ဖက်က ပိုက်ဆံပေး၊ ကျန်လက်တစ်ဖက်က မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုတ်ထည့်လိုက်သည်။
“အယ်…ပွတာပဲ…အဟင်းဟင်း…အရက်က ဘယ်ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့ရမှာလဲ…”
“နှင်းမြိုင်တို့ ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့လေဟာ…”
ရွာမှာ ဆန်ဆီဆား ငရုပ်ကြက်သွန်ကစ၍ အရက်ပါ ရနိုင်သော ကုန်စုံဆိုင်ကြီး နှစ်ဆိုင်ရှိသည်။ အရက်ချည်းသက်သက်ရောင်းသော ဆိုင်လည်း ရှိသည်။ သို့သော် ထိုအရက်ဆိုင်က ဘီအီးတစ်မျိုးသာ ရောင်း၏။ ကုန်စုံဆိုင်မှာတော့ အရက်မျိုးစုံရ၏။ မဝင်းခင် အရက်ဝယ်ထွက်သွားပြီးနောက် ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကားယားကြီး အိပ်ချလိုက်ပါတော့သည်။
ကိုသန်းဌေး ကျားပြုံးပြုံးနေသည်ကို ကိုဘတုတ် လုံးဝမသိတော့..။ အရက်ကလည်း အတော်များနေပြီမို့ အသိစိတ်လည်း ကင်းကွာသွားပြီ…။
“ဟာ…ဟေ့…ဘတုတ်…ဘတုတ်….”
ကိုသန်းဌေးက သေချာသထက် သေချာအောင် လှုပ်ခေါ်ကြည့်သော်လည်း မေ့လျော့ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော သေရည်သေရက် ပင်လယ်ထဲတွင် နစ်မြုပ်သွားပါတော့သည်။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“နှင်းမြိုင်ရေ…အရက်တစ်လုံး ပေးပါဦးဟေ့…”မနှင်းမြိုင်တစ်ယောက် ဆိုင်သိမ်းခါနီးမို့ ပိုက်ဆံတွေ ငုံ့ရေတွက်နေစဉ် ဗြုန်းခနဲ ပေါ်လာသော မဝင်းခင်အသံကြောင့်…
“အမလေး…လန့်သွားတာပဲ…မဝင်းခင်ရယ်…ဟင်း ဟင်း…ကဲ ပြော..ဘာအရက်ယူမှာလဲ..”“အဲ..အဲ…ဘာ…ဘာတဲ့..သိပါဘူးဟယ်…နင့်အစ်ကို ခါတိုင်းသောက်တဲ့ဟာ..ပဲ..”
“အော်…အင်း..အင်း..သိပြီ..သိပြီ…မေမြို့ဝိုင်..”
“အေး..ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ်…အဲဒါ…၊ အာလူးကြော် သုံးထုတ်ပါပေးအေ…”
ထိုစဉ် ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့ ရောက်လာ၏။ ဖိုးတာ ၊ သာဂိ၊ တိုးအောင်၊ ဖိုးကျော်တို့မှာ အိမ်ချင်းဝေးသည့်တိုင် အလွန်ခင်မင် ရင်းနှီးကြသော ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသည်။ သက်တူရွယ်တူ လူပျိုပေါက်ကလေးတွေမို့ လူပျိုသိုး ပိုးကြွနေသူများ ဖြစ်၏။
“ဟာ…မဝင်းခင်ကြီး မိုးချုပ်လှပြီ…”
“အေး ဟဲ့..နင်တို့ကရော… ဘာလာဝယ်တာလဲ…”
“လက်ဖက်သုတ် လာဝယ်တာပါ ဗျာ..“
သာဂိက အရက်ဝယ်တာ မသိစေချင်၍ မနှင်းမြိုင်ကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြရင်း ပြော၏။ ဖိုးတာကမူ ဘက္ထရီမီးရောင်အောက်တွင် အတွင်းခံဘော်လီမပါသဖြင့် ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်နေသော မဝင်းခင်၏ မို့မို့တင်းတင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို နွားသိုးကြိုးပြတ် မျက်လုံးအစုံဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် အရက်ပုလင်းနှင့် အာလူးကြော်ထုတ်ယူပြီး ထွက်သွား၏။ ဒီတော့မှ ဖိုးတာက…
“ကျွန်တော်တို့လဲ..မေမြို့ဝိုင် နှစ်လုံးပေးဗျို့…”
သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့လည်း အရက်ပုလင်းတစ်လုံးစီ ဆွဲကာ ထွက်လာကြသည်။
လမ်းဖက်ရောက်သောအခါ သာဂိက …
“ဟေ့ကောင်…ဖိုးတာ..တို့ မဝင်းခင်ကြီးနောက် လိုက်ချောင်းရအောင်။ ကိုဘတုတ်ကြီး အရက်သောက်ပြီး သူ့မိန်းမကို အသားကုန် ဆော်တော့မှာကွ.. မဝင်းခင် အရက်လာဝယ်တုန်းက ငါ အသေအချာ ကြည့်လိုက်တာ အတွင်းခံ ဘော်လီမပါဘူး မောင်..၊ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းမို့ချွန်ဖောင်းနေတာဘဲ…ဟီး..ဟီး…ပြောရင်းဆိုရင်း…ဘော်ဒါတောင် မတ်လာပြီ ဟေ့…လာကွာ..သွားချောင်းရအောင်…”
လူပျိုသိုးနှစ်ကောင်မှာ မဝင်းခင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်၍ လီးတောင်နေကြ၏။
“ဒီပုလင်းတွေက ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်း…”
“ဒီလိုလုပ်ကွာ..မင်းအိမ်ဝင်ထားမယ်.. နည်းနည်းပါးပါး သောက်ပြီး လိုက်ချောင်းရအောင်…”
“အေး..အေး…. အဲဒါကောင်းတယ်..”
ဖိုးတာတို့အိမ်နှင့် မဝင်းခင်တို့အိမ်မှာ နှစ်အိမ်ကျော်မို့ အနီးကလေး ဖြစ်၏။ တောရွာဖြစ်သည့်အတွက် လသာပင်၊ အဝေရာပင်လောက်သာ ခြံစည်းရိုးအဖြစ် စိုက်ပျိုးထားလေ့ ရှိရာ အိမ်ဝင်းထဲ ဝင်ဖို့ ခဲခဲယဉ်းယဉ်း မရှိလှ..။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ကိုဘတုတ် အိပ်ပျော်သွားပြီး မကြာခင်မှာပင် ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် အိမ်ခေါင်းရင်းရှိ အဖီအောက်က ခုံရှည်ပေါ်တွင် ကျောဆန့်ရင်း မဝင်းခင်အလာကို စောင့်နေ၏။ ကာလနာ ဘတုုတ်ကတော့ ဆင်လိုးတောင် နိုးမည့်ပုံ မရှိတော့..။
ခေါင်းရင်းအဖီက လုံလုံခြုံခြုံ ကားထားသည့်အတွက် အန္တရာယ်ကင်းသည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် မဝင်းခင်ကို တွယ်ချင်နေသည်မှာ ကြာပြီ။ အခွင့်မသာသေး၍ ကျားချောင်းချောင်းနေခြင်း ဖြစ်၏။
ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ဒီနေ့ ၅၀၀ ဖိုးပေါက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုဘတုတ်ကို အရက်အဝတိုက်ပြီး မှောက်သွားပြီဆိုမှ သူ့မိန်းမကို ဆော်ရန် စိတ်ကူးပြီး လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ သို့သော် အထာကြည့်ရအုံးမည်..။
မဝင်းခင်ပုံစံက တဏှာရာဂ ကြီးမည့်ပုံဖြစ်၏။ အသားအရေ စိုပြေ၏။ သွေးသားဆူဖြိုး၏။ နို့ကြီးတွေက တင်းရင်းမို့မောက်ပြီး ဖင်ဆုံကြီးက စွင့်စွင့်ကားကား ထွားထွားထစ်ထစ် ကောက်ချိတ်နေသည်။ ပြီးတော့ အပေးကောင်းမည့် ပုံ..။
မဝင်းခင်လို မိန်းမမျိုးသည် ကြိုက်လျှင် ကုန်းတတ်သည့် ကြိုက်ကုန်းအစစ် ဖြစ်ပါတော့သည်။ လီးအရသာ စောက်ဖုတ်အရသာကိုယ်စီကိုယ်ငှ သိထားကြပြီးသော အအိုချင်းမို့ အရိပ်ပြလျှင် အကောင်ထင်လွယ်ပါသည်။
ခြေသံကြား၍ လှဲနေရာမှ ကိုသန်းဌေး ထထိုင်လိုက်သည်။ အရက်ပုလင်း လက်ကဆွဲလျက် ကွပ်ပြစ်ဆီသွားနေသော မဝင်းခင်ကို ခပ်ရေးရေး လှမ်းမြင်နေရသည်။
ကိုသန်းဌေးကို မတွေ့ဘဲ ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော်နေသော သူ့ယောက်ျားကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ အူကြောင်ကြောင်နှင့် ရပ်နေမိသည်။ ကိုသန်းဌေး ပြန်သွားပြီထင်၍ သူ့စိတ်ထဲတွင် အကြီးအကျယ် ဟာသွား၏။
“ရှူး….ရှူး…ဒီမှာ…ဒီမှာ…..“
ကိုသန်းဌေးက အဖီအတွင်းမှ အချက်ပြ ခေါ်လိုက်၏။ သည်တော့မှ မဝင်းခင်စိတ်ထဲ ကျေနပ်ပျော်မြူးသွားသည်။
“ဟိုကောင် အိပ်သွားပလား..”
မဝင်းခင်က အရက်ပုလင်းနှင့် အာလူးကြော်ထုတ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ခပ်တိုးတိုး မေးလိုက်သည်။
“အင်း…သိုးနေပြီ…ဆင်လိုးတောင် နိုးမှာ မဟုတ်တော့ဘူး..”
ကိုသန်းဌေးက ပါးစပ်ကလည်းပြော၊ မဝင်းခင်ကိုလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားထားပြီး ခြေတွဲလောင်း ချထိုင်နေခြင်းဖြစ်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးက ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသော မဝင်းခင်ဖင်ကြားသို့ ဖိထောက်မိလျက်သား ဖြစ်နေ၏။ ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင် လက်မောင်းနှစ်ဖက်အောက်သို့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို လျှိုဝင်ပြီး နောက်က ဖက်ထားခြင်း ဖြစ်ရာ သူ့လက်နှစ်ဖက်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ထိထိမိမိကြီး ဆုပ်ချေခွင့် ရနေတော့သည်။
“အာ့…ကျွတ် ကျွတ်…နာလိုက်တာ..စောစောကလို ခပ်ဖွဖွလေး ကောင်းရဲ့သားနဲ့..ဟင်း ..မပြောလိုက်ချင်ဘူး…”
မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ပေါင်းတွင်းကြောကို ခပ်ဖွဖွ လိမ်ရင်းပြော၏။ ထိုစဉ် သူတို့အနီးသို့ ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့ချဉ်းကပ်လာသည်။ ထင်သည့်အတိုင်း ကိုဘတုတ်နှင့် မဝင်းခင်တို့ တွယ်ဖို့ အစပျိုးနေကြပြီး ဖြစ်ကြောင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။
ဖိုးတာက သာဂိကို အသာလက်ကုတ်၍ ငြိမ်ငြိမ်နေရန် အချက်ပြလိုက်သည်။ အသံသာကြားရပြီး အဖီတွင်းမှာ မှောင်မည်းနေ၍ ဘာမှ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရ..။
ကိုသန်းဌေးက ဘယ်လက်ဖြင့် မဝင်းခင်ပါးကို မော့လှန်ပြီး ညာလက်ဖြင့် နို့အုံကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ချေပေးကာ သူ့ခေါင်းကိုငုံ့လျက် နှုတ်ခမ်းစုပ်လိုက်သည်။
“ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်……ပလွတ်….ပလပ်………”
မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး မာတင်းခုံးကြွလာပြီး ရမ္မက်သွေးတွေ လှုပ်ရွလာ၏။ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက တင်းရင်းစူရွနေရာ ဆုပ်ချေနေရတာကိုက အရသာရှိလှ၏။ ကိုသန်းဌေးက နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ညှပ်ကာ လှိမ့်ချေပေးသည်။
“အဟင့်..အဟင့်..အဟိ …အဟင့်..ဟီဟိ..ခိ…ခိ…ခစ်….အယ် အင့်..အဟင့် အိုး.ကျွတ်..ကျွတ်…ယားတယ်တော့…ခစ်..ခစ်…”
မဝင်းခင်က သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ထိုးကော့ရင်း ပြောသည်။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ သိသိသာသာ ခုံးထဖောင်းကြွလာသည်။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်လွှာကလည်း ရမ္မက်သွေးတွေ ပြည့်လျှမ်းကာ နုရွတင်းကြွလာသည်။ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယား တက်လာပြီး စောက်ရေကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာသည်။
ကိုဘတုတ်နှင့် ညားလာတာ ကလေးနှစ်ယောက်သာ မွေးခဲ့သည်။ သည်လို တယုတယ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆွပေးတာမျိုး မရှိခဲ့။ တစ်ခါတစ်ခါမှာတော့ နှိုက်ပေးပါသည်။ အရူးထပြီး မလိုးခင် စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်ပေးပါသည်။
သို့သော် စောက်ခေါင်းထဲ သူ့လက်ခလယ်နှင့် တစွပ်စွပ် ထိုးရုံသားထိုး၏။ နို့ကိုင်တာလည်း ကြမ်းလွန်း၏။ သူ့စိတ်တိုင်းကျ ကမြင်းကြောထပြီးတာနှင့် ဂမူးရှူးထိုး တက်လိုးတော့သည်။
ဒီက ပြီးမလိုလို ဖြစ်ကာရှိသေး ကိုယ့်မေကိုယ်လိုးက လရေထွက်သွားပြီ။ ပြန်လုပ်ပါအုံးဆိုတာလည်း လုပ်မပေးတော့..။ ကုလားသေကုလားမော အိပ်တော့၏။ နောက်ဆုံးတော့ မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့လက်နှင့်သူ ပြီးခဲ့ရတာ များသည်။
ကိုဘတုတ်လီးက ထလာလျှင် ၅ လက်မကျော်ကျော် ရှိသော်လည်း လရေထွက်သွားပြိးလျှင် လေးလက်မသာသာမျှသာ ရှိတော့သည်။ အခုနောက်ပိုင်းတွင် အရက်သာ ဖိသောက်နေတော့သည်။ စောက်ဖုတ်လိုးဖို့တောင် သိပ်သတိမရတော့..။ ဒီတော့ မဝင်းခင်ကလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် စိတ်တွေထကြွပြီး ခံချင်စိတ်ပေါက်လာလျှင် ခရမ်းသီးနှင့် ချည်း စခန်းသွားလိုက်ရတော့သည်။
ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကိုသန်းဌေး ပေါက်ချလာပြီး ညနေကထဲက သူ့ယောက်ျားနှင့် အရက်သောက်နေကြသည်။ မဝင်းခင်ကလညး် အလိုက်တသိ ခရမ်းချဉ်သီးသုတ် တစ်ပွဲချပေးထားလိုက်သည်။ ကိုသန်းဌေးမှာ လာကထဲက လွယ်အိတ်ထဲတွင် အရက်၂လုံး ထည့်လာသည်။ ကိုသန်းဌေးက သိပ်မသောက်..။ သူ့ယောက်ျားကိုဘတုတ်ကသာ မတရားသဖြင့် တွန်းသောက်နေ၏။
ခရမ်းချဉ်သီးသုတ်ချပေးစဉ် ကိုသန်းဌေး သူ့ကို ကြည့်သောအကြည့်တွေက မရိုးသားမှန်း အထာကျွမ်းပြီးသော မိန်းမမို့ သိသမှ သိပ်သိ..။ မဝင်းခင်ကလည်း ကလူသလို မြှူသလို ကြာကြည့် ပြန်ကြည့်ပေးခဲ့လိုက်သည်။
သူတို့နှစ်ယောက် စတင်အရက်သောက်စဉ်က နေမဝင်သေး..။ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်း ရှိသေးသည်။ ထမင်းဟင်းလည်း ချက်ပြုတ်ပြီးစီးပြီမို့ မဝင်းခင် ရေချိုးရန် ထမီရင်လျားနှင့် သူတို့ရှေ့ကပင် ထွက်လာခဲ့သည်။ သူတို့အရက်သောက်နေသော ကွပ်ပြစ်နှင် ့မနီးမဝေးတွင် ရေတွင်းရှိ၏။
ကိုဘတုတ်ထိုင်နေပုံက မဝင်းခင်ကို ကျောပေးအနေအထားဖြစ်ရာ ကိုသန်းဌေးမှာမူ ရေတွင်းဘက်ကို မျက်နှာပြုအနေအထား ဖြစ်သည်။ ကိုဘတုတ်မှာ အရက်သောက်နေရလျှင် ပြီးရောဆိုသည့် ဇိုးသမားအကြီးစား ဖြစ်ရာ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် သူ့မိန်းမကို ဖောက်ပြန်သော ရမ္မက်မျက်လုံးတို့ဖြင့် ငမ်းကြည့်ကြ့ည့်နေသည်ကို လုံးဝမရိပ်မိ…။
သူ့အဖို့ အရက်သည် စောက်ဖုတ်ထက် မက်မောစရာ အဆင့်ရောက်နေသူဖြစ်သည်။ မဝင်းခင်ကလည်း ကိုသန်းဌေးထသည်ထက် ထလာအောင် ရေချိုးရင်း မာယာပရိယာယ် အမျိုးမျိုး သုံးကာ မြှူဆွယ်လျက် ရှိသည်။ ရင်လျားထားသော ထမီကို အောက်သို့ပုံချ၍ ဝင်းဝါတင်းမို့နေသော နို့အုံထွားထွားကြီးကို ဆပ်ပြာနှင့် အသေအချာ တိုက်ပြ၏။ ကိုသန်းဌေး မျက်လုံးတွေအကြည့်က ၁၅၀၀ ဗို့အားအပြည့်ဖြင့် မဝင်းခင်ဆီရောက်နေရာ ကိုဘတုတ်ပြောသမျှ အင်းသာလိုက်နေရသည်။ ဘာတွေပြောမှန်းလဲ လုံးဝမသိ။ သူရီလျှင် ရောယောင်ရီပြသည်။
ဤမျှဆိုလျှင် ကိုသန်းဌေး အထာပေါက်သွားပြီ။ မဝင်းခင်ကို ကိုင်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းကြိးသိလိုက်၏။
ထို့ကြောင့်လည်း ပိုက်ဆံနှိုက်ယူနေစဉ် နို့ကို အပီပြင် ဆုပ်ချေပွတ်သတ်ပေးခဲ့သည်။ အခုတော့ အကြံကိုယ်စီရှိနေကြသော ဖိုနှင့်မသည် ကာမပင်လယ်ပြင်ကို ဖြတ်ကူးရန် ရမ္မက်သင်္ဘော စတင်ခုတ်မောင်းနေကြပြီ ဖြစ်၏။
ကိုသန်းဌေးလက်တွေက နို့အုံပေါ်မှာ မရှိတော့။ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးဆီ ရောက်နေပြီ။ စောက်ဖုတ်ဧရိယာတစ်ခုလုံး စောက်မွှေးအုံများပါမကျန် အထပ်ထပ် အဖန်ဖန် ရွရွဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း…
“ဘတုတ်က စိတ်ချရပါ့မလားဟင်..”
“ အမလေး စိတ်ချ…လက်ချ သာနေ..။ သူ့ဖင် ဆင်လိုးသွားတောင် မသိဘူး”
သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့နှစ်ယောက် မျက်လုံးအစုံပြူးကျယ်သွားသည်။ သူတို့ထင်ထားသည်က ကိုဘတုတ်နှင့် မဝင်းခင်တို့ အလုပ်ဖြစ်ဖို့ အစပျိုးနေသည်ဟု ထင်မှတ်ထား၏။
ဘတုတ်က စိတ်ချရပါ့မလား ဟူသော ယောက်ျားတစ်ယောက် အသံကြောင့် အဖီထဲမှာ ရှိနေသူမှာ ကိုဘတုတ်လုံးဝမဟုတ်ကြောင်း နားလည်သွား၏။
ဒါဆို မဝင်းခင်ကြီး လင်ငယ်နဲ့ နောက်မီးလင်း မျောက်ဇာတ်ခင်းနေခြင်း ဖြစ်၏။ အမှောင်ထဲမှာမို့ ယောကျ်ားသံမှာ မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်း သဲသဲကွဲကွဲ မသိရသေး။ ထို့ကြောင့် အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေသည်။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ဘယ်နေရာများ သွားအိပ်နေပါလိမ့်…။
ကိုသန်းဌေးက နွေးအိစိုရွှဲနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လက်ခလယ်ကိုထိုးထည့်ကာ လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးသည်။
“ပြိ…ပြိ…ပလပ်…ပလွတ်…ပြီ….ပြိ…ဖွတ်…..စွပ်……….”
“အင်း အင်း….ကျွတ် ကျွတ်…အမလေး လေး..ကောင်းလိုက်တာ ကိုသန်းဌေးရယ်… အမလေး အမလေး တော့…။ အား…အီး…အား….တော့ မိန်းမက ဒီလိုမခံဘူးလား ရှီး.ကျွတ်ကျွတ်….ကျွမ်းလိုက်တာတော်…အင်း ဟင်း..ကျွတ် ကျွတ်…ဟုတ်လိုက်တာ…တော့..အမလေး…အမေ့…အင့်.. အမလေး..ထိချက်ကတော့ အား…အား……..အမေ့…အင်း အီး…….”
မဝင်းခင်က ပေါင်နှစ်လုံးကို အနည်းငယ်ဖြဲကားလျက် ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွပေးထားရာ စိတ်တိုင်းကျ နှိုက်ခွင့်ရနေသည်။ မဝင်းခင်နှုတ်က ကိုသန်းဌေးဟု ထွက်သွားသည်။
သည်တော့မှ ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့သည် အမှောင်ထဲက ကြာကူလီမင်းသားမှာ ကိုသန်းဌေးကြီး ဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ကြရတော့၏။ သာဂိက သူ့လက်တွင်ကိုင်ထားသော ၃ ပေခန့်ရှိ ဝါးဆစ်ပိတ်တံပြာလေးကို အမှတ်ထင်ထင် ဆုပ်မိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ထိုတံပြာလေးထိပ်တွင် မီးခြစ်ဆံလုံးပတ်အရွယ် တစ်လက်မခန့်ရှိ သံချွန်လေးတပ်ထား၏။ ထိုတံပြာလေးမှာ သာဂိသွားလေရာရာ ပါသော အဆောင်လက်နက် ဖြစ်၏။
အဖီက ဝင်ပေါက်တစ်ခုသာ ချန်ပြီး ဘေးပတ်ပတ်လည် အလုံကားထားသည်ဆိုသော်လည်း အောက်ခြေတွင် လူတစ်ကိုယ်စာ ကောင်းကောင်းကြီး ဝင်သာအောင် လွတ်နေ၏။
နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူမေ့မတတ် အတွင်းသားသို့ အာရုံစိုက်ထားကြသည်။ ကိုသန်းဌေးက ပူနွေးနုရွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးများကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးများဖြင့် တို့ကာထိကာ ပွတ်ဆွပေးနေပြန်သည်။
ကိလေသာရာဂအရှိန်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး နွေးရှိန်းရွကြွနေ၏။ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်ထက် အောက်ပွတ်ဆွနေရာမှ အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ဖိပွတ်ချေဆွပေးပြန်၏။ မဝင်းခင် နှုတ်က အီးခနဲ အင်းခနဲ အသံကြီးထွက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည်။
မဝင်းခင် တစ်ယောက် ရင်ဘတ်ကြီးရှေ့ကော့ထိုး မျက်လုံးစုံမှိတ်လျက် အံကြိတ်ထားရ၏။ တစ်ခါတစ်ခါ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။
“အမလေးတော့..ကို ကိုဌေးရယ်… ဘယ်လိုကောင်းမှန်း မသိဘူး..ရှီး ကျွတ်ကျွတ်….ဟွန်း..အီး…အားလလား….ကျွတ်ကျွတ်…အမလေး…ကျွတ်ကျွတ်… …ကျုပ်တော့ကို ဒီလောက်တတ်မှန်း မသိဘူး၊ အမေ့ အင့်..အား..ကျုပ်ဖြင့် ခလေးနှစ်ယောက်သာ ထွက်လာတာ ဒီလိုတစ်ခါမှ မကောင်းဖူးဘူး သိလား..၊ အား ကျွတ်ကျွတ်…အား..အင့်….ရှီးကျွတ်….ကျွတ်…လိုး…လိုးပါတော့ တော်…အမေ့…ကျုပ်မနေနိုင်တော့ဘူး ..အိအီး…….အိ…….အ…အ..”
“လိုးမှာပေါ့ အဝင်းရ… မင်းကိုလိုးချင်လွန်းလို့ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တာ နည်းတဲ့လတွေမှ မဟုတ်ဘဲ”
ကိုသန်းဌေး ပါးစပ်ကလည်း ပြော၊ လက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို အပီအပြင် နှိုက်ဆွနေရာ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ နှုတ်ကထုတ်ပြီး လိုးခိုင်းရသည့်အဆင့်ထိ ရောက်လာပါတော့သည်။
“ဒါနဲ့များ တော်က အခုမှ လာလိုးရသတဲ့လား.လို့..၊ အားလားလား…အီး အီးဟီး..အင်း အမေ့…ကျွတ်ကျွတ်….လိုးပါတော့လို့ ဆိုနော…အမေ့..ကျုပ်စောက်ဖုတ်ကြီး ကွဲထွက်တော့မတတ် ကောင်းနေပြီ တော့..။ အမေ့..ကျွတ်ကျွတ်…အား ကျွတ်ကျွတ်………”
ကိုသန်းဌေးက ကြာကူလီတဏှာရူးသံကြီးဖြင့် ….
“ငါ့လက်ထဲ ပိုက်ဆံများများ မရှိဘူးဟ အဝင်းရ..“
ကိုသန်းဌေးစကားကြောင့် အနှိုက်အဆွ ခံလို့ကောင်းနေရင်းကပင် မဝင်းခင်က နှာတင်းသွားသောအသံဖြင့်…
“ဘာဆိုင်လဲတော့ ကျုပ်က ဖာသည်မှ မဟုတ်တာ…”
ဒီတော့ ကိုသန်းဌေးမှာ ပျာပျာသလဲ လေပြေထိုးရ၏။
“မဟုတ်ဘူးလေဟာ … ဘတုတ်ကို အရက်ဝအောင် မတိုက်နိုင်သေးတာကို ပြောတာ..သူ့ကို အရက်ဝအောင်တိုက်ပြီး မှောက်သွားမှ အဝင်းကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးရမှာ မဟုတ်လား..“
“အဟင့်…ဟင့်…..အ….ဒါ …လဲ ဟုတ်တာ …အင့်…ပဲ”
ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင်ကို ပွေ့၍သူ့ဘေးတွင် ချလိုက်သည်။ ခုံရှည်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းလိုက်သည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဧရာမလိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲရတော့မည်မို့ အမှောင်ထဲတွင် ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်စားနေသည်။ ကိုသန်းဌေးက ထမီကို ချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးချင်ပုံရ၏။ ထို့ကြောင့် မဝင်းခင်သဘောကို သိရအောင်…
“ထမီ ချွတ်လိုက်ရမလား အဝင်း”
“အို…မချွတ်နဲ့လေ…အရေးကြုံလာရင် အရှာရခက်နေလိမ့်မယ်..”
မဝင်းခင်က ထိုသို့ပြောရင်း ကိုသန်းဌေး ပုဆိုးဝတ်မဝတ်သိချင်၍ လက်နှင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ပုဆိုးကိုမတွေ့ရပဲ တရမ်းရမ်းနှင့် တောင်မတ်နေသော လီးတန်နွေးနွေးကြီးကို စမ်းမိသည်။ စမ်းမိသည်နှင့်တပြိုင်နက် မလွှတ်တမ်း ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။
“အမလေး လေး….တော့လီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး..တော့..၊ ကိုဘတုတ်ထက်ကြီးတယ်တော့…သိလား..”
ပါးစပ်ကလည်း တတွတ်တွတ်ပြောရင်း လက်ကလည်း ဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး လေးငါးခါ လုပ်ပေးသည်။ ကိုသန်းဌေးက တွဲလောင်းချထားသော မဝင်းခင်ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခုံရှည်ပေါ် တင်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် ထမီကို အောက်ကနေ လိပ်မလျှက် ခါးအထက်ဆီသို့ ပို့ပေးလိုက်သည်။
ဒူးနှစ်ချောင်းကို ထောင်စေလျက် ရင်ဘတ်ဖက်ဆီ တိုးကပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မဝင်းခင်ကျောကို ခုံရှည်နောက်မှီတန်းသို့ မှီထားစေသည်။ မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ပြုပြင်ပေးသည့်အတိုင်း နေလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒူးနှစ်ချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
ဖင်ဆုံအစွန်းက ခုံရှည်ဘောင်တန်းကို အနည်းငယ် လွန်ထွက်နေသည်။ ကိုသန်းဌေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး လက်ဝါးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို စမ်းကြည့်သည်။ ကွက်တိအနေအထားဖြစ်ပြီဆိုမှ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လျက် မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်၏။
ပူနွေးနူးညံ့သော စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လီးတန်ကြီးက ချောချောမောမော တိုးဝင်သွားသည်။ စောက်ရေတွေက စိုရွှဲနေပြီမို့ လီးအဝင်မှာ ချောမွတ်နေသည်။
“ဖွစ်..ဖွစ်………ဖွစ်…ဗြစ်….ဗြစ်….ဖွတ်….ပြွတ်………….”
“အ..အင့်…အ..အမေ့…အား……ကျွတ်…ကျွတ်….”
လီးတန်ကြီးက တစ်ရစ်ချင်းဝင်နေရာမှ ဆီးခုံချင်းထိကာနီးတွင် ကိုသန်းဌေးအရှိန်နှင့် ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်သည်။ မဝင်းခင်နှုတ်က အင့်ခနဲ အသံထွက်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့သွား၏။ သို့သော် စိတ်ထဲမှာကား အလွန့်အလွန် အားရကျေနပ်သွား၏။ ကိုသန်းဌေးက အသွင်းအနှုတ် သုံးလေးချက်လောက် လုပ်ကြည့်၏။ စောက်ရေတွေကလည်း အဆမတန် စိုရွှဲနေပြီမို့ လီးဝင်လီးထွက်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ချောချောမွေ့မွေ့ ရှိလွန်းလှသည်။ကိုသန်းဌေးက လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိ နစ်မြုပ်ထားရင်း မဝင်းခင်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းစို့လိုက်၏။ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖျားဖြင့် တို့ထိကလိပေးလိုက်ရာ စောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ ကာမအကြောပေါင်းများစွာတို့မှာ ဖြိုးခနဲ ဖြင်းခနဲ လှိုက်ခတ်ကျင်တက်သွား၏။
“ကို….ကိုဌေး…အမေ့…ကျွတ် ကျွတ်…လိုး ….လိုးတော့ နော်…အင်း..ဟင်း…ဟား..ကျွတ်..ကျွတ်…ကျုပ်ကို သနား ပါ… အ..အမေ့…အမလေး…ရှီး…ကျွတ်…ကောင်း……..”
သည်တော့မှ ကိုသန်းဌေးက သူ့လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် နှုတ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့၏။
“ဖွတ်…..ဖွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်……ပလွတ်………”
“ဟုတ်ပီ…တော့….အင့်…အ…အင့်…ဟုတ်ပီ…အမေ့….အင့်..ကျွတ်ကျွတ်…အား…ကောင်းကောင်း…လိုက်တာ…အား ..ရှီး..လုပ်..လုပ်ပါ…အမေ့….”
မဝင်းခင်နှုတ်က ထွက်ပေါ်လျက်ရှိသော ရမ္မက်ညည်းသံကြီးက ကိုသန်းဌေးစိတ်ကို ထန်သထက်ထန်အောင် လှုံ့ဆော်ပေးသလို ဖြစ်နေတော့၏။
“ဖွတ်…ဖွတ်..ဒုတ်……..ဖွတ်…ဖွတ်…..ဖျစ်……”
ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင် ဒူးကောက်ကွေးကြား လက်လျှိုသွင်းပြီး ခါးကို တင်းတင်းဆွဲဖက်ကာ အသားကုန် ကြုံးကြုံးဆောင့်ပါတော့သည်။
“အား…အား…….အား…ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်…ရှီး……အင့်…အ……”
မဝင်းခင်တစ်ယောက် လှုပ်ရှားခွင့်မသာဘဲ အပီအပြင်ချုပ်ကိုင်၍ အသားကုန်ဆောင့်ဆောင့်လိုးသမျှကို အံတင်းတင်းကြီးကြိတ်ရင်း အားရကျေနပ်စွာ ခံနေတော့သည်။
သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ပေးချင်သော်လည်း ကိုသန်းဌေးက ခါးကိုတင်းနေအောင် ဖက်ထားပြီး ကပ်ကပ်ဆော်နေသဖြင့် မလှုပ်ရှားသာပဲ ဖြစ်နေ၏။
“ဖွတ်…ဖွတ်……ဘွတ်….ဖွတ်……ပြွတ်……ဘွတ်……”
“အင်း…အီး…အ…အား..အင်း..ကျွတ်…အမေ့….အမေရေ….အမလေး..လေး.အား…အင့်….”
မဝင်းခင်တစ်ယောက် မေ့မတတ် မျောမတတ် ကောင်းနေရှာသည်။ လီးကလည်း စံချိန်မီ အလိုးကလည်း သန် အားမာန်ကလည်း အပြည့်မို့ ကာမအရသာထူးကြီးကို တအီတဝကြီး ခံစားနေရပါတော့သည်။
အချက် ၅၀ လောက်ဆောင့်အပြီးတွင် မဝင်းခင်တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွား၏။ ဟင့်ခနဲ ဟင့်ခနဲ တဆတ်ဆတ်လှုပ်ကာ စောက်ရေပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့၏။ ကိုသန်းဌေး လီးတန်ကြီးတဝိုက် နွေးကနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရာ မဝင်းခင်ပြီးသွားမှန်း သိလိုက်၏။ ကိုသန်းဌေးက အရှိန်ကို မလျှော့ဘဲ ခပ်သွက်သွက် ဆက်ဆောင့်နေ၏။
“ဖွတ်…ပြွတ်…….ပြစ်…..ဖွတ်….ပြွတ်…..အား…အမေ့…အမေ့…အိး…အား..အား.”
ဘယ်လိုဝေါဟာရနှင့် ဖော်ပြရမှန်း မသိလောက်အောင် ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် မဝင်းခင်နှုတ်က အားခနဲ အားခနဲ အော်ဟစ်မြည်တမ်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း ဟင်းခနဲ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းကြီးချ၍ ငြိမ်ကျသွားတော့၏။
ကိုသန်းဌေးလည်း ရှေ့ဆက်ပြီး ဆောင့်နိုင်စွမ်း မရှိတော့။ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက သူ့လီးတန်ကြီးကို ညှစ်ညှစ်ဆွဲနေရာ လချောင်းတလျှောက် ကျင်ဆိမ့်ယားတက်လာပြီး သုတ်ရေပူတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်။
နှစ်ယောက်သား ငြိမ်သက်စွာ မှိန်းနေကြသည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် နောက်တစ်ချီ ဘယ်ပုံစံ လိုးရမည်ကို စိတ်ကူးနေ၏။ အဖီအတွင်းက အသံဗလံတွေ ငြိမ်သွားပြီဖြစ်၍ သာဂိက လူတစ်ကိုယ်စာ လွတ်နေသော ထရံအောက်မှ ငုံ့ဝင်လိုက်သည်။ ဖိုးတာကိုလညး် ငြိမ်ငြိမ်နေဖို့ လက်နှင့်ကုတ်လျက် အချက်ပြလိုက်၏။
ခေါင်းတစ်လုံးစာ ဝင်သည်နှင့် ကိုသန်းဌေး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ရှာကြည့်သည်။ တဖြေးဖြေး အမှောင်ထဲတွင် ကျင့်သားရလာပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ရေးရေး မြင်ရသည်။ ကာမသားကောင်နှစ်ကောင်မှာ အတော်လေး ပင်ပန်းသွားပုံရသည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေ ကြားနေရသည်။
သာဂိက သူံတံပြာကို အသာလေးဆွဲယူ၍ သံချွန်တတ်ထားသော ဖက်ကို လက်နှင့်အသာစမ်းသည်။ သေချာပြီဆိုမှ ခပ်ရေးရေးမြင်နေရသော ကိုသန်းဌေး ညာဖက်ခြေထောက်ကို ချိန်၍ အားနှင့် ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အား…အမလေး..မြွေ…မြွေ…မြွေ ကိုက်ပြီဗျ…”
ကိုသန်းဌေး အသံနက်ကြီးဖြင့် လန့်အော်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမြုပ်ထားသော လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်ကာ ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းကြီးဖြင့် အသဲအသန် ထွက်ပြေးပါတော့၏။ သွေးစတွေက မြေကြီးပေါ်တွင် ထင်ကျန်လျက်ရှိသည်။
မဝင်းခင်လည်း ကြောက်အားလန့်အားနှင့် ခုံရှည်ပေါ်က ခုန်ချလျက် ထမီကြီး စွန်တောင်ဆွဲကာ ကွပ်ပြစ်ပေါ်အိပ်နေသော ကိုဘတုတ်ဆီ ပြေးထွက်သွား၏။ သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့နှစ်ယောက်လည်း ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမြိုသိပ်ပြီး ဇွန်ပန်းရုံအကွယ်မှ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေကြသည်။ ဇွန်ပန်းရုံနှင့် ကွပ်ပြစ်မှာ ဆယ်လှမ်းလောက်ပင် ကွာ၏။ အခုမှပင် ကိုဘတုတ်ကြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာ အိပ်နေမှန်း သိကြတော့၏။
“ကိုဘတုတ်..ကိုဘတုတ် ထပါအုံး…ကိုဘတုတ်……ကိုဘတုတ်…”
ကြောက်စိတ်တွေမွှန်နေသော အသံဖြင့် မဝင်းခင်က ကိုဘတုတ်ကို လှုပ်လှုပ်ပြီး နှိုးသည်။ နှုတ်ကသာ အင်း အဲ…နှင့် အသံထွက်နေသော်လည်း တော်တော်နှင့် မနိုး..။
“ကိုဘတုတ်..ကိုဘတုတ်..ထ…ထပါအုံးဆို..တော်…”
“ဘာ…ဘာလဲ ဟ…..မိန်းမရ…”
လက်ကို တအားဆောင့်ဆွဲပြီးနှိုးလိုက်မှ ပြူးတူးပြဲတဲနှင့် မေးသည်။
“ဟို…ဟို…..လူကပ်လို့တော့…”
“ဘယ်..ဘယ်မလဲ…ဟ..”
“ထွက်..ထွက်ပြေးသွားပြီ…ကျုပ်က တရေးနိုး သေးပေါက်ထရင်း..တော့နှိုးဖို့အလာ.. ထွက်ပြေးသွားတာ..”
“ဟိုကောင်…သန်းဌေး ရော…”
“ပြန်သွားတာ..ကြာပေါ့..ခုလောက်ဆို သိုးတောင်နေပြီ..လာ လာ…ထ..အိမ်ထဲ သွားအိပ်တော့..”
ကိုဘတုတ်က ပုလင်းထဲက လက်ကျန်အရက်ကို မော့သောက်လျက် ယိုင်တိယိုင်ထိုးဖြင့် အိမ်အောက် ဝင်သွား၏။ မဝင်းခင်လည်း အရက်ပုလင်းနှင့် ပန်းကန်များ သိမ်းရင်း ကိုဘတုတ်နောက်က ကပ်လိုက်လာသည်။ ဖိုးတာက သာဂိနား ကပ်၍ ..
“ဆက်ချောင်းအုံးမလား…”
“တော်..တော့…မိုးချုပ်နေပြီ..နက်ဖန်တောသွားရအုံးမှာ..”
“အေး..အေး..ပြီးတာပဲ…ဟား ဟား..ရီရတယ်..ကွာနော်..သာဂိ..မိန်းမ..မိန်းမ..ဟား ဟား…”
နှစ်ယောက်သား ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်မောရင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ ခြံစည်းရိုးကိုတိုး၍ အောင်မြင်စွာ ဆုတ်ခွာခဲ့ကြသည်။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
တိုးအောင်စကားဆုံးသည်နှင့် ဖိုးကျော်က လက်ဖြောက်တစ်ချက်တီးလိုက်ပြီး…
“ဟား…အိုကေပြီဟေ့..ဒီနေ့ည သာဂိတို့နှစ်ကောင်ခေါ်ပြီး အိမ်လာခဲ့ကွာ.. တို့လေးယောက် ကိုသန်းဌေး အမွေကို ဆက်ခံဖို့ တိုင်ပင်ကြရအောင်လို့..”
“အေး..ဟုတ်တယ်ကွ.. ငါလဲ သာဂိပြောပြတာကို နားထောင်ရင်း လီးတောင်လာပြီ..မဝင်းခင်ကြီးကို လိုးချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာတာ..”
နှစ်ယောက်သား ခါတိုင်းထက် အချိန်စောပြီး နွားတွေသိမ်းကာ ပြန်လာကြတော့၏။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
လေးယောက်သား ဖိုးကျော်တို့အိမ်နောက်ဖေးရှိ မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်တွင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် တိုင်ပင်နေကြသည်။ ဖိုးကျော်အဖေနှင့် အမေက အိမ်အောက်ထပ်တွင် ရ နာရီ ဇာတ်ကားကြည့်နေကြ၏။ တစ်ရွာလုံးကို ရွာဦးကျောင်းက ည ၁၁ နာရီထိ မီးပေးသည်။
“အေး..ဒို့လေးယောက် ခုကထဲက လီး ကြီးစဉ်ငယ်လိုက် ရွေးရအောင်..”
“အေး..အဲဒါ ကောင်းတယ်..”
ဖိုးကျော်အဆိုကို သာဂိက ထောက်ခံလိုက်၏။ ထို့နောက် ဖိုးကျော်က လက်နှိပ်ဓာတ်မီး သွားယူပြီး နွားစာတဲဖက်ဆီသို့ လေးယောက်သား ထွက်ခဲ့ကြ၏။ ပုဆိုးကိုယ်စီလှန်ပြီး ဓာတ်မီးနှင့်ထိုး၍ လီး အကြီးအသေး တိုင်းထွာကြရာ တိုးအောင်နှင့် ဖိုးတာလီးက ၅ လက်မခန့်သာရှိပြီး သာဂိက ၅ လက်မခွဲကျော်ကျော် ရှိသည်။
သူတို့လေးယောက်ထဲတွင် ဖိုးကျော် လီးအကြီးဆုံး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ဖိုးကျော်လီးမှာ ရ လက်မခန့် ရှည်ပြီး ၅ လက်မခန့် လုံးပတ်အတုတ် ရှိသည်။
“ကဲ..ဒီလိုလုပ်..တိုးအောင်နဲ့ ဖိုးတာက ၅ လက်မချင်းတူနေတော့ မဲချကွာ..မဲပေါက်တဲ့လူက အရင်ဆုံး ဆော်၊ ပြီးမှ ၅ လက်မ တူး၊ အဲ့နောက် ၅ လက်မခွဲသမားက သရီး၊ အဲ့နောက်မှ ရ လက်မ ငါက ဖိုးပေါ့ ကဲ..မဲချရအောင်..”
ဖိုးကျော်၏ နောက်ဆုံးအဆုံးအဖြတ်ကို ကျန် ၃ ယောက်က အကန့်အကွက်မရှိ သဘောတူကြသည်။ ထို့နောက် မဲချရာ ဖိုးတာက ပထမဆုံး ဆော်ရမည့်သူ အဖြစ် မဲပေါက်သွား၏။
“အေး ဟုတ်ပီ.. ဒါဆို ရှင်းပြီ.. ဖိုးတာက ပထမ တိုးအောင်က ဒုတိယ၊ သာဂိက တတိယ၊ ငါက စတုတ္ထ ..ဖိုးတာဆော်နေတုံး ဒို့က အန္တရာယ်ကင်းအောင် ကိုဘတုတ်ကြီးနဲ့ အရက်ထိုင်သောက်ရင်း စောင့်ပေးမယ်..၊ ခုကထဲက ပြောထားမယ်နော်.. အားမရမချင်း လိုးလို့ရတယ်..၊ ထွက်လာပြီးရင်တော့ ပြန်မကျော့နဲ့တော့..၊ တခါထဲ အားရအောင် လိုးခဲ့…ဟုတ်ပလား..”
“အေး…..ဟုတ်တယ်…”
ဖိုးကျော်အဆိုကို ဝိုင်းထောက်ခံကြ၏။ ဖိုးကျော်က သူ့စကားကို ပြန်ဆက်၏။
“အရက် ၄ လုံးဝယ်မယ်၊ မင်းတို့ ၃ ယောက်က ၂ လုံးဝယ်၊ ငါ က ၂ လုံးဝယ်မယ်..၊ ပြီးတော့ ဒို့က သိပ်မသောက်နဲ့ ကိုဘတုတ်ကြီးကို ဖိတိုက်ရမယ်..၊ ဖိုးတာနဲ့ တိုးအောင်က အရက်သွားဝယ်..၊ ငါနဲ့သာဂိက ကိုဘတုတ်အိမ်က စောင့်မယ်..၊ ရော့..အရက်ဖိုး..ပိုက်ဆံ..ငါ စိုက်ပေးထားနှင့်မယ်..ကဲ သွားစို့…”
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖိုးကျော်နဲ့ သာဂိတို့ ကိုဘတုတ်အိမ်ထဲ အဝင် ခြံဝတွင် မဝင်းခင်နှင့် တွေ့၏။ သာဂိက နှုတ်သွက်လျှာသွက်ဖြင့်…
“ဟာ…မဝင်းခင် ဘယ်တုန်း ..ကိုဘတုတ် ရှိလား..”
“ရှိပါ့တော်.. သေနာကောင်က မဝသေးလို့ အရက်သွားဝယ်ပေးမလို့..”
“ဟာ..ဒီလိုဆို သွားမဝယ်နဲ့တော့.. အမ..၊ ကျွန်တော်တို့ အိမ်မှာ သောက်ရတာ မလွတ်လပ်လို့ ဒီလာသောက်တာ..အရက် ၄ လုံးမှာထားတယ်..၊ ပြီးရင် လာမှာ..”
“မမ အတွက်လဲ နှုတ်ပိတ်ခ မုန့်ဖိုး ၂ ထောင်ပေးအုံးမှာ…”
“ဟင်..တကယ်ပြောတာလား..ဟဲ့..ဖိုးကျော်ရဲ့..”
“ဟာ..တကယ်ပေါ့ မမရ… အင့်..ဒီမယ်.. ”
ဖိုးကျော်က ထောင်တန် ၂ ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်၏။
“ကျွန်တော်တို့ အရက်သောက်နေတုန်း မမ က အိမ်ရှေ့အဖီထဲက စောင့်ပေးနော်..”
“အေးပါ..အေးပါ… စိတ်ချ…စိတ်ချ…”
သာဂိက ဖိုးကျော် အကင်းပါးပုံကိုကြည့်ပြီး စိတ်ထဲ ကျေနပ်နေ၏။ ကိုဘတုတ်ကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ် ထိုင်နေကြစဉ် ဖိုးတာနှင့် တိုးအောင်တို့ ရောက်လာကြသည်။
“ဟေ့…မိန်းမရေ.. ခရမ်းချဉ်သီးသုတ် များ များလေး လုပ်ခဲ့ပါ…အုံး..ဟ”
ဖိုးကျော်က ကိုဘတုတ် ဖန်ခွက်ထဲသို့ အရက် အပြည့်ငှဲ့ပေးသည်။ ကိုဘတုတ်က တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်သည်။ မကြာခင် မဝင်းခင် ကိုင်းခရမ်းချဉ်သီးသုတ် ပန်းကန်ပြားနှင့် ရောက်လာသည်။
“မမ.. ကျွန်တော်တို့သောက်နေတုန်း လူကြည့်ပေးအုံးနော်..”
“အေးပါဟဲ့…”
ဖိုးကျော်နဲ့ မဝင်းခင်တို့ စကားအပေးအယူ လုပ်နေစဉ် သာဂိက ကိုဘတုတ် ခွက်ထဲ ထပ်ထည့်ပေးပြန်သည်။ ကိုဘတုတ်လည်း တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်ပြန်သည်။ သာဂိနှင့် တိုးအောင်တို့ ကိုဘတုတ်နှင့်စကားဖောင်ဖွဲ့နေစဉ် ဖိုးကျော်တစ်ယောက် သေးပေါက်သလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် လစ်ထွက်ခဲ့သည်။
ဖိုးတာကိုလည်း အရက်သောက်ထားရန် အရိပ်အခြေပြခဲ့သည်။ မကြာမီ သူရဲကောင်း ၄ ဖော်တို့ လှုပ်ရှားကြတော့မည် ဖြစ်ပါသတည်း..။
ZG
းေအာင္ႏွင့္ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ရြာအေရွ႕ထိပ္ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ႏြားေက်ာင္းရင္း မၾကာခင္က ျဖစ္ပြားသြားေသာ ကာမအဓိက႐ုဏ္း အေၾကာင္းကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေျပာေနၾကသည္။
သူတို႔အသက္ေတြက အခုမွ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၁၆ ႏွစ္ထဲဝင္ကာစ ရွိၾကေသးသည္။ လူပ်ိဳကေလးေတြ ျဖစ္ၾကသည္ႏွင့္အညီ ညညဆိုလၽွင္ ရြာထဲက လင္မယားေတြကို ေခ်ာင္းတတ္ေနၾကၿပီ။
ေနာက္ လူပ်ိဳေပါက္တို႔ထုံးစံအတိုင္း သူတို႔ငယ္ပါကို သူတို႔လက္ႏွင့္ ထုတတ္ေနၿပီ။
“ေအးကြာ… အဲဒီညက သာဂိေျပာျပတဲ့ အျဖစ္အပ်က္က တကယ့္ကို သဲထိတ္ရင္ဖိုပဲေဟ့…”
တိုးေအာင္က မဝင္းခင္တို႔ ေမွာင္ရိပ္ခိုဇာတ္လမ္းကို အားရပါးရ ေျပာေန၏။
“ေနစမ္းပါဦးကြ.. အဲဒီညက မဝင္းခင္ေယာက္်ား ကိုဘတုတ္ႀကီး မရွိလို႔လား..”
“ ဟား…ရွိတာေပါ့ကြာ…ကိုဘတုတ္နဲ႔ ကိုသန္းေဌးတို႔ အတူတူ အရက္ေသာက္ေနၾကတာတဲ့…ေမာင္ေရ့..။ ကိုဘတုတ္က မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ.. အလကားရ ေရအေသေသာက္ဆိုတဲ့လူႀကီးေလကြာ…ဒီေတာ့ အႀကံသမား ကိုသန္းေဌးက အရက္မူးေအာင္တိုက္ၿပီး မဝင္းခင္ႀကီးနဲ႔ ‘ေမ်ာက္ ႏွစ္ပါးသြား’ ခင္းၾကတာေပါ့ကြာ…ဟား ဟား….”
“ေအး…အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ…ဘယ္လိုလုပ္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရတာလဲ”
ဖိုးေက်ာ္က အေသအခ်ာသိခ်င္၍ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေအး……ဒီလိုတဲ့ကြ…….”
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ေရာ့..ခ်စမ္းပါ..ဘတုတ္ရာ…ဒီေန႔ ၂ လုံး ၅၀၀ ဘိုး ေပါက္ထားတာကြ.. ဟဲ ဟဲ…ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူႀကီး ႀကိဳက္သေလာက္ တြယ္စမ္းကြာ..”
“ေအ့…ေအ့.ထည့္ကြာ…ေအ့.ဝင္းခင္…ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေနာက္တစ္ပြဲ သြားသုတ္ေပးစမ္း…င႐ုပ္သီး စပ္စပ္နဲ႔ သုတ္ခဲ့..”
ကိုဘတုတ္ မ်က္လုံးမ်ားက ေမွးစင္းေနၿပီး ေခါင္းလည္း ငိုက္စိုက္က်ေနၿပီ။ သို႔တိုင္…အရက္ခြက္ကို ကိုသန္းေဌးထံ ထိုးေပးလိုက္ၿပီး သူ႔မိန္းမကို ခရမ္းခ်ဥ္သီး သုတ္ခိုင္းလိုက္၏။
မၾကာခင္မွာပင္ မဝင္းခင္က ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ ပန္းကန္ ယူလာသည္။ သူတို႔ အရက္ေသာက္ေနသည့္ေနရာက အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာရွိ ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာျဖစ္သည္။
အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ထြန္းထားေသာ လသာမွန္အိမ္အလင္းေရာင္က ထိုကြပ္ျပစ္ေပၚသို႔ ခပ္ေရးေရး ခပ္ပ်ပ်ေလးသာ ျဖန႔္က်က္ထားသည္ျဖစ္ရာ.. အရက္ပုလင္း ..အရက္ခြက္ ျမင္နိုင္႐ုံသာ အလင္းေရာင္ရွိသည္။
“အင့္…ခရမ္းခ်ဥ္သီး သုတ္……”
မဝင္းခင္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ပန္းကန္ ခ်ေပးလိုက္၏။ မဝင္းခင္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ရပ္လ်က္အေနအထား ျဖစ္၏။
“ကိုဘတုတ္..သိပ္မ်ားေနမယ္ ေနာ္…”
“ေအ့..ေအ့…..အဲ့..မီးမကလဲ..ကြာ..ရပါတယ္….ဟား ဟား..ဒီေကာင္ႀကီး ၂ လုံး ၅ဝဝဘိုးေပါက္လို႔ တဲ့ကြာ…ေအ့…အင့္..ထည့္အုံးကြာ…..”
ကိုဘတုတ္မွာ မိန္းမကိုပင္ ပီပီသသ မေခၚနိုင္ေတာ့ဘဲ မီးမ ဟု အသံထြက္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခြက္ကို အရက္ထပ္ထည့္ရန္ ထိုးေပးလိုက္သည္။
“အံမယ္…ဟုတ္လား..ကိုသန္းေဌးၾကည့္စမ္း..ၾကည့္စမ္း…သူ႔လူက် အရက္တိုက္တယ္..၊ က်ဳပ္တို႔က် ဘာမွ မေကၽြးဘူး…”
မဝင္းခင္က ထိုသို႔ေျပာရင္း ကိုသန္းေဌးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကြပ္ျပစ္ေပၚသို႔ တင္ပလႊဲဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ကိုသန္းေဌးက ကိုဘတုတ္အေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ ေခါင္းမေထာင္နိုင္ေတာ့..။
“ေအးပါ…ေကၽြးမွာေပါ့ဟ…နင္ကလဲ…”
“အို…မရဘူး..မရဘူး…ေကၽြး…ေကၽြး…အခု ေကၽြး…..”
မဝင္းခင္က ကိုသန္းေဌး ေဘးထိုးအိတ္ထဲသို႔ လွမ္းႏွိုက္သည္။ ကိုသန္းေဌးကလည္ းအႏွိုက္ခံလိုက္သည္။ မဝင္းခင္က ကိုသန္းေဌးေဘးထိုးအိတ္ထဲသို႔ ပိုက္ဆံႏွိုက္ေနစဥ္ ကိုသန္းေဌးလက္ကလည္း မဝင္းခင္ နို႔ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ျဖစ္ေန၏။ မဝင္းခင္က ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနသည္။ အတြင္းခံ မဝတ္ထားသျဖင့္ တင္းအိေနေသာ နို႔အုံေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ထိထိမိမိ ဆုတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။
“ဟင္…ဘယ္မလဲ..ေတာ့ပိုက္ဆံက….”
မဝင္းခင္က သူ႔နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အဆုတ္အဆြဲ အပြတ္အသပ္ ခံေနလ်က္ကပင္ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အက္တက္တက္ အသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
“အာ…ရွိပါတယ္…ဟ…ဒီမယ္…ဒီမယ္….”
ကိုသန္းေဌးကလည္း နို႔အုံႀကီးကို ဆုတ္ေခ်ေပးလ်က္ကပင္ အရက္ႏွင့္ ရမၼက္ ေရာေထြးေနေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ေျပာ၏။
“ေအ့…ေအ့…ဟဲဟဲ..ငါ့မိန္းမကေတာ့ကြာ…ဇြတ္….ဆိုမွ…ဇြတ္…ပဲ…ဟဲ ဟဲ…”
ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ သူ႔မိန္းမက ကိုသန္းေဌးအိတ္ထဲ ပိုက္ဆံဇြတ္ႏွိုက္ေနသည္ကို တဟဲဟဲ သေဘာက်ေန၏။ မဝင္းခင္ေက်ာျပင္က ကြယ္ထားသျဖင့္ သူ႔မိန္းမနို႔ကို ကိုသန္းေဌးက ဆုတ္ေခ်ေနသည္ကို လုံးဝမသိ။ အရက္အရွိန္ကလည္း အရမ္္းတက္ေနၿပီမို႔ သူ႔မ်က္စိအျမင္အားမွာ မႈန္ဝါးလ်က္ ရွိေနပါေတာ့သည္။
ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ ဤမၽွဆိုလၽွင္ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္ကို ေဖာ္လို႔ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္သြားၿပီ..။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေယာက္်ားတို႔သည္ မိန္းမမ်ားကို အထင္မႀကီးၾကေပ။ အေတြ႕အၾကဳံအရ မ်ားေသာအားျဖင့္ အထင္ႀကီးစရာအေၾကာင္းမ်ား နည္းပါးခဲ့ေပရာ အထင္မႀကီးၾကသည္မွာ အေတာ္အတန္ သဘာဝက်သည္ဟု ေတြးေခၚရမည္ ျဖစ္သည္။
ေယာက္်ားတို႔က မိန္းမမ်ားအေပၚ အထင္မႀကီးၾကသကဲ့သို႔ မိန္းမမ်ားကလည္း ေယာက္်ားတို႔ အထင္ႀကီးေအာင္ မေနနိုင္ၾက။ မေနတတ္ၾကေပ။ အရိပ္ျပလၽွင္ အေကာင္ထင္သည့္ပမာ တစ္စုံတစ္ရာ လႈပ္ရွားျပလၽွင္ပင္ ယိုင္ခ်င္လာၾကသည္။ ယုံခ်င္လာၾကသည္။ သေဘာတူလိုက္ခ်င္ၾကသည္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ၾက။
ေယာက္်ားဆိုေသာ သေကာင့္သားကလည္း အကြက္ေခ်ာင္းေနၾကသူမ်ား ပီပီ ပိုင္ကြက္ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဇက္ကို အပိုင္ကိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မိန္းမမ်ားအေၾကာင္းကို မျပတ္ေလ့လာေနခဲ့ၾကသူမ်ားပီပီ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လၽွင္ သူတို႔အဖို႔ အခက္အခဲ သိပ္မရွိလွေပ။
ထင္သည့္အတိုင္း မွန္သည္ကမ်ားသည္။ မွန္းေျခလည္း ေပါက္ၾကသည္။ အေတြ႕အၾကဳံ စုံလင္ေသာအခါ ေယာက်္ားတို႔အဖို႔ မိန္းမသည္ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့..။
“ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေယာက္်ားရဲ့အေၾကာင္း” စာမ်က္ႏွာ ၁၃၀၊ ၁၃၁၊ စာေၾကာင္းေရ ၈ မွ ၁၃ အထိ…..။
မဝင္းခင္ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုတ္ေခ်ေပးေနရာမွ ရပ္လိုက္ၿပီး ကိုသန္းေဌးလက္က ခပ္ဟဟ ထိုင္ထားေသာ ေပါင္ၾကားသို႔ ေရာက္သြားသည္။
သူ႔ႏႈတ္ကမူ……….
“ ေနစမ္းပါအုံးဟ…ပိုက္ဆံက ဒီမယ္…နင္က ဘာစားခ်င္တာတုန္း…”ကိုသန္းေဌးက ပုဆိုးၾကားတြင္ လိပ္ထားေသာ တစ္ေထာင္တန္ ၂ ရြက္ကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး…
“ေရာ့….ေရာ့…နင့္အတြက္ မုန႔္ဘိုး တစ္ေထာင္…ဒီတစ္ေထာင္က အရက္တစ္လုံးနဲ႔ အာလူးေၾကာ္ ဝယ္ခဲ့…”
လက္တစ္ဖက္က ပိုက္ဆံေပး၊ က်န္လက္တစ္ဖက္က မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ကုတ္ထည့္လိုက္သည္။
“အယ္…ပြတာပဲ…အဟင္းဟင္း…အရက္က ဘယ္ဆိုင္က ဝယ္ခဲ့ရမွာလဲ…”
“ႏွင္းၿမိဳင္တို႔ ဆိုင္က ဝယ္ခဲ့ေလဟာ…”
ရြာမွာ ဆန္ဆီဆား င႐ုပ္ၾကက္သြန္ကစ၍ အရက္ပါ ရနိုင္ေသာ ကုန္စုံဆိုင္ႀကီး ႏွစ္ဆိုင္ရွိသည္။ အရက္ခ်ည္းသက္သက္ေရာင္းေသာ ဆိုင္လည္း ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရက္ဆိုင္က ဘီအီးတစ္မ်ိဳးသာ ေရာင္း၏။ ကုန္စုံဆိုင္မွာေတာ့ အရက္မ်ိဳးစုံရ၏။ မဝင္းခင္ အရက္ဝယ္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ ကြပ္ျပစ္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကားယားႀကီး အိပ္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
ကိုသန္းေဌး က်ားျပဳံးျပဳံးေနသည္ကို ကိုဘတုတ္ လုံးဝမသိေတာ့..။ အရက္ကလည္း အေတာ္မ်ားေနၿပီမို႔ အသိစိတ္လည္း ကင္းကြာသြားၿပီ…။
“ဟာ…ေဟ့…ဘတုတ္…ဘတုတ္….”
ကိုသန္းေဌးက ေသခ်ာသထက္ ေသခ်ာေအာင္ လႈပ္ေခၚၾကည့္ေသာ္လည္း ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ေသရည္ေသရက္ ပင္လယ္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားပါေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ႏွင္းၿမိဳင္ေရ…အရက္တစ္လုံး ေပးပါဦးေဟ့…”မႏွင္းၿမိဳင္တစ္ေယာက္ ဆိုင္သိမ္းခါနီးမို႔ ပိုက္ဆံေတြ ငုံ႔ေရတြက္ေနစဥ္ ျဗဳန္းခနဲ ေပၚလာေသာ မဝင္းခင္အသံေၾကာင့္…
“အမေလး…လန႔္သြားတာပဲ…မဝင္းခင္ရယ္…ဟင္း ဟင္း…ကဲ ေျပာ..ဘာအရက္ယူမွာလဲ..”“အဲ..အဲ…ဘာ…ဘာတဲ့..သိပါဘူးဟယ္…နင့္အစ္ကို ခါတိုင္းေသာက္တဲ့ဟာ..ပဲ..”
“ေအာ္…အင္း..အင္း..သိၿပီ..သိၿပီ…ေမၿမိဳ႕ဝိုင္..”
“ေအး..ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္…အဲဒါ…၊ အာလူးေၾကာ္ သုံးထုတ္ပါေပးေအ…”
ထိုစဥ္ ဖိုးတာႏွင့္ သာဂိတို႔ ေရာက္လာ၏။ ဖိုးတာ ၊ သာဂိ၊ တိုးေအာင္၊ ဖိုးေက်ာ္တို႔မွာ အိမ္ခ်င္းေဝးသည့္တိုင္ အလြန္ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကေသာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သက္တူရြယ္တူ လူပ်ိဳေပါက္ကေလးေတြမို႔ လူပ်ိဳသိုး ပိုးႂကြေနသူမ်ား ျဖစ္၏။
“ဟာ…မဝင္းခင္ႀကီး မိုးခ်ဳပ္လွၿပီ…”
“ေအး ဟဲ့..နင္တို႔ကေရာ… ဘာလာဝယ္တာလဲ…”
“လက္ဖက္သုတ္ လာဝယ္တာပါ ဗ်ာ..“
သာဂိက အရက္ဝယ္တာ မသိေစခ်င္၍ မႏွင္းၿမိဳင္ကို မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပရင္း ေျပာ၏။ ဖိုးတာကမူ ဘကၳရီမီးေရာင္ေအာက္တြင္ အတြင္းခံေဘာ္လီမပါသျဖင့္ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚလြင္ေနေသာ မဝင္းခင္၏ မို႔မို႔တင္းတင္း နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနသည္။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ အရက္ပုလင္းႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုတ္ယူၿပီး ထြက္သြား၏။ ဒီေတာ့မွ ဖိုးတာက…
“ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ..ေမၿမိဳ႕ဝိုင္ ႏွစ္လုံးေပးဗ်ိဳ႕…”
သာဂိႏွင့္ ဖိုးတာတို႔လည္း အရက္ပုလင္းတစ္လုံးစီ ဆြဲကာ ထြက္လာၾကသည္။
လမ္းဖက္ေရာက္ေသာအခါ သာဂိက …
“ေဟ့ေကာင္…ဖိုးတာ..တို႔ မဝင္းခင္ႀကီးေနာက္ လိုက္ေခ်ာင္းရေအာင္။ ကိုဘတုတ္ႀကီး အရက္ေသာက္ၿပီး သူ႔မိန္းမကို အသားကုန္ ေဆာ္ေတာ့မွာကြ.. မဝင္းခင္ အရက္လာဝယ္တုန္းက ငါ အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္တာ အတြင္းခံ ေဘာ္လီမပါဘူး ေမာင္..၊ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက တင္းမို႔ခၽြန္ေဖာင္းေနတာဘဲ…ဟီး..ဟီး…ေျပာရင္းဆိုရင္း…ေဘာ္ဒါေတာင္ မတ္လာၿပီ ေဟ့…လာကြာ..သြားေခ်ာင္းရေအာင္…”
လူပ်ိဳသိုးႏွစ္ေကာင္မွာ မဝင္းခင္ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ၾကည့္၍ လီးေတာင္ေနၾက၏။
“ဒီပုလင္းေတြက ဘယ္လိုလုပ္မွာတုန္း…”
“ဒီလိုလုပ္ကြာ..မင္းအိမ္ဝင္ထားမယ္.. နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္ၿပီး လိုက္ေခ်ာင္းရေအာင္…”
“ေအး..ေအး…. အဲဒါေကာင္းတယ္..”
ဖိုးတာတို႔အိမ္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔အိမ္မွာ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မို႔ အနီးကေလး ျဖစ္၏။ ေတာရြာျဖစ္သည့္အတြက္ လသာပင္၊ အေဝရာပင္ေလာက္သာ ၿခံစည္းရိုးအျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးထားေလ့ ရွိရာ အိမ္ဝင္းထဲ ဝင္ဖို႔ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မရွိလွ..။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ကိုဘတုတ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ အိမ္ေခါင္းရင္းရွိ အဖီေအာက္က ခုံရွည္ေပၚတြင္ ေက်ာဆန႔္ရင္း မဝင္းခင္အလာကို ေစာင့္ေန၏။ ကာလနာ ဘတုုတ္ကေတာ့ ဆင္လိုးေတာင္ နိုးမည့္ပုံ မရွိေတာ့..။
ေခါင္းရင္းအဖီက လုံလုံျခဳံျခဳံ ကားထားသည့္အတြက္ အႏၲရာယ္ကင္းသည္။ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ မဝင္းခင္ကို တြယ္ခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အခြင့္မသာေသး၍ က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ဒီေန႔ ၅၀၀ ဖိုးေပါက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုဘတုတ္ကို အရက္အဝတိုက္ၿပီး ေမွာက္သြားၿပီဆိုမွ သူ႔မိန္းမကို ေဆာ္ရန္ စိတ္ကူးၿပီး လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အထာၾကည့္ရအုံးမည္..။
မဝင္းခင္ပုံစံက တဏွာရာဂ ႀကီးမည့္ပုံျဖစ္၏။ အသားအေရ စိုေျပ၏။ ေသြးသားဆူၿဖိဳး၏။ နို႔ႀကီးေတြက တင္းရင္းမို႔ေမာက္ၿပီး ဖင္ဆုံႀကီးက စြင့္စြင့္ကားကား ထြားထြားထစ္ထစ္ ေကာက္ခ်ိတ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပးေကာင္းမည့္ ပုံ..။
မဝင္းခင္လို မိန္းမမ်ိဳးသည္ ႀကိဳက္လၽွင္ ကုန္းတတ္သည့္ ႀကိဳက္ကုန္းအစစ္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ လီးအရသာ ေစာက္ဖုတ္အရသာကိုယ္စီကိုယ္ငွ သိထားၾကၿပီးေသာ အအိုခ်င္းမို႔ အရိပ္ျပလၽွင္ အေကာင္ထင္လြယ္ပါသည္။
ေျခသံၾကား၍ လွဲေနရာမွ ကိုသန္းေဌး ထထိုင္လိုက္သည္။ အရက္ပုလင္း လက္ကဆြဲလ်က္ ကြပ္ျပစ္ဆီသြားေနေသာ မဝင္းခင္ကို ခပ္ေရးေရး လွမ္းျမင္ေနရသည္။
ကိုသန္းေဌးကို မေတြ႕ဘဲ ပက္လက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔ေယာက္်ားကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ရပ္ေနမိသည္။ ကိုသန္းေဌး ျပန္သြားၿပီထင္၍ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အႀကီးအက်ယ္ ဟာသြား၏။
“ရႉး….ရႉး…ဒီမွာ…ဒီမွာ…..“
ကိုသန္းေဌးက အဖီအတြင္းမွ အခ်က္ၿပ ေခၚလိုက္၏။ သည္ေတာ့မွ မဝင္းခင္စိတ္ထဲ ေက်နပ္ေပ်ာ္ျမဴးသြားသည္။
“ဟိုေကာင္ အိပ္သြားပလား..”
မဝင္းခင္က အရက္ပုလင္းႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုတ္ကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း ခပ္တိုးတိုး ေမးလိုက္သည္။
“အင္း…သိုးေနၿပီ…ဆင္လိုးေတာင္ နိုးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး..”
ကိုသန္းေဌးက ပါးစပ္ကလည္းေျပာ၊ မဝင္းခင္ကိုလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ကားထားၿပီး ေျခတြဲေလာင္း ခ်ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္ရာ သူ႔လီးတန္ႀကီးက ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာေသာ မဝင္းခင္ဖင္ၾကားသို႔ ဖိေထာက္မိလ်က္သား ျဖစ္ေန၏။ ကိုသန္းေဌးက မဝင္းခင္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ေအာက္သို႔ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို လၽွိုဝင္ၿပီး ေနာက္က ဖက္ထားျခင္း ျဖစ္ရာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ထိထိမိမိႀကီး ဆုပ္ေခ်ခြင့္ ရေနေတာ့သည္။
“အာ့…ကၽြတ္ ကၽြတ္…နာလိုက္တာ..ေစာေစာကလို ခပ္ဖြဖြေလး ေကာင္းရဲ့သားနဲ႔..ဟင္း ..မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး…”
မဝင္းခင္က ကိုသန္းေဌး ေပါင္းတြင္းေၾကာကို ခပ္ဖြဖြ လိမ္ရင္းေျပာ၏။ ထိုစဥ္ သူတို႔အနီးသို႔ ဖိုးတာႏွင့္ သာဂိတို႔ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ကိုဘတုတ္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔ တြယ္ဖို႔ အစပ်ိဳးေနၾကၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိလိုက္သည္။
ဖိုးတာက သာဂိကို အသာလက္ကုတ္၍ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနရန္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ အသံသာၾကားရၿပီး အဖီတြင္းမွာ ေမွာင္မည္းေန၍ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ..။
ကိုသန္းေဌးက ဘယ္လက္ျဖင့္ မဝင္းခင္ပါးကို ေမာ့လွန္ၿပီး ညာလက္ျဖင့္ နို႔အုံႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ေခ်ေပးကာ သူ႔ေခါင္းကိုငုံ႔လ်က္ ႏႈတ္ခမ္းစုပ္လိုက္သည္။
“ႁပြတ္…ပလြတ္….ႁပြတ္……ပလြတ္….ပလပ္………”
မဝင္းခင္ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး မာတင္းခုံးႂကြလာၿပီး ရမၼက္ေသြးေတြ လႈပ္ရြလာ၏။ နို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးက တင္းရင္းစူရြေနရာ ဆုပ္ေခ်ေနရတာကိုက အရသာရွိလွ၏။ ကိုသန္းေဌးက နို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိုးလက္မႏွင့္ ညႇပ္ကာ လွိမ့္ေခ်ေပးသည္။
“အဟင့္..အဟင့္..အဟိ …အဟင့္..ဟီဟိ..ခိ…ခိ…ခစ္….အယ္ အင့္..အဟင့္ အိုး.ကၽြတ္..ကၽြတ္…ယားတယ္ေတာ့…ခစ္..ခစ္…”
မဝင္းခင္က သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးကို ထိုးေကာ့ရင္း ေျပာသည္။ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးမွာ သိသိသာသာ ခုံးထေဖာင္းႂကြလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးႏွစ္လႊာကလည္း ရမၼက္ေသြးေတြ ျပည့္လၽွမ္းကာ ႏုရြတင္းႂကြလာသည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲ လွိုက္ခနဲ လွိုက္ခနဲ ယားယား တက္လာၿပီး ေစာက္ေရၾကည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လာသည္။
ကိုဘတုတ္ႏွင့္ ညားလာတာ ကေလးႏွစ္ေယာက္သာ ေမြးခဲ့သည္။ သည္လို တယုတယ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဆြေပးတာမ်ိဳး မရွိခဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ႏွိုက္ေပးပါသည္။ အ႐ူးထၿပီး မလိုးခင္ ေစာက္ဖုတ္ကို ႏွိုက္ေပးပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေစာက္ေခါင္းထဲ သူ႔လက္ခလယ္ႏွင့္ တစြပ္စြပ္ ထိုး႐ုံသားထိုး၏။ နို႔ကိုင္တာလည္း ၾကမ္းလြန္း၏။ သူ႔စိတ္တိုင္းက် ကျမင္းေၾကာထၿပီးတာႏွင့္ ဂမူးရႉးထိုး တက္လိုးေတာ့သည္။
ဒီက ၿပီးမလိုလို ျဖစ္ကာရွိေသး ကိုယ့္ေမကိုယ္လိုးက လေရထြက္သြားၿပီ။ ျပန္လုပ္ပါအုံးဆိုတာလည္း လုပ္မေပးေတာ့..။ ကုလားေသကုလားေမာ အိပ္ေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ သူ႔လက္ႏွင့္သူ ၿပီးခဲ့ရတာ မ်ားသည္။
ကိုဘတုတ္လီးက ထလာလၽွင္ ၅ လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေသာ္လည္း လေရထြက္သြားၿပိးလၽွင္ ေလးလက္မသာသာမၽွသာ ရွိေတာ့သည္။ အခုေနာက္ပိုင္းတြင္ အရက္သာ ဖိေသာက္ေနေတာ့သည္။ ေစာက္ဖုတ္လိုးဖို႔ေတာင္ သိပ္သတိမရေတာ့..။ ဒီေတာ့ မဝင္းခင္ကလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ စိတ္ေတြထႂကြၿပီး ခံခ်င္စိတ္ေပါက္လာလၽွင္ ခရမ္းသီးႏွင့္ ခ်ည္း စခန္းသြားလိုက္ရေတာ့သည္။
ဒီေန႔မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကိုသန္းေဌး ေပါက္ခ်လာၿပီး ညေနကထဲက သူ႔ေယာက္်ားႏွင့္ အရက္ေသာက္ေနၾကသည္။ မဝင္းခင္ကလညး္ အလိုက္တသိ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ တစ္ပြဲခ်ေပးထားလိုက္သည္။ ကိုသန္းေဌးမွာ လာကထဲက လြယ္အိတ္ထဲတြင္ အရက္၂လုံး ထည့္လာသည္။ ကိုသန္းေဌးက သိပ္မေသာက္..။ သူ႔ေယာက္်ားကိုဘတုတ္ကသာ မတရားသျဖင့္ တြန္းေသာက္ေန၏။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ခ်ေပးစဥ္ ကိုသန္းေဌး သူ႔ကို ၾကည့္ေသာအၾကည့္ေတြက မရိုးသားမွန္း အထာကၽြမ္းၿပီးေသာ မိန္းမမို႔ သိသမွ သိပ္သိ..။ မဝင္းခင္ကလည္း ကလူသလို ျမႇဴသလို ၾကာၾကည့္ ျပန္ၾကည့္ေပးခဲ့လိုက္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စတင္အရက္ေသာက္စဥ္က ေနမဝင္ေသး..။ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္း ရွိေသးသည္။ ထမင္းဟင္းလည္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးၿပီမို႔ မဝင္းခင္ ေရခ်ိဳးရန္ ထမီရင္လ်ားႏွင့္ သူတို႔ေရွ႕ကပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔အရက္ေသာက္ေနေသာ ကြပ္ျပစ္ႏွင္ ့မနီးမေဝးတြင္ ေရတြင္းရွိ၏။
ကိုဘတုတ္ထိုင္ေနပုံက မဝင္းခင္ကို ေက်ာေပးအေနအထားျဖစ္ရာ ကိုသန္းေဌးမွာမူ ေရတြင္းဘက္ကို မ်က္ႏွာျပဳအေနအထား ျဖစ္သည္။ ကိုဘတုတ္မွာ အရက္ေသာက္ေနရလၽွင္ ၿပီးေရာဆိုသည့္ ဇိုးသမားအႀကီးစား ျဖစ္ရာ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ သူ႔မိန္းမကို ေဖာက္ျပန္ေသာ ရမၼက္မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ ငမ္းၾကည့္ၾက့ည့္ေနသည္ကို လုံးဝမရိပ္မိ…။
သူ႔အဖို႔ အရက္သည္ ေစာက္ဖုတ္ထက္ မက္ေမာစရာ အဆင့္ေရာက္ေနသူျဖစ္သည္။ မဝင္းခင္ကလည္း ကိုသန္းေဌးထသည္ထက္ ထလာေအာင္ ေရခ်ိဳးရင္း မာယာပရိယာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး သုံးကာ ျမႇဴဆြယ္လ်က္ ရွိသည္။ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီကို ေအာက္သို႔ပုံခ်၍ ဝင္းဝါတင္းမို႔ေနေသာ နို႔အုံထြားထြားႀကီးကို ဆပ္ျပာႏွင့္ အေသအခ်ာ တိုက္ျပ၏။ ကိုသန္းေဌး မ်က္လုံးေတြအၾကည့္က ၁၅၀၀ ဗို႔အားအျပည့္ျဖင့္ မဝင္းခင္ဆီေရာက္ေနရာ ကိုဘတုတ္ေျပာသမၽွ အင္းသာလိုက္ေနရသည္။ ဘာေတြေျပာမွန္းလဲ လုံးဝမသိ။ သူရီလၽွင္ ေရာေယာင္ရီျပသည္။
ဤမၽွဆိုလၽွင္ ကိုသန္းေဌး အထာေပါက္သြားၿပီ။ မဝင္းခင္ကို ကိုင္လို႔ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကိးသိလိုက္၏။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပိုက္ဆံႏွိုက္ယူေနစဥ္ နို႔ကို အပီျပင္ ဆုပ္ေခ်ပြတ္သတ္ေပးခဲ့သည္။ အခုေတာ့ အႀကံကိုယ္စီရွိေနၾကေသာ ဖိုႏွင့္မသည္ ကာမပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ကူးရန္ ရမၼက္သေဘၤာ စတင္ခုတ္ေမာင္းေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။
ကိုသန္းေဌးလက္ေတြက နို႔အုံေပၚမွာ မရွိေတာ့။ ေပါင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ ေစာက္ဖုတ္ဧရိယာတစ္ခုလုံး ေစာက္ေမႊးအုံမ်ားပါမက်န္ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ ရြရြဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးရင္း…
“ဘတုတ္က စိတ္ခ်ရပါ့မလားဟင္..”
“ အမေလး စိတ္ခ်…လက္ခ် သာေန..။ သူ႔ဖင္ ဆင္လိုးသြားေတာင္ မသိဘူး”
သာဂိႏွင့္ ဖိုးတာတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္လုံးအစုံျပဴးက်ယ္သြားသည္။ သူတို႔ထင္ထားသည္က ကိုဘတုတ္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔ အလုပ္ျဖစ္ဖို႔ အစပ်ိဳးေနသည္ဟု ထင္မွတ္ထား၏။
ဘတုတ္က စိတ္ခ်ရပါ့မလား ဟူေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အသံေၾကာင့္ အဖီထဲမွာ ရွိေနသူမွာ ကိုဘတုတ္လုံးဝမဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္သြား၏။
ဒါဆို မဝင္းခင္ႀကီး လင္ငယ္နဲ႔ ေနာက္မီးလင္း ေမ်ာက္ဇာတ္ခင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ အေမွာင္ထဲမွာမို႔ ေယာက်္ားသံမွာ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း သဲသဲကြဲကြဲ မသိရေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ကိုဘတုတ္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေနရာမ်ား သြားအိပ္ေနပါလိမ့္…။
ကိုသန္းေဌးက ေႏြးအိစိုရႊဲေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ လက္ခလယ္ကိုထိုးထည့္ကာ လွည့္ပတ္ေမႊေႏွာက္ေပးသည္။
“ၿပိ…ၿပိ…ပလပ္…ပလြတ္…ၿပီ….ၿပိ…ဖြတ္…..စြပ္……….”
“အင္း အင္း….ကၽြတ္ ကၽြတ္…အမေလး ေလး..ေကာင္းလိုက္တာ ကိုသန္းေဌးရယ္… အမေလး အမေလး ေတာ့…။ အား…အီး…အား….ေတာ့ မိန္းမက ဒီလိုမခံဘူးလား ရွီး.ကၽြတ္ကၽြတ္….ကၽြမ္းလိုက္တာေတာ္…အင္း ဟင္း..ကၽြတ္ ကၽြတ္…ဟုတ္လိုက္တာ…ေတာ့..အမေလး…အေမ့…အင့္.. အမေလး..ထိခ်က္ကေတာ့ အား…အား……..အေမ့…အင္း အီး…….”
မဝင္းခင္က ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အနည္းငယ္ျဖဲကားလ်က္ ဖင္ဆုံႀကီးကို ႂကြေပးထားရာ စိတ္တိုင္းက် ႏွိုက္ခြင့္ရေနသည္။ မဝင္းခင္ႏႈတ္က ကိုသန္းေဌးဟု ထြက္သြားသည္။
သည္ေတာ့မွ ဖိုးတာႏွင့္ သာဂိတို႔သည္ အေမွာင္ထဲက ၾကာကူလီမင္းသားမွာ ကိုသန္းေဌးႀကီး ျဖစ္ေနမွန္း သိလိုက္ၾကရေတာ့၏။ သာဂိက သူ႔လက္တြင္ကိုင္ထားေသာ ၃ ေပခန႔္ရွိ ဝါးဆစ္ပိတ္တံျပာေလးကို အမွတ္ထင္ထင္ ဆုပ္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ ထိုတံျပာေလးထိပ္တြင္ မီးျခစ္ဆံလုံးပတ္အရြယ္ တစ္လက္မခန႔္ရွိ သံခၽြန္ေလးတပ္ထား၏။ ထိုတံျပာေလးမွာ သာဂိသြားေလရာရာ ပါေသာ အေဆာင္လက္နက္ ျဖစ္၏။
အဖီက ဝင္ေပါက္တစ္ခုသာ ခ်န္ၿပီး ေဘးပတ္ပတ္လည္ အလုံကားထားသည္ဆိုေသာ္လည္း ေအာက္ေျခတြင္ လူတစ္ကိုယ္စာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဝင္သာေအာင္ လြတ္ေန၏။
ႏွစ္ေယာက္သား အသက္ရႉေမ့မတတ္ အတြင္းသားသို႔ အာ႐ုံစိုက္ထားၾကသည္။ ကိုသန္းေဌးက ပူေႏြးႏုရြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္သပ္ေပးေနရာမွ ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူႀကီးမ်ားကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ တို႔ကာထိကာ ပြတ္ဆြေပးေနျပန္သည္။
ကိေလသာရာဂအရွိန္ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ေႏြးရွိန္းရြႂကြေန၏။ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ထက္ ေအာက္ပြတ္ဆြေနရာမွ အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ ေစာက္စိငုတ္ျပဴးျပဴးႀကီးကို လက္ခလယ္ထိပ္ျဖင့္ ဖိပြတ္ေခ်ဆြေပးျပန္၏။ မဝင္းခင္ ႏႈတ္က အီးခနဲ အင္းခနဲ အသံႀကီးထြက္သြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါသြားသည္။
မဝင္းခင္ တစ္ေယာက္ ရင္ဘတ္ႀကီးေရွ႕ေကာ့ထိုး မ်က္လုံးစုံမွိတ္လ်က္ အံႀကိတ္ထားရ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ဓာတ္လိုက္သလို တုန္ခါသြားသည္။
“အမေလးေတာ့..ကို ကိုေဌးရယ္… ဘယ္လိုေကာင္းမွန္း မသိဘူး..ရွီး ကၽြတ္ကၽြတ္….ဟြန္း..အီး…အားလလား….ကၽြတ္ကၽြတ္…အမေလး…ကၽြတ္ကၽြတ္… …က်ဳပ္ေတာ့ကို ဒီေလာက္တတ္မွန္း မသိဘူး၊ အေမ့ အင့္..အား..က်ဳပ္ျဖင့္ ခေလးႏွစ္ေယာက္သာ ထြက္လာတာ ဒီလိုတစ္ခါမွ မေကာင္းဖူးဘူး သိလား..၊ အား ကၽြတ္ကၽြတ္…အား..အင့္….ရွီးကၽြတ္….ကၽြတ္…လိုး…လိုးပါေတာ့ ေတာ္…အေမ့…က်ဳပ္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး ..အိအီး…….အိ…….အ…အ..”
“လိုးမွာေပါ့ အဝင္းရ… မင္းကိုလိုးခ်င္လြန္းလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာ နည္းတဲ့လေတြမွ မဟုတ္ဘဲ”
ကိုသန္းေဌး ပါးစပ္ကလည္း ေျပာ၊ လက္ကလည္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အပီအျပင္ ႏွိုက္ဆြေနရာ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ႏႈတ္ကထုတ္ၿပီး လိုးခိုင္းရသည့္အဆင့္ထိ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။
“ဒါနဲ႔မ်ား ေတာ္က အခုမွ လာလိုးရသတဲ့လား.လို႔..၊ အားလားလား…အီး အီးဟီး..အင္း အေမ့…ကၽြတ္ကၽြတ္….လိုးပါေတာ့လို႔ ဆိုေနာ…အေမ့..က်ဳပ္ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ကြဲထြက္ေတာ့မတတ္ ေကာင္းေနၿပီ ေတာ့..။ အေမ့..ကၽြတ္ကၽြတ္…အား ကၽြတ္ကၽြတ္………”
ကိုသန္းေဌးက ၾကာကူလီတဏွာ႐ူးသံႀကီးျဖင့္ ….
“ငါ့လက္ထဲ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား မရွိဘူးဟ အဝင္းရ..“
ကိုသန္းေဌးစကားေၾကာင့္ အႏွိုက္အဆြ ခံလို႔ေကာင္းေနရင္းကပင္ မဝင္းခင္က ႏွာတင္းသြားေသာအသံျဖင့္…
“ဘာဆိုင္လဲေတာ့ က်ဳပ္က ဖာသည္မွ မဟုတ္တာ…”
ဒီေတာ့ ကိုသန္းေဌးမွာ ပ်ာပ်ာသလဲ ေလေျပထိုးရ၏။
“မဟုတ္ဘူးေလဟာ … ဘတုတ္ကို အရက္ဝေအာင္ မတိုက္နိုင္ေသးတာကို ေျပာတာ..သူ႔ကို အရက္ဝေအာင္တိုက္ၿပီး ေမွာက္သြားမွ အဝင္းကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လိုးရမွာ မဟုတ္လား..“
“အဟင့္…ဟင့္…..အ….ဒါ …လဲ ဟုတ္တာ …အင့္…ပဲ”
ကိုသန္းေဌးက မဝင္းခင္ကို ေပြ႕၍သူ႔ေဘးတြင္ ခ်လိုက္သည္။ ခုံရွည္ေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ပုဆိုးစလြယ္သိုင္းလိုက္သည္။ မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ဧရာမလိုးပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲရေတာ့မည္မို႔ အေမွာင္ထဲတြင္ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္စားေနသည္။ ကိုသန္းေဌးက ထမီကို ခၽြတ္ၿပီး အားရပါးရ လိုးခ်င္ပုံရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မဝင္းခင္သေဘာကို သိရေအာင္…
“ထမီ ခၽြတ္လိုက္ရမလား အဝင္း”
“အို…မခၽြတ္နဲ႔ေလ…အေရးၾကဳံလာရင္ အရွာရခက္ေနလိမ့္မယ္..”
မဝင္းခင္က ထိုသို႔ေျပာရင္း ကိုသန္းေဌး ပုဆိုးဝတ္မဝတ္သိခ်င္၍ လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ပုဆိုးကိုမေတြ႕ရပဲ တရမ္းရမ္းႏွင့္ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ေႏြးေႏြးႀကီးကို စမ္းမိသည္။ စမ္းမိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ မလႊတ္တမ္း ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။
“အမေလး ေလး….ေတာ့လီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး..ေတာ့..၊ ကိုဘတုတ္ထက္ႀကီးတယ္ေတာ့…သိလား..”
ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း လက္ကလည္း ဂြင္းတိုက္သလိုမ်ိဳး ေလးငါးခါ လုပ္ေပးသည္။ ကိုသန္းေဌးက တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ မဝင္းခင္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခုံရွည္ေပၚ တင္ေပးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထမီကို ေအာက္ကေန လိပ္မလၽွက္ ခါးအထက္ဆီသို႔ ပို႔ေပးလိုက္သည္။
ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ေစလ်က္ ရင္ဘတ္ဖက္ဆီ တိုးကပ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ မဝင္းခင္ေက်ာကို ခုံရွည္ေနာက္မွီတန္းသို႔ မွီထားေစသည္။ မဝင္းခင္က ကိုသန္းေဌး ျပဳျပင္ေပးသည့္အတိုင္း ေနလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
ဖင္ဆုံအစြန္းက ခုံရွည္ေဘာင္တန္းကို အနည္းငယ္ လြန္ထြက္ေနသည္။ ကိုသန္းေဌးက ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး လက္ဝါးႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို စမ္းၾကည့္သည္။ ကြက္တိအေနအထားျဖစ္ၿပီဆိုမွ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္လ်က္ မဝင္းခင္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္၏။
ပူေႏြးႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လီးတန္ႀကီးက ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ တိုးဝင္သြားသည္။ ေစာက္ေရေတြက စိုရႊဲေနၿပီမို႔ လီးအဝင္မွာ ေခ်ာမြတ္ေနသည္။
“ဖြစ္..ဖြစ္………ဖြစ္…ျဗစ္….ျဗစ္….ဖြတ္….ႁပြတ္………….”
“အ..အင့္…အ..အေမ့…အား……ကၽြတ္…ကၽြတ္….”
လီးတန္ႀကီးက တစ္ရစ္ခ်င္းဝင္ေနရာမွ ဆီးခုံခ်င္းထိကာနီးတြင္ ကိုသန္းေဌးအရွိန္ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းထည့္လိုက္သည္။ မဝင္းခင္ႏႈတ္က အင့္ခနဲ အသံထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရႈံ႔မဲ့သြား၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွာကား အလြန႔္အလြန္ အားရေက်နပ္သြား၏။ ကိုသန္းေဌးက အသြင္းအႏႈတ္ သုံးေလးခ်က္ေလာက္ လုပ္ၾကည့္၏။ ေစာက္ေရေတြကလည္း အဆမတန္ စိုရႊဲေနၿပီမို႔ လီးဝင္လီးထြက္မွာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ရွိလြန္းလွသည္။ကိုသန္းေဌးက လီးတန္ႀကီးကို အဆုံးထိ နစ္ျမဳပ္ထားရင္း မဝင္းခင္နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ကုန္းစို႔လိုက္၏။ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လၽွာဖ်ားျဖင့္ တို႔ထိကလိေပးလိုက္ရာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းရွိ ကာမအေၾကာေပါင္းမ်ားစြာတို႔မွာ ၿဖိဳးခနဲ ျဖင္းခနဲ လွိုက္ခတ္က်င္တက္သြား၏။
“ကို….ကိုေဌး…အေမ့…ကၽြတ္ ကၽြတ္…လိုး ….လိုးေတာ့ ေနာ္…အင္း..ဟင္း…ဟား..ကၽြတ္..ကၽြတ္…က်ဳပ္ကို သနား ပါ… အ..အေမ့…အမေလး…ရွီး…ကၽြတ္…ေကာင္း……..”
သည္ေတာ့မွ ကိုသန္းေဌးက သူ႔လီးႀကီးကို တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏႈတ္လိုက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပါေတာ့၏။
“ဖြတ္…..ဖြတ္…ႁပြတ္….ဖြတ္……ပလြတ္………”
“ဟုတ္ပီ…ေတာ့….အင့္…အ…အင့္…ဟုတ္ပီ…အေမ့….အင့္..ကၽြတ္ကၽြတ္…အား…ေကာင္းေကာင္း…လိုက္တာ…အား ..ရွီး..လုပ္..လုပ္ပါ…အေမ့….”
မဝင္းခင္ႏႈတ္က ထြက္ေပၚလ်က္ရွိေသာ ရမၼက္ညည္းသံႀကီးက ကိုသန္းေဌးစိတ္ကို ထန္သထက္ထန္ေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးသလို ျဖစ္ေနေတာ့၏။
“ဖြတ္…ဖြတ္..ဒုတ္……..ဖြတ္…ဖြတ္…..ဖ်စ္……”
ကိုသန္းေဌးက မဝင္းခင္ ဒူးေကာက္ေကြးၾကား လက္လၽွိုသြင္းၿပီး ခါးကို တင္းတင္းဆြဲဖက္ကာ အသားကုန္ ၾကဳံးၾကဳံးေဆာင့္ပါေတာ့သည္။
“အား…အား…….အား…ရွီး…ကၽြတ္ကၽြတ္…ရွီး……အင့္…အ……”
မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ လႈပ္ရွားခြင့္မသာဘဲ အပီအျပင္ခ်ဳပ္ကိုင္၍ အသားကုန္ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသမၽွကို အံတင္းတင္းႀကီးႀကိတ္ရင္း အားရေက်နပ္စြာ ခံေနေတာ့သည္။
သူ႔ဖင္ႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ေကာ့ေကာ့ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ကိုသန္းေဌးက ခါးကိုတင္းေနေအာင္ ဖက္ထားၿပီး ကပ္ကပ္ေဆာ္ေနသျဖင့္ မလႈပ္ရွားသာပဲ ျဖစ္ေန၏။
“ဖြတ္…ဖြတ္……ဘြတ္….ဖြတ္……ႁပြတ္……ဘြတ္……”
“အင္း…အီး…အ…အား..အင္း..ကၽြတ္…အေမ့….အေမေရ….အမေလး..ေလး.အား…အင့္….”
မဝင္းခင္တစ္ေယာက္ ေမ့မတတ္ ေမ်ာမတတ္ ေကာင္းေနရွာသည္။ လီးကလည္း စံခ်ိန္မီ အလိုးကလည္း သန္ အားမာန္ကလည္း အျပည့္မို႔ ကာမအရသာထူးႀကီးကို တအီတဝႀကီး ခံစားေနရပါေတာ့သည္။
အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ေဆာင့္အၿပီးတြင္ မဝင္းခင္တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းသြား၏။ ဟင့္ခနဲ ဟင့္ခနဲ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ကာ ေစာက္ေရပူေတြ ပန္းထြက္ကုန္ပါေတာ့၏။ ကိုသန္းေဌး လီးတန္ႀကီးတဝိုက္ ေႏြးကနဲ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြားရာ မဝင္းခင္ၿပီးသြားမွန္း သိလိုက္၏။ ကိုသန္းေဌးက အရွိန္ကို မေလၽွာ့ဘဲ ခပ္သြက္သြက္ ဆက္ေဆာင့္ေန၏။
“ဖြတ္…ႁပြတ္…….ျပစ္…..ဖြတ္….ႁပြတ္…..အား…အေမ့…အေမ့…အိး…အား..အား.”
ဘယ္လိုေဝါဟာရႏွင့္ ေဖာ္ျပရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ မဝင္းခင္ႏႈတ္က အားခနဲ အားခနဲ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း ဟင္းခနဲ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းႀကီးခ်၍ ၿငိမ္က်သြားေတာ့၏။
ကိုသန္းေဌးလည္း ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေဆာင့္နိုင္စြမ္း မရွိေတာ့။ မဝင္းခင္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ညႇစ္ညႇစ္ဆြဲေနရာ လေခ်ာင္းတေလၽွာက္ က်င္ဆိမ့္ယားတက္လာၿပီး သုတ္ေရပူေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္ပါေတာ့သည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ၿငိမ္သက္စြာ မွိန္းေနၾကသည္။ ကိုသန္းေဌးတစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ခ်ီ ဘယ္ပုံစံ လိုးရမည္ကို စိတ္ကူးေန၏။ အဖီအတြင္းက အသံဗလံေတြ ၿငိမ္သြားၿပီျဖစ္၍ သာဂိက လူတစ္ကိုယ္စာ လြတ္ေနေသာ ထရံေအာက္မွ ငုံ႔ဝင္လိုက္သည္။ ဖိုးတာကိုလညး္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ လက္ႏွင့္ကုတ္လ်က္ အခ်က္ျပလိုက္၏။
ေခါင္းတစ္လုံးစာ ဝင္သည္ႏွင့္ ကိုသန္းေဌး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ရွာၾကည့္သည္။ တေျဖးေျဖး အေမွာင္ထဲတြင္ က်င့္သားရလာၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္ေရးေရး ျမင္ရသည္။ ကာမသားေကာင္ႏွစ္ေကာင္မွာ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားပုံရသည္။ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းေတြ ၾကားေနရသည္။
သာဂိက သူံတံျပာကို အသာေလးဆြဲယူ၍ သံခၽြန္တတ္ထားေသာ ဖက္ကို လက္ႏွင့္အသာစမ္းသည္။ ေသခ်ာၿပီဆိုမွ ခပ္ေရးေရးျမင္ေနရေသာ ကိုသန္းေဌး ညာဖက္ေျခေထာက္ကို ခ်ိန္၍ အားႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးထည့္လိုက္သည္။
“အား…အမေလး..ေႁမြ…ေႁမြ…ေႁမြ ကိုက္ၿပီဗ်…”
ကိုသန္းေဌး အသံနက္ႀကီးျဖင့္ လန႔္ေအာ္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲျမဳပ္ထားေသာ လီးႀကီးကို ဆြဲႏႈတ္ကာ ပုဆိုးစလြယ္သိုင္းႀကီးျဖင့္ အသဲအသန္ ထြက္ေျပးပါေတာ့၏။ ေသြးစေတြက ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထင္က်န္လ်က္ရွိသည္။
မဝင္းခင္လည္း ေၾကာက္အားလန႔္အားႏွင့္ ခုံရွည္ေပၚက ခုန္ခ်လ်က္ ထမီႀကီး စြန္ေတာင္ဆြဲကာ ကြပ္ျပစ္ေပၚအိပ္ေနေသာ ကိုဘတုတ္ဆီ ေျပးထြက္သြား၏။ သာဂိႏွင့္ ဖိုးတာတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းၿမိဳသိပ္ၿပီး ဇြန္ပန္း႐ုံအကြယ္မွ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဇြန္ပန္း႐ုံႏွင့္ ကြပ္ျပစ္မွာ ဆယ္လွမ္းေလာက္ပင္ ကြာ၏။ အခုမွပင္ ကိုဘတုတ္ႀကီး ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ အိပ္ေနမွန္း သိၾကေတာ့၏။
“ကိုဘတုတ္..ကိုဘတုတ္ ထပါအုံး…ကိုဘတုတ္……ကိုဘတုတ္…”
ေၾကာက္စိတ္ေတြမႊန္ေနေသာ အသံျဖင့္ မဝင္းခင္က ကိုဘတုတ္ကို လႈပ္လႈပ္ၿပီး ႏွိုးသည္။ ႏႈတ္ကသာ အင္း အဲ…ႏွင့္ အသံထြက္ေနေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မနိုး..။
“ကိုဘတုတ္..ကိုဘတုတ္..ထ…ထပါအုံးဆို..ေတာ္…”
“ဘာ…ဘာလဲ ဟ…..မိန္းမရ…”
လက္ကို တအားေဆာင့္ဆြဲၿပီးႏွိုးလိုက္မွ ျပဴးတူးျပဲတဲႏွင့္ ေမးသည္။
“ဟို…ဟို…..လူကပ္လို႔ေတာ့…”
“ဘယ္..ဘယ္မလဲ…ဟ..”
“ထြက္..ထြက္ေျပးသြားၿပီ…က်ဳပ္က တေရးနိုး ေသးေပါက္ထရင္း..ေတာ့ႏွိုးဖို႔အလာ.. ထြက္ေျပးသြားတာ..”
“ဟိုေကာင္…သန္းေဌး ေရာ…”
“ျပန္သြားတာ..ၾကာေပါ့..ခုေလာက္ဆို သိုးေတာင္ေနၿပီ..လာ လာ…ထ..အိမ္ထဲ သြားအိပ္ေတာ့..”
ကိုဘတုတ္က ပုလင္းထဲက လက္က်န္အရက္ကို ေမာ့ေသာက္လ်က္ ယိုင္တိယိုင္ထိုးျဖင့္ အိမ္ေအာက္ ဝင္သြား၏။ မဝင္းခင္လည္း အရက္ပုလင္းႏွင့္ ပန္းကန္မ်ား သိမ္းရင္း ကိုဘတုတ္ေနာက္က ကပ္လိုက္လာသည္။ ဖိုးတာက သာဂိနား ကပ္၍ ..
“ဆက္ေခ်ာင္းအုံးမလား…”
“ေတာ္..ေတာ့…မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ..နက္ဖန္ေတာသြားရအုံးမွာ..”
“ေအး..ေအး..ၿပီးတာပဲ…ဟား ဟား..ရီရတယ္..ကြာေနာ္..သာဂိ..မိန္းမ..မိန္းမ..ဟား ဟား…”
ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္ေမာရင္း ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ ၿခံစည္းရိုးကိုတိုး၍ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာခဲ့ၾကသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
တိုးေအာင္စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ဖိုးေက်ာ္က လက္ေျဖာက္တစ္ခ်က္တီးလိုက္ၿပီး…
“ဟား…အိုေကၿပီေဟ့..ဒီေန႔ည သာဂိတို႔ႏွစ္ေကာင္ေခၚၿပီး အိမ္လာခဲ့ကြာ.. တို႔ေလးေယာက္ ကိုသန္းေဌး အေမြကို ဆက္ခံဖို႔ တိုင္ပင္ၾကရေအာင္လို႔..”
“ေအး..ဟုတ္တယ္ကြ.. ငါလဲ သာဂိေျပာျပတာကို နားေထာင္ရင္း လီးေတာင္လာၿပီ..မဝင္းခင္ႀကီးကို လိုးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတာ..”
ႏွစ္ေယာက္သား ခါတိုင္းထက္ အခ်ိန္ေစာၿပီး ႏြားေတြသိမ္းကာ ျပန္လာၾကေတာ့၏။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေလးေယာက္သား ဖိုးေက်ာ္တို႔အိမ္ေနာက္ေဖးရွိ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္တြင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ဖိုးေက်ာ္အေဖႏွင့္ အေမက အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ၇ နာရီ ဇာတ္ကားၾကည့္ေနၾက၏။ တစ္ရြာလုံးကို ရြာဦးေက်ာင္းက ည ၁၁ နာရီထိ မီးေပးသည္။
“ေအး..ဒို႔ေလးေယာက္ ခုကထဲက လီး ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ေရြးရေအာင္..”
“ေအး..အဲဒါ ေကာင္းတယ္..”
ဖိုးေက်ာ္အဆိုကို သာဂိက ေထာက္ခံလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးေက်ာ္က လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး သြားယူၿပီး ႏြားစာတဲဖက္ဆီသို႔ ေလးေယာက္သား ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ပုဆိုးကိုယ္စီလွန္ၿပီး ဓာတ္မီးႏွင့္ထိုး၍ လီး အႀကီးအေသး တိုင္းထြာၾကရာ တိုးေအာင္ႏွင့္ ဖိုးတာလီးက ၅ လက္မခန႔္သာရွိၿပီး သာဂိက ၅ လက္မခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိသည္။
သူတို႔ေလးေယာက္ထဲတြင္ ဖိုးေက်ာ္ လီးအႀကီးဆုံး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ဖိုးေက်ာ္လီးမွာ ၇ လက္မခန႔္ ရွည္ၿပီး ၅ လက္မခန႔္ လုံးပတ္အတုတ္ ရွိသည္။
“ကဲ..ဒီလိုလုပ္..တိုးေအာင္နဲ႔ ဖိုးတာက ၅ လက္မခ်င္းတူေနေတာ့ မဲခ်ကြာ..မဲေပါက္တဲ့လူက အရင္ဆုံး ေဆာ္၊ ၿပီးမွ ၅ လက္မ တူး၊ အဲ့ေနာက္ ၅ လက္မခြဲသမားက သရီး၊ အဲ့ေနာက္မွ ၇ လက္မ ငါက ဖိုးေပါ့ ကဲ..မဲခ်ရေအာင္..”
ဖိုးေက်ာ္၏ ေနာက္ဆုံးအဆုံးအျဖတ္ကို က်န္ ၃ ေယာက္က အကန႔္အကြက္မရွိ သေဘာတူၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မဲခ်ရာ ဖိုးတာက ပထမဆုံး ေဆာ္ရမည့္သူ အျဖစ္ မဲေပါက္သြား၏။
“ေအး ဟုတ္ပီ.. ဒါဆို ရွင္းၿပီ.. ဖိုးတာက ပထမ တိုးေအာင္က ဒုတိယ၊ သာဂိက တတိယ၊ ငါက စတုတၳ ..ဖိုးတာေဆာ္ေနတုံး ဒို႔က အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ကိုဘတုတ္ႀကီးနဲ႔ အရက္ထိုင္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေပးမယ္..၊ ခုကထဲက ေျပာထားမယ္ေနာ္.. အားမရမခ်င္း လိုးလို႔ရတယ္..၊ ထြက္လာၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္မေက်ာ့နဲ႔ေတာ့..၊ တခါထဲ အားရေအာင္ လိုးခဲ့…ဟုတ္ပလား..”
“ေအး…..ဟုတ္တယ္…”
ဖိုးေက်ာ္အဆိုကို ဝိုင္းေထာက္ခံၾက၏။ ဖိုးေက်ာ္က သူ႔စကားကို ျပန္ဆက္၏။
“အရက္ ၄ လုံးဝယ္မယ္၊ မင္းတို႔ ၃ ေယာက္က ၂ လုံးဝယ္၊ ငါ က ၂ လုံးဝယ္မယ္..၊ ၿပီးေတာ့ ဒို႔က သိပ္မေသာက္နဲ႔ ကိုဘတုတ္ႀကီးကို ဖိတိုက္ရမယ္..၊ ဖိုးတာနဲ႔ တိုးေအာင္က အရက္သြားဝယ္..၊ ငါနဲ႔သာဂိက ကိုဘတုတ္အိမ္က ေစာင့္မယ္..၊ ေရာ့..အရက္ဖိုး..ပိုက္ဆံ..ငါ စိုက္ေပးထားႏွင့္မယ္..ကဲ သြားစို႔…”
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ သာဂိတို႔ ကိုဘတုတ္အိမ္ထဲ အဝင္ ၿခံဝတြင္ မဝင္းခင္ႏွင့္ ေတြ႕၏။ သာဂိက ႏႈတ္သြက္လၽွာသြက္ျဖင့္…
“ဟာ…မဝင္းခင္ ဘယ္တုန္း ..ကိုဘတုတ္ ရွိလား..”
“ရွိပါ့ေတာ္.. ေသနာေကာင္က မဝေသးလို႔ အရက္သြားဝယ္ေပးမလို႔..”
“ဟာ..ဒီလိုဆို သြားမဝယ္နဲ႔ေတာ့.. အမ..၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ ေသာက္ရတာ မလြတ္လပ္လို႔ ဒီလာေသာက္တာ..အရက္ ၄ လုံးမွာထားတယ္..၊ ၿပီးရင္ လာမွာ..”
“မမ အတြက္လဲ ႏႈတ္ပိတ္ခ မုန႔္ဖိုး ၂ ေထာင္ေပးအုံးမွာ…”
“ဟင္..တကယ္ေျပာတာလား..ဟဲ့..ဖိုးေက်ာ္ရဲ့..”
“ဟာ..တကယ္ေပါ့ မမရ… အင့္..ဒီမယ္.. ”
ဖိုးေက်ာ္က ေထာင္တန္ ၂ ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္၏။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရက္ေသာက္ေနတုန္း မမ က အိမ္ေရွ႕အဖီထဲက ေစာင့္ေပးေနာ္..”
“ေအးပါ..ေအးပါ… စိတ္ခ်…စိတ္ခ်…”
သာဂိက ဖိုးေက်ာ္ အကင္းပါးပုံကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ ေက်နပ္ေန၏။ ကိုဘတုတ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ကြပ္ျပစ္ေပၚ ထိုင္ေနၾကစဥ္ ဖိုးတာႏွင့္ တိုးေအာင္တို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
“ေဟ့…မိန္းမေရ.. ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ မ်ား မ်ားေလး လုပ္ခဲ့ပါ…အုံး..ဟ”
ဖိုးေက်ာ္က ကိုဘတုတ္ ဖန္ခြက္ထဲသို႔ အရက္ အျပည့္ငွဲ႕ေပးသည္။ ကိုဘတုတ္က တရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ မၾကာခင္ မဝင္းခင္ ကိုင္းခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ ပန္းကန္ျပားႏွင့္ ေရာက္လာသည္။
“မမ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသာက္ေနတုန္း လူၾကည့္ေပးအုံးေနာ္..”
“ေအးပါဟဲ့…”
ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ မဝင္းခင္တို႔ စကားအေပးအယူ လုပ္ေနစဥ္ သာဂိက ကိုဘတုတ္ ခြက္ထဲ ထပ္ထည့္ေပးျပန္သည္။ ကိုဘတုတ္လည္း တရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္ျပန္သည္။ သာဂိႏွင့္ တိုးေအာင္တို႔ ကိုဘတုတ္ႏွင့္စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနစဥ္ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေသးေပါက္သလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ လစ္ထြက္ခဲ့သည္။
ဖိုးတာကိုလည္း အရက္ေသာက္ထားရန္ အရိပ္အေျချပခဲ့သည္။ မၾကာမီ သူရဲေကာင္း ၄ ေဖာ္တို႔ လႈပ္ရွားၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသတည္း..။