ရေးသားသူ – အမည်မသ်
“ ကျွီ ” ကနဲ ကားဘရိတ်ဆွဲသံရှည်ကြီးက ထွက်ပေါ်လာပြီးခဏတွင် သူ့ကိုယ်သူ အနိုင်နိုင်သယ်ကာ လမ်းဖြတ်ကူးလာသော သူသည် ကားရှေ့မှာပင် မှောက်ရက်လဲပြီး ကျသွားလေသည်။ နှင်းဝေတစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ရင်း ထိုသူအနားသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ကားမီးရောင်အောက်တွင် မှောက်ရက်လဲနေသော သူ့ကို နှင်းဝေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ စိတ်ထဲတွင် စိုးထင့်ကာသွားလေသည်။ နောက်တဖန် သေချာအောင် ကြည့်လိုက်မိမှ နှင်းဝေတစ်ယောက် အံ့သြတုန်လှုပ်ကာသွားလေသည်။
ထိုစဉ်တွင် ပလက်ဖောင်းဆီမှ တဖုံးဖုံးပြေးကာလာနေသော ခြေသံများကို ကြားလိုက်ရပြီး ထိုပြေးလာသော လူမှပင် လဲကျနေသော သူ့အား ဆွဲကာထူလိုက်လေသည်။ ထိုသူသည် နှင်းဝေဖက်သို့ လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး
“ဟာ … နှင်းဝေပါလား ”
“ ဟင် … ကိုစိန်တင် … ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ”
“ သူ့ဖာသာ သူသွားမယ်ဆိုပြီး လမ်းဖြတ်ကူးသွားတာပဲ …”
ထိုသူနှင့် စကားအပြန်အလှန်ပြောရင်း နှင်းဝေတစ်ယောက် သူတို့နှစ်ယောက်အနားသို့ ကပ်သွားသည်။
“ သူဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ဟင် ”
“ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ အမူးလွန်နေတာပါ ”
“ ဒါဆိုရင်လည်း မထူးတော့ပါဘူး … ကိုစိန်တင်ရယ်။ ကားပေါ်သာ တင်ပေးလိုက်ပါတော့ … ”
ပြောရင်းမှပင် နှင်းဝေက အမူးလွန်နေသူကို တစ်ဖက်မှဝင်ကာ တွဲလိုက်လေသည်။
“ ကိုစိန်တင်ပါ လိုက်ခဲ့ပါလား။ ကျွန်မတစ်ခါတည်း ပို့ပေးခဲ့မယ်လေ ”
“ မလိုက်တော့ပါဘူး နှင်းဝေရယ် … နှင်းဝေတို့သာ ပြန်နှင့်ပါ … ”
“ကဲ… ဒါဆိုလည်း ကျွန်မသွားတော့မယ် ကိုစိန်တင် ”
ကိုစိန်တင်က ခေါင်းငြိမ့်အပြတွင် နှင်းဝေ ကားကလေးကို မောင်းကာထွက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်တွင်လည်း မမနွယ် ပြန်ရောက်ဦးမည်မဟုတ်။ အန်တီကလည်း ပြည်သို့ ခဏပြန်သွားသည်မှာ (၂) ရက်ရှိသွားပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်သို့ ကားရပ်ပြီးနောက် နှင်းဝေ ကားဟွန်းကို လေးငါးချက် အဆက်မပြတ် တီးလိုက်လေသည်။ တိုက်ကြီး၏ဘေးရှိ ကားဂိုဒေါင်လေးတွင်နေသော လှမြင့်တို့ လင်မယား ပြေးထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ နှင်းဝေ ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ဆင်းလိုက်ပြီး ကားနောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်စဉ်မှာပင် လှမြင့်တို့ လင်မယားနှစ်ဦးစလုံး အနားသို့ ရောက်လာကြသည်။
“ ဟင် … အစ်ကိုလေးပါလား … ”
“ ဟုတ်တယ် …။ ရှင်တို့အစ်ကိုလေးကို ရှင်တို့ပဲတွဲပြီး အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ် တင်ပေးခဲ့ပါဦး … ”
ပြောပြီးသည်နှင့် နှင်းဝေက သူမ၏ စလင်းဘက်လေးကိုဖွင့်ကာ အတွင်းမှ သော့ကိုထုတ်ပြီး တံခါးမကြီးကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။ လှမြင့်တို့ လင်မယားက မူးနေသော သူ့ကို မနိုင်မနင်းနှင့် တွဲလာကြလေသည်။ အမူးလွန်နေသော သူမှာ တအင်းအင်း တအဲအဲနှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ စောစောကလိုတော့ သတိလစ်ကာမနေတော့။ သူ့ကို ကုတင်ပေါ်သို့ တင်ပေးပြီးသောအခါ
“ ကဲ … ရှင်တို့ တာဝန်ကျေကြပါတယ်၊ ပြန်အိပ်ကြပေတော့ … ”
ဟု နှင်းဝေက ပြောလိုက်ပြီး ခပ်ကုပ်ကုပ် ထွက်သွားသော လင်မယားနှစ်ယောက် အနောက်မှလိုက်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။
—————————————
နှင်းဝေတစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီးသောအခါ ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်လာပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေခဲအိတ်ကိုရှာပြီး ရေခဲတုံးလေးများအား အိတ်အတွင်းသို့ ထည့်ပြီး အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင်ရှိသော အမူးလွန်သူကား တလူးလူး တလွန့်လွန့် ဖြစ်ကာနေချေသည်။ သို့သော် မျက်စိကား မပွင့်သေး။ ထိုသူ၏နဖူးကို ရေခဲတင်ပေးရန် ကြံရွယ်လိုက်စဉ်မှာပင် ထိုသူသည်နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီး၏ အလယ်တွင် ဖြစ်နေသဖြင့် နှင်းဝေ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ကုတင်ကြီးပေါ် လှမ်းကာတက်လိုက်လေသည်။
ထိုသူ၏နဖူးပေါ်သို့ ရေခဲအိတ်ကို အသာအယာ တင်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းအတွင်းရှိ နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ည (၈) နာရီကျော်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။ ဒီအတိုင်းဆို မမနွယ် ပြန်ရောက်မည့်အချိန်မှာ ဝေးသေးသည်။ မနေ့ညကလည်း သန်းခေါင်ကျော်မှ ပြန်ရောက်လာသည်။
ကုတင်ပေါ်တွင် အမူးလွန်နေသော မြသိန်းတစ်ယောက် အသိအာရုံထဲတွင် သိသလိုလို မသိသလိုလို ဖြစ်နေလျက် ခေါင်းထဲတွင် အုံခဲကာနေလေသည်။ သူ၏အသိကို စုစည်းနိုင်သော အချိန်တွင် ပထမဆုံး သိလိုက်ရသည်က သူ၏နဖူးပေါ်တွင် အေးစက်နေသော ရေခဲအိတ်၊ ပြီးတော့ အိစက်ညက်ညောသော အတွေ့အထိ၊ မွှေပျံ့သင်းကြိုင်သော ရနံ့ စသည်တို့ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြုံတွေ့ခံစားလိုက်ရလေသည်။ မြသိန်းသည် ခဏတာမျှ ငြိမ်နေလိုက်ပြီးနောက် သူ့မျက်လုံးများကို အားယူပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။
“ ဟင် အစ်ကို … သတိရလာပြီလား? ”
လှိုက်မောပုံရသော တုန်ခါနေသည့် အသံလေး။ ဒီအသံအဆုံးတွင်တော့ မြသိန်း၏ မျက်လုံးများ ပြန်မှိတ်ကာသွားလေသည်။ မြသိန်းတစ်ယောက် စကားစုများကို ကြားနေရသည်မှာ မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေသည်။ သူနှင့် စိတ်သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်သဖြင့် ခွဲခွာနေသော သူ၏ဇနီးအလှ ဝေ၏ ချစ်စဖွယ် နှုတ်ခမ်းလှလှလေးများမှ ထွက်ပေါ်လာသော စကားစုများပင် ဖြစ်လေသည်။ ဝေ နှင့် မြသိန်းတို့ စိတ်သဘောထားချင်း မတူညီကြပဲ သဘောကွဲကြသည်မှာလည်း အခြားမဟုတ်။ ဝေ သည် ငယ်စဉ်ကတည်းကပင် ဘာမဆို သူ့ခြေသူ့လက် လုပ်ကိုင်တတ်သော ညဉ်ရှိသူပီပီ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများကို တစ်စင်ခွဲထောင်ကာ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအခါတွင် လုပ်ငန်းသဘောအရ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှု၊ လူမှုရေးတွေက ဝင်လာတော့သည်။
ကျောင်းသူဘဝထဲကပင် ယောင်္ကျားလေးအပေါင်းအသင်းများ ရှိခဲ့ တွဲခဲ့သော ဝေသည် ကိုယ်တိုင် အလုပ်လုပ်လာပြီဆိုတော့ ယောင်္ကျားများနှင့် ရဲဝံ့စွာပင် တန်းတူရင်ဘောင်တန်းကာဆက်ဆံလာခဲ့သည်။ ခဏတာ ကာလအတွက်တော့အကြောင်းမဟုတ်။ ကြာရှည်လာတော့ မြသိန်း၏စိတ်တွင် ဝေသည် ယောင်္ကျားတွေကို လိုသည်ထက်ပိုပြီး ဆက်ဆံနေသည်ဟု မြင်လာသည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ မြသိန်း သတိပေးခဲ့သည်။ ဝေကလည်း လုပ်ငန်းအကြောင်းကို အရင်းခံကာ ဆင်ခြေတွေပေးခဲ့သည်။
နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် ပြောမိစဉ်တွင်တော့ ဝေကလည်း မြသိန်းကို စိတ်မရှည်တော့သဖြင့်လား မပြောတတ်၊ ပြန်လှန်ကာ အချေအတင် စကားများခဲ့ကြသည်။ မြသိန်းလည်း အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွားခဲ့ပြီး စိတ်လေကာနေခဲ့သည်။ လုပ်ငန်းတွေကို သူ၏လက်ထောက်ဖြင့် လွှဲထားပြီး အရက်ချည်းဖိသောက်ကာ နေလေသည်။
ယခုတော့ မြသိန်းတစ်ယောက် သူ၏ချစ်ဇနီး ဝေနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သော ဖဲမွှေယာထူကြီးထက်သို့ ပြန်ရောက်ကာနေလေသည်။ ချစ်ဇနီးကလည်း သူ့ကို ကြင်ကြင်နာနာနှင့် ပြုစုကာနေသည်။ မမြင်ရတာ ကြာပြီဖြစ်သောကြောင့်လားမသိ၊ မြသိန်း၏ စိတ်ထဲတွင် ဝေ၏ ရွှေရင်နှစ်ခိုင်မှာ ခါတိုင်းထက် ကျစ်လစ်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ တီရှပ်အကျပ်အဖြူလးကို ဝတ်ထားသဖြင့် ရင်ဘတ်တွင် အသီးလေးတွေမှာ အတိုင်းသားထကာနေလေသည်။ ကာမအရသာ ပြတ်လာတာ ကြာပြီဖြစ်သော မြသိန်း၏ ရမ္မက်ဆန္ဒများသည် ဟုန်းကနဲထကာလာရချေပြီ။
မြသိန်း၏ အကြည့်စူးစူးတွေကြောင့် နှင်းဝေလည်း မျက်လွှာချကာ နေရလေသည်။ သူမကို ကြည့်နေရင်းကပင် မြသိန်းသည် ပက်လက်အနေအထားမှ သူ၏ဒူးတစ်လုံးကို ဆွဲကာ ထောင်လိုက်လေသည်။ မြသိန်း၏ အကြည့်များကား နှင်းဝေ၏ သေးကျင်သော ခါးဆီသို့ ရာက်သွားပြန်၏။ ထဘီလေးကို ကပိုကရို ဝတ်ထားသော်လည်း ထိုသေးသော ခါးအောက်တွင်ရှိသော မို့မောက်ကာ ဖောင်းကားနေသော တင်သားတို့၏ အလှကိုကား မဖုံးကွယ်နိုင်ပေ။ နှင်းဝေသည် ပဆစ်တုပ်ကာ ထိုင်နေခြင်းကြောင့် ဆင်စွယ်ပမာ အရင်းတုတ်ပြီး အဖျားသို့ သွယ်ဆင်းလာသော လှပလွန်းသည့် ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို အထင်းသား တင်းတင်းပြောင်ပြောင် မြင်နေရသည်။
မြသိန်းသည် သက်ပျင်းတစ်ချက်ကို ခပ်မျှင်းမျှင်းချလိုက်ရင်း အပြုံးချိုချိုဖြင့် သူ့အား ပြုစုနေသည့် ချစ်ဇနီးချောလေးအား အတိုးချကာ ချစ်စခန်းဖွင့်တော့မည်ဟု အရက်ရှိန်နှင့် ရမ္မက်သွေးရှိန်ရောကာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် နှင်းဝေကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို မြသိန်းဖက်သို့ ကိုင်းကာ လက်တစ်ဖက်ကို ဆန့်ကာ မြသိန်းနဖူးပေါ်မှ ရေခဲအိတ်ကို လှမ်းယူလိုက်လေသည်။ အခုအခံ အစည်းအနှောင် မပါသော ရင်သားစိုင်နှစ်ခု မြသိန်း၏ မျက်နှာရှေ့နားတွင် သိမ့်ကနဲလှုပ်ရှားစဉ်မှာပင် မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးကလေးကိုဖက်ကာ နှင်းဝေ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ကနဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ ဆွဲယူလိုက်ရာ
“ အို … အစ်ကို …”
ဟူသော အထိတ်တလန့် အသံလေးဖြင့် နှင်းဝေမှာ မြသိန်း၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကာကျလာလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ မြည်တမ်းပြီးနောက် နှင်းဝေ၏ နှုတ်ဖျားမှ နောက်ဆက်တွဲ စကားများ ထွက်မလာတော့။ သူမ၏ နီတျာတျာ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေကြား ရောက်ကာသွားချေလေပြီ။ မြသိန်း၏ လက်တွေက ငြိမ်မနေဘဲ အခုအခံ မဝတ်ထားသော သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကို တီရှပ်ပေါ်မှ အသာအယာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ ခါတိုင်းထက်ပင် လုံးကျစ်ကာ မာတင်းနေသော ရင်နှစ်မွှာ၏ အတွေ့ထူးကြောင့် မြသိန်း၏လက်တွေက နှင်းဝေ၏ တီရှပ်အတွင်းသို့ တီရှပ်၏ အောက်ဖက်ဆီမှ လှမ်းလိုက်လေသည်။
နှင်းဝေ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိုကျူးကျော်လာသော မြသိန်း၏လက်ကို ကမန်းကတမ်းဖယ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မမှီလိုက်တော့ပါ။ ရင်နှစ်မွှာကို သိမ်းပိုက်ရန် အပေါ်သို့ ဆန်တက်သွားသော မြသိန်း၏ လက်ဖဝါးများက သူမ၏နူးညံ့လှသော ဝမ်းဗိုက်သားနှင့်တကွ နံစောင်းများကို လျှောတိုက်သွားရာ တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ကြက်သီးထသွားရသော နှင်းဝေ၏ ခါးကလေးမှာ တွန့်ကာတက်သွားလေသည်။
မျိုးမတူသော ဖိုနှင့်မ ဆန့်ကျင်ဘက် အတွေ့အထိကြောင့် နှင်းဝေ၏ နုထွေးသော အသားစိုင်များမှာ ဆူပူကာလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း နုံးခွေကာသွားလေသည်။ မြသိန်း၏လက်က လုံးကျစ်ပြီး တင်းနေသော သူမ၏နို့အုံလေးများကို ညင်သာစွာ ဆုပ်ညှစ်ပေးရင်းကပင် သူမ၏ နိုးသီးခေါင်းလေးများကိုလည်း လက်ဖဝါးထိပ်လေးဖြင့် ဖွဖွလေးပွတ်ပေးခြင်း၊ လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ လှိမ့်ပြီးပွတ်ပေးခြင်းတို့ကို ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပင် လုပ်ပေးနေရာ မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းချင်းငုံကာ စုပ်ယူပေးနေသော အပြုအစုများကြားမှ ရုန်းမထွက်နိုင်ဖြစ်နေသော နှင်းဝေခင်မျာ ကျောကော့လိုက်၊ ခါးတွန့်လိုက်ဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်နေသလို နှင်းဝေ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း မရိုးမရွဖြစ်ကာ ရမ္မက်သွေးများ ဆူပွက်ကာတက်လာနေလေသည်။
မိန်းမနှင့် တစ်လကျော်ကြာအောင် ခွဲခွာနေခဲ့ရသော မြသိန်းမှာတော့ ငံ့လင့်ကာ နေခဲ့ရသော နေ့ရက်များတွင် မျိုသိပ်ကာနေခဲ့ရသော သူ၏ဆန္ဒများကို လက်တွေ့ပေါက်ကွဲခွင့် ရနေပြီဖြစ်သဖြင့် ပြောမပြနိုင်သော အရသာထူးကို အပီအပြင် ခံစားကာနေလေသည်။ နှင်းဝေ၏ နို့နှစ်လုံးကို သုံးသပ်ကာ ကစားနေသော မြသိန်း၏လက်သည် သူမ၏ခါးဆီသို့ ရောက်ကာသွားလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ကျောပြင်ပေါ်က လက်ကိုရော၊ ခါးပေါ်က လက်ကိုပါ နှင်းဝေ၏ ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို တင်းကြပ်စွာ ရစ်သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်လေသည်။
နှင်းဝေကျောပြင် မွှေ့ယာပေါ်သို့ ထိကပ်မိသည့်အချိန်တွင် မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေက နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းလေးများကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲတွင် ထွန်းထားသော ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ စားပွဲတင် စာကြည့်မီးလုံး၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ နုငယ်လှသော နှင်းဝေမျက်နှာလေးသည် ပန်းသွေးရောင်ထနေပြီး မျက်လုံးအစုံကိုကား မှိတ်ထားလေသည်။
မြသိန်း၏ နှာခေါင်းက နှင်းဝေ၏ ပါးပြင်အနှံကိုဖိကပ်ကာ သရမ်းခြင်းအမှုကို ပြုလေသည်။ ပြီးတော့ ဝင်းမွှတ်နေသော နှင်းဝေ၏ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို မြသိန်းနှုတ်ခမ်းအစုံက ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ချိန်တွင်မှာတော့ နှင်းဝေမျက်နှာ ဖွေးဖွေးလေးမှာ မော့တက်ကာသွားလေသည်။ ထိုမှတဖန် မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ တီရှပ်ကို အပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်ရာ တုန်ကာလှုပ်ကာဖြင့် ထွက်ကျလာသော နှင်းဝေ ရင်သားနှစ်မွှာမှာ အပျိုရှုံးလောက်အောင်ပင် လုံးဝန်းမာတင်းကာ နေလေသည်။ ထိုအမြင်ကြောင့် မြသိန်းမှာ စိတ်ပိုထလာပြီး နှင်းဝေ၏ နို့တစ်ဖက်ကိုငုံကာ နို့သီးလေးကို ပြွတ်ကနဲနေအောင် စုပ်ယူလိုက်လေသည်။
“ အို အစ်ကို … ဟင့် ဟင့် … အင်း ”
နှင်းဝေ၏ ရင်ဘတ်ကလေးမှာ ကော့ကာတက်သွားပြီး နှုတ်ဖျားမှလည်း ငြီးညူသံလေး မပွင့်တပွင့် ထွက်အံလာခဲ့သည်။ မြသိန်းလက်တစ်ဖက်က ကျန်နေသော သူမနို့အုံလေးတစ်ဖက်ကို အုပ်ကာဆုပ်နယ်ပေးနေသလို နို့သီးလေးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း ချေမွပေးနေလေသည်။
နှင်းဝေ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းမှာ လိမ်ကာသွားလိုက် ကားသွားလိုက်ဖြင့် ခံစားရအတော်ခက်နေပုံရလေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ရမ္မက်သွေး ဆူဝေစွာဖြင့် မြသိန်း လှန်ကာတင်ထားသော တီရှပ်သည် နှင်းဝေ၏ မေးဖျားအထိ ဖုံးနေလေရာ နေရထိုင်ရ အတော်ခက်လာသော နှင်းဝေသည် တီရှပ်ကို သူမ၏ဦးခေါင်းမှဆွဲကာ ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ရင်သားနှစ်ဖက်ကို တစ်လှည့်စီစို့လိုက် ဖျှစ်ညှစ်လိုက်ဖြင့် အလှုပ်ရှုပ်နေသော မြသိန်းသည် ဆက်လက် မစောင့်စားနိုင်တော့သဖြင့် လက်တစ်ဖက်က သူဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို အလျင်စလို ဆွဲဖြုတ်နေသလို ကျန်လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကားကားလေးဖြစ်နေသော နှင်းဝေပါင်တံလေးများခွဆုံရှိ ဖုဖောင်းကာနေသောနေရာကို ထဘီပေါ်မှ ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင်လိုက်လေရာ…..
“ အ… ကို … အို …အို ”
နှင်းဝေ၏ကိုယ်လေးမှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရလေသည်။ သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ် ဖောင်းဖောင်းကလေးကို အုပ်ကိုင်ထားသော မြသိန်း၏လက်တွေက ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲ ဖိလိုက်၊ ဆုပ်လိုက်၊ ဖျစ်လိုက်၊ ညှစ်လိုက် လုပ်နေသည်။ မြသိန်းက နှင်းဝေမျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အပျိုဖြန်းမလေးတစ်ယောက်ပမာ မျက်လုံနှစ်လုံးကိုမဖွင့်ပဲ စုံမှိတ်ကာထားပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ကာထားလေသည်။ မြသိန်းသည် သူ့ရှပ်အင်္ကျီကျွတ်သွားသည်နှင့် နှင်းဝေ၏ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်လေရာ
“အို … အစ်ကို … မလုပ်နဲ့လေ ”
ကြောက်လန့်တကြားဖြင့် နှင်းဝေလက်များက သူမ၏ထဘီကို လှမ်းဆွဲပါသေးသည်။ ဒါ့အပြင် ထဘီကျွတ်ထွက်သွားမည်ကို ဟန့်တားလိုသော သဘောဖြင့် သူမ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကို တပြိုင်တည်း ထောင်လိုက်သေးသည်။ သို့သော်လည်း လှုပ်ရှားလူးလွန့်သွားသော သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကြောင့် ဖင်သားကြီးများကို ကြွပေးလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ထမိန်လေးမှာ မြသိန်းလက်ထဲ ပါသွားရှာသည်။
“ ကျွတ် …”
စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် နှင်းဝေခင်မျာ မျက်လုံးနှစ်လုံးအား စုံမှိတ်ထားရင်းကပင် အောက်နှုတ်ခမ်းကို မကျေမနပ်ဖြင့် ကိုက်ထားလိုက်သေးသည်။ ထဘီဆွဲချွတ်သည်ကို တွန့်တိုနေရှာသော သူမဖြစ်အင်ကိုကြည့်ကာ သူနှင့်ချစ်ရည်လူးခဲ့စဉ်က ဒီလိုပင် အထိတ်တလန့်ဖြင့် တွန့်တိုတတ်သည်ကို သွားသတိရကာ ဇနီးဖြစ်သူ ဝေတစ်ယောက် ငယ်မူငယ်သွေးတွေ ပြန်ဝင်နေပြီဟု မြသိန်း ကျေနပ်စွာ တွေးလိုက်မိသည်။
ထဘီကျွတ်သွားပြီဆိုတော့ မြသိန်း အကြည့်စူးစူးတွေက သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ်ဆီမှ လုံးဝမခွာတော့။ ယခင်က အမွှေးနက်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသော ဝေ၏ ရတနာရွှေကြုတ်လေးက အခု အမွှေးတစ်ပင်မျှမရှိပဲ ဖြူဖွေးတင်းမာကာ မုန့်ပေါင်းအလား မို့ဖောင်းနေပါလားဟု မြသိန်း တွေးမိသည်။ သူပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ရင်း သူ၏လက်များက နှင်းဝေ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဒူးနှစ်ဖက်လုံးထောင်ထားသော နှင်းဝေ ခြေဖျားနှစ်ဖက်မှာ အတန်ငယ်ဘေးသို့ ကားသွားသည်။
တစ်ဖန် သူ၏ မာတောင်နေသော အတံကြီးကို နှင်းဝေ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ကားအယ်ဖြူဖွေးလှသော နှင်းဝေ၏ ဖင်သာကြီးမှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှာ ဖြစ်လာရလေသည်။ အဲဒီနောက် မြသိန်းက သူမ၏ စိကပ်ကာ ဖောင်းထနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် အသာလေးဖိကာ ဖြဲလိုက်သည်။
“ အား … ကျွတ် … အို …”
နှင်းဝေ ညည်းသံလေး ထွက်လာသည်။ ဒီလိုဖြဲလိုက်တော့ ထင်ထင်ရှားရှား ထွက်ပေါ်လာသော သူမ၏ အစိလေးကို သူ၏အတံထိပ်ဖူးဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးပေးလိုက်သည်။
“ အို … အမေ့ … အင့် … အ အ…အား …”
နှင်းဝေ ဝင်းဝင်းဝါဝါ ကိုယ်လုံးတီးလေးမှာ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားရလေသည်။ နှင်းဝေတစ်ယောက် ထူးခြားလှသည် ခံစားချက်ကြောင့် တိမ်ပေါ်ပျံတက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မြသိန်းလက်ဖြင့် ဖြဲထားသောကြောင့် နီရဲကာနေသော သူမ၏အခေါင်းအတွင်းမှ ချစ်ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်များ တစ်စိမ့်စိမ့် ထွက်လာလေသည်။ မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က နှုတ်ခမ်းသာဖောင်းဖောင်းလေးကို ဖြဲထားရင်း သူမ၏ ဂူဝသို့ သူ၏ထိပ်ဖူးကိုတေ့ကာ အသာဖိပြီး သွင်းလိုက်လေသည်။
“ အို … အို … အား … ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် သေပါပြီ အစ်ကိုရယ် …”
ထိုးနေကြတွင်း ဖြစ်သဖြင့် မြသိန်းက မညှာတော့ပဲ တစ်ဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ရာ ကျဉ်းမြောင်းကြပ်တည်းစွာ ဝင်သွားသည်။ ခံစားချက်ကြောင့် စိတ်ထဲမှာ ပိုထကြွလာပြီး လေးငါးချက်လောက် ဇွတ်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ နှင်းဝေကိုယ်လုံးလေးမှာ အတော်ပင် ကော့တက်လာကာ မှိတ်ထားသော သူမ၏ မျက်ခွံလေးများအောက်မှ မျက်ရည်များ စိမ့်ထွက်လာလေသည်။ နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က တင်းကြပ်စွာ မြသိန်းဒုတ်ချောင်းကို ညှပ်ထားပြီး ဆွဲဆုပ်ထားသလို ဖြစ်နေသဖြင့် ကြပ်ထုပ်သည့် အရသာကို မြသိန်း မြိန်ယှက်စွာ ခံစားနေရသည်။ ပြီးတော့မှ ရှုံမဲ့နေသော နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဝေသည်လည်း သူနှင့်မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်သောကြောင့် အသစ်အဆန်းသဖွယ် ဖြစ်နေတာနေမှာပါ ဟူသော အတွေးဖြင့် သူမအခေါင်းလေးထဲမှ သူ၏အတံကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တစ်ဝက်လောက် အရောက်တွင် ခပ်သာသာလေး ဆောင့်ကာ ထိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်။
ပြီးတော့ မြသိန်း၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ရင်နှစ်မွှာကို တစ်လှည့်စီ ဆုပ်နယ်ပေးကာ နို့သီးခေါင်းလေးများကို ချေမွပေးနေသလို လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ ဆီးခုံ၊ ပေါင်တံများတစ်လျှောက်ကိုလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ကာနေသော မြသိန်းအင်္ဂါသည် သူမ၏ အခေါင်းအတွင်းမှ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် ဖြစ်သွားတိုင်း ချစ်အရည်ကြည်များကလည်း ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ထွက်လာလေသည်။ ထိုသို့လုပ်ရင်းမှပင် အားမရနိုင်ဖြစ်လာသော မြသိန်းသည် သူ၏ထိပ်ဖူးကို အပြင်ရောက်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ပြီး နှင်းဝေ အပေါက်လေးကို ချိန်ကာ အားပါးတရ ဖိသိပ်ကာချလေတော့သည်။
“ အို … အို … အာ … အင်း … ကျွတ်… ကျွတ် … ကျွတ် ”
မြသိန်း၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ နှင်းဝေခင်မျာ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ မွေ့ယာအတွင်းသို့ နစ်ဝင်သွားလိုက် ကော့တက်ကာလာလိုက်နှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ ပြီးတော့လည်း နှင်းဝေတစ်ယောက် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်တံစင်းစင်းတွေကို တတ်နိုင်သမျှ ကားပေးထားရာ ပေါင်တွင်းကြောများပင် ထောင်ထနေလေသည်။ ကြပ်ညပ်စီးပိုင်ကာ အသစ်အဆန်းဖြစ်နေသော အဖုတ်လေး၏အရသာကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းထန်လာပြီး မချိတင်ကဲ ဖြစ်လာသည့်အဆုံး မြသိန်းသည် နှင်းဝေကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်ချကာ ကိုယ်လုံးလေးအား တင်ကြပ်စွာ သိမ်းကြုံးပြီး ဖက်လိုက်လေသည်။
နှင်းဝေကလည်း မြသိန်း၏ကိုယ်ကို ပြန်ကာဖက်ထားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ သူမ၏အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်ကို မြသိန်း သတိထားလိုက်မိပြီး ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူမနို့တစ်ဖက်ကို ငုံကာ စို့လိုက်ပြီး ဖင်ကြွကာ အားရပါးရပင် ဆောင့်ကာလိုးလေတော့သည်။
မြသိန်း၏ ဆောင့်ချက်များက ပြင်းလှသလို သူမခင်မျာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာလူးလှိမ့်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေရရှာသည်။ ဒါ့အပြင် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မြသိန်း၏ကိုယ်လုံးကြီး သူမအပေါ်မှ ပျောက်ကွယ်သွားမှာကို စိုးရိမ်သည့်အလား အတင်းပင်ဖက်ကာထားလေသည်။ သိပ်မကြာသော အချိန်ကာလ အတွင်းပင် နှင်းဝေမျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့လာရာက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ ဟလာပြီး
“ ဟယ် … အ အ … အင့် အင့်….အွန် အွန်း … ”
ညည်းညှူအော်ဟစ်ရင်း နှင်းဝေတစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကော့ကာကော့ကာ တက်သွားပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပျင်းချကာ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ ပြေလျော့သွားလေသည်။ ဝေတစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားပြီကို သိလိုက်ရသော မြသိန်းကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ တိုးဖက်လိုက်ရင်း လီးတန်ကြီးကို ဒစ်ပေါ်လာသည်အထိ ဆွဲကာဆွဲကာ ထုတ်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ကာ လိုးလိုက်လေသည်။ မြသိန်း၏ အသက်ရှူသံများမှာလည်း ပြင်းထန်မြန်ဆန်လာပြီး ၁၀ ချက်မျှ ဖိသိပ်လိုက်ကာ သူ၏အတံကြီးအား နှင်းဝေ၏ အခေါင်းလေးထဲသို့ တဆုံးဖိသွင်းလိုက်ပြီး ပူနွေးသော သုတ်ရည်များကို အားပါးတရ ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။
ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသည်အထိ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးဖက်ကာ မှိန်းပြီး ဇိမ်ယူနေကြပြီးနောက် မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ ဘေးဖက်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ လှဲချလိုက်လေသည်။ နှင်းဝေခင်မျာ သူမရတနာရွှေကြုတ်အတွင်းမှ ကျွတ်ထွက်သွားသော မြသိန်း၏ အတံကြီးကြောင့် သူ့မရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး မြသိန်းကို မျက်လုံးလေး ဝင့်ကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ လှဲနေသော မြသိန်း၏ ပေါင်ကြားတွင် အရှိန်မသေသေးဘဲ မိုးမျှော်ကာ ထောင်မတ်နေသော အတံကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ အတံကြီးမှာ စိုရွှဲနေပြီး ပေပွနေသော အရည်များကြောင့် တင်းပြောင်ပြီး အသည်းယားစဖွယ် ကောင်းလှပေသည်။
နှင်းဝေတစ်ယောက် မျက်တောင်တောင် မခတ်နိုင်ပဲ ကြည့်နေမိသည်။ ထိုနောက် တဖြည်းဖြည်းချင်း မာန်လျှော့ကာ ညှိုးကျသွားမှ သက်ပြင်းလေးချကာ မြသိန်းကို ကြည့်မိသည်။ မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေသော မြသိန်းသည်လည်း တစ်နေကုန်နီးပါး သောက်ထားသော အရက်ရှိန်ကြောင့်လည်းကောင်း၊ ကာမဂုဏ်ကိုခံစားပြီး အားကုန်သွားသည်က တစ်ကြောင်းကြောင့် ခဏအတွင်းမှာပင် ဟောက်သံပေးပြီး အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ နှင်းဝေလည်း မြသိန်းမျက်နှာကို ငေးကြည့်ပြီးနောက် လေးကန်စွာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှ မထချင် ထချင်ဖြင့် ထကာ ထိုင်လိုက်လေသည်။
—————————————-
နံနက်အိပ်ယာမှနိုးပြီး မြသိန်း၏အကြည့်များ တိုင်ကပ်နာရီဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ မနက် (၈) နာရီတောင် ထိုးသွားပြီပဲ။ မျက်လုံးကို ပေကလပ် ပေကလပ် လုပ်ပြီး ညကအကြောင်းတွေကို စဉ်းစားကြည့်မိတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်ကို မတွေးတတ်တော့။ သေချာသည်ကား သူနှင့်ဝေတို့ အိပ်စက်သော နှစ်ယောက်အိပ် မွှေ့ယာကြီးပေါ်သို့ မြသိန်းတစ်ယောက် ရောက်နေချေပြီ။
မြသိန်း ကိုယ်ပေါ်တွင် လွှားထားသော စောင်ကိုခွာလိုက်သောအခါ အပေါ်အင်္ကျီကား မရှိ။ သို့သော် အောက်ပိုင်းတွင် ပုဆိုးတစ်ထည်က စွပ်လျက်သား။ မြသိန်း ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ သူ ဝတ်လစ်စလစ် အိပ်ပျော်သွားသည်ကိုကား မှတ်မိလိုက်သည်။ ဝေက သူ့ကို ပုဆိုးစွပ်ပေးခဲ့ရုံသာမက စောင်တစ်ထည်ကိုပါ ခြုံသွားပေးခဲ့သည်။
မြသိန်း ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်သို့ ကြည့်လိုက်တော့ အုပ်ဆောင်းအဝါရောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ နန်းကြီးသုပ်တစ်ပွဲ၊ ကြက်ဥကြော် (၂) လုံး၊ ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ် ပြီးတော့ ကော်ဖီ ပန်းကန်တစ်စုံ တို့ကို တွေ့ရသည်။ မြသိန်း နန်းကြီးသုပ်ကြိုက်သည်ကို သိသော ဝေက စီစဉ်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အုပ်ဆောင်းဘေးတွင်လည်း ဓါတ်ဘူးအသေးတစ်လုံးနှင့် အကြီးတစ်လုံးကို မြင်လိုက်ရာ တစ်ဘူးက ကော်ဖီ သို့မဟုတ် ဟောလစ်၊ နောက်တစ်ဘူးက ရေနွေးကြမ်း ဖြစ်နေမည်ဆိုတာ မြသိန်း အတတ်သိနေလေသည်။
မြသိန်း ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ ရေကိုတဝကြီး ချိုးပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲကာ နန်းကြီးသုပ်နှင့် ကော်ဖီကို မနက်စာအဖြစ် စားလိုက်သည်။ စားပြီးတော့ ပန်းကန်များကို မီးဖိုခန်းသို့ ယူလာခဲ့သည်။ အိမ်ဖော်ကောင်မလေး မိအေးကိုလည်း မတွေ့၊ ဈေးသွားနေတာ ဖြစ်မည်။ ဝေတစ်ယောက်လည်း (၈) နာရီထိုးလျှင် ထွက်နေကြမို့ မတွေ့။ ဒါပေမယ့်လည်း မြသိန်းတစ်ယောက် ကြည်နူးနေမိသည်။
အိမ်ထောင်သက် ၂ နှစ်ကျော် ၃ နှစ်အတွင်း ဝေတစ်ယောက် သူ့အပေါ်တွင် ယခုလောက် ဂရုတစိုက်မရှိခဲ့။ ပန်းကန်များကို ဘေစင်ပေါ်သို့ တင်ထားပေးပြီးသောအခါ မြသိန်း ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့ပြီး သတင်းစာကို ဖတ်နေလိုက်သည်။ သတင်းစာဖတ်ရင်း မြသိန်းရဲ့စိတ်များ ညက ချစ်ရည်လူးခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များဆီသို့ ပြန်တွေးမိသွားသည်။
ဝေသည် အရင်ကနှင့်မတူ အတော်ပင် နုပျိုလန်းဆန်းကာ စွဲမက်စရာ ကောင်းလာသည်။ ကားစွင့်ကာနေသော သူမ၏ ဖင်သားကြီးများသည် ယခင်ကလို အိတွဲတွဲမနေဘဲ မာတင်းကာ အားရဖွယ် ပိုကောင်းလာသည်။ ပြီးတော့ ကြပ်ညပ်ကာနေသော အခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာလည်း သူ့အတံကြီးကို အတင်းပင် ရစ်ပတ်ကာနေသည့် အတွေ့ထူးကြောင့် အင်မတန်ပင် အရသာရှိလှသည်။ တဖန် ဝေတစ်ယောက် ပြီးသွားသောအခါ သူမစောက်ခေါင်းက မြသိန်းအတံကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲကာ ညှစ်လိုက်ပုံကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် ညက အတော်ပင် ထိန်းလိုက်ရသည်ကို ပြန်သတိရလာလေသည်။
တွေးရင်း တွေးရင်းဖြင့် မြသိန်း ဝေ့ကို တမ်းတနေမိသည်။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ဝေတစ်ယောက် ညနေစောစော ပြန်လာလျှင်ကောင်းမည်ဟု တွေးနေမိသည်။ ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ သံဘာဂျာတံခါးကို သော့ဖွင့်သံကြားရသဖြင့် မြသိန်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မိအေး ဈေးမှပြန်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိအေး ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာသောအခါ သတင်းစာဖတ်နေသော မြသိန်းကို တွေ့ရသဖြင့်
“ ဟော … အစ်ကိုလေး နိုးနေပြီလား ”
“ အေး …”
“ မမနွယ် မနေ့က ဖုန်းဆက်တယ်၊ အစ်ကိုလေး … ကိစ္စတွေ မပြီးသေးလို့ နောက်ထပ် နှစ်ရက် သုံးရက်လောက်ကြာမယ်လို့ ပြောတယ် ”
ကြားလိုက်ရသော စကားကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် နားတွေရှုပ်သွား၏။ မိအေးကတော့ သူ့စကားကို ဆက်ပြောနေ၏။
“ အဲဒါကို မနေ့ညကတည်းက ပြောမလို့ပဲ။ ကျွန်မတို့ လင်မယားလည်း အံ့အားသင့်နေတာနဲ့ မပြောမိတာ။ ဒီမနက် နှင်းဝေကို မေးတော့ အစ်ကိုလေး နိုးလာရင် ပြောပြလိုက်ပါဆိုလို့ ”
မြသိန်းတစ်ယောက် ရှင်းသင့်သလောက် ရှင်းလာပြီဖြစ်၍ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာလေသည်။ သူ၏အနားမှ သွားတော့မည့် ဟန်ပြင်နေသော မိအေးကို မြသိန်းက ခြောက်သွေ့သော လေသံဖြင့် လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။
“ နင့် မမနွယ်က ဘယ်တုန်းက သွားတာလဲ ? ”
“ မနေ့မနက်ပိုင်းကတည်းက ထွက်သွားတာ အစ်ကိုလေး ”
မြသိန်း၏ခေါင်းထဲတွင် မူးဝေလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ မိအေးက ချထားသော ဈေးခြင်းတောင်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“ ဒါနဲ့ နှင်းဝေရော … မိအေး ”
“ မနက်က အစ်ကိုလေးစားဖို့ နန်းကြီးသုပ် ပြင်ပေးပြီးကတည်းက သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ အလှူရှိလို့ သွားဦးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတယ်၊ ညနေမှ ပြန်လာမယ်လို့ ပြောသွားတယ် အစ်ကိုလေး ..”
“ ဪ … အေးအေး ….”
မိအေးက ပြောပြီးသည်နှင့် မီးဖိုထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။ မြသိန်းတစ်ယောက်သာ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ငိုင်ကာကျန်ခဲ့လေသည်။ ကြားလိုက်ရသော စကားများကို ပြန်ဆက်စပ်ပြီးသောအခါ မြသိန်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာဖြင့် ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားလေသည်။ မြသိန်း ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေပြီး ရှေ့တွင် ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမည်ကို ကြိုတင်မတွေးရဲတော့ပေ။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ညက သူမူးမူးနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သူမှာ သူ၏ဇနီး နွယ်နွယ်ဝေ မဟုတ်ဘဲ တစ်ဦးတည်းသော ခယ်မချောလေးဖြစ်သူ နှင်းနှင်းဝေ ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။ မြသိန်း၏ ဇနီးဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ဝေသည် အသက်၂၆ နှစ်ခန့်ရှိပြီး နွယ်နွယ်ဝေ၏ ညီမဖြစ်သူ နှင်းနှင်းဝေက အသက် ၂၀ ခန့်ပင် ရှိသေးသည်။ သူမတို့၏မိခင်မှာ လွန်ခဲ့သော ၇ နှစ်ခန့်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး ဖခင်ဖြစ်သူမှာ ပြီးခဲ့သော ၂ နှစ်ခန့်ကမှ ဒီအိမ်မှာပင် ဆုံးပါးသွားခြင်းဖြစ်သည်။
မြသိန်း နှင့် နွယ်နွယ်ဝေတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီး သိပ်မကြာချိန်တွင် နှင်းနှင်းဝေသည် ရန်ကုန်တွင် အဆောင်ငှားကာ တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ် တက်နေချိန်လည်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ကြီးကလည်း ကြီးသည့်အတွက် နွယ်နွယ်ဝေက သူမ၏အဖေနှင့် ညီမဖြစ်သူတို့အား အိမ်တွင်ခေါ်ထားချင်သည်ဟု ဆိုလာသောအခါ မြသိန်း ခေါင်းသာညိမ့်ခဲ့သည်။ နွယ်နွယ်ဝေ၏ ဖခင်ကြီးအား ဖခင်ကဲ့သို့ပင် လေးစားရိုသေပြီး ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ထို့အပြင် နှင်းနှင်းဝေအားလည်း ကားမောင်းသင်စေပြီး ကျောင်းသွားကျောင်းပြန် အဆင်ပြေစေရန် ကားတစ်စီးပင်ဝယ်ပေးခဲ့သည်။
သို့သော် သူတို့လက်ထပ်ပြီး (၈) လခန့် ကြာသောအခါ တစ်စခန်းထလာသည်က နွယ်နွယ်ဝေ။ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေး သီးခြားလုပ်ချင်သည်တဲ့လေ။ မြသိန်းတစ်ယောက်ကတော့ ဇနီးဖြစ်သူ၏ အလိုကိုလိုက်ကာ စိတ်တိုင်းကျ စီမံဆောင်ရွက်ပေးခဲ့လေသည်။ ဒီလိုနှင့် သူမတို့၏ဖခင်ကြီး ကွယ်လွန်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း နွယ်နွယ်ဝေတစ်ယောက် ခါတိုင်းလို အချိန်မှန် အိမ်သို့ ပြန်မရောက်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့် ကိုယ်ရှုပ်နေသော မြသိန်းကလည်း သူမကို အချိန်ပြည့် လိုက်မကြည့်နိုင်။ နွယ်နွယ်ဝေကလည်း မြသိန်း မေးမြန်းသောအခါ အလုပ်ကို အကြောင်းပြပြီး ဆင်ခြေတွေပေးခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်မှာတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် စကား အချေအတင်များခဲ့ကြပြီး မြသိန်း အိမ်မှထွက်သွားကာ စိတ်လေနေခဲ့သည်။
နွယ်နွယ်ဝေနှင့် နှင်းနှင်းဝေသည် အသက် ၆ နှစ်ခန့် ကွာသော်လည်း လုံးတူဒေါက်တူဖြစ်သည်။ သို့သော် အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ဝေက ကျောလည်လောက် ဆံပင်ရှည်နှင့်ဖြစ်ပြီး နှင်းနှင်းဝေကတော့ ဂုတ်ဝဲဆံပင်နှင့် ဖြစ်သည်။ ညက အတော်ပင် မူးနေသောကြောင့် မြသိန်း သတိမမူမိသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံးကလည်း မြသိန်းကို အစ်ကိုဟုသာ ခေါ်ကြလေသည်။ မွေးချင်းမရှိသော မြသိန်းသည် နှင်းဝေကို နှမတစ်ယောက်လို ခင်မင်ခဲ့သည်ကား အမှန်ပင်။
ဖောင်းကားတင်းနေသော တင်သားကြီးများ လမ်းလျှောက်လျှင် တဖြတ်ဖြတ်ခါပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်သွားပုံများ၊ ငယ်မူငယ်သွေး အပြည့်ဖြင့် အလှသွေးတွေကြွယ်သော နှင်းဝေ၊ သူ ဒီလောက်ထိန်းခဲ့ကာ စိတ်ရိုင်းများကို တတ်နိုင်သလောက် ဖယ်ထုတ်ခဲ့သည်ချည်းပင်။ သို့သော်လည်း တစ်ခါတစ်ခါတော့ အတူတကွ လက်ပွန်းတတီးနေလာသော သွေးမတော်သားမစပ် မိန်းမပျိုကိုကြည့်ကာ ရမ္မက်စိတ်များ ထကြွလာတတ်သည်။
စဉ်းစားရင်း မနေ့ညက ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အတွေ့ကလည်း အလွန်တစ်ရာမှ မက်မောစွဲလန်းဖွယ်ရာကောင်းလှသည်။ ဝင်းဝါစိုပြည် ကျစ်လစ်သော အသားအရည်လေးဖြင့် လှချင်တိုင်းလှနေသော နှင်းဝေ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ပုံစံလေးကို ပြန်လည်ကာ မြင်ယောင်မိနေသည်။ ပြီးတော့ အမွှေးအမျှင်များကင်းရှင်းကာ တင်းဖောင်းနေသော မက်မောဖွယ်ရာကောင်းလှသည့် နှင်းဝေ၏ ရဲရဲနီနေသော မုန့်ပေါင်းရွှေကြုတ်…၊ ဒါတွေအားလုံး မြသိန်း စိတ်မျက်စိတွင် ပြန်လည်မြင်ယောင်လာပြီး မြသိန်း၏ စိတ်များသည် နှင်းဝေအပေါ်သို့ စုပြုံကာ ရောက်ရှိနေလေပြီ။
ဧည့်ခန်းမှ တိုင်ကပ်နာရီကြီးက ညနေ ၅ နာရီ ထိုးသွားကြောင်း ညွှန်ပြပြီးသွားခဲ့ပေပြီ။ စောစောလေးကပင် မိအေးလည်း သူမနေထိုင်ရာ ကားရုံလေးသို့ ပြန်သွားခဲ့ချေပြီ။ မြသိန်းတစ်ယောက်တည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် စိတ်မပါ့တပါဖြင့် တီဗီအစီအစဉ်များကို ထိုင်ကာကြည့်နေသည်။ အခုချိန်ထိ နှင်းဝေ အိမ်သို့ ပြန်မရောက်လာသေး။ ဘာဖြစ်လို့များလဲဟု တွေးကာ မြသိန်း စိတ်တွေပူနေမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကားတစ်စီး ခြံအတွင်းသို့ မောင်းဝင်လာသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
မြသိန်း သူ၏ ထိုင်ခုံမှထကာ အယောင်ယောင် အမှားမှားဖြင့် သူကြည့်နေသော တီဗီကို ပိတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ မဟုတ်သေးပါဘူးဟု သူ့ကိုယ်သူ ဆင်ချင်ကာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။ မြသိန်း၏ စိတ်များသည် ယောက်ယက်ခတ်ကာ နေလေသည်။ ခြံထဲသို့ မောင်းဝင်လာသော ကားသည် အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်သို့ မမောင်းလာဘဲ ကားရုံဆီသို့ တန်းကာ မောင်းဝင်သွားလိုက်သံကို ကြားနေရသည်။ ထို့နောက် ကားစက်ရပ်လိုက်ပြီး ကားတံခါးပိတ်သံကို မြသိန်း ကြားလိုက်သည်။
မြသိန်းသည် သော့ခတ်ကာ ပိတ်ထားသော သံဘာဂျာတံခါးဆီသို့သွားကာ သော့အား ကြိုတင်ဖွင့်ထားပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏နေရာသို့သွားကာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်လေသည်။ သူပြန်ကာထိုင်လိုက်ပြီးစဉ်မှာပင် နှင်းဝေသည် သံဘာဂျာတံခါးရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ သူမသည် မြသိန်းအား လုံးဝမကြည့်။ သံဘာဂျာတံခါးကို တွန်းကာ အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်ပြီး မြသိန်းအား ကျောပေးကာ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ သော့ခတ်လိုက်သည်။
ယခုမှပင် နှင်းဝေ၏ နောက်ကျောအလှကို မြသိန်း သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နှင်းဝေ၏ သေးကျင်သော ခါးအောက်တွင် တင်သားများသည် ဝိုင်းကာ ကားစွင့်၍နေသည်။ တင်သားစိုင်များသည် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် တင်းကာနေပြီး စွဲမက်ဖွယ် အလွန်တရာမှကောင်းလှသည်။ တံခါးကို သော့ခတ်ပြီးသွားသော နှင်းဝေသည် လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် သော့ချိတ်သောနေရာသို့ လျှောက်ကာသွားပြီး သော့တံကို ချိတ်လိုက်၏။ ထို့နောက် သူမ၏အခန်းသို့ သွားရန်အတွက် ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်ရန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်လေသည်။
နှင်းဝေသည် မြသိန်း ထိုင်နေသောနေရာကို မကြည့်သည့်အပြင် မျက်လွှာကိုချကာ ခေါင်းငုံ့ကာ လျှောက်လာလေသည်။ မြသိန်း ထိုင်နေသော နေရာရှေ့မှ ဖြတ်သွားသောအခါတွင် မြသိန်းသည် သတိလက်လွတ်ဖြင့် ထိုင်ရာမှထကာ ရပ်လိုက်၏။ မြသိန်း ရင်ခုန်သံများကား တဒိန်းဒိန်းဖြင့် လူပျိုပေါက်တစ်ယောက်ပမာ တုန်ယင်ကာနေလေသည်။
“ နှင်း … ဝေ …”
စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ကာ ခေါ်လိုက်သည့်တိုင် မြသိန်း၏ လေသံကား သိသိသာသာ တုန်ယင်ကာနေသည်။
“ … ရှင် …”
မြသိန်းကိုကျော်ပြီး လေးငါးပေအကွာသို့ ရောက်နေသော နှင်းဝေက သူမ၏ခြေလှမ်းများကို ရပ်ကာ ပြန်ထူးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မြသိန်းကိုကား ကျောခိုင်းထားဆဲ။ သူမ၏ ထူးသံလေးမှာ တကယ့်ကိုပင် တိုးတိုးလေး။ နှင်းဝေကို ခေါ်လိုက်ပြီးမှ မြသိန်း ပိုပြီး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာလေသည်။ နောက်ထပ်ပြောချင်သော သူ၏စကားလုံးများမှာလည်း သူ့နှုတ်မှ မထွက်နိုင် ဖြစ်နေ၏။ နှင်းဝေကလည်း တံတွေးတစ်ချက် မျိုလိုက်ရင်း စိတ်ကိုတင်းကာနေရလေသည်။
“ ပြန် … ပြန်လာပြီလား …”
စကားထစ်ကာ ထပ်သွားသဖြင့် မြသိန်းမှာ သူ့ကိုယ်သူ မကျေမနပ် ဖြစ်သွား၏။ မြသိန်း၏ အမေးစကားကို ကြားလိုက်သည့်အခါတွင် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသော နှင်းဝေ၏မျက်နှာသည် ပြုံးယောင်သမ်းသွား၏။ မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ အနောက်တွင် ရှိနေသောကြောင့် နှင်းဝေ၏ အပြုံးကို မမြင်လိုက်ရချေ။
“ ဟုတ်ကဲ့ … ”
ပြောပြီးသည်နှင့် စောစောကထက် မြန်ဆန်သွက်လက်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် သူမ၏အိပ်ခန်းဆီသို့ လျှာက်လှမ်းကာသွားလေသည်။ ထိုအခါ သူမ၏ တင်သားများသည် အစွမ်းကုန် တုန်ခါလှုပ်ယမ်းသွားပြီး ထိုအမြင်အာရုံသည် မြသိန်း၏ရင်ကို စူးနစ်တိုးဝင်သွားလေသည်။ နှင်းဝေသည် သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားချေလေပြီ။ မြသိန်းလည်း မျက်စိတဆုံး ကြည့်နေပြီးနောက် လှည့်ကာထွက်လာခဲ့ပြီး သံဘာဂျာတံခါးအနီးတွင် ရပ်ကာ ပေါ်တီကိုအောက်ကို ငေးကြည့်နေသည်။
ခဏမျှရပ်ပြီးသောအခါ မြသိန်းသည် စိတ်နှလုံးကို ဒုံးဒုံးချလျက် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ လျှောက်ကာဝင်သွားလေသည်။ နှင်းဝေ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ အိပ်ခန်းတံခါးသည် စေ့ကာမနေဘဲ နည်းနည်းခပ်ဟဟ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အခြေအနေ မဆိုးသဖြင့် မြသိန်းသည် တံခါးကို တွန်းကာ ဖွင့်လိုက်သောအခါတွင် မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထမီရင်လျားဖြင့် ခေါင်းဖီးနေသော နှင်းဝေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ခြေနှစ်လှမ်းလောက် ဝင်ပြီးသောအခါတွင် နှင်းဝေ၏ အသံလွင်လွင်လေး စတင်ကာ ပေါ်ထွက်လာသည်။
“ အစ်ကို နှင်းဝေကို ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ။ နောက်မှ အပြင်မှာပြောမယ်လေ …”
မြသိန်းလည်း ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ နှင်းဝေကိုယ်ခန္ဓာလေးကို ငေးကြည့်ပြီး နှင်းဝေ၏ ကုတင်ပေါ်သို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ ဟို … ဟို … နှင်းဝေ … ညက … အစ်ကိုလေ …”
သူ့စကားမဆုံးခင် နှင်းဝေက ထိုင်ခုံပေါ်မှ ဆတ်ကနဲထကာ မြသိန်းဖက်သို့ လှည့်လိုက်၏။ နှင်းဝေ၏ ဖြူနုသော မျက်နှာကား ပန်းသွေးရောင်အတိ။
“ ဘာလဲအစ်ကို … နှင်းဝေမှန်း မသိလို့ပါလို့ ပြောမလို့ မဟုတ်လား … ”
ထိုသို့ပြောလိုက်ရင်း နှင်းဝေသည် မြသိန်းထိုင်နေရာ ကုတင်ရှေ့သို့ ရောက်လာလေသည်။ မြသိန်း စကားကို မဆက်နိုင်ပဲ နှင်းဝေ၏ ရင်လျားထားသော ကိုယ်လုံးလေးကိုသာ ခပ်စိမ်းစိမ်း စိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ထမီကို ရင်လျားထားသဖြင့် ဝင်းမွတ်မို့မောက်နေသော ရင်ညွန့်အလှကို အထင်းသား မြင်နေရသည်။ ထမီကို တင်းတင်းစည်းထားသဖြင့် လုံဝန်းကာ ငွားစွင့်လှသော ရင်သားအလှကြောင့် မြသိန်းအကြည့်တို့သည် ထိုနေရာက မခွာနိုင် ဖြစ်နေရသည်။ မြသိန်း စိတ်ကိုတင်းကာ သူ့ရှေ့တွင်ရပ်နေသော နှင်းဝေ၏ပခုံးကို လှမ်းကာ ကိုင်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေကလည်း ရုန်းဖယ်ခြင်းမပြု။
“ မဟုတ်ပါဘူး … နှင်းဝေ ၊ အစ်ကို နှင်းဝေမှန်း သိရက်နဲ့ ချစ်ခဲ့တာပါကွယ် … ”
စကားအဆုံးမှာတော့ ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေသော မြသိန်းသည် သူ၏ရှေ့နားတွင် ကပ်လျှက်ရပ်နေသော နှင်းဝေကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်းဆွဲယူကာ ဖက်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးလေးသည် အလိုက်သင့်ပင်ပါလာပြီး မြသိန်း၏ ရရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်သောအခါ သူမ၏မျက်လွှာကို ချလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးက အပေါ်သို့ မော့ကာနေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပွှင့်တော့မယောင်ယောင်။ မြသိန်းလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ နှင်းဝေ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရာ နှင်းဝေ ၏ လက်များကလည်း မြသိန်းကို ဖက်တွယ်ရင်း ပြန်လှန်စုပ်နမ်းခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်လေသည်။
မြသိန်း၏ လက်များကလည်း ဝက်မြီးကဲ့သို့ပင် အငြိမ်နေသည်မရှိပဲ နှင်းဝေ၏ တစ်ကိုယ်လုံးအား စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အထူးသဖြင့်တော့ တင်းရင်းစွင့်ကားနေသော နှင်းဝေ၏ တင်သားနှစ်ခြမ်းကို အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ နှင်းဝေကလည်း မြသိန်းနှုတ်ခမ်းတွေကို စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် အတင်းကိုပင် ဖိကပ်စုပ်နမ်းနေသည်။ ပြီးတော့လည်း သူမသည် မြသိန်း ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တိုးကာဖက်လာပါတော့သည်။
မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က နှင်းဝေ၏ တင်သားကြီးနှစ်ခုကြားကို လက်စောင်းဖြင့် ထမီပေါ်မှ ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရာ နှင်းဝေ၏ ကားအယ်ကာနေသော ဖင်သားကြီးများမှာ တလှိမ့်လှိမ့်ဖြင့် လှုပ်ကာနေလေသည်။ ထို့နောက် မြသိန်းလက်က သူမရှေ့ပိုင်းသို့ ရွေ့ပြောင်းကာ ပေါင်ရင်းဆီသို့ တိုးဝင်ကာ သူမ၏အင်္ဂါဇာတ်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်လေရာ နှင်းဝေး၏ခါးကလေးမှာ ကော့ကာတက်သွားပြီး မာန်ဖီနေသော မြသိန်း၏အတံကြီးနှင့် သူမ၏ ချပ်ရပ်ကာနေသော ဝမ်းပျဉ်းသားတို့မှာ နွေးထွေးစွာ ဖိကပ်မိကြသည်။
သူမကို ထောက်ထားသော ပူနွေးနေသော မြသိန်း အတံ အထိအတွေ့၊ အင်္ဂါဇာတ်အား လက်ဖြင့် ကလိပေးနေမှု၊ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုအား ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးမှုများကြောင့် နှင်းဝေ၏ ကာမဇောများသည် ဒီရေလှိုင်းများကဲ့သို့ တလှိမ့်လှိမ့်တက်လာပြီး ခံစားရခက်လာသောကြောင့် ရင်ထဲတွင်ပင် မွန်းကြပ်ကာလာရတော့သည်။ နှင်းဝေသည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းများဆီမှ ပြွတ်ကနဲနေအောင် ဆွဲကာခွာလိုက်ပြီး မြသိန်း၏မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မြသိန်း၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ကာပေးနေသည်။
ကြယ်သီးများ အားလုံးပြုတ်သွားသောအခါ အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် နှင်းဝေ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ မြသိန်းသည် သူမ၏ ရင်လျှားထားသောထမီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ နှင်းဝေမျက်လုံးလေးများ မှိတ်လိုက်ပြီး ခါးလေးကို ကြွပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မြသိန်းက နှင်းဝေ၏ အဝတ်မပါသော ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝင်းပြောင်ဖြူဥနေသော သူမ၏ဖင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင် နေသားကျအောင် တင်လိုက်ပြီး သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်စဉ်တွင်တော့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသော နှင်းဝေ၏ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းများမှ တိုးလျညင်သာသော စကားသံလေးထွက်လာလေသည်။
“အစ်ကို … နှင်းဝေကို မညာနဲ့နော် …”
“ မညာပါဘူး … နှင်းဝေရယ်။ အစ်ကို နှင်းဝေကို အစောကြီးကတည်းက ချစ်နေတာပါကွယ် … ”
“မဟုတ်ဘူး အစ်ကို …။ နှင်းဝေပြောတဲ့ ညာမှာ ဟထိုးပါတယ် အစ်ကိုရဲ့ …”
လူလယ်မလေး နှင်းဝေ ပင်တည်း ….။
ပြီးပါပြီ။
ZG
ေရးသားသူ – အမည္မသ္
“ ကၽြီ ” ကနဲ ကားဘရိတ္ဆြဲသံရွည္ႀကီးက ထြက္ေပၚလာၿပီးခဏတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ အနိုင္နိုင္သယ္ကာ လမ္းျဖတ္ကူးလာေသာ သူသည္ ကားေရွ႕မွာပင္ ေမွာက္ရက္လဲၿပီး က်သြားေလသည္။ ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ ကမန္းကတမ္း ကားေပၚမွဆင္းလိုက္ရင္း ထိုသူအနားသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ကားမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေမွာက္ရက္လဲေနေသာ သူ႔ကို ႏွင္းေဝ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ စိတ္ထဲတြင္ စိုးထင့္ကာသြားေလသည္။ ေနာက္တဖန္ ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္လိုက္မိမွ ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ အံ့ၾသတုန္လွုပ္ကာသြားေလသည္။
ထိုစဥ္တြင္ ပလက္ေဖာင္းဆီမွ တဖုံးဖုံးေျပးကာလာေနေသာ ေျခသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ထိုေျပးလာေသာ လူမွပင္ လဲက်ေနေသာ သူ႔အား ဆြဲကာထူလိုက္ေလသည္။ ထိုသူသည္ ႏွင္းေဝဖက္သို႔ လွည့္ကာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ဟာ … ႏွင္းေဝပါလား ”
“ ဟင္ … ကိုစိန္တင္ … ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ”
“ သူ႔ဖာသာ သူသြားမယ္ဆိုၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးသြားတာပဲ …”
ထိုသူႏွင့္ စကားအျပန္အလွန္ေျပာရင္း ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အနားသို႔ ကပ္သြားသည္။
“ သူဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ဟင္ ”
“ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ အမူးလြန္ေနတာပါ ”
“ ဒါဆိုရင္လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး … ကိုစိန္တင္ရယ္။ ကားေပၚသာ တင္ေပးလိုက္ပါေတာ့ … ”
ေျပာရင္းမွပင္ ႏွင္းေဝက အမူးလြန္ေနသူကို တစ္ဖက္မွဝင္ကာ တြဲလိုက္ေလသည္။
“ ကိုစိန္တင္ပါ လိုက္ခဲ့ပါလား။ ကၽြန္မတစ္ခါတည္း ပို႔ေပးခဲ့မယ္ေလ ”
“ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး ႏွင္းေဝရယ္ … ႏွင္းေဝတို႔သာ ျပန္ႏွင့္ပါ … ”
“ကဲ… ဒါဆိုလည္း ကၽြန္မသြားေတာ့မယ္ ကိုစိန္တင္ ”
ကိုစိန္တင္က ေခါင္းၿငိမ့္အျပတြင္ ႏွင္းေဝ ကားကေလးကို ေမာင္းကာထြက္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္တြင္လည္း မမႏြယ္ ျပန္ေရာက္ဦးမည္မဟုတ္။ အန္တီကလည္း ျပည္သို႔ ခဏျပန္သြားသည္မွာ (၂) ရက္ရွိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕ေပၚတီကိုေအာက္သို႔ ကားရပ္ၿပီးေနာက္ ႏွင္းေဝ ကားဟြန္းကို ေလးငါးခ်က္ အဆက္မျပတ္ တီးလိုက္ေလသည္။ တိုက္ႀကီး၏ေဘးရွိ ကားဂိုေဒါင္ေလးတြင္ေနေသာ လွျမင့္တို႔ လင္မယား ေျပးထြက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ႏွင္းေဝ ကားတံခါးကိုဖြင့္ကာ ဆင္းလိုက္ၿပီး ကားေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္စဥ္မွာပင္ လွျမင့္တို႔ လင္မယားႏွစ္ဦးစလုံး အနားသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
“ ဟင္ … အစ္ကိုေလးပါလား … ”
“ ဟုတ္တယ္ …။ ရွင္တို႔အစ္ကိုေလးကို ရွင္တို႔ပဲတြဲၿပီး အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚ တင္ေပးခဲ့ပါဦး … ”
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ႏွင္းေဝက သူမ၏ စလင္းဘက္ေလးကိုဖြင့္ကာ အတြင္းမွ ေသာ့ကိုထုတ္ၿပီး တံခါးမႀကီးကို ဖြင့္လိုက္ေလသည္။ လွျမင့္တို႔ လင္မယားက မူးေနေသာ သူ႔ကို မနိုင္မနင္းႏွင့္ တြဲလာၾကေလသည္။ အမူးလြန္ေနေသာ သူမွာ တအင္းအင္း တအဲအဲႏွင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေစာေစာကလိုေတာ့ သတိလစ္ကာမေနေတာ့။ သူ႔ကို ကုတင္ေပၚသို႔ တင္ေပးၿပီးေသာအခါ
“ ကဲ … ရွင္တို႔ တာဝန္ေက်ၾကပါတယ္၊ ျပန္အိပ္ၾကေပေတာ့ … ”
ဟု ႏွင္းေဝက ေျပာလိုက္ၿပီး ခပ္ကုပ္ကုပ္ ထြက္သြားေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အေနာက္မွလိုက္ကာ အိပ္ခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။
—————————————
ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားလဲၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းဖက္သို႔ ထြက္လာၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေရခဲအိတ္ကိုရွာၿပီး ေရခဲတုံးေလးမ်ားအား အိတ္အတြင္းသို႔ ထည့္ၿပီး အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္လာခဲ့ေလသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ရွိေသာ အမူးလြန္သူကား တလူးလူး တလြန႔္လြန႔္ ျဖစ္ကာေနေခ်သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိကား မပြင့္ေသး။ ထိုသူ၏နဖူးကို ေရခဲတင္ေပးရန္ ႀကံရြယ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ထိုသူသည္ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီး၏ အလယ္တြင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ႏွင္းေဝ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း ကုတင္ႀကီးေပၚ လွမ္းကာတက္လိုက္ေလသည္။
ထိုသူ၏နဖူးေပၚသို႔ ေရခဲအိတ္ကို အသာအယာ တင္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းအတြင္းရွိ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည (၈) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးသည္။ ဒီအတိုင္းဆို မမႏြယ္ ျပန္ေရာက္မည့္အခ်ိန္မွာ ေဝးေသးသည္။ မေန႔ညကလည္း သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္လာသည္။
ကုတင္ေပၚတြင္ အမူးလြန္ေနေသာ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ အသိအာ႐ုံထဲတြင္ သိသလိုလို မသိသလိုလို ျဖစ္ေနလ်က္ ေခါင္းထဲတြင္ အုံခဲကာေနေလသည္။ သူ၏အသိကို စုစည္းနိုင္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ပထမဆုံး သိလိုက္ရသည္က သူ၏နဖူးေပၚတြင္ ေအးစက္ေနေသာ ေရခဲအိတ္၊ ၿပီးေတာ့ အိစက္ညက္ေညာေသာ အေတြ႕အထိ၊ ေမႊပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္ေသာ ရနံ့ စသည္တို႔ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၾကဳံေတြ႕ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ျမသိန္းသည္ ခဏတာမၽွ ၿငိမ္ေနလိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကို အားယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
“ ဟင္ အစ္ကို … သတိရလာၿပီလား? ”
လွိုက္ေမာပုံရေသာ တုန္ခါေနသည့္ အသံေလး။ ဒီအသံအဆုံးတြင္ေတာ့ ျမသိန္း၏ မ်က္လုံးမ်ား ျပန္မွိတ္ကာသြားေလသည္။ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ စကားစုမ်ားကို ၾကားေနရသည္မွာ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူႏွင့္ စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္သျဖင့္ ခြဲခြာေနေသာ သူ၏ဇနီးအလွ ေဝ၏ ခ်စ္စဖြယ္ ႏွုတ္ခမ္းလွလွေလးမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ စကားစုမ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေဝ ႏွင့္ ျမသိန္းတို႔ စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတူညီၾကပဲ သေဘာကြဲၾကသည္မွာလည္း အျခားမဟုတ္။ ေဝ သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ဘာမဆို သူ႔ေျခသူ႔လက္ လုပ္ကိုင္တတ္ေသာ ညဥ္ရွိသူပီပီ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို တစ္စင္ခြဲေထာင္ကာ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခါတြင္ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမွု၊ လူမွုေရးေတြက ဝင္လာေတာ့သည္။
ေက်ာင္းသူဘဝထဲကပင္ ေယာကၤ်ားေလးအေပါင္းအသင္းမ်ား ရွိခဲ့ တြဲခဲ့ေသာ ေဝသည္ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္လုပ္လာၿပီဆိုေတာ့ ေယာကၤ်ားမ်ားႏွင့္ ရဲဝံ့စြာပင္ တန္းတူရင္ေဘာင္တန္းကာဆက္ဆံလာခဲ့သည္။ ခဏတာ ကာလအတြက္ေတာ့အေၾကာင္းမဟုတ္။ ၾကာရွည္လာေတာ့ ျမသိန္း၏စိတ္တြင္ ေဝသည္ ေယာကၤ်ားေတြကို လိုသည္ထက္ပိုၿပီး ဆက္ဆံေနသည္ဟု ျမင္လာသည္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမသိန္း သတိေပးခဲ့သည္။ ေဝကလည္း လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို အရင္းခံကာ ဆင္ေျခေတြေပးခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္ ေျပာမိစဥ္တြင္ေတာ့ ေဝကလည္း ျမသိန္းကို စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္လား မေျပာတတ္၊ ျပန္လွန္ကာ အေခ်အတင္ စကားမ်ားခဲ့ၾကသည္။ ျမသိန္းလည္း အိမ္ေပၚမွဆင္းသြားခဲ့ၿပီး စိတ္ေလကာေနခဲ့သည္။ လုပ္ငန္းေတြကို သူ၏လက္ေထာက္ျဖင့္ လႊဲထားၿပီး အရက္ခ်ည္းဖိေသာက္ကာ ေနေလသည္။
ယခုေတာ့ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ သူ၏ခ်စ္ဇနီး ေဝႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့ေသာ ဖဲေမႊယာထူႀကီးထက္သို႔ ျပန္ေရာက္ကာေနေလသည္။ ခ်စ္ဇနီးကလည္း သူ႔ကို ၾကင္ၾကင္နာနာႏွင့္ ျပဳစုကာေနသည္။ မျမင္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္လားမသိ၊ ျမသိန္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ေဝ၏ ေရႊရင္ႏွစ္ခိုင္မွာ ခါတိုင္းထက္ က်စ္လစ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ တီရွပ္အက်ပ္အျဖဴလးကို ဝတ္ထားသျဖင့္ ရင္ဘတ္တြင္ အသီးေလးေတြမွာ အတိုင္းသားထကာေနေလသည္။ ကာမအရသာ ျပတ္လာတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ျမသိန္း၏ ရမၼက္ဆႏၵမ်ားသည္ ဟုန္းကနဲထကာလာရေခ်ၿပီ။
ျမသိန္း၏ အၾကည့္စူးစူးေတြေၾကာင့္ ႏွင္းေဝလည္း မ်က္လႊာခ်ကာ ေနရေလသည္။ သူမကို ၾကည့္ေနရင္းကပင္ ျမသိန္းသည္ ပက္လက္အေနအထားမွ သူ၏ဒူးတစ္လုံးကို ဆြဲကာ ေထာင္လိုက္ေလသည္။ ျမသိန္း၏ အၾကည့္မ်ားကား ႏွင္းေဝ၏ ေသးက်င္ေသာ ခါးဆီသို႔ ရာက္သြားျပန္၏။ ထဘီေလးကို ကပိုကရို ဝတ္ထားေသာ္လည္း ထိုေသးေသာ ခါးေအာက္တြင္ရွိေသာ မို႔ေမာက္ကာ ေဖာင္းကားေနေသာ တင္သားတို႔၏ အလွကိုကား မဖုံးကြယ္နိုင္ေပ။ ႏွင္းေဝသည္ ပဆစ္တုပ္ကာ ထိုင္ေနျခင္းေၾကာင့္ ဆင္စြယ္ပမာ အရင္းတုတ္ၿပီး အဖ်ားသို႔ သြယ္ဆင္းလာေသာ လွပလြန္းသည့္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို အထင္းသား တင္းတင္းေျပာင္ေျပာင္ ျမင္ေနရသည္။
ျမသိန္းသည္ သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္မၽွင္းမၽွင္းခ်လိုက္ရင္း အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ သူ႔အား ျပဳစုေနသည့္ ခ်စ္ဇနီးေခ်ာေလးအား အတိုးခ်ကာ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ေတာ့မည္ဟု အရက္ရွိန္ႏွင့္ ရမၼက္ေသြးရွိန္ေရာကာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ႏွင္းေဝကလည္း သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ျမသိန္းဖက္သို႔ ကိုင္းကာ လက္တစ္ဖက္ကို ဆန႔္ကာ ျမသိန္းနဖူးေပၚမွ ေရခဲအိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ေလသည္။ အခုအခံ အစည္းအေႏွာင္ မပါေသာ ရင္သားစိုင္ႏွစ္ခု ျမသိန္း၏ မ်က္ႏွာေရွ႕နားတြင္ သိမ့္ကနဲလွုပ္ရွားစဥ္မွာပင္ ျမသိန္း၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ခါးကေလးကိုဖက္ကာ ႏွင္းေဝ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆတ္ကနဲ သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ ဆြဲယူလိုက္ရာ
“ အို … အစ္ကို …”
ဟူေသာ အထိတ္တလန႔္ အသံေလးျဖင့္ ႏွင္းေဝမွာ ျမသိန္း၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ၿပိဳလဲကာက်လာေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျမည္တမ္းၿပီးေနာက္ ႏွင္းေဝ၏ ႏွုတ္ဖ်ားမွ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားမ်ား ထြက္မလာေတာ့။ သူမ၏ နီတ်ာတ်ာ ႏွုတ္ခမ္းအစုံသည္ ျမသိန္း၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြၾကား ေရာက္ကာသြားေခ်ေလၿပီ။ ျမသိန္း၏ လက္ေတြက ၿငိမ္မေနဘဲ အခုအခံ မဝတ္ထားေသာ သူမ၏ ရင္သားႏွစ္မႊာကို တီရွပ္ေပၚမွ အသာအယာ ဆုပ္နယ္ဖ်စ္ညႇစ္ေပးေနသည္။ ခါတိုင္းထက္ပင္ လုံးက်စ္ကာ မာတင္းေနေသာ ရင္ႏွစ္မႊာ၏ အေတြ႕ထူးေၾကာင့္ ျမသိန္း၏လက္ေတြက ႏွင္းေဝ၏ တီရွပ္အတြင္းသို႔ တီရွပ္၏ ေအာက္ဖက္ဆီမွ လွမ္းလိုက္ေလသည္။
ႏွင္းေဝ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိုက်ဴးေက်ာ္လာေသာ ျမသိန္း၏လက္ကို ကမန္းကတမ္းဖယ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မမွီလိုက္ေတာ့ပါ။ ရင္ႏွစ္မႊာကို သိမ္းပိုက္ရန္ အေပၚသို႔ ဆန္တက္သြားေသာ ျမသိန္း၏ လက္ဖဝါးမ်ားက သူမ၏ႏူးညံ့လွေသာ ဝမ္းဗိုက္သားႏွင့္တကြ နံေစာင္းမ်ားကို ေလၽွာတိုက္သြားရာ တစ္ကိုယ္လုံး ဖ်င္းကနဲ ၾကက္သီးထသြားရေသာ ႏွင္းေဝ၏ ခါးကေလးမွာ တြန႔္ကာတက္သြားေလသည္။
မ်ိဳးမတူေသာ ဖိုႏွင့္မ ဆန႔္က်င္ဘက္ အေတြ႕အထိေၾကာင့္ ႏွင္းေဝ၏ ႏုေထြးေသာ အသားစိုင္မ်ားမွာ ဆူပူကာလာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္း ႏုံးေခြကာသြားေလသည္။ ျမသိန္း၏လက္က လုံးက်စ္ၿပီး တင္းေနေသာ သူမ၏နို႔အုံေလးမ်ားကို ညင္သာစြာ ဆုပ္ညႇစ္ေပးရင္းကပင္ သူမ၏ နိုးသီးေခါင္းေလးမ်ားကိုလည္း လက္ဖဝါးထိပ္ေလးျဖင့္ ဖြဖြေလးပြတ္ေပးျခင္း၊ လက္ဖဝါးထဲထည့္ကာ လွိမ့္ၿပီးပြတ္ေပးျခင္းတို႔ကို ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပင္ လုပ္ေပးေနရာ ျမသိန္း၏ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းငုံကာ စုပ္ယူေပးေနေသာ အျပဳအစုမ်ားၾကားမွ ႐ုန္းမထြက္နိုင္ျဖစ္ေနေသာ ႏွင္းေဝခင္မ်ာ ေက်ာေကာ့လိုက္၊ ခါးတြန႔္လိုက္ျဖင့္ လွုပ္လွုပ္ရြရြ ျဖစ္ေနသလို ႏွင္းေဝ၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း မရိုးမရြျဖစ္ကာ ရမၼက္ေသြးမ်ား ဆူပြက္ကာတက္လာေနေလသည္။
မိန္းမႏွင့္ တစ္လေက်ာ္ၾကာေအာင္ ခြဲခြာေနခဲ့ရေသာ ျမသိန္းမွာေတာ့ ငံ့လင့္ကာ ေနခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ မ်ိဳသိပ္ကာေနခဲ့ရေသာ သူ၏ဆႏၵမ်ားကို လက္ေတြ႕ေပါက္ကြဲခြင့္ ရေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေျပာမျပနိုင္ေသာ အရသာထူးကို အပီအျပင္ ခံစားကာေနေလသည္။ ႏွင္းေဝ၏ နို႔ႏွစ္လုံးကို သုံးသပ္ကာ ကစားေနေသာ ျမသိန္း၏လက္သည္ သူမ၏ခါးဆီသို႔ ေရာက္ကာသြားေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ေက်ာျပင္ေပၚက လက္ကိုေရာ၊ ခါးေပၚက လက္ကိုပါ ႏွင္းေဝ၏ ကိုယ္လုံးက်စ္က်စ္ေလးကို တင္းၾကပ္စြာ ရစ္သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္လွဲခ်လိုက္ေလသည္။
ႏွင္းေဝေက်ာျပင္ ေမႊ႕ယာေပၚသို႔ ထိကပ္မိသည့္အခ်ိန္တြင္ ျမသိန္း၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြက ႏွင္းေဝ ႏွုတ္ခမ္းေလးမ်ားကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲတြင္ ထြန္းထားေသာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ စားပြဲတင္ စာၾကည့္မီးလုံး၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာေလးကို အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ႏုငယ္လွေသာ ႏွင္းေဝမ်က္ႏွာေလးသည္ ပန္းေသြးေရာင္ထေနၿပီး မ်က္လုံးအစုံကိုကား မွိတ္ထားေလသည္။
ျမသိန္း၏ ႏွာေခါင္းက ႏွင္းေဝ၏ ပါးျပင္အႏွံကိုဖိကပ္ကာ သရမ္းျခင္းအမွုကို ျပဳေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ဝင္းမႊတ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ၏ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ျမသိန္းႏွုတ္ခမ္းအစုံက ဖိကပ္ကာ စုပ္နမ္းလိုက္ခ်ိန္တြင္မွာေတာ့ ႏွင္းေဝမ်က္ႏွာ ေဖြးေဖြးေလးမွာ ေမာ့တက္ကာသြားေလသည္။ ထိုမွတဖန္ ျမသိန္းသည္ ႏွင္းေဝ၏ တီရွပ္ကို အေပၚသို႔ လွန္တင္လိုက္ရာ တုန္ကာလွုပ္ကာျဖင့္ ထြက္က်လာေသာ ႏွင္းေဝ ရင္သားႏွစ္မႊာမွာ အပ်ိဳရွုံးေလာက္ေအာင္ပင္ လုံးဝန္းမာတင္းကာ ေနေလသည္။ ထိုအျမင္ေၾကာင့္ ျမသိန္းမွာ စိတ္ပိုထလာၿပီး ႏွင္းေဝ၏ နို႔တစ္ဖက္ကိုငုံကာ နို႔သီးေလးကို ႁပြတ္ကနဲေနေအာင္ စုပ္ယူလိုက္ေလသည္။
“ အို အစ္ကို … ဟင့္ ဟင့္ … အင္း ”
ႏွင္းေဝ၏ ရင္ဘတ္ကေလးမွာ ေကာ့ကာတက္သြားၿပီး ႏွုတ္ဖ်ားမွလည္း ၿငီးညဴသံေလး မပြင့္တပြင့္ ထြက္အံလာခဲ့သည္။ ျမသိန္းလက္တစ္ဖက္က က်န္ေနေသာ သူမနို႔အုံေလးတစ္ဖက္ကို အုပ္ကာဆုပ္နယ္ေပးေနသလို နို႔သီးေလးေခါင္းေလးေတြကိုလည္း ေခ်မြေပးေနေလသည္။
ႏွင္းေဝ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ လိမ္ကာသြားလိုက္ ကားသြားလိုက္ျဖင့္ ခံစားရအေတာ္ခက္ေနပုံရေလသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ရမၼက္ေသြး ဆူေဝစြာျဖင့္ ျမသိန္း လွန္ကာတင္ထားေသာ တီရွပ္သည္ ႏွင္းေဝ၏ ေမးဖ်ားအထိ ဖုံးေနေလရာ ေနရထိုင္ရ အေတာ္ခက္လာေသာ ႏွင္းေဝသည္ တီရွပ္ကို သူမ၏ဦးေခါင္းမွဆြဲကာ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝ ရင္သားႏွစ္ဖက္ကို တစ္လွည့္စီစို႔လိုက္ ဖၽွစ္ညႇစ္လိုက္ျဖင့္ အလွုပ္ရွုပ္ေနေသာ ျမသိန္းသည္ ဆက္လက္ မေစာင့္စားနိုင္ေတာ့သျဖင့္ လက္တစ္ဖက္က သူဝတ္ထားေသာ ရွပ္အကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ားကို အလ်င္စလို ဆြဲျဖဳတ္ေနသလို က်န္လက္တစ္ဖက္ကလည္း ကားကားေလးျဖစ္ေနေသာ ႏွင္းေဝပါင္တံေလးမ်ားခြဆုံရွိ ဖုေဖာင္းကာေနေသာေနရာကို ထဘီေပၚမွ ဖြဖြေလး အုပ္ကိုင္လိုက္ေလရာ…..
“ အ… ကို … အို …အို ”
ႏွင္းေဝ၏ကိုယ္ေလးမွာ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားရေလသည္။ သူမ၏ ရတနာေရႊၾကဳတ္ ေဖာင္းေဖာင္းကေလးကို အုပ္ကိုင္ထားေသာ ျမသိန္း၏လက္ေတြက ၿငိမ္ၿငိမ္မေနပဲ ဖိလိုက္၊ ဆုပ္လိုက္၊ ဖ်စ္လိုက္၊ ညႇစ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ျမသိန္းက ႏွင္းေဝမ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပ်ိဳျဖန္းမေလးတစ္ေယာက္ပမာ မ်က္လုံႏွစ္လုံးကိုမဖြင့္ပဲ စုံမွိတ္ကာထားၿပီး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ဖိကိုက္ကာထားေလသည္။ ျမသိန္းသည္ သူ႔ရွပ္အကၤ်ီကၽြတ္သြားသည္ႏွင့္ ႏွင္းေဝ၏ထဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေလရာ
“အို … အစ္ကို … မလုပ္နဲ႔ေလ ”
ေၾကာက္လန႔္တၾကားျဖင့္ ႏွင္းေဝလက္မ်ားက သူမ၏ထဘီကို လွမ္းဆြဲပါေသးသည္။ ဒါ့အျပင္ ထဘီကၽြတ္ထြက္သြားမည္ကို ဟန႔္တားလိုေသာ သေဘာျဖင့္ သူမ၏ဒူးႏွစ္ဖက္ကို တၿပိဳင္တည္း ေထာင္လိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လွုပ္ရွားလူးလြန႔္သြားေသာ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးေၾကာင့္ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ႂကြေပးလိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ထမိန္ေလးမွာ ျမသိန္းလက္ထဲ ပါသြားရွာသည္။
“ ကၽြတ္ …”
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ႏွင္းေဝခင္မ်ာ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးအား စုံမွိတ္ထားရင္းကပင္ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို မေက်မနပ္ျဖင့္ ကိုက္ထားလိုက္ေသးသည္။ ထဘီဆြဲခၽြတ္သည္ကို တြန႔္တိုေနရွာေသာ သူမျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ကာ သူႏွင့္ခ်စ္ရည္လူးခဲ့စဥ္က ဒီလိုပင္ အထိတ္တလန႔္ျဖင့္ တြန႔္တိုတတ္သည္ကို သြားသတိရကာ ဇနီးျဖစ္သူ ေဝတစ္ေယာက္ ငယ္မူငယ္ေသြးေတြ ျပန္ဝင္ေနၿပီဟု ျမသိန္း ေက်နပ္စြာ ေတြးလိုက္မိသည္။
ထဘီကၽြတ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ျမသိန္း အၾကည့္စူးစူးေတြက သူမ၏ ရတနာေရႊၾကဳတ္ဆီမွ လုံးဝမခြာေတာ့။ ယခင္က အေမႊးနက္မ်ားျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းထားေသာ ေဝ၏ ရတနာေရႊၾကဳတ္ေလးက အခု အေမႊးတစ္ပင္မၽွမရွိပဲ ျဖဴေဖြးတင္းမာကာ မုန႔္ေပါင္းအလား မို႔ေဖာင္းေနပါလားဟု ျမသိန္း ေတြးမိသည္။ သူပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ရင္း သူ၏လက္မ်ားက ႏွင္းေဝ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ရာ ဒူးႏွစ္ဖက္လုံးေထာင္ထားေသာ ႏွင္းေဝ ေျခဖ်ားႏွစ္ဖက္မွာ အတန္ငယ္ေဘးသို႔ ကားသြားသည္။
တစ္ဖန္ သူ၏ မာေတာင္ေနေသာ အတံႀကီးကို ႏွင္းေဝ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ပြတ္ေပးလိုက္ရာ ကားအယ္ျဖဴေဖြးလွေသာ ႏွင္းေဝ၏ ဖင္သာႀကီးမွာ လွုပ္လွုပ္ရွားရွာ ျဖစ္လာရေလသည္။ အဲဒီေနာက္ ျမသိန္းက သူမ၏ စိကပ္ကာ ေဖာင္းထေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို လက္ညႇိုး လက္မတို႔ျဖင့္ အသာေလးဖိကာ ျဖဲလိုက္သည္။
“ အား … ကၽြတ္ … အို …”
ႏွင္းေဝ ညည္းသံေလး ထြက္လာသည္။ ဒီလိုျဖဲလိုက္ေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ထြက္ေပၚလာေသာ သူမ၏ အစိေလးကို သူ၏အတံထိပ္ဖူးျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးေပးလိုက္သည္။
“ အို … အေမ့ … အင့္ … အ အ…အား …”
ႏွင္းေဝ ဝင္းဝင္းဝါဝါ ကိုယ္လုံးတီးေလးမွာ လူးလြန႔္လွုပ္ရွားသြားရေလသည္။ ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ ထူးျခားလွသည္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ တိမ္ေပၚပ်ံတက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ျမသိန္းလက္ျဖင့္ ျဖဲထားေသာေၾကာင့္ နီရဲကာေနေသာ သူမ၏အေခါင္းအတြင္းမွ ခ်စ္ေရွ႕ေျပး အရည္ၾကည္မ်ား တစ္စိမ့္စိမ့္ ထြက္လာေလသည္။ ျမသိန္း၏ လက္တစ္ဖက္က ႏွုတ္ခမ္းသာေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ျဖဲထားရင္း သူမ၏ ဂူဝသို႔ သူ၏ထိပ္ဖူးကိုေတ့ကာ အသာဖိၿပီး သြင္းလိုက္ေလသည္။
“ အို … အို … အား … ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ေသပါၿပီ အစ္ကိုရယ္ …”
ထိုးေနၾကတြင္း ျဖစ္သျဖင့္ ျမသိန္းက မညႇာေတာ့ပဲ တစ္ဆုံးထိုးသြင္းလိုက္ရာ က်ဥ္းေျမာင္းၾကပ္တည္းစြာ ဝင္သြားသည္။ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ပိုထႂကြလာၿပီး ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ဇြတ္ေဆာင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ႏွင္းေဝကိုယ္လုံးေလးမွာ အေတာ္ပင္ ေကာ့တက္လာကာ မွိတ္ထားေသာ သူမ၏ မ်က္ခြံေလးမ်ားေအာက္မွ မ်က္ရည္မ်ား စိမ့္ထြက္လာေလသည္။ ႏွင္းေဝ ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္က တင္းၾကပ္စြာ ျမသိန္းဒုတ္ေခ်ာင္းကို ညႇပ္ထားၿပီး ဆြဲဆုပ္ထားသလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ ၾကပ္ထုပ္သည့္ အရသာကို ျမသိန္း ၿမိန္ယွက္စြာ ခံစားေနရသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ရွုံမဲ့ေနေသာ ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ေဝသည္လည္း သူႏွင့္မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသစ္အဆန္းသဖြယ္ ျဖစ္ေနတာေနမွာပါ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သူမအေခါင္းေလးထဲမွ သူ၏အတံႀကီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး တစ္ဝက္ေလာက္ အေရာက္တြင္ ခပ္သာသာေလး ေဆာင့္ကာ ထိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။
ၿပီးေတာ့ ျမသိန္း၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ရင္ႏွစ္မႊာကို တစ္လွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေပးကာ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို ေခ်မြေပးေနသလို လက္တစ္ဖက္ကလည္း သူမ၏ ဆီးခုံ၊ ေပါင္တံမ်ားတစ္ေလၽွာက္ကိုလက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနေလသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ကာေနေသာ ျမသိန္းအဂၤါသည္ သူမ၏ အေခါင္းအတြင္းမွ ထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္ ျဖစ္သြားတိုင္း ခ်စ္အရည္ၾကည္မ်ားကလည္း ပြက္ကနဲ ပြက္ကနဲ ထြက္လာေလသည္။ ထိုသို႔လုပ္ရင္းမွပင္ အားမရနိုင္ျဖစ္လာေသာ ျမသိန္းသည္ သူ၏ထိပ္ဖူးကို အျပင္ေရာက္သည္အထိ ဆြဲထုတ္ၿပီး ႏွင္းေဝ အေပါက္ေလးကို ခ်ိန္ကာ အားပါးတရ ဖိသိပ္ကာခ်ေလေတာ့သည္။
“ အို … အို … အာ … အင္း … ကၽြတ္… ကၽြတ္ … ကၽြတ္ ”
ျမသိန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ ႏွင္းေဝခင္မ်ာ အင့္ကနဲ အင့္ကနဲ ေမြ႕ယာအတြင္းသို႔ နစ္ဝင္သြားလိုက္ ေကာ့တက္ကာလာလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ သူမ၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေပါင္တံစင္းစင္းေတြကို တတ္နိုင္သမၽွ ကားေပးထားရာ ေပါင္တြင္းေၾကာမ်ားပင္ ေထာင္ထေနေလသည္။ ၾကပ္ညပ္စီးပိုင္ကာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေသာ အဖုတ္ေလး၏အရသာေၾကာင့္ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ ရမၼက္စိတ္မ်ား ျပင္းထန္လာၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္လာသည့္အဆုံး ျမသိန္းသည္ ႏွင္းေဝကိုယ္လုံးေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်ကာ ကိုယ္လုံးေလးအား တင္ၾကပ္စြာ သိမ္းၾကဳံးၿပီး ဖက္လိုက္ေလသည္။
ႏွင္းေဝကလည္း ျမသိန္း၏ကိုယ္ကို ျပန္ကာဖက္ထားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါမွ သူမ၏အသားေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္ကို ျမသိန္း သတိထားလိုက္မိၿပီး ရင္ထဲတြင္ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမနို႔တစ္ဖက္ကို ငုံကာ စို႔လိုက္ၿပီး ဖင္ႂကြကာ အားရပါးရပင္ ေဆာင့္ကာလိုးေလေတာ့သည္။
ျမသိန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ျပင္းလွသလို သူမခင္မ်ာ ေခါင္းကို ဘယ္ညာလူးလွိမ့္ကာ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနရရွာသည္။ ဒါ့အျပင္ သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ျမသိန္း၏ကိုယ္လုံးႀကီး သူမအေပၚမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို စိုးရိမ္သည့္အလား အတင္းပင္ဖက္ကာထားေလသည္။ သိပ္မၾကာေသာ အခ်ိန္ကာလ အတြင္းပင္ ႏွင္းေဝမ်က္ႏွာေလး ရွုံ႔မဲ့လာရာက ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ဟလာၿပီး
“ ဟယ္ … အ အ … အင့္ အင့္….အြန္ အြန္း … ”
ညည္းညႇူေအာ္ဟစ္ရင္း ႏွင္းေဝတစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေကာ့ကာေကာ့ကာ တက္သြားၿပီး ဟင္းကနဲ သက္ပ်င္းခ်ကာ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာမ်ား ေျပေလ်ာ့သြားေလသည္။ ေဝတစ္ေယာက္ တစ္ခ်ီၿပီးသြားၿပီကို သိလိုက္ရေသာ ျမသိန္းကလည္း သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းၾကပ္စြာ တိုးဖက္လိုက္ရင္း လီးတန္ႀကီးကို ဒစ္ေပၚလာသည္အထိ ဆြဲကာဆြဲကာ ထုတ္ၿပီး အားကုန္ေဆာင့္ကာ လိုးလိုက္ေလသည္။ ျမသိန္း၏ အသက္ရွူသံမ်ားမွာလည္း ျပင္းထန္ျမန္ဆန္လာၿပီး ၁၀ ခ်က္မၽွ ဖိသိပ္လိုက္ကာ သူ၏အတံႀကီးအား ႏွင္းေဝ၏ အေခါင္းေလးထဲသို႔ တဆုံးဖိသြင္းလိုက္ၿပီး ပူေႏြးေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို အားပါးတရ ပန္းထည့္လိုက္ေလသည္။
ငါးမိနစ္ခန႔္ၾကာသည္အထိ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးဖက္ကာ မွိန္းၿပီး ဇိမ္ယူေနၾကၿပီးေနာက္ ျမသိန္းသည္ ႏွင္းေဝ၏ ေဘးဖက္သို႔ ပက္လက္လွန္ကာ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝခင္မ်ာ သူမရတနာေရႊၾကဳတ္အတြင္းမွ ကၽြတ္ထြက္သြားေသာ ျမသိန္း၏ အတံႀကီးေၾကာင့္ သူ႔မရင္ထဲမွာ ဟာကနဲ႔ ျဖစ္သြားၿပီး ျမသိန္းကို မ်က္လုံးေလး ဝင့္ၾကည့္လိုက္ရာ အိပ္ယာေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ကာ လွဲေနေသာ ျမသိန္း၏ ေပါင္ၾကားတြင္ အရွိန္မေသေသးဘဲ မိုးေမၽွာ္ကာ ေထာင္မတ္ေနေသာ အတံႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ အတံႀကီးမွာ စိုရႊဲေနၿပီး ေပပြေနေသာ အရည္မ်ားေၾကာင့္ တင္းေျပာင္ၿပီး အသည္းယားစဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။
ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ မ်က္ေတာင္ေတာင္ မခတ္နိုင္ပဲ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုေနာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မာန္ေလၽွာ့ကာ ညႇိုးက်သြားမွ သက္ျပင္းေလးခ်ကာ ျမသိန္းကို ၾကည့္မိသည္။ မ်က္လုံးအစုံကိုမွိတ္ကာ ဇိမ္ယူေနေသာ ျမသိန္းသည္လည္း တစ္ေနကုန္နီးပါး ေသာက္ထားေသာ အရက္ရွိန္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကာမဂုဏ္ကိုခံစားၿပီး အားကုန္သြားသည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ခဏအတြင္းမွာပင္ ေဟာက္သံေပးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ႏွင္းေဝလည္း ျမသိန္းမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေလးကန္စြာျဖင့္ အိပ္ယာေပၚမွ မထခ်င္ ထခ်င္ျဖင့္ ထကာ ထိုင္လိုက္ေလသည္။
—————————————-
နံနက္အိပ္ယာမွနိုးၿပီး ျမသိန္း၏အၾကည့္မ်ား တိုင္ကပ္နာရီဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ မနက္ (၈) နာရီေတာင္ ထိုးသြားၿပီပဲ။ မ်က္လုံးကို ေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ၿပီး ညကအေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္ကို မေတြးတတ္ေတာ့။ ေသခ်ာသည္ကား သူႏွင့္ေဝတို႔ အိပ္စက္ေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေမႊ႕ယာႀကီးေပၚသို႔ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။
ျမသိန္း ကိုယ္ေပၚတြင္ လႊားထားေသာ ေစာင္ကိုခြာလိုက္ေသာအခါ အေပၚအကၤ်ီကား မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ပုဆိုးတစ္ထည္က စြပ္လ်က္သား။ ျမသိန္း ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလိုက္သည္။ သူ ဝတ္လစ္စလစ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကိုကား မွတ္မိလိုက္သည္။ ေဝက သူ႔ကို ပုဆိုးစြပ္ေပးခဲ့႐ုံသာမက ေစာင္တစ္ထည္ကိုပါ ျခဳံသြားေပးခဲ့သည္။
ျမသိန္း ကုတင္ေဘးက စားပြဲေပၚသို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုပ္ေဆာင္းအဝါေရာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွဆင္းၿပီး အုပ္ေဆာင္းကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ နန္းႀကီးသုပ္တစ္ပြဲ၊ ၾကက္ဥေၾကာ္ (၂) လုံး၊ ေပါင္မုန႔္ႏွစ္ခ်ပ္ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီ ပန္းကန္တစ္စုံ တို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ ျမသိန္း နန္းႀကီးသုပ္ႀကိဳက္သည္ကို သိေသာ ေဝက စီစဥ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အုပ္ေဆာင္းေဘးတြင္လည္း ဓါတ္ဘူးအေသးတစ္လုံးႏွင့္ အႀကီးတစ္လုံးကို ျမင္လိုက္ရာ တစ္ဘူးက ေကာ္ဖီ သို႔မဟုတ္ ေဟာလစ္၊ ေနာက္တစ္ဘူးက ေရေႏြးၾကမ္း ျဖစ္ေနမည္ဆိုတာ ျမသိန္း အတတ္သိေနေလသည္။
ျမသိန္း ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ဝင္ကာ ေရကိုတဝႀကီး ခ်ိဳးပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္အစားလဲကာ နန္းႀကီးသုပ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီကို မနက္စာအျဖစ္ စားလိုက္သည္။ စားၿပီးေတာ့ ပန္းကန္မ်ားကို မီးဖိုခန္းသို႔ ယူလာခဲ့သည္။ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး မိေအးကိုလည္း မေတြ႕၊ ေဈးသြားေနတာ ျဖစ္မည္။ ေဝတစ္ေယာက္လည္း (၈) နာရီထိုးလၽွင္ ထြက္ေနၾကမို႔ မေတြ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း ျမသိန္းတစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။
အိမ္ေထာင္သက္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္အတြင္း ေဝတစ္ေယာက္ သူ႔အေပၚတြင္ ယခုေလာက္ ဂ႐ုတစိုက္မရွိခဲ့။ ပန္းကန္မ်ားကို ေဘစင္ေပၚသို႔ တင္ထားေပးၿပီးေသာအခါ ျမသိန္း ဧည့္ခန္းဖက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး သတင္းစာကို ဖတ္ေနလိုက္သည္။ သတင္းစာဖတ္ရင္း ျမသိန္းရဲ့စိတ္မ်ား ညက ခ်စ္ရည္လူးခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားဆီသို႔ ျပန္ေတြးမိသြားသည္။
ေဝသည္ အရင္ကႏွင့္မတူ အေတာ္ပင္ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းကာ စြဲမက္စရာ ေကာင္းလာသည္။ ကားစြင့္ကာေနေသာ သူမ၏ ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ ယခင္ကလို အိတြဲတြဲမေနဘဲ မာတင္းကာ အားရဖြယ္ ပိုေကာင္းလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကပ္ညပ္ကာေနေသာ အေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာလည္း သူ႔အတံႀကီးကို အတင္းပင္ ရစ္ပတ္ကာေနသည့္ အေတြ႕ထူးေၾကာင့္ အင္မတန္ပင္ အရသာရွိလွသည္။ တဖန္ ေဝတစ္ေယာက္ ၿပီးသြားေသာအခါ သူမေစာက္ေခါင္းက ျမသိန္းအတံကို ဇတ္ကနဲ ဇတ္ကနဲ ေဆာင့္ဆြဲကာ ညႇစ္လိုက္ပုံေၾကာင့္ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ ညက အေတာ္ပင္ ထိန္းလိုက္ရသည္ကို ျပန္သတိရလာေလသည္။
ေတြးရင္း ေတြးရင္းျဖင့္ ျမသိန္း ေဝ့ကို တမ္းတေနမိသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း ေဝတစ္ေယာက္ ညေနေစာေစာ ျပန္လာလၽွင္ေကာင္းမည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ ထိုစဥ္ အိမ္ေရွ႕ သံဘာဂ်ာတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္သံၾကားရသျဖင့္ ျမသိန္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိေအး ေဈးမွျပန္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မိေအး ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာအခါ သတင္းစာဖတ္ေနေသာ ျမသိန္းကို ေတြ႕ရသျဖင့္
“ ေဟာ … အစ္ကိုေလး နိုးေနၿပီလား ”
“ ေအး …”
“ မမႏြယ္ မေန႔က ဖုန္းဆက္တယ္၊ အစ္ကိုေလး … ကိစၥေတြ မၿပီးေသးလို႔ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ၾကာမယ္လို႔ ေျပာတယ္ ”
ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ နားေတြရွုပ္သြား၏။ မိေအးကေတာ့ သူ႔စကားကို ဆက္ေျပာေန၏။
“ အဲဒါကို မေန႔ညကတည္းက ေျပာမလို႔ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားလည္း အံ့အားသင့္ေနတာနဲ႔ မေျပာမိတာ။ ဒီမနက္ ႏွင္းေဝကို ေမးေတာ့ အစ္ကိုေလး နိုးလာရင္ ေျပာျပလိုက္ပါဆိုလို႔ ”
ျမသိန္းတစ္ေယာက္ ရွင္းသင့္သေလာက္ ရွင္းလာၿပီျဖစ္၍ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာေလသည္။ သူ၏အနားမွ သြားေတာ့မည့္ ဟန္ျပင္ေနေသာ မိေအးကို ျမသိန္းက ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေလသံျဖင့္ လွမ္းေမးလိုက္ေလသည္။
“ နင့္ မမႏြယ္က ဘယ္တုန္းက သြားတာလဲ ? ”
“ မေန႔မနက္ပိုင္းကတည္းက ထြက္သြားတာ အစ္ကိုေလး ”
ျမသိန္း၏ေခါင္းထဲတြင္ မူးေဝလုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ မိေအးက ခ်ထားေသာ ေဈးျခင္းေတာင္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
“ ဒါနဲ႔ ႏွင္းေဝေရာ … မိေအး ”
“ မနက္က အစ္ကိုေလးစားဖို႔ နန္းႀကီးသုပ္ ျပင္ေပးၿပီးကတည္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ အလွူရွိလို႔ သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္၊ ညေနမွ ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္ အစ္ကိုေလး ..”
“ ဪ … ေအးေအး ….”
မိေအးက ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ မီးဖိုထဲသို႔ ဝင္သြားေလသည္။ ျမသိန္းတစ္ေယာက္သာ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ငိုင္ကာက်န္ခဲ့ေလသည္။ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားမ်ားကို ျပန္ဆက္စပ္ၿပီးေသာအခါ ျမသိန္း တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားစြာျဖင့္ ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားေလသည္။ ျမသိန္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီး ေရွ႕တြင္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမည္ကို ႀကိဳတင္မေတြးရဲေတာ့ေပ။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ညက သူမူးမူးႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့သူမွာ သူ၏ဇနီး ႏြယ္ႏြယ္ေဝ မဟုတ္ဘဲ တစ္ဦးတည္းေသာ ခယ္မေခ်ာေလးျဖစ္သူ ႏွင္းႏွင္းေဝ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ျမသိန္း၏ ဇနီးျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္ေဝသည္ အသက္၂၆ ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီး ႏြယ္ႏြယ္ေဝ၏ ညီမျဖစ္သူ ႏွင္းႏွင္းေဝက အသက္ ၂၀ ခန႔္ပင္ ရွိေသးသည္။ သူမတို႔၏မိခင္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၇ ႏွစ္ခန႔္က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ၿပီးခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ခန႔္ကမွ ဒီအိမ္မွာပင္ ဆုံးပါးသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ျမသိန္း ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေဝတို႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သိပ္မၾကာခ်ိန္တြင္ ႏွင္းႏွင္းေဝသည္ ရန္ကုန္တြင္ အေဆာင္ငွားကာ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ တက္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ႀကီးကလည္း ႀကီးသည့္အတြက္ ႏြယ္ႏြယ္ေဝက သူမ၏အေဖႏွင့္ ညီမျဖစ္သူတို႔အား အိမ္တြင္ေခၚထားခ်င္သည္ဟု ဆိုလာေသာအခါ ျမသိန္း ေခါင္းသာညိမ့္ခဲ့သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေဝ၏ ဖခင္ႀကီးအား ဖခင္ကဲ့သို႔ပင္ ေလးစားရိုေသၿပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ႏွင္းႏွင္းေဝအားလည္း ကားေမာင္းသင္ေစၿပီး ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ အဆင္ေျပေစရန္ ကားတစ္စီးပင္ဝယ္ေပးခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔လက္ထပ္ၿပီး (၈) လခန႔္ ၾကာေသာအခါ တစ္စခန္းထလာသည္က ႏြယ္ႏြယ္ေဝ။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး သီးျခားလုပ္ခ်င္သည္တဲ့ေလ။ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အလိုကိုလိုက္ကာ စိတ္တိုင္းက် စီမံေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ေလသည္။ ဒီလိုႏွင့္ သူမတို႔၏ဖခင္ႀကီး ကြယ္လြန္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ႏြယ္ႏြယ္ေဝတစ္ေယာက္ ခါတိုင္းလို အခ်ိန္မွန္ အိမ္သို႔ ျပန္မေရာက္။ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ ကိုယ္ရွုပ္ေနေသာ ျမသိန္းကလည္း သူမကို အခ်ိန္ျပည့္ လိုက္မၾကည့္နိုင္။ ႏြယ္ႏြယ္ေဝကလည္း ျမသိန္း ေမးျမန္းေသာအခါ အလုပ္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဆင္ေျခေတြေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္မွာေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စကား အေခ်အတင္မ်ားခဲ့ၾကၿပီး ျမသိန္း အိမ္မွထြက္သြားကာ စိတ္ေလေနခဲ့သည္။
ႏြယ္ႏြယ္ေဝႏွင့္ ႏွင္းႏွင္းေဝသည္ အသက္ ၆ ႏွစ္ခန႔္ ကြာေသာ္လည္း လုံးတူေဒါက္တူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အစ္မျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္ေဝက ေက်ာလည္ေလာက္ ဆံပင္ရွည္ႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ႏွင္းႏွင္းေဝကေတာ့ ဂုတ္ဝဲဆံပင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ညက အေတာ္ပင္ မူးေနေသာေၾကာင့္ ျမသိန္း သတိမမူမိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လုံးကလည္း ျမသိန္းကို အစ္ကိုဟုသာ ေခၚၾကေလသည္။ ေမြးခ်င္းမရွိေသာ ျမသိန္းသည္ ႏွင္းေဝကို ႏွမတစ္ေယာက္လို ခင္မင္ခဲ့သည္ကား အမွန္ပင္။
ေဖာင္းကားတင္းေနေသာ တင္သားႀကီးမ်ား လမ္းေလၽွာက္လၽွင္ တျဖတ္ျဖတ္ခါၿပီး တဆတ္ဆတ္ တုန္သြားပုံမ်ား၊ ငယ္မူငယ္ေသြး အျပည့္ျဖင့္ အလွေသြးေတြႂကြယ္ေသာ ႏွင္းေဝ၊ သူ ဒီေလာက္ထိန္းခဲ့ကာ စိတ္ရိုင္းမ်ားကို တတ္နိုင္သေလာက္ ဖယ္ထုတ္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ အတူတကြ လက္ပြန္းတတီးေနလာေသာ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ မိန္းမပ်ိဳကိုၾကည့္ကာ ရမၼက္စိတ္မ်ား ထႂကြလာတတ္သည္။
စဥ္းစားရင္း မေန႔ညက ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည့္ အေတြ႕ကလည္း အလြန္တစ္ရာမွ မက္ေမာစြဲလန္းဖြယ္ရာေကာင္းလွသည္။ ဝင္းဝါစိုျပည္ က်စ္လစ္ေသာ အသားအရည္ေလးျဖင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာ ႏွင္းေဝ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ပုံစံေလးကို ျပန္လည္ကာ ျမင္ေယာင္မိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အေမႊးအမၽွင္မ်ားကင္းရွင္းကာ တင္းေဖာင္းေနေသာ မက္ေမာဖြယ္ရာေကာင္းလွသည့္ ႏွင္းေဝ၏ ရဲရဲနီေနေသာ မုန႔္ေပါင္းေရႊၾကဳတ္…၊ ဒါေတြအားလုံး ျမသိန္း စိတ္မ်က္စိတြင္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာၿပီး ျမသိန္း၏ စိတ္မ်ားသည္ ႏွင္းေဝအေပၚသို႔ စုျပဳံကာ ေရာက္ရွိေနေလၿပီ။
ဧည့္ခန္းမွ တိုင္ကပ္နာရီႀကီးက ညေန ၅ နာရီ ထိုးသြားေၾကာင္း ညႊန္ျပၿပီးသြားခဲ့ေပၿပီ။ ေစာေစာေလးကပင္ မိေအးလည္း သူမေနထိုင္ရာ ကား႐ုံေလးသို႔ ျပန္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ ျမသိန္းတစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္းထဲတြင္ စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ တီဗီအစီအစဥ္မ်ားကို ထိုင္ကာၾကည့္ေနသည္။ အခုခ်ိန္ထိ ႏွင္းေဝ အိမ္သို႔ ျပန္မေရာက္လာေသး။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားလဲဟု ေတြးကာ ျမသိန္း စိတ္ေတြပူေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကားတစ္စီး ၿခံအတြင္းသို႔ ေမာင္းဝင္လာသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ျမသိန္း သူ၏ ထိုင္ခုံမွထကာ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ သူၾကည့္ေနေသာ တီဗီကို ပိတ္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးမွ မဟုတ္ေသးပါဘူးဟု သူ႔ကိုယ္သူ ဆင္ခ်င္ကာ ျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ျမသိန္း၏ စိတ္မ်ားသည္ ေယာက္ယက္ခတ္ကာ ေနေလသည္။ ၿခံထဲသို႔ ေမာင္းဝင္လာေသာ ကားသည္ အိမ္ေရွ႕ေပၚတီကိုေအာက္သို႔ မေမာင္းလာဘဲ ကား႐ုံဆီသို႔ တန္းကာ ေမာင္းဝင္သြားလိုက္သံကို ၾကားေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားစက္ရပ္လိုက္ၿပီး ကားတံခါးပိတ္သံကို ျမသိန္း ၾကားလိုက္သည္။
ျမသိန္းသည္ ေသာ့ခတ္ကာ ပိတ္ထားေသာ သံဘာဂ်ာတံခါးဆီသို႔သြားကာ ေသာ့အား ႀကိဳတင္ဖြင့္ထားေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ၏ေနရာသို႔သြားကာ ျပန္ထိုင္ေနလိုက္ေလသည္။ သူျပန္ကာထိုင္လိုက္ၿပီးစဥ္မွာပင္ ႏွင္းေဝသည္ သံဘာဂ်ာတံခါးေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူမသည္ ျမသိန္းအား လုံးဝမၾကည့္။ သံဘာဂ်ာတံခါးကို တြန္းကာ အတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္ၿပီး ျမသိန္းအား ေက်ာေပးကာ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ကာ ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။
ယခုမွပင္ ႏွင္းေဝ၏ ေနာက္ေက်ာအလွကို ျမသိန္း ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ႏွင္းေဝ၏ ေသးက်င္ေသာ ခါးေအာက္တြင္ တင္သားမ်ားသည္ ဝိုင္းကာ ကားစြင့္၍ေနသည္။ တင္သားစိုင္မ်ားသည္ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ႏွင့္ တင္းကာေနၿပီး စြဲမက္ဖြယ္ အလြန္တရာမွေကာင္းလွသည္။ တံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီးသြားေသာ ႏွင္းေဝသည္ လွုပ္လီလွုပ္လဲ့ျဖင့္ ေသာ့ခ်ိတ္ေသာေနရာသို႔ ေလၽွာက္ကာသြားၿပီး ေသာ့တံကို ခ်ိတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏အခန္းသို႔ သြားရန္အတြက္ ဧည့္ခန္းကို ျဖတ္ေလၽွာက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေလသည္။
ႏွင္းေဝသည္ ျမသိန္း ထိုင္ေနေသာေနရာကို မၾကည့္သည့္အျပင္ မ်က္လႊာကိုခ်ကာ ေခါင္းငုံ႔ကာ ေလၽွာက္လာေလသည္။ ျမသိန္း ထိုင္ေနေသာ ေနရာေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာအခါတြင္ ျမသိန္းသည္ သတိလက္လြတ္ျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ ရပ္လိုက္၏။ ျမသိန္း ရင္ခုန္သံမ်ားကား တဒိန္းဒိန္းျဖင့္ လူပ်ိဳေပါက္တစ္ေယာက္ပမာ တုန္ယင္ကာေနေလသည္။
“ ႏွင္း … ေဝ …”
စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ကာ ေခၚလိုက္သည့္တိုင္ ျမသိန္း၏ ေလသံကား သိသိသာသာ တုန္ယင္ကာေနသည္။
“ … ရွင္ …”
ျမသိန္းကိုေက်ာ္ၿပီး ေလးငါးေပအကြာသို႔ ေရာက္ေနေသာ ႏွင္းေဝက သူမ၏ေျခလွမ္းမ်ားကို ရပ္ကာ ျပန္ထူးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမသိန္းကိုကား ေက်ာခိုင္းထားဆဲ။ သူမ၏ ထူးသံေလးမွာ တကယ့္ကိုပင္ တိုးတိုးေလး။ ႏွင္းေဝကို ေခၚလိုက္ၿပီးမွ ျမသိန္း ပိုၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာေလသည္။ ေနာက္ထပ္ေျပာခ်င္ေသာ သူ၏စကားလုံးမ်ားမွာလည္း သူ႔ႏွုတ္မွ မထြက္နိုင္ ျဖစ္ေန၏။ ႏွင္းေဝကလည္း တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳလိုက္ရင္း စိတ္ကိုတင္းကာေနရေလသည္။
“ ျပန္ … ျပန္လာၿပီလား …”
စကားထစ္ကာ ထပ္သြားသျဖင့္ ျမသိန္းမွာ သူ႔ကိုယ္သူ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြား၏။ ျမသိန္း၏ အေမးစကားကို ၾကားလိုက္သည့္အခါတြင္ ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ၏မ်က္ႏွာသည္ ျပဳံးေယာင္သမ္းသြား၏။ ျမသိန္းသည္ ႏွင္းေဝ၏ အေနာက္တြင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ႏွင္းေဝ၏ အျပဳံးကို မျမင္လိုက္ရေခ်။
“ ဟုတ္ကဲ့ … ”
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေစာေစာကထက္ ျမန္ဆန္သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူမ၏အိပ္ခန္းဆီသို႔ လၽွာက္လွမ္းကာသြားေလသည္။ ထိုအခါ သူမ၏ တင္သားမ်ားသည္ အစြမ္းကုန္ တုန္ခါလွုပ္ယမ္းသြားၿပီး ထိုအျမင္အာ႐ုံသည္ ျမသိန္း၏ရင္ကို စူးနစ္တိုးဝင္သြားေလသည္။ ႏွင္းေဝသည္ သူမ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေခ်ေလၿပီ။ ျမသိန္းလည္း မ်က္စိတဆုံး ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ လွည့္ကာထြက္လာခဲ့ၿပီး သံဘာဂ်ာတံခါးအနီးတြင္ ရပ္ကာ ေပၚတီကိုေအာက္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
ခဏမၽွရပ္ၿပီးေသာအခါ ျမသိန္းသည္ စိတ္ႏွလုံးကို ဒုံးဒုံးခ်လ်က္ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ေလၽွာက္ကာဝင္သြားေလသည္။ ႏွင္းေဝ၏ အိပ္ခန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ခန္းတံခါးသည္ ေစ့ကာမေနဘဲ နည္းနည္းခပ္ဟဟ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အေျခအေန မဆိုးသျဖင့္ ျမသိန္းသည္ တံခါးကို တြန္းကာ ဖြင့္လိုက္ေသာအခါတြင္ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ထမီရင္လ်ားျဖင့္ ေခါင္းဖီးေနေသာ ႏွင္းေဝကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ ဝင္ၿပီးေသာအခါတြင္ ႏွင္းေဝ၏ အသံလြင္လြင္ေလး စတင္ကာ ေပၚထြက္လာသည္။
“ အစ္ကို ႏွင္းေဝကို ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ။ ေနာက္မွ အျပင္မွာေျပာမယ္ေလ …”
ျမသိန္းလည္း ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ႏွင္းေဝကိုယ္ခႏၶာေလးကို ေငးၾကည့္ၿပီး ႏွင္းေဝ၏ ကုတင္ေပၚသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
“ ဟို … ဟို … ႏွင္းေဝ … ညက … အစ္ကိုေလ …”
သူ႔စကားမဆုံးခင္ ႏွင္းေဝက ထိုင္ခုံေပၚမွ ဆတ္ကနဲထကာ ျမသိန္းဖက္သို႔ လွည့္လိုက္၏။ ႏွင္းေဝ၏ ျဖဴႏုေသာ မ်က္ႏွာကား ပန္းေသြးေရာင္အတိ။
“ ဘာလဲအစ္ကို … ႏွင္းေဝမွန္း မသိလို႔ပါလို႔ ေျပာမလို႔ မဟုတ္လား … ”
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ရင္း ႏွင္းေဝသည္ ျမသိန္းထိုင္ေနရာ ကုတင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ျမသိန္း စကားကို မဆက္နိုင္ပဲ ႏွင္းေဝ၏ ရင္လ်ားထားေသာ ကိုယ္လုံးေလးကိုသာ ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထမီကို ရင္လ်ားထားသျဖင့္ ဝင္းမြတ္မို႔ေမာက္ေနေသာ ရင္ညြန႔္အလွကို အထင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ထမီကို တင္းတင္းစည္းထားသျဖင့္ လုံဝန္းကာ ငြားစြင့္လွေသာ ရင္သားအလွေၾကာင့္ ျမသိန္းအၾကည့္တို႔သည္ ထိုေနရာက မခြာနိုင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ျမသိန္း စိတ္ကိုတင္းကာ သူ႔ေရွ႕တြင္ရပ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ၏ပခုံးကို လွမ္းကာ ကိုင္လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝကလည္း ႐ုန္းဖယ္ျခင္းမျပဳ။
“ မဟုတ္ပါဘူး … ႏွင္းေဝ ၊ အစ္ကို ႏွင္းေဝမွန္း သိရက္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာပါကြယ္ … ”
စကားအဆုံးမွာေတာ့ ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ ျမသိန္းသည္ သူ၏ေရွ႕နားတြင္ ကပ္လၽွက္ရပ္ေနေသာ ႏွင္းေဝကိုယ္လုံးေလးကို လွမ္းဆြဲယူကာ ဖက္လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝ ကိုယ္လုံးေလးသည္ အလိုက္သင့္ပင္ပါလာၿပီး ျမသိန္း၏ ရရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူမ၏မ်က္လႊာကို ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးက အေပၚသို႔ ေမာ့ကာေနၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးႏွစ္လႊာက ပႊင့္ေတာ့မေယာင္ေယာင္။ ျမသိန္းလည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ႏွင္းေဝ၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို ဖိကပ္စုပ္နမ္းလိုက္ရာ ႏွင္းေဝ ၏ လက္မ်ားကလည္း ျမသိန္းကို ဖက္တြယ္ရင္း ျပန္လွန္စုပ္နမ္းျခင္းျဖင့္ တုန႔္ျပန္ေလသည္။
ျမသိန္း၏ လက္မ်ားကလည္း ဝက္ၿမီးကဲ့သို႔ပင္ အၿငိမ္ေနသည္မရွိပဲ ႏွင္းေဝ၏ တစ္ကိုယ္လုံးအား စုန္ဆန္ကာ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ တင္းရင္းစြင့္ကားေနေသာ ႏွင္းေဝ၏ တင္သားႏွစ္ျခမ္းကို အားပါးတရ ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ ႏွင္းေဝကလည္း ျမသိန္းႏွုတ္ခမ္းေတြကို စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ အတင္းကိုပင္ ဖိကပ္စုပ္နမ္းေနသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူမသည္ ျမသိန္း ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို တိုးကာဖက္လာပါေတာ့သည္။
ျမသိန္း၏ လက္တစ္ဖက္က ႏွင္းေဝ၏ တင္သားႀကီးႏွစ္ခုၾကားကို လက္ေစာင္းျဖင့္ ထမီေပၚမွ ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္ရာ ႏွင္းေဝ၏ ကားအယ္ကာေနေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားမွာ တလွိမ့္လွိမ့္ျဖင့္ လွုပ္ကာေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမသိန္းလက္က သူမေရွ႕ပိုင္းသို႔ ေရြ႕ေျပာင္းကာ ေပါင္ရင္းဆီသို႔ တိုးဝင္ကာ သူမ၏အဂၤါဇာတ္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေလရာ ႏွင္းေဝး၏ခါးကေလးမွာ ေကာ့ကာတက္သြားၿပီး မာန္ဖီေနေသာ ျမသိန္း၏အတံႀကီးႏွင့္ သူမ၏ ခ်ပ္ရပ္ကာေနေသာ ဝမ္းပ်ဥ္းသားတို႔မွာ ေႏြးေထြးစြာ ဖိကပ္မိၾကသည္။
သူမကို ေထာက္ထားေသာ ပူေႏြးေနေသာ ျမသိန္း အတံ အထိအေတြ႕၊ အဂၤါဇာတ္အား လက္ျဖင့္ ကလိေပးေနမွု၊ ဖင္သားႀကီးႏွစ္ခုအား ဆုပ္နယ္ပြတ္သပ္ေပးမွုမ်ားေၾကာင့္ ႏွင္းေဝ၏ ကာမေဇာမ်ားသည္ ဒီေရလွိုင္းမ်ားကဲ့သို႔ တလွိမ့္လွိမ့္တက္လာၿပီး ခံစားရခက္လာေသာေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ပင္ မြန္းၾကပ္ကာလာရေတာ့သည္။ ႏွင္းေဝသည္ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာအား ျမသိန္း၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားဆီမွ ႁပြတ္ကနဲေနေအာင္ ဆြဲကာခြာလိုက္ၿပီး ျမသိန္း၏မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ျမသိန္း၏ အကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ကာေပးေနသည္။
ၾကယ္သီးမ်ား အားလုံးျပဳတ္သြားေသာအခါ အကၤ်ီကို ခၽြတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ႏွင္းေဝ၏ကိုယ္လုံးေလးကို အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ျမသိန္းသည္ သူမ၏ ရင္လၽွားထားေသာထမီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရာ ႏွင္းေဝမ်က္လုံးေလးမ်ား မွိတ္လိုက္ၿပီး ခါးေလးကို ႂကြေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျမသိန္းက ႏွင္းေဝ၏ အဝတ္မပါေသာ ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေပၚသို႔ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ကာ တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝင္းေျပာင္ျဖဴဥေနေသာ သူမ၏ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ကုတင္ေစာင္းတြင္ ေနသားက်ေအာင္ တင္လိုက္ၿပီး သူ၏ပုဆိုးကို ခၽြတ္လိုက္စဥ္တြင္ေတာ့ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ထားေသာ ႏွင္းေဝ၏ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားမွ တိုးလ်ညင္သာေသာ စကားသံေလးထြက္လာေလသည္။
“အစ္ကို … ႏွင္းေဝကို မညာနဲ႔ေနာ္ …”
“ မညာပါဘူး … ႏွင္းေဝရယ္။ အစ္ကို ႏွင္းေဝကို အေစာႀကီးကတည္းက ခ်စ္ေနတာပါကြယ္ … ”
“မဟုတ္ဘူး အစ္ကို …။ ႏွင္းေဝေျပာတဲ့ ညာမွာ ဟထိုးပါတယ္ အစ္ကိုရဲ့ …”
လူလယ္မေလး ႏွင္းေဝ ပင္တည္း ….။
ၿပီးပါၿပီ။