ရေးသားသူ – သူရဇော်
“သူရရေ…. ဦးလေးဦးအောင်လှက အိမ်လာခဲ့ပါဦးတဲ့”
လိမ္မော်ခြင်းတွေကို တဲဆီသယ်ပို့နေတဲ့ နေရာမှာ ကြီးကြပ်နေတဲ့ ကျနော်။ ရွာထဲကပြန်လာတဲ့ ရဲကို ရဲ့ စကားသံကြောင့်
“ဟာကွာ ဒီမှာ ကားတင်ဖို့ ခြင်းမပြည့်ရသေးတဲ့ကြားထဲ။ ရဲကို ဘာအတွက်တဲ့လဲ”
“အာ့တော့ မသိဘူးကွ။ ဒါပေမဲ့ မြို့ကဧည့်သည်တွေတော့ ရောက်နေတာတွေ့တယ်။ ဪ နောက်ပြီး မှာလိုက်သေးတယ်။ ခေါင်သီးလဲ ယူလာပေးဦးတဲ့”
ခေါင်သီးဆိုတာက လိမ္မော်သီးထဲမှာ အလုံးကြီးကြီး အပြစ်အနာအဆာ ကင်းတာကို ခေါ်တယ်။ လိမ္မော်သီးမှာ အမျိုးအစားခွဲပုံက စောစောက ပြောသလို နံပါတ်တစ်က ခေါင်သီး။ နံပါတ်နှစ်က အဲ့ထက် တဆင့်နိမ့်တဲ့ ကြီးသီး။ နံပါတ်သုံးက နောက်တစ်ဆင့်နိမ့် လတ်သီး။ အဲ့အောက်ကိုတော့ သောင်းပြောင်းလို့ခေါ်တဲ့ အညံ့စားပေါ့။
ကျနော့်နာမည်က သူရဇော် ပါ။ အသက်က ၂၄ နှစ် အမေမုဆိုးမနဲ့ သားအမိနှစ်ယောက်။ ကျနော့်ရဲ့ ပညာရေးကတော့ ဆယ်တန်းကျပြီး ဆက်မတက်တော့ဘဲ ဦးအောင်လှရဲ့ စိုက်ပျိုးရေးခြံထဲ အလုပ်ဝင်တာ အခုဆိုရင် မျက်နှာလွဲရတဲ့ လူယုံအဆင့်ကို ရယူနိုင်ခဲ့ပါပြီ။ ကျနော့်အမေကလည်း အခုမှအသက် ၄၄ နှစ်ဘဲ ရှိသေးတော့ တောသူတောင်သားပီပီ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်သေးတော့ ခြံထဲမှာ နေ့စားလူငှါးလိုလို့ခေါ်ရင် အပိုဝင်ငွေရတယ်ဆိုပြီး ဝင်လုပ်တယ်။ မလုပ်ဖို့ပြောတော့
“သားရယ် ဝင်ငွေပိုတော့ အမေဥပုသ်စောင့်ရင် ပိုလှူရတာပေါ့”
အမေ့ရဲ့ ဆင်ခြေကလည်း ကုသိုလ်ရေးမို့ ကျနော် မလွန်ဆန်နိုင်ပြန်ဘူးလေ။ ကျနော့်အလုပ်ရှင် ဦးအောင်လှကလည်း သမီးတစ်ဦးတည်း မွေးထားတာ နှင်းနှင်းခိုင် တဲ့။ ကျနော် သူတို့ဆီ အလုပ်ဝင်တုန်းက အဲ့ကောင်မလေးက ၁၁ နှစ်သမီး ငါးတန်းကျောင်းသူဘဲ ရှိသေးတာ။ ကျနော့်ကိုလည်း ဥတစ်လုံး တစ်ကောင်ကြွက်ချင်းမို့ အခင်ပိုကာ မောင်နှမရင်းလိုပါ။ သူ့အမေ ဒေါ်ကြီးအေးပွင့်ကလည်း ကျနော့်ကို သူ့သားအရင်းလိုပါဘဲ။
အခုလဲ အမှာတော်ရှိတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ရေချိုးလိုက်ရတယ်။ ရေချိုးတုန်း အောင်မိုး ကို ခေါင်သီးလှလှတွေ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်တစ်လုံး ထည့်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ ရေချိုးပြီး ဂျင်းဘောင်းဘီအပြာရောင် ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ အပေါ်က စပိုစ့်ရှပ်ခဲရောင်နဲ့ အဲ့ပေါ်က ဂျင်းဂျာကင် ထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ညနေစောင်းပြီမို့ အအေးဓာတ်ဝင်လာပြီမို့ သိုးမွှေးခေါင်းစွပ် နီရဲရဲလေးကို စွပ်လိုက်ပြီး
“အမေရေ သားဦးလေးခေါ်လို့ ရွာထဲ သွားလိုက်ဦးမယ်။ အမေဆာရင် ထမင်းစားနှင့်နော်။”
ဒီလိုအသီးခူးတဲ့ရာသီဆို ကျနော်တို့ လုပ်သားတွေက ခြံထဲမှာတဲတွေနဲ့ လာနေကြတယ်လေ။ အသီးလှောင်တဲ့ ဂိုဒေါင်တွေ မြေဩဇာ ပိုးသတ်ဆေး ဆေးဖျန်းကိရိယာ လက်သုံးကိရိယာတွေ သိုလှောင်တဲ့ အဆောက်အဦးတွေနဲ့ ခြံဆိုပေမဲ့ စည်ကားပါတယ်။ကျနော်ကျင်လည်ရာ ကမ္ဘာငယ်လေးနဲ့ ကျနော် အဆင်ကိုပြေလို့။
အမေ့ကို အမှာစကားပြောပြီး အောင်မိုး ထည့်ပေးတဲ့ လိမ္မော်သီးအိတ်လေးဆွဲပြီး ရွာဆီထွက်လာလိုက်ပါတယ်။ အိမ်ဝင်းထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့
“ကိုကြီးလာပြီ ကိုကြီးလာပြီ”
ကလေးငယ်လို ပြေးလာပြီး လက်မောင်းကိုဖက်ပြီး ပြောနေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို
“အခုမှလာမဖားနဲ့ ရော့ ဒီမှာယူလာတယ်”
ဆိုပြီး လက်ထဲက အိတ်ကို ပေးလိုက်တယ်။
“ဖားစရာလား ကိုယ့်အစ်ကိုမို့ဘဲဟာ။ ပြောလေ ညီမလေးကို မလွမ်းဘူးလား။ ညီမလေးကတော့ လွမ်းလိုက်ရတာ”
“လွမ်းပါ့ဗျာ မလွမ်းဘဲနေမလား ဒီညီမလေးတစ်ယောက်ဘဲ ရှိတာကို”
“တကယ်နော် ကိုကြီး”
“ဆယ်ကယ်ဗျာ ဆယ်ကယ်”
“ဟေးး ဒါမှဒို့ကိုကြီး”
တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူသာဖြစ်နေတာ ကလေးစိတ်ဘဲ ရှိသေးတဲ့ နှင်းနှင်းခိုင်ကိုကြည့်လို့ ကျနော် ကြည်နူးနေမိတယ်။
“ဟဲ့ သမီးအစ်ကို့ကို အိမ်ထဲရောက်ပါစေဦး။ တခါထဲ ချွဲနေတာ ဧည့်သည်တောင် အားမနာဘူး”
ဦးလေးဦးအောင်လှ စကားကြားမှ လျှာလေးထုတ် ခေါင်းလေးပုပြတာကိုက အပြစ်ကင်းတဲ့ ကလေးလေးလိုပါလားကွယ်။
“လာ လာ မောင်သူရ ”
လို့ ခေါ်တာကြောင့် အောက်ထပ်က ဧည့်ခန်း ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။
“အသီးခူးတာရော ဘယ်လိုအခြေအနေရှိလဲ။”
” ဟုတ်ကဲ့ လိုတဲ့အရေအတွက် ပြည့်ခါနီးပါပြီ။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ရပြီ ဦးလေး။ ကားက သန်ဘက်ခါမှ တင်မှာ မဟုတ်လား”
“အေး ဟုတ်တယ် အခုဟာက အသီးကိစ္စ မဟုတ်ဘူး။ မင်းညီမ ကျောင်းပိတ်လို့ အိမ်အပြန် လိုက်လည်တဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းကို ခြံဗဟုသုတလေးတွေရအောင် မင်းကိုတာဝန်ပေးမလို့”
အဲ့တော့မှ ဧည့်ခန်းက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတဲ့ အသားညိုညို နဲ့ ခပ်ပြည့်ပြည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။
“ကိုကြီး ဒါညီမလေးသူငယ်ချင်း ခင်စန္ဒာတဲ့”
“အော် ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်က သူရဇော်ပါ”
ကိုယ့်ထက်ငယ်သော်ငြားလဲ အလုပ်ရှင်ရဲ့ ဧည့်သည်မို့ တလေးတစားဘဲ ပြောလိုက်တော့ ပြုံးပြီး
“ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်”
တဲ့။ ပြုံးလိုက်မှ ညာဘက်အပေါ် သွားတက်ကလေးက သူ့အလှကို ပိုပြည့်စုံအောင် ဖြည့်ပေးလိုက်သလိုဘဲ။
“ဦးလေး ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“အထူးတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မနက်ဖြန် ခြံထဲလာတဲ့အခါ သူတို့သိချင်တာလေးတွေကို မင်းက ရှင်းပြပေးရုံပါ”
“အော် ဒါလား ရပါတယ် ဦးလေး။ ကျနော် တတ်နိုင်သမျှ ပြောပြ ရှင်းပြလိုက်ပါ့မယ်”
“အေး အေး သမီးရေ ညီးအစ်ကိုပါ တစ်ခါထဲ ထမင်းစားရအောင် ထမင်းပွဲပြင်တော့”
“ဟာ နေပါစေ ဦးလေး ဧည့်သည်သာ ကျွေးပါ”
” ဟ သူရ့ရ ဧည့်သည်နဲ့မို့ ပိုရင်းသွားအောင်လို့ဟ။ တစ်ခါတည်းသာ စားသွားတော့”
ကျနော်လည်း မငြင်းသာတော့ဘဲ ညစာကို ဦးလေးတို့ မိသားစုနဲ့ ခင်စန္ဒာတို့နဲ့အတူ စားလိုက်ရတယ်။ ဦးလေးအိမ်ကတော့ ကျနော်က မကြာခဏ ဝင်စားနေကြပါ ။ ထမင်းစားပြီး ရေနွေးသောက်ရင်း စကားပြော။ နောက် နှင်းခိုင်က အမေ့အတွက် ဝယ်လာပေးတဲ့ ဆေးမြစ်စုံ ကျနော့်အတွက်က လျှာထိုးဦးထုပ်။
ဪ ပြောစရာ ကျန်သွားတယ် နှင်းနှင်းခိုင်က ဆယ်တန်းအောင်တော့ တက္ကသိုလ်တက်တော့ စီးပွားရေးယူတာမို့ မိတ္ထီလာမှာ သွားတက်ရတာ။ အခုကျောင်းပိတ်တော့ ရွှေဘိုသူ ခင်စန္ဒာက ရှမ်းပြည်ကို မရောက်ဘူးလို့ ဒေသန္တရ ဗဟုသုတရအောင်ဆိုပြီး လိုက်လည်တာ။ ညနည်းနည်း နက်လာပြီမို့ အားလုံးနှုတ်ဆက်ပြီးပြန်တော့ နှင်းခိုင်က အိမ်ခြံဝထိ လိုက်ပို့ပေးရင်း
“ကိုကြီး မနက်ကြရင် သစ်ခွပန်း ခူးပေးရမယ်နော်”
“အေးပါကွာ။ သွား အိမ်ထဲဝင်တော့ အပြင်မှာ အေးနေပြီ”
“ဟုတ်”
ဆိုပြီး အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတဲ့ နှင်းခိုင် ကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ရင်း လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်မိတယ်။
“ဟူးးး”
………………………………………………..
မနက်အစော အမေကြော်ပေးတဲ့ ထမင်းကြော်နဲ့ လက်ဘက်ရည်သောက်ပြီး မနေ့က ခူးလက်စ အပင်တွေကို လိုက်ပြီး ကြည့်နေတုန်း
“ကိုကြီး ကိုကြီး”
လို့ ခေါ်သံနဲ့အတူ ကျနော်ရှိရာ ပြေးလာတဲ့ နှင်းခိုင်လေးကို တွေ့လိုက်ရလို့
” ဟဲ့ မပြေးနဲ့လေ ငုတ်တွေဘာတွေနဲ့ ခလုတ်တိုက်နေမယ်”
ကျနော်ကသာ ဟန့်နေတာ သူကတော့ အနားတောင် ရောက်လာပြီ။ ဆောင်းနံနက်မို့ နှင်းခိုင်ပါးစပ်က အာငွေ့တွေက အသက်ရှူလိုက်တိုင်း တထောင်းထောင်း ထလို့ပေါ့။
“ညီမလေး သူငယ်ချင်းရော”
“ပါတယ်လေ ကိုကြီး တဲမှာ လိမ္မော်သီးတွေ ရွေးနေတာ ကြည့်နေခဲ့တယ်”
“ဪ”
“မဪနဲ့ ဘယ်မှာလဲ ညီမလေးအတွက် သစ်ခွပန်း”
“အမလေး ရှိပါတယ် ပန်းသရဲမရယ် လာ လာ”
“ခိခိ အာ့ကြောင့် ကိုကြီးကို ချစ်တာ”
သူက ပေါ့ပေါ့လေး ပြောလိုက်ပေမဲ့ ကျနော့်ရင်မှာတော့ ဖိုကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာပေမယ့် အခုတော့ သူလေးက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ ဖြစ်နေပြီ။ ၁၈ နှစ် ဆိုတဲ့ အရေအတွက်နဲ့ လိုက်ဖက်မဲ့ အရည်အချင်းတွေကလည်း ကြည့်ဦး။
ဂျင်းဘောင်းဘီအောက်က အပြင်ရုန်းထွက်နေတဲ့ တင်သားတွေက မြင်သူ ရင်ခုန်စရာ၊ သေးကျဉ်တဲ့ ခါးအထက်က ရင်သားမြတ်က သားကောင်းမိခင် ပီပီသသ၊ တောင်ပေါ်သူမို့ အသားဖြူသလို နီရောင်သန်းတဲ့ ပါးမို့မို့ နှာတံပေါ်ပေါ်လေးအောက်က နှင်းဆီငုံပုံတူ နှုတ်ခမ်းလေး။ အရာရာက မိန်းမချောတစ်ယောက်မှာ ရှိအပ်တဲ့ ကြန်အင်လက္ခဏာတွေနဲ့။ အဲ့တော့လဲ ပုရိသနွယ်ဝင် ကျနော်ဟာ အာသဝေါ မကုန်းခမ်းသေးသမို့ ရင်ဖိုမိတာ အပြစ်လား။ နှင်းခိုင်က ကျနော့်လက်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်လာတော့ သူလက်ကလေး အေးစက်နေတာမို့
“ဟယ် ညီမလေးလက်တွေ အေးနေတာဘဲ မီးကင်မယ်တော့ မရှိဘူး ကိုကြီးနား တန်းလာရသလား။”
“ဟီးးး ပန်းလိုချင်တာကို ကိုကြီးရဲ့”
“အေးပါ မနိုင်စိန်လေး”
ဆိုတော့ လျှာလေးထုတ် ပုခုံးလေးကျုံ့ ခေါင်းလေးပုပြရော။ အဲ့ဒါက နှင်းခိုင်လေးရဲ့ ချစ်စရာ မူပိုင်တံဆိပ်။ ကျနော် သူ့လက်ဆွဲလို့ ခြံစပ်က အင်ကြင်းပင်ကြီးဆီ ခေါ်သွားပြီး သစ်ခွဖယောင်းပန်းတွေ ခူးပေးလိုက်ရတယ်။ တကယ်က သစ်ခွက အမြင့်မှာပေါက်တာ။ ကျနော်က ခူးရလွယ်အောင် ခွာပြီး အောက်လက်လှမ်းမှီတဲ့ နေရာတွေမှာ ပြန်ကပ်ပြီး မွေးထားရတာ။ ဒါလဲ နှင်းခိုင်ဆိုတဲ့ ပန်းကြိုက်မလေး အတွက်လေ။ ကျနော်တို့ ခြံထဲက လိမ္မော်တဲကို ရောက်တော့
“စန္ဒာရေ တွေ့လား သစ်ခွတွေ ကိုကြီး စိုက်ထားပေးတာ”
ဆိုပြီး သူ့သူငယ်ချင်းကို ပန်းတွေ ခွဲပေးနေရော။ ညက သေချာမကြည့်မိတဲ့ ရွှေဘိုသူလေးကို အခုမှ သေချာကြည့်မိတယ်။ အသားအနည်းငယ် ညိုပေမဲ့ နှင်းခိုင်ထက် ပိုပြည့်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ နောက်ကိုဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်က တင်ပါးဖုံးလုလု။ ထူးခြားတာက တခြားမဟုတ်။ ဝိုင်းစက်တဲ့ ညှိ့မျက်ဝန်းကြီးတစ်စုံနဲ့ တခြားမိန်းကလေးတွေထက် ထူထဲတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ။ ခြုံပြောရရင်တော့ သူလည်း မိန်းမချောတစ်ယောက်။
မနက်စောစော ကျနော့်ခြံထဲမှာ အလှပန်းနှစ်ပွင့် အပြိုင်ပွင့်နေတာကတော့ မင်္ဂလာပါဗျာ။ ကျနော့် အလုပ်သမားတွေလည်း ပန်းလေးတွေရဲ့ တန်ခိုးကြောင့် ခွန်အားတွေတိုးလို့ ခါတိုင်းထက်တိုးလို့ လုပ်အားပြနေကြပါတော့တယ်။ ဤသည်လည်း လောကနိယာမ တစ်ခါ မဟုတ်ပါလား ခင်ဗျာ။
“ကိုကြီး စန္ဒာက လိမ္မော်စိုက်တာ မတွေ့ဖူးဘူး။ ကိုကြီး လိုက်ပြပြီး ရှင်းပြပေး”
နှင်းခိုင်ရဲ့ တောင်းဆိုမှုကြောင့် ကျနော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို ခြံထဲရှိ လိမ္မော်ပင်တွေနဲ့ တစ်ပင်နဲ့တစ်ပင် ဘယ်လောက်အကွာအဝေး စိုက်ရတာတွေ အပင်ပျိုးခြင်း စိုက်ကွင်းရွေ့တာ မြေသြဇာနဲ့ ပိုးသတ်ဆေး အပင်အားဆေး အသီးအားဆေး အသုံးပြုပုံတွေနဲ့ ရေသွင်းတာတွေအဆုံး ရှင်းပြရင်း ခြံထဲအနှံ့ လိုက်ပြနေရတယ်။
ကျနော် ရှင်းပြတဲ့အခါ စိတ်ဝင်တစား မျက်ဝန်းညိုနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ခင်စန္ဒာနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံလေတိုင်း ရင်ခုန်သလိုလို စိတ်ထဲခံစားရတယ်။ မနက်စောစောမို့ အအေးဒဏ်အတွက် ယုန်မွှေးဆွယ်တာ ပန်းရောင်လေးနဲ့ အောက်က မရမ်းစေ့ရောင် ဗြောင်ထမိန်လေး။ အဲ့ထမိန်လေးထဲက ရုန်းထနေတဲ့ တင်သားဆိုင်တွေက လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း လှုပ်ခါသွားသလို ကျနော့်ရင်လည်း လှုပ်ခါနေတာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ဘဲ သိတယ်။
ခြံထဲက တဲကိုပြန်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်က အရှေ့က ကျနော်က အနောက်ကဆိုတော့ တစ်ယောက်က မြန်မာဆန်ဆန် အလှပြနေသလို တစ်ယောက်ကလည်း ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ အနောက်တိုင်းဆန်ဆန် အလှပြနေသလိုပါဘဲ။ တဲမှာ ခဏနားပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ရွာထဲပြန်တော့ ကျနော့်ကို မနက်ဖြန် ရေတံခွန်သွားမှာမို့ လိုက်ခဲ့ပေးဖို့ ပြောလာတော့
“ဟာ မနက်ဖြန်က လိမ္မော်ကားတင်ရမှာ နှင်းခိုင်ရဲ့။ ကိုကြီး မအားဘူးလေ။”
“ကိုကြီးကလဲ ကိုအောင်မိုးတို့ ရှိနေတာဘဲ။ ညီမလေး အဖေ့ကို ပြောထားပြီးသား။ မရဘူး ကိုကြီး လိုက်ရမယ်”
နှင်းခိုင်က သူ့ဖဲသူဝေ သူဘဲချိုးထားပြီမို့
“အေးပါ ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ ဘာနဲ့လဲ”
“မနက်စာ စားပြီးသွားမယ်လေ ၈ နာရီလောက် ရွာထဲက ကိုမောင်မြင့် ဟိုက်ဂျက် ပြောထားတယ်”
“ဟုတ်ပါပြီ ကိုကြီး ၇ ခွဲလောက် ထွက်လာမယ်”
“သွားပြီနော် ကိုကြီး တာ့တာ”
ကြည့် ဒီကလေးကတော့ ခြံထဲနဲ့ ရွာထဲပြန်တာတောင် ခင်စန္ဒာကတော့ ပြုံးပြနေတယ်။
“အေး အေး”
လို့ပြောလိုက်ပြီး လိမ္မော်သီးတွေတစ်ဖက် သစ်ခွပန်းတွေနဲ့ ခြံထဲက ထွက်သွားတဲ့ သူတို့ကို လက်ပြလိုက်ရတယ်။
………………………………………………
မနက်အစောထ အောင်မိုးနဲ့ ရဲကို ကို လိမ္မော်တင်ဖို့ကိစ္စ သေချာမှာပြီး အမေ့လက်ရာ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ကင်ပေါင်းကြော်ကို စားလိုက်ပြီး
“အမေ သားသွားတော့မယ်နော်”
လို့ နှုတ်ဆက်တော့
“အေး အေး သား သွားသွား။ သားကို စောင့်နေရရင် မကောင်းဘူး။ ကိုယ်က စောရောက်နေတာဘဲ ကောင်းတယ်”
“ဟုတ် အမေ”
ဆိုပြီး ကျနော်ရွာထဲ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ရွာထဲက ဦးအောင်လှ အိမ်ရောက်တော့ သူတို့လည်း မနက်စာစားပြီးစ အချိန်။
“ဟော ကိုကြီးလာပြီဟေ့”
သာလိကာမလေးရဲ့ အသံစာစာက ဆီးကြိုပါတော့တယ်။ ကျနော် ရောက်တာနဲ့ နေ့လည်စာအတွက် ထည့်ပိုးထားတဲ့ ခြင်းတွေ တောင်းတွေတင် နှင်းခိုင်တို့ကတော့ ကျောပိုးအိတ်ငယ်လေးတွေ ကိုယ်စီ။ ရေတံခွန်မှာ ရေချိုးမယ်ဆိုတော့ အပိုအဝတ်အစားတွေ နေမှာပေါ့လေ။ ဒီနေ့တော့ နှင်းခိုင်လည်း ထမိန်ဘဲဝတ်ထားလို့ အရွယ်ရောက် မိန်းမတစ်ယောက်ပုံ ပေါက်နေတာမို့ အရင်က ကလေးလိုဘဲ မြင်နေတဲ့ ကျနော် ငေးကြည့်နေမိလို့
“ကိုကြီး ဘာကြည့်နေတာလဲ”
လို့ ရှက်မျက်နှာနဲ့ နှင်းခိုင် ပြောလာမှ
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးက ဒီလိုကြတော့လဲ တကယ့်လူကြီးလေးပုံ ပေါက်လို့ပါ”
“လူကြီးဘဲလေ ကလေးမဟုတ်ဘူး တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတောင် ဖြစ်နေပြီ”
လို့ လက်ကို ခါးပေါ်ထောက် ရင်လေးကော့ပြီး ပြောနေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကြည့်ပြီး ရယ်ရင်းနဲ့
“ဟုတ်ပါပြီ လူကြီမင်းရယ် ကားပေါ်ကြွပါ”
ဆိုတော့ ဦးလေးတို့ပါ ဝိုင်းရယ်ကြရင်း ကားပေါ်တက်ကြတယ်။ ဦးလေးက ကိုမောင်မြင့်နဲ့ ရှေ့ခန်းမှာထိုင်တော့ နောက်မှာက ဒေါ်လေးဒေါ်အေးပွင့်ရယ် ကျနော်ရယ် သူတို့နှစ်ယောက်ရယ်ပေါ့။
ရေတံခွန်ရောက်တော့ သစ်ရိပ်ကောင်းတဲ့ နေရာလေးမှာ ကားထိုးပြီး ယူလာတဲ့ မိုးကားဖျင်ထည်ကို မြေညီရာမှာ ခင်းလိုက်ပြီး ခြင်းတွေ တောင်းတွေ ချပေးလိုက်တယ်။ ဒီနေရာမှာ ရေတံခွန်ဆိုလို့ ပြောရဦးမယ်။ နာမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင်တွေ အဆောက်အဦးတွေနဲ့ ပြည့်စုံတဲ့ ရေတံခွန် မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်တို့ မြို့နယ်လေးအတွင်းက စီးဆင်းနေတဲ့ မြစ်ရဲ့ သဘာဝ ရေတံခွန်လေးပါ။ အမြင့်လည်း ၆ ပေ ၇ ပေလောက် နှစ်ဆင့်ကျနေတဲ့ ရေတံခွန်ငယ်လေးပါ။ လူတွေလည်း တောမြို့ဆိုတော့ အမြဲမရှိဘူး။ တခါတလေ အားလပ်လို့ လာကြတာဘဲ ရှိတယ်။ သင်္ကြန်လို အချိန်တော့ မြို့ပေါ်က လူငယ်တွေလာကြ ရေကစားကြနဲ့ အဲ့ချိန်တော့ လူနည်းနည်း ကျတယ်။
အခုလည်းပဲ ကျနော်တို့ကလွဲလို့ တခြားသူမရှိတော့ ပိုပြီးတော့ လွတ်လပ်တာပေါ့။ နှင်းခိုင်နဲ့ အလည်ပါလာတဲ့ အညာသူ ခင်စန္ဒာကတော့ မရောက်ဘူး မမြင်ဘူးတဲ့ ရှုခင်းတွေကြောင့် ပျော်နေရှာသလိုဘဲ။ နှင်းခိုင်ကလည်း သူဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်နေရလို့ မျက်နှာက အချိုပေါ်မှာသကာဖုံးလို့ပေါ့။
“ကိုကြီး လာ ညီမလေးတို့ကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေး”
နှင်းခိုင် အမိန့်နဲ့ သူ့ဖုန်းလေးနဲ့ နတ်မိမယ်လေးနှစ်ပါးကို ရေတံခွန် နောက်ခံထားလို့ ပိုစ့်မျိုးစုံနဲ့ ရိုက်ပေးသလို ကျနော့်ဖုန်းလေးနဲ့ပါ ရိုက်ယူထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အချိန်က စောသေးတာမို့ ရေချိုးပြီးမှဘဲ နေ့လည်စာ စားမယ်ဆိုပြီး အားလုံးရေချိုးတော့ ကျနော်က ဘောင်းဘီနဲ့မို့ မချိုးတော့ဘူးလို့နေတော့
“သိတယ်လေ ကိုကြီးက ရေလဲမပါမှန်း။ အာ့ကြောင့် အဖေ့ပုဆိုးတစ်ထည် ညီမလေး ယူလာတာ”
ဆိုပြီး သူ့ကျောပိုးအိတ်လေးထဲက ပုဆိုးတစ်ထည် ထုတ်ပေးတော့
“ဪ တော်တော်လိမ္မာတဲ့ သမီးဘဲ။ အဖေ့အတွက်တော့ သတိမရဘဲ သူ့အစ်ကိုအတွက်ကြ သတိရတယ်နော်”
“အာ အဖေကလည်း အဖေ့အတွက် အမေထည့်နေတာမို့ပါနော်”
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ပြန်ပြောတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ဦးလေးဦးအောင်လှက
“အေးပါကွာ အဖေက စတာပါ”
ဆိုပြီး ရယ်နေပေမဲ့ ကျနော်ကတော့ အားနာနေမိတယ်ပေါ့။ ရေထဲဆင်းတော့ လူကြီးတွေက ရေတိမ်မှာ ချိုးပေမဲ့ နှင်းခိုင်က
“လာ ကိုကြီး ဟိုးက သစ်တုံးကြီးဆီ ကူးမယ်”
တဲ့။ ခင်စန္ဒာက ရေမကူးတတ်လို့
“နှင်း ကိုယ်မလိုက်ဘူးနော် ဒီမှာဘဲ ဒေါ်လေးတို့နဲ့ ချိုးမယ်”
လို့ပြောတော့
“အေးပါ လာ ကိုကြီးလိုက်ခဲ့”
ဆို ကူးသွားပါလေရော။ ဦးလေးကလည်း
“သူရရေ လိုက်သွားလိုက်ဦး အဲ့နားက ရေနက်တယ် ဟ”
“ဟုတ် ဦးလေး”
ဆိုပြီး နောက်က လိုက်ကူးလိုက်ရတယ်။ မိုးရေကြီးတုန်း ရေနဲ့မျောလာပြီး ရေလည်မှာ သောင်တင်နေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးက ရေလည်ကျွန်းလို ဖြစ်နေတာလေ။ ကျနော်ရောက်တော့ နှင်းခိုင်က သစ်တုံးပေါ်ထိုင်လို့ ခြေနှစ်ချောင်း ရေထဲချလို့ ကလေးလို ကျနော့်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရေပက်ပြီး ဆော့နေတယ်
“ဟေ့ မပက်နဲ့လေ မွန်းတယ်ကွ”
“ခစ်ခစ် မွန်းပစေ”
ဆိုပြီး အတင်းပက်နေလို့ သူ့နားရောက်အောင် ကူးသွားပြီး သူ့လက်ကို ဖမ်းလိုက်တယ်။ ရေက သစ်တုံးကြီးနားမှာက ကျနော့်ရင်ညွှန့်လောက်ဘဲ နက်တယ်လေ။ သစ်တုံးပေါ်က သူ့လက်ကိုဖမ်းတော့ နှင်းခိုင် ရေထဲကျတော့ သူ့အရပ်နဲ့ကြတော့ နှာခေါင်းမြှပ်တယ်လေ။
“ဖူး ဝလူး ဖူး”
ရေမွန်းပြီး ကျနော့်လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ပါလေရော။ ကျနော်ကလည်း အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားတော့ သူရှေ့ပိုင်းနဲ့ ကျနော့်ရှေ့ပိုင်း ထပ်ရက်ဖြစ်နေတော့ ညီငယ်က ထပြီပေါ့။ အဲ့အချိန် ကျနော်လည်း ဘာမှသတိမရတော့ဘူး။ အသက်ရှူမဝဘဲ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်တာဘဲ သိတယ်။ သူ့ခါးလေးကို ဆွဲပြီး တင်းတင်းဖက်မိတယ်။
အဲလို ဖက်လိုက်တာနဲ့ ညီငယ်က သူ့ဆီးခုံကို ဒုတ်နဲ့ထိုးသလိုဖြစ်လို့ သူလည်းလန့်ပြီး ကျနော့်ကို မျက်လုံးပြူးလေးနဲ့ မော့အကြည့်။ အဲ့ဒီအကြည့်ကို မြင်တော့ ကျနော့်စိတ်က မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီး အာနေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ငုံခဲပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလိုက်မိတယ်။ သူလည်း ကျနော်ကျောကို အတင်းပြန်ဖက်တယ်။ တကယ့် ခဏလေးမှ ခဏလေးပါ။ သူကချက်ချင်း ကျနော့်ကို အတင်းတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
” အာ ကိုကြီးနော် အဖေတို့ မြင်မယ်”
အဲ့ကြမှ ကျနော်လည်း အသိဝင်ပြီး ဦးလေးတို့ရှိရာကို ကြည့်မိတယ်။ တော်သေးတယ် ဘယ်သူမှ သတိမထားမိကြဘူး။ ကျနော့်အဖြစ်ကို သူကရိပ်မိပြီး
“ဟွန့် အခုမှကြောက်နေ စောစောကတော့ သူမဟုတ်သလို”
“ဟီးးး ”
လို့ ရယ်ပြလိုက်တယ်။
“ဘာ ဟီးးး လဲ”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
ဆိုတော့ မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစူပြတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကျနော်ပိုချစ်မိလေပြီလားဘဲ။ ထမိန်ရင်လျားထားလို့ တစ်ဝက်တစ်ပြက် ပေါ်နေတဲ့ ရင်သားဝင်းဝင်လေးကို ငေးနေမိတဲ့ ကျနော့်ကို
“ကိုကြီးနော် အဲ့လိုမကြည့်နဲ့ ရှက်တယ်”
“မရှက်ပါနဲ့ကွာ ကိုကြီး ညီမလေးကို ချစ်တယ်”
“ဟာ ကိုကြီးကလဲ”
“ကိုကြီးကိုရော မချစ်ဘူးလား”
“မသိပူး မသိပူး ညီမလေးသွားပြီ”
ဆိုပြီး ကူးသွားတဲ့ နှင်းခိုင်ကိုငေးရင်း သက်ပြင်းချမိပါတယ်။ ရေချိုးလို့ ပြီးတဲ့အခါကြတော့ နေ့လည်စာ စားကြ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြနဲ့ တခြားလဲ လည်စရာမရှိတော့တာမို့ ပြန်လာကြတယ်။ ရွာကို ပြန်ရောက်တော့ နေ့လည်တစ်နာရီကျော်ရုံလေးဘဲ ရှိသေးတယ်။ ပစ္စည်းတွေချပေးရင်း နှင်းခိုင်ကိုကြည့်တော့ ကျနော့်ကိုအရင်လို ဖက်လှဲတကင်းမလုပ်ဘဲ ရှောင်နေတဲ့ပုံမို့ စိတ်ထဲမှာကတော့ မကောင်းဘူးလေ။ အခြေအနေကလည်း ဘာမှမတတ်နိုင်လို့ ဦးလေးကိုဘဲ ခွင့်တောင်းပြီး ပြန်လာလိုက်တယ်။
ခြံထဲဝင်လာတော့ အလုပ်သမားတွေက လိမ္မော်သီးသွားတင်နေတာမို့ တိတ်ဆိတ်လို့ပေါ့။ လိမ္မော်သီးကို ရွာထိပ်က ကတ္တရာလမ်းမကြီးထိ သွားတင်ကြရတယ်။ မြေလမ်းထဲဆို တစ်ခါတလေ မြေကျွံတတ်လို့ အထဲမဝင်ကြဘူး။
ကျနော်လည်း အမေနဲ့ကျနော်နေတဲ့ တဲဆီ လျှောက်လာလိုက်တယ်။ အသီးမခူးတဲ့ အချိန်ဆိုရင် ကျနော်တို့က ရွာထဲက အိမ်လေးမှာနေပြီး အခုလို အသီးခူးရတဲ့ အချိန်ကြတော့ ခြံထဲမှာဘဲ တဲလေးထိုးပြီး သားအမိနေကြတာ။
ကျနော်တဲနားရောက်တော့ စကားပြောသံသဲ့သဲ့ကြားလို့ တဲကို ဧည့်သည့်ရောက်နေပြီလို့ ထင်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တဲတံခါးက ပိတ်လျှက်သားမို့ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်မိတယ်။ တဲကတော့ ဒီဒေသက ဓလေ့အတိုင်း ဝါးထရံကာ သက်ငယ်မိုး အခင်းက ဝါးပိုးဝါးကို သဲ့ပေါက်ပြီး ခင်းတဲ့ ဝါးအခင်း လူကြီးတထိုင် အလွတ်မြင့်တဲ့ တဲလေးပေါ့။ ဝါးအခင်းဖြစ်တာမို့ တဂျွတ်ဂျွတ် တကျိကျိ မြည်သံတွေလဲ ကြားနေရတော့ ထရံပေါက်ကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့။
“ဟာ”
ဘယ်လိုမှ ထင်မထားတဲ့ မြင်ကွင်း။ ကျနော့်အမေ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခင်လေ လေးဘက်ကုန်းလို့ အမေ့နောက်မှာက ကျနော်တို့ခြံနီးခြင်း မုဆိုးဖို ဦးထွန်းမောင်က အမေ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ပြူးထွက်နေတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်ပြီး စွင့်ကားနေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးကို စုံကိုင်ပြီး စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်ပြီးလိုးနေတာ။ အမေကလည်း သူ့ဖင်ကြီးကို ဦးထွန်းမောင် လိုးကောင်းစေဖို့ ကော့ပေးထားပြီး နှစ်ယောက်သား အားရပါးရ ကာမအရသာကို ခံစားနေကြတာ။
“အာ့ ဟင့်…အ အ အင့်”
သံစုံတွေ ထွက်လို့။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ။ စိတ်ကိုငြိမ်သွားစေဖို့ လိမ္မော်ပင်တွေဘက် ထွက်လာပြီး လိမ္မော်ပင်တစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး စောစောက မြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်ကြည့်လိုက်တယ်။
အမေ။ ကျနော်ငယ်ငယ်ကတည်းက နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ နေခဲ့တဲ့ အမေ။ စောစောက အမေ့မျက်နှာကြည့်ရတာ ကျေနပ်ခြင်းတွေ အားရခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ မျက်နှာ။ အမေလည်း လောကီသားဘဲ သွေးသားဆူဖြိုးနေတုန်း သူလည်း ခံစားချင်ရှာမှာပေါ့။ ကျနော်က နားလည်ပေးဖို့ဘဲ လိုတာပါလားလို့ တွေးမိတော့ စောစောက ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာတွေ ပေါ့ပါးသွားတော့တယ်။
အဲ့ချိန်မှာဘဲ တဲတံခါးလေးပွင့်လာပြီး အမေနဲ့ ဦးထွန်းမောင်တို့ ထွက်လာတာ မြင်ရတယ်။ သူတို့ကတော့ လိမ္မော်ပင်တွေ ကွယ်နေလို့ ကျနော့်ကို မမြင်ဘူး။ နှစ်ယောက်သား တတွတ်တွတ်နဲ့ စကားတွေပြောပြီး ခွဲခါနီးတောင် အမေ့ကို အနမ်းနဲ့ နှုတ်ဆက်နေသေးတယ်။ ဘယ်တုန်းကတည်းက ဖြစ်နေမှန်း မသိပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ လူလစ်ပြီဆိုပြီး လူငယ်တွေလို ချိန်းတွေ့ကြတာဘဲနေမယ်။
…………………………………………………..
အမေက အခုမှ လေးဆယ်ကျော်ရုံလေး။ ပန်းနဲ့နှိုင်းရင် မကြွေမနွမ်း ရနံ့လည်း မပြယ်သေးတဲ့ အရွယ်။ ကျနော် ဘယ်လို အပြစ်တင်ရက်မလဲ။ အမေလည်း ဦးထွန်းမောင် ထွက်သွားတော့ ရေစည်တွေဆီသွားပြီး ဘယ်သူမှမရှိဘူးအထင်နဲ့ ကျကျနန သူ့ပိပိကို ဆပ်ပြာတိုက် နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် ဆေးကြောနေပါတယ်။
အမေစိတ်တိုင်းကျ ဆေးကြောပြီး တဲထဲပြန်ဝင် သွားမှ ကျနော်လည်း တဲဆီသွားလိုက်တယ်။ ကျနော် တဲထဲဝင်တော့ အမေက သူတို့ချစ်ဗြူဟာခင်းချိန်က ခင်းထားတဲ့စောင်ကို သိမ်းနေချိန် ဗြုန်းခနဲ့ဆိုတော့ လန့်သွားရှာတယ်။ ပြီးမှ
“ဟဲ့ သားပြန်လာတာ စောတာကို”
တဲ့။ ကျနော်လည်း အစကတော့ နောက်မှ ပြောမယ်လို့ ကြံထားပေမဲ့ စိတ်မြန်သမားဆိုတော့ နောက်လည်း ပြောရမယ့်အတူတူ အခုခြံထဲမှာ သားအမိနှစ်ယောက်တည်း ရှိနေတုန်း ပြောတာပိုကောင်းတယ် တွေးမိတာမို့
“သားရောက်နေတာက ကြာပြီ အမေရဲ့”
ကျနော့်စကားကြောင့် အမေ့မျက်နှာပျက်သွားသလို ရှက်ပြီး မြေပြင်ကို ငေးသလို ခေါင်းငုံ့နေတာမို့
“အမေရယ် ရှက်မနေပါနဲ့တော့။ အမေလည်း အရွယ်ရှိသေးတာဘဲလေ သားနားလည်ပါတယ်။ အမေတို့ ချစ်နေတာ ကြာပြီလား”
ရယ်စရာတော့ ဖြစ်နေတယ်။ မိဘက မေးရမယ့် စကားကို သားဖြစ်တဲ့ ကျနော်က ပြန်မေးနေရတယ်။
“အင်း တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ”
လို့ ရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတိုးလေး ဖြေနေတဲ့ အမေ့ကို သနားမိတယ်။
“အာ့ဆိုလဲ တရားဝင်သာ ယူလိုက်ပါ။ သား ကျေနပ်ပါတယ်။”
လို့ပြောတော့ အမေလေ ဝမ်းသာလို့ မျက်ရည်တောင်ဝဲတယ်။
“အေးပါ သားရယ်။ နားလည်ပေးလို့ သားကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာကွယ်”
“ဟာ အမေကလည်း သားသမီးကို မိဘက ကျေးဇူးတင်စရာလား”
“မပြောတတ်ဘူးကွယ့် ဝမ်းသာတာဘဲသိတယ်”
ဪ အဖေမရှိစဉ်ထဲက မြိုသိပ်နေရတဲ့ ကာမစည်းစိမ်ကို အခုလူသိထင်ရှား ခံစားခွင့်ရတော့မယ်ဆိုတော့ ပျော်ရှာမှာပေါ့လေ။ ခိုးစားရတာက တထိတ်ထိတ်နဲ့ နောက်ကြောင်းမအေးတော့ အရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရတာမှ မဟုတ်လေဘဲ။
အဲ့ညက ရွာထဲမှာ ခေါပုတ်ထောင်းပွဲရှိလို့ အမေနဲ့ ခြံထဲက လုပ်သားတွေ အကုန်သွားတော့ မနက်က ရေတံခွန်သွားခဲ့တဲ့ ကျနော်က ခြံစောင့် တာဝန်ယူလိုက်ရတာပေါ့။ ခြောက်ရက်လဆန်းမို့ ခြံထဲမှာ လရောင်ဖြာပြီး ရွာထဲက ရှမ်းအိုးစည်သံကြောင့် ပျော်ရမလိုလို လွမ်းရမလိုလို။ တဲရှေ့မှာ မီးပုံလေးဖိုပြီး ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးနဲ့ ထိုင်ပြီး ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း နေ့လည်က ရေတံခွန်မှာ နှင်းခိုင်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းတွေ တဲအရောက်မှာ အမေတို့ အချစ်ကြမ်းနေတဲ့ အကြောင်းတွေ တွေးနေမိတယ်။
အဲ့အချိန်မှာဘဲ စက်ဘီးလေးနဲ့ နှင်းခိုင် ရောက်လာပြီး
“ကိုကြီး ကိုကြီးအတွက် ခေါပုတ်ယူလာပေးတာ”
“ဟာ အမေတို့ ပြန်လာမှ ထည့်ပေးရင် ရနေတာ။ ညကြီး စက်ဘီးစီးလာရလား”
“အမလေး ဒီလောက်တော့ အပျော့ပေါ့။ ဒီက သူပျင်းနေမလားလို့ အဖော်လည်း လာလုပ်ပေးရသေးတယ်။”
ဆိုပြီး ကက်ကက်လန် ရန်တွေ့နေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကြည့်ရင်း ရင်ပိုခုန်လာတယ်။ နှင်းခိုင် လက်လေးကို ဆွဲကိုင်ရင်း
“ညီမလေးရယ် နှင်းခိုင်ရယ်”
လို့ မြည်တမ်းမိတယ်။ နှင်းခိုင်ကလည်း မျက်လုံးဝိုင်းလေးနဲ့ မော့ကြည့်နေလေတော့ ကျနော့်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲလို့ ဟတတ နှုတ်ခမ်းလွှာကို ငုံခဲလို့ နမ်းလိုက်မိတယ်။
“အို ”
ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်း ထွက်သွားတာကလွဲလို့ ကျနော့်ခါးကို ဖက်လို့ ကျနော့်အနမ်းကို ကြည်ဖြူစွာ ခံယူနေတာမို့
“ချစ်တယ် ညီမလေးရယ် ချစ်တယ်”
ဆိုပြီး စကားသာ တဖွဖွပြောရင်း ကျနော့်လက်တွေက နှင်းခိုင် နောက်ကျောပြင်တလျှောက် အထက်အောက် စုန်ဆန် လူးလားခေါက်ပြန် ပြေးသွားနေတော့ နှင်းခိုင်လည်း တစ်ချက်တစ်ချက် တွန့်ခနဲ့ တွန့်ခနဲ့ဖြစ်လို့ ကာမအဆိပ်တွေ တက်နေရှာတယ်။
ကျနော့်လက်ကလည်း နှင်းခိုင်ဝတ်ထားတဲ့ ဖလန်ထည် ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပြီး ဖင်ကွဲကြောင်းအတိုင်း အထဲကို ရောက်နိုင်သမျှ ထိုးနှိုက်လေတော့ ပိပိအစပ်နားထိ ရောက်တယ်။ အဲ့နားရောက်ရင် နှင်းခိုင်တစ်ယောက် ကော့ထိုးပြီး
“အ.. အ. ဟင့်”
နဲ့ ဖြစ်နေရှာတယ်။ ကျနော်လည်း နှင်းခိုင်ကို တဲထဲဆွဲသွင်းပြီး အိပ်ရာပေါ် လှဲလိုက်ပြီး ခြေဖျားကနေ သားရေကြိုးတပ် ဖလန်ထည်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ နှင်းခိုင်က ချွတ်ရလွယ်အောင် ဖင်လေးကို ကြွပေးရှာတယ်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားတာနဲ့ ဘတ္ထရီနဲ့ ထွန်းထားတဲ့ Led မီးရောင်လေးနဲ့ အမွှေးပါးလေးတွေ လွှမ်းခြုံထားတဲ့ နှင်းခိုင်ရဲ့ ပိပိဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်ရတဲ့ အခိုက် ကျနော့် တကိုယ်လုံး ကတုန်ကရင်နဲ့ အသက်ရှူသံတွေပြင်းလို့ တဟဲဟဲ တရှူးရှူး ဖြစ်နေရတယ်။
ခါးကပုဆိုးကို ဖြေချပြီး ခြေနဲ့ကန်ထုတ်လိုက်တော့ ကျနော့်ညီလေးက ဒေါသထွက်နေတဲ့ မြွေဟောက် ပါးပြင်းထောင်သလို ထောင်နေတာကို နှင်းခိုင် မြင်ပြီး တအံ့တဩနဲ့ ကြည့်ပြီးမှ ရှက်ပြီး ခေါင်းတဖက် လှည့်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း ရှက်နေမှာစိုးလို့ တကယ်တန်းပြောရရင် ကျနော်လဲရှက်လို့ စောင်တစ်ထည်ယူပြီး အပေါ်က ခြုံလိုက်တော့မှ နှင်းခိုင်လည်း မျက်နှာပြန်လှည့်လာပြီး
“ကိုကြီး ညီမလေး ကြောက်တယ်”
တဲ့။
“မကြောက်ပါနဲ့ကွာ ကိုကြီး မနာအောင် လုပ်ပေးမယ်။”
ပြောရရင် နှင်းခိုင်ရော ကျနော်ပါ ကာမဆက်ဆံမှု အတွေ့အကြုံ မရှိကြပေမဲ့ အခုခေတ်မှာ ဖုန်းနဲ့ အင်တာနက်တွေ fb တွေ သုံးနေကြတာမို့ အမြင်တော့ ရှိနေကြပြီ။ ကျနော်လည်း ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံမို့ နူးတာတွေ ဆွတာတွေကို ဘာမှသတိမရဘူး။ ညီလေးကို သူ့ပိပိထဲရောက်ဖို့ဘဲ အားသန်နေသလို သူကလည်း ဘယ်အချိန် သူ့ဟာထဲ သွင်းလာမလဲ စောင့်ကြည့်နေတာ။
ကျနော် သူ့ပေါင်ကြားဝင်ပြီး အပြာကားတွေထဲကလို ပေါင်ကိုမပြီး ထောင်ကားတော့ သူကလည်း မြင်ဖူးထားလို့ အလိုက်သင့်ပြန်ပြီး ကားပေးထားတယ်။ ကျနော်လည်း တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးလေတော့ သူ့ပိပိကို သေချာဖြဲကြည့်တော့ အတွင်းသားရဲရဲနဲ့ အရေတွေ စိုနေတာကို တွေ့ရတယ်။
“ဟာ ကိုကြီးကလဲ ရှက်စရာကြီး မကြည့်ပါနဲ့”
လို့ ပြောလာတော့ ကျနော့်ရဲ့ ညီလေးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး တဖက်က သူ့ပိပိကိုဖြဲပြီး တေ့ထားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ခါးအားနဲ့ ထိုးသွင်းတော့ တင်းကြပ်ပြီး ခံနေတယ်။ ခေါင်းတောင် မမြုပ်ချင်သေးဘူး။
“အား ကိုကြီး နာတယ် ကျွတ်”
“ခဏလေး ခဏလေး အောင့်ထား”
သူ့လဲပြန်ပြော အောက်ကလည်း ဝင်အောင် သွင်းနေရတယ်။ နည်းနည်း ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးမှ သူ့ပိပိက အရေတွေနဲ့ နည်းနည်းသွင်းရ လွယ်လာတယ်။ နောက် ညီလေးတစ်ဝက်ကျော်ကျော် ဝင်နေမှ သူ့ပုခုံးကို စုံကိုင်ပြီး ခါးကိုမြှောက်ပြီး အားပါပါ ဆောင့်လိုက်မှ
“ဗျစ်”
ဆိုပြီး ညီလေးကတဆုံး ပိပိထဲရောက်ပြီး နွေးနေတဲ့ ခံစားချက်ကို ရလိုက်သလို နှင်းခိုင်လည်း ကော့ပြီး ကျနော့်ကျောပြင်ကို အတင်းဖက်လို့
“အမလေး ကိုကြီးရယ်”
လို့ ညီးသံထွက်ပြီး
“နာတယ် ကိုကြီး နာတယ်”
တဲ့။
“အေးပါ နောက်မနာတော့ဘူးနော်”
လို့ ချော့ပြီး ညီလေးကို ပိပိထဲ အဆုံးထည့်ပြီး အသာလေး ငြိမ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ပေးနေလိုက်တော့ သူလည်း ပြန်စုပ်ရင်း အနာကို မေ့သွားတယ်ထင်တယ်။ ကျနော်လည်း အသွင်းအထုတ် ပြေးလမ်းတိုတို လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ သူလည်း ကောင်းလာတယ်ထင်တယ်
“အဟင့် ဟင့်”
တွေ ဘာတွေ ဖြစ်လာတယ်။ တစ်ခုတော့ရှိတယ် ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ပထမဆုံးဖြစ်ပေမဲ့ အမှေးပါး ဆိုတာတော့ မခံစားကြရဘူး။ အစကတည်းက သဘာဝအတိုင်း ပေါက်ထားလို့ဘဲလားပေါ့။ သူက တဟင့်ဟင့် ဖြစ်လေ ကျနော်က စိတ်ထန်လေမို့ မထိန်းနိုင်လောက်အောင် ကောင်းလာတာနဲ့
“အား ညီမလေး ကိုကြီးမရတော့ဘူး မရတော့ဘူး”
ပြောလဲပြော အတင်းဆောင့်လည်း လိုးတော့တာ။ သူလည်း အောက်ကနေ ဟင်းဟင်း အားအားနဲ့ ပြန်ကော့ပေးတာ လေးငါးချက်ဘဲ ပြင်းပြင်းဆောင့်လိုက်ရတယ်။ သုတ်ရေတွေ ထွက်ချင်လာလို့ ပိပိထဲ ညီလေးတဆုံးထည့်ပြီး ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ တကိုယ်လုံးလဲ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်ပြီး သူ့ပေါ်မှောက်ငြိမ်ပြီး ကာမအရသာကို ဘဝရဲ့အဦးဆုံးအကြိမ် ခံစားနေရသလို သူကလည်း ကျနော့်ပခုံးကိုဖက်လို့ ငြိမ်ပြီး အရသာယူနေတယ်။
ခန္ဓာကိုယ်တွေက ငြိမ်ပေမဲ့ သူ့ပိပိက ကျနော့်ညီလေးကို ဆတ်ခနဲ့ ဆတ်ခနဲ့ ညှစ်စုပ်ပေးနေတာ ဘယ်လိုကောင်းတယ်ဆိုတာ ဖော်ပြဖို့ စကားလုံးမရှိဘူးဗျာ။ မှိန်းနေတဲ့ ကျနော့်ပုခုံးကိုလှုပ်ပြီး
“ကိုကြီး ကိုကြီး ညီမလေး အသက်ရှူကြပ်နေပြီ”
ဆိုတော့မှ
“ဟာ ဆောရီးနော် ညီမလေး ”
ဆိုပြီး အပေါ်က ဆင်းလိုက်တော့ ညီမလေးက သူ့အောက်ပိုင်းလေး ပေါ်သွားတာကို စောင်လေးနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဖုံးနေတာ ကြည့်ပြီး ရယ်လဲရယ်ချင်သလို သနားကြင်နာမှုတွေ အလိုလို ယိုစီးလို့လာတယ်။
ကျနော်လည်း ချွတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ကောက်စွပ်လိုက်သလို ရေလဲပုဆိုးဟောင်းလေးကိုယူပြီး ကျနော့် ညီလေးကို သန့်ရှင်းလိုက်တယ်။ ကျနော်လုပ်ကိုင်နေတာကို အငေးသား လိုက်ကြည့်နေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး စောင်ကလေးကို လှပ်ပြီး သူ့ကို သန့်ရှင်းပေးမယ်လုပ်တော့ ရှက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လိမ်ထားတာမို့
“ညီမလေး ဖယ်လိုက်ပါ ကိုကြီး လုပ်ပေးမယ်”
“ဟင့်အင်း နေပစေ ညီမလေးဘာသာလုပ်မယ်”
တဲ့။
“ဟာ မဟုတ်တာ ကိုကြီး လုပ်ပေးမယ်နော်”
ဆိုတော့
“ကိုကြီးကို ရှက်တယ်”
“ရှက်မနေနဲ့ ကိုကြီးကို ချစ်ရင်ပြီးရော”
အဲ့ကြမှ ကျနော်လုပ်ကိုင်ပေးတာကို မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။ ဆီးခုံနဲ့ ပေါင်ခြံတွေတုန်းကတော့ ဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ ပိပိအဝလေးကို သုတ်ပေးတဲ့ အခါကြတော့
“အ… ကိုကြီး စပ်တယ်”
မျက်နှာလေးရှုံပြီး ပြောလာတဲ့ နှင်းခိုင်ကို သနားလဲသနားမိ အချစ်တွေလဲ တိုးမိတယ်။
“အင်းပါ ညီမလေးရယ် ပထမဆုံးမို့ပါ နောက်ဆို မဖြစ်တော့ပါဘူး”
လို့ နှစ်သိမ့်လိုက်ရတယ်။ ပြီး သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ပြန်ဝတ်ပေးပြီး သူ့ဘေးမှာ ဝင်အိပ်။ နှစ်ယောက်သား စောင်လေး ခြုံထားသလို တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားရတဲ့ နွေးထွေးတဲ့ အရသာ ဘယ်မှာမှ ရှာမရနိုင်ဘူး ထင်ပါရဲ့။ နှင်းခိုင်ရဲ့ နဖူးပြင်လေးကို တစ်ရှိုက်မက်မက် တဖွဖွနမ်းလို့
“ချစ်တယ် ညီမလေးရယ် ကိုကြီး ချစ်တယ်”
ဆိုလေတော့ ကျနော့်ရင်ထဲ ခေါင်းအတင်းထိုးပြီး ကျနော့်ကျောပြင်ကို အတင်းဖက်ထားရင်း
“ညီမလေးလည်း ကိုကြီးကို ချစ်တယ်”
တဲ့။ ဖက်လိုက် နမ်းလိုက်မို့ထင်တယ် ညီလေးက ပြန်မာလာရော။ သူ့ဗိုက်ကို သွားထောက်တယ်ထင်တယ်။
“ဟင် ကိုကြီးဟာကလဲ ပြန်မာလာပြန်ပြီ”
“အင်း ညီမလေးက မကြိုက်ဘူးလား”
“နာနေပြီ ကိုကြီးရဲ့ နောက်မှ မရဘူးလား”
လို့ သနားစဖွယ်လေး ပြောလာတဲ့ နှင်းခိုင်ကို သနားတာနဲ့
“အင်းပါ ညီမလေးရဲ့ ကိုကြီးချစ်တာက အဲ့ဒါသက်သက် မဟုတ်ဘူးနော်။ နှလုံးသားနဲ့ပါ ချစ်တာ။ အသွေးအသားကတော့ သဘာဝမို့ပါ”
“ဟုတ် ကိုကြီး”
တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး နားလည်မှု စာနာမှု ညှာတာမှုရှိရင် နွေးထွေးတဲ့ မေတ္တာငွေ့ခြုံရတာ လောကရဲ့ စည်းစိမ်တစ်ပါးပါ။ ချစ်သူနှစ်ဦး ကြည်နူးနေချင်ပေမဲ့ အခြေအနေ အချိန်အခါအရ ကြာကြာနေလို့ မဖြစ်တာနဲ့ သူစီးလာတဲ့ စက်ဘီးကို ကျနော်ဘဲ တွန်းလို့ ရွာထဲပြန်ပို့ရတယ်။ လမ်းမှာ ကွတတလေး လျှောက်နေတဲ့ သူ့ကို လှောင်သလိုပြုံးတော့ ကျနော့် ကျောကိုထုပြီး
“အာ့ ကိုကြီးကြောင့် ကိုကြီးကြောင့် ”
တဲ့။ ချစ်နေရစဉ်ကတော့ အရာရာ ကြည်နူးစရာ ပျော်မွေ့စရာလေးတွေပေါ့။
……………………………………………………..
” အာ ကိုကြီးကလဲကွာ”
ဘရာလေးရဲ့ နောက်ကချိတ် ဖြုတ်လိုက်လို့ ပေါ်လာတဲ့ ဝင်းပြီးတင်းနေတဲ့ နို့အုံလေးကို ဖွဖွဆုပ်ပြီး ပန်းနုရောင် မရှိတရှိ အကွင်းလေးထိပ်က ညိုမလိုလို အသီးလေးကို သွားလေးနဲ့ အသာကိုက်လို့ ဆွဲစုပ်လိုက်ချိန် နှင်းခိုင်ရဲ့ နှုတ်ဖျားက ရင်မောသံနဲ့ ပြောလာတဲ့ စကားသံရယ်ပါ။
ကျနော့်ရဲ့ ရွာထဲက အိမ်လေးမှာ နှင်းခိုင်နဲ့ ချိန်းတွေ့နေကြတာ။ ဟိုတနေ့ညက သုံးဆောင်လိုက်ရတဲ့ အချစ်သစ်သီးက မစို့မပို့ဆိုလေတော့ နှစ်ယောက်သား စားပြီးရင်း စားချင်မို့ နောက်ဆုံး နှင်းခိုင်ကို ကျနော့်အိမ်မှာတွေ့ဖို့ ချိန်းလိုက်ရတယ်။
ချစ်သူနှစ်ဦး တွေ့ပြီးဆိုတော့လည်း ထိန်းမရ သိမ်းမရ ဆန္ဒတွေက လွန်ကဲနေကြပြီမို့ အိပ်ရာထဲ တစ်ခါတည်း ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့လို့ နှင်းခိုင်ရဲ့ အပေါ်ကတီရှပ်အပြင် ဘရာလေးပါ ချွတ်လိုက်လို့ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းလို့ ကလေးမစို့ရသေးခင်မှာဘဲ ကျနော့်ရဲ့ ချေလိုချေ နယ်လိုနယ် စို့လိုစို့နဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာက ကျနော်ပြုသမျှနုနေရပြီ။ ကျနော့်ရဲ့ အစို့အနယ်တွေကြောင့်လည်း နှင်းခိုင်တစ်ယောက် ကာမအရသာတွေ တက်နေတယ်။
ကျနော်လည်း အပေါ်က ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် ရင်အပေါ်ပိုင်း ဗလာနဲ့ ရင်အုပ်ကြီးကိုကြည့်လို့ နှင်းခိုင်မျက်နှာလေးက ကျေနပ်နေတဲ့ အသွင်က ကျနော့်ကိုကျနော် အားရစိတ် ဂုဏ်ယူချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဖုံးနေတယ်။ နှင်းခိုင်ရဲ့ ထမိန်ကို ခြေဖျားကနေ ဆွဲလို့ ချွတ်လိုက်တော့ နှင်းခိုင်ရဲ့ မူအတိုင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လိမ်လို့ထားတာမို့
“ဟာ ညီမလေးကလဲ ကားထားစမ်းပါ”
“အဟင့် ဟင့်”
လို့ မ သံပေးလို့ မရဲတရဲလေး ကားလိုက်တော့ ပေါင်ကြားက ပိပိလေးက အရေတွေစိမ့်လို့ ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်သွားတဲ့ခဏ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ကုန်းပြီး ပိပိလေးကို ခွေးထန်းလျက်လုံး ယက်သလို တပြက်ပြက်နဲ့ ယက်လိုက်တယ်။
“အားး.. ရှီးးး ကိုကြီး”
ဆိုပြီး ဖင်ကြီးက ကြမ်းပြင်ကနေ တထွာလောက် မြောက်ကြွလာတော့တယ်။ နှင်းခိုင်လည်း ခေတ်ရဲ့သမီးပျို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူကြီးဆိုတော့ အတွေ့မရှိပေမဲ့ ဖုန်းနဲ့အမြင်တွေကတော့ ရှိနေပြီမို့ ကျနော် သူ့ပိပိကို လျှာစွမ်းပြတော့မယ်ဆိုတာကို လျှာရဲ့အရသာကိုခံစားဖို့ ပြင်ထားပေမဲ့ တကယ့်တကယ် ကျနော့်လျှာနဲ့တွေ့တော့ မနေနိုင်အောင် ကော့ကန်ကား ဖြစ်လို့နေပြီး ခဏဘဲခံနိုင်တယ်။ ကျနော့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံတွန်းလို့
“ရပြီကိုကြီး တော်ပြီ ရပြီ ညီမလေး မခံနိုင်တော့ဘူး”
ကျနော်လည်း ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အထဲက ညီလေးက ဖြောင်းဆို ထွက်လာတော့ နှင်းချုင်ခင်မျာ
“အမလေး ”
လို့တောင် အသံထွက်သွားတယ်။
“ကဲ အာ့ဆို ညီမလေးအလှည့်”
“အာ”
“မအာနဲ့လေ ညီမလေးက လိမ္မာသားနဲ့”
ဆိုပြီး ကျနော်အိပ်ပေးလိုက်တော့ သူလည်း မြင်ဖူးထားတဲ့ ဗဟုသုတတွေနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ကြောက်ရွံကြောက်ရွံနဲ့ ပါးစပ်လေးနဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ညီမလေးအာငွေ့နဲ့ ခံတွင်းအတွေ့ကြောင့် ညီလေးက ဆတ်ခနဲ့တောင် တုန်သွားလောက်အောင် ကောင်းသွားလို့ သူ့ခေါင်းကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး လီးကို အထဲမရောက်ရောက်အောင်လို့ ကော့ပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးပါးစပ်ကို လီးနဲ့ လိုးနေသလိုဘဲမို့ မြင်ရလေ ပိုစိတ်ထလေဘဲ။ သူကလည်း ကျနော့်ကို ကလဲ့စားချေတဲ့အနေနဲ့ ကျနော့်လီးကို လျှာနဲ့ရစ်လိုက် အာခေါင်ထဲထိ သွင်းစုပ်လိုက်နဲ့မို့ ကျနော့်တစ်ယောက် ဆတ်ဆတ်လူးလို့ပေါ့။ ပါးစပ်ထဲမှာဘဲ ပြီးသွားမှာစိုးလို့
“ညီမလေး ရပြီ ရပြီ တော်တော့ ထွက်သွားလိမ့်မယ်”
ထွက်သွားမယ်ပြောမှ သူ့ပါးစပ်ထဲ အထည့်ခံရမှာကြောက်ပြီး ကမန်းကတမ်း ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကိုဆွဲလှဲပြီး လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးနဲ့ဘဲ စပြီး လိုးပေးလိုက်တယ်။
အဲ့နေ့ကတော့ နှစ်ယောက်သား ကာမအရသာကို ဝဝကြီး ခံစားကြတယ်။ အနေအထား ပုံစံတွေပြောင်းလို့ အပြာကားထဲက ပုံစံတွေကိုတုပြီး အတတ်ဆန်းကြတယ်။ သူလည်း မြင်းစီးတတ်သွားသလို ကျနော်လည်း ဒေါ့ကီတွေဘာတွေ ဆွဲလို့ သုံးချီသုံးလားဆွဲလို့ အချစ်ပင်လယ်ကို ခြေကုန်လက်ပန်းကျသည်အထိ ကူးခတ်လိုက်ကြတယ်။
ကျောင်းပြန်မသွားခင် နောက်ထပ် နှစ်ခါထပ်တွေ့ပြီး အချစ်ဆိုတဲ့ ရေငံကို ထပ်ခါထပ်ခါ သောက်လိုက်ကြသေးတယ်။
နှင်းခိုင်နဲ့ ခင်စန္ဒာတို့ပြန်တော့ ကားဂိတ်ကို ကျနော် ကိုယ်တိုင်ဘဲ လိုက်ပို့တယ်။ ကားထွက်သည်အထိ ကားဘေးကနေ စကားတွေ တွတ်ထိုးလို ကားထွက်သွားသည်အထိ လက်ပြရင်း ကျန်နေခဲ့တဲ့ ကျနော် အဲ့နေ့က ချစ်သူကို နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်လိုက်ရတာမှန်း မသိခဲ့ပါဘူးဗျာ။
………………………………………………
နှင်းခိုင် ကျောင်းပြန်ရောက်ပြီးတဲ့ ရက်ပိုင်းတွေမှာတော့ ညညဆိုရင် ဖုန်းနဲ့ အလွမ်းသယ်ကြ ရှေ့လာမယ့် အနာဂါတ်ကို တင်ကြိုလို့ စီမံချက်တွေချ စိတ်ကူးနဲ့ မြူးပျော်ခဲ့ကြတယ်။ ပညာရှိတွေ မိန့်ခဲ့သလိုပါဘဲ။ ကျနော်တို့ရဲ့ ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ပြီး အေးချမ်းနေတာဟာ မုန်တိုင်းမလာခင် လေပြေလေညှင်း ဆော့ကစားနေမှန်း မသိခဲ့ပါဘူး။
ဘဝဆိုတာက တစ်သမတ်တည်း မသွားဘူး။ ခေါက်ရှာငှက်ပျံသလို နိမ့်တုံမြင့်တုံတဲ့လေ။ ကျနော့်ဘဝအတွက် မုန်တိုင်းကျခဲ့တာကတော့ နှင်းခိုင်တို့ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ လေ့လာရေးနဲ့ ပျော်ပွဲစား သွားရာမှာ ယာဉ်မတော်တဆဖြစ်ပြီး နှင်းခိုင်တစ်ယောက် လူ့လောကထဲက ထွက်ခွာသွားတဲ့ သတင်းပါဘဲ။
ချစ်သူကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့တောင် မြင်ခွင့်မရခဲ့ပါဘူး။ ဦးလေးတို့လင်မယား သမီးဆီသွားမယ်ဆိုတော့ ကျနော်က မရှိမဖြစ်တဲ့ အနေအထားကြောင့် လိုက်မရခဲ့။ ဦးလေးတို့ လင်မယားကလည်း ကျနော်နဲ့ နှင်းခိုင် အနေအထားကို ရိပ်မိသလို ကြည်ဖြူထားကြလို့ ကျနော့်အတွက် စိတ်မကောင်းသလို သူတို့မှာ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးမို့ သောကမီးတွေ တဟုန်းဟုန်း တောက်နေတာကို ကျနော်လည်း ဘယ်လိုဖြေသိမ့်ပေးနိုင်ပါ့မလဲ။
နှင်းခိုင်နဲ့ နောက်ဆုံး ဖုန်းပြောခဲ့တာက လေ့လာရေး မသွားခင် ညကပေါ့။ ခရီးသွားရရင် ပျော်နေတတ်တဲ့ နှင်းခိုင်က အဲ့ညက မနက်ခရီးစဉ်ကို ပြောပြီး အပျော်သံတွေနဲ့ ဖုန်းချခါနီးမှာ “အာဘွားနော် ကိုကြီး” ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးသွားခဲ့သေးတယ်။
ဦးလေးတို့ ပြန်လာတော့ နှင်းခိုင်ကို ဟိုမှာဘဲ သဂြိုလ်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးခရီးက ဓာတ်ပုံလေး ရိုက်လာပေးတယ်။
နှင်းခိုင် ညီမလေးရယ် သေပန်းပွင့်တယ်ဆိုတာ ဒါဘဲလားလို့ မေးလိုက်ချင်တယ်။ အခေါင်းလေးထဲမှာ အိပ်နေသလိုလေး လှနေရှာတဲ့ နှင်းခိုင် ဓာတ်ပုံလေးကို ကြည့်ရင်းနဲ့ ငိုကြွေးရပေါင်းလဲ များလှပါပြီ ညီမလေးရယ်။
ဒီကြားကာလမှာ အမေလည်း အိမ်ထောင်ပြုလို့ ယောင်နောက်ဆံထုံးပါ ဆိုသလို သူ့ယောက်ျားနောက် လိုက်သွားပြီမို့ တစ်ယောက်တည်း ယောင်ချာချာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကို ငဲ့ညှာပြီး ကျနော့်ကို လူလားမြောက်အောင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့တဲ့ အမေ့ကို အရွယ်ရှိတုန်း လူ့ဘဝ လူ့လောကမှာ လူ့စည်းစိမ်ကို ခံစားခွင့် ပေးလိုက်ရတာကိုဘဲ ကျေနပ်နေမိပါတယ်။
တစ်ကိုယ်ရေတကာယသမားမို့ စားရေးကတော့ အလုပ်ကျတဲ့ အချိန်ဆိုရင်တော့ အလုပ်သမားတွေနဲ့ လက်ရည်တပြင်တည်းပေါ့။ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေမှာတော့ ဦးလေးဦးအောင်လှတို့အိမ်နဲ့ အမေ့အိမ်။ တခါတလေကြတော့လည်း ကျနော့်အိမ်ဘေးက အေးခင်က ပိုထည့်ချက်ပေးပါတယ်။
အေးခင်ကတော့ ပြောပါတယ်။ ဘယ်မှ သွားမစားနဲ့ သူအမြဲ ထည့်ချက်ပေးမယ်တဲ့။ ဆန်နဲ့ ဟင်းချက်စရာဖိုးဘဲ ပေးပေါ့။ သူက ကလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်။ သူအိမ်ထောင်ကျပြီး ယောက်ျားနောက် ပါသွားတာ။ နှစ်နှစ်လောက်ရတော့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်နဲ့ ရွာပြန်ရောက်လာတာ။
ကလေးကလည်း သမီးမိန်းကလေး။ ဘာကြောင့် ကွဲလာတယ်တော့ မမေးမိဘူး။ သူက ကျနော့်ထက်တော့ နှစ်နှစ်လောက် ကြီးတယ်။ ဒါပေမယ့် ငယ်ငယ်ထဲက အေးခင်၊ သူရ အဲ့လိုခေါ်နေကြဘဲ။
ကျနော်လည်း နှင်းခိုင်စိတ်ရယ် တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်တာရယ်ကြောင့် အလုပ်ပါးရင် အရက်ဆိုင် ထိုင်တတ်လာခဲ့ပြီ။ ကျနော့်ရဲ့ အဖော်မွန်ကတော့ တစ်ခုလပ် မုဆိုးဖို ဦးကျော်ကြီးဘဲပေါ့။ အသက်က ၅၀ နား ကပ်နေပြီ။ သူနဲ့ သောက်စားရင် စကားပြောရင် ဗဟုသုတကတော့ တကယ်ရတယ်။
………………………………………………..
“ဒီကပြီးရင် ဘယ်သွားမလဲ သူရ”
ပုလင်းထဲ လက်နှစ်လုံးလောက် ကျန်ချိန်။ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ အမေး။
“ဒီနေ့တော့ အိမ်ဘဲပြန်မယ် ဦးကျော်။ အေးခင်က ရွာထဲမှာ ဝက်ပေါ်လို့ ဝက်သားနီချက် ချက်ထားမယ် ပြောတယ်။”
“အေး ဟုတ်တယ်ကွ ရွာနောက်ပိုင်းမှာ ဝက်ပေါ်တယ်လို့ ကြားတယ်။ မင်းက ဝက်သားချက်ရင် ဝက်သားနီချက် ကြိုက်တယ်နော်။”
“ဟုတ်တယ် ဦးကျော်ရဲ့ အာ့ကို အေးခင်ကလည်း သိလို့ ကျနော့်ကို အိမ်ပြန်စားဖို့ မှာလိုက်တာ။”
ကျနော့်စကားဆုံးတော့ ဦးကျော်ကြီးက ကျနော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့
“မထူးပါဘူးကွာ ဟင်းတင်လုပ်မနေနဲ့ လူပါစားလိုက်ပါလား”
“ဟာ ဦးကျော်ကလဲ သူများတွေကြားလို့ မကောင်းပါဘူး”
“ဟ ဘာဖြစ်လို့လဲဟ ကလေးအမေ တစ်ခုလပ်မို့လား”
“အဲ့လိုတော့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ”
“မဟုတ်ရင် ဘာဖြစ်လဲ။ အေးခင်လဲ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော ရုပ်ရည်ရော မဆိုးပါဘူးဟ။ ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခုလပ်ဆိုတာဘဲ ပြောစရာရှိတယ်။ ဒါလဲ တကယ်က ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး”
“ဘာကို ဘာမှမဟုတ်တာလဲ ဦးကျော်”
“အော် အပျို အအို တစ်ခုလပ် မုဆိုးမ ဆိုတာတွေပေါ့။ အမှန်က နားလည်သိတတ်မှုက အဓိကဘဲ”
တစ်ခုလပ်လည်းဖြစ်ခဲ့ မုဆိုးဖိုလည်း ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ စကားကို ကျနော် စိတ်ဝင်စားတာမို့
“ပြောစမ်းပါဦး ဦးကျော်”
“အေး ပြောရမယ်ဆိုရင် လောကမှာ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ ပေါင်းသင်းပြီး ရိုးမြေကျတာတွေရှိသလို စလယ်ဝင် ဖင်မမဲခင်ကဘဲ ကွဲကြတာတွေလဲ ရှိတာဘဲကွ။”
“ဟုတ် ဦးကျော်”
“ဘာလို့မြဲပြီး ဘာလို့ကွဲသလဲ ဆိုတာသိလား”
“ဘယ်သိမလဲ ဦးကျော်ကလဲ”
“အေး ငါပြောပြမယ် ငါ့အသိ ငါ့အတွေ့ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ လိုက်လေ့လာရင်လည်း ဒါဘဲတွေ့မှာဘဲကွ”
“ဟုတ် ပြောပြပါလား”
“အေး အိမ်ထောင်တစ်ခုမှာ နံပါတ်တစ် ပိုက်ဆံ စီးပွားရေးပေါ့။ စားဝတ်နေရေးကို ဖြေရှင်းပေးမယ့် ငွေကြေး မပြေလည်ရင် ချစ်တာတွေ မေတ္တာတွေက ရွတ်ကောင်းတဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ထက် မပိုဘူးကွ။ ချမ်းသာရမယ်လို့ ငါမပြောဘူးနော်။ ကိုယ့်အဆင့်အတန်းနဲ့ လိုက်လျောညီထွေမယ့် စီးပွားရေးကတော့ ရှိကိုရှိနေရမယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးကျော်”
“ငါ ပထမ အိမ်ထောင်နဲ့ ကွဲတာက အဲ့ကိစ္စဘဲ။ သူတို့နေရာမှာက ငါက ဝင်ငွေ မရှာနိုင်ဘူး။ ဝင်ငွေမရှိတော့ ယောက္ခမက မကြည်ဘူး။ နောက်တော့ မိန်းမကပါ ငြူစူလာတော့ လမ်းခွဲလိုက်ရော။”
“ဪ နောက်ထပ်က ဘာလဲ ဦးကျော်”
“နောက်နံပါတ်နှစ်က ကာမကိစ္စ”
“ဗျာ”
“မဗျာနဲ့ ငါတို့အခုဖြစ်နေတာက ကာမဘုံကွ။ စားဝတ်နေရေးပြီးရင် အရေးကြီးဆုံးက ကာမကိစ္စဘဲ။ အဲ့ကိစ္စမပြေလည်လို့ဘဲ မယားငယ်နေ လင်ငယ်နေတွေ ဖြစ်တာ။ တချို့ကတော့ ခပ်ပြတ်ပြတ်ဘဲ ကွာရှင်းလိုက်ကြတယ်။ တချို့ကတော့ သားသမီးအရေး စီးပွားရေးတွေကြောင့် မကွာဘဲ ခိုးစားကြတာပေါ့”
“အော် အဲ့လိုလား”
“အေး ကဗျာဆန်ဆန် စာဆန်ဆန်ပြောရရင် မိန်းကလေးတွေက ပန်းနဲ့တူတယ်။ ပန်းဆိုတာ မွှေးမှ မမွှေးရင် ပန်းလို့သာခေါ်ပြီး ဘယ်သူမှ မနှစ်သက်ဘူးကွ။ အဲ့လိုဘဲ မိန်းကလေးဆိုတာကလည်း ရှိသင့်တဲ့ ပစ္စည်းတော့ ရှိမှလေကွာ။ မင်းစဉ်းစားကြည့်ပါလား။ ရင်ပြားဖင်ပြားနေတဲ့ မိန်းမကို ဘယ်သူလည်ပြန်ကြည့်တာ တွေ့လဲ”
“ဟုတ်တယ် ဦးကျော် မတွေ့ဘူး”
“အေး ရင်ထွားထွား တင်းကားကားဆိုရင်တော့ လည်ပြန်ရုံမကဘူး တံထွေးတောင်မြိုချပြီး အံ့ကြိတ်တာတောင်ရှိတယ် မဟုတ်လားကွ”
ဟီးးးလို့ ကျနော်ရယ်ရင်းနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ထောက်ခံလိုက်တော့
“အဲ့တာက မိန်းမရနံ့ဘဲပေါ့။ ပန်းတိုင်း မမွှေးသလို မိန်းကလေးတိုင်းလဲ အဲ့ရနံ့ မရှိဘူးဟ။ အခု မင်းအေးခင်က မွှေးပါတယ်ဟ နမ်းကြည့်ပါဦး”
“ဟာ ဦးကျော်ကလဲ”
ကျနော်ရှက်ပြီး ပြန်ပြောတော့
“အေး နမ်းတိုင်းလဲ မနွေးဘူးကွ”
“ဗျာ နားမလည်ဘူး ဦးကျော်”
“နမ်းတိုင်းမနွေးလို့ ကွဲကြတာပေါ့ကွ။ သူရ မင်းနားလည်ဖို့ ငါပြောပြမယ်။ အိပ်ရာထဲမှာ နှစ်ဦးသဘောညီမှ နွေးတာကွ။ တချို့အိမ်ထောင်တွေ စီးပွားဥစ္စာ ပြည့်စုံပါလျှက်နဲ့ ကွဲကြကွာကြတာ အဲ့ကိစ္စတွေဟ”
ဦးကျော်ကြီးနဲ့ အရက်ဆိုင်လေးက နှစ်ယောက်သားထွက်ပြီး နှုတ်ဆက်လို့ ကျနော့်အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲကို ဝင်လာတာကို တစ်ဖက်ခြံထဲက ရေချိုးရာက လှမ်းမြင်တဲ့ အေးခင်က
“သူရရေ ထမင်းဆာပြီလား ငါရေချိုးနေလို့ ခဏနော်။ နင်ရော ရေမချိုးဘူးလား”
“မဆာသေးပါဘူးဟာ အေးအေးဆေးဆေးသာလုပ် ရေတော့ မချိုးတော့ဘူး”
ပြန်ပြောရင်း အေးခင်ကို ကြည့်မိတယ်။ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ရေစိုနေတာမို့ ခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းတွေက အရှိကို အရှိတိုင်း လှစ်ပြထားသလိုဘဲ။ ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုတာ ပြောမှသိမယ့် အနေအထား။ အသားက ဖြူတဲ့ဘက်လုတယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၄ ဆိုတော့ မြန်မာလူမျိုး မိန်းကလေးတွေထဲတော့ စံမှီတယ် ပြောရမယ်။ ခပ်ပြည့်ပြည့် ကိုယ်လုံးလေးမှာ တင်းသင့်တဲ့ နေရာကတင်း၊ ကားသင့်တဲ့နေရာက ကား၊ မို့သင့်တဲ့နေရာက မို့ ရယ်မို့ ဦးကျော်ကြီးစကားအရ ဆိုရင်တော့ မွှေးတဲ့ပန်းလေးပေါ့။
“ဟဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲ ရေချိုးမယ်ဆိုရင်လဲ ချိုးလေ”
ရပ်ပြီး ငေးကြည့်လို့ အတွေးနယ်ချဲ့နေတဲ့ ကျနော်။ အေးခင် စကားကြားမှ
“အေးပါ ရေကတော့ မချိုးတော့ဘူးဟာ”
လို့ ပြန်ပြောပြီး အိမ်တံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး ဧည့်ခန်းက ပြတင်းတံခါးတွေပါ ဖွင့်လိုက်တယ်။ အမေအိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက တစ်ကိုယ်ရေတကာယမို့ အိမ်လည်း သိပ်မရှင်းဖြစ်ပါဘူး။ တခါတလေ အမေလာရှင်းပေးတတ်သလို အေးခင်က ထမင်းဟင်းပို့ရင်း ကြုံရှင်းလေး ရှင်းပေးတတ်တယ်။
ဧည့်ခန်းကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြန်တော့ အေးခင် ရေချိုးနေတာကို ပြတင်းပေါက်က မြင်နေရပြန်တယ်။ အရင်က အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ နေခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ သင်ကြားပို့ချတဲ့ လက်ချာကြောင့် မကြည့်သင့်မှန်း သိနေပါရဲ့နဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ အေးခင်ကတော့ မသိရှာပါဘူး။ သူဟာသူ ပုံမှန်ရေချိုးနေတာမို့ ဆပ်ပြာတိုက်တော့လည်း နှိုက်သင့်တာတွေနှိုက်လို့ တိုက်နေလေတော့ မြင်ရတဲ့ ကျနော့်စိတ်ကို နိူးဆွနေသလိုပါဘဲ။
နှင်းခိုင်နဲ့ ချစ်ရည်လူးခဲ့ရတဲ့ အရသာကို တမ်းတမိပြန်တယ်။ နှင်းခိုင်နေရာကို အေးခင်နဲ့ အစားထိုးကြည့်နေမိတော့ ညီလေးက ကျန်းမာသန်စွမ်းကြောင်း သက်သေပြနေသေးတယ်။ ကျနော်လည်း ဆက်ကြည့်လို့ မသင့်တော်တာနဲ့ ရေမချိုးလည်း မျက်နှာတော့ သစ်ဦးမှပါဆိုပြီး နောက်ဖက် ရေစည်တွေမှာ မျက်နှာသစ်လို့ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစား လဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရောင်ပြန်မဂ္ဂဇင်းစာအုပ် ဖတ်နေလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ အေးခင်တစ်ယောက် လေးဆင့်ချိုင့်လေးဆွဲပြီး ရောက်လာတယ်။
“ဆာပြီလား ခူးလိုက်ရတော့မလား”
“နေပါစေ မဆာသေးဘူး နောက်မှ ငါ့ဟာငါ ခူးစားမယ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အေးခင်က ကျနော့်နားက ဖြတ်ပြီး ထမင်းချိုင့်ကို ဘီဒိုပေါ်ကို သွားတင်တော့ ရေချိုးပြီးစ သနပ်ခါးလိမ်းထားတာမို့ သူ့ဆီက သနပ်ခါးနံ့နဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့က ကျနော့်နှာခေါင်းကို ကြည်စယ်သလို၊ ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း တုန်ခါနေတဲ့တင်သားကြီးတွေကလည်း ကျနော့် စက္ခုအာရုံထဲ ဝင်ရောက်လို့ အသက်ရှူတွေ မြန်စေသလို ရင်ခုန်သံတွေကို ကြမ်းစေပြန်တယ်။
အေးခင်က ထမင်းချိုင့်တင်ပြီး ကျနော့်အိပ်ခန်းကိုကြည့်တော့ စောစောက ချွတ်ထားတဲ့ အဝတ်ဟောင်းတွေကို ကုတင်ပေါ်မှာ ဖြစ်သလို တင်ထားတာတွေ့တော့ ဝင်ပြီးကောက်ယူလို့ အနံ့ခံပြီး
“ကြည့်စမ်းပါဦး အဝတ်တွေလည်း နံစော်နေပြီ နင်ကလဲ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နေစမ်းပါ”
တဲ့။
“ဟာ နင်ကလဲ မနံသေးပါဘူးဟ မနေ့ကမှ ဝတ်တာ”
“ဘာမနံရမှာလဲ နင်က အရက်သောက်ထားတော့ မွှေးလားနံလားတောင် ဘယ်သိတော့မလဲ”
“အောင်မယ် ဘာမသိရမှာလဲ နင်သနပ်ခါးလိမ်းထားတာ အနားက ဖြတ်သွားတာတောင် မွှေးနေတာ သိနေသေးတယ်”
“အေးပါထားပါ ငါဒီအဝတ်တွေ ယူသွားပြီး လျှော်လိုက်မယ် ခြောက်မှ ငါလာပို့ပေးမယ်”
တဲ့။ ကျနော်က အားနာတာနဲ့
“နေပါစေ မနက်ဖြန်မှ ရေချိုးရင်း ငါလျှော်လိုက်မယ်”
ဆိုပြီး ထလို့ သူ့လက်ထဲက အဝတ်ဟောင်းတွေကို ပြန်ဆွဲယူ သူကလည်း အတင်းပြန်လုနဲ့ နောက်သူ့လက်ကို ကိုင်ထားမိပြီး မလွှတ်မိဘဲနေလို့။ အေးခင်က
“သူရ လက်လွှတ်လေဟာ”
ဆိုမှ အားတုန့်အားနာနဲ့ လွှတ်ပေးရင်း
“ဆောရီး”
လို့ တောင်းပန်လိုက်တယ်။ အေးခင်က အဝတ်ဟောင်းတွေ ပွေ့ပြီး
“ငါသွားတော့မယ် စားပြီးရင် လှမ်းအော်လိုက်နော်”
ဆိုပြီး အိမ်ကထွက်သွားတော့ အေးခင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကျနော်ရင်မောစွာကြည့် ကျန်ရစ်ပါတော့တယ်။ ကျနော် ထမင်းစားပြီး အေးခင်ကို မခေါ်နေတော့ဘဲ ဆေးပြီး ပြန်ဆင့်ထားတဲ့ ထမင်းချိုင့်လေးဆွဲပြီး အေးခင်တို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အေးခင်က အမေမုဆိုးမနဲ့ အစ်ကိုလူပျိုကြီးတို့နဲ့ အတူတူ နေတာပါ။
သူတို့က လယ်ပိုင်ယာပိုင်တွေ ရှိတာမို့ သူ့အစ်ကိုကြီးကဘဲ ဦးစီးလုပ်ကိုင်တယ်။ စီးပွားရေးကတော့ မရှိမရှားလို့ ပြောရမှာပေါ့။ အစ်ကိုကြီးက ယာထဲမှာဘဲ အနေများတယ်။ သူ့အမေကလည်း အသက်က ငါးဆယ်နားဘဲ ရှိသေးတာမို့ သန်သန်မာမာ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်တုန်း။ သားဆီလည်း ထမင်းပို့တာကို သူဘဲလုပ်တယ်။ အေးခင်က ကလေးနဲ့ဆိုတော့ အိမ်မှုကိစ္စဘဲ တာဝန်ယူရတယ်။
ကျနော် သူတို့အိမ်ထဲ ဝင်သွားတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အေးခင်က သူ့သမီးလေးကို နို့တိုက်နေတယ်။ အသက်နှစ်နှစ်ကျော်နေတာကို နို့မဖြတ်ဘဲ အလိုလိုက်ပြီး တိုက်နေတာ။ ကလေးက နို့တစ်လုံးကိုစို့ပြီး တစ်လုံးကို လက်ကကိုင်နေတာ။ ကျနော်ကလည်း အေးခင်ရဲ့ ဝင်းအိနေတဲ့ နို့တွေကို အငေးသား ကြည့်နေမိတယ်။ ကလေးကိုင်ဆော့နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးက စပျစ်သီးနီညိုညိုလေးနဲ့ တူလိုက်တာလို့ တွေးနေတုန်း အေးခင်က မော့အကြည့် ကျနော်သူ့နို့တွေ ကြည့်နေမှန်း သိသွားတော့
“အို”
ဆိုပြီး ကိုင်နေတဲ့ ကလေးလက်ကိုဖယ်လို့ နို့လေးကို ဘော်လီအင်္ကျီထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ နို့လေးက မဝင်ချင်လို့ အပြင်ဘက်မှာ တစ်ဝက်တပြက်၊ စို့နေတဲ့နို့လေးကိုလည်း ကလေးပါးစပ်ကဖြုတ်ပြီး ဘော်လီထဲ ထိုးသွင်းပြီး အပေါ်အင်္ကျီကို ဆွဲဖုံးနေတယ်။
“ငါထမင်းချိုင့်လာပို့တာ ဟ။ ဒေါ်လေးရော”
“အမေ အစ်ကို့ကို ထမင်းသွားပို့တာ ပြန်မလာသေးဘူး”
“ဒေါ်လေးကလည်း မိုးတောင်ချုပ်နေပြီ”
“အေးဟုတ်တယ် အမေက အဲ့လိုဘဲ။ တခါတလေဆို မိုးချုပ်တယ်။ ငါ့ကို အော်လိုက်လို့ ပြောထားတာ ဘာလို့ လာပို့နေတာလဲ”
“အော် နင်က ကလေးနဲ့ဘာနဲ့။ ငါက ဘာအလုပ်မှ မရှိတာ”
“သူရ နင့်ကို ငါပြောမလို့ မပြောဖြစ်တာ”
“ဘာပြောမလို့လဲ”
“အေးပါ ထိုင်ဦး… ပေး ချိုင့်ကို”
ဆိုပြီး ကျနော့်လက်က ချိုင့်ကိုယူပြီး မီဖိုချောင်ထဲသွားတော့ (ဒီနေရာမှာ အိမ်ဖွဲ့စည်းပုံလေးကို ပြောပြရဦးမယ်။ ကျနော်တို့ ဒေသအနေအထားနဲ့ အိမ်ကို လူတထိုင် အမြင့်လေး ဆောက်။ ပျဉ်ခင်းပြီး ဧည့်ခန်းနဲ့ ဘူရားခန်းအဖြစ် အိမ်ရှေ့ခန်းကိုလုပ်ပြီး နောက်ဖက်နှစ်ခန်းက အိပ်ခန်း။ ဒါက သုံးပင်နှစ်ခန်းအိမ်။ ဧည့်ခန်းနံရံကနေ အဖီဆွဲချပြီး မြေစိုက်လေးကို မီးဖိုခန်း။ အဲ့တော့ ဧည့်ခန်းကနေ မီးဖိုခန်းကို တဆင့်နိမ့်ထားတာမို့ အဆင်းအတက် ခြေနင်းခုံလေးလုပ်ထားကြတယ်။) ကျနော်က ဧည့်ခန်းက ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး အေးခင်က ပြောမယ်ဆိုတာ ဘာလဲလို့ သိချင်နေမိတယ်။
အေးခင်က ချိုင့်ထားပြီး ဧည့်ခန်းကို မီးဖိုထဲကအတက် ကျနော်နဲ့က မျက်နှာချင်းဆိုင်တည့်တည့် ကလေးချီရင်း တက်တာမို့ ထမိန်ကို လက်ကလဲ မသိမ်းနိုင်တာမို့ အပေါ်ကို ခြေအလှမ်းမှာ ထမိန်စကဟပြီး အထဲမှာ ဘာမှမခံထားတော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ ကျနော့်ရင်ထဲ ရထားခုတ်မောင်းသွားသလိုဘဲ။ အေးခင်ကတော့ မသိရှာဘူး ကျနော့်ဘေး လာထိုင်ပြီး
“သူရရယ် လောကမှာ ကိုယ်ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်တာမှ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဖြစ်လာတာကို ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ လိုတယ် ဟ”
“အခု ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ကျနော့်အမေးကို အလိုမကျတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့
“ဘာဖြစ်ရမလဲ အခုဆို နင် ဦးကျော်ကြီးနဲ့ ပေါင်းမိနေပြီဟုတ် အရက်လဲ အရင်က မသောက်ဘဲနဲ့”
ကျနော်နဲ့ နှင်းခိုင်တို့ အကြောင်းကို တစ်ရွာလုံး သိထားကြတာမို့ ကျနော်အခုလို အရက်သောက်နေတာကို မပြောပေမဲ့ ပြောချင်နေကြတာ ကျနော့်အမေကအစ “သားရယ် ကံလို့ဘဲ အောက်မေ့ပါကွယ်။ ဘဝခရီးဆက်ရဦးမယ် ကိုယ့်ကိုကိုထိန်းပါ” တဲ့။
“အေးပါဟာ ငါနောက် မသောက်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားပါမယ်”
“နင်တကယ်ပြောတာနော်။ ဝမ်းသာလိုက်တာ ဟာ”
“နင်က ဘာလို့ဝမ်းသာရတာလဲ”
ကျနော့်အမေးကြောင့် ပျော်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးတည်ပြီး ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်။
“ဟာ နင်နဲ့ငါက သူငယ်ချင်းတွေဘဲ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ကောင်းတာဘဲ မြင်ချင်တာပေါ့ ဟ”
“အေးပါ ငါပြောတာ မှားသွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်။ ငါပြန်တော့မယ်နော်”
“အေး အေး နင့်အဝတ်တွေ မနက်ဖြန်မှ ငါပြန်ပို့ပေးမယ်”
“အေးပါ”
လို့ပြောပြီး အိမ်ဘက် ပြန်ကူးလာလိုက်တယ်။ ညအိပ်ရာဝင်တော့ အေးခင်ကို ပြန်မြင်နေမိတယ်။ ကျနော် နှင်းခိုင်အပေါ် သစ္စာမဲ့ရာများကြနေမလား။ တဖက်က ပြန်းတွေးတော့ နှင်းခိုင်မှ အသက်ထင်ရှား ရှိမနေတော့တာ။ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးလိုပေါ့ ဘီးတစ်ခု ပေါက်သွားလို့ ဆက်မသုံးဘဲ ချောင်ထိုးထားလိုက်ရမလား။ နောက်ဘီးအသစ်လဲပြီး သုံးမလား။ ဘယ်ဟာက အကျိုးရှိမလဲ။ တစ်ယောက်တည်း အမျိုးမျိုးတွေးလို့ ညကို လွန်မြောက်စေလိုက်ပါတယ်။
နောက်ရက်တွေမှာ ကျနော် အရက်မသောက်ဖြစ်အောင် နေလို့ ဦးကျော်ကြီးကတောင်
“ဟ ကောင် သူရ မင်းကလဲကွာ ငါ့တောင် အဖော်မလုပ်ပေးတော့ဘူးလား”
လို့ ပြောတာခံနေရတယ်။ ကျနော် အရက်မသောက်တာကို အေးခင် တအားဝမ်းသာနေပုံပါဘဲ။ အခုရာသီက ခြံအလုပ်လည်း နည်းနည်းချောင်တာမို့ ထမင်းကိုတော့ အိမ်မှာအစားများတယ်။ တခါတလေတော့ အမေ့အိမ်သွားရင်း စားတဲ့အခါတော့ ရှိတယ်။ အဲ့လိုသွားစားမိလို့လည်း ကျနော့်ဖင်ကြား ခဲညှပ်ခဲ့ပါသေးတယ်။
အဲ့နေ့ကတော့ အမေ့နားလဲမရောက်တာ ကြာလို့ဆိုပြီး နေ့ခင်းနှစ်နာရီလောက် အမေ့အိမ်သွားပြီး ညစာလည်း အမေ့အိမ်မှာ စားလိုက်မယ်လို့ အေးခင်ကို ပြောပြီး အမေ့အိမ်ကို ထွက်လာမိတယ်။
အမေ့အိမ်ဝိုင်းလေးထဲ ရောက်တော့လည်း တိတ်ဆိတ်နေတာမို့ ဦးလေးက ခြံထဲမှာထင်တယ်လို့ဘဲ တွေးပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တယ်။ အိမ်ရှေ့ခန်း ရောက်တော့လည်း အမေ့ကို မတွေ့တာမို့
“အမေ”
လို့ ခေါ်လိုက်တာနဲ့ အမေတို့ အိပ်ခန်းထဲက ဝရုန်းသုန်းကား အသံတွေထွက်လာလို့ ဗြုန်းဆို ကျနော်တောင် လန့်သွားမိတယ်။ နောက်မှ အမေ့ရဲ့
“လာပြီ သား လာပြီ”
ဆိုပြီး အမေတစ်ယောက် ထမိန်စွန်တောင်ဆွဲနဲ့ ထွက်လာတယ်။ ကျနော့်အသံကြားပြီး အလန့်တကြား ပြေးထွက်လာတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အမေ့နို့တဖက်က ဘော်လီအပြင်မှာဘဲ ရှိနေသလို ခေါင်းကဆံပင်တွေက ဖရိုဖရဲ။ ဖြန့်ဝတ်တဲ့ ထမိန်မှာတောင် အစွန်းအကွက်တွေဆိုတော့ သွားပြီ လာမိတာ မှားပြီလို့။ အမေ့နောက်က ဦးလေးကလည်း အပေါ်ဗလာနဲ့ ပုဆိုးပြင်ဝတ်ပြီး ထွက်လိုက်လာတယ်။ ရင်ဘတ်မှာလည်း ချွေးသံတရွဲရွဲ။ နှစ်ယောက်လုံး မျက်နှာတွေနီပြီး အနေရခက်သလို ကျနော်ကလည်း အမေ့ကို ပထွေးနဲ့ အဲ့လိုတွေ့ရတော့ ဖင်ကြားခဲညှပ်သလို အနေခက်လိုက်တာ။ အာ့နဲ့ဘဲ အမေ့ကို
“ဘာမှမဟုတ်ဘူး ဟိုဘက်ခြံကအပြန် ဝင်လာတာ။ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိလို့”
ဆိုပြီး ချက်ချင်း ပြန်ပြေးလာရတာပေါ။ အပြန်လမ်းမှာတော့ ဦးကျော်ကြီးစကားကို သတိရပြီး ရင်ထဲက
“ဦးကျော်ရေ နမ်းလို့နွေးသလား မမေးနဲ့ ချွေးတောင်ကျပါတယ်ဗျာ”
လို့ ပြောနေမိတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အေးခင်ကတောင် ညစာစားပြီးမှ ပြန်ခဲ့မယ်ဆိုပြီး ပြန်လာလို့ ဘာလို့လဲ မေးနေသေးတယ်။ ကျနော်က ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးလို့ဘဲ ဖြေလိုက်ရတယ်။
ကျနော်လည်း အေးခင်နဲ့ အနေများလာလေ သူ့ရဲ့ကောက်ကြောင်း အလှတွေကို ပိုပိုတပ်မက်လေ ဖြစ်လာတယ်။ အေးခင်ကလည်း ပိုပြီးဂရုစိုက်လာသလိုဘဲ။ ကျနော့်အဝတ်တွေဆို အညစ်မရှိတာကို ဝတ်ထားတာကို အတင်းချွတ်ခိုင်းပြီး လျှော်တယ်။
“နင်ကလဲ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေစမ်းပါ လူပျိုလေးလုပ်ပြီး”
တဲ့။ သူအဲ့လို အချွတ်ကောင်းလို့ အဲ့တစ်ရက်က ကျနော့်ကို ချွတ်ဖို့ပြောတာကို ကျနော်ကလည်း ပေသလို ကပ်သလို လုပ်နေတာနဲ့ သူကစိတ်မရှည်တော့ဘဲ ချွတ်စမ်းပါဟာဆို ပုဆိုးလှမ်းဆွဲလိုက်တော့ ကျနော်လည်း အမှတ်မဲ့မို့ သူလှမ်းဆွဲတာကို မတားနိုင်လိုက်တော့ ပုဆိုးက ကွင်းလုံးပုံကျတော့ အထဲမှာ အခံမဝတ်တာများတဲ့ ကျနော် တွဲလောင်းခေါင်းလောင်း ထိုးနေတာ မြင်တော့ “အမလေး” တပြီး သူ့အိမ်ပြန်ပြေးပါလေရော။ ညနေတောင် ထမင်းချိုင့်လာမပို့လို့ ကျနော်ဘဲ သွားယူရတယ်။
“နင်ကလဲ ထမင်းတောင် လာမပို့ဘူး”
ဆိုတော့ ဘာမှမပြောဘဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာမို့ စချင်တာနဲ့။
“မမြင်ဘူး မစားဘူးတာကြနေတာဘဲ”
လို့ပြောတော့ ကျနော့်ရဲ့ ကျောကို တအုန်းအုန်း ထုပြီး
“မသာ သေနာ”
ဆိုပြီး ကောင်းချီးပေးလို့ တဟားဟားရယ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ မျက်စောင်းထိုးကျန်နေတဲ့ အေးခင်ပုံလေးကိုကြည့်ပြီး အသဲယားလိုက်တာ။ နောက်နေ့ ကျနော် ခြံအတွက် မြေဩဇာတင်ဖို့ မြို့ကိုသွားမယ်ဆိုတော့ အေးခင်လည်း ကလေးအတွက်ရော သူ့အတွက်ပါ အဝတ်ဝယ်မယ်ဆိုပြီး ကျနော်နဲ့ လိုက်ခဲ့တယ်။
တောဓလေ့ဆိုတော့ ထော်လာဂျီပေါ့ဗျာ။ ကျနော်လည်း အေးခင်တို့ သားအမိနဲ့ ကျိုင်းတုံဖျာခင်းပြီး နောက်က စီးရတာပေါ့။ တောလမ်းခရီးမှာ ထော်လာဂျီက ဝန်မပါရင် ခုန်လိုက်တဲ့အမျိုး ဇီးဖြူသီး စကောထဲ ထည့်လှိမ့်သလိုဘဲ။
ကလေးကလည်းပါတော့ အေးခင်ကို ပုခုံးကကိုင်ပြီ ထိန်းကိုင်ပေးထားရတယ်။ ဒါတောင် တခါတလေခုန်ပေါက်ပြီး အေးခင်တို့သားအမိ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်ရောက်လာတယ်။ အဲ့အခါမျိုးဆိုရင် အိစက်ညက်ညောတဲ့ အထိအတွေ့ရယ် ကိုယ်သင်းရနံ့တွေက ကျနော့်ရင်ကို ခုန်စေသလို အောက်ကညီလေးကိုလဲ မာန်ဟုန်ပြင်းစေတယ်။
တစ်ကြိမ်မှာ ကိုယ်အရိမ်းကို အေးခင်ကလက်နဲ့ ထော်လာဂျီရဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ထောက်အထိန်း ဟန်ချက်ပျက်ပြီး သူ့လက်က ကျနော့်ရဲ့ ပေါင်ကြားရောက်ပြီး မာန်ထနေတဲ့ ညီလေးကို ဆုပ်မိလေတော့ “အို” ဆို ပြီး သူ့လက်ကလေးကို ကမန်းကတမ်း ရုတ်သွားတာကို ကြည့်ပြီး ရယ်ချင်မိတယ်။
စက်ရဲ့လှုပ်ရမ်းမှုကြောင့် အေးခင်ပါးကို သုံးလေးခါလောက်တောင် နမ်းမိသလိုမို့ ကျနော် ကျေနပ်နေသလောက် အေးခင်က မျက်နှာတွေရဲလို့ ရှက်နေသလို
“စက်ကလဲ ခုန်လိုက်တာနော်”
တဲ့။ ကျနော်လည်း သူအရှက်ပြေအောင်
“အဲ့လိုဘဲဟ ထော်လာဂျီက ဝိတ်ပါမှ ဝိတ်မပါရင် ခုန်နေရော”
လို့ ပြောပေးလိုက်ရတယ်။ မြို့မှာ မြေဩဇာအိတ်တွေတင်ပြီး ဈေးမှာ ဈေးဝယ်ကြတော့ ကလေးအတွက် ဝယ်တုန်းကတော့ ပြဿနာမရှိဘူး။ သူ့ကလေးကို ကျနော်က သူလွတ်လွတ်လပ်လပ် ရွေးရအောင် ချီထားပေးရတယ်။ အဲ့တော့ ဈေးထဲက ဈေးသည်တွေက လင်မယားထင်ပြီး ပြောနေလို့ ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ အေးခင်က ဘော်လီဝယ်တော့ ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ညီမလေးကလေးနို့တိုက်ရင် မလှန်ဘဲတိုက်လို့ရတဲ့ ဘော်လီယူမလား ညီမလေးက ဘယ်ဆိုဒ်လဲ မေးနေတော့ အေးခင်ရော ကျနော်ပါ မျက်နှာဘယ်ထားရမှန်း မသိဘူး။
အပြန်ကြတော့ ဝိတ်နဲ့ဆိုတော့ စီးကောင်းသွားတယ်။ စက်က အလာတုန်းကလို မခုန်တော့ဘူးလေ။ အဲ့ကြမှ အေးခင်က
“တော်ပါသေးရဲ့ အလာတုန်းကလိုများ ခုန်နေရင်တော့ ဒုက္ခ”
“ငါတော့ အာ့ကြိုက်တယ် ပျော်စရာကြီး”
လို့ စလိုက်တော့ ကျနော့်ဗိုက်ကို ဆွဲလိမ်ရင်းက
“တော်တော် ပျော်နေတယ်”
တဲ့။ ကျနော်ကလည်း
“နင်ရော မပျော်ဘူးလား”
မေးတော့
“ပျော်စရာလား လူကိုခုန်ပေါက်နေတာ”
“အဲ့လိုခုန်လေ ကြိုက်လေဘဲ”
လို့ပြောတဲ့ ကျနော့်ကို ဘာမှတော့ မပြောတော့ပေမဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေး တစ်ခုတော့ လက်ဆောင်ပေးသွားတယ်။
……………………………………………………
နောက်နေ့ ထမင်းချိုင့်လာပို့တဲ့အချိန် အိမ်နေရင်းမို့ သနပ်ခါးရေကျဲလေးနဲ့ သန့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးရယ် အဝတ်အစားအနွမ်းလေးတွေအောက်က လှုပ်ရှားနေတဲ့ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ဓနတွေကြောင့် ကျနော့်ရဲ့မတင်မကျဖြစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကို ပြတ်သားစေလိုက်တယ်။ ထမင်းချိုင့်ကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ပြန်ဖို့လှည့်လိုက်တဲ့ အေးခင်ရဲ့ လက်ကလေးကို ဖမ်းဆွဲပြီး
“အေးခင် ငါနင့်ကို ပြောစရာရှိတယ်”
ဖမ်းဆွဲထားတဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက သူ့လက်လေးကို ရုန်းနေရင်း
“ဘာပြောမလို့လဲ ပြော”
တဲ့။ ကျနော်က သူ့လက်ကို မလွှတ်ပေးဘဲ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လို့ထားရင်းက
“နင့်ကို ငါချစ်နေမိပြီ”
လို့ပြောလိုက်တော့
“ဟာ”
တဲ့။
“ငါ့ကိုပြန်ချစ်ပါနော် အေးခင် နင်ငါ့ကိုချစ်တယ် မဟုတ်လား”
ပြောလဲပြော လူကိုရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလို့ သနပ်ခါးနဲ့ ပါးပြင်ကို နမ်းရိုက်လိုက်တယ်။
“ပြောလေ အေးခင် ချစ်တယ် မဟုတ်လား”
လို့ မေးတော့ မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်လာတဲ့ အေးခင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာကို စုပ်နမ်းမယ်လဲလုပ်ရော ။ ဗြုန်းကနဲ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းပြီး ထွက်လိုက်တာမို့ ကျနော်လည်း အငိုက်မိလို့ လွတ်သွားခဲ့တယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်က လွတ်တာနဲ့ အပေါက်ဝဆီ ပြေးထွက်သွားရော။
အပေါက်ဝရောက်မှ တစ်ချက်ရပ်ပြီး ကျနော့်ဘက်လှည့်ပြီး လက်ညှိးလေးကို ကွေးချည်ဆန့်ချည်လုပ်လို့ ကရော်ကရော်လို့ လှောင်သွားခဲ့လေတော့။ ကျနော်လည်း အံကြိတ်လို့ နေဦးပေါ့ တွေ့ကြသေးတာပေါ့လို့ ရင်ထဲက ကြိမ်းဝါးလိုက်တာတော့ အေးခင်မသိနိုင်။
ကျနော်လည်း ခြံထဲကအလုပ်ကိစ္စတွေနဲ့မို့ ခြံထဲမှာဘဲအိပ် ခြံထဲမှာဘဲစားလို့ ရွာထဲကို ပြန်မအိပ်ဖြစ်ဘူးပေါ့။ အရင်က ကျနော်နဲ့ အမေတို့နေတဲ့ တဲလေးကို အောင်မိုး မိန်းမခိုးလာလို့ ပေးနေလိုက်တာမို့ ကျနော်က လိမ္မော်သီးတွေခူးတဲ့အခါ ထားတဲ့ တဲကြီးရဲ့အတွင်းထောင့်မှာ ကုတင်တစ်လုံးချပြီး နေလိုက် အိပ်လိုက်တယ်။
အောင်မိုးက ကျနော့်တို့ရွာရဲ့ နှစ်ရွာကျော်ဖြစ်တဲ့ သပြေပင်ရွာက မိန်းကလေးကို ခိုးလာလို့ မိန်းကလေးကို ပြန်အပ်ရတာတွေ မင်္ဂလာဆောင်ရတာတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်တာကတော့ တောဓလေ့ ထမင်းကျွေးတယ်။ ဝက်သားဟင်းနဲ့ တစ်ရွာလုံး မီးခိုးတိတ်။ မင်္ဂလာဆောင်ကိုလည်း ခြံထဲမှာဘဲ လုပ်ပေးတာမို့ အေးခင်တောင် ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။
ကိုယ့်ရွာသားကိစ္စဆိုတော့ အားလုံးဝိုင်းကူပေါ့။ အေးခင်က ရွှေဝါရောင် ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ ကလေးသာမပါရင် ဘယ်သူမှ အအိုပါလို့ ပြောမယ် မထင်ဘူး။ ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံကျွေးမွေးရတာမို့ လုပ်အားမနိုင်တာကြောင့် အေးခင်က
“သူရ ငါ့သမီးလေး အိပ်နေပြီ လုပ်ကူရအောင်လို့ နင့်အိပ်ရာမှာ ပေးသိပ်ထားပါလား”
“အေး ရတယ်လေ လာ လာခဲ့”
ဆိုပြီး ကျနော့်တဲကြီးဆီကို ခေါ်လာလိုက်တယ်။ နေ့အချိန် ဖြစ်သော်ငြားလည်း တဲကရှည်ပြီး အကာတွေ လုံတာကြောင့် အထဲမှာတော့ အလင်းရောင်နည်းတယ်။ ကျနော့်အိပ်ရာ ကုတင်ကို ပြပြီး
“နင့် ကလေးကို ငါ့အိပ်ရာပေါ်သာ သိပ်ထားလိုက်ပါ”
ဆိုတော့ ကျနော့်ခေါင်းအုံးကို အောက်ဘက် လျော့လိုက်ပြီး ကလေးကိုသိပ်လိုက်တော့ အောက်ချလိုက်လို့ အနေအထားပျက်တာကြောင့် ကလေးက “အဲ.. အဲ့” လို့ အသံထွက်လာလို့ တင်ပါးလေးကို ပုတ်ပြီး
“အို့ အို့ အေ အေ”
နဲ့ ချော့သိပ်နေတဲ့ အေးခင်ကို မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကုတင်ပေါ်က ကလေးကို ခါးလေးကုန်းလို့ ပုတ်သိပ်နေရတာမို့ နောက်မှာရှိတဲ့ ကျနော့်ကို ကုန်းပေးထားသလိုမို့ တင်းကားနေတဲ့ အိုးကြီးက ဖိတ်ခေါ်နေသလိုဘဲ။ ကျနော့်စိတ်တွေကို ထိန်းချုပ်ဖို့ကလည်း လူမရှိ လူကွယ်ရာမှာ သူနဲ့ကျနော် နှစ်ယောက်တည်းဆိုတဲ့ အသိ။ ချစ်ခွန်းချွေထားတယ်ဆိုတဲ့ အသိတွေကြောင့် ထိန်းမနေတော့ဘဲ အေးခင်ကို နောက်ကနေပြီး သိုင်းဖက်လိုက်တော့ ကိုင်းနေတဲ့ ခါးလေးက ဆတ်ခနဲ့မတ်ပြီး သိုင်းထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ဖြည်နေရင်း
“သူရ မလုပ်နဲ့ဟာ လူတွေမြင်ကုန်မယ်”
“မြင်မြင်ပေါ့ နင့်ကိုငါက လက်ထပ်ယူမှာ မြင်တော့ ဘာဖြစ်လဲ”
ပြောလဲပြော သူ့လည်တိုင်လေးကိုလဲ နမ်းရှိုက်နေတော့
“ဟင့်”
ဆို နောက်ကိုဆုတ်လေတော့ သူ့ဖင်နှစ်လုံးသားကို ကျနော့်ညီ ဝင်တိုးပါရော။
“အာ”
လို့ အလန့်တကြား ရုန်းကန်ပြီး
“သူရရယ် နောက်မှနော် အခုက မင်္ဂလာဆောင်လာတဲ့ သူတွေနဲ့ဟာ နင်က လိမ္မာပါတယ်နော်”
တဲ့။ ကျနော်လည်း သူ့ကို ကျနော့်ဘက် ဆွဲလှည့်ပြီး
“နင်တကယ်ပြောတာလား”
လို့မေးတော့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေတာမို့
“အေး ဒါဆို စရံတော့ ယူထားရမယ်။”
ဆိုပြီး အေးခင်ရဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်တယ်။
“သူရကွာ မဆိုးနဲ့ သနပ်ခါးတွေ ပျက်ကုန်တော့မယ် ဖယ်”
ဆိုတာကြောင့် ကျနော်လည်း လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ဆီက လွတ်တာနဲ့ ထမိန်ပြင်ဝတ်ပြီး
“သမီးနိုးရင် ငါ့ဆီခေါ်လာခဲ့နော်”
ဆိုပြီး မင်္ဂလာဆောင်မဏ္ဍပ်ဆီကို ထွက်သွားတဲ့ အေးခင်ကို မျက်စိတဆုံး ကြည့်နေပြီး မကြာခင် ချစ်ပွဲဝင်ရတော့မယ့် အခြေအနေတွေကို တွေးပြီး ကြည်နူးလို့ နေမိပါတော့တယ်။
မင်္ဂလာပွဲ ပြီးတဲ့ည ခြံထဲမှာ ကာလသားတွေက အရက်နဲ့ ကြက်သားကာလသားဟင်း ချက်လို့ သောက်ကြစားကြ ပျော်ပါးကြပေါ့။ သတို့သားအောင်မိုးကို ညှင်းနေကြတာ ညနက်နေတာတောင် ပေးမသွားကြလို့ အောင်မိုးခင်မျာ မျက်နှာငယ်နဲ့
“ကိုသူရ ပြောပေးပါဦး သူတို့ကြိုက်တာလဲ ပေးထား ကျွေးထားပြီဟာ အနိုင်ကျင့်နေကြတယ်”
“အေး ဟုတ်သားဘဲကွ ကိုယ်ချင်းစာမှပေါ့။ သူလည်း မင်းတို့အလိုကျ လိုက်လျောပြီးသားဘဲ”
ဆိုမှ အောငိမိုးကို သွားခွင့်ပေးလိုက်ကြတယ်။ ဒါတောင်မှ
“ဟေ့ကောင် အောင်မိုး တဲတော့ မပြိုစေနဲ့နော်”
လို့ ဝိုင်းစနေကြသေးတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားကြောင့် အေးခင်ကို ပြေးမြင်နေမိပါတယ်။ ကျနော်လည်း အေးခင်ဆိုတဲ့ ပန်းလေးကို နွေးအောင် နမ်းဖို့ ကြိုးစားရဦးမယ်။ ဒါပေမဲ့လဲ ခြံထဲက အလုပ်မပြတ်တာမို့ ရွာထဲကို လောလောဆယ် မပြန်နိုင်သေးဘူး။
နေ့လည် ထမင်းစားပြီး အလုပ်မဝင်ခင် ခဏနားတုန်း အညောင်းလဲပြေ အကြောလဲဆန့်ဆိုပြီး အိပ်ရာထဲ လှဲနေတုန်း ရဲကိုတစ်ယောက် ကျနော့်နားရောက်လာပြီး
“ကိုသူရ လာ လာကြည့်”
လို့ လက်ကုတ်ခေါ်လို့ ဘာလဲလို့ သူခေါ်ရာ လိုက်လာတော့ ကျနော်အိပ်တဲ့ တဲဝကနေပြီး အမေနဲ့ ကျနော်တို့ နေခဲ့တဲ့ တဲကို လက်ထိုးပြနေတာမို့
“ဘာလဲဟ ရဲကိုရ”
“ဟာ ကိုသူရကလဲ သေချာကြည့်လေ”
သူပြောမှ သေချာကြည့်တော့ တဲလေးက တသိမ့်သိမ့် လှုပ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အောင်မိုးတစ်ယောက် ညားခါစဆိုတော့ ထမင်းစားပြီးတောင် လုပ်အားပြနေတာ ဖြစ်မယ်။
“မင်းကလဲကွာ ညားခါစ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့ဟ”
ဆိုတော့ ရဲကိုတစ်ယောက် တဟီးဟီးနဲ့ ပြန်ထွက်သွားမှ ကျနော်လည်း အိပ်ရာထဲပြန်လှဲပြီး အောင်မိုးတို့ကတစ်ဆင့် နှင်းခိုင်လေးနဲ့ အဲ့တဲလေးထဲမှာ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တာကို ပြန်သတိရနေမိတယ်။ ဪ အဲ့တဲလေးမှာ အမေ့တို့အတွဲ ကျနော်တို့ အတွဲနဲ့ အခုဆို အောင်မိုးတို့ အတွဲပါဆို သုံးတွဲရှိပြီ။
အတွဲတွေအတွက် အဲ့တဲလေးက ဘူမိနက်သန် အောင်မြေ ဖြစ်နေလားဘဲ။ တွေးရင်း အားအင်တွေက ပြည့်နေတာမို့ ထင်တယ်။ ကျနော့်ညီလေးက ဆန္ဒပြနေလို့ အိမ်သာပြေးပြီး ဖြေသိမ့်လိုက်ရတယ်။ သစ်မရခင်တော့ ဝါးကူရလို။ အခုလည်း လက်ကူလိုက်ရတယ်ပေါ့။ နှစ်ရက်သုံးရက်ရတော့ အလုပ်နည်းနည်း ချောင်တာနဲ့
“အောင်မိုးရေ ငါလည်း အိမ်မရောက်တာ ကြာပြီကွ။ ဒီနေ့တော့ အိမ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်ဦးမယ်။ ခြံထဲ ဂရုစိုက်လိုက်ဦး”
“ဟုတ် စိတ်ချပါ ကိုသူရ ကျနော် ဂရုစိုက်လိုက်မယ်”
“ပါးစပ်က ဂရုစိုက်မနေနဲ့နော် မိန်းမနားကမခွာ လုပ်မနေနဲ့”
“ဟာ ကိုသူရကလည်း သူ့အပိုင်းနဲ့သူပါ စိတ်ချ”
“အေး အဲ့ဒါဆိုလဲ ငါစိတ်ချမယ်”
လို့ပြောပြီး ရွာထဲပြန်လာလိုက်တယ်။ နေ့လည် ၂ နာရီကျော်ဘဲ ရှိသေးတာမို့ အေးခင် ညနေစာမချက်ခင်မို့ ညစာကို အေးခင်ကိုဘဲ ထည့်ချက်ခိုင်းရမယ်လို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော် အိမ်နားအရောက် အေးခင်က ကလေးခါးထစ်ခွင်လို လမ်းမှာဘဲ တိုးတာမို့
“အေးခင် ဘယ်လဲ”
“ဈေးဆိုင်သွားမလို့ နင်အိမ်ပြန်လာတာလား”
“အေးဟ ညနေစာ နင်ထည့်ချက်ပေးနော် ငါအိမ်မှာဘဲ အိပ်မလို့ ဒီနေ့ည”
“အေးပါ အတော်ဘဲ နင်ကြိုက်တဲ့ ကြောင်လျှာသီးရထားတယ်။ ဈေးဆိုင်မှာ ပုဇွန်ခြောက်ရှိရင် ဝယ်လာပြီး ကြော်ပေးမယ်”
လို့ ပြောတဲ့ အေးခင်ကို ကျနော်စိတ်ထဲကနေပြီး
“ငါ ကြောင်လျှာသီးထက် ဘာကြိုက်တယ်ဆိုတာ နင့်ကိုပြမယ်”
လို့ ပြောနေမိတယ်။ ကျနော်လည်း အိမ်ထဲကို တံမြက်စည်းလှည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ရေပါတစ်ခါထဲ ချိုးလိုက်တယ်။ ကျနော် ရေချိုးပြီးချိန်မှာ အေးခင် ပြန်ရောက်လာတာ တွေ့တယ်။
“သူရရေ ပုဇွန်ခြောက် ရလာတယ်ဟေ့။ ကြောင်လျှာသီးနဲ့ ကြော်ပေးမယ် နော်”
“အေးပါ ကျေးဇူးပါ ဟာ”
လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး အေးခင်တို့အိမ်ဘက်ကို ကူးသွားလိုက်တယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ အေးခင် သမီးလေးက ဧည့်ခန်းမှာ အရုပ်မလေးနဲ့ ဆော့ရင်း ဝူးဝူးဝါးဝါး လုပ်နေတယ်။ အေးခင်ကတော့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ဟင်းချက်ဖို့ ကြက်သွန်နီ နွှာနေတယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲဝင်လာတာ တွေ့တော့
“နင် ဆာနေပြီလား အစောကြီးရှိသေးတယ်”
“မဆာပါဘူးဟ အိမ်မှာလဲ လုပ်စရာ မရှိတာနဲ့ ပျင်းလို့ ထွက်လာတာပါ အေးအေးဆေးဆေးသာလုပ်ပါ”
“အေး ထမင်းအိုးက တည်ထားပါပြီ ကြောင်လျှာသီးကြော်ပြီးရင်ရပြီ ဟ။ အချဉ်ဟင်းက မနက်ကတည်းက ညမနက်စာ ချက်ထားတာ။”
တောသူတောင်သားတွေ အတွက်ကတော့ အဲ့လောက်ဆို ပြည့်စုံနေပါပြီ။ ငပိရည်ကျို တို့စရာကတော့ ပြောစရာမလို အမြဲလိုလို ကျနော်တို့ ပြောနေတုန်း အေးခင်သမီးလေးက ငိုလာလို့ ကျနော်ကဘဲ ကောက်ချီလိုက်ရတယ်။ ကလေးက ကျနော့်အပေါ်ရောက်တာနဲ့ အငိုတိတ်ပြီး ဝူးဝူးဝါးဝါး စကားတွေ ပြောနေတာမို့
“အေးခင်ရေ သမီးက သူ့အဖေကိုတော့ ဆွေမျိုးမှန်းသိသား”
လို့ ကျနော်ကစတော့။ မျက်စောင်းထိုးပြီး
“သူရ နင်တကယ်ရော ငါ့ကိုချစ်တာ ဟုတ်လို့လား”
တဲ့။
“ဟ တကယ်ပေါ့ဟ။ နင်က မယုံလို့လား”
ကျနော့်အမေးကို မော့ကြည့်နေတဲ့ အေးခင်မျက်နှာလေးမှာ အားငယ်မှု သိမ်ငယ်မှု အရောင်တွေ ထင်ဟပ်နေတာမို့။ ကျနော် သနားစိတ်တွေ ယိုဖိတ်လို့လာပြီး ကလေးချီထားရင်း သူ့နားအရောက်သွားလို့ လွတ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ပုခုံးလေးကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်လိုက်ရင်း
“ယုံပါ အေးခင်ရယ် နင့်ကိုငါချစ်တယ်။ နင်နဲ့ နင့်သမီးကို ငါတာဝန်ယူပါရစေနော်”
ကျနော်ရဲ့ တောင်းဆိုမှုကို ဝမ်းသာနေတဲ့ အေးခင်ပါးပြင်လေးကို ရွှတ်ခနဲ့ ကျနော်နမ်းလိုက်တော့
“အို သူရကလဲ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ ”
“ဘာဖြစ်လဲ ချစ်သူရဲ့ချွေးက မွှေးတယ်”
“ပိုနေပြန်ပြီ”
“မပိုဘူး တကယ်ပြောတာ”
“အေးပါ ထားပါတော့ အခုတော့သွား အိမ်ရှေ့ခန်းမှာသွားနေ ငါ ဟင်းချက်လိုက်ဦးမယ်”
လို့ ပြောလာတဲ့ သူ့စကားကြောင့် ကျနော်လည်း သူသမီးလေးနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ကလူကြည်စယ် ဆော့နေသလို အိမ်ရှင်မကြီးကလည်း တာဝန်ကျေအောင် ချက်ပြုတ်လို့နေတာဖြင့် ပျော်စရာ မိသားစုဘဝလေး တစ်ခုပေါ့။
သူဟင်းချက်ပြီးချိန် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီလာပြီး ကျနော့်ဆီက သမီးကို လက်ပြောင်းယူပြီး အင်္ကျီကိုလှန်လို့ နို့လေးထုတ်ပြီး သူ့သမီးလေးကို နို့တိုက်တော့ ကျနော်က ဝင်းမွတ်ပြီး အကြောစိမ်းလေးတွေ ယှက်သန်းနေတဲ့ သူ့နို့လေးကို ငေးနေလေတော့
“ဟာ သူရကလဲ ရှက်စရာကြီး မကြည့်နဲ့”
“ဘာ ရှက်စရာလဲ နင်ကလဲ အပျိုလေးကြနေတာဘဲ”
“အပျိုမဟုတ်လို့ မရှက်ရတော့ဘူးလား နင်ကအပျိုမဟုတ်လို့ တန်းဖိုး မထားချင်တာလား ဟင်”
သူပြန်ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ကျနော်သူ့ရဲ့ နိမ့်ပါးနေတဲ့ ဘဝကို စော်ကားမိသလိုများ ဖြစ်သွားလားလို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလို့
“ဆောရီးဟာ အဲ့သဘော မဟုတ်ပါဘူး။ နင့်ကို တကယ်ချစ်မိ တကယ်မြတ်နိုးမိတာပါဟာ။ ယုံပါနော်”
“အေးပါ ငါယုံပါ့မယ်”
“အာ့ဆို ငါပြန်တော့မယ်နော်။ နင် ရေမိုးချိုးပြီးမှ ထမင်းချိုင့်လာပို့လေ။ အခု အစောကြီး ရှိသေးတယ်”
လို့ပြောပြီး ကျနော်လည်း အိမ်ဘက်ပြန်ကူးလာလိုက်တယ်။ အေးခင် ထမင်းလာပို့တော့ ရေချိုးခေါင်းလျှော်ထားပြီး ခါးနားရောက်နေတဲ့ ဆံပင်ကို ဖားလျားလေး ချထားတာကတော့ Sexy ကျတယ်ဗျာ။ အိမ်နေရင်းမို့ ယောက်ျားရှပ်အင်္ကျီလေးနဲ့ ဗြောင်ထမိန်လေးနဲ့က တကယ့်ရင်ခုန်ဖွယ်ရာ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ပေါ့။
အေးခင် ထမင်းချိုင့်လေး ကြောင်အိမ်ပေါ်တင်ပြီး ပြန်လှည့်လာတဲ့ အခါမှာတော့ ကျနော်ပုခုံးနှစ်ဖက်ကဆွဲလို့ ရင်ချင်းအပ်လိုက်တဲ့အခိုက် မော့လာတဲ့ အေးခင်ရဲ့ နှင်းဆီလွှာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ငုံခဲနမ်းစုပ်လိုက်မိတယ်။ အေးခင်ကလည်း ကျနော့်ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လို့ အလိုက်သင့်လေး တုန့်ပြန်ပေးပါတယ်။
နူးညံ့တဲ့ အနမ်းဆီမှ တစ်ဆင့်ချင်း အရှိန်တက်လာသလို အေးခင်ကို ဖက်ထားတဲ့ လက်တစ်စုံက ပုခုံးမှတဆင့် ကျောပြင်၊ ကျောပြင်ကတစ်ဆင့် လျောတိုက်လို့ တင်သားတွေဆီ။ ကျနော့်လက်မှာ လာထိတွေ့တဲ့ အိစက်ညက်ညောတဲ့ ခံစားမှုတွေကတော့ အာခေါင်တွေခြောက်လို့ တံထွေးတွေ မြိုနေရသလို မချင့်မရဲ စိတ်တို့ကြောင့် အေးခင်ရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ချေမွနေမိတယ်။ ကျနော့်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် အေးခင်ခင်မျာ တအင့်အင့် တအားအား အသံတွေနဲ့အတူ လူးလူးလွန့်လွန့်ဖြစ်လို့ နေရှာတယ်။
တင်ပါးသားကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရာကနေ ဖင်အမြောင်းကြားထဲကနေ အေးခင်ရဲ့ ပိပိဆီ လက်ကိုရောက်အောင် အတင်းထိုးနှိုက်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှမရောက်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ အဲ့လိုမရောက်လေ စိတ်ကပိုပြင်းလာလေမို့ ဖင်နှစ်လုံးကို အတင်းဖြဲပြီး လက်ချောင်းတွေကို အတင်းထိုးနေတာမို့
“အာ သူရရယ် ဟင့် ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ”
အေးခင်အမေးကို ကျနော်မဖြေနိုင်ဘူး။ ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာက သူ့ပိပိလေးကို ကျနော့်လက်ရောက်ဖို့ဘဲ။ စိတ်မရှည်တော့လို့ သူ့ကိုကျောဘက်လှည့်လိုက်ပြီး ကျနော့်ရင်ထဲ ကပ်လိုက်တယ်။ သူတင်ပါးနှစ်ခုကြား ကျနော့် ညီလေးက ထိုးလို့ထောက်လို့။ ကျနော့်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထမိန်ပေါ်ကဘဲ သူ့ပိပိလေးကို စုံအုပ်ကိုင်ပြီး အားပါးပါးနဲ့ အထက်အောက် ပွတ်ပေးတော့
“ဟင့် အ အင်..ဟင့်”
ဆိုတဲ့အသံနဲ့ ခါးလေးကုန်းလိုက်တော့ ညီလေးထောက်ထားတဲ့ ဖင်ကြီးက တွန်းဖိသလို ဖြစ်သွားပြန်တာမို့ ရှေ့ကိုပြန်ကော့ပြန်။ ရှေ့ပြန်ကော့ပြန်တော့ သူ့ပိပိက ကျနော့်လက်ထဲ ဝကွက်အပ်သလိုပေါ့။ သူ့ခင်မျာ ကော့လိုက်ကုန်းလိုက်နဲ့ ဗျာများနေသလို ကျနော်ကလည်း စိတ်ရှိတိုင်း လက်ကပွတ် ညီလေးနဲ့လဲ ကော့ကော့ထိုးနေတာမို့ ခနလေးအတွင်းမှာဘဲ သူ့ပိပိကအရေတွေ လျှံလာကာ ထမိန်ပေါ်ပေါက်ပြီး ကျနော့်လက်တွေပါ စိုလာတော့တယ်။
အဲ့အချိန်မှာ အေးခင်က အသိဝင်ပြီး အတင်းရုန်းထွက်လိုက်လို့ အလစ်မို့ ကျနော့်ရင်ခွင်က လွတ်သွားတယ်။ အေးခင်က ထမိန်ကို ပြင်ဝတ်ရင်းက
“သူရ ကလေးကို အမေနဲ့ထားခဲ့တာ ဟ။ တော်ကြာ အမေသိသွားမယ်”
“ဒေါ်လေး မြမေ ပြန်ရောက်နေပြီလား”
နေ့လည်က ကျနော်သွားတုန်းကတော့ ဒေါ်လေးမြမေက သားရှိတဲ့ ယာထဲသွားနေတာလေ။
“အေး ပြန်ရောက်နေပြီဟ။ ကလေးကို အမေ့ပေးခဲ့ရတာ ငါသွားတော့မယ်”
“နင်ကလည်း ငါတကယ်ချစ်တာပါ ဟ။ နင့်ကိုလက်ထပ်မှာပါ”
“အေးပါ ယုံပါတယ်ဟာ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ မကောင်းသေးဘူးလေဟာ။ အမေ့ကို ဖွင့်ပြောပြီးရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့”
“အာ့ဆို အခုပြောမယ်ဟာ”
“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ နင်ကလဲ ပြောချင်ရင် မနက်ကျပြော ဟုတ်ပြီလား။ အခုတော့ ငါပြန်တော့မယ်”
ပြောလဲပြော ကျနော့်ပါးကိုလဲ ရွှတ်ဆို နမ်းပြီး ထွက်သွားတာမို့ ကျနော်လည်း လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။
…………………………………………………
ညစာစားပြီးချိန်မှာတော့ အေးခင်တို့အိမ်ဖက်က စကားသံတွေ ကြားလိုက်ရတာမို့ နားစွင့်ကြည့်တော့ ရွာထဲက လူပျိကြီးထွန်းဇံ အသံဆိုတာ သိလိုက်တယ်။
(ဒီနေရာမှာ ကျနော်တို့ဒေသရဲ့ ဓလေ့လေးကို ပြောပြရဦးမယ်။ ကျနော်တို့ဒေသက အပျိုဖြစ်စေ တစ်ခုလပ် မုဆိုးမ ကာမပိုင်မရှိတဲ့ မိန်းကလေးတွေအိမ်ကို လူပျိုလူလွတ်တွေက ညဖက်ကို အိမ်လည်သွားကြတယ်။ အိမ်ရှင် အုပ်ထိန်းသူတွေကလည်း ကြည်ဖြူစွာ လက်ခံကြတယ်။ လူကြီးသူမတွေပါ ထွေရာလေးပါး စကားတွေ ပြောကြဆိုကြနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် လေ့လာကြတာက ရိုးရာဓလေ့ တစ်ခုပေါ့)
အခုလဲ တစ်ခုလပ်မလေး အေးခင်ရှိနေတဲ့ အိမ်ကို လူလွတ်ဖြစ်တဲ့ ကိုထွန်းဇံကြီးတို့တွေ အလည်လာကြတာ မဆန်းဘူးပေါ့။ ဒီတော့ ကျနော်လည်း ချစ်မိသူ အေးခင်အတွက် ရတက်မအေးနိုင်ဘဲ သူတို့အိမ်ဘက် ကူးသွားရတော့တယ်။ အေးခင်တို့အိမ်ထဲရောက်တော့ ကိုထွန်းဇံနဲ့ ကိုညွှန့်မောင်ကို တွေ့ရတယ်။
“လာ သူရရေ မင်းရွာထဲ ပြန်လာအိပ်တာလား ဟ”
ကိုထွန်းဇံကဘဲ အိမ်ရှင်ပုံဖမ်ပြီး မေးတာကြောင့် အေးခင်ကို မကျေနပ်တဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ လှမ်းကြည့်တော့ သူနဲ့ဘာမှမဆိုင်တဲ့ပုံ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကြည့်နေတာကြောင့်
“ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာဆိုတာ အကြာကြီး ပစ်ထားလို့ မရဘူးလေ ပြန်ကြည့်ရမှာပေါ့”
“အောင်မလေးကွာ ဒို့ရွှာမှာ သူခိုးသူဝှက် မရှိပါဘူးဟ”
“အစကမရှိလဲ အခုရှိချင်ရှိမှာပေါ့ဗျာ”
“မင်းကတော့ ပြောတော့မယ်။ လာ မင်းသူငယ်ချင်း သုပ်ထားတဲ့ လက်ဘက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်း သောက်ဦး”
မတော်ရသေးတဲ့ ယောက္ခမကြီးရဲ့ စကားကြောင့် ကျနော်လည်း လွတ်နေတဲ့ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရတယ်။
………………………………………
“သူရ သူရရေ.. သူရ မထသေးဘူးလား”
အေးခင်ရဲ့ နိုးသံကြောင့် ညကစကားဝိုင်းသိမ်းပြီး အိပ်ရာဝင်သည်ထိ အေးခင်နဲ့ ရှေ့ဆက်ရမယ့် ခရီးကို တွေးတောရင်းက အိပ်မပျော်ဘဲ လင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားတာမို့ မနိုးတဲ့ကျနော် အခု အေးခင်လာအော်မှ နိုးလာခဲ့တာမို့
“အော်မနေနဲ့ လာပြီ လာပြီ”
ပြန်အော်ရင်း အိပ်ရာထဲက လူးလဲထလိုက်ရတယ်။ ပြီး တံခါးကို သွားဖွင့်ပေးတော့ ကျနော်ရဲ့ အလှနတ်သမီးက သနပ်ခါးတွေဖုံးလို့ လက်ထဲမှာလည်း ကောက်ညှင်းပေါင်း ပန်းကန်တစ်ဖက် တို့ဟူးကြော်ပန်းကန်ကတစ်ဖက်။
“အိပ်ပုတ်ကလဲ ကြီးလိုက်တာ။ ဒီမှာ စားဖို့ယူလာတာတောင်မှ အိပ်ရာက မထသေးဘူး”
” မဟုတ်ပါဘူးဟာ ညက အတွေးများသွားလို့ အိပ်မပျော်ဘဲ မနက်လင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားလို့ ဟ”
“အမလေး တော် ဘာတွေများ တွေးနေလို့လဲ”
ပန်းကန်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး ပြောလာတဲ့ အေးခင်ပုံလေးက ကျနော့်ရင်ကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေတာမို့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံနမ်းလိုက်မိတယ်။
“ဟာ ညစ်ပတ်လိုက်တာ မျက်နှာလည်း မသစ်သေးဘဲ”
ကျနော့်အနမ်းကို အတင်းငြင်းဆန်ပြီး ပြန်ပြောလာတဲ့ သူ့စကားကြောင့် ကျနော်လည်း အားနာသွားမိလို့ ဆက်မနမ်းပေမယ့် သိုင်းဖက်ထားတာကတော့ မလွှတ်ဘဲ ဖက်ထားရင်းက
“ဆောရီး ဟာ နင်က ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့ သတိလွတ်ပြီး နမ်းမိတာ။ ဘာတွေးရမလဲဟ နင်နဲ့ငါတို့အကြောင်း တွေးတာ”
“သူရ နင်ငါ့ကို တကယ်ရောချစ်တာ ဟုတ်လို့လား”
“ဟာ အေးခင် နင်ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ။ မယုံလို့လား”
“မဟုတ်ဘူးလေ ငါက ကလေးအမေ တစ်ခုလပ် နင့်ကလူပျို”
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလာတဲ့ အေးခင်ကို သနားဂရုဏာတွေ ကျနော့်ရင်မှာ ဆထက်တစ်ပိုး တိုးသွားစေပါတယ်။
“အေးခင်ရယ် အာ့တွေမပြောနဲ့ ငါ့အချစ်မှာ အပျိုအအိုမပါဘူး ယုံစမ်းပါ အေးခင်ရယ်။”
“နင် မလိမ်မှန်း ငါသိပါတယ် ဒါပေမဲ့ ငါက ချို့ယွင်းချက်နဲ့ဆိုတော့ အားငယ်တယ်လေ”
“အောင်မာ အားငယ်လို့ တော်တော့တယ် ညက ဟိုကောင်တွေ လာရစ်နေတာ နင်အထာပေးထားလို့နေမှာ”
ကျနော့်စကားကြောင့် အေးခင်စိတ်ဆိုးပြီး ကျနော့်ရင်ထဲက ရုန်းထွက်ပြီး
“သူရ နင်အဲ့စကားမျိုး မပြောနဲ့ ငါကလေးအမေပေမဲ့ အဲ့လောက် ဆပ်စလူးမထဘူး”
ကျနော်လည်း ကိုယ့်စကား လွန်သွားတာမို့
“ဟာ အဲ့သဘောနဲ့ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူးဟာ။ နင့်ကို သူတို့ရစ်နေတာကို သဝန်တိုလို့ ပြောမိတာပါ။ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်”
“အေး ဒီတစ်ခါတော့ ရှိပါစေ။ နောက်နင်ငါ့ကို အဲ့လိုစကားမျိုး မပြောပါနဲ့ ငါမခံစားနိုင်ဘူးဟ”
“အေးပါ ဟာ ငါနောက်ကိုမပြောဘူး။ နင့်ကို စိတ်မချတော့ဘူး။ အမေ့ကို လာတောင်းခိုင်းလိုက်တော့မယ်”
“ဟင် အခုချက်ချင်းကြီးလား”
“အေး ငါနင်နဲ့ အတူတူနေချင်ပြီဟာ”
“ပိုကိုပိုပါတယ်”
မျက်စောင်းလေးချိတ်လို့ ချစ်စရာလေး ပြောလာတဲ့ အေးခင်ကို ဆွဲဖက်မယ်ကြံတော့ ကျနော့်အခြေအနေကို သိနေတဲ့ အေးခင်က နောက်ကို ဆုတ်ပြီး
“ဟေ့အေး သွား မျက်နှာသစ်တော့။ ပြီးရင် ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ အကြော်အေးသွားမယ် စားလိုက်ဦး။ ငါပြန်တော့မယ် အိမ်မှာ လုပ်စရာတွေ ရှိသေးတယ်။”
“အေးပါ အာ့ဆို ငါအမေ့ကို ပြောလိုက်မယ်နော်။ ဒေါ်လေးမြမေကို လာပြောခိုင်းလိုက်မယ်။”
ကျနော့်စကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြီး သူ့အိမ်ဖက် ပြန်ပြေးတဲ့အခါ အထက်အောက် တုန်ခါပြသွားတဲ့ တင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး စောစောစီးစီး ညီလေးခေါင်းထောင်လာတာမို့ အတွေးတွေ ခါထုတ်လို့ မျက်နှာအမြန်သစ်လိုက်ရတယ်။
…………………………………………………….
အပျော်ဆုံးနေ့ ဘဝမှာ တန်ဘိုးအထားဆုံးနေ့။ ဒီနေ့ ကျနော်နဲ့ အေးခင်တို့ရဲ့ မင်္ဂလာပွဲ ဆင်နွဲတဲ့နေ့။ ကျနော်က နည်းနည်းအကျယ်ချဲ့ချင်ပေမဲ့ ကလေးအမေ တစ်ခုလပ်မို့ဆိုပြီး အေးခင်က အကျဉ်းချုံးစေချင်တာမို့ သူ့အလိုလိုက်ရပေမဲ့။
ကျနော်ကတော့ အနံ့မပြယ်သေးတဲ့ အေးခင်ဆိုတဲ့ ပန်းကလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး တန်ဘိုးထားချစ်မယ်ဆိုတာ ကျနော့်ကိုကျနော်သာ အသိဆုံး။ အခုလဲ အေးခင် သဘောအတိုင်း မနက်အစောကို ဘုန်းကြီးသုံးပါး အိမ်ပင့်လို့ မင်္ဂလာဆွမ်းကပ်တယ်။ ပြီး ဖိတ်ထားတဲ့ ဧည့်ပရိသတ်တွေကို ထမင်းဟင်းနဲ့ ဧည့်ခံကြရနဲ့ အေးခင်ရော ကျနော်ပါ တော်တော် မော သွားတယ်။
ဘယ်လောက်မောမော ကျနော်တော့ မောတယ်မထင်အောင် ပီတိဖြာနေမိတယ်။ ညနေခင်းကြတော့ ဦးထွန်းမောင်နဲ့ အမေဒေါ်လေးမြမေ တို့ကို ကန်တော့ကြတယ်။ မိဘတွေပေးတဲ့ ရိုးမြေကျပေါင်းရပါစေ ဆိုတဲ့ ဆုကို နှစ်ဦးပြည့်ပါစေသားလို့ ရွှတ်ဆိုရတာဟာ ကျနော့်နှုတ်ကထွက်တဲ့ အချိုသာဆုံး သံစဉ်လို့ဘဲ ထင်မှတ်မိပါတယ်။
နောက် အမေတို့လင်မယားလဲ အိမ်ပြန်သွားသလို ရွာထဲနဲ့ ခြံထဲက ကူညီကြသူတွေကိုလဲ စားဖို့သောက်ဖို့ စွန့်ကြဲလိုက်တော့ စာနာထောက်ထားမှုတွေနဲ့ အနှောက်အယှက်မပေးဘဲ ပျော်ပွဲဆင်ဖို့ ထွက်သွားကြတော့ ကျနော်တို့ချည်း ကျန်တယ်။ ဒေါ်လေးမြမေကလည်း
“ဟဲ့ ငါ့မြေးကို ငါနဲ့ထားခဲ့လိုက် မင်းတို့လဲ ပင်ပန်းပြီ သွားကြနားကြတော့”
တဲ့ အလိုက်သိပုံများ။ ကျနော်တို့ လင်မယားအသစ်စက်စက်လေးလဲ ကျနော့်တို့အိမ်ကို ပြန်လာလိုက်တယ်။ မနက်ကတည်းက ဝတ်ထားတဲ့ ပွဲနေပွဲထိုင် အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်ပြီး အိမ်နေရင်းအဝတ်တွေ လဲလိုက်တော့မှ နေရထိုင်ရ သက်တောင့်သက်သာ ရှိသလိုပါဘဲ။ အေးခင်လည်း အဝတ်အစားလဲပြီး အိပ်ရာပြင်နေတုန်း ကျနော်လည်း ရေစည်ဆီသွားလို့ မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးလိုက်တယ်။
ကျနော် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ အေးခင်က ရေစည်ရှိရာ သွားလေတော့ ကျနော်က ဒီနေ့ည အိပ်ရမယ့် အိပ်ရာကိုကြည့်ပြီး ရင်ခုန်နေမိတယ်။ အိပ်ရာပေါ်တက်ပြီးလှဲရင်း အေးခင်အလာကိုဘဲ စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။
ခဏအကြာ အေးခင်က အိမ်ထဲဝင်ပြီး တံခါးမကို ပြန်ပိတ်ပြီး အပေါ်ဂျက်ထိုးတော့ မမှီတမှီမို့ ခြေဖျားလေးထောက်လို့ အပေါ်ကို လက်ကလေး မြောက်နေတဲ့ပုံက မယ်ရွေးပွဲက အလှမယ် ကိုယ်ဟန်ပြနေသလိုဘဲ။ အေးခင် ကောက်ကြောင်းတွေကြည့်ပြီး ရေတောင်ဆာလာတယ်။ အေးခင်က နောက်ပြန်လှည့်ပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို
“ဟာ သူရ အိပ်တော့မလို့လား”
“အေးလေ မအိပ်လို့ ဘာလုပ်ရမလဲ”
“ဒီတိုင်းအိပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ ဟ”
“အင်..ဘာလို့မရတာလဲ”
“လာခဲ့ ထလာ ဘုရားရှိခိုးရမယ်”
တဲ့။ သေဟလို့ အသံမထွက်ဘဲ ရင်ထဲက ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဘာသာတရား အလေးထားတဲ့ ချစ်ဇနီးကို ပိုတောင်မှ လေးစားမိသွားပြီး သူ့အမိန့်အတိုင်း အိပ်ရာကထလို့ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်အတူ ရှိခိုးလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်အတူသာ ပြောတာပါ ကျနော်က ဩကာသပြီးတာနဲ့ ဆိုစရာ မကျန်တော့ဘူး။ သူကတော့ တတွတ်တွတ်နဲ့ ဆိုမပြီးဘူး။ ကျနော် သူ့ဘေးမှာထိုင်လို့ ဘုရားဝတ်ပြုနေတဲ့ ချစ်သူ့မျက်နှာလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူး ငေးနေလိုက်တယ်။
ဘုရားရှိခိုပြီး အိပ်ရာဝင်ပြန်တော့ ကျနော့်ကို
“ထိုင်”
တဲ့။ သူက ကျနော့်ကို ကျုံကျုံလေး ထိုင်ကန်တော့ဖို့ ပြင်တော့
“ဟာ အေးခင် နင်က ငါ့ထက်ကြီးတယ်လေ မလုပ်နဲ့”
” အာ့ကအသက်ဟ။ အခု နင်က ငါ့ရဲ့ အိမ်ဦးနတ်။ အိမ်ဦးနတ်ကို ရိုသေကိုင်းရှိင်းရမှာ အိမ်သားတွေဝတ္တရားဘဲ”
တဲ့။ ပြီး ဦးသုံးကြိမ်ချပြီး
“ဆုပေးလေ”တဲ့
“ဟ ဘာဆုပေးရမလဲ ငါမပေးတတ်ဘူး”
“ပေးချင်တာသာပေးပါ”
ဆိုတာနဲ့
“ရာသက်ပန် လင်သားကို ပြုစုယုယနိုင်ပါစေ”
ဆိုတော့
“ဟွန့် ဆုပေးတာတောင် သူ့အတွက်ချည်းဘဲ”
ဆိုပြီး နှစ်ဦးသား ရယ်ကြရသေးတယ်။
“ကဲ အမေက မှာလိုက်တယ် ပင်ပန်းနေကြပြီ နားကြတော့တဲ့”
လို့ မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ပြီး ပြောလာတဲ့ အေးခင်မျက်နှာလေးက ကျနော့်အတွက်တော့ အလှဆုံးပန်းချီကား တစ်ချပ်ပါ။
စာရှုသူများရော ကျနော်တစ်ယောက် အေးခင် ပြောသလိုများ နားမယ်လို့ ထင်ပါသလား။ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ကြပေါ့နော်။ အေးခင်ဆိုတဲ့ မွှေးနေတဲ့ ပန်းကလေးကို နွေးနေအောင် နမ်းရမှာက ကျနော့်တာဝန်ဘဲ မဟုတ်ပါလား ခင်ဗျာ။။
ပြီးပါပြီ။
ZG
ေရးသားသူ – သူရေဇာ္
“သူရေရ…. ဦးေလးဦးေအာင္လွက အိမ္လာခဲ့ပါဦးတဲ့”
လိေမၼာ္ျခင္းေတြကို တဲဆီသယ္ပို႔ေနတဲ့ ေနရာမွာ ႀကီးၾကပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္။ ရြာထဲကျပန္လာတဲ့ ရဲကို ရဲ့ စကားသံေၾကာင့္
“ဟာကြာ ဒီမွာ ကားတင္ဖို႔ ျခင္းမျပည့္ရေသးတဲ့ၾကားထဲ။ ရဲကို ဘာအတြက္တဲ့လဲ”
“အာ့ေတာ့ မသိဘူးကြ။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြေတာ့ ေရာက္ေနတာေတြ႕တယ္။ ဪ ေနာက္ၿပီး မွာလိုက္ေသးတယ္။ ေခါင္သီးလဲ ယူလာေပးဦးတဲ့”
ေခါင္သီးဆိုတာက လိေမၼာ္သီးထဲမွာ အလုံးႀကီးႀကီး အျပစ္အနာအဆာ ကင္းတာကို ေခၚတယ္။ လိေမၼာ္သီးမွာ အမ်ိဳးအစားခြဲပုံက ေစာေစာက ေျပာသလို နံပါတ္တစ္က ေခါင္သီး။ နံပါတ္ႏွစ္က အဲ့ထက္ တဆင့္နိမ့္တဲ့ ႀကီးသီး။ နံပါတ္သုံးက ေနာက္တစ္ဆင့္နိမ့္ လတ္သီး။ အဲ့ေအာက္ကိုေတာ့ ေသာင္းေျပာင္းလို႔ေခၚတဲ့ အညံ့စားေပါ့။
က်ေနာ့္နာမည္က သူရေဇာ္ ပါ။ အသက္က ၂၄ ႏွစ္ အေမမုဆိုးမနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ပညာေရးကေတာ့ ဆယ္တန္းက်ၿပီး ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ ဦးေအာင္လွရဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံထဲ အလုပ္ဝင္တာ အခုဆိုရင္ မ်က္ႏွာလြဲရတဲ့ လူယုံအဆင့္ကို ရယူနိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ့္အေမကလည္း အခုမွအသက္ ၄၄ ႏွစ္ဘဲ ရွိေသးေတာ့ ေတာသူေတာင္သားပီပီ လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္ေသးေတာ့ ၿခံထဲမွာ ေန႔စားလူငွါးလိုလို႔ေခၚရင္ အပိုဝင္ေငြရတယ္ဆိုၿပီး ဝင္လုပ္တယ္။ မလုပ္ဖို႔ေျပာေတာ့
“သားရယ္ ဝင္ေငြပိုေတာ့ အေမဥပုသ္ေစာင့္ရင္ ပိုလွူရတာေပါ့”
အေမ့ရဲ့ ဆင္ေျခကလည္း ကုသိုလ္ေရးမို႔ က်ေနာ္ မလြန္ဆန္နိုင္ျပန္ဘူးေလ။ က်ေနာ့္အလုပ္ရွင္ ဦးေအာင္လွကလည္း သမီးတစ္ဦးတည္း ေမြးထားတာ ႏွင္းႏွင္းခိုင္ တဲ့။ က်ေနာ္ သူတို႔ဆီ အလုပ္ဝင္တုန္းက အဲ့ေကာင္မေလးက ၁၁ ႏွစ္သမီး ငါးတန္းေက်ာင္းသူဘဲ ရွိေသးတာ။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ဥတစ္လုံး တစ္ေကာင္ႂကြက္ခ်င္းမို႔ အခင္ပိုကာ ေမာင္ႏွမရင္းလိုပါ။ သူ႔အေမ ေဒၚႀကီးေအးပြင့္ကလည္း က်ေနာ့္ကို သူ႔သားအရင္းလိုပါဘဲ။
အခုလဲ အမွာေတာ္ရွိတာနဲ႔ ကမန္းကတမ္း ေရခ်ိဳးလိုက္ရတယ္။ ေရခ်ိဳးတုန္း ေအာင္မိုး ကို ေခါင္သီးလွလွေတြ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တစ္လုံး ထည့္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာေရာင္ ေကာက္စြပ္လိုက္တယ္။ အေပၚက စပိုစ့္ရွပ္ခဲေရာင္နဲ႔ အဲ့ေပၚက ဂ်င္းဂ်ာကင္ ထပ္ဝတ္လိုက္တယ္။ ညေနေစာင္းၿပီမို႔ အေအးဓာတ္ဝင္လာၿပီမို႔ သိုးေမႊးေခါင္းစြပ္ နီရဲရဲေလးကို စြပ္လိုက္ၿပီး
“အေမေရ သားဦးေလးေခၚလို႔ ရြာထဲ သြားလိုက္ဦးမယ္။ အေမဆာရင္ ထမင္းစားႏွင့္ေနာ္။”
ဒီလိုအသီးခူးတဲ့ရာသီဆို က်ေနာ္တို႔ လုပ္သားေတြက ၿခံထဲမွာတဲေတြနဲ႔ လာေနၾကတယ္ေလ။ အသီးေလွာင္တဲ့ ဂိုေဒါင္ေတြ ေျမဩဇာ ပိုးသတ္ေဆး ေဆးဖ်န္းကိရိယာ လက္သုံးကိရိယာေတြ သိုေလွာင္တဲ့ အေဆာက္အဦးေတြနဲ႔ ၿခံဆိုေပမဲ့ စည္ကားပါတယ္။က်ေနာ္က်င္လည္ရာ ကမၻာငယ္ေလးနဲ႔ က်ေနာ္ အဆင္ကိုေျပလို႔။
အေမ့ကို အမွာစကားေျပာၿပီး ေအာင္မိုး ထည့္ေပးတဲ့ လိေမၼာ္သီးအိတ္ေလးဆြဲၿပီး ရြာဆီထြက္လာလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ဝင္းထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ႔
“ကိုႀကီးလာၿပီ ကိုႀကီးလာၿပီ”
ကေလးငယ္လို ေျပးလာၿပီး လက္ေမာင္းကိုဖက္ၿပီး ေျပာေနတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကို
“အခုမွလာမဖားနဲ႔ ေရာ့ ဒီမွာယူလာတယ္”
ဆိုၿပီး လက္ထဲက အိတ္ကို ေပးလိုက္တယ္။
“ဖားစရာလား ကိုယ့္အစ္ကိုမို႔ဘဲဟာ။ ေျပာေလ ညီမေလးကို မလြမ္းဘူးလား။ ညီမေလးကေတာ့ လြမ္းလိုက္ရတာ”
“လြမ္းပါ့ဗ်ာ မလြမ္းဘဲေနမလား ဒီညီမေလးတစ္ေယာက္ဘဲ ရွိတာကို”
“တကယ္ေနာ္ ကိုႀကီး”
“ဆယ္ကယ္ဗ်ာ ဆယ္ကယ္”
“ေဟးး ဒါမွဒို႔ကိုႀကီး”
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူသာျဖစ္ေနတာ ကေလးစိတ္ဘဲ ရွိေသးတဲ့ ႏွင္းႏွင္းခိုင္ကိုၾကည့္လို႔ က်ေနာ္ ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။
“ဟဲ့ သမီးအစ္ကို႔ကို အိမ္ထဲေရာက္ပါေစဦး။ တခါထဲ ခၽြဲေနတာ ဧည့္သည္ေတာင္ အားမနာဘူး”
ဦးေလးဦးေအာင္လွ စကားၾကားမွ လၽွာေလးထုတ္ ေခါင္းေလးပုျပတာကိုက အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးလိုပါလားကြယ္။
“လာ လာ ေမာင္သူရ ”
လို႔ ေခၚတာေၾကာင့္ ေအာက္ထပ္က ဧည့္ခန္း ထိုင္ခုံမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
“အသီးခူးတာေရာ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိလဲ။”
” ဟုတ္ကဲ့ လိုတဲ့အေရအတြက္ ျပည့္ခါနီးပါၿပီ။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ရၿပီ ဦးေလး။ ကားက သန္ဘက္ခါမွ တင္မွာ မဟုတ္လား”
“ေအး ဟုတ္တယ္ အခုဟာက အသီးကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ မင္းညီမ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္အျပန္ လိုက္လည္တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ၿခံဗဟုသုတေလးေတြရေအာင္ မင္းကိုတာဝန္ေပးမလို႔”
အဲ့ေတာ့မွ ဧည့္ခန္းက ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အသားညိဳညိဳ နဲ႔ ခပ္ျပည့္ျပည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။
“ကိုႀကီး ဒါညီမေလးသူငယ္ခ်င္း ခင္စႏၵာတဲ့”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္က သူရေဇာ္ပါ”
ကိုယ့္ထက္ငယ္ေသာ္ျငားလဲ အလုပ္ရွင္ရဲ့ ဧည့္သည္မို႔ တေလးတစားဘဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျပဳံးၿပီး
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္”
တဲ့။ ျပဳံးလိုက္မွ ညာဘက္အေပၚ သြားတက္ကေလးက သူ႔အလွကို ပိုျပည့္စုံေအာင္ ျဖည့္ေပးလိုက္သလိုဘဲ။
“ဦးေလး က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
“အထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မနက္ျဖန္ ၿခံထဲလာတဲ့အခါ သူတို႔သိခ်င္တာေလးေတြကို မင္းက ရွင္းျပေပး႐ုံပါ”
“ေအာ္ ဒါလား ရပါတယ္ ဦးေလး။ က်ေနာ္ တတ္နိုင္သမၽွ ေျပာၿပ ရွင္းျပလိုက္ပါ့မယ္”
“ေအး ေအး သမီးေရ ညီးအစ္ကိုပါ တစ္ခါထဲ ထမင္းစားရေအာင္ ထမင္းပြဲျပင္ေတာ့”
“ဟာ ေနပါေစ ဦးေလး ဧည့္သည္သာ ေကၽြးပါ”
” ဟ သူရ့ရ ဧည့္သည္နဲ႔မို႔ ပိုရင္းသြားေအာင္လို႔ဟ။ တစ္ခါတည္းသာ စားသြားေတာ့”
က်ေနာ္လည္း မျငင္းသာေတာ့ဘဲ ညစာကို ဦးေလးတို႔ မိသားစုနဲ႔ ခင္စႏၵာတို႔နဲ႔အတူ စားလိုက္ရတယ္။ ဦးေလးအိမ္ကေတာ့ က်ေနာ္က မၾကာခဏ ဝင္စားေနၾကပါ ။ ထမင္းစားၿပီး ေရေႏြးေသာက္ရင္း စကားေျပာ။ ေနာက္ ႏွင္းခိုင္က အေမ့အတြက္ ဝယ္လာေပးတဲ့ ေဆးျမစ္စုံ က်ေနာ့္အတြက္က လၽွာထိုးဦးထုပ္။
ဪ ေျပာစရာ က်န္သြားတယ္ ႏွင္းႏွင္းခိုင္က ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ စီးပြားေရးယူတာမို႔ မိတၳီလာမွာ သြားတက္ရတာ။ အခုေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ေရႊဘိုသူ ခင္စႏၵာက ရွမ္းျပည္ကို မေရာက္ဘူးလို႔ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတရေအာင္ဆိုၿပီး လိုက္လည္တာ။ ညနည္းနည္း နက္လာၿပီမို႔ အားလုံးႏွုတ္ဆက္ၿပီးျပန္ေတာ့ ႏွင္းခိုင္က အိမ္ၿခံဝထိ လိုက္ပို႔ေပးရင္း
“ကိုႀကီး မနက္ၾကရင္ သစ္ခြပန္း ခူးေပးရမယ္ေနာ္”
“ေအးပါကြာ။ သြား အိမ္ထဲဝင္ေတာ့ အျပင္မွာ ေအးေနၿပီ”
“ဟုတ္”
ဆိုၿပီး အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားတဲ့ ႏွင္းခိုင္ ကိုယ္လုံးေလးကို ၾကည့္ရင္း ေလပူတစ္ခ်က္ မွုတ္ထုတ္လိုက္မိတယ္။
“ဟူးးး”
………………………………………………..
မနက္အေစာ အေမေၾကာ္ေပးတဲ့ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ၿပီး မေန႔က ခူးလက္စ အပင္ေတြကို လိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတုန္း
“ကိုႀကီး ကိုႀကီး”
လို႔ ေခၚသံနဲ႔အတူ က်ေနာ္ရွိရာ ေျပးလာတဲ့ ႏွင္းခိုင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔
” ဟဲ့ မေျပးနဲ႔ေလ ငုတ္ေတြဘာေတြနဲ႔ ခလုတ္တိုက္ေနမယ္”
က်ေနာ္ကသာ ဟန႔္ေနတာ သူကေတာ့ အနားေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ ေဆာင္းနံနက္မို႔ ႏွင္းခိုင္ပါးစပ္က အာေငြ႕ေတြက အသက္ရွူလိုက္တိုင္း တေထာင္းေထာင္း ထလို႔ေပါ့။
“ညီမေလး သူငယ္ခ်င္းေရာ”
“ပါတယ္ေလ ကိုႀကီး တဲမွာ လိေမၼာ္သီးေတြ ေရြးေနတာ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္”
“ဪ”
“မဪနဲ႔ ဘယ္မွာလဲ ညီမေလးအတြက္ သစ္ခြပန္း”
“အမေလး ရွိပါတယ္ ပန္းသရဲမရယ္ လာ လာ”
“ခိခိ အာ့ေၾကာင့္ ကိုႀကီးကို ခ်စ္တာ”
သူက ေပါ့ေပါ့ေလး ေျပာလိုက္ေပမဲ့ က်ေနာ့္ရင္မွာေတာ့ ဖိုကနဲ႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူေနလာေပမယ့္ အခုေတာ့ သူေလးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနၿပီ။ ၁၈ ႏွစ္ ဆိုတဲ့ အေရအတြက္နဲ႔ လိုက္ဖက္မဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကလည္း ၾကည့္ဦး။
ဂ်င္းေဘာင္းဘီေအာက္က အျပင္႐ုန္းထြက္ေနတဲ့ တင္သားေတြက ျမင္သူ ရင္ခုန္စရာ၊ ေသးက်ဥ္တဲ့ ခါးအထက္က ရင္သားျမတ္က သားေကာင္းမိခင္ ပီပီသသ၊ ေတာင္ေပၚသူမို႔ အသားျဖဴသလို နီေရာင္သန္းတဲ့ ပါးမို႔မို႔ ႏွာတံေပၚေပၚေလးေအာက္က ႏွင္းဆီငုံပုံတူ ႏွုတ္ခမ္းေလး။ အရာရာက မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္မွာ ရွိအပ္တဲ့ ၾကန္အင္လကၡဏာေတြနဲ႔။ အဲ့ေတာ့လဲ ပုရိသႏြယ္ဝင္ က်ေနာ္ဟာ အာသေဝါ မကုန္းခမ္းေသးသမို႔ ရင္ဖိုမိတာ အျပစ္လား။ ႏွင္းခိုင္က က်ေနာ့္လက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္လာေတာ့ သူလက္ကေလး ေအးစက္ေနတာမို႔
“ဟယ္ ညီမေလးလက္ေတြ ေအးေနတာဘဲ မီးကင္မယ္ေတာ့ မရွိဘူး ကိုႀကီးနား တန္းလာရသလား။”
“ဟီးးး ပန္းလိုခ်င္တာကို ကိုႀကီးရဲ့”
“ေအးပါ မနိုင္စိန္ေလး”
ဆိုေတာ့ လၽွာေလးထုတ္ ပုခုံးေလးက်ဳံ႕ ေခါင္းေလးပုျပေရာ။ အဲ့ဒါက ႏွင္းခိုင္ေလးရဲ့ ခ်စ္စရာ မူပိုင္တံဆိပ္။ က်ေနာ္ သူ႔လက္ဆြဲလို႔ ၿခံစပ္က အင္ၾကင္းပင္ႀကီးဆီ ေခၚသြားၿပီး သစ္ခြဖေယာင္းပန္းေတြ ခူးေပးလိုက္ရတယ္။ တကယ္က သစ္ခြက အျမင့္မွာေပါက္တာ။ က်ေနာ္က ခူးရလြယ္ေအာင္ ခြာၿပီး ေအာက္လက္လွမ္းမွီတဲ့ ေနရာေတြမွာ ျပန္ကပ္ၿပီး ေမြးထားရတာ။ ဒါလဲ ႏွင္းခိုင္ဆိုတဲ့ ပန္းႀကိဳက္မေလး အတြက္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ၿခံထဲက လိေမၼာ္တဲကို ေရာက္ေတာ့
“စႏၵာေရ ေတြ႕လား သစ္ခြေတြ ကိုႀကီး စိုက္ထားေပးတာ”
ဆိုၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ပန္းေတြ ခြဲေပးေနေရာ။ ညက ေသခ်ာမၾကည့္မိတဲ့ ေရႊဘိုသူေလးကို အခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ အသားအနည္းငယ္ ညိဳေပမဲ့ ႏွင္းခိုင္ထက္ ပိုျပည့္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ေနာက္ကိုဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ဆံပင္က တင္ပါးဖုံးလုလု။ ထူးျခားတာက တျခားမဟုတ္။ ဝိုင္းစက္တဲ့ ညႇိ့မ်က္ဝန္းႀကီးတစ္စုံနဲ႔ တျခားမိန္းကေလးေတြထက္ ထူထဲတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းတစ္စုံ။ ျခဳံေျပာရရင္ေတာ့ သူလည္း မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္။
မနက္ေစာေစာ က်ေနာ့္ၿခံထဲမွာ အလွပန္းႏွစ္ပြင့္ အၿပိဳင္ပြင့္ေနတာကေတာ့ မဂၤလာပါဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အလုပ္သမားေတြလည္း ပန္းေလးေတြရဲ့ တန္ခိုးေၾကာင့္ ခြန္အားေတြတိုးလို႔ ခါတိုင္းထက္တိုးလို႔ လုပ္အားျပေနၾကပါေတာ့တယ္။ ဤသည္လည္း ေလာကနိယာမ တစ္ခါ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ။
“ကိုႀကီး စႏၵာက လိေမၼာ္စိုက္တာ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ကိုႀကီး လိုက္ျပၿပီး ရွင္းျပေပး”
ႏွင္းခိုင္ရဲ့ ေတာင္းဆိုမွုေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၿခံထဲရွိ လိေမၼာ္ပင္ေတြနဲ႔ တစ္ပင္နဲ႔တစ္ပင္ ဘယ္ေလာက္အကြာအေဝး စိုက္ရတာေတြ အပင္ပ်ိဳးျခင္း စိုက္ကြင္းေရြ႕တာ ေျမၾသဇာနဲ႔ ပိုးသတ္ေဆး အပင္အားေဆး အသီးအားေဆး အသုံးျပဳပုံေတြနဲ႔ ေရသြင္းတာေတြအဆုံး ရွင္းျပရင္း ၿခံထဲအႏွံ့ လိုက္ျပေနရတယ္။
က်ေနာ္ ရွင္းျပတဲ့အခါ စိတ္ဝင္တစား မ်က္ဝန္းညိဳနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ခင္စႏၵာနဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံေလတိုင္း ရင္ခုန္သလိုလို စိတ္ထဲခံစားရတယ္။ မနက္ေစာေစာမို႔ အေအးဒဏ္အတြက္ ယုန္ေမႊးဆြယ္တာ ပန္းေရာင္ေလးနဲ႔ ေအာက္က မရမ္းေစ့ေရာင္ ေျဗာင္ထမိန္ေလး။ အဲ့ထမိန္ေလးထဲက ႐ုန္းထေနတဲ့ တင္သားဆိုင္ေတြက လမ္းေလၽွာက္လိုက္တိုင္း လွုပ္ခါသြားသလို က်ေနာ့္ရင္လည္း လွုပ္ခါေနတာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ဘဲ သိတယ္။
ၿခံထဲက တဲကိုျပန္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အေရွ႕က က်ေနာ္က အေနာက္ကဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က ျမန္မာဆန္ဆန္ အလွျပေနသလို တစ္ေယာက္ကလည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ အလွျပေနသလိုပါဘဲ။ တဲမွာ ခဏနားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရြာထဲျပန္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို မနက္ျဖန္ ေရတံခြန္သြားမွာမို႔ လိုက္ခဲ့ေပးဖို႔ ေျပာလာေတာ့
“ဟာ မနက္ျဖန္က လိေမၼာ္ကားတင္ရမွာ ႏွင္းခိုင္ရဲ့။ ကိုႀကီး မအားဘူးေလ။”
“ကိုႀကီးကလဲ ကိုေအာင္မိုးတို႔ ရွိေနတာဘဲ။ ညီမေလး အေဖ့ကို ေျပာထားၿပီးသား။ မရဘူး ကိုႀကီး လိုက္ရမယ္”
ႏွင္းခိုင္က သူ႔ဖဲသူေဝ သူဘဲခ်ိဳးထားၿပီမို႔
“ေအးပါ ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလဲ ဘာနဲ႔လဲ”
“မနက္စာ စားၿပီးသြားမယ္ေလ ၈ နာရီေလာက္ ရြာထဲက ကိုေမာင္ျမင့္ ဟိုက္ဂ်က္ ေျပာထားတယ္”
“ဟုတ္ပါၿပီ ကိုႀကီး ၇ ခြဲေလာက္ ထြက္လာမယ္”
“သြားၿပီေနာ္ ကိုႀကီး တာ့တာ”
ၾကည့္ ဒီကေလးကေတာ့ ၿခံထဲနဲ႔ ရြာထဲျပန္တာေတာင္ ခင္စႏၵာကေတာ့ ျပဳံးျပေနတယ္။
“ေအး ေအး”
လို႔ေျပာလိုက္ၿပီး လိေမၼာ္သီးေတြတစ္ဖက္ သစ္ခြပန္းေတြနဲ႔ ၿခံထဲက ထြက္သြားတဲ့ သူတို႔ကို လက္ျပလိုက္ရတယ္။
………………………………………………
မနက္အေစာထ ေအာင္မိုးနဲ႔ ရဲကို ကို လိေမၼာ္တင္ဖို႔ကိစၥ ေသခ်ာမွာၿပီး အေမ့လက္ရာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ ကင္ေပါင္းေၾကာ္ကို စားလိုက္ၿပီး
“အေမ သားသြားေတာ့မယ္ေနာ္”
လို႔ ႏွုတ္ဆက္ေတာ့
“ေအး ေအး သား သြားသြား။ သားကို ေစာင့္ေနရရင္ မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္က ေစာေရာက္ေနတာဘဲ ေကာင္းတယ္”
“ဟုတ္ အေမ”
ဆိုၿပီး က်ေနာ္ရြာထဲ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာထဲက ဦးေအာင္လွ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔လည္း မနက္စာစားၿပီးစ အခ်ိန္။
“ေဟာ ကိုႀကီးလာၿပီေဟ့”
သာလိကာမေလးရဲ့ အသံစာစာက ဆီးႀကိဳပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္တာနဲ႔ ေန႔လည္စာအတြက္ ထည့္ပိုးထားတဲ့ ျခင္းေတြ ေတာင္းေတြတင္ ႏွင္းခိုင္တို႔ကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ငယ္ေလးေတြ ကိုယ္စီ။ ေရတံခြန္မွာ ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုေတာ့ အပိုအဝတ္အစားေတြ ေနမွာေပါ့ေလ။ ဒီေန႔ေတာ့ ႏွင္းခိုင္လည္း ထမိန္ဘဲဝတ္ထားလို႔ အရြယ္ေရာက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ပုံ ေပါက္ေနတာမို႔ အရင္က ကေလးလိုဘဲ ျမင္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိလို႔
“ကိုႀကီး ဘာၾကည့္ေနတာလဲ”
လို႔ ရွက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ႏွင္းခိုင္ ေျပာလာမွ
“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလးက ဒီလိုၾကေတာ့လဲ တကယ့္လူႀကီးေလးပုံ ေပါက္လို႔ပါ”
“လူႀကီးဘဲေလ ကေလးမဟုတ္ဘူး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ”
လို႔ လက္ကို ခါးေပၚေထာက္ ရင္ေလးေကာ့ၿပီး ေျပာေနတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ရင္းနဲ႔
“ဟုတ္ပါၿပီ လူႀကီမင္းရယ္ ကားေပၚႂကြပါ”
ဆိုေတာ့ ဦးေလးတို႔ပါ ဝိုင္းရယ္ၾကရင္း ကားေပၚတက္ၾကတယ္။ ဦးေလးက ကိုေမာင္ျမင့္နဲ႔ ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ေတာ့ ေနာက္မွာက ေဒၚေလးေဒၚေအးပြင့္ရယ္ က်ေနာ္ရယ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့။
ေရတံခြန္ေရာက္ေတာ့ သစ္ရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာေလးမွာ ကားထိုးၿပီး ယူလာတဲ့ မိုးကားဖ်င္ထည္ကို ေျမညီရာမွာ ခင္းလိုက္ၿပီး ျခင္းေတြ ေတာင္းေတြ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေရတံခြန္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အေဆာက္အဦးေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ေရတံခြန္ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕နယ္ေလးအတြင္းက စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ရဲ့ သဘာဝ ေရတံခြန္ေလးပါ။ အျမင့္လည္း ၆ ေပ ၇ ေပေလာက္ ႏွစ္ဆင့္က်ေနတဲ့ ေရတံခြန္ငယ္ေလးပါ။ လူေတြလည္း ေတာၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ အျမဲမရွိဘူး။ တခါတေလ အားလပ္လို႔ လာၾကတာဘဲ ရွိတယ္။ သၾကၤန္လို အခ်ိန္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက လူငယ္ေတြလာၾက ေရကစားၾကနဲ႔ အဲ့ခ်ိန္ေတာ့ လူနည္းနည္း က်တယ္။
အခုလည္းပဲ က်ေနာ္တို႔ကလြဲလို႔ တျခားသူမရွိေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္တာေပါ့။ ႏွင္းခိုင္နဲ႔ အလည္ပါလာတဲ့ အညာသူ ခင္စႏၵာကေတာ့ မေရာက္ဘူး မျမင္ဘူးတဲ့ ရွုခင္းေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနရွာသလိုဘဲ။ ႏွင္းခိုင္ကလည္း သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနရလို႔ မ်က္ႏွာက အခ်ိဳေပၚမွာသကာဖုံးလို႔ေပါ့။
“ကိုႀကီး လာ ညီမေလးတို႔ကို ဓာတ္ပုံရိုက္ေပး”
ႏွင္းခိုင္ အမိန႔္နဲ႔ သူ႔ဖုန္းေလးနဲ႔ နတ္မိမယ္ေလးႏွစ္ပါးကို ေရတံခြန္ ေနာက္ခံထားလို႔ ပိုစ့္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ရိုက္ေပးသလို က်ေနာ့္ဖုန္းေလးနဲ႔ပါ ရိုက္ယူထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္က ေစာေသးတာမို႔ ေရခ်ိဳးၿပီးမွဘဲ ေန႔လည္စာ စားမယ္ဆိုၿပီး အားလုံးေရခ်ိဳးေတာ့ က်ေနာ္က ေဘာင္းဘီနဲ႔မို႔ မခ်ိဳးေတာ့ဘူးလို႔ေနေတာ့
“သိတယ္ေလ ကိုႀကီးက ေရလဲမပါမွန္း။ အာ့ေၾကာင့္ အေဖ့ပုဆိုးတစ္ထည္ ညီမေလး ယူလာတာ”
ဆိုၿပီး သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲက ပုဆိုးတစ္ထည္ ထုတ္ေပးေတာ့
“ဪ ေတာ္ေတာ္လိမၼာတဲ့ သမီးဘဲ။ အေဖ့အတြက္ေတာ့ သတိမရဘဲ သူ႔အစ္ကိုအတြက္ၾက သတိရတယ္ေနာ္”
“အာ အေဖကလည္း အေဖ့အတြက္ အေမထည့္ေနတာမို႔ပါေနာ္”
ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ျပန္ေျပာတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကို ဦးေလးဦးေအာင္လွက
“ေအးပါကြာ အေဖက စတာပါ”
ဆိုၿပီး ရယ္ေနေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အားနာေနမိတယ္ေပါ့။ ေရထဲဆင္းေတာ့ လူႀကီးေတြက ေရတိမ္မွာ ခ်ိဳးေပမဲ့ ႏွင္းခိုင္က
“လာ ကိုႀကီး ဟိုးက သစ္တုံးႀကီးဆီ ကူးမယ္”
တဲ့။ ခင္စႏၵာက ေရမကူးတတ္လို႔
“ႏွင္း ကိုယ္မလိုက္ဘူးေနာ္ ဒီမွာဘဲ ေဒၚေလးတို႔နဲ႔ ခ်ိဳးမယ္”
လို႔ေျပာေတာ့
“ေအးပါ လာ ကိုႀကီးလိုက္ခဲ့”
ဆို ကူးသြားပါေလေရာ။ ဦးေလးကလည္း
“သူရေရ လိုက္သြားလိုက္ဦး အဲ့နားက ေရနက္တယ္ ဟ”
“ဟုတ္ ဦးေလး”
ဆိုၿပီး ေနာက္က လိုက္ကူးလိုက္ရတယ္။ မိုးေရႀကီးတုန္း ေရနဲ႔ေမ်ာလာၿပီး ေရလည္မွာ ေသာင္တင္ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးက ေရလည္ကၽြန္းလို ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ ႏွင္းခိုင္က သစ္တုံးေပၚထိုင္လို႔ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ေရထဲခ်လို႔ ကေလးလို က်ေနာ့္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေရပက္ၿပီး ေဆာ့ေနတယ္
“ေဟ့ မပက္နဲ႔ေလ မြန္းတယ္ကြ”
“ခစ္ခစ္ မြန္းပေစ”
ဆိုၿပီး အတင္းပက္ေနလို႔ သူ႔နားေရာက္ေအာင္ ကူးသြားၿပီး သူ႔လက္ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။ ေရက သစ္တုံးႀကီးနားမွာက က်ေနာ့္ရင္ညႊန႔္ေလာက္ဘဲ နက္တယ္ေလ။ သစ္တုံးေပၚက သူ႔လက္ကိုဖမ္းေတာ့ ႏွင္းခိုင္ ေရထဲက်ေတာ့ သူ႔အရပ္နဲ႔ၾကေတာ့ ႏွာေခါင္းျမႇပ္တယ္ေလ။
“ဖူး ဝလူး ဖူး”
ေရမြန္းၿပီး က်ေနာ့္လည္ပင္းကို အတင္းဖက္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း အလိုက္သင့္ ျပန္ဖက္ထားေတာ့ သူေရွ႕ပိုင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ေရွ႕ပိုင္း ထပ္ရက္ျဖစ္ေနေတာ့ ညီငယ္က ထၿပီေပါ့။ အဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္လည္း ဘာမွသတိမရေတာ့ဘူး။ အသက္ရွူမဝဘဲ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္တာဘဲ သိတယ္။ သူ႔ခါးေလးကို ဆြဲၿပီး တင္းတင္းဖက္မိတယ္။
အဲလို ဖက္လိုက္တာနဲ႔ ညီငယ္က သူ႔ဆီးခုံကို ဒုတ္နဲ႔ထိုးသလိုျဖစ္လို႔ သူလည္းလန႔္ၿပီး က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးျပဴးေလးနဲ႔ ေမာ့အၾကည့္။ အဲ့ဒီအၾကည့္ကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္က မရိုးမရြ ျဖစ္လာၿပီး အာေနတဲ့ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းကို ငုံခဲၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းလိုက္မိတယ္။ သူလည္း က်ေနာ္ေက်ာကို အတင္းျပန္ဖက္တယ္။ တကယ့္ ခဏေလးမွ ခဏေလးပါ။ သူကခ်က္ခ်င္း က်ေနာ့္ကို အတင္းတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
” အာ ကိုႀကီးေနာ္ အေဖတို႔ ျမင္မယ္”
အဲ့ၾကမွ က်ေနာ္လည္း အသိဝင္ၿပီး ဦးေလးတို႔ရွိရာကို ၾကည့္မိတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူး။ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို သူကရိပ္မိၿပီး
“ဟြန႔္ အခုမွေၾကာက္ေန ေစာေစာကေတာ့ သူမဟုတ္သလို”
“ဟီးးး ”
လို႔ ရယ္ျပလိုက္တယ္။
“ဘာ ဟီးးး လဲ”
“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”
ဆိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးစူျပတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကို က်ေနာ္ပိုခ်စ္မိေလၿပီလားဘဲ။ ထမိန္ရင္လ်ားထားလို႔ တစ္ဝက္တစ္ျပက္ ေပၚေနတဲ့ ရင္သားဝင္းဝင္ေလးကို ေငးေနမိတဲ့ က်ေနာ့္ကို
“ကိုႀကီးေနာ္ အဲ့လိုမၾကည့္နဲ႔ ရွက္တယ္”
“မရွက္ပါနဲ႔ကြာ ကိုႀကီး ညီမေလးကို ခ်စ္တယ္”
“ဟာ ကိုႀကီးကလဲ”
“ကိုႀကီးကိုေရာ မခ်စ္ဘူးလား”
“မသိပူး မသိပူး ညီမေလးသြားၿပီ”
ဆိုၿပီး ကူးသြားတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကိုေငးရင္း သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။ ေရခ်ိဳးလို႔ ၿပီးတဲ့အခါၾကေတာ့ ေန႔လည္စာ စားၾက ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကနဲ႔ တျခားလဲ လည္စရာမရွိေတာ့တာမို႔ ျပန္လာၾကတယ္။ ရြာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္တစ္နာရီေက်ာ္႐ုံေလးဘဲ ရွိေသးတယ္။ ပစၥည္းေတြခ်ေပးရင္း ႏွင္းခိုင္ကိုၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုအရင္လို ဖက္လွဲတကင္းမလုပ္ဘဲ ေရွာင္ေနတဲ့ပုံမို႔ စိတ္ထဲမွာကေတာ့ မေကာင္းဘူးေလ။ အေျခအေနကလည္း ဘာမွမတတ္နိုင္လို႔ ဦးေလးကိုဘဲ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ျပန္လာလိုက္တယ္။
ၿခံထဲဝင္လာေတာ့ အလုပ္သမားေတြက လိေမၼာ္သီးသြားတင္ေနတာမို႔ တိတ္ဆိတ္လို႔ေပါ့။ လိေမၼာ္သီးကို ရြာထိပ္က ကတၱရာလမ္းမႀကီးထိ သြားတင္ၾကရတယ္။ ေျမလမ္းထဲဆို တစ္ခါတေလ ေျမကၽြံတတ္လို႔ အထဲမဝင္ၾကဘူး။
က်ေနာ္လည္း အေမနဲ႔က်ေနာ္ေနတဲ့ တဲဆီ ေလၽွာက္လာလိုက္တယ္။ အသီးမခူးတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔က ရြာထဲက အိမ္ေလးမွာေနၿပီး အခုလို အသီးခူးရတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ ၿခံထဲမွာဘဲ တဲေလးထိုးၿပီး သားအမိေနၾကတာ။
က်ေနာ္တဲနားေရာက္ေတာ့ စကားေျပာသံသဲ့သဲ့ၾကားလို႔ တဲကို ဧည့္သည့္ေရာက္ေနၿပီလို႔ ထင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တဲတံခါးက ပိတ္လၽွက္သားမို႔ စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္မိတယ္။ တဲကေတာ့ ဒီေဒသက ဓေလ့အတိုင္း ဝါးထရံကာ သက္ငယ္မိုး အခင္းက ဝါးပိုးဝါးကို သဲ့ေပါက္ၿပီး ခင္းတဲ့ ဝါးအခင္း လူႀကီးတထိုင္ အလြတ္ျမင့္တဲ့ တဲေလးေပါ့။ ဝါးအခင္းျဖစ္တာမို႔ တဂၽြတ္ဂၽြတ္ တက်ိက်ိ ျမည္သံေတြလဲ ၾကားေနရေတာ့ ထရံေပါက္ကေန အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့။
“ဟာ”
ဘယ္လိုမွ ထင္မထားတဲ့ ျမင္ကြင္း။ က်ေနာ့္အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ေလ ေလးဘက္ကုန္းလို႔ အေမ့ေနာက္မွာက က်ေနာ္တို႔ၿခံနီးျခင္း မုဆိုးဖို ဦးထြန္းေမာင္က အေမ့ထမိန္ကို လွန္တင္ၿပီး ျပဴးထြက္ေနတဲ့ အေမ့ေစာက္ဖုတ္ကို သူ႔လီးႀကီးကို ထိုးထည့္ၿပီး စြင့္ကားေနတဲ့ အေမ့ဖင္ႀကီးကို စုံကိုင္ၿပီး စိတ္တိုင္းက် ေဆာင့္ၿပီးလိုးေနတာ။ အေမကလည္း သူ႔ဖင္ႀကီးကို ဦးထြန္းေမာင္ လိုးေကာင္းေစဖို႔ ေကာ့ေပးထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရ ကာမအရသာကို ခံစားေနၾကတာ။
“အာ့ ဟင့္…အ အ အင့္”
သံစုံေတြ ထြက္လို႔။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စိတ္ကိုၿငိမ္သြားေစဖို႔ လိေမၼာ္ပင္ေတြဘက္ ထြက္လာၿပီး လိေမၼာ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေစာေစာက ျမင္ကြင္းကို ျပန္ျမင္ၾကည့္လိုက္တယ္။
အေမ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနခဲ့တဲ့ အေမ။ ေစာေစာက အေမ့မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ေက်နပ္ျခင္းေတြ အားရျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ အေမလည္း ေလာကီသားဘဲ ေသြးသားဆူၿဖိဳးေနတုန္း သူလည္း ခံစားခ်င္ရွာမွာေပါ့။ က်ေနာ္က နားလည္ေပးဖို႔ဘဲ လိုတာပါလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ေစာေစာက ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာေတြ ေပါ့ပါးသြားေတာ့တယ္။
အဲ့ခ်ိန္မွာဘဲ တဲတံခါးေလးပြင့္လာၿပီး အေမနဲ႔ ဦးထြန္းေမာင္တို႔ ထြက္လာတာ ျမင္ရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ လိေမၼာ္ပင္ေတြ ကြယ္ေနလို႔ က်ေနာ့္ကို မျမင္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္သား တတြတ္တြတ္နဲ႔ စကားေတြေျပာၿပီး ခြဲခါနီးေတာင္ အေမ့ကို အနမ္းနဲ႔ ႏွုတ္ဆက္ေနေသးတယ္။ ဘယ္တုန္းကတည္းက ျဖစ္ေနမွန္း မသိေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ လူလစ္ၿပီဆိုၿပီး လူငယ္ေတြလို ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတာဘဲေနမယ္။
…………………………………………………..
အေမက အခုမွ ေလးဆယ္ေက်ာ္႐ုံေလး။ ပန္းနဲ႔ႏွိုင္းရင္ မေႂကြမႏြမ္း ရနံ့လည္း မျပယ္ေသးတဲ့ အရြယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လို အျပစ္တင္ရက္မလဲ။ အေမလည္း ဦးထြန္းေမာင္ ထြက္သြားေတာ့ ေရစည္ေတြဆီသြားၿပီး ဘယ္သူမွမရွိဘူးအထင္နဲ႔ က်က်နန သူ႔ပိပိကို ဆပ္ျပာတိုက္ ႏွိုက္ႏွိုက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာေနပါတယ္။
အေမစိတ္တိုင္းက် ေဆးေၾကာၿပီး တဲထဲျပန္ဝင္ သြားမွ က်ေနာ္လည္း တဲဆီသြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ တဲထဲဝင္ေတာ့ အေမက သူတို႔ခ်စ္ျဗဴဟာခင္းခ်ိန္က ခင္းထားတဲ့ေစာင္ကို သိမ္းေနခ်ိန္ ျဗဳန္းခနဲ႔ဆိုေတာ့ လန႔္သြားရွာတယ္။ ၿပီးမွ
“ဟဲ့ သားျပန္လာတာ ေစာတာကို”
တဲ့။ က်ေနာ္လည္း အစကေတာ့ ေနာက္မွ ေျပာမယ္လို႔ ႀကံထားေပမဲ့ စိတ္ျမန္သမားဆိုေတာ့ ေနာက္လည္း ေျပာရမယ့္အတူတူ အခုၿခံထဲမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတုန္း ေျပာတာပိုေကာင္းတယ္ ေတြးမိတာမို႔
“သားေရာက္ေနတာက ၾကာၿပီ အေမရဲ့”
က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ အေမ့မ်က္ႏွာပ်က္သြားသလို ရွက္ၿပီး ေျမျပင္ကို ေငးသလို ေခါင္းငုံ႔ေနတာမို႔
“အေမရယ္ ရွက္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ အေမလည္း အရြယ္ရွိေသးတာဘဲေလ သားနားလည္ပါတယ္။ အေမတို႔ ခ်စ္ေနတာ ၾကာၿပီလား”
ရယ္စရာေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္။ မိဘက ေမးရမယ့္ စကားကို သားျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္က ျပန္ေမးေနရတယ္။
“အင္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ”
လို႔ ရွက္ရွက္နဲ႔ တိုးတိုးေလး ေျဖေနတဲ့ အေမ့ကို သနားမိတယ္။
“အာ့ဆိုလဲ တရားဝင္သာ ယူလိုက္ပါ။ သား ေက်နပ္ပါတယ္။”
လို႔ေျပာေတာ့ အေမေလ ဝမ္းသာလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲတယ္။
“ေအးပါ သားရယ္။ နားလည္ေပးလို႔ သားကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာကြယ္”
“ဟာ အေမကလည္း သားသမီးကို မိဘက ေက်းဇူးတင္စရာလား”
“မေျပာတတ္ဘူးကြယ့္ ဝမ္းသာတာဘဲသိတယ္”
ဪ အေဖမရွိစဥ္ထဲက ၿမိဳသိပ္ေနရတဲ့ ကာမစည္းစိမ္ကို အခုလူသိထင္ရွား ခံစားခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရွာမွာေပါ့ေလ။ ခိုးစားရတာက တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးေတာ့ အရသာကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ခံစားရတာမွ မဟုတ္ေလဘဲ။
အဲ့ညက ရြာထဲမွာ ေခါပုတ္ေထာင္းပြဲရွိလို႔ အေမနဲ႔ ၿခံထဲက လုပ္သားေတြ အကုန္သြားေတာ့ မနက္က ေရတံခြန္သြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ္က ၿခံေစာင့္ တာဝန္ယူလိုက္ရတာေပါ့။ ေျခာက္ရက္လဆန္းမို႔ ၿခံထဲမွာ လေရာင္ျဖာၿပီး ရြာထဲက ရွမ္းအိုးစည္သံေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရမလိုလို လြမ္းရမလိုလို။ တဲေရွ႕မွာ မီးပုံေလးဖိုၿပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးနဲ႔ ထိုင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း ေန႔လည္က ေရတံခြန္မွာ ႏွင္းခိုင္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြ တဲအေရာက္မွာ အေမတို႔ အခ်စ္ၾကမ္းေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိတယ္။
အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ႏွင္းခိုင္ ေရာက္လာၿပီး
“ကိုႀကီး ကိုႀကီးအတြက္ ေခါပုတ္ယူလာေပးတာ”
“ဟာ အေမတို႔ ျပန္လာမွ ထည့္ေပးရင္ ရေနတာ။ ညႀကီး စက္ဘီးစီးလာရလား”
“အမေလး ဒီေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့။ ဒီက သူပ်င္းေနမလားလို႔ အေဖာ္လည္း လာလုပ္ေပးရေသးတယ္။”
ဆိုၿပီး ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကို ၾကည့္ရင္း ရင္ပိုခုန္လာတယ္။ ႏွင္းခိုင္ လက္ေလးကို ဆြဲကိုင္ရင္း
“ညီမေလးရယ္ ႏွင္းခိုင္ရယ္”
လို႔ ျမည္တမ္းမိတယ္။ ႏွင္းခိုင္ကလည္း မ်က္လုံးဝိုင္းေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနေလေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲလို႔ ဟတတ ႏွုတ္ခမ္းလႊာကို ငုံခဲလို႔ နမ္းလိုက္မိတယ္။
“အို ”
ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း ထြက္သြားတာကလြဲလို႔ က်ေနာ့္ခါးကို ဖက္လို႔ က်ေနာ့္အနမ္းကို ၾကည္ျဖဴစြာ ခံယူေနတာမို႔
“ခ်စ္တယ္ ညီမေလးရယ္ ခ်စ္တယ္”
ဆိုၿပီး စကားသာ တဖြဖြေျပာရင္း က်ေနာ့္လက္ေတြက ႏွင္းခိုင္ ေနာက္ေက်ာျပင္တေလၽွာက္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ လူးလားေခါက္ျပန္ ေျပးသြားေနေတာ့ ႏွင္းခိုင္လည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တြန႔္ခနဲ႔ တြန႔္ခနဲ႔ျဖစ္လို႔ ကာမအဆိပ္ေတြ တက္ေနရွာတယ္။
က်ေနာ့္လက္ကလည္း ႏွင္းခိုင္ဝတ္ထားတဲ့ ဖလန္ထည္ ေဘာင္းဘီေပၚကေနၿပီး ဖင္ကြဲေၾကာင္းအတိုင္း အထဲကို ေရာက္နိုင္သမၽွ ထိုးႏွိုက္ေလေတာ့ ပိပိအစပ္နားထိ ေရာက္တယ္။ အဲ့နားေရာက္ရင္ ႏွင္းခိုင္တစ္ေယာက္ ေကာ့ထိုးၿပီး
“အ.. အ. ဟင့္”
နဲ႔ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ႏွင္းခိုင္ကို တဲထဲဆြဲသြင္းၿပီး အိပ္ရာေပၚ လွဲလိုက္ၿပီး ေျခဖ်ားကေန သားေရႀကိဳးတပ္ ဖလန္ထည္ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းခိုင္က ခၽြတ္ရလြယ္ေအာင္ ဖင္ေလးကို ႂကြေပးရွာတယ္။ ေဘာင္းဘီကၽြတ္သြားတာနဲ႔ ဘတၳရီနဲ႔ ထြန္းထားတဲ့ Led မီးေရာင္ေလးနဲ႔ အေမႊးပါးေလးေတြ လႊမ္းျခဳံထားတဲ့ ႏွင္းခိုင္ရဲ့ ပိပိေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ျမင္ရတဲ့ အခိုက္ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံး ကတုန္ကရင္နဲ႔ အသက္ရွူသံေတြျပင္းလို႔ တဟဲဟဲ တရွူးရွူး ျဖစ္ေနရတယ္။
ခါးကပုဆိုးကို ေျဖခ်ၿပီး ေျခနဲ႔ကန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ညီေလးက ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ေႁမြေဟာက္ ပါးျပင္းေထာင္သလို ေထာင္ေနတာကို ႏွင္းခိုင္ ျမင္ၿပီး တအံ့တဩနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးမွ ရွက္ၿပီး ေခါင္းတဖက္ လွည့္ထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရွက္ေနမွာစိုးလို႔ တကယ္တန္းေျပာရရင္ က်ေနာ္လဲရွက္လို႔ ေစာင္တစ္ထည္ယူၿပီး အေပၚက ျခဳံလိုက္ေတာ့မွ ႏွင္းခိုင္လည္း မ်က္ႏွာျပန္လွည့္လာၿပီး
“ကိုႀကီး ညီမေလး ေၾကာက္တယ္”
တဲ့။
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ကြာ ကိုႀကီး မနာေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။”
ေျပာရရင္ ႏွင္းခိုင္ေရာ က်ေနာ္ပါ ကာမဆက္ဆံမွု အေတြ႕အၾကဳံ မရွိၾကေပမဲ့ အခုေခတ္မွာ ဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္ေတြ fb ေတြ သုံးေနၾကတာမို႔ အျမင္ေတာ့ ရွိေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ပထမဦးဆုံး အေတြ႕အၾကဳံမို႔ ႏူးတာေတြ ဆြတာေတြကို ဘာမွသတိမရဘူး။ ညီေလးကို သူ႔ပိပိထဲေရာက္ဖို႔ဘဲ အားသန္ေနသလို သူကလည္း ဘယ္အခ်ိန္ သူ႔ဟာထဲ သြင္းလာမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။
က်ေနာ္ သူ႔ေပါင္ၾကားဝင္ၿပီး အျပာကားေတြထဲကလို ေပါင္ကိုမၿပီး ေထာင္ကားေတာ့ သူကလည္း ျမင္ဖူးထားလို႔ အလိုက္သင့္ျပန္ၿပီး ကားေပးထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေလေတာ့ သူ႔ပိပိကို ေသခ်ာျဖဲၾကည့္ေတာ့ အတြင္းသားရဲရဲနဲ႔ အေရေတြ စိုေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
“ဟာ ကိုႀကီးကလဲ ရွက္စရာႀကီး မၾကည့္ပါနဲ႔”
လို႔ ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ညီေလးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး တဖက္က သူ႔ပိပိကိုျဖဲၿပီး ေတ့ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ခါးအားနဲ႔ ထိုးသြင္းေတာ့ တင္းၾကပ္ၿပီး ခံေနတယ္။ ေခါင္းေတာင္ မျမဳပ္ခ်င္ေသးဘူး။
“အား ကိုႀကီး နာတယ္ ကၽြတ္”
“ခဏေလး ခဏေလး ေအာင့္ထား”
သူ႔လဲျပန္ေျပာ ေအာက္ကလည္း ဝင္ေအာင္ သြင္းေနရတယ္။ နည္းနည္း ထိုးသြင္းလိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးမွ သူ႔ပိပိက အေရေတြနဲ႔ နည္းနည္းသြင္းရ လြယ္လာတယ္။ ေနာက္ ညီေလးတစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဝင္ေနမွ သူ႔ပုခုံးကို စုံကိုင္ၿပီး ခါးကိုေျမႇာက္ၿပီး အားပါပါ ေဆာင့္လိုက္မွ
“ဗ်စ္”
ဆိုၿပီး ညီေလးကတဆုံး ပိပိထဲေရာက္ၿပီး ေႏြးေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ရလိုက္သလို ႏွင္းခိုင္လည္း ေကာ့ၿပီး က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ကို အတင္းဖက္လို႔
“အမေလး ကိုႀကီးရယ္”
လို႔ ညီးသံထြက္ၿပီး
“နာတယ္ ကိုႀကီး နာတယ္”
တဲ့။
“ေအးပါ ေနာက္မနာေတာ့ဘူးေနာ္”
လို႔ ေခ်ာ့ၿပီး ညီေလးကို ပိပိထဲ အဆုံးထည့္ၿပီး အသာေလး ၿငိမ္ထားၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ေပးေနလိုက္ေတာ့ သူလည္း ျပန္စုပ္ရင္း အနာကို ေမ့သြားတယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အသြင္းအထုတ္ ေျပးလမ္းတိုတို လုပ္ေပးေနလိုက္တယ္။ သူလည္း ေကာင္းလာတယ္ထင္တယ္
“အဟင့္ ဟင့္”
ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဆုံးျဖစ္ေပမဲ့ အေမွးပါး ဆိုတာေတာ့ မခံစားၾကရဘူး။ အစကတည္းက သဘာဝအတိုင္း ေပါက္ထားလို႔ဘဲလားေပါ့။ သူက တဟင့္ဟင့္ ျဖစ္ေလ က်ေနာ္က စိတ္ထန္ေလမို႔ မထိန္းနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလာတာနဲ႔
“အား ညီမေလး ကိုႀကီးမရေတာ့ဘူး မရေတာ့ဘူး”
ေျပာလဲေျပာ အတင္းေဆာင့္လည္း လိုးေတာ့တာ။ သူလည္း ေအာက္ကေန ဟင္းဟင္း အားအားနဲ႔ ျပန္ေကာ့ေပးတာ ေလးငါးခ်က္ဘဲ ျပင္းျပင္းေဆာင့္လိုက္ရတယ္။ သုတ္ေရေတြ ထြက္ခ်င္လာလို႔ ပိပိထဲ ညီေလးတဆုံးထည့္ၿပီး ပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ တကိုယ္လုံးလဲ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေပၚေမွာက္ၿငိမ္ၿပီး ကာမအရသာကို ဘဝရဲ့အဦးဆုံးအႀကိမ္ ခံစားေနရသလို သူကလည္း က်ေနာ့္ပခုံးကိုဖက္လို႔ ၿငိမ္ၿပီး အရသာယူေနတယ္။
ခႏၶာကိုယ္ေတြက ၿငိမ္ေပမဲ့ သူ႔ပိပိက က်ေနာ့္ညီေလးကို ဆတ္ခနဲ႔ ဆတ္ခနဲ႔ ညႇစ္စုပ္ေပးေနတာ ဘယ္လိုေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေဖာ္ျပဖို႔ စကားလုံးမရွိဘူးဗ်ာ။ မွိန္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ပုခုံးကိုလွုပ္ၿပီး
“ကိုႀကီး ကိုႀကီး ညီမေလး အသက္ရွူၾကပ္ေနၿပီ”
ဆိုေတာ့မွ
“ဟာ ေဆာရီးေနာ္ ညီမေလး ”
ဆိုၿပီး အေပၚက ဆင္းလိုက္ေတာ့ ညီမေလးက သူ႔ေအာက္ပိုင္းေလး ေပၚသြားတာကို ေစာင္ေလးနဲ႔ ကမန္းကတမ္း ဖုံးေနတာ ၾကည့္ၿပီး ရယ္လဲရယ္ခ်င္သလို သနားၾကင္နာမွုေတြ အလိုလို ယိုစီးလို႔လာတယ္။
က်ေနာ္လည္း ခၽြတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ေကာက္စြပ္လိုက္သလို ေရလဲပုဆိုးေဟာင္းေလးကိုယူၿပီး က်ေနာ့္ ညီေလးကို သန႔္ရွင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လုပ္ကိုင္ေနတာကို အေငးသား လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကို ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး ေစာင္ကေလးကို လွပ္ၿပီး သူ႔ကို သန႔္ရွင္းေပးမယ္လုပ္ေတာ့ ရွက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လိမ္ထားတာမို႔
“ညီမေလး ဖယ္လိုက္ပါ ကိုႀကီး လုပ္ေပးမယ္”
“ဟင့္အင္း ေနပေစ ညီမေလးဘာသာလုပ္မယ္”
တဲ့။
“ဟာ မဟုတ္တာ ကိုႀကီး လုပ္ေပးမယ္ေနာ္”
ဆိုေတာ့
“ကိုႀကီးကို ရွက္တယ္”
“ရွက္မေနနဲ႔ ကိုႀကီးကို ခ်စ္ရင္ၿပီးေရာ”
အဲ့ၾကမွ က်ေနာ္လုပ္ကိုင္ေပးတာကို မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္ခံေနရွာတယ္။ ဆီးခုံနဲ႔ ေပါင္ၿခံေတြတုန္းကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ ပိပိအဝေလးကို သုတ္ေပးတဲ့ အခါၾကေတာ့
“အ… ကိုႀကီး စပ္တယ္”
မ်က္ႏွာေလးရွုံၿပီး ေျပာလာတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကို သနားလဲသနားမိ အခ်စ္ေတြလဲ တိုးမိတယ္။
“အင္းပါ ညီမေလးရယ္ ပထမဆုံးမို႔ပါ ေနာက္ဆို မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး”
လို႔ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရတယ္။ ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီေလးကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျပန္ဝတ္ေပးၿပီး သူ႔ေဘးမွာ ဝင္အိပ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေစာင္ေလး ျခဳံထားသလို တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားရတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ အရသာ ဘယ္မွာမွ ရွာမရနိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ့။ ႏွင္းခိုင္ရဲ့ နဖူးျပင္ေလးကို တစ္ရွိုက္မက္မက္ တဖြဖြနမ္းလို႔
“ခ်စ္တယ္ ညီမေလးရယ္ ကိုႀကီး ခ်စ္တယ္”
ဆိုေလေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ေခါင္းအတင္းထိုးၿပီး က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ကို အတင္းဖက္ထားရင္း
“ညီမေလးလည္း ကိုႀကီးကို ခ်စ္တယ္”
တဲ့။ ဖက္လိုက္ နမ္းလိုက္မို႔ထင္တယ္ ညီေလးက ျပန္မာလာေရာ။ သူ႔ဗိုက္ကို သြားေထာက္တယ္ထင္တယ္။
“ဟင္ ကိုႀကီးဟာကလဲ ျပန္မာလာျပန္ၿပီ”
“အင္း ညီမေလးက မႀကိဳက္ဘူးလား”
“နာေနၿပီ ကိုႀကီးရဲ့ ေနာက္မွ မရဘူးလား”
လို႔ သနားစဖြယ္ေလး ေျပာလာတဲ့ ႏွင္းခိုင္ကို သနားတာနဲ႔
“အင္းပါ ညီမေလးရဲ့ ကိုႀကီးခ်စ္တာက အဲ့ဒါသက္သက္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ႏွလုံးသားနဲ႔ပါ ခ်စ္တာ။ အေသြးအသားကေတာ့ သဘာဝမို႔ပါ”
“ဟုတ္ ကိုႀကီး”
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္မွု စာနာမွု ညႇာတာမွုရွိရင္ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာေငြ႕ျခဳံရတာ ေလာကရဲ့ စည္းစိမ္တစ္ပါးပါ။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ၾကည္ႏူးေနခ်င္ေပမဲ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ ၾကာၾကာေနလို႔ မျဖစ္တာနဲ႔ သူစီးလာတဲ့ စက္ဘီးကို က်ေနာ္ဘဲ တြန္းလို႔ ရြာထဲျပန္ပို႔ရတယ္။ လမ္းမွာ ကြတတေလး ေလၽွာက္ေနတဲ့ သူ႔ကို ေလွာင္သလိုျပဳံးေတာ့ က်ေနာ့္ ေက်ာကိုထုၿပီး
“အာ့ ကိုႀကီးေၾကာင့္ ကိုႀကီးေၾကာင့္ ”
တဲ့။ ခ်စ္ေနရစဥ္ကေတာ့ အရာရာ ၾကည္ႏူးစရာ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာေလးေတြေပါ့။
……………………………………………………..
” အာ ကိုႀကီးကလဲကြာ”
ဘရာေလးရဲ့ ေနာက္ကခ်ိတ္ ျဖဳတ္လိုက္လို႔ ေပၚလာတဲ့ ဝင္းၿပီးတင္းေနတဲ့ နို႔အုံေလးကို ဖြဖြဆုပ္ၿပီး ပန္းႏုေရာင္ မရွိတရွိ အကြင္းေလးထိပ္က ညိဳမလိုလို အသီးေလးကို သြားေလးနဲ႔ အသာကိုက္လို႔ ဆြဲစုပ္လိုက္ခ်ိန္ ႏွင္းခိုင္ရဲ့ ႏွုတ္ဖ်ားက ရင္ေမာသံနဲ႔ ေျပာလာတဲ့ စကားသံရယ္ပါ။
က်ေနာ့္ရဲ့ ရြာထဲက အိမ္ေလးမွာ ႏွင္းခိုင္နဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနၾကတာ။ ဟိုတေန႔ညက သုံးေဆာင္လိုက္ရတဲ့ အခ်စ္သစ္သီးက မစို႔မပို႔ဆိုေလေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား စားၿပီးရင္း စားခ်င္မို႔ ေနာက္ဆုံး ႏွင္းခိုင္ကို က်ေနာ့္အိမ္မွာေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္ရတယ္။
ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေတြ႕ၿပီးဆိုေတာ့လည္း ထိန္းမရ သိမ္းမရ ဆႏၵေတြက လြန္ကဲေနၾကၿပီမို႔ အိပ္ရာထဲ တစ္ခါတည္း ေပြ႕ဖက္နမ္းရွုံ႔လို႔ ႏွင္းခိုင္ရဲ့ အေပၚကတီရွပ္အျပင္ ဘရာေလးပါ ခၽြတ္လိုက္လို႔ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းလို႔ ကေလးမစို႔ရေသးခင္မွာဘဲ က်ေနာ့္ရဲ့ ေခ်လိုေခ် နယ္လိုနယ္ စို႔လိုစို႔နဲ႔ ရင္သားႏွစ္မႊာက က်ေနာ္ျပဳသမၽွႏုေနရၿပီ။ က်ေနာ့္ရဲ့ အစို႔အနယ္ေတြေၾကာင့္လည္း ႏွင္းခိုင္တစ္ေယာက္ ကာမအရသာေတြ တက္ေနတယ္။
က်ေနာ္လည္း အေပၚက ရွပ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ ရင္အေပၚပိုင္း ဗလာနဲ႔ ရင္အုပ္ႀကီးကိုၾကည့္လို႔ ႏွင္းခိုင္မ်က္ႏွာေလးက ေက်နပ္ေနတဲ့ အသြင္က က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္ အားရစိတ္ ဂုဏ္ယူခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ဖုံးေနတယ္။ ႏွင္းခိုင္ရဲ့ ထမိန္ကို ေျခဖ်ားကေန ဆြဲလို႔ ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းခိုင္ရဲ့ မူအတိုင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လိမ္လို႔ထားတာမို႔
“ဟာ ညီမေလးကလဲ ကားထားစမ္းပါ”
“အဟင့္ ဟင့္”
လို႔ မ သံေပးလို႔ မရဲတရဲေလး ကားလိုက္ေတာ့ ေပါင္ၾကားက ပိပိေလးက အေရေတြစိမ့္လို႔ ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္သြားတဲ့ခဏ က်ေနာ္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ကုန္းၿပီး ပိပိေလးကို ေခြးထန္းလ်က္လုံး ယက္သလို တျပက္ျပက္နဲ႔ ယက္လိုက္တယ္။
“အားး.. ရွီးးး ကိုႀကီး”
ဆိုၿပီး ဖင္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ကေန တထြာေလာက္ ေျမာက္ႂကြလာေတာ့တယ္။ ႏွင္းခိုင္လည္း ေခတ္ရဲ့သမီးပ်ိဳ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူႀကီးဆိုေတာ့ အေတြ႕မရွိေပမဲ့ ဖုန္းနဲ႔အျမင္ေတြကေတာ့ ရွိေနၿပီမို႔ က်ေနာ္ သူ႔ပိပိကို လၽွာစြမ္းျပေတာ့မယ္ဆိုတာကို လၽွာရဲ့အရသာကိုခံစားဖို႔ ျပင္ထားေပမဲ့ တကယ့္တကယ္ က်ေနာ့္လၽွာနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ မေနနိုင္ေအာင္ ေကာ့ကန္ကား ျဖစ္လို႔ေနၿပီး ခဏဘဲခံနိုင္တယ္။ က်ေနာ့္ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံတြန္းလို႔
“ရၿပီကိုႀကီး ေတာ္ၿပီ ရၿပီ ညီမေလး မခံနိုင္ေတာ့ဘူး”
က်ေနာ္လည္း ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ အထဲက ညီေလးက ေျဖာင္းဆို ထြက္လာေတာ့ ႏွင္းခ်ဳင္ခင္မ်ာ
“အမေလး ”
လို႔ေတာင္ အသံထြက္သြားတယ္။
“ကဲ အာ့ဆို ညီမေလးအလွည့္”
“အာ”
“မအာနဲ႔ေလ ညီမေလးက လိမၼာသားနဲ႔”
ဆိုၿပီး က်ေနာ္အိပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူလည္း ျမင္ဖူးထားတဲ့ ဗဟုသုတေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ညီေလးကို ေၾကာက္ရြံေၾကာက္ရြံနဲ႔ ပါးစပ္ေလးနဲ႔ ငုံလိုက္တယ္။ ညီမေလးအာေငြ႕နဲ႔ ခံတြင္းအေတြ႕ေၾကာင့္ ညီေလးက ဆတ္ခနဲ႔ေတာင္ တုန္သြားေလာက္ေအာင္ ေကာင္းသြားလို႔ သူ႔ေခါင္းကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး လီးကို အထဲမေရာက္ေရာက္ေအာင္လို႔ ေကာ့ေပးလိုက္တယ္။ ညီမေလးပါးစပ္ကို လီးနဲ႔ လိုးေနသလိုဘဲမို႔ ျမင္ရေလ ပိုစိတ္ထေလဘဲ။ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို ကလဲ့စားေခ်တဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ့္လီးကို လၽွာနဲ႔ရစ္လိုက္ အာေခါင္ထဲထိ သြင္းစုပ္လိုက္နဲ႔မို႔ က်ေနာ့္တစ္ေယာက္ ဆတ္ဆတ္လူးလို႔ေပါ့။ ပါးစပ္ထဲမွာဘဲ ၿပီးသြားမွာစိုးလို႔
“ညီမေလး ရၿပီ ရၿပီ ေတာ္ေတာ့ ထြက္သြားလိမ့္မယ္”
ထြက္သြားမယ္ေျပာမွ သူ႔ပါးစပ္ထဲ အထည့္ခံရမွာေၾကာက္ၿပီး ကမန္းကတမ္း ပါးစပ္ထဲက ထုတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုဆြဲလွဲၿပီး ေလွႀကီးထိုး ရိုးရိုးနဲ႔ဘဲ စၿပီး လိုးေပးလိုက္တယ္။
အဲ့ေန႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကာမအရသာကို ဝဝႀကီး ခံစားၾကတယ္။ အေနအထား ပုံစံေတြေျပာင္းလို႔ အျပာကားထဲက ပုံစံေတြကိုတုၿပီး အတတ္ဆန္းၾကတယ္။ သူလည္း ျမင္းစီးတတ္သြားသလို က်ေနာ္လည္း ေဒါ့ကီေတြဘာေတြ ဆြဲလို႔ သုံးခ်ီသုံးလားဆြဲလို႔ အခ်စ္ပင္လယ္ကို ေျခကုန္လက္ပန္းက်သည္အထိ ကူးခတ္လိုက္ၾကတယ္။
ေက်ာင္းျပန္မသြားခင္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခါထပ္ေတြ႕ၿပီး အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေရငံကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေသာက္လိုက္ၾကေသးတယ္။
ႏွင္းခိုင္နဲ႔ ခင္စႏၵာတို႔ျပန္ေတာ့ ကားဂိတ္ကို က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ဘဲ လိုက္ပို႔တယ္။ ကားထြက္သည္အထိ ကားေဘးကေန စကားေတြ တြတ္ထိုးလို ကားထြက္သြားသည္အထိ လက္ျပရင္း က်န္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ အဲ့ေန႔က ခ်စ္သူကို ေနာက္ဆုံး ႏွုတ္ဆက္လိုက္ရတာမွန္း မသိခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။
………………………………………………
ႏွင္းခိုင္ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ၿပီးတဲ့ ရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ညညဆိုရင္ ဖုန္းနဲ႔ အလြမ္းသယ္ၾက ေရွ႕လာမယ့္ အနာဂါတ္ကို တင္ႀကိဳလို႔ စီမံခ်က္ေတြခ် စိတ္ကူးနဲ႔ ျမဴးေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပညာရွိေတြ မိန႔္ခဲ့သလိုပါဘဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၿပီး ေအးခ်မ္းေနတာဟာ မုန္တိုင္းမလာခင္ ေလေျပေလညႇင္း ေဆာ့ကစားေနမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။
ဘဝဆိုတာက တစ္သမတ္တည္း မသြားဘူး။ ေခါက္ရွာငွက္ပ်ံသလို နိမ့္တုံျမင့္တုံတဲ့ေလ။ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ မုန္တိုင္းက်ခဲ့တာကေတာ့ ႏွင္းခိုင္တို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ေလ့လာေရးနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစား သြားရာမွာ ယာဥ္မေတာ္တဆျဖစ္ၿပီး ႏွင္းခိုင္တစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားတဲ့ သတင္းပါဘဲ။
ခ်စ္သူကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ေတာင္ ျမင္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ဦးေလးတို႔လင္မယား သမီးဆီသြားမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က မရွိမျဖစ္တဲ့ အေနအထားေၾကာင့္ လိုက္မရခဲ့။ ဦးေလးတို႔ လင္မယားကလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ႏွင္းခိုင္ အေနအထားကို ရိပ္မိသလို ၾကည္ျဖဴထားၾကလို႔ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းသလို သူတို႔မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးမို႔ ေသာကမီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနတာကို က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုေျဖသိမ့္ေပးနိုင္ပါ့မလဲ။
ႏွင္းခိုင္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဖုန္းေျပာခဲ့တာက ေလ့လာေရး မသြားခင္ ညကေပါ့။ ခရီးသြားရရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ႏွင္းခိုင္က အဲ့ညက မနက္ခရီးစဥ္ကို ေျပာၿပီး အေပ်ာ္သံေတြနဲ႔ ဖုန္းခ်ခါနီးမွာ “အာဘြားေနာ္ ကိုႀကီး” ဆိုၿပီး ႏွုတ္ဆက္အနမ္းေလး ေပးသြားခဲ့ေသးတယ္။
ဦးေလးတို႔ ျပန္လာေတာ့ ႏွင္းခိုင္ကို ဟိုမွာဘဲ သၿဂိဳလ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးခရီးက ဓာတ္ပုံေလး ရိုက္လာေပးတယ္။
ႏွင္းခိုင္ ညီမေလးရယ္ ေသပန္းပြင့္တယ္ဆိုတာ ဒါဘဲလားလို႔ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ အေခါင္းေလးထဲမွာ အိပ္ေနသလိုေလး လွေနရွာတဲ့ ႏွင္းခိုင္ ဓာတ္ပုံေလးကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ငိုေႂကြးရေပါင္းလဲ မ်ားလွပါၿပီ ညီမေလးရယ္။
ဒီၾကားကာလမွာ အေမလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ ေယာင္ေနာက္ဆံထုံးပါ ဆိုသလို သူ႔ေယာက္်ားေနာက္ လိုက္သြားၿပီမို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကို ငဲ့ညႇာၿပီး က်ေနာ့္ကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကို အရြယ္ရွိတုန္း လူ႔ဘဝ လူ႔ေလာကမွာ လူ႔စည္းစိမ္ကို ခံစားခြင့္ ေပးလိုက္ရတာကိုဘဲ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။
တစ္ကိုယ္ေရတကာယသမားမို႔ စားေရးကေတာ့ အလုပ္က်တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ လက္ရည္တျပင္တည္းေပါ့။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ဦးေလးဦးေအာင္လွတို႔အိမ္နဲ႔ အေမ့အိမ္။ တခါတေလၾကေတာ့လည္း က်ေနာ့္အိမ္ေဘးက ေအးခင္က ပိုထည့္ခ်က္ေပးပါတယ္။
ေအးခင္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္မွ သြားမစားနဲ႔ သူအျမဲ ထည့္ခ်က္ေပးမယ္တဲ့။ ဆန္နဲ႔ ဟင္းခ်က္စရာဖိုးဘဲ ေပးေပါ့။ သူက ကေလးတစ္ေယာက္အေမ တစ္ခုလပ္။ သူအိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေယာက္်ားေနာက္ ပါသြားတာ။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ရြာျပန္ေရာက္လာတာ။
ကေလးကလည္း သမီးမိန္းကေလး။ ဘာေၾကာင့္ ကြဲလာတယ္ေတာ့ မေမးမိဘူး။ သူက က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ထဲက ေအးခင္၊ သူရ အဲ့လိုေခၚေနၾကဘဲ။
က်ေနာ္လည္း ႏွင္းခိုင္စိတ္ရယ္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္တာရယ္ေၾကာင့္ အလုပ္ပါးရင္ အရက္ဆိုင္ ထိုင္တတ္လာခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္ရဲ့ အေဖာ္မြန္ကေတာ့ တစ္ခုလပ္ မုဆိုးဖို ဦးေက်ာ္ႀကီးဘဲေပါ့။ အသက္က ၅၀ နား ကပ္ေနၿပီ။ သူနဲ႔ ေသာက္စားရင္ စကားေျပာရင္ ဗဟုသုတကေတာ့ တကယ္ရတယ္။
………………………………………………..
“ဒီကၿပီးရင္ ဘယ္သြားမလဲ သူရ”
ပုလင္းထဲ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ က်န္ခ်ိန္။ ဦးေက်ာ္ႀကီးရဲ့ အေမး။
“ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္ဘဲျပန္မယ္ ဦးေက်ာ္။ ေအးခင္က ရြာထဲမွာ ဝက္ေပၚလို႔ ဝက္သားနီခ်က္ ခ်က္ထားမယ္ ေျပာတယ္။”
“ေအး ဟုတ္တယ္ကြ ရြာေနာက္ပိုင္းမွာ ဝက္ေပၚတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ မင္းက ဝက္သားခ်က္ရင္ ဝက္သားနီခ်က္ ႀကိဳက္တယ္ေနာ္။”
“ဟုတ္တယ္ ဦးေက်ာ္ရဲ့ အာ့ကို ေအးခင္ကလည္း သိလို႔ က်ေနာ့္ကို အိမ္ျပန္စားဖို႔ မွာလိုက္တာ။”
က်ေနာ့္စကားဆုံးေတာ့ ဦးေက်ာ္ႀကီးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးစိစိနဲ႔
“မထူးပါဘူးကြာ ဟင္းတင္လုပ္မေနနဲ႔ လူပါစားလိုက္ပါလား”
“ဟာ ဦးေက်ာ္ကလဲ သူမ်ားေတြၾကားလို႔ မေကာင္းပါဘူး”
“ဟ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟ ကေလးအေမ တစ္ခုလပ္မို႔လား”
“အဲ့လိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ”
“မဟုတ္ရင္ ဘာျဖစ္လဲ။ ေအးခင္လဲ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေရာ ႐ုပ္ရည္ေရာ မဆိုးပါဘူးဟ။ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ခုလပ္ဆိုတာဘဲ ေျပာစရာရွိတယ္။ ဒါလဲ တကယ္က ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး”
“ဘာကို ဘာမွမဟုတ္တာလဲ ဦးေက်ာ္”
“ေအာ္ အပ်ိဳ အအို တစ္ခုလပ္ မုဆိုးမ ဆိုတာေတြေပါ့။ အမွန္က နားလည္သိတတ္မွုက အဓိကဘဲ”
တစ္ခုလပ္လည္းျဖစ္ခဲ့ မုဆိုးဖိုလည္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးေက်ာ္ႀကီးရဲ့ စကားကို က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားတာမို႔
“ေျပာစမ္းပါဦး ဦးေက်ာ္”
“ေအး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေလာကမွာ ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမ ေပါင္းသင္းၿပီး ရိုးေျမက်တာေတြရွိသလို စလယ္ဝင္ ဖင္မမဲခင္ကဘဲ ကြဲၾကတာေတြလဲ ရွိတာဘဲကြ။”
“ဟုတ္ ဦးေက်ာ္”
“ဘာလို႔ျမဲၿပီး ဘာလို႔ကြဲသလဲ ဆိုတာသိလား”
“ဘယ္သိမလဲ ဦးေက်ာ္ကလဲ”
“ေအး ငါေျပာျပမယ္ ငါ့အသိ ငါ့အေတြ႕ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လိုက္ေလ့လာရင္လည္း ဒါဘဲေတြ႕မွာဘဲကြ”
“ဟုတ္ ေျပာျပပါလား”
“ေအး အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ နံပါတ္တစ္ ပိုက္ဆံ စီးပြားေရးေပါ့။ စားဝတ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေပးမယ့္ ေငြေၾကး မေျပလည္ရင္ ခ်စ္တာေတြ ေမတၱာေတြက ရြတ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထက္ မပိုဘူးကြ။ ခ်မ္းသာရမယ္လို႔ ငါမေျပာဘူးေနာ္။ ကိုယ့္အဆင့္အတန္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြမယ့္ စီးပြားေရးကေတာ့ ရွိကိုရွိေနရမယ္။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးေက်ာ္”
“ငါ ပထမ အိမ္ေထာင္နဲ႔ ကြဲတာက အဲ့ကိစၥဘဲ။ သူတို႔ေနရာမွာက ငါက ဝင္ေငြ မရွာနိုင္ဘူး။ ဝင္ေငြမရွိေတာ့ ေယာကၡမက မၾကည္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ မိန္းမကပါ ျငဴစူလာေတာ့ လမ္းခြဲလိုက္ေရာ။”
“ဪ ေနာက္ထပ္က ဘာလဲ ဦးေက်ာ္”
“ေနာက္နံပါတ္ႏွစ္က ကာမကိစၥ”
“ဗ်ာ”
“မဗ်ာနဲ႔ ငါတို႔အခုျဖစ္ေနတာက ကာမဘုံကြ။ စားဝတ္ေနေရးၿပီးရင္ အေရးႀကီးဆုံးက ကာမကိစၥဘဲ။ အဲ့ကိစၥမေျပလည္လို႔ဘဲ မယားငယ္ေန လင္ငယ္ေနေတြ ျဖစ္တာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္ဘဲ ကြာရွင္းလိုက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သားသမီးအေရး စီးပြားေရးေတြေၾကာင့္ မကြာဘဲ ခိုးစားၾကတာေပါ့”
“ေအာ္ အဲ့လိုလား”
“ေအး ကဗ်ာဆန္ဆန္ စာဆန္ဆန္ေျပာရရင္ မိန္းကေလးေတြက ပန္းနဲ႔တူတယ္။ ပန္းဆိုတာ ေမႊးမွ မေမႊးရင္ ပန္းလို႔သာေခၚၿပီး ဘယ္သူမွ မႏွစ္သက္ဘူးကြ။ အဲ့လိုဘဲ မိန္းကေလးဆိုတာကလည္း ရွိသင့္တဲ့ ပစၥည္းေတာ့ ရွိမွေလကြာ။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ပါလား။ ရင္ျပားဖင္ျပားေနတဲ့ မိန္းမကို ဘယ္သူလည္ျပန္ၾကည့္တာ ေတြ႕လဲ”
“ဟုတ္တယ္ ဦးေက်ာ္ မေတြ႕ဘူး”
“ေအး ရင္ထြားထြား တင္းကားကားဆိုရင္ေတာ့ လည္ျပန္႐ုံမကဘူး တံေထြးေတာင္ၿမိဳခ်ၿပီး အံ့ႀကိတ္တာေတာင္ရွိတယ္ မဟုတ္လားကြ”
ဟီးးးလို႔ က်ေနာ္ရယ္ရင္းနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ေထာက္ခံလိုက္ေတာ့
“အဲ့တာက မိန္းမရနံ့ဘဲေပါ့။ ပန္းတိုင္း မေမႊးသလို မိန္းကေလးတိုင္းလဲ အဲ့ရနံ့ မရွိဘူးဟ။ အခု မင္းေအးခင္က ေမႊးပါတယ္ဟ နမ္းၾကည့္ပါဦး”
“ဟာ ဦးေက်ာ္ကလဲ”
က်ေနာ္ရွက္ၿပီး ျပန္ေျပာေတာ့
“ေအး နမ္းတိုင္းလဲ မေႏြးဘူးကြ”
“ဗ်ာ နားမလည္ဘူး ဦးေက်ာ္”
“နမ္းတိုင္းမေႏြးလို႔ ကြဲၾကတာေပါ့ကြ။ သူရ မင္းနားလည္ဖို႔ ငါေျပာျပမယ္။ အိပ္ရာထဲမွာ ႏွစ္ဦးသေဘာညီမွ ေႏြးတာကြ။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေထာင္ေတြ စီးပြားဥစၥာ ျပည့္စုံပါလၽွက္နဲ႔ ကြဲၾကကြာၾကတာ အဲ့ကိစၥေတြဟ”
ဦးေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ အရက္ဆိုင္ေလးက ႏွစ္ေယာက္သားထြက္ၿပီး ႏွုတ္ဆက္လို႔ က်ေနာ့္အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ အိမ္ထဲကို ဝင္လာတာကို တစ္ဖက္ၿခံထဲက ေရခ်ိဳးရာက လွမ္းျမင္တဲ့ ေအးခင္က
“သူရေရ ထမင္းဆာၿပီလား ငါေရခ်ိဳးေနလို႔ ခဏေနာ္။ နင္ေရာ ေရမခ်ိဳးဘူးလား”
“မဆာေသးပါဘူးဟာ ေအးေအးေဆးေဆးသာလုပ္ ေရေတာ့ မခ်ိဳးေတာ့ဘူး”
ျပန္ေျပာရင္း ေအးခင္ကို ၾကည့္မိတယ္။ ထမိန္ရင္လ်ားနဲ႔ ေရစိုေနတာမို႔ ခႏၶာကိုယ္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက အရွိကို အရွိတိုင္း လွစ္ျပထားသလိုဘဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္အေမဆိုတာ ေျပာမွသိမယ့္ အေနအထား။ အသားက ျဖဴတဲ့ဘက္လုတယ္။ အရပ္က ၅ ေပ ၄ ဆိုေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး မိန္းကေလးေတြထဲေတာ့ စံမွီတယ္ ေျပာရမယ္။ ခပ္ျပည့္ျပည့္ ကိုယ္လုံးေလးမွာ တင္းသင့္တဲ့ ေနရာကတင္း၊ ကားသင့္တဲ့ေနရာက ကား၊ မို႔သင့္တဲ့ေနရာက မို႔ ရယ္မို႔ ဦးေက်ာ္ႀကီးစကားအရ ဆိုရင္ေတာ့ ေမႊးတဲ့ပန္းေလးေပါ့။
“ဟဲ့ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုရင္လဲ ခ်ိဳးေလ”
ရပ္ၿပီး ေငးၾကည့္လို႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတဲ့ က်ေနာ္။ ေအးခင္ စကားၾကားမွ
“ေအးပါ ေရကေတာ့ မခ်ိဳးေတာ့ဘူးဟာ”
လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး အိမ္တံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဧည့္ခန္းက ျပတင္းတံခါးေတြပါ ဖြင့္လိုက္တယ္။ အေမအိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းက တစ္ကိုယ္ေရတကာယမို႔ အိမ္လည္း သိပ္မရွင္းျဖစ္ပါဘူး။ တခါတေလ အေမလာရွင္းေပးတတ္သလို ေအးခင္က ထမင္းဟင္းပို႔ရင္း ၾကဳံရွင္းေလး ရွင္းေပးတတ္တယ္။
ဧည့္ခန္းကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ျပန္ေတာ့ ေအးခင္ ေရခ်ိဳးေနတာကို ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရျပန္တယ္။ အရင္က အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ ေနခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဦးေက်ာ္ႀကီးရဲ့ သင္ၾကားပို႔ခ်တဲ့ လက္ခ်ာေၾကာင့္ မၾကည့္သင့္မွန္း သိေနပါရဲ့နဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေအးခင္ကေတာ့ မသိရွာပါဘူး။ သူဟာသူ ပုံမွန္ေရခ်ိဳးေနတာမို႔ ဆပ္ျပာတိုက္ေတာ့လည္း ႏွိုက္သင့္တာေတြႏွိုက္လို႔ တိုက္ေနေလေတာ့ ျမင္ရတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ကို နိူးဆြေနသလိုပါဘဲ။
ႏွင္းခိုင္နဲ႔ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့ရတဲ့ အရသာကို တမ္းတမိျပန္တယ္။ ႏွင္းခိုင္ေနရာကို ေအးခင္နဲ႔ အစားထိုးၾကည့္ေနမိေတာ့ ညီေလးက က်န္းမာသန္စြမ္းေၾကာင္း သက္ေသျပေနေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဆက္ၾကည့္လို႔ မသင့္ေတာ္တာနဲ႔ ေရမခ်ိဳးလည္း မ်က္ႏွာေတာ့ သစ္ဦးမွပါဆိုၿပီး ေနာက္ဖက္ ေရစည္ေတြမွာ မ်က္ႏွာသစ္လို႔ အိမ္ေနရင္း အဝတ္အစား လဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရာင္ျပန္မဂၢဇင္းစာအုပ္ ဖတ္ေနလိုက္တယ္။
ခဏေနေတာ့ ေအးခင္တစ္ေယာက္ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ေလးဆြဲၿပီး ေရာက္လာတယ္။
“ဆာၿပီလား ခူးလိုက္ရေတာ့မလား”
“ေနပါေစ မဆာေသးဘူး ေနာက္မွ ငါ့ဟာငါ ခူးစားမယ္”
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေအးခင္က က်ေနာ့္နားက ျဖတ္ၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ဘီဒိုေပၚကို သြားတင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီးစ သနပ္ခါးလိမ္းထားတာမို႔ သူ႔ဆီက သနပ္ခါးနံ့နဲ႔ ကိုယ္သင္းနံ့က က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းကို ၾကည္စယ္သလို၊ ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း တုန္ခါေနတဲ့တင္သားႀကီးေတြကလည္း က်ေနာ့္ စကၡဳအာ႐ုံထဲ ဝင္ေရာက္လို႔ အသက္ရွူေတြ ျမန္ေစသလို ရင္ခုန္သံေတြကို ၾကမ္းေစျပန္တယ္။
ေအးခင္က ထမင္းခ်ိဳင့္တင္ၿပီး က်ေနာ့္အိပ္ခန္းကိုၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက ခၽြတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေဟာင္းေတြကို ကုတင္ေပၚမွာ ျဖစ္သလို တင္ထားတာေတြ႕ေတာ့ ဝင္ၿပီးေကာက္ယူလို႔ အနံ့ခံၿပီး
“ၾကည့္စမ္းပါဦး အဝတ္ေတြလည္း နံေစာ္ေနၿပီ နင္ကလဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနစမ္းပါ”
တဲ့။
“ဟာ နင္ကလဲ မနံေသးပါဘူးဟ မေန႔ကမွ ဝတ္တာ”
“ဘာမနံရမွာလဲ နင္က အရက္ေသာက္ထားေတာ့ ေမႊးလားနံလားေတာင္ ဘယ္သိေတာ့မလဲ”
“ေအာင္မယ္ ဘာမသိရမွာလဲ နင္သနပ္ခါးလိမ္းထားတာ အနားက ျဖတ္သြားတာေတာင္ ေမႊးေနတာ သိေနေသးတယ္”
“ေအးပါထားပါ ငါဒီအဝတ္ေတြ ယူသြားၿပီး ေလၽွာ္လိုက္မယ္ ေျခာက္မွ ငါလာပို႔ေပးမယ္”
တဲ့။ က်ေနာ္က အားနာတာနဲ႔
“ေနပါေစ မနက္ျဖန္မွ ေရခ်ိဳးရင္း ငါေလၽွာ္လိုက္မယ္”
ဆိုၿပီး ထလို႔ သူ႔လက္ထဲက အဝတ္ေဟာင္းေတြကို ျပန္ဆြဲယူ သူကလည္း အတင္းျပန္လုနဲ႔ ေနာက္သူ႔လက္ကို ကိုင္ထားမိၿပီး မလႊတ္မိဘဲေနလို႔။ ေအးခင္က
“သူရ လက္လႊတ္ေလဟာ”
ဆိုမွ အားတုန႔္အားနာနဲ႔ လႊတ္ေပးရင္း
“ေဆာရီး”
လို႔ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ ေအးခင္က အဝတ္ေဟာင္းေတြ ေပြ႕ၿပီး
“ငါသြားေတာ့မယ္ စားၿပီးရင္ လွမ္းေအာ္လိုက္ေနာ္”
ဆိုၿပီး အိမ္ကထြက္သြားေတာ့ ေအးခင္ရဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလွကို က်ေနာ္ရင္ေမာစြာၾကည့္ က်န္ရစ္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ထမင္းစားၿပီး ေအးခင္ကို မေခၚေနေတာ့ဘဲ ေဆးၿပီး ျပန္ဆင့္ထားတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးဆြဲၿပီး ေအးခင္တို႔အိမ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေအးခင္က အေမမုဆိုးမနဲ႔ အစ္ကိုလူပ်ိဳႀကီးတို႔နဲ႔ အတူတူ ေနတာပါ။
သူတို႔က လယ္ပိုင္ယာပိုင္ေတြ ရွိတာမို႔ သူ႔အစ္ကိုႀကီးကဘဲ ဦးစီးလုပ္ကိုင္တယ္။ စီးပြားေရးကေတာ့ မရွိမရွားလို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ အစ္ကိုႀကီးက ယာထဲမွာဘဲ အေနမ်ားတယ္။ သူ႔အေမကလည္း အသက္က ငါးဆယ္နားဘဲ ရွိေသးတာမို႔ သန္သန္မာမာ လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္တုန္း။ သားဆီလည္း ထမင္းပို႔တာကို သူဘဲလုပ္တယ္။ ေအးခင္က ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ အိမ္မွုကိစၥဘဲ တာဝန္ယူရတယ္။
က်ေနာ္ သူတို႔အိမ္ထဲ ဝင္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ေအးခင္က သူ႔သမီးေလးကို နို႔တိုက္ေနတယ္။ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနတာကို နို႔မျဖတ္ဘဲ အလိုလိုက္ၿပီး တိုက္ေနတာ။ ကေလးက နို႔တစ္လုံးကိုစို႔ၿပီး တစ္လုံးကို လက္ကကိုင္ေနတာ။ က်ေနာ္ကလည္း ေအးခင္ရဲ့ ဝင္းအိေနတဲ့ နို႔ေတြကို အေငးသား ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကေလးကိုင္ေဆာ့ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးက စပ်စ္သီးနီညိဳညိဳေလးနဲ႔ တူလိုက္တာလို႔ ေတြးေနတုန္း ေအးခင္က ေမာ့အၾကည့္ က်ေနာ္သူ႔နို႔ေတြ ၾကည့္ေနမွန္း သိသြားေတာ့
“အို”
ဆိုၿပီး ကိုင္ေနတဲ့ ကေလးလက္ကိုဖယ္လို႔ နို႔ေလးကို ေဘာ္လီအကၤ်ီထဲ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ နို႔ေလးက မဝင္ခ်င္လို႔ အျပင္ဘက္မွာ တစ္ဝက္တျပက္၊ စို႔ေနတဲ့နို႔ေလးကိုလည္း ကေလးပါးစပ္ကျဖဳတ္ၿပီး ေဘာ္လီထဲ ထိုးသြင္းၿပီး အေပၚအကၤ်ီကို ဆြဲဖုံးေနတယ္။
“ငါထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔တာ ဟ။ ေဒၚေလးေရာ”
“အေမ အစ္ကို႔ကို ထမင္းသြားပို႔တာ ျပန္မလာေသးဘူး”
“ေဒၚေလးကလည္း မိုးေတာင္ခ်ဳပ္ေနၿပီ”
“ေအးဟုတ္တယ္ အေမက အဲ့လိုဘဲ။ တခါတေလဆို မိုးခ်ဳပ္တယ္။ ငါ့ကို ေအာ္လိုက္လို႔ ေျပာထားတာ ဘာလို႔ လာပို႔ေနတာလဲ”
“ေအာ္ နင္က ကေလးနဲ႔ဘာနဲ႔။ ငါက ဘာအလုပ္မွ မရွိတာ”
“သူရ နင့္ကို ငါေျပာမလို႔ မေျပာျဖစ္တာ”
“ဘာေျပာမလို႔လဲ”
“ေအးပါ ထိုင္ဦး… ေပး ခ်ိဳင့္ကို”
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္လက္က ခ်ိဳင့္ကိုယူၿပီး မီဖိုေခ်ာင္ထဲသြားေတာ့ (ဒီေနရာမွာ အိမ္ဖြဲ႕စည္းပုံေလးကို ေျပာျပရဦးမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဒသအေနအထားနဲ႔ အိမ္ကို လူတထိုင္ အျမင့္ေလး ေဆာက္။ ပ်ဥ္ခင္းၿပီး ဧည့္ခန္းနဲ႔ ဘူရားခန္းအျဖစ္ အိမ္ေရွ႕ခန္းကိုလုပ္ၿပီး ေနာက္ဖက္ႏွစ္ခန္းက အိပ္ခန္း။ ဒါက သုံးပင္ႏွစ္ခန္းအိမ္။ ဧည့္ခန္းနံရံကေန အဖီဆြဲခ်ၿပီး ေျမစိုက္ေလးကို မီးဖိုခန္း။ အဲ့ေတာ့ ဧည့္ခန္းကေန မီးဖိုခန္းကို တဆင့္နိမ့္ထားတာမို႔ အဆင္းအတက္ ေျခနင္းခုံေလးလုပ္ထားၾကတယ္။) က်ေနာ္က ဧည့္ခန္းက ထိုင္ခုံမွာထိုင္ၿပီး ေအးခင္က ေျပာမယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သိခ်င္ေနမိတယ္။
ေအးခင္က ခ်ိဳင့္ထားၿပီး ဧည့္ခန္းကို မီးဖိုထဲကအတက္ က်ေနာ္နဲ႔က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တည့္တည့္ ကေလးခ်ီရင္း တက္တာမို႔ ထမိန္ကို လက္ကလဲ မသိမ္းနိုင္တာမို႔ အေပၚကို ေျခအလွမ္းမွာ ထမိန္စကဟၿပီး အထဲမွာ ဘာမွမခံထားေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ရထားခုတ္ေမာင္းသြားသလိုဘဲ။ ေအးခင္ကေတာ့ မသိရွာဘူး က်ေနာ့္ေဘး လာထိုင္ၿပီး
“သူရရယ္ ေလာကမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္တာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ျဖစ္လာတာကို ရင္ဆိုင္နိုင္ဖို႔ လိုတယ္ ဟ”
“အခု ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
က်ေနာ့္အေမးကို အလိုမက်တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔
“ဘာျဖစ္ရမလဲ အခုဆို နင္ ဦးေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ ေပါင္းမိေနၿပီဟုတ္ အရက္လဲ အရင္က မေသာက္ဘဲနဲ႔”
က်ေနာ္နဲ႔ ႏွင္းခိုင္တို႔ အေၾကာင္းကို တစ္ရြာလုံး သိထားၾကတာမို႔ က်ေနာ္အခုလို အရက္ေသာက္ေနတာကို မေျပာေပမဲ့ ေျပာခ်င္ေနၾကတာ က်ေနာ့္အေမကအစ “သားရယ္ ကံလို႔ဘဲ ေအာက္ေမ့ပါကြယ္။ ဘဝခရီးဆက္ရဦးမယ္ ကိုယ့္ကိုကိုထိန္းပါ” တဲ့။
“ေအးပါဟာ ငါေနာက္ မေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမယ္”
“နင္တကယ္ေျပာတာေနာ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာ ဟာ”
“နင္က ဘာလို႔ဝမ္းသာရတာလဲ”
က်ေနာ့္အေမးေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးတည္ၿပီး ရွက္သြားတယ္ထင္တယ္။
“ဟာ နင္နဲ႔ငါက သူငယ္ခ်င္းေတြဘဲ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းတာဘဲ ျမင္ခ်င္တာေပါ့ ဟ”
“ေအးပါ ငါေျပာတာ မွားသြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္”
“ေအး ေအး နင့္အဝတ္ေတြ မနက္ျဖန္မွ ငါျပန္ပို႔ေပးမယ္”
“ေအးပါ”
လို႔ေျပာၿပီး အိမ္ဘက္ ျပန္ကူးလာလိုက္တယ္။ ညအိပ္ရာဝင္ေတာ့ ေအးခင္ကို ျပန္ျမင္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ ႏွင္းခိုင္အေပၚ သစၥာမဲ့ရာမ်ားၾကေနမလား။ တဖက္က ျပန္းေတြးေတာ့ ႏွင္းခိုင္မွ အသက္ထင္ရွား ရွိမေနေတာ့တာ။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးလိုေပါ့ ဘီးတစ္ခု ေပါက္သြားလို႔ ဆက္မသုံးဘဲ ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္ရမလား။ ေနာက္ဘီးအသစ္လဲၿပီး သုံးမလား။ ဘယ္ဟာက အက်ိဳးရွိမလဲ။ တစ္ေယာက္တည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးလို႔ ညကို လြန္ေျမာက္ေစလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ အရက္မေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ေနလို႔ ဦးေက်ာ္ႀကီးကေတာင္
“ဟ ေကာင္ သူရ မင္းကလဲကြာ ငါ့ေတာင္ အေဖာ္မလုပ္ေပးေတာ့ဘူးလား”
လို႔ ေျပာတာခံေနရတယ္။ က်ေနာ္ အရက္မေသာက္တာကို ေအးခင္ တအားဝမ္းသာေနပုံပါဘဲ။ အခုရာသီက ၿခံအလုပ္လည္း နည္းနည္းေခ်ာင္တာမို႔ ထမင္းကိုေတာ့ အိမ္မွာအစားမ်ားတယ္။ တခါတေလေတာ့ အေမ့အိမ္သြားရင္း စားတဲ့အခါေတာ့ ရွိတယ္။ အဲ့လိုသြားစားမိလို႔လည္း က်ေနာ့္ဖင္ၾကား ခဲညႇပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။
အဲ့ေန႔ကေတာ့ အေမ့နားလဲမေရာက္တာ ၾကာလို႔ဆိုၿပီး ေန႔ခင္းႏွစ္နာရီေလာက္ အေမ့အိမ္သြားၿပီး ညစာလည္း အေမ့အိမ္မွာ စားလိုက္မယ္လို႔ ေအးခင္ကို ေျပာၿပီး အေမ့အိမ္ကို ထြက္လာမိတယ္။
အေမ့အိမ္ဝိုင္းေလးထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္ေနတာမို႔ ဦးေလးက ၿခံထဲမွာထင္တယ္လို႔ဘဲ ေတြးၿပီး အိမ္ထဲဝင္လိုက္တယ္။ အိမ္ေရွ႕ခန္း ေရာက္ေတာ့လည္း အေမ့ကို မေတြ႕တာမို႔
“အေမ”
လို႔ ေခၚလိုက္တာနဲ႔ အေမတို႔ အိပ္ခန္းထဲက ဝ႐ုန္းသုန္းကား အသံေတြထြက္လာလို႔ ျဗဳန္းဆို က်ေနာ္ေတာင္ လန႔္သြားမိတယ္။ ေနာက္မွ အေမ့ရဲ့
“လာၿပီ သား လာၿပီ”
ဆိုၿပီး အေမတစ္ေယာက္ ထမိန္စြန္ေတာင္ဆြဲနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ့္အသံၾကားၿပီး အလန႔္တၾကား ေျပးထြက္လာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အေမ့နို႔တဖက္က ေဘာ္လီအျပင္မွာဘဲ ရွိေနသလို ေခါင္းကဆံပင္ေတြက ဖရိုဖရဲ။ ျဖန႔္ဝတ္တဲ့ ထမိန္မွာေတာင္ အစြန္းအကြက္ေတြဆိုေတာ့ သြားၿပီ လာမိတာ မွားၿပီလို႔။ အေမ့ေနာက္က ဦးေလးကလည္း အေပၚဗလာနဲ႔ ပုဆိုးျပင္ဝတ္ၿပီး ထြက္လိုက္လာတယ္။ ရင္ဘတ္မွာလည္း ေခၽြးသံတရြဲရြဲ။ ႏွစ္ေယာက္လုံး မ်က္ႏွာေတြနီၿပီး အေနရခက္သလို က်ေနာ္ကလည္း အေမ့ကို ပေထြးနဲ႔ အဲ့လိုေတြ႕ရေတာ့ ဖင္ၾကားခဲညႇပ္သလို အေနခက္လိုက္တာ။ အာ့နဲ႔ဘဲ အေမ့ကို
“ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဟိုဘက္ၿခံကအျပန္ ဝင္လာတာ။ အိမ္မွာ လုပ္စရာရွိလို႔”
ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပးလာရတာေပါ။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ဦးေက်ာ္ႀကီးစကားကို သတိရၿပီး ရင္ထဲက
“ဦးေက်ာ္ေရ နမ္းလို႔ေႏြးသလား မေမးနဲ႔ ေခၽြးေတာင္က်ပါတယ္ဗ်ာ”
လို႔ ေျပာေနမိတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေအးခင္ကေတာင္ ညစာစားၿပီးမွ ျပန္ခဲ့မယ္ဆိုၿပီး ျပန္လာလို႔ ဘာလို႔လဲ ေမးေနေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ဘဲ ေျဖလိုက္ရတယ္။
က်ေနာ္လည္း ေအးခင္နဲ႔ အေနမ်ားလာေလ သူ႔ရဲ့ေကာက္ေၾကာင္း အလွေတြကို ပိုပိုတပ္မက္ေလ ျဖစ္လာတယ္။ ေအးခင္ကလည္း ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္လာသလိုဘဲ။ က်ေနာ့္အဝတ္ေတြဆို အညစ္မရွိတာကို ဝတ္ထားတာကို အတင္းခၽြတ္ခိုင္းၿပီး ေလၽွာ္တယ္။
“နင္ကလဲ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္းေနစမ္းပါ လူပ်ိဳေလးလုပ္ၿပီး”
တဲ့။ သူအဲ့လို အခၽြတ္ေကာင္းလို႔ အဲ့တစ္ရက္က က်ေနာ့္ကို ခၽြတ္ဖို႔ေျပာတာကို က်ေနာ္ကလည္း ေပသလို ကပ္သလို လုပ္ေနတာနဲ႔ သူကစိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ခၽြတ္စမ္းပါဟာဆို ပုဆိုးလွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အမွတ္မဲ့မို႔ သူလွမ္းဆြဲတာကို မတားနိုင္လိုက္ေတာ့ ပုဆိုးက ကြင္းလုံးပုံက်ေတာ့ အထဲမွာ အခံမဝတ္တာမ်ားတဲ့ က်ေနာ္ တြဲေလာင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးေနတာ ျမင္ေတာ့ “အမေလး” တၿပီး သူ႔အိမ္ျပန္ေျပးပါေလေရာ။ ညေနေတာင္ ထမင္းခ်ိဳင့္လာမပို႔လို႔ က်ေနာ္ဘဲ သြားယူရတယ္။
“နင္ကလဲ ထမင္းေတာင္ လာမပို႔ဘူး”
ဆိုေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာမို႔ စခ်င္တာနဲ႔။
“မျမင္ဘူး မစားဘူးတာၾကေနတာဘဲ”
လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ေက်ာကို တအုန္းအုန္း ထုၿပီး
“မသာ ေသနာ”
ဆိုၿပီး ေကာင္းခ်ီးေပးလို႔ တဟားဟားရယ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးက်န္ေနတဲ့ ေအးခင္ပုံေလးကိုၾကည့္ၿပီး အသဲယားလိုက္တာ။ ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္ ၿခံအတြက္ ေျမဩဇာတင္ဖို႔ ၿမိဳ႕ကိုသြားမယ္ဆိုေတာ့ ေအးခင္လည္း ကေလးအတြက္ေရာ သူ႔အတြက္ပါ အဝတ္ဝယ္မယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့တယ္။
ေတာဓေလ့ဆိုေတာ့ ေထာ္လာဂ်ီေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ေအးခင္တို႔ သားအမိနဲ႔ က်ိဳင္းတုံဖ်ာခင္းၿပီး ေနာက္က စီးရတာေပါ့။ ေတာလမ္းခရီးမွာ ေထာ္လာဂ်ီက ဝန္မပါရင္ ခုန္လိုက္တဲ့အမ်ိဳး ဇီးျဖဴသီး စေကာထဲ ထည့္လွိမ့္သလိုဘဲ။
ကေလးကလည္းပါေတာ့ ေအးခင္ကို ပုခုံးကကိုင္ၿပီ ထိန္းကိုင္ေပးထားရတယ္။ ဒါေတာင္ တခါတေလခုန္ေပါက္ၿပီး ေအးခင္တို႔သားအမိ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အဲ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ အိစက္ညက္ေညာတဲ့ အထိအေတြ႕ရယ္ ကိုယ္သင္းရနံ့ေတြက က်ေနာ့္ရင္ကို ခုန္ေစသလို ေအာက္ကညီေလးကိုလဲ မာန္ဟုန္ျပင္းေစတယ္။
တစ္ႀကိမ္မွာ ကိုယ္အရိမ္းကို ေအးခင္ကလက္နဲ႔ ေထာ္လာဂ်ီရဲ့ ၾကမ္းျပင္ကို ေထာက္အထိန္း ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး သူ႔လက္က က်ေနာ့္ရဲ့ ေပါင္ၾကားေရာက္ၿပီး မာန္ထေနတဲ့ ညီေလးကို ဆုပ္မိေလေတာ့ “အို” ဆို ၿပီး သူ႔လက္ကေလးကို ကမန္းကတမ္း ႐ုတ္သြားတာကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္မိတယ္။
စက္ရဲ့လွုပ္ရမ္းမွုေၾကာင့္ ေအးခင္ပါးကို သုံးေလးခါေလာက္ေတာင္ နမ္းမိသလိုမို႔ က်ေနာ္ ေက်နပ္ေနသေလာက္ ေအးခင္က မ်က္ႏွာေတြရဲလို႔ ရွက္ေနသလို
“စက္ကလဲ ခုန္လိုက္တာေနာ္”
တဲ့။ က်ေနာ္လည္း သူအရွက္ေျပေအာင္
“အဲ့လိုဘဲဟ ေထာ္လာဂ်ီက ဝိတ္ပါမွ ဝိတ္မပါရင္ ခုန္ေနေရာ”
လို႔ ေျပာေပးလိုက္ရတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေျမဩဇာအိတ္ေတြတင္ၿပီး ေဈးမွာ ေဈးဝယ္ၾကေတာ့ ကေလးအတြက္ ဝယ္တုန္းကေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ သူ႔ကေလးကို က်ေနာ္က သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရြးရေအာင္ ခ်ီထားေပးရတယ္။ အဲ့ေတာ့ ေဈးထဲက ေဈးသည္ေတြက လင္မယားထင္ၿပီး ေျပာေနလို႔ ရွက္ပါတယ္ဆိုမွ ေအးခင္က ေဘာ္လီဝယ္ေတာ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ညီမေလးကေလးနို႔တိုက္ရင္ မလွန္ဘဲတိုက္လို႔ရတဲ့ ေဘာ္လီယူမလား ညီမေလးက ဘယ္ဆိုဒ္လဲ ေမးေနေတာ့ ေအးခင္ေရာ က်ေနာ္ပါ မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမွန္း မသိဘူး။
အျပန္ၾကေတာ့ ဝိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ စီးေကာင္းသြားတယ္။ စက္က အလာတုန္းကလို မခုန္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲ့ၾကမွ ေအးခင္က
“ေတာ္ပါေသးရဲ့ အလာတုန္းကလိုမ်ား ခုန္ေနရင္ေတာ့ ဒုကၡ”
“ငါေတာ့ အာ့ႀကိဳက္တယ္ ေပ်ာ္စရာႀကီး”
လို႔ စလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဗိုက္ကို ဆြဲလိမ္ရင္းက
“ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတယ္”
တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း
“နင္ေရာ မေပ်ာ္ဘူးလား”
ေမးေတာ့
“ေပ်ာ္စရာလား လူကိုခုန္ေပါက္ေနတာ”
“အဲ့လိုခုန္ေလ ႀကိဳက္ေလဘဲ”
လို႔ေျပာတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဘာမွေတာ့ မေျပာေတာ့ေပမဲ့ မ်က္ေစာင္းလွလွေလး တစ္ခုေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးသြားတယ္။
……………………………………………………
ေနာက္ေန႔ ထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔တဲ့အခ်ိန္ အိမ္ေနရင္းမို႔ သနပ္ခါးေရက်ဲေလးနဲ႔ သန႔္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးရယ္ အဝတ္အစားအႏြမ္းေလးေတြေအာက္က လွုပ္ရွားေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ့ ဓနေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ့မတင္မက်ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ျပတ္သားေစလိုက္တယ္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ျပန္ဖို႔လွည့္လိုက္တဲ့ ေအးခင္ရဲ့ လက္ကေလးကို ဖမ္းဆြဲၿပီး
“ေအးခင္ ငါနင့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္”
ဖမ္းဆြဲထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ထဲက သူ႔လက္ေလးကို ႐ုန္းေနရင္း
“ဘာေျပာမလို႔လဲ ေျပာ”
တဲ့။ က်ေနာ္က သူ႔လက္ကို မလႊတ္ေပးဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္လို႔ထားရင္းက
“နင့္ကို ငါခ်စ္ေနမိၿပီ”
လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့
“ဟာ”
တဲ့။
“ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္ပါေနာ္ ေအးခင္ နင္ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား”
ေျပာလဲေျပာ လူကိုရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလို႔ သနပ္ခါးနဲ႔ ပါးျပင္ကို နမ္းရိုက္လိုက္တယ္။
“ေျပာေလ ေအးခင္ ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား”
လို႔ ေမးေတာ့ မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ ေအးခင္ရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းလႊာကို စုပ္နမ္းမယ္လဲလုပ္ေရာ ။ ျဗဳန္းကနဲ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းၿပီး ထြက္လိုက္တာမို႔ က်ေနာ္လည္း အငိုက္မိလို႔ လြတ္သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္က လြတ္တာနဲ႔ အေပါက္ဝဆီ ေျပးထြက္သြားေရာ။
အေပါက္ဝေရာက္မွ တစ္ခ်က္ရပ္ၿပီး က်ေနာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး လက္ညႇိးေလးကို ေကြးခ်ည္ဆန႔္ခ်ည္လုပ္လို႔ ကေရာ္ကေရာ္လို႔ ေလွာင္သြားခဲ့ေလေတာ့။ က်ေနာ္လည္း အံႀကိတ္လို႔ ေနဦးေပါ့ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့လို႔ ရင္ထဲက ႀကိမ္းဝါးလိုက္တာေတာ့ ေအးခင္မသိနိုင္။
က်ေနာ္လည္း ၿခံထဲကအလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔မို႔ ၿခံထဲမွာဘဲအိပ္ ၿခံထဲမွာဘဲစားလို႔ ရြာထဲကို ျပန္မအိပ္ျဖစ္ဘူးေပါ့။ အရင္က က်ေနာ္နဲ႔ အေမတို႔ေနတဲ့ တဲေလးကို ေအာင္မိုး မိန္းမခိုးလာလို႔ ေပးေနလိုက္တာမို႔ က်ေနာ္က လိေမၼာ္သီးေတြခူးတဲ့အခါ ထားတဲ့ တဲႀကီးရဲ့အတြင္းေထာင့္မွာ ကုတင္တစ္လုံးခ်ၿပီး ေနလိုက္ အိပ္လိုက္တယ္။
ေအာင္မိုးက က်ေနာ့္တို႔ရြာရဲ့ ႏွစ္ရြာေက်ာ္ျဖစ္တဲ့ သေျပပင္ရြာက မိန္းကေလးကို ခိုးလာလို႔ မိန္းကေလးကို ျပန္အပ္ရတာေတြ မဂၤလာေဆာင္ရတာေတြနဲ႔ အလုပ္ရွုပ္ေနတယ္။ မဂၤလာေဆာင္တာကေတာ့ ေတာဓေလ့ ထမင္းေကၽြးတယ္။ ဝက္သားဟင္းနဲ႔ တစ္ရြာလုံး မီးခိုးတိတ္။ မဂၤလာေဆာင္ကိုလည္း ၿခံထဲမွာဘဲ လုပ္ေပးတာမို႔ ေအးခင္ေတာင္ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ကိုယ့္ရြာသားကိစၥဆိုေတာ့ အားလုံးဝိုင္းကူေပါ့။ ေအးခင္က ေရႊဝါေရာင္ ဝမ္းဆက္ေလးနဲ႔ ကေလးသာမပါရင္ ဘယ္သူမွ အအိုပါလို႔ ေျပာမယ္ မထင္ဘူး။ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရတာမို႔ လုပ္အားမနိုင္တာေၾကာင့္ ေအးခင္က
“သူရ ငါ့သမီးေလး အိပ္ေနၿပီ လုပ္ကူရေအာင္လို႔ နင့္အိပ္ရာမွာ ေပးသိပ္ထားပါလား”
“ေအး ရတယ္ေလ လာ လာခဲ့”
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္တဲႀကီးဆီကို ေခၚလာလိုက္တယ္။ ေန႔အခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း တဲကရွည္ၿပီး အကာေတြ လုံတာေၾကာင့္ အထဲမွာေတာ့ အလင္းေရာင္နည္းတယ္။ က်ေနာ့္အိပ္ရာ ကုတင္ကို ျပၿပီး
“နင့္ ကေလးကို ငါ့အိပ္ရာေပၚသာ သိပ္ထားလိုက္ပါ”
ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းအုံးကို ေအာက္ဘက္ ေလ်ာ့လိုက္ၿပီး ကေလးကိုသိပ္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ခ်လိုက္လို႔ အေနအထားပ်က္တာေၾကာင့္ ကေလးက “အဲ.. အဲ့” လို႔ အသံထြက္လာလို႔ တင္ပါးေလးကို ပုတ္ၿပီး
“အို႔ အို႔ ေအ ေအ”
နဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္ေနတဲ့ ေအးခင္ကို ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကုတင္ေပၚက ကေလးကို ခါးေလးကုန္းလို႔ ပုတ္သိပ္ေနရတာမို႔ ေနာက္မွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ကုန္းေပးထားသလိုမို႔ တင္းကားေနတဲ့ အိုးႀကီးက ဖိတ္ေခၚေနသလိုဘဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ကလည္း လူမရွိ လူကြယ္ရာမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ့ အသိ။ ခ်စ္ခြန္းေခၽြထားတယ္ဆိုတဲ့ အသိေတြေၾကာင့္ ထိန္းမေနေတာ့ဘဲ ေအးခင္ကို ေနာက္ကေနၿပီး သိုင္းဖက္လိုက္ေတာ့ ကိုင္းေနတဲ့ ခါးေလးက ဆတ္ခနဲ႔မတ္ၿပီး သိုင္းထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေတြကို ျဖည္ေနရင္း
“သူရ မလုပ္နဲ႔ဟာ လူေတြျမင္ကုန္မယ္”
“ျမင္ျမင္ေပါ့ နင့္ကိုငါက လက္ထပ္ယူမွာ ျမင္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”
ေျပာလဲေျပာ သူ႔လည္တိုင္ေလးကိုလဲ နမ္းရွိုက္ေနေတာ့
“ဟင့္”
ဆို ေနာက္ကိုဆုတ္ေလေတာ့ သူ႔ဖင္ႏွစ္လုံးသားကို က်ေနာ့္ညီ ဝင္တိုးပါေရာ။
“အာ”
လို႔ အလန႔္တၾကား ႐ုန္းကန္ၿပီး
“သူရရယ္ ေနာက္မွေနာ္ အခုက မဂၤလာေဆာင္လာတဲ့ သူေတြနဲ႔ဟာ နင္က လိမၼာပါတယ္ေနာ္”
တဲ့။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို က်ေနာ့္ဘက္ ဆြဲလွည့္ၿပီး
“နင္တကယ္ေျပာတာလား”
လို႔ေမးေတာ့ ရွက္ျပဳံးေလးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပေနတာမို႔
“ေအး ဒါဆို စရံေတာ့ ယူထားရမယ္။”
ဆိုၿပီး ေအးခင္ရဲ့ ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းလိုက္တယ္။
“သူရကြာ မဆိုးနဲ႔ သနပ္ခါးေတြ ပ်က္ကုန္ေတာ့မယ္ ဖယ္”
ဆိုတာေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း လႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ဆီက လြတ္တာနဲ႔ ထမိန္ျပင္ဝတ္ၿပီး
“သမီးနိုးရင္ ငါ့ဆီေခၚလာခဲ့ေနာ္”
ဆိုၿပီး မဂၤလာေဆာင္မ႑ပ္ဆီကို ထြက္သြားတဲ့ ေအးခင္ကို မ်က္စိတဆုံး ၾကည့္ေနၿပီး မၾကာခင္ ခ်စ္ပြဲဝင္ရေတာ့မယ့္ အေျခအေနေတြကို ေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးလို႔ ေနမိပါေတာ့တယ္။
မဂၤလာပြဲ ၿပီးတဲ့ည ၿခံထဲမွာ ကာလသားေတြက အရက္နဲ႔ ၾကက္သားကာလသားဟင္း ခ်က္လို႔ ေသာက္ၾကစားၾက ေပ်ာ္ပါးၾကေပါ့။ သတို႔သားေအာင္မိုးကို ညႇင္းေနၾကတာ ညနက္ေနတာေတာင္ ေပးမသြားၾကလို႔ ေအာင္မိုးခင္မ်ာ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔
“ကိုသူရ ေျပာေပးပါဦး သူတို႔ႀကိဳက္တာလဲ ေပးထား ေကၽြးထားၿပီဟာ အနိုင္က်င့္ေနၾကတယ္”
“ေအး ဟုတ္သားဘဲကြ ကိုယ္ခ်င္းစာမွေပါ့။ သူလည္း မင္းတို႔အလိုက် လိုက္ေလ်ာၿပီးသားဘဲ”
ဆိုမွ ေအာငိမိုးကို သြားခြင့္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္မွ
“ေဟ့ေကာင္ ေအာင္မိုး တဲေတာ့ မၿပိဳေစနဲ႔ေနာ္”
လို႔ ဝိုင္းစေနၾကေသးတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားေၾကာင့္ ေအးခင္ကို ေျပးျမင္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေအးခင္ဆိုတဲ့ ပန္းေလးကို ေႏြးေအာင္ နမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ၿခံထဲက အလုပ္မျပတ္တာမို႔ ရြာထဲကို ေလာေလာဆယ္ မျပန္နိုင္ေသးဘူး။
ေန႔လည္ ထမင္းစားၿပီး အလုပ္မဝင္ခင္ ခဏနားတုန္း အေညာင္းလဲေၿပ အေၾကာလဲဆန႔္ဆိုၿပီး အိပ္ရာထဲ လွဲေနတုန္း ရဲကိုတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္နားေရာက္လာၿပီး
“ကိုသူရ လာ လာၾကည့္”
လို႔ လက္ကုတ္ေခၚလို႔ ဘာလဲလို႔ သူေခၚရာ လိုက္လာေတာ့ က်ေနာ္အိပ္တဲ့ တဲဝကေနၿပီး အေမနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေနခဲ့တဲ့ တဲကို လက္ထိုးျပေနတာမို႔
“ဘာလဲဟ ရဲကိုရ”
“ဟာ ကိုသူရကလဲ ေသခ်ာၾကည့္ေလ”
သူေျပာမွ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ တဲေလးက တသိမ့္သိမ့္ လွုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေအာင္မိုးတစ္ေယာက္ ညားခါစဆိုေတာ့ ထမင္းစားၿပီးေတာင္ လုပ္အားျပေနတာ ျဖစ္မယ္။
“မင္းကလဲကြာ ညားခါစ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ဟ”
ဆိုေတာ့ ရဲကိုတစ္ေယာက္ တဟီးဟီးနဲ႔ ျပန္ထြက္သြားမွ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာထဲျပန္လွဲၿပီး ေအာင္မိုးတို႔ကတစ္ဆင့္ ႏွင္းခိုင္ေလးနဲ႔ အဲ့တဲေလးထဲမွာ ခ်စ္ပြဲဝင္ခဲ့တာကို ျပန္သတိရေနမိတယ္။ ဪ အဲ့တဲေလးမွာ အေမ့တို႔အတြဲ က်ေနာ္တို႔ အတြဲနဲ႔ အခုဆို ေအာင္မိုးတို႔ အတြဲပါဆို သုံးတြဲရွိၿပီ။
အတြဲေတြအတြက္ အဲ့တဲေလးက ဘူမိနက္သန္ ေအာင္ေၿမ ျဖစ္ေနလားဘဲ။ ေတြးရင္း အားအင္ေတြက ျပည့္ေနတာမို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ညီေလးက ဆႏၵျပေနလို႔ အိမ္သာေျပးၿပီး ေျဖသိမ့္လိုက္ရတယ္။ သစ္မရခင္ေတာ့ ဝါးကူရလို။ အခုလည္း လက္ကူလိုက္ရတယ္ေပါ့။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ရေတာ့ အလုပ္နည္းနည္း ေခ်ာင္တာနဲ႔
“ေအာင္မိုးေရ ငါလည္း အိမ္မေရာက္တာ ၾကာၿပီကြ။ ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္မွာဘဲ အိပ္လိုက္ဦးမယ္။ ၿခံထဲ ဂ႐ုစိုက္လိုက္ဦး”
“ဟုတ္ စိတ္ခ်ပါ ကိုသူရ က်ေနာ္ ဂ႐ုစိုက္လိုက္မယ္”
“ပါးစပ္က ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔ေနာ္ မိန္းမနားကမခြာ လုပ္မေနနဲ႔”
“ဟာ ကိုသူရကလည္း သူ႔အပိုင္းနဲ႔သူပါ စိတ္ခ်”
“ေအး အဲ့ဒါဆိုလဲ ငါစိတ္ခ်မယ္”
လို႔ေျပာၿပီး ရြာထဲျပန္လာလိုက္တယ္။ ေန႔လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ဘဲ ရွိေသးတာမို႔ ေအးခင္ ညေနစာမခ်က္ခင္မို႔ ညစာကို ေအးခင္ကိုဘဲ ထည့္ခ်က္ခိုင္းရမယ္လို႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အိမ္နားအေရာက္ ေအးခင္က ကေလးခါးထစ္ခြင္လို လမ္းမွာဘဲ တိုးတာမို႔
“ေအးခင္ ဘယ္လဲ”
“ေဈးဆိုင္သြားမလို႔ နင္အိမ္ျပန္လာတာလား”
“ေအးဟ ညေနစာ နင္ထည့္ခ်က္ေပးေနာ္ ငါအိမ္မွာဘဲ အိပ္မလို႔ ဒီေန႔ည”
“ေအးပါ အေတာ္ဘဲ နင္ႀကိဳက္တဲ့ ေၾကာင္လၽွာသီးရထားတယ္။ ေဈးဆိုင္မွာ ပုဇြန္ေျခာက္ရွိရင္ ဝယ္လာၿပီး ေၾကာ္ေပးမယ္”
လို႔ ေျပာတဲ့ ေအးခင္ကို က်ေနာ္စိတ္ထဲကေနၿပီး
“ငါ ေၾကာင္လၽွာသီးထက္ ဘာႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ နင့္ကိုျပမယ္”
လို႔ ေျပာေနမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ထဲကို တံျမက္စည္းလွည္း သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ေရပါတစ္ခါထဲ ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္မွာ ေအးခင္ ျပန္ေရာက္လာတာ ေတြ႕တယ္။
“သူရေရ ပုဇြန္ေျခာက္ ရလာတယ္ေဟ့။ ေၾကာင္လၽွာသီးနဲ႔ ေၾကာ္ေပးမယ္ ေနာ္”
“ေအးပါ ေက်းဇူးပါ ဟာ”
လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး ေအးခင္တို႔အိမ္ဘက္ကို ကူးသြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့ ေအးခင္ သမီးေလးက ဧည့္ခန္းမွာ အ႐ုပ္မေလးနဲ႔ ေဆာ့ရင္း ဝူးဝူးဝါးဝါး လုပ္ေနတယ္။ ေအးခင္ကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ၾကက္သြန္နီ ႏႊာေနတယ္။ က်ေနာ္ အိမ္ထဲဝင္လာတာ ေတြ႕ေတာ့
“နင္ ဆာေနၿပီလား အေစာႀကီးရွိေသးတယ္”
“မဆာပါဘူးဟ အိမ္မွာလဲ လုပ္စရာ မရွိတာနဲ႔ ပ်င္းလို႔ ထြက္လာတာပါ ေအးေအးေဆးေဆးသာလုပ္ပါ”
“ေအး ထမင္းအိုးက တည္ထားပါၿပီ ေၾကာင္လၽွာသီးေၾကာ္ၿပီးရင္ရၿပီ ဟ။ အခ်ဥ္ဟင္းက မနက္ကတည္းက ညမနက္စာ ခ်က္ထားတာ။”
ေတာသူေတာင္သားေတြ အတြက္ကေတာ့ အဲ့ေလာက္ဆို ျပည့္စုံေနပါၿပီ။ ငပိရည္က်ိဳ တို႔စရာကေတာ့ ေျပာစရာမလို အျမဲလိုလို က်ေနာ္တို႔ ေျပာေနတုန္း ေအးခင္သမီးေလးက ငိုလာလို႔ က်ေနာ္ကဘဲ ေကာက္ခ်ီလိုက္ရတယ္။ ကေလးက က်ေနာ့္အေပၚေရာက္တာနဲ႔ အငိုတိတ္ၿပီး ဝူးဝူးဝါးဝါး စကားေတြ ေျပာေနတာမို႔
“ေအးခင္ေရ သမီးက သူ႔အေဖကိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးမွန္းသိသား”
လို႔ က်ေနာ္ကစေတာ့။ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး
“သူရ နင္တကယ္ေရာ ငါ့ကိုခ်စ္တာ ဟုတ္လို႔လား”
တဲ့။
“ဟ တကယ္ေပါ့ဟ။ နင္က မယုံလို႔လား”
က်ေနာ့္အေမးကို ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ေအးခင္မ်က္ႏွာေလးမွာ အားငယ္မွု သိမ္ငယ္မွု အေရာင္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတာမို႔။ က်ေနာ္ သနားစိတ္ေတြ ယိုဖိတ္လို႔လာၿပီး ကေလးခ်ီထားရင္း သူ႔နားအေရာက္သြားလို႔ လြတ္ေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သူ႔ပုခုံးေလးကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္လိုက္ရင္း
“ယုံပါ ေအးခင္ရယ္ နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္။ နင္နဲ႔ နင့္သမီးကို ငါတာဝန္ယူပါရေစေနာ္”
က်ေနာ္ရဲ့ ေတာင္းဆိုမွုကို ဝမ္းသာေနတဲ့ ေအးခင္ပါးျပင္ေလးကို ရႊတ္ခနဲ႔ က်ေနာ္နမ္းလိုက္ေတာ့
“အို သူရကလဲ ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ ”
“ဘာျဖစ္လဲ ခ်စ္သူရဲ့ေခၽြးက ေမႊးတယ္”
“ပိုေနျပန္ၿပီ”
“မပိုဘူး တကယ္ေျပာတာ”
“ေအးပါ ထားပါေတာ့ အခုေတာ့သြား အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာသြားေန ငါ ဟင္းခ်က္လိုက္ဦးမယ္”
လို႔ ေျပာလာတဲ့ သူ႔စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း သူသမီးေလးနဲ႔ ဧည့္ခန္းမွာ ကလူၾကည္စယ္ ေဆာ့ေနသလို အိမ္ရွင္မႀကီးကလည္း တာဝန္ေက်ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္လို႔ေနတာျဖင့္ ေပ်ာ္စရာ မိသားစုဘဝေလး တစ္ခုေပါ့။
သူဟင္းခ်က္ၿပီးခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းဆီလာၿပီး က်ေနာ့္ဆီက သမီးကို လက္ေျပာင္းယူၿပီး အကၤ်ီကိုလွန္လို႔ နို႔ေလးထုတ္ၿပီး သူ႔သမီးေလးကို နို႔တိုက္ေတာ့ က်ေနာ္က ဝင္းမြတ္ၿပီး အေၾကာစိမ္းေလးေတြ ယွက္သန္းေနတဲ့ သူ႔နို႔ေလးကို ေငးေနေလေတာ့
“ဟာ သူရကလဲ ရွက္စရာႀကီး မၾကည့္နဲ႔”
“ဘာ ရွက္စရာလဲ နင္ကလဲ အပ်ိဳေလးၾကေနတာဘဲ”
“အပ်ိဳမဟုတ္လို႔ မရွက္ရေတာ့ဘူးလား နင္ကအပ်ိဳမဟုတ္လို႔ တန္းဖိုး မထားခ်င္တာလား ဟင္”
သူျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္သူ႔ရဲ့ နိမ့္ပါးေနတဲ့ ဘဝကို ေစာ္ကားမိသလိုမ်ား ျဖစ္သြားလားလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလို႔
“ေဆာရီးဟာ အဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။ နင့္ကို တကယ္ခ်စ္မိ တကယ္ျမတ္နိုးမိတာပါဟာ။ ယုံပါေနာ္”
“ေအးပါ ငါယုံပါ့မယ္”
“အာ့ဆို ငါျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္။ နင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးမွ ထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔ေလ။ အခု အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္”
လို႔ေျပာၿပီး က်ေနာ္လည္း အိမ္ဘက္ျပန္ကူးလာလိုက္တယ္။ ေအးခင္ ထမင္းလာပို႔ေတာ့ ေရခ်ိဳးေခါင္းေလၽွာ္ထားၿပီး ခါးနားေရာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ကို ဖားလ်ားေလး ခ်ထားတာကေတာ့ Sexy က်တယ္ဗ်ာ။ အိမ္ေနရင္းမို႔ ေယာက္်ားရွပ္အကၤ်ီေလးနဲ႔ ေျဗာင္ထမိန္ေလးနဲ႔က တကယ့္ရင္ခုန္ဖြယ္ရာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ေပါ့။
ေအးခင္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ေၾကာင္အိမ္ေပၚတင္ၿပီး ျပန္လွည့္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကဆြဲလို႔ ရင္ခ်င္းအပ္လိုက္တဲ့အခိုက္ ေမာ့လာတဲ့ ေအးခင္ရဲ့ ႏွင္းဆီလႊာ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကို ငုံခဲနမ္းစုပ္လိုက္မိတယ္။ ေအးခင္ကလည္း က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ကို သိုင္းဖက္လို႔ အလိုက္သင့္ေလး တုန႔္ျပန္ေပးပါတယ္။
ႏူးညံ့တဲ့ အနမ္းဆီမွ တစ္ဆင့္ခ်င္း အရွိန္တက္လာသလို ေအးခင္ကို ဖက္ထားတဲ့ လက္တစ္စုံက ပုခုံးမွတဆင့္ ေက်ာျပင္၊ ေက်ာျပင္ကတစ္ဆင့္ ေလ်ာတိုက္လို႔ တင္သားေတြဆီ။ က်ေနာ့္လက္မွာ လာထိေတြ႕တဲ့ အိစက္ညက္ေညာတဲ့ ခံစားမွုေတြကေတာ့ အာေခါင္ေတြေျခာက္လို႔ တံေထြးေတြ ၿမိဳေနရသလို မခ်င့္မရဲ စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ေအးခင္ရဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္ေခ်မြေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အကိုင္အတြယ္ေတြေၾကာင့္ ေအးခင္ခင္မ်ာ တအင့္အင့္ တအားအား အသံေတြနဲ႔အတူ လူးလူးလြန႔္လြန႔္ျဖစ္လို႔ ေနရွာတယ္။
တင္ပါးသားႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္ရာကေန ဖင္အေျမာင္းၾကားထဲကေန ေအးခင္ရဲ့ ပိပိဆီ လက္ကိုေရာက္ေအာင္ အတင္းထိုးႏွိုက္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့လိုမေရာက္ေလ စိတ္ကပိုျပင္းလာေလမို႔ ဖင္ႏွစ္လုံးကို အတင္းျဖဲၿပီး လက္ေခ်ာင္းေတြကို အတင္းထိုးေနတာမို႔
“အာ သူရရယ္ ဟင့္ ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ”
ေအးခင္အေမးကို က်ေနာ္မေျဖနိုင္ဘူး။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာက သူ႔ပိပိေလးကို က်ေနာ့္လက္ေရာက္ဖို႔ဘဲ။ စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ သူ႔ကိုေက်ာဘက္လွည့္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ထဲ ကပ္လိုက္တယ္။ သူတင္ပါးႏွစ္ခုၾကား က်ေနာ့္ ညီေလးက ထိုးလို႔ေထာက္လို႔။ က်ေနာ့္ရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ထမိန္ေပၚကဘဲ သူ႔ပိပိေလးကို စုံအုပ္ကိုင္ၿပီး အားပါးပါးနဲ႔ အထက္ေအာက္ ပြတ္ေပးေတာ့
“ဟင့္ အ အင္..ဟင့္”
ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ ခါးေလးကုန္းလိုက္ေတာ့ ညီေလးေထာက္ထားတဲ့ ဖင္ႀကီးက တြန္းဖိသလို ျဖစ္သြားျပန္တာမို႔ ေရွ႕ကိုျပန္ေကာ့ျပန္။ ေရွ႕ျပန္ေကာ့ျပန္ေတာ့ သူ႔ပိပိက က်ေနာ့္လက္ထဲ ဝကြက္အပ္သလိုေပါ့။ သူ႔ခင္မ်ာ ေကာ့လိုက္ကုန္းလိုက္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနသလို က်ေနာ္ကလည္း စိတ္ရွိတိုင္း လက္ကပြတ္ ညီေလးနဲ႔လဲ ေကာ့ေကာ့ထိုးေနတာမို႔ ခနေလးအတြင္းမွာဘဲ သူ႔ပိပိကအေရေတြ လၽွံလာကာ ထမိန္ေပၚေပါက္ၿပီး က်ေနာ့္လက္ေတြပါ စိုလာေတာ့တယ္။
အဲ့အခ်ိန္မွာ ေအးခင္က အသိဝင္ၿပီး အတင္း႐ုန္းထြက္လိုက္လို႔ အလစ္မို႔ က်ေနာ့္ရင္ခြင္က လြတ္သြားတယ္။ ေအးခင္က ထမိန္ကို ျပင္ဝတ္ရင္းက
“သူရ ကေလးကို အေမနဲ႔ထားခဲ့တာ ဟ။ ေတာ္ၾကာ အေမသိသြားမယ္”
“ေဒၚေလး ျမေမ ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား”
ေန႔လည္က က်ေနာ္သြားတုန္းကေတာ့ ေဒၚေလးျမေမက သားရွိတဲ့ ယာထဲသြားေနတာေလ။
“ေအး ျပန္ေရာက္ေနၿပီဟ။ ကေလးကို အေမ့ေပးခဲ့ရတာ ငါသြားေတာ့မယ္”
“နင္ကလည္း ငါတကယ္ခ်စ္တာပါ ဟ။ နင့္ကိုလက္ထပ္မွာပါ”
“ေအးပါ ယုံပါတယ္ဟာ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ မေကာင္းေသးဘူးေလဟာ။ အေမ့ကို ဖြင့္ေျပာၿပီးရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့”
“အာ့ဆို အခုေျပာမယ္ဟာ”
“ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ နင္ကလဲ ေျပာခ်င္ရင္ မနက္က်ေျပာ ဟုတ္ၿပီလား။ အခုေတာ့ ငါျပန္ေတာ့မယ္”
ေျပာလဲေျပာ က်ေနာ့္ပါးကိုလဲ ရႊတ္ဆို နမ္းၿပီး ထြက္သြားတာမို႔ က်ေနာ္လည္း လက္ေလၽွာ့လိုက္ရတယ္။
…………………………………………………
ညစာစားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးခင္တို႔အိမ္ဖက္က စကားသံေတြ ၾကားလိုက္ရတာမို႔ နားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ ရြာထဲက လူပ်ိႀကီးထြန္းဇံ အသံဆိုတာ သိလိုက္တယ္။
(ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ေဒသရဲ့ ဓေလ့ေလးကို ေျပာျပရဦးမယ္။ က်ေနာ္တို႔ေဒသက အပ်ိဳျဖစ္ေစ တစ္ခုလပ္ မုဆိုးမ ကာမပိုင္မရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြအိမ္ကို လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြက ညဖက္ကို အိမ္လည္သြားၾကတယ္။ အိမ္ရွင္ အုပ္ထိန္းသူေတြကလည္း ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံၾကတယ္။ လူႀကီးသူမေတြပါ ေထြရာေလးပါး စကားေတြ ေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေလ့လာၾကတာက ရိုးရာဓေလ့ တစ္ခုေပါ့)
အခုလဲ တစ္ခုလပ္မေလး ေအးခင္ရွိေနတဲ့ အိမ္ကို လူလြတ္ျဖစ္တဲ့ ကိုထြန္းဇံႀကီးတို႔ေတြ အလည္လာၾကတာ မဆန္းဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ခ်စ္မိသူ ေအးခင္အတြက္ ရတက္မေအးနိုင္ဘဲ သူတို႔အိမ္ဘက္ ကူးသြားရေတာ့တယ္။ ေအးခင္တို႔အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ကိုထြန္းဇံနဲ႔ ကိုညႊန႔္ေမာင္ကို ေတြ႕ရတယ္။
“လာ သူရေရ မင္းရြာထဲ ျပန္လာအိပ္တာလား ဟ”
ကိုထြန္းဇံကဘဲ အိမ္ရွင္ပုံဖမ္ၿပီး ေမးတာေၾကာင့္ ေအးခင္ကို မေက်နပ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္တဲ့ပုံ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္
“ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာဆိုတာ အၾကာႀကီး ပစ္ထားလို႔ မရဘူးေလ ျပန္ၾကည့္ရမွာေပါ့”
“ေအာင္မေလးကြာ ဒို႔ရႊာမွာ သူခိုးသူဝွက္ မရွိပါဘူးဟ”
“အစကမရွိလဲ အခုရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့ဗ်ာ”
“မင္းကေတာ့ ေျပာေတာ့မယ္။ လာ မင္းသူငယ္ခ်င္း သုပ္ထားတဲ့ လက္ဘက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ဦး”
မေတာ္ရေသးတဲ့ ေယာကၡမႀကီးရဲ့ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း လြတ္ေနတဲ့ထိုင္ခုံမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရတယ္။
………………………………………
“သူရ သူရေရ.. သူရ မထေသးဘူးလား”
ေအးခင္ရဲ့ နိုးသံေၾကာင့္ ညကစကားဝိုင္းသိမ္းၿပီး အိပ္ရာဝင္သည္ထိ ေအးခင္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးကို ေတြးေတာရင္းက အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ လင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမို႔ မနိုးတဲ့က်ေနာ္ အခု ေအးခင္လာေအာ္မွ နိုးလာခဲ့တာမို႔
“ေအာ္မေနနဲ႔ လာၿပီ လာၿပီ”
ျပန္ေအာ္ရင္း အိပ္ရာထဲက လူးလဲထလိုက္ရတယ္။ ၿပီး တံခါးကို သြားဖြင့္ေပးေတာ့ က်ေနာ္ရဲ့ အလွနတ္သမီးက သနပ္ခါးေတြဖုံးလို႔ လက္ထဲမွာလည္း ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ပန္းကန္တစ္ဖက္ တို႔ဟူးေၾကာ္ပန္းကန္ကတစ္ဖက္။
“အိပ္ပုတ္ကလဲ ႀကီးလိုက္တာ။ ဒီမွာ စားဖို႔ယူလာတာေတာင္မွ အိပ္ရာက မထေသးဘူး”
” မဟုတ္ပါဘူးဟာ ညက အေတြးမ်ားသြားလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မနက္လင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ ဟ”
“အမေလး ေတာ္ ဘာေတြမ်ား ေတြးေနလို႔လဲ”
ပန္းကန္ေတြကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း က်ေနာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ေျပာလာတဲ့ ေအးခင္ပုံေလးက က်ေနာ့္ရင္ကို မရိုးမရြ ျဖစ္ေစတာမို႔ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ငုံနမ္းလိုက္မိတယ္။
“ဟာ ညစ္ပတ္လိုက္တာ မ်က္ႏွာလည္း မသစ္ေသးဘဲ”
က်ေနာ့္အနမ္းကို အတင္းျငင္းဆန္ၿပီး ျပန္ေျပာလာတဲ့ သူ႔စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း အားနာသြားမိလို႔ ဆက္မနမ္းေပမယ့္ သိုင္းဖက္ထားတာကေတာ့ မလႊတ္ဘဲ ဖက္ထားရင္းက
“ေဆာရီး ဟာ နင္က ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ သတိလြတ္ၿပီး နမ္းမိတာ။ ဘာေတြးရမလဲဟ နင္နဲ႔ငါတို႔အေၾကာင္း ေတြးတာ”
“သူရ နင္ငါ့ကို တကယ္ေရာခ်စ္တာ ဟုတ္လို႔လား”
“ဟာ ေအးခင္ နင္ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ။ မယုံလို႔လား”
“မဟုတ္ဘူးေလ ငါက ကေလးအေမ တစ္ခုလပ္ နင့္ကလူပ်ိဳ”
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာလာတဲ့ ေအးခင္ကို သနားဂ႐ုဏာေတြ က်ေနာ့္ရင္မွာ ဆထက္တစ္ပိုး တိုးသြားေစပါတယ္။
“ေအးခင္ရယ္ အာ့ေတြမေျပာနဲ႔ ငါ့အခ်စ္မွာ အပ်ိဳအအိုမပါဘူး ယုံစမ္းပါ ေအးခင္ရယ္။”
“နင္ မလိမ္မွန္း ငါသိပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ငါက ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္နဲ႔ဆိုေတာ့ အားငယ္တယ္ေလ”
“ေအာင္မာ အားငယ္လို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္ ညက ဟိုေကာင္ေတြ လာရစ္ေနတာ နင္အထာေပးထားလို႔ေနမွာ”
က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ ေအးခင္စိတ္ဆိုးၿပီး က်ေနာ့္ရင္ထဲက ႐ုန္းထြက္ၿပီး
“သူရ နင္အဲ့စကားမ်ိဳး မေျပာနဲ႔ ငါကေလးအေမေပမဲ့ အဲ့ေလာက္ ဆပ္စလူးမထဘူး”
က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္စကား လြန္သြားတာမို႔
“ဟာ အဲ့သေဘာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးဟာ။ နင့္ကို သူတို႔ရစ္ေနတာကို သဝန္တိုလို႔ ေျပာမိတာပါ။ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္”
“ေအး ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိပါေစ။ ေနာက္နင္ငါ့ကို အဲ့လိုစကားမ်ိဳး မေျပာပါနဲ႔ ငါမခံစားနိုင္ဘူးဟ”
“ေအးပါ ဟာ ငါေနာက္ကိုမေျပာဘူး။ နင့္ကို စိတ္မခ်ေတာ့ဘူး။ အေမ့ကို လာေတာင္းခိုင္းလိုက္ေတာ့မယ္”
“ဟင္ အခုခ်က္ခ်င္းႀကီးလား”
“ေအး ငါနင္နဲ႔ အတူတူေနခ်င္ၿပီဟာ”
“ပိုကိုပိုပါတယ္”
မ်က္ေစာင္းေလးခ်ိတ္လို႔ ခ်စ္စရာေလး ေျပာလာတဲ့ ေအးခင္ကို ဆြဲဖက္မယ္ႀကံေတာ့ က်ေနာ့္အေျခအေနကို သိေနတဲ့ ေအးခင္က ေနာက္ကို ဆုတ္ၿပီး
“ေဟ့ေအး သြား မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့။ ၿပီးရင္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ေအးသြားမယ္ စားလိုက္ဦး။ ငါျပန္ေတာ့မယ္ အိမ္မွာ လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္။”
“ေအးပါ အာ့ဆို ငါအေမ့ကို ေျပာလိုက္မယ္ေနာ္။ ေဒၚေလးျမေမကို လာေျပာခိုင္းလိုက္မယ္။”
က်ေနာ့္စကားကို ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး သူ႔အိမ္ဖက္ ျပန္ေျပးတဲ့အခါ အထက္ေအာက္ တုန္ခါျပသြားတဲ့ တင္သားႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေစာေစာစီးစီး ညီေလးေခါင္းေထာင္လာတာမို႔ အေတြးေတြ ခါထုတ္လို႔ မ်က္ႏွာအျမန္သစ္လိုက္ရတယ္။
…………………………………………………….
အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ ဘဝမွာ တန္ဘိုးအထားဆုံးေန႔။ ဒီေန႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေအးခင္တို႔ရဲ့ မဂၤလာပြဲ ဆင္ႏြဲတဲ့ေန႔။ က်ေနာ္က နည္းနည္းအက်ယ္ခ်ဲ႕ခ်င္ေပမဲ့ ကေလးအေမ တစ္ခုလပ္မို႔ဆိုၿပီး ေအးခင္က အက်ဥ္းခ်ဳံးေစခ်င္တာမို႔ သူ႔အလိုလိုက္ရေပမဲ့။
က်ေနာ္ကေတာ့ အနံ့မျပယ္ေသးတဲ့ ေအးခင္ဆိုတဲ့ ပန္းကေလးကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး တန္ဘိုးထားခ်စ္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္သာ အသိဆုံး။ အခုလဲ ေအးခင္ သေဘာအတိုင္း မနက္အေစာကို ဘုန္းႀကီးသုံးပါး အိမ္ပင့္လို႔ မဂၤလာဆြမ္းကပ္တယ္။ ၿပီး ဖိတ္ထားတဲ့ ဧည့္ပရိသတ္ေတြကို ထမင္းဟင္းနဲ႔ ဧည့္ခံၾကရနဲ႔ ေအးခင္ေရာ က်ေနာ္ပါ ေတာ္ေတာ္ ေမာ သြားတယ္။
ဘယ္ေလာက္ေမာေမာ က်ေနာ္ေတာ့ ေမာတယ္မထင္ေအာင္ ပီတိျဖာေနမိတယ္။ ညေနခင္းၾကေတာ့ ဦးထြန္းေမာင္နဲ႔ အေမေဒၚေလးျမေမ တို႔ကို ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ မိဘေတြေပးတဲ့ ရိုးေျမက်ေပါင္းရပါေစ ဆိုတဲ့ ဆုကို ႏွစ္ဦးျပည့္ပါေစသားလို႔ ရႊတ္ဆိုရတာဟာ က်ေနာ့္ႏွုတ္ကထြက္တဲ့ အခ်ိဳသာဆုံး သံစဥ္လို႔ဘဲ ထင္မွတ္မိပါတယ္။
ေနာက္ အေမတို႔လင္မယားလဲ အိမ္ျပန္သြားသလို ရြာထဲနဲ႔ ၿခံထဲက ကူညီၾကသူေတြကိုလဲ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ စြန႔္ၾကဲလိုက္ေတာ့ စာနာေထာက္ထားမွုေတြနဲ႔ အေႏွာက္အယွက္မေပးဘဲ ေပ်ာ္ပြဲဆင္ဖို႔ ထြက္သြားၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ခ်ည္း က်န္တယ္။ ေဒၚေလးျမေမကလည္း
“ဟဲ့ ငါ့ေျမးကို ငါနဲ႔ထားခဲ့လိုက္ မင္းတို႔လဲ ပင္ပန္းၿပီ သြားၾကနားၾကေတာ့”
တဲ့ အလိုက္သိပုံမ်ား။ က်ေနာ္တို႔ လင္မယားအသစ္စက္စက္ေလးလဲ က်ေနာ့္တို႔အိမ္ကို ျပန္လာလိုက္တယ္။ မနက္ကတည္းက ဝတ္ထားတဲ့ ပြဲေနပြဲထိုင္ အဝတ္အစားေတြကိုခၽြတ္ၿပီး အိမ္ေနရင္းအဝတ္ေတြ လဲလိုက္ေတာ့မွ ေနရထိုင္ရ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိသလိုပါဘဲ။ ေအးခင္လည္း အဝတ္အစားလဲၿပီး အိပ္ရာျပင္ေနတုန္း က်ေနာ္လည္း ေရစည္ဆီသြားလို႔ မ်က္ႏွာသစ္ ေျခလက္ေဆးလိုက္တယ္။
က်ေနာ္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ ေအးခင္က ေရစည္ရွိရာ သြားေလေတာ့ က်ေနာ္က ဒီေန႔ည အိပ္ရမယ့္ အိပ္ရာကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ခုန္ေနမိတယ္။ အိပ္ရာေပၚတက္ၿပီးလွဲရင္း ေအးခင္အလာကိုဘဲ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။
ခဏအၾကာ ေအးခင္က အိမ္ထဲဝင္ၿပီး တံခါးမကို ျပန္ပိတ္ၿပီး အေပၚဂ်က္ထိုးေတာ့ မမွီတမွီမို႔ ေျခဖ်ားေလးေထာက္လို႔ အေပၚကို လက္ကေလး ေျမာက္ေနတဲ့ပုံက မယ္ေရြးပြဲက အလွမယ္ ကိုယ္ဟန္ျပေနသလိုဘဲ။ ေအးခင္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြၾကည့္ၿပီး ေရေတာင္ဆာလာတယ္။ ေအးခင္က ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို
“ဟာ သူရ အိပ္ေတာ့မလို႔လား”
“ေအးေလ မအိပ္လို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ”
“ဒီတိုင္းအိပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ ဟ”
“အင္..ဘာလို႔မရတာလဲ”
“လာခဲ့ ထလာ ဘုရားရွိခိုးရမယ္”
တဲ့။ ေသဟလို႔ အသံမထြက္ဘဲ ရင္ထဲက ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ဘာသာတရား အေလးထားတဲ့ ခ်စ္ဇနီးကို ပိုေတာင္မွ ေလးစားမိသြားၿပီး သူ႔အမိန႔္အတိုင္း အိပ္ရာကထလို႔ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိခိုးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူသာ ေျပာတာပါ က်ေနာ္က ဩကာသၿပီးတာနဲ႔ ဆိုစရာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ သူကေတာ့ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဆိုမၿပီးဘူး။ က်ေနာ္ သူ႔ေဘးမွာထိုင္လို႔ ဘုရားဝတ္ျပဳေနတဲ့ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေငးေနလိုက္တယ္။
ဘုရားရွိခိုၿပီး အိပ္ရာဝင္ျပန္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို
“ထိုင္”
တဲ့။ သူက က်ေနာ့္ကို က်ဳံက်ဳံေလး ထိုင္ကန္ေတာ့ဖို႔ ျပင္ေတာ့
“ဟာ ေအးခင္ နင္က ငါ့ထက္ႀကီးတယ္ေလ မလုပ္နဲ႔”
” အာ့ကအသက္ဟ။ အခု နင္က ငါ့ရဲ့ အိမ္ဦးနတ္။ အိမ္ဦးနတ္ကို ရိုေသကိုင္းရွိင္းရမွာ အိမ္သားေတြဝတၱရားဘဲ”
တဲ့။ ၿပီး ဦးသုံးႀကိမ္ခ်ၿပီး
“ဆုေပးေလ”တဲ့
“ဟ ဘာဆုေပးရမလဲ ငါမေပးတတ္ဘူး”
“ေပးခ်င္တာသာေပးပါ”
ဆိုတာနဲ႔
“ရာသက္ပန္ လင္သားကို ျပဳစုယုယနိုင္ပါေစ”
ဆိုေတာ့
“ဟြန႔္ ဆုေပးတာေတာင္ သူ႔အတြက္ခ်ည္းဘဲ”
ဆိုၿပီး ႏွစ္ဦးသား ရယ္ၾကရေသးတယ္။
“ကဲ အေမက မွာလိုက္တယ္ ပင္ပန္းေနၾကၿပီ နားၾကေတာ့တဲ့”
လို႔ မ်က္လုံးေလးေထာင့္ကပ္ၿပီး ေျပာလာတဲ့ ေအးခင္မ်က္ႏွာေလးက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အလွဆုံးပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပါ။
စာရွုသူမ်ားေရာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ေအးခင္ ေျပာသလိုမ်ား နားမယ္လို႔ ထင္ပါသလား။ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ၾကေပါ့ေနာ္။ ေအးခင္ဆိုတဲ့ ေမႊးေနတဲ့ ပန္းကေလးကို ေႏြးေနေအာင္ နမ္းရမွာက က်ေနာ့္တာဝန္ဘဲ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ။။
ၿပီးပါၿပီ။