မဟောင်းတဲ့ အချစ်

ရေးသားသူ – နတ်ဆိုးကြီး

နိဒါန်း…

ကျွန်တော့်ရဲ့ အပျော်ဆုံး အချိန်လေးပါပဲ……။ ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ သမီးလေးရယ်… ကျွန်တော် ရင်ခုန်ရဆုံး လူရယ်… အေးချမ်းတဲ့ မိသားစုလေး တစ်ခုလို နေရတာ အရမ်းဝမ်းသာမိတာ အမှန်ပါ….။

“အချစ် အချစ်..
အသစ်တွေဖြစ်ပေမဲ့
စွဲလမ်းခဲ့တဲ့ ချစ်သူဆိုတာ
တစ်ဦးတည်း…”

ကျွန်တော် လေးနက်စွာ မတွေးပဲ.. ချရေးလိုက်သော ကာရံမရှိသော စာလေး …။ စာလေးရဲ့ အောက်မှာ ၅ နှစ် သာသာ သမီးလေး ပုံတူ……။ ၎င်း…. ၎င်းတို့နှင့် အတူ ကျွန်တော် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော ဘဝတိုတိုရယ်… မဆုံးသော အကြောင်းအရာများဆီသို့… မှတ်တမ်းတင်ထားသော စာအုပ်လေး……။

အခန်း (၁)

လူပျိုပေါက်စ ဂျိုထောင်စ ဆိုသလို… အောင်ခန့် တစ်ယောက် တက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ်လောက်ရောက်လာတော့… အပေါင်းအသင်းကောင်းမှု နှင့် အင်တာနက် ပွန်းကားများ ကောင်းမှုကြောင့် အတော် ကဲမယ် ဆွဲမယ် ဖြစ်နေချိန်…..။

အောင်ခန့် က အမည်နဲ့ လိုက်အောင် ရုပ်ရည် သန့်ပြန့်သည်။ Gem ဆော့ထားသော ကျေးဇူးကြောင့် Body က ပျိုတိုင်းငေးရလောက်သော ကိုယ်ခန္ဒာမျိုး…။ ပထမနှစ်ကတည်းက King ဖြစ်ခဲ့သော အောင်ခန့် အဖို့ သိပ်ထွေထွေထူးထူး ကောင်မလေး တွေကို လိုက်စရာမလို …။ အလိုလို ကြွေဆင်းပြီးသား…..။

အခုလဲ အောင်ခန့် ကျောင်းမှာ အလှဆုံး Queen ဆိုသူ ရူပဗေဒမေဂျာမှ ပန်းမြတ်သဇင် နှင့် တက္ကသိုလ် အခန်းလွတ် တစ်ခန်းထဲမှာ iPhone S7 Plus နှင့်….

“လူတွေ မြင်ကုန်မယ် အစ်ကို …”

“ပန်းမြတ်ကလည်းကွာ ကိုယ့်ချစ်သူ အလှတရားတွေ မှတ်တမ်းတင်ထားရုံလေးကို…”

“အဲဒါဆိုလဲ မြန်မြန်လုပ်ကွာ ရှက်တယ်… ပြီးတော့ ….”

“စကားမပြောနဲ့ကွာ ဒီမှာ record နှိပ်ထားတာ “

ပန်းမြတ် ခြေထောက်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကိုယ်တပိုင်း စားရေးစားပွဲပေါ်မှောက်ပြီး ကုန်းနေရတာ အဆင်ပြေသော်လည်း ဂျင်းဘောင်းဘီက ဒူးလောက် ရောက်နေသည့်အပြင် ဖုန်းကင်မရာနှင့် အရိုက်ခံရသည့် အတွက် ရှက်သလိုလိုတော့ရှိသည်။

အောင်ခန့် ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက် သူအာရုံရှိတာက ပန်းမြတ် ပန်တီအပြာကျားလေးနှင့် လုံးနေသော တင်ပါးလေး…။ ပန်တီက သေးတော့ ပန်းမြတ် တင်ပါးကြီးကြီးတို့က မနိုင်မနင်း အပြင်သို့ လုံးထွက်နေလေသည်…။ အောင်ခန့် ထိုမြင်ကွင်းများကို ရိုက်ရင်းတန်းလန်း… လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဖင်လုံးလုံးကို ပွတ်သပ်နေလေသည်…။ ပွတ်သပ်ရင်း ပန်တီကျားလေးကို အောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းလေး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်..။ ဖုန်းကင်မရာကို အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ချိန်လိုက်သည်…။ ဖြူဖွေးသော ဖင်မြောင်း၏ အောက်နားတွင်…. စိပြီးပူးကပ်နေသော ပန်းမြတ်၏ ဖုတ်ဖုတ်လေးက အောင်ခန့် ရင်းနှီးပြီးဆိုသော်လည်း… ဘယ်နှခါကြည့်ကြည့်.. ကာမရာဂကို ထိန်းချုပ်ရန် မဖြစ်နိုင်ချေ..။ ထိုအချင်းအရာထက် ဆိုးတာက… အနံ…။

ပန်းမြတ်က ရုပ်ကလေးလှသော်လည်း အနေအထိုင်ကြမ်းသည်…။ ပြစ်စလက်ခတ် နေတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား… ဖြစ်သလို နေတယ်လိုပဲ ပြောရမလား… ကိုယ်နံပြင်းတယ်ပဲ ပြောရမလား … အောင်ခန့် နှာခေါင်းထဲသို့ ဖုတ်ဖုတ်နံ့ နှင့် သေးနံ ခပ်ပြပြလေး ဝင်လာလေသည်…။ ထိုအချင်းအရာကလည်း တောက်ခါနီးမီးခဲကို လေနှင့် မှုတ်လိုက်သလို… ရဲခနဲ ထောင်းခနဲ ဖြစ်စေသည်…။

“မြန်မြန်ကွာ… လူတွေ တွေ့ကုန်မယ်…”

ပန်းမြတ်အပြောက နောက်ကျနေသေးသည်…။ အောင်ခန့် တစ်ယောက် ဂျင်းဘောင်းဘီထဲမှ အတင်းရုန်းထွက်နေသော လီးကို ထုတ်နေလေပြီ…။ ထိုနောက်….

“အား….. နာတယ်အကို…. အတင်းထိုးထည့်တော့တာပဲ…”

“ဆောတီး.. ပန်းမြတ် .. ကို နဲနဲလောသွားတယ်… အချစ်က အရမ်းလှတာကိုး… ဟီး..”

ရုတ်တရက် ဖုတ်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားသော လီးဒဏ်ကြောင့် ပန်းမြတ် ပြောခြင်းသာ…။ ဒီလိုအတွေ့အကြုံက ပန်းမြတ်အဖို့တော့ ရိုးနေပြီ..။ လီး ဝင်သွားသော်လည်း အောင်ခန့်က ရပ်နေသဖြင့်….

“လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ကွာ… ဘာလို့ ရပ်နေတာလဲ..”

“ချစ်နာတယ်ဆိုလို့လေ… ဒါဆို လုပ်တော့မယ်နော်….”

အောင်ခန့်လီးကို ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ထုတ်လိုက်လေသည်…။ ဖုတ်ဖုတ်၏ ဘေးသားတို့က လီးတွင် ကပ်ပါလာပြီး ဖုတ်ဖုတ် အပြင်သား နဲနဲစူထွက်လာလေသည်….။ ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ အချစ်အရည်ချွဲချွဲတို့ လီးတွင်ကပ်လာပြီး အပြင်နဲနဲ ထုတ်လိုက်သည့် လီးတဝက်ခန့်က ပြောင်လက်နေသည်..။ ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ်က စုပ်မျော့ ပါသည်ထင်၏…။ အတွင်းသားတို့က အတင်း ဆွဲစုပ်ထားသလို အောင်ခန့် ခံစားရလေသည်…။ အရသာခံပြီး တဝက်လောက် ဆွဲထုတ်အပြီး.. လီးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း တရစ်ချင်း ပြန်သွင်းလိုက်သည်…။ ဖုတ်ဖုတ် အတွင်းသား၏ နူးညံ့ခြင်း နှင့် စုပ်ယူအားတို့က အောင်မြတ်အတွက် ဘာနဲမှ မလဲနိုင်သော.. ပန်းမြတ်၏ သဘာဝက ပေးသော လက်ဆောင်မွန်ပမာ….။

“အီးးးးး…… အားး…. ပန်းမြတ်ကို သနားပါ ကိုရယ်… ပန်းမြတ်ကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့နော်… မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးပါ ကိုရယ်…”

ပန်းမြတ် အရမ်းကောင်းနေမှန်း အောင်ခန့် ကောင်းကောင်းသိသည်….။ ဒီစကားပြောတော့မယ်ဆိုတာလဲ မှန်းထားပြီးသား…။ သို့သော် ခပ်သွက်သွက် မလုပ်သေး……။ အချက် ၂၀ ခန့် ဖြည်းဖြည်းလေး စိမ်ပြီးလိုးနေသည်…။ ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ အရည်ကြည်များသာမက… အဖြူခပ်စေးစေးတွေပါ.. ပါလာလေပြီ….။ ဖုတ်ဖုတ်အတွင်း ညှစ်အားကလည်း စောစောကထက် ပြင်းလာလေပြီ….။ ထိုအခါမှ… အောင်ခန့် စပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်တော့သည်….။ အောင်ခန့် ဆောင့်ပုံက ပညာသားပါသည်…။ စကောဝိုင်းလို ကစားပြီး ဆောင့်နေတော့ ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် နံရံ တစ်ခုလုံး နေရာအနှံ့ ထိုးမိနေသည်။။

“ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…..”

“အာ… အားး…. အီး… အီး… အား…. ဆောင့်ပါ ကိုရယ်…. ဆောင့်ပါ…. အား…. အရမ်းကောင်းတယ်…”

ပန်းမြတ် ပြီးတော့မည်ကို အောင်ခန့် သိသည်။ထို့ကြောင့်….

”ပက်လက်လှန်ကွာ… ဒီလိုကြီးက အားမရဘူး… နောက်ပြီး… ပန်းမြတ်လဲ ကိုနောက်က ဆောင့်တော့ ပေါင်နာမှာပေါ့”

“ဟာကွာ…. အမြဲ အဲလိုပဲ… အင်းပါ…”

အားမလို အားမရ လေသံလေးနှင့် ညည်းပြီး စာရေးစာပွဲပေါ် ပက်လက်လေး လှန်ပေးလိုက်လေသည်။ အောင်ခန့်က ကျနေသော ခြေထောက် ၂ ချောင်းကို မြှောက်လိုက်ရင်း…. ပြူထွက်နေသော ဖုတ်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းထဲကို အဖြူရည် ပျစ်ပျစ်တို့ ပေနေသော လီးဖြင့် ထိုးထည့်လိုက်လေသည်..။

“အား.. ကိုရယ် ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးနော်…”

“အင်း ဆောင့်ပေးမယ်နော် ချစ်…”

အောင်ခန့် ဆောင့်လဲ ဆောင့်.. အပေါ်အင်္ကျီလည်း လှန်ရင်း… ပန်းမြတ် နို့နှစ်လုံးကို အငမ်းမရ စုပ်ယူလိုက်သည်…။ ပန်းမြတ်တစ်ယောက် ဖုတ်ဖုတ်ထဲ လျင်မြန်စွာ ဝင်နေသော လီး၏ အရသာနှင့် နို့စို့ခံရသော အရသာတို့က ဘာနဲမှ မတူအောင်.. ကောင်းလွန်းနေတဲ့ အတွက်.. တီကောင်ကို ဆားနဲ့ တို့ သလို လူးလွင့်နေလေသည်…။ အောင်ခန့်၏ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း တဖြည်းဖြည်း ပြင်းလာလေပြီ….။

“အားးးး..အာ….အားးး….အားးးးး…အု…အု….”

အပြင်မှ အသံကြားမည်စိုးသဖြင့် ပန်းမြတ် ကိုယ့်ပါးစပ်ကို လက်နှင့် အုပ်လိုက်လေသည်။

“ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်….”

“ကို ပြီးတော့မယ်…ချစ်ရေ…အားး….အား..”

“အာ…အာ.. အထဲမှာ…အာ.. မပြီးနဲ့…အားးး..”

ပန်းမြတ်ပြောစကား နောက်ကျခဲ့လေပြီ…။ သုတ်ရည် နွေးနွေးတို့က ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ်ထဲသို့ အရှိန်နှင့် တိုးဝင်သွားခဲ့လေပြီ..။ အောင်ခန့် လီးကို ချွတ်လိုက်သည်နှင့် ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ သုတ်ရည်တို့ ပြန်အန်ထွက်ကုန်လေသည်။

“ညစ်ပတ်ပြီ ကိုရယ်…. ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ရင် အရည်တွေ ကွက်ကုန်တော့မှာပဲ… နောက်ပြီး… တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ဒုက္ခ … ဘာမှန်းမသိဘူး…”

ပန်းမြတ်.. ပြောရင်းဆိုရင်း… ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်နေသည်။ အောင်ခန့်ကတော့.. သူ့လီးတွင် ပေနေသော စောက်ရည် ဖြူဖြူတို့ကို တစ်ရူး နှင့် သုတ်ပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်နေသည်…။ ပန်းမြတ် ဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ပွယောင်းယောင်းရှိသော ဆံပင်တို့ကို လက်နှင့် သပ်ပြီး…

“ကို .. သွားတော့မယ်နော်… နောက်မှ တွေ့မယ်… နောက်တချိန်က စတော့မှာ…”

ခေါင်းလေး တစ်ချက် ဆက်ပြရင်း ဆေးလိပ်ဖွာကာ… ပန်းမြတ် နောက်ကျောကို ကြည့်နေမိတော့သည်။

အခန်း (၂)

“ဘဝတကွေ့… ခဏအတွေ့မှာ သာယာလို့ထင်… ထိုအရာကို .. အချစ်ဟု ခေါ်မလား”

ဆောင်းရာသီဟု ဆိုသော်လည်း နေလည်ခင်း အလင်းရောင်က စူးရှလှ၏..။ အအေး ၂ လုံး .. လူ ၂ ဦး ထိုင်ခုံ ၂ လုံး စားပွဲတစ်လုံး နှင့် တစ်လံသာသာရှိသော နေရာအဝန်းအဝိုင်းလေးတစ်ခု ငြိမ်သက်လို့နေလေသည်။ ငြိမ်သက်မှုကို ထိုးဖောက် ပေါက်ခွဲ လိုက်သည်က ပန်းမြတ်သဇင်…။

“ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ အစ်ကို… ပန်းမြတ်တော့ စိတ်ညစ်တာပဲ”

သောက်လက်စ ဆေးလိပ် မီးခိုးများ အကြားမှ ခပ်ပြင်းပြင်း လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်..။

“ခက်တယ်.. ပန်းမြတ်ရယ်… ကိုတို့က ကျောင်းမှ မပြီးသေးတာ..”

“ကို … အဲ့စကားတော့ မပြောနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး မှားခဲ့လို့လေ… ပန်းမြတ် တစ်ယောက်တည်းကြောင့် မဟုတ်ဘူး..”

ထိုစကားသံ ဒေါသကြောင့် နဲနဲ ကျယ်သွားသည်ထင်….။ မလှမ်းမကမ်း စားပွဲမှ ထိုင်နေသော ကောင်မလေး ၂ ယောက် လှည့်ကြည့်သည်။

“ကဲပါ ပန်းမြတ်ရယ် … အာလုံး ကို့တာဝန်ထား…”

“ဒါဆိုလဲ …ပြီးရော … မေမေက သူနဲ့ လာတွေ့ပါတဲ့”

“ဘာ…!!!!!!!”

စောစောက ကောင်မလေး ၂ ယောက် ထပ်လှည့်ကြည့်ပြန်သည်။ အောင်ခန့် အသံလျှော့ရင်း

“နေပါဦး ..ပန်းမြတ် ဗိုက်ကြီးတဲ့ ကိစ္စ ပန်းမြတ် အမေ သိသွားပြီ… ဟုတ်လား…”

“ဟိုလေ…အဲဒါက…အဲဒါက..”

“မြန်မြန်ပြောပါ ပန်းမြတ်ရယ်…..”

“ဟိုဝှာ မဖြစ်လို့ ဆီးစစ်ကြည့်တုန်းကလေ….. ဟို…အဲ့ စစ်တဲ့ဟာ.. သန့်စင်ခန်းထဲမှာ မေ့ခဲ့…”

“အေး..ကောင်းရောပေါ့ကွာ…”

အောင်ခန့် မိုးကြိုးအတောင့်လိုက် ပစ်ချခံရသလို ဖြစ်သွားသည်။ အောင်ခန့် စဉ်းစားထားတာက ပန်းမြတ်ကို ချော့မော့ပြီး ဗိုက်ကိစ္စ ဖြေရှင်းရန် အကြံ…။ အခုတော့ … ပြသနာက ထင်ထားသည်ထက် ပိုပြီး ကြီးနေလေပြီ…။ သို့သော် အောင်ခန့် အဖေ မဆုံးခင်က အောင်ခန့်ကို ဆုံးမခဲ့သော စကားရှိသည်…။

“သား…. ယောင်္ကျားကောင်းဆိုတာ လုပ်ရဲရင် ခံရဲရတယ်ကွ.. တာဝန်ယူရဲရတယ်… ဘယ်ကိစ္စမဆို မလုပ်ခင် အကြာကြီး စဉ်းစားလို့ရတယ်… အေး လုပ်ပြီးရင်တော့ ဆုံးအောင်လုပ်.. အကျိုးအပြစ်.. အကုန် ခံပေတော့…။ အဲဒါမှ ယောကျ်ားလို့ ခေါ်တယ်ကွ…။ ငါ့သား ယောင်္ကျားစစ်စစ် ဖြစ်ပါစေကွာ”

ထို့ကြောင့်ပင် အောင်ခန့် ပန်းမြတ်အမေနှင့် တွေ့ရန် လက်ခံခဲ့သည်….။ သို့သော် လူငယ်ဘဝကို ဆုံးရှူံးရတော့မည်ဆိုသော အတွေးကလည်း ရှိပြန်သည်…။ စိတ်ညစ်နေသည်က အမှန်….။

အခုလို လည်ကတုံးကြီးဝတ်ပြီး ယောပုဆိုးကြီးကလည်း အနေရအထိုင်ရ ကြပ်လှသည်..။ အဆင့်မြင့် စားသောက်ဆိုင်တွင် အဲကွန်းများ ဖွင့်ထားသော်လည်း အောင်ခန့် ချွေးဇောများ ပြန်ပြီး တစ်ရှူး ခဏခဏ ထုတ်သုတ်နေရသည်..။ ပန်းမြတ်နှင့် သူ့အမေကလည်း ရောက်လာတော့မည်…..။

“ဟိတ်…. ကို တစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေပြီလား..”

“ဟင် ….ပန်းမြတ်…. ပန်းမြတ်မေမေရော…..”

“အခုမှ ကြောက်ပြနေလိုက်တာ…. မေမေက ဝင်စရာတစ်ခုရှိလို့ ပန်းမြတ်ကို အရင်လွတ်လိုက်တာကိုရဲ့”

“အော်…ဟုတ်လား…..”

“မကြောက်ပါနဲ့ ကိုရယ် မေမေက အေးဆေးပါ… နောက်ပြီး ဆိုရှယ်ကျတယ်.. ခေတ်ဆန်တယ်.. အေးဆေး”

ပန်းမြတ်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောနေသော်လည်း…အောင်ခန့် နေသာသည်မရှိ… ရေတစ်ခွက်မော့ချလိုက်သည်. . ရင်အေးလို အေးငြားပေါ့…။

“ဟော.. မေမေတောင် လာနေပြီ.. မေမေ.. သမီးတို့ ဒီမှာ….”

အောင်ခန့် သောက်နေသော ရေခွက် အသာချပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ လေဒီရှူးအနီရောင်… အသားကပ် စတော်ကင်နှင့်…. စကပ်က ဒူးဖုံးရုံသာသာ…. လည်ပင်းအဟိုက် အင်္ကျီကို အပေါ်မှ ကုတ်ထပ်ထားပြီး စလင်းဘတ်ကို လက်မှာ ချိတ်ပြီ… တောင့်တောင့်တင်းတင်း….. ၃၀ နှစ်လောက်သာ ထင်ရသည်..။

“အန်တီ့ နာမည်က မာလာသဇင် ပါ.. တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် သား..”

ဟု ဆိုကာ.. လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရန် လက်ကမ်းပေးလေသည်…။ အောင်ခန့် ထိုအခါမှ သတိပြန်ဝင်လာလေသည် ..။ ဘယ်အချိန်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဘယ်အချိန် လက်လှမ်းမိမှန်းမသိ….။ လက်နွေးနွေး နူနူးညံ့ညံ့ လက်၏ အထိအတွေ့….။

“ဟုတ်….”

“သားက လူချောပဲ… အဲ့ဒါကြောင့် သမီးလေး ကြိုက်တာကိုး..”

“ဟုတ် အန်တီ ကျေးဇူးပါ…”

“ဒါနဲ့ မေးပါဦးမယ်… အန်တီ့ သမီးကို တကယ် မေတ္တာ ရှိပါတယ်နော်…”

“ဟုတ်ကဲ့… တကယ်မေတ္တာရှိတာပါ…”

“အိမ်ထောင်တစ်ခုမှာ မေတ္တာရှိရုံနဲ့ မလုံလောက်ဘူးကွ…. မင်း အလုပ်တစ်ခုခု လုပ်မှ ရမယ်”

“ဟုတ်…ဒါပေမဲ့ ကျနော်က ကျောင်းမပြီးသေးတော့.. အလုပ်က ….”

“အဲ့ အတွက် မပူပါနဲ့ အန်တီဖွင့်ထားတဲ့ BAR တစ်ခုရှိတယ်… အဲ့မှာလုပ်ပေါ့….”

ပန်းမြတ်က ဝင်ပြီး..

”အဲဒါ ကောင်းတယ် ကို…. ပန်းမြတ်လည်း သဘောတူတယ်…”

“ဟုတ် အန်တီ.. ကျနော် လုပ်ပါ့မယ်…”

“အေးကွယ်…. အန်တီသမီးလေး ဆိုးသမျှ မင်း သည်းခံရမယ်နော်….။ သူအဖေက သူ ၃ နှစ် သမီးလောက်ကတည်းက ဆုံးသွားတာဆိုတော့…. ဖခင်မေတ္တာ ငတ်ရှာတယ်ကွယ်…”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ…. ကျနော် သည်းခံနိုင်ပါတယ်”

“အေး.. မှာစရာရှိတာ မှာပြီး… စားစရာရှိတာ စားတာပေါ့…။ နောက်မှ မင်း မိဘတွေနဲ့ တွေ့ပြီး မင်္ဂလာကိစ္စ စကားပြောတာပေါ့..”

အောင်ခန့် တစ်ယောက် အစားပဲ အာရုံထားပြီး စားနေသည်…။ ထမင်းစားပြီးတော့ အချိုရည်သောက်မည် အပြု… ဆုံဆည်းတိုက်ဆိုင်သော လက်တစုံ…. ပန်းမြတ်လက်မဟုတ် သူ့မေမေလက်…..

“သားသောက်လေ….”

“ရပါတယ် အန်တီ.. ကျနော်က မမှာပဲ အန်တီ့ အအေးကို မှားသောက်မိတော့မလို့ပါ… ကျနော် မှာလိုက်ပါမယ်… အန်တီသောက်ပါ..”

ပန်းမြတ်အမေက ပြုံးပြရင်း… အအေးခွက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်လေသည်…။ အနီရောင် ဆိုးထားသော နှုတ်ခမ်းနီတို့က ခွက်လေးတွင် စွန်းကျန်ရစ်နေသည်…။ လှပသော နှုတ်ခမ်းအစုံက အချိုရည် နီနီတို့ကို သေသပ်လှပစွာထိပြီး လည်ချောင်းတလျှောက် ဆင်းသွားသည်ကို မြင်နေရသည့်အလား….။ အောင်ခန့် တသက် မြင်ဖူးသမျှ အလှပဆုံးသော နှုတ်ခမ်းတစုံ…. ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် သပ်လိုက်ပုံက… အောင်ခန့် အကြည့် လွဲလိုက်သည်….။

“ကဲ ..အန်တီ ကိစ္စလေးရှိလို့ သွာလိုက်ဦးမယ်… ဘေတခါတည်း ရှင်းသွားမယ်နော်…”

ဟု ပြောကာ ဆိုကာနှင့် ထလိုက်ချိန်…. ဟိုက်နေသော လည်ပင်းပေါက်မှ ဝင်းခနဲနေအောင် ထွက်လာသော ရင်မွှာတစ်စုံ.. ပြီးတော့… လှည့်ထွက်သွားပြီး လူတိုင်းငေးရလောက်သည့် တင်တစ်စုံ…. အောင်ခန့် တစ်ယောက်.. ဒေါ်မာလာသဇင်ကို ပြုံးပြမိလား.. သို့မဟုတ်… ပါးစပ် အဟောင်းသားနှင့် ငေးနေမိသလား အောင်ခန့်ကိုယ်တိုင်ပင် မသိတော့ပြီ…..။

အခန်း (၃)

ဘာလိုလိုနဲ့ အောင်ခန့်နှင့် ပန်းမြတ်သဇင်တို့ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးခဲ့သည်မှာ (၇) လ ထဲသို့ပင် ရောက်ခဲ့လေသည်။ ဒါလဲ လွယ်လွယ်လေးတော့မဟုတ်ခဲ့…။ အောင်ခန့်အမေက လုံးဝသဘောမတူ..။ ပန်းမြတ် နောက်ကြောင်း မကောင်းဘူးဟု သိထားလို့ ဖြစ်သည်…။ နောက်တစ်ချက်က သားဖြစ်သူ ပညာမစုံသေးတာလည်း ပါသည်…။ ပန်းမြတ်တို့၏ မျိုးရိုးကြောင့်လည်း ပါသည်ထင်သည်…။ ဒေါ်မာလာသဇင်ကြောင့်လည်း ပါသည်…။

ဒေါ်မာလာသဇင်က သေသွားသော ယောကျာ်း၏ နောက်မိန်းမ ….။ ၁၆ နှစ်သမီး ဘဝတွင် ချစ်သူနှင့် ချစ်ရည်လူးပြီး မဖုံးနိုင်သည့်အဆုံး မြို့က သူဌေးကြီး တစ်ယောက်ကို ကောက်ယူလိုက်သည်…။ သူဌေးကြီးကလည်း ကိုယ်ဝန်မှာ သူ၏ ကိုယ်ဝန်ဟု ထင်ပြီး မယားကြီးကို ကွာရှင်းပြီး ဒေါ်မာလာကို ယူခဲ့သည်။ သူဌေးကြီးက နှလုံးရောဂါအခံ ရှိသောကြောင့် မယားကြီးက လိင်မှုကိစ္စတို့ကို တတ်နိုင်သမျှ မရှိအောင် ဘာသာရေးနှင့် ဆွဲဆောင်ထားသော်လည်း ၎င်းကို မသိသော ဒေါ်မာလာ သည်.. ကလေးမွေးပြီးပြီးချင်း အစွမ်းကုန် ပြုစုလေသည်..။

အတန်ငယ် သက်သာလာသော နှလုံးရောဂါသည်.. ဒေါ်မာလာ လက်ထက်တွင် မကြာခဏဆိုသလို ဖောက်တတ်လေသည်..။ အမှန်အတိုင်းဆိုလျှင် သူဌေးကြီးသည် ဒေါ်မာလာနှင့် လိုးရင်းပင် အသက်ပါသွားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ သူဌေးကြီး ဆုံးတော့ ဒေါ်မာလာ အသက် ၂၀ ဝန်းကျင်လောက်…။ ပန်းမြတ်သဇင်က ၃ နှစ်သမီးလောက်…။ ဒေါ်မာလာ နောက်အိမ်ထောင်မပြုတော့ … သမီးလေးအရွယ်ရောက်ရင် သူမလို မမှားစေချင်…။

အောင်ခန့်ကတော့ ပန်းမြတ်တို့အိမ် လိုက်နေရသည်..။ အောင်ခန့် အိမ်သာသွားပြီး အိပ်ယာသို့ ပြန်လာလေသည်..။ ပန်းမြတ် ဗိုက်ဖောင်းဖောင်းနှင့် မအိပ်သေးတာကြောင့်

“ပန်းမြတ် ..အိပ်တော့လေ…. ကိုယ်ဝန်ဆောင်ဆိုတာ စောစော အိပ်ရတယ်…”

“မအိပ်ချင်ဘူး ကိုရယ်…. ကို့ရဲ့ အထိအတွေ့ကို လိုချင်လို့….”

“ဟာ..ပန်းမြတ်ကလဲ ဗိုက်ကြီးနဲ့ မဖြစ်ဘူးလေ…”

“ ဘာလဲ ကိုက အဲ့စိတ်မရှိရအောင် တခြားကောင်မနဲ့ နေနေတာလား…”

“မဟုတ်ရပါဘူး ချစ်ရယ်…. ချစ်တွက် မကောင်းမှာ စိုးလို့ပါ..”

“ဒါဆို အလုပ်နဲ့ သက်သေပြ…”

ပန်းမြတ် ကာမ ကိစ္စကို အလွန်ကြိုက်မှန်း အောင်ခန့်ယူပြီးမှ သိလေသည်…။ အခုလည်း ဗိုက်ကြီးနှင့် ဆန္ဒရှိနေပြန်သည်…။ ပန်းမြတ် လက်က အောင်ခန့် ညအိပ်ဘောင်းဘီသို့ ပွတ်သပ်နေပြီ…။

“စိတ်မပါဘူးလဲ ပြောသေးတယ်… ကို့ဟာကြီးက ဘောင်းဘီတောင် ပေါက်ထွက်တော့မယ်….”

“ဒါကတော့ ချစ်က ပြုစု တော်တာကိုး…..”

ပန်းမြတ် ပြောနေရင်းနှင့်ပင် လက်က ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်သည်…။ အောင်ခန့်အလိုက်သင့် ဖင်ကြွပေးလိုက်သည်…။ ပန်းရောင်ဝင်းပြီး တင်းနေသော လီးထိပ်ဖူးကို ပန်းမြတ် ရေခဲချောင်းငတ်နေသော ကလေး တစ်ယောက်လို တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် စုတ်လေသည်….။

အောင်ခန့် မျက်လုံး မှိတ်လိုက်ချိန်တွင် အာရုံမှာပေါ်လာတာက …. ပန်းမြတ်အမေ…. ပြုံးပြရင်း…အအေးခွက်ကို လှမ်းကိုင်…အနီရောင် ဆိုးထားသော …လှပသော နှုတ်ခမ်းအစုံက အချိုရည် နီနီတို့ ကို သေသပ်လှပစွာ ထိပြီး လည်ချောင်းတလျှောက် ….. အလှပဆုံးသော နှုတ်ခမ်းတစုံ….ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် သပ်လိုက်ပုံက…
အောင်ခန့် ဆက်မစဉ်းစားချင်တော့…ထပ်လဲ မပြစ်မှားချင်တောာ.. ထို့ကြောင့်…

“ချစ် ..ကို မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ… လုပ်ရအောင်… လေးဘက်ကုန်းပေး…..”

ဟု ပြောလိုက်သည်နှင့် ပန်းမြတ် ဗိုက်ကလေးကို ပင့်ကာ… လေးဘက်ထောက်လိုက်လေသည်…။ အောင်ခန့်လည်း ပန်းမြတ် သရေတွေ ပေနေသော လီးထိပ်ဖူးကို ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် ပြဲပြဲလေး၏ အဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ဗိုက်က ၇ လ ကျော်ပြီမို့လားမသိ… ဖုတ်ဖုတ်မှာ နဲနဲ ပွင့်အာနေသည်..။ ထို့အပြင် အရေလေး အနည်းငယ် ထွက်နေသည်။

“ချစ်…ချစ်ထဲက အရည်တွေ ထွက်နေပါလား…”

“ထွက်ပစေ ကိုရာ…လုပ်မှာသာ လုပ်ပါ…. ဖြည်းဖြည်းတော့ လုပ်နော် ကို….”

“အင်း..အင်း..”

အောင်ခန့် နှင်းဆီပွင့် ပွင့်နေသလို အနည်းငယ် အာနေသော ဖုတ်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကို တရစ်ချင်းသွင်းလိုက်သည်..။

“အား..ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”

“အင့်….အင့်….အင့်…..”

ထို အချိန်…ဒေါ်မာလာ တစ်ယောက် ..မီးဖိုခန်းတွင် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ အိမ်ဖော်များရှိသော်လည်း စိတ်တိုင်းမကျသောကြောင့် ကိုယ်တိုင် စွပ်ပြုတ်လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ စွတ်ပြုတ်လုပ်ရန် ညနေကမှ ဈေးသွားပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ရသော ကြက်သားကိုအသား နုပ်နုပ်စင်း အရိုးဖယ်ထားပြီး သပ်သပ်ထား.. စောစောက ကြက်အသားချည်း နုပ်နုပ်ဆစင်းထားသည်ကို ဆား နနွင်း အချိုမှုန့် ကြက်သားမှုန့် နဲနျဲနှင့် နှယ်….ထိုသို့ ပြုလုပ်နေစဉ်..မီးပေါ်တွင် နွားနို့ တည်ထားသည်။

ကြက်အရိုးများကို ဓါးနှင့် အရိုးကွဲရုံ ခုတ် ဆား နနွင်း အချိုမှုန့် ငံပြာရည်နဲနဲ သံပုရာသီး အရည် နဲနဲညှစ်…ကြက်သွန်ဖြူ ၃၊ ၄ တက်နှင့် ဂျင်းထောင်းထည့်.. ပြီးတော့ နွားနို့အိုး ပွတ်သည် အထိ ခဏ နှပ်ထားလိုက်သည်။ နွားနို့ အပွတ်ကောင်းပြီး အနေတော် ဖြစ်မှ မီးပေါ်က ခဏချ စောစောက ကြက်ရိုး အိုးကို မီးပေါ်တင်ပြီး ရေ အနည်းငယ်ထည့်ပြီး နုပ်နုပ်စင်းထားသော ကြက်သား နည်းနည်း ထည့်လိုက်သည်။

ကြက်သားအိုး ပွတ်သည်နှင့် ဆီအိုးတင် စောစောက ကြက်သားချည်း နုပ်နုပ်စင်း ထားသည်ကို အနေတော်လုံး အနည်းငယ် နီလာသည် အထိ ကြော်ကာ ဆီစစ်ထားသည်။ ဆီ စစ်ထားစဉ် နွားနို့အိုးပြန်တင်ကာ နွေးထားသည်။ ပြီးမှ ဆလပ်ရွက်နှင့် ခရမ်းချဉ်သီး နံနံပင် တို့ ကို လှသလို ပြင်ဆင်ကာ ကြက်သားလုံးကြော်ထည့်.. နွားနို့ထည့်… ကြက်စွပ်ပြုတ်ကို အရည်ချည်း အသာ စစ်ထည့်ပြီး သမီး ရှိရာ အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းသို့ တက်ခဲ့သည်။

အိပ်ခန်း တံခါးခေါက်ရန် အလုပ်… တံခါးမှာ အနည်းငယ် ဟနေတာကြောင့် ဖွင့်မည် အပြု…..

“အား..ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”

“အင့်….အင့်….အင့်…..’

သမီးဖြစ်သူ ပန်းမြတ်က လေးဘက်ထောက်လျှက် သားမက်ဖြစ်သူ အောင်ခန့်က အနောက်မှနေပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်နေသည်။ လီးကြီးမှာ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် အကြော အပြိုင်းပြိုင်းဖြင့်…. ဒေါ်မာလာ အနှစ် ၂၀ ကျော်လောက် ပျောက်ဆုံးနေသော ကာမရာဂတို့ ကို လှုပ်နိုးသလို …. ထိုအချင်းအရာကို မပြုမူ မမြင်တော့.. မခံစားရတော့သည်မှာလည်း အနှစ် ၂၀ ကျော်….။ ဒေါ်မာလာ အာခေါင်တွေခြောက်လာသည် သွေးသားထစ အပျိုရိုင်းလေးတစ်ယောက်လို ရင်ခုန်မှုမြန်လာခဲ့ပြန်သည်။

သားမက်နှင့် ယောက္ခမ မသင့်တော်ဘူးဆိုသော အတွေး… ငါ့သမီး အလိုးခံနေရပါလားဆိုသော အတွေး… အတွေးများစွာ နှင့် ခေါင်းထဲတွင် ပြည့်နေသော်လည်း မျက်လုံးက သားမက်၏ လီး အဝင်အထွက်အား မလွတ်တမ်း မျက်တောင်မခပ် ကြည့်မီနေသည် မဟုတ်ပါလား။ ။

အခန်း (၄)

ဒေါ်မာလာ အခန်းဝမှ အသာလေး ထွက်ခဲ့လေသည်။ သို့သော် သူမ၏ သားမက် အောင်ခန့်၏ လီးထိပ်နီနီ နှင့် အကြောပြိုင်းပြိုင်း တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် လီးကြီးကတော့ မျက်စိထဲက မထွက်….

“ဝူး….”

လေပူများ နှင့်ရောပြီး သက်ပြင်းအရှည်ကြီး မှုတ်ထုတ်လိုက်သည် ။ အာခြောက်သည်ကတကြောင်း… ရင်တုန်နေသည်ကတကြောင်း ..တခါမှ မသောက်ဖြစ်သော ရေခဲရေ သောက်ရန် ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်သည်။ လေအေးတိုက မျက်နှာရော ရင်ဘက်ပါ ထိတွေ့သွားသည်။ မီးခဲပေါ် ရေဖြန်းသလို ရှဲခနဲ မြည်သည်လို့တောင် ဒေါ်မာလာ ထင်သည်။ ဖန်ခွက် ကြည်ကြည်ထဲ ထည့်လိုက်ရာ ရေခဲရေ၏ အအေးနှင့် ဖန်ခွက် အပြင်တွင် ရေသီးလေးများ တွဲခိုသွားသည်။

ဒေါ်မာလာ ဖန်ခွက်ကိုကြည့်ရင်း စောစောက သားမက်၏ စောက်ရည်ပေနေသော လီးကြီးကို ပြန်မြင်နေမိတော့သည်။ အတွေးအာရုံကို ဖျက်ကာ မော့သောက်လိုက်သည်…။ ဆူးရှထုံကျဉ်သော ခံစားမှုက လည်ချောင်းတလျှောက် ဆင်းသွားလေသည်။ …

“အား..ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…. ချစ် အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးမယ်လေ..”

“ဖြစ်ပါ့မလား ပန်းမြတ်ရယ် ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ဟာကို….”

“မသိဘူးကွာ… လုပ်ချင်တယ်”

“အင်း…ဖြေးဖြေးတော့ လုပ်နော်… ချစ်”

အောင်ခန့် ပက်လက်အနေအထားနှင့် လီးကြီးကတော့ လွတ်တော့မဲ့ ဒုန်းပျံသဖွယ်…။ ပန်းမြတ် နှုတ်ခမ်းလေး အသာ ကိုက်ရင်း ဗိုက်ကလေး ပင့်ကာ.. ထိုင်ချလိုက်သည်..။အောက်က အောင်ခန့်က မသိမသာ ကော့ပေးထားသည်။ လီးသည် ဖုတ်ဖုတ် အတွင်း တရစ်ချင်း ဝင်သွားပြီး အဆုံးရောက်တော့ ပန်းမြတ် ခဏငြိမ်လိုက်သည်..။ အနေအထား အခြေအနေ ကိုကြည့်ပြီး အသာ ပြန်ကြွလိုက်သည်။

အတွင်းထဲကတော့ မနာ သို့ပေမဲ့ အဆုံးမှာ နဲနဲတော့ ပိတ်ကာကာကြီး ဖြစ်နေသည်။ ကိစ္စမရှိ ..နဲနဲ မြန်မြန်လေး ဆောင့်ကြည့်သည်..။ အနည်းငယ် အောင့်သော်လည်း အရှိန်တက်နေသော ကာမဖီးက ပိုကောင်းနေသည်။ ပန်းမြတ်ဆောင့်ချက် နဲနဲ မြန်လာသည်။ အောင်မြတ်လည်း ပန်းမြတ် ဆောင့်သည်ဒဏ်ကို ကြာကြာ မခံနိုင်ပဲ လီးရေများ ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် ထဲ ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။

(စကားချပ်.. ကိုယ်ဝန်ဆောင်များ၏ ခံစားချက်နှင့် ၎င်းနှင့် အတူနေသော ယောကျ်ားများ၏ ခံစားချက်များ ကွဲလွဲနေပါက သည်းခံ ဖတ်ရှုပေးပါရန်)

အောင်မြတ် ကိစ္စပြီးသည်နှင့် ကိုယ်ပေါ်မှ ပန်းမြတ်ကို အသာလှဲချပေးရင်း ..

“ကို.. ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်ကွာ… ပေနေတာတွေလဲ သန့်ရှင်းရင်းပေါ့…”

ဟုဆိုကာ…အိပ်ယာမှ ထလိုက်သည်။ စောစောက မချွတ်လိုက်ရသော အင်္ကျီချွတ်ပြီး အဝတ်ခြင်းထဲ ပစ်ထည့်လိုက်သည်။

“ရေမချိုးခင် ရေဆင်းသောက်လိုက်ဦးမယ်နော်… ချစ်..”

ပန်းမြတ် စကားပြန်မရတော့ နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်ပျော် သွားပေပြီ။ အိပ်ပျော်နေသော ပန်းမြတ်ပါးကို နမ်းလိုက်ရင်း ရေသောက်ရန် အိမ်အောက်ရှိ ရေခဲသေတ္တာနားသို့ ဆင်းခဲ့လေသည်။

ဒေါ်မာလာ ရေခဲရေကို ဇိမ်ခံသောက်နေရာမှ ခြေသံလိုလိုကြားသဖြင့် မီးဖိုခန်းမှ အမြန်ထွက်လိုက်သည်။ တအိမ်လုံး မီးပိတ်ထားသဖြင့် အပြင်မှ အလင်း ခပ်မှိန်မှိန်တို့တော့ ရှိနေသည်။ ခြေသံကြားရာ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့သားမက် အောင်ခန့်…။ အဝတ်နှင့်တူသည်ဆိုလို သဘက်ကလေးတောင်မပါ..။ ယောကျ်ားတစ်ယောက် ရှိသင့်သည့် ရုပ်ရည်.. ရင်အုပ်တို့က ချွေးအနည်းငယ်စို့လို့..။ ပြီးတော့ အောင်ခန့် လီးကြီး တစ်ချီးပြီးသော်လည်း ပြန်မကျသေး.. ထောင်လို့ မတ်လို့နေဆဲ..။

အင်းလေ သူလဲ မိန်းမ ဗိုက်ကြီးနေတော့ ဘယ်ဝပါ့မလဲဟု ဒေါ်မာလာ တွေးလိုက်မိသည်။ တကယ်လို့သာ သားမက်မဟုတ်ပဲ တခြား သူစိမ်းသာ ဒီနေရာမှာသာဆို ဒေါ်မာလာ ပြေးပြီး စုပ်မိလေမလား… သို့မဟုတ် နောက်ကဖတ်ပြီး လီးကြီးကို ကိုင်မိလေမလား … စသည်ဖြင့် အတွေးတို့ကမဆုံး မျက်တောင်ပင်မခတ် သမက်၏ လီးကြီးကို ကြည့်နေမိတော့သည်။ ဒါကို မသိရှာသော အောင်ခန့်ကတော့ ရေသောက်ပြီး အပေါ်သို့ ပြန်တတ်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်တော့သည်။

အခန်း (၅)

“ညက ကောင်းကောင်း အိပ်ပျော်ရဲ့လား..”
စားနေသာ မိသားစု ထမင်းဝိုင်းလေး၏ တိတ်ဆိတ်နေမှုကို ဒေါ်မာလာ ဖျက်စီးရင်း ပြောလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ကိုယ်ဟာ့ကိုယ် မလုံသလို ဖြစ်နေမိသည်။ ပန်းမြတ်ကတော့ သူမဟုတ်သလိုနှင့်..

“ပျော်ပါတယ် မေမေရဲ့….ဒါနဲ့ ကိုရေ ချစ် ဗိုက်က ၇ လထဲတောင် ရောက်လာပြီဆိုတော့ သားလေး လိုချင်လား မီးမီးလေး လိုချင်တာလား”

“ဘာလေးပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ရတဲ့ ကလေးက ကိုယ့်ရတနာ ပဲပေါ့ ချစ်ရယ်”

“အာ ..မရဘူးကွာ ပြော… သားသားလေးလား မီးမီးလေးလား…”

“မီးမီးလေးပေါ့ ချစ်ရယ်”

ဟု အောင်ခန့် တစ်ယောက် စိတ်မပါတပါ ပြောလိုက်သည်။ ဒါကို ပန်းမြတ် စိတ်တိုင်းကျပုံမရ…။ သူ့အမေ ဒေါ်မာလာဘက် လှည့်ပြန်သည်။

“မေမေရော ဘာလေး လိုချင်လဲ”

“ညည်းယောကျ်ားရော မေမေရော ဘာလေးရရ ရင်ခုန်ရအောင် အန်ဒရာဆောင်းတောင် မရိုက်ခိုင်းဘူး မဟုတ်လား….။ ကဲ မနက်စာ ကောင်းကောင်းစား စကားမပြောနဲ့တော့”

ဟု ပြောလိုက်တော့မှ ပန်းမြတ် ငြိမ်ကျ သွားသည်။ သို့သော် သိပ်ကျေနပ်ပုံမရ…။ မျက်နှာက မကျေနပ်သည့် မျက်နှာ..။ သို့သော် သိပ်မကြာလိုက် မျက်နှာ တမျိုး ထပ်ပြောင်းသွားသည် နာကျင်သည့် အမူ အရာ…။ အောင်ခန့် ပန်းမြတ်ကို ကြည့်ရင်း….

“ချစ် ဘာဖြစ်တာလဲ….”

“ဗိုက်….ဗိုက်နာ…….နာတယ် အမေရေ..လုပ်ပါဦး”

ထိုအခြေအနေတို့အရ… စားလက်စ မနက်စာကို ပစ်ထားခဲ့ပြီး အောင်ခန့်နှင့် ဒေါ်မာလာတို့ ဆေးရုံသို့ သုတ်ခြေတင်ရတော့သည် မဟုတ်ပါလား။

အောင်ခန့် တစ်ယောက် ဖုန်းလေးထဲမှ ပုံလေးများကို ကြည့်ရင်း ပြုံးနေမိသည် ။ ထိုဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်မိတာလဲ တစ်နေ့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်းမသိ ..။ ထိုပုံကို ကြည့်မိသည်ကလည်း ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်းမသိ…။ ဖခင်တစ်ယောက်ရဲ့ သမီးလေးအပေါ် ချစ်သော ချစ်ခြင်းတို့ကို အောင်ခန့် မည်သို့မျှ ပုံမဖော်နိုင် ။ ချစ်သည် မြတ်နိုးသည် တွယ်တာသည် ဟူသော ခပ်နိမ့်နိမ့် အသုံးမျိုးနှင့် သမီးလေး မထိုက်တန်…. ထိုထက်လည်း ပိုပြောစရာမရှိ ။ တွေးနေတုန်း…

“တီ…တီ….တီ…တီ…”

ပန်းမြတ် ဆီက ဖုန်းဝင်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

“အင်း…ချစ်ပြော…”

“ကိုရေ…ဒီနေ့ည ချစ်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းတွေ တွေ့ဆုံပွဲရှိလို့ သွားမှာ … အဲဒါ ကို့ကို လှမ်းပြောတာ”

“ကလေး နို့ဆာနေမယ်လေ ချစ် ..မသွားလို့ ဖြစ်ရင် မသွားပါနဲ့လား”

“ကလေးက နို့ဗူးစို့နေတာပဲ …မသွားလို့ မရဘူး…”

“ဟိုရောက်ရင် ကလေးအတွက် မတည့်တာတွေ စားမိမှာစိုးလို့ ပြောတာ”

“မသိဘူးကွာ… ဒီမှာ အကုန်ပြင်ပြီးနေပြီ သွားမှာပဲ… ပန်းမြတ်က ချုပ်ချယ်တာ မကြိုက်ဘူးနော်..”

“အဲဒါဆိုလဲ နောက်မကျစေနဲ့ဦးနော်…”

“အာ…ညစာစားမှာပါဆိုမှ…..မသိဘူးကွာ ..ဒါပဲ”

“ဒါဆို ကလေးကို နို့တိုက်သွား…..ဟလို…ဟလို…”

အောင်ခန့် ဖုန်းချ ပြီး ခေါင်းခါလို့သာ…….။ ဒေါ်မာလာ တစ်ယောက်ကတော့ မြေးရပြီဆိုကတည်းက အလုပ်မသွားတော့ သမက်ဖြစ်သူနဲ့သာ အလုပ်တွေ အကုန် လွဲထားလိုက်သည်။ သားအချစ်မြေးအနှစ်ဆိုသလို လက်ပေါ်က အောက်ကို မချ နို့တိုက်ချိန်မှ လွဲရင် ကလေးက ဒေါ်မာလာ လက်ထဲမှာ …။ ကလေး အမေဖြစ်သူ ပန်းမြတ်ကိုတောင် ကလေးက သိပ်မခင်တွယ်… အဖွားဖြစ်သူ ဒေါ်မာလာကိုပဲ အမေလို့ ထင်နေလားမသိ။

အခုလည်း နို့ဗူးကို စို့လိုက် ပါးစပ်က ထုတ်လိုက် ပြန်ထွေးလိုက် ပြန်စို့လိုက်နှင့် လုပ်ချင်သလို လုပ်နေသည်။ ဒေါ်မာလာကတော့ မြေးလုပ်သမျှ အကုန် ကြည့်ကောင်းနေသည်။

“ဒေါက်…ဒေါက်..ဒေါက်…”

အသံကြားရာဘက် ဒေါ်မာလာ ကြည့်လိုက်ရာ ပန်းမြတ်သဇင်…။ ၆ လက်မ ဒေါက်ဟု ခေါ်သော ဒေါက်ဖိနပ် နှင့် တမိုက်စကပ် ဟုခေါ်သော မိနီစကပ်… လည်ဟိုက်အင်္ကျီတိုတို….။ နို့စို့ကလေးရှိတော့ နို့တို့က တင်းပြီး လုံးထွက်နေသည်။

“ဟဲ့…..ဟဲ့….သမီး …… အောင်မလေး…. ဒါက ဘယ်သွားမလို့လဲ..”

“သူငယ်ချင်း မိတ်ဆုံစားပွဲလေ မေမေရဲ့…”

“ညည်းအေ….ကလေးမွေးထားတာ ….ကိုယ့်ကလေးကိုလဲ ဂရုစိုက်ပါဦး”

“အာ…မေမေကလဲ မေမေရှိနေတာပဲ…သမီးက မွေးပြီးကတည်းက ခုမှ ထွက်ရတာ..”

“ဟဲ့…ဒါဆို ကလေနို့တိုက်သွားဦး…”

“မတိုက်တော့ဘူး..နို့နံတွေ နံကုန်မယ် ပြီးရင် မေမေ့ မြေးမက သေးပေါက်ဦးမယ်…”

“ဟဲ့….အော် ..အဲလို မပြောရဘူးလေ ကိုယ်မွေးထားတာ မဟုတ်တာကျနေတာပဲ….”

“မသိဘူး..မသိဘူး…သွားတော့မယ်….”

“ဟဲ့…မိပန်း….ဘယ်လို ကလေးမှန်း မသိဘူး…..”

စကားပင် မဆုံးသေး အိမ်တခါး ဒုန်းခနဲ ပိတ်ကာ…ထွက်သွားလေပြီ။

ည၈ နာရီထိုးလေပြီ…. ဒေါ်မာလာတစ်ယောက် မြေးချီရင်း သမီး နှင့် သားမက်အလာ မျှော်နေမိသည်။ တနေကုန်လည်း ဒီ မြေးနှင့် ၂ ယောက်တည်း မဟုတ်လား။ ကလေးကတော့ သူ့အမေမျှော်ရင်း နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေလေပြီ။

“သားတောင် ပြန်လာပြီလား”

ခြံတံခါး ဖွင့်ဝင်လာသော အောင်ခန့်ကို ကြည့်ရင်း ဒေါ်မာလာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“ဟုတ် ပြန်လာပြီ အမေ …သမီးလေး အိပ်နေပြီလား… ပေးပေး အမေ သားကို”

“အေး ..ရော့..သေချာ ပွေ့ထားဦးနော်….”

“ပန်းမြတ် ပြန်မလာသေးဘူးလား အမေ”

“အေး မလာသေးဘူးကွယ်… သား အိမ်ထဲဝင်နှင့် မြေးလေးကို ပုခတ်ထဲထည့်ထားလိုက် သူအိပ်နေပြီ အမေ ခြံတံခါး ပိတ်လိုက်ဦးမယ်”

ဟု ဆိုကာ ဒေါ်မာလာ ခြံဝအရောက်…

“အင်း…မဆိုးနဲ့ကွာ သူများခြံဝကြီးမှာ… အို…အား….”

ဒေါ်မာလာခြံဝ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လူရိပ် ၂ ခု..။ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ယောက်က ဒူးထောက်ပြီး ဖင်နားလေးကို မျက်နှာအပ်ထားသည်။ အရှေ့တစ်ယောက်တော့ ကုန်းသယောင်ယောင် ခါးလေး ကုန်း ပြီး ဒူးကို လက်ထောက်ထားသည့် ပုံမျိုး..။ ထိုနေရာက အိမ်ရှေ့ဆိုသော်လည်း သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်ရှိလို့ အမှောင် အရိပ် ကောင်းကောင်းရှိသောနေရာ..။ ဒေါ်မာလာ ကြည့်နေရင်းနှင့်ပင် အရိပ်၂ ခု ပုံပြောင်းသွားသည်။ ဒူထောက်နေသူမှ မတ်တပ်ရပ်ပြီး နောက်က ဆောင့်ချလိုက်သည်။

“အား……ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါဆို…..”

“မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ…မင်းလေးက အရမ်းလှနေတုန်းပဲကိုး..”

ဒေါ်မာလာ ..ထိုသူ ၂ ယောက် ဘာလုပ်နေလဲ ဆိုတာ ချက်ချင်း သိလိုက်သည်။ ခုခေတ်ကလေးတွေ မလွယ်ပါလား..ဟု မှတ်ချက်ပြုလိုက်သည်။

“ အိ…အား…အီး…မြန်မြန်လုပ်ကွာ… အိမ်ကလူတွေ သိကုန်မယ်”

ထိုစကားသံကိုကြားတော့ ဒေါ်မာလာ ဒေါသထွက်သွားသည်…။ ထိုအသံမှာ တခြားလူ မဟုတ် ပန်းမြတ်သဇင် အသံ ..။

“ဟဲ့…ပန်းမြတ် …ဒီကို လာခဲစမ်း…”

“ဟင်…အမေ…”

“အမိုက်မ……ခွေးလို လုပ်နေကြတယ်… ဟုတ်လား…”

ဟု ဆိုကာ..ပန်းမြတ် နားရွက်ကို ပျက်ထွက်မတတ် လိမ်ဆွဲလိုက်သည်။ နောက်က ဆောင့်နေသော ကောင်က အခြေအနေမဟန်မှန်း သိသောကြောင့် ဘောင်းဘီ ဆွဲတင်ပြီ လစ်သွားလေပြီ။ ပန်းမြတ်ကတော့ ဒူးမှာရှိသော အောက်ခံဘောင်းဘီ အလိမ်လိုက်ကို ဆွဲတင်ဖို့ပင် အချိန်မရတော့ပဲ မိခင်၏ ဒေါသတကြီး ဆွဲခေါ်ရာနောက် ပါသွားလေပြီ။

“နင်…ကလေးလည်း ရှိရဲနဲ့ ခွေးဇာတ်ခင်းနေတယ် ဟုတ်လား…. နင့်ကိုမွေးတာ ငါ့အမှားပဲ”

“သမီး လွတ်လပ်ချင်တယ် …သမီးကို မတားနဲ့.. ဒီကလေးမွေးပြီး ကတည်းက သမီးကို ဘယ်သူ ဂရုစိုက်ကြလို့လဲ”

“ဟဲ့ ..လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်ရင် အိမ်ထောင်မပြုနဲ့ပေါ့…. ညည်းဟာ့ညည်း ကမြင်းချင်တိုင်း ကမြင်းရအောင် ဒီအိမ်က ဇရပ်မဟုတ်ဘူး…. နောက်ပြီး အဲလောက် ဖင်သရမ်းရအောင် နင်က ဖာသည်မ…. လား…”

“…………..”

“……………”

အောင်ခန့် မည်သည့်စကားမျှပြောရန် မရှိတော့ …။ ပုခတ်ထဲမှ သမီးလေး မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း မရေတွက်နိုင်သော အရက်ခွက် ပေါင်းများစွာ ပါးစပ်ထဲသို့ လောင်းထည့်နေမိတော့သည် မဟုတ်ပါလား။

အခန်း (၆)

“သားရေ ..အောင်ခန့် ထပါဦး…”

“ဟင် အမေပါလား..ဘာဖြစ်လို့လဲ”

အောင်ခန့် ညက သောက်လက်စ ဧည်းခန်း ထိုင်ခုံပေါ်မှာပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ ဒေါ်မာလာ တစ်ယောက် သမက်ဖြစ်သူ လက်ထဲသို့ စာတစ်စောင် ထည့်ပေးလိုက်ရင်း

“ပန်းမြတ် မရှိတော့ဘူး သား.. သူ ထွက်သွားပြီ..”

“နေဦး ..အမေ သား စာဖတ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်..”

ဟု ဆိုကာ..စာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့… ပန်းမြတ် လက်ရေးလှလှလေးနှင့်….

သို့
ချစ်သော ကိုကို နဲ့ မေမေ

ပန်းမြတ် မိုက်မှန်း သိပါသည်။ ဒါပေမဲ့ ပန်းမြတ် ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ် ရပ်ကြည့်ချင်တယ်။ ကလေးတွဲလောင်းနဲ့ အိမ်ထောင်သည် ဘဝမျိုး ပန်းမြတ် မကြိုက်ဘူး။ ပန်းမြတ် လွတ်လပ်ချင်တယ်။ အချစ်နဲ့ ဘဝဟာ တကယ်တော့ အများကြီးကွာတာ ပန်းမြတ် သိအောင် ကြိုးစားလိုက်ဦးမယ်။ သမီးလေးကို ဂရုစိုက်ပေးမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ သမီးလေးက သူ့ကို ချစ်တဲ့ သူတွေကြားမှာ နေခဲ့ရတာဆိုတော့ စိတ်လဲ ချပါတယ်…။

ချစ်ရသော
ပန်းမြတ်သဇင်

အောင်ခန့် ဘာမှ မပြောလိုတော့ ။ ဆေးလိပ် တစ်လိပ်ကို ဆေးလိပ်ဗူးထဲမှ ထုတ်သောက်ရင်း ယောက္ခမဖြစ်သူ ဒေါ်မာလာကို ကြည့်လိုက်ရာ …

“မင်း မိန်းမက လောကကို လွယ်လွယ်လေး ထင်နေတယ်…. ငါ့ သမီးလေးတော့ ဒုက္ခ ရောက်တော့မယ်… သားရယ် အခုတော့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ……”

ပြောနေရင်းနှင့်ပင် ဒေါ်မာလာ မျက်ရည်တို့ ကျလာလေပြီ…။ အောင်ခန့် စိတ်အိုက်လာသောကြောင့် သောက်လက်စ ဆေးလိပ်ကိုင်ကာ အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။ သောက်လက်စ ဆေးလိပ်က အငွေ့တထောင်းထောင်းနှင့် အောင်ခန့် ပါးစပ်တွင် တပ်လျှက် …..။ အောင်ခန့် တစ်ယောက် ဆေးလိပ် အတော်လေး သောက်ဖြစ်ခဲ့တာကတော့ ပန်းမြတ် အိမ်က ထွက်ပြီး ကတည်းကပင်။

ဒေါ်မာလာ ပိုင်သော Bar သို့ ရောက်လာသော စာများကို Bar မန်နေဂျာ ဖြစ်သော အောင်ခန့် တစ်စောင်ချင်း ကြည့်နေလေသည်။ ထို အထဲတွင် တစ်စောင်က ထူးထူးခြားခြား နိုင်ငံခြားမှ DHL နှင့်ပို့လိုက်သော စာ…။ စာကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ပန်းမြတ်သဇင်၏ စာ…။ စာကတော့ သူအခု UAE မှာ အဆင်ပြေတဲ့ အကြောင်း သူ့ ငယ်ရည်းစားနှင့် လက်ထပ်ပြီး ဘဝတစ်ခု ထူထောင်ရန် ဖြစ်ကြောင်း ၊ ဘဝတစ်ခု ထူတောင်ပြီးရင် သြဇီမှာပဲ အခြေချ နိုင်ငံသား ခံယူတော့မည် ဖြစ်ကြောင်း ၊ နောက်ဆုံး အနေနဲ့ ကွာရှင်းစာချုပ် ပို့လိုက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ၊ရေးထားသည်။

အောင်ခန့် ခပ်မဲ့မဲ့ ပြုံးလိုက်ရင်း အော် …မင်းရဲ့ သမီးလေးကို မေ့နေပြီပေါ့.. ဟု တွေးပြီး ဒေါ်မာလာထံ ဖုန်းခေါ်ကာ.. ပန်းမြတ်ထံမှ စာတစ်စောင် ရောက်နေကြောင်း ပြောလိုက်လေသည်။

“နောက်လဲ ..လာခဲ့ပါဦးဗျာ…”

“ကိုအောင်ခန့်တို့ကတော့ အလုပ်လုပ်သလား မမေးနဲ့ဗျာ… ခင်ဗျားရှိမှ ဒီဆိုင်က ဝန်ဆောင်မှု ပိုကောင်းလာတယ်”

“မဟုတ်တာပဲဗျာ.. ကျနော်က မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်ပါဗျ…”

ဧည့်သည်နှင့် နှုတ်ဆက်စကားပြောရင်း ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်လာရာ.. ဒေါ်မာလာ ရောက်နေသည်ကို တွေ့တော့ အောင်ခန့် အနည်းငယ်တော့ အံသြသွားသည်။ သောက်လက်စ ဝိုင်ကို ပါးစပ်ထဲလောင်းချရင်း ဒေါ်မာလာ အခြေအနေကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သမီးဖြစ်သူ၏ စာကို တွေတွေဝေဝေ ဖတ်နေသည်။ အင်္ကျီအပျော့သားတို့က ကိုယ်ပေါ်သို့ အိကျနေသည်။ မီနီစကပ်နှင့် တွဲဖတ်ဝတ်ဆင်ထားပြန်သည်။ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားရုံမှ လွဲပြီး ဘာမှမပါသည့် သဘာဝမျက်နှာအလှ…။

“သား အခု ဘာဆက်လုပ်မလဲ..”

“ဘာမှ လုပ်မရတော့တာ အမေလည်း သိနေတာပဲ..”

“အော်..မွေးရကျိုးနပ်တဲ့ သမီး… အမေနေကောင်းလား ဆိုတာတောင် မပါဘူး… ဒီအမေ မုဆိုးမကြီးကို ပစ်သွားရက်တဲ့ သမီး..”

ပြောရင်းဆိုရင်း ဝိုင်များကို မော့ သောက်လိုက်သည်။ မော့သောက်လိုက်မှ သတိထားမိတာက ဝိုင်ပုလင်းကုန်ခါနီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ အောင်ခန့် ဝိုင်ပုလင်းကို ဖောက်ပြီး တငုံလားပဲ သောက်ရသေးသည်။ မိတ်ကပ်မလိမ်းထားသော ဒေါ်မာလာ ပါး ၂ ဖက်က ပန်းရောင်သန်းနေပြီ။ မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာတော့ မျက်ရည် အပြည့်…။

“သမီးလေး တစ်ယောက် မွေးထားပါတယ် .. အားကိုးရမလားမှတ်တယ်… မြေးတစ်ယောက်ထားခဲ့ပြီး ဒုက္ခတွေနဲ့ ပစ်ထားခဲ့တယ်… အခုတော့ ဘယ်သူကို အားကိုးရမှာလဲ…ဟင့်…”

ပြောရင်းဆိုရင်း ဒေါ်မာလာ ငိုသံလိုလို ပါလာလေပြီ။ အောင်ခန့် ဒေါ်မာလာကို ကြည့်နေမိတော့သည်။ ဒေါ်မာလာ အောင်ခန့်ကို အားကို တကြီး ကြည့်ရင်း အောင်ခန့် လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“သားပဲရှိတော့တယ်.. အရင်ကတော့ သမီးလေးကို မျှော်လင့်ခဲ့သေးတယ်..”

“စိတ်မပူပါနဲ့ အမေရယ်… သား အမေ့ အတွက်ရော အမေ့မြေး အတွက်ရော ကြိုးစားပါ့မယ်.. စိတ်ချပါ အမေရယ်”

ပြောနေရင်း အောင်ခန့် ထိုင်ရာမှ အနည်းငယ် ထရင်း ဒေါ်မာလာပါးပေါ်မှ မျက်ရည်တို့ကို သုတ်ပေးရန် လက်အလှမ်း…။ လှမ်းနေသော လက်ကို ဒေါ်မာလာ ရိုက်ချလိုက်သည်။

“ငါ အခုထိ မင်းယောက္ခမပဲ ရှိသေးတယ်နော်… မလေးမစားနဲ့..”

ဟု ဆိုကာ ဒေါ်မာလာ ထထွက်သွားသည်။ ကာမကိစ္စနှင့် ကင်းကွာနေသော ဒေါ်မာလာမှာ အခုထိ ချောတုန်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ပြောစရာမရှိ…။ ဇွန်သင်ဇာလောက် မကိတ်ပေမဲ့ အခုခေတ် မော်ဒယ်တွေလောက်တော့ အိပ်နေသလောက်ပဲ ရှိသည်။ အောင်ခန့် မစားရအညှော်ခံ ဘဝနှင့် ဒေါ်မာလာ နောက်ကျောကို ကြည့်ရင်း.. ဝိုင်တကျိုင် မော့ချလိုက်တော့သည်။

“ဟဲ့ ကောင်းလေးတွေ ဟိုဝိုင်းက ခေါ်နေတယ်….. ဒီကိုလာဦး”

ဒီနေ့ ဒေါ်မာလာ လန်းလန်းဆန်းဆန်း တက်တက်ကြွကြွ Bar ကောင်တာတွင် ထိုင်ပြီး အသေးစိတ်ညွန်ကြားနေသည်။ ဒေါ်မာလာ ညွန်ကြားနေတော အောင်ခန့်လည်း အလုပ်လုပ်ရတာ ထိုင်ပင် မထိုင်ရ။ အောင်ခန့် ကောင်တာနား အရောက်..

“သား..ပင်ပန်းနေပြီလား…ဒီနေ့ အိမ်ပြန်ရင် အမေနဲ့ လိုက်ခဲ့..”

အောင်ခန့် ခေါင်းငြိမ်ပြပြီး ဘာမှမပြောပဲ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ညနေ အိမ်ပြန်ချိန် စကား တစ်ခွန်းမှ မပြောမိ….။

“တခါတလေ သူများမောင်းတဲ့ ကား လိုက်စီးရတာ ဇိမ်ကျသားပဲ”

“ဟုတ်”

“ဘာလိုလိုနဲ့ ဆိုင်မလာရတာတောင် ၇ လလောက်ရှိပြီ… စားသုံးသူ ပိုများလာတယ်နော်..”

“ဟုတ်”

“တော်သေးတာပေါ့ မင်းရှိနေသေးလို့ အားကိုးနေရတာ..”

“ဟုတ်”

“မင်းကလည်း အဲဒီ ဟုတ်ဆိုတာပဲ တတ်လား… ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး… ပြေးကြည့်မှ ဒီ ၂ ယောက်ရှိတာ… သူက စကားကို သေချာပြန်မပြောဘူး..”

“အမေ ကျနော် ကားမောင်းနေလို့ပါ..”

အောင်ခန့် ပြန်ပြောလိုက်တော့မှ ဒေါ်မာလာတစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားပြီး ဟိုဘက်လှည့်သွားသည်။ ဒေါ်မာလာကို အောင်ခန့် တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း.. ရည်းစားတစ်ယောက်ကို စိတ်ဆိုးသလို ဆိုးနေသော ဒေါ်မာလာကိုကြည့်ပြီး အောင်ခန့် ပြုံးလိုက်မိတော့သည်။

အိမ်ရောက်တာနဲ့ ဒေါ်မာလာ ကလေးကို အိမ်ဖော်လက်မှ ယူလိုက်ပြီး နို့ဘူးတိုက်ကာ ကြည့်နေသည်။

“ကလေးက အမေ့ကို သူ့အမေ မှတ်နေလား မသိဘူးနော်… ဟဲ.. ဟဲ”

အောင်ခန့်ပြောသော်လည်း ဒေါ်မာလာကတော့ ပြန် မပြော… ကလေးသာ မြူနေသည်။ အောင်ခန့်က ထပ်ပြီး

“အင်းလေ အခုလည်း အမေပဲ ပြုစုနေရတာ မဟုတ်လား ကလေး အမေပဲပေါ့”

ထိုအခါမှ..ဒေါ်မာလာက..

“ကလေးက တော်တော် ချစ်ဖို့ကောင်းလာတယ် နော်… ကြည့်ကြည့် မင်းကို ပြုံးပြနေတယ်…”

ဟု ဆိုကာ ရင်ခွင်ထဲမှ ကလေးကို အနည်းငယ် ပင့်ပြီးပြလေသည်။ သို့သော် အောင်ခန့် မြင်တာက ကလေးကို မဟုတ်.. လည်ပင်း ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေသည့် အင်္ကျီအောက်က ဘော်လီ အဖြူရောင်နှင့် ၎င်းဘော်လီနှင့် ပြည့်ရုံလောက်သာရှိသော သွေးကြောစိမ်းများ ရောယှက်ပြီး ဝင်းနေသော နို့ တစ်စုံ…။ ထိုအချိန် ကလေးက ကန်လိုက်သောကြောင့် ကွာသွားသော အနှီးကို သပ်ပြီး ကလေးကို ပြန်လုံးပေးရာ မီနီစကပ် ခပ်ပွပွလေးက ပါလာပြီး ပေါက်တံ ဖွေးဖွေးသွယ်သွယ်တို့နှင့် အတူ…။ အောင်ခန့် ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြပြီး အိပ်ခန်းဆီသို့ တက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။

အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ပေါက်ထွက်မတတ် တောင်နေသော လီးကို ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး အပြင်ထုတ်လိုက်သည်။ လီးရည် ချွဲချွဲတို့က ဘောင်းဘီနှင့် ကပ်ပြီး အမျှင်လိုက်ပင် ဖြစ်နေသေး၏…။ အောင်ခန့် ကိုယ်လုံးတီးနှင့် အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်လေသည်။

အခန်း (၇)

….အိပ်ခန်းတစ်ခန်း…

အိပ်ခန်းထဲတွင် အိပ်နေသော ဒေါ်မာလာ သူမက.. ညအိပ်ဝတ်စုံ အနီရောင် ပါးပါးလေးနှင့် ကပိုကရို ….။ အောင်ခန့် ဝင်လာတော့ ဒေါ်မာလာ အလန့်တကြား ထထိုင်လိုက်သည်။ မပြောမဆို ဒေါ်မာလာ၏ ညအိပ်ဝတ်စုံ အနီရောင်ကို လှန်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တွန်းလှဲပြီး နို့ ၂ လုံးကို ဆုပ်နယ်လိုက်သည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော ဒေါ်မာလာ မျက်လုံးလေး မှေးဆင်းသွားပြီး ဖီးယူနေသည်။

အောင်ခန့်က နို့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်နေရာမှ အောက်လျှောချရင်း.. ခြေထောက် ၂ ချောင်းကို ကားလိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ ဖြူဖြူလေးမှာ ကွက်နေသော အရာလေးနှင့် ဖောင်းပြီး တင်းနေသော အရာတစ်ခု…။ အောင်ခန့် အောက်ခံဘောင်းဘီ အပေါ်ကပဲ ယက်လိုက်သည်။ စောက်ရည်နံ ခပ်သင်းသင်းက နှာခေါင်းဝတွင် ခပ်စူးစူးလေးရလေသည်။ ဖောင်းပြီး တင်းနေသော နေရာကို ယက်လဲယက် လက်နှင့်လဲ ပွတ်ပြီး အောင်ခန့် ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒေါ်မာလာကို ပုခုံးမှ ကိုင်ပြီး ဆွဲထူလိုက်သည်။

“စုပ်ပေး မာလာ…”

ဟုဆိုကာ ဘောင်းဘီ ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ထိပ်တွင် လီးရည် ချွဲချွဲတို့ တွဲခိုနေသည်။ ဒေါ်မာလာလည်း လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်နှင့် တေ့လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းဝအရောက် လီးရည်နံ ညှီစို့စို့တို့ကြောင့် ဒေါ်မာလာ ရုန်းရန် လုပ်သော်လည်း အောင်ခန့် ပါး ၂ ဖက်ကို လက်နှစ် ညှစ်လိုက်သောကြောင့် ပါးစပ် ဟသွားသည်။ ဟနေသော ပါးစပ် ထဲသို့ လီးကို တဆုံးသွင်လိုက်လေသည်။ ဒေါ်မာလာ ခေါင်းကို ကိုင်ရင်း ပါးစပ်ကို ပိပိ အမှတ်နှင့် ထိုးဆောင့်တော့သည်။

လီးမှာတော့ သရေတွေ လရေတွေ လားမသိ ပြောင်ပြီ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေလေပြီ။ ဒီအတိုင်းဆက်သွားလျှင် အောင်ခန့် ပြီးတော့မည် ဖြစ်သောကြောင့် ခေါင်းကိုလွတ်ပေးလိုက်ပြီး အောင်ခန့် လှဲအိပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်မာလာမှ အပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ နူးညံသော ပိပိ အတွင်းသားတို့၏ အထိအတွေ့ကြောင့် အောင်ခန့် ပြီးတော့ မလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်မာလာလည်း မျက်လုံးလေးမှိတ် ခေါင်းလေးမော့ကာ.. ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖီးယူပြီး ထိုင်ချလိုက်လေသည်။

ဆောင်ချက်တို့က ခပ်ကြမ်းကြမ်း … အောင်ခန့်ကလည်း အောက်က ကော့ကော့ပေး… သိပ်မကြာခင် အောင်ခန့် တစ်ယောက် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ လှုပ်ခတ်ပြီး လရေတို့ ဒလဟော အခဲလိုက် အရှိန်နှင့် ပန်းထွက်သွားတော့သည်။

အောင်ခန့် မောမောနှင့် တစ်ရူးတရွက် ဆွဲယူလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဗိုက်ပေါ်တွင် အပုံလိုက် ဖြစ်နေသော လရေများကို တစ်ရူးနှင့် သုတ်လိုက်သည်။ လေပူတို့ တစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း.. အော် မိန်းမရှိတာတောင် မလိုးရပဲ စွန်ပစ်ခံရတဲ့ ငါ့ဘဝ… ယောက္ခမ ချောချော တောင့်တောင့် ရှိတာတောင် မလိုးရတဲ့ဘဝ…။ ဂွင်းထုရသည်ကို မနှစ်သက်သော်လည်း ဒီနေ့ ညနေတော့ ယောက္ခမကို မှန်းထုလိုက်ရသော အရသာက လိုးရသည့် အရသာထက်ပင် ပိုကောင်းသေး၏ ။စိတ်ကူးထဲမှာတောင် ဒီလောက်ကောင်းရင် …အပြင်မှာ ဆိုရင်တော့လား.. ဟု စိတ်ထဲတွင် ကြိတ်တွေးရင်း လရေများ သုတ်ထားသော တစ်ရှူးကို အမှိုက်ပုံးထဲ ပစ်ထည့်လိုက်လေတော့သည်။

“အသားတွေက သိပ်မလတ်ဘူး ဖြစ်နေတယ်…”

“အသားတွေ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ထားရင် ဖြစ်တတ်တာပဲလား…”

“အရင်ဆိုင်မှာတုန်းကတော့ ဘယ်လို စီမံထားလဲ မသိဘူး အစ်ကို အသားတွေက ဒီအတိုင်းပဲ”

“ဟာ…ပြသနာပါပဲကွာ…”

စားဖိုမှုးနှင့် အောင်ခန့် ခေါင်းချင်းဆိုင် ဆွေးနွေးနေရပြီ။ အခု ပြသနာက အစားအသောက်ပြသနာ။ စားသုံးသူများမှ လာသော ပြသနာဖြစ်ပြီး အသားများ မလတ်ဆတ်ခြင်းဟူသော မပြေလည်မှု။ အောင်ခန့် အသားတုံးကို ဟိုဘက် ဒီဘက်ကြည့်လိုက်သည်။ အနည်းငယ် ဖြူနေပြီး ဖွာဆုပ်ဆုပ်ဖြစ်နေသည်။

“ကဲကဲ..အဲပြသနာ အတွက် ဘာမှ မပူနဲ့ အမေ လူတစ်ယာက် ခေါ်လာတယ်..”

ဟု ပြောရင်း ဒေါ်မာလာ ဝင်လာလေသည်။ သူမနောက်မှာ သူမ နှင့် မတိမ်းမယိမ်းဟု ထင်ရသော အမျိုးသမီး တစ်ဦး…

“ဒါ အမေ့အသိ တစ်ယောက်ရဲ့ အမျိုးသမီး ဒေါ်ကလျာ တဲ့..”

အောင်ခန့် လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ..။ သူသိခဲ့သော ကလျာ ဖြစ်နေလေမလားလို့….။ သေချာပါသည်.. သူသိသော ကလျာ.. ကလျာမှ ကလျာ အစစ်။

“အော်..ဒါနဲ့ ကလျာ ဒါ တို့ပြောပြောနေတဲ့ တို့သားမက်… ဒီက မန်နေဂျာ ကိုအောင်ခန့်ပေါ့”

“ဟုတ်..တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…”

ဟု ကလျာ အလိုက်သင့် နှုတ်ဆက်လိုက်ရင်း… အောင်ခန့်ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။

“လာ ကလျာ ဒို့ဆိုင်ရောက်တုန်း တစ်ခုခု စားပြီးဝေဖန်ပေးပါဦး… စားဖိုမှုကြီး လက်စွမ်းပြလိုက်ပါဦး..”

ဟုဆိုကာ ဒေါ်မာလာနှင့် ဒေါ်ကလျာ တို့ ပြန်ထွက်သွားလေတော့သည်။ အောင်ခန့်ကတော့ ပြုံးရင်း ကျန်ခဲ့ပြီး အရင် အတိတ်ကို အတွေး ပုံချဲ့မိတော့သည်မဟုတ်ပါလား။ ။

……….……………………

“ဒီစာကြောင်းမှာ ..ပြုလုပ်သူ ..ခံယူသူ …ကံ.. ကတ္တာ ကြိယာ ..နာမဝိသေသန.. စတဲ့ ဟာတွေကို အရင်ကြည့်ရတယ်… ပြုလုပ်သူဟာ…. စာကြောင်းနောက်…………”

အောင်ခန့် စာကို စိတ်မဝင်စား ဂိုက်ဆရာမ၏ ပြောပုံ ဆိုပုံသာ ကြည့်နေမိသည်။ ခပ်ဟိုက်ဟိုက်လေး ဖြစ်နေသော ရင်ဘက်ကိုသာ ကြည့်နေမိ၏ …။ ဘောလီ ခပ်ချောင်ချောင် ဖြစ်နေသော ဂိုက်ဆရာမလေး၏ နို့သီးခေါင်းကို မြင်ရလို မြင်ရငှား ခါးလေးဆန့်ပြီး မသိမသာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဂိုက်ဆရာမလေးမှ အောင်ခန့်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း

“စာကို စိတ်ဝင်တစား လုပ်ရတယ်ကွ… စိတ်မဝင်စားရင် နှစ်ချင်းပေါက် ဘယ်တော့မှ မအောင်ဘူး”

“ဟုတ် စိတ်မဝင်စားတာ မဟုတ်ပါဘူး… အစ်မက ဒီနေ့ ပိုလှ နေသလားလို့”

“ဟား..ကောင်လေး စာမရဘူးထင်တယ် … မြှောက်ပြောနေတယ်..တို့က မြှောက်ပြောလဲ ရိုက်မှာပဲ..”

ဟု ဆိုကာ… အောင်ခန့် ပေါင်ရင်းနားကို လှမ်းရိုက်လိုက်သည်။ လှမ်းရိုက်လိုက်သော လက်က ပြန်မသိမ်းပဲ ဆက်တင်ထားရင်း…

“ကဲပါ ..စာ ဆက်သင်မယ်..လိုက်ကြည့်နော်…”

ဟု ဆိုကာ..စာဆက်သင်လေသည်။ အောင်ခန့်ကလည်း ရင်ဘက်ကို ဆက်ကြည့်နေမိသည်။ စာရှင်းနေသော ဂိုက်ဆရာမလေးသည် ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဘောပင်ထည့်ထားသော ခွက်ကို လက်နှင့် တိုက်ချမိသွားသည်။ ဆရာမ ကောက်မည် အပြု အောင်ခန့်က ဦးအောင် ကောက်လိုက်သည်။ စာပွဲအောက်မှ ပြန့်ကျဲနေသော ဘောပင်များကို ကောက်ရင်း.. ဂိုက်ဆရာမ အောက်ပိုင်းကို ကြည့်မိလိုက်သည်။

ဂျင်းစကပ် တိုတို၏ အောက် အောက်ခံဘောင်းဘီ အနီလေးက အောင်ခန့်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသလိုလို။ ဂိုက်ဆရာမလေးကပဲ တမင် ကားပြထားသည်လား အောင်ခန့် မပြောတတ်။ အောင်ခန့် ဂိုက်ဆရာမ ပေါင်ကြားထဲသို့ ခေါင်း နှင့် အတင်းတိုးဝင်ရင်း ဘောင်းဘီအနီလေးကို နမ်းလိုက်သည်…. သေးနံလိုလို ပိပိနံလိုလို ခပ်သင်းသင်းလေး..။

“ဒေါက်….. ခွပ်….”

အောင်ခန့် ခေါင်း ကျိမ်းတတ်သွားသည်။ ဂိုက် ဆရာမ၏ ပေတံစောင်းနှင့် ခေါက်လိုက်သော လက်သံက အတော်ပြင်းလေသည်။ အောင်ခန့် စိတ်ကူယဉ်တာ လွန်သွားသည်။

“စာကို သေချာ လိုက်ကြည့်”

ဟု ဆိုကာ စာကို ဆက်ရှင်းပြနေသော ဂိုက်ဆရာမလေး ဒေါ်ကလျာ……..။ ။’

အခန်း (၈)

၁၀ တန်းကျောင်းသား ဖြစ်သူ အောင်ခန့် တစ်ယောက်တည်း ရှိတာကြောင့် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် MP4 စက်လေးနှင့် နားကြပ်တပ်ကာ ဂျပန်ကား ကြည့်နေသည်။ ထိုဂျပန်ကားထဲတွင် ဂျပန်မ အသားဖြူဖြူက လေးဘက်ထောက်ရင်း နောက်မှ ဂျပန်ကြီးမှ လိုးဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်..။ ဂျပန်ကားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ဂျပန်မ အသံစူစူက နားကွဲမတတ်…။ အောင်ခန့် မနေနိုင်တော့ပဲ JJ ဘောင်းဘီဟုခေါ်သော ဘောင်းဘီအပွကို အနည်းငယ်လျှောပြီး လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။ မျက်စိမှိတ်လိုက်တော့ ဂိုက်ဆရာမလေးပုံ ပေါ်လာလေသည်။

ဂျပန်မ အသံကို ဂိုက်ဆရာမလေး အသံနှင့် ကူးပြောင်း စိတ်ကူးလိုက်သည်။ ဂိုက်ဆရာမလေးက လက် ၂ ဖက်နှင့် အောင်ခန့် လီးကို ထုပေးသည်ဟု တွေးရင်း အရှိန်ပါပါ ထုလေသည်။ ပါးစပ်ကလဲည်း …အား….ဆရာမ လုပ်လုပ်…ကောင်းတယ် ဆရာမရယ် ..အရမ်းကောင်းတယ်….။

ထို အချိန်

“ဆရာမ ဒီနေ့လာတာ စောပါလား..”

“ဟုတ်တယ်ရှင့် ဒီနေ့ သွားစရာလေးရှိလို့ စောစော ထွက်လာတာ..”

အောင်ခန့်အမေနှင့် ဒေါ်ကလျာတို့ လှေကားခွင်မှာ ဆုံတွေ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အောင်ခန့်အမေက ဈေးသွားရန်အဆင်း .. ခပ်သုတ်သုတ် တက်လာသော ကလျာနှင့် အဆုံ ဖြစ်လေသည်။

“သားကတော့ ဂိမ်းဆော့မယ်ဆိုပြီး MP4 လေး ဖွင့်ဆော့နေလေရဲ့လေ..”

“ဟုတ်…အန်တီ့သားက ဉာဏ်တော့ ကောင်းပါတယ်…”

“ဉာဏ်သာ ကောင်းတာ ဆရာမရေ.. အပေါင်းအသင်းကပေါ့.. ဂိမ်းလေးနဲ့ဆိုတော့ ဒီနှစ် ၁၀ တန်းတောင် အောင်ပါ့မလား မသိဘူး”

“အဲဒါကတော့ အန်တီ့သား ကြိုးစားမှုပဲပေါ့။ ကျမကတော့ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် သင်ပေးမှာပါ အန်တီ”

“ဒါဆို ဈေးသွားလိုက်ဦးမယ် ဆရာမရေ.. သူ့အဖေ အတွက် ဝက်သားလေး ဝယ်ချင်လို့”

“ဟုတ် အန်တီ..”

ဟုဆိုကာ ကလျာ အပေါ်သို့ တက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်တံခါး အနည်းငယ် ဟနေသည်။ အော်… ဒီကလေးတော်တော် အဆော့ မက်တာပဲ ဟု ကောက်ချက်ချမိတော့သည်။ တံခါး ဖွင့်ပြီး အထဲဝင်ကာ တံခါးသေချာ ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အောင်ခန့် အခန်းရှိရာသို့ လှမ်းခဲ့သည်။

တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ကလျာ မြင်ရကြားရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ကလျာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားသည်။ ကျောပေးပြီး MP4 ကို လက်တစ်ဖက်ကကိုင်ကာ နောက်တစ်ဖက်က လှုပ်နေပြီး တကိုယ်လုံး တုန်နေသည်။ ပါးစပ်မှလည်း…အား…. ဆရာမ လုပ်လုပ်… ကောင်းတယ် ဆရာမရယ် .. အရမ်းကောင်းတယ်…. ဟု အော်နေသေးသည်။

ကလျာ အသာလေးဝင်လာပြီး အောင်ခန့် ဘာလုပ်နေလဲဟု သိချင်သောကြောင့် အနားကပ်ကြည်လိုက်တော့… ကလျာ အံသြရမလား .. ဒေါသထွက်ရမလား မသိဖြစ်သွားသည်။ MP4 ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဂျပန်လိုးကား …ဂျပန်မက အောက်မှ ကားထားပြီး ဂျပန်ကြီးလီးမှာ အဝင်အထွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်နေလေသည်။ လီးအဝင်အထွက်.. တို့နှင့်အတူ ဂျပန်မ ဖုတ်ဖုတ်မှ ကပ်ပါလာသော ဖုတ်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား။ ပြီးတော့… အောင်ခန့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ကြီးမားနေသော လီးကြီး … လီးထိပ်မှာ မှိုဖူးကြီးလို ပြောင်ပြီ နီမြန်းနေလေသည်။

ကလျာ ဖုတ်ဖုတ်မှ တစ်ချက် ဆစ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဖိုနှင့်မ တွေ့ဆုံချိန်တွင် ဆရာကျောင်းသား မရှိ မောင်နှမ မသိတော့သည်ကို ကလျာ လက်ခံလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ထုနေသော လီးကြီးကို ကလျာ မျက်တောင် မခပ် ကြည့်မိနေတော့သည်။ တစုံတယောက်က မိမိကိုကြည့်နေသည်ဟု စိတ်က ထင်လိုက်သော အောင်ခန့်တစ်ယောက် မျက်လုံးဖွင့်ပြီး နောက်သို့ လှည့်ကြည့်မိသည်။ ဖီးတက်နေသော အချိန်ဖြစ်တာကြောင့် လက်တဖက်က လီးကိုင်ရက်သားနှင့် ..။

လှည့်ကြည့်မိတော မြင်ကွင်းကြောင့် အောင်ခန့် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားလေသည်။ သူ့လီးကို မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေသော ဒေါ်ကလျာ…။

ကလျာ တစ်ယောက် စောစောက မြင်ကွင်းကို သူမသိသလို မမြင်သလို နေရင်း စာရှင်းပြနေသည်။ အောင်ခန့်ကတော့ မျက်နှာပူတာလား ရှက်တာလားမသိတော့.. ကလျာ မျက်နှာကို မကြည့်ရဲ ကိုယ်ရေးထားသော စာအုပ်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စာရှင်းတာကတော့ ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်..။ အောင်ခန့် တစ်ယောက် အရဲစွန့်ပြီး ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်ပါစေတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ.. စာရှင်းနေသော ကလျာအား ..

“အစ်မ ခုနက မြင်တာတွေကို အမေ့ကို မပြောပါနဲ့နော်..”

“ပြောမယ်ဆိုရင်… မင်းဘာလုပ်ချင်လဲ… မင်းက ငါ့ကိုလည်း ထည့်ပြီး စိတ်ကူးသေးတယ်.. အဲဒါ ဘာသဘောလဲ”

ကလျာ ပြောနေတာ ဒေါသသံမပါမှန်း သိသော်လည်း.. တိုင်ပြောမယ် ဆိုသောကြောင့် အောင်ခန့် ခေါင်းကြီးသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ရိုက်လျှင်လဲ ခံရတော့မည်.. တိုင်လျှင်လဲ ခံရတော့မည်… ဂိုက်ဆရာမ နောက်မလာရင်လဲ စာကျက်ရ သက်သာသည်..။ မထူးဇာတ်ခင်းတာပဲ ကောင်းတယ်ဟု တွေးရင်း..

“ကျနော်… ကျနော်.. အစ်မနဲ့ နေချင်လို့.. အစ်မကို မှန်းပြီး လုပ်နေတာ….”

ဟု နောက်ဆုံးပိတ် အိပ်နှင့်လွယ် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် တဆုံး ပြောချလိုက်တော့သည်….။

“ဘာ !!..”

တကယ်တမ်း အဖြစ်က ကလျာသည် သူမရည်းစားနှင့် ယနေ့ ဂိုက်ပေးရသော အချိန်တွင် တည်းခိုခန်းသွားရန် စီစဉ်ပြီးသား..။ သို့သော်.. အောင်ခန့်အမေနှင့် မတွေ့ခင်က ဖုန်းဝင်လာပြီး သူမရည်းစား မလာဖြစ်တော့ကြောင်း ပြောလို့ ရည်းစားနှင့် စိတ်ကောက်နေသော အချိန်…။ နောက်တစ်ခုက ကာမဆန္ဒ နိုးကြားလွယ်သော ကလျာအဖို့ ရည်းစား ချိန်းဆိုကတည်းက အောက်ခံဘောင်းဘီ ကွက်အောင် ပိပိမှ ချစ်ရေကြည်များ ထွက်ခဲ့သည်။ ချိန်းတဲ့နေ့ ရောက်တော့လည်း ထိုအတွေးကြောင့် ပိပိထဲမှ အရည်ကြည်တို့ တစစ်စစ် ထွက်နေပြီ..။ ဒီထက်ဆိုးတာက အောင်ခန့် ပြုမှုနေသော မြင်ကွင်းက သူမအား ထပ်လောင်း ထကြွသောင်းကျန်းစေသည်။

သို့သော်.. ဆရာမဂုဏ် ကို မလေးမစား လုပ်မည်စိုးသောကြောင့်သာ ခပ်တင်းတင်း နေရခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဘာ…. ဆိုသော အသံ နည်းနည်း ကျယ်သွားမှန်း ကလျာကိုယ်တိုင်လဲ သိသည်။ စိတ်ထဲမှာ ထိန်းထားသော ကာမစိတ်တို့ကြောင့် တဖက်က အသံကျယ်သွားခြင်းသာ….။ ဒါကို အောင်ခန့်က မသိ.. မိုးကြိုးပစ်ပြီဟု ထင်လိုက်လေသည်။ ကလျာက အောင်ခန့်ကိုဆက်ပြီး

“အောင်ခန့် ဒီဘက်လှည့်စမ်း..”

အောင်ခန့် ကိုယ်လုံးသာ လှည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာတော့ မမော့ရဲ…။ ခေါင်းခေါက်တော့မလား.. ရိုက်တော့မလား.. သို့မဟုတ် ငါ မသင်တော့ဘူးများ ပြောပြီး ထပြန်မလား မသိ…။ မျက်စိမှိတ် ခေါင်းငုံရင်း ရတော့မည့် အပြစ်ဒဏ်ကို စောင့်နေလေသည်။

“ငါ့ မျက်နှာကိုကြည့်စမ်း…”

အောင်ခန့် မရဲတရဲ မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ဘာလုပ်လုပ် အောင်ခန့် ခံယူရတော့မည် မဟုတ်ပါလား။

“မင်း ကတိတော့ ပေးရလိမ်မယ်…”

“ဟုတ်..ပြောပါ အစ်မ..”

“တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး မင်း ဒီနှစ် ၁ဝ တန်း အောင်အောင် ဖြေရမယ်..။ နောက်ပြီး ငါသင်တဲ့စာကို ဂုဏ်ထူးပါအောင် ဖြေရမယ်…။ နောက်ပြီး ဘယ်ကိစ္စမဆို မင်းနဲ့ငါနဲ့ ၂ ယောက်ပဲ သိရမယ်…။ ပေးနိုင်မလား”

“ဟုတ်.. ပေးနိုင်ပါတယ်…”

“အဲဒီကတိတွေ ပေးနိုင်ရင် မင်းလုပ်ချင်တာ အစ်မ အကုန် လိုက်လျောမယ်…”

အောင်ခန့် နားမလည်သလို ကြည့်နေစဉ် ကလျာ၏ လက် ၂ ဘက်က အောင်ခန့် ပခုံးပေါ်သို့ ရောက်သွားပြီ ဖြစ်လေသည်။

အခန်း (၉)

အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသော အောင်ခန့် သူကြည့်ဖူးသည့် ဇာတ်ကားထဲကလို ကလျာ့ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ ကလျာက တွန်းလိုက်ပြန်သည်။

“အော်..မင်းမှာလဲ ခိုးချင်တာကပြာလို့ လက်ကချာလို့ ဆိုသလို ဖြစ်နေပြီ… နမ်းတယ်ဆိုတာ မိန်းကလေး အောက်နှုတ်ခမ်းကိုပဲ သကြားလုံး စုပ်ပြီး ငုံသလို ငုံရတယ်…”

ဟုပြောကာမှ အောင်ခန့် ရှက်သလိုလို ဖြစ်မိသည်။ ကလျာ့ ပါး ၂ ဖက်ကို လက်နှင့် ထိန်းရင်း စောစောက ကလျာပြောသလို အောက်နှုတ်ခမ်းလေး အသာ စုပ်လိုက်သည်။ ကလျာက အလိုက်သင့် ဆိုသလို အောင်ခန့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ပြန်စုပ်လေသည်။ ခဏကြာတော့ ကလျာ လျှာနှင့် အောင်ခန့် နှုတ်ခမ်းကို သပ်ရင်း ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်ပေးလေသည်။ အခြေအနေ ပြောင်းလာသော အနမ်းကြောင့် အောင်ခန့် အလိုက်သင့် ဆိုသလို လျှာကို ပြန်စုပ်ရင်း နမ်းနေမိသည်။ ကာမ ဒီကရီ တတ်လာခြင်းဖြစ်သောကြောင့် အောင်ခန့် ကလျာနို့ကို အပေါ်မှ ညှစ်လိုက်သည်…။

“အား.. မရမ်းမညှစ်ရဘူးလေ.. နာတာပေါ့… ပြီးတော့ အင်္ကျီတွေ ကြေမွကုန်မယ်… ခဏနေဦး အင်္ကျီ ချွတ်လိုက်ဦးမယ်..”

ဟု ဆိုကာ အင်္ကျီကို ချွတ်နေလေသည်။ ဘော်လီပဲ ကျန်တော့သော ကလျာ အနောက်ကိုလှည့်ရင်း ဘော်လီချိတ် ဖြုတ်ခိုင်းလေသည်။ တခါမှ ဘော်လီချိတ် မဖြုတ်ဖူးတာကြောင့် အောင်ခန့် တော်တော်နှင့် ချွတ်မရ ….။ ဘော်လီချွတ်ပြီးသွားသောအခါ ကလျာ ရှေ့သို့ ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ ကလျာ၏ လုံးကျစ်နေသော နို့ကို မြင်သောအခါ အောင်ခန့် မနေနိုင်တော့ပဲ ကလျာကို တွန်းလှဲကာ… နို့သီးခေါင်းကို စုပ်ယူလိုက်သည်။ ကလျာ ကော့တတ်လာသော်လည်း လူပျို နွားသိုးကြိုးပျက်၏ စုပ်အားကြောင့် နို့သီးခေါင်းလေး နာတတ်လာသည်။

“အီး…အင်း.. စောစောက နမ်းသလိုပဲ အသာလေး လုပ်ရတယ်ကွ .. မင်းနဲ့တော့ ခက်နေပြီ..”

“အစ်မရယ်..သင်ပေးမှတော့ အကုန် သင်ပေးတော့နော်…”

ကလျာ မျက်စောင်းလေး တချက်ထိုးလိုက်ရင်း… ပက်လက်လှဲနေရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးမှ အောင်ခန့် JJ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ထောင်မက်နေသော လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် လှုပ်နေသည်။ လီးထိပ်မှာလည်း လရေကြည်များနှင့်..။ ကလျာ ဘာမပြော ညာမပြော အောင်ခန့် လီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်၏ အနွေးဓါတ်တို့က အောင်ခန့် တကိုယ်လုံး ပြန့်နှံသွားသည်။ လက်တဖက်ကလည်း ထုပေးနေပြီး ပါစပ်စုပ်အားတို့က ပါးချိုင့်ဝင်အောင် စုပ်နေသည်။

“အစ်မ….အ…မ …ဆက်မလုပ်နဲ့တော့… ကျနော် ပြီးတော့မယ်…..”

ထိုအခါမှ ကလျာ အစုပ်ရပ်ရင်း လေးဘက်ထောက်လိုက်သည်။ စကပ်အတို ဝတ်လာတာကြောင့် လုံးနေသော ဖင်ကြီးနှင့် အတူ အောက်ခံဘောင်းဘီ အနည်းငယ် မြင်ရသည်။ အောင်ခန့် စကပ်ကို အသာ မတင်လိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီကို တဖြည်းဖြည်း ချွတ်လိုက်သည်။ ဖုတ်ဖုတ်နေရာတွင် အောင်ခံဘောင်းဘီနှင့် ကပ်ပြီး ချွတ်လိုက်ရာ အောက်ခံဘောင်ဘီနှင့် စောက်ဖုတ်ကြား စောက်ရည်ကြည်တို့ မျှင်တန်းနေသေးသည်။

စောက်ပတ်နံ ခပ်သင်းသင်က လီးကို ထောင်သည်ထက် ထောင်စေလေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီပင် အဆုံးထိ မချွတ်နိုင် အောင်ခန့် စောက်ပက်ကို လျှာနှင့် ယက်မိတော့သည်။ ချဉ်ချဉ်ငံငံ အရသာက ဘာအရသာနှင့်မှ မတူ ကောင်းမွန်လှသည်။ စောက်ဖုတ်အကွဲထဲ လျှာနှင့် ထိုးလိုက်သည့် အခါ နူးညံသော အထိအတွေ့နှင့် အရသာ ပိုစူးလာလေသည်။

အောကားတွေသာ ကြည့်ဖူးပြီး အပြင်မှာ တကယ်မမြင်ဖူးသော စောက်ဖုတ်ကို အသာဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ နီထွေးထွေး ရောင်နှင့် စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းအောက် စောက်ရည်များနှင့် ခပ်ချွဲချွဲ ဖြစ်နေသော ထိပ်လေး ခပ်ညိုညိုရှိသော စောက်ပတ် အတွင်း နှုတ်ခမ်းသား ၂ ခု..။ ထိုအရာကို အောင်ခန့် လက်ညိုးလေးနှင့် ထိလိုက်တော့ ကလျာ ဆက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ လက်ညိုးလေးကို အကွဲတလျှောက်ပွတ်လိုက်တော့ စောက်ရည်များ ကျလာလေသည်။ လက်ညိုးလေးနှင့် ဟိုစမ်းစမ်း ဒီစမ်းစမ်း အပေါက်လေးကိုရှာလေ ကလျာက တအီးအီး ..တအဲအဲ နှင့် ဖီးတတ်လေ ဖြစ်နေသည်။

အောင်ခန့် ရုတ်တရက် ဆိုသလို လက်ညိုးက စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ကလျာ တစ်ယောက် တဆက်ဆက် တုန်နေတော့သည်။ အောင်ခန့်လည်း လက်ညိုးထုတ်ပြီး လီးနှင့် အပေါက်တည့်တည့်ဟု ထင်သော နေရာကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုးတုန်းကတော့ အပေါက်တည့်တည့်ဟု မှန်းထိုးလိုက်သော်လည်း လရေနှင့် စောက်ရည်တို့ကြောင့် အပေါက်လွဲကာ စောက်စိကို ချော်ထိုးမိသည်။

အောင်ခန့် မလိုးဖူးသည်သာရှိသည် ဝင်မဝင်တော့ သိသည်။ နောက်တကြိမ် ထပ်ထိုးပြန်သည် ထပ်ချော်ပြီး စောက်စိကို ထိမိပြန်သည်။ တတိယ အကြိမ် လွဲပြီးသည့်နောက် ကလျာ စိတ်မရှည်တော့..။ ချော်ထိုးမိတိုင်း စောက်စိကိုထိပြီး လီးနှင့် စောက်ပတ်ကို ပွတ်ဆွဲမိသလို ဖြစ်တာကြောင့် ကလျာ စောက်ပတ်ကလည်း ယားလှပြီ….။ လူပျိုအစစ် အပေါက်ပျောက်နေတာကြောင့်

“မင်း ပက်လပ်လှန်လိုက်တော့…ငါပဲ လုပ်ပေးတော့မယ်…”

ဟု စိတ်မရှည်သော လေသံနှင့် ပြောလေသည်။ အောင်ခန့် ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကြီးလို ထောင်မတ်နေသည်။ ကာမဆိပ်တတ်နေသော ကလျာ ရှက်မနေတော့ပဲ.. လီးထိပ်ကို ကိုင်ကာ စောက်ပက် အဝတွင်တေ့ပြီး တဖြည်းဖြည်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ခေါင်းလေးထောင်လာသည် အထိ ဖီးတတ်လာလေသည်။

တရစ်ချင်း တထစ်ချင်း စောက်ပတ်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ခံစားချက် နှင့် နူးညံ့သော စောက်ခေါင်း၏ အထိအတွေ့က အတော်ကို ကောင်းမွန်လေသည်။ကလျာလည်း ခေါင်းလေးမော့ရင်း ဖီးခံလေသည်။ စောက်ရည်နှင့် လီးရေတို့က အောင်ခန့်၏ ကျိုးတို့ကျဲတဲ လီးမွှေးများတွင် ရွှဲနှစ်နေသည်။ ကလျာလည်း အပေါ်မှနေပြီး မြင်းစီးနေသလို ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်လေသည်။ အချက် ၅၀ လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ..

“အား …အစ်မ…ကျနော်…. ပြီးတော့မယ်….. ပြီး….”
ဟု အောင်ခန့် ပြောသံကြားသော အခါ ကလျာ စောက်ပတ်မှ လီးကို ချွတ်ပြီး ပါးစပ်နှင့် ဆက်ငုံကာ စုပ်ပေးလေသည်။ အောင်ခန့် လီးရည်တို့ ကလျာ ပါးစပ် ပြည့်လုနီးနီး အထိ အရှိန်နှင့် ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ သုတ်ရည်များကို တစ်ရှူးထဲထွေးထည့်ပြီးနောက် အသစ်တစ်ရွက်ယူကာ.. အောင်ခန့် လီးကို သုတ်ပေးလေသည်။ အောင်ခန့်ကတော့ မထနိုင်သေး..။ ပက်လက်နေသော အောင်ခန့် ရင်ထဲ ကလျာ လှဲချလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန် အိမ်တံခါးဖွင့်သံ ကြားလိုက်ရသည်။

အောင်ခန့်အမေက ဈေးဝယ်ရင်း ဆရာမအတွက်ရော သားဖြစ်သူအောင်ခန့် စားရန် သစ်တော်သီး ဝယ်ခဲ့လေသည်။ အိမ်ရောက်သည်နှင့် ဈေးခြင်းတောင်းချကာ သစ်တော်သီး လှီးလိုက်လေသည်။ သစ်တော်သီး စိတ်ပြီသော အခါ ပန်းကန်ထဲထည့်ရင်း အောင်ခန့် အခန်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။

“ကဲ နားလည်ပြီနော်… ဒီလေ့ကျင့်ခန်းလေး လုပ်လိုက်.”

“ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ..”

ဟု ပြောဆိုနေသော ဂိုက်ဆရာမလေး ကလျာ နှင့် သားဖြစ်သူ အောင်ခန့်အား တွေ့လေသည်။

“ဆရာမ နဲ့ သား စားဖို့ သစ်တော်သီး ဝယ်လာတယ် စားလိုက်ပါဦးနော်..”

“ဟုတ် ..အန်တီ ကျေးဇူးပါပဲ”

ဟု ဆိုကာ ပန်းကန်လှမ်းယူလိုက်ရင်း အောင်ခန့် ရေးနေသာ စာများကို ကလျာ တစ်ယောက် ကြည့်နေလိုက်သည်။ ပန်ကန်ပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားသော အခါမှ အောင်ခန့်နှင် ကလျာတို့ ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်ကြသည်ကိုတော့ အောင်ခန့်အမေ မသိနိုင်တော့ပြီ မဟုတ်ပါလား..။

အခန်း (၁၀)

ဂိုက်ဆရာမလေး ကလျာနှင့် ၁ဝ တန်း ကျောင်းသားအောင်ခန့်တို့ အခြေအနေက အတော်ကိုပင် တိုးတက်ခဲ့သည်။ ဘယ်လောက်တိုးတတ်သလဲဆိုရင် ကလျာ မလာတဲ့ရက်ဆိုရင် အောင်ခန့် အမေထံမှ စာမေးရန် ဖုန်းတောင်းပြီး Message နှင့် Sex chat လုပ်ကြသည်။ အားမရလျှင် ဖုန်းပြောပြီး Phone Sex လုပ်ကြသည်။ ဒါတင်မက အောင်ခန့် ကို စာမေးလို့ရရင် လီးစုပ်ပေးသည်။ တခါတလေ ကလျာ အောင်ခန့်လရေကို မျိုချတတ်သေးသည်။

အောင်ခန့်ကလည်း ကျန်သော ဘာသာရပ်များကို မရပဲ ရှိရင် ရှိမည်။ ကလျာ သင်တဲ့ ဘာသာကတော့ မေးသမျှ ရလေသည်။ အနည်းဆုံးတော့ မလုပ်ရဘူးဆိုသော နေ့တွေဆို နို့စို့တာ နမ်းတာ အဖုတ်နှိုက်တာ လောက်တော့ အောင်ခန့် လုပ်နေကျ။ ကလျာ လာတဲ့ အချိန်ကိုပဲ အောင်ခန့် မျှော်နေတတ်သည်။

ကလျာကလည်း သူမရည်းစားနှင့် အဆင်ပြေသည်ဟု မရှိတော့။ သူမရည်းစားက အလုပ်ကိုပဲ စိတ်ဝင်စားသူ ဖြစ်သည်။ အရင်ကတော့ အလုပ်ဟုဆိုလျှင် ကလျာ သည်းခံပေးသည်။ အောင်ခန့်နှင့်ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း သူမရည်းစားက အလုပ်ဆိုလျှင် ကလျာ ခွင့်မလွတ်တော့။ အခုလည်း အောင်ခန့် ကလျာဆီကို ဖုန်းဆက်နေသည်။

“ဟယ်လို အစ်မ …”

“အင်း မောင်လေးပြော…”

“အစ်မ အခု ဘယ်မှာလဲ”

“အိမ်မှာပေါ့…”

“ဘယ်သူရှိလဲ အစ်မ အိမ်မှာ”

“ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူးရှင်… ဘာလဲ… လိုချင်ပြန်ပြီလား… ကိုယ်တော်”

“ဟဲ..ဟဲ.. အစ်မကလဲ ..”

“ကိုယ်တော်ချော မနေ့က အနှိုက်ကောင်းလို့ ဆီးအောင့်နေပြီရှင့်… ဒီနေ့တော့ တော်ပြီနော်”

“အာ အစ်မကလည်း ဒီမှာ ကျနော်က ကိုင်တောင်ထားပြီးပြီ..”

“ကိုင်ထားပြီးလဲ မောင်လေးကြည့်နေကျ ကားလေးကြည့်ပြီး လုပ်လိုက်ပေါ့..”

“အစ်မ အသံ မကြားရရင် ဘယ် ဖီးတက်မလဲ …အာ့ဆိုလဲ ထားပါတော့ အောင်းထားလိုက်တော့မယ်… အစ်မလာတော့ အဝသောက်ရတာပေါ့… ဟဲ ဟဲ..”

“အကျင့်ပုတ်လေး ဘယ်သူက လုပ်ပေးမယ် ပြောလို့လဲ..”

“အော် ဒါနဲ့ .. အစ်မ ကျနော့်ကို ဆုချဖို့ ပြင်ထားတော့..”

“ဘာလို့..”

“အစ်မ ပြောထားတာ မှတ်မိလား… ကျောင်းစာမေးပွဲမှာ အစ်မသင်တာ ဂုဏ်ထူးထွက်ရင် ဆုချမယ်ဆို..”

“အင်းလေ ..Report Card ရပြီလား .. ဂုဏ်ထူးထွက်တယ်ပေါ့..”

“ဟုတ် ထွက်တယ်လေ ..အဲဒါကြောင့် ဆုချဖို့ လုပ်ထားလို့ ပြောတာပေါ့…”

“ဟုတ်ပါပြီတဲ့ရှင်…ကဲ ဘာလိုချင်လဲ ပြော…”

“တကယ်ပြောရမှာလား အစ်မ”

“အင်း ပြောလေ..”

“အစ်မ စာသင်ချိန် တချိန်လုံး အစ်မနဲ့ လိုးချင်တယ်..”

“အို…မောင်လေးကလဲ…”

“ဘာလဲ မပေးဘူးလား …”

“ရောက်မှ ပြောမယ်ကွာ…နော်… ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်..”

“မရှက်ပါနဲ့ အစ်မရယ် ကျနော် အားဆေးသောက်ထားလိုက်မယ် ဒါပဲနော်”

ဟုဆိုကာ ဖုန်းချလိုက်တော့သည်…

ကလျာ ဒီနေ့ ထွက်လာရတာ ကိုယ့်ဟာ့ကို မလုံမလဲ။ ကုတ်အင်္ကျီအရှည်နှင့် စာအုပ်အချို့ပိုက်ကာ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကုတ်အင်္ကျီ လက်ရှည်မို့ လုံခြုံသည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ထိုကုတ်အင်္ကျီအောက်တွင် အဝတ်နှင်တူတယ်ဆိုလို့ တစ်ခုမှ မပါ။ အဖုတ်မွေးတို့ကလဲ ဒီမနက်ကမှ ကိုယ်တိုင်ရိတ်ခဲ့လို့ အမွေးပါသည့်အတွက် လေတိုက်ရင် အဖုတ်က အေးကနဲ..။ ဘယ်သူမှ မသိသော်လည်း ကိုယ်တိုင်တော့ သိနေသည့်အတွက် ရှက်ရှက်နှင့် ဖီးတက်နေတာကြောင့် မျက်နှာက ပန်းနုရောင်ပင် သန်းနေသေး၏..။

လမ်းလျောက်လျှင် ကုတ်အင်္ကျီက လှုပ်သဖြင့် အရင် ဘော်လီပါသည့်အတွက် ဘာမှ မဖြစ်သော်လည်း ယခုတော့ လမ်းလျှောက်တိုင်း ကုတ်အင်္ကျီ အသားက နို့သီးခေါင်းနှင့် လာလာ ပွတ်မိနေသေးသည်။ နို့သီးခေါင်းပွတ်မိလေ အဖုတ်မှ ယားလေ အရည်ကထွက်လေ နှင့် အတော်ပင် အနေရခက်နေသည်။

ထိုသို့ဝတ်လာခြင်း အကြံက ချွတ်ရလွယ်ပြီး ပြန်ဝတ်ရလွယ်သောကြောင့် ဖြစ်သည့်အပြင် အောင်ခန့်ကို ဆုချရန်လည်း ပါသည်။ အရေးထဲ ကားကမလာ..။ လာသည့်ကားကလည်း ကြပ်သိပ်နေသည်။ သို့သော် မတတ်နိုင်။ ကားကြပ်လဲ အချိန်နောက်ကျမည်စိုးသောကြောင့် တက်လိုက်လာခဲ့သည်။ ၃ မှတ်တိုင်သာ စီးရမည် ဖြစ်သောကြောင့် အပေါက်နားမှာပင် စီးခဲ့သည်။

တက်ပြီး သိပ်မကြာခင်ပင် ကလျာ့နားသို့ ယောကျ်ားတစ်ယောက် နောက်က ကပ်နေသည်ကို သတိထားမိလေသည်။ အော် သူနောက်မှတ်တိုင်ဆင်းတော့မလားဟု ကလျာ အနည်းငယ် ဖယ်ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် ထိုသူလည်း ကလျာ တိုးသည့်ဘက်သို့ လိုက်တိုးနေသည်။ ကလျာ အခြေအနေ မဟန်တော့မှန်း သိသော်လည်း နောက် ၃ မှတ်တိုင်ပဲမို့ သည်းခံနေလိုက်သည်။ ဒါကို ဟိုလူက သူကို အခွင့် အရေးပေးသည် အထင်နှင့် တန်းကိုင်ထားသော လက်တဖက် ချလိုက်ပြီး ကလျာ ဖင်နားလေးကို အကဲစမ်း ပွတ်သပ်နေပြီဖြစ်သည်။

ကလျာ ထိုလူကို တချက်လှည့်ကြည်လိုက်သည်။ ထိုလူကတော့ သူမဟုတ်သလို ရုတ်တည်ကြီးဖြင့်..။ မီးပွိင့်ကလည်း ဒီနေ့မှ ၂ ခါရှိပြီ .. မိနေပြန်သည်။ ထိုလူမှ ကလျာ ဖင်ကို ပွတ်နေရာမှ တဖြည်းဖြည်း အရှေ့ ရောက်လာလေသည်။ ကလျာ တတ်နိုင်သမျှ ကိုယ်လေးကို ကျုံ့ရင်း ကာကွယ်သော်လည်း ထိုလူလက်မှာ ကုတ်အင်္ကျီထဲသို့ပင် ရောက်နေလေပြီ။

ဘာမှ မဝတ်ထားသော ကလျာ တစ်ယောက် ပေါင်အသာလေး လိမ်ပြီး တန်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလေသည်။ ထိုလူကလည်း အတွေ့အကြုံရှိဟန်တူသည်။ ပေါင်းလေး တလျှောက် ပွတ်ပြီး အပေါ်သို့ တဖြည်းဖြည်း တက်လာလေသည်။ ကလျာ တစ်ယောက် ကုတ်အင်္ကျီဝတ်လို့ ပူတာလား .. လူကြပ်လို့ ပူတာလား အနှိုက်ခံရလို့ ပူတာလားမသိ ချွေးများ ကျလာလေသည်။

ထိုလူ ပေါင်ကို ပွတ်သပ်နေတော့ ကလျာ ခြေလိမ်ထားသည်က အနည်းငယ် အားလျော့သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒီ အခွင့်အရေးကို စောင့်နေသော ထိုလူသည် ကလျာ့ အဖုတ်လေးကို လက်ခလယ်နှင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ယခင်ကတည်းက စောက်ရည်ထွက်နေသော ကလျာ၏ အဖုတ်ထဲ ထိုလူလက်ခလယ်က တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားသည်။ လက်ကို အငြိမ်မနေပဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် ပွတ်လိုက်ဆွဲလိုက် လုပ်နေသည်။ ကလျာ့ဖင်ကိုလည်း အနောက်မှ ထိုလူ့လီးကြီးနှင့် ထောက်ထားသေး၏။ ကလျာ့ .. စိတ်ရိုင်းတို့က ထိုနေရာတွင်ပင် ထိုလူအား ကုတ်အင်္ကျီလှန်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်ချင်တော့သည်။

ကလျာ တစ်ယောက် စပယ်ယာ၏ မှတ်တိုင်အော်သံကိုသာ စိတ်ထဲတွင် ရေတွက်မှတ်သား မိတော့သည် မဟုတ်ပါလား။ ။

အခန်း (၁၁)

မှတ်တိုင်ရောက်လို့ ကလျာ တစ်ယောက် ခပ်သုတ်သုတ် ဆင်းလာသော်လည်း အနောက်မှ ထိုလူ ပါလာသေးသည်။ ကားပေါ်မှာတုန်းက ကလျာ့နား နားကပ်ပြီး ညီမလေး လိုက်ခဲ့ပါလား ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်..ဟု မကြားတကြား ကပ်ပြောခံရသေး၏။ အောင်ခန့် အိမ်အပေါ်သို့ရောက်အောင် ခပ်သုတ်သုတ် တက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်ထဲဝင်ဖို့ အောင်ခန့်အမေ တံခါ လာဖွင့်ပေးလို့သာ တော်တော့သည်။ ထိုလူက အနောက်က ကပ်ပါလာတာကိုး။

ဘယ်မိန်းကလေးမဆို မည်မျှလောက် တဏှာကြီးကြီး လူစိမ်းနောက်လိုက် အလိုးခံဖို့ ဆိုတာတော့ မဖြစ်နိုင်မှန်း ထိုလူသိသင့်သည်ဟု ကလျာ စိတ်ထဲမှာ ပြောနေမိသည်။ အောင်ခန့် အမေက ဝမ်းသာအားရဖြင့်

“ဆရာမကို စောင့်နေတာ … ဒီမှာကြည့်ပါဦး ဆရာမရယ်… ဆရာမ သင်တဲ့ ဘာသာ ဂုဏ်ထူးတောင်ပါတယ်.. သား အရင်ကဆို ဒီဘာသာက အမြဲ အောင်မှတ်ရရုံပဲရတာ…”

“သူ့ကြိုးစားမှုပေါ့ အန်တီရယ်… ကျမက သင်ရုံ သင်ပေးနိုင်တာ ..”

“အော် …ဆရာမ .. သားက သူ့အခန်းထဲမှာ ဆရာမကို မျှော်နေတယ် ကြွားရအောင်တဲ့…”

“ဟုတ် ..ကျမ အခုပဲ ဝင်တော့မှာပါ..”

“ဆရာမရေ.. နားညီးဖို့သာ ပြင်ထားလိုက်တော့ သားက သူ စာမေးပွဲ ဘယ်လိုဖြေကြောင်း အစ အဆုံး ပြောပါလိမ်မယ်… ဒီကလေးက ကလေးစိတ် မကုန်သေးဘူး ဆရာမရဲ့”

ကလျာ ခေါင်းလေးသာ ငြိမ့်ပြရင်း အင်း ..နားညီးမှာမဟုတ်ဘူး… သေးပေါက်ချိန်သာ မရမှာ… ခိခိ.. ကိုယ်အတွေးနှင့် ကိုယ် ပြုံးလိုက်မိသည်။ ကလေးစိတ် မကုန်တာတော့ မှန်လိမ်မယ် လူကိုတွေ့တာနဲ့ နို့စို့ချင်နေတဲ့သူ.. ဟု စိတ်ထဲမှ ပြန်ပြောရင်း အောင်ခန့် အခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။

အောင်ခန့် အခန်းထဲရောက်တော့ ကလျာ ထိုင်တောင်မထိုင်ရသေး။ အောင်ခန့်မှ…

“ဟဲ..ဟဲ..အစ်မ Report Card တွေ့ပြီးပြီ မဟုတ်လား ..”

“ရှူး… တိုးတိုးပြောပါ ကိုယ်တော်ချောရယ် ..မင်းအမေ ကြားသွာဦးမယ်..”

“ဒါဆို ဆုပေးမယ်ပေါ့..ဟီး….”

“လူဆိုးလေးနော်…”

ဟု ပြောနေတုန်းပင် ရှိသေးသည် အောင်ခန့် မတ်တပ်ရပ်နေသော ကလျာ့နားကို ရောက်လာပြီး ကုတ်အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မိမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားသော ကလျာ့အားကြည့်ပြီး အောင်ခန့် ပျော်သွားသည်။ အဖုတ်မွေးတွေက အရင်ကလို ခပ်ကျဲကျဲ မဟုတ်တော့ပဲ ပြောင်ပြောင်လေးနှင့် ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည်။ ဂွဆုံတွင် အဖုတ်ကွဲရာလေးမှအပ ဘာမှမရှိ။

အောင်ခန့် ဒူးထောက်ပြီး ကလျာ့ခြေ တဖက်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ကာ အဖုတ်လေးကို လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။ အရင်ကလို စောက်နံ့ သိပ်မရတော့ မွှေးနေသည်ဟုပင်ထင်ရသည်။ ကလျာတစ်ယောက် နံရံကို မှီရင်း စောစောက အနှိုက်ခံထားရသည့် အရှိန်နှင့် အခု အောင်ခန့် ယက်ပြီး စောက်စိကို စုပ်ပေးနေသော အရှိန်ရောပြီး ဖီးတတ်ကာ အောင်ခန့် ခေါင်းကို ကိုင်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ အတင်းကပ်ထားမိသည်။

အောင်ခန့်အထင် ကလျာ့ စောက်ရည်များ ယခင်ကထက် ပိုများနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ပေါင်မှာလည်း စောက်ရည် စီကြောင်း လက် ၂ လုံးခန့် အရှည် စီးကြောင်းတစ်ခု…။ အောင်ခန့် ယက်နေရာမှ မနေနိုင်တော့ပဲ ရုတ်တရတ် မတ်တပ်ရပ်ရင်း လီးကြီးကို ကလျာ့ အဖုတ်ထဲ ဆောင့်ပြီးထိုး ထည့်လိုက်သည်။

“အားးးးး……….”

အသံ အနည်းငယ် ကျယ်သွားသည်…။

“အစ်မကလည်း မအော်နဲလေ အမေက ဟိုဘက်အခန်းမှာတင်ကို..”

ဟု အောက်သံနှင့်ပြောင်းရင်း အောင်ခန့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ကလျာ့.. ပါစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်..။

“အု…အု…အု..”

မတ်တပ်ရပ် အလိုးခံရသောကြောင့် အဖုတ်၏ အတွင်းသားတို့က နေရာမကျ။ အောင်ခန့်လီးကြီးက အဖုတ်နံရံကို ဆောင့်ကာ တရစပ် ထိုးညှောင့်နေလေသည်။ ၂ ရက်မျှ စုထားသော အားတို့ကြောင့် အဝင်အထွက် ဆောင့်ချက်တို့က ကြမ်းသည် ။ နို့သီးခေါင်းကို စုပ်သည့်အားနှင့် နို့တဖက်ကို ညှစ်နေသည့် အားကလည်း သန်လှသည်…။ ကလျာတစ်ယောက် မတ်တပ် အလိုးမခံဖူးသည် ဖြစ်သောကြောင့် အဖုတ်လှိုင်ခေါင်းထဲ ပြည့်သိပ် ပွတ်တိုက်နေသော လီး၏ အဝင်အထွက် တို့ကြောင့် မကြာမီပင် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်းစုံတို့ တုန်ခါပြီး ပြီးဆုံးခြင်းဖြစ်သော ကာမ အထွဉ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။

အဖုတ်၏ ရှုံ့မှု ပွမှု နှင့် အတူ အောင်ခန့် လီးကို အဖုတ်ကြွတ်သားတို့နှင့် လီးကို သရေပင်စီးထားသလို ညစ်ခြင်းကို အောင်ခန့် ခံစားရသည်နှင့် တပြိုင်နက် ကလျာ ပြီးသွားမှန်း အောင်ခန့် သိလိုက်သည်။ အောင်ခန့် အရှိန်လျှော့ပြီး ကလျာ့ကို နံရံအား လက်နှင့် ထောက်ရင်း အဖုတ်တွင် လီးကို အသာတေ့ကာ ဆောင့်လိုက်သည်။ ကလျာတစ်ယောက် ပြီးသွားသော အရှိန်ကြောင့် အဖုတ်အဝမှာ ခပ်ကြပ်ကြပ်လေး ဖြစ်နေသည်။ အောင်ခန့်၏ လီးကို အတင်းဆွဲညှစ်ထားသလို ဖြစ်တာကြောင့် အရမ်းကောင်းသော အရသာမျိုး…။

ကလျာကတော့ လက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ရင်း အောင်ခန့် လီးဒဏ်ကို ကြိတ်ခံရတော့သည်။ အောင်ခန့် သိပ်ကြာကြာ မလိုးနိုင်တော့ပဲ အဖုတ်ထဲသို့ လရေများ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ လရေ ထွက်လာသော်လည်း အောင်ခန့် လီးက ကျမသွား ကလျာ အဖုတ်ဝတွင် တစ်စို့စို့ကြီး ဖြစ်နေသည်။

“ခဏဖယ်ဦးကွာ…အထဲမှာ တစ်စို့စို့ကြီးနဲ့ ပူတောင်နေပြီ..”

“အစ်မကလည်း ခုမှ ၁ ခါ ရှိသေးတယ်…”

“ကျမ ရေလေးတော့ သောက်ပါရစေဦးနော်… အမောဆို့ပြီး အသက်ပါသွားလို့ .. ကျော်မကောင်းကြားမကောင်း ဖြစ်နေဦးမယ်”

ရေသောက်ပြီးတော့ အောင်ခန့်နှင့် ကလျာတို့ မီးကုန်ယမ်းကုန် ပုံစံပေါင်းစုံ လိုးကြလေသည်။ ထိုနေ့က ကလျာလဲ မျော့မျော့ပင်ကျန်သည်။ တခန်းလုံး သုတ်ရည် နှင့် အဖုတ်ရည်တို့က နေရာ အနှံ့ တစ်ရှူးစတို့ကလည်း ဖွေးလို့။ အောင်ခန့် လီးက မထောင်နိုင်တော့အောင် ကြိမ်းနေလေပြီ။ ကလျာအဖုတ်မှာလည်း ဟောင်းလောင်းကြီး ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်ရလောက်သည်။ သွေးစ အနည်းငယ်နှင့် အရည်ကြည်တို့က အဖုတ်မှ ပေါင်သို့ပင် စီးကျနေလေပြီ ဖြစ်တော့သည်။

အခန်း (၁၂)

အောင်ခန့်နှင့် လိုးကြီးပြီးသည့် နေ့မှ စပြီး ၁ ပတ်လောက် ကလျာ နားလိုက်ရသည်။ အဖုတ်ထဲမှာလည်း ကြိမ်းနေသည်က တကြောင်းပါသည်။ ထို့ထက်ဆိုးတာက ကလျာတစ်ယောက် ရာသီသွေး ရပ်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ အရင်ကလို အောင်ခန့် ဆီ စာသင်သွားလျှင် လိင်ကိစ္စ စိတ်မပါတော့..။ အရင်ကလို အကိုင်မခံ အနှိုက်မခံတော့။

တစ်လကျော်လာတော့ ကလျာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မလုံတော့ ဆီးစစ်ချောင်းလေး ဝယ်ပြီး စစ်ကြည်လိုက်သည်။ လိုင်းလေး ၂ တက်လာသည်။ ကလျာ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်လေပြီ။ မိမိသင်နေသော ကျောင်းသားအား မည်သည့်မျက်နှာနှင့် ယူရမလဲ…။

“ဒါဆို ဆရာမလေးက သားကို မသင်ပေးနိုင်တော့ဘူးပေါ့”

“ဟုတ် အန်တီ .. ကျမ လက်ထပ်တော့မှာမို့ပါ..”

“အေး..ဂုဏ်ယူပါတယ်ကွယ်… သားကတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတော့မှာပဲ…”

“သူက တော်ပြီးသားပါ အန်တီ ဒီအတိုင်းဆက်ကြိုးစားရင် အောင်မှာပါ အန်တီ..”

“အေးပါကွယ်… သာကို နှုတ်ဆက်သွားဦးလေ..”

“မနှုတ်ဆက်တော့ပါဘူး အန်တီရယ်… ကျမ မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စနဲ့ သွားရဦးမှာမို့ပါ..”

“အေး..အေး…”

အောင်ခန့် အကုန်ကြားသည်။ သို့သော် ကလျာ ဘာလို့ စာဆက်မသင်တော့လဲတော့ မသိ။ သူနဲ့ ဟိုနေ့က နေတာ နည်းနည်းလွန်သွားလို့လား။ ဒါမှမဟုတ်… ငါ့ကို စိတ်ကုန်သွားတာလား….။ ပြတင်းပေါက်မှ ကလျာ နောက်ကျောကို ကြည့်ရင်းသာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ အော် အကုန်တတ်အောင် သင်ပေးသွားတဲ့ ဆရာမလေး ကလျာ……။

—————————————

စားဖိုမှုးကြီးရယ် ကလျာရယ် ဒေါ်မာလာရယ် အောင်ခန့်ရယ် အလွတ်သဘော အလုပ်အကြောင်းပြောရင်း သောက်ရင်းစားရင်းနှင့် အချိန်မှာ သန်းခေါင်ယံသို့ပင် ရောက်လာလေပြီ။ ကလျာကတော့ သိပ်မမူးသေးပေမဲ့ ဒေါ်မာလာကတော့ အတော့်ကို မူးနေလေပြီ ဖြစ်သည်။ အောင်ခန့်နှင့် ကလျာတို့ ဒေါ်မာလာကို တွဲရင်း ကားပေါ်တင်ရသည်။ ကလျာကို တစ်ချက်ပြုံးပြရင်း အောင်ခန့် ကားမောင်းထွက်ခဲ့သည်။

ကားမောင်းလာရင်း ခဏကြာတော့ ဒေါ်မာလာ အမူးလွန်ပြီး ကားထဲတွင် အန်တော့သည်..။ အောင်ခန့် ကားကို အိမ်ရောက်အောင် ဂရုစိုက်မောင်းရင်း ..အိမ်သို့ ရောက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်ရောက်တော့ ဒေါ်မာလာ အန်ဖတ်များနှင့် ပေပွလို့… ပါးစပ်ကလည်း ပလုံးပထွေးနှင့် ..ပြောနေသေးသည်။ အောင်ခန့် တွဲရင်း အိပ်ယာပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်..။ ဒီအတိုင်းထားလို့တော့ မဖြစ် ..အန်ထားတာတွေနဲ့ဆိုရင် အအေးပတ်တော့မည်… တော်တော်လည်း နံနေပြီ..။ စကပ်ရော အင်္ကျီပါ လဲပေးရတော့မည့်ကိန်း စိုက်နေလေသည်။

အောင်ခန့် အရက် ထည့်ပြီး ရေခဲရေနှင့် သောက်ချကာ ရဲဆေးတင်လိုက်သည်။ ဒေါ်မာလာကတော့ လောကကြီးနဲ့ အဆက်အသွယ် ပျက်နေလေပြီ…။ အောင်ခန့် ဘာလုပ်မှာလဲဟု သူ့ကိုယ်သူ အကြိမ်ကြိမ် မေးနေမိသည်။

ဒေါ်မာလာ့ အခန်းထဲ အောင်ခန့် နောက်တစ်ကြိမ် ဝင်လိုက်သည်။ အပေါ်အင်္ကျီချွတ်ရန်ပင် အောင်ခန့် လက်တွေ တုန်နေသည်။ အခုအချိန်ဆို အိမ်ဖော်တွေက အိပ်နေပြီ..။ ခေါင်းစွပ်အင်္ကျီကို အောင်ခန့် အသာပင့်လိုက်သည်။ ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးတို့က နိမ့်ချီ မြင့်ချီ ..အဆီပိုဆိုလို့မရှိ… ပန်းမြတ်ထက်ပင် လှနေသော ဗိုက်သား အထိအတွေ့ကလည်း နူးညံ့လှသည်။

အောင်ခန့် ချွေးတွေစို့လာသည်။ တခါမှ မလိုးဖူးသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ရင်ခုန်မှုမျိုး..။ ဆက်ပြီး အင်္ကျီကို မတင်လိုက်သည်။ ဇာဘော်လီ နို့နှစ်ရောင်လေးက တင်းပြီးလုံးနေသော နို့ ၂ လုံးကို မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရလေသည်။ အပေါ်သို့ မောက်ပြီး စေ့တင်းနေသော ကြောင့် နို့ ၂ လုံး အလယ်က အမြောင်းလေးပင် ထင်ထင်ရှားရှား..။ အပေါ်အင်္ကျီ ချွတ်ပြီးတော့ သေချာကြည့်လိုက်တော့ ဇာဘော်လီမှာပါ စိုသယောင်ယောင် ဖြစ်နေသောကြောင့် အောင်ခန့် ဇာဘော်လီပေါ်ကို လက်လေးနှင့် တင်ပြီး စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးက စိုနေသော ဇာဘော်လီပင် ခြောက်ချင်သလိုလို ဖြစ်နေလေပြီ။

အောင်ခန့် စိတ်ကို ပြန်ထိန်းရင်း သိုင်းဖတ်ကာ ကျောမှ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ အောင်ခန့် ရင်ဘတ်မာမာထဲသို့ ဒေါ်မာလာ့ နို့ ၂ လုံး ပြားဝင်သွားလေသည်။ ဒေါ်မာလာ အသက်ရှူသည့် လေကြောင်းက အောင်ခန့် နားထင်သို့ တိုးနေလေသည်။ အောင်ခန့် ချွေးများ သီးနေအောင် ကျလာသည်။ ချိတ်ဖြုတ်ပြီးသော ဘော်လီကို ဖယ်ရန် အောင်ခန့် မဝံမရဲ ရှိလှသည်။ မချွတ်ခင်က အမြောင်းလေး ပေါ်နေသော နို့သည် အခုတော့ ခပ်လျော့လျော့လေး…။ ဇာဘော်လီလေးကို လက်တုန်တုန်ဖြင့် ဖယ်လိုက်သည်…။ အောင်ခန့် ရင်တစ်ခုလုံး ငလျင်အကြမ်းစား လှုပ်သလို တုန်ခါသွားသည်။

ကလေးအမေ နို့သီးခေါင်းဟု ဆိုသော်လည်း မဲမနေ… အညိုရောင်နုနု နှင့် ပန်းရောင်နုနု ရောထွေးထားသော အရောင်မျိုး….။ လုံးနေသော်လည်း ဘေးသို့ တွဲမကျ။ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ပုံမပျက် တည်နေသော အနေအထားမျိုး…။ နို့လုံးမှာ သွေးကြောစိမ်းများ အချို့ သွေးကြောနီများက တချို့… အသားဖြူသူမို့ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် လှနေသည်။ ပက်လက် အနေအတား ဖြစ်သောကြောင့် ၁၈ နှစ်သမီး နို့အရွယ် ဖောင်းသယောင်ယောင်… ဖုသယောင်ယောင်..။ နို့သီးခေါင်းလေးက အထဲဝင်နေသေးသည်။

အောင်ခန့် မနေနိုင်တော့ပဲ .. လက်၂ ဖက်ဖြင့် အသာလေး ကိုင်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြောမပြတတ်အောင် အိစက်ညှက်ညောသော အထိအတွေ့ …။ နို့ သီးခေါင်းလေးကို ကုန်းစုတ်မိတော့လည်း…. ညိုနုနုအရောင်လေး ပျောက်ပြီး ပန်းရောင်သန်းလာသော နို့လေး….။ အောင်ခန့် စကပ်ကို ထပ်ချွတ်ဖို့ အားမရှိတော့ ။ လက်တဘက်က နို့ကိုကိုင်…. ပါးစပ်က နို့စို့ရင်း ကျန်လက်တဘက်က ပြောင်တင်ပြီး ကြီးနေသော လီးကို အထက်အောက်ဆော့ရင်း… ကိုယ်သင်းနံ … ပြီးတော့ သွေးကြောစိမ်းနီတို့ ဖြန့်ကျက်ထားသည့် ရင်အုံ….. ပြီးတော့ ထောင်ပြီး ဖုဖုလေးဖြစ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်း.. ပြီးတော့ နူးညံတဲ့ အထိအတွေ့ .. ပြီးတော့ … ပြီးတော့…. အောင်ခန့် … သုတ်ပူပူတို့ ဒေါ်မာလာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးပေါ်.. အရှိန်နှင့် ပန်းထွက်သွားသည့် အခိုက်အတန်…..။

ဒေါ်မာလာ မျက်လုံးဖွင့်ဖွင့်ချင်း သိလိုက်တာက ခေါင်းကိုင်သည့် ဝေဒနာ ဖြစ်လေသည်။ မနေ့ညက အသောက်များသွားတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ အင်္ကျီကြည့်တော့ ညဝတ်အင်္ကျီ…..။ ပြန်တွေးကြည့်သည်။ ညက သောက်တာစားတာပဲ မှတ်မိသည်။ ဘယ်လို ဒီရောက်လာတာလဲ… ဒီအကျီကရော ဘယ်သူ လဲပေးတာလဲ…။ ဆက်တွေးနေလဲ ပေါ်မှာ မဟုတ်.. ဆက်မတွေးတာပဲ ကောင်းပါတယ် ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။

ရေချိးခန်းလိပ်ကာဆွဲကာ ရေချိုးရန် ညဝတ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ရာ ….

“အို…..”

တကိုယ်လုံး ဘာမှ မရှိတော့….. မိမိကိုယ်တိုင်ဝတ်လျှင် ဘော်လီနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီ ချွတ်လေ့မရှိ….။ အခုဟာက တကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်း ဖြစ်နေသည်..။ ဗိုက်မှာလည်း တစ်ခုခု ပေနေသလိုကြီး ဖြစ်နေသည်။ နှပ်ချေးပေနေသလိုလို ပိုက်ဆက်ကော်ပေသလိုလို.. အသားပတ်သလိုလို…။ ပြန်စဉ်းစားကြည်လျှင် အောင်ခန့် နှင့် ပြန်လာရမည်…။ ကလျာက လဲပေးတာလဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော်…. မှန်ထဲတွင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ကြည့်လိုက်သည်…။ နို့သီးခေါင်း တဖက် ပန်းရောင်သန်းနေသည်။ စိတ်ကြောင့်ထင်တာပဲဟု ထင်လိုက်သည်။

သို့သော် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမလုံ… ပိပိလေးကို ကိုင်ကြည့်သည်… နာတာမျိုး မရှိပေမဲ့ ထူးထူးခြားခြား စောက်ရည်များ ထွက်နေသည်….။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မလုံသော်လည်း အေးမြသည့် ရေပန်း၏ အထိအတွေ့ကြောင့် နည်းနည်းတော့ လန်းသွားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး အင်္ကျီလဲကာ မနက်စာ စားရန် ထွက်ခဲ့သည်။

အခန်း (၁၃)

“အေးသန်း လာဦး….”

“ဟုတ် ပြောပါ ကြီးကြီး..”

“ငါ ညက ပြန်ရောက်တဲ့ အချိန်ကို နင်သိလား…”

“မသိလိုက်ဘူးရှင့်…”

“နှင်းပွင့်လေးရော… ဒေါ်နုရော နင်အိပ်တဲ့အချိန် အိပ်တာလား..”

“မဟုတ်ဘူး ကြီးကြီး သူတို့က အရင်အိပ်တာပါ.. ကျမက နောက်ဆုံး အိပ်တာပါ..”

မာလာတစ်ယောက် အိမ်ဖော်တွေမေးပြီး အနည်းငယ်တော့ တုန်လှုပ်သွားသည်။ ဒါဆို ညက… ညက… အဝတ်လဲပေးတာ.. ကလျာပဲ နေမှာပါလေ.. ဖုန်းဆက်ကြည့်ဦးမှ…။

“အမေ..နိုးပြီလား ကျနော် အလုပ်သွားတော့မလို့…”

မာလာ့မျက်နှာ ရေနွေးပူနဲ့ ပက်ခံရသလို ပူကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် မဖြစ်နိုင်ဘူးဟု စိတ်တင်းကာ မူမပျက် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“အေး…ကားကို ဂရုစိုက်မောင်းဦးနော်..”

အောင်ခန့် လက်ပြရင်း ထွက်သွားလေသည်။ မာလာလဲ လက်ပြန်ပြရင်း… မဟုတ်သေးပါဘူးဟုတွေးကာ.. လက်ပြန်ရုတ်လိုက်သည်..။ အရင်ကဆို အေး…အေး.. ဟုသာ ပြောမိသော်လည်း အခု ကားကို ဂရုစိုက်မောင်းဟု ပါစပ်က လွတ်ကနဲ ထွက်သွားလေသည်။ ပြီးတော့ ပြုံးပြီး လက်ပြန်ပြမိသေးသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ဘာဖြစ်မှန်း မသိတော့။ ဘာပဲပြောပြော ကလျာ့ဆီတော့ ဖုန်းဆက်ကြည့်မှပါဟု အတွေးပေါက်လိုက်သည်။

“ဟယ်လို ..ကလျာလား”

“အင်း ပြောလေ မမာလာ..”

“ညက ဒို့ သိပ်မူးသွားလို့ မနှုတ်ဆက်လိုက်ရလို့..”

“ရပါတယ် အချင်းချင်းတွေပဲဟာ..”

“ဒါနဲ့ ညက ကလျာ ဘယ်အချိန် ပြန်ဖြစ်လဲ..”

“ညက တို့လဲမူးနေလို့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာပဲ အိပ်ဖြစ်တယ် ၁၂ လောက် ထင်တာပဲ..”

“ကလျာ အခု ဘယ်မှာလဲ…”

“မမာလာတို့ဆိုင်မှာ ရောက်နေပြီလေ… စားဖိုဆောင် နဲနဲစစ်ရအောင်”

“ဒီနေ့တော့ ဒို့မလာတော့ဘူးနော်…..”

“ဟုတ်ရတယ် မမာလာ…”

ဟုဆိုကာ ဖုန်းချလိုက်လေသည်။ မာလာတစ်ယောက် ဖုန်းချလိုက်ပြီ စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ကိုယ်ဟာ့ကိုယ် မလုံတာလား…. ဖီးပဲတက်လာတာလား… ရင်ပဲခုန်လာတာလား … ရှက်ပဲရှက်လာတာလား မဝေခွဲတတ်တော့….။ သေချာတာကတော့ ယောကျ်ားတစ်ယောက် ထိတွေ့ခွင့်ကို အခုအချိန် လိုချင်မိသည်။ တစ်ခုခုကို လုပ်ပြီး ထပ်လုပ်ချင်သလို ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ ထိတွေ့ပြီး ထပ်ထိတွေ့ခံချင်သလိုမျိုး။ ခေါင်းနဲနဲ ကိုက်တာကြောင့် မနက်စာစားပြီး အိပ်ခန်းထဲသို့ ဒေါ်မာလာ ပြန်လှဲနေတော့သည် မဟုတ်ပါလား…။

——————————

အောင်ခန့်နှင့် ကလျာတို့ အစည်းအဝေးခန်းထဲတွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေလေသည်။ စာရွက်လှန်ကြည့်သော အသံမှအပ မည်သည့်အသံမှ မထွက်။ အောင်ခန့်ကတော့ စာရွက်တွေကြည့်လိုက် ကလျာ့ကိုကြည့်လိုက်နှင့် လုပ်နေသည်။ ကလျာကတော့ စာရွက်ကိုသာ ဂရုစိုက်ကြည့်နေသည်။

အော် ကလျာ… ကလျာ.. အရင်က ဖျက်လတ်ပြီး ဆက်စီကျသော အလှအပကို ပိုင်ဆိုင်ပြီး အခုတော့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ကျက်သရေနဲ့ အလှတို့ ပိုင်ဆိုင်နေပါလားဟု အောင်ခန့်တွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ အောင်ခန့်ပြုံးနေချိန် ကလျာအကြည့်နှင့် ဆုံသွားလေသည်။

“မင်း အကျင့်တွေ မပျောက်သေးဘူးပဲကွ”

“ဗျာ….ဟို..ဟို…”

အောင်ခန့် သူခိုးလူမိသလို ယောင်အအ နှင့်

“မင်းရဲ့ အူကြောင်ကြောင် အကျင့်လဲ ကျန်နေသေးတာကိုး..”

“ဟုတ်တယ် အစ်မ ကျနော်ကို အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်အောင် အစ်မ လုပ်သွားခဲ့တာလေ ..”

“မင်းဘာပြောတယ်…. အေးပါ… မင်းမသိတာတွေက များခဲ့တာကိုး..”

ကလျာ ပြောရင်း မျက်ရည်လေး ဝဲလာသည်။

“ကျနော် အကုန်သိတယ်.. ကျနော့်ကို လိုသုံး အစားထိုးခဲ့တာတွေ အကုန်သိတယ်… အစ်မက ကျနော့်ကို အစ်မ ချစ်သူနေရာမှာ အစားထိုးပြီး … နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့်ကို ပစ်သွားခဲ့တာလေ…”

“ဘာ!!!!!…. မင်း… မင်း.. စော်ကားလွန်းနေပြီနော်… မင်းကြောင့် ငါ့ဘဝ ပြောင်းလဲခဲ့တာ မင်းဘာသိလဲ…”

“ဆောတီးပါ အစ်မ… ကျနော် လွန်သွားတယ်…. ကျနော် မသိတဲ့ အကြောင်းတွေ သိခွင့်ရမလားဟင်”

“အေး..မင်းသိပ်သိချင်ရင် ပြောပြရမှာပေါ့ကွာ…”

ဟုဆိုကာ ကလျာ ကျနေသော မျက်ရည်ကို သုတ်ရင်း…….။ ကလျာတစ်ယောက် ချစ်သူနှင့်လည်း အဆင်မပြေ ဒီကြားထဲ မိမိသင်သော ကျောင်းသားနှင့် ဗိုက်ကြီးပြီဆိုတော့ …. ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေဖို့သာ ရှိတော့သည်။ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် ကန်ဘောင်သို့ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ ကန်ဘောင်တွင် ထိုင်လိုက်သည်က ည အချိန်မတော်သို့ပင် ရောက်ခဲ့လေသည်။ ကန်ဘောင်က ပြန်လာတော့ ည ၁၁ နာရီသို့ပင် ထိုးတော့မည်။ ကလျာနေသော လမ်းက လူခြေပျက်သည်။

ထိုစဉ် အသက်ကြီးပိုင်း လူကြီးတစ်ဦး လမ်းတွင် လဲနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကလျာအနေနဲ့ ထို လူကြီးကို ဆေးရုံပို့ပေးလိုက်သည်။ ဆေးရုံရောက်တော့ ရင်ကြပ်သော ရောဂါရှိသောကြောင့် အသက်ရှူရန် ခက်ခဲသော ရောဂါဟု သိရသည်။ ထို လူကြီး ပြန်သတိရလာတော့ ကလျာ့ကို တွေ့တွေ့ချင်း ချစ်မိသွားသည်။ အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာကာ.. ဆေးရုံကို လာခိုင်းသည်။ ထိုလူကြီး၏ သမီးများက မကျေနပ်ကြပေ။ မကျေနပ်သည့် အလျောက်… ဆေးရုံလှေကားမှ တွန်းချခံရသည်။ ကလျာကတော့ ဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ ဗိုက်ထဲက ကလေးကတော့ လူလောကတွင် မရှိတော့…။

ပြောလက်စ စကားကို ရပ်လိုက်ပြီး ဝီစကီပြင်းပြင်း တစ်ခွက်ကို မော့ချလိုက်သည်။ ဆက်ပြီး

“အေး.. အခုလည်း ငါက အဲဒီအိမ်မှာ အိမ်ဖော်သာသာပဲ…”

ဟု ဆိုကာ မျက်ရည် သုတ်လိုက်သည်။

“ကျနော် တကယ် မသိလိုက်လို့ပါ မရယ်… ကျနော် မကို လိုက်ရှာပါသေးတယ်… ရှာမတွေ့ခဲဘူး… မ တော်တော် အပုန်းကောင်းတယ်..”

“ပုန်းတာ မဟုတ်ဘူး အောင်ခန့် မင်းကို စိတ်နာလို့…. မုန်းလို့..”

“မ… မုန်းလဲ ကျနော် မကို အခုထိ တမ်းတနေတုန်းပဲ…”

အောင်ခန့် ထိုင်ရာမှထပြီး ကလျာ့ကို တင်းတင်း ဖက်လိုက်လေသည်။

“ငါ မင်းကို သိပ်မုန်းတယ်… သိပ်မုန်းတယ်…”

ဟု ဆိုသော်လည်း အောင်ခန့်ရင်ခွင်ထဲ နှစ်ဝင်နေသော ကလျာတစ်ယောက် ရုန်းကန်ခြင်း မပြုပဲ… ရှိုက်ကြီးတငင်သာ ငိုနေတော့သည်။

အခန်း (၁၄)

အောင်ခန့် တစ်ယောက် ကလျာ့ကို ထွေးပိုက်ရင်းငုတ်အကြည့် ကလျာက မျက်ရည်များနှင့် မော့ အကြည့် ..အကြည့်ချင်းဆုံကာ အနမ်းမိုးများ ရွာမိတော့လေသည်။ အရင်တုန်းကလို နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက နွေးထွေးနေဆဲ..။ ဆယ်ကျော်သက် မဟုတ်တော့တဲ့ အောင်ခန့် ရင်ခွင်ကလည်း ကျယ်ပြန့်ခိုင်မာနေပြီ…။ အသက် ၃၅ ဝန်းကျင် ကလျာ့ အလှကလည်း ရင့်ကျက်နေပြီ..။

အတွေ့အကြုံအရ အောင်ခန့် အထိအတွေ့က နူးညံ့နေပြီ…။ ကလျာ့ မီနီစကပ်ပေါ်သို့ အောင်ခန့် လက် နှစ်ဖက် ညှင်သာစွာ လှုပ်ရှားနေပြီ။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေရာမှ ပါးစပ်များ ပွင့်လာပြီး လျှာချင်း ပွတ်သပ်နေလေပြီ။ အချစ်ဒီဂရီတို့ ဒီရေအလား တဆင့်ထက်တဆင့် မြင့်တတ်နေလေပြီ။ အချစ်နှင့် ကင်းကွာနေသော လူနှစ်ယောက်အဖို့ ကာမ ရမ္မက်က မိုးထိမြင့်တတ်နေပြီ။

အောင်ခန့် စကပ်ကို ပွတ်ရင်း လှန်တင်လိုက်သည်။ ဇာပွင့် အနားနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ကိုယ်လုံးက နိမ့်ဆင်းရင်း ဒူထောက်လိုက်သည်။ အမွေးအမျှင် အနံအသက်ကင်းလှသော အက်ကြောင်းလေးပေါ်သို့ လျှာဖျားလေး ထည့်လိုက်သည်။ ကလျာတစ်ယောက် ဓါတ်လိုက်သလို တကိုယ်လုံး တုန်းတတ်သွားသည်။ မတ်တပ်ပင် မရပ်နိုင်တော့ပဲ ထိုင်ခုံ ပေါ်သို့ ဖင်လေး တင်ပြီး ကားလိုက်မိသည်။ ပေါင်နှစ်လုံး ကားသော်လည်း ပြဲမနေပဲ စိစိလေးဖြစ်နေသော ပိပိ လေးကို အောင်ခန့် လက်ကလေးနှင့် အသာ ဖြဲရင်း.. စောက်စိရှိသော နေရာသို့ လျှာဖျားလေးနှင့် တို့လိုက်သည် ..။ ကလျာတစ်ယောက် တုန်တက်သည်အထိ အရသာ ရှိလှသည်။

“ဒေါက်..ဒေါက်…”

“ဒီမှာ အမဲသားကင်ထားတာ ရပါပြီ သုံးသပ်ကြည့်ပါဦး “

ရုတ်တရက် စာဖိုမှူးကြီး ဝင်လာသောကြောင့် ကလျာ ပေါင် ၂ ဖက် စေ့လိုက်သည်။ သို့သော် အောင်ခန့် ခေါင်းက ခံနေသောကြောင့် စိမရ။ အောင်ခန့် စားပွဲအောက်တွင် အသာလေး နေရသည်။

“အော်…အေး ထားခဲ့လေ..အစ်မ မြည်းလိုက်ဦးမယ် လိုအပ်တာ ပြောတာပေါ့..”

“ဟုတ် အမဲသားက သိပ်မလတ်သလို ဖြစ်နေတော့ ကျနော်တို့ မလတ်တဲ့ အတိုင်းပဲ သံပုရာသီး ညှစ်ပြီးတော့ “

“အ..”

ကလျာပါးစပ်မှ အ.. ဟု ထွက်သွားလေသည်။ မထွက်ပဲလည်း မနေနိုင်။ အောက်မှ အောင်ခန့် ပေါင်အနည်းငယ်ဟပြီး လက်ခလယ်နှင့် ထိုးထည့်လိုက်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။

“ဗျာ…”

စာဖိုမှူးကြီးမှ အမေး

“အေးလို့ ပြောတာ…အင်း.. ဆက်ပြော.. အင်.. အင်း”

ညီးသံမှန်းမသိ အင်း ပြောမှန်းမသိ.. အောင်ခန့်ကလည်း အောက်မှာနေပြီး လက်ခလယ်ကို အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးနေသောကြောင့် ရုပ်တည်ကြီးနှင့် နေပေမဲ့ ခိုးပြီး ဖီးတက်ရသောကြောင့် ကလျာ့အနေနဲ့ အတွေ့အကြုံအသစ်ပင်….။ စားဖိုမှူးကြီးကလည်း တော်တော်နှင့် စကားမပျက်… ဖြစ်ပျက်ပုံ အသေးစိတ်ကို ရှင်းပြနေသေးသည်။

အောက်က အောင်ခန့်ကလည်း သွင်းထားသော လက်ခလယ်၏ ထိပ်ပိုင်းကို ကွေးပြီး စောက်ခေါင်း နံရံကို ကလိနေသောကြောင့် ကလျာတစ်ယောက် ပြီးချင်သလိုလို ပင် ဖြစ်နေလေသည်။ ပိပိကို လက်နှင့် အသွင်း အထွက် များသောကြောင့် ပိပိရည်များနှင့် ချောမွေ့လာလေသည်။ ကလျာကလည်း စောက်ဖုတ်ကြွက်သားများနှင့် ညှစ်ထားသော်လည်း ညှစ်လေလေ ဖီးတက်လေလေ ဖြစ်နေတော့သည်။ စားဖိုမှူးကြီးက ပြောဆိုပြီး ထွက်သွားတော့မှ…

“မင်း အခုချိန်ထိ ဆိုးနေတုန်းပဲ အောင်ခန့်ရယ်…”

“မကို အရသာ အသစ်လေး ပေးချင်လို့ပါ..”

ပြောရင်းနှင့် စားပွဲအောက်မှ ထွက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီ ချွတ်လိုက်ရာ အောင်ခန့် လီးကြီး ငေါက်ခနဲ ထွက်လာလေသည်။

“အို…မင်းဟာကြီးက ပိုကြီးလာသလိုပဲ….”

“ကြီးမှာပေါ့ မရယ် ကလေးမှ မဟုတ်တော့တာ…”

“ကြောက်တောင်လာပြီ… ဖြည်းဖြည်းနော် .. ကွဲသွားလိမ့်မယ်..”

ပြောနေရင်းပင် စားပွဲပေါ်တွင် ကလျာ့ ကိုယ်တဝက်ကို ဆွဲမှောက်လိုက်သည်။ ပြူထွက်နေသော ပိပိ နှုတ်ခမ်းသား ၂ ခုက ဖောင်းထွက်နေလေပြီ…။ စိနေသော နှုတ်ခမ်းသားများ အရည်များနှင့် ပြောင်တင်းနေလေသည်။ အောင်ခန့် ကွဲနေသော အမြောင်းလေး တလျှောက် လီးနှင့် ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ ပွတ်လိုက်သည့် လီးက ပိပိ နှုတ်ခမ်းသားအသေးနှင့် အစိကို ခလုပ်တိုက်သဖြင့် ကလျာ ဖင်လေး ကော့လာလေပြီ…။ အပေါက်ဟု ထင်သော နေရာသို့ အောင်ခန့် ထိုးသွင်းလိုက်ရာ ချော်ပြီး စောက်စိကို ထိုးမိလေသည်။

“အို…ဟင့် …ဟင့်…အခုထိ အပေါက်အတန်း မတည့်သေးဘူးကွာ….”

အားမလို အားမရသံနှင့် ကလျာ ပြောလေသည်။ အောင်ခန့် ဘာမှ မပြောပဲ ပိပိကို အသာတေ့ပြီး စထိုးထည့်လိုက်သည်။

“အား…..အီး….မရဘူးထင်တယ်….”

အောင်ခန့် လီး၏ အဖျားပိုင်း ကွမ်းသီးခေါင်း နေရာထိပင် ထည့်ရသေးသည်…. ပိပိက တော်တော်ပင် ကျဉ်းနေသည်ဟု ခံစားရသည်..။ အောင်ခန့် လီးကို ဒီအတိုင်းထားပြီး ကလျာ့ ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် အရှေ့ဘက်ကို လက်လျှောကာ နို့ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်….။ အင်္ကျီပေါ်မှာပင် ကိုင်ရလို့လားမသိ နို့တွေက တင်းတင်းရင်းရင်းပင် ရှိသေး၏..။

“မ … မလုပ်ရတာ ကြာပြီထင်တယ်… အပျိုလေး အတိုင်းပဲ..”

“အင်း….ဟုတ်တယ်…”

“မ အမျိုးသားက မလုပ်ဘူးလား…”

“သူက အသက်ကြီးပြီ မလုပ်နိုင်တော့ဘူးလေ…”

“ဒါဆို မ အလုပ်မခံရတာ ကြာပြီပေါ့”

“ အင်း ၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ..”

“ကျနော့် ဟာနဲ့ဆို ဘယ်သူ ပိုကြီးလဲ..”

“သူဟာက သေး…..အ….အ…အား…”

အောင်ခန့် စကားပြောနေရင်း ရုတ်တရက် တဆုံး ဆောင့်ချလိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ လီးတစ်ခုလုံး လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသလိုမျိုး ပိပိ အတွင်းသားကြွက်သားတို့ ဆွဲညှစ်ခံရတော့သည်။

“နာသွားလား မ ..”

“နာတယ် ..မလှုပ်နဲ့ဦးကွာ..”

မလှုပ်နဲ့ဦးသာ ပြောနေတာ ဖင်က လှုပ်ပြီး ကောက်တက်နေပြီ။ အောင်ခန့် လီးကို တဖြည်းဖြည်း ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ပိပိ နှုတ်ခမ်းသားတို့က ဖောင်းပြီး ကပ်ပါလာသည်။ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သော အချိန်တွင် ဖောင်နေသော အသားတို့ ပြန်နှစ်ဝင်သွားပြန်သည်။ ညီးသံ သဲ့သဲ့လေး ထွက်ကာ သူမ ဖီးတက်နေကြောင်း ဖော်ပြနေသလိုပင်..။

အချက် ၅၀ လောက် ဆောင့်ပြီးတော့ လီးတွင် စောက်ရည် ဖြူဖြူတို့ ကပ်ပါလာလေပြီ။ အောင်ခန့် ဆောင့်ရတာ အားမရတော့ပဲ…. ခြေတဘက် စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပိပိကို ကြည့်လိုက်တော့ ကလေးတစ်ယောက် နွားနို့သောက်ပြီး မလိုင်ဖတ်တို့ ပါးစပ်တွင် ကပ်နေသလို ပိပိ နှုတ်ခမ်းသားတွင် ပိပိနံ့သင်းသင်း စောက်ရည်တို့ အဝိုင်းလိုက် ကပ်နေတော့သည်။ အချိန်ကြာကြာပင် မဆောင့်လိုက်ရပဲ အောင်ခန့်တစ်ယောက် လရည်များ ကလျာ၏ သားအိမ်ဝသို့ အရှိန်ပြင်းပြင်း ထိမှန်သွားပြီ မဟုတ်ပါလား။

အခန်း (၁၅)

“ ချစ်လို့တောင် မဝသေးဘူးကွာ..”

“အို..အောင်ခန့်နော်… နောက်မှပေါ့လို့ ဘယ်မှ ထွက်မပြေးတော့ပါဘူးကွ..”

“ဒါဆို မနက်ဖြန်ည ထပ်ဆုံချင်တယ်ကွာ…”

“မင်းကလည်း ..အခုချိန်ထိ ဇွတ်ကြီးပါလား…”

အောင်ခန့် ဘောင်းဘီဝတ်နေရင်း စကားပြောနေတာ ဖြစ်သည်။ ဘောင်းဘီဝတ်ပြီးတော့ ကလျာ အောက်ခံဇာဘောင်းဘီလေး ကောက်နမ်းလိုက်သည်။

“အို..ညစ်ပတ်ကြီးကိုကွာ…”

“မညစ်ပတ်ပါဘူး မရဲ့ အခုမှ မရဲ့ ပိပိနံလေး ပြန်ခံစားနေတာပါ…”

“ပေးကွာ ..ဝတ်ရအောင်…”

“ကျနော့်ကို အမှတ်တရ ပေးပါလားဟင်…”

“ကျမ ဖင်ပြောင်နဲ့ ပြန်ရတော့မှာပေါ့…”

“ဟား…ဟား..ပြန်ပေါ့ မရဲ့ ဘယ်သူသိတာကျနေတာပဲ…”

ပြောဆို အချစ်တင်းနှောနေကြတာကို အပြင်မှာ ဖွင့်ထားတဲ့ တီးလုံးသံကြောင့် မကြားတာလား။ တရှဲရှဲကြော်နေသော စားဖိုဆောင် သံကြောင့် မကြားရတာလား မခွဲတတ်တော့ပေ။

———————————

ညနေခင်း၏ အမှောင်က ပိတ်ပိတ်မှောင်နေသော်လည်း အခန်းငယ် တစ်ခုထဲ၏ အလင်းကတော့ လူ၂ ဦးအတွက်တော့ အလင်းရောင် လုံလောက်နေသည်။ သူခိုးမီး သို့မဟုတ် ညအိပ်မီး ပြာပြာ စိမ်းစိမ်း ဝါဝါ တို့က ဟိုနား တကွက် ဒီနာ တကွက် ထွန်းလင်းတောက်ပလို့ နေပေသည်။ ထို အခန်းငယ်ထဲတွင် ဝီစကီ အဖုံးဖွင့် တစ်လုံး ၊ သောက်လက်စ အရက် ခွက် ၂ ခွက်… ရေခဲ ပန်းကန်နှင့် ရေခဲတို့က အေးမြလို့ …။ အဲကွန်းလေမှ အအေးဆုံးသော လေများ တဝူးဝူး မှုတ်ထုတ်လို့….။ သို့သော် အဝတ်နက္ထိ လူ ၂ ဦးကတော့ မအေးနိုင်…. သူရမ္မက်ဇောနှင့် သူတို့…။

ထိုအချိန်နှင့် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လမ်းမီးလုံးတို့က ပတ္တမြားတို့ စီထားသလို အမဲရောင်ရင့်ရင့် ကတ္တရာလမ်းပေါ်တွင် ပြေးနေသော အပြာနုနု ကားလေးပေါ်က ဖွင့်ထားသော FM လိုင်းတစ်ခု… စီးကရက် အငွေ့တထောင်းထောင်းကို ညှပ်ထားသော လက်သည်းနီ အစိမ်းနုရောင်လေးနှင့် သေးသွယ်သော လက်တစုံ ကားတံခါးဝမှာထုတ်… အတွေးပေါင်းစုံနှင့် ဒေါ်မာလာ…။

အောင်ခန့်နှင့် မာလာ စကား မပြောဖြစ်တာလည်း ၁ ပတ်..။ ထူးထူးခြားခြား တတ်တတ်ကြွကြွ အိမ်ပြန်နောက်ကျသည့် ဒီ ၁ ပတ်။ ညည သီချင်သံ အေးအေး လေတချွန်ချွန်နဲ့ ပျော်ပျော်မြူးမြူး တော်တော်ထူးတဲ့ ဒီ ၁ ပတ်။ သူငယ်ချင်း ခပ်ရင်းရင်း ဖုန်းပင် မဆက် ဒီ ၁ ပတ်။ ဆက်ဆံရေးတွေ ခပ်အေးအေး ရာသီလည်း အေးတဲ့ ဒီ ၁ ပတ်။ ဒီ ၁ ပတ် အကြောင်းဆက်လို့ တွေးလာတဲ့ ဒေါ်မာလာ….။

ဝီစကီ အရှိန်ကြောင့်လား ရမ္မက် အပူကြောင့်လား မသိ.. နှာခေါင်းမှ လေပူတို့ တစ်ဦး၏ပါးကို တစ်ဦး မှုတ်ထုတ်နေသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် ပတ်လက်အနေအထား။ ကလျာ့… ခြေထောက် ၂ ဖက်က မိုးပေါ်ထောင်လို့ တစ်တစ်တူး ပုံစံဆိုလား ဘာလား ကလျာ မသိ။ အောင်ခန့်လီးက ကလျာ့ ပိပိ ဖောင်းဖောင်းတွင် ထိုးလျက်သား…။

အောင်ခန့် ဒီလိုရက်မျိုး မရှိခဲ့တာ ၂ နှစ်လောက်တောင်ရှိပြီ…။ တိတိကျကျပြောရရင် သမီးလေး အသက်အတိုင်း …. လာမဲ့ ရက်ပိုင်အတွင်း သမီးလေး ၂ နှစ်ပြည့်တော့မည်။ ကလျာ့ပိပိထဲ ပြည့်သိပ်နေသလို ခံစားနေရသည်။ အောင်ခန့်လီးကြီးကလည်း အရင်ကထက် ကြီးလာတာလည်း ပါမည်။ အဝင်အထွက်တိုင်း ပိပိ အတွင်းသားများမှ ဆွဲညှစ်စုပ်ယူထားသည်။ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် ပုံစံမျိုးနှင့် ညိမ့်ညိမ့်ညောင်းညောင်း လိုးနေခြင်းပင်။

ရေငတ်လာရင် ဝီစကီလေးမော့လိုက် အရသာခံပြီ ဆောင့်လိုက် မူးလာတော့ မပြီးနိုင်။ ကလျာ့ စောက်ခေါင်းများပင် ပွတ်တိုက်မှုတို့ကြောင့် ပူနေလေပြီ။ စောက်ရည်တို့က စားပွဲပေါ်တွင် ဟိုတကွတ် ဒီတကွက်…။ အောင်ခန့်ကတော့ ပြီးချင်တဲ့ စိတ်မရှိသေးပေ.. တစ်ညလုံး ဇိမ်ခံလိုးမည်ဟု ကြံစည်ထားလေသည်။ ကလျာကတော့ အကြိမ်ကြိမ်ပင် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်နေလေသည်။ အစွန်းစွန်ဆုံး ပိပိတို့က အရည်ပင် မထွက်နိုင်တော့ .. ခပ်ခြောက်ခြောက်ပင် ဖြစ်နေလေပြီ။

ကလျာ ပိပိ နာလှပြီဖြစ်သဖြင့် ပိပိအဝနှင့် စောက်ခေါင်းထဲ ဂျယ်ထည့်ရန် အောင်ခန့်အား ပြောရလေတော့သည်။

“မောင်..ကလျာ မခံနိုင်တော့ဘူးကွာ… ပြီးလိုက်တော့နော်..”

“မကလည်းကွာ ဒီမှာ ဝတောင် မဝသေးဘူး”

“မဝသေးလဲ ခဏတော့ နားပါဦး မောင်ရယ်… အထဲမှာ ကျိမ်းစပ်နေပြီ…”

“နားမယ်ဆိုရင်တော့ ခဏပဲရမယ်နော်… တစ်ညလုံး နေမှာ.. ဒီညတော့..”

“အင်းပါ ..ဒီမှာ ဘာမှ မထွက်နိုင်တော့လို့ .. အကူအရည်လေး သုံးရတော့မယ်..”

“လာ..မ… ကျနော်.. ထည့်ပေးမယ်လေ..”

“အို..မောင်နော်…မကဲနဲ့”

မကဲနဲ့ဟု ပါးစပ်ကသာ ပြောနေတာ… စားပွဲပေါ်တွင် ပေါင်ကားထားပြီးနေပြီ။ အောင်ခန့် ဂျယ်ဗူးထဲမှ ခပ်ပျစ်ပျစ် ကြည်ကြည် အရည်တို့ လက်ဖဝါးနှင့် လက်ခလယ်ထိပ်တို့တွင်တင်ပြီး ပိပိ အဝကို ကျန်လက်တဘက်နှင့် ဖြဲပြီး ဂျယ်ပါသော လက်ခလယ်ကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ချောချောမွေ့မွေ့ ဝင်သွားသော လက်ချောင်းကြောင့် ကလျာ တစ်ယောက် ခေါင်းမော့တက်သွားလေသည်။ လက်ဖနောင့်နှင့် စောက်စိကို ဖိပြီး ပွတ်လိုက်သောအခါ ကလျာတစ်ယောက် အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သွားသည်။

ထိုစဉ်………………………..

အခန်း (၁၆)

ဒေါ်မာလာတစ်ယောက် မိမိဆိုင်သို့ အခြေအနေ တစ်ခုခု သိလိုသိညား ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ညအိပ်မီးများသာ လင်းနေပြီး ဆိုင်တံခါးလဲ စေ့ရုံသာစေ့ထားလေသည်။ တံခါးတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ ဆိုင်းအတွင်း လူမရှိ တိတ်ဆိတ်လို့….။ မီးဖိုခန်း သွားကြည့်သည်.. အိုးခွက်တို့က သူနေရာနှင့်သူ..။

ထူးဆန်းနေတာက တံခါး သော့မခတ်ရသေးတာရယ်.. ညအိပ်မီး ပွင့်နေတာရယ်……။ ရုတ်တရတ်ဆိုသလို နားနေခန်းသို့ လှည့်ကြည့်မိတော့…. နားနေခန်းတည်ဆောက်ပုံက နေ့ခင်းပိုင်းဆို အတွင်းသို့ ဖောက်ပြီး မမြင်ရသော မှန် အမျိုးအစား..။ ညဘက်ဆိုရင် ပြောင်းပြန် အခန်းထဲမှ အပြင်သို့ ပြန်မမြင်ရပေ..။ သို့သော် အပြင်က ကြည့်ရင်တော့ ထင်ထင်ရှားရှား..။

ဘယ်လောက်တောင် ထင်ရှားသလဲဆိုရင် ကလျာ အဝတ်မဲ့ ခန္ဒာကိုယ် ကားထားသော ပေါင်….။ အောင်ခန့်ရဲ့ တုတ်ခိုင်လှသော အချောင်းကြီး..။ စည်းချက်ညီတဲ့ ဆောင့်ချက်….။ ဖီးအပြည့်နဲ့ ကလျာ့မျက်နှာ…။ ပြီးတော့ မော့သောက်နေတဲ့ ဝီစကီ…။

ဒေါ်မာလာ ကြည့်ရင်းနှင့်ပင် မနာလိုတာလား… မခံချင်စိတ် ဖြစ်လာတာလားမသိ..။ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းနဲ့ သားမက်…။ ဒေါသနှင့် ရမ္မက်က လွန်ဆွဲနေလေသည်။ ကြည့်ပဲနေရမလား … လှည့်ထွက်သွားရမလား.. ဝေခွဲမရ။ ဒီထက်ဆိုးလာတာက ကလျာက စားပွဲတွင် ပေါင်ကားပြီး အောင်ခန့်က ဗူးတဗူးထဲမှ တစ်ခုခုကို ထုတ်ကာ.. ကလျာ ဟိုဟာထဲ ထိုးကလိနေတဲ့ မြင်ကွင်း…။

ဒေါ်မာလာတစ်ယောက် သူတို့ကို ကျောပေးပြီး စာပွဲတစ်လုံးတွင် ထိုင်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့ မိမိ ဖုန်းကို ထုတ်ကာ ကလျာ့ထံ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…။

“တူ…..တူ…..တူ…..”

“ဟလို….”

တဖက်မှ ကလျာ့ ထူးသံကို ကြားရသည်။ ကလျာ့ အသံက မောဟိုက်လျှက်..။

“အခု ဘယ်မှာလဲ သူငယ်ချင်း..”

တုန်နေသော အသံကို ထိန်းကာ ပြောလိုက်သည်။

“သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အိမ်မှာကွ… လာမလို့လား သူငယ်ချင်း”

“မလာတော့ပါဘူး ဆိုင်မှာရှိရင် ငါ ဆိုင်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ပြောမလို့….”

“ဟင်……”

စာပွဲခင်း ဖြူဖြူပတ်ပြီး ကလျာ တံခါးလေး ဟကြည့်လိုက်သည်။ ကလျာ့ နောက်က အောင်ခန့်ကလည်း ပေါင်ကြားထဲ လက်လေးအုပ်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ…။

——————————-

“အဖြစ်ကတော့ ဒါပါပဲ သူငယ်ချင်းရယ်…”

“အော်…ဒါဆို နင်တို့က အရင်ကတည်းက ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေ ဆိုပါတော့… မင်းလည်း သိပ် ပိရိတယ် အောင်ခန့်…”

အောင်ခန့် ဘာစကားမှ ဝင်မပြော ငြိမ်ငြိမ်သာ ထိုင်ပြီး ခေါင်းငုံ့ထားသည်။ ဒေါ်မာလာမှ ဆက်ပြီး

“ကောင်းတယ်… ကောင်းတယ်… တစ်ယောက်က လင်ငယ်နေ နောက်တစ်ယောက်က ကြောင်ခံတွင်းပျက်…”

“ငါ…မှားသွားပါတယ် သူငယ်ချင်းရယ်…”

“ငါ့ကို သူငယ်ချင်းလို့ မခေါ်နဲ့… နင့်လိုလူကို သူငယ်ချင်းတော်ရမှာ ရှက်တယ်… အောင်ခန့် မင်းလည်း သူနဲ့လိုက်သွား… ငါ့ဆိုင်ကို မနက်ဖြန် နွားနို့နဲ့ အကုန်ဆေးချပစ်မယ်..”

ဒေါ်မာလာ ပြောရင်း ဒေါသထွက်လာသည်။ ထိုစဉ်…

“တီ…တီ..တီ…”

အောင်ခန့် ဖုန်းမြည်လေသည်။ ဖုန်းနံပါတ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်က ခေါ်သော ဖုန်း….။ အောင်ခန့် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။

“ဟလို…”

“…………”

“ဘာ… သမီးလေး ပျောက်သွားလို့… ဟုတ်လား…”

အောင်ခန့် မျက်နှာ စိုးရိမ်စိတ်တို့နှင့် ပြည့်နှက်သွားလေသည်။ ဒေါ်မာလာ ဒေါသမှ စိုးရိမ်စိတ်တို့ကြောင့် ရုတ်တရက် မတ်တပ်ရပ်မိသည်…။

“မြေးလေး ပျောက်သွားလို့ ဟုတ်လား…..”

“ဟုတ်…အမေ…”

“ဘာ အူကြောင်ကြောင် လုပ်နေတာလဲ ရှာရမှာပေါ့….”

“ဟုတ်….”

အောင်ခန့်နှင့် ဒေါ်မာလာ အလျင်စလို ထွက်သွားလေသည်။ သမီးဇော ..မြေးဇောတို့က ငယ်ချစ်ဟောင်းတို့ သူငယ်ချင်းတို့၏ သံယောဇဉ်လောက် အရေးမကြီး…။ ကလျာတစ်ယောက် ငေးငေး ငိုင်ငိုင်နှင့် အောင်ခန့်နှင့် မာလာ ကျောကိုသာ ကြည့်ပြီး နေမိပါတော့သည်။

“အိမ်ယာနိုးတော့ ဘွားဘွား.. ဖေဖေ.. ဆိုပြီး အတင်းဂျီကျတယ် ရှာပေးလို့လဲ ပြောတယ်… ကျမ ရေတိုက်ဖို့ သွားခပ်နေတုန်း ပျောက်သွားတာ..”

“ဘယ်မှာ ရှာပြီးပြီလဲ.. ကလေးတစ်ယောက်တောင် နိုင်အောင် မထိန်းနိုင်ဘူးလား ခင်ဗျားတို့က”

အောင်ခန့် ဒေါသတကြီး အိမ်ဖော်များကို ဆူလေသည်။ ဒေါ်မာလာကလည်း..

“ကလေးပျောက်တာ လိုက်မရှာပဲနဲ့ ဖုန်းဆက်ရတယ်လို့…. ငါ့မြေး တစ်ခုခုဖြစ်ရင် နင်တို့ ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်တွေးထား…”

အခန်း (၁၇)

“Happy Birthday မီးမီးလေး… Happy Birthday မီးမီးလေးးးးးး….. Happy Birthday to You”

သမီးလေး ပန်းမြတ်နဒီလေးရဲ့ ၂ နှစ်မြောက် မွေးနေ့ပွဲလေးပင်။ အခုအချိန် အောင်ခန့် ပြုံးနိုင်ပြီ… ဒေါ်မာလာလည်း ပျော်နိုင်ပြီ….။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ ပတ်လောက်က သမီးလေး ပျောက်သွားတော့ ရခဲ့တဲ့ သောကနဲ့ သင်ခန်းစာ..။ ပန်းမြတ်နဒီလေးက အိမ်ရှိ ရေကူကန်ဘေးတွင် ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်ကာ ဘွားဘွား.. ဖေဖေ နှင့် အော်နေသော အသံ။ ထိုညက အောင်ခန့် နှင့် ဒေါ်မာလာကို တွေ့တွေ့ချင်း အသည်းအသန် ငိုကြွေးသော ပန်းမြတ်နဒီ..။ ဘာပဲပြောပြော… လူသား၂ ဦးအတွက် မရှိမဖြစ် လိုအပ်နေသော သမီးလေး။ ထိုညက ဒေါ်မာလာနှင့် အောင်ခန့် သမီးလေးကို ခလယ်ထားပြီး အိပ်လိုက်ကြသည်။ အလုပ်ကိစ္စ အချစ်ကိစ္စ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စထက် သမီးလေး ပန်းမြတ်နဒီဘေးတွင် သူတို့ ၂ ဦး အချိန်ကုန်စေခဲ့သည်..။

ကလျာတစ်ယောက်ကတော့ ပြသနာဖြစ်ပြီး နောက်တနေ့ကစပြီး ဖုန်းအဆက်အသွယ် မရတော့။ နောက်ဆုံးကြားရသော သတင်းအရ သူမ၏ မွေးရပ်မြေသို့ ပြန်သွားသည်ဟုပင်။ သမီးလေး၏ ဘေးတွင် သမီးလေး အိပ်သည့် အထိ စောင့်ပေးရင်း အောင်ခန့် မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။

အောင်ခန့် နိုးလို့ နာရီကြည့်တော့ ည ၁၀ နာရီပဲ ရှိသေးသည်။ ဒေါ်မာလာကို ကြည့်တော့ မရှိ..။ သူ့ အခန်းသူ ပြန်အိပ်နေသည်ဟုပင် အောင်ခန့်တွေးရင်း… အောက်ထပ်သို့ ဆင်းခဲ့တော့သည်။ အောက်ထပ်အရောက်…

“သား..အောင်ခန့် လာ အတူတူ သောက်ရအောင်..”

အာလေးလျှာလေးဖြင့် ဒေါ်မာလာ အတော်ပင် မူးနေလေပြီ။

“အမေ …”

အောင်ခန့်နှင့် မာလာ စကားမပြောဖြစ်တာ ပြသနာ ဖြစ်ပြီး ကတည်းကပင်..။

“လာပါကွာ အတူသောက်ရအောင်… သူစိမ်းတွေမှ မဟုတ်ပဲ..”

“အမေ သောက်တာ များနေပြီထင်တယ်…”

“များများသောက်မှ အထီးကျန်တာ များများ သက်သာတာကွ”

“အမေ လာ.. သားတွဲပို့ပေးမယ်…”

“မလိုပါဘူး…. မင်းလေးက သူစိမ်းဆန်တဲ့ စကားတွေ သိပ်ပြောပဲ…. ငါ့ဘက်ကို ဘယ်သူမှ မကြည့်ဘူး… ငါ့မှာ… အာကိုးစရာကို မရှိဘူး…”

အောင်ခန့် ဒေါ်မာလာကို တွဲခေါ်ရင်း အခန်းထဲရှိ ကုတင်ပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်…။ ကပိုကယို ဖြစ်နေသော အပေါ်အင်္ကျီတို့က ရင်းသားဝင်းဝင်းတို့ကို လှစ်ပြနေသလိုပင်။ အောင်ခန့် စိတ်ရိုင်းများ ဝင်လာသည်။ ညအိပ် ဂါဝန် ပါးပါးကို လှန်ရန် ဂါဝန်အောက်နားကို လက်နှင့် ကိုင်ကာ တဖြည်းဖြည်း မတင်လိုက်သည်။ သွေးကြောစိမ်းများ ယှက်နေသော ခြေသလုံး ဖြူဖြူတို့က ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေပြန်သည်။

မဟုတ်သေးပါဘူး.. သူ့သမီးကို ငါယူထားတာ ငါက သူ့သားမက်ပဲ.. တကယ်ဆို အမေပဲပေါ့… ဟု တွေးလာသော်လည်း အကြောပျက်သည့် အရေးအကြောင်းလေးပင် မရှိသော ပေါင်တံသွယ်သွယ်က ဂါဝန်ကို ဆက်လှန်ရန် တွန်းအား တစ်ခုနယ်…။ အောက်ခံဘောင်းဘီ အနီရောင်လေးက ပေါင်ဖွေးဖွေး ၂ ခုကြား နှစ်ဝင်နေပြီ…။ ဇာအနားကွပ်ထားလေသည်။

အောင်ခန့် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့..။ အောက်ခံဘောင်းဘီ အပေါ်မှ ပိပိရှိရာ နေရာကို မှန်းပြီး နမ်းလိုက်လေသည်။ အနံအသက် ခပ်သင်းသင်…. ၎င်းသည်ကား သေးနံ့လဲ မဟုတ်… အများပြောသလို ဒညှင်းသီနံ့လည်း မဟုတ်… ငံပြာရည်နံ့လည်း မဟုတ်…. ပုရိသတို့ လီးတောင်စေသော အနံမျိုးပင်…။

မာလာ တစ်ယောက် လှုပ်လာသည်။ အောင်ခန့်က အခြေအနေ ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်မာလာတစ်ယောက် နိုးနေလေပြီ…။ အောက်ခံဇာဘောင်းဘီ အနီလေးကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ လိပ်ပြီး ပါလာသော အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို နမ်းလိုက်ရင်း အောင်ခန့် ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီကို ချွတ်ကာ လီးကို အပြင်ထုတ်ရင်း သုံး လေး ငါး ချက်လောက် ထုလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ဒေါ်မာလာပေါင်ကို အနည်းငယ်ကားရင်း လျှာဖျားလေးနှင့် စောက်စိကို ကစားလိုက်သည်။

အစပိုင်း ချဉ်သလိုလို ရှိသော်လည်း နောက်ပိုင်း ငံပြပြ ဘက်သို့ ဦးတည်လာသည်။ မာလာလက် ၂ ဘက်က အောင်ခန့်ခေါင်းကို ရုတ်တရက် ကိုင်မိသွားလေသည်။ ခါးလည်း ကော့မိသွားလေသည်။ အောင်ခန့် စုပ်နေရာမှ ခေါင်းကို အသာ မော့ကြည့်လိုက်သည်..။

“ဆက်လုပ်လေ..”

မာလာ့ထံမှ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကြားရလို့ အောင်ခန့် ဆက်စုပ်ရင်း အပေါ်သို့ တဖြည်းဖြည်းတက်ကာ.. အင်္ကျီကို လျော့လိုက်ရင်း ဘော်လီ အနီအောက်က လုံးပြီးတင်းနေသော နို့ကို ပါးစပ်နှင့် အပြည့် ငုံလိုက်သည်။ ပြီးမှ လျှာထိပ်နှင့် နို့သီးခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အောင်ခန့် လူချင်း အသာခွာရင်း ခေါင်းရင်းဘက်သို့ တက်လိုက်သည်။

“တို့ကို ပြန်မစုပ်ပေးချင်ဘူးလားဟင်..”

မာလာတစ်ယောက် ဆေးမိထားသော လူတစ်ယောက်လို ခေါင်းလေး အသာရွှေ့ပြီး အောင်ခန့်လီးကို ပါးစပ်တွင် တေ့လိုက်သည်။ လီး၏ ကွမ်းသီးခေါင်း ပတ်ချာလည်ကို လျှာဖျားနှင့်သပ်ရင်း.. တဖြည်းဖြည်း အပေါ်သို့ တက်လိုက်ပြီး အောင်ခန့် နို့ကို စုပ်လိုက်သည်။ အောင်ခန့် ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့ပဲ မာ့လာ့ကို တွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားသော မာလာ့ကို အောင်ခန့် အပေါ်မှ နေပြီး နို့ကို စုပ်လိုက်သည်။ ကားသွားသော ပေါင်နှင့် ကော့တက်သွားသော ခါးတို့နှင့် တပြိုင်နက် ထိုးထည့်လိုက်သော အောင်ခန့်လီးကြီး..။ တရစ်ချင်း ဝင်သွားသော လီး၏ အရသာ၊ မှုတ်ထားသော ပါးစပ် အရသာတို့ကြောင့် မာလာ တစ်ချီ ပြီးသွားလေသည်။

အောင်ခန့် လီး ဝင်ဝင်ချင်း ခပ်ကြပ်ကြပ် ဖြစ်နေသော မာလာ့ပိပိကို တရစပ် လိုးလေသည်….။ မာလာတစ်ယောက် အောင်ခန့်ဖင်ကို ဆွဲထားပြီး လီးနှင့် ပိပိတို့ အတင်း လိုက်ပူးကပ်လိုက်သည်….။ အနှစ် ၂၀ ကျော် ဝေးကွာနေသော မာလာ့အဖို့ အောင့်ခန့် ဆောင့်ချက်တွေက နောက်တစ်ချီ ပြီးဆုံးသွားစေသည်။ အောင်ခန့်က မာလာ ပြီးသွားမှန်းသိတော့.. တင်းတင်း ပြန်ဖက်ပြီး အနမ်းမိုး ရွာသွန်းလိုက်လေသည်။

မပြီးသေးသော အောင်ခန့်ကို မာလာသိတာကြောင့် အောင်ခန့်ရှိရာကို ကျောပေးရင်း မာလာ ခါးလေးကော့ပေးသည်။ အောင်ခန့် အနောက်မှနေပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိုးသွင်းရာတွင် အပေါက်မတည့်ပဲ စောက်စိကို ထိုးမိလေသည်။ မာလာတစ်ယောက် တွန့်သွားလေသည်။ နောက်တစ်ချက်မှာတော့ တန်းနေအောင် ဝင်သွားလေသည်။ နို့ကို ကိုင်ပြီး အနောက်မှ အားကုန် ဆောင့်လေသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သားအိမ်ခေါင်းကို ထိမိတာကြောင့် မာလာတစ်ယောက် အောင့်အောင့်သွားသော ဝေဒနာကို ခံစားရလေသည်။

ထိုးချက် ဆောင့်ချက် ဆွဲချက်တို့ ပြင်းထန်လာပြီး မာလာ့ သာအိမ်ထဲသို့ သုတ်ပိုးများ အရှိန်နှင့် ဝင်သွားသည့်အပြင် ပိပိ အပြင်ဘက်သို့ပင်.. စီးကျနေလေတော့သည် မဟုတ်ပါလား..။

အခန်း(၁၈)

နေရောင်ခြည်က ဖြာဆင်းလာလေပြီ။ လေနုအေးအေးကလည်း ပြတင်းပေါက်ဆီမှ တိုးဝင်လာလေပြီ။ ကျေးငှက်တို့၏ သီချင်းသံတို့က အောင်ခန့်ကို နိုးနေသယောင်ယောင်…..။

မာလာ့အိပ်ယာထက်တွင်… ငုတ်တုပ်ထိုင်ရင်း ညက အဖြစ်ကို ရှက်နေမိသည်။ ဘယ်လိုရှင်းရမလဲ .. ဒေါ်မာလာကရော သူ့အပေါ် ဘယ်လို တုန်ပြန်မလဲ… တွေးကာ.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်… သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အိမ်အောက်သို့ ဆင်းခဲ့လေသည်။

ဒေါ်မာလာ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ ပေါင် မုန် ၂ ချပ်ကို မီးကင်နေလေသည်။ အောင်ခန့်တစ်ယောက် ယောင်တောင်တောင်နှင့် စားပွဲတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ မာလာက မီးကင်စက်မှ ထွက်လာသော ပေါင်မုန့် ၁ ချပ်ကို အောင်ခန့်ရှေ့သို့ ချပေးလိုက်သည်။ မျက်နှာကတော့ ခပ်တည်တည်ပင်..။

အောင်ခန့် ကော်ဖီခွက်ကိုင်ပြီး ကော်ဖီ တချိုင့် မော့လိုက်သည်။ ကော်ဖီခွက် ပြန်ချမည် အလုပ်…. ပေါင်မုန့် မီးကင်မွေးမွေးနှင့် ထောပတ်သုတ် ကိုင်ထားသော လက်တစ်ဖက် အောင်ခန့် ပါးစပ်နားရောက်လာသည်။ အောင်ခန့် ကြည့်လိုက်တော့ … မာလာ ………………။

ကျွန်တော့်ရဲ့ အပျော်ဆုံး အချိန်လေးပါပဲ………။ ကျွန်တော် သိပ်ချစ်ရတဲ့ သမီးလေးရယ်… ကျွန်တော် ရင်ခုန်ရဆုံး လူရယ်… အေးချမ်းတဲ့ မိသားစုလေး တစ်ခုလို နေရတာ အရမ်းဝမ်းသာမိတာ အမှန်ပါ….။

“အချစ် အချစ်..
အသစ်တွေဖြစ်ပေမဲ့
စွဲလမ်းခဲ့တဲ့ ချစ်သူဆိုတာ
တစ်ဦးတည်း…”

ကျွန်တော် လေးနက်စွာ မတွေးပဲ.. ချရေးလိုက်သော ကာရံမရှိသော စာလေး … စာလေးရဲ့ အောက်မှာ ၅ နှစ် သာသာ သမီးလေး ပုံတူ…… ၎င်း… ၎င်းတို့နှင့် အတူ ကျွန်တော် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော ဘဝတိုတိုရယ် …. မဆုံးသော အကြောင်းအရာများဆီသို့… မှတ်တမ်းတင်ထားသော စာအုပ်လေး……။

“မောင်ရေ ..စာအုပ်ချည်းပဲ ကြည့်မနေနဲ့ သမီးလေးလည်း ဂရုစိုက်ဦး”

‌ကျွန်တော့်ကို လှမ်းသတိပေးနေသူကတော့ တချိန်က ကျွန်တော် စွဲလမ်းခဲ့သူ…. တချိန်က ကျွန်တော့် မိန်းမအမေ…. စည်းကမ်းကြီးပြီး စိတ်ဓါတ်ခိုင်မာသူ… ကျွန်တော့်ရဲ့ ယခု ဇနီး … ကျွန်တော့်ရဲ့ မရိုးနိုင် မဟောင်းနိုင်တဲ့ အချစ်………။ မဟောင်းသော အချစ်………။ မဟောင်းသော အချစ်…………။

ပြီးပါပြီ။

ကြိုးစားပါဦးမည်။
နတ်ဆိုးကြီး

ZG

ေရးသားသူ – နတ္ဆိုးႀကီး

နိဒါန္း…

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေပ်ာ္ဆုံး အခ်ိန္ေလးပါပဲ……။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သမီးေလးရယ္… ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ရဆုံး လူရယ္… ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုေလး တစ္ခုလို ေနရတာ အရမ္းဝမ္းသာမိတာ အမွန္ပါ….။

“အခ်စ္ အခ်စ္..
အသစ္ေတြျဖစ္ေပမဲ့
စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူဆိုတာ
တစ္ဦးတည္း…”

ကၽြန္ေတာ္ ေလးနက္စြာ မေတြးပဲ.. ခ်ေရးလိုက္ေသာ ကာရံမရွိေသာ စာေလး …။ စာေလးရဲ့ ေအာက္မွာ ၅ ႏွစ္ သာသာ သမီးေလး ပုံတူ……။ ၎…. ၎တို႔ႏွင့္ အတူ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘဝတိုတိုရယ္… မဆုံးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားဆီသို႔… မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ စာအုပ္ေလး……။

အခန္း (၁)

လူပ်ိဳေပါက္စ ဂ်ိဳေထာင္စ ဆိုသလို… ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေလာက္ေရာက္လာေတာ့… အေပါင္းအသင္းေကာင္းမွု ႏွင့္ အင္တာနက္ ပြန္းကားမ်ား ေကာင္းမွုေၾကာင့္ အေတာ္ ကဲမယ္ ဆြဲမယ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္…..။

ေအာင္ခန႔္ က အမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ ႐ုပ္ရည္ သန႔္ျပန႔္သည္။ Gem ေဆာ့ထားေသာ ေက်းဇူးေၾကာင့္ Body က ပ်ိဳတိုင္းေငးရေလာက္ေသာ ကိုယ္ခႏၵာမ်ိဳး…။ ပထမႏွစ္ကတည္းက King ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေအာင္ခန႔္ အဖို႔ သိပ္ေထြေထြထူးထူး ေကာင္မေလး ေတြကို လိုက္စရာမလို …။ အလိုလို ေႂကြဆင္းၿပီးသား…..။

အခုလဲ ေအာင္ခန႔္ ေက်ာင္းမွာ အလွဆုံး Queen ဆိုသူ ႐ူပေဗဒေမဂ်ာမွ ပန္းျမတ္သဇင္ ႏွင့္ တကၠသိုလ္ အခန္းလြတ္ တစ္ခန္းထဲမွာ iPhone S7 Plus ႏွင့္….

“လူေတြ ျမင္ကုန္မယ္ အစ္ကို …”

“ပန္းျမတ္ကလည္းကြာ ကိုယ့္ခ်စ္သူ အလွတရားေတြ မွတ္တမ္းတင္ထား႐ုံေလးကို…”

“အဲဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ ရွက္တယ္… ၿပီးေတာ့ ….”

“စကားမေျပာနဲ႔ကြာ ဒီမွာ record ႏွိပ္ထားတာ “

ပန္းျမတ္ ေျခေထာက္က မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ကိုယ္တပိုင္း စားေရးစားပြဲေပၚေမွာက္ၿပီး ကုန္းေနရတာ အဆင္ေျပေသာ္လည္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ဒူးေလာက္ ေရာက္ေနသည့္အျပင္ ဖုန္းကင္မရာႏွင့္ အရိုက္ခံရသည့္ အတြက္ ရွက္သလိုလိုေတာ့ရွိသည္။

ေအာင္ခန႔္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ သူအာ႐ုံရွိတာက ပန္းျမတ္ ပန္တီအျပာက်ားေလးႏွင့္ လုံးေနေသာ တင္ပါးေလး…။ ပန္တီက ေသးေတာ့ ပန္းျမတ္ တင္ပါးႀကီးႀကီးတို႔က မနိုင္မနင္း အျပင္သို႔ လုံးထြက္ေနေလသည္…။ ေအာင္ခန႔္ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို ရိုက္ရင္းတန္းလန္း… လက္တစ္ဖက္ကလည္း ဖင္လုံးလုံးကို ပြတ္သပ္ေနေလသည္…။ ပြတ္သပ္ရင္း ပန္တီက်ားေလးကို ေအာက္သို႔ ျဖည္းျဖည္းေလး ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္..။ ဖုန္းကင္မရာကို ေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်ိန္လိုက္သည္…။ ျဖဴေဖြးေသာ ဖင္ေျမာင္း၏ ေအာက္နားတြင္…. စိၿပီးပူးကပ္ေနေသာ ပန္းျမတ္၏ ဖုတ္ဖုတ္ေလးက ေအာင္ခန႔္ ရင္းႏွီးၿပီးဆိုေသာ္လည္း… ဘယ္ႏွခါၾကည့္ၾကည့္.. ကာမရာဂကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ မျဖစ္နိုင္ေခ်..။ ထိုအခ်င္းအရာထက္ ဆိုးတာက… အနံ…။

ပန္းျမတ္က ႐ုပ္ကေလးလွေသာ္လည္း အေနအထိုင္ၾကမ္းသည္…။ ျပစ္စလက္ခတ္ ေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား… ျဖစ္သလို ေနတယ္လိုပဲ ေျပာရမလား… ကိုယ္နံျပင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား … ေအာင္ခန႔္ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဖုတ္ဖုတ္နံ့ ႏွင့္ ေသးနံ ခပ္ျပျပေလး ဝင္လာေလသည္…။ ထိုအခ်င္းအရာကလည္း ေတာက္ခါနီးမီးခဲကို ေလႏွင့္ မွုတ္လိုက္သလို… ရဲခနဲ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္ေစသည္…။

“ျမန္ျမန္ကြာ… လူေတြ ေတြ႕ကုန္မယ္…”

ပန္းျမတ္အေျပာက ေနာက္က်ေနေသးသည္…။ ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲမွ အတင္း႐ုန္းထြက္ေနေသာ လီးကို ထုတ္ေနေလၿပီ…။ ထိုေနာက္….

“အား….. နာတယ္အကို…. အတင္းထိုးထည့္ေတာ့တာပဲ…”

“ေဆာတီး.. ပန္းျမတ္ .. ကို နဲနဲေလာသြားတယ္… အခ်စ္က အရမ္းလွတာကိုး… ဟီး..”

႐ုတ္တရက္ ဖုတ္ဖုတ္ထဲ ဝင္သြားေသာ လီးဒဏ္ေၾကာင့္ ပန္းျမတ္ ေျပာျခင္းသာ…။ ဒီလိုအေတြ႕အၾကဳံက ပန္းျမတ္အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနၿပီ..။ လီး ဝင္သြားေသာ္လည္း ေအာင္ခန႔္က ရပ္ေနသျဖင့္….

“လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ကြာ… ဘာလို႔ ရပ္ေနတာလဲ..”

“ခ်စ္နာတယ္ဆိုလို႔ေလ… ဒါဆို လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္….”

ေအာင္ခန္႔လီးကို ဖုတ္ဖုတ္ထဲမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထုတ္လိုက္ေလသည္…။ ဖုတ္ဖုတ္၏ ေဘးသားတို႔က လီးတြင္ ကပ္ပါလာၿပီး ဖုတ္ဖုတ္ အျပင္သား နဲနဲစူထြက္လာေလသည္….။ ဖုတ္ဖုတ္ထဲမွ အခ်စ္အရည္ခၽြဲခၽြဲတို႔ လီးတြင္ကပ္လာၿပီး အျပင္နဲနဲ ထုတ္လိုက္သည့္ လီးတဝက္ခန႔္က ေျပာင္လက္ေနသည္..။ ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္က စုပ္ေမ်ာ့ ပါသည္ထင္၏…။ အတြင္းသားတို႔က အတင္း ဆြဲစုပ္ထားသလို ေအာင္ခန႔္ ခံစားရေလသည္…။ အရသာခံၿပီး တဝက္ေလာက္ ဆြဲထုတ္အၿပီး.. လီးကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တရစ္ခ်င္း ျပန္သြင္းလိုက္သည္…။ ဖုတ္ဖုတ္ အတြင္းသား၏ ႏူးညံ့ျခင္း ႏွင့္ စုပ္ယူအားတို႔က ေအာင္ျမတ္အတြက္ ဘာနဲမွ မလဲနိုင္ေသာ.. ပန္းျမတ္၏ သဘာဝက ေပးေသာ လက္ေဆာင္မြန္ပမာ….။

“အီးးးးး…… အားး…. ပန္းျမတ္ကို သနားပါ ကိုရယ္… ပန္းျမတ္ကို မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္… ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေပးပါ ကိုရယ္…”

ပန္းျမတ္ အရမ္းေကာင္းေနမွန္း ေအာင္ခန႔္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္….။ ဒီစကားေျပာေတာ့မယ္ဆိုတာလဲ မွန္းထားၿပီးသား…။ သို႔ေသာ္ ခပ္သြက္သြက္ မလုပ္ေသး……။ အခ်က္ ၂၀ ခန႔္ ျဖည္းျဖည္းေလး စိမ္ၿပီးလိုးေနသည္…။ ဖုတ္ဖုတ္ထဲမွ အရည္ၾကည္မ်ားသာမက… အျဖဴခပ္ေစးေစးေတြပါ.. ပါလာေလၿပီ….။ ဖုတ္ဖုတ္အတြင္း ညႇစ္အားကလည္း ေစာေစာကထက္ ျပင္းလာေလၿပီ….။ ထိုအခါမွ… ေအာင္ခန႔္ စၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ေတာ့သည္….။ ေအာင္ခန႔္ ေဆာင့္ပုံက ပညာသားပါသည္…။ စေကာဝိုင္းလို ကစားၿပီး ေဆာင့္ေနေတာ့ ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္ နံရံ တစ္ခုလုံး ေနရာအႏွံ့ ထိုးမိေနသည္။။

“ဖတ္…ဖတ္..ဖတ္…..”

“အာ… အားး…. အီး… အီး… အား…. ေဆာင့္ပါ ကိုရယ္…. ေဆာင့္ပါ…. အား…. အရမ္းေကာင္းတယ္…”

ပန္းျမတ္ ၿပီးေတာ့မည္ကို ေအာင္ခန႔္ သိသည္။ထို႔ေၾကာင့္….

”ပက္လက္လွန္ကြာ… ဒီလိုႀကီးက အားမရဘူး… ေနာက္ၿပီး… ပန္းျမတ္လဲ ကိုေနာက္က ေဆာင့္ေတာ့ ေပါင္နာမွာေပါ့”

“ဟာကြာ…. အျမဲ အဲလိုပဲ… အင္းပါ…”

အားမလို အားမရ ေလသံေလးႏွင့္ ညည္းၿပီး စာေရးစာပြဲေပၚ ပက္လက္ေလး လွန္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေအာင္ခန႔္က က်ေနေသာ ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကို ေျမႇာက္လိုက္ရင္း…. ျပဴထြက္ေနေသာ ဖုတ္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းထဲကို အျဖဴရည္ ပ်စ္ပ်စ္တို႔ ေပေနေသာ လီးျဖင့္ ထိုးထည့္လိုက္ေလသည္..။

“အား.. ကိုရယ္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေပးေနာ္…”

“အင္း ေဆာင့္ေပးမယ္ေနာ္ ခ်စ္…”

ေအာင္ခန႔္ ေဆာင့္လဲ ေဆာင့္.. အေပၚအကၤ်ီလည္း လွန္ရင္း… ပန္းျမတ္ နို႔ႏွစ္လုံးကို အငမ္းမရ စုပ္ယူလိုက္သည္…။ ပန္းျမတ္တစ္ေယာက္ ဖုတ္ဖုတ္ထဲ လ်င္ျမန္စြာ ဝင္ေနေသာ လီး၏ အရသာႏွင့္ နို႔စို႔ခံရေသာ အရသာတို႔က ဘာနဲမွ မတူေအာင္.. ေကာင္းလြန္းေနတဲ့ အတြက္.. တီေကာင္ကို ဆားနဲ႔ တို႔ သလို လူးလြင့္ေနေလသည္…။ ေအာင္ခန႔္၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျပင္းလာေလၿပီ….။

“အားးးး..အာ….အားးး….အားးးးး…အု…အု….”

အျပင္မွ အသံၾကားမည္စိုးသျဖင့္ ပန္းျမတ္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ အုပ္လိုက္ေလသည္။

“ဖတ္…ဖတ္..ဖတ္….”

“ကို ၿပီးေတာ့မယ္…ခ်စ္ေရ…အားး….အား..”

“အာ…အာ.. အထဲမွာ…အာ.. မၿပီးနဲ႔…အားးး..”

ပန္းျမတ္ေျပာစကား ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီ…။ သုတ္ရည္ ေႏြးေႏြးတို႔က ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္ထဲသို႔ အရွိန္ႏွင့္ တိုးဝင္သြားခဲ့ေလၿပီ..။ ေအာင္ခန႔္ လီးကို ခၽြတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဖုတ္ဖုတ္ထဲမွ သုတ္ရည္တို႔ ျပန္အန္ထြက္ကုန္ေလသည္။

“ညစ္ပတ္ၿပီ ကိုရယ္…. ေဘာင္းဘီျပန္ဝတ္ရင္ အရည္ေတြ ကြက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ… ေနာက္ၿပီး… တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဒုကၡ … ဘာမွန္းမသိဘူး…”

ပန္းျမတ္.. ေျပာရင္းဆိုရင္း… ေဘာင္းဘီ ျပန္ဝတ္ေနသည္။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့.. သူ႔လီးတြင္ ေပေနေသာ ေစာက္ရည္ ျဖဴျဖဴတို႔ကို တစ္႐ူး ႏွင့္ သုတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီျပန္ဝတ္ေနသည္…။ ပန္းျမတ္ ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီး ပြေယာင္းေယာင္းရွိေသာ ဆံပင္တို႔ကို လက္ႏွင့္ သပ္ၿပီး…

“ကို .. သြားေတာ့မယ္ေနာ္… ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္… ေနာက္တခ်ိန္က စေတာ့မွာ…”

ေခါင္းေလး တစ္ခ်က္ ဆက္ျပရင္း ေဆးလိပ္ဖြာကာ… ပန္းျမတ္ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

အခန္း (၂)

“ဘဝတေကြ႕… ခဏအေတြ႕မွာ သာယာလို႔ထင္… ထိုအရာကို .. အခ်စ္ဟု ေခၚမလား”

ေဆာင္းရာသီဟု ဆိုေသာ္လည္း ေနလည္ခင္း အလင္းေရာင္က စူးရွလွ၏..။ အေအး ၂ လုံး .. လူ ၂ ဦး ထိုင္ခုံ ၂ လုံး စားပြဲတစ္လုံး ႏွင့္ တစ္လံသာသာရွိေသာ ေနရာအဝန္းအဝိုင္းေလးတစ္ခု ၿငိမ္သက္လို႔ေနေလသည္။ ၿငိမ္သက္မွုကို ထိုးေဖာက္ ေပါက္ခြဲ လိုက္သည္က ပန္းျမတ္သဇင္…။

“ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ အစ္ကို… ပန္းျမတ္ေတာ့ စိတ္ညစ္တာပဲ”

ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ မီးခိုးမ်ား အၾကားမွ ခပ္ျပင္းျပင္း ေလပူတစ္ခ်က္ မွုတ္ထုတ္လိုက္သည္..။

“ခက္တယ္.. ပန္းျမတ္ရယ္… ကိုတို႔က ေက်ာင္းမွ မၿပီးေသးတာ..”

“ကို … အဲ့စကားေတာ့ မေျပာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး မွားခဲ့လို႔ေလ… ပန္းျမတ္ တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး..”

ထိုစကားသံ ေဒါသေၾကာင့္ နဲနဲ က်ယ္သြားသည္ထင္….။ မလွမ္းမကမ္း စားပြဲမွ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ လွည့္ၾကည့္သည္။

“ကဲပါ ပန္းျမတ္ရယ္ … အာလုံး ကို႔တာဝန္ထား…”

“ဒါဆိုလဲ …ၿပီးေရာ … ေမေမက သူနဲ႔ လာေတြ႕ပါတဲ့”

“ဘာ…!!!!!!!”

ေစာေစာက ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ထပ္လွည့္ၾကည့္ျပန္သည္။ ေအာင္ခန႔္ အသံေလၽွာ့ရင္း

“ေနပါဦး ..ပန္းျမတ္ ဗိုက္ႀကီးတဲ့ ကိစၥ ပန္းျမတ္ အေမ သိသြားၿပီ… ဟုတ္လား…”

“ဟိုေလ…အဲဒါက…အဲဒါက..”

“ျမန္ျမန္ေျပာပါ ပန္းျမတ္ရယ္…..”

“ဟိုဝွာ မျဖစ္လို႔ ဆီးစစ္ၾကည့္တုန္းကေလ….. ဟို…အဲ့ စစ္တဲ့ဟာ.. သန႔္စင္ခန္းထဲမွာ ေမ့ခဲ့…”

“ေအး..ေကာင္းေရာေပါ့ကြာ…”

ေအာင္ခန႔္ မိုးႀကိဳးအေတာင့္လိုက္ ပစ္ခ်ခံရသလို ျဖစ္သြားသည္။ ေအာင္ခန႔္ စဥ္းစားထားတာက ပန္းျမတ္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ဗိုက္ကိစၥ ေျဖရွင္းရန္ အႀကံ…။ အခုေတာ့ … ျပသနာက ထင္ထားသည္ထက္ ပိုၿပီး ႀကီးေနေလၿပီ…။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ခန႔္ အေဖ မဆုံးခင္က ေအာင္ခန႔္ကို ဆုံးမခဲ့ေသာ စကားရွိသည္…။

“သား…. ေယာကၤ်ားေကာင္းဆိုတာ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရတယ္ကြ.. တာဝန္ယူရဲရတယ္… ဘယ္ကိစၥမဆို မလုပ္ခင္ အၾကာႀကီး စဥ္းစားလို႔ရတယ္… ေအး လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ဆုံးေအာင္လုပ္.. အက်ိဳးအျပစ္.. အကုန္ ခံေပေတာ့…။ အဲဒါမွ ေယာက်္ားလို႔ ေခၚတယ္ကြ…။ ငါ့သား ေယာကၤ်ားစစ္စစ္ ျဖစ္ပါေစကြာ”

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေအာင္ခန႔္ ပန္းျမတ္အေမႏွင့္ ေတြ႕ရန္ လက္ခံခဲ့သည္….။ သို႔ေသာ္ လူငယ္ဘဝကို ဆုံးရွူံးရေတာ့မည္ဆိုေသာ အေတြးကလည္း ရွိျပန္သည္…။ စိတ္ညစ္ေနသည္က အမွန္….။

အခုလို လည္ကတုံးႀကီးဝတ္ၿပီး ေယာပုဆိုးႀကီးကလည္း အေနရအထိုင္ရ ၾကပ္လွသည္..။ အဆင့္ျမင့္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ အဲကြန္းမ်ား ဖြင့္ထားေသာ္လည္း ေအာင္ခန႔္ ေခၽြးေဇာမ်ား ျပန္ၿပီး တစ္ရွူး ခဏခဏ ထုတ္သုတ္ေနရသည္..။ ပန္းျမတ္ႏွင့္ သူ႔အေမကလည္း ေရာက္လာေတာ့မည္…..။

“ဟိတ္…. ကို တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနၿပီလား..”

“ဟင္ ….ပန္းျမတ္…. ပန္းျမတ္ေမေမေရာ…..”

“အခုမွ ေၾကာက္ျပေနလိုက္တာ…. ေမေမက ဝင္စရာတစ္ခုရွိလို႔ ပန္းျမတ္ကို အရင္လြတ္လိုက္တာကိုရဲ့”

“ေအာ္…ဟုတ္လား…..”

“မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကိုရယ္ ေမေမက ေအးေဆးပါ… ေနာက္ၿပီး ဆိုရွယ္က်တယ္.. ေခတ္ဆန္တယ္.. ေအးေဆး”

ပန္းျမတ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာေနေသာ္လည္း…ေအာင္ခန႔္ ေနသာသည္မရွိ… ေရတစ္ခြက္ေမာ့ခ်လိုက္သည္. . ရင္ေအးလို ေအးျငားေပါ့…။

“ေဟာ.. ေမေမေတာင္ လာေနၿပီ.. ေမေမ.. သမီးတို႔ ဒီမွာ….”

ေအာင္ခန႔္ ေသာက္ေနေသာ ေရခြက္ အသာခ်ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလဒီရွူးအနီေရာင္… အသားကပ္ စေတာ္ကင္ႏွင့္…. စကပ္က ဒူးဖုံး႐ုံသာသာ…. လည္ပင္းအဟိုက္ အကၤ်ီကို အေပၚမွ ကုတ္ထပ္ထားၿပီး စလင္းဘတ္ကို လက္မွာ ခ်ိတ္ၿပီ… ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း….. ၃၀ ႏွစ္ေလာက္သာ ထင္ရသည္..။

“အန္တီ့ နာမည္က မာလာသဇင္ ပါ.. ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ သား..”

ဟု ဆိုကာ.. လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ရန္ လက္ကမ္းေပးေလသည္…။ ေအာင္ခန႔္ ထိုအခါမွ သတိျပန္ဝင္လာေလသည္ ..။ ဘယ္အခ်ိန္က မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ လက္လွမ္းမိမွန္းမသိ….။ လက္ေႏြးေႏြး ႏူႏူးညံ့ညံ့ လက္၏ အထိအေတြ႕….။

“ဟုတ္….”

“သားက လူေခ်ာပဲ… အဲ့ဒါေၾကာင့္ သမီးေလး ႀကိဳက္တာကိုး..”

“ဟုတ္ အန္တီ ေက်းဇူးပါ…”

“ဒါနဲ႔ ေမးပါဦးမယ္… အန္တီ့ သမီးကို တကယ္ ေမတၱာ ရွိပါတယ္ေနာ္…”

“ဟုတ္ကဲ့… တကယ္ေမတၱာရွိတာပါ…”

“အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ ေမတၱာရွိ႐ုံနဲ႔ မလုံေလာက္ဘူးကြ…. မင္း အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္မွ ရမယ္”

“ဟုတ္…ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ေက်ာင္းမၿပီးေသးေတာ့.. အလုပ္က ….”

“အဲ့ အတြက္ မပူပါနဲ႔ အန္တီဖြင့္ထားတဲ့ BAR တစ္ခုရွိတယ္… အဲ့မွာလုပ္ေပါ့….”

ပန္းျမတ္က ဝင္ၿပီး..

”အဲဒါ ေကာင္းတယ္ ကို…. ပန္းျမတ္လည္း သေဘာတူတယ္…”

“ဟုတ္ အန္တီ.. က်ေနာ္ လုပ္ပါ့မယ္…”

“ေအးကြယ္…. အန္တီသမီးေလး ဆိုးသမၽွ မင္း သည္းခံရမယ္ေနာ္….။ သူအေဖက သူ ၃ ႏွစ္ သမီးေလာက္ကတည္းက ဆုံးသြားတာဆိုေတာ့…. ဖခင္ေမတၱာ ငတ္ရွာတယ္ကြယ္…”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ…. က်ေနာ္ သည္းခံနိုင္ပါတယ္”

“ေအး.. မွာစရာရွိတာ မွာၿပီး… စားစရာရွိတာ စားတာေပါ့…။ ေနာက္မွ မင္း မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး မဂၤလာကိစၥ စကားေျပာတာေပါ့..”

ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ အစားပဲ အာ႐ုံထားၿပီး စားေနသည္…။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အခ်ိဳရည္ေသာက္မည္ အျပဳ… ဆုံဆည္းတိုက္ဆိုင္ေသာ လက္တစုံ…. ပန္းျမတ္လက္မဟုတ္ သူ႔ေမေမလက္…..

“သားေသာက္ေလ….”

“ရပါတယ္ အန္တီ.. က်ေနာ္က မမွာပဲ အန္တီ့ အေအးကို မွားေသာက္မိေတာ့မလို႔ပါ… က်ေနာ္ မွာလိုက္ပါမယ္… အန္တီေသာက္ပါ..”

ပန္းျမတ္အေမက ျပဳံးျပရင္း… အေအးခြက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ေလသည္…။ အနီေရာင္ ဆိုးထားေသာ ႏွုတ္ခမ္းနီတို႔က ခြက္ေလးတြင္ စြန္းက်န္ရစ္ေနသည္…။ လွပေသာ ႏွုတ္ခမ္းအစုံက အခ်ိဳရည္ နီနီတို႔ကို ေသသပ္လွပစြာထိၿပီး လည္ေခ်ာင္းတေလၽွာက္ ဆင္းသြားသည္ကို ျမင္ေနရသည့္အလား….။ ေအာင္ခန႔္ တသက္ ျမင္ဖူးသမၽွ အလွပဆုံးေသာ ႏွုတ္ခမ္းတစုံ…. ၿပီးေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းကို လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ သပ္လိုက္ပုံက… ေအာင္ခန႔္ အၾကည့္ လြဲလိုက္သည္….။

“ကဲ ..အန္တီ ကိစၥေလးရွိလို႔ သြာလိုက္ဦးမယ္… ေဘတခါတည္း ရွင္းသြားမယ္ေနာ္…”

ဟု ေျပာကာ ဆိုကာႏွင့္ ထလိုက္ခ်ိန္…. ဟိုက္ေနေသာ လည္ပင္းေပါက္မွ ဝင္းခနဲေနေအာင္ ထြက္လာေသာ ရင္မႊာတစ္စုံ.. ၿပီးေတာ့… လွည့္ထြက္သြားၿပီး လူတိုင္းေငးရေလာက္သည့္ တင္တစ္စုံ…. ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္.. ေဒၚမာလာသဇင္ကို ျပဳံးျပမိလား.. သို႔မဟုတ္… ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ေငးေနမိသလား ေအာင္ခန႔္ကိုယ္တိုင္ပင္ မသိေတာ့ၿပီ…..။

အခန္း (၃)

ဘာလိုလိုနဲ႔ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ပန္းျမတ္သဇင္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးခဲ့သည္မွာ (၇) လ ထဲသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ဒါလဲ လြယ္လြယ္ေလးေတာ့မဟုတ္ခဲ့…။ ေအာင္ခန႔္အေမက လုံးဝသေဘာမတူ..။ ပန္းျမတ္ ေနာက္ေၾကာင္း မေကာင္းဘူးဟု သိထားလို႔ ျဖစ္သည္…။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သားျဖစ္သူ ပညာမစုံေသးတာလည္း ပါသည္…။ ပန္းျမတ္တို႔၏ မ်ိဳးရိုးေၾကာင့္လည္း ပါသည္ထင္သည္…။ ေဒၚမာလာသဇင္ေၾကာင့္လည္း ပါသည္…။

ေဒၚမာလာသဇင္က ေသသြားေသာ ေယာက်ာ္း၏ ေနာက္မိန္းမ ….။ ၁၆ ႏွစ္သမီး ဘဝတြင္ ခ်စ္သူႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးၿပီး မဖုံးနိုင္သည့္အဆုံး ၿမိဳ႕က သူေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူလိုက္သည္…။ သူေဌးႀကီးကလည္း ကိုယ္ဝန္မွာ သူ၏ ကိုယ္ဝန္ဟု ထင္ၿပီး မယားႀကီးကို ကြာရွင္းၿပီး ေဒၚမာလာကို ယူခဲ့သည္။ သူေဌးႀကီးက ႏွလုံးေရာဂါအခံ ရွိေသာေၾကာင့္ မယားႀကီးက လိင္မွုကိစၥတို႔ကို တတ္နိုင္သမၽွ မရွိေအာင္ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ထားေသာ္လည္း ၎ကို မသိေသာ ေဒၚမာလာ သည္.. ကေလးေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း အစြမ္းကုန္ ျပဳစုေလသည္..။

အတန္ငယ္ သက္သာလာေသာ ႏွလုံးေရာဂါသည္.. ေဒၚမာလာ လက္ထက္တြင္ မၾကာခဏဆိုသလို ေဖာက္တတ္ေလသည္..။ အမွန္အတိုင္းဆိုလၽွင္ သူေဌးႀကီးသည္ ေဒၚမာလာႏွင့္ လိုးရင္းပင္ အသက္ပါသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူေဌးႀကီး ဆုံးေတာ့ ေဒၚမာလာ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္…။ ပန္းျမတ္သဇင္က ၃ ႏွစ္သမီးေလာက္…။ ေဒၚမာလာ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ … သမီးေလးအရြယ္ေရာက္ရင္ သူမလို မမွားေစခ်င္…။

ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ ပန္းျမတ္တို႔အိမ္ လိုက္ေနရသည္..။ ေအာင္ခန႔္ အိမ္သာသြားၿပီး အိပ္ယာသို႔ ျပန္လာေလသည္..။ ပန္းျမတ္ ဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ မအိပ္ေသးတာေၾကာင့္

“ပန္းျမတ္ ..အိပ္ေတာ့ေလ…. ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ဆိုတာ ေစာေစာ အိပ္ရတယ္…”

“မအိပ္ခ်င္ဘူး ကိုရယ္…. ကို႔ရဲ့ အထိအေတြ႕ကို လိုခ်င္လို႔….”

“ဟာ..ပန္းျမတ္ကလဲ ဗိုက္ႀကီးနဲ႔ မျဖစ္ဘူးေလ…”

“ ဘာလဲ ကိုက အဲ့စိတ္မရွိရေအာင္ တျခားေကာင္မနဲ႔ ေနေနတာလား…”

“မဟုတ္ရပါဘူး ခ်စ္ရယ္…. ခ်စ္တြက္ မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ပါ..”

“ဒါဆို အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပ…”

ပန္းျမတ္ ကာမ ကိစၥကို အလြန္ႀကိဳက္မွန္း ေအာင္ခန႔္ယူၿပီးမွ သိေလသည္…။ အခုလည္း ဗိုက္ႀကီးႏွင့္ ဆႏၵရွိေနျပန္သည္…။ ပန္းျမတ္ လက္က ေအာင္ခန႔္ ညအိပ္ေဘာင္းဘီသို႔ ပြတ္သပ္ေနၿပီ…။

“စိတ္မပါဘူးလဲ ေျပာေသးတယ္… ကို႔ဟာႀကီးက ေဘာင္းဘီေတာင္ ေပါက္ထြက္ေတာ့မယ္….”

“ဒါကေတာ့ ခ်စ္က ျပဳစု ေတာ္တာကိုး…..”

ပန္းျမတ္ ေျပာေနရင္းႏွင့္ပင္ လက္က ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်လိုက္သည္…။ ေအာင္ခန႔္အလိုက္သင့္ ဖင္ႂကြေပးလိုက္သည္…။ ပန္းေရာင္ဝင္းၿပီး တင္းေနေသာ လီးထိပ္ဖူးကို ပန္းျမတ္ ေရခဲေခ်ာင္းငတ္ေနေသာ ကေလး တစ္ေယာက္လို တႁပြတ္ႁပြတ္ ျမည္ေအာင္ စုတ္ေလသည္….။

ေအာင္ခန႔္ မ်က္လုံး မွိတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အာ႐ုံမွာေပၚလာတာက …. ပန္းျမတ္အေမ…. ျပဳံးျပရင္း…အေအးခြက္ကို လွမ္းကိုင္…အနီေရာင္ ဆိုးထားေသာ …လွပေသာ ႏွုတ္ခမ္းအစုံက အခ်ိဳရည္ နီနီတို႔ ကို ေသသပ္လွပစြာ ထိၿပီး လည္ေခ်ာင္းတေလၽွာက္ ….. အလွပဆုံးေသာ ႏွုတ္ခမ္းတစုံ….ၿပီးေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းကို လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ သပ္လိုက္ပုံက…
ေအာင္ခန႔္ ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့…ထပ္လဲ မျပစ္မွားခ်င္ေတာာ.. ထို႔ေၾကာင့္…

“ခ်စ္ ..ကို မေနနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ… လုပ္ရေအာင္… ေလးဘက္ကုန္းေပး…..”

ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ပန္းျမတ္ ဗိုက္ကေလးကို ပင့္ကာ… ေလးဘက္ေထာက္လိုက္ေလသည္…။ ေအာင္ခန႔္လည္း ပန္းျမတ္ သေရေတြ ေပေနေသာ လီးထိပ္ဖူးကို ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္ ျပဲျပဲေလး၏ အဝတြင္ ေတ့လိုက္သည္။ ဗိုက္က ၇ လ ေက်ာ္ၿပီမို႔လားမသိ… ဖုတ္ဖုတ္မွာ နဲနဲ ပြင့္အာေနသည္..။ ထို႔အျပင္ အေရေလး အနည္းငယ္ ထြက္ေနသည္။

“ခ်စ္…ခ်စ္ထဲက အရည္ေတြ ထြက္ေနပါလား…”

“ထြက္ပေစ ကိုရာ…လုပ္မွာသာ လုပ္ပါ…. ျဖည္းျဖည္းေတာ့ လုပ္ေနာ္ ကို….”

“အင္း..အင္း..”

ေအာင္ခန႔္ ႏွင္းဆီပြင့္ ပြင့္ေနသလို အနည္းငယ္ အာေနေသာ ဖုတ္ဖုတ္ထဲသို႔ လီးကို တရစ္ခ်င္းသြင္းလိုက္သည္..။

“အား..ေကာင္းလိုက္တာ ကိုရယ္…”

“အင့္….အင့္….အင့္…..”

ထို အခ်ိန္…ေဒၚမာလာ တစ္ေယာက္ ..မီးဖိုခန္းတြင္ အလုပ္ရွုပ္ေနသည္။ အိမ္ေဖာ္မ်ားရွိေသာ္လည္း စိတ္တိုင္းမက်ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ စြတ္ျပဳတ္လုပ္ရန္ ညေနကမွ ေဈးသြားၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရေသာ ၾကက္သားကိုအသား ႏုပ္ႏုပ္စင္း အရိုးဖယ္ထားၿပီး သပ္သပ္ထား.. ေစာေစာက ၾကက္အသားခ်ည္း ႏုပ္ႏုပ္ဆစင္းထားသည္ကို ဆား နႏြင္း အခ်ိဳမွုန႔္ ၾကက္သားမွုန႔္ နဲန်ဲႏွင့္ ႏွယ္….ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ေနစဥ္..မီးေပၚတြင္ ႏြားနို႔ တည္ထားသည္။

ၾကက္အရိုးမ်ားကို ဓါးႏွင့္ အရိုးကြဲ႐ုံ ခုတ္ ဆား နႏြင္း အခ်ိဳမွုန႔္ ငံျပာရည္နဲနဲ သံပုရာသီး အရည္ နဲနဲညႇစ္…ၾကက္သြန္ျဖဴ ၃၊ ၄ တက္ႏွင့္ ဂ်င္းေထာင္းထည့္.. ၿပီးေတာ့ ႏြားနို႔အိုး ပြတ္သည္ အထိ ခဏ ႏွပ္ထားလိုက္သည္။ ႏြားနို႔ အပြတ္ေကာင္းၿပီး အေနေတာ္ ျဖစ္မွ မီးေပၚက ခဏခ် ေစာေစာက ၾကက္ရိုး အိုးကို မီးေပၚတင္ၿပီး ေရ အနည္းငယ္ထည့္ၿပီး ႏုပ္ႏုပ္စင္းထားေသာ ၾကက္သား နည္းနည္း ထည့္လိုက္သည္။

ၾကက္သားအိုး ပြတ္သည္ႏွင့္ ဆီအိုးတင္ ေစာေစာက ၾကက္သားခ်ည္း ႏုပ္ႏုပ္စင္း ထားသည္ကို အေနေတာ္လုံး အနည္းငယ္ နီလာသည္ အထိ ေၾကာ္ကာ ဆီစစ္ထားသည္။ ဆီ စစ္ထားစဥ္ ႏြားနို႔အိုးျပန္တင္ကာ ေႏြးထားသည္။ ၿပီးမွ ဆလပ္ရြက္ႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး နံနံပင္ တို႔ ကို လွသလို ျပင္ဆင္ကာ ၾကက္သားလုံးေၾကာ္ထည့္.. ႏြားနို႔ထည့္… ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ကို အရည္ခ်ည္း အသာ စစ္ထည့္ၿပီး သမီး ရွိရာ အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းသို႔ တက္ခဲ့သည္။

အိပ္ခန္း တံခါးေခါက္ရန္ အလုပ္… တံခါးမွာ အနည္းငယ္ ဟေနတာေၾကာင့္ ဖြင့္မည္ အျပဳ…..

“အား..ေကာင္းလိုက္တာ ကိုရယ္…”

“အင့္….အင့္….အင့္…..’

သမီးျဖစ္သူ ပန္းျမတ္က ေလးဘက္ေထာက္လၽွက္ သားမက္ျဖစ္သူ ေအာင္ခန႔္က အေနာက္မွေနၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆာင့္ေနသည္။ လီးႀကီးမွာ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ အေၾကာ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖင့္…. ေဒၚမာလာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ကာမရာဂတို႔ ကို လွုပ္နိုးသလို …. ထိုအခ်င္းအရာကို မျပဳမူ မျမင္ေတာ့.. မခံစားရေတာ့သည္မွာလည္း အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္….။ ေဒၚမာလာ အာေခါင္ေတြေျခာက္လာသည္ ေသြးသားထစ အပ်ိဳရိုင္းေလးတစ္ေယာက္လို ရင္ခုန္မွုျမန္လာခဲ့ျပန္သည္။

သားမက္ႏွင့္ ေယာကၡမ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုေသာ အေတြး… ငါ့သမီး အလိုးခံေနရပါလားဆိုေသာ အေတြး… အေတြးမ်ားစြာ ႏွင့္ ေခါင္းထဲတြင္ ျပည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္လုံးက သားမက္၏ လီး အဝင္အထြက္အား မလြတ္တမ္း မ်က္ေတာင္မခပ္ ၾကည့္မီေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ။

အခန္း (၄)

ေဒၚမာလာ အခန္းဝမွ အသာေလး ထြက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ သားမက္ ေအာင္ခန႔္၏ လီးထိပ္နီနီ ႏွင့္ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ လီးႀကီးကေတာ့ မ်က္စိထဲက မထြက္….

“ဝူး….”

ေလပူမ်ား ႏွင့္ေရာၿပီး သက္ျပင္းအရွည္ႀကီး မွုတ္ထုတ္လိုက္သည္ ။ အာေျခာက္သည္ကတေၾကာင္း… ရင္တုန္ေနသည္ကတေၾကာင္း ..တခါမွ မေသာက္ျဖစ္ေသာ ေရခဲေရ ေသာက္ရန္ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေလေအးတိုက မ်က္ႏွာေရာ ရင္ဘက္ပါ ထိေတြ႕သြားသည္။ မီးခဲေပၚ ေရျဖန္းသလို ရွဲခနဲ ျမည္သည္လို႔ေတာင္ ေဒၚမာလာ ထင္သည္။ ဖန္ခြက္ ၾကည္ၾကည္ထဲ ထည့္လိုက္ရာ ေရခဲေရ၏ အေအးႏွင့္ ဖန္ခြက္ အျပင္တြင္ ေရသီးေလးမ်ား တြဲခိုသြားသည္။

ေဒၚမာလာ ဖန္ခြက္ကိုၾကည့္ရင္း ေစာေစာက သားမက္၏ ေစာက္ရည္ေပေနေသာ လီးႀကီးကို ျပန္ျမင္ေနမိေတာ့သည္။ အေတြးအာ႐ုံကို ဖ်က္ကာ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္…။ ဆူးရွထုံက်ဥ္ေသာ ခံစားမွုက လည္ေခ်ာင္းတေလၽွာက္ ဆင္းသြားေလသည္။ …

“အား..ေကာင္းလိုက္တာ ကိုရယ္…. ခ်စ္ အေပၚက တက္ေဆာင့္ေပးမယ္ေလ..”

“ျဖစ္ပါ့မလား ပန္းျမတ္ရယ္ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ဟာကို….”

“မသိဘူးကြာ… လုပ္ခ်င္တယ္”

“အင္း…ေျဖးေျဖးေတာ့ လုပ္ေနာ္… ခ်စ္”

ေအာင္ခန႔္ ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ လီးႀကီးကေတာ့ လြတ္ေတာ့မဲ့ ဒုန္းပ်ံသဖြယ္…။ ပန္းျမတ္ ႏွုတ္ခမ္းေလး အသာ ကိုက္ရင္း ဗိုက္ကေလး ပင့္ကာ.. ထိုင္ခ်လိုက္သည္..။ေအာက္က ေအာင္ခန႔္က မသိမသာ ေကာ့ေပးထားသည္။ လီးသည္ ဖုတ္ဖုတ္ အတြင္း တရစ္ခ်င္း ဝင္သြားၿပီး အဆုံးေရာက္ေတာ့ ပန္းျမတ္ ခဏၿငိမ္လိုက္သည္..။ အေနအထား အေျခအေန ကိုၾကည့္ၿပီး အသာ ျပန္ႂကြလိုက္သည္။

အတြင္းထဲကေတာ့ မနာ သို႔ေပမဲ့ အဆုံးမွာ နဲနဲေတာ့ ပိတ္ကာကာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ကိစၥမရွိ ..နဲနဲ ျမန္ျမန္ေလး ေဆာင့္ၾကည့္သည္..။ အနည္းငယ္ ေအာင့္ေသာ္လည္း အရွိန္တက္ေနေသာ ကာမဖီးက ပိုေကာင္းေနသည္။ ပန္းျမတ္ေဆာင့္ခ်က္ နဲနဲ ျမန္လာသည္။ ေအာင္ျမတ္လည္း ပန္းျမတ္ ေဆာင့္သည္ဒဏ္ကို ၾကာၾကာ မခံနိုင္ပဲ လီးေရမ်ား ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္ ထဲ ပန္းထည့္လိုက္ေလသည္။

(စကားခ်ပ္.. ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မ်ား၏ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ၎ႏွင့္ အတူေနေသာ ေယာက်္ားမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ား ကြဲလြဲေနပါက သည္းခံ ဖတ္ရွုေပးပါရန္)

ေအာင္ျမတ္ ကိစၥၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ေပၚမွ ပန္းျမတ္ကို အသာလွဲခ်ေပးရင္း ..

“ကို.. ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ကြာ… ေပေနတာေတြလဲ သန႔္ရွင္းရင္းေပါ့…”

ဟုဆိုကာ…အိပ္ယာမွ ထလိုက္သည္။ ေစာေစာက မခၽြတ္လိုက္ရေသာ အကၤ်ီခၽြတ္ၿပီး အဝတ္ျခင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။

“ေရမခ်ိဳးခင္ ေရဆင္းေသာက္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္… ခ်စ္..”

ပန္းျမတ္ စကားျပန္မရေတာ့ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေပၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ပန္းျမတ္ပါးကို နမ္းလိုက္ရင္း ေရေသာက္ရန္ အိမ္ေအာက္ရွိ ေရခဲေသတၱာနားသို႔ ဆင္းခဲ့ေလသည္။

ေဒၚမာလာ ေရခဲေရကို ဇိမ္ခံေသာက္ေနရာမွ ေျခသံလိုလိုၾကားသျဖင့္ မီးဖိုခန္းမွ အျမန္ထြက္လိုက္သည္။ တအိမ္လုံး မီးပိတ္ထားသျဖင့္ အျပင္မွ အလင္း ခပ္မွိန္မွိန္တို႔ေတာ့ ရွိေနသည္။ ေျခသံၾကားရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔သားမက္ ေအာင္ခန႔္…။ အဝတ္ႏွင့္တူသည္ဆိုလို သဘက္ကေလးေတာင္မပါ..။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရွိသင့္သည့္ ႐ုပ္ရည္.. ရင္အုပ္တို႔က ေခၽြးအနည္းငယ္စို႔လို႔..။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ခန႔္ လီးႀကီး တစ္ခ်ီးၿပီးေသာ္လည္း ျပန္မက်ေသး.. ေထာင္လို႔ မတ္လို႔ေနဆဲ..။

အင္းေလ သူလဲ မိန္းမ ဗိုက္ႀကီးေနေတာ့ ဘယ္ဝပါ့မလဲဟု ေဒၚမာလာ ေတြးလိုက္မိသည္။ တကယ္လို႔သာ သားမက္မဟုတ္ပဲ တျခား သူစိမ္းသာ ဒီေနရာမွာသာဆို ေဒၚမာလာ ေျပးၿပီး စုပ္မိေလမလား… သို႔မဟုတ္ ေနာက္ကဖတ္ၿပီး လီးႀကီးကို ကိုင္မိေလမလား … စသည္ျဖင့္ အေတြးတို႔ကမဆုံး မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္ သမက္၏ လီးႀကီးကို ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ဒါကို မသိရွာေသာ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ ေရေသာက္ၿပီး အေပၚသို႔ ျပန္တတ္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခန္း (၅)

“ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား..”
စားေနသာ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး၏ တိတ္ဆိတ္ေနမွုကို ေဒၚမာလာ ဖ်က္စီးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္ဟာ့ကိုယ္ မလုံသလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ပန္းျမတ္ကေတာ့ သူမဟုတ္သလိုႏွင့္..

“ေပ်ာ္ပါတယ္ ေမေမရဲ့….ဒါနဲ႔ ကိုေရ ခ်စ္ ဗိုက္က ၇ လထဲေတာင္ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ သားေလး လိုခ်င္လား မီးမီးေလး လိုခ်င္တာလား”

“ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ရတဲ့ ကေလးက ကိုယ့္ရတနာ ပဲေပါ့ ခ်စ္ရယ္”

“အာ ..မရဘူးကြာ ေျပာ… သားသားေလးလား မီးမီးေလးလား…”

“မီးမီးေလးေပါ့ ခ်စ္ရယ္”

ဟု ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ စိတ္မပါတပါ ေျပာလိုက္သည္။ ဒါကို ပန္းျမတ္ စိတ္တိုင္းက်ပုံမရ…။ သူ႔အေမ ေဒၚမာလာဘက္ လွည့္ျပန္သည္။

“ေမေမေရာ ဘာေလး လိုခ်င္လဲ”

“ညည္းေယာက်္ားေရာ ေမေမေရာ ဘာေလးရရ ရင္ခုန္ရေအာင္ အန္ဒရာေဆာင္းေတာင္ မရိုက္ခိုင္းဘူး မဟုတ္လား….။ ကဲ မနက္စာ ေကာင္းေကာင္းစား စကားမေျပာနဲ႔ေတာ့”

ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ပန္းျမတ္ ၿငိမ္က် သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္ေက်နပ္ပုံမရ…။ မ်က္ႏွာက မေက်နပ္သည့္ မ်က္ႏွာ..။ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာလိုက္ မ်က္ႏွာ တမ်ိဳး ထပ္ေျပာင္းသြားသည္ နာက်င္သည့္ အမူ အရာ…။ ေအာင္ခန႔္ ပန္းျမတ္ကို ၾကည့္ရင္း….

“ခ်စ္ ဘာျဖစ္တာလဲ….”

“ဗိုက္….ဗိုက္နာ…….နာတယ္ အေမေရ..လုပ္ပါဦး”

ထိုအေျခအေနတို႔အရ… စားလက္စ မနက္စာကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ေဒၚမာလာတို႔ ေဆး႐ုံသို႔ သုတ္ေျခတင္ရေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ ဖုန္းေလးထဲမွ ပုံေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ျပဳံးေနမိသည္ ။ ထိုဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္မိတာလဲ တစ္ေန႔ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိ ..။ ထိုပုံကို ၾကည့္မိသည္ကလည္း ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိ…။ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ သမီးေလးအေပၚ ခ်စ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႔ကို ေအာင္ခန႔္ မည္သို႔မၽွ ပုံမေဖာ္နိုင္ ။ ခ်စ္သည္ ျမတ္နိုးသည္ တြယ္တာသည္ ဟူေသာ ခပ္နိမ့္နိမ့္ အသုံးမ်ိဳးႏွင့္ သမီးေလး မထိုက္တန္…. ထိုထက္လည္း ပိုေျပာစရာမရွိ ။ ေတြးေနတုန္း…

“တီ…တီ….တီ…တီ…”

ပန္းျမတ္ ဆီက ဖုန္းဝင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

“အင္း…ခ်စ္ေျပာ…”

“ကိုေရ…ဒီေန႔ည ခ်စ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕ဆုံပြဲရွိလို႔ သြားမွာ … အဲဒါ ကို႔ကို လွမ္းေျပာတာ”

“ကေလး နို႔ဆာေနမယ္ေလ ခ်စ္ ..မသြားလို႔ ျဖစ္ရင္ မသြားပါနဲ႔လား”

“ကေလးက နို႔ဗူးစို႔ေနတာပဲ …မသြားလို႔ မရဘူး…”

“ဟိုေရာက္ရင္ ကေလးအတြက္ မတည့္တာေတြ စားမိမွာစိုးလို႔ ေျပာတာ”

“မသိဘူးကြာ… ဒီမွာ အကုန္ျပင္ၿပီးေနၿပီ သြားမွာပဲ… ပန္းျမတ္က ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္..”

“အဲဒါဆိုလဲ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ဦးေနာ္…”

“အာ…ညစာစားမွာပါဆိုမွ…..မသိဘူးကြာ ..ဒါပဲ”

“ဒါဆို ကေလးကို နို႔တိုက္သြား…..ဟလို…ဟလို…”

ေအာင္ခန႔္ ဖုန္းခ် ၿပီး ေခါင္းခါလို႔သာ…….။ ေဒၚမာလာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျမးရၿပီဆိုကတည္းက အလုပ္မသြားေတာ့ သမက္ျဖစ္သူနဲ႔သာ အလုပ္ေတြ အကုန္ လြဲထားလိုက္သည္။ သားအခ်စ္ေျမးအႏွစ္ဆိုသလို လက္ေပၚက ေအာက္ကို မခ် နို႔တိုက္ခ်ိန္မွ လြဲရင္ ကေလးက ေဒၚမာလာ လက္ထဲမွာ …။ ကေလး အေမျဖစ္သူ ပန္းျမတ္ကိုေတာင္ ကေလးက သိပ္မခင္တြယ္… အဖြားျဖစ္သူ ေဒၚမာလာကိုပဲ အေမလို႔ ထင္ေနလားမသိ။

အခုလည္း နို႔ဗူးကို စို႔လိုက္ ပါးစပ္က ထုတ္လိုက္ ျပန္ေထြးလိုက္ ျပန္စို႔လိုက္ႏွင့္ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ေနသည္။ ေဒၚမာလာကေတာ့ ေျမးလုပ္သမၽွ အကုန္ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။

“ေဒါက္…ေဒါက္..ေဒါက္…”

အသံၾကားရာဘက္ ေဒၚမာလာ ၾကည့္လိုက္ရာ ပန္းျမတ္သဇင္…။ ၆ လက္မ ေဒါက္ဟု ေခၚေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ ႏွင့္ တမိုက္စကပ္ ဟုေခၚေသာ မိနီစကပ္… လည္ဟိုက္အကၤ်ီတိုတို….။ နို႔စို႔ကေလးရွိေတာ့ နို႔တို႔က တင္းၿပီး လုံးထြက္ေနသည္။

“ဟဲ့…..ဟဲ့….သမီး …… ေအာင္မေလး…. ဒါက ဘယ္သြားမလို႔လဲ..”

“သူငယ္ခ်င္း မိတ္ဆုံစားပြဲေလ ေမေမရဲ့…”

“ညည္းေအ….ကေလးေမြးထားတာ ….ကိုယ့္ကေလးကိုလဲ ဂ႐ုစိုက္ပါဦး”

“အာ…ေမေမကလဲ ေမေမရွိေနတာပဲ…သမီးက ေမြးၿပီးကတည္းက ခုမွ ထြက္ရတာ..”

“ဟဲ့…ဒါဆို ကေလနို႔တိုက္သြားဦး…”

“မတိုက္ေတာ့ဘူး..နို႔နံေတြ နံကုန္မယ္ ၿပီးရင္ ေမေမ့ ေျမးမက ေသးေပါက္ဦးမယ္…”

“ဟဲ့….ေအာ္ ..အဲလို မေျပာရဘူးေလ ကိုယ္ေမြးထားတာ မဟုတ္တာက်ေနတာပဲ….”

“မသိဘူး..မသိဘူး…သြားေတာ့မယ္….”

“ဟဲ့…မိပန္း….ဘယ္လို ကေလးမွန္း မသိဘူး…..”

စကားပင္ မဆုံးေသး အိမ္တခါး ဒုန္းခနဲ ပိတ္ကာ…ထြက္သြားေလၿပီ။

ည၈ နာရီထိုးေလၿပီ…. ေဒၚမာလာတစ္ေယာက္ ေျမးခ်ီရင္း သမီး ႏွင့္ သားမက္အလာ ေမၽွာ္ေနမိသည္။ တေနကုန္လည္း ဒီ ေျမးႏွင့္ ၂ ေယာက္တည္း မဟုတ္လား။ ကေလးကေတာ့ သူ႔အေမေမၽွာ္ရင္း ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ။

“သားေတာင္ ျပန္လာၿပီလား”

ၿခံတံခါး ဖြင့္ဝင္လာေသာ ေအာင္ခန႔္ကို ၾကည့္ရင္း ေဒၚမာလာ ႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ဟုတ္ ျပန္လာၿပီ အေမ …သမီးေလး အိပ္ေနၿပီလား… ေပးေပး အေမ သားကို”

“ေအး ..ေရာ့..ေသခ်ာ ေပြ႕ထားဦးေနာ္….”

“ပန္းျမတ္ ျပန္မလာေသးဘူးလား အေမ”

“ေအး မလာေသးဘူးကြယ္… သား အိမ္ထဲဝင္ႏွင့္ ေျမးေလးကို ပုခတ္ထဲထည့္ထားလိုက္ သူအိပ္ေနၿပီ အေမ ၿခံတံခါး ပိတ္လိုက္ဦးမယ္”

ဟု ဆိုကာ ေဒၚမာလာ ၿခံဝအေရာက္…

“အင္း…မဆိုးနဲ႔ကြာ သူမ်ားၿခံဝႀကီးမွာ… အို…အား….”

ေဒၚမာလာၿခံဝ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူရိပ္ ၂ ခု..။ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က ဒူးေထာက္ၿပီး ဖင္နားေလးကို မ်က္ႏွာအပ္ထားသည္။ အေရွ႕တစ္ေယာက္ေတာ့ ကုန္းသေယာင္ေယာင္ ခါးေလး ကုန္း ၿပီး ဒူးကို လက္ေထာက္ထားသည့္ ပုံမ်ိဳး..။ ထိုေနရာက အိမ္ေရွ႕ဆိုေသာ္လည္း သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိလို႔ အေမွာင္ အရိပ္ ေကာင္းေကာင္းရွိေသာေနရာ..။ ေဒၚမာလာ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ အရိပ္၂ ခု ပုံေျပာင္းသြားသည္။ ဒူေထာက္ေနသူမွ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေနာက္က ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။

“အား……ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဆို…..”

“မေနနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ…မင္းေလးက အရမ္းလွေနတုန္းပဲကိုး..”

ေဒၚမာလာ ..ထိုသူ ၂ ေယာက္ ဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္သည္။ ခုေခတ္ကေလးေတြ မလြယ္ပါလား..ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္သည္။

“ အိ…အား…အီး…ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ… အိမ္ကလူေတြ သိကုန္မယ္”

ထိုစကားသံကိုၾကားေတာ့ ေဒၚမာလာ ေဒါသထြက္သြားသည္…။ ထိုအသံမွာ တျခားလူ မဟုတ္ ပန္းျမတ္သဇင္ အသံ ..။

“ဟဲ့…ပန္းျမတ္ …ဒီကို လာခဲစမ္း…”

“ဟင္…အေမ…”

“အမိုက္မ……ေခြးလို လုပ္ေနၾကတယ္… ဟုတ္လား…”

ဟု ဆိုကာ..ပန္းျမတ္ နားရြက္ကို ပ်က္ထြက္မတတ္ လိမ္ဆြဲလိုက္သည္။ ေနာက္က ေဆာင့္ေနေသာ ေကာင္က အေျခအေနမဟန္မွန္း သိေသာေၾကာင့္ ေဘာင္းဘီ ဆြဲတင္ၿပီ လစ္သြားေလၿပီ။ ပန္းျမတ္ကေတာ့ ဒူးမွာရွိေသာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အလိမ္လိုက္ကို ဆြဲတင္ဖို႔ပင္ အခ်ိန္မရေတာ့ပဲ မိခင္၏ ေဒါသတႀကီး ဆြဲေခၚရာေနာက္ ပါသြားေလၿပီ။

“နင္…ကေလးလည္း ရွိရဲနဲ႔ ေခြးဇာတ္ခင္းေနတယ္ ဟုတ္လား…. နင့္ကိုေမြးတာ ငါ့အမွားပဲ”

“သမီး လြတ္လပ္ခ်င္တယ္ …သမီးကို မတားနဲ႔.. ဒီကေလးေမြးၿပီး ကတည္းက သမီးကို ဘယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ၾကလို႔လဲ”

“ဟဲ့ ..လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္ရင္ အိမ္ေထာင္မျပဳနဲ႔ေပါ့…. ညည္းဟာ့ညည္း ကျမင္းခ်င္တိုင္း ကျမင္းရေအာင္ ဒီအိမ္က ဇရပ္မဟုတ္ဘူး…. ေနာက္ၿပီး အဲေလာက္ ဖင္သရမ္းရေအာင္ နင္က ဖာသည္မ…. လား…”

“…………..”

“……………”

ေအာင္ခန႔္ မည္သည့္စကားမၽွေျပာရန္ မရွိေတာ့ …။ ပုခတ္ထဲမွ သမီးေလး မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း မေရတြက္နိုင္ေသာ အရက္ခြက္ ေပါင္းမ်ားစြာ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္ေနမိေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

အခန္း (၆)

“သားေရ ..ေအာင္ခန႔္ ထပါဦး…”

“ဟင္ အေမပါလား..ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

ေအာင္ခန႔္ ညက ေသာက္လက္စ ဧည္းခန္း ထိုင္ခုံေပၚမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေဒၚမာလာ တစ္ေယာက္ သမက္ျဖစ္သူ လက္ထဲသို႔ စာတစ္ေစာင္ ထည့္ေပးလိုက္ရင္း

“ပန္းျမတ္ မရွိေတာ့ဘူး သား.. သူ ထြက္သြားၿပီ..”

“ေနဦး ..အေမ သား စာဖတ္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္..”

ဟု ဆိုကာ..စာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့… ပန္းျမတ္ လက္ေရးလွလွေလးႏွင့္….

သို႔
ခ်စ္ေသာ ကိုကို နဲ႔ ေမေမ

ပန္းျမတ္ မိုက္မွန္း သိပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ပန္းျမတ္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝမ်ိဳး ပန္းျမတ္ မႀကိဳက္ဘူး။ ပန္းျမတ္ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ဘဝဟာ တကယ္ေတာ့ အမ်ားႀကီးကြာတာ ပန္းျမတ္ သိေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ဦးမယ္။ သမီးေလးကို ဂ႐ုစိုက္ေပးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သမီးေလးက သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ သူေတြၾကားမွာ ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ စိတ္လဲ ခ်ပါတယ္…။

ခ်စ္ရေသာ
ပန္းျမတ္သဇင္

ေအာင္ခန႔္ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ ။ ေဆးလိပ္ တစ္လိပ္ကို ေဆးလိပ္ဗူးထဲမွ ထုတ္ေသာက္ရင္း ေယာကၡမျဖစ္သူ ေဒၚမာလာကို ၾကည့္လိုက္ရာ …

“မင္း မိန္းမက ေလာကကို လြယ္လြယ္ေလး ထင္ေနတယ္…. ငါ့ သမီးေလးေတာ့ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မယ္… သားရယ္ အခုေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ……”

ေျပာေနရင္းႏွင့္ပင္ ေဒၚမာလာ မ်က္ရည္တို႔ က်လာေလၿပီ…။ ေအာင္ခန႔္ စိတ္အိုက္လာေသာေၾကာင့္ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကိုင္ကာ အျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္က အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ ပါးစပ္တြင္ တပ္လၽွက္ …..။ ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ ေဆးလိပ္ အေတာ္ေလး ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ပန္းျမတ္ အိမ္က ထြက္ၿပီး ကတည္းကပင္။

ေဒၚမာလာ ပိုင္ေသာ Bar သို႔ ေရာက္လာေသာ စာမ်ားကို Bar မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေသာ ေအာင္ခန႔္ တစ္ေစာင္ခ်င္း ၾကည့္ေနေလသည္။ ထို အထဲတြင္ တစ္ေစာင္က ထူးထူးျခားျခား နိုင္ငံျခားမွ DHL ႏွင့္ပို႔လိုက္ေသာ စာ…။ စာကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပန္းျမတ္သဇင္၏ စာ…။ စာကေတာ့ သူအခု UAE မွာ အဆင္ေျပတဲ့ အေၾကာင္း သူ႔ ငယ္ရည္းစားႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ဘဝတစ္ခု ထူေထာင္ရန္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဘဝတစ္ခု ထူေတာင္ၿပီးရင္ ၾသဇီမွာပဲ အေျခခ် နိုင္ငံသား ခံယူေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ေနာက္ဆုံး အေနနဲ႔ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ ပို႔လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ေရးထားသည္။

ေအာင္ခန႔္ ခပ္မဲ့မဲ့ ျပဳံးလိုက္ရင္း ေအာ္ …မင္းရဲ့ သမီးေလးကို ေမ့ေနၿပီေပါ့.. ဟု ေတြးၿပီး ေဒၚမာလာထံ ဖုန္းေခၚကာ.. ပန္းျမတ္ထံမွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ေနေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေလသည္။

“ေနာက္လဲ ..လာခဲ့ပါဦးဗ်ာ…”

“ကိုေအာင္ခန႔္တို႔ကေတာ့ အလုပ္လုပ္သလား မေမးနဲ႔ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားရွိမွ ဒီဆိုင္က ဝန္ေဆာင္မွု ပိုေကာင္းလာတယ္”

“မဟုတ္တာပဲဗ်ာ.. က်ေနာ္က မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ပါဗ်…”

ဧည့္သည္ႏွင့္ ႏွုတ္ဆက္စကားေျပာရင္း ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာရာ.. ေဒၚမာလာ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ့ ေအာင္ခန႔္ အနည္းငယ္ေတာ့ အံၾသသြားသည္။ ေသာက္လက္စ ဝိုင္ကို ပါးစပ္ထဲေလာင္းခ်ရင္း ေဒၚမာလာ အေျခအေနကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သမီးျဖစ္သူ၏ စာကို ေတြေတြေဝေဝ ဖတ္ေနသည္။ အကၤ်ီအေပ်ာ့သားတို႔က ကိုယ္ေပၚသို႔ အိက်ေနသည္။ မီနီစကပ္ႏွင့္ တြဲဖတ္ဝတ္ဆင္ထားျပန္သည္။ မိတ္ကပ္ပါးပါးေလး လိမ္းထား႐ုံမွ လြဲၿပီး ဘာမွမပါသည့္ သဘာဝမ်က္ႏွာအလွ…။

“သား အခု ဘာဆက္လုပ္မလဲ..”

“ဘာမွ လုပ္မရေတာ့တာ အေမလည္း သိေနတာပဲ..”

“ေအာ္..ေမြးရက်ိဳးနပ္တဲ့ သမီး… အေမေနေကာင္းလား ဆိုတာေတာင္ မပါဘူး… ဒီအေမ မုဆိုးမႀကီးကို ပစ္သြားရက္တဲ့ သမီး..”

ေျပာရင္းဆိုရင္း ဝိုင္မ်ားကို ေမာ့ ေသာက္လိုက္သည္။ ေမာ့ေသာက္လိုက္မွ သတိထားမိတာက ဝိုင္ပုလင္းကုန္ခါနီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ဝိုင္ပုလင္းကို ေဖာက္ၿပီး တငုံလားပဲ ေသာက္ရေသးသည္။ မိတ္ကပ္မလိမ္းထားေသာ ေဒၚမာလာ ပါး ၂ ဖက္က ပန္းေရာင္သန္းေနၿပီ။ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္ အျပည့္…။

“သမီးေလး တစ္ေယာက္ ေမြးထားပါတယ္ .. အားကိုးရမလားမွတ္တယ္… ေျမးတစ္ေယာက္ထားခဲ့ၿပီး ဒုကၡေတြနဲ႔ ပစ္ထားခဲ့တယ္… အခုေတာ့ ဘယ္သူကို အားကိုးရမွာလဲ…ဟင့္…”

ေျပာရင္းဆိုရင္း ေဒၚမာလာ ငိုသံလိုလို ပါလာေလၿပီ။ ေအာင္ခန႔္ ေဒၚမာလာကို ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ေဒၚမာလာ ေအာင္ခန႔္ကို အားကို တႀကီး ၾကည့္ရင္း ေအာင္ခန႔္ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“သားပဲရွိေတာ့တယ္.. အရင္ကေတာ့ သမီးေလးကို ေမၽွာ္လင့္ခဲ့ေသးတယ္..”

“စိတ္မပူပါနဲ႔ အေမရယ္… သား အေမ့ အတြက္ေရာ အေမ့ေျမး အတြက္ေရာ ႀကိဳးစားပါ့မယ္.. စိတ္ခ်ပါ အေမရယ္”

ေျပာေနရင္း ေအာင္ခန႔္ ထိုင္ရာမွ အနည္းငယ္ ထရင္း ေဒၚမာလာပါးေပၚမွ မ်က္ရည္တို႔ကို သုတ္ေပးရန္ လက္အလွမ္း…။ လွမ္းေနေသာ လက္ကို ေဒၚမာလာ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။

“ငါ အခုထိ မင္းေယာကၡမပဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္… မေလးမစားနဲ႔..”

ဟု ဆိုကာ ေဒၚမာလာ ထထြက္သြားသည္။ ကာမကိစၥႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ ေဒၚမာလာမွာ အခုထိ ေခ်ာတုန္း ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ေျပာစရာမရွိ…။ ဇြန္သင္ဇာေလာက္ မကိတ္ေပမဲ့ အခုေခတ္ ေမာ္ဒယ္ေတြေလာက္ေတာ့ အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိသည္။ ေအာင္ခန႔္ မစားရအေညႇာ္ခံ ဘဝႏွင့္ ေဒၚမာလာ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း.. ဝိုင္တက်ိဳင္ ေမာ့ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

“ဟဲ့ ေကာင္းေလးေတြ ဟိုဝိုင္းက ေခၚေနတယ္….. ဒီကိုလာဦး”

ဒီေန႔ ေဒၚမာလာ လန္းလန္းဆန္းဆန္း တက္တက္ႂကြႂကြ Bar ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ၿပီး အေသးစိတ္ညြန္ၾကားေနသည္။ ေဒၚမာလာ ညြန္ၾကားေနေတာ ေအာင္ခန႔္လည္း အလုပ္လုပ္ရတာ ထိုင္ပင္ မထိုင္ရ။ ေအာင္ခန႔္ ေကာင္တာနား အေရာက္..

“သား..ပင္ပန္းေနၿပီလား…ဒီေန႔ အိမ္ျပန္ရင္ အေမနဲ႔ လိုက္ခဲ့..”

ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းၿငိမ္ျပၿပီး ဘာမွမေျပာပဲ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္ စကား တစ္ခြန္းမွ မေျပာမိ….။

“တခါတေလ သူမ်ားေမာင္းတဲ့ ကား လိုက္စီးရတာ ဇိမ္က်သားပဲ”

“ဟုတ္”

“ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆိုင္မလာရတာေတာင္ ၇ လေလာက္ရွိၿပီ… စားသုံးသူ ပိုမ်ားလာတယ္ေနာ္..”

“ဟုတ္”

“ေတာ္ေသးတာေပါ့ မင္းရွိေနေသးလို႔ အားကိုးေနရတာ..”

“ဟုတ္”

“မင္းကလည္း အဲဒီ ဟုတ္ဆိုတာပဲ တတ္လား… ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး… ေျပးၾကည့္မွ ဒီ ၂ ေယာက္ရွိတာ… သူက စကားကို ေသခ်ာျပန္မေျပာဘူး..”

“အေမ က်ေနာ္ ကားေမာင္းေနလို႔ပါ..”

ေအာင္ခန႔္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚမာလာတစ္ေယာက္ ၿငိမ္က်သြားၿပီး ဟိုဘက္လွည့္သြားသည္။ ေဒၚမာလာကို ေအာင္ခန႔္ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း.. ရည္းစားတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဆိုးသလို ဆိုးေနေသာ ေဒၚမာလာကိုၾကည့္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ ျပဳံးလိုက္မိေတာ့သည္။

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ေဒၚမာလာ ကေလးကို အိမ္ေဖာ္လက္မွ ယူလိုက္ၿပီး နို႔ဘူးတိုက္ကာ ၾကည့္ေနသည္။

“ကေလးက အေမ့ကို သူ႔အေမ မွတ္ေနလား မသိဘူးေနာ္… ဟဲ.. ဟဲ”

ေအာင္ခန႔္ေျပာေသာ္လည္း ေဒၚမာလာကေတာ့ ျပန္ မေျပာ… ကေလးသာ ျမဴေနသည္။ ေအာင္ခန႔္က ထပ္ၿပီး

“အင္းေလ အခုလည္း အေမပဲ ျပဳစုေနရတာ မဟုတ္လား ကေလး အေမပဲေပါ့”

ထိုအခါမွ..ေဒၚမာလာက..

“ကေလးက ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္ ေနာ္… ၾကည့္ၾကည့္ မင္းကို ျပဳံးျပေနတယ္…”

ဟု ဆိုကာ ရင္ခြင္ထဲမွ ကေလးကို အနည္းငယ္ ပင့္ၿပီးျပေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ခန႔္ ျမင္တာက ကေလးကို မဟုတ္.. လည္ပင္း ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္ေနသည့္ အကၤ်ီေအာက္က ေဘာ္လီ အျဖဴေရာင္ႏွင့္ ၎ေဘာ္လီႏွင့္ ျပည့္႐ုံေလာက္သာရွိေသာ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ား ေရာယွက္ၿပီး ဝင္းေနေသာ နို႔ တစ္စုံ…။ ထိုအခ်ိန္ ကေလးက ကန္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ကြာသြားေသာ အႏွီးကို သပ္ၿပီး ကေလးကို ျပန္လုံးေပးရာ မီနီစကပ္ ခပ္ပြပြေလးက ပါလာၿပီး ေပါက္တံ ေဖြးေဖြးသြယ္သြယ္တို႔ႏွင့္ အတူ…။ ေအာင္ခန႔္ ျပဳံး႐ုံသာ ျပဳံးျပၿပီး အိပ္ခန္းဆီသို႔ တက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။

အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေပါက္ထြက္မတတ္ ေတာင္ေနေသာ လီးကို ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး အျပင္ထုတ္လိုက္သည္။ လီးရည္ ခၽြဲခၽြဲတို႔က ေဘာင္းဘီႏွင့္ ကပ္ၿပီး အမၽွင္လိုက္ပင္ ျဖစ္ေနေသး၏…။ ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ အိပ္ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။

အခန္း (၇)

….အိပ္ခန္းတစ္ခန္း…

အိပ္ခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနေသာ ေဒၚမာလာ သူမက.. ညအိပ္ဝတ္စုံ အနီေရာင္ ပါးပါးေလးႏွင့္ ကပိုကရို ….။ ေအာင္ခန႔္ ဝင္လာေတာ့ ေဒၚမာလာ အလန႔္တၾကား ထထိုင္လိုက္သည္။ မေျပာမဆို ေဒၚမာလာ၏ ညအိပ္ဝတ္စုံ အနီေရာင္ကို လွန္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တြန္းလွဲၿပီး နို႔ ၂ လုံးကို ဆုပ္နယ္လိုက္သည္။ ပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ ေဒၚမာလာ မ်က္လုံးေလး ေမွးဆင္းသြားၿပီး ဖီးယူေနသည္။

ေအာင္ခန႔္က နို႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေနရာမွ ေအာက္ေလၽွာခ်ရင္း.. ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကို ကားလိုက္သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ျဖဴျဖဴေလးမွာ ကြက္ေနေသာ အရာေလးႏွင့္ ေဖာင္းၿပီး တင္းေနေသာ အရာတစ္ခု…။ ေအာင္ခန႔္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အေပၚကပဲ ယက္လိုက္သည္။ ေစာက္ရည္နံ ခပ္သင္းသင္းက ႏွာေခါင္းဝတြင္ ခပ္စူးစူးေလးရေလသည္။ ေဖာင္းၿပီး တင္းေနေသာ ေနရာကို ယက္လဲယက္ လက္ႏွင့္လဲ ပြတ္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေဒၚမာလာကို ပုခုံးမွ ကိုင္ၿပီး ဆြဲထူလိုက္သည္။

“စုပ္ေပး မာလာ…”

ဟုဆိုကာ ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ထိပ္တြင္ လီးရည္ ခၽြဲခၽြဲတို႔ တြဲခိုေနသည္။ ေဒၚမာလာလည္း လီးႀကီးကို ကိုင္ကာ ပါးစပ္ႏွင့္ ေတ့လိုက္သည္။ ႏွုတ္ခမ္းဝအေရာက္ လီးရည္နံ ညႇီစို႔စို႔တို႔ေၾကာင့္ ေဒၚမာလာ ႐ုန္းရန္ လုပ္ေသာ္လည္း ေအာင္ခန႔္ ပါး ၂ ဖက္ကို လက္ႏွစ္ ညႇစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ ဟသြားသည္။ ဟေနေသာ ပါးစပ္ ထဲသို႔ လီးကို တဆုံးသြင္လိုက္ေလသည္။ ေဒၚမာလာ ေခါင္းကို ကိုင္ရင္း ပါးစပ္ကို ပိပိ အမွတ္ႏွင့္ ထိုးေဆာင့္ေတာ့သည္။

လီးမွာေတာ့ သေရေတြ လေရေတြ လားမသိ ေျပာင္ၿပီ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေလၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆက္သြားလၽွင္ ေအာင္ခန႔္ ၿပီးေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကိုလြတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ လွဲအိပ္လိုက္သည္။ ေဒၚမာလာမွ အေပၚမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။ ႏူးညံေသာ ပိပိ အတြင္းသားတို႔၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ၿပီးေတာ့ မလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚမာလာလည္း မ်က္လုံးေလးမွိတ္ ေခါင္းေလးေမာ့ကာ.. ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖီးယူၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။

ေဆာင္ခ်က္တို႔က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း … ေအာင္ခန႔္ကလည္း ေအာက္က ေကာ့ေကာ့ေပး… သိပ္မၾကာခင္ ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ တကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာမ်ား လွုပ္ခတ္ၿပီး လေရတို႔ ဒလေဟာ အခဲလိုက္ အရွိန္ႏွင့္ ပန္းထြက္သြားေတာ့သည္။

ေအာင္ခန႔္ ေမာေမာႏွင့္ တစ္႐ူးတရြက္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဗိုက္ေပၚတြင္ အပုံလိုက္ ျဖစ္ေနေသာ လေရမ်ားကို တစ္႐ူးႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္။ ေလပူတို႔ တစ္ခ်က္ မွုတ္ထုတ္လိုက္ရင္း.. ေအာ္ မိန္းမရွိတာေတာင္ မလိုးရပဲ စြန္ပစ္ခံရတဲ့ ငါ့ဘဝ… ေယာကၡမ ေခ်ာေခ်ာ ေတာင့္ေတာင့္ ရွိတာေတာင္ မလိုးရတဲ့ဘဝ…။ ဂြင္းထုရသည္ကို မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ဒီေန႔ ညေနေတာ့ ေယာကၡမကို မွန္းထုလိုက္ရေသာ အရသာက လိုးရသည့္ အရသာထက္ပင္ ပိုေကာင္းေသး၏ ။စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းရင္ …အျပင္မွာ ဆိုရင္ေတာ့လား.. ဟု စိတ္ထဲတြင္ ႀကိတ္ေတြးရင္း လေရမ်ား သုတ္ထားေသာ တစ္ရွူးကို အမွိုက္ပုံးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။

“အသားေတြက သိပ္မလတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္…”

“အသားေတြ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ထားရင္ ျဖစ္တတ္တာပဲလား…”

“အရင္ဆိုင္မွာတုန္းကေတာ့ ဘယ္လို စီမံထားလဲ မသိဘူး အစ္ကို အသားေတြက ဒီအတိုင္းပဲ”

“ဟာ…ျပသနာပါပဲကြာ…”

စားဖိုမွုးႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ေဆြးေႏြးေနရၿပီ။ အခု ျပသနာက အစားအေသာက္ျပသနာ။ စားသုံးသူမ်ားမွ လာေသာ ျပသနာျဖစ္ၿပီး အသားမ်ား မလတ္ဆတ္ျခင္းဟူေသာ မေျပလည္မွု။ ေအာင္ခန႔္ အသားတုံးကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္ၾကည့္လိုက္သည္။ အနည္းငယ္ ျဖဴေနၿပီး ဖြာဆုပ္ဆုပ္ျဖစ္ေနသည္။

“ကဲကဲ..အဲျပသနာ အတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔ အေမ လူတစ္ယာက္ ေခၚလာတယ္..”

ဟု ေျပာရင္း ေဒၚမာလာ ဝင္လာေလသည္။ သူမေနာက္မွာ သူမ ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းဟု ထင္ရေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး…

“ဒါ အေမ့အသိ တစ္ေယာက္ရဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေဒၚကလ်ာ တဲ့..”

ေအာင္ခန႔္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ..။ သူသိခဲ့ေသာ ကလ်ာ ျဖစ္ေနေလမလားလို႔….။ ေသခ်ာပါသည္.. သူသိေသာ ကလ်ာ.. ကလ်ာမွ ကလ်ာ အစစ္။

“ေအာ္..ဒါနဲ႔ ကလ်ာ ဒါ တို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ တို႔သားမက္… ဒီက မန္ေနဂ်ာ ကိုေအာင္ခန႔္ေပါ့”

“ဟုတ္..ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္…”

ဟု ကလ်ာ အလိုက္သင့္ ႏွုတ္ဆက္လိုက္ရင္း… ေအာင္ခန႔္ကို ျပဳံးျပလိုက္သည္။

“လာ ကလ်ာ ဒို႔ဆိုင္ေရာက္တုန္း တစ္ခုခု စားၿပီးေဝဖန္ေပးပါဦး… စားဖိုမွုႀကီး လက္စြမ္းျပလိုက္ပါဦး..”

ဟုဆိုကာ ေဒၚမာလာႏွင့္ ေဒၚကလ်ာ တို႔ ျပန္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ ျပဳံးရင္း က်န္ခဲ့ၿပီး အရင္ အတိတ္ကို အေတြး ပုံခ်ဲ႕မိေတာ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ။

……….……………………

“ဒီစာေၾကာင္းမွာ ..ျပဳလုပ္သူ ..ခံယူသူ …ကံ.. ကတၱာ ႀကိယာ ..နာမဝိေသသန.. စတဲ့ ဟာေတြကို အရင္ၾကည့္ရတယ္… ျပဳလုပ္သူဟာ…. စာေၾကာင္းေနာက္…………”

ေအာင္ခန႔္ စာကို စိတ္မဝင္စား ဂိုက္ဆရာမ၏ ေျပာပုံ ဆိုပုံသာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ခပ္ဟိုက္ဟိုက္ေလး ျဖစ္ေနေသာ ရင္ဘက္ကိုသာ ၾကည့္ေနမိ၏ …။ ေဘာလီ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ျဖစ္ေနေသာ ဂိုက္ဆရာမေလး၏ နို႔သီးေခါင္းကို ျမင္ရလို ျမင္ရငွား ခါးေလးဆန႔္ၿပီး မသိမသာ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဂိုက္ဆရာမေလးမွ ေအာင္ခန႔္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း

“စာကို စိတ္ဝင္တစား လုပ္ရတယ္ကြ… စိတ္မဝင္စားရင္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ဘူး”

“ဟုတ္ စိတ္မဝင္စားတာ မဟုတ္ပါဘူး… အစ္မက ဒီေန႔ ပိုလွ ေနသလားလို႔”

“ဟား..ေကာင္ေလး စာမရဘူးထင္တယ္ … ေျမႇာက္ေျပာေနတယ္..တို႔က ေျမႇာက္ေျပာလဲ ရိုက္မွာပဲ..”

ဟု ဆိုကာ… ေအာင္ခန႔္ ေပါင္ရင္းနားကို လွမ္းရိုက္လိုက္သည္။ လွမ္းရိုက္လိုက္ေသာ လက္က ျပန္မသိမ္းပဲ ဆက္တင္ထားရင္း…

“ကဲပါ ..စာ ဆက္သင္မယ္..လိုက္ၾကည့္ေနာ္…”

ဟု ဆိုကာ..စာဆက္သင္ေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ကလည္း ရင္ဘက္ကို ဆက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စာရွင္းေနေသာ ဂိုက္ဆရာမေလးသည္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေဘာပင္ထည့္ထားေသာ ခြက္ကို လက္ႏွင့္ တိုက္ခ်မိသြားသည္။ ဆရာမ ေကာက္မည္ အျပဳ ေအာင္ခန႔္က ဦးေအာင္ ေကာက္လိုက္သည္။ စာပြဲေအာက္မွ ျပန႔္က်ဲေနေသာ ေဘာပင္မ်ားကို ေကာက္ရင္း.. ဂိုက္ဆရာမ ေအာက္ပိုင္းကို ၾကည့္မိလိုက္သည္။

ဂ်င္းစကပ္ တိုတို၏ ေအာက္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အနီေလးက ေအာင္ခန႔္ကို ဖိတ္ေခၚေနသလိုလို။ ဂိုက္ဆရာမေလးကပဲ တမင္ ကားျပထားသည္လား ေအာင္ခန႔္ မေျပာတတ္။ ေအာင္ခန႔္ ဂိုက္ဆရာမ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ေခါင္း ႏွင့္ အတင္းတိုးဝင္ရင္း ေဘာင္းဘီအနီေလးကို နမ္းလိုက္သည္…. ေသးနံလိုလို ပိပိနံလိုလို ခပ္သင္းသင္းေလး..။

“ေဒါက္….. ခြပ္….”

ေအာင္ခန႔္ ေခါင္း က်ိမ္းတတ္သြားသည္။ ဂိုက္ ဆရာမ၏ ေပတံေစာင္းႏွင့္ ေခါက္လိုက္ေသာ လက္သံက အေတာ္ျပင္းေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ စိတ္ကူယဥ္တာ လြန္သြားသည္။

“စာကို ေသခ်ာ လိုက္ၾကည့္”

ဟု ဆိုကာ စာကို ဆက္ရွင္းျပေနေသာ ဂိုက္ဆရာမေလး ေဒၚကလ်ာ……..။ ။’

အခန္း (၈)

၁၀ တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္သူ ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာေၾကာင့္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ MP4 စက္ေလးႏွင့္ နားၾကပ္တပ္ကာ ဂ်ပန္ကား ၾကည့္ေနသည္။ ထိုဂ်ပန္ကားထဲတြင္ ဂ်ပန္မ အသားျဖဴျဖဴက ေလးဘက္ေထာက္ရင္း ေနာက္မွ ဂ်ပန္ႀကီးမွ လိုးေဆာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္..။ ဂ်ပန္ကားတို႔ ထုံးစံအတိုင္း ဂ်ပန္မ အသံစူစူက နားကြဲမတတ္…။ ေအာင္ခန႔္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ JJ ေဘာင္းဘီဟုေခၚေသာ ေဘာင္းဘီအပြကို အနည္းငယ္ေလၽွာၿပီး လီးကို ကိုင္လိုက္သည္။ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ေတာ့ ဂိုက္ဆရာမေလးပုံ ေပၚလာေလသည္။

ဂ်ပန္မ အသံကို ဂိုက္ဆရာမေလး အသံႏွင့္ ကူးေျပာင္း စိတ္ကူးလိုက္သည္။ ဂိုက္ဆရာမေလးက လက္ ၂ ဖက္ႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ လီးကို ထုေပးသည္ဟု ေတြးရင္း အရွိန္ပါပါ ထုေလသည္။ ပါးစပ္ကလဲည္း …အား….ဆရာမ လုပ္လုပ္…ေကာင္းတယ္ ဆရာမရယ္ ..အရမ္းေကာင္းတယ္….။

ထို အခ်ိန္

“ဆရာမ ဒီေန႔လာတာ ေစာပါလား..”

“ဟုတ္တယ္ရွင့္ ဒီေန႔ သြားစရာေလးရွိလို႔ ေစာေစာ ထြက္လာတာ..”

ေအာင္ခန႔္အေမႏွင့္ ေဒၚကလ်ာတို႔ ေလွကားခြင္မွာ ဆုံေတြ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအာင္ခန႔္အေမက ေဈးသြားရန္အဆင္း .. ခပ္သုတ္သုတ္ တက္လာေသာ ကလ်ာႏွင့္ အဆုံ ျဖစ္ေလသည္။

“သားကေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့မယ္ဆိုၿပီး MP4 ေလး ဖြင့္ေဆာ့ေနေလရဲ့ေလ..”

“ဟုတ္…အန္တီ့သားက ဉာဏ္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္…”

“ဉာဏ္သာ ေကာင္းတာ ဆရာမေရ.. အေပါင္းအသင္းကေပါ့.. ဂိမ္းေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ ၁၀ တန္းေတာင္ ေအာင္ပါ့မလား မသိဘူး”

“အဲဒါကေတာ့ အန္တီ့သား ႀကိဳးစားမွုပဲေပါ့။ က်မကေတာ့ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးမွာပါ အန္တီ”

“ဒါဆို ေဈးသြားလိုက္ဦးမယ္ ဆရာမေရ.. သူ႔အေဖ အတြက္ ဝက္သားေလး ဝယ္ခ်င္လို႔”

“ဟုတ္ အန္တီ..”

ဟုဆိုကာ ကလ်ာ အေပၚသို႔ တက္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္တံခါး အနည္းငယ္ ဟေနသည္။ ေအာ္… ဒီကေလးေတာ္ေတာ္ အေဆာ့ မက္တာပဲ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိေတာ့သည္။ တံခါး ဖြင့္ၿပီး အထဲဝင္ကာ တံခါးေသခ်ာ ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေအာင္ခန႔္ အခန္းရွိရာသို႔ လွမ္းခဲ့သည္။

တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကလ်ာ ျမင္ရၾကားရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကလ်ာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ ေက်ာေပးၿပီး MP4 ကို လက္တစ္ဖက္ကကိုင္ကာ ေနာက္တစ္ဖက္က လွုပ္ေနၿပီး တကိုယ္လုံး တုန္ေနသည္။ ပါးစပ္မွလည္း…အား…. ဆရာမ လုပ္လုပ္… ေကာင္းတယ္ ဆရာမရယ္ .. အရမ္းေကာင္းတယ္…. ဟု ေအာ္ေနေသးသည္။

ကလ်ာ အသာေလးဝင္လာၿပီး ေအာင္ခန႔္ ဘာလုပ္ေနလဲဟု သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ အနားကပ္ၾကည္လိုက္ေတာ့… ကလ်ာ အံၾသရမလား .. ေဒါသထြက္ရမလား မသိျဖစ္သြားသည္။ MP4 ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်ပန္လိုးကား …ဂ်ပန္မက ေအာက္မွ ကားထားၿပီး ဂ်ပန္ႀကီးလီးမွာ အဝင္အထြက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ေနေလသည္။ လီးအဝင္အထြက္.. တို႔ႏွင့္အတူ ဂ်ပန္မ ဖုတ္ဖုတ္မွ ကပ္ပါလာေသာ ဖုတ္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသား။ ၿပီးေတာ့… ေအာင္ခန႔္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ႀကီးမားေနေသာ လီးႀကီး … လီးထိပ္မွာ မွိုဖူးႀကီးလို ေျပာင္ၿပီ နီျမန္းေနေလသည္။

ကလ်ာ ဖုတ္ဖုတ္မွ တစ္ခ်က္ ဆစ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုႏွင့္မ ေတြ႕ဆုံခ်ိန္တြင္ ဆရာေက်ာင္းသား မရွိ ေမာင္ႏွမ မသိေတာ့သည္ကို ကလ်ာ လက္ခံလိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ထုေနေသာ လီးႀကီးကို ကလ်ာ မ်က္ေတာင္ မခပ္ ၾကည့္မိေနေတာ့သည္။ တစုံတေယာက္က မိမိကိုၾကည့္ေနသည္ဟု စိတ္က ထင္လိုက္ေသာ ေအာင္ခန႔္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဖီးတက္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လက္တဖက္က လီးကိုင္ရက္သားႏွင့္ ..။

လွည့္ၾကည့္မိေတာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားေလသည္။ သူ႔လီးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနေသာ ေဒၚကလ်ာ…။

ကလ်ာ တစ္ေယာက္ ေစာေစာက ျမင္ကြင္းကို သူမသိသလို မျမင္သလို ေနရင္း စာရွင္းျပေနသည္။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ မ်က္ႏွာပူတာလား ရွက္တာလားမသိေတာ့.. ကလ်ာ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲ ကိုယ္ေရးထားေသာ စာအုပ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စာရွင္းတာကေတာ့ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္..။ ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ အရဲစြန႔္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ.. စာရွင္းေနေသာ ကလ်ာအား ..

“အစ္မ ခုနက ျမင္တာေတြကို အေမ့ကို မေျပာပါနဲ႔ေနာ္..”

“ေျပာမယ္ဆိုရင္… မင္းဘာလုပ္ခ်င္လဲ… မင္းက ငါ့ကိုလည္း ထည့္ၿပီး စိတ္ကူးေသးတယ္.. အဲဒါ ဘာသေဘာလဲ”

ကလ်ာ ေျပာေနတာ ေဒါသသံမပါမွန္း သိေသာ္လည္း.. တိုင္ေျပာမယ္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းႀကီးသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရိုက္လၽွင္လဲ ခံရေတာ့မည္.. တိုင္လၽွင္လဲ ခံရေတာ့မည္… ဂိုက္ဆရာမ ေနာက္မလာရင္လဲ စာက်က္ရ သက္သာသည္..။ မထူးဇာတ္ခင္းတာပဲ ေကာင္းတယ္ဟု ေတြးရင္း..

“က်ေနာ္… က်ေနာ္.. အစ္မနဲ႔ ေနခ်င္လို႔.. အစ္မကို မွန္းၿပီး လုပ္ေနတာ….”

ဟု ေနာက္ဆုံးပိတ္ အိပ္ႏွင့္လြယ္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ တဆုံး ေျပာခ်လိုက္ေတာ့သည္….။

“ဘာ !!..”

တကယ္တမ္း အျဖစ္က ကလ်ာသည္ သူမရည္းစားႏွင့္ ယေန႔ ဂိုက္ေပးရေသာ အခ်ိန္တြင္ တည္းခိုခန္းသြားရန္ စီစဥ္ၿပီးသား..။ သို႔ေသာ္.. ေအာင္ခန႔္အေမႏွင့္ မေတြ႕ခင္က ဖုန္းဝင္လာၿပီး သူမရည္းစား မလာျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာလို႔ ရည္းစားႏွင့္ စိတ္ေကာက္ေနေသာ အခ်ိန္…။ ေနာက္တစ္ခုက ကာမဆႏၵ နိုးၾကားလြယ္ေသာ ကလ်ာအဖို႔ ရည္းစား ခ်ိန္းဆိုကတည္းက ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ကြက္ေအာင္ ပိပိမွ ခ်စ္ေရၾကည္မ်ား ထြက္ခဲ့သည္။ ခ်ိန္းတဲ့ေန႔ ေရာက္ေတာ့လည္း ထိုအေတြးေၾကာင့္ ပိပိထဲမွ အရည္ၾကည္တို႔ တစစ္စစ္ ထြက္ေနၿပီ..။ ဒီထက္ဆိုးတာက ေအာင္ခန႔္ ျပဳမွုေနေသာ ျမင္ကြင္းက သူမအား ထပ္ေလာင္း ထႂကြေသာင္းက်န္းေစသည္။

သို႔ေသာ္.. ဆရာမဂုဏ္ ကို မေလးမစား လုပ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္သာ ခပ္တင္းတင္း ေနရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဘာ…. ဆိုေသာ အသံ နည္းနည္း က်ယ္သြားမွန္း ကလ်ာကိုယ္တိုင္လဲ သိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ထိန္းထားေသာ ကာမစိတ္တို႔ေၾကာင့္ တဖက္က အသံက်ယ္သြားျခင္းသာ….။ ဒါကို ေအာင္ခန႔္က မသိ.. မိုးႀကိဳးပစ္ၿပီဟု ထင္လိုက္ေလသည္။ ကလ်ာက ေအာင္ခန႔္ကိုဆက္ၿပီး

“ေအာင္ခန႔္ ဒီဘက္လွည့္စမ္း..”

ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္လုံးသာ လွည့္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေတာ့ မေမာ့ရဲ…။ ေခါင္းေခါက္ေတာ့မလား.. ရိုက္ေတာ့မလား.. သို႔မဟုတ္ ငါ မသင္ေတာ့ဘူးမ်ား ေျပာၿပီး ထျပန္မလား မသိ…။ မ်က္စိမွိတ္ ေခါင္းငုံရင္း ရေတာ့မည့္ အျပစ္ဒဏ္ကို ေစာင့္ေနေလသည္။

“ငါ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္စမ္း…”

ေအာင္ခန႔္ မရဲတရဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာလုပ္လုပ္ ေအာင္ခန႔္ ခံယူရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။

“မင္း ကတိေတာ့ ေပးရလိမ္မယ္…”

“ဟုတ္..ေျပာပါ အစ္မ..”

“တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး မင္း ဒီႏွစ္ ၁ဝ တန္း ေအာင္ေအာင္ ေျဖရမယ္..။ ေနာက္ၿပီး ငါသင္တဲ့စာကို ဂုဏ္ထူးပါေအာင္ ေျဖရမယ္…။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္ကိစၥမဆို မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ၂ ေယာက္ပဲ သိရမယ္…။ ေပးနိုင္မလား”

“ဟုတ္.. ေပးနိုင္ပါတယ္…”

“အဲဒီကတိေတြ ေပးနိုင္ရင္ မင္းလုပ္ခ်င္တာ အစ္မ အကုန္ လိုက္ေလ်ာမယ္…”

ေအာင္ခန႔္ နားမလည္သလို ၾကည့္ေနစဥ္ ကလ်ာ၏ လက္ ၂ ဘက္က ေအာင္ခန႔္ ပခုံးေပၚသို႔ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

အခန္း (၉)

အေတြ႕အၾကဳံ မရွိေသးေသာ ေအာင္ခန႔္ သူၾကည့္ဖူးသည့္ ဇာတ္ကားထဲကလို ကလ်ာ့ ႏွုတ္ခမ္းကို ဆြဲစုပ္လိုက္သည္။ ကလ်ာက တြန္းလိုက္ျပန္သည္။

“ေအာ္..မင္းမွာလဲ ခိုးခ်င္တာကျပာလို႔ လက္ကခ်ာလို႔ ဆိုသလို ျဖစ္ေနၿပီ… နမ္းတယ္ဆိုတာ မိန္းကေလး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကိုပဲ သၾကားလုံး စုပ္ၿပီး ငုံသလို ငုံရတယ္…”

ဟုေျပာကာမွ ေအာင္ခန႔္ ရွက္သလိုလို ျဖစ္မိသည္။ ကလ်ာ့ ပါး ၂ ဖက္ကို လက္ႏွင့္ ထိန္းရင္း ေစာေစာက ကလ်ာေျပာသလို ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလး အသာ စုပ္လိုက္သည္။ ကလ်ာက အလိုက္သင့္ ဆိုသလို ေအာင္ခန႔္ အေပၚႏွုတ္ခမ္းကို ျပန္စုပ္ေလသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကလ်ာ လၽွာႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ ႏွုတ္ခမ္းကို သပ္ရင္း ပါးစပ္ထဲသို႔ ထိုးထည့္ေပးေလသည္။ အေျခအေန ေျပာင္းလာေသာ အနမ္းေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ အလိုက္သင့္ ဆိုသလို လၽွာကို ျပန္စုပ္ရင္း နမ္းေနမိသည္။ ကာမ ဒီကရီ တတ္လာျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ကလ်ာနို႔ကို အေပၚမွ ညႇစ္လိုက္သည္…။

“အား.. မရမ္းမညႇစ္ရဘူးေလ.. နာတာေပါ့… ၿပီးေတာ့ အကၤ်ီေတြ ေၾကမြကုန္မယ္… ခဏေနဦး အကၤ်ီ ခၽြတ္လိုက္ဦးမယ္..”

ဟု ဆိုကာ အကၤ်ီကို ခၽြတ္ေနေလသည္။ ေဘာ္လီပဲ က်န္ေတာ့ေသာ ကလ်ာ အေနာက္ကိုလွည့္ရင္း ေဘာ္လီခ်ိတ္ ျဖဳတ္ခိုင္းေလသည္။ တခါမွ ေဘာ္လီခ်ိတ္ မျဖဳတ္ဖူးတာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ခၽြတ္မရ ….။ ေဘာ္လီခၽြတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ကလ်ာ ေရွ႕သို႔ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ ကလ်ာ၏ လုံးက်စ္ေနေသာ နို႔ကို ျမင္ေသာအခါ ေအာင္ခန႔္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ကလ်ာကို တြန္းလွဲကာ… နို႔သီးေခါင္းကို စုပ္ယူလိုက္သည္။ ကလ်ာ ေကာ့တတ္လာေသာ္လည္း လူပ်ိဳ ႏြားသိုးႀကိဳးပ်က္၏ စုပ္အားေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္းေလး နာတတ္လာသည္။

“အီး…အင္း.. ေစာေစာက နမ္းသလိုပဲ အသာေလး လုပ္ရတယ္ကြ .. မင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနၿပီ..”

“အစ္မရယ္..သင္ေပးမွေတာ့ အကုန္ သင္ေပးေတာ့ေနာ္…”

ကလ်ာ မ်က္ေစာင္းေလး တခ်က္ထိုးလိုက္ရင္း… ပက္လက္လွဲေနရာမွ ထလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေအာင္ခန႔္ JJ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ေထာင္မက္ေနေသာ လီးႀကီးမွာ တဆတ္ဆတ္ လွုပ္ေနသည္။ လီးထိပ္မွာလည္း လေရၾကည္မ်ားႏွင့္..။ ကလ်ာ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ေအာင္ခန႔္ လီးကို ကုန္းစုပ္လိုက္သည္။ ပါးစပ္၏ အေႏြးဓါတ္တို႔က ေအာင္ခန႔္ တကိုယ္လုံး ျပန႔္ႏွံသြားသည္။ လက္တဖက္ကလည္း ထုေပးေနၿပီး ပါစပ္စုပ္အားတို႔က ပါးခ်ိဳင့္ဝင္ေအာင္ စုပ္ေနသည္။

“အစ္မ….အ…မ …ဆက္မလုပ္နဲ႔ေတာ့… က်ေနာ္ ၿပီးေတာ့မယ္…..”

ထိုအခါမွ ကလ်ာ အစုပ္ရပ္ရင္း ေလးဘက္ေထာက္လိုက္သည္။ စကပ္အတို ဝတ္လာတာေၾကာင့္ လုံးေနေသာ ဖင္ႀကီးႏွင့္ အတူ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အနည္းငယ္ ျမင္ရသည္။ ေအာင္ခန႔္ စကပ္ကို အသာ မတင္လိုက္သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို တျဖည္းျဖည္း ခၽြတ္လိုက္သည္။ ဖုတ္ဖုတ္ေနရာတြင္ ေအာင္ခံေဘာင္းဘီႏွင့္ ကပ္ၿပီး ခၽြတ္လိုက္ရာ ေအာက္ခံေဘာင္ဘီႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ၾကား ေစာက္ရည္ၾကည္တို႔ မၽွင္တန္းေနေသးသည္။

ေစာက္ပတ္နံ ခပ္သင္းသင္က လီးကို ေထာင္သည္ထက္ ေထာင္ေစေလသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပင္ အဆုံးထိ မခၽြတ္နိုင္ ေအာင္ခန႔္ ေစာက္ပက္ကို လၽွာႏွင့္ ယက္မိေတာ့သည္။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ငံငံ အရသာက ဘာအရသာႏွင့္မွ မတူ ေကာင္းမြန္လွသည္။ ေစာက္ဖုတ္အကြဲထဲ လၽွာႏွင့္ ထိုးလိုက္သည့္ အခါ ႏူးညံေသာ အထိအေတြ႕ႏွင့္ အရသာ ပိုစူးလာေလသည္။

ေအာကားေတြသာ ၾကည့္ဖူးၿပီး အျပင္မွာ တကယ္မျမင္ဖူးေသာ ေစာက္ဖုတ္ကို အသာျဖဲၾကည့္လိုက္သည္။ နီေထြးေထြး ေရာင္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းေအာက္ ေစာက္ရည္မ်ားႏွင့္ ခပ္ခၽြဲခၽြဲ ျဖစ္ေနေသာ ထိပ္ေလး ခပ္ညိဳညိဳရွိေသာ ေစာက္ပတ္ အတြင္း ႏွုတ္ခမ္းသား ၂ ခု..။ ထိုအရာကို ေအာင္ခန႔္ လက္ညိဳးေလးႏွင့္ ထိလိုက္ေတာ့ ကလ်ာ ဆက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လက္ညိဳးေလးကို အကြဲတေလၽွာက္ပြတ္လိုက္ေတာ့ ေစာက္ရည္မ်ား က်လာေလသည္။ လက္ညိဳးေလးႏွင့္ ဟိုစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း အေပါက္ေလးကိုရွာေလ ကလ်ာက တအီးအီး ..တအဲအဲ ႏွင့္ ဖီးတတ္ေလ ျဖစ္ေနသည္။

ေအာင္ခန႔္ ႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို လက္ညိဳးက ေစာက္ေခါင္းထဲ ဝင္သြားေလသည္။ ကလ်ာ တစ္ေယာက္ တဆက္ဆက္ တုန္ေနေတာ့သည္။ ေအာင္ခန႔္လည္း လက္ညိဳးထုတ္ၿပီး လီးႏွင့္ အေပါက္တည့္တည့္ဟု ထင္ေသာ ေနရာကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထိုးတုန္းကေတာ့ အေပါက္တည့္တည့္ဟု မွန္းထိုးလိုက္ေသာ္လည္း လေရႏွင့္ ေစာက္ရည္တို႔ေၾကာင့္ အေပါက္လြဲကာ ေစာက္စိကို ေခ်ာ္ထိုးမိသည္။

ေအာင္ခန႔္ မလိုးဖူးသည္သာရွိသည္ ဝင္မဝင္ေတာ့ သိသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ထိုးျပန္သည္ ထပ္ေခ်ာ္ၿပီး ေစာက္စိကို ထိမိျပန္သည္။ တတိယ အႀကိမ္ လြဲၿပီးသည့္ေနာက္ ကလ်ာ စိတ္မရွည္ေတာ့..။ ေခ်ာ္ထိုးမိတိုင္း ေစာက္စိကိုထိၿပီး လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္ကို ပြတ္ဆြဲမိသလို ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကလ်ာ ေစာက္ပတ္ကလည္း ယားလွၿပီ….။ လူပ်ိဳအစစ္ အေပါက္ေပ်ာက္ေနတာေၾကာင့္

“မင္း ပက္လပ္လွန္လိုက္ေတာ့…ငါပဲ လုပ္ေပးေတာ့မယ္…”

ဟု စိတ္မရွည္ေသာ ေလသံႏွင့္ ေျပာေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ဒုံးပ်ံထိပ္ဖူးႀကီးလို ေထာင္မတ္ေနသည္။ ကာမဆိပ္တတ္ေနေသာ ကလ်ာ ရွက္မေနေတာ့ပဲ.. လီးထိပ္ကို ကိုင္ကာ ေစာက္ပက္ အဝတြင္ေတ့ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းေလးေထာင္လာသည္ အထိ ဖီးတတ္လာေလသည္။

တရစ္ခ်င္း တထစ္ခ်င္း ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေသာ ခံစားခ်က္ ႏွင့္ ႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ေခါင္း၏ အထိအေတြ႕က အေတာ္ကို ေကာင္းမြန္ေလသည္။ကလ်ာလည္း ေခါင္းေလးေမာ့ရင္း ဖီးခံေလသည္။ ေစာက္ရည္ႏွင့္ လီးေရတို႔က ေအာင္ခန႔္၏ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ လီးေမႊးမ်ားတြင္ ရႊဲႏွစ္ေနသည္။ ကလ်ာလည္း အေပၚမွေနၿပီး ျမင္းစီးေနသလို ေဆာင့္ခ်က္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ေလသည္။ အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ..

“အား …အစ္မ…က်ေနာ္…. ၿပီးေတာ့မယ္….. ၿပီး….”
ဟု ေအာင္ခန႔္ ေျပာသံၾကားေသာ အခါ ကလ်ာ ေစာက္ပတ္မွ လီးကို ခၽြတ္ၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ ဆက္ငုံကာ စုပ္ေပးေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ လီးရည္တို႔ ကလ်ာ ပါးစပ္ ျပည့္လုနီးနီး အထိ အရွိန္ႏွင့္ ပန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။ သုတ္ရည္မ်ားကို တစ္ရွူးထဲေထြးထည့္ၿပီးေနာက္ အသစ္တစ္ရြက္ယူကာ.. ေအာင္ခန႔္ လီးကို သုတ္ေပးေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ မထနိုင္ေသး..။ ပက္လက္ေနေသာ ေအာင္ခန႔္ ရင္ထဲ ကလ်ာ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ အိမ္တံခါးဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။

ေအာင္ခန႔္အေမက ေဈးဝယ္ရင္း ဆရာမအတြက္ေရာ သားျဖစ္သူေအာင္ခန႔္ စားရန္ သစ္ေတာ္သီး ဝယ္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဈးျခင္းေတာင္းခ်ကာ သစ္ေတာ္သီး လွီးလိုက္ေလသည္။ သစ္ေတာ္သီး စိတ္ၿပီေသာ အခါ ပန္းကန္ထဲထည့္ရင္း ေအာင္ခန႔္ အခန္းသို႔ ဝင္လိုက္သည္။

“ကဲ နားလည္ၿပီေနာ္… ဒီေလ့က်င့္ခန္းေလး လုပ္လိုက္.”

“ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ..”

ဟု ေျပာဆိုေနေသာ ဂိုက္ဆရာမေလး ကလ်ာ ႏွင့္ သားျဖစ္သူ ေအာင္ခန႔္အား ေတြ႕ေလသည္။

“ဆရာမ နဲ႔ သား စားဖို႔ သစ္ေတာ္သီး ဝယ္လာတယ္ စားလိုက္ပါဦးေနာ္..”

“ဟုတ္ ..အန္တီ ေက်းဇူးပါပဲ”

ဟု ဆိုကာ ပန္းကန္လွမ္းယူလိုက္ရင္း ေအာင္ခန႔္ ေရးေနသာ စာမ်ားကို ကလ်ာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ပန္ကန္ေပးၿပီး ျပန္ထြက္သြားေသာ အခါမွ ေအာင္ခန႔္ႏွင္ ကလ်ာတို႔ ေဘာင္းဘီ ျပန္ဝတ္ၾကသည္ကိုေတာ့ ေအာင္ခန႔္အေမ မသိနိုင္ေတာ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား..။

အခန္း (၁၀)

ဂိုက္ဆရာမေလး ကလ်ာႏွင့္ ၁ဝ တန္း ေက်ာင္းသားေအာင္ခန႔္တို႔ အေျခအေနက အေတာ္ကိုပင္ တိုးတက္ခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္တိုးတတ္သလဲဆိုရင္ ကလ်ာ မလာတဲ့ရက္ဆိုရင္ ေအာင္ခန႔္ အေမထံမွ စာေမးရန္ ဖုန္းေတာင္းၿပီး Message ႏွင့္ Sex chat လုပ္ၾကသည္။ အားမရလၽွင္ ဖုန္းေျပာၿပီး Phone Sex လုပ္ၾကသည္။ ဒါတင္မက ေအာင္ခန႔္ ကို စာေမးလို႔ရရင္ လီးစုပ္ေပးသည္။ တခါတေလ ကလ်ာ ေအာင္ခန႔္လေရကို မ်ိဳခ်တတ္ေသးသည္။

ေအာင္ခန႔္ကလည္း က်န္ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို မရပဲ ရွိရင္ ရွိမည္။ ကလ်ာ သင္တဲ့ ဘာသာကေတာ့ ေမးသမၽွ ရေလသည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ မလုပ္ရဘူးဆိုေသာ ေန႔ေတြဆို နို႔စို႔တာ နမ္းတာ အဖုတ္ႏွိုက္တာ ေလာက္ေတာ့ ေအာင္ခန႔္ လုပ္ေနက်။ ကလ်ာ လာတဲ့ အခ်ိန္ကိုပဲ ေအာင္ခန႔္ ေမၽွာ္ေနတတ္သည္။

ကလ်ာကလည္း သူမရည္းစားႏွင့္ အဆင္ေျပသည္ဟု မရွိေတာ့။ သူမရည္းစားက အလုပ္ကိုပဲ စိတ္ဝင္စားသူ ျဖစ္သည္။ အရင္ကေတာ့ အလုပ္ဟုဆိုလၽွင္ ကလ်ာ သည္းခံေပးသည္။ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူမရည္းစားက အလုပ္ဆိုလၽွင္ ကလ်ာ ခြင့္မလြတ္ေတာ့။ အခုလည္း ေအာင္ခန႔္ ကလ်ာဆီကို ဖုန္းဆက္ေနသည္။

“ဟယ္လို အစ္မ …”

“အင္း ေမာင္ေလးေျပာ…”

“အစ္မ အခု ဘယ္မွာလဲ”

“အိမ္မွာေပါ့…”

“ဘယ္သူရွိလဲ အစ္မ အိမ္မွာ”

“ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူးရွင္… ဘာလဲ… လိုခ်င္ျပန္ၿပီလား… ကိုယ္ေတာ္”

“ဟဲ..ဟဲ.. အစ္မကလဲ ..”

“ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ မေန႔က အႏွိုက္ေကာင္းလို႔ ဆီးေအာင့္ေနၿပီရွင့္… ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ၿပီေနာ္”

“အာ အစ္မကလည္း ဒီမွာ က်ေနာ္က ကိုင္ေတာင္ထားၿပီးၿပီ..”

“ကိုင္ထားၿပီးလဲ ေမာင္ေလးၾကည့္ေနက် ကားေလးၾကည့္ၿပီး လုပ္လိုက္ေပါ့..”

“အစ္မ အသံ မၾကားရရင္ ဘယ္ ဖီးတက္မလဲ …အာ့ဆိုလဲ ထားပါေတာ့ ေအာင္းထားလိုက္ေတာ့မယ္… အစ္မလာေတာ့ အဝေသာက္ရတာေပါ့… ဟဲ ဟဲ..”

“အက်င့္ပုတ္ေလး ဘယ္သူက လုပ္ေပးမယ္ ေျပာလို႔လဲ..”

“ေအာ္ ဒါနဲ႔ .. အစ္မ က်ေနာ့္ကို ဆုခ်ဖို႔ ျပင္ထားေတာ့..”

“ဘာလို႔..”

“အစ္မ ေျပာထားတာ မွတ္မိလား… ေက်ာင္းစာေမးပြဲမွာ အစ္မသင္တာ ဂုဏ္ထူးထြက္ရင္ ဆုခ်မယ္ဆို..”

“အင္းေလ ..Report Card ရၿပီလား .. ဂုဏ္ထူးထြက္တယ္ေပါ့..”

“ဟုတ္ ထြက္တယ္ေလ ..အဲဒါေၾကာင့္ ဆုခ်ဖို႔ လုပ္ထားလို႔ ေျပာတာေပါ့…”

“ဟုတ္ပါၿပီတဲ့ရွင္…ကဲ ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာ…”

“တကယ္ေျပာရမွာလား အစ္မ”

“အင္း ေျပာေလ..”

“အစ္မ စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္လုံး အစ္မနဲ႔ လိုးခ်င္တယ္..”

“အို…ေမာင္ေလးကလဲ…”

“ဘာလဲ မေပးဘူးလား …”

“ေရာက္မွ ေျပာမယ္ကြာ…ေနာ္… ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္..”

“မရွက္ပါနဲ႔ အစ္မရယ္ က်ေနာ္ အားေဆးေသာက္ထားလိုက္မယ္ ဒါပဲေနာ္”

ဟုဆိုကာ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့သည္…

ကလ်ာ ဒီေန႔ ထြက္လာရတာ ကိုယ့္ဟာ့ကို မလုံမလဲ။ ကုတ္အကၤ်ီအရွည္ႏွင့္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ပိုက္ကာ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကုတ္အကၤ်ီ လက္ရွည္မို႔ လုံျခဳံသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ထိုကုတ္အကၤ်ီေအာက္တြင္ အဝတ္ႏွင္တူတယ္ဆိုလို႔ တစ္ခုမွ မပါ။ အဖုတ္ေမြးတို႔ကလဲ ဒီမနက္ကမွ ကိုယ္တိုင္ရိတ္ခဲ့လို႔ အေမြးပါသည့္အတြက္ ေလတိုက္ရင္ အဖုတ္က ေအးကနဲ..။ ဘယ္သူမွ မသိေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ေတာ့ သိေနသည့္အတြက္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဖီးတက္ေနတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာက ပန္းႏုေရာင္ပင္ သန္းေနေသး၏..။

လမ္းေလ်ာက္လၽွင္ ကုတ္အကၤ်ီက လွုပ္သျဖင့္ အရင္ ေဘာ္လီပါသည့္အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ လမ္းေလၽွာက္တိုင္း ကုတ္အကၤ်ီ အသားက နို႔သီးေခါင္းႏွင့္ လာလာ ပြတ္မိေနေသးသည္။ နို႔သီးေခါင္းပြတ္မိေလ အဖုတ္မွ ယားေလ အရည္ကထြက္ေလ ႏွင့္ အေတာ္ပင္ အေနရခက္ေနသည္။

ထိုသို႔ဝတ္လာျခင္း အႀကံက ခၽြတ္ရလြယ္ၿပီး ျပန္ဝတ္ရလြယ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ေအာင္ခန႔္ကို ဆုခ်ရန္လည္း ပါသည္။ အေရးထဲ ကားကမလာ..။ လာသည့္ကားကလည္း ၾကပ္သိပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္နိုင္။ ကားၾကပ္လဲ အခ်ိန္ေနာက္က်မည္စိုးေသာေၾကာင့္ တက္လိုက္လာခဲ့သည္။ ၃ မွတ္တိုင္သာ စီးရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေပါက္နားမွာပင္ စီးခဲ့သည္။

တက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပင္ ကလ်ာ့နားသို႔ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ေနာက္က ကပ္ေနသည္ကို သတိထားမိေလသည္။ ေအာ္ သူေနာက္မွတ္တိုင္ဆင္းေတာ့မလားဟု ကလ်ာ အနည္းငယ္ ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူလည္း ကလ်ာ တိုးသည့္ဘက္သို႔ လိုက္တိုးေနသည္။ ကလ်ာ အေျခအေန မဟန္ေတာ့မွန္း သိေသာ္လည္း ေနာက္ ၃ မွတ္တိုင္ပဲမို႔ သည္းခံေနလိုက္သည္။ ဒါကို ဟိုလူက သူကို အခြင့္ အေရးေပးသည္ အထင္ႏွင့္ တန္းကိုင္ထားေသာ လက္တဖက္ ခ်လိုက္ၿပီး ကလ်ာ ဖင္နားေလးကို အကဲစမ္း ပြတ္သပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ကလ်ာ ထိုလူကို တခ်က္လွည့္ၾကည္လိုက္သည္။ ထိုလူကေတာ့ သူမဟုတ္သလို ႐ုတ္တည္ႀကီးျဖင့္..။ မီးပြိင့္ကလည္း ဒီေန႔မွ ၂ ခါရွိၿပီ .. မိေနျပန္သည္။ ထိုလူမွ ကလ်ာ ဖင္ကို ပြတ္ေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း အေရွ႕ ေရာက္လာေလသည္။ ကလ်ာ တတ္နိုင္သမၽွ ကိုယ္ေလးကို က်ဳံ႕ရင္း ကာကြယ္ေသာ္လည္း ထိုလူလက္မွာ ကုတ္အကၤ်ီထဲသို႔ပင္ ေရာက္ေနေလၿပီ။

ဘာမွ မဝတ္ထားေသာ ကလ်ာ တစ္ေယာက္ ေပါင္အသာေလး လိမ္ၿပီး တန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေလသည္။ ထိုလူကလည္း အေတြ႕အၾကဳံရွိဟန္တူသည္။ ေပါင္းေလး တေလၽွာက္ ပြတ္ၿပီး အေပၚသို႔ တျဖည္းျဖည္း တက္လာေလသည္။ ကလ်ာ တစ္ေယာက္ ကုတ္အကၤ်ီဝတ္လို႔ ပူတာလား .. လူၾကပ္လို႔ ပူတာလား အႏွိုက္ခံရလို႔ ပူတာလားမသိ ေခၽြးမ်ား က်လာေလသည္။

ထိုလူ ေပါင္ကို ပြတ္သပ္ေနေတာ့ ကလ်ာ ေျခလိမ္ထားသည္က အနည္းငယ္ အားေလ်ာ့သလို ျဖစ္သြားသည္။ ဒီ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနေသာ ထိုလူသည္ ကလ်ာ့ အဖုတ္ေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ယခင္ကတည္းက ေစာက္ရည္ထြက္ေနေသာ ကလ်ာ၏ အဖုတ္ထဲ ထိုလူလက္ခလယ္က တစ္ဆစ္ေလာက္ ဝင္သြားသည္။ လက္ကို အၿငိမ္မေနပဲ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ ပြတ္လိုက္ဆြဲလိုက္ လုပ္ေနသည္။ ကလ်ာ့ဖင္ကိုလည္း အေနာက္မွ ထိုလူ႔လီးႀကီးႏွင့္ ေထာက္ထားေသး၏။ ကလ်ာ့ .. စိတ္ရိုင္းတို႔က ထိုေနရာတြင္ပင္ ထိုလူအား ကုတ္အကၤ်ီလွန္ၿပီး ကုန္းေပးလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။

ကလ်ာ တစ္ေယာက္ စပယ္ယာ၏ မွတ္တိုင္ေအာ္သံကိုသာ စိတ္ထဲတြင္ ေရတြက္မွတ္သား မိေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ။

အခန္း (၁၁)

မွတ္တိုင္ေရာက္လို႔ ကလ်ာ တစ္ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းလာေသာ္လည္း အေနာက္မွ ထိုလူ ပါလာေသးသည္။ ကားေပၚမွာတုန္းက ကလ်ာ့နား နားကပ္ၿပီး ညီမေလး လိုက္ခဲ့ပါလား ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္..ဟု မၾကားတၾကား ကပ္ေျပာခံရေသး၏။ ေအာင္ခန႔္ အိမ္အေပၚသို႔ေရာက္ေအာင္ ခပ္သုတ္သုတ္ တက္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ေအာင္ခန႔္အေမ တံခါ လာဖြင့္ေပးလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ထိုလူက အေနာက္က ကပ္ပါလာတာကိုး။

ဘယ္မိန္းကေလးမဆို မည္မၽွေလာက္ တဏွာႀကီးႀကီး လူစိမ္းေနာက္လိုက္ အလိုးခံဖို႔ ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္နိုင္မွန္း ထိုလူသိသင့္သည္ဟု ကလ်ာ စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနမိသည္။ ေအာင္ခန႔္ အေမက ဝမ္းသာအားရျဖင့္

“ဆရာမကို ေစာင့္ေနတာ … ဒီမွာၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္… ဆရာမ သင္တဲ့ ဘာသာ ဂုဏ္ထူးေတာင္ပါတယ္.. သား အရင္ကဆို ဒီဘာသာက အျမဲ ေအာင္မွတ္ရ႐ုံပဲရတာ…”

“သူ႔ႀကိဳးစားမွုေပါ့ အန္တီရယ္… က်မက သင္႐ုံ သင္ေပးနိုင္တာ ..”

“ေအာ္ …ဆရာမ .. သားက သူ႔အခန္းထဲမွာ ဆရာမကို ေမၽွာ္ေနတယ္ ႂကြားရေအာင္တဲ့…”

“ဟုတ္ ..က်မ အခုပဲ ဝင္ေတာ့မွာပါ..”

“ဆရာမေရ.. နားညီးဖို႔သာ ျပင္ထားလိုက္ေတာ့ သားက သူ စာေမးပြဲ ဘယ္လိုေျဖေၾကာင္း အစ အဆုံး ေျပာပါလိမ္မယ္… ဒီကေလးက ကေလးစိတ္ မကုန္ေသးဘူး ဆရာမရဲ့”

ကလ်ာ ေခါင္းေလးသာ ၿငိမ့္ျပရင္း အင္း ..နားညီးမွာမဟုတ္ဘူး… ေသးေပါက္ခ်ိန္သာ မရမွာ… ခိခိ.. ကိုယ္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ ကေလးစိတ္ မကုန္တာေတာ့ မွန္လိမ္မယ္ လူကိုေတြ႕တာနဲ႔ နို႔စို႔ခ်င္ေနတဲ့သူ.. ဟု စိတ္ထဲမွ ျပန္ေျပာရင္း ေအာင္ခန႔္ အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေအာင္ခန႔္ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကလ်ာ ထိုင္ေတာင္မထိုင္ရေသး။ ေအာင္ခန႔္မွ…

“ဟဲ..ဟဲ..အစ္မ Report Card ေတြ႕ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား ..”

“ရွူး… တိုးတိုးေျပာပါ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရယ္ ..မင္းအေမ ၾကားသြာဦးမယ္..”

“ဒါဆို ဆုေပးမယ္ေပါ့..ဟီး….”

“လူဆိုးေလးေနာ္…”

ဟု ေျပာေနတုန္းပင္ ရွိေသးသည္ ေအာင္ခန႔္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ကလ်ာ့နားကို ေရာက္လာၿပီး ကုတ္အကၤ်ီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ မိေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားေသာ ကလ်ာ့အားၾကည့္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ ေပ်ာ္သြားသည္။ အဖုတ္ေမြးေတြက အရင္ကလို ခပ္က်ဲက်ဲ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေျပာင္ေျပာင္ေလးႏွင့္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနသည္။ ဂြဆုံတြင္ အဖုတ္ကြဲရာေလးမွအပ ဘာမွမရွိ။

ေအာင္ခန႔္ ဒူးေထာက္ၿပီး ကလ်ာ့ေၿခ တဖက္ကို ပုခုံးေပၚတင္ကာ အဖုတ္ေလးကို လွမ္းနမ္းလိုက္သည္။ အရင္ကလို ေစာက္နံ့ သိပ္မရေတာ့ ေမႊးေနသည္ဟုပင္ထင္ရသည္။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ နံရံကို မွီရင္း ေစာေစာက အႏွိုက္ခံထားရသည့္ အရွိန္ႏွင့္ အခု ေအာင္ခန႔္ ယက္ၿပီး ေစာက္စိကို စုပ္ေပးေနေသာ အရွိန္ေရာၿပီး ဖီးတတ္ကာ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ေပါင္ၾကားထဲ အတင္းကပ္ထားမိသည္။

ေအာင္ခန႔္အထင္ ကလ်ာ့ ေစာက္ရည္မ်ား ယခင္ကထက္ ပိုမ်ားေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေပါင္မွာလည္း ေစာက္ရည္ စီေၾကာင္း လက္ ၂ လုံးခန႔္ အရွည္ စီးေၾကာင္းတစ္ခု…။ ေအာင္ခန႔္ ယက္ေနရာမွ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ႐ုတ္တရတ္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း လီးႀကီးကို ကလ်ာ့ အဖုတ္ထဲ ေဆာင့္ၿပီးထိုး ထည့္လိုက္သည္။

“အားးးးး……….”

အသံ အနည္းငယ္ က်ယ္သြားသည္…။

“အစ္မကလည္း မေအာ္နဲေလ အေမက ဟိုဘက္အခန္းမွာတင္ကို..”

ဟု ေအာက္သံႏွင့္ေျပာင္းရင္း ေအာင္ခန႔္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ကလ်ာ့.. ပါစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္..။

“အု…အု…အု..”

မတ္တပ္ရပ္ အလိုးခံရေသာေၾကာင့္ အဖုတ္၏ အတြင္းသားတို႔က ေနရာမက်။ ေအာင္ခန႔္လီးႀကီးက အဖုတ္နံရံကို ေဆာင့္ကာ တရစပ္ ထိုးေညႇာင့္ေနေလသည္။ ၂ ရက္မၽွ စုထားေသာ အားတို႔ေၾကာင့္ အဝင္အထြက္ ေဆာင့္ခ်က္တို႔က ၾကမ္းသည္ ။ နို႔သီးေခါင္းကို စုပ္သည့္အားႏွင့္ နို႔တဖက္ကို ညႇစ္ေနသည့္ အားကလည္း သန္လွသည္…။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ အလိုးမခံဖူးသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဖုတ္လွိုင္ေခါင္းထဲ ျပည့္သိပ္ ပြတ္တိုက္ေနေသာ လီး၏ အဝင္အထြက္ တို႔ေၾကာင့္ မၾကာမီပင္ တကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာေပါင္းစုံတို႔ တုန္ခါၿပီး ၿပီးဆုံးျခင္းျဖစ္ေသာ ကာမ အထြဥ္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။

အဖုတ္၏ ရွုံ႔မွု ပြမွု ႏွင့္ အတူ ေအာင္ခန႔္ လီးကို အဖုတ္ႂကြတ္သားတို႔ႏွင့္ လီးကို သေရပင္စီးထားသလို ညစ္ျခင္းကို ေအာင္ခန႔္ ခံစားရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကလ်ာ ၿပီးသြားမွန္း ေအာင္ခန႔္ သိလိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ အရွိန္ေလၽွာ့ၿပီး ကလ်ာ့ကို နံရံအား လက္ႏွင့္ ေထာက္ရင္း အဖုတ္တြင္ လီးကို အသာေတ့ကာ ေဆာင့္လိုက္သည္။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ၿပီးသြားေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ အဖုတ္အဝမွာ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ ေအာင္ခန႔္၏ လီးကို အတင္းဆြဲညႇစ္ထားသလို ျဖစ္တာေၾကာင့္ အရမ္းေကာင္းေသာ အရသာမ်ိဳး…။

ကလ်ာကေတာ့ လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေအာင္ခန႔္ လီးဒဏ္ကို ႀကိတ္ခံရေတာ့သည္။ ေအာင္ခန႔္ သိပ္ၾကာၾကာ မလိုးနိုင္ေတာ့ပဲ အဖုတ္ထဲသို႔ လေရမ်ား ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ လေရ ထြက္လာေသာ္လည္း ေအာင္ခန႔္ လီးက က်မသြား ကလ်ာ အဖုတ္ဝတြင္ တစ္စို႔စို႔ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

“ခဏဖယ္ဦးကြာ…အထဲမွာ တစ္စို႔စို႔ႀကီးနဲ႔ ပူေတာင္ေနၿပီ..”

“အစ္မကလည္း ခုမွ ၁ ခါ ရွိေသးတယ္…”

“က်မ ေရေလးေတာ့ ေသာက္ပါရေစဦးေနာ္… အေမာဆို႔ၿပီး အသက္ပါသြားလို႔ .. ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း ျဖစ္ေနဦးမယ္”

ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ကလ်ာတို႔ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ပုံစံေပါင္းစုံ လိုးၾကေလသည္။ ထိုေန႔က ကလ်ာလဲ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပင္က်န္သည္။ တခန္းလုံး သုတ္ရည္ ႏွင့္ အဖုတ္ရည္တို႔က ေနရာ အႏွံ့ တစ္ရွူးစတို႔ကလည္း ေဖြးလို႔။ ေအာင္ခန႔္ လီးက မေထာင္နိုင္ေတာ့ေအာင္ ႀကိမ္းေနေလၿပီ။ ကလ်ာအဖုတ္မွာလည္း ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ရေလာက္သည္။ ေသြးစ အနည္းငယ္ႏွင့္ အရည္ၾကည္တို႔က အဖုတ္မွ ေပါင္သို႔ပင္ စီးက်ေနေလၿပီ ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခန္း (၁၂)

ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ လိုးႀကီးၿပီးသည့္ ေန႔မွ စၿပီး ၁ ပတ္ေလာက္ ကလ်ာ နားလိုက္ရသည္။ အဖုတ္ထဲမွာလည္း ႀကိမ္းေနသည္က တေၾကာင္းပါသည္။ ထို႔ထက္ဆိုးတာက ကလ်ာတစ္ေယာက္ ရာသီေသြး ရပ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အရင္ကလို ေအာင္ခန႔္ ဆီ စာသင္သြားလၽွင္ လိင္ကိစၥ စိတ္မပါေတာ့..။ အရင္ကလို အကိုင္မခံ အႏွိုက္မခံေတာ့။

တစ္လေက်ာ္လာေတာ့ ကလ်ာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလုံေတာ့ ဆီးစစ္ေခ်ာင္းေလး ဝယ္ၿပီး စစ္ၾကည္လိုက္သည္။ လိုင္းေလး ၂ တက္လာသည္။ ကလ်ာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေလၿပီ။ မိမိသင္ေနေသာ ေက်ာင္းသားအား မည္သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ယူရမလဲ…။

“ဒါဆို ဆရာမေလးက သားကို မသင္ေပးနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့”

“ဟုတ္ အန္တီ .. က်မ လက္ထပ္ေတာ့မွာမို႔ပါ..”

“ေအး..ဂုဏ္ယူပါတယ္ကြယ္… သားကေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ…”

“သူက ေတာ္ၿပီးသားပါ အန္တီ ဒီအတိုင္းဆက္ႀကိဳးစားရင္ ေအာင္မွာပါ အန္တီ..”

“ေအးပါကြယ္… သာကို ႏွုတ္ဆက္သြားဦးေလ..”

“မႏွုတ္ဆက္ေတာ့ပါဘူး အန္တီရယ္… က်မ မဂၤလာေဆာင္ကိစၥနဲ႔ သြားရဦးမွာမို႔ပါ..”

“ေအး..ေအး…”

ေအာင္ခန႔္ အကုန္ၾကားသည္။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာ ဘာလို႔ စာဆက္မသင္ေတာ့လဲေတာ့ မသိ။ သူနဲ႔ ဟိုေန႔က ေနတာ နည္းနည္းလြန္သြားလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္… ငါ့ကို စိတ္ကုန္သြားတာလား….။ ျပတင္းေပါက္မွ ကလ်ာ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္းသာ က်န္ခဲ့ေလသည္။ ေအာ္ အကုန္တတ္ေအာင္ သင္ေပးသြားတဲ့ ဆရာမေလး ကလ်ာ……။

—————————————

စားဖိုမွုးႀကီးရယ္ ကလ်ာရယ္ ေဒၚမာလာရယ္ ေအာင္ခန႔္ရယ္ အလြတ္သေဘာ အလုပ္အေၾကာင္းေျပာရင္း ေသာက္ရင္းစားရင္းႏွင့္ အခ်ိန္မွာ သန္းေခါင္ယံသို႔ပင္ ေရာက္လာေလၿပီ။ ကလ်ာကေတာ့ သိပ္မမူးေသးေပမဲ့ ေဒၚမာလာကေတာ့ အေတာ့္ကို မူးေနေလၿပီ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ကလ်ာတို႔ ေဒၚမာလာကို တြဲရင္း ကားေပၚတင္ရသည္။ ကလ်ာကို တစ္ခ်က္ျပဳံးျပရင္း ေအာင္ခန႔္ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။

ကားေမာင္းလာရင္း ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚမာလာ အမူးလြန္ၿပီး ကားထဲတြင္ အန္ေတာ့သည္..။ ေအာင္ခန႔္ ကားကို အိမ္ေရာက္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းရင္း ..အိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚမာလာ အန္ဖတ္မ်ားႏွင့္ ေပပြလို႔… ပါးစပ္ကလည္း ပလုံးပေထြးႏွင့္ ..ေျပာေနေသးသည္။ ေအာင္ခန႔္ တြဲရင္း အိပ္ယာေပၚတင္ေပးလိုက္သည္..။ ဒီအတိုင္းထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ ..အန္ထားတာေတြနဲ႔ဆိုရင္ အေအးပတ္ေတာ့မည္… ေတာ္ေတာ္လည္း နံေနၿပီ..။ စကပ္ေရာ အကၤ်ီပါ လဲေပးရေတာ့မည့္ကိန္း စိုက္ေနေလသည္။

ေအာင္ခန႔္ အရက္ ထည့္ၿပီး ေရခဲေရႏွင့္ ေသာက္ခ်ကာ ရဲေဆးတင္လိုက္သည္။ ေဒၚမာလာကေတာ့ ေလာကႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ပ်က္ေနေလၿပီ…။ ေအာင္ခန႔္ ဘာလုပ္မွာလဲဟု သူ႔ကိုယ္သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးေနမိသည္။

ေဒၚမာလာ့ အခန္းထဲ ေအာင္ခန႔္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဝင္လိုက္သည္။ အေပၚအကၤ်ီခၽြတ္ရန္ပင္ ေအာင္ခန႔္ လက္ေတြ တုန္ေနသည္။ အခုအခ်ိန္ဆို အိမ္ေဖာ္ေတြက အိပ္ေနၿပီ..။ ေခါင္းစြပ္အကၤ်ီကို ေအာင္ခန႔္ အသာပင့္လိုက္သည္။ ဗိုက္သား ေဖြးေဖြးတို႔က နိမ့္ခ်ီ ျမင့္ခ်ီ ..အဆီပိုဆိုလို႔မရွိ… ပန္းျမတ္ထက္ပင္ လွေနေသာ ဗိုက္သား အထိအေတြ႕ကလည္း ႏူးညံ့လွသည္။

ေအာင္ခန႔္ ေခၽြးေတြစို႔လာသည္။ တခါမွ မလိုးဖူးေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ရင္ခုန္မွုမ်ိဳး..။ ဆက္ၿပီး အကၤ်ီကို မတင္လိုက္သည္။ ဇာေဘာ္လီ နို႔ႏွစ္ေရာင္ေလးက တင္းၿပီးလုံးေနေသာ နို႔ ၂ လုံးကို မနိုင္မနင္း ထိန္းထားရေလသည္။ အေပၚသို႔ ေမာက္ၿပီး ေစ့တင္းေနေသာ ေၾကာင့္ နို႔ ၂ လုံး အလယ္က အေျမာင္းေလးပင္ ထင္ထင္ရွားရွား..။ အေပၚအကၤ်ီ ခၽြတ္ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇာေဘာ္လီမွာပါ စိုသေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ဇာေဘာ္လီေပၚကို လက္ေလးႏွင့္ တင္ၿပီး စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးက စိုေနေသာ ဇာေဘာ္လီပင္ ေျခာက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနေလၿပီ။

ေအာင္ခန႔္ စိတ္ကို ျပန္ထိန္းရင္း သိုင္းဖတ္ကာ ေက်ာမွ ေဘာ္လီခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ရင္ဘတ္မာမာထဲသို႔ ေဒၚမာလာ့ နို႔ ၂ လုံး ျပားဝင္သြားေလသည္။ ေဒၚမာလာ အသက္ရွူသည့္ ေလေၾကာင္းက ေအာင္ခန႔္ နားထင္သို႔ တိုးေနေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ေခၽြးမ်ား သီးေနေအာင္ က်လာသည္။ ခ်ိတ္ျဖဳတ္ၿပီးေသာ ေဘာ္လီကို ဖယ္ရန္ ေအာင္ခန႔္ မဝံမရဲ ရွိလွသည္။ မခၽြတ္ခင္က အေျမာင္းေလး ေပၚေနေသာ နို႔သည္ အခုေတာ့ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလး…။ ဇာေဘာ္လီေလးကို လက္တုန္တုန္ျဖင့္ ဖယ္လိုက္သည္…။ ေအာင္ခန႔္ ရင္တစ္ခုလုံး ငလ်င္အၾကမ္းစား လွုပ္သလို တုန္ခါသြားသည္။

ကေလးအေမ နို႔သီးေခါင္းဟု ဆိုေသာ္လည္း မဲမေန… အညိဳေရာင္ႏုႏု ႏွင့္ ပန္းေရာင္ႏုႏု ေရာေထြးထားေသာ အေရာင္မ်ိဳး….။ လုံးေနေသာ္လည္း ေဘးသို႔ တြဲမက်။ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ပုံမပ်က္ တည္ေနေသာ အေနအထားမ်ိဳး…။ နို႔လုံးမွာ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ား အခ်ိဳ႕ ေသြးေၾကာနီမ်ားက တခ်ိဳ႕… အသားျဖဴသူမို႔ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ လွေနသည္။ ပက္လက္ အေနအတား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၁၈ ႏွစ္သမီး နို႔အရြယ္ ေဖာင္းသေယာင္ေယာင္… ဖုသေယာင္ေယာင္..။ နို႔သီးေခါင္းေလးက အထဲဝင္ေနေသးသည္။

ေအာင္ခန႔္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ .. လက္၂ ဖက္ျဖင့္ အသာေလး ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ အိစက္ညႇက္ေညာေသာ အထိအေတြ႕ …။ နို႔ သီးေခါင္းေလးကို ကုန္းစုတ္မိေတာ့လည္း…. ညိဳႏုႏုအေရာင္ေလး ေပ်ာက္ၿပီး ပန္းေရာင္သန္းလာေသာ နို႔ေလး….။ ေအာင္ခန႔္ စကပ္ကို ထပ္ခၽြတ္ဖို႔ အားမရွိေတာ့ ။ လက္တဘက္က နို႔ကိုကိုင္…. ပါးစပ္က နို႔စို႔ရင္း က်န္လက္တဘက္က ေျပာင္တင္ၿပီး ႀကီးေနေသာ လီးကို အထက္ေအာက္ေဆာ့ရင္း… ကိုယ္သင္းနံ … ၿပီးေတာ့ ေသြးေၾကာစိမ္းနီတို႔ ျဖန႔္က်က္ထားသည့္ ရင္အုံ….. ၿပီးေတာ့ ေထာင္ၿပီး ဖုဖုေလးျဖစ္ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္း.. ၿပီးေတာ့ ႏူးညံတဲ့ အထိအေတြ႕ .. ၿပီးေတာ့ … ၿပီးေတာ့…. ေအာင္ခန႔္ … သုတ္ပူပူတို႔ ေဒၚမာလာ ဗိုက္သားေဖြးေဖြးေပၚ.. အရွိန္ႏွင့္ ပန္းထြက္သြားသည့္ အခိုက္အတန္…..။

ေဒၚမာလာ မ်က္လုံးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း သိလိုက္တာက ေခါင္းကိုင္သည့္ ေဝဒနာ ျဖစ္ေလသည္။ မေန႔ညက အေသာက္မ်ားသြားတာ ျဖစ္နိုင္သည္။ အကၤ်ီၾကည့္ေတာ့ ညဝတ္အကၤ်ီ…..။ ျပန္ေတြးၾကည့္သည္။ ညက ေသာက္တာစားတာပဲ မွတ္မိသည္။ ဘယ္လို ဒီေရာက္လာတာလဲ… ဒီအက်ီကေရာ ဘယ္သူ လဲေပးတာလဲ…။ ဆက္ေတြးေနလဲ ေပၚမွာ မဟုတ္.. ဆက္မေတြးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လိုက္သည္။

ေရခ်ိးခန္းလိပ္ကာဆြဲကာ ေရခ်ိဳးရန္ ညဝတ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္လိုက္ရာ ….

“အို…..”

တကိုယ္လုံး ဘာမွ မရွိေတာ့….. မိမိကိုယ္တိုင္ဝတ္လၽွင္ ေဘာ္လီႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ခၽြတ္ေလ့မရွိ….။ အခုဟာက တကိုယ္လုံး မိေမြးတိုင္း ျဖစ္ေနသည္..။ ဗိုက္မွာလည္း တစ္ခုခု ေပေနသလိုႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ႏွပ္ေခ်းေပေနသလိုလို ပိုက္ဆက္ေကာ္ေပသလိုလို.. အသားပတ္သလိုလို…။ ျပန္စဥ္းစားၾကည္လၽွင္ ေအာင္ခန႔္ ႏွင့္ ျပန္လာရမည္…။ ကလ်ာက လဲေပးတာလဲ ျဖစ္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္…. မွန္ထဲတြင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္…။ နို႔သီးေခါင္း တဖက္ ပန္းေရာင္သန္းေနသည္။ စိတ္ေၾကာင့္ထင္တာပဲဟု ထင္လိုက္သည္။

သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမလုံ… ပိပိေလးကို ကိုင္ၾကည့္သည္… နာတာမ်ိဳး မရွိေပမဲ့ ထူးထူးျခားျခား ေစာက္ရည္မ်ား ထြက္ေနသည္….။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလုံေသာ္လည္း ေအးျမသည့္ ေရပန္း၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ လန္းသြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး အကၤ်ီလဲကာ မနက္စာ စားရန္ ထြက္ခဲ့သည္။

အခန္း (၁၃)

“ေအးသန္း လာဦး….”

“ဟုတ္ ေျပာပါ ႀကီးႀကီး..”

“ငါ ညက ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကို နင္သိလား…”

“မသိလိုက္ဘူးရွင့္…”

“ႏွင္းပြင့္ေလးေရာ… ေဒၚႏုေရာ နင္အိပ္တဲ့အခ်ိန္ အိပ္တာလား..”

“မဟုတ္ဘူး ႀကီးႀကီး သူတို႔က အရင္အိပ္တာပါ.. က်မက ေနာက္ဆုံး အိပ္တာပါ..”

မာလာတစ္ေယာက္ အိမ္ေဖာ္ေတြေမးၿပီး အနည္းငယ္ေတာ့ တုန္လွုပ္သြားသည္။ ဒါဆို ညက… ညက… အဝတ္လဲေပးတာ.. ကလ်ာပဲ ေနမွာပါေလ.. ဖုန္းဆက္ၾကည့္ဦးမွ…။

“အေမ..နိုးၿပီလား က်ေနာ္ အလုပ္သြားေတာ့မလို႔…”

မာလာ့မ်က္ႏွာ ေရေႏြးပူနဲ႔ ပက္ခံရသလို ပူကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္နိုင္ဘူးဟု စိတ္တင္းကာ မူမပ်က္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

“ေအး…ကားကို ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းဦးေနာ္..”

ေအာင္ခန႔္ လက္ျပရင္း ထြက္သြားေလသည္။ မာလာလဲ လက္ျပန္ျပရင္း… မဟုတ္ေသးပါဘူးဟုေတြးကာ.. လက္ျပန္႐ုတ္လိုက္သည္..။ အရင္ကဆို ေအး…ေအး.. ဟုသာ ေျပာမိေသာ္လည္း အခု ကားကို ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းဟု ပါစပ္က လြတ္ကနဲ ထြက္သြားေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပဳံးၿပီး လက္ျပန္ျပမိေသးသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဘာျဖစ္မွန္း မသိေတာ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကလ်ာ့ဆီေတာ့ ဖုန္းဆက္ၾကည့္မွပါဟု အေတြးေပါက္လိုက္သည္။

“ဟယ္လို ..ကလ်ာလား”

“အင္း ေျပာေလ မမာလာ..”

“ညက ဒို႔ သိပ္မူးသြားလို႔ မႏွုတ္ဆက္လိုက္ရလို႔..”

“ရပါတယ္ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲဟာ..”

“ဒါနဲ႔ ညက ကလ်ာ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ျဖစ္လဲ..”

“ညက တို႔လဲမူးေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာပဲ အိပ္ျဖစ္တယ္ ၁၂ ေလာက္ ထင္တာပဲ..”

“ကလ်ာ အခု ဘယ္မွာလဲ…”

“မမာလာတို႔ဆိုင္မွာ ေရာက္ေနၿပီေလ… စားဖိုေဆာင္ နဲနဲစစ္ရေအာင္”

“ဒီေန႔ေတာ့ ဒို႔မလာေတာ့ဘူးေနာ္…..”

“ဟုတ္ရတယ္ မမာလာ…”

ဟုဆိုကာ ဖုန္းခ်လိုက္ေလသည္။ မာလာတစ္ေယာက္ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကိုယ္ဟာ့ကိုယ္ မလုံတာလား…. ဖီးပဲတက္လာတာလား… ရင္ပဲခုန္လာတာလား … ရွက္ပဲရွက္လာတာလား မေဝခြဲတတ္ေတာ့….။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ထိေတြ႕ခြင့္ကို အခုအခ်ိန္ လိုခ်င္မိသည္။ တစ္ခုခုကို လုပ္ၿပီး ထပ္လုပ္ခ်င္သလို ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ထိေတြ႕ၿပီး ထပ္ထိေတြ႕ခံခ်င္သလိုမ်ိဳး။ ေခါင္းနဲနဲ ကိုက္တာေၾကာင့္ မနက္စာစားၿပီး အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေဒၚမာလာ ျပန္လွဲေနေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား…။

——————————

ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ကလ်ာတို႔ အစည္းအေဝးခန္းထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေလသည္။ စာရြက္လွန္ၾကည့္ေသာ အသံမွအပ မည္သည့္အသံမွ မထြက္။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ စာရြက္ေတြၾကည့္လိုက္ ကလ်ာ့ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနသည္။ ကလ်ာကေတာ့ စာရြက္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ေအာ္ ကလ်ာ… ကလ်ာ.. အရင္က ဖ်က္လတ္ၿပီး ဆက္စီက်ေသာ အလွအပကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီး အခုေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ က်က္သေရနဲ႔ အလွတို႔ ပိုင္ဆိုင္ေနပါလားဟု ေအာင္ခန႔္ေတြးရင္း ျပဳံးလိုက္မိသည္။ ေအာင္ခန႔္ျပဳံးေနခ်ိန္ ကလ်ာအၾကည့္ႏွင့္ ဆုံသြားေလသည္။

“မင္း အက်င့္ေတြ မေပ်ာက္ေသးဘူးပဲကြ”

“ဗ်ာ….ဟို..ဟို…”

ေအာင္ခန႔္ သူခိုးလူမိသလို ေယာင္အအ ႏွင့္

“မင္းရဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အက်င့္လဲ က်န္ေနေသးတာကိုး..”

“ဟုတ္တယ္ အစ္မ က်ေနာ္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေအာင္ အစ္မ လုပ္သြားခဲ့တာေလ ..”

“မင္းဘာေျပာတယ္…. ေအးပါ… မင္းမသိတာေတြက မ်ားခဲ့တာကိုး..”

ကလ်ာ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေလး ဝဲလာသည္။

“က်ေနာ္ အကုန္သိတယ္.. က်ေနာ့္ကို လိုသုံး အစားထိုးခဲ့တာေတြ အကုန္သိတယ္… အစ္မက က်ေနာ့္ကို အစ္မ ခ်စ္သူေနရာမွာ အစားထိုးၿပီး … ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္ကို ပစ္သြားခဲ့တာေလ…”

“ဘာ!!!!!…. မင္း… မင္း.. ေစာ္ကားလြန္းေနၿပီေနာ္… မင္းေၾကာင့္ ငါ့ဘဝ ေျပာင္းလဲခဲ့တာ မင္းဘာသိလဲ…”

“ေဆာတီးပါ အစ္မ… က်ေနာ္ လြန္သြားတယ္…. က်ေနာ္ မသိတဲ့ အေၾကာင္းေတြ သိခြင့္ရမလားဟင္”

“ေအး..မင္းသိပ္သိခ်င္ရင္ ေျပာျပရမွာေပါ့ကြာ…”

ဟုဆိုကာ ကလ်ာ က်ေနေသာ မ်က္ရည္ကို သုတ္ရင္း…….။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ခ်စ္သူႏွင့္လည္း အဆင္မေၿပ ဒီၾကားထဲ မိမိသင္ေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဗိုက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ …. ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ကန္ေဘာင္သို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေလၽွာက္လာခဲ့ေလသည္။ ကန္ေဘာင္တြင္ ထိုင္လိုက္သည္က ည အခ်ိန္မေတာ္သို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ကန္ေဘာင္က ျပန္လာေတာ့ ည ၁၁ နာရီသို႔ပင္ ထိုးေတာ့မည္။ ကလ်ာေနေသာ လမ္းက လူေျခပ်က္သည္။

ထိုစဥ္ အသက္ႀကီးပိုင္း လူႀကီးတစ္ဦး လမ္းတြင္ လဲေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကလ်ာအေနနဲ႔ ထို လူႀကီးကို ေဆး႐ုံပို႔ေပးလိုက္သည္။ ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ ရင္ၾကပ္ေသာ ေရာဂါရွိေသာေၾကာင့္ အသက္ရွူရန္ ခက္ခဲေသာ ေရာဂါဟု သိရသည္။ ထို လူႀကီး ျပန္သတိရလာေတာ့ ကလ်ာ့ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ခ်စ္မိသြားသည္။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာကာ.. ေဆး႐ုံကို လာခိုင္းသည္။ ထိုလူႀကီး၏ သမီးမ်ားက မေက်နပ္ၾကေပ။ မေက်နပ္သည့္ အေလ်ာက္… ေဆး႐ုံေလွကားမွ တြန္းခ်ခံရသည္။ ကလ်ာကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးကေတာ့ လူေလာကတြင္ မရွိေတာ့…။

ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္လိုက္ၿပီး ဝီစကီျပင္းျပင္း တစ္ခြက္ကို ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ဆက္ၿပီး

“ေအး.. အခုလည္း ငါက အဲဒီအိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္သာသာပဲ…”

ဟု ဆိုကာ မ်က္ရည္ သုတ္လိုက္သည္။

“က်ေနာ္ တကယ္ မသိလိုက္လို႔ပါ မရယ္… က်ေနာ္ မကို လိုက္ရွာပါေသးတယ္… ရွာမေတြ႕ခဲဘူး… မ ေတာ္ေတာ္ အပုန္းေကာင္းတယ္..”

“ပုန္းတာ မဟုတ္ဘူး ေအာင္ခန႔္ မင္းကို စိတ္နာလို႔…. မုန္းလို႔..”

“မ… မုန္းလဲ က်ေနာ္ မကို အခုထိ တမ္းတေနတုန္းပဲ…”

ေအာင္ခန႔္ ထိုင္ရာမွထၿပီး ကလ်ာ့ကို တင္းတင္း ဖက္လိုက္ေလသည္။

“ငါ မင္းကို သိပ္မုန္းတယ္… သိပ္မုန္းတယ္…”

ဟု ဆိုေသာ္လည္း ေအာင္ခန႔္ရင္ခြင္ထဲ ႏွစ္ဝင္ေနေသာ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ႐ုန္းကန္ျခင္း မျပဳပဲ… ရွိုက္ႀကီးတငင္သာ ငိုေနေတာ့သည္။

အခန္း (၁၄)

ေအာင္ခန႔္ တစ္ေယာက္ ကလ်ာ့ကို ေထြးပိုက္ရင္းငုတ္အၾကည့္ ကလ်ာက မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေမာ့ အၾကည့္ ..အၾကည့္ခ်င္းဆုံကာ အနမ္းမိုးမ်ား ရြာမိေတာ့ေလသည္။ အရင္တုန္းကလို ႏွုတ္ခမ္းတစ္စုံက ေႏြးေထြးေနဆဲ..။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေအာင္ခန႔္ ရင္ခြင္ကလည္း က်ယ္ျပန႔္ခိုင္မာေနၿပီ…။ အသက္ ၃၅ ဝန္းက်င္ ကလ်ာ့ အလွကလည္း ရင့္က်က္ေနၿပီ..။

အေတြ႕အၾကဳံအရ ေအာင္ခန႔္ အထိအေတြ႕က ႏူးညံ့ေနၿပီ…။ ကလ်ာ့ မီနီစကပ္ေပၚသို႔ ေအာင္ခန႔္ လက္ ႏွစ္ဖက္ ညႇင္သာစြာ လွုပ္ရွားေနၿပီ။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္နမ္းေနရာမွ ပါးစပ္မ်ား ပြင့္လာၿပီး လၽွာခ်င္း ပြတ္သပ္ေနေလၿပီ။ အခ်စ္ဒီဂရီတို႔ ဒီေရအလား တဆင့္ထက္တဆင့္ ျမင့္တတ္ေနေလၿပီ။ အခ်စ္ႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ကာမ ရမၼက္က မိုးထိျမင့္တတ္ေနၿပီ။

ေအာင္ခန႔္ စကပ္ကို ပြတ္ရင္း လွန္တင္လိုက္သည္။ ဇာပြင့္ အနားႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္လုံးက နိမ့္ဆင္းရင္း ဒူေထာက္လိုက္သည္။ အေမြးအမၽွင္ အနံအသက္ကင္းလွေသာ အက္ေၾကာင္းေလးေပၚသို႔ လၽွာဖ်ားေလး ထည့္လိုက္သည္။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ဓါတ္လိုက္သလို တကိုယ္လုံး တုန္းတတ္သြားသည္။ မတ္တပ္ပင္ မရပ္နိုင္ေတာ့ပဲ ထိုင္ခုံ ေပၚသို႔ ဖင္ေလး တင္ၿပီး ကားလိုက္မိသည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံး ကားေသာ္လည္း ျပဲမေနပဲ စိစိေလးျဖစ္ေနေသာ ပိပိ ေလးကို ေအာင္ခန႔္ လက္ကေလးႏွင့္ အသာ ျဖဲရင္း.. ေစာက္စိရွိေသာ ေနရာသို႔ လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ တို႔လိုက္သည္ ..။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ တုန္တက္သည္အထိ အရသာ ရွိလွသည္။

“ေဒါက္..ေဒါက္…”

“ဒီမွာ အမဲသားကင္ထားတာ ရပါၿပီ သုံးသပ္ၾကည့္ပါဦး “

႐ုတ္တရက္ စာဖိုမွူးႀကီး ဝင္လာေသာေၾကာင့္ ကလ်ာ ေပါင္ ၂ ဖက္ ေစ့လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းက ခံေနေသာေၾကာင့္ စိမရ။ ေအာင္ခန႔္ စားပြဲေအာက္တြင္ အသာေလး ေနရသည္။

“ေအာ္…ေအး ထားခဲ့ေလ..အစ္မ ျမည္းလိုက္ဦးမယ္ လိုအပ္တာ ေျပာတာေပါ့..”

“ဟုတ္ အမဲသားက သိပ္မလတ္သလို ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မလတ္တဲ့ အတိုင္းပဲ သံပုရာသီး ညႇစ္ၿပီးေတာ့ “

“အ..”

ကလ်ာပါးစပ္မွ အ.. ဟု ထြက္သြားေလသည္။ မထြက္ပဲလည္း မေနနိုင္။ ေအာက္မွ ေအာင္ခန႔္ ေပါင္အနည္းငယ္ဟၿပီး လက္ခလယ္ႏွင့္ ထိုးထည့္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

“ဗ်ာ…”

စာဖိုမွူးႀကီးမွ အေမး

“ေအးလို႔ ေျပာတာ…အင္း.. ဆက္ေျပာ.. အင္.. အင္း”

ညီးသံမွန္းမသိ အင္း ေျပာမွန္းမသိ.. ေအာင္ခန႔္ကလည္း ေအာက္မွာေနၿပီး လက္ခလယ္ကို အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးေနေသာေၾကာင့္ ႐ုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ ေနေပမဲ့ ခိုးၿပီး ဖီးတက္ရေသာေၾကာင့္ ကလ်ာ့အေနနဲ႔ အေတြ႕အၾကဳံအသစ္ပင္….။ စားဖိုမွူးႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကားမပ်က္… ျဖစ္ပ်က္ပုံ အေသးစိတ္ကို ရွင္းျပေနေသးသည္။

ေအာက္က ေအာင္ခန႔္ကလည္း သြင္းထားေသာ လက္ခလယ္၏ ထိပ္ပိုင္းကို ေကြးၿပီး ေစာက္ေခါင္း နံရံကို ကလိေနေသာေၾကာင့္ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ၿပီးခ်င္သလိုလို ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ပိပိကို လက္ႏွင့္ အသြင္း အထြက္ မ်ားေသာေၾကာင့္ ပိပိရည္မ်ားႏွင့္ ေခ်ာေမြ႕လာေလသည္။ ကလ်ာကလည္း ေစာက္ဖုတ္ႂကြက္သားမ်ားႏွင့္ ညႇစ္ထားေသာ္လည္း ညႇစ္ေလေလ ဖီးတက္ေလေလ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ စားဖိုမွူးႀကီးက ေျပာဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့မွ…

“မင္း အခုခ်ိန္ထိ ဆိုးေနတုန္းပဲ ေအာင္ခန႔္ရယ္…”

“မကို အရသာ အသစ္ေလး ေပးခ်င္လို႔ပါ..”

ေျပာရင္းႏွင့္ စားပြဲေအာက္မွ ထြက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္လိုက္ရာ ေအာင္ခန႔္ လီးႀကီး ေငါက္ခနဲ ထြက္လာေလသည္။

“အို…မင္းဟာႀကီးက ပိုႀကီးလာသလိုပဲ….”

“ႀကီးမွာေပါ့ မရယ္ ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာ…”

“ေၾကာက္ေတာင္လာၿပီ… ျဖည္းျဖည္းေနာ္ .. ကြဲသြားလိမ့္မယ္..”

ေျပာေနရင္းပင္ စားပြဲေပၚတြင္ ကလ်ာ့ ကိုယ္တဝက္ကို ဆြဲေမွာက္လိုက္သည္။ ျပဴထြက္ေနေသာ ပိပိ ႏွုတ္ခမ္းသား ၂ ခုက ေဖာင္းထြက္ေနေလၿပီ…။ စိေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ား အရည္မ်ားႏွင့္ ေျပာင္တင္းေနေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ကြဲေနေသာ အေျမာင္းေလး တေလၽွာက္ လီးႏွင့္ ပြတ္တိုက္လိုက္သည္။ ပြတ္လိုက္သည့္ လီးက ပိပိ ႏွုတ္ခမ္းသားအေသးႏွင့္ အစိကို ခလုပ္တိုက္သျဖင့္ ကလ်ာ ဖင္ေလး ေကာ့လာေလၿပီ…။ အေပါက္ဟု ထင္ေသာ ေနရာသို႔ ေအာင္ခန႔္ ထိုးသြင္းလိုက္ရာ ေခ်ာ္ၿပီး ေစာက္စိကို ထိုးမိေလသည္။

“အို…ဟင့္ …ဟင့္…အခုထိ အေပါက္အတန္း မတည့္ေသးဘူးကြာ….”

အားမလို အားမရသံႏွင့္ ကလ်ာ ေျပာေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ဘာမွ မေျပာပဲ ပိပိကို အသာေတ့ၿပီး စထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အား…..အီး….မရဘူးထင္တယ္….”

ေအာင္ခန႔္ လီး၏ အဖ်ားပိုင္း ကြမ္းသီးေခါင္း ေနရာထိပင္ ထည့္ရေသးသည္…. ပိပိက ေတာ္ေတာ္ပင္ က်ဥ္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္..။ ေအာင္ခန႔္ လီးကို ဒီအတိုင္းထားၿပီး ကလ်ာ့ ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ ထိုမွတဆင့္ အေရွ႕ဘက္ကို လက္ေလၽွာကာ နို႔ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္….။ အကၤ်ီေပၚမွာပင္ ကိုင္ရလို႔လားမသိ နို႔ေတြက တင္းတင္းရင္းရင္းပင္ ရွိေသး၏..။

“မ … မလုပ္ရတာ ၾကာၿပီထင္တယ္… အပ်ိဳေလး အတိုင္းပဲ..”

“အင္း….ဟုတ္တယ္…”

“မ အမ်ိဳးသားက မလုပ္ဘူးလား…”

“သူက အသက္ႀကီးၿပီ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ…”

“ဒါဆို မ အလုပ္မခံရတာ ၾကာၿပီေပါ့”

“ အင္း ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ..”

“က်ေနာ့္ ဟာနဲ႔ဆို ဘယ္သူ ပိုႀကီးလဲ..”

“သူဟာက ေသး…..အ….အ…အား…”

ေအာင္ခန႔္ စကားေျပာေနရင္း ႐ုတ္တရက္ တဆုံး ေဆာင့္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ လီးတစ္ခုလုံး လက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားသလိုမ်ိဳး ပိပိ အတြင္းသားႂကြက္သားတို႔ ဆြဲညႇစ္ခံရေတာ့သည္။

“နာသြားလား မ ..”

“နာတယ္ ..မလွုပ္နဲ႔ဦးကြာ..”

မလွုပ္နဲ႔ဦးသာ ေျပာေနတာ ဖင္က လွုပ္ၿပီး ေကာက္တက္ေနၿပီ။ ေအာင္ခန႔္ လီးကို တျဖည္းျဖည္း ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ပိပိ ႏွုတ္ခမ္းသားတို႔က ေဖာင္းၿပီး ကပ္ပါလာသည္။ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဖာင္ေနေသာ အသားတို႔ ျပန္ႏွစ္ဝင္သြားျပန္သည္။ ညီးသံ သဲ့သဲ့ေလး ထြက္ကာ သူမ ဖီးတက္ေနေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသလိုပင္..။

အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ လီးတြင္ ေစာက္ရည္ ျဖဴျဖဴတို႔ ကပ္ပါလာေလၿပီ။ ေအာင္ခန႔္ ေဆာင့္ရတာ အားမရေတာ့ပဲ…. ေျခတဘက္ စားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။ ပိပိကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ႏြားနို႔ေသာက္ၿပီး မလိုင္ဖတ္တို႔ ပါးစပ္တြင္ ကပ္ေနသလို ပိပိ ႏွုတ္ခမ္းသားတြင္ ပိပိနံ့သင္းသင္း ေစာက္ရည္တို႔ အဝိုင္းလိုက္ ကပ္ေနေတာ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာပင္ မေဆာင့္လိုက္ရပဲ ေအာင္ခန႔္တစ္ေယာက္ လရည္မ်ား ကလ်ာ၏ သားအိမ္ဝသို႔ အရွိန္ျပင္းျပင္း ထိမွန္သြားၿပီ မဟုတ္ပါလား။

အခန္း (၁၅)

“ ခ်စ္လို႔ေတာင္ မဝေသးဘူးကြာ..”

“အို..ေအာင္ခန႔္ေနာ္… ေနာက္မွေပါ့လို႔ ဘယ္မွ ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူးကြ..”

“ဒါဆို မနက္ျဖန္ည ထပ္ဆုံခ်င္တယ္ကြာ…”

“မင္းကလည္း ..အခုခ်ိန္ထိ ဇြတ္ႀကီးပါလား…”

ေအာင္ခန႔္ ေဘာင္းဘီဝတ္ေနရင္း စကားေျပာေနတာ ျဖစ္သည္။ ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီးေတာ့ ကလ်ာ ေအာက္ခံဇာေဘာင္းဘီေလး ေကာက္နမ္းလိုက္သည္။

“အို..ညစ္ပတ္ႀကီးကိုကြာ…”

“မညစ္ပတ္ပါဘူး မရဲ့ အခုမွ မရဲ့ ပိပိနံေလး ျပန္ခံစားေနတာပါ…”

“ေပးကြာ ..ဝတ္ရေအာင္…”

“က်ေနာ့္ကို အမွတ္တရ ေပးပါလားဟင္…”

“က်မ ဖင္ေျပာင္နဲ႔ ျပန္ရေတာ့မွာေပါ့…”

“ဟား…ဟား..ျပန္ေပါ့ မရဲ့ ဘယ္သူသိတာက်ေနတာပဲ…”

ေျပာဆို အခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကတာကို အျပင္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ တီးလုံးသံေၾကာင့္ မၾကားတာလား။ တရွဲရွဲေၾကာ္ေနေသာ စားဖိုေဆာင္ သံေၾကာင့္ မၾကားရတာလား မခြဲတတ္ေတာ့ေပ။

———————————

ညေနခင္း၏ အေမွာင္က ပိတ္ပိတ္ေမွာင္ေနေသာ္လည္း အခန္းငယ္ တစ္ခုထဲ၏ အလင္းကေတာ့ လူ၂ ဦးအတြက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ လုံေလာက္ေနသည္။ သူခိုးမီး သို႔မဟုတ္ ညအိပ္မီး ျပာျပာ စိမ္းစိမ္း ဝါဝါ တို႔က ဟိုနား တကြက္ ဒီနာ တကြက္ ထြန္းလင္းေတာက္ပလို႔ ေနေပသည္။ ထို အခန္းငယ္ထဲတြင္ ဝီစကီ အဖုံးဖြင့္ တစ္လုံး ၊ ေသာက္လက္စ အရက္ ခြက္ ၂ ခြက္… ေရခဲ ပန္းကန္ႏွင့္ ေရခဲတို႔က ေအးျမလို႔ …။ အဲကြန္းေလမွ အေအးဆုံးေသာ ေလမ်ား တဝူးဝူး မွုတ္ထုတ္လို႔….။ သို႔ေသာ္ အဝတ္နကၳိ လူ ၂ ဦးကေတာ့ မေအးနိုင္…. သူရမၼက္ေဇာႏွင့္ သူတို႔…။

ထိုအခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လမ္းမီးလုံးတို႔က ပတၱျမားတို႔ စီထားသလို အမဲေရာင္ရင့္ရင့္ ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ေျပးေနေသာ အျပာႏုႏု ကားေလးေပၚက ဖြင့္ထားေသာ FM လိုင္းတစ္ခု… စီးကရက္ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းကို ညႇပ္ထားေသာ လက္သည္းနီ အစိမ္းႏုေရာင္ေလးႏွင့္ ေသးသြယ္ေသာ လက္တစုံ ကားတံခါးဝမွာထုတ္… အေတြးေပါင္းစုံႏွင့္ ေဒၚမာလာ…။

ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ မာလာ စကား မေျပာျဖစ္တာလည္း ၁ ပတ္..။ ထူးထူးျခားျခား တတ္တတ္ႂကြႂကြ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည့္ ဒီ ၁ ပတ္။ ညည သီခ်င္သံ ေအးေအး ေလတခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျမဴးျမဴး ေတာ္ေတာ္ထူးတဲ့ ဒီ ၁ ပတ္။ သူငယ္ခ်င္း ခပ္ရင္းရင္း ဖုန္းပင္ မဆက္ ဒီ ၁ ပတ္။ ဆက္ဆံေရးေတြ ခပ္ေအးေအး ရာသီလည္း ေအးတဲ့ ဒီ ၁ ပတ္။ ဒီ ၁ ပတ္ အေၾကာင္းဆက္လို႔ ေတြးလာတဲ့ ေဒၚမာလာ….။

ဝီစကီ အရွိန္ေၾကာင့္လား ရမၼက္ အပူေၾကာင့္လား မသိ.. ႏွာေခါင္းမွ ေလပူတို႔ တစ္ဦး၏ပါးကို တစ္ဦး မွုတ္ထုတ္ေနသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ပတ္လက္အေနအထား။ ကလ်ာ့… ေျခေထာက္ ၂ ဖက္က မိုးေပၚေထာင္လို႔ တစ္တစ္တူး ပုံစံဆိုလား ဘာလား ကလ်ာ မသိ။ ေအာင္ခန႔္လီးက ကလ်ာ့ ပိပိ ေဖာင္းေဖာင္းတြင္ ထိုးလ်က္သား…။

ေအာင္ခန႔္ ဒီလိုရက္မ်ိဳး မရွိခဲ့တာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ရွိၿပီ…။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ သမီးေလး အသက္အတိုင္း …. လာမဲ့ ရက္ပိုင္အတြင္း သမီးေလး ၂ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ ကလ်ာ့ပိပိထဲ ျပည့္သိပ္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ ေအာင္ခန႔္လီးႀကီးကလည္း အရင္ကထက္ ႀကီးလာတာလည္း ပါမည္။ အဝင္အထြက္တိုင္း ပိပိ အတြင္းသားမ်ားမွ ဆြဲညႇစ္စုပ္ယူထားသည္။ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ ညိမ့္ညိမ့္ေညာင္းေညာင္း လိုးေနျခင္းပင္။

ေရငတ္လာရင္ ဝီစကီေလးေမာ့လိုက္ အရသာခံၿပီ ေဆာင့္လိုက္ မူးလာေတာ့ မၿပီးနိုင္။ ကလ်ာ့ ေစာက္ေခါင္းမ်ားပင္ ပြတ္တိုက္မွုတို႔ေၾကာင့္ ပူေနေလၿပီ။ ေစာက္ရည္တို႔က စားပြဲေပၚတြင္ ဟိုတကြတ္ ဒီတကြက္…။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ ၿပီးခ်င္တဲ့ စိတ္မရွိေသးေပ.. တစ္ညလုံး ဇိမ္ခံလိုးမည္ဟု ႀကံစည္ထားေလသည္။ ကလ်ာကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ေရာက္ေနေလသည္။ အစြန္းစြန္ဆုံး ပိပိတို႔က အရည္ပင္ မထြက္နိုင္ေတာ့ .. ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

ကလ်ာ ပိပိ နာလွၿပီျဖစ္သျဖင့္ ပိပိအဝႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲ ဂ်ယ္ထည့္ရန္ ေအာင္ခန႔္အား ေျပာရေလေတာ့သည္။

“ေမာင္..ကလ်ာ မခံနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ… ၿပီးလိုက္ေတာ့ေနာ္..”

“မကလည္းကြာ ဒီမွာ ဝေတာင္ မဝေသးဘူး”

“မဝေသးလဲ ခဏေတာ့ နားပါဦး ေမာင္ရယ္… အထဲမွာ က်ိမ္းစပ္ေနၿပီ…”

“နားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခဏပဲရမယ္ေနာ္… တစ္ညလုံး ေနမွာ.. ဒီညေတာ့..”

“အင္းပါ ..ဒီမွာ ဘာမွ မထြက္နိုင္ေတာ့လို႔ .. အကူအရည္ေလး သုံးရေတာ့မယ္..”

“လာ..မ… က်ေနာ္.. ထည့္ေပးမယ္ေလ..”

“အို..ေမာင္ေနာ္…မကဲနဲ႔”

မကဲနဲ႔ဟု ပါးစပ္ကသာ ေျပာေနတာ… စားပြဲေပၚတြင္ ေပါင္ကားထားၿပီးေနၿပီ။ ေအာင္ခန႔္ ဂ်ယ္ဗူးထဲမွ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ၾကည္ၾကည္ အရည္တို႔ လက္ဖဝါးႏွင့္ လက္ခလယ္ထိပ္တို႔တြင္တင္ၿပီး ပိပိ အဝကို က်န္လက္တဘက္ႏွင့္ ျဖဲၿပီး ဂ်ယ္ပါေသာ လက္ခလယ္ကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ဝင္သြားေသာ လက္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ ကလ်ာ တစ္ေယာက္ ေခါင္းေမာ့တက္သြားေလသည္။ လက္ဖေနာင့္ႏွင့္ ေစာက္စိကို ဖိၿပီး ပြတ္လိုက္ေသာအခါ ကလ်ာတစ္ေယာက္ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္သြားသည္။

ထိုစဥ္………………………..

အခန္း (၁၆)

ေဒၚမာလာတစ္ေယာက္ မိမိဆိုင္သို႔ အေျခအေန တစ္ခုခု သိလိုသိညား ဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ညအိပ္မီးမ်ားသာ လင္းေနၿပီး ဆိုင္တံခါးလဲ ေစ့႐ုံသာေစ့ထားေလသည္။ တံခါးတြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္းအတြင္း လူမရွိ တိတ္ဆိတ္လို႔….။ မီးဖိုခန္း သြားၾကည့္သည္.. အိုးခြက္တို႔က သူေနရာႏွင့္သူ..။

ထူးဆန္းေနတာက တံခါး ေသာ့မခတ္ရေသးတာရယ္.. ညအိပ္မီး ပြင့္ေနတာရယ္……။ ႐ုတ္တရတ္ဆိုသလို နားေနခန္းသို႔ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့…. နားေနခန္းတည္ေဆာက္ပုံက ေန႔ခင္းပိုင္းဆို အတြင္းသို႔ ေဖာက္ၿပီး မျမင္ရေသာ မွန္ အမ်ိဳးအစား..။ ညဘက္ဆိုရင္ ေျပာင္းျပန္ အခန္းထဲမွ အျပင္သို႔ ျပန္မျမင္ရေပ..။ သို႔ေသာ္ အျပင္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား..။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထင္ရွားသလဲဆိုရင္ ကလ်ာ အဝတ္မဲ့ ခႏၵာကိုယ္ ကားထားေသာ ေပါင္….။ ေအာင္ခန႔္ရဲ့ တုတ္ခိုင္လွေသာ အေခ်ာင္းႀကီး..။ စည္းခ်က္ညီတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္….။ ဖီးအျပည့္နဲ႔ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာ…။ ၿပီးေတာ့ ေမာ့ေသာက္ေနတဲ့ ဝီစကီ…။

ေဒၚမာလာ ၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ မနာလိုတာလား… မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတာလားမသိ..။ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သားမက္…။ ေဒါသႏွင့္ ရမၼက္က လြန္ဆြဲေနေလသည္။ ၾကည့္ပဲေနရမလား … လွည့္ထြက္သြားရမလား.. ေဝခြဲမရ။ ဒီထက္ဆိုးလာတာက ကလ်ာက စားပြဲတြင္ ေပါင္ကားၿပီး ေအာင္ခန႔္က ဗူးတဗူးထဲမွ တစ္ခုခုကို ထုတ္ကာ.. ကလ်ာ ဟိုဟာထဲ ထိုးကလိေနတဲ့ ျမင္ကြင္း…။

ေဒၚမာလာတစ္ေယာက္ သူတို႔ကို ေက်ာေပးၿပီး စာပြဲတစ္လုံးတြင္ ထိုင္လိုက္သည္..။ ၿပီးေတာ့ မိမိ ဖုန္းကို ထုတ္ကာ ကလ်ာ့ထံ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္…။

“တူ…..တူ…..တူ…..”

“ဟလို….”

တဖက္မွ ကလ်ာ့ ထူးသံကို ၾကားရသည္။ ကလ်ာ့ အသံက ေမာဟိုက္လၽွက္..။

“အခု ဘယ္မွာလဲ သူငယ္ခ်င္း..”

တုန္ေနေသာ အသံကို ထိန္းကာ ေျပာလိုက္သည္။

“သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာကြ… လာမလို႔လား သူငယ္ခ်င္း”

“မလာေတာ့ပါဘူး ဆိုင္မွာရွိရင္ ငါ ဆိုင္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေျပာမလို႔….”

“ဟင္……”

စာပြဲခင္း ျဖဴျဖဴပတ္ၿပီး ကလ်ာ တံခါးေလး ဟၾကည့္လိုက္သည္။ ကလ်ာ့ ေနာက္က ေအာင္ခန႔္ကလည္း ေပါင္ၾကားထဲ လက္ေလးအုပ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ…။

——————————-

“အျဖစ္ကေတာ့ ဒါပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္…”

“ေအာ္…ဒါဆို နင္တို႔က အရင္ကတည္းက ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေတြ ဆိုပါေတာ့… မင္းလည္း သိပ္ ပိရိတယ္ ေအာင္ခန႔္…”

ေအာင္ခန႔္ ဘာစကားမွ ဝင္မေျပာ ၿငိမ္ၿငိမ္သာ ထိုင္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ထားသည္။ ေဒၚမာလာမွ ဆက္ၿပီး

“ေကာင္းတယ္… ေကာင္းတယ္… တစ္ေယာက္က လင္ငယ္ေန ေနာက္တစ္ေယာက္က ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္…”

“ငါ…မွားသြားပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္…”

“ငါ့ကို သူငယ္ခ်င္းလို႔ မေခၚနဲ႔… နင့္လိုလူကို သူငယ္ခ်င္းေတာ္ရမွာ ရွက္တယ္… ေအာင္ခန႔္ မင္းလည္း သူနဲ႔လိုက္သြား… ငါ့ဆိုင္ကို မနက္ျဖန္ ႏြားနို႔နဲ႔ အကုန္ေဆးခ်ပစ္မယ္..”

ေဒၚမာလာ ေျပာရင္း ေဒါသထြက္လာသည္။ ထိုစဥ္…

“တီ…တီ..တီ…”

ေအာင္ခန႔္ ဖုန္းျမည္ေလသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္က ေခၚေသာ ဖုန္း….။ ေအာင္ခန႔္ ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။

“ဟလို…”

“…………”

“ဘာ… သမီးေလး ေပ်ာက္သြားလို႔… ဟုတ္လား…”

ေအာင္ခန႔္ မ်က္ႏွာ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားေလသည္။ ေဒၚမာလာ ေဒါသမွ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္မိသည္…။

“ေျမးေလး ေပ်ာက္သြားလို႔ ဟုတ္လား…..”

“ဟုတ္…အေမ…”

“ဘာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနတာလဲ ရွာရမွာေပါ့….”

“ဟုတ္….”

ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ေဒၚမာလာ အလ်င္စလို ထြက္သြားေလသည္။ သမီးေဇာ ..ေျမးေဇာတို႔က ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔၏ သံေယာဇဥ္ေလာက္ အေရးမႀကီး…။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ေငးေငး ငိုင္ငိုင္ႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ မာလာ ေက်ာကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ေနမိပါေတာ့သည္။

“အိမ္ယာနိုးေတာ့ ဘြားဘြား.. ေဖေဖ.. ဆိုၿပီး အတင္းဂ်ီက်တယ္ ရွာေပးလို႔လဲ ေျပာတယ္… က်မ ေရတိုက္ဖို႔ သြားခပ္ေနတုန္း ေပ်ာက္သြားတာ..”

“ဘယ္မွာ ရွာၿပီးၿပီလဲ.. ကေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ နိုင္ေအာင္ မထိန္းနိုင္ဘူးလား ခင္ဗ်ားတို႔က”

ေအာင္ခန႔္ ေဒါသတႀကီး အိမ္ေဖာ္မ်ားကို ဆူေလသည္။ ေဒၚမာလာကလည္း..

“ကေလးေပ်ာက္တာ လိုက္မရွာပဲနဲ႔ ဖုန္းဆက္ရတယ္လို႔…. ငါ့ေျမး တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ နင္တို႔ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေတြးထား…”

အခန္း (၁၇)

“Happy Birthday မီးမီးေလး… Happy Birthday မီးမီးေလးးးးးး….. Happy Birthday to You”

သမီးေလး ပန္းျမတ္နဒီေလးရဲ့ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ပြဲေလးပင္။ အခုအခ်ိန္ ေအာင္ခန႔္ ျပဳံးနိုင္ၿပီ… ေဒၚမာလာလည္း ေပ်ာ္နိုင္ၿပီ….။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္ေလာက္က သမီးေလး ေပ်ာက္သြားေတာ့ ရခဲ့တဲ့ ေသာကနဲ႔ သင္ခန္းစာ..။ ပန္းျမတ္နဒီေလးက အိမ္ရွိ ေရကူကန္ေဘးတြင္ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ကာ ဘြားဘြား.. ေဖေဖ ႏွင့္ ေအာ္ေနေသာ အသံ။ ထိုညက ေအာင္ခန႔္ ႏွင့္ ေဒၚမာလာကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အသည္းအသန္ ငိုေႂကြးေသာ ပန္းျမတ္နဒီ..။ ဘာပဲေျပာေျပာ… လူသား၂ ဦးအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနေသာ သမီးေလး။ ထိုညက ေဒၚမာလာႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ သမီးေလးကို ခလယ္ထားၿပီး အိပ္လိုက္ၾကသည္။ အလုပ္ကိစၥ အခ်စ္ကိစၥ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥထက္ သမီးေလး ပန္းျမတ္နဒီေဘးတြင္ သူတို႔ ၂ ဦး အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့သည္..။

ကလ်ာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပသနာျဖစ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ကစၿပီး ဖုန္းအဆက္အသြယ္ မရေတာ့။ ေနာက္ဆုံးၾကားရေသာ သတင္းအရ သူမ၏ ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္သြားသည္ဟုပင္။ သမီးေလး၏ ေဘးတြင္ သမီးေလး အိပ္သည့္ အထိ ေစာင့္ေပးရင္း ေအာင္ခန႔္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

ေအာင္ခန႔္ နိုးလို႔ နာရီၾကည့္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီပဲ ရွိေသးသည္။ ေဒၚမာလာကို ၾကည့္ေတာ့ မရွိ..။ သူ႔ အခန္းသူ ျပန္အိပ္ေနသည္ဟုပင္ ေအာင္ခန႔္ေတြးရင္း… ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းခဲ့ေတာ့သည္။ ေအာက္ထပ္အေရာက္…

“သား..ေအာင္ခန႔္ လာ အတူတူ ေသာက္ရေအာင္..”

အာေလးလၽွာေလးျဖင့္ ေဒၚမာလာ အေတာ္ပင္ မူးေနေလၿပီ။

“အေမ …”

ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ မာလာ စကားမေျပာျဖစ္တာ ျပသနာ ျဖစ္ၿပီး ကတည္းကပင္..။

“လာပါကြာ အတူေသာက္ရေအာင္… သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္ပဲ..”

“အေမ ေသာက္တာ မ်ားေနၿပီထင္တယ္…”

“မ်ားမ်ားေသာက္မွ အထီးက်န္တာ မ်ားမ်ား သက္သာတာကြ”

“အေမ လာ.. သားတြဲပို႔ေပးမယ္…”

“မလိုပါဘူး…. မင္းေလးက သူစိမ္းဆန္တဲ့ စကားေတြ သိပ္ေျပာပဲ…. ငါ့ဘက္ကို ဘယ္သူမွ မၾကည့္ဘူး… ငါ့မွာ… အာကိုးစရာကို မရွိဘူး…”

ေအာင္ခန႔္ ေဒၚမာလာကို တြဲေခၚရင္း အခန္းထဲရွိ ကုတင္ေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္…။ ကပိုကယို ျဖစ္ေနေသာ အေပၚအကၤ်ီတို႔က ရင္းသားဝင္းဝင္းတို႔ကို လွစ္ျပေနသလိုပင္။ ေအာင္ခန႔္ စိတ္ရိုင္းမ်ား ဝင္လာသည္။ ညအိပ္ ဂါဝန္ ပါးပါးကို လွန္ရန္ ဂါဝန္ေအာက္နားကို လက္ႏွင့္ ကိုင္ကာ တျဖည္းျဖည္း မတင္လိုက္သည္။ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ား ယွက္ေနေသာ ေျခသလုံး ျဖဴျဖဴတို႔က ဆြဲေဆာင္မွု ရွိေနျပန္သည္။

မဟုတ္ေသးပါဘူး.. သူ႔သမီးကို ငါယူထားတာ ငါက သူ႔သားမက္ပဲ.. တကယ္ဆို အေမပဲေပါ့… ဟု ေတြးလာေသာ္လည္း အေၾကာပ်က္သည့္ အေရးအေၾကာင္းေလးပင္ မရွိေသာ ေပါင္တံသြယ္သြယ္က ဂါဝန္ကို ဆက္လွန္ရန္ တြန္းအား တစ္ခုနယ္…။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အနီေရာင္ေလးက ေပါင္ေဖြးေဖြး ၂ ခုၾကား ႏွစ္ဝင္ေနၿပီ…။ ဇာအနားကြပ္ထားေလသည္။

ေအာင္ခန႔္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့..။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အေပၚမွ ပိပိရွိရာ ေနရာကို မွန္းၿပီး နမ္းလိုက္ေလသည္။ အနံအသက္ ခပ္သင္းသင္…. ၎သည္ကား ေသးနံ့လဲ မဟုတ္… အမ်ားေျပာသလို ဒညႇင္းသီနံ့လည္း မဟုတ္… ငံျပာရည္နံ့လည္း မဟုတ္…. ပုရိသတို႔ လီးေတာင္ေစေသာ အနံမ်ိဳးပင္…။

မာလာ တစ္ေယာက္ လွုပ္လာသည္။ ေအာင္ခန႔္က အေျခအေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚမာလာတစ္ေယာက္ နိုးေနေလၿပီ…။ ေအာက္ခံဇာေဘာင္းဘီ အနီေလးကို အသာဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ လိပ္ၿပီး ပါလာေသာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးကို နမ္းလိုက္ရင္း ေအာင္ခန႔္ ဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ကာ လီးကို အျပင္ထုတ္ရင္း သုံး ေလး ငါး ခ်က္ေလာက္ ထုလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေဒၚမာလာေပါင္ကို အနည္းငယ္ကားရင္း လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ေစာက္စိကို ကစားလိုက္သည္။

အစပိုင္း ခ်ဥ္သလိုလို ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း ငံျပၿပ ဘက္သို႔ ဦးတည္လာသည္။ မာလာလက္ ၂ ဘက္က ေအာင္ခန႔္ေခါင္းကို ႐ုတ္တရက္ ကိုင္မိသြားေလသည္။ ခါးလည္း ေကာ့မိသြားေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ စုပ္ေနရာမွ ေခါင္းကို အသာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္..။

“ဆက္လုပ္ေလ..”

မာလာ့ထံမွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းၾကားရလို႔ ေအာင္ခန႔္ ဆက္စုပ္ရင္း အေပၚသို႔ တျဖည္းျဖည္းတက္ကာ.. အကၤ်ီကို ေလ်ာ့လိုက္ရင္း ေဘာ္လီ အနီေအာက္က လုံးၿပီးတင္းေနေသာ နို႔ကို ပါးစပ္ႏွင့္ အျပည့္ ငုံလိုက္သည္။ ၿပီးမွ လၽွာထိပ္ႏွင့္ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ လူခ်င္း အသာခြာရင္း ေခါင္းရင္းဘက္သို႔ တက္လိုက္သည္။

“တို႔ကို ျပန္မစုပ္ေပးခ်င္ဘူးလားဟင္..”

မာလာတစ္ေယာက္ ေဆးမိထားေသာ လူတစ္ေယာက္လို ေခါင္းေလး အသာေရႊ႕ၿပီး ေအာင္ခန႔္လီးကို ပါးစပ္တြင္ ေတ့လိုက္သည္။ လီး၏ ကြမ္းသီးေခါင္း ပတ္ခ်ာလည္ကို လၽွာဖ်ားႏွင့္သပ္ရင္း.. တျဖည္းျဖည္း အေပၚသို႔ တက္လိုက္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ နို႔ကို စုပ္လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ဘယ္လိုမွ မခံနိုင္ေတာ့ပဲ မာ့လာ့ကို တြန္းလွဲလိုက္ေလသည္။ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္သြားေသာ မာလာ့ကို ေအာင္ခန႔္ အေပၚမွ ေနၿပီး နို႔ကို စုပ္လိုက္သည္။ ကားသြားေသာ ေပါင္ႏွင့္ ေကာ့တက္သြားေသာ ခါးတို႔ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ထိုးထည့္လိုက္ေသာ ေအာင္ခန႔္လီးႀကီး..။ တရစ္ခ်င္း ဝင္သြားေသာ လီး၏ အရသာ၊ မွုတ္ထားေသာ ပါးစပ္ အရသာတို႔ေၾကာင့္ မာလာ တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားေလသည္။

ေအာင္ခန႔္ လီး ဝင္ဝင္ခ်င္း ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ျဖစ္ေနေသာ မာလာ့ပိပိကို တရစပ္ လိုးေလသည္….။ မာလာတစ္ေယာက္ ေအာင္ခန႔္ဖင္ကို ဆြဲထားၿပီး လီးႏွင့္ ပိပိတို႔ အတင္း လိုက္ပူးကပ္လိုက္သည္….။ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေဝးကြာေနေသာ မာလာ့အဖို႔ ေအာင့္ခန႔္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေနာက္တစ္ခ်ီ ၿပီးဆုံးသြားေစသည္။ ေအာင္ခန႔္က မာလာ ၿပီးသြားမွန္းသိေတာ့.. တင္းတင္း ျပန္ဖက္ၿပီး အနမ္းမိုး ရြာသြန္းလိုက္ေလသည္။

မၿပီးေသးေသာ ေအာင္ခန႔္ကို မာလာသိတာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ရွိရာကို ေက်ာေပးရင္း မာလာ ခါးေလးေကာ့ေပးသည္။ ေအာင္ခန႔္ အေနာက္မွေနၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ထိုးသြင္းရာတြင္ အေပါက္မတည့္ပဲ ေစာက္စိကို ထိုးမိေလသည္။ မာလာတစ္ေယာက္ တြန္႔သြားေလသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ တန္းေနေအာင္ ဝင္သြားေလသည္။ နို႔ကို ကိုင္ၿပီး အေနာက္မွ အားကုန္ ေဆာင့္ေလသည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သားအိမ္ေခါင္းကို ထိမိတာေၾကာင့္ မာလာတစ္ေယာက္ ေအာင့္ေအာင့္သြားေသာ ေဝဒနာကို ခံစားရေလသည္။

ထိုးခ်က္ ေဆာင့္ခ်က္ ဆြဲခ်က္တို႔ ျပင္းထန္လာၿပီး မာလာ့ သာအိမ္ထဲသို႔ သုတ္ပိုးမ်ား အရွိန္ႏွင့္ ဝင္သြားသည့္အျပင္ ပိပိ အျပင္ဘက္သို႔ပင္.. စီးက်ေနေလေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား..။

အခန္း(၁၈)

ေနေရာင္ျခည္က ျဖာဆင္းလာေလၿပီ။ ေလႏုေအးေအးကလည္း ျပတင္းေပါက္ဆီမွ တိုးဝင္လာေလၿပီ။ ေက်းငွက္တို႔၏ သီခ်င္းသံတို႔က ေအာင္ခန႔္ကို နိုးေနသေယာင္ေယာင္…..။

မာလာ့အိပ္ယာထက္တြင္… ငုတ္တုပ္ထိုင္ရင္း ညက အျဖစ္ကို ရွက္ေနမိသည္။ ဘယ္လိုရွင္းရမလဲ .. ေဒၚမာလာကေရာ သူ႔အေပၚ ဘယ္လို တုန္ျပန္မလဲ… ေတြးကာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ကာ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ေလသည္။

ေဒၚမာလာ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ မုန္ ၂ ခ်ပ္ကို မီးကင္ေနေလသည္။ ေအာင္ခန႔္တစ္ေယာက္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ စားပြဲတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ မာလာက မီးကင္စက္မွ ထြက္လာေသာ ေပါင္မုန႔္ ၁ ခ်ပ္ကို ေအာင္ခန႔္ေရွ႕သို႔ ခ်ေပးလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္..။

ေအာင္ခန႔္ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီ တခ်ိဳင့္ ေမာ့လိုက္သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ ျပန္ခ်မည္ အလုပ္…. ေပါင္မုန႔္ မီးကင္ေမြးေမြးႏွင့္ ေထာပတ္သုတ္ ကိုင္ထားေသာ လက္တစ္ဖက္ ေအာင္ခန႔္ ပါးစပ္နားေရာက္လာသည္။ ေအာင္ခန႔္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … မာလာ ………………။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေပ်ာ္ဆုံး အခ်ိန္ေလးပါပဲ………။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သမီးေလးရယ္… ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ရဆုံး လူရယ္… ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုေလး တစ္ခုလို ေနရတာ အရမ္းဝမ္းသာမိတာ အမွန္ပါ….။

“အခ်စ္ အခ်စ္..
အသစ္ေတြျဖစ္ေပမဲ့
စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူဆိုတာ
တစ္ဦးတည္း…”

ကၽြန္ေတာ္ ေလးနက္စြာ မေတြးပဲ.. ခ်ေရးလိုက္ေသာ ကာရံမရွိေသာ စာေလး … စာေလးရဲ့ ေအာက္မွာ ၅ ႏွစ္ သာသာ သမီးေလး ပုံတူ…… ၎… ၎တို႔ႏွင့္ အတူ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘဝတိုတိုရယ္ …. မဆုံးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားဆီသို႔… မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ စာအုပ္ေလး……။

“ေမာင္ေရ ..စာအုပ္ခ်ည္းပဲ ၾကည့္မေနနဲ႔ သမီးေလးလည္း ဂ႐ုစိုက္ဦး”

‌ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းသတိေပးေနသူကေတာ့ တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ စြဲလမ္းခဲ့သူ…. တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမအေမ…. စည္းကမ္းႀကီးၿပီး စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာသူ… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ယခု ဇနီး … ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ မရိုးနိုင္ မေဟာင္းနိုင္တဲ့ အခ်စ္………။ မေဟာင္းေသာ အခ်စ္………။ မေဟာင္းေသာ အခ်စ္…………။

ၿပီးပါၿပီ။

ႀကိဳးစားပါဦးမည္။
နတ္ဆိုး