ထွက်မပြေးနဲ့ ရှက်သွေးလေးရယ်

ရေးသားသူ – အမည်မသိ

အန်ကယ်ထွန်း ဒီတခေါက်လာတော့ အသားဖြူဖြူနဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် သူနှင့်အတူ ပါလာသည်။ အန်ကယ်ထွန်း၏ အမည်အပြည့်အစုံက ဦးထွန်းခင်ကျော် ဖြစ်သည်။ နီလာ၏ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးမောင်မောင်ဦး၏ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ အန်ကယ်ထွန်းက မော်လမြိုင်တွင် အလုပ်တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး နီလာတို့ရှိရာ ရန်ကုန်သို့ နှစ်လသုံးလလျှင် တစ်ခေါက် လာရောက်တတ်သည်။ သူလာလျှင်လည်း နီလာတို့အိမ်တွင် အမြဲတည်းခိုလေ့ရှိသည်။

အန်ကယ်ထွန်း အိမ်ထောင်မကျမှီက နီလာတို့အိမ်တွင် အတူနေထိုင်ခဲ့ဖူးသည်။ ထိုသို့နေထိုင်စဉ်ကာလ တစ်လျှောက်လုံးတွင် လူမမယ် ကလေးဘဝတွင်သာ ရှိသေးသော နီလာကို အန်ကယ်ထွန်းက ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့သည်။ နီလာကို အလိုလည်းလိုက်သည်။ ချစ်လည်းချစ်သည်။ နီလာ၏ ကလေးဘ၀ကာလ တော်တော်များများသည် အန်ကယ်ထွန်း၊ ဦးထွန်းခင်ကျော်၏ လက်ပေါ်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့ရသည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။

ထို့နောက် အန်ကယ်ထွန်း အိမ်ထောင်ကျသွားတော့ နီလာတို့နှင့်အတူ မနေတော့ပေ။ ဒါပေမဲ့ နီလာတို့ အိမ်သို့တော့ မကြာခဏလာသည်။ ရောက်လျှင်လည်း အန်ကယ်ထွန်းသည် နီလာကို သူ၏လက်ပေါ်မှ မချတော့၊ ပြီးတော့လည်း နီလာ ကြိုက်တတ်သော မုန့်တွေကို တပုံတပင်ကြီး ဝယ်၍ လာသေးသည်။

အန်ကယ်ထွန်းအိမ်ထောင်ကျသွားပြီး နောက်တစ်နှစ်မှာပင် နီလာတစ်ယောက် မှတ်မှတ်ရရပင် မူလတန်းကျောင်းသို့ စ၍တက်ခဲ့ရသည်။ အဲဒီနောက် ဝန်ထမ်းဖြစ်သော အန်ကယ်ထွန်းက နယ်သို့ပြောင်းသွားရတော့ နီလာတို့အိမ်သို့ အရောက်အပေါက် နည်းသွားခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ သူရန်ကုန်ကိုရောက်လျှင်တော့ နီလာတို့အိမ်သို့ အမြဲလာသည်။ ပြီးတော့ နီလာတို့ အိမ်တွင်ပင် အမြဲတည်းခိုသည်။

လွန်ခဲ့သော (၄) နှစ်ခန့်ကတော့ နီလာ၏ဖခင် ဦး မောင်မောင်ဦး ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရာ ကျန်ရစ်ခဲ့သော နီလာတို့သားအမိကလည်း ဖခင်ဖြစ်သူ၏ အမျိုးတွေကိုသာမက အန်ကယ်ထွန်းဆီကိုပါ အကြောင်းကြားခဲ့သည်။ ထိုအခါ အန်ကယ်ထွန်းက အားချင်းရောက်လာခဲ့ပြီး ကိစ္စအ၀၀ကို ကူညီဆောင်ရွက်ကာ ရက်လည်ပြီးမှ ပြန်သွားခဲ့သည်။ နီလာ၏ဖခင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်ပေမဲ့လည်း အန်ကယ်ထွန်းက နီလာတို့အိမ်သို့ အဝင်အထွက် မပျက်ခဲ့ပေ။ ရန်ကုန်ရောက်လျှင် အမြဲပင် တည်းခိုနေကြ ဖြစ်လေသည်။ ဖခင်ဦးမောင်မောင်ဦး မရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်းတွင် နီလာ၏မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ရီပြုံးက မင်္ဂလာဈေးရှိ အထည်ဆိုင်ကို ဦးစီး၍ လုပ်ကိုင်ခဲ့ရလေသည်။

ကံတူအကျိုးပေးလို့လားတော့ ပြောရမည်လား မသိ။ နီလာ၏ဖခင်ဆုံးပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကျော်လောက် အကြာတွင် အန်ကယ်ထွန်း၏ ဇနီးကလည်း နယ်တွင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရပြန်သည်။ ဒီတော့ အန်ကယ်ထွန်းက သားတစ်ယောက်နှင့် မုဆိုး ဖို ဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။ နီလာတို့ကို အကြောင်းကြားခဲ့သော်လည်း အန်ကယ်ထွန်း၏ဇနီး ကွယ်လွန်ရာသို့ နီလာတို့က မရောက်ဖြစ်ခဲ့ချေ။ အဲဒီနောက်တွင်လည်း အန်ကယ်ထွန်းက ရန်ကုန်ရောက်လျှင် နီလာတို့အိမ်သို့ ရောက်မြဲတိုင်းရောက်ကာ တည်းခိုလေ့ရှိသည်။

ယခုတစ်ခေါက်လာတော့ အန်ကယ်ထွန်းက သူ၏ သားလေးကိုပါ ခေါ်လာခဲ့သည်။ အလုပ်ကိစ္စနှင့်သာ ရန်ကုန်သို့ လာတတ်သော အန်ကယ်ထွန်းက သူ၏သားကို ခေါ်လာလေ့မရှိသဖြင့် နီလာတို့က ယခုမှ အန်ကယ်ထွန်း၏ သားကို တွေ့ဖူးမြင်ဖူးကြရသည်ဖြစ်သည်။ ကောင်လေးက အသက် (၁၉) နှစ်ကို ပြီးခဲ့သော လကမှပြည့်၍ ယခု အသက် (၂၀) ထဲသို့ ဝင်ရုံသာရှိသေးသည်ဟု အန်ကယ်ထွန်းက ပြောသည်။ သူ့နာမည်က မိုးလှိုင်ကျော် တဲ့။

တွေ့တွေ့ချင်းဘဲ နီလာက တစ်ဦးတည်းသောသမီး ဖြစ်ကာ မွေးချင်းမရှိဘဲ အဖော်မဲ့ခဲ့ရသောကြောင့်လား မသိ။ မိုးလှိုင်ကျော်ကို ခင်မင်မိသည်။ အန်ကယ်ထွန်းက မော်လမြိုင်မှနေ၍ တာချီလိတ်သို့ ပြောင်းရွှေ့၍ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် မိုးလှိုင်ကျော်ကို နီလာတို့အိမ်တွင် နေထိုင်ရန် ထားခဲ့မည်ဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ်တတိယနှစ်သို့ ရောက်နေပြီဖြစ်သော မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာတို့အိမ်တွင်နေ၍ ကျောင်းတက်ရန်ဖြစ်သည်။

နီလာတို့ သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးကပင် မိုးလှိုင် ကျော်ကို သူမတို့အိမ်တွင် အတူနေထိုင်ရန် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ သဘောတူလက်ခံခဲ့သည်။ နီလာအနေနှင့်ကလည်း မောင်လေးတစ်ယောက်ကို ကောက်ရလိုက်သလိုပင် ခံစားလိုက်ရကာ ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးမိခဲ့ရတာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။

နီလာက မိုးလှိုင်ကျော်ထက် အသက် (၄) နှစ်ကျော်ကျော် ကြီးပြီး၊ ဘွဲ့ရခဲ့တာပင် (၃) နှစ် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်း နီလာက မမကြီးပေါ့။ ထို့ပြင် အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင်ပင် တိုက် ဆိုင်မှုတစ်ခုကလည်း ရှိနေပြန်ပါသည်။ ထိုအကြောင်းအရာကတော့ မိုးလှိုင်ကျော် ယူထားသော ဘာသာက နီလာယူထားသော ဘာသာနှင့် အတူတူဖြစ်ပြီး နီလာက ယခုအခါ မဟာဘွဲ့ အတွက် ကျမ်းပြုကာလပင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည့်အတွက် အန်ကယ်ထွန်းက မိုးလှိုင်ကျော်ကို စာပြဖို့တာဝန်ကိုပါ နီလာအား ပေးအပ်ခဲ့လေသည်။

နောက်တစ်နေ့တွင် မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကျောင်းကိစ္စ အ၀၀ကို အန်ကယ်ထွန်းနှင့် နီလာတို့က မိုးလှိုင်ကျော်နှင့်အတူ လိုက်လံဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။ နီလာတို့အိမ်တွင် အန်ကယ်ထွန်းက (၂) ညအိပ်နေ ပြီး သူပြောင်းရွှေ့တာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည့် တာချီလိတ်မြို့သို့ ထွက်ခွာသွားပါတော့သည်။ ခါတိုင်းအချိန်များတွင် သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ ခြောက်ကပ်ကပ်ဖြင့် ရှိနေခဲ့သော နီလာတို့အိမ်သို့ မိုးလှိုင်ကျော် ရောက်လာသဖြင့် စိုစိုပြေပြေလေး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

မနက်မိုးလင်းလျင် အိမ်က ဆန်နီကားလေးကို ကိုယ်တိုင်မောင်း၍ ဒေါ်ရီပြုံးက ဆိုင်ထွက်သည်။ အပြင်သွားစရာ မရှိသောရက်များတွင် အိမ်တွင်နီလာက တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်ကာ ကျန်ရစ်ခဲ့တာက များသည်။ တခါတရံမျိုးတော့လည်း နီလာက မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ရီပြုံးနှင့်အတူ ဆိုင်လိုက်၍ ထွက်တတ်ပါသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမဘာမျှမလုပ်တတ် နားလည်း နားမလည် ဆိုင်တွင် တစ်နေကုန် ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး စားချင်ရာစားကာ ဈေးသိမ်းတော့ မိခင်ဖြစ်သူနှင့်အတူ ပြန်ခဲ့ရသည် ချည်းဖြစ်သည်။

ဆိုင်တွင်တစ်နေ့လုံး ဘာမျှမလုပ်တဲ့သူက ညနေအိမ်ပြန်ရောက်လျှင် ခေါင်းကကိုက်တတ်သေးသည်။ ဒီတော့ မိခင်ဖြစ်သူက နီလာကို ဆိုင်သို့မခေါ်တော့ဘဲ အိမ်တွင်သာ နီလာက တကိုယ်တည်း ကျန်ခဲ့ရတော့သည်။ အခုအိမ်တွင် မိုးလှိုင်ကျော်က ရှိနေတော့ နီလာအတွက် စကားပြောဖော်ရသည်။ အိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပေမဲ့ လည်း မပျင်းတော့ ..။

ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်က မွန်မွန်ရည်ရည်လေး ဖြစ် သည်။ နီလာတို့သားအမိကိုလည်း အထူးပင် ခင်မင်သည်။ အိမ်တွင်လည်း အလကား ထိုင်မနေတတ်။ သူလုပ်နိုင်တာ သူကူညီနိုင်တာမှန်သမျှကို ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် ထ၍ လုပ်ပေးတတ်သည်။ နီလာအပြင်သို့ သွားစရာရှိ၍ သူကျောင်းအားရက် နှင့် ကြုံရင်လည်း မိုးလှိုင်ကျော်က အဖော်အဖြစ် လိုက်ပါပေးတတ်သည်။ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ တစ်ရက်ထက်တစ်ရက် နီလာနှင့် မိုးလှိုင်ကျော်တို့သည် ပို၍အနေရင်းလာကြကာ ပို၍လည်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ခင်မင်၍ လာခဲ့ရသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း တစ်ခါတစ်ခါတွင်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမအပေါ် တစ်မျိုးလေးပင် ဖြစ်သည်ဟု နီလာ တွေးမိသည်။

တခါတရံမျိုးတွင် မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ အရောင်တဖိတ်ဖိတ်လက်၍နေသော သူ၏ မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် နီလာ၏ တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံး၍ ခဏကြာသည်ထိ စူးစိုက်စွာ ကြည့်တတ်သည်။ ဒီလိုအခါမျိုးတွင် နီလာက မသိဟန်ဆောင်၍ နေခဲ့သော်လည်း နီလာ၏ရင်ထဲတွင်တော့ တလှိုက်လှိုက် ခံစားခဲ့ရလေသည်။ သို့သော်လည်း နီလာကတော့ ငါစိတ်ထင်လို့ဖြစ်မှာပါ ငါထင်သလိုလည်း မဟုတ်နိုင်ပါဘူး ဟူ၍ အဖြစ်မှန်ကို ဖုံးကွယ်ကာ သူမ၏ရင်ထဲမှ ခံစားလိုက်ရသည်တို့ကို ချေဖျက်ခဲ့သည်ချည်းပင် ဖြစ်သည်။

အပျိုတောင်မှ အပျိုကြီးစာရင်းဝင်လောက်နေပြီ ဖြစ်သော နီလာ၏ အတွေးထဲ စိတ်ကူးထဲတွင် မိုးလှိုင်ကျော်ကို တခါတရံမျိုးတွင် ခဏတဖြုတ် စိတ်ကူးခဲ့ဖူးတာတော့ အမှန်ပါ။ ထိုစိတ်ကူးလေးတွေ၏ အဆုံးတွင်တော့ နီလာတစ်ယောက် အို မဟုတ်သေးပါဘူး ဟု ဆိုကာ ရှက်သွေးဖြာခဲ့ရသည်ချည်းဖြစ်သည်။ ဒီလိုအတွေး ဒီလိုစိတ်ကူးမျိုးကို နီလာတစ်ယောက် တစ်ကြိမ်မက စိတ်ကူးခဲ့ရသည်။

ထိုကဲ့သို့ပင် မျိုးလှိုင်ကျော်ကလည်း သူမကို သူမ၏ ရင်ထဲထိ စူးနစ်ရောက်ရှိခဲ့ရသော အကြည့်မျိုးဖြင့် မကြာခဏ ကြည့်တတ်သည်သာ ဖြစ်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်မှာ မွန်မွန်ရည်ရည်ဖြင့် ရိုးရိုးသားသား ရှိတာကတော့ မှန်ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ ကောင်လေးက မခေဟု နီလာတစ်ယောက် မှတ်ချက်ချမိသည့်အပြင် သူမ၏ တစွန်းတစ အတွေးလေးကလည်း တကယ်လို့များ သူမစိတ်ကူးမိထားသလို တကယ်များဖြစ်နေခဲ့ရင် .. ဟူသော အတွေးလေးကိုလည်း တစွန်းတစ တွေးခဲ့မိပါလေတော့သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်တစ်ယောက် နီလာတို့အိမ်သို့ ရောက် ခဲ့သည်မှာ (၂) လကျော် (၃) လနီးပါးပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ မနက်စောစော (၅) နာရီလောက်မှာပင် တာချီလိတ်မှလာသော အန်ကယ်ထွန်းတစ်ယောက် အိမ်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ၏သားဖြစ်သူ မိုးလှိုင်ကျော် အတွက်ရော နီလာတို့သားအမိအတွက်ပါ ပစ္စည်းတွေ တပုံတပင် ဝယ်ခြမ်း၍ လာခဲ့သည်။

အန်ကယ်ထွန်းရောက်လာတော့ နီလာတို့ (၃) ယောက်စလုံးပင် အိပ်ယာမှ နိုးဖြစ်ကြသည်။ အဲဒီနောက် မနက်စာစားပြီး (၈) နာရီလောက်တွင်တော့ အလုပ်ကိစ္စရှိသော အန်ကယ်ထွန်းက နီလာ၏မိခင် ဒေါ်ရီပြုံး၏ ဆန်နီပစ်ကတ်ကားလေးကို မောင်း၍ ဒေါ်ရီပြုံးဈေးသို့ အသွားတွင် တစ်ခါတည်းလိုက်ပါ၍ သွားလေသည်။ အိမ်တွင် မိုးလှိုင်ကျော်နှင့် နီလာတို့ (၂) ယောက်ထဲသာ ကျန်ခဲ့ကြသည်။

လူကြီးတွေ အပြင်သို့ ထွက်ခွာသွားကြပြီးသည့် အချိန်တွင် နီလာက သိမ်းစရာပစ္စည်းများကို သိမ်းသည်။ ဆေးစရာပစ္စည်းများကို ဆေးသည်။ ပြီးတော့ တစ်အိမ်လုံးကို တံမြက်စီးလှည်းသည်။ ထိုသို့လုပ်နေရင်း မိုးလှိုင်ကျော်ကို သတိရ၍ ကြည့်မိလိုက်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ အခန်းထဲတွင်ပင် ရှိ နေကြောင်း အရိပ်အယောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်ပြီးသွားတော့ နီလာတစ် ယောက် ရေချိုးခန်းထဲသို့ ရေဝင်ချိုးလိုက်တော့သည်။

““အို ..””

အသံလေးကတော့ ထွက်၍မလာပါ။ ဒါပေမဲ့ ရင်ထဲ တွင်တော့ လှိုက်ကနဲ ဖြစ်၍သွားရသည်။ နီလာ၏ ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးအစုံက ပြူးကျယ်၍သွားသည်။ လေးကိုင်းသဖွယ် ညွှတ်ကွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကလည်း ဝိုင်းဝန်းလျှက် ဖြစ်သွားရပါသည်။ ထူးကဲသော မျက်ခုံးမွှေးလေးနှစ်တန်းကမူ အထက်သို့ ပင့်တက်၍သွားရသည်။ ခေါင်းတွင် စည်းတုပ်၍ အုပ်ဆောင်းလေးအသွင် ဖောင်းချည်ထားသော သဘက်လေးအောက်မှ နသယ်စပ်ရှိ ဆံစလေးများသည် ရေစိုလျှက် နားထင်တွင် ကပ်၍နေသည်။ ရေစက်ရေပေါက်လေးများက ဖောင်းမို့၍နေသော သူမ၏ ပါးစုံ့လေးနှစ်ဖက်ပေါ်နှင့် တင်းအစ်၍နေသော ရင်သားအစုံပေါ်တို့၌ ပုလဲလုံးလေးများပမာ တွဲခိုနေသည်။ ပြည့်တင်းသော ပါးစုံ့လေးနှစ်ဘက်ပေါ်တွင် ရိပ်ကနဲ ပြေးသွားသော ပန်းဆီရောင် အရှက်ရိပ်တို့က ပေါ်လွင်ထင်ရှားသွားရသည်။

““အာ .. ဆောရီး . .မမ””

အားနာစွာ ပြုံးလိုက်သော မိုးလှိုင်ကျော် အပြုံးက မပီမပြင် ခပ်မဲ့မဲ့အသွင်ဖြင့် အပြစ်ရှိသူတစ်ဦးပမာ မျက်လုံးလေးတို့ ဝိုင်းဝိုင်းလည်သွားကြရသည်။ ၃၄၊ ၂၁၊ ၃၅ အချိုးအစားဖြင့် ဝင်းဝါဝါလေးရှိနေသော နီလာကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှငေးမောလျှက် တွေဝေကာရပ်တန့်၍နေလိုက်မိခြင်းကပင်လျှင် သူ့အတွက် ပြစ်ဒဏ်ခတ်ခံလိုက်ရသော ကာလလေး ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်၍လာသော နီလာ တကိုယ်လုံးတွင် ရေစက်ရေပေါက်လေးများမှာ တွဲခိုဆဲပင်ရှိသေးသည်။ နီလာ၏ခါးတွင် ဖြစ်သလို ပတ်စည်းထားသော မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အကြီးကြီးက နီလာ၏ ခန္ဓာကိုယ် အရှေ့ပိုင်းကိုသာ လုံခြုံစွာ ဖုံးဖိထားနိုင်သည်။ မို့ဝင်းအိစက်သော အသားစိုင်တို့ဖြင့် စိုပြေလှပနေသော ရင်ညွန့်အထက်နှင့် ဒူးဆစ်လေးများအထက် လေးလက်မလောက်မှ ခြေဖျားသို့တိုင် ဘာဆိုဘာမှ အကာအကွယ်မရှိဘဲ ပင်ကိုယ်အသားအရည် နုပျိုစိုပြေခြင်းကို တအံ့တသြ တမေ့တမောကြီး တွေ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်ဆိုတော့လည်း ရေချိုးခန်းနှင့် နီလာ၏ အိပ်ခန်းက ခြေလှမ်း (၇) လှမ်း (၈) လှမ်းထက် ပိုပြီးမသွားရ။ ထို့ပြင် သူမရေမချိုးမှီ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ့အိပ်ခန်းထဲတွင် ငြိမ်ချက်သား ကောင်းနေတော့ နီလာတစ်ယောက် ပေါ့ဆ၍သွားမိခဲ့ရသည်။

““ဟင် .. လက်ထဲက ကင်မရာကြီးနဲ့ပါလား .. မမကိုများ ရိုက်ဦးမလို့လား””

အရှက်ပြေ ပြောမိပြောရာ ပြောလိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။

““ဟုတ်တယ် မမ .. ဖေဖေဝယ်လာတာလေ။ အဲဒါ အခု မမကို ရိုက်မလို့ ..””

““အို ..””

နီလာတစ်ယောက် သူမကိုယ်သူမ ငုံ့၍ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိကာ တကယ်ပင် ရင်ထဲတွင် ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားရသည်။

““ဒါဆိုလည်း နောက်ပြီးမှ ရိုက်နော်””

နီလာ၏ အသံလေးက ပို၍ တိမ်ဝင်သွားပြီး လှုပ်ခတ်၍နေသည်။ ပြောပြီးသည်နှင့် မမသည် ခန္ဓာကိုယ်ကို ပို၍ကြုံ့ကာ သူ၏ရှေ့မှ ဖြတ်ကျော်သွားလိုက်သည်။ ဆပ်ပြာမွှေးရနံ့လေးက ချိုသင်းစွာဖြင့် သူ၏ရင်တွင် စွဲ၍ကျန်ရစ်သည်။

““မမ .. ခဏလေး..””

မိုးလှိုင်ကျော်၏ အသံလေးက ရုတ်တရက် ထွက် ပေါ်လာတော့ နီလာ၏ ခြေလှမ်းများက ရပ်လိုက်ရင်း သူ့ဘက်သို့ မျက်နှာလေးတစ်ခုထဲ လှည့်လိုက်သည်။ သူ၏ အသံလေးက လှုပ်ခတ်၍နေသည်။

““ဘာလဲဟင် ..””

နီလာက တိုးတိုးလေး ပြန်မေးလိုက်သည်။

““ဒီပုံစံနဲ့လုပ်ရရင် ကောင်းမလားလို့ ..””

““ဟင် ..ဘာ .. ဘာ .. ရယ်””

မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာကို အထိတ်တလန့် ပြန်ကြည့်ပြီး ကမန်းကတန်း ဖြေရှင်းရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ စကားလုံးတို့က ရုတ်တရက် ရှာ၍မရ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်စောင်းလေး သူ့ဘက်သို့လှည့်လိုက်ရင်း သူ့ကိုဝေခွဲမရသလို တည်တည်လေးနှင့် ကြည့်နေသော နီလာ့အကြည့် နီလာ့ကိုယ်နေဟန်ထားက ခါးလေး လိမ်ကာ တစောင်းလေး ..။

““ဖျပ် ..””

မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ထဲမှ ကင်မရာလေး မီးလင်းသွားသည်။

““ကျွတ်.. မင်းကတော့ကွယ်””

နီလာ၏ မျက်နှာရဲရဲတွတ်အောင် နီ၍ သွားသည်။

““အခုလိုပုံမျိုး .. ဘယ်သူမှ မရိုက်ဖူးဘူး””

မိုးလှိုင်ကျော်က ကလေးဆန်ဆန် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး လက်မထောင်၍ ပြောလိုက်သည်။

““ကိုင်း .. ဒါဖြင့်လည်း ဒီဖက်ရှင်ဘဲ ရိုက်လေ””

နီလာက ရင်လေးကော့ပြီး ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး ပြန်လှည့် ကာ ခပ်ငေါ့ငေါ့လေး ပြောလိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က ရယ်လိုက်သည်။ နီလာ ရွဲ့ပြောလိုက်တာမှန်း သူသိသည်။

““ဆောရီးပါမမ .. မမ .. မကြိုက်ရင် မရိုက်တော့ပါဘူး””

ပြောလိုက်ပေမဲ့လည်း မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ရှေ့မှ ထွက်မသွား။ နီလာက သူ့မျက်နှာလေးကို ခပ်တွေတွေလေး လုပ်ကာ စေ့စေ့စပ်စပ်လေး ကြည့်လိုက်သည်။ ယောက်ျားလေးဖြစ်ပြီး မိုးလှိုင်ကျော်၏ ပါးလေးတွေက ရဲ၍နေသည်။ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း နှာတံပေါ်ပေါ် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နီစွေး၍ ဖူးကြနေသည်။

““စိတ်ကောက်တာလား .. မဟုတ်ပါဘူးနော်””

နီလာက အခန်းထဲ မဝင်သေးဘဲ အခန်းတံခါးဘောင်ကို ကိုယ်တခြမ်းယိုင်နွဲ့ကာ မှီလိုက်ရင်း မေးလိုက် သည်။

““အာ .. မဟုတ်တာ .. ကျနော်ရိုင်းသွားမိတာပါ””

““ရိုင်းတယ် .. အို .. မမ အဲဒီလို မပြောဘူးနော်””

တံခါးဘောင်ကို မှီထားရာက ကိုယ်ကို ပြန်မတ်ပြီးခပ်မြန်မြန်လေး ပြောသည်။

““ဟုတ်ပါတယ် .. မမက ရိုင်းတယ်လို့ မပြောပါ ဘူး ..””

စကားပြောနေစဉ် မိုးလှိုင်ကျော်၏ မျက်လုံးအစုံက အရင်းပိုင်း တုတ်ခဲသွားသော နီလာ၏ ပေါင်တံအုံကြီးဆီသို့ ရောက်၍နေသည်။ သူ၏ရင်မှာ တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့် ပူလောင်သော အငွေ့အသက်တို့က ရင်ဝတွင် လှိုက်ဆူ၍နေသည်။ မမကဲ့သို့ ဖြောင့်စင်း ကျော့ရှင်းသော ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားနှင့် မိန်းကလေးမျိုးကို သူက စိတ်ဝင်စားသည်။

““ဒီလိုဘဲ .. ရိုက်မှာလား .. ဟင်””

တခဏအတွင်းမှာပင် တဖျတ်ဖျတ် ပြောင်းလဲ၍ သွားရသော သူမ၏စိတ်အစဉ်ကို သူမဘာသာ အံ့သြ၍ သွားရသည်။

““မမစိတ်ရဲရင် ဒီလိုဘဲ ရိုက်ချင်တယ်””

““ဖြစ်ပါတယ် .. အဟင်း .. ဘာမှဖြစ်တာမှ မဟုတ်တာ””

မျက်နှာက နီရဲရဲလေးဖြစ်သွားရင်း သူမကိုယ်လည်း သူမ အားတင်းကာ ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နီလာသည် အိန္ဒြေမပျက် သူမ၏ ခြေတစ်ဖက်ကို သူမ၏နောက်ရှိ တံခါးဘောင်သို့ ကွေး၍ ထောက် လိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရစ်ပတ်ထားသော သဘက်က ဒေါင့်တန်းဆွဲပြီး အလယ်က လှစ်ဟသွားကာ ခပ်မဲမဲလေးဖြစ်နေသော ပေါင်ရင်းဆီ မြင်နေရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ လည်ချောင်းဝ၌ တစ်ဆို့ဆို့ဖြစ်၍ သွားရသည်။

““ဒီပုံ .. ဘယ်နဲ့လဲ ..ဟင်””

““လှတယ် .. မမ .. အဲဒီအတိုင်းနေ””

““ဟိတ် .. အရှေ့တည့်တည့်က မရိုက်နဲ့လေကွာ.. လူနောက် ..””

သူမ၏ရှေ့တဲ့တဲ့သို့ ရွေ့လာသော မိုးလှိုင်ကျော်ကို နီလာက သူမ၏ ခြေထောက်လေးကို ပြန်၍ချပြီး ဆီးခုံလေးကို လက်ဝါးလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ရင်း ခါးလေးကုန်းကာ ပြောလိုက်သည်။ ကုန်းလိုက်သော မမ၏ ဖွေးနှစ်၍နေသော ရင်နှစ်မွှာမှာ တွဲလောင်းလေးနီးပါး ဖြစ်သွားကာ ပို၍ ဖြိုးအိသွားရသည်။

““ဖျပ် ..””

““ရတယ် ..ဒီပုံကမှ ပိုလှတာ””

““ဟယ် .. ကောင်စုတ်လေး ခစ် .. ခစ်””

နီလာက သတိရဟန်နှင့် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ပြန် လည်သိမ်းစုပြီး သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာ ခပ်ပျက်ပျက်ဖြင့် စူအောင့်အောင့်လေး ပြောလိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသော သူ၏ စွဲဆောင်မှု အပြည့်ပါသည့် အပြုံးလေးကို နီလာဆီသို့ စေလွှတ်လိုက်သည်။

““အဲဒီလို စိတ်ကောက်တဲ့ ပုံလေးကိုက တစ်မျိုးလှတာ”

““သွား .. ကောင်စုတ်လေး””

““ဟိုဖက်လှည့်လိုက်လေ .. မမ .. အင်း.. ဟုတ်ပြီ ””

လှည့်လိုက်တော့ ပေါင်တန်အလယ်လောက်ထိရှိတဲ့ သဘက်အောက်က ပေါင်တန်ကြီးတွေက ဖွေးဥပြီး နေသည်။ အဲဒီအထက်မှာတော့ ဝိုင်းစက်အိဖြိုးသော တင်ပဆုံကြီးတွေ ဖြစ်သည်။ နီလာ၏ တင်ပါးကြီးတွေက ဝိုင်းစက်နေရုံတင်မကဘဲ ဘေးကိုတစ်ပြီး ခါးမှာသိမ်သွားတဲ့ အချိုးအဆစ်က ကျောက်ဆစ်ရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို လှပ၍ နေသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ အနေအထားကို ကြည့်ကာ ကင်မရာကို ချိန်နေရင်းက ..

““ဒီခါးမျိုးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး လေးဘက်ကုန်းပြီး လိုးလိုက်ရင် ..””

ဟူသော အတွေးကြမ်းက ဝင်၍ လာသေးသည်။ ဒီလိုစိတ်မျိုးတွေ ပေါ်လာအောင်လည်း နီလာ၏ တင်က ကား၍ လုံးတစ်ဖောင်းမို့လို့နေသည်။ ခါးကလည်း သေးသေးလေး ဖြစ်သည်။ အခုလည်း နီလာက သူ့ဖင်ကို ဓါတ်ပုံရိုက်မယ်မှန်းသိလျှက်နဲ့ လှည့်၍ပြနေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာက မခို့တရို့ လေး ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေကို ခပ်စင်းစင်းလုပ်ပြထားပုံကိုက စွဲမက်စရာကြီး ဖြစ်နေသည်။

““တော်ပြီကွယ် .. အဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ်””

““ဒီတစ်လိပ်ကုန်အောင်တော့ လုပ်ရအောင် မမရယ်””

““အိုး .. အဟုတ်လား””

““ဘာလဲ မမက ကျနော့ကို မယုံလို့လား””

““မယုံရင် အိပ်ခန်းထဲတောင် အဝင်မခံဘူး သိလား””

““အာ .. ဟား .. မမ . ကျနော့်ကို ယုံတာ မှားသွားပြီ””

““ဘယ်လို ..””

““ဟုတ်တယ် .. ဓါတ်ပုံသာရိုက်နေသာ ကျနော့်စိတ်တွေက လျှောက်ပြီးတွေးနေတာ .. မမမှ မသိတာ””

““သွား .. ကောင်စုတ်လေး .. စိတ်နဲ့ပြစ်မှားနေ တယ်ပေါ့ .. ဟင်း””

““ဟဲ..ဟဲ .. မမက သဘောပေါက်သားဘဲ””

““တော်ပြီ..တော်ပြီ .. အဝတ်လဲတော့မယ်””

နီလာသည် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်၍သွားသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်တစ်ယောက် ရင်ထဲတွင် လှိုင်းထရင်း လှုပ်ရှားသော စိတ်ဖြင့် ကျန်ရစ်သည်။ ခဏအကြာ၌ နီလာသည် အိပ်ခန်းထဲမှ ပြန်၍ ထွက်လာသည်။

““ဟင်.. လှလည်းမလှတော့ဘူး””

ခပ်စူစူပြောလိုက်သော မိုးလှိုင်ကျော်၏ လေသံကြောင့် နီလာက ခပ်ဟက်ဟက်လေး ရယ်လိုက်သည်။

““မင်းကို ကြောက်လို့””

နီလာက ထဘီပွင့်ရိုက်လေးနှင့် ယောက်ျားဂျင်းရှပ် ဖားဖားကြီးကို ဝတ်ထားသည်။

““ကျနော် ဓါတ်ပုံ မရိုက်ရတော့ဘူးပေါ့””

““အိုး .. ရိုက်လေ .. ဒီလိုပဲရိုက်ပေါ့ .. မရဘူးလား””

နီလာ ပညာပြလေပြီ ..။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ စိတ်ထဲတွင် မချင့်မရဲဖြစ်၍လာရသည်။ သူသည် အိပ်ခန်းဝတွင်ပင် ရှိနေသေးသော နီလာ၏ရှေ့သို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ သင်းထုံသော ရနံ့တို့က သူ၏ ရင်ကို ရိုက်ခတ် တို့ကစား၍လာသည်။ နီလာ၏ ဖြူနုသော လက်မောင်းမှ အမွှေးလေးများကိုလည်း အနီးကပ် တွေ့ရသည်။ ပါးပြင်စိမ်းစိမ်းလေးပေါ်တွင် ခပ်ပါးပါးလေး ပွတ်၍လာသော သနပ်ခါးရည်ကျဲလေးက သူမ၏ မျက်နှာလေးကို ပို၍ ချစ်စရာ အသွင်ကိုဆောင်နေစေသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် မိုးလှိုင်ကျော်၏ ရင်ထဲသို့ စိတ်ရိုင်းတွေက တားမနိုင်ဆီးမရ ဝင်၍လာသည်။

““မမ .. ကို ချစ်တယ်ဗျာ””

““ဘာ ..””

ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ပြောလိုက်သော စကားက အ တင့်ရဲလွန်းလှသည်။ ကြားလျှင်ကြားလိုက်ရခြင်း မာနအခံလေးဖြင့် ဒေါသက ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏စကားကို ပြောလိုက်ပြီးသည်နှင့် နီလာ၏ရှေ့သို့ ထပ်၍ တိုးကပ်လာသဖြင့် နီလာက

““ဘာ””

ဟု ရေရွတ်ရင်း နောက်သို့ တစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ရ သည်။ သူမက အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြန်၍ရောက်သွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က နောက်သို့ ဆုတ်သွားသော သူမ၏ရှေ့သို့ ခြေတစ်လှမ်းထပ်၍ တက်ကာ တိုးလိုက်ပြန်သည်။ ဒီတော့လည်း နီလာက နောက်သို့ထပ်၍ တစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်ရပြန်သည်။

ဗြုန်းကနဲသာ ဒေါသထွက်သွားရပေမဲ့ သေချာတွေး ကြည့်ပြန်တော့လည်း ဒီလိုစကားမျိုးကို မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ဖျားမှ တချိန်ချိန်တွင် ထွက်ပေါ်၍ လာမည်ကို နီလာက သိနှင့်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ တခါတရံမျိုးတွင်ပင် မိုးလှိုင်ကျော်က သူမကို ဒီလို စကားမျိုးမှ ပြောထွက်ပါ့မလား ပြောရောပြောဖြစ်ပါ့မလားဟု နီလာတစ်ယောက် ပူပင်စိုးရိမ်မှုပင် ထားခဲ့ရသေးသည်။ အခုတော့ သူကပြောပြီ .. နီလာနားနှင့်ဆတ်ဆတ်ကြားလိုက်ရပြီ ..။ ဒါပေမဲ့ နီလာက မိန်းမသား ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ တန်ဖိုးထားရဦးမည်။

““မင်း .. မင်း ..ငါ့အခန်းထဲက အခုထွက်သွား””

မိုးလှိုင်ကျော်၏ မျက်နှာလေးက ချက်ခြင်းဘဲ အုံ့မှိုင်း၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ရီဝေစွာဖြင့် နီလာ၏ မျက်လုံးလေးတွေကို ရင်ဆိုင်ကာ စိုက်ကြည့်၍ လာသည်။ တခဏအကြာမှာပင် သူ၏ရှေ့ ခြေတလှမ်းအကွာတွင် ရပ်နေသော နီလာ၏ရှေ့သို့ ဖြတ်ကနဲ တိုးကပ်လိုက်ရာက နီလာ၏ လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်သည်။

““အို .. လွှတ်..လွှတ် .. မင်း . အု ..အိ””

ငြင်းဆန်နေသော နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံပေါ်သို့ မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေက အတင်းပင် ဖိကပ်၍ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်ကလည်း နီလာ၏ခါးကို ရစ်သိုင်းကာ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။ ရုန်းကန်နေသော နီလာတစ်ယောက် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှုပ်၍ပင်မရ။ သန်လိုက်တဲ့ ကောင်လေးဟု နီလာ့ရင်ထဲက တွေးလိုက်မိသည်။

ဒါပေမဲ့လည်း နီလာက သူမ၏ လက်တွေနဲ့ မိုးလှိုင် ကျော်၏ လက်တွေကို အတင်းပင် တွန်းဖယ်ကာ ရုန်းကန်နေသည်။ သူမကိုယ်သူမ တန်ဘိုးမဲ့သော အဖြစ်သို့ အရောက်မခံနိုင်ပါ။ အထင်သေးစရာ အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။ နီလာက သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ကာ ရုန်းကန်နေသည်။ မိုးလှိုင်ကျော် စုပ်နမ်းနေသော သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် သူ့မျက်နှာနှင့် ထိစပ်၍နေသော သူမ၏ မျက်နှာလေးတို့ကို ရွေ့လျှား ဖယ်ရှားခြင်း မပြုမိသည်ကိုတော့ သူမကိုယ်သူမပင် သတိမထားမိပါ။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် နီလာ၏ရင်ထဲက ကလီစာတွေကို လွင့်စင်ထွက်လုခမန်းဖြစ်အောင်ပင် ခံစားနေရသည်။

နီလာတကိုယ်လုံးလည်း တဖြေးဖြေး အားအင်တွေ ကုန်ခမ်း၍လာရသည်။ နုံးခွေချင်စိတ်ပင် ပေါက်၍လာသည်။ ကိုယ်လုံးက လှုပ်ရှား၍မရတော့။ မိုးလှိုင်ကျော်လက်တွေကို တွန်းဖယ်ရင်း သူမ၏ လှုပ်ရှား၍ရသော ခြေထောက်လေးတွေက လှုပ်ရှားရွေ့လျှားသည်။ သူမ ရုန်းလိုက် ဖယ်လိုက် တိုင်း မိုးလှိုင်ကျော်ကလည်း အတင်းကြုံး၍ ကြုံး၍ ဖက်လိုက်သဖြင့် နီလာ၏ ခြေထောက်လေးတွေက သူမ၏ ရှေ့ဖက်သို့ ရွေ့လျားခွင့်မရတော့ဘဲ နောက်ဖက်သို့သာ ရွေ့လျားနေရသည်။

သူတို့နှစ်ဦးသည် တဖြေးဖြေးနီလာ၏ နောက်ကျော ဖက်ဆီသို့ တစတစ ရွေ့လျှားလာရသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ယက်ပေးပွတ်ပေးနေသော မိုးလှိုင်ကျော်၏လျှာကြောင့် ရင်ထဲတွင် ဖျတ်ဖျတ်လူးကာ လှိုက်မောလာရရင်း နီလာ၏ နောက်ကျောဖက်ပေါင်ဖျားလေသည် သူမ၏ ကုတင်လေးနှင့် ထိကပ်မိလာပါတော့သည်။

နီလာ၏ ဒူးဆစ်လေးတွေသည် မခိုင်ချင်တော့။ ယိုင် နဲ့၍နေချေပြီ။ သူမ၏ ဒူးဆစ်လေးတွေသာမက သူမ၏ စိတ်တို့သည်လည်း ချုပ်တီး၍မရတော့၊ ယိုင်နဲ့၍ ဖြစ်လာရချေပြီ။ မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို အတင်းပင် စုပ်နမ်းနေရင်း နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ယက်ပေး ပွတ်ပေးနေရင်းက ဗြုန်းဆို မိုးလှိုင်ကျော်၏လျှာက သူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ တိုးဝင်ကာ လှည့်မွှေယင်း ထိုးကော်ကာ ယက်ပါ တော့သည်။ နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးဆတ်ကနဲ တုန်သွားရစဉ်မှာပင် မိုးလှိုင်ကျော်၏လျှာက သူမ၏လျှာကို တို့ထိကာ ကလိ၍ ယက်လိုက်တော့ နီလာ၏ လျှာဖျားလေးက မိုးလှိုင်ကျော်၏ လျှာဆီသို့ အလိုအလျောက်ပင် ကြကနဲတက်ကာ ထိကပ်သွားရင်း နီလာ၏ ဖြူဖွေးသွယ်လျှသော လက်လေးကလည်း မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြုံး၍ ဖက်လိုက်ပါတော့သည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ် လုံးလေးကို တဖြေးဖြေး ကုတင်ပေါ်သို့ ထိုင်၍ပေးရာ နီလာလည်း အလိုက်သင့်လေးပါသွားပြီး ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်ရက်လေး ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ၏ ကိုယ်လုံးဖြင့် အသာအယာဖိ၍ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက် လက်လှန်၍ပေးပြန်တော့ရာ နီလာ၏ လက်လေးများက မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်ရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ တဖြေးဖြေး ပက်လက်လန်၍ကျသွားရာ သူမ၏ကျောပြင်လေးမှာ အိပ်ရာနှင့် ထိတွေ့မိစဉ်မှာပင် နီလာက ကုတင်စောင်းရှိ သူမ၏ ခြေထောက်တွဲလောင်းလေးကို ရုပ်သိမ်းကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲ၍တင်လိုက်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်တွင် အလိုက်သင့်လေးပြုပြင်ကာ လှဲချ လိုက်သည်။

နီလာ၏ဦးခေါင်းလေးမှာ သူမ၏ ခေါင်းအုံးလေး ထက်သို့ ထိတွေ့ရောက်ရှိသွားစဉ်ခဏမှာပင် နီလာ၏ လက်လေးများက သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ ကပ်ရက်သား ပါလာသော မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တိုး၍ တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်ရာက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများသည် မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို မက်မောစွာဖြင့် ပြန်လှန်ကာ စုပ်နမ်းလာပါတော့သည်။

သူမနှင့်အတူ ကုတင်ပေါ်သို့ ရောက်ရှိ၍ လာခဲ့ရပြီဖြစ်သော မိုးလှိုင်ကျော်ကလည်း နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးဘေးမှ ဒူးထောက်လျက် မကျတကျလေးဖြစ်ကာ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသို့ အုပ်မိုး၍ နှုတ်ခမ်းခြင်း စုပ်နမ်းနေရက်မှ သူ၏ လက်တစ်ဖက်သည် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် ဝတ်ထားသော ဂျင်းရှပ်အင်္ကျီ၏ ကြယ်သီးများကိုစမ်း၍ တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်လိုက်သည်။ ကြယ်သီးတွေအားလုံး ပြုတ်ကုန်တော့ ရှပ်အင်္ကျီ ရင်ဘတ်နှစ်ခြမ်းကို ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီသို့ ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး မိုးလှိုင်ကျော်၏လက်က သူမ၏ ဝမ်းဗိုက်သားလေးကို လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်၍ ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူနှင့် နှုတ်ခမ်းခြင်း ဂဟေဆက်ထားသည့် နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တွန့်ကနဲဖြစ်၍သွားသည်။

သူမ၏ ဝမ်းဗိုက်သားလေးပေါ်မှတဆင့် လျှောတိုက်ကာ ပွတ်သပ်ရင်း အပေါ်ဖက်သို့တက်၍သွားသော သူ၏လက်က အိထွေး၍ မို့မောက်နေသော အသားစိုင် နုနုတွေကို ဗြုံးကနဲ ထိတွေ့လိုက်မိတော့ရာ မိုးလှိုင်ကျော်ရင်ထဲတွင် လှိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားရသလို နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည်လည်း ဆတ်ကနဲဖြစ်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်၏ အသိကလည်း မမသည် အောက်ခံပင် ဘာမျှဝတ်မထားပါလားဟု သိရှိလိုက်ရသည်။

လက်တစ်ဆုပ်စာထက်ပင် သာချင်နေသေးသော နီလာ၏ ရင်သားအစုံကို မိုးလှိုင်ကျော်က တစ်လုံးချင်း လက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးရွေ့ပြောင်းကာ ဆုပ်နယ်နေရင်းက နို့အုံကြီးတွေ ထိပ်မှ နို့သီးလေးတွေကို စမ်းကာ နို့သီးထိပ်လေးတွေကို လက်မ လေးဖြင့် ပွတ်၍ပေးသည်။ ပြီးတော့လည်း လက်ဖဝါးထဲတွင် ထည့်ကာ လှိမ့်ပေးသည်။

နီလာ၏ခါးလေးသည် တတွန့်တွန့် ဖြစ်နေရသည်။ ခဏအကြာမှာပင် သူမ၏ အာရုံတွေအားလုံးက ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ခြင်းခံနေရသည့် သူမ၏ ရင်သားတွေဆီ စုပြုံရောက်ရှိသွားရင်း မချိတင်ကဲဖြစ်ကာ ခံစားလာရတာကြောင့် နီလာသည် သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကို မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေဆီမှ ဖြုတ်၍ခွာလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်များ စင်း၍ကျနေသည့် သူမ၏ မျက်နှာလေးသည် ဘေးတစ်ဖက်သို့ စောင်းငဲ့ကာ လှည့်သွားသည်။

မိုးလှိုင်ကျော်သည် နီလာ၏နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ပေးနေရာကပင် သူ၏ဦးခေါင်းမှာ ကြွ၍ထလာပြီး သူမ၏ နို့အုံကြီးတွေကို တပ်မက်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ နီလာ၏ နို့အုံကြီးများက ဖြူဖွေး၍ နုညက်နေပြီး ညိုပြာသော သွေးကြောကြီးနှစ်ချောင်းက အကြောစိမ်းလေးများကို ယှက်ဖြာဝေထားသည်။ ကိုင်တွယ်ဆုတ်နယ်ရသည်မှာ မာတင်း၍ အိနေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက နီရဲ၍ နေသည်။ ထိုနို့အုံကြီးများအောက်မှ ပြားချပ်၍ တင်းမာနေ သော ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးသည် နုညက်စွာဖြင့် တဖြေးဖြေး အောက်သို့ ပြေပြေလေး ဆင်းသွားရာမှ တစ်နေရာအရောက်တွင် ခုံးမောက်၍ တက်သွားသည်။ ပြီးတော့ ထဘီအောက်သို့ တဖြေးဖြေး ငုပ်လျှိုးကွယ်ပျောက်သွားသော အသားစိုင်ဝင်းဝင်းလေးက မိုးလှိုင်ကျော်ကို အသက်ရှူမှားစေလေသည်။

မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏လက်ကို နီလာ၏ နို့အုံပေါ်မှ ခွာကာ အသာလေးကုန်း၍ စို့လိုက်တော့သည်။ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရသော နီလာက ““အင့်”” လိုလို ““အွန့်”” လိုလို အသံလေးတစ်ခု သူမ၏ နှုတ်ဖျားမှ ပွင့်အန်ရင်း ဘေးသို့ စောင်းငဲ့ထားသော သူမ၏မျက်နှာလေးမှာ ပက်လက်လေးပြန်၍ လန်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ စောစောကလိုတော့ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြေပြစ်မှုမရှိတော့ပေ။ တစုံတရာကို မဲတင်းထားရပုံလေးပေါက်၍နေလေသည်။
ပြီးတော့ တဆက်တည်းမှာပင် သူမ၏ လက်လေး နှစ်ဖက်က တစ်ဖက်က မိုးလှိုင်ကျော်၏ လည်ပင်းဆီသို့၎င်း၊ တစ်ဖက်က ကျောပြင်ကြီးဆီသို့၎င်း ရောက်၍သွားကာ မချင့်မရဲဖြင့် ဖက်တွယ်လိုက်တော့သည်။

နီလာ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ဆိုသလိုပင် တစ်လုံးချင်း တစ်လုံးချင်း တစ်လှည့်စီ စို့ပေးနေရင်းက မိုးလှိုင်ကျော်၏ လျှာက သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို ထိုး၍ကော်ကာ ယက်ပေးလိုက်သည်။ နီလာသည် ဖြတ်ကနဲ သူမ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားလိုက်ရရှာသည်။

ထိုကဲ့သို့ သူမ၏ နို့တွေကို စို့ပေးနေရင်းကပင် မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ထွေးထွေးအိအိ ကိုယ်လုံးလေးကို အားမလိုအားမရ ဖက်၍ထားပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ကတော့ နီလာ၏ ခါးမှာ ဝတ်ထားသော ပွင့်ရိုက်ထဘီလေး၏ အထက်ဆင်စလေးကို သူမ၏ ခါးတွင် ညှပ်လျှက်သားရှိနေရာမှ ဆွဲ၍ နှုတ်လိုက်သည်။ ထဘီစလေးကို တဖြေးဖြေးချင်း လျှောချ၍ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အမွှေးစလေးများက ခပ်ပါးပါးလေး ထွက်ပေါ်လာ ကြသည်။ ပြင်ပလေနှင့် ထိတွေ့လိုက်ရမှုကြောင့်ပင်ထင်၏။ သူမ၏ ဆီးခုံလေးရှိ ဖြူဝင်းသော အသားစိုင်လေးများသည် ကြက်သီးလေးများ ဖျန်းကနဲထသွားရသည်။

တုန်ရီလှုပ်ရှား၍နေသော မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ချောင်းလေးများက ဖြူတင်းမို့ဝင်းသော ဆီးခုံလေးကို တို့ထိ ပွတ်သပ်လိုက်မိသည်။ ထဘီလေးကို ထပ်မံ၍ လျှော့ချလိုက်ပြန်ပါသည်။ အမွှေးရှည်ရှည်လေးများက ကြမ်းရှရှလေးဖြစ်ကာ လိမ်ယှက် ရှုပ်ထွေးလျှက် အုံဖွဲ့ကာနေသည်။ စောက်မွှေးကြမ်းနီကျင်ကျင်လေးများကို လွန်မြောက်၍လာသော အခါတွင်တော့ လက်သည်းထိပ်ဖျားခန့် နက်ရှိုင်းသော ချိုင့်ခွက်လေးသည် ဦးစွာထွက်ပေါ်၍ လာသည်။ ထိုချိုင့်ခွက်ကလေးထဲ၌ ညပ်၍ ပြူထွက်ရန် အားယူနေသော ပဲကြီးစေ့လေးပမာခန့်ရှိသော အစေ့တက်လေးက မင်းမူ၍နေသည်။ ထိုမဝံ့မရဲလေး ခေါင်းပြူကြည့်နေသော အစေ့တက်လေး၏ အောက်သို့ နိမ့်ဆင်းပြေးဝင်သွားသော အက် ကြောင်းကြီးကမူ ထူထဲကာ ဖောင်း၍ ပြောင်တင်းနေသည်။ ထိုအက်ကြောင်းကြီးက သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှ အောက်သို့ ကွေးဆင်း၍ ပျောက်ကွယ်သွားရာ ဘယ်ဝယ်ဘယ်ဆီမှာ ဆုံးသည်ဟု မသိနိုင်ပါတော့ချေ။

ပြီးတော့လည်း ကျန်သေးသည်။ သူမ၏ အမွှေး လေးများက ဆီးခုံတွင်သာရပ်တန့်၍ မသွားဘဲ ပေါင်ခြံမှ မှေးမှေးလေး သွယ်တန်းသက်ဆင်းလာကာ စောက်ပတ်အကွဲ ဘေးတဖက်တချက်ဆီ၌ ရိပ်ရိပ်လေး ရစ်ငိုက်၍နေရသည်။ သူမ၏ပွင့်ရိုက်ထဘီလေးကတော့ ခြေဖျားမှတဆင့် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ပင် ကျွတ်၍ထွက်သွားချေပြီ ဖြစ်သည်။

နီလာ၏ ထဘီလေးကို တဖြေးဖြေး ချွတ်၍ ဆွဲချ လိုက်ရင်းက သူမကို တပ်မက်လာသော စိတ်များကြောင့် စို့ပေးနေသော နို့တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ကာ တဖြေးဖြေး ပြေးထွက်ပေါ်လာသော နီလာ၏ အသားစိုင်လေးများကို ငေး၍ ကြည့်နေလိုက်မိသော မိုးလှိုင်ကျော်သည် ဖောင်းတစ် ပြည့်ဖြိုးသော သူမ၏ ခြေဖျားလေးမှတဆင့် ထဘီလေး ကျွတ်ထွက်သွားရပြီးသည့် ခဏမှာပင် စွဲမက် ဖွယ်ကောင်းလှသော သူမ၏ ချစ်စရာ အင်္ဂါအစုံအလင်ကို တပ်မက်လွန်းသော စိတ်ကြောင့် သူ၏ရမက်မီးတို့သည်လည်း ဟုန်းကနဲ ထ၍ လာရတော့ရာ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို သာသာလေး မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း သူ၏ မျက်နှာကို ငုံ့၍ ကြမ်းရှရှ စောက်မွှေးလေးတွေကြားသို့ သူ၏ နှာသီးဖျားကို တိုးတင်ကာ ဖောင်းအိ၍နေသော နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံကြီးကို ဖိကပ်၍ နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတော့သည်။

““အို .. မောင် ..””

နီလာတစ်ယောက် ဆတ်ကနဲ တုန်၍သွားသည်။ အထိတ်တလန့်လေး ခြောက်ခြားစွာ ရေရွတ်လိုက်သော သူမ၏ စကားလုံးလေးတွင် ““မောင်”” နော် ကလေးဆိုတာပင် မပါတော့ ..။

မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံ ဖောင်းဖောင်းကြီးထက်သို့ ဖိကပ်၍ထားသော သူ၏ နှာခေါင်းကို မကျဘဲ နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံလေးပေါ်၌ပင် ဖိကပ်၍ထားရာက သူမ၏ အမွှေးလေးကြားသို့ လျှောတိုက်ကာ ထိုးလိုက်ရင်း စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း ထိပ်နားဆီသို့ သူ၏ နှာခေါင်းကို လျှောတိုက်၍ ရွေ့လျှားလိုက်သည်။

““အို .. အို ..”“

““ဟင်း”” ..

““အ .. ””

““အင်း . ဟင်း ..””

““အို..အို””

ဟု မြည်တမ်းရင်း နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတီးလေးမှာ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ နှာသီးဖျားကို ရွေ့လျှားသက်ဆင်းလာရာမှ ရပ်လိုက် တော့မှ နီလာသည် ဟင်း ဟု သက်ပြင်းချနိုင်ခဲ့သည်။ သူမ၏ သက်ပြင်းသံလေးမှ မဆုံးသေး မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှာခေါင်းထိပ်က သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ ဖောင်းတစ်နေသော အသားစိုင်လေးဆီသို့ ဖိ၍ ထိုးနှစ်ကာ နမ်းလိုက်တော့ရာ နီလာသည် “အ” ဆိုသော အသံလေး ထွက်သွားကာ အသက်ရှူရပ်သွားရရင်း သူမ၏ ခါးလေးမှာ ကော့ကနဲတက်သွားရသည်။ ပြီးမှ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ နှာခေါင်းကို ကြလိုက်တော့မှ အင်းကနဲ သက်ပြင်းကိုချကာ ဟင်းကနဲ အသက်ကို ရှူထုတ်လိုက်ရလေတော့သည်။

နီလာ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထိပ်မှ သူ၏ နှာခေါင်းထိပ်ကို ကြပြီးသည်နှင့် မှိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်က စောက်ဖုတ်အုံလေးပေါ်သို့ ရောက်၍ သွားပြန်ပါသည်။ ပြီးတော့ မို့ဖောင်း၍ ထွေးအိနေသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ဖွဖွလေးညှစ်လိုက်သည်။

““အင့် ..ဟင့် .. မောင် .. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ .. ဟင့် .. အို .. မောင်ကလည်းကွယ် ..ဟင့်””

မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို တစ်ချက်မျှ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး သူ၏ လက်ဖဝါးက စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ အပြားလိုက်အုပ်၍ ကပ်ကာ စောက်ပတ် မျက်နှာစာဖြစ်သော အကွဲကြောင်း ရှေ့ဖက်ဆီသို့ ဖောင်းတင်း၍နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ နီလာ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးဖင်ကြီးမှာ လိမ့်ကနဲ တစ် ချက်ဖြစ်သွားရင်း သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးနှစ်ဖက်မှာ ကြွ၍ တဝက်တပျက် ထောင်တက်လာကြသည်။ ထိုအခါတွင် မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူရှိနေရာဖက်ရှိ လုံးလုံးလျှားလျှားထောင်၍ မတက်သေးဘဲ တဝက်တပျက်သာ ကြွ၍ထောင်တက်နေသော နီလာ၏ ပေါင်လုံးကြီး အောက်သို့ သူ၏ လက်ကိုလျှိုသွင်းလိုက်ကာ သူ၏ လက်ကို နီလာ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့တင်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

ဒီတစ်ခါတွင်တော့ နီလာ၏ နှုတ်ဖျားမှ ဘာသံမှ ထွက်၍မလာတော့ဘဲ သူမသည် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်ရပြန်ရာက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလေး ဖြစ်သွားရကာ ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ဖက်ကတော့ ဒူးကွေးလျှက် လုံးလုံးလျားလျားကြီး ထောင်တက်သွားပေ တော့သည်။ ပြီးတော့လည်း သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးတွင် အရည်လေးများမှာ စို၍လာပြီဖြစ်သည်။

နီလာတစ်ယောက် ဘယ်အရာကမှ တားဆီးပိတ်ပင်၍ မရနိုင်သော သူမ၏ ရမက်ဆန္ဒတို့သည် ပြင်းပြစွာဖြင့် ရှိနေကြလေပြီ။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးမှာလည်း မာကြောလွန်းနေပြီဖြစ်ကာ သူ၏ ပုဆိုးအောက်တွင် တလန်းလန်းဖြင့် ဖြစ်နေရလေသည်။

နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံ အသားစိုင်လေးနှင့် ထိတွေ့ မိခဲ့သော သူ၏ နှာသီးထိပ်လေးသည် ခပ်တင်းတင်းလေး ခံစားဖြစ်ပေါ်နေရပြီ။ နီလာ၏ ညှီသင်းသင်းစောက်ဖုတ်ရနံ့လေးက သူ၏ နှာခေါင်းဝမှ မထွက်ဘဲ စွဲမြဲ၍ ကျန်ရစ်နေသေးသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးက နီလာ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ကြွ၍သွားခဲ့ပြီး ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်ရာက မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို စိမ်ပြေနပြေ ပွတ်ပေး နေခြင်းဖြစ်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်၏လက်က ဖောင်းမို့ ခုံးမောက်ကာ တင်း၍နေသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်လိုက် ဝေ့ဝှိုက်၍ ပွတ်လိုက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ယုယစွာ ပွတ်ပေးနေသည်။ သူမ၏လက်က စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးများ ပေါ်သို့ အရောက် လက်မဖြင့် သူ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖောင်းဖောင်းကြီးတွေကိုဖိ၍ ပွတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ တင်းစေ့နေသော သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်သို့ သူ၏ လက်ချောင်းလေးကို ကပ်၍ ဆွဲတင်ကာ ပွတ်လိုက်သည်။

““အင့် . ဟင့် .. မောင် ..””

နောက်ဆုံး ““မောင်””ဟူသော အသံလေးက သံရှည်လေးဆွဲ၍ ဖွေးနှစ်နေသော နီလာ၏ ဖင်သားကြီးများက လိမ့်၍သွားရသည်။ နီလာ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်၍ အပွတ် မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ချောင်းထိပ်လေးက စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကြားမှ ပြူထွက်ရန် အားယူနေသော စောက်စေ့အတက်လေးကို သာသာလေး ဖိကာပွတ်လိုက်သည်။

““အို .. ဟင့် .. ကျွတ်..ကျွတ်..””

နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားရင်းသူမ၏ လက်လေးတစ်ဖက်က မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်မောင်းအိုးကြီးဆီသို့ ဖြတ်ကနဲ ရောက်၍လာကာ ဆုပ်၍ညှစ်လိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်တုန်းကတော့ သာသာလေးပင် ဖြစ်သော်လည်း နုညက်လွန်းသော အစေ့လေး၏ အတွေ့ကြောင့် အားက ပို၍သွားရတော့ရာ ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်မိသွားပြီး နီလာမှာ တကျွတ်ကျွတ်ဖြင့် စုပ်သပ်လိုက်ရသည်။ သူ၏လက်ကို နီလာ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှ ကြကာ သူ၏ အထိအတွေ့မှန်သမျှကို နီလာ၏ထံမှ အားလုံးရုတ်သိမ်းလိုက်သည်။

ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ ရှေ့တွင် ပက် လက်လေး ဖြစ်၍နေသော နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတီးလေးကို စိမ်ပြနပြေပင် ထိုင်၍ ခေါင်းဖျားခြေဆုံးကြည့်၍နေသည်။ ခဏမျှအတွင်းမှာပင် သူမ၏ မှေးစင်းထားသော မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများသည် ဖြတ်ကနဲ ပွင့်လာကာ သူဘာလုပ်နေတာလဲဟု လှမ်း၍ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။

““မောင် .. အဲလိုကြီး .. ကြည့်မနေနဲ့ကွာ””

သူ့လက်မောင်းကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက် လေးဖြင့် သူကိုလှုပ်၍ ပြောလိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ အကြည့်က သူမ၏ မျက်နှာလေးဆီသို့ ရောက်လာပြီး သူက စွဲမက်စရာ အပြုံးလေးတစ်ခုကို ဖန်တီးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ..

““သိပ် .. လှတာဘဲ မမရယ် ..””

ဟု ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်သည်။

““ဟင့် ..””

ပြုံးယောင်ယောင်လေးဖြစ်၍ သွားရသော နီလာ၏ မျက်နှာလေးပေါ်တွင် ရှက်သွေးလေးတွေ ဖြတ်သွားသည်ကို မိုးလှိုင်ကျော်က အသေအချာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ နီလာ၏ မျက်နှာလေးက သူ့ထံမှ လွှဲဖယ်သွားကာ တဖက်သို့ စောင်းငဲ့၍ သွားရပြန်သည်။ တခဏမျှ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်၍ သွားရပြန်သည်။

ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေသော သူမကို အရွယ်ရောက်ပြီး ယောက်ျားတစ်ယောက် သူမ၏ ဘေးတွင် ကပ်ရက်ထိုင်ကာ တစိမ့်စိမ့်ဖြင့် တပ်မက်စွာ ထိုင်ကြည့်နေလေတော့ စောစောက သူ၏အချော့အမြူ အပွတ်အရမ်းများကြောင့် ထကြွ၍နေရပြီဖြစ်သော နီလာ၏ ရမက်မီးတို့ကို လေပင့်ပေး သလိုဖြစ်ကာ ပို၍ပင် သူမ၏ ရမက်များမှာ သောင်းကျန်း၍ လာရသည်။ ပြီးတော့လည်း ရင်ထဲမှ မချိတင်ကဲဖြစ်၍ လာရကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံးမှာလည်း မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်လာရလျက် ဒူးကွေးကာ ထောင်ထားမိလေပြီဖြစ်သော သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးများမှာပင် စေ့လိုက် ကားလိုက် ဖြစ်၍နေရသည်။ ဒီလိုချည်း ဆက်၍နေရန် အောင့်အီးသည်းခံခြင်းငှာ မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့သဖြင့် သူမသည် တစုံတခုကို ပြောရန် အားယူလိုက်စဉ်မှာပင်

““မ ..မ ..””

““အင် ..”

ပြန်ထူးလိုက်သော နီလာ၏ အသံလေးက သူ့အသံ ထက်ပင် ပို၍ တိုးလျပါသည်။ ဒီလိုထူးလိုက်ရင်းမှပင် လွှဲဖယ်၍ ဘေးတစ်ဖက်သို့ စောင်းငဲ့ထားသော နီလာ၏ မျက်နှာလေးက ပြန်၍လှည့်လာကာ ကော့ရွှမ်းသော သူမ၏ မျက်တောင်ကြီးများကို တစ်ချက် နှစ်ချက်မျှ ပုတ်ခတ်လိုက်ရင်း သူမ၏ မျက်လုံးလေးများဖွင့်လိုက်ကာ မိုးလှုင်ကျော်ရဲ့ မျက်နှာကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစား ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က ဘာမှမပြောသေးဘဲ သူမ၏ မျက်နှာလေးကို မက်မောစွာဖြင့် ငေး၍ကြည့်နေသည်။

““မောင် .. ပြောလေ .. မောင်ရယ်””

ဒီတော့မှ သူက သက်ဝင်လှုပ်ရှားလာပြီး သူ၏ ချစ်စရာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်ကို နီလာမြင်လိုက်ရသည်။

““မောင့် ..ကို .. ချစ်လားဟင်””

““အော် .. မောင်ရယ် .. ဖြေဖို့ရောလိုသေးလို့လားကွယ် ..””

““ဟင့်အင်း .. မမ .. ပြောတာကို မောင်ကြားချင်လို့ ..””

သူ့ကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစား ကြည့်၍နေသော နီလာ၏ မျက်နှာလေးက ပြုံးယောင်သန်း၍သွားသည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့လေး ကြည့်လိုက်သည်။

““မောင်.. သိပ်ပြီးကြားချင်လား..””

““အင်း””

““လာ ဒါဆို အနားကပ်””

သူမက သူ့လက်မောင်းကို ဆွဲ၍ အခေါ် သူ့မျက်နှာက နီလာ၏ မျက်နှာပေါ်သို့ကပ်လာပြီး မျက်နှာကို စောင်းကာ သူ့နားလေးကို နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းများသို့ တေ့ကပ်ပေးလိုက်သည်။ နီလာက သူ့နားနုနုလေးကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် ဖိညှပ်လိုက်ပြီး သွာလေးဖြင့် ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ..

““မောင့်ကို မမ က ချစ်လွန်းလို့ .. မမ တကိုယ်လုံးကို ပုံအပ်လိုက်တာပေါ့ကွယ်””

နီလာက တုန်ခိုက်စွာ ပြောလာသည်။ သူ့မျက်နှာလေးက လှည့်လာကာ နီလာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။

““ဒါဆို .. မောင် .. တအားချစ်တော့မယ်နော်””

လို့ပြောပြီး သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြွလိုက်သည်။

““သိပ်ဆိုးတဲ့ကောင်လေး ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး””

ဟု စိတ်ထဲကပြောရင်း သူ့ကို နီလာက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ရှက်သွေးတို့မှာ နီလာ၏ မျက်နှာလေး တစ်ခုလုံးတွင် နီမြန်းရုံသာမဟုတ်တော့ဘဲ ကြက်သွေးရောင်ပင် ထ၍နေရချေပြီ။ ပြီးတော့ သူက သူ့အဝတ်အစားတွေ အကုန်လုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ နီလာက မျက်လုံးလေးတွေကို ပြန်ပြီး မှိတ်ဖို့ ကြံလိုက်ပေမဲ့လည်း မမှိတ်တော့ဘဲ ဖွင့်လျက်ကပင် သူ့ကို ခပ်ရဲရဲပင် ကြည့်နေလိုက်သည်။ နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံး တုန်ရင်၍နေသည်။ သူ့အဝတ် အစားတွေအားလုံး ကျွတ် ထွက်သွားပေပြီ။

““အို..””

နီလာ၏ နှုတ်ဖျားမှ ယောင်ရမ်း၍ ထွက်သွားရရင်း နီလာ၏ အကြည့်များသည် စူးရှ၍ သွားရသည်။ ပြီးတော့ အလိုအလျှောက်ပင် သူမ၏ မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးသည် မှိတ်၍ ကျသွားတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူက နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အသာလေး ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း နီလာရဲ့ ကိုယ်လုံး လေးကို ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးက နီလာ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ လှိမ့်၍တက်လာသဖြင့် သူမ၏ ပေါင်တွေကို ပြန်ဆန့်ကာ ကားပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ရောက်၍လာသော သူ့ကိုယ်ကြီး အလေးချိန်ကြောင့် နီလာ၏ လည်ချောင်းအတွင်းမှ “အွန့်” ကနဲဖြစ်သွားရသည်။ ဆန့်၍ကားပေးထားသော သူမ၏ ပေါင်ကြားသို့ သူ့ကိုယ်လုံး ကြီး ကျကျနန ရောက်သွားချိန်မှာပင် သူက နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို လွှတ်ကာ ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နီလာ၏ ကား၍ဆန့်ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပြန်၍ ဒူးကွေးပြီး ထောင်ပေးလိုက်သည်။

ဒီအခိုက်မှာပင် နီလာကလည်း ကြယ်သီးအားလုံး ပြုတ်ကာ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေပြီဖြစ်သော သူ၏ ဂျင်းရှပ်အင်္ကျီလေးကို အမြန်ပင် ဆွဲ၍ ချွတ်ပစ် လိုက်သည်။ သူ့လီးတန်ကြီးက နီလာ၏ အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ပတ်ဝသို့ တေ့ထောက်၍ အလာတွင် သူမ၏ ခါးလေးတွန့်သွားသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ လီးတန်ကြီးကို နီလာ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုး၍ သွင်းချေပြီ။

““ဗျစ်.. အင့် . ဗျစ်. . ဗျစ် .. အင့် . အ .. ဟ .. ဗျစ် .. ပြတ်.. ဖွတ်..အ .. ကျွတ်..ကျွတ်””

နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတီး ဖြူဖြူလေးမှာ ကော့၍ တက်သွားသည်။

““ပလွတ်.. ဖတ် .. ဖွပ်””

လီးတန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံး အဆုံးဝင်သွားပြီးသည်နှင့် မိုးလှိုင်ကျော်က ချက်ခြင်းပင် ပြန်၍ ဆွဲထုတ်ကာ လိုးပါတော့သည်။

““အ .. အား .. အ .. အား အင့် ..အင်း””

နီလာ၏နို့ကြီးများ ရှေ့နောက် လှုပ်ရမ်း၍နေသည်။ ကုတင်ကြီးကလည်း အဆက်မပြတ် တငြိမ့်ငြိမ့် ခုန်၍နေသည်။ အားနှင့် ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးက ခေါင်းရင်းဖက်သို့ သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ တွန်းတင်တာ ခံရသလို တက်၍ တက်၍သွားသည်။ နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တင်းကြပ် ပြည့်သိပ်စွာ ဆောင့်လိုးနေသော မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးကြီးက အရသာရှိလွန်းလှသည်။ စီးကနဲ စီးကနဲ တင်းတင်းကြီး ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် အလိုး ကောင်းမှုကြောင့် နီလာမှာ အရသာထူးကြီးကို ခုံမင် နှစ်သက်နေမိသည်။ မချိတင်ကဲ မရိုးမရွ ဖြစ်လွန်းတာကြောင့် သူမ၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို စုလိုက်ကားလိုက် လုပ်လိုက်မိသည်။

““ပေါင်ကို ကားထားစမ်းပါ မမရယ် .. ခပ်ဖြဲဖြဲလေးပေါ့ ..””

““ဒီထက်ပြဲချင်ရင်လည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာ ဖြဲတော့””

ဟုပြောရင်း နီလာက သူမ၏ ပေါင်လုံး ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပြန်မစေ့ဖြစ်အောင်လည်း သူမကိုယ်သူမ သတိထားလိုက်သည်။

““ဗြွတ် .. စွတ်..ပြွတ်..ဖွတ်””

““အ .. လားလားလား ..””

ဒီတစ်ချက်ကတော့ နီလာမျက်ရည်လေးများ ဝဲသွား သည်။ စောက်ရည်များ အံကျလာသည်ထိ ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါပေမဲ့ အသဲခိုက်အောင်ပင် ကောင်းသွားရသည်။ အရသာတွေ ရှိသထက်ရှိလာကာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်၍လာရသော နီလာက သူမ၏ ကိုယ်လုံးတီး ဖြူဖြူလေးကို လှေကလေးတစ်စင်းပမာ ဟိုဖက်စောင်း ဒီဖက်စောင်းနှင့် လူး၍ လှိမ့်ပေးကာ အလိုးခံသည်။

သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ်စောင်းစောင်းဝင်၍ သွားသော လီးတန်ကြီးထိပ်က အတွင်းမှ အသားနု လေးများကို စောက်ခေါင်းနံရံပြင်မှ သပ်သပ်တွန်း၍ချကာ ထိထိမိမိကြီး ထိုးဆောင့်သည်။ ထိုအခါ စောက်ပတ်မျက်နှာပြင်ရှိ စောက်ပတ် နှုတ် ခမ်းသားနှစ်ဖက်က လီးတန်ကြီးကို အားရပါးရ ညှပ်ညှပ်ပြီး ဆွဲညှစ်နေကြသည်။

ဘသားချော မိုးလှိုင်ကျော်က တဟင်းဟင်းနှင့် မနှောခွေ့၏။ တရှူးရှူးတရှဲရှဲဖြင့် မာန်ထကာ နီလာ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရပင် မနားတမ်း ဆောင့်၍ လိုးနေသည်။ နီလာ၏ ဖင်ကြီးက ဖိအားကြောင့် ပြားပြားသွားပြီး မွေ့ယာထဲနစ်၍ နစ်၍ ဝင်သွားချေသည်။ ကြာလာတော့ တလှပ်လှပ်တုန်နေသော ရင်ကြောင့် အသက်ရှူနှုန်းတွေ ပြင်းထန်လာသည်။ နီလာ၏ ရင်ထဲတွင် လှိုက်၍ မောလာသည်။ တဟင်းဟင်းဖြင့် ဖြစ်လာရသည်။

နီလာ၏ ဖောင်းလွန်း ကားလွန်းကာ ဖြစ်နေသော စောက်ပတ်ကြီးတွင် အရည်တွေမှာ ရွှဲနစ်၍နေချေပြီ။ ထိုစောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ အရည်များစိုရွှဲကာ ပြောင်လက်၍ မာကြောသန်မာလှသည့် မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးကလည်း တဟဲဟဲဖြင့် ပြင်းထန်စွာ ဆောင့်လိုး၍နေသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို နီလာ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ရာ နီလာ၏ လက်လေးနှစ် ဖက်က ချက်ချင်းပင် ဆီးကြို၍ တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားလိုက်ပြီး နီလာ၏ ပါးလေးကို အကြာကြီး နမ်းလိုက်ကာ ဖင်ကိုကြွလျှက် ဖွတ်ကနဲ ဗြတ်ကနဲ အားကုန် ဆောင့်ရင်းက သူ၏ လီးချောင်းကြီးကို နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးပင် ထိုးစိုက် ဖိကပ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်များကို နီလာ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ပန်းသွင်းလိုက်တော့သည်။

ပူကနဲ .. နွေးကနဲ အရသာကား ဆယ့်လေးငါးကြိမ်ထက်မနည်း နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆက်တိုက် ခံစားလိုက်ရပြီး မိုး‌လှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးမှာလည်း အတင်းဆုံး အမာဆုံး ကြီးထွား မာကြောသွားခိုက်မှာပင် ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံး သိမ့်ကနဲ တုန်ကာ ကော့တက်သွားရင်း နီလာ၏ စောက်ရည်များကလည်း စောက်ခေါင်းထဲမှ မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးကို ရှီးကနဲ ရှီးကနဲဖြင့် လေးငါး ခြောက်ကြိမ်ထက်မနည်း မြတ်နိုးစွာဖြင့် ဖျန်းပက်လိုက်ပါတော့လေသည်။

ပြီးပါပြီ။

ZG

ထြက္မေျပးနဲ႔ ရွက္ေသြးေလးရယ္
ေရးသားသူ – အမည္မသိ

အန္ကယ္ထြန္း ဒီတေခါက္လာေတာ့ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူႏွင့္အတူ ပါလာသည္။ အန္ကယ္ထြန္း၏ အမည္အျပည့္အစုံက ဦးထြန္းခင္ေက်ာ္ ျဖစ္သည္။ နီလာ၏ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေမာင္ေမာင္ဦး၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။ အန္ကယ္ထြန္းက ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ အလုပ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး နီလာတို႔ရွိရာ ရန္ကုန္သို႔ ႏွစ္လသုံးလလၽွင္ တစ္ေခါက္ လာေရာက္တတ္သည္။ သူလာလၽွင္လည္း နီလာတို႔အိမ္တြင္ အျမဲတည္းခိုေလ့ရွိသည္။

အန္ကယ္ထြန္း အိမ္ေထာင္မက်မွီက နီလာတို႔အိမ္တြင္ အတူေနထိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုသို႔ေနထိုင္စဥ္ကာလ တစ္ေလၽွာက္လုံးတြင္ လူမမယ္ ကေလးဘဝတြင္သာ ရွိေသးေသာ နီလာကို အန္ကယ္ထြန္းက ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့သည္။ နီလာကို အလိုလည္းလိုက္သည္။ ခ်စ္လည္းခ်စ္သည္။ နီလာ၏ ကေလးဘ၀ကာလ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အန္ကယ္ထြန္း၊ ဦးထြန္းခင္ေက်ာ္၏ လက္ေပၚတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္ အန္ကယ္ထြန္း အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့ နီလာတို႔ႏွင့္အတူ မေနေတာ့ေပ။ ဒါေပမဲ့ နီလာတို႔ အိမ္သို႔ေတာ့ မၾကာခဏလာသည္။ ေရာက္လၽွင္လည္း အန္ကယ္ထြန္းသည္ နီလာကို သူ၏လက္ေပၚမွ မခ်ေတာ့၊ ၿပီးေတာ့လည္း နီလာ ႀကိဳက္တတ္ေသာ မုန္႔ေတြကို တပုံတပင္ႀကီး ဝယ္၍ လာေသးသည္။

အန္ကယ္ထြန္းအိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာပင္ နီလာတစ္ေယာက္ မွတ္မွတ္ရရပင္ မူလတန္းေက်ာင္းသို႔ စ၍တက္ခဲ့ရသည္။ အဲဒီေနာက္ ဝန္ထမ္းျဖစ္ေသာ အန္ကယ္ထြန္းက နယ္သို႔ေျပာင္းသြားရေတာ့ နီလာတို႔အိမ္သို႔ အေရာက္အေပါက္ နည္းသြားခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ သူရန္ကုန္ကိုေရာက္လၽွင္ေတာ့ နီလာတို႔အိမ္သို႔ အျမဲလာသည္။ ၿပီးေတာ့ နီလာတို႔ အိမ္တြင္ပင္ အျမဲတည္းခိုသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ (၄) ႏွစ္ခန႔္ကေတာ့ နီလာ၏ဖခင္ ဦး ေမာင္ေမာင္ဦး ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ နီလာတို႔သားအမိကလည္း ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အမ်ိဳးေတြကိုသာမက အန္ကယ္ထြန္းဆီကိုပါ အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။ ထိုအခါ အန္ကယ္ထြန္းက အားခ်င္းေရာက္လာခဲ့ၿပီး ကိစၥအ၀၀ကို ကူညီေဆာင္ရြက္ကာ ရက္လည္ၿပီးမွ ျပန္သြားခဲ့သည္။ နီလာ၏ဖခင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမဲ့လည္း အန္ကယ္ထြန္းက နီလာတို႔အိမ္သို႔ အဝင္အထြက္ မပ်က္ခဲ့ေပ။ ရန္ကုန္ေရာက္လၽွင္ အျမဲပင္ တည္းခိုေနၾက ျဖစ္ေလသည္။ ဖခင္ဦးေမာင္ေမာင္ဦး မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ နီလာ၏မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚရီျပဳံးက မဂၤလာေဈးရွိ အထည္ဆိုင္ကို ဦးစီး၍ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရေလသည္။

ကံတူအက်ိဳးေပးလို႔လားေတာ့ ေျပာရမည္လား မသိ။ နီလာ၏ဖခင္ဆုံးၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အၾကာတြင္ အန္ကယ္ထြန္း၏ ဇနီးကလည္း နယ္တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရျပန္သည္။ ဒီေတာ့ အန္ကယ္ထြန္းက သားတစ္ေယာက္ႏွင့္ မုဆိုး ဖို ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ နီလာတို႔ကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့ေသာ္လည္း အန္ကယ္ထြန္း၏ဇနီး ကြယ္လြန္ရာသို႔ နီလာတို႔က မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေခ်။ အဲဒီေနာက္တြင္လည္း အန္ကယ္ထြန္းက ရန္ကုန္ေရာက္လၽွင္ နီလာတို႔အိမ္သို႔ ေရာက္ျမဲတိုင္းေရာက္ကာ တည္းခိုေလ့ရွိသည္။

ယခုတစ္ေခါက္လာေတာ့ အန္ကယ္ထြန္းက သူ၏ သားေလးကိုပါ ေခၚလာခဲ့သည္။ အလုပ္ကိစၥႏွင့္သာ ရန္ကုန္သို႔ လာတတ္ေသာ အန္ကယ္ထြန္းက သူ၏သားကို ေခၚလာေလ့မရွိသျဖင့္ နီလာတို႔က ယခုမွ အန္ကယ္ထြန္း၏ သားကို ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးၾကရသည္ျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးက အသက္ (၁၉) ႏွစ္ကို ၿပီးခဲ့ေသာ လကမွျပည့္၍ ယခု အသက္ (၂၀) ထဲသို႔ ဝင္႐ုံသာရွိေသးသည္ဟု အန္ကယ္ထြန္းက ေျပာသည္။ သူ႔နာမည္က မိုးလွိုင္ေက်ာ္ တဲ့။

ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဘဲ နီလာက တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ျဖစ္ကာ ေမြးခ်င္းမရွိဘဲ အေဖာ္မဲ့ခဲ့ရေသာေၾကာင့္လား မသိ။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကို ခင္မင္မိသည္။ အန္ကယ္ထြန္းက ေမာ္လၿမိဳင္မွေန၍ တာခ်ီလိတ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕၍ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကို နီလာတို႔အိမ္တြင္ ေနထိုင္ရန္ ထားခဲ့မည္ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္တတိယႏွစ္သို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က နီလာတို႔အိမ္တြင္ေန၍ ေက်ာင္းတက္ရန္ျဖစ္သည္။

နီလာတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္စလုံးကပင္ မိုးလွိုင္ ေက်ာ္ကို သူမတို႔အိမ္တြင္ အတူေနထိုင္ရန္ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ သေဘာတူလက္ခံခဲ့သည္။ နီလာအေနႏွင့္ကလည္း ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ရလိုက္သလိုပင္ ခံစားလိုက္ရကာ ရင္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးမိခဲ့ရတာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

နီလာက မိုးလွိုင္ေက်ာ္ထက္ အသက္ (၄) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႀကီးၿပီး၊ ဘြဲ႕ရခဲ့တာပင္ (၃) ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့လည္း နီလာက မမႀကီးေပါ့။ ထို႔ျပင္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ တိုက္ ဆိုင္မွုတစ္ခုကလည္း ရွိေနျပန္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာကေတာ့ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ ယူထားေသာ ဘာသာက နီလာယူထားေသာ ဘာသာႏွင့္ အတူတူျဖစ္ၿပီး နီလာက ယခုအခါ မဟာဘြဲ႕ အတြက္ က်မ္းျပဳကာလပင္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ အန္ကယ္ထြန္းက မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကို စာျပဖို႔တာဝန္ကိုပါ နီလာအား ေပးအပ္ခဲ့ေလသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ေက်ာင္းကိစၥ အ၀၀ကို အန္ကယ္ထြန္းႏွင့္ နီလာတို႔က မိုးလွိုင္ေက်ာ္ႏွင့္အတူ လိုက္လံေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။ နီလာတို႔အိမ္တြင္ အန္ကယ္ထြန္းက (၂) ညအိပ္ေန ၿပီး သူေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။ ခါတိုင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲ ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖင့္ ရွိေနခဲ့ေသာ နီလာတို႔အိမ္သို႔ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ ေရာက္လာသျဖင့္ စိုစိုေျပေျပေလး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

မနက္မိုးလင္းလ်င္ အိမ္က ဆန္နီကားေလးကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္း၍ ေဒၚရီျပဳံးက ဆိုင္ထြက္သည္။ အျပင္သြားစရာ မရွိေသာရက္မ်ားတြင္ အိမ္တြင္နီလာက တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့တာက မ်ားသည္။ တခါတရံမ်ိဳးေတာ့လည္း နီလာက မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚရီျပဳံးႏွင့္အတူ ဆိုင္လိုက္၍ ထြက္တတ္ပါေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ သူမဘာမၽွမလုပ္တတ္ နားလည္း နားမလည္ ဆိုင္တြင္ တစ္ေနကုန္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး စားခ်င္ရာစားကာ ေဈးသိမ္းေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္အတူ ျပန္ခဲ့ရသည္ ခ်ည္းျဖစ္သည္။

ဆိုင္တြင္တစ္ေန႔လုံး ဘာမၽွမလုပ္တဲ့သူက ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္လၽွင္ ေခါင္းကကိုက္တတ္ေသးသည္။ ဒီေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက နီလာကို ဆိုင္သို႔မေခၚေတာ့ဘဲ အိမ္တြင္သာ နီလာက တကိုယ္တည္း က်န္ခဲ့ရေတာ့သည္။ အခုအိမ္တြင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က ရွိေနေတာ့ နီလာအတြက္ စကားေျပာေဖာ္ရသည္။ အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေပမဲ့ လည္း မပ်င္းေတာ့ ..။

ၿပီးေတာ့ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က မြန္မြန္ရည္ရည္ေလး ျဖစ္ သည္။ နီလာတို႔သားအမိကိုလည္း အထူးပင္ ခင္မင္သည္။ အိမ္တြင္လည္း အလကား ထိုင္မေနတတ္။ သူလုပ္နိုင္တာ သူကူညီနိုင္တာမွန္သမၽွကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ထ၍ လုပ္ေပးတတ္သည္။ နီလာအျပင္သို႔ သြားစရာရွိ၍ သူေက်ာင္းအားရက္ ႏွင့္ ၾကဳံရင္လည္း မိုးလွိုင္ေက်ာ္က အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္ပါေပးတတ္သည္။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ နီလာႏွင့္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္တို႔သည္ ပို၍အေနရင္းလာၾကကာ ပို၍လည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခင္မင္၍ လာခဲ့ရသည္။ ဒါေပမဲ့လည္း တစ္ခါတစ္ခါတြင္ေတာ့ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူမအေပၚ တစ္မ်ိဳးေလးပင္ ျဖစ္သည္ဟု နီလာ ေတြးမိသည္။

တခါတရံမ်ိဳးတြင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူ၏ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္လက္၍ေနေသာ သူ၏ မ်က္လုံးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ နီလာ၏ တကိုယ္လုံးကို သိမ္းၾကဳံး၍ ခဏၾကာသည္ထိ စူးစိုက္စြာ ၾကည့္တတ္သည္။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးတြင္ နီလာက မသိဟန္ေဆာင္၍ ေနခဲ့ေသာ္လည္း နီလာ၏ရင္ထဲတြင္ေတာ့ တလွိုက္လွိုက္ ခံစားခဲ့ရေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း နီလာကေတာ့ ငါစိတ္ထင္လို႔ျဖစ္မွာပါ ငါထင္သလိုလည္း မဟုတ္နိုင္ပါဘူး ဟူ၍ အျဖစ္မွန္ကို ဖုံးကြယ္ကာ သူမ၏ရင္ထဲမွ ခံစားလိုက္ရသည္တို႔ကို ေခ်ဖ်က္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။

အပ်ိဳေတာင္မွ အပ်ိဳႀကီးစာရင္းဝင္ေလာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ နီလာ၏ အေတြးထဲ စိတ္ကူးထဲတြင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကို တခါတရံမ်ိဳးတြင္ ခဏတျဖဳတ္ စိတ္ကူးခဲ့ဖူးတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ထိုစိတ္ကူးေလးေတြ၏ အဆုံးတြင္ေတာ့ နီလာတစ္ေယာက္ အို မဟုတ္ေသးပါဘူး ဟု ဆိုကာ ရွက္ေသြးျဖာခဲ့ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ဒီလိုအေတြး ဒီလိုစိတ္ကူးမ်ိဳးကို နီလာတစ္ေယာက္ တစ္ႀကိမ္မက စိတ္ကူးခဲ့ရသည္။

ထိုကဲ့သို႔ပင္ မ်ိဳးလွိုင္ေက်ာ္ကလည္း သူမကို သူမ၏ ရင္ထဲထိ စူးနစ္ေရာက္ရွိခဲ့ရေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ မၾကာခဏ ၾကည့္တတ္သည္သာ ျဖစ္သည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္မွာ မြန္မြန္ရည္ရည္ျဖင့္ ရိုးရိုးသားသား ရွိတာကေတာ့ မွန္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးက မေခဟု နီလာတစ္ေယာက္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည့္အျပင္ သူမ၏ တစြန္းတစ အေတြးေလးကလည္း တကယ္လို႔မ်ား သူမစိတ္ကူးမိထားသလို တကယ္မ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ .. ဟူေသာ အေတြးေလးကိုလည္း တစြန္းတစ ေတြးခဲ့မိပါေလေတာ့သည္။

မိုးလွိုင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ နီလာတို႔အိမ္သို႔ ေရာက္ ခဲ့သည္မွာ (၂) လေက်ာ္ (၃) လနီးပါးပင္ ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ (၅) နာရီေလာက္မွာပင္ တာခ်ီလိတ္မွလာေသာ အန္ကယ္ထြန္းတစ္ေယာက္ အိမ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ၏သားျဖစ္သူ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ အတြက္ေရာ နီလာတို႔သားအမိအတြက္ပါ ပစၥည္းေတြ တပုံတပင္ ဝယ္ျခမ္း၍ လာခဲ့သည္။

အန္ကယ္ထြန္းေရာက္လာေတာ့ နီလာတို႔ (၃) ေယာက္စလုံးပင္ အိပ္ယာမွ နိုးျဖစ္ၾကသည္။ အဲဒီေနာက္ မနက္စာစားၿပီး (၈) နာရီေလာက္တြင္ေတာ့ အလုပ္ကိစၥရွိေသာ အန္ကယ္ထြန္းက နီလာ၏မိခင္ ေဒၚရီျပဳံး၏ ဆန္နီပစ္ကတ္ကားေလးကို ေမာင္း၍ ေဒၚရီျပဳံးေဈးသို႔ အသြားတြင္ တစ္ခါတည္းလိုက္ပါ၍ သြားေလသည္။ အိမ္တြင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ႏွင့္ နီလာတို႔ (၂) ေယာက္ထဲသာ က်န္ခဲ့ၾကသည္။

လူႀကီးေတြ အျပင္သို႔ ထြက္ခြာသြားၾကၿပီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ နီလာက သိမ္းစရာပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းသည္။ ေဆးစရာပစၥည္းမ်ားကို ေဆးသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္အိမ္လုံးကို တံျမက္စီးလွည္းသည္။ ထိုသို႔လုပ္ေနရင္း မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကို သတိရ၍ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ မိုးလွိုင္ေက်ာ္သည္ သူ၏ အခန္းထဲတြင္ပင္ ရွိ ေနေၾကာင္း အရိပ္အေယာင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ၿပီးသြားေတာ့ နီလာတစ္ ေယာက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ေရဝင္ခ်ိဳးလိုက္ေတာ့သည္။

““အို ..””

အသံေလးကေတာ့ ထြက္၍မလာပါ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲ တြင္ေတာ့ လွိုက္ကနဲ ျဖစ္၍သြားရသည္။ နီလာ၏ ဝိုင္းစက္ေသာ မ်က္လုံးအစုံက ျပဴးက်ယ္၍သြားသည္။ ေလးကိုင္းသဖြယ္ ညႊတ္ေကြးေသာ ႏွုတ္ခမ္းေလးအစုံကလည္း ဝိုင္းဝန္းလၽွက္ ျဖစ္သြားရပါသည္။ ထူးကဲေသာ မ်က္ခုံးေမႊးေလးႏွစ္တန္းကမူ အထက္သို႔ ပင့္တက္၍သြားရသည္။ ေခါင္းတြင္ စည္းတုပ္၍ အုပ္ေဆာင္းေလးအသြင္ ေဖာင္းခ်ည္ထားေသာ သဘက္ေလးေအာက္မွ နသယ္စပ္ရွိ ဆံစေလးမ်ားသည္ ေရစိုလၽွက္ နားထင္တြင္ ကပ္၍ေနသည္။ ေရစက္ေရေပါက္ေလးမ်ားက ေဖာင္းမို႔၍ေနေသာ သူမ၏ ပါးစုံ႔ေလးႏွစ္ဖက္ေပၚႏွင့္ တင္းအစ္၍ေနေသာ ရင္သားအစုံေပၚတို႔၌ ပုလဲလုံးေလးမ်ားပမာ တြဲခိုေနသည္။ ျပည့္တင္းေသာ ပါးစုံ႔ေလးႏွစ္ဘက္ေပၚတြင္ ရိပ္ကနဲ ေျပးသြားေသာ ပန္းဆီေရာင္ အရွက္ရိပ္တို႔က ေပၚလြင္ထင္ရွားသြားရသည္။

““အာ .. ေဆာရီး . .မမ””

အားနာစြာ ျပဳံးလိုက္ေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ အျပဳံးက မပီမျပင္ ခပ္မဲ့မဲ့အသြင္ျဖင့္ အျပစ္ရွိသူတစ္ဦးပမာ မ်က္လုံးေလးတို႔ ဝိုင္းဝိုင္းလည္သြားၾကရသည္။ ၃၄၊ ၂၁၊ ၃၅ အခ်ိဳးအစားျဖင့္ ဝင္းဝါဝါေလးရွိေနေသာ နီလာကို စကၠန႔္ပိုင္းမၽွေငးေမာလၽွက္ ေတြေဝကာရပ္တန႔္၍ေနလိုက္မိျခင္းကပင္လၽွင္ သူ႔အတြက္ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ခံလိုက္ရေသာ ကာလေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္၍လာေသာ နီလာ တကိုယ္လုံးတြင္ ေရစက္ေရေပါက္ေလးမ်ားမွာ တြဲခိုဆဲပင္ရွိေသးသည္။ နီလာ၏ခါးတြင္ ျဖစ္သလို ပတ္စည္းထားေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အႀကီးႀကီးက နီလာ၏ ခႏၶာကိုယ္ အေရွ႕ပိုင္းကိုသာ လုံျခဳံစြာ ဖုံးဖိထားနိုင္သည္။ မို႔ဝင္းအိစက္ေသာ အသားစိုင္တို႔ျဖင့္ စိုေျပလွပေနေသာ ရင္ညြန႔္အထက္ႏွင့္ ဒူးဆစ္ေလးမ်ားအထက္ ေလးလက္မေလာက္မွ ေျခဖ်ားသို႔တိုင္ ဘာဆိုဘာမွ အကာအကြယ္မရွိဘဲ ပင္ကိုယ္အသားအရည္ ႏုပ်ိဳစိုေျပျခင္းကို တအံ့တၾသ တေမ့တေမာႀကီး ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္ဆိုေတာ့လည္း ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ နီလာ၏ အိပ္ခန္းက ေျခလွမ္း (၇) လွမ္း (၈) လွမ္းထက္ ပိုၿပီးမသြားရ။ ထို႔ျပင္ သူမေရမခ်ိဳးမွီ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူ႔အိပ္ခန္းထဲတြင္ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနေတာ့ နီလာတစ္ေယာက္ ေပါ့ဆ၍သြားမိခဲ့ရသည္။

““ဟင္ .. လက္ထဲက ကင္မရာႀကီးနဲ႔ပါလား .. မမကိုမ်ား ရိုက္ဦးမလို႔လား””

အရွက္ေၿပ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။

““ဟုတ္တယ္ မမ .. ေဖေဖဝယ္လာတာေလ။ အဲဒါ အခု မမကို ရိုက္မလို႔ ..””

““အို ..””

နီလာတစ္ေယာက္ သူမကိုယ္သူမ ငုံ႔၍ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိကာ တကယ္ပင္ ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားရသည္။

““ဒါဆိုလည္း ေနာက္ၿပီးမွ ရိုက္ေနာ္””

နီလာ၏ အသံေလးက ပို၍ တိမ္ဝင္သြားၿပီး လွုပ္ခတ္၍ေနသည္။ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ မမသည္ ခႏၶာကိုယ္ကို ပို၍ၾကဳံ႕ကာ သူ၏ေရွ႕မွ ျဖတ္ေက်ာ္သြားလိုက္သည္။ ဆပ္ျပာေမႊးရနံ့ေလးက ခ်ိဳသင္းစြာျဖင့္ သူ၏ရင္တြင္ စြဲ၍က်န္ရစ္သည္။

““မမ .. ခဏေလး..””

မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ အသံေလးက ႐ုတ္တရက္ ထြက္ ေပၚလာေတာ့ နီလာ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက ရပ္လိုက္ရင္း သူ႔ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုထဲ လွည့္လိုက္သည္။ သူ၏ အသံေလးက လွုပ္ခတ္၍ေနသည္။

““ဘာလဲဟင္ ..””

နီလာက တိုးတိုးေလး ျပန္ေမးလိုက္သည္။

““ဒီပုံစံနဲ႔လုပ္ရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ..””

““ဟင္ ..ဘာ .. ဘာ .. ရယ္””

မိုးလွိုင္ေက်ာ္က နီလာကို အထိတ္တလန႔္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ကမန္းကတန္း ေျဖရွင္းရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ စကားလုံးတို႔က ႐ုတ္တရက္ ရွာ၍မရ။ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ေစာင္းေလး သူ႔ဘက္သို႔လွည့္လိုက္ရင္း သူ႔ကိုေဝခြဲမရသလို တည္တည္ေလးႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ နီလာ့အၾကည့္ နီလာ့ကိုယ္ေနဟန္ထားက ခါးေလး လိမ္ကာ တေစာင္းေလး ..။

““ဖ်ပ္ ..””

မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လက္ထဲမွ ကင္မရာေလး မီးလင္းသြားသည္။

““ကၽြတ္.. မင္းကေတာ့ကြယ္””

နီလာ၏ မ်က္ႏွာရဲရဲတြတ္ေအာင္ နီ၍ သြားသည္။

““အခုလိုပုံမ်ိဳး .. ဘယ္သူမွ မရိုက္ဖူးဘူး””

မိုးလွိုင္ေက်ာ္က ကေလးဆန္ဆန္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္မေထာင္၍ ေျပာလိုက္သည္။

““ကိုင္း .. ဒါျဖင့္လည္း ဒီဖက္ရွင္ဘဲ ရိုက္ေလ””

နီလာက ရင္ေလးေကာ့ၿပီး ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး ျပန္လွည့္ ကာ ခပ္ေငါ့ေငါ့ေလး ေျပာလိုက္သည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က ရယ္လိုက္သည္။ နီလာ ရြဲ႕ေျပာလိုက္တာမွန္း သူသိသည္။

““ေဆာရီးပါမမ .. မမ .. မႀကိဳက္ရင္ မရိုက္ေတာ့ပါဘူး””

ေျပာလိုက္ေပမဲ့လည္း မိုးလွိုင္ေက်ာ္က နီလာ၏ေရွ႕မွ ထြက္မသြား။ နီလာက သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ခပ္ေတြေတြေလး လုပ္ကာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလး ၾကည့္လိုက္သည္။ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ၿပီး မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ပါးေလးေတြက ရဲ၍ေနသည္။ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္း ႏွာတံေပၚေပၚ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြက နီေစြး၍ ဖူးၾကေနသည္။

““စိတ္ေကာက္တာလား .. မဟုတ္ပါဘူးေနာ္””

နီလာက အခန္းထဲ မဝင္ေသးဘဲ အခန္းတံခါးေဘာင္ကို ကိုယ္တျခမ္းယိုင္ႏြဲ႕ကာ မွီလိုက္ရင္း ေမးလိုက္ သည္။

““အာ .. မဟုတ္တာ .. က်ေနာ္ရိုင္းသြားမိတာပါ””

““ရိုင္းတယ္ .. အို .. မမ အဲဒီလို မေျပာဘူးေနာ္””

တံခါးေဘာင္ကို မွီထားရာက ကိုယ္ကို ျပန္မတ္ၿပီးခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေျပာသည္။

““ဟုတ္ပါတယ္ .. မမက ရိုင္းတယ္လို႔ မေျပာပါ ဘူး ..””

စကားေျပာေနစဥ္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ မ်က္လုံးအစုံက အရင္းပိုင္း တုတ္ခဲသြားေသာ နီလာ၏ ေပါင္တံအုံႀကီးဆီသို႔ ေရာက္၍ေနသည္။ သူ၏ရင္မွာ တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ ပူေလာင္ေသာ အေငြ႕အသက္တို႔က ရင္ဝတြင္ လွိုက္ဆူ၍ေနသည္။ မမကဲ့သို႔ ေျဖာင့္စင္း ေက်ာ့ရွင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးကို သူက စိတ္ဝင္စားသည္။

““ဒီလိုဘဲ .. ရိုက္မွာလား .. ဟင္””

တခဏအတြင္းမွာပင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေျပာင္းလဲ၍ သြားရေသာ သူမ၏စိတ္အစဥ္ကို သူမဘာသာ အံ့ၾသ၍ သြားရသည္။

““မမစိတ္ရဲရင္ ဒီလိုဘဲ ရိုက္ခ်င္တယ္””

““ျဖစ္ပါတယ္ .. အဟင္း .. ဘာမွျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ””

မ်က္ႏွာက နီရဲရဲေလးျဖစ္သြားရင္း သူမကိုယ္လည္း သူမ အားတင္းကာ ေျပာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ နီလာသည္ အိေျႏၵမပ်က္ သူမ၏ ေျခတစ္ဖက္ကို သူမ၏ေနာက္ရွိ တံခါးေဘာင္သို႔ ေကြး၍ ေထာက္ လိုက္သည္။ သူမ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ရစ္ပတ္ထားေသာ သဘက္က ေဒါင့္တန္းဆြဲၿပီး အလယ္က လွစ္ဟသြားကာ ခပ္မဲမဲေလးျဖစ္ေနေသာ ေပါင္ရင္းဆီ ျမင္ေနရသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လည္ေခ်ာင္းဝ၌ တစ္ဆို႔ဆို႔ျဖစ္၍ သြားရသည္။

““ဒီပုံ .. ဘယ္နဲ႔လဲ ..ဟင္””

““လွတယ္ .. မမ .. အဲဒီအတိုင္းေန””

““ဟိတ္ .. အေရွ႕တည့္တည့္က မရိုက္နဲ႔ေလကြာ.. လူေနာက္ ..””

သူမ၏ေရွ႕တဲ့တဲ့သို႔ ေရြ႕လာေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကို နီလာက သူမ၏ ေျခေထာက္ေလးကို ျပန္၍ခ်ၿပီး ဆီးခုံေလးကို လက္ဝါးေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ရင္း ခါးေလးကုန္းကာ ေျပာလိုက္သည္။ ကုန္းလိုက္ေသာ မမ၏ ေဖြးႏွစ္၍ေနေသာ ရင္ႏွစ္မႊာမွာ တြဲေလာင္းေလးနီးပါး ျဖစ္သြားကာ ပို၍ ၿဖိဳးအိသြားရသည္။

““ဖ်ပ္ ..””

““ရတယ္ ..ဒီပုံကမွ ပိုလွတာ””

““ဟယ္ .. ေကာင္စုတ္ေလး ခစ္ .. ခစ္””

နီလာက သတိရဟန္ႏွင့္ သူမ၏ နို႔ႏွစ္လုံးကို ျပန္ လည္သိမ္းစုၿပီး သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ ခပ္ပ်က္ပ်က္ျဖင့္ စူေအာင့္ေအာင့္ေလး ေျပာလိုက္သည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ သူ၏ စြဲေဆာင္မွု အျပည့္ပါသည့္ အျပဳံးေလးကို နီလာဆီသို႔ ေစလႊတ္လိုက္သည္။

““အဲဒီလို စိတ္ေကာက္တဲ့ ပုံေလးကိုက တစ္မ်ိဳးလွတာ”

““သြား .. ေကာင္စုတ္ေလး””

““ဟိုဖက္လွည့္လိုက္ေလ .. မမ .. အင္း.. ဟုတ္ၿပီ ””

လွည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္တန္အလယ္ေလာက္ထိရွိတဲ့ သဘက္ေအာက္က ေပါင္တန္ႀကီးေတြက ေဖြးဥၿပီး ေနသည္။ အဲဒီအထက္မွာေတာ့ ဝိုင္းစက္အိၿဖိဳးေသာ တင္ပဆုံႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ နီလာ၏ တင္ပါးႀကီးေတြက ဝိုင္းစက္ေန႐ုံတင္မကဘဲ ေဘးကိုတစ္ၿပီး ခါးမွာသိမ္သြားတဲ့ အခ်ိဳးအဆစ္က ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လို လွပ၍ ေနသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က နီလာ၏ အေနအထားကို ၾကည့္ကာ ကင္မရာကို ခ်ိန္ေနရင္းက ..

““ဒီခါးမ်ိဳးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ေလးဘက္ကုန္းၿပီး လိုးလိုက္ရင္ ..””

ဟူေသာ အေတြးၾကမ္းက ဝင္၍ လာေသးသည္။ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးေတြ ေပၚလာေအာင္လည္း နီလာ၏ တင္က ကား၍ လုံးတစ္ေဖာင္းမို႔လို႔ေနသည္။ ခါးကလည္း ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ အခုလည္း နီလာက သူ႔ဖင္ကို ဓါတ္ပုံရိုက္မယ္မွန္းသိလၽွက္နဲ႔ လွည့္၍ျပေနသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာက မခို႔တရို႔ ေလး ေကာ့ရႊမ္းေသာ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြကို ခပ္စင္းစင္းလုပ္ျပထားပုံကိုက စြဲမက္စရာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

““ေတာ္ၿပီကြယ္ .. အဝတ္လဲလိုက္ဦးမယ္””

““ဒီတစ္လိပ္ကုန္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ရေအာင္ မမရယ္””

““အိုး .. အဟုတ္လား””

““ဘာလဲ မမက က်ေနာ့ကို မယုံလို႔လား””

““မယုံရင္ အိပ္ခန္းထဲေတာင္ အဝင္မခံဘူး သိလား””

““အာ .. ဟား .. မမ . က်ေနာ့္ကို ယုံတာ မွားသြားၿပီ””

““ဘယ္လို ..””

““ဟုတ္တယ္ .. ဓါတ္ပုံသာရိုက္ေနသာ က်ေနာ့္စိတ္ေတြက ေလၽွာက္ၿပီးေတြးေနတာ .. မမမွ မသိတာ””

““သြား .. ေကာင္စုတ္ေလး .. စိတ္နဲ႔ျပစ္မွားေန တယ္ေပါ့ .. ဟင္း””

““ဟဲ..ဟဲ .. မမက သေဘာေပါက္သားဘဲ””

““ေတာ္ၿပီ..ေတာ္ၿပီ .. အဝတ္လဲေတာ့မယ္””

နီလာသည္ သူမ၏အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္၍သြားသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ရင္ထဲတြင္ လွိုင္းထရင္း လွုပ္ရွားေသာ စိတ္ျဖင့္ က်န္ရစ္သည္။ ခဏအၾကာ၌ နီလာသည္ အိပ္ခန္းထဲမွ ျပန္၍ ထြက္လာသည္။

““ဟင္.. လွလည္းမလွေတာ့ဘူး””

ခပ္စူစူေျပာလိုက္ေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ေလသံေၾကာင့္ နီလာက ခပ္ဟက္ဟက္ေလး ရယ္လိုက္သည္။

““မင္းကို ေၾကာက္လို႔””

နီလာက ထဘီပြင့္ရိုက္ေလးႏွင့္ ေယာက္်ားဂ်င္းရွပ္ ဖားဖားႀကီးကို ဝတ္ထားသည္။

““က်ေနာ္ ဓါတ္ပုံ မရိုက္ရေတာ့ဘူးေပါ့””

““အိုး .. ရိုက္ေလ .. ဒီလိုပဲရိုက္ေပါ့ .. မရဘူးလား””

နီလာ ပညာျပေလၿပီ ..။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ မခ်င့္မရဲျဖစ္၍လာရသည္။ သူသည္ အိပ္ခန္းဝတြင္ပင္ ရွိေနေသးေသာ နီလာ၏ေရွ႕သို႔ တိုးကပ္လိုက္သည္။ သင္းထုံေသာ ရနံ့တို႔က သူ၏ ရင္ကို ရိုက္ခတ္ တို႔ကစား၍လာသည္။ နီလာ၏ ျဖဴႏုေသာ လက္ေမာင္းမွ အေမႊးေလးမ်ားကိုလည္း အနီးကပ္ ေတြ႕ရသည္။ ပါးျပင္စိမ္းစိမ္းေလးေပၚတြင္ ခပ္ပါးပါးေလး ပြတ္၍လာေသာ သနပ္ခါးရည္က်ဲေလးက သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးကို ပို၍ ခ်စ္စရာ အသြင္ကိုေဆာင္ေနေစသည္။ တခဏအတြင္းမွာပင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ရင္ထဲသို႔ စိတ္ရိုင္းေတြက တားမနိုင္ဆီးမရ ဝင္၍လာသည္။

““မမ .. ကို ခ်စ္တယ္ဗ်ာ””

““ဘာ ..””

ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ ေျပာလိုက္ေသာ စကားက အ တင့္ရဲလြန္းလွသည္။ ၾကားလၽွင္ၾကားလိုက္ရျခင္း မာနအခံေလးျဖင့္ ေဒါသက ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူ၏စကားကို ေျပာလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ နီလာ၏ေရွ႕သို႔ ထပ္၍ တိုးကပ္လာသျဖင့္ နီလာက

““ဘာ””

ဟု ေရရြတ္ရင္း ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္ရ သည္။ သူမက အိပ္ခန္းထဲသို႔ ျပန္၍ေရာက္သြားရသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က ေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားေသာ သူမ၏ေရွ႕သို႔ ေျခတစ္လွမ္းထပ္၍ တက္ကာ တိုးလိုက္ျပန္သည္။ ဒီေတာ့လည္း နီလာက ေနာက္သို႔ထပ္၍ တစ္လွမ္း ဆုတ္လိုက္ရျပန္သည္။

ျဗဳန္းကနဲသာ ေဒါသထြက္သြားရေပမဲ့ ေသခ်ာေတြး ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ႏွုတ္ဖ်ားမွ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ထြက္ေပၚ၍ လာမည္ကို နီလာက သိႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ တခါတရံမ်ိဳးတြင္ပင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူမကို ဒီလို စကားမ်ိဳးမွ ေျပာထြက္ပါ့မလား ေျပာေရာေျပာျဖစ္ပါ့မလားဟု နီလာတစ္ေယာက္ ပူပင္စိုးရိမ္မွုပင္ ထားခဲ့ရေသးသည္။ အခုေတာ့ သူကေျပာၿပီ .. နီလာနားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရၿပီ ..။ ဒါေပမဲ့ နီလာက မိန္းမသား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ တန္ဖိုးထားရဦးမည္။

““မင္း .. မင္း ..ငါ့အခန္းထဲက အခုထြက္သြား””

မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာေလးက ခ်က္ျခင္းဘဲ အုံ႔မွိုင္း၍သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ရီေဝစြာျဖင့္ နီလာ၏ မ်က္လုံးေလးေတြကို ရင္ဆိုင္ကာ စိုက္ၾကည့္၍ လာသည္။ တခဏအၾကာမွာပင္ သူ၏ေရွ႕ ေျခတလွမ္းအကြာတြင္ ရပ္ေနေသာ နီလာ၏ေရွ႕သို႔ ျဖတ္ကနဲ တိုးကပ္လိုက္ရာက နီလာ၏ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္း၍ဆြဲလိုက္သည္။

““အို .. လႊတ္..လႊတ္ .. မင္း . အု ..အိ””

ျငင္းဆန္ေနေသာ နီလာ၏ ႏွုတ္ခမ္းအစုံေပၚသို႔ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြက အတင္းပင္ ဖိကပ္၍ စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ သူ႔လက္ႀကီးတစ္ဖက္ကလည္း နီလာ၏ခါးကို ရစ္သိုင္းကာ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။ ႐ုန္းကန္ေနေသာ နီလာတစ္ေယာက္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို လွုပ္၍ပင္မရ။ သန္လိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးဟု နီလာ့ရင္ထဲက ေတြးလိုက္မိသည္။

ဒါေပမဲ့လည္း နီလာက သူမ၏ လက္ေတြနဲ႔ မိုးလွိုင္ ေက်ာ္၏ လက္ေတြကို အတင္းပင္ တြန္းဖယ္ကာ ႐ုန္းကန္ေနသည္။ သူမကိုယ္သူမ တန္ဘိုးမဲ့ေသာ အျဖစ္သို႔ အေရာက္မခံနိုင္ပါ။ အထင္ေသးစရာ အျဖစ္မခံနိုင္ပါ။ နီလာက သူ႔လက္ေတြကို တြန္းဖယ္ကာ ႐ုန္းကန္ေနသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ စုပ္နမ္းေနေသာ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ ထိစပ္၍ေနေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးတို႔ကို ေရြ႕လၽွား ဖယ္ရွားျခင္း မျပဳမိသည္ကိုေတာ့ သူမကိုယ္သူမပင္ သတိမထားမိပါ။ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ နီလာ၏ရင္ထဲက ကလီစာေတြကို လြင့္စင္ထြက္လုခမန္းျဖစ္ေအာင္ပင္ ခံစားေနရသည္။

နီလာတကိုယ္လုံးလည္း တေျဖးေျဖး အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္း၍လာရသည္။ ႏုံးေခြခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္၍လာသည္။ ကိုယ္လုံးက လွုပ္ရွား၍မရေတာ့။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္လက္ေတြကို တြန္းဖယ္ရင္း သူမ၏ လွုပ္ရွား၍ရေသာ ေျခေထာက္ေလးေတြက လွုပ္ရွားေရြ႕လၽွားသည္။ သူမ ႐ုန္းလိုက္ ဖယ္လိုက္ တိုင္း မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကလည္း အတင္းၾကဳံး၍ ၾကဳံး၍ ဖက္လိုက္သျဖင့္ နီလာ၏ ေျခေထာက္ေလးေတြက သူမ၏ ေရွ႕ဖက္သို႔ ေရြ႕လ်ားခြင့္မရေတာ့ဘဲ ေနာက္ဖက္သို႔သာ ေရြ႕လ်ားေနရသည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ တေျဖးေျဖးနီလာ၏ ေနာက္ေက်ာ ဖက္ဆီသို႔ တစတစ ေရြ႕လၽွားလာရသည္။ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကို ယက္ေပးပြတ္ေပးေနေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏လၽွာေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးကာ လွိုက္ေမာလာရရင္း နီလာ၏ ေနာက္ေက်ာဖက္ေပါင္ဖ်ားေလသည္ သူမ၏ ကုတင္ေလးႏွင့္ ထိကပ္မိလာပါေတာ့သည္။

နီလာ၏ ဒူးဆစ္ေလးေတြသည္ မခိုင္ခ်င္ေတာ့။ ယိုင္ နဲ႔၍ေနေခ်ၿပီ။ သူမ၏ ဒူးဆစ္ေလးေတြသာမက သူမ၏ စိတ္တို႔သည္လည္း ခ်ဳပ္တီး၍မရေတာ့၊ ယိုင္နဲ႔၍ ျဖစ္လာရေခ်ၿပီ။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က နီလာ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို အတင္းပင္ စုပ္နမ္းေနရင္း နီလာ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကို ယက္ေပး ပြတ္ေပးေနရင္းက ျဗဳန္းဆို မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏လၽွာက သူမ၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ တိုးဝင္ကာ လွည့္ေမႊယင္း ထိုးေကာ္ကာ ယက္ပါ ေတာ့သည္။ နီလာ၏ ကိုယ္လုံးေလးဆတ္ကနဲ တုန္သြားရစဥ္မွာပင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏လၽွာက သူမ၏လၽွာကို တို႔ထိကာ ကလိ၍ ယက္လိုက္ေတာ့ နီလာ၏ လၽွာဖ်ားေလးက မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လၽွာဆီသို႔ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ၾကကနဲတက္ကာ ထိကပ္သြားရင္း နီလာ၏ ျဖဴေဖြးသြယ္လၽွေသာ လက္ေလးကလည္း မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ၾကဳံး၍ ဖက္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူမ၏ ကိုယ္ လုံးေလးကို တေျဖးေျဖး ကုတင္ေပၚသို႔ ထိုင္၍ေပးရာ နီလာလည္း အလိုက္သင့္ေလးပါသြားၿပီး ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္ရက္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို သူ၏ ကိုယ္လုံးျဖင့္ အသာအယာဖိ၍ ကုတင္ေပၚသို႔ ပက္ လက္လွန္၍ေပးျပန္ေတာ့ရာ နီလာ၏ လက္ေလးမ်ားက မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ဖက္ရင္း ကုတင္ေပၚသို႔ တေျဖးေျဖး ပက္လက္လန္၍က်သြားရာ သူမ၏ေက်ာျပင္ေလးမွာ အိပ္ရာႏွင့္ ထိေတြ႕မိစဥ္မွာပင္ နီလာက ကုတင္ေစာင္းရွိ သူမ၏ ေျခေထာက္တြဲေလာင္းေလးကို ႐ုပ္သိမ္းကာ ကုတင္ေပၚသို႔ ဆြဲ၍တင္လိုက္ရင္း သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေပၚတြင္ အလိုက္သင့္ေလးျပဳျပင္ကာ လွဲခ် လိုက္သည္။

နီလာ၏ဦးေခါင္းေလးမွာ သူမ၏ ေခါင္းအုံးေလး ထက္သို႔ ထိေတြ႕ေရာက္ရွိသြားစဥ္ခဏမွာပင္ နီလာ၏ လက္ေလးမ်ားက သူမ၏ကိုယ္ေပၚသို႔ ကပ္ရက္သား ပါလာေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို တိုး၍ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္လိုက္ရာက သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးမ်ားသည္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို မက္ေမာစြာျဖင့္ ျပန္လွန္ကာ စုပ္နမ္းလာပါေတာ့သည္။

သူမႏွင့္အတူ ကုတင္ေပၚသို႔ ေရာက္ရွိ၍ လာခဲ့ရၿပီျဖစ္ေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကလည္း နီလာ၏ ကိုယ္လုံးေလးေဘးမွ ဒူးေထာက္လ်က္ မက်တက်ေလးျဖစ္ကာ သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းသို႔ အုပ္မိုး၍ ႏွုတ္ခမ္းျခင္း စုပ္နမ္းေနရက္မွ သူ၏ လက္တစ္ဖက္သည္ သူမ၏ကိုယ္ေပၚတြင္ ဝတ္ထားေသာ ဂ်င္းရွပ္အကၤ်ီ၏ ၾကယ္သီးမ်ားကိုစမ္း၍ တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၾကယ္သီးေတြအားလုံး ျပဳတ္ကုန္ေတာ့ ရွပ္အကၤ်ီ ရင္ဘတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီသို႔ ဖယ္ရွားလိုက္ၿပီး မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏လက္က သူမ၏ ဝမ္းဗိုက္သားေလးကို လက္ဖဝါးျဖင့္အုပ္၍ ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းျခင္း ဂေဟဆက္ထားသည့္ နီလာ၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ တြန႔္ကနဲျဖစ္၍သြားသည္။

သူမ၏ ဝမ္းဗိုက္သားေလးေပၚမွတဆင့္ ေလၽွာတိုက္ကာ ပြတ္သပ္ရင္း အေပၚဖက္သို႔တက္၍သြားေသာ သူ၏လက္က အိေထြး၍ မို႔ေမာက္ေနေသာ အသားစိုင္ ႏုႏုေတြကို ျဗဳံးကနဲ ထိေတြ႕လိုက္မိေတာ့ရာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္ရင္ထဲတြင္ လွိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားရသလို နီလာ၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္လည္း ဆတ္ကနဲျဖစ္၍သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ အသိကလည္း မမသည္ ေအာက္ခံပင္ ဘာမၽွဝတ္မထားပါလားဟု သိရွိလိုက္ရသည္။

လက္တစ္ဆုပ္စာထက္ပင္ သာခ်င္ေနေသးေသာ နီလာ၏ ရင္သားအစုံကို မိုးလွိုင္ေက်ာ္က တစ္လုံးခ်င္း လက္ျဖင့္အုပ္ကိုင္ကာ ဖြဖြေလး ဆုပ္နယ္ေပးသည္။ တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံးေရြ႕ေျပာင္းကာ ဆုပ္နယ္ေနရင္းက နို႔အုံႀကီးေတြ ထိပ္မွ နို႔သီးေလးေတြကို စမ္းကာ နို႔သီးထိပ္ေလးေတြကို လက္မ ေလးျဖင့္ ပြတ္၍ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း လက္ဖဝါးထဲတြင္ ထည့္ကာ လွိမ့္ေပးသည္။

နီလာ၏ခါးေလးသည္ တတြန႔္တြန႔္ ျဖစ္ေနရသည္။ ခဏအၾကာမွာပင္ သူမ၏ အာ႐ုံေတြအားလုံးက ဆုပ္နယ္ပြတ္သပ္ျခင္းခံေနရသည့္ သူမ၏ ရင္သားေတြဆီ စုျပဳံေရာက္ရွိသြားရင္း မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ကာ ခံစားလာရတာေၾကာင့္ နီလာသည္ သူမ၏ႏွုတ္ခမ္းေတြကို မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြဆီမွ ျဖဳတ္၍ခြာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေကာ့ရႊမ္းေသာ မ်က္ေတာင္မ်ား စင္း၍က်ေနသည့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ေဘးတစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ကာ လွည့္သြားသည္။

မိုးလွိုင္ေက်ာ္သည္ နီလာ၏နို႔ေတြကို ဆုပ္နယ္ေပးေနရာကပင္ သူ၏ဦးေခါင္းမွာ ႂကြ၍ထလာၿပီး သူမ၏ နို႔အုံႀကီးေတြကို တပ္မက္စြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ နီလာ၏ နို႔အုံႀကီးမ်ားက ျဖဴေဖြး၍ ႏုညက္ေနၿပီး ညိဳျပာေသာ ေသြးေၾကာႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းက အေၾကာစိမ္းေလးမ်ားကို ယွက္ျဖာေဝထားသည္။ ကိုင္တြယ္ဆုတ္နယ္ရသည္မွာ မာတင္း၍ အိေနသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက နီရဲ၍ ေနသည္။ ထိုနို႔အုံႀကီးမ်ားေအာက္မွ ျပားခ်ပ္၍ တင္းမာေန ေသာ ဗိုက္သားဝင္းဝင္းေလးသည္ ႏုညက္စြာျဖင့္ တေျဖးေျဖး ေအာက္သို႔ ေျပေျပေလး ဆင္းသြားရာမွ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ခုံးေမာက္၍ တက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ထဘီေအာက္သို႔ တေျဖးေျဖး ငုပ္လၽွိုးကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာ အသားစိုင္ဝင္းဝင္းေလးက မိုးလွိုင္ေက်ာ္ကို အသက္ရွူမွားေစေလသည္။

မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူ၏လက္ကို နီလာ၏ နို႔အုံေပၚမွ ခြာကာ အသာေလးကုန္း၍ စို႔လိုက္ေတာ့သည္။ ဆတ္ကနဲ တြန႔္သြားရေသာ နီလာက ““အင့္”” လိုလို ““အြန႔္”” လိုလို အသံေလးတစ္ခု သူမ၏ ႏွုတ္ဖ်ားမွ ပြင့္အန္ရင္း ေဘးသို႔ ေစာင္းငဲ့ထားေသာ သူမ၏မ်က္ႏွာေလးမွာ ပက္လက္ေလးျပန္၍ လန္လာသည္။ ဒါေပမဲ့ ေစာေစာကလိုေတာ့ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေျပျပစ္မွုမရွိေတာ့ေပ။ တစုံတရာကို မဲတင္းထားရပုံေလးေပါက္၍ေနေလသည္။
ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္းမွာပင္ သူမ၏ လက္ေလး ႏွစ္ဖက္က တစ္ဖက္က မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လည္ပင္းဆီသို႔၎၊ တစ္ဖက္က ေက်ာျပင္ႀကီးဆီသို႔၎ ေရာက္၍သြားကာ မခ်င့္မရဲျဖင့္ ဖက္တြယ္လိုက္ေတာ့သည္။

နီလာ၏ ရင္သားႏွစ္မႊာကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ဆိုသလိုပင္ တစ္လုံးခ်င္း တစ္လုံးခ်င္း တစ္လွည့္စီ စို႔ေပးေနရင္းက မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လၽွာက သူမ၏ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ထိုး၍ေကာ္ကာ ယက္ေပးလိုက္သည္။ နီလာသည္ ျဖတ္ကနဲ သူမ၏ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားလိုက္ရရွာသည္။

ထိုကဲ့သို႔ သူမ၏ နို႔ေတြကို စို႔ေပးေနရင္းကပင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ေထြးေထြးအိအိ ကိုယ္လုံးေလးကို အားမလိုအားမရ ဖက္၍ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ နီလာ၏ ခါးမွာ ဝတ္ထားေသာ ပြင့္ရိုက္ထဘီေလး၏ အထက္ဆင္စေလးကို သူမ၏ ခါးတြင္ ညႇပ္လၽွက္သားရွိေနရာမွ ဆြဲ၍ ႏွုတ္လိုက္သည္။ ထဘီစေလးကို တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလၽွာခ်၍ ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ အေမႊးစေလးမ်ားက ခပ္ပါးပါးေလး ထြက္ေပၚလာ ၾကသည္။ ျပင္ပေလႏွင့္ ထိေတြ႕လိုက္ရမွုေၾကာင့္ပင္ထင္၏။ သူမ၏ ဆီးခုံေလးရွိ ျဖဴဝင္းေသာ အသားစိုင္ေလးမ်ားသည္ ၾကက္သီးေလးမ်ား ဖ်န္းကနဲထသြားရသည္။

တုန္ရီလွုပ္ရွား၍ေနေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ျဖဴတင္းမို႔ဝင္းေသာ ဆီးခုံေလးကို တို႔ထိ ပြတ္သပ္လိုက္မိသည္။ ထဘီေလးကို ထပ္မံ၍ ေလၽွာ့ခ်လိုက္ျပန္ပါသည္။ အေမႊးရွည္ရွည္ေလးမ်ားက ၾကမ္းရွရွေလးျဖစ္ကာ လိမ္ယွက္ ရွုပ္ေထြးလၽွက္ အုံဖြဲ႕ကာေနသည္။ ေစာက္ေမႊးၾကမ္းနီက်င္က်င္ေလးမ်ားကို လြန္ေျမာက္၍လာေသာ အခါတြင္ေတာ့ လက္သည္းထိပ္ဖ်ားခန႔္ နက္ရွိုင္းေသာ ခ်ိဳင့္ခြက္ေလးသည္ ဦးစြာထြက္ေပၚ၍ လာသည္။ ထိုခ်ိဳင့္ခြက္ကေလးထဲ၌ ညပ္၍ ျပဴထြက္ရန္ အားယူေနေသာ ပဲႀကီးေစ့ေလးပမာခန႔္ရွိေသာ အေစ့တက္ေလးက မင္းမူ၍ေနသည္။ ထိုမဝံ့မရဲေလး ေခါင္းျပဴၾကည့္ေနေသာ အေစ့တက္ေလး၏ ေအာက္သို႔ နိမ့္ဆင္းေျပးဝင္သြားေသာ အက္ ေၾကာင္းႀကီးကမူ ထူထဲကာ ေဖာင္း၍ ေျပာင္တင္းေနသည္။ ထိုအက္ေၾကာင္းႀကီးက သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား မွ ေအာက္သို႔ ေကြးဆင္း၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရာ ဘယ္ဝယ္ဘယ္ဆီမွာ ဆုံးသည္ဟု မသိနိုင္ပါေတာ့ေခ်။

ၿပီးေတာ့လည္း က်န္ေသးသည္။ သူမ၏ အေမႊး ေလးမ်ားက ဆီးခုံတြင္သာရပ္တန႔္၍ မသြားဘဲ ေပါင္ၿခံမွ ေမွးေမွးေလး သြယ္တန္းသက္ဆင္းလာကာ ေစာက္ပတ္အကြဲ ေဘးတဖက္တခ်က္ဆီ၌ ရိပ္ရိပ္ေလး ရစ္ငိုက္၍ေနရသည္။ သူမ၏ပြင့္ရိုက္ထဘီေလးကေတာ့ ေျခဖ်ားမွတဆင့္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပင္ ကၽြတ္၍ထြက္သြားေခ်ၿပီ ျဖစ္သည္။

နီလာ၏ ထဘီေလးကို တေျဖးေျဖး ခၽြတ္၍ ဆြဲခ် လိုက္ရင္းက သူမကို တပ္မက္လာေသာ စိတ္မ်ားေၾကာင့္ စို႔ေပးေနေသာ နို႔ေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ကာ တေျဖးေျဖး ေျပးထြက္ေပၚလာေသာ နီလာ၏ အသားစိုင္ေလးမ်ားကို ေငး၍ ၾကည့္ေနလိုက္မိေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္သည္ ေဖာင္းတစ္ ျပည့္ၿဖိဳးေသာ သူမ၏ ေျခဖ်ားေလးမွတဆင့္ ထဘီေလး ကၽြတ္ထြက္သြားရၿပီးသည့္ ခဏမွာပင္ စြဲမက္ ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ သူမ၏ ခ်စ္စရာ အဂၤါအစုံအလင္ကို တပ္မက္လြန္းေသာ စိတ္ေၾကာင့္ သူ၏ရမက္မီးတို႔သည္လည္း ဟုန္းကနဲ ထ၍ လာရေတာ့ရာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္သည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို သာသာေလး မွုတ္ထုတ္လိုက္ရင္း သူ၏ မ်က္ႏွာကို ငုံ႔၍ ၾကမ္းရွရွ ေစာက္ေမႊးေလးေတြၾကားသို႔ သူ၏ ႏွာသီးဖ်ားကို တိုးတင္ကာ ေဖာင္းအိ၍ေနေသာ နီလာ၏ ေစာက္ပတ္အုံႀကီးကို ဖိကပ္၍ နမ္းရွိုက္လိုက္ပါေတာ့သည္။

““အို .. ေမာင္ ..””

နီလာတစ္ေယာက္ ဆတ္ကနဲ တုန္၍သြားသည္။ အထိတ္တလန႔္ေလး ေျခာက္ျခားစြာ ေရရြတ္လိုက္ေသာ သူမ၏ စကားလုံးေလးတြင္ ““ေမာင္”” ေနာ္ ကေလးဆိုတာပင္ မပါေတာ့ ..။

မိုးလွိုင္ေက်ာ္က နီလာ၏ ေစာက္ပတ္အုံ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထက္သို႔ ဖိကပ္၍ထားေသာ သူ၏ ႏွာေခါင္းကို မက်ဘဲ နီလာ၏ ေစာက္ပတ္အုံေလးေပၚ၌ပင္ ဖိကပ္၍ထားရာက သူမ၏ အေမႊးေလးၾကားသို႔ ေလၽွာတိုက္ကာ ထိုးလိုက္ရင္း ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္း ထိပ္နားဆီသို႔ သူ၏ ႏွာေခါင္းကို ေလၽွာတိုက္၍ ေရြ႕လၽွားလိုက္သည္။

““အို .. အို ..”“

““ဟင္း”” ..

““အ .. ””

““အင္း . ဟင္း ..””

““အို..အို””

ဟု ျမည္တမ္းရင္း နီလာ၏ ကိုယ္လုံးတီးေလးမွာ ဆတ္ဆတ္ခါသြားရသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူ၏ ႏွာသီးဖ်ားကို ေရြ႕လၽွားသက္ဆင္းလာရာမွ ရပ္လိုက္ ေတာ့မွ နီလာသည္ ဟင္း ဟု သက္ျပင္းခ်နိုင္ခဲ့သည္။ သူမ၏ သက္ျပင္းသံေလးမွ မဆုံးေသး မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ႏွာေခါင္းထိပ္က သူမ၏ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ ေဖာင္းတစ္ေနေသာ အသားစိုင္ေလးဆီသို႔ ဖိ၍ ထိုးႏွစ္ကာ နမ္းလိုက္ေတာ့ရာ နီလာသည္ “အ” ဆိုေသာ အသံေလး ထြက္သြားကာ အသက္ရွူရပ္သြားရရင္း သူမ၏ ခါးေလးမွာ ေကာ့ကနဲတက္သြားရသည္။ ၿပီးမွ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူ၏ ႏွာေခါင္းကို ၾကလိုက္ေတာ့မွ အင္းကနဲ သက္ျပင္းကိုခ်ကာ ဟင္းကနဲ အသက္ကို ရွူထုတ္လိုက္ရေလေတာ့သည္။

နီလာ၏ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးထိပ္မွ သူ၏ ႏွာေခါင္းထိပ္ကို ၾကၿပီးသည္ႏွင့္ မွိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လက္က ေစာက္ဖုတ္အုံေလးေပၚသို႔ ေရာက္၍ သြားျပန္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ မို႔ေဖာင္း၍ ေထြးအိေနေသာ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ဖြဖြေလးညႇစ္လိုက္သည္။

““အင့္ ..ဟင့္ .. ေမာင္ .. ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ .. ဟင့္ .. အို .. ေမာင္ကလည္းကြယ္ ..ဟင့္””

မိုးလွိုင္ေက်ာ္က နီလာ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို တစ္ခ်က္မၽွ ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး သူ၏ လက္ဖဝါးက ေစာက္ဖုတ္ေပၚသို႔ အျပားလိုက္အုပ္၍ ကပ္ကာ ေစာက္ပတ္ မ်က္ႏွာစာျဖစ္ေသာ အကြဲေၾကာင္း ေရွ႕ဖက္ဆီသို႔ ေဖာင္းတင္း၍ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးေတြကို လက္ဖဝါးျဖင့္ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ နီလာ၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးဖင္ႀကီးမွာ လိမ့္ကနဲ တစ္ ခ်က္ျဖစ္သြားရင္း သူမ၏ ေပါင္ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္ဖက္မွာ ႂကြ၍ တဝက္တပ်က္ ေထာင္တက္လာၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္သည္ သူရွိေနရာဖက္ရွိ လုံးလုံးလၽွားလၽွားေထာင္၍ မတက္ေသးဘဲ တဝက္တပ်က္သာ ႂကြ၍ေထာင္တက္ေနေသာ နီလာ၏ ေပါင္လုံးႀကီး ေအာက္သို႔ သူ၏ လက္ကိုလၽွိုသြင္းလိုက္ကာ သူ၏ လက္ကို နီလာ၏ ေစာက္ဖုတ္ေပၚသို႔တင္ကာ ပြတ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။

ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ နီလာ၏ ႏွုတ္ဖ်ားမွ ဘာသံမွ ထြက္၍မလာေတာ့ဘဲ သူမသည္ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္လိုက္ရျပန္ရာက သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ လွုပ္လွုပ္ရွားရွားေလး ျဖစ္သြားရကာ ေပါင္ေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ဒူးေကြးလၽွက္ လုံးလုံးလ်ားလ်ားႀကီး ေထာင္တက္သြားေပ ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူမ၏ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးတြင္ အရည္ေလးမ်ားမွာ စို၍လာၿပီျဖစ္သည္။

နီလာတစ္ေယာက္ ဘယ္အရာကမွ တားဆီးပိတ္ပင္၍ မရနိုင္ေသာ သူမ၏ ရမက္ဆႏၵတို႔သည္ ျပင္းျပစြာျဖင့္ ရွိေနၾကေလၿပီ။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လီးတန္ႀကီးမွာလည္း မာေၾကာလြန္းေနၿပီျဖစ္ကာ သူ၏ ပုဆိုးေအာက္တြင္ တလန္းလန္းျဖင့္ ျဖစ္ေနရေလသည္။

နီလာ၏ ေစာက္ပတ္အုံ အသားစိုင္ေလးႏွင့္ ထိေတြ႕ မိခဲ့ေသာ သူ၏ ႏွာသီးထိပ္ေလးသည္ ခပ္တင္းတင္းေလး ခံစားျဖစ္ေပၚေနရၿပီ။ နီလာ၏ ညႇီသင္းသင္းေစာက္ဖုတ္ရနံ့ေလးက သူ၏ ႏွာေခါင္းဝမွ မထြက္ဘဲ စြဲျမဲ၍ က်န္ရစ္ေနေသးသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးက နီလာ၏ ကိုယ္ေပၚမွ ႂကြ၍သြားခဲ့ၿပီး ေဘးတြင္ထိုင္လိုက္ရာက မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို စိမ္ေျပနေၿပ ပြတ္ေပး ေနျခင္းျဖစ္သည္။

မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏လက္က ေဖာင္းမို႔ ခုံးေမာက္ကာ တင္း၍ေနေသာ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ျဖင့္အုပ္၍ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ပြတ္လိုက္ ေဝ့ဝွိုက္၍ ပြတ္လိုက္ျဖင့္ ဖြဖြေလး ယုယစြာ ပြတ္ေပးေနသည္။ သူမ၏လက္က ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးမ်ား ေပၚသို႔ အေရာက္ လက္မျဖင့္ သူ၏ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသား ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးေတြကိုဖိ၍ ပြတ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ တင္းေစ့ေနေသာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္း တစ္ေလၽွာက္သို႔ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးကို ကပ္၍ ဆြဲတင္ကာ ပြတ္လိုက္သည္။

““အင့္ . ဟင့္ .. ေမာင္ ..””

ေနာက္ဆုံး ““ေမာင္””ဟူေသာ အသံေလးက သံရွည္ေလးဆြဲ၍ ေဖြးႏွစ္ေနေသာ နီလာ၏ ဖင္သားႀကီးမ်ားက လိမ့္၍သြားရသည္။ နီလာ၏ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္၍ အပြတ္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးက ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးၾကားမွ ျပဴထြက္ရန္ အားယူေနေသာ ေစာက္ေစ့အတက္ေလးကို သာသာေလး ဖိကာပြတ္လိုက္သည္။

““အို .. ဟင့္ .. ကၽြတ္..ကၽြတ္..””

နီလာ၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားရင္းသူမ၏ လက္ေလးတစ္ဖက္က မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လက္ေမာင္းအိုးႀကီးဆီသို႔ ျဖတ္ကနဲ ေရာက္၍လာကာ ဆုပ္၍ညႇစ္လိုက္သည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူမ၏ ေစာက္ေစ့ေလးကို ပြတ္တုန္းကေတာ့ သာသာေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏုညက္လြန္းေသာ အေစ့ေလး၏ အေတြ႕ေၾကာင့္ အားက ပို၍သြားရေတာ့ရာ ခပ္ဖိဖိေလး ပြတ္မိသြားၿပီး နီလာမွာ တကၽြတ္ကၽြတ္ျဖင့္ စုပ္သပ္လိုက္ရသည္။ သူ၏လက္ကို နီလာ၏ ေစာက္ဖုတ္ေပၚမွ ၾကကာ သူ၏ အထိအေတြ႕မွန္သမၽွကို နီလာ၏ထံမွ အားလုံး႐ုတ္သိမ္းလိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့ မိုးလွိုင္ေက်ာ္သည္ သူ၏ ေရွ႕တြင္ ပက္ လက္ေလး ျဖစ္၍ေနေသာ နီလာ၏ ကိုယ္လုံးတီးေလးကို စိမ္ျပနေျပပင္ ထိုင္၍ ေခါင္းဖ်ားေျခဆုံးၾကည့္၍ေနသည္။ ခဏမၽွအတြင္းမွာပင္ သူမ၏ ေမွးစင္းထားေသာ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားသည္ ျဖတ္ကနဲ ပြင့္လာကာ သူဘာလုပ္ေနတာလဲဟု လွမ္း၍ၾကည့္ကာ အကဲခတ္လိုက္သည္။

““ေမာင္ .. အဲလိုႀကီး .. ၾကည့္မေနနဲ႔ကြာ””

သူ႔လက္ေမာင္းႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ ေလးျဖင့္ သူကိုလွုပ္၍ ေျပာလိုက္သည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ အၾကည့္က သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးဆီသို႔ ေရာက္လာၿပီး သူက စြဲမက္စရာ အျပဳံးေလးတစ္ခုကို ဖန္တီးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ..

““သိပ္ .. လွတာဘဲ မမရယ္ ..””

ဟု ခပ္ညီးညီးေလး ေျပာလိုက္သည္။

““ဟင့္ ..””

ျပဳံးေယာင္ေယာင္ေလးျဖစ္၍ သြားရေသာ နီလာ၏ မ်က္ႏွာေလးေပၚတြင္ ရွက္ေသြးေလးေတြ ျဖတ္သြားသည္ကို မိုးလွိုင္ေက်ာ္က အေသအခ်ာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ နီလာ၏ မ်က္ႏွာေလးက သူ႔ထံမွ လႊဲဖယ္သြားကာ တဖက္သို႔ ေစာင္းငဲ့၍ သြားရျပန္သည္။ တခဏမၽွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္၍ သြားရျပန္သည္။

ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနေသာ သူမကို အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ သူမ၏ ေဘးတြင္ ကပ္ရက္ထိုင္ကာ တစိမ့္စိမ့္ျဖင့္ တပ္မက္စြာ ထိုင္ၾကည့္ေနေလေတာ့ ေစာေစာက သူ၏အေခ်ာ့အျမဴ အပြတ္အရမ္းမ်ားေၾကာင့္ ထႂကြ၍ေနရၿပီျဖစ္ေသာ နီလာ၏ ရမက္မီးတို႔ကို ေလပင့္ေပး သလိုျဖစ္ကာ ပို၍ပင္ သူမ၏ ရမက္မ်ားမွာ ေသာင္းက်န္း၍ လာရသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ရင္ထဲမွ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္၍ လာရကာ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးတစ္ခုလုံးမွာလည္း မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္လာရလ်က္ ဒူးေကြးကာ ေထာင္ထားမိေလၿပီျဖစ္ေသာ သူမ၏ ေပါင္ျဖဴျဖဴႀကီးမ်ားမွာပင္ ေစ့လိုက္ ကားလိုက္ ျဖစ္၍ေနရသည္။ ဒီလိုခ်ည္း ဆက္၍ေနရန္ ေအာင့္အီးသည္းခံျခင္းငွာ မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့သျဖင့္ သူမသည္ တစုံတခုကို ေျပာရန္ အားယူလိုက္စဥ္မွာပင္

““မ ..မ ..””

““အင္ ..”

ျပန္ထူးလိုက္ေသာ နီလာ၏ အသံေလးက သူ႔အသံ ထက္ပင္ ပို၍ တိုးလ်ပါသည္။ ဒီလိုထူးလိုက္ရင္းမွပင္ လႊဲဖယ္၍ ေဘးတစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ထားေသာ နီလာ၏ မ်က္ႏွာေလးက ျပန္၍လွည့္လာကာ ေကာ့ရႊမ္းေသာ သူမ၏ မ်က္ေတာင္ႀကီးမ်ားကို တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္မၽွ ပုတ္ခတ္လိုက္ရင္း သူမ၏ မ်က္လုံးေလးမ်ားဖြင့္လိုက္ကာ မိုးလွုင္ေက်ာ္ရဲ့ မ်က္ႏွာကို ရႊမ္းရႊမ္းစားစား ၾကည့္လိုက္သည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က ဘာမွမေျပာေသးဘဲ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးကို မက္ေမာစြာျဖင့္ ေငး၍ၾကည့္ေနသည္။

““ေမာင္ .. ေျပာေလ .. ေမာင္ရယ္””

ဒီေတာ့မွ သူက သက္ဝင္လွုပ္ရွားလာၿပီး သူ၏ ခ်စ္စရာ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြက လွုပ္ရွား၍လာသည္ကို နီလာျမင္လိုက္ရသည္။

““ေမာင့္ ..ကို .. ခ်စ္လားဟင္””

““ေအာ္ .. ေမာင္ရယ္ .. ေျဖဖို႔ေရာလိုေသးလို႔လားကြယ္ ..””

““ဟင့္အင္း .. မမ .. ေျပာတာကို ေမာင္ၾကားခ်င္လို႔ ..””

သူ႔ကို ရႊမ္းရႊမ္းစားစား ၾကည့္၍ေနေသာ နီလာ၏ မ်က္ႏွာေလးက ျပဳံးေယာင္သန္း၍သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေစ့ေစ့ေလး ၾကည့္လိုက္သည္။

““ေမာင္.. သိပ္ၿပီးၾကားခ်င္လား..””

““အင္း””

““လာ ဒါဆို အနားကပ္””

သူမက သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆြဲ၍ အေခၚ သူ႔မ်က္ႏွာက နီလာ၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ကပ္လာၿပီး မ်က္ႏွာကို ေစာင္းကာ သူ႔နားေလးကို နီလာ၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားသို႔ ေတ့ကပ္ေပးလိုက္သည္။ နီလာက သူ႔နားႏုႏုေလးကို သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာျဖင့္ ဖိညႇပ္လိုက္ၿပီး သြာေလးျဖင့္ ဖြဖြေလးကိုက္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ..

““ေမာင့္ကို မမ က ခ်စ္လြန္းလို႔ .. မမ တကိုယ္လုံးကို ပုံအပ္လိုက္တာေပါ့ကြယ္””

နီလာက တုန္ခိုက္စြာ ေျပာလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက လွည့္လာကာ နီလာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။

““ဒါဆို .. ေမာင္ .. တအားခ်စ္ေတာ့မယ္ေနာ္””

လို႔ေျပာၿပီး သူ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ႂကြလိုက္သည္။

““သိပ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ေလး ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး””

ဟု စိတ္ထဲကေျပာရင္း သူ႔ကို နီလာက ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွက္ေသြးတို႔မွာ နီလာ၏ မ်က္ႏွာေလး တစ္ခုလုံးတြင္ နီျမန္း႐ုံသာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၾကက္ေသြးေရာင္ပင္ ထ၍ေနရေခ်ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူက သူ႔အဝတ္အစားေတြ အကုန္လုံးကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ နီလာက မ်က္လုံးေလးေတြကို ျပန္ၿပီး မွိတ္ဖို႔ ႀကံလိုက္ေပမဲ့လည္း မမွိတ္ေတာ့ဘဲ ဖြင့္လ်က္ကပင္ သူ႔ကို ခပ္ရဲရဲပင္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ နီလာ၏ ကိုယ္လုံးေလး တစ္ခုလုံး တုန္ရင္၍ေနသည္။ သူ႔အဝတ္ အစားေတြအားလုံး ကၽြတ္ ထြက္သြားေပၿပီ။

““အို..””

နီလာ၏ ႏွုတ္ဖ်ားမွ ေယာင္ရမ္း၍ ထြက္သြားရရင္း နီလာ၏ အၾကည့္မ်ားသည္ စူးရွ၍ သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ အလိုအေလၽွာက္ပင္ သူမ၏ မ်က္လုံးေလးႏွစ္လုံးသည္ မွိတ္၍ က်သြားေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူက နီလာ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကို အသာေလး ဖိကပ္စုပ္နမ္းလိုက္ရင္း နီလာရဲ့ ကိုယ္လုံး ေလးကို ဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးက နီလာ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ လွိမ့္၍တက္လာသျဖင့္ သူမ၏ ေပါင္ေတြကို ျပန္ဆန႔္ကာ ကားေပးလိုက္သည္။ သူမ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေရာက္၍လာေသာ သူ႔ကိုယ္ႀကီး အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ နီလာ၏ လည္ေခ်ာင္းအတြင္းမွ “အြန႔္” ကနဲျဖစ္သြားရသည္။ ဆန႔္၍ကားေပးထားေသာ သူမ၏ ေပါင္ၾကားသို႔ သူ႔ကိုယ္လုံး ႀကီး က်က်နန ေရာက္သြားခ်ိန္မွာပင္ သူက နီလာ၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို လႊတ္ကာ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ နီလာ၏ ကား၍ဆန႔္ထားေသာ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ျပန္၍ ဒူးေကြးၿပီး ေထာင္ေပးလိုက္သည္။

ဒီအခိုက္မွာပင္ နီလာကလည္း ၾကယ္သီးအားလုံး ျပဳတ္ကာ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ၏ ဂ်င္းရွပ္အကၤ်ီေလးကို အျမန္ပင္ ဆြဲ၍ ခၽြတ္ပစ္ လိုက္သည္။ သူ႔လီးတန္ႀကီးက နီလာ၏ အရည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ဝသို႔ ေတ့ေထာက္၍ အလာတြင္ သူမ၏ ခါးေလးတြန႔္သြားသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူ၏ လီးတန္ႀကီးကို နီလာ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ထိုး၍ သြင္းေခ်ၿပီ။

““ဗ်စ္.. အင့္ . ဗ်စ္. . ဗ်စ္ .. အင့္ . အ .. ဟ .. ဗ်စ္ .. ျပတ္.. ဖြတ္..အ .. ကၽြတ္..ကၽြတ္””

နီလာ၏ ကိုယ္လုံးတီး ျဖဴျဖဴေလးမွာ ေကာ့၍ တက္သြားသည္။

““ပလြတ္.. ဖတ္ .. ဖြပ္””

လီးတန္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး အဆုံးဝင္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က ခ်က္ျခင္းပင္ ျပန္၍ ဆြဲထုတ္ကာ လိုးပါေတာ့သည္။

““အ .. အား .. အ .. အား အင့္ ..အင္း””

နီလာ၏နို႔ႀကီးမ်ား ေရွ႕ေနာက္ လွုပ္ရမ္း၍ေနသည္။ ကုတင္ႀကီးကလည္း အဆက္မျပတ္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ခုန္၍ေနသည္။ အားႏွင့္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း နီလာ၏ ကိုယ္လုံးေလးက ေခါင္းရင္းဖက္သို႔ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲ တြန္းတင္တာ ခံရသလို တက္၍ တက္၍သြားသည္။ နီလာ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တင္းၾကပ္ ျပည့္သိပ္စြာ ေဆာင့္လိုးေနေသာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လီးႀကီးက အရသာရွိလြန္းလွသည္။ စီးကနဲ စီးကနဲ တင္းတင္းႀကီး ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ အလိုး ေကာင္းမွုေၾကာင့္ နီလာမွာ အရသာထူးႀကီးကို ခုံမင္ ႏွစ္သက္ေနမိသည္။ မခ်ိတင္ကဲ မရိုးမရြ ျဖစ္လြန္းတာေၾကာင့္ သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို စုလိုက္ကားလိုက္ လုပ္လိုက္မိသည္။

““ေပါင္ကို ကားထားစမ္းပါ မမရယ္ .. ခပ္ျဖဲျဖဲေလးေပါ့ ..””

““ဒီထက္ျပဲခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ ျဖဲေတာ့””

ဟုေျပာရင္း နီလာက သူမ၏ ေပါင္လုံး ျဖဴျဖဴႀကီး ႏွစ္လုံးကို အစြမ္းကုန္ ျဖဲကားေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္မေစ့ျဖစ္ေအာင္လည္း သူမကိုယ္သူမ သတိထားလိုက္သည္။

““ႁဗြတ္ .. စြတ္..ႁပြတ္..ဖြတ္””

““အ .. လားလားလား ..””

ဒီတစ္ခ်က္ကေတာ့ နီလာမ်က္ရည္ေလးမ်ား ဝဲသြား သည္။ ေစာက္ရည္မ်ား အံက်လာသည္ထိ ျဖစ္သြားရသည္။ ဒါေပမဲ့ အသဲခိုက္ေအာင္ပင္ ေကာင္းသြားရသည္။ အရသာေတြ ရွိသထက္ရွိလာကာ အားမလိုအားမရ ျဖစ္၍လာရေသာ နီလာက သူမ၏ ကိုယ္လုံးတီး ျဖဴျဖဴေလးကို ေလွကေလးတစ္စင္းပမာ ဟိုဖက္ေစာင္း ဒီဖက္ေစာင္းႏွင့္ လူး၍ လွိမ့္ေပးကာ အလိုးခံသည္။

သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္းဝင္၍ သြားေသာ လီးတန္ႀကီးထိပ္က အတြင္းမွ အသားႏု ေလးမ်ားကို ေစာက္ေခါင္းနံရံျပင္မွ သပ္သပ္တြန္း၍ခ်ကာ ထိထိမိမိႀကီး ထိုးေဆာင့္သည္။ ထိုအခါ ေစာက္ပတ္မ်က္ႏွာျပင္ရွိ ေစာက္ပတ္ ႏွုတ္ ခမ္းသားႏွစ္ဖက္က လီးတန္ႀကီးကို အားရပါးရ ညႇပ္ညႇပ္ၿပီး ဆြဲညႇစ္ေနၾကသည္။

ဘသားေခ်ာ မိုးလွိုင္ေက်ာ္က တဟင္းဟင္းႏွင့္ မေႏွာေခြ႕၏။ တရွူးရွူးတရွဲရွဲျဖင့္ မာန္ထကာ နီလာ၏ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္ၿပီး အားရပါးရပင္ မနားတမ္း ေဆာင့္၍ လိုးေနသည္။ နီလာ၏ ဖင္ႀကီးက ဖိအားေၾကာင့္ ျပားျပားသြားၿပီး ေမြ႕ယာထဲနစ္၍ နစ္၍ ဝင္သြားေခ်သည္။ ၾကာလာေတာ့ တလွပ္လွပ္တုန္ေနေသာ ရင္ေၾကာင့္ အသက္ရွူႏွုန္းေတြ ျပင္းထန္လာသည္။ နီလာ၏ ရင္ထဲတြင္ လွိုက္၍ ေမာလာသည္။ တဟင္းဟင္းျဖင့္ ျဖစ္လာရသည္။

နီလာ၏ ေဖာင္းလြန္း ကားလြန္းကာ ျဖစ္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးတြင္ အရည္ေတြမွာ ရႊဲနစ္၍ေနေခ်ၿပီ။ ထိုေစာက္ပတ္ႀကီးထဲသို႔ အရည္မ်ားစိုရႊဲကာ ေျပာင္လက္၍ မာေၾကာသန္မာလွသည့္ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လီးတန္ႀကီးကလည္း တဟဲဟဲျဖင့္ ျပင္းထန္စြာ ေဆာင့္လိုး၍ေနသည္။ မိုးလွိုင္ေက်ာ္သည္ သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို နီလာ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ရာ နီလာ၏ လက္ေလးႏွစ္ ဖက္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆီးႀကိဳ၍ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္လိုက္သည္။

မိုးလွိုင္ေက်ာ္က သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္ထားလိုက္ၿပီး နီလာ၏ ပါးေလးကို အၾကာႀကီး နမ္းလိုက္ကာ ဖင္ကိုႂကြလၽွက္ ဖြတ္ကနဲ ျဗတ္ကနဲ အားကုန္ ေဆာင့္ရင္းက သူ၏ လီးေခ်ာင္းႀကီးကို နီလာ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တဆုံးပင္ ထိုးစိုက္ ဖိကပ္လိုက္ၿပီး သုတ္ရည္မ်ားကို နီလာ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲသို႔ ပန္းသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။

ပူကနဲ .. ေႏြးကနဲ အရသာကား ဆယ့္ေလးငါးႀကိမ္ထက္မနည္း နီလာ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ ဆက္တိုက္ ခံစားလိုက္ရၿပီး မိုး‌လွိုင္ေက်ာ္၏ လီးတန္ႀကီးမွာလည္း အတင္းဆုံး အမာဆုံး ႀကီးထြား မာေၾကာသြားခိုက္မွာပင္ ကိုယ္လုံးေလး တစ္ခုလုံး သိမ့္ကနဲ တုန္ကာ ေကာ့တက္သြားရင္း နီလာ၏ ေစာက္ရည္မ်ားကလည္း ေစာက္ေခါင္းထဲမွ မိုးလွိုင္ေက်ာ္၏ လီးတန္ႀကီးကို ရွီးကနဲ ရွီးကနဲျဖင့္ ေလးငါး ေျခာက္ႀကိမ္ထက္မနည္း ျမတ္နိုးစြာျဖင့္ ဖ်န္းပက္လိုက္ပါေတာ့ေလသည္။

ၿပီးပါၿပီ။