ရေးသားသူ – ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ
အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အတွက် သားအိမ်ခေါင်း နှင့် ဒစ်ထိပ်ဖူးတို့ ဒုတ်ကနဲ ဝင်ဆောင့်ရာ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အီဆိမ့်ဖိန်းရှိန်းသွားသည်။
မကြည်ရှိန်ကမူ အလွန်ကြီးမားတုတ်ရှည်သော လီးတန်ကြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဝင်လာသော အရသာကို တနှင့်တပိုးကြီးခံစားရင်း မျက်လုံးအစုံ မှေးစင်းလျှက်ရှိသည်။
“……ဖွိ…ဖွိ….ဖွစ်..ဖွစ်…ဖွိ..ဖွိ…ဖွစ်….ဖွိ….ဖွစ်….”
လီးတန်ကြီး အသွင်းအနှုတ်လုပ်တိုင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးမှာ ကြွတက်လာလိုက် ချိုင့်ဝင်သွားလိုက် ဖြစ်နေပါတော့သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ယားကြွ လိုက်တက်လာပြီး မကြည်ရှိန် သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ထိုးပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ ထွန်းထွန်းက လီးတန်ကြီးကို တဆုံးထိ ခပ်မြှင်းမြှင်း ဖိသွင်းပေးလိုက်သည်။ ပြန်မနှုတ်တော့ဘဲ အဆုံးထိ ဖိကပ်ကပ်ထားလိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်၏ နို့ကြီးနှစ်မွှာပေါ်သို့ မျက်နှာအပ်လျှက် လှိမ့်လှိမ့်နမ်းသည်။ စူမောက်တင်းတောင့်နေသော နို့သီးဖျားနုနုလေးတွေကို လျှာဖြင့် ယက်ပေးသည်။
“ပြတ်…..ပြတ်… ပလပ်…ပလပ်…ပြတ်….”
“ပလပ်…ပျလပ်….ပြတ်….ပလပ်…ပြတ်…”
“အ…အား…အမလေး….အား… အား… ကျွတ်…. ကျွတ်…”
နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာဖြင့် ပွတ်ဆွယက်ပေးတိုင်း စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး၏ အတွင်းသားတွေမှာ တဆတ်ဆတ်လှုပ်လျှက် ကျဉ်ဆိမ့်ယားတက်နေသည်။ လီးအချောင်းပေါင်းများစွာ အလိုးခံဖူးသော်လည်း ဤကဲ့သို့ ထူးခြားအီဆိမ့်လှသော ကာမအရသာထူးကြီးကို မခံစားခဲ့ဖူးတာ အမှန်။
ထွန်းထွန်းက နို့သီးခေါင်းနုနုလေးတွေကို ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်လို့ အားရသောအခါ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တို့ကာ ထိကာ ကလိဆွပေးပြန်သည်။
“….အီး…အီး…အင်း.. ဟင်း… ဟား.. ကျွတ်…. ကျွတ်…. အမလေး… အမေ့.. အီး..…. အား…. လိုး… လိုး… ပါတော့.. ကွာ… အမေ့…. အား…”
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်စကားကို မသိဟန်ပြုကာ ဆက်ဆွနေသည်။
“….အိုး…ဟိုး…. အမေ့… လိုး…. လိုးတော့လို့…. အမေ့…. မနေနိုင်တော့ဘူး….”
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို လီးတန်ကို ကိုင်ပြီး ထိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို တင်းကနဲ တင်းကနဲ ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။ ကာမဓာတ်အား အလွန်ကောင်းပြီး သန်မာနူးညံ့သော အကြောတွေဖြင့် အညှစ်ခံလိုက်ရသဖြင့် ထွန်းထွန်းလည်း အီဆိမ့်ယားတက်သွားသည်။
တစ်လအတွင်း အထူးဂရုစိုက် လေ့ကျင့်ထားသော စပါယ်ရှယ်လီးကြီးကို အားပါပါဖြင့် ဖျစ်ညှစ်နိုင်သော စွမ်းအားမှာ ပေါ့သေးသေး မဟုတ်ကြောင်း ထွန်းထွန်း ကိုယ်တွေ့သိလိုက်သည်။
သျှတ္တရကျမ်းတစ်စောင်အလိုအရ စောက်ဖုတ်ညှစ်အား သန်မာခြင်းသည် မိန်းမတို့၏ ထူးခြားမှု ၁၀ ပါးတွင် ၁ ပါး အပါအဝင်ဖြစ်၏။ ဂရုတစိုက်သာ လေ့ကျင့်မထားပါမူ ဤညှစ်အားကြောင့် သူ့လရေတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်လောက်သည်။
“….ဖွတ်…ဖွတ်….ဖပ် …ဖပ်…”
အရက်အရှိန်ကြောင့် မကြည်ရှိန်၏ ရမ္မက်စိတ်မှာ အပြင်းအထန် ထကြွလာပါတော့သည်။ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမဖင်ဆုံကြီးကိုလည်း စီးချက်ကျကျကော့၍ ကော့၍ ပစ်ပစ်ခံနေပါတော့သည်။
လူပျိုသိုးထွန်းထွန်း၏ ဆောင့်ချက်တွေက အင်ဂျင်စက် အရှိန်မြင့်တက်လာသလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် ဒလစပ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ အချက်ပေါင်း ၅၀ လောက် အရောက်တွင် မကြည်ရှိန်စောက်ဖုတ်အုံကြီး တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ် ယားတက်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်လှုပ်ကာ စောက်ရေပူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။
“…..ပြိ…. ပြိ…… ပျစ်… ပျစ်…. ပလွတ်…. ပလပ်…. ပြိ…. ပြိ….”
စောက်ရေပူတွေ ပြည့်လျှံအိုင်ထွန်းနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ခပ်သွက်သွက် အသွင်းအနှုတ်ကြောင့် သံစဉ်တမျိုး ပြောင်းလာပါတော့သည်။ သုတ်ရေတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်သွားပြီမို့ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် အားမာန်အပြည့်ဖြင့် မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ဘဲ ခပ်မှန်မှန် ခပ်သွက်သွက် လိုးဆောင့်လျှက်ရှိသော ထွန်းထွန်းလီးကြီး၏ အရသာကို မှိန်းလျက်သာ ခံနေရပါတော့သည်။
ကြာလာတော့ ထွန်းထွန်း ဒူးခေါင်းတွေ ကျိန်းစပ်ပူထူလာ၏။ ထို့ကြောင့် ပုံစံတမျိုးဖြင့် ပြောင်းလိုးရန် သူ့လီးကြီးကို ပြန်နှုတ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီး ကျွတ်ထွက်သွားသောအခါ မကြည်ရှိန်စောက်ဖုတ်ကြီးမှ စောက်ရေပျစ်ပျစ်တွေ ယိုစီးကျလာ၏။ ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ကို မထူလိုက်ပြီး အနီးရှိ ကုတင်စောင်းပေါ် ပွေ့တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲသိပ်လိုက်၏။
မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ဘာစကားမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ ထွန်းထွန်းပြုသမျှ အသာငြိမ်နေရတော့သည်။ လူငယ်သလောက် လီးကြီး အလိုးသန် အဆွကောင်းလှသော ထွန်းထွန်းကို အံ့သြကျေနပ်လျှက် နောက်ရက်တွေအတွက်ပါ ဆက်ဆက် အလိုးခံဖို့ စိတ်ကူးယဉ်လျှက်ရှိသည်။
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်၏ ဖင်ဆုံကြီးကို အနည်းငယ်မလျှက် ကုတင်စောင်းနှင့် အံကျဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒူးနှစ်ချောင်းကို ပင့်ထောင်၍ ရင်ဘတ်ဆီသို့ တွန်းကပ်လိုက်၏။ မကြည်ရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ ပြူးအာလျှက် အညိုရောင်သမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးနှစ်လွှာက ဘေးသို့ ပြဲလန်နေသည်။ စောက်ဖုတ် အတွင်းသားတွေက နီရောင်သမ်းကာ စိုလက်ဖူးရွနေသည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထိပ်တွင် ငေါက်တောက်လေး ပြူးထွက်နေသော စောက်စိကြီးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။
ပထမတွင် အသာငြိမ်၍ ခံနေသော်လည်း တော်တော်လေး ကြာလာသောအခါ မကြည်ရှိန်တကိုယ်လုံး လူးလွန့်ကော့ပြန်လာတော့၏။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း ရှုံ့မဲ့လျက် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။
“…..အား… အား…. အမေ့…. အား…. အမလေး…. အမေ့…. အီး…. အင့်… အား…”
တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် စောက်ဖုတ်ကြီး ကော့ကော့ပေးလာသည်။ ထွန်းထွန်းက စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ပွတ်ချေပေးနေရာမှ ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်ရှိ ရွှေလိမ္မော်ပုလင်းကို ပါးစပ်နှင့်တေ့၍ ၃ ခွက်လောက် မော့ချလိုက်သည်။ ခံကောင်းနေစဉ် ဗြုံးကနဲ ရပ်လိုက်သောကြောင့် မကြည်ရှိန်က မျက်စိကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ရွှေလိမ္မော်ပုလင်းမော့နေသော ထွန်းထွန်းကို တွေ့လိုက်၏။
“…..မမကိုလည်း …ပေးဦးလေ…”
မကြည်ရှိန်က ပက်လက်အိပ်နေရာမှ လူးလဲထရင်း ပြော၏။ ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ထံ အရက်ပုလင်းပေးလိုက်၏။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ထွန်းထွန်းနည်းတူ မော့သောက်လိုက်သည်။
ပုလင်းထားပြီး ပြန်လာသော ထွန်းထွန်းကို သူ့ဘေးနားသို့ ဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး ယှဉ်တွဲထိုင်စေသည်။ ထို့နောက် ထွန်းထွန်းပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးကို တယုတယ ဆုပ်ကိုင်ရင်း……..
“…..မမတော့… မင်းလီးကြီးကို…. စွဲသွားပြီကွယ်…. မကြာ.. မကြာ.. လိုးပေးနော်.…… မောင်လေး… .နော်…”
“…..လိုးပေးမှာပေါ့…. မမ.. ရဲ့… ကျွန်တော့်မှာ လက်ဖွဲ့တွေ လုပ်စရာရှိသေးတယ်…”
“…..အလိုးကလည်းသန်…. ကြာလည်းကြာလိုက်တာ… တကယ့်အံ့မခန်းပါဘဲ… ဘာလဲ.. ဆေးတွေလိမ်းထားလို့လား….”
မကြည်ရှိန်က မန္တလေးနေဖူးသူဆိုတော့ အကြားအမြင် အတွေ့အကြုံရှိသူပီပီ မေးလိုက်၏။
“…… ဟုတ်ကဲ့… လိမ်းထားတယ်… ကျနော့်ဖာသာ ကျနော်ဖော်တဲ့ လိမ်းဆေးလေ….. ကြီးလည်းကြီးတယ်… ကြာကြာလည်း လိုးနိုင်တယ်… လူထွက်ပြီးကတည်းက ပီယသိဒ္ဓိ အတွက် လေ့ကျင့်ထားတာ မမရ… ဟဲဟဲ…”
မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းလီးကြီးကို ဖြဲလိုက်လှန်လိုက် လုပ်ရင်း ဆော့ကစားပေး၏။ အချင်းပတ်လည် နှစ်လက်မနီးနီးရှိသည်။ အရှည်ကလည်း တစ်ထွာ ကျော်ကျော် လောက်ရှိ၏။ ဒစ်ကြီးကလည်း လှန်ဖြဲမှသာ ပြဲသည်။ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် မထင်မှတ်ဘဲ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညမှာ ပံ့သကူလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရသဖြင့် အံ့သြကျေနပ်နေသည်။
မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ဖွဖွရွရွကလေး ဆွပေးနေသလို ထွန်းထွန်းကလည်း မို့မောက်တင်းအိနေသော မကြည်ရှိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးစီ လှည့်ပြောင်း၍ ဖွဖွမွမွကလေး ဆုပ်ချေပေးနေသည်။
“….မမအပြင်… ဘယ်မိန်းမကို လိုးဖူးသေးလဲဟင်…”
စကားသံက ညင်သာပျော့ပြောင်းသော်လည်း မနာလိုဟန်လေးတွေ ခပ်ရေးရေးပါနေ၏။
“….ဟင့်အင်း…. ဟောဒီ.. မမစောက်ဖုတ်ကြီးက ကျနော် ပထမဆုံးလိုးဖူးတဲ့ ပံ့သကူ စောက်ဖုတ်ကြီးပါ မမ…. ရာ…”
“…..ဟင့်….အင်း…… ယုံပါဘူး…”
“…အော်….တကယ်ပါဆို… ကြိမ်ပြရမှာလား…”
“…အို…မကြိမ်ပါနဲ့… ကြိမ်တယ်ဆိုတာ လိမ်ညာတဲ့ အလုပ်ပါ… ဒါဖြင့် ဘာလို့ ကြာကြာလိုးနိုင်တာလဲ… ဟင်… မမ… တောင်…. တစ်ချီပြီးသွားပြီ…”
“…..လေ့ကျင့်ထားတာ … မမ..ရ… ကျနော့်လီးက ဆေးမလိမ်းခင်ကတည်းက ကြီးနေတာပါ… ဆေးလိမ်းတိုင်း ဂွင်းတိုက်တယ်… လရေထွက်ခါနီးမှာ ရပ်ပစ်တယ်.. တခါထပ်တိုက်တယ်….. ထွက်ခါနီးရင် ပြန်ရပ်ပစ်တယ်… အဲဒီလိုရက်ပေါင်း ၂၀ လောက် ဆက်တိုက်လေ့ကျင့်လာတာ…. ဒါမို့ ကြာကြာလိုးနိုင်တာပေါ့…. ဒါပေမဲ့ စိတ်လျှော့လိုက်ရင် ပြီးပါတယ်….”
ထွန်းထွန်းက နံရံတွင် ချိတ်ထားသော နာရီကို မော့ကြည့်လိုက်ရာ ၁၂ နာရီ တိတိရှိနေပြီကို တွေ့ရ၏။
“….ကဲ…မမ…တချီလောက်… သိဒ္ဓိထပ်တင်ကြဦးစို့နော်…”
“….သဘော…. သဘော…. ပြောလေ…. ဘယ်လိုပုံစံနဲ့…. ခံရမှာလဲ…”
ထွန်းထွန်းကို အထင်မသေးရဲတော့။ အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ကြီးသောလီး။ သူ့လို လီးအတွေ့အကြုံ အံခွက်နေသူမျိုးတောင် ဦးကျိုးအောင် လိုးနိုင်စွမ်းရှိသည့် အရည်အချင်းတို့က ပေါ့သေးသေးမဟုတ်ကြောင်း သက်သေပြနေ၏။ ပြီးတော့ ဂမ္ဘီရသမား။
ယောကျာ်းတကာကို အနိုင်ယူ လှည့်စားခဲ့သော မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ထွန်းထွန်းကို အလိုလို ဦးကျိုးပြီးသား ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သူမ၏မာယာတသိန်း အပလိန်းအနန္တဖြင့် လှည့်စားသော်လည်း ထွန်းထွန်းက ဖြုံလိမ့်မည်မဟုတ်။ မတစ်ထောင် တစ်ကောင်ဘွား ဆိုသူမှာ ထွန်းထွန်းလိုလူသား ဖြစ်ကြောင်း အကြွင်းမဲ့ လက်ခံလိုက်တော့သည်။
ကံကောင်းထောက်မသောကြောင့် တွေ့ကြုံခဲလှသော ဤလိုအခွင့်အရေးမျိုးကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်။ ဈေးကိုင်နေလို့လည်း ဘာမှ ထူးခြားတော့မည် မဟုတ်။ တဒင်္ဂအတွင်း အတွေးဝင်္ကဘာကြော နစ်မျောနေစဉ်……။
“……မမ….. စောစောကလိုပဲ….. ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ် ပုံစံနဲ့ လိုးမယ်နော်…”
“……အင်းပါ…လို့…ဆိုနေ…”
ဒီတခါတော့ မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းပြင်ပေးစရာ မလိုဘဲ သူ့ဖာသာ ဒူးနှစ်ချောင်း ထောင်ပြီး ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးတွေကို အဆင်သင့် ကားပေးထားသည်။
“….. မမ.. ပါးစပ်ထဲ လက်ဖွဲ့ရှိတယ်နော်….”
ထွန်းထွန်းက သေချာအောင် မေးလိုက်ရသေး၏။ လက်ဖွဲ့နှစ်လုံး ဖလှယ်ရမှသာ ဖိုဓာတ်+မဓာတ် အတိုက်အခံ အကြောင်းအကျိုး ဆက်စပ်ပြီး သိဒ္ဓိဝင်မည်ဖြစ်၏။
မကြည်ရှိန်က စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ပါးစောင်ထဲမှ လက်ဖွဲ့ကို လက်ညှိုးနှင့် ကလော်ထုတ်ရင်း
“….ဟောဒီမယ်… လက်ဖွဲ့တွေ့လား.. စောက်စကားများလွန်းအားကြီးတယ်… လိုးမဲ့ဟာကို… အရစ်က ရှည်နေသေးတယ်…. ဒီက စောက်ဖုတ်က ရွလှပြီ သိရဲ့လား..”
“….ဟွန်း…ကျေးဇူးရှင်မကြီးကလဲ…. ဒေါချည်းဘဲ…”
“…..ဖတ်…ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်ဖတ်….”
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်ဝါးနှင့် ခပ်ဖွဖွပုတ်ရင်း အထက်သို့ကော့ထောင်နေသော သူ့လီးတန်ကြီးကို အောက်သို့နှိမ့်၍ ပြူးအာဖောင်းကားနေသော စောက်ဖုတ်ပြဲပြဲကြီးထဲသို့ သူ့လီးတန်ကြီးကို နှစ်သွင်းလိုက်လေသည်။
“….ဇွိ…ဇိ….ဗျိ…ဗျစ်…. ဇွစ်…ဇွိ…”
စောက်ရေကြည်တွေက စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေပြီမို့ လီးတန်ကြီးက အဆင်ပြေချောမွေ့စွာ တိုးဝင်သွားသည်။ သို့သော် ရှော်ရှော်ရွှတ်ရွှတ် ဝင်ခြင်းမျိုးကားမဟုတ်။ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း စီးစီးပိုင်ပိုင် ဝင်သွားခြင်းမျိုးဖြစ်၏။ ဒီတစ်ချီက မန္တာန်ရွတ်ရတော့မည့် အချီဖြစ်၏။ စောက်ဖုတ်အရသာနောက်သို့ မေ့မျောစွာ လိုက်ပါ၍ မဖြစ်တော့။ ရွတ်ရမည့် မန္တာန် ၃ ပုဒ် ဖြစ်သည်။
တစ်ပုဒ်ကို ၃၇ ခေါက်စီ ရွတ်ရမည်ဖြစ်ရာ တစ်ပုဒ်လျှင် တစ်ချက်ဆောင့်နှုန်းဖြင့် အချက်ပေါင်း ၁၁၁ ချက် ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံး ရွတ်ရမည့် မန္တာန်မှာ…
“…..ဥုံ မုစလိန္ဒာ တောသာယာက လာသည့်မုဆိုး ငါ့ကိုလိုး…. လိုးသည်ကိုလည်း ငါမသိ…… ဝင်လေ တစိစိ…”
ဖြစ်လေ၏။ ဒုတိယရွတ်ရမည့် မန္တာန်မှာ …
“….. ဥုံ ရိရိ ရက် ရက် အက် အက် အာ အာ .”
ဖြစ်၏။ တတိယ ရွတ်ရမည့် မန္တာန်မှာ …
“…..ဥုံ ဣတ္ထိစိတ္တံ ပီယံ မမ … ဣတ္ထိ စိတ္တံ မှိုင်းမှိုင်း သွားဟျကပ်…”
ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ထွန်းထွန်းက ပထမမန္တာန်ကို စိတ်ထဲက ရွတ်ဆိုကာ မန္တာန်ရွတ်အပြီးတွင် တစ်ချက် ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲသွင်းထည့်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၍ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် မရိုးမရွဖြစ်လျှက်နေစဉ် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ထည့်လိုက်သော ဆောင့်ချက်ကြောင့် အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။
ထို့နောက် မှန်မှန်ကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးသော အရသာကို ဇိမ်နှင့်ခံကာ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် မျက်စိစုံမှိတ် အံကိုကြိတ်ထားရပါတော့သည်။ မန္တာန်အစီရင် များပါသည်ဆို၍ နှုတ်က ဘာတစ်ခွန်းမျှ မဆိုမိတော့။
ဒုတိယပိုင်းတွင် ဆောင့်ချက်တွေက ခပ်စိပ်စိပ်ဖြစ်လာပြီး အရသာ ပိုတွေ့လာသည်။ ကာမအရသာက တကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံစိမ့်ထုံနေသည်။ ဖင်ဆုံကြီးကိုလည်း ကော့၍ကော့၍ ပေးနေသည်။
တတိယပိုင်းတွင် ဆောင့်ချက်တွေက စောစောကထက် ပိုသွက် ပိုထန်လာ၏။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ကော့ကော့ခံသည်။
ပုတီးနှင့်မှတ်၍ မန္တာန်ရွတ်ခြင်း။ အသွင်းအနှုတ် ပြုလုပ်နေခြင်းဖြစ်ရာ တစ်ရာတစ်ဆယ့်တစ်ခေါက် ပြည့်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုအတောအတွင်း မကြည်ရှိန် တစ်ယောက် ၂ ချီ တိတိ ပြီးသွားခဲ့ပြီ။ ဤကမ္ဘာ လောကမြေတခွင်တွင် သူ့ကိုယ်သူ ကံအကောင်းဆုံးဖြစ်သော ကာမဘုရင်မဟု စိတ်ကူးယဉ်လျှက် ရှိသည်။
“….. မမ … မန္တာန်ကိစ္စတော့ ပြီးဆုံးအောင်မြင်သွားပြီ…. အခု အသားကုန် ကြုံးလုပ်တော့မယ်နော်…….”
မကြည်ရှိန် တစ်ယောက် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလျှက်…
“….မောင် …. မောင်လေး သဘော…”
နွမ်းလျသော အသံသဲ့သဲ့ဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ မန္တာန်ကိစ္စ ပြီးဆုံးအောင်မြင်သွားပြီမို့ ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ ပေါ့ပါးသွား၏။
ထို့ကြောင့် ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ကုန်းလိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်လက်မောင်းနှစ်ဖက် အကြား လက်လျှိုလျှက် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းနေအောင် ဖက်ကာ ကိုယ်ကိုနောက်သို့ ဆုတ်၍ လီးတန်ကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်သွင်းသည်။ စောစောကမူ မန္တာန်ကိစ္စအတွက် အရေးပါလွှမ်းမိုးနေသဖြင့် စောက်ဖုတ်အရသာကို အပြည့်အဝ မခံစားနိုင်ခဲ့။ မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီး ကောင်းမှန်းတော့ သိ၏။ သို့သော် ရွတ်ရ ဖတ်ရ အခေါက်ရေမှတ်ရနှင့် ကာမကိစ္စ ကာမအရသာကို ခံစားဖို့က နောက်တန်းသို့ ရောက်နေခဲ့သည်။
ယခုတော့ တာဝန်တွေ ပြီးဆုံးသွားပြီ။ စိတ်လက်ပေါ့ပါးခြင်းနှင့်အတူ ရွှေလိမ္မော်အရက်ရှိန်လေးကလည်း ပါနေသဖြင့် ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ အလွန်တက်ကြွနေသည်။ တစ်ချက်ခြင်း မှန်မှန် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေရသည်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိလွန်းလှ၏။ မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အုံထွားသလောက် အတွင်းသား နုနုတွေကလည်း ပြည့်တင်းလှသည်။
ထွန်းထွန်း၏ ကာမရာဂ စိတ်တွေကလည်း စောစောကနှင့် မတူတော့။ ပို၍ ပြင်းထန် တက်ကြွလာ၏။ နွားသိုးကြိုးပြတ်ဟု ဆိုရလောက်အောင် ကြမ်းချင် ရမ်းချင်လာ၏။ ထို့ကြောင့် မကြည်ရှိန်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အပီအပြင် ထိထိမိမိ ဆုပ်ကိုင်ထား၍ အသားကုန် ကြုံးကြုံးပြီး ဆောင့်ပါတော့သည်။
“……ဘွတ်…ဖွတ်…ဘွတ်….ဖွတ်… ဘွတ်… ဖွတ်…. ဖွစ်… ဖွတ်…ဖွပ်… ဖွစ်.. ဖွတ်….. ဖွစ်… ဖွတ်… ဖွပ်….”
“….အင့်… အမေ့… အမလေး…. မောင်…. မောင်လေး… ရယ်… အီး… အင့်… အမေ့… အားလားလား…. ရှီး… အမေ့… အမယ်လေး… အင့်… အား… အမေ… အမေ..ရေ … အင့်….. အား….. အမလေးနော်….”
လီးနှင့်စောက်ဖုတ်တို့ တွေ့ထိသံနှင့် မကြည်ရှိန်၏ရမ္မက် ညီးသံတို့မှာ တစ်ခန်းလုံး ဆူညံလျှက်ရှိပါတော့၏။ မကြည်ရှိန် လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထွန်းထွန်း၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်လျှက် ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ကော့ကော့ခံသည်။ တခါတခါ ဖင်ကြောကြီးနှစ်ဖက်ကို ရှုံ့ခွက်၍ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ညှစ်ညှစ် ပေးလိုက်စဉ် ထွန်းထွန်းလချောင်းတစ်ခုလုံး ကျဉ်ကနဲ ဆိမ့်ကနဲ ယားယားတက်သွား၏။
တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်မို့သာ တော်တော့သည်။ အလွန်အိုမင်းမစွမ်းရှိသော အဖိုးကြီး အဖွားကြီးများမှအပ တစ်ရွာလုံးလိုလို စာသင်ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ရောက်နေကြ၍သာ သူတို့နှစ်ယောက် ကြမ်းချင်းတိုင်းကြမ်း ရမ်းချင်တိုင်းရမ်းနေကြသည်ကို မကြားမသိ မရိပ်မကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကုတင်ပါ မနေရ တကျွီကျွီ အသံမြည်ကာ ရမ်းခါလျှက် ရှိနေပါတော့သည်။
ထွန်းထွန်း ဆောင့်ချက်တွေက အလွန်ထိမိ၏။ လီးထိပ်နှင့် သားအိမ်ဝကို ဆောင့်မိတိုင်း မူးမေ့မတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ကျွမ်းလိုက်သည့် အလိုးကလည်း စာဖွဲ့လောက်သည်။ ဒီလိုလီးမျိုးနှင့် ဒီပုံစံ အလိုးခံရသော မိန်းမတိုင်း တသက်စာ စွဲလောက်အောင် ထိမိလွန်းလှသည်။
ထို့အပြင် ထွန်းထွန်းလီးကြီးသည် သူမစောက်ဖုတ်ကိုလိုးပြီး လူပျိုဘဝ နိဂုံးချုပ်ရသည်မို့ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ရင်တသိမ့်သိမ့်တုန်မျှ ရာဂပီတိတွေ တဖွားဖွား ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ကြုံရခဲသော အခွင့်အရေးကို အပီအပြင် အသုံးချသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ပက်ပက်စက်စက်ခံသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ဖူးယောင်ယားကြွလာသည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ဓာတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ် တုန်လှုပ်လာသည်။
ထွန်းထွန်းလည်း ထို့အတူပင် လီးတန်ချောင်းကြီး တစ်ခုလုံး အီဆိမ့်ယားတက်လာ၏။
“…….မမ……ကောင်းလား ဟင်….”
“….အင်း… အား… အ…. ကောင်း… ကောင်းတယ်…. အီး..ရှီး… နာ.. နာနာ… လေး.. ဆောင့်…. အင့်… ဟုတ်ပီ… ဆောင့်… အား… အမလေး… အမလေး….အ… ဟုတ်ပီ… အမေ့….. အင့်…. ကျွတ်….. ကျွတ်….”
တကိုယ်လုံး ချွေးတွေစို့ထွက်လာသည်အထိ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အားကြိုးမာန်တက် ကုန်းကုန်းဆောင့်သည်။ မကြည်ရှိန်စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖူးယောင် ခုံးကြွနေပြီး စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေက သူ့လီးကြီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေသည်ဖြစ်ရာ ကြာကြာထိန်းချုပ် မထားနိုင်တော့။ သို့သော် အားတင်း၍ကား ဆောင့်နေပါသည်။
“…..ဖွစ်…ဖွတ်… ဘွတ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…. ဖွစ်…ဇွတ်…. ဇွတ်… ဘွပ်… ဘွပ်… ဖွပ်.. ဖွတ်.. ပလွတ်…ဗြစ်.. ဗြစ်… ဒုတ်… ဒုတ်…”
“….အ…. အမေ့… အင့်… အ… အင့်… အမေ့… အင်…အီး…ဟင်း…အင့်… အ…အား… အမလေး…. အား….. မ.. မ…. မမ….. ပြီး… ပြီး…. ပြီး…ဟင်း.. ဟင်း… ဟင်း…”
မျက်စိစုံမှိတ် အံကိုကြိတ်ပြီး မကြည်ရှိန်အားနှင့်ကော့အပေး ထွန်းထွန်း လီးတန်ကြီးကလည်း အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်ထည့်ပစ်လိုက်ရာ နှစ်ယောက်လုံး သုတ်ရေပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်၍ ပြိုင်တူ ပြီးသွားကြတော့သည်။
ထွန်းထွန်းက သုတ်ရေပူတွေ တပျစ်ပျစ် ထွက်နေလျှက်ကပင် ၁၅ ချက်ခန့် ပစ်ပစ်ဆောင့်လိုက်ရာ မကြည်ရှိန်တကိုယ်လုံး လေထဲမြောက်တက်သွားသလား အောင့်မေ့ရအောင် အလွန့်အလွန် ကောင်းလှသည့် ကာမအရသာကြီးကို တဝတအီ ကြီး ခံစားလိုက်ရပါတော့သည်။
ထွန်းထွန်းကလည်း ပင်ပန်းမောဟိုက်ကာ မကြည်ရှိန်၏ကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ကျသွားတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာကြာ ဇိမ်နှင့် မှိန်းနေကြသည်။ မတ်တပ်ရပ်ကြီးဖြစ်၍ ထွန်းထွန်း ခြေသလုံး ကြွက်သားတွေ တင်းတောင့်လာသည်။ ဒီတော့မှ မကြည်ရှိန်ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာလိုက်ပြီး သူ့အပေါ်ပိုင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ မကြည်ရှိန်ကတော့ မည်သည့်စကားမှ မပြောနိုင်လောက်အောင် နွမ်းလျကောင်းအီကြီးဖြစ်ကာ မှိန်းနေသည်။
အံ့သြစရာကောင်းသည်က သုတ်ရေတွေ တော်တော်များများ ပန်းထွက်သွားသည့်တိုင် လီးတန်ကြီးမှာ ပျော့ခွေမသွားသေးဘဲ မာကျောမြဲ မာကျောလျက် ဆက်ရှိနေသေးသည်။ ကာမဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝသွားပြီဖြစ်၍ အားရကျေနပ်စွား မှိန်းလျက်ရှိသော မကြည်ရှိန်၏ မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ ပြန်လည်ထကြွလာပြန်၏။
အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် သွေးသားဆူးဖြိုးပြီး အကြောတွေ သန်စွမ်းလျှက်ရှိကာ အပေးကောင်းလှသော မကြည်ရှိန်ကို သဘောကျနေ၏။ တပ်မက်နှစ်သက်နေ၏။ ဘတ္ထရီမီးရောင်အောက်တွင် တင်းရင်းမို့မောက် စူကော့နေသော နုနုထွတ်ထွတ် နို့အုံကြီးနှစ်မွှာကလည်း ထွန်းထွန်း၏ ကာမရာဂစိတ်ကို အရှိန်တက်အောင် မြူဆွယ်နေပြန်၏။
စောစောက မန္တာန်ကိစ္စကြောင့် ရှေ့သို့မတိုးသာသော ကိလေသာ ရာဂစိတ်မှာ ယခုအခါ တကိုယ်လုံးသို့ ပြန့်နှံ့သွားပြီဖြစ်၍ ရမ္မက်သွေးတို့ကလည်း အခိုးအလျှံထွက်မတတ် ဆူပွက်လာပါတော့သည်။
ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ဟိုဟိုဒီဒီ စိတ်ကူးရင်း မကြည်ရှိန်၏ တင်းရင်းနုရွနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနှင့် ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ဘေးသို့ကားထွက်နေသော မကြည်ရှိန်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးပေါ်သို့ မတင်လိုက်သည်။ ဒီတော့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ပိုကြပ်သွား၏။
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အခြေမှ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်လျှက် လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိသွင်းမဆောင့်ဘဲ တဝက်ကျော်ကျော်လောက်သာ မြှုပ်သွင်းကာ ခပ်သွက်သွက်ကလေး ညှောင့်လိုး လိုးပေးသည်။
“……ပြိ…. ပြိ… ပြိ… ပလပ်…. ပလွတ်…. ပြိ… ဇွိ… ဇွိ…. ဇွစ်…. ပြိ.. ပြိ…. ပလွတ်…”
စောက်ဖုတ်နှင့်လီးတန်ကြီးက ဟာပေါက်မရှိအောင် ပြည့်ကြပ်နေသည် ဖြစ်ရာ စောစောက ပြီးထားသော နှစ်ယောက်လုံး၏ အရေတွေက စောက်ခေါင်းထဲတွင် ခိုအောင်းနေသေးသည့်အတွက် သံစဉ်က တမျိုးဖြစ်နေသည်။ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် လည်းမဟုတ်။ ညင်ညင်သာသာလေး ထွက်ပေါ်နေသည်။
ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေးတင်ထားသည့်အတွက် ဖင်ဆုံကြီး က ကုတင်ကြမ်းနှင့် လွတ်လွတ်နေ၏။ တခါတခါ လီးတန်အရေပြားတွေက စောက်စိပြူးပြူးကြီးနှင့် ထိထိမိမိကြီး ပွတ်တိုက်မိသည်။ ထိုအခါ ကျဉ်စက်နှင့် အတို့ခံလိုက်ရသလို မကြည်ရှိန် တကိုယ်လုံး လှုပ်ခါသွားသည်။ စောစောက ငြိမ်သက်စပြုနေသော ရမ္မက်သွေးများမှာ ယခုတဖန် ပူနွေးလှုပ်ထစပြုလာသည်။ ထိုစဉ်…..
“…..ကြည်ရှိန်…ရေ…. ဟေ့ … ကြည်ရှိန်… အောက်တံခါး… လာဖွင့်စမ်း…”
မကြည်ရှိန်ယောကျာ်း ကိုပေါစိန်အသံကြောင့် ခပ်မှန်မှန်ညှောင့်ရင်း ကာမအရသာယူနေသော ထွန်းထွန်းခင်မျာ ကြက်သီးတွေ ဖျင်းကနဲထပြီး ခေါင်းနပန်းကြီးသွား၏။ မကြည်ရှိန်လည်း မျက်လုံးစုံမှိတ်လျှက် ဇိမ်နှင့်မှိန်းခံနေရာမှ မျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်ကာ တုန်လှုပ်ချောက်ချားသွားသည်။
ဤကဲ့သို့သော အခြေအနေမျိုးတွင် မိန်းမတွေက ယောကျာ်းတွေထက် တပန်းသာ၏။ မာယာကြွယ်၏။ ညဏ်နီညဏ်နက်များ၏။ မကြည်ရှိန်က အသာနေဆိုသည့် သဘောနှင့် ထွန်းထွန်းကို လက်ကာပြသည်။
“….ဟေ့…. ကြည်ရှိန်…. ကြည်ရှိန်… ရေ… မနိုးသေးဘူးလား.. ဟ..”
ကိုပေါစိန်အသံက ထပ်ပေါ်လာပြန်၏။ တံခါးကိုလည်း သုံးလေးချက် ပုတ်လိုက်သည်။
“…..အင်… အင်း…. တော်… ကို….. ကိုပေါစိန်လား….”
မကြည်ရှိန်က အိပ်ချင်မူးတူးသံနှင့် လုပ်ကြံပြီး ထူးသံပြု၏။
“…အင်း… ဟုတ်တယ်ဟ…. တံခါးဖွင့်စမ်း… အတော် စောက်အိပ်ကြီးတဲ့ မိန်းမ… ငါက ပြန်လာမလားလို့ စောင့်နေတာ…”
“….အင်း….အင်း…လာပြီ…လာပြီ….”
ကိုပေါစိန်အသံကြားကတည်းက ထွန်းထွန်းက သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းကို ကုတင်အောက်ဝင်ပုန်းရန် ဟန်အမူအယာ ပြလိုက်၏။ ထွန်းထွန်းလည်း ကုတင်အောက် ဝင်ပုန်းလိုက်လေသည်။
မကြည်ရှိန်က ထမီတစ်ထည် ကောက်စွပ်လိုက်ပြီး အပေါ်အင်္ကျီဝတ်ကာ အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ တံခါးဖွင့်ပေးပြီး အပြင်ဖက် သေးထွက်ပေါက်နေစဉ် ကိုပေါစိန် အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာသည်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲ တန်းဝင်သွား၏။
ကိုပေါစိန် ဝင်လာသည့်အတွက် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် နှလုံးခုန်မြန်ကာ ဇောချွေးတွေ ပြန်နေ
သည်။ ကိုပေါစိန်က ကုတင်စောင်းတွင် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ကာ ခါးပိုက်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကို ရေတွက်နေ၏။ အားလုံး စုစုပေါင်း ငါးထောင်ကျော်နိုင်ခဲ့၏။ ပိုက်ဆံတွေကို စားပွဲပေါ်လှမ်းအတင် ရွှေလိမ္မော်အရက်ပုလင်းကို တွေ့သွား၏။
ဦးပေါစိန်က အရက်ပုလင်းကို ပါးစပ်နှင့်တေ့လျှက် ဘိလပ်ရေသောက်သလို သောက်ချသည်။ အချိုပန်းကန် နှစ်လုံးစာလောက် ဝင်သွားသည်။ ထိုစဉ် မကြည်ရှိန် ရောက်လာ၏။ အရက်ပုလင်းကို စားပွဲပေါ်ပြန်ထားရင်း ……
“….ဒီ…. အရက်ပုလင်းက ဘာလုပ်ထားတာလဲ….”
“…..တော်ပြန်လာရင် သောက်ဖို့လေ…. တကထဲ … ဖဲက မိန်းမထက် ကောင်းနေလိုက်တာ….. အခုမှ… ပေါ်လာတယ် … ဟွန်း.. မပြောလိုက်ချင်ဘူး…”
မကြည်ရှိန်က မျက်စောင်းထိုးကာ မကျေနပ်သော အမူအယာနှင့် ကိုပေါစိန်ကိုပင် ပြန်ဟောက်လိုက်သည်။ မကြည်ရှိန် ဘာကိုဆိုလိုမှန်း ကိုပေါစိန် သိလိုက်သည်။ ခါတိုင်းလည်း လင်မယား မလိုးခင် အရက်သောက်နေကျဖြစ်၏။
“……မသိဘူး….ရော့…….”
မကြည်ရှိန်က ဖျာအောက်တွင် ထိုးထားသော ပိုက်ဆံအလိပ်ကို ကိုပေါစိန်လက်ထဲ ခပ်ဆောင့်ဆောင့် ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ကိုပေါစိန် ရေတွက်ကြည့်ရာ ၂၅၀၀ိ/ ဖြစ်၏။
“….ဟား …. ၇၅၀၀ိ/ တောင်ရှိနေပြီ.. ဟေ့… မင်းအတွက် ဆွဲကြိုးတစ်ကုံး ဝယ်ပေးမယ် … သိလား….”
(မှတ်ချက်။ ထိုခေတ်က ရွှေဘိုမနောဆံ အကောင်းစား အသန့်တစ်ပြည်မှ ၈ိ ၅၀ ပြား ခေတ်ဖြစ်၏။)
မကြည်ရှိန်က မကျေနပ်ဟန်ဖြင့် မျက်နှာကို စူပုပ်ထားလိုက်၏။ မျက်နှာက ပုတ်သိုးနေသော်လည်း ရင်ထဲတွင်မူ သူ့ယောကျာ်းနိုင်လာသော ငွေတွေကိုကြည့်၍ ဘုရားပွဲလှည့်နေသည်။ ကိုပေါစိန်မျက်နှာက ငွေလောဘတွေတက်ကာ ပြုံးရွှင်နေ၏။ မကြည်ရှိန် မျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်ပြီး……
“….မိန်းမကလည်းကွာ….. တစ်ညတလေလေး မလုပ်ရတာများ.. ဖြစ်နေလိုက်တာ… မနက်ဖြန် ညကျမှ… မင်းကျေနပ်အောင်… လုပ်ပေးမယ်.. သိလား… ကဲ… ကဲ… မင်းစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးမယ်ကွာ…. ကျေနပ်ပလား…”
ကိုပေါစိန်က စောက်ဖုတ်ယက်ပေးမည် ဆိုသဖြင့် ထွန်းထွန်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ မကြည်ရှိန်က အလိုမကျဟန်ဖြင့် မျက်နှာကို ဆတ်ကနဲ လွှဲပစ်လိုက်သည်။ ငွေအပေါ် စူးစိုက်နေသော တဏှာလောဘက မိန်းမစောက်ဖုတ်အပေါ် သက်ရောက်မှု အားနည်းနေသည်။ ထို့ကြောင့် ကိုပေါစိန် အသဲအသန် ချော့နေရသည်။ ဒီနေ့အဖို့ ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် လက်တွေ့ လာဘ်တွေ ပွင့်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖဲဝိုင်းကို ပြန်သွားရမည်။
“…..ကဲပါ…. မိန်းမရာ…. စိတ်ကောက်မနေပါနဲ့ကွာ…. နက်ဖန်ည…. စိတ်ချ… နိုင်စရှိရင် …ဆက်နိုင်ဦးမှာ…. အဲဒီတော့.. ပြေးလိုက်ဦးမယ်နော်…”
ကိုပေါစိန်က ဘယ်လိုချော့ချော့ မကြည်ရှိန်က မကျေနပ်တဲ့ အမူအယာဖြင့် မျက်နှာကြော တင်းထားသည်။
“………ကဲ..ကဲ…မင်း..ကျေနပ်အောင်…”
ကိုပေါစိန်က ကုတင်အောက်ဆင်းလျှက် ကြမ်းပေါ် ဒူးထောက်လိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်၏ ထမီကို ပင့်လှန်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလိုက်၏။ ထို့နောက် သူ့မျက်နှာကို စောက်ဖုတ်ကြီးနား တိုးကပ်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်နှင့်ဖြဲကာ လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် ယက်ပါတော့၏။
“…..ပလပ်…ပြတ်….. ပလပ်… ပြတ်…. ပြတ်…. ပလပ်…”
လျှာကြမ်းကြီးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသား နီနုနုတွေကို ပွတ်တိုက်လျှက် အကွဲကြောင်း ထိပ်ရှိ စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ပွတ်ထိုးမိသွားရာ မကြည်ရှိန်ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကော့ကော့တက်သွား၏။
ကိုပေါစိန် ကုတင်အောက်ဆင်းပြီး ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ကတည်းက ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ကြောက်ဒူးတုန်လျှက်ရှိ၏။ ဘုရားတနေရသည်။ စောက်ဖုတ်ကို တပြတ်ပြတ် ယက်နေသော အသံကိုလည်း အနီးကပ်ကြားနေရသည်ဖြစ်ရာ သူ့စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ခံစားနေရ၏။ ကြောက်စိတ်မှ မခံချင်စိတ် အသွင် ပြောင်းသွားသည်။ ကိုပေါစိန်ကို ထထိုးပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်နေသည်။ သူ့စိတ်ကို မနည်းကြီး ချုပ်တည်းထားရ၏။ တစ်မိနစ်ကျော်ကျော်လောက်ရှိသောအခါ ကိုပေါစိန် ထရပ်လိုက်သည်။
“….ကဲ… မိန်းမ ကျေနပ်တော့နော်…. မင်းစောက်ဖုတ်က အရေတွေ… တော်တော်တောင် ထွက်နေတာဘဲ… ငါသဘောပေါက်တယ်သိလား… မင်းကိုချစ်လွန်းလို့ စောက်ရေတွေကို ငါ အကုန်ယက်ပြီး… မြိုချလိုက်တယ်…. အဟင်းဟင်း.. ကျေနပ်တယ်မဟုတ်လား… သွားမယ်…. နော်…… တံခါးပိတ်လှည့်ဦး…”
ကိုပေါစိန် အခန်းထဲမှ ထွက်သွား၏။ လှေကားပေါ် ရောက်သောအခါ ….
“…..ဟာ…. အခုမှ သတိရတယ်… မိန်းမရေ… မနက်စောစော ထနော်.. ထွန်းထွန်းက … ပံ့သကူပစ်မှာတဲ့ဟ…..”
“…..ဘယ်က…. ထွန်းထွန်း..လဲ…”
“…ဟောဗျာ…. အ… ပါ့.. ကွာ…. အခု အကျွေးအမွေး… စတုဒီသာလုပ်တဲ့ အိမ်က… ထွန်းထွန်းလေ…. ကောင်လေးက… လူထူးလေးဟ… ကိုရင်ဘဝမြဲပြီ အောက်မေ့နေတာ…. အဟင်းဟင်း…. မိန်းမလိုချင်လို့… ထွက်လာပုံရတယ်…”
“….လိုချင်ယုံတင်မကဘူးဗျို့…. အခု… ခင်များ… မိန်းမကိုတောင် လိုးနေပြီ…”
ဟု ထွန်းထွန်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ အော်ထည့်လိုက်ချင်သည်။ စောစောက ကိုပေါစိန် သူ့မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးနေတာကို ထွန်းထွန်း မနာလို မကျေနပ်ဖြစ်နေ၏။ သူနှစ်နှစ်ကာကာကြီး လိုးပေးနေသော မကြည်ရှိန်အပေါ် သူ့မသိစိတ်က စွဲလန်းတွယ်တာနေပြီဖြစ်ရာ သူ့ပိုင်မယားဟု မှတ်ယူထားလိုက်ပုံရ၏။
အောက်ထပ် တံခါးဆင်းပိတ်ပြီး မကြည်ရှိန် အပေါ်ထပ် ပြန်တက်လာသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ အခန်းတံခါးကိုပါ ဂျက်ချထားလိုက်သည်။
“….မောင်လေး….လာတော့လေ…”
ထွန်းထွန်းက မကျေနပ်စိတ်ကြောင့် ကုတင်အောက်တွင် ပေကပ်နေ၏။
“…..ဟောတော့…လာပါလို့ဆိုနေ…”
ထွန်းထွန်းက ပေကပ်မြဲ ပေကပ်နေ၏။ မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်း ကြောက်နေသည်ဟုထင်ကာ ကုတင်အောက်ငုံ့ဝင်ကာ လက်ဆွဲခေါ်သည်။ ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ဇွတ်ကိုဆွဲခေါ်သည်။ ဒီတော့မှ နှစ်ယောက်သား အပြင်ရောက်လာ၏။
ထွန်းထွန်းက ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြင့်ပင် မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးကမူ တောင်မြဲတောင်နေသည်။ မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ရင်း…
“……ကြည့်စမ်း…… ထွားလိုက်တာလွန်ရော…. အလိုးသန်… အပျိုးမှန်… အဖိုးတန်တဲ့ … ချစ်စရာလီးကြီးပါလားနော်….”
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန် စကားကို လုံးဝဂရုမစိုက်ဘဲ ကုတင်အောက်ရှိ သူ့ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ကောက်ဝတ်မည်ပြုသည်။ မျက်နှာကလည်း စူပုတ်နေ၏။ ထွန်းထွန်း အပြုအမူအကြောင့် မကြည်ရှိန် ပျာယာခတ်သွားသည်။
“….ဒါ..ဒါက… ဘာ… ဘာလုပ်တာလဲ.. ဟင်… မောင်လေး…”
မကြည်ရှိန်အသံက ငိုသံပါနေသည်။
“…..ပြန်မလို့…. ခင်များယောကျာ်းကို ဆက်လိုးခိုင်းတော့…”
ထွန်းထွန်းက မာကျောကျော ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ မကြည်ရှိန် အခုမှ သဘောပေါက်သွားတော့သည်။ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် သူ့ယောကျာ်းကို မနာလို ဖြစ်နေပုံရသည်။ မကြည်ရှိန် ပို၍ ကြည်နူးသွားသည်။
လူပျိုစစ်စစ်၏ လီးကိုလည်း အလိုးခံရသေးသည်။ ထိုလူပျိုလေးကလည်း သူမကို စွဲလမ်းနေသည်။ စွဲလမ်းစိတ်ကြောင့်သာ မနာလိုစိတ် ဖြစ်ပေါ်ရသည် မဟုတ်ပါလော။ သို့သော် လျှပ်တပြက် ဉာဏ်အရာတွင် မိန်းမတွေကို လိုက်မမှီ။ ကျေနပ်တာကို မကျေနပ်ချင် ယောင်ဆောင်၍………
“….အမလေး.. ဟဲ့… ဖြစ်နေလိုက်တာနော်… ကိုယ်ချင်းစာစိတ်လေးလည်း ထားပါဦးရှင်ရဲ့…. ရှင်ကျမဆီလာတာ လက်ဖွဲ့စီရင်ဖို့လာတာ မဟုတ်လား… ဖာသည်လို သဘောထားပြီး ပိုက်ဆံပေးလိုက်တာ… မဟုတ်လား… ဟင်…. ဒါနဲ့များ…”
ထွန်းထွန်း နားလည်သွားသည်။ သူ့ကို ကာကွယ်ဖို့ မကြည်ရှိန် မာယာပရိယာယ် သုံးရပုံကို သဘောပေါက်သွား၏။ မကြည်ရှိန်၏ လျှပ်တပြက် မာယာဉာဏ်ကိုလည်း စိတ်ထဲက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ချီးကျူးမိသည်။
“…..တောင်းပန်ပါတယ်… မမရာ… သည်းခံပါနော်… မ.. မမ.. ကျေးဇူးကြောင့် လက်ဖွဲ့ အစီအရင်.. အောင်မြင်ရတာပါ ..နောက်လဲ… ကူညီနော်… မ… မ..”
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ချော့၏။ မကြည်ရှိန်က မျက်နှာကြော တင်းထားဆဲ ဖြစ်သည်။
“…….တော်ပြီ…..မကူညီတော့ဘူး…”
“…..ကူညီပါ…မမ..ရာ…နော်…နော်…လို့…”
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ပါးကို ဆွဲယူလျှက် အားရပါးရ နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းအစုံကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်လိုက်သည်။ မကြည်ရှိန် လက်အစုံကလည်း သူ့လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်း၏ လီးတန်ကြီးက ဆီးခုံမို့မို့ကြီးကို ဖိထောက်ထားသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်လို့ အားရတော့မှ။
“……ကဲ..မ..မ…..နှုတ်ဆက်ပွဲအဖြစ်… တစ်ချီလောက် လုပ်ရအောင်နော်…”
“..ဟင့်..အင်း…”
“….လုပ်ပါ…မမ..ရာ…တကယ်ချစ်လို့ပါနော်…”
“….ဟင့်အင်း…”
“….မမ…က… တကယ်… မချစ်ဖူးပေါ့.. ဟုတ်လား…”
“….ဟင့်အင်း…”
“….ကဲ…စိတ်မရှည်တော့ဘူး..ဗျာ…ကဲ…”
ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ကို ကုတင်ဘက်လှည့်လိုက်ပြီး ကုတင်စောင်းပေါ် လက်ထောက်စေသည်။ မကြည်ရှိန်က တောင့်တောင့်ကုန်းကုန်းကြီး လုပ်နေ၏။ ထွန်းထွန်းက တောင့်ထားသော ခါးကို အောက်သို့ဖိချသည်။
ခါးအညွှတ်တွင် ဖင်အိုးဝင်းဝင်းကြီးနှစ်လုံးက အက်ကွဲ စွင့်ကားလာသည်။ ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ နွားသိုးကဲ့သို့ တရှူးရှူး ဖြစ်လာသည်။ မကြည်ရှိန်၏ ဖင်အိုးကြီးနောက်တည့်တည့်တွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ ခါးသွယ်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။
အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထကာ တောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝသို့ မှန်းထိုးသည်။ လက်နှင့် အသေအချာ မကိုင်ဘဲ အရမ်းကာရော စွတ်ထိုး၏။ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်အထိုးတွင် စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး အောင့်တက်သွားသည်။ မကြည်ရှိန် ခါးကို ဆတ်ကနဲညွှတ်ကာ ဖင်ဆုံကြီးကို ပင့်မြှောက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်ဝယ် ဆောင့်သွင်းလိုက်သော လီးတန်ကြီးက စောက်ဖုတ်အဝနှင့် ချိန်သားတည့်ကာ တရှိန်ထိုး တိုးဝင်သွားသည်။
“…..ဗျစ်…ဗျစ်…ဗျစ်… ဗြစ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဇွတ်… ဇွိ…….. ဖွစ်….”
“….အ..အား…အ..အ… အင့်… အင်း… အင့်… အား… ကျွတ်… အင့်… အင့်… အမေ့… အား…. ရှီး… ကျွတ်…. ကျွတ်….”
မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ကုတင်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားသည်။ ဖွင့်ဖွင့်ထွားထွား စွင့်စွင့်ကားကား ဖင်အိုးဝင်းဝင်းကြီးက ပို၍ မြောက်ကြွလာသည်။ ထွန်းထွန်းစိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။
“….ဖွတ်… ဖွတ်… ဖွတ်… ဘွပ်…. ဖွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…. ဖျစ်… ဇွတ်…. ဖွတ်… ဘွပ်…”
“…အ.. အမလေး… ကျွတ်… ကျွတ်…. အင့်.. အမေ့… အင့်… အင့်… အ…. ရှီး… အမလေး…. …. ကောင်းလိုက်တာ…. အား… လား… လား…. ကျွတ်… ကျွတ်… ကောင်းလိုက်တာ… မောင်လေးရယ်…. ရှီး… ထိ… ထိ… လိုက်တာကွယ်… အင့်…. ဘွတ်.. ဆောင့်…ဆောင့်…… ဟုတ်ပြီ…. အင့်… အမေ့….. နာ…နာ… နာနာလေး ဆောင့်စမ်းပါ… အင့်… အား..”
မကြည်ရှိန်က သူ့ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ပစ်ပစ်ခံသလို ထွန်းထွန်းကလည်း နွားသိုးဆောင့် ဆောင့်သည်။ အချက်ပေါင်း ၅၀ ကျော်လောက်တွင် စောက်ဖုတ်ကြီး တစ်ခုလုံး ပွင့်ကန်ထွက်မတတ် ယားကြွတင်းတက်လာသည်။
စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို အားရပါးရ ညှစ်ထည့်လိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းတကိုယ်လုံး တုန်ခါကျဉ်တက်သွားပြီး လရေပူတွေ ဒလေဟော ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ မကြည်ရှိန်မှာလည်း ဓာတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးတွေဆွဲကာ စောက်ရေပူပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါ၏။
ထွန်းထွန်းမျက်နှာက မကြည်ရှိန်၏ ကျောပြင် ဖွေးဖွေးကြီးပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက တဆတ်ဆတ်လှုပ်လျှက် ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေသည်။ ညှစ်ချက်တိုင်းတွင် လရေပူတွေက ဗျစ်ကနဲ ဗျစ်ကနဲ ထွက်နေဆဲဖြစ်သည်။
နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာကြာ မှိန်းနေလိုက်ကြ၏။ ကာမအရသာထူးကြီးကို အတူတကွ ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားနေကြသည်။ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲစိမ်ပြီး မန္တာန်ကို စိတ်ထဲက ရွတ်လိုက်သည်။
“…ဥုံ မုစလိန္ဒာ တောသာယာ လာသည့်မုဆိုး.. ငါ့ကို လိုး… လိုးသည်ကိုလည်း ငါမသိ… ဝင်လေ တစိစိ…”
၃၇ ခေါက် စိတ်ကမှန်းရွတ်အပြီး သူ့လီးတန်ကြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။
“….ဗလွတ်…ဘွတ်…ဘွတ်…”
ဟူသော အသံကို ဖြစ်စေလျှက် လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်လာ၏။ ကိုရွှေလီးခင်မျာ ဒီတခါတော့ မာန်ဟုန်လျော့ကျသွား၏။ ထွားဆဲ ကြီးဆဲ သန်မာဆဲ ဖြစ်သော်လည်း စောစောကလို မာန်အဟုန်ထကာ မတောင်ရှာနိုင်တော့ပေ။ တရားသူကြီးရှေ့ရောက်နေသော တရားခံပမာ ငေါင်ငေါင်ကြီး ငိုက်ဆင်းလျှက် ရှိပါတော့သည်။
——————————————
နံနက် ၅ နာရီခွဲအချိန်တွင် မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် သူ့ယောကျာ်းဘေးတွင် ထိုင်လျှက် ယောကျာ်းပုခုံးပေါ် ခေါင်းမှေးတင်ကာ ဖဲစဉ်ထားပုံကို ကြည့်နေ၏။ ဘာလာလာ သူ့ယောကျာ်း ဒေါင်းတော့မည်။ ထိုစဉ် ပစ်ဖဲကို မကောက်ဘဲ တစ်ချပ်ဆွဲ၍ လက်ဝါးနှင့် အသာအုပ်ပြီး ပွတ်ဆွဲကြည့်လိုက်ရာ……
“…..ဟား…ဂျိုကာ…ဒေါင်းပြီဟေ့…”
မကြည်ရှိန်က ငွေပုံတွေ လိုက်သိမ်းလိုက်သည်။ ထိုစဉ်
“….ကဲ….ကဲ…ဖဲဝိုင်းတွေ သိမ်းတော့ဟေ့…. ကာလသားတွေက… ထမင်းကျွေးဖို့ ပြင်ဆင်ကြတော့…”
ထွန်းထွန်းအဖေက ဝိုင်းတွေ ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းက သူ့အဖေနောက်မှ ကပ်ပါလာရင်း မကြည်ရှိန်တို့ဝိုင်းဆီ ရောက်လာသည်။ ကိုပေါစိန်က လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းရင်း အကြောဆန့်နေရာမှ ထွန်းထွန်းကို မြင်သွားသည်။
“….ဟေ့…ထွန်းထွန်း… ပံ့သကူ ဖွက်ပြီးပလားကွ…”
“….ဟုတ်ကဲ့…ဖွက်ပြီးပါပြီ….ဦးလေးစိန်…”
“…..ငွေ…ဘယ်လောက်ပါလဲ..ဟ…”
“…..ထောင့်ငါးရာ…”
မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းကို မသိမသာ ခိုးကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအကြည့်မျက်ဝန်းထဲတွင် အဓိပ္ပါယ်ပေါင်းများစွာပါ၏။ ထိုအဓိပ္ပါယ်ကို ထွန်းထွန်းသာ သိလိုက်၏။ “….ည ၁၁ နာရီ..” ဟု ဖြစ်သတည်း….။
ပြီးပါပြီ။
ZG
မုစလိႏၵာ ေတာသာယာ
ေရးသားသူ – ခ်မ္းေျမ့သာဇံေမာင္ေမာင္ႏွံ
အရွိန္ျဖင့္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည့္အတြက္ သားအိမ္ေခါင္း ႏွင့္ ဒစ္ထိပ္ဖူးတို႔ ဒုတ္ကနဲ ဝင္ေဆာင့္ရာ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ အီဆိမ့္ဖိန္းရွိန္းသြားသည္။
မၾကည္ရွိန္ကမူ အလြန္ႀကီးမားတုတ္ရွည္ေသာ လီးတန္ႀကီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဝင္လာေသာ အရသာကို တႏွင့္တပိုးႀကီးခံစားရင္း မ်က္လုံးအစုံ ေမွးစင္းလၽွက္ရွိသည္။
“……ဖြိ…ဖြိ….ဖြစ္..ဖြစ္…ဖြိ..ဖြိ…ဖြစ္….ဖြိ….ဖြစ္….”
လီးတန္ႀကီး အသြင္းအႏွုတ္လုပ္တိုင္း ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးမွာ ႂကြတက္လာလိုက္ ခ်ိဳင့္ဝင္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက ယားႂကြ လိုက္တက္လာၿပီး မၾကည္ရွိန္ သူ႔ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့ထိုးေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ထြန္းထြန္းက လီးတန္ႀကီးကို တဆုံးထိ ခပ္ျမႇင္းျမႇင္း ဖိသြင္းေပးလိုက္သည္။ ျပန္မႏွုတ္ေတာ့ဘဲ အဆုံးထိ ဖိကပ္ကပ္ထားလိုက္ၿပီး မၾကည္ရွိန္၏ နို႔ႀကီးႏွစ္မႊာေပၚသို႔ မ်က္ႏွာအပ္လၽွက္ လွိမ့္လွိမ့္နမ္းသည္။ စူေမာက္တင္းေတာင့္ေနေသာ နို႔သီးဖ်ားႏုႏုေလးေတြကို လၽွာျဖင့္ ယက္ေပးသည္။
“ျပတ္…..ျပတ္… ပလပ္…ပလပ္…ျပတ္….”
“ပလပ္…ပ်လပ္….ျပတ္….ပလပ္…ျပတ္…”
“အ…အား…အမေလး….အား… အား… ကၽြတ္…. ကၽြတ္…”
နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လၽွာျဖင့္ ပြတ္ဆြယက္ေပးတိုင္း ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး၏ အတြင္းသားေတြမွာ တဆတ္ဆတ္လွုပ္လၽွက္ က်ဥ္ဆိမ့္ယားတက္ေနသည္။ လီးအေခ်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာ အလိုးခံဖူးေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔ ထူးျခားအီဆိမ့္လွေသာ ကာမအရသာထူးႀကီးကို မခံစားခဲ့ဖူးတာ အမွန္။
ထြန္းထြန္းက နို႔သီးေခါင္းႏုႏုေလးေတြကို ပါးစပ္ျဖင့္စုပ္လို႔ အားရေသာအခါ လၽွာဖ်ားထိပ္ျဖင့္ တို႔ကာ ထိကာ ကလိဆြေပးျပန္သည္။
“….အီး…အီး…အင္း.. ဟင္း… ဟား.. ကၽြတ္…. ကၽြတ္…. အမေလး… အေမ့.. အီး..…. အား…. လိုး… လိုး… ပါေတာ့.. ကြာ… အေမ့…. အား…”
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္စကားကို မသိဟန္ျပဳကာ ဆက္ဆြေနသည္။
“….အိုး…ဟိုး…. အေမ့… လိုး…. လိုးေတာ့လို႔…. အေမ့…. မေနနိုင္ေတာ့ဘူး….”
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲကို လီးတန္ကို ကိုင္ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက ထြန္းထြန္းလီးတန္ႀကီးကို တင္းကနဲ တင္းကနဲ ညႇစ္ညႇစ္ေပးသည္။ ကာမဓာတ္အား အလြန္ေကာင္းၿပီး သန္မာႏူးညံ့ေသာ အေၾကာေတြျဖင့္ အညႇစ္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ထြန္းထြန္းလည္း အီဆိမ့္ယားတက္သြားသည္။
တစ္လအတြင္း အထူးဂ႐ုစိုက္ ေလ့က်င့္ထားေသာ စပါယ္ရွယ္လီးႀကီးကို အားပါပါျဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္နိုင္ေသာ စြမ္းအားမွာ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ေၾကာင္း ထြန္းထြန္း ကိုယ္ေတြ႕သိလိုက္သည္။
သၽွတၱရက်မ္းတစ္ေစာင္အလိုအရ ေစာက္ဖုတ္ညႇစ္အား သန္မာျခင္းသည္ မိန္းမတို႔၏ ထူးျခားမွု ၁၀ ပါးတြင္ ၁ ပါး အပါအဝင္ျဖစ္၏။ ဂ႐ုတစိုက္သာ ေလ့က်င့္မထားပါမူ ဤညႇစ္အားေၾကာင့္ သူ႔လေရေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္ေလာက္သည္။
“….ဖြတ္…ဖြတ္….ဖပ္ …ဖပ္…”
အရက္အရွိန္ေၾကာင့္ မၾကည္ရွိန္၏ ရမၼက္စိတ္မွာ အျပင္းအထန္ ထႂကြလာပါေတာ့သည္။ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ သူမဖင္ဆုံႀကီးကိုလည္း စီးခ်က္က်က်ေကာ့၍ ေကာ့၍ ပစ္ပစ္ခံေနပါေတာ့သည္။
လူပ်ိဳသိုးထြန္းထြန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အင္ဂ်င္စက္ အရွိန္ျမင့္တက္လာသလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္သြက္သြက္ ဒလစပ္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ အခ်က္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ အေရာက္တြင္ မၾကည္ရွိန္ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီး တစ္ခုလုံး ပြင့္ထြက္မတတ္ ယားတက္လာၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္လွုပ္ကာ ေစာက္ေရပူေတြ ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
“…..ၿပိ…. ၿပိ…… ပ်စ္… ပ်စ္…. ပလြတ္…. ပလပ္…. ၿပိ…. ၿပိ….”
ေစာက္ေရပူေတြ ျပည့္လၽွံအိုင္ထြန္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ခပ္သြက္သြက္ အသြင္းအႏွုတ္ေၾကာင့္ သံစဥ္တမ်ိဳး ေျပာင္းလာပါေတာ့သည္။ သုတ္ေရေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္သြားၿပီမို႔ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ မလွုပ္ရွားနိုင္ေတာ့ဘဲ ခပ္မွန္မွန္ ခပ္သြက္သြက္ လိုးေဆာင့္လၽွက္ရွိေသာ ထြန္းထြန္းလီးႀကီး၏ အရသာကို မွိန္းလ်က္သာ ခံေနရပါေတာ့သည္။
ၾကာလာေတာ့ ထြန္းထြန္း ဒူးေခါင္းေတြ က်ိန္းစပ္ပူထူလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုံစံတမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာင္းလိုးရန္ သူ႔လီးႀကီးကို ျပန္ႏွုတ္လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီး ကၽြတ္ထြက္သြားေသာအခါ မၾကည္ရွိန္ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွ ေစာက္ေရပ်စ္ပ်စ္ေတြ ယိုစီးက်လာ၏။ ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္ကို မထူလိုက္ၿပီး အနီးရွိ ကုတင္ေစာင္းေပၚ ေပြ႕တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚကန႔္လန႔္ျဖတ္လွဲသိပ္လိုက္၏။
မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ ထြန္းထြန္းျပဳသမၽွ အသာၿငိမ္ေနရေတာ့သည္။ လူငယ္သေလာက္ လီးႀကီး အလိုးသန္ အဆြေကာင္းလွေသာ ထြန္းထြန္းကို အံ့ၾသေက်နပ္လၽွက္ ေနာက္ရက္ေတြအတြက္ပါ ဆက္ဆက္ အလိုးခံဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္လၽွက္ရွိသည္။
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္၏ ဖင္ဆုံႀကီးကို အနည္းငယ္မလၽွက္ ကုတင္ေစာင္းႏွင့္ အံက်ျဖစ္ေအာင္ ျပင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပင့္ေထာင္၍ ရင္ဘတ္ဆီသို႔ တြန္းကပ္လိုက္၏။ မၾကည္ရွိန္၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးမွာ ျပဴးအာလၽွက္ အညိဳေရာင္သမ္းေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းသားထူထူႀကီးႏွစ္လႊာက ေဘးသို႔ ျပဲလန္ေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ အတြင္းသားေတြက နီေရာင္သမ္းကာ စိုလက္ဖူးရြေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသား ထိပ္တြင္ ေငါက္ေတာက္ေလး ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္စိႀကီးကို လက္ညႇိုးလက္မႏွင့္ ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။
ပထမတြင္ အသာၿငိမ္၍ ခံေနေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာေသာအခါ မၾကည္ရွိန္တကိုယ္လုံး လူးလြန႔္ေကာ့ျပန္လာေတာ့၏။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးလည္း ရွုံ႔မဲ့လ်က္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။
“…..အား… အား…. အေမ့…. အား…. အမေလး…. အေမ့…. အီး…. အင့္… အား…”
တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္လၽွက္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ေကာ့ေကာ့ေပးလာသည္။ ထြန္းထြန္းက ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးကို ပြတ္ေခ်ေပးေနရာမွ ေခတၱရပ္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚရွိ ေရႊလိေမၼာ္ပုလင္းကို ပါးစပ္ႏွင့္ေတ့၍ ၃ ခြက္ေလာက္ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ခံေကာင္းေနစဥ္ ျဗဳံးကနဲ ရပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ မၾကည္ရွိန္က မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေရႊလိေမၼာ္ပုလင္းေမာ့ေနေသာ ထြန္းထြန္းကို ေတြ႕လိုက္၏။
“…..မမကိုလည္း …ေပးဦးေလ…”
မၾကည္ရွိန္က ပက္လက္အိပ္ေနရာမွ လူးလဲထရင္း ေျပာ၏။ ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္ထံ အရက္ပုလင္းေပးလိုက္၏။ မၾကည္ရွိန္ကလည္း ထြန္းထြန္းနည္းတူ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
ပုလင္းထားၿပီး ျပန္လာေသာ ထြန္းထြန္းကို သူ႔ေဘးနားသို႔ ဆြဲေခၚလိုက္ၿပီး ယွဥ္တြဲထိုင္ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ထြန္းထြန္းေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးကို တယုတယ ဆုပ္ကိုင္ရင္း……..
“…..မမေတာ့… မင္းလီးႀကီးကို…. စြဲသြားၿပီကြယ္…. မၾကာ.. မၾကာ.. လိုးေပးေနာ္.…… ေမာင္ေလး… .ေနာ္…”
“…..လိုးေပးမွာေပါ့…. မမ.. ရဲ့… ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္ဖြဲ႕ေတြ လုပ္စရာရွိေသးတယ္…”
“…..အလိုးကလည္းသန္…. ၾကာလည္းၾကာလိုက္တာ… တကယ့္အံ့မခန္းပါဘဲ… ဘာလဲ.. ေဆးေတြလိမ္းထားလို႔လား….”
မၾကည္ရွိန္က မႏၲေလးေနဖူးသူဆိုေတာ့ အၾကားအျမင္ အေတြ႕အၾကဳံရွိသူပီပီ ေမးလိုက္၏။
“…… ဟုတ္ကဲ့… လိမ္းထားတယ္… က်ေနာ့္ဖာသာ က်ေနာ္ေဖာ္တဲ့ လိမ္းေဆးေလ….. ႀကီးလည္းႀကီးတယ္… ၾကာၾကာလည္း လိုးနိုင္တယ္… လူထြက္ၿပီးကတည္းက ပီယသိဒၶိ အတြက္ ေလ့က်င့္ထားတာ မမရ… ဟဲဟဲ…”
မၾကည္ရွိန္က ထြန္းထြန္းလီးႀကီးကို ျဖဲလိုက္လွန္လိုက္ လုပ္ရင္း ေဆာ့ကစားေပး၏။ အခ်င္းပတ္လည္ ႏွစ္လက္မနီးနီးရွိသည္။ အရွည္ကလည္း တစ္ထြာ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ရွိ၏။ ဒစ္ႀကီးကလည္း လွန္ျဖဲမွသာ ျပဲသည္။ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ မထင္မွတ္ဘဲ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညမွာ ပံ့သကူလီးႀကီးနဲ႔ အလိုးခံရသျဖင့္ အံ့ၾသေက်နပ္ေနသည္။
မၾကည္ရွိန္က ထြန္းထြန္းလီးတန္ႀကီးကို ဖြဖြရြရြကေလး ဆြေပးေနသလို ထြန္းထြန္းကလည္း မို႔ေမာက္တင္းအိေနေသာ မၾကည္ရွိန္၏ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးစီ လွည့္ေျပာင္း၍ ဖြဖြမြမြကေလး ဆုပ္ေခ်ေပးေနသည္။
“….မမအျပင္… ဘယ္မိန္းမကို လိုးဖူးေသးလဲဟင္…”
စကားသံက ညင္သာေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ္လည္း မနာလိုဟန္ေလးေတြ ခပ္ေရးေရးပါေန၏။
“….ဟင့္အင္း…. ေဟာဒီ.. မမေစာက္ဖုတ္ႀကီးက က်ေနာ္ ပထမဆုံးလိုးဖူးတဲ့ ပံ့သကူ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးပါ မမ…. ရာ…”
“…..ဟင့္….အင္း…… ယုံပါဘူး…”
“…ေအာ္….တကယ္ပါဆို… ႀကိမ္ျပရမွာလား…”
“…အို…မႀကိမ္ပါနဲ႔… ႀကိမ္တယ္ဆိုတာ လိမ္ညာတဲ့ အလုပ္ပါ… ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ ၾကာၾကာလိုးနိုင္တာလဲ… ဟင္… မမ… ေတာင္…. တစ္ခ်ီၿပီးသြားၿပီ…”
“…..ေလ့က်င့္ထားတာ … မမ..ရ… က်ေနာ့္လီးက ေဆးမလိမ္းခင္ကတည္းက ႀကီးေနတာပါ… ေဆးလိမ္းတိုင္း ဂြင္းတိုက္တယ္… လေရထြက္ခါနီးမွာ ရပ္ပစ္တယ္.. တခါထပ္တိုက္တယ္….. ထြက္ခါနီးရင္ ျပန္ရပ္ပစ္တယ္… အဲဒီလိုရက္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ ဆက္တိုက္ေလ့က်င့္လာတာ…. ဒါမို႔ ၾကာၾကာလိုးနိုင္တာေပါ့…. ဒါေပမဲ့ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ရင္ ၿပီးပါတယ္….”
ထြန္းထြန္းက နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ ၁၂ နာရီ တိတိရွိေနၿပီကို ေတြ႕ရ၏။
“….ကဲ…မမ…တခ်ီေလာက္… သိဒၶိထပ္တင္ၾကဦးစို႔ေနာ္…”
“….သေဘာ…. သေဘာ…. ေျပာေလ…. ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔…. ခံရမွာလဲ…”
ထြန္းထြန္းကို အထင္မေသးရဲေတာ့။ အရြယ္ႏွင့္မမၽွေအာင္ ႀကီးေသာလီး။ သူ႔လို လီးအေတြ႕အၾကဳံ အံခြက္ေနသူမ်ိဳးေတာင္ ဦးက်ိဳးေအာင္ လိုးနိုင္စြမ္းရွိသည့္ အရည္အခ်င္းတို႔က ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပေန၏။ ၿပီးေတာ့ ဂမၻီရသမား။
ေယာက်ာ္းတကာကို အနိုင္ယူ လွည့္စားခဲ့ေသာ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ ထြန္းထြန္းကို အလိုလို ဦးက်ိဳးၿပီးသား ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သူမ၏မာယာတသိန္း အပလိန္းအနႏၲျဖင့္ လွည့္စားေသာ္လည္း ထြန္းထြန္းက ျဖဳံလိမ့္မည္မဟုတ္။ မတစ္ေထာင္ တစ္ေကာင္ဘြား ဆိုသူမွာ ထြန္းထြန္းလိုလူသား ျဖစ္ေၾကာင္း အႂကြင္းမဲ့ လက္ခံလိုက္ေတာ့သည္။
ကံေကာင္းေထာက္မေသာေၾကာင့္ ေတြ႕ၾကဳံခဲလွေသာ ဤလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို အဆုံးရွုံးမခံနိုင္။ ေဈးကိုင္ေနလို႔လည္း ဘာမွ ထူးျခားေတာ့မည္ မဟုတ္။ တဒဂၤအတြင္း အေတြးဝကၤဘာေၾကာ နစ္ေမ်ာေနစဥ္……။
“……မမ….. ေစာေစာကလိုပဲ….. ကုတင္ေပၚကန႔္လန႔္ျဖတ္ ပုံစံနဲ႔ လိုးမယ္ေနာ္…”
“……အင္းပါ…လို႔…ဆိုေန…”
ဒီတခါေတာ့ မၾကည္ရွိန္က ထြန္းထြန္းျပင္ေပးစရာ မလိုဘဲ သူ႔ဖာသာ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ၿပီး ေပါင္တန္ေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြကို အဆင္သင့္ ကားေပးထားသည္။
“….. မမ.. ပါးစပ္ထဲ လက္ဖြဲ႕ရွိတယ္ေနာ္….”
ထြန္းထြန္းက ေသခ်ာေအာင္ ေမးလိုက္ရေသး၏။ လက္ဖြဲ႕ႏွစ္လုံး ဖလွယ္ရမွသာ ဖိုဓာတ္+မဓာတ္ အတိုက္အခံ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္ၿပီး သိဒၶိဝင္မည္ျဖစ္၏။
မၾကည္ရွိန္က စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ပါးေစာင္ထဲမွ လက္ဖြဲ႕ကို လက္ညႇိုးႏွင့္ ကေလာ္ထုတ္ရင္း
“….ေဟာဒီမယ္… လက္ဖြဲ႕ေတြ႕လား.. ေစာက္စကားမ်ားလြန္းအားႀကီးတယ္… လိုးမဲ့ဟာကို… အရစ္က ရွည္ေနေသးတယ္…. ဒီက ေစာက္ဖုတ္က ရြလွၿပီ သိရဲ့လား..”
“….ဟြန္း…ေက်းဇူးရွင္မႀကီးကလဲ…. ေဒါခ်ည္းဘဲ…”
“…..ဖတ္…ဖတ္….ဖတ္…ဖတ္ဖတ္….”
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို လက္ဝါးႏွင့္ ခပ္ဖြဖြပုတ္ရင္း အထက္သို႔ေကာ့ေထာင္ေနေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ေအာက္သို႔ႏွိမ့္၍ ျပဴးအာေဖာင္းကားေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ျပဲျပဲႀကီးထဲသို႔ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ႏွစ္သြင္းလိုက္ေလသည္။
“….ဇြိ…ဇိ….ဗ်ိ…ဗ်စ္…. ဇြစ္…ဇြိ…”
ေစာက္ေရၾကည္ေတြက စိုရႊဲအိုင္ထြန္းေနၿပီမို႔ လီးတန္ႀကီးက အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ တိုးဝင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွာ္ေရွာ္ရႊတ္ရႊတ္ ဝင္ျခင္းမ်ိဳးကားမဟုတ္။ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း စီးစီးပိုင္ပိုင္ ဝင္သြားျခင္းမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဒီတစ္ခ်ီက မႏၲာန္ရြတ္ရေတာ့မည့္ အခ်ီျဖစ္၏။ ေစာက္ဖုတ္အရသာေနာက္သို႔ ေမ့ေမ်ာစြာ လိုက္ပါ၍ မျဖစ္ေတာ့။ ရြတ္ရမည့္ မႏၲာန္ ၃ ပုဒ္ ျဖစ္သည္။
တစ္ပုဒ္ကို ၃၇ ေခါက္စီ ရြတ္ရမည္ျဖစ္ရာ တစ္ပုဒ္လၽွင္ တစ္ခ်က္ေဆာင့္ႏွုန္းျဖင့္ အခ်က္ေပါင္း ၁၁၁ ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ပထမဆုံး ရြတ္ရမည့္ မႏၲာန္မွာ…
“…..ဥဳံ မုစလိႏၵာ ေတာသာယာက လာသည့္မုဆိုး ငါ့ကိုလိုး…. လိုးသည္ကိုလည္း ငါမသိ…… ဝင္ေလ တစိစိ…”
ျဖစ္ေလ၏။ ဒုတိယရြတ္ရမည့္ မႏၲာန္မွာ …
“….. ဥဳံ ရိရိ ရက္ ရက္ အက္ အက္ အာ အာ .”
ျဖစ္၏။ တတိယ ရြတ္ရမည့္ မႏၲာန္မွာ …
“…..ဥဳံ ဣတၳိစိတၱံ ပီယံ မမ … ဣတၳိ စိတၱံ မွိုင္းမွိုင္း သြားဟ်ကပ္…”
ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္းထြန္းက ပထမမႏၲာန္ကို စိတ္ထဲက ရြတ္ဆိုကာ မႏၲာန္ရြတ္အၿပီးတြင္ တစ္ခ်က္ ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲသြင္းထည့္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၍ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ မရိုးမရြျဖစ္လၽွက္ေနစဥ္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ထည့္လိုက္ေသာ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ မွန္မွန္ႀကီး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေပးေသာ အရသာကို ဇိမ္ႏွင့္ခံကာ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ မ်က္စိစုံမွိတ္ အံကိုႀကိတ္ထားရပါေတာ့သည္။ မႏၲာန္အစီရင္ မ်ားပါသည္ဆို၍ ႏွုတ္က ဘာတစ္ခြန္းမၽွ မဆိုမိေတာ့။
ဒုတိယပိုင္းတြင္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္လာၿပီး အရသာ ပိုေတြ႕လာသည္။ ကာမအရသာက တကိုယ္လုံး လႊမ္းျခဳံစိမ့္ထုံေနသည္။ ဖင္ဆုံႀကီးကိုလည္း ေကာ့၍ေကာ့၍ ေပးေနသည္။
တတိယပိုင္းတြင္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေစာေစာကထက္ ပိုသြက္ ပိုထန္လာ၏။ မၾကည္ရွိန္ကလည္း ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ ေကာ့ေကာ့ခံသည္။
ပုတီးႏွင့္မွတ္၍ မႏၲာန္ရြတ္ျခင္း။ အသြင္းအႏွုတ္ ျပဳလုပ္ေနျခင္းျဖစ္ရာ တစ္ရာတစ္ဆယ့္တစ္ေခါက္ ျပည့္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုအေတာအတြင္း မၾကည္ရွိန္ တစ္ေယာက္ ၂ ခ်ီ တိတိ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ ဤကမၻာ ေလာကေျမတခြင္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ကံအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေသာ ကာမဘုရင္မဟု စိတ္ကူးယဥ္လၽွက္ ရွိသည္။
“….. မမ … မႏၲာန္ကိစၥေတာ့ ၿပီးဆုံးေအာင္ျမင္သြားၿပီ…. အခု အသားကုန္ ၾကဳံးလုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္…….”
မၾကည္ရွိန္ တစ္ေယာက္ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်လၽွက္…
“….ေမာင္ …. ေမာင္ေလး သေဘာ…”
ႏြမ္းလ်ေသာ အသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ မႏၲာန္ကိစၥ ၿပီးဆုံးေအာင္ျမင္သြားၿပီမို႔ ထြန္းထြန္းစိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႔ကုန္းလိုက္ၿပီး မၾကည္ရွိန္လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ အၾကား လက္လၽွိုလၽွက္ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ကာ ကိုယ္ကိုေနာက္သို႔ ဆုတ္၍ လီးတန္ႀကီးကို တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆြဲႏွုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ျပန္သြင္းသည္။ ေစာေစာကမူ မႏၲာန္ကိစၥအတြက္ အေရးပါလႊမ္းမိုးေနသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္အရသာကို အျပည့္အဝ မခံစားနိုင္ခဲ့။ မၾကည္ရွိန္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ေကာင္းမွန္းေတာ့ သိ၏။ သို႔ေသာ္ ရြတ္ရ ဖတ္ရ အေခါက္ေရမွတ္ရႏွင့္ ကာမကိစၥ ကာမအရသာကို ခံစားဖို႔က ေနာက္တန္းသို႔ ေရာက္ေနခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ တာဝန္ေတြ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ စိတ္လက္ေပါ့ပါးျခင္းႏွင့္အတူ ေရႊလိေမၼာ္အရက္ရွိန္ေလးကလည္း ပါေနသျဖင့္ ထြန္းထြန္းစိတ္ေတြ အလြန္တက္ႂကြေနသည္။ တစ္ခ်က္ျခင္း မွန္မွန္ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပးေနရသည္မွာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ရွိလြန္းလွ၏။ မၾကည္ရွိန္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အုံထြားသေလာက္ အတြင္းသား ႏုႏုေတြကလည္း ျပည့္တင္းလွသည္။
ထြန္းထြန္း၏ ကာမရာဂ စိတ္ေတြကလည္း ေစာေစာကႏွင့္ မတူေတာ့။ ပို၍ ျပင္းထန္ တက္ႂကြလာ၏။ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ ၾကမ္းခ်င္ ရမ္းခ်င္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကည္ရွိန္၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို အပီအျပင္ ထိထိမိမိ ဆုပ္ကိုင္ထား၍ အသားကုန္ ၾကဳံးၾကဳံးၿပီး ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။
“……ဘြတ္…ဖြတ္…ဘြတ္….ဖြတ္… ဘြတ္… ဖြတ္…. ဖြစ္… ဖြတ္…ဖြပ္… ဖြစ္.. ဖြတ္….. ဖြစ္… ဖြတ္… ဖြပ္….”
“….အင့္… အေမ့… အမေလး…. ေမာင္…. ေမာင္ေလး… ရယ္… အီး… အင့္… အေမ့… အားလားလား…. ရွီး… အေမ့… အမယ္ေလး… အင့္… အား… အေမ… အေမ..ေရ … အင့္….. အား….. အမေလးေနာ္….”
လီးႏွင့္ေစာက္ဖုတ္တို႔ ေတြ႕ထိသံႏွင့္ မၾကည္ရွိန္၏ရမၼက္ ညီးသံတို႔မွာ တစ္ခန္းလုံး ဆူညံလၽွက္ရွိပါေတာ့၏။ မၾကည္ရွိန္ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ထြန္းထြန္း၏ခါးကို တင္းေနေအာင္ဖက္လၽွက္ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ ေကာ့ေကာ့ခံသည္။ တခါတခါ ဖင္ေၾကာႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ရွုံ႔ခြက္၍ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ညႇစ္ညႇစ္ ေပးလိုက္စဥ္ ထြန္းထြန္းလေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး က်ဥ္ကနဲ ဆိမ့္ကနဲ ယားယားတက္သြား၏။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္မို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ အလြန္အိုမင္းမစြမ္းရွိေသာ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးမ်ားမွအပ တစ္ရြာလုံးလိုလို စာသင္ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေရာက္ေနၾက၍သာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကမ္းခ်င္းတိုင္းၾကမ္း ရမ္းခ်င္တိုင္းရမ္းေနၾကသည္ကို မၾကားမသိ မရိပ္မၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကုတင္ပါ မေနရ တကၽြီကၽြီ အသံျမည္ကာ ရမ္းခါလၽွက္ ရွိေနပါေတာ့သည္။
ထြန္းထြန္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အလြန္ထိမိ၏။ လီးထိပ္ႏွင့္ သားအိမ္ဝကို ေဆာင့္မိတိုင္း မူးေမ့မတတ္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ကၽြမ္းလိုက္သည့္ အလိုးကလည္း စာဖြဲ႕ေလာက္သည္။ ဒီလိုလီးမ်ိဳးႏွင့္ ဒီပုံစံ အလိုးခံရေသာ မိန္းမတိုင္း တသက္စာ စြဲေလာက္ေအာင္ ထိမိလြန္းလွသည္။
ထို႔အျပင္ ထြန္းထြန္းလီးႀကီးသည္ သူမေစာက္ဖုတ္ကိုလိုးၿပီး လူပ်ိဳဘဝ နိဂုံးခ်ဳပ္ရသည္မို႔ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ ရင္တသိမ့္သိမ့္တုန္မၽွ ရာဂပီတိေတြ တဖြားဖြား ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကဳံရခဲေသာ အခြင့္အေရးကို အပီအျပင္ အသုံးခ်သည္။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ပက္ပက္စက္စက္ခံသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ဖူးေယာင္ယားႂကြလာသည္။ တကိုယ္လုံးလည္း ဓာတ္လိုက္သလို တဆတ္ဆတ္ တုန္လွုပ္လာသည္။
ထြန္းထြန္းလည္း ထို႔အတူပင္ လီးတန္ေခ်ာင္းႀကီး တစ္ခုလုံး အီဆိမ့္ယားတက္လာ၏။
“…….မမ……ေကာင္းလား ဟင္….”
“….အင္း… အား… အ…. ေကာင္း… ေကာင္းတယ္…. အီး..ရွီး… နာ.. နာနာ… ေလး.. ေဆာင့္…. အင့္… ဟုတ္ပီ… ေဆာင့္… အား… အမေလး… အမေလး….အ… ဟုတ္ပီ… အေမ့….. အင့္…. ကၽြတ္….. ကၽြတ္….”
တကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြစို႔ထြက္လာသည္အထိ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ကုန္းကုန္းေဆာင့္သည္။ မၾကည္ရွိန္ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဖူးေယာင္ ခုံးႂကြေနၿပီး ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြက သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲဆြဲညႇစ္ေနသည္ျဖစ္ရာ ၾကာၾကာထိန္းခ်ဳပ္ မထားနိုင္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ အားတင္း၍ကား ေဆာင့္ေနပါသည္။
“…..ဖြစ္…ဖြတ္… ဘြတ္…. ျဗစ္…. ဒုတ္…. ဖြစ္…ဇြတ္…. ဇြတ္… ဘြပ္… ဘြပ္… ဖြပ္.. ဖြတ္.. ပလြတ္…ျဗစ္.. ျဗစ္… ဒုတ္… ဒုတ္…”
“….အ…. အေမ့… အင့္… အ… အင့္… အေမ့… အင္…အီး…ဟင္း…အင့္… အ…အား… အမေလး…. အား….. မ.. မ…. မမ….. ၿပီး… ၿပီး…. ၿပီး…ဟင္း.. ဟင္း… ဟင္း…”
မ်က္စိစုံမွိတ္ အံကိုႀကိတ္ၿပီး မၾကည္ရွိန္အားႏွင့္ေကာ့အေပး ထြန္းထြန္း လီးတန္ႀကီးကလည္း အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ထည့္ပစ္လိုက္ရာ ႏွစ္ေယာက္လုံး သုတ္ေရပူေတြ ပန္းထြက္ကုန္၍ ၿပိဳင္တူ ၿပီးသြားၾကေတာ့သည္။
ထြန္းထြန္းက သုတ္ေရပူေတြ တပ်စ္ပ်စ္ ထြက္ေနလၽွက္ကပင္ ၁၅ ခ်က္ခန႔္ ပစ္ပစ္ေဆာင့္လိုက္ရာ မၾကည္ရွိန္တကိုယ္လုံး ေလထဲေျမာက္တက္သြားသလား ေအာင့္ေမ့ရေအာင္ အလြန႔္အလြန္ ေကာင္းလွသည့္ ကာမအရသာႀကီးကို တဝတအီ ႀကီး ခံစားလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ထြန္းထြန္းကလည္း ပင္ပန္းေမာဟိုက္ကာ မၾကည္ရွိန္၏ကိုယ္လုံးေပၚ ေမွာက္က်သြားေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အေတာ္ၾကာၾကာ ဇိမ္ႏွင့္ မွိန္းေနၾကသည္။ မတ္တပ္ရပ္ႀကီးျဖစ္၍ ထြန္းထြန္း ေျခသလုံး ႂကြက္သားေတြ တင္းေတာင့္လာသည္။ ဒီေတာ့မွ မၾကည္ရွိန္ကိုယ္ေပၚမွ ခြာလိုက္ၿပီး သူ႔အေပၚပိုင္း ခႏၶာကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။ မၾကည္ရွိန္ကေတာ့ မည္သည့္စကားမွ မေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းလ်ေကာင္းအီႀကီးျဖစ္ကာ မွိန္းေနသည္။
အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က သုတ္ေရေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပန္းထြက္သြားသည့္တိုင္ လီးတန္ႀကီးမွာ ေပ်ာ့ေခြမသြားေသးဘဲ မာေက်ာျမဲ မာေက်ာလ်က္ ဆက္ရွိေနေသးသည္။ ကာမဆႏၵေတြ ျပည့္ဝသြားၿပီျဖစ္၍ အားရေက်နပ္စြား မွိန္းလ်က္ရွိေသာ မၾကည္ရွိန္၏ မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ထြန္းထြန္းစိတ္ေတြ ျပန္လည္ထႂကြလာျပန္၏။
အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ေသြးသားဆူးၿဖိဳးၿပီး အေၾကာေတြ သန္စြမ္းလၽွက္ရွိကာ အေပးေကာင္းလွေသာ မၾကည္ရွိန္ကို သေဘာက်ေန၏။ တပ္မက္ႏွစ္သက္ေန၏။ ဘတၳရီမီးေရာင္ေအာက္တြင္ တင္းရင္းမို႔ေမာက္ စူေကာ့ေနေသာ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ နို႔အုံႀကီးႏွစ္မႊာကလည္း ထြန္းထြန္း၏ ကာမရာဂစိတ္ကို အရွိန္တက္ေအာင္ ျမဴဆြယ္ေနျပန္၏။
ေစာေစာက မႏၲာန္ကိစၥေၾကာင့္ ေရွ႕သို႔မတိုးသာေသာ ကိေလသာ ရာဂစိတ္မွာ ယခုအခါ တကိုယ္လုံးသို႔ ျပန႔္ႏွံ့သြားၿပီျဖစ္၍ ရမၼက္ေသြးတို႔ကလည္း အခိုးအလၽွံထြက္မတတ္ ဆူပြက္လာပါေတာ့သည္။
ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ စိတ္ကူးရင္း မၾကည္ရွိန္၏ တင္းရင္းႏုရြေနေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ဆုတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ ေဘးသို႔ကားထြက္ေနေသာ မၾကည္ရွိန္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပုခုံးေပၚသို႔ မတင္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ပိုၾကပ္သြား၏။
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္၏ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အေျခမွ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္လၽွက္ လီးတန္ႀကီးကို အဆုံးထိသြင္းမေဆာင့္ဘဲ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ျမႇုပ္သြင္းကာ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေညႇာင့္လိုး လိုးေပးသည္။
“……ၿပိ…. ၿပိ… ၿပိ… ပလပ္…. ပလြတ္…. ၿပိ… ဇြိ… ဇြိ…. ဇြစ္…. ၿပိ.. ၿပိ…. ပလြတ္…”
ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္လီးတန္ႀကီးက ဟာေပါက္မရွိေအာင္ ျပည့္ၾကပ္ေနသည္ ျဖစ္ရာ ေစာေစာက ၿပီးထားေသာ ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ အေရေတြက ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ ခိုေအာင္းေနေသးသည့္အတြက္ သံစဥ္က တမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ လည္းမဟုတ္။ ညင္ညင္သာသာေလး ထြက္ေပၚေနသည္။
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပးတင္ထားသည့္အတြက္ ဖင္ဆုံႀကီး က ကုတင္ၾကမ္းႏွင့္ လြတ္လြတ္ေန၏။ တခါတခါ လီးတန္အေရျပားေတြက ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးႏွင့္ ထိထိမိမိႀကီး ပြတ္တိုက္မိသည္။ ထိုအခါ က်ဥ္စက္ႏွင့္ အတို႔ခံလိုက္ရသလို မၾကည္ရွိန္ တကိုယ္လုံး လွုပ္ခါသြားသည္။ ေစာေစာက ၿငိမ္သက္စျပဳေနေသာ ရမၼက္ေသြးမ်ားမွာ ယခုတဖန္ ပူေႏြးလွုပ္ထစျပဳလာသည္။ ထိုစဥ္…..
“…..ၾကည္ရွိန္…ေရ…. ေဟ့ … ၾကည္ရွိန္… ေအာက္တံခါး… လာဖြင့္စမ္း…”
မၾကည္ရွိန္ေယာက်ာ္း ကိုေပါစိန္အသံေၾကာင့္ ခပ္မွန္မွန္ေညႇာင့္ရင္း ကာမအရသာယူေနေသာ ထြန္းထြန္းခင္မ်ာ ၾကက္သီးေတြ ဖ်င္းကနဲထၿပီး ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။ မၾကည္ရွိန္လည္း မ်က္လုံးစုံမွိတ္လၽွက္ ဇိမ္ႏွင့္မွိန္းခံေနရာမွ မ်က္လုံးအစုံ ျပဴးက်ယ္ကာ တုန္လွုပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။
ဤကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ မိန္းမေတြက ေယာက်ာ္းေတြထက္ တပန္းသာ၏။ မာယာႂကြယ္၏။ ညဏ္နီညဏ္နက္မ်ား၏။ မၾကည္ရွိန္က အသာေနဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ထြန္းထြန္းကို လက္ကာျပသည္။
“….ေဟ့…. ၾကည္ရွိန္…. ၾကည္ရွိန္… ေရ… မနိုးေသးဘူးလား.. ဟ..”
ကိုေပါစိန္အသံက ထပ္ေပၚလာျပန္၏။ တံခါးကိုလည္း သုံးေလးခ်က္ ပုတ္လိုက္သည္။
“…..အင္… အင္း…. ေတာ္… ကို….. ကိုေပါစိန္လား….”
မၾကည္ရွိန္က အိပ္ခ်င္မူးတူးသံႏွင့္ လုပ္ႀကံၿပီး ထူးသံျပဳ၏။
“…အင္း… ဟုတ္တယ္ဟ…. တံခါးဖြင့္စမ္း… အေတာ္ ေစာက္အိပ္ႀကီးတဲ့ မိန္းမ… ငါက ျပန္လာမလားလို႔ ေစာင့္ေနတာ…”
“….အင္း….အင္း…လာၿပီ…လာၿပီ….”
ကိုေပါစိန္အသံၾကားကတည္းက ထြန္းထြန္းက သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ မၾကည္ရွိန္က ထြန္းထြန္းကို ကုတင္ေအာက္ဝင္ပုန္းရန္ ဟန္အမူအယာ ျပလိုက္၏။ ထြန္းထြန္းလည္း ကုတင္ေအာက္ ဝင္ပုန္းလိုက္ေလသည္။
မၾကည္ရွိန္က ထမီတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္လိုက္ၿပီး အေပၚအကၤ်ီဝတ္ကာ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားသည္။ တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး အျပင္ဖက္ ေသးထြက္ေပါက္ေနစဥ္ ကိုေပါစိန္ အေပၚထပ္သို႔ တက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲ တန္းဝင္သြား၏။
ကိုေပါစိန္ ဝင္လာသည့္အတြက္ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ႏွလုံးခုန္ျမန္ကာ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေန
သည္။ ကိုေပါစိန္က ကုတင္ေစာင္းတြင္ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္ကာ ခါးပိုက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြကို ေရတြက္ေန၏။ အားလုံး စုစုေပါင္း ငါးေထာင္ေက်ာ္နိုင္ခဲ့၏။ ပိုက္ဆံေတြကို စားပြဲေပၚလွမ္းအတင္ ေရႊလိေမၼာ္အရက္ပုလင္းကို ေတြ႕သြား၏။
ဦးေပါစိန္က အရက္ပုလင္းကို ပါးစပ္ႏွင့္ေတ့လၽွက္ ဘိလပ္ေရေသာက္သလို ေသာက္ခ်သည္။ အခ်ိဳပန္းကန္ ႏွစ္လုံးစာေလာက္ ဝင္သြားသည္။ ထိုစဥ္ မၾကည္ရွိန္ ေရာက္လာ၏။ အရက္ပုလင္းကို စားပြဲေပၚျပန္ထားရင္း ……
“….ဒီ…. အရက္ပုလင္းက ဘာလုပ္ထားတာလဲ….”
“…..ေတာ္ျပန္လာရင္ ေသာက္ဖို႔ေလ…. တကထဲ … ဖဲက မိန္းမထက္ ေကာင္းေနလိုက္တာ….. အခုမွ… ေပၚလာတယ္ … ဟြန္း.. မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး…”
မၾကည္ရွိန္က မ်က္ေစာင္းထိုးကာ မေက်နပ္ေသာ အမူအယာႏွင့္ ကိုေပါစိန္ကိုပင္ ျပန္ေဟာက္လိုက္သည္။ မၾကည္ရွိန္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ကိုေပါစိန္ သိလိုက္သည္။ ခါတိုင္းလည္း လင္မယား မလိုးခင္ အရက္ေသာက္ေနက်ျဖစ္၏။
“……မသိဘူး….ေရာ့…….”
မၾကည္ရွိန္က ဖ်ာေအာက္တြင္ ထိုးထားေသာ ပိုက္ဆံအလိပ္ကို ကိုေပါစိန္လက္ထဲ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ကိုေပါစိန္ ေရတြက္ၾကည့္ရာ ၂၅၀၀ိ/ ျဖစ္၏။
“….ဟား …. ၇၅၀၀ိ/ ေတာင္ရွိေနၿပီ.. ေဟ့… မင္းအတြက္ ဆြဲႀကိဳးတစ္ကုံး ဝယ္ေပးမယ္ … သိလား….”
(မွတ္ခ်က္။ ထိုေခတ္က ေရႊဘိုမေနာဆံ အေကာင္းစား အသန႔္တစ္ျပည္မွ ၈ိ ၅၀ ျပား ေခတ္ျဖစ္၏။)
မၾကည္ရွိန္က မေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို စူပုပ္ထားလိုက္၏။ မ်က္ႏွာက ပုတ္သိုးေနေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္မူ သူ႔ေယာက်ာ္းနိုင္လာေသာ ေငြေတြကိုၾကည့္၍ ဘုရားပြဲလွည့္ေနသည္။ ကိုေပါစိန္မ်က္ႏွာက ေငြေလာဘေတြတက္ကာ ျပဳံးရႊင္ေန၏။ မၾကည္ရွိန္ မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့လိုက္ၿပီး……
“….မိန္းမကလည္းကြာ….. တစ္ညတေလေလး မလုပ္ရတာမ်ား.. ျဖစ္ေနလိုက္တာ… မနက္ျဖန္ ညက်မွ… မင္းေက်နပ္ေအာင္… လုပ္ေပးမယ္.. သိလား… ကဲ… ကဲ… မင္းေစာက္ဖုတ္ကို ယက္ေပးမယ္ကြာ…. ေက်နပ္ပလား…”
ကိုေပါစိန္က ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးမည္ ဆိုသျဖင့္ ထြန္းထြန္း ျပဳံးလိုက္မိသည္။ မၾကည္ရွိန္က အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ဆတ္ကနဲ လႊဲပစ္လိုက္သည္။ ေငြအေပၚ စူးစိုက္ေနေသာ တဏွာေလာဘက မိန္းမေစာက္ဖုတ္အေပၚ သက္ေရာက္မွု အားနည္းေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေပါစိန္ အသဲအသန္ ေခ်ာ့ေနရသည္။ ဒီေန႔အဖို႔ ကိုေပါစိန္တစ္ေယာက္ လက္ေတြ႕ လာဘ္ေတြ ပြင့္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖဲဝိုင္းကို ျပန္သြားရမည္။
“…..ကဲပါ…. မိန္းမရာ…. စိတ္ေကာက္မေနပါနဲ႔ကြာ…. နက္ဖန္ည…. စိတ္ခ်… နိုင္စရွိရင္ …ဆက္နိုင္ဦးမွာ…. အဲဒီေတာ့.. ေျပးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္…”
ကိုေပါစိန္က ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ မၾကည္ရွိန္က မေက်နပ္တဲ့ အမူအယာျဖင့္ မ်က္ႏွာေၾကာ တင္းထားသည္။
“………ကဲ..ကဲ…မင္း..ေက်နပ္ေအာင္…”
ကိုေပါစိန္က ကုတင္ေအာက္ဆင္းလၽွက္ ၾကမ္းေပၚ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး မၾကည္ရွိန္၏ ထမီကို ပင့္လွန္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ႏွစ္ျခမ္းကို ျဖဲလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစာက္ဖုတ္ႀကီးနား တိုးကပ္လိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို လက္ႏွင့္ျဖဲကာ လၽွာၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ယက္ပါေတာ့၏။
“…..ပလပ္…ျပတ္….. ပလပ္… ျပတ္…. ျပတ္…. ပလပ္…”
လၽွာၾကမ္းႀကီးက ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသား နီႏုႏုေတြကို ပြတ္တိုက္လၽွက္ အကြဲေၾကာင္း ထိပ္ရွိ ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးကို ပြတ္ထိုးမိသြားရာ မၾကည္ရွိန္ခႏၶာကိုယ္မွာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ေကာ့ေကာ့တက္သြား၏။
ကိုေပါစိန္ ကုတင္ေအာက္ဆင္းၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ကတည္းက ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ေၾကာက္ဒူးတုန္လၽွက္ရွိ၏။ ဘုရားတေနရသည္။ ေစာက္ဖုတ္ကို တျပတ္ျပတ္ ယက္ေနေသာ အသံကိုလည္း အနီးကပ္ၾကားေနရသည္ျဖစ္ရာ သူ႔စိတ္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားေနရ၏။ ေၾကာက္စိတ္မွ မခံခ်င္စိတ္ အသြင္ ေျပာင္းသြားသည္။ ကိုေပါစိန္ကို ထထိုးပစ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ကို မနည္းႀကီး ခ်ဳပ္တည္းထားရ၏။ တစ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေသာအခါ ကိုေပါစိန္ ထရပ္လိုက္သည္။
“….ကဲ… မိန္းမ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္…. မင္းေစာက္ဖုတ္က အေရေတြ… ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ထြက္ေနတာဘဲ… ငါသေဘာေပါက္တယ္သိလား… မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ေစာက္ေရေတြကို ငါ အကုန္ယက္ၿပီး… ၿမိဳခ်လိုက္တယ္…. အဟင္းဟင္း.. ေက်နပ္တယ္မဟုတ္လား… သြားမယ္…. ေနာ္…… တံခါးပိတ္လွည့္ဦး…”
ကိုေပါစိန္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြား၏။ ေလွကားေပၚ ေရာက္ေသာအခါ ….
“…..ဟာ…. အခုမွ သတိရတယ္… မိန္းမေရ… မနက္ေစာေစာ ထေနာ္.. ထြန္းထြန္းက … ပံ့သကူပစ္မွာတဲ့ဟ…..”
“…..ဘယ္က…. ထြန္းထြန္း..လဲ…”
“…ေဟာဗ်ာ…. အ… ပါ့.. ကြာ…. အခု အေကၽြးအေမြး… စတုဒီသာလုပ္တဲ့ အိမ္က… ထြန္းထြန္းေလ…. ေကာင္ေလးက… လူထူးေလးဟ… ကိုရင္ဘဝျမဲၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာ…. အဟင္းဟင္း…. မိန္းမလိုခ်င္လို႔… ထြက္လာပုံရတယ္…”
“….လိုခ်င္ယုံတင္မကဘူးဗ်ိဳ႕…. အခု… ခင္မ်ား… မိန္းမကိုေတာင္ လိုးေနၿပီ…”
ဟု ထြန္းထြန္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေအာ္ထည့္လိုက္ခ်င္သည္။ ေစာေစာက ကိုေပါစိန္ သူ႔မိန္းမေစာက္ဖုတ္ကို ယက္ေပးေနတာကို ထြန္းထြန္း မနာလို မေက်နပ္ျဖစ္ေန၏။ သူႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီး လိုးေပးေနေသာ မၾကည္ရွိန္အေပၚ သူ႔မသိစိတ္က စြဲလန္းတြယ္တာေနၿပီျဖစ္ရာ သူ႔ပိုင္မယားဟု မွတ္ယူထားလိုက္ပုံရ၏။
ေအာက္ထပ္ တံခါးဆင္းပိတ္ၿပီး မၾကည္ရွိန္ အေပၚထပ္ ျပန္တက္လာသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးကိုပါ ဂ်က္ခ်ထားလိုက္သည္။
“….ေမာင္ေလး….လာေတာ့ေလ…”
ထြန္းထြန္းက မေက်နပ္စိတ္ေၾကာင့္ ကုတင္ေအာက္တြင္ ေပကပ္ေန၏။
“…..ေဟာေတာ့…လာပါလို႔ဆိုေန…”
ထြန္းထြန္းက ေပကပ္ျမဲ ေပကပ္ေန၏။ မၾကည္ရွိန္က ထြန္းထြန္း ေၾကာက္ေနသည္ဟုထင္ကာ ကုတင္ေအာက္ငုံ႔ဝင္ကာ လက္ဆြဲေခၚသည္။ ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္လက္ကို ပုတ္ထုတ္လိုက္သည္။ မၾကည္ရွိန္ကလည္း ဇြတ္ကိုဆြဲေခၚသည္။ ဒီေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္ေရာက္လာ၏။
ထြန္းထြန္းက ကိုယ္တုံးလုံးႀကီးျဖင့္ပင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးကမူ ေတာင္ျမဲေတာင္ေနသည္။ မၾကည္ရွိန္က ထြန္းထြန္းလီးတန္ႀကီးကို ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ကိုင္ရင္း…
“……ၾကည့္စမ္း…… ထြားလိုက္တာလြန္ေရာ…. အလိုးသန္… အပ်ိဳးမွန္… အဖိုးတန္တဲ့ … ခ်စ္စရာလီးႀကီးပါလားေနာ္….”
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္ စကားကို လုံးဝဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ကုတင္ေအာက္ရွိ သူ႔ပုဆိုးႏွင့္ အကၤ်ီကို ေကာက္ဝတ္မည္ျပဳသည္။ မ်က္ႏွာကလည္း စူပုတ္ေန၏။ ထြန္းထြန္း အျပဳအမူအေၾကာင့္ မၾကည္ရွိန္ ပ်ာယာခတ္သြားသည္။
“….ဒါ..ဒါက… ဘာ… ဘာလုပ္တာလဲ.. ဟင္… ေမာင္ေလး…”
မၾကည္ရွိန္အသံက ငိုသံပါေနသည္။
“…..ျပန္မလို႔…. ခင္မ်ားေယာက်ာ္းကို ဆက္လိုးခိုင္းေတာ့…”
ထြန္းထြန္းက မာေက်ာေက်ာ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္သည္။ မၾကည္ရွိန္ အခုမွ သေဘာေပါက္သြားေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ သူ႔ေယာက်ာ္းကို မနာလို ျဖစ္ေနပုံရသည္။ မၾကည္ရွိန္ ပို၍ ၾကည္ႏူးသြားသည္။
လူပ်ိဳစစ္စစ္၏ လီးကိုလည္း အလိုးခံရေသးသည္။ ထိုလူပ်ိဳေလးကလည္း သူမကို စြဲလမ္းေနသည္။ စြဲလမ္းစိတ္ေၾကာင့္သာ မနာလိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သို႔ေသာ္ လၽွပ္တျပက္ ဉာဏ္အရာတြင္ မိန္းမေတြကို လိုက္မမွီ။ ေက်နပ္တာကို မေက်နပ္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္၍………
“….အမေလး.. ဟဲ့… ျဖစ္ေနလိုက္တာေနာ္… ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးလည္း ထားပါဦးရွင္ရဲ့…. ရွင္က်မဆီလာတာ လက္ဖြဲ႕စီရင္ဖို႔လာတာ မဟုတ္လား… ဖာသည္လို သေဘာထားၿပီး ပိုက္ဆံေပးလိုက္တာ… မဟုတ္လား… ဟင္…. ဒါနဲ႔မ်ား…”
ထြန္းထြန္း နားလည္သြားသည္။ သူ႔ကို ကာကြယ္ဖို႔ မၾကည္ရွိန္ မာယာပရိယာယ္ သုံးရပုံကို သေဘာေပါက္သြား၏။ မၾကည္ရွိန္၏ လၽွပ္တျပက္ မာယာဉာဏ္ကိုလည္း စိတ္ထဲက လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။
“…..ေတာင္းပန္ပါတယ္… မမရာ… သည္းခံပါေနာ္… မ.. မမ.. ေက်းဇူးေၾကာင့္ လက္ဖြဲ႕ အစီအရင္.. ေအာင္ျမင္ရတာပါ ..ေနာက္လဲ… ကူညီေနာ္… မ… မ..”
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္ကို သိုင္းဖက္ထားရင္း ေခ်ာ့၏။ မၾကည္ရွိန္က မ်က္ႏွာေၾကာ တင္းထားဆဲ ျဖစ္သည္။
“…….ေတာ္ၿပီ…..မကူညီေတာ့ဘူး…”
“…..ကူညီပါ…မမ..ရာ…ေနာ္…ေနာ္…လို႔…”
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္ပါးကို ဆြဲယူလၽွက္ အားရပါးရ နမ္းရွိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွုတ္ခမ္းအစုံကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုပ္လိုက္သည္။ မၾကည္ရွိန္ လက္အစုံကလည္း သူ႔လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ ထြန္းထြန္း၏ လီးတန္ႀကီးက ဆီးခုံမို႔မို႔ႀကီးကို ဖိေထာက္ထားသည္။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္လို႔ အားရေတာ့မွ။
“……ကဲ..မ..မ…..ႏွုတ္ဆက္ပြဲအျဖစ္… တစ္ခ်ီေလာက္ လုပ္ရေအာင္ေနာ္…”
“..ဟင့္..အင္း…”
“….လုပ္ပါ…မမ..ရာ…တကယ္ခ်စ္လို႔ပါေနာ္…”
“….ဟင့္အင္း…”
“….မမ…က… တကယ္… မခ်စ္ဖူးေပါ့.. ဟုတ္လား…”
“….ဟင့္အင္း…”
“….ကဲ…စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး..ဗ်ာ…ကဲ…”
ထြန္းထြန္းက မၾကည္ရွိန္ကို ကုတင္ဘက္လွည့္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေစာင္းေပၚ လက္ေထာက္ေစသည္။ မၾကည္ရွိန္က ေတာင့္ေတာင့္ကုန္းကုန္းႀကီး လုပ္ေန၏။ ထြန္းထြန္းက ေတာင့္ထားေသာ ခါးကို ေအာက္သို႔ဖိခ်သည္။
ခါးအညႊတ္တြင္ ဖင္အိုးဝင္းဝင္းႀကီးႏွစ္လုံးက အက္ကြဲ စြင့္ကားလာသည္။ ထြန္းထြန္းစိတ္ေတြ ႏြားသိုးကဲ့သို႔ တရွူးရွူး ျဖစ္လာသည္။ မၾကည္ရွိန္၏ ဖင္အိုးႀကီးေနာက္တည့္တည့္တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ခါးသြယ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။
အေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထကာ ေတာင္မတ္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ မွန္းထိုးသည္။ လက္ႏွင့္ အေသအခ်ာ မကိုင္ဘဲ အရမ္းကာေရာ စြတ္ထိုး၏။ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္အထိုးတြင္ ေစာက္ဖုတ္အုံတစ္ခုလုံး ေအာင့္တက္သြားသည္။ မၾကည္ရွိန္ ခါးကို ဆတ္ကနဲညႊတ္ကာ ဖင္ဆုံႀကီးကို ပင့္ေျမႇာက္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ဝယ္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေသာ လီးတန္ႀကီးက ေစာက္ဖုတ္အဝႏွင့္ ခ်ိန္သားတည့္ကာ တရွိန္ထိုး တိုးဝင္သြားသည္။
“…..ဗ်စ္…ဗ်စ္…ဗ်စ္… ျဗစ္… ပလြတ္…. ဖြတ္…. ဇြတ္… ဇြိ…….. ဖြစ္….”
“….အ..အား…အ..အ… အင့္… အင္း… အင့္… အား… ကၽြတ္… အင့္… အင့္… အေမ့… အား…. ရွီး… ကၽြတ္…. ကၽြတ္….”
မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ ကုတင္ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေမွာက္က်သြားသည္။ ဖြင့္ဖြင့္ထြားထြား စြင့္စြင့္ကားကား ဖင္အိုးဝင္းဝင္းႀကီးက ပို၍ ေျမာက္ႂကြလာသည္။ ထြန္းထြန္းစိတ္ေတြ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။
“….ဖြတ္… ဖြတ္… ဖြတ္… ဘြပ္…. ဖြတ္…. ဖြတ္…. ျဗစ္…. ဖ်စ္… ဇြတ္…. ဖြတ္… ဘြပ္…”
“…အ.. အမေလး… ကၽြတ္… ကၽြတ္…. အင့္.. အေမ့… အင့္… အင့္… အ…. ရွီး… အမေလး…. …. ေကာင္းလိုက္တာ…. အား… လား… လား…. ကၽြတ္… ကၽြတ္… ေကာင္းလိုက္တာ… ေမာင္ေလးရယ္…. ရွီး… ထိ… ထိ… လိုက္တာကြယ္… အင့္…. ဘြတ္.. ေဆာင့္…ေဆာင့္…… ဟုတ္ၿပီ…. အင့္… အေမ့….. နာ…နာ… နာနာေလး ေဆာင့္စမ္းပါ… အင့္… အား..”
မၾကည္ရွိန္က သူ႔ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ပစ္ပစ္ခံသလို ထြန္းထြန္းကလည္း ႏြားသိုးေဆာင့္ ေဆာင့္သည္။ အခ်က္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး တစ္ခုလုံး ပြင့္ကန္ထြက္မတတ္ ယားႂကြတင္းတက္လာသည္။
ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက ထြန္းထြန္းလီးတန္ႀကီးကို အားရပါးရ ညႇစ္ထည့္လိုက္သည္။ ထြန္းထြန္းတကိုယ္လုံး တုန္ခါက်ဥ္တက္သြားၿပီး လေရပူေတြ ဒေလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ မၾကည္ရွိန္မွာလည္း ဓာတ္လိုက္သလို တဆတ္ဆတ္တုန္လၽွက္ ဟင္းကနဲ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးေတြဆြဲကာ ေစာက္ေရပူပ်စ္ပ်စ္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ပါ၏။
ထြန္းထြန္းမ်က္ႏွာက မၾကည္ရွိန္၏ ေက်ာျပင္ ေဖြးေဖြးႀကီးေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက တဆတ္ဆတ္လွုပ္လၽွက္ ထြန္းထြန္းလီးတန္ႀကီးကို ဆြဲဆြဲညႇစ္ေနသည္။ ညႇစ္ခ်က္တိုင္းတြင္ လေရပူေတြက ဗ်စ္ကနဲ ဗ်စ္ကနဲ ထြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေယာက္သား အေတာ္ၾကာၾကာ မွိန္းေနလိုက္ၾက၏။ ကာမအရသာထူးႀကီးကို အတူတကြ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံစားေနၾကသည္။ သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲစိမ္ၿပီး မႏၲာန္ကို စိတ္ထဲက ရြတ္လိုက္သည္။
“…ဥဳံ မုစလိႏၵာ ေတာသာယာ လာသည့္မုဆိုး.. ငါ့ကို လိုး… လိုးသည္ကိုလည္း ငါမသိ… ဝင္ေလ တစိစိ…”
၃၇ ေခါက္ စိတ္ကမွန္းရြတ္အၿပီး သူ႔လီးတန္ႀကီး ဆြဲႏွုတ္လိုက္သည္။
“….ဗလြတ္…ဘြတ္…ဘြတ္…”
ဟူေသာ အသံကို ျဖစ္ေစလၽွက္ လီးတန္ႀကီးမွာ ေစာက္ဖုတ္ထဲက ကၽြတ္ထြက္လာ၏။ ကိုေရႊလီးခင္မ်ာ ဒီတခါေတာ့ မာန္ဟုန္ေလ်ာ့က်သြား၏။ ထြားဆဲ ႀကီးဆဲ သန္မာဆဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေစာေစာကလို မာန္အဟုန္ထကာ မေတာင္ရွာနိုင္ေတာ့ေပ။ တရားသူႀကီးေရွ႕ေရာက္ေနေသာ တရားခံပမာ ေငါင္ေငါင္ႀကီး ငိုက္ဆင္းလၽွက္ ရွိပါေတာ့သည္။
——————————————
နံနက္ ၅ နာရီခြဲအခ်ိန္တြင္ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ သူ႔ေယာက်ာ္းေဘးတြင္ ထိုင္လၽွက္ ေယာက်ာ္းပုခုံးေပၚ ေခါင္းေမွးတင္ကာ ဖဲစဥ္ထားပုံကို ၾကည့္ေန၏။ ဘာလာလာ သူ႔ေယာက်ာ္း ေဒါင္းေတာ့မည္။ ထိုစဥ္ ပစ္ဖဲကို မေကာက္ဘဲ တစ္ခ်ပ္ဆြဲ၍ လက္ဝါးႏွင့္ အသာအုပ္ၿပီး ပြတ္ဆြဲၾကည့္လိုက္ရာ……
“…..ဟား…ဂ်ိဳကာ…ေဒါင္းၿပီေဟ့…”
မၾကည္ရွိန္က ေငြပုံေတြ လိုက္သိမ္းလိုက္သည္။ ထိုစဥ္
“….ကဲ….ကဲ…ဖဲဝိုင္းေတြ သိမ္းေတာ့ေဟ့…. ကာလသားေတြက… ထမင္းေကၽြးဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့…”
ထြန္းထြန္းအေဖက ဝိုင္းေတြ ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ထြန္းထြန္းက သူ႔အေဖေနာက္မွ ကပ္ပါလာရင္း မၾကည္ရွိန္တို႔ဝိုင္းဆီ ေရာက္လာသည္။ ကိုေပါစိန္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္တန္းရင္း အေၾကာဆန႔္ေနရာမွ ထြန္းထြန္းကို ျမင္သြားသည္။
“….ေဟ့…ထြန္းထြန္း… ပံ့သကူ ဖြက္ၿပီးပလားကြ…”
“….ဟုတ္ကဲ့…ဖြက္ၿပီးပါၿပီ….ဦးေလးစိန္…”
“…..ေငြ…ဘယ္ေလာက္ပါလဲ..ဟ…”
“…..ေထာင့္ငါးရာ…”
မၾကည္ရွိန္က ထြန္းထြန္းကို မသိမသာ ခိုးၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအၾကည့္မ်က္ဝန္းထဲတြင္ အဓိပၸါယ္ေပါင္းမ်ားစြာပါ၏။ ထိုအဓိပၸါယ္ကို ထြန္းထြန္းသာ သိလိုက္၏။ “….ည ၁၁ နာရီ..” ဟု ျဖစ္သတည္း….။
ၿပီးပါၿပီ။