တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကြုံနေတာမို့ ကျနော်တက်ခဲ့သည့် မေဂျာ ဆရာကန်တော့ပွဲကို တက်မိသည်။ မတွေ့ရသည်မှာ ဆယ်စုနှစ် ၃ စုကျော်လောက်ရှိမည့် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ပြန်ဆုံသည်မို့ ဟေးဟေးဟားဟား နှင့် မှတ်မိသမျှ သူငယ်ချင်းတွေကို နှုတ်ဆက်စကားပြောနေတုန်း ကျောင်းတုန်းက အသေအလဲ ကြွေခဲ့သည့် ရီ ကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်သည်။
အင်းလေ၊ ကိုယ်ကလည်း သူနဲ့များ ပြန်ဆုံမလားဆိုသည့် ရည်ရွယ်ချက်ကလည်း ရှိသည်မို့ ကျောင်းဝင်းထဲရောက်ကတည်းက သူ့ကို ရှာမိသည်။ တွေ့သည်နှင့် ချက်ခြင်းမှတ်မိလိုက်သည်။ သူက ငယ်ရုပ်မပြောင်း၊ နည်းနည်းလေး ဝလာသည်မှ လွဲ၍ အရင်အတိုင်းပင်။ သူကလည ကိုယ့်ကို မြင်မြင်ချင်းမှတ်မိတယ်ထင့်။ ကျနော့်ကို မြင်သည်နှင့် အံ့သြသလို မျက်ဝန်းအစုံ ဝိုင်းစက်သွားပုံလေးက အရင်လို ချစ်စရာပင်ကောင်းသေး။
ဘေးနားပါလာသည့် ငယ်သူငယ်ချင်းက ဟေ့ရောင် အဲဒါ မင်းရဲ့ ရီ လေ၊ မှတ်မိလား ဆိုသည်ကို ပြန်မဖြေမိ။ ကျောင်းတုန်းက ရီ့နားကပ်ဖို့ ကြောက်ဒူးတုန်တတ်သည့် ကျနော်က ရီ့ကို ပြုံးပြရင်း အနားသို့ လျှေက်သွားကာ ကျနော့်ကို မှတ်မိလားလို့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင် မေးမိသွားသည်။ ရီ့အနားမှာ ရှိနေသည့် အကြောင်းသိ ငယ်သူငယ်ချင်းက ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း သူ့ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်ပိတ်ကာ ရယ်သည်ကိုပင် ဂရုမစိုက်မိ။ ရီကလည်း ရဲရဲတင်းတင်းပင် ကျနော့်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း ဟွန့် မှတ်မိပါ့တော် တဲ့။ ကျောင်းတုန်းက ကျနော့်ကို မြင်လျှင် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ခြေလှမ်းကျဲကြီးနှင့် ပြေးတတ်သူက ကျနော့်လိုပင် ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပြန်ဖြေသည်။
သြော် အသက်တွေလည်း အတော်ကြီးလို့ အခြေအနေတွေလည်း ပြောင်းကုန်ပြီဘဲ၊ အခုမှတော့ အရင်လို နေလို့ မရတော့။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပြုံးကြည့်ရင်း နေကောင်းလားဆိုသည့် စကားကို ပြိုင်တူမေးမိလို့ အတူရယ်ဖြစ်သွားသည်။ အနားက အကြောင်းသိ ရီနှင့်တွဲနေကြ သူငယ်ချင်းက လွမ်းစရာလေးတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီနော် ဟု နောက်သည်ကို ရီက နင်လည်း ဟိုတစ်ယောက်ကို သွားရှာလေဟု ပြန်နောက်သည်။ ကျနော်နှင့် ပါလာသည့် သူငယ်ချင်းက တင်မောင်ဝင်းကို ပြောတာလား၊ သူ့ကိုတော့ မတွေ့သေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ သူငယ်ချင်းကိုတော့ ဟိုနားမှာ တွေ့လိုက်တယ်၊ လာ ကျနော်တို့ ဟိုဘက်မှာ တခြား သူငယ်ချင်းတွေ သွားနှုတ်ဆက်ရအောင်၊ သူတို့ကို ခဏထားခဲ့ ဆိုပြီး အလိုက်တသိ ရီ့သူငယ်ချင်းကို ခေါ်ထုတ်သွားတော့ ကျနော်နှင့် ရီ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သည်။
ကျနော့်က ရီ့ကို ကြည့်ရင်း ရီက ငယ်ရုပ်မပျောက်ဘူးနော်၊ ပိုပြီးတောင် လှလာသလိုဘဲ ဟု ကျနော်က ပြုံးရင်း ပြောတော့ ရီက အံမယ် ယူကလည်း ငယ်ရုပ်မပျောက်ပါဘူး၊ အခုမှ ပိုခန့်လာတာ၊ ဆိုပြီး ကျနော့်ကို အာကျမခံ ပြန်မြှောက်သည်။ ကျနော်က သူ့ရဲ့ တို့တို့ ယူတို့ အပြောကြောင့် နောက်ချင်လာတာနဲ့ ဒါပေမဲ့ နာမည်တော့ မေ့နေပြီ မဟုတ်လား ဟု ပြုံးပြီး ပြောလိုက်တော့ ဟွန်း ကိုဇော်နော် တဲ့ ဆိုပြီး ရဲရဲတင်းတင်းပင် လက်မောင်းကို ရိုက်သလို လာပုတ်ရင်း ရယ်သည်။ အော် အသက်တွေတောင် ကြီးလာပြီဘဲ ငယ်ငယ်တုန်းက အုံ့ပုန်းခုတ်ခဲ့သမျှ အခုတော့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့။ နောက်တော့ ဝေးခဲ့သမျှ တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် စကားစဖြစ်သည်။
“ကျောင်းပြီးတာနဲ့ ယူအက်စ် ထွက်သွားတယ်ဆို”
“အင်းလေ ချစ်ရတဲ့ သူက နောက်ဆုံးနှစ်မှာ အိမ်ထောင်ပြုသွားတာကိုး။ ကိုယ်လည်း အသဲကွဲပြီး အဝေးလွင့်တာပေ့ါ”
ကျနော်က ခပ်တည်တည်နှင့် ငယ်ငယ်ကအကြောင်း ရင်ဖွင့်သလို ပြောလိုက်တော့ ရီက သူ့ကို ရည်ရွယ်ပြောမှန်း သိသည်ထင့် သူအိမ်ထောင်ကျရသည့်အကြောင်း အတိုချုပ် ပြောသည်။
“အဲဒီတုန်းက မေမေတို့က အတင်းဘဲ စီစဉ်တာနဲ့ . .”
“အင်း၊ ဒါတွေထားပါ၊ ဖြစ်ပြီးခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေ၊ ကိုယ်လည်း အဲဒီတုန်းက ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူးလေ၊ ရီကလည်း ကိုယ့်ကိုမြင်ရင် ထွက်ပြေးနေတာ”
ကျနော်က ပြုံးရင်း ရီ့စကားကို ဖြတ်ကာ အရင်က အဖြစ်ကို သတိရသလို ပြန်ပြောတော့
“အင်းနော် ဘာလို့လဲ မသိဘူး၊ အဲ့ဒီတုန်းက ကို့ဇော့်ကို ကြောက်လိုက်တာ၊ ပြေးဖို့ဘဲ သိတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ အမယ် ကိုဇော်လဲ အတူတူပါဘဲနော်၊ ရီ့ကို ဘာမှ လာမပြောရဲဘဲနဲ့များ အဝေးကဘဲ လာလာချောင်းနေပြီး”
မျက်ဝန်းလေးဒေါင့်ကပ်ကာ မျက်စောင်းထိုးသလို ရီ ပြန်ပြောသည်ကို သဘောကျစွာ ရယ်မိတော့ ရီကလည်း ပါးစပ်ကို လက်နှင့်အုပ်ကာ ရယ်သည်။
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ရီ့ကို မြင်လျှင် စကားမပြောရဲတဲ့ ကျနော်ကလည်း အခု စကားကို သွက်လို့။ ကျနော့်ကို မြင်လျှင် ထွက်ပြေးတတ်တဲ့ ရီကလည်း အခုမပြေးတော့။ စကားကောင်းနေတုန်း အဝေးက ဘော်ဒါတစ်စုက ဟေ့ရောင် ဇော်ဦး ဟု လှမ်းအော်ရင် လက်လှမ်းပြတာကြောင့် ရီနဲ့ စကားဆက်ပြောဖို့ မလွယ်မှန်း သိလိုက်သည်မို့ ကမန်းကတမ်း
“ရီ မနက်ဖြန်အားလား”
“အင်း အားတယ်လေ”
“ဒါဆို ကိုယ်တို့ မနက်ဖြန်မှ အေးအေးဆေးဆေးတွေ့ပြီး စကာားပြောရအောင်၊ မနက်စာ စားရင်းပေါ့၊ ပြီးတော့ ရီနဲ့လည်း တွေ့ချင်သေးတယ်၊ အခု သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အေးဆေးပြောလို့ ရမှာမဟုတ်ဘူး”
“အင်း ကောင်းသားဘဲ၊ ဒါဆို မနက်ဖြန်ဆုံမယ်လေ၊ ရီ ဆိပ်ကမ်းသာ ဟိုတယ်မှာ တည်းတယ်၊ အခန်း နံပါတ် ၁၈ မှာ၊ လာခေါ်ချေ”
“အင်း၊ ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ်၊ ကိုယ်လာခဲ့မယ်၊ မနက် နိုးတာနဲ့ လာခဲ့မယ်”
“အစောကြီး မလာနဲ့လေ၊ ၁၁ နာရီလောက်ပေါ့၊ မနက်စာ စားမယ်ဆို”
“ကို ပြောတာ ဘရိတ်ဖတ်စ် လေ”
“အော် ရီက လန့်ချ် မှတ်လို့”
“ဒါဆို ဘရိတ်ဖတ်စ် ရော၊ လန့်ချ်ရော၊ ဒင်းနားရောဆို မကောင်းဘူးလား”
ကျနော့်ရဲ့ စသလိုလို စကားကို “ဟော့တော့” ဟု အသံထွက်ရင်း ကျနော့်ကို အံ့သြသလိုကြည့်တော့ ကျနော်က ပြုံးပြီး
“စောစောဘဲ လာခဲ့မယ်၊ ၇ နာရီလောက်၊ ရီ နိုးပါ့မလား”
ရီက ကျနော့် စကားကို ချက်ခြင်းဘဲ
“အင်း ရီကတော့ နိုးပါတယ်၊ ကိုဇော်သာ မနိုးမှာ၊ ဒီည သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ဦးမှာ မို့လား”
ကျနော်က ရီ အပြောကြောင့်
“အင်း ဟုတ်သားဘဲ၊ ဒီည ပွဲဆက်မယ် ပြောနေကြတယ်၊ ဒါဆို ၈ နာရီလောက် လာမယ်လေ၊ ဖုံးဆက်လိုက်မယ်လေ၊ ရီ့နံပါတ်ပေး”
“အင်း ၉၉၅၂ . . . .”
ကျနော်က လက်ကိုင်ဖုန်းကို ထုတ်ကာ ရီပြောသည့် နံပါတ်ကို တစ်ခါထဲ နှိပ်လိုက်သည်။ ချက်ခြင်းဆိုသလိုဘဲ ရီ လက်ကိုင်အိပ်ထဲမှ ဖုန်းမြည်သံ ကြားလိုက်ရေတာ့ ဖုန်းကို ပြန်ပိတ်ရင်း
“အဲဒါ ကိုယ့်နံပါတ်ဘဲ၊ အခုမှ ဒီကကဒ်ထည့်ထားတာဆိုတော့ နံပါတ်ကို အလွတ်မရဘူး”
ဟု ရီ့ကို ပြန်ပြောရင်း ဟေ့ ကျော်ထွန်း ဟု လှမ်းခေါ်ရင်း လက်ပြန်ပြလိုက်သည်။ အတော်ဘဲ စောစောက ရီ့သူငယ်ချင်းကလည်း သူ့သူငယ်ချင်း များနှင့် ရီ့ဆီ ပြန်လာသည်မို့
“အင်း ၈ နာရီကောင်းတယ်၊ ရီလည်း သွားတော့မယ်နော် ဟိုမှာ အသန်းတို့လည်း ပြန်လာပြီ”
ဟု ကျနော့်ကို နှုတ်ဆက်ရင်း သူ့သူငယ်ချင်းဆီ အပြေးကလေး ထွက်သွားတော့သည်။
…………………………………………..
ရီ့ကို ပြန်တွေ့လိုက်ရတော့ ငယ်ငယ်က ဝေဒနာ ပြန်ပေါ်လာသည်လား မသိ၊ အိပ်နေသည့် နှလုံးသားက ပြန်နိုးလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူရော ကိုယ်ရော လွတ်လွတ်လပ်လပ် မဟုတ်သူတွေမှန်း သိသိကြီးနှင့် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် လူပျိုလေး တစ်ဦးလို စိတ်မျိုးပြန်ဝင်လာသလိုလို၊ လက်ရှိ ဘဝကိုပင် မေ့သွားသလိုလို ခံစားလိုက်ရသည်။
မတူတာက အခု ရီနှင့် ပြန်တွေ့သည့် ခံစားမှုက အရင်လို ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ မဟုတ်ဘဲ အလိုလို ရင်းနှီးသည့် ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းလို စိတ်မျိုး ဖြစ်နေသည်ကသာ ထူးဆန်းနေသည်။ ရီလည်း သူ့လိုပင် ရဲရဲတင်းတင်းနှင့် သူ မနက်ဖြန်တွေ့မည် ပြောတော့ ချက်ခြင်းပင် သဘောတူကာ သူ့ကို လာခေါ်ဖို့ ပြောသွားသေးသည်။ အကဲခတ်ရသလောက်တော့ ရီ သူ့အပေါ် ဆက်ဆံပုံနှင့် အကြည့်က သူ့လိုပင် သူ့ကို ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်တစ်ဦးလို ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံနေသလို ဖြစ်နေမှန်း သိသာနေသည်။
သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မတွေ့တာ ကြာပြီမို့ ဆရာကန်တော့ပွဲ ပြီးတောင် သူငယ်ချင်း ဆုံတွေ့ပွဲက မပြီး။ ဆရာ၊ ဆရာမတွေကို ကန်တော့ပြီးတော့ ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံး စုစုရုံးရုံး ကမ်းနားလမ်းက အကင်ဆိုင် တစ်ခုဆီသို့ ချီတက်သွားကာ ဆုံတွေ့ပွဲကို ဆက်ကျင်းပဖြစ်သွားသည်။ သူငယ်ချင်းများနှင့် ငယ်ငယ်ကအကြောင်း စားမြုံပြန် အလိုက်အထိုက် ပြောနေသော်လည်း စိတ်က တချိန်လုံး ရီ့ ဆီသာ ရောက်နေသည်။ ရီ နှင့် ကျနော် စကားလက်ဆုံ ကျနေသည်ကို မြင်လိုက်သည့် အကြောင်းသိ သူငယ်ချင်းအချို့က နောက်သည်ကို ရီက အခုထိ ငယ်ရုပ်မပျောက်ဘူးကွ၊ လွမ်းစရာလေးတွေတော့ ဖြစ်ကုန်ပြီ ဟု ပြန်ပြောမိပေမဲ့ နက်ဖြန် ရီနှင့် ချိန်းထားသည့် အကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူ့မှ ဖွင့်မပြောဖြစ်လိုက်။
အဲဒီညက မတွေ့တာကြာသည့် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် စားရင်းသောက်ရင်း တော်တော်မူးသွားသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တံခါးလာဖွင့်ပေးသည့် ညီမကို သူ့ကို မနက် ၇ နာရီ နိုးဖို့နှင့် မနက်ဖြန် နင့်ကား ငါသုံးမယ် ဟုလည်း တစ်ဆက်တည်း ပြောလိုက်သည်။ ငယ်ငယ်ထဲက ကျနော် သူငယ်ချင်းခင်တတ်သည့် အကြောင်းသိနေသည့် ညီမက ကိုကြီးဇော် သွားစရာရှိ သူတို့ကား ယူသုံးဖို့နှင့် သူ့ယောကျ်ားက ဆိုင်ကယ်ဘဲ သုံးတာ များတာမို့ ကားကို အချိန်မရွေး ယူသုံးနိုင်ကြောင်း ပြောထားသည်မို့ အားနာမနေတော့ဘဲ မနက်ဖြန် ကားသုံးမယ်ဟု ကြိုပြောကာ အသိပေးလိုက်သည်။
မနက်ကြတော့ ညီမ ကားကို ဆွဲပြီး ရီ တည်းသည့် ဟိုတယ်ကို ထွက်ခဲ့သည်။ ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့် ရီ့ဆီ ဖုန်းခေါ်ကာ ထွက်လာပြီဟု အသိပေးလိုက်တော့ ရီက ချက်ခြင်းပင် ဖုန်းကိုင်ပြီး အင်း အဝကဘဲ စောင့်နေမယ် ဟု ပြန်ပြောသည်။ မွေးကတည်းက နေခဲ့သည့် မြို့ မို့ လမ်းတွေက ကောင်းသွားသည်က လွဲပြီး မပြောင်း။ လမ်းသစ်များသာ တိုးလာသည်။ ဟိုတယ်ရောက်တော့ ရီကို အပေါက်ဝမှာ စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မနေ့ကလိုပင် ရီ့ ပုံစံ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်၊ ရီ့ဘေး ကားထိုရပ်ကာ ဘိုဆန်ဆန် မောနင်းဟု နှုတ်ဆက်တော့ ရီကလည်း မောနင်း ဟု ပြန်နှုတ်ဆက်သည်။ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး တစ်ဖက်က တံခါးကို ရီ့အတွက် ဖွင့်ပေးရင်း
“လာလေ၊ ညီမကား ဆွဲလာတာ၊ သွားရလာရ အဆင်ပြေအောင်”
ရီက ကားပေါ်တက်ထိုင်ရင်း
“ဘယ်သွားမလို့လဲ”
ဟု မေးသည်။ ကျနော်က ချက်ခြင်း ပြန်မဖြေသေးဘဲ ရီ့ကို စချင်နေသည်မို့ မျက်နှာ မချိုမချဉ်နှင့် ပြုံးကာ ကားပေါ်ပြန်တက်ပြီး စက်နှိုးလိုက်သည်။ ကားစထွက်တော့ ရီက မေးပြန်သည်
“ဘယ်သွားမလို့လဲ ဆို”
ဟိုတယ်အဝက ထွက်လို့ ကားလမ်းမပေါ်အရောက်မှာ ကျနော်က ရီ့ကို ပြုံးကြည့်ရင်း
“ရီ့ကို ကားတင်ပြေးလာတာ”
ဟုပြောလိုက်တော့
“ဟော့တော့်”
ရီ့အသံကြောင့် ကျနော် အသံထွက်အောင် ရယ်မိသည်။ ကျနော့်ရယ်သံက ဗိုလ်အောင်ဒင် အသံမျိုးဖြစ်သွားလို့လားမသိ
“ကိုဇော်နော် ဒါဆို ပြန်ကွေ့ ပြန်ကွေ့ ၊ မပြောမဆိုနဲ့ ရီ့ကို ဒီလိုမလုပ်နဲ့”
ဟု လှမ်းပြောတာမို့ ကျနော်စတာကို ရီက တကယ်များ ထင်နေလား မသိဟုထင်ကာ လှမ်ကြည့်လိုက်တော့
“ရီ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ယူရဦးမယ်လေ”
တဲ့ ဟုပြောကာ သူ့ပါးစပ်ကို လက်နှင့်အုပ်ကာ အူလှိုက်သဲလှိုက် တခစ်ခစ် ရယ်တော့သည်။ ဒီတော့မှ ရီ ပြန်နောက်တာဟု သဘောပေါက်ကာ ကျနော်လည်း တဟားဟား အော်ရယ်မိသည်။ အော် ကျောင်းသားဘဝက တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် စကားမပြောမိခဲ့သမျှ အခုကြတော့ . . . .
ကားကို လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်လာရင်း
“ဗိုက်ဆာနေပြီလား၊ ဘာစားမလဲ”
“မသိဘူးလေ ကိုဇော့် သဘော၊ ရီလည်း ပြန်မရောက်တာကြာတော့ ဘယ်ဆိုင်ကောင်းလဲ မသိတော့ဘူး”
“ကိုက ပိုဆိုးပေါ့၊ အခု အကုန် အသစ်အဆန်းချည်း ဖြစ်နေတာ၊ ဒါဆို ဒီလိုလုပ်လေ၊ ကမ်းနားလမ်းဘက် သွားမယ်၊ အဲဒီမှာ ဆိုင်တွေပေါတယ်၊ အဲဒီက မုန့်ဟင်းခါးတို့ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲတို့ မနက်စာ တစ်ခုခု ရတဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင် ဝင်စားပြီး စကားပြောတာပေါ့၊ မကောင်းဘူးလား”
“အင်း”
ကားကို ကမ်းနားလမ်း အတိုင်း ခပ်ဖြေးဖြေး မောင်းလာကာ ဆိုင်တွေကို လှမ်းကြည့်ရင်း
“ဟော မုန့်ဟင်းခါး အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ ဆိုပါလား၊ ကော်ဖီ လဘက်ရည်လည်း ရတယ်၊ ဒီမှာ စားမလား”
“အင်း ကောင်းသားဘဲ”
ရီ့ဆီက သဘောတူချက်ရတော့ ကားကို ဆိုင်ရှေ့ရပ်ကာ ဆိုင်ထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ စားပွဲထိုး ကောင်လေးရောက်လာတော့
“ရီ ဘာစားမလဲ”
“မုန့်ဟင်းခါးဘဲ စားမယ်၊ ရီက မုန့်ဟင်းခါးဆို အသေကြိုက်၊ ကော်ဖီလည်း သောက်မယ်”
“အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲရော စားမလား”
“ဟင်အင်း မုန့်ဟင်းခါးဆိုရပြီ၊ ပဲကြော်နဲ့၊ ဘဲဥနဲ့”
“အင်း၊ ညီလေး သူပြောသလို ၂ ပွဲ၊ ကော်ဖီ ၂ ခွက်၊ ကော်ဖီက အထုတ်နဲ့ဟာ မလုပ်နဲ့၊ နက်စ် ရှိလား၊ အဲဒါလုပ်”
စားပွဲထိုးလေး ထွက်သွားတော့ ရီက
“အခု အလည်ပြန်လာတာလား၊ ဘယ်တော့ပြန်မလဲ”
“အင်း၊ ပြန်မရောက်တာ ကြာပြီဆိုတော့ အမေ့ကို လာတွေ့တာ၊ ဟိုရောက်ပြီးကတည်းက ပြန်လည်ဖြစ်တာ အခုမှ ၃ ခေါက်ဘဲ ရှိသေးတယ်၊ အခုတစ်ခါမှဘဲ ရီနဲ့ဆုံတော့တယ်၊ ဒါ ဆရာကန်တော့ပွဲ ကျေးဇူးလေ”
“အခု တစ်ယောက်ထဲ ပြန်လာတာလား”
“အင်း၊ တစ်ယောက်ထဲလာတာ၊ ရီကရော အခု ဘယ်မှာ နေနေလဲ၊ ကိုလည်း ထွက်သွားပြီးကတည်းက ရီ့သတင်း ဘာမှမသိတော့ဘူး”
“ရီ အခု ရန်ကုန် ကမ္ဘာအေးမှာ၊ အခု သူငယ်ချင်းက ဆရာကန်တော့ပွဲ အတင်းခေါ်လို့၊ မနက်ဖြန် ညကားနဲ့ ရန်ကုန် ပြန်မယ်”
“ကိုယ်ကတော့ ၂ ပတ်လောက် ကြာဦးမယ်၊ ဒီမှာ အမေတို့နဲ့ တစ်ပတ်လောက်နေ၊ ပြီးရင် နည်းနည်းပါးပါး လျှောက်လည်မလားလို့”
“ဘယ်တွေလည်မလို့လဲ”
“ရှမ်းပြည်ဘက် ကလောတို့ လားရှိုးတို့ အင်းလေးတို့ မရောက်ဖူးသေးလို့၊ မသိသေးပါဘူး၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ညှိကြည့်ရဦးမယ်”
စကားပြောနေတုန်း မှာထားသည့် စားစရာ လာချတော့ စကားစ ပြတ်သွားသည်။ ကျနော်က မုန့်ဟင်းခါးပန်းကန်ကို ဇွန်းနဲ့မွှေကာ နည်းနည်းမြည်းကြည့်လိုက်ပြီး
“ကောင်းသားဘဲ မဆိုးဘူး”
“မော်လမြိုင် မုန့်ဟင်းခါးကတော့ ဘယ်ဆိုင်စားစား ကောင်းပါတယ်၊ မော်လမြိုင် အစားလေ ကိုဇော်မေ့နေပြီလား”
“အင်း ဟုတ်သား၊ ဒါကြောင့် မော်လမြိုင်သူတွေ ဝ တာ၊ ဟား ဟား။ ဒါပေမဲ့ ရီက မဝပါဘူး၊ မော်လမြိုင် မနေတော့လို့ ဖြစ်မယ်”
“ရီက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဝိတ်ထိန်းနေတာ၊ ဝလာတယ် ထင်ရင် တရားသွားဝင်လိုက်ရော၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟား ဟား ဟား ဟား တယ်ဟုတ်ပါလား၊ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ်၊ ဒါနဲ့ ရီ့ အိမ်ထောင်ရေးရော”
“ဒီလိုပါဘဲ၊ သူလည်း သူ့စီးပွားရေးနဲ့သူ ရှုပ်နေတာ၊ အခုက အပြိုင်အဆိုင်များတော့ ပိုဆိုးပေါ့”
“ရီနဲ့ရော အဆင်ပြေလား”
“ဒီလိုပါဘဲလေ၊ ဒါတွေ မပြောချင်ပါဘူး”
“သားသမီးရော . ..”
“တစ်ယောက်ဘဲ၊ သမီးလေ၊ ဆရာဝန်အောင်ပြီးပြီ၊ အခု ဟောက်စ် ဆင်းနေတယ်၊ ကိုဇော်ရော”
“သား တစ်ယောက်ထဲဘဲ၊ ကွန်ပြူတာ အင်ဂျင်နီယာ၊ မနှစ်က အောင်ပြီး အခု အလုပ်လုပ်နေပြီ”
“အိမ်ထောင်ရေး အဆင်ပြေလား မေးတာ”
“ရန်တော့ ခဏခဏ မဖြစ်ပါဘူး၊ ဒီလိုပါဘဲ လူ့တာဝန်အရလေ၊ ရင်ထဲက ခံစားချက်က သပ်သပ်၊ လက်တွေ့ဘဝက သပ်သပ် ဖြစ်နေတာ၊ ကိုယ်ဘာကို ဆိုလိုလဲ ဆိုတာ ရီသိမှာပါ၊ အခု ရီနဲ့တွေ့တာ ကိုယ်တော်တော် ပျော်သွားတာ၊ ရုတ်တရက်ကြီး ကမ္ဘာသစ်ထဲ ရောက်သွားသလိုဘဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကိုဇော်က နိုင်ငံခြားမှာ နေပေလို့ဘဲ၊ တစ်ခါတည်း နားလည်အောင် ပြောတတ်တယ်၊ ရီတောင် အဲလို မပြောတတ်ဘူး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ပြောတတ်တာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ ကိုယ်က စိတ်ထဲက ဖြစ်နေတာကို အမှန်ပြောပြတာ၊ ရီလည်း ကိုယ့်လိုဘဲလား”
“မသိဘူးလား”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ မသိဘူးဆိုရင် ရီက ကိုယ့်ကို ငတုန်း လို့ ပြောမယ်ထင်တာဘဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကိုဇော်ကတော့လေ၊ အရင်က ကိုဇော်မှ ဟုတ်ရဲ့လား”
စကားသွက်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အရင်နဲ့ မတူတဲ့ သဘောမျိုးနဲ့ ပြောတာမို့
“အော် ရီကလည်း အသက်က ကြီးလာတော့ သတ္တိလည်း ရှိလာပြီလေ၊ ရီတောင်မှ အရင်ကလို ထွက်ပြေးနေတဲ့ ရီ မဟုတ်တော့တဲ့ဟာ၊ သူများချည်း မပြောနဲ့လေ”
“အင်းနော် ထူးဆန်းတယ်၊ ရီ့စိတ်ထဲ ကိုဇော်နဲ့ တွေ့တော့ အရမ်းပျော်သွားသလိုဘဲ၊ တစ်ခါမှ အဲ့လို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် မပျော်ဖူးဘူး”
“ကိုယ်လည်း ဒီလိုဘဲ၊ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ရီ့ကို အရမ်းရင်းနှီးနေသလိုဘဲ၊ အလိုလိုပျော်နေတာ”
ရင်ဖွင့်မိသလို ပြောရင်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်မိကြသည်။ ကျောင်းသားဘဝ ကတည်းက ရီနှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံနေကြ။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် စကားမပြောဖူးသော်လည်း အလိုလို အကြည့်တွေကို နားလည်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ စကားမဆက်ဖြစ်ကြဘဲ အတွေးကိုယ်စီနှင့် ခဏညိမ်သွားကာ မှာထားသည့် ကော်ဖီကို နှစ်ယောက်သား သောက်ရင်း
“ရီ”
ရီက အသံထွက် မထူးဘဲ ကျနော့ကို မျက်လုံးပင့်ကာ ထူးသည့် သဘောနှင့် လှမ်းကြည့်သည်။
“ရီ ဒီနေ့ ဘာလုပ်စရာရှိလဲ”
“ဘာမှတော့ မရှိပါဘူး။ နေ့လည်အားရင် မိသန်းတို့ကို ခေါ်ပြီး ဈေးပတ်မလားလို့”
“ချိန်းထားလို့လား”
“ချိန်းတော့ မချိန်းထားဘူး၊ မနေ့က သူတို့ မေးတော့မေးတယ်၊ ရီက ကိုဇော်နဲ့ ချိန်းထားတယ်လို့၊ ပြီးမှ ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်လို့”
“အင်း၊ ကိုယ်စဉ်းစားနေတာ၊ အခု ရီနဲ့ ပြန်ဆုံတုန်း ကိုယ်တို့ ကျိုက္ခမီ ဘုရားဖူးသွားရင် ကောင်းမလားလို့”
“နှစ်ယောက်ထဲလား”
“အင်း ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုယ် ရီနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နှစ်ယောက်ထဲဘဲ သွားချင်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ရီ့ဘက်က မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားမလား”
ရီက ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ခဏညိမ်နေပြီးမှ
“နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေခေါ်ရင် သူတို့က စကြ နောက်ကြနဲ့၊ မကောင်းပါဘူး၊ မနေ့ကတောင် ကိုဇော်နဲ့ မနက်စာ စားဖို့ ချိန်းထားတာကို ပြောပြတော့ ရီ့ကို နောက်နေကြတာ၊ ပြီးတော့ ရီတို့က လူပျိုပေါက်စ၊ အပျိုပေါက်စလေးတွေမှ မဟုတ်တာ၊ ဘုရားဖူး သွားတာဘဲ၊ ညနေပြန်လာမှာ မို့လား၊ ရီက မနက်ဖြန် ပြန်မှာ”
ကျနော်က ရီ့စကားကို ပြုံးပြီး
“မဟုတ်ဘူး ရီရ၊ ကိုယ်ကို တစ်မျိုးတော့ မထင်နဲ့၊ ကိုယ်စိတ်ကူးနေတာ ဒီလို၊ ကိုယ်တို့ ၂ ယောက် ကျိုက္ခမီ ဘုရားဖူးသွားမယ်၊ အခု ကိုယ့်ညီမ ကားနဲ့ဘဲ၊ ပြီးတော့ စက်စဲမှာ လာအိပ်မယ်၊ မနက်ဖြန်မှ ရီ ကားဂိတ်ဆင်းချိန် အမှီပြန်လာမယ်လေ”
“ဟော့တော့်”
“တကယ်ပြောတာရီ၊ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ အခုလို အခွင့်အရေးရတုန်း ရီနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး လျှောက်လည်ချင်စိတ် ပေါ်လာလို့၊ ရီ ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုမှ မထင်နဲ့နော်၊ ရီ့သဘောပါ၊ ရီက နေ့ချင်းပြန်လာချင်လဲ ပြန်လာတာပေါ့”
“ရီက ဒီမှာ အခန်းက မနက်ဖြန်ထိ ယူထားတာ”
“ပိုက်ဆံကြိုပေးထားလို့လား”
“ဟင်အင်း တစ်နေ့စာ တစ်နေ့ရှင်းတာ”
“ဒါဆိုရပါတယ်၊ မနေတော့ဘူးဆို ပြီးတာဘဲ၊ သွားမယ်ဆို ရီကို အခု ဟိုတယ် ပြန်ပို့ပေးမယ်၊ အခန်းအပ်၊ ပစ္စည်းတွေ အကုန်သိမ်းခဲ့တော့၊ ကိုယ်လည်း နည်းနည်းပါးပါး လဲဖို့ ပြန်ယူမယ်၊ ပြီးတော့ ရီ့ကို လာပြန်ခေါ်မယ်၊ ပြီးတော့ (ရီ့ကို ပြုံးစစနဲ့ ကြည့်ရင်း) ဟဲ ဟဲ တစ်ခါတည်း ကားတင်ပြေးပြီသာမှတ်တော့ ဟား ဟား ဟား ဟား”
ဟိုတယ်က ထွက်ထွက်ချင်း နောက်မိတဲ့ ကားတင်တဲ့ ဇတ်လမ်းက ပြန်စလာတာမို့ ရီလည်း တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါဆို ရီလည်း အဝတ်အစား ပြန်ယူတော့မယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
နှစ်ယောက်သား ဖြစ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒကို မလွန်ဆန်နိုင်ကြဘဲ မမျှော်လင့်တဲ့ ခရီးစဉ်လေး တစ်ခု အစပျိုးမိကြသည်။
……………………………………………………
ရီ့ကို ဟိုတယ်မှာ ပြန်လာခေါ်ပြီး ကားပေါ်ရောက်တော့ ရီက
“ရီလည်း ကျိုက္ခမီ ဘုရားမရောက်တာ နှစ် ၃၀ ကျော်ပြီ၊ ဖူးချင်နေတာနဲ့ အတော်ဘဲ”
“သိတယ်လေ သိတယ်၊ ဒါကြောင့် ကိုယ်စီစဉ်လိုက်တာ၊ ရီမှတ်မိလား တတိယနှစ်တုန်းက ကျောင်းကနေ တစ်တန်းလုံး ဘတ်စ်ကားကြီးနဲ့ စုသွားတာလေ”
“အင်း မှတ်မိတာပေါ့၊ အဲဒီတုန်းက ကိုဇော်က ကားခေါင်မိုးပေါ်တက်စီးတာ မို့လား၊ ရီက စိတ်ပူနေတာ”
“တကယ်”
“အင်းပေါ့”
“ဟုတ်လို့လား၊ ကိုယ်က ရီစီးတဲ့ကားစီးချင်လို့ ခေါင်မိုးပေါ်က လိုက်စီးတာ၊ ခုံက ပြည့်နေပြီလေ၊ စိတ်ပူတဲ့ သူကလည်း ကြည့်လိုက်တော့ ခပ်တည်တည်နဲ့၊ လူကို အရေးမစိုက်သလို”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အဲဒါ ဟန်ဆောင်နေတာ၊ စိတ်ကတော့ တကယ်ပူတာ သိလား”
“အမလေးဗျာ၊ အဲဒီစကား နှစ် ၃၀ ကျော်မှ ကြားရတော့တယ်”
“ကိုဇော်”
“အင်း ပြော”
“ထူးဆန်းတယ် သိလား”
“ဘာလဲ”
“အခု ကိုဇော်နဲ့ လိုက်လာတာ ရီ လုံးဝ မကြောက်ဘူး သိလား”
“ရီကလည်း အခုက ကြောက်ရမဲ့ အရွယ်တွေမှ မဟုတ်တော့တာ”
“မဟုတ်ဘူးလေ ကိုဇော်ရ၊ အမှန်က အခုမှ ကြောက်ရမှာ၊ တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက်တွေ့ပြီး မဟုတ်သရုပ်တွေ အပြောခံရရင် ပြသနာ”
“ရီကလည်း အပြောခံရအောင် ကိုယ်တို့က လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ မဟုတ်မဟပ် လုပ်နေတာလဲ မဟုတ်”
“ကိုဇော်ကလည်း ရီပြောချင်တာက အဲလို အပြောခံရမှာလည်း မကြောက်ဘူးလို့၊ ပြီးတော့ ကိုဇော့်ကိုလည်း အရင်ကလို မကြောက်ဘူးလို့၊ နောက်ပြီးတော့လေ မကြောက်တာ တစ်ခုရှိသေးတယ် သိလား”
ကျနော်က ဘာများလဲ ဟု ကားမောင်းရင်း ရီ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့
“အခု ကိုဇော်နဲ့ လိုက်လာတာကို ကိုဇော်က ရီ့ကို အထင်သေးမှာလည်း မကြောက်ဘူးလို့ သိပလား”
“ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား”
“ဘာရီတာလဲ၊ ရီ တကယ်ပြောတာ”
“အင်းပါ၊ အင်းပါ၊ ရီကလေ အခုမှ စကားတွေလည်း တတ်၊ သတ္တိတွေလည်းရှိ၊ အရင်က ရီမှ ဟုတ်ရဲ့လား”
“အင်းနော်၊ ရီလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ္တိရှိမှန်း အခုမှ သိတာ၊ ကိုဇော့်ကို မြင်လိုက်တာနဲ့ အလိုလို စိတ်ထဲမှာ ပျော်သွားတာ၊ နောက်ပြီး ကိုဇော်က ရီ့ကို စကားလာပြောတော့ ပိုပျော်သွားတယ်၊ ဘာလို့လဲ သိလား”
ကျနော်က ကားလမ်းမဘက်ကြည့်ကာ ကားမောင်းနေရာက ရီ့စကားကြောင့် ရီ့ဘက်လှည့်ကာ ဘာလဲ ဟု သဘောနှင့် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရီက ဆက်ပြီး
“ကိုဇော့်ကို ရီ ရှင်းပြချင်နေတာတွေရှိလို့၊ ရီလေ ကို့ဇော့်ကို ရီ ဘာကြောင့် အိမ်ထောင်ပြုလိုက်လဲဆိုတာ ရှင်းပြချင်နေတာ”
“မလိုပါဘူးရီရာ၊ အဲဒီတုန်းက ကိုလည်း ရီ့ကို သတ္တိရှိရှိမှ မပြောရဲခဲ့တာ၊ ရီ့ကို အဝေးကဘဲ ကိုက ငေးပြီး ချစ်နေခဲ့တာ”
“ရီ သိပါတယ်၊ ရီကလည်း ကိုဇော့်ကို မြင်တာနဲ့ ထွက်ပြေးနေတာကိုး၊ ထွက်ပြေးပေမဲ့ ကိုဇော်မသိတာ တစ်ခုရှိတယ်”
“ဘာများလဲ ရီ
“ကိုဇော့်ကို မတွေ့ရင် ရီလိုက်ရှာတတ်တာ ကိုဇော်က မသိပါဘူး”
“ဒါဆို ရီလည်း ကိုယ့်ကို”
ကျနော့်စကားမဆုံးလိုက် ရီက သူ့လက်နှင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်ကာ အသံမထွက်အောင် ရှက်သလို ရယ်တော့သည်။ ကျနော်က ရီ့ လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်ရင်း
“ရီရာ ကိုယ်တို့ အဖြစ်ကလဲ”
“ဟုတ်တယ်နော်၊ ရီ ထင်တာက ကျောင်းပြီးရင် ကိုဇော်က ရီ့ကို လာတောင်းမှာဘဲလို့၊ အဲဒီတော့မှ ရီက ကိုဇော့်ကို လက်ခံမယ်လို့ စဉ်းစားထားတာ၊ ဒါပေမဲ့ ရီ ထင်တာတွေ လွဲကုန်တယ်”
“အဲဒါတော့ ဟုတ်တယ်၊ ကိုလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ ရီကို သွားတောင်းပေးဖို့ အမေတို့ကို ပြောထားပြီးသား၊ ဒါပေမဲ့ ရီက ချက်ခြင်းကြီး လက်ထပ်သွားတာ၊ ကိုယ်လည်း ရီတို့ မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာကမ်းမှ သိတယ်၊ သိတာနဲ့ ကိုယ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တိုင်ပင်သေးတယ်၊ ဘာလုပ်ရမလဲလို့၊ လူကလည်း ထူပူနေတာ၊ သတ္တိကလည်း မရှိ၊ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိ”
ရီက ကျနော့်ကို နားလည်သလို လှမ်းကြည့်သည်။ ကျနော်ဆုပ်ထားတဲ့ လက်ကို ရီကလည်း တင်းတင်းလေး ပြန်ဆုပ်လိုက်တာ သတိထားမိလိုက်သည်။
“သူငယ်ချင်းတွေက ပြောတယ်၊ မင်းတို့ဟာက ရည်းစားလဲ မဟုတ်၊ ဟိုက မင်းကို လက်မခံချင်လို့ ရှောင်ပြေးနေတဲ့ဟာ၊ ဘာလုပ်ရမှာလဲ၊ ဘာမှလုပ်မရဘူး ဘာညာနဲ့ ဝိုင်းပြောကြတော့ ကိုယ်လည်း”
“မဟုတ်ဘူး ကိုဇော် မဟုတ်ဘူး၊ ဒီကိစ္စ ရီလက်ခံတာ မဟုတ်ဘူး၊ ရီ အဲ့ဒါကို ရှင်းပြချင်တာ၊ ရှင်းပြချင်နေတာ ကြာပြီ”
“ဖြစ်ပြီးမှ ရှင်းပြလည်း ကိုယ်တို့ ဘာမှမှ လုပ်လို့မရတော့တဲ့ဟာ ရီရယ်”
“ဒါကို ရီလည်း သိပါတယ်၊ ဘာမှလုပ်မရတော့ပေမဲ့ ရီက ကိုဇော့်ကို အမှန်ကို ပေးသိချင်တာ၊ ကိုဇော် ရီ့ကို စိတ်နာသွားမှာ ကြောက်နေတာ၊ အခု ပြန်တွေ့တော့ ကိုဇော်လာနှုတ်ဆက်တာ ရီ အရမ်းပျော်သွားတာ သိလား”
“ရီရာ၊ ကိုယ်တစ်ခါမှ ရီ့ကို စိတ်မနာခဲ့ဖူးပါဘူး၊ ရီ လက်ထပ်သွားတာတောင် ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်ကို မချစ်လို့ ထားသွားတယ်ဘဲ မှတ်တာပါ၊ စိတ်တစ်ခါမှ မနာခဲ့ပါဘူး၊ ရီ့ကို စိတ်ထဲ အမြဲသတိရနေတာ၊ ရှင်းရှင်းပြောရင် ရီ့ကို အခုထိ ချစ်နေတာ သိလား”
“ဟော့တော့်”
“ဟုတ်တယ်ရီ၊ အခု ရီနဲ့ပြန်ဆုံလို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ ရီက အမြဲရှိနေတာ၊ အခု ဆရာကန်တော့ပွဲမှာတောင် ရောက်ရောက်ချင်း ရီ့ကိုဘဲ အရင်ရှာတာ၊ ရီလာလား၊ မလာလားလဲ မသိဘူးလေ”
“အမယ်၊ ရီလည်း ကိုဇော့် ကိုရှာပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရီက ကိုဇော်လာမယ်လို့ မထင်ထားတာ”
“ဟုတ်တယ်၊ ကိုလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို လာဖြစ်မယ် မထင်ထားတာ၊ နောက်မှ ဗြုန်းစားကြီး သွားမယ်ဟာ ဆိုပြီး ကောက်ထွက်လာတာ၊ ဘယ်သူငယ်ချင်းမှ မသိဘူး၊ ဒီရောက်မှ အကုန်အံ့သြကုန်တာ”
“ကဲ ကိုဇော် ရီ့လက်ကိုလွှတ်ပြီး ကားကို သေချာကြည့်မောင်းပါဦး၊ တော်ကြာ ကျိုက္ခမီ မရောက်ဘဲ နေဦးမယ်၊ ကိုဇော်က ကားသာမောင်းနေတယ် လမ်းကို ကြည့်တာနဲနဲ၊ ရီ့ကို ကြည့်နေတာ များများ”
ရီပြောတာလည်း ဟုတ်နေတာမို့ ရီ့လက်ကို တစ်ချက် ခပ်တင်းတင်းလေး ညှစ်လိုက်ပြီးမှ လွှတ်ကာ ကားကို အာရုံစိုက် ပြန်မောင်းလိုက်သည်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ ရီ့ကို အခုထိ ချစ်နေကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်ရလို့ ကျေနပ်သွားသည်။ ပြီးတော့ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းကာ ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ အမှတ်တရလေးတွေ ပြောမိကြသည်။ ကားကို မောင်းလာရင်း မုဒုံအဝင်ကြတော့
“မုဒုံကန်ကြီး ဝင်မလား၊ ကိုယ်တို့တုန်းကတော့ အဲဒီက လဘက်သုတ် တော်တော်ကောင်းတယ်၊ အခု ဝင်ကြည့်မလား”
“အင်း ကောင်းသားဘဲ၊ အခု စောသေးတာဘဲ၊ လမ်းလည်းကြုံတယ်”
“အရင်တုန်းကတော့ မုဒုံမှာ ရေတံခွန်လေး တစ်ခုရှိသေးတယ်၊ ရီ မှတ်မိလား၊ အခု ရှိသေးလား မသိဘူး”
“အင်း ဂျုံးဂျုံးကျ ရေတံခွန်လေ၊ ရှိဦးမယ်ထင်တယ်၊ ကိုဇော် သွားချင်လို့လား”
“ဟင်အင်း၊ သတိရလို့ မေးကြည့်တာ၊ မသွားတော့ပါဘူး၊ ကန်ကြီးဘဲ ခဏဝင်တာပေါ့”
ကန်ကြီးရောက်တော့ ကားကို ကားရပ်တဲ့ နေရာမှာ ရပ်ပြီး ကန်ကြီးစေတီကို အရင်ကန်တော့ကာ ရေကန်ကြီးရှိရာသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ကာ အရင်ကနဲ့မတူ ပြောင်းလဲသွားတာတွေ ပြောရင်း အရင်လို ကန်ကြီးနားက စားသောက်တန်းကို တွေ့တော့
“လာ လက်ဘက်သုတ် စားကြည့်ဦးမယ်၊ အရင်လိုကောင်းသေးလားလို့”
ဟု ရီ့ကို ပြောကာ စားသောက်တန်းဘက် ဆင်းလာလိုက်သည်။ ဆိုင်တွေကို ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း သန့်ရှင်းသပ်ရပ်တဲ့ အသုပ်ဆိုင်တစ်ခုထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ စားပွဲထိုး ချာတိတ်မလေး တစ်ယောက်က ကမန်းကတမ်း ရေနွေးကြမ်းအိုးနဲ့ ခွက်တွေ ကိုင်ပြီး ပြေးလာသည်။ ရီက ဘာတွေရလဲ ဟုမေးတော့ လဘက်သုပ်၊ ဂျင်းသုပ်၊ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် အစရှိတဲ့ အသုပ်ပေါင်းစုံ အမည်ကို ရွတ်ပြသည်။
“ကိုဇော်က လဘက်သုပ် စားချင်တာ မို့လား”
ဟု ကျနော့်ကို လှမ်းမေးတော့ ကျနော်က
“အင်း လူကြီးသုပ်လေ လဘက်နဲ့ အကြော်နဲ့ဘဲ သိလား”
ဟုပြောလိုက်တော့ အင်း ဆိုပြီး လဘက်လူကြီးသုပ်တစ်ပွဲ၊ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ် တစ်ပွဲ လုပ်ဟု ရီက လှမ်းမှာကာ ရေနွေးကရားအိုးထဲက ရေနဲ့ ခွက်ကို ရေကျင်းပြီး ရေနွေးပူပူ ထည့်ပေးသည်။ ကျနော်က စားပွဲမှာ ထိုင်ကတည်းက ရီ့ကိုဘဲ ကြည့်နေမိတော့ ရီက ကျနော့်ကို
“ကိုဇော်နော် ဘာကြည့်နေတာလဲ”
“အော်၊ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ့်မျက်စိထဲမှာ ရီက ကြည့်လို့ အရမ်းကောင်းနေလို့”
“ရီလည်း အဖွားကြီး ဖြစ်နေပါပြီနော်”
“အသက်ကြီးပေမဲ့ မပျက်စီးသေးပါဘူးလေ”
“ဘာပြောတယ် ကိုဇော်နော်၊ စကားကိုက”
“မဟုတ်ဘူးလေ၊ ကိုယ်ဆိုလိုတာက အသက်သာကြီးတယ် ရီက သူများတွေလို တကယ့်ကို အသက်ကြီး သွားတယ်လို့ မထင်ရဘူးလို့ ပြောတာပါ၊ မနေ့က ကျောင်းမှာ မတွေ့ဘူးလား၊ တော်တော်များများက ဘယ်လောက်ဘဲ လှနေအောင် ပြင်ထား ပြင်ထား အသက်ကြီးတာက သိသာနေတယ်၊ အခု ရီ့ကိုကြည့်ရတာ ဟိုးအရင် နှစ် ၃၀ လောက်က အတိုင်းဘဲ၊ အဝတ်အစား ဝတ်တာကအစ၊ အရင်လိုဘဲ ရိုးရိုးလေးနဲ့ လှနေအောင် ဝတ်တတ်တယ်၊ အသက်ကြီးသွားတယ်လို့ကို မထင်ရဘူး”
“ကိုဇော်နော် သွား၊ ဒါ တမင်သက်သက် မြှောက်နေတာ၊ မသိဘူးများ မှတ်နေလား”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ မဟုတ်ပါဘူးရီရ၊ ကိုယ်က အဲလိုဘဲ တကယ်မြင်လို့ ပြောတာ”
ဒီတော့ ရီလည်း ပြုံးကာ ကျနော့်ကို သေချာပြန်ကြည့်ရင်း
“ကိုဇော်ရော ဘာထူးလဲ၊ တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းပင်နဲ့၊ သူ့ကိုယ်သူ လူငယ်လေး ကျနေတာဘဲ၊ ပြီးတော့ ဒီကလူတွေလို ကိုဇော်က ဗိုက်ကရွှဲမနေတော့ လူငယ်စတိုင် ပိုပေါက်တာပေါ့၊ နောက်ပြီး ကိုဇော်က အရင်ကထက်တောင် အခု ပုံစံက ပိုခန့်လာတယ်၊ နည်းနည်း ပိုပြည့်လာလို့လား မသိဘူး”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရီကလည်း၊ မြှောက်စရာ မရှိ အချင်းချင်းဘဲ ပြန်မြှောက်နေ၊ ဒါပေမဲ့ ရီ့ကို အခုလို ဆက်ဆံနေတာ ရီ အရင်လို ချောနေ၊ လှနေသေးလို့ တော့ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ရီ အဖွားကြီးပုံစံ ဖြစ်နေလည်း ကိုယ်ကတော့ ဒီအတိုင်းဘဲ ဆက်ဆံမှာဘဲ၊ အဲဒါက တကယ်ပြောတာ၊ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ ရီက ဘယ်တော့မှ ပြောင်းလဲသွားမှာတော့ မဟုတ်ဘူး”
“အမယ်၊ ရီလည်း အတူတူပါဘဲနော်၊ ကိုဇော်က ထိပ်ကြီးပြောင်ပြီး ဗိုက်ကြီးရွှဲနေလဲ ရီ့စိတ်ထဲမှာ ကိုဇော်က ကိုဇော်ပါဘဲ”
တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်မြှောက်ကာ သဘောကျနေတုန်း မှာထားတဲ့ အသုပ်လာချပေးတာနဲ့ အစားဘက် စကားလမ်းကြောင်းရောက်သွားပြီး အသုပ်တစ်ဇွန်းစီ စားလိုက်၊ ရေနွေးကြမ်းသောက်လိုက်၊ အသုပ်အကြောင်း ပြောလိုက်နဲ့ စောစောက စကားခဏ ပြတ်သွားသည်၊
………………………………………………………….
မုဒုံမှ ထွက်ပြီး ကျိုက္ခမီ လမ်းမပေါ်ရောက်တော့ ရီ့ကို စကားပြန်စလိုက်သည်၊
“ရီ”
ရီက ထူးသည့် သဘောနှင့် ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တော့
“ကိုယ် ရီ့ကို အပြောချင်ဆုံး စကားရှိတယ် သိလား”
ရီက သိသည့် သဘောနှင့် ရှက်ကိုးရှက်ကမ်း ပြုံးကာ ဟိုဘက်လှည့်သွားသည်။
“ကိုယ် ကျောင်းတုန်းကဆို ရီ့ကို ပြောချင်တာတွေ ဆို စာရေးစက္ကူ စာရွက်လှလှလေးထဲ ရေး၊ စာအိပ်လှလှလေးထဲ ထည့်ပြီး လွယ်အိပ်ထဲ ဆောင်ထားတာ၊ ရီ့ကိုပေးမယ်ပေါ့၊ တကယ်တန်းကြ မပေးရဲလို့ မပေးဖြစ်ဘူး၊ နောက် ရီ့ကို မပေးဖြစ်ဘဲ ကြာလို့ စာအိပ်က နည်းနည်းဟောင်းသွားရင် အသစ်တစ်စောင် ထပ်ရေး၊ စာအိပ်အသစ်ထဲ ထပ်ထည့်နဲ့ နောက်ဆုံး ရီလက်ထပ်သွားတော့ ကိုယ့်မှာ စုစုပေါင်း ဘယ်နှစ်စောင် ကျန်လဲသိလား”
ရီက ကျနော့်ဘက် ပြန်လှည့်ကာ ဟုတ်လို့လား သဘောနှင့် ကြည့်တော့ ကျနော်က စကားကို ဆက်လိုက်သည်၊
“မှတ်မှတ်ရရ ၂၄ စောင်ရှိတယ်၊ အရင်ကတော့ မပေးဖြစ်ပေမဲ့လည်း ရီနဲ့ လက်ထပ်ရင် ရီ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်းပြမယ် ဆိုပြီး သိမ်းထားတာ၊ ရီက လက်ထပ်လိုက်တော့”
ကျနော်က စကားကို မဆက်ဘဲ ရပ်လိုက်တော့ ရီက မေးတယ်။
“ကိုဇော့်မှာ အဲဒီစာတွေ အခုထိ ရှိသေးလား”
“ဟင်အင်း၊ မရှိတော့ဘူး”
“ဘာလဲ၊ မီးရှို့လိုက်တာလား”
“ဟင်အင်း၊ ရီ လက်ထပ်လိုက်တဲ့နေ့မှာ ကို အဲဒီစာတွေကို သေတ္တာသေးသေးလေးထဲ ထည့်၊ ပြီးတော့ ကျောက်စရစ်ခဲတွေ အပြည့်ထည့်ပြီး သော့ခတ်လို့ သံလွင်မြစ် ဘောတံတားကနေ ရေထဲ ပစ်ချလိုက်တာ”
“ရီ တကယ်ဖတ်ချင်လိုက်တာ”
“အခုချိန် ရီ ဖတ်ရင် ရယ်စရာကြီး ဖြစ်နေမယ် ထင်တယ်၊ အဲဒီတုန်းက ရေးထားတာ ရီ့ကိုမှ မရရင် သေတော့မဲ့ အတိုင်း၊ ဟား ဟား ဟား ဟား၊ တကယ်တန်းကြ မသေဘဲ အခုထိ ကျန်းကျန်းမာမာကြီး၊ ဒါပေမဲ့ ရီရာ အဲဒီတုန်းက ကိုယ် ဘယ်လောက်ခံစားလိုက်ရလဲဆိုတာ ကိုယ်ဘဲသိတယ်”
ကျနော်က အရွှန်းဖောက်ကာ ရယ်ရင်း ပြောပေမဲ့ ရယ်သံက အသက်မပါမှန်း သိသာနေသည်။ ရီက လိုက်မရယ်။ မရယ်သည့်အပြင် ကျနော့် ခံစားချက်ကို နားလည်သလို ရီကလည်း သူ့ခံစားချက်ကို ပြောပြသည်။
“ရီ သိပါတယ်၊ ရီလည်း ကိုဇော့်လိုဘဲ ခံစားရပါတယ်၊ နောက်ပြီး အဲဒီတုန်းက ရီ လက်မထပ်ရင် မဖြစ်လို့ လက်ထပ်လိုက်ရတာ၊ အဲဒီအကြောင်းကို ရီ ကိုဇော့်ကို အရမ်းရှင်းပြချင်တာ၊ ရီ့ သူငယ်ချင်း မိသန်းနဲ့တောင် တိုင်ပင်သေးတယ်၊ ကိုဇော့်ကို အကြောင်းရင်း ပြောပြရင် ကောင်းမယ်လို့၊ မိသန်းက ဘာပြောလဲ သိလား”
ကျနော်က ကားမောင်းရင်း ရီ့ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ရီက စကားဆက်သည်။
“နင်တို့ကလည်း ချစ်သူတွေလည်း မဟုတ်၊ ဟိုက နင့်ကို လိုက်သာလိုက်နေတာ ဘာမှလည်း လာပြောတာ မဟုတ်၊ ကိုယ်က သွားရှင်းပြရင် သိက္ခာတောင် ကျသေးတယ်၊ ပြီးတော့ နင်က အဲဒီလူကိုဘဲ ယူမှ ဖြစ်မှာ၊ နင့် အဖြစ်ကို ကိုဇော်လည်း လာကယ်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘာမှ မရှင်းပြနဲ့ ဒီအတိုင်းထားလိုက်၊ ဆိုပြီး အတင်းပြောတာနဲ့ ရီလည်း ဒီအတိုင်းဘဲ နေလိုက်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ရီ့စိတ်ထဲမှာ တကယ်ဘဲ ကိုဇော်ကို ရှင်းပြချင်နေတာ၊ ရီလည်း အဲဒီတုန်းက တော်တော်လေး ခံစားလိုက်ရတယ် ဆိုတာ ရီ့ဖာသာရီဘဲ သိတယ်”
ရီက ပြောရင်း အသံတိုးကာ တိမ်ဝင်သွားသည်။ ရီပြောမှ ကျနော်လည်း ရီ့အဖြစ်ကို နားလည်သွားသည်။ ခံစားချက် ကိုယ်စီကို ရင်ဖွင့်နေတုန်း ရီ့ဖုန်းက အသံမြည်လာသည်။ ဖုန်းလာတော့ ရီက ဖုန်းကို ကြည့်ရင်း ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ကာ ခံစားချက်ကို ထိမ်းရင်း
“မိသန်းဆီကဖုန်း၊ ကိုဇော် ခဏနော်”
ဆိုပြီး စပီကာဖွင့်ကာ ထူးလိုက်သည်။
“ဟဲလို”
“ဟဲလို၊ ရီလား၊ နင်အားပြီလား၊ ငါ လာခေါ်ရတော့မလား”
မိသန်း မေးတဲ့ စကားကြောင့် ရီက ကျနော့်ကို ဘာပြောလိုက်ရမလဲဟု သဘောမျိုးနှင့် လှမ်းကြည့်ကာ ပါးစပ်ကို လှုပ်ရုံ အသံမထွက်ဘဲ မေးသည်။ ကျနော်က သဘောဟု ပါးစပ်လှုပ်ရုံ အသံမထွက်ဘဲ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ဆောရီး မိသန်း၊ ငါ ဈေးမပတ်ဖြစ်တော့ဘူး၊ မအားတော့လို့”
“ဘာလဲ၊ နင့် ကိုဇော်က မပေးပြန်တော့ဘူးလား၊ အခု နင် ဘယ်မှာလဲ၊ ငါ့ကို မှန်မှန်ပြော”
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ငါတို့ ကျိုက္ခမီ ဘုရားဖူး ထွက်လာတာ၊ အခု လမ်းမှာ၊ မုဒုံကတောင် ထွက်လာပြီ”
“နင်တို့ နှစ်ယောက်ထဲလား”
“အင်း၊ မနက်စာ စားရင်းနဲ့ စကားစပ်မိပြီး မရောက်တာကြာလို့ သွားဖြစ်တာ”
“အေးပါ၊ အေးပါ၊ ငါ့ကိုတောင် ခေါ်ဖို့ သတိမရဘူး မို့လား၊ သွား သွား နင်တို့ဘဲ သွား၊ ဒါဆိုလည်း မနက်ဖြန်မှ ဈေးပတ်တော့မယ်၊ နင်ပြန်လာမှ”
“ငါက မနက်ဖြန် ကားတက်ချိန်မှ ပြန်ရောက်တော့မှာ၊ အခန်းတောင် အပ်ခဲ့ပြီ”
“ဘုရားရေ၊ နင်တို့က ကျိုက္ခမီအပြင် ဘယ်များ သွားဦးမလို့လဲ”
“ကျိုက္ခမီပါဘဲ၊ ပြီးတော့ စက်စဲမှာ တစ်ညအိပ်မလို့၊ မနက်ဖြန်မှ ပြန်လာမယ်”
“ငါထင်တယ်၊ ငါထင်တယ်၊ မနေ့ထဲက နင်တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရတာ၊ ဝေဒနာဟောင်းတွေ ပြန်ထနေတာ ငါသိတယ်နော်”
“နင်ကလဲ၊ နင်ထင်သလို မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ အခုဟာက သူငယ်ချင်း ဘုရားဖူးထွက်တာ၊ နင်တို့ အဲလို နောက်လို့ မခေါ်ချင်တာ သိလား”
“မိရီနော် လူကြားကောင်းအောင် ငါ့ကို လာမပြောနဲ့၊ ငါမသိဘူး မှတ်နေလား၊ နင့်ဖာသာ ရိုးရိုးဘဲသွားသွား၊ ဆန်းဆန်းဘဲ သွားသွား၊ နှစ်ယောက်ထဲ သွားတာ တခြားသူတွေသိရင် မကောင်းဘူး၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ်သွား”
“အင်းပါ၊ ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး၊ နင့်ကိုဘဲ ပြောပြတာပါ၊ ငါပြန်လာရင် နင့်အတွက် ကျောက်ပွင့် ကောင်းကောင်း ဝယ်လာပေးမယ်”
“အေးပါဟာ၊ ငါနားလည်ပါတယ်၊ အခုဆုံတုန်း နင်ပြောချင်တဲ့ စကားတွေလည်း တစ်ခါထဲ အကုန်ပြောခဲ့၊ အလွမ်းလည်း တစ်ခါထဲ အပြီးသယ်ခဲ့၊ ပြီးတော့ မနက်ဖြန် နင်မပြန်ခင် ကျောက်ပွင့်လည်း ငါ့ဆီ ဝင်ပေးဖို့ မမေ့နဲ့”
“အေးပါ၊ အေးပါ၊ လာပေးမယ်၊ စိတ်ချ၊ ဒါဘဲနော်”
“အေး၊ အေး ဒါဘဲ”
ဖုန်းချသွားပြီးတော့ ရီက ကျနော့်ကို
“တွေ့လား၊ ဒါကြောင့် သူတို့ကို မခေါ်ချင်တာ၊ စဖို့ဘဲ သိတယ်”
“အင်းလေ၊ ကိုယ်တို့ကလည်း စချင်စရာ ဖြစ်နေတာကိုး၊ အော်… ရီ၊ စောစောက စကားစတောင် ပြတ်သွားတယ်”
“ဘာများလဲ”
“ရီ့ကို ကိုယ်ချစ်တယ်ဆိုတာ အခု ထပ်ပြောမလို့ဟာ”
“အာ ကိုဇော်ကလဲ”
“ဟုတ်တယ် ရီ၊ ကိုယ်လည်း သိပ်ပြီး မစောင့်ထိန်းချင်တော့ဘူး၊ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်က အရင်ကတည်းက တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ချစ်နေခဲ့ကြတယ်ဆိုတာ အခုသိပြီဘဲ၊ အကြောင်းကြောင်းကြောင့်သာ မပေါင်းရတာ၊ ကိုယ်တော့ လက်ရှိဘဝကို မေ့ထားပြီး အခု ခရီးလေးမှာ ရီနဲ့ ကိုယ် ချစ်သူတွေလိုဘဲ နေချင်တယ်”
……………………………………………………….
ရီက ကျနော့်စကားကြောင့် ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးသလို မျက်စိကို စွေကြည့်ရင်း ခပ်ထေ့ထေ့ပြောသည်။
“အခု ခရီးလေးတစ်ခုဘဲလား၊ ကိုဇော်က ဒီကပြန်ရင် ရီ့ကို မေ့လိုက်တော့မယ်ပေါ့၊ ဟုတ်လား”
ရီပြောမှ ကျနော့် စကားကို ရီ ဘယ်လို အဓိပ္ပာယ် ပေါက်သွားလဲဆိုတာ သတိထားမိလိုက်ပြီး
“အာ မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး၊ ကိုပြောတာ အဲလိုမဟုတ်ဘူး၊ မေ့လို့ရမလား ရီရာ၊ ချစ်သူလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မတော်ရသေးတဲ့ အချိန်ကတောင် မေ့လို့မရခဲ့တာ၊ ချစ်သူလို့ ဖြစ်လာမှတော့ မေ့လို့ရမလား၊ ရီကလည်းကွာ၊ ကိုယ်ဘာကို ဆိုလိုတယ်ဆိုတာ သိသိကြီးနဲ့”
“မသိပါဘူး”
“ကဲ မသိရင်”
ကျနော်က ကားကို လမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်ပြီး စက်ပါသပ်လိုက်သည်။ နောက် ရီ့ဘက်လှည့်ကာ လက်ကို လှမ်းဆွဲလို့ ကျနော့်ဘက် ကိုင်းကျလာတဲ့ ရီ့ကိုယ်ကို ဖက်လိုက်သည်။
“အို့ အို့ ကိုဇော် ကိုဇော်”
“ရီ့ကို ကိုယ်ချစ်တယ်၊ အရမ်းချစ်တယ်၊ အရင်ကလည်း ချစ်တယ်၊ အခုလည်း ချစ်တယ်၊ နောက်လည်း ချစ်တယ်၊ ဘာဖြစ်ဖြစ် ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ အမြဲတမ်း ချစ်တယ်၊ ကဲ သိပလား”
“အဲ့ အဲ့ တော်ပြီ တော်ပြီ၊ လွှတ်၊ လွှတ်၊ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ကလေးကလားနဲ့၊ မရှက်ဘူးလား”
ရီက ရှက်ကိုးရှက်ကမ်းနှင့် ကျနော်ဖက်ထားတာကို မလွတ်အောင်ရုန်းရင်း ပြောသည်၊ ကျနော်က မလွှတ်ဘဲ အတင်းထပ်ဖက်လိုက်ရင်း
“မရှက်ပါဘူး၊ ချစ်တာ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ၊ ကိုယ်က အခုမှ ရီ့ကိုချစ်တယ်လို့ ပြောရဲတာ၊ ကိုယ်လည်း ရီ့ဆီက ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကား ကြားချင်တယ်၊ ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်လို့ ပြောပါဦး”
“အာကွာ ကိုဇော်ကလဲ”
“မအာကွာနဲ့ကွာ၊ ပြောပါ၊ ကိုယ်လည်း ကြားချင်တာပေါ့၊ မပြောရင် ဖက်နမ်းမှာနော်”
ပြောရင်း ရီ့ခေါင်းက ဆံပင်ကို နမ်းလိုက်သည်။ ကျနော့် အနမ်းကြောင့် ရီ ကမန်းကတမ်းပြောသည်။ ရီ လည်း အခုမှ အပျိုပေါက်စလေးလို အရှက်ပိုနေတာလား မပြောတတ်။
“အို့ အိုး ချစ်တယ် ချစ်တယ်၊ တော်ပြီ တော်ပြီ၊ လွှတ်တော့ လွှတ်တော့”
“အမလေး ဒီစကား ကြားချင်နေတာ၊ ဝမ်းသာလိုက်တာ ရီရာ၊ ကိုယ်လည်း ရီ့ကို အရမ်းချစ်တယ်”
ပြောရင်း ရီ့ကို အားရပါးရဖက်ကာ ပါးကို အကြာကြီး ကပ်နမ်းလိုက်သည်။
“အိုး . . . ကိုဇော်”
ပြီးမှ ရီ့ကိုယ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
“အရမ်းပျော်တာဘဲ ရီရာ၊ ကိုယ်တစ်သက်မှာ အပျော်ဆုံးဘဲ၊ ဒီဘဝမျိုး တစ်သက်လုံး မရတော့ဘူး ထင်ထားတာ”
ဝမ်းသာလုံးဆို့နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာပေါ်မှ အပြုံးက ဘယ်လိုမှ ဖုံးဖိမရ။ ရီလည်း ပျော်နေသလို အပြုံးက ကျနော့်နှင့် အပြိုင်၊ ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးရင်း
“ပြောလည်း နမ်းခံထိတာဘဲ၊ ဒီလိုမှန်းသိ မပြောပါဘူး”
“မပြောရင် ပိုနမ်းမှာပေ့ါ”
“ကိုဇော်နော် အခုမှ တော်တော်ကဲနေ၊ ကဲပါ၊ မောင်းပါ”
ရီ့စကားကြောင့် ကားကို စက်နှိုးကာ မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ မထင်မှတ်ထားဘဲ အချိန်တိုလေး အတွင်းမှာ အရင်က အုံ့ပုန်းထိမ်းထားသမျှ ပေါက်ကွဲကုန်သည်။ အခုမှ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဟိုတစ ဒီတစ ခေါင်းထဲရောက်လာသည့် အရင်တုန်းက အဖြစ်တွေကို ပြန်ပြောရင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ပိုနားလည်လာသလို တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ပိုသိလာသည်။
…………………………………………………….
ကျိုက္ခမီရောက်တော့ ဘုရားမဖူးခင် မနက်စာ စားကြသည့် အခါလည်း တစ်ယောက်အကြိုက် တစ်ယောက်လိုက်ကာ ချစ်စ ခင်စ ကြင်နာစ လင်မယားလို တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အပြိုင်အဆိုင် အကြင်နာပိုနေကြမိသလို၊ ဘုရားဆီသွားသည့် စင်္ကြန်လမ်း တလျှောက်မှာလည်း တစ်ယောက်လက် တစ်ယောက်တွဲကာ အပြုံးကိုယ်စီနှင့်၊ အရင်က တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အုံ့ပုန်းချစ်ခဲ့သမျှ အခုမှ အားလုံးကို မေ့ကာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ချစ်မိကြတော့သည်။
“ရီ”
လက်ဆောင်ပေးဖို့ရော၊ အိမ်အတွက်ရော ဒေသထွက်ပစ္စည်းတွေ လက်မအားအောင် ဆွဲထားရင်းပင် ရီ့ကို ပုခုံးချင်းထိရုံ တိုက်လိုက်ပြီး ခပ်တိုးတိုး လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ ရီက
“အင်၊ ဘာထပ်ဝယ်ဦးမလို့လဲ”
“မဝယ်ပါဘူး၊ ဟို သီချင်းကို သတိရလို့၊ ဘာလဲ၊ စက်စဲရောက်ရင် ရေကူးမယ် ဆိုလား”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကိုဇော်နော်၊ ရီက ရေမကူးတတ်ဘူး”
“စက်စဲမှာ ရေကူးတတ်စရာမှ မလိုတာ၊ ကားတာယာကျွတ်လို လေဘော်လုံးကြီး ငှားပြီး လှိုင်းစီး၊ ပျော်စရာကြီး၊ ရီ ငယ်ငယ်က မစီးဖူးဘူးလား”
“အင်း၊ စီးတော့ စီးဖူးတယ်၊ အခု ရီ့မှာ ရေကူးဝတ်စုံလည်း မရှိဘူး”
“မလိုပါဘူး၊ ဒီအတိုင်းဘဲ ထမီနဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ကူးလို့ရတာဘဲ၊ ကိုယ်က ရီနဲ့အတူ ရေကူးဦးမယ်”
“အင်းပါ၊ အင်းပါ”
စက်စဲရောက်တော့ ကမ်းစပ်ကို မျက်နှာမူထားသည့် ဘန်ဂလိုဆောင်လေး တစ်ခု ငှားလို့ရသည်မို့ ပိုအဆင်ပြေသွားသည်။ ရီက ကျနော်နှင့် တစ်ခန်းထဲနေရမှာ ရှက်နေသေးသည်။ အတူသွားငှားတုန်းကတော့ ဘာမှမပြောဘဲ အခန်းသော့ယူကာ အခန်းဆီလာတော့မှ ရီက ကျနော့ကို တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့်
“ကိုဇော်ကလည်းကွာ ၂ ခန်းယူလည်း ရရဲ့သားနဲ့ဟာကို”
“ရီကလည်းကွာ တစ်ခန်းထဲနေလည်း ရနေတာဘဲ၊ သူစိမ်းတွေမှ မဟုတ်တာ”
“သူစိမ်းမဟုတ်လို့ပေါ့၊ ချစ်သူတွေ တစ်ခန်းထဲနေတော့ ကောင်းမလား”
“ပိုတောင်ကောင်းသေး၊ ရီ ကိုယ့်ကို ယုံတယ်မို့လား”
“အိုး ဘာဆိုင်လို့လဲ၊ ယုံတာနဲ့ တစ်ခန်းထဲနေတာနဲ့”
“ယုံတော့ တစ်ခန်းထဲနေလည်း ကောင်းတာပေါ့”
တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့် ပြောရင်း အခန်းရှေ့ရောက်တော့ လက်ထဲက သော့နှင့် အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။
“အဲ့တော့ ကုတင်ကလည်း တစ်လုံးထဲ”
“တစ်လုံးထဲပေမဲ့ အကျယ်ကြီးပါ ရီကလဲ၊ ရီက ဘာတွေ တွေးကြောက်နေတာလဲ၊ မပြုတ်ကျပါဘူး”
“ကိုဇော်နော်”
အခန်းတံခါးကို လှမ်းပိတ်လိုက်ပြီး ရီ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲဖက်လိုက်သည်။
“အို့”
“ချစ်တယ်ရီရာ”
“ကိုဇော်နော်၊ အဲဒါတွေပေါ့ ကြောက်တာ”
“ရီကလည်းကွာ ချစ်သူတွေဘဲ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့၊ ဘာမှကြောက်စရာ မရှိဘူး၊ ကိုယ်တို့က လူပျိုပေါက်၊ အပျိုပေါက်လေးတွေမှ မဟုတ်တာ၊ ပြီးတော့ ဟိုးအရင်ထဲက တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ချစ်နေတဲ့သူတွေ”
ပြောရင်း ခါးကို လက်တစ်ဖက်နှင့် တင်းတင်းဆွဲဖက်ကာ လက်တစ်ဖက်က ရီ့မေးစေ့ကို ကိုင်ကာ မော့လိုက်ပြီး နဖူးကို နမ်းလိုက်သည်။
“အရမ်းတော့ မကဲနဲ့ ကိုဇော်ရာ၊ အခုမှ ရီ ကြောက်လာပြီ”
“အင်းပါ၊ ကိုယ့်ကိုယုံ၊ ဟုတ်ပြီလား”
အနမ်းက နဖူးမှ ပါးပြင်သို့၊ နောက် ရီ့နှုတ်ခမ်းကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနှင့် ထိရုံနမ်းလိုက်ပြီ ချစ်တယ်ရီရာ အရမ်းချစ်တယ်လို့ ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး ငုံလိုက်သည်။ ခဏလေးကြာတော့ ရီက ကျနော့်ကျောကို ပြန်ဖက်လာသည်။ ခပ်ကြာကြာလေး နမ်းပြီးမှ ရီ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ခွာလိုက်ကာ
“ချစ်တယ်ရီရာ၊ ရီရော ချစ်တယ်မို့လား”
“ချစ်လို့ ရီလည်း ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလည်း မသိဘူး၊ မဖြစ်သင့်တာတွေ အကုန်ဖြစ်ကုန်ပြီ ထင်တယ်”
“ကဲပါ ဒါတွေ မစဉ်းစားနဲ့၊ မဖြစ်သင့်တာ ဘာမှမရှိဘူး၊ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်က ချစ်သူတွေ၊ အခု ချစ်သူတွေလိုဘဲ နေမယ်၊ လာ ပင်လယ်ထဲ ဆင်းမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ရီ့ကိုလွှတ်ကာ ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ထိပ်က ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ဇစ်ဆွဲချလိုက်တော့
“အိုး ကိုဇော်ကလဲ၊ ရေချိုးခန်းထဲ သွားလဲတာမဟုတ်ဘူး”
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ရီက ပြောရင်း ဟိုဘက်လှည့်လိုက်တော့
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
“တော်ပြီ တော်ပြီ ရီကတော့ ရေချိုးခန်းထဲဘဲ သွားလဲမယ်”
ဟု ဆိုကာ သူ့အိပ်ကိုဖွင့်ကာ ရေကူးဖို့ အဝတ်အစား ထုတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးတော့သည်။ ကျနော်လည်း အိပ်ဖွင့်ကာ အသင့်ပါလာသည့် ရေကူးဘောင်းဘီ ခပ်ပွပွကို ထုတ်လိုက်ကာ လဲဝတ်လိုက်သည်။ နောက်မှ သတိရပြီး နေ့လည်နေ့ခင်း ကမ်းခြေမှာ နေကျဲကျဲတောက် ပူနေသည်မို့ ပါလာတဲ့ နေလောင်ဒဏ် ခံနိုင်သည့် လိုးရှင်းဘူးကို ထုတ်ကာ မျက်နှာနှင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို မှီသလောက် လျှောက်လိမ်းနေတုန်း ရီလည်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ ရီက ခြေသလုံးလောက်ထိ ဘောင်းဘီနှင့် ဘလောက်စ် အင်္ကျီ ခပ်ပွပွ၊
“တော်သေးတယ် လိုလိုမယ်မယ် ဘောင်းဘီ တစ်ထည်ပါလာလို့”
“အင်း ပါလာလို့ တော်သေးတယ်၊ ကိုယ်တောင်စဉ်းစားနေတာ ဘောင်းဘီတစ်ထည် ဒီနားကဆိုင်မှာ ရီ့အတွက် သွားဝယ်မလားလို့၊ ထမီကြီးနဲ့ဆို တော်ကြာ လှိုင်းပုတ်လို့ လန်သွားရင် ကိုယ်မကြည့်ရဲဘူး ဟား ဟား”
“အိုး ကိုဇော်ကလည်း ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“လာ အပြင်မှာ နေက ကျစ်ကျစ်တောက် ပူနေတာ နေဒဏ်ခံနိုင်အောင် လိုးရှင်းလိမ်းလိုက်၊ နို့မိုဆို ရီ့ အသားတွေ နေလောင်ပြီး လန်ကုန်မယ်၊ လာ ကိုယ်လိမ်းပေးမယ်”
“အိုး ကိုဇော်ကလည်း ရီ့ဖာသာလိမ်းမယ် ရပါတယ်၊ ပေး ပေး”
“မဟုတ်ဘူးလေ ရီ မမှီတဲ့ နောက်ကျောဘက်ကို ကိုယ်လိမ်းပေးမယ်၊ ရီကလည်း ကိုယ့်ကြောကို လိမ်းပေး၊ ဘာလဲ ရှက်နေပြန်ပြီလား”
“အင်း”
“အမလေးဗျာ၊ အခုထိ ရှက်တုန်းဆို မဖြစ်ဘူး၊ ထပ်နမ်းဦးမှ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကိုဇော်နော် ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘူး”
နောက်တော့လည်း ရီက သူ့ဆံပင်ကို ကိုင်ပြီး ပင့်ပေးကာ ခေါင်းငုံ့ပေးတော့ ရီ့ ဂုတ်သားလေးနဲ့ အင်္ကျီအောက်က ပေါ်နေသမျှ ပုခုံးနဲ့ ကြောကို သေသေချာချာ လိမ်းပေးမိသည်။ ရီက ကျနော့်ကြောပြင် ပြောင်ပြောင်ကြီးကို ပြန်လိမ်းလို့။ ကျနော်တောင် ဒါလေးနဲ့ ဒီလောက်ရင်တုန်နေရင် ရီ တော့ ဘယ်လောက် ရင်တုန်နေမလဲ မသိ။
……………………………………………………
တဟေးဟေး တဟားဟား နှင့် ဆယ်ကျော်သက် ကလေးတွေလို ပင်လယ်ထဲမှာ ကားတာရာကျွတ် ဘောကွင်း တစ်လုံးနှင့် အတူလှိုင်းစီးကြသည်။ ရေတက်ချိန်နှင့် ကြုံသည်မို့ လှိုင်းက မသေး။ တစ်ချက် တစ်ချက် လှိုင်းပုတ်လိုက်တိုင်း လူက ဘောကိုဖက်တွယ်ထားရင်း ယိုင်သွားသည်။ ကျနော်က ဘောကိုတစ်ဖက်၊ ရီ့ခါးကို တစ်ဖက် ဖက်ရင်း လှိုင်းပုတ်ဒဏ်ကြောင့် မလွင့်အောင် ထိန်းပေးရသည်။ ရီကလည်း လှိုင်းကြီးလာတိုင်း ဟော ဟော လာပြီ လာပြီနှင့် ကျနော့်ကို အတင်းဖက်တတ်သည်။ ပြီးတော့ တခစ်ခစ် တဟားဟားနှင့် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ရယ်မိသည်။
ပင်လယ်ကြီးက ရီ့ အရှက်တရားကို ခဝါချလိုက်သလို ကျနော်လည်း ရီ့ကို အကိုင်အတွယ်မှာ အကန့်အသတ်မရှိ ပါမစ်ရသွားသကဲ့သို့ ရဲရဲတင်းတင်းပင် ပွေ့ဖက်ရဲလာသည်။ တဖြေးဖြေး ရဲလာသည်နှင့် မတော်တဆ ထိတွေ့မှု့တွေက များလာသလို ရီက ဘာမှမကန့်ကွက်။ ကျနော်တို့ ကူးနေသည့် နေရာက ဟိုတယ်ပိုင် ကမ်းစပ်ဖြစ်၍ လူကရှင်းနေသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတော့ အဖွဲ့လိုက် ရေကူးနေသူတွေ ရှိပေမဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် သေချာမမြင်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က လူရှင်းနေသဖြင့် ပို၍ ရဲတင်းသည်လား မပြောတတ်။ ပထမ ဘောကွင်းကို ဖက်တွယ်ကာ လှိုင်းစီးရင်း နောက်တဖြေးဖြေးနှင့် ဘောကွင်းပေါ် နှစ်ယောက်သား ပူးပူးကပ်ကပ် အတူပက်လက်အိပ်ကာ လှိုင်းစီးသည့်အထိ ဖြစ်လာသည်။
“ဟော ဟော ကိုဇော် ကိုဇော် ဟိုမှာလာပြီ လာပြီ အိုး အကြီးကြီးဘဲ အကြီးကြီးဘဲ ဒီဘက်ကို ဒီဘက်ကို ယက် ယက်”
ပျော်ရွှင်နေသည့် ကလေးတစ်ယောက်လို အသံစာစာနှင့် တက်လာသည့် လှိုင်းကိုကြည့်ကာနှင့် ကျနော့်ကို ပြောရင်း သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ဘောကွင်း လည်သွားအောင် ရေကိုယက်သည်။ ကျနော်ကလည်း ရီပြောသလို လက်တစ်ဖက်နှင့် ရီ ယက်ခိုင်းသလို ယက်သည်။ ကျန်လက်နှစ်ဘက်က ဘောကွင်းအတွင်းမှာ တစ်ယောက်လည်ပင်း တစ်ယောက်ဖက်လို့။
လှိုင်းဒဏ်ကို ကြွတက်နေသည့် ဘောကွင်းဘက်က မခံဘဲ ဘောကွင်း မလန်သွားအောင် လေးသည့် ကျနော့်ဘက်က ဆီးခံမှ ဘောကွင်း မမှောက်မှာကို စီးနေရင်း အတွေ့အကြုံအရ သိသည်မို့ လှိုင်းကို ကြည့်ကာ ဘောကွင်းကို လည်သွားအောင် အတူတူ ယက်ကာ ဘောကွင်းမမှောက်ဘဲ ညိမ့်ကနဲ လှိုင်းစီးသလို ဖြစ်အောင် အတူကြိုးစားရသည်က အရသာလိုဖြစ်လာသည်။ အစကတော့ အထာမကျဘဲ ခဏခဏ မှောက်ပေမဲ့ ခဏကြာတော့ အကြောင်းသိလာကာ မမှောက်တော့။ ကမ်းစပ်ရောက်ကာ ဘောကွင်း သောင်ပေါ်တင်သည်အထိ စီးလာလိုက်၊ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ဘောကွင်းပြန်ဆွဲကာ ခပ်လှမ်းလှမ်း ရေနက်ပိုင်းဆီ ပြန်သွားလိုက်နှင့် ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန် စီးနေကြသည်။
ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်းမသိ စီးပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ လူက ပန်းလာသည်။ ဘောကွင်းက ကမ်းစပ်သောင်ပြင်ပေါ် လာတင်သော်လည်း ဘောကွင်းပေါ်က လူတွေက မထချင်တော့။ နှစ်ယောက်သား ဘောကွင်းပေါ် ပက်လက်မှိန်းနေရာက
“တော်ပြီ ကိုဇော်ရာ မောပြီ၊ နားရင်း အုန်းရည်လေး ဘာလေး သောက်ရအောင်”
“အင်း ကောင်းသားဘဲ”
အစောပိုင်း အခေါက်ပေါင်းမြောက်များစွာက ကမ်းစပ်ရောက်သည်နှင့် နှစ်ယောက်သား ဘောကွင်းပေါ်က ဘယ်လို ထလိုက်လဲမသိ။ အခု နားတော့မယ်ဆိုမှ ထလို့ မရတော့။ နှစ်ယောက်လုံး ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက ဘောကွင်းမှာ စွပ်ပြီး မကြွ။ ကျနော်ကလည်း ရုန်းထ၊ ရီကလည်း ရုန်းထဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ဘောကွင်းမှ ကျွတ်မသွားဘဲ တစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား ဟိုရုန်း ဒီရုန်းနှင့် ထမရသည်မို့ လေးငါးကြိမ်အရောက်မှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ရယ်မိသည်။ နောက်မှ ကျနော်က ရီ့ကို
“ရီ ညိမ်ညိမ်နေ၊ ကိုယ် ဒီဘက်က ရုန်းလိုက်မယ်”
လို့ပြောရင်း ဘေးက ဘောကွင်းကို လက်တစ်ဖက်နှင့် အတင်းဖိပြီး အားနှင့် တစောင်းရုန်းထွက်လိုက်မှ ရီဘက်က ကိုယ်ကို ကျုံ့ပေးလိုက်လို့လားမသိ အစက ကျွတ်မထွက်သည့် ကိုယ်က ရုတ်တရက် လျှောလျှောရှူရှူ ကျွတ်ထွက်လာတာမို့ အရှိန်နှင့် ဘောကွင်းပေါ် ပက်လက်ဖြစ်နေသည့် ရီ့ ကိုယ်ပေါ်မှောက်ရက်ကျသွားသည်။
“အို့”
ကျနော့်ကိုယ်က သူ့ပေါ်ပိကျလာသည်မို့ ရီ့ဆီက အို့ ကနဲ အသံထွက်လာသည်။ ကျနော်ကလည်း မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်သွားသည့် အခြေအနေက အခွင့်ကောင်းလို ဖြစ်နေတာမို့ ရီ့ကိုယ်ကို ထပ်လျှက် အလိုက်သင့်နေကာ ခေါင်းထောင်ပြီး ရီ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။ အနားမှာလည်း လူသူရှင်းကာ နှစ်ယောက်ထဲ တစ်ကမ္ဘာ ဖြစ်နေသည်မို့ မပြောကောင်း မဆိုကောင်း ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို ပင်လယ်ထဲက ငါးမန်းတက်ဆွဲရင်တောင် အနားမှာ ကူမဲ့သူ မရှိသည့် အခြေအနေ။
ရီကလည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ပိနေသည့် ကျနော့်ကို ပြန်ကြည့်တော့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ခဏမျှ မျက်လုံးချင်းဆုံကာ ကြည့်ရင်း အရမ်းချစ်တာဘဲ ရီ ရာလို့ အလိုလို ပါးစပ်ကထွက်သွားသလို ပင်လယ်ရေစက်တွေနှင့်သီးနေသည့် ရီ့ပါးကို ငုံနမ်းလိုက် သည်။ အစောပိုင်းက နမ်းလျင် ရှက်တတ်သည့် ရီ က အခုကြ အသံမထွက်ဘဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်ပိနေသည့် ကျနော့်ကျောကိုပင် ပြန်ဖက်လာသည်။
ရီ့ဘက်ကလည်း လိုက်လိုက်လျောလျော ရှိလာသည်မို့ အခွင့်ကောင်းယူကာ ပါးကို နမ်းရာက နှုတ်ခမ်းချင်း ဆက်လိုက်သည်။ ပင်လယ်ရေကြောင့် အစက ငံကျိကျိ အရသာ ခံစားလိုက်ရသော်လည်း ချက်ခြင်းဆိုသလို ချိုမြသည့် အရသာက ပါးစပ်ထဲ စီးဝင်လာသည်။ အောက်နှုတ်ခမ်းသားကို အသာငုံထားရင်း ကျနော့်လျှာက ရီ့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်သွားတော့ ရီကလည်း အလိုက်သင့် ကျနော့်လျှာကို စုပ်ဆွဲလိုက်သလို လက်က ကျောပြင်ကို ခပ်တင်းတင်း လာဖက်တာ ခံစားလိုက်ရသည်။
နှစ်ယောက်သား အနမ်းကြောမှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ နစ်မြောသွားသည် မသိ။ နားထဲမှာ ဟေး ဟေး ဟား ဟား နှင့် ခပ်သဲ့သဲ့ အော်သံကြားလိုက်မှ အသိပြန်ဝင်လာသည်။ ဒီတော့မှ လန့်ပြီး ခေါင်းထောင်ကာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနီးမဝေးမှ စောစောက ရေကူးနေသည့် အဖွဲ့က ဆူဆူညံညံ အသံပြုရင်း ကမ်းပေါ်တက် လာကြသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဘောပေါ်ထပ်နေကြသည်ကိုဘဲ လှမ်းနောက်သလား မပြောတတ်။ ရီလည်း အဲဒီတော့မှ သတိဝင်လာသလို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့်
“ကိုဇော်ကလည်း ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ရှက်စရာကြီး၊ သူများတွေ တွေ့ကုန်ပြီလား မသိဘူး”
“မတွေ့ပါဘူး၊ နည်းနည်းလှမ်းနေတာဘဲ၊ သူတို့ဖာသာ အော်နေကြတာ နေမှာပါ”
ဟု ပြန်ပြောရင်း ရီ့ကိုယ်ပေါ်မှ ကြွလိုက်ကာ ထရပ်လိုက်သည်။ ရီ့ကို လက်ကမ်းပေးလိုက်တော့ ရီက ကျနော့်လက်ကို အားပြုကာ ထရပ်သည်။ ရီ မတ်တပ်ဖြစ်သွားသည်နှင့် လက်ကို ဆွဲကာ ဘန်ကလိုရှိရာ ပြေးတော့သည်။
“အိုး အိုး ကိုဇော် ကိုဇော်”
ရုတ်တရက် ရီ့ကို လက်ဆွဲပြီး ပြေးတော့ ရီ့ဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ လေး၊ ငါး၊ ဆယ်လှမ်းလောက် ပြေးပြီးမှာတော့ သောင်ပြင်ပေါ်ချထားသည့် အခန်းသော့နှင့် တိုလီမုတ်စ ထည့်ထားသည့် ကျွတ်ကျွတ်အိပ် နေရာကိုရောက်သည်နှင့် ပြေးတာကို ရပ်ကာ အိပ်ကိုကောက်ယူလိုက်သည်နှင့်
“အုန်းရည် သွားသောက်တာဘဲ ဖြေးဖြေးသွားပါ ကိုဇော်ရာ၊ မောတယ်၊ ရီ မပြေးနိုင်ဘူး”
ရီ့ စကားကြောင့်
“အုန်းရည်ကနောက်မှ သောက်တော့မယ်၊ အခုအခန်းဘဲ ပြန်တော့မလို့၊ ကိုယ် မအောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ”
ရီက ကျနော် ဘာပြောသည်ကို သိသည့်အလား
“အိုး ဒီမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ဆားရည်တွေနဲ့ စေးကပ်နေတဲ့ဟာကို”
“ရေအရင်ချိုးမယ်လေ ရီကလည်း၊ ရေချိုးပြီးမှ”
“ကိုဇော်နော် ဘာရေချိုးပြီးမှလဲ”
“အာ ရီကလည်းကွာ သိသိကြီးနဲ့”
“ကိုဇော်က အရမ်းကဲတာဘဲ”
“အရမ်းချစ်တာပါ”
တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် နားလည်နိုင်သည့် စကားကို အပြန်အလှန်ပြောရင်း ရီ့ကိုလက်ဆွဲကာ ခပ်သွက်သွက် ဘန်ဂလိုရှိရာ လှမ်းလာကြသည်။
…………………………………………………………….
ဘန်ဂလို တံခါးဖွင့်ကာ အထဲရောက်သည်နှင့် ရီ့ကို ရေချိုးခန်းထဲ ဆွဲခေါ်လာကာ ရေပန်းကို ဖွင့်ချလို့ ရီ့ကိုပါ ရေပန်းအောက် ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ နောက်တဆက်ထဲ ရီ ဝတ်ထားသည့် ဘလောက်စ်အင်္ကျီကို ခေါင်းကနေ အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဆားရည်နှင့် စေးကပ်နေသည်မို့ အင်္ကျီက ခပ်ပွပွ ဖြစ်နေ သော်လည်း တကယ်ချွတ်တော့ ကြပ်နေသည်။ ရီ က အလိုက်သင့် လက်ကိုမြှောက်ပေးရင်း အို့ အို့ အ အ နှင့် အသံထွက်နေသည်။ ငြင်းငြင်းဆန်ဆန် မရှိ။ အင်္ကျီကျွတ်သွားတော့ ရီ့ အပေါ်ပိုင်းမှာ ဘရာစီယာ အသားရောင်လေးသာ ကျန်တော့သည်၊
“ခေါင်းလျှော်ဦးမယ်ကွာ၊ ဆံပင်တွေလည်း ဆားရည်တွေနဲ့ စေးကပ်နေတာ ခေါင်းလျှော်မှ ရမယ်”
“အင်း၊ အင်း”
လက်ထဲပါလာသည့် အင်္ကျီကို ပစ်ချလိုက်ပြီး ဟိုတယ်မှ ပေးထားသည့် ခေါင်းလျှော်ရည်ဘူးသေးလေးကို လှမ်းယူပြီး ရီ့ခေါင်းပေါ် ညှစ်ချပေးလိုက်သည်။ ရီက သူ့ဆံပင်တွေကို ပွတ်သည်။ ကျနော်က ဘူးကို ပြန်တင်ရင်း ရီ့ ဘရာစီယာ နောက်ကဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာကို ကျွတ်သွားအောင် ဆံပင်ပွတ်နေသည့် ရီ့လက်ကနေ အတင်းပင့်ချွတ်တော့
“အိုး ကိုဇော်ကလည်း ဘာတွေလောနေလည်း မသိပါဘူး၊ ဒီမှာ ခေါင်းတောင်လျှော်လို့ မပြီးသေးတဲ့ဟာ”
“ဆပ်ပြာပါ တစ်ခါတည်း တိုက်ပေးမလားလို့”
“ကိုဇော်နော် မသိဘူးများ မှတ်နေလား၊ ကလေးလို ကဲမနေနဲ့”
ဘရာကျွတ်သွားတဲ့ ရီ့ရင်သား အစုံက ခပ်တွဲတွဲလေး ဖြစ်နေပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးလောက်အောင် မတွဲ။ တွဲကျပုံလေးက ချစ်စရာပင်ကောင်းသေး။ ရေပန်းအောက်မှာ ရီ့ကိုယ်လုံးက ကြည့်လို့ကောင်းလှသည်။ အသက်အရွယ်ကြောင့် ဗိုက်သားက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် မရှိသော်လည်း မသိမသာလေး ဖောင်းနေသည်ကပင် ရီ့ကို ပိုလှအောင် အထောက် အပံ့ပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်။
ရီက ခေါင်းလျှော်နေသည်မို့ မျက်စိမဖွင့်နိုင်။ အပေါ်ပိုင်း ဘလာဖြစ်သွားသည့် ရီ့အလှကို ကြည့်ရင်း ဆပ်ပြာရည်ဘူးကို လှမ်းယူကာ လက်ထဲ အနည်းငယ်ထည့်လိုက်ပြီး ရီ့ပုခုံးမှ စပြီး ပွတ်လိုက်သည်။ တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် တစ်ခါမှ မကြုံဘူးသည့် အဖြစ်မို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပင် ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိတော့။ ရင်ဘတ်ထဲမှာတော့ ထကြွသောင်းကျန်းနေသည့် ပိုးပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်လောက်နှင့် ဘလောင်ဆူနေသည်။ ဆပ်ပြာနှင့် ရီ့ကို ပွတ်ရင်း လက်က မြှောက်ထားသည့် ဂျိုင်းကြားကို ရောက်သွားတော့
“အို့ ယားတယ်”
ရီ့ဆီက အသံထွက်ရင်း မြှောက်ထားသည့် လက်က ချက်ခြင်းကျလာသည်။ ရီ့ဆီက အသံထွက်လာတော့ လူက အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့် နို့ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမိပြန်သည်။ ရီက ဘာမှ မပြောဘဲ
“ဟွန်း”
ဟု အသံပြုရင်း ကျနော့်ဗိုက်ကို တစ်ချက်မနာအောင် လိမ်ကာ သူ့ခေါင်းကို ရေပန်းအောက်ဝင်ပြီး လျှော်နေသည်။ သူက ဟွန်း ဆိုတော့လည်း ကျနော်လည်း ပွမ်ပွမ်ဟု အသံထွက်မလားဆိုပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးရင်း ညှစ်ကစားကြည့်တော့ ပွမ်ပွမ်လို့ မထွက်ဘဲ ကိုဇော်နော်ဟု အသံထွက်လာသည်။
ဆပ်ပြာကို တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ ပွတ်ပေးရင်း လက်က အလိုလို ဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ဇစ်ကို ဆွဲချလို့ အသာတွန်းချွတ်မိသည်။ တင်ပါးလောက်မှာ ဘောင်းဘီက ဆက်တွန်းချလို့မရ၊ ရေစိုကာ ကပ်ပြီး ကြပ်နေသည်။ ကျနော်လည်း ရီ့ရှေ့ ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလို့ ဘောင်းဘီကို ခြေသလုံးနား အစကနေ ဆွဲချွတ်သည်။ ဒီတော့မှ ဘောင်းဘီက လျှောကျလာသည်။ ကျလာသည့် ဘောင်းဘီကို ခြေကျင်းဝတ်ထိ ဆွဲချရင်း အောက်က အနီရောင် အတွင်းခံကိုပါ တဆက်ထဲ ဆွဲချလိုက်သည်။
မြင်လိုက်သည့် မြင်ကွင်းက ကိုယ့်မျက်စိကိုပင် ကိုယ်မယုံ၊ ရှက်ရှက်နှင့် ဝန်ခံရလျှင် ကျနော် ကိုယ်တိုင်ကလည်း မိန်းမအတွေ့အကြုံ များများစားစားမရှိ။ မရှိဆို အခု ယူထားသည့် မိန်းမတစ်ယောက်နှင့်သာ ကြုံဖူးသည်။ ယောကျ်ားပီပီ ဗီဒီယို နှင့် စာ အတွေ့အကြုံ အတော်များများ ရှိခဲ့ပေမဲ့ မိန်းမနှင့် ပတ်သက်လာရင်တော့ လက်တွေ့က မူကြိုအဆင့်လောက်ပင်ရှိသည်။
တသွင်သွင် စီးကျနေသည့် ရေက ရီ့ ပေါင်ကြားမှ ခပ်ကျဲကျဲနှင့် ခပ်ရှည်ရှည် ပေါက်နေသည့် အမွေးတွေကို ဖြတ်စီးသွားသလို အမွေးတွေကြားက ရေစက်တွေ တပေါက်ပေါက် ကျနေသည်ကို မမြင်ဖူးသလို ကြည့်နေမိသည်။ တခါမှ သက်ရှိမိန်းမတစ်ယောက်၏ ပေါင်ကြားကို အခုလို မကြည့်ဖူးသေး။ အမွေးကြဲကြဲအောက်မှ အကွဲကြောင်းကလည်း ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ မို့ဖောင်းနေသည်မှာ ထိရက်စရာပင် မရှိ။ ပေါင်ကြားတင်မက သွယ်ပြီး ဖြောင့်တန်းနေသည့် ပေါင်နှစ်ဘက်ကလည်း အပြစ်အနာအဆာ မရှိဘဲ သွေးကြောလေးများ ပေါ်လောက်အောင်ပင် ဖွေးဖွေးဖြူနေသည်။
လက်ရှိယူထားသည့် မိန်းမ ပေါင်ကြားကို မြင်ဖူးပေမဲ့ ရီ့ပေါင်ကြားကို မြင်သလောက် တခါမှ ရင်မခုန်မိ။ အခုမှ ကိုယ်ထဲက ပိုးပေါင်း သောင်းခြောက်ထောင်တို့က အခုမှ ပိုမိုသောင်းကျန်းလာသလို လူက ကတုန်ကရင် ဖြစ်လာသည်။
ရီက ကျနော် ငေးကြည့်နေတာ မသိထင်။ အောက်ကို ပုံကျလာသည့် သူ့ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်ဖြင့်နင်းကာ ချွတ်နေသည်။ ခေါင်းလျှော်နေသည်မို့ ငုံ့မကြည့်အားတာလည်း ဖြစ်မည်။ ကျနော်လည်း ခဏမျှ မှင်သက်ငေးနေရာမှ ဘာဖြစ်သွားသည်မသိ ထိုင်လျှက်နှင့် ရီ့တင်ပါးကို လှမ်းဖက်လို့ ဆီးခုံကို မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။
“အို့ အိုး အို့ အို့ ကိုဇော် ကိုဇော်”
ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ ကျနော့်ခေါင်းကို ကိုင်ကာ
“ကိုဇော်၊ ကိုဇော်၊ အို့ အို့၊ မတော်တရော်တွေ လုပ်ပြီ၊ ကိုယ့်ဖာသာချိုးလေ၊ သူဘဲ လောနေပြီး”
“ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်”
“ကိုဇော်ကလည်း ကလေးလိုဘဲ၊ အင်းပါ၊ ချစ်ပါ၊ ချစ်ပါ၊ ရေချိုးပြီး ကြိုက်သလိုချစ်၊ ကိုဇော့် သဘော၊ အခုတော့ ရေပြီးအောင် ချိုးလိုက်ဦးနော် နော် နော်”
ရီက ကျနော့်ကို ချော့မော့ပြောရင်း ဆွဲထူကာ ရေပန်းထဲ ဆွဲသွင်းသည်။ ကျနော်လည်း ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်မှန်း မသိတော့။ တသက်နှင့် တကိုယ် တခါမျှ မိန်းမပေါင်ကြားလည်း မျက်နှာမအပ်ဖူး။ ရေချိုးပြီး ကြိုက်သလိုချစ် ဆိုတာမို့ ထရပ်ပြီး ကမန်းကတမ်း ခေါင်းလျှော်ရည်ကို လှမ်းယူကာ ကိုယ့်ခေါင်းပေါ်ကိုယ်လောင်းချရင်း ချိုးတော့သည်။ ရီလည်း ဆပ်ပြာရည်ဘူး လှမ်းယူကာ သူ့ဖာသာတိုက်သည်။ ကျနော်လည်း ဘာမှ မမြင်တော့။
ရေချိုးနေရင်း ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချကာ ရီ့လိုပင် ကိုယ်ဗလာဖြင့် ရေချိုးတော့သည်။ ရေပန်းအောက်မှာ လူချင်းက ကပ်နေသဖြင့် မာန်ကြွနေသည့် ကျနော့်ဇာတ်လိုက်က ရီ့ကို ခဏခဏ ထိုးမိသည်။ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ရီ့ကို ဆွဲဖက်ကာ
“ဟင်အင်း ဟင်အင်း မအောင့်နိုင်တော့ဘူး၊ မအောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ၊ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ် အရမ်းချစ်တယ်”
“အင်းပါ၊ ချစ်ပါ၊ ချစ်ပါ၊ ဒီနေရာကြီး မကောင်းပါဘူး ကိုဇော်ရာ၊ ရေချိုးပြီးမှ ကိုဇော့်သဘောကျချစ်၊ ခဏလေးနော် ခဏလေး၊ နော် နော်၊ ကိုဇော်က လိမ္မာပါတယ်၊ နော် နော်”
“အခု ရေချိုးပြီးပြီ၊ လာ၊ လာ၊ ချစ်မယ်”
“အာ ရေတွေစိုနေတဲ့ဟာ၊ အိပ်ယာတွေ အကုန်စို ကုန်တော့မယ်၊ ခဏ ခဏ ရေစင်အောင် သုတ်ဦးမယ်”
ပြောရင်း မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တင်ထားသည့် စင်မှ ပုဝါကို လှမ်းယူကာ ရီက သူ့ခေါင်းကို ပတ်သလို ကိုယ်ကိုလည်း ပတ်သည်။ ပြီးတော့
“ခေါင်းကို ခြောက်အောင်သုတ်ဦး၊ တော်ကြာ ရေစိုကြီးနဲ့ နှာစေးနေမယ်၊ ရီ သုတ်ပေးမယ်”
ရီ ပြောရင်း ကျနော့်ခေါင်းကို ပုဝါဖြင့် သုတ်ပေးသည်။ အခု ကျနော်စေးနေသည့်နှာက ခေါင်းရေစိုလို့ မဟုတ်မှန်း ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် သိနေသည်။
…………………………………………………………
မရတော့၊ ရေခြောက်အောင်ပင် မစောင့်နိုင်တော့၊ ရီ့ကို တင်ပါးက ပွေ့ချီလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။ ရီ့ဆီမှ တခစ်ခစ် ရယ်သံပင် ကြားမိသလိုလို ရီလည်း ကျနော့်လိုပင် ရောဂါသဲနေလားမသိ။ အချစ်ဆိုသည့် စိတ်က တော်တော်ထူးဆန်းမှန်း အခုမှ သိသည်။ နှစ်ပေါင်းမြောက်များစွာ ငုတ်လျှိုးနေသည့် ချစ်စိတ်က အခုမှ အစွမ်းပြလာသည်လား မပြောတတ်။ တသက်နှင့် တကိုယ် မလုပ်ဖူးသည့် ချစ်နည်းပေါင်းစုံနှင့် ချစ်မိတော့သည်။
“ကိုဇော် ကိုဇော်၊ အရမ်းမကဲနဲ့နော်”
“အင်းပါ”
“ပြောရင် အင်းပါ အင်းပါနဲ့၊ နားလည်းမထောင်ဘူး”
“နားထောင်ပါတယ်ကွာ”
“အို့ အို့၊ ဖြေးဖြေးနမ်းပါ ကိုဇော်ရာ၊ အရမ်းကြမ်းတာဘဲ၊ ကြောက်လာပြီ”
“အင်းပါ”
“လာပြန်ပြီ”
“ဒီဘက်နဲနဲရွှေ့ ရီ၊ ကိုယ်ပြုတ်ကျတော့မယ်”
“အို့ အဲဒီနေရာကြီး၊ ကိုဇော် ကိုဇော်၊ အို့ အို့ ပြောလို့လဲ မရဘူး၊ အို့ အို့ အိုး”
“ချစ်တယ် ရီရာ”
“အင်း ချစ်ပါ ကိုဇော်ရယ် ချစ်ပါ။ အ အ အင်း အင်း အင်း၊ အို့ လုပ်ပြန်ပြီကွာ”
“ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း”
“အို့ အ အ အို့ အို့”
“မနေနိုင်ဘူးရီရာ”
“အို့ နာတယ်၊ ပေါင်ကို အတင်းမဖိနဲ့လေ”
“ဆောရီး ဆောရီး”
“အား ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်၊ နဲနဲလျှော့ကွာ”
“အို့ အို့ မရဘူးထင်တယ်၊ ဖြေး ဖြေး၊ အို့ အို့၊ ရီက အပျိုပြန်ဖြစ်နေတာ ကြာပြီ ကိုဇော်ရ”
“ရပြီ ရပြီ”
“အ အ အ ခန ခန၊ ခနလေး ကိုဇော် ခနလေး”
“အင်းပါ၊ ရပြီလား”
“အင်း”
“အား ကိုဇော်ရာ ချစ်တယ် ချစ်တယ် အ အ၊ ချစ်လိုက်တာ ကိုဇော်ရာ”
ပြီးပါပြီ….
ZG
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ၾကဳံေနတာမို႔ က်ေနာ္တက္ခဲ့သည့္ ေမဂ်ာ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို တက္မိသည္။ မေတြ႕ရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ စုေက်ာ္ေလာက္ရွိမည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ျပန္ဆုံသည္မို႔ ေဟးေဟးဟားဟား ႏွင့္ မွတ္မိသမၽွ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႏွုတ္ဆက္စကားေျပာေနတုန္း ေက်ာင္းတုန္းက အေသအလဲ ေႂကြခဲ့သည့္ ရီ ကို ႐ုတ္တရက္ ေတြ႕လိုက္သည္။
အင္းေလ၊ ကိုယ္ကလည္း သူနဲ႔မ်ား ျပန္ဆုံမလားဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ရွိသည္မို႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲေရာက္ကတည္းက သူ႔ကို ရွာမိသည္။ ေတြ႕သည္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္းမွတ္မိလိုက္သည္။ သူက ငယ္႐ုပ္မေျပာင္း၊ နည္းနည္းေလး ဝလာသည္မွ လြဲ၍ အရင္အတိုင္းပင္။ သူကလည ကိုယ့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းမွတ္မိတယ္ထင့္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အံ့ၾသသလို မ်က္ဝန္းအစုံ ဝိုင္းစက္သြားပုံေလးက အရင္လို ခ်စ္စရာပင္ေကာင္းေသး။
ေဘးနားပါလာသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းက ေဟ့ေရာင္ အဲဒါ မင္းရဲ့ ရီ ေလ၊ မွတ္မိလား ဆိုသည္ကို ျပန္မေျဖမိ။ ေက်ာင္းတုန္းက ရီ့နားကပ္ဖို႔ ေၾကာက္ဒူးတုန္တတ္သည့္ က်ေနာ္က ရီ့ကို ျပဳံးျပရင္း အနားသို႔ ေလၽွက္သြားကာ က်ေနာ့္ကို မွတ္မိလားလို႔ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင္ ေမးမိသြားသည္။ ရီ့အနားမွာ ရွိေနသည့္ အေၾကာင္းသိ ငယ္သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႔ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္ပိတ္ကာ ရယ္သည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္မိ။ ရီကလည္း ရဲရဲတင္းတင္းပင္ က်ေနာ့္ကို ျပဳံးၾကည့္ရင္း ဟြန႔္ မွတ္မိပါ့ေတာ္ တဲ့။ ေက်ာင္းတုန္းက က်ေနာ့္ကို ျမင္လၽွင္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးႏွင့္ ေျပးတတ္သူက က်ေနာ့္လိုပင္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ျပန္ေျဖသည္။
ေၾသာ္ အသက္ေတြလည္း အေတာ္ႀကီးလို႔ အေျခအေနေတြလည္း ေျပာင္းကုန္ၿပီဘဲ၊ အခုမွေတာ့ အရင္လို ေနလို႔ မရေတာ့။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျပဳံးၾကည့္ရင္း ေနေကာင္းလားဆိုသည့္ စကားကို ၿပိဳင္တူေမးမိလို႔ အတူရယ္ျဖစ္သြားသည္။ အနားက အေၾကာင္းသိ ရီႏွင့္တြဲေနၾက သူငယ္ခ်င္းက လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေနာ္ ဟု ေနာက္သည္ကို ရီက နင္လည္း ဟိုတစ္ေယာက္ကို သြားရွာေလဟု ျပန္ေနာက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ပါလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းက တင္ေမာင္ဝင္းကို ေျပာတာလား၊ သူ႔ကိုေတာ့ မေတြ႕ေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ ဟိုနားမွာ ေတြ႕လိုက္တယ္၊ လာ က်ေနာ္တို႔ ဟိုဘက္မွာ တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားႏွုတ္ဆက္ရေအာင္၊ သူတို႔ကို ခဏထားခဲ့ ဆိုၿပီး အလိုက္တသိ ရီ့သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚထုတ္သြားေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ ရီ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့သည္။
က်ေနာ့္က ရီ့ကို ၾကည့္ရင္း ရီက ငယ္႐ုပ္မေပ်ာက္ဘူးေနာ္၊ ပိုၿပီးေတာင္ လွလာသလိုဘဲ ဟု က်ေနာ္က ျပဳံးရင္း ေျပာေတာ့ ရီက အံမယ္ ယူကလည္း ငယ္႐ုပ္မေပ်ာက္ပါဘူး၊ အခုမွ ပိုခန႔္လာတာ၊ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို အာက်မခံ ျပန္ေျမႇာက္သည္။ က်ေနာ္က သူ႔ရဲ့ တို႔တို႔ ယူတို႔ အေျပာေၾကာင့္ ေနာက္ခ်င္လာတာနဲ႔ ဒါေပမဲ့ နာမည္ေတာ့ ေမ့ေနၿပီ မဟုတ္လား ဟု ျပဳံးၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟြန္း ကိုေဇာ္ေနာ္ တဲ့ ဆိုၿပီး ရဲရဲတင္းတင္းပင္ လက္ေမာင္းကို ရိုက္သလို လာပုတ္ရင္း ရယ္သည္။ ေအာ္ အသက္ေတြေတာင္ ႀကီးလာၿပီဘဲ ငယ္ငယ္တုန္းက အုံ႔ပုန္းခုတ္ခဲ့သမၽွ အခုေတာ့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့။ ေနာက္ေတာ့ ေဝးခဲ့သမၽွ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ စကားစျဖစ္သည္။
“ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ ယူအက္စ္ ထြက္သြားတယ္ဆို”
“အင္းေလ ခ်စ္ရတဲ့ သူက ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာကိုး။ ကိုယ္လည္း အသဲကြဲၿပီး အေဝးလြင့္တာေပ့ါ”
က်ေနာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္း ရင္ဖြင့္သလို ေျပာလိုက္ေတာ့ ရီက သူ႔ကို ရည္ရြယ္ေျပာမွန္း သိသည္ထင့္ သူအိမ္ေထာင္က်ရသည့္အေၾကာင္း အတိုခ်ဳပ္ ေျပာသည္။
“အဲဒီတုန္းက ေမေမတို႔က အတင္းဘဲ စီစဥ္တာနဲ႔ . .”
“အင္း၊ ဒါေတြထားပါ၊ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြ၊ ကိုယ္လည္း အဲဒီတုန္းက ဘာမွ မတတ္နိုင္ဘူးေလ၊ ရီကလည္း ကိုယ့္ကိုျမင္ရင္ ထြက္ေျပးေနတာ”
က်ေနာ္က ျပဳံးရင္း ရီ့စကားကို ျဖတ္ကာ အရင္က အျဖစ္ကို သတိရသလို ျပန္ေျပာေတာ့
“အင္းေနာ္ ဘာလို႔လဲ မသိဘူး၊ အဲ့ဒီတုန္းက ကို႔ေဇာ့္ကို ေၾကာက္လိုက္တာ၊ ေျပးဖို႔ဘဲ သိတယ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ အမယ္ ကိုေဇာ္လဲ အတူတူပါဘဲေနာ္၊ ရီ့ကို ဘာမွ လာမေျပာရဲဘဲနဲ႔မ်ား အေဝးကဘဲ လာလာေခ်ာင္းေနၿပီး”
မ်က္ဝန္းေလးေဒါင့္ကပ္ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးသလို ရီ ျပန္ေျပာသည္ကို သေဘာက်စြာ ရယ္မိေတာ့ ရီကလည္း ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ကာ ရယ္သည္။
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”
ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ရီ့ကို ျမင္လၽွင္ စကားမေျပာရဲတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း အခု စကားကို သြက္လို႔။ က်ေနာ့္ကို ျမင္လၽွင္ ထြက္ေျပးတတ္တဲ့ ရီကလည္း အခုမေျပးေတာ့။ စကားေကာင္းေနတုန္း အေဝးက ေဘာ္ဒါတစ္စုက ေဟ့ေရာင္ ေဇာ္ဦး ဟု လွမ္းေအာ္ရင္ လက္လွမ္းျပတာေၾကာင့္ ရီနဲ႔ စကားဆက္ေျပာဖို႔ မလြယ္မွန္း သိလိုက္သည္မို႔ ကမန္းကတမ္း
“ရီ မနက္ျဖန္အားလား”
“အင္း အားတယ္ေလ”
“ဒါဆို ကိုယ္တို႔ မနက္ျဖန္မွ ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႕ၿပီး စကာားေျပာရေအာင္၊ မနက္စာ စားရင္းေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ရီနဲ႔လည္း ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္၊ အခု သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေအးေဆးေျပာလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး”
“အင္း ေကာင္းသားဘဲ၊ ဒါဆို မနက္ျဖန္ဆုံမယ္ေလ၊ ရီ ဆိပ္ကမ္းသာ ဟိုတယ္မွာ တည္းတယ္၊ အခန္း နံပါတ္ ၁၈ မွာ၊ လာေခၚေခ်”
“အင္း၊ ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ကိုယ္လာခဲ့မယ္၊ မနက္ နိုးတာနဲ႔ လာခဲ့မယ္”
“အေစာႀကီး မလာနဲ႔ေလ၊ ၁၁ နာရီေလာက္ေပါ့၊ မနက္စာ စားမယ္ဆို”
“ကို ေျပာတာ ဘရိတ္ဖတ္စ္ ေလ”
“ေအာ္ ရီက လန႔္ခ်္ မွတ္လို႔”
“ဒါဆို ဘရိတ္ဖတ္စ္ ေရာ၊ လန႔္ခ်္ေရာ၊ ဒင္းနားေရာဆို မေကာင္းဘူးလား”
က်ေနာ့္ရဲ့ စသလိုလို စကားကို “ေဟာ့ေတာ့” ဟု အသံထြက္ရင္း က်ေနာ့္ကို အံ့ၾသသလိုၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္က ျပဳံးၿပီး
“ေစာေစာဘဲ လာခဲ့မယ္၊ ၇ နာရီေလာက္၊ ရီ နိုးပါ့မလား”
ရီက က်ေနာ့္ စကားကို ခ်က္ျခင္းဘဲ
“အင္း ရီကေတာ့ နိုးပါတယ္၊ ကိုေဇာ္သာ မနိုးမွာ၊ ဒီည သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ဦးမွာ မို႔လား”
က်ေနာ္က ရီ အေျပာေၾကာင့္
“အင္း ဟုတ္သားဘဲ၊ ဒီည ပြဲဆက္မယ္ ေျပာေနၾကတယ္၊ ဒါဆို ၈ နာရီေလာက္ လာမယ္ေလ၊ ဖုံးဆက္လိုက္မယ္ေလ၊ ရီ့နံပါတ္ေပး”
“အင္း ၉၉၅၂ . . . .”
က်ေနာ္က လက္ကိုင္ဖုန္းကို ထုတ္ကာ ရီေျပာသည့္ နံပါတ္ကို တစ္ခါထဲ ႏွိပ္လိုက္သည္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုဘဲ ရီ လက္ကိုင္အိပ္ထဲမွ ဖုန္းျမည္သံ ၾကားလိုက္ေရတာ့ ဖုန္းကို ျပန္ပိတ္ရင္း
“အဲဒါ ကိုယ့္နံပါတ္ဘဲ၊ အခုမွ ဒီကကဒ္ထည့္ထားတာဆိုေတာ့ နံပါတ္ကို အလြတ္မရဘူး”
ဟု ရီ့ကို ျပန္ေျပာရင္း ေဟ့ ေက်ာ္ထြန္း ဟု လွမ္းေခၚရင္း လက္ျပန္ျပလိုက္သည္။ အေတာ္ဘဲ ေစာေစာက ရီ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ ရီ့ဆီ ျပန္လာသည္မို႔
“အင္း ၈ နာရီေကာင္းတယ္၊ ရီလည္း သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ဟိုမွာ အသန္းတို႔လည္း ျပန္လာၿပီ”
ဟု က်ေနာ့္ကို ႏွုတ္ဆက္ရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီ အေျပးကေလး ထြက္သြားေတာ့သည္။
…………………………………………..
ရီ့ကို ျပန္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ငယ္ငယ္က ေဝဒနာ ျပန္ေပၚလာသည္လား မသိ၊ အိပ္ေနသည့္ ႏွလုံးသားက ျပန္နိုးလာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူေရာ ကိုယ္ေရာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟုတ္သူေတြမွန္း သိသိႀကီးႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူပ်ိဳေလး တစ္ဦးလို စိတ္မ်ိဳးျပန္ဝင္လာသလိုလို၊ လက္ရွိ ဘဝကိုပင္ ေမ့သြားသလိုလို ခံစားလိုက္ရသည္။
မတူတာက အခု ရီႏွင့္ ျပန္ေတြ႕သည့္ ခံစားမွုက အရင္လို ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ့ရြံ့ မဟုတ္ဘဲ အလိုလို ရင္းႏွီးသည့္ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းလို စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္ကသာ ထူးဆန္းေနသည္။ ရီလည္း သူ႔လိုပင္ ရဲရဲတင္းတင္းႏွင့္ သူ မနက္ျဖန္ေတြ႕မည္ ေျပာေတာ့ ခ်က္ျခင္းပင္ သေဘာတူကာ သူ႔ကို လာေခၚဖို႔ ေျပာသြားေသးသည္။ အကဲခတ္ရသေလာက္ေတာ့ ရီ သူ႔အေပၚ ဆက္ဆံပုံႏွင့္ အၾကည့္က သူ႔လိုပင္ သူ႔ကို ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္တစ္ဦးလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံေနသလို ျဖစ္ေနမွန္း သိသာေနသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီမို႔ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ၿပီးေတာင္ သူငယ္ခ်င္း ဆုံေတြ႕ပြဲက မၿပီး။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံး စုစု႐ုံး႐ုံး ကမ္းနားလမ္းက အကင္ဆိုင္ တစ္ခုဆီသို႔ ခ်ီတက္သြားကာ ဆုံေတြ႕ပြဲကို ဆက္က်င္းပျဖစ္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္း စားျမဳံျပန္ အလိုက္အထိုက္ ေျပာေနေသာ္လည္း စိတ္က တခ်ိန္လုံး ရီ့ ဆီသာ ေရာက္ေနသည္။ ရီ ႏွင့္ က်ေနာ္ စကားလက္ဆုံ က်ေနသည္ကို ျမင္လိုက္သည့္ အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က ေနာက္သည္ကို ရီက အခုထိ ငယ္႐ုပ္မေပ်ာက္ဘူးကြ၊ လြမ္းစရာေလးေတြေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ဟု ျပန္ေျပာမိေပမဲ့ နက္ျဖန္ ရီႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည့္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဖြင့္မေျပာျဖစ္လိုက္။
အဲဒီညက မေတြ႕တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စားရင္းေသာက္ရင္း ေတာ္ေတာ္မူးသြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တံခါးလာဖြင့္ေပးသည့္ ညီမကို သူ႔ကို မနက္ ၇ နာရီ နိုးဖို႔ႏွင့္ မနက္ျဖန္ နင့္ကား ငါသုံးမယ္ ဟုလည္း တစ္ဆက္တည္း ေျပာလိုက္သည္။ ငယ္ငယ္ထဲက က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းခင္တတ္သည့္ အေၾကာင္းသိေနသည့္ ညီမက ကိုႀကီးေဇာ္ သြားစရာရွိ သူတို႔ကား ယူသုံးဖို႔ႏွင့္ သူ႔ေယာက်္ားက ဆိုင္ကယ္ဘဲ သုံးတာ မ်ားတာမို႔ ကားကို အခ်ိန္မေရြး ယူသုံးနိုင္ေၾကာင္း ေျပာထားသည္မို႔ အားနာမေနေတာ့ဘဲ မနက္ျဖန္ ကားသုံးမယ္ဟု ႀကိဳေျပာကာ အသိေပးလိုက္သည္။
မနက္ၾကေတာ့ ညီမ ကားကို ဆြဲၿပီး ရီ တည္းသည့္ ဟိုတယ္ကို ထြက္ခဲ့သည္။ ကားေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ရီ့ဆီ ဖုန္းေခၚကာ ထြက္လာၿပီဟု အသိေပးလိုက္ေတာ့ ရီက ခ်က္ျခင္းပင္ ဖုန္းကိုင္ၿပီး အင္း အဝကဘဲ ေစာင့္ေနမယ္ ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ေမြးကတည္းက ေနခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ မို႔ လမ္းေတြက ေကာင္းသြားသည္က လြဲၿပီး မေျပာင္း။ လမ္းသစ္မ်ားသာ တိုးလာသည္။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ ရီကို အေပါက္ဝမွာ ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မေန႔ကလိုပင္ ရီ့ ပုံစံ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္၊ ရီ့ေဘး ကားထိုရပ္ကာ ဘိုဆန္ဆန္ ေမာနင္းဟု ႏွုတ္ဆက္ေတာ့ ရီကလည္း ေမာနင္း ဟု ျပန္ႏွုတ္ဆက္သည္။ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး တစ္ဖက္က တံခါးကို ရီ့အတြက္ ဖြင့္ေပးရင္း
“လာေလ၊ ညီမကား ဆြဲလာတာ၊ သြားရလာရ အဆင္ေျပေအာင္”
ရီက ကားေပၚတက္ထိုင္ရင္း
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
ဟု ေမးသည္။ က်ေနာ္က ခ်က္ျခင္း ျပန္မေျဖေသးဘဲ ရီ့ကို စခ်င္ေနသည္မို႔ မ်က္ႏွာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ႏွင့္ ျပဳံးကာ ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး စက္ႏွိုးလိုက္သည္။ ကားစထြက္ေတာ့ ရီက ေမးျပန္သည္
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ ဆို”
ဟိုတယ္အဝက ထြက္လို႔ ကားလမ္းမေပၚအေရာက္မွာ က်ေနာ္က ရီ့ကို ျပဳံးၾကည့္ရင္း
“ရီ့ကို ကားတင္ေျပးလာတာ”
ဟုေျပာလိုက္ေတာ့
“ေဟာ့ေတာ့္”
ရီ့အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္မိသည္။ က်ေနာ့္ရယ္သံက ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ အသံမ်ိဳးျဖစ္သြားလို႔လားမသိ
“ကိုေဇာ္ေနာ္ ဒါဆို ျပန္ေကြ႕ ျပန္ေကြ႕ ၊ မေျပာမဆိုနဲ႔ ရီ့ကို ဒီလိုမလုပ္နဲ႔”
ဟု လွမ္းေျပာတာမို႔ က်ေနာ္စတာကို ရီက တကယ္မ်ား ထင္ေနလား မသိဟုထင္ကာ လွမ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
“ရီ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ယူရဦးမယ္ေလ”
တဲ့ ဟုေျပာကာ သူ႔ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ကာ အူလွိုက္သဲလွိုက္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေတာ့သည္။ ဒီေတာ့မွ ရီ ျပန္ေနာက္တာဟု သေဘာေပါက္ကာ က်ေနာ္လည္း တဟားဟား ေအာ္ရယ္မိသည္။ ေအာ္ ေက်ာင္းသားဘဝက တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စကားမေျပာမိခဲ့သမၽွ အခုၾကေတာ့ . . . .
ကားကို လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေမာင္လာရင္း
“ဗိုက္ဆာေနၿပီလား၊ ဘာစားမလဲ”
“မသိဘူးေလ ကိုေဇာ့္ သေဘာ၊ ရီလည္း ျပန္မေရာက္တာၾကာေတာ့ ဘယ္ဆိုင္ေကာင္းလဲ မသိေတာ့ဘူး”
“ကိုက ပိုဆိုးေပါ့၊ အခု အကုန္ အသစ္အဆန္းခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ၊ ဒါဆို ဒီလိုလုပ္ေလ၊ ကမ္းနားလမ္းဘက္ သြားမယ္၊ အဲဒီမွာ ဆိုင္ေတြေပါတယ္၊ အဲဒီက မုန႔္ဟင္းခါးတို႔ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲတို႔ မနက္စာ တစ္ခုခု ရတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္ ဝင္စားၿပီး စကားေျပာတာေပါ့၊ မေကာင္းဘူးလား”
“အင္း”
ကားကို ကမ္းနားလမ္း အတိုင္း ခပ္ေျဖးေျဖး ေမာင္းလာကာ ဆိုင္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း
“ေဟာ မုန္႔ဟင္းခါး အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲ ဆိုပါလား၊ ေကာ္ဖီ လဘက္ရည္လည္း ရတယ္၊ ဒီမွာ စားမလား”
“အင္း ေကာင္းသားဘဲ”
ရီ့ဆီက သေဘာတူခ်က္ရေတာ့ ကားကို ဆိုင္ေရွ႕ရပ္ကာ ဆိုင္ထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးေရာက္လာေတာ့
“ရီ ဘာစားမလဲ”
“မုန္႔ဟင္းခါးဘဲ စားမယ္၊ ရီက မုန္႔ဟင္းခါးဆို အေသႀကိဳက္၊ ေကာ္ဖီလည္း ေသာက္မယ္”
“အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲေရာ စားမလား”
“ဟင္အင္း မုန္႔ဟင္းခါးဆိုရၿပီ၊ ပဲေၾကာ္နဲ႔၊ ဘဲဥနဲ႔”
“အင္း၊ ညီေလး သူေျပာသလို ၂ ပြဲ၊ ေကာ္ဖီ ၂ ခြက္၊ ေကာ္ဖီက အထုတ္နဲ႔ဟာ မလုပ္နဲ႔၊ နက္စ္ ရွိလား၊ အဲဒါလုပ္”
စားပြဲထိုးေလး ထြက္သြားေတာ့ ရီက
“အခု အလည္ျပန္လာတာလား၊ ဘယ္ေတာ့ျပန္မလဲ”
“အင္း၊ ျပန္မေရာက္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ အေမ့ကို လာေတြ႕တာ၊ ဟိုေရာက္ၿပီးကတည္းက ျပန္လည္ျဖစ္တာ အခုမွ ၃ ေခါက္ဘဲ ရွိေသးတယ္၊ အခုတစ္ခါမွဘဲ ရီနဲ႔ဆုံေတာ့တယ္၊ ဒါ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ေက်းဇူးေလ”
“အခု တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လာတာလား”
“အင္း၊ တစ္ေယာက္ထဲလာတာ၊ ရီကေရာ အခု ဘယ္မွာ ေနေနလဲ၊ ကိုလည္း ထြက္သြားၿပီးကတည္းက ရီ့သတင္း ဘာမွမသိေတာ့ဘူး”
“ရီ အခု ရန္ကုန္ ကမၻာေအးမွာ၊ အခု သူငယ္ခ်င္းက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အတင္းေခၚလို႔၊ မနက္ျဖန္ ညကားနဲ႔ ရန္ကုန္ ျပန္မယ္”
“ကိုယ္ကေတာ့ ၂ ပတ္ေလာက္ ၾကာဦးမယ္၊ ဒီမွာ အေမတို႔နဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေန၊ ၿပီးရင္ နည္းနည္းပါးပါး ေလၽွာက္လည္မလားလို႔”
“ဘယ္ေတြလည္မလို႔လဲ”
“ရွမ္းျပည္ဘက္ ကေလာတို႔ လားရွိုးတို႔ အင္းေလးတို႔ မေရာက္ဖူးေသးလို႔၊ မသိေသးပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညႇိၾကည့္ရဦးမယ္”
စကားေျပာေနတုန္း မွာထားသည့္ စားစရာ လာခ်ေတာ့ စကားစ ျပတ္သြားသည္။ က်ေနာ္က မုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ကို ဇြန္းနဲ႔ေမႊကာ နည္းနည္းျမည္းၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ေကာင္းသားဘဲ မဆိုးဘူး”
“ေမာ္လၿမိဳင္ မုန္႔ဟင္းခါးကေတာ့ ဘယ္ဆိုင္စားစား ေကာင္းပါတယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ အစားေလ ကိုေဇာ္ေမ့ေနၿပီလား”
“အင္း ဟုတ္သား၊ ဒါေၾကာင့္ ေမာ္လၿမိဳင္သူေတြ ဝ တာ၊ ဟား ဟား။ ဒါေပမဲ့ ရီက မဝပါဘူး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ မေနေတာ့လို႔ ျဖစ္မယ္”
“ရီက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဝိတ္ထိန္းေနတာ၊ ဝလာတယ္ ထင္ရင္ တရားသြားဝင္လိုက္ေရာ၊ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”
“ဟား ဟား ဟား ဟား တယ္ဟုတ္ပါလား၊ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္၊ ဒါနဲ႔ ရီ့ အိမ္ေထာင္ေရးေရာ”
“ဒီလိုပါဘဲ၊ သူလည္း သူ႔စီးပြားေရးနဲ႔သူ ရွုပ္ေနတာ၊ အခုက အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားေတာ့ ပိုဆိုးေပါ့”
“ရီနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပလား”
“ဒီလိုပါဘဲေလ၊ ဒါေတြ မေျပာခ်င္ပါဘူး”
“သားသမီးေရာ . ..”
“တစ္ေယာက္ဘဲ၊ သမီးေလ၊ ဆရာဝန္ေအာင္ၿပီးၿပီ၊ အခု ေဟာက္စ္ ဆင္းေနတယ္၊ ကိုေဇာ္ေရာ”
“သား တစ္ေယာက္ထဲဘဲ၊ ကြန္ျပဴတာ အင္ဂ်င္နီယာ၊ မႏွစ္က ေအာင္ၿပီး အခု အလုပ္လုပ္ေနၿပီ”
“အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပလား ေမးတာ”
“ရန္ေတာ့ ခဏခဏ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပါဘဲ လူ႔တာဝန္အရေလ၊ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္က သပ္သပ္၊ လက္ေတြ႕ဘဝက သပ္သပ္ ျဖစ္ေနတာ၊ ကိုယ္ဘာကို ဆိုလိုလဲ ဆိုတာ ရီသိမွာပါ၊ အခု ရီနဲ႔ေတြ႕တာ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတာ၊ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကမၻာသစ္ထဲ ေရာက္သြားသလိုဘဲ”
“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ကိုေဇာ္က နိုင္ငံျခားမွာ ေနေပလို႔ဘဲ၊ တစ္ခါတည္း နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္၊ ရီေတာင္ အဲလို မေျပာတတ္ဘူး ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”
“ေျပာတတ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ္က စိတ္ထဲက ျဖစ္ေနတာကို အမွန္ေျပာျပတာ၊ ရီလည္း ကိုယ့္လိုဘဲလား”
“မသိဘူးလား”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ မသိဘူးဆိုရင္ ရီက ကိုယ့္ကို ငတုန္း လို႔ ေျပာမယ္ထင္တာဘဲ”
“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ကိုေဇာ္ကေတာ့ေလ၊ အရင္က ကိုေဇာ္မွ ဟုတ္ရဲ့လား”
စကားသြက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို အရင္နဲ႔ မတူတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာတာမို႔
“ေအာ္ ရီကလည္း အသက္က ႀကီးလာေတာ့ သတၱိလည္း ရွိလာၿပီေလ၊ ရီေတာင္မွ အရင္ကလို ထြက္ေျပးေနတဲ့ ရီ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ဟာ၊ သူမ်ားခ်ည္း မေျပာနဲ႔ေလ”
“အင္းေနာ္ ထူးဆန္းတယ္၊ ရီ့စိတ္ထဲ ကိုေဇာ္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္သြားသလိုဘဲ၊ တစ္ခါမွ အဲ့လို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ မေပ်ာ္ဖူးဘူး”
“ကိုယ္လည္း ဒီလိုဘဲ၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရီ့ကို အရမ္းရင္းႏွီးေနသလိုဘဲ၊ အလိုလိုေပ်ာ္ေနတာ”
ရင္ဖြင့္မိသလို ေျပာရင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကသည္။ ေက်ာင္းသားဘဝ ကတည္းက ရီႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေနၾက။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စကားမေျပာဖူးေသာ္လည္း အလိုလို အၾကည့္ေတြကို နားလည္ေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ စကားမဆက္ျဖစ္ၾကဘဲ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ခဏညိမ္သြားကာ မွာထားသည့္ ေကာ္ဖီကို ႏွစ္ေယာက္သား ေသာက္ရင္း
“ရီ”
ရီက အသံထြက္ မထူးဘဲ က်ေနာ့ကို မ်က္လုံးပင့္ကာ ထူးသည့္ သေဘာႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။
“ရီ ဒီေန႔ ဘာလုပ္စရာရွိလဲ”
“ဘာမွေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေန႔လည္အားရင္ မိသန္းတို႔ကို ေခၚၿပီး ေဈးပတ္မလားလို႔”
“ခ်ိန္းထားလို႔လား”
“ခ်ိန္းေတာ့ မခ်ိန္းထားဘူး၊ မေန႔က သူတို႔ ေမးေတာ့ေမးတယ္၊ ရီက ကိုေဇာ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္လို႔၊ ၿပီးမွ ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္လို႔”
“အင္း၊ ကိုယ္စဥ္းစားေနတာ၊ အခု ရီနဲ႔ ျပန္ဆုံတုန္း ကိုယ္တို႔ က်ိဳကၡမီ ဘုရားဖူးသြားရင္ ေကာင္းမလားလို႔”
“ႏွစ္ေယာက္ထဲလား”
“အင္း ျဖစ္နိုင္ရင္ ကိုယ္ ရီနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲဘဲ သြားခ်င္တာ၊ ဒါေပမဲ့ ရီ့ဘက္က မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားမလား”
ရီက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ခဏညိမ္ေနၿပီးမွ
“ႏွစ္ေယာက္ထဲဘဲ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚရင္ သူတို႔က စၾက ေနာက္ၾကနဲ႔၊ မေကာင္းပါဘူး၊ မေန႔ကေတာင္ ကိုေဇာ္နဲ႔ မနက္စာ စားဖို႔ ခ်ိန္းထားတာကို ေျပာျပေတာ့ ရီ့ကို ေနာက္ေနၾကတာ၊ ၿပီးေတာ့ ရီတို႔က လူပ်ိဳေပါက္စ၊ အပ်ိဳေပါက္စေလးေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ဘုရားဖူး သြားတာဘဲ၊ ညေနျပန္လာမွာ မို႔လား၊ ရီက မနက္ျဖန္ ျပန္မွာ”
က်ေနာ္က ရီ့စကားကို ျပဳံးၿပီး
“မဟုတ္ဘူး ရီရ၊ ကိုယ္ကို တစ္မ်ိဳးေတာ့ မထင္နဲ႔၊ ကိုယ္စိတ္ကူးေနတာ ဒီလို၊ ကိုယ္တို႔ ၂ ေယာက္ က်ိဳကၡမီ ဘုရားဖူးသြားမယ္၊ အခု ကိုယ့္ညီမ ကားနဲ႔ဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ စက္စဲမွာ လာအိပ္မယ္၊ မနက္ျဖန္မွ ရီ ကားဂိတ္ဆင္းခ်ိန္ အမွီျပန္လာမယ္ေလ”
“ေဟာ့ေတာ့္”
“တကယ္ေျပာတာရီ၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ အခုလို အခြင့္အေရးရတုန္း ရီနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလၽွာက္လည္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလို႔၊ ရီ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုမွ မထင္နဲ႔ေနာ္၊ ရီ့သေဘာပါ၊ ရီက ေန႔ခ်င္းျပန္လာခ်င္လဲ ျပန္လာတာေပါ့”
“ရီက ဒီမွာ အခန္းက မနက္ျဖန္ထိ ယူထားတာ”
“ပိုက္ဆံႀကိဳေပးထားလို႔လား”
“ဟင္အင္း တစ္ေန႔စာ တစ္ေန႔ရွင္းတာ”
“ဒါဆိုရပါတယ္၊ မေနေတာ့ဘူးဆို ၿပီးတာဘဲ၊ သြားမယ္ဆို ရီကို အခု ဟိုတယ္ ျပန္ပို႔ေပးမယ္၊ အခန္းအပ္၊ ပစၥည္းေတြ အကုန္သိမ္းခဲ့ေတာ့၊ ကိုယ္လည္း နည္းနည္းပါးပါး လဲဖို႔ ျပန္ယူမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရီ့ကို လာျပန္ေခၚမယ္၊ ၿပီးေတာ့ (ရီ့ကို ျပဳံးစစနဲ႔ ၾကည့္ရင္း) ဟဲ ဟဲ တစ္ခါတည္း ကားတင္ေျပးၿပီသာမွတ္ေတာ့ ဟား ဟား ဟား ဟား”
ဟိုတယ္က ထြက္ထြက္ခ်င္း ေနာက္မိတဲ့ ကားတင္တဲ့ ဇတ္လမ္းက ျပန္စလာတာမို႔ ရီလည္း တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း
“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဒါဆို ရီလည္း အဝတ္အစား ျပန္ယူေတာ့မယ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”
ႏွစ္ေယာက္သား ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို မလြန္ဆန္နိုင္ၾကဘဲ မေမၽွာ္လင့္တဲ့ ခရီးစဥ္ေလး တစ္ခု အစပ်ိဳးမိၾကသည္။
……………………………………………………
ရီ့ကို ဟိုတယ္မွာ ျပန္လာေခၚၿပီး ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ရီက
“ရီလည္း က်ိဳကၡမီ ဘုရားမေရာက္တာ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ၿပီ၊ ဖူးခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ”
“သိတယ္ေလ သိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္စီစဥ္လိုက္တာ၊ ရီမွတ္မိလား တတိယႏွစ္တုန္းက ေက်ာင္းကေန တစ္တန္းလုံး ဘတ္စ္ကားႀကီးနဲ႔ စုသြားတာေလ”
“အင္း မွတ္မိတာေပါ့၊ အဲဒီတုန္းက ကိုေဇာ္က ကားေခါင္မိုးေပၚတက္စီးတာ မို႔လား၊ ရီက စိတ္ပူေနတာ”
“တကယ္”
“အင္းေပါ့”
“ဟုတ္လို႔လား၊ ကိုယ္က ရီစီးတဲ့ကားစီးခ်င္လို႔ ေခါင္မိုးေပၚက လိုက္စီးတာ၊ ခုံက ျပည့္ေနၿပီေလ၊ စိတ္ပူတဲ့ သူကလည္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔၊ လူကို အေရးမစိုက္သလို”
“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ အဲဒါ ဟန္ေဆာင္ေနတာ၊ စိတ္ကေတာ့ တကယ္ပူတာ သိလား”
“အမေလးဗ်ာ၊ အဲဒီစကား ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္မွ ၾကားရေတာ့တယ္”
“ကိုေဇာ္”
“အင္း ေျပာ”
“ထူးဆန္းတယ္ သိလား”
“ဘာလဲ”
“အခု ကိုေဇာ္နဲ႔ လိုက္လာတာ ရီ လုံးဝ မေၾကာက္ဘူး သိလား”
“ရီကလည္း အခုက ေၾကာက္ရမဲ့ အရြယ္ေတြမွ မဟုတ္ေတာ့တာ”
“မဟုတ္ဘူးေလ ကိုေဇာ္ရ၊ အမွန္က အခုမွ ေၾကာက္ရမွာ၊ ေတာ္ၾကာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတြ႕ၿပီး မဟုတ္သ႐ုပ္ေတြ အေျပာခံရရင္ ျပသနာ”
“ရီကလည္း အေျပာခံရေအာင္ ကိုယ္တို႔က လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ မဟုတ္မဟပ္ လုပ္ေနတာလဲ မဟုတ္”
“ကိုေဇာ္ကလည္း ရီေျပာခ်င္တာက အဲလို အေျပာခံရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူးလို႔၊ ၿပီးေတာ့ ကိုေဇာ့္ကိုလည္း အရင္ကလို မေၾကာက္ဘူးလို႔၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ေလ မေၾကာက္တာ တစ္ခုရွိေသးတယ္ သိလား”
က်ေနာ္က ဘာမ်ားလဲ ဟု ကားေမာင္းရင္း ရီ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
“အခု ကိုေဇာ္နဲ႔ လိုက္လာတာကို ကိုေဇာ္က ရီ့ကို အထင္ေသးမွာလည္း မေၾကာက္ဘူးလို႔ သိပလား”
“ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား”
“ဘာရီတာလဲ၊ ရီ တကယ္ေျပာတာ”
“အင္းပါ၊ အင္းပါ၊ ရီကေလ အခုမွ စကားေတြလည္း တတ္၊ သတၱိေတြလည္းရွိ၊ အရင္က ရီမွ ဟုတ္ရဲ့လား”
“အင္းေနာ္၊ ရီလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတၱိရွိမွန္း အခုမွ သိတာ၊ ကိုေဇာ့္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ အလိုလို စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သြားတာ၊ ေနာက္ၿပီး ကိုေဇာ္က ရီ့ကို စကားလာေျပာေတာ့ ပိုေပ်ာ္သြားတယ္၊ ဘာလို႔လဲ သိလား”
က်ေနာ္က ကားလမ္းမဘက္ၾကည့္ကာ ကားေမာင္းေနရာက ရီ့စကားေၾကာင့္ ရီ့ဘက္လွည့္ကာ ဘာလဲ ဟု သေဘာႏွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရီက ဆက္ၿပီး
“ကိုေဇာ့္ကို ရီ ရွင္းျပခ်င္ေနတာေတြရွိလို႔၊ ရီေလ ကို႔ေဇာ့္ကို ရီ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္လဲဆိုတာ ရွင္းျပခ်င္ေနတာ”
“မလိုပါဘူးရီရာ၊ အဲဒီတုန္းက ကိုလည္း ရီ့ကို သတၱိရွိရွိမွ မေျပာရဲခဲ့တာ၊ ရီ့ကို အေဝးကဘဲ ကိုက ေငးၿပီး ခ်စ္ေနခဲ့တာ”
“ရီ သိပါတယ္၊ ရီကလည္း ကိုေဇာ့္ကို ျမင္တာနဲ႔ ထြက္ေျပးေနတာကိုး၊ ထြက္ေျပးေပမဲ့ ကိုေဇာ္မသိတာ တစ္ခုရွိတယ္”
“ဘာမ်ားလဲ ရီ
“ကိုေဇာ့္ကို မေတြ႕ရင္ ရီလိုက္ရွာတတ္တာ ကိုေဇာ္က မသိပါဘူး”
“ဒါဆို ရီလည္း ကိုယ့္ကို”
က်ေနာ့္စကားမဆုံးလိုက္ ရီက သူ႔လက္ႏွင့္ ပါးစပ္ကို ပိတ္ကာ အသံမထြက္ေအာင္ ရွက္သလို ရယ္ေတာ့သည္။ က်ေနာ္က ရီ့ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္ရင္း
“ရီရာ ကိုယ္တို႔ အျဖစ္ကလဲ”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ရီ ထင္တာက ေက်ာင္းၿပီးရင္ ကိုေဇာ္က ရီ့ကို လာေတာင္းမွာဘဲလို႔၊ အဲဒီေတာ့မွ ရီက ကိုေဇာ့္ကို လက္ခံမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတာ၊ ဒါေပမဲ့ ရီ ထင္တာေတြ လြဲကုန္တယ္”
“အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ကိုလည္း ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ ရီကို သြားေတာင္းေပးဖို႔ အေမတို႔ကို ေျပာထားၿပီးသား၊ ဒါေပမဲ့ ရီက ခ်က္ျခင္းႀကီး လက္ထပ္သြားတာ၊ ကိုယ္လည္း ရီတို႔ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာကမ္းမွ သိတယ္၊ သိတာနဲ႔ ကိုယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ေသးတယ္၊ ဘာလုပ္ရမလဲလို႔၊ လူကလည္း ထူပူေနတာ၊ သတၱိကလည္း မရွိ၊ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိ”
ရီက က်ေနာ့္ကို နားလည္သလို လွမ္းၾကည့္သည္။ က်ေနာ္ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကို ရီကလည္း တင္းတင္းေလး ျပန္ဆုပ္လိုက္တာ သတိထားမိလိုက္သည္။
“သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္၊ မင္းတို႔ဟာက ရည္းစားလဲ မဟုတ္၊ ဟိုက မင္းကို လက္မခံခ်င္လို႔ ေရွာင္ေျပးေနတဲ့ဟာ၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘာမွလုပ္မရဘူး ဘာညာနဲ႔ ဝိုင္းေျပာၾကေတာ့ ကိုယ္လည္း”
“မဟုတ္ဘူး ကိုေဇာ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီကိစၥ ရီလက္ခံတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရီ အဲ့ဒါကို ရွင္းျပခ်င္တာ၊ ရွင္းျပခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ”
“ျဖစ္ၿပီးမွ ရွင္းျပလည္း ကိုယ္တို႔ ဘာမွမွ လုပ္လို႔မရေတာ့တဲ့ဟာ ရီရယ္”
“ဒါကို ရီလည္း သိပါတယ္၊ ဘာမွလုပ္မရေတာ့ေပမဲ့ ရီက ကိုေဇာ့္ကို အမွန္ကို ေပးသိခ်င္တာ၊ ကိုေဇာ္ ရီ့ကို စိတ္နာသြားမွာ ေၾကာက္ေနတာ၊ အခု ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ကိုေဇာ္လာႏွုတ္ဆက္တာ ရီ အရမ္းေပ်ာ္သြားတာ သိလား”
“ရီရာ၊ ကိုယ္တစ္ခါမွ ရီ့ကို စိတ္မနာခဲ့ဖူးပါဘူး၊ ရီ လက္ထပ္သြားတာေတာင္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကို မခ်စ္လို႔ ထားသြားတယ္ဘဲ မွတ္တာပါ၊ စိတ္တစ္ခါမွ မနာခဲ့ပါဘူး၊ ရီ့ကို စိတ္ထဲ အျမဲသတိရေနတာ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရင္ ရီ့ကို အခုထိ ခ်စ္ေနတာ သိလား”
“ေဟာ့ေတာ့္”
“ဟုတ္တယ္ရီ၊ အခု ရီနဲ႔ျပန္ဆုံလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရီက အျမဲရွိေနတာ၊ အခု ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာေတာင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရီ့ကိုဘဲ အရင္ရွာတာ၊ ရီလာလား၊ မလာလားလဲ မသိဘူးေလ”
“အမယ္၊ ရီလည္း ကိုေဇာ့္ ကိုရွာပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ရီက ကိုေဇာ္လာမယ္လို႔ မထင္ထားတာ”
“ဟုတ္တယ္၊ ကိုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို လာျဖစ္မယ္ မထင္ထားတာ၊ ေနာက္မွ ျဗဳန္းစားႀကီး သြားမယ္ဟာ ဆိုၿပီး ေကာက္ထြက္လာတာ၊ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းမွ မသိဘူး၊ ဒီေရာက္မွ အကုန္အံ့ၾသကုန္တာ”
“ကဲ ကိုေဇာ္ ရီ့လက္ကိုလႊတ္ၿပီး ကားကို ေသခ်ာၾကည့္ေမာင္းပါဦး၊ ေတာ္ၾကာ က်ိဳကၡမီ မေရာက္ဘဲ ေနဦးမယ္၊ ကိုေဇာ္က ကားသာေမာင္းေနတယ္ လမ္းကို ၾကည့္တာနဲနဲ၊ ရီ့ကို ၾကည့္ေနတာ မ်ားမ်ား”
ရီေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာမို႔ ရီ့လက္ကို တစ္ခ်က္ ခပ္တင္းတင္းေလး ညႇစ္လိုက္ၿပီးမွ လႊတ္ကာ ကားကို အာ႐ုံစိုက္ ျပန္ေမာင္းလိုက္သည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရီ့ကို အခုထိ ခ်စ္ေနေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ရလို႔ ေက်နပ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ အမွတ္တရေလးေတြ ေျပာမိၾကသည္။ ကားကို ေမာင္းလာရင္း မုဒုံအဝင္ၾကေတာ့
“မုဒုံကန္ႀကီး ဝင္မလား၊ ကိုယ္တို႔တုန္းကေတာ့ အဲဒီက လဘက္သုတ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္၊ အခု ဝင္ၾကည့္မလား”
“အင္း ေကာင္းသားဘဲ၊ အခု ေစာေသးတာဘဲ၊ လမ္းလည္းၾကဳံတယ္”
“အရင္တုန္းကေတာ့ မုဒုံမွာ ေရတံခြန္ေလး တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ ရီ မွတ္မိလား၊ အခု ရွိေသးလား မသိဘူး”
“အင္း ဂ်ဳံးဂ်ဳံးက် ေရတံခြန္ေလ၊ ရွိဦးမယ္ထင္တယ္၊ ကိုေဇာ္ သြားခ်င္လို႔လား”
“ဟင္အင္း၊ သတိရလို႔ ေမးၾကည့္တာ၊ မသြားေတာ့ပါဘူး၊ ကန္ႀကီးဘဲ ခဏဝင္တာေပါ့”
ကန္ႀကီးေရာက္ေတာ့ ကားကို ကားရပ္တဲ့ ေနရာမွာ ရပ္ၿပီး ကန္ႀကီးေစတီကို အရင္ကန္ေတာ့ကာ ေရကန္ႀကီးရွိရာသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ကာ အရင္ကနဲ႔မတူ ေျပာင္းလဲသြားတာေတြ ေျပာရင္း အရင္လို ကန္ႀကီးနားက စားေသာက္တန္းကို ေတြ႕ေတာ့
“လာ လက္ဘက္သုတ္ စားၾကည့္ဦးမယ္၊ အရင္လိုေကာင္းေသးလားလို႔”
ဟု ရီ့ကို ေျပာကာ စားေသာက္တန္းဘက္ ဆင္းလာလိုက္သည္။ ဆိုင္ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရင္း သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ အသုပ္ဆိုင္တစ္ခုထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ စားပြဲထိုး ခ်ာတိတ္မေလး တစ္ေယာက္က ကမန္းကတမ္း ေရေႏြးၾကမ္းအိုးနဲ႔ ခြက္ေတြ ကိုင္ၿပီး ေျပးလာသည္။ ရီက ဘာေတြရလဲ ဟုေမးေတာ့ လဘက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ အစရွိတဲ့ အသုပ္ေပါင္းစုံ အမည္ကို ရြတ္ျပသည္။
“ကိုေဇာ္က လဘက္သုပ္ စားခ်င္တာ မို႔လား”
ဟု က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးေတာ့ က်ေနာ္က
“အင္း လူႀကီးသုပ္ေလ လဘက္နဲ႔ အေၾကာ္နဲ႔ဘဲ သိလား”
ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ အင္း ဆိုၿပီး လဘက္လူႀကီးသုပ္တစ္ပြဲ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ တစ္ပြဲ လုပ္ဟု ရီက လွမ္းမွာကာ ေရေႏြးကရားအိုးထဲက ေရနဲ႔ ခြက္ကို ေရက်င္းၿပီး ေရေႏြးပူပူ ထည့္ေပးသည္။ က်ေနာ္က စားပြဲမွာ ထိုင္ကတည္းက ရီ့ကိုဘဲ ၾကည့္ေနမိေတာ့ ရီက က်ေနာ့္ကို
“ကိုေဇာ္ေနာ္ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ”
“ေအာ္၊ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္မ်က္စိထဲမွာ ရီက ၾကည့္လို႔ အရမ္းေကာင္းေနလို႔”
“ရီလည္း အဖြားႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီေနာ္”
“အသက္ႀကီးေပမဲ့ မပ်က္စီးေသးပါဘူးေလ”
“ဘာေျပာတယ္ ကိုေဇာ္ေနာ္၊ စကားကိုက”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ္ဆိုလိုတာက အသက္သာႀကီးတယ္ ရီက သူမ်ားေတြလို တကယ့္ကို အသက္ႀကီး သြားတယ္လို႔ မထင္ရဘူးလို႔ ေျပာတာပါ၊ မေန႔က ေက်ာင္းမွာ မေတြ႕ဘူးလား၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘယ္ေလာက္ဘဲ လွေနေအာင္ ျပင္ထား ျပင္ထား အသက္ႀကီးတာက သိသာေနတယ္၊ အခု ရီ့ကိုၾကည့္ရတာ ဟိုးအရင္ ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္က အတိုင္းဘဲ၊ အဝတ္အစား ဝတ္တာကအစ၊ အရင္လိုဘဲ ရိုးရိုးေလးနဲ႔ လွေနေအာင္ ဝတ္တတ္တယ္၊ အသက္ႀကီးသြားတယ္လို႔ကို မထင္ရဘူး”
“ကိုေဇာ္ေနာ္ သြား၊ ဒါ တမင္သက္သက္ ေျမႇာက္ေနတာ၊ မသိဘူးမ်ား မွတ္ေနလား”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ မဟုတ္ပါဘူးရီရ၊ ကိုယ္က အဲလိုဘဲ တကယ္ျမင္လို႔ ေျပာတာ”
ဒီေတာ့ ရီလည္း ျပဳံးကာ က်ေနာ့္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ရင္း
“ကိုေဇာ္ေရာ ဘာထူးလဲ၊ တီရွပ္နဲ႔ ဂ်င္းပင္နဲ႔၊ သူ႔ကိုယ္သူ လူငယ္ေလး က်ေနတာဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကလူေတြလို ကိုေဇာ္က ဗိုက္ကရႊဲမေနေတာ့ လူငယ္စတိုင္ ပိုေပါက္တာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး ကိုေဇာ္က အရင္ကထက္ေတာင္ အခု ပုံစံက ပိုခန႔္လာတယ္၊ နည္းနည္း ပိုျပည့္လာလို႔လား မသိဘူး”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရီကလည္း၊ ေျမႇာက္စရာ မရွိ အခ်င္းခ်င္းဘဲ ျပန္ေျမႇာက္ေန၊ ဒါေပမဲ့ ရီ့ကို အခုလို ဆက္ဆံေနတာ ရီ အရင္လို ေခ်ာေန၊ လွေနေသးလို႔ ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ရီ အဖြားႀကီးပုံစံ ျဖစ္ေနလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းဘဲ ဆက္ဆံမွာဘဲ၊ အဲဒါက တကယ္ေျပာတာ၊ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရီက ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး”
“အမယ္၊ ရီလည္း အတူတူပါဘဲေနာ္၊ ကိုေဇာ္က ထိပ္ႀကီးေျပာင္ၿပီး ဗိုက္ႀကီးရႊဲေနလဲ ရီ့စိတ္ထဲမွာ ကိုေဇာ္က ကိုေဇာ္ပါဘဲ”
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေျမႇာက္ကာ သေဘာက်ေနတုန္း မွာထားတဲ့ အသုပ္လာခ်ေပးတာနဲ႔ အစားဘက္ စကားလမ္းေၾကာင္းေရာက္သြားၿပီး အသုပ္တစ္ဇြန္းစီ စားလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုက္၊ အသုပ္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္နဲ႔ ေစာေစာက စကားခဏ ျပတ္သြားသည္၊
………………………………………………………….
မုဒုံမွ ထြက္ၿပီး က်ိဳကၡမီ လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ ရီ့ကို စကားျပန္စလိုက္သည္၊
“ရီ”
ရီက ထူးသည့္ သေဘာႏွင့္ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့
“ကိုယ္ ရီ့ကို အေျပာခ်င္ဆုံး စကားရွိတယ္ သိလား”
ရီက သိသည့္ သေဘာႏွင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကမ္း ျပဳံးကာ ဟိုဘက္လွည့္သြားသည္။
“ကိုယ္ ေက်ာင္းတုန္းကဆို ရီ့ကို ေျပာခ်င္တာေတြ ဆို စာေရးစကၠဴ စာရြက္လွလွေလးထဲ ေရး၊ စာအိပ္လွလွေလးထဲ ထည့္ၿပီး လြယ္အိပ္ထဲ ေဆာင္ထားတာ၊ ရီ့ကိုေပးမယ္ေပါ့၊ တကယ္တန္းၾက မေပးရဲလို႔ မေပးျဖစ္ဘူး၊ ေနာက္ ရီ့ကို မေပးျဖစ္ဘဲ ၾကာလို႔ စာအိပ္က နည္းနည္းေဟာင္းသြားရင္ အသစ္တစ္ေစာင္ ထပ္ေရး၊ စာအိပ္အသစ္ထဲ ထပ္ထည့္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး ရီလက္ထပ္သြားေတာ့ ကိုယ့္မွာ စုစုေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ က်န္လဲသိလား”
ရီက က်ေနာ့္ဘက္ ျပန္လွည့္ကာ ဟုတ္လို႔လား သေဘာႏွင့္ ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္က စကားကို ဆက္လိုက္သည္၊
“မွတ္မွတ္ရရ ၂၄ ေစာင္ရွိတယ္၊ အရင္ကေတာ့ မေပးျဖစ္ေပမဲ့လည္း ရီနဲ႔ လက္ထပ္ရင္ ရီ့ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္းျပမယ္ ဆိုၿပီး သိမ္းထားတာ၊ ရီက လက္ထပ္လိုက္ေတာ့”
က်ေနာ္က စကားကို မဆက္ဘဲ ရပ္လိုက္ေတာ့ ရီက ေမးတယ္။
“ကိုေဇာ့္မွာ အဲဒီစာေတြ အခုထိ ရွိေသးလား”
“ဟင္အင္း၊ မရွိေတာ့ဘူး”
“ဘာလဲ၊ မီးရွို႔လိုက္တာလား”
“ဟင္အင္း၊ ရီ လက္ထပ္လိုက္တဲ့ေန႔မွာ ကို အဲဒီစာေတြကို ေသတၱာေသးေသးေလးထဲ ထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ အျပည့္ထည့္ၿပီး ေသာ့ခတ္လို႔ သံလြင္ျမစ္ ေဘာတံတားကေန ေရထဲ ပစ္ခ်လိုက္တာ”
“ရီ တကယ္ဖတ္ခ်င္လိုက္တာ”
“အခုခ်ိန္ ရီ ဖတ္ရင္ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနမယ္ ထင္တယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေရးထားတာ ရီ့ကိုမွ မရရင္ ေသေတာ့မဲ့ အတိုင္း၊ ဟား ဟား ဟား ဟား၊ တကယ္တန္းၾက မေသဘဲ အခုထိ က်န္းက်န္းမာမာႀကီး၊ ဒါေပမဲ့ ရီရာ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ခံစားလိုက္ရလဲဆိုတာ ကိုယ္ဘဲသိတယ္”
က်ေနာ္က အရႊန္းေဖာက္ကာ ရယ္ရင္း ေျပာေပမဲ့ ရယ္သံက အသက္မပါမွန္း သိသာေနသည္။ ရီက လိုက္မရယ္။ မရယ္သည့္အျပင္ က်ေနာ့္ ခံစားခ်က္ကို နားလည္သလို ရီကလည္း သူ႔ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပသည္။
“ရီ သိပါတယ္၊ ရီလည္း ကိုေဇာ့္လိုဘဲ ခံစားရပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းက ရီ လက္မထပ္ရင္ မျဖစ္လို႔ လက္ထပ္လိုက္ရတာ၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို ရီ ကိုေဇာ့္ကို အရမ္းရွင္းျပခ်င္တာ၊ ရီ့ သူငယ္ခ်င္း မိသန္းနဲ႔ေတာင္ တိုင္ပင္ေသးတယ္၊ ကိုေဇာ့္ကို အေၾကာင္းရင္း ေျပာျပရင္ ေကာင္းမယ္လို႔၊ မိသန္းက ဘာေျပာလဲ သိလား”
က်ေနာ္က ကားေမာင္းရင္း ရီ့ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရီက စကားဆက္သည္။
“နင္တို႔ကလည္း ခ်စ္သူေတြလည္း မဟုတ္၊ ဟိုက နင့္ကို လိုက္သာလိုက္ေနတာ ဘာမွလည္း လာေျပာတာ မဟုတ္၊ ကိုယ္က သြားရွင္းျပရင္ သိကၡာေတာင္ က်ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နင္က အဲဒီလူကိုဘဲ ယူမွ ျဖစ္မွာ၊ နင့္ အျဖစ္ကို ကိုေဇာ္လည္း လာကယ္နိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွ မရွင္းျပနဲ႔ ဒီအတိုင္းထားလိုက္၊ ဆိုၿပီး အတင္းေျပာတာနဲ႔ ရီလည္း ဒီအတိုင္းဘဲ ေနလိုက္တာ၊ ဒါေပမဲ့ ရီ့စိတ္ထဲမွာ တကယ္ဘဲ ကိုေဇာ္ကို ရွင္းျပခ်င္ေနတာ၊ ရီလည္း အဲဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရတယ္ ဆိုတာ ရီ့ဖာသာရီဘဲ သိတယ္”
ရီက ေျပာရင္း အသံတိုးကာ တိမ္ဝင္သြားသည္။ ရီေျပာမွ က်ေနာ္လည္း ရီ့အျဖစ္ကို နားလည္သြားသည္။ ခံစားခ်က္ ကိုယ္စီကို ရင္ဖြင့္ေနတုန္း ရီ့ဖုန္းက အသံျမည္လာသည္။ ဖုန္းလာေတာ့ ရီက ဖုန္းကို ၾကည့္ရင္း ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန႔္ကာ ခံစားခ်က္ကို ထိမ္းရင္း
“မိသန္းဆီကဖုန္း၊ ကိုေဇာ္ ခဏေနာ္”
ဆိုၿပီး စပီကာဖြင့္ကာ ထူးလိုက္သည္။
“ဟဲလို”
“ဟဲလို၊ ရီလား၊ နင္အားၿပီလား၊ ငါ လာေခၚရေတာ့မလား”
မိသန္း ေမးတဲ့ စကားေၾကာင့္ ရီက က်ေနာ့္ကို ဘာေျပာလိုက္ရမလဲဟု သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ကာ ပါးစပ္ကို လွုပ္႐ုံ အသံမထြက္ဘဲ ေမးသည္။ က်ေနာ္က သေဘာဟု ပါးစပ္လွုပ္႐ုံ အသံမထြက္ဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ေဆာရီး မိသန္း၊ ငါ ေဈးမပတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ မအားေတာ့လို႔”
“ဘာလဲ၊ နင့္ ကိုေဇာ္က မေပးျပန္ေတာ့ဘူးလား၊ အခု နင္ ဘယ္မွာလဲ၊ ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာ”
“မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ ငါတို႔ က်ိဳကၡမီ ဘုရားဖူး ထြက္လာတာ၊ အခု လမ္းမွာ၊ မုဒုံကေတာင္ ထြက္လာၿပီ”
“နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲလား”
“အင္း၊ မနက္စာ စားရင္းနဲ႔ စကားစပ္မိၿပီး မေရာက္တာၾကာလို႔ သြားျဖစ္တာ”
“ေအးပါ၊ ေအးပါ၊ ငါ့ကိုေတာင္ ေခၚဖို႔ သတိမရဘူး မို႔လား၊ သြား သြား နင္တို႔ဘဲ သြား၊ ဒါဆိုလည္း မနက္ျဖန္မွ ေဈးပတ္ေတာ့မယ္၊ နင္ျပန္လာမွ”
“ငါက မနက္ျဖန္ ကားတက္ခ်ိန္မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာ၊ အခန္းေတာင္ အပ္ခဲ့ၿပီ”
“ဘုရားေရ၊ နင္တို႔က က်ိဳကၡမီအျပင္ ဘယ္မ်ား သြားဦးမလို႔လဲ”
“က်ိဳကၡမီပါဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ စက္စဲမွာ တစ္ညအိပ္မလို႔၊ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာမယ္”
“ငါထင္တယ္၊ ငါထင္တယ္၊ မေန႔ထဲက နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရတာ၊ ေဝဒနာေဟာင္းေတြ ျပန္ထေနတာ ငါသိတယ္ေနာ္”
“နင္ကလဲ၊ နင္ထင္သလို မဟုတ္ပါဘူးဟ၊ အခုဟာက သူငယ္ခ်င္း ဘုရားဖူးထြက္တာ၊ နင္တို႔ အဲလို ေနာက္လို႔ မေခၚခ်င္တာ သိလား”
“မိရီေနာ္ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ငါ့ကို လာမေျပာနဲ႔၊ ငါမသိဘူး မွတ္ေနလား၊ နင့္ဖာသာ ရိုးရိုးဘဲသြားသြား၊ ဆန္းဆန္းဘဲ သြားသြား၊ ႏွစ္ေယာက္ထဲ သြားတာ တျခားသူေတြသိရင္ မေကာင္းဘူး၊ တိုးတိုးတိတ္တိတ္သြား”
“အင္းပါ၊ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး၊ နင့္ကိုဘဲ ေျပာျပတာပါ၊ ငါျပန္လာရင္ နင့္အတြက္ ေက်ာက္ပြင့္ ေကာင္းေကာင္း ဝယ္လာေပးမယ္”
“ေအးပါဟာ၊ ငါနားလည္ပါတယ္၊ အခုဆုံတုန္း နင္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြလည္း တစ္ခါထဲ အကုန္ေျပာခဲ့၊ အလြမ္းလည္း တစ္ခါထဲ အၿပီးသယ္ခဲ့၊ ၿပီးေတာ့ မနက္ျဖန္ နင္မျပန္ခင္ ေက်ာက္ပြင့္လည္း ငါ့ဆီ ဝင္ေပးဖို႔ မေမ့နဲ႔”
“ေအးပါ၊ ေအးပါ၊ လာေပးမယ္၊ စိတ္ခ်၊ ဒါဘဲေနာ္”
“ေအး၊ ေအး ဒါဘဲ”
ဖုန္းခ်သြားၿပီးေတာ့ ရီက က်ေနာ့္ကို
“ေတြ႕လား၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို မေခၚခ်င္တာ၊ စဖို႔ဘဲ သိတယ္”
“အင္းေလ၊ ကိုယ္တို႔ကလည္း စခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာကိုး၊ ေအာ္… ရီ၊ ေစာေစာက စကားစေတာင္ ျပတ္သြားတယ္”
“ဘာမ်ားလဲ”
“ရီ့ကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အခု ထပ္ေျပာမလို႔ဟာ”
“အာ ကိုေဇာ္ကလဲ”
“ဟုတ္တယ္ ရီ၊ ကိုယ္လည္း သိပ္ၿပီး မေစာင့္ထိန္းခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အရင္ကတည္းက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ အခုသိၿပီဘဲ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္သာ မေပါင္းရတာ၊ ကိုယ္ေတာ့ လက္ရွိဘဝကို ေမ့ထားၿပီး အခု ခရီးေလးမွာ ရီနဲ႔ ကိုယ္ ခ်စ္သူေတြလိုဘဲ ေနခ်င္တယ္”
……………………………………………………….
ရီက က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးသလို မ်က္စိကို ေစြၾကည့္ရင္း ခပ္ေထ့ေထ့ေျပာသည္။
“အခု ခရီးေလးတစ္ခုဘဲလား၊ ကိုေဇာ္က ဒီကျပန္ရင္ ရီ့ကို ေမ့လိုက္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား”
ရီေျပာမွ က်ေနာ့္ စကားကို ရီ ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ ေပါက္သြားလဲဆိုတာ သတိထားမိလိုက္ၿပီး
“အာ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုေျပာတာ အဲလိုမဟုတ္ဘူး၊ ေမ့လို႔ရမလား ရီရာ၊ ခ်စ္သူလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေတာ္ရေသးတဲ့ အခ်ိန္ကေတာင္ ေမ့လို႔မရခဲ့တာ၊ ခ်စ္သူလို႔ ျဖစ္လာမွေတာ့ ေမ့လို႔ရမလား၊ ရီကလည္းကြာ၊ ကိုယ္ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔”
“မသိပါဘူး”
“ကဲ မသိရင္”
က်ေနာ္က ကားကို လမ္းေဘးထိုးရပ္လိုက္ၿပီး စက္ပါသပ္လိုက္သည္။ ေနာက္ ရီ့ဘက္လွည့္ကာ လက္ကို လွမ္းဆြဲလို႔ က်ေနာ့္ဘက္ ကိုင္းက်လာတဲ့ ရီ့ကိုယ္ကို ဖက္လိုက္သည္။
“အို႔ အို႔ ကိုေဇာ္ ကိုေဇာ္”
“ရီ့ကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္၊ အရမ္းခ်စ္တယ္၊ အရင္ကလည္း ခ်စ္တယ္၊ အခုလည္း ခ်စ္တယ္၊ ေနာက္လည္း ခ်စ္တယ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္၊ အျမဲတမ္း ခ်စ္တယ္၊ ကဲ သိပလား”
“အဲ့ အဲ့ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ၊ လႊတ္၊ လႊတ္၊ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ကေလးကလားနဲ႔၊ မရွက္ဘူးလား”
ရီက ရွက္ကိုးရွက္ကမ္းႏွင့္ က်ေနာ္ဖက္ထားတာကို မလြတ္ေအာင္႐ုန္းရင္း ေျပာသည္၊ က်ေနာ္က မလႊတ္ဘဲ အတင္းထပ္ဖက္လိုက္ရင္း
“မရွက္ပါဘူး၊ ခ်စ္တာ ရွက္စရာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္က အခုမွ ရီ့ကိုခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာရဲတာ၊ ကိုယ္လည္း ရီ့ဆီက ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကား ၾကားခ်င္တယ္၊ ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာပါဦး”
“အာကြာ ကိုေဇာ္ကလဲ”
“မအာကြာနဲ႔ကြာ၊ ေျပာပါ၊ ကိုယ္လည္း ၾကားခ်င္တာေပါ့၊ မေျပာရင္ ဖက္နမ္းမွာေနာ္”
ေျပာရင္း ရီ့ေခါင္းက ဆံပင္ကို နမ္းလိုက္သည္။ က်ေနာ့္ အနမ္းေၾကာင့္ ရီ ကမန္းကတမ္းေျပာသည္။ ရီ လည္း အခုမွ အပ်ိဳေပါက္စေလးလို အရွက္ပိုေနတာလား မေျပာတတ္။
“အို႔ အိုး ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္၊ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ၊ လႊတ္ေတာ့ လႊတ္ေတာ့”
“အမေလး ဒီစကား ၾကားခ်င္ေနတာ၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ ရီရာ၊ ကိုယ္လည္း ရီ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္”
ေျပာရင္း ရီ့ကို အားရပါးရဖက္ကာ ပါးကို အၾကာႀကီး ကပ္နမ္းလိုက္သည္။
“အိုး . . . ကိုေဇာ္”
ၿပီးမွ ရီ့ကိုယ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
“အရမ္းေပ်ာ္တာဘဲ ရီရာ၊ ကိုယ္တစ္သက္မွာ အေပ်ာ္ဆုံးဘဲ၊ ဒီဘဝမ်ိဳး တစ္သက္လုံး မရေတာ့ဘူး ထင္ထားတာ”
ဝမ္းသာလုံးဆို႔ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပဳံးက ဘယ္လိုမွ ဖုံးဖိမရ။ ရီလည္း ေပ်ာ္ေနသလို အျပဳံးက က်ေနာ့္ႏွင့္ အၿပိဳင္၊ က်ေနာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း
“ေျပာလည္း နမ္းခံထိတာဘဲ၊ ဒီလိုမွန္းသိ မေျပာပါဘူး”
“မေျပာရင္ ပိုနမ္းမွာေပ့ါ”
“ကိုေဇာ္ေနာ္ အခုမွ ေတာ္ေတာ္ကဲေန၊ ကဲပါ၊ ေမာင္းပါ”
ရီ့စကားေၾကာင့္ ကားကို စက္ႏွိုးကာ ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ မထင္မွတ္ထားဘဲ အခ်ိန္တိုေလး အတြင္းမွာ အရင္က အုံ႔ပုန္းထိမ္းထားသမၽွ ေပါက္ကြဲကုန္သည္။ အခုမွ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဟိုတစ ဒီတစ ေခါင္းထဲေရာက္လာသည့္ အရင္တုန္းက အျဖစ္ေတြကို ျပန္ေျပာရင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ပိုနားလည္လာသလို တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ပိုသိလာသည္။
…………………………………………………….
က်ိဳကၡမီေရာက္ေတာ့ ဘုရားမဖူးခင္ မနက္စာ စားၾကသည့္ အခါလည္း တစ္ေယာက္အႀကိဳက္ တစ္ေယာက္လိုက္ကာ ခ်စ္စ ခင္စ ၾကင္နာစ လင္မယားလို တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ အၾကင္နာပိုေနၾကမိသလို၊ ဘုရားဆီသြားသည့္ စၾကၤန္လမ္း တေလၽွာက္မွာလည္း တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲကာ အျပဳံးကိုယ္စီႏွင့္၊ အရင္က တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အုံ႔ပုန္းခ်စ္ခဲ့သမၽွ အခုမွ အားလုံးကို ေမ့ကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်စ္မိၾကေတာ့သည္။
“ရီ”
လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ေရာ၊ အိမ္အတြက္ေရာ ေဒသထြက္ပစၥည္းေတြ လက္မအားေအာင္ ဆြဲထားရင္းပင္ ရီ့ကို ပုခုံးခ်င္းထိ႐ုံ တိုက္လိုက္ၿပီး ခပ္တိုးတိုး လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ ရီက
“အင္၊ ဘာထပ္ဝယ္ဦးမလို႔လဲ”
“မဝယ္ပါဘူး၊ ဟို သီခ်င္းကို သတိရလို႔၊ ဘာလဲ၊ စက္စဲေရာက္ရင္ ေရကူးမယ္ ဆိုလား”
“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ကိုေဇာ္ေနာ္၊ ရီက ေရမကူးတတ္ဘူး”
“စက္စဲမွာ ေရကူးတတ္စရာမွ မလိုတာ၊ ကားတာယာကၽြတ္လို ေလေဘာ္လုံးႀကီး ငွားၿပီး လွိုင္းစီး၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊ ရီ ငယ္ငယ္က မစီးဖူးဘူးလား”
“အင္း၊ စီးေတာ့ စီးဖူးတယ္၊ အခု ရီ့မွာ ေရကူးဝတ္စုံလည္း မရွိဘူး”
“မလိုပါဘူး၊ ဒီအတိုင္းဘဲ ထမီနဲ႔ အကၤ်ီနဲ႔ ကူးလို႔ရတာဘဲ၊ ကိုယ္က ရီနဲ႔အတူ ေရကူးဦးမယ္”
“အင္းပါ၊ အင္းပါ”
စက္စဲေရာက္ေတာ့ ကမ္းစပ္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ ဘန္ဂလိုေဆာင္ေလး တစ္ခု ငွားလို႔ရသည္မို႔ ပိုအဆင္ေျပသြားသည္။ ရီက က်ေနာ္ႏွင့္ တစ္ခန္းထဲေနရမွာ ရွက္ေနေသးသည္။ အတူသြားငွားတုန္းကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ အခန္းေသာ့ယူကာ အခန္းဆီလာေတာ့မွ ရီက က်ေနာ့ကို တိုးတိုး တိုးတိုး ႏွင့္
“ကိုေဇာ္ကလည္းကြာ ၂ ခန္းယူလည္း ရရဲ့သားနဲ႔ဟာကို”
“ရီကလည္းကြာ တစ္ခန္းထဲေနလည္း ရေနတာဘဲ၊ သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္တာ”
“သူစိမ္းမဟုတ္လို႔ေပါ့၊ ခ်စ္သူေတြ တစ္ခန္းထဲေနေတာ့ ေကာင္းမလား”
“ပိုေတာင္ေကာင္းေသး၊ ရီ ကိုယ့္ကို ယုံတယ္မို႔လား”
“အိုး ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ ယုံတာနဲ႔ တစ္ခန္းထဲေနတာနဲ႔”
“ယုံေတာ့ တစ္ခန္းထဲေနလည္း ေကာင္းတာေပါ့”
တိုးတိုး တိုးတိုး ႏွင့္ ေျပာရင္း အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက ေသာ့ႏွင့္ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
“အဲ့ေတာ့ ကုတင္ကလည္း တစ္လုံးထဲ”
“တစ္လုံးထဲေပမဲ့ အက်ယ္ႀကီးပါ ရီကလဲ၊ ရီက ဘာေတြ ေတြးေၾကာက္ေနတာလဲ၊ မျပဳတ္က်ပါဘူး”
“ကိုေဇာ္ေနာ္”
အခန္းတံခါးကို လွမ္းပိတ္လိုက္ၿပီး ရီ့ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆြဲဖက္လိုက္သည္။
“အို႔”
“ခ်စ္တယ္ရီရာ”
“ကိုေဇာ္ေနာ္၊ အဲဒါေတြေပါ့ ေၾကာက္တာ”
“ရီကလည္းကြာ ခ်စ္သူေတြဘဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့၊ ဘာမွေၾကာက္စရာ မရွိဘူး၊ ကိုယ္တို႔က လူပ်ိဳေပါက္၊ အပ်ိဳေပါက္ေလးေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုးအရင္ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနတဲ့သူေတြ”
ေျပာရင္း ခါးကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ တင္းတင္းဆြဲဖက္ကာ လက္တစ္ဖက္က ရီ့ေမးေစ့ကို ကိုင္ကာ ေမာ့လိုက္ၿပီး နဖူးကို နမ္းလိုက္သည္။
“အရမ္းေတာ့ မကဲနဲ႔ ကိုေဇာ္ရာ၊ အခုမွ ရီ ေၾကာက္လာၿပီ”
“အင္းပါ၊ ကိုယ့္ကိုယုံ၊ ဟုတ္ၿပီလား”
အနမ္းက နဖူးမွ ပါးျပင္သို႔၊ ေနာက္ ရီ့ႏွုတ္ခမ္းကို က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ ထိ႐ုံနမ္းလိုက္ၿပီ ခ်စ္တယ္ရီရာ အရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာရင္း ႏွုတ္ခမ္းကို ဖြဖြေလး ငုံလိုက္သည္။ ခဏေလးၾကာေတာ့ ရီက က်ေနာ့္ေက်ာကို ျပန္ဖက္လာသည္။ ခပ္ၾကာၾကာေလး နမ္းၿပီးမွ ရီ့ ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ခြာလိုက္ကာ
“ခ်စ္တယ္ရီရာ၊ ရီေရာ ခ်စ္တယ္မို႔လား”
“ခ်စ္လို႔ ရီလည္း ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလည္း မသိဘူး၊ မျဖစ္သင့္တာေတြ အကုန္ျဖစ္ကုန္ၿပီ ထင္တယ္”
“ကဲပါ ဒါေတြ မစဥ္းစားနဲ႔၊ မျဖစ္သင့္တာ ဘာမွမရွိဘူး၊ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေတြ၊ အခု ခ်စ္သူေတြလိုဘဲ ေနမယ္၊ လာ ပင္လယ္ထဲ ဆင္းမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ရီ့ကိုလႊတ္ကာ ဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ထိပ္က ၾကယ္သီးျဖဳတ္ကာ ဇစ္ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့
“အိုး ကိုေဇာ္ကလဲ၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြားလဲတာမဟုတ္ဘူး”
ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ရီက ေျပာရင္း ဟိုဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
“ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ရီကေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဘဲ သြားလဲမယ္”
ဟု ဆိုကာ သူ႔အိပ္ကိုဖြင့္ကာ ေရကူးဖို႔ အဝတ္အစား ထုတ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပးေတာ့သည္။ က်ေနာ္လည္း အိပ္ဖြင့္ကာ အသင့္ပါလာသည့္ ေရကူးေဘာင္းဘီ ခပ္ပြပြကို ထုတ္လိုက္ကာ လဲဝတ္လိုက္သည္။ ေနာက္မွ သတိရၿပီး ေန႔လည္ေန႔ခင္း ကမ္းေျခမွာ ေနက်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနသည္မို႔ ပါလာတဲ့ ေနေလာင္ဒဏ္ ခံနိုင္သည့္ လိုးရွင္းဘူးကို ထုတ္ကာ မ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံးကို မွီသေလာက္ ေလၽွာက္လိမ္းေနတုန္း ရီလည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာသည္။ ရီက ေျခသလုံးေလာက္ထိ ေဘာင္းဘီႏွင့္ ဘေလာက္စ္ အကၤ်ီ ခပ္ပြပြ၊
“ေတာ္ေသးတယ္ လိုလိုမယ္မယ္ ေဘာင္းဘီ တစ္ထည္ပါလာလို႔”
“အင္း ပါလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္၊ ကိုယ္ေတာင္စဥ္းစားေနတာ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ ဒီနားကဆိုင္မွာ ရီ့အတြက္ သြားဝယ္မလားလို႔၊ ထမီႀကီးနဲ႔ဆို ေတာ္ၾကာ လွိုင္းပုတ္လို႔ လန္သြားရင္ ကိုယ္မၾကည့္ရဲဘူး ဟား ဟား”
“အိုး ကိုေဇာ္ကလည္း ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”
“လာ အျပင္မွာ ေနက က်စ္က်စ္ေတာက္ ပူေနတာ ေနဒဏ္ခံနိုင္ေအာင္ လိုးရွင္းလိမ္းလိုက္၊ နို႔မိုဆို ရီ့ အသားေတြ ေနေလာင္ၿပီး လန္ကုန္မယ္၊ လာ ကိုယ္လိမ္းေပးမယ္”
“အိုး ကိုေဇာ္ကလည္း ရီ့ဖာသာလိမ္းမယ္ ရပါတယ္၊ ေပး ေပး”
“မဟုတ္ဘူးေလ ရီ မမွီတဲ့ ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ကိုယ္လိမ္းေပးမယ္၊ ရီကလည္း ကိုယ့္ေၾကာကို လိမ္းေပး၊ ဘာလဲ ရွက္ေနျပန္ၿပီလား”
“အင္း”
“အမေလးဗ်ာ၊ အခုထိ ရွက္တုန္းဆို မျဖစ္ဘူး၊ ထပ္နမ္းဦးမွ”
“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ကိုေဇာ္ေနာ္ ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူး”
ေနာက္ေတာ့လည္း ရီက သူ႔ဆံပင္ကို ကိုင္ၿပီး ပင့္ေပးကာ ေခါင္းငုံ႔ေပးေတာ့ ရီ့ ဂုတ္သားေလးနဲ႔ အကၤ်ီေအာက္က ေပၚေနသမၽွ ပုခုံးနဲ႔ ေၾကာကို ေသေသခ်ာခ်ာ လိမ္းေပးမိသည္။ ရီက က်ေနာ့္ေၾကာျပင္ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးကို ျပန္လိမ္းလို႔။ က်ေနာ္ေတာင္ ဒါေလးနဲ႔ ဒီေလာက္ရင္တုန္ေနရင္ ရီ ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ရင္တုန္ေနမလဲ မသိ။
……………………………………………………
တေဟးေဟး တဟားဟား ႏွင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြလို ပင္လယ္ထဲမွာ ကားတာရာကၽြတ္ ေဘာကြင္း တစ္လုံးႏွင့္ အတူလွိုင္းစီးၾကသည္။ ေရတက္ခ်ိန္ႏွင့္ ၾကဳံသည္မို႔ လွိုင္းက မေသး။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လွိုင္းပုတ္လိုက္တိုင္း လူက ေဘာကိုဖက္တြယ္ထားရင္း ယိုင္သြားသည္။ က်ေနာ္က ေဘာကိုတစ္ဖက္၊ ရီ့ခါးကို တစ္ဖက္ ဖက္ရင္း လွိုင္းပုတ္ဒဏ္ေၾကာင့္ မလြင့္ေအာင္ ထိန္းေပးရသည္။ ရီကလည္း လွိုင္းႀကီးလာတိုင္း ေဟာ ေဟာ လာၿပီ လာၿပီႏွင့္ က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တခစ္ခစ္ တဟားဟားႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ရယ္မိသည္။
ပင္လယ္ႀကီးက ရီ့ အရွက္တရားကို ခဝါခ်လိုက္သလို က်ေနာ္လည္း ရီ့ကို အကိုင္အတြယ္မွာ အကန႔္အသတ္မရွိ ပါမစ္ရသြားသကဲ့သို႔ ရဲရဲတင္းတင္းပင္ ေပြ႕ဖက္ရဲလာသည္။ တေျဖးေျဖး ရဲလာသည္ႏွင့္ မေတာ္တဆ ထိေတြ႕မွု႔ေတြက မ်ားလာသလို ရီက ဘာမွမကန႔္ကြက္။ က်ေနာ္တို႔ ကူးေနသည့္ ေနရာက ဟိုတယ္ပိုင္ ကမ္းစပ္ျဖစ္၍ လူကရွင္းေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ အဖြဲ႕လိုက္ ေရကူးေနသူေတြ ရွိေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေသခ်ာမျမင္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က လူရွင္းေနသျဖင့္ ပို၍ ရဲတင္းသည္လား မေျပာတတ္။ ပထမ ေဘာကြင္းကို ဖက္တြယ္ကာ လွိုင္းစီးရင္း ေနာက္တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေဘာကြင္းေပၚ ႏွစ္ေယာက္သား ပူးပူးကပ္ကပ္ အတူပက္လက္အိပ္ကာ လွိုင္းစီးသည့္အထိ ျဖစ္လာသည္။
“ေဟာ ေဟာ ကိုေဇာ္ ကိုေဇာ္ ဟိုမွာလာၿပီ လာၿပီ အိုး အႀကီးႀကီးဘဲ အႀကီးႀကီးဘဲ ဒီဘက္ကို ဒီဘက္ကို ယက္ ယက္”
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္လို အသံစာစာႏွင့္ တက္လာသည့္ လွိုင္းကိုၾကည့္ကာႏွင့္ က်ေနာ့္ကို ေျပာရင္း သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ေဘာကြင္း လည္သြားေအာင္ ေရကိုယက္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း ရီေျပာသလို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ရီ ယက္ခိုင္းသလို ယက္သည္။ က်န္လက္ႏွစ္ဘက္က ေဘာကြင္းအတြင္းမွာ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ဖက္လို႔။
လွိုင္းဒဏ္ကို ႂကြတက္ေနသည့္ ေဘာကြင္းဘက္က မခံဘဲ ေဘာကြင္း မလန္သြားေအာင္ ေလးသည့္ က်ေနာ့္ဘက္က ဆီးခံမွ ေဘာကြင္း မေမွာက္မွာကို စီးေနရင္း အေတြ႕အၾကဳံအရ သိသည္မို႔ လွိုင္းကို ၾကည့္ကာ ေဘာကြင္းကို လည္သြားေအာင္ အတူတူ ယက္ကာ ေဘာကြင္းမေမွာက္ဘဲ ညိမ့္ကနဲ လွိုင္းစီးသလို ျဖစ္ေအာင္ အတူႀကိဳးစားရသည္က အရသာလိုျဖစ္လာသည္။ အစကေတာ့ အထာမက်ဘဲ ခဏခဏ ေမွာက္ေပမဲ့ ခဏၾကာေတာ့ အေၾကာင္းသိလာကာ မေမွာက္ေတာ့။ ကမ္းစပ္ေရာက္ကာ ေဘာကြင္း ေသာင္ေပၚတင္သည္အထိ စီးလာလိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေဘာကြင္းျပန္ဆြဲကာ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရနက္ပိုင္းဆီ ျပန္သြားလိုက္ႏွင့္ ေခါက္တုန႔္ေခါက္ျပန္ စီးေနၾကသည္။
ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းမသိ စီးၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လူက ပန္းလာသည္။ ေဘာကြင္းက ကမ္းစပ္ေသာင္ျပင္ေပၚ လာတင္ေသာ္လည္း ေဘာကြင္းေပၚက လူေတြက မထခ်င္ေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဘာကြင္းေပၚ ပက္လက္မွိန္းေနရာက
“ေတာ္ၿပီ ကိုေဇာ္ရာ ေမာၿပီ၊ နားရင္း အုန္းရည္ေလး ဘာေလး ေသာက္ရေအာင္”
“အင္း ေကာင္းသားဘဲ”
အေစာပိုင္း အေခါက္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာက ကမ္းစပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေဘာကြင္းေပၚက ဘယ္လို ထလိုက္လဲမသိ။ အခု နားေတာ့မယ္ဆိုမွ ထလို႔ မရေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက ေဘာကြင္းမွာ စြပ္ၿပီး မႂကြ။ က်ေနာ္ကလည္း ႐ုန္းထ၊ ရီကလည္း ႐ုန္းထဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ ေဘာကြင္းမွ ကၽြတ္မသြားဘဲ တစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဟို႐ုန္း ဒီ႐ုန္းႏွင့္ ထမရသည္မို႔ ေလးငါးႀကိမ္အေရာက္မွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ရယ္မိသည္။ ေနာက္မွ က်ေနာ္က ရီ့ကို
“ရီ ညိမ္ညိမ္ေန၊ ကိုယ္ ဒီဘက္က ႐ုန္းလိုက္မယ္”
လို႔ေျပာရင္း ေဘးက ေဘာကြင္းကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ အတင္းဖိၿပီး အားႏွင့္ တေစာင္း႐ုန္းထြက္လိုက္မွ ရီဘက္က ကိုယ္ကို က်ဳံ႕ေပးလိုက္လို႔လားမသိ အစက ကၽြတ္မထြက္သည့္ ကိုယ္က ႐ုတ္တရက္ ေလၽွာေလၽွာရွူရွူ ကၽြတ္ထြက္လာတာမို႔ အရွိန္ႏွင့္ ေဘာကြင္းေပၚ ပက္လက္ျဖစ္ေနသည့္ ရီ့ ကိုယ္ေပၚေမွာက္ရက္က်သြားသည္။
“အို႔”
က်ေနာ့္ကိုယ္က သူ႔ေပၚပိက်လာသည္မို႔ ရီ့ဆီက အို႔ ကနဲ အသံထြက္လာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ျဖစ္သြားသည့္ အေျခအေနက အခြင့္ေကာင္းလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ရီ့ကိုယ္ကို ထပ္လၽွက္ အလိုက္သင့္ေနကာ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ရီ့ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ အနားမွာလည္း လူသူရွင္းကာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ကမၻာ ျဖစ္ေနသည္မို႔ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ပင္လယ္ထဲက ငါးမန္းတက္ဆြဲရင္ေတာင္ အနားမွာ ကူမဲ့သူ မရွိသည့္ အေျခအေန။
ရီကလည္း သူ႔ကိုယ္ေပၚပိေနသည့္ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခဏမၽွ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံကာ ၾကည့္ရင္း အရမ္းခ်စ္တာဘဲ ရီ ရာလို႔ အလိုလို ပါးစပ္ကထြက္သြားသလို ပင္လယ္ေရစက္ေတြႏွင့္သီးေနသည့္ ရီ့ပါးကို ငုံနမ္းလိုက္ သည္။ အေစာပိုင္းက နမ္းလ်င္ ရွက္တတ္သည့္ ရီ က အခုၾက အသံမထြက္ဘဲ သူ႔ကိုယ္ေပၚပိေနသည့္ က်ေနာ့္ေက်ာကိုပင္ ျပန္ဖက္လာသည္။
ရီ့ဘက္ကလည္း လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ရွိလာသည္မို႔ အခြင့္ေကာင္းယူကာ ပါးကို နမ္းရာက ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ဆက္လိုက္သည္။ ပင္လယ္ေရေၾကာင့္ အစက ငံက်ိက်ိ အရသာ ခံစားလိုက္ရေသာ္လည္း ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ခ်ိဳျမသည့္ အရသာက ပါးစပ္ထဲ စီးဝင္လာသည္။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းသားကို အသာငုံထားရင္း က်ေနာ့္လၽွာက ရီ့ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္သြားေတာ့ ရီကလည္း အလိုက္သင့္ က်ေနာ့္လၽွာကို စုပ္ဆြဲလိုက္သလို လက္က ေက်ာျပင္ကို ခပ္တင္းတင္း လာဖက္တာ ခံစားလိုက္ရသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား အနမ္းေၾကာမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ နစ္ေျမာသြားသည္ မသိ။ နားထဲမွာ ေဟး ေဟး ဟား ဟား ႏွင့္ ခပ္သဲ့သဲ့ ေအာ္သံၾကားလိုက္မွ အသိျပန္ဝင္လာသည္။ ဒီေတာ့မွ လန႔္ၿပီး ေခါင္းေထာင္ကာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနီးမေဝးမွ ေစာေစာက ေရကူးေနသည့္ အဖြဲ႕က ဆူဆူညံညံ အသံျပဳရင္း ကမ္းေပၚတက္ လာၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဘာေပၚထပ္ေနၾကသည္ကိုဘဲ လွမ္းေနာက္သလား မေျပာတတ္။ ရီလည္း အဲဒီေတာ့မွ သတိဝင္လာသလို ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္
“ကိုေဇာ္ကလည္း ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ရွက္စရာႀကီး၊ သူမ်ားေတြ ေတြ႕ကုန္ၿပီလား မသိဘူး”
“မေတြ႕ပါဘူး၊ နည္းနည္းလွမ္းေနတာဘဲ၊ သူတို႔ဖာသာ ေအာ္ေနၾကတာ ေနမွာပါ”
ဟု ျပန္ေျပာရင္း ရီ့ကိုယ္ေပၚမွ ႂကြလိုက္ကာ ထရပ္လိုက္သည္။ ရီ့ကို လက္ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ရီက က်ေနာ့္လက္ကို အားျပဳကာ ထရပ္သည္။ ရီ မတ္တပ္ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ လက္ကို ဆြဲကာ ဘန္ကလိုရွိရာ ေျပးေတာ့သည္။
“အိုး အိုး ကိုေဇာ္ ကိုေဇာ္”
႐ုတ္တရက္ ရီ့ကို လက္ဆြဲၿပီး ေျပးေတာ့ ရီ့ဆီမွ အသံထြက္လာသည္။ ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္လွမ္းေလာက္ ေျပးၿပီးမွာေတာ့ ေသာင္ျပင္ေပၚခ်ထားသည့္ အခန္းေသာ့ႏွင့္ တိုလီမုတ္စ ထည့္ထားသည့္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ ေနရာကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ေျပးတာကို ရပ္ကာ အိပ္ကိုေကာက္ယူလိုက္သည္ႏွင့္
“အုန္းရည္ သြားေသာက္တာဘဲ ေျဖးေျဖးသြားပါ ကိုေဇာ္ရာ၊ ေမာတယ္၊ ရီ မေျပးနိုင္ဘူး”
ရီ့ စကားေၾကာင့္
“အုန္းရည္ကေနာက္မွ ေသာက္ေတာ့မယ္၊ အခုအခန္းဘဲ ျပန္ေတာ့မလို႔၊ ကိုယ္ မေအာင့္နိုင္ေတာ့ဘူးကြာ”
ရီက က်ေနာ္ ဘာေျပာသည္ကို သိသည့္အလား
“အိုး ဒီမွာ တစ္ကိုယ္လုံး ဆားရည္ေတြနဲ႔ ေစးကပ္ေနတဲ့ဟာကို”
“ေရအရင္ခ်ိဳးမယ္ေလ ရီကလည္း၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ”
“ကိုေဇာ္ေနာ္ ဘာေရခ်ိဳးၿပီးမွလဲ”
“အာ ရီကလည္းကြာ သိသိႀကီးနဲ႔”
“ကိုေဇာ္က အရမ္းကဲတာဘဲ”
“အရမ္းခ်စ္တာပါ”
တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ နားလည္နိုင္သည့္ စကားကို အျပန္အလွန္ေျပာရင္း ရီ့ကိုလက္ဆြဲကာ ခပ္သြက္သြက္ ဘန္ဂလိုရွိရာ လွမ္းလာၾကသည္။
…………………………………………………………….
ဘန္ဂလို တံခါးဖြင့္ကာ အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ရီ့ကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဆြဲေခၚလာကာ ေရပန္းကို ဖြင့္ခ်လို႔ ရီ့ကိုပါ ေရပန္းေအာက္ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ ေနာက္တဆက္ထဲ ရီ ဝတ္ထားသည့္ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီကို ေခါင္းကေန အတင္းဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ဆားရည္ႏွင့္ ေစးကပ္ေနသည္မို႔ အကၤ်ီက ခပ္ပြပြ ျဖစ္ေန ေသာ္လည္း တကယ္ခၽြတ္ေတာ့ ၾကပ္ေနသည္။ ရီ က အလိုက္သင့္ လက္ကိုေျမႇာက္ေပးရင္း အို႔ အို႔ အ အ ႏွင့္ အသံထြက္ေနသည္။ ျငင္းျငင္းဆန္ဆန္ မရွိ။ အကၤ်ီကၽြတ္သြားေတာ့ ရီ့ အေပၚပိုင္းမွာ ဘရာစီယာ အသားေရာင္ေလးသာ က်န္ေတာ့သည္၊
“ေခါင္းေလၽွာ္ဦးမယ္ကြာ၊ ဆံပင္ေတြလည္း ဆားရည္ေတြနဲ႔ ေစးကပ္ေနတာ ေခါင္းေလၽွာ္မွ ရမယ္”
“အင္း၊ အင္း”
လက္ထဲပါလာသည့္ အကၤ်ီကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ဟိုတယ္မွ ေပးထားသည့္ ေခါင္းေလၽွာ္ရည္ဘူးေသးေလးကို လွမ္းယူၿပီး ရီ့ေခါင္းေပၚ ညႇစ္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ရီက သူ႔ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သည္။ က်ေနာ္က ဘူးကို ျပန္တင္ရင္း ရီ့ ဘရာစီယာ ေနာက္ကဂ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဘရာကို ကၽြတ္သြားေအာင္ ဆံပင္ပြတ္ေနသည့္ ရီ့လက္ကေန အတင္းပင့္ခၽြတ္ေတာ့
“အိုး ကိုေဇာ္ကလည္း ဘာေတြေလာေနလည္း မသိပါဘူး၊ ဒီမွာ ေခါင္းေတာင္ေလၽွာ္လို႔ မၿပီးေသးတဲ့ဟာ”
“ဆပ္ျပာပါ တစ္ခါတည္း တိုက္ေပးမလားလို႔”
“ကိုေဇာ္ေနာ္ မသိဘူးမ်ား မွတ္ေနလား၊ ကေလးလို ကဲမေနနဲ႔”
ဘရာကၽြတ္သြားတဲ့ ရီ့ရင္သား အစုံက ခပ္တြဲတြဲေလး ျဖစ္ေနေပမဲ့ ႐ုပ္ဆိုးေလာက္ေအာင္ မတြဲ။ တြဲက်ပုံေလးက ခ်စ္စရာပင္ေကာင္းေသး။ ေရပန္းေအာက္မွာ ရီ့ကိုယ္လုံးက ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ ဗိုက္သားက ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ မရွိေသာ္လည္း မသိမသာေလး ေဖာင္းေနသည္ကပင္ ရီ့ကို ပိုလွေအာင္ အေထာက္ အပံ့ေပးေနသလို ျဖစ္ေနသည္။
ရီက ေခါင္းေလၽွာ္ေနသည္မို႔ မ်က္စိမဖြင့္နိုင္။ အေပၚပိုင္း ဘလာျဖစ္သြားသည့္ ရီ့အလွကို ၾကည့္ရင္း ဆပ္ျပာရည္ဘူးကို လွမ္းယူကာ လက္ထဲ အနည္းငယ္ထည့္လိုက္ၿပီး ရီ့ပုခုံးမွ စၿပီး ပြတ္လိုက္သည္။ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မၾကဳံဘူးသည့္ အျဖစ္မို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပင္ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိေတာ့။ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ ထႂကြေသာင္းက်န္းေနသည့္ ပိုးေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ႏွင့္ ဘေလာင္ဆူေနသည္။ ဆပ္ျပာႏွင့္ ရီ့ကို ပြတ္ရင္း လက္က ေျမႇာက္ထားသည့္ ဂ်ိဳင္းၾကားကို ေရာက္သြားေတာ့
“အို႔ ယားတယ္”
ရီ့ဆီက အသံထြက္ရင္း ေျမႇာက္ထားသည့္ လက္က ခ်က္ျခင္းက်လာသည္။ ရီ့ဆီက အသံထြက္လာေတာ့ လူက အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ နို႔ကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ စုံကိုင္ၿပီး ဆပ္ျပာတိုက္ေပးမိျပန္သည္။ ရီက ဘာမွ မေျပာဘဲ
“ဟြန္း”
ဟု အသံျပဳရင္း က်ေနာ့္ဗိုက္ကို တစ္ခ်က္မနာေအာင္ လိမ္ကာ သူ႔ေခါင္းကို ေရပန္းေအာက္ဝင္ၿပီး ေလၽွာ္ေနသည္။ သူက ဟြန္း ဆိုေတာ့လည္း က်ေနာ္လည္း ပြမ္ပြမ္ဟု အသံထြက္မလားဆိုၿပီး ဆပ္ျပာတိုက္ေပးရင္း ညႇစ္ကစားၾကည့္ေတာ့ ပြမ္ပြမ္လို႔ မထြက္ဘဲ ကိုေဇာ္ေနာ္ဟု အသံထြက္လာသည္။
ဆပ္ျပာကို တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ့ ပြတ္ေပးရင္း လက္က အလိုလို ေဘာင္းဘီကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ကာ ဇစ္ကို ဆြဲခ်လို႔ အသာတြန္းခၽြတ္မိသည္။ တင္ပါးေလာက္မွာ ေဘာင္းဘီက ဆက္တြန္းခ်လို႔မရ၊ ေရစိုကာ ကပ္ၿပီး ၾကပ္ေနသည္။ က်ေနာ္လည္း ရီ့ေရွ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လို႔ ေဘာင္းဘီကို ေျခသလုံးနား အစကေန ဆြဲခၽြတ္သည္။ ဒီေတာ့မွ ေဘာင္းဘီက ေလၽွာက်လာသည္။ က်လာသည့္ ေဘာင္းဘီကို ေျခက်င္းဝတ္ထိ ဆြဲခ်ရင္း ေအာက္က အနီေရာင္ အတြင္းခံကိုပါ တဆက္ထဲ ဆြဲခ်လိုက္သည္။
ျမင္လိုက္သည့္ ျမင္ကြင္းက ကိုယ့္မ်က္စိကိုပင္ ကိုယ္မယုံ၊ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဝန္ခံရလၽွင္ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မိန္းမအေတြ႕အၾကဳံ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ မရွိဆို အခု ယူထားသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္သာ ၾကဳံဖူးသည္။ ေယာက်္ားပီပီ ဗီဒီယို ႏွင့္ စာ အေတြ႕အၾကဳံ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ေပမဲ့ မိန္းမႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ လက္ေတြ႕က မူႀကိဳအဆင့္ေလာက္ပင္ရွိသည္။
တသြင္သြင္ စီးက်ေနသည့္ ေရက ရီ့ ေပါင္ၾကားမွ ခပ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ခပ္ရွည္ရွည္ ေပါက္ေနသည့္ အေမြးေတြကို ျဖတ္စီးသြားသလို အေမြးေတြၾကားက ေရစက္ေတြ တေပါက္ေပါက္ က်ေနသည္ကို မျမင္ဖူးသလို ၾကည့္ေနမိသည္။ တခါမွ သက္ရွိမိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေပါင္ၾကားကို အခုလို မၾကည့္ဖူးေသး။ အေမြးၾကဲၾကဲေအာက္မွ အကြဲေၾကာင္းကလည္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ မို႔ေဖာင္းေနသည္မွာ ထိရက္စရာပင္ မရွိ။ ေပါင္ၾကားတင္မက သြယ္ၿပီး ေျဖာင့္တန္းေနသည့္ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကလည္း အျပစ္အနာအဆာ မရွိဘဲ ေသြးေၾကာေလးမ်ား ေပၚေလာက္ေအာင္ပင္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္။
လက္ရွိယူထားသည့္ မိန္းမ ေပါင္ၾကားကို ျမင္ဖူးေပမဲ့ ရီ့ေပါင္ၾကားကို ျမင္သေလာက္ တခါမွ ရင္မခုန္မိ။ အခုမွ ကိုယ္ထဲက ပိုးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္တို႔က အခုမွ ပိုမိုေသာင္းက်န္းလာသလို လူက ကတုန္ကရင္ ျဖစ္လာသည္။
ရီက က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနတာ မသိထင္။ ေအာက္ကို ပုံက်လာသည့္ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ေျခေထာက္ျဖင့္နင္းကာ ခၽြတ္ေနသည္။ ေခါင္းေလၽွာ္ေနသည္မို႔ ငုံ႔မၾကည့္အားတာလည္း ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္လည္း ခဏမၽွ မွင္သက္ေငးေနရာမွ ဘာျဖစ္သြားသည္မသိ ထိုင္လၽွက္ႏွင့္ ရီ့တင္ပါးကို လွမ္းဖက္လို႔ ဆီးခုံကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္သည္။
“အို႔ အိုး အို႔ အို႔ ကိုေဇာ္ ကိုေဇာ္”
ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတူ က်ေနာ့္ေခါင္းကို ကိုင္ကာ
“ကိုေဇာ္၊ ကိုေဇာ္၊ အို႔ အို႔၊ မေတာ္တေရာ္ေတြ လုပ္ၿပီ၊ ကိုယ့္ဖာသာခ်ိဳးေလ၊ သူဘဲ ေလာေနၿပီး”
“ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္”
“ကိုေဇာ္ကလည္း ကေလးလိုဘဲ၊ အင္းပါ၊ ခ်စ္ပါ၊ ခ်စ္ပါ၊ ေရခ်ိဳးၿပီး ႀကိဳက္သလိုခ်စ္၊ ကိုေဇာ့္ သေဘာ၊ အခုေတာ့ ေရၿပီးေအာင္ ခ်ိဳးလိုက္ဦးေနာ္ ေနာ္ ေနာ္”
ရီက က်ေနာ့္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာရင္း ဆြဲထူကာ ေရပန္းထဲ ဆြဲသြင္းသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္း မသိေတာ့။ တသက္ႏွင့္ တကိုယ္ တခါမၽွ မိန္းမေပါင္ၾကားလည္း မ်က္ႏွာမအပ္ဖူး။ ေရခ်ိဳးၿပီး ႀကိဳက္သလိုခ်စ္ ဆိုတာမို႔ ထရပ္ၿပီး ကမန္းကတမ္း ေခါင္းေလၽွာ္ရည္ကို လွမ္းယူကာ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚကိုယ္ေလာင္းခ်ရင္း ခ်ိဳးေတာ့သည္။ ရီလည္း ဆပ္ျပာရည္ဘူး လွမ္းယူကာ သူ႔ဖာသာတိုက္သည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မျမင္ေတာ့။
ေရခ်ိဳးေနရင္း ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်ကာ ရီ့လိုပင္ ကိုယ္ဗလာျဖင့္ ေရခ်ိဳးေတာ့သည္။ ေရပန္းေအာက္မွာ လူခ်င္းက ကပ္ေနသျဖင့္ မာန္ႂကြေနသည့္ က်ေနာ့္ဇာတ္လိုက္က ရီ့ကို ခဏခဏ ထိုးမိသည္။ က်ေနာ္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ရီ့ကို ဆြဲဖက္ကာ
“ဟင္အင္း ဟင္အင္း မေအာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး၊ မေအာင့္နိုင္ေတာ့ဘူးကြာ၊ ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္ အရမ္းခ်စ္တယ္”
“အင္းပါ၊ ခ်စ္ပါ၊ ခ်စ္ပါ၊ ဒီေနရာႀကီး မေကာင္းပါဘူး ကိုေဇာ္ရာ၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ကိုေဇာ့္သေဘာက်ခ်စ္၊ ခဏေလးေနာ္ ခဏေလး၊ ေနာ္ ေနာ္၊ ကိုေဇာ္က လိမၼာပါတယ္၊ ေနာ္ ေနာ္”
“အခု ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီ၊ လာ၊ လာ၊ ခ်စ္မယ္”
“အာ ေရေတြစိုေနတဲ့ဟာ၊ အိပ္ယာေတြ အကုန္စို ကုန္ေတာ့မယ္၊ ခဏ ခဏ ေရစင္ေအာင္ သုတ္ဦးမယ္”
ေျပာရင္း မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ တင္ထားသည့္ စင္မွ ပုဝါကို လွမ္းယူကာ ရီက သူ႔ေခါင္းကို ပတ္သလို ကိုယ္ကိုလည္း ပတ္သည္။ ၿပီးေတာ့
“ေခါင္းကို ေျခာက္ေအာင္သုတ္ဦး၊ ေတာ္ၾကာ ေရစိုႀကီးနဲ႔ ႏွာေစးေနမယ္၊ ရီ သုတ္ေပးမယ္”
ရီ ေျပာရင္း က်ေနာ့္ေခါင္းကို ပုဝါျဖင့္ သုတ္ေပးသည္။ အခု က်ေနာ္ေစးေနသည့္ႏွာက ေခါင္းေရစိုလို႔ မဟုတ္မွန္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ သိေနသည္။
…………………………………………………………
မရေတာ့၊ ေရေျခာက္ေအာင္ပင္ မေစာင့္နိုင္ေတာ့၊ ရီ့ကို တင္ပါးက ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္။ ရီ့ဆီမွ တခစ္ခစ္ ရယ္သံပင္ ၾကားမိသလိုလို ရီလည္း က်ေနာ့္လိုပင္ ေရာဂါသဲေနလားမသိ။ အခ်စ္ဆိုသည့္ စိတ္က ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းမွန္း အခုမွ သိသည္။ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ငုတ္လၽွိုးေနသည့္ ခ်စ္စိတ္က အခုမွ အစြမ္းျပလာသည္လား မေျပာတတ္။ တသက္ႏွင့္ တကိုယ္ မလုပ္ဖူးသည့္ ခ်စ္နည္းေပါင္းစုံႏွင့္ ခ်စ္မိေတာ့သည္။
“ကိုေဇာ္ ကိုေဇာ္၊ အရမ္းမကဲနဲ႔ေနာ္”
“အင္းပါ”
“ေျပာရင္ အင္းပါ အင္းပါနဲ႔၊ နားလည္းမေထာင္ဘူး”
“နားေထာင္ပါတယ္ကြာ”
“အို႔ အို႔၊ ေျဖးေျဖးနမ္းပါ ကိုေဇာ္ရာ၊ အရမ္းၾကမ္းတာဘဲ၊ ေၾကာက္လာၿပီ”
“အင္းပါ”
“လာျပန္ၿပီ”
“ဒီဘက္နဲနဲေရႊ႕ ရီ၊ ကိုယ္ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္”
“အို႔ အဲဒီေနရာႀကီး၊ ကိုေဇာ္ ကိုေဇာ္၊ အို႔ အို႔ ေျပာလို႔လဲ မရဘူး၊ အို႔ အို႔ အိုး”
“ခ်စ္တယ္ ရီရာ”
“အင္း ခ်စ္ပါ ကိုေဇာ္ရယ္ ခ်စ္ပါ။ အ အ အင္း အင္း အင္း၊ အို႔ လုပ္ျပန္ၿပီကြာ”
“ဟင္း ဟင္း ဟင္း ဟင္း”
“အို႔ အ အ အို႔ အို႔”
“မေနနိုင္ဘူးရီရာ”
“အို႔ နာတယ္၊ ေပါင္ကို အတင္းမဖိနဲ႔ေလ”
“ေဆာရီး ေဆာရီး”
“အား ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္၊ နဲနဲေလၽွာ့ကြာ”
“အို႔ အို႔ မရဘူးထင္တယ္၊ ေျဖး ေျဖး၊ အို႔ အို႔၊ ရီက အပ်ိဳျပန္ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ ကိုေဇာ္ရ”
“ရၿပီ ရၿပီ”
“အ အ အ ခန ခန၊ ခနေလး ကိုေဇာ္ ခနေလး”
“အင္းပါ၊ ရၿပီလား”
“အင္း”
“အား ကိုေဇာ္ရာ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ အ အ၊ ခ်စ္လိုက္တာ ကိုေဇာ္ရာ”
ၿပီးပါၿပီ….