ယောက်ဖ ထမင်းစားမယ်”
နောက်ဖေး ထမင်းစားခန်းမှ အသံပြဲကြီး ဖြင့် အော်ခေါ်သံကြောင့် ကိုရဲနောင်က အေး လာပြီဟ ဟုတုန့်ပြန်အော်ရင်း နောက်ဖေးဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ ခါတိုင်း ၃ ယောက် စားနေကျ ထမင်းစားဝိုင်းတွင် သူ့ မိန်းမကို မတွေ့။
“နင့် အမရော”
“စားပြီးပြီ။ ဘိုုက်ဆာလို့တဲ့ စောစောစားလိုက်တယ်”
“ငါ့မိန်းမကတော့ ငါ့ကို ဂရုကို မစိုုက်တော့ဘူး၊ ဘာဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူး”
ခပ်ငြီးငြီးပြောရင်း ရေစင်တွင် လက်သွားဆေးသည်။ ခင်မာရီက သူ့စကားကို
“ယောက်ဖကလဲ သူက မပေါ့မပါးနဲ့မို့ အေးဆေး နေချင်လို့ နေမှာပေါ့”
“အေးပါ ပြောလိုက်ရင် နင်က နင့် အမ ဖက်က”
ပြောပြောဆိုဆို ကိုရဲနောင်က ထမင်းစားပွဲတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ခင်မာရီလည်း ဝင်ထိုင်ရင်း ကိုရဲနောင်ကို ထမင်းအုပ် လှမ်းပေးသည်။ ကိုရဲနောင် အကဲခတ်လိုက်တော့ ခင်မာရီပုံစံက ညနေစောင်းက သူနဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို၊ ခပ်တည်တည်။ ထမင်းအုပ်ကို လှမ်းယူရင်း ကိုရဲနောင် စကားစလိုက်သည်။
“ညကျရင် နင့်ကို ထပ်စားအုံးမယ်။ နင့် အခန်းတံခါး လော့ချ် မချထားနဲ့၊ ငါလာခဲ့မယ်”
“ဘာ”
“နင်ကလဲ ကင်းကိုက်တာ ကျနေတာဘဲ၊ အော်လိုက်တာ။ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ညနေက ဘာမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ နင့်တကိုယ်လုံးလဲ ချွေးတွေနဲ့၊ ငါလဲ လုပ်ရတာ အမြီးအမောက် မတည့်”
“ယောက်ဖ ဘာတွေ လာပြောနေလဲ”
“ဟ ဘာပြောရမလဲ၊ ညကျ နင့် အခန်းတံခါး မပိတ်နဲ့လို့ ပြောတာ”
“နင် လွန်နေပြီနော်”
“ဟ ဘာလွန်လဲ၊ ခု နင်မတွေ့ဘူးလား၊ နင့်အမ အလုပ်၊ ငါ့ကို ဘာဂရုစိုက်လို့လဲ၊ ငါက သူ့နားကပ်ချင်လို့တောင် ကပ်လို့ မရ၊ နေအုံး မွေးပြီးမှ ဒီအချိုး ဆက်ချိုးနေရင် နင့်ဖာသာနင် နင်နေတော့၊ ငါ နင့်နဲ့ဘဲ နေတော့မယ်လို့ ပြောလိုက်တော့မယ်”
“ယောက်ဖ နင်ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေလဲ”
“ဟ အမှန်ကိုပြောနေတာ၊ လူကြီးတွေ စပ်ပေးတုန်းက ညီအမ ၂ ယောက် ကြိုက်တာယူ ဆိုပြီး ပြောတာ။ အဲဒီတုန်းက နင်က ကျောင်းလဲ မပြီးသေး။ နင့် အမက ငါနဲ့ ရွယ်တူ ဆိုတော့ သူ့ကို ငါရွေးလိုက်တာ။ ခုမှ ငါသိတယ်၊ တကယ်တော့ ငါနဲ့ ကီးကိုက်တာ နင်”
“ခုမှ ပြင်လို့ ရမလား၊ စဉ်းစားပြီးလဲပြော”
“ပြင်လို့ မရတော့ မိန်းမယူပြီး ငါက တသက်လုံး တယောက်ထဲ အိပ်သွားရတော့ရမှာလား၊ ငါ့ကို မစဉ်းစားခိုင်းနဲ့ နင်ဘဲစဉ်းစား၊ ပြီးတော့ နင်ဘဲပြောတယ်။ အပြင်မှာ မစားနဲ့ဆို”
ကိုရဲနောင်၏ အချက်ကျကျ စကားကြောင့် ခင်မာရီ တိတ်သွားသည်။ ကိုရဲနောင်က စီးပွားရေး သမားပီပီ နပ်သည်။ ဤသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ကိုရဲနောင်က သူ့အဆိုကို သူ့ဖာသာ ဆုံးဖြတ်လို်က်သည်။
“ကဲ ဘာမှ မပြောနဲ့၊ ညကျ အခန်းတံခါးသာ စေ့ထား၊ ငါလာခဲ့မယ်”
“သေချင်တယ်၊ နင်တို့လင်မယားနဲ့ လာနေရတာ ငါတော့ ငါးပါးမှောက်တာဘဲ”
ခင်မာရီက ခပ်ညီးညီးလေး ပြောသည်ကို ကိုရဲနောင်က ပြုံးသည်။ ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပြီ၊ ဒီအကြောင်းဆက်မပြောတော့ဘဲ ဟင်းခွက်ထဲက ဟင်းကို ခပ်ကာ ခင်မာရီ ပန်းကန်ထဲ လှမ်းထည့်ပေးရင်း စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။
“ဟင်းတွေ ထည့်စားလေဟာ၊ အများကြီးကျန်နေရင် နှမြောစရာ၊ အလကား ပြစ်လိုက်ရမယ်”
ခင်မာရီက သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးသည်၊ ကိုရဲနောင်က တပြုံးပြုံးနှင့် ဒီနေ့မှ ထမင်းစားကောင်းနေသည်။
ည ၉ နာရီလောက်မှာ ကိုရဲနောင် အိမ်ပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာသည်။ ခင်မာရီအိပ်ခန်းက အောက်ထပ်၊ ကိုရဲနောင်တို့ လင်မယား အိပ်ခန်းက အပေါ်ထပ်တွင်ရှိသည်။ သို့သော် သူ့မိန်းမက တယောက်ထဲ အိပ်မည် ပြောသဖြင့် ကိုရဲနောင် သူတို့ အိပ်ခန်းဘေးက အခန်းပိုတွင် ပြောင်းအိပ်နေသည်မှာ အတော်ကြာနေပြီ ဖြစ်သည်။
ခင်မာရီအိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းလိုက်တော့ တံခါးက ပွင့်သွားသည်။ တံခါးကို လော့ခ် မချထား။ ပွင့်သွားသော တံခါးကြောင့် သူပြောတာကို ခင်မာရီ သဘောတူမှန်း သေသေချာချာသိလိုက်ရသည်။ ကိုရဲနောင် လှမ်းဝင်လိုက်ပြီး တံခါးကို လော့ချ် ချလို်က်သည်။ ညအိပ်မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် တခါးဖွင့်သံကြောင့် ခင်မရီ ရုတ်တရက် ထထိုင်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ခြင်လုံခန်းဖြစ်၍ ခြင်ထောင်မရှိ။ ခပ်သွက်သွက် ကုတင်ရှိရာ လှမ်းသွားပြီး ခင်မာရီကို ဖက်ကာ လှဲချလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်က ခင်မာရီ ကိုယ်ပေါ် ထပ်လျှက်ကျသွားသည်။
“အိုး ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဟ၊ ဘာဖြစ်နေလဲ”
“နင်ကလဲ ဖြေးလို့ မရတော့ဘူးဟ၊ ငါ ငတ်နေတာ ကြာပြီ”
“ပြောလိုက်ရင် ဒါဘဲ၊ နင်တို့ ယောက်ကျားတွေက စိတ်ကို မထိမ်းနိုင်ဘူး”
“ဟ နင်ကလဲ စားချင်စရာ ကောင်းနေတာလဲ ထည့်ပြောလေ”
“ညနေက စားပြီးပြီဘဲ၊ မဝသေးဘူးလား”
“၀ စရာလား။ နင်မကြားဖူးဘူးလား၊ စားရလေ ငတ်လေ တဲ့”
“တော်ပါ”
“အေး တော်ပြီ၊ နင့်နဲ့ ပြောရတာ အလုပ်ပျက်တယ်”
ကိုရဲနောင်လဲ အပြောရပ်ကာ အလုပ်စသည်။ အနမ်းက ပါးပြင်၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်း၊ နောက် လည်တိုင်ဆီ ရောက်သွားသည်။ ခုမှ သူ ခင်မာရီကို ပီပီပြင်ပြင် စားရမည်။ သူလာမည်ပြောထားလို့လား မသိ၊ ခင်မာရီ ကိုယ်လုံးလေးက အရင်ကထက် ပိုမွှေးနေသလိုဖြစ်နေသည်။ နမ်းရင်း လက်က အလိုလို ခင်မာရီ အဝတ်အစားများကို ဆွဲချွတ်နေသည်။ ခင်မာရီကလည်း သူ့ကို ကျွေးဘို့ စိတ်ဒုံးဒုံးချထားပုံရသည်။ သူလုပ်သမျှ မညင်းဆန်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ မလော။ တဆင့်ချင်း အေးအေးဆေးဆေးသွားသည်။ ခင်မာရီ ရင်သားက ကိုရဲနောင် ပါးစပ်ဖျားတွင် ကော့နေသည်။ ထိုနောက် ကိုရဲနောင် ခေါင်း အောက်သို့ ဆင်းလာသည်နှင့် အမျှ ကော့နေသည့် နေရာက ပြောင်းသွားသည်။
တဆင့်ပြီး တဆင့် ကိုရဲနောင်လှုတ်ရှားနေသည်။ ငတ်နေတာ ကြာပေမဲ့ ညနေက တခါစားထားတာမို့ မလော၊ ကြောင်က ဖမ်းမိသည့် ကြွက်ကို မစားခင် ကစားနေသလို ခင်မာရီ တကိုယ်လုံးကို အမျိုးမျိုး သူကစားနေသည်။
စကားများတတ်သည့် ခင်မာရီ တယောက် ကိုရဲနောင် အပြုအမူအောက် အသံတချက်မှ မထွက်၊ ကြေကြေနပ်နပ် ခံနေမှန်းတော့သိနေသည်။ ယောက်ကျား အတွေ့အကြုံ လုံးဝ မရှိသည့် ခင်မာရီ သူ့ အပြုအမူကို ကြိုက်နေမှန်း သူသိသည်။ နောက်ဆုံး သူမနေနိုင်၊ သူ့ပစ္စည်းကို ညင်ညင်သာသာ ထိုုးထည့်ကာ အတင်းဖက်ထားမိသည်။ ဒီတော့မှ ခင်မာရီက သူ့ကို အတင်းပြန်ဖက်သည်ကို သူသိလိုက်သည်။ လေးငါးဆယ်ချက်မျှ အထုတ်သွင်းလုပ်လိုက်၊ အတွင်းထိ ဖိစိမ်ကာ နားနေလိုက်ဖြင့် ကိုရဲနောင် ဇိမ်ကျနေသည်။ သူလုပ်သမျှ ခင်မာရီ ကောင်းနေမှန်း သိပေမဲ့ အသံတစက်မျှ မထွက်သည်ကို သူမကြေနပ်။ သူကသာ တချက်ချက် ကောင်းလွန်းလို့ အီး အီး အား အား အသံထွက်မိသေးသည်။ ခင်မာရီ ဆီက ဘာသံမျှ မကြား၊ သူလုပ်သမျှသာ အလိုလိုက်နေသည်။ မနေနိုင်တဲ့ အဆုံး ကိုရဲနောင် ပြောမိသည်။
“ငါလုပ်နေတာ နင်ခံလို့ ကောင်းလား”
“အင် ဘာလဲ ဘာပြောတာလဲ”
ဖီလင်နဲ့မို့ ရုတ်တရက် သူ့စကားကို ခင်မာရီ မကြားဘူးထင်၊ ထပ်မေးသည်။
“နင် ငါလုပ်နေတာ ခံလို့ ကောင်းလား မေးတာလေ”
“အာ . . ဘာတွေ လာမေးနေတာလဲ”
“နင်က ဘာသံမှ မထွက်တော့ မေးရမှာပေါ့”
“ငါက ဘာသံထွက်ရမှာလဲ”
“ဟ ငြီးသံလေး ဘာလေးထွက်ပေါ့ဟ”
“ဘာ ငြီးရမှာလဲ”
“နင့်စိတ်ထဲရှိတာ ငြီးပေါ့ဟ၊ ကဲ ကဲ လုပ်ပြီ”
ပြောလဲပြော အောက်ကကောင်ကိုလဲ ခပ်သွက်သွက် အလုပ်ပေးလိုက်သည်။ ခင်မာရီ သူ့ကို တင်းတင်းဖက်လိုက်တာ အတင်းညှစ်ထားသည်ကို ခံစားလိုက်သည်။ အသံမထွက်။ သူလဲ လုပ်တာရပ်လို့ အတင်းဖိကပ်ထားရင်း ထပ်ပြောသည်။
“ငြီးလေဟာ”
“အင်း . . ငါတို့ကို ခုလို အမ သိသွားရင် ဘယ်လိုရှင်းရမှန်းကို မသိတော့ဘူး၊ ယောက်ဖ အဲဒါ နင်ရှင်းနော်၊ ငါတော့ ငိုမှာဘဲ၊ အဲဒါ အားလုံး နင့်ကြောင့်”
“ဟာ သေဟာ သေ သေ။ နင့်ကို အဲဒါ ငြီး ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါ အခု မစဉ်းစားနဲ့၊ သူသိမှ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်၊ မပူနဲ့ ငါရှင်းမယ်၊ ငါ အခု နင့်ကို ငြီးခို်င်းတာ ဒါမဟုတ်ဘူး၊ ဒီလို ဒီလို . . ”
ပြောလဲပြော အောက်ကကောင်ကို ခပ်သွက်သွက်လှုတ်ရှားရင်း
“ငါ ဒီလိုလုပ်တာ ကောင်းရင် ကောင်းတယ် ငြီးခိုင်းတာဟ၊ ကဲ ကဲ . . .”
မနားတမ်း ဆက်တိုက်လှုတ်ရှားပေးလိုက်တော့
“အင်း အင်း သိပြီ သိပြီ၊ အင်း ကောင်း ကောင်း . . ယောက်ဖ ယောက်ဖ သိပ်မကြမ်းနဲ့၊ ကောင်း ကောင်း . . .”
မောင်ဇော်ဦး။
ZG
ာက္ဖ ထမင္းစားမယ္”
ေနာက္ေဖး ထမင္းစားခန္းမွ အသံျပဲႀကီး ျဖင့္ ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ကိုရဲေနာင္က ေအး လာၿပီဟ ဟုတုန႔္ျပန္ေအာ္ရင္း ေနာက္ေဖးဘက္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ခါတိုင္း ၃ ေယာက္ စားေနက် ထမင္းစားဝိုင္းတြင္ သူ႔ မိန္းမကို မေတြ႕။
“နင့္ အမေရာ”
“စားၿပီးၿပီ။ ဘိုုက္ဆာလို႔တဲ့ ေစာေစာစားလိုက္တယ္”
“ငါ့မိန္းမကေတာ့ ငါ့ကို ဂ႐ုကို မစိုုက္ေတာ့ဘူး၊ ဘာျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး”
ခပ္ၿငီးၿငီးေျပာရင္း ေရစင္တြင္ လက္သြားေဆးသည္။ ခင္မာရီက သူ႔စကားကို
“ေယာက္ဖကလဲ သူက မေပါ့မပါးနဲ႔မို႔ ေအးေဆး ေနခ်င္လို႔ ေနမွာေပါ့”
“ေအးပါ ေျပာလိုက္ရင္ နင္က နင့္ အမ ဖက္က”
ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုရဲေနာင္က ထမင္းစားပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ခင္မာရီလည္း ဝင္ထိုင္ရင္း ကိုရဲေနာင္ကို ထမင္းအုပ္ လွမ္းေပးသည္။ ကိုရဲေနာင္ အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ခင္မာရီပုံစံက ညေနေစာင္းက သူနဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလို၊ ခပ္တည္တည္။ ထမင္းအုပ္ကို လွမ္းယူရင္း ကိုရဲေနာင္ စကားစလိုက္သည္။
“ညက်ရင္ နင့္ကို ထပ္စားအုံးမယ္။ နင့္ အခန္းတံခါး ေလာ့ခ်္ မခ်ထားနဲ႔၊ ငါလာခဲ့မယ္”
“ဘာ”
“နင္ကလဲ ကင္းကိုက္တာ က်ေနတာဘဲ၊ ေအာ္လိုက္တာ။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ညေနက ဘာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ နင့္တကိုယ္လုံးလဲ ေခၽြးေတြနဲ႔၊ ငါလဲ လုပ္ရတာ အၿမီးအေမာက္ မတည့္”
“ေယာက္ဖ ဘာေတြ လာေျပာေနလဲ”
“ဟ ဘာေျပာရမလဲ၊ ညက် နင့္ အခန္းတံခါး မပိတ္နဲ႔လို႔ ေျပာတာ”
“နင္ လြန္ေနၿပီေနာ္”
“ဟ ဘာလြန္လဲ၊ ခု နင္မေတြ႕ဘူးလား၊ နင့္အမ အလုပ္၊ ငါ့ကို ဘာဂ႐ုစိုက္လို႔လဲ၊ ငါက သူ႔နားကပ္ခ်င္လို႔ေတာင္ ကပ္လို႔ မရ၊ ေနအုံး ေမြးၿပီးမွ ဒီအခ်ိဳး ဆက္ခ်ိဳးေနရင္ နင့္ဖာသာနင္ နင္ေနေတာ့၊ ငါ နင့္နဲ႔ဘဲ ေနေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္”
“ေယာက္ဖ နင္ဘာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနလဲ”
“ဟ အမွန္ကိုေျပာေနတာ၊ လူႀကီးေတြ စပ္ေပးတုန္းက ညီအမ ၂ ေယာက္ ႀကိဳက္တာယူ ဆိုၿပီး ေျပာတာ။ အဲဒီတုန္းက နင္က ေက်ာင္းလဲ မၿပီးေသး။ နင့္ အမက ငါနဲ႔ ရြယ္တူ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ငါေရြးလိုက္တာ။ ခုမွ ငါသိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ငါနဲ႔ ကီးကိုက္တာ နင္”
“ခုမွ ျပင္လို႔ ရမလား၊ စဥ္းစားၿပီးလဲေျပာ”
“ျပင္လို႔ မရေတာ့ မိန္းမယူၿပီး ငါက တသက္လုံး တေယာက္ထဲ အိပ္သြားရေတာ့ရမွာလား၊ ငါ့ကို မစဥ္းစားခိုင္းနဲ႔ နင္ဘဲစဥ္းစား၊ ၿပီးေတာ့ နင္ဘဲေျပာတယ္။ အျပင္မွာ မစားနဲ႔ဆို”
ကိုရဲေနာင္၏ အခ်က္က်က် စကားေၾကာင့္ ခင္မာရီ တိတ္သြားသည္။ ကိုရဲေနာင္က စီးပြားေရး သမားပီပီ နပ္သည္။ ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကိုရဲေနာင္က သူ႔အဆိုကို သူ႔ဖာသာ ဆုံးျဖတ္လို္က္သည္။
“ကဲ ဘာမွ မေျပာနဲ႔၊ ညက် အခန္းတံခါးသာ ေစ့ထား၊ ငါလာခဲ့မယ္”
“ေသခ်င္တယ္၊ နင္တို႔လင္မယားနဲ႔ လာေနရတာ ငါေတာ့ ငါးပါးေမွာက္တာဘဲ”
ခင္မာရီက ခပ္ညီးညီးေလး ေျပာသည္ကို ကိုရဲေနာင္က ျပဳံးသည္။ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ၿပီ၊ ဒီအေၾကာင္းဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ဟင္းခြက္ထဲက ဟင္းကို ခပ္ကာ ခင္မာရီ ပန္းကန္ထဲ လွမ္းထည့္ေပးရင္း စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။
“ဟင္းေတြ ထည့္စားေလဟာ၊ အမ်ားႀကီးက်န္ေနရင္ ႏွေျမာစရာ၊ အလကား ျပစ္လိုက္ရမယ္”
ခင္မာရီက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးသည္၊ ကိုရဲေနာင္က တျပဳံးျပဳံးႏွင့္ ဒီေန႔မွ ထမင္းစားေကာင္းေနသည္။
ည ၉ နာရီေလာက္မွာ ကိုရဲေနာင္ အိမ္ေပၚထပ္မွ ဆင္းလာသည္။ ခင္မာရီအိပ္ခန္းက ေအာက္ထပ္၊ ကိုရဲေနာင္တို႔ လင္မယား အိပ္ခန္းက အေပၚထပ္တြင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မိန္းမက တေယာက္ထဲ အိပ္မည္ ေျပာသျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ သူတို႔ အိပ္ခန္းေဘးက အခန္းပိုတြင္ ေျပာင္းအိပ္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ခင္မာရီအိပ္ခန္းတံခါးကို တြန္းလိုက္ေတာ့ တံခါးက ပြင့္သြားသည္။ တံခါးကို ေလာ့ခ္ မခ်ထား။ ပြင့္သြားေသာ တံခါးေၾကာင့္ သူေျပာတာကို ခင္မာရီ သေဘာတူမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာသိလိုက္ရသည္။ ကိုရဲေနာင္ လွမ္းဝင္လိုက္ၿပီး တံခါးကို ေလာ့ခ်္ ခ်လို္က္သည္။ ညအိပ္မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ တခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ ခင္မရီ ႐ုတ္တရက္ ထထိုင္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျခင္လုံခန္းျဖစ္၍ ျခင္ေထာင္မရွိ။ ခပ္သြက္သြက္ ကုတင္ရွိရာ လွမ္းသြားၿပီး ခင္မာရီကို ဖက္ကာ လွဲခ်လိုက္သည္။ သူ႔ကိုယ္က ခင္မာရီ ကိုယ္ေပၚ ထပ္လၽွက္က်သြားသည္။
“အိုး ေျဖးေျဖးလုပ္ပါဟ၊ ဘာျဖစ္ေနလဲ”
“နင္ကလဲ ေျဖးလို႔ မရေတာ့ဘူးဟ၊ ငါ ငတ္ေနတာ ၾကာၿပီ”
“ေျပာလိုက္ရင္ ဒါဘဲ၊ နင္တို႔ ေယာက္က်ားေတြက စိတ္ကို မထိမ္းနိုင္ဘူး”
“ဟ နင္ကလဲ စားခ်င္စရာ ေကာင္းေနတာလဲ ထည့္ေျပာေလ”
“ညေနက စားၿပီးၿပီဘဲ၊ မဝေသးဘူးလား”
“၀ စရာလား။ နင္မၾကားဖူးဘူးလား၊ စားရေလ ငတ္ေလ တဲ့”
“ေတာ္ပါ”
“ေအး ေတာ္ၿပီ၊ နင့္နဲ႔ ေျပာရတာ အလုပ္ပ်က္တယ္”
ကိုရဲေနာင္လဲ အေျပာရပ္ကာ အလုပ္စသည္။ အနမ္းက ပါးျပင္၊ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္း၊ ေနာက္ လည္တိုင္ဆီ ေရာက္သြားသည္။ ခုမွ သူ ခင္မာရီကို ပီပီျပင္ျပင္ စားရမည္။ သူလာမည္ေျပာထားလို႔လား မသိ၊ ခင္မာရီ ကိုယ္လုံးေလးက အရင္ကထက္ ပိုေမႊးေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ နမ္းရင္း လက္က အလိုလို ခင္မာရီ အဝတ္အစားမ်ားကို ဆြဲခၽြတ္ေနသည္။ ခင္မာရီကလည္း သူ႔ကို ေကၽြးဘို႔ စိတ္ဒုံးဒုံးခ်ထားပုံရသည္။ သူလုပ္သမၽွ မညင္းဆန္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ မေလာ။ တဆင့္ခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆးသြားသည္။ ခင္မာရီ ရင္သားက ကိုရဲေနာင္ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေကာ့ေနသည္။ ထိုေနာက္ ကိုရဲေနာင္ ေခါင္း ေအာက္သို႔ ဆင္းလာသည္ႏွင့္ အမၽွ ေကာ့ေနသည့္ ေနရာက ေျပာင္းသြားသည္။
တဆင့္ၿပီး တဆင့္ ကိုရဲေနာင္လႈတ္ရွားေနသည္။ ငတ္ေနတာ ၾကာေပမဲ့ ညေနက တခါစားထားတာမို႔ မေလာ၊ ေၾကာင္က ဖမ္းမိသည့္ ႂကြက္ကို မစားခင္ ကစားေနသလို ခင္မာရီ တကိုယ္လုံးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး သူကစားေနသည္။
စကားမ်ားတတ္သည့္ ခင္မာရီ တေယာက္ ကိုရဲေနာင္ အျပဳအမူေအာက္ အသံတခ်က္မွ မထြက္၊ ေၾကေၾကနပ္နပ္ ခံေနမွန္းေတာ့သိေနသည္။ ေယာက္က်ား အေတြ႕အၾကဳံ လုံးဝ မရွိသည့္ ခင္မာရီ သူ႔ အျပဳအမူကို ႀကိဳက္ေနမွန္း သူသိသည္။ ေနာက္ဆုံး သူမေနနိုင္၊ သူ႔ပစၥည္းကို ညင္ညင္သာသာ ထိုုးထည့္ကာ အတင္းဖက္ထားမိသည္။ ဒီေတာ့မွ ခင္မာရီက သူ႔ကို အတင္းျပန္ဖက္သည္ကို သူသိလိုက္သည္။ ေလးငါးဆယ္ခ်က္မၽွ အထုတ္သြင္းလုပ္လိုက္၊ အတြင္းထိ ဖိစိမ္ကာ နားေနလိုက္ျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ ဇိမ္က်ေနသည္။ သူလုပ္သမၽွ ခင္မာရီ ေကာင္းေနမွန္း သိေပမဲ့ အသံတစက္မၽွ မထြက္သည္ကို သူမေၾကနပ္။ သူကသာ တခ်က္ခ်က္ ေကာင္းလြန္းလို႔ အီး အီး အား အား အသံထြက္မိေသးသည္။ ခင္မာရီ ဆီက ဘာသံမၽွ မၾကား၊ သူလုပ္သမၽွသာ အလိုလိုက္ေနသည္။ မေနနိုင္တဲ့ အဆုံး ကိုရဲေနာင္ ေျပာမိသည္။
“ငါလုပ္ေနတာ နင္ခံလို႔ ေကာင္းလား”
“အင္ ဘာလဲ ဘာေျပာတာလဲ”
ဖီလင္နဲ႔မို႔ ႐ုတ္တရက္ သူ႔စကားကို ခင္မာရီ မၾကားဘူးထင္၊ ထပ္ေမးသည္။
“နင္ ငါလုပ္ေနတာ ခံလို႔ ေကာင္းလား ေမးတာေလ”
“အာ . . ဘာေတြ လာေမးေနတာလဲ”
“နင္က ဘာသံမွ မထြက္ေတာ့ ေမးရမွာေပါ့”
“ငါက ဘာသံထြက္ရမွာလဲ”
“ဟ ၿငီးသံေလး ဘာေလးထြက္ေပါ့ဟ”
“ဘာ ၿငီးရမွာလဲ”
“နင့္စိတ္ထဲရွိတာ ၿငီးေပါ့ဟ၊ ကဲ ကဲ လုပ္ၿပီ”
ေျပာလဲေျပာ ေအာက္ကေကာင္ကိုလဲ ခပ္သြက္သြက္ အလုပ္ေပးလိုက္သည္။ ခင္မာရီ သူ႔ကို တင္းတင္းဖက္လိုက္တာ အတင္းညႇစ္ထားသည္ကို ခံစားလိုက္သည္။ အသံမထြက္။ သူလဲ လုပ္တာရပ္လို႔ အတင္းဖိကပ္ထားရင္း ထပ္ေျပာသည္။
“ၿငီးေလဟာ”
“အင္း . . ငါတို႔ကို ခုလို အမ သိသြားရင္ ဘယ္လိုရွင္းရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ ေယာက္ဖ အဲဒါ နင္ရွင္းေနာ္၊ ငါေတာ့ ငိုမွာဘဲ၊ အဲဒါ အားလုံး နင့္ေၾကာင့္”
“ဟာ ေသဟာ ေသ ေသ။ နင့္ကို အဲဒါ ၿငီး ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ အခု မစဥ္းစားနဲ႔၊ သူသိမွ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ မပူနဲ႔ ငါရွင္းမယ္၊ ငါ အခု နင့္ကို ၿငီးခို္င္းတာ ဒါမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလို ဒီလို . . ”
ေျပာလဲေျပာ ေအာက္ကေကာင္ကို ခပ္သြက္သြက္လႈတ္ရွားရင္း
“ငါ ဒီလိုလုပ္တာ ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္ ၿငီးခိုင္းတာဟ၊ ကဲ ကဲ . . .”
မနားတမ္း ဆက္တိုက္လႈတ္ရွားေပးလိုက္ေတာ့
“အင္း အင္း သိၿပီ သိၿပီ၊ အင္း ေကာင္း ေကာင္း . . ေယာက္ဖ ေယာက္ဖ သိပ္မၾကမ္းနဲ႔၊ ေကာင္း ေကာင္း . . .”
ေမာင္ေဇာ္ဦး။