အောလောက၏ စိန်ခေါ်သံ စ ဆုံး

အချိန်ကား ၁၉ ရာစု အစပိုင်း၊ တရုတ်ပြည်တွင် မန်ချုးမင်းဆက် အုပ်စိုးနေချိန်၊ မြို့တော် ပီကင်းတွင်လည်း အင်္ဂလိပ်များ ခြေချင်းလိမ်နေ၏။ သူတို့၏ ဘိန်းရောင်းဝယ်ရေးမှာလည်း များစွာတိုးတက်နေချိန်ဖြစ်ပြီး၊ တရုတ်ဘိန်းစားများမှာ လက်ညှိုးထိုးမလွဲပေ။
သိုင်းလောကကြီးအတွင်း၌လည်း ဘိန်းစားသိုင်းသမားများ ခေတ်စားလာသည့်အပြင်၊ ဘိန်းစားမှ ခေတ်မီသည်ဟု ထင်နေကြချိန်လည်း ဖြစ်လေသည်။ လူပျင်းများ များပြားလာသဖြင့် သိုင်းသမားများမှာ အရင်ခေတ်ကကဲ့သို့ အလုပ်မရှိ၊ အကိုင်မရှိ ပိုက်ဆံဘယ်ကရမှန်းမသိ လျှောက်သွားမနေနိုင်ကြတော့ဘဲ အလုပ်များစွာ လုပ်နေကြရသည်။

သူတို့အထဲတွင် ဟန်ကျသောသူများကား … ငါးမျှားတံသိုင်းသမား၊ ပိုက်ကွန်သိုင်းသမား၊ တူသိုင်းသမားတို့ဖြစ်ကြပြီး ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းဖြင့် သူများကို အောက်ကျို့စရာ မလိုသူများဖြစ်သည်။ သူတို့၏ လုပ်ငန်းများကား ငါးမျှားတံသိုင်းသမားက ငါးမျှား၊ ပိုက်ကွန်သိုင်းသမားကား လှေတစီးငှား၍ ငါးဖမ်း၊ တူသိုင်းသမားကား ပန်းပဲဖိုလုပ်စားသည့်အပြင် အားလျှင်အားသလို ကျောက်ထုလိုက်လေသည်။
ထိုသို့ ကမောက်ကမဖြစ်နေသော သိုင်းလောကကြီးထဲတွင် ဓားသိုင်းသမား၊ လက်သိုင်းသမားများကာ မျက်နှာငယ်လွန်းလှသည်။ ထင်းခွဲ၊ ၀ါးခုတ်၊ ရေထမ်း၊ အဝတ်လျှော်စသည်ဖြင့် သူတပါးကို အားကိုးရသော အောက်ခြေသိမ်းအလုပ်များကို လုပ်ကိုင်စားကြရင်း အချို့သိုင်းသမားများမှာ ဖာလုပ်ငန်းကို ပိုက်ဆံရှိသူတို့က တည်ထောင်၊ ဆင်းရဲသူများက တန်းခေါင်း၊ တန်းထိမ်းများဖြစ်လာကြလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် အလုပ်မရှိသော သူတောင်းစားဂိုဏ်းမှာလည်း ဂိုဏ်းသားဦးရေ တိုးပွားကာ အင်အားကြီးမားလာလေသည်။
ရှောင်လင်၊ ဝူတန်၊ အော်မေ၊ ဝါဆန်း စသော ဘုန်းကြီး၊ ရသေ့၊ သီလရှင်များလည်း အေးအေးမနေနိုင်ပဲ ဆွမ်းခံ၍ စားရတော့သည်။ အတော်များများ ဂိုဏ်းကို စွန့်ခွာ လူထွက်ကုန်ကြပြီး သင့်တော်ရာသိုင်းပညာဖြင့် လုပ်ကိုင် စားသောက်ကြ လေသည်။

*

နယ်စပ်ရှိ ဖာဘိန်းမြို့ကလေး …..

ထိုမြို့တွင် အထင်ကရဖြစ်သော သူဌေးကြီးတယောက်ရှိလေသည်။ သူ၏အမည်ကား စောင်ခြုံထု၊ ထူးဆန်းသော အမည်ဖြစ်ရာ၊ အတောင်ဆိတ် အတိတ်ဆောင်၍ ဇာတ်ကြောင်းပြန်ရလေသော် စောင်ခြုံထု၏ အဘိုးသည် မိမဲ့ဘမဲ့ ကလေကချေတယောက်ဖြစ်သည်။ မြို့တော်ပီကင်းတွင် သူခိုးလုပ်ရင်း စောင်ဆိုင်ကို ဖောက်ကာ ဤမြို့ကလေးသို့ ထွက်ပြေးလာပြီး စောင်ကုန်သည်လုပ်ရင်း ကြီးပွားလာကာ မျိုးရိုးအမည်ကိုလည်း စောင်မျိုးအဖြစ်ခံယူလိုက်တော့သည်။ ထိုသူကား စောင်ထဲနှိုက် ဖြစ်လေသည်။

သူ့သားဖြစ်သူ စောင်ရည်ရွှဲလက်ထက်၌လည်း မိဘလက်ငုတ်လုပ်ငန်းကိုသာ ဆက်လက်လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ယခု စောင်ခြုံထုလက်ထက်တွင်မှ စီးပွားရေး အင်ပါယာ ကျယ်ပြန့်လာပြီး ဘိန်းလုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်သူ သူဌေးကြီးတစ်ဦးဖြစ်သော ဖန်မျိုးနွယ်သူဌေးကြီး၏သမီး ဖန်ရှောက်ခင်နှင့် လက်ထပ်ကာ စောင်လုပ်ငန်း၊ ဘိန်းလုပ်ငန်းနှင့် ဖာလုပ်ငန်းကို နိုင်ငံအနှံ့ လုပ်ကိုင်လျက်ရှိသည်။ နိုင်ငံတဝန်း ပိုင်ဆိုင်မှုများစွာရှိသော်လည်း ဤမြို့ကလေးတွင် စီးပွားရေးကောင်း၍ အခြေချ နေထိုင်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ဤသို့ဖြင့် ဖာဘိန်းမြို့ကလေးမှာ သူဌေးကြီး၏ စွမ်းဆောင်မှုဖြင့် တိုးတက်ကြီးပွားနေတော့ရာ စောင်ခြုံထု၏ ဂုဏ်သတင်းမှာ နိုင်ငံအဝန်းသို့ ပျံ့နှံ့ နေလေတော့သည်။

*

ထိုအချိန်၌ သိုင်းလောကထဲတွင် အမျိုးသမီးသိုင်းသမားများသည် လူထွက်လာသော သီလရှင်များ၊ ရသေ့မမျာနှင့် ပူးပေါင်းကာ လင်ကျိရှောင် ဆိုသူ ထက်မြက်သော မိန်းမရွယ်တဦးအား ဂိုဏ်းချုပ်အဖြစ် တင်မြှောက်လိုက်ကြပြီး တရုတ်ပြည်၏အကြီးဆုံး အမျိုးသမီးစွမ်းဆောင်ရှင်များဂိုဏ်းကို တည်ထောင် လိုက်ကြသည်။ ဂိုဏ်း၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာကား ယောကျာ်းများနည်းတူ ပြည့်ပြည့်ဝဝ ကာမဂုဏ်ခံစားရန်နှင့် ဓားပြလုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ စိတ်တူ ကိုယ်တူမိန်းမများ စုပေါင်းထားသဖြင့် စည်းလုံးညီညွတ်သောဂိုဏ်းကြီးသည် သူတောင်းစားဂိုဏ်းနည်းတူ ကြီးထွားဆပွားလာလေသည်။ ထို့နောက် နိုင်ငံအနှံ့ အပြားတွင် ဂိုဏ်းခွဲများထူထောင်ကာ အမျိုးသမီးများအား ဂိုဏ်းထဲဝင်လျှင် ဖုန်းပေးမည်၊ ကားပေးမည် … အဲ ဟုတ်ပေါင်၊ လယ်ယာများ၊ မြင်းများပေးမည်ဟု စည်းရုံးနေလေတော့သည်။

*

ဖန်ရှောက်ခင်၊ ဖန်ရှောက်ခင်သည် ဖန်မျိုးနွယ် သူဌေးကြီး၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလတ်ဖြစ်လေသည်။ အကိုဖြစ်သူ ဖန်လောင်တီး၊ မောင်ဖြစ်သူ ဖန်ဂုထွင်းတို့နှင့် နေထိုင်ကြီးပြင်းခဲ့ရသူဖြစ်၍ အနေအထိုင် ပွင့်လင်းကာ အရှက်အကြောက်နည်းသူလည်းဖြစ်သည်။ ငယ်စဉ်ကပင် သိုင်းပညာကို အထူးတလည် လေ့လာခဲ့ရာ အတွင်းအားစုပ်သိုင်းကို ကောင်းစွာကျွမ်းကျင်သည်။
ဖန်လောင်တီးနှင့် ဖန်ဂုထွင်းတို့မှာလည်း ဖန်ရှောက်ခင်အား အလွန်ဂရုစိုက်ကြသဖြင့် သူတို့ပါ သိုင်းပညာများကို အပတ်တကုတ်ကြိုးစားကာ ရာဘာတုတ်သိုင်းကို အထူးတတ်မြောက်ကြသည်။ မောင်နှမသုံးယောက်စလုံး နှာကြီးသူများဖြစ်ကြပြီး ဖန်မောင်နှမများအဖြစ် သိုင်းလောကထဲတွင် စောင်ခြုံထု မသိအောင် လှုပ်ရှားနေလေသည်။

*
မြန်မာနိုင်ငံပိုင် နယ်စပ်ရှိ ပြာတဇေ့မြို့ (ပြည့်တန်ဆာ) …..
မင်းညီမင်းသားဟန်ဖြင့် အတန်ငယ် ဝဖိုင့်သော်လည်း သန်စွမ်းရာတွင် မြင်းကပင်အရှုံးပေးရမည့်သူတဦးဖြစ်သည့် သူတဦးသည် အရက်အိုးများကို ပုံနေအောင်သောက်ပြီး မမူးသေးဟန်ဖြင့်လည်း ထပ်မှာနေလေသည်။
ထိုသူကား ဘုရင့်ယောက်ဖတဝမ်းကွဲ၏ မယားပါသား၏အိမ်တွင် ကြမ်းတိုက်ရသူ၏မြေးဖြစ်သော ထိပ်တင်မျိုးလင်းဖြစ်လေသည်။ ဘုရင်မင်းမြတ်၏ ဆွေမျိုးအရင်းကြီးဖြစ်သဖြင့် ထိုသို့ နန်းဆန်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရင့်အနားတွင် ကပ်၍နေရသော ဘုရင့်ကို ချီးကုန်းပေးရသည့်အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်ခဲ့သူလည်း ဖြစ်သည်။
ထိုအလုပ်ရရှိခဲ့ပုံမှာ ဘုရင် တောကစားထွက်ချိန်၊ ဗိုက်နာလာ၍ တကိုယ်တည်း ခြုံထဲ၌ ကိစ္စရှင်းနေစဉ် အနား၌ ထင်းခွေနေသော မျိုးလင်းခေါ် ဤသူငယ်အားခေါ်၍ ချီးကုန်းခိုင်းရာမှ ဘုရင်သဘောကျ၍ ခန့်ထားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရာထူးအမည်ကား ချီးတော်ကုန်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုချီးတော်ကုန်း ထိပ်တင်မျိုးလင်းသည် တရုတ်ပြည်ထဲသို့ကူး၍ လောင်းကစားရန်၊ ဖာချရန် ကြံစည်နေလေသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ဘုရင့်ထံမှ ပြည်တန်ပတ္တမြားကို ခိုးယူ လာခဲ့သောကြောင့်တည်း။

*

ထိုဆိုင်ထဲ၌ပင်လျှင် ဆောင်ဓားကိုလွယ်ထားသော သိုင်းသမားတဦးသည် လောင်းကစားဝိုင်းကို စောင့်ကြည့်နေလေ၏။ သူ၏ ဆောင်ဓားကား ဝက်ခုတ် ဓားမဖြစ်ကာ တရုတ်လူမျိုးစစ်စစ်တဦးဖြစ်သည်။ တရုတ်ပြည်ဖက်တွင် စီးပွားရေးမကောင်းသဖြင့် ဝက်သားရောင်းစားရင်းသိုင်းသင်ကာ၊ သိုင်းတတ်လျှင် မြန်မာပြည် ဘက်သို့ စီးပွားရှာရန်ထွက်လာသူ ဖြစ်လေသည်။ ထိုစဉ်က သိုင်းသင်ခကား ဝက်ဆီတစ်တုံးဖြစ်လေသဖြင့် သိုင်းအတော်များများကို သင်ယူနိုင်ခဲ့လေသည်။
သူ့အမည်မှာ ရှောက်ဖုန်းကင်၊ ဝါသနာကြီးသူဖြစ်ပြီး နာမည်နှင့်လိုက်အောင် လုပ်စားတတ်လေသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် နှစ်ဖက်ချွန်တဦးဖြစ်သည်။ ပြာတဇေ့မြို့တွင် စုမိဆောင်းမိရှိနေရာမှ မိဘများရှိရာ တရုတ်ပြည် လိုးရန်မြို့သို့ပြန်ရန် အားခဲထားလေသည်။

*

အမျိုးသမီးစွမ်းဆောင်ရှင်များဂိုဏ်း၏ ဂိုဏ်းချုပ် လင်ကျိရှောင်သည် သိုင်းလောကထဲမှ နာမည်ကြီး တုတ်သိုင်းသမားဖြစ်သော တိုင်ထောင်ထုနှင့် လက်ထပ်ထားသူဖြစ်ပြီး သူတို့နှစ်ဦးတွင် တိုင်ကွယ်ပွတ်ဆိုသော သမီးလေးတဦးကိုလည်း မွေးဖွားထားလေသည်။ ယခုအချိန်တွင် ၁၄နှစ် တင်းတင်းပြည့်ပြီဖြစ်၍ သူ့အဖေကိုယ်တိုင် ဂရုတစိုက် မြင်းဖိုမသန်းရအောင် ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ထားသည်။

*

သူတောင်းစားဂိုဏ်း၌ကား ဂိုဏ်းချုပ်ကြီး ရုတ်တရက်ကွယ်လွန်သွားသဖြင့် ဝါးစိမ်းတောင်ဝှေးကို ဆက်ခံရန် ဂိုဏ်းရှိ ရာထူးကြီးပုဂ္ဂိုလ်အတော်များများ ကြိုးစားနေကြသည်။ အလားအလာအကောင်းဆုံးကား ဂိုဏ်းချုပ်ကြီး၏ တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်သူ သန်မြန်လေရှီးဖြစ်လေသည်။ လက်ထောက်ဂိုဏ်းချုပ်များ ဖြစ်ကြသော လှန်ဘာဂျာနှင့် ဖိုးရှောက်လင်တို့မှာလည်း ဂိုဏ်းချုပ် နေရာအတွက် ကြိုးစားနေကြလေသည်။

*

ထိပ်တင်မျိုးလင်းသည် တရုတ်ပြည်သို့သွားရောက်ရန် နည်းလမ်းရှာနေရာမှ လောင်းကစားဝိုင်းတွင် တရုတ်ရုပ်ပေါက်သောသူတဦးကို တွေ့သဖြင့် အားကိုးတကြီးလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လူမြင်လျှင် မိုက်ကြေးခွဲချင်နေသော ရှောက်ဖုန်းကင်သည် ထိပ်တင်မျိုးလင်းကို သတိပြုမိသွားသဖြင့် သူ၏စားပွဲသို့ လျှောက်လာကာ လက်တဖက်ထောက်လိုက်လေသည်။
ထိပ်တင်မျိုးလင်းသည် လူပါးတဦးဖြစ်သဖြင့် သူ့အား နေရာပေးကာ အရက်တိုက်ရင်း မိတ်ဆွေဖြစ်သွားကြလေ၏။ သူ့အကြောင်း ကိုယ့်အကြောင်း ပြောကြရင်း တရုတ်ပြည်သို့သွားရန် ထိပ်တင်မျိုးလင်းက စိတ်ဝင်စားနေမှန်းကို သိသွားပြီး ရှောက်ဖုန်းကင် ကိုယ်တိုင်လည်း ပြန်ချင်နေပြီဖြစ်၍ တရုတ်ပြည်သို့ ခရီးထွက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတော့သည်။

*

နောက်တနေ့ နံနက်စောစောတွင် သူတို့နှစ်ဦးသည် နယ်စပ်ကိုဖြတ်၍ တရုတ်မြန်မာနယ်စပ်မြို့လေးဖြစ်သော ဖာဘိန်းမြို့သို့ ထွက်ခွာခဲ့ကြလေသည်။ ဖာဘိန်းမြို့တွင်ကား သူဌေးကြီး စောင်ခြုံထု၏ စွမ်းဆောင်ချက်ဖြင့် ကြီးပွားလျက် ရှိလေသည်။ ရှောက်ဖုန်းကင်နှင့် ထိပ်တင်မျိုးလင်းတို့သည် အေကေကျကျဖြင့် ခြေလျင်ခရီးဖြင့်ထွက်လာကြသဖြင့် မိုးချုပ်မှ ဖာဘိန်းမြို့သို့ရောက်ရှိကြလေသည်။ ( အေကေ = အောက်ကြေး )
မြို့သို့ရောက်လျင်ရောက်ချင်း အနှိပ်ခန်းရှာကာ အနားယူကြလေသည်။ နားမလည် ပါးမလည် ထိပ်တင်မျိုးလင်းသည် အနှိပ်ခံရင်း အိပ်ပျော်သွားသဖြင့် အနှိပ်ခန်းမှ ဆော်က သူ၏ပိုက်ဆံဟူသမျှကို နှိုက်ယူကာ စီးပွားဖြစ်၍ ထွက်ပြေးသွားလေ၏။ ထိုသို့ အိပ်ပျော်သွားရာ မနက်မိုးလင်းမှပင် ရှောက်ဖုန်းကင်က လာနှိုးမှ နိုးတော့၏။ မိုးလင်းပြီဖြစ်၍ လျှောက်သွားရန် ပြင်ဆင်ကြလေ၏။ ထိုအခါမှ ပိုက်ဆံရှင်းရန် ကြည့်လိုက်သောအခါ ပိုက်ဆံဟူ၍ ကြေးပြားတပြားမှမရှိတော့သည်ကို တွေ့ရလေသည်။ အနှိပ်ခန်းပိုင်ရှင်နှင့် ပြဿနာဖြစ်ပွားကာ တိုက်ခိုက်ကြသော်လည်း အနှိပ်ခန်းလူမိုက်များကို မယှဉ်နိုင်သဖြင့် နှစ်ယောက်သား အလဲအကွဲ ဒဏ်ရာရကြလေ၏။ ထိုအခါမှ …
‘‘ ကြောက်ပါပြီ လော်ပန်၊ ကျွန်တော် မရှိရှိတာ ပေါင်နှံရောင်းချပြီး ပေးပါ့မယ် ”ဟု ထိပ်တင်မျိုးလင်းက ပြောလိုက်၏။
သူဌေးက …
‘‘ ဟေ့ကောင်တွေ … ဒီကောင်တွေကို ရှာကြစမ်း ”
‘‘ ဟုတ်ကဲ့၊ ဟာ … တွေ့ပြီ ဒီဘက်ကကောင်ဆီမှာ …”
‘‘ ဟင်၊ ဒီကောင်က လဥသုံးလုံးနဲ့ပါလား …”
‘‘ ဟုတ်တယ် … မွေးကတည်းကပဲ “ ထိပ်တင်မျိုးလင်းကပြောလိုက်သည်။ အမှန်ကား ပတ္တမြားကို အောက်ခံ ဘောင်းဘီထဲ ထည့်လာသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ရှောက်ဖုန်းကင်ကလည်း ထောက်ခံသဖြင့် လူမိုက်များလည်း ဆက်မရှာတော့ပဲ ရှောက်ဖုန်းကင်၏ ငွေအားလုံးကို သိမ်းယူကာ နှစ်ယောက်စလုံးကို ကန်ထုတ်လိုက်လေ၏။
သူတို့လည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ထွက်လာကြရင်း … ရှောက်ဖုန်းကင်က …
‘‘ သွားပြီ … ရွာပြန်ချင် ဖာခံမှရတော့မယ်၊ အဲလေ … ပိုက်ဆံတပြားမှ မရှိတော့ဘူး ”
‘‘ ငါကြံပါ့မယ်ကွာ … ငါ့မှာ ရောင်းစရာရှိပါသေးတယ် ”
‘‘ ဘာလဲ ပိုနေတဲ့ ဥတလုံးလား …”
‘‘ ဟုတ်တယ် …အာ ဘယ်က ဥကမှာလဲ …” နားနားကပ်၍ …
‘‘ ပတ္တမြားကွ … ပတ္တမြား ”
‘‘ ဟင် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ”
‘‘ ဟုတ်တယ် … စိတ်မချတာနဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီထဲ ထည့်ထားတာ၊ တော်သေးလို့ …”
‘‘ ဟုတ်လား … ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်ထုကွာ …”
‘‘ အေး ရှေ့မှာ အများသုံးအိမ်သာရှိတာပဲ … ခရီးထွက်လာတာနဲ့ မထုရသေးဘူး ”
‘‘ ဟာ … ဒီကောင်၊ ပတ္တမြားကို ရောင်းဖို့ ပြောနေတာကွ ”
‘‘ အင်းလေ … မင်းက နည်းနည်းပါးပါး အသိအကျွမ်းရှိတော့ စုံစမ်းကြည့်ပေါ့ …”
‘‘ အေးလေ … စုံစမ်းကြည့်ကြတာပေါ့ ”
သူတို့လည်း လိုက်လံစုံစမ်းကြရာ တနေ့လုံးလုံး စုံစမ်းပြီးမှ ထိုမြို့၌ သူဌေးကြီး စောင်ခြုံထုသည် အချမ်းသာဆုံး ဖြစ်ကြောင်း မဟုတ်တာ မှန်သမျှ အကုန်လုပ်ကြောင်း သိရှိရလေသည်။ သူတို့သည် စုံစမ်းသိရှိသည်နှင့်တပြိုင်နက် စောင်ခြုံထု၏ အိမ်တော်ကြီးသို့ သွားရောက်လေသည်။ ပေါင်များကွမတတ် အသည်းအသန် ပြေးသွားကြပြီး ခြံဝသို့ ရောက်ချိန်တွင် အမောဆို့၍ ပစ်လဲသွားကြလေသည်။
ထိုစဉ် အပြင်မှ ပြန်လာသော စောင်ခြုံထုသည် သူ၏ဝေါ ရုတ်တရက်ရပ်သွားသဖြင့် ဆင်းကြည့်ရာ ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက်ဖြစ်နေသော သတ္တဝါ နှစ်ကောင်ကို တွေ့ရသဖြင့် ငယ်သားများအား လမ်းရှင်းခိုင်းလိုက်လေသည်။
ငယ်သားများက သူတို့အား ဆွဲဖယ်ရန်ပြင်လိုက်စဉ် ထိပ်တင်မျိုးလင်းက ‘‘သူဌေးကြီးအတွက် တန်ဖိုးရှိမယ့်ပစ္စည်းတစ်ခုပါတယ်”ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
စောင်ခြုံထုလည်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီး သူတို့နှစ်ယောက်အား အိမ်ထဲသို့ခေါ်လာရန် ပြောင်းလဲ အမိန့်ပေးလိုက်လေသည်။ သူတို့အား ရေမိုးချိုးခိုင်းပြီး ညစာဖြင့် တည်ခင်းဧည့်ခံလေသည်။
ညစာစားပွဲတွင် …
‘‘ ကဲ မောင်ရင်တို့က တန်ဖိုးရှိတဲ့ပစ္စည်းတစ်ခု ပါလာတယ်ဆို၊ ဘာများလဲ …”
‘‘ နေပါဦးဗျာ … ဗိုက်ဆာနေတော့ စားပြီးမှပြောပါရစေ …”
‘‘ ကောင်းပြီလေ … မဟုတ်ရင်တော့ သေဖို့သာပြင်ထား …မင်းတို့အတွက် နောက်ဆုံးညစာဖြစ်သွားမယ် ”
‘‘ ကျွန်တော်တို့မလိမ်ပါဘူး ခင်ဗျ … ကဲ စားပြီနော် …”
ထိပ်တင်မျိုးလင်းတို့လည်း အငတ်ဘေးဒုက္ခသည်များပမာ သွားဖြဲနားဖြဲစားသောက်ကြလေသည်။ စားစရာများကား ကမာ၊ ရုံးပတီသီး၊ ကြက်ဥ၊ ပန်းမုန်လာ၊ ကညွတ်နှင့် တရုတ်နံနံတို့ဖြစ်လေသည်။ အားလုံးသော စားစရာများသည် ကာမဆန္ဒကို အားပေးသောအစာများဖြစ်လေသည်။
သူတို့လည်း ငတ်ငတ်ဖြင့်စားလိုက်ပြီးမှ စောင်ခြုံထု၏ စာကြည့်ခန်းတွင် ဆွေးနွေးကြလေသည်။ စာကြည့်ခန်းတွင်လည်း အချိုပွဲဖြင့် ဧည့်ခံသဖြင့် ငှက်ပျောသီးများ၊ ပူတင်းနှင့် အင်္ဂလိပ်ကုန်သည်များထံမှရရှိသော ချောကလက်တို့ကို စားရသေးသည်။ ထိပ်တင်မျိုးလင်းလည်း အားရအောင်စားပြီးမှ သူဌေးကြီးနား ကပ်၍ …
‘‘ ဒီမှာ သူဌေးကြီး … ကိုင်ကြည့်လိုက်စမ်းပါ ”
စောင်ခြုံထုလည်းကိုင်ကြည့်လိုက်ရာ … မာတောင်နေသော အချောင်းတချောင်းနှင့် အလုံးသုံးလုံးကို ကိုင်မိသဖြင့်၊ သူက …
‘‘ များကို ဘာလုပ်ကြမလို့လဲဟင် … အဲလေ ခွေးမသား စော်ကားလှချည်လား …”
‘‘ သေချာကြည့်ပြီးမှပြောပါဗျာ၊ ဒီမှာ …”
‘‘ မင်းပစ္စည်းကို ငါက … ဘာလဲ ရုံသွင်းပြရမှာလား … လဥသုံးလုံးဆိုပြီး …”
‘‘ အမေမွေးကတည်းက နှစ်လုံးပါဗျ … ကျန်တဲ့တစ်လုံးက …” ဆိုပြီး ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချလိုက်ရာ ရဲကနဲ အရာနှစ်ခုထွက်လာကြလေသည်။
တစ်ခုကား ပတ္တမြား၊ ကျန်တစ်ခုကား ထောင်ထနေသော လီးကြီးထိပ်မှ ကွမ်းသီး ဖြစ်လေသည်။ စောင်ခြုံထုလည်း သန်လှချည်လားဟု ချီးမွမ်းကာ ပတ္တမြားကြီးအား ယူကြည့်လိုက်လေသည်။
‘‘ အင်း တသက်နဲ့တကိုယ် ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ပတ္တမြားမျိုး မတွေ့ဖူးသေးဘူး ၊ မင်းဘယ်ကရတာလဲ … ခိုးလာတာလား၊ မှန်မှန်ပြောစမ်း ”
‘‘ ခိုးမလာလို့ မွေးကတည်းက သုံးလုံးမှမဟုတ်တာ … အမှန်ပဲ မြန်မာနိုင်ငံဘုရင်မင်းမြတ်ဆီက ခိုးလာပြီး၊ ထွက်ပြေးလာတာ … အခု ဘိုင်ပြတ်တာနဲ့ ရောင်းစားတာ ”
‘‘ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ငါ့မှာ ဒီပတ္တမြားရဲ့တန်ဖိုးကို ပေးဖို့ ငွေမလောက်ဘူး၊ မင်းဟာက ပြည်တန်ပတ္တမြားပဲ၊ အင်း … မင်းလက်ခံမယ်ဆို တခုပြောချင်တယ် …”
‘‘ ဟုတ်ကဲ့ ပြောကြည့်လေ …”
‘‘ မင်းကို ငါ သားအဖြစ်မွေးစားလိုက်မယ် … ငါ့ရှိတဲ့ စည်းစိမ်အကုန်လုံး မင်းဟာပဲ … ဘယ်နှယ့်လဲ ”
ထိပ်တင်မျိုးလင်းလည်း ရှောက်ဖုန်းကင်နှင့် အတန်ကြာ တိုးတိုးတိုးတိုးဖြင့် တိုင်ပင်နေလေသည်။ ငါးမိနစ်လောက် ကြာသောအခါမှ စောင်ခြုံထုဖက် လှည့်၍ ‘‘အဖေ” ဟုခေါ်လိုက်လေသည်။ စောင်ခြုံထုလည်း ဝမ်းသာသွားပြီး ‘‘သားလေး” ဟု လှိုက်လှဲစွာခေါ်လိုက်သည်။ ပတ္တမြားကိုရမည့်အပြင် သူ့တွင် သားသမီးလည်းမထွန်းကားသဖြင့် ထိပ်တင်မျိုးလင်းအား အလွန်ချစ်ခင်သွားသောကြောင့်တည်း …။
ညတွင်းချင်းပင် အစေခံများကိုခေါ်ကာ ရပ်ကွက်လူကြီးများအား ဖိတ်ခိုင်းပြီး ထိပ်တင်မျိုးလင်းကို အမွေစားအမွေခံ သားအဖြစ် မွေးစားလိုက်လေသည်။ နာမည်ကိုလည်း စောင်မျိုးလင်းဟု ပြောင်းလိုက်ပြီး လူကြီးများနှင့်မိတ်ဆက်ပေးလေသည်။ လူကြီးများပြန်သွားသောအခါ စောင်ခြုံထုသည် စောင်မျိုးလင်းအား အိမ်ပေါ် အခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် နေရာချထားပေးလေသည်။ ရှောက်ဖုန်းကင်ကိုကား စားလောက်သောက်လောက်ပေးကာ ပြန်လွှတ်လိုက်သဖြင့် လိုးရန်မြို့သို့ ပြန်သွားလေ၏။

*
စောင်မျိုးလင်းတဖြစ်လဲ ထိပ်တင်မျိုးလင်းသည် အခန်းကျယ်ကြီးထဲရှိ ခုတင်ကြီးပေါ်၌ လဲလျောင်းရင်း သူ၏ ဆန်းကြယ်လှသော ကံကြမ္မာကို အံဩကာ တွေးတောနေမိလေသည်။ ကြာကြာတော့ မတွေးလိုက်ရ … ဘောင်းဘီထဲတွင် ခိုးလိုးခုလုဖြစ်လာတော့သည်။ အကြောင်းကား စောင်ခြုံထု စေတနာဗလပွဖြင့် ကျွေးမွေးလိုက်သော ကာမအားပေးသည့် အစားအစာများက သောင်းကျန်းလာသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။
ထို့ကြောင့် သူသည် ဘောင်းဘီကိုချွတ်လိုက်ကာ ခုတင်ပေါ်၌ တကိုယ်တည်း ထုနေမိလေသည်။ အချက်ငါးဆယ်ခန့်ထုလိုက်ရာ လရည်များသည် အခန်းပြင်သို့တိုင် အားကောင်းကောင်းဖြင့် ပန်းထွက်သွားလေသည်။ ထိုစဉ် အခန်းပြင်မှ ဆဲသံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရလေသည်။
‘‘ ဟဲ့ ညကြီးမင်းကြီး ဘယ်ကောင်က ရေနဲ့ပက်တာလဲ … ဖာသည်မသားရဲ့၊ ယားနေလားဟဲ့ ” ဟူ၍ ကြားလိုက်ရကာ တဖျတ်ဖျတ်ဖြင့် ဝင်လာသော ခြေသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
သူလည်း ရုတ်တရက် ကြောင်နေသဖြင့် ထိုအတိုင်း မကျသေးသော လီးကြီးတထောင်ထောင်ဖြင့် ကြည့်နေမိလေသည်။ ထိုစဉ် တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့် တရုတ်မတယောက် ယိုင်တိယိုင်တိုင်ဖြင့် ဝင်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ တရုတ်မက ‘‘ ဟယ် …အားရစရာကြီး “ ဟုပြောလိုက်လေသည်။
(မှတ်ချက် ။ ။ တရုတ်လိုပြောသည်များကို မြန်မာလိုသာ ရေးသားသွားပါမည်။)

သူကား တနေ့လုံး လျှောက်လည်ကာ နာမည်အတိုင်း ဖင်ရှောက်ခံပြီး ပြန်လာသော စောင်ခြုံထု၏ဇနီး ဖန်ရှောက်ခင် ဖြစ်လေသည်။ ခြေကုန်လက်ပန်း ကျနေရာမှ ထိပ်တင်မျိုးလင်း(စောင်မျိုးလင်း)၏ လီးကြီးကိုမြင်လိုက်ရသဖြင့် စိတ်ဓာတ် တက်ကြွလာခြင်းဖြစ်သည်။
စောင်မျိုးလင်း၏လီးကြီးကား မြင်သူတိုင်းအောချလောက်အောင်ပင် ကြီးထွားလေသည်။ အရှည် ကိုးလက်မ၊ လုံးပတ်မှာ လက်မောင်းလောက်ရှိပြီး ထိပ်တွင်လည်း မီးသီးလောက်ရှိသော ကွမ်းသီးခေါင်းကြီးက ဟီးနေလေ၏။
မြန်မာပြည်၌နေစဉ် မြင်းများဆီမှ နည်းနာယူကာ အာဖရိကတိုက်မှရသော ယိုဟင်းဘီးဆိုသည့်ဆေးတမျိုးကိုသောက်ပြီး ပျားရည်သုတ် ခါချဉ်ကိုက်ခံကာ ကြီးထွားအောင်လုပ်ပြီး မြင်းမများထံ ထရိန်နင်ဆင်းနေသူဖြစ်သည်။ သို့သော် မြန်မာပြည်တွင် မိန်းကလေးများကလည်း မပွင့်လင်း၊ သူကလည်း သိပ်ပြီး အဖြစ်မရှိသဖြင့် မိန်းမမလိုးဖူးလိုက်ချေ။ အခုမှ တွေ့ရကြုံရခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ရှေ့လျှောက်၍ ထိပ်တင်မျိုးလင်း(စောင်မျိုးလင်း)ကို စာလုံးချုံ့သည့်အနေဖြင့် မျိုးလင်း ဟုသာ ရေးသားသွားပါမည်။
ဖန်ရှောက်ခင်သည် ထိုလီးကြီးကိုမြင်သဖြင့် အကြီးအကျယ်ဝမ်းသာသွားပြီး ပြေးဖက်ကာ ကုန်းမှုတ်လိုက်လေ၏။ စင်စစ် ဖန်ရှောက်ခင်မှာ အလွန် နှာကြီးသူဖြစ်ပြီး စောင်ခြုံထုနှင့် အားမရသဖြင့် တမြို့လုံးလှည့်ကာ ဖင်ခံနေသူဖြစ်လေသည်။
စောင်ခြုံထုမှာ သူ့ထက် အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်ကြီးသော လူကြီးပိုင်းသို့ ဝင်ကာစ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ကျနေသူဖြစ်လေသည်။ ပထမ တလ နှစ်လသာ စံချိန်မီလိုးပေးနိုင်ပြီး အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လိုးအားကျလာလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖန်ရှောက်ခင်သည် သိုင်းလောကထဲ လှည့်လည်သွားလာကာ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကို ရှာဖွေနေခြင်းဖြစ်လေသည်။
သူ၏ အတွင်းအားစုပ်သိုင်းဖြင့် သိုင်းသမားများအား လူညွန့်တုန်းအောင် လုပ်နိုင်သဖြင့် အားကောင်းမောင်းသန်သိုင်းသမားများ တဖြည်းဖြည်း ရှားပါးလာပြီး လင်ကျိရှောင်ဦးဆောင်သော အမျိုးသမီးစွမ်းဆောင်ရှင်များဂိုဏ်းနှင့် ရန်ညှိုးရန်စတခု ထူထောင်မိလေသည်။
ယခုလည်း မျိုးလင်းအား တအားသဘောကျသွားကာ ခံရန်အားထုတ်လေတော့သည်။ မျိုးလင်း၏လီးကြီးအား ကုန်းမှုတ်နေရာမှ အတွင်းအား စုပ်သိုင်းဖြင့် စုပ်ယူလိုက်ရာ မျိုးလင်းလည်း တောင့်မခံနိုင်တော့ပဲ ဖန်ရှောက်ခင်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ တအားကုန်ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။
ဖန်ရှောက်ခင်သည် ရုတ်တရက် ပန်းထွက်လာသောလရည်များကြောင့် အသက်ရှူပင် မှားသွားကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးရင်း လူးလှိမ့်နေလေသည်။ ခဏကြာမှ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီး မျိုးလင်း အားရပါးရ လိုးနိုင်စေရန် အတွင်းအားအနည်းငယ်ကို မျိုးလင်း၏ကျောပြင်မှတဆင့်ထည့်ပေးလိုက်လေသည်။
ထိုအခါမှ မျိုးလင်းလည်း နေသာထိုင်သာရှိသွားကာ လီးကြီးမှာလည်း နောက်တကြိမ်ပြန်လည် အသက်ဝင်လာလေတော့သည်။ ဖန်ရှောက်ခင်လည်း ဝမ်းသာသွာကာ သူ့ကိုယ်သူမိတ်ဆက်လေသည်။
‘‘ မမနာမည်က ဖန်ရှောက်ခင်ပါ၊ သူဌေးကြီးဖန်ရဲ့သမီးပေါ့ “ (စောင်ခြုံထု၏ဇနီးဟု မပြောပေ)
‘‘ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်က မျိုးလင်းပါ၊ မြန်မာပြည်က လာတာ …”
‘‘ ဪသြော် … ဒီနေ့မှရောက်လာတာလား …”
‘‘ ဟုတ်တယ်လေ၊ စားပြီးသောက်ပြီး ထုပြီးနေတုန်း မမနဲ့တွေ့တာပဲ၊ မမက သိပ်လှတာပဲနော် “
‘‘ ဟင်း ဟင်း … လှရင်လဲ မမကို လိုးပေးလေ …”
‘‘ အား … ပွင့်လင်းလှချည်လား …”
‘‘ ဟုတ်တယ် မမကအဲလိုပဲ … ငယ်ငယ်တည်းက အကိုနဲ့မောင်နဲ့ကြားမှာ ကြီးလာတော့ ဒီလိုပဲလေ …”
‘‘ ကဲ ဒါဆိုလဲ မမပေးထားတဲ့ အတွင်းအားနဲ့ ကောင်းကောင်းကျုံးရတော့မှာပေါ့ … လာ မမ ” ဟုဆိုကာ ဖန်ရှောက်ခင်ကို ခုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲလှဲ လိုက်လေသည်။
ထိုအချိန်အထိ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း ဂဃနဏ မသိကြသေးပေ။ မျိုးလင်းကလည်း အလည်လာသည်ဟုထင်သလို၊ ဖန်ရှောက်ခင် ကလည်း မျိုးလင်းကို စောင်ခြုံထု၏ လောလောလတ်လတ်မွေးစားလိုက်သော သားမှန်းမသိပဲ ဧည့်သည်တယောက်ဟုသာထင်နေလေသည်။ မသိရခြင်းကား လူကြီးစုံရာနှင့်မွေးစားသည့် အခမ်းအနားလုပ်ချိန်တွင် အိမ်တွင် မရှိသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။
မျိုးလင်းသည် ဖန်ရှောက်ခင်ကို ခုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး လက်ခလယ်ဖြင့် ဖန်ရှောက်ခင်၏ စိကပ်နေသော အဖုတ်တွင်းသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဖန်ရှောက်ခင်သည် အတွင်းအားစုပ်သိုင်းကို တတ်မြောက်ချိန်မှစ၍ သူ၏အဖုတ်ကို ကြိုက်သလို ချဲ့နိုင်ချုံ့နိုင်သဖြင့် ဤသို့ပုံမပျက်တည်ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ ချုံ့နိုင်သည့်အစွမ်းရှိသော်လည်း တတ်နိုင်သလောက် လီးကြီးကြီးနှင့်သာ ခံလေ့ရှိလေသည်။
မျိုးလင်းလည်း လက်ခလယ်ဖြင့်သွင်းနေရာမှ စိတ်မထိန်းနိုင်သဖြင့် ကုန်းလျက်လိုက်လေသည်။ သူသည် အတွေ့အကြုံ မရှိသဖြင့် အပေါ်မှသာ အပြားလိုက်လျက်နေသဖြင့် ဖန်ရှောက်ခင်က နည်းပေးလမ်းပြလုပ်လိုက်ရလေသည်။
ထိုအခါမှ သူသည် ဖန်ရှောက်ခင်ပေးထားသော အတွင်းအားကို လျှာတွင် စုစည်းလိုက်ပြီး သူမ၏ အစိကို ထိုးထည့်လိုက်လေရာ ဖန်ရှောက်ခင်ထံမှ အားကနဲအသံထွက်လာလေသည်။ ထို့နောက် အဝတွင်တချက်တေ့လိုက်ပြီး လျှာကို အတွင်းအားသုံး၍ဆွဲဆန့်ကာ ဖန်ရှောက်ခင်၏အဖုတ်တွင်းသို့ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အားရပါးရလျက်တော့သည်။
အမွှေးတိုင်တတိုင်ခန့်ကြာသော် ဖန်ရှောက်ခင်သည် မနေနိုင်တော့ပဲ …
‘‘ မောင်လေးရယ် မမကိုလိုးပေးပါတော့ …”
‘‘ လိုးပေးရင် ဘာပေးမှာလဲ “ မျိုးလင်းက စျေးကိုင်လိုက်ရာ … ဖန်ရှောက်ခင်က …
‘‘ မောင်လေးကြိုက်တာပေးမှာပေါ့ …”
‘‘ ကောင်းပြီလေ၊ ကတိတည်ပစေနော် …” ဟုပြောလိုက်ပြီး အတွင်းအားကို လီးတွင်စုကာ ဖန်ရှောက်ခင်၏ အဖုတ်ဝသို့တေ့လိုက်သည်။
မသွင်းသေးပဲ အတွင်းအားကို ပုံမှန်လည်ပတ်နှုန်းရအောင်လုပ်နေစဉ်ပင် ဖန်ရှောက်ခင်က အတွင်းအားစုပ်သိုင်းကိုသုံး၍ အလိုက်သင့် ဆွဲသွင်း လိုက်လေသည်။ (မှတ်ချက်။ ။ လက်မသုံးပါ)
မျိုးလင်းလည်း ထိုအခါမှ သတိဝင်လာပြီး အတွင်းအားကို ခါးနှင့်လီးပေါ်သို့ မျှကာပို့ထားပြီး အားပါပါဖြင့် ဆောင့်လိုးတော့သည်။ ဖန်ရှောက်ခင်က အတွင်းအားစုပ်သိုင်းဖြင့် စုပ်ယူသော်လည်း မျိုးလင်းသည် သူ၏အတွင်းအားကို လီးပေါ်သို့ ပို့ပြီး ခံလိုက်၍ အတွင်းအားစုပ်သိုင်းမှာ မထိရောက်တော့ပေ။
ဆက်လက်၍ မျိုးလင်းလည်း ရှိသမျှအတွင်းအားကိုထုတ်၍ အားရပါးရ ဆောင့်လိုက်သောအခါ ဖန်ရှောက်ခင်၏နှုတ်မှ တအင်းအင်းမြည်သံများ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ ဖန်ရှောက်ခင်လည်း အားကျမခံ အတွင်းအားကို အဖုတ်သို့ပို့ကာ တန်ပြန်တိုက်စစ်ဖြင့် ပြန်ကော့လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် စုပ်ယူလိုက်ဖြင့် ကြိုးစားနေလေသည်။ ဖန်ရှောက်ခင်သည် အတွင်းအားသုံးကာစုပ်ယူပါသော်လည်း မျိုးလင်းက ပါးနပ်စွာဖြင့် ချေဖျက်ကာ တွင်တွင်သာ လိုးနေတော့သည်။
ထို့ကြောင့် ဖန်ရှောက်ခင်လည်း လရည်များကိုစုပ်ယူရန် မကြိုးစားတော့ပဲ အလိုက်သင့်ခံဆောင်နေလေတော့သည်။ တချက်တချက်တွင် အတွင်းအား ပြည့်ဝသော လိုးချက်ခံချက်များကြောင့်၊ သံသံချင်းထိသံလို ‘‘ထန် ဒလန်” စသောအသံများလည်း ထွက်လာတတ်လေသည်။
ထမင်းအိုးတလုံးချက်ခန့်ကြာသော် မျိုးလင်လည်း မဆောင့်နိုင်တော့ပဲ ခါးညောင်းသဖြင့် ဖန်ရှောက်ခင်၏ ကိုယ်ပေါ်မှဆင်းကာ ခုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ချလိုက်လေသည်။ လီးကြီးကား အလံတိုင်ကဲ့သို့ ထောင်မတ်လျက်ပင် …။
ဖန်ရှောက်ခင်လည်း ‘‘ မောင်လေး၊ မောသွားရင် မမလုပ်ပေးမယ်လေ …” ဟုပြောကာ အလံတိုင်ပေါ်မှနေ၍ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အတွင်းအားကို အဖုတ်ထဲသို့စုစည်းလိုက်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်၊ လှုပ်ရှားနေလေသည်။
မျိုးလင်းလည်း လီးကြီးကို သံချောင်းကဲ့သို့ မာတောင်နေအောင် အတွင်းအားကိုသုံးပြီး အောက်မှနေ၍ ကော့ကော့ပေးလေသည်။ ဖန်ရှောက်ခင်က ဆောင့်လိုက်၊ မျိုးလင်းကကော့ပေးလိုက်ဖြင့် အခန်းထဲတွင် ‘‘ထန် ဒလန်” စသောအသံများလည်း ထွက်ပေါ်နေလေသည်။
မျိုးလင်းသည် အတွင်းအားကို လီးအရင်းတွင်ထားပြီး အဖုတ်တွင်း၌ စကောဝိုင်းလှည့်ပေးလိုက်သောအခါတိုင်း ဖန်ရှောက်ခင်ထံမှ ‘‘ဟိုင်းယား ဟိုင်းယား” ဖြင့် မာန်သွင်းသံများထွက်ပေါ်လာလေသည်။
အတွင်းအားပြိုင်ရင်းဖြင့် မျိုးလင်းသည် အံကြိတ်၍ အောက်မှ ဆောင့်တင်ပေးနေရာမှ အမွှေးတိုင်တတိုင်ခန့်အကြာတွင်ကား သူ့ထက်အတွင်းအားသာသူ ဖန်ရှောက်ခင်ကို အရှုံးပေးကာ လရည်များကို ထုတ်ပေးလိုက်ရလေတော့သည်။
ပန်းမထုတ်ခင်၌ မျိုးလင်းလည်း တကိုယ်လုံးရှိ အတွင်းအားများကို လီးတွင် စုစည်းလိုက်ကာ လက်သီးကိုဆုပ်၍ ခါးကော့ထားပြီး လရည်များကို ထုတ်ပေး လိုက်တော့သည်။ အားရပါးရပန်းလိုက်သော လရည်များကြောင့် ဖန်ရှောက်ခင်လည်း ဆောင့်နေရာမှ လရည်များပေါ်တွင် မြောက်တက်သွားပြီး လေထဲ၌ပင် ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်သွားကာ တချီပြီးသွားလေတော့သည်။ ရေပန်းသဖွယ် ထွက်လာသော လရည်များကုန်သွားမှ ခုတင်ပေါ်ပြန်ကျလာကာ လဲလျောင်းရင်း အနားယူနေလေသည်။

*

နောက်တနေ့ မနက်မိုးလင်းသောအခါတွင်ကား ဖန်ရှောက်ခင်ကို မတွေ့ရတော့ပေ။ သူတယောက်ထဲ ခုတင်ပေါ်တွင် အရည်များပတ်လည်ဝိုင်း၍ ကျန်ရစ်နေသည်ကိုသာ တွေ့ရတော့သည်။ မျိုးလင်းလည်း ပေပွနေသည်များကို ဆေးကြော၊ မျက်နှာသစ် သွားတိုက် ရေချိုးလုပ်ပြီး အစေခံများကိုခေါ်၍ ရှင်းခိုင်းရလေသည်။ ပြီးမှ အောက်သို့ဆင်းလာကာ ထမင်းစားပွဲ၌ စောင်ခြုံထုနှင့်တွေ့ရလေသည်။
‘‘ အဖေ နေကောင်းတယ်နော် …”
‘‘ အေး ကောင်းတယ်၊ ဒါနဲ့ညက မင်းအိပ်ရရဲ့လား “
‘‘ ရပါတယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ “
‘‘ မသိဘူးလေ … ညဦးပိုင်းက မင်း သိုင်းကျင့်နေတဲ့အသံများကြားလားလို့ “
‘‘ မဟုတ်ပါဘူး အဖေရယ် … ဪသြော် ဒါနဲ့ အခုမှသတိရတယ် “
‘‘ ဘာကိုလဲကွ “
‘‘ တရုတ်ပြည်ကိုလာတာ သိုင်းသင်ဖို့အဖေရဲ့ … အဲဒါ ကျွန်တော့်ကို ကူညီပါဦး “
‘‘ အေး အေး ဒီနေ့လား …”
‘‘ မြန်လေ ကောင်းလေပဲ အဖေ “
‘‘ ကဲ ကဲ မနက်စာစားလိုက်ဦး …ဪသြော် ဆော်ခေါ်ချချင်လဲပြောနော် … ဒီမြို့ကိုငါပိုင်တယ် “
‘‘ ဟုတ့်ကဲ အဖေ “
ထိုသို့ပြောလိုက်ပြီး နံနက်စာကို တဝတပြဲစားသောက်ကာ အခန်းထဲပြန်၍ အနားယူရင်း ဖန်ရှောက်ခင်အကြောင်း တွေးနေမိလေသည်။ တွေးရင်း တွေးရင်းဖြင့် လီးတောင်လာကာ ငါးချီဆက်တိုက် ထုပစ်လိုက်လေသည်။ ဒီတခါတွင်ကား အခန်းတံခါးကို ပိတ်ထားသဖြင့် ပြဿနာမရှိတော့ …။
ဤသို့ဖြင့် နေ့လည်ရောက်သောအခါတွင် စောင်ခြုံထုက သူ့ကို အခေါ်လွှတ်လိုက်သဖြင့် အဝတ်အစားများဝတ်ကာ ပြင်ဆင်နေလေသည်။
စောင်ခြုံထုမှာကား အပြင်မှ ပြန်ရောက်လာသော ဖန်ရှောက်ခင်နှင့် စကားစမြည်ပြောနေလေသည်။ နေ့ခင်းဘက်ဖြစ်သော်လည်း ဖန်ရှောက်ခင် တယောက် ခွင်မတည့်သဖြင့် ပြန်လာခြင်းဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါ စောင်ခြုံထုက …
‘‘ ဘယ်လိုလဲ မိန်းမ အလုပ်မဖြစ်ဘူးလား … ပြန်လာတာ စောသားပဲ “
‘‘ အင်းလေ … အဲဒါဆာလာတာနဲ့ အိမ်မှာပဲနေတော့မယ်ဆိုပြီး ပြန်လာတာ …”
‘‘ ဪ … မင်းကိုကိုယ်တခုပြောရဦးမယ် …မနေ့ညကပဲ သားတယောက် အမွေစားအမွေခံ မွေးစားလိုက်တယ်”
‘‘ ဟုတ်လား … ဘယ်လိုနေလဲ “
‘‘ မဆိုးပါဘူး ကောင်လေးက ရည်ရည်မွန်မွန်လေးပါ …”
‘‘ ဒါဆို အခု ထမင်းပွဲမှာ တွေ့ပေးလေ “
‘‘ အေး အေး ဟော ဟိုမှာ ပြောရင်းဆိုရင်း ရောက်လာပြီ “
‘‘ ဟင် …”
‘‘ မိန်းမ ဘာဖြစ်လို့လဲ “
‘‘ ဟင့်အင်း … ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး “
ဖန်ရှောက်ခင်မှာ ညက သူနှင့်လိုးခဲ့ကြသော မျိုးလင်းကိုမှတ်မိသွားသဖြင့် အာမေဋိတ်သံပြုလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် မျိုးလင်းက မမှတ်မိ၊ ညဖြစ်သည့်အပြင် လိုးချင်စိတ်များကသာ နေရာယူထားသဖြင့် သေချာမမှတ်မိခြင်းဖြစ်၏။ ထို့နောက် စောင်ခြုံထုက …
‘‘ သား ဒီမှာ …ဒါ အဖေ့မိန်းမ “
‘‘ ဟုတ်ကဲ့ အဖေ … မင်္ဂလာပါ အမေ “
‘‘ အေးအေး သား “
‘‘ မနေ့က သူအပြင်သွားနေလို့ မင်းနဲ့မတွေ့လိုက်ဘူး … နာမည်က ဖန်ရှောက်ခင်တဲ့ “
‘‘ ဟင် …”
‘‘ ဟေ့ကောင် ဘာဖြစ်တာလဲ “
‘‘ ဪသာ် အမေ့နာမည်က လှပပြီး အဓိပ္ပါယ်ပြည့်စုံလို့ပါ “
‘‘ အေး မြှောက်ပြော သိလား …” ဖန်ရှောက်ခင်က မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
စောင်ခြုံထုကား ဘာမှမသိဘဲ … “ ဟောင်လား ဟောင်လား …. ထိုက်ဟောင်လား ” ဟုပြောလိုက်လေသည်။
ပြီးလျှင် ထမင်းစားခန်းထဲသို့သွားပြီး အသီးသီးနေရာယူလိုက်ကြလေသည်။ စားသောက်ဖွယ်ရာများကား ယမန်နေ့ ညကကဲ့သို့ပင် သဘောတရားရှိသော အစားအသောက်များဖြစ်ကြသည်။
စောင်ခြုံထုမှာ လီးသေးသူဖြစ်သဖြင့် ဆေးမျိုးစုံ သုံးစွဲကာ ဖန်ရှောက်ခင်ကို ထိန်းချုပ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မအောင်မြင်ခဲ့ပေ။ မျိုးလင်းနှင့်တွေ့မှ ဖန်ရှောက်ခင်တယောက် လျှောက်မလည်နိုင်တော့ပဲ ဖြစ်သွားခြင်းပေတည်း။
‘‘ မိန်းမ ငါ့သားက သိုင်းသင်ချင်တယ်ပြောတယ် အဲဒါ မင်းက အဆက်အသွယ်တွေရှိတော့ လုပ်ပေးလိုက်ပါဦး “
‘‘ အင်း ကိုကြီးနဲ့ မောင်လေးဆီမှာအပ်ပေးမယ်လေ … အခုတော့ အတွင်းအားဆေးလုံးပေးလိုက်မယ် … ရော့ ထမင်းစားပြီး သောက်လိုက် …”
‘‘ ကျေးဇူးပဲ အမေ “
နေ့လည်စာစားအပြီးတွင် ဖန်ရှောက်ခင်က မျိုးလင်းအနားကပ်၍ ‘‘ညကျလာခဲ့မယ်နော်” ဟုပြောပြီး စောင်ခြုံထုနှင့် လိုက်သွားလေသည်။
စောင်ခြုံထုကား မည်သူကိုမျှ မသင်္ကာမဖြစ်ပဲ ဆယ့်သုံးနှစ်သမီးလေးကို ခေါ်ဖြုတ်ရန်စဉ်းစားနေ လေသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုလောက်မှ အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်သောကြောင့်တည်း။

*

ထိုအချိန်တွင်ကား သူတောင်းစားဂိုဏ်း၌ အလုပ်ရှုပ်နေကြလေသည်။ သူတောင်းစားဂိုဏ်းချုပ်ကြီး သန်မြန်တုတ်ကြီး ဖာကျိုးပြီး ကွယ်လွန်သွားသဖြင့် စျာပနနှင့် အခြားပြုဖွယ်ကိစ္စများကြောင့် ပျားပန်းခတ်မျှ လှုပ်ရှားနေကြလေသည်။ နိုင်ငံအဝန်း သိုင်းဂိုဏ်းကြီးများကို ဖိတ်စာများပို့ပြီး အသုဘနှင့် ဂိုဏ်းချုပ်သစ် ရွေးချယ်ပွဲကို တပြိုင်တည်းကျင်းပရန် ရည်ရွယ်နေကြသည်။ သားဖြစ်သူ သန်မြန်လေရှီးမှာကား အဖေအတွက် ပူဆွေးပြီး စိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် တမြို့လုံးလှည့်လည်ကာ ဖာချနေလေသည်။ ဧည့်သည်များရောက်လာမှ ဧည့်ခံရန်လိုက်ရှာရာ မူးပြဲပြီး ဖာတန်း၌ လဲနေသည့် သန်မြန်လေရှီးကို တွေ့ရလေသည်။ ဂိုဏ်းသို့ ပြန်ရောက်မှ အမူးပြေဆေးတိုက်ပြီး ဧည့်ခံခိုင်းရလေသည်။
ဧည့်သည်များမှာ ရှောင်လင်၊ ဝူတန်၊ အော်မေ၊ ဝါဆန်း၊ ခွန်လွန်စသော ဂိုဏ်းကြီးများမှဖြစ်ပြီး သိုင်းလောက၏ အင်အားအကြီးဆုံးဂိုဏ်းမှ ဂိုဏ်းချုပ်ကြီးအတွက် အလွန်ဝမ်းနည်းရပါသည်ဟု တတွတ်တွတ်ပြောနေကြလေသည်။ သူတို့၏ သူတောင်းစားဂိုဏ်းမှာ တနိုင်ငံလုံးအတိုင်းအတာအားဖြင့် ဂိုဏ်းသားဦးရေ ဆယ်သန်းကျော်ရှိသဖြင့် ဤသို့ခန့်ညားလေးစား ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ အခြားဂိုဏ်းများမှာ အင်အားမတောင့်တင်းသည်ကို လာရောက်သူများကို ကြည့်၍ သိနိုင်လေသည်။
ရှောင်လင်ကျောင်းမှ ရှိစုမဲ့စု ဆရာတော် ရှောင်ကုန်း ဦးဆောင်သော ဘုန်းကြီးရှစ်ပါး … ကျောင်းတွင် တစ်ပါးသာ အစောင့်ကျန်ခဲ့သည်။ အခြား အော်မေ ၃၊ ဝူတန် ၂၀၊ ကျန်ဂိုဏ်းများမှာလည်း အားလုံးပေါင်းမှ အစိတ်ခန့်ရှိသည်။ ဝူတန်မှာ အတော်အသင့်အင်အား ရှိသေးပြီး ရသေ့များဖြစ်၍ ဗေဒင်၊ ဓါတ်ရိုက် ဓါတ်ဆင်လုပ်ကာ အသက်ဆက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
နေ့ခင်း နေပူကြီးထဲတွင် သူတောင်းစားဂိုဏ်းချုပ်ကြီး၏အလောင်းကို မီးသင်္ဂြိုဟ် ဂါရဝပြုရာ လက်ထောက်ဂိုဏ်းချုပ်များဖြစ်ကြသော လှန်ဘာဂျာနှင့် ဖိုးရှောက်လင်တို့မှ မီးရှို့ပေးပြီ းအားလုံးဝိုင်းဝန်း အရိုအသေပေးကြလေသည်။
ညနေစောင်းသော် မြို့ပြင်ဇရပ်ကြီးတွင် အစည်းအဝေးလုပ်ကြပြီး ရှေ့ဆက်ရမည့်လုပ်ငန်းတာဝန်များအတွက် အားလုံး စုစည်း၍တိုင်ပင်ကြကာ ဂိုဏ်းချုပ်သစ် ရွေးချယ်ပွဲအတွက် စည်းကမ်းချက်များသတ်မှတ်ပြီး နောက်တနေ့ရောက်လျှင် ပြိုင်ပွဲ ကျင်းပရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြလေသည်။
ဒိုင်လူကြီးများကား သက်ကြီးဝါကြီးဂိုဏ်နာယကများ၊ ဂိုဏ်းခွဲမှူးများဖြစ်ပြီး သူတို့က ပြိုင်ပွဲဝင်များဖြစ်ကြသော သန်မြန်လေရှီး၊ လှန်ဘာဂျာနှင့် ဖိုးရှောက်လင်တို့အား အမှတ်ပေးကြမည်ဖြစ်သည်။ ပြိုင်ပွဲများမှာ ၁။အရှည်ပြိုင်ပွဲ ၂။အတုတ်ပြိုင်ပွဲ ၃။အပန်းပြိုင်ပွဲ ၄။အကြာပြိုင်ပွဲ ၅။ခံနိုင်ရည်နှင့် စွမ်းဆောင်ရည် ပြိုင်ပွဲ ၆။အမှုတ်ပြိုင်ပွဲနှင့် ရ။ထိရောက်မှုပြိုင်ပွဲ တို့ဖြစ်ကြသည်။ ထိုသို့ဖြင့် ပြိုင်ပွဲဝင်များသည် ဂိုဏ်းချုပ်နေရာရရှိရေးအတွက် အစွမ်းကုန် ပြင်ဆင်နေကြလေသည်။

*

နောက်တနေ့ ရောင်နီလာချိန် …. နာယကကြီးတစ်ဦးက ပြိုင်ပွဲကို ဖွင့်လှစ်ကြောင်း ကြေညာလိုက်သည်။ ထို့နောက် သန်မြန်လေရှီး၊ လှန်ဘာဂျာနှင့် ဖိုးရှောက်လင်တို့ တန်းစီ၍ဝင်ရောက်လာကြသည်။ ဒိုင်လူကြီးများအား ဂါရဝပြုလိုက်ကြပြီး ပရိတ်သတ်များဆီမှ လက်ခုပ်သံများကို နားထောင်လိုက်ကြသည်။
ပြိုင်ပွဲအမှတ်စဉ် ၁။အရှည်ပြိုင်ပွဲ … သန်မြန်လေရှီး ၉လက်မ၊ လှန်ဘာဂျာ ၈လက်မခွဲ၊ ဖိုးရှောက်လင် ၈လက်မ။ ဤသို့ ပထမပွဲတွင် သန်မြန်လေရှီးက နိုင်လိုက်သဖြင့် သူ၏ပရိတ်သတ်များက ဝမ်းသာအားရအော်ဟစ်လိုက်ကြသည်။ သူသည် မိန်းကလေးများဘက်သို့လှည့်ပြီး ကော့ပြလိုက်ရာ ဟေးကနဲ အသံကြီး ထွက်လာလေသည်။ လှန်ဘာဂျာကား လက်မဝက်နှင့် ကပ်ရှုံးရသဖြင့် မကျေမနပ်ဖြစ်နေလေသည်။
ဒုတိယပွဲစဉ် အတုတ်ပြိုင်ပွဲကျင်းပရာ သန်မြန်လေရှီး ၈လက်မ၊ လှန်ဘာဂျာ ၁ဝလက်မ၊ ဖိုးရှောက်လင် ၈လက်မ။ လှန်ဘာဂျာ အနိုင်ရသွားသည်။ သူ့ပရိတ်သတ်များက ထအော်ရာ သန်မြန်လေရှီး၏ပရိတ်သတ်များနှင့် ညိကြလေသည်။ သို့သော် ဝိုင်းဝန်းဖြန်ဖြေလိုက်ကြသဖြင့် ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားလေသည်။
သုံးပွဲမြောက် အပန်းပြိုင်ပွဲ … ပထမဆင့်အနေဖြင့် ကွာလီဖိုင်ယာ ခေါ် လရည်စစ်ပွဲကိုဆင်နွှဲရသည်။ ဒိုင်လူကြီးများက ပေနှစ်ဆယ်ရောက်အောင် ပန်းထုတ်နိုင်မှ လရည်စစ်ပွဲအောင်မြင်မည်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းပြောကြားလေသည်။ ဒိုင်လူကြီးများက အသင့်ပြင်ဟုပြောပြီး စည်သံကြားလျှင် ပန်းထုတ်ရမည် ဖြစ်ကြောင်းပြောကာ ပစ်ကွင်းဖက်သို့ မျက်နှာမူခိုင်းထားလေသည်။ ထို့နောက် စည်သံကြီး ဒုန်းကနဲထွက်လာသဖြင့် အားလုံး ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားကြသည်။ ဒိုင်လူကြီးများက စစ်ဆေးရာ တယောက်မှ ထွက်မလာကြသဖြင့် နောက်တကြိမ် ပြန်လည်ယှဉ်ပြိုင်ရန် ပြောကြားလေသည်။ အကြောင်းမှာကား စည်သံကြီး ဒုန်းကနဲကို လန့်သွားပြီး မထွက်ကြခြင်းဖြစ်လေသည်။
နောက်တကြိမ်တွင်မူ တယောက်ချင်းယှဉ်ပြိုင်ရန် ဖိုးရှောက်လင်က အကြံပြုလေသည်။ ထို့ကြောင့် ပထမဆုံးအဖြစ် အကြံပြုသူ ဖိုးရှောက်လင်က စတင်ပန်းထုတ်လိုက်ရာ နှစ်ဆယ့်ငါးပေရောက်လေသည်။ လှန်ဘာဂျာက ပေနှစ်ဆယ်သာ ရောက်ပြီး သန်မြန်လေရှီးမှာ ပေငါးဆယ်အထိရောက်လေသည်။ လရည်စစ်ပွဲဖြစ်၍ သန်မြန်လေရှီး အနိုင်မရသေးပေ။
ထို့နောက် ပြိုင်ပွဲစတင်ရာ … သန်မြန်လေရှီးက စတင်ယှဉ်ပြိုင်လေသည်။ အတွင်းအားကို လီးပေါ်သို့ ပို့ပြီး ပန်းထုတ်ရာတွင် ပေ ၁ဝဝမျှ ရှည်လျှားသော ကွင်းကြီးတွင် ၆၀ ရောက်လေသည်။ ပရိတ်သတ်အား လက်မထောင်ပြပြီး ကွင်းဘေးထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒုတိယ ယှဉ်ပြိုင်သူကား ဖိုးရှောက်လင် သူက ပေ ရ၀ ရောက်သဖြင့် ပရိတ်သတ်များ အံ့ဩသွားကြသည်။ သန်မြန်လေရှီး ရှုံးနိမ့်ရခြင်းအကြောင်းက လရည်စစ်ပွဲတွင် အင်အားကို မလိုအပ်ဘဲ ဖြုန်းတီးလိုက်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ နောက်ဆုံးထား ယှဉ်ပြိုင်သူကား လှန်ဘာဂျာဖြစ်သည်။ ဖင်များပါကျုံ့သွားအောင် အတွင်းအားပါပါဖြင့်ပန်းထုတ်လိုက်ရာ ကွင်းထိပ်ရှိ စားပွဲတွင် ထိုင်ကာ အမှတ်ပေးနေကြသော ဒိုင်လူကြီးများအား သွားစဉ်လေသည်။ အချိုလွန်သွားသောကြောင့် ဤမျှခရီးရောက်ရခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ဒိုင်လူကြီးများက လှန်ဘာဂျာအား စော်ကားမှုဖြင့် အနီကတ်ပြလိုက်သောကြောင့် ပေ ရ၀ ရောက်သူ ဖိုးရှောက်လင်က အနိုင်ရသွားလေတော့သည်။ လှန်ဘာဂျာမှာ မခံချိမခံသာဖြစ်နေသလို သန်မြန်လေရှီးမှာလည်း မပါးနပ်၍ ခံလိုက်ရခြင်းကို ဒေါသထွက်နေလေသည်။ ယခုအချိန်တွင် သုံးယောက်စလုံး တစ်ပွဲစီအနိုင်ဖြင့် တူညီသွားကြလေသည်။
ဤသို့ဖြင့် အနားပေးချိန် နာရီဝက်ရရှိကြလေသည်။ သူတို့လည်း ငှက်ပျောသီးစား၊ ကြက်ဥသောက်ဖြင့် အားမွေးကြပြီး လီးကြီး တန်းလန်းတန်းလန်းနှင့် ဟန်ရေးတပြပြဖြစ်နေလေသည်။ အနားပေးချိန်ပြည့်သဖြင့် အားလုံး ကွင်းထဲသို့ ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာကြလေသည်။ သန်မြန်လေရှီးကား ဖခင်၏အရိုက်အရာကို ထိန်းသိမ်းရန် အရိုးကျေကျေလရည်ခန်းခန်း ယှဉ်ပြိုင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသောပုံမျိုးနှင့် တက်ကြွနေလေသည်။
မကြာမီပင် ဒိုင်လူကြီးများရောက်လာပြီး စတုတ္ထပွဲစဉ်အဖြစ် အကြာပြိုင်ပွဲကို ယှဉ်ပြိုင်ကြရလေသည်။ ယှဉ်ပြိုင်ပုံကား ပြိုင်ပွဲဝင်သုံးယောက်စလုံး သက်ဆိုင်ရာအမျိုးသမီးဆီတွင် အမှုတ်ခံ ကြရမည်ဖြစ်သည်။ မှုတ်ပေးမည့်အမျိုးသမီးများကား လင်ကျိရှောင်၏ အမျိုးသမီးစွမ်းဆောင်ရှင်များဂိုဏ်းမှ အကူအညီကို တောင်းခံထားခြင်းဖြစ်သည်။
အမျိုးသမီးဂိုဏ်းချုပ် လင်ကျိရှောင်လည်း စေတနာဗလပွဖြင့် မှုတ်ပေးရန် ၃ဦး၊ အလိုးခံရန် ၃ဦး၊ အရန် ၃ဦးတို့ကို ပေးပို့လိုက်ရာ … သူလိုက်မည် ငါလိုက်မည်ဖြင့် အငြင်းပွားခဲ့ကြသေးသည်။ လင်ကျိရှောင်ကိုယ်တိုင် လိုက်ချင်သော်လည်း ယောကျာ်းဖြစ်သူ တိုင်ထောင်ထုကတားသဖြင့် နေခဲ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဤသို့ဖြင့် ပြိုင်ပွဲဝင် ၃ဦးသည် ကွင်းထဲတွင် အသင့်စောင့်ဆိုင်းနေကြသော အမျိုးသမီးများဆီသို့ ရင်ဘောင်တန်း၍ လျှောက်လှမ်းလာခဲ့ကြလေသည်။
ထိုမိန်းမများရှေ့သို့ရောက်သော် အားလုံး လီးများကို ပါးစပ်များထဲသို့ထိုးထည့်လိုက်ကြလေသည်။ ပထမ စစချင်း မမှုတ်သေး … ဒိုင်များက အမိန့်ပေး လိုက်မှ စတင်မှုတ်ကြတော့သည်။ စသည်နှင့်တပြိုင်နက် တပြွတ်ပြွတ်တစွတ်စွတ် အသံများက တကွင်းလုံးညံအောင် ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ အမျိုးသမီးဂိုဏ်းမှ ပေးပို့လိုက်သော မိန်းမများကလည်း အားရပါးရမှုတ်နေကြပုံမှာ ဘယ်တုန်းကများ ငတ်နေသည်မဆိုနိုင်။ သုံးတွဲလုံးဆီမှ အသံဗလံများထွက်နေကြသည်။ ပြိုင်ပွဲဝင်တို့ တဟင်းဟင်းညည်းသလို မိန်းမများကလည်း အင့်ကနဲ့အင့်ကနဲ အော်နေကြသည်။
တနာရီလောက်ကြာလာသည်အထိ မည်သူ့မည်သူမျှ ဂိုးမသွင်းနိုင် အဲအဲ … မပြီးကြသေး။ ထို့ကြောင့် ဒိုင်လူကြီးများ စုဝေးတိုင်ပင်ကြပြီး အရှိန်တိုးမြှင့်ကာ မှုတ်ခိုင်းတော့သည်။ သူတို့လည်း အတွင်းအားကို လီးဆီသို့ပို့ကာ အစွမ်းကုန်ထိန်းထားရင်း တယောက်နှင့်တယောက် နောက်ပြောင်ရှုတ်ချနေကြလေသည်။
ဤသို့ဖြင့် ဒိုင်လူကြီးများက စိတ်မရှည်ကြတော့ပဲ နောက်ထပ် နည်းလမ်းတခုကို ထပ်မံအသုံးပြုလေသည်။ နည်းလမ်းမှာ ဒိုင်လူကြီးများက ၁ မှ ၁ဝဝ အထိရေတွက်မည် … ၁ ဟုရေတွက် ပါက မိန်းမများက အားရပါးရတချက်စုပ်ရမည်ဖြစ်ပြီး ၁ဝဝ ထိအောင် အားလုံးတောင့်ခံနိုင်ကြလျှင် ထိုပွဲရလဒ်ကို ပယ်ဖျက်မည် ဖြစ်လေသည်။
ရေတွက်ရင်းဖြင့် ၅၀ ကျော်လာသောအခါ အားလုံးပြီးချင်လာကြပြီ … ၅၅ အရောက် သန်မြန်လေရှီးခမျာ အကြောတွေဆွဲလာပြီး ၅၈ တွင် ပြီးသွားလေတော့သည်။ အားလုံးထဲတွင် အသက်အငယ်ဆုံးဖြစ်၍ ထိုသို့ရှုံးနိမ့်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ကျန်သော သဘာနှစ်ယောက်လည်း မနေနိုင်တော့ပဲ ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် ပြီးသွားလေတော့သည်။
ရလဒ်များကို ကြေညာရာ ဖိုးရှောက်လင်က ၈၇ ဖြင့်အနိုင်ရသွားလေသည်။ လှန်ဘာဂျာ ၈၄ ဖြစ်ပြီး သန်မြန်လေရှီးတစ်ယောက်မှာ ပြတ်သားစွာ ရှုံးနိမ့်သွားလေသည်။ ဒိုင်လူကြီးအဖွဲ့က ထုတ်ပြန်ကြေညာအပြီးတွင် ပြိုင်ပွဲကို ရပ်နားကြောင်းနှင့် ညနေ ၄နာရီတွင် ပြန်လည်စတင်မည်ဖြစ်ကြောင်း ကြေညာထား လေသည်။ ပရိတ်သတ်များလည်း ထိုအခါမှ ဆူညံဆူညံနှင့် ထပြန်သွားကြလေသည်။ ပြိုင်ပွဲဝင်အသီးသီးတို့လည်း အိမ်ပြန်ကာအနားယူကြလေသည်။
ဖိုးရှောက်လင်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် ကြီးဆေးများ ထန်ဆေးများကို ကြိုတင်သုံးစွဲထားသည်။ စိတ်တည်ငြိမ်စေရန်အတွက် တရား ထိုင်ကာ ကွမ်းတယာညက်လောက်ကြာမှ ပြန်လည်ထလာပြီး ငှက်သိုက်များကိုမှီဝဲသည်။ လှန်ဘာဂျာကား အတွင်းအားထောင်သိုင်းကို လေ့လာနေပြီး သန်မြန် လေရှီးကား ကြက်ဥသောက်ကာ အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်နေလေတော့သည်။

*
ညနေလေးနာရီ … သူတောင်းစားဂိုဏ်း၏ကွင်းပြင် …
ရာသီဥတုကား ခါးကစားသမားများအကြိုက်ဖြစ်သည်။ တိမ်အနည်းငယ်ဖုံးနေသော်လည်း အလင်းရောင်အသင့်အတင့်ရှိနေသည်။
ဒိုင်လူကြီးများက သူတို့သုံးယောက်ကို အကြောစမ်းကာ တားမြစ်ဆေးသုံးမသုံး စစ်ဆေးသည်။ ထိုခဏ ဖိုးရှောက်လင် ဆေးကျတော့သည်။ အကြောင်းကား ကြီးဆေးသုံးလာခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ ပြိုင်ပွဲစည်းကမ်းကား သဘာဝလီးဖြင့် ယှဉ်ပြိုင်ရမည်ဖြစ်လေသည်။ ဖိုးရှောက်လင်မှာ ဤပွဲစဉ် အတွက်သာမက ပြိုင်ပွဲဝင်ခွင့်ကိုပါ ပိတ်ပင်ခံရလေသည်။
တရုတ်မင်းများလည်း အားကစားကိစ္စတွင် တားမြစ်ဆေး သုံးစွဲမှု တိုက်ဖျက်ရေးစီမံချက်ကြောင့် ဖိုးရှောက်လင်မှာ စံပြအနေဖြင့် အပြစ်ပေးခံရခြင်း ဖြစ်သည်။
ယခုတော့ နှစ်ဦးတည်းသာ ပြိုင်ရတော့မည်ဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီးစွမ်းဆောင်ရှင်များဂိုဏ်းမှ မိန်းမများကတော့ လိုးမည့်သူ တယောက်လျော့သွားသဖြင့် လုရင်းဆွဲရင်း အချင်းချင်းထချကုန်ကြလေသည်။
ပြိုင်ပွဲ အမှတ် ၅ ဖြစ်သော ခံနိုင်ရည်နှင့် စွမ်းဆောင်ရည်ပြိုင်ပွဲကို စည်းကမ်းတင်းကျပ်စွာဖြင့် ဆက်လက်ကျင်းပ လေ၏။ ဒိုင်လူကြီးများက စည်းကမ်း ချက်များကို ကြေညာလိုက်သောအခါ ပရိတ်သတ်များအားလုံး ဟင်ကနဲ ဟာကနဲ ဖြစ်ကုန်ကြလေသည်။ အကြောင်းမူကား ပြိုင်ပွဲဝင်တို့၏လီးများကို ပေပေါ်တင်၍ တူနှင့်ထုမည်ဖြစ်သောကြောင့်တည်း။
ဒိုင်လူကြီးများမှ အချက်ပေးလိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် အားကောင်းမောင်းသန် သူတောင်းစားဂိုဏ်းသားနှစ်ဦးသည် ဆယ်ပေါင်တူကြီးများကိုထမ်း၍ ပေါ်ထွက်လာကြလေသည်။ သန်မြန်လေရှီးသည် မျက်လုံးတချက်ပြူးသွားသော်လည်း ဘေးမှ လှန်ဘာဂျာက ဘာမှမဖြစ်သလိုကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ဟန်ကိုယ့်ဖို့ဆိုကာ မာန်တင်းလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်လေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးပင် လီးများကို ပေပေါ်တင်လိုက်ကြပြီး ‘‘အသင့်”ဟု အော်လိုက်ကြ လေသည်။
ဒိုင်များကလည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သဖြင့် ဂိုဏ်းသားနှစ်ဦးသည် တူများကို မြှောက်တင်လိုက်ကြပြီး ပေပေါ်တွင် တင်ထားသောလီးများကို အဆက်မပြတ် ထုနှက်ကြလေသည်။ တချက်ထုချလိုက်တိုင်း သံနှင့်သံထိ၍ ထွက်ပေါ်လာသကဲ့သို့ ထန်ကနဲ ထန်ကနဲ အသံများကို ကြားနေရလေသည်။ သန်မြန်လေရှီးသည် ပထမဆုံးတချက်အထုတွင် လန့်ဖြတ်ပြီး စအိုကို ကြုံ့ထားမိသော်လည်း ဒိုင်လူကြီးများက စအိုကြုံ့ခွင့်မပြုကြောင်း အော်ပြောလိုက်သဖြင့် ပြန်ဖွင့်အပေးတွင် တောင့်ထားသမျှ ပြန်လျော့သွားသဖြင့် အားကနဲအော်လိုက်မိလေသည်။ သို့သော် ထိုတချက်မှလွဲ၍ ဂိုက်ပေးမပျက်တောင့်ခံနေလေသည်။
အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လီးတင်ထုနေသောပေမှာ တဖြည်းဖြည်းချိုင့်ဝင်လာပြီး ချိုင့်သွားသောနေရာထဲသို့ လီးက ဝင်သွားတဖြင့် ထုနေသူများမှ ထုမရတော့ကြောင်း ဒိုင်များအား အစီရင်ခံသဖြင့် ပေများကို အသစ်လဲပေးရသေး၏။ များမကြာမီ တူများပါ နှစ်ခြမ်းကွဲထွက်လိုထွက် ကြုံ့ဝင်လိုဝင်ဖြစ်ကုန်ကြရာ ဒိုင်လူကြီးများလည်း ပြိုင်ပွဲကို ရပ်နားကာ အားလုံး၏အကြံဉာဏ်များကို တောင်းခံပြီး သရေပွဲအဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်လေသည်။
ပြိုင်ပွဲကို နားကြောင်းကြေညာပြီး နောက်နေ့တွင် နေ့လည်ဘက်ပါ မရပ်မနားယှဉ်ပြိုင်ကြည့်ရှုရန်အတွက် ကွင်းကြီးကို တိုင်ထူကာ အမိုးမိုးရန် ဒိုင်အဖွဲ့မှခိုင်းလေသည်။
ဂိုဏ်းသားများမတူးမီပင် သန်မြန်လေရှီးက အလိုက်တသိဖြင့် သူ၏လီးကို အသုံးပြုကာ တွင်းတူးပေးလိုက်လေသည်။ လှန်ဘာဂျာကား ပြန်သွားပြီး ဖြစ်သဖြင့် မတူးလိုက်ရပေ။ သန်မြန်လေရှီးတဦးတည်း တွင်းပေါင်း နှစ်ဆယ်ခန့်တူးပေးလိုက်သည်။ လိုအပ်သောတွင်းများ ပြည့်စုံသွားမှ သူလည်း အိမ်ပြန် နားလေသည်။

*

နောက်တနေ့ မနက် …
ဒိုင်လူကြီးများက ကြေညာလိုက်သည်။ ယမန်နေ့က ပြီးဆုံးသွားသော ခံနိုင်ရည်နှင့် စွမ်းဆောင်ရည်ပြိုင်ပွဲအတွက် ရလဒ်များကို ပြန်လည်ပြင်ဆင်ကြောင်း ကြေညာပြီး၊ သန်မြန်လေရှီးကို အနိုင်ပေးကြောင်းကို ကြေညာလိုက်လေသည်။ လှန်ဘာဂျာလည်း မကျေမနပ်ဖြင့် ဒိုင်ကော်မတီအား စောဒကတက်လေသည်။
‘‘ အဘိုးကြီးတွေ ခင်ဗျားတို့က ဘာလဲဗျ … ဂိုဏ်းချုပ်သားဆိုပြီး မျက်နှာလိုက်တာလား “
‘‘ ဟေ့ကောင် စကားကို ပြေပြေလည်လည်ပြော “
‘‘ ကဲ … ဒါဆို သန်မြန်လေရှီးကို ဘာဖြစ်လို့ အနိုင်ပေးရတာလဲ “
‘‘ အင်း ဒီပြိုင်ပွဲရဲ့ နာမည်ကိုရော မင်း သေချာသိရဲ့လား “
‘‘ သိသားပဲ … ခံနိုင်ရည်ပြိုင်ပွဲမဟုတ်လား …”
‘‘ အင်း … အဲဒီမှာ စတွေ့တာပဲ “
‘‘ ဘာလဲ အဘိုးကြီး ရှင်းအောင်ပြောဗျာ “
‘‘ ပြိုင်ပွဲရဲ့နာမည်က ခံနိုင်ရည်နဲ့ စွမ်းဆောင်ရည်ပြိုင်ပွဲကွ … မင်း တယ်ညံ့တာပဲ “
‘‘ အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်တုန်း “
‘‘ စွမ်းဆောင်ရည်အတွက် ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမယ်ကွ။ မနေ့ညနေက ပြိုင်ပွဲပြီးတဲ့အထိ မင်းတို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ရလဒ်တွေက တူတူပဲ။ သန်မြန် လေရှီးကို အနိုင်ပေးရတဲ့အကြောင်းကတော့ မနေ့က ကွင်းကို အမိုးမိုးဖို့ကိစ္စမှာ တွင်းတူးဖို့ကို သန်မြန်လေရှီးက တာဝန်ယူသွားလို့ပဲ … မှတ်ထားလိုက် ”
‘‘ တွင်းတူးတာများဗျာ … အတွင်းအားနဲ့ ရိုက်လိုက်ဖြစ်တာပဲ ”
‘‘ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးကွ … ဟိုကောင်က လီးနဲ့တူးသွားတာ …”
‘‘ အင်းလေ မသိလို့ခံလိုက်ရတာပဲဗျာ … နောက်ပွဲကိုတော့ နိုင်အောင်ကြိုးစားမယ် …သြော် အဘ ညကျရင် အိမ်လာခဲ့မယ်နော် …”
လှန်ဘာဂျာလည်း သန်မြန်လေရှီးကို မသမာသောနည်းလမ်းဖြင့် အနိုင်ယူရန် ပြင်ဆင်နေလေတော့သည်။

*
အောလောကတွင် အောလောကသားတိုင်း မက်မောတောင့်တသော အောလောက ရတနာသုံးပါးရှိလေသည်။ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်မှာ အဆိုပါ ရတနာသုံးပါးမှ တပါးအပါအဝင်ဖြစ်လေသည်။ ကျန်ရတနာ နှစ်ပါးမှာ မာကြီးကြာ သိုင်းကျမ်းနှင့် ကျောက်ချဉ်ဝိညာဉ်ဓါး တို့ဖြစ်ပေသည်။
မာကြီးကြာသိုင်းကျမ်းမှာ အောလောကလုလင်ပျိုတို့ အငမ်းမရ အလိုရှိသော ကျမ်းစာအုပ်ဖြစ်၍ ကျောက်ချဉ်ဝိညာဉ်ဓါးမှာမူ အောလောကသမီးပျိုတို့ မက်မောသောဓါးတစ်လက်ဖြစ်ပေတော့သည်။
၄င်းအပြင် အဆိုပါရတနာသုံးပါးမှာ တစ်ခုနှင့်တစ်ခုဆက်စပ်တည်ရှိ လျက်ရှိသည်ဟု အောလောက ဒဏ္ဍာရီများက ဆိုလေသည်..။
ထင်ရှားသောဒဏ္ဍာရီတစ်ခုမှာ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်အတွင်းရှိ ကြိုက်ကုန်းဒေဝီထံတွင် မာကြီးကြာသိုင်းကျမ်းရှိ၍ ကျောက်ချဉ်ဝိညာဉ်ဓါးမှာမူ ကြိုက်ကုန်း ဒေဝီ၏ ကြင်ယာတော် အဖုတ်ကျွန်းသခင်ကြီး ထံတွင်ရှိသည်ဟု ဆိုသည်..။
၄င်းတို့မှာ အောလောက၏ ထင်ရှားကျော်ကြားသော ဇနီးမောင်နှံများဖြစ်သော်လည်း အတူမနေကြပေ။ ကြိုက်ကုန်းဒေဝီမှာ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်တွင် ကြိုက်တာတွေ့လျှင် ကုန်းနေသလို အဖုတ်ကျွန်းသခင်ကြီးမှာလည်း အဖုတ်ကျွန်းတွင် ပျော်မွေ့နေလေသည်။
သို့သော် နှစ်စဉ်အောလောကချစ်သူများနေ့ ရောက်တိုင်း ၄င်းတို့ဇနီးမောင်နှံ တွေ့ဆုံလိုးကြလေ့ရှိသည်ဟု သိုင်းလောကတွင် သတင်းကြီးသည်..။ ထိုသို့ တွေ့ဆုံလိုးကြလေတိုင်း ကြိုက်ကုန်းဒေဝီသည် သူမ၏လင်တော်မောင်အတွက် မာကြီးကြာသိုင်းကျမ်းပါ နည်းလမ်းများဖြင့် ပြုစုသလို အဖုတ်ကျွန်းသခင်ကြီးမှာလည်း ကျောက်ချဉ်ဝိညာဉ်ဓားအစွမ်းဖြင့် ကြိုက်ကုန်းဒေဝီ၏ ကြိုက်တိုင်းကုန်းစောက်ဖုတ်ကြီးအား အကျဉ်းအကျယ် လိုသလိုစီမံလေ့ရှိသည်ဟု အောလောကဒဏ္ဍာရီများက ဆိုလေသည်။
ထို့ကြောင့် အပယ်ခံဖိုးရှောက်လင်မှာ ကြီးဆေးသုံးရန်မလိုသော မာကြီးကြာသိုင်းကျမ်းပါ သိုင်းကွက်များကို လေ့လာသင်ယူနိုင်ရန်အလို့ငှာ ကြိုက်ကုန်း တောအုပ်သို့ စွန့်စားရောက်ရှိလာခဲ့ခြင်းဖြစ်ပေတော့သည်..။
မိမိအား အရှက်တကွဲ အပြစ်ပေးဒဏ်ခတ်ခဲ့သော အောလောကဂိုဏ်းချုပ်ကြီးများအား လက်စားချေချင်စိတ် ပြင်းပြနေသောကြောင့်သာ ကြိုက်ကုန်း တောအုပ်သို့ ထွက်လာခဲ့ရသော်လည်း ဖိုးရှောက်လင်စိတ်ထဲတွင်မူ အတော်ပင် လေးလံလျက်ရှိပေသည်..။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကြိုက်ကုန်းဒေဝီ၏ စည်းကမ်းချက်သုံးချက်ကြောင့်ပင်ဖြစ်လေတော့သည်..။ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်သို့ ဝင်ရောက်လာသော မည်သည့်အောလောကသား မဆို အဆိုပါစည်းကမ်းသုံးချက်ကို တသွေမတိမ်းလိုက်နာရလေသည်..။
အရှည်ရှစ်လက်မ လုံးပတ်ရှစ်လက်မခွဲရှိရမည်ဆိုသော ပထမစည်းကမ်းချက်ကို ဖိုးရှောက်လင် မမှုသော်လည်း ဒုတိယစည်းကမ်းချက်နှင့် တတိယ စည်းကမ်းချက်များကိုတော့ ဖိုးရှောက်လင်တွေးပူနေလေသည်..။
ဒုတိယစည်းကမ်းချက်မှာ ကြိုက်ကုန်းဒေဝီ၏ သမီးများနှင့် ပညာပြိုင်ခန်းဖြစ်လေသည်..။ ကြိုက်ကုန်းဒေဝီတွင် အမွှာသမီးနှစ်ယောက်ရှိပေသည်..။ အကြီးမမှာ လီးမြင်ပြုံးဟုနာမည်တွင်၍ အငယ်မအား လီးမြင်ပျော်ဟု အောလောကသားတို့က ခေါ်ဆိုကြလေသည်..။
ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်သို့ လာရောက်ကြသော အောလောကသားတို့မှာ ပထမစည်းကမ်းချက်ကို ကျော်ဖြတ်နိုင်ကြသော်လည်း လီးမြင်ပြုံး လီးမြင်ပျော် ညီအမနှစ်ယောက်နှင့် ရင်ဆိုင်တွေ့တိုင်း အရှုံးပေးကြရလေသည်..။
ထို့ကြောင့် တတိယစည်းကမ်းချက်ဖြစ်သော ကြိုက်ကုန်းဒေဝီနှင့် ပညာပြိုင်ခန်းကို မည်သည့်အောလောကသားမျှ မကြုံဖူးသေးပေ..။
ဖိုးရှောက်လင်စိတ်ပူမည်ဆိုလျှင်လဲ စိတ်ပူစရာပေ..။ လီးမြင်ပြုံး လီးမြင်ပျော် ညီအမနှစ်ယောက်မှာ ငယ်စဉ်ကတည်းက လီးမျိုးစုံနှင့် လေ့ကျင့်ယဉ်ပါးခဲ့ကြ လေသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ ကြိုက်ကုန်းဒေဝီနှင့် ဖခင်ဖြစ်သူ အဖုတ်ကျွန်းသခင်ကြီးတို့ကလည်း ၄င်းတို့မွေးနေ့ရောက်တိုင်း လီးမျိုးစုံကို မွေးနေ့လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးလေ့ရှိသည်ဟု အောလောကတွင် သတင်းမွှေးလှသည်..။
သို့သော် လက်စားချေလိုစိတ် ပြင်းပြနေသော ဖိုးရှောက်လင်မှာ တောင်တောင်အီအီမတွေးတော့ဘဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်သဘောပိုက်ကာ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ် အဝင်ဝသို့ သူ၏စီးတော်လားကြီးအား အပြင်းနှင်ခဲ့လေတော့သည်..။
အရေးထဲ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်အဝင်နှင့် လီနှစ်ဆယ်ပျော့ပျော့အကွာအဝေးတွင် စီးတော်လား ပေကပ်ကပ်လုပ်နေသောကြောင့် ခရီးစဉ်နှောင့်နှေးခဲ့ရ သေးသည်။
ဖိုးရှောက်လင်၏ စီးတော်လားမှာ အတော်စီး၍ကောင်းသော လားဖြစ်သော်ငြား ဉာဉ်ဆိုးတစ်ခုရှိလေသည်။ ၄င်းမှာ ခရီး လီနှစ်ဆယ်ပေါက်တိုင်း ဂွင်းထု ပေးရခြင်းပင်ဖြစ်ပေသည်။ ဂွင်းမထုပေးပါက မည်သို့ခြိမ်းခြောက်ရိုက်နှက်သည်ဖြစ်စေ ရှေ့ဆက်မသွားဘဲ အတင်းပေကပ်နေတတ်လေသည်..။
ယခုလဲ ဖိုးရှောက်လင်မှာ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်သို့ နေမဝင်ခင်ရောက်ချင်သောကြောင့် လားပေါ်မှ ကပျာကယာဆင်းခါ အောင့်သက်သက်နှင့် သူ၏ စီးတော်လားအား ဂွင်းထုပေးနေရတော့သည်..။
လက်နှစ်ဖက်နှင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဂွင်းထုပေးပြီးနောက် လက်တောင်မဆေးတော့ဘဲ ဖိုးရှောက်လင်မှာ စီးတော်လားအား ခွာသံပြင်းပြင်းနှင့် ဒုန်းစိုင်းခဲ့တော့သည်။

*

ခွပ်ခွပ် .. ခွပ်.. ခွပ်.. ခွပ်…
ဂွင်းတခါတိုက်ခန့် အကြာတွင်မူ အောလောက၏နာမည်ကျော် ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်အဝင်ဝသို့ ဖိုးရှောက်လင်တစ်ယောက် ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ ဖိုးရှောက်လင်မှာ လားပေါ်က မဆင်းဘဲ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ရာ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်အဝင်ဂိတ်ပေါက်ကြီးအား မှင်သက်မိစွာ ငေးကြည့်နေမိလေသည်..။
ဂိတ်ပေါက်ကြီးမှာ ကြီးကျယ်ခမ်းနားလှပေသည်။ လက်ရာမြောက်စွာထုလုပ်ထားသော လီးပန်းပုရုပ်ကြီး အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျက် လေအဝေ့မှာ ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြစ်နေသည်မှာ အတော်ပင်ကဗျာဆန် ရသမြောက်လှတော့သည်။
“ ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်မှ သင့်အား ကြိုဆိုပါ၏ ”ဆိုသည့် စာတမ်းကြီးမှာလည်း လီးပန်းခက်လီးပန်းနွယ် အဖုတ်ပန်းခက်အဖုတ်ပန်းနွယ်များဖြင့် မျက်စိ ပသာဒ ဖြစ်လှပေသည်..။
“ သြော် … ဒါကြောင့်လည်း ကြိုက်ကုန်းတောအုပ်လို့ နာမည်ကျော်ပေတာပဲ ”ဟု ဖိုးရှောက်လင်မှ တီးတိုးရွတ်ရင်း သူ၏လားကြီးပေါ်မှ ခုန်ဆင်း လိုက်လေတော့သည်။
ထို့နောက် စီးတော်လားအား ဆွဲပြီး တောအုပ်အတွင်းသို့ သတိကြီးစွာထားလျက် ဝင်ရောက်ခဲ့ရာ စောက်ဖုတ်ပုံသဏ္ဍာန်ရေအိုင်တစ်ခုအနီးတွင် အောက်ပါ ဆိုင်းဘုတ်တစ်ခုကို တွေ့ရလေတော့သည်။

*

ထို့နောက် ဆဋ္ဌမမြောက်ပြိုင်ပွဲအဖြစ် အမှုတ်ပြိုင်ပွဲကို ဆက်လက်ကျင်းပသည်။
ပြိုင်ပွဲ၏ Official Partner ဖြစ်သော အမျိုးသမီးဂိုဏ်းမှ ဗော်လံတီယာနှစ်ဦး စေလွှတ်ကူညီသည်။ ဗော်လံတီယာများကား ကွင်းထဲရောက်လျှင် ဆံပင်ကျွတ်သူကျွတ်၊ ကုတ်ရာခြစ်ရာ လက်သည်းရာထင်သူထင်ဖြစ်နေသဖြင့် တာဝန်ရှိသူ သူတောင်းစားလူကြီးမင်းများမှ စုံစမ်းရာ အားလုံးထင်ထားတော်မူကြ သည့်အတိုင်း အလုအယက်ထွက်လာကြရသောကြောင့်ဟု သိရလေသည်။
ကွင်းအတွင်း နိုင်ငံတော်သီချင်းကို သီဆိုပြီးနောက် ကစားသမားများ ဝင်ရောက်နေရာယူကြလေသည်။ ပရိသတ်များ၏ အားပေးသံကား ဆူညံတက်ကြွ နှစ်ဖက်မျှပါပေသည်။ သန်မြန်လေရှီး နိုင်ရမည် … အင် လှန်ဘာဂျာ ဝီထရပ်စ် … စသည်ဖြင့် …။
ဝင်ရောက်လာသော ပြိုင်ပွဲဝင်နှစ်ဦးတို့သည် သူတို့အသုံးချရမည့် မိန်းမနှစ်ဦးအား ကြည့်လိုက်ရုံမျှဖြင့် ပန်းသေမတတ်ဖြစ်သွားကြသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ထိုမိန်းမများကား ပုံမလာပန်းမလာ စုတ်ပြတ်နေသည့်အဖြင့် အသက်အရွယ်အားဖြင့်လည်း လေးငါးဆယ်ခန့်ဖြစ်နေသောကြောင့်တည်း။
ပြောရလျှင် သန်မြန်လေရှီးထက် လှန်ဘာဂျာကမူ အနည်းငယ်သာလေသည်။ သူ့အတွေ့အကြုံအရ ဒီ့ထက် စုတ်ပြတ်သည်များနှင့်လည်း ဇာတ်လမ်း ရှိခဲ့ပြီး သန်မြန်လေရှီးမှာမူ ဗိုလ်ချုပ်သား အဲလေ … ဂိုဏ်းချုပ်သားဖြစ်လေသဖြင့် တတ်နိုင်သမျှ အငယ်အလန်းများဖြင့်သာ ကြုံတွေ့ခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ဒိုင်လူကြီးများမှ အချက်ပေးလိုက်ရာ သန်မြန်လေရှီးလည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် အတွင်းအားကိုပါးစပ်တွင်စုကာ အဝေးမှလှမ်းပြီးမှုတ်လေသည်။ ခံနေသောမိန်းမကား မျက်လုံးများအရောင်တောက်လာသော်လည်း ငါးမိနစ်ခန့်အကြာတွင် ဟောက်သံများထွက်လာကာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
သူလည်း ပါးစပ်ညောင်းညောင်းဖြင့် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်ချလိုက် လေတော့သည်။ ဒိုင်များက ဆက်လက်ယှဉ်ပြိုင်ရန် တိုက်တွန်းသော်လည်း ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်တော့သည့်အတွက် သူလည်း လက်မြှောက်ကာနေလိုက်လေသည်။
ထိုခဏတွင် အမှုတ်ဆရာ လှန်ဘာဂျာသည် သူ၏ကျော်ကြားလှသော မုန်တိုင်းတထောင်လေသိုင်းကိုသုံးကာ သူ၏ သိုင်းကျမ်းထဲမှ ၃၀၁၂ဝဝရ ခုမြောက် အကွက်ဖြစ်သည့် ဝိညာဉ်နှုတ်လျှာ အမှုတ်ဆရာ အမည်ရှိသော သိုင်းကွက်ကိုသုံး၊ ပါးစပ်ထဲသို့ အတွင်းအားကိုပို့ထားလိုက်ပြီး ပေငါးဆယ်အကွာအဝေးသို့ပင် လျှောက်သွားလိုက်ပြီး အစွမ်းပြလေသည်။
အမှုတ်ခံနေရသော အမျိုးသမီးသည် ဓာတ်လိုက်သည့်နှယ် တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေပြီး သူ့ကိုတင်ထားသည့် စားပွဲပေါ်တွင် လှုပ်ခါနေလေသည်။ ထိုမိန်းမ၏စောက်စိကို အဝေးမှနေကာ လျှာပေါ်မှ အတွင်းအားလှိုင်းကို ပို့လွှတ်ပြီး လှမ်းကလိလိုက်သည့်အခါမျိုးတွင် အော်သံကြီးက နားကွဲမတတ် ထွက်လာ လေသည်။ လှန်ဘာဂျာသည် သူ၏ သိုင်းကွက်များထဲမှ အကောင်းဆုံးသိုင်းကွက်များကို ရွေးချယ်ထုတ်နှုတ်၍ ပရိတ်သတ်များအားဖျော်ဖြေနေသည်။
သန်မြန်လေရှီးသည် ဖြစ်ပေါ်နေသည့်အခြေအနေများကို သုံးသပ်ပြီး သူရှုံးတော့မည်ကို ခန့်မှန်းမိသဖြင့် ဒိုင်များအား ခွင့်တောင်းကာ ကျေကျေနပ်နပ် အရှုံးပေးလိုက်လေတော့သည်။ ဒိုင်များက သန်မြန်လေရှီးအရှုံးပေးကြောင်း ကြေညာသော်လည်း လှန်ဘာဂျာကမူ မှုတ်ကောင်းတုန်းရှိနေသေးသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ထိုမိန်းမအား အချီချီပြီးအောင်မှုတ်ပေးပြီးမှ ပရိတ်သတ်များဖက်သို့လှည့်ကာ ‘‘အမှုတ်ပညာ ငါဆရာ” ဟုကြွေးကြော်လိုက်လေတော့သည်။

*

ထိုနေ့ညတွင် ချိန်းထားသည့်အတိုင်း ဒိုင်ကော်မတီအကြီးအကဲထံသို့သွားရောက်ပြီး မနက်ဖြန်ပြိုင်ပွဲတွင် သူ့အား မျက်နှာသာပေးရန်အတွက် ဖင်ကုန်း တောင်းပန်ကာ ရွှေငါးမူးသားပေး၍ လာဘ်ထိုးလေသည်။ ဒိုင်လူကြီးက လှန်ဘာဂျာအား နောက်ဆုံးပြိုင်ပွဲ၏ လျှို့ဝှက်အမှတ်ပေးစည်းမျဉ်းများကို မခြွင်းမချန် ပြောပြလိုက်ရာ လှန်ဘာဂျာလည်း ချက်ချင်းအိမ်ပြန်ပြီး နောက်နေ့ပြိုင်ပွဲအတွက် လေ့ကျင့်တော့သည်။ စည်းကမ်းကား ပိုအော်အောင်ချနိုင်သူအား အနိုင်ပေးမည်ဟု ဖြစ်လေသည်။
သန်မြန်လေရှီးမှာမူ ရိုးသားသဖြင့် ကြက်ဥနှင့် ရုံးပတီသီးကိုသာ အဝစားပြီး အိပ်စက်ရန်ပြင်ဆင်သည်။ မအိပ်ခင်တွင် သူ့အား ခင်မင်ကြည်ညို လေးစားသော ဂိုဏ်းဝင်တဦးမှ ကိုးကွယ်ရန်ပေးထားသော လီးဘိုးတော်ရုပ်ထုအား ကန်တော့ပြီးမှ အိပ်ရာပေါ်လှဲချလိုက်လေသည်။ ချက်ချင်းအိပ်မပျော်သေးဘဲ မျက်စိကြောင်နေသဖြင့် ဖိုက်ဝမ်းဆွဲလိုက်မှ အိပ်ပျော်သွားသည်။
အိပ်မက်ထဲတွင် သူကိုးကွယ်သော လီးဘိုးတော်နှင့်တွေ့လေသည်။ အိပ်မက်ထဲဆိုသော်လည်း စကားအခြေအတင် ဆွေးနွေးကြလေသည်။ လီးဘိုးတော်က …
‘‘ အိုမီတိုဖာ … ယောကျာ်းလေးအားလုံး လီးကြီးပြီး ကျန်းမာကြပါစေ “ ဟု မေတ္တာပို့လေရာ သန်မြန်လေရှီးက…
‘‘ ဘိုးတော်ကြီးခင်ဗျာ … ဘိုးတော်ကြီးက ဘယ်သူပါလဲ … ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ “
‘‘ အိမ်း … ငါက လီးဘိုးတော်ပဲ … မင်းမအိပ်ခင်က ငါ့ကိုရှိခိုးပြီး ဆုတောင်းလို့ ငါပေါ်လာရတာ “
‘‘ အား … တွေ့ရတာ သိပ်ဝမ်းသာတယ် ဘိုးတော် “
‘‘ ကောင်းပြီ လူငယ်လီးကြီးကလေး …”
‘‘ ဘိုးတော် မနက်ဖြန် ကျွန်တော် ပြိုင်ပွဲဝင်ရမှာ သိသလားခင်ဗျာ …”
‘‘ အေး အဲဒါကြောင့် မင်းကို ဒီပစ္စည်းလေးပေးမလို့ကွ … ရော့ ယူထားလိုက် “ ဟုဆိုကာ ပျောက်ကွယ်သွား လေသည်။
သန်မြန်လေရှီးလည်း လန့်နိုးလာပြီး လက်ထဲတွင် အရာဝတ္တုတခုကိုစမ်းမိသဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ ကတ္တီပါအိတ်တခု၊ အထဲတွင်တော့ မည်းတူးနေသော အပ်တုံးကြီးတချောင်း။ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်ဖြင့် ပြန်အိပ်လိုက်ပြီး မနက်လင်းကြက်တွန်မှ မနည်း အိပ်ရာထရလေသည်။
သူလည်း ဝတ်စုံများကို သေသေသပ်သပ်ဝတ်ကာ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ဂွင်းတိုက်ပြီး မနက်စာစားကာ ပြိုင်ပွဲကျင်းပရာ ကွင်းပြင်ဆီသို့ ထွက်လာ ခဲ့တော့သည်။ ကွင်းထဲတွင်မတော့ ပရိတ်သတ်များအားလုံး နေရာယူပြီးနေကြပြီ။ နောက်ဆုံးပြိုင်ပွဲနေ့ဖြစ်သဖြင့် လက်မှတ်မှောင်ခိုဈေးကလည်း ကြီးမြင့်လှသည်။ သို့သော် အားလုံး အိုးပစ်အိမ်ပစ်လာကြရာ သူခိုးများအကြိုက်ပင်ဖြစ်နေလေသည်။
များမကြာမီ လှန်ဘာဂျာရောက်လာပြီး လိုက်လံနှုတ်ဆက်နေလေသည်။ သူကား သူသာ အနိုင်ရရမည်ဟု ယုံကြည်မှုအပြည့်ဖြင့် ဝင်းထိန်ပြောင်လက် နေသော မျက်နှာကြီးကို ဖြီးနေလေသည်။ ထို့နောက် ပြိုင်ပွဲကို သန်မြန်လေရှီး တွင်းတူးပေးထားသော မိုးလုံလေလုံ အားကစားရုံကြီးတွင် ကျင်းပလေတော့သည်။
ဒိုင်များက ပြိုင်ပွဲဝင်များ စိတ်ကြိုက်စွမ်းရည်ကို ပြရန် ကြေညာကာ စိတ်ကြိုက်ယှဉ်ပြိုင်ခွင့်ပေးလိုက်တော့သည်။ ပြိုင်ပွဲမှာ မနက်ပိုင်းတချိန်သာ ကျင်းပမည်ဖြစ်သည်။
ပွဲစသည်နှင့်တပြိုင်နက် လှန်ဘာဂျာသည် မိန်းမများဘက်သို့ လက်ဝှေ့ရမ်းပြကာ သူ့အတွက်ပေးထားသော မိန်းမကို အသာအယာချော့ထည့်လိုက် လေသည်။ မိန်းမပရိတ်သတ်များ ကျေနပ်သွားကြပြီး အားရင် သူ့ဆီလာကုန်းဦးမှ ဆိုသော အတွေးများ ပေါ်ထွက်လာကြလေသည်။ ပွဲစပြီး ငါးမိနစ်လောက်အထိ အသာအယာသာ ကြိတ်လိုးနေလိုက်သည်။ အင်အားကို ချိုထားပြီး သန်မြန်လေရှီးကဲ့သို့ မနူးမနပ်ကောင်ကို အနိုင်ရရေးအတွက် ပြင်ဆင်နေလေသည်။
သန်မြန်လေရှီးမှာ အဖေ၏အရိုက်အရာကိုထိန်းသိမ်းရန် စိတ်အားထက်သန်နေသော်လည်း လှန်ဘာဂျာကဲသို့ ဘဝအတွေ့အကြုံ မကြွယ်ဝသဖြင့် စိတ်အားငယ်နေမိလေသည်။ အားရပါးရဆောင့်လိုးရင်း အားငယ်မှုများကို ဖြေဖျောက်နေရလေတော့သည်။ သို့သော် သူ၏လီးကား အားမငယ်၊ အမုန်းထောင်မတ် နေလေတော့သည်။
အချိန်အနည်းငယ်အကြာတွင် လှန်ဘာဂျာသည် အင်အားကို အစွမ်းကုန်အသုံးပြုကာ ဆောင့်ချလေရာ မိန်းမဆီမှ အော်သံများ အဆက်မပြတ် ထွက်လာတော့သည်။ သူလည်း လိုးနေရင်းဖြင့် ဒိုင်လူကြီးများဘက်သို့ မျက်စိကစားလိုက်လေရာ မနေ့ညက လာဘ်ပေးထားသော ခေါင်းဆောင်ဒိုင်နှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံရာ ဒိုင်လူကြီးက မသိမသာ လက်မထောင်ပြလေသည်။
လှန်ဘာဂျာသည် နွားသိုးအတွင်းအားကို သူတီထွင်ထားသော ‘‘လုံးပတ်တုတ်ကြီး ငါ့ကွမ်းသီး” သိုင်းဖြင့် ပေါင်းစပ်သုံးစွဲကာ ခံနေသောမိန်းမ ခေါင်းမဖော်နိုင်အောင် ခုန်ခုန်ပြီးလိုးတော့သည်။ မိန်းမက အော်လေလေ နိုင်ရမည်ဆိုသောစိတ်က တွန်းအားပေးလေလေဖြင့် အမုန်းလိုးလေရာ အော်သံများမှာ နားမခံသာအောင်ထွက်နေလေသည်။ တဘွတ်ဘွတ် တဖတ်တဖတ်ဖြင့် စည်းချက်ညီညီထွက်ပေါ်နေသော အသံများအောက်တွင် သန်မြန်လေရှီးက ငိုက်စိုက် ငိုက်စိုက်ဖြင့် အားရှိသလောက်ထုတ်ပြီး ကျုံးလျက်ပင် …။
သန်မြန်လေရှီးသည် တက်ကြွသော လှန်ဘာဂျာ၏အမူအရာကို ပြိုင်ပွဲမစခင်ကတည်းက မသင်္ကာဖြစ်နေလေသည်။ သို့သော် စိတ်ထင်တာပဲဖြစ်မည်ဟု ခဏမေ့ထားလိုက်သည်။ ပြိုင်ပွဲထဲသို့ရောက်မှ သေသေချာချာ အကဲခတ်သော် ဒိုင်နှင့် လှန်ဘာဂျာတို့ မျက်စပစ်ပြနေကြသည်ကို အမှတ်မထင်တွေ့လိုက်ရလေမှ သူ၏ သံသယစိတ်များ ပိုမိုကြီးထွားလာပြီး လှန်ဘာဂျာ အသံထွက်အောင်လိုးနေသည်မှာ အမှတ်ပေးစည်းမျဉ်းပင်ဖြစ်ရမည်ဟု တွေးမိလေတော့သည်။ သန်မြန်လေရှီး အမုန်းလိုက်ကျုံးသော်လည်း လှန်ဘာဂျာလောက်မတတ်နိုင်ပဲဖြစ်နေလေသည်။
အားကုန်ထုတ်ကာလိုးပါသော်လည်း လှန်ဘာဂျာလောက် အသံမထွက်ဖြင့် နည်းလမ်းစဉ်းစားနေလေသည်။ ထိုအခါ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ‘‘စောက်သုံး မကျတဲ့လီး”ဟုဆဲကာ စဉ်းစားရင်းမှ လီးဟူသော စာလုံးနှင့်အတူ လီးဘိုးတော်ကိုသတိရမိလေသည်။ သူလည်း ညစ်မှရတော့မည်ကို သိသွားပြီး လီးဘိုးတော် ပေးထားသောအပ်ကို သူ၏ကွမ်းသီးဘေးတွင် သားရေကွင်းနှင့်တွဲ၍ ချည်နှောင်ထားလိုက်လေတော့သည်။ ထို့နောက် ခပ်သာသာလေးစမ်းလိုက်ရာ သူလိုးနေသော မိန်းမမှာ မျက်ဖြူလန်မတတ် စူးစူးဝါးဝါးအော်ကာ တွန့်လိမ်သွားလေသည်။ လှန်ဘာဂျာပင် မနေနိုင်တော့ပဲ လှည့်ကြည့်ရလေသည်။
သန်မြန်လေရှီးလည်း ‘‘ခြေသလုံးပလွေရိုးနဲ့ တနေ့လုံးအသေလိုးမယ်”ဟု ကြွေးကြော်လိုက်ပြီး ခပ်မှန်မှန်ပင်လိုးလေရာ အော်သံများက ဘဝဂ်လျှံအောင် ထွက်လာတော့သည်။ အပ်စူးသဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဝေဒနာကို မခံစားနိုင်တော့၍ သူလိုးနေသော မိန်းမသည် သတိလစ်သွားလေတော့သည်။ ထို့ကြောင့် အရန်ထားသောအထဲမှ တယောက်ကို ထပ်ခေါ်ပြီး သူလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးပြန်လေသည်။ အပ်၏ထိုးနှက်ချက်ကြောင့် ထိုမိန်းမသည်လည်း လောကကြီးနှင့် အဆက်ပြတ်သွားပြန်သည်။ နောက်ထပ် ထပ်ခေါ်မည်ပြုသောအခါမှ ဒိုင်လူကြီးများလည်း သူတောင်းစားဂိုဏ်း နာမည်ပျက်စိုးသဖြင့် ပြိုင်ပွဲကိုရပ်နားကာ သန်မြန် လေရှီးကို အနိုင်ပေးလိုက်ရလေတော့သည်။
သန်မြန်လေရှီးလည်း လီးဘိုးတော်ပေးထားသောအပ်ကို သေချာသိမ်းဆည်းကာ ဘဝတလျှောက်လုံး လီးဘိုးတော်ကို ကိုးကွယ်တော့မည်ဟု စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်လေတော့သည်။ ဒိုင်များက သန်မြန်လေရှီးအား ဂုဏ်ပြုစကားပြောကြားကြပြီး သူတောင်းစားဂိုဏ်း၏ ဂိုဏ်းချုပ်သစ်အဖြစ် တင်မြှောက်လိုက်ကြ တော့သည်။
ထို့နောက် နေ့လည်စာဖြင့် ဖိတ်ကြားထားသူများအား တည်ခင်းဧည့်ခံလေသည်။ နေ့လည်စာစားပွဲတွင် လှန်ဘာဂျာက မိမိသည် သိုင်းလောကထဲမှ နှုတ်ထွက်ကြောင်း၊ ရှေ့လျှောက်ပြီး အမှုတ်သင်တန်းကျောင်းနှင့် အလိုးလုပ်ငန်းကို ထူထောင်ကာ စီးပွားရှာပြီး အေးအေးချမ်းချမ်းနေတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောကြားလိုက်ရာ အားလုံးအံ့ဩသွားကြပြီး မိန်းမများကမူ ဝမ်းသာသွားကြလေသည်။
အားလုံး စားသောက်အပြီးတွင် ဂိုဏ်းချုပ်သစ် သန်မြန်လေရှီးက ကျေးဇူးတင်စကားပြောကြားလေသည်။ သူက ဂိုဏ်းချုပ်ဖြစ်လာတဲ့အတွက် ဝမ်းမြောက် မိကြောင်း၊ ပြိုင်ဘက်ကောင်းကြီးဖြစ်သော လှန်ဘာဂျာကို အလွန်ကျေးဇူးတင်ကြောင်း၊ အနားယူတော့မည်ဖြစ်၍ စိတ်မကောင်းကြောင်း၊ ရှေ့ဆက်ပြီး သူတောင်းစား ဂိုဏ်းကြီးကို တိုးတက်ကြီးပွားအောင် ဆောင်ရွက်သွားမည်ဖြစ်ကြောင်း စသည်ဖြင့်ပြောကြားပြီး နိဂုံးချုပ်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်စဉ် သူ့ဘောင်းဘီအောက်မှ လီးကြီးက ထောင်ထွက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကြိုးစားဖုံးကွယ်သော်လည်း မရသဖြင့် …
‘‘ အဟဲ အခုကျွန်တော် ထမင်းစားပြီးပြီလေ …အဲဒီတော့ သူတောင်းစားထမင်းဝရင် လီးတောင်တယ်လို့ မှတ်ထားလိုက်ကြပေါ့ဗျာ ”ဟု ပြောရင်း နိဂုံးချုပ်ကာ သူတောင်းစားဂိုဏ်းချုပ်အဖြစ် စတင်ဆောင်ရွက်လေတော့သည်။

*

ဖိုးရှောက်လင် မြင်တွေ့လိုက်ရသော ဆိုင်းဘုတ်မှာ …
“ ဤနေရာမှ ကျော်လွန်၍ လီးမတောင်လျှင် ဖြတ်သန်းသွားလာခွင့်မပြု ”
အထက်ပါဆိုင်းဘုတ်အား ဖတ်ရင်း ဖိုးရှောက်လင်ပြုံးလိုက်လေသည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း ဖိုးရှောက်လင်များ ဘာမှတ်နေလဲ၊ မွေးကတည်းက လီးတောင်ပြီး မွေးလာတဲ့ကောင်ကွဟု ကြိမ်းဝါးလျက် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်လိုက်လေတော့သည်။
၄င်းနောက် ခါးကော့ရင်မော့လျက် လီးကြီးတရမ်းရမ်းဖြင့် ဆက်လက်ထွက်ခွာလာခဲ့ရာ ဂွင်းနှစ်ခါထုခန့်ကြာသောအချိန်၌ ဇရပ်တစ်ဆောင်နားသို့ ရောက်ရှိ လာလေသည်..။
ဇရပ်၏အတွင်းတွင်ကား အင်မတန်ချောမွေ့လှပသော မိန်းမပျိုတစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက် ရှိနေပေသည်။
ဖိုးရှောက်လင်လည်း သတိကြီးစွာထားလျက် ဇရပ်ပေါ်သို့ တလှမ်းချင်းတက်ကာ အဆိုပါမိန်းမပျိုနှင့် လီးနှစ်ပြန်အကွာအဝေးတွင် အသင့်အနေထားဖြင့် ခြင်္သေ့ထိုင် ထိုင်ချလိုက်သည်။
သားကောင်နံ့ရသော မြွေဟောက်ပါးပျဉ်းကဲ့သို့ ဖြစ်နေသော ဖိုးရှောက်လင်၏လီးကြီးအား မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးရင်း မိန်းမပျိုမှ …“ အကို့ဟာတော့ ကြိုက်သွားပြီ”ဟု ပြောလေသည်။
ထိုအခါ ဖိုးရှောက်လင်မှ …
“ ကဲ … ကြိုက်ရင် ကုန်းတော့”ဟု ခပ်ပြတ်ပြတ် လိုရင်းပြောချလိုက်လျှင် …
မိန်းမပျိုလေးမှ …
“ လွယ်မယ်ထင်ထားလား … လွယ်မယ်ထင်လို့လား …”ဟု စည်သူလွင်စတိုင်နှင့် မခိုးမခန့် သီချင်းဆိုရင်း သူမ၏စောက်ဖုတ်အား ဖြဲပြလေသည်။ (မှတ်ချက်။ ။ စည်သူလွင်မှာ နာမည်ကြီး တရုတ်နန်းတွင်းအဆိုတော်ဖြစ်လေသည်။)
ထိုမိန်းမပျို၏ မထေမဲ့မြင် အမူအရာကြောင့် ဖိုးရှောက်လင်မှာ လူရောလီးရော ဒေါသထွက်လာတော့သည်။ ထို့ကြောင့် …
“ ဟ … နင်တို့ ကြိုက်ကုန်းဂိုဏ်းက ကြိုက်ရင် ကုန်းတာပဲ မဟုတ်လား … အခု ငါ့ဟာကို နင်ပဲ ကြိုက်တယ်ပြောတာ … ဒါကြောင့် ကုံးခိုင်းနေတာဟဲ့”ဟု ပြောချလိုက်တော့သည်။
ထိုအခါ မိန်းမပျို၏ မချိုမချဉ်မခိုးမခန့်မျက်နှာတွင် ဒေါသအရိပ်အယောင်များ ယှက်သန််းသွားပြီးလျှင် …
“ အံမယ် ကျွန်မကိုများ ကြိုက်ရင် ကုန်းတာပဲတဲ့ … ဘယ်လိုအစားများ ထင်နေလဲ … ကျွန်မက မကြိုက်လဲ ကုန်းတယ်။ ဟွန့် … လူကိုများ မှိုချိုးမျှစ်ချိုး သူမို့ ပြောရက်တယ်” ဟု ပြန်ပြောလိုက်လေသည်။
ထိုအခါမှ ဖိုးရှောက်လင်လည်း မိန်းမပျို၏ စကားပရိယာယ်ကြွယ်ဝပုံကို သဘောပေါက်သွားကာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ဒရွတ်ဆွဲသိုင်းကွက်ဖြင့် ဖင်ဒရွတ် ဆွဲလျက် မိန်းမပျိုရှိရာသို့ တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်သွားလေသည်။
မိန်းမပျိုကလဲ ခေသူမဟုတ်။ ဖိုးရှောက်လင်ကဲ့သို့ ဖင်ဒရွတ်ဆွဲသိုင်းကွက်ဖြင့်ပင် နောက်ဆုတ်သွားလေသည်။ ဖိုးရှောက်လင်လည်း သိုင်းအား ဆယ်ပုံပုံ ရှစ်ပုံခန့်အထိ မြှင့်တင်ကာ ဒရွတ်ဆွဲလျက် အတင်းလိုက်လေတော့သည်။

ဖိုးရှောက်လင်နှင့် မိန်းမပျိုလေးတို့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဖင်ဒရွတ်ဆွဲလျက် ဇရပ်ပတ်လည်လိုက်လိုးနေပုံမှာ အတော်ပင် ကြည့်ကောင်းနေ တော့သည်။
သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် မိန်းမပျိုမှာ ဖိုးရှောက်လင်အား မယှဉ်နိုင်တော့ဘဲ ဖိုးရှောက်လင်၏ ခရမ်းညိုသီးသဏ္ဍာန် လီးကြီးနှင့် သူမ၏ ပဲကြီးစေ့သဏ္ဍာန် စောက်စေ့မှာ ထိလုထိခင်အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိလာလေ၏။
အောင်နိုင်သူအပြုံးဖြင့် တစ်ချက်ပြုံးပြီးနောက် အသက်အောင့်ကာ ကဲ … လာလေရော့ဟု ဖိုးရှောက်လင်က နောက်ဆုံးတိုက်ကွက်ထုတ်လိုက်ရာ …
“ အား ” ဟူသော အသံနက်ကြီး မချိမဆန့်ပေါ်ထွက်လာလေတော့သည်။
မိန်းမပျိုလေး၏ အော်သံတော့ မဟုတ်ပေ။ ဖိုးရှောက်လင်၏ နှုတ်ဖျားမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံသာ ဖြစ်ပေတော့သည်။
ဖြစ်ပုံက ဒီလို။ ဖင်ဒရွတ်ဆွဲသိုင်းကွက်တွင် အားနည်းချက်တစ်ခုရှိသည်။ ၄င်းမှာ အောက်ခံကြမ်းပြင်မချောလျှင် လပြွတ်အား ညှောင့်စူးခြင်းပင်တည်း။
ယခုလည်း ဖိုးရှောက်လင်မှာ နောက်ဆုံးတိုက်ကွက်အနေဖြင့် အားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်လိုက်သောအခါ ဇရပ်ကြမ်းပြင်မှ ဝါးမျက်က လပြွတ်အား ထိုးခွဲလိုက်သလိုဖြစ်သွားသောကြောင့်တည်း။
ဝါးမျက်ဖြင့် ထိုးခွဲခံလိုက်ရသော လပြွတ်နှစ်လုံးအား နတ်ကွတ်အကျောပိတ်သိုင်းကွက်ဖြင့် ကပျာကယာပြန်ထည့်ကာ ဖိုးရှောက်လင်တစ်ယောက် ဇရပ်ထောင့်သို့ ဆုတ်သွားလေသည်။
၄င်းနောက် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ခွေးမစောက်ဖုတ် ဒဏ်ကြေလိမ်းဆေးကို ထုတ်၍ လိမ်းလိုက်ရာ အံ့ဩဖွယ်ရာကောင်းလောက်အောင်ပင် ဒဏ်ရာမှာ ပျောက်ကင်းသွားလေတော့သည်။
ဖိုးရှောက်လင် လပြွတ်ကွဲသွားစဉ်က အရပ်ပျက်ရယ်နည်းဖြင့် မခိုးမခန့်ရယ်နေသော မိန်းမပျိုလေးမှာ လပြွတ်ကွဲဒဏ်ရာ မျက်စိရှေ့၌ပင် ပျောက်ကင်း သွားသည်ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် အရယ်ရပ်သွားကာ …
“ သြော် … ရှင့်ဆီမှာ ခွေးမစောက်ဖုတ် ဒဏ်ကြေလိမ်းဆေး ရှိတာပဲကိုး ”ဟု မှတ်ချက်ချလိုက်လေသည်။
ထိုအခါ ဘာမဟုတ်သည့် မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်၏ အရှက်ကွဲခံလိုက်ရသော ဖိုးရှောက်လင်မှာ ဒေါသတကြီးဖြင့် …
“ ဟဲ့ … ဗိုင်းတာမ … နင့်နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ။ ငါ့နာမည်က ဖိုးရှောက်လင် … သူများဖင်မပြောနဲ့ ကိုယ့်ဖင်ကို ပြန်ချတာတောင် သုံးခါရှိနေပြီ။ နင့်စအိုကို ဖွင့်သေးတာပေါ့ ”ဟု ကြိမ်းမောင်းရင်း ဇရပ်ထောင့်သို့ လျှောက်လာလေတော့သည်။
ဖိုးရှောက်လင်တစ်ယောက် ဖွားဖက်တော်ကြီးတယမ်းယမ်းဖြင့် သူ့ထံသို့ တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာသည်ကို ကြည့်ရင်း၊ မိန်းမပျိုလေးက …
“ ခွိခွိခွိ … ဒီလောက်လည်း ဒေါသမကြီးပါနဲ့ … ကျွန်မနာမည်ကလည်း ဖန်ရှောက်ခင်ပါတဲ့ရှင် … ပြီးတော့ ကြိုက်ကုန်းတောင်ကြားရဲ့ စစ်ဆေးရေးမှူးပဲ။ ကဲ … ရှင့်ပစ္စည်း သတ်မှတ်ထားတဲ့ အတိုင်းအထွာရှိမရှိ စစ်ဆေးမယ် …” ဟု ဆိုကာ ဇရပ်လက်ရမ်းကို လက်ထောက်ပြီး ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်လေသည်။
ဖိုးရှောက်လင်လည်း အတွင်းအားကို လဖျားတွင် စုစည်းပြီးသကာလ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူထွက်နေသော ဖန်ရှောက်ခင်၏ ပြည်ကြီးငါးသဏ္ဍာန် စောက်ဖုတ်ကြီးအား သူ၏ငပဲကြီးနှင့် တေ့လိုက်လေသည်။
၄င်းနောက် တော်သလင်းခွေးဘီလူးသိုင်း တစ်ရာ့ခြောက်ကွက်သုံးကာ တစွပ်စွပ် တဖွတ်ဖွတ်ဖြင့် တစ်ရာ့ခြောက်ခါ ခွေးလိုး လိုးလေတော့သည်။ ဖန်ရှောက်ခင်မှာ ဖိုးရှောက်လင်၏ တော်သလင်းသိုင်း တစ်ရာ့ခြောက်ကွက်ကို အသေအလဲ ကြိတ်မှိတ်အောင့်အည်းခံလိုက်ရလေသည်။
သို့သော် ဖန်ရှောက်ခင်သည်လည်း အောလောကတွင် ကျင်လည်လာသည်မှာ ဆယ်စုနှစ်နီးပါးရှိပြီမို့ ခေသူမဟုတ်။ ဖိုးရှောက်လင်အား အောက်ပါ အတိုင်း စိန်ခေါ်လေတော့သည်။
“ ကဲ … ရှင်ကလည်း ဖိုးရှောက်လင် … ကျွန်မကလည်း ဖန်ရှောက်ခင်၊ ရှင်ကပဲ လိုးနိုင်မလား ကျွန်မကပဲ ခံနိုင်မလား ကြည့်ကြသေးတာပေါ့။ ကဲ … စတော့…”ဟု ဆိုကာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ ဖင်အား စုံကိုင်၍ ဖြဲထားပေးလေသည်။
ဖိုးရှောက်လင််မှာ ချက်ချင်းပင် စမန်ထလာပြီး ဖန်ရှောက်ခင်၏ နီရဲရဲစအိုလေးအား မညှာမတာ ရက်ရက်စက်စက် လိုးလေတော့သည်။ ပွဲမှာ အတော်ပင် မြိုင်ဆိုင်ကြည့်ကောင်းလှပေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖန်ရှောက်ခင်မှာ ဖင်ထိုင်ကျသွားသည်အထိအောင် အဆောင့်ခံလိုက်ရသော်လည်း ချက်ချင်းပင် ဖင်ဘူးတောင်း ပြန်ထောင်လာပေသည်။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပြိုင်ပွဲ၏ အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်လာလေသည်။ ဖန်ရှောက်ခင်၏ စအိုမှာ ရေငတ်သော ငါးပါးစပ်ကဲ့သို့ အဆက်မပြတ် ပွရှုံ့ပွရှုံ့ ဖြစ်လာတော့သည်။
ထို့အတူ ဖိုးရှောက်လင်၏ လီးကြီးမှာလည်း ပုရစ်တွင်းထဲ ခေါင်းစိုက် နှိုက်နေသော စပါးကြီးမြွေကြီးကဲ့သို့ ဝင်သွားလိုက် ပြန်ထွက်လာလိုက် ဖြစ်နေလေတော့၏။
မှားတဲ့သူ ခံရတော့မည့်အခြေအနေသို့ ရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်း နှစ်ဦးစလုံးနားလည်လိုက်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးရှောက်လင်မှာ သိုင်းကွက်အား အရှိန်လျော့ကာ တကွက်ကောင်းစောင့်ရင်း မှန်မှန်ဆောင့်နေလေတော့သည်။
ထိုအချိန်တွင် ဖန်ရှောင်ခင်၏ စအိုမှာ ရှုံ့ရာမှ ပွင့်အာထွက်လာသည်ကို ဖိုးရှောက်လင် သတိထားလိုက်မိလေသည်။ ဒါဟာ အခွင့်ကောင်းပဲဟု တွေးလျက် ဖိုးရှောက်လင် ဖင်ရှုံ့ကာ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်လေတော့သည်။
“ ဘူ ”
အသံကြားလိုက်သော်လည်း နောက်ကျသွားပြီဖြစ်ကြောင်း ဖိုးရှောက်လင် သဘောပေါက်လိုက်တော့သည်။
တဆက်တည်းမှာပင် ဖန်ရှောက်ခင်၏ စအိုအတွင်းပိုင်းသို့ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းဝင်သွားသော မိမိလီးမှာ စစ်ကနဲစစ်ကနဲ နာကျင်သွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရရင်း …
“ ဟင် … အီးပေါက်လီးကျိုးသိုင်းကွက် ”ဟု အလန့်တကြားရေရွတ်လိုက်မိတော့သည်။
“ ခိခိခိခိ … ဟုတ်တယ် … ရှင် ကျွန်မရဲ့ အီးပေါက်လီးကျိုးသိုင်းကွက် မိသွားပြီ။ ရှင့်လီးကျိုးသွားပြီ … ခိခိခိခိ …”ဟု ဖာသည်မသံဖြင့် ဖန်ရှောက်ခင်မှာ ရယ်မောနေလေတော့သည်။
ဖိုးရှောက်လင်မှာ သူ၏လီးကြီးအား ဖန်ရှောက်ခင်၏ ဖင်ဝမှ ကပျာကယာဆွဲထုတ်ရင်း …
“ မင်း … မင်း … ယုတ်မာလှချည်လား … အောလောကစည်းကမ်းကို ဖောက်ဖျက်ပြီး ငါ့လီးကို ကျိုးအောင်လုပ်တယ် …”ဟု အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နှင့် ပြောလေတော့သည်။
အောလောကတွင် ဖင်ခံနေတုံး အီးမပေါက်ရဟူသော စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းရှိလေသည်။ ၄င်းစည်းကမ်းအား အထက်လမ်း အောလောကသားများသာမက အောက်လမ်းအောလောကသားများကပါ လိုက်နာရပေသည်။

အဆိုပါစည်းကမ်းအား ဖောက်ဖျက်၍ အီးပေါက်လီးကျိုးသိုင်းကွက်အား ဖန်ရှောက်ခင်အသုံးပြုလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်မထားသောကြောင့် ဖိုးရှောက်လင် ခမျာ အထိနာသွားရခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ဖိုးရှောက်လင်မှာ သူ၏ လီးကျိုးကြီးကို နှမြောတသစွာ စိုက်ကြည့်နေရင်း ဇရပ်ထောင့်တွင် ငူငူကြီးထိုင်နေလေသည်။ ၄င်းလီးကြီးဖြင့် အောလောကတွင် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျင်လည်ကျက်စားရင်း ပြိုင်ဘက်များ၏ စအိုများကို ပက်ပက်စက်စက် လိုးခွဲခဲ့သည်များကိုလည်း ပြန်မြင်ယောင်လာရင်း လီးရောလူရော ဝမ်းနည်းပက်လက်ဖြစ်လာတော့သည်။
ဖန်ရှောက်ခင်မှာမူ ဖိုးရှောက်လင်၏ဖြစ်အင်ကို တစိမ့်စိမ့်အရသာခံကြည့်ရင်း တခစ်ခစ် ရယ်မောနေတော့သည်။ ၄င်းနောက် …
“ ခစ် … ခစ် … ခစ်ခစ် … ဒီလောက်လည်း စိတ်ဓာတ်မကျပါနဲ့ ရှင်ရယ် … ရှင့်လီးကျိုးကို နဂိုအတိုင်း ပြန်ဆက်စေချင်ရင် မမလေး လီးမြင်ပြုံးနဲ့ လီးမြင်ပျော်တို့ အမွှာနှစ်ယောက်ဆီမှာရှိတဲ့ ‘စောက်ချီးတကော်၊ ငါးပိကြော်’လိမ်းဆေးကိုသာ ရအောင်ကြိုးစားပေတော့ …”ဟု ပြောရင်း ဇရပ်ပေါ်မှနေ၍ လေးဘက်ထောက် ဆင်းသွားလေတော့သည်။
ဖန်ရှောက်ခင်ပြောသွားသောစကားများကြောင့် ဖိုးရှောက်လင်၏ စိတ်ဓာတ်များ ပြန်လည်တက်ကြွလာပေတော့သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း “ဟုတ်သားပဲ စောက်ချီးတကော်၊ ငါးပိကြော်လိမ်းဆေးဆိုတာ အလောင်းကောင်ရဲ့လီးကို လိမ်းပေးရင်တောင် ငေါက်ကနဲ ထတောင်တယ်လို့ အောလောကမှာ သတင်းမွှေးတဲ့ ဆေးပဲ။ ငါ့လီးကျိုးလောက်တော့ အေးဆေးပျောက်မှာပဲ”ဟု တွေးမိလေတော့သည်။
ထို့ကြောင့် လီးမြင်ပြုံးနှင့် လီးမြင်ပျော် ညီအစ်မနှစ်ယောက်ရှိရာသို့ အချိန်မီရောက်နိုင်ရန် စီးတော်လားကြီးရှိရာသို့ ကွတကွတဖြင့် ထွက်လာခဲ့ပေသည်။ ၄င်းနောက် ထုံးစံအတိုင်း စီးတော်လားကြီးအား ခရီးပြင်းနှင်နိုင်ရန်အလို့ငှာ တစ်ချီဂွင်းထုပေးလိုက်တော့သည်။

ZG

ခ်ိန္ကား ၁၉ ရာစု အစပိုင္း၊ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ မန္ခ်ဳးမင္းဆက္ အုပ္စိုးေနခ်ိန္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ ပီကင္းတြင္လည္း အဂၤလိပ္မ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေန၏။ သူတို႔၏ ဘိန္းေရာင္းဝယ္ေရးမွာလည္း မ်ားစြာတိုးတက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး၊ တ႐ုတ္ဘိန္းစားမ်ားမွာ လက္ညႇိုးထိုးမလြဲေပ။
သိုင္းေလာကႀကီးအတြင္း၌လည္း ဘိန္းစားသိုင္းသမားမ်ား ေခတ္စားလာသည့္အျပင္၊ ဘိန္းစားမွ ေခတ္မီသည္ဟု ထင္ေနၾကခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ လူပ်င္းမ်ား မ်ားျပားလာသျဖင့္ သိုင္းသမားမ်ားမွာ အရင္ေခတ္ကကဲ့သို႔ အလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိ ပိုက္ဆံဘယ္ကရမွန္းမသိ ေလၽွာက္သြားမေနနိုင္ၾကေတာ့ဘဲ အလုပ္မ်ားစြာ လုပ္ေနၾကရသည္။
သူတို႔အထဲတြင္ ဟန္က်ေသာသူမ်ားကား … ငါးမၽွားတံသိုင္းသမား၊ ပိုက္ကြန္သိုင္းသမား၊ တူသိုင္းသမားတို႔ျဖစ္ၾကၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းျဖင့္ သူမ်ားကို ေအာက္က်ိဳ႕စရာ မလိုသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားကား ငါးမၽွားတံသိုင္းသမားက ငါးမၽွား၊ ပိုက္ကြန္သိုင္းသမားကား ေလွတစီးငွား၍ ငါးဖမ္း၊ တူသိုင္းသမားကား ပန္းပဲဖိုလုပ္စားသည့္အျပင္ အားလၽွင္အားသလို ေက်ာက္ထုလိုက္ေလသည္။
ထိုသို႔ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနေသာ သိုင္းေလာကႀကီးထဲတြင္ ဓားသိုင္းသမား၊ လက္သိုင္းသမားမ်ားကာ မ်က္ႏွာငယ္လြန္းလွသည္။ ထင္းခြဲ၊ ၀ါးခုတ္၊ ေရထမ္း၊ အဝတ္ေလၽွာ္စသည္ျဖင့္ သူတပါးကို အားကိုးရေသာ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္စားၾကရင္း အခ်ိဳ႕သိုင္းသမားမ်ားမွာ ဖာလုပ္ငန္းကို ပိုက္ဆံရွိသူတို႔က တည္ေထာင္၊ ဆင္းရဲသူမ်ားက တန္းေခါင္း၊ တန္းထိမ္းမ်ားျဖစ္လာၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အလုပ္မရွိေသာ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းမွာလည္း ဂိုဏ္းသားဦးေရ တိုးပြားကာ အင္အားႀကီးမားလာေလသည္။
ေရွာင္လင္၊ ဝူတန္၊ ေအာ္ေမ၊ ဝါဆန္း စေသာ ဘုန္းႀကီး၊ ရေသ့၊ သီလရွင္မ်ားလည္း ေအးေအးမေနနိုင္ပဲ ဆြမ္းခံ၍ စားရေတာ့သည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ဂိုဏ္းကို စြန႔္ခြာ လူထြက္ကုန္ၾကၿပီး သင့္ေတာ္ရာသိုင္းပညာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾက ေလသည္။

*

နယ္စပ္ရွိ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕ကေလး …..

ထိုၿမိဳ႕တြင္ အထင္ကရျဖစ္ေသာ သူေဌးႀကီးတေယာက္ရွိေလသည္။ သူ၏အမည္ကား ေစာင္ျခဳံထု၊ ထူးဆန္းေသာ အမည္ျဖစ္ရာ၊ အေတာင္ဆိတ္ အတိတ္ေဆာင္၍ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ရေလေသာ္ ေစာင္ျခဳံထု၏ အဘိုးသည္ မိမဲ့ဘမဲ့ ကေလကေခ်တေယာက္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ပီကင္းတြင္ သူခိုးလုပ္ရင္း ေစာင္ဆိုင္ကို ေဖာက္ကာ ဤၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေစာင္ကုန္သည္လုပ္ရင္း ႀကီးပြားလာကာ မ်ိဳးရိုးအမည္ကိုလည္း ေစာင္မ်ိဳးအျဖစ္ခံယူလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုသူကား ေစာင္ထဲႏွိုက္ ျဖစ္ေလသည္။
သူ႔သားျဖစ္သူ ေစာင္ရည္ရႊဲလက္ထက္၌လည္း မိဘလက္ငုတ္လုပ္ငန္းကိုသာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ယခု ေစာင္ျခဳံထုလက္ထက္တြင္မွ စီးပြားေရး အင္ပါယာ က်ယ္ျပန႔္လာၿပီး ဘိန္းလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဖန္မ်ိဳးႏြယ္သူေဌးႀကီး၏သမီး ဖန္ေရွာက္ခင္ႏွင့္ လက္ထပ္ကာ ေစာင္လုပ္ငန္း၊ ဘိန္းလုပ္ငန္းႏွင့္ ဖာလုပ္ငန္းကို နိုင္ငံအႏွံ့ လုပ္ကိုင္လ်က္ရွိသည္။ နိုင္ငံတဝန္း ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ဤၿမိဳ႕ကေလးတြင္ စီးပြားေရးေကာင္း၍ အေျခခ် ေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕ကေလးမွာ သူေဌးႀကီး၏ စြမ္းေဆာင္မႈျဖင့္ တိုးတက္ႀကီးပြားေနေတာ့ရာ ေစာင္ျခဳံထု၏ ဂုဏ္သတင္းမွာ နိုင္ငံအဝန္းသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ့ ေနေလေတာ့သည္။

*

ထိုအခ်ိန္၌ သိုင္းေလာကထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးသိုင္းသမားမ်ားသည္ လူထြက္လာေသာ သီလရွင္မ်ား၊ ရေသ့မမ်ာႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ လင္က်ိေရွာင္ ဆိုသူ ထက္ျမက္ေသာ မိန္းမရြယ္တဦးအား ဂိုဏ္းခ်ဳပ္အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္လိုက္ၾကၿပီး တ႐ုတ္ျပည္၏အႀကီးဆုံး အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္းကို တည္ေထာင္ လိုက္ၾကသည္။ ဂိုဏ္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာကား ေယာက်ာ္းမ်ားနည္းတူ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ကာမဂုဏ္ခံစားရန္ႏွင့္ ဓားျပလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ စိတ္တူ ကိုယ္တူမိန္းမမ်ား စုေပါင္းထားသျဖင့္ စည္းလုံးညီညြတ္ေသာဂိုဏ္းႀကီးသည္ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းနည္းတူ ႀကီးထြားဆပြားလာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ နိုင္ငံအႏွံ့ အျပားတြင္ ဂိုဏ္းခြဲမ်ားထူေထာင္ကာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား ဂိုဏ္းထဲဝင္လၽွင္ ဖုန္းေပးမည္၊ ကားေပးမည္ … အဲ ဟုတ္ေပါင္၊ လယ္ယာမ်ား၊ ျမင္းမ်ားေပးမည္ဟု စည္း႐ုံးေနေလေတာ့သည္။

*

ဖန္ေရွာက္ခင္၊ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ ဖန္မ်ိဳးႏြယ္ သူေဌးႀကီး၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးလတ္ျဖစ္ေလသည္။ အကိုျဖစ္သူ ဖန္ေလာင္တီး၊ ေမာင္ျဖစ္သူ ဖန္ဂုထြင္းတို႔ႏွင့္ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူျဖစ္၍ အေနအထိုင္ ပြင့္လင္းကာ အရွက္အေၾကာက္နည္းသူလည္းျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ သိုင္းပညာကို အထူးတလည္ ေလ့လာခဲ့ရာ အတြင္းအားစုပ္သိုင္းကို ေကာင္းစြာကၽြမ္းက်င္သည္။
ဖန္ေလာင္တီးႏွင့္ ဖန္ဂုထြင္းတို႔မွာလည္း ဖန္ေရွာက္ခင္အား အလြန္ဂ႐ုစိုက္ၾကသျဖင့္ သူတို႔ပါ သိုင္းပညာမ်ားကို အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားကာ ရာဘာတုတ္သိုင္းကို အထူးတတ္ေျမာက္ၾကသည္။ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္စလုံး ႏွာႀကီးသူမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ဖန္ေမာင္ႏွမမ်ားအျဖစ္ သိုင္းေလာကထဲတြင္ ေစာင္ျခဳံထု မသိေအာင္ လႈပ္ရွားေနေလသည္။

*
ျမန္မာနိုင္ငံပိုင္ နယ္စပ္ရွိ ျပာတေဇ့ၿမိဳ႕ (ျပည့္တန္ဆာ) …..
မင္းညီမင္းသားဟန္ျဖင့္ အတန္ငယ္ ဝဖိုင့္ေသာ္လည္း သန္စြမ္းရာတြင္ ျမင္းကပင္အရႈံးေပးရမည့္သူတဦးျဖစ္သည့္ သူတဦးသည္ အရက္အိုးမ်ားကို ပုံေနေအာင္ေသာက္ၿပီး မမူးေသးဟန္ျဖင့္လည္း ထပ္မွာေနေလသည္။
ထိုသူကား ဘုရင့္ေယာက္ဖတဝမ္းကြဲ၏ မယားပါသား၏အိမ္တြင္ ၾကမ္းတိုက္ရသူ၏ေျမးျဖစ္ေသာ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းျဖစ္ေလသည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ေဆြမ်ိဳးအရင္းႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ထိုသို႔ နန္းဆန္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရင့္အနားတြင္ ကပ္၍ေနရေသာ ဘုရင့္ကို ခ်ီးကုန္းေပးရသည့္အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။
ထိုအလုပ္ရရွိခဲ့ပုံမွာ ဘုရင္ ေတာကစားထြက္ခ်ိန္၊ ဗိုက္နာလာ၍ တကိုယ္တည္း ျခဳံထဲ၌ ကိစၥရွင္းေနစဥ္ အနား၌ ထင္းေခြေနေသာ မ်ိဳးလင္းေခၚ ဤသူငယ္အားေခၚ၍ ခ်ီးကုန္းခိုင္းရာမွ ဘုရင္သေဘာက်၍ ခန႔္ထားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ရာထူးအမည္ကား ခ်ီးေတာ္ကုန္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုခ်ီးေတာ္ကုန္း ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ တ႐ုတ္ျပည္ထဲသို႔ကူး၍ ေလာင္းကစားရန္၊ ဖာခ်ရန္ ႀကံစည္ေနေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘုရင့္ထံမွ ျပည္တန္ပတၱျမားကို ခိုးယူ လာခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။

*

ထိုဆိုင္ထဲ၌ပင္လၽွင္ ေဆာင္ဓားကိုလြယ္ထားေသာ သိုင္းသမားတဦးသည္ ေလာင္းကစားဝိုင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ၏။ သူ၏ ေဆာင္ဓားကား ဝက္ခုတ္ ဓားမျဖစ္ကာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးစစ္စစ္တဦးျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္ဖက္တြင္ စီးပြားေရးမေကာင္းသျဖင့္ ဝက္သားေရာင္းစားရင္းသိုင္းသင္ကာ၊ သိုင္းတတ္လၽွင္ ျမန္မာျပည္ ဘက္သို႔ စီးပြားရွာရန္ထြက္လာသူ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစဥ္က သိုင္းသင္ခကား ဝက္ဆီတစ္တုံးျဖစ္ေလသျဖင့္ သိုင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို သင္ယူနိုင္ခဲ့ေလသည္။
သူ႔အမည္မွာ ေရွာက္ဖုန္းကင္၊ ဝါသနာႀကီးသူျဖစ္ၿပီး နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ လုပ္စားတတ္ေလသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏွစ္ဖက္ခၽြန္တဦးျဖစ္သည္။ ျပာတေဇ့ၿမိဳ႕တြင္ စုမိေဆာင္းမိရွိေနရာမွ မိဘမ်ားရွိရာ တ႐ုတ္ျပည္ လိုးရန္ၿမိဳ႕သို႔ျပန္ရန္ အားခဲထားေလသည္။

*

အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္း၏ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ လင္က်ိေရွာင္သည္ သိုင္းေလာကထဲမွ နာမည္ႀကီး တုတ္သိုင္းသမားျဖစ္ေသာ တိုင္ေထာင္ထုႏွင့္ လက္ထပ္ထားသူျဖစ္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ဦးတြင္ တိုင္ကြယ္ပြတ္ဆိုေသာ သမီးေလးတဦးကိုလည္း ေမြးဖြားထားေလသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ၁၄ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီျဖစ္၍ သူ႔အေဖကိုယ္တိုင္ ဂ႐ုတစိုက္ ျမင္းဖိုမသန္းရေအာင္ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။

*

သူေတာင္းစားဂိုဏ္း၌ကား ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ ဝါးစိမ္းေတာင္ေဝွးကို ဆက္ခံရန္ ဂိုဏ္းရွိ ရာထူးႀကီးပုဂၢိဳလ္အေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ အလားအလာအေကာင္းဆုံးကား ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး၏ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္သူ သန္ျမန္ေလရွီးျဖစ္ေလသည္။ လက္ေထာက္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ လွန္ဘာဂ်ာႏွင့္ ဖိုးေရွာက္လင္တို႔မွာလည္း ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ေနရာအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကေလသည္။

*

ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ တ႐ုတ္ျပည္သို႔သြားေရာက္ရန္ နည္းလမ္းရွာေနရာမွ ေလာင္းကစားဝိုင္းတြင္ တ႐ုတ္႐ုပ္ေပါက္ေသာသူတဦးကို ေတြ႕သျဖင့္ အားကိုးတႀကီးလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လူျမင္လၽွင္ မိုက္ေၾကးခြဲခ်င္ေနေသာ ေရွာက္ဖုန္းကင္သည္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းကို သတိျပဳမိသြားသျဖင့္ သူ၏စားပြဲသို႔ ေလၽွာက္လာကာ လက္တဖက္ေထာက္လိုက္ေလသည္။
ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ လူပါးတဦးျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အား ေနရာေပးကာ အရက္တိုက္ရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကေလ၏။ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း တ႐ုတ္ျပည္သို႔သြားရန္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းက စိတ္ဝင္စားေနမွန္းကို သိသြားၿပီး ေရွာက္ဖုန္းကင္ ကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္၍ တ႐ုတ္ျပည္သို႔ ခရီးထြက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။

*

ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ နယ္စပ္ကိုျဖတ္၍ တ႐ုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္ေသာ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကေလသည္။ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕တြင္ကား သူေဌးႀကီး ေစာင္ျခဳံထု၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ျဖင့္ ႀကီးပြားလ်က္ ရွိေလသည္။ ေရွာက္ဖုန္းကင္ႏွင့္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းတို႔သည္ ေအေကက်က်ျဖင့္ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ထြက္လာၾကသျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္မွ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိၾကေလသည္။ ( ေအေက = ေအာက္ေၾကး )
ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လ်င္ေရာက္ခ်င္း အႏွိပ္ခန္းရွာကာ အနားယူၾကေလသည္။ နားမလည္ ပါးမလည္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ အႏွိပ္ခံရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသျဖင့္ အႏွိပ္ခန္းမွ ေဆာ္က သူ၏ပိုက္ဆံဟူသမၽွကို ႏွိုက္ယူကာ စီးပြားျဖစ္၍ ထြက္ေျပးသြားေလ၏။ ထိုသို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ မနက္မိုးလင္းမွပင္ ေရွာက္ဖုန္းကင္က လာႏွိုးမွ နိုးေတာ့၏။ မိုးလင္းၿပီျဖစ္၍ ေလၽွာက္သြားရန္ ျပင္ဆင္ၾကေလ၏။ ထိုအခါမွ ပိုက္ဆံရွင္းရန္ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပိုက္ဆံဟူ၍ ေၾကးျပားတျပားမွမရွိေတာ့သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ အႏွိပ္ခန္းပိုင္ရွင္ႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္ပြားကာ တိုက္ခိုက္ၾကေသာ္လည္း အႏွိပ္ခန္းလူမိုက္မ်ားကို မယွဥ္နိုင္သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အလဲအကြဲ ဒဏ္ရာရၾကေလ၏။ ထိုအခါမွ …
‘‘ ေၾကာက္ပါၿပီ ေလာ္ပန္၊ ကၽြန္ေတာ္ မရွိရွိတာ ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ၿပီး ေပးပါ့မယ္ ”ဟု ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းက ေျပာလိုက္၏။
သူေဌးက …
‘‘ ေဟ့ေကာင္ေတြ … ဒီေကာင္ေတြကို ရွာၾကစမ္း ”
‘‘ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟာ … ေတြ႕ၿပီ ဒီဘက္ကေကာင္ဆီမွာ …”
‘‘ ဟင္၊ ဒီေကာင္က လဥသုံးလုံးနဲ႔ပါလား …”
‘‘ ဟုတ္တယ္ … ေမြးကတည္းကပဲ “ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းကေျပာလိုက္သည္။ အမွန္ကား ပတၱျမားကို ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီထဲ ထည့္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေရွာက္ဖုန္းကင္ကလည္း ေထာက္ခံသျဖင့္ လူမိုက္မ်ားလည္း ဆက္မရွာေတာ့ပဲ ေရွာက္ဖုန္းကင္၏ ေငြအားလုံးကို သိမ္းယူကာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ကန္ထုတ္လိုက္ေလ၏။
သူတို႔လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ထြက္လာၾကရင္း … ေရွာက္ဖုန္းကင္က …
‘‘ သြားၿပီ … ရြာျပန္ခ်င္ ဖာခံမွရေတာ့မယ္၊ အဲေလ … ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိေတာ့ဘူး ”
‘‘ ငါႀကံပါ့မယ္ကြာ … ငါ့မွာ ေရာင္းစရာရွိပါေသးတယ္ ”
‘‘ ဘာလဲ ပိုေနတဲ့ ဥတလုံးလား …”
‘‘ ဟုတ္တယ္ …အာ ဘယ္က ဥကမွာလဲ …” နားနားကပ္၍ …
‘‘ ပတၱျမားကြ … ပတၱျမား ”
‘‘ ဟင္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ”
‘‘ ဟုတ္တယ္ … စိတ္မခ်တာနဲ႔ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီထဲ ထည့္ထားတာ၊ ေတာ္ေသးလို႔ …”
‘‘ ဟုတ္လား … ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္ထုကြာ …”
‘‘ ေအး ေရွ႕မွာ အမ်ားသုံးအိမ္သာရွိတာပဲ … ခရီးထြက္လာတာနဲ႔ မထုရေသးဘူး ”
‘‘ ဟာ … ဒီေကာင္၊ ပတၱျမားကို ေရာင္းဖို႔ ေျပာေနတာကြ ”
‘‘ အင္းေလ … မင္းက နည္းနည္းပါးပါး အသိအကၽြမ္းရွိေတာ့ စုံစမ္းၾကည့္ေပါ့ …”
‘‘ ေအးေလ … စုံစမ္းၾကည့္ၾကတာေပါ့ ”
သူတို႔လည္း လိုက္လံစုံစမ္းၾကရာ တေန႔လုံးလုံး စုံစမ္းၿပီးမွ ထိုၿမိဳ႕၌ သူေဌးႀကီး ေစာင္ျခဳံထုသည္ အခ်မ္းသာဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္း မဟုတ္တာ မွန္သမၽွ အကုန္လုပ္ေၾကာင္း သိရွိရေလသည္။ သူတို႔သည္ စုံစမ္းသိရွိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေစာင္ျခဳံထု၏ အိမ္ေတာ္ႀကီးသို႔ သြားေရာက္ေလသည္။ ေပါင္မ်ားကြမတတ္ အသည္းအသန္ ေျပးသြားၾကၿပီး ၿခံဝသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေမာဆို႔၍ ပစ္လဲသြားၾကေလသည္။
ထိုစဥ္ အျပင္မွ ျပန္လာေသာ ေစာင္ျခဳံထုသည္ သူ၏ေဝါ ႐ုတ္တရက္ရပ္သြားသျဖင့္ ဆင္းၾကည့္ရာ ဖုတ္လွိုက္ ဖုတ္လွိုက္ျဖစ္ေနေသာ သတၱဝါ ႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ငယ္သားမ်ားအား လမ္းရွင္းခိုင္းလိုက္ေလသည္။
ငယ္သားမ်ားက သူတို႔အား ဆြဲဖယ္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းက ‘‘သူေဌးႀကီးအတြက္ တန္ဖိုးရွိမယ့္ပစၥည္းတစ္ခုပါတယ္”ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။
ေစာင္ျခဳံထုလည္း စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား အိမ္ထဲသို႔ေခၚလာရန္ ေျပာင္းလဲ အမိန႔္ေပးလိုက္ေလသည္။ သူတို႔အား ေရမိုးခ်ိဳးခိုင္းၿပီး ညစာျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံေလသည္။
ညစာစားပြဲတြင္ …
‘‘ ကဲ ေမာင္ရင္တို႔က တန္ဖိုးရွိတဲ့ပစၥည္းတစ္ခု ပါလာတယ္ဆို၊ ဘာမ်ားလဲ …”
‘‘ ေနပါဦးဗ်ာ … ဗိုက္ဆာေနေတာ့ စားၿပီးမွေျပာပါရေစ …”
‘‘ ေကာင္းၿပီေလ … မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေသဖို႔သာျပင္ထား …မင္းတို႔အတြက္ ေနာက္ဆုံးညစာျဖစ္သြားမယ္ ”
‘‘ ကၽြန္ေတာ္တို႔မလိမ္ပါဘူး ခင္ဗ် … ကဲ စားၿပီေနာ္ …”
ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းတို႔လည္း အငတ္ေဘးဒုကၡသည္မ်ားပမာ သြားျဖဲနားျဖဲစားေသာက္ၾကေလသည္။ စားစရာမ်ားကား ကမာ၊ ႐ုံးပတီသီး၊ ၾကက္ဥ၊ ပန္းမုန္လာ၊ ကညြတ္ႏွင့္ တ႐ုတ္နံနံတို႔ျဖစ္ေလသည္။ အားလုံးေသာ စားစရာမ်ားသည္ ကာမဆႏၵကို အားေပးေသာအစာမ်ားျဖစ္ေလသည္။
သူတို႔လည္း ငတ္ငတ္ျဖင့္စားလိုက္ၿပီးမွ ေစာင္ျခဳံထု၏ စာၾကည့္ခန္းတြင္ ေဆြးေႏြးၾကေလသည္။ စာၾကည့္ခန္းတြင္လည္း အခ်ိဳပြဲျဖင့္ ဧည့္ခံသျဖင့္ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား၊ ပူတင္းႏွင့္ အဂၤလိပ္ကုန္သည္မ်ားထံမွရရွိေသာ ေခ်ာကလက္တို႔ကို စားရေသးသည္။ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းလည္း အားရေအာင္စားၿပီးမွ သူေဌးႀကီးနား ကပ္၍ …
‘‘ ဒီမွာ သူေဌးႀကီး … ကိုင္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ ”
ေစာင္ျခဳံထုလည္းကိုင္ၾကည့္လိုက္ရာ … မာေတာင္ေနေသာ အေခ်ာင္းတေခ်ာင္းႏွင့္ အလုံးသုံးလုံးကို ကိုင္မိသျဖင့္၊ သူက …
‘‘ မ်ားကို ဘာလုပ္ၾကမလို႔လဲဟင္ … အဲေလ ေခြးမသား ေစာ္ကားလွခ်ည္လား …”
‘‘ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွေျပာပါဗ်ာ၊ ဒီမွာ …”
‘‘ မင္းပစၥည္းကို ငါက … ဘာလဲ ႐ုံသြင္းျပရမွာလား … လဥသုံးလုံးဆိုၿပီး …”
‘‘ အေမေမြးကတည္းက ႏွစ္လုံးပါဗ် … က်န္တဲ့တစ္လုံးက …” ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီကိုခၽြတ္ခ်လိုက္ရာ ရဲကနဲ အရာႏွစ္ခုထြက္လာၾကေလသည္။
တစ္ခုကား ပတၱျမား၊ က်န္တစ္ခုကား ေထာင္ထေနေသာ လီးႀကီးထိပ္မွ ကြမ္းသီး ျဖစ္ေလသည္။ ေစာင္ျခဳံထုလည္း သန္လွခ်ည္လားဟု ခ်ီးမြမ္းကာ ပတၱျမားႀကီးအား ယူၾကည့္လိုက္ေလသည္။
‘‘ အင္း တသက္နဲ႔တကိုယ္ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ပတၱျမားမ်ိဳး မေတြ႕ဖူးေသးဘူး ၊ မင္းဘယ္ကရတာလဲ … ခိုးလာတာလား၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း ”
‘‘ ခိုးမလာလို႔ ေမြးကတည္းက သုံးလုံးမွမဟုတ္တာ … အမွန္ပဲ ျမန္မာနိုင္ငံဘုရင္မင္းျမတ္ဆီက ခိုးလာၿပီး၊ ထြက္ေျပးလာတာ … အခု ဘိုင္ျပတ္တာနဲ႔ ေရာင္းစားတာ ”
‘‘ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါ့မွာ ဒီပတၱျမားရဲ့တန္ဖိုးကို ေပးဖို႔ ေငြမေလာက္ဘူး၊ မင္းဟာက ျပည္တန္ပတၱျမားပဲ၊ အင္း … မင္းလက္ခံမယ္ဆို တခုေျပာခ်င္တယ္ …”
‘‘ ဟုတ္ကဲ့ ေျပာၾကည့္ေလ …”
‘‘ မင္းကို ငါ သားအျဖစ္ေမြးစားလိုက္မယ္ … ငါ့ရွိတဲ့ စည္းစိမ္အကုန္လုံး မင္းဟာပဲ … ဘယ္ႏွယ့္လဲ ”
ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းလည္း ေရွာက္ဖုန္းကင္ႏွင့္ အတန္ၾကာ တိုးတိုးတိုးတိုးျဖင့္ တိုင္ပင္ေနေလသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါမွ ေစာင္ျခဳံထုဖက္ လွည့္၍ ‘‘အေဖ” ဟုေခၚလိုက္ေလသည္။ ေစာင္ျခဳံထုလည္း ဝမ္းသာသြားၿပီး ‘‘သားေလး” ဟု လွိုက္လွဲစြာေခၚလိုက္သည္။ ပတၱျမားကိုရမည့္အျပင္ သူ႔တြင္ သားသမီးလည္းမထြန္းကားသျဖင့္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းအား အလြန္ခ်စ္ခင္သြားေသာေၾကာင့္တည္း …။
ညတြင္းခ်င္းပင္ အေစခံမ်ားကိုေခၚကာ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားအား ဖိတ္ခိုင္းၿပီး ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းကို အေမြစားအေမြခံ သားအျဖစ္ ေမြးစားလိုက္ေလသည္။ နာမည္ကိုလည္း ေစာင္မ်ိဳးလင္းဟု ေျပာင္းလိုက္ၿပီး လူႀကီးမ်ားႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးေလသည္။ လူႀကီးမ်ားျပန္သြားေသာအခါ ေစာင္ျခဳံထုသည္ ေစာင္မ်ိဳးလင္းအား အိမ္ေပၚ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ေနရာခ်ထားေပးေလသည္။ ေရွာက္ဖုန္းကင္ကိုကား စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ေပးကာ ျပန္လႊတ္လိုက္သျဖင့္ လိုးရန္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားေလ၏။

*
ေစာင္မ်ိဳးလင္းတျဖစ္လဲ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲရွိ ခုတင္ႀကီးေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းရင္း သူ၏ ဆန္းၾကယ္လွေသာ ကံၾကမၼာကို အံဩကာ ေတြးေတာေနမိေလသည္။ ၾကာၾကာေတာ့ မေတြးလိုက္ရ … ေဘာင္းဘီထဲတြင္ ခိုးလိုးခုလုျဖစ္လာေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား ေစာင္ျခဳံထု ေစတနာဗလပြျဖင့္ ေကၽြးေမြးလိုက္ေသာ ကာမအားေပးသည့္ အစားအစာမ်ားက ေသာင္းက်န္းလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေဘာင္းဘီကိုခၽြတ္လိုက္ကာ ခုတင္ေပၚ၌ တကိုယ္တည္း ထုေနမိေလသည္။ အခ်က္ငါးဆယ္ခန႔္ထုလိုက္ရာ လရည္မ်ားသည္ အခန္းျပင္သို႔တိုင္ အားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ပန္းထြက္သြားေလသည္။ ထိုစဥ္ အခန္းျပင္မွ ဆဲသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။
‘‘ ဟဲ့ ညႀကီးမင္းႀကီး ဘယ္ေကာင္က ေရနဲ႔ပက္တာလဲ … ဖာသည္မသားရဲ့၊ ယားေနလားဟဲ့ ” ဟူ၍ ၾကားလိုက္ရကာ တဖ်တ္ဖ်တ္ျဖင့္ ဝင္လာေသာ ေျခသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
သူလည္း ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ေနသျဖင့္ ထိုအတိုင္း မက်ေသးေသာ လီးႀကီးတေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိေလသည္။ ထိုစဥ္ ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တ႐ုတ္မတေယာက္ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ျဖင့္ ဝင္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ တ႐ုတ္မက ‘‘ ဟယ္ …အားရစရာႀကီး “ ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။
(မွတ္ခ်က္ ။      ။ တ႐ုတ္လိုေျပာသည္မ်ားကို ျမန္မာလိုသာ ေရးသားသြားပါမည္။)

သူကား တေန႔လုံး ေလၽွာက္လည္ကာ နာမည္အတိုင္း ဖင္ေရွာက္ခံၿပီး ျပန္လာေသာ ေစာင္ျခဳံထု၏ဇနီး ဖန္ေရွာက္ခင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနရာမွ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္း(ေစာင္မ်ိဳးလင္း)၏ လီးႀကီးကိုျမင္လိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြလာျခင္းျဖစ္သည္။
ေစာင္မ်ိဳးလင္း၏လီးႀကီးကား ျမင္သူတိုင္းေအာခ်ေလာက္ေအာင္ပင္ ႀကီးထြားေလသည္။ အရွည္ ကိုးလက္မ၊ လုံးပတ္မွာ လက္ေမာင္းေလာက္ရွိၿပီး ထိပ္တြင္လည္း မီးသီးေလာက္ရွိေသာ ကြမ္းသီးေခါင္းႀကီးက ဟီးေနေလ၏။
ျမန္မာျပည္၌ေနစဥ္ ျမင္းမ်ားဆီမွ နည္းနာယူကာ အာဖရိကတိုက္မွရေသာ ယိုဟင္းဘီးဆိုသည့္ေဆးတမ်ိဳးကိုေသာက္ၿပီး ပ်ားရည္သုတ္ ခါခ်ဥ္ကိုက္ခံကာ ႀကီးထြားေအာင္လုပ္ၿပီး ျမင္းမမ်ားထံ ထရိန္နင္ဆင္းေနသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ မိန္းကေလးမ်ားကလည္း မပြင့္လင္း၊ သူကလည္း သိပ္ၿပီး အျဖစ္မရွိသျဖင့္ မိန္းမမလိုးဖူးလိုက္ေခ်။ အခုမွ ေတြ႕ရၾကဳံရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေရွ႕ေလၽွာက္၍ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္း(ေစာင္မ်ိဳးလင္း)ကို စာလုံးခ်ဳံ႕သည့္အေနျဖင့္ မ်ိဳးလင္း ဟုသာ ေရးသားသြားပါမည္။
ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ ထိုလီးႀကီးကိုျမင္သျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ဝမ္းသာသြားၿပီး ေျပးဖက္ကာ ကုန္းမႈတ္လိုက္ေလ၏။ စင္စစ္ ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ အလြန္ ႏွာႀကီးသူျဖစ္ၿပီး ေစာင္ျခဳံထုႏွင့္ အားမရသျဖင့္ တၿမိဳ႕လုံးလွည့္ကာ ဖင္ခံေနသူျဖစ္ေလသည္။
ေစာင္ျခဳံထုမွာ သူ႔ထက္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ႀကီးေသာ လူႀကီးပိုင္းသို႔ ဝင္ကာစ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္က်ေနသူျဖစ္ေလသည္။ ပထမ တလ ႏွစ္လသာ စံခ်ိန္မီလိုးေပးနိုင္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ လိုးအားက်လာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ သိုင္းေလာကထဲ လွည့္လည္သြားလာကာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ရွာေဖြေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။
သူ၏ အတြင္းအားစုပ္သိုင္းျဖင့္ သိုင္းသမားမ်ားအား လူညြန႔္တုန္းေအာင္ လုပ္နိုင္သျဖင့္ အားေကာင္းေမာင္းသန္သိုင္းသမားမ်ား တျဖည္းျဖည္း ရွားပါးလာၿပီး လင္က်ိေရွာင္ဦးေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္းႏွင့္ ရန္ညႇိုးရန္စတခု ထူေထာင္မိေလသည္။
ယခုလည္း မ်ိဳးလင္းအား တအားသေဘာက်သြားကာ ခံရန္အားထုတ္ေလေတာ့သည္။ မ်ိဳးလင္း၏လီးႀကီးအား ကုန္းမႈတ္ေနရာမွ အတြင္းအား စုပ္သိုင္းျဖင့္ စုပ္ယူလိုက္ရာ မ်ိဳးလင္းလည္း ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့ပဲ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ တအားကုန္ပန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။
ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ ႐ုတ္တရက္ ပန္းထြက္လာေသာလရည္မ်ားေၾကာင့္ အသက္ရႉပင္ မွားသြားကာ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးရင္း လူးလွိမ့္ေနေလသည္။ ခဏၾကာမွ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး မ်ိဳးလင္း အားရပါးရ လိုးနိုင္ေစရန္ အတြင္းအားအနည္းငယ္ကို မ်ိဳးလင္း၏ေက်ာျပင္မွတဆင့္ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။
ထိုအခါမွ မ်ိဳးလင္းလည္း ေနသာထိုင္သာရွိသြားကာ လီးႀကီးမွာလည္း ေနာက္တႀကိမ္ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာေလေတာ့သည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း ဝမ္းသာသြာကာ သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ေလသည္။
‘‘ မမနာမည္က ဖန္ေရွာက္ခင္ပါ၊ သူေဌးႀကီးဖန္ရဲ့သမီးေပါ့ “ (ေစာင္ျခဳံထု၏ဇနီးဟု မေျပာေပ)
‘‘ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္က မ်ိဳးလင္းပါ၊ ျမန္မာျပည္က လာတာ …”
‘‘ ဪေၾသာ္ … ဒီေန႔မွေရာက္လာတာလား …”
‘‘ ဟုတ္တယ္ေလ၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီး ထုၿပီးေနတုန္း မမနဲ႔ေတြ႕တာပဲ၊ မမက သိပ္လွတာပဲေနာ္ “
‘‘ ဟင္း ဟင္း … လွရင္လဲ မမကို လိုးေပးေလ …”
‘‘ အား … ပြင့္လင္းလွခ်ည္လား …”
‘‘ ဟုတ္တယ္ မမကအဲလိုပဲ … ငယ္ငယ္တည္းက အကိုနဲ႔ေမာင္နဲ႔ၾကားမွာ ႀကီးလာေတာ့ ဒီလိုပဲေလ …”
‘‘ ကဲ ဒါဆိုလဲ မမေပးထားတဲ့ အတြင္းအားနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းက်ဳံးရေတာ့မွာေပါ့ … လာ မမ ”  ဟုဆိုကာ ဖန္ေရွာက္ခင္ကို ခုတင္ေပၚသို႔ ဆြဲလွဲ လိုက္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္အထိ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း ဂဃနဏ မသိၾကေသးေပ။ မ်ိဳးလင္းကလည္း အလည္လာသည္ဟုထင္သလို၊ ဖန္ေရွာက္ခင္ ကလည္း မ်ိဳးလင္းကို ေစာင္ျခဳံထု၏ ေလာေလာလတ္လတ္ေမြးစားလိုက္ေသာ သားမွန္းမသိပဲ ဧည့္သည္တေယာက္ဟုသာထင္ေနေလသည္။ မသိရျခင္းကား လူႀကီးစုံရာႏွင့္ေမြးစားသည့္ အခမ္းအနားလုပ္ခ်ိန္တြင္ အိမ္တြင္ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
မ်ိဳးလင္းသည္ ဖန္ေရွာက္ခင္ကို ခုတင္ေပၚသို႔ ဆြဲလွဲလိုက္ၿပီး လက္ခလယ္ျဖင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ စိကပ္ေနေသာ အဖုတ္တြင္းသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ အတြင္းအားစုပ္သိုင္းကို တတ္ေျမာက္ခ်ိန္မွစ၍ သူ၏အဖုတ္ကို ႀကိဳက္သလို ခ်ဲ႕နိုင္ခ်ဳံ႕နိုင္သျဖင့္ ဤသို႔ပုံမပ်က္တည္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်ဳံ႕နိုင္သည့္အစြမ္းရွိေသာ္လည္း တတ္နိုင္သေလာက္ လီးႀကီးႀကီးႏွင့္သာ ခံေလ့ရွိေလသည္။
မ်ိဳးလင္းလည္း လက္ခလယ္ျဖင့္သြင္းေနရာမွ စိတ္မထိန္းနိုင္သျဖင့္ ကုန္းလ်က္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိသျဖင့္ အေပၚမွသာ အျပားလိုက္လ်က္ေနသျဖင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္က နည္းေပးလမ္းျပလုပ္လိုက္ရေလသည္။
ထိုအခါမွ သူသည္ ဖန္ေရွာက္ခင္ေပးထားေသာ အတြင္းအားကို လၽွာတြင္ စုစည္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ အစိကို ထိုးထည့္လိုက္ေလရာ ဖန္ေရွာက္ခင္ထံမွ အားကနဲအသံထြက္လာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အဝတြင္တခ်က္ေတ့လိုက္ၿပီး လၽွာကို အတြင္းအားသုံး၍ဆြဲဆန႔္ကာ ဖန္ေရွာက္ခင္၏အဖုတ္တြင္းသို႔ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အားရပါးရလ်က္ေတာ့သည္။
အေမႊးတိုင္တတိုင္ခန႔္ၾကာေသာ္ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ …
‘‘ ေမာင္ေလးရယ္ မမကိုလိုးေပးပါေတာ့ …”
‘‘ လိုးေပးရင္ ဘာေပးမွာလဲ “ မ်ိဳးလင္းက ေစ်းကိုင္လိုက္ရာ … ဖန္ေရွာက္ခင္က …
‘‘ ေမာင္ေလးႀကိဳက္တာေပးမွာေပါ့ …”
‘‘ ေကာင္းၿပီေလ၊ ကတိတည္ပေစေနာ္ …” ဟုေျပာလိုက္ၿပီး အတြင္းအားကို လီးတြင္စုကာ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ အဖုတ္ဝသို႔ေတ့လိုက္သည္။
မသြင္းေသးပဲ အတြင္းအားကို ပုံမွန္လည္ပတ္ႏႈန္းရေအာင္လုပ္ေနစဥ္ပင္ ဖန္ေရွာက္ခင္က အတြင္းအားစုပ္သိုင္းကိုသုံး၍ အလိုက္သင့္ ဆြဲသြင္း လိုက္ေလသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ လက္မသုံးပါ)
 မ်ိဳးလင္းလည္း ထိုအခါမွ သတိဝင္လာၿပီး အတြင္းအားကို ခါးႏွင့္လီးေပၚသို႔ မၽွကာပို႔ထားၿပီး အားပါပါျဖင့္ ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္က အတြင္းအားစုပ္သိုင္းျဖင့္ စုပ္ယူေသာ္လည္း မ်ိဳးလင္းသည္ သူ၏အတြင္းအားကို လီးေပၚသို႔ ပို႔ၿပီး ခံလိုက္၍ အတြင္းအားစုပ္သိုင္းမွာ မထိေရာက္ေတာ့ေပ။
ဆက္လက္၍ မ်ိဳးလင္းလည္း ရွိသမၽွအတြင္းအားကိုထုတ္၍ အားရပါးရ ေဆာင့္လိုက္ေသာအခါ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ႏႈတ္မွ တအင္းအင္းျမည္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း အားက်မခံ အတြင္းအားကို အဖုတ္သို႔ပို႔ကာ တန္ျပန္တိုက္စစ္ျဖင့္ ျပန္ေကာ့လိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားျဖင့္ စုပ္ယူလိုက္ျဖင့္ ႀကိဳးစားေနေလသည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ အတြင္းအားသုံးကာစုပ္ယူပါေသာ္လည္း မ်ိဳးလင္းက ပါးနပ္စြာျဖင့္ ေခ်ဖ်က္ကာ တြင္တြင္သာ လိုးေနေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း လရည္မ်ားကိုစုပ္ယူရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ပဲ အလိုက္သင့္ခံေဆာင္ေနေလေတာ့သည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ အတြင္းအား ျပည့္ဝေသာ လိုးခ်က္ခံခ်က္မ်ားေၾကာင့္၊ သံသံခ်င္းထိသံလို ‘‘ထန္ ဒလန္” စေသာအသံမ်ားလည္း ထြက္လာတတ္ေလသည္။
ထမင္းအိုးတလုံးခ်က္ခန႔္ၾကာေသာ္ မ်ိဳးလင္လည္း မေဆာင့္နိုင္ေတာ့ပဲ ခါးေညာင္းသျဖင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ ကိုယ္ေပၚမွဆင္းကာ ခုတင္ေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္ေလသည္။ လီးႀကီးကား အလံတိုင္ကဲ့သို႔ ေထာင္မတ္လ်က္ပင္ …။
ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း ‘‘ ေမာင္ေလး၊ ေမာသြားရင္ မမလုပ္ေပးမယ္ေလ …” ဟုေျပာကာ အလံတိုင္ေပၚမွေန၍ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အတြင္းအားကို အဖုတ္ထဲသို႔စုစည္းလိုက္ၿပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္၊ လႈပ္ရွားေနေလသည္။
မ်ိဳးလင္းလည္း လီးႀကီးကို သံေခ်ာင္းကဲ့သို႔ မာေတာင္ေနေအာင္ အတြင္းအားကိုသုံးၿပီး ေအာက္မွေန၍ ေကာ့ေကာ့ေပးေလသည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္က ေဆာင့္လိုက္၊ မ်ိဳးလင္းကေကာ့ေပးလိုက္ျဖင့္ အခန္းထဲတြင္ ‘‘ထန္ ဒလန္” စေသာအသံမ်ားလည္း ထြက္ေပၚေနေလသည္။
မ်ိဳးလင္းသည္ အတြင္းအားကို လီးအရင္းတြင္ထားၿပီး အဖုတ္တြင္း၌ စေကာဝိုင္းလွည့္ေပးလိုက္ေသာအခါတိုင္း ဖန္ေရွာက္ခင္ထံမွ ‘‘ဟိုင္းယား ဟိုင္းယား” ျဖင့္ မာန္သြင္းသံမ်ားထြက္ေပၚလာေလသည္။
အတြင္းအားၿပိဳင္ရင္းျဖင့္ မ်ိဳးလင္းသည္ အံႀကိတ္၍ ေအာက္မွ ေဆာင့္တင္ေပးေနရာမွ အေမႊးတိုင္တတိုင္ခန႔္အၾကာတြင္ကား သူ႔ထက္အတြင္းအားသာသူ ဖန္ေရွာက္ခင္ကို အရႈံးေပးကာ လရည္မ်ားကို ထုတ္ေပးလိုက္ရေလေတာ့သည္။
ပန္းမထုတ္ခင္၌ မ်ိဳးလင္းလည္း တကိုယ္လုံးရွိ အတြင္းအားမ်ားကို လီးတြင္ စုစည္းလိုက္ကာ လက္သီးကိုဆုပ္၍ ခါးေကာ့ထားၿပီး လရည္မ်ားကို ထုတ္ေပး လိုက္ေတာ့သည္။ အားရပါးရပန္းလိုက္ေသာ လရည္မ်ားေၾကာင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း ေဆာင့္ေနရာမွ လရည္မ်ားေပၚတြင္ ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေလထဲ၌ပင္ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ျဖစ္သြားကာ တခ်ီၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ ေရပန္းသဖြယ္ ထြက္လာေသာ လရည္မ်ားကုန္သြားမွ ခုတင္ေပၚျပန္က်လာကာ လဲေလ်ာင္းရင္း အနားယူေနေလသည္။

*

ေနာက္တေန႔ မနက္မိုးလင္းေသာအခါတြင္ကား ဖန္ေရွာက္ခင္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ သူတေယာက္ထဲ ခုတင္ေပၚတြင္ အရည္မ်ားပတ္လည္ဝိုင္း၍ က်န္ရစ္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ မ်ိဳးလင္းလည္း ေပပြေနသည္မ်ားကို ေဆးေၾကာ၊ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ ေရခ်ိဳးလုပ္ၿပီး အေစခံမ်ားကိုေခၚ၍ ရွင္းခိုင္းရေလသည္။ ၿပီးမွ ေအာက္သို႔ဆင္းလာကာ ထမင္းစားပြဲ၌ ေစာင္ျခဳံထုႏွင့္ေတြ႕ရေလသည္။
‘‘ အေဖ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ …”
‘‘ ေအး ေကာင္းတယ္၊ ဒါနဲ႔ညက မင္းအိပ္ရရဲ့လား “
‘‘ ရပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ “
‘‘ မသိဘူးေလ … ညဦးပိုင္းက မင္း သိုင္းက်င့္ေနတဲ့အသံမ်ားၾကားလားလို႔ “
‘‘ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရယ္ … ဪေၾသာ္ ဒါနဲ႔ အခုမွသတိရတယ္ “
‘‘ ဘာကိုလဲကြ “
‘‘ တ႐ုတ္ျပည္ကိုလာတာ သိုင္းသင္ဖို႔အေဖရဲ့ … အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီပါဦး “
‘‘ ေအး ေအး ဒီေန႔လား …”
‘‘ ျမန္ေလ ေကာင္းေလပဲ အေဖ “
‘‘ ကဲ ကဲ မနက္စာစားလိုက္ဦး …ဪေၾသာ္ ေဆာ္ေခၚခ်ခ်င္လဲေျပာေနာ္ … ဒီၿမိဳ႕ကိုငါပိုင္တယ္ “
‘‘ ဟုတ့္ကဲ အေဖ “
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ၿပီး နံနက္စာကို တဝတျပဲစားေသာက္ကာ အခန္းထဲျပန္၍ အနားယူရင္း ဖန္ေရွာက္ခင္အေၾကာင္း ေတြးေနမိေလသည္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းျဖင့္ လီးေတာင္လာကာ ငါးခ်ီဆက္တိုက္ ထုပစ္လိုက္ေလသည္။ ဒီတခါတြင္ကား အခန္းတံခါးကို ပိတ္ထားသျဖင့္ ျပႆနာမရွိေတာ့ …။
ဤသို႔ျဖင့္ ေန႔လည္ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေစာင္ျခဳံထုက သူ႔ကို အေခၚလႊတ္လိုက္သျဖင့္ အဝတ္အစားမ်ားဝတ္ကာ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။
ေစာင္ျခဳံထုမွာကား အျပင္မွ ျပန္ေရာက္လာေသာ ဖန္ေရွာက္ခင္ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာေနေလသည္။ ေန႔ခင္းဘက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖန္ေရွာက္ခင္ တေယာက္ ခြင္မတည့္သျဖင့္ ျပန္လာျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခါ ေစာင္ျခဳံထုက …
‘‘ ဘယ္လိုလဲ မိန္းမ အလုပ္မျဖစ္ဘူးလား … ျပန္လာတာ ေစာသားပဲ “
‘‘ အင္းေလ … အဲဒါဆာလာတာနဲ႔ အိမ္မွာပဲေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ျပန္လာတာ …”
‘‘ ဪ … မင္းကိုကိုယ္တခုေျပာရဦးမယ္ …မေန႔ညကပဲ သားတေယာက္ အေမြစားအေမြခံ ေမြးစားလိုက္တယ္”
‘‘ ဟုတ္လား … ဘယ္လိုေနလဲ “
‘‘ မဆိုးပါဘူး ေကာင္ေလးက ရည္ရည္မြန္မြန္ေလးပါ …”
‘‘ ဒါဆို အခု ထမင္းပြဲမွာ ေတြ႕ေပးေလ “
‘‘ ေအး ေအး ေဟာ ဟိုမွာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေရာက္လာၿပီ “
‘‘ ဟင္ …”
‘‘ မိန္းမ ဘာျဖစ္လို႔လဲ “
‘‘ ဟင့္အင္း … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး “
ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ ညက သူႏွင့္လိုးခဲ့ၾကေသာ မ်ိဳးလင္းကိုမွတ္မိသြားသျဖင့္ အာေမဋိတ္သံျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်ိဳးလင္းက မမွတ္မိ၊ ညျဖစ္သည့္အျပင္ လိုးခ်င္စိတ္မ်ားကသာ ေနရာယူထားသျဖင့္ ေသခ်ာမမွတ္မိျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ေစာင္ျခဳံထုက …
‘‘ သား ဒီမွာ …ဒါ အေဖ့မိန္းမ “
‘‘ ဟုတ္ကဲ့ အေဖ … မဂၤလာပါ အေမ “
‘‘ ေအးေအး သား “
‘‘ မေန႔က သူအျပင္သြားေနလို႔ မင္းနဲ႔မေတြ႕လိုက္ဘူး … နာမည္က ဖန္ေရွာက္ခင္တဲ့ “
‘‘ ဟင္ …”
‘‘ ေဟ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလဲ “
‘‘ ဪသာ္ အေမ့နာမည္က လွပၿပီး အဓိပၸါယ္ျပည့္စုံလို႔ပါ “
‘‘ ေအး ေျမႇာက္ေျပာ သိလား …” ဖန္ေရွာက္ခင္က မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
ေစာင္ျခဳံထုကား ဘာမွမသိဘဲ … “ ေဟာင္လား ေဟာင္လား …. ထိုက္ေဟာင္လား ” ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။
ၿပီးလၽွင္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔သြားၿပီး အသီးသီးေနရာယူလိုက္ၾကေလသည္။ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကား ယမန္ေန႔ ညကကဲ့သို႔ပင္ သေဘာတရားရွိေသာ အစားအေသာက္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ေစာင္ျခဳံထုမွာ လီးေသးသူျဖစ္သျဖင့္ ေဆးမ်ိဳးစုံ သုံးစြဲကာ ဖန္ေရွာက္ခင္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။ မ်ိဳးလင္းႏွင့္ေတြ႕မွ ဖန္ေရွာက္ခင္တေယာက္ ေလၽွာက္မလည္နိုင္ေတာ့ပဲ ျဖစ္သြားျခင္းေပတည္း။
‘‘ မိန္းမ ငါ့သားက သိုင္းသင္ခ်င္တယ္ေျပာတယ္ အဲဒါ မင္းက အဆက္အသြယ္ေတြရွိေတာ့ လုပ္ေပးလိုက္ပါဦး “
‘‘ အင္း ကိုႀကီးနဲ႔ ေမာင္ေလးဆီမွာအပ္ေပးမယ္ေလ … အခုေတာ့ အတြင္းအားေဆးလုံးေပးလိုက္မယ္ … ေရာ့ ထမင္းစားၿပီး ေသာက္လိုက္ …”
‘‘ ေက်းဇူးပဲ အေမ “
ေန႔လည္စာစားအၿပီးတြင္ ဖန္ေရွာက္ခင္က မ်ိဳးလင္းအနားကပ္၍ ‘‘ညက်လာခဲ့မယ္ေနာ္” ဟုေျပာၿပီး ေစာင္ျခဳံထုႏွင့္ လိုက္သြားေလသည္။
ေစာင္ျခဳံထုကား မည္သူကိုမၽွ မသကၤာမျဖစ္ပဲ ဆယ့္သုံးႏွစ္သမီးေလးကို ေခၚျဖဳတ္ရန္စဥ္းစားေန ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုေလာက္မွ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

*

ထိုအခ်ိန္တြင္ကား သူေတာင္းစားဂိုဏ္း၌ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေလသည္။ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး သန္ျမန္တုတ္ႀကီး ဖာက်ိဳးၿပီး ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ စ်ာပနႏွင့္ အျခားျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ပ်ားပန္းခတ္မၽွ လႈပ္ရွားေနၾကေလသည္။ နိုင္ငံအဝန္း သိုင္းဂိုဏ္းႀကီးမ်ားကို ဖိတ္စာမ်ားပို႔ၿပီး အသုဘႏွင့္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သစ္ ေရြးခ်ယ္ပြဲကို တၿပိဳင္တည္းက်င္းပရန္ ရည္ရြယ္ေနၾကသည္။ သားျဖစ္သူ သန္ျမန္ေလရွီးမွာကား အေဖအတြက္ ပူေဆြးၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ တၿမိဳ႕လုံးလွည့္လည္ကာ ဖာခ်ေနေလသည္။ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္လာမွ ဧည့္ခံရန္လိုက္ရွာရာ မူးျပဲၿပီး ဖာတန္း၌ လဲေနသည့္ သန္ျမန္ေလရွီးကို ေတြ႕ရေလသည္။ ဂိုဏ္းသို႔ ျပန္ေရာက္မွ အမူးေျပေဆးတိုက္ၿပီး ဧည့္ခံခိုင္းရေလသည္။
ဧည့္သည္မ်ားမွာ ေရွာင္လင္၊ ဝူတန္၊ ေအာ္ေမ၊ ဝါဆန္း၊ ခြန္လြန္စေသာ ဂိုဏ္းႀကီးမ်ားမွျဖစ္ၿပီး သိုင္းေလာက၏ အင္အားအႀကီးဆုံးဂိုဏ္းမွ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးအတြက္ အလြန္ဝမ္းနည္းရပါသည္ဟု တတြတ္တြတ္ေျပာေနၾကေလသည္။ သူတို႔၏ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းမွာ တနိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာအားျဖင့္ ဂိုဏ္းသားဦးေရ ဆယ္သန္းေက်ာ္ရွိသျဖင့္ ဤသို႔ခန႔္ညားေလးစား ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အျခားဂိုဏ္းမ်ားမွာ အင္အားမေတာင့္တင္းသည္ကို လာေရာက္သူမ်ားကို ၾကည့္၍ သိနိုင္ေလသည္။
ေရွာင္လင္ေက်ာင္းမွ ရွိစုမဲ့စု ဆရာေတာ္ ေရွာင္ကုန္း ဦးေဆာင္ေသာ ဘုန္းႀကီးရွစ္ပါး … ေက်ာင္းတြင္ တစ္ပါးသာ အေစာင့္က်န္ခဲ့သည္။ အျခား ေအာ္ေမ ၃၊ ဝူတန္ ၂၀၊ က်န္ဂိုဏ္းမ်ားမွာလည္း အားလုံးေပါင္းမွ အစိတ္ခန႔္ရွိသည္။ ဝူတန္မွာ အေတာ္အသင့္အင္အား ရွိေသးၿပီး ရေသ့မ်ားျဖစ္၍ ေဗဒင္၊ ဓါတ္ရိုက္ ဓါတ္ဆင္လုပ္ကာ အသက္ဆက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေန႔ခင္း ေနပူႀကီးထဲတြင္ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး၏အေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္ ဂါရဝျပဳရာ လက္ေထာက္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ လွန္ဘာဂ်ာႏွင့္ ဖိုးေရွာက္လင္တို႔မွ မီးရွို႔ေပးၿပီ းအားလုံးဝိုင္းဝန္း အရိုအေသေပးၾကေလသည္။
ညေနေစာင္းေသာ္ ၿမိဳ႕ျပင္ဇရပ္ႀကီးတြင္ အစည္းအေဝးလုပ္ၾကၿပီး ေရွ႕ဆက္ရမည့္လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ားအတြက္ အားလုံး စုစည္း၍တိုင္ပင္ၾကကာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သစ္ ေရြးခ်ယ္ပြဲအတြက္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားသတ္မွတ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ေရာက္လၽွင္ ၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကေလသည္။
ဒိုင္လူႀကီးမ်ားကား သက္ႀကီးဝါႀကီးဂိုဏ္နာယကမ်ား၊ ဂိုဏ္းခြဲမႉးမ်ားျဖစ္ၿပီး သူတို႔က ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ သန္ျမန္ေလရွီး၊ လွန္ဘာဂ်ာႏွင့္ ဖိုးေရွာက္လင္တို႔အား အမွတ္ေပးၾကမည္ျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားမွာ ၁။အရွည္ၿပိဳင္ပြဲ ၂။အတုတ္ၿပိဳင္ပြဲ ၃။အပန္းၿပိဳင္ပြဲ ၄။အၾကာၿပိဳင္ပြဲ ၅။ခံနိုင္ရည္ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ ၿပိဳင္ပြဲ ၆။အမႈတ္ၿပိဳင္ပြဲႏွင့္ ၇။ထိေရာက္မႈၿပိဳင္ပြဲ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားသည္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ေနရာရရွိေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေလသည္။

*

ေနာက္တေန႔ ေရာင္နီလာခ်ိန္ …. နာယကႀကီးတစ္ဦးက ၿပိဳင္ပြဲကို ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သန္ျမန္ေလရွီး၊ လွန္ဘာဂ်ာႏွင့္ ဖိုးေရွာက္လင္တို႔ တန္းစီ၍ဝင္ေရာက္လာၾကသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားအား ဂါရဝျပဳလိုက္ၾကၿပီး ပရိတ္သတ္မ်ားဆီမွ လက္ခုပ္သံမ်ားကို နားေထာင္လိုက္ၾကသည္။
ၿပိဳင္ပြဲအမွတ္စဥ္ ၁။အရွည္ၿပိဳင္ပြဲ … သန္ျမန္ေလရွီး ၉လက္မ၊ လွန္ဘာဂ်ာ ၈လက္မခြဲ၊ ဖိုးေရွာက္လင္ ၈လက္မ။ ဤသို႔ ပထမပြဲတြင္ သန္ျမန္ေလရွီးက နိုင္လိုက္သျဖင့္ သူ၏ပရိတ္သတ္မ်ားက ဝမ္းသာအားရေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကသည္။ သူသည္ မိန္းကေလးမ်ားဘက္သို႔လွည့္ၿပီး ေကာ့ျပလိုက္ရာ ေဟးကနဲ အသံႀကီး ထြက္လာေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာကား လက္မဝက္ႏွင့္ ကပ္ရႈံးရသျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေလသည္။
ဒုတိယပြဲစဥ္ အတုတ္ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပရာ သန္ျမန္ေလရွီး ၈လက္မ၊ လွန္ဘာဂ်ာ ၁ဝလက္မ၊ ဖိုးေရွာက္လင္ ၈လက္မ။ လွန္ဘာဂ်ာ အနိုင္ရသြားသည္။ သူ႔ပရိတ္သတ္မ်ားက ထေအာ္ရာ သန္ျမန္ေလရွီး၏ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ညိၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဝိုင္းဝန္းျဖန္ေျဖလိုက္ၾကသျဖင့္ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။
သုံးပြဲေျမာက္ အပန္းၿပိဳင္ပြဲ … ပထမဆင့္အေနျဖင့္ ကြာလီဖိုင္ယာ ေခၚ လရည္စစ္ပြဲကိုဆင္ႏႊဲရသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက ေပႏွစ္ဆယ္ေရာက္ေအာင္ ပန္းထုတ္နိုင္မွ လရည္စစ္ပြဲေအာင္ျမင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာၾကားေလသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက အသင့္ျပင္ဟုေျပာၿပီး စည္သံၾကားလၽွင္ ပန္းထုတ္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ပစ္ကြင္းဖက္သို႔ မ်က္ႏွာမူခိုင္းထားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ စည္သံႀကီး ဒုန္းကနဲထြက္လာသျဖင့္ အားလုံး ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားၾကသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စစ္ေဆးရာ တေယာက္မွ ထြက္မလာၾကသျဖင့္ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္လည္ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ ေျပာၾကားေလသည္။ အေၾကာင္းမွာကား စည္သံႀကီး ဒုန္းကနဲကို လန႔္သြားၿပီး မထြက္ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္တႀကိမ္တြင္မူ တေယာက္ခ်င္းယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ ဖိုးေရွာက္လင္က အႀကံျပဳေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပထမဆုံးအျဖစ္ အႀကံျပဳသူ ဖိုးေရွာက္လင္က စတင္ပန္းထုတ္လိုက္ရာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးေပေရာက္ေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာက ေပႏွစ္ဆယ္သာ ေရာက္ၿပီး သန္ျမန္ေလရွီးမွာ ေပငါးဆယ္အထိေရာက္ေလသည္။ လရည္စစ္ပြဲျဖစ္၍ သန္ျမန္ေလရွီး အနိုင္မရေသးေပ။
ထို႔ေနာက္ ၿပိဳင္ပြဲစတင္ရာ … သန္ျမန္ေလရွီးက စတင္ယွဥ္ၿပိဳင္ေလသည္။ အတြင္းအားကို လီးေပၚသို႔ ပို႔ၿပီး ပန္းထုတ္ရာတြင္ ေပ ၁ဝဝမၽွ ရွည္လၽွားေသာ ကြင္းႀကီးတြင္ ၆၀ ေရာက္ေလသည္။ ပရိတ္သတ္အား လက္မေထာင္ျပၿပီး ကြင္းေဘးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဒုတိယ ယွဥ္ၿပိဳင္သူကား ဖိုးေရွာက္လင္ သူက ေပ ၇၀ ေရာက္သျဖင့္ ပရိတ္သတ္မ်ား အံ့ဩသြားၾကသည္။ သန္ျမန္ေလရွီး ရႈံးနိမ့္ရျခင္းအေၾကာင္းက လရည္စစ္ပြဲတြင္ အင္အားကို မလိုအပ္ဘဲ ျဖဳန္းတီးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံးထား ယွဥ္ၿပိဳင္သူကား လွန္ဘာဂ်ာျဖစ္သည္။ ဖင္မ်ားပါက်ဳံ႕သြားေအာင္ အတြင္းအားပါပါျဖင့္ပန္းထုတ္လိုက္ရာ ကြင္းထိပ္ရွိ စားပြဲတြင္ ထိုင္ကာ အမွတ္ေပးေနၾကေသာ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားအား သြားစဥ္ေလသည္။ အခ်ိဳလြန္သြားေသာေၾကာင့္ ဤမၽွခရီးေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက လွန္ဘာဂ်ာအား ေစာ္ကားမႈျဖင့္ အနီကတ္ျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေပ ၇၀ ေရာက္သူ ဖိုးေရွာက္လင္က အနိုင္ရသြားေလေတာ့သည္။ လွန္ဘာဂ်ာမွာ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေနသလို သန္ျမန္ေလရွီးမွာလည္း မပါးနပ္၍ ခံလိုက္ရျခင္းကို ေဒါသထြက္ေနေလသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သုံးေယာက္စလုံး တစ္ပြဲစီအနိုင္ျဖင့္ တူညီသြားၾကေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အနားေပးခ်ိန္ နာရီဝက္ရရွိၾကေလသည္။ သူတို႔လည္း ငွက္ေပ်ာသီးစား၊ ၾကက္ဥေသာက္ျဖင့္ အားေမြးၾကၿပီး လီးႀကီး တန္းလန္းတန္းလန္းႏွင့္ ဟန္ေရးတျပျပျဖစ္ေနေလသည္။ အနားေပးခ်ိန္ျပည့္သျဖင့္ အားလုံး ကြင္းထဲသို႔ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာၾကေလသည္။ သန္ျမန္ေလရွီးကား ဖခင္၏အရိုက္အရာကို ထိန္းသိမ္းရန္ အရိုးေက်ေက်လရည္ခန္းခန္း ယွဥ္ၿပိဳင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားေသာပုံမ်ိဳးႏွင့္ တက္ႂကြေနေလသည္။
မၾကာမီပင္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားေရာက္လာၿပီး စတုတၳပြဲစဥ္အျဖစ္ အၾကာၿပိဳင္ပြဲကို ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရေလသည္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ပုံကား ၿပိဳင္ပြဲဝင္သုံးေယာက္စလုံး သက္ဆိုင္ရာအမ်ိဳးသမီးဆီတြင္ အမႈတ္ခံ ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ မႈတ္ေပးမည့္အမ်ိဳးသမီးမ်ားကား လင္က်ိေရွာင္၏ အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္းမွ အကူအညီကို ေတာင္းခံထားျခင္းျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ လင္က်ိေရွာင္လည္း ေစတနာဗလပြျဖင့္ မႈတ္ေပးရန္ ၃ဦး၊ အလိုးခံရန္ ၃ဦး၊ အရန္ ၃ဦးတို႔ကို ေပးပို႔လိုက္ရာ … သူလိုက္မည္ ငါလိုက္မည္ျဖင့္ အျငင္းပြားခဲ့ၾကေသးသည္။ လင္က်ိေရွာင္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ တိုင္ေထာင္ထုကတားသျဖင့္ ေနခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ ၃ဦးသည္ ကြင္းထဲတြင္ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆီသို႔ ရင္ေဘာင္တန္း၍ ေလၽွာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုမိန္းမမ်ားေရွ႕သို႔ေရာက္ေသာ္ အားလုံး လီးမ်ားကို ပါးစပ္မ်ားထဲသို႔ထိုးထည့္လိုက္ၾကေလသည္။ ပထမ စစခ်င္း မမႈတ္ေသး … ဒိုင္မ်ားက အမိန႔္ေပး လိုက္မွ စတင္မႈတ္ၾကေတာ့သည္။ စသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တႁပြတ္ႁပြတ္တစြတ္စြတ္ အသံမ်ားက တကြင္းလုံးညံေအာင္ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးဂိုဏ္းမွ ေပးပို႔လိုက္ေသာ မိန္းမမ်ားကလည္း အားရပါးရမႈတ္ေနၾကပုံမွာ ဘယ္တုန္းကမ်ား ငတ္ေနသည္မဆိုနိုင္။ သုံးတြဲလုံးဆီမွ အသံဗလံမ်ားထြက္ေနၾကသည္။ ၿပိဳင္ပြဲဝင္တို႔ တဟင္းဟင္းညည္းသလို မိန္းမမ်ားကလည္း အင့္ကနဲ႔အင့္ကနဲ ေအာ္ေနၾကသည္။
တနာရီေလာက္ၾကာလာသည္အထိ မည္သူ႔မည္သူမၽွ ဂိုးမသြင္းနိုင္ အဲအဲ … မၿပီးၾကေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ား စုေဝးတိုင္ပင္ၾကၿပီး အရွိန္တိုးျမႇင့္ကာ မႈတ္ခိုင္းေတာ့သည္။ သူတို႔လည္း အတြင္းအားကို လီးဆီသို႔ပို႔ကာ အစြမ္းကုန္ထိန္းထားရင္း တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ရႈတ္ခ်ေနၾကေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စိတ္မရွည္ၾကေတာ့ပဲ ေနာက္ထပ္ နည္းလမ္းတခုကို ထပ္မံအသုံးျပဳေလသည္။ နည္းလမ္းမွာ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက ၁ မွ ၁ဝဝ အထိေရတြက္မည္ … ၁ ဟုေရတြက္ ပါက မိန္းမမ်ားက အားရပါးရတခ်က္စုပ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး ၁ဝဝ ထိေအာင္ အားလုံးေတာင့္ခံနိုင္ၾကလၽွင္ ထိုပြဲရလဒ္ကို ပယ္ဖ်က္မည္ ျဖစ္ေလသည္။
ေရတြက္ရင္းျဖင့္ ၅၀ ေက်ာ္လာေသာအခါ အားလုံးၿပီးခ်င္လာၾကၿပီ … ၅၅ အေရာက္ သန္ျမန္ေလရွီးခမ်ာ အေၾကာေတြဆြဲလာၿပီး ၅၈ တြင္ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ အားလုံးထဲတြင္ အသက္အငယ္ဆုံးျဖစ္၍ ထိုသို႔ရႈံးနိမ့္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ က်န္ေသာ သဘာႏွစ္ေယာက္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။
 ရလဒ္မ်ားကို ေၾကညာရာ ဖိုးေရွာက္လင္က ၈၇ ျဖင့္အနိုင္ရသြားေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာ ၈၄ ျဖစ္ၿပီး သန္ျမန္ေလရွီးတစ္ေယာက္မွာ ျပတ္သားစြာ ရႈံးနိမ့္သြားေလသည္။ ဒိုင္လူႀကီးအဖြဲ႕က ထုတ္ျပန္ေၾကညာအၿပီးတြင္ ၿပိဳင္ပြဲကို ရပ္နားေၾကာင္းႏွင့္ ညေန ၄နာရီတြင္ ျပန္လည္စတင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာထား ေလသည္။ ပရိတ္သတ္မ်ားလည္း ထိုအခါမွ ဆူညံဆူညံႏွင့္ ထျပန္သြားၾကေလသည္။ ၿပိဳင္ပြဲဝင္အသီးသီးတို႔လည္း အိမ္ျပန္ကာအနားယူၾကေလသည္။
ဖိုးေရွာက္လင္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ႀကီးေဆးမ်ား ထန္ေဆးမ်ားကို ႀကိဳတင္သုံးစြဲထားသည္။ စိတ္တည္ၿငိမ္ေစရန္အတြက္ တရား ထိုင္ကာ ကြမ္းတယာညက္ေလာက္ၾကာမွ ျပန္လည္ထလာၿပီး ငွက္သိုက္မ်ားကိုမွီဝဲသည္။ လွန္ဘာဂ်ာကား အတြင္းအားေထာင္သိုင္းကို ေလ့လာေနၿပီး သန္ျမန္ ေလရွီးကား ၾကက္ဥေသာက္ကာ အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္ေနေလေတာ့သည္။

*

ညေနေလးနာရီ … သူေတာင္းစားဂိုဏ္း၏ကြင္းျပင္ … 

ရာသီဥတုကား ခါးကစားသမားမ်ားအႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ တိမ္အနည္းငယ္ဖုံးေနေသာ္လည္း အလင္းေရာင္အသင့္အတင့္ရွိေနသည္။ 

ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက သူတို႔သုံးေယာက္ကို အေၾကာစမ္းကာ တားျမစ္ေဆးသုံးမသုံး စစ္ေဆးသည္။ ထိုခဏ ဖိုးေရွာက္လင္ ေဆးက်ေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား ႀကီးေဆးသုံးလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ ၿပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းကား သဘာဝလီးျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည္ျဖစ္ေလသည္။ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ဤပြဲစဥ္ အတြက္သာမက ၿပိဳင္ပြဲဝင္ခြင့္ကိုပါ ပိတ္ပင္ခံရေလသည္။ 

တ႐ုတ္မင္းမ်ားလည္း အားကစားကိစၥတြင္ တားျမစ္ေဆး သုံးစြဲမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးစီမံခ်က္ေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ စံျပအေနျဖင့္ အျပစ္ေပးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။

ယခုေတာ့ ႏွစ္ဦးတည္းသာ ၿပိဳင္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္းမွ မိန္းမမ်ားကေတာ့ လိုးမည့္သူ တေယာက္ေလ်ာ့သြားသျဖင့္ လုရင္းဆြဲရင္း အခ်င္းခ်င္းထခ်ကုန္ၾကေလသည္။

   ၿပိဳင္ပြဲ အမွတ္ ၅ ျဖစ္ေသာ ခံနိုင္ရည္ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ၿပိဳင္ပြဲကို စည္းကမ္းတင္းက်ပ္စြာျဖင့္ ဆက္လက္က်င္းပ ေလ၏။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စည္းကမ္း ခ်က္မ်ားကို ေၾကညာလိုက္ေသာအခါ ပရိတ္သတ္မ်ားအားလုံး ဟင္ကနဲ ဟာကနဲ ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား ၿပိဳင္ပြဲဝင္တို႔၏လီးမ်ားကို ေပေပၚတင္၍ တူႏွင့္ထုမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

ဒိုင္လူႀကီးမ်ားမွ အခ်က္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းသားႏွစ္ဦးသည္ ဆယ္ေပါင္တူႀကီးမ်ားကိုထမ္း၍ ေပၚထြက္လာၾကေလသည္။ သန္ျမန္ေလရွီးသည္ မ်က္လုံးတခ်က္ျပဴးသြားေသာ္လည္း ေဘးမွ လွန္ဘာဂ်ာက ဘာမွမျဖစ္သလိုၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုကာ မာန္တင္းလိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးပင္ လီးမ်ားကို ေပေပၚတင္လိုက္ၾကၿပီး ‘‘အသင့္”ဟု ေအာ္လိုက္ၾက ေလသည္။

ဒိုင္မ်ားကလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သျဖင့္ ဂိုဏ္းသားႏွစ္ဦးသည္ တူမ်ားကို ေျမႇာက္တင္လိုက္ၾကၿပီး ေပေပၚတြင္ တင္ထားေသာလီးမ်ားကို အဆက္မျပတ္ ထုႏွက္ၾကေလသည္။ တခ်က္ထုခ်လိုက္တိုင္း သံႏွင့္သံထိ၍ ထြက္ေပၚလာသကဲ့သို႔ ထန္ကနဲ ထန္ကနဲ အသံမ်ားကို ၾကားေနရေလသည္။ သန္ျမန္ေလရွီးသည္ ပထမဆုံးတခ်က္အထုတြင္ လန႔္ျဖတ္ၿပီး စအိုကို ၾကဳံ႕ထားမိေသာ္လည္း ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စအိုၾကဳံ႕ခြင့္မျပဳေၾကာင္း ေအာ္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ျပန္ဖြင့္အေပးတြင္ ေတာင့္ထားသမၽွ ျပန္ေလ်ာ့သြားသျဖင့္ အားကနဲေအာ္လိုက္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတခ်က္မွလြဲ၍ ဂိုက္ေပးမပ်က္ေတာင့္ခံေနေလသည္။

အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ လီးတင္ထုေနေသာေပမွာ တျဖည္းျဖည္းခ်ိဳင့္ဝင္လာၿပီး ခ်ိဳင့္သြားေသာေနရာထဲသို႔ လီးက ဝင္သြားတျဖင့္ ထုေနသူမ်ားမွ ထုမရေတာ့ေၾကာင္း ဒိုင္မ်ားအား အစီရင္ခံသျဖင့္ ေပမ်ားကို အသစ္လဲေပးရေသး၏။ မ်ားမၾကာမီ တူမ်ားပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္လိုထြက္ ၾကဳံ႕ဝင္လိုဝင္ျဖစ္ကုန္ၾကရာ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားလည္း ၿပိဳင္ပြဲကို ရပ္နားကာ အားလုံး၏အႀကံဉာဏ္မ်ားကို ေတာင္းခံၿပီး သေရပြဲအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ေလသည္။

ၿပိဳင္ပြဲကို နားေၾကာင္းေၾကညာၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ ေန႔လည္ဘက္ပါ မရပ္မနားယွဥ္ၿပိဳင္ၾကည့္ရႈရန္အတြက္ ကြင္းႀကီးကို တိုင္ထူကာ အမိုးမိုးရန္ ဒိုင္အဖြဲ႕မွခိုင္းေလသည္။

ဂိုဏ္းသားမ်ားမတူးမီပင္ သန္ျမန္ေလရွီးက အလိုက္တသိျဖင့္ သူ၏လီးကို အသုံးျပဳကာ တြင္းတူးေပးလိုက္ေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာကား ျပန္သြားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ မတူးလိုက္ရေပ။ သန္ျမန္ေလရွီးတဦးတည္း တြင္းေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ခန႔္တူးေပးလိုက္သည္။ လိုအပ္ေသာတြင္းမ်ား ျပည့္စုံသြားမွ သူလည္း အိမ္ျပန္ နားေလသည္။

*

ေနာက္တေန႔ မနက္ … 

ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက ေၾကညာလိုက္သည္။ ယမန္ေန႔က ၿပီးဆုံးသြားေသာ ခံနိုင္ရည္ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ရလဒ္မ်ားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီး၊ သန္ျမန္ေလရွီးကို အနိုင္ေပးေၾကာင္းကို ေၾကညာလိုက္ေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာလည္း မေက်မနပ္ျဖင့္ ဒိုင္ေကာ္မတီအား ေစာဒကတက္ေလသည္။

‘‘ အဘိုးႀကီးေတြ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘာလဲဗ် … ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သားဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလိုက္တာလား “

‘‘ ေဟ့ေကာင္ စကားကို ေျပေျပလည္လည္ေျပာ “

‘‘ ကဲ … ဒါဆို သန္ျမန္ေလရွီးကို ဘာျဖစ္လို႔ အနိုင္ေပးရတာလဲ “

‘‘ အင္း ဒီၿပိဳင္ပြဲရဲ့ နာမည္ကိုေရာ မင္း ေသခ်ာသိရဲ့လား “

‘‘ သိသားပဲ … ခံနိုင္ရည္ၿပိဳင္ပြဲမဟုတ္လား …”

‘‘ အင္း … အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပဲ “

‘‘ ဘာလဲ အဘိုးႀကီး ရွင္းေအာင္ေျပာဗ်ာ “

‘‘ ၿပိဳင္ပြဲရဲ့နာမည္က ခံနိုင္ရည္နဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ၿပိဳင္ပြဲကြ … မင္း တယ္ညံ့တာပဲ “

‘‘ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္း “

‘‘ စြမ္းေဆာင္ရည္အတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ္ကြ။ မေန႔ညေနက ၿပိဳင္ပြဲၿပီးတဲ့အထိ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ရလဒ္ေတြက တူတူပဲ။ သန္ျမန္ ေလရွီးကို အနိုင္ေပးရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ မေန႔က ကြင္းကို အမိုးမိုးဖို႔ကိစၥမွာ တြင္းတူးဖို႔ကို သန္ျမန္ေလရွီးက တာဝန္ယူသြားလို႔ပဲ … မွတ္ထားလိုက္ ”

‘‘ တြင္းတူးတာမ်ားဗ်ာ … အတြင္းအားနဲ႔ ရိုက္လိုက္ျဖစ္တာပဲ ”

‘‘ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ … ဟိုေကာင္က လီးနဲ႔တူးသြားတာ …”

‘‘ အင္းေလ မသိလို႔ခံလိုက္ရတာပဲဗ်ာ … ေနာက္ပြဲကိုေတာ့ နိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္ …ေၾသာ္ အဘ ညက်ရင္ အိမ္လာခဲ့မယ္ေနာ္ …”

လွန္ဘာဂ်ာလည္း သန္ျမန္ေလရွီးကို မသမာေသာနည္းလမ္းျဖင့္ အနိုင္ယူရန္ ျပင္ဆင္ေနေလေတာ့သည္။

*

ေအာေလာကတြင္ ေအာေလာကသားတိုင္း မက္ေမာေတာင့္တေသာ ေအာေလာက ရတနာသုံးပါးရွိေလသည္။ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္မွာ အဆိုပါ ရတနာသုံးပါးမွ တပါးအပါအဝင္ျဖစ္ေလသည္။ က်န္ရတနာ ႏွစ္ပါးမွာ မာႀကီးၾကာ သိုင္းက်မ္းႏွင့္ ေက်ာက္ခ်ဥ္ဝိညာဥ္ဓါး တို႔ျဖစ္ေပသည္။

မာႀကီးၾကာသိုင္းက်မ္းမွာ ေအာေလာကလုလင္ပ်ိဳတို႔ အငမ္းမရ အလိုရွိေသာ က်မ္းစာအုပ္ျဖစ္၍ ေက်ာက္ခ်ဥ္ဝိညာဥ္ဓါးမွာမူ ေအာေလာကသမီးပ်ိဳတို႔ မက္ေမာေသာဓါးတစ္လက္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

၄င္းအျပင္ အဆိုပါရတနာသုံးပါးမွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုဆက္စပ္တည္ရွိ လ်က္ရွိသည္ဟု ေအာေလာက ဒ႑ာရီမ်ားက ဆိုေလသည္..။

ထင္ရွားေသာဒ႑ာရီတစ္ခုမွာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္အတြင္းရွိ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီထံတြင္ မာႀကီးၾကာသိုင္းက်မ္းရွိ၍ ေက်ာက္ခ်ဥ္ဝိညာဥ္ဓါးမွာမူ ႀကိဳက္ကုန္း ေဒဝီ၏ ၾကင္ယာေတာ္ အဖုတ္ကၽြန္းသခင္ႀကီး ထံတြင္ရွိသည္ဟု ဆိုသည္..။

   ၄င္းတို႔မွာ ေအာေလာက၏ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အတူမေနၾကေပ။ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီမွာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္တြင္ ႀကိဳက္တာေတြ႕လၽွင္ ကုန္းေနသလို အဖုတ္ကၽြန္းသခင္ႀကီးမွာလည္း အဖုတ္ကၽြန္းတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေလသည္။

   သို႔ေသာ္ ႏွစ္စဥ္ေအာေလာကခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေရာက္တိုင္း ၄င္းတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ေတြ႕ဆုံလိုးၾကေလ့ရွိသည္ဟု သိုင္းေလာကတြင္ သတင္းႀကီးသည္..။ ထိုသို႔ ေတြ႕ဆုံလိုးၾကေလတိုင္း ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီသည္ သူမ၏လင္ေတာ္ေမာင္အတြက္ မာႀကီးၾကာသိုင္းက်မ္းပါ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ျပဳစုသလို အဖုတ္ကၽြန္းသခင္ႀကီးမွာလည္း ေက်ာက္ခ်ဥ္ဝိညာဥ္ဓားအစြမ္းျဖင့္ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီ၏ ႀကိဳက္တိုင္းကုန္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးအား အက်ဥ္းအက်ယ္ လိုသလိုစီမံေလ့ရွိသည္ဟု ေအာေလာကဒ႑ာရီမ်ားက ဆိုေလသည္။

   ထို႔ေၾကာင့္ အပယ္ခံဖိုးေရွာက္လင္မွာ ႀကီးေဆးသုံးရန္မလိုေသာ မာႀကီးၾကာသိုင္းက်မ္းပါ သိုင္းကြက္မ်ားကို ေလ့လာသင္ယူနိုင္ရန္အလို႔ငွာ ႀကိဳက္ကုန္း ေတာအုပ္သို႔ စြန႔္စားေရာက္ရွိလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္..။

မိမိအား အရွက္တကြဲ အျပစ္ေပးဒဏ္ခတ္ခဲ့ေသာ ေအာေလာကဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအား လက္စားေခ်ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနေသာေၾကာင့္သာ ႀကိဳက္ကုန္း ေတာအုပ္သို႔ ထြက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း ဖိုးေရွာက္လင္စိတ္ထဲတြင္မူ အေတာ္ပင္ ေလးလံလ်က္ရွိေပသည္..။

   အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီ၏ စည္းကမ္းခ်က္သုံးခ်က္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္..။ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာေသာ မည္သည့္ေအာေလာကသား မဆို အဆိုပါစည္းကမ္းသုံးခ်က္ကို တေသြမတိမ္းလိုက္နာရေလသည္..။

   အရွည္ရွစ္လက္မ လုံးပတ္ရွစ္လက္မခြဲရွိရမည္ဆိုေသာ ပထမစည္းကမ္းခ်က္ကို ဖိုးေရွာက္လင္ မမႈေသာ္လည္း ဒုတိယစည္းကမ္းခ်က္ႏွင့္ တတိယ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကိုေတာ့ ဖိုးေရွာက္လင္ေတြးပူေနေလသည္..။

   ဒုတိယစည္းကမ္းခ်က္မွာ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီ၏ သမီးမ်ားႏွင့္ ပညာၿပိဳင္ခန္းျဖစ္ေလသည္..။ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီတြင္ အမႊာသမီးႏွစ္ေယာက္ရွိေပသည္..။ အႀကီးမမွာ လီးျမင္ျပဳံးဟုနာမည္တြင္၍ အငယ္မအား လီးျမင္ေပ်ာ္ဟု ေအာေလာကသားတို႔က ေခၚဆိုၾကေလသည္..။

ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္သို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ေအာေလာကသားတို႔မွာ ပထမစည္းကမ္းခ်က္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ၾကေသာ္လည္း လီးျမင္ျပဳံး လီးျမင္ေပ်ာ္ ညီအမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕တိုင္း အရႈံးေပးၾကရေလသည္..။

   ထို႔ေၾကာင့္ တတိယစည္းကမ္းခ်က္ျဖစ္ေသာ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီႏွင့္ ပညာၿပိဳင္ခန္းကို မည္သည့္ေအာေလာကသားမၽွ မၾကဳံဖူးေသးေပ..။

ဖိုးေရွာက္လင္စိတ္ပူမည္ဆိုလၽွင္လဲ စိတ္ပူစရာေပ..။ လီးျမင္ျပဳံး လီးျမင္ေပ်ာ္ ညီအမႏွစ္ေယာက္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက လီးမ်ိဳးစုံႏွင့္ ေလ့က်င့္ယဥ္ပါးခဲ့ၾက ေလသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီႏွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ အဖုတ္ကၽြန္းသခင္ႀကီးတို႔ကလည္း ၄င္းတို႔ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း လီးမ်ိဳးစုံကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးေလ့ရွိသည္ဟု ေအာေလာကတြင္ သတင္းေမႊးလွသည္..။

သို႔ေသာ္ လက္စားေခ်လိုစိတ္ ျပင္းျပေနေသာ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ေတာင္ေတာင္အီအီမေတြးေတာ့ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္သေဘာပိုက္ကာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္ အဝင္ဝသို႔ သူ၏စီးေတာ္လားႀကီးအား အျပင္းႏွင္ခဲ့ေလေတာ့သည္..။

   အေရးထဲ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္အဝင္ႏွင့္ လီႏွစ္ဆယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အကြာအေဝးတြင္ စီးေတာ္လား ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ရ ေသးသည္။

   ဖိုးေရွာက္လင္၏ စီးေတာ္လားမွာ အေတာ္စီး၍ေကာင္းေသာ လားျဖစ္ေသာ္ျငား ဉာဥ္ဆိုးတစ္ခုရွိေလသည္။ ၄င္းမွာ ခရီး လီႏွစ္ဆယ္ေပါက္တိုင္း ဂြင္းထု ေပးရျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဂြင္းမထုေပးပါက မည္သို႔ၿခိမ္းေျခာက္ရိုက္ႏွက္သည္ျဖစ္ေစ ေရွ႕ဆက္မသြားဘဲ အတင္းေပကပ္ေနတတ္ေလသည္..။

   ယခုလဲ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္သို႔ ေနမဝင္ခင္ေရာက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ လားေပၚမွ ကပ်ာကယာဆင္းခါ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ သူ၏ စီးေတာ္လားအား ဂြင္းထုေပးေနရေတာ့သည္..။

   လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဂြင္းထုေပးၿပီးေနာက္ လက္ေတာင္မေဆးေတာ့ဘဲ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ စီးေတာ္လားအား ခြာသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ဒုန္းစိုင္းခဲ့ေတာ့သည္။

*

ခြပ္ခြပ္ .. ခြပ္.. ခြပ္.. ခြပ္…

   ဂြင္းတခါတိုက္ခန႔္ အၾကာတြင္မူ ေအာေလာက၏နာမည္ေက်ာ္ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္အဝင္ဝသို႔ ဖိုးေရွာက္လင္တစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ လားေပၚက မဆင္းဘဲ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ရာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္အဝင္ဂိတ္ေပါက္ႀကီးအား မွင္သက္မိစြာ ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္..။

   ဂိတ္ေပါက္ႀကီးမွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွေပသည္။ လက္ရာေျမာက္စြာထုလုပ္ထားေသာ လီးပန္းပု႐ုပ္ႀကီး အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလ်က္ ေလအေဝ့မွာ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖစ္ေနသည္မွာ အေတာ္ပင္ကဗ်ာဆန္ ရသေျမာက္လွေတာ့သည္။

“ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္မွ သင့္အား ႀကိဳဆိုပါ၏ ”ဆိုသည့္ စာတမ္းႀကီးမွာလည္း လီးပန္းခက္လီးပန္းႏြယ္ အဖုတ္ပန္းခက္အဖုတ္ပန္းႏြယ္မ်ားျဖင့္ မ်က္စိ ပသာဒ ျဖစ္လွေပသည္..။

   “ ေၾသာ္ … ဒါေၾကာင့္လည္း ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္ေပတာပဲ ”ဟု ဖိုးေရွာက္လင္မွ တီးတိုးရြတ္ရင္း သူ၏လားႀကီးေပၚမွ ခုန္ဆင္း လိုက္ေလေတာ့သည္။

   ထို႔ေနာက္ စီးေတာ္လားအား ဆြဲၿပီး ေတာအုပ္အတြင္းသို႔ သတိႀကီးစြာထားလ်က္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ရာ ေစာက္ဖုတ္ပုံသ႑ာန္ေရအိုင္တစ္ခုအနီးတြင္ ေအာက္ပါ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။

*

ထို႔ေနာက္ ဆ႒မေျမာက္ၿပိဳင္ပြဲအျဖစ္ အမႈတ္ၿပိဳင္ပြဲကို ဆက္လက္က်င္းပသည္။

   ၿပိဳင္ပြဲ၏ Official Partner ျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးဂိုဏ္းမွ ေဗာ္လံတီယာႏွစ္ဦး ေစလႊတ္ကူညီသည္။ ေဗာ္လံတီယာမ်ားကား ကြင္းထဲေရာက္လၽွင္ ဆံပင္ကၽြတ္သူကၽြတ္၊ ကုတ္ရာျခစ္ရာ လက္သည္းရာထင္သူထင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ တာဝန္ရွိသူ သူေတာင္းစားလူႀကီးမင္းမ်ားမွ စုံစမ္းရာ အားလုံးထင္ထားေတာ္မူၾက သည့္အတိုင္း အလုအယက္ထြက္လာၾကရေသာေၾကာင့္ဟု သိရေလသည္။

   ကြင္းအတြင္း နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို သီဆိုၿပီးေနာက္ ကစားသမားမ်ား ဝင္ေရာက္ေနရာယူၾကေလသည္။ ပရိသတ္မ်ား၏ အားေပးသံကား ဆူညံတက္ႂကြ ႏွစ္ဖက္မၽွပါေပသည္။ သန္ျမန္ေလရွီး နိုင္ရမည္ … အင္ လွန္ဘာဂ်ာ ဝီထရပ္စ္ … စသည္ျဖင့္ …။

   ဝင္ေရာက္လာေသာ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ႏွစ္ဦးတို႔သည္ သူတို႔အသုံးခ်ရမည့္ မိန္းမႏွစ္ဦးအား ၾကည့္လိုက္႐ုံမၽွျဖင့္ ပန္းေသမတတ္ျဖစ္သြားၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုမိန္းမမ်ားကား ပုံမလာပန္းမလာ စုတ္ျပတ္ေနသည့္အျဖင့္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္လည္း ေလးငါးဆယ္ခန႔္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။

   ေျပာရလၽွင္ သန္ျမန္ေလရွီးထက္ လွန္ဘာဂ်ာကမူ အနည္းငယ္သာေလသည္။ သူ႔အေတြ႕အၾကဳံအရ ဒီ့ထက္ စုတ္ျပတ္သည္မ်ားႏွင့္လည္း ဇာတ္လမ္း ရွိခဲ့ၿပီး သန္ျမန္ေလရွီးမွာမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သား အဲေလ … ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သားျဖစ္ေလသျဖင့္ တတ္နိုင္သမၽွ အငယ္အလန္းမ်ားျဖင့္သာ ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဒိုင္လူႀကီးမ်ားမွ အခ်က္ေပးလိုက္ရာ သန္ျမန္ေလရွီးလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အတြင္းအားကိုပါးစပ္တြင္စုကာ အေဝးမွလွမ္းၿပီးမႈတ္ေလသည္။ ခံေနေသာမိန္းမကား မ်က္လုံးမ်ားအေရာင္ေတာက္လာေသာ္လည္း ငါးမိနစ္ခန႔္အၾကာတြင္ ေဟာက္သံမ်ားထြက္လာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ 

သူလည္း ပါးစပ္ေညာင္းေညာင္းျဖင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ခ်လိုက္ ေလေတာ့သည္။ ဒိုင္မ်ားက ဆက္လက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ တိုက္တြန္းေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မတတ္နိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ သူလည္း လက္ေျမႇာက္ကာေနလိုက္ေလသည္။

ထိုခဏတြင္ အမႈတ္ဆရာ လွန္ဘာဂ်ာသည္ သူ၏ေက်ာ္ၾကားလွေသာ မုန္တိုင္းတေထာင္ေလသိုင္းကိုသုံးကာ သူ၏ သိုင္းက်မ္းထဲမွ ၃၀၁၂ဝဝရ ခုေျမာက္ အကြက္ျဖစ္သည့္ ဝိညာဥ္ႏႈတ္လၽွာ အမႈတ္ဆရာ အမည္ရွိေသာ သိုင္းကြက္ကိုသုံး၊ ပါးစပ္ထဲသို႔ အတြင္းအားကိုပို႔ထားလိုက္ၿပီး ေပငါးဆယ္အကြာအေဝးသို႔ပင္ ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး အစြမ္းျပေလသည္။

အမႈတ္ခံေနရေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ ဓာတ္လိုက္သည့္ႏွယ္ တကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ေနၿပီး သူ႔ကိုတင္ထားသည့္ စားပြဲေပၚတြင္ လႈပ္ခါေနေလသည္။ ထိုမိန္းမ၏ေစာက္စိကို အေဝးမွေနကာ လၽွာေပၚမွ အတြင္းအားလွိုင္းကို ပို႔လႊတ္ၿပီး လွမ္းကလိလိုက္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ေအာ္သံႀကီးက နားကြဲမတတ္ ထြက္လာ ေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာသည္ သူ၏ သိုင္းကြက္မ်ားထဲမွ အေကာင္းဆုံးသိုင္းကြက္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ထုတ္ႏႈတ္၍ ပရိတ္သတ္မ်ားအားေဖ်ာ္ေျဖေနသည္။

သန္ျမန္ေလရွီးသည္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္အေျခအေနမ်ားကို သုံးသပ္ၿပီး သူရႈံးေတာ့မည္ကို ခန႔္မွန္းမိသျဖင့္ ဒိုင္မ်ားအား ခြင့္ေတာင္းကာ ေက်ေက်နပ္နပ္ အရႈံးေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ဒိုင္မ်ားက သန္ျမန္ေလရွီးအရႈံးေပးေၾကာင္း ေၾကညာေသာ္လည္း လွန္ဘာဂ်ာကမူ မႈတ္ေကာင္းတုန္းရွိေနေသးသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ထိုမိန္းမအား အခ်ီခ်ီၿပီးေအာင္မႈတ္ေပးၿပီးမွ ပရိတ္သတ္မ်ားဖက္သို႔လွည့္ကာ ‘‘အမႈတ္ပညာ ငါဆရာ” ဟုေႂကြးေၾကာ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

*

ထိုေန႔ညတြင္ ခ်ိန္းထားသည့္အတိုင္း ဒိုင္ေကာ္မတီအႀကီးအကဲထံသို႔သြားေရာက္ၿပီး မနက္ျဖန္ၿပိဳင္ပြဲတြင္ သူ႔အား မ်က္ႏွာသာေပးရန္အတြက္ ဖင္ကုန္း ေတာင္းပန္ကာ ေရႊငါးမူးသားေပး၍ လာဘ္ထိုးေလသည္။ ဒိုင္လူႀကီးက လွန္ဘာဂ်ာအား ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္ပြဲ၏ လၽွို႔ဝွက္အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းမ်ားကို မႁခြင္းမခ်န္ ေျပာျပလိုက္ရာ လွန္ဘာဂ်ာလည္း ခ်က္ခ်င္းအိမ္ျပန္ၿပီး ေနာက္ေန႔ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ေလ့က်င့္ေတာ့သည္။ စည္းကမ္းကား ပိုေအာ္ေအာင္ခ်နိုင္သူအား အနိုင္ေပးမည္ဟု ျဖစ္ေလသည္။

သန္ျမန္ေလရွီးမွာမူ ရိုးသားသျဖင့္ ၾကက္ဥႏွင့္ ႐ုံးပတီသီးကိုသာ အဝစားၿပီး အိပ္စက္ရန္ျပင္ဆင္သည္။ မအိပ္ခင္တြင္ သူ႔အား ခင္မင္ၾကည္ညိဳ ေလးစားေသာ ဂိုဏ္းဝင္တဦးမွ ကိုးကြယ္ရန္ေပးထားေသာ လီးဘိုးေတာ္႐ုပ္ထုအား ကန္ေတာ့ၿပီးမွ အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လိုက္ေလသည္။ ခ်က္ခ်င္းအိပ္မေပ်ာ္ေသးဘဲ မ်က္စိေၾကာင္ေနသျဖင့္ ဖိုက္ဝမ္းဆြဲလိုက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

အိပ္မက္ထဲတြင္ သူကိုးကြယ္ေသာ လီးဘိုးေတာ္ႏွင့္ေတြ႕ေလသည္။ အိပ္မက္ထဲဆိုေသာ္လည္း စကားအေျခအတင္ ေဆြးေႏြးၾကေလသည္။ လီးဘိုးေတာ္က …

‘‘ အိုမီတိုဖာ … ေယာက်ာ္းေလးအားလုံး လီးႀကီးၿပီး က်န္းမာၾကပါေစ “ ဟု ေမတၱာပို႔ေလရာ သန္ျမန္ေလရွီးက…

‘‘ ဘိုးေတာ္ႀကီးခင္ဗ်ာ … ဘိုးေတာ္ႀကီးက ဘယ္သူပါလဲ … ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ “

‘‘ အိမ္း … ငါက လီးဘိုးေတာ္ပဲ … မင္းမအိပ္ခင္က ငါ့ကိုရွိခိုးၿပီး ဆုေတာင္းလို႔ ငါေပၚလာရတာ “

‘‘ အား … ေတြ႕ရတာ သိပ္ဝမ္းသာတယ္ ဘိုးေတာ္ “

‘‘ ေကာင္းၿပီ လူငယ္လီးႀကီးကေလး …”

‘‘ ဘိုးေတာ္ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ရမွာ သိသလားခင္ဗ်ာ …”

‘‘ ေအး အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ဒီပစၥည္းေလးေပးမလို႔ကြ … ေရာ့ ယူထားလိုက္ “ ဟုဆိုကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေလသည္။ 

သန္ျမန္ေလရွီးလည္း လန႔္နိုးလာၿပီး လက္ထဲတြင္ အရာဝတၱဳတခုကိုစမ္းမိသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ကတၱီပါအိတ္တခု၊ အထဲတြင္ေတာ့ မည္းတူးေနေသာ အပ္တုံးႀကီးတေခ်ာင္း။ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ျဖင့္ ျပန္အိပ္လိုက္ၿပီး မနက္လင္းၾကက္တြန္မွ မနည္း အိပ္ရာထရေလသည္။

သူလည္း ဝတ္စုံမ်ားကို ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ကာ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ဂြင္းတိုက္ၿပီး မနက္စာစားကာ ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပရာ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ ထြက္လာ ခဲ့ေတာ့သည္။ ကြင္းထဲတြင္မေတာ့ ပရိတ္သတ္မ်ားအားလုံး ေနရာယူၿပီးေနၾကၿပီ။ ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္ပြဲေန႔ျဖစ္သျဖင့္ လက္မွတ္ေမွာင္ခိုေဈးကလည္း ႀကီးျမင့္လွသည္။ သို႔ေသာ္ အားလုံး အိုးပစ္အိမ္ပစ္လာၾကရာ သူခိုးမ်ားအႀကိဳက္ပင္ျဖစ္ေနေလသည္။

မ်ားမၾကာမီ လွန္ဘာဂ်ာေရာက္လာၿပီး လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနေလသည္။ သူကား သူသာ အနိုင္ရရမည္ဟု ယုံၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ဝင္းထိန္ေျပာင္လက္ ေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးကို ၿဖီးေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ၿပိဳင္ပြဲကို သန္ျမန္ေလရွီး တြင္းတူးေပးထားေသာ မိုးလုံေလလုံ အားကစား႐ုံႀကီးတြင္ က်င္းပေလေတာ့သည္။ 

ဒိုင္မ်ားက ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ား စိတ္ႀကိဳက္စြမ္းရည္ကို ျပရန္ ေၾကညာကာ စိတ္ႀကိဳက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ၿပိဳင္ပြဲမွာ မနက္ပိုင္းတခ်ိန္သာ က်င္းပမည္ျဖစ္သည္။

ပြဲစသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လွန္ဘာဂ်ာသည္ မိန္းမမ်ားဘက္သို႔ လက္ေဝွ႕ရမ္းျပကာ သူ႔အတြက္ေပးထားေသာ မိန္းမကို အသာအယာေခ်ာ့ထည့္လိုက္ ေလသည္။ မိန္းမပရိတ္သတ္မ်ား ေက်နပ္သြားၾကၿပီး အားရင္ သူ႔ဆီလာကုန္းဦးမွ ဆိုေသာ အေတြးမ်ား ေပၚထြက္လာၾကေလသည္။ ပြဲစၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္အထိ အသာအယာသာ ႀကိတ္လိုးေနလိုက္သည္။ အင္အားကို ခ်ိဳထားၿပီး သန္ျမန္ေလရွီးကဲ့သို႔ မႏူးမနပ္ေကာင္ကို အနိုင္ရေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။

သန္ျမန္ေလရွီးမွာ အေဖ၏အရိုက္အရာကိုထိန္းသိမ္းရန္ စိတ္အားထက္သန္ေနေသာ္လည္း လွန္ဘာဂ်ာကဲသို႔ ဘဝအေတြ႕အၾကဳံ မႂကြယ္ဝသျဖင့္ စိတ္အားငယ္ေနမိေလသည္။ အားရပါးရေဆာင့္လိုးရင္း အားငယ္မႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ေနရေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏လီးကား အားမငယ္၊ အမုန္းေထာင္မတ္ ေနေလေတာ့သည္။ 

အခ်ိန္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ လွန္ဘာဂ်ာသည္ အင္အားကို အစြမ္းကုန္အသုံးျပဳကာ ေဆာင့္ခ်ေလရာ မိန္းမဆီမွ ေအာ္သံမ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္လာေတာ့သည္။ သူလည္း လိုးေနရင္းျဖင့္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားဘက္သို႔ မ်က္စိကစားလိုက္ေလရာ မေန႔ညက လာဘ္ေပးထားေသာ ေခါင္းေဆာင္ဒိုင္ႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံရာ ဒိုင္လူႀကီးက မသိမသာ လက္မေထာင္ျပေလသည္။ 

လွန္ဘာဂ်ာသည္ ႏြားသိုးအတြင္းအားကို သူတီထြင္ထားေသာ ‘‘လုံးပတ္တုတ္ႀကီး ငါ့ကြမ္းသီး” သိုင္းျဖင့္ ေပါင္းစပ္သုံးစြဲကာ ခံေနေသာမိန္းမ ေခါင္းမေဖာ္နိုင္ေအာင္ ခုန္ခုန္ၿပီးလိုးေတာ့သည္။ မိန္းမက ေအာ္ေလေလ နိုင္ရမည္ဆိုေသာစိတ္က တြန္းအားေပးေလေလျဖင့္ အမုန္းလိုးေလရာ ေအာ္သံမ်ားမွာ နားမခံသာေအာင္ထြက္ေနေလသည္။ တဘြတ္ဘြတ္ တဖတ္တဖတ္ျဖင့္ စည္းခ်က္ညီညီထြက္ေပၚေနေသာ အသံမ်ားေအာက္တြင္ သန္ျမန္ေလရွီးက ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ အားရွိသေလာက္ထုတ္ၿပီး က်ဳံးလ်က္ပင္ …။

သန္ျမန္ေလရွီးသည္ တက္ႂကြေသာ လွန္ဘာဂ်ာ၏အမူအရာကို ၿပိဳင္ပြဲမစခင္ကတည္းက မသကၤာျဖစ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထင္တာပဲျဖစ္မည္ဟု ခဏေမ့ထားလိုက္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲထဲသို႔ေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲခတ္ေသာ္ ဒိုင္ႏွင့္ လွန္ဘာဂ်ာတို႔ မ်က္စပစ္ျပေနၾကသည္ကို အမွတ္မထင္ေတြ႕လိုက္ရေလမွ သူ၏ သံသယစိတ္မ်ား ပိုမိုႀကီးထြားလာၿပီး လွန္ဘာဂ်ာ အသံထြက္ေအာင္လိုးေနသည္မွာ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းပင္ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးမိေလေတာ့သည္။ သန္ျမန္ေလရွီး အမုန္းလိုက္က်ဳံးေသာ္လည္း လွန္ဘာဂ်ာေလာက္မတတ္နိုင္ပဲျဖစ္ေနေလသည္။

အားကုန္ထုတ္ကာလိုးပါေသာ္လည္း လွန္ဘာဂ်ာေလာက္ အသံမထြက္ျဖင့္ နည္းလမ္းစဥ္းစားေနေလသည္။ ထိုအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ‘‘ေစာက္သုံး မက်တဲ့လီး”ဟုဆဲကာ စဥ္းစားရင္းမွ လီးဟူေသာ စာလုံးႏွင့္အတူ လီးဘိုးေတာ္ကိုသတိရမိေလသည္။ သူလည္း ညစ္မွရေတာ့မည္ကို သိသြားၿပီး လီးဘိုးေတာ္ ေပးထားေသာအပ္ကို သူ၏ကြမ္းသီးေဘးတြင္ သားေရကြင္းႏွင့္တြဲ၍ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္သာသာေလးစမ္းလိုက္ရာ သူလိုးေနေသာ မိန္းမမွာ မ်က္ျဖဴလန္မတတ္ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ကာ တြန႔္လိမ္သြားေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာပင္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ လွည့္ၾကည့္ရေလသည္။

သန္ျမန္ေလရွီးလည္း ‘‘ေျခသလုံးပေလြရိုးနဲ႔ တေန႔လုံးအေသလိုးမယ္”ဟု ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ပင္လိုးေလရာ ေအာ္သံမ်ားက ဘဝဂ္လၽွံေအာင္ ထြက္လာေတာ့သည္။ အပ္စူးသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ေဝဒနာကို မခံစားနိုင္ေတာ့၍ သူလိုးေနေသာ မိန္းမသည္ သတိလစ္သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရန္ထားေသာအထဲမွ တေယာက္ကို ထပ္ေခၚၿပီး သူလည္း စိတ္ရွိလက္ရွိလိုးျပန္ေလသည္။ အပ္၏ထိုးႏွက္ခ်က္ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမသည္လည္း ေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေခၚမည္ျပဳေသာအခါမွ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားလည္း သူေတာင္းစားဂိုဏ္း နာမည္ပ်က္စိုးသျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲကိုရပ္နားကာ သန္ျမန္ ေလရွီးကို အနိုင္ေပးလိုက္ရေလေတာ့သည္။

သန္ျမန္ေလရွီးလည္း လီးဘိုးေတာ္ေပးထားေသာအပ္ကို ေသခ်ာသိမ္းဆည္းကာ ဘဝတေလၽွာက္လုံး လီးဘိုးေတာ္ကို ကိုးကြယ္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ဒိုင္မ်ားက သန္ျမန္ေလရွီးအား ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာၾကားၾကၿပီး သူေတာင္းစားဂိုဏ္း၏ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သစ္အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္လိုက္ၾက ေတာ့သည္။ 

ထို႔ေနာက္ ေန႔လည္စာျဖင့္ ဖိတ္ၾကားထားသူမ်ားအား တည္ခင္းဧည့္ခံေလသည္။ ေန႔လည္စာစားပြဲတြင္ လွန္ဘာဂ်ာက မိမိသည္ သိုင္းေလာကထဲမွ ႏႈတ္ထြက္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕ေလၽွာက္ၿပီး အမႈတ္သင္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ အလိုးလုပ္ငန္းကို ထူေထာင္ကာ စီးပြားရွာၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ရာ အားလုံးအံ့ဩသြားၾကၿပီး မိန္းမမ်ားကမူ ဝမ္းသာသြားၾကေလသည္။

အားလုံး စားေသာက္အၿပီးတြင္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သစ္ သန္ျမန္ေလရွီးက ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကားေလသည္။ သူက ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ မိေၾကာင္း၊ ၿပိဳင္ဘက္ေကာင္းႀကီးျဖစ္ေသာ လွန္ဘာဂ်ာကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အနားယူေတာ့မည္ျဖစ္၍ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ေရွ႕ဆက္ၿပီး သူေတာင္းစား ဂိုဏ္းႀကီးကို တိုးတက္ႀကီးပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေျပာၾကားၿပီး နိဂုံးခ်ဳပ္ရန္ ျပင္ဆင္လိုက္စဥ္ သူ႔ေဘာင္းဘီေအာက္မွ လီးႀကီးက ေထာင္ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ႀကိဳးစားဖုံးကြယ္ေသာ္လည္း မရသျဖင့္ …

‘‘ အဟဲ အခုကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားၿပီးၿပီေလ …အဲဒီေတာ့ သူေတာင္းစားထမင္းဝရင္ လီးေတာင္တယ္လို႔ မွတ္ထားလိုက္ၾကေပါ့ဗ်ာ ”ဟု ေျပာရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္ကာ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းခ်ဳပ္အျဖစ္ စတင္ေဆာင္ရြက္ေလေတာ့သည္။

*

ဖိုးေရွာက္လင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ ဆိုင္းဘုတ္မွာ …

“ ဤေနရာမွ ေက်ာ္လြန္၍ လီးမေတာင္လၽွင္ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္မျပဳ ”

အထက္ပါဆိုင္းဘုတ္အား ဖတ္ရင္း ဖိုးေရွာက္လင္ျပဳံးလိုက္ေလသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ဖိုးေရွာက္လင္မ်ား ဘာမွတ္ေနလဲ၊ ေမြးကတည္းက လီးေတာင္ၿပီး ေမြးလာတဲ့ေကာင္ကြဟု ႀကိမ္းဝါးလ်က္ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

   ၄င္းေနာက္ ခါးေကာ့ရင္ေမာ့လ်က္ လီးႀကီးတရမ္းရမ္းျဖင့္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့ရာ ဂြင္းႏွစ္ခါထုခန႔္ၾကာေသာအခ်ိန္၌ ဇရပ္တစ္ေဆာင္နားသို႔ ေရာက္ရွိ လာေလသည္..။

   ဇရပ္၏အတြင္းတြင္ကား အင္မတန္ေခ်ာေမြ႕လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ ရွိေနေပသည္။

   ဖိုးေရွာက္လင္လည္း သတိႀကီးစြာထားလ်က္ ဇရပ္ေပၚသို႔ တလွမ္းခ်င္းတက္ကာ အဆိုပါမိန္းမပ်ိဳႏွင့္ လီးႏွစ္ျပန္အကြာအေဝးတြင္ အသင့္အေနထားျဖင့္ ျခေသၤ့ထိုင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

သားေကာင္နံ့ရေသာ ေႁမြေဟာက္ပါးပ်ဥ္းကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသာ ဖိုးေရွာက္လင္၏လီးႀကီးအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးရင္း မိန္းမပ်ိဳမွ …“ အကို႔ဟာေတာ့ ႀကိဳက္သြားၿပီ”ဟု ေျပာေလသည္။

   ထိုအခါ ဖိုးေရွာက္လင္မွ …

   “ ကဲ … ႀကိဳက္ရင္ ကုန္းေတာ့”ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ လိုရင္းေျပာခ်လိုက္လၽွင္ … 

မိန္းမပ်ိဳေလးမွ …

   “ လြယ္မယ္ထင္ထားလား … လြယ္မယ္ထင္လို႔လား …”ဟု စည္သူလြင္စတိုင္ႏွင့္ မခိုးမခန႔္ သီခ်င္းဆိုရင္း သူမ၏ေစာက္ဖုတ္အား ျဖဲျပေလသည္။ (မွတ္ခ်က္။     ။ စည္သူလြင္မွာ နာမည္ႀကီး တ႐ုတ္နန္းတြင္းအဆိုေတာ္ျဖစ္ေလသည္။)

   ထိုမိန္းမပ်ိဳ၏ မေထမဲ့ျမင္ အမူအရာေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ လူေရာလီးေရာ ေဒါသထြက္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ …

   “ ဟ … နင္တို႔ ႀကိဳက္ကုန္းဂိုဏ္းက ႀကိဳက္ရင္ ကုန္းတာပဲ မဟုတ္လား … အခု ငါ့ဟာကို နင္ပဲ ႀကိဳက္တယ္ေျပာတာ … ဒါေၾကာင့္ ကုံးခိုင္းေနတာဟဲ့”ဟု ေျပာခ်လိုက္ေတာ့သည္။

   ထိုအခါ မိန္းမပ်ိဳ၏ မခ်ိဳမခ်ဥ္မခိုးမခန႔္မ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသအရိပ္အေယာင္မ်ား ယွက္သန္္းသြားၿပီးလၽွင္ …

   “ အံမယ္ ကၽြန္မကိုမ်ား ႀကိဳက္ရင္ ကုန္းတာပဲတဲ့ … ဘယ္လိုအစားမ်ား ထင္ေနလဲ … ကၽြန္မက မႀကိဳက္လဲ ကုန္းတယ္။ ဟြန႔္ … လူကိုမ်ား မွိုခ်ိဳးမၽွစ္ခ်ိဳး သူမို႔ ေျပာရက္တယ္” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။

   ထိုအခါမွ ဖိုးေရွာက္လင္လည္း မိန္းမပ်ိဳ၏ စကားပရိယာယ္ႂကြယ္ဝပုံကို သေဘာေပါက္သြားကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ဒရြတ္ဆြဲသိုင္းကြက္ျဖင့္ ဖင္ဒရြတ္ ဆြဲလ်က္ မိန္းမပ်ိဳရွိရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားေလသည္။

   မိန္းမပ်ိဳကလဲ ေခသူမဟုတ္။ ဖိုးေရွာက္လင္ကဲ့သို႔ ဖင္ဒရြတ္ဆြဲသိုင္းကြက္ျဖင့္ပင္ ေနာက္ဆုတ္သြားေလသည္။ ဖိုးေရွာက္လင္လည္း သိုင္းအား ဆယ္ပုံပုံ ရွစ္ပုံခန႔္အထိ ျမႇင့္တင္ကာ ဒရြတ္ဆြဲလ်က္ အတင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။

ဖိုးေရွာက္လင္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳေလးတို႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖင္ဒရြတ္ဆြဲလ်က္ ဇရပ္ပတ္လည္လိုက္လိုးေနပုံမွာ အေတာ္ပင္ ၾကည့္ေကာင္းေန ေတာ့သည္။

   သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိန္းမပ်ိဳမွာ ဖိုးေရွာက္လင္အား မယွဥ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ဖိုးေရွာက္လင္၏ ခရမ္းညိဳသီးသ႑ာန္ လီးႀကီးႏွင့္ သူမ၏ ပဲႀကီးေစ့သ႑ာန္ ေစာက္ေစ့မွာ ထိလုထိခင္အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိလာေလ၏။

   ေအာင္နိုင္သူအျပဳံးျဖင့္ တစ္ခ်က္ျပဳံးၿပီးေနာက္ အသက္ေအာင့္ကာ ကဲ … လာေလေရာ့ဟု ဖိုးေရွာက္လင္က ေနာက္ဆုံးတိုက္ကြက္ထုတ္လိုက္ရာ … 

“ အား ” ဟူေသာ အသံနက္ႀကီး မခ်ိမဆန႔္ေပၚထြက္လာေလေတာ့သည္။

   မိန္းမပ်ိဳေလး၏ ေအာ္သံေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ဖိုးေရွာက္လင္၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံသာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ 

ျဖစ္ပုံက ဒီလို။ ဖင္ဒရြတ္ဆြဲသိုင္းကြက္တြင္ အားနည္းခ်က္တစ္ခုရွိသည္။ ၄င္းမွာ ေအာက္ခံၾကမ္းျပင္မေခ်ာလၽွင္ လႁပြတ္အား ေညႇာင့္စူးျခင္းပင္တည္း။

   ယခုလည္း ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ေနာက္ဆုံးတိုက္ကြက္အေနျဖင့္ အားကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္လိုက္ေသာအခါ ဇရပ္ၾကမ္းျပင္မွ ဝါးမ်က္က လႁပြတ္အား ထိုးခြဲလိုက္သလိုျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္တည္း။

   ဝါးမ်က္ျဖင့္ ထိုးခြဲခံလိုက္ရေသာ လႁပြတ္ႏွစ္လုံးအား နတ္ကြတ္အေက်ာပိတ္သိုင္းကြက္ျဖင့္ ကပ်ာကယာျပန္ထည့္ကာ ဖိုးေရွာက္လင္တစ္ေယာက္ ဇရပ္ေထာင့္သို႔ ဆုတ္သြားေလသည္။

   ၄င္းေနာက္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေခြးမေစာက္ဖုတ္ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးကို ထုတ္၍ လိမ္းလိုက္ရာ အံ့ဩဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ဒဏ္ရာမွာ ေပ်ာက္ကင္းသြားေလေတာ့သည္။

   ဖိုးေရွာက္လင္ လႁပြတ္ကြဲသြားစဥ္က အရပ္ပ်က္ရယ္နည္းျဖင့္ မခိုးမခန႔္ရယ္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးမွာ လႁပြတ္ကြဲဒဏ္ရာ မ်က္စိေရွ႕၌ပင္ ေပ်ာက္ကင္း သြားသည္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ အရယ္ရပ္သြားကာ …

   “ ေၾသာ္ … ရွင့္ဆီမွာ ေခြးမေစာက္ဖုတ္ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး ရွိတာပဲကိုး ”ဟု မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။

   ထိုအခါ ဘာမဟုတ္သည့္ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္၏ အရွက္ကြဲခံလိုက္ရေသာ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ …

“ ဟဲ့ … ဗိုင္းတာမ … နင့္နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ။ ငါ့နာမည္က ဖိုးေရွာက္လင္ … သူမ်ားဖင္မေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ဖင္ကို ျပန္ခ်တာေတာင္ သုံးခါရွိေနၿပီ။ နင့္စအိုကို ဖြင့္ေသးတာေပါ့ ”ဟု ႀကိမ္းေမာင္းရင္း ဇရပ္ေထာင့္သို႔ ေလၽွာက္လာေလေတာ့သည္။

   ဖိုးေရွာက္လင္တစ္ေယာက္ ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးတယမ္းယမ္းျဖင့္ သူ႔ထံသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလၽွာက္လာသည္ကို ၾကည့္ရင္း၊ မိန္းမပ်ိဳေလးက …

   “ ခြိခြိခြိ … ဒီေလာက္လည္း ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔ … ကၽြန္မနာမည္ကလည္း ဖန္ေရွာက္ခင္ပါတဲ့ရွင္ … ၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္ကုန္းေတာင္ၾကားရဲ့ စစ္ေဆးေရးမႉးပဲ။ ကဲ … ရွင့္ပစၥည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတိုင္းအထြာရွိမရွိ စစ္ေဆးမယ္ …” ဟု ဆိုကာ ဇရပ္လက္ရမ္းကို လက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ေပးလိုက္ေလသည္။

   ဖိုးေရွာက္လင္လည္း အတြင္းအားကို လဖ်ားတြင္ စုစည္းၿပီးသကာလ ဖင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ျပဴထြက္ေနေသာ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ ျပည္ႀကီးငါးသ႑ာန္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးအား သူ၏ငပဲႀကီးႏွင့္ ေတ့လိုက္ေလသည္။

   ၄င္းေနာက္ ေတာ္သလင္းေခြးဘီလူးသိုင္း တစ္ရာ့ေျခာက္ကြက္သုံးကာ တစြပ္စြပ္ တဖြတ္ဖြတ္ျဖင့္ တစ္ရာ့ေျခာက္ခါ ေခြးလိုး လိုးေလေတာ့သည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ ဖိုးေရွာက္လင္၏ ေတာ္သလင္းသိုင္း တစ္ရာ့ေျခာက္ကြက္ကို အေသအလဲ ႀကိတ္မွိတ္ေအာင့္အည္းခံလိုက္ရေလသည္။

   သို႔ေသာ္ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္လည္း ေအာေလာကတြင္ က်င္လည္လာသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္နီးပါးရွိၿပီမို႔ ေခသူမဟုတ္။ ဖိုးေရွာက္လင္အား ေအာက္ပါ အတိုင္း စိန္ေခၚေလေတာ့သည္။

   “ ကဲ … ရွင္ကလည္း ဖိုးေရွာက္လင္ … ကၽြန္မကလည္း ဖန္ေရွာက္ခင္၊ ရွင္ကပဲ လိုးနိုင္မလား ကၽြန္မကပဲ ခံနိုင္မလား ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့။ ကဲ … စေတာ့…”ဟု ဆိုကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူမ၏ ဖင္အား စုံကိုင္၍ ျဖဲထားေပးေလသည္။

   ဖိုးေရွာက္လင္္မွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ စမန္ထလာၿပီး ဖန္ေရွာက္ခင္၏ နီရဲရဲစအိုေလးအား မညႇာမတာ ရက္ရက္စက္စက္ လိုးေလေတာ့သည္။ ပြဲမွာ အေတာ္ပင္ ၿမိဳင္ဆိုင္ၾကည့္ေကာင္းလွေပသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ ဖင္ထိုင္က်သြားသည္အထိေအာင္ အေဆာင့္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖင္ဘူးေတာင္း ျပန္ေထာင္လာေပသည္။

   တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၿပိဳင္ပြဲ၏ အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ စအိုမွာ ေရငတ္ေသာ ငါးပါးစပ္ကဲ့သို႔ အဆက္မျပတ္ ပြရႈံ႔ပြရႈံ႔ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

   ထို႔အတူ ဖိုးေရွာက္လင္၏ လီးႀကီးမွာလည္း ပုရစ္တြင္းထဲ ေခါင္းစိုက္ ႏွိုက္ေနေသာ စပါးႀကီးေႁမြႀကီးကဲ့သို႔ ဝင္သြားလိုက္ ျပန္ထြက္လာလိုက္ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

   မွားတဲ့သူ ခံရေတာ့မည့္အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ဦးစလုံးနားလည္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ သိုင္းကြက္အား အရွိန္ေလ်ာ့ကာ တကြက္ေကာင္းေစာင့္ရင္း မွန္မွန္ေဆာင့္ေနေလေတာ့သည္။

   ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖန္ေရွာင္ခင္၏ စအိုမွာ ရႈံ႔ရာမွ ပြင့္အာထြက္လာသည္ကို ဖိုးေရွာက္လင္ သတိထားလိုက္မိေလသည္။ ဒါဟာ အခြင့္ေကာင္းပဲဟု ေတြးလ်က္ ဖိုးေရွာက္လင္ ဖင္ရႈံ႔ကာ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ အသားကုန္ေဆာင့္လိုးလိုက္ေလေတာ့သည္။

   “ ဘူ ”

   အသံၾကားလိုက္ေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဖိုးေရွာက္လင္ သေဘာေပါက္လိုက္ေတာ့သည္။ 

   တဆက္တည္းမွာပင္ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ စအိုအတြင္းပိုင္းသို႔ နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းဝင္သြားေသာ မိမိလီးမွာ စစ္ကနဲစစ္ကနဲ နာက်င္သြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရရင္း …

   “ ဟင္ … အီးေပါက္လီးက်ိဳးသိုင္းကြက္ ”ဟု အလန႔္တၾကားေရရြတ္လိုက္မိေတာ့သည္။

   “ ခိခိခိခိ … ဟုတ္တယ္ … ရွင္ ကၽြန္မရဲ့ အီးေပါက္လီးက်ိဳးသိုင္းကြက္ မိသြားၿပီ။ ရွင့္လီးက်ိဳးသြားၿပီ … ခိခိခိခိ …”ဟု ဖာသည္မသံျဖင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ ရယ္ေမာေနေလေတာ့သည္။

ဖိုးေရွာက္လင္မွာ သူ၏လီးႀကီးအား ဖန္ေရွာက္ခင္၏ ဖင္ဝမွ ကပ်ာကယာဆြဲထုတ္ရင္း …

   “ မင္း … မင္း … ယုတ္မာလွခ်ည္လား … ေအာေလာကစည္းကမ္းကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး ငါ့လီးကို က်ိဳးေအာင္လုပ္တယ္ …”ဟု အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေျပာေလေတာ့သည္။

   ေအာေလာကတြင္ ဖင္ခံေနတုံး အီးမေပါက္ရဟူေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းရွိေလသည္။ ၄င္းစည္းကမ္းအား အထက္လမ္း ေအာေလာကသားမ်ားသာမက ေအာက္လမ္းေအာေလာကသားမ်ားကပါ လိုက္နာရေပသည္။

အဆိုပါစည္းကမ္းအား ေဖာက္ဖ်က္၍ အီးေပါက္လီးက်ိဳးသိုင္းကြက္အား ဖန္ေရွာက္ခင္အသုံးျပဳလိမ့္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္မထားေသာေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္ ခမ်ာ အထိနာသြားရျခင္းျဖစ္ေပသည္။

   ဖိုးေရွာက္လင္မွာ သူ၏ လီးက်ိဳးႀကီးကို ႏွေျမာတသစြာ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဇရပ္ေထာင့္တြင္ ငူငူႀကီးထိုင္ေနေလသည္။ ၄င္းလီးႀကီးျဖင့္ ေအာေလာကတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္က်က္စားရင္း ၿပိဳင္ဘက္မ်ား၏ စအိုမ်ားကို ပက္ပက္စက္စက္ လိုးခြဲခဲ့သည္မ်ားကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာရင္း လီးေရာလူေရာ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္လာေတာ့သည္။

   ဖန္ေရွာက္ခင္မွာမူ ဖိုးေရွာက္လင္၏ျဖစ္အင္ကို တစိမ့္စိမ့္အရသာခံၾကည့္ရင္း တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာေနေတာ့သည္။ ၄င္းေနာက္ … 

“ ခစ္ … ခစ္ … ခစ္ခစ္ … ဒီေလာက္လည္း စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ ရွင္ရယ္ … ရွင့္လီးက်ိဳးကို နဂိုအတိုင္း ျပန္ဆက္ေစခ်င္ရင္ မမေလး လီးျမင္ျပဳံးနဲ႔ လီးျမင္ေပ်ာ္တို႔ အမႊာႏွစ္ေယာက္ဆီမွာရွိတဲ့ ‘ေစာက္ခ်ီးတေကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္’လိမ္းေဆးကိုသာ ရေအာင္ႀကိဳးစားေပေတာ့ …”ဟု ေျပာရင္း ဇရပ္ေပၚမွေန၍ ေလးဘက္ေထာက္ ဆင္းသြားေလေတာ့သည္။

   ဖန္ေရွာက္ခင္ေျပာသြားေသာစကားမ်ားေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္၏ စိတ္ဓာတ္မ်ား ျပန္လည္တက္ႂကြလာေပေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း “ဟုတ္သားပဲ ေစာက္ခ်ီးတေကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္လိမ္းေဆးဆိုတာ အေလာင္းေကာင္ရဲ့လီးကို လိမ္းေပးရင္ေတာင္ ေငါက္ကနဲ ထေတာင္တယ္လို႔ ေအာေလာကမွာ သတင္းေမႊးတဲ့ ေဆးပဲ။ ငါ့လီးက်ိဳးေလာက္ေတာ့ ေအးေဆးေပ်ာက္မွာပဲ”ဟု ေတြးမိေလေတာ့သည္။

   ထို႔ေၾကာင့္ လီးျမင္ျပဳံးႏွင့္ လီးျမင္ေပ်ာ္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရွိရာသို႔ အခ်ိန္မီေရာက္နိုင္ရန္ စီးေတာ္လားႀကီးရွိရာသို႔ ကြတကြတျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ေပသည္။ ၄င္းေနာက္ ထုံးစံအတိုင္း စီးေတာ္လားႀကီးအား ခရီးျပင္းႏွင္နိုင္ရန္အလို႔ငွာ တစ္ခ်ီဂြင္းထုေပးလိုက္ေတာ့သည္။