အငတ်ပြဿနာ

ယောက်ဖ ယောက်ဖ ဟေ့ မညစ်နဲ့၊ မညစ်နဲ့၊ ဖေါင်း ဖေါင်း ဒါ ဖေါင်းဘော”
“မဖေါင်းဘူး မဖေါင်းဘူး ငါ နောက်ကလုတာ မဖေါင်းဘူး”

အိမ်နောက်ကားဂိုဒေါင်ရှေ့ ဘတ်စ်စကက်ဘော တိုင်အောက်တွင် ကိုရဲနောင်နှင့် သူ့ခယ်မ ခင်မာရီတို့ တယောက်ချင်း အကြိတ်အနယ်ဘတ်စ်စကက်ဘောယှဉ်ပြိုင် ကစားနေသည့် အသံများ ဖြစ်သည်။ ဘောလုံးပုတ်နေသည့် ခင်မာရီကို ကိုရဲနောင် အနောက်က အတင်းကပ်ရင်း ဝင်လုသည်။ ကိုရဲနောင် နောက်ကဝင်လုသည်ကို ခင်မာရီက ခါးကုန်းကာ ကာထားသည်၊ ကိုရဲနောင်က မလျှော့၊ ကုန်းနေသည့် ခင်မာရီကို နောက်မှ အတင်းဝင်ပူးရင်း လက်ဖက်က ခါးကိုဖက်ပြီး ခင်မာရီ ဖင်ကို သူ့ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းဆွဲကပ်ကာ နောက်လက်ဖက်က ပုတ်နေသည့် ဘောလုံးကို လုသည်။ ခင်မာရီက ကိုရဲနောင် အတင်းကပ်နေသည်မို့ လှုတ်မရဖြစ်နေကို ဖေါင်း ဖေါင်းနှင့် အော်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ သူမဖေါင်းမှန်း အတင်းညင်းနေသည်။ ခင်မာရီကလည်း တဖေါင်းဖေါင်း အော်ရင်း လက်တဖက်ကဘော်လုံးကို ပုတ်ရင်း လက်တဖက်က လာလုသည့် သူ့ယောက်ဖ လက်ကို တားနေသည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ မလျှော့၊ ခါးကို ဖက်ထားသည့် လက်က ရုတ်တရက် အရှန်လွန်လာသလိုလိုဖြင့် ရင်သားကို ရောက်လာသည်။ ရင်သားကို ကိုင်မိသည်နှင့် ခင်မာရီက ရုတ်တရက် အားဖြင့် ကိုရဲနောင်ကို ကိုယ်လုံးဖြင့် အနောက်သို့ အတင်းဖိတွန်းလိုက်သည်။ တွန်းသည့် အရှိန်ကြောင့် ကိုရဲနောင် ကွာအသွားမှာ ခင်မာရီက ကမန်းကမတမ်း ဘော်လုံးကို ဂွင်းထဲ ပြစ်ထည့်လိုက်သည်။

“ဂိုး . . . အိပ် . ဖိုက်၊ ငါ နိုင်နေပြီနော် ယောက်ဖ ဟား ဟား”

ဂွင်းထဲ တန်းဝင်သွားသဖြင့် ခင်မာရီက ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ ဖြင့် အော်ကာ အမှတ်ရေရင်း ရဲနောင်ကို မခံချင်အောင် ပြောသည်။ ရဲနောင် ဘောလုံးရလျှင်လည်း ထို့ အတူပင် ဖြစ်သည်။ ခင်မာရီက ညစ်သည်။ အတင်း ဝင်လုံးသည်။ ကိုရဲနောင် ဂိုးသွင်းမရအောင် အတင်းဖက်ထားသည်၊ ဆွဲထားသည်။ တယောက်နှင့် တယောက် အနိုင်မခံ အရှုံးအပေး။ ညစ်ကြသည်။ ပြီးတော့ ငြင်းကြသည်။ ခန္တာကိုယ်ချင်း ထိမိ ကိုင်မိ ကြသည်ကို အရေးမထားတော့။ အနိုင်ရဘို့သာ အဓိကဖြစ်သည်။ ဤမျှ ကိုရဲနောင် နှင့် ခင်မာရီကား တယောက်ကို အလွန့်အလွန် ရင်းနှီးပြီး အနိုင်မခံ မရှုံးမပေး ချင်ကြသော ခဲအို နှင့် ခယ်မ တို့ပင်ဖြစ်သည်။

ကိုရဲနောင် မိန်းမ တင်မာရီ ကား ကိုယ်ဝန် နှင့်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ဝန် ရှိစကတည်းက မအီမသာဖြစ်နေသဖြင့် ညီမ ဖြစ်သူ ခင်မာရီကို အဖေါ်ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ခင်မာရီကာ ယောက်ကျားနဲနဲဆန်သည်။ ကိုရဲနောင်ကို ယောက်ဖ ဟုခေါ်ကာ နင် နဲ့ ငါနဲ့ ပြောသည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိသည်။ ကိုရဲနောင် အပေါ်ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံသည်။ ကိုရဲနောင်ကလည်း ခင်မာရီ ကား ခဲအို နှင့် ခယ်မ မဟုတ်ဘဲ သူငယ်ချင်း များလိုဖြစ်နေတော့သည်။

ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မှ နဲနဲနောနော ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမဟုတ်။ နင့်အမ ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျမှာ စိုးလို့တဲ့ ငါ့ကို အနားတောင် အကပ်မခံဘူး ကစပြီး တင်မာရီ ကိုယ်ဝန်ရှိကတည်းက ကိုရဲနောင် အနားအကပ် မခံသည်ကိုပါ ခင်မာရီကို ပြောပြသည့် အထိ ပွင့်လင်းသည်။ တင်မာရီက ကိုယ်ဝန်ရှိသည့် အချိိန်တွင် ဆက်ဆံမိပါက ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျမည်ကို စိုးရိမ်သည်။ ဆေးပညာအရ မဖြစ်နိုင်သော်လည်း တင်မာရီ စိုးရိမ်မှု့က ခိုင်လုံသဖြင့် ကိုရဲနောင် လက်ခံနေရသည်။ ဤသည်ကို တဖျစ်ဖျစ်ဖြင့် ခင်မာရီကို တိုင်ပြောလို့မဆုံး။ ငါ မလုပ်ပါဘူး ဖက်အိပ်ရုံပါဆိုတောတောာင် နင့်အမ က လက်မခံဟု ပင် ပြောသည်။ ကိုရဲနောင် အဖြစ်ကို ခင်မာရီ စိတ်မကောင်း။ ယောက်ကျားများ အလိုမပြည့်ပါက အပြင်တွင် အပျော်ရှာတတ်သည်ကို ခင်မာရီသိသည်။ သူ့ယောက်ဖ အပြင်တွင် အပျော်ရှာမည်ကို ခင်မာရီ စိုးရိမ်သည်။ သူ့အမကိုလဲ သူမပြောရဲ။

ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ယောက်ဖ အပြင်တွင် အပျော်မရှာအောင် သူမျက်ခြေအပြတ်မခံ။ သူ့ယောက်ဖနား အမြဲသူကပ်နေသည်။ တခါတခါ သူ့ယောက်ဖကို သူကြိမ်းဝါးသည်။ ယောက်ဖ နင်နော် ငါ့အမအနားမကပ်ရလို့ အပြင်မှာ အပျော်ရှာဘို့ မစဉ်းစားနဲ့၊ ငါ သိတာနဲ့ နင့်ကို ငါသတ်မယ် ဘာညာဖြင့် ချိမ်းခြောက်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ ဒါတော့ ငါ အာမမခံဘူး။ ငါက ငတ်နေတာ၊ ငတ်တဲ့သူကတော့ ဘာရရ အကုန်စားမှာဘဲ၊ နင်လဲ ငါစားတဲ့အထဲ ပါသွားမယ် ဘာညာ ဖြင့် စသလို နောက်သလို ပြောတတ်သည်။ ထိုအခါ ခင်မာရီက ယောက်ဖ နင့်နော်နင် ငါ့ကို စားရဲစားကြည့်ပါလား၊ ငါ့လက်နဲ့ နင်အသက်ထွက်သွားမယ် လို့ ပြန်ကြိမ်းဝါးကာ လက်သီးဖြင့် ထိုးသည်။ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီထိုးသည်ကို တဟားဟားရယ်ကာ ရှောင်သည်၊ တိမ်းသည်၊ ထို့နောက် ထွက်ပြေးသည်။

ဒီလိုနှင့် ကိုယ်ဝန်သက်က ရင့်သထက် ရင့်လာသည်။ ခင်မာရီနှင့် ကိုရဲနောင်တို့ ဘစ်စကက်ဘောပွဲလဲ ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ ကိုရဲနောင်လဲ ကြာလာသည်နှင့် အမျှ ဘော်လုံးကို အဓိက မထားတော့ဘဲ လူကို မဲလာသည်။ မဲချင်စရာကောင်းလောက်အောင်လည်း ခင်မာရီက အိုးပင်း ဖွင့်ပေးထားသည်။

ခင်မာရီ ဘောလုံးရသည်ကို ကိုရဲနောင်က နောက်ကအတင်းဖက်ကာ လက်က ရင်သားအစုံကို လာကိုင်သည်။ ကုန်းနေသည့် ခင်မာရီကြောကို နောက်မှ သူ့ကိုယ်လုံးဖြင့် ဖိကာ ဘောလုံးကိုု မလုဘဲ ချွေးစိုနေသည့် လည်တိုင်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုတ်ကာ နမ်းလိုက်သည်။

“ယောက်ဖ နင် နော် နင်”
“ဘာ လဲ ဖေါင်း လို့ ပြောအုံးမလို့လား”
“ဖေါင်းဘဲဟာ နင် ဒီလောက် ပူးထားတာ ငါ ဘယ်လိုသွင်းမလဲ”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရအောင်သွင်းလေ နင်က ဘတ်စကက်ဘော ဆရာကြီးဆို”

ကိုရဲနောင်က သူ့အား ရိသဲ့သဲ့ ဖြင့် ဆရာကြီး ဘဲ ရအောင်သွင်း ဆိုတဲ့ အပြောကြောင့် ဘောလုံးကို ပုတ်ရင်း အတင်းတိုက်ကာ ရုံးထွက်လိုက်သည်။ ခင်မာရီက မော့အရုန်း၊ ကိုရဲနောင်က အငုံ့၊ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ ခင်မာရီ နောက်စေ့က ကိုရဲနောင် နှာနုကို ခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်မိသွားသည်။

“အား”

နှာနုကို အတိုက်ခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုရဲနောင်က အားကနဲ အော်ကာ သွေးတွေ ဖြာကနဲ ဆင်းလာသည်။ နှာနုကို လက်ဖြင့် အုပ်ထားရင်း လက်ကြားထဲမှ သွေးများ စီးကျလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည့် ခင်မာရီမှာ

“ယောက်ဖ ယောက်ဖ သွေးတွေ သွေးတွေ”
“အား အား ငါ့နှာခေါင်းကျိုးသွားပြီလား မသိဘူး နင် စောက်ရမ်း လုပ်ရသလား”
“ဆောရီး ဆောရီး ဆောရီး ယောက်ဖ၊ မတော်တဆ မတော်တဆ၊ ဖွ ဖွ ဖွ ဖွ”

ခင်မာရီက ပြန်ပြောရင်း ခုံတန်းပေါ်က ချွေးသုတ်သည့် ပုဝါကိုပြေးယူကာ ကိုရဲနောင် နှာခါင်းမှ ကျနေသည့် သွေးကို ဖွ ဖွ ဖွ ဖွ နဲ့ အော်ရင်း သုတ်ပေးသည်။ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ သုတ်ပေးသည်ကို ညိိမ်ခံနေရင်း ခံစားချက်ဖြင့် ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။

“ငါ မထိမ်းနိုင်တော့ဘူးဟာ နင့်ကို စားချင်လာပြီ၊ ခု လဲ နင့်ကို စားချင်လို့ ဖြစ်တာ”
“ယောက်ဖနော် ဘာတွေ လာပြောနေလဲ။ ဖြစ်မလား၊ လျှောက်ပြောနေတယ်”
“ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာဘဲ၊ ငါ ဘယ်လောက်ငတ်နေလဲ နင်သိတဲ့ဟာ”
“အာ”
“မ အာ နဲ့ဟာ။ နင် အပျိုကြီး လုပ်မှာဆို၊ ငါ့ကို ပေးစားလဲ နင်ဘာဖြစ်သွားမလဲ”
“ယောက်ဖ နင် ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေလဲ”
“ဘာပြောရမှာလဲ နင် သိသိကြီးနဲ့”
“ဘိုက်ကြီးသွားမှ ပြသနာ ပိုတက်မှာ”
“ဘိုက်မကြီးအောင် ငါလုပ်တတ်ပါတယ်ဟ၊ နင်သာ ငါ့ကို ပေးစား”

တကျီကျီတောင်းနေသော ကိုရဲနောင် ကြောင့် ခင်မာရီ တွေဝေသွားသည်။ ခင်မာရီ တွေဝေနေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ကိုရဲနောင်က

“လာဟာ ဂိုထောင် အပေါ်ထပ်မှာ ရေအတူသွားချိုးမယ်။ ခုချွေးတွေနဲ့ နင့်တကိုယ်လုံး ငံနေတာ၊ ငါတောင် သွေးတိုးတက်မယ်”

ပြောပြောဆိုဆို ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ လက်ကို ဆွဲကာ ကားဂိုထောင် ထဲလှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ခင်မာရီက ကိုရဲနောင် ဆွဲရာနောက် တန်းလန်းပါရင်း

“ယောက်ဖ နော် ယောက်ဖ၊ အာ ပြောလို့လဲ မရဘူး”

ကိုရဲနောင် အငတ်ပြသနာက ဂိုထောင်အပေါ်ထပ်ကို မရောက်တော့၊ ဂိုထောင်ထဲ ရောက်သည်နှင့် ခင်မာရီ ဝတ်ထားသည့် တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်သည်။

“အိုး အိုး”
“လက်မြှောက်ထားပါဟ၊ နင်ကလဲ ဒီလောက်ကြပ်ကြပ်ကြီး ချွတ်ရခက်တယ်”
“ချွေးတွေနဲ့ ကပ်နေတာပါ၊ နင်ကလဲ ဘာတွေဖြစ်ပြီး ဒီလောက်လောနေတာလဲ”
“မရတော့ဘူးဟာ ငါ မရတော့ဘူး ချွတ် ချွတ်”

ကိုရဲနောင် ပြာပြာသလဲ ဖြစ်နေသည့် ရောဂါက ခင်မာရီကိုပါ ကူးစက်သွားသည်ဟု ထင်ရတယ်။ သင့်သည် မသင့်သည် ခင်မာရီ မသိတော့၊ ကိုရဲနောင် ချွတ်မရသည့် သူ့ တီရှပ်ကို သူ့ဖာသာ ကမန်းကတမ်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခင်မာရီ တီရှပ်ချွတ်နေတုန်း ကိုရဲနောင်ကလည်း ခင်မာရီ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီတိုကို ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ လှမ်းချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီကို ဒူးလောက်ထိ ဆွဲချလိုက်ပြီး တဆက်တည်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပါ ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူဝတ်ထားသည့် အားကစားဘောင်းဘီကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ အတူတွဲပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ ငတ်ပြတ်နေသည့် ကိုရဲနောင် ညီလေးက အစာအနံ့ရသလို ခေါင်းထောင်နေသည်။ ထိုနောက် ခင်မာရီကို အတင်းဖက်ကာ အောက်မှ ပင့်ထိုးတော့သည်။

“ဟဲ့ ဟဲ့

အချောင်းကြီး သူ့ပေါင်ကြားလာထိုးသည်ကို အတွေ့အကြုံ မရှိသည့် ခင်မာရီ က တဟဲ့ဟဲ့ နဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ မတ်တတ်ကြီးဆိုတော့ ကိုရဲနောင်ကလည်း ထိုးလို့ အဆင်မပြေ။

“နင့်ပေါင်ကားထားလေဟာ”
“ဘယ်လိုကားမလဲ ဘောင်းဘီနဲ့ တုတ်နေတဲ့ဟာ”
“ချွတ်လိုက်ဟာ”

ခင်မာရီက ဒူးလောက်တွင် တုတ်နေသည့် ဘောင်းဘီကို ခြေနှစ်ဖက် လှုတ်ကာလျှောချပြီး ကျလာသည့် ဘောင်းဘီကို ခြေဖြင့်နင်းကာ ချွတ်လိုက်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ သူ့ ဘောင်းဘီကို ခင်မာရီ ချွတ်သလို ချွတ်သည်။ ခြေထောက်တွေ လွတ်လပ်သွားတောမှ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ ခြေတဖက်ဆွဲပင့်ကိုင်ကာ ခါးကို ဖက်ရင်း အဆင်နဲနဲပြေသွားသည်။

“အ အ ယောက်ဖ ဖြေးဖြေး ဟ ဖြေး ဖြေး”
“အေးပါဟ နင့် ဖျော့ထားပေး အတင်းတောင့် မနေနဲ့”
“နာ တယ် နာ တယ်”
“ခန ခန ဝင်နေပြီ ဝင်နေပြီ”

ကိုရဲနောင်က ပြောလဲပြော ဆတ်ကနဲ အကုန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“အား”
“အေး အကုန်ဝင်သွားပြီ”

ကိုရဲနောင် စကားအဆုံးမှာတော့ ခင်မာရီ ကိုယ်က ပျော့သွားကာ သူ့ကို ဖက်တွယ်လာသည်။

“ကောင်းလိုက်တာဟာ”

ကိုရဲနောင် စကားကို ခင်မာရီ မကြားတော့။

ZG

ာက္ဖ ေယာက္ဖ ေဟ့ မညစ္နဲ႔၊ မညစ္နဲ႔၊ ေဖါင္း ေဖါင္း ဒါ ေဖါင္းေဘာ”
“မေဖါင္းဘူး မေဖါင္းဘူး ငါ ေနာက္ကလုတာ မေဖါင္းဘူး”

အိမ္ေနာက္ကားဂိုေဒါင္ေရွ႕ ဘတ္စ္စကက္ေဘာ တိုင္ေအာက္တြင္ ကိုရဲေနာင္ႏွင့္ သူ႔ခယ္မ ခင္မာရီတို႔ တေယာက္ခ်င္း အႀကိတ္အနယ္ဘတ္စ္စကက္ေဘာယွဥ္ၿပိဳင္ ကစားေနသည့္ အသံမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဘာလုံးပုတ္ေနသည့္ ခင္မာရီကို ကိုရဲေနာင္ အေနာက္က အတင္းကပ္ရင္း ဝင္လုသည္။ ကိုရဲေနာင္ ေနာက္ကဝင္လုသည္ကို ခင္မာရီက ခါးကုန္းကာ ကာထားသည္၊ ကိုရဲေနာင္က မေလၽွာ့၊ ကုန္းေနသည့္ ခင္မာရီကို ေနာက္မွ အတင္းဝင္ပူးရင္း လက္ဖက္က ခါးကိုဖက္ၿပီး ခင္မာရီ ဖင္ကို သူ႔ ေပါင္ၾကားထဲ အတင္းဆြဲကပ္ကာ ေနာက္လက္ဖက္က ပုတ္ေနသည့္ ေဘာလုံးကို လုသည္။ ခင္မာရီက ကိုရဲေနာင္ အတင္းကပ္ေနသည္မို႔ လႈတ္မရျဖစ္ေနကို ေဖါင္း ေဖါင္းႏွင့္ ေအာ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ သူမေဖါင္းမွန္း အတင္းညင္းေနသည္။ ခင္မာရီကလည္း တေဖါင္းေဖါင္း ေအာ္ရင္း လက္တဖက္ကေဘာ္လုံးကို ပုတ္ရင္း လက္တဖက္က လာလုသည့္ သူ႔ေယာက္ဖ လက္ကို တားေနသည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ မေလၽွာ့၊ ခါးကို ဖက္ထားသည့္ လက္က ႐ုတ္တရက္ အရွန္လြန္လာသလိုလိုျဖင့္ ရင္သားကို ေရာက္လာသည္။ ရင္သားကို ကိုင္မိသည္ႏွင့္ ခင္မာရီက ႐ုတ္တရက္ အားျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ကို ကိုယ္လုံးျဖင့္ အေနာက္သို႔ အတင္းဖိတြန္းလိုက္သည္။ တြန္းသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ကိုရဲေနာင္ ကြာအသြားမွာ ခင္မာရီက ကမန္းကမတမ္း ေဘာ္လုံးကို ဂြင္းထဲ ျပစ္ထည့္လိုက္သည္။

“ဂိုး . . . အိပ္ . ဖိုက္၊ ငါ နိုင္ေနၿပီေနာ္ ေယာက္ဖ ဟား ဟား”

ဂြင္းထဲ တန္းဝင္သြားသျဖင့္ ခင္မာရီက ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖင့္ ေအာ္ကာ အမွတ္ေရရင္း ရဲေနာင္ကို မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာသည္။ ရဲေနာင္ ေဘာလုံးရလၽွင္လည္း ထို႔ အတူပင္ ျဖစ္သည္။ ခင္မာရီက ညစ္သည္။ အတင္း ဝင္လုံးသည္။ ကိုရဲေနာင္ ဂိုးသြင္းမရေအာင္ အတင္းဖက္ထားသည္၊ ဆြဲထားသည္။ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အနိုင္မခံ အရႈံးအေပး။ ညစ္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းၾကသည္။ ခႏၲာကိုယ္ခ်င္း ထိမိ ကိုင္မိ ၾကသည္ကို အေရးမထားေတာ့။ အနိုင္ရဘို႔သာ အဓိကျဖစ္သည္။ ဤမၽွ ကိုရဲေနာင္ ႏွင့္ ခင္မာရီကား တေယာက္ကို အလြန႔္အလြန္ ရင္းႏွီးၿပီး အနိုင္မခံ မရႈံးမေပး ခ်င္ၾကေသာ ခဲအို ႏွင့္ ခယ္မ တို႔ပင္ျဖစ္သည္။

ကိုရဲေနာင္ မိန္းမ တင္မာရီ ကား ကိုယ္ဝန္ ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ဝန္ ရွိစကတည္းက မအီမသာျဖစ္ေနသျဖင့္ ညီမ ျဖစ္သူ ခင္မာရီကို အေဖၚေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ခင္မာရီကာ ေယာက္က်ားနဲနဲဆန္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကို ေယာက္ဖ ဟုေခၚကာ နင္ နဲ႔ ငါနဲ႔ ေျပာသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိသည္။ ကိုရဲေနာင္ အေပၚရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံသည္။ ကိုရဲေနာင္ကလည္း ခင္မာရီ ကား ခဲအို ႏွင့္ ခယ္မ မဟုတ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္း မ်ားလိုျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မွ နဲနဲေနာေနာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမဟုတ္။ နင့္အမ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်မွာ စိုးလို႔တဲ့ ငါ့ကို အနားေတာင္ အကပ္မခံဘူး ကစၿပီး တင္မာရီ ကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ကိုရဲေနာင္ အနားအကပ္ မခံသည္ကိုပါ ခင္မာရီကို ေျပာျပသည့္ အထိ ပြင့္လင္းသည္။ တင္မာရီက ကိုယ္ဝန္ရွိသည့္ အခ်ိိန္တြင္ ဆက္ဆံမိပါက ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်မည္ကို စိုးရိမ္သည္။ ေဆးပညာအရ မျဖစ္နိုင္ေသာ္လည္း တင္မာရီ စိုးရိမ္မႈ႔က ခိုင္လုံသျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ လက္ခံေနရသည္။ ဤသည္ကို တဖ်စ္ဖ်စ္ျဖင့္ ခင္မာရီကို တိုင္ေျပာလို႔မဆုံး။ ငါ မလုပ္ပါဘူး ဖက္အိပ္႐ုံပါဆိုေတာေတာာင္ နင့္အမ က လက္မခံဟု ပင္ ေျပာသည္။ ကိုရဲေနာင္ အျဖစ္ကို ခင္မာရီ စိတ္မေကာင္း။ ေယာက္က်ားမ်ား အလိုမျပည့္ပါက အျပင္တြင္ အေပ်ာ္ရွာတတ္သည္ကို ခင္မာရီသိသည္။ သူ႔ေယာက္ဖ အျပင္တြင္ အေပ်ာ္ရွာမည္ကို ခင္မာရီ စိုးရိမ္သည္။ သူ႔အမကိုလဲ သူမေျပာရဲ။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ေယာက္ဖ အျပင္တြင္ အေပ်ာ္မရွာေအာင္ သူမ်က္ေျခအျပတ္မခံ။ သူ႔ေယာက္ဖနား အျမဲသူကပ္ေနသည္။ တခါတခါ သူ႔ေယာက္ဖကို သူႀကိမ္းဝါးသည္။ ေယာက္ဖ နင္ေနာ္ ငါ့အမအနားမကပ္ရလို႔ အျပင္မွာ အေပ်ာ္ရွာဘို႔ မစဥ္းစားနဲ႔၊ ငါ သိတာနဲ႔ နင့္ကို ငါသတ္မယ္ ဘာညာျဖင့္ ခ်ိမ္းေျခာက္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ ဒါေတာ့ ငါ အာမမခံဘူး။ ငါက ငတ္ေနတာ၊ ငတ္တဲ့သူကေတာ့ ဘာရရ အကုန္စားမွာဘဲ၊ နင္လဲ ငါစားတဲ့အထဲ ပါသြားမယ္ ဘာညာ ျဖင့္ စသလို ေနာက္သလို ေျပာတတ္သည္။ ထိုအခါ ခင္မာရီက ေယာက္ဖ နင့္ေနာ္နင္ ငါ့ကို စားရဲစားၾကည့္ပါလား၊ ငါ့လက္နဲ႔ နင္အသက္ထြက္သြားမယ္ လို႔ ျပန္ႀကိမ္းဝါးကာ လက္သီးျဖင့္ ထိုးသည္။ ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီထိုးသည္ကို တဟားဟားရယ္ကာ ေရွာင္သည္၊ တိမ္းသည္၊ ထို႔ေနာက္ ထြက္ေျပးသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ကိုယ္ဝန္သက္က ရင့္သထက္ ရင့္လာသည္။ ခင္မာရီႏွင့္ ကိုရဲေနာင္တို႔ ဘစ္စကက္ေဘာပြဲလဲ ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာသည္။ ကိုရဲေနာင္လဲ ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမၽွ ေဘာ္လုံးကို အဓိက မထားေတာ့ဘဲ လူကို မဲလာသည္။ မဲခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္လည္း ခင္မာရီက အိုးပင္း ဖြင့္ေပးထားသည္။

ခင္မာရီ ေဘာလုံးရသည္ကို ကိုရဲေနာင္က ေနာက္ကအတင္းဖက္ကာ လက္က ရင္သားအစုံကို လာကိုင္သည္။ ကုန္းေနသည့္ ခင္မာရီေၾကာကို ေနာက္မွ သူ႔ကိုယ္လုံးျဖင့္ ဖိကာ ေဘာလုံးကိုု မလုဘဲ ေခၽြးစိုေနသည့္ လည္တိုင္ကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ စုတ္ကာ နမ္းလိုက္သည္။

“ေယာက္ဖ နင္ ေနာ္ နင္”
“ဘာ လဲ ေဖါင္း လို႔ ေျပာအုံးမလို႔လား”
“ေဖါင္းဘဲဟာ နင္ ဒီေလာက္ ပူးထားတာ ငါ ဘယ္လိုသြင္းမလဲ”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရေအာင္သြင္းေလ နင္က ဘတ္စကက္ေဘာ ဆရာႀကီးဆို”

ကိုရဲေနာင္က သူ႔အား ရိသဲ့သဲ့ ျဖင့္ ဆရာႀကီး ဘဲ ရေအာင္သြင္း ဆိုတဲ့ အေျပာေၾကာင့္ ေဘာလုံးကို ပုတ္ရင္း အတင္းတိုက္ကာ ႐ုံးထြက္လိုက္သည္။ ခင္မာရီက ေမာ့အ႐ုန္း၊ ကိုရဲေနာင္က အငုံ႔၊ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ခင္မာရီ ေနာက္ေစ့က ကိုရဲေနာင္ ႏွာႏုကို ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္မိသြားသည္။

“အား”

ႏွာႏုကို အတိုက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ကိုရဲေနာင္က အားကနဲ ေအာ္ကာ ေသြးေတြ ျဖာကနဲ ဆင္းလာသည္။ ႏွာႏုကို လက္ျဖင့္ အုပ္ထားရင္း လက္ၾကားထဲမွ ေသြးမ်ား စီးက်လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ ခင္မာရီမွာ

“ေယာက္ဖ ေယာက္ဖ ေသြးေတြ ေသြးေတြ”
“အား အား ငါ့ႏွာေခါင္းက်ိဳးသြားၿပီလား မသိဘူး နင္ ေစာက္ရမ္း လုပ္ရသလား”
“ေဆာရီး ေဆာရီး ေဆာရီး ေယာက္ဖ၊ မေတာ္တဆ မေတာ္တဆ၊ ဖြ ဖြ ဖြ ဖြ”

ခင္မာရီက ျပန္ေျပာရင္း ခုံတန္းေပၚက ေခၽြးသုတ္သည့္ ပုဝါကိုေျပးယူကာ ကိုရဲေနာင္ ႏွာခါင္းမွ က်ေနသည့္ ေသြးကို ဖြ ဖြ ဖြ ဖြ နဲ႔ ေအာ္ရင္း သုတ္ေပးသည္။ ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီ သုတ္ေပးသည္ကို ညိိမ္ခံေနရင္း ခံစားခ်က္ျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။

“ငါ မထိမ္းနိုင္ေတာ့ဘူးဟာ နင့္ကို စားခ်င္လာၿပီ၊ ခု လဲ နင့္ကို စားခ်င္လို႔ ျဖစ္တာ”
“ေယာက္ဖေနာ္ ဘာေတြ လာေျပာေနလဲ။ ျဖစ္မလား၊ ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္”
“ဘာလို႔ မျဖစ္ရမွာဘဲ၊ ငါ ဘယ္ေလာက္ငတ္ေနလဲ နင္သိတဲ့ဟာ”
“အာ”
“မ အာ နဲ႔ဟာ။ နင္ အပ်ိဳႀကီး လုပ္မွာဆို၊ ငါ့ကို ေပးစားလဲ နင္ဘာျဖစ္သြားမလဲ”
“ေယာက္ဖ နင္ ဘာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနလဲ”
“ဘာေျပာရမွာလဲ နင္ သိသိႀကီးနဲ႔”
“ဘိုက္ႀကီးသြားမွ ျပသနာ ပိုတက္မွာ”
“ဘိုက္မႀကီးေအာင္ ငါလုပ္တတ္ပါတယ္ဟ၊ နင္သာ ငါ့ကို ေပးစား”

တက်ီက်ီေတာင္းေနေသာ ကိုရဲေနာင္ ေၾကာင့္ ခင္မာရီ ေတြေဝသြားသည္။ ခင္မာရီ ေတြေဝေနသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကိုရဲေနာင္က

“လာဟာ ဂိုေထာင္ အေပၚထပ္မွာ ေရအတူသြားခ်ိဳးမယ္။ ခုေခၽြးေတြနဲ႔ နင့္တကိုယ္လုံး ငံေနတာ၊ ငါေတာင္ ေသြးတိုးတက္မယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီ လက္ကို ဆြဲကာ ကားဂိုေထာင္ ထဲလွမ္းဝင္လိုက္သည္။ ခင္မာရီက ကိုရဲေနာင္ ဆြဲရာေနာက္ တန္းလန္းပါရင္း

“ေယာက္ဖ ေနာ္ ေယာက္ဖ၊ အာ ေျပာလို႔လဲ မရဘူး”

ကိုရဲေနာင္ အငတ္ျပသနာက ဂိုေထာင္အေပၚထပ္ကို မေရာက္ေတာ့၊ ဂိုေထာင္ထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ခင္မာရီ ဝတ္ထားသည့္ တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္သည္။

“အိုး အိုး”
“လက္ေျမႇာက္ထားပါဟ၊ နင္ကလဲ ဒီေလာက္ၾကပ္ၾကပ္ႀကီး ခၽြတ္ရခက္တယ္”
“ေခၽြးေတြနဲ႔ ကပ္ေနတာပါ၊ နင္ကလဲ ဘာေတြျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ေလာေနတာလဲ”
“မရေတာ့ဘူးဟာ ငါ မရေတာ့ဘူး ခၽြတ္ ခၽြတ္”

ကိုရဲေနာင္ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ေနသည့္ ေရာဂါက ခင္မာရီကိုပါ ကူးစက္သြားသည္ဟု ထင္ရတယ္။ သင့္သည္ မသင့္သည္ ခင္မာရီ မသိေတာ့၊ ကိုရဲေနာင္ ခၽြတ္မရသည့္ သူ႔ တီရွပ္ကို သူ႔ဖာသာ ကမန္းကတမ္း ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ခင္မာရီ တီရွပ္ခၽြတ္ေနတုန္း ကိုရဲေနာင္ကလည္း ခင္မာရီ ဝတ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီတိုကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ကာ လွမ္းခၽြတ္သည္။ ေဘာင္းဘီကို ဒူးေလာက္ထိ ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး တဆက္တည္း အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီပါ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူဝတ္ထားသည့္ အားကစားေဘာင္းဘီကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီပါ အတူတြဲၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္၊ ငတ္ျပတ္ေနသည့္ ကိုရဲေနာင္ ညီေလးက အစာအနံ့ရသလို ေခါင္းေထာင္ေနသည္။ ထိုေနာက္ ခင္မာရီကို အတင္းဖက္ကာ ေအာက္မွ ပင့္ထိုးေတာ့သည္။

“ဟဲ့ ဟဲ့

အေခ်ာင္းႀကီး သူ႔ေပါင္ၾကားလာထိုးသည္ကို အေတြ႕အၾကဳံ မရွိသည့္ ခင္မာရီ က တဟဲ့ဟဲ့ နဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ မတ္တတ္ႀကီးဆိုေတာ့ ကိုရဲေနာင္ကလည္း ထိုးလို႔ အဆင္မေျပ။

“နင့္ေပါင္ကားထားေလဟာ”
“ဘယ္လိုကားမလဲ ေဘာင္းဘီနဲ႔ တုတ္ေနတဲ့ဟာ”
“ခၽြတ္လိုက္ဟာ”

ခင္မာရီက ဒူးေလာက္တြင္ တုတ္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီကို ေျခႏွစ္ဖက္ လႈတ္ကာေလၽွာခ်ၿပီး က်လာသည့္ ေဘာင္းဘီကို ေျချဖင့္နင္းကာ ခၽြတ္လိုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ သူ႔ ေဘာင္းဘီကို ခင္မာရီ ခၽြတ္သလို ခၽြတ္သည္။ ေျခေထာက္ေတြ လြတ္လပ္သြားေတာမွ ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီ ေျခတဖက္ဆြဲပင့္ကိုင္ကာ ခါးကို ဖက္ရင္း အဆင္နဲနဲေျပသြားသည္။

“အ အ ေယာက္ဖ ေျဖးေျဖး ဟ ေျဖး ေျဖး”
“ေအးပါဟ နင့္ ေဖ်ာ့ထားေပး အတင္းေတာင့္ မေနနဲ႔”
“နာ တယ္ နာ တယ္”
“ခန ခန ဝင္ေနၿပီ ဝင္ေနၿပီ”

ကိုရဲေနာင္က ေျပာလဲေျပာ ဆတ္ကနဲ အကုန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အား”
“ေအး အကုန္ဝင္သြားၿပီ”

ကိုရဲေနာင္ စကားအဆုံးမွာေတာ့ ခင္မာရီ ကိုယ္က ေပ်ာ့သြားကာ သူ႔ကို ဖက္တြယ္လာသည္။

“ေကာင္းလိုက္တာဟာ”

ကိုရဲေနာင္ စကားကို ခင္မာရီ မၾကားေတာ့။