ကမ်းခြေ

ကျနော့်ကို တော်တော် ခေါင်းစားသွားအောင် ဖန်တီးလိုက်သူက တခြားသူ မဟုတ်ဘူး။ ကိုဇော်ကြီးရယ်။ နေပြည်တော်မှာ လုပ်တဲ့ အစည်းအဝေးတစ်ခုကို ကျနော် သွားတက်ပြီး ပြန်လာတာမှ မနေ့ညက ရှိသေး။ ဒီနေ့ မနက် ရုံးခန်းရောက်တော့ ကျနော့်ကို သူ့အခန်းထဲ ခေါ်ပြီး ပြောတာ …။

“ကိုထွန်းထွန်းရာ .. ကျနော်လဲ ရက်ကို သေချာလုပ်တာပဲ .. အခုက ဟိုဘက်က လက်မှတ်ထိုးမယ်ဆိုတဲ့ ဗီယက်နမ်အဖွဲ ့က ဒါရိုက်တာတစ်ယောက်က စနေနေ့ကို ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေဘူးဆိုလို့ နောက်တစ်ရက် ဆုတ်လိုက်ရတာ”
“အဲဒါက ပြသနာ မရှိဘူး .. ကျနော် ရှိမနေလို့ မဖြစ်ဘူးလားဗျာ .. ကိုဇော်ကြီးတို့ပဲ လုပ်လိုက်လေ”
“အာ .. မဖြစ်လို့ပေါ့ဗျာ .. အဲဒါက ကျနော်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော် ကိုထွန်းထွန်း .. အမ်ဒီက ပြောတာ .. ကိုထွန်းထွန်း အဆင်မပြေရင် သူနဲ့တွေ့ပြီး ဝင်ပြောမလား”

ကိုဇော်ကြီးက အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ ကျနော် နဲနဲတွန့်သွားတယ်။ တွန့်သွားတယ်ဆိုတာ အမ်ဒီ ဦးနောင်ခွန်ရဲနဲ့ ပြောရမှာ ကြောက်လို့မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်ယူထားတဲ့ တာဝန်ကြောင့်။ ကျနော်က ဒီကန်ပနီမှာ ယူထားတာက အော်ပရေးရှင်းအပိုင်းလေ။ အခုဟာက ကျနော်တို့ ကန်ပနီနဲ့ လုပ်ငန်းကြီးလုပ်ဖို့ ပြောထားတဲ့ ဗီယက်နမ်က နာမည်ကြီး ကန်ပနီနဲ့ စာချုပ်လက်မှတ်ထိုးပွဲ။ MOU ပေါ့ဗျာ။ အဲဒီမှာ ကျနော် ရှိမနေရင် သိပ်တော့ မလွယ်လှဘူး။ အော်ပရေးရှင်းပိုင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး Technically ပြောစရာတွေက ရှိနေမှာ သေချာတယ်။ ပြောရမယ်ဆို ဒီအဖွဲ့နဲ့က သေချာ ချိတ်ထားရတာ။ အဆင်မပြေလို့ မဖြစ်ဘူး။ သူတို့ကို လိုက်နေတဲ့ တခြားသော ကန်ပနီတွေက မြန်မာနိုင်ငံထဲမှာ အများကြီးလေ။

“ဟူး .. ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူးဗျာ”
“ဒီလိုလုပ်ပါလား .. ညနေမတိုင်ခင် MOU ကိစ္စက ပြီးသွားမှာပဲဗျာ .. အဲဒီမှာ ခင်ဗျားလိုက်သွားပေါ့ .. ချောင်းသာထိရောက်အောင် ကားမမောင်းချင်ဘူးဆိုရင် ကန်ပနီက ဒရိုက်ဘာကို ခေါ်သွားပါလား”

Business Development ပိုင်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော်နဲ့ ရာထူးတူတဲ့ ကိုဇော်ကြီးက ဒီလိုအကြံပေးလိုက်ပေမယ့် ကျနော် သူ့အကြံကိုလည်း သိပ်သဘောမကျဘူး။ ကန်ပနီက ဒရိုင်ဘာကို ခေါ်မသွားချင်လို့ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ရဲ ့ပါစင်နယ်ကိစ္စအတွက် ကန်ပနီက လူတွေကို မသုံးချင်တာ။ ရုံးမှာရှိတဲ့ တခြားသူတွေ ဒါမျိုးလုပ်နေကြတာ သူတို့ဟာသူတို့ လိပ်ပြာလုံပေမယ့် ကျနော်ကတော့ မရဘူးဗျ။ တတ်နိုင်ရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ အေးအေးဆေးဆေး သန့်သန့်လေး နေချင်တာ။

ပြသနာက ဒီလိုပါ။ ကျနော်က နေပြည်တော်ကနေ ပြန်လာ၊ ရန်ကုန်ရောက်ရင် စနေနေ့မှာ လုပ်မယ့် လက်မှတ်ထိုးပွဲတက်၊ ပြီးတာနဲ့ အဲဒီနေ့ညမှာ ချောင်းသာကို ကျနော့်ရဲ ့သက်ဆိုင်သူနဲ့ ခရီးထွက်မယ်ဆိုပြီး အစီအစဉ်လုပ်ထားတာ။ ချောင်းသာက တစ်နှစ်ကို အနည်းဆုံးတစ်ခေါက်လောက်တော့ ဒီလိုမျိုး သွားနေကြ။ တကယ်ဆို အခုရောက်နေတဲ့ လပိုင်းမှာ အရင်နှစ်တွေတုန်းကဆို ကျနော်တို့ ချောင်းသာ သွားပြီးတာတောင် ကြာလှပေါ့။ အခုက ကျနော်က အလုပ်များနေတာနဲ့ သွားဖို့အရေးကို နေ့ရွှေ ့လိုက်၊ ညရွှေ ့လိုက် ဖြစ်နေတာ။ သက်ဆိုင်သူကလည်း ကျနော်နဲ့ တွေ့တိုင်း တကျီကျီနဲ့ ပြောနေတာ။ သူကလည်း တခြားကြောင့်တော့ မဟုတ်ဘူး။ ညီမလုပ်တဲ့သူနဲ့ အဲဒီညီမရဲ ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ကျနော်တို့နဲ့အတူ လိုက်ချင်နေတာ။ အဲဒါကြောင့် အခုလို လာမယ့်စနေနေ့မှာ သွားမယ်ဆိုပြီး အတိအကျ အသေအချာ စီစဉ်ပြီးမှ ကျနော် လိုက်မလာနိုင်ဘူးဆိုရင် အကြီးအကျယ်ကွိုင်ဗျ။ ကိုပန်းရိုင်းစကားနဲ့ဆို အေးအေးဆေးဆေး ဇိမ်နဲ့ဆွဲစားဖို့ စဉ်းစားထားတဲ့ အာပုံလေးလည်း ငတ်မဲ့သဘောပဲ .. ဟီး ;D

ရုံးခန်းအပြင်ဘက်ထွက်ပြီး လက်ရှိ ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ အခက်အခဲကို သက်ဆိုင်သူကို ဖုန်းနဲ့ သံတော်ဦး တင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ..

“အာ .. အဲဒါကတော့ ကိုကြီးက မမိုက်တာပဲ .. အသေအချာ စီစဉ်ထားတာကို .. ငယ်ငယ်တို့တောင် ရုံးကနေ ခွင့်ယူထားတာ .. ဟိုဘက်က ဟိုတယ်ကလည်း ဒီအချိန်ရဖို့ မနည်းပြောထားရတာကို .. sea view ရဖို့ကို ဘယ်နှစ်ရက်လောက် ကြိုပြောထားရလဲ သိတာပဲဟုတ်”

ညံစီညံစီနဲ့ ထွက်လာတဲ့ ကျနော့် သက်ဆိုင်သူရဲ ့အသံက စိတ်ကောက်တယ်လို့ ပြောရမလား၊ စိတ်ပျက်တယ်လို့ ပြောရမလား မသိတဲ့ အသံနဲ့ဗျ။ ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်ပါတယ်လေ။ အခုဟာက ကိုယ်တွေနှစ်ယောက်ထဲ သွားတာမဟုတ်ဘူး။ သူ့ညီမနဲ့ တခြားတစ်ယောက်ပါဦးမှာ မှတ်လား။ ကိုယ့်အချင်းချင်းက ပြန်ညှိလို့ရတယ်ဆိုရင်တောင်မှ တခြားသူကို အားနာရဦးမှာလေ။ ကျနော်လည်း ချက်ချင်း ဘာမှ ပြန်မဖြေနိုင်သေးဘဲ ခေါင်းလေးစောင်း၊ မျက်ခုံးတစ်ဖက်ကို လက်ညိုးလေးကွေးကာ ပွတ်ရင်း ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရတယ်။ အဲဒီမှာ အကြံတစ်ခု စဉ်းစားလို့ရတာနဲ့ ..

“ဒီလိုလုပ်ပါလား သဲရယ် .. သဲတို့ အရင်သွားလိုက်လေ .. ကိုယ်တစ်ရက်နောက်ကျပြီး လိုက်လာခဲ့မယ်ရော .. သဲတစ်ယောက်ထဲမှ မဟုတ်တာ .. ငယ်ငယ်တို့ပါနေမှာပဲလေ .. သဲတို့ ညီအစ်မတွေ ၊ မိန်းကလေးတွေ အချင်းချင်း ကဲလို့လဲ ရတာပေါ့ .. တစ်ရက်ထဲပဲ ဟုတ်စာ”

ကျနော့် စကားကြားတော့ သက်ဆိုင်သူက စဉ်းစားသလိုနဲ့ ငြိမ်သွားတယ်ဗျ။ တအောင့်လောက်ကြာမှ လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ဘာပြန်ပြောတယ်မှတ်လဲ။ သဲက ကိုကြီးနဲ့မှ ကဲချင်တာတဲ့ .. အဟဲ .. အဲ့လို အဲ့လိုဗျ :)။ ကျနော့်ထက် ငါးနှစ်နီးပါးလောက်ငယ်တဲ့ ကျနော့်သက်ဆိုင်သူက တစ်ခါတစ်ခါ အဲ့လို ချွဲတတ်တယ်ဗျ။ ဖုန်းထဲမှာတင် မဟုတ်ဘူး။ အိပ်ရာပေါ်မှာလဲ အတူတူပဲ။ ဟဲ .. ဟဲ .. ဆန္ဒမစောပါနဲ့ ကိုယ့်ဆြာတို့ရယ် .. ဒီအကြောင်းတွေ တဖြေးဖြေးခြင်းနဲ့ ရောက်လာမှာပါ။ 😉

သက်ဆိုင်သူနဲ့ ကျနော် ဖုန်းတော်တော်ပြောဖြစ်လိုက်တယ်။ အဓိကကတော့ သူ့နားလည်အောင် ကျနော့်အလုပ်အကြောင်း ရှင်းပြလိုက်တာပါ။ ပြေပြေလည်လည်နဲ့ ရှင်းပြလိုက်တော့လည်း သူက နားလည်ပေးပါတယ်။ ဒါက ဒီကိစ္စမှ မဟုတ်ပါဘူး။ အလုပ်ကိစ္စအကြောင်းပြပြီး အမ်ဒီတို့ ကာရာအိုကေသွားလို့ ကျနော် လိုက်သွားရင်တောင် သူက နားလည်ပေးပါတယ်။ Provided that ကျနော် ဘာလုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ သူ့ကို ပြန်ပြောရင်ပေါ့လေ … အ ဟင်း ဟင်း 😀

ဖုန်းပြောပြီးတဲ့နောက်တော့ ကျနော် တော်တော်အလုပ်များသွားတယ်။ စနေနေ့ညမှာ သွားဖို့ စီစဉ်ထားတဲ့ Tour Company ကို အရင်ဖုန်းဆက်ရတယ်။ ကျနော်တို့က ချောင်းသာကို Express ကားနဲ့ သွားဖို့ စီစဉ်ထားကြတာ။ ချောင်းသာထိ ကျနော့်ကားနဲ့ မောင်းသွားလို့ရပေမယ့် ကျနော်က High Way ကို မမောင်းချင်ဘူး။ နေ့တစ်ဓူဝ ရုံးတက်ရုံးဆင်းကို ကားမောင်းနေရတာဆိုတော့ အပန်းဖြေ ခရီးထွက်မယ့်အချိန်မှာ ကားမောင်းမနေချင်ဘူးလေ။ ဒါကို သက်ဆိုင်သူကလည်း သိပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် Express Bus ကောင်းကောင်း .. Scania ကား နဲ့ သွားဖို့ စီစဉ်ထားကြတာ။

နဲနဲတော့ Tour Company နဲ့ စကားပြောလိုက်ရပေမယ့် ကံကောင်းချင်တော့ တနင်္ဂနွေနေ့မှာ ထွက်မယ့် ကားတစ်စီးမှာ နေရာက ကျန်သေးတယ်။ သိပ်ကောင်းကောင်းတော့ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ဆုံးတန်းပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က ရွေးမနေတော့ပါဘူး။ သူတို့က ပိုက်ဆံအပိုမတောင်းဘဲ စီစဉ်ပေးတာတောင် မဆိုးလှဘူး မဟုတ်လား။ ပိုက်ဆံပေးဆိုလည်း အမှန်ကတော့ ပေးနိုင်ပါတယ်။ အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင် ကျနော့်ကိုယ့်ကားကိုယ်မောင်းပြီး လိုက်သွားရမှာလေ။ ဒါက အဓိက ကျပါတယ်။ အခုတော့ တစ်ရက်နောက်ကျတာပဲ ရှိတယ်။ ကျန်တာက မူလ စီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ …

Tour Company နဲ့ သေချာပြောပြီးလို့ ဖုန်းချလိုက်တာနဲ့ ကိုယ့်ရုံးခန်းထဲမှာ ထိုင်ရင်း လက်သီးလက်မောင်းတန်းရင်း ကြွေးကြော်မိတယ်

ရေး … ပင်လယ်ကြီးရေ .. ကိုယ်လာပြီဟေ့ !!!

++++++++++++

တော်တော်တော့ အလုပ်များသွားတယ်ဗျာ။ အခမ်းအနားလုပ်တဲ့ Ballroom ထဲမှာ Sedona က ဘာတွေ ကြွေးတယ်တောင် သေချာ မသိလိုက်ပါဘူး။ မှတ်မှတ်ရရ MOU ကို လက်မှတ်ရေးထိုးပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ဟိုဘက်ကလူတွေ၊ ကို်ယ့်ကန်ပနီကလူတွေနဲ့ ၀ိုင်ချို သောက်မိတာပဲ ရှိတယ်။ ဟိုဘက်နဲ့ တစ်ခွက်၊ ဒီဘက်နဲ့ တစ်ခွက် .. နှစ်ခွက်ထဲပါ။ အခမ်းအနားနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျနော် လျှောက်ပြောမနေတော့ပါဘူး။ ကျနော် ပြောချင်တာနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ အကြောင်းအရာလေး .. ခင်ဗျားတို့ စိတ်ဝင်စားမယ့် ဟာလေးတွေဆီပဲ သွားကြရအောင် … ။

ဖိတ်ကြားထားလို့ တက်ရောက်လာတဲ့ လူတွေထဲမှာ ကျနော်တို့ ကန်ပနီဘက်မှာ ကျနော် မသိတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို မြင်မိတယ်ဗျ။ အင်း .. သတိထားမိတယ်လို့ ပြောရင် ပိုမှန်နေမလား မသိဘူး …။

ပုံမှန်ဆို ဒီလိုမျိုးပွဲကို လာလေ့ရှိတဲ့သူတွေက အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့ လာကြတာ များပါတယ်။ နိုင်ငံခြား ကန်ပနီနဲ့ စာချုပ်လက်မှတ်ထိုးပွဲ မဟုတ်လား။ ကျနော်တောင်မှ အကောင်းစားအနောက်တိုင်းဝတ်စုံ အနက်ရောင် ဝတ်ထားတာလေ။ အမ်ဒီအပါအဝင် တခြားသူတွေလည်း ဒီလိုပဲ။ ရုံးက ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေကတော့ သူတို့ ဝတ်စုံ ကုတ်နဲ့ ဒူးဖုံးယုံရှည်တဲ့ စကတ်လေးတွေကို ကိုယ်စီနဲ့ပေါ့။ အမ်ဒီ ပီအေကတော့ အပေါ်အောက်ဝမ်းဆက် ဂါဝန်ရှည်နဲ့။ အဲ့လို .. အဲ့လို .. သူသူကိုယ်ကိုယ် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကို ဝတ်ထားတဲ့အချိန်မှာ အဲဒီကောင်မလေးက ဗမာရိုးရာဝတ်စုံ အဝါရောင်လေးကို စတိုင်လ်ကျကျနဲ့ ဝတ်ထားတာ။

ပွဲနေပွဲထိုင်သွားရင် ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ အမျိုးသမီးဝတ်စုံ အကောင်းစားကို ကိုယ်တိုင်းနဲ့ အတိအကျ ချုပ်ထားမှန်း မိန်းကလေးပီသတဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေကို အပြည့်အဝမြင်နေရတာနဲ့ သိသာနေတယ်ဗျာ။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ အသားဖြူဖြူလေးနဲ့ လှတာက အတော်လှတဲ့ ကောင်မလေး။ ဝတ်ထားတဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီက လက်ပြတ်ဆိုတော့ ဝင်းဝါဖြူဖွေးနေတဲ့ လက်မောင်းသား ဖွေးဖွေးလေးတွေကို မြင်နေရတာကိုက ရင်ခုန်ချင်စရာကောင်းနေတယ်။ ခါးကလေးကလည်း သေးသေးကျင်ကျင်လေး ဖြစ်သလို၊ ဝမ်းပြင်သားလေးက ချပ်ချပ်လေးနဲ့ ဆိုတော့ ရင်ဖုံးအကျ ႌရဲ ့အောက်မှာ ရုန်းကန်ကြွတက်မလို ဖြစ်နေတဲ့ ရင်ကချီချီလေးရယ် (ကိုယ့်ဆြာတို့ ကိုယ်လုံးလှတဲ့ မြန်မာကောင်မလေးတွေ ဗမာဝတ်စုံဝတ်ထားတာ မြင်ဖူးရင် ကျနော်ပြောနေတာ မျက်စိထဲ မြင်ကြမှာပါ)

အရပ်ကလေးကလည်း မနိမ့်မမြင့်နဲ့ အနေတော်လေးရယ်။ ကျနော် သဘောကျမိတာက ကောင်မလေးက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေး ဖြစ်နေတာကို။ ကြီးလာရင်တော့ ဒီလို ခန္ဓာကိုယ်မျိုးက ဘယ်လိုနေမယ် မသိပေမယ့် အခုလို အသက်၂ဝကျော်လောက် ပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ မြင်လိုက်တာနဲ့ ဖီးလ်တက်စေတာဗျ။ တင်းတင်းရင်းရင်လေး ပတ်ထားတဲ့ ထမိန်စကတ်လေးရဲ ့အောက်မှာ ရှိတဲ့ တင်အိုးတွေအကြောင်းတော့ အထူးတလည် ပြောမနေတော့ပါဘူး။ ကိုပန်းရိုင်း အင်မတန်မှ ကြိုက်တယ်ဆိုတဲ့ ကျန်းမာရေးကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အတန်းအစားထဲမှာ ထိပ်ဆုံးက ပါတယ်လို့ ပြောရမယ်။

ကျနော် သေချာ နားမလည်တာက ဒီကောင်မလေးက ကိုယ့်ကန်ပနီက ဖြစ်နေတာပဲ။ ဝန်ထမ်းလား ဘာလားတော့ ကျနော်လည်း သေချာ မသိဘူး။ အမ်ဒီနားမှာ ကပ်နေပြီး လိုအပ်တဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေ လုပ်ပေးနေတာ တွေ့တယ်။ အကယ်၍ နောက်ထပ်ခန့်လိုက်တဲ့ ဝန်ထမ်းဆိုရင်တော့ ကျနော်တော့ ရုံးချုပ်ပြန်ချင်တော့တာပဲ .. ဟီး ;D။ ပထမဦးဆုံး အကြိမ် အောပရေးရှင်းဘက်ကနေ ရုံးချုပ်ပြောင်းဖို့ ဆန္ဒဖြစ်တာ ဒီတစ်ခါပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ ကိုဇော်ကြီး သိရင်တော့ ဘာပြောမလဲ မသိဘူး။

တကယ်လည်း ကိုဇော်ကြီးက ပြောပါတယ် .. ကျနော် သွားပြီး အဝါရောင်ကောက်ကြောင်းလေး အကြောင်း အစ်ကြည့်သလိုနဲ့ မေးတဲ့အခါမှာလေ

“ဟ .. မင်း မသိဘူးလား … အမ်ဒီရဲ ့တူမ နန်းယွန်းဝေဆိုတာ .. ကောင်မလေးက စလုံးကနေ စီးပွားရေးဘွဲ့တစ်ခုနဲ့ ကျောင်းပြီးလာတာ .. အဲဒါ ကန်ပနီမှာ အလုပ်ဝင်မလို့လေ .. အမ်ဒီ ပီအေအနေနဲ့ .. ဘာလဲ အားလုံးထဲမှာ ပေါ်ပေါ်လွင်လွင် ဖြစ်နေလို့ မျက်စိကျနေတာလား”
“အာ .. မဟုတ်ပါဘူး .. ကိုဇော်ကြီးရာ .. ကျနော်က ထူးဆန်းနေလို့ပါ .. အမ်ဒီ ပီအေ ထပ်ခန့်မယ်လို့ မထင်ဘူး .. မဝါက ဘာဖြစ်လို့လဲ”

မဝါဆိုတာ ၀ါ၀ါမောင်ဆိုတဲ့ အမ်ဒီ ပီအေ။ ဂါဝန်ရှည် ဝတ်ထားတယ်ဆိုတဲ့တစ်ယောက်လေ။ အသက်၃၅လောက် ရှိပေမယ့် မပျက်စီးတဲ့ အနေအထားရှိတဲ့ အမျိုးသမီး။

“ရှူး .. တိုးတိုး .. ငါ့လူ .. တစ်ချို ့ကိစ္စတွေ ကိုယ်ဝင်မပါတာကောင်းတယ် .. တော်ကြာ ကြားကနေ ဆားညှပ်နေမယ်”
“အော် .. ဒီလိုလား .. အင်းပါ .. မမေးတော့ပါဘူး”

ကိုဇော်ကြီးနဲ့ အဲ့လို ပြောပြီးတဲ့နောက် ကျနော်လည်း ခံတွင်းချဉ်လာတာနဲ့ ခန်းမထဲကနေ ထွက်ပြီး၊ အပြင်မှာ စီးကရက်သောက်ဖို့ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကျနော် ရှိနေတဲ့ နေရာမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက် တော်တော်ပေါက်ကွဲနေတဲ့ အသံနဲ့ ဖုန်းပြောနေတာကို ကြားရပါရော။ ကျနော့်ကို နောက်ကျောပေးထားလို့ ကျနော်ရောက်နေတာ သူမ မသိလောက်ဘူး။ ဖုန်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင် .. နားနားကပ်ထားပြီး၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်က လက်ဟန်အပြည့်နဲ့လှုပ်ရှားပြီး ဖုန်းထဲကလူကို အားရပါးရ ကောနေတာဗျ။

တခြားသူ မဟုတ်ဘူး .. နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ အဝါရောင်ဝမ်းဆက် ဝတ်စုံလေးနဲ့ ရှမ်းမချောလေးရယ်လေ …

“ဒါကတော့ သွေးကမမိုက်တာ .. သေချာစီစဉ်ထားပြီးမှ ဘာအထာလဲ .. အိမ်မပိုင်ဘူးဆိုလဲ ဂေါ်လီမလုပ်နဲ့လေ .. ယွန်းတောင်မှ ဘယ်လောက်အထိ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လုပ်ထားရတယ်ဆိုတာ သွေးအသိပဲ”
“………………..”
“အို .. တော်ပြီ .. တော်ပြီ .. ဘာမှ လာရှင်းပြမနေနဲ့ .. လိုက်မှာလား မလိုက်ဘူးလား တစ်ခွန်းထဲသာ ပြော .. ယွန်း သည်းမခံနို်င်တော့ဘူး”
“………………….”
“ဘာမှ တောင်းပန်စရာမလိုဘူး … ယွန်းကတော့ သွေးမပါလဲ သွားမှာပဲ .. အကြီးအကျယ် စီစဉ်ထားတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကို ဒီလိုမျိုးတော့ အပျက်မခံနိုင်ဘူး”

လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြောနေယုံမက ကိုယ်လုံးလေးကပါ သိမ့်သိမ့်တုန်နေလို့ ဒီကောင်မလေး တော်တော်စိတ်ဆိုးနေမှန်း ကျနော် သိလိုက်တယ်။ တကယ်ဆို ကျနော် ဒီနေရာက လှည့်ထွက်သွားသင့်တာပါ။ ဒါ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ ့ အတွင်းရေးကိစ္စ မဟုတ်လား။ ချောင်းမြောင်းပြီး နားထောင်မနေသင့်ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ့ ဒီရှမ်းမချောလေး စိတ်ဆိုးနေတဲ့ မျက်နှာလေးကို တစ်ချက်လောက်တော့ မြင်ချင်သေးတယ် (dark desire ပေါ့ဗျာ .. လေယာဉ်ပေါ်မှာ လေယာဉ်မယ်လေး အစားအသောက်လာချပေးတဲ့အချိန် တစ်ချက်လောက် ဖမ်းရှိုးချင်တဲ့သဘောမျိုးလေ .. အဟီး)။ အဲဒါနဲ့ မီးညှိ်ထားတဲ့ ဆေးလိပ်ကို မသောက်သေးဘဲ မသိမသာနဲ့ ကိုယ်ကိုရွှေ ့ပြီး နန်းယွန်းဝေနဲ့ ဘေးတိုက်အနေအထားရောက်အောင် ပြောင်းလိုက်တယ်။

ဖြစ်ချင်တော့ ကျနော်က နေရာအပြောင်း နန်းယွန်းဝေကလည်း ဖုန်းပြောတာကို ဖြတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုနောက်ကို ချာခနဲ လှည့်လိုက်တာဗျာ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားနဲ့ ဖြစ်သွားတဲ့အချိန် သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူဝင်းနေတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးရဲ ့ ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက်ဟာ ဆိုးထားတဲ့ ပန်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းနီလေး နီးပါးအတိုင်းတောင် ဖြစ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် လှတာကတော့ဗျာ တော်တော်လေးကို လှတယ်လို့ ပြောရမယ်။ မိန်းမလှလေးတွေ စိတ်ဆိုးရင် လှအောင်လည်း စိတ်ဆိုးတတ်တာပဲလားဗျ။ ကျနော့်ရှေ ့မှာ အံ့အားသင့်တဲ့ဟန်နဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ နန်းယွန်းဝေက သက်သေခံနေတယ်။ ကင်မရာသာ ရှိလို့ကတော့ အဲ့ဒီ မျက်နှာလေးကို သေချာပေါက် ဒုံပတ် ရိုက်ထားချင်လိုက်တာ …။

“ဆောရီးဗျာ .. ကျနော်က ဆေးလိပ်သောက်ဖို့ ထွက်လာတာ”

အခုထက်ထိ မသောက်ရသေးတဲ့ စီးကရက်ကို ထောင်ပြရင်းနဲ့ လူကြီးလူကောင်းဆန်စွာပဲ ကျနော်က အရင် ကြိုတောင်းပန်ရင်း နှုတ်ခွန်းဆက်လိုက်တယ်။ ကျနော့် မျက်နှာပေါ်က အမူအရာကို ကြည့်ရင်း နန်းယွန်းဝေရဲ ့မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးမှာ အနီရောင်လှိုင်းလေးတွေ ထပ်မံပြီး ပြေးသွားပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဒါကို ရှက်သွေးလို့ ပြောင်းခေါ်ရမှာပေါ့။ ခနနေတော့ ပန်းလှလှလေး တစ်ပွင့် ပွင့်ဖူးလာသလို သွားဖြူတန်းလေးတွေ ပေါ်လာတဲ့အထိ အပြုံးလေးတစ်ခုကို ဖန်ဆင်းရင်းနဲ့ သူက ကျနော့်ကို ပြန်နှုတ်ဆက်တယ်။

“ကိုထွန်းထွန်း .. ဟုတ်တယ် မှတ်လား .. အော်ပရေးရှင်းဘက်က ??”
“ဟုတ်ပါတယ် .. ကျနော် ထွန်းထွန်းပါ .. မနန်းယွန်းဝေ .. ဟုတ်”

ကန်ပနီ တစ်ခုထဲက လူတွေမှန်း အခုမှ သေချာသိတာဆိုတော့ စောစောတုန်းက မိတ်မဆက်ဖြစ်သေးတာကို ကျနော်ကပဲ စလိုက်ပြီး စီးကရက်ကို လက်ပြောင်းကိုင်၊ ညာလက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တယ်။ အံမယ် .. အခုကျတော့ နန်းယွန်းဝေက အေးအေးဆေးဆေးပဲဗျ။ သူမ အသက်အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် တည်တည်ကြည်ကြည်ပုံလေးနဲ့ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ လှမ်းကိုင်ပြီး လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပါရော။ သူ့လက်ဖဝါးပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေး ကျနော့်လက်ထဲ ရောက်လာချိန်မှာ ကျနော် သတိထားမိတာ လက်ချောင်းလေးတွေတိုင်း လက်သည်းခွံကို တစ်ခုချင်းစီ အရောင်တစ်မျိုးစီ ဆိုးထားပြီး ပန်းခက်လေးတွေ ပုံဖော်ထားတာ။ လှတယ်ဗျ။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လက်ချောင်းအိအိလေးတွေကို အနားသတ်ထားတာ ချစ်စရာလေးတွေ။ လက်စွပ်တွေ ဘာတွေတော့ မရှိဘူး။ ပန်ဒိုရာလေး တစ်ကွင်းကိုသာ ဝတ်ထားတာ တွေ့တယ်။

“အဲဒီ စီးကရက်က သောက်ဦးမှာလား ကိုထွန်းထွန်း”
“ဗျာ !!”

ဖောင်းအိနေတဲ့ လက်ကလေးကို အနုလုံပဋိလုံ လေ့လာမိနေတဲ့ ကျနော် .. ရုတ်တရက် မေးလိုက်တဲ့ နန်းယွန်းဝေရဲ ့စကားကြောင့် သူ့မျက်နှာလေးကို ကမန်းကတမ်း မော့ကြည့်တော့ ပြုံစေ့စေ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက အခုအချိန်ထိ မသောက်ရသေးတဲ့ စီးကရက်ကို မေးငေါ့ပြတယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အနည်းငယ် ရှက်သလို ဖြစ်သွားပြီး၊ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘဲ စီးကရက်ကို သောက်မယ်လို့ နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ဖို့ ပြင်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့်ဟန်းဖုန်းက မြည်လာပါရော။ တခြားမဟုတ်ဘူး .. ကိုဇော်ကြီးက ကျနော့်ကို လှမ်းခေါ်တာ။ အရေးကြီး ကိစ္စဆိုတော့ အခုချက်ချင်း လာခဲ့မယ်လို့ ပြန်ပြောလိုက်ရတယ်။ ဖုန်းချပြီးတာနဲ့ လက်ထဲမှာ အခုထက်ထိ မသောက်ရသေးတဲ့ စီးကရက်ကို မီးငြိမ်းသတ်ဖို့ ပြင်နေတုန်းမှာ

“ကိုထွန်းထွန်း မသောက်ဖြစ်တော့ရင် ယွန်းကို အဲဒီစီးကရက် ပေးခဲ့ပါလား”
“ဗျာ !!” (ကျနော် ယောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားတယ်)
“ယွန်း နဲနဲစိတ်ရှုပ်နေလို့ စီးကရက် သောက်ချင်လို့ .. စီးကရက်ကလဲ ဆောင်ထားလေ့ မရှိဘူးလေ”
“အာ … ဒါဆို အသစ်တစ်လိပ်ယူလိုက်ပါလား”
“နိုး .. နိုး .. ရတယ် .. တစ်လိပ်လုံးလဲ မသောက်ချင်ဘူး .. အဲဒီ ကျန်သလောက်လေးဆို ဖြစ်ပါတယ် .. ကိုထွန်းထွန်းမှ မသောက်ရသေးတာ”

ကဲဗျာ .. ဘယ်လိုကောင်မလေးမှန်း မသိသလို၊ ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်းလဲ မသိတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး ကိုဇော်ကြီး ခေါ်ထားတဲ့ ကိစ္စက ရှိနေတော့ လက်ထဲမှာ တစ်ဖွာမှ မဖွာရသေးတဲ့ စီးကရက်ကိုပဲ ထိုးပေးလိုက်ရင်း ခန်းမဘက်ရှိရာကို ခပ်သုတ်သုတ်နဲ့ ပြန်လျှောက်လာခဲ့ရတယ်။ နောက်ဘက်မှာတော့ Thanks ဆိုတဲ့ စကားလုံးလေးဟာ နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ ရှမ်းမချောချောလေးနဲ့ အတူ ကျန်ခဲ့တာပေါ့လေ။

---

ကားထွက်မယ်လို့ ပြောထားတဲ့ ဘူတာကြီးရှေ ့ကို ကျနော် ည၈နာရီခွဲ မတိုင်ခင်ပဲ ရောက်သွားတယ်ဗျ။ စောစောစီးစီး ရောက်အောင်လဲ အိမ်က ကြိုထွက်လာတာပါတယ်။ မဟုတ်ရင် ရန်ကုန်မြို ့ရဲ ့ကားပိတ်ချက်နဲ့ ဟိုနားဒီနား သွားဖို့တောင် နာရီဝက်လောက် ကြာသွားနိုင်တာလေ။ ကျနော် ရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ တခြားခရီးသည်တွေတောင် မရှိသေးပါဘူး။ ကားပေါ်လိုက်မယ့် in-charge person ရယ်၊ ကားဒရိုင်ဘာရယ်ပဲ ရှိနေတယ်။ ကိုယ်က ဖုန်းဆက်ပြီး ရက်ပြန်ပြောင်းထားရတာဆိုတော့ သေချာအောင်ဆိုပြီး ကိုကံကောင်းဆိုတဲ့ ကားပါ်လိုက်မယ့်လူကို သွားမေးတော့

“ဟုတ်တယ် .. အကို .. နောက်ဆုံးတန်းပဲ .. ဘယ်သူမှ မရှိဘူး .. အကိုတစ်ယောက်ထဲပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာ လိုက်လာခဲ့တော့”

ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ကိုကံကောင်းကြည့်ရတာ ဒီလိုခရီးတွေမှာ ကားလိုက်တဲ့သူတွေ ထုံးစံအတိုင်း စကားပြောကောင်းတယ်။ ကျနော်ကလည်း စကားပြောကောင်းတဲ့လူဆိုတော့ ခနအတွင်းမှာ အဖွဲ့ကျသွားတယ်။ သူရယ် ကားဆရာရယ်ကို ပါလာတဲ့ စီးကရက်ဗူးနဲ့ တည့်ခင်းဧည့်ခံရင်း စကားကောင်းနေလိုက်တာ သက်ဆိုင်သူကို ဖုန်းဆက်ဖို့တောင် မေ့နေလို့ သူခေါ်မှပဲ အပြေးအလွှားကိုင်လိုက်ရတယ်။ သက်ဆိုင်သူနဲ့ ကျနော် ဖုန်းပြောပြီးတဲ့အချိန်မှာ ကိုကံကောင်းက ကားစထွက်တော့မယ်ဆိုပြီး လာပြောလို့ ကျနော် ကားပေါ်တက်လာခဲ့တယ်။ ပြောထားတဲ့အတိုင်း နောက်ဆုံးတန်းပေါ့။ လမ်းမဘက်ကို ငေးလို့ရမယ့် ထောင့်ကို ကပ်ပြီး ခြေတန်ဆန့်၊ နောက်ကျောမှီပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။

ကဲ .. မနက်ကျရင် ချောင်းသာရောက်ပြီပေါ့ဗျာ …

ရန်ကုန်မြို ့ထဲ တစ်နေရာကနေ တစ်နေရာ ရောက်ဖို့ကို တော်တော်မောင်းရတာပေါ့။ ကားကြီးဆိုတော့ ပိုတောင်ဆိုးသေး။ လမ်းကြောင်းရဖို့ကို တော်တော်စောင့်ရတာ။ ခနတော့ ကျနော် လမ်းဘေးကို ငေးပြီး ကားရပ်လိုက်တိုင်းမှာ တက်လာတဲ့ လူတွေကို ငေးကြည့်နေသေးတယ်။ များသောအားဖြင့် မိသားစုလိုက်သွားတာတွေ၊ သူငယ်ချင်းတွေ စုသွားတာတွေ၊ အတွဲလေးတွေ ဒါတွေပါပဲ။ ကျနော့်လို တစ်ယောက်ထဲသမားက တစ်ကားလုံးမှာမှ ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲလားတောင် မသိပါဘူး။ ဟူး .. မတတ်နိုင်ဘူးလေ .. ဒါကတော့ ကိုယ့်အကြောင်းတရားနဲ့ကိုယ်ပဲ …။ နောက်တော့ အပြင်ဘက်ကို ငေးမနေတော့ဘဲ သက်ဆိုင်သူ ဖေ့ဘုတ်မှာ တင်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေကိုပဲ လိုက်ခ်ပေးရင်း အင်တာနက်သုံးနေလိုက်တယ်။

တော်တော်လေး ကြာတော့ မျက််လုံးညောင်းလာလို့ ခနမျက်စိမှိတ်ပြီး ငိုက်လိုက်တယ်။ ကားကပုံမှန် အရှိန်နဲ့ မောင်းလာမှန်း ငိုက်နေရင်းနဲ့ သတိထားမိတယ်။ ကြည့်ရတာ ရန်ကုန်မြို ့ထဲက ထွက်ခဲ့ပြီနဲ့တူတယ်။ ကျနော်ထင်တာ ဟုတ်မှန်း ရန်ကုန်မြို ့အလွန်က ဓါတ်ဆီဆိုင်မှာ ဆီဖြည့်တော့ သိလိုက်တယ်။ တခြားသူတွေ ကားပေါ်ကဆင်းပေမယ့် ကျနော်ကတော့ ဆင်းမနေတော့ဘူး။ ငိုက်လိုက်စနဲ့ ဆက်ငိုက်နေတယ်။ အမှန်အတိုင်းဆို ကျနော် ဒီအချိန် အိပ်မငိုက်သေးဘူးရယ်။ အခုဟာက တစ်နေ့လုံးပင်ပန်းထားတာရှိနေတဲ့အပြင် နောက်ဆုံးတန်းက ခုံမှာ ထိုင်နေရတာလဲပါတယ်။ ခေါင်းထဲ တစ်မျိုးဖြစ်လာပြီး လူက မလန်းတော့လို့ ငိုက်နေတာ။ ကားပြန်ထွက်လာတော့ မျက်စိတောင် ဖွင့်ကြည့်မနေတော့ပါဘူး။ တောက်လျှောက်ကို ငိုက်လာတာ ကိုကံကောင်းက ပန်းတနော်မှာ ထမင်းစားဖို့ ရပ်တော့မှပဲ ငိုက်နေရာကနေ နိုးတော့တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ ဆက်အိပ်နေလို့ မရတော့ဘူး။ ကားပေါ်က လူအကုန်ဆင်းရတော့မှာ။ ကျနော်လည်း ကိုယ်ပေါ်လွှမ်းထားတဲ့ စောင်ကိုဖယ်ပြီး အောက်ဆင်းဖို့ ပြင်ရတော့တယ်။ ယူစရာရှိတာကို ယူပြီး အောက်ဆင်းမယ်ပြင်တော့ ချွတ်ထားတဲ့ ဖိနပ်တစ်ရံက ရှာလို့မတွေ့ဘူး။ အဲဒီမှာ ဖိနပ်မပါဘဲနဲ့ အောက်ဆင်းလို့ မဖြစ်ဘူးဆိုပြီး လူသွားလမ်းမှာ ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ ခုံအောက်တွေမှာ လိုက်ရှာရတာပေါ့။ တော်သေးတယ်။ ရှေ့တစ်ခုံကျော်ရဲ ့အောက်မှာ တွေ့လို့။ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ကိုယ့်ဖိနပ်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး ယူမယ်ပြင်တော့ ဖိနပ်နားမှာ ခပ်လုံးလုံးအရာလေးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ပါရော။

ဘာလဲဆိုပြီး အဲဒီအနက်လုံးလေးကို ကောက်လိုက်တော့ နာမည်ကြီးတံဆိပ်တစ်ခုကို တွေ့လိုက်တယ်။ ဘာလဲဆိုတာ ကျနော်သိပြီး အလုံးဗူးကို တစ်ခြမ်းစီ ဖွင့်လိုက်တော့ အထဲမှာ ပန်းနုရောင် headphone လှလှလေး တစ်ခုကို တွေ့လိုက်ပါရော။ တော်တော်ရှားပြီး စျေးကြီးပေးရမယ်ဆိုတာ သိနေတယ်။ ကျနော်လည်း ဒါက အဲဒီခုံနေရာကလူတွေပဲ ကျကျန်ခဲ့တာလား၊ တခြားခုံဖက်ကနေ လိမ့်လာတာလား မသိတော့ အိပ်ထဲကောက်ထည့်ပြီး အောက်ဆင်းလာမယ် ပြင်တာပေါ့။ အဲဒီမှာ လူတော်တော် ရှင်းနေပြီဖြစ်တဲ့ ကားပေါ်ကို ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဒရောသောပါးနဲ့ ပြန်တက်လာတာ တွေ့လိုက်တာ။ လားလား .. တခြားသူ မဟုတ်ဘူး .. ကိုယ့်ဆြာ .. နန်းယွန်းဝေရယ်

နန်းယွန်းဝေမှ တကယ်ကို နန်းယွန်းဝေ ..

ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ နေ့လယ်ကနေ မြန်မာဝတ်စုံနဲ့ မဟုတ်တော့ဘူး။ အနက်ရောင် Dress ပျော့လေးကို ကျော့ကျော့မော့မော့လေး ဝတ်ထားတဲ့ မဟူရာနတ်သမီးလေးရယ်။ နေ့လည်တုန်းက မြန်မာဆန်ဆန် ဆံထုံးလှလှလေး ထိုးထားတဲ့ နီညိုရောင် ဆံနွယ်တွေဟာ အခုကျတော့ ညာဘက်ရင်အုပ်ခြမ်းပေါ်မှာ အလိပ်လိုက် ခွေနေလေရဲ ့။ မသိမသာ ချယ်သထားတဲ့ မျက်နှာလေးက နေ့လည်တုန်းကလိုပဲ ဖူးဖူးလေးနဲ့ လှနေလေရဲ ့။

သူရော .. ကျနော်ရော တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း အ့ံအားသင့်နေကြတာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စက္ကန့်ပိုင်းလောက်တောင် စကားမပြောဖြစ်ဘဲ ငေးနေကြတယ်လို့ ဆိုလို့ရမယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာရှိတဲ့ သုံးပေလောက် အကွာအဝေးရှိမယ့် လေထုဟာ ခံစားမှုတစ်ခုနဲ့ ရုတ်တရက်ပြည့်လာသလိုတောင် ထင်ရတယ်။ ခနနေတော့ ကျနော့်ထက် အရင် သူက အသိဝင်လာသလိုနဲ့ အပြုံးပန်းလေးတစ်ခု ဖန်ဆင်းပြီး ညာလက်ကလေးမြှောက်ရင်း ကျနော်ကိုင်ထားတဲ့ အနက်ရောင်လုံးလေးကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။

“ကိုထွန်းထွန်း .. အဲဒါ ယွန်းဟာလေး .. ယွန်းက အောက်ဆင်းသွားပြီမှ သတိထားမိတာ .. ပျောက်သွားရင် ဒုက္ခဆိုပြီး ကမန်းကတမ်း ပြန်ရှာဖို့ တက်လာတာ”
“အော် .. ဒါ .. မနန်းယွန်းဝေ ဟာလား”
“ခိ ..”

ကျနော်က ညနတ်သမီးလေးကို လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ အလုံးလေး ကမ်းပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ဆီက ဟာကို မယူသေးဘဲ ပါးစပ်ကို လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ချစ်စဖွယ်လေး ပိတ်ပြီး ရယ်တယ်။ ကျနော်က ကိုယ်ပြောလိုက်တဲ့အထဲမှာ ဘာရယ်စရာပါလဲလို့ မေးတဲ့ဟန်နှင့် သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့

“မနန်းယွန်းဝေဆိုပြီး နာမည် အပြည့်အစုံကြီး ခေါ်လိုက်လို့ပါ … ယွန်းကို ဘယ်သူမှ အဲ့လို မခေါ်ကြတော့လို့ပါ .. ကိုထွန်းထွန်းထက် ယွန်းက အများကြီးငယ်တာပဲ .. ယွန်းလို့ပဲ ခေါ်ပါ”

သူ့ပစ္စည်းပြန်ရလို့ ရွှင်မြူးသွားတာပဲလား၊ အလုပ်ထဲက အသိတစ်ယောက်ကို ကားပေါ်မှာ မထင်ထားဘဲ တွေ့လိုက်ရလို့ ပျော်မြူးသွားတာပဲလားတော့ မသိဘူး။ နန်းယွန်းဝေ ပုံစံက ဆယ်ကျော်သက်ချာတိတ်မလေး အသွင် ချက်ချင်းပြောင်းသွားတယ်။ ကျနော်နဲ့ အပြန်အလှန် စကားပြောရင်း သူကပဲ ရှေ့ကဦးဆောင်ပြီး ကားပေါ်က ဆင်းသွားတယ်။

ကားရပ်ပေးထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ထဲ ယွန်းနဲ့အတူဝင်လာတော့ အထဲမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်က နားထဲအလိုလိုရောက်လာတယ်။ တက်သစ်စ အဆိုတော်မလေး ဂေးဂေးရဲ ့ ရင်ခုန်သံဆုံမှတ်ဆိုတဲ့ သီချင်း …

အင်း … ကျနော်တော့ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး

ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး သကာလ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဆိုင်ထောင့်တစ်နေရာက စားပွဲတစ်လုံးမှာ အတူထိုင်မိကြတယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ နန်းယွန်းဝေနဲ့ အတူထိုင်ရတာ တစ်မျိုးဖြစ်နေပြီ။ သူနဲ့ကိုယ်နဲ့က တွေ့ဖူးတာမှ ဘယ်လောက်မှ မရှိသေးဘူး။ သူ့အကြောင်း ကျနော် ဘာမှ မသိသလို၊ ကျနော့်အကြောင်းလည်း သူ သိချင်မှသိမှာပါ။ ပုံမှန်ဆိုရင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဒီလိုမျိုးတွဲထိုင်ရတာ ကျနော် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ပေမယ့်၊ နန်းယွန်းဝေက တော်တော်လှနေတော့ အခက်သားလားဗျ။

ယွန်းရဲ ့အသားအရည်က ရှမ်းမလေးဆိုတော့ ဖြူဖွေးပြီး ဝင်းလဲ့နေတာဗျာ။ နေ့လည်တုန်းက မသိသာလှတဲ့ သူ့ဆံနွယ်နီညိုရောင် အခွေလေးတွေက အခုတော့ လှပတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ လိုက်ဖက်ညီပြီး ရင်အုံမို့မို့လေးပေါ်မှာ ချစ်စဖွယ် လဲလျောင်းနေတာ။ နက်မှောင်တဲ့ မျက်ဆံလေးတွေရှိတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေဟာ အရည်ကြည်လဲ့လဲ့နဲ့ သမင်မလေးအလား ထင်ရတယ်။ နှာတံလုံးလုံးလေးရဲ ့အောက်က နှုတ်ခမ်းလေးတွေကတော့ လေးကိုင်းလိုပဲ ကွေးညွှတ်ပြီး မကြီးလွန်း မသေးလွန်းတဲ့အနေအထားဗျ။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့အောက်က ရွှေရင်နှစ်မွှာကလည်း ပျော့ပြောင်းတဲ့ ဝတ်စုံရဲ ့အောက်မှာ မို့မို့ဝန်းဝန်းလေး ရှိနေတာ။ သိပ်တော့အကြီးကြီး မဟုတ်သလို၊ သိပ်တော့လည်း သေးလှတယ်လို့ မဟုတ်ဘူး။ ဘရာအကူကြောင့်သာ မဟုတ်ဘူးဆိုရင် ကျနော့်လက်တစ်ကိုင်စာ အနေတော်လေး …

(ဟိုက် .. ငါ ဘာတွေ တွေးနေမိတာပါလိမ့်)

ခေါင်းထဲ ဝင်လာတဲ့ အတွေးကို ဖြတ်ခနဲ မောင်းထုတ်လိုက်တော့ ဘာရယ်မဟုတ်၊ အကျင့်ပါနေတဲ့ ခေါင်းက အလိုလို ခါမိသွားပါရော ..။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုထွန်းထွန်း .. နေမကောင်းလို့လား”

ကျနော့်မျက်နှာက အသွင်ကို ကြည့်ပြီး ကြင်နာသလို လေသံချိုလေးနဲ့ မေးတော့ ကျနော့်ဖြင့် ရုတ်တရက် ဘာပြန်ပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး။ နောက်တော့မှ ခေါင်းထဲ ဖြတ်ခနဲ ဝင်လာတဲ့ အတွေးအတိုင်း ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

“မဟုတ်ပါဘူး .. ကျနော် ခေါင်းကိုက်သလို ဖြစ်နေလို့”
“ခေါင်းကိုက်နေလို့ .. ဟုတ်လား .. ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဟိုဟာလေ .. တစ်နေ့လုံး ပင်ပန်းထားတာရော .. နောက်ဆုံးတန်းမှာ ထိုင်ပြီး လိုက်လာတာကြောင့်ရောပဲ”
“အော် .. ဟုတ်သားပဲ .. နောက်ဆုံးတန်းက မကောင်းဘူး .. ကားမူးတတ်တဲ့သူဆိုရင် အဆင်မပြေဘူး .. ခေါင်းကြည်သွားအောင် တစ်ခုခု သောက်လိုက်ပါလား”
“ကောင်းသားပဲ .. ယွန်းရော ဘာသောက်မလဲ .. ကျနော် မှာလိုက်မယ် .. တစ်ခုခု စားပါဦးလား”
“မစားတော့ဘူး .. ယွန်း ဒီအချိန် အစာမစားတတ်ဘူး ..”
“ဟုတ်သားပဲ .. မဟုတ်ရင် ကိုယ်အလေးချိန် တိုးလာမှာပေါ့”
“အင်း နော် .. အခုတောင် ဝနေပြီလား မသိဘူး”
“အာ .. မဝပါဘူး .. ပြည့်ပြည့်လေးနဲ့ တော်တော်ကြည့်ကောင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးပါ” (ဟိုက် .. မရည်ရွယ်ဘဲ ကျနော့် ပါးစပ်က လှစ်ခနဲ ပြောထွက်သွားတယ်)
“တကယ် ?? .. မြှောက်မပြောလည်း ယွန်းက ကိုထွန်းသောက်ချင်တာ တိုက်မှာပါ” (ကျနော့် နာမည် ကိုထွန်းထွန်းကနေ ထွန်းတစ်လုံးပြုတ်သွားမှန်း အဲဒီတုန်းက သေချာသတိမထားမိလိုက်ဘူး)
“အာ .. မဟုတ်တာ .. ကျနော် တိုက်မှာပါ .. လစ်ပတန်ဆိုရင် အဆင်ပြေလား”
“ကောင်းသားပဲ … ကားပေါ်က အဲယားကွန်းကလဲ အရမ်းအေးတာဆိုတော့ အဆင်ပြေသွားတာပေါ့ .. လစ်ပတန်ပဲလုပ်ပါ”

ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် .. မှာထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ရောက်လာတာကို စောင့်ရင်းနဲ့ပဲ စကားစမြည် ဆက်ပြောနေလိုက်တယ်။ ကောင်းတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား၊ ဆိုးတယ်လို့ပဲ ဆိုရမလား မသိဘူး။ ကျနော်ရော၊ သူရော အခုလိုမျိုး အပျော်ခရီးထွက်လာတာ ဘာဖြစ်လို့ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ဘယ်သူမှ မမေးကြတာပဲ။ ယွန်းက ဘာဖြစ်လို့ မမေးဘူးလဲဆိုတာ ကျနော် မသိပေမယ့် ကျနော်က မမေးတာကတော့ ဖြစ်နေနိုင်တဲ့ ပြသနာကို ရိပ်ဖမ်းသံဖမ်းနဲ့ တွေးမိနေလို့ …။

နေ့လည်တုန်းက သူဖုန်းပြောနေတာကို တစ်စွန်းတစ်စ ကြားထားတော့ အခုအချိန်မှာ သူတစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတာနဲ့ ဆက်စပ်ပြီး တွေးလိုက်ရင် ကျနော်သဘောပေါက်ပြီလေ။ သူနဲ့ သူ့ပါတနာကြားမှာ တစ်ခုခုဖြစ်လို့ တမင်တကာ တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာတာ ဖြစ်ရမယ်လို့။ ဒါမျိုးကိစ္စဆိုတာ ရှေးလူကြီးတွေ ပြောဆိုဆုံးမထားသလို ကြားသုံးကြားထဲက တစ်ခုဆိုတော့ ကိုယ်ဝင်ပါလို့ မကောင်းဘူးလေ (ဒါနဲ့ အဲဒီ ကြားသုံးကြားဆိုတာရော သိကြတဲ့လူများ ရှိနေမလား မသိဘူး :D)။ အဲဒါကြောင့် ကျနော်က မသိိလိုက် မသိဖာသာပဲ နေလိုက်ပြီး ယွန်းပြောတဲ့ စကားတွေနားထောင်၊ ပြီးတော့ ကိုယ်ကလည်း တန်ပြန်လိုက်ပြောနေလိုက်တာ ခနအနားပေးဖို့ ရပ်ထားတဲ့ အချိန်တွေဟာ ဘယ်လိုဘယ်ပုံနဲ့ ကုန်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူးရယ် ..။ (အံ့သြဖို့ တစ်ခုကောင်းတာက ပန်းတနော်မှာ signal မိပေမယ့် သူရောကျနော်ရော ဖုန်းဘယ်သူမှ မသုံးဖြစ်ဘူး .. ဒါကနောက်မှ ပြန်တွေးဖြစ်တာပါ)

ကားပေါ်ကို လူတွေ အလျှိုအလျှိုနဲ့ ပြန်တက်တော့ ကျနော်တို့လည်း အားလုံးနည်းတူ ပြန်တက်ဖို့ ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ထိုင်ရာကနေ မထချင်ထချင်နဲ့ ထလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မဟူရာနတ်သမီးလေးရေ .. မင်းနဲ့ ကိုယ်နဲ့ ချောင်းသာရောက်ရင်တော့ ခနတဖြုတ် ပြန်ဆုံချင်လိုက်တာဆိုပြီး တွေးနေလိုက်တယ်။ တကယ့်တကယ်တမ်း စိတ်ထဲမှာရှိတဲ့ အတွေးရိုင်းကို ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဒီလိုမျိုး ဆူဖြိုးလှတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရှိတဲ့ ရှမ်းမချောလေးကို ဘီကီနီ ဝတ်စုံလေး ဝတ်ပြီး မြင်ကြည့်နေတာ .. ဟီး :P(ယောကျ်ားလေးဆိုတော့ ယောကျ်ားလေးလိုပဲ တွေးတာ သဘာဝကျပါတယ်နော် .. ကိုယ့်ဆြာ)

ဒီတစ်ခါတော့ အဆင်းတုန်းကလို မဟုတ်ဘဲ ကျနော်က ရှေ့က သူက နောက်ကပေါ့ ..

ဟိုဘက်ဒီဘက်မှာရှိတဲ့ ခုံတန်းတွေကြားထဲက လမ်းကြားလေးအတိုင်း လျှောက်လာရင်းနဲ့ သူထိုင်ခုံနံပါတ်ရောက်တော့ နှုတ်ဆက်သလို ကျနော် တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ဆက်လျှောက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ
ကိုထွန်း .. ဆိုပြီး ခေါ်သံနဲ့ ကျနော့်ရဲ ့uniqlo ဘော်ဒီဖစ်လက်ရှည်အင်္ကျ ီရဲ ့လက်ကို လာကိုင်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ လည်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လွှာလေးပင့်ပြီး ကြည့်နေတဲ့ နန်းယွန်းဝေရဲ ့မျက်ဝန်းလှလှလေးကို တွေ့လိုက်တယ်။

“ခေါင်းကိုက်နေသေးတယ် ဆိုရင် .. နောက်မသွားနဲ့တော့လေ .. ယွန်းမှာ တစ်ခုံပိုနေတာ .. ကိုထွန်း အဲယားကွန်းအောက်မှာ အိပ်လို့ရတယ်ဆိုရင် ဒီမှာပဲနေလိုက်ပါလား .. ကိုထွန်းကသာ ယွန်းကို ဖြည့်ဆည်းထားတာ ယွန်းက ဘာမှ ပြန်မလုပ်ပေးရသေးဘူး”

ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ … မောင်ထွန်းထွန်း .. မင်း စဉ်းစားစမ်း .. ကောင်မချောလေးတစ်ယောက်က သူနဲ့အတူ ထိုင်စီးဖို့ ဖိတ်ခေါ်နေတာ ….

“ဆောရီး .. ခနလေးနော် .. ကျနော် အထဲ ဝင်ပေးပါ့မယ်”

ကျနော့်နှုတ်က ထွက်သွားတဲ့ စကားနဲ့အတူ ယွန်းရဲ ့နောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ အတွဲလေးတစ်တွဲကို ပြုံးပြလိုက်တော့ ကောင်လေးဖြစ်တဲ့သူက .. ရတယ် ဘရို .. လို့ ပြောပြီး နားလည်တဲ့ အပြုံးနဲ့ ပြန်ပြုံးပြနေတယ် (ဒီစကားကြားတော့ ပင်လယ်ထဲက တစ်ယောက်ကိုတောင် သတိရမိသေး ;))။ သူတို့ဆီက အကြည့်လွှဲပြီး နန်းယွန်းဝေကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာလေးက တစ်မျိုးလေးရယ်။ မျက်နက်ဝန်းလေးတွေက ပြုံးနေသလား ထင်ရတယ်။ ကျနော် သေသေချာချာ သူ့မျက်ဝန်းတွေရဲ ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ခွဲခြားနေဖို့ အချိန်မရဘူးရယ်။ နောက်မှာ လူတွေစောင့်နေတာတွေ့လို့ ကိုယ်ကလေးယို့ပေးထားတဲ့ ယွန်းကို ဖြတ်ကျော်ပြီး အစွန်ဘက်က ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ စက္ကန့်ပိုင်း မခြားဘဲ ကျနော့်ဘေးမှာ သဲ့သဲ့လေးလှုပ်သွားတဲ့ လှိုင်းတစ်ခုနဲ့အတူ ကိုယ်လုံးအိအိလေး တစ်ခုက ရောက်လာတယ်။ ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်တဲ့ သင်းပျံ ့နေတဲ့ မွှေးရနံ့လေး တစ်ခုနဲ့အတူပေါ့။ အဲဒီနောက်တော့ …

တရိပ်ရိပ်ပြေးနေတဲ့ Express Bus ကြီးနဲ့အတူ ကျနော်နဲ့ ယွန်းရဲ ့ရင်းနှီးမှုကလည်း တရိပ်ရိပ်နဲ့ ပြေးနေတယ်လို့ ပြောရမယ်။ သေချာတာကတော့ အစောတုန်းကလို ကျနော် ခေါင်းမူးတာ မရှိတော့သလို၊ အိပ်ချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ဘူးရယ်။ မှိန်တုတ်တုတ် ထွန်းထားတဲ့ မီးရောင်အောက်မှာ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း စကားတွေ ပြောလာကြတာ တခြားသူ တော်တော်များများ အိပ်ပျော်နေကြပြီဆိုတာကို တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် မရိပ်မိကြသေးဘူး။

ဒါပေမယ့် သောက်ထားတဲ့ လစ်ပတန်အရှိန်က ကျလာပြီဖြစ်တဲ့အပြင် ကားကလည်း တရိပ်ရိပ်နဲ့ မောင်းလာတာဆိုတော့ မျက်လုံးက နဲနဲမှေးချင်သလို ဖြစ်လာတယ်။ နှစ်ယောက်သားအကြား စာအုပ်တွေ၊ သီချင်းတွေ၊ ရုပ်ရှင်တွေအကြောင်း ပြောလာတာကလဲ နဲနဲတော့ပစ်က ကုန်သလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ဆက်ပြောရင် ပါဆင်နယ်ကိစ္စတွေပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ရုံးက ကိစ္စတွေပဲဖြစ်ဖြစ် ပြောရတော့မှာ။ သူတော့ မသိဘူး .. ကျနော်ကတော့ မပြောချင်ဘူး။ ဘာမှ မကျန်တော့တဲ့ တစ်ညတာ အချိန်လေးကို ဒီအတိုင်းပဲ ကုန်ဆုံးသွားစေချင်တယ်လေ။ လျှိုထားတယ်လို့ရယ် မဟုတ်ပေမယ့် ဒီအကြောင်းကို ယွန်းစကားမစရင် ကိုယ်မစဘူးလို့ပဲ သဘောထားထားတာ။

“ကိုထွန်း .. ယွန်းခန မှေးလိုက်ဦးမယ် .. ယွန်းကို အားမနာနဲ့ ကိုထွန်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေ .. ခြေထောက်လည်း ဆန့်လို့ရတယ် .. လူကိုလည်း ကျုံ ့ပြီး ထိုင်မနေနဲ့ဦး .. ကိုထွန်း ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကိုယ်ကို ကျုံ ့ထားတာ ကြည့်မကောင်းဘူး”
“အိုကေ .. အိုကေ”

ကျနော်လည်း ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ တုံ့ပြန်လိုက်တော့ ယွန်းက ခွိ ခနဲ ရယ်ပြီး သူ့ရဲ ့နားကြပ်လေးကို ဗူးထဲကနေ ပြန်ထုတ်နေတယ်။ ဖုန်းမှာတပ်ပြီး နားထောင််ဖို့ သီချင်းရွေးနေတာ မြင်တော့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ စပ်စုမိလိုက်တယ်။

“ယွန်း .. ဘာသီချင်းနားထောင်မလို့လဲ”
“Zayn ရဲ ့ Pillow Talk ဆိုတာ .. နားထောင်ဖူးလား??”

ဗုဒ္ဓေါ .. သီချင်းကို သိတာ မသိတာထက် .. သီချင်းနာမည်ကြားပြီး လန့်သွားတာ။ Pillow Talk ဆိုတာ ဘယ်လိုနေရာမျိုးမှာ ပြောတာထက်၊ ဘယ်သူတွေ ပြောကြတာလဲဆိုတာ သိနေပြီ။ ဘာဖြစ်လို့ ယွန်းတစ်ယောက် ဒီသီချင်းကိုမှ ရွေးပြီး နားထောင်ချင်နေလဲဆိုတာကို ကျနော် မခန့်မှန်းတတ်တော့ဘူး။ အသေးစိတ်လည်း တွေးမနေနိုင်ဘူးရယ်။ ဟင့်အင်း .. နားမထောင်ဖူးဘူးလို့ ပြောလိုက်တော့ .. ကိုထွန်း နားထောင်ချင်ရင် အတူတူနားထောင်မယ်လေဆိုပြီး နားကြပ်တစ်ဖက်တောင် ထိုးပေးနေလို့ .. အာ .. ရတယ် .. ကိုယ်ခန ငိုက်လိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး စကားဖြတ်ပြီး မျက်စိနှစ်လုံးကို မှိတ်ထားရတယ်။ သိပ်တော့ မထူးပါဘူး။ မျက်စိကိုသာ မှိတ်ထားရတာ။ အတွေးမြင်ကွင်းထဲမှာ မဟူရာညနတ်သမီးလေးက ကြီးစိုးနေတယ်ဆိုတာ ကျနော် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ဝန်ခံလိုက်တော့မယ်ဗျာ …။

မှေးခနဲဖြစ်ပြီး ငိုက်သွားတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲ မသိဘူး။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကျနော့်ပုခုံးတစ်ဖက်အပေါ် တစ်ခုခု ပိလာသလို ခံစားလိုက်ရလို့ အအိပ်ဆတ်တဲ့ ကျနော် .. ဖြတ်ခနဲ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ပွင့်သွားတော့ ယွန်းရယ် .. ကျနော့်ဘက်ကို မှီပြီး အိပ်ပျော်နေတာဗျ။ မျက်နှာဖူးဖူးဝင်းဝင်းလေးကို နီးနီးကပ်ကပ်မြင်လိုက်ရတော့ နှလုံးခုန်သံက ချက်ချင်းမြန်တက်လာပြီး မျက်လုံးက လုံးဝကို ကြည်ကြည်လင်လင် ဖြစ်သွားတယ်။ မိန်းမလှလေးတွေ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေတာဟာ သိပ်ကိုလှပတာပါလားလို့ တွေးပြီး ကိုယ်ကိုမလှုပ်ဘဲ တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ (ဒီလိုမျိုး အနေအထားကို ကိုယ့်ဆြာတို့ သိကြမှာပါ .. လောကကြီးမှာ ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် .. အိပ်ပျော်နေတဲ့အချိန်မှာရှိတဲ့ မျက်နှာလေးဟာ အပြစ်ကင်းစင်ပြီး ချစ်စရာအကောင်းဆုံး မဟုတ်လား .. ယွန်းက မိန်းမချောလေးဆိုတော့ သိပ်ကို စွဲမက်ဖို့ ကောင်းနေတာလေ)

ကျနော် သေချာ သတိမထားမိလိုက်လို့ဗျ။ ကိုယ်ငိုက်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့အချိန်မှာ ယွန်းက သူ့မှာပါတဲ့ မွှေးပွစောင်လေးနဲ့ ကျနော်ရော သူရောကို လွှမ်းထားတာ။ စောင်ရဲ ့အနေအထားက တကယ်တမ်းတော့ တစ်ယောက်စာလေးပါ၊ အဲဒါကို နှစ်ယောက်စာ လွှမ်းထားတော့ ကိုယ်တွေကို သိပ်မလုံချင်ဘူး။ ကြည့်ရတာ ကားအဲယားကွန်းကလဲ အေးလာ၊ စောင်ကလည်း သူ့ကိုယ်လေးကို အပြည့်အဝ မလွှမ်းထားတော့ အပေါ်ဝတ်ထုတ်မဝတ်ထားတဲ့သူ .. အေးလာလို့ ကျနော့်ဘက် ရောက်လာတာလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ ယွန်း .. ကျနော့်ကို မှီထားတာ ပြသနာ မဟုတ်ပေမယ့် စောင်လွတ်နေတဲ့ တစ်ခြမ်းက အေးပြီးချမ်းနေမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားမိပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း သူ့ကို စောင်တစ်ထည်လုံး ခြုံပေးဖို့ မသိမသာ ပြင်လိုက်တယ်။ လက်ကို အသာလေးရွှေ ့၊ ကိုယ်ကို မသိမသာလေး စောင်းကပ်ပြီး သူ့ကိုယ်ဟိုဘက်ခြမ်းကို စောင်ခြုံပေးဖို့အလုပ်၊ သူက အင်းခနဲ ညည်းပြီး မျက်နှာလေးကို မော့လိုက်တာ သူ့မျက်နှာနဲ့ အနီးကပ်လို ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်နှှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်း အမှတ်မထင် ပွတ်တိုက်သွားပါရော .. !!!

ကျနော့် ရင်ထဲမှာ ဒိန်းခနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာကို နောက်ဘက် ကမန်းကတန်း ပြန်ဆုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ခုနက ရင်ခုန်တာထက် နှစ်ဆနီးပါးလောက် ပြင်းမယ့် နောက်ထပ် ဒိန်းခနဲ (ရင်ခုန်သံ) တစ်ချက်ထပ်ဖြစ်ပါရော။ မဖြစ်ခံနိုင်ရိုးလား။ မှေးပြီး အိပ်ပျော်နေတယ်လို့ ထင်တဲ့ ယွန်းရဲ ့မျက်နက်ဝန်းလေးတွေက ဖြတ်ခနဲ ပွင့်လာတာကိုး။

ကျနော်ဗျာ .. ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မရည်ရွယ်ဘဲနဲ့ နမ်းမိလိုက်ပြီ။ အထူးသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယုံကြည်လို့ သူ့အနားကို ခေါ်ထားတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ ့နှုတ်ခမ်းကို။ ဒါဟာ ယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်တာပဲ။ ကျနော် မကောင်းဘူး။ အထင်မလွဲအောင် ရှင်းပြမှ ဖြစ်တော့မယ် ..

“ယွန်း … ဟို .. ကိုယ် .. ကိုယ်လေ ..”

ထစ်အထစ်အနဲ့ စကားလုံးတွေ အပြေးအလွှားလိုက်ရှာနေရတဲ့ ကျနော့်ကို ယွန်းက ရီဝေဝေလေးနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်ပြီး ထင်မှတ်မထားတာ တစ်ခုကို ပြုလိုက်လုပ်တယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်ပေါ်လွှမ်းထားတဲ့ စောင်လွတ်နေတဲ့ လက်ရဲ ့လက်ညိုးလေးနဲ့ ကျနော့် ပါးစပ်ရှေ့မှာ ကပ်ထောင်ပြီး လှမ်းပိတ်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ ခေါင်းကို သာသာလေး ဘယ်ညာတစ်ချက် ခါပြတယ်။ ရှင်းပြစရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့သဘော …။

အဲဒီနောက် ယွန်းနဲ့ ကျနော် မျက်တောင်မခတ်တမ်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြည့်မိနေကြတယ် ..

တစ်စက္ကန့် ..
နှစ်စက္ကန့် ..
သုံးစက္ကန့် ..

တိုင်ပင်ထားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ပြိုင်တူလိုလို တစ်ယောက်မျက်ဝန်းထဲက အဓိပ္ပါယ်ကို တစ်ယောက်က နားလည်သွားတယ်။ ယွန်းရဲ ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဟာ မော့လိုက်တဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့အတူ ရှေ့ကို ရောက်လာသလို၊ ခေါင်းငုံ့ပြီး ရှေ့တိုးလိုက်တဲ့ ကျနော့်ရဲ ့နှုတ်ခမ်းကလည်း အဲဒီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးပေါ် အမိအရကို ကျရောက်သွားတယ်။ မွှေးပျံ ့နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနီနံ့လေး ရှိနေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေဟာ နူးညံ့လွန်းလို့ နမ်းလို့ကို မဝနိုင်ဘူးရယ်။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးမို့၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးမို့ ဘယ်ဟာမဆို နမ်းလို့ကောင်းနေတယ်။ နောက်ဆုံး နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှစ်ခုစလုံးကို ငုံပြီး စုပ်နမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့( အင်းးးး) ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်လာပြီး ယွန်းရဲ ့မျက်ဝန်းလေးတွေက မှိတ်သွားတာတွေ့တယ်။

နူးညံ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာလေး နှစ်ခုရဲ ့ကြားကနေ လျှပ်စစ်လှိုင်းတွေလိုမျိုး ရင်ခုန်သံလှိုင်းတွေ အပြန်အလှန် စီဆင်းနေကြတယ်ဆိုတာကို ဖော်ထုတ်ပြသနိုင်တဲ့ ဖော်မျူလာရှိရင် အဲဒီဟာအတွက် သက်သေပြဖို့ ကျနော်နဲ့ ယွန်းကို volunteer လုပ်ခွင့်ပေးပါတော့ … ။

ပြောမပြနိုင်အောင် ဆွတ်ပြန့်ကြည်နူးဖွယ် ကောင်းတဲ့ အရသာဟာ နှစ်ယောက်သားကို ကြီးစိုးထားတော့ တဒင်္ဂအခိုက်အတန့်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ Express ကားကြီးပေါ်မှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ မသိတော့ဘူး။ ရင်ခုန်သံလှိုင်းတွေရဲ ့ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကနေ ကမ္ဘာဦးအစမှာ ရှိတဲ့ ဧဒင်ဥယျာဉ်ကြီးထဲကို ရောက်သွားပြီး နှစ်ယောက်သား အတူ ပြေးလွှားနေတာနဲ့တောင် တူနေရဲ ့ …

ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်တာပါပဲ။ လူတွေကသာ မပြေးလွှားချင် ပြေးလွှားနေမှာ … အခုအချိန်မှာ ယွန်းက ကျနော့်ကို တန်ပြန်စုပ်နမ်းလာယုံမက သူ့လျှာလေးကပါ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတော့၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် လျှာချင်း အပြေးအလွှား လုပ်နေကြတယ်ဆိုရင် ကိုယ့်ဆြာတို့ လက်ခံလိုက်ပါနော် …။

ပြောရင် ယုံကြမလား မသိဘူး။ ယွန်းရဲ ့နှုတ်ခမ်းလေးက တအားနမ်းလို့ ကောင်းတာ။ မိန်းကလေး တော်တော်များများကို ကျနော် နမ်းဖူးပါတယ်။ တစ်ချို ့နှုတ်ခမ်းတွေက နမ်းလို့ မကောင်းဘူး။ ဖွာတယ်ဖွာတယ်နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေရှိတယ်။ တစ်ချို့ကြတော့လဲ ခံတွင်းနံ့ မကောင်းလို့လားမသိဘူး။ Mint ငုံထားတာ မဟုတ်ရင် နမ်းလို့မကောင်းဘူး။ ယွန်း ကျတော့ ဒါမျိုး မဟုတ်ဘူးရယ်။ မွှေးတေးတေး နှုတ်ခမ်းနီနံ ့လေးမှာ သောက်ထားတဲ့ လစ်ပတန်အရသာ အကြွင်းအကျန်လေး ကပ်နေပြီး၊ သူ့ပင်ကိုယ် နူးညံ့အိစိုတဲ့ အရသာက တွဲကပ်ပါနေတာ။ အဲဒါကြောင့်လား မသိဘူး ကျနော့်မှာ first base ကနေ မတတ်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။

ဒါပေမယ့် ကြာလာတာနဲ့အမျှ နမ်းနေရင်းနဲ့ ကျနော် စိတ်ထလာပြီး အနမ်းတွေက တအားကို အားပါလာရော။ အဲဒီမှာ ပြွတ်ခနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ကျနော့်နဲ့အတူ အပြိုင်နမ်းနေရာက သူ့ခေါင်းကို ဖယ်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားတယ်။ ရီဝေဝေနဲ့ ပြန်ပွင့်လာတဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့ ကျနော့်ကို အားနာသလို ကြည့်ပြီး ဘာပြောသလဲဆိုတော့

(ကိုထွန်း .. တအား မစုပ်နဲ့နော် .. ယောင်သွားမှာစိုးလို့).. တဲ့

ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ ဒါမျိုးရမလား။ နှုတ်ခမ်း မနမ်းရ .. ကျန်တာနမ်းတယ်ကွာ ဆိုပြီး ပါးမို့မို့လေးတစ်ဖက်ကို နမ်းပစ်လိုက်တာပေါ့ .. (အာကွာ)ဆိုတဲ့ အသံလေး မတိုးမကျယ်နဲ့ ကြားရပြီး အပေါ်က မိုးလာသလိုဖြစ်တဲ့ ကျနော့် လည်တိုင်ကို သူ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်လာပါရော။ တစ်လစ်ထုတ်ထားတဲ့ ကျနော့်လျှာဟာ နူးညံ့နေတဲ့ ရှမ်းမချောလေးရဲ ့ပါးပြင်ပေါ်မှာ တရွတ်တိုက်ဆွဲ ပြေးသွားရင်း၊ ကြယ်ပုံစံ နားဆွဲလေး ရှိနေတဲ့ နားရွက်ဖောင်းဖောင်းလေးဆီ ရောက်သွားတဲ့အါ (အဟင်းဟင်းးးး) ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် တိုးဖက်လာပြန်တယ်။

နားသံသီးလေးရှိတဲ့ နေရာလေးကို နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုနဲ့ ဖိညှပ်ပြီး အစိလေးကို စုပ်သလို စုပ်ပေးလိုက်တော့ ယွန်းရဲ ့ကိုယ်ကလေးက ကော့သထက်ကော့လာတာ သူ့ရဲ ့နို့လုံးလုံးတွေနဲ့ ကျနော့်ရင်အုံ ပွတ်တိုက်မိနေပြီ။ ကျနော်လည်း အခုအချိန်မှာတော့ စိတ်ထဲမှာ ရမ္မက်လှို်င်းလေးတွေ တအားကို ထန်နေပြီ။ ကားပေါ်မှာတွေ ဘာတွေ တွေးမနေတော့ဘူး။ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေတဲ့ ယွန်းရဲ ့ကျောနောက်ကိုလက်တစ်ဖက်ထိုးထည့် ဖက်ထားရင်း၊ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က မို့ဝန်းတဲ့ နို့လေးတစ်ဖက်ကို လက်ရဲဇက်ရဲပဲ ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။

(အင့်) ခနဲ ညည်းသံနဲ့အတူ ယွန်းရဲ ့ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲတုန်သွားတယ်။ ကျနော်ပုခုံးပေါ်မှာ သူ့မျက်နှာလေးက ရောက်နေလေတော့ ယွန်းရဲ ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ကျနော့်နားတစ်ဖက်က ကပ်နေသလို ဖြစ်နေတာလေ။ ဒီတော့ သူမ တိုးတိုးလေး ညည်းပေမယ့် ကျနော့်နားထဲမှာ အကျယ်ကြီး ကြားနေရသလို၊ အဲ့လို ကြားနေရတာကလဲ ကျနော့်စိတ်တွေကို ပိုပိုပြီး တက်ကြွစေအောင် ပြုလုပ်ပေးနေတာပေါ့။

လက်ထဲမှာ မိမိရရ ကိုင်ထားတဲ့ နို့လေးတစ်ဖက်ကို ညင်ညင်သာသာလေးပဲ ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ် .. ကျနော်ထင်ထားတာ မှန်တယ်။ အခုအခံကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ဘရာအသားက ခပ်ပျော့ပျော့လေးဆိုတော့ တင်းရင်းမွတ်ထွတ်နေတဲ့ နို့လုံးလေးကို တိုက်ရိုက်ကိုင်မိတာနဲ့တောင် တူနေတယ်။ ဖြေးဖြေးခြင်း လက်ကို ဟိုရွှေ ့ဒီရွှေ ့ .. ဟိုစမ်းဒီစမ်းလုပ်ပြီး နို့သီးခေါင်းရှိမယ့်နေရာလေးကို မှန်းရှာလိုက်တော့၊ မာတောင့်တောင့် အရာလေးတစ်ခုကို စမ်းမိပါရော။ ဟုတ်ပြီကွာဆိုပြီး လက်ညိုးလက်မနှစ်ခုကြား ရအောင် ညှပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး လှိမ့်ပေးလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ

(အား … ဟင်းးးး … ကို .. ကိုထွန်း)

ဆိုပြီး တုန်ရင်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ သူ့နို့ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို အပေါ်ကနေ လာအုပ်ကိုင်ပါရော။ နို့ကို ကိုင်မိထားတဲ့ လက်ကိုတော့ မဖယ်ပေးနိုင်ဘူး။ ယွန်းဘာဖြစ်ချင်တာလဲဆိုတာ သိချင်လို့ ဆက်တော့ မနယ်ဘဲ၊ မျက်နှာချင်းလည်း ပြန်ခွာပြီး သူ့မျက်ဝန်းတွေကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့၊ လိင်စိတ်တက်နေတဲ့အချိန်မှာ မိန်းကလေးတွေ ကြည့်တတ်တဲ့ အကြည့်မျိုး မျက်ဝန်းလေး မှေးတေးတေးနဲ့ ကျနော့်ကို ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့နို့လေးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို သာသာလေး အုပ်ကိုင်ပြီး ဖယ်ပစ်လိုက်တယ် …

သွားပြီ .. ဆြာ !! .. ကျနော်တော့ ဂွမ်းပြီ .. နမ်းတာက ပြသနာမရှိပေမယ့် .. first base ကနေ ကူးပြောင်းဖို့ ယွန်းက လက်မခံဘူးပေါ့ .. လူကို တော်တော်ဆွေးသွားတယ်

ဒါပေမယ့် အဲဒီ ခံစားမှုက ခဏလေးပါပဲ .. ဆွေးသွားတဲ့ ခံစားမှုကို၊ ပျော်ရွှင်လှိုက်မောတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေက ၁ဝပေလာက် မြင့်မယ့် လှိုင်းလုံးကြီးတွေလိုပဲ အပြတ်အသတ်ကို တိုက်ချပစ်လိုက်တယ်။

ကျနော့်လက်ကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဖယ်ပစ်တာ မဟုတ်ဘူး။ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက သူမရဲ ့ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကြားထဲကို ပို့ပစ်လိုက်တာဗျ …

ပြီးပြီးရော မဟုတ်ဘူးနော်။ ဂါဝန်အောက်ကို လက်ထိုးထည့်ပြီး အုပ်ကိုင်ခိုင်းတာ။ ဖောင်းမို့နေတဲ့ အဖုတ်ဟာ အသားကပ်ဘောင်းဘီလေး တစ်ထပ်ခံနေသည့်တိုင် လက်ထဲမှာ ပူနွေးနေတာ ဖိုကထုတ်တဲ့ မုန့်ပေါင်းလို တရှိန်းရှိန်းနဲ့ အငွေ့တွေထွက်နေသလား ထင်ရတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာရတော့မလဲဗျာ။ လက်ဝါးကို ပက်လက်လှန်ထားရင်း မိမိရရ အုပ်ကိုင်ပြီး တစ်ချက်ညှစ်ပစ်လိုက်တော့ အင်းခနဲ မြည်သံနဲ့ သူ့လက်က ကျနော့်လက်ပေါ်က ကွာသွားတယ်။ လူက လျော့တိလျော့ရဲ အနေအထားနဲ့ ထိုင်ခုံနောက်ကျောကို မှီထားပြီး ပေါင်တန်ပြည့်ပြည့်လေးနှစ်ဖက်ကိုတော့ ကျနော့်လက် လှုပ်ရှားလွယ်အောင် ထပ်ကားပေးလေရဲ ့ …။

“ယွန်း .. ဘောင်းဘီလေး အသာချွတ်လိုက်မယ်နော် ..”

တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် အဖုတ်နွေးနွေးလေးကို ပွတ်ပေးပြီးနောက် အားမရနိုင်တဲ့ ကျနော်က တိုးတိုးလေး သူ့နားနားကပ်ပြောလိုက်တော့၊ မျက်လုံးလေး ပိတ်ထားလျက်နဲ့ အင်းးး ဆိုပြီး ပြန်ဖြေတယ်။ တင်သားလုံးလုံးလေးတွေကိုလည်း ထိုင်ခုံနဲ့ လွတ်အောင် ကြွပေးတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဂါဝန်အောက်ကို လက်နှစ်ဖက်လုံး ထိုးထည့်၊ အသားကပ်ဘောင်းဘီကို ပေါင်တန်အလယ်လောက်ရောက်အောင် လိပ်ချ၊ အဆင်ပြေတာနဲ့ လက်ကိုအထဲ ပြန်ထည့်၊ ပြေကျတော့မလို ဖြစ်နေတဲ့ စောင်ကို အပေါ်ကနေ ပြန်လွှား .. လုပ်စရာရှိသမျှကို ဆက်တိုက်ကို လုပ်ပစ်လိုက်တော့တယ် .. ဒါမျိုးဆိုတာ ဘာပြီးရင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ ကျနော့်အတွက်တော့ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာ ပင်တီပါးပါးလေးသာ ကျန်ခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ ယွန်းရဲ ့အဖုတ်လေးပေါ် လက်ပြန်ရောက်သွားတော့တာပဲ။ ပင်တီကတော့ တမင်တကာ မချွတ်တော့တာ။ လက်နဲ့ စမ်းမိသလောက် ဇာပင်တီပါးပါးလေးပဲ ဖြစ်မယ်ဆိုတာသိနေလို့။ ကိုယ့်ဆြာတို့ သိကြမှာပါ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းနေရာလေးမှာပဲ ဖဲသားလို ပြောင်ချောလေးပါပြီး ကျန်တဲ့နေရာတွေအားလုံးက ဇာပန်းအပြောက်ပြောက်တွေနဲ့ ပင်တီသေးသေးလေးတွေကို၊ ဒါမျိုးက တကူးတက ချွတ်နေဖို့ မလိုဘူးရယ်။ နောက်ပြီး ကျနော်တို့ အနေအထားက ကားကြီးပေါ်မှာ .. တစ်ခုခုဆို အဆင်ပြေအောင် ဒီအတိုင်းထားတာ ကောင်းတယ် မဟုတ်ဘူးလား ..။

အဲ .. ဒီအတိုင်းမထားတာကတော့ အဖုတ်အိအိလေးကို ပြန်ကိုင်မိသွားတဲ့ ကျနော့်လက်က လက်ချောင်းလေးတွေကိုပဲ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်း တလျှောက် အစုန်အဆန် ပွတ်ပေးတယ်၊ ဒါက ပထမအဆင့် .. နောက်တော့ ပင်တီလေးကို မသိမသာ ဘေးကိုတွန်းရွှေ ့ပြီး လုံးဝကြီး အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ အဖုတ်ဝလေးကို သွားရန်ရှာတယ်။ တစ်ခုကောင်းတာက ယွန်းက ကျနော်နဲ့ နမ်းနေရင်းနဲ့ကို စိတ်ထနေတော့ သူ့အဖုတ်လေးက အရည်တွေစိုနေပြီ။ ကျနော့်လက်ခလယ်လေး ထိုးထည့်ပြီး ကလော်ကလော်ပေးတော့ လက်ခလယ်တလျှောက် စီးကျလာတဲ့ အရည်တွေဆိုတာ အများကြီးပဲ ..

အကြာကြီး မလုပ်လိုက်ရပါဘူး .. အသက်ရှူသံတွေ တအားမြန်လာ၊ ယွန်းကိုယ်လေးက တုန်တုန်ရီရီဖြစ်လာပြီး တစ်ချက်မှာ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ ့ဖိအုပ်ထားရင်း တကိုယ်လုံးကော့တက်သွားတယ်။ ကားထားတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းက ဆတ်ခနဲ ပြန်ပူးကပ်သွားပြီး တင်းတင်းညှပ်ထားတာ ကျနော့်လက်တောင် လုံးလုံးလှုပ်လို့ မရတော့ဘူး …

“ဟူးးးးး … လူကို ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး .. ကိုထွန်းရယ်”

တအောင့်လောက်ကြာလို့ ကျနော့်လက်ကို ပြန်ထုတ်လို့ရတဲ့ အချိန်မှာ .. ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ယွန်း တိုးဝင်လာပြီး မျက်နှာလေးမော့ရင်း ပြောတာ။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား အောက်ပိုင်းကို လွှမ်းထားတဲ့ စောင်အောက်ကနေ သူ့လက်ကလေးက ကျနော့်ရဲ ့ပေါင်ရင်းဂွကို ရောက်လာပါရော။ ပြောပြစရာ မလိုလောက်အောင် တင်းမာနေလို့ ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီသားကို ကုန်းထောက်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို စမ်းမိသွာတာနဲ့ .. အပြင်ထုတ်လိုက်လေဆိုပြီး တိုးတိုးလေးပြောတော့ … ဒီကကောင် အီဖေကိုယ်က .. လာထား ကြာသလားပေါ့ဆိုပြီး .. ဇစ်ကို ဆွဲဖစ်မယ်အပြု !!!

တင်းတောင် .. တင်းတောင်ဆိုတဲ့ အချက်ပေး တီးလုံးနဲ့အတူ ကားတစ်စီးလုံးမှာရှိတဲ့ မီးတွေပွင့်လာပါရော …

သောက်ပလုတ်တုတ် .. အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်း မသိတာ .. ချောင်းသာသွားရင် မလွဲမသေဖြတ်ရတဲ့ ဥတိုချောင်းကို ရောက်လာတာ။ ကျနော်တို့ ခရီးသွားတဲ့ ဒီအချိန်ကြီးမှာ အခြေအနေ အကြောင်းမလှတော့ တစ်လမ်းသွားတံတားကို၊ နှစ်လမ်းသွားဖြစ်အောင် လုပ်နေတဲ့ ကိစ္စက မပြီးသေးဘူး။ ချောင်းဟိုဘက်ကို မော်တော်ဘုတ်နဲ့ ကူးဖို့ ကိုကံကောင်းက ထကြေငြာတာ ..

လခွီးနဲ့မှပဲ .. ကျနော့်မှာ ဘယ်သူ့ကို ဆဲလို့ဆဲရမှန်း မသိဘူး .. ယွန်းကတော့ စူပုတ်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာပေးလေး လုပ်နေသေးတယ် .. သောက်ကောင်မလေး .. ရယ်ထားဦးပေါ့ .. တွေ့မယ် .. ခွီး

ကဲ .. ကျန်တဲ့အခန်းတွေတော့ နဲနဲ ကျော်ချလိုက်တော့မယ် .. ဖီလင်လာလို့ ရေးနေရင်း ရေးနေရင်းနဲ့ တော်တော်ရှည်သွားပြီ။ အတိုချုံးပြီး ပြောရရင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက် မော်တော်ပေါ်ရောက်သွားတယ်။

မော်တော်ပေါ်ကိုတက်တော့၊ ကျနော်က အရင်တက်ပြီးမှ သူ့လက်ကလေးကို ဆွဲခေါ်တင်လိုက်တာ။ နောက်ပြီး ထိုင်ဖို့နေရာပြင်တော့ မော်တော်ကြမ်းပြင်က ညစ်ပတ်နေလို့ ကျနော်က ပါလာတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ခင်းပေးမယ်ဆိုတော့ ရတယ်ဆိုပြီး ကျနော့် တင်ပလွေထိုင်ထားတဲ့ ပေါင်ပေါ်ပဲ သူက တက်ထိုင်တာ။ မော်တော်အထွက်မှာ နဲနဲလေး လှုပ်သွားတော့ သူက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှီထားလို့၊ ကျနော်က နောက်ကနေ သူ့ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားတာ ..။

အဲဒါတွေကိုတော့ ပြောလည်းပြောချင်တယ် .. ပြောလည်း ပြောလိုက်ပြီပေါ့ဗျာ .. ဟီး 😉 😉

ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ညလေတဟူးဟူးတိုက်နေတဲ့ ဥတိုချောင်းရဲ ့ညင်သာတဲ့ ရေစီးထဲမှာ ကျနော်တို့ လိုက်ပါလာတဲ့ မော်တော်လေး တငြိမ်ငြိမ့်နဲ့ ခုတ်မောင်းနေစဉ် .. ဘယ်သူ့ဖုန်းကဖွင့်ထားမှန်း မသိတဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်ရဲ ့အသံက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စီ ရောက်လာလို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်တောင် ပြိုင်တူ ကြည့်မိကြသေးတယ် ..

သီချင်းလေးထဲက စာသားလေးတွေက ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်နဲ့ တိုက်ဆိုင်သလို ဖြစ်နေတာကိုးဗျ

There are three apples that changed the world ဆိုပြီး ပြောနေကြတဲ့ quote အတိုင်းသားဆိုရင်တော့ ကျနော့်ဘဝကို လတ်တလောအခြေအနေမှာ ပြောင်းလဲသွားစေတာက သူတို့ဆိုထားသလို Steve Jobs ရဲ ့ apple မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ် ..

အာဒမ်နဲ့ ဧဝတို့ နှစ်ယောက် မစားသင့်ဘူးဆိုပြီး တားမြစ်ထားတဲ့ ပန်းသီးကို ခိုးစားခဲ့ကြသလို၊ ကျနော်နဲ့ ယွန်းလည်း ဖြတ်မကျော်သင့်ဘူး ဆိုတဲ့ စည်းတစ်ခုကို ကျော်ခဲ့ပြီလေ။ ဒါမျိုးဆိုတာ ဖြစ်မသွားခင်ကသာ ထိန်းသိမ်းရတာ၊ လွန်ပြီးသွားပြီဆိုရင်တော့ ချက်ချင်း U Turn လိုက်ရှာပြီး ပြန်ကွေ့လို့ရတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ အတွေ့အကြုံရှိတဲ့သူ တော်တော်များများ သဘောပေါက်ကျမှာပါ။

ကမ္ဘာမြေရဲ ့ဆွဲအားကို နယူတန်က ပန်းသီကြွေတာကို ကြည့်ရင်း စဉ်းစားသွားမိတာဆိုပေမယ့် ကျနော်ကတော့ အချစ်ရဲ ့ဆွဲအားကို ယွန်းကိုယ်လေးက ကျနော့်အပေါ်မှာ ပိပြီးထိုင်နေတာကို ခံစားရင်းနဲ့ လက်တွေ့သိသွားတာဗျ ..

အဲ .. အဲဒီအခြေအနေမှာလည်း တတိယမြောက် နောက်ဆုံးပန်းသီးလေးကို သာယာသွားမိတာလေ။ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ apple-shaped လို့ ပြောရမယ့် ယွန်းရဲ ့တင်အိုးလှလှလေးက ကျနော့်ရဲ ့ပေါင်ခွကြားကို မိမိရရ ဖိထားတာ မဟုတ်လား။ ဒီကြားထဲ .. အဲဒီဟာမလေးက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ မှီထိုင်ထားရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး လိုက်လာတာ မဟုတ်ဘူး။ လက်တစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်ထားသလိုနဲ့ သူ့တင်ပါးကို ထိနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ မသိမသာနဲ့ ပွတ်ပေးနေသေးတာ။ တော်သေးတယ်။ ကျနော် ဝတ်ထားတာ ဂျင်းဘောင်းဘီဖြစ်တဲ့အပြင်၊ အထဲက အတွင်းခံကလည်း ဘောက်ဆာဖြစ်နေလို့ .. မဟုတ်ရင် ညီလေးထိပ်က ထွက်တဲ့အရည်နဲ့ ဂွကြားမှာ အကွက်လိုက် ဖြစ်နေမှာ …။

ဥတိုချောင်းရဲ ့ဟိုဘက်ရောက်တဲ့အခါ တဆင့်ပြောင်းစီးရမယ့်ကားက အဆင်သင့်ရှိနေတော့ သိပ်မစောင့်လိုက်ရဘူး။ ဒီတစ်ခါတော့ ချောင်းသာရောက်ဖို့က ဘယ်လောက်မှ မကျန်တော့တာရော၊ လူတွေအားလုံးကလည်း နိုးနေတာကြောင့်ရော၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် တူယှဉ်တွဲပြီး ထိုင်လို့ရပေမယ့် ဘာမှ ဟုတ်တိပတ်တိ မလုပ်ဖြစ်လိုက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လုံးဝကြီး မတို့မထိတာတော့လည်း မဟုတ်ဘူး။ အတို့အမြုပ်လေးတွေတော့ ရှိတာပေါ့ဗျာ။ ယွန်းက သူ့အောက်နှုတ်ခမ်းလေး တစ်ဖက်ကို သွားလေးနဲ့ ဖိကိုက်ရင်း၊ ဖီးလ်လာသလို မျက်နှာပေးနဲ့ သူ့နို့လေးတစ်ဖက်ကို အခြားသူတွေမမြင်အောင် မသိမသာ ညှစ်ပြတာ။ ဘောင်းဘီကို ချွတ်တာမဟုတ်ပေမယ့် ဇစ်ကိုဆွဲဖွင့်ထားရင်း အထဲကို လက်ထိုးထည့်ပြီး ကျနော့်ကောင်ကို စမ်းကြည့်တာ။ ဒါမျိုးတော့ လုပ်ဖြစ်တာပေါ့ ..

“ကဲ .. အားလုံးပဲ .. ကျနော်တို့ကား သွားမယ့် လမ်းကြောင်းမှာရှိတဲ့ ဟိုတယ်တွေကို ကြေငြာပါ့မယ် .. ကိုယ်ဆင်းရမယ့် ဟိုတယ်ပါရင် ပြောပါ”

မိုက်ကရိုဖုန်းက ထွက်လာတဲ့ ကိုကံကောင်းရဲ ့အသံဟာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်အတွက် ခွဲခွာခြင်းကို သယ်ဆောင်လာသလားတောင် ထင်ရတယ်။ တစ်လမ်းလုံး၊ တစ်ညလုံးမှာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မမေးဖြစ်တဲ့ မေးခွန်းတစ်ခုကို နှစ်ယောက်သား လေးလံတဲ့ လေသံနဲ့အတူ ပြိုင်တူ မေးမိကြတယ်

“ဘယ်ဆင်းမှာလဲ .. ယွန်း”
“ဘယ်ဆင်းမှာလဲ .. ကိုထွန်း”
“xxx Hotel”
“အယ် .. တကယ် !! .. ယွန်းလဲ အတူတူပဲ”

ရေစက်ဆိုတာ အလကားပြောကြတဲ့ စကားမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူရောကိုယ်ပါ လက်ခံသွားသလို၊ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာဟာလည်း အတူတူ ဝင်းလက်သွားတယ်။

ဟိုတယ်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဆိုသလို၊ ကားပေါ်က ဆင်းလာတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတယ်။ ဟုတ်လှချည်လားလို့ ကျနော့်စိတ်ထဲက တွေးပြီး ယွန်းနဲ့အတူ ခပ်တည်တည်ပဲ လျှောက်လှမ်းဝင်လာတော့ Reception ကို ရောက်တဲ့အခါမှာ ဧည့်သည်တွေ တစ်ယောက်စ၊ နှစ်ယောက်စပဲ ရှိတယ်။ ယွန်းရယ်၊ ကျနော်ရယ်က အိတ်တစ်လုံးစီပဲပါလို့ ကျနော်က ကျော့ပိုးအိတ်ကိုလွယ်၊ သူက သူ့အိတ်ကိုလွယ်လျက်သားပဲ ကောင်တာနား တိုးကပ်သွားတော့ ညတာဝန်ကျတဲ့သူ ဖြစ်ပုံရတဲ့ ကောင်မလေးက ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးလေးပဲ စတင်နှုတ်ဆက်တယ်။

“မင်္ဂလာပါရှင် .. ဘွတ်ကင်များ တင်ထားလား မသိဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့ .. နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ .. ဒါဆို နှစ်ယောက်အတူတူ ချက်ကင်ဝင်မှာပေါ့နော် .. အခန်းမှာ လူရှိနေသေးတော့ …”
“မဟုတ်ဘူးဗျ .. တစ်ယောက်စီ!!”

စာရင်းစာရွက်မှာ မှတ်ထားတာကို ကြည့်ပြီး သွက်သွက်လက်လက် ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ ကောင်မလေး စကားမဆုံးခင်မှာ ကျနော် ကြားဖြတ်ပြီး ဝင်ပြောလိုက်ရတယ်။ အခြေအနေက မပြောမဖြစ်တဲ့ အနေအထား ရောက်သွားပြီလေ။ ကျနော်နဲ့ ယွန်းတွဲလာတာကိုကြည့်ပြီး နှစ်ယောက်အတူတူ ချက်ကင် ဝင်မယ်လို့ တွက်ထားလိုက်ပုံရတယ်။

“ကျနော်နဲ့ သူနဲ့က လမ်းရောက်မှ ခင်သွားကြတာပါ .. ကျနော်က တစ်ရက်နောက်ကျပြီး ချက်ကင်ဝင်တာပါ .. အခန်းနံပါတ် ၃၀၁ sea view ကပါ ..”
“အာ .. ဆောရီးရှင့် .. တောင်းပန်ပါတယ် .. ကျမ ပြန်ကြည့်ပေးပါ့မယ်”

အားတုံ့အားနာဟန်လေးဟာ ညာဘက်ပါးပြင်မှာ မှဲ့နက်လေးတစ်လုံးရှိတဲ့ ဧည့်ကြိုကောင်မလေးရဲ ့မျက်နှာမှာ အထင်းသားပေါ်လွင်သွားတယ်။ ဇက်ကလေးနိမ့်ပြီး ခေါင်းလေးညွှတ်ပြလိုက်တဲ့ ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး ဒါဟာ သူ့အမှားမဟုတ်ဘူး .. သူ့နေရာမှာ ကျနော်ဆိုလဲ ဒီလိုမျိုးတွေးမှာဆိုတာ သဘောပေါက်နေတော့

“ရတယ် .. ညီမ .. ပြသနာမရှိဘူး .. ယွန်းနဲ့ ကျနော်နဲ့က ရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေတွေ ဖြစ်နေပါပြီ …ဟုတ်တယ်နော် ယွန်း .. အဟင်း ဟင်း”

ခပ်ပေါ့ပေါ့ ရယ်သံလေးနဲ့ အခြေအနေကို ထိန်းသိမ်းလိုက်ပြီး၊ ဘေးနားကပ်ရပ်နေတဲ့ ယွန်းကိုပါ ပုခုံးတစ်ဖက်နဲ့ တိုက်ပြလိုက်တော့ .. ဟင်းနော် .. ဆိုတဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေးက ကျနော့်ဆီ ဒိုင်းခနဲ ရောက်လာတာပေါ့။ ဒီလိုမျိုး အဖြစ်အပျက်တွေကို တော်တော်များများ ကြုံတွေ့မြင်ဖူးထားပုံရတဲ့ ညိုချောလေး ချောတဲ့ ဧည့်ကြိုကောင်မလေးကလည်း အခုကျမှကျနော့်တို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး မျက်နှာလေး ပြုံးသွားတယ်။

အလဲ့ .. ပြုံးလိုက်တော့ .. ဒီကောင်မလေးက ညာဘက်ပါးပြင်မှာ ပါးချိုင့်လေးနဲ့ကိုး .. ချစ်စရာလေးဗျ ..။ အကျင့်ပါနေတဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေက ကြံရည်ရောင် ဝန်ထမ်းဝတ်စုံလေးရဲ ့ ညာဘက်ခြမ်းက ခပ်မို့မို့တောင်ပူစာလေးအထက်မှာ ရှိတဲ့ ရင်ထိုးလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ၀ါဆိုဦးတဲ့။ ဆိုးတော့ မဆိုးဖူးဘူး။ မိုးတစ်လုံးပဲ လိုနေတော။ အနေအထားကတော့ အင်တာနက်မှာ နာမည်ကြီးနေတဲ့ ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ သူမသာ ကိုယ်မသာပဲ။ အရပ်ကလေးကလည်း ယွန်းလိုပဲ မနိမ့်မမြင့် အနေတော်လေး။ အလုံးအထည်သာ သူက နဲနဲ ပိန်ပိန်ပါးပါး ဖြစ်နေတာ …

(ဟိုက် .. ငါ ကြည့်နေတာ သိသွားပါလား !!)

ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် မျောပြီးတော့ နာမည်လေးပေါ်နေတဲ့ ရင်ထိုးနေရာလေးကို တစိုက်မက်မက် ကြည့်နေမိတဲ့ ကျနော်၊ ၀ါဆိုဦးက ယွန်းထံကနေ မှတ်ပုံတင်ယူပြီး ကျနော့်ဘက်လှည့်လိုက်ချိန်မှာ လူမိသလို ဖြစ်သွားတယ်။ ရှက်လိုက်တာဗျာ .. ဘေးနားမှာ ကိုယ့်နဲ့ဘာညာသရကာ ဖြစ်နေတဲ့ ကောင်မချောလေး တစ်ယောက်ကို ထားပြီး၊ နောက်ထပ် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ ့ရင်အုံကို ငေးကြည့်နေမိတာ။ ဒီဘဲကတော့ နှာဘူးကောင်လို့ပဲ ထင်သွားပြီ ထင်ပါရဲ ့ဆိုပြီး တောင်းပန်သလို ၀ါဆိုဦးရဲ ့မျက်နှာလေးကို ခပ်ဖျော့ဖျော့ အမူအရာနဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ .. ဟိုက် ရှားဘား … သူက ကျနော့်ကို မျက်တောင်လေးတွေ ခပ်လှန်လှန်ထားပြီး ပြန်ကြည့်နေတာ။ ဒီအကြည့်ရဲ ့အဓိပ္ပါယ်ကို ကျနော် သိတယ် .. မဟုတ်သေးဘူး .. ကျနော် ဒီလောက် ကံကောင်းတတ်တဲ့ ကောင် မဟုတ်ဘူး … စိတ်ထင်လို့ ဖြစ်မှာပါလို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကျနော့်ရဲ ့မှတ်ပုံတင်ကိုပါ တခါထဲ ထုတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။

“ဟုတ်ကဲ့ ရပါပြီ .. မနန်းယွန်းဝေ အခန်းက ၂၀၂ပါ .. ဒီမှာပဲ ထိုင်စောင့်ချင်ရင်ရတယ် … ဒါမှမဟုတ် ဖုန်းနံပါတ်ပေးထားမယ်ဆိုလဲ ဖြစ်ပါတယ် .. အခန်းရရခြင်း ကျမတို့ အကြောင်းကြားပေးပါ့မယ် .. အကယ်၍ အိတ်ထဲမှာ အရေးကြီးပစ္စည်းမပါလို့ အပ်ထားချင်တယ်ဆိုရင် ဖြစ်ပါတယ် .. ဒီဟာကတော့ ဟိုတယ်ရဲ ့wi-fi password ပါ”
“ဟုတ် .. ကျေးဇူး”

အဲဒီနောက်တော့ ယွန်းနဲ့ ၀ါဆိုဦး ဟော်တယ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ တခြားကိစ္စတွေ အမေးအဖြေလုပ်နေကြတယ်။ မနက်စာကို ဘယ်အချိန်ထိ ကျွေးတယ်တို့၊ ရေကူးကန်ကို ဘယ်အချိန်သုံးလို့ရတယ်တို့ ဘာတို့ပေါ့ ..။ မိန်းမလှလေး နှစ်ယောက် စကားပြောနေတာ တကယ်တမ်းတော့ ကြည့်လို့ကောင်းပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထဲ အခုအချိန်ကစပြီး ယွန်းနဲ့ တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ ဖြစ်သွားကြပြီဆိုတဲ့ အတွေးက ဝင်နေတော့ သူတို့နားမှာ ဆက်မနေချင်တော့ဘူး။ ကျောပိုးအိတ်ကို ကောင်တာပေါ် တင်ပေးခဲ့ပြီး ဆေးလိပ်သောက်ချင်လို့ဆိုပြီး ရီဆက်ရှင်ထဲကနေ ပြန်ထွက်ပြီး၊ လမ်းမဘက်ကို မျက်နှာစာပြုထားတဲ့ ပေါ်တီကိုအောက်မှာ ကွန်ကရစ်တိုင်လုံးကြီးတစ်ခုကို ကျောမှီ၊ ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်ထားရင်း စီးကရက် တစ်လိပ်ကို မီးညှိလိုက်တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ခပ်သွက်သွက် ဖွာလိုက်တာ စီးကရက်က လက်ထဲမှာ တော်တော် ခရီးရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ နောက်ဘက်ကနေ ကျနော့် နာမည်ကို လှမ်းခေါ်သံကြားရတယ်

“ကိုထွန်း .. အဲဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ”

ကျနော် လှည့်ကြည့်တော့ ရီဝေဝေ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ နန်းယွန်းဝေကို လက်ကလေးနှစ်ဖက် သူ့ကိုယ်ရှေ့မှာယှက်ထားရင်း နောက်နားမှာ ရပ်နေတာတွေ့တယ်။ သေချာကြည့်လိုက်တော့ လက်ကလေးတွေက ငြိမ်မနေဘူးရယ်။ မိန်းကလေးတွေ အနေရခက်တဲ့အခါမျိုး၊ တစ်ခုခုကို ချီတုံချီချ ဖြစ်တဲ့အခါမျိုးမှာ ဖြစ်သလို လက်ချောင်းလေးတွေ အချင်းချင်း ဆုပ်နယ်လေနေရဲ ့။ ဒီလောက်ဆို ကျနော် သဘောပေါက်ပြီ .. နောက်ထပ် စဉ်းစားမနေတော့ဘူး။ လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ စီးကရက်ကို ချက်ချင်း မြေပေါ်ပစ်ချပြီး၊ ဖိနပ်ထိပ်နဲ့ ဖိပြီး နင်းပစ်လိုက်တယ်။ ဒါကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့ ယွန်းရဲ ့လက်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲပြီး အထဲကို ပြန်ဝင်လာတာ၊ ကျနော် ဆွဲခေါ်ရာတလျှောက် အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့ လိုက်လာရတယ်။

“ကို .. ထွန်း !! .. ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“သန့်စင်ခန်းကို ..”
“ရေကူးကန်ဘက်မှာ တစ်ခုရှိတယ်တဲ့ .. အဲဒီဟာက ပိုကောင်းမယ်”

၂၁ရာစုရဲ ့လူသားတွေပဲ .. ဒီလောက်ပြောယုံနဲ့တင် လုံလောက်ပါတယ်။ လူသူကင်းရှင်းနေတဲ့ လျှောက်လမ်းတလျှောက် ခပ်မြန်မြန် လာခဲ့ကြတာ ရေကူးကန်ဘက်မှာ (ကျား၊ မ) ဆိုပြီး ပြထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့လိုက်တာနဲ့ ယွန်းက ကျနော့်လက်ကို ဆွဲပြီး ရှေ ့ကနေ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝင်သွားတယ်။ အနက်ရောင် သစ်သားတံခါးကို သူက အရင်တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး၊ အားနဲ့ ကျနော့်ကို ဆွဲသွင်းလိုက်တာ ကျနော်တောင်မှ နောက်ကို ခြေသုံးလေးလှမ်းလောက် ဆုတ်ပြီး ကိုယ်ဟန်မပျက်အောင် ထိန်းလိုက်ရသေး။ ဟ .. ဒီကောင်မလေး ကြမ်းလှချည်လားဆိုပြီး မျက်လုံးပြူးပြီး လှမ်းကြည့်နေခိုက် .. ဝုန်းဆိုပြီး ပြေးဝင်လာတာ နည်းတဲ့အရှိန် မဟုတ်ဘူး။ လည်တိုင်ကို အတင်းဆွဲခိုဖက်ပြီး တအားသောင်းကျန်းတော့တာပဲ။ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ထားတာကို လက်စားများချေချင်နေလား မသိဘူး။ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းစုပ်နမ်းတာ .. လူကို သွေးတွေတောင် ဒိုင်းခနဲ ဆောင့်တက်လာတယ် …။

ကားပေါ်မှာတုန်းက သူ့ဖုတ်ဖုတ်လေးကို စိတ်ကြိုက်ကလိထားတာကိုများ အညိုးထားသလား အောက်မေ့ရတယ် ကိုယ့်ဆြာတို့ရေ .. ရင်ချင်းအပ်၊ နှုတ်ခမ်းချင်းအပ်ထားရင်းကနေ ကျနော့်ခါးပတ်ခေါင်း၊ ဘောင်းဘီးကြယ်သီး၊ ဇစ်၊ ဘောက်ဆာ အားလုံးကို ဇိုးခနဲ ဇတ်ခနဲ ဖယ်ပစ်လိုက်တာ ခပ်မာမာ ပြန်ဖြစ်လာပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကောင်က အသင့်အနေအထားနဲ့ အပြင်ဘက်ကို ထွက်ကျလာပါရော ..။

“၀ိုး .. မိုက်တယ် .. မြင်လိုက်ရတော့ ပိုယားလာပြီ”

ဖြတ်ခနဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်လိုက်ပြီး လိင်တန်အရင်းကို လက်နဲ့ဖမ်းထိန်းကိုင်၊ ရမ္မက်လွှမ်းတဲ့ အသံလေးနဲ့ အံကြိတ်ညည်းပြောပြီး ပါးစပ်ကို ဟပြီး လှမ်းငုံလိုက်တာ ဆံနွယ်ညိုတွေတောင် မျက်နှာကို ဖုံးသွားလို့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပြန်သပ်တင်လိုက်ရတာ တွေ့တယ်ဗျ။ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကို လှမ်းအငုံခံလိုက်ရတဲ့ ကျနော်ဆိုတာကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့။ ဟားးးး ဆိုပြီး အကျယ်ကြီး အော်ညည်းမိပြီး လက်တစ်ဖက်က ယွန်းရဲ ့ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကတော့ လူယိုင်မထွက်သွားအောင် နောက်မှာရှိတဲ့ ဘေဇင်ကို နောက်ပြန်လှမ်းထောက်ထားရတယ်။

ယွန်းဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက လိင်ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ရင် အစိမ်းမဟုတ်ဘူး။ ဘလိုးဂျော့ကို အတွေ့အကြုံ ရှိပုံရတယ်။ ပါးစပ်ထဲရောက်သွားတဲ့ လိင်တန်ကို ပါးကလေးတွေ ချိုင့်ခွက်ဝင်အောင် အားနဲ့ ပြင်းပြင်းစုပ်ပေးသလို၊ လျှာနဲ့လည်း ဒစ်အောက်ခြေမေးသိုင်းကြိုးနေရာကို တစ်ချိန်ထဲမှာ ပတ်ထိုးပြီး လျက်လျက်ပေးနေတာ။ လူဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်ဘူး။ အာကာသထဲကို သွားဖို့ လွှတ်တင်လိုက်တဲ့ လွန်းပျံယာဉ်ရဲ ့ထိပ်မှာ လူကို ကပ်ချည်ပြီး ထားတာ ခံလိုက်ရတဲ့အလား၊ ဘယ်လောက်မှ မကြာတဲ့ အချိန်အတွင်းမှာ အမြင့်ဆုံးကို ရောက်သွားသလို ခံစားရတာ။ နားထဲမှာလည်း လေတွေ တိုးနေသလို တဝူးဝူးနဲ့တောင် ဖြစ်နေတယ်။

“ယွန်း … ခန .. ခန”

ခြေဖျားထောက်ပြီး ကော့တက်သွားရာကနေ သတိထားပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ လီးကို အတင်းပြန်ဆွဲထုတ်တော့ .. ဘာလုပ်တာလဲဆိုပြီး ခပ်ငေါက်ငေါက်အော်ပြီး မကြည်သလိုနဲ့ ကြည့်တယ်ဗျ။ လိင်စိတ်တက်နေတဲ့ ကျနော်လည်း ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လှကွာဆိုပြီး .. ယွန်းကို လိုးမလိုဆိုပြီး ခပ်ဆာဆာနဲ့ ပြောလိုက်ယုံမက .. ဘောင်းဘီထဲထိုးထည့်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ကွန်ဒွန်းကိုလည်း ချက်ချင်း ယူပြလိုက်ရတယ် (နေသူရိန် အားကျလို့ အမြဲဆောင်ထားတာ .. ခိ ခိ ;D)။ သောက်ကောင်မလေး .. အဲဒီတော့မှ မျက်နှာက ချက်ချင်း ပြန်ကြည်သွားပြီး .. ပေး ယွန်းကိုပေးဆိုပြီး လက်ထဲကနေ ဇတ်ခနဲတောင် ယူသွားတာ .. ကိုယ်တောင်မှ မဖောက်လိုက်ရပါဘူး … အိတ်ဒေါင့်ကို ပါးစပ်လေးနဲ့ ကိုက်ဖောက်ပြီး အထဲက အကြည်ပြားလေးကို ထုတ်ပြီး (အမယ် .. လေနဲ့တောင် ဖူးခနဲ မှုတ်လိုက်သေး) ထိပ်ပေါ်တင်ရင်း ဖိချလိုက်တာ .. တံတွေးရည်တွေစိုနေတဲ့ အတန်တလျှောက် ချောချောမောမောပဲ ဖုံးပြီးသားဖြစ်သွားတယ်

“ကိုထွန်း .. ယွန်းကို အားမနာနဲ့ အထဲမှာ စိုနေပြီ သိလား”
“အေး .. ဒါဆို ဒီမှာ လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေး”

ကျနော်က အချိန်မဆွဲသလို ယွန်းကလည်း ခပ်မြန်မြန်ပဲ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာက ပြန်ထ၊ ဘေဇင်ကို မျက်နှာမူပြီး ကျနော့်ကို ကျောပေးထားလျက်ကနေ အသားကပ်ဘောင်းဘီကို ကားပေါ်မှာတုန်းကလို လိပ်ချပေးတော့ ဖွေးဆွတ်နေတဲ့ ပန်းသီးပုံ တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေးတွေ သွေးဆူဖွယ် ပေါ်လာတာပေါ့။ အဲဒီ ဖင်ဖွေးဖွေးလေးတွေနောက် ချက်ချင်းနေရာယူပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နဲ့ ဖိချလိုက်တော့ တင်တွေ ကော့ထွက်လာတာ အရည်ကြည်တွေလဲ့နေတဲ့ အဖုတ်မြောင်းက နောက်မှာ အတိုင်းသားပေါ်လာတယ်။ ဘာပြောကောင်းမလဲ .. ခပ်ဖောင်းဖောင်း အနားသားနှစ်ဖက်ကြားမှာ အမြောင်းလိုက်ဖြစ်နေတဲ့နေရာရဲ ့အောက်ဘက်ကို မှန်းထောက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တာ အားးးဆိုတဲ့ ယွန်းရဲ ့အော်သံနဲ့ အီးးး ဆိုတဲ့ ကျနော့်ရဲ ့ညည်းသံက တပြိုင်တည်းကို ထွက်လာတော့တာပဲ …။

သိပ်ပြီးကျပ်နေတယ်လို့ မဟုတ်သလို၊ အရည်တွေရွှဲနေသည့်တိုင် ချောင်လှတယ်လို့လဲ ဆိုလို့မရဘူး။ စီးစီးပိုင်ပိုင် အိအိနွေးနွေးနဲ့ တစ်ထစ်ချင်း ဝင်သွားတာ။ ယွန်းရဲ ့အဖုတ်လေးနဲ့ ကျနော့်ရဲ ့ဒုတ်က ဆယ်တန်းတုန်းက သင်ခဲ့ရတဲ့ ဦးပုညရဲ ့ရေသည်ပြဇာတ်ထဲက စကားနဲ့သာ ပြောမယ်ဆိုရင် တိုင်း၍ရက်တဲ့ ပက္ကလာ မိုးရွာသည်နှင့် အခန့်သင့်ဆိုသလို အဆင်ပြေပြေ ချောချောမွေ့မွေ့ ရှိနေတယ်ပဲ ဆိုကြပါတော့ (မြန်မာစာ သင်ရိုးညွှန်းတမ်းထဲကလူတွေတော့ အနော့ ကလော်တုတ်နေကြမလား မသိဘူူး .. ဟီး :P)

တစ်ညလုံး တပ်မက်ခဲ့ရတဲ့ ရှမ်းမချောလေးရဲ ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းထဲကို ကိုယ့်လီးဝင်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့တင် လူက ကမ္ဘာကြီးရဲ ့ထိပ်ဆုံး ရောက်သွားချင်သလို ဖြစ်နေတာ (ဘရိုဒွန်ဂျွန်စကား ခဏငှားသုံးသည် ;))။ တော်သေးတယ်။ လိင်တန်ရဲ ့အပေါ်ကနေ ကွန်ဒွန်း စွပ်ထားလို့သာ အဲဒီစိတ်ကို ပြန်ကွန်ထရိုးလုပ်လို့ရနေတာ။ အရမ်းကြီးလောကြီးပြီး အတင်းလည်း ဆောင့်ထည့်တာမျိုး မလုပ်ဖြစ်အောင် လူကို သတိထားနေရတယ်။ တစ်ရစ်ခြင်း ဝင်နေတဲ့ လိင်အင်္ဂါအခြင်းခြင်း ထိတွေ့မှုကို ကျနော့် မန်မိုရီထဲမှာ စွဲနေအောင် ခံစားမိသလို၊ ယွန်းလည်းပဲ ကျနော့်နည်းတူ ဒီအတွေ့ကို မေ့မရအောင် ဖြေးဖြေးခြင်းပဲ ခရီးသွားလိုက်တယ် ..။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ခနကြာတော့ အရည်တွေရွှဲနစ်နေတဲ့ သူ့အဖုတ်လမ်းကြောင်း တလျှောက် ပြည့်နှက်နေအောင် ကျနော့်လိင်တန်က အပိုင်သိမ်းပြီး နေရာယူလိုက်ပြီ။ အဲဒီနောက်တော့ ချော့တာတွေ၊ ချူတာတွေ လုပ်မနေတော့ဘူး။ ခါးကျင်ကျင်လေးပေါ်ကို လိပ်တင်ပေးထားတဲ့ ဂါဝန်လေးကို ကြိုးစတစ်ခုလို သဘောထား၊ လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီး လိင်တန်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဆတ်ခနဲ ဆောင့်ချလိုက်တာ ဖင်လုံးကော့ကော့လေးတောင် ဆတ်ခနဲ တုန်တက်သွားတယ်။

“အား … ထိတယ် … ကို …ထွန်း … ရှီးးး”

ထိတာက ယွန်းမှ မဟုတ်ဘူး .. ကျနော်လည်းပဲ ထိတာပဲ။ ဂိတ်ကုန််အောင် ဝင်သွားတဲ့ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကနေ ဒုတ်ခနဲ ဖြစ်လာတဲ့ အရသာဟာ အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတာကိုးဗျ။ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးရင်းကနေ Tempo ကို ကားကက်ဆက် Volume လှည့်သလို တဖြေးဖြေးချင်း လှည့်ပြီး မြှင့်လိုက်တယ်။ တစ်ခုကောင်းတာက ယွန်းက ကျနော်ဆောင့်ပေးတာကိုပဲ ငြိမ်ခံနေတတ်တဲ့ မိန်းကလေးမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူကိုယ်တိုင်လည်း .. ကိုထွန်း .. ကောင်းတယ်.. မညှာနဲ့ .. နာနာလေး ဆိုတဲ့ အသံတွေ စုံအောင် ညည်းရင်း နောက်ကို ကော့ပြီး တန်ပြန်ဆောင့်ပေးတာပဲ။ သူ့ဆောင့် ကိုယ်ဆောင့် .. ကောင်းမှကောင်း !! .. တဖြောင်းဖြောင်း .. တဖတ်ဖတ် သံတွေ သောသောကို ညံနေတော့တယ်။

“အားးး .. ပြီးတော့မယ် … ဆောင့် .. တအားဆောင့် … ကောင်းတယ် .. တအားကောင်းတယ် … ရှီး”
“ရှစ် .. ယွန်းးးး … ကိုယ် မထိန်းနိုင်တော့ဘူူး .. ထွက် .. ထွက်တော့မယ်”
“အီးးး … ယွန်းလည်း ပြီးတော့မယ် … လုပ် … လုပ် …. အူးးးးးးး”

တခြားသူငါတွေ အိပ်စက်နေမယ့် အချိန်မှာ ကျနော်နဲ့ ယွန်းနဲ့ကတော့ မီးကုန်ယမ်းကုန်ကို ဆွဲပြီး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်သလို ကာမလမ်းဆုံးကို ရောက်သွားကြတယ်။ ယွန်းက အသားဖြူတဲ့ ရှမ်းမလေးဆိုတော့ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တအားရွှဲတာ .. တကိုယ်လုံးတုန်ခါပြီး နောက်ဆုံးပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာ ကျဲကျဲတောက် အရည်တွေ အဖုတ်ထဲက စိမ့်ကျတာ အောက်ကကျောက်သားပြင်ပေါ်မှာ နေရာလေးတောင် ကွက်ပြီး စိုသွားတယ်။ အဖုတ်အတွင်းသားတွေ ဆိုတာလည်း အပြတ်ကို လှုပ်ရှားပြီး လိင်တန်ကို ဖျစ်ညှစ်နေသေးတာ …။

နားထဲကနေ လေတွေ တစစ်စစ်နဲ့ ထွက်သွားသလားတောင် ထင်ရပြီး ကျနော်လည်း အကောင်းကြီး ကောင်းသွားတယ်။ အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ဖွံ့ဖွံ့နဲ့ အချောကြီးချောတဲ့ ရှမ်းမလေးကို စိတ်ကြိုက် နောက်ဘက်ကနေ ကျုံးရတာ မကောင်းခံနိုင်ယိုးလား။ လိင်ချောင်းတလျှောက် သုတ်ရည်တွေ ပြေးထွက်ပြီး ထိပ်ဖူးကနေ ပန်းထုတ်လိုက်တာ ကွန်ဒွန်းသာ စွပ်မထားလို့ကတော့ အဖုတ်အတွင်းမှာ ပြည့်လျှံသွားမှာ သေချာလှတယ်။ တစ်ညလုံး အောင်းထားတဲ့ သုတ်ရည်ပူတွေ အကုန် ပန်းထုတ်လိုက်ရတဲ့ အရသာဟာ ပြောမပြနိုင်အောင် ကောင်းတဲ့ ခံစားမှုပဲဗျ …။

ခရီးဝေးထွက်လာတာဖြစ်တဲ့အပြင် တစ်ညလုံးလဲ ကောင်းကောင်းမအိပ်ရသေး .. ဒီကြားထဲ တအားကုန်လိုးဆောင့်ပြီး အကြမ်းစားပြီးသွားတာဆိုတော့ လူက ခေါင်းတောင်မှ မထောင်နိုင်တော့ဘူး။ ကုန်းပေးထားတဲ့ ယွန်းရဲ ့ကျောပေါ်မှာ ပုခုံးမှေးတင်ပြီး မျက်စိတွေ အလိုလိုမှိတ်ကျသွားတယ်။ အစောတုန်းက နှစ်ယောက်သား လိုးဆောင့်သံတွေ၊ အော်ညည်းသံတွေနဲ့ ပွက်ပွက်နှက်နေတဲ့ သန့်စင်ခန်းထဲလည်း အခုကျတော့ အိမ်မြှောင်စုတ်ထိုးတာကို ကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်သွားပါရော ..

အဲဒီလို နှစ်ယောက်သား ထပ်လျက် မှိန်းနေပြီး တစ်လောကလုံး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခိုက်မှာ

“တုံ .. တုံ .. တင် .. တင် .. တင် .. တုံ .. တုံ”

ရုတ်တရက် ထမြည်လာတဲ့ ဖုန်းသံကြောင့် မေ့မျောနေတဲ့ နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတမ်း လူချင်းကွာပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြောင်စီစီ မျက်လုံးလေးတွေလည်း အလန့်တကြား ကြည့်ကြတယ်။ သတ္တလောကကြီးနဲ့ ခေတ္တခဏ အဆက်ပြတ်သွားတာဆိုတော့ ရုတ်တရက် ဖုန်းမြည်လာတဲ့ အသံ ဘယ်ကလာတယ်ဆိုတာ နှစ်ယောက်စလုံး မသိကြသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာ ဒီအသံဟာ ဘယ်ကနေ လာတယ်ဆိုတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး သိသွားကြတယ်။ အဲဒီမှာ မျက်လုံးပြူးစရာ ထပ်ဖြစ်ပါလေရော ..

လား .. လား !!
Ring tone အသံက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးစီက မဟုတ်ဘူး။ သန့်စင်ခန်းရဲ ့ထောင့်စွန်းဘက်ခြမ်းမှာရှိတဲ့ cubicle တစ်ခုထဲက ထွက်လာတာ။ အိုးမိုင်ဂေါ့ … ဒီနေရာမှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘဲ .. နောက်ထပ် လူတစ်ယောက် ရှိနေတာဗျ ..

ယွန်းတော့ ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး။ ကျနော်တော့ နားထင်နားရင်းတွေ ပူတက်သွားပြီး ကမန်းကတမ်း လိင်တံပေါ်က ကွန်ဒွန်းကို ဆွဲဖယ်၊ ဘေဇင်အောက်က အမှိုက်ပုံးထဲ လှမ်းပစ်၊ ဒူးခေါင်းအောက် ရောက်နေတဲ့ ဘောက်ဆာရော ဘောင်းဘီပါ ဆွဲတင်နဲ့ တော်တော်အလုပ်များသွားတယ်။ ယွန်းလည်း ကျနော့်လိုပဲ .. ပြာပြာသလဲနဲ့ အလုပ်ရှုပ်သွားတယ်။ ကိစ္စဝိစ္စ ပြီးတာကတော့ ကျနော်က သူ့ထက်အရင်ပြီးတာဆိုတော့ သောင်းကျန်းတုန်းက သောင်းကျန်းပြီး အခုတော့မှ ရှက်သလိုလို ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ကပဲ အပြင်ကို အရင်ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက်တော့ အဲဒီနေရာမှာကို ဆက်မရပ်နေချင်တော့တာနဲ့ ကိုယ်ထားခဲ့တဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ပြန်ယူဖို့ဆိုပြီး ရီစက်ရှင်ကောင်တာဘက်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်လာခဲ့မိတော့တာပဲ။

ကမ်းခြေကို ဖြတ်တိုက်လာတဲ့ ပင်လယ်ပြင်ရဲ ့လေညှင်းတွေဟာ ချွေးပြန်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ဖြတ်တိုက်သွားတဲ့အချိန်၊ အနည်းငယ် အေးမြသလို ခံစားလိုက်ရတဲ့အလျောက် ကျနော် သန့်စင်ခန်းထဲက အဖြစ်ကို ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ အဲဒီတော့မှပဲ ကျနော့်ခေါင်းထဲ အတွေးတစ်ခု ရောက်လာတယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဒီအချိန်ကြီး ကျနော်တို့နဲ့အတူ ရှိနေတာ ဘယ်သူဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာကို။

ညဘက်ကြီးတော့ ဟိုတယ်ရဲ ့ဧည့်သည်တွေ ဘယ်သူမှ ဒီရေကူးကန်နဲ့ တွဲလျက်ရှိတဲ့ သန့်စင်ခန်းထဲ လာဖို့အကြောင်း မရှိလောက်ဘူး။ ဒီအချိန်ကြီး ရေဆင်းကူးတယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ ဒီတော့ ဖြစ်ခြင်းဖြစ် .. ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းထဲကပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းထဲမှာလည်း ဖြစ်နိုင်တာက ညတာဝန်ကျတဲ့သူပဲ ဖြစ်ရမယ်။ အဲဒီ ညတာဝန်ကျတဲ့သူထဲက မိန်းကလေးဆိုတော့ .. အိုး မိုင်ဂေါ့ .. ဒါ … ဒါ

ကျနော့်အတွေး မှန်တယ်၊ မမှန်ဘူးဆိုတာ ကျနော် ရီစက်ရှင်ကောင်တာရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ရေကူးကန်ဘက်ကနေ လျှောက်လာကြတဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်တာနဲ့တင် သိလိုက်ပြီ။ နှစ်ယောက်သား ဘေးချင်းယှဉ်အနေအထား မဟုတ်ပေမယ့် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်က ခြေတစ်လှမ်းလောက်အကွာအဝေးနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် စကားစမြည်ပြောရင်း လျှောက်လာနေကြတာ။ ရှေ့က နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ ကျနော် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် လိုးထားခဲ့တဲ့ ဖြူဖြူချောချော ရှမ်းမလေး .. နောက်တစ်ယောက်က အခု ကောင်တာကို ပြန်ရောက်ချိန်မှာ မတွေ့တော့တဲ့ ၀ါဆိုဦးဆိုတဲ့ ညိုချောမလေး ..

ရှီး မှပဲ .. လူကို ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်း မသိဘူး .. ဘယ်လိုမျက်နှာနဲ့ အဲဒီနားမှာ ဆက်နေရမှန်းလည်း မသိဘူး

ဒါပေမယ့် လူကို ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲ အခြေအနေကနေ လွတ်အောင်ဖန်တီးပေးလိုက်တဲ့ အကြောင်းတရားတစ်ခုတော့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်နဲ့ ဖြစ်လာတယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဖုန်းသံမြည်လာတာ။ ဒီတစ်ခါတော့ တခြားသူရဲ ့ဖုန်းမဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ဖုန်းက မြည်တာ။ ခေါ်တာကလည်း သက်ဆိုင်သူက ခေါ်တာ ..။

“ကိုကြီး .. ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ”
“အခုလေးတင် ဟိုတယ်ကို ရောက်တာ .. သဲက အိပ်မနေဘူးလား”
“အိပ်နေတာပဲ .. စိတ်ထဲသတိရလို့ နိုးလာတာ .. ဟိုတယ်ရောက်နေရင် လာခဲ့တော့လေ .. သဲတို့အခန်းက ၃၀၁ .. မြန်မြန်လာခဲ့တော့နော် .. လွမ်းတယ်”
“အင်းပါ .. လာပြီ .. လာပြီ .. အခုပဲ လာမယ် .. မွမွ”

ဖုန်းကိုချပြီးနောက် အနားရောက်လာတဲ့ ယွန်းကို ကျနော်က အားနာတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကြည့်မိတော့၊ ယွန်းက သူနားလည်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ပြန်ကြည့်ပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ သွားတော့ဆိုပြီး ခါပြတယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ရှိတဲ့ ခံစားမှုကို ရိုးရိုးသားသား ထုတ်ပြရမယ်ဆိုရင်တော့ တော်တော်အံ့အားသင့်သွားတာဗျ။ One night stand ဆိုတာ လိင်ကိစ္စကို ခံစားချင်ကြတဲ့ ယောကျ်ားလေးတွေ၊ မိန်းကလေးတွေအတွက် ထူးဆန်းတဲ့ ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော်လည်း ဒါမျိုးညတွေ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ လိင်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်၊ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ခဲ့ကြပြီး အချိန်တန်တော့ သူ့လမ်းသူသွား၊ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားပေါ့။ တွယ်ပတ်ရစ်နှောင်နေတာတွေ ဘာတွေ မရှိခဲ့ပါဘူး။

ဒါပေမယ့် ယွန်းကိုတော့ ကျနော့်စိတ်ထဲ ဒီလိုသဘောထားလို့ မရဘူးဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းကတော့ ဘာဖြစ်လို့ ခါတိုင်းလို ပြီးပြီးရော စိတ်ဓါတ်မမွေးနိုင်တာလည်းဆိုတာကို ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်တောင် အံ့သြတယ်။ တိတိကျကျတော့ အဖြေရှာမနေနိုင်ဘူး။ သက်ဆိုင်သူက ခေါ်နေပြီလေ။ လက်ထဲပြန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ကောက်လွယ်ပြီး ပင်လယ်ဘက်ကို မျက်နှာမူထားတဲ့ ၃၀၁အခန်းကို သွားဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်တယ်။ အဲဒီအခိုက်အတန့်မှာ စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်သွားတာနဲ့ အနားမှာ ၀ါဆိုဦးရော .. တခြားသူတွေ ရှိနေသေးတာရော ဘာဆိုဘာမှ မတွေးမိတော့ဘူး။ ချက်ချင်းပင် လူကို ချာခနဲ ပြန်လှည့်ပြီး ကိုယ့်နားမှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ရှိနေသေးတဲ့ ယွန်းရဲ ့နဖူးပြင်လေးကို ဖျတ်ခနဲ ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ I value you လို့ ပြောပြီး လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီ I value you ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဘယ်လောက်တာသွားလဲ ဆိုတာ နောက်ထပ်ပို့စ်တွေမှာ ထပ်ပြောကြတာပေါ့ …။

ဒီနေရာမှ မပြောမဖြစ်နဲ့ ပြောရတော့မယ် အကြောင်းကတော့ ကျနော့် သက်ဆိုင်သူအကြောင်းပါ။ တကယ်တမ်းကျတော့ သူ့အကြောင်းကို ပြောမယ်ဆိုရင် သီးသန့်ဇာတ်လမ်းတစ်ခုအနေနဲ့ ပြောမှကို ဖြစ်မှာပါ။ ဆွတ်ပျံ ့ကြည်နူးဖွယ်ရာတွေ၊ လွမ်းမောဆွေးမြည့်ဖွယ်ရာတွေ၊ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစရာတွေက သူနဲ့ ပတ်သက်ရင် အပြည့်မဟုတ်လားဗျ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ အချိန် မတန်သေးလို့ အကြမ်းဖျဉ်းပဲ ကျနော် ပြောပြထားပါ့မယ်။

ကျနော်နဲ့ ကျနော့်သက်ဆိုင်သူက တစ်နယ်ထဲက မဟုတ်ပါဘူး။ အကယ်၍သာ သူရော၊ ကျနော်ပါ နိုင်ငံရပ်ခြားက တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှာ ကျောင်းမတက်ဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် အခုလိုမျိုးဆုံတွေဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ဖြစ်လာနိုင်စရာ မရှိပါဘူး။ ဆုံတွေ့ခဲ့သည်တိုင် သူဟာ သိပ်လှတဲ့ကောင်မလေး တစ်ယောက် ဖြစ်မနေခဲ့ဘူးဆိုလျှင် ကျနော့်သက်ဆိုင်သူ ဖြစ်လာအောင် ကျနော် ကြိုးစားမိမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝန်ခံထားပါရစေ။

ကျနော့်သက်ဆိုင်သူဟာ အနီးစပ်ဆုံး ဘယ်သူနဲ့တူလဲလို့ ဥပမာပေးရမယ်ဆိုရင် မိုးယုစံနဲ့ အတော်တူတယ်ဗျ။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အနေအထားကလည်း မဆိုးဘူး။ ရှိသင့်ရှိထိုက်တာတွေ အပြည့်ရှိတယ်ပေါ့။ တီတီတာတာနဲ့ ပြောတတ်ပြီး သူစိတ်ပါရင် စိတ်ပါသလို ကလူ၏သို့ .. မြူ၏သို့ကလည်း လုပ်သေးတာဗျ။ ဒီတော့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မပြောတော့ဘဲ အကျဉ်းချုံးလိုက်ရမယ်ဆိုရင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ ့လက်ရှိဘဝဟာ တစ်ဦးအပေါ်တစ်ဦး နားလည်မှုအပြည့်ရှိယုံမက၊ Healthy sex life ပါ ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်လို့ပဲ ဆိုပါရစေဗျာ …။

ခရီးပန်းထားတဲ့အရှိန်ရော .. ခပ်ပြင်းပြင်း လိင်ဆက်ဆံထားခဲ့တဲ့ အရှိန်ရောပေါင်းပြီး ကြိုတင် ယူထားတဲ့ အခန်း ၃၀၁ ရောက်သွားတာနဲ့ လူက တချိုးထဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်ဗျ။ တစ်နှစ်တာပတ်လုံး အလုပ်တွေဖိစီးပြီး ကောင်းကောင်းကန်းကန်း အနားယူခဲ့ရတာရယ်လို့ သိပ်မရှိခဲ့တော့ .. မွှေးပျံ ့ဖြူဆွတ်နေတဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်မို့ရာကြီးထက်မှာ ကိုယ့်သက်ဆိုင်သူကို ဖက်ပြီး အိပ်ရတဲ့အရသာဟာ ဘာစည်းစိမ်နဲ့ မလဲနိုင်ဘူးရယ်လို့ ကျနော်ပြောရင် ကိုယ့်ဆြာတို့ လက်ခံကြမှာပါနော် .. ။

ဘယ်လောက်တောင် အိပ်မောကျသွားတယ်ဆိုတာ ကျနော် မသိဘူး .. နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေရာကနေ အရင်ဆုံး ကျနော့်နားထဲမှာ ဝုန်းခနဲ ဝုန်းခနဲ အသံတွေ စည်းချက်မှန်မှန်နဲ့ ကြားလာရတယ်။ အဲဒီအသံနောက် နားစွင့်လိုက်မိပြီး အာရုံပြုမိတဲ့အချိန်မှာ ကျနော့် ခန္ဓာကိုယ်ရဲ ့အစိတ်အပိုင်းတစ်နေရာမှာလည်း တဝုန်းဝုန်းနဲ့ သွေးတွေ တိုးသလို စတင်ပြီး ခံစားလာရတယ်။ ဘယ်နေရာလဲဆိုတာ မျက်မှောင်ကျုံ ့ပြီး အာရုံခံလိုက်တော့ .. လား လား .. မနက်ခင်းမှာ သစ်သားချောင်းလို ဖြစ်နေတတ်တဲ့ ကျနော့် လိင်တံဆီကပဲဗျ (Morning wood ကို တိုက်ရိုက်ဘာသာပြန်ဆိုသည် .. ဟီး)

ပြိုကွဲနေတဲ့ အသိစိတ်တွေက ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စနဲ့ ကျနော့်အာရုံထဲ ပြန်ရောက်လာတဲ့အချိန်၊ မျက်တောင်ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နဲ့ ဖွင့်ဖို့ကြိုးစားတော့ အရင်ဆုံး သတိထားမိတာ အခန်းထဲမှာ မီးထွန်းထားတာ မဟုတ်တော့သည့်တိုင် မှောင်မနေတော့တာပဲ။ မို့ရာနဲ့ ကပ်လျက်နံဘေးမှာ ရှိတဲ့ Full Height မှန်ချပ်ပြတင်းပေါက်ကြီးကို လိုက်ကာနဲ့ အပြည့်ကာထားပေမယ့် အဲဒီလိုက်ကာသားကို ဖောက်ထွင်းပြီး အလင်းရောင်က အခန်းထဲ ရောက်နေပြီ။ ခေါင်းစောင်းပြီး လှိုင်းသံတွေကြားနေရတဲ့ ပင်လယ်ဘက်ခြမ်းကို လှမ်းကြည့်ပြီးတော့နောက် .. ကိုယ်ပေါ်မှာ လွှမ်းခြုံထားဆဲဖြစ်တဲ့ Blanket အဖြူကို လှမ်းကြည့်မိတော့ .. ကျနော့်ခါးစပ်နေရာမှာ ဖောင်းဖောင်းကြီး မောက်ထနေတာ တောင်ကုန်းတစ်ခုလိုပဲ။ နောက်ပြီး အဲဒီ ဖောင်းဖောင်းကြီးကလည်း ငြိမ်ငြိမ်ရှိနေတာမဟုတ်ဘဲ ပင်လယ်ရေထဲ မျောပါနေတဲ့ ဗောကွင်းလို နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်ဖြစ်နေတာ။ စောင်စတစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး လှန်တင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ .. တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတဲ့ နေရာမှာရှိတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ ့ခေါင်းကို တွေ့လိုက်ပါရော …။

“ပြွတ် .. ဟိုင်း … ဟိုင်း … ဂွတ်မောနင်း .. ကိုကြီး”

ပြောင်ချော်ချော် မျက်နှာပေးနဲ့ မျက်စိတစ်ဖတ်မှိတ်ပြပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တဲ့ ကျနော့်သက်ဆိုင်သူရဲ ့ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ကျနော်တော့ ရယ်ချင်တော့တာပဲ။ ခိုးစားတုန်း လူမိသွားလို့ ပါးစပ်ထဲက ပြန်ချွတ်ပြီး ညာတာပါတေးနဲ့ လှမ်းနှုတ်ဆက်တဲ့ အထာလေး။ လက်ထဲမှာ ခိုးထုတ်ခိုးထည်အဖြစ် ရှိနေတာက တံတွေးရည်တွေ ထိပ်ပိုင်းမှာ စိုနေပြီး မာရဲတင်းပြောင်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင် .. ဟီး .. မနက်ခင်းအချိန်ဆိုတော့ ပူပူနွေးနွေးနဲ့ အရှိန်ထနေတာ .. အခိုးတွေထွက်နေတဲ့ ပြောင်းဖူးပြုတ်နဲ့တောင် တူနေမလား မသိဘူး

“သဲ .. ဘယ်အချိန်ကတည်းက နိုးနေတာလဲ ..”
“၁၅မိနစ်လောက်ရှိပြီ .. ကိုကြီးက လူကသာမနိုးတာ .. ကောင်လေးက နိုးနေတာတွေ့လို့ သဲလဲ မနေနိုင်တော့တာနဲ့”
“အင်း .. သဲဘယ်လိုလုပ်ချင်လဲ .. ကိုကြီးလုပ်ရမလား”
“ဟင့်အင်း ရတယ် .. သဲဖာသာသဲလုပ်မယ် .. ကိုကြီး ပြန်မှိန်းနေလိုက်”
“အိုကေ .. အိုကေ”

သူ့ဟာသူပြော၊ သူ့ဟာသူ စီမံခန့်ခွဲပြီး၊ သူ့ဟာသူပဲ လုပ်ဆောင်သွားတယ်။ ကျနော်ဘာမှ ဝင်မပြောတော့ဘူး။ မိန်းကလေးတွေဆိုတာ တခါတလေကျတော့ အဲဒီလိုမျိုး သူတို့ပြောတဲ့အတိုင်း နေပေးလိုက်ရတယ်ဗျ။ ယောကျ်ားလေးတွေအပေါ် တစ်နည်းနည်းနဲ့ သြဇာသက်ရောက်မှုရှိတယ်ဆိုတာ သူတို့ သိတယ်ဆိုရင် သိပ်ပြီးတော့ စိတ်ကြည်နူူးတတ်ကြတဲ့ ဗီဇလေးတွေ မိန်းကလေးတော်တော်များများမှာ ရှိကြတယ် မဟုတ်လားဗျ။ သူတို့တွေ စိတ်ကြည်နူးတော့ ကိုယ်တွေလည်း ကြည်နူးရတာပေါ့ဗျာ .. အခုပဲ ကျနော့်ကြည့်လေ

လျှာလေးနဲ့ သူ့ပါးစပ်ထဲရောက်နေတဲ့ လိင်တံပတ်ချာလည်ကို လှည့်ပတ်ထိုးဆွနေတဲ့ အရသာက တထုတ်ထုတ်နဲ့ တယ်ကောင်းတာပဲဗျ။ ခေါင်းကို အနိမ့်အကြွလုပ်ပြီး လိင်တံကို စုပ်ပေးနေတာကလည်း ကောင်းနေတဲ့အရသာကို ပိုပြီးကောင်းအောင် ဖန်တီးပေးနေသေးတာ။ တစ်ခုအဆင်ပြေတာက ကျနော့် သက်ဆိုင်သူနဲ့ ကျနော်နဲ့က ဒါမျိုးကိစ္စတွေမှာ seasoned ဖြစ်နေပြီ။ ဘယ်အချိန်မှာ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ အထူးအထွေ ပြောနေစရာ မလိုဘူး။ ဘယ်ကွေ့မှာ ဘာတက်နဲ့ လှော်ရမယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့သဘော

လိင်တံက စံချိန်မီ မာပြီးတင်းလာပြီဆိုတဲ့အချိ်န် ပါးစပ်ထဲကနေ ချွတ်ထုတ်လိုက်ပြီး၊ ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ လွှမ်းထားတဲ့ စောင်ကို အောက်တွန်းချပြီး ကျနော့်ပေါ် ခွထိုင်တော့တာပဲ။ သဲလို့ခေါ်တဲ့ ကျနော့် သက်ဆိုင်သူက ကောင်မလေးတွေ ညဘက်ကျရင် အိပ်ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ အပေါ်အောက်တဆက်ထဲ ချည်သားဂါဝန်ကို ဝတ်ထားတာ။ ဂါဝန်စက ဒူးဖုံယုံပဲ ရှိတာဆိုတော့ အောက်ခြေကနေ ဆွဲမလိုက်တာနဲ့ စိုပြည်တောင့်တင်းတဲ့ သဲရဲ ့အောက်ပိုင်းက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကို ထွက်လာတော့တာပဲ။

အမယ် .. ဒီကောင်မလေး။ ကျနော်နဲ့ ချောင်းသာကို ခရီးထွက်ရမယ်ဆိုတာ သိနေလို့နဲ့တူတယ်။ သေချာကို ပြင်ဆင်လာတာဗျ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် မပြောနဲ့၊ ခါတိုင်းရှိနေတဲ့ အပေါ်ဘက်ခြမ်းက တြိဂံပုံ ဘုတ်စုလေးတောင် မရှိတော့ဘဲ ပြောင်တလင်းခါနေတာ။ ဘာဆိုဘာမှ မရှိဘဲ ပကတိပြောင်ရှင်းပြီး ဖြူဖွေးနေတော့ အဖုတ်အကွဲကြောင်း နီတာရဲလေးတောင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရတာ။ အဲ့လို မြင်နေရတာကိုမှ သဲက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်အနေအထားမှာ လက်မနဲ ့လက်ညိုးကိုသုံး၊ အဝလေးကို ဟလိုက်တော့ အထဲက အရည်ကြည်လဲ့နေတဲ့ နီတာရဲလေးတွေပါ မြင်ကွင်းထဲရောက်လာရော .. ဟူးးးး

ဒါပေမယ့် ဒီမြင်ကွင်းက ခနပါပဲ။ လွတ်နေတဲ့ နောက်ထပ်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို ဖမ်းကိုင်ထိမ်းပြီးနောက်တော့ နီရဲတင်းပြောင်နေတဲ့ ထိပ်ဖူးဝဟာ ခုနက နီတာရဲလေးတွေ ရှိနေရာ ကျင်းလေးထဲကို တည့်တည့်မတ်မတ် ဝင်သွားပါတော့တယ်။ ကောင်းတယ်ဗျာ .. အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထပြီး အသားကုန် တင်းမာနေတဲ့ ကိုယ့်လိင်တံ အဖုတ်အိအိလေးထဲကို ဝင်သွားရတဲ့ အရသာဟာ တကယ့် ဇိမ်ပဲဗျ။ ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်ဘဲ ပြောတဲ့အတိုင်း ပက်လက်ကလေးပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပေးထားတဲ့ ကျနော်တောင် အင်းခနဲ နှုတ်ကထုတ်ညည်းမိတယ်။

“ကောင်းတယ် .. ကိုကြီးရာ .. ကောင်းတယ် .. သဲလွမ်းနေတာ … အီးးးးး”

ကျနော့် သက်ဆိုင်သူ .. သဲက စကားကို တီတီတာတာနဲ့ ပြောတတ်တဲ့ ကောင််မလေးဗျ။ အများသူငှာ ရှေ့မှာဆိုရင်တော့ ပုံမှန်ပြောပေမယ့် နှစ်ယောက်ထဲတွေ့တဲ့အချိန်မျိုးဆို အသံချိုချိုလေးနဲ့ လူနားကပ်ပြီး တတွတ်တွတ်ပြောတတ်တာ။ သူနဲ့အတူနေရတာ အလှမွေးကြောင်ဖြူမလေးတစ်ကောင် ကိုယ့်အနားမှာ ရှိနေသလိုပဲ။ အင်မတန်မှ ပွတ်သီးပွတ်သပ် နိုင်တာ။ အခုလိုမျိုး လိင်ဆက်ဆံတဲ့အခါမျိုး (အမှန်ကတော့ making love လို့ သုံးချင်တာပါ) ဆိုရင်လည်း ခပ်ရင့်ရင့်စကားတွေ ဖြစ်တဲ့ လီးတို့ လိုးတို့ မပြောပေမယ့် သူ့ဟာနဲ့သူတော့ စကားလေးတွေပြော .. နှုတ်ကလည်း အဆက်မပြတ် ညည်းနေတတ်တာ။ ထိတယ် .. ကိုကြီးရာတို့၊ တအားကြီး မာပြီးတင်းနေတော့ အထဲမှာ အားရစရာကြီးတို့ ဘာတို့ .. အဲဒါမျိုးတွေ ပြောပြောနေတတ်တာဗျ …

အခုလဲ လိင်တံတစ်ချောင်းလုံး အဖုတ်ထဲကို ဝင်သွားပြီးနောက်၊ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကို သွားလေးနဲ့ ဖိကိုင်ထားရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ထောက်ပြီး ကြမ်းနေတာ။ ကြက်ဖခွပ်သလို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အနေအထားနဲ့ သူတင်အိုးကားကားလေးတွေကို အပေါ်ကို ပင့်မြှောက်လိုက်၊ အောက်ကို ဖန်းခနဲမြည်အောင် ပြန်ချလိုက် ဆက်တိုက်လုပ်နေတာ။ အခန်းထဲမှာ အဲယားကွန်းလေနဲ့ အေးနေတယ်ဆိုပေမယ့် အခုအချိန်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး အေးတယ်လို့ မခံစားရတော့ဘူး။ ကာမဆက်ဆံမှုရဲ ့ရလဒ်အနေနဲ့ တကိုယ်လုံးမှာ သွေးတွေက ပူနွေးစွာ လှည့်ပတ်နေပြီလေ။ ဂျော်ကီမလေး သဲရဲ ့မျက်နှာလေးဆိုရင် ဝင်းဝင်းပြောင်ပြောင်လေးတောင် ဖြစ်နေပြီ။

“အီး .. ကောင်းတယ် .. ကိုကြီးရာ”

တအောင့်ကြာတော့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရတာ မောသွားလို့လား မသိဘူး၊ ကျနော့်ဆီးစပ်ပေါ် သူ့တင်ပါးအိအိလေးတွေ ပြန်အကျ ထပ်ပြီးတော့ မ တင်တာ မတွေ့တော့ဘူး။ အဲဒီအစား အပေါ်ကနေ မုန့်ကြိတ်ဆုံ လှည့်သလို ဆီးစပ်ချင်း ဖိကပ်ထားရင်း မွှေတော့တာပဲ။ ခါတိုင်းဆို ဒါမျိုးလှည့်ရင် သူ့အမွှေးတွေနဲ့ ကျနော့် အမွှေးညိရင်း တဗြိဗြိနဲ့တောင် မြည်သေးတာ။ အခုတော့ သူ့အဖုတ်လေးက ပြောင်ရှင်းခါနေတော့ ဒါမျိုးအသံ မထွက်ဘူးရယ် (ဒီလို စဉ်းစားမိတော့ ကျနော့်မျက်နှာက ပြုံးချင်ချင်တောင် ဖြစ်သွားသေး)

“ကိုကြီး .. မပြီးသေးဘူးလား ..”
“အင်း .. မပြီးသေးဘူး .. သဲရော”
“သဲက ခုနကတည်းက နဲနဲ ပြီးသွားပြီ .. အခုလည်း ဖြစ်တော့မှာ .. ကိုကြီးပါ လိုက်ပြီးလိုက်လေ”
“ဒါဆို .. ဟိုဘက်လှည့်ပြီး စောင့်လေ”
“အိုကေ .. လုပ်ပေးမယ်”

ကျနော့် အကြိုက်ပိုစက်ရှင်ကို သူပြောင်းပေးတယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ခြေရင်းဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးတာ။ ဒီလိုအနေအထားကို ကျနော် တအားကြိုက်တာ။ သဲရဲ ့တင်အိုးတွေက လုံးဝန်းပြီး စွင့်ကားနေတော့ ဒီလိုမျိုးအနေအထားမှာ အင်မတန်မှ စိတ်ထဖို့ ကောင်းတာလေ။ နောက်ပြီး အဲဒီဖင်အိုးတွေ ကြားထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲကို ကိုယ့်လီးက တိုးခွဲပြီး ဝင်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိက အင်မတန်မှ ခံစားလို့ကောင်းတာ (ဒီအချက်ကို ကိုယ့်ဆြာတို့ သဘောတူကြမှာပါနော်)

သိပ်တောင် မကြာလိုက်ပါဘူး .. နေရာပြောင်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း သဲက နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးတာ ဆယ်ချက်ကျော်ကျော်လဲ ရောက်ရော .. ကျနော်လည်း ဘယ်လိုမှ အောင့်မထားနိုင်တော့ဘဲ ပူနွေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အဖုတ်ရဲရဲလေးထဲ တအားကုန်ကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့တယ် … အူးးးးး .. ကောင်းလိုက်တာဗျာ

++++++++++++

အပြောကျယ်လှတဲ့ ရေပြင်ပြာကြီးကို ငေးမောရင်း၊ သဲပြင် ဖြူလွှလွှလေးပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်ရတဲ့ အရသာဟာ အင်မတန်မှ ခံစားလို့ ကောင်းတာပဲဗျ။ ဝုန်းခနဲဆိုပြီး ကမ်းစပ်ကို ပြေးဝင်လာတဲ့ လှိုင်းလုံးကြီးတွေဟာ ကိုယ့်ဆီကို ရောက်လာတဲ့အခါမှာ ပြောလျော့ပြီး လှိုင်းခေါင်းဖြူလေးတွေအနေနဲ့ ခြေထောက်ကို တိုက်ပွတ်သွားတဲ့ ဖီလင်ဟာ ဒီလိုမျိုး ကမ်းခြေရောက်မှပဲ ခံစားနိုင်တာကိုး။ လတ်ဆတ် ရှင်းသန့်နေတဲ့ ပင်လယ်ပြင်ရဲ ့လေပြည်ကလည်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျ ီလက်တို ပွပွကို တဖတ်ဖတ်နဲ့ မြည်အောင် ရံဖန်ရံခါ ပွတ်တိုက်သွားနေသေးရဲ ့ …။

“ကိုကြီး .. ရေထဲ ဆင်းလေ”
“အာ .. မဆင်းတော့ဘူး … ကင်မရာ ရေစိုသွားလိမ့်မယ် .. သဲတို့ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးမယ့်လူလဲ မရှိ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်”
“ဆင်းပါ .. ကိုကြီးကလဲ .. ဆင်းပါ .. ဆင်း ဆင်း”

တကယ့်ဟာမလေးတွေ .. ရေထဲဆင်းဖို့ ၀ါသနာမပါတဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းဝိုင်းဆွဲပြီး ရေထဲရောက်အောင် တွန်းချနေတာ။ တခြားသူတွေ ဟုတ်ရိုးလား။ သဲရဲ ့ညီမ ငယ်ငယ်နဲ့၊ သူ့သူငယ်ချင်း ကောင်မလေးဖြစ်တဲ့ သိင်္ဂ ီဆိုတဲ့တစ်ယောက်။ ပျိုမျစ်နုနယ်တဲ့ အရွယ်ပိုင်ရှင် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်။ သဲက ဒါကိုကြည့်ပြီး တခိခိနဲ့ ရယ်ပြီး ကျနော့်လက်ထဲက ကင်မရာကို ယူသွားပြီး ဓါတ်ပုံတောင် ရိုက်နေသေး။

“ဖေ့ဘုတ်ပေါ် တင်ရမယ် .. ငါ့ကိုကြီးကို ကောင်မလေးတွေ ၀ိုင်းဆွဲနေကြတယ် .. ကူညီကြပါဦး ဆိုပြီး .. ခိ ခိ”
“မမနော် … ငယ်ငယ်က ပြသနာမရှိဘူး .. သိင်္ဂ ီကောင်လေးတွေ့သွားမှ ကွိုင်တက်နေမယ်”
“အို .. ရတယ် .. သိင်္ဂ ီတို့က ပိုင်ပြီးသား .. မသဲ .. ဓါတ်ပုံပဲ ရိုက်မနေနဲ့ … သူ့ဟာကြီးကိုလာဆွဲဦး”
“ဟဲ့ .. ဘယ်ဟာကြီးလဲ”
“……………………………………………………….”

တကယ်ပါဗျာ .. ခင်ဗျားတို့တော့ မသိဘူး။ ကျနော်တော့ မိန်းကလေး သုံးလေးယောက်ရဲ ့ကြားမှာ နေရတာ တကယ်ကို နားပူတာပဲ။ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် တိုင်ပင်ထားသလို အဆက်မပြတ်ပြောနေတဲ့ သူတို့စကားတွေထဲ ကိုယ့်စကားရောက်ဖို့ဆိုတာ တကယ်ကို မလွယ်တဲ့ ကိစ္စဗျ။ တော်တော်ကြီးကို ငြင်းဆန်ပြီး အေးအေးဆေးဆေးနေချင်လို့ပါ .. တခြားမသွားဘူး .. ဒီနေရာမှာပဲ ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးပြီး နေပါ့မယ်လို့ တော်တော်ပြောယူလိုက်ရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း ရေကူးဝတ်စုံတွေ ဘာတွေနဲ့ အကျအန ပြင်ဆင်ထားတဲ့ သူတို့ပဲ ကျနော့်ကို လက်လျှော့သွားတယ် ထင်ပါရဲ ့။ ထပ်မခေါ်တော့ဘဲ သူတို့ဖာသာသူတို့ ရေထဲ ဆင်းဖို့ ပြင်ကြတော့တယ်။ အချိန်ကလည်း မနည်းတော့ဘူးလေ။ ခနနေရင်ပဲ နေ့မွန်းတည့်ချိန် ရောက်တော့မှာ။

ငှားထားတဲ့ ဗောကွင်းကို ဆွဲပြီး သဲတို့ ရေထဲဆင်းဖို့ ပြင်နေခိုက်မှာ ကျနော့် နောက်နားကနေ စကားပြောသံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရတယ်

“အမ .. အဆင်ပြေရင် ညီမကို ဓါတ်ပုံတစ်ပုံလောက် ရိုက်ပေးပါလား .. စတစ်နဲ့က ရိုက်ရတာ မကောင်းလို့”

ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ရပ်နေတဲ့ သက်ဆိုင်သူ ထံကနေ .. ရတယ် ညီမ .. ပေးပေး ဆိုတဲ့ တုံ့ပြန်သံ ထွက်လာပေမယ့်၊ ကျနော်ကတော့ တကိုယ်လုံး အကြောအချင်တွေ တောင့်တင်းသွားသလို တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေမိတယ်။ ဒီအသံချိုချိုလေးရဲ ့ပိုင်ရှင်ဆိုတာ ကျနော် မသိတာမှ မဟုတ်တာ။ ကျနော့် နောက်ကို ရောက်နေတာ နန်းယွန်းဝေရယ်လေ …

ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားတွေထဲမှာ ပြကြတဲ့အတိုင်း ကျနော့်ကိုယ်ကို စလိုးမိုးရှင်းအနေအထားနဲ့ နောက်ဘက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။ ကမ်းခြေဖက်ရှင် ဒီဇိုင်းအတိုင်း အလန်းစား ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ယွန်းကို ဦးထုပ်အဝိုင်းအပြားကြီး ဆောင်းပြီး၊ ခါးကျင်ကျင်လေးနေရာမှာ ပုဝါအဖြူရောင်လေး တစ်ခုချည်လျက်သားနဲ့ နောက်နားမှာ မခို့တယို့ ရပ်နေတာ တွေ့တယ်။ အမယ် .. မျက်နှာက ကျနော့်ကို ကြည့်မနေဘူးဗျ။ သူနဲ့ ကျနော်နဲ့ မသိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ကျနော့်ဘေးကနေ ကျော်ဖြတ်သွားတဲ့ သဲကို သူ့ဖုန်း ထိုးပေးရင်း ကျေးဇူးတင်တဲ့ဟန်နဲ့ ပြုံးပြနေတယ်။ သူ့လက်ထဲမှာတော့ ဓါတ်ပုံရိုက်တာ ၀ါသနာပါတဲ့သူတွေ အမြဲဆောင်ထားလေ့ရှိတဲ့ ဆယ်ဖီရိုက်ရင်သုံးတဲ့ စတစ်လေး ရှိနေလေရဲ ့ …။

“ဘယ်လို ရိုက်ချင်တာလဲ .. ညီမလေး”
“ဒီဘက်မှာ အမ .. အဲဒီ အုန်းတန်းလေး ပါအောင် ရိုက်ပေးပါနော်”
“ရတယ် …”

ခေါင်းပေါ်တည့်တည့်ရောက်နေလုတဲ့ သျှင်နေမင်းရဲ ့အပူဟာ ကျနော့်မျက်နှာပေါ်ပဲ စုပြီး ကျနေသလား မသိဘူး။ တော်တော်တော့ မျက်နှာပူတာပဲ .. ဟီး။ လူကို ဘယ်လိုနေလို့ နေရမှန်းကို မသိဘူး။ အပွင့်အပြောက်တွေပါတဲ့ ကမ်းခြေစတိုင် ချည်သားဂါဝန် အပြာလွင်လွင်လေး ဝတ်ထားပြီး ပဲပေးနေတဲ့ ယွန်းကို ကြည့်ပဲနေရမလား၊ မျက်နှာကို တခြားလွှဲထားရမလား .. ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုသဘောကောင်းပြီး သူများကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးဖို့ သဘောတူလိုက်တဲ့ သဲကိုလည်း ဘာပြောရမှန်း မသိဘူး။ ဟူးးးးး .. ခက်တော့တာပဲ

“လှတယ် သိလား .. အဲဒီ ဝတ်စုံလေးနဲ့ .. ဒီဇိုင်းကမိုက်တယ်”
“ဟုတ်လား .. အမ .. ဒါက ဒီရောက်မှ ဝယ်တာ .. ဟိုတယ်ရဲ ့boutique ထဲမှာ ရှိတယ် .. စျေးတန်တယ်သိလား”
“ဟုတ်လား .. ကိုကြီး .. ဒီမှာကြည့်ပါဦး .. လှတယ်နော်”

သောက်ပလုတ်တုတ် … ကိုယ်နဲ့မဆိုင်သလို ကိုယ့်ဟာကိုယ် မသီးခြင်ထောင်ထောင်ပြီး ဘောင်းဘီဘေးအိတ်နှစ်ဖက်ထဲ လက်ထည့်ပြီး ရပ်နေပါတာဆိုမှ ကိုယ့်လာပြီး အမှုပတ်နေပြီ .. ဟင်းးး ။ မယောင်မလည်နဲ့ အနားသွားရပ်လိုက်တော့ နန်းယွန်းဝေက ကျနော့်ကို အခုမှ သတိထားမိဟန်နဲ့ လှမ်းပြုံးပြတယ်။ ကျနော်တော့ သိတာပေါ့။ လူကိုနေရခက်အောင် တမင်တကာ လာပြီး ကလိတဲ့ အပြုံး။ သောက်ကောင်မလေး …

“ဖြောင်း .. ဖြောင်း !! .. မမရေ .. မမ .. လာတော့လေ … နေ့လည်ရောက်တော့မယ် .. တော်ကြာနေ တအားပူလာလိမ့်မယ်”

ပင်လယ်ဘက်ကို ဆင်းသွားပြီဖြစ်တဲ့ ငယ်ငယ်တို့ဆီက လက်ခုပ်တီးပြီး လှမ်းခေါ်သံ ကြားလိုက်လို့လား မသိဘူး .. သဲက ယွန်းရဲ ့ဖုန်းကို ကိုင်ထားရာကနေ ကျနော့်ဘက်လှည့်ပြီး ..

“ရော့ ကိုကြီး .. ဒီက ညီမကို ဆက်ရိုက်ပေးလိုက် .. ပြီးရင် သဲတို့ကိုလည်း လာရိုက်ပေးဦးနော်”

ဆိုပြီး လက်ထဲ ဖုန်းထိုးထည့်ပြီး အနားကနေ သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်နဲ့ ထွက်သွားလေရဲ ့။ ကျနော့်မှာ ယွန်းရဲ ့ဖုန်းကို ကိုင်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကျန်ခဲ့တာပေါ့။

“ဘယ်လိုလဲ .. ကိုထွန်း .. လန့်သွားတာလား .. ခိ ခိ”

လူချင်းအနားတိုးလာပြီး မချိုမချဉ်ရုပ်ကလေးနဲ့ မျက်စိတစ်ဖတ်မှိတ်ပြီး မေးလိုက်တော့ ကျနော့်မှာ မလုံမလဲနဲ့ အနားမှာ မရှိတော့သည့်တိုင် ရေထဲဆင်းသွားပြီ ဖြစ်တဲ့ သဲကို လှမ်းကြည့်မိသေး (လှေနံနှစ်ဘက်နင်းချင်တဲ့ ယောကျ်ားတွေများ အခက်သားနော် .. တော်တော်ဒွတ်ခ ခံရတာပဲ .. ဟီး)။

“စိတ်မပူပါနဲ့ … ကိုထွန်း … ယွန်းကို I value you ဆိုပြီး ပြောခဲ့မှတော့ .. ယွန်းကလည်း ကိုထွန်းကို အလေးထားပါတယ် .. ယွန်းကြောင့် ကိုထွန်းဘက်မှာ အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေရပါဘူး .. ယွန်းဘက်ကိုလည်း …”
“အာ .. မဟုတ်တာ .. ကိုယ် အဲ့လိုမျိုး လူမဟုတ်ပါဘူး .. ဖြစ်ခဲ့ကြတာကလည်း”

သူ့စကားမဆုံးခင် ဝင်ပြောပြီးမှ .. ယွန်းနဲ့ ကျနော်နဲ့ နှစ်ဦးသဘောတူမို့ ဖြစ်ခဲ့ကြတာပါလို့ ပြောဖို့ ကျနော် စဉ်းစားလိုက်ပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ အဲဒီစကားကို ဆက်လို့ မရဘူးဖြစ်နေတယ်။ တစ်မျိုးပဲဗျာ။ လည်ချောင်းထဲ တစ်ခုခု ရောက်နေသလိုလိုပဲ .. ။ ကျနော်က အဲ့လို စကားရပ်သွားတဲ့ အချိန် .. ယွန်းက မျက်လွှာလေး ဝင့်ကြည့်ပြီးတော့

“As per own consent ပေါ့ ကိုထွန်းရယ် .. ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေနဲ့”
“That’s right .. ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ် .. ယွန်းပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ .. ဟီး”
“ခိ .. ခိ .. အဲ့လို နေပါ .. ရုပ်ကြီးကလည်း .. ခိ ခိ”

နှစ်ဦးသားကြား နားလည်မှုတစ်ခုကို သဘောတူညီစွာ ရရှိ်သွားပြီးနောက် ကျနော့်ရင်ထဲက ခံနေတဲ့ အလုံးကြီး ကျသွားပြီး အခုမှပဲ ပြုံးရယ်နိုင်တော့တယ်။ ယွန်းက ဒါကို သိလိုက်ဟန်နှင့် ပြုံးစိစိ မျက်နှာပေးနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လည်း အခုကျမှ အပြာရောင်ဖက်ရှင်လေးနဲ့ ယွန်းရဲ ့ကိုယ်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး သေချာကြည့်မိတော့တယ်။

ကမ်းခြေဖက်ရှင်ဆိုပြီး ယွန်းဝတ်ထားတဲ့ ချည်သားဂါဝန်လေးက လည်တိုင်မှာ အစလေးနှစ်စပတ်ပြီး ထိန်းထားရတဲ့ အမျိုးအစားဗျ။ အပေါ်ဘက် ပုခုံးသားတလျှောက်မှာ ဘာအကာအကွယ်မှ မရှိလေတော့ စိုပြည်နုဖွေးနေတဲ့ အသားလေးတွေက ပကတိ်ုင်းအတိုင်းပဲ။ ဂါဝန်က ဘယ်လောက်ထိတောင် ရှင်းသလဲဆိုရင် ရင်သားမို့မို့နေရာလေးကျမှပဲ အဝတ်စကို ပြန်တွေ့ရတာ။ နောက်ပြီး ဂါဝန်သားက အပါးစားဆိုတော့ လုံးလုံးမို့မို့ ရွှေရင်တွေရဲ ့အရိပ်ကို အတိအကျ မြင်နေရတယ်။ အာ .. အခုမှ ကျနော် သတိရတယ်။ ကျနော် ယွန်းရဲ ့ စနေနှစ်ခိုင်ကို အကာအကွယ် မရှိဘဲ မမြင်ရသေးဘူး။ သူ့အသားအရည်က ဒီလောက် ဖြူလွှမှတော့ နို့လေးတွေလည်း ဖြူဖွေးနေမှာပဲ။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကရော ..

(ဟိုက် !! .. ငါ ဘာတွေ တွေးနေတာပါလိမ့်)

ကို်ယ့်ဟာနဲ့ကိုယ် လျှောက်တွေးနေမိတာ ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင် .. ဝတ်ထားတဲ့ ချည်သားဘောင်းဘီပွရဲ ့ဂွကြားကို ထောက်သလို ဖြစ်တော့မှာပဲ ကိုယ့်အတွေးကိုယ် ရပ်ရကောင်းမှန်း သိတော့တယ်။ ပေါင်လည်လောက်ပဲ ရှိမယ့် ဂါဝန်ကြောင့် မြင်နေရတဲ့ ခြေသလုံး ဖွေးဖွေးလေးတွေ ဆက်မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ ယောင်ယမ်းပြီး လက်နဲ့တောင် ဘောင်းဘီရှေ့ကို ကာမိမလိုဖြစ်တော့ ကျနော် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိသွားတဲ့ ယွန်းက ခစ်ခနဲ ရယ်ပြီး၊ ပြုံးစိိစိ မျက်နှာပေးနဲ့ ပင်လယ်ဘက်ကို လျှောက်သွားလေရဲ ့။ ကျနော်လည်း သူ့ဖုန်းက ကိုယ့်လက်ထဲမှာဆိုတော့ နောက်ကနေ ကော့ကော့ကော့ကော့နဲ့ လိုက်ရတာပေါ့ (တကယ်လည်း ကော့ကော့ကြီး ဖြစ်နေတာ .. ဟီး)

ပို့စ်အမျိုးမျိုး ပေးနေတဲ့ နန်းယွန်းဝေကို ဖုန်းထဲက ကင်မရာမြင်ကွင်းထဲကနေ တစ်မျိုး၊ ကင်မရာ ပြင်ပက မြင်ကွင်းထဲကနေ တစ်ဖုံ .. ကျနော် စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်မိသွားတယ်။ မကြည့်လိုမှ မရတာကိုး .. ဒုံပတ်ရို်က်ပေးနေရတာလေ။ အမယ် .. အဲဒီ ငတိမလေးကလည်း ပို့စ်တော်တော် ပေးတတ်တာ။ မယ်တော် (မော်ဒယ်လ်) သင်တန်းများ တက်ထားသလား အောက်မေ့ရတယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းပေါ်မှ ခပ်ကွေးကွေး မြှောက်ပြီး အသည်းပုံလုပ်ပြတဲ့ ဟန်လဲ ပါတယ်။ ဦးထုပ်ကို လေထဲလွင့်သွားဟန်နှင့် မြှောက်ပြတာလဲ ပါတယ်။ ယုတ်စွအဆုံး သောင်ပြင်ပေါ်ကနေ လေထဲမြှောက်အောင် ထခုန်တဲ့အချိန်ကို ရိုက်ပေးပါဆိုပြီး လုပ်ပြတာလဲ ပါသေးတယ်။

သူ ပို့စ်အမျိုးမျိုးပေးနေတာက အကြောင်းမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်မှာ သူ့ကိုယ်ပေါ်က လှုပ်ရှားနေတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး လူက အာခေါင်ခြောက်၊ ရေငတ်ချင်သလို ဖြစ်နေတာ။ ခက်တော့လည်း အခက်သားလားဗျ။ သိပ်လှတဲ့ကောင်မလေး တစ်ယောက်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် ပြောဆိုဆက်ဆံရရင်တောင် တခါတခါ ယောကျ်ားလေးတွေက လောင်တီးတတ်တာ မဟုတ်လား။ အခုဟာက ကိုယ်နဲ့တစ်ခါ လိင်ဆက်ဆံပြီးသား ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးနေရတာလေ။ ကျနော့်ကောင် အဲဒါမှ မမတ်ဘူးဆိုရင် ပန်းသေနေလို့ပဲ ဆိုရတော့မယ် .. ဟီး 😛

“ကိုထွန်းရော .. ဓါတ်ပုံ မရိုက်ဘူးလား .. ပေးလေ .. ယွန်းရိုက်ပေးမယ်”
“ကောင်းသားပဲ .. တစ်ပုံ နှစ်ပုံလောက် ရိုက်ပေး”

သူ့ပုံတွေ ရိုက်လို့ ပြီးသွားတော့ ယွန်းက ကျနော့်ကို အလိုက်တသိနဲ့ မေးတော့ ကျနော်လည်း ငြင်းဆန်မနေတော့ဘဲ သူ့လက်ထဲ ကျနော့်ဖုန်းကို ထိုးပေးလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ။ ကျနော်လည်း ကမ်းခြေ ရောက်မှတော့ ဒုံပတ်လေး ဘာလေး ရိုက်ချင်သေးတာပေါ့။ ဖေ့ဘုတ်မှာ ပရိုဖိုင်းပုံလေး ဘာလေး ပြောင်းရဦးမယ်လေ။ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ ကိုယ့်ပုံက လက်ကလေးနှစ်ဖက်ယှက်ပြီး ပေါင်ဂွကြားကို ကာထားတဲ့ အနေအထားလေး ဖြစ်နေတာ တစ်ခုပဲ .. ဟီး

“ဝေးးးး … ကိုကြီး .. ကိုကြီး …ဒီမှာ … ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးဦး”
“အေး .. လာပြီ … လာပြီ”

နဲနဲကြာသွားတော့ ရေထဲရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ဟာလေးတွေ အသံစာစာနဲ့ လှမ်းအော်ခေါ်နေကြပြီ။ ယွန်းကလည်း အတော်နားလည်ပါတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ကျနော့်ဖုန်းကို ပြန်ပေးပြီး bye for time being .. c u လို့ ပြောပြီး မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြပြီး အနားက ထွက်သွားတယ်။ ကျနော့်မှာ သူဘာကို ဆိုလိုသွားမှန်း အဲဒီတုန်းက စဉ်းစားဖို့ အချိန်မရလိုက်ဘူး။ ရေသူရဲမလေးတွေကို ဓါတ်ပုံ ရိုက်ပေးဖို့ ကမ်းစပ်ကို အပြေးအလွှား ဆင်းသွားရတယ်။ တဟေးဟေး တဝါးဝါးနဲ့ အချင်းချင်း စနောက်ပြီး ကဲနေကြတဲ့ ဟာလေးတွေကို ဓါတ်ပုံဆက်တိုက်ရိုက်ပေးပြီးနောက်၊ ကိုယ့်စိတ်က တစ်မျိုးဖြစ်လာတာနဲ့ ကမ်းခြေဘက်ကို ပြန်ကြည့်မိတော့ ယွန်းကို မြင်းတစ်ကောင်ရဲ ့ကျောပေါ်မှာ တွေ့တယ် (ချောင်းသာကမ်းခြေမှာ မြင်းငှားစီးလို့ရပါတယ်)။

သွဲ့သွဲ့လေး တိုက်ခတ်နေတဲ့ လေပြည်ကြောင့် ယွန်းရဲ ့ခါးမှာ ချည်ထားတဲ့ ပုဝါလေးဟာ တလူလူ လေထဲမှာ လွင့်နေလေရဲ ့။ ကိုယ်ကိုခပ်မတ်မတ် အနေအထားနဲ့ အုန်းခွံရောင်မြင်းကြီးကို အသားကျ စီးနင်းသွားတဲ့ ယွန်းရဲ ့အသွင်ဟာ အင်မတန်မှ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်ဆိုတာ အဝေးက မြင်နေရပေမယ့် သိသာနေတယ်။ ရေကူးဝတ်စုံလေးတွေနဲ့ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ကဲနေကြတဲ့ သဲတို့က ကျနော့်စိတ်ကို တော်တော်များများ ကြီးစိုးထားသည့်တိုင် တစ်ချက်တစ်ချက်တော့ ယွန်း မြင်းစီးနေတဲ့ နေရာကို လှမ်းကြည့်နေသေးတယ် (ယောကျ်ားများ ခက်ပါတယ်နော် .. ခိ ခိ)။ ဘယ်လောက်တောင်မှ ဆိုးသလဲဆိုရင် သောင်ပြင်မှာ မြင်းတစ်ပတ်စီးပြီးလို့ ယွန်းမြင်းပေါ်ကနေ ဆင်းမယ်လုပ်တော့ မြင်းထိန်းကောင်လေးက သူ့ခါးလေးကို ထိန်းပြီး အောက်ချပေးတာ မြင်ဖြစ်အောင် မြင်ပြီး လူက တစ်မျိုးဖြစ်သွားသေးတယ် .. ခွီး။ နောက်မှ ငါ့နှယ်နော်ဆိုပြီး အကြည့်ကို ပင်လယ်ဘက်ပဲ ပြန်လှည့်ထားလိုက်တယ်။

ယွန်းကလည်း မြင်းစီးပြီးတဲ့နောက် သောင်ပြင်မှာ ဆက်မနေတော့ပါဘူး။ ဟိုတယ်ဘက် ပြန်သွားတာ တွေ့တယ်။ ကျနော်လည်း အဲဒီတော့မှ စိတ်ဒုန်းဒုန်းချပြီး သဲတို့ကို သူတို့ကျေနပ်အောင် ဓါတ်ပုံ ဆက်ရိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ အမယ် .. မချောတို့က ရေကူးဝတ်စုံနဲ့ဆိုတော့ ရေထဲကနေ ပြန်မတက်ချင်ဘူးရယ်။ ပင်လယ်ရေ အဝစိမ်မယ်။ ညနေကျရင် မဆင်းတော့ဘဲ ကျောက်မောင်နှမ သွားမယ်လုပ်ကြရော။ ကျနော်လည်း ကောင်းပြီ .. သဘောပဲ .. ဒါဆိ်ုရင် ညဘက် အားလုံးစုပြီး ပါတီသဘောမျိုး လုပ်ရအောင် ဂစ်တာသွားငှားလိုက်ဦးမယ်လို့ ပြောလိုက်ပြီး ရေစပ်ကနေ အပေါ်တက်လာမယ် အပြု .. ကျနော့်ဖုန်းကနေ တောင်ခနဲ မက်ဆိတ်သံထွက်လာတယ်။ ဘာများလဲဆိုပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ဗိုက်ဘာကနေ ပို့လိုက်တာ ကိုယ့်မသိတဲ့ နံပါတ်နဲ့ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခု ..

ပို့လိုက်တဲ့ ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်တော့ ..
ဂလု .. လည်ချောင်းထဲ ရောက်လာတဲ့ တံတွေးကို အလျှင်အမြန် မျိုချလိုက်ရတာ အသံတောင် မြည်သွားသလား မသိဘူး။ ယွန်းရယ်လေ .. တကိုယ်လုံးမှာ Lingerie အမျိုးအစား ဇာအတွင်းခံ ဝမ်းဆက်လေး ဝတ်ထားပြီး ဆယ်ဖီရိုက်ထားတာ။ တကိုယ်လုံံးပုံ ရိုက်ပြီးမှ မျက်နှာတော့ မပါအောင် ဖြတ်ပြီး edit လုပ်ထားလို့လား မသိဘူး။ တောင့်တင်းဆူဖြိုးတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က အစိတ်အပိုင်းတွေ တော်တော်များများဟာ စကရင်ပေါ်မှာ အကြီးစား မြင်နေရတယ်။ အနက်ရောင် ဇာပန်းပွင့်တွေနဲ့ အတွင်းခံလေးနှစ်ခုကလည်း စတိုင်လ်ကလည်း အလန်းစားဆိုတော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ သူ့အသားအရည် နောက်ခံနဲ့ တအားကို စွဲမက်ဖို့ ကောင်းနေတယ်။ ငြိမ်သွားသလို ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်က ချက်ချင်းကို ပြန်မတ်လာတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ တောင်ခနဲနဲ့ နောက်ထပ် မက်ဆိတ်ဝင်လာတယ် … ဘာများလဲဆိုပြီး ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ ..

ဘာရတော့မလဲ .. လာထား ကြာသလားပေါ့။ ညဘက်မှာ ပါတီလုပ်ရင် တီးဖို့ဆိုပြီး ဂစ်တာသွားငှားမယ်ဆိုတဲ့ ခြေလှမ်းတွေက ဟိုတယ်ဘက်ကိုတော့ ပြန်တက်သွားပါရဲ ့။ ဒါပေမယ့် လော်ဘီဘက် မဟုတ်ဘူး။ အခန်းနံပါတ် ၂၀၂ဘက်။ ဒါမျိုးဆို မှတ်ဉာဏ်က သိပ်ကောင်းတယ်။ ပုံမှန်ဆို လူနာမည်တွေတောင် ဝေဝေဝါးဝါးနဲ့ သိပ်မမှတ်မိတဲ့လူက ဒီလိုမျိုးအခန်းနံပါတ်ကျတော့ မမေ့တဲ့အပြင် ဒါရိုက်ရှင်တောင် မေးနေစရာမလိုဘူး။ ဦးတည်ရာမဲ့ဆိုပေမယ့် ဒီနေရာကျတော့ နှာခေါင်းက အချက်ပေးနေလို့လား မသိဘူး။ တန်းကို ရောက်သွားတာ .. အဟီး 😛

“ဒေါက် .. ဒေါက်”

တံခါးကို သုံးချက်ပြည့်အောင်တောင် မခေါက်လိုက်ရပါဘူး။ နှစ်ခေါက်ပဲ ခေါက်ပြီး သုံးချက်မြောက် မထိခင်မှာပဲ ကျွီခနဲ ပွင့်သွားပြီး၊ လူတကိုယ်စာ ဝင်သာလောက်တဲ့ အဟလေး နောက်ကွယ်ကနေ နန်းယွန်းဝေ ပေါ်လာတယ်။ ဒုံပတ်ထဲကလို အတွင်းခံ တူးပိစ်လေးနဲ့တော့ မဟုတ်ဘူူး။ ဟိုတယ်က ပေးထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အဖြူကြီး ကိုယ်မှာ ပတ်ထားလျက်နဲ့။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုအနေအထားကိုက ကိုယ့်ကို ဘာအတွက်စောင့်နေတယ်ဆိုတာ သိသာစေတယ်လေ။ အရောင်တွေလက်ပြီး ဖိတ်ခေါ်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေရဲ ့အကြည့်ကိုတောင် ဘာသာပြန်နေစရာမလိုဘူး။

“ယွန်းးးး”

စကားလုံးတစ်လုံးပဲ ပါးစပ်ကနေ ထွက်ခွင့်ရလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် ဘာမှတောင် မပြောဖြစ်လိုက်ဘူး။ တံခါးကိ်ု ဖြတ်ပြီး အထဲဝင်လိုက်ပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်လက်ကို ဆွဲပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်တာ လူတောင် နဲနဲယိုင်သွားတယ် (တကယ်ဆို ကျနော်က ဘော်ဒီမသေးပါဘူး .. ဒါပေမယ့် နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ အဲဒီကောင်မလးက ဆူဆူဖြိုးဖြိုးလေးဆိုတာ့ အားပါလှတယ်.. ခိ :P)။

လူက မျက်လုံးပြုးပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်၊ ယွန်းက တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ပြီးနောက် လက်နှစ်ဖက်ဆန့်ပြီး လူကို ဆွဲဖက်လိုက်တာ မသိရင် မုဒိန်းကျင့်သလားတောင် ထင်ရမယ် (အားနွဲ့သူပါ ရှန် … ချမ်းသာပေးပါလို့ ပြောရမလားတောင် မသိဘူး .. အဟိ :D)

နှုတ်ခမ်းတွေ ဖိနမ်းတယ်ဗျာ .. စုပ်ဆွဲတယ် .. လျှာနဲ့ထိုးပြီးတော့ ဆွတယ် .. ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ ဘယ်ဟုတ်လိမ့်မလဲ။ လူကို တွန်းတွန်းပြီး ခေါ်သွားတာ၊ ကျနော်က နောက်ပြန်နောက်ပြန်နဲ့ အခန်းအလယ်က မို့ရာနားရောက်ပြီး ကုတင်နဲ့ ဝင်တိုက်၊ မို့ရာပေါ် ဖင်ထိုင်လျက်ကျ၊ ယွန်းက ကျနော့်ပေါ် တက်ဖိပြီးမှောက်ကျတော့ နှစ်ယောက်သား မို့ရာပေါ်မှာ ကျနော်က အောက်ကပက်လက်၊ သူက အပေါ်ထပ်လျက်ပေါ့။ လူက မို့ရာပေါ်တောင် အကုန်လုံး ရောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ခြေထောက်တွေက အောက်မှာ တစ်ဆစ်ချိုး အနေအထားနဲ့။ အတော်တော့ ဝုန်းဒိုင်းကျဲသွားတာ။ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ကိုယ်ကိုနောက်ဆုတ် နောက်ဆုတ်နဲ့ ကုတင်ပေါ် လုံးလုံးရောက်အောင် ကြိုးစားလိုက်ရတယ်။ တော်တော်တော့ ရုပ်ပျက်တာပဲ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက် နမ်းတာကို မခံနိုင်လို့ နောက်ဆုတ်နေရတာလေ .. ဟီး 😀

နမ်းတယ်ဆိုလို့ ပါးစပ်ချင်း ထိထားယုံပဲတော့ မဟုတ်ဘူး။ မို့ရာပေါ်မှာ နေရာကျပြီလဲဆိုရော .. ယွန်းက ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိရှိသမျှကို အကုန်ဆွဲချွတ်တော့တာ (လက်တွေ ပါသေးတယ်)။ အော် .. ပြောဖို့မေ့နေလို့ .. ဒီအချိ်န်မှာ ယွန်းကိုယ်ပေါ်မှာက မျက်နှာသုတ်ပုဝါ မရှိတော့ဘူး။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် မို့ရာပေါ်မရောက်ခင်ကတည်းက ကုတင်ဘေးက ကြမ်းပြင်မှာ ပုံပြီးတော့ ကျနေပြီ။

ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံပြင်းပြင်း၊ ရမ္မက်လှိုင်းတွေ ထန်နေကျတော့ စကားတွေ ဘာတွေ ပြောမနေဖြစ်ဘူးရယ်။ အဓိက လိုချင်နေတဲ့ အရာကို တစ်ယောက်စီက တစ်ယောက်ရဖို့သာ ဇောင်းပြင်နေကြတာလေ။ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ ကုန်သွားလို့ ခပ်မာမာအနေအထားနဲ့ လိင်တံက ထွက်လာပြီဆိုရင်ပဲ ယွန်းက ခါးလည်လောက် လျှောဆင်းသွားပြီး စုပ်ဖို့ ပြင်တော့တာ။

“ယွန်း .. လာ .. ကိုယ့်မျက်နှာပေါ် ခွထိုင်လိုက်”
“ဂွတ် !!”

သောက်ကျိုးနဲ .. နှစ်ခါတောင် မပြောလိုက်ရဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ နင်ဂျာလား ထင်ရတယ်။ ကိုယ်ကဖြတ်ခနဲလှည့်ပြီး ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းက ကိုယ့်မျက်နှာကို ဟိုဘက်ဒီဘက် ခွရက်သား ရောက်လာတာ။ ယွန်းဝတ်ထားတဲ့ Boyshort လို အမျိုးအစားဖြစ်တဲ့ ဇာအနက်ရောင် အတွင်းခံလေးက အသားရယ်လို့ ရှိတယ်မဟုတ်ဘူး။ ဒီဇိုင်းအလှဖော်ထားတဲ့ အကွက်အပျောက်တွေကြားမှာ ဖြူဝင်းလှတဲ့ ယွန်းရဲ ့အတွင်းသားတွေက စိတ်ထစရာ မြင်နေရတာ။ မျက်နှာတည့်တည့်ပေါ် ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ အနီးကပ်ဆိုတော့ ခပ်ယဉ်ယဉ် အဖုတ်နံ့လေးပါ ရနေတာဗျ။ ဘာရတော့မလဲ။ အဖုတ်ဝကို ဖုံးနေတဲ့ အတွင်းခံအစလေးကို ဘေးကို ရအောင်တွန်းထုတ်ပြီး၊ လွတ်ထွက်လာတဲ့ အကွဲကြောင်းကို လျှာပြားနဲ့ကပ်ပြီး လျက်ပစ်လိုက်တော့ပေါ့ …

“ရွှတ်”
“အု … အိ … အိ”

ကောင်းလား၊ မကောင်းလားဆိုတာ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့်လီးထိပ်ကို ငုံထားပြီ ဖြစ်တဲ့ ယွန်းပါးစပ်ကနေ အုအုအိအိ သံတွေ ထွက်လာတာက သက်သေခံနေတာပေါ့။ ဒါမျိုးကြားရတော့ အဖုတ်လျက်နေတဲ့ ကျနော်တို့လိုမျိုး ယောကျ်ားလေးတွေအဖို့ ပိုပြီးတော့ မာန်တက်စရာ ဖြစ်တာပေါ့။ ငါကွ … လီးတစ်ခုထဲ ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး .. လျှာလည်း ကောင်းတယ်ပေါ့ .. ဟီး (ဂုဏ်ယူစရာမရှိ ရှာကြံ ဂုဏ်ယူရတာပဲလေ .. ဂလိုပဲ 8))။

မျက်လုံးနှစ်လုံးစလုံး စုံလုံးမှိတ်၊ ပြည့်ဖြိုးတင်းရင်းတဲ့ တင်ပါးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို လက်နှင့်ပွေ့ထိန်းကိုင်ပြီး၊ ခေါင်းကို ကြွနိုင်သမျှ ကြွပြီး ပါးစပ်နဲ့ အပြည့်ထိကပ်နေတဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ဟင်းချိုရည် သောက်သလိုကို ရှှူးခနဲ ရွှတ်ခနဲ နေအောင် လျက်လိုက်၊ စုပ်လိုက် မနားတမ်းကို လုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ 69 အနေအထားနဲ့ မတစ်ပြန် ကျားတစ်ပြန် (ဘတစ်ပြန် ကျားတစ်ပြန်လို့ ပြောလို့ မဖြစ်ဘူး .. တော်ကြာနေ ဒုတ်ချင်းရိုက်တာ ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ .. ဟီး) သူနိုင်ကိုယ်နိုင် အပြိုင်ကျဲ ကြတဲ့ပွဲမှာ ဒီတစ်ခါတော့ ယွန်း ကျနော့်ကို မနိုင်ဘူးရယ်။ ဘယ်ရမလဲ .. အသက်က စကားပြောတယ်လေ .. ဟီး 😉

ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ လိင်တံကိုတောင် စုပ်ပေးမနေနိုင်တော့ဘဲ ငုံလျက်သားကြီးနဲ့ တကိုယ်လုံး ကော့ပြန်တွန်းထိုးပြီး ပေါင်တွင်းသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လျက်နဲ့ ပြီးသွားတယ်။ တကယ်ပါဗျာ။ ရှမ်းမလေးဆိုတော့ အရည်ရွှမ်းတယ်ဆိုပြီး ပြောခဲ့တာ အပိုမဟုတ်ဘူး။ ထက်ခြမ်း ခြမ်းထားတဲ့ ဖရဲသီး စားလိုက်ရသလိုပဲ။ ပါးစပ်တစ်ခုလုံးတောင် ပေပွလို့။

“အီး .. ကောင်းတယ် .. ကိုထွန်းရာ”

အတော်ကြမ်းကြမ်း ပြီးသွားလို့နဲ့တူတယ်။ လီးစုပ်ပေးနေတာ ဆက်စုပ်မပေးနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်ထဲကနေ ပြန်ထုတ်ပြီး၊ ခေါင်းက မို့ရာပေါ် စိုက်ကျသွားတယ်။ ဒီတော့ အရှိန်တက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော်ကပဲ ဦးဆောင်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်ရတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ။ အချိန်ကလဲ သိပ်ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ ရတဲ့အချိန်လေး လုပ်ရတာမှတ်လား။ လူကို လျှောပြီး ယွန်းအောက်က ထွက်၊ နောက်ဘက် ရောက်သွားတဲ့အချိန် ဖင်ပူးထောင်အနေအထားနဲ့ ရှိနေတဲ့ သူ့တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းတွေနောက်မှာ နေရာယူလိုက်တယ်။

“ကိုထွန်း .. အထဲမှာ မပြီးနဲ့နော် .. ကျန်တာက ယွန်းရှင်းတယ်”

ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သိတဲ့ ယွန်းက မို့ရာပေါ်ကို ပါးကလေးတစ်ခြမ်း အပ်လျက်သားနဲ့ နောက်ပြန်လှည့်ပြောမှ မွှန်ထူနေတဲ့ ကျနော် အခြေအနေကို သတိထားမိတယ်။ ဟုတ်သားပဲ။ စွပ်စရာ အဖော်မရှိဘူး။ နိချည်းဖြစ်နေတာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ယွန်းပြောလိုက်တော့ စိတ်ရှင်းသွားတာပေါ့။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ပါဘူး။ ဒီကောင်မလေး ဒီကိစ္စတွေ မသိတာမှ မဖြစ်နိုင်တာ .. မဟုတ်ဘူးလား

“ထည့်ပြီနော် … ယွန်း”

အမှန်က အပိုတွေ ပြောနေမိတာပါ။ အရည်တွေနဲ့ ပေပွနေတဲ့ စူဖောင်းဖောင်း အဖုတ်ဝကို လိင်တံထိပ်ဖူး ထိမိတာနဲ့ သူသိနေပါပြီ ..ဘာဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ။ ခွင့်တောင်းသလို ဘာလိုလိုနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဒီနေရာက မသွင်းဖူးတဲ့နေရာမှ မဟုတ်တော့တာ။ ဒီတော့ ယွန်းက အွန်းးး ဆိုပြီး ပြန်ပြောတဲ့အချိန် လူက ခါးကော့ပြီး သွင်းပစ်လိုက်တယ်။ ကောင်းတယ်ဗျာ။ လူကို အီစိမ့်ပြီး ဇိမ်ကျသွားတာပဲ။ ဘာမှ မပါဘဲ လုပ်ရတာဆိုတာတော့ ပွတ်တိုက်မိတာတွေက ပိုပြီး ဖီးလ်ဖြစ်တာပဲ (ကိုယ့်ဆြာတို့ ကျနော်ပြောတိုင်းလည်း လိုက်မလုပ်ကြနဲ့ဦးနော် .. ဒါက အန္တရာယ်အတော်များတဲ့ ကိစ္စဗျ)

အကြောအချင်တွေ အထဲထိရောက်အောင် ကောင်းတဲ့အရသာက ပြန့်နှံ့သွားတော့ ဖြေးဖြေးခြင်းကနေ အရှိန်တင်တယ်တို့ ဘာတို့ လုပ်မနေတော့ပါဘူး။ စတာထွက်ကတည်းက ခြေကုန်သုတ်တော့တာပဲ။ တင်ပါးအိအိတွေကို ဆုပ်စွဲကိုင်ပြီး တဖန်းဖန်း တဖတ်ဖတ်နဲ့ မြည်အောင် လိုးတယ်ဗျာ။ ယွန်းဆိုတာ မို့ရာပေါ် ခေါင်းစိုက်ကျနေရာကနေ ခေါင်းကို ပြန်မထောင်နိုင်ဘူး။ တအီးအီး တအားအားနဲ့ကို နန်းစတော့ ညည်းနေတော့တာ .. မသိရင် အခန်းထဲမှာ အောကား ဖွင့်ထားတယ်လို့တောင် ထင်ရမယ်။

အဲဒီလို ငါးမိနစ်ကျော်ကျော် ဆယ်မိနစ်မရှိတရှိလောက် ဆက်တိုက်သောင်းကျန်းနေကြတုန်းမှာပဲ .. ရုတ်တရက်ဆိုသလို တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ တံခါးခေါက်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

What the hell!!!

မျက်စိစုံလုံးမှိတ်ပြီး တအီအီ တအာအာနဲ့ အော်နေတဲ့ ယွန်းက မကြားပေမယ့် ကျနော်ကတော့ ဇာပန်းလေးတွေ ကွပ်ထားတဲ့ သူ့တင်ပါး ဖွေးဖွေးလုံးလုံးလေးတွေကို မျက်စိအရသာခံ ကြည့်ပြီး လိုးနေတဲ့သူဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်မပြတ်ဘူး။ ဒီတော့ အဲဒီတံခါးခေါက်သံကို ကြားတော့ ခေါင်းနပန်းကြီးသွားပြီး လူက လှုပ်ရှားမှု အလိုလို ရပ်သွားတယ်။ ကိုယ်ငြိမ်သွားတော့ ယွန်းရဲ ့အော်သံကလဲ ပျောက်ပြီး၊ အဲဒီတော့မှ မျက်လုံးဖွင့် ခေါင်းထောင်ပြီး ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။

“Housekeeping ပါ .. ခြင်ဆေးဖြန်းမယ်ဆိုပြီး ခေါ်ထားလို့”

သောက်ပလုတ်တုတ် .. ဘယ်သူက ဘယ်တုန်းက ခေါ်ထားရတာလဲ။ ကျနော်က ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် နားမလည်တဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ယွန်းကို ကြည့်လိုက်ချိန်၊ သူကလည်း လုပ်မိလုပ်ရာနဲ့ ယောင်နန ဖြစ်တာလား ဘာလား မသိဘူး။ ဝုန်းဆို ကုန်းနေရာကထပြီး လာပြီ လာပြီဆိုပြီး မို့ရာပေါ်ကနေ ဆင်းသွားတယ်။ ကျနော်တောင်မှ ဘာမှ လှမ်းပြောချိန် မရလိုက်ဘူး။ အရည်တွေဗလပွနဲ့ လီးကလဲ တန်းလန်းကြီး ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တာပေါ့။

မို့ရာပေါ်က ဆင်းသွားတဲ့ မချောက အောက်ရောက်တော့ ကိုယ်လုံးတီးလိုမျိုး ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သတိရသေးတယ်။ သောက်ကောင်မလေးးးး … ဒါကျတော့ သိတယ်။ အစောတုန်းက ကုတင်ဘေးနားမှာ ကျနေတဲ့ ကိုယ်သုတ်ပုဝါကို ကောက်ပတ်ပြီး အခန်းတံခါးနား ရောက်သွားတယ်။ အဲဒီမှာ မျက်လုံးပြူး၊ မျက်ဆံပြူး ဖြစ်ရတာ ကျနော်လေ။ အခုထက်ထိ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ မှတ်လား။ ချက်ချင်းပဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဂျက်ကီချန်း အသွင်ပြောင်းပြီး မို့ရာအောက်ဘက်က စောင်ကို ကိုယ်ပေါ် လှမ်းဆွဲတင်လိုက်ရတယ်။

အချိန်မီလေးပဲဗျာ .. စောင်ကိုယ်ပေါ် ရောက်သွားတဲ့အချိ်န် .. ယွန်းက တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အပြင်ဘက်က စောင့်နေတာဖြစ်ရမယ့် ခြင်ဆေးဖြန်းမယ်ဆိုတဲ့ Housekeeping ကောင်မလေး ဝင်လာပါရော

သောက်ကျိုးနဲ .. အစောတုန်းက ရင်ထိတ်နေတဲ့ ကျနော် .. အဲဒီမှာ မျက်လုံးကို ဇီးကွက်လောက်ကို ပြူးသွားရပြန်ပါရော လား …. ??? ???

ခြင်ဆေးဖြန်းမလို့ဆိုပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ ကောင်မလေးက တခြားသူ ဟုတ်ရိုးလား။ ၀ါဆိုဦးဆိုတဲ့ ညတုန်းက ရီဆက်ရှင်မှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေး။ ကြံရည်ရောင် ဟိုတယ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ လက်ထဲမှာ ဗူးရှည်ရှည်လေး နှစ်ခုကို ကိုင်လျက်သား (နောက်မှ သိတာ ခြင်ဆေးဗူးရယ်၊ ဖရက်ရှာဗူးရယ်)။ အံ့အားသင့်လွန်းလို့ မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ဘက်ကို မျက်ဝန်းတစ်ချက် ဝင့်ကြည့်ပြီး တံခါးနားရပ်နေတဲ့ ယွန်းကို လှမ်းနှုတ်ဆက်သလို ပြုံးပြတယ်။ ဒါပေမယ့် ၀ါဆိုဦးရဲ ့အပြုံးက မချိုမချဉ်နဲ့ ..။

“အော် .. တခြားသူမှတ်လို့ .. ၀ါဆိုပါလား .. ညီမက housekeeping လဲ လုပ်ရတာလား”
“မဟုတ်ဘူး အစ်မ .. ဒီနေ့ ဒီဘက်ခြမ်းကို တာဝန်ယူထားတဲ့ တစ်ယောက်က နေထိုင်မကောင်းလို့ ခွင့်ယူထားတာ .. guest တွေကလည်း များနေတော့ ညီမတို့ ရီစက်ရှင်က ၀ိုင်းကူရတာ …”
“တကယ် .. အဲဒါကြောင့် ချက်ချင်း ရောက်မလာတာလား”
“ဟုတ်တယ် .. အစ်မ .. နောက်ကျသွားတာ ဆောရီး .. နောက်ပြီး ရောက်ပြန်တော့လဲ ချက်ချင်း တံခါး မခေါက်ရဲလို့ .. ခိ ခိ”
“ဟုတ်လား … အစ်မ အသံ နဲနဲကျယ်သွားတယ်နဲ့တူတယ် .. ခစ် ခစ်”
“နဲနဲပဲလား အစ်မ .. ခိ ခိ”

ဟိုက် !! .. ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲဟ .. အခန်းထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ထဲ ရှိသလို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာပေးတွေနဲ့ ပြောနေတာ။ ကျနော်က သူတို့ ပြောနေတာတွေကို မကြားနိုင်ရှာဘူးကိုး။

အစောပိုင်းတုန်းက တံခါးခေါက်သံ ကြားကြားခြင်း ရင်ထိတ်ပြီး လူက ထိတ်လန့်သလို ဖြစ်လို့ ခေါင်းက ဘာမှ စဉ်းစားလို့မရဘဲ freeze ဖြစ်သွားတာ။ အခုကျတော့ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို သေချာ သုံးသပ်မိလိုက်သလို၊ မခို့တယို့လိုမျိုး ဟန်လေးတွေနဲ့ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ရပ်နေကြတဲ့ ယွန်းရယ်၊ ၀ါဆိုဦးရယ်ကို ကြည့်ပြီး လူက အဖြေတစ်ခုကို ကောက်ချက်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဒီလိုအနေအထားဟာ ကိုယ့်အတွက်ဘယ်လိုမှ negative ဘက်ကို ပြနေတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ negative မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက် ဆက်ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေကိုသာ ကြည့်ကြပါတော့ …။

“အစ်မ .. ခြင်ဆေးဖြန်းမယ်ဆိုတာ”
“အော် .. အဲဒီ ကုတင်နားမှာ .. အစောတုန်းက လှဲနေတုန်း .. တဝီဝီနဲ့မို့”
“ဟုတ် .. ဖြန်းပေးခဲ့မယ်နော် .. Fragrance ပါ ထပ်ဖြန်းပေးခဲ့မယ် ..”
“ကောင်းသားပဲ .. လုပ်ပါ .. မြန်မြန်လေး .. ခစ် ခစ်”
“ဟုတ် .. housekeeping ထပ်မခေါ်ရအောင် သေချာ လုပ်ပေးခဲ့မယ် .. ခိ ခိ”

အဲ့လိုပြောပြီး ၀ါဆိုဦးက စပ်ဖြီးဖြီးရုပ်ကလေးနဲ့ အနားရောက်လာမှတော့ ကျနော်လည်း ယောကျ်ားလေးပီပီသသပဲ သူ့ကိုယ်လေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်ဖြစ်လိုက်တယ်။ ခေါ်တောအားတစ်ထောင်လို့ ပြောရင်လည်း ရမှာပေါ့ .. ဟီး။ ပုံမှန်ဆိုရင် ကိုယ်နဲ့ မသိတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သူ ဘယ်လောက်ချောချော ကျနော် ဒါမျိုး မကြည့်တတ်ပါဘူး။ အခုက အခြေအနေ မတူဘူးလေ။ ကျနော်နဲ့ ယွန်း ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာကို သိပေမယ့် တံခါးပေါက်က လှည့်ပြန်သွားတာ မဟုတ်တဲ့ ကောင်မလေး။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေမလဲဆိုတာ ကျနော် သိနေတယ်၊ အဲ့လို သိနေတာကိုလည်း ခြင်ဆေးဗူးကို တရှူးရှူးနဲ့ ဖြန်းနေသည့်တိုင် ကျနော့်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်တောင်လေး ဝင့်ပြီး လှမ်းလှမ်းကြည့်တဲ့ ၀ါဆိုဦးပုံစံက confirm လုပ်နေတာလေ။

မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားတဲ့ မျက်နှာလေးက ချောလှတယ်လို့ မဟုတ်ပေမယ့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းနဲ့ ကြည့်ကောင်းတာကတော့ အမှန်ပဲဗျ။ နောက်ပြီး ရုတ်တရက်ကြည့်ရင်သာ ၀ါဆိုဦးက ပိန်ပါးတယ်လို့ ထင်ရပေမယ့်၊ ကိုယ်တိုင်းအတိနဲ့ ချုပ်ထားတဲ့ ဝန်ထမ်းဝတ်စုံလေးရဲ ့အောက်မှာ ကောက်ကြောင်းလေးတွေက ရှိသင့်သလောက် ရှိတယ်။ မသိမသာလေး မောက်ထွက်နေတဲ့ နို့လေးတွေဟာ မန်းမြို ့တော်ပေါက်စီလောက်တော့ အသာလေး ရှိပါရဲ ့။ ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှာ ရှိတဲ့ တင်သားတွေဆိုရင်လဲ အရမ်းကြီး စွင့်ကားနေတာသာ မဟုတ်တာ၊ လုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတော့ ဖြစ်နေတာပဲ။ ယွန်းနဲ့ ယှဉ်ရင် တစ်ယောက်တစ်မျိုးလို့ ပြောရမယ်။ တစ်ယောက်က ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ရှမ်းမလေး .. သူကတော့ သွယ်သွယ်လျလျနဲ့ ညိုချောလေး။

ကျနော်ရှိနေတဲ့ မို့ရာနားကို ကပ်လာတဲ့အချိန်မှာ ၀ါဆိုတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်ဆိုတာ အတတ်ပြောရဲတယ်ဗျာ။ ပေါက်စီလေးတွေက အပေါ်အောက် ခပ်သွက်သွက်လေး လှုပ်ခါနေတာလေ။ သေချာကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်စိထဲမှာ ဒီဟာက ပြေးကိုမလွတ်ဘူး။

“ရပြီ .. အစ်မ .. သွားလိုက်ဦးမယ်နော် .. နှောင့်ယှက်သလို ဖြစ်သွားရင် ဆောရီး .. ခိ ခိ”
“ခစ် .. ခစ်”
“ဟို အစ်ကို သွားပြီးနော် .. တာ့တာ”
“ဟုတ် .. တာ့တာ .. ကောင်းကောင်းသွားဦးနော် .. ခြင်ဆေးဗူးတွေကိုလည်း တအားညှစ်မကိုင်ထားနဲ့ဦး .. ဟီး”

ဘယ်ရမလဲ .. ဒါမျိုးတော့ .. သူကတောင်မှ ပြုံးတုံ့တုံ့မျက်နှာလေးနဲ့ ဖြစ်နေသေးတာဆိုတော့၊ ကျနော်လည်း အထာလေးနဲ့ ပြန်နောက်လိုက်တယ်။ အဆင်ပြေလား မပြေလားဆိုတာကတော့ ကိုယ့်ဆြာတို့ပဲ ဘာသာပြန်ကြည့်ကြပါ။ ၀ါဆိုဦးက ဟန်မူပိုပိုလေးနဲ့ ဟွန့်ခနဲ နှာခေါင်းတစ်ချက်ရှုံ ့ပြပြီးမှ အပြင်ကို ထွက်သွားတာလေ။

အခန်းဝကနေ ၀ါဆိုဦးပျောက်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ယွန်းက တံခါးကို ခပ်မြန်မြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြစ်သွားတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို သဘောကျသလို ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ တကယ်ဆို ဒီဟာက ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းဆိုလို့ကတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ .. မို့ရာပေါ်ကနေ ကျနော် ဝုန်းခနဲ ပြေးဆင်းသွားပြီး ဆတ်တငန့်ငန့် ဖြစ်တဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်တယ်တို့ ဘာတို့ ဖြစ်မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အခုက အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ကောင်ဆိုတာလည်း ညစောင့်တုန်းက ကိုမြင့်မောင်လို့ တောက်လျှောက် မကျတမ်း မာနေနိုင်တာ မဟုတ်ဘူး (အဲ့လောက် မသန်ပါဘူး .. ခိခိ)။ ၀ါဆိုဦး ဝင်လာကတည်းက လန့်ဖြန့်ပြီး ငြိမ်သွားတာ။ အခုကျတော့ ငုတ်တုတ်လေး ဖြစ်နေပြီ။

ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင် ဒီလိုဗျ .. ယွန်းကို ကျနော် ပြေးဆွဲပြီး ဇာတ်လမ်းဆက်မယ်ဆိုပြီး မတွေးတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ အဲ့လို လုပ်ချိန်မရခင်မှာ ဖုန်းဝင်လာတာ .. ။ တခြားသူ ဟုတ်ရိုးလား။ ကျနော့် သက်ဆိုင်သူထံက .. သူတို့တွေ ရေထဲက ပြန်တက်လာပြီး နေ့လည်စာ စားကြတော့မယ် .. ကျနော် ဘယ်ရောက်နေလဲဆိုပြီး လှမ်းမေးတာ။ ဒီတော့ .. ကျနော့် ဘာလုပ်ရမလဲ။ အသံမတုန်အောင် ကမန်းကတမ်း ဖြေပြီး .. အခန်းပြန်လာပြီဆိုပြီး လုပ်ရတာပေါ့။ ကျနော် ဒီလိုပြောနေတာကို ယွန်းကလည်း ကြားပါတယ်။

မကြည်မလင် မျက်နှာပေးလေးနဲ့ ရှိနေပေမယ့် တားတော့ မတားရှာပါဘူး။ ကျနော် အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်တာကို ခပ်တွေတွေလေးနဲ့ ငေးကြည့်နေတာပဲရှိတယ်။

သွားမယ်နော်လို့ .. ကျနော်ပြောပြီး လော်ဘီဘက်ကို မပြေးယုံတမယ် ထွက်လာခဲ့ရတယ်။ တော်သေးတယ်။ ယွန်းနေတဲ့ အခန်းက လော်ဘီနဲ့နီးတော့ ရီစက်ရှင်ကို ချက်ချင်းရောက်လာတယ်။ အဲဒီမှာ ဂစ်တာငှားတော့လဲ အဆင်ပြေပြေနဲ့ ချက်ချင်းပဲ ရတော့ ဂစ်တာဆွဲပြီး ကိုယ့်အခန်းဘက် တက်သုတ်ပြန်ရိုက်ရတာပေါ့။

အဲဒီနောက်တော့ ညဘက်ရောက်တဲ့အထိ တခြားထူးထူးထွေထွေ ထပ်မဖြစ်တော့ပါဘူး။ ကျနော်တို့ နေ့လယ်စာကို ဟိုတယ်မှာပဲ စားတယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးငှားပြီး ကျောက်မောင်နှမဘက်သွားတယ်။ တော်တော်တော့ မောင်းရတာဗျ။ အကျင့်မရှိရင် မလွယ်လှဘူး။ သောင်ပြင်ကို ဖြတ်ရတာကိုး။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ အဲဒီနေရာက မခက်ဘူး။ ခက်တာက ကွန်ကရစ်လမ်းလေးကနေ သောင်ပြင်ကို ရောက်ဖို့ဆင်းတဲ့အချိန်မှာ သဲဖြူတွေကို ဖြတ်ရတာ။ အဲဒီဟာက တစ်ချက်မှားသွားရင် ဆိုက်ကယ်လဲသွားမှာ။

ကျောက်မှောင်နှမက အပြန်ကျတော့ သဲတို့က ချောင်းသာစျေးထဲဝင်ပြီး အမှတ်တရလက်ဆောင်တွေ ဝယ်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ညနေကျရင် အကင်နဲ့တွဲပြီး သောက်ဖို့ဆိုပြီး ၀ိုင်ပုလင်းတွေ၊ ဘီယာပုလင်းတွေ ဆွဲကြတာပဲ။ အဲဒီမှာ တော်တော်ကြာတယ်။ မိန်းကလေးတွေ စျေးဝယ်တာလေ။ တစ်ယောက်ထဲတောင် မဟုတ်ဘူး။ သုံးယောက်မဟုတ်လား။ အားလုံးပြီးတော့မှ အထုတ်အပိုးတွေ တပွေ့တပိုက်နဲ့ ဟော်တယ်ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။

ညဘက်ပါတီမလုပ်ခင် နောက်ထပ်လုပ်ကြတာလေးတွေတော့ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားတို့လည်း စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းမှာ မဟုတ်တော့ ကျနော် အဲဒါတွေ ပြောမနေတော့ပါဘူး။ စိတ်ဝင်စားမယ့် အကြောင်းအရာတွေကိုပဲ ဦးတည်ပြောလိုက်ရရင် ကျနော်တို့ရထားတဲ့ sea view အခန်းရဲ ့ရှေ ့မှာ ဝရံတာလိုဟာမျိုးလေး ရှိနေတော့ ညမှောင်သွားတာနဲ့ အဲဒီမှာ ၀ိုင်းဖွဲ့ကြတယ်။ ဝယ်ထားတဲ့ ပုဇွန်ကင်တွေ၊ ငါးကင်တွေကို တစ်ခါသုံး ပန်းကန်ထဲထည့်၊ ဘီယာတို့ ၀ိုင်တို့ကိုတော့ စျေးထဲက ဝယ်လာတဲ့ ပလတ်စတစ်ပုံးထဲ ရေခဲအိတ်ခံပြီး ထည့်လို့ပေါ့။ (အဲဒီမှာ တခါထဲ ပြောရဦးမယ် .. ခြင်ကိုက်လား မကိုက်လားဆိုတာ .. လေတဖြူးဖြူးတိုက်နေတာတောင် ခြင်ဆေးခွေ ထွန်းထားရသေးတယ်)

အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးပြီဆိုတဲ့နောက်တော့ .. ကိုကြီး .. လုပ်ပါတော့ဗျို ့.. ချပါတော့ဗျို ့ဆိုပြီး ၀ိုင်းအော်နေကြတဲ့ ပရိတ်သတ် သုံးယောက်ကြောင့် (တော်တော်များတဲ့ ပရိတ်သတ်နော် .. ဟီး :P) ငှားထားတဲ့ ဂစ်တာကို ဖုန်းထုတ်ပြီး ကြိုးအရင်ညှိလိုက်တယ်။ ညှိလို့အဆင်ပြေပြီဆိုတော့ Carlsberg လေး တစ်ငုံသောက်၊ လည်ချောင်းရှင်းပြီး ပလပ်ကင်လေး အရင်တီးပြီး သံသေးသံကြောင်နဲ့ပဲ ဟဲလိုက်တယ် .. ခွီး

ညရဲ ့လက်တန့်တွေ ဖြစ်တဲ့ မှောင်ရိပ်တွေဟာ တစတစနဲ့ ချောင်းသာကမ်းခြေကို လုံးဝအုပ်စိုး ရစ်ပတ်လိုက်တဲ့အချိန် ရောက်လာခဲ့ပြီ။ လူလေး လေးယောက် ၀ိုင်းစုပြီး စားလိုက်၊ သောက်လိုက်၊ သီချင်းဆိုလိုက်နဲ့ ပြုလုပ်နေကြတဲ့ ကျနော်တို့ရဲ ့ချောင်းသာကမ်းခြေ နှုတ်ဆက်ပွဲ ပါတီလေးဟာလည်း တော်တော်ကြီးကို အရှိန်ရတဲ့အထိ ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။ ဖော့ပန်းကန်ထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ငါးကင်၊ ပုဇွန်ကင်တွေ ဆိုတာ အခုအချိန်မှာ ဒုတ်ချောင်းလေးတွေအဖြစ်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ရေခဲစိမ်ပုံးထဲမှာထည့်ထားတဲ့ အရာတွေဟာလည်း ဘာဆိုဘာမှ မရှိသလောက်ဖြစ်ပြီး သိပ်ပြီးတောင် မအေးတော့တဲ့ ရေတွေသာ ကျန်နေတော့တယ်။ ဝရံတာမှာ ချထားပေးတဲ့ ဟိုတယ်ရဲ ့သစ်သားစားပွဲဆိုတာကတော့ မြင်မကောင်းအောင်ကို ရှုပ်ပွနေပြီ။

“ကဲ .. တော်လောက်ပြီ .. ငယ်ငယ်တို့ ပြန်ကြတော့ .. မနက်ကျမှ တွေ့မယ်”
“အွန်းးးးး .. ဟုတ် .. ကိုကြီး … တာ့တာ”

ကျနော့် သက်ဆိုင်သူရဲ ့ ညီမလေးဖြစ်တဲ့ ငယ်ငယ်က အဲ့လိုချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ပြောလိုက်ရင် ပြောလိုက်တဲ့ အတိုင်းပဲ။ အဲဒါကြောင့် ကျနော်တို့လည်း တကယ်ဆို နှစ်ယောက်ထဲသွားရင် ရပေမယ့် သူပါလိုက်ချင်တယ်ဆိုတော့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အဖော်ခေါ်ခဲ့ဆိုပြီး အတူတူ ခေါ်လာခဲ့တာ (ဒါက သပ်သပ်ရှင်းပြတာပါ .. မဟုတ်ရင် ဘာဖြစ်လို့ ချောင်းသာကို နှစ်ယောက်ထဲ မသွားတာလဲလို့ စဉ်းစားနေတဲ့သူတွေ ရှိနေမှာစိုးလို့)။ တကယ်ဆို သဲအပါအဝင် ငယ်ငယ်တို့တွေ သောက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ အာလေးလျှာလေးနဲ့ တော်တော်မှန်နေကြတာ (မိန်းကလေးတွေဆိုတာ အမြဲတမ်း ဒါမျိုးသောက်နေရတာ မဟုတ်ဘူးလေ .. တစ်ခါတစ်ခါမှ ကြုံရတာ မဟုတ်လား .. နေ့တိုင်း ပါတီ၊ ကလပ်တက်နေရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့)။ ဒါပေမယ့် မူးပြီးတော့ ရစ်တယ်တို့ ဘာတို့တော့ မရှိဘူး။ ပျော်တယ်ဆိုတာပဲ ရှိတာ။ ကျနော်က ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုတယ်။ သူတို့က သူတို့ရတဲ့သီချင်းဆိုရင် လိုက်ဆိုတယ်။ မရဘူးဆိုရင် သောက်လိုက်၊ စားလိုက်လုပ်တယ်။ ဒီလောက်ပဲ။ မူးပြီး ရုပ်ပျက်တယ်ဆိုတာ မရှိဘူး။

ဘာဖြစ်လို့ ကျနော် ဒါတွေကို အကျယ်တဝင့် ရှင်းပြနေရတာလဲဆိုတော့ ဒီကောင် ကောင်မလေးသုံးယောက်နဲ့ သောက်ပွဲကျင်းပတယ်ဆိုတော့ မူးပြီး ဂရုဆက်စ်တွေ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်မှာပဲလို့ တွေးထားတဲ့သူတွေ ရှိနေမှာစိုးလို့ပါ။ အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော်ပြောတဲ့ Unbelievable truth ဆိုတာ နောက်တော့ သိလာမှာပါ။

ငယ်ငယ်နဲ့ သိင်္ဂ ီ.. တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ထိန်းထားရင်းပဲ ကျနော်တို့နဲ့ကပ်လျက် ဟိုဘက်အခန်းကို ပြန်သွားကြတယ်။ သဲနဲ့ ကျနော်ပဲ ကျန်နေခဲ့တဲ့ အကြွင်းအကျန်တွေကို ရှင်းရတယ်။ သဲကလည်း ငယ်ငယ်တို့လောက်သာ မမူးတာ သူလည်း မှန်နေတာဆိုတော့ ကျနော်ပဲ အများဆုံးလုပ်ရတာပါ။ သဲက နဲနဲပါးပါး သိမ်းပေးပြီးတာနဲ့ ကိုယ်လက်သန့်စင်မယ်ဆိုပြီး အခန်းထဲ ကြိုဝင်သွားရော။ အပြင်ဘက်မှာ အားလုံးပြီးစီးလို့ ကျနော် အခန်းထဲကို ဖွင့်ဝင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ..

“ကိုကြီး … ချမ်းတယ် .. မြန်မြန်လာတော့”

ဟိုက်ရှားပါး !!! .. ကိုယ်တွေ အပြင်ဘက်မှာ အမှိုက်ထုပ်နဲ့ အလုပ်များနေတုန်း သဲက ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးတော့ ရှယ်ပြင်ပြီးထား ဖြစ်နေတာကိုး။ ဘယ်တုန်းက သူ့ဖာသာသူ ကျိတ်ဝယ်ထားမှန်း မသိတဲ့ ပန်းဆီရောင် (ပန်းရောင်ရင့်ရင့်စိုစို) အပေါ်အောက်တစ်ဆက်တည်း Lingerie နဲ့ဗျ။ အေက်ဘက်မှာ ပေါင်လည်လောက်အထိ ရှိတဲ့ အဖြူရောင် စတော့ကင်ကို ဝတ်ထားပြီး strap နဲ့ ပြန်တွယ်ထားသေးတာ။ ပုံမှန်ဆို ဒါမျိုးက ပင်တီနဲ့ တွဲလာပေမယ့် သဲက ဝတ်မထားဘူး။ မို့ရာပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ အနေအထားကလဲ မိန်းကလေးတွေ ကိုယ်အလှကို ပြချင်တဲ့အခါမှာ အပေါ်လွင်ဆုံးပုံစံဖြစ်တဲ့ တစောင်းအနေအထား။ အဲဒါကိုမှ ကျနော်ဝင်လာတဲ့ အခန်းတံခါးဝဘက်ကို ခေါင်းကလေးထောင်၊ မေးကိုလက်ကလေးထောက်ပြီး ဖိတ်ခေါ်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတာ။

ကဲ .. ကျနော် ဘယ်လိုနေမလဲဗျာ .. ကိုယ့်ဆြာတို့ပဲ ကျနော့်နေရာကနေ ဝင်ခံစားကြည့်ကြပါဦး

တော်သေးတယ် .. လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိလို့။ မဟုတ်ရင် ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားတွေထဲမှာ ပြသလို ဘာကိုင်ထားကိုင်ထား လက်ထဲက လွတ်ကျကိန်းပဲ။ အကယ်၍သာ သဲသာ ဂစ်တာကို အထဲကို ယူမသွားပေးခဲ့ဘူးဆိုရင် အဲဒီနေရာမှာ လွတ်ကျလို့ ကျနော် မနက်ဖြန်ကျရင် ဂစ်တာဖိုး လျော်နေရလောက်ပြီ .. ဟီး 😛

လူဆိုတာ သွေးကိုပွက်ပွက်ဆူသွားတာပဲ။ ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင်ဆိုတာကလည်း ချက်ချင်းကို မတ်လာတာ။ ဘာရတော့မလဲ။ ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိတဲ့ အဝတ်တွေကို အမြန်ဆုံးနည်းနဲ့ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မို့ရာပေါ်ကို ဒိုင်ဗင်ပစ်ထိုးလိုက်တော့ .. မချောက အသင့်စောင့်နေသလား အောက်မေ့ရတယ်။ အကွက်ကို ချက်ချင်းပြင်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားပေးလိုက်တာ ဒိုင်ဗင်ပစ်ထိုးတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းက ပေါင်ကြားထဲ ကွက်တိရောက်ပေါ့ .. အဟီး။ 😀

လတ်တလော သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားတာ ဖြစ်ရမယ့် အဖုတ်အိအိလေးက အစိုဓါတ်လေးတောင် မပျောက်သေးဘူး။ ပြသနာ မရှိဘူး။ ဒီအစိုဓါတ်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားဖို့က အီဖေကိုယ်တာဝန် မဟုတ်လား။ တာဝန်ဆိုတာ လက်မောင်းမှာ ရှိတာ မဟုတ်တော့ဘူး။ လျှာဖျားမှာ ရှိတာဖြစ်သွားပြီ .. ငိ။ လျှာကို ထုတ်နိုင်သမျှ ဆန့်ထုတ်ပြီး အကွဲကြောင်းတလျှောက် အပြားလိုက်ကပ်ပြီး လျက်တင်ပစ်လိုက်တာ …။

“အားးးးးး ….. ရှီး …. ရှီးးးးး”

ခေါင်းထောင်ပြီး ကြည့်နေတဲ့ သဲရဲ ့မျက်နှာလေးမှာ ရမ္မက်လှိုင်းတွေက ချက်ချင်းကို ပြန့်နှံ့သွားပြီး မို့ရာကို နောက်ပြန် တတောင်ဆစ်နဲ့ ထောက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ထဲက တစ်ဖက်က ချက်ချင်းဆိုသလို ကျနော့်ခေါင်းကို လာဆုပ်ကိုင်တော့တယ်။ ကျနော်နဲ့ သဲနဲ့ဆိုတာ တစ်ရာသီစာ ကာလမှာမှ နှစ်ကြိမ်လောက် တွေ့ရတဲ့ ဘောလုံးကလပ်အသင်းတွေ မဟုတ်ဘူးလေ။ အမြဲတမ်း ခြေစမ်းနေကြတဲ့ အသင်းတွေ။ သူဘယ်လိုအဆင်ချိုးရင် ဘယ်လိုအထာဆိုတာ သိပြီးသား။

ကော့တက်လာတဲ့ တင်ပါးအိအိလေး နှစ်ခုအောက်ကို လက်ဝါးထိုးခံ၊ ပင့်ဆုပ်ထားပြီး ပါးစပ်နဲ့ အဖုတ်နဲ့ မလွတ်တမ်းကို လျှာစွမ်းပြတော့တာ။ သဲဆိုတာ ကျနော့်ဆံပင်ကို ဆုပ်စွဲထားရင်း ထွန့်ထွန့်ကို လူးနေတာ။ ပါးစပ်ကလည်း ကိုကြီးကောင်းတယ် .. နာနာစုပ် .. အထဲကို လျက်ပေးဦး .. ကောင်းလာပြီ .. အစရှိသဖြင့် တောက်လျှောက်ကိုပြောနေတာ။ ကျနော်လည်း သူဘာလိုချင်သလဲ .. လိုချင်သလို လိုက်လုပ်ပေးရင်းကနေ .. နောက်ပိုင်းအချိန်တွေမှာတော့ လက်ခလယ်ကို တိုက်စစ်အကူခေါ်လိုက်တယ်။ လျှာကိုတော့ အပေါ်ဘက်ခြမ်းမှာရှိတဲ့ စိစိလေးထံပဲ စစ်မျက်နှာဖွင့်လိုက်တယ်။ သိပ်တော့ မလုပ်လိုက်ရပါဘူး။

“အားးးးးးးး … မရတော့ဘူး …. ကိုကြီး …. ဟာ …. ဟာ !!! … ထွက် … ထွက်ပြီ !!!!!!!!!!!!”

မီးသတ်ကား ဥသြဆွဲသလို သံရှည်ကြီးအော်ညည်းရင်း မို့ရာနဲ့လွတ်အောင် မြှောက်တင်ထားတဲ့ တင်ပါးက ဝုန်းဆို ပြန်ပြုတ်ကျတော့တာပဲ။ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ဆိုတာလည်း ကျနော့်ခေါင်းကို ညှပ်ထားတာ မသိရင် ဂျူဒိုကစားနေတယ်တောင် ထင်ရတော့မယ်။

နဲနဲကြာသွားတော့မှ ချုပ်ထားရာကနေ ပြန်ဖြေပေးတယ်။ ဝမ်းလျားမှောက်ထားရာကနေ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကိုလည်း မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းလေးကို လှုပ်ယုံလှုပ်ပြီး လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ပြောတယ်။ ဘာပြောတယ်လို့ ထင်ကြလဲ .. ကိုယ့်ဆြာတို့ တွေးကြည့်ကြပါဦး …။

တခြား မဟုတ်ပါဘူး .. I love you လို့ ပြောတာပါ (ဟိုဟာတွေ ဒီဟာတွေများ ပြောပြီလားလို့ လျှောက်မတွေးကြနဲ့ဦးနော် .. ဒါက အောစာအုပ်မှ မဟုတ်တာ)

အဲဒီနောက်တော့ ကျနော်လည်း ပါးစပ်တွေ ဘာတွေ ပြေးဆေးတာလုပ်မနေတော့ဘူး။ ပြောရရင် သဲက အဲဒီလောက် အနံ့အသက်မဆိုးဘူး။ အသေးစိတ်တော့ ပြောမနေတော့ဘူးဗျာ။ သဲက သူ့body odor ကို ထိန်းတယ်ပေါ့။ ဒီတော့ ရေမွှေးတို့ တခြားဟာတို့ သုံးပေမယ့်၊ မသုံးရင်လည်း သူ့ပင်ကိုယ်န့ံကိုက မဆိုးဘူးဗျ။ ကဲ .. ဒါတွေ ထားလိုက်ပါတော့။ အဓိကကိုပဲ ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင် ကျနော်လည်း လီးအထောင်သားနဲ့ သဲပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်ပေါ့။

ကျနော့်မြင်ကွင်းထဲမှာတော့ သဲက တအားလှနေတာ။ အဝတ်မပါဘဲ သဲကိုယ်လုံးလေးကို အမြဲတွေ့ဖူးပေမယ့် ဒီလိုမျိုး ဆက်ဆီကျတဲ့ Lingerie အမိုက်စားနဲ့က ချစ်တင်းနှောတိုင်း တွေ့ဖူးတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဒီတော့ စိတ်ကတစ်မျိုးတစ်ဖုံ လှုပ်ရှားပြီး တက်ကြွနေတာ။ နိဒါန်းတွေ ဘာတွေ ပျိုးတယ်တောင် လုပ်မနေတော့ဘူး။ အရည်ကြည်တွေ စိုနေဆဲ ဖြစ်တဲ့ အဖုတ်ဝကို ကျနော့်ကောင်ဖိထောက်ပြီး မိမိရရ ဖြစ်တယ်ဆိုတာနဲ့တင် ဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။ စိုစွတ်အိထွေးတဲ့ အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်ပြီး တစ်ဝက်လောက်တိတိ ဝင်သွားတယ်။ ဖူးးးးး ကောင်းလိုက်တာဗျာ ..

သဲဆိုတာလည်း မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံပြန်မှိတ် .. ကောင်းတယ် ကိုကြီးးးးးး ဆိုပြီး အားပေးသံလေးနဲ့ စညည်းတော့တာပဲ။ ကျနော်လည်း သဲက တစ်ချီပြီးထားပြီဆိုတော့ ညှာမနေတော့ဘဲ ကျန်နေတဲ့ ကျနော့် လိင်တံတစ်ဝက်ကို နောက်ထပ်တစ်ချက်ထဲနဲ့ ဖိသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ချက်ချင်းကို ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး စလိုးမိတယ်။ သဲရဲ ့နို့လုံးအိအိတွေကိုလည်း အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေရင်းနဲ့က Lingerie ပေါ်ကနေ ဖိကိုင်၊ ဆုတ်ချေပေးတယ်။ နို့တွေကိုင်လို့ ကျေနပ်သွားတော့ သူ့ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို မြှောက်ပြီး စုကိုင်ထားလိုက်တယ်။ မျက်နှာကျက်ကို ခြေတန်တွေ ဆန့်ပြီး ကန်ထားတဲ့ ဒီဇိုင်း။ စတော့ကင်လေးတွေ ကွပ်ထားတဲ့ ခြေတန်တွေက ထူးထူးခြားခြား စိတ်ကိုထစေတယ်ဗျ။ ဒါတွေကို ပွေ့ဖက်ပြီး ဆောင့်လိုးရတာ တိမ်တွေပေါ် ပြေးနေသလိုကို ခံစားနေရတယ်။

အဲ့လို လုပ်နေရင်းက ကျနော် တော်တော်ကောင်းလာတဲ့ အချိန်မှာတော့ အကြိုက်ဆုံး ပုံစံကို ပြောင်းဖို့ ဆိုပြီး သဲကို လေးဘက်ထောက် ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြောသာပြောရတာ။ အဲဒီအချိန်မှာ သဲက တစ်ချီထပ်ပြီးသွားတော့ လူက ခပ်ယဲ့ယဲ့လို ဖြစ်နေပြီ။ ကျနော်ပဲ သူ့ကိုယ်လေးကို ထိန်းလှည့်ပြီး ကုန်းတဲ့ပိုစရှင်ဖြစ်အောင် ပြင်ပေးရတာ။ ဒါတောင် ခေါင်းကမထောင်နိုင်တော့ဘူး။ မို့ရာပေါ်မှာ ငိုက်စိုက်ဖြစ်နေပြီ။ အဖုတ်ဝလေးဆိုတာ လိုးထားတဲ့အရှိန်နဲ့ စိုလက်နေတဲ့ အထဲက ပန်းရောင်အသားတွေကို မြင်တောင် မြင်နေရတယ်။

သဲနှုတ်က ခါတိုင်းလို တီတီတာတာနဲ့ စကားတွေ ပြောပြီး ညည်းမနေနိုင်တော့ဘူး။ တအီအီ တအာအာနဲ့ မသဲမကွဲပဲ အသံထွက်နိုင်တော့တာ။ ကျနော်လည်း သဲမဟန်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ သိနေတော့ သိပ်အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘူး။ ပန်းရောင်ဇာသားလေးတွေ ကွပ်ထားတဲ့ ဖင်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အရှိန်တက်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို အဖုတ်ထဲ ပြန်ထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲဒီနောက်တော့ တင်သားတွေကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကိုယ်ဆောင့်ချလိုက်တဲ့အချိန်မှာ နောက်ကိုပါဆွဲယူပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန်ကို လိုးပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျို ့ …။

“အားးး … ကောင်းတယ် …. ထွက် .. ထွက်ပြီ!!!”

ဒီတစ်ခါတော့ အော်ညည်းရတာ ကျနော်ဖြစ်သွားပြီး၊ နေ့လည်ကတည်းက ထွက်မလိုဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ သုတ်ရည်ပူတွေကို မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရင်းက အင့်ကနဲနေအောင် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မှန်တာပြောရရင် အဲဒီအချိန် တင်းတင်းမှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးတွေထဲက အတွေးအာရုံမှာ မြင်ယောင်မိတာ နေ့လည်တုန်းက ဒီလိုမျိုးအနေအထားနဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့ ယွန်းရဲ ့ပုံစံလေးကိုပဲ (ယောကျ်ားတွေဆိုတာ ခက်တယ်ဗျ .. ရမယ်ဆိုရင် လိုချင်ကြတာချည်းပဲဆိုတော့ .. အတွေးထဲမှာ grass is always greener on the other side ဖြစ်နေတာလေ) ……………………….။

သဲက တုတ်တုတ်တောင် မလှုပ်နိုင်တော့ဘဲ ကွေးကွေးလေးဖြစ်ပြီး အိပ်မောကျသွားတယ်။ သုံးချီတောင် ပြီးထားတဲ့အရှိန်ရော၊ သောက်ထားတဲ့ အရှိန်ရော၊ နေ့လည်တုန်းက ရေထဲမှာ ကဲထားတာရော အားလုံးပေါင်းတော့ သူဘယ်ခံနိုင်တော့မလဲ။ ကျနော်လည်း သူ့နဲ့အတူ ခနလှဲနေသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ခနနေတော့ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ဖို့ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့တယ် (သဲရဲ ့သန့်ရှင်းရေးကိုတော့ ကျနော်ပဲ တစ်ရှူးနဲ့ လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ် .. ရှင်းအောင် ပြောထားတာပါ .. တော်ကြာနေ ဒီအတိုင်းကြီး အိပ်ပျော်သွားတယ် ထင်မှာစိုးလို့)

အခန်းထဲမှာ အဲယားကွန်းဖွင့်ထားလို့ ချွေးတွေတအားမထွက်သည့်တိုင် လူက နေရတာ တစ်မျိုးဖြစ်နေတော့ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ရှာဝါဖွင့်ပြီး ရေချိုးလိုက်တယ်။ ပြသနာက အဲ့လို ရေပန်းအောက် ဝင်လိုက်တော့ လူကလန်းသွားတယ်။ အိပ်ချင်စိတ် မဖြစ်တော့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ အပြင်ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ ဆေးလိပ်သောက်ချင်သလို ဖြစ်လာတာနဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်စုံလေးဝတ်၊ ဖုန်းရယ် ဆေးလိပ်ဗူးရယ်ယူပြီး ခုနတုန်းက ပွဲလုပ်ခဲ့တဲ့ ဝရံတာကိုပဲ ထွက်လာခဲ့တယ်။ သစ်သားထိုင်ခုံတန်းလေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး၊ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိပြီး တစ်ချက်ဖွာလိုက်ပါရော။ ပြီးတော့ ဘာရယ်မဟုတ် အချိန်ဖြုန်းရင် လုပ်နေကြထုံးစံအတိုင်း ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး တစ်ခုခုဖွင့်ကြည့်မယ် ကြံလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ဘာသွားတွေ့လဲဆိုတော့ viber မှာ မက်ဆိတ်တစ်ခု ဝင်နေတယ်။ ဘာများလဲဟုဆိုပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ..

Want to continue? Give me a call ဆိုပါလားးးး …

ဒီနံပါတ်ကို ကျနော် မသိစရာ အကြောင်းမရှိတော့ဘူး။ နေ့လယ်ကတင်မှ မက်ဆိတ်ဝင်ထားခဲ့တဲ့ ယွန်းရဲ ့ဖုန်းနံပါတ်မှတ်လား။ လက်က အလိုလိုကို Call ဆိုတဲ့ သင်္ကေတလေးကို နှိပ်လျက်သား ဖြစ်သွားတယ်။ တူတူ တူတူ ဆိုတဲ့ သံရှည်နဲ့ ဖုန်းဝင်နေသံက နဲနဲတောင် ကြာသွားလို့ စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ဖုန်းချမလို ပြင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ အပြေးအလွှား လာထူးတဲ့ ယွန်းရဲ ့အသံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်

“ဟယ်လို .. ဟယ်လို !!”

(ဟယ်လို ယွန်း)ဆိုပြီး ပြန်ပြောလိုက်ပေမယ့် ဟိုဘက်က ယွန်းက ချက်ချင်းပြန်မဖြေဘူး။ ဖုန်းစကရင်နဲ့ နားနဲ့ ကပ်ထားတဲ့အထဲကနေ မပီမသအသံတွေ ကြားနေရတယ်ဗျ။ စကားပြောသံလိုလို၊ ရယ်သံလိုလိုနဲ့ .. မသဲကွဲဘူး။ (ဟယ်လို!!)ဆိုပြီး နောက်ထပ်တစ်ခါ ထပ်ပြောလိုက်မှ ယွန်းဆီကနေ ကသောကမျောသံလေး ထွက်လာတယ်။

“ကိုထွန်း .. အပြင်ထွက်လာလို့ရလား”
“မကောင်းဘူးထင်တယ် … ယွန်း” (စိတ်ထဲမှာတော့ ဟိုဘက်ခြမ်းက မြက်စိမ်းစိမ်းလေးကို မျက်စိထဲမှာ ပုံဖော်မြင်ယောင်ပြီး လူက ဟိုလိုဒီလိုဖြစ်ချင်လာပြီ)
“လာခဲ့ပါ .. ကိုထွန်းရဲ ့ .. အရှုံးမရှိစေရပါဘူး .. ခစ် ခစ်”

ယွန်းက ကနွဲ့ကလျနဲ့ အဲ့လိုပြောလိုက်တဲ့အချိန် နားထဲမှာ နောက်ထပ် ရယ်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်မိသလိုပဲ။ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသလို mystery လည်းဖြစ်သွားတယ်။ သဲကလည်း ကောင်းကောင်းကြီး အိပ်မောကျနေပြီဆိုတာ သိနေပြန်တော့ ကိုယ့်အတွင်းစိတ်ထဲမှာ ကိန်းအောင်းနေတဲ့ Dark Desire တွေ ပေါ်ထွက်လာဖို့ကို အထောက်အကူ ဖြစ်နေပြန်ရော။ အဲဒါနဲ့ ဘာမှတောင် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး ပြောမနေပါဘူး .. (အိုကေ)ဆိုပြီး တစ်ခွန်းထဲ တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး လူက ထိုင်နေရာက ထရပ်ပြီးသားဖြစ်၊ ခြေလှမ်းတွေကိုတော့ အကျွမ်းတဝင် ဖြစ်နေပြီဖြစ်တဲ့ ယွန်းရဲ ့အခန်းဘက်ကိုပဲ လှည့်လိုက်တယ်။

တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်၊ နှစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်ဆိုတဲ့ စကားက တော်တော်မှန်မှန်း အခုတော့ ကျနော် လက်တွေ့သိနေပြီဗျာ။ ယွန်းရဲ ့အခန်းရှေ ့ကို လျှောက်လာတာများ ဖြူးလို့ .. မသိရင် ဒီအခန်းက ကျနော်ယူထားတဲ့ အခန်းလို့တောင် ထင်ရမယ် .. ဟီး။ အခန်းတံခါးရှေ ့ရောက်တာနဲ့တင် တံခါးကို လက်နဲ့ခေါက်လိုက်တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်လို့ သုံးချက်ခေါက်တာတောင် ချက်ချင်း ပွင့်မလာဘူး။ အထဲကနေ (ကိုထွန်းလား)ဆိုတဲ့ ယွန်းရဲ ့မေးသံက အရင်ပေါ်လာတယ်။ ဘဝရှင် မင်းတရား အဆောင်တော်ကူးလာတဲ့ လေသံနဲ့ အေး မကျ၊ အိမ်း မကျ အသံနဲ့ ထူးလိုက်တော့ အထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်လဲ မသိဘူး။ ထွန်းထားတဲ့ အခန်းမီးက အရင်ပိတ်သွားတယ်။ ပြီးမှ တံခါးက လူတစ်ယောက်စာ ဝင်သာအောင် ပွင့်သွားပါရော။

“ယွန်းးးးး … ဘာဖြစ် !!!”

မှောင်မှောင်မှဲမှဲနဲ့ ဘာမှ မမြင်ရလို့ လူကတစ်မျိုးဖြစ်သွားတဲ့အချိန် အတင်းပဲ လက်ကိုဆွဲကိုင်ပြီး အခန်းထဲ ထည့်လိုက်တော့ လူက နေ့လည်တုန်းကလို ဒယိုင်းဒယိုင်နဲ့ပဲ ရောက်သွားတယ်

“ကိုထွန်း .. မျက်စိမှိတ်ထား .. ယွန်းအကာတပ်ပေးထားမယ် .. အဲဒီ အကာကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဖြစ်ဖြစ် မချွတ်ရဘူးးးး”

ဟိုက် .. ဘာတွေလဲဟ။ ဘာမှန်းသာ မသိတာ ၀ိုးတဝါး မြင်ရတဲ့ အလင်းရောင်နဲ့ အခန်းထဲမှာ ယွန်းတစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျနော် သိလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရှိနေတာ။ အမှောင်ထဲမှာ ဖြစ်နေသည့်တိုင် မျက်လုံးသူငယ်အိမ် ၀ိုင်းစက်သွားတယ်။ တစ်နှင့်တစ်ပေါင်းရင် နှစ်ရတယ်ဆိုတာ ကလေးတောင် သိမှတော့ ကျနော် မသိစရာ အကြောင်းမရှိဘူးလေ။ နှစ်နဲ့တစ်ပေါင်းရင်လည်း သုံးရမှာပဲ မဟုတ်လား … ။ ဒီတော့ ယွန်းက ကျနော့်နားတိုးလာပြီး မျက်လုံးနေရာပေါ်ကို ညဘက်ဝတ်အိပ်ရင် သုံးတဲ့ မျက်လုံးဖုံးစွပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ လူက အေးဆေးပဲ နေပေးလိုက်တယ်။

ချောက်ခနဲ အသံကြားပြီး အခန်းမီးက ပြန်လင်းသွားတယ်။ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို ကာထားတဲ့ အဖုံးကြောင့် လင်းသွားတယ်ဆိုတာပဲ သိပြီး ဘာမှ မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် အဲ့လို မမြင်ရတာကိုက စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ တအားကောင်းနေတယ်။ အမြင်အာရုံကို ဆုံးရှုံးတဲ့အချိန်မှာ တခြားသော အာရုံတွေ အလိုလို နိုးကြွားလာတယ်ဆိုတာ သိပ်မှန်တာပဲ။ ကျနော့် နားထဲမှာ ယွန်းရဲ ့ခြေသံမဟုတ်တဲ့ နောက်ထပ် ခြေသံတစ်ခု ကိုယ့်ဘေးနားကို တိုးလာတာ ခပ်သဲ့သဲ့လေး ကြားလိုက်ရတယ်။

“ကိုထွန်းလာ .. ဖြေးဖြေးလေး လိုက်ခဲ့ .. ဘာမှလဲ မမေးနဲ့ .. ဘာမှလဲ မပြောနဲ့”

မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ရပ်နေတဲ့ ယွန်းဆီက ညို ့မြူတဲ့လေသံဟပ်နေတဲ့ ဒီစကားအဆုံးမှာ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် လာကိုင်တာ ခံရတယ်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ချင်းစီရဲ ့လက်နဲ့ဆိုတာ နူးညံ့သည့်တိုင် မတူညီတဲ့ အတွေ့ကြောင့် ကျနော် သိလိုက်တယ်။ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ရဲ ့အထိအတွေ့ဆိုတာ ကျနော့်လိုမျိုး အရွယ်ကောင်း ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်အတွက် စိတ်ကြွလာအောင် အလှုံ့ဆော်နိုင်ဆုံး ဓါတ်မဟုတ်လား။ အခုက တစ်ယောက်ထဲတောင် မဟုတ်၊ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ဆိုတာ သေချာနေမှတော့ လူက ဘယ်နေနိုင်တော့မလဲ။ တကိုယ်လုံး Adrenaline တွေက လျှောက်ပြေးပြီး လူက သွေးတွေဆူပွက်လာပါရော။

ကျနော့်စိတ်ထင် ကုတင်နားမှာ သုံးယောက်သား အတူရပ်မိကြတယ်နဲ့တူတယ်။ အဲဒီမှာ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ ရှိနေတဲ့ ယွန်းနဲ့ နောက်ကောင်မလေးက တိုင်ပင်ထားသလို နေရာယူလိုက်ကြတယ်။ ယွန်းက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းချိုချိုလေးနဲ့ ဖိနမ်းတယ်။ နောက်ကတစ်ယောက်ကတော့ ကျနော့်ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး ဂုတ်ပိုးသားကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိပြီး နမ်းရှုံ ့နေတယ်။ ဘာရတော့မလဲဗျာ … စိတ်တွေထလာပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော် .. ရင်ခွင်ထဲရောက်နေတဲ့ ယွန်းရဲ ့ခါးကို လှမ်းဆွဲဖက်ပြီး ခါးအောက်က တင်အိုးကို လက်နဲ့ညှစ်ဖျစ်တော့တာပေါ့။ Bermuda ဘောင်းဘီထဲကနေ ဖောင်းဖောင်းကြီး ခုံးထနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကောင်နဲ့ ယွန်းရဲ ့အဖုတ်နေရာလေး မိမိရရကို ပွတ်ကျိတ်မိပါရော။

ဒီလိုမျိုး ကျနော့်ရဲ ့ညာဘက်လက်ကို ယွန်းဆီမှာ အသုံးပြုလိုက်သလို၊ ဘယ်ဘက်လက်ကိုလည်း နောက်ပြန်ထားပြီး ကျောပြင်ကို လာထိကပ်နေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ ့တင်ပါးတစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ မှန်ရာကို ပြောရရင် အဲဒီအချိန်မှာ ယွန်းနဲ့အတူ ရှိနေတာ ဘယ်သူဆိုတာ ကျနော် သိတန်သလောက် သိနေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ယွန်းကိုယ်တိုင်က ဘာမှမမေးနဲ့ .. မပြောနဲ့လို့ ဆိုထားတာ မဟုတ်လား။ ဒီတော့ ကျနော်လည်း သူတို့ကြောင်းထားတဲ့ ဇာတ်အတိုင်း လိုက်ကယုံပဲလေ။ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ဒါဟာ ကိုယ့်အတွက် အရှုံးမရှိနိုင်ဘူးဆိုတာ သိနေပြီ။

ယွန်းတို့နှစ်ယောက်စလုံးက အပေါ်အောက်တဆက်ထဲ ဖြစ်တဲ့ ဂါဝန်ပါးပါးလေးတွေ ဝတ်ထားတာဗျ။ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ကို်င်ဆုပ်ထားရတဲ့ အသိအရ နှစ်ယောက်စလုံး ဘာအတွင်းခံမှလည်း ဝတ်မထားဘူး။ ကော်တာပဲ … ။ အခုလေးတင် တဝတလင်ကြီး ချစ်ပွဲနွှဲထားတာ ဖြစ်သည့်တိုင် ကျနော့်မှာ ရမ္မက်စိတ်တွေ တအားကို ဖြစ်လာတယ်။
ကျနော့်ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်နေတဲ့ လက်လေးဘက်မှာ ရှေ့ကလက်နှစ်ဖက်က ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကို တာဝန်ယူလိုက်ပြီး၊ နောက်ထပ်နှစ်ဖက်ကတော့ ဘောင်းဘီတိုကို တာဝန်ယူလိုက်ကြတယ်ဗျ။ အဝတ်တွေ ကျွတ်သွားသည့်နောက် ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ကျနော့်ထံကနေ ကွာသွားကြတယ်။ အဝေးကို ထွက်သွားတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ရှေ ့မှာ ထိုင်လိုက်မှန်း လိင်တံကို လာကိုင်တဲ့ မတူညီတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကြောင့် သိလိုက်ရတယ်။

“တူတူ လျက်ရအောင် .. စုပ်တာကတော့ တစ်ယောက်တစ်လှည့်ပေါ့”

အခုအချိန်ထိ ယွန်းကပဲ ဦးဆောင်ပြီး စကားပြောနေသေးတယ်။ နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကတော့ အသက်ရှူနှုန်း မြန်နေတဲ့ အသံကလွဲလို့ တခြားအသံ မထွက်သေးဘူး။

“ရှီးးးး .. ကောင်းတယ်”

ကိုယ့်လိင်တံကို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ ့လျှာလေးနဲ့ ထိတွေ့ရင်တောင် ဘယ်လောက်ကောင်းလဲဆိုတာ ကိုယ့်ဆြာတို့ သိကြမှာပါ။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ ့လျှာလေးတစ်ခုချင်းစီက လိင်တံရဲ ့ဟိုဘက်ဒီဘက်ကို ထိတွေ့လျက်ပေးတာဆိုတော့ ပြောမပြအောင်ကို ကောင်းတာပဲဗျ။ ကျနော့်မှာ မျက်လုံးပေါ်တပ်ထားတဲ့ အကာကို တအားကို ဖြုတ်လိုက်ချင်တော့တာပဲ။ မဖြစ်တော့ဘူး။ တော်ကြာနေ .. စားရခါနီးမှ လက်ထဲက လွတ်ကျသလို ဖြစ်နေမယ်လို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သတိပေးရင်း လက်တွေ မျက်လုံးမရောက်အောင် တစ်ဖက်လှည့်နဲ့ ကြံလိုက်တယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ လိင်တံကို ပတ်ပြီးလျက်ပေးနေတဲ့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်စလုံးရဲ ့ခေါင်းကို လက်တစ်ဖက်စီနဲ့ လှမ်းကို်င်လိုက်တာ။

“ယွန်းက လီးကိုလျက်မယ် .. ညီမက ဥတွေကို လျှာနဲ့ထိုးပေး”
“ဟုတ်”
“အားးးးး .. ကောင်းတယ် .. လုပ် လုပ် .. အဲဒီအတိုင်းလုပ်”

ယွန်းရဲ ့လျှာလေးက လီးတန်ထိပ်ဖူးကို တဆတ်ဆတ်နဲ့ ပတ်လျက်နေတဲ့အချိန်၊ နောက်ကောင်မလေးရဲ ့လျှာလေးက ဂွေးဥတွေရဲ ့အရည်ပြားကို လျှာနဲထိုးပြီးတော့ လျက်ပေးနေတယ်ဗျာ။ ကျနော်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မနေနို်င်တော့ဘူး။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ ့ခေါင်းတွေကို လက်နဲ့တင်းတင်းကိုင်ထားမိယုံမက ကောင်းလွန်းလို့ တစ်ချက်တစ်ချက် ခြေဖျားတောင် ကြွသွားသေးတယ်။ အသက်ရှူသံတွေကလည်း တအားကို မြန်ပြီး ရှူးရှူးနဲ့ကို ဖြစ်လာရော

“ကိုထွန်း .. ထိန်းထားဦး .. တော်ပြီ .. တော်ပြီ .. ညီမ ရပ်လိုက်တော့”

ကျနော့်ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ယွန်းက အထာပေါက်တယ်ထင်တယ်။ လီးကို လျက်လိုက်ပြီး ထိုင်နေရာက ထလိုက်သလို၊ သူ့အဖော်ကိုလည်း လှမ်းတားလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ လာ ကိုထွန်း မို့ရာပေါ် သွားရအောင်ဆိုပြီး ဆွဲခေါ်လို့ ကျနော်လည်း လိုက်သွားတယ်။ မို့ရာပေါ်ရောက်တော့ ယွန်းခို်င်းတဲ့အတိုင်း ပက်လက်နေပေးလိုက်တယ်။ ကျနော် နေရာကြပြီဆိုတာနဲ့တင် သူတို့နှစ်ယောက် အဝတ်တွေချွတ်ပြီး ကိုယ်စီကိုယ်စီနေရာယူကြတယ်။ ယွန်းက ခြေရင်းဘက်၊ ကောင်မလေးက အပေါ်ဘက်။

ဒါ .. ကျနော့်အကြိုက်ပေါ့။ အနည်းဆုံးတော့ စိတ်အာရုံကို လွှဲလို့ရသွားတယ်လေ။ ယွန်း ကျနော့်ခါးကို ခွပြီး ကောင်းဘွိုင်မလေးအဖြစ် အသွင်ပြောင်းပြီး လီးကို အဖုတ်ထဲသွင်းပြီး တက်ဆောင့်နေပေမယ့် ကျနော့်အာရုံက ဒီနေရာတစ်ခုထဲ ပြုထားစရာ မလိုတော့ဘူး။ ကိုယ့်မျက်နှာပေါ်ရောက်ပြီး ပါးစပ်နဲ့တည့်တည့် လာဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်အသစ်လေးကို အားရပါရး လျက်ပေးတဲ့ဆီမှာ စိတ်ထည့်ထားလို့ ရနေတယ်လေ။ အနံ့လေးက မဆိုးပါဘူး။ လက်ခံနိုင်လောက်တဲ့ ခပ်သင်းသင်းလေးပါ။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကတော့ အလုံးကြီးတယ်။ ကျနော့်နှှုတ်ခမ်းနှစ်ဖက်နဲ့ ကောင်းကောင်းကြီး ဆွဲစုပ်နိုင်တယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း မမြင်မစမ်းနဲ့ လုပ်နေရတော့ လျှာနဲ့ထိတွေ့တာကနေ ဘာသာပြန်ပြီး မှတ်နေရတယ်။ အတွေ့အကြုံအသစ်ပေါ့ဗျာ။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုကောင်းတာက ကျနော် ထိန်းထားနိုင်ပြီး ယွန်းဘယ်လောက် ဝုန်းဒိုင်းကျဲအောင် ဆောင့်နေပါစေ၊ ပြီးမသွားတာကိုပဲ။ ယွန်း အရင်ပြီးတယ်၊ မရှေးမနှောင်းမှာ ကျနော့်အဖုတ်လျက်ပေးနေတဲ့ ကောင်မလေး ပြီးတယ်။ ကျနော့်ကောင်ကတော့ ယွန်းအဖုတ်ထဲမှာ မာတောင်မှုအပြည့်နဲ့ ရှိနေဆဲ ….။

“အဲတော့ .. မြင် မြင်သွားပြီ”
“အာ .. မဟုတ်ဘူး .. ပေါင်တန်တွေနဲ့ ပွတ်ပြီး သူ့ဟာသူ ကျွတ်သွားတာ”

မျက်နှာလေးနီမြန်းပြီး ရှက်ဝဲဝဲ အသွင်လေးနဲ့ လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ၀ါဆိုဦးကို ကျနော် ကမန်းကတမ်း ရှင်းပြရတယ်။ ဖြစ်ပုံက ဒီလိုဗျ။ အစောပိုင်းတုန်းကတော့ ၀ါဆိုဦး ကျနော့်မျက်နှာကို ခွထားတဲ့အချိန်၊ ကျနော်က သူ့အဖုတ်ကို မှန်းပြီးလျက်ပေးနေတာ။ စစချင်း တော်တော်လေး အဆင်ပြေနေပေမယ့် ပြီးခါနီး အချိန်ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ ဒင်းလေးက အဖုတ်နဲ့ မျက်နှာကို ပွတ်သလို ဖြစ်တာကိုး။ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို စုပြီးတော့ ကိုယ့်ခေါင်းကို ညှပ်ထားသလိုလည်းဖြစ်၊ ရှေ့နောက်ကလည်း လှုပ်ပြီးရွေ ့ဆိုတော့ မျက်နှာပေါ် တပ်ထားတဲ့ အဝတ်ဖတ်က နေရာလွဲပြီး ကျွတ်သွားတာ။

ယွန်းက တစ်ချီပြီးသွားလို့ ကျနော့်ဆီးစပ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တဲ့အချိန်၊ သူက နေရာလဲမယ်ဆိုပြီး ကျနော့်မျက်နှာပေါ်က အကြွ .. ကျနော့်မျက်လုံးတွေမှာ အဆီးအတား မရှိတော့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ကြတာ။ တကယ်ပဲဗျာ .. ကောင်မလေးတွေ ခက်တော့တာပဲ။ တကယ်ဆို သူဘယ်သူ ကျနော်ဘယ်သူဆိုတာ မသိစရာမှ မရှိတာ။ ဒါကိုပဲ အခုကျတော့ ရှက်သွေးလေးတွေ ဖြန်းနေတယ်။ အမယ် .. လက်နှစ်ဖက်နဲ့တောင် တစ်ဖက်က နို့နှစ်လုံးကို ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက် အဖုတ်ဝလေးကို လှမ်းအုပ်ထားသေးတယ်.. ခွီး။

အဲဒီအဖုတ် ကျနော် လျက်ပေးထားတာကိုကျတော့ မေ့နေတယ် .. ။

“ကဲပါ .. ညီမရယ် .. ရှက်မနေပါနဲ့တော့ .. ကိုထွန်းက အချိန်တန်ရင် ပြန်သွားမှာ .. အချိန်ရှိတုန်းလေး လုပ်ကြရအောင် .. ညီမ စိတ်မဝင်စားရင် အစ်မ လုပ်လိုက်မှာနော် ..”
“အာ .. အစ်မကလဲ .. အဲ့လိုတော့ ဖြစ်မလား .. ၀ါဆိုမှ အလိုးမခံရသေးတာ”

“ခိ .. ခိ”
“ခစ် … ခစ်”

အဲဒီနောက်တော့ အားလုံးအဆင်ပြေဖို့ ဖြစ်သွားတယ်ပဲ အတိုချုံးပြောလိုက်ပါရစေတော့။

ယွန်းနဲ့ ၀ါဆိုက ကုတင်စောင်းမှာ လေးဘက်ထောက်ပြီး အတူတူ ကုန်းထားပေးကြတယ်လေ။ ကိုယ့်ဆြာတို့ သိကျမှာပါ။ ကုတင်စွန်းကို ဖင်သားတွေ ကျော်ထွက်နေတဲ့ အနေအထား။ ဒါမျိုးပုံစံက ယောကျ်ားလေးတွေ အဖို့ လုပ်ရတာ မျက်စိအရသာရှိ၊ လီးအရသာရှိသလို လုပ်လို့ကလည်း တအားကောင်းတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကိုယ်တွေက ကြမ်းပြင်မှာ ဆင်းမတ်တပ်ရပ်၊ ခြေထောက်အားကိုယူပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆောင့်နိုင်တယ်။ မို့ရာပေါ်မှာဆို ဘယ်လောက် ဆောင့်နိုင်တယ်ပြော၊ ဒူးခေါင်းက ကြာရင် မလိုက်နိုင်ဘူး။ အခုဟာကျတော့ ခြေတန်တစ်ခုလုံးရဲ ့အားကို အသုံးချနိုင်တာလေ။

ဘာပြောကောင်းမလဲ ယွန်း လှမ်းပေးလိုက်တဲ့ ကွန်ဒွန်းကို စွပ်ပြီး ကျနော် လုံးကျစ်တင်းပြောင်နေတဲ့ ၀ါဆိုရဲ ့တင်အိုးလေး နှစ်ဖက်နောက်မှာနေရာယူ၊ ကုန်းထားလိုက်လို့ နောက်ဘက်ကို ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ဝကို လီးရဲ ့ထိပ်နဲ ့ဖိထောက်ပြီး၊ ဆတ်ခနဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အိအိနွေးနွေး အရသာလေးနဲ့အတူ ချွဲပျစ်ပျစ်အရည်တွေရဲ ့အကူကြောင့် လျှောလျှောလျှူလျှူပါပဲ (၀ါဆိုက အသားညိုတော့ အရည်မကျဲဘူးဗျ .. စီးတယ်)။ လီးအကုန် ဝင်သွားပြီဆိုတာနဲ့တင် ကျနော်လည်း ၀ါဆိုရဲ ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ဖမ်းညှပ်ကိုင်ပြီး အားကုန်ဆောင့်နေတော့တာပဲ။

ယွန်းရော .. ၀ါဆိုရော တစ်ချီစီပြီးထားတာ သိနေတော့ ကျနော် ညှာမနေတော့ဘူး။ ယွန်းပြောတာလည်း မှန်တယ်လေ။ ကျနော်က လစ်ပြီး ထွက်လာရတာ မဟုတ်လား။ အချိန်မရှိဘူး။ ဒီတော့ ပွဲကြမ်းပစ်လိုက်တယ်။ တစ်ခုကောင်းတာက ကျနော်က ပထမတစ်ချီပြီးထားလို့ နောက်တစ်ချီ ထပ်ဆွဲရရင် တော်တော်ကြာကြာ ဆွဲနိုင်တယ်။ တော်ယုံတန်ယုံနဲ့ မပြီးဘူးပေါ့။ ဒီတော့ အနှစ်ချုပ်ပြောရရင် ၀ါဆို တစ်ချီပြီးတယ်။ ယွန်းဘက်ကို ပြောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ယွန်းကိုပဲ ဖိလိုးတာ မဟုတ်ဘူး။ ကုန်းပေးထားတာကို အားနာလို့။ လေးငါးချက်လောက် ဆောင့်ပေးပြီး ၀ါဆို့ဘက် ပြန်ပြောင်းတယ်။

အဲ့လို အပြောင်းအလဲ လုပ်လိုက်တာ သုံးခါလောက် ပြောင်းပြီးတဲ့အချိန် ဘယ်လိုမှ မရတော့ဘူး။ ကွန်ဒွန်းလဲ စွပ်ထားတာ ဖြစ်တဲ့အပြင်၊ စိတ်ကလည်း တအာကို ထကြွနေတာကြောင့် ပြီးခါနီးတဲ့အချိန်မှာ လီးကို လိုးနေတဲ့ ယွန်းရဲ ့အဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကွန်ဒွန်းကို ဖတ်ခနဲနေအောင် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မာတောင်နေတဲ့ လိင်ချောင်းကို လက်နဲ့ အားရပါးရ ကွင်းတိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘာပြောကောင်းမလဲ သုတ်ရည်တွေဆိုတာ ဖြူဖွေးစွင့်ကားနေတဲ့ ယွန်းရဲ ့တင်အိုးနှစ်လုံးကြားကို ဖတ်ခနဲ ဖတ်ခနဲ စင်ပြီး ထွက်ကျတော့တာပဲ …..

---

ချောင်းသာကနေ အပြန်ခရီးဟာ တိတ်ဆိတ်မှုအပေါင်းနဲ့ ပျင်းရိခြောက်သွေ့စရာ ကောင်းနေတယ်ဗျာ။ အကွေ့အကောက်တွေ များလွန်းတဲ့ လမ်းခရီးကြောင့် သဲဟာ ကျနော့် ပုခုံးပေါ်မှာ မှေးထားရင်း မျက်လုံးကို မှိတ်ထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ ….

ယွန်းက ကျနော်နဲ့ မျက်စောင်းထိုးလို အကွာအဝေးမှာ လူသွားလမ်းလေးရဲ ့ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ထိုင်နေတယ်။ ကျနော်နဲ့ သူ့ကို ရင်းနှီးသွားစေဖို့ ဖန်တီးပေးလိုက်တဲ့ နားကြပ်လေးဟာ သူမရဲ ့နားမှာ လှလှပပနဲ့ ရှိကာနေလေရဲ ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ စိတ်ချင်းဆက်သွယ်လို့ပဲလား မသိ။ ကျနော် ရှိရာဘက်ကို လှည့်လှည့်ကြည့်တဲ့ ယွန်းကို ကျနော် ပြုံးပြရမလား၊ မဲ့ပြရမလားဆိုတာ ကျနော် သေချာမသိဘူး။ သေချာတာ တစ်ခုကတော့ ကျနော့်မျက်နှာမှာ ခံစားချက် တစ်စုံတစ်ရာ ရှိနေမယ်ဆိုတာပါပဲ … ဟူးးးးးးး

တစ်မျိုးပဲဗျာ .. ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင် ဘယ်လိုပြောရမယ်မှန်း မသိတော့ပါဘူး ..

စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖြစ်အောင်ဆိုပြီး ကျနော် ကားတီဗီစကရင်မှာ ပြနေတဲ့ မြန်မာအမ်တီဗီ သီချင်းတစ်ပုဒ်ကိုပဲ လှမ်းကြည့်နေလိုက်တော့တယ် ….။

ပြီးပါပြီ

ZG

နာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းစားသြားေအာင္ ဖန္တီးလိုက္သူက တျခားသူ မဟုတ္ဘူး။ ကိုေဇာ္ႀကီးရယ္။ ေနျပည္ေတာ္မွာ လုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးတစ္ခုကို က်ေနာ္ သြားတက္ၿပီး ျပန္လာတာမွ မေန႔ညက ရွိေသး။ ဒီေန႔ မနက္ ႐ုံးခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူ႔အခန္းထဲ ေခၚၿပီး ေျပာတာ …။

“ကိုထြန္းထြန္းရာ .. က်ေနာ္လဲ ရက္ကို ေသခ်ာလုပ္တာပဲ .. အခုက ဟိုဘက္က လက္မွတ္ထိုးမယ္ဆိုတဲ့ ဗီယက္နမ္အဖြဲ ့က ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္က စေနေန႔ကို ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူးဆိုလို႔ ေနာက္တစ္ရက္ ဆုတ္လိုက္ရတာ”
“အဲဒါက ျပသနာ မရွိဘူး .. က်ေနာ္ ရွိမေနလို႔ မျဖစ္ဘူးလားဗ်ာ .. ကိုေဇာ္ႀကီးတို႔ပဲ လုပ္လိုက္ေလ”
“အာ .. မျဖစ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ .. အဲဒါက က်ေနာ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ကိုထြန္းထြန္း .. အမ္ဒီက ေျပာတာ .. ကိုထြန္းထြန္း အဆင္မေျပရင္ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ဝင္ေျပာမလား”

ကိုေဇာ္ႀကီးက အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ နဲနဲတြန႔္သြားတယ္။ တြန႔္သြားတယ္ဆိုတာ အမ္ဒီ ဦးေနာင္ခြန္ရဲနဲ႔ ေျပာရမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ယူထားတဲ့ တာဝန္ေၾကာင့္။ က်ေနာ္က ဒီကန္ပနီမွာ ယူထားတာက ေအာ္ပေရးရွင္းအပိုင္းေလ။ အခုဟာက က်ေနာ္တို႔ ကန္ပနီနဲ႔ လုပ္ငန္းႀကီးလုပ္ဖို႔ ေျပာထားတဲ့ ဗီယက္နမ္က နာမည္ႀကီး ကန္ပနီနဲ႔ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးပြဲ။ MOU ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ရွိမေနရင္ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ေအာ္ပေရးရွင္းပိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး Technically ေျပာစရာေတြက ရွိေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေျပာရမယ္ဆို ဒီအဖြဲ႕နဲ႔က ေသခ်ာ ခ်ိတ္ထားရတာ။ အဆင္မေျပလို႔ မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ကို လိုက္ေနတဲ့ တျခားေသာ ကန္ပနီေတြက ျမန္မာနိုင္ငံထဲမွာ အမ်ားႀကီးေလ။

“ဟူး .. ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
“ဒီလိုလုပ္ပါလား .. ညေနမတိုင္ခင္ MOU ကိစၥက ၿပီးသြားမွာပဲဗ်ာ .. အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားလိုက္သြားေပါ့ .. ေခ်ာင္းသာထိေရာက္ေအာင္ ကားမေမာင္းခ်င္ဘူးဆိုရင္ ကန္ပနီက ဒရိုက္ဘာကို ေခၚသြားပါလား”

Business Development ပိုင္းကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ ရာထူးတူတဲ့ ကိုေဇာ္ႀကီးက ဒီလိုအႀကံေပးလိုက္ေပမယ့္ က်ေနာ္ သူ႔အႀကံကိုလည္း သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ ကန္ပနီက ဒရိုင္ဘာကို ေခၚမသြားခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ရဲ ့ပါစင္နယ္ကိစၥအတြက္ ကန္ပနီက လူေတြကို မသုံးခ်င္တာ။ ႐ုံးမွာရွိတဲ့ တျခားသူေတြ ဒါမ်ိဳးလုပ္ေနၾကတာ သူတို႔ဟာသူတို႔ လိပ္ျပာလုံေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ မရဘူးဗ်။ တတ္နိုင္ရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆး သန႔္သန႔္ေလး ေနခ်င္တာ။

ျပသနာက ဒီလိုပါ။ က်ေနာ္က ေနျပည္ေတာ္ကေန ျပန္လာ၊ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ စေနေန႔မွာ လုပ္မယ့္ လက္မွတ္ထိုးပြဲတက္၊ ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီေန႔ညမွာ ေခ်ာင္းသာကို က်ေနာ့္ရဲ ့သက္ဆိုင္သူနဲ႔ ခရီးထြက္မယ္ဆိုၿပီး အစီအစဥ္လုပ္ထားတာ။ ေခ်ာင္းသာက တစ္ႏွစ္ကို အနည္းဆုံးတစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး သြားေနၾက။ တကယ္ဆို အခုေရာက္ေနတဲ့ လပိုင္းမွာ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းကဆို က်ေနာ္တို႔ ေခ်ာင္းသာ သြားၿပီးတာေတာင္ ၾကာလွေပါ့။ အခုက က်ေနာ္က အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႔ သြားဖို႔အေရးကို ေန႔ေရႊ ့လိုက္၊ ညေရႊ ့လိုက္ ျဖစ္ေနတာ။ သက္ဆိုင္သူကလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႕တိုင္း တက်ီက်ီနဲ႔ ေျပာေနတာ။ သူကလည္း တျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ညီမလုပ္တဲ့သူနဲ႔ အဲဒီညီမရဲ ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ လိုက္ခ်င္ေနတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုလို လာမယ့္စေနေန႔မွာ သြားမယ္ဆိုၿပီး အတိအက် အေသအခ်ာ စီစဥ္ၿပီးမွ က်ေနာ္ လိုက္မလာနိုင္ဘူးဆိုရင္ အႀကီးအက်ယ္ကြိဳင္ဗ်။ ကိုပန္းရိုင္းစကားနဲ႔ဆို ေအးေအးေဆးေဆး ဇိမ္နဲ႔ဆြဲစားဖို႔ စဥ္းစားထားတဲ့ အာပုံေလးလည္း ငတ္မဲ့သေဘာပဲ .. ဟီး ;D

႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္ထြက္ၿပီး လက္ရွိ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲကို သက္ဆိုင္သူကို ဖုန္းနဲ႔ သံေတာ္ဦး တင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ..

“အာ .. အဲဒါကေတာ့ ကိုႀကီးက မမိုက္တာပဲ .. အေသအခ်ာ စီစဥ္ထားတာကို .. ငယ္ငယ္တို႔ေတာင္ ႐ုံးကေန ခြင့္ယူထားတာ .. ဟိုဘက္က ဟိုတယ္ကလည္း ဒီအခ်ိန္ရဖို႔ မနည္းေျပာထားရတာကို .. sea view ရဖို႔ကို ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ႀကိဳေျပာထားရလဲ သိတာပဲဟုတ္”

ညံစီညံစီနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ က်ေနာ့္ သက္ဆိုင္သူရဲ ့အသံက စိတ္ေကာက္တယ္လို႔ ေျပာရမလား၊ စိတ္ပ်က္တယ္လို႔ ေျပာရမလား မသိတဲ့ အသံနဲ႔ဗ်။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ အခုဟာက ကိုယ္ေတြႏွစ္ေယာက္ထဲ သြားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ညီမနဲ႔ တျခားတစ္ေယာက္ပါဦးမွာ မွတ္လား။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းက ျပန္ညႇိလို႔ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ တျခားသူကို အားနာရဦးမွာေလ။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ဘာမွ ျပန္မေျဖနိုင္ေသးဘဲ ေခါင္းေလးေစာင္း၊ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ကို လက္ညိဳးေလးေကြးကာ ပြတ္ရင္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရတယ္။ အဲဒီမွာ အႀကံတစ္ခု စဥ္းစားလို႔ရတာနဲ႔ ..

“ဒီလိုလုပ္ပါလား သဲရယ္ .. သဲတို႔ အရင္သြားလိုက္ေလ .. ကိုယ္တစ္ရက္ေနာက္က်ၿပီး လိုက္လာခဲ့မယ္ေရာ .. သဲတစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာ .. ငယ္ငယ္တို႔ပါေနမွာပဲေလ .. သဲတို႔ ညီအစ္မေတြ ၊ မိန္းကေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ကဲလို႔လဲ ရတာေပါ့ .. တစ္ရက္ထဲပဲ ဟုတ္စာ”

က်ေနာ့္ စကားၾကားေတာ့ သက္ဆိုင္သူက စဥ္းစားသလိုနဲ႔ ၿငိမ္သြားတယ္ဗ်။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ သဲက ကိုႀကီးနဲ႔မွ ကဲခ်င္တာတဲ့ .. အဟဲ .. အဲ့လို အဲ့လိုဗ် :)။ က်ေနာ့္ထက္ ငါးႏွစ္နီးပါးေလာက္ငယ္တဲ့ က်ေနာ့္သက္ဆိုင္သူက တစ္ခါတစ္ခါ အဲ့လို ခၽြဲတတ္တယ္ဗ်။ ဖုန္းထဲမွာတင္ မဟုတ္ဘူး။ အိပ္ရာေပၚမွာလဲ အတူတူပဲ။ ဟဲ .. ဟဲ .. ဆႏၵမေစာပါနဲ႔ ကိုယ့္ၾဆာတို႔ရယ္ .. ဒီအေၾကာင္းေတြ တေျဖးေျဖးျခင္းနဲ႔ ေရာက္လာမွာပါ။ 😉

သက္ဆိုင္သူနဲ႔ က်ေနာ္ ဖုန္းေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။ အဓိကကေတာ့ သူ႔နားလည္ေအာင္ က်ေနာ့္အလုပ္အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္တာပါ။ ေျပေျပလည္လည္နဲ႔ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့လည္း သူက နားလည္ေပးပါတယ္။ ဒါက ဒီကိစၥမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္းျပၿပီး အမ္ဒီတို႔ ကာရာအိုေကသြားလို႔ က်ေနာ္ လိုက္သြားရင္ေတာင္ သူက နားလည္ေပးပါတယ္။ Provided that က်ေနာ္ ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သူ႔ကို ျပန္ေျပာရင္ေပါ့ေလ … အ ဟင္း ဟင္း 😀

ဖုန္းေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္အလုပ္မ်ားသြားတယ္။ စေနေန႔ညမွာ သြားဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ Tour Company ကို အရင္ဖုန္းဆက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေခ်ာင္းသာကို Express ကားနဲ႔ သြားဖို႔ စီစဥ္ထားၾကတာ။ ေခ်ာင္းသာထိ က်ေနာ့္ကားနဲ႔ ေမာင္းသြားလို႔ရေပမယ့္ က်ေနာ္က High Way ကို မေမာင္းခ်င္ဘူး။ ေန႔တစ္ဓူဝ ႐ုံးတက္႐ုံးဆင္းကို ကားေမာင္းေနရတာဆိုေတာ့ အပန္းေၿဖ ခရီးထြက္မယ့္အခ်ိန္မွာ ကားေမာင္းမေနခ်င္ဘူးေလ။ ဒါကို သက္ဆိုင္သူကလည္း သိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ Express Bus ေကာင္းေကာင္း .. Scania ကား နဲ႔ သြားဖို႔ စီစဥ္ထားၾကတာ။

နဲနဲေတာ့ Tour Company နဲ႔ စကားေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ထြက္မယ့္ ကားတစ္စီးမွာ ေနရာက က်န္ေသးတယ္။ သိပ္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးတန္းေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ေရြးမေနေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔က ပိုက္ဆံအပိုမေတာင္းဘဲ စီစဥ္ေပးတာေတာင္ မဆိုးလွဘူး မဟုတ္လား။ ပိုက္ဆံေပးဆိုလည္း အမွန္ကေတာ့ ေပးနိုင္ပါတယ္။ အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ့္ကိုယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းၿပီး လိုက္သြားရမွာေလ။ ဒါက အဓိက က်ပါတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ရက္ေနာက္က်တာပဲ ရွိတယ္။ က်န္တာက မူလ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ …

Tour Company နဲ႔ ေသခ်ာေျပာၿပီးလို႔ ဖုန္းခ်လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ့္႐ုံးခန္းထဲမွာ ထိုင္ရင္း လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရင္း ေႂကြးေၾကာ္မိတယ္

ေရး … ပင္လယ္ႀကီးေရ .. ကိုယ္လာၿပီေဟ့ !!!

++++++++++++

ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အလုပ္မ်ားသြားတယ္ဗ်ာ။ အခမ္းအနားလုပ္တဲ့ Ballroom ထဲမွာ Sedona က ဘာေတြ ေႂကြးတယ္ေတာင္ ေသခ်ာ မသိလိုက္ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ MOU ကို လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိုဘက္ကလူေတြ၊ ကို္ယ့္ကန္ပနီကလူေတြနဲ႔ ၀ိုင္ခ်ိဳ ေသာက္မိတာပဲ ရွိတယ္။ ဟိုဘက္နဲ႔ တစ္ခြက္၊ ဒီဘက္နဲ႔ တစ္ခြက္ .. ႏွစ္ခြက္ထဲပါ။ အခမ္းအနားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ ေလၽွာက္ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး .. ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ဝင္စားမယ့္ ဟာေလးေတြဆီပဲ သြားၾကရေအာင္ … ။

ဖိတ္ၾကားထားလို႔ တက္ေရာက္လာတဲ့ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ကန္ပနီဘက္မွာ က်ေနာ္ မသိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္မိတယ္ဗ်။ အင္း .. သတိထားမိတယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္ေနမလား မသိဘူး …။

ပုံမွန္ဆို ဒီလိုမ်ိဳးပြဲကို လာေလ့ရွိတဲ့သူေတြက အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံနဲ႔ လာၾကတာ မ်ားပါတယ္။ နိုင္ငံျခား ကန္ပနီနဲ႔ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးပြဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ေတာင္မွ အေကာင္းစားအေနာက္တိုင္းဝတ္စုံ အနက္ေရာင္ ဝတ္ထားတာေလ။ အမ္ဒီအပါအဝင္ တျခားသူေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ ႐ုံးက ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ ဝတ္စုံ ကုတ္နဲ႔ ဒူးဖုံးယုံရွည္တဲ့ စကတ္ေလးေတြကို ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ အမ္ဒီ ပီေအကေတာ့ အေပၚေအာက္ဝမ္းဆက္ ဂါဝန္ရွည္နဲ႔။ အဲ့လို .. အဲ့လို .. သူသူကိုယ္ကိုယ္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံကို ဝတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီေကာင္မေလးက ဗမာရိုးရာဝတ္စုံ အဝါေရာင္ေလးကို စတိုင္လ္က်က်နဲ႔ ဝတ္ထားတာ။

ပြဲေနပြဲထိုင္သြားရင္ ဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဝတ္စုံ အေကာင္းစားကို ကိုယ္တိုင္းနဲ႔ အတိအက် ခ်ဳပ္ထားမွန္း မိန္းကေလးပီသတဲ့ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို အျပည့္အဝျမင္ေနရတာနဲ႔ သိသာေနတယ္ဗ်ာ။ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ အသားျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ လွတာက အေတာ္လွတဲ့ ေကာင္မေလး။ ဝတ္ထားတဲ့ ရင္ဖုံးအကၤ် ီက လက္ျပတ္ဆိုေတာ့ ဝင္းဝါျဖဴေဖြးေနတဲ့ လက္ေမာင္းသား ေဖြးေဖြးေလးေတြကို ျမင္ေနရတာကိုက ရင္ခုန္ခ်င္စရာေကာင္းေနတယ္။ ခါးကေလးကလည္း ေသးေသးက်င္က်င္ေလး ျဖစ္သလို၊ ဝမ္းျပင္သားေလးက ခ်ပ္ခ်ပ္ေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ရင္ဖုံးအက် ႌရဲ ့ေအာက္မွာ ႐ုန္းကန္ႂကြတက္မလို ျဖစ္ေနတဲ့ ရင္ကခ်ီခ်ီေလးရယ္ (ကိုယ့္ၾဆာတို႔ ကိုယ္လုံးလွတဲ့ ျမန္မာေကာင္မေလးေတြ ဗမာဝတ္စုံဝတ္ထားတာ ျမင္ဖူးရင္ က်ေနာ္ေျပာေနတာ မ်က္စိထဲ ျမင္ၾကမွာပါ)

အရပ္ကေလးကလည္း မနိမ့္မျမင့္နဲ႔ အေနေတာ္ေလးရယ္။ က်ေနာ္ သေဘာက်မိတာက ေကာင္မေလးက ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလး ျဖစ္ေနတာကို။ ႀကီးလာရင္ေတာ့ ဒီလို ခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးက ဘယ္လိုေနမယ္ မသိေပမယ့္ အခုလို အသက္၂ဝေက်ာ္ေလာက္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဖီးလ္တက္ေစတာဗ်။ တင္းတင္းရင္းရင္ေလး ပတ္ထားတဲ့ ထမိန္စကတ္ေလးရဲ ့ေအာက္မွာ ရွိတဲ့ တင္အိုးေတြအေၾကာင္းေတာ့ အထူးတလည္ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ကိုပန္းရိုင္း အင္မတန္မွ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အတန္းအစားထဲမွာ ထိပ္ဆုံးက ပါတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။

က်ေနာ္ ေသခ်ာ နားမလည္တာက ဒီေကာင္မေလးက ကိုယ့္ကန္ပနီက ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဝန္ထမ္းလား ဘာလားေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာ မသိဘူး။ အမ္ဒီနားမွာ ကပ္ေနၿပီး လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ လုပ္ေပးေနတာ ေတြ႕တယ္။ အကယ္၍ ေနာက္ထပ္ခန႔္လိုက္တဲ့ ဝန္ထမ္းဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ေတာ့ ႐ုံးခ်ဳပ္ျပန္ခ်င္ေတာ့တာပဲ .. ဟီး ;D။ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ ေအာပေရးရွင္းဘက္ကေန ႐ုံးခ်ဳပ္ေျပာင္းဖို႔ ဆႏၵျဖစ္တာ ဒီတစ္ခါပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ကိုေဇာ္ႀကီး သိရင္ေတာ့ ဘာေျပာမလဲ မသိဘူး။

တကယ္လည္း ကိုေဇာ္ႀကီးက ေျပာပါတယ္ .. က်ေနာ္ သြားၿပီး အဝါေရာင္ေကာက္ေၾကာင္းေလး အေၾကာင္း အစ္ၾကည့္သလိုနဲ႔ ေမးတဲ့အခါမွာေလ

“ဟ .. မင္း မသိဘူးလား … အမ္ဒီရဲ ့တူမ နန္းယြန္းေဝဆိုတာ .. ေကာင္မေလးက စလုံးကေန စီးပြားေရးဘြဲ႕တစ္ခုနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးလာတာ .. အဲဒါ ကန္ပနီမွာ အလုပ္ဝင္မလို႔ေလ .. အမ္ဒီ ပီေအအေနနဲ႔ .. ဘာလဲ အားလုံးထဲမွာ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ျဖစ္ေနလို႔ မ်က္စိက်ေနတာလား”
“အာ .. မဟုတ္ပါဘူး .. ကိုေဇာ္ႀကီးရာ .. က်ေနာ္က ထူးဆန္းေနလို႔ပါ .. အမ္ဒီ ပီေအ ထပ္ခန႔္မယ္လို႔ မထင္ဘူး .. မဝါက ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

မဝါဆိုတာ ၀ါ၀ါေမာင္ဆိုတဲ့ အမ္ဒီ ပီေအ။ ဂါဝန္ရွည္ ဝတ္ထားတယ္ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ေလ။ အသက္၃၅ေလာက္ ရွိေပမယ့္ မပ်က္စီးတဲ့ အေနအထားရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး။

“ရႉး .. တိုးတိုး .. ငါ့လူ .. တစ္ခ်ိဳ ့ကိစၥေတြ ကိုယ္ဝင္မပါတာေကာင္းတယ္ .. ေတာ္ၾကာ ၾကားကေန ဆားညႇပ္ေနမယ္”
“ေအာ္ .. ဒီလိုလား .. အင္းပါ .. မေမးေတာ့ပါဘူး”

ကိုေဇာ္ႀကီးနဲ႔ အဲ့လို ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္လည္း ခံတြင္းခ်ဥ္လာတာနဲ႔ ခန္းမထဲကေန ထြက္ၿပီး၊ အျပင္မွာ စီးကရက္ေသာက္ဖို႔ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ရွိေနတဲ့ ေနရာမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ကြဲေနတဲ့ အသံနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနတာကို ၾကားရပါေရာ။ က်ေနာ့္ကို ေနာက္ေက်ာေပးထားလို႔ က်ေနာ္ေရာက္ေနတာ သူမ မသိေလာက္ဘူး။ ဖုန္းကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ .. နားနားကပ္ထားၿပီး၊ က်န္တဲ့တစ္ဖက္က လက္ဟန္အျပည့္နဲ႔လႈပ္ရွားၿပီး ဖုန္းထဲကလူကို အားရပါးရ ေကာေနတာဗ်။

တျခားသူ မဟုတ္ဘူး .. နန္းယြန္းေဝဆိုတဲ့ အဝါေရာင္ဝမ္းဆက္ ဝတ္စုံေလးနဲ႔ ရွမ္းမေခ်ာေလးရယ္ေလ …

“ဒါကေတာ့ ေသြးကမမိုက္တာ .. ေသခ်ာစီစဥ္ထားၿပီးမွ ဘာအထာလဲ .. အိမ္မပိုင္ဘူးဆိုလဲ ေဂၚလီမလုပ္နဲ႔ေလ .. ယြန္းေတာင္မွ ဘယ္ေလာက္အထိ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္လုပ္ထားရတယ္ဆိုတာ ေသြးအသိပဲ”
“………………..”
“အို .. ေတာ္ၿပီ .. ေတာ္ၿပီ .. ဘာမွ လာရွင္းျပမေနနဲ႔ .. လိုက္မွာလား မလိုက္ဘူးလား တစ္ခြန္းထဲသာ ေျပာ .. ယြန္း သည္းမခံနို္င္ေတာ့ဘူး”
“………………….”
“ဘာမွ ေတာင္းပန္စရာမလိုဘူး … ယြန္းကေတာ့ ေသြးမပါလဲ သြားမွာပဲ .. အႀကီးအက်ယ္ စီစဥ္ထားတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ အပ်က္မခံနိုင္ဘူး”

လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ေျပာေနယုံမက ကိုယ္လုံးေလးကပါ သိမ့္သိမ့္တုန္ေနလို႔ ဒီေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနမွန္း က်ေနာ္ သိလိုက္တယ္။ တကယ္ဆို က်ေနာ္ ဒီေနရာက လွည့္ထြက္သြားသင့္တာပါ။ ဒါ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ အတြင္းေရးကိစၥ မဟုတ္လား။ ေခ်ာင္းေျမာင္းၿပီး နားေထာင္မေနသင့္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ့ ဒီရွမ္းမေခ်ာေလး စိတ္ဆိုးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ျမင္ခ်င္ေသးတယ္ (dark desire ေပါ့ဗ်ာ .. ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေလယာဥ္မယ္ေလး အစားအေသာက္လာခ်ေပးတဲ့အခ်ိန္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ဖမ္းရွိုးခ်င္တဲ့သေဘာမ်ိဳးေလ .. အဟီး)။ အဲဒါနဲ႔ မီးညႇိ္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ကို မေသာက္ေသးဘဲ မသိမသာနဲ႔ ကိုယ္ကိုေရႊ ့ၿပီး နန္းယြန္းေဝနဲ႔ ေဘးတိုက္အေနအထားေရာက္ေအာင္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္က ေနရာအေျပာင္း နန္းယြန္းေဝကလည္း ဖုန္းေျပာတာကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ကိုေနာက္ကို ခ်ာခနဲ လွည့္လိုက္တာဗ်ာ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားနဲ႔ ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴဝင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးရဲ ့ ပါးမို႔မို႔ေလး ႏွစ္ဖက္ဟာ ဆိုးထားတဲ့ ပန္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး နီးပါးအတိုင္းေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လွတာကေတာ့ဗ်ာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လွတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ မိန္းမလွေလးေတြ စိတ္ဆိုးရင္ လွေအာင္လည္း စိတ္ဆိုးတတ္တာပဲလားဗ်။ က်ေနာ့္ေရွ ့မွာ အံ့အားသင့္တဲ့ဟန္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ နန္းယြန္းေဝက သက္ေသခံေနတယ္။ ကင္မရာသာ ရွိလို႔ကေတာ့ အဲ့ဒီ မ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာေပါက္ ဒုံပတ္ ရိုက္ထားခ်င္လိုက္တာ …။

“ေဆာရီးဗ်ာ .. က်ေနာ္က ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ ထြက္လာတာ”

အခုထက္ထိ မေသာက္ရေသးတဲ့ စီးကရက္ကို ေထာင္ျပရင္းနဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္စြာပဲ က်ေနာ္က အရင္ ႀကိဳေတာင္းပန္ရင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာေပၚက အမူအရာကို ၾကည့္ရင္း နန္းယြန္းေဝရဲ ့မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးေလးမွာ အနီေရာင္လွိုင္းေလးေတြ ထပ္မံၿပီး ေျပးသြားျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒါကို ရွက္ေသြးလို႔ ေျပာင္းေခၚရမွာေပါ့။ ခနေနေတာ့ ပန္းလွလွေလး တစ္ပြင့္ ပြင့္ဖူးလာသလို သြားျဖဴတန္းေလးေတြ ေပၚလာတဲ့အထိ အျပဳံးေလးတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းရင္းနဲ႔ သူက က်ေနာ့္ကို ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။

“ကိုထြန္းထြန္း .. ဟုတ္တယ္ မွတ္လား .. ေအာ္ပေရးရွင္းဘက္က ??”
“ဟုတ္ပါတယ္ .. က်ေနာ္ ထြန္းထြန္းပါ .. မနန္းယြန္းေဝ .. ဟုတ္”

ကန္ပနီ တစ္ခုထဲက လူေတြမွန္း အခုမွ ေသခ်ာသိတာဆိုေတာ့ ေစာေစာတုန္းက မိတ္မဆက္ျဖစ္ေသးတာကို က်ေနာ္ကပဲ စလိုက္ၿပီး စီးကရက္ကို လက္ေျပာင္းကိုင္၊ ညာလက္ကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ အံမယ္ .. အခုက်ေတာ့ နန္းယြန္းေဝက ေအးေအးေဆးေဆးပဲဗ်။ သူမ အသက္အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ပုံေလးနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ကို သူ႔လက္တစ္ဖက္နဲ႔ လွမ္းကိုင္ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ပါေရာ။ သူ႔လက္ဖဝါးျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းေလး က်ေနာ့္လက္ထဲ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ သတိထားမိတာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြတိုင္း လက္သည္းခြံကို တစ္ခုခ်င္းစီ အေရာင္တစ္မ်ိဳးစီ ဆိုးထားၿပီး ပန္းခက္ေလးေတြ ပုံေဖာ္ထားတာ။ လွတယ္ဗ်။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး လက္ေခ်ာင္းအိအိေလးေတြကို အနားသတ္ထားတာ ခ်စ္စရာေလးေတြ။ လက္စြပ္ေတြ ဘာေတြေတာ့ မရွိဘူး။ ပန္ဒိုရာေလး တစ္ကြင္းကိုသာ ဝတ္ထားတာ ေတြ႕တယ္။

“အဲဒီ စီးကရက္က ေသာက္ဦးမွာလား ကိုထြန္းထြန္း”
“ဗ်ာ !!”

ေဖာင္းအိေနတဲ့ လက္ကေလးကို အႏုလုံပဋိလုံ ေလ့လာမိေနတဲ့ က်ေနာ္ .. ႐ုတ္တရက္ ေမးလိုက္တဲ့ နန္းယြန္းေဝရဲ ့စကားေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ကမန္းကတမ္း ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ျပဳံေစ့ေစ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ထဲက အခုအခ်ိန္ထိ မေသာက္ရေသးတဲ့ စီးကရက္ကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း အနည္းငယ္ ရွက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ စီးကရက္ကို ေသာက္မယ္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ဖို႔ ျပင္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ဟန္းဖုန္းက ျမည္လာပါေရာ။ တျခားမဟုတ္ဘူး .. ကိုေဇာ္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို လွမ္းေခၚတာ။ အေရးႀကီး ကိစၥဆိုေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္း လာခဲ့မယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။ ဖုန္းခ်ၿပီးတာနဲ႔ လက္ထဲမွာ အခုထက္ထိ မေသာက္ရေသးတဲ့ စီးကရက္ကို မီးၿငိမ္းသတ္ဖို႔ ျပင္ေနတုန္းမွာ

“ကိုထြန္းထြန္း မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ရင္ ယြန္းကို အဲဒီစီးကရက္ ေပးခဲ့ပါလား”
“ဗ်ာ !!” (က်ေနာ္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္)
“ယြန္း နဲနဲစိတ္ရႈပ္ေနလို႔ စီးကရက္ ေသာက္ခ်င္လို႔ .. စီးကရက္ကလဲ ေဆာင္ထားေလ့ မရွိဘူးေလ”
“အာ … ဒါဆို အသစ္တစ္လိပ္ယူလိုက္ပါလား”
“နိုး .. နိုး .. ရတယ္ .. တစ္လိပ္လုံးလဲ မေသာက္ခ်င္ဘူး .. အဲဒီ က်န္သေလာက္ေလးဆို ျဖစ္ပါတယ္ .. ကိုထြန္းထြန္းမွ မေသာက္ရေသးတာ”

ကဲဗ်ာ .. ဘယ္လိုေကာင္မေလးမွန္း မသိသလို၊ က်ေနာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး ကိုေဇာ္ႀကီး ေခၚထားတဲ့ ကိစၥက ရွိေနေတာ့ လက္ထဲမွာ တစ္ဖြာမွ မဖြာရေသးတဲ့ စီးကရက္ကိုပဲ ထိုးေပးလိုက္ရင္း ခန္းမဘက္ရွိရာကို ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဘက္မွာေတာ့ Thanks ဆိုတဲ့ စကားလုံးေလးဟာ နန္းယြန္းေဝဆိုတဲ့ ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ အတူ က်န္ခဲ့တာေပါ့ေလ။

---

ကားထြက္မယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့ ဘူတာႀကီးေရွ ့ကို က်ေနာ္ ည၈နာရီခြဲ မတိုင္ခင္ပဲ ေရာက္သြားတယ္ဗ်။ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ေအာင္လဲ အိမ္က ႀကိဳထြက္လာတာပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ရဲ ့ကားပိတ္ခ်က္နဲ႔ ဟိုနားဒီနား သြားဖို႔ေတာင္ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာသြားနိုင္တာေလ။ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားခရီးသည္ေတြေတာင္ မရွိေသးပါဘူး။ ကားေပၚလိုက္မယ့္ in-charge person ရယ္၊ ကားဒရိုင္ဘာရယ္ပဲ ရွိေနတယ္။ ကိုယ္က ဖုန္းဆက္ၿပီး ရက္ျပန္ေျပာင္းထားရတာဆိုေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး ကိုကံေကာင္းဆိုတဲ့ ကားပၚလိုက္မယ့္လူကို သြားေမးေတာ့

“ဟုတ္တယ္ .. အကို .. ေနာက္ဆုံးတန္းပဲ .. ဘယ္သူမွ မရွိဘူး .. အကိုတစ္ေယာက္ထဲပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာ လိုက္လာခဲ့ေတာ့”

ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ကိုကံေကာင္းၾကည့္ရတာ ဒီလိုခရီးေတြမွာ ကားလိုက္တဲ့သူေတြ ထုံးစံအတိုင္း စကားေျပာေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း စကားေျပာေကာင္းတဲ့လူဆိုေတာ့ ခနအတြင္းမွာ အဖြဲ႕က်သြားတယ္။ သူရယ္ ကားဆရာရယ္ကို ပါလာတဲ့ စီးကရက္ဗူးနဲ႔ တည့္ခင္းဧည့္ခံရင္း စကားေကာင္းေနလိုက္တာ သက္ဆိုင္သူကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနလို႔ သူေခၚမွပဲ အေျပးအလႊားကိုင္လိုက္ရတယ္။ သက္ဆိုင္သူနဲ႔ က်ေနာ္ ဖုန္းေျပာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကံေကာင္းက ကားစထြက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လာေျပာလို႔ က်ေနာ္ ကားေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ ေျပာထားတဲ့အတိုင္း ေနာက္ဆုံးတန္းေပါ့။ လမ္းမဘက္ကို ေငးလို႔ရမယ့္ ေထာင့္ကို ကပ္ၿပီး ေျခတန္ဆန႔္၊ ေနာက္ေက်ာမွီၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ကဲ .. မနက္က်ရင္ ေခ်ာင္းသာေရာက္ၿပီေပါ့ဗ်ာ …

ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ထဲ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာ ေရာက္ဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ေမာင္းရတာေပါ့။ ကားႀကီးဆိုေတာ့ ပိုေတာင္ဆိုးေသး။ လမ္းေၾကာင္းရဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရတာ။ ခနေတာ့ က်ေနာ္ လမ္းေဘးကို ေငးၿပီး ကားရပ္လိုက္တိုင္းမွာ တက္လာတဲ့ လူေတြကို ေငးၾကည့္ေနေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိသားစုလိုက္သြားတာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုသြားတာေတြ၊ အတြဲေလးေတြ ဒါေတြပါပဲ။ က်ေနာ့္လို တစ္ေယာက္ထဲသမားက တစ္ကားလုံးမွာမွ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲလားေတာင္ မသိပါဘူး။ ဟူး .. မတတ္နိုင္ဘူးေလ .. ဒါကေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းတရားနဲ႔ကိုယ္ပဲ …။ ေနာက္ေတာ့ အျပင္ဘက္ကို ေငးမေနေတာ့ဘဲ သက္ဆိုင္သူ ေဖ့ဘုတ္မွာ တင္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြကိုပဲ လိုက္ခ္ေပးရင္း အင္တာနက္သုံးေနလိုက္တယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ မ်က္္လုံးေညာင္းလာလို႔ ခနမ်က္စိမွိတ္ၿပီး ငိုက္လိုက္တယ္။ ကားကပုံမွန္ အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းလာမွန္း ငိုက္ေနရင္းနဲ႔ သတိထားမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ထဲက ထြက္ခဲ့ၿပီနဲ႔တူတယ္။ က်ေနာ္ထင္တာ ဟုတ္မွန္း ရန္ကုန္ၿမိဳ ့အလြန္က ဓါတ္ဆီဆိုင္မွာ ဆီျဖည့္ေတာ့ သိလိုက္တယ္။ တျခားသူေတြ ကားေပၚကဆင္းေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆင္းမေနေတာ့ဘူး။ ငိုက္လိုက္စနဲ႔ ဆက္ငိုက္ေနတယ္။ အမွန္အတိုင္းဆို က်ေနာ္ ဒီအခ်ိန္ အိပ္မငိုက္ေသးဘူးရယ္။ အခုဟာက တစ္ေန႔လုံးပင္ပန္းထားတာရွိေနတဲ့အျပင္ ေနာက္ဆုံးတန္းက ခုံမွာ ထိုင္ေနရတာလဲပါတယ္။ ေခါင္းထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာၿပီး လူက မလန္းေတာ့လို႔ ငိုက္ေနတာ။ ကားျပန္ထြက္လာေတာ့ မ်က္စိေတာင္ ဖြင့္ၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး။ ေတာက္ေလၽွာက္ကို ငိုက္လာတာ ကိုကံေကာင္းက ပန္းတေနာ္မွာ ထမင္းစားဖို႔ ရပ္ေတာ့မွပဲ ငိုက္ေနရာကေန နိုးေတာ့တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆက္အိပ္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကားေပၚက လူအကုန္ဆင္းရေတာ့မွာ။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ေပၚလႊမ္းထားတဲ့ ေစာင္ကိုဖယ္ၿပီး ေအာက္ဆင္းဖို႔ ျပင္ရေတာ့တယ္။ ယူစရာရွိတာကို ယူၿပီး ေအာက္ဆင္းမယ္ျပင္ေတာ့ ခၽြတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံက ရွာလို႔မေတြ႕ဘူး။ အဲဒီမွာ ဖိနပ္မပါဘဲနဲ႔ ေအာက္ဆင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး လူသြားလမ္းမွာ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ ခုံေအာက္ေတြမွာ လိုက္ရွာရတာေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေရွ႕တစ္ခုံေက်ာ္ရဲ ့ေအာက္မွာ ေတြ႕လို႔။ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ကိုယ့္ဖိနပ္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ယူမယ္ျပင္ေတာ့ ဖိနပ္နားမွာ ခပ္လုံးလုံးအရာေလးတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ပါေရာ။

ဘာလဲဆိုၿပီး အဲဒီအနက္လုံးေလးကို ေကာက္လိုက္ေတာ့ နာမည္ႀကီးတံဆိပ္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ဘာလဲဆိုတာ က်ေနာ္သိၿပီး အလုံးဗူးကို တစ္ျခမ္းစီ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ပန္းႏုေရာင္ headphone လွလွေလး တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ပါေရာ။ ေတာ္ေတာ္ရွားၿပီး ေစ်းႀကီးေပးရမယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒါက အဲဒီခုံေနရာကလူေတြပဲ က်က်န္ခဲ့တာလား၊ တျခားခုံဖက္ကေန လိမ့္လာတာလား မသိေတာ့ အိပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး ေအာက္ဆင္းလာမယ္ ျပင္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ လူေတာ္ေတာ္ ရွင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကားေပၚကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဒေရာေသာပါးနဲ႔ ျပန္တက္လာတာ ေတြ႕လိုက္တာ။ လားလား .. တျခားသူ မဟုတ္ဘူး .. ကိုယ့္ၾဆာ .. နန္းယြန္းေဝရယ္

နန္းယြန္းေဝမွ တကယ္ကို နန္းယြန္းေဝ ..

ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေန႔လယ္ကေန ျမန္မာဝတ္စုံနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အနက္ေရာင္ Dress ေပ်ာ့ေလးကို ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ေလး ဝတ္ထားတဲ့ မဟူရာနတ္သမီးေလးရယ္။ ေန႔လည္တုန္းက ျမန္မာဆန္ဆန္ ဆံထုံးလွလွေလး ထိုးထားတဲ့ နီညိဳေရာင္ ဆံႏြယ္ေတြဟာ အခုက်ေတာ့ ညာဘက္ရင္အုပ္ျခမ္းေပၚမွာ အလိပ္လိုက္ ေခြေနေလရဲ ့။ မသိမသာ ခ်ယ္သထားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ေန႔လည္တုန္းကလိုပဲ ဖူးဖူးေလးနဲ႔ လွေနေလရဲ ့။

သူေရာ .. က်ေနာ္ေရာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း အ့ံအားသင့္ေနၾကတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ေတာင္ စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ ေငးေနၾကတယ္လို႔ ဆိုလို႔ရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာရွိတဲ့ သုံးေပေလာက္ အကြာအေဝးရွိမယ့္ ေလထုဟာ ခံစားမႈတစ္ခုနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ျပည့္လာသလိုေတာင္ ထင္ရတယ္။ ခနေနေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ အရင္ သူက အသိဝင္လာသလိုနဲ႔ အျပဳံးပန္းေလးတစ္ခု ဖန္ဆင္းၿပီး ညာလက္ကေလးေျမႇာက္ရင္း က်ေနာ္ကိုင္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္လုံးေလးကို လက္ညိဳးထိုးျပတယ္။

“ကိုထြန္းထြန္း .. အဲဒါ ယြန္းဟာေလး .. ယြန္းက ေအာက္ဆင္းသြားၿပီမွ သတိထားမိတာ .. ေပ်ာက္သြားရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ကမန္းကတမ္း ျပန္ရွာဖို႔ တက္လာတာ”
“ေအာ္ .. ဒါ .. မနန္းယြန္းေဝ ဟာလား”
“ခိ ..”

က်ေနာ္က ညနတ္သမီးေလးကို လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ အလုံးေလး ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီက ဟာကို မယူေသးဘဲ ပါးစပ္ကို လက္ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ခ်စ္စဖြယ္ေလး ပိတ္ၿပီး ရယ္တယ္။ က်ေနာ္က ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့အထဲမွာ ဘာရယ္စရာပါလဲလို႔ ေမးတဲ့ဟန္ႏွင့္ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့

“မနန္းယြန္းေဝဆိုၿပီး နာမည္ အျပည့္အစုံႀကီး ေခၚလိုက္လို႔ပါ … ယြန္းကို ဘယ္သူမွ အဲ့လို မေခၚၾကေတာ့လို႔ပါ .. ကိုထြန္းထြန္းထက္ ယြန္းက အမ်ားႀကီးငယ္တာပဲ .. ယြန္းလို႔ပဲ ေခၚပါ”

သူ႔ပစၥည္းျပန္ရလို႔ ရႊင္ျမဴးသြားတာပဲလား၊ အလုပ္ထဲက အသိတစ္ေယာက္ကို ကားေပၚမွာ မထင္ထားဘဲ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ေပ်ာ္ျမဴးသြားတာပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ နန္းယြန္းေဝ ပုံစံက ဆယ္ေက်ာ္သက္ခ်ာတိတ္မေလး အသြင္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားေျပာရင္း သူကပဲ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး ကားေပၚက ဆင္းသြားတယ္။

ကားရပ္ေပးထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ ယြန္းနဲ႔အတူဝင္လာေတာ့ အထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က နားထဲအလိုလိုေရာက္လာတယ္။ တက္သစ္စ အဆိုေတာ္မေလး ေဂးေဂးရဲ ့ ရင္ခုန္သံဆုံမွတ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္း …

အင္း … က်ေနာ္ေတာ့ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး

ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီး သကာလ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ေထာင့္တစ္ေနရာက စားပြဲတစ္လုံးမွာ အတူထိုင္မိၾကတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ နန္းယြန္းေဝနဲ႔ အတူထိုင္ရတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနၿပီ။ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔က ေတြ႕ဖူးတာမွ ဘယ္ေလာက္မွ မရွိေသးဘူး။ သူ႔အေၾကာင္း က်ေနာ္ ဘာမွ မသိသလို၊ က်ေနာ့္အေၾကာင္းလည္း သူ သိခ်င္မွသိမွာပါ။ ပုံမွန္ဆိုရင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးတြဲထိုင္ရတာ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေပမယ့္၊ နန္းယြန္းေဝက ေတာ္ေတာ္လွေနေတာ့ အခက္သားလားဗ်။

ယြန္းရဲ ့အသားအရည္က ရွမ္းမေလးဆိုေတာ့ ျဖဴေဖြးၿပီး ဝင္းလဲ့ေနတာဗ်ာ။ ေန႔လည္တုန္းက မသိသာလွတဲ့ သူ႔ဆံႏြယ္နီညိဳေရာင္ အေခြေလးေတြက အခုေတာ့ လွပတဲ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္ညီၿပီး ရင္အုံမို႔မို႔ေလးေပၚမွာ ခ်စ္စဖြယ္ လဲေလ်ာင္းေနတာ။ နက္ေမွာင္တဲ့ မ်က္ဆံေလးေတြရွိတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြဟာ အရည္ၾကည္လဲ့လဲ့နဲ႔ သမင္မေလးအလား ထင္ရတယ္။ ႏွာတံလုံးလုံးေလးရဲ ့ေအာက္က ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကေတာ့ ေလးကိုင္းလိုပဲ ေကြးညႊတ္ၿပီး မႀကီးလြန္း မေသးလြန္းတဲ့အေနအထားဗ်။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေအာက္က ေရႊရင္ႏွစ္မႊာကလည္း ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ ဝတ္စုံရဲ ့ေအာက္မွာ မို႔မို႔ဝန္းဝန္းေလး ရွိေနတာ။ သိပ္ေတာ့အႀကီးႀကီး မဟုတ္သလို၊ သိပ္ေတာ့လည္း ေသးလွတယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဘရာအကူေၾကာင့္သာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ့္လက္တစ္ကိုင္စာ အေနေတာ္ေလး …

(ဟိုက္ .. ငါ ဘာေတြ ေတြးေနမိတာပါလိမ့္)

ေခါင္းထဲ ဝင္လာတဲ့ အေတြးကို ျဖတ္ခနဲ ေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္၊ အက်င့္ပါေနတဲ့ ေခါင္းက အလိုလို ခါမိသြားပါေရာ ..။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုထြန္းထြန္း .. ေနမေကာင္းလို႔လား”

က်ေနာ့္မ်က္ႏွာက အသြင္ကို ၾကည့္ၿပီး ၾကင္နာသလို ေလသံခ်ိဳေလးနဲ႔ ေမးေတာ့ က်ေနာ့္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ေခါင္းထဲ ျဖတ္ခနဲ ဝင္လာတဲ့ အေတြးအတိုင္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

“မဟုတ္ပါဘူး .. က်ေနာ္ ေခါင္းကိုက္သလို ျဖစ္ေနလို႔”
“ေခါင္းကိုက္ေနလို႔ .. ဟုတ္လား .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဟိုဟာေလ .. တစ္ေန႔လုံး ပင္ပန္းထားတာေရာ .. ေနာက္ဆုံးတန္းမွာ ထိုင္ၿပီး လိုက္လာတာေၾကာင့္ေရာပဲ”
“ေအာ္ .. ဟုတ္သားပဲ .. ေနာက္ဆုံးတန္းက မေကာင္းဘူး .. ကားမူးတတ္တဲ့သူဆိုရင္ အဆင္မေျပဘူး .. ေခါင္းၾကည္သြားေအာင္ တစ္ခုခု ေသာက္လိုက္ပါလား”
“ေကာင္းသားပဲ .. ယြန္းေရာ ဘာေသာက္မလဲ .. က်ေနာ္ မွာလိုက္မယ္ .. တစ္ခုခု စားပါဦးလား”
“မစားေတာ့ဘူး .. ယြန္း ဒီအခ်ိန္ အစာမစားတတ္ဘူး ..”
“ဟုတ္သားပဲ .. မဟုတ္ရင္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ တိုးလာမွာေပါ့”
“အင္း ေနာ္ .. အခုေတာင္ ဝေနၿပီလား မသိဘူး”
“အာ .. မဝပါဘူး .. ျပည့္ျပည့္ေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးပါ” (ဟိုက္ .. မရည္ရြယ္ဘဲ က်ေနာ့္ ပါးစပ္က လွစ္ခနဲ ေျပာထြက္သြားတယ္)
“တကယ္ ?? .. ေျမႇာက္မေျပာလည္း ယြန္းက ကိုထြန္းေသာက္ခ်င္တာ တိုက္မွာပါ” (က်ေနာ့္ နာမည္ ကိုထြန္းထြန္းကေန ထြန္းတစ္လုံးျပဳတ္သြားမွန္း အဲဒီတုန္းက ေသခ်ာသတိမထားမိလိုက္ဘူး)
“အာ .. မဟုတ္တာ .. က်ေနာ္ တိုက္မွာပါ .. လစ္ပတန္ဆိုရင္ အဆင္ေျပလား”
“ေကာင္းသားပဲ … ကားေပၚက အဲယားကြန္းကလဲ အရမ္းေအးတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့ .. လစ္ပတန္ပဲလုပ္ပါ”

က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ .. မွာထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ေရာက္လာတာကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ပဲ စကားစျမည္ ဆက္ေျပာေနလိုက္တယ္။ ေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဆိုးတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမလား မသိဘူး။ က်ေနာ္ေရာ၊ သူေရာ အခုလိုမ်ိဳး အေပ်ာ္ခရီးထြက္လာတာ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မေမးၾကတာပဲ။ ယြန္းက ဘာျဖစ္လို႔ မေမးဘူးလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မသိေပမယ့္ က်ေနာ္က မေမးတာကေတာ့ ျဖစ္ေနနိုင္တဲ့ ျပသနာကို ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းနဲ႔ ေတြးမိေနလို႔ …။

ေန႔လည္တုန္းက သူဖုန္းေျပာေနတာကို တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားထားေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ သူတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေတြးလိုက္ရင္ က်ေနာ္သေဘာေပါက္ၿပီေလ။ သူနဲ႔ သူ႔ပါတနာၾကားမွာ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ တမင္တကာ တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာတာ ျဖစ္ရမယ္လို႔။ ဒါမ်ိဳးကိစၥဆိုတာ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာဆိုဆုံးမထားသလို ၾကားသုံးၾကားထဲက တစ္ခုဆိုေတာ့ ကိုယ္ဝင္ပါလို႔ မေကာင္းဘူးေလ (ဒါနဲ႔ အဲဒီ ၾကားသုံးၾကားဆိုတာေရာ သိၾကတဲ့လူမ်ား ရွိေနမလား မသိဘူး :D)။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က မသိိလိုက္ မသိဖာသာပဲ ေနလိုက္ၿပီး ယြန္းေျပာတဲ့ စကားေတြနားေထာင္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကလည္း တန္ျပန္လိုက္ေျပာေနလိုက္တာ ခနအနားေပးဖို႔ ရပ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ဘယ္လိုဘယ္ပုံနဲ႔ ကုန္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူးရယ္ ..။ (အံ့ၾသဖို႔ တစ္ခုေကာင္းတာက ပန္းတေနာ္မွာ signal မိေပမယ့္ သူေရာက်ေနာ္ေရာ ဖုန္းဘယ္သူမွ မသုံးျဖစ္ဘူး .. ဒါကေနာက္မွ ျပန္ေတြးျဖစ္တာပါ)

ကားေပၚကို လူေတြ အလၽွိုအလၽွိုနဲ႔ ျပန္တက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း အားလုံးနည္းတူ ျပန္တက္ဖို႔ ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ထိုင္ရာကေန မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ ထလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မဟူရာနတ္သမီးေလးေရ .. မင္းနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေခ်ာင္းသာေရာက္ရင္ေတာ့ ခနတျဖဳတ္ ျပန္ဆုံခ်င္လိုက္တာဆိုၿပီး ေတြးေနလိုက္တယ္။ တကယ့္တကယ္တမ္း စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ အေတြးရိုင္းကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ဆူၿဖိဳးလွတဲ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ရွိတဲ့ ရွမ္းမေခ်ာေလးကို ဘီကီနီ ဝတ္စုံေလး ဝတ္ၿပီး ျမင္ၾကည့္ေနတာ .. ဟီး :P(ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ ေယာက်္ားေလးလိုပဲ ေတြးတာ သဘာဝက်ပါတယ္ေနာ္ .. ကိုယ့္ၾဆာ)

ဒီတစ္ခါေတာ့ အဆင္းတုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္က ေရွ႕က သူက ေနာက္ကေပါ့ ..

ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာရွိတဲ့ ခုံတန္းေတြၾကားထဲက လမ္းၾကားေလးအတိုင္း ေလၽွာက္လာရင္းနဲ႔ သူထိုင္ခုံနံပါတ္ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္သလို က်ေနာ္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဆက္ေလၽွာက္သြားဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ
ကိုထြန္း .. ဆိုၿပီး ေခၚသံနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ ့uniqlo ေဘာ္ဒီဖစ္လက္ရွည္အကၤ် ီရဲ ့လက္ကို လာကိုင္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လႊာေလးပင့္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ နန္းယြန္းေဝရဲ ့မ်က္ဝန္းလွလွေလးကို ေတြ႕လိုက္တယ္။

“ေခါင္းကိုက္ေနေသးတယ္ ဆိုရင္ .. ေနာက္မသြားနဲ႔ေတာ့ေလ .. ယြန္းမွာ တစ္ခုံပိုေနတာ .. ကိုထြန္း အဲယားကြန္းေအာက္မွာ အိပ္လို႔ရတယ္ဆိုရင္ ဒီမွာပဲေနလိုက္ပါလား .. ကိုထြန္းကသာ ယြန္းကို ျဖည့္ဆည္းထားတာ ယြန္းက ဘာမွ ျပန္မလုပ္ေပးရေသးဘူး”

က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ … ေမာင္ထြန္းထြန္း .. မင္း စဥ္းစားစမ္း .. ေကာင္မေခ်ာေလးတစ္ေယာက္က သူနဲ႔အတူ ထိုင္စီးဖို႔ ဖိတ္ေခၚေနတာ ….

“ေဆာရီး .. ခနေလးေနာ္ .. က်ေနာ္ အထဲ ဝင္ေပးပါ့မယ္”

က်ေနာ့္ႏႈတ္က ထြက္သြားတဲ့ စကားနဲ႔အတူ ယြန္းရဲ ့ေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ အတြဲေလးတစ္တြဲကို ျပဳံးျပလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးျဖစ္တဲ့သူက .. ရတယ္ ဘရို .. လို႔ ေျပာၿပီး နားလည္တဲ့ အျပဳံးနဲ႔ ျပန္ျပဳံးျပေနတယ္ (ဒီစကားၾကားေတာ့ ပင္လယ္ထဲက တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ သတိရမိေသး ;))။ သူတို႔ဆီက အၾကည့္လႊဲၿပီး နန္းယြန္းေဝကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက တစ္မ်ိဳးေလးရယ္။ မ်က္နက္ဝန္းေလးေတြက ျပဳံးေနသလား ထင္ရတယ္။ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြရဲ ့ အဓိပၸါယ္ကို ခြဲျခားေနဖို႔ အခ်ိန္မရဘူးရယ္။ ေနာက္မွာ လူေတြေစာင့္ေနတာေတြ႕လို႔ ကိုယ္ကေလးယို႔ေပးထားတဲ့ ယြန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး အစြန္ဘက္က ခုံမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ စကၠန႔္ပိုင္း မျခားဘဲ က်ေနာ့္ေဘးမွာ သဲ့သဲ့ေလးလႈပ္သြားတဲ့ လွိုင္းတစ္ခုနဲ႔အတူ ကိုယ္လုံးအိအိေလး တစ္ခုက ေရာက္လာတယ္။ ရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ သင္းပ်ံ ့ေနတဲ့ ေမႊးရနံ့ေလး တစ္ခုနဲ႔အတူေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ …

တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ Express Bus ႀကီးနဲ႔အတူ က်ေနာ္နဲ႔ ယြန္းရဲ ့ရင္းႏွီးမႈကလည္း တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေျပးေနတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အေစာတုန္းကလို က်ေနာ္ ေခါင္းမူးတာ မရွိေတာ့သလို၊ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူးရယ္။ မွိန္တုတ္တုတ္ ထြန္းထားတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း စကားေတြ ေျပာလာၾကတာ တျခားသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မရိပ္မိၾကေသးဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေသာက္ထားတဲ့ လစ္ပတန္အရွိန္က က်လာၿပီျဖစ္တဲ့အျပင္ ကားကလည္း တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေမာင္းလာတာဆိုေတာ့ မ်က္လုံးက နဲနဲေမွးခ်င္သလို ျဖစ္လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သားအၾကား စာအုပ္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလာတာကလဲ နဲနဲေတာ့ပစ္က ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆက္ေျပာရင္ ပါဆင္နယ္ကိစၥေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုံးက ကိစၥေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာရေတာ့မွာ။ သူေတာ့ မသိဘူး .. က်ေနာ္ကေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဘာမွ မက်န္ေတာ့တဲ့ တစ္ညတာ အခ်ိန္ေလးကို ဒီအတိုင္းပဲ ကုန္ဆုံးသြားေစခ်င္တယ္ေလ။ လၽွိုထားတယ္လို႔ရယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းကို ယြန္းစကားမစရင္ ကိုယ္မစဘူးလို႔ပဲ သေဘာထားထားတာ။

“ကိုထြန္း .. ယြန္းခန ေမွးလိုက္ဦးမယ္ .. ယြန္းကို အားမနာနဲ႔ ကိုထြန္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေန .. ေျခေထာက္လည္း ဆန႔္လို႔ရတယ္ .. လူကိုလည္း က်ဳံ ့ၿပီး ထိုင္မေနနဲ႔ဦး .. ကိုထြန္း ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္ကို က်ဳံ ့ထားတာ ၾကည့္မေကာင္းဘူး”
“အိုေက .. အိုေက”

က်ေနာ္လည္း ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ တုံ႔ျပန္လိုက္ေတာ့ ယြန္းက ခြိ ခနဲ ရယ္ၿပီး သူ႔ရဲ ့နားၾကပ္ေလးကို ဗူးထဲကေန ျပန္ထုတ္ေနတယ္။ ဖုန္းမွာတပ္ၿပီး နားေထာင္္ဖို႔ သီခ်င္းေရြးေနတာ ျမင္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ စပ္စုမိလိုက္တယ္။

“ယြန္း .. ဘာသီခ်င္းနားေထာင္မလို႔လဲ”
“Zayn ရဲ ့ Pillow Talk ဆိုတာ .. နားေထာင္ဖူးလား??”

ဗုေဒၶါ .. သီခ်င္းကို သိတာ မသိတာထက္ .. သီခ်င္းနာမည္ၾကားၿပီး လန႔္သြားတာ။ Pillow Talk ဆိုတာ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေျပာတာထက္၊ ဘယ္သူေတြ ေျပာၾကတာလဲဆိုတာ သိေနၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ ယြန္းတစ္ေယာက္ ဒီသီခ်င္းကိုမွ ေရြးၿပီး နားေထာင္ခ်င္ေနလဲဆိုတာကို က်ေနာ္ မခန႔္မွန္းတတ္ေတာ့ဘူး။ အေသးစိတ္လည္း ေတြးမေနနိုင္ဘူးရယ္။ ဟင့္အင္း .. နားမေထာင္ဖူးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ .. ကိုထြန္း နားေထာင္ခ်င္ရင္ အတူတူနားေထာင္မယ္ေလဆိုၿပီး နားၾကပ္တစ္ဖက္ေတာင္ ထိုးေပးေနလို႔ .. အာ .. ရတယ္ .. ကိုယ္ခန ငိုက္လိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး စကားျဖတ္ၿပီး မ်က္စိႏွစ္လုံးကို မွိတ္ထားရတယ္။ သိပ္ေတာ့ မထူးပါဘူး။ မ်က္စိကိုသာ မွိတ္ထားရတာ။ အေတြးျမင္ကြင္းထဲမွာ မဟူရာညနတ္သမီးေလးက ႀကီးစိုးေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ဝန္ခံလိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ …။

ေမွးခနဲျဖစ္ၿပီး ငိုက္သြားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲ မသိဘူး။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို က်ေနာ့္ပုခုံးတစ္ဖက္အေပၚ တစ္ခုခု ပိလာသလို ခံစားလိုက္ရလို႔ အအိပ္ဆတ္တဲ့ က်ေနာ္ .. ျဖတ္ခနဲ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ပြင့္သြားေတာ့ ယြန္းရယ္ .. က်ေနာ့္ဘက္ကို မွီၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာဗ်။ မ်က္ႏွာဖူးဖူးဝင္းဝင္းေလးကို နီးနီးကပ္ကပ္ျမင္လိုက္ရေတာ့ ႏွလုံးခုန္သံက ခ်က္ခ်င္းျမန္တက္လာၿပီး မ်က္လုံးက လုံးဝကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္သြားတယ္။ မိန္းမလွေလးေတြ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာဟာ သိပ္ကိုလွပတာပါလားလို႔ ေတြးၿပီး ကိုယ္ကိုမလႈပ္ဘဲ တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ (ဒီလိုမ်ိဳး အေနအထားကို ကိုယ့္ၾဆာတို႔ သိၾကမွာပါ .. ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ .. အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာရွိတဲ့ မ်က္ႏွာေလးဟာ အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံး မဟုတ္လား .. ယြန္းက မိန္းမေခ်ာေလးဆိုေတာ့ သိပ္ကို စြဲမက္ဖို႔ ေကာင္းေနတာေလ)

က်ေနာ္ ေသခ်ာ သတိမထားမိလိုက္လို႔ဗ်။ ကိုယ္ငိုက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ယြန္းက သူ႔မွာပါတဲ့ ေမႊးပြေစာင္ေလးနဲ႔ က်ေနာ္ေရာ သူေရာကို လႊမ္းထားတာ။ ေစာင္ရဲ ့အေနအထားက တကယ္တမ္းေတာ့ တစ္ေယာက္စာေလးပါ၊ အဲဒါကို ႏွစ္ေယာက္စာ လႊမ္းထားေတာ့ ကိုယ္ေတြကို သိပ္မလုံခ်င္ဘူး။ ၾကည့္ရတာ ကားအဲယားကြန္းကလဲ ေအးလာ၊ ေစာင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္ေလးကို အျပည့္အဝ မလႊမ္းထားေတာ့ အေပၚဝတ္ထုတ္မဝတ္ထားတဲ့သူ .. ေအးလာလို႔ က်ေနာ့္ဘက္ ေရာက္လာတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ယြန္း .. က်ေနာ့္ကို မွီထားတာ ျပသနာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေစာင္လြတ္ေနတဲ့ တစ္ျခမ္းက ေအးၿပီးခ်မ္းေနမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိၿပီး ေျဖးေျဖးျခင္း သူ႔ကို ေစာင္တစ္ထည္လုံး ျခဳံေပးဖို႔ မသိမသာ ျပင္လိုက္တယ္။ လက္ကို အသာေလးေရႊ ့၊ ကိုယ္ကို မသိမသာေလး ေစာင္းကပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ဟိုဘက္ျခမ္းကို ေစာင္ျခဳံေပးဖို႔အလုပ္၊ သူက အင္းခနဲ ညည္းၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့လိုက္တာ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ အနီးကပ္လို ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ႏွႈတ္ခမ္းနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္း အမွတ္မထင္ ပြတ္တိုက္သြားပါေရာ .. !!!

က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာ ဒိန္းခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဘက္ ကမန္းကတန္း ျပန္ဆုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခုနက ရင္ခုန္တာထက္ ႏွစ္ဆနီးပါးေလာက္ ျပင္းမယ့္ ေနာက္ထပ္ ဒိန္းခနဲ (ရင္ခုန္သံ) တစ္ခ်က္ထပ္ျဖစ္ပါေရာ။ မျဖစ္ခံနိုင္ရိုးလား။ ေမွးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ထင္တဲ့ ယြန္းရဲ ့မ်က္နက္ဝန္းေလးေတြက ျဖတ္ခနဲ ပြင့္လာတာကိုး။

က်ေနာ္ဗ်ာ .. ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ နမ္းမိလိုက္ၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယုံၾကည္လို႔ သူ႔အနားကို ေခၚထားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းကို။ ဒါဟာ ယုံၾကည္မႈကို အလြဲသုံးစားလုပ္တာပဲ။ က်ေနာ္ မေကာင္းဘူး။ အထင္မလြဲေအာင္ ရွင္းျပမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ..

“ယြန္း … ဟို .. ကိုယ္ .. ကိုယ္ေလ ..”

ထစ္အထစ္အနဲ႔ စကားလုံးေတြ အေျပးအလႊားလိုက္ရွာေနရတဲ့ က်ေနာ့္ကို ယြန္းက ရီေဝေဝေလးနဲ႔ စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး ထင္မွတ္မထားတာ တစ္ခုကို ျပဳလိုက္လုပ္တယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေပၚလႊမ္းထားတဲ့ ေစာင္လြတ္ေနတဲ့ လက္ရဲ ့လက္ညိဳးေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ ပါးစပ္ေရွ႕မွာ ကပ္ေထာင္ၿပီး လွမ္းပိတ္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို သာသာေလး ဘယ္ညာတစ္ခ်က္ ခါျပတယ္။ ရွင္းျပစရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့သေဘာ …။

အဲဒီေနာက္ ယြန္းနဲ႔ က်ေနာ္ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိေနၾကတယ္ ..

တစ္စကၠန႔္ ..
ႏွစ္စကၠန႔္ ..
သုံးစကၠန႔္ ..

တိုင္ပင္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၿပိဳင္တူလိုလို တစ္ေယာက္မ်က္ဝန္းထဲက အဓိပၸါယ္ကို တစ္ေယာက္က နားလည္သြားတယ္။ ယြန္းရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးဟာ ေမာ့လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔အတူ ေရွ႕ကို ေရာက္လာသလို၊ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ေရွ႕တိုးလိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းကလည္း အဲဒီႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေပၚ အမိအရကို က်ေရာက္သြားတယ္။ ေမႊးပ်ံ ့ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ့ေလး ရွိေနတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟာ ႏူးညံ့လြန္းလို႔ နမ္းလို႔ကို မဝနိုင္ဘူးရယ္။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း အေပၚႏႈတ္ခမ္းေလးမို႔၊ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးမို႔ ဘယ္ဟာမဆို နမ္းလို႔ေကာင္းေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးႏွစ္ခုစလုံးကို ငုံၿပီး စုပ္နမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့( အင္းးးး) ဆိုတဲ့ အသံေလး ထြက္လာၿပီး ယြန္းရဲ ့မ်က္ဝန္းေလးေတြက မွိတ္သြားတာေတြ႕တယ္။

ႏူးညံ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလး ႏွစ္ခုရဲ ့ၾကားကေန လၽွပ္စစ္လွိုင္းေတြလိုမ်ိဳး ရင္ခုန္သံလွိုင္းေတြ အျပန္အလွန္ စီဆင္းေနၾကတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ျပသနိုင္တဲ့ ေဖာ္မ်ဴလာရွိရင္ အဲဒီဟာအတြက္ သက္ေသျပဖို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ယြန္းကို volunteer လုပ္ခြင့္ေပးပါေတာ့ … ။

ေျပာမျပနိုင္ေအာင္ ဆြတ္ျပန႔္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ အရသာဟာ ႏွစ္ေယာက္သားကို ႀကီးစိုးထားေတာ့ တဒဂၤအခိုက္အတန႔္မွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ Express ကားႀကီးေပၚမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။ ရင္ခုန္သံလွိုင္းေတြရဲ ့ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကေန ကမၻာဦးအစမွာ ရွိတဲ့ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အတူ ေျပးလႊားေနတာနဲ႔ေတာင္ တူေနရဲ ့ …

ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္တာပါပဲ။ လူေတြကသာ မေျပးလႊားခ်င္ ေျပးလႊားေနမွာ … အခုအခ်ိန္မွာ ယြန္းက က်ေနာ့္ကို တန္ျပန္စုပ္နမ္းလာယုံမက သူ႔လၽွာေလးကပါ ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္လာေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လၽွာခ်င္း အေျပးအလႊား လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ၾဆာတို႔ လက္ခံလိုက္ပါေနာ္ …။

ေျပာရင္ ယုံၾကမလား မသိဘူး။ ယြန္းရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက တအားနမ္းလို႔ ေကာင္းတာ။ မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္ နမ္းဖူးပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက နမ္းလို႔ မေကာင္းဘူး။ ဖြာတယ္ဖြာတယ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လဲ ခံတြင္းနံ့ မေကာင္းလို႔လားမသိဘူး။ Mint ငုံထားတာ မဟုတ္ရင္ နမ္းလို႔မေကာင္းဘူး။ ယြန္း က်ေတာ့ ဒါမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးရယ္။ ေမႊးေတးေတး ႏႈတ္ခမ္းနီနံ ့ေလးမွာ ေသာက္ထားတဲ့ လစ္ပတန္အရသာ အႂကြင္းအက်န္ေလး ကပ္ေနၿပီး၊ သူ႔ပင္ကိုယ္ ႏူးညံ့အိစိုတဲ့ အရသာက တြဲကပ္ပါေနတာ။ အဲဒါေၾကာင့္လား မသိဘူး က်ေနာ့္မွာ first base ကေန မတတ္နိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ နမ္းေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ စိတ္ထလာၿပီး အနမ္းေတြက တအားကို အားပါလာေရာ။ အဲဒီမွာ ႁပြတ္ခနဲ ျမည္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ့္နဲ႔အတူ အၿပိဳင္နမ္းေနရာက သူ႔ေခါင္းကို ဖယ္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ ရီေဝေဝနဲ႔ ျပန္ပြင့္လာတဲ့ မ်က္လုံးေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အားနာသလို ၾကည့္ၿပီး ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့

(ကိုထြန္း .. တအား မစုပ္နဲ႔ေနာ္ .. ေယာင္သြားမွာစိုးလို႔).. တဲ့

က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလဲ ဒါမ်ိဳးရမလား။ ႏႈတ္ခမ္း မနမ္းရ .. က်န္တာနမ္းတယ္ကြာ ဆိုၿပီး ပါးမို႔မို႔ေလးတစ္ဖက္ကို နမ္းပစ္လိုက္တာေပါ့ .. (အာကြာ)ဆိုတဲ့ အသံေလး မတိုးမက်ယ္နဲ႔ ၾကားရၿပီး အေပၚက မိုးလာသလိုျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ လည္တိုင္ကို သူ႔လက္ကေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔ သိုင္းဖက္လာပါေရာ။ တစ္လစ္ထုတ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လၽွာဟာ ႏူးညံ့ေနတဲ့ ရွမ္းမေခ်ာေလးရဲ ့ပါးျပင္ေပၚမွာ တရြတ္တိုက္ဆြဲ ေျပးသြားရင္း၊ ၾကယ္ပုံစံ နားဆြဲေလး ရွိေနတဲ့ နားရြက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးဆီ ေရာက္သြားတဲ့အါ (အဟင္းဟင္းးးး) ဆိုတဲ့ ညည္းသံေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ တိုးဖက္လာျပန္တယ္။

နားသံသီးေလးရွိတဲ့ ေနရာေလးကို ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုနဲ႔ ဖိညႇပ္ၿပီး အစိေလးကို စုပ္သလို စုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ယြန္းရဲ ့ကိုယ္ကေလးက ေကာ့သထက္ေကာ့လာတာ သူ႔ရဲ ့နို႔လုံးလုံးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္အုံ ပြတ္တိုက္မိေနၿပီ။ က်ေနာ္လည္း အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ရမၼက္လွို္င္းေလးေတြ တအားကို ထန္ေနၿပီ။ ကားေပၚမွာေတြ ဘာေတြ ေတြးမေနေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္ေနတဲ့ ယြန္းရဲ ့ေက်ာေနာက္ကိုလက္တစ္ဖက္ထိုးထည့္ ဖက္ထားရင္း၊ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္က မို႔ဝန္းတဲ့ နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို လက္ရဲဇက္ရဲပဲ ကိုင္ပစ္လိုက္တယ္။

(အင့္) ခနဲ ညည္းသံနဲ႔အတူ ယြန္းရဲ ့ကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲတုန္သြားတယ္။ က်ေနာ္ပုခုံးေပၚမွာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက ေရာက္ေနေလေတာ့ ယြန္းရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ က်ေနာ့္နားတစ္ဖက္က ကပ္ေနသလို ျဖစ္ေနတာေလ။ ဒီေတာ့ သူမ တိုးတိုးေလး ညည္းေပမယ့္ က်ေနာ့္နားထဲမွာ အက်ယ္ႀကီး ၾကားေနရသလို၊ အဲ့လို ၾကားေနရတာကလဲ က်ေနာ့္စိတ္ေတြကို ပိုပိုၿပီး တက္ႂကြေစေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေနတာေပါ့။

လက္ထဲမွာ မိမိရရ ကိုင္ထားတဲ့ နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ညင္ညင္သာသာေလးပဲ ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ .. က်ေနာ္ထင္ထားတာ မွန္တယ္။ အခုအခံေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ဘရာအသားက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးဆိုေတာ့ တင္းရင္းမြတ္ထြတ္ေနတဲ့ နို႔လုံးေလးကို တိုက္ရိုက္ကိုင္မိတာနဲ႔ေတာင္ တူေနတယ္။ ေျဖးေျဖးျခင္း လက္ကို ဟိုေရႊ ့ဒီေရႊ ့ .. ဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းရွိမယ့္ေနရာေလးကို မွန္းရွာလိုက္ေတာ့၊ မာေတာင့္ေတာင့္ အရာေလးတစ္ခုကို စမ္းမိပါေရာ။ ဟုတ္ၿပီကြာဆိုၿပီး လက္ညိဳးလက္မႏွစ္ခုၾကား ရေအာင္ ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ဖြဖြေလး လွိမ့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ

(အား … ဟင္းးးး … ကို .. ကိုထြန္း)

ဆိုၿပီး တုန္ရင္ေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ သူ႔နို႔ကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို အေပၚကေန လာအုပ္ကိုင္ပါေရာ။ နို႔ကို ကိုင္မိထားတဲ့ လက္ကိုေတာ့ မဖယ္ေပးနိုင္ဘူး။ ယြန္းဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ ဆက္ေတာ့ မနယ္ဘဲ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း ျပန္ခြာၿပီး သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ လိင္စိတ္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိန္းကေလးေတြ ၾကည့္တတ္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး မ်က္ဝန္းေလး ေမွးေတးေတးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နို႔ေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို သာသာေလး အုပ္ကိုင္ၿပီး ဖယ္ပစ္လိုက္တယ္ …

သြားၿပီ .. ၾဆာ !! .. က်ေနာ္ေတာ့ ဂြမ္းၿပီ .. နမ္းတာက ျပသနာမရွိေပမယ့္ .. first base ကေန ကူးေျပာင္းဖို႔ ယြန္းက လက္မခံဘူးေပါ့ .. လူကို ေတာ္ေတာ္ေဆြးသြားတယ္

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခံစားမႈက ခဏေလးပါပဲ .. ေဆြးသြားတဲ့ ခံစားမႈကို၊ ေပ်ာ္ရႊင္လွိုက္ေမာတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြက ၁ဝေပလာက္ ျမင့္မယ့္ လွိုင္းလုံးႀကီးေတြလိုပဲ အျပတ္အသတ္ကို တိုက္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။

က်ေနာ့္လက္ကို အုပ္ကိုင္ၿပီး ဖယ္ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းက သူမရဲ ့ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ၾကားထဲကို ပို႔ပစ္လိုက္တာဗ် …

ၿပီးၿပီးေရာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဂါဝန္ေအာက္ကို လက္ထိုးထည့္ၿပီး အုပ္ကိုင္ခိုင္းတာ။ ေဖာင္းမို႔ေနတဲ့ အဖုတ္ဟာ အသားကပ္ေဘာင္းဘီေလး တစ္ထပ္ခံေနသည့္တိုင္ လက္ထဲမွာ ပူေႏြးေနတာ ဖိုကထုတ္တဲ့ မုန႔္ေပါင္းလို တရွိန္းရွိန္းနဲ႔ အေငြ႕ေတြထြက္ေနသလား ထင္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာရေတာ့မလဲဗ်ာ။ လက္ဝါးကို ပက္လက္လွန္ထားရင္း မိမိရရ အုပ္ကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္ညႇစ္ပစ္လိုက္ေတာ့ အင္းခနဲ ျမည္သံနဲ႔ သူ႔လက္က က်ေနာ့္လက္ေပၚက ကြာသြားတယ္။ လူက ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ အေနအထားနဲ႔ ထိုင္ခုံေနာက္ေက်ာကို မွီထားၿပီး ေပါင္တန္ျပည့္ျပည့္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုေတာ့ က်ေနာ့္လက္ လႈပ္ရွားလြယ္ေအာင္ ထပ္ကားေပးေလရဲ ့ …။

“ယြန္း .. ေဘာင္းဘီေလး အသာခၽြတ္လိုက္မယ္ေနာ္ ..”

တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ အဖုတ္ေႏြးေႏြးေလးကို ပြတ္ေပးၿပီးေနာက္ အားမရနိုင္တဲ့ က်ေနာ္က တိုးတိုးေလး သူ႔နားနားကပ္ေျပာလိုက္ေတာ့၊ မ်က္လုံးေလး ပိတ္ထားလ်က္နဲ႔ အင္းးး ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖတယ္။ တင္သားလုံးလုံးေလးေတြကိုလည္း ထိုင္ခုံနဲ႔ လြတ္ေအာင္ ႂကြေပးတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဂါဝန္ေအာက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္လုံး ထိုးထည့္၊ အသားကပ္ေဘာင္းဘီကို ေပါင္တန္အလယ္ေလာက္ေရာက္ေအာင္ လိပ္ခ်၊ အဆင္ေျပတာနဲ႔ လက္ကိုအထဲ ျပန္ထည့္၊ ေျပက်ေတာ့မလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေစာင္ကို အေပၚကေန ျပန္လႊား .. လုပ္စရာရွိသမၽွကို ဆက္တိုက္ကို လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္ .. ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ဘာၿပီးရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ပင္တီပါးပါးေလးသာ က်န္ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ယြန္းရဲ ့အဖုတ္ေလးေပၚ လက္ျပန္ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။ ပင္တီကေတာ့ တမင္တကာ မခၽြတ္ေတာ့တာ။ လက္နဲ႔ စမ္းမိသေလာက္ ဇာပင္တီပါးပါးေလးပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာသိေနလို႔။ ကိုယ့္ၾဆာတို႔ သိၾကမွာပါ။ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေနရာေလးမွာပဲ ဖဲသားလို ေျပာင္ေခ်ာေလးပါၿပီး က်န္တဲ့ေနရာေတြအားလုံးက ဇာပန္းအေျပာက္ေျပာက္ေတြနဲ႔ ပင္တီေသးေသးေလးေတြကို၊ ဒါမ်ိဳးက တကူးတက ခၽြတ္ေနဖို႔ မလိုဘူးရယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ အေနအထားက ကားႀကီးေပၚမွာ .. တစ္ခုခုဆို အဆင္ေျပေအာင္ ဒီအတိုင္းထားတာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္ဘူးလား ..။

အဲ .. ဒီအတိုင္းမထားတာကေတာ့ အဖုတ္အိအိေလးကို ျပန္ကိုင္မိသြားတဲ့ က်ေနာ့္လက္က လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုပဲ။ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္း တေလၽွာက္ အစုန္အဆန္ ပြတ္ေပးတယ္၊ ဒါက ပထမအဆင့္ .. ေနာက္ေတာ့ ပင္တီေလးကို မသိမသာ ေဘးကိုတြန္းေရႊ ့ၿပီး လုံးဝႀကီး အကာအကြယ္မဲ့သြားတဲ့ အဖုတ္ဝေလးကို သြားရန္ရွာတယ္။ တစ္ခုေကာင္းတာက ယြန္းက က်ေနာ္နဲ႔ နမ္းေနရင္းနဲ႔ကို စိတ္ထေနေတာ့ သူ႔အဖုတ္ေလးက အရည္ေတြစိုေနၿပီ။ က်ေနာ့္လက္ခလယ္ေလး ထိုးထည့္ၿပီး ကေလာ္ကေလာ္ေပးေတာ့ လက္ခလယ္တေလၽွာက္ စီးက်လာတဲ့ အရည္ေတြဆိုတာ အမ်ားႀကီးပဲ ..

အၾကာႀကီး မလုပ္လိုက္ရပါဘူး .. အသက္ရႉသံေတြ တအားျမန္လာ၊ ယြန္းကိုယ္ေလးက တုန္တုန္ရီရီျဖစ္လာၿပီး တစ္ခ်က္မွာ က်ေနာ့္လက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ ့ဖိအုပ္ထားရင္း တကိုယ္လုံးေကာ့တက္သြားတယ္။ ကားထားတဲ့ ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ဆတ္ခနဲ ျပန္ပူးကပ္သြားၿပီး တင္းတင္းညႇပ္ထားတာ က်ေနာ့္လက္ေတာင္ လုံးလုံးလႈပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး …

“ဟူးးးးး … လူကို ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး .. ကိုထြန္းရယ္”

တေအာင့္ေလာက္ၾကာလို႔ က်ေနာ့္လက္ကို ျပန္ထုတ္လို႔ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ .. က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ယြန္း တိုးဝင္လာၿပီး မ်က္ႏွာေလးေမာ့ရင္း ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေအာက္ပိုင္းကို လႊမ္းထားတဲ့ ေစာင္ေအာက္ကေန သူ႔လက္ကေလးက က်ေနာ့္ရဲ ့ေပါင္ရင္းဂြကို ေရာက္လာပါေရာ။ ေျပာျပစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ တင္းမာေနလို႔ ဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီသားကို ကုန္းေထာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္ကို စမ္းမိသြာတာနဲ႔ .. အျပင္ထုတ္လိုက္ေလဆိုၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာေတာ့ … ဒီကေကာင္ အီေဖကိုယ္က .. လာထား ၾကာသလားေပါ့ဆိုၿပီး .. ဇစ္ကို ဆြဲဖစ္မယ္အျပဳ !!!

တင္းေတာင္ .. တင္းေတာင္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပး တီးလုံးနဲ႔အတူ ကားတစ္စီးလုံးမွာရွိတဲ့ မီးေတြပြင့္လာပါေရာ …

ေသာက္ပလုတ္တုတ္ .. အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိတာ .. ေခ်ာင္းသာသြားရင္ မလြဲမေသျဖတ္ရတဲ့ ဥတိုေခ်ာင္းကို ေရာက္လာတာ။ က်ေနာ္တို႔ ခရီးသြားတဲ့ ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွာ အေျခအေန အေၾကာင္းမလွေတာ့ တစ္လမ္းသြားတံတားကို၊ ႏွစ္လမ္းသြားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ ကိစၥက မၿပီးေသးဘူး။ ေခ်ာင္းဟိုဘက္ကို ေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႔ ကူးဖို႔ ကိုကံေကာင္းက ထေၾကျငာတာ ..

လခြီးနဲ႔မွပဲ .. က်ေနာ့္မွာ ဘယ္သူ႔ကို ဆဲလို႔ဆဲရမွန္း မသိဘူး .. ယြန္းကေတာ့ စူပုတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာေပးေလး လုပ္ေနေသးတယ္ .. ေသာက္ေကာင္မေလး .. ရယ္ထားဦးေပါ့ .. ေတြ႕မယ္ .. ခြီး

ကဲ .. က်န္တဲ့အခန္းေတြေတာ့ နဲနဲ ေက်ာ္ခ်လိုက္ေတာ့မယ္ .. ဖီလင္လာလို႔ ေရးေနရင္း ေရးေနရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားၿပီ။ အတိုခ်ဳံးၿပီး ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမာ္ေတာ္ေပၚေရာက္သြားတယ္။

ေမာ္ေတာ္ေပၚကိုတက္ေတာ့၊ က်ေနာ္က အရင္တက္ၿပီးမွ သူ႔လက္ကေလးကို ဆြဲေခၚတင္လိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး ထိုင္ဖို႔ေနရာျပင္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ၾကမ္းျပင္က ညစ္ပတ္ေနလို႔ က်ေနာ္က ပါလာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခင္းေပးမယ္ဆိုေတာ့ ရတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ တင္ပေလြထိုင္ထားတဲ့ ေပါင္ေပၚပဲ သူက တက္ထိုင္တာ။ ေမာ္ေတာ္အထြက္မွာ နဲနဲေလး လႈပ္သြားေတာ့ သူက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွီထားလို႔၊ က်ေနာ္က ေနာက္ကေန သူ႔ကိုယ္ေလးကို ဖက္ထားတာ ..။

အဲဒါေတြကိုေတာ့ ေျပာလည္းေျပာခ်င္တယ္ .. ေျပာလည္း ေျပာလိုက္ၿပီေပါ့ဗ်ာ .. ဟီး 😉 😉

ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ညေလတဟူးဟူးတိုက္ေနတဲ့ ဥတိုေခ်ာင္းရဲ ့ညင္သာတဲ့ ေရစီးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ လိုက္ပါလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေလး တၿငိမ္ၿငိမ့္နဲ႔ ခုတ္ေမာင္းေနစဥ္ .. ဘယ္သူ႔ဖုန္းကဖြင့္ထားမွန္း မသိတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ ့အသံက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စီ ေရာက္လာလို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ေတာင္ ၿပိဳင္တူ ၾကည့္မိၾကေသးတယ္ ..

သီခ်င္းေလးထဲက စာသားေလးေတြက ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္သလို ျဖစ္ေနတာကိုးဗ်

There are three apples that changed the world ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတဲ့ quote အတိုင္းသားဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝကို လတ္တေလာအေျခအေနမွာ ေျပာင္းလဲသြားေစတာက သူတို႔ဆိုထားသလို Steve Jobs ရဲ ့ apple မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ..

အာဒမ္နဲ႔ ဧဝတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မစားသင့္ဘူးဆိုၿပီး တားျမစ္ထားတဲ့ ပန္းသီးကို ခိုးစားခဲ့ၾကသလို၊ က်ေနာ္နဲ႔ ယြန္းလည္း ျဖတ္မေက်ာ္သင့္ဘူး ဆိုတဲ့ စည္းတစ္ခုကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ျဖစ္မသြားခင္ကသာ ထိန္းသိမ္းရတာ၊ လြန္ၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း U Turn လိုက္ရွာၿပီး ျပန္ေကြ႕လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ အေတြ႕အၾကဳံရွိတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သေဘာေပါက္က်မွာပါ။

ကမၻာေျမရဲ ့ဆြဲအားကို နယူတန္က ပန္းသီေႂကြတာကို ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားသြားမိတာဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ အခ်စ္ရဲ ့ဆြဲအားကို ယြန္းကိုယ္ေလးက က်ေနာ့္အေပၚမွာ ပိၿပီးထိုင္ေနတာကို ခံစားရင္းနဲ႔ လက္ေတြ႕သိသြားတာဗ် ..

အဲ .. အဲဒီအေျခအေနမွာလည္း တတိယေျမာက္ ေနာက္ဆုံးပန္းသီးေလးကို သာယာသြားမိတာေလ။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ apple-shaped လို႔ ေျပာရမယ့္ ယြန္းရဲ ့တင္အိုးလွလွေလးက က်ေနာ့္ရဲ ့ေပါင္ခြၾကားကို မိမိရရ ဖိထားတာ မဟုတ္လား။ ဒီၾကားထဲ .. အဲဒီဟာမေလးက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ မွီထိုင္ထားရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လိုက္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္တစ္ဖက္ကို ေနာက္ျပန္ေထာက္ထားသလိုနဲ႔ သူ႔တင္ပါးကို ထိေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္ကို ေဘာင္းဘီေပၚကေန မသိမသာနဲ႔ ပြတ္ေပးေနေသးတာ။ ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ ဝတ္ထားတာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီျဖစ္တဲ့အျပင္၊ အထဲက အတြင္းခံကလည္း ေဘာက္ဆာျဖစ္ေနလို႔ .. မဟုတ္ရင္ ညီေလးထိပ္က ထြက္တဲ့အရည္နဲ႔ ဂြၾကားမွာ အကြက္လိုက္ ျဖစ္ေနမွာ …။

ဥတိုေခ်ာင္းရဲ ့ဟိုဘက္ေရာက္တဲ့အခါ တဆင့္ေျပာင္းစီးရမယ့္ကားက အဆင္သင့္ရွိေနေတာ့ သိပ္မေစာင့္လိုက္ရဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခ်ာင္းသာေရာက္ဖို႔က ဘယ္ေလာက္မွ မက်န္ေတာ့တာေရာ၊ လူေတြအားလုံးကလည္း နိုးေနတာေၾကာင့္ေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တူယွဥ္တြဲၿပီး ထိုင္လို႔ရေပမယ့္ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုံးဝႀကီး မတို႔မထိတာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ အတို႔အျမဳပ္ေလးေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ယြန္းက သူ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး တစ္ဖက္ကို သြားေလးနဲ႔ ဖိကိုက္ရင္း၊ ဖီးလ္လာသလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ သူ႔နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို အျခားသူေတြမျမင္ေအာင္ မသိမသာ ညႇစ္ျပတာ။ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ဇစ္ကိုဆြဲဖြင့္ထားရင္း အထဲကို လက္ထိုးထည့္ၿပီး က်ေနာ့္ေကာင္ကို စမ္းၾကည့္တာ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ လုပ္ျဖစ္တာေပါ့ ..

“ကဲ .. အားလုံးပဲ .. က်ေနာ္တို႔ကား သြားမယ့္ လမ္းေၾကာင္းမွာရွိတဲ့ ဟိုတယ္ေတြကို ေၾကျငာပါ့မယ္ .. ကိုယ္ဆင္းရမယ့္ ဟိုတယ္ပါရင္ ေျပာပါ”

မိုက္ကရိုဖုန္းက ထြက္လာတဲ့ ကိုကံေကာင္းရဲ ့အသံဟာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ခြဲခြာျခင္းကို သယ္ေဆာင္လာသလားေတာင္ ထင္ရတယ္။ တစ္လမ္းလုံး၊ တစ္ညလုံးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေမးျဖစ္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္သား ေလးလံတဲ့ ေလသံနဲ႔အတူ ၿပိဳင္တူ ေမးမိၾကတယ္

“ဘယ္ဆင္းမွာလဲ .. ယြန္း”
“ဘယ္ဆင္းမွာလဲ .. ကိုထြန္း”
“xxx Hotel”
“အယ္ .. တကယ္ !! .. ယြန္းလဲ အတူတူပဲ”

ေရစက္ဆိုတာ အလကားေျပာၾကတဲ့ စကားမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူေရာကိုယ္ပါ လက္ခံသြားသလို၊ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာဟာလည္း အတူတူ ဝင္းလက္သြားတယ္။

ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆိုသလို၊ ကားေပၚက ဆင္းလာတာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ ရွိတယ္။ ဟုတ္လွခ်ည္လားလို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက ေတြးၿပီး ယြန္းနဲ႔အတူ ခပ္တည္တည္ပဲ ေလၽွာက္လွမ္းဝင္လာေတာ့ Reception ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ ဧည့္သည္ေတြ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စပဲ ရွိတယ္။ ယြန္းရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္က အိတ္တစ္လုံးစီပဲပါလို႔ က်ေနာ္က ေက်ာ့ပိုးအိတ္ကိုလြယ္၊ သူက သူ႔အိတ္ကိုလြယ္လ်က္သားပဲ ေကာင္တာနား တိုးကပ္သြားေတာ့ ညတာဝန္က်တဲ့သူ ျဖစ္ပုံရတဲ့ ေကာင္မေလးက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးပဲ စတင္ႏႈတ္ဆက္တယ္။

“မဂၤလာပါရွင္ .. ဘြတ္ကင္မ်ား တင္ထားလား မသိဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့ .. နန္းယြန္းေဝဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ဒါဆို ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ခ်က္ကင္ဝင္မွာေပါ့ေနာ္ .. အခန္းမွာ လူရွိေနေသးေတာ့ …”
“မဟုတ္ဘူးဗ် .. တစ္ေယာက္စီ!!”

စာရင္းစာရြက္မွာ မွတ္ထားတာကို ၾကည့္ၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ ေကာင္မေလး စကားမဆုံးခင္မွာ က်ေနာ္ ၾကားျဖတ္ၿပီး ဝင္ေျပာလိုက္ရတယ္။ အေျခအေနက မေျပာမျဖစ္တဲ့ အေနအထား ေရာက္သြားၿပီေလ။ က်ေနာ္နဲ႔ ယြန္းတြဲလာတာကိုၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ခ်က္ကင္ ဝင္မယ္လို႔ တြက္ထားလိုက္ပုံရတယ္။

“က်ေနာ္နဲ႔ သူနဲ႔က လမ္းေရာက္မွ ခင္သြားၾကတာပါ .. က်ေနာ္က တစ္ရက္ေနာက္က်ၿပီး ခ်က္ကင္ဝင္တာပါ .. အခန္းနံပါတ္ ၃၀၁ sea view ကပါ ..”
“အာ .. ေဆာရီးရွင့္ .. ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. က်မ ျပန္ၾကည့္ေပးပါ့မယ္”

အားတုံ႔အားနာဟန္ေလးဟာ ညာဘက္ပါးျပင္မွာ မွဲ႕နက္ေလးတစ္လုံးရွိတဲ့ ဧည့္ႀကိဳေကာင္မေလးရဲ ့မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားေပၚလြင္သြားတယ္။ ဇက္ကေလးနိမ့္ၿပီး ေခါင္းေလးညႊတ္ျပလိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဒါဟာ သူ႔အမွားမဟုတ္ဘူး .. သူ႔ေနရာမွာ က်ေနာ္ဆိုလဲ ဒီလိုမ်ိဳးေတြးမွာဆိုတာ သေဘာေပါက္ေနေတာ့

“ရတယ္ .. ညီမ .. ျပသနာမရွိဘူး .. ယြန္းနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ …ဟုတ္တယ္ေနာ္ ယြန္း .. အဟင္း ဟင္း”

ခပ္ေပါ့ေပါ့ ရယ္သံေလးနဲ႔ အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းလိုက္ၿပီး၊ ေဘးနားကပ္ရပ္ေနတဲ့ ယြန္းကိုပါ ပုခုံးတစ္ဖက္နဲ႔ တိုက္ျပလိုက္ေတာ့ .. ဟင္းေနာ္ .. ဆိုတဲ့ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးက က်ေနာ့္ဆီ ဒိုင္းခနဲ ေရာက္လာတာေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကဳံေတြ႕ျမင္ဖူးထားပုံရတဲ့ ညိဳေခ်ာေလး ေခ်ာတဲ့ ဧည့္ႀကိဳေကာင္မေလးကလည္း အခုက်မွက်ေနာ့္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာေလး ျပဳံးသြားတယ္။

အလဲ့ .. ျပဳံးလိုက္ေတာ့ .. ဒီေကာင္မေလးက ညာဘက္ပါးျပင္မွာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔ကိုး .. ခ်စ္စရာေလးဗ် ..။ အက်င့္ပါေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြက ႀကံရည္ေရာင္ ဝန္ထမ္းဝတ္စုံေလးရဲ ့ ညာဘက္ျခမ္းက ခပ္မို႔မို႔ေတာင္ပူစာေလးအထက္မွာ ရွိတဲ့ ရင္ထိုးေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀ါဆိုဦးတဲ့။ ဆိုးေတာ့ မဆိုးဖူးဘူး။ မိုးတစ္လုံးပဲ လိုေနေတာ။ အေနအထားကေတာ့ အင္တာနက္မွာ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔ သူမသာ ကိုယ္မသာပဲ။ အရပ္ကေလးကလည္း ယြန္းလိုပဲ မနိမ့္မျမင့္ အေနေတာ္ေလး။ အလုံးအထည္သာ သူက နဲနဲ ပိန္ပိန္ပါးပါး ျဖစ္ေနတာ …

(ဟိုက္ .. ငါ ၾကည့္ေနတာ သိသြားပါလား !!)

ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေမ်ာၿပီးေတာ့ နာမည္ေလးေပၚေနတဲ့ ရင္ထိုးေနရာေလးကို တစိုက္မက္မက္ ၾကည့္ေနမိတဲ့ က်ေနာ္၊ ၀ါဆိုဦးက ယြန္းထံကေန မွတ္ပုံတင္ယူၿပီး က်ေနာ့္ဘက္လွည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ လူမိသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ရွက္လိုက္တာဗ်ာ .. ေဘးနားမွာ ကိုယ့္နဲ႔ဘာညာသရကာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္မေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ကို ထားၿပီး၊ ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ရင္အုံကို ေငးၾကည့္ေနမိတာ။ ဒီဘဲကေတာ့ ႏွာဘူးေကာင္လို႔ပဲ ထင္သြားၿပီ ထင္ပါရဲ ့ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္သလို ၀ါဆိုဦးရဲ ့မ်က္ႏွာေလးကို ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အမူအရာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ .. ဟိုက္ ရွားဘား … သူက က်ေနာ့္ကို မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ခပ္လွန္လွန္ထားၿပီး ျပန္ၾကည့္ေနတာ။ ဒီအၾကည့္ရဲ ့အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္ သိတယ္ .. မဟုတ္ေသးဘူး .. က်ေနာ္ ဒီေလာက္ ကံေကာင္းတတ္တဲ့ ေကာင္ မဟုတ္ဘူး … စိတ္ထင္လို႔ ျဖစ္မွာပါလို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ရဲ ့မွတ္ပုံတင္ကိုပါ တခါထဲ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။

“ဟုတ္ကဲ့ ရပါၿပီ .. မနန္းယြန္းေဝ အခန္းက ၂၀၂ပါ .. ဒီမွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ခ်င္ရင္ရတယ္ … ဒါမွမဟုတ္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးထားမယ္ဆိုလဲ ျဖစ္ပါတယ္ .. အခန္းရရျခင္း က်မတို႔ အေၾကာင္းၾကားေပးပါ့မယ္ .. အကယ္၍ အိတ္ထဲမွာ အေရးႀကီးပစၥည္းမပါလို႔ အပ္ထားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ပါတယ္ .. ဒီဟာကေတာ့ ဟိုတယ္ရဲ ့wi-fi password ပါ”
“ဟုတ္ .. ေက်းဇူး”

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ယြန္းနဲ႔ ၀ါဆိုဦး ေဟာ္တယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တျခားကိစၥေတြ အေမးအေျဖလုပ္ေနၾကတယ္။ မနက္စာကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေကၽြးတယ္တို႔၊ ေရကူးကန္ကို ဘယ္အခ်ိန္သုံးလို႔ရတယ္တို႔ ဘာတို႔ေပါ့ ..။ မိန္းမလွေလး ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတာ တကယ္တမ္းေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ယြန္းနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ျဖစ္သြားၾကၿပီဆိုတဲ့ အေတြးက ဝင္ေနေတာ့ သူတို႔နားမွာ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေကာင္တာေပၚ တင္ေပးခဲ့ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ရီဆက္ရွင္ထဲကေန ျပန္ထြက္ၿပီး၊ လမ္းမဘက္ကို မ်က္ႏွာစာျပဳထားတဲ့ ေပၚတီကိုေအာက္မွာ ကြန္ကရစ္တိုင္လုံးႀကီးတစ္ခုကို ေက်ာမွီ၊ ေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေနာက္ျပန္ေထာက္ထားရင္း စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို မီးညႇိလိုက္တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ ဖြာလိုက္တာ စီးကရက္က လက္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ခရီးေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘက္ကေန က်ေနာ့္ နာမည္ကို လွမ္းေခၚသံၾကားရတယ္

“ကိုထြန္း .. အဲဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”

က်ေနာ္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရီေဝေဝ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ နန္းယြန္းေဝကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ သူ႔ကိုယ္ေရွ႕မွာယွက္ထားရင္း ေနာက္နားမွာ ရပ္ေနတာေတြ႕တယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ကေလးေတြက ၿငိမ္မေနဘူးရယ္။ မိန္းကေလးေတြ အေနရခက္တဲ့အခါမ်ိဳး၊ တစ္ခုခုကို ခ်ီတုံခ်ီခ် ျဖစ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ျဖစ္သလို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ဆုပ္နယ္ေလေနရဲ ့။ ဒီေလာက္ဆို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ၿပီ .. ေနာက္ထပ္ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘူး။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ စီးကရက္ကို ခ်က္ခ်င္း ေျမေပၚပစ္ခ်ၿပီး၊ ဖိနပ္ထိပ္နဲ႔ ဖိၿပီး နင္းပစ္လိုက္တယ္။ ဒါကို လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ယြန္းရဲ ့လက္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲၿပီး အထဲကို ျပန္ဝင္လာတာ၊ က်ေနာ္ ဆြဲေခၚရာတေလၽွာက္ အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔ လိုက္လာရတယ္။

“ကို .. ထြန္း !! .. ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“သန႔္စင္ခန္းကို ..”
“ေရကူးကန္ဘက္မွာ တစ္ခုရွိတယ္တဲ့ .. အဲဒီဟာက ပိုေကာင္းမယ္”

၂၁ရာစုရဲ ့လူသားေတြပဲ .. ဒီေလာက္ေျပာယုံနဲ႔တင္ လုံေလာက္ပါတယ္။ လူသူကင္းရွင္းေနတဲ့ ေလၽွာက္လမ္းတေလၽွာက္ ခပ္ျမန္ျမန္ လာခဲ့ၾကတာ ေရကူးကန္ဘက္မွာ (က်ား၊ မ) ဆိုၿပီး ျပထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ ယြန္းက က်ေနာ့္လက္ကို ဆြဲၿပီး ေရွ ့ကေန ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဝင္သြားတယ္။ အနက္ေရာင္ သစ္သားတံခါးကို သူက အရင္တြန္းဖြင့္လိုက္ၿပီး၊ အားနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ဆြဲသြင္းလိုက္တာ က်ေနာ္ေတာင္မွ ေနာက္ကို ေျခသုံးေလးလွမ္းေလာက္ ဆုတ္ၿပီး ကိုယ္ဟန္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ရေသး။ ဟ .. ဒီေကာင္မေလး ၾကမ္းလွခ်ည္လားဆိုၿပီး မ်က္လုံးျပဴးၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနခိုက္ .. ဝုန္းဆိုၿပီး ေျပးဝင္လာတာ နည္းတဲ့အရွိန္ မဟုတ္ဘူး။ လည္တိုင္ကို အတင္းဆြဲခိုဖက္ၿပီး တအားေသာင္းက်န္းေတာ့တာပဲ။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ဆြဲစုပ္ထားတာကို လက္စားမ်ားေခ်ခ်င္ေနလား မသိဘူး။ က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အတင္းစုပ္နမ္းတာ .. လူကို ေသြးေတြေတာင္ ဒိုင္းခနဲ ေဆာင့္တက္လာတယ္ …။

ကားေပၚမွာတုန္းက သူ႔ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို စိတ္ႀကိဳက္ကလိထားတာကိုမ်ား အညိဳးထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္ ကိုယ့္ၾဆာတို႔ေရ .. ရင္ခ်င္းအပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းအပ္ထားရင္းကေန က်ေနာ့္ခါးပတ္ေခါင္း၊ ေဘာင္းဘီးၾကယ္သီး၊ ဇစ္၊ ေဘာက္ဆာ အားလုံးကို ဇိုးခနဲ ဇတ္ခနဲ ဖယ္ပစ္လိုက္တာ ခပ္မာမာ ျပန္ျဖစ္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္က အသင့္အေနအထားနဲ႔ အျပင္ဘက္ကို ထြက္က်လာပါေရာ ..။

“၀ိုး .. မိုက္တယ္ .. ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပိုယားလာၿပီ”

ျဖတ္ခနဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္လိုက္ၿပီး လိင္တန္အရင္းကို လက္နဲ႔ဖမ္းထိန္းကိုင္၊ ရမၼက္လႊမ္းတဲ့ အသံေလးနဲ႔ အံႀကိတ္ညည္းေျပာၿပီး ပါးစပ္ကို ဟၿပီး လွမ္းငုံလိုက္တာ ဆံႏြယ္ညိဳေတြေတာင္ မ်က္ႏွာကို ဖုံးသြားလို႔ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ျပန္သပ္တင္လိုက္ရတာ ေတြ႕တယ္ဗ်။ လိင္တန္ထိပ္ဖူးကို လွမ္းအငုံခံလိုက္ရတဲ့ က်ေနာ္ဆိုတာကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ဟားးးး ဆိုၿပီး အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ညည္းမိၿပီး လက္တစ္ဖက္က ယြန္းရဲ ့ေခါင္းကို လွမ္းဆြဲ၊ က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကေတာ့ လူယိုင္မထြက္သြားေအာင္ ေနာက္မွာရွိတဲ့ ေဘဇင္ကို ေနာက္ျပန္လွမ္းေထာက္ထားရတယ္။

ယြန္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက လိင္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အစိမ္းမဟုတ္ဘူး။ ဘလိုးေဂ်ာ့ကို အေတြ႕အၾကဳံ ရွိပုံရတယ္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္သြားတဲ့ လိင္တန္ကို ပါးကေလးေတြ ခ်ိဳင့္ခြက္ဝင္ေအာင္ အားနဲ႔ ျပင္းျပင္းစုပ္ေပးသလို၊ လၽွာနဲ႔လည္း ဒစ္ေအာက္ေျခေမးသိုင္းႀကိဳးေနရာကို တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ပတ္ထိုးၿပီး လ်က္လ်က္ေပးေနတာ။ လူဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မခံနိုင္ဘူး။ အာကာသထဲကို သြားဖို႔ လႊတ္တင္လိုက္တဲ့ လြန္းပ်ံယာဥ္ရဲ ့ထိပ္မွာ လူကို ကပ္ခ်ည္ၿပီး ထားတာ ခံလိုက္ရတဲ့အလား၊ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အျမင့္ဆုံးကို ေရာက္သြားသလို ခံစားရတာ။ နားထဲမွာလည္း ေလေတြ တိုးေနသလို တဝူးဝူးနဲ႔ေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။

“ယြန္း … ခန .. ခန”

ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ေကာ့တက္သြားရာကေန သတိထားၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲကေန လီးကို အတင္းျပန္ဆြဲထုတ္ေတာ့ .. ဘာလုပ္တာလဲဆိုၿပီး ခပ္ေငါက္ေငါက္ေအာ္ၿပီး မၾကည္သလိုနဲ႔ ၾကည့္တယ္ဗ်။ လိင္စိတ္တက္ေနတဲ့ က်ေနာ္လည္း ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွကြာဆိုၿပီး .. ယြန္းကို လိုးမလိုဆိုၿပီး ခပ္ဆာဆာနဲ႔ ေျပာလိုက္ယုံမက .. ေဘာင္းဘီထဲထိုးထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ကြန္ဒြန္းကိုလည္း ခ်က္ခ်င္း ယူျပလိုက္ရတယ္ (ေနသူရိန္ အားက်လို႔ အျမဲေဆာင္ထားတာ .. ခိ ခိ ;D)။ ေသာက္ေကာင္မေလး .. အဲဒီေတာ့မွ မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၾကည္သြားၿပီး .. ေပး ယြန္းကိုေပးဆိုၿပီး လက္ထဲကေန ဇတ္ခနဲေတာင္ ယူသြားတာ .. ကိုယ္ေတာင္မွ မေဖာက္လိုက္ရပါဘူး … အိတ္ေဒါင့္ကို ပါးစပ္ေလးနဲ႔ ကိုက္ေဖာက္ၿပီး အထဲက အၾကည္ျပားေလးကို ထုတ္ၿပီး (အမယ္ .. ေလနဲ႔ေတာင္ ဖူးခနဲ မႈတ္လိုက္ေသး) ထိပ္ေပၚတင္ရင္း ဖိခ်လိုက္တာ .. တံေတြးရည္ေတြစိုေနတဲ့ အတန္တေလၽွာက္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ ဖုံးၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္

“ကိုထြန္း .. ယြန္းကို အားမနာနဲ႔ အထဲမွာ စိုေနၿပီ သိလား”
“ေအး .. ဒါဆို ဒီမွာ လက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေပး”

က်ေနာ္က အခ်ိန္မဆြဲသလို ယြန္းကလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရာက ျပန္ထ၊ ေဘဇင္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးထားလ်က္ကေန အသားကပ္ေဘာင္းဘီကို ကားေပၚမွာတုန္းကလို လိပ္ခ်ေပးေတာ့ ေဖြးဆြတ္ေနတဲ့ ပန္းသီးပုံ တင္ပါးလုံးလုံးအိအိေလးေတြ ေသြးဆူဖြယ္ ေပၚလာတာေပါ့။ အဲဒီ ဖင္ေဖြးေဖြးေလးေတြေနာက္ ခ်က္ခ်င္းေနရာယူၿပီး ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္နဲ႔ ဖိခ်လိုက္ေတာ့ တင္ေတြ ေကာ့ထြက္လာတာ အရည္ၾကည္ေတြလဲ့ေနတဲ့ အဖုတ္ေျမာင္းက ေနာက္မွာ အတိုင္းသားေပၚလာတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ .. ခပ္ေဖာင္းေဖာင္း အနားသားႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ အေျမာင္းလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာရဲ ့ေအာက္ဘက္ကို မွန္းေထာက္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္တာ အားးးဆိုတဲ့ ယြန္းရဲ ့ေအာ္သံနဲ႔ အီးးး ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ ့ညည္းသံက တၿပိဳင္တည္းကို ထြက္လာေတာ့တာပဲ …။

သိပ္ၿပီးက်ပ္ေနတယ္လို႔ မဟုတ္သလို၊ အရည္ေတြရႊဲေနသည့္တိုင္ ေခ်ာင္လွတယ္လို႔လဲ ဆိုလို႔မရဘူး။ စီးစီးပိုင္ပိုင္ အိအိေႏြးေႏြးနဲ႔ တစ္ထစ္ခ်င္း ဝင္သြားတာ။ ယြန္းရဲ ့အဖုတ္ေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ ့ဒုတ္က ဆယ္တန္းတုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ဦးပုညရဲ ့ေရသည္ျပဇာတ္ထဲက စကားနဲ႔သာ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တိုင္း၍ရက္တဲ့ ပကၠလာ မိုးရြာသည္ႏွင့္ အခန႔္သင့္ဆိုသလို အဆင္ေျပေၿပ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ရွိေနတယ္ပဲ ဆိုၾကပါေတာ့ (ျမန္မာစာ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းထဲကလူေတြေတာ့ အေနာ့ ကေလာ္တုတ္ေနၾကမလား မသိဘူူး .. ဟီး :P)

တစ္ညလုံး တပ္မက္ခဲ့ရတဲ့ ရွမ္းမေခ်ာေလးရဲ ့အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းထဲကို ကိုယ့္လီးဝင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တင္ လူက ကမၻာႀကီးရဲ ့ထိပ္ဆုံး ေရာက္သြားခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာ (ဘရိုဒြန္ဂၽြန္စကား ခဏငွားသုံးသည္ ;))။ ေတာ္ေသးတယ္။ လိင္တန္ရဲ ့အေပၚကေန ကြန္ဒြန္း စြပ္ထားလို႔သာ အဲဒီစိတ္ကို ျပန္ကြန္ထရိုးလုပ္လို႔ရေနတာ။ အရမ္းႀကီးေလာႀကီးၿပီး အတင္းလည္း ေဆာင့္ထည့္တာမ်ိဳး မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လူကို သတိထားေနရတယ္။ တစ္ရစ္ျခင္း ဝင္ေနတဲ့ လိင္အဂၤါအျခင္းျခင္း ထိေတြ႕မႈကို က်ေနာ့္ မန္မိုရီထဲမွာ စြဲေနေအာင္ ခံစားမိသလို၊ ယြန္းလည္းပဲ က်ေနာ့္နည္းတူ ဒီအေတြ႕ကို ေမ့မရေအာင္ ေျဖးေျဖးျခင္းပဲ ခရီးသြားလိုက္တယ္ ..။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခနၾကာေတာ့ အရည္ေတြရႊဲနစ္ေနတဲ့ သူ႔အဖုတ္လမ္းေၾကာင္း တေလၽွာက္ ျပည့္ႏွက္ေနေအာင္ က်ေနာ့္လိင္တန္က အပိုင္သိမ္းၿပီး ေနရာယူလိုက္ၿပီ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေခ်ာ့တာေတြ၊ ခ်ဴတာေတြ လုပ္မေနေတာ့ဘူး။ ခါးက်င္က်င္ေလးေပၚကို လိပ္တင္ေပးထားတဲ့ ဂါဝန္ေလးကို ႀကိဳးစတစ္ခုလို သေဘာထား၊ လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္ၿပီး လိင္တန္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဆတ္ခနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္တာ ဖင္လုံးေကာ့ေကာ့ေလးေတာင္ ဆတ္ခနဲ တုန္တက္သြားတယ္။

“အား … ထိတယ္ … ကို …ထြန္း … ရွီးးး”

ထိတာက ယြန္းမွ မဟုတ္ဘူး .. က်ေနာ္လည္းပဲ ထိတာပဲ။ ဂိတ္ကုန္္ေအာင္ ဝင္သြားတဲ့ လိင္တန္ထိပ္ဖူးကေန ဒုတ္ခနဲ ျဖစ္လာတဲ့ အရသာဟာ အီစိမ့္ေနေအာင္ ေကာင္းတာကိုးဗ်။ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေပးရင္းကေန Tempo ကို ကားကက္ဆက္ Volume လွည့္သလို တေျဖးေျဖးခ်င္း လွည့္ၿပီး ျမႇင့္လိုက္တယ္။ တစ္ခုေကာင္းတာက ယြန္းက က်ေနာ္ေဆာင့္ေပးတာကိုပဲ ၿငိမ္ခံေနတတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္လည္း .. ကိုထြန္း .. ေကာင္းတယ္.. မညႇာနဲ႔ .. နာနာေလး ဆိုတဲ့ အသံေတြ စုံေအာင္ ညည္းရင္း ေနာက္ကို ေကာ့ၿပီး တန္ျပန္ေဆာင့္ေပးတာပဲ။ သူ႔ေဆာင့္ ကိုယ္ေဆာင့္ .. ေကာင္းမွေကာင္း !! .. တေျဖာင္းေျဖာင္း .. တဖတ္ဖတ္ သံေတြ ေသာေသာကို ညံေနေတာ့တယ္။

“အားးး .. ၿပီးေတာ့မယ္ … ေဆာင့္ .. တအားေဆာင့္ … ေကာင္းတယ္ .. တအားေကာင္းတယ္ … ရွီး”
“ရွစ္ .. ယြန္းးးး … ကိုယ္ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူူး .. ထြက္ .. ထြက္ေတာ့မယ္”
“အီးးး … ယြန္းလည္း ၿပီးေတာ့မယ္ … လုပ္ … လုပ္ …. အူးးးးးးး”

တျခားသူငါေတြ အိပ္စက္ေနမယ့္ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ယြန္းနဲ႔ကေတာ့ မီးကုန္ယမ္းကုန္ကို ဆြဲၿပီး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္သလို ကာမလမ္းဆုံးကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ယြန္းက အသားျဖဴတဲ့ ရွမ္းမေလးဆိုေတာ့ အဖုတ္ထဲမွာ အရည္တအားရႊဲတာ .. တကိုယ္လုံးတုန္ခါၿပီး ေနာက္ဆုံးၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဲက်ဲေတာက္ အရည္ေတြ အဖုတ္ထဲက စိမ့္က်တာ ေအာက္ကေက်ာက္သားျပင္ေပၚမွာ ေနရာေလးေတာင္ ကြက္ၿပီး စိုသြားတယ္။ အဖုတ္အတြင္းသားေတြ ဆိုတာလည္း အျပတ္ကို လႈပ္ရွားၿပီး လိင္တန္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ေနေသးတာ …။

နားထဲကေန ေလေတြ တစစ္စစ္နဲ႔ ထြက္သြားသလားေတာင္ ထင္ရၿပီး က်ေနာ္လည္း အေကာင္းႀကီး ေကာင္းသြားတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ဖြံ့ဖြံ့နဲ႔ အေခ်ာႀကီးေခ်ာတဲ့ ရွမ္းမေလးကို စိတ္ႀကိဳက္ ေနာက္ဘက္ကေန က်ဳံးရတာ မေကာင္းခံနိုင္ယိုးလား။ လိင္ေခ်ာင္းတေလၽွာက္ သုတ္ရည္ေတြ ေျပးထြက္ၿပီး ထိပ္ဖူးကေန ပန္းထုတ္လိုက္တာ ကြန္ဒြန္းသာ စြပ္မထားလို႔ကေတာ့ အဖုတ္အတြင္းမွာ ျပည့္လၽွံသြားမွာ ေသခ်ာလွတယ္။ တစ္ညလုံး ေအာင္းထားတဲ့ သုတ္ရည္ပူေတြ အကုန္ ပန္းထုတ္လိုက္ရတဲ့ အရသာဟာ ေျပာမျပနိုင္ေအာင္ ေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈပဲဗ် …။

ခရီးေဝးထြက္လာတာျဖစ္တဲ့အျပင္ တစ္ညလုံးလဲ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသး .. ဒီၾကားထဲ တအားကုန္လိုးေဆာင့္ၿပီး အၾကမ္းစားၿပီးသြားတာဆိုေတာ့ လူက ေခါင္းေတာင္မွ မေထာင္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ကုန္းေပးထားတဲ့ ယြန္းရဲ ့ေက်ာေပၚမွာ ပုခုံးေမွးတင္ၿပီး မ်က္စိေတြ အလိုလိုမွိတ္က်သြားတယ္။ အေစာတုန္းက ႏွစ္ေယာက္သား လိုးေဆာင့္သံေတြ၊ ေအာ္ညည္းသံေတြနဲ႔ ပြက္ပြက္ႏွက္ေနတဲ့ သန႔္စင္ခန္းထဲလည္း အခုက်ေတာ့ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ထိုးတာကို ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားပါေရာ ..

အဲဒီလို ႏွစ္ေယာက္သား ထပ္လ်က္ မွိန္းေနၿပီး တစ္ေလာကလုံး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခိုက္မွာ

“တုံ .. တုံ .. တင္ .. တင္ .. တင္ .. တုံ .. တုံ”

႐ုတ္တရက္ ထျမည္လာတဲ့ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကမန္းကတမ္း လူခ်င္းကြာၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေၾကာင္စီစီ မ်က္လုံးေလးေတြလည္း အလန႔္တၾကား ၾကည့္ၾကတယ္။ သတၱေလာကႀကီးနဲ႔ ေခတၱခဏ အဆက္ျပတ္သြားတာဆိုေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ဖုန္းျမည္လာတဲ့ အသံ ဘယ္ကလာတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မသိၾကေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းမွာ ဒီအသံဟာ ဘယ္ကေန လာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး သိသြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ မ်က္လုံးျပဴးစရာ ထပ္ျဖစ္ပါေလေရာ ..

လား .. လား !!
Ring tone အသံက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးစီက မဟုတ္ဘူး။ သန႔္စင္ခန္းရဲ ့ေထာင့္စြန္းဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ cubicle တစ္ခုထဲက ထြက္လာတာ။ အိုးမိုင္ေဂါ့ … ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘဲ .. ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနတာဗ် ..

ယြန္းေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ နားထင္နားရင္းေတြ ပူတက္သြားၿပီး ကမန္းကတမ္း လိင္တံေပၚက ကြန္ဒြန္းကို ဆြဲဖယ္၊ ေဘဇင္ေအာက္က အမွိုက္ပုံးထဲ လွမ္းပစ္၊ ဒူးေခါင္းေအာက္ ေရာက္ေနတဲ့ ေဘာက္ဆာေရာ ေဘာင္းဘီပါ ဆြဲတင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္အလုပ္မ်ားသြားတယ္။ ယြန္းလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ .. ျပာျပာသလဲနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္သြားတယ္။ ကိစၥဝိစၥ ၿပီးတာကေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ထက္အရင္ၿပီးတာဆိုေတာ့ ေသာင္းက်န္းတုန္းက ေသာင္းက်န္းၿပီး အခုေတာ့မွ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကပဲ အျပင္ကို အရင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာကို ဆက္မရပ္ေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ကိုယ္ထားခဲ့တဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ျပန္ယူဖို႔ဆိုၿပီး ရီစက္ရွင္ေကာင္တာဘက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလၽွာက္လာခဲ့မိေတာ့တာပဲ။

ကမ္းေျခကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ရဲ ့ေလညႇင္းေတြဟာ ေခၽြးျပန္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့အခ်ိန္၊ အနည္းငယ္ ေအးျမသလို ခံစားလိုက္ရတဲ့အေလ်ာက္ က်ေနာ္ သန႔္စင္ခန္းထဲက အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ရွိေနတာ ဘယ္သူျဖစ္နိုင္မလဲဆိုတာကို။

ညဘက္ႀကီးေတာ့ ဟိုတယ္ရဲ ့ဧည့္သည္ေတြ ဘယ္သူမွ ဒီေရကူးကန္နဲ႔ တြဲလ်က္ရွိတဲ့ သန႔္စင္ခန္းထဲ လာဖို႔အေၾကာင္း မရွိေလာက္ဘူး။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ေရဆင္းကူးတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ .. ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းထဲကပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းထဲမွာလည္း ျဖစ္နိုင္တာက ညတာဝန္က်တဲ့သူပဲ ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီ ညတာဝန္က်တဲ့သူထဲက မိန္းကေလးဆိုေတာ့ .. အိုး မိုင္ေဂါ့ .. ဒါ … ဒါ

က်ေနာ့္အေတြး မွန္တယ္၊ မမွန္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ ရီစက္ရွင္ေကာင္တာေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေရကူးကန္ဘက္ကေန ေလၽွာက္လာၾကတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔တင္ သိလိုက္ၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဘးခ်င္းယွဥ္အေနအထား မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္က ေျခတစ္လွမ္းေလာက္အကြာအေဝးနဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ စကားစျမည္ေျပာရင္း ေလၽွာက္လာေနၾကတာ။ ေရွ႕က နန္းယြန္းေဝဆိုတဲ့ က်ေနာ္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ လိုးထားခဲ့တဲ့ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ရွမ္းမေလး .. ေနာက္တစ္ေယာက္က အခု ေကာင္တာကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ မေတြ႕ေတာ့တဲ့ ၀ါဆိုဦးဆိုတဲ့ ညိဳေခ်ာမေလး ..

ရွီး မွပဲ .. လူကို ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိဘူး .. ဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ အဲဒီနားမွာ ဆက္ေနရမွန္းလည္း မသိဘူး

ဒါေပမယ့္ လူကို က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ အေျခအေနကေန လြတ္ေအာင္ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းတရားတစ္ခုေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္နဲ႔ ျဖစ္လာတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဖုန္းသံျမည္လာတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တျခားသူရဲ ့ဖုန္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ဖုန္းက ျမည္တာ။ ေခၚတာကလည္း သက္ဆိုင္သူက ေခၚတာ ..။

“ကိုႀကီး .. ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ”
“အခုေလးတင္ ဟိုတယ္ကို ေရာက္တာ .. သဲက အိပ္မေနဘူးလား”
“အိပ္ေနတာပဲ .. စိတ္ထဲသတိရလို႔ နိုးလာတာ .. ဟိုတယ္ေရာက္ေနရင္ လာခဲ့ေတာ့ေလ .. သဲတို႔အခန္းက ၃၀၁ .. ျမန္ျမန္လာခဲ့ေတာ့ေနာ္ .. လြမ္းတယ္”
“အင္းပါ .. လာၿပီ .. လာၿပီ .. အခုပဲ လာမယ္ .. မြမြ”

ဖုန္းကိုခ်ၿပီးေနာက္ အနားေရာက္လာတဲ့ ယြန္းကို က်ေနာ္က အားနာတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္မိေတာ့၊ ယြန္းက သူနားလည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ၿပီး လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သြားေတာ့ဆိုၿပီး ခါျပတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ခံစားမႈကို ရိုးရိုးသားသား ထုတ္ျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားတာဗ်။ One night stand ဆိုတာ လိင္ကိစၥကို ခံစားခ်င္ၾကတဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြအတြက္ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း ဒါမ်ိဳးညေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ လိင္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္၊ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ခဲ့ၾကၿပီး အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔လမ္းသူသြား၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားေပါ့။ တြယ္ပတ္ရစ္ေႏွာင္ေနတာေတြ ဘာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ယြန္းကိုေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဒီလိုသေဘာထားလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ခါတိုင္းလို ၿပီးၿပီးေရာ စိတ္ဓါတ္မေမြးနိုင္တာလည္းဆိုတာကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတာင္ အံ့ၾသတယ္။ တိတိက်က်ေတာ့ အေျဖရွာမေနနိုင္ဘူး။ သက္ဆိုင္သူက ေခၚေနၿပီေလ။ လက္ထဲျပန္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေကာက္လြယ္ၿပီး ပင္လယ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ ၃၀၁အခန္းကို သြားဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန႔္မွာ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတာနဲ႔ အနားမွာ ၀ါဆိုဦးေရာ .. တျခားသူေတြ ရွိေနေသးတာေရာ ဘာဆိုဘာမွ မေတြးမိေတာ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပင္ လူကို ခ်ာခနဲ ျပန္လွည့္ၿပီး ကိုယ့္နားမွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ရွိေနေသးတဲ့ ယြန္းရဲ ့နဖူးျပင္ေလးကို ဖ်တ္ခနဲ ငုံ႔နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ I value you လို႔ ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ I value you ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဘယ္ေလာက္တာသြားလဲ ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ပို႔စ္ေတြမွာ ထပ္ေျပာၾကတာေပါ့ …။

ဒီေနရာမွ မေျပာမျဖစ္နဲ႔ ေျပာရေတာ့မယ္ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ့္ သက္ဆိုင္သူအေၾကာင္းပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ သီးသန႔္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာမွကို ျဖစ္မွာပါ။ ဆြတ္ပ်ံ ့ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာေတြ၊ လြမ္းေမာေဆြးျမည့္ဖြယ္ရာေတြ၊ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြက သူနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အျပည့္မဟုတ္လားဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခ်ိန္ မတန္ေသးလို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္းပဲ က်ေနာ္ ေျပာျပထားပါ့မယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္သက္ဆိုင္သူက တစ္နယ္ထဲက မဟုတ္ပါဘူး။ အကယ္၍သာ သူေရာ၊ က်ေနာ္ပါ နိုင္ငံရပ္ျခားက တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အခုလိုမ်ိဳးဆုံေတြဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္လာနိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ဆုံေတြ႕ခဲ့သည္တိုင္ သူဟာ သိပ္လွတဲ့ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္မေနခဲ့ဘူးဆိုလၽွင္ က်ေနာ့္သက္ဆိုင္သူ ျဖစ္လာေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားမိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံထားပါရေစ။

က်ေနာ့္သက္ဆိုင္သူဟာ အနီးစပ္ဆုံး ဘယ္သူနဲ႔တူလဲလို႔ ဥပမာေပးရမယ္ဆိုရင္ မိုးယုစံနဲ႔ အေတာ္တူတယ္ဗ်။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ အေနအထားကလည္း မဆိုးဘူး။ ရွိသင့္ရွိထိုက္တာေတြ အျပည့္ရွိတယ္ေပါ့။ တီတီတာတာနဲ႔ ေျပာတတ္ၿပီး သူစိတ္ပါရင္ စိတ္ပါသလို ကလူ၏သို႔ .. ျမဴ၏သို႔ကလည္း လုပ္ေသးတာဗ်။ ဒီေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မေျပာေတာ့ဘဲ အက်ဥ္းခ်ဳံးလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့လက္ရွိဘဝဟာ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး နားလည္မႈအျပည့္ရွိယုံမက၊ Healthy sex life ပါ ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္လို႔ပဲ ဆိုပါရေစဗ်ာ …။

ခရီးပန္းထားတဲ့အရွိန္ေရာ .. ခပ္ျပင္းျပင္း လိင္ဆက္ဆံထားခဲ့တဲ့ အရွိန္ေရာေပါင္းၿပီး ႀကိဳတင္ ယူထားတဲ့ အခန္း ၃၀၁ ေရာက္သြားတာနဲ႔ လူက တခ်ိဳးထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ဗ်။ တစ္ႏွစ္တာပတ္လုံး အလုပ္ေတြဖိစီးၿပီး ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း အနားယူခဲ့ရတာရယ္လို႔ သိပ္မရွိခဲ့ေတာ့ .. ေမႊးပ်ံ ့ျဖဴဆြတ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္မို႔ရာႀကီးထက္မွာ ကိုယ့္သက္ဆိုင္သူကို ဖက္ၿပီး အိပ္ရတဲ့အရသာဟာ ဘာစည္းစိမ္နဲ႔ မလဲနိုင္ဘူးရယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာရင္ ကိုယ့္ၾဆာတို႔ လက္ခံၾကမွာပါေနာ္ .. ။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အိပ္ေမာက်သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိဘူး .. ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနရာကေန အရင္ဆုံး က်ေနာ့္နားထဲမွာ ဝုန္းခနဲ ဝုန္းခနဲ အသံေတြ စည္းခ်က္မွန္မွန္နဲ႔ ၾကားလာရတယ္။ အဲဒီအသံေနာက္ နားစြင့္လိုက္မိၿပီး အာ႐ုံျပဳမိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ ့အစိတ္အပိုင္းတစ္ေနရာမွာလည္း တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ေသြးေတြ တိုးသလို စတင္ၿပီး ခံစားလာရတယ္။ ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ ့ၿပီး အာ႐ုံခံလိုက္ေတာ့ .. လား လား .. မနက္ခင္းမွာ သစ္သားေခ်ာင္းလို ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ က်ေနာ့္ လိင္တံဆီကပဲဗ် (Morning wood ကို တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္ဆိုသည္ .. ဟီး)

ၿပိဳကြဲေနတဲ့ အသိစိတ္ေတြက ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စနဲ႔ က်ေနာ့္အာ႐ုံထဲ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္၊ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ ဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ အရင္ဆုံး သတိထားမိတာ အခန္းထဲမွာ မီးထြန္းထားတာ မဟုတ္ေတာ့သည့္တိုင္ ေမွာင္မေနေတာ့တာပဲ။ မို႔ရာနဲ႔ ကပ္လ်က္နံေဘးမွာ ရွိတဲ့ Full Height မွန္ခ်ပ္ျပတင္းေပါက္ႀကီးကို လိုက္ကာနဲ႔ အျပည့္ကာထားေပမယ့္ အဲဒီလိုက္ကာသားကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး အလင္းေရာင္က အခန္းထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ ေခါင္းေစာင္းၿပီး လွိုင္းသံေတြၾကားေနရတဲ့ ပင္လယ္ဘက္ျခမ္းကို လွမ္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ေနာက္ .. ကိုယ္ေပၚမွာ လႊမ္းျခဳံထားဆဲျဖစ္တဲ့ Blanket အျဖဴကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ .. က်ေနာ့္ခါးစပ္ေနရာမွာ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ေမာက္ထေနတာ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုလိုပဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိေနတာမဟုတ္ဘဲ ပင္လယ္ေရထဲ ေမ်ာပါေနတဲ့ ေဗာကြင္းလို နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ျဖစ္ေနတာ။ ေစာင္စတစ္ဖက္ကို ဆြဲၿပီး လွန္တင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ .. တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ေခါင္းကို ေတြ႕လိုက္ပါေရာ …။

“ႁပြတ္ .. ဟိုင္း … ဟိုင္း … ဂြတ္ေမာနင္း .. ကိုႀကီး”

ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မ်က္စိတစ္ဖတ္မွိတ္ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ က်ေနာ့္သက္ဆိုင္သူရဲ ့ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေတာ့ ရယ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ခိုးစားတုန္း လူမိသြားလို႔ ပါးစပ္ထဲက ျပန္ခၽြတ္ၿပီး ညာတာပါေတးနဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တဲ့ အထာေလး။ လက္ထဲမွာ ခိုးထုတ္ခိုးထည္အျဖစ္ ရွိေနတာက တံေတြးရည္ေတြ ထိပ္ပိုင္းမွာ စိုေနၿပီး မာရဲတင္းေျပာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္ .. ဟီး .. မနက္ခင္းအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ အရွိန္ထေနတာ .. အခိုးေတြထြက္ေနတဲ့ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္နဲ႔ေတာင္ တူေနမလား မသိဘူး

“သဲ .. ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက နိုးေနတာလဲ ..”
“၁၅မိနစ္ေလာက္ရွိၿပီ .. ကိုႀကီးက လူကသာမနိုးတာ .. ေကာင္ေလးက နိုးေနတာေတြ႕လို႔ သဲလဲ မေနနိုင္ေတာ့တာနဲ႔”
“အင္း .. သဲဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လဲ .. ကိုႀကီးလုပ္ရမလား”
“ဟင့္အင္း ရတယ္ .. သဲဖာသာသဲလုပ္မယ္ .. ကိုႀကီး ျပန္မွိန္းေနလိုက္”
“အိုေက .. အိုေက”

သူ႔ဟာသူေျပာ၊ သူ႔ဟာသူ စီမံခန႔္ခြဲၿပီး၊ သူ႔ဟာသူပဲ လုပ္ေဆာင္သြားတယ္။ က်ေနာ္ဘာမွ ဝင္မေျပာေတာ့ဘူး။ မိန္းကေလးေတြဆိုတာ တခါတေလက်ေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း ေနေပးလိုက္ရတယ္ဗ်။ ေယာက်္ားေလးေတြအေပၚ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိတယ္ဆိုရင္ သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူူးတတ္ၾကတဲ့ ဗီဇေလးေတြ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်။ သူတို႔ေတြ စိတ္ၾကည္ႏူးေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း ၾကည္ႏူးရတာေပါ့ဗ်ာ .. အခုပဲ က်ေနာ့္ၾကည့္ေလ

လၽွာေလးနဲ႔ သူ႔ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနတဲ့ လိင္တံပတ္ခ်ာလည္ကို လွည့္ပတ္ထိုးဆြေနတဲ့ အရသာက တထုတ္ထုတ္နဲ႔ တယ္ေကာင္းတာပဲဗ်။ ေခါင္းကို အနိမ့္အႂကြလုပ္ၿပီး လိင္တံကို စုပ္ေပးေနတာကလည္း ေကာင္းေနတဲ့အရသာကို ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးေပးေနေသးတာ။ တစ္ခုအဆင္ေျပတာက က်ေနာ့္ သက္ဆိုင္သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ဒါမ်ိဳးကိစၥေတြမွာ seasoned ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ အထူးအေထြ ေျပာေနစရာ မလိုဘူး။ ဘယ္ေကြ႕မွာ ဘာတက္နဲ႔ ေလွာ္ရမယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့သေဘာ

လိင္တံက စံခ်ိန္မီ မာၿပီးတင္းလာၿပီဆိုတဲ့အခ်ိ္န္ ပါးစပ္ထဲကေန ခၽြတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး၊ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွာ လႊမ္းထားတဲ့ ေစာင္ကို ေအာက္တြန္းခ်ၿပီး က်ေနာ့္ေပၚ ခြထိုင္ေတာ့တာပဲ။ သဲလို႔ေခၚတဲ့ က်ေနာ့္ သက္ဆိုင္သူက ေကာင္မေလးေတြ ညဘက္က်ရင္ အိပ္ဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ အေပၚေအာက္တဆက္ထဲ ခ်ည္သားဂါဝန္ကို ဝတ္ထားတာ။ ဂါဝန္စက ဒူးဖုံယုံပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ေအာက္ေျခကေန ဆြဲမလိုက္တာနဲ႔ စိုျပည္ေတာင့္တင္းတဲ့ သဲရဲ ့ေအာက္ပိုင္းက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းကို ထြက္လာေတာ့တာပဲ။

အမယ္ .. ဒီေကာင္မေလး။ က်ေနာ္နဲ႔ ေခ်ာင္းသာကို ခရီးထြက္ရမယ္ဆိုတာ သိေနလို႔နဲ႔တူတယ္။ ေသခ်ာကို ျပင္ဆင္လာတာဗ်။ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေလးတေလၽွာက္ မေျပာနဲ႔၊ ခါတိုင္းရွိေနတဲ့ အေပၚဘက္ျခမ္းက ႀတိဂံပုံ ဘုတ္စုေလးေတာင္ မရွိေတာ့ဘဲ ေျပာင္တလင္းခါေနတာ။ ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘဲ ပကတိေျပာင္ရွင္းၿပီး ျဖဴေဖြးေနေတာ့ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္း နီတာရဲေလးေတာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရတာ။ အဲ့လို ျမင္ေနရတာကိုမွ သဲက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္အေနအထားမွာ လက္မနဲ ့လက္ညိဳးကိုသုံး၊ အဝေလးကို ဟလိုက္ေတာ့ အထဲက အရည္ၾကည္လဲ့ေနတဲ့ နီတာရဲေလးေတြပါ ျမင္ကြင္းထဲေရာက္လာေရာ .. ဟူးးးး

ဒါေပမယ့္ ဒီျမင္ကြင္းက ခနပါပဲ။ လြတ္ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ က်ေနာ့္လိင္တံကို ဖမ္းကိုင္ထိမ္းၿပီးေနာက္ေတာ့ နီရဲတင္းေျပာင္ေနတဲ့ ထိပ္ဖူးဝဟာ ခုနက နီတာရဲေလးေတြ ရွိေနရာ က်င္းေလးထဲကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ .. အေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထၿပီး အသားကုန္ တင္းမာေနတဲ့ ကိုယ့္လိင္တံ အဖုတ္အိအိေလးထဲကို ဝင္သြားရတဲ့ အရသာဟာ တကယ့္ ဇိမ္ပဲဗ်။ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ဘဲ ေျပာတဲ့အတိုင္း ပက္လက္ကေလးပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေပးထားတဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ အင္းခနဲ ႏႈတ္ကထုတ္ညည္းမိတယ္။

“ေကာင္းတယ္ .. ကိုႀကီးရာ .. ေကာင္းတယ္ .. သဲလြမ္းေနတာ … အီးးးးး”

က်ေနာ့္ သက္ဆိုင္သူ .. သဲက စကားကို တီတီတာတာနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္္မေလးဗ်။ အမ်ားသူငွာ ေရွ႕မွာဆိုရင္ေတာ့ ပုံမွန္ေျပာေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ လူနားကပ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ေျပာတတ္တာ။ သူနဲ႔အတူေနရတာ အလွေမြးေၾကာင္ျဖဴမေလးတစ္ေကာင္ ကိုယ့္အနားမွာ ရွိေနသလိုပဲ။ အင္မတန္မွ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ နိုင္တာ။ အခုလိုမ်ိဳး လိင္ဆက္ဆံတဲ့အခါမ်ိဳး (အမွန္ကေတာ့ making love လို႔ သုံးခ်င္တာပါ) ဆိုရင္လည္း ခပ္ရင့္ရင့္စကားေတြ ျဖစ္တဲ့ လီးတို႔ လိုးတို႔ မေျပာေပမယ့္ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ စကားေလးေတြေျပာ .. ႏႈတ္ကလည္း အဆက္မျပတ္ ညည္းေနတတ္တာ။ ထိတယ္ .. ကိုႀကီးရာတို႔၊ တအားႀကီး မာၿပီးတင္းေနေတာ့ အထဲမွာ အားရစရာႀကီးတို႔ ဘာတို႔ .. အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာေျပာေနတတ္တာဗ် …

အခုလဲ လိင္တံတစ္ေခ်ာင္းလုံး အဖုတ္ထဲကို ဝင္သြားၿပီးေနာက္၊ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးကို သြားေလးနဲ႔ ဖိကိုင္ထားရင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး ၾကမ္းေနတာ။ ၾကက္ဖခြပ္သလို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ အေနအထားနဲ႔ သူတင္အိုးကားကားေလးေတြကို အေပၚကို ပင့္ေျမႇာက္လိုက္၊ ေအာက္ကို ဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ ျပန္ခ်လိုက္ ဆက္တိုက္လုပ္ေနတာ။ အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းေလနဲ႔ ေအးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေအးတယ္လို႔ မခံစားရေတာ့ဘူး။ ကာမဆက္ဆံမႈရဲ ့ရလဒ္အေနနဲ႔ တကိုယ္လုံးမွာ ေသြးေတြက ပူေႏြးစြာ လွည့္ပတ္ေနၿပီေလ။ ေဂ်ာ္ကီမေလး သဲရဲ ့မ်က္ႏွာေလးဆိုရင္ ဝင္းဝင္းေျပာင္ေျပာင္ေလးေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။

“အီး .. ေကာင္းတယ္ .. ကိုႀကီးရာ”

တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရတာ ေမာသြားလို႔လား မသိဘူး၊ က်ေနာ့္ဆီးစပ္ေပၚ သူ႔တင္ပါးအိအိေလးေတြ ျပန္အက် ထပ္ၿပီးေတာ့ မ တင္တာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအစား အေပၚကေန မုန႔္ႀကိတ္ဆုံ လွည့္သလို ဆီးစပ္ခ်င္း ဖိကပ္ထားရင္း ေမႊေတာ့တာပဲ။ ခါတိုင္းဆို ဒါမ်ိဳးလွည့္ရင္ သူ႔အေမႊးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ အေမႊးညိရင္း တၿဗိၿဗိနဲ႔ေတာင္ ျမည္ေသးတာ။ အခုေတာ့ သူ႔အဖုတ္ေလးက ေျပာင္ရွင္းခါေနေတာ့ ဒါမ်ိဳးအသံ မထြက္ဘူးရယ္ (ဒီလို စဥ္းစားမိေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာက ျပဳံးခ်င္ခ်င္ေတာင္ ျဖစ္သြားေသး)

“ကိုႀကီး .. မၿပီးေသးဘူးလား ..”
“အင္း .. မၿပီးေသးဘူး .. သဲေရာ”
“သဲက ခုနကတည္းက နဲနဲ ၿပီးသြားၿပီ .. အခုလည္း ျဖစ္ေတာ့မွာ .. ကိုႀကီးပါ လိုက္ၿပီးလိုက္ေလ”
“ဒါဆို .. ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး ေစာင့္ေလ”
“အိုေက .. လုပ္ေပးမယ္”

က်ေနာ့္ အႀကိဳက္ပိုစက္ရွင္ကို သူေျပာင္းေပးတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေျခရင္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေနာက္ျပန္ေဆာင့္ေပးတာ။ ဒီလိုအေနအထားကို က်ေနာ္ တအားႀကိဳက္တာ။ သဲရဲ ့တင္အိုးေတြက လုံးဝန္းၿပီး စြင့္ကားေနေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးအေနအထားမွာ အင္မတန္မွ စိတ္ထဖို႔ ေကာင္းတာေလ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီဖင္အိုးေတြ ၾကားထဲက အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲကို ကိုယ့္လီးက တိုးခြဲၿပီး ဝင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိက အင္မတန္မွ ခံစားလို႔ေကာင္းတာ (ဒီအခ်က္ကို ကိုယ့္ၾဆာတို႔ သေဘာတူၾကမွာပါေနာ္)

သိပ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ပါဘူး .. ေနရာေျပာင္းၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သဲက ေနာက္ျပန္ေဆာင့္ေပးတာ ဆယ္ခ်က္ေက်ာ္ေက်ာ္လဲ ေရာက္ေရာ .. က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုမွ ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့ဘဲ ပူေႏြးတဲ့ သုတ္ရည္ေတြကို အဖုတ္ရဲရဲေလးထဲ တအားကုန္ကို ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္ … အူးးးးး .. ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ

++++++++++++

အေျပာက်ယ္လွတဲ့ ေရျပင္ျပာႀကီးကို ေငးေမာရင္း၊ သဲျပင္ ျဖဴလႊလႊေလးေပၚမွာ လမ္းေလၽွာက္ရတဲ့ အရသာဟာ အင္မတန္မွ ခံစားလို႔ ေကာင္းတာပဲဗ်။ ဝုန္းခနဲဆိုၿပီး ကမ္းစပ္ကို ေျပးဝင္လာတဲ့ လွိုင္းလုံးႀကီးေတြဟာ ကိုယ့္ဆီကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ေျပာေလ်ာ့ၿပီး လွိုင္းေခါင္းျဖဴေလးေတြအေနနဲ႔ ေျခေထာက္ကို တိုက္ပြတ္သြားတဲ့ ဖီလင္ဟာ ဒီလိုမ်ိဳး ကမ္းေျခေရာက္မွပဲ ခံစားနိုင္တာကိုး။ လတ္ဆတ္ ရွင္းသန႔္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ရဲ ့ေလျပည္ကလည္း က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ ရွပ္အကၤ် ီလက္တို ပြပြကို တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ျမည္ေအာင္ ရံဖန္ရံခါ ပြတ္တိုက္သြားေနေသးရဲ ့ …။

“ကိုႀကီး .. ေရထဲ ဆင္းေလ”
“အာ .. မဆင္းေတာ့ဘူး … ကင္မရာ ေရစိုသြားလိမ့္မယ္ .. သဲတို႔ကို ဓါတ္ပုံရိုက္ေပးမယ့္လူလဲ မရွိ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္”
“ဆင္းပါ .. ကိုႀကီးကလဲ .. ဆင္းပါ .. ဆင္း ဆင္း”

တကယ့္ဟာမေလးေတြ .. ေရထဲဆင္းဖို႔ ၀ါသနာမပါတဲ့ က်ေနာ့္ကို အတင္းဝိုင္းဆြဲၿပီး ေရထဲေရာက္ေအာင္ တြန္းခ်ေနတာ။ တျခားသူေတြ ဟုတ္ရိုးလား။ သဲရဲ ့ညီမ ငယ္ငယ္နဲ႔၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးျဖစ္တဲ့ သိဂၤ ီဆိုတဲ့တစ္ေယာက္။ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္တဲ့ အရြယ္ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္။ သဲက ဒါကိုၾကည့္ၿပီး တခိခိနဲ႔ ရယ္ၿပီး က်ေနာ့္လက္ထဲက ကင္မရာကို ယူသြားၿပီး ဓါတ္ပုံေတာင္ ရိုက္ေနေသး။

“ေဖ့ဘုတ္ေပၚ တင္ရမယ္ .. ငါ့ကိုႀကီးကို ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္းဆြဲေနၾကတယ္ .. ကူညီၾကပါဦး ဆိုၿပီး .. ခိ ခိ”
“မမေနာ္ … ငယ္ငယ္က ျပသနာမရွိဘူး .. သိဂၤ ီေကာင္ေလးေတြ႕သြားမွ ကြိဳင္တက္ေနမယ္”
“အို .. ရတယ္ .. သိဂၤ ီတို႔က ပိုင္ၿပီးသား .. မသဲ .. ဓါတ္ပုံပဲ ရိုက္မေနနဲ႔ … သူ႔ဟာႀကီးကိုလာဆြဲဦး”
“ဟဲ့ .. ဘယ္ဟာႀကီးလဲ”
“……………………………………………………….”

တကယ္ပါဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ မိန္းကေလး သုံးေလးေယာက္ရဲ ့ၾကားမွာ ေနရတာ တကယ္ကို နားပူတာပဲ။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ထားသလို အဆက္မျပတ္ေျပာေနတဲ့ သူတို႔စကားေတြထဲ ကိုယ့္စကားေရာက္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကို မလြယ္တဲ့ ကိစၥဗ်။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ျငင္းဆန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္လို႔ပါ .. တျခားမသြားဘူး .. ဒီေနရာမွာပဲ ဓါတ္ပုံရိုက္ေပးၿပီး ေနပါ့မယ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေျပာယူလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ေရကူးဝတ္စုံေတြ ဘာေတြနဲ႔ အက်အန ျပင္ဆင္ထားတဲ့ သူတို႔ပဲ က်ေနာ့္ကို လက္ေလၽွာ့သြားတယ္ ထင္ပါရဲ ့။ ထပ္မေခၚေတာ့ဘဲ သူတို႔ဖာသာသူတို႔ ေရထဲ ဆင္းဖို႔ ျပင္ၾကေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ကလည္း မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ ခနေနရင္ပဲ ေန႔မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွာ။

ငွားထားတဲ့ ေဗာကြင္းကို ဆြဲၿပီး သဲတို႔ ေရထဲဆင္းဖို႔ ျပင္ေနခိုက္မွာ က်ေနာ့္ ေနာက္နားကေန စကားေျပာသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္

“အမ .. အဆင္ေျပရင္ ညီမကို ဓါတ္ပုံတစ္ပုံေလာက္ ရိုက္ေပးပါလား .. စတစ္နဲ႔က ရိုက္ရတာ မေကာင္းလို႔”

က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ရပ္ေနတဲ့ သက္ဆိုင္သူ ထံကေန .. ရတယ္ ညီမ .. ေပးေပး ဆိုတဲ့ တုံ႔ျပန္သံ ထြက္လာေပမယ့္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ တကိုယ္လုံး အေၾကာအခ်င္ေတြ ေတာင့္တင္းသြားသလို ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနမိတယ္။ ဒီအသံခ်ိဳခ်ိဳေလးရဲ ့ပိုင္ရွင္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိတာမွ မဟုတ္တာ။ က်ေနာ့္ ေနာက္ကို ေရာက္ေနတာ နန္းယြန္းေဝရယ္ေလ …

႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ျပၾကတဲ့အတိုင္း က်ေနာ့္ကိုယ္ကို စလိုးမိုးရွင္းအေနအထားနဲ႔ ေနာက္ဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ ကမ္းေျခဖက္ရွင္ ဒီဇိုင္းအတိုင္း အလန္းစား ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ယြန္းကို ဦးထုပ္အဝိုင္းအျပားႀကီး ေဆာင္းၿပီး၊ ခါးက်င္က်င္ေလးေနရာမွာ ပုဝါအျဖဴေရာင္ေလး တစ္ခုခ်ည္လ်က္သားနဲ႔ ေနာက္နားမွာ မခို႔တယို႔ ရပ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ အမယ္ .. မ်က္ႏွာက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္မေနဘူးဗ်။ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ မသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ က်ေနာ့္ေဘးကေန ေက်ာ္ျဖတ္သြားတဲ့ သဲကို သူ႔ဖုန္း ထိုးေပးရင္း ေက်းဇူးတင္တဲ့ဟန္နဲ႔ ျပဳံးျပေနတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာေတာ့ ဓါတ္ပုံရိုက္တာ ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြ အျမဲေဆာင္ထားေလ့ရွိတဲ့ ဆယ္ဖီရိုက္ရင္သုံးတဲ့ စတစ္ေလး ရွိေနေလရဲ ့ …။

“ဘယ္လို ရိုက္ခ်င္တာလဲ .. ညီမေလး”
“ဒီဘက္မွာ အမ .. အဲဒီ အုန္းတန္းေလး ပါေအာင္ ရိုက္ေပးပါေနာ္”
“ရတယ္ …”

ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ေရာက္ေနလုတဲ့ သၽွင္ေနမင္းရဲ ့အပူဟာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚပဲ စုၿပီး က်ေနသလား မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မ်က္ႏွာပူတာပဲ .. ဟီး။ လူကို ဘယ္လိုေနလို႔ ေနရမွန္းကို မသိဘူး။ အပြင့္အေျပာက္ေတြပါတဲ့ ကမ္းေျခစတိုင္ ခ်ည္သားဂါဝန္ အျပာလြင္လြင္ေလး ဝတ္ထားၿပီး ပဲေပးေနတဲ့ ယြန္းကို ၾကည့္ပဲေနရမလား၊ မ်က္ႏွာကို တျခားလႊဲထားရမလား .. ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုသေဘာေကာင္းၿပီး သူမ်ားကို ဓါတ္ပုံရိုက္ေပးဖို႔ သေဘာတူလိုက္တဲ့ သဲကိုလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ဟူးးးးး .. ခက္ေတာ့တာပဲ

“လွတယ္ သိလား .. အဲဒီ ဝတ္စုံေလးနဲ႔ .. ဒီဇိုင္းကမိုက္တယ္”
“ဟုတ္လား .. အမ .. ဒါက ဒီေရာက္မွ ဝယ္တာ .. ဟိုတယ္ရဲ ့boutique ထဲမွာ ရွိတယ္ .. ေစ်းတန္တယ္သိလား”
“ဟုတ္လား .. ကိုႀကီး .. ဒီမွာၾကည့္ပါဦး .. လွတယ္ေနာ္”

ေသာက္ပလုတ္တုတ္ … ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မသီးျခင္ေထာင္ေထာင္ၿပီး ေဘာင္းဘီေဘးအိတ္ႏွစ္ဖက္ထဲ လက္ထည့္ၿပီး ရပ္ေနပါတာဆိုမွ ကိုယ့္လာၿပီး အမႈပတ္ေနၿပီ .. ဟင္းးး ။ မေယာင္မလည္နဲ႔ အနားသြားရပ္လိုက္ေတာ့ နန္းယြန္းေဝက က်ေနာ့္ကို အခုမွ သတိထားမိဟန္နဲ႔ လွမ္းျပဳံးျပတယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ သိတာေပါ့။ လူကိုေနရခက္ေအာင္ တမင္တကာ လာၿပီး ကလိတဲ့ အျပဳံး။ ေသာက္ေကာင္မေလး …

“ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း !! .. မမေရ .. မမ .. လာေတာ့ေလ … ေန႔လည္ေရာက္ေတာ့မယ္ .. ေတာ္ၾကာေန တအားပူလာလိမ့္မယ္”

ပင္လယ္ဘက္ကို ဆင္းသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ငယ္ငယ္တို႔ဆီက လက္ခုပ္တီးၿပီး လွမ္းေခၚသံ ၾကားလိုက္လို႔လား မသိဘူး .. သဲက ယြန္းရဲ ့ဖုန္းကို ကိုင္ထားရာကေန က်ေနာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး ..

“ေရာ့ ကိုႀကီး .. ဒီက ညီမကို ဆက္ရိုက္ေပးလိုက္ .. ၿပီးရင္ သဲတို႔ကိုလည္း လာရိုက္ေပးဦးေနာ္”

ဆိုၿပီး လက္ထဲ ဖုန္းထိုးထည့္ၿပီး အနားကေန သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ထြက္သြားေလရဲ ့။ က်ေနာ့္မွာ ယြန္းရဲ ့ဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ က်န္ခဲ့တာေပါ့။

“ဘယ္လိုလဲ .. ကိုထြန္း .. လန႔္သြားတာလား .. ခိ ခိ”

လူခ်င္းအနားတိုးလာၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္ကေလးနဲ႔ မ်က္စိတစ္ဖတ္မွိတ္ၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ မလုံမလဲနဲ႔ အနားမွာ မရွိေတာ့သည့္တိုင္ ေရထဲဆင္းသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ သဲကို လွမ္းၾကည့္မိေသး (ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းခ်င္တဲ့ ေယာက်္ားေတြမ်ား အခက္သားေနာ္ .. ေတာ္ေတာ္ဒြတ္ခ ခံရတာပဲ .. ဟီး)။

“စိတ္မပူပါနဲ႔ … ကိုထြန္း … ယြန္းကို I value you ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့မွေတာ့ .. ယြန္းကလည္း ကိုထြန္းကို အေလးထားပါတယ္ .. ယြန္းေၾကာင့္ ကိုထြန္းဘက္မွာ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစရပါဘူး .. ယြန္းဘက္ကိုလည္း …”
“အာ .. မဟုတ္တာ .. ကိုယ္ အဲ့လိုမ်ိဳး လူမဟုတ္ပါဘူး .. ျဖစ္ခဲ့ၾကတာကလည္း”

သူ႔စကားမဆုံးခင္ ဝင္ေျပာၿပီးမွ .. ယြန္းနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူမို႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါလို႔ ေျပာဖို႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားလိုက္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီစကားကို ဆက္လို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္မ်ိဳးပဲဗ်ာ။ လည္ေခ်ာင္းထဲ တစ္ခုခု ေရာက္ေနသလိုလိုပဲ .. ။ က်ေနာ္က အဲ့လို စကားရပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ .. ယြန္းက မ်က္လႊာေလး ဝင့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့

“As per own consent ေပါ့ ကိုထြန္းရယ္ .. ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနနဲ႔”
“That’s right .. ဟုတ္တယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. ယြန္းေျပာတဲ့ အတိုင္းပဲ .. ဟီး”
“ခိ .. ခိ .. အဲ့လို ေနပါ .. ႐ုပ္ႀကီးကလည္း .. ခိ ခိ”

ႏွစ္ဦးသားၾကား နားလည္မႈတစ္ခုကို သေဘာတူညီစြာ ရရွိ္သြားၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္ရင္ထဲက ခံေနတဲ့ အလုံးႀကီး က်သြားၿပီး အခုမွပဲ ျပဳံးရယ္နိုင္ေတာ့တယ္။ ယြန္းက ဒါကို သိလိုက္ဟန္ႏွင့္ ျပဳံးစိစိ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း အခုက်မွ အျပာေရာင္ဖက္ရွင္ေလးနဲ႔ ယြန္းရဲ ့ကိုယ္ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့တယ္။

ကမ္းေျခဖက္ရွင္ဆိုၿပီး ယြန္းဝတ္ထားတဲ့ ခ်ည္သားဂါဝန္ေလးက လည္တိုင္မွာ အစေလးႏွစ္စပတ္ၿပီး ထိန္းထားရတဲ့ အမ်ိဳးအစားဗ်။ အေပၚဘက္ ပုခုံးသားတေလၽွာက္မွာ ဘာအကာအကြယ္မွ မရွိေလေတာ့ စိုျပည္ႏုေဖြးေနတဲ့ အသားေလးေတြက ပကတိ္ုင္းအတိုင္းပဲ။ ဂါဝန္က ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ရွင္းသလဲဆိုရင္ ရင္သားမို႔မို႔ေနရာေလးက်မွပဲ အဝတ္စကို ျပန္ေတြ႕ရတာ။ ေနာက္ၿပီး ဂါဝန္သားက အပါးစားဆိုေတာ့ လုံးလုံးမို႔မို႔ ေရႊရင္ေတြရဲ ့အရိပ္ကို အတိအက် ျမင္ေနရတယ္။ အာ .. အခုမွ က်ေနာ္ သတိရတယ္။ က်ေနာ္ ယြန္းရဲ ့ စေနႏွစ္ခိုင္ကို အကာအကြယ္ မရွိဘဲ မျမင္ရေသးဘူး။ သူ႔အသားအရည္က ဒီေလာက္ ျဖဴလႊမွေတာ့ နို႔ေလးေတြလည္း ျဖဴေဖြးေနမွာပဲ။ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကေရာ ..

(ဟိုက္ !! .. ငါ ဘာေတြ ေတြးေနတာပါလိမ့္)

ကို္ယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္ ေလၽွာက္ေတြးေနမိတာ ေပါင္ၾကားက အငယ္ေကာင္ .. ဝတ္ထားတဲ့ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီပြရဲ ့ဂြၾကားကို ေထာက္သလို ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ ရပ္ရေကာင္းမွန္း သိေတာ့တယ္။ ေပါင္လည္ေလာက္ပဲ ရွိမယ့္ ဂါဝန္ေၾကာင့္ ျမင္ေနရတဲ့ ေျခသလုံး ေဖြးေဖြးေလးေတြ ဆက္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ ေယာင္ယမ္းၿပီး လက္နဲ႔ေတာင္ ေဘာင္းဘီေရွ႕ကို ကာမိမလိုျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိသြားတဲ့ ယြန္းက ခစ္ခနဲ ရယ္ၿပီး၊ ျပဳံးစိိစိ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ပင္လယ္ဘက္ကို ေလၽွာက္သြားေလရဲ ့။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ဖုန္းက ကိုယ့္လက္ထဲမွာဆိုေတာ့ ေနာက္ကေန ေကာ့ေကာ့ေကာ့ေကာ့နဲ႔ လိုက္ရတာေပါ့ (တကယ္လည္း ေကာ့ေကာ့ႀကီး ျဖစ္ေနတာ .. ဟီး)

ပို႔စ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးေနတဲ့ နန္းယြန္းေဝကို ဖုန္းထဲက ကင္မရာျမင္ကြင္းထဲကေန တစ္မ်ိဳး၊ ကင္မရာ ျပင္ပက ျမင္ကြင္းထဲကေန တစ္ဖုံ .. က်ေနာ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိသြားတယ္။ မၾကည့္လိုမွ မရတာကိုး .. ဒုံပတ္ရို္က္ေပးေနရတာေလ။ အမယ္ .. အဲဒီ ငတိမေလးကလည္း ပို႔စ္ေတာ္ေတာ္ ေပးတတ္တာ။ မယ္ေတာ္ (ေမာ္ဒယ္လ္) သင္တန္းမ်ား တက္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေခါင္းေပၚမွ ခပ္ေကြးေကြး ေျမႇာက္ၿပီး အသည္းပုံလုပ္ျပတဲ့ ဟန္လဲ ပါတယ္။ ဦးထုပ္ကို ေလထဲလြင့္သြားဟန္ႏွင့္ ေျမႇာက္ျပတာလဲ ပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ေသာင္ျပင္ေပၚကေန ေလထဲေျမႇာက္ေအာင္ ထခုန္တဲ့အခ်ိန္ကို ရိုက္ေပးပါဆိုၿပီး လုပ္ျပတာလဲ ပါေသးတယ္။

သူ ပို႔စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေနတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္မွာ သူ႔ကိုယ္ေပၚက လႈပ္ရွားေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး လူက အာေခါင္ေျခာက္၊ ေရငတ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာ။ ခက္ေတာ့လည္း အခက္သားလားဗ်။ သိပ္လွတဲ့ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရရင္ေတာင္ တခါတခါ ေယာက်္ားေလးေတြက ေလာင္တီးတတ္တာ မဟုတ္လား။ အခုဟာက ကိုယ္နဲ႔တစ္ခါ လိင္ဆက္ဆံၿပီးသား ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဓါတ္ပုံရိုက္ေပးေနရတာေလ။ က်ေနာ့္ေကာင္ အဲဒါမွ မမတ္ဘူးဆိုရင္ ပန္းေသေနလို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မယ္ .. ဟီး 😛

“ကိုထြန္းေရာ .. ဓါတ္ပုံ မရိုက္ဘူးလား .. ေပးေလ .. ယြန္းရိုက္ေပးမယ္”
“ေကာင္းသားပဲ .. တစ္ပုံ ႏွစ္ပုံေလာက္ ရိုက္ေပး”

သူ႔ပုံေတြ ရိုက္လို႔ ၿပီးသြားေတာ့ ယြန္းက က်ေနာ့္ကို အလိုက္တသိနဲ႔ ေမးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ျငင္းဆန္မေနေတာ့ဘဲ သူ႔လက္ထဲ က်ေနာ့္ဖုန္းကို ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္လည္း ကမ္းေၿခ ေရာက္မွေတာ့ ဒုံပတ္ေလး ဘာေလး ရိုက္ခ်င္ေသးတာေပါ့။ ေဖ့ဘုတ္မွာ ပရိုဖိုင္းပုံေလး ဘာေလး ေျပာင္းရဦးမယ္ေလ။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ့္ပုံက လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ယွက္ၿပီး ေပါင္ဂြၾကားကို ကာထားတဲ့ အေနအထားေလး ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုပဲ .. ဟီး

“ေဝးးးး … ကိုႀကီး .. ကိုႀကီး …ဒီမွာ … ဓါတ္ပုံရိုက္ေပးဦး”
“ေအး .. လာၿပီ … လာၿပီ”

နဲနဲၾကာသြားေတာ့ ေရထဲေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ဟာေလးေတြ အသံစာစာနဲ႔ လွမ္းေအာ္ေခၚေနၾကၿပီ။ ယြန္းကလည္း အေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ့္ဖုန္းကို ျပန္ေပးၿပီး bye for time being .. c u လို႔ ေျပာၿပီး မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပၿပီး အနားက ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္မွာ သူဘာကို ဆိုလိုသြားမွန္း အဲဒီတုန္းက စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ေရသူရဲမေလးေတြကို ဓါတ္ပုံ ရိုက္ေပးဖို႔ ကမ္းစပ္ကို အေျပးအလႊား ဆင္းသြားရတယ္။ တေဟးေဟး တဝါးဝါးနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ၿပီး ကဲေနၾကတဲ့ ဟာေလးေတြကို ဓါတ္ပုံဆက္တိုက္ရိုက္ေပးၿပီးေနာက္၊ ကိုယ့္စိတ္က တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာတာနဲ႔ ကမ္းေျခဘက္ကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ယြန္းကို ျမင္းတစ္ေကာင္ရဲ ့ေက်ာေပၚမွာ ေတြ႕တယ္ (ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခမွာ ျမင္းငွားစီးလို႔ရပါတယ္)။

သြဲ႕သြဲ႕ေလး တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလျပည္ေၾကာင့္ ယြန္းရဲ ့ခါးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ပုဝါေလးဟာ တလူလူ ေလထဲမွာ လြင့္ေနေလရဲ ့။ ကိုယ္ကိုခပ္မတ္မတ္ အေနအထားနဲ႔ အုန္းခြံေရာင္ျမင္းႀကီးကို အသားက် စီးနင္းသြားတဲ့ ယြန္းရဲ ့အသြင္ဟာ အင္မတန္မွ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ အေဝးက ျမင္ေနရေပမယ့္ သိသာေနတယ္။ ေရကူးဝတ္စုံေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ကဲေနၾကတဲ့ သဲတို႔က က်ေနာ့္စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကီးစိုးထားသည့္တိုင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ယြန္း ျမင္းစီးေနတဲ့ ေနရာကို လွမ္းၾကည့္ေနေသးတယ္ (ေယာက်္ားမ်ား ခက္ပါတယ္ေနာ္ .. ခိ ခိ)။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ဆိုးသလဲဆိုရင္ ေသာင္ျပင္မွာ ျမင္းတစ္ပတ္စီးၿပီးလို႔ ယြန္းျမင္းေပၚကေန ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ျမင္းထိန္းေကာင္ေလးက သူ႔ခါးေလးကို ထိန္းၿပီး ေအာက္ခ်ေပးတာ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္ၿပီး လူက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားေသးတယ္ .. ခြီး။ ေနာက္မွ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ဆိုၿပီး အၾကည့္ကို ပင္လယ္ဘက္ပဲ ျပန္လွည့္ထားလိုက္တယ္။

ယြန္းကလည္း ျမင္းစီးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသာင္ျပင္မွာ ဆက္မေနေတာ့ပါဘူး။ ဟိုတယ္ဘက္ ျပန္သြားတာ ေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီေတာ့မွ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး သဲတို႔ကို သူတို႔ေက်နပ္ေအာင္ ဓါတ္ပုံ ဆက္ရိုက္ေပးေနလိုက္တယ္။ အမယ္ .. မေခ်ာတို႔က ေရကူးဝတ္စုံနဲ႔ဆိုေတာ့ ေရထဲကေန ျပန္မတက္ခ်င္ဘူးရယ္။ ပင္လယ္ေရ အဝစိမ္မယ္။ ညေနက်ရင္ မဆင္းေတာ့ဘဲ ေက်ာက္ေမာင္ႏွမ သြားမယ္လုပ္ၾကေရာ။ က်ေနာ္လည္း ေကာင္းၿပီ .. သေဘာပဲ .. ဒါဆိ္ုရင္ ညဘက္ အားလုံးစုၿပီး ပါတီသေဘာမ်ိဳး လုပ္ရေအာင္ ဂစ္တာသြားငွားလိုက္ဦးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ေရစပ္ကေန အေပၚတက္လာမယ္ အျပဳ .. က်ေနာ့္ဖုန္းကေန ေတာင္ခနဲ မက္ဆိတ္သံထြက္လာတယ္။ ဘာမ်ားလဲဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗိုက္ဘာကေန ပို႔လိုက္တာ ကိုယ့္မသိတဲ့ နံပါတ္နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခု ..

ပို႔လိုက္တဲ့ ဓါတ္ပုံကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..
ဂလု .. လည္ေခ်ာင္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ တံေတြးကို အလၽွင္အျမန္ မ်ိဳခ်လိုက္ရတာ အသံေတာင္ ျမည္သြားသလား မသိဘူး။ ယြန္းရယ္ေလ .. တကိုယ္လုံးမွာ Lingerie အမ်ိဳးအစား ဇာအတြင္းခံ ဝမ္းဆက္ေလး ဝတ္ထားၿပီး ဆယ္ဖီရိုက္ထားတာ။ တကိုယ္လုံံးပုံ ရိုက္ၿပီးမွ မ်က္ႏွာေတာ့ မပါေအာင္ ျဖတ္ၿပီး edit လုပ္ထားလို႔လား မသိဘူး။ ေတာင့္တင္းဆူၿဖိဳးတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေပၚက အစိတ္အပိုင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စကရင္ေပၚမွာ အႀကီးစား ျမင္ေနရတယ္။ အနက္ေရာင္ ဇာပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ အတြင္းခံေလးႏွစ္ခုကလည္း စတိုင္လ္ကလည္း အလန္းစားဆိုေတာ့ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ သူ႔အသားအရည္ ေနာက္ခံနဲ႔ တအားကို စြဲမက္ဖို႔ ေကာင္းေနတယ္။ ၿငိမ္သြားသလို ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္က ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္မတ္လာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္ခနဲနဲ႔ ေနာက္ထပ္ မက္ဆိတ္ဝင္လာတယ္ … ဘာမ်ားလဲဆိုၿပီး ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..

ဘာရေတာ့မလဲ .. လာထား ၾကာသလားေပါ့။ ညဘက္မွာ ပါတီလုပ္ရင္ တီးဖို႔ဆိုၿပီး ဂစ္တာသြားငွားမယ္ဆိုတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ဟိုတယ္ဘက္ကိုေတာ့ ျပန္တက္သြားပါရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ ေလာ္ဘီဘက္ မဟုတ္ဘူး။ အခန္းနံပါတ္ ၂၀၂ဘက္။ ဒါမ်ိဳးဆို မွတ္ဉာဏ္က သိပ္ေကာင္းတယ္။ ပုံမွန္ဆို လူနာမည္ေတြေတာင္ ေဝေဝ၀ါးဝါးနဲ႔ သိပ္မမွတ္မိတဲ့လူက ဒီလိုမ်ိဳးအခန္းနံပါတ္က်ေတာ့ မေမ့တဲ့အျပင္ ဒါရိုက္ရွင္ေတာင္ ေမးေနစရာမလိုဘူး။ ဦးတည္ရာမဲ့ဆိုေပမယ့္ ဒီေနရာက်ေတာ့ ႏွာေခါင္းက အခ်က္ေပးေနလို႔လား မသိဘူး။ တန္းကို ေရာက္သြားတာ .. အဟီး 😛

“ေဒါက္ .. ေဒါက္”

တံခါးကို သုံးခ်က္ျပည့္ေအာင္ေတာင္ မေခါက္လိုက္ရပါဘူး။ ႏွစ္ေခါက္ပဲ ေခါက္ၿပီး သုံးခ်က္ေျမာက္ မထိခင္မွာပဲ ကၽြီခနဲ ပြင့္သြားၿပီး၊ လူတကိုယ္စာ ဝင္သာေလာက္တဲ့ အဟေလး ေနာက္ကြယ္ကေန နန္းယြန္းေဝ ေပၚလာတယ္။ ဒုံပတ္ထဲကလို အတြင္းခံ တူးပိစ္ေလးနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူူး။ ဟိုတယ္က ေပးထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အျဖဴႀကီး ကိုယ္မွာ ပတ္ထားလ်က္နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအေနအထားကိုက ကိုယ့္ကို ဘာအတြက္ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာ သိသာေစတယ္ေလ။ အေရာင္ေတြလက္ၿပီး ဖိတ္ေခၚေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြရဲ ့အၾကည့္ကိုေတာင္ ဘာသာျပန္ေနစရာမလိုဘူး။

“ယြန္းးးး”

စကားလုံးတစ္လုံးပဲ ပါးစပ္ကေန ထြက္ခြင့္ရလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွေတာင္ မေျပာျဖစ္လိုက္ဘူး။ တံခါးကိ္ု ျဖတ္ၿပီး အထဲဝင္လိုက္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို ဆြဲၿပီး ေဆာင့္သြင္းလိုက္တာ လူေတာင္ နဲနဲယိုင္သြားတယ္ (တကယ္ဆို က်ေနာ္က ေဘာ္ဒီမေသးပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ နန္းယြန္းေဝဆိုတဲ့ အဲဒီေကာင္မလးက ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳးေလးဆိုတာ့ အားပါလွတယ္.. ခိ :P)။

လူက မ်က္လုံးျပဳးၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္၊ ယြန္းက တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ဆန႔္ၿပီး လူကို ဆြဲဖက္လိုက္တာ မသိရင္ မုဒိန္းက်င့္သလားေတာင္ ထင္ရမယ္ (အားႏြဲ႕သူပါ ရွန္ … ခ်မ္းသာေပးပါလို႔ ေျပာရမလားေတာင္ မသိဘူး .. အဟိ :D)

ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဖိနမ္းတယ္ဗ်ာ .. စုပ္ဆြဲတယ္ .. လၽွာနဲ႔ထိုးၿပီးေတာ့ ဆြတယ္ .. ဒါတြင္ပဲလားဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ လူကို တြန္းတြန္းၿပီး ေခၚသြားတာ၊ က်ေနာ္က ေနာက္ျပန္ေနာက္ျပန္နဲ႔ အခန္းအလယ္က မို႔ရာနားေရာက္ၿပီး ကုတင္နဲ႔ ဝင္တိုက္၊ မို႔ရာေပၚ ဖင္ထိုင္လ်က္က်၊ ယြန္းက က်ေနာ့္ေပၚ တက္ဖိၿပီးေမွာက္က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မို႔ရာေပၚမွာ က်ေနာ္က ေအာက္ကပက္လက္၊ သူက အေပၚထပ္လ်က္ေပါ့။ လူက မို႔ရာေပၚေတာင္ အကုန္လုံး ေရာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျခေထာက္ေတြက ေအာက္မွာ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး အေနအထားနဲ႔။ အေတာ္ေတာ့ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲသြားတာ။ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ္ကိုေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္နဲ႔ ကုတင္ေပၚ လုံးလုံးေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္တာပဲ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နမ္းတာကို မခံနိုင္လို႔ ေနာက္ဆုတ္ေနရတာေလ .. ဟီး 😀

နမ္းတယ္ဆိုလို႔ ပါးစပ္ခ်င္း ထိထားယုံပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မို႔ရာေပၚမွာ ေနရာက်ၿပီလဲဆိုေရာ .. ယြန္းက က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိရွိသမၽွကို အကုန္ဆြဲခၽြတ္ေတာ့တာ (လက္ေတြ ပါေသးတယ္)။ ေအာ္ .. ေျပာဖို႔ေမ့ေနလို႔ .. ဒီအခ်ိ္န္မွာ ယြန္းကိုယ္ေပၚမွာက မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မို႔ရာေပၚမေရာက္ခင္ကတည္းက ကုတင္ေဘးက ၾကမ္းျပင္မွာ ပုံၿပီးေတာ့ က်ေနၿပီ။

ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အသက္ရႉသံျပင္းျပင္း၊ ရမၼက္လွိုင္းေတြ ထန္ေနက်ေတာ့ စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာမေနျဖစ္ဘူးရယ္။ အဓိက လိုခ်င္ေနတဲ့ အရာကို တစ္ေယာက္စီက တစ္ေယာက္ရဖို႔သာ ေဇာင္းျပင္ေနၾကတာေလ။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြ ကုန္သြားလို႔ ခပ္မာမာအေနအထားနဲ႔ လိင္တံက ထြက္လာၿပီဆိုရင္ပဲ ယြန္းက ခါးလည္ေလာက္ ေလၽွာဆင္းသြားၿပီး စုပ္ဖို႔ ျပင္ေတာ့တာ။

“ယြန္း .. လာ .. ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚ ခြထိုင္လိုက္”
“ဂြတ္ !!”

ေသာက္က်ိဳးနဲ .. ႏွစ္ခါေတာင္ မေျပာလိုက္ရဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ နင္ဂ်ာလား ထင္ရတယ္။ ကိုယ္ကျဖတ္ခနဲလွည့္ၿပီး ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ ခြရက္သား ေရာက္လာတာ။ ယြန္းဝတ္ထားတဲ့ Boyshort လို အမ်ိဳးအစားျဖစ္တဲ့ ဇာအနက္ေရာင္ အတြင္းခံေလးက အသားရယ္လို႔ ရွိတယ္မဟုတ္ဘူး။ ဒီဇိုင္းအလွေဖာ္ထားတဲ့ အကြက္အေပ်ာက္ေတြၾကားမွာ ျဖဴဝင္းလွတဲ့ ယြန္းရဲ ့အတြင္းသားေတြက စိတ္ထစရာ ျမင္ေနရတာ။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ေပၚ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အနီးကပ္ဆိုေတာ့ ခပ္ယဥ္ယဥ္ အဖုတ္နံ့ေလးပါ ရေနတာဗ်။ ဘာရေတာ့မလဲ။ အဖုတ္ဝကို ဖုံးေနတဲ့ အတြင္းခံအစေလးကို ေဘးကို ရေအာင္တြန္းထုတ္ၿပီး၊ လြတ္ထြက္လာတဲ့ အကြဲေၾကာင္းကို လၽွာျပားနဲ႔ကပ္ၿပီး လ်က္ပစ္လိုက္ေတာ့ေပါ့ …

“ရႊတ္”
“အု … အိ … အိ”

ေကာင္းလား၊ မေကာင္းလားဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လီးထိပ္ကို ငုံထားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ယြန္းပါးစပ္ကေန အုအုအိအိ သံေတြ ထြက္လာတာက သက္ေသခံေနတာေပါ့။ ဒါမ်ိဳးၾကားရေတာ့ အဖုတ္လ်က္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔လိုမ်ိဳး ေယာက်္ားေလးေတြအဖို႔ ပိုၿပီးေတာ့ မာန္တက္စရာ ျဖစ္တာေပါ့။ ငါကြ … လီးတစ္ခုထဲ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး .. လၽွာလည္း ေကာင္းတယ္ေပါ့ .. ဟီး (ဂုဏ္ယူစရာမရွိ ရွာႀကံ ဂုဏ္ယူရတာပဲေလ .. ဂလိုပဲ 8))။

မ်က္လုံးႏွစ္လုံးစလုံး စုံလုံးမွိတ္၊ ျပည့္ၿဖိဳးတင္းရင္းတဲ့ တင္ပါးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို လက္ႏွင့္ေပြ႕ထိန္းကိုင္ၿပီး၊ ေခါင္းကို ႂကြနိုင္သမၽွ ႂကြၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ အျပည့္ထိကပ္ေနတဲ့ အဖုတ္တစ္ခုလုံးကို ဟင္းခ်ိဳရည္ ေသာက္သလိုကို ရွႉးခနဲ ရႊတ္ခနဲ ေနေအာင္ လ်က္လိုက္၊ စုပ္လိုက္ မနားတမ္းကို လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ 69 အေနအထားနဲ႔ မတစ္ျပန္ က်ားတစ္ျပန္ (ဘတစ္ျပန္ က်ားတစ္ျပန္လို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူး .. ေတာ္ၾကာေန ဒုတ္ခ်င္းရိုက္တာ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ .. ဟီး) သူနိုင္ကိုယ္နိုင္ အၿပိဳင္က်ဲ ၾကတဲ့ပြဲမွာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ယြန္း က်ေနာ့္ကို မနိုင္ဘူးရယ္။ ဘယ္ရမလဲ .. အသက္က စကားေျပာတယ္ေလ .. ဟီး 😉

ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ လိင္တံကိုေတာင္ စုပ္ေပးမေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ငုံလ်က္သားႀကီးနဲ႔ တကိုယ္လုံး ေကာ့ျပန္တြန္းထိုးၿပီး ေပါင္တြင္းသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ တကယ္ပါဗ်ာ။ ရွမ္းမေလးဆိုေတာ့ အရည္ရႊမ္းတယ္ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ အပိုမဟုတ္ဘူး။ ထက္ျခမ္း ျခမ္းထားတဲ့ ဖရဲသီး စားလိုက္ရသလိုပဲ။ ပါးစပ္တစ္ခုလုံးေတာင္ ေပပြလို႔။

“အီး .. ေကာင္းတယ္ .. ကိုထြန္းရာ”

အေတာ္ၾကမ္းၾကမ္း ၿပီးသြားလို႔နဲ႔တူတယ္။ လီးစုပ္ေပးေနတာ ဆက္စုပ္မေပးနိုင္ေတာ့ဘဲ ပါးစပ္ထဲကေန ျပန္ထုတ္ၿပီး၊ ေခါင္းက မို႔ရာေပၚ စိုက္က်သြားတယ္။ ဒီေတာ့ အရွိန္တက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ကပဲ ဦးေဆာင္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အခ်ိန္ကလဲ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔ ရတဲ့အခ်ိန္ေလး လုပ္ရတာမွတ္လား။ လူကို ေလၽွာၿပီး ယြန္းေအာက္က ထြက္၊ ေနာက္ဘက္ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ဖင္ပူးေထာင္အေနအထားနဲ႔ ရွိေနတဲ့ သူ႔တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းေတြေနာက္မွာ ေနရာယူလိုက္တယ္။

“ကိုထြန္း .. အထဲမွာ မၿပီးနဲ႔ေနာ္ .. က်န္တာက ယြန္းရွင္းတယ္”

က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတဲ့ ယြန္းက မို႔ရာေပၚကို ပါးကေလးတစ္ျခမ္း အပ္လ်က္သားနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ေျပာမွ မႊန္ထူေနတဲ့ က်ေနာ္ အေျခအေနကို သတိထားမိတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ စြပ္စရာ အေဖာ္မရွိဘူး။ နိခ်ည္းျဖစ္ေနတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယြန္းေျပာလိုက္ေတာ့ စိတ္ရွင္းသြားတာေပါ့။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒီေကာင္မေလး ဒီကိစၥေတြ မသိတာမွ မျဖစ္နိုင္တာ .. မဟုတ္ဘူးလား

“ထည့္ၿပီေနာ္ … ယြန္း”

အမွန္က အပိုေတြ ေျပာေနမိတာပါ။ အရည္ေတြနဲ႔ ေပပြေနတဲ့ စူေဖာင္းေဖာင္း အဖုတ္ဝကို လိင္တံထိပ္ဖူး ထိမိတာနဲ႔ သူသိေနပါၿပီ ..ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ခြင့္ေတာင္းသလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဒီေနရာက မသြင္းဖူးတဲ့ေနရာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ ယြန္းက အြန္းးး ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတဲ့အခ်ိန္ လူက ခါးေကာ့ၿပီး သြင္းပစ္လိုက္တယ္။ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ လူကို အီစိမ့္ၿပီး ဇိမ္က်သြားတာပဲ။ ဘာမွ မပါဘဲ လုပ္ရတာဆိုတာေတာ့ ပြတ္တိုက္မိတာေတြက ပိုၿပီး ဖီးလ္ျဖစ္တာပဲ (ကိုယ့္ၾဆာတို႔ က်ေနာ္ေျပာတိုင္းလည္း လိုက္မလုပ္ၾကနဲ႔ဦးေနာ္ .. ဒါက အႏၲရာယ္အေတာ္မ်ားတဲ့ ကိစၥဗ်)

အေၾကာအခ်င္ေတြ အထဲထိေရာက္ေအာင္ ေကာင္းတဲ့အရသာက ျပန႔္ႏွံ့သြားေတာ့ ေျဖးေျဖးျခင္းကေန အရွိန္တင္တယ္တို႔ ဘာတို႔ လုပ္မေနေတာ့ပါဘူး။ စတာထြက္ကတည္းက ေျခကုန္သုတ္ေတာ့တာပဲ။ တင္ပါးအိအိေတြကို ဆုပ္စြဲကိုင္ၿပီး တဖန္းဖန္း တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ျမည္ေအာင္ လိုးတယ္ဗ်ာ။ ယြန္းဆိုတာ မို႔ရာေပၚ ေခါင္းစိုက္က်ေနရာကေန ေခါင္းကို ျပန္မေထာင္နိုင္ဘူး။ တအီးအီး တအားအားနဲ႔ကို နန္းစေတာ့ ညည္းေနေတာ့တာ .. မသိရင္ အခန္းထဲမွာ ေအာကား ဖြင့္ထားတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ရမယ္။

အဲဒီလို ငါးမိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆယ္မိနစ္မရွိတရွိေလာက္ ဆက္တိုက္ေသာင္းက်န္းေနၾကတုန္းမွာပဲ .. ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ တံခါးေခါက္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

What the hell!!!

မ်က္စိစုံလုံးမွိတ္ၿပီး တအီအီ တအာအာနဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ ယြန္းက မၾကားေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဇာပန္းေလးေတြ ကြပ္ထားတဲ့ သူ႔တင္ပါး ေဖြးေဖြးလုံးလုံးေလးေတြကို မ်က္စိအရသာခံ ၾကည့္ၿပီး လိုးေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္မျပတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီတံခါးေခါက္သံကို ၾကားေတာ့ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားၿပီး လူက လႈပ္ရွားမႈ အလိုလို ရပ္သြားတယ္။ ကိုယ္ၿငိမ္သြားေတာ့ ယြန္းရဲ ့ေအာ္သံကလဲ ေပ်ာက္ၿပီး၊ အဲဒီေတာ့မွ မ်က္လုံးဖြင့္ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။

“Housekeeping ပါ .. ျခင္ေဆးျဖန္းမယ္ဆိုၿပီး ေခၚထားလို႔”

ေသာက္ပလုတ္တုတ္ .. ဘယ္သူက ဘယ္တုန္းက ေခၚထားရတာလဲ။ က်ေနာ္က ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံေၾကာင့္ နားမလည္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ယြန္းကို ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္၊ သူကလည္း လုပ္မိလုပ္ရာနဲ႔ ေယာင္နန ျဖစ္တာလား ဘာလား မသိဘူး။ ဝုန္းဆို ကုန္းေနရာကထၿပီး လာၿပီ လာၿပီဆိုၿပီး မို႔ရာေပၚကေန ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္မွ ဘာမွ လွမ္းေျပာခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ အရည္ေတြဗလပြနဲ႔ လီးကလဲ တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့တာေပါ့။

မို႔ရာေပၚက ဆင္းသြားတဲ့ မေခ်ာက ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္လုံးတီးလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိရေသးတယ္။ ေသာက္ေကာင္မေလးးးး … ဒါက်ေတာ့ သိတယ္။ အေစာတုန္းက ကုတင္ေဘးနားမွာ က်ေနတဲ့ ကိုယ္သုတ္ပုဝါကို ေကာက္ပတ္ၿပီး အခန္းတံခါးနား ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ မ်က္လုံးျပဴး၊ မ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္ရတာ က်ေနာ္ေလ။ အခုထက္ထိ ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ မွတ္လား။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂ်က္ကီခ်န္း အသြင္ေျပာင္းၿပီး မို႔ရာေအာက္ဘက္က ေစာင္ကို ကိုယ္ေပၚ လွမ္းဆြဲတင္လိုက္ရတယ္။

အခ်ိန္မီေလးပဲဗ်ာ .. ေစာင္ကိုယ္ေပၚ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိ္န္ .. ယြန္းက တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အျပင္ဘက္က ေစာင့္ေနတာျဖစ္ရမယ့္ ျခင္ေဆးျဖန္းမယ္ဆိုတဲ့ Housekeeping ေကာင္မေလး ဝင္လာပါေရာ

ေသာက္က်ိဳးနဲ .. အေစာတုန္းက ရင္ထိတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ .. အဲဒီမွာ မ်က္လုံးကို ဇီးကြက္ေလာက္ကို ျပဴးသြားရျပန္ပါေရာ လား …. ??? ???

ျခင္ေဆးျဖန္းမလို႔ဆိုၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့ ေကာင္မေလးက တျခားသူ ဟုတ္ရိုးလား။ ၀ါဆိုဦးဆိုတဲ့ ညတုန္းက ရီဆက္ရွင္မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလး။ ႀကံရည္ေရာင္ ဟိုတယ္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ လက္ထဲမွာ ဗူးရွည္ရွည္ေလး ႏွစ္ခုကို ကိုင္လ်က္သား (ေနာက္မွ သိတာ ျခင္ေဆးဗူးရယ္၊ ဖရက္ရွာဗူးရယ္)။ အံ့အားသင့္လြန္းလို႔ မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဘက္ကို မ်က္ဝန္းတစ္ခ်က္ ဝင့္ၾကည့္ၿပီး တံခါးနားရပ္ေနတဲ့ ယြန္းကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သလို ျပဳံးျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ါဆိုဦးရဲ ့အျပဳံးက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔ ..။

“ေအာ္ .. တျခားသူမွတ္လို႔ .. ၀ါဆိုပါလား .. ညီမက housekeeping လဲ လုပ္ရတာလား”
“မဟုတ္ဘူး အစ္မ .. ဒီေန႔ ဒီဘက္ျခမ္းကို တာဝန္ယူထားတဲ့ တစ္ေယာက္က ေနထိုင္မေကာင္းလို႔ ခြင့္ယူထားတာ .. guest ေတြကလည္း မ်ားေနေတာ့ ညီမတို႔ ရီစက္ရွင္က ၀ိုင္းကူရတာ …”
“တကယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္မလာတာလား”
“ဟုတ္တယ္ .. အစ္မ .. ေနာက္က်သြားတာ ေဆာရီး .. ေနာက္ၿပီး ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ခ်က္ခ်င္း တံခါး မေခါက္ရဲလို႔ .. ခိ ခိ”
“ဟုတ္လား … အစ္မ အသံ နဲနဲက်ယ္သြားတယ္နဲ႔တူတယ္ .. ခစ္ ခစ္”
“နဲနဲပဲလား အစ္မ .. ခိ ခိ”

ဟိုက္ !! .. ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲဟ .. အခန္းထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိသလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ ေျပာေနတာ။ က်ေနာ္က သူတို႔ ေျပာေနတာေတြကို မၾကားနိုင္ရွာဘူးကိုး။

အေစာပိုင္းတုန္းက တံခါးေခါက္သံ ၾကားၾကားျခင္း ရင္ထိတ္ၿပီး လူက ထိတ္လန႔္သလို ျဖစ္လို႔ ေခါင္းက ဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရဘဲ freeze ျဖစ္သြားတာ။ အခုက်ေတာ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေသခ်ာ သုံးသပ္မိလိုက္သလို၊ မခို႔တယို႔လိုမ်ိဳး ဟန္ေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ရပ္ေနၾကတဲ့ ယြန္းရယ္၊ ၀ါဆိုဦးရယ္ကို ၾကည့္ၿပီး လူက အေျဖတစ္ခုကို ေကာက္ခ်က္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုအေနအထားဟာ ကိုယ့္အတြက္ဘယ္လိုမွ negative ဘက္ကို ျပေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ negative မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြကိုသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့ …။

“အစ္မ .. ျခင္ေဆးျဖန္းမယ္ဆိုတာ”
“ေအာ္ .. အဲဒီ ကုတင္နားမွာ .. အေစာတုန္းက လွဲေနတုန္း .. တဝီဝီနဲ႔မို႔”
“ဟုတ္ .. ျဖန္းေပးခဲ့မယ္ေနာ္ .. Fragrance ပါ ထပ္ျဖန္းေပးခဲ့မယ္ ..”
“ေကာင္းသားပဲ .. လုပ္ပါ .. ျမန္ျမန္ေလး .. ခစ္ ခစ္”
“ဟုတ္ .. housekeeping ထပ္မေခၚရေအာင္ ေသခ်ာ လုပ္ေပးခဲ့မယ္ .. ခိ ခိ”

အဲ့လိုေျပာၿပီး ၀ါဆိုဦးက စပ္ၿဖီးၿဖီး႐ုပ္ကေလးနဲ႔ အနားေရာက္လာမွေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေယာက်္ားေလးပီပီသသပဲ သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ၾကည့္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ေခၚေတာအားတစ္ေထာင္လို႔ ေျပာရင္လည္း ရမွာေပါ့ .. ဟီး။ ပုံမွန္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔ မသိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သူ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ က်ေနာ္ ဒါမ်ိဳး မၾကည့္တတ္ပါဘူး။ အခုက အေျခအေန မတူဘူးေလ။ က်ေနာ္နဲ႔ ယြန္း ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိေပမယ့္ တံခါးေပါက္က လွည့္ျပန္သြားတာ မဟုတ္တဲ့ ေကာင္မေလး။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနမလဲဆိုတာ က်ေနာ္ သိေနတယ္၊ အဲ့လို သိေနတာကိုလည္း ျခင္ေဆးဗူးကို တရႉးရႉးနဲ႔ ျဖန္းေနသည့္တိုင္ က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္ေတာင္ေလး ဝင့္ၿပီး လွမ္းလွမ္းၾကည့္တဲ့ ၀ါဆိုဦးပုံစံက confirm လုပ္ေနတာေလ။

မိတ္ကပ္ပါးပါးေလး လိမ္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ေခ်ာလွတယ္လို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။ ေနာက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္သာ ၀ါဆိုဦးက ပိန္ပါးတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္၊ ကိုယ္တိုင္းအတိနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဝန္ထမ္းဝတ္စုံေလးရဲ ့ေအာက္မွာ ေကာက္ေၾကာင္းေလးေတြက ရွိသင့္သေလာက္ ရွိတယ္။ မသိမသာေလး ေမာက္ထြက္ေနတဲ့ နို႔ေလးေတြဟာ မန္းၿမိဳ ့ေတာ္ေပါက္စီေလာက္ေတာ့ အသာေလး ရွိပါရဲ ့။ ခါးက်င္က်င္ေလးေအာက္မွာ ရွိတဲ့ တင္သားေတြဆိုရင္လဲ အရမ္းႀကီး စြင့္ကားေနတာသာ မဟုတ္တာ၊ လုံးလုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတာ့ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ယြန္းနဲ႔ ယွဥ္ရင္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးလို႔ ေျပာရမယ္။ တစ္ေယာက္က ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး ရွမ္းမေလး .. သူကေတာ့ သြယ္သြယ္လ်လ်နဲ႔ ညိဳေခ်ာေလး။

က်ေနာ္ရွိေနတဲ့ မို႔ရာနားကို ကပ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀ါဆိုတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာ အတတ္ေျပာရဲတယ္ဗ်ာ။ ေပါက္စီေလးေတြက အေပၚေအာက္ ခပ္သြက္သြက္ေလး လႈပ္ခါေနတာေလ။ ေသခ်ာၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ဒီဟာက ေျပးကိုမလြတ္ဘူး။

“ရၿပီ .. အစ္မ .. သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ .. ေႏွာင့္ယွက္သလို ျဖစ္သြားရင္ ေဆာရီး .. ခိ ခိ”
“ခစ္ .. ခစ္”
“ဟို အစ္ကို သြားၿပီးေနာ္ .. တာ့တာ”
“ဟုတ္ .. တာ့တာ .. ေကာင္းေကာင္းသြားဦးေနာ္ .. ျခင္ေဆးဗူးေတြကိုလည္း တအားညႇစ္မကိုင္ထားနဲ႔ဦး .. ဟီး”

ဘယ္ရမလဲ .. ဒါမ်ိဳးေတာ့ .. သူကေတာင္မွ ျပဳံးတုံ႔တုံ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနေသးတာဆိုေတာ့၊ က်ေနာ္လည္း အထာေလးနဲ႔ ျပန္ေနာက္လိုက္တယ္။ အဆင္ေျပလား မေျပလားဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ၾဆာတို႔ပဲ ဘာသာျပန္ၾကည့္ၾကပါ။ ၀ါဆိုဦးက ဟန္မူပိုပိုေလးနဲ႔ ဟြန႔္ခနဲ ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ရႈံ ့ျပၿပီးမွ အျပင္ကို ထြက္သြားတာေလ။

အခန္းဝကေန ၀ါဆိုဦးေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ယြန္းက တံခါးကို ခပ္ျမန္ျမန္ပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို သေဘာက်သလို ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ တကယ္ဆို ဒီဟာက ဝတၳဳဇာတ္လမ္းဆိုလို႔ကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ .. မို႔ရာေပၚကေန က်ေနာ္ ဝုန္းခနဲ ေျပးဆင္းသြားၿပီး ဆတ္တငန႔္ငန႔္ ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္တယ္တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုက အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ေကာင္ဆိုတာလည္း ညေစာင့္တုန္းက ကိုျမင့္ေမာင္လို႔ ေတာက္ေလၽွာက္ မက်တမ္း မာေနနိုင္တာ မဟုတ္ဘူး (အဲ့ေလာက္ မသန္ပါဘူး .. ခိခိ)။ ၀ါဆိုဦး ဝင္လာကတည္းက လန႔္ျဖန႔္ၿပီး ၿငိမ္သြားတာ။ အခုက်ေတာ့ ငုတ္တုတ္ေလး ျဖစ္ေနၿပီ။

ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီလိုဗ် .. ယြန္းကို က်ေနာ္ ေျပးဆြဲၿပီး ဇာတ္လမ္းဆက္မယ္ဆိုၿပီး မေတြးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့လို လုပ္ခ်ိန္မရခင္မွာ ဖုန္းဝင္လာတာ .. ။ တျခားသူ ဟုတ္ရိုးလား။ က်ေနာ့္ သက္ဆိုင္သူထံက .. သူတို႔ေတြ ေရထဲက ျပန္တက္လာၿပီး ေန႔လည္စာ စားၾကေတာ့မယ္ .. က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုၿပီး လွမ္းေမးတာ။ ဒီေတာ့ .. က်ေနာ့္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အသံမတုန္ေအာင္ ကမန္းကတမ္း ေျဖၿပီး .. အခန္းျပန္လာၿပီဆိုၿပီး လုပ္ရတာေပါ့။ က်ေနာ္ ဒီလိုေျပာေနတာကို ယြန္းကလည္း ၾကားပါတယ္။

မၾကည္မလင္ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ ရွိေနေပမယ့္ တားေတာ့ မတားရွာပါဘူး။ က်ေနာ္ အဝတ္ေတြကို ျပန္ဝတ္တာကို ခပ္ေတြေတြေလးနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနတာပဲရွိတယ္။

သြားမယ္ေနာ္လို႔ .. က်ေနာ္ေျပာၿပီး ေလာ္ဘီဘက္ကို မေျပးယုံတမယ္ ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ယြန္းေနတဲ့ အခန္းက ေလာ္ဘီနဲ႔နီးေတာ့ ရီစက္ရွင္ကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ဂစ္တာငွားေတာ့လဲ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရေတာ့ ဂစ္တာဆြဲၿပီး ကိုယ့္အခန္းဘက္ တက္သုတ္ျပန္ရိုက္ရတာေပါ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ညဘက္ေရာက္တဲ့အထိ တျခားထူးထူးေထြေထြ ထပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေန႔လယ္စာကို ဟိုတယ္မွာပဲ စားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးငွားၿပီး ေက်ာက္ေမာင္ႏွမဘက္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေမာင္းရတာဗ်။ အက်င့္မရွိရင္ မလြယ္လွဘူး။ ေသာင္ျပင္ကို ျဖတ္ရတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီေနရာက မခက္ဘူး။ ခက္တာက ကြန္ကရစ္လမ္းေလးကေန ေသာင္ျပင္ကို ေရာက္ဖို႔ဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သဲျဖဴေတြကို ျဖတ္ရတာ။ အဲဒီဟာက တစ္ခ်က္မွားသြားရင္ ဆိုက္ကယ္လဲသြားမွာ။

ေက်ာက္ေမွာင္ႏွမက အျပန္က်ေတာ့ သဲတို႔က ေခ်ာင္းသာေစ်းထဲဝင္ၿပီး အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညေနက်ရင္ အကင္နဲ႔တြဲၿပီး ေသာက္ဖို႔ဆိုၿပီး ၀ိုင္ပုလင္းေတြ၊ ဘီယာပုလင္းေတြ ဆြဲၾကတာပဲ။ အဲဒီမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ေစ်းဝယ္တာေလ။ တစ္ေယာက္ထဲေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ သုံးေယာက္မဟုတ္လား။ အားလုံးၿပီးေတာ့မွ အထုတ္အပိုးေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ ေဟာ္တယ္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

ညဘက္ပါတီမလုပ္ခင္ ေနာက္ထပ္လုပ္ၾကတာေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒါေတြ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ဝင္စားမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ ဦးတည္ေျပာလိုက္ရရင္ က်ေနာ္တို႔ရထားတဲ့ sea view အခန္းရဲ ့ေရွ ့မွာ ဝရံတာလိုဟာမ်ိဳးေလး ရွိေနေတာ့ ညေမွာင္သြားတာနဲ႔ အဲဒီမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ ပုဇြန္ကင္ေတြ၊ ငါးကင္ေတြကို တစ္ခါသုံး ပန္းကန္ထဲထည့္၊ ဘီယာတို႔ ၀ိုင္တို႔ကိုေတာ့ ေစ်းထဲက ဝယ္လာတဲ့ ပလတ္စတစ္ပုံးထဲ ေရခဲအိတ္ခံၿပီး ထည့္လို႔ေပါ့။ (အဲဒီမွာ တခါထဲ ေျပာရဦးမယ္ .. ျခင္ကိုက္လား မကိုက္လားဆိုတာ .. ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတာေတာင္ ျခင္ေဆးေခြ ထြန္းထားရေသးတယ္)

အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးၿပီဆိုတဲ့ေနာက္ေတာ့ .. ကိုႀကီး .. လုပ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ ့.. ခ်ပါေတာ့ဗ်ိဳ ့ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေအာ္ေနၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ သုံးေယာက္ေၾကာင့္ (ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ ပရိတ္သတ္ေနာ္ .. ဟီး :P) ငွားထားတဲ့ ဂစ္တာကို ဖုန္းထုတ္ၿပီး ႀကိဳးအရင္ညႇိလိုက္တယ္။ ညႇိလို႔အဆင္ေျပၿပီဆိုေတာ့ Carlsberg ေလး တစ္ငုံေသာက္၊ လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီး ပလပ္ကင္ေလး အရင္တီးၿပီး သံေသးသံေၾကာင္နဲ႔ပဲ ဟဲလိုက္တယ္ .. ခြီး

ညရဲ ့လက္တန႔္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ေမွာင္ရိပ္ေတြဟာ တစတစနဲ႔ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခကို လုံးဝအုပ္စိုး ရစ္ပတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ လူေလး ေလးေယာက္ ၀ိုင္းစုၿပီး စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္နဲ႔ ျပဳလုပ္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ ့ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ ပါတီေလးဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အရွိန္ရတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ေဖာ့ပန္းကန္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ငါးကင္၊ ပုဇြန္ကင္ေတြ ဆိုတာ အခုအခ်ိန္မွာ ဒုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြအျဖစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေရခဲစိမ္ပုံးထဲမွာထည့္ထားတဲ့ အရာေတြဟာလည္း ဘာဆိုဘာမွ မရွိသေလာက္ျဖစ္ၿပီး သိပ္ၿပီးေတာင္ မေအးေတာ့တဲ့ ေရေတြသာ က်န္ေနေတာ့တယ္။ ဝရံတာမွာ ခ်ထားေပးတဲ့ ဟိုတယ္ရဲ ့သစ္သားစားပြဲဆိုတာကေတာ့ ျမင္မေကာင္းေအာင္ကို ရႈပ္ပြေနၿပီ။

“ကဲ .. ေတာ္ေလာက္ၿပီ .. ငယ္ငယ္တို႔ ျပန္ၾကေတာ့ .. မနက္က်မွ ေတြ႕မယ္”
“အြန္းးးးး .. ဟုတ္ .. ကိုႀကီး … တာ့တာ”

က်ေနာ့္ သက္ဆိုင္သူရဲ ့ ညီမေလးျဖစ္တဲ့ ငယ္ငယ္က အဲ့လိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေျပာလိုက္ရင္ ေျပာလိုက္တဲ့ အတိုင္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔လည္း တကယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္ထဲသြားရင္ ရေပမယ့္ သူပါလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေဖာ္ေခၚခဲ့ဆိုၿပီး အတူတူ ေခၚလာခဲ့တာ (ဒါက သပ္သပ္ရွင္းျပတာပါ .. မဟုတ္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေခ်ာင္းသာကို ႏွစ္ေယာက္ထဲ မသြားတာလဲလို႔ စဥ္းစားေနတဲ့သူေတြ ရွိေနမွာစိုးလို႔)။ တကယ္ဆို သဲအပါအဝင္ ငယ္ငယ္တို႔ေတြ ေသာက္ထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ အာေလးလၽွာေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မွန္ေနၾကတာ (မိန္းကေလးေတြဆိုတာ အျမဲတမ္း ဒါမ်ိဳးေသာက္ေနရတာ မဟုတ္ဘူးေလ .. တစ္ခါတစ္ခါမွ ၾကဳံရတာ မဟုတ္လား .. ေန႔တိုင္း ပါတီ၊ ကလပ္တက္ေနရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့)။ ဒါေပမယ့္ မူးၿပီးေတာ့ ရစ္တယ္တို႔ ဘာတို႔ေတာ့ မရွိဘူး။ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာပဲ ရွိတာ။ က်ေနာ္က ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုတယ္။ သူတို႔က သူတို႔ရတဲ့သီခ်င္းဆိုရင္ လိုက္ဆိုတယ္။ မရဘူးဆိုရင္ ေသာက္လိုက္၊ စားလိုက္လုပ္တယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ မူးၿပီး ႐ုပ္ပ်က္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။

ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ္ ဒါေတြကို အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပေနရတာလဲဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ ေကာင္မေလးသုံးေယာက္နဲ႔ ေသာက္ပြဲက်င္းပတယ္ဆိုေတာ့ မူးၿပီး ဂ႐ုဆက္စ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မွာပဲလို႔ ေတြးထားတဲ့သူေတြ ရွိေနမွာစိုးလို႔ပါ။ အဲ့လို မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ Unbelievable truth ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ သိလာမွာပါ။

ငယ္ငယ္နဲ႔ သိဂၤ ီ.. တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ထိန္းထားရင္းပဲ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ကပ္လ်က္ ဟိုဘက္အခန္းကို ျပန္သြားၾကတယ္။ သဲနဲ႔ က်ေနာ္ပဲ က်န္ေနခဲ့တဲ့ အႂကြင္းအက်န္ေတြကို ရွင္းရတယ္။ သဲကလည္း ငယ္ငယ္တို႔ေလာက္သာ မမူးတာ သူလည္း မွန္ေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ပဲ အမ်ားဆုံးလုပ္ရတာပါ။ သဲက နဲနဲပါးပါး သိမ္းေပးၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ္လက္သန႔္စင္မယ္ဆိုၿပီး အခန္းထဲ ႀကိဳဝင္သြားေရာ။ အျပင္ဘက္မွာ အားလုံးၿပီးစီးလို႔ က်ေနာ္ အခန္းထဲကို ဖြင့္ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ..

“ကိုႀကီး … ခ်မ္းတယ္ .. ျမန္ျမန္လာေတာ့”

ဟိုက္ရွားပါး !!! .. ကိုယ္ေတြ အျပင္ဘက္မွာ အမွိုက္ထုပ္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတုန္း သဲက ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီးေတာ့ ရွယ္ျပင္ၿပီးထား ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဘယ္တုန္းက သူ႔ဖာသာသူ က်ိတ္ဝယ္ထားမွန္း မသိတဲ့ ပန္းဆီေရာင္ (ပန္းေရာင္ရင့္ရင့္စိုစို) အေပၚေအာက္တစ္ဆက္တည္း Lingerie နဲ႔ဗ်။ ေအက္ဘက္မွာ ေပါင္လည္ေလာက္အထိ ရွိတဲ့ အျဖဴေရာင္ စေတာ့ကင္ကို ဝတ္ထားၿပီး strap နဲ႔ ျပန္တြယ္ထားေသးတာ။ ပုံမွန္ဆို ဒါမ်ိဳးက ပင္တီနဲ႔ တြဲလာေပမယ့္ သဲက ဝတ္မထားဘူး။ မို႔ရာေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ အေနအထားကလဲ မိန္းကေလးေတြ ကိုယ္အလွကို ျပခ်င္တဲ့အခါမွာ အေပၚလြင္ဆုံးပုံစံျဖစ္တဲ့ တေစာင္းအေနအထား။ အဲဒါကိုမွ က်ေနာ္ဝင္လာတဲ့ အခန္းတံခါးဝဘက္ကို ေခါင္းကေလးေထာင္၊ ေမးကိုလက္ကေလးေထာက္ၿပီး ဖိတ္ေခၚတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။

ကဲ .. က်ေနာ္ ဘယ္လိုေနမလဲဗ်ာ .. ကိုယ့္ၾဆာတို႔ပဲ က်ေနာ့္ေနရာကေန ဝင္ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး

ေတာ္ေသးတယ္ .. လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိလို႔။ မဟုတ္ရင္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ျပသလို ဘာကိုင္ထားကိုင္ထား လက္ထဲက လြတ္က်ကိန္းပဲ။ အကယ္၍သာ သဲသာ ဂစ္တာကို အထဲကို ယူမသြားေပးခဲ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒီေနရာမွာ လြတ္က်လို႔ က်ေနာ္ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဂစ္တာဖိုး ေလ်ာ္ေနရေလာက္ၿပီ .. ဟီး 😛

လူဆိုတာ ေသြးကိုပြက္ပြက္ဆူသြားတာပဲ။ ေပါင္ၾကားက အငယ္ေကာင္ဆိုတာကလည္း ခ်က္ခ်င္းကို မတ္လာတာ။ ဘာရေတာ့မလဲ။ ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ အဝတ္ေတြကို အျမန္ဆုံးနည္းနဲ႔ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး မို႔ရာေပၚကို ဒိုင္ဗင္ပစ္ထိုးလိုက္ေတာ့ .. မေခ်ာက အသင့္ေစာင့္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ အကြက္ကို ခ်က္ခ်င္းျပင္ၿပီး ဒူးေထာင္ေပါင္ကားေပးလိုက္တာ ဒိုင္ဗင္ပစ္ထိုးတဲ့ က်ေနာ့္ေခါင္းက ေပါင္ၾကားထဲ ကြက္တိေရာက္ေပါ့ .. အဟီး။ 😀

လတ္တေလာ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ထားတာ ျဖစ္ရမယ့္ အဖုတ္အိအိေလးက အစိုဓါတ္ေလးေတာင္ မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ျပသနာ မရွိဘူး။ ဒီအစိုဓါတ္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားဖို႔က အီေဖကိုယ္တာဝန္ မဟုတ္လား။ တာဝန္ဆိုတာ လက္ေမာင္းမွာ ရွိတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လၽွာဖ်ားမွာ ရွိတာျဖစ္သြားၿပီ .. ငိ။ လၽွာကို ထုတ္နိုင္သမၽွ ဆန႔္ထုတ္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ အျပားလိုက္ကပ္ၿပီး လ်က္တင္ပစ္လိုက္တာ …။

“အားးးးးး ….. ရွီး …. ရွီးးးးး”

ေခါင္းေထာင္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ သဲရဲ ့မ်က္ႏွာေလးမွာ ရမၼက္လွိုင္းေတြက ခ်က္ခ်င္းကို ျပန႔္ႏွံ့သြားၿပီး မို႔ရာကို ေနာက္ျပန္ တေတာင္ဆစ္နဲ႔ ေထာက္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ထဲက တစ္ဖက္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို က်ေနာ့္ေခါင္းကို လာဆုပ္ကိုင္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ သဲနဲ႔ဆိုတာ တစ္ရာသီစာ ကာလမွာမွ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေတြ႕ရတဲ့ ေဘာလုံးကလပ္အသင္းေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ အျမဲတမ္း ေျခစမ္းေနၾကတဲ့ အသင္းေတြ။ သူဘယ္လိုအဆင္ခ်ိဳးရင္ ဘယ္လိုအထာဆိုတာ သိၿပီးသား။

ေကာ့တက္လာတဲ့ တင္ပါးအိအိေလး ႏွစ္ခုေအာက္ကို လက္ဝါးထိုးခံ၊ ပင့္ဆုပ္ထားၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ အဖုတ္နဲ႔ မလြတ္တမ္းကို လၽွာစြမ္းျပေတာ့တာ။ သဲဆိုတာ က်ေနာ့္ဆံပင္ကို ဆုပ္စြဲထားရင္း ထြန႔္ထြန႔္ကို လူးေနတာ။ ပါးစပ္ကလည္း ကိုႀကီးေကာင္းတယ္ .. နာနာစုပ္ .. အထဲကို လ်က္ေပးဦး .. ေကာင္းလာၿပီ .. အစရွိသျဖင့္ ေတာက္ေလၽွာက္ကိုေျပာေနတာ။ က်ေနာ္လည္း သူဘာလိုခ်င္သလဲ .. လိုခ်င္သလို လိုက္လုပ္ေပးရင္းကေန .. ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ လက္ခလယ္ကို တိုက္စစ္အကူေခၚလိုက္တယ္။ လၽွာကိုေတာ့ အေပၚဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ စိစိေလးထံပဲ စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္လိုက္တယ္။ သိပ္ေတာ့ မလုပ္လိုက္ရပါဘူး။

“အားးးးးးးး … မရေတာ့ဘူး …. ကိုႀကီး …. ဟာ …. ဟာ !!! … ထြက္ … ထြက္ၿပီ !!!!!!!!!!!!”

မီးသတ္ကား ဥၾသဆြဲသလို သံရွည္ႀကီးေအာ္ညည္းရင္း မို႔ရာနဲ႔လြတ္ေအာင္ ေျမႇာက္တင္ထားတဲ့ တင္ပါးက ဝုန္းဆို ျပန္ျပဳတ္က်ေတာ့တာပဲ။ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ဆိုတာလည္း က်ေနာ့္ေခါင္းကို ညႇပ္ထားတာ မသိရင္ ဂ်ဴဒိုကစားေနတယ္ေတာင္ ထင္ရေတာ့မယ္။

နဲနဲၾကာသြားေတာ့မွ ခ်ဳပ္ထားရာကေန ျပန္ေျဖေပးတယ္။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ထားရာကေန ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ကိုလည္း မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လႈပ္ယုံလႈပ္ၿပီး ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ေျပာတယ္။ ဘာေျပာတယ္လို႔ ထင္ၾကလဲ .. ကိုယ့္ၾဆာတို႔ ေတြးၾကည့္ၾကပါဦး …။

တျခား မဟုတ္ပါဘူး .. I love you လို႔ ေျပာတာပါ (ဟိုဟာေတြ ဒီဟာေတြမ်ား ေျပာၿပီလားလို႔ ေလၽွာက္မေတြးၾကနဲ႔ဦးေနာ္ .. ဒါက ေအာစာအုပ္မွ မဟုတ္တာ)

အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ပါးစပ္ေတြ ဘာေတြ ေျပးေဆးတာလုပ္မေနေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ သဲက အဲဒီေလာက္ အနံ့အသက္မဆိုးဘူး။ အေသးစိတ္ေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သဲက သူ႔body odor ကို ထိန္းတယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ေရေမႊးတို႔ တျခားဟာတို႔ သုံးေပမယ့္၊ မသုံးရင္လည္း သူ႔ပင္ကိုယ္န႔ံကိုက မဆိုးဘူးဗ်။ ကဲ .. ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အဓိကကိုပဲ ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္လည္း လီးအေထာင္သားနဲ႔ သဲေပါင္ၾကားမွာ ေနရာယူလိုက္တယ္ေပါ့။

က်ေနာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ သဲက တအားလွေနတာ။ အဝတ္မပါဘဲ သဲကိုယ္လုံးေလးကို အျမဲေတြ႕ဖူးေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳး ဆက္ဆီက်တဲ့ Lingerie အမိုက္စားနဲ႔က ခ်စ္တင္းေႏွာတိုင္း ေတြ႕ဖူးတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ စိတ္ကတစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ လႈပ္ရွားၿပီး တက္ႂကြေနတာ။ နိဒါန္းေတြ ဘာေတြ ပ်ိဳးတယ္ေတာင္ လုပ္မေနေတာ့ဘူး။ အရည္ၾကည္ေတြ စိုေနဆဲ ျဖစ္တဲ့ အဖုတ္ဝကို က်ေနာ့္ေကာင္ဖိေထာက္ၿပီး မိမိရရ ျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့တယ္။ စိုစြတ္အိေထြးတဲ့ အတြင္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္ၿပီး တစ္ဝက္ေလာက္တိတိ ဝင္သြားတယ္။ ဖူးးးးး ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ ..

သဲဆိုတာလည္း မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို စုံျပန္မွိတ္ .. ေကာင္းတယ္ ကိုႀကီးးးးးး ဆိုၿပီး အားေပးသံေလးနဲ႔ စညည္းေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သဲက တစ္ခ်ီၿပီးထားၿပီဆိုေတာ့ ညႇာမေနေတာ့ဘဲ က်န္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ လိင္တံတစ္ဝက္ကို ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ဖိသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး စလိုးမိတယ္။ သဲရဲ ့နို႔လုံးအိအိေတြကိုလည္း အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ေနရင္းနဲ႔က Lingerie ေပၚကေန ဖိကိုင္၊ ဆုတ္ေခ်ေပးတယ္။ နို႔ေတြကိုင္လို႔ ေက်နပ္သြားေတာ့ သူ႔ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေျမႇာက္ၿပီး စုကိုင္ထားလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာက်က္ကို ေျခတန္ေတြ ဆန႔္ၿပီး ကန္ထားတဲ့ ဒီဇိုင္း။ စေတာ့ကင္ေလးေတြ ကြပ္ထားတဲ့ ေျခတန္ေတြက ထူးထူးျခားျခား စိတ္ကိုထေစတယ္ဗ်။ ဒါေတြကို ေပြ႕ဖက္ၿပီး ေဆာင့္လိုးရတာ တိမ္ေတြေပၚ ေျပးေနသလိုကို ခံစားေနရတယ္။

အဲ့လို လုပ္ေနရင္းက က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အႀကိဳက္ဆုံး ပုံစံကို ေျပာင္းဖို႔ ဆိုၿပီး သဲကို ေလးဘက္ေထာက္ ကုန္းခိုင္းလိုက္တယ္။ ေျပာသာေျပာရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သဲက တစ္ခ်ီထပ္ၿပီးသြားေတာ့ လူက ခပ္ယဲ့ယဲ့လို ျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္ပဲ သူ႔ကိုယ္ေလးကို ထိန္းလွည့္ၿပီး ကုန္းတဲ့ပိုစရွင္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ေပးရတာ။ ဒါေတာင္ ေခါင္းကမေထာင္နိုင္ေတာ့ဘူး။ မို႔ရာေပၚမွာ ငိုက္စိုက္ျဖစ္ေနၿပီ။ အဖုတ္ဝေလးဆိုတာ လိုးထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ စိုလက္ေနတဲ့ အထဲက ပန္းေရာင္အသားေတြကို ျမင္ေတာင္ ျမင္ေနရတယ္။

သဲႏႈတ္က ခါတိုင္းလို တီတီတာတာနဲ႔ စကားေတြ ေျပာၿပီး ညည္းမေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ တအီအီ တအာအာနဲ႔ မသဲမကြဲပဲ အသံထြက္နိုင္ေတာ့တာ။ က်ေနာ္လည္း သဲမဟန္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့ သိပ္အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘူး။ ပန္းေရာင္ဇာသားေလးေတြ ကြပ္ထားတဲ့ ဖင္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အရွိန္တက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္ကို အဖုတ္ထဲ ျပန္ထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ တင္သားေတြကို လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကိုယ္ေဆာင့္ခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ကိုပါဆြဲယူၿပီး မီးကုန္ယမ္းကုန္ကို လိုးပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ ့ …။

“အားးး … ေကာင္းတယ္ …. ထြက္ .. ထြက္ၿပီ!!!”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအာ္ညည္းရတာ က်ေနာ္ျဖစ္သြားၿပီး၊ ေန႔လည္ကတည္းက ထြက္မလိုျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သုတ္ရည္ပူေတြကို မ်က္လုံးစုံမွိတ္ထားရင္းက အင့္ကနဲေနေအာင္ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္ တင္းတင္းမွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လုံးေတြထဲက အေတြးအာ႐ုံမွာ ျမင္ေယာင္မိတာ ေန႔လည္တုန္းက ဒီလိုမ်ိဳးအေနအထားနဲ႔ ကုန္းေပးထားတဲ့ ယြန္းရဲ ့ပုံစံေလးကိုပဲ (ေယာက်္ားေတြဆိုတာ ခက္တယ္ဗ် .. ရမယ္ဆိုရင္ လိုခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ .. အေတြးထဲမွာ grass is always greener on the other side ျဖစ္ေနတာေလ) ……………………….။

သဲက တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေကြးေကြးေလးျဖစ္ၿပီး အိပ္ေမာက်သြားတယ္။ သုံးခ်ီေတာင္ ၿပီးထားတဲ့အရွိန္ေရာ၊ ေသာက္ထားတဲ့ အရွိန္ေရာ၊ ေန႔လည္တုန္းက ေရထဲမွာ ကဲထားတာေရာ အားလုံးေပါင္းေတာ့ သူဘယ္ခံနိုင္ေတာ့မလဲ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔နဲ႔အတူ ခနလွဲေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခနေနေတာ့ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ဝင္လာခဲ့တယ္ (သဲရဲ ့သန႔္ရွင္းေရးကိုေတာ့ က်ေနာ္ပဲ တစ္ရႉးနဲ႔ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္ .. ရွင္းေအာင္ ေျပာထားတာပါ .. ေတာ္ၾကာေန ဒီအတိုင္းႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္မွာစိုးလို႔)

အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားလို႔ ေခၽြးေတြတအားမထြက္သည့္တိုင္ လူက ေနရတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး ရွာဝါဖြင့္ၿပီး ေရခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ျပသနာက အဲ့လို ေရပန္းေအာက္ ဝင္လိုက္ေတာ့ လူကလန္းသြားတယ္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္စုံေလးဝတ္၊ ဖုန္းရယ္ ေဆးလိပ္ဗူးရယ္ယူၿပီး ခုနတုန္းက ပြဲလုပ္ခဲ့တဲ့ ဝရံတာကိုပဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ သစ္သားထိုင္ခုံတန္းေလးမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး၊ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိၿပီး တစ္ခ်က္ဖြာလိုက္ပါေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္ လုပ္ေနၾကထုံးစံအတိုင္း ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး တစ္ခုခုဖြင့္ၾကည့္မယ္ ႀကံလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႕လဲဆိုေတာ့ viber မွာ မက္ဆိတ္တစ္ခု ဝင္ေနတယ္။ ဘာမ်ားလဲဟုဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..

Want to continue? Give me a call ဆိုပါလားးးး …

ဒီနံပါတ္ကို က်ေနာ္ မသိစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ေန႔လယ္ကတင္မွ မက္ဆိတ္ဝင္ထားခဲ့တဲ့ ယြန္းရဲ ့ဖုန္းနံပါတ္မွတ္လား။ လက္က အလိုလိုကို Call ဆိုတဲ့ သေကၤတေလးကို ႏွိပ္လ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ တူတူ တူတူ ဆိုတဲ့ သံရွည္နဲ႔ ဖုန္းဝင္ေနသံက နဲနဲေတာင္ ၾကာသြားလို႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းခ်မလို ျပင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေျပးအလႊား လာထူးတဲ့ ယြန္းရဲ ့အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္

“ဟယ္လို .. ဟယ္လို !!”

(ဟယ္လို ယြန္း)ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဟိုဘက္က ယြန္းက ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖဘူး။ ဖုန္းစကရင္နဲ႔ နားနဲ႔ ကပ္ထားတဲ့အထဲကေန မပီမသအသံေတြ ၾကားေနရတယ္ဗ်။ စကားေျပာသံလိုလို၊ ရယ္သံလိုလိုနဲ႔ .. မသဲကြဲဘူး။ (ဟယ္လို!!)ဆိုၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ေျပာလိုက္မွ ယြန္းဆီကေန ကေသာကေမ်ာသံေလး ထြက္လာတယ္။

“ကိုထြန္း .. အျပင္ထြက္လာလို႔ရလား”
“မေကာင္းဘူးထင္တယ္ … ယြန္း” (စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟိုဘက္ျခမ္းက ျမက္စိမ္းစိမ္းေလးကို မ်က္စိထဲမွာ ပုံေဖာ္ျမင္ေယာင္ၿပီး လူက ဟိုလိုဒီလိုျဖစ္ခ်င္လာၿပီ)
“လာခဲ့ပါ .. ကိုထြန္းရဲ ့ .. အရႈံးမရွိေစရပါဘူး .. ခစ္ ခစ္”

ယြန္းက ကႏြဲ႕ကလ်နဲ႔ အဲ့လိုေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္ နားထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ရယ္သံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္မိသလိုပဲ။ စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသလို mystery လည္းျဖစ္သြားတယ္။ သဲကလည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး အိပ္ေမာက်ေနၿပီဆိုတာ သိေနျပန္ေတာ့ ကိုယ့္အတြင္းစိတ္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ Dark Desire ေတြ ေပၚထြက္လာဖို႔ကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ဘာမွေတာင္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာမေနပါဘူး .. (အိုေက)ဆိုၿပီး တစ္ခြန္းထဲ တုံ႔ျပန္လိုက္ၿပီး လူက ထိုင္ေနရာက ထရပ္ၿပီးသားျဖစ္၊ ေျခလွမ္းေတြကိုေတာ့ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ယြန္းရဲ ့အခန္းဘက္ကိုပဲ လွည့္လိုက္တယ္။

တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္ဆိုတဲ့ စကားက ေတာ္ေတာ္မွန္မွန္း အခုေတာ့ က်ေနာ္ လက္ေတြ႕သိေနၿပီဗ်ာ။ ယြန္းရဲ ့အခန္းေရွ ့ကို ေလၽွာက္လာတာမ်ား ျဖဴးလို႔ .. မသိရင္ ဒီအခန္းက က်ေနာ္ယူထားတဲ့ အခန္းလို႔ေတာင္ ထင္ရမယ္ .. ဟီး။ အခန္းတံခါးေရွ ့ေရာက္တာနဲ႔တင္ တံခါးကို လက္နဲ႔ေခါက္လိုက္တယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္လို႔ သုံးခ်က္ေခါက္တာေတာင္ ခ်က္ခ်င္း ပြင့္မလာဘူး။ အထဲကေန (ကိုထြန္းလား)ဆိုတဲ့ ယြန္းရဲ ့ေမးသံက အရင္ေပၚလာတယ္။ ဘဝရွင္ မင္းတရား အေဆာင္ေတာ္ကူးလာတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေအး မက်၊ အိမ္း မက် အသံနဲ႔ ထူးလိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္လဲ မသိဘူး။ ထြန္းထားတဲ့ အခန္းမီးက အရင္ပိတ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ တံခါးက လူတစ္ေယာက္စာ ဝင္သာေအာင္ ပြင့္သြားပါေရာ။

“ယြန္းးးးး … ဘာျဖစ္ !!!”

ေမွာင္ေမွာင္မွဲမွဲနဲ႔ ဘာမွ မျမင္ရလို႔ လူကတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္ အတင္းပဲ လက္ကိုဆြဲကိုင္ၿပီး အခန္းထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့ လူက ေန႔လည္တုန္းကလို ဒယိုင္းဒယိုင္နဲ႔ပဲ ေရာက္သြားတယ္

“ကိုထြန္း .. မ်က္စိမွိတ္ထား .. ယြန္းအကာတပ္ေပးထားမယ္ .. အဲဒီ အကာကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ မခၽြတ္ရဘူးးးး”

ဟိုက္ .. ဘာေတြလဲဟ။ ဘာမွန္းသာ မသိတာ ၀ိုးတဝါး ျမင္ရတဲ့ အလင္းေရာင္နဲ႔ အခန္းထဲမွာ ယြန္းတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ သိလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနတာ။ အေမွာင္ထဲမွာ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္ ၀ိုင္းစက္သြားတယ္။ တစ္ႏွင့္တစ္ေပါင္းရင္ ႏွစ္ရတယ္ဆိုတာ ကေလးေတာင္ သိမွေတာ့ က်ေနာ္ မသိစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေလ။ ႏွစ္နဲ႔တစ္ေပါင္းရင္လည္း သုံးရမွာပဲ မဟုတ္လား … ။ ဒီေတာ့ ယြန္းက က်ေနာ့္နားတိုးလာၿပီး မ်က္လုံးေနရာေပၚကို ညဘက္ဝတ္အိပ္ရင္ သုံးတဲ့ မ်က္လုံးဖုံးစြပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူက ေအးေဆးပဲ ေနေပးလိုက္တယ္။

ေခ်ာက္ခနဲ အသံၾကားၿပီး အခန္းမီးက ျပန္လင္းသြားတယ္။ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို ကာထားတဲ့ အဖုံးေၾကာင့္ လင္းသြားတယ္ဆိုတာပဲ သိၿပီး ဘာမွ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့လို မျမင္ရတာကိုက စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ တအားေကာင္းေနတယ္။ အျမင္အာ႐ုံကို ဆုံးရႈံးတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားေသာ အာ႐ုံေတြ အလိုလို နိုးႂကြားလာတယ္ဆိုတာ သိပ္မွန္တာပဲ။ က်ေနာ့္ နားထဲမွာ ယြန္းရဲ ့ေျခသံမဟုတ္တဲ့ ေနာက္ထပ္ ေျခသံတစ္ခု ကိုယ့္ေဘးနားကို တိုးလာတာ ခပ္သဲ့သဲ့ေလး ၾကားလိုက္ရတယ္။

“ကိုထြန္းလာ .. ေျဖးေျဖးေလး လိုက္ခဲ့ .. ဘာမွလဲ မေမးနဲ႔ .. ဘာမွလဲ မေျပာနဲ႔”

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ယြန္းဆီက ညိဳ ့ျမဴတဲ့ေလသံဟပ္ေနတဲ့ ဒီစကားအဆုံးမွာ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္ၿပီးတစ္ဖက္ လာကိုင္တာ ခံရတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ ့လက္နဲ႔ဆိုတာ ႏူးညံ့သည့္တိုင္ မတူညီတဲ့ အေတြ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္ သိလိုက္တယ္။ ဆန႔္က်င္ဘက္ လိင္ရဲ ့အထိအေတြ႕ဆိုတာ က်ေနာ့္လိုမ်ိဳး အရြယ္ေကာင္း ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ႂကြလာေအာင္ အလႈံ႔ေဆာ္နိုင္ဆုံး ဓါတ္မဟုတ္လား။ အခုက တစ္ေယာက္ထဲေတာင္ မဟုတ္၊ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ ေသခ်ာေနမွေတာ့ လူက ဘယ္ေနနိုင္ေတာ့မလဲ။ တကိုယ္လုံး Adrenaline ေတြက ေလၽွာက္ေျပးၿပီး လူက ေသြးေတြဆူပြက္လာပါေရာ။

က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ကုတင္နားမွာ သုံးေယာက္သား အတူရပ္မိၾကတယ္နဲ႔တူတယ္။ အဲဒီမွာ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ရွိေနတဲ့ ယြန္းနဲ႔ ေနာက္ေကာင္မေလးက တိုင္ပင္ထားသလို ေနရာယူလိုက္ၾကတယ္။ ယြန္းက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ ဖိနမ္းတယ္။ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ခါးကို ဖက္လိုက္ၿပီး ဂုတ္ပိုးသားကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိၿပီး နမ္းရႈံ ့ေနတယ္။ ဘာရေတာ့မလဲဗ်ာ … စိတ္ေတြထလာၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ .. ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ယြန္းရဲ ့ခါးကို လွမ္းဆြဲဖက္ၿပီး ခါးေအာက္က တင္အိုးကို လက္နဲ႔ညႇစ္ဖ်စ္ေတာ့တာေပါ့။ Bermuda ေဘာင္းဘီထဲကေန ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ခုံးထေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္နဲ႔ ယြန္းရဲ ့အဖုတ္ေနရာေလး မိမိရရကို ပြတ္က်ိတ္မိပါေရာ။

ဒီလိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ရဲ ့ညာဘက္လက္ကို ယြန္းဆီမွာ အသုံးျပဳလိုက္သလို၊ ဘယ္ဘက္လက္ကိုလည္း ေနာက္ျပန္ထားၿပီး ေက်ာျပင္ကို လာထိကပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ ့တင္ပါးတစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ မွန္ရာကို ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယြန္းနဲ႔အတူ ရွိေနတာ ဘယ္သူဆိုတာ က်ေနာ္ သိတန္သေလာက္ သိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ယြန္းကိုယ္တိုင္က ဘာမွမေမးနဲ႔ .. မေျပာနဲ႔လို႔ ဆိုထားတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ေၾကာင္းထားတဲ့ ဇာတ္အတိုင္း လိုက္ကယုံပဲေလ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ အရႈံးမရွိနိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနၿပီ။

ယြန္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အေပၚေအာက္တဆက္ထဲ ျဖစ္တဲ့ ဂါဝန္ပါးပါးေလးေတြ ဝတ္ထားတာဗ်။ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ကို္င္ဆုပ္ထားရတဲ့ အသိအရ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဘာအတြင္းခံမွလည္း ဝတ္မထားဘူး။ ေကာ္တာပဲ … ။ အခုေလးတင္ တဝတလင္ႀကီး ခ်စ္ပြဲႏႊဲထားတာ ျဖစ္သည့္တိုင္ က်ေနာ့္မွာ ရမၼက္စိတ္ေတြ တအားကို ျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ့္ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္ေနတဲ့ လက္ေလးဘက္မွာ ေရွ႕ကလက္ႏွစ္ဖက္က ဝတ္ထားတဲ့ စပို႔ရွပ္ကို တာဝန္ယူလိုက္ၿပီး၊ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုကို တာဝန္ယူလိုက္ၾကတယ္ဗ်။ အဝတ္ေတြ ကၽြတ္သြားသည့္ေနာက္ ကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး က်ေနာ့္ထံကေန ကြာသြားၾကတယ္။ အေဝးကို ထြက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ေရွ ့မွာ ထိုင္လိုက္မွန္း လိင္တံကို လာကိုင္တဲ့ မတူညီတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ေၾကာင့္ သိလိုက္ရတယ္။

“တူတူ လ်က္ရေအာင္ .. စုပ္တာကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေပါ့”

အခုအခ်ိန္ထိ ယြန္းကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး စကားေျပာေနေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသက္ရႉႏႈန္း ျမန္ေနတဲ့ အသံကလြဲလို႔ တျခားအသံ မထြက္ေသးဘူး။

“ရွီးးးး .. ေကာင္းတယ္”

ကိုယ့္လိင္တံကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့လၽွာေလးနဲ႔ ထိေတြ႕ရင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲဆိုတာ ကိုယ့္ၾဆာတို႔ သိၾကမွာပါ။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ ့လၽွာေလးတစ္ခုခ်င္းစီက လိင္တံရဲ ့ဟိုဘက္ဒီဘက္ကို ထိေတြ႕လ်က္ေပးတာဆိုေတာ့ ေျပာမျပေအာင္ကို ေကာင္းတာပဲဗ်။ က်ေနာ့္မွာ မ်က္လုံးေပၚတပ္ထားတဲ့ အကာကို တအားကို ျဖဳတ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ၾကာေန .. စားရခါနီးမွ လက္ထဲက လြတ္က်သလို ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတိေပးရင္း လက္ေတြ မ်က္လုံးမေရာက္ေအာင္ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ႀကံလိုက္တယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လိင္တံကို ပတ္ၿပီးလ်က္ေပးေနတဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ ့ေခါင္းကို လက္တစ္ဖက္စီနဲ႔ လွမ္းကို္င္လိုက္တာ။

“ယြန္းက လီးကိုလ်က္မယ္ .. ညီမက ဥေတြကို လၽွာနဲ႔ထိုးေပး”
“ဟုတ္”
“အားးးးး .. ေကာင္းတယ္ .. လုပ္ လုပ္ .. အဲဒီအတိုင္းလုပ္”

ယြန္းရဲ ့လၽွာေလးက လီးတန္ထိပ္ဖူးကို တဆတ္ဆတ္နဲ႔ ပတ္လ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေနာက္ေကာင္မေလးရဲ ့လၽွာေလးက ေဂြးဥေတြရဲ ့အရည္ျပားကို လၽွာနဲထိုးၿပီးေတာ့ လ်က္ေပးေနတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မေနနို္င္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ ့ေခါင္းေတြကို လက္နဲ႔တင္းတင္းကိုင္ထားမိယုံမက ေကာင္းလြန္းလို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေျခဖ်ားေတာင္ ႂကြသြားေသးတယ္။ အသက္ရႉသံေတြကလည္း တအားကို ျမန္ၿပီး ရႉးရႉးနဲ႔ကို ျဖစ္လာေရာ

“ကိုထြန္း .. ထိန္းထားဦး .. ေတာ္ၿပီ .. ေတာ္ၿပီ .. ညီမ ရပ္လိုက္ေတာ့”

က်ေနာ့္ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ယြန္းက အထာေပါက္တယ္ထင္တယ္။ လီးကို လ်က္လိုက္ၿပီး ထိုင္ေနရာက ထလိုက္သလို၊ သူ႔အေဖာ္ကိုလည္း လွမ္းတားလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ လာ ကိုထြန္း မို႔ရာေပၚ သြားရေအာင္ဆိုၿပီး ဆြဲေခၚလို႔ က်ေနာ္လည္း လိုက္သြားတယ္။ မို႔ရာေပၚေရာက္ေတာ့ ယြန္းခို္င္းတဲ့အတိုင္း ပက္လက္ေနေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ေနရာၾကၿပီဆိုတာနဲ႔တင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဝတ္ေတြခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္စီကိုယ္စီေနရာယူၾကတယ္။ ယြန္းက ေျခရင္းဘက္၊ ေကာင္မေလးက အေပၚဘက္။

ဒါ .. က်ေနာ့္အႀကိဳက္ေပါ့။ အနည္းဆုံးေတာ့ စိတ္အာ႐ုံကို လႊဲလို႔ရသြားတယ္ေလ။ ယြန္း က်ေနာ့္ခါးကို ခြၿပီး ေကာင္းဘြိဳင္မေလးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး လီးကို အဖုတ္ထဲသြင္းၿပီး တက္ေဆာင့္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့္အာ႐ုံက ဒီေနရာတစ္ခုထဲ ျပဳထားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚေရာက္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔တည့္တည့္ လာျဖစ္ေနတဲ့ အဖုတ္အသစ္ေလးကို အားရပါရး လ်က္ေပးတဲ့ဆီမွာ စိတ္ထည့္ထားလို႔ ရေနတယ္ေလ။ အနံ့ေလးက မဆိုးပါဘူး။ လက္ခံနိုင္ေလာက္တဲ့ ခပ္သင္းသင္းေလးပါ။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကေတာ့ အလုံးႀကီးတယ္။ က်ေနာ့္ႏွႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆြဲစုပ္နိုင္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း မျမင္မစမ္းနဲ႔ လုပ္ေနရေတာ့ လၽွာနဲ႔ထိေတြ႕တာကေန ဘာသာျပန္ၿပီး မွတ္ေနရတယ္။ အေတြ႕အၾကဳံအသစ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုေကာင္းတာက က်ေနာ္ ထိန္းထားနိုင္ၿပီး ယြန္းဘယ္ေလာက္ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေအာင္ ေဆာင့္ေနပါေစ၊ ၿပီးမသြားတာကိုပဲ။ ယြန္း အရင္ၿပီးတယ္၊ မေရွးမေႏွာင္းမွာ က်ေနာ့္အဖုတ္လ်က္ေပးေနတဲ့ ေကာင္မေလး ၿပီးတယ္။ က်ေနာ့္ေကာင္ကေတာ့ ယြန္းအဖုတ္ထဲမွာ မာေတာင္မႈအျပည့္နဲ႔ ရွိေနဆဲ ….။

“အဲေတာ့ .. ျမင္ ျမင္သြားၿပီ”
“အာ .. မဟုတ္ဘူး .. ေပါင္တန္ေတြနဲ႔ ပြတ္ၿပီး သူ႔ဟာသူ ကၽြတ္သြားတာ”

မ်က္ႏွာေလးနီျမန္းၿပီး ရွက္ဝဲဝဲ အသြင္ေလးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ၀ါဆိုဦးကို က်ေနာ္ ကမန္းကတမ္း ရွင္းျပရတယ္။ ျဖစ္ပုံက ဒီလိုဗ်။ အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ ၀ါဆိုဦး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ခြထားတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္က သူ႔အဖုတ္ကို မွန္းၿပီးလ်က္ေပးေနတာ။ စစခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပေနေပမယ့္ ၿပီးခါနီး အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒင္းေလးက အဖုတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ပြတ္သလို ျဖစ္တာကိုး။ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို စုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းကို ညႇပ္ထားသလိုလည္းျဖစ္၊ ေရွ႕ေနာက္ကလည္း လႈပ္ၿပီးေရြ ့ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚ တပ္ထားတဲ့ အဝတ္ဖတ္က ေနရာလြဲၿပီး ကၽြတ္သြားတာ။

ယြန္းက တစ္ခ်ီၿပီးသြားလို႔ က်ေနာ့္ဆီးစပ္ေပၚက ဆင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္၊ သူက ေနရာလဲမယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚက အႂကြ .. က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြမွာ အဆီးအတား မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ၾကတာ။ တကယ္ပဲဗ်ာ .. ေကာင္မေလးေတြ ခက္ေတာ့တာပဲ။ တကယ္ဆို သူဘယ္သူ က်ေနာ္ဘယ္သူဆိုတာ မသိစရာမွ မရွိတာ။ ဒါကိုပဲ အခုက်ေတာ့ ရွက္ေသြးေလးေတြ ျဖန္းေနတယ္။ အမယ္ .. လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေတာင္ တစ္ဖက္က နို႔ႏွစ္လုံးကို ကန႔္လန႔္ျဖတ္ကာ၊ က်န္တဲ့တစ္ဖက္ အဖုတ္ဝေလးကို လွမ္းအုပ္ထားေသးတယ္.. ခြီး။

အဲဒီအဖုတ္ က်ေနာ္ လ်က္ေပးထားတာကိုက်ေတာ့ ေမ့ေနတယ္ .. ။

“ကဲပါ .. ညီမရယ္ .. ရွက္မေနပါနဲ႔ေတာ့ .. ကိုထြန္းက အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္သြားမွာ .. အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး လုပ္ၾကရေအာင္ .. ညီမ စိတ္မဝင္စားရင္ အစ္မ လုပ္လိုက္မွာေနာ္ ..”
“အာ .. အစ္မကလဲ .. အဲ့လိုေတာ့ ျဖစ္မလား .. ၀ါဆိုမွ အလိုးမခံရေသးတာ”

“ခိ .. ခိ”
“ခစ္ … ခစ္”

အဲဒီေနာက္ေတာ့ အားလုံးအဆင္ေျပဖို႔ ျဖစ္သြားတယ္ပဲ အတိုခ်ဳံးေျပာလိုက္ပါရေစေတာ့။

ယြန္းနဲ႔ ၀ါဆိုက ကုတင္ေစာင္းမွာ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး အတူတူ ကုန္းထားေပးၾကတယ္ေလ။ ကိုယ့္ၾဆာတို႔ သိက်မွာပါ။ ကုတင္စြန္းကို ဖင္သားေတြ ေက်ာ္ထြက္ေနတဲ့ အေနအထား။ ဒါမ်ိဳးပုံစံက ေယာက်္ားေလးေတြ အဖို႔ လုပ္ရတာ မ်က္စိအရသာရွိ၊ လီးအရသာရွိသလို လုပ္လို႔ကလည္း တအားေကာင္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြက ၾကမ္းျပင္မွာ ဆင္းမတ္တပ္ရပ္၊ ေျခေထာက္အားကိုယူၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာင့္နိုင္တယ္။ မို႔ရာေပၚမွာဆို ဘယ္ေလာက္ ေဆာင့္နိုင္တယ္ေျပာ၊ ဒူးေခါင္းက ၾကာရင္ မလိုက္နိုင္ဘူး။ အခုဟာက်ေတာ့ ေျခတန္တစ္ခုလုံးရဲ ့အားကို အသုံးခ်နိုင္တာေလ။

ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ယြန္း လွမ္းေပးလိုက္တဲ့ ကြန္ဒြန္းကို စြပ္ၿပီး က်ေနာ္ လုံးက်စ္တင္းေျပာင္ေနတဲ့ ၀ါဆိုရဲ ့တင္အိုးေလး ႏွစ္ဖက္ေနာက္မွာေနရာယူ၊ ကုန္းထားလိုက္လို႔ ေနာက္ဘက္ကို ျပဴးထြက္ေနတဲ့ အဖုတ္ဝကို လီးရဲ ့ထိပ္နဲ ့ဖိေထာက္ၿပီး၊ ဆတ္ခနဲ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ အိအိေႏြးေႏြး အရသာေလးနဲ႔အတူ ခၽြဲပ်စ္ပ်စ္အရည္ေတြရဲ ့အကူေၾကာင့္ ေလၽွာေလၽွာလၽွဴလၽွဴပါပဲ (၀ါဆိုက အသားညိဳေတာ့ အရည္မက်ဲဘူးဗ် .. စီးတယ္)။ လီးအကုန္ ဝင္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္လည္း ၀ါဆိုရဲ ့တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ဖမ္းညႇပ္ကိုင္ၿပီး အားကုန္ေဆာင့္ေနေတာ့တာပဲ။

ယြန္းေရာ .. ၀ါဆိုေရာ တစ္ခ်ီစီၿပီးထားတာ သိေနေတာ့ က်ေနာ္ ညႇာမေနေတာ့ဘူး။ ယြန္းေျပာတာလည္း မွန္တယ္ေလ။ က်ေနာ္က လစ္ၿပီး ထြက္လာရတာ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ပြဲၾကမ္းပစ္လိုက္တယ္။ တစ္ခုေကာင္းတာက က်ေနာ္က ပထမတစ္ခ်ီၿပီးထားလို႔ ေနာက္တစ္ခ်ီ ထပ္ဆြဲရရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ဆြဲနိုင္တယ္။ ေတာ္ယုံတန္ယုံနဲ႔ မၿပီးဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ၀ါဆို တစ္ခ်ီၿပီးတယ္။ ယြန္းဘက္ကို ေျပာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယြန္းကိုပဲ ဖိလိုးတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုန္းေပးထားတာကို အားနာလို႔။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ေပးၿပီး ၀ါဆို႔ဘက္ ျပန္ေျပာင္းတယ္။

အဲ့လို အေျပာင္းအလဲ လုပ္လိုက္တာ သုံးခါေလာက္ ေျပာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့ဘူး။ ကြန္ဒြန္းလဲ စြပ္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အျပင္၊ စိတ္ကလည္း တအာကို ထႂကြေနတာေၾကာင့္ ၿပီးခါနီးတဲ့အခ်ိန္မွာ လီးကို လိုးေနတဲ့ ယြန္းရဲ ့အဖုတ္ထဲက ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြန္ဒြန္းကို ဖတ္ခနဲေနေအာင္ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး မာေတာင္ေနတဲ့ လိင္ေခ်ာင္းကို လက္နဲ႔ အားရပါးရ ကြင္းတိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သုတ္ရည္ေတြဆိုတာ ျဖဴေဖြးစြင့္ကားေနတဲ့ ယြန္းရဲ ့တင္အိုးႏွစ္လုံးၾကားကို ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ စင္ၿပီး ထြက္က်ေတာ့တာပဲ …..

---

ေခ်ာင္းသာကေန အျပန္ခရီးဟာ တိတ္ဆိတ္မႈအေပါင္းနဲ႔ ပ်င္းရိေျခာက္ေသြ႕စရာ ေကာင္းေနတယ္ဗ်ာ။ အေကြ႕အေကာက္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ လမ္းခရီးေၾကာင့္ သဲဟာ က်ေနာ့္ ပုခုံးေပၚမွာ ေမွးထားရင္း မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ….

ယြန္းက က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးလို အကြာအေဝးမွာ လူသြားလမ္းေလးရဲ ့ဟိုဘက္ျခမ္းမွာ ထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ သူ႔ကို ရင္းႏွီးသြားေစဖို႔ ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ နားၾကပ္ေလးဟာ သူမရဲ ့နားမွာ လွလွပပနဲ႔ ရွိကာေနေလရဲ ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္လို႔ပဲလား မသိ။ က်ေနာ္ ရွိရာဘက္ကို လွည့္လွည့္ၾကည့္တဲ့ ယြန္းကို က်ေနာ္ ျပဳံးျပရမလား၊ မဲ့ျပရမလားဆိုတာ က်ေနာ္ ေသခ်ာမသိဘူး။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာ ခံစားခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာ ရွိေနမယ္ဆိုတာပါပဲ … ဟူးးးးးးး

တစ္မ်ိဳးပဲဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ့ပါဘူး ..

စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ကားတီဗီစကရင္မွာ ျပေနတဲ့ ျမန္မာအမ္တီဗီ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပဲ လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္ ….။

ၿပီးပါၿပီ