ညီမလေး

ဝါကျင့်ကျင့်ညအိပ်မီးရောင်အောက်မှာ ဆံပင်ရှည်ရှည်ပျော့ပျော့လေးတွေ အုပ်မိုးနေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကအရက်ရှိန် နဲ့ နီရဲနေတယ်။ မျက်လုံးညိုညိုလဲ့လဲ့ကြီးတွေက အရည်လဲ့ပြီး ရီဝေနေတယ်။ရှေ့မှာချထားတဲ့ ငါးကင်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ကောင်ရဲ့ တစ်ဝက်ကျော်ကျော်ဟာလည်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးရဲရဲလေးတွေကြားမှာ အစအနပျောက်သွားပြီ။ ခုတင်ခြေရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်နေရင်း ဘာစကားမှမပြောဘဲ ခေါင်းငုံ့ထားပြီး အစားစားလိုက် ဘာမှမရောဘဲ ရေခဲနဲ့ on the rock စပ်ထားတဲ့ ဘလက်လေဘယ်ကို ဒီတိုင်း သောက်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ခါတိုင်းဆို ပေးသောက်ပေမယ့် အမြဲတမ်း လစ်မစ်ထားပြီး သူ့ဖို့သတ်မှတ်ပေးထားတာကုန်ရင် ရပ်ခိုင်းတာပဲ။ အဲဒီမျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး ထပ်ထည့်ပေးစေချင်တဲ့ပုံပြရင် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခေါင်းရမ်းပြလိုက်တာနဲ့ ဇက်လေးပုသွားပြီး ထပ်မတောင်းရဲတော့ဘူး။ ဒီညတော့ ထပ်တောင်းဖို့မပြောနဲ့ သူ့ဖန်ခွက်ထဲမှာ အရက်ကျန်သေးလား ကုန်သွားပြီလားဆိုတာတောင် သိပုံမပေါ်ပါဘူး။ ခွက်ကိုတောင်မကြည့်ဘဲ ကောက်ကောက်မော့နေတာ။ ကျနော်လည်း သူသောက်ပါစေလေ ဆိုပြီး အရက်လည်း မပြတ်အောင် တအားလည်းများမသွားအောင် သတိထားပြီး ထပ်ထပ်စပ်ပေးနေရတယ်။

ညနက်လာတာနဲ့အတူ တဖြည်းဖြည်းချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်လာတယ်။ ဆောင်းဦးပဲရှိသေးပေမယ့် တောင်ကြီးဆောင်းက ဒီနှစ်အဝင်စောတယ်။ ကျနော် ပြတင်းပေါက်တွေကို ထပိတ်လိုက်တယ်။ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ တီရှပ်လေးနဲ့ လွတ်နေတဲ့ လက်မောင်းသားတွေမှာ ကြက်သီးလေးတွေ ထနေတာ မြင်ရတယ်။ အနွေးထည်ရှာတော့ သူ့အဝတ်တွေအကုန်လုံးက သူ့လက်ဆွဲသေတ္တာထဲက မထုတ်ရသေးဘူး။ ကျနော့် ဂျာကင်တစ်ထည်ကို ယူပြီး ခြုံပေးထားလိုက်တယ်။ လူကသေးသေးလေးဆိုတော့ အကျႌထဲမှာပျောက်နေတယ်။ ခုချိန်ထိစကားကောင်းကောင်းမပြောသေးဘူး။ မပြောပေမယ့် အရက်ကို Red bull မရောဘာမရော ကျိတ်မှိတ်မော့ချလိုက်တိုင်းခါတိုင်းလို ရှုံ့မဲ့မသွားတဲ့ မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဒီအရက်ထက်ပိုပူပြီးပိုခါးတဲ့ သောကတွေရှိနေမယ်ဆိုတာ သိသာတယ်။

နှစ်ယောက်တည်းဖြိုနေတာ ပုလင်းတစ်လုံး ကုန်ခါနီးအချိန်မှာ သူအန်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲတောင်မသွားနိုင်ဘူး နေရာမှာတင် အန်တာ။ သူ့အဝတ်အစားတွေပေါ်မှာလည်း အန်ဖတ်တွေပေကုန်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲတွဲခေါ်သွားပြီး နှိပ်ပေးရင်း သက်သာသွားတဲ့ထိအန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့အဝတ်သေတ္တာသော့နံပါတ်လည်းကျနော်မသိဘူး။ သူကလည်းအဲဒီဂဏန်းမပြောနဲ့ သူ့နာမည်သူတောင် မှတ်မိပုံမရတော့ဘူး။ ကျနော့်တီရှပ်အဟောင်းတစ်ထည်ပဲ ပေးပြီး တံခါးခဏပိတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ဒီလောက်မူးနေတဲ့ကြားက ဘယ်လိုလဲလိုက်သလဲတော့မသိဘူး ခဏနေသူထွက်လာတော့ လဲပြီးနေပြီ။ တီရှပ်လက်ရှည်ကို လက်နှစ်ဘက်လုံး လိပ်ပြီးဝတ်ထားတယ်။ သူနဲ့ကျတော့ နှစ်ယောက်စာလောက်ပွပြီး ဒူးလောက်ထိကိုရှည်တယ်။ အိပ်ရာနားထိယိုင်ထိုးယိုင်ထိုးနဲ့လျှောက်လာပြီး မှောက်ကျသွားတယ်။ ကုတင်စွန်းမှာ ကိုယ်တစ်ပိုင်းတင်ပြီး မှောက်ရက်သားလေး အိပ်ပျော်သွားတယ်။ သူက ပေါင် ၁၀၀ တောင်မပြည့်ဘူး၊ အသာလေးကောက်ချီပြီး သူ့အခန်းထဲသွားပို့ထားပေးလို့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်တည်း ညထပ်အန်နေရင် ဒုက္ခရောက်မှာမို့ ဒီညတော့ဒီမှာပဲသိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပဲ တင်ပြီး စောင်ခြုံပေး ထားလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း နည်းနည်းမူးနေပြီမို့ ကုတင်ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ဝင်အိပ်နေလိုက်တယ်။

နားနားမှာကပ်ပြီး ညည်းတွားနေသံတစ်ခုကြောင့်ကျနော်နိုးလာတယ်။ ရုတ်တရက် ဘယ်ရောက်ပြီး ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး။ သိတာကနှစ်ခုပဲ၊ ရင်ခွင်ထဲက နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုရယ် ခါးအောက်ပိုင်းဆီက မနက်တိုင်းဖြစ်နေကျ မာကျောတောင့်တင်းမှုတစ်ခုရယ်။ ဒါပေမယ့် ခုက မနက်မဟုတ်သေးဘူး။ အိပ်ရာဘေးက နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လေးနာရီတောင်မထိုးသေးဘူး။ ပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲမှာရောက်နေတာက ရည်းစားမဟုတ်သလို ညငှက်မလေးတစ်ယောက်လည်းမဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ညီမ ခမ်းစုမီ။ အရင်းမဟုတ်ပေမယ့် ရနှစ်သမီးလောက်ကတည်းက ကျနော်နဲ့မောင်နှမလိုနေလာတဲ့ အဖေ့ဒုတိယဇနီး အန်တီခမ်းဝါရဲ့ သမီးလေး။

လူကောင်သေးပေမယ့် လုံးဝန်းပြည့်တင်းတဲ့ရင်သားလေးတွေက တီရှပ်မထူမပါးတစ်ထပ်ပဲခြားပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်နဲ့ကပ်နေတယ်။ အေးလို့ထင်တယ်၊ ထိပ်ဖျားလေးနှစ်ခုက မာတောင်ပြီး ချွန်နေတာ အထိအတွေ့နဲ့ သိရတယ်။ သူ့ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ခဏခဏချီလည်းချီဖူးတယ် ဖက်လည်းဖက်ဖူးတယ်၊ ကြီးလာတဲ့ထိလည်း ဖက်လဲတကင်းနေတုန်းပဲ။ သူ တက္ကသိုလ် သွားတက်နေတဲ့ နှစ်နှစ်မှသာ ကျနော်နဲ့ နည်းနည်းစိမ်းသွားတာ။ ဒီလိုပူးကပ်မှုမျိုးက ကျနော်နဲ့သူ့ကြားမှာ အဆန်းမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို သူနဲ့ထိရင် စိတ်တစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်လာတာတော့ တစ်ခါမှမကြုံဖူးဘူး။ ခုလည်း တဖြည်းဖြည်း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုပြီး အသိဝင်လာတော့ ကိုယ့်ကောင်က ကျသွားပါတယ်။ စောစောက အရက်ရှိန်ရော သတိလွတ်သွားတာရောပါမယ်ထင်တယ်။ သူ့ကို မနိုးအောင် အသာလေးတွန်းဖယ်ပြီး အိပ်ရာပေါ်က ထလိုက်တယ်။ စောင်အထူကြီးအောက်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေလိုက်တာ ကလေးလေးကျနေတာပဲ။ ခုလိုကျတော့ စောစောကစိတ်သောကတွေမရှိတော့ဘဲ သူ့မျက်နှာနုနုနယ်နယ်လေးက ကြည်လင်နေတယ်။

ဘာလို့လည်းမသိဘူး ကျနော် အိပ်ချင်စိတ်တွေပျောက်သွားတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လက်ကျန်အရက်ပုလင်းနဲ့ ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ကို သွားယူပြီး ကုတင်ဘေးက စာကြည့်စားပွဲ မှာထိုင်ရင်း ဆက်သောက်နေလိုက်တယ်။

ညီမလေး (၂)

ကုတင်ဘေးကစာကြည့်စားပွဲမှာ သူ့ဘက်လှည့်ထိုင်ပြီး လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဝီစကီခွက်ကို နည်းနည်းချင်း မျှင်းသောက်ရင်း သူအိပ်နေတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ ငိုထားလို့မျက်နှာလေးကမို့အစ်နေတာပဲ။ မျက်တောင်အရှည်ကြီးတွေက ကော့ပျံမနေဘဲ ခပ်စင်းစင်း။ ဖြူဝင်းနေတဲ့သူ့မျက်နှာမှာ သွေးရောင်လွှမ်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေက နုထွေးနေတယ်။ ပါးလေးတွေမှာ ဆံချည်မျှင်သွေးကြောစိမ်းပြာပြာလေးတွေ မြင်နေရတယ်။ ပါးအို့လေးတွေက နီရဲနေတယ်။ စောင်အထူကြီးအောက်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ် သေးသေးသွယ်သွယ်လေးဟာ ပျောက်နေတယ်။ ထိုင်ကြည့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော့်စိတ်ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၃နှစ်အချိန်က ဒီလိုညမျိုးတစ်ညဆီကို ခရီးနှင်သွားတယ်။

အဲဒီညက အန်တီခမ်းဝါကျနော်တို့အိမ်ကိုပြောင်းလာပြီးရင် ပထမဆုံး ဒီအိမ်မှာအိပ်တဲ့ည။ အဖေဟာ အမေဆုံးကတည်းက နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ နေလာလိုက်တာ ကျနော့်အသက် ၁၆နှစ်လည်းရောက်ရော မုဆိုးမ အန်တီခမ်းဝါနဲ့ အကြောင်းပါတယ်။ အသက် ၃၅ နှစ်ဝန်းကျင်မုဆိုးမသာဖြစ်တာ အန်တီခမ်းဝါက ချောတယ်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့်ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ရှမ်းတရုတ်မ။ ရင်တွေတင်တွေကြီးပြီး ရုပ်ကလည်း ကျနော့်ဦးလေးတွေအပြောအရဆိုရင် နှုတ်ခမ်းမွေးရေးရေး၊ နှုတ်ခမ်းထူထူနဲ့ တဏှာရမ္မက်ထန်မယ့်ရုပ်တဲ့။

ဟုတ်လည်းဟုတ်ပုံရတယ်။ အဖေနဲ့လက်ထပ်မယ်၊ဒီအိမ်ကိုပြောင်းလာမယ်ဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်အိပ်မယ့် မင်္ဂလာအခန်းအပြင် သူ့သမီးလေးအတွက်အခန်းကို သတ်သတ်ပြင်တယ်။ အနှောင့်အယှက် လိုချင်ပုံမရဘူး။ သူ့မှာ ခမ်းစုမီဆိုတဲ့ ရ နှစ်အရွယ် သမီးလေးတစ်ယောက်ပါလာတာ။ သူလေးက သူ့အမေလိုမထွားဘဲ သေးသေးကွေးကွေးလေး။ ရ နှစ်နဲ့ကို ကျောလယ်အထိအရှည်ထားထားတဲ့ ဆံပင်ညိုညိုပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့၊ မျက်တောင်ရှည်ရှည်စင်းစင်းလေးတွေနဲ့ မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေနဲ့၊ နှုတ်ခမ်းပန်းနုရောင်လေးတွေနဲ့ အရုပ်မလေးနဲ့တူတယ်။ အဲဒီနေ့က အိမ်ရောက်လာတော့ သူ့အတွက်ပြင်ပေးထားတဲ့ ချယ်ရီပန်းပုံ နံရံကပ်စက္ကူတွေနဲ့ ပန်းရောင် Princess အိပ်ရာလေးနဲ့ အရုပ်အသစ်တွေကိုကြည့်ပြီး ပျော်နေပုံရတယ်။ Teddy bear အညိုလေးကို သူအကြိုက်ဆုံးပဲ။ လက်ထဲကကိုမချဘူး။ ညကျရင် ဒီအခန်းထဲမှာ သူတစ်ယောက်တည်း ခွဲအိပ်ရတော့မှာကို နည်းနည်းလေးမှ သိရှာပုံမပေါ်ဘူး။

အဖေနောက်အိမ်ထောင်ပြုတာကို ကန့်ကွက်စရာလည်းမရှိ၊ မိထွေးကို လိုလားတယ်မလိုလားဘူးလည်း မရှိပေမယ့် လူသစ်တွေရောက်လာခါစဆိုတော့ စိတ်ကျဉ်းကျပ်တာတော့အမှန်ပဲ။ မိုးကလည်း တစိမ့်စိမ့်ရွာနေတော့ အပြင်ထွက်လို့မကောင်းဘူး။ အဲဒါနဲ့ ညနေခင်းကတည်းက အခန်းအောင်းနေမိတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ညဉ့်နက်လာတော့ ဘာမှလုပ်စရာမရှိပေမယ့်အိပ်လည်းမပျော်ဘူး။ မိုးတွေသည်းပြီး လျှပ်စီးတွေမိုးကြိုးတွေပါ ပါလာတော့ ပိ်ုပြီးနိုးနိုးကြားကြားဖြစ်လာတယ်။ အိပ်လို့ကိုမရတော့တာ။ တစ်ယောက်တည်းအခန်းခွဲအိပ်နေရတဲ့ ကလေးမကိုပါ ကြောက်နေမလား စိတ်ပူမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အမေတောင် စိတ်ချလက်ချထားထားတာဆိုတော့ ကိုယ်ကအထူးတလည် စိတ်ပူစရာမလိုပါဘူးလေ လို့တွေးလိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ စေ့ထားတဲ့ ကျနော့်အခန်းတံခါးက တဖြည်းဖြည်း ပွင့်လာတာကို အိပ်ရာထဲကလှမ်းမြင်ရတယ်။ ဝင်လာတာကတော့ မွေးပွ ပဂျားမား ဝတ်စုံလေး ဝတ်ထားပြီး လက်ထဲမှာတက်ဒီရုပ်လေးကို တွဲလောင်းဆွဲထားတဲ့ ခမ်းစုမီ။ ဆံပင်ညိုညိုလေးတွေ ဝဲဖြာကျနေတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးက ငိုမဲ့မဲ့။ ကျနော့်ကုတင်ခြေရင်းအထိလျှောက်လာပြီး ဘာမှမပြောဘဲ ဒီအတိုင်းလေးရပ်နေတယ်။ ကျနော် ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး သူ့ပခုံးလေးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး ငုံ့မေးလိုက်တယ်။

“ညီမလေး၊ ဘာဖြစ်လာတာလဲ။ ကြောက်လို့လား။”

ကျနော့်ကို မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်း မျက်ရည်တွေလည်လာပြီး တိမ်ဝင်နေတဲ့ အသံသေးသေးလေးနဲ့ ဖြေတယ်။

“မိုးကြိုးတွေပစ်တာ မီကြောက်တယ်။ မေမေတို့အခန်းကိုသွားတော့ တံခါးပိတ်ထားတယ်၊ ခေါ်လို့လည်း မရဘူး။”

ပြောပြီး မျက်ရည်တွေက ပါးပေါ်ကို ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာတယ်။ ကျနော် သူ့အမေကို တော်တော်စိတ်တိုသွားတယ်။ ကလေးက အသက်မငယ်တော့တာမို့ နောက်ယောကျ်ားယူတဲ့အခါ အခန်းခွဲသိပ်တာကို အပြစ်မတင်ပေမယ့် အနည်းဆုံး ကိုယ့်ကလေးဘာဖြစ်နေလည်းတော့ မကြာမကြာလာကြည့်သင့်တာပေါ့။
ကျနော်သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေကို လက်နဲ့သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ မျှော်လင့်မထားဘဲ သူက ကျနော့်ပခုံးပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီး လက်သေးသေးလေးနှစ်ဘက်နဲ့ ကျနော့်ကျောကိုသိုင်းဖက်ထားပြီး ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုတော့တာပဲ။ ပခုံးပေါ်မှာ မျက်ရည်နွေးနွေးတွေ စိုလာတဲ့ခံစားချက်က တမျိုးကြီးပဲ။ ကျနော့်အသက် ငါးနှစ်လောက်မှာ အမေဆုံးသွားကတည်းက ဘယ်လိုနွေးထွေးကြင်နာမှုမျိုးနဲ့မှ အကျွမ်းတဝင်မရှိတဲ့ကျနော်ဟာ မချော့တတ်ဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံးသေးသေးလေးကိုပဲ အသာအယာ ပြန်ဖက်ထားပြီး ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့ရှိုက်သံက တဖြည်းဖြည်းတိုးလာပြီး အကြိမ်ရေကျဲလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်ခွန်းမှမချော့လိုက်ရဘဲ သူအငိုတိတ်သွားတယ်။ အဲဒီအခါကျမှ သူ့ကို အိပ်ရာပေါ်ခေါ်တင်ပြီး ကျနော့်ဘေးမှာ သိပ်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ဘက်ကိုစောင်းအိပ်ပြီး ခေါင်းလေးကို နည်းနည်းပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကြောင်ပေါက်စလေးလို ချက်ချင်းပဲ မျက်တောင်စင်းလာတယ်။ ခဏနေတော့ သူအိပ်သွားပြီး ကျနော့်ဘက်ကို လှိမ့်လာတယ်။ လက်မောင်းပေါ် တင်သိပ်ထားပြီး စောင်အကြီးကြီးကို နှစ်ယောက်လုံးလုံအောင် ခြုံထားလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက နွေးနွေးအလုံးလေးရဲ့အထိအတွေ့ဟာ ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်ကိုပေးတယ်။ ကျနော့်ကြောင့် ဒီကလေးလေး အငိုတိတ်သွားတာရယ်၊ စောစောက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ကြောက်လန့်မှုတွေ မရှိတော့ဘဲ ကျနော့်အိပ်ရာပေါ်မှာ စိတ်ချလက်ချအိပ်ပျော်သွားတာရယ်ဟာ အရမ်းကျေနပ်စရာကောင်းတဲ့ ခံစားချက်ပဲ။ ကျနော့်အသက် ၁၆ နှစ်အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးကျန်မှုတွေ၊ မိခင်မဲ့ဘဝရဲ့ တခြားသူတွေနားမလည်နိုင်တဲ့ ခါးသီးမှုတွေဟာ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ခမ်းစုမီဆိုတဲ့ ကလေးမလေးတစ်ယောက်ကြောင့် သက်သာလာခဲ့တယ်။

မိုးမလင်းခင်မှာ သူ့ကိုချီပြီး သူ့အိပ်ရာထဲပြန်ပို့ထားလိုက်တယ်။ မနက်ကျတော့ သူ့အမေဒေါ်ခမ်းဝါဟာ ညကသူ့သမီးဘာဖြစ်ခဲ့မှန်းစိတ်တောင်ကူးမိပုံမရပါဘူး။ ဒီကလေးကို ဝတ္တရားရှိတဲ့အလျောက်ထက်ပိုပြီး ချစ်ပုံလည်းမရဘူး။ ယောကျ်ားသေကတည်းက ဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့ လိင်မှုဘဝ ပြန်ရပြီး အဖေ့ရဲ့စည်းစိမ်တွေနဲ့ ပေါင်းလိုက်တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုပြည်လာတဲ့ သူ့ဘဝကိုပဲ ပျော်ပျော်ကြီးခံစားနေပုံရတယ်။ အဲဒါတွေကြည့်ပြီး ဒီကလေးဘာလို့ နှုတ်နည်းနေတယ်၊ ဘာလို့ အလိုလိုနေရင်းအားငယ်တဲ့ပုံလေးပေါက်လာတယ်ဆိုတာ ကျနော်နားလည်လာမိတယ်။

အဲဒီတစ်ညကစပြီး ကျနော့်ဘဝထဲကို ခမ်းစုမီဝင်လာခဲ့တော့တာပဲ။ နောက်ရက်တွေလည်း သူကြောက်တဲ့အချိန် ကျနော့်အခန်းကို လာအိပ်တယ်။ ကျနော်ကလည်း သူလာချင်တဲ့အချိန်လာနိုင်အောင် ဘယ်တော့မှ လော့ခ်ချမထားဘူး။ နေ့ခင်းတွေဆိုရင် သူကကျောင်းသွားရတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းစောင့်နေတုန်းမို့ မသွားရဘူး။ သူကျောင်းကပြန်လာရင် ကျနော့်ကို တန်းရှာတာပဲ။ ဘယ်ကတတ်လာသလဲမသိဘူး၊ ကျနော့်ကို ကိုကိုလို့ခေါ်တယ်။ သူ့ကိုယ်သူတော့ သမီးကလို့မပြောတတ်ဘူး၊ သူ့အမေခေါ်တဲ့အတိုင်း မီကလေ၊ မီကလေနဲ့ ထည့်ထည့်ပြောတယ်။ ညနေခင်းတွေဆို တစ်ခါတစ်ခါ ကျနော့်ရဲ့ DT ဆိုက်ကယ်နဲ့ ဆိုက်ကယ်စီးထွက်ကြတယ်။ ဟိုင်းဝေးလမ်းအတိုင်း မြို့ပြင်ထိ စီးသွား၊ လယ်ကွင်းအစပ်တစ်ခုမှာရပ်ပြီး နှစ်ယောက်သား နေလုံးကြီးဝင်သွားတာကို ထိုင်ကြည့်ရတာ သူအရမ်းသဘောကျတာ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အသက်အရွယ်မတူပေမယ့် အထီးကျန်နေတဲ့ ဒီကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဒီလူငယ်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ သံယောဇဉ်ဟာ တိုးလာတယ်။ ကျနော် အစက ဒီအိမ်ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ မနေချင်လို့ တက္ကသိုလ်ကို မန္တလေးမှာ တက်ဖို့ စဉ်းစားထားရာက အဓိကသူ့ကြောင့်ပဲ တောင်ကြီးတက္ကသိုလ်က ရိုးရိုးမေဂျာတစ်ခုကို ရွေးလိုက်တယ်။ ကျနော်ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ သူ့အသက်က ၁၁ နှစ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့်သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က စင်္ကာပူကိုထွက်ပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့စီစဉ်ကြတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကို မခွဲချင်ပေမယ့် အဖေနဲ့ဆက်ဆံရေးဟာ အဲဒီအချိန်မှာ တော်တော်အေးစက်ရုံမကဘူး နားလည်မှုတွေလွဲတတ်ကြတဲ့ အခြေအနေမျိုးကို ရောက်နေတယ်။ ဒီနေ့စဉ်ဘဝထဲမှာ တော်တော်မွန်းကျပ်လာတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နှစ်နှစ်တန်သည် သုံးနှစ်တန်သည်တော့ ဒီပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ဝေးတဲ့နေရာမှာ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် ရုန်းကန်ကြည့်ချင်မိတယ်။

သူကလည်း ဒါတွေကို နားမလည်ပေမယ့် မြင်နေကြားနေရတာကို ခံစားမိပုံပေါ်တယ်။ တစ်ညမှာ ကျနော့်အခန်းထဲကို လာပြီးအကြာကြီး ဘာမှမပြောပဲ ထိုင်နေတယ်။ တော်တော်ကြီးကြာတော့မှ စကားတစ်ခွန်းပြောတယ်။ ကိုကိုသွားပါ၊ မီ့ဖို့ အရုပ်တွေအများကြီးဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့ တဲ့။ ကလေးလုပ်ပြီး သိတတ်လွန်းတဲ့သူ့ကို သနားစိတ်နဲ့ ကျနော်ဖက်ထားမိတယ်။ ငိုမလားထင်ပေမယ့် သူမငိုဘူး။

ဒါနဲ့ပဲ ကျနော် စင်္ကာပူထွက်ဖြစ်ပြီး အဲဒီမှာငါးနှစ် လောက် အဖေ့အထောက်အပံ့မယူဘဲ အလုပ်လုပ်ပြီး ဘဝကို ရုန်းကန်ခဲ့တယ်။

ညီမလေး (၃)

စင်္ကာပူရောက်ခါစက ညီမလေး ခမ်းစုမီကို တအားသတိရတာပဲ။ အလုပ်ပင်ပန်း၊ အစားအသောက်ဆင်းရဲ၊ သူငယ်ချင်း သုံးယောက်သွားတာ အလုပ်က တစ်ယောက်တစ်နေရာဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းကလည်းမရှိနဲ့။ ပြီးတော့ သူ့ကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ရတယ်ဆိုတဲ့အသိကြောင့်လည်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။ သူ့အမေ ဒေါ်ခမ်းဝါဟာ သူ့ကို မချစ်တာတော့ မဟုတ်ပေမယ့် သိပ်လည်းသံယောဇဉ်မရှိလှဘူး။ အဖေ့ပိုက်ဆံတွေနဲ့ လိုချင်တာအကုန်ဝယ်ပေးပေမယ့် ထိန်းကျောင်းယုယဖို့ သူ့မှာ စိတ်ကူးလည်းမရှိ အချိန်လည်းမရှိဘူး။ အဖေ့နားကပ်ဖို့ရယ်၊ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ သွားလာစားသောက်ပျော်ပါးဖို့ရယ်၊ သူ့ကိုယ်သူ လှအောင်ပြင်ဆင်ခြယ်သဖို့ရယ်ပဲ စိတ်ကူးရှိတယ်။ အဲဒါကြောင့်လည်း သူ့သမီးက ကျနော်နဲ့ အနေများတဲ့အပေါ်ဘာမှ ငြိုငြင်တာ ပိတ်ပင်တာမရှိတဲ့အပြင် သူအထိန်းရလွတ်လို့ စိတ်အေးလက်အေးတောင်ဖြစ်နေတဲ့ပုံပဲ။

ဒါပေမယ့် ကျနော်ထွက်လာတာလည်း ကောင်းတော့ကောင်းပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ ခမ်းစုမီရဲ့ ဆက်ဆံရေးဟာ ကျနော့်အတွက်တော့ ခြောက်ကပ်နေတဲ့ဒီအိမ်ဒီပတ်ဝန်းကျင်ကိုသာယာစိုပြေစေပေမယ့် သူ့အတွက်က မကောင်းဘူး။ နကိုကတည်းက စကားနည်းတဲ့သူ့မှာ ကလေးသဘာဝ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆော့ကစား မုန့်စား အိမ်လည်သွားတာမျိုးကို မရှိတော့ဘူး။ ကျောင်းပြန်လာရင် စာလုပ်ရင်လုပ်၊ မလုပ်ရင် ကျနော်နဲ့ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဆိုက်ကယ်ထွက်စီး၊ ကားလျှောက်မောင်း၊ TV ကြည့်၊ ကျနော်ကဝတ္ထုဖတ်ရင်သူက ကာတွန်းတစ်အုပ်ဖတ်၊ တိုက်ခေါင်မိုးပေါ်တက်ပြီးကြယ်တွေကြည့်၊ အဲလိုဟာတွေပဲ လုပ်ပြီး တစ်နေ့တစ်နေ့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်အသွယ်ဖြတ်နေကြတာ။ ကျနော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆုံတယ်ဆိုတာ တစ်ပတ်တစ်ခါ နှစ်ပတ်တစ်ခါပဲ။ အဲလိုနေ့တွေဆို သူက အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းကုပ်ပြီး ဘာတွေလုပ်နေမှန်းမသိဘူး။ အိမ်ကလူတွေ TV ကြည့် မုန့်စား စကားပြောကြတဲ့ ဧည့်ခန်းဆိုတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အနားတောင်မသီတဲ့နေရာ။ ကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဒီလိုသီးခြားဖြစ်နေတဲ့ဘဝဟာ ခြောက်ကပ်လွန်းတယ်။ ကျနော်မရှိရင် အနည်းဆုံး ကျောင်းကသက်တူရွယ်တူသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပေါင်းပြီး သူ့ဘဝလေး တခြားကလေးတွေလို ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာမယ်ထင်တာပဲ။

အစပိုင်းမှာ တစ်ပတ်တစ်ခါ မှန်မှန်ဖုန်းဆက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူက စကားဟက်ဟက်ပက်ပက် မပြောဘူး။ ကျနော်က စိတ်ကောက်နေတယ်ထင်တာ။ ဒါပေမယ့် တစ်ရက်မှာ သူကပြောတယ်။
“ကိုကိုနဲ့ တွေ့ရမှာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ စကားမပြောချင်ဘူး။ ပြောပြီးရင် ကိုကို့်ကို ပိုသတိရတယ်”တဲ့။
အဲဒါပြောပြီးတော့ သူရှိုက်ကြီးတငင် ငိုပါလေရော။ ကျနော်သွားတုန်းကတောင် မငိုခဲ့တဲ့ကလေးက အခုငိုနေတယ်။ ကျနော်လည်း ဖုန်းကိုင်ထားရင်း မျက်ရည်တွေကျလာတယ်။ အဲဒီညက အရက်မူးအောင်သောက်မိတယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း အကြောင်းမရှိဘဲ အိမ်ကို ဖုန်းမဆက်ဖြစ်တော့ဘူး။

အလုပ်က အစပိုင်းမှာ တော်တော်အဆင်မပြေဘူး။ မေဂျာတစ်ခုနဲ့ဘွဲ့ရထားတာကလွဲပြီး တခြားဘာကျွမ်းကျင်မှုမှမရှိတဲ့ ကျနော့်အတွက် ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ လခနည်းအောက်ခြေသိမ်းအလုပ်ပဲရတယ်။ အဲဒါနဲ့ နောက်အလုပ်တစ်ခုပြောင်းရတယ်။ ပြောင်းတဲ့အလုပ်မှာသူဌေးနဲ့ အမှတ်မထင်ရင်းနှီးသွားတာကနေပြီး အခြေအနေတွေက အကောင်းဘက်ကိုရောက်လာတယ်။ အသစ်တွေသင်ယူခွင့်လည်းရတယ်။ လုပ်ငန်းသဘောသဘာဝတွေလည်း နားလည်လာတယ်။ ဒီကို ရောက်တာ နှစ်နှစ်ပြည့်တဲ့အချိန်မှာ နေသားထိုင်သားကျပြီး ဘဝကတော်တော်အဆင်ပြေလာတယ်။ ငွေပြန်ပို့စရာလည်း မလိုတဲ့အတွက် စုနိုင်ဆောင်းနိုင်တဲ့ အခြေအနေမျိုးကိုတောင် ရောက်လာတယ်။ အဲဒီလို ဘဝအခြေကျစပြုလာတဲ့အချိန်မှာ အေမီနဲ့ ကျနော်ဆုံကြတာပဲ။

အေမီနဲ့ ဇာတ်လမ်းဘယ်လိုစသလဲ ဆိုရင် အိပ်ရာထဲကစတယ်လို့ ပြောရမှာ။ ပုံမှန်အများသူငါလိုတစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် အစဉ်လိုက်သွားပြီး အိပ်ရာထဲရောက်တာနဲ့ဇာတ်သိမ်းတာမျိုးမဟုတ်ဘူး။ Casual sex လို့ခေါ်တဲ့ ထသွားထလာ စိတ်ပြေရုံအတူနေတာကနေ သံယောဇဉ်တွယ်တဲ့အပိုင်းကို ရောက်သွားတာ။ အဲဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ရင် ကျနော်က အစိမ်းသက်သက်မဟုတ်ပေမယ့် ရည်းစားဆိုပြီး သတ်သတ်မှတ်မှတ် တစ်ခါမှမထားခဲ့ဖူးဘူး။ တောင်ကြီးမှာတုန်းက လေးငါးခြောက်ကြိမ် အပြင်မှာအတွေ့အကြုံရှိခဲ့တယ်။ ဒီရောက်တော့ နှစ်နှစ်တာကာလအတွင်းမှာ casual sex တွေအတိုင်းအတာတစ်ခုထိတော့ လုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကြုံဖူးသမျှထဲမှာ အေမီ့လိုဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့မိန်းကလေးမျိုး တစ်ယောက်မှမပါတာအမှန်ပဲ။

အေမီလို့သာခေါ်တာ တကယ်တမ်းကျသူကကျနော့်ထက် ၄ နှစ်လောက်ကြီးတယ်။ အစက စင်္ဂပိုးရီးယန်းထင်တာ တကယ်တော့ ကျိုင်းတုံဘက်က ထိုင်းဗမာကပြားဖြစ်နေတယ်။ ဒီမှာအနေကြာနေတာ။ အရပ်၅ပေ၅၊ ကိုယ်လုံးက J Lo တို့လို ကိုယ်လုံးမျိုး။ နှုတ်ခမ်းထူထူ၊ မျက်လုံးလှလှနဲ့ အသားက ဖြူတာထက် ရွှေရောင်သန်းပြီး ဝင်းမွတ်နေတာ။ ကျနော်တို့ ရုံးနဲ့ အဆက်အစပ်ရှိတဲ့ လုပ်ငန်းတစ်ခုက မန်နေဂျာ။ ဒီလိုပဲ ပြောဆိုဆက်ဆံနေကျဆိုတော့ ခင်သာမခင်တာ ရင်းနှီးနေတာကြာပြီ။ တစ်ရုံးလုံးကကောင်တွေကလည်း အေမီလာပြီဆိုရင် သူ့ပစ္စည်းတွေကို အပြိုင်အဆိုင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကြည့်ကြငမ်းကြတာချည်းပဲ။ ပေါ်တင်တော့မကြည့်ရဲဘူး။ ကျနော်နဲ့ စကားပြောရတာအများဆုံးဆိုတော့ တချို့ကောင်တွေက ကျနော့်ကို အားကျလိုက်တာ ဘာညာစကြတယ်။

တစ်ရက် သူဌေးရုံးခန်းထဲမှာ အလုပ်ကိစ္စပြောနေကြတယ်။ သူဌေးက မရှိဘူး၊ တခြားဧည့်သည်တစ်ယောက်နဲ့ နေ့လည်စာထွက်စားနေတယ်။ ဆိုင်းမဆင့့်ဗုံမဆင့် အေမီက ထပြောလိုက်တယ်။

“တာရာ၊ မင်းဒီည အမနဲ့ညစာအတူတူလိုက်စားပါ့လား”တဲ့။

ကျနော်အံ့သြသွားတယ်။ ဒါပေမယ့်သူ့လိုမိန်းမလှလှတစ်ယောက်နဲ့ ညစာထွက်မစားချင်စရာဘာအကြောင်းမှမရှိဘူး။ အဲဒါနဲ့ စားဖြစ်ကြတယ်။ သူက လည်ပင်းဟိုက်ဟိုက်နဲ့ ဒူးအထက်နားလောက်ထိရှည်တဲ့ ပွင့်ရိုက်ဂါဝန်လေးဝတ်လာတယ်။ ညစာစားတဲ့တစ်လျှောက်လုံး ဂါဝန်လည်ပင်းထဲကနေ သူ့ရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကို ဖျတ်ခနဲဖျတ်ခနဲ မြင်နေရတယ်။
ညစာစားပြီးတော့ ဘားတစ်ခုကိုရောက်သွားတယ်။ ကျနော်က ဘီယာပဲသောက်တယ်။ သူက မာဂရီတာ တစ်ခွက်မှာသောက်တယ်။ သောက်ရင်းနဲ့ စကားပြောဖြစ်တယ်။ အဲဒီအခါမှ သူ့အကြောင်းကိုသိရတာပဲ။

သူ့မှာ လေးနှစ်လောက်တွဲလာတဲ့ရည်းစားရှိတယ်။ ရွယ်တူပဲ။ အဲဒီလူက မြန်မာမဟုတ်ဘူး။ ထိုင်း။ နောက်ပိုင်း သူကဒီမှာအလုပ်အကိုင်အဆင်မပြေဘူး။ ထိုင်းနိုင်ငံကိုပြန်ချင်တယ်။ အေမီ့ကိုပါခေါ်တယ်။ အေမီက လက်ရှိအချိန်မှာ အလုပ်အဆင်ပြေနေတယ်၊ ဝင်ငွေလည်းကောင်းနေတယ်ဆိုတော့ မလိုက်နိုင်သေးဘူး။ အဲဒါနဲ့ပဲ ရန်ဖြစ်ပြီးကွဲကြတယ်။ ခု အဲဒီလူက ဟိုမှာ မိန်းမယူတော့မယ်။ အေမီက သူ့ကိုမေ့နိုင်အောင် ရည်းစားထပ်ထားဖို့ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့်ဘယ်သူ့ကိုမှ ကြိုက်လို့မရဘူး၊ ယုံလို့လည်းမရတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး သူ့ခံစားချက်တွေကို ထွက်ပေါက်ပေးဖို့ casual sex ကိုစမ်းကြည့်မယ်လို့စိတ်ကူးတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ လူသိထဲက သူလည်းသဘောကျနိုင်ပြီး ရည်းစားလည်းမရှိတဲ့ ကျနော့်ကို ရွေးလိုက်တာပဲ။

သူ့ရဲ့ပွင့်လင်းလွန်းတဲ့ စကားအဆုံးမှာ ကျနော်အံ့သြပြီး ဘာမှမပြောနိုင်အောင်ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါကို သူက အဓိပ္ပါယ်ကောက် လွဲသွားပုံရတယ်။

“တာရာ အမကို စိတ်မဝင်စားဘူးဆိုလည်း အမနားလည်ပေးနိုင်ပါတယ်။ အားနာစရာမလိုဘူး။”

“မဟုတ်ဘူးမအေမီ၊ အမလိုလှတဲ့မိန်းကလေးကို ဘယ်သူကစိတ်မဝင်စားဘဲနေမှာလဲ။ ကျနော်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိလို့ပါ။”

သူက ကော့တေးခွက်ကိုကောက်မော့ပြီး သက်ပြင်းလေးချတယ်။ နောက်တစ်ခွက်ထပ်မှာတယ်။ ကျနော်က ဘီယာလောက်နဲ့မရတော့ဘူး။ ဒီအခြေအနေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ပိုပြင်းတဲ့ဟာနဲ့မှရမယ်။ အဲဒါကြောင့် စကော့ချ်တူးပက်မှာလိုက်တယ်။

နောက်တစ်နာရီလောက်ကျတော့ ကျနော်ရောသူရော အတော်အသင့်မူးနေပြီ။ ဘားထဲကထွက်လာပြီး Taxi တစီးတားတယ်။ သူ့အခန်းကိုရောက်သွားကြတယ်။ ဆံနွယ်အခွေခွေ အလိပ်လိပ်တွေဘောင်ခတ်ထားတဲ့ အရက်မူးနေတဲ့ မိန်းမလှတစ်ယောက်ရဲ့ ရီဝေဝေမျက်နှာလေးဟာ ညအိပ်မီးရောင်အောက်မှာ အရမ်းကိုနမ်းချင်စရာကောင်းတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျနော်သူ့ကို ခေါင်းလေးဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းထူထူရဲရဲလေးတွေကို အပေါ်အောက်တလှည့်စီစုပ်ပြီး တမေ့တမော နမ်းပစ်လိုက်တယ်။

ညီမလေး (၄)

သူ့မျက်နှာပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင် အခွေအလိပ်တွေကို လက်နဲ့သပ်ဖယ်ပြီး နှုတ်ခမ်းနီနီထွေးထွေးလေးတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ စောစောက သောက်ထားတဲ့ မာဂရီတာ ထဲက သံပရာနံ့ရယ် နှုတ်ခမ်းနီနံ့ရယ် ပေါင်းပြီး ထွက်လာတဲ့ အနံ့လေးနဲ့အတူ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်ပူနွေးနေတယ်။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းနဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို တလှည့်စီစုပ်ယူပြီးနမ်းနေရင်း လျှာချင်းထိတဲ့အချိန်မှာ သူ့လျှာကလေးရဲ့ အထိအတွေ့က ပါးလှပ်ချောမွတ်နေတယ်။ အကြာကြီး နမ်းနေကြရင်း ညာလက်က သူ့ခေါင်းကလေးကိုထိန်းကိုင်ပြီး ဘယ်လက်က ပွင့်ရိုက်ဂါဝန်လေးရဲ့အပေါ်ကနေ သူ့ရင်သားတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်မိတယ်။ ခပ်သာသာလေး ညှစ်နေရင်း ဆက်နမ်းနေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးအသက်ရှူသံတွေပိုမြန်လာတယ်။ သူ့လက်တွေက ကျနော့်နောက်ကျောကို တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။

နို့တစ်ဖက်ကို အပေါ်က ဆုပ်နယ်နေရင်း အားမရတော့ဘူး။ နမ်းတာကိုရပ်ပြီး သူ့ဂါဝန်လည်ပင်းထဲကို လက်နှိုက်လိုက်တယ်။ နူးညံ့အိစက်ပြီး လုံးဝန်းတဲ့နို့ကလေးနဲ့ နို့သီးခေါင်း မာမာတင်းတင်းလေးကို စမ်းမိတယ်။ အပေါ်ကို အုံလိုက်ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ အကျႌလည်ပင်းပေါက်ကို ကျော်ပြီးထွက်လာတယ်။ နောက်တစ်ဖက်ကို ပါ နှိုက်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အကျႌလည်ပင်းပေါက်နဲ့ခံပြီး ပင့်တင်ထားသလိုဖြစ်နေလို့ နကိုကတည်းက ခပ်ကြီးကြီးဖြစ်တဲ့ နို့နှစ်ဖက်က ပြူးထွက်နေတယ်။ နီညိုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်နေတယ်။ သူ့ကို ဆိုဖာပေါ် ခပ်သာသာတွန်းပြီးထိုင်ခိုင်းရင်း သူ့ရှေ့မှာရပ်ပြီး နို့နှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ဆုပ်နယ်ပေးနေတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညိုးနဲ့ လက်မညှပ်ပြီးခြေပေးတယ်။ တွေ့ဖူးတဲ့ တချို့ကောင်မလေးတွေက နို့ကိုင်တာကိုကြိုက်ပေမယ့် တချို့က သိပ်ပြီး အထူးတလည်ကြိုက်ပုံမရဘူး။ ဒါပေမယ့် အေမီကတော့ တော်တော်ကြိုက်တဲ့ပုံရှိတယ်။ မျက်စိလေးကိုမှိတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ပြီးခေါင်းကို နောက်လှန်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတယ်။ ရွှေရောင်ဝင်းဖန့်နေတဲ့သူ့မျက်နှာလေးဟာ ရမ္မက်သွေးနဲ့ နီမြန်းနေတယ်။

ကျနော်လည်း ဒီလောက်လှတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ နို့ထွားထွားတွေကို စိတ်ရှိတိုင်း အားရပါးရကိုင်နေရတဲ့အချိန်မှာ အောက်ကကောင်က အငြိမ်မနေနိုင်တော့ဘူး။ ဂျင်းဘောင်းဘီထဲမှာ မာတောင်ထလာတာ အရမ်းကိုတင်းကျပ်လာတယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကို သူ့နို့ကခဏခွာရင်း ဂျင်းဘောင်းဘီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ဘောင်းဘီကို အောက်လျှောချလိုက်တယ်။ အောက်က စပီဒို ကိုပါလျှောချလိုက်တော့မှပဲ ကိုယ့်ကောင်က လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပါးပျဉ်းထောင်ထလာတော့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ နူးညံ့တဲ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျနော့်လက်တွေကိုဆွဲယူပြီး နို့တွေပေါ် ပြန်တင်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း အလိုက်သင့်ပြန်ကိုင်လိုက်တုန်းမှာပဲ အဲဒီလက်ကလေးတွေက ကျနော့်လိင်တံကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မထင်မှတ်ဘဲ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး ထိပ်ဖူးကိုလျှာလေးနဲ့ပတ်သိမ်းပြီး ပါးစပ်ထဲငုံလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်က အတံချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကျန်တဲ့တဖက်က ဥတွေကို သာသာလေးဆုပ်နယ်ပေးနေတယ်။ ပြီးတော့တဖြည်းဖြည်း အရင်းအထိရောက်အောင် ငုံလိုက်တယ်။ ကျနော့်အတံထိပ်ဖူးက သူ့လည်ချောင်းဝထိတောင်သွားထောက်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် စုပ်ပေးတယ်။

နတ်စည်းစိမ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလားလို့ကိုတွေးလိုက်မိတယ်။ သူ့ပါးစပ်နွေးနွေးလေးထဲမှာ စုပ်တာကို ခံနေရင်း နို့နှစ်ဖက်ကိုလည်း စုံကိုင်နေရတယ်။ နူးညံ့တဲ့နို့လေးတွေဟာ ကျနော့်လက်ထဲမှာ ပုံသွင်းရွှံ့စေးလိုပဲ။ တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ စုပ်ပေးနေရင်း တဖြည်းဖြည်း ပိုမြန်ပြီး ပိုအားပါလာတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့နို့တွေကို ပိုပြီးဖျစ်ညှစ်မိတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးကို ညှပ်ချေလိုက်ရင် သူက လွှတ်ခနဲအော်တယ်။ ကျနော်ကိုင်နေတာ သူနာတော့နာမှာ။ ဒါပေမယ့် မလွှတ်ခိုင်းတဲ့အပြင် စုပ်တာ ပိုပြီးတောင်ကြမ်းလာသေးတယ်။ ခြောက်မိနစ် ခွန်နှစ်မိနစ်လောက်ရှိတော့ အရှိန်တအားမြင့်လာတယ်၊ ကျနော်လည်း ပိုပြီးတောင််တင်းမာတောင်လာရင်း ပြီးချင်လာတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ပြီး သူ့ခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ရင်း ကျန်တဲ့တစ်ဖက်နဲ့ နို့နှစ်လုံးကိုတလှည့်စီ ဆုပ်နယ်နေတယ်။ အရှိန်တအားမြင့်လာတဲ့အချိန်မှာ လက်ထဲကနို့ကို အတင်းဆုပ်ခြေမိတယ်။ ကျနော်ပြီးတော့မယ်ဆိုတာသိလို့ သူ့ပါးစပ်ထဲကဆွဲထုတ်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ သူကအထုတ်မခံဘူး။ နောက်ဆုံး ထုတ်ဖို့မကြိုးစားပဲ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာပဲ ပြီးလိုက်တယ်။ သူ့ခေါင်းကိုလွှတ်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို အားနဲ့ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း သူ့ပါးစပ်ထဲကို သုက်ရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ အကြောအချင်တွေထဲစိမ့်သွားတဲ့အထိ အရမ်းကောင်းလို့ ဒီတိုင်းပဲတစ်မိနစ်လောက် ငြိမ်နေလိုက်တယ်။

ပထမဆုံးသတိဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ကျနော့်လိင်တံက တပ်လျက်သားကြီး။ တော်တော်အားနာသွားပြီး ဆွဲချွတ်ရင်း သူ့ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး ဆွဲထူပေးလိုက်တယ်။ သူက ထသွားပြီး ရေချိုးခန်းကဘေစင်ထဲမှာ ထွေးထုတ်ရင်း ပါးစပ်ဆေးတယ်။ ပြီးတော့ ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ဖက်တယ်။ အဲဒီတော့မှ သတိရတယ်။ ကျနော်ကသာပြီးသွားတာ သူကမပြီးသေးဘူးလေ။ သူ့ကို ဆိုဖာပေါ်ပြန်တွဲခေါ်ပြီး စောစောက ကျနော်ညှစ်ထားတဲ့နို့လေးတွေကို ကိုင်ကြည့်မိတယ်။ ပျော့ဖတ်ပြီး နီရဲနေတယ်။ နို့သီးထိပ်လေးတွေကတော့ မပျော့မမာလေးတွေ။ အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူ့ရှေ့မှာဒူးထောက်ချပြီး နို့လေးတစ်ဖက်ကို ညင်ညင်သာသာ စို့် ပေးတယ်။ သူ့မျက်တောင်လေးတွေ စင်းကျသွားပြီ ခပ်တိုးတိုးညည်းတယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ဖက်ပြောင်းစို့။ စို့ရင်း သူ့ဂါဝန်အောက်လက်နှိုက်ပြီး အတွင်းခံပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ဂါဝန်ကို မလှန်လိုက်တော့ တကယ့်ကို ဂျေလိုစံချိန်မီတဲ့ သူ့အောက်ပိုင်းအလှကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ပေါင်ကြားထဲလက်နှိုက်ပြီးစမ်းလိုက်တော့ သူ့အကွဲကြောင်းလေးက အရည်တွေနဲ့စိုစွတ်ချောမွေ့နေတယ်။ သူကပေါင်တွေကို အလိုက်သင့်ကားပေးတယ်။ ကျနော်လည်း နှုတ်ခမ်းသားတွေတလျောက် လက်ခလယ်နဲ့ပွတ်ဆွဲရင်း အစေ့လေးကိုရှာတွေ့သွားတယ်။ နို့ကိုင်လိုက်၊ စို့လိုက်နဲ့ အစေ့လေးကို ကစားပေးလိုက်တာ ဆယ်မိနစ်မကြာဘူး သူပြီးသွားတယ်။ ခြေမလေးတွေကော့တက်ပြီး အံကြိတ်အော်ညည်းရင်းပြီးသွားတဲ့ သူ့ပုံစံလေးကိုကြည့်ရတာ ဘယ်လိုကျေနပ်မိမှန်းမသိဘူး။

ခဏနေတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် သူ့အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာရောက်နေကြတယ်။ အေမီက ကျနော့ရင်ခွင်ထဲမှာ နိုးတစ်ဝက်နဲ့ လက်မောင်းကိုခေါင်းအုံးပြီးအိပ်နေတယ်။ နူးညံံ့နွေးထွေးပြီး ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်နဲ့ မိန်းမဆန်လွန်းလှတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကိုပွေ့ပိုက်ထားပြီး မွှေးပျံ့တဲ့ ဆံနွယ်အခွေအလိပ် အိအိထွေးထွေးတွေပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားရင်း စောစောက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်တွေးပြီး မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။

အဲဒီနေ့ညက ဘာမှထပ်မလုပ်ဖြစ်လိုက်ဘဲ ဒီအတိုင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။ နောက်တစ်ရက် မကျေပွဲ ထပ်ချိန်းကြသေးတယ်။ ဒီတခါတော့ တကယ်အပီအပြင် အနေအထားမျိုးစုံနဲ့ ညတဝက်လောက် အတူနေဖြစ်ကြတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် လိင်ကိစ္စမှာ ဘယ်လောက်စိတ်အားထက်သန်တယ် ဘယ်လောက်အပေးအယူမျှတယ်ဆိုတာ သိလာရတယ်။ နောက်လည်းထပ်ပြီး ချိန်းတွေ့ဖြစ်ကြတယ်။ ကြာလာတော့ တဖြည်းဖြည်းသိလာရတာက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်တယ်ဆိုတာမျိုးမဟုတ်ကြတာရယ်၊ အသက်နည်းနည်းကွာတာရယ်ကလွဲပြီး ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ တော်တော်လိုက်ဖက်ညီကြတယ်ဆိုတာပဲ။

အေမီနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျနော်ကြိုက်တဲ့အချက်က ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဆီက သူပေးနိုင်တာထက် ဘာမှပိုပြီးမတောင်းဆိုဘူး။ သူနဲ့ပတ်သက်နေတာမို့ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်စရာမလိုဘူး၊ အပေါင်းအသင်း ကိစ္စ ဝင်မစွက်ဖက်ဘူး၊ စစ်လားဆေးလားမေးလားမြန်းလား မလုပ်ဘူး၊ ငွေကြေးအထောက်အပံ့ယူဖို့ဆိုတာဝေး၊ သူကတောင်ကျနော့်ထက် အများကြီး ဝင်ငွေပိုများသေးတယ်။ အပိုတွေလည်း တီတီတာတာ ပြောနေစရာမလိုဘူး၊ ချစ်ပါတယ်ကြိုက်ပါတယ်လည်း ညာပြောနေစရာမလိုဘူး။ သူနဲ့ချိန်းတဲ့အချိန် သူ့ကိုအပြည့်အဝအာရုံစိုက်ရင်၊ ကြင်ကြင်နာနာ ပြောဆိုဆက်ဆံပေးရင် ကျေနပ်နေပြီ။ လက်ဆောင်တွေဘာတွေ တစ်ခါတစ်ရံပေးရင် အရမ်းပျော်နေတာ။ ခြုံပြောရရင် သူ့အနားမှာနေရတာ သက်တောင့်သက်သာရှိတယ်။ ကိုယ်လုပ်ပေးသမျှ အသေးအဖွဲကလေးကအစလည်း တန်ဖိုးထားတယ်။ ပြီးတော့ မပေးနိုင်တဲ့ကတိတွေကို ဘယ်တော့မှမတောင်းဘူး၊

အဲဒီလိုနဲ့ casual sex အဖြစ်ရည်ရွယ်ခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုဟာ ထင်မှတ်မထားဘဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ relationship တစ်ခုဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အလုပ်ရယ် အေမီရယ်နဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ကျနော့်နေ့စဉ်အချိန်ဇယားမှာ တောင်ကြီးမြို့နဲ့ ညီမလေးခမ်းစုမီကို သတိရစရာ အချိန်သတ်သတ်မပါဘူး။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ တစ်ခါတစ်ခါတော့ သတိရတုန်းပဲဖြစ်ပေမယ့် ဒီဘက်ဘဝမှာ အသားကျလာတာနဲ့အမျှ ဟိုဘက်ဘဝနဲ့ တဖြည်းဖြည်းဝေးကွာလာသလိုပဲ။

ညီမလေး (၅)

အေမီနဲ့တွဲတာ ကြာလာလေလေ၊ ကျနော့်ထက် အသက်နည်းနည်းပိုကြီးတာကလွဲပြီး သူ့မှာ တခြားဘာပြစ်ချက်မှကို ပြောပလောက်စရာ ရှာမတွေ့ဘူးဆိုတာ တွေ့လာရလေလေပဲ။ ဒီလောက် ရုပ်ရည်ရော၊ ပညာအရည်အချင်းရော၊ စိတ်ဓာတ်ရော၊ အပြောအဆို အမူအကျင့်ရော ပြည့်စုံကောင်းမွန်တဲ့မိန်းမဆိုတာ ဝတ္ထုတွေရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပဲ ရှိမယ်လို့ထင်ခဲ့တာ။ အမြဲလိုလို နားလည်မှုလည်း ပေးနိုင်ပြီး ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် စကားများရန်ဖြစ်ရတယ်ဆိုတာ တစ်ခါမှမရှိဘူး။ တော်ရုံသဘောထားမတိုက်ဆိုင်ကြရင်လဲ ငြင်းခုန်အနိုင်လုတဲ့ထိဘယ်တော့မှ မရောက်ဘဲ အေးအေးဆေးဆေး ညှိနှိုင်းပြီး ပြီးသွားတာပဲ။ မိန်းမဆန်သင့်တဲ့နေရာမှာဆန်ပြီး အိမ်ထောင်မှုလဲ နိုင်နင်းတဲ့အပြင် အဲလိုအားလုံးပြည့်စုံရုံမကဘူး အိပ်ရာထဲမှာလဲ အပေးအယူမျှပြီး အမြဲ တက်ကြွလန်းဆန်းနေတယ်။ မရိုးအီရအောင် အသစ်အဆန်းတွေကိုလဲပေးစွမ်းနိုင်တယ်။

ခက်တာက relationship တစ်ခုဟာ အဲဒီလောက်ကြီး ဘက်စုံအဆင်ပြေကောင်းမွန်နေတော့ စင်းလုံးချောကြီးဖြစ်နေပြီး ပုံစံခွက်ကြီးတစ်ခုထဲမှာ ရောက်နေသလို ဖြစ်လာတယ်။ သူ့ကို ငြီးငွေ့တာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့မှာ ငြီးငွေ့စရာ စိတ်ကုန်စရာလဲ တစ်ကွက်မှမရှိဘူး။ တစ်နေ့တစ်နေ့ အလုပ်သွားမယ်၊ တစ်နေကုန်လုပ်မယ်၊ ညနေအခန်းကိုပြန်လာမယ်၊ သူနဲ့တွေ့ပြီး ချိုချိုသာသာ ချစ်ချစ်ခင်ခင် စကားတွေပြောကြမယ်၊ အပြင်ထွက်စားရင်စား၊ မစားရင် အိမ်မှာစားမယ်။ ပြီးရင် အချစ်စခန်းဖွင့်ကြမယ်။ ပိတ်ရက်ဆို သူ့အပေါင်းအသင်း ကိုယ့်အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ဆုံပြီး သွားလာစားသောက်တာတစ်လှည့်၊ အိမ်မှာနေပြီးချက်ပြုတ်စား၊ TV ကြည့်၊အနားယူတာတစ်လှည့်။ ဘဝကြီးက ဒါပြီးဒါပဲဖြစ်နေတာ။ ဘယ်လိုတင်စားရမလဲဆိုရင် ကားအကောင်းစားတစ်စီးနဲ့ သာယာဖြောင့်ဖြူးတဲ့ပတ်လမ်းလေးတစ်ခုပေါ်မှာ မောင်းနေရသလိုပဲ။ မောင်းလို့လဲကောင်းပါရဲ့၊ အစစအရာရာ အဆင်ပြေချောမွေ့ပါရဲ့၊ ဒါပေမယ့် ဒီလမ်းကိုပဲ တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အေမီ့အပေါ် ကျနော် ဘယ်တော့မှ မဖောက်ပြန်ခဲ့ဘူး၊ အေမီ့ကိုလဲ ကျနော့်စိတ်အခြေအနေကို တစွန်းတစ မသိစေခဲ့ရဘူး။ သူ့ကိုမချစ်ပေမယ့်၊ ဒီနေ့စဉ်ဘဝကိုလဲ မပျော်လှပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အဆင်ပြေနေတဲ့ဒီဘဝထဲမှာ ဒီတိုင်းလေး ရေစုန်မျှောပြီးတော့နေခဲ့တယ်။ နှစ်ချီပြီးနေလာလိုက်တာ မြန်မာနိုင်ငံက ဖုန်းကောလ်တစ်ခု မျှော်လင့်မထားဘဲ ဝင်လာခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ်နေ့အထိပဲ။

“ဟုတ်ကဲ့၊ ပြောပါ။”

“ကိုကို၊ ညီမလေးပါ၊ ခမ်းစုမီ”

“ညီမလေး၊ ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ဘာလို့ငိုနေတာလဲ၊ ပြော”

“မေမေ သေသွားပြီကိုကို…”

သူက ရှိုက်ရှိုက်ပြီးတော့ငိုနေတယ်။ ကျနော်လဲ အရမ်းအံ့သြသွားပြီး ဘာမှပြန်မပြောနိုင်အောင်ဖြစ်နေတယ်။ မိဘတွေ တစ်နေ့ဆုံးပါးမယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် အသက်အများကြီးပိုငယ်ပြီး ပိုကျန်းမာတဲ့ သူ့အမေထက် သွေးတိုး နှလုံးတွေရှိပြီး ပိုအသက်ကြီးတဲ့ကိုယ့်အဖေက အရင်သေမယ်ပဲ ထင်နေခဲ့တာ။

“ကားမှောက်တာ၊ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မူဆယ်တက်တုန်း လမ်းမှာကားမှောက်တာ…
အခု အမေလဲမရှိတော့ဘူး၊ ကိုကိုလဲမရှိဘူး၊ မီတစ်ယောက်ထဲ…”

သူ့အသံလေးက ငိုရင်းတိမ်ဝင်သွားတယ်၊ ကျနော့်မှာသူ့ကိုချော့စရာစကားလုံး မရှိဘူး။ အန်တီခမ်းဝါနဲ့ သူနဲ့ကြားမှာ ဘယ်တော့မှ နွေးထွေးတဲ့ဆက်ဆံရေးမရှိခဲ့ပေမယ့် သူ့အမေဟာ သူ့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသော သွေးရင်းသားရင်းပဲ။ ခုတော့သူတစ်ယောက်တည်း အိမ်ကြီးထဲမှာ၊ သူ့ဘေးမှာ စကားတောင် သေချာမပြောဖူးတဲ့အဖေရယ်၊ အပတ်အသက်မရှိခဲ့ဖူးသလောက်ဖြစ်တဲ့ ဆွေမျိုးတွေရယ်၊ အိမ်ကအလုပ်သမားတွေရယ်ပဲရှိမယ်။ ဘယ်လောက်အထီးကျန်ဆန်ရှာလိမ့်မလဲ။ ဒီအခြေအနေမှာ ဘာကိုတွေးပြီးစိတ်ဖြေဖို့ ပြောရမှာလဲ၊ ကျနော့်မှာပြောစရာမရှိဘူး။ သူအဆင်ပြေနေတယ်လို့ပဲ အပေါ်ယံတွေးပြီး လေးငါးခြောက်နှစ်တိတိ ပစ်ထားခဲ့မိတဲ့ ကျနော့်အတ္တကိုပဲ ထပ်ခါတလဲလဲ အပြစ်တင်နေမိတယ်။

“ကိုကိုပြန်လာခဲ့မယ်၊ အခုချက်ချင်းတော့မဟုတ်ဘူး။ ဒီကအလုပ်တွေလက်စသတ်ပြီးတဲ့အချိန် တန်းပြန်လာခဲ့မယ်။ ဒီကြားထဲမှာ အဆင်ပြေအောင် ကြိုးစားပြီးနေပါ။”

ခမ်းစုမီ ကိုဘယ်နည်းနဲ့မှ တစ်ယောက်တည်းဆက်ထားလို့မဖြစ်တော့တာမို့ ကျနော်ပြန်ဖို့စီစဉ်ရတယ်။ အလုပ်ကို တစ်လကြိုပြီး notice ပေးရတယ်။ သူဌေးက ကျနော်သွားမှာကို တော်တော်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတယ်။ အေမီ့ကိုထားခဲ့ရမှာ အားနာပေမယ့် သူကတော့ကြိုတင်မျှော်လင့်ထားတဲ့ပုံပါပဲ။ တာရာတစ်နေ့အိမ်ပြန်ရမယ်ဆိုတာ သိပြီးသားပါ လို့ပဲ ပြောရှာတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက် နောက်လူမတွေ့မချင်း ကျနော်ဟာ သူ့ရည်းစားပါလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ သူကပြန်ပြောရှာတယ်။ ကျနော်က facebook မသုံးတော့ gmail ကတဆင့် ဆက်သွယ်ဖို့နဲ့ အပတ်စဉ်ဖုန်းပြောကြဖို့စီစဉ်တယ်။ ပြန်လာခါနီးမှာ စားပွဲပေါ်က ကြေးနီရောင် ဘောင်ကွပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ကိုယ်တပိုင်းပုံလေးကို ကျနော့်သေတ္တာထဲ ကောက်ထည့်ယူလာခဲ့တယ်။ နှုတ်ဆက်အချစ်ပွဲတွေလဲ အကြိမ်ကြိမ်နွှဲခဲ့ကြပါရဲ့။ မြန်မာပြည်ကို တစ်ခါလောက် လာလည်ဖို့ပြောတော့ ကျနော်အခြေကျတဲ့အချိန် သူတစ်ခေါက်တော့ လာလည်ဦးမယ်လို့ ကတိပေးတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်ပြန်ရမယ့်နေ့ရောက်လာတယ်။ အေမီိ့ကိုလိုက်မပို့ခိုင်းတော့ဘူး။ Changi လေဆိပ်မှာ လိုက်ပို့သူမပါဘဲ တစ်ယောက်တည်းပဲ ပြန်လာခဲ့သလို ရန်ကုန်လေဆိပ်မှာလဲ လာကြိုမယ့်သူမရှိဘူး။
မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းပြီး ဖြတ်ခိုင်းထားတဲ့လက်မှတ်နဲ့ တောင်ကြီးကို ခရီးဆက်လာခဲ့တယ်။ အထူးကားဆိုတော့ အိမ်အရောက်လိုက်ပို့တယ်။ တောင်ကြီးမြို့ရဲ့ မေလ မနက်ခင်းက နေရောင်မပွင့်သေးဘဲ နေလို့ကောင်းရုံ စိမ့်စိမ့်လေးအေးနေတယ်။ ကားသံကြားတော့ အိမ်က အလုပ်သမားတချို့ ထွက်လာပြီး အထုပ်လာသယ်ကြတယ်။ လူဟောင်းတွေရော၊ မျက်နှာစိမ်းတွေရောပဲ။ သူတို့်ရဲ့နောက်က လိုက်ထွက်လာတာက ညီမလေးခမ်းစုမီ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်မှတ်မိတဲ့ခမ်းစုမီတော့မဟုတ်။ ပြောင်းလဲနိုင်သမျှ အစွမ်းကုန်ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ခမ်းစုမီ။ နှစ်ယောက်သား ခြံထဲမှာရပ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြည့်နေမိကြတယ်။ သူက ခုလိုမြင်ရတာကို မယုံနိုင်သလို ပြန်ပျောက်သွားမှာစိုးသလို မျက်လုံးမခွာစတမ်းကြည့်တယ်၊ ကျနော်က သူ့မျက်နှာလေးနဲ့အတူ ခေါင်းအစခြေအဆုံး ပြောင်းလဲသွားတာတွေကို အံ့သြတကြီးနဲ့ ကျင့်သားရအောင်ကြည့််တယ်။

ဆံပင်တွေက အရင်ကလိုနူးညံ့ပြီး အညိုရောင်လှိုင်းတွန််လေးတွေနဲ့ ဖြစ်နေတုန်းပေမယ့် ပိုထူလာတယ် ပိုပြီးလဲအရောင်တောက်လာတယ်။ လှိုင်းလေးတွေကလဲ ကောက်သားပိုပေါ်လာတယ်။ အရင်လို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးကြီးလေးတွေနဲ့ ကလေးမျက်နှာလေးအစား လိုင်နာအနက် ထူထူကို အဖျားမှာ အကော့ လေးနဲ့ဆိုးထားပြီး မက်စ်ကာရာ အနက်တင်ထားတဲ့ မျက်လုံးလှလှ၊ ပိုပြီးပေါ်လွင်လာတဲ့နှာတံ၊ နူးညံ့အိထွေးနေတုန်းပေမယ့် ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ လစ်ပ်ဘမ်း လေးဆိုးထားတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ မက်မွန်သီးရောင် ပါးအို့လေးတွေနဲ့ လူကြီးဆန်လာတဲ့ မျက်နှာအသစ်တစ်ခုကို တွေ့ရတယ်။
တီရှပ်ပန်းနုရောင်၊ ဂျင်းအပျော့မိုးပြာရောင်လေးနဲ့ ခေါင်းစွပ်ပါတဲ့ ဂျာကင်အနက်အောက်က ကိုယ်လုံးဟာလဲ ကျနော်မှတ်မိတဲ့ တဖြောင့်တည်း ကလေးကိုယ်လံုးမဟုတ်တော့ဘဲ ကောက်ကြောင်းတွေနဲ့ မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်လုံးဖြစ်လာတယ်။ အားလုံးခြုံပြောရရင် ခမ်းစုမီတော့ခမ်းစုမီပဲ၊ အရင်နဲ့လုံးဝမတူဘူးလို့ ပြောလို့မရဘူး၊ ဒါပေမယ့် ပြောင်းလဲနိုင်သမျှ အစွမ်းကုန်ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ခမ်းစုမီ။
မတွေ့ဖြစ်တဲ့နှစ်တွေထဲမှာ သူအရွယ်ရောက်လာမယ်လို့သာမန် တွေးမိပေမယ့် တွေးမိတဲ့အတွေးထဲမှာ ဒါဟာ အရေးမပါဆုံးအတွေးမို့ သေချာအာရုံမစိုက်ခဲ့မိဘူး။ ခုလိုလူကြီးပုံစံ လုံးလုံးပေါက်သွားတာတွေ့ရတော့မှ တော်တော်အံ့သြသွားမိတာ။

အရင်ကျနော့်အခန်းကိုပဲ သူတို့ရှင်းထားပေးကြတယ်။ လူမနေတာကြာပေမယ့် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး အနံ့အသက်ကောင်းနေတယ်။ ပစ္စည်းတွေကို ထားပေးပြီးတော့ အလုပ်သမားတွေ ထွက်သွားကြတယ်။ အဖေက အိမ်မှာရှိပုံမရဘူး။ သူနဲ့ကျနော်ပဲ အခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ်။

တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေရင်း သူ့မျက်လုံးညိုကြီးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေလည်လာတယ်။ ကျနော့်ကျောကို မမီတမီသိုင်းဖက်ပြီး ပခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုပါလေရော။ ကျနော်လည်း သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ဟိုးအရင် သူနဲ့စတွေ့တဲ့ မိုးတစ်ညကလို နူးညံ့ပြီးနွေးထွေးတုန်း။ သူ့ရှိုက်သံလေးဟာ အားကိုးရာမဲ့တုန်း။ ထူးခြားလာတာဆိုလို့ သူဆီက ရတဲ့အနံ့လေးဟာ ခါတိုင်းလို ဘေဘီလိုးရှင်းနံ့ ဖျော့ဖျော့လေး မဟုတ်တော့ဘဲ ရေမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေး ဖြစ်လာတာတစ်ခုပဲ။ ရှိသမျှစိတ်ခံစားချက်တွေ၊ အထီးကျန်မှု ဝမ်းနည်းမှုတွေကို ဖွင့်ထုတ်ပြီးငိုရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တသိမ့်သိမ့်ခါလာတယ်။ ဒီတစ်ခါလဲ ကျနော်မချော့ဖြစ်ဘူး။ သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးရင်း အငိုတိတ်မယ့်အချိန်ကိုပဲ စောင့်နေမိတယ်။

ညီမလေး (၆)

ညီမလေးခမ်းစုမီမှာ မပြောင်းလဲသေးတဲ့အချက်တစ်ခုကတော့ ခုချိန်အထိ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်း ဟုတ်တိပတ်တိ မရသေးတာပဲ။ သူကလဲ ပင်ကို စကားနည်းတဲ့အပြင် တစ်ယောက်တည်းပဲ နေတတ်တဲ့အကျင့်ရှိတယ်။ စိတ်ထဲမှာရှိတာကို ထုတ်ပြောတာထက် သူ့အပြုအမူလေးတွေနဲ့ မျက်နှာပေးကို ကြည့်ပြီးမှ သိနိုင်တာမျိုး။

အခု သူက ဆယ်တန်းဖြေပြီးလို့ အောင်စာရင်းစောင့်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ အားနေတယ်၊ အဖေကလဲ ကျနော်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ခြံတွေဘက် လှည့်သွားပြီး ရွာဘက်ပိုင်းမှာပဲ နေနေတယ်။ ပြန်မလာသလောက်ပဲ။ ကျနော်လည်း မြို့ပေါ်မှာရှိတဲ့ အဖေ့အလုပ်တချို့ကို ကြည့်ရှုစီမံပေးရတာကလွဲပြီး ကျန်တဲ့အချိန်တွေ အားနေတယ်။ အဲဒီတော့ ခမ်းစုမီကို အချိန်ပေးမယ်၊ ဝေးခဲ့တဲ့အချိန်တွေအတွက် အတိုးချပြီး အနားမှာနေပေးမယ်လို့ စဉ်းစားထားတဲ့စိတ်ကူးဟာ အကောင်အထည်ပေါ်လာတယ်။ သူ့အကြိုက်လေးတွေ၊ စိတ်ဝင်စားတဲ့ဟာလေးတွေ တော်တော်များများ ပြောင်းလဲသွားတယ်။ သူ့ကို အစကစပြီး ပြန်လေ့လာနေရသလို ဖြစ်နေတယ်။ကျနော်နောက်ဆုံးသိခဲ့တဲ့ ၁၁နှစ်အရွယ်ကလေးမလေးမဟုတ်တော့ဘူး။ အသက် ၁၆နှစ်အရွယ် မိန်းမပျိုလေးဖြစ်နေပြီ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော့်အပေါ် စိမ်းမသွားဘဲ အရင်လိုချစ်ခင်တွယ်တာနေတုန်းပဲမို့ ဝမ်းသာရတယ်။ ဟိုမှာ အဆက်အသွယ်ပြတ်လုလု နေခဲ့တာကိုလဲ စိတ်ဆိုးမနေဘူး။ ကျနော်ပြန်ရောက်လာတာကိုပဲ ပျော်နေပြီးတော့ အရင်လိုပဲ ကျနော့်ဘေးမှာ တကောက်ကောက်လိုက်နေတယ်။ နေ့ခင်းဆို အလုပ်နဲ့အပြင်ထွက်လဲ သူပါတယ်၊ ထမင်းလဲ များသောအားဖြင့် အတူတူစားကြတယ်၊ ညနေခင်းတွေဆိုအရင်လို ဆိုက်ကယ်ပတ်စီး၊ မြို့ပြင်ကားထွက်မောင်းဖြစ်တယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဆက်ဆံရေးက Wuthering Heights (လေထန်ကုန်း) ထဲက ကက်သရင်းနဲ့ ဟိသ်ကလစ်ဖ် လိုပဲ အထီးကျန်လူသားနှစ်ယောက် အချင်းချင်းတွယ်တာနေကြသလို ဖြစ်နေတယ်။ ညဦးပိုင်းဆိုကျနော့်အခန်းထဲမှာ အတူတူ TV ကြည့်၊ စကားပြော၊ မုန့်စားရင်းနေကြတယ်။ အိပ်ချိန်ရောက်မှ လူချင်းခွဲဖြစ်ကြတယ်။ အစက သူ့ရှေ့မှာ အကျႌလဲတာတွေဘာတွေ ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်ဖြစ်နေသေးတယ်၊ အရင်လိုကလေးမဟုတ်တော့လို့။ ဒါပေမယ့် သူကဘယ်လိုမှမနေတာမြင်ရတော့ နောက်ပိုင်း ကျနော်လဲ သိပ်ဆင်ခြင်မနေဖြစ်တော့ဘူး။

တစ်ရက်တော့သူ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ အေမီ့ဓာတ်ပုံကို သေချာယူကြည့်ပြီး ကိုကို့ရည်းစားလား လို့မေးတယ်။ ကျနော်လဲ အေမီနဲ့ကျနော် ပတ်သက်ပုံကိုဘယ်လိုမှရှင်းမပြတတ်တာမို့ ဟုတ်တယ်လို့ပဲ ပြီးပြီးရော ဖြေလိုက်တယ်။ သူက ပခုံးလေးတစ်ချက်တွန့်ရုံကလွဲပြီး ဘာမှမပြောဘူး။ နောက်ထပ်လဲမမေးတော့ဘူး။

ဘာလိုလိုနဲ့ ကျနော်ဟာခမ်းစုမီရဲ့ အုပ်ထိန်းသူဖြစ်နေတော့တယ်။ ဥပဒေကြောင်းအရ အဖေ့သမီးဖြစ်ပေမယ့် အဖေဟာ အန်တီခမ်းဝါကို တွယ်တာသလောက် မီ့ကိုရှိတယ်ကိုမထင်ဘူး။ ငွေရေးကြေးရေး နှမျောတွန့်တိုတာ မရှိပေမယ့် လူကိုလဲ စိတ်ကိုမဝင်စားဘူး။ အဲဒီတော့ ကျနော်နဲ့ပဲ ပစ်ထားပြီး သူကစိတ်ပြေလက်ပျောက်အလုပ်ထဲပဲနေတာများတယ်။ မီဆယ်တန်းအောင်မအောင်တောင် မမေးဘူး။ အောင်စာရင်းတွေထွက်တော့ သူဝါသနာပါတဲ့ မြန်မာရယ် အင်္ဂလိပ်ရယ် ဂုဏ်ထူး၂ခုရတယ်။ ဆုချတဲ့အနေနဲ့ ငွေတော်တော်များများ မုန့်ဖိုးပေးလိုက်ပေမယ့် ပုံစံကြည့်ရတာအောင်အောင်ကျကျ ဘာမှခံစားချက်မရှိမှန်း သိသာတယ်။ ဒါတွေကိုတွေ့လေ၊ ကျနော်သူ့အတွက်ရှိနေပေးရမယ်ဆိုတဲ့စိတ်က ခိုင်မာလာလေပဲ။

ကျနော်ဟာ အခြေအနေအရသာ အုပ်ထိန်းသူလုပ်နေပေမယ့် တကယ်တော့ အုပ်ထိန်းသူလုပ်ရမယ့်အရည်အချင်းပြည့်မီပုံမရဘူး။ တက္ကသိုလ်ဖွင့်ချိန်ရောက်တော့ သူလဲ ကျနော်တုန်းကလိုပဲ တောင်ကြီးတက္ကသိုလ်မှာလွယ်လွယ်ကူကူ မေဂျာတစ်ခုတက်တယ်။ အပေါင်းအသင်းတွေဘာတွေလဲ များများစားစား သိပ်တိုးမလာဘူး။ ခါတိုင်းလိုပဲ ညနေဆို ကျနော်နဲ့ပဲအချိန်ဖြုန်းနေတုန်းပဲ။ တစ်ခုပိုဆိုးလာတာက သူ ၁၇ နှစ်ပြည့်ပြီးကတည်းက မီ၁၈နှစ်ရှိပြီ၊ လူကြီးဖြစ်ပြီ ဆိုပြီးကျနော်အိမ်မှာ ဘီယာသောက်ရင် လာလာမျက်စောင်းထိုးတယ်။ ၁၈ နှစ်ပြည့်ပြီးမှ ၁၈ခေါ်တာလို့ ရှင်းပြလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။ တချို့ ဒီအရွယ်တွေအပြင်မှာလဲ သောက်နေကြတာဆိုတော့ ကျနော်မတိုက်လဲ သူသောက်ချင်ရင် ကျောင်းကလူတွေနဲ့သွားသောက်မှာပဲ၊ တစိမ်းတွေနဲ့မှပိုဆိုးမယ်လို့ စဉ်းစားပြီး နည်းနည်းတော့ ပေးသောက်လိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ကိုယ်မွေးတဲ့မျောက်မလေးက ကိုယ့်ပြန်ချောက်တော့တာပဲ။ ကျနော်က တစ်ပတ်ကို တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်တော့ ဘီယာဖြစ်ဖြစ် ဝီစကီဖြစ်ဖြစ် သောက်တယ်။ အဲဒီအချိန်ကိုချောင်းပြီးလာလာတောင်းသောက်တယ်။ ပါးစပ်ကမတောင်းဘူး၊ အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့လာထိုင်ပြီး မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေနဲ့ သနားစရာလေးကြည့်နေလိုက်ရင် ဖန်ခွက်တစ်လုံးယူပြီး ထည့်ပေးမိတော့တာပဲ။ အများကြီးတော့မတိုက်ဘူး။ သူစိတ်ကျေနပ်ရုံတိုက်ပြီး ထပ်တောင်းရင် မျက်လုံးပြူးပြီး ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။ အဲလိုဆိုရင် ဇက်လေးပုပြီး ငြိမ်သွားတာပဲ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အတူတူမူးပြီး စကားတွေပြောဖြစ်ကြတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် သူဒီလိုလေးထိုင်နေတာကိုက ကျနော့်အတွက်အဖော်ရတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ ဆိုဖာပေါ်မှာ အတူတူထိုင်ပြီး ဘီယာတစ်ယောက်တစ်ခွက်စီစုပ်ရင်း TVကြည့်နေကြတဲ့အခါ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့သူ့ကို မျက်လုံးထောင့်က ခိုးကြည့်ရင်း ဘယ်နေ့အထိ သူ ကျနော်နဲ့ဒီလိုနေနိုင်ဦးမှာပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားမိတယ်။ တဖြည်းဖြည်းအရွယ်ရောက်လာပြီး အရမ်းလဲလှလာတဲ့ကျနော့်ညီမလေးမှာ တစ်ချိန်ချိန်တော့ ရည်းစားတွေ လက်တွဲဖော်တွေရှိလာမှာပဲ။ ကျနော့်ကိုချစ်တာ၊ ကလေးတစ်ယောက်လိုအစစအရာရာ အားကိုးတာမှန်ပေမယ့် လူဆိုတာ မိဘရင်ခွင်ကိုတောင်အချိန်တန်ရင် ခွဲခွာရသေးတာဆိုတော့ ကျနော်ဆိုတာ ဘာမို့လို့လဲ ဆိုပြီးလဲတွေးမိတယ်။

တကယ်လဲ ကျနော့်အတွေးတွေ မှန်ကြောင်းသက်သေပြမယ့်တစ်ရက်ကို ရောက်လာတာပဲ။ အသက် ၁၈နှစ်ပြည့်ပြီးလို့ second year ဖြေခါနီးမှာ သူရည်းစားရသွားတယ်။ ကျောင်းမှာ ရှားရှားပါးပါးပေါင်းတဲ့ မိန်းကလေးသူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ရဲ့အစ်ကို။ ကောင်လေးက မန္တလေးမှာဆေးကျောင်းတက်ရင်း အဆိုတော်ဖြစ်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ကောင်။ ခဏပြန်လာရင်းတွေ့ကြတာ။ ဖြစ်ပျက်သွားတာမြန်လွန်းလို့ သိတဲ့အချိန်မှာ ကျနော်တောင် တော်တော်အံ့သြရတယ်။ ကလေးတစ်ယောက်လိုနေတာကနေ သူအရမ်းပြောင်းလဲသွားတယ်။ ကျောင်းပြန်ချိန်တွေ နောက်ကျလာတယ်၊ ညညဆို တစ်ချိန်လုံးဖုန်းပြောတယ်၊ ဖုန်းမပြောလဲ သူ့အခန်းထဲမှာပိတ်ပြီး တစ်ယောက်တည်းနေတယ်၊ စနေတနင်္ဂနွေဆို အပြင်ထွက်လာတယ်။ နဂိုကတည်းက သူ့အမေလက်ကျမို့ အလှပြင်တတ် အဝတ်အစားလှလှပပဝတ်တတ်တဲ့မီဟာ အခုပိုပြင်လာ ပိုလှလာတယ်။ အရင်က ပန်းဖူးလေးဆိုရင် အခုက ပွင့်ခါစပန်းကလေးနဲ့တူတယ်။ လန်းဆန်းပြီး နုနယ်ပျိုမြစ်နေတယ်။

အရင်က ကျနော်ဟာ သူ့စကြဝဠာရဲ့ ဗဟိုချက် ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုရင် အဲဒီ ဗဟိုချက်ဟာ စဝ်ခွန်နောင်ဆိုတဲ့ကောင်အဖြစ် ပြောင်းသွားတယ်လို့ပြောရမယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရုတ်တရက်အထီးကျန်သွားသလို ခံစားရတာကလွဲရင် ကျနော်သူ့အတွက်ဝမ်းသာပါတယ်။ ဒီအိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲမှာပိတ်ပြီး သူ့ထက်အသက် ရနှစ်လောက်ကြီးတဲ့အကိုနဲ့ ဘဝရဲ့အချိန်တွေကို ကုန်ဆုံးစေမယ့်အစား ပြင်ပလောကမှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေထိုင်တာက သူ့အတွက်ပိုအကျိုးရှိပါတယ်။ တက္ကသိုလ် တတိယနှစ်ကို မန္တလေးမှာ ပြောင်းတက်ချင်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို ကြားရတဲ့အခါမှာတော့ သူ့ကိုအဝေးကြီးကို လွှတ်လိုက်ရမှာနှမျောသလို စိတ်မချသလိုတော့ ဖြစ်မိသား။

ညီမလေး (၇)

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နဲ့ခမ်းစုမီ ဒုတိယအကြိမ် ဝေးကြပြန်ရော။

အရင်တစ်ခါက ကျနော်ထွက်သွားတာ၊ ဒီတစ်ခါက သူထွက်သွားတာ။ စိတ်မချဘူး မသွားရဘူးလို့တားရင် သူဇွတ်လွန်ဆန်နိုင်မှာမဟုတ်ပေမယ့် မတားရက်ဘူး။ ကျနော်တုန်းကလဲ ဒီဥခွံလေးထဲကထွက်တဲ့အချိန်မှာ သူမတားခဲ့ဘူး၊ သူလဲ ဒီကမ႓ာကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲက ထွက်ပြီး လွတ်လပ်စွာ ရပ်တည်ကြည့်ပါစေ၊ ကျနော်မတားတော့ဘူး။

ဘယ်လောက်ကုန်ပစေ ကျောင်းပြောင်းပေးတယ်။ မန္တလေးကို လိုက်ပို့ပေးတယ်၊ သူ့ကိုယ်ပိုင် ဘဏ်အကောင့်ထဲမှာ ပိုက်ဆံထည့်ပေးတယ်၊ စည်းကမ်းရှိပြီး စျေးလဲကြီး နေရာထိုင်ခင်းလည်းကောင်းတဲ့အဆောင်မှာ အခန်းငှါးပေးတယ်။ သူတို့မိန်းကလေးတွေစီးတဲ့ Scoopy ဆိုက်ကယ် ပန်းရောင်လေးတစ်စီးနဲ့ ဦးထုပ်ကောင်းကောင်း ဝယ်ပေးတယ်။

ကျနော်လုပ်ပေးနိုင်တာအားလုံး လုပ်ပေးပြီးတော့ တောင်ကြီးကိုပြန်လာခဲ့တယ်။ မပြန်ခင်မှာ ခွန်နောင်ကိုရော သူ့ကိုပါ ရွှေဘဲမှာ ထမင်းလိုက်ကျွေးတယ်။ ဆုံးမသြဝါဒတွေဘာတွေ မပေးခဲ့ပါဘူး။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လဲ ဘဝကို ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့နေလာခဲ့တာပဲ။ သူတို့လဲနေကြပါစေ။ တစ်ခုခုဆို ခမ်းစုမီနောက်မှာ ကျနော်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိလေးပဲ ခွန်နောင် စိတ်ထဲကို ထည့်ပေးချင်တာ။ အကာအကွယ်မဲ့ ထားခဲ့ရတဲ့မီ့ကို ပစ္စလက်ခတ် တစ်ခုခုလုပ်ခဲ့မှာကို စိုးတာ။

တစ်နှစ်ခွဲကျော် နှစ်နှစ်နီးပါး ကုန်သွားတယ်။ ကျနော်နဲ့အဖေ အတူနေလို့သာအဆင်မပြေတာ စီးပွားရေးလုပ်လို့တော့ တော်တော်အတွဲကိုက်တယ်၊ သူကခြံမှာနေ၊ ကျနော်က တောင်ကြီးမှာနေလိုက် မူဆယ် ကြယ်ဂေါင်ဘက်ဆင်းလိုက် လုပ်ကြတာ ဒီကာလအတွင်းမှာ အလုပ်တော်တော်ဖြစ်တယ်။

ဒီကြားထဲမှာ မီနဲ့ ဖုန်း တစ်လတစ်ခါလောက် ပြောဖြစ်တယ်။ သူ ၂ခေါက်အလည်ပြန်လာတယ်။ သူသွားချင်တဲ့နေရာတွေ လိုက်ပို့ပေးဖြစ်တယ်၊ စကားသိပ်မပြောဖြစ်ဘူး၊ ခွန်နောင်ဆီကလဲ ဖုန်းခဏခဏလာတယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေနေတဲ့ပုံမို့ အဲဒီအကြောင်းလဲ မမေးဖြစ်ဘူး။

အေမီ တစ်ခေါက်အလည်လာဖြစ်တယ်။ ဒါကို မီလဲ သိတယ်။ အိမ်မှာပဲတည်းတယ်၊ အတူလဲအိပ်ဖြစ်တယ်။ အရင်လို သွေးဆူတက်ကြွတဲ့ အိပ်ရာထဲကဆက်ဆံရေး ရှိတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် အပြင်ကဆက်ဆံရေးကတော့ ချစ်သူပုံစံထက် သူငယ်ချင်းပုံစံနဲ့ပိုတူလာတယ်။ သူ့ရဲ့ခံစားချက်တွေ အထီးကျန်မှုတွေကို နားလည်လာတာနဲ့အမျှ စကားတွေပိုပြောဖြစ်တယ်၊ သူ့အတွက်ရှိနေပေးဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိမှန်းလည်း ပိုသေချာလာတယ်။ သူရောကျနော်ရော တစ်နေ့နေ့မှာ တကယ်နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းချစ်တဲ့သူနဲ့ တွေ့ကြလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်ရုံပဲရှိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အသားကျနေတုန်း စာမေးပွဲမပြီးသေးဘဲနဲ့ တစ်ညမှာသူပြန်လာတယ်။ ဒီနေ့ညပေါ့။ ဘာတစ်ခွန်းမှ မပြောဘူး၊ ကျနော်လဲ မမေးဘူး။ ဒါပေမယ့် ခွန်နောင်နဲ့ တစ်ခုခုဖြစ်လာတယ်ဆိုတာတော့ သေချာတယ်။ သူအရမ်းခံစားနေရတဲ့ပုံ ပေါက်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ အရက်အတူတူ ထိုင်သောက်ကြတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူအိပ်ပျော်သွားတာ အဆင်ပြေတယ်။ လူတစ်ယောက်ဟာ အိပ်လိုက်ရင် ဘဝရဲ့ ဒုက္ခသုက္ခတွေထဲက ခဏတော့လွတ်မြောက်သွားတာပဲ။ ပိုကောင်းတာက နိုးလာရင် အဲဒါတွေကို စောစောကနဲ့မတူခြားနားတဲ့ အမြင်နဲ့ကြည့်ပြီး ရင်ဆိုင်ဖို့ အင်အားတွေ ပိုရှိလာတာပဲ။

လက်ထဲက အရက်ကုန်ခါနီး ဖန်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာလေးကို ထိကြည့်တယ်။ ကလေးအသားလေးလိုပဲ အရေပြားပါးပါးလေးနဲ့ ပန်းရောင်သန်းပြီး ဖောင်းတင်းနုအိနေတယ်။

ခမ်းစုမီအတွက် ဒီလောက်ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်ဆင်းရဲမှုမျိုး၊ စိတ်ခံစားချက်မျိုးက များလွန်းတယ်လို့ ထင်မိတယ်ဗျာ။ သူဘာတွေကြုံလာရလဲ သေချာမသိပေမယ့် ဘယ်လိုကိစ္စမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြေရှင်းပေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံး ခွန်နောင်နဲ့ ကိုယ်ဝန်တွေဘာတွေရှိလာတာမျိုး၊ ဟိုကောင်က တာဝန်မယူနိုင်တာမျုိးဖြစ်ရင်တောင် မူဆယ်မှာ ဆေးခန်းရှာပြီး အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်လို့ အဆိုးဆုံးကိုကြို တွက်လိုက်တယ်။ အဲလိုတွက်လိုက်မှပဲ ကျနော်နည်းနည်း စိတ်အေးသွားတယ်။

၈နာရီထိုးပြီ။ ခုတင်ဘေးကထပြီး ခန်းဆီးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ အိပ်ရာပေါ်ကျလာတဲ့ နေရောင်နွေးနွေးအောက်မှာ သူမျက်လုံးဖွင့်လာတယ်။ စောင်နွေးနွေးထဲမှာလူးလွန့်ရင်း ကြောင်မလေး အညောင်းဆန့်သလို လက်လေးခြေထောက်လေးတွေဆန့်တယ်။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်းနိုးလာတယ်။ ကျနော့်အိပ်ရာထဲ ရောက်နေတဲ့အတွက်ရော၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ကျနော့်အကျႌရောက်နေတဲ့အတွက်ရော ဘာမှ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်နေတာမရှိဘူး။ အေးအေးလူလူပဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေတယ်။

××××××××××××××××××××

ကားကို လမ်းမကြီးဘေး ဖဲ့ဆင်းပြီးရပ်ထားရင်း နေဝင်ချိန်ကိုကြည့်နေမိကြပြန်ပြီ။ ကြားထဲမှာ ဘယ်လောက်စိမ်းသွားသွား အဲဒီလို လုပ်နေကျအလုပ်လေးတွေ အတူတူလုပ်မိရင် သူနဲ့ကျနော် ပြန်ပြီးနီးစပ်သွားသလိုပဲ။ ဖျော့တော့တဲ့ ညနေခင်းနေရောင်အောက်မှာ ပန်းဆီရောင်၊ ရွှေရောင်တောက်နေတဲ့ တိမ်တိုက်တွေရယ်၊ ကောင်းကင်ပြာပြာလွင်လွင် နောက်ခံရယ်၊ တောင်တန်းတွေနောက်ကို တရွေ့ရွေ့ငုပ်လျိုးသွားတဲ့ နေလုံးနီနီကြီးရယ်ကို စကားမပြောဘဲ အတူရပ်ကြည့်နေရင်း ဘဝမှာ အရာရာပြီးပြည့်စုံနေသလို ခံစားရတယ်။ ဘေးနားမှာရှိတဲ့ သစ်မြစ်ဆုံကြီးပေါ် ခဏထိုင်ချလိုက်ရင်း စီးကရက်တစ်လိပ် ထုတ်ပြီး မီးညှိရှိုက်ဖွာလိုက်တယ်။ သူညောင်းနေမလားဆိုပြီးလှည့်ကြည့်တော့ သူကလဲ ဆေးလိပ်နံ့ရလို့လှည့်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ မပြောမဆိုနဲ့ ကျနော်သောက်လက်စဆေးလိပ်ကို ဆွဲယူပြီး ဆက်သောက်နေတယ်။ ဆည်းဆာနေရောင်ထဲမှာ မြင်ရတဲ့ သူ့ကောင်ကြောင်းလေးနဲ့ ဆံနွယ်အခွေအလိပ်လေးတွေရယ်၊ ဆေးလိပ်ငွေ့တွေရယ် ပေါင်းစပ်လိုက်ရင် ပန်းချီကားလေး ကျနေတာပဲ။

သူက ကျနော့်ဆေးလိပ်ကို ရပ်နေရာကမရွှေ့ဘဲ လက်ဆန့်ပြီး လှမ်းပြန်ပေးတယ်။ သစ်မြစ်ဆုံ ကြီးက တော်တော်ကြီးတာမို့ ကျနော် ဘေးကိုနည်းနည်းရွှေ့ထိုင်ပေးပြီး သူ့ကိုလာထိုင်ဖို့ နေရာပေးလိုက်တယ်။ လက်ကိုဆွဲပြီးထိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ သစ်မြစ်ဆုံပေါ်မကျဘဲကျနော့်ပေါင်ပေါ် ထိုင်ကျသွားတယ်။ သူက နေရာမရွှေ့ဘဲ ဆက်ထိုင်နေတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကိုယ်လုံး သေးသေးကွေးကွေး နွေးနွေးလေးကို ဆက်ပြီး ပွေ့ပိုက်ထားရင်း တဝက်လောက်ဝင်နေတဲ့ နေလုံးကြီးကို ဆက်ကြည့်နေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်က သိသိသာသာ အေးပြီး တိတ်ဆိတ်လာတယ်။ ငှက်အော်သံတွေ ကြားရတယ်။ သူသောက်ထားတဲ့ဆေးလိပ်က စတော်ဘယ်ရီ လစ်ပ် ဘမ်းနံ့လေးရနေတယ်။ သူကကျနော့်လက်ထဲက ဆေးလိပ်ကို တလှည့်ယူပြီး ရှိုက်ဖွာနေတယ်။ အားသွားတဲ့ ကျနော့်လက်က သူ့ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ လက်တဖက်ရဲ့ အပေါ်က ထပ်ပိုက်လိုက်တယ်။ နူးညံ့အိစက်တဲ့ သူ့ရင်သားလေးတွေကို ပိုက်မိတယ်။ မစဉ်းစားနိုင်ခင်ဘဲ ရင်သားထွားထွားလေးတစ်ဖက်ကို အကျႌပေါ်က ဆုပ်ကိုင်မိတယ်။ သူကမရုန်းဘူး၊ ဆေးလိပ်ကိုရှိုက်ရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတယ်။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလဲ နောက်ရင်သားတစ်ဖက်ကို ကိုင်မိတယ်။ အဲဒီတော့ အနေအထားက သူက ကျနော့်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီး ကျနော်က နောက်က ဖက်ထားရင်း နို့လေးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ထားသလိုဖြစ်သွားတယ်။ လက်ထဲမှာ နွေးပြီးအိနေတယ်။ မနက်က သူ့ဘေးမှာအိပ်နေရင်း မထင်မှတ်ဘဲ တောင်နေတာကို သတိရပြီး ကျနော့်ကောင်က ခေါင်းထောင်ထလာပြန်တယ်။ ဘောင်းဘီအောက်ကနေ သူ့တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေးကြားကို သွားထောက်တယ်။ ကျနော်မလှုပ်ရဲဘူး။ လှုပ်လိုက်လို့ သူသတိဝင်သွားပြီး ဒီအခြေအနေလေး ပျက်သွားမှာကိုကြောက်နေတယ်။ သူ့မျက်နှာကို ဘေးတိုက်ခိုးကြည့်တော့ မျက်စိလေးမှိတ်ထားတယ်။ ကျနော် ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့နို့လေးနှစ်ဖက်ကို စုံ ဆုပ််နယ်ပေးမိတယ်။ သူက ဆေးလိပ်ကိုပဲ သည်းကြီးမည်းကြီးရှိုက်ပြီး မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။ ဂျာကင်အောက်ကပေါ်နေတဲ့ လည်ကုပ်သားဝင်းဝင်းလေးကို ငုံ့ကိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်နမ်းမိတယ်။ ကျနော်ပဲထင်မိတာလား တကယ်လားမသိဘူး သူ့တင်ပါးလေးက ကျနော့်ပေါင်ကြားကို ပိုဖိကပ်လာတယ်။ ဆောင့်လိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ စီးကရက်အစီခံကို မီးလောင်တဲ့ညှော်နံ့ရလာတယ်။ သူက လက်ထဲကဆေးလိပ်တိုကို တောက်ထုတ်ပြီး ထရပ်ပြီး ခြေထောက်နဲ့နင်းသတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ သတိဝင်လာပြီး သူနဲ့လိုက်ထရတယ်။ ထပ်ဖက်ချင်ပေမယ့် မသင့်တော်ဘူးလို့တွေးမိတယ်။ အမျိုးမတော်ပေမယ့် သူက ကျနော့်ညီမပဲလေ။ သူ့အပေါ်မှာ အခွင့်အရေး မယူချင်ဘူး။

နေကလုံးဝ ဝင်သွားပြီ၊ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး ချက်ချင်းမှောင်လာတယ်။ ကားထဲပြန်ဝင်ပြီး အိမ်ဘက် ပြန်မောင်းလာကြတယ်။ နကိုကတည်းက စကားများများမပြောဖြစ်တဲ့ သူနဲ့ကျနော် ဒီအပြန်လမ်းမှာတော့ ပိုပြီးတိတ်ဆိတ်နေတယ်။

ညီမလေး (၈)

ဟိုနေ့ညနေက အဖြစ်အပျက် ဖြစ်သွားပြီးတဲ့နောက်မှာ ခမ်းစုမီအပေါ် ကျနော် တသက်လုံးမြင်ခဲ့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို၊ ညီမအရင်းတစ်ယောက်လိုအမြင်ဟာ ပြောင်းသွားတယ်။ အဲဒီအတွက်လည်း တော်တော်ကို အပြစ်ရှိသလိုခံစားရတယ်။ ဒါပေမယ့် သွေးမတော်သားမစပ် တစ်မိုးတည်းအောက်မှာ နီးနီးစပ်စပ် အတူနေတဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တစ်ယောက်ပါလားဆိုတဲ့ အမြင်သစ်တစ်ခုနဲ့ မြင်လာပြီးတဲ့နောက်မှာ အဲဒီအမြင်ကို ပြန်ဖျောက်လို့မရတော့ဘူး။

သူ့အပေါ် အခွင့်အရေးယူသလို ဖြစ်သွားမလား၊ စိတ်ဆိုးနေမလား စိတ်ပူမိပေမယ့် မီကတော့ခပ်အေးအေးနဲ့ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ ဆက်ဆံပြောဆိုနေတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲ ဖြစ်သွားတဲ့ကိစ္စတစ်ခုမို့ သူ့လိုပဲ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် နေလိုက်တာကောင်းမယ်လို့ ကျနော်တွေးမိတယ်။ အဲဒါကြောင့် သူ့ကို တတ်နိုင်သမျှ အရင်လိုဖြစ်အောင် ကြိုးစားပြီး ပြောဆိုဆက်ဆံနေတယ်။ ခက်တာက ဘေးမှာသူရှိနေတဲ့အခါ အရင်လိုသက်တောင့်သက်သာမရှိတော့ဘဲ စိတ်ထဲမှာ ဟိုနေ့ညနေကိုပဲ သတိရနေမိတာပဲ။

အဲလိုတွေဖြစ်နေရင်း တစ်ညနေကျနော့်အခန်းထဲမှာ တီဗီ ကြည့်ဖြစ်ကြတယ်။ နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာပေါ်မှာအတူထိုင်ပြီးတရုတ် ဘီယာအေးအေးလေး တစ်ယောက်တစ်ပုလင်းစုပ်ရင်း Sherlock ဇာတ်လမ်းတွဲကို ကြည့်နေကြတာ။ စိတ်ကိုနှိုးဆွတဲ့အခန်းမျိုးတွေ ဘာတွေလဲမပါဘဲနဲ့ ဘေးမှာ သူရှိနေတာနဲ့တင်ကို ကျနော့်စိတ်တွေ တစ်မျိုးဖြစ်လာတယ်။ ဇာတ်လမ်းထဲ စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ သူ့ကို မျက်လုံးထောင့်က ခိုးခိုးကြည့်နေမိတယ်။ ကြည်လင်နူးညံ့တဲ့ အသားအရေနဲ့ မျက်နှာဖြူဖြူလေးမှာ ပါးလေးတွေက မက်မွန်သီးရောင်သမ်းနေတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နုထွေးပြီး ရဲရဲတွတ်တွတ်လေးတွေ။ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးမှာ သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေပေါ်နေရုံတင်မကဘူး သေချာကြည့်ရင် သွေးပြန်ကြောလေးတစ်ခု နှလုံးခုန်တဲ့စည်းချက်နဲ့အညီ လှုပ်လှုပ်သွားတာကိုပါ မြင်နေရတယ်။ အဲဒီလည်တိုင်လေးကနေ အောက်ကိုဆက်ကြည့်လိုက်ရင် ပန်းနုရောင် ချယ်ရီပွင့်လေးတွေပါတဲ့ မွေးပွ ညဝတ်အကျႌလေးရဲ့ကော်လာ။ ပြီးတော့ ညဝတ်အကျႌပွပွရဲ့အောက်မှာတောင် မို့မို့လေးဖြစ်နေတဲ့ ရင်သားအစုံ။ ဘီယာသောက်နေရင်းနဲ့ကို ကျွန်တော်အာခြောက်လာတယ်။ တံတွေးကို ကြိုးစားမျိုချရင်း လက်ထဲမှာရှိတဲ့ ပုလင်းကုန်အောင် မော့ချလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းထဲမှာဖြစ်လာတဲ့ ပြင်းပြတဲ့ဆန္ဒတွေက ဘီယာနဲ့အတူမျောမသွားဘူး။

အာရုံလွှဲမှဖြစ်တော့မယ်လို့တွေးမိတယ်။ သူ့ကိုလဲ ဇာတ်လမ်းကြည့်နေရင်း တဝက်တပျက်နဲ့ ပြန်လွှတ်လိုက်လို့မကောင်းဘူး။ Sherlock ဆိုတာလဲ သိတဲ့အတိုင်းပဲ၊ တစ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းကို အကြာကြီး။ စက်ထဲမှာ Season တစ်ခုလုံးပါတဲ့ DVD ထည့်ထားတာဆိုတော့ သူသာဆက်ကြည့်နေဦးမယ်ဆို သန်းခေါင်ကျော်တဲ့ထိတောင် ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး။ အဲဒါနဲ့ နောက်ဆုံး သူဆက်ကြည့်ချင်လဲကြည့်ပါစေ ကျနော်တော့ အရက်သောက်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ဝီစကီထစပ်ပြီး သောက်နေလိုက်တယ်။ မြန်မြန်မူး မြန်မြန်အိပ် အေးရောဆိုပြီး ဖန်ခွက်အရှည်နဲ့ကို သောက်နေတာ။

“ကိုကို၊ အဲလောက်အများကြီးသောက်ရင် မူးကုန်မှာပေါ့၊ ဇာတ်ကားဘယ်ကြည့်နိုင်တော့မလဲ။”

ကျနော့်ဘက်ကို ငုံ့ကိုင်းရင်း ပြောလိုက်တဲ့ မျက်နှာလေးကိုမြင်မှ အဖြစ်တွေပိုဆိုးလာတော့တာပဲ။ မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေရယ် နှုတ်ခမ်း နီနီထွေးထွေးလေးရယ်နဲ့ ကျနော့မျက်နှာဟာ တစ်ပေတောင်မကွာတော့ဘူး။ ဘာလုပ်လို့လုပ်မိမှန်း မသိခင်မှာ သူ့ကိုဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုနမ်းလိုက်မိတယ်။

သူ အံ့အားသင့်ပြီး တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်သွားပေမယ့် ဒီတစ်ခါလဲ မရုန်းဘူး။ နူးညံ့တဲ့သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုအထက်အောက် တလှည့်စီ စုပ်နမ်းမိတယ်။ စတော်ဘယ်ရီ လစ်ပ်ဘမ်း အနံ့နဲ့ ဘီယာနံ့ရတယ်။ သူ့လျှာဖျားလေးကို ကျနော့်လျှာနဲ့ တို့ထိပွတ်သပ်ပြီး ကစားမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို တမေ့တမောနမ်းပြီးတော့ မေးရိုးတလျောက်ကနေ လည်ပင်းသား နုနုလေးဆီအထိဆက်တိုက်နမ်းမိတယ်။ နမ်းရင်း လက်တဖက်က သူ့ကို ပွေ့ပိုက်ထားပြီး ကျန်တဲ့လက်တဖက်က သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ညဝတ်အကျႌကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်လိုက်တယ်။ သုံးလုံးပြုတ်သွားတော့ သူ့ကို ဆိုဖာပေါ် အသာလေးတွန်းဖိ မှီထားပေးရင်း အကျႌရင်ဘတ်ကို ဆွဲဟလိုက်တယ်။ ဟိုနေ့က မမြင်လိုက်ရတဲ့ နုအိဖွံ့ထွားတဲ့ နို့လေးတွေ ဘွားခနဲပေါ်လာတယ်။ ပန်းနုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အအေးကြောင့်လား စောစောက နမ်းထားတဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်လားမသိဘူး ထောင်မတ်နေတယ်။ နို့လေးနှစ်ဖက်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပင့်လိုက်ရင်း ဘယ်ဘက်က နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့လိုက်မိတယ်။ သာသာလေး ဆုပ်ခြေပေးနေရင်း တစ်မိနစ်လောက်စို့ပြီး နောက်တစ်ဖက်ပြောင်းစို့တယ်။

အခုအချိန်အထိ သူငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတုန်းပဲ။ အသက်ရှူသံလေးတွေ မြန်လာပြီး နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းလေးကိုက်ထားတယ်။ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ထားတယ်။ ကျနော် နို့စို့တာကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဘယ်လက်နဲ့ သူ့နို့လေးတွေကို တလှည့်စီ ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း ညာလက်က အိမ်နေရင်းဝတ် အားကစားဘောင်းဘီရဲ့ မျှော့ကြိုးကို ဆွဲချပြီး ကိုယ့်ကောင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်မိတယ်။ အသင့်အနေအထားနဲ့ တင်းတောင်နေတာ ဆယ်မိနစ်လောက်ရှိသွားပြီမို့ ထိပ်ဖျားမှာ အရည်ကြည်တွေရွှဲနေတယ်။ ဘောင်းဘီနဲ့ပဲ ပြန်သုတ်လိုက်ရင်း သူ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကိုဆွဲပြီး အတံပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်တယ်။ အထိအတွေ့ကြောင့် သူမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တယ်။ ကျနော်သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ကိုလွှတ်လိုက်တော့ သူကရပ်မသွားဘဲ ဆက်လုပ်ပေးနေတယ်။ အရင်လုပ်ဖူးမှန်းသိသာနေတဲ့လက်လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားနေရင်း ကျနော့်သွေးတွေ ဆူဝေလာတဲ့အထိကို ကောင်းနေတယ်။ အရင်ကတည်းက ဒီလိုပတ်သက်မှုမျိုးတွေ ရှိကြမယ်လို့ မျှော်လင့်ထားပြီးသားဖြစ်ပေမယ့် ခွန်နောင်ကိုလဲ ဒီလိုပဲ ကွင်းတိုက်ပေးခဲ့လိမ့်မယ်လို့ မြင်ယောင်ကြည့်မိသွားတဲ့အခါ ရင်ထဲမှာ နှမြောသလိုလို တစ်မျိုးကြီးပဲ။

ခုချိန်မှာ သူကဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီး ကျနော်က ရပ်နေတာဆိုတော့ ကျနော့်ကောင်ဟာ သူ့မျက်နှာနားမှာ ဝဲနေတယ်။ ကတ္တီပါလို နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်ပူနွေးတဲ့ ပါးစပ်ကလေးထဲကို ထိပ်ဖူးကို ထိုးထည့်လိုက်ချင်တဲ့ ဆန္ဒဖြစ်လာမိတယ်။ အဲဒီဆန္ဒနဲ့အတူ ရေနွေးပူနဲ့ပက်သလို ဖျန်းခနဲ နောင်တစိတ်ဝင်လာတယ်။ တသက်လုံး ညီမလေးလိုနေလာတဲ့သူတစ်ယောက်ကို လိင်စိတ်ဖြေဖျောက်ဖို့အတွက် အသုံးချနေမိတာပဲ။ နောင်တရလာပေမယ့် ဆန္ဒကတော့ ကျမသွားဘူး။ စိတ်ထဲမှာ အပြစ်ရှိသလိုခံစားရတာကသတ်သတ်၊ အကြောထဲစိမ့်နေအောင် ကောင်းနေပြီး ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကသွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူနေတာကသတ်သတ်ပဲ။ ကျနော်အလွန်ဆုံးထိန်းလို့ရတာက သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး နေရာမှာတင်လုပ်မပစ်မိအောင်ရယ်၊ ပါးစပ်လေးထဲကို ထိုးမထည့်မိအောင်ရယ်ပဲ ထိန်းလို့ရမယ်။

ပြီးခါနီးလာတာနဲ့အမျှ ကျနော့်လိင်တံထဲသွေးတွေပိုရောက်လာပြီးဖောင်းကြွတင်းမာလာတယ်၊ သူ့လက်ထဲကပြန် ဆွဲယူရင်း စိတ်ကိုတင်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းတိုက်မိတယ်။ ဘယ်လက်က သူ့နို့လေးတွေကို ဆုပ်နယ်နေရင်း ညာလက်က ကွင်းတိုက်နေလိုက်တာ သုံးမိနစ်လောက်အကြာမှာ ကျနော်ပြီးသွားတယ်။ ခံစားချက်က အရမ်းပြင်းထန်ပြီး မူးနေတဲ့အရှိန်နဲ့ဆိုတော့ လေထဲမျောလွင့်နေသလိုပဲ။ တကယ်လုပ်ခဲ့ရသမျှတွေထက်တောင် ပိုကောင်းနေသလိုခံစားရတယ်။

အထွဋ်အထိပ်ရောက်နေတဲ့ခံစားချက် တဖြည်းဖြည်းကျလာတဲ့အခါမှ ကျနော်သတိဝင်လာတယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ အကျႌရင်ဘတ်ပွင့်နေတဲ့ ညီမလေးခမ်းစုမီက မှီလှဲရင်း ပက်လက်ကလေး။ လှုပ်ဖို့အားမရှိတော့သလို ဖျော့တော့တော့လေး။ ကျနော်က လက်ထဲမှာ ပျော့စပြုလာတဲ့ လိင်တံကို ကိုင်ထားပြီး မတ်တပ်။ ဆိုဖာထောင့်စွန်းမှာ စောစောကပန်းထုတ်ထားတဲ့ သုက်ရည်တွေ။ TV မှာ Sherlock က နောက်တစ်ပိုင်းလာနေပြီ။
အကုန်သုတ်သင်သန့်ရှင်း၊ သူ့ကိုကြယ်သီးတပ်ပေး။ TV ပိတ်ပြီး အိမ်သာထဲ ခဏဝင်သွားလိုက်တယ်။ ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ ခမ်းစုမီက ကျနော့်အိပ်ရာပေါ်မှာ ခုတင်စွန်းလေးမှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတယ်။

ကျနော် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူ့ကို ဆွဲယူပွေ့ပိုက်ထားရင်း ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ အရက်ရှိန်က အခုမှပိုတက်လာတယ်။ ဘာကိုမှ သေချာမစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး။ မီဘာလို့ပြန်လာတာလဲ၊ ဘာကိစ္စနဲ့ ဒီလောက်စိတ်ညစ်လာတာလဲ၊ သူနဲ့ခွန်နောင်နဲ့က ပြတ်လာတာလား မပြတ်သေးဘူးလား၊ ကျနော်နဲ့မီနဲ့ကရော အခုဘာတွေလဲ။ မေးခွန်းတွေသာ ခေါင်းထဲမှာ ချာချာလည်နေပေမယ့် အဖြေမရှိဘူး။ သူ့လက်လေးတဖက်က ကျနော့်ကျောကို မမီတမီလှမ်းဖက်တယ်။ သူ့ကို ပိုတိုးပြီး ဖက်ထားရင်း ခေါင်းလေးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ခုချိန်မှာ သူနဲ့ကျနော် အတူရှိနေတာကိုပဲ ကျေနပ်ပြီး ကျန်တာတွေ မနက်ဖြန်မှစဉ်းစားတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

ညီမလေး (၉)

“ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်”

“ဆရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာကိုတာရာ၊ ခြံရှေ့မှာ ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်။”

ထမင်းချက် အိမ်ထိန်း အဒေါ်ကြီး မနန်းပုံရဲ့ အခန်းတံခါးကို ဆက်တိုက်ခေါက်သံနဲ့အတူ ခြံရှေ့က လူခေါ်ဘဲလ်ကိုအဆက်မပြတ် တီးသံကြောင့် ကျနော်လန့်နိုးလာတယ်။ ကျနော့်လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးပြီးအိပ်နေတဲ့ ခမ်းစုမီလဲ မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။

“မနန်းပုံ၊ မနက်အစောကြီး ဘယ်ကဧည့်သည်လဲဗျ။”

“ခမ်းစုမီရည်းစား ဟိုအဆိုတော်ကောင်လေးရောက်နေတာ။”

ကျနော် ဝုန်းဆိုပြီး ခုတင်ပေါ်ကခုန်ဆင်းလိုက်မိတယ်။ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး လျှောက်လမ်းကနေ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး သော့တွဲကိုယူတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီး ခြံထဲကို ခြေလှမ်းကျဲကျဲနဲ့ဖြတ်လျှောက်လာတယ်။ ခြံဝမှာ သံပန်းတံခါးကိုကိုင်လှုပ်လိုက်၊ ဘဲလ်တီးလိုက် လုပ်နေတဲ့ စဝ်ခွန်နောင်ကို တွေ့ရတယ်။ သူ့ဘေးမှာလဲ ခရီးဆောင်အိတ်တစ်အိတ်ကို မြေကြီးပေါ်ချထားတယ်။ ခုမှ ကားပေါ်ကဆင်းလာပြီး အိမ်တောင် မပြန်ရသေးတဲ့ပုံပဲ။
ကျနော် သော့ဖွင့်ပြီး သံပန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးရင်း မေးလိုက်တယ်။

“ခွန်နောင်၊ မင်းဘာဖြစ်လာတာလဲ။ အေးအေးဆေးဆေး ပြောလို့ရပါတယ်။”

ကျနော်တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်ရင်ပေးလိုက်ချင်းပဲ ခွန်နောင်က ဝုန်းကနဲပြေးဝင်လာတယ်။ ပြီးတော့ ဘာမပြောညာမပြော ကျနော့်မျက်နှာကိုု လက်သီးနဲ့ပစ်ထိုးလိုက်တယ်။

“ခွပ်”

“စိုင်းတာရာမောင်၊ ဒါတွေအားလုံး ခင်ဗျားကြောင့်၊ ခင်ဗျားဇာတ်လမ်းရှုပ်လို့ဖြစ်ရတာ။”

အလစ်မို့ ကာချိန်မရဘဲ ခံလိုက်ရတယ်။ လက်သီးက အပေါ်နှုတ်ခမ်းနေရာကိုကျလာပြီး မျက်စိထဲမှာ မီးပွင့်သွားတယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာငန်ကျိကျိအရသာ ရလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းကွဲသွားပြီဆိုတာသိလိုက်တယ်။ အသားနာသွားတာနဲ့တပြိုင်နက်တည်း စဉ်းစားချိန်မရလိုက်ဘဲ ခွန်နောင့်ဂျာကင်ကော်လာကို စုကိုင်ပြီး မျက်ခွက်ကို ပြန်ထိုးလိုက်တယ်။ နှာခေါင်းကိုထိပြီး သွေးတွေကျလာတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ အိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာတဲ့ ခမ်းစုမီရယ် မနန်းပုံရယ်၊ ခြံစောင့်အိမ်ထဲက မြက်ခုတ်ဓားတစ်ချောင်းဆွဲ ပြီးထွက်လာတဲ့ မနန်းပုံယောကျ်ား ဗဟာဒူးရယ် ခြံဝကိုရောက်လာကြတယ်။

“ခွန်နောင် နင်ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ခမ်းစုမီက အံကြိတ်ထားတဲ့ကြားက ထွက်လာတဲ့လေသံနဲ့မေးတယ်။

“နင့်ကိုငါလာတောင်းပန်တာ။”

“ငါအမျိုးမျိုး တောင်းပန်တိုးလျိုးခဲ့တုန်းက နင်အသည်းမာမာနဲ့ လုပ်ချင်ရာလုပ်ခဲ့ပြီး အခုမှ လိုက်လာရသလား။မလိုတော့ဘူးခွန်နောင်။”

“ငါအခု ဆုပန်ရွယ်ကို ဖြတ်ခဲ့ပြီစုမီ။ နင့်ကိုဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လက်ခံဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ နင့်စိတ်ထဲမှာဖြစ်ချင်တာဖြစ်နေပါစေ ငါလက်ခံမယ်။ ပြသနာမရှာတော့ဘူး။”

ခွန်နောင်က နှာခေါင်းဝကသွေးတွေကို ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်နဲ့သုတ်ရင်း ပြောတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ပြောနေတဲ့စကားတွေကို ကျနော်အပြည့်အဝနားမလည်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကြားထဲမှ ရှင်းဖို့လိုနေတဲ့ ပြသနာတစ်ခုရှိနေမှန်းသိတယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်လာတဲ့ တံတွေးနဲ့ရောနေတဲ့သွေးတွေကို ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း မနန်းပုံနဲ့ ဗဟာဒူးကို တော်ရာသွားနေဖို့လက်ပြလိုက်တယ်။

“မရဘူး။ ဒီဇာတ်လမ်းကို နင်ဖြတ်ခဲ့တာ။ အခုမှပြန်ဆက်ဖို့မကြိုးစားနဲ့တော့။ ငါတတ်နိုင်သမျှ နင်စိတ်ကျေနပ်အောင် နေပေးခဲ့တယ်။ နင့်ရဲ့စွပ်စွဲမှုတွေအောက်မှာ ငါအရမ်းစိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါကျိတ်မှိတ်နေခဲ့ပါတယ်။
နင်တက်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း မန္တလေးကိုလည်း ကျောင်းပြောင်းတက်ခဲ့တယ်။ ဒါကိုနင်ကမကျေနပ်နိုင်ဘူး။ အမြဲတမ်း ပြဿနာအမျိုးမျိုးရှာတယ်။ မကျေမနပ်ပဲ ဖြစ်နေတယ်။ နောက်ဆုံး ငါနင့်အနားမှာ မနေနိုင်တော့တဲ့အထိလုပ််တယ်။ အဲဒီလိုတွေ လုပ်ခဲ့ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့ပါလို့ ခေါ်တာကို ငါဘယ်လိုလိုက်ရမလဲ။”

ခမ်းစုမီမျက်နှာလေးက နီရဲနေတယ်။ မျက်လုံးညိုညိုတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေလည်လာတယ်။

“ခွန်နောင်၊ မင်းတို့ပြဿနာတွေ ငါမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ခမ်းစုမီကို မင်း စိတ်ဆင်းရဲအောင် လုပ်ခဲ့တာတော့သေချာတယ်။ ပြီးတာတွေ ထားလိုက်တော့။ နောက်ထပ်တော့စိတ်ဒုက္ခမပေးပါနဲ့။”

“ဟားဟားဟား…”

ကျနော်ဝင်ပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ခွန်နောင်က ခေါင်းကို နောက်လှန်ချပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာနဲ့ သွားတွေပေါ်မှာ သွေးတွေပေကျံနေတဲ့ သူ့ပုံစံက အရူးတစ်ယောက်နဲ့တူနေတယ်။

“ဒီမှာ၊ ကျုပ်နဲ့ စုမီနှစ်ယောက်တည်းရှိရင် လောကကြီးက သာသာယာယာပဲဗျ။ ခင်ဗျားရှိလို့ ရှုပ်နေတာ။ ခမ်းစုမီကို တလျောက်လုံး စိတ်ဒုက္ခအပေးခဲ့ဆုံးလူဟာ ခင်ဗျားပဲ။”

“ခွန်နောင်၊ နင်ကိုကို့ကို ဒီလိုမပြောနဲ့”

“ငါပြောတာအမှန်တွေမဟုတ်ဘူးလား။ ဟိုက နင့်ကို ရှိတယ်ထင်လား။ နင်ကသာတဖက်သတ်ကြိုက်နေတာ။ ညီမလိုဂရုစိုက်တာကို သာယာနေတာ။ သူကအချိန်တန်ရင် စင်ကာပူက သူ့ရည်းစားနဲ့သူ ယူသွားမှာ။ နင့်ကိုထားခဲ့မှာ။ ဒါကို နင်က သံယောဇဉ်မပြတ်နိုင်ဘူး။ ငါနဲ့ကြိုက်တာတောင်မှ သူက နင့်ကိုတွဲမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာသေချာလို့ စိတ်လေပြီးတွဲခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား။”

ကြားရတဲ့စကားတွေကြောင့် ကျနော်အံ့အားသင့်သွားမိတယ်။ ခွန်နောင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ။

“အတိတ်ကဖြစ်ခဲ့တာတွေ ငါဘယ်လိုတတ်နိုင်မှာလဲ။ နင်နဲ့တွဲကတည်းက နင့်အပေါ်ငါ တကယ်စိတ်ရင်းအမှန်နဲ့ချစ်ခဲ့တယ်။ နင်ဖြစ်ချင်တာတွေကိုလဲ တတ်နိုင်သမျှလိုက်လျောခဲ့တယ်။ အဲဒါကို နင်ကမကျေနပ်နိုင်ဘဲ အမြဲတမ်းပြသနာရှာနေခဲ့တာ။ အခု အရွဲ့တိုက်ပြီး တခြားမိန်းမနဲ့ကြိုက်တယ်။ ငါအသည်းလဲကွဲရတယ်၊ အရှက်လဲကွဲရတယ်။ “

“မရှာဘဲ ဘယ်လိုနေရမှာလဲ။ နင့်စိတ်က ငါ့ကိုချစ်တယ်သာပြောတာ နင်ဟိုကောင့်ကို မသိစိတ်ထဲကမျှော်လင့်နေတာ သိနေတာပဲ။ တလျှောက်လုံး ငါ့မှာ ခံစားခဲ့လိုက်ရတာ။ ငါ့ကိုတကယ်ချစ်ရင် ကျောင်းပြီးခါနီးလက်မှတ်ထိုးထားမယ်ဆိုတာလဲ ထိုးနိုင်ရမှာပေါ့။ နင်ကခါးခါးသီးသီးပဲ။”

“ငါ့အသက် ၂၀၊ ယောကျ်ားယူရမယ့်အရွယ်မဟုတ်သေးဘူး။ “

ခွန်နောင်က အရူးလိုထပ််ရယ်ပြန်တယ်။ ခမ်းစုမီရဲ့ ပခုံးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲခါတယ်။ ကျနော်သူ့လက်တွေကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး ရင်ဘတ်ကိုဆောင့်တွန်းလိုက််တယ်။ မီ့ကို ကျနော့်နောက်ကျောဘက်ကို ပို့ထားလိုက်တယ်။

“ဒီမှာစုမီ၊ နင်အပိုတွေမပြောနဲ့။ နင့်စိတ်နင်ပြန်ကြည့်။ ငါနဲ့တော့ ငယ်သေးတယ်တဲ့။ စိုင်းတာရာမောင်ကသာနင့်ကိုယူမယ်ဆိုရင် နင်ယူမှာမဟုတ်ဘူးလား။ မလိမ်ဘဲ အမှန်အတိုင်းဖြေ။”

ခမ်းစုမီငိုနေပြီ။ မျက်နှာလေးက နီစုတ်ပြီး မျက်ခွံတွေမို့နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားပြီး ကျိတ်ကျိတ်ပြီးရှိုက်နေတယ်။

“ဟုတ်တယ်၊သူကသာယူမယ်ဆိုရင် ယူမှာ။ ငါ့ဘဝမှာ ငါ့အပေါ်ကောင်းတာ သူတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်။ သူ့ကိုငါချစ်တယ်။ နင့်ကိုပြောင်းချစ်ဖို့ ငါကြိုးစားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် နင်က စိတ်မလုံခြုံဘဲ ငါ့ကိုအမြဲသဝန်တိုခဲ့တယ်။ နင်အဲလိုလုပ်တာတွေက ငါ့ကိုဝေးအောင်တွန်းပို့နေသလိုပဲ။ အခု ငါသိပြီ။ နင့်ကိုဘယ်လိုမှ ချစ်လို့မရဘူး။ နင်နဲ့ငါဇာတ်လမ်းပြီးပြီ၊ နင်ပြန်တော့။”

ခမ်းစုမီက ချာကနဲလှည့်ပြီး အိမ်ထဲကိုပြေးဝင်သွားတယ်။ ခွန်နောင်က ပြေးလိုက်ဖို့ပြင်တယ်။ လက်မောင်းတဖက်က လည်ပင်းကိုနောက်ကျောကနေ ဖက်ညှစ်ထားပြီး ကျန်တဲ့လက်တဖက်နဲ့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ကျောမှာ ပူးကိုင်ပြီးချုပ်ထားလိုက်တယ်။

“ဒီမှာခွန်နောင်၊ ဖြစ်ခဲ့တာအကုန်လုံးအတွက် ငါစိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဘယ်သူမှ တမင်တကာလုပ်ခဲ့တာလဲ မပါဘူး။ သူ့အလိုအလျောက် ဖြစ်လာတဲ့ကိစ္စတွေမို့ မင်းလည်း ခုချိန်မှာ ဘာမှ ပြောင်းလဲလို့ရတော့မယ်မထင်ဘူး။ ငါခမ်းစုမီကို အရင်က ညီမလိုပဲ။ ဟုတ်တယ်။ အခုရည်းစားလိုကြိုက််တယ်။ အဲဒီတော့ မင်းပြန်ပါတော့။ ရည်းစားအသစ်နဲ့ ပျော်ပျော်နေပါ။”

သူ့နားနားကို ကပ်ပြီး လေသံအေးအေးနဲ့ပြောရင်း ခြံပြင်ကို ဆွဲထုတ်လာခဲ့တယ်။ ခြံတံခါးကျော်တော့ လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကို လက်ထဲကောက်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ခွန်နောင်က အိတ်ကို ယူလိုက်ပြီး နီရဲနေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို အံကြိတ်ပြီးကြည့်တယ်။ ခြံတံခါးကို နှစ်ချက်သုံးချက် ဆောင့်ကန်တယ်။ ပြီးတော့ မလှမ်းမကမ်းက ဆိုက်ကယ်တက်စီ ဂိတ်ဘက်ကို ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ ထွက်သွားတယ်။

တံခါးကို သော့ပြန်ခတ်ရင်း ကျနော့်အတွေးတွေ ချာချာလည်နေတယ်။ မီနဲ့ ခွန်နောင် ပြဿနာဖြစ်ကြတာ ကျနော့်ကြောင့်ဖြစ်မယ်လို့ တစ်ခါမှမထင်ခဲ့မိဘူး။ ပိုဆိုးတာက မီကျနော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလိမ့်မယ်လို့ သိကိုမသိခဲ့ဘူး။ အိမ်ဘက်ကို ပြန်လျှောက်လာတဲ့ခြေလှမ်းတွေဟာ လေထဲမှာလျှောက်နေရသလိုပဲ။ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ သူမရှိတော့ဘူး။ စိတ်ပူသွားပြီး သူ့အခန်းထဲပြေးကြည့်မိတယ်။ ပန်းနုရောင် အိပ်ရာခင်းတွေနဲ့ မိန်းကလေးဆန်ဆန် ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ခုတင်လေးပေါ်မှာ အမွေးပွစောင်ကို အလုံးလိုက်လေးခြုံထားပြီး တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုမြင်မှ စိတ်အေးသွားတယ်။ စောင်ကိုဆွဲဖယ်ပြီး သူ့ကိုယ်လံုးလေးကိုဖက်ထားမိတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၄ နှစ်ကလိုပဲ ကျနော့်ပခုံးမှာ ပူနွေးတဲ့ သူ့မျက်ရည်တွေနဲ့စိုရွှဲသွားတယ်။

ညီမလေး (ဇာတ်သိမ်း)

ပခုံးပေါ်ကို စီးကျနေတဲ့မျက်ရည်နွေးေနွးတွေ စဲသွားတဲ့အချိန်အထိ၊ ရှိုက်သံလေးတွေ ကျဲသွားတဲ့အချိန်ထိ သူ့ကျောလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ဖက်ထားပေးမိတယ်။

“ကိုကို လုံးဝမသိခဲ့ဘူး၊ နည်းနည်းလေးမှတောင် မရိပ်မိခဲ့ပါဘူး။ ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ် မီရယ်။”

သူ့ခေါင်းထိပ်ကလေးကို နမ်းရှိုက်ရင်း နူးညံ့တဲ့ ဆံပက်ပျော့ပျော့လေးတွေထဲကို ခပ်တိုးတိုးပြောမိတယ်။

“သိခဲ့ရင်… ပိုဆိုးမှာပေါ့။ ကိုကို့မှာ မအေမီရှိတာပဲ။ ပြီးတော့… မီ့အပေါ်… ကိုကိုရိုးရိုးသားသားပဲ သဘောထားတာ… မီသိပါတယ်။”

သူက ရှိုက်သံလေးတဝက်နဲ့ ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းလေးပြောတယ်။ အေမီနဲ့ဆက်ဆံရေးကို သူ့ကို ရှင်းမပြခဲ့မိတဲ့အတွက် ကျနော် အကြီးအကျယ်နောင်တရမိတယ်။

“ညီမလေးထင်သလိုမဟုတ်ဘူး မီ။ ကိုကိုနဲ့အေမီက အဲလိုဆက်ဆံရေးမျိုးမဟုတ်ဘူး။ နောက်မှရှင်းပြမယ်။ ခုချိန်မှာတော့ ကိုကိုနဲ့အေမီဟာ ဘာနှောင်ကြိုးမှမရှိဘူးဆိုတာ မှတ်ထားပေးပါ။”

သူ့ရှိုက်သံလေးတွေ ပြန်စိပ်လာပြန်တယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ကိုယ်လုံးနွေးနွေးလေးဟာ တသိမ့်သိမ့်ခါနေတယ်။

“မီ့ကို…ချစ်မယ့်သူတစ်ယောက်မှမရှိဘူး။ ဖေဖေကလဲ… မီမှတ်မိတဲ့အချိန်မှာ သေသွားပြီ။ မေမေကလဲ… သူ့ကိုယ်သူပဲချစ်တယ်။ မီကလဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူး။
အိမ်ပြောင်းလာတဲ့နေ့ ကိုကိုနဲ့တွေ့တဲ့အချိန်ကစပြီး… မီ့ကိုချစ်မယ့်သူရလာတယ်။ အဲဒီနေ့က ကိုကိုဖက်ထားပေးတာ ခုထိမှတ်မိသေးတယ်။ အခု…ဖက်ထားသလိုမျိုးပဲ။
ကိုကိုနိုင်ငံခြားသွားတဲ့အချိန်က…အရမ်းဝမ်းနည်းတာ။ တစ်ရက်မှ မပျော်ဘူး။ ကိုကိုနဲ့စကားပြောရရင် ပိုလွမ်းတယ်။ အဲဒါကြောင့်…နောက်ပိုင်း ဖုန်းမပြောတော့ဘူး။”

“ကိုကို မသိခဲ့ဘူး မီရယ်။ အဲဒီတုန်းက ဘာလို့မတားခဲ့တာလဲ။ “

“မီ မန္တလေးမှာကျောင်းသွားတက်မှာ ကိုကိုမတားသလိုပဲပေါ့။ မတားရက်ဘူး…ကိုကို့ဘဝကို ချုပ်မထားချင်ဘူး။”

သူ့မေးလေးကို ဆွဲမော့ပြီး မျက်ရည်တွေစိုရွှဲ မို့အစ်နေတဲ့ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို နေရာအနှံ့နမ်းမိတယ်။ သူ့မျက်ရည်တွေကို ကျနော့်ပါးနဲ့သုတ်လိုက်၊ လက်နဲ့သုတ်လိုက်၊ မျက်ရည်ပေစွန်းနေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ၊ ပါးလေးတွေ၊ နဖူးလေးတွေ၊ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ညင်ညင်သာသာလေး နမ်းလိုက်နဲ့ သူအငိုတိတ်စပြုလာတယ်။ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်း နွေးနွေးစိုစိုလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ပြန်နမ်းတဲ့အချိန် ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ဒါ သူ့ဆီကရဖူးတဲ့ ပထမဆုံး တုံ့ပြန်အနမ်းပဲ။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို မထိတထိ ကပ်ထားရင်း သူကဆက်ပြောတယ်။ သူ့အသံလေးကို အနီးကပ်ကြားရရုံမကဘူး နှုတ်ခမ်းကပါ အသံလှိုင်းရဲ့တုန်ခါမှုလေးကို ခံစားရတယ်။

” ကိုကိုပြန်လာတော့ အရမ်းပျော်တယ်၊ ဒါပေမယ့်ဟိုမှာ ရည်းစားကျန်ခဲ့တဲ့အကြောင်း သိလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ကိုကိုတစ်နေ့ အိမ်ထောင်ပြုမှာပဲ၊ မီတစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့မှာပဲဆိုတဲ့အတွေးဝင်လာတယ်။

ကိုကိုနဲ့အတူ အရမ်းပျော်ရတဲ့နေ့ရက်တွေ တစ်နေ့မှာအဆုံးသတ်သွားမှာတွေးမိတိုင်း အရမ်းဝမ်းနည်းခဲ့တယ်။

အဲဒါကြောင့် မီလည်း ဘဝမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်မယ့် လူတစ်ယောက်ကို ရှာဖို့ကြိုးစားမိတယ်။
မီ့တသက်လုံးမှာ အကြီးဆုံးအမှားပဲ။ ကိုကို့နေရာမှာ ဘယ်သူနဲ့မှ အစားထိုးလို့မရဘူး။ “

သူ့ရဲ့ တိုးတိတ်ညင်သာတဲ့ တစ်ခွန်းချင်း စကားသံလေးကိုနားထောင်ရင်း ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နစ်လာတယ်။ မှတ်မိသလောက် အမေဆုံးကတည်းက တစ်ခါမှထပ်မကျခဲ့တဲ့မျက်ရည်တွေဟာ မျက်လုံးထဲမှာ အိုင်ဖွဲ့လာတယ်။

” အခု အစားထိုးစရာ မလိုတော့ဘူး။ အစကသိခဲ့ရင် ညီမလေးကို ဒီဟာတွေအားလုံးကို တွေ့ကြုံဖြတ်သန်းရအောင် နာကျင်ရအောင် လုံးဝအဖြစ်ခံခဲ့မှာမဟုတ်ဘူး။ မီ့ကို ကိုကိုချစ်တယ်။ အရင်က ကလေးလိုချစ်တယ်၊ အခု ကလေးလိုရော ချစ်သူလိုရောချစ်တယ်။”

ပြောပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုနောက်တစ်ခါ နမ်းလိုက်တယ်။ စောစောကအနမ်းက မေတ္တာအပြည့်နဲ့ နမ်းတဲ့အနမ်း။ အခုတစ်ကြိမ်က မေတ္တာရော ရမ္မက်ပါ ရောပြွမ်းတဲ့အနမ်း။ ညင်ညင်သာသာ နမ်းရင်းကနေ တဖြည်းဖြည်း ပြင်းထန်လာတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းပန်းသွေးရောင် ဖူးဖူးလေးတွေကို အထက်နှုတ်ခမ်းတစ်လှည့် အောက်နှုတ်ခမ်းတစ်လှည့် ကြေမွမတတ် နမ်းစုပ်မိတယ်။ ကျနော့့်မျက်ရည်တစ်စက်က သူ့ပါးပြင်ပေါ် ကျသွားတယ်။ သူ့ပါးစပ်လေးထဲကို လျှာကိုထိုးသွင်းပြီး ပါးလှစ်ချိုမြတဲ့ သူ့လျှာလေးနဲ့ ပွတ်တိုက်ကစားရင်း ကတ္တီပါသားလို နူးညံ့ချောမွတ်တဲ့ ပါးစောင်လေးတွေ၊ ညီညာတဲ့ သွားတန်းလေးတွေ၊ သွားဖုံးသားလေးတွေကို စူးစမ်းမိတယ်။

နမ်းနေရင်း ကျနော့်လက်က ညကဖြုတ်ခဲ့တဲ့ သူ့ညဝတ်အကျႌရင်ဘတ်ကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်ခါ ထပ်ဖြုတ်မိပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့အကျႌလေးကို တစ်ခါတည်း ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နို့သီးထိပ်ပန်းနုရောင်လေးတွေ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ တင်းတောင်နေတဲ့ နုအိတဲ့ ရင်သားထွားထွားတစ်စုံကို ဒုတိယအကြိမ် မြင်ရပြန်တယ်။ သူကလည်း ကျနော့် တီရှပ်လက်ရှည်ကို ခါးကနေ ကိုင်ပြီး မချွတ်ပေးတယ်။ ကျနော် လက်နှစ်ဘက်ကို အလိုက်သင့် မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံး အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားကြတဲ့အခါ ညက မချွတ်ရက်ခဲ့တဲ့ သူ့ ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကျနော့် အားကစားဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်ချလိုက်တယ်။ သူ့အိပ်ရာလေးပေါ်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းနဲ့ ကမ႓ာဦးကလူသားနှစ်ယောက်လို ဖြစ်နေကြတယ်။ အဝတ်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပုံကျနေတယ်။

သူ့နို့လေးတွေကို ကျနော့်လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ထဲမှာ ဆုပ်နယ်ပေးတော့ သူခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီစို့ရင်း လျှာနဲ့ဝိုက်ပြီး ကစားပေးလိုက်တယ်။ နို့အုံသား ဝင်းဝင်းလေးတွေကိုပါ နမ်းစုပ်မိတယ်။ သူ့အသားက နုတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်မိတဲ့ တချို့နေရာလေးတွေမှာ သွေးချည်ဥပြီး ရဲလာတယ်။ ညကလို အပြစ်ရှိတဲ့ခံစားချက်ကြီးနဲ့ မဟုတ်တော့တဲ့အခါ ခံစားချက်တွေဟာပိုကောင်းပြီး ပိုပြီး ပြင်းထန်လာတယ်။

အသက်မရှူစတမ်း နမ်းစုပ်နေပြီး မောလာလို့ နှုတ်ခမ်းကို ခဏခွာလိုက်တဲ့အခါ သူက မထင်မှတ်တာတစ်ခုကို လုပ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ခါးကိုဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး ကျနော့်နို့သီးခေါင်းတစ်ဖက်ကို စို့ပေးတယ်။ သူ့တံတွေးလေးတွေနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို လျှာနွေးနွေးလေးနဲ့ လျက်ပေးတဲ့အခါ ဓာတ်လိုက်သလိုခံစားချက်ဟာ ပေါင်ကြားထဲအထိ ကျဉ်တက်သွားတယ်။ နှစ်ဖက်လုံးကို စို့ပြီးတဲ့အခါ ကျနော့်လိင်တံဟာ နောက်ထပ် ဒီထက်ပိုပြီး မမာနိုင်တော့ဘူးလို့ထင်ရတဲ့အထိ မာတောင်လာတယ်။ ရမ္မက်လှိုင်းတွေဟာ ဒီရေလိုတရိပ်ရိပ်တိုးလာတယ်။ ရုတ်တရက် ကျနော်ညကတည်းက လုပ်ချင်ပေမယ့် ပုံမှန်စိတ်နဲ့ဆို လုပ်ဖြစ်မှာမဟုတ်တဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို လုပ်လိုက်မိတယ်။

ခုတင်အောက်ကိုဆင်းပြီး သူ့ကို ခုတင်စွန်းမှာ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်တဲ့အနေအထားရောက်အောင် ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ခုတင်က နိမ့်တော့ သူ့ခေါင်းလေးနဲ့ ကျနော့်ခါးနဲ့ ကွက်တိပဲ။ လိင်တံကို ကိုင်ပြီး စောစောကနမ်းထားတဲ့အရှိန်နဲ့ နှင်းဆီဖူးလေးလို ထူအမ်းဖောင်းကြွနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားကို ထိပ်ဖူးကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ သူက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အလိုက်သင့်လေးဟပေးတယ်။ သူ့ပါးစပ်လေးနဲ့ ဖောင်းကားတင်းမာနေတဲ့ ကျနော့်ထိပ်ဖူးဟာ ဆံ့တယ်ဆိုရုံလေးပဲ။ ကတ္တီပါသားလို နူးညံ့စိုစွတ်ပြီး ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ ပါးစပ်ကလေးထဲကို တိုးဝင်ရတဲ့ခံစားချက်ဟာ ကောင်းလွန်းလို့ ဖော်ပြလို့မရဘူး။ လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိပ်ဖူးအရစ်ကို ပတ်ချာလည် လျက်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးကလိပေးလိုက်တဲ့အခါ ကျနော့်ကိုယ်ထဲက အကြောပေါင်းတစ်ထောင်ဟာ စိမ့်သွားပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ပြီးအတံသုံးပုံနှစ်ပုံလောက်အထိ ထိုးသွင်းလိုက်မိတယ်။ နောက်ထပ်သုံးမိနစ်လောက် သူ့ပါးစပ်ကလေးနဲ့ စုပ်ပေးတာကို ခံရတဲ့အခါ နတ်စည်းစိမ်ဆိုတာ ဒီလိုဟာမျိုးပဲလို့ ကျနော်သေချာသွားတယ်။

ခဏနေတော့ ကျနော့်လိင်တံကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို အိပ်ရာပေါ် သာသာလေး လှဲချလိုက်တယ်။ သူကလဲ ကျနော့်ခါးကိုဖက်ပြီး သူ့အပေါ် ဆွဲမေှာက်တယ်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ မိတ်လိုက်နေတဲ့မြွေနှစ်ကောင်လို ခဏတာ ပူးယှက်တွန့်လိမ်နေပြီးတော့ ကျနော့်လက်ဟာ တစ်ခါမှ မစမ်းဖူးတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားက အင်္ဂါဇာတ်လေးကို အုပ်ကိုင်မိတယ်။ အညိုရောင် အမွေးနုလေးတွေနဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားပြီးကြည့်လိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းသားဖောင်းဖောင်းလေးတွေဟာ ပန်းညိုရောင်သမ်းနေတယ်။ အရည်ကြည်လေးတွေထွက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖတ်လုံး စိုလက်နေတယ်။ လက်ချောင်းတွေနဲ့ နှိုက်ကစားပေးတော့ ကျနော့်ကိုယ်လုံးအောက်မှာ သူတွန့်လိမ်ညည်းတွားနေတယ်။

“ကိုကို…ကိုကို… ” လို့ခေါ်နေတဲ့ အသံသဲ့သဲ့လေးဟာ တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းဆိုနေတယ်။

ကျနော် သူ့ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို နည်းနည်းထပ်ပြီးဆွဲကားလိုက်ရင်း ကြားထဲကလွတ်သွားတဲ့နေရာမှာ ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်တယ်။လက်တစ်ဖက်ကိုထောက်ထားရင်း လိင်တံကို ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲက လမ်းကြောင်းအဝလေးထဲကို ထိပ်ဖူးကိုု ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ စီးပိုင်ပြီး နွေးနွေးကျပ်ကျပ်လေးဖြစ်နေပေမယ့် သူ့အရည်လေးတွေရော၊ ကျနော့်အရည်ကြည်တွေရောပေါင်းပြီး ချောဆီလိုဖြစ်နေလို့ ထိပ်ဖူးတော့ ဝင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မျေှာ်လင့်မထားတဲ့ အတားအဆီးတစ်ခုကို ဒုတ်ခနဲ တိုးမိပြီး ကျနော်တန့်သွားတယ်။ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ပြီး ဆက်တိုးကြည့်တော့ တကယ်ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော့်ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းခုန်လာတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မျက်လုံးတွေတောင်ပြာလာသလိုပဲ။ ခြောက်ကပ်နေတဲ့လည်ချောင်းထဲက အနိုင်နိုင်ထွက်လာတဲ့အသံက ပြတ်တောင်းပြီး အက်ကွဲနေတယ်။

“ခွန်နောင်နဲ့ တစ်ခါမှ….

ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူလဲ အသက်ကို အမောတကောရှူနေရတယ်။ ရင်ဘတ်လေးဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ လှိုင်းထနေတယ်။

“တခြားဟာတွေ လုပ်ဖူးတယ်…တစ်ခါမှ…ဒီအထိမရောက်ဖူးဘူး။”

တိုးတိတ်တဲ့ဖြေသံလေးအဆုံးမှာ ကျနော်သူ့ကို ငုံ့ပြီးနမ်းလိုက်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ နမ်းစုပ်ရင်း သူ့ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားမိတယ်။ နမ်းပြီးသွားတော့ ိကိုယ်လုံးလေးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆက်ပြီးဖက်ထားရင်း ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကို ထောက်ပြီး ထိပ်ဖူးရဲ့ရှေ့မှာ တားဆီးနေတဲ့ အမြှေးပါးလေးထဲကို ထိုးသွင်းလိုက််တယ်။ ဒုတ်ခနဲ ဆောင့်မိသွားပြီး အ…ဆိုတဲ့ အံကြိတ်ညည်းတွားလိုက်သံလေးနဲ့အတူ အတားအဆီးဟာ ကျိုးပြတ်သွားတာကို ခံစားလိုက်မိပြီး ကျပ်တည်းတဲ့ ကတ္တီပါလှိုဏ်ခေါင်းလေးထဲကို ကျနော့်လိင်တံဟာ လျှောဝင်သွားတယ်။ ခဏနားထားပြီး သူ့ကို ပွတ်သတ်ချော့မြူရင်း စပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။

သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ကျနော့်အောက်မှာ လူးလွန့်နေတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ညည်းတွားသံ တိုးတိုးလေးနဲ့အတူ ခါးလေးကို ပင့်ပြီးကော့ပေးတယ်။ ကျနော့်ကျောကို မမီတမီလှမ်းဖက်ထားတဲ့ လက်လေးနှစ်ဖက်က လက်သည်းလေးတွေဟာ ကျနော့်အသားထဲကို နစ်ဝင်နေတယ်။ သူ့နို့လေးတွေ၊ ခါးသေးသေးလေး၊ တင်ပါးလေးတွေဟာ ကျနော့်လက်ထဲမှာ ပုံသွင်းရွှံ့စေးလိုပဲ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော့်ရဲ့ပြီးဆုံးခြင်းဟာ နီးကပ်လာတယ်။ လိင်တံဟာ ပိုတောင့်တင်းလာပြီး အထဲမှာ သုက်ရည်တွေ ရွေ့လျားလာတာကို ခံစားမိလာတယ်။ ကျနော်သူ့အပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး ဆီးခုံချင်းပူးကပ်ရင်း သွေးတွေစီးဝင်ပြီး ဖောင်းကြွနေတဲ့ အစေ့နေရာလေးကို လိင်တံနဲ့ ပွတ်တိုက်ပေးပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဆက်လုပ်တယ်။ ထိလိုက်လွတ်လိုက်ဖြစ်ပေမယ့် သူလည်း ပြီးဆုံးဖို့ တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာတာကို ခံစားမိတယ်။ ကျနော့်ခံစားချက်တွေဟာ ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ်ပြင်းထန်လာတယ်။ သူနာမှာတွေ မနာမှာတွေ ဘာမှမစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး။ စိတ်ဆန္ဒအတိုင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ် အားရပါးရထိုးဆောင့်ရင်း အဆုံးစွန်ရောက်သွားတဲ့ခံစားချက်နဲ့အတူ ကျနော့်လိင်တံဟာ တဆတ်ဆတ်ခါလာပြီး သူ့ရဲ့ လမ်းကြောင်းလေးထဲကို သုက်ရည်နွေးနွေးတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့်ကျောထဲကိုနစ်နေတဲ့လက်သည်းရှည်လေးတွေဟာ စူးခနဲ ပိုစိုက်ဝင်လာပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တစ်ချက်တောင့်တင်းသွားပြီး တိရစ္ဆာန်ရိုင်းမလေးတစ်ကောင်လို မသဲမကွဲအသံတစ်ခုကို ခပ်တိုးတိုးအော်ညည်းလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့ မိန်းမကိုယ်ကြွက်သားတွေဟာ ကျနော့်လိင်တံကို ညှစ်လိုက်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ထားရင်း လှိုင်းတွေကို တငြိမ့်ငြိမ့်စီးပြီး ကမ္ဘာကြီးရဲ့ထိပ်ဆုံးကို ရောက်သွားကြတယ်။

ဟိုးအမြင့်ကြီးကနေ တဖြည်းဖြည်းပြန်ကျလာတဲ့အခါမှ သူရောကျနော်ရော သတိဝင်လာကြတယ်။ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်က wet tissue ဘူးကိုလှမ်းယူပြီး သူ့ကိုရော ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်ရော သုတ်သင်သန့်ရှင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ အမွေးပွစောင်လေးကို အတူတူခြုံရင်း လက်မောင်းပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီးအိပ်နေတဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာလေးက ကျနော့်ပခုံးနဲ့လည်ပင်းကြားမှာ ဖွက်ထားပြီး ကျနော်က ရှမ်ပူနံ့ သင်းပျံ့တဲ့ သူ့ဆံပင် ညိုညိုပျော့ပျော့လေးတွေပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားတယ်။

ကျနော့်ဘဝမှာ ဒီအခိုက်အတန့်လောက် အရာရာပြည့်စုံနေတယ်လို့ ခံစားရတဲ့အချိန် တစ်ခါမှ မရှိဖူးဘူး။ ။

ပြီးပါပြီ

မေတ္တာဖြင့်

ဒွန်

ါက်င့္က်င့္ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ အုပ္မိုးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကအရက္ရွိန္ နဲ႔ နီရဲေနတယ္။ မ်က္လုံးညိဳညိဳလဲ့လဲ့ႀကီးေတြက အရည္လဲ့ၿပီး ရီေဝေနတယ္။ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ငါးကင္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ့ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ဟာလည္း ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးရဲရဲေလးေတြၾကားမွာ အစအနေပ်ာက္သြားၿပီ။ ခုတင္ေျခရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနရင္း ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေခါင္းငုံ႔ထားၿပီး အစားစားလိုက္ ဘာမွမေရာဘဲ ေရခဲနဲ႔ on the rock စပ္ထားတဲ့ ဘလက္ေလဘယ္ကို ဒီတိုင္း ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေပးေသာက္ေပမယ့္ အျမဲတမ္း လစ္မစ္ထားၿပီး သူ႔ဖို႔သတ္မွတ္ေပးထားတာကုန္ရင္ ရပ္ခိုင္းတာပဲ။ အဲဒီမ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထပ္ထည့္ေပးေစခ်င္တဲ့ပုံျပရင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေခါင္းရမ္းျပလိုက္တာနဲ႔ ဇက္ေလးပုသြားၿပီး ထပ္မေတာင္းရဲေတာ့ဘူး။ ဒီညေတာ့ ထပ္ေတာင္းဖို႔မေျပာနဲ႔ သူ႔ဖန္ခြက္ထဲမွာ အရက္က်န္ေသးလား ကုန္သြားၿပီလားဆိုတာေတာင္ သိပုံမေပၚပါဘူး။ ခြက္ကိုေတာင္မၾကည့္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ေမာ့ေနတာ။ က်ေနာ္လည္း သူေသာက္ပါေစေလ ဆိုၿပီး အရက္လည္း မျပတ္ေအာင္ တအားလည္းမ်ားမသြားေအာင္ သတိထားၿပီး ထပ္ထပ္စပ္ေပးေနရတယ္။

ညနက္လာတာနဲ႔အတူ တျဖည္းျဖည္းခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတယ္။ ေဆာင္းဦးပဲရွိေသးေပမယ့္ ေတာင္ႀကီးေဆာင္းက ဒီႏွစ္အဝင္ေစာတယ္။ က်ေနာ္ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ထပိတ္လိုက္တယ္။ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တီရွပ္ေလးနဲ႔ လြတ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းသားေတြမွာ ၾကက္သီးေလးေတြ ထေနတာ ျမင္ရတယ္။ အေႏြးထည္ရွာေတာ့ သူ႔အဝတ္ေတြအကုန္လုံးက သူ႔လက္ဆြဲေသတၱာထဲက မထုတ္ရေသးဘူး။ က်ေနာ့္ ဂ်ာကင္တစ္ထည္ကို ယူၿပီး ျခဳံေပးထားလိုက္တယ္။ လူကေသးေသးေလးဆိုေတာ့ အက်ႌထဲမွာေပ်ာက္ေနတယ္။ ခုခ်ိန္ထိစကားေကာင္းေကာင္းမေျပာေသးဘူး။ မေျပာေပမယ့္ အရက္ကို Red bull မေရာဘာမေရာ က်ိတ္မွိတ္ေမာ့ခ်လိုက္တိုင္းခါတိုင္းလို ရႈံ႔မဲ့မသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဒီအရက္ထက္ပိုပူၿပီးပိုခါးတဲ့ ေသာကေတြရွိေနမယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။

ႏွစ္ေယာက္တည္းၿဖိဳေနတာ ပုလင္းတစ္လုံး ကုန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ သူအန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေတာင္မသြားနိုင္ဘူး ေနရာမွာတင္ အန္တာ။ သူ႔အဝတ္အစားေတြေပၚမွာလည္း အန္ဖတ္ေတြေပကုန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြဲေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္ေပးရင္း သက္သာသြားတဲ့ထိအန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ သူ႔အဝတ္ေသတၱာေသာ့နံပါတ္လည္းက်ေနာ္မသိဘူး။ သူကလည္းအဲဒီဂဏန္းမေျပာနဲ႔ သူ႔နာမည္သူေတာင္ မွတ္မိပုံမရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္တီရွပ္အေဟာင္းတစ္ထည္ပဲ ေပးၿပီး တံခါးခဏပိတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္မူးေနတဲ့ၾကားက ဘယ္လိုလဲလိုက္သလဲေတာ့မသိဘူး ခဏေနသူထြက္လာေတာ့ လဲၿပီးေနၿပီ။ တီရွပ္လက္ရွည္ကို လက္ႏွစ္ဘက္လုံး လိပ္ၿပီးဝတ္ထားတယ္။ သူနဲ႔က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာေလာက္ပြၿပီး ဒူးေလာက္ထိကိုရွည္တယ္။ အိပ္ရာနားထိယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႔ေလၽွာက္လာၿပီး ေမွာက္က်သြားတယ္။ ကုတင္စြန္းမွာ ကိုယ္တစ္ပိုင္းတင္ၿပီး ေမွာက္ရက္သားေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူက ေပါင္ ၁၀၀ ေတာင္မျပည့္ဘူး၊ အသာေလးေကာက္ခ်ီၿပီး သူ႔အခန္းထဲသြားပို႔ထားေပးလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ညထပ္အန္ေနရင္ ဒုကၡေရာက္မွာမို႔ ဒီညေတာ့ဒီမွာပဲသိပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚပဲ တင္ၿပီး ေစာင္ျခဳံေပး ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းမူးေနၿပီမို႔ ကုတင္ဟိုဘက္ျခမ္းမွာ ဝင္အိပ္ေနလိုက္တယ္။

နားနားမွာကပ္ၿပီး ညည္းတြားေနသံတစ္ခုေၾကာင့္က်ေနာ္နိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ သိတာကႏွစ္ခုပဲ၊ ရင္ခြင္ထဲက ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုရယ္ ခါးေအာက္ပိုင္းဆီက မနက္တိုင္းျဖစ္ေနက် မာေက်ာေတာင့္တင္းမႈတစ္ခုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုက မနက္မဟုတ္ေသးဘူး။ အိပ္ရာေဘးက နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲမွာေရာက္ေနတာက ရည္းစားမဟုတ္သလို ညငွက္မေလးတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ညီမ ခမ္းစုမီ။ အရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ရႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက က်ေနာ္နဲ႔ေမာင္ႏွမလိုေနလာတဲ့ အေဖ့ဒုတိယဇနီး အန္တီခမ္းဝါရဲ့ သမီးေလး။

လူေကာင္ေသးေပမယ့္ လုံးဝန္းျပည့္တင္းတဲ့ရင္သားေလးေတြက တီရွပ္မထူမပါးတစ္ထပ္ပဲျခားၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ကပ္ေနတယ္။ ေအးလို႔ထင္တယ္၊ ထိပ္ဖ်ားေလးႏွစ္ခုက မာေတာင္ၿပီး ခၽြန္ေနတာ အထိအေတြ႕နဲ႔ သိရတယ္။ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဏခဏခ်ီလည္းခ်ီဖူးတယ္ ဖက္လည္းဖက္ဖူးတယ္၊ ႀကီးလာတဲ့ထိလည္း ဖက္လဲတကင္းေနတုန္းပဲ။ သူ တကၠသိုလ္ သြားတက္ေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မွသာ က်ေနာ္နဲ႔ နည္းနည္းစိမ္းသြားတာ။ ဒီလိုပူးကပ္မႈမ်ိဳးက က်ေနာ္နဲ႔သူ႔ၾကားမွာ အဆန္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို သူနဲ႔ထိရင္ စိတ္တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာတာေတာ့ တစ္ခါမွမၾကဳံဖူးဘူး။ ခုလည္း တျဖည္းျဖည္း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုၿပီး အသိဝင္လာေတာ့ ကိုယ့္ေကာင္က က်သြားပါတယ္။ ေစာေစာက အရက္ရွိန္ေရာ သတိလြတ္သြားတာေရာပါမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ကို မနိုးေအာင္ အသာေလးတြန္းဖယ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚက ထလိုက္တယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနလိုက္တာ ကေလးေလးက်ေနတာပဲ။ ခုလိုက်ေတာ့ ေစာေစာကစိတ္ေသာကေတြမရွိေတာ့ဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာႏုႏုနယ္နယ္ေလးက ၾကည္လင္ေနတယ္။

ဘာလို႔လည္းမသိဘူး က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက လက္က်န္အရက္ပုလင္းနဲ႔ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကို သြားယူၿပီး ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲ မွာထိုင္ရင္း ဆက္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။

ညီမေလး (၂)

ကုတင္ေဘးကစာၾကည့္စားပြဲမွာ သူ႔ဘက္လွည့္ထိုင္ၿပီး လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ဝီစကီခြက္ကို နည္းနည္းခ်င္း မၽွင္းေသာက္ရင္း သူအိပ္ေနတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငိုထားလို႔မ်က္ႏွာေလးကမို႔အစ္ေနတာပဲ။ မ်က္ေတာင္အရွည္ႀကီးေတြက ေကာ့ပ်ံမေနဘဲ ခပ္စင္းစင္း။ ျဖဴဝင္းေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြက ႏုေထြးေနတယ္။ ပါးေလးေတြမွာ ဆံခ်ည္မၽွင္ေသြးေၾကာစိမ္းျပာျပာေလးေတြ ျမင္ေနရတယ္။ ပါးအို႔ေလးေတြက နီရဲေနတယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးဟာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ႏွစ္အခ်ိန္က ဒီလိုညမ်ိဳးတစ္ညဆီကို ခရီးႏွင္သြားတယ္။

အဲဒီညက အန္တီခမ္းဝါက်ေနာ္တို႔အိမ္ကိုေျပာင္းလာၿပီးရင္ ပထမဆုံး ဒီအိမ္မွာအိပ္တဲ့ည။ အေဖဟာ အေမဆုံးကတည္းက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနလာလိုက္တာ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ မုဆိုးမ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ အေၾကာင္းပါတယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္မုဆိုးမသာျဖစ္တာ အန္တီခမ္းဝါက ေခ်ာတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ရွမ္းတ႐ုတ္မ။ ရင္ေတြတင္ေတြႀကီးၿပီး ႐ုပ္ကလည္း က်ေနာ့္ဦးေလးေတြအေျပာအရဆိုရင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေရးေရး၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူနဲ႔ တဏွာရမၼက္ထန္မယ့္႐ုပ္တဲ့။

ဟုတ္လည္းဟုတ္ပုံရတယ္။ အေဖနဲ႔လက္ထပ္မယ္၊ဒီအိမ္ကိုေျပာင္းလာမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္မယ့္ မဂၤလာအခန္းအျပင္ သူ႔သမီးေလးအတြက္အခန္းကို သတ္သတ္ျပင္တယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ လိုခ်င္ပုံမရဘူး။ သူ႔မွာ ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ၇ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ပါလာတာ။ သူေလးက သူ႔အေမလိုမထြားဘဲ ေသးေသးေကြးေကြးေလး။ ၇ ႏွစ္နဲ႔ကို ေက်ာလယ္အထိအရွည္ထားထားတဲ့ ဆံပင္ညိဳညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔၊ မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္စင္းစင္းေလးေတြနဲ႔ မ်က္လုံးညိဳညိဳရြဲရြဲႀကီးေတြနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းပန္းႏုေရာင္ေလးေတြနဲ႔ အ႐ုပ္မေလးနဲ႔တူတယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ျပင္ေပးထားတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းပုံ နံရံကပ္စကၠဴေတြနဲ႔ ပန္းေရာင္ Princess အိပ္ရာေလးနဲ႔ အ႐ုပ္အသစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနပုံရတယ္။ Teddy bear အညိဳေလးကို သူအႀကိဳက္ဆုံးပဲ။ လက္ထဲကကိုမခ်ဘူး။ ညက်ရင္ ဒီအခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ခြဲအိပ္ရေတာ့မွာကို နည္းနည္းေလးမွ သိရွာပုံမေပၚဘူး။

အေဖေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ကန့္ကြက္စရာလည္းမရွိ၊ မိေထြးကို လိုလားတယ္မလိုလားဘူးလည္း မရွိေပမယ့္ လူသစ္ေတြေရာက္လာခါစဆိုေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တာေတာ့အမွန္ပဲ။ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ရြာေနေတာ့ အျပင္ထြက္လို႔မေကာင္းဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ညေနခင္းကတည္းက အခန္းေအာင္းေနမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေပမယ့္အိပ္လည္းမေပ်ာ္ဘူး။ မိုးေတြသည္းၿပီး လၽွပ္စီးေတြမိုးႀကိဳးေတြပါ ပါလာေတာ့ ပိ္ုၿပီးနိုးနိုးၾကားၾကားျဖစ္လာတယ္။ အိပ္လို႔ကိုမရေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္တည္းအခန္းခြဲအိပ္ေနရတဲ့ ကေလးမကိုပါ ေၾကာက္ေနမလား စိတ္ပူမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမေတာင္ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားထားတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကအထူးတလည္ စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူးေလ လို႔ေတြးလိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေစ့ထားတဲ့ က်ေနာ့္အခန္းတံခါးက တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာတာကို အိပ္ရာထဲကလွမ္းျမင္ရတယ္။ ဝင္လာတာကေတာ့ ေမြးပြ ပဂ်ားမား ဝတ္စုံေလး ဝတ္ထားၿပီး လက္ထဲမွာတက္ဒီ႐ုပ္ေလးကို တြဲေလာင္းဆြဲထားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးေတြ ဝဲျဖာက်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက ငိုမဲ့မဲ့။ က်ေနာ့္ကုတင္ေျခရင္းအထိေလၽွာက္လာၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္းေလးရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး သူ႔ပခုံးေလးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ၿပီး ငုံ႔ေမးလိုက္တယ္။

“ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေၾကာက္လို႔လား။”

က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း မ်က္ရည္ေတြလည္လာၿပီး တိမ္ဝင္ေနတဲ့ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေျဖတယ္။

“မိုးႀကိဳးေတြပစ္တာ မီေၾကာက္တယ္။ ေမေမတို႔အခန္းကိုသြားေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတယ္၊ ေခၚလို႔လည္း မရဘူး။”

ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြက ပါးေပၚကို ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔အေမကို ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုသြားတယ္။ ကေလးက အသက္မငယ္ေတာ့တာမို႔ ေနာက္ေယာက်္ားယူတဲ့အခါ အခန္းခြဲသိပ္တာကို အျပစ္မတင္ေပမယ့္ အနည္းဆုံး ကိုယ့္ကေလးဘာျဖစ္ေနလည္းေတာ့ မၾကာမၾကာလာၾကည့္သင့္တာေပါ့။
က်ေနာ္သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို လက္နဲ႔သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေမၽွာ္လင့္မထားဘဲ သူက က်ေနာ့္ပခုံးေပၚေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ က်ေနာ့္ေက်ာကိုသိုင္းဖက္ထားၿပီး ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုေတာ့တာပဲ။ ပခုံးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စိုလာတဲ့ခံစားခ်က္က တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ငါးနွစ္ေလာက္မွာ အေမဆုံးသြားကတည္းက ဘယ္လိုေႏြးေထြးၾကင္နာမႈမ်ိဳးနဲ႔မွ အကၽြမ္းတဝင္မရွိတဲ့က်ေနာ္ဟာ မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္လုံးေသးေသးေလးကိုပဲ အသာအယာ ျပန္ဖက္ထားၿပီး ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ရွိုက္သံက တျဖည္းျဖည္းတိုးလာၿပီး အႀကိမ္ေရက်ဲလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ခြန္းမွမေခ်ာ့လိုက္ရဘဲ သူအငိုတိတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚေခၚတင္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘးမွာ သိပ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ဘက္ကိုေစာင္းအိပ္ၿပီး ေခါင္းေလးကို နည္းနည္းပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ေတာင္စင္းလာတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူအိပ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ကို လွိမ့္လာတယ္။ လက္ေမာင္းေပၚ တင္သိပ္ထားၿပီး ေစာင္အႀကီးႀကီးကို ႏွစ္ေယာက္လုံးလုံေအာင္ ျခဳံထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေႏြးေႏြးအလုံးေလးရဲ့အထိအေတြ႕ဟာ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္ကိုေပးတယ္။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဒီကေလးေလး အငိုတိတ္သြားတာရယ္၊ ေစာေစာက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ေၾကာက္လန့္မႈေတြ မရွိေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္သြားတာရယ္ဟာ အရမ္းေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္မႈေတြ၊ မိခင္မဲ့ဘဝရဲ့ တျခားသူေတြနားမလည္နိုင္တဲ့ ခါးသီးမႈေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သက္သာလာခဲ့တယ္။

မိုးမလင္းခင္မွာ သူ႔ကိုခ်ီၿပီး သူ႔အိပ္ရာထဲျပန္ပို႔ထားလိုက္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ သူ႔အေမေဒၚခမ္းဝါဟာ ညကသူ႔သမီးဘာျဖစ္ခဲ့မွန္းစိတ္ေတာင္ကူးမိပုံမရပါဘူး။ ဒီကေလးကို ဝတၱရားရွိတဲ့အေလ်ာက္ထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ပုံလည္းမရဘူး။ ေယာက်္ားေသကတည္းက ဆုံးရႈံးခဲ့တဲ့ လိင္မႈဘဝ ျပန္ရၿပီး အေဖ့ရဲ့စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုျပည္လာတဲ့ သူ႔ဘဝကိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခံစားေနပုံရတယ္။ အဲဒါေတြၾကည့္ၿပီး ဒီကေလးဘာလို႔ ႏႈတ္နည္းေနတယ္၊ ဘာလို႔ အလိုလိုေနရင္းအားငယ္တဲ့ပုံေလးေပါက္လာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္နားလည္လာမိတယ္။

အဲဒီတစ္ညကစၿပီး က်ေနာ့္ဘဝထဲကို ခမ္းစုမီဝင္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း သူေၾကာက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့္အခန္းကို လာအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူလာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာနိုင္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာ့ခ္ခ်မထားဘူး။ ေန႔ခင္းေတြဆိုရင္ သူကေက်ာင္းသြားရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေစာင့္ေနတုန္းမို႔ မသြားရဘူး။ သူေက်ာင္းကျပန္လာရင္ က်ေနာ့္ကို တန္းရွာတာပဲ။ ဘယ္ကတတ္လာသလဲမသိဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ကိုကိုလို႔ေခၚတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ သမီးကလို႔မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႔အေမေခၚတဲ့အတိုင္း မီကေလ၊ မီကေလနဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာတယ္။ ညေနခင္းေတြဆို တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ့္ရဲ့ DT ဆိုက္ကယ္နဲ႔ ဆိုက္ကယ္စီးထြက္ၾကတယ္။ ဟိုင္းေဝးလမ္းအတိုင္း ၿမိဳ႕ျပင္ထိ စီးသြား၊ လယ္ကြင္းအစပ္တစ္ခုမွာရပ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေနလုံးႀကီးဝင္သြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ သူအရမ္းသေဘာက်တာ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္အရြယ္မတူေပမယ့္ အထီးက်န္ေနတဲ့ ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ သံေယာဇဥ္ဟာ တိုးလာတယ္။ က်ေနာ္ အစက ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေနခ်င္လို႔ တကၠသိုလ္ကို မႏၲေလးမွာ တက္ဖို႔ စဥ္းစားထားရာက အဓိကသူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္က ရိုးရိုးေမဂ်ာတစ္ခုကို ေရြးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ၁၁ ႏွစ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က စကၤာပူကိုထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔စီစဥ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို မခြဲခ်င္ေပမယ့္ အေဖနဲ႔ဆက္ဆံေရးဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေအးစက္႐ုံမကဘူး နားလည္မႈေတြလြဲတတ္ၾကတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေန႔စဥ္ဘဝထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ သုံးႏွစ္တန္သည္ေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ႐ုန္းကန္ၾကည့္ခ်င္မိတယ္။

သူကလည္း ဒါေတြကို နားမလည္ေပမယ့္ ျမင္ေနၾကားေနရတာကို ခံစားမိပုံေပၚတယ္။ တစ္ညမွာ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို လာၿပီးအၾကာႀကီး ဘာမွမေျပာပဲ ထိုင္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့မွ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။ ကိုကိုသြားပါ၊ မီ့ဖို႔ အ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ တဲ့။ ကေလးလုပ္ၿပီး သိတတ္လြန္းတဲ့သူ႔ကို သနားစိတ္နဲ႔ က်ေနာ္ဖက္ထားမိတယ္။ ငိုမလားထင္ေပမယ့္ သူမငိုဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ စကၤာပူထြက္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာငါးႏွစ္ ေလာက္ အေဖ့အေထာက္အပံ့မယူဘဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဘဝကို ႐ုန္းကန္ခဲ့တယ္။

ညီမေလး (၃)

စကၤာပူေရာက္ခါစက ညီမေလး ခမ္းစုမီကို တအားသတိရတာပဲ။ အလုပ္ပင္ပန္း၊ အစားအေသာက္ဆင္းရဲ၊ သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္သြားတာ အလုပ္က တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းကလည္းမရွိနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္လည္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္။ သူ႔အေမ ေဒၚခမ္းဝါဟာ သူ႔ကို မခ်စ္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သိပ္လည္းသံေယာဇဥ္မရွိလွဘူး။ အေဖ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လိုခ်င္တာအကုန္ဝယ္ေပးေပမယ့္ ထိန္းေက်ာင္းယုယဖို႔ သူ႔မွာ စိတ္ကူးလည္းမရွိ အခ်ိန္လည္းမရွိဘူး။ အေဖ့နားကပ္ဖို႔ရယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ သြားလာစားေသာက္ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ လွေအာင္ျပင္ဆင္ျခယ္သဖို႔ရယ္ပဲ စိတ္ကူးရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သမီးက က်ေနာ္နဲ႔ အေနမ်ားတဲ့အေပၚဘာမွ ၿငိဳျငင္တာ ပိတ္ပင္တာမရွိတဲ့အျပင္ သူအထိန္းရလြတ္လို႔ စိတ္ေအးလက္ေအးေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ပုံပဲ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထြက္လာတာလည္း ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခမ္းစုမီရဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကိုသာယာစိုေျပေစေပမယ့္ သူ႔အတြက္က မေကာင္းဘူး။ နကိုကတည္းက စကားနည္းတဲ့သူ႔မွာ ကေလးသဘာဝ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစား မုန့္စား အိမ္လည္သြားတာမ်ိဳးကို မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းျပန္လာရင္ စာလုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဆိုက္ကယ္ထြက္စီး၊ ကားေလၽွာက္ေမာင္း၊ TV ၾကည့္၊ က်ေနာ္ကဝတၳဳဖတ္ရင္သူက ကာတြန္းတစ္အုပ္ဖတ္၊ တိုက္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီးၾကယ္ေတြၾကည့္၊ အဲလိုဟာေတြပဲ လုပ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံတယ္ဆိုတာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါပဲ။ အဲလိုေန႔ေတြဆို သူက အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းကုပ္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ကလူေတြ TV ၾကည့္ မုန့္စား စကားေျပာၾကတဲ့ ဧည့္ခန္းဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားေတာင္မသီတဲ့ေနရာ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီလိုသီးျခားျဖစ္ေနတဲ့ဘဝဟာ ေျခာက္ကပ္လြန္းတယ္။ က်ေနာ္မရွိရင္ အနည္းဆုံး ေက်ာင္းကသက္တူရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး သူ႔ဘဝေလး တျခားကေလးေတြလို ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္လာမယ္ထင္တာပဲ။

အစပိုင္းမွာ တစ္ပတ္တစ္ခါ မွန္မွန္ဖုန္းဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္က စိတ္ေကာက္ေနတယ္ထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မွာ သူကေျပာတယ္။
“ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႕ရမွာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာၿပီးရင္ ကိုကို႔္ကို ပိုသတိရတယ္”တဲ့။
အဲဒါေျပာၿပီးေတာ့ သူရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္သြားတုန္းကေတာင္ မငိုခဲ့တဲ့ကေလးက အခုငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဖုန္းကိုင္ထားရင္း မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ အဲဒီညက အရက္မူးေအာင္ေသာက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေၾကာင္းမရွိဘဲ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အလုပ္က အစပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပဘူး။ ေမဂ်ာတစ္ခုနဲ႔ဘြဲ႕ရထားတာကလြဲၿပီး တျခားဘာကၽြမ္းက်င္မႈမွမရွိတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လခနည္းေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းရတယ္။ ေျပာင္းတဲ့အလုပ္မွာသူေဌးနဲ႔ အမွတ္မထင္ရင္းႏွီးသြားတာကေနၿပီး အေျခအေနေတြက အေကာင္းဘက္ကိုေရာက္လာတယ္။ အသစ္ေတြသင္ယူခြင့္လည္းရတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာဝေတြလည္း နားလည္လာတယ္။ ဒီကို ေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနသားထိုင္သားက်ၿပီး ဘဝကေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာတယ္။ ေငြျပန္ပို႔စရာလည္း မလိုတဲ့အတြက္ စုနိုင္ေဆာင္းနိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေတာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီလို ဘဝအေျခက်စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအမီနဲ႔ က်ေနာ္ဆုံၾကတာပဲ။

ေအမီနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဘယ္လိုစသလဲ ဆိုရင္ အိပ္ရာထဲကစတယ္လို႔ ေျပာရမွာ။ ပုံမွန္အမ်ားသူငါလိုတစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ အစဥ္လိုက္သြားၿပီး အိပ္ရာထဲေရာက္တာနဲ႔ဇာတ္သိမ္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ Casual sex လို႔ေခၚတဲ့ ထသြားထလာ စိတ္ေျပ႐ုံအတူေနတာကေန သံေယာဇဥ္တြယ္တဲ့အပိုင္းကို ေရာက္သြားတာ။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္က အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္ေပမယ့္ ရည္းစားဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ခါမွမထားခဲ့ဖူးဘူး။ ေတာင္ႀကီးမွာတုန္းက ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္ အျပင္မွာအေတြ႕အၾကဳံရွိခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ casual sex ေတြအတိုင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကဳံဖူးသမၽွထဲမွာ ေအမီ့လိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွမပါတာအမွန္ပဲ။

ေအမီလို႔သာေခၚတာ တကယ္တမ္းက်သူကက်ေနာ့္ထက္ ၄ နွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ အစက စဂၤပိုးရီးယန္းထင္တာ တကယ္ေတာ့ က်ိဳင္းတုံဘက္က ထိုင္းဗမာကျပားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာအေနၾကာေနတာ။ အရပ္၅ေပ၅၊ ကိုယ္လုံးက J Lo တို႔လို ကိုယ္လုံးမ်ိဳး။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ မ်က္လုံးလွလွနဲ႔ အသားက ျဖဴတာထက္ ေရႊေရာင္သန္းၿပီး ဝင္းမြတ္ေနတာ။ က်ေနာ္တို႔ ႐ုံးနဲ႔ အဆက္အစပ္ရွိတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုက မန္ေနဂ်ာ။ ဒီလိုပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနက်ဆိုေတာ့ ခင္သာမခင္တာ ရင္းႏွီးေနတာၾကာၿပီ။ တစ္႐ုံးလုံးကေကာင္ေတြကလည္း ေအမီလာၿပီဆိုရင္ သူ႔ပစၥည္းေတြကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ၾကည့္ၾကငမ္းၾကတာခ်ည္းပဲ။ ေပၚတင္ေတာ့မၾကည့္ရဲဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာရတာအမ်ားဆုံးဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက က်ေနာ့္ကို အားက်လိုက္တာ ဘာညာစၾကတယ္။

တစ္ရက္ သူေဌး႐ုံးခန္းထဲမွာ အလုပ္ကိစၥေျပာေနၾကတယ္။ သူေဌးက မရွိဘူး၊ တျခားဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေန႔လည္စာထြက္စားေနတယ္။ ဆိုင္းမဆင့့္ဗုံမဆင့္ ေအမီက ထေျပာလိုက္တယ္။

“တာရာ၊ မင္းဒီည အမနဲ႔ညစာအတူတူလိုက္စားပါ့လား”တဲ့။

က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္သူ႔လိုမိန္းမလွလွတစ္ေယာက္နဲ႔ ညစာထြက္မစားခ်င္စရာဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စားျဖစ္ၾကတယ္။ သူက လည္ပင္းဟိုက္ဟိုက္နဲ႔ ဒူးအထက္နားေလာက္ထိရွည္တဲ့ ပြင့္ရိုက္ဂါဝန္ေလးဝတ္လာတယ္။ ညစာစားတဲ့တစ္ေလၽွာက္လုံး ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကေန သူ႔ရဲ့ ရင္သားထြားထြားေတြကို ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေနရတယ္။
ညစာစားၿပီးေတာ့ ဘားတစ္ခုကိုေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာပဲေသာက္တယ္။ သူက မာဂရီတာ တစ္ခြက္မွာေသာက္တယ္။ ေသာက္ရင္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမွ သူ႔အေၾကာင္းကိုသိရတာပဲ။

သူ႔မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္တြဲလာတဲ့ရည္းစားရွိတယ္။ ရြယ္တူပဲ။ အဲဒီလူက ျမန္မာမဟုတ္ဘူး။ ထိုင္း။ ေနာက္ပိုင္း သူကဒီမွာအလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပဘူး။ ထိုင္းနိုင္ငံကိုျပန္ခ်င္တယ္။ ေအမီ့ကိုပါေခၚတယ္။ ေအမီက လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အလုပ္အဆင္ေျပေနတယ္၊ ဝင္ေငြလည္းေကာင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ မလိုက္နိုင္ေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္ၿပီးကြဲၾကတယ္။ ခု အဲဒီလူက ဟိုမွာ မိန္းမယူေတာ့မယ္။ ေအမီက သူ႔ကိုေမ့နိုင္ေအာင္ ရည္းစားထပ္ထားဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႀကိဳက္လို႔မရဘူး၊ ယုံလို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးဖို႔ casual sex ကိုစမ္းၾကည့္မယ္လို႔စိတ္ကူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူသိထဲက သူလည္းသေဘာက်နိုင္ၿပီး ရည္းစားလည္းမရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေရြးလိုက္တာပဲ။

သူ႔ရဲ့ပြင့္လင္းလြန္းတဲ့ စကားအဆုံးမွာ က်ေနာ္အံ့ၾသၿပီး ဘာမွမေျပာနိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါကို သူက အဓိပၸါယ္ေကာက္ လြဲသြားပုံရတယ္။

“တာရာ အမကို စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုလည္း အမနားလည္ေပးနိုင္ပါတယ္။ အားနာစရာမလိုဘူး။”

“မဟုတ္ဘူးမေအမီ၊ အမလိုလွတဲ့မိန္းကေလးကို ဘယ္သူကစိတ္မဝင္စားဘဲေနမွာလဲ။ က်ေနာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိလို႔ပါ။”

သူက ေကာ့ေတးခြက္ကိုေကာက္ေမာ့ၿပီး သက္ျပင္းေလးခ်တယ္။ ေနာက္တစ္ခြက္ထပ္မွာတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာေလာက္နဲ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီအေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ပိုျပင္းတဲ့ဟာနဲ႔မွရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စေကာ့ခ်္တူးပက္မွာလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္ေရာသူေရာ အေတာ္အသင့္မူးေနၿပီ။ ဘားထဲကထြက္လာၿပီး Taxi တစီးတားတယ္။ သူ႔အခန္းကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ဆံႏြယ္အေခြေခြ အလိပ္လိပ္ေတြေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ အရက္မူးေနတဲ့ မိန္းမလွတစ္ေယာက္ရဲ့ ရီေဝေဝမ်က္ႏွာေလးဟာ ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ အရမ္းကိုနမ္းခ်င္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္သူ႔ကို ေခါင္းေလးဆြဲေမာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းထူထူရဲရဲေလးေတြကို အေပၚေအာက္တလွည့္စီစုပ္ၿပီး တေမ့တေမာ နမ္းပစ္လိုက္တယ္။

ညီမေလး (၄)

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ အေခြအလိပ္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္ဖယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီနီေထြးေထြးေလးေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာက ေသာက္ထားတဲ့ မာဂရီတာ ထဲက သံပရာနံ့ရယ္ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ့ရယ္ ေပါင္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ အနံ့ေလးနဲ႔အတူ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ပူေႏြးေနတယ္။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တလွည့္စီစုပ္ယူၿပီးနမ္းေနရင္း လ်ွာခ်င္းထိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လၽွာကေလးရဲ့ အထိအေတြ႕က ပါးလွပ္ေခ်ာမြတ္ေနတယ္။ အၾကာႀကီး နမ္းေနၾကရင္း ညာလက္က သူ႔ေခါင္းကေလးကိုထိန္းကိုင္ၿပီး ဘယ္လက္က ပြင့္ရိုက္ဂါဝန္ေလးရဲ့အေပၚကေန သူ႔ရင္သားတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ ခပ္သာသာေလး ညႇစ္ေနရင္း ဆက္နမ္းေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးအသက္ရႉသံေတြပိုျမန္လာတယ္။ သူ႔လက္ေတြက က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာကို တင္းတင္းဖက္ထားတယ္။

နို႔တစ္ဖက္ကို အေပၚက ဆုပ္နယ္ေနရင္း အားမရေတာ့ဘူး။ နမ္းတာကိုရပ္ၿပီး သူ႔ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကို လက္ႏွိုက္လိုက္တယ္။ ႏူးညံ့အိစက္ၿပီး လုံးဝန္းတဲ့နို႔ကေလးနဲ႔ နို႔သီးေခါင္း မာမာတင္းတင္းေလးကို စမ္းမိတယ္။ အေပၚကို အုံလိုက္ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္ကို ေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ပါ ႏွိုက္ၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္နဲ႔ခံၿပီး ပင့္တင္ထားသလိုျဖစ္ေနလို႔ နကိုကတည္းက ခပ္ႀကီးႀကီးျဖစ္တဲ့ နို႔ႏွစ္ဖက္က ျပဴးထြက္ေနတယ္။ နီညိဳေရာင္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ေနတယ္။ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ ခပ္သာသာတြန္းၿပီးထိုင္ခိုင္းရင္း သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး နို႔ႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္ဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မညႇပ္ၿပီးေျခေပးတယ္။ ေတြ႕ဖူးတဲ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက နို႔ကိုင္တာကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က သိပ္ၿပီး အထူးတလည္ႀကိဳက္ပုံမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအမီကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ပုံရွိတယ္။ မ်က္စိေလးကိုမွိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ၿပီးေခါင္းကို ေနာက္လွန္ထားရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ ေရႊေရာင္ဝင္းဖန့္ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ရမၼက္ေသြးနဲ႔ နီျမန္းေနတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဒီေလာက္လွတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ နို႔ထြားထြားေတြကို စိတ္ရွိတိုင္း အားရပါးရကိုင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ကေကာင္က အၿငိမ္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲမွာ မာေတာင္ထလာတာ အရမ္းကိုတင္းက်ပ္လာတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို သူ႔နို႔ကခဏခြာရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ေအာက္ေလၽွာခ်လိုက္တယ္။ ေအာက္က စပီဒို ကိုပါေလၽွာခ်လိုက္ေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ေကာင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထလာေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏူးညံ့တဲ့လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္လက္ေတြကိုဆြဲယူၿပီး နို႔ေတြေပၚ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အလိုက္သင့္ျပန္ကိုင္လိုက္တုန္းမွာပဲ အဲဒီလက္ကေလးေတြက က်ေနာ့္လိင္တံကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ေခါင္းကိုငုံ႔ၿပီး ထိပ္ဖူးကိုလၽွာေလးနဲ႔ပတ္သိမ္းၿပီး ပါးစပ္ထဲငုံလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္က အတံေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း က်န္တဲ့တဖက္က ဥေတြကို သာသာေလးဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့တျဖည္းျဖည္း အရင္းအထိေရာက္ေအာင္ ငုံလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အတံထိပ္ဖူးက သူ႔လည္ေခ်ာင္းဝထိေတာင္သြားေထာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စုပ္ေပးတယ္။

နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားလို႔ကိုေတြးလိုက္မိတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ စုပ္တာကို ခံေနရင္း နို႔ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း စုံကိုင္ေနရတယ္။ ႏူးညံ့တဲ့နို႔ေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပုံသြင္းရႊံ့ေစးလိုပဲ။ တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ စုပ္ေပးေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ပိုျမန္ၿပီး ပိုအားပါလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔နို႔ေတြကို ပိုၿပီးဖ်စ္ညႇစ္မိတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ညႇပ္ေခ်လိုက္ရင္ သူက လႊတ္ခနဲေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ကိုင္ေနတာ သူနာေတာ့နာမွာ။ ဒါေပမယ့္ မလႊတ္ခိုင္းတဲ့အျပင္ စုပ္တာ ပိုၿပီးေတာင္ၾကမ္းလာေသးတယ္။ ေျခာက္မိနစ္ ခြန္ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ရွိေတာ့ အရွိန္တအားျမင့္လာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ပိုၿပီးေတာင္္တင္းမာေတာင္လာရင္း ၿပီးခ်င္လာတယ္။ လက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ထိန္းကိုင္ရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္နဲ႔ နို႔ႏွစ္လုံးကိုတလွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေနတယ္။ အရွိန္တအားျမင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထဲကနို႔ကို အတင္းဆုပ္ေျခမိတယ္။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာသိလို႔ သူ႔ပါးစပ္ထဲကဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ သူကအထုတ္မခံဘူး။ ေနာက္ဆုံး ထုတ္ဖို႔မႀကိဳးစားပဲ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာပဲ ၿပီးလိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုလႊတ္ၿပီး နို႔ႏွစ္လုံးကို အားနဲ႔ဆုပ္ညႇစ္ထားရင္း သူ႔ပါးစပ္ထဲကို သုက္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ အေၾကာအခ်င္ေတြထဲစိမ့္သြားတဲ့အထိ အရမ္းေကာင္းလို႔ ဒီတိုင္းပဲတစ္မိနစ္ေလာက္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

ပထမဆုံးသတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ က်ေနာ့္လိင္တံက တပ္လ်က္သားႀကီး။ ေတာ္ေတာ္အားနာသြားၿပီး ဆြဲခၽြတ္ရင္း သူ႔ပခုံးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ၿပီး ဆြဲထူေပးလိုက္တယ္။ သူက ထသြားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းကေဘစင္ထဲမွာ ေထြးထုတ္ရင္း ပါးစပ္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဖက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သတိရတယ္။ က်ေနာ္ကသာၿပီးသြားတာ သူကမၿပီးေသးဘူးေလ။ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚျပန္တြဲေခၚၿပီး ေစာေစာက က်ေနာ္ညႇစ္ထားတဲ့နို႔ေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္မိတယ္။ ေပ်ာ့ဖတ္ၿပီး နီရဲေနတယ္။ နို႔သီးထိပ္ေလးေတြကေတာ့ မေပ်ာ့မမာေလးေတြ။ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူ႔ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ခ်ၿပီး နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ညင္ညင္သာသာ စို႔္ ေပးတယ္။ သူ႔မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စင္းက်သြားၿပီ ခပ္တိုးတိုးညည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ေျပာင္းစို႔။ စို႔ရင္း သူ႔ဂါဝန္ေအာက္လက္ႏွိုက္ၿပီး အတြင္းခံပင္တီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ဂါဝန္ကို မလွန္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေဂ်လိုစံခ်ိန္မီတဲ့ သူ႔ေအာက္ပိုင္းအလွကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲလက္ႏွိုက္ၿပီးစမ္းလိုက္ေတာ့ သူ႔အကြဲေၾကာင္းေလးက အရည္ေတြနဲ႔စိုစြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနတယ္။ သူကေပါင္ေတြကို အလိုက္သင့္ကားေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းသားေတြတေလ်ာက္ လက္ခလယ္နဲ႔ပြတ္ဆြဲရင္း အေစ့ေလးကိုရွာေတြ႕သြားတယ္။ နို႔ကိုင္လိုက္၊ စို႔လိုက္နဲ႔ အေစ့ေလးကို ကစားေပးလိုက္တာ ဆယ္မိနစ္မၾကာဘူး သူၿပီးသြားတယ္။ ေျခမေလးေတြေကာ့တက္ၿပီး အံႀကိတ္ေအာ္ညည္းရင္းၿပီးသြားတဲ့ သူ႔ပုံစံေလးကိုၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုေက်နပ္မိမွန္းမသိဘူး။

ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာေရာက္ေနၾကတယ္။ ေအမီက က်ေနာ့ရင္ခြင္ထဲမွာ နိုးတစ္ဝက္နဲ႔ လက္ေမာင္းကိုေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတယ္။ ႏူးညံံ့ေႏြးေထြးၿပီး ရွိုက္ဖိုႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ မိန္းမဆန္လြန္းလွတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးကိုေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ အိအိေထြးေထြးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။

အဲဒီေန႔ညက ဘာမွထပ္မလုပ္ျဖစ္လိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ မေက်ပြဲ ထပ္ခ်ိန္းၾကေသးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တကယ္အပီအျပင္ အေနအထားမ်ိဳးစုံနဲ႔ ညတဝက္ေလာက္ အတူေနျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လိင္ကိစၥမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္တယ္ ဘယ္ေလာက္အေပးအယူမၽွတယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ေနာက္လည္းထပ္ၿပီး ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသိလာရတာက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ၾကတာရယ္၊ အသက္နည္းနည္းကြာတာရယ္ကလြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေတာ္ေတာ္လိုက္ဖက္ညီၾကတယ္ဆိုတာပဲ။

ေအမီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့အခ်က္က ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆီက သူေပးနိုင္တာထက္ ဘာမွပိုၿပီးမေတာင္းဆိုဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္ေနတာမို႔ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္စရာမလိုဘူး၊ အေပါင္းအသင္း ကိစၥ ဝင္မစြက္ဖက္ဘူး၊ စစ္လားေဆးလားေမးလားျမန္းလား မလုပ္ဘူး၊ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ယူဖို႔ဆိုတာေဝး၊ သူကေတာင္က်ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး ဝင္ေငြပိုမ်ားေသးတယ္။ အပိုေတြလည္း တီတီတာတာ ေျပာေနစရာမလိုဘူး၊ ခ်စ္ပါတယ္ႀကိဳက္ပါတယ္လည္း ညာေျပာေနစရာမလိုဘူး။ သူနဲ႔ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကိုအျပည့္အဝအာ႐ုံစိုက္ရင္၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေပးရင္ ေက်နပ္ေနၿပီ။ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြ တစ္ခါတစ္ရံေပးရင္ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ။ ျခဳံေျပာရရင္ သူ႔အနားမွာေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးသမၽွ အေသးအဖြဲကေလးကအစလည္း တန္ဖိုးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေပးနိုင္တဲ့ကတိေတြကို ဘယ္ေတာ့မွမေတာင္းဘူး၊

အဲဒီလိုနဲ႔ casual sex အျဖစ္ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုဟာ ထင္မွတ္မထားဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ relationship တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အလုပ္ရယ္ ေအမီရယ္နဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နဲ႔ ညီမေလးခမ္းစုမီကို သတိရစရာ အခ်ိန္သတ္သတ္မပါဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သတိရတုန္းပဲျဖစ္ေပမယ့္ ဒီဘက္ဘဝမွာ အသားက်လာတာနဲ႔အမၽွ ဟိုဘက္ဘဝနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာလာသလိုပဲ။

ညီမေလး (၅)

ေအမီနဲ႔တြဲတာ ၾကာလာေလေလ၊ က်ေနာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္းပိုႀကီးတာကလြဲၿပီး သူ႔မွာ တျခားဘာျပစ္ခ်က္မွကို ေျပာပေလာက္စရာ ရွာမေတြ႕ဘူးဆိုတာ ေတြ႕လာရေလေလပဲ။ ဒီေလာက္ ႐ုပ္ရည္ေရာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ေရာ၊ အေျပာအဆို အမူအက်င့္ေရာ ျပည့္စုံေကာင္းမြန္တဲ့မိန္းမဆိုတာ ဝတၳဳေတြ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ ရွိမယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ။ အျမဲလိုလို နားလည္မႈလည္း ေပးနိုင္ၿပီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမရွိဘူး။ ေတာ္႐ုံသေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ၾကရင္လဲ ျငင္းခုန္အနိုင္လုတဲ့ထိဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ညႇိႏွိုင္းၿပီး ၿပီးသြားတာပဲ။ မိန္းမဆန္သင့္တဲ့ေနရာမွာဆန္ၿပီး အိမ္ေထာင္မႈလဲ နိုင္နင္းတဲ့အျပင္ အဲလိုအားလုံးျပည့္စုံ႐ုံမကဘူး အိပ္ရာထဲမွာလဲ အေပးအယူမၽွၿပီး အျမဲ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနတယ္။ မရိုးအီရေအာင္ အသစ္အဆန္းေတြကိုလဲေပးစြမ္းနိုင္တယ္။

ခက္တာက relationship တစ္ခုဟာ အဲဒီေလာက္ႀကီး ဘက္စုံအဆင္ေျပေကာင္းမြန္ေနေတာ့ စင္းလုံးေခ်ာႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ပုံစံခြက္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေရာက္ေနသလို ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ကို ၿငီးေငြ႕တာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာ ၿငီးေငြ႕စရာ စိတ္ကုန္စရာလဲ တစ္ကြက္မွမရွိဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားမယ္၊ တစ္ေနကုန္လုပ္မယ္၊ ညေနအခန္းကိုျပန္လာမယ္၊ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စကားေတြေျပာၾကမယ္၊ အျပင္ထြက္စားရင္စား၊ မစားရင္ အိမ္မွာစားမယ္။ ၿပီးရင္ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ၾကမယ္။ ပိတ္ရက္ဆို သူ႔အေပါင္းအသင္း ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ဆုံၿပီး သြားလာစားေသာက္တာတစ္လွည့္၊ အိမ္မွာေနၿပီးခ်က္ျပဳတ္စား၊ TV ၾကည့္၊အနားယူတာတစ္လွည့္။ ဘဝႀကီးက ဒါၿပီးဒါပဲျဖစ္ေနတာ။ ဘယ္လိုတင္စားရမလဲဆိုရင္ ကားအေကာင္းစားတစ္စီးနဲ႔ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ပတ္လမ္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ ေမာင္းေနရသလိုပဲ။ ေမာင္းလို႔လဲေကာင္းပါရဲ့၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါရဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းကိုပဲ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအမီ့အေပၚ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္ခဲ့ဘူး၊ ေအမီ့ကိုလဲ က်ေနာ့္စိတ္အေျခအေနကို တစြန္းတစ မသိေစခဲ့ရဘူး။ သူ႔ကိုမခ်စ္ေပမယ့္၊ ဒီေန႔စဥ္ဘဝကိုလဲ မေပ်ာ္လွေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ အဆင္ေျပေနတဲ့ဒီဘဝထဲမွာ ဒီတိုင္းေလး ေရစုန္ေမၽွာၿပီးေတာ့ေနခဲ့တယ္။ ႏွစ္ခ်ီၿပီးေနလာလိုက္တာ ျမန္မာနိုင္ငံက ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ေမၽွာ္လင့္မထားဘဲ ဝင္လာခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔အထိပဲ။

“ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါ။”

“ကိုကို၊ ညီမေလးပါ၊ ခမ္းစုမီ”

“ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ၊ ေျပာ”

“ေမေမ ေသသြားၿပီကိုကို…”

သူက ရွိုက္ရွိုက္ၿပီးေတာ့ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ မိဘေတြ တစ္ေန႔ဆုံးပါးမယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အသက္အမ်ားႀကီးပိုငယ္ၿပီး ပိုက်န္းမာတဲ့ သူ႔အေမထက္ ေသြးတိုး ႏွလုံးေတြရွိၿပီး ပိုအသက္ႀကီးတဲ့ကိုယ့္အေဖက အရင္ေသမယ္ပဲ ထင္ေနခဲ့တာ။

“ကားေမွာက္တာ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မူဆယ္တက္တုန္း လမ္းမွာကားေမွာက္တာ…
အခု အေမလဲမရွိေတာ့ဘူး၊ ကိုကိုလဲမရွိဘူး၊ မီတစ္ေယာက္ထဲ…”

သူ႔အသံေလးက ငိုရင္းတိမ္ဝင္သြားတယ္၊ က်ေနာ့္မွာသူ႔ကိုေခ်ာ့စရာစကားလုံး မရွိဘူး။ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ သူနဲ႔ၾကားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေႏြးေထြးတဲ့ဆက္ဆံေရးမရွိခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အေမဟာ သူ႔ရဲ့တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးရင္းသားရင္းပဲ။ ခုေတာ့သူတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ႀကီးထဲမွာ၊ သူ႔ေဘးမွာ စကားေတာင္ ေသခ်ာမေျပာဖူးတဲ့အေဖရယ္၊ အပတ္အသက္မရွိခဲ့ဖူးသေလာက္ျဖစ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြရယ္၊ အိမ္ကအလုပ္သမားေတြရယ္ပဲရွိမယ္။ ဘယ္ေလာက္အထီးက်န္ဆန္ရွာလိမ့္မလဲ။ ဒီအေျခအေနမွာ ဘာကိုေတြးၿပီးစိတ္ေျဖဖို႔ ေျပာရမွာလဲ၊ က်ေနာ့္မွာေျပာစရာမရွိဘူး။ သူအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ပဲ အေပၚယံေတြးၿပီး ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္တိတိ ပစ္ထားခဲ့မိတဲ့ က်ေနာ့္အတၱကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။

“ကိုကိုျပန္လာခဲ့မယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒီကအလုပ္ေတြလက္စသတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ တန္းျပန္လာခဲ့မယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနပါ။”

ခမ္းစုမီ ကိုဘယ္နည္းနဲ႔မွ တစ္ေယာက္တည္းဆက္ထားလို႔မျဖစ္ေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္ျပန္ဖို႔စီစဥ္ရတယ္။ အလုပ္ကို တစ္လႀကိဳၿပီး notice ေပးရတယ္။ သူေဌးက က်ေနာ္သြားမွာကို ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ ေအမီ့ကိုထားခဲ့ရမွာ အားနာေပမယ့္ သူကေတာ့ႀကိဳတင္ေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ပုံပါပဲ။ တာရာတစ္ေန႔အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပါ လို႔ပဲ ေျပာရွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေနာက္လူမေတြ႕မခ်င္း က်ေနာ္ဟာ သူ႔ရည္းစားပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ သူကျပန္ေျပာရွာတယ္။ က်ေနာ္က facebook မသုံးေတာ့ gmail ကတဆင့္ ဆက္သြယ္ဖို႔နဲ႔ အပတ္စဥ္ဖုန္းေျပာၾကဖို႔စီစဥ္တယ္။ ျပန္လာခါနီးမွာ စားပြဲေပၚက ေၾကးနီေရာင္ ေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ့ကိုယ္တပိုင္းပုံေလးကို က်ေနာ့္ေသတၱာထဲ ေကာက္ထည့္ယူလာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္အခ်စ္ပြဲေတြလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ႏႊဲခဲ့ၾကပါရဲ့။ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါေလာက္ လာလည္ဖို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္အေျခက်တဲ့အခ်ိန္ သူတစ္ေခါက္ေတာ့ လာလည္ဦးမယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ရမယ့္ေန႔ေရာက္လာတယ္။ ေအမီိ့ကိုလိုက္မပို႔ခိုင္းေတာ့ဘူး။ Changi ေလဆိပ္မွာ လိုက္ပို႔သူမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာခဲ့သလို ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာလဲ လာႀကိဳမယ့္သူမရွိဘူး။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျဖတ္ခိုင္းထားတဲ့လက္မွတ္နဲ႔ ေတာင္ႀကီးကို ခရီးဆက္လာခဲ့တယ္။ အထူးကားဆိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႔တယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ့ ေမလ မနက္ခင္းက ေနေရာင္မပြင့္ေသးဘဲ ေနလို႔ေကာင္း႐ုံ စိမ့္စိမ့္ေလးေအးေနတယ္။ ကားသံၾကားေတာ့ အိမ္က အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ထြက္လာၿပီး အထုပ္လာသယ္ၾကတယ္။ လူေဟာင္းေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြေရာပဲ။ သူတို႔္ရဲ့ေနာက္က လိုက္ထြက္လာတာက ညီမေလးခမ္းစုမီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ခမ္းစုမီေတာ့မဟုတ္။ ေျပာင္းလဲနိုင္သမၽွ အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ၿခံထဲမွာရပ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ သူက ခုလိုျမင္ရတာကို မယုံနိုင္သလို ျပန္ေပ်ာက္သြားမွာစိုးသလို မ်က္လုံးမခြာစတမ္းၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔အတူ ေခါင္းအစေျခအဆုံး ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကို အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ က်င့္သားရေအာင္ၾကည့္္တယ္။

ဆံပင္ေတြက အရင္ကလိုႏူးညံ့ၿပီး အညိဳေရာင္လွိုင္းတြန္္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္းေပမယ့္ ပိုထူလာတယ္ ပိုၿပီးလဲအေရာင္ေတာက္လာတယ္။ လွိုင္းေလးေတြကလဲ ေကာက္သားပိုေပၚလာတယ္။ အရင္လို မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးႀကီးေလးေတြနဲ႔ ကေလးမ်က္ႏွာေလးအစား လိုင္နာအနက္ ထူထူကို အဖ်ားမွာ အေကာ့ ေလးနဲ႔ဆိုးထားၿပီး မက္စ္ကာရာ အနက္တင္ထားတဲ့ မ်က္လုံးလွလွ၊ ပိုၿပီးေပၚလြင္လာတဲ့ႏွာတံ၊ ႏူးညံ့အိေထြးေနတုန္းေပမယ့္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လစ္ပ္ဘမ္း ေလးဆိုးထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ မက္မြန္သီးေရာင္ ပါးအို႔ေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးဆန္လာတဲ့ မ်က္ႏွာအသစ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရတယ္။
တီရွပ္ပန္းႏုေရာင္၊ ဂ်င္းအေပ်ာ့မိုးျပာေရာင္ေလးနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ ဂ်ာကင္အနက္ေအာက္က ကိုယ္လုံးဟာလဲ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ တေျဖာင့္တည္း ကေလးကိုယ္လံုးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ္လုံးျဖစ္လာတယ္။ အားလုံးျခဳံေျပာရရင္ ခမ္းစုမီေတာ့ခမ္းစုမီပဲ၊ အရင္နဲ႔လုံးဝမတူဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲနိုင္သမၽွ အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။
မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ေတြထဲမွာ သူအရြယ္ေရာက္လာမယ္လို႔သာမန္ ေတြးမိေပမယ့္ ေတြးမိတဲ့အေတြးထဲမွာ ဒါဟာ အေရးမပါဆုံးအေတြးမို႔ ေသခ်ာအာ႐ုံမစိုက္ခဲ့မိဘူး။ ခုလိုလူႀကီးပုံစံ လုံးလုံးေပါက္သြားတာေတြ႕ရေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားမိတာ။

အရင္က်ေနာ့္အခန္းကိုပဲ သူတို႔ရွင္းထားေပးၾကတယ္။ လူမေနတာၾကာေပမယ့္ သန့္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး အနံ့အသက္ေကာင္းေနတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ထားေပးၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ထြက္သြားၾကတယ္။ အေဖက အိမ္မွာရွိပုံမရဘူး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ပဲ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း သူ႔မ်က္လုံးညိဳႀကီးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္လာတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီသိုင္းဖက္ၿပီး ပခုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ ဟိုးအရင္ သူနဲ႔စေတြ႕တဲ့ မိုးတစ္ညကလို ႏူးညံ့ၿပီးေႏြးေထြးတုန္း။ သူ႔ရွိုက္သံေလးဟာ အားကိုးရာမဲ့တုန္း။ ထူးျခားလာတာဆိုလို႔ သူဆီက ရတဲ့အနံ့ေလးဟာ ခါတိုင္းလို ေဘဘီလိုးရွင္းနံ့ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေရေမႊးနံ့ သင္းသင္းေလး ျဖစ္လာတာတစ္ခုပဲ။ ရွိသမၽွစိတ္ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထီးက်န္မႈ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ဖြင့္ထုတ္ၿပီးငိုရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါလာတယ္။ ဒီတစ္ခါလဲ က်ေနာ္မေခ်ာ့ျဖစ္ဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးရင္း အငိုတိတ္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနမိတယ္။

ညီမေလး (၆)

ညီမေလးခမ္းစုမီမွာ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ခုခ်ိန္အထိ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ဟုတ္တိပတ္တိ မရေသးတာပဲ။ သူကလဲ ပင္ကို စကားနည္းတဲ့အျပင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ စိတ္ထဲမွာရွိတာကို ထုတ္ေျပာတာထက္ သူ႔အျပဳအမူေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာေပးကို ၾကည့္ၿပီးမွ သိနိုင္တာမ်ိဳး။

အခု သူက ဆယ္တန္းေျဖၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္းေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အားေနတယ္၊ အေဖကလဲ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ၿခံေတြဘက္ လွည့္သြားၿပီး ရြာဘက္ပိုင္းမွာပဲ ေနေနတယ္။ ျပန္မလာသေလာက္ပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ အေဖ့အလုပ္တခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ရႈစီမံေပးရတာကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ အားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခမ္းစုမီကို အခ်ိန္ေပးမယ္၊ ေဝးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္ အတိုးခ်ၿပီး အနားမွာေနေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတဲ့စိတ္ကူးဟာ အေကာင္အထည္ေပၚလာတယ္။ သူ႔အႀကိဳက္ေလးေတြ၊ စိတ္ဝင္စားတဲ့ဟာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ သူ႔ကို အစကစၿပီး ျပန္ေလ့လာေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္။က်ေနာ္ေနာက္ဆုံးသိခဲ့တဲ့ ၁၁ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ မိန္းမပ်ိဳေလးျဖစ္ေနၿပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္အေပၚ စိမ္းမသြားဘဲ အရင္လိုခ်စ္ခင္တြယ္တာေနတုန္းပဲမို႔ ဝမ္းသာရတယ္။ ဟိုမွာ အဆက္အသြယ္ျပတ္လုလု ေနခဲ့တာကိုလဲ စိတ္ဆိုးမေနဘူး။ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီးေတာ့ အရင္လိုပဲ က်ေနာ့္ေဘးမွာ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတယ္။ ေန႔ခင္းဆို အလုပ္နဲ႔အျပင္ထြက္လဲ သူပါတယ္၊ ထမင္းလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ အတူတူစားၾကတယ္၊ ညေနခင္းေတြဆိုအရင္လို ဆိုက္ကယ္ပတ္စီး၊ ၿမိဳ႕ျပင္ကားထြက္ေမာင္းျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးက Wuthering Heights (ေလထန္ကုန္း) ထဲက ကက္သရင္းနဲ႔ ဟိသ္ကလစ္ဖ္ လိုပဲ အထီးက်န္လူသားႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္းတြယ္တာေနၾကသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ညဦးပိုင္းဆိုက်ေနာ့္အခန္းထဲမွာ အတူတူ TV ၾကည့္၊ စကားေျပာ၊ မုန့္စားရင္းေနၾကတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္မွ လူခ်င္းခြဲျဖစ္ၾကတယ္။ အစက သူ႔ေရွ႕မွာ အက်ႌလဲတာေတြဘာေတြ ရွိုးတိုးရွန့္တန့္ ျဖစ္ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ အရင္လိုကေလးမဟုတ္ေတာ့လို႔။ ဒါေပမယ့္ သူကဘယ္လိုမွမေနတာျမင္ရေတာ့ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္လဲ သိပ္ဆင္ျခင္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။

တစ္ရက္ေတာ့သူ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ေအမီ့ဓာတ္ပုံကို ေသခ်ာယူၾကည့္ၿပီး ကိုကို႔ရည္းစားလား လို႔ေမးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေအမီနဲ႔က်ေနာ္ ပတ္သက္ပုံကိုဘယ္လိုမွရွင္းမျပတတ္တာမို႔ ဟုတ္တယ္လို႔ပဲ ၿပီးၿပီးေရာ ေျဖလိုက္တယ္။ သူက ပခုံးေလးတစ္ခ်က္တြန႔္႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ထပ္လဲမေမးေတာ့ဘူး။

ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာခမ္းစုမီရဲ့ အုပ္ထိန္းသူျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေဖ့သမီးျဖစ္ေပမယ့္ အေဖဟာ အန္တီခမ္းဝါကို တြယ္တာသေလာက္ မီ့ကိုရွိတယ္ကိုမထင္ဘူး။ ေငြေရးေၾကးေရး ႏွေမ်ာတြန့္တိုတာ မရွိေပမယ့္ လူကိုလဲ စိတ္ကိုမဝင္စားဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ပဲ ပစ္ထားၿပီး သူကစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္အလုပ္ထဲပဲေနတာမ်ားတယ္။ မီဆယ္တန္းေအာင္မေအာင္ေတာင္ မေမးဘူး။ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ့ သူဝါသနာပါတဲ့ ျမန္မာရယ္ အဂၤလိပ္ရယ္ ဂုဏ္ထူး၂ခုရတယ္။ ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မုန့္ဖိုးေပးလိုက္ေပမယ့္ ပုံစံၾကည့္ရတာေအာင္ေအာင္က်က် ဘာမွခံစားခ်က္မရွိမွန္း သိသာတယ္။ ဒါေတြကိုေတြ႕ေလ၊ က်ေနာ္သူ႔အတြက္ရွိေနေပးရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္က ခိုင္မာလာေလပဲ။

က်ေနာ္ဟာ အေျခအေနအရသာ အုပ္ထိန္းသူလုပ္ေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အုပ္ထိန္းသူလုပ္ရမယ့္အရည္အခ်င္းျပည့္မီပုံမရဘူး။ တကၠသိုလ္ဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူလဲ က်ေနာ္တုန္းကလိုပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္မွာလြယ္လြယ္ကူကူ ေမဂ်ာတစ္ခုတက္တယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြဘာေတြလဲ မ်ားမ်ားစားစား သိပ္တိုးမလာဘူး။ ခါတိုင္းလိုပဲ ညေနဆို က်ေနာ္နဲ႔ပဲအခ်ိန္ျဖဳန္းေနတုန္းပဲ။ တစ္ခုပိုဆိုးလာတာက သူ ၁၇ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးကတည္းက မီ၁၈ႏွစ္ရွိၿပီ၊ လူႀကီးျဖစ္ၿပီ ဆိုၿပီးက်ေနာ္အိမ္မွာ ဘီယာေသာက္ရင္ လာလာမ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးမွ ၁၈ေခၚတာလို႔ ရွင္းျပလဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဒီအရြယ္ေတြအျပင္မွာလဲ ေသာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္မတိုက္လဲ သူေသာက္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းကလူေတြနဲ႔သြားေသာက္မွာပဲ၊ တစိမ္းေတြနဲ႔မွပိုဆိုးမယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး နည္းနည္းေတာ့ ေပးေသာက္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ္ေမြးတဲ့ေမ်ာက္မေလးက ကိုယ့္ျပန္ေခ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္က တစ္ပတ္ကို တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဘီယာျဖစ္ျဖစ္ ဝီစကီျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကိုေခ်ာင္းၿပီးလာလာေတာင္းေသာက္တယ္။ ပါးစပ္ကမေတာင္းဘူး၊ အခန္းထဲဝင္လာၿပီး က်ေနာ့္ေရွ႕လာထိုင္ၿပီး မ်က္လုံးညိဳညိဳရြဲရြဲႀကီးေတြနဲ႔ သနားစရာေလးၾကည့္ေနလိုက္ရင္ ဖန္ခြက္တစ္လုံးယူၿပီး ထည့္ေပးမိေတာ့တာပဲ။ အမ်ားၾကီးေတာ့မတိုက္ဘူး။ သူစိတ္ေက်နပ္႐ုံတိုက္ၿပီး ထပ္ေတာင္းရင္ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲလိုဆိုရင္ ဇက္ေလးပုၿပီး ၿငိမ္သြားတာပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတူမူးၿပီး စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ သူဒီလိုေလးထိုင္ေနတာကိုက က်ေနာ့္အတြက္အေဖာ္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆိုဖာေပၚမွာ အတူတူထိုင္ၿပီး ဘီယာတစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီစုပ္ရင္း TVၾကည့္ေနၾကတဲ့အခါ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့သူ႔ကို မ်က္လုံးေထာင့္က ခိုးၾကည့္ရင္း ဘယ္ေန႔အထိ သူ က်ေနာ္နဲ႔ဒီလိုေနနိုင္ဦးမွာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္းအရြယ္ေရာက္လာၿပီး အရမ္းလဲလွလာတဲ့က်ေနာ့္ညီမေလးမွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ရည္းစားေတြ လက္တြဲေဖာ္ေတြရွိလာမွာပဲ။ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္တာ၊ ကေလးတစ္ေယာက္လိုအစစအရာရာ အားကိုးတာမွန္ေပမယ့္ လူဆိုတာ မိဘရင္ခြင္ကိုေတာင္အခ်ိန္တန္ရင္ ခြဲခြာရေသးတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဆိုတာ ဘာမို႔လို႔လဲ ဆိုၿပီးလဲေတြးမိတယ္။

တကယ္လဲ က်ေနာ့္အေတြးေတြ မွန္ေၾကာင္းသက္ေသျပမယ့္တစ္ရက္ကို ေရာက္လာတာပဲ။ အသက္ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီးလို႔ second year ေျဖခါနီးမွာ သူရည္းစားရသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ရွားရွားပါးပါးေပါင္းတဲ့ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ရဲ့အစ္ကို။ ေကာင္ေလးက မႏၲေလးမွာေဆးေက်ာင္းတက္ရင္း အဆိုေတာ္ျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ေကာင္။ ခဏျပန္လာရင္းေတြ႕ၾကတာ။ ျဖစ္ပ်က္သြားတာျမန္လြန္းလို႔ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသရတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္လိုေနတာကေန သူအရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်လာတယ္၊ ညညဆို တစ္ခ်ိန္လုံးဖုန္းေျပာတယ္၊ ဖုန္းမေျပာလဲ သူ႔အခန္းထဲမွာပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေနတယ္၊ စေနတနဂၤေႏြဆို အျပင္ထြက္လာတယ္။ နဂိုကတည္းက သူ႔အေမလက္က်မို႔ အလွျပင္တတ္ အဝတ္အစားလွလွပပဝတ္တတ္တဲ့မီဟာ အခုပိုျပင္လာ ပိုလွလာတယ္။ အရင္က ပန္းဖူးေလးဆိုရင္ အခုက ပြင့္ခါစပန္းကေလးနဲ႔တူတယ္။ လန္းဆန္းၿပီး ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေနတယ္။

အရင္က က်ေနာ္ဟာ သူ႔စၾကဝဠာရဲ့ ဗဟိုခ်က္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဗဟိုခ်က္ဟာ စဝ္ခြန္ေနာင္ဆိုတဲ့ေကာင္အျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုတ္တရက္အထီးက်န္သြားသလို ခံစားရတာကလြဲရင္ က်ေနာ္သူ႔အတြက္ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒီအိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲမွာပိတ္ၿပီး သူ႔ထက္အသက္ ရႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့အကိုနဲ႔ ဘဝရဲ့အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆုံးေစမယ့္အစား ျပင္ပေလာကမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထိုင္တာက သူ႔အတြက္ပိုအက်ိဳးရွိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို မႏၲေလးမွာ ေျပာင္းတက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ကိုအေဝးႀကီးကို လႊတ္လိုက္ရမွာႏွေမ်ာသလို စိတ္မခ်သလိုေတာ့ ျဖစ္မိသား။

ညီမေလး (၇)

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ခမ္းစုမီ ဒုတိယအႀကိမ္ ေဝးၾကျပန္ေရာ။

အရင္တစ္ခါက က်ေနာ္ထြက္သြားတာ၊ ဒီတစ္ခါက သူထြက္သြားတာ။ စိတ္မခ်ဘူး မသြားရဘူးလို႔တားရင္ သူဇြတ္လြန္ဆန္နိုင္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ မတားရက္ဘူး။ က်ေနာ္တုန္းကလဲ ဒီဥခြံေလးထဲကထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမတားခဲ့ဘူး၊ သူလဲ ဒီကမ႓ာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ထြက္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္ၾကည့္ပါေစ၊ က်ေနာ္မတားေတာ့ဘူး။

ဘယ္ေလာက္ကုန္ပေစ ေက်ာင္းေျပာင္းေပးတယ္။ မႏၲေလးကို လိုက္ပို႔ေပးတယ္၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဘဏ္အေကာင့္ထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္ေပးတယ္၊ စည္းကမ္းရွိၿပီး ေစ်းလဲႀကီး ေနရာထိုင္ခင္းလည္းေကာင္းတဲ့အေဆာင္မွာ အခန္းငွါးေပးတယ္။ သူတို႔မိန္းကေလးေတြစီးတဲ့ Scoopy ဆိုက္ကယ္ ပန္းေရာင္ေလးတစ္စီးနဲ႔ ဦးထုပ္ေကာင္းေကာင္း ဝယ္ေပးတယ္။

က်ေနာ္လုပ္ေပးနိုင္တာအားလုံး လုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ေတာင္ႀကီးကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္မွာ ခြန္ေနာင္ကိုေရာ သူ႔ကိုပါ ေရႊဘဲမွာ ထမင္းလိုက္ေကၽြးတယ္။ ဆုံးမၾသဝါဒေတြဘာေတြ မေပးခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ဘဝကို ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ေနလာခဲ့တာပဲ။ သူတို႔လဲေနၾကပါေစ။ တစ္ခုခုဆို ခမ္းစုမီေနာက္မွာ က်ေနာ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးပဲ ခြန္ေနာင္ စိတ္ထဲကို ထည့္ေပးခ်င္တာ။ အကာအကြယ္မဲ့ ထားခဲ့ရတဲ့မီ့ကို ပစၥလက္ခတ္ တစ္ခုခုလုပ္ခဲ့မွာကို စိုးတာ။

တစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ကုန္သြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အေဖ အတူေနလို႔သာအဆင္မေျပတာ စီးပြားေရးလုပ္လို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အတြဲကိုက္တယ္၊ သူကၿခံမွာေန၊ က်ေနာ္က ေတာင္ႀကီးမွာေနလိုက္ မူဆယ္ ၾကယ္ေဂါင္ဘက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ၾကတာ ဒီကာလအတြင္းမွာ အလုပ္ေတာ္ေတာ္ျဖစ္တယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ မီနဲ႔ ဖုန္း တစ္လတစ္ခါေလာက္ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူ ၂ေခါက္အလည္ျပန္လာတယ္။ သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္တယ္၊ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ဘူး၊ ခြန္ေနာင္ဆီကလဲ ဖုန္းခဏခဏလာတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေနတဲ့ပုံမို႔ အဲဒီအေၾကာင္းလဲ မေမးျဖစ္ဘူး။

ေအမီ တစ္ေခါက္အလည္လာျဖစ္တယ္။ ဒါကို မီလဲ သိတယ္။ အိမ္မွာပဲတည္းတယ္၊ အတူလဲအိပ္ျဖစ္တယ္။ အရင္လို ေသြးဆူတက္ႂကြတဲ့ အိပ္ရာထဲကဆက္ဆံေရး ရွိတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ကဆက္ဆံေရးကေတာ့ ခ်စ္သူပုံစံထက္ သူငယ္ခ်င္းပုံစံနဲ႔ပိုတူလာတယ္။ သူ႔ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြ အထီးက်န္မႈေတြကို နားလည္လာတာနဲ႔အမၽွ စကားေတြပိုေျပာျဖစ္တယ္၊ သူ႔အတြက္ရွိေနေပးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အခ်စ္ဆိုတာမရွိမွန္းလည္း ပိုေသခ်ာလာတယ္။ သူေရာက်ေနာ္ေရာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ တကယ္နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္႐ုံပဲရွိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အသားက်ေနတုန္း စာေမးပြဲမၿပီးေသးဘဲနဲ႔ တစ္ညမွာသူျပန္လာတယ္။ ဒီေန႔ညေပါ့။ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး၊ က်ေနာ္လဲ မေမးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခြန္ေနာင္နဲ႔ တစ္ခုခုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ သူအရမ္းခံစားေနရတဲ့ပုံ ေပါက္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အရက္အတူတူ ထိုင္ေသာက္ၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ အဆင္ေျပတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ အိပ္လိုက္ရင္ ဘဝရဲ့ ဒုကၡသုကၡေတြထဲက ခဏေတာ့လြတ္ေျမာက္သြားတာပဲ။ ပိုေကာင္းတာက နိုးလာရင္ အဲဒါေတြကို ေစာေစာကနဲ႔မတူျခားနားတဲ့ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ရင္ဆိုင္ဖို႔ အင္အားေတြ ပိုရွိလာတာပဲ။

လက္ထဲက အရက္ကုန္ခါနီး ဖန္ခြက္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ထိၾကည့္တယ္။ ကေလးအသားေလးလိုပဲ အေရျပားပါးပါးေလးနဲ႔ ပန္းေရာင္သန္းၿပီး ေဖာင္းတင္းႏုအိေနတယ္။

ခမ္းစုမီအတြက္ ဒီေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ိဳး၊ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ိဳးက မ်ားလြန္းတယ္လို႔ ထင္မိတယ္ဗ်ာ။ သူဘာေတြၾကဳံလာရလဲ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖရွင္းေပးမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ခြန္ေနာင္နဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေတြဘာေတြရွိလာတာမ်ိဳး၊ ဟိုေကာင္က တာဝန္မယူနိုင္တာမ်ဳိးျဖစ္ရင္ေတာင္ မူဆယ္မွာ ေဆးခန္းရွာၿပီး အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမယ္လို႔ အဆိုးဆုံးကိုႀကိဳ တြက္လိုက္တယ္။ အဲလိုတြက္လိုက္မွပဲ က်ေနာ္နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားတယ္။

၈နာရီထိုးၿပီ။ ခုတင္ေဘးကထၿပီး ခန္းဆီးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚက်လာတဲ့ ေနေရာင္ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ သူမ်က္လုံးဖြင့္လာတယ္။ ေစာင္ေႏြးေႏြးထဲမွာလူးလြန့္ရင္း ေၾကာင္မေလး အေညာင္းဆန့္သလို လက္ေလးေျခေထာက္ေလးေတြဆန့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ေရာ၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ က်ေနာ့္အက်ႌေရာက္ေနတဲ့အတြက္ေရာ ဘာမွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနတာမရွိဘူး။ ေအးေအးလူလူပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ကိုယ္လက္သန့္စင္ေနတယ္။

××××××××××××××××××××

ကားကို လမ္းမႀကီးေဘး ဖဲ့ဆင္းၿပီးရပ္ထားရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကိုၾကည့္ေနမိၾကျပန္ၿပီ။ ၾကားထဲမွာ ဘယ္ေလာက္စိမ္းသြားသြား အဲဒီလို လုပ္ေနက်အလုပ္ေလးေတြ အတူတူလုပ္မိရင္ သူနဲ႔က်ေနာ္ ျပန္ၿပီးနီးစပ္သြားသလိုပဲ။ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ ညေနခင္းေနေရာင္ေအာက္မွာ ပန္းဆီေရာင္၊ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြရယ္၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာလြင္လြင္ ေနာက္ခံရယ္၊ ေတာင္တန္းေတြေနာက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ငုပ္လ်ိဳးသြားတဲ့ ေနလုံးနီနီႀကီးရယ္ကို စကားမေျပာဘဲ အတူရပ္ၾကည့္ေနရင္း ဘဝမွာ အရာရာၿပီးျပည့္စုံေနသလို ခံစားရတယ္။ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ သစ္ျမစ္ဆုံႀကီးေပၚ ခဏထိုင္ခ်လိုက္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ ထုတ္ၿပီး မီးညႇိရွိုက္ဖြာလိုက္တယ္။ သူေညာင္းေနမလားဆိုၿပီးလွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူကလဲ ေဆးလိပ္နံ့ရလို႔လွည့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မေျပာမဆိုနဲ႔ က်ေနာ္ေသာက္လက္စေဆးလိပ္ကို ဆြဲယူၿပီး ဆက္ေသာက္ေနတယ္။ ဆည္းဆာေနေရာင္ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့ သူ႔ေကာင္ေၾကာင္းေလးနဲ႔ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ေလးေတြရယ္၊ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြရယ္ ေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ ပန္းခ်ီကားေလး က်ေနတာပဲ။

သူက က်ေနာ့္ေဆးလိပ္ကို ရပ္ေနရာကမေရႊ႕ဘဲ လက္ဆန့္ၿပီး လွမ္းျပန္ေပးတယ္။ သစ္ျမစ္ဆုံ ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာမို႔ က်ေနာ္ ေဘးကိုနည္းနည္းေရႊ႕ထိုင္ေပးၿပီး သူ႔ကိုလာထိုင္ဖို႔ ေနရာေပးလိုက္တယ္။ လက္ကိုဆြဲၿပီးထိုင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ သစ္ျမစ္ဆုံေပၚမက်ဘဲက်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ ထိုင္က်သြားတယ္။ သူက ေနရာမေရႊ႕ဘဲ ဆက္ထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုယ္လုံး ေသးေသးေကြးေကြး ေႏြးေႏြးေလးကို ဆက္ၿပီး ေပြ႕ပိုက္ထားရင္း တဝက္ေလာက္ဝင္ေနတဲ့ ေနလုံးႀကီးကို ဆက္ၾကည့္ေနတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က သိသိသာသာ ေအးၿပီး တိတ္ဆိတ္လာတယ္။ ငွက္ေအာ္သံေတြ ၾကားရတယ္။ သူေသာက္ထားတဲ့ေဆးလိပ္က စေတာ္ဘယ္ရီ လစ္ပ္ ဘမ္းနံ့ေလးရေနတယ္။ သူကက်ေနာ့္လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကို တလွည့္ယူၿပီး ရွိုက္ဖြာေနတယ္။ အားသြားတဲ့ က်ေနာ့္လက္က သူ႔ခါးကို ဖက္ထားတဲ့ လက္တဖက္ရဲ့ အေပၚက ထပ္ပိုက္လိုက္တယ္။ ႏူးညံ့အိစက္တဲ့ သူ႔ရင္သားေလးေတြကို ပိုက္မိတယ္။ မစဥ္းစားနိုင္ခင္ဘဲ ရင္သားထြားထြားေလးတစ္ဖက္ကို အက်ႌေပၚက ဆုပ္ကိုင္မိတယ္။ သူကမ႐ုန္းဘူး၊ ေဆးလိပ္ကိုရွိုက္ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကလဲ ေနာက္ရင္သားတစ္ဖက္ကို ကိုင္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေနအထားက သူက က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္က ဖက္ထားရင္း နို႔ေလးႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္ထားသလိုျဖစ္သြားတယ္။ လက္ထဲမွာ ေႏြးၿပီးအိေနတယ္။ မနက္က သူ႔ေဘးမွာအိပ္ေနရင္း မထင္မွတ္ဘဲ ေတာင္ေနတာကို သတိရၿပီး က်ေနာ့္ေကာင္က ေခါင္းေထာင္ထလာျပန္တယ္။ ေဘာင္းဘီေအာက္ကေန သူ႔တင္ပါးလုံးလုံးအိအိေလးၾကားကို သြားေထာက္တယ္။ က်ေနာ္မလႈပ္ရဲဘူး။ လႈပ္လိုက္လို႔ သူသတိဝင္သြားၿပီး ဒီအေျခအေနေလး ပ်က္သြားမွာကိုေၾကာက္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေဘးတိုက္ခိုးၾကည့္ေတာ့ မ်က္စိေလးမွိတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွမေနနိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔နို႔ေလးႏွစ္ဖက္ကို စုံ ဆုပ္္နယ္ေပးမိတယ္။ သူက ေဆးလိပ္ကိုပဲ သည္းႀကီးမည္းႀကီးရွိုက္ၿပီး မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီး မွိန္းေနတယ္။ ဂ်ာကင္ေအာက္ကေပၚေနတဲ့ လည္ကုပ္သားဝင္းဝင္းေလးကို ငုံ႔ကိုင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ဖိကပ္နမ္းမိတယ္။ က်ေနာ္ပဲထင္မိတာလား တကယ္လားမသိဘူး သူ႔တင္ပါးေလးက က်ေနာ့္ေပါင္ၾကားကို ပိုဖိကပ္လာတယ္။ ေဆာင့္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စီးကရက္အစီခံကို မီးေလာင္တဲ့ေညႇာ္နံ့ရလာတယ္။ သူက လက္ထဲကေဆးလိပ္တိုကို ေတာက္ထုတ္ၿပီး ထရပ္ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔နင္းသတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ သတိဝင္လာၿပီး သူနဲ႔လိုက္ထရတယ္။ ထပ္ဖက္ခ်င္ေပမယ့္ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ေတြးမိတယ္။ အမ်ိဳးမေတာ္ေပမယ့္ သူက က်ေနာ့္ညီမပဲေလ။ သူ႔အေပၚမွာ အခြင့္အေရး မယူခ်င္ဘူး။

ေနကလုံးဝ ဝင္သြားၿပီ၊ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံး ခ်က္ခ်င္းေမွာင္လာတယ္။ ကားထဲျပန္ဝင္ၿပီး အိမ္ဘက္ ျပန္ေမာင္းလာၾကတယ္။ နကိုကတည္းက စကားမ်ားမ်ားမေျပာျဖစ္တဲ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ ဒီအျပန္လမ္းမွာေတာ့ ပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။

ညီမေလး (၈)

ဟိုေန႔ညေနက အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ခမ္းစုမီအေပၚ က်ေနာ္ တသက္လုံးျမင္ခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို၊ ညီမအရင္းတစ္ေယာက္လိုအျမင္ဟာ ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို အျပစ္ရွိသလိုခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ နီးနီးစပ္စပ္ အတူေနတဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ဆန့္က်င္ဘက္လိင္တစ္ေယာက္ပါလားဆိုတဲ့ အျမင္သစ္တစ္ခုနဲ႔ ျမင္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲဒီအျမင္ကို ျပန္ေဖ်ာက္လို႔မရေတာ့ဘူး။

သူ႔အေပၚ အခြင့္အေရးယူသလို ျဖစ္သြားမလား၊ စိတ္ဆိုးေနမလား စိတ္ပူမိေပမယ့္ မီကေတာ့ခပ္ေအးေအးနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုပဲ ဆက္ဆံေျပာဆိုေနတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥတစ္ခုမို႔ သူ႔လိုပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလိုက္တာေကာင္းမယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို တတ္နိုင္သမၽွ အရင္လိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာဆိုဆက္ဆံေနတယ္။ ခက္တာက ေဘးမွာသူရွိေနတဲ့အခါ အရင္လိုသက္ေတာင့္သက္သာမရွိေတာ့ဘဲ စိတ္ထဲမွာ ဟိုေန႔ညေနကိုပဲ သတိရေနမိတာပဲ။

အဲလိုေတြျဖစ္ေနရင္း တစ္ညေနက်ေနာ့္အခန္းထဲမွာ တီဗီ ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာေပၚမွာအတူထိုင္ၿပီးတ႐ုတ္ ဘီယာေအးေအးေလး တစ္ေယာက္တစ္ပုလင္းစုပ္ရင္း Sherlock ဇာတ္လမ္းတြဲကို ၾကည့္ေနၾကတာ။ စိတ္ကိုႏွိုးဆြတဲ့အခန္းမ်ိဳးေတြ ဘာေတြလဲမပါဘဲနဲ႔ ေဘးမွာ သူရွိေနတာနဲ႔တင္ကို က်ေနာ့္စိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ သူ႔ကို မ်က္လုံးေထာင့္က ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည္လင္ႏူးညံ့တဲ့ အသားအေရနဲ႔ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးမွာ ပါးေလးေတြက မက္မြန္သီးေရာင္သမ္းေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏုေထြးၿပီး ရဲရဲတြတ္တြတ္ေလးေတြ။ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးမွာ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြေပၚေန႐ုံတင္မကဘူး ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ေသြးျပန္ေၾကာေလးတစ္ခု ႏွလုံးခုန္တဲ့စည္းခ်က္နဲ႔အညီ လႈပ္လႈပ္သြားတာကိုပါ ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီလည္တိုင္ေလးကေန ေအာက္ကိုဆက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ပန္းႏုေရာင္ ခ်ယ္ရီပြင့္ေလးေတြပါတဲ့ ေမြးပြ ညဝတ္အက်ႌေလးရဲ့ေကာ္လာ။ ၿပီးေတာ့ ညဝတ္အက်ႌပြပြရဲ့ေအာက္မွာေတာင္ မို႔မို႔ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ရင္သားအစုံ။ ဘီယာေသာက္ေနရင္းနဲ႔ကို ကၽြန္ေတာ္အာေျခာက္လာတယ္။ တံေတြးကို ႀကိဳးစားမ်ိဳခ်ရင္း လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ပုလင္းကုန္ေအာင္ ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာျဖစ္လာတဲ့ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵေတြက ဘီယာနဲ႔အတူေမ်ာမသြားဘူး။

အာ႐ုံလႊဲမွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ေတြးမိတယ္။ သူ႔ကိုလဲ ဇာတ္လမ္းၾကည့္ေနရင္း တဝက္တပ်က္နဲ႔ ျပန္လႊတ္လိုက္လို႔မေကာင္းဘူး။ Sherlock ဆိုတာလဲ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ တစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းကို အၾကာႀကီး။ စက္ထဲမွာ Season တစ္ခုလုံးပါတဲ့ DVD ထည့္ထားတာဆိုေတာ့ သူသာဆက္ၾကည့္ေနဦးမယ္ဆို သန္းေခါင္ေက်ာ္တဲ့ထိေတာင္ ၿပီးမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံး သူဆက္ၾကည့္ခ်င္လဲၾကည့္ပါေစ က်ေနာ္ေတာ့ အရက္ေသာက္ၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဝီစကီထစပ္ၿပီး ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ျမန္ျမန္မူး ျမန္ျမန္အိပ္ ေအးေရာဆိုၿပီး ဖန္ခြက္အရွည္နဲ႔ကို ေသာက္ေနတာ။

“ကိုကို၊ အဲေလာက္အမ်ားႀကီးေသာက္ရင္ မူးကုန္မွာေပါ့၊ ဇာတ္ကားဘယ္ၾကည့္နိုင္ေတာ့မလဲ။”

က်ေနာ့္ဘက္ကို ငုံ႔ကိုင္းရင္း ေျပာလိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္မွ အျဖစ္ေတြပိုဆိုးလာေတာ့တာပဲ။ မ်က္လုံးညိဳညိဳရြဲရြဲႀကီးေတြရယ္ ႏႈတ္ခမ္း နီနီေထြးေထြးေလးရယ္နဲ႔ က်ေနာ့မ်က္ႏွာဟာ တစ္ေပေတာင္မကြာေတာ့ဘူး။ ဘာလုပ္လို႔လုပ္မိမွန္း မသိခင္မွာ သူ႔ကိုဆြဲဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုနမ္းလိုက္မိတယ္။

သူ အံ့အားသင့္ၿပီး ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဒီတစ္ခါလဲ မ႐ုန္းဘူး။ ႏူးညံ့တဲ့သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုအထက္ေအာက္ တလွည့္စီ စုပ္နမ္းမိတယ္။ စေတာ္ဘယ္ရီ လစ္ပ္ဘမ္း အနံ့နဲ႔ ဘီယာနံ့ရတယ္။ သူ႔လၽွာဖ်ားေလးကို က်ေနာ့္လၽွာနဲ႔ တို႔ထိပြတ္သပ္ၿပီး ကစားမိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တေမ့တေမာနမ္းၿပီးေတာ့ ေမးရိုးတေလ်ာက္ကေန လည္ပင္းသား ႏုႏုေလးဆီအထိဆက္တိုက္နမ္းမိတယ္။ နမ္းရင္း လက္တဖက္က သူ႔ကို ေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး က်န္တဲ့လက္တဖက္က သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနတယ္။ ညဝတ္အက်ႌၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္လိုက္တယ္။ သုံးလုံးျပဳတ္သြားေတာ့ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ အသာေလးတြန္းဖိ မွီထားေပးရင္း အက်ႌရင္ဘတ္ကို ဆြဲဟလိုက္တယ္။ ဟိုေန႔က မျမင္လိုက္ရတဲ့ ႏုအိဖြံ့ထြားတဲ့ နို႔ေလးေတြ ဘြားခနဲေပၚလာတယ္။ ပန္းႏုေရာင္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက အေအးေၾကာင့္လား ေစာေစာက နမ္းထားတဲ့စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လားမသိဘူး ေထာင္မတ္ေနတယ္။ နို႔ေလးႏွစ္ဖက္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ပင့္လိုက္ရင္း ဘယ္ဘက္က နို႔သီးေခါင္းေလးကို စို႔လိုက္မိတယ္။ သာသာေလး ဆုပ္ေျခေပးေနရင္း တစ္မိနစ္ေလာက္စို႔ၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ေျပာင္းစို႔တယ္။

အခုအခ်ိန္အထိ သူၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတုန္းပဲ။ အသက္ရႉသံေလးေတြ ျမန္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေလးကိုက္ထားတယ္။ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ နို႔စို႔တာကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ဘယ္လက္နဲ႔ သူ႔နို႔ေလးေတြကို တလွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေပးေနရင္း ညာလက္က အိမ္ေနရင္းဝတ္ အားကစားေဘာင္းဘီရဲ့ ေမၽွာ့ႀကိဳးကို ဆြဲခ်ၿပီး ကိုယ့္ေကာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္မိတယ္။ အသင့္အေနအထားနဲ႔ တင္းေတာင္ေနတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီမို႔ ထိပ္ဖ်ားမွာ အရည္ၾကည္ေတြရႊဲေနတယ္။ ေဘာင္းဘီနဲ႔ပဲ ျပန္သုတ္လိုက္ရင္း သူ႔လက္ကေလးတစ္ဖက္ကိုဆြဲၿပီး အတံေပၚကို တင္ေပးလိုက္တယ္။ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ လက္ကိုလႊတ္လိုက္ေတာ့ သူကရပ္မသြားဘဲ ဆက္လုပ္ေပးေနတယ္။ အရင္လုပ္ဖူးမွန္းသိသာေနတဲ့လက္လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားေနရင္း က်ေနာ့္ေသြးေတြ ဆူေဝလာတဲ့အထိကို ေကာင္းေနတယ္။ အရင္ကတည္းက ဒီလိုပတ္သက္မႈမ်ိဳးေတြ ရွိၾကမယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္ထားၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ခြန္ေနာင္ကိုလဲ ဒီလိုပဲ ကြင္းတိုက္ေပးခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသြားတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ႏွေျမာသလိုလို တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။

ခုခ်ိန္မွာ သူကဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ရပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေကာင္ဟာ သူ႔မ်က္ႏွာနားမွာ ဝဲေနတယ္။ ကတၱီပါလို ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ပူေႏြးတဲ့ ပါးစပ္ကေလးထဲကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးထည့္လိုက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္လာမိတယ္။ အဲဒီဆႏၵနဲ႔အတူ ေရေႏြးပူနဲ႔ပက္သလို ဖ်န္းခနဲ ေနာင္တစိတ္ဝင္လာတယ္။ တသက္လုံး ညီမေလးလိုေနလာတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို လိင္စိတ္ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔အတြက္ အသုံးခ်ေနမိတာပဲ။ ေနာင္တရလာေပမယ့္ ဆႏၵကေတာ့ က်မသြားဘူး။ စိတ္ထဲမွာ အျပစ္ရွိသလိုခံစားရတာကသတ္သတ္၊ အေၾကာထဲစိမ့္ေနေအာင္ ေကာင္းေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူေနတာကသတ္သတ္ပဲ။ က်ေနာ္အလြန္ဆုံးထိန္းလို႔ရတာက သူ႔ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ေနရာမွာတင္လုပ္မပစ္မိေအာင္ရယ္၊ ပါးစပ္ေလးထဲကို ထိုးမထည့္မိေအာင္ရယ္ပဲ ထိန္းလို႔ရမယ္။

ၿပီးခါနီးလာတာနဲ႔အမၽွ က်ေနာ့္လိင္တံထဲေသြးေတြပိုေရာက္လာၿပီးေဖာင္းႂကြတင္းမာလာတယ္၊ သူ႔လက္ထဲကျပန္ ဆြဲယူရင္း စိတ္ကိုတင္းၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္မိတယ္။ ဘယ္လက္က သူ႔နို႔ေလးေတြကို ဆုပ္နယ္ေနရင္း ညာလက္က ကြင္းတိုက္ေနလိုက္တာ သုံးမိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္ၿပီးသြားတယ္။ ခံစားခ်က္က အရမ္းျပင္းထန္ၿပီး မူးေနတဲ့အရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေလထဲေမ်ာလြင့္ေနသလိုပဲ။ တကယ္လုပ္ခဲ့ရသမၽွေတြထက္ေတာင္ ပိုေကာင္းေနသလိုခံစားရတယ္။

အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ တျဖည္းျဖည္းက်လာတဲ့အခါမွ က်ေနာ္သတိဝင္လာတယ္။ ဆိုဖာေပၚမွာ အက်ႌရင္ဘတ္ပြင့္ေနတဲ့ ညီမေလးခမ္းစုမီက မွီလွဲရင္း ပက္လက္ကေလး။ လႈပ္ဖို႔အားမရွိေတာ့သလို ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ေလး။ က်ေနာ္က လက္ထဲမွာ ေပ်ာ့စျပဳလာတဲ့ လိင္တံကို ကိုင္ထားၿပီး မတ္တပ္။ ဆိုဖာေထာင့္စြန္းမွာ ေစာေစာကပန္းထုတ္ထားတဲ့ သုက္ရည္ေတြ။ TV မွာ Sherlock က ေနာက္တစ္ပိုင္းလာေနၿပီ။
အကုန္သုတ္သင္သန့္ရွင္း၊ သူ႔ကိုၾကယ္သီးတပ္ေပး။ TV ပိတ္ၿပီး အိမ္သာထဲ ခဏဝင္သြားလိုက္တယ္။ ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခမ္းစုမီက က်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ ခုတင္စြန္းေလးမွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး သူ႔ကို ဆြဲယူေပြ႕ပိုက္ထားရင္း ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ အရက္ရွိန္က အခုမွပိုတက္လာတယ္။ ဘာကိုမွ ေသခ်ာမစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ဘူး။ မီဘာလို႔ျပန္လာတာလဲ၊ ဘာကိစၥနဲ႔ ဒီေလာက္စိတ္ညစ္လာတာလဲ၊ သူနဲ႔ခြန္ေနာင္နဲ႔က ျပတ္လာတာလား မျပတ္ေသးဘူးလား၊ က်ေနာ္နဲ႔မီနဲ႔ကေရာ အခုဘာေတြလဲ။ ေမးခြန္းေတြသာ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေပမယ့္ အေျဖမရွိဘူး။ သူ႔လက္ေလးတဖက္က က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီလွမ္းဖက္တယ္။ သူ႔ကို ပိုတိုးၿပီး ဖက္ထားရင္း ေခါင္းေလးကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ အတူရွိေနတာကိုပဲ ေက်နပ္ၿပီး က်န္တာေတြ မနက္ျဖန္မွစဥ္းစားေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

ညီမေလး (၉)

“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္”

“ဆရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာကိုတာရာ၊ ၿခံေရွ႕မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္။”

ထမင္းခ်က္ အိမ္ထိန္း အေဒၚႀကီး မနန္းပုံရဲ့ အခန္းတံခါးကို ဆက္တိုက္ေခါက္သံနဲ႔အတူ ၿခံေရွ႕က လူေခၚဘဲလ္ကိုအဆက္မျပတ္ တီးသံေၾကာင့္ က်ေနာ္လန့္နိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတဲ့ ခမ္းစုမီလဲ မ်က္လုံးပြင့္လာတယ္။

“မနန္းပုံ၊ မနက္အေစာႀကီး ဘယ္ကဧည့္သည္လဲဗ်။”

“ခမ္းစုမီရည္းစား ဟိုအဆိုေတာ္ေကာင္ေလးေရာက္ေနတာ။”

က်ေနာ္ ဝုန္းဆိုၿပီး ခုတင္ေပၚကခုန္ဆင္းလိုက္မိတယ္။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ေလၽွာက္လမ္းကေန ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ေသာ့တြဲကိုယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး ၿခံထဲကို ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ျဖတ္ေလၽွာက္လာတယ္။ ၿခံဝမွာ သံပန္းတံခါးကိုကိုင္လႈပ္လိုက္၊ ဘဲလ္တီးလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ စဝ္ခြန္ေနာင္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလဲ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္အိတ္ကို ေျမႀကီးေပၚခ်ထားတယ္။ ခုမွ ကားေပၚကဆင္းလာၿပီး အိမ္ေတာင္ မျပန္ရေသးတဲ့ပုံပဲ။
က်ေနာ္ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး သံပန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးရင္း ေမးလိုက္တယ္။

“ခြန္ေနာင္၊ မင္းဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ရပါတယ္။”

က်ေနာ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ရင္ေပးလိုက္ခ်င္းပဲ ခြန္ေနာင္က ဝုန္းကနဲေျပးဝင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုု လက္သီးနဲ႔ပစ္ထိုးလိုက္တယ္။

“ခြပ္”

“စိုင္းတာရာေမာင္၊ ဒါေတြအားလုံး ခင္ဗ်ားေၾကာင့္၊ ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္းရႈပ္လို႔ျဖစ္ရတာ။”

အလစ္မို႔ ကာခ်ိန္မရဘဲ ခံလိုက္ရတယ္။ လက္သီးက အေပၚႏႈတ္ခမ္းေနရာကိုက်လာၿပီး မ်က္စိထဲမွာ မီးပြင့္သြားတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာငန္က်ိက်ိအရသာ ရလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကြဲသြားၿပီဆိုတာသိလိုက္တယ္။ အသားနာသြားတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္တည္း စဥ္းစားခ်ိန္မရလိုက္ဘဲ ခြန္ေနာင့္ဂ်ာကင္ေကာ္လာကို စုကိုင္ၿပီး မ်က္ခြက္ကို ျပန္ထိုးလိုက္တယ္။ ႏွာေခါင္းကိုထိၿပီး ေသြးေတြက်လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ ခမ္းစုမီရယ္ မနန္းပုံရယ္၊ ၿခံေစာင့္အိမ္ထဲက ျမက္ခုတ္ဓားတစ္ေခ်ာင္းဆြဲ ၿပီးထြက္လာတဲ့ မနန္းပုံေယာက်္ား ဗဟာဒူးရယ္ ၿခံဝကိုေရာက္လာၾကတယ္။

“ခြန္ေနာင္ နင္ဘာလာလုပ္တာလဲ”

ခမ္းစုမီက အံႀကိတ္ထားတဲ့ၾကားက ထြက္လာတဲ့ေလသံနဲ႔ေမးတယ္။

“နင့္ကိုငါလာေတာင္းပန္တာ။”

“ငါအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးခဲ့တုန္းက နင္အသည္းမာမာနဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ၿပီး အခုမွ လိုက္လာရသလား။မလိုေတာ့ဘူးခြန္ေနာင္။”

“ငါအခု ဆုပန္ရြယ္ကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီစုမီ။ နင့္ကိုဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ နင့္စိတ္ထဲမွာျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေနပါေစ ငါလက္ခံမယ္။ ျပသနာမရွာေတာ့ဘူး။”

ခြန္ေနာင္က ႏွာေခါင္းဝကေသြးေတြကို ဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္နဲ႔သုတ္ရင္း ေျပာတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတဲ့စကားေတြကို က်ေနာ္အျပည့္အဝနားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ၾကားထဲမွ ရွင္းဖို႔လိုေနတဲ့ ျပသနာတစ္ခုရွိေနမွန္းသိတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္လာတဲ့ တံေတြးနဲ႔ေရာေနတဲ့ေသြးေတြကို ေထြးထုတ္လိုက္ရင္း မနန္းပုံနဲ႔ ဗဟာဒူးကို ေတာ္ရာသြားေနဖို႔လက္ျပလိုက္တယ္။

“မရဘူး။ ဒီဇာတ္လမ္းကို နင္ျဖတ္ခဲ့တာ။ အခုမွျပန္ဆက္ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ေတာ့။ ငါတတ္နိုင္သမၽွ နင္စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေနေပးခဲ့တယ္။ နင့္ရဲ့စြပ္စြဲမႈေတြေအာက္မွာ ငါအရမ္းစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက်ိတ္မွိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
နင္တက္ခိုင္းတဲ့အတိုင္း မႏၲေလးကိုလည္း ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ဒါကိုနင္ကမေက်နပ္နိုင္ဘူး။ အျမဲတမ္း ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာတယ္။ မေက်မနပ္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး ငါနင့္အနားမွာ မေနနိုင္ေတာ့တဲ့အထိလုပ္္တယ္။ အဲဒီလိုေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ပါလို႔ ေခၚတာကို ငါဘယ္လိုလိုက္ရမလဲ။”

ခမ္းစုမီမ်က္ႏွာေလးက နီရဲေနတယ္။ မ်က္လုံးညိဳညိဳေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္လာတယ္။

“ခြန္ေနာင္၊ မင္းတို႔ျပႆနာေတြ ငါမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခမ္းစုမီကို မင္း စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ၿပီးတာေတြ ထားလိုက္ေတာ့။ ေနာက္ထပ္ေတာ့စိတ္ဒုကၡမေပးပါနဲ႔။”

“ဟားဟားဟား…”

က်ေနာ္ဝင္ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခြန္ေနာင္က ေခါင္းကို ေနာက္လွန္ခ်ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာနဲ႔ သြားေတြေပၚမွာ ေသြးေတြေပက်ံေနတဲ့ သူ႔ပုံစံက အ႐ူးတစ္ေယာက္နဲ႔တူေနတယ္။

“ဒီမွာ၊ က်ဳပ္နဲ႔ စုမီႏွစ္ေယာက္တည္းရွိရင္ ေလာကႀကီးက သာသာယာယာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားရွိလို႔ ရႈပ္ေနတာ။ ခမ္းစုမီကို တေလ်ာက္လုံး စိတ္ဒုကၡအေပးခဲ့ဆုံးလူဟာ ခင္ဗ်ားပဲ။”

“ခြန္ေနာင္၊ နင္ကိုကို႔ကို ဒီလိုမေျပာနဲ႔”

“ငါေျပာတာအမွန္ေတြမဟုတ္ဘူးလား။ ဟိုက နင့္ကို ရွိတယ္ထင္လား။ နင္ကသာတဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတာ။ ညီမလိုဂ႐ုစိုက္တာကို သာယာေနတာ။ သူကအခ်ိန္တန္ရင္ စင္ကာပူက သူ႔ရည္းစားနဲ႔သူ ယူသြားမွာ။ နင့္ကိုထားခဲ့မွာ။ ဒါကို နင္က သံေယာဇဥ္မျပတ္နိုင္ဘူး။ ငါနဲ႔ႀကိဳက္တာေတာင္မွ သူက နင့္ကိုတြဲမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေသခ်ာလို႔ စိတ္ေလၿပီးတြဲခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား။”

ၾကားရတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။ ခြန္ေနာင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။

“အတိတ္ကျဖစ္ခဲ့တာေတြ ငါဘယ္လိုတတ္နိုင္မွာလဲ။ နင္နဲ႔တြဲကတည္းက နင့္အေပၚငါ တကယ္စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တယ္။ နင္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုလဲ တတ္နိုင္သမၽွလိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္။ အဲဒါကို နင္ကမေက်နပ္နိုင္ဘဲ အျမဲတမ္းျပသနာရွာေနခဲ့တာ။ အခု အရြဲ႕တိုက္ၿပီး တျခားမိန္းမနဲ႔ႀကိဳက္တယ္။ ငါအသည္းလဲကြဲရတယ္၊ အရွက္လဲကြဲရတယ္။ “

“မရွာဘဲ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ။ နင့္စိတ္က ငါ့ကိုခ်စ္တယ္သာေျပာတာ နင္ဟိုေကာင့္ကို မသိစိတ္ထဲကေမၽွာ္လင့္ေနတာ သိေနတာပဲ။ တေလၽွာက္လုံး ငါ့မွာ ခံစားခဲ့လိုက္ရတာ။ ငါ့ကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးခါနီးလက္မွတ္ထိုးထားမယ္ဆိုတာလဲ ထိုးနိုင္ရမွာေပါ့။ နင္ကခါးခါးသီးသီးပဲ။”

“ငါ့အသက္ ၂၀၊ ေယာက်္ားယူရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေသးဘူး။ “

ခြန္ေနာင္က အ႐ူးလိုထပ္္ရယ္ျပန္တယ္။ ခမ္းစုမီရဲ့ ပခုံးႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲခါတယ္။ က်ေနာ္သူ႔လက္ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကိုေဆာင့္တြန္းလိုက္္တယ္။ မီ့ကို က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ပို႔ထားလိုက္တယ္။

“ဒီမွာစုမီ၊ နင္အပိုေတြမေျပာနဲ႔။ နင့္စိတ္နင္ျပန္ၾကည့္။ ငါနဲ႔ေတာ့ ငယ္ေသးတယ္တဲ့။ စိုင္းတာရာေမာင္ကသာနင့္ကိုယူမယ္ဆိုရင္ နင္ယူမွာမဟုတ္ဘူးလား။ မလိမ္ဘဲ အမွန္အတိုင္းေျဖ။”

ခမ္းစုမီငိုေနၿပီ။ မ်က္ႏွာေလးက နီစုတ္ၿပီး မ်က္ခြံေတြမို႔ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားၿပီး က်ိတ္က်ိတ္ၿပီးရွိုက္ေနတယ္။

“ဟုတ္တယ္၊သူကသာယူမယ္ဆိုရင္ ယူမွာ။ ငါ့ဘဝမွာ ငါ့အေပၚေကာင္းတာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူ႔ကိုငါခ်စ္တယ္။ နင့္ကိုေျပာင္းခ်စ္ဖို႔ ငါႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္က စိတ္မလုံျခဳံဘဲ ငါ့ကိုအျမဲသဝန္တိုခဲ့တယ္။ နင္အဲလိုလုပ္တာေတြက ငါ့ကိုေဝးေအာင္တြန္းပို႔ေနသလိုပဲ။ အခု ငါသိၿပီ။ နင့္ကိုဘယ္လိုမွ ခ်စ္လို႔မရဘူး။ နင္နဲ႔ငါဇာတ္လမ္းၿပီးၿပီ၊ နင္ျပန္ေတာ့။”

ခမ္းစုမီက ခ်ာကနဲလွည့္ၿပီး အိမ္ထဲကိုေျပးဝင္သြားတယ္။ ခြန္ေနာင္က ေျပးလိုက္ဖို႔ျပင္တယ္။ လက္ေမာင္းတဖက္က လည္ပင္းကိုေနာက္ေက်ာကေန ဖက္ညႇစ္ထားၿပီး က်န္တဲ့လက္တဖက္နဲ႔ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ေက်ာမွာ ပူးကိုင္ၿပီးခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။

“ဒီမွာခြန္ေနာင္၊ ျဖစ္ခဲ့တာအကုန္လုံးအတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္သူမွ တမင္တကာလုပ္ခဲ့တာလဲ မပါဘူး။ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္လာတဲ့ကိစၥေတြမို႔ မင္းလည္း ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွ ေျပာင္းလဲလို႔ရေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ ငါခမ္းစုမီကို အရင္က ညီမလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အခုရည္းစားလိုႀကိဳက္္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းျပန္ပါေတာ့။ ရည္းစားအသစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ။”

သူ႔နားနားကို ကပ္ၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ေျပာရင္း ၿခံျပင္ကို ဆြဲထုတ္လာခဲ့တယ္။ ၿခံတံခါးေက်ာ္ေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ကို လက္ထဲေကာက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ခြန္ေနာင္က အိတ္ကို ယူလိုက္ၿပီး နီရဲေနတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အံႀကိတ္ၿပီးၾကည့္တယ္။ ၿခံတံခါးကို ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ ေဆာင့္ကန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မလွမ္းမကမ္းက ဆိုက္ကယ္တက္စီ ဂိတ္ဘက္ကို ေျခလွမ္းၾကဲၾကဲနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။

တံခါးကို ေသာ့ျပန္ခတ္ရင္း က်ေနာ့္အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ မီနဲ႔ ခြန္ေနာင္ ျပႆနာျဖစ္ၾကတာ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ခါမွမထင္ခဲ့မိဘူး။ ပိုဆိုးတာက မီက်ေနာ့္ကို စိတ္ဝင္စားေနလိမ့္မယ္လို႔ သိကိုမသိခဲ့ဘူး။ အိမ္ဘက္ကို ျပန္ေလၽွာက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာ ေလထဲမွာေလၽွာက္ေနရသလိုပဲ။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူမရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူသြားၿပီး သူ႔အခန္းထဲေျပးၾကည့္မိတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ အိပ္ရာခင္းေတြနဲ႔ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ခုတင္ေလးေပၚမွာ အေမြးပြေစာင္ကို အလုံးလိုက္ေလးျခဳံထားၿပီး တသိမ့္သိမ့္ရွိုက္ငိုေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုျမင္မွ စိတ္ေအးသြားတယ္။ ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကိုဖက္ထားမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္ကလိုပဲ က်ေနာ့္ပခုံးမွာ ပူေႏြးတဲ့ သူ႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔စိုရႊဲသြားတယ္။

ညီမေလး (ဇာတ္သိမ္း)

ပခုံးေပၚကို စီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စဲသြားတဲ့အခ်ိန္အထိ၊ ရွိုက္သံေလးေတြ က်ဲသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႔ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ဖက္ထားေပးမိတယ္။

“ကိုကို လုံးဝမသိခဲ့ဘူး၊ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး။ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ မီရယ္။”

သူ႔ေခါင္းထိပ္ကေလးကို နမ္းရွိုက္ရင္း ႏူးညံ့တဲ့ ဆံပက္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြထဲကို ခပ္တိုးတိုးေျပာမိတယ္။

“သိခဲ့ရင္… ပိုဆိုးမွာေပါ့။ ကိုကို႔မွာ မေအမီရွိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့… မီ့အေပၚ… ကိုကိုရိုးရိုးသားသားပဲ သေဘာထားတာ… မီသိပါတယ္။”

သူက ရွိုက္သံေလးတဝက္နဲ႔ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းေလးေျပာတယ္။ ေအမီနဲ႔ဆက္ဆံေရးကို သူ႔ကို ရွင္းမျပခဲ့မိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အႀကီးအက်ယ္ေနာင္တရမိတယ္။

“ညီမေလးထင္သလိုမဟုတ္ဘူး မီ။ ကိုကိုနဲ႔ေအမီက အဲလိုဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္မွရွင္းျပမယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ေအမီဟာ ဘာေႏွာင္ႀကိဳးမွမရွိဘူးဆိုတာ မွတ္ထားေပးပါ။”

သူ႔ရွိုက္သံေလးေတြ ျပန္စိပ္လာျပန္တယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ကိုယ္လုံးေႏြးေႏြးေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါေနတယ္။

“မီ့ကို…ခ်စ္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ေဖေဖကလဲ… မီမွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသသြားၿပီ။ ေမေမကလဲ… သူ႔ကိုယ္သူပဲခ်စ္တယ္။ မီကလဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူး။
အိမ္ေျပာင္းလာတဲ့ေန႔ ကိုကိုနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး… မီ့ကိုခ်စ္မယ့္သူရလာတယ္။ အဲဒီေန႔က ကိုကိုဖက္ထားေပးတာ ခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ အခု…ဖက္ထားသလိုမ်ိဳးပဲ။
ကိုကိုနိုင္ငံျခားသြားတဲ့အခ်ိန္က…အရမ္းဝမ္းနည္းတာ။ တစ္ရက္မွ မေပ်ာ္ဘူး။ ကိုကိုနဲ႔စကားေျပာရရင္ ပိုလြမ္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္…ေနာက္ပိုင္း ဖုန္းမေျပာေတာ့ဘူး။”

“ကိုကို မသိခဲ့ဘူး မီရယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘာလို႔မတားခဲ့တာလဲ။ “

“မီ မႏၲေလးမွာေက်ာင္းသြားတက္မွာ ကိုကိုမတားသလိုပဲေပါ့။ မတားရက္ဘူး…ကိုကို႔ဘဝကို ခ်ဳပ္မထားခ်င္ဘူး။”

သူ႔ေမးေလးကို ဆြဲေမာ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြစိုရႊဲ မို႔အစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးကို ေနရာအႏွံ့နမ္းမိတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ့္ပါးနဲ႔သုတ္လိုက္၊ လက္နဲ႔သုတ္လိုက္၊ မ်က္ရည္ေပစြန္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ၊ ပါးေလးေတြ၊ နဖူးေလးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာေလး နမ္းလိုက္နဲ႔ သူအငိုတိတ္စျပဳလာတယ္။ က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ေႏြးေႏြးစိုစိုေလးေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ျပန္နမ္းတဲ့အခ်ိန္ ရင္ထဲမွာ လွိုက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒါ သူ႔ဆီကရဖူးတဲ့ ပထမဆုံး တုံ႔ျပန္အနမ္းပဲ။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို မထိတထိ ကပ္ထားရင္း သူကဆက္ေျပာတယ္။ သူ႔အသံေလးကို အနီးကပ္ၾကားရ႐ုံမကဘူး ႏႈတ္ခမ္းကပါ အသံလွိုင္းရဲ့တုန္ခါမႈေလးကို ခံစားရတယ္။

” ကိုကိုျပန္လာေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ဟိုမွာ ရည္းစားက်န္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကိုတစ္ေန႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာပဲ၊ မီတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့မွာပဲဆိုတဲ့အေတြးဝင္လာတယ္။

ကိုကိုနဲ႔အတူ အရမ္းေပ်ာ္ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြ တစ္ေန႔မွာအဆုံးသတ္သြားမွာေတြးမိတိုင္း အရမ္းဝမ္းနည္းခဲ့တယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ မီလည္း ဘဝမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို ရွာဖို႔ႀကိဳးစားမိတယ္။
မီ့တသက္လုံးမွာ အႀကီးဆုံးအမွားပဲ။ ကိုကို႔ေနရာမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔မရဘူး။ “

သူ႔ရဲ့ တိုးတိတ္ညင္သာတဲ့ တစ္ခြန္းခ်င္း စကားသံေလးကိုနားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္လာတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ အေမဆုံးကတည္းက တစ္ခါမွထပ္မက်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ မ်က္လုံးထဲမွာ အိုင္ဖြဲ႕လာတယ္။

” အခု အစားထိုးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အစကသိခဲ့ရင္ ညီမေလးကို ဒီဟာေတြအားလုံးကို ေတြ႕ၾကဳံျဖတ္သန္းရေအာင္ နာက်င္ရေအာင္ လုံးဝအျဖစ္ခံခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။ မီ့ကို ကိုကိုခ်စ္တယ္။ အရင္က ကေလးလိုခ်စ္တယ္၊ အခု ကေလးလိုေရာ ခ်စ္သူလိုေရာခ်စ္တယ္။”

ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေနာက္တစ္ခါ နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာကအနမ္းက ေမတၱာအျပည့္နဲ႔ နမ္းတဲ့အနမ္း။ အခုတစ္ႀကိမ္က ေမတၱာေရာ ရမၼက္ပါ ေရာႁပြမ္းတဲ့အနမ္း။ ညင္ညင္သာသာ နမ္းရင္းကေန တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပန္းေသြးေရာင္ ဖူးဖူးေလးေတြကို အထက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္လွည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္လွည့္ ေၾကမြမတတ္ နမ္းစုပ္မိတယ္။ က်ေနာ့့္မ်က္ရည္တစ္စက္က သူ႔ပါးျပင္ေပၚ က်သြားတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေလးထဲကို လၽွာကိုထိုးသြင္းၿပီး ပါးလွစ္ခ်ိဳျမတဲ့ သူ႔လၽွာေလးနဲ႔ ပြတ္တိုက္ကစားရင္း ကတၱီပါသားလို ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္တဲ့ ပါးေစာင္ေလးေတြ၊ ညီညာတဲ့ သြားတန္းေလးေတြ၊ သြားဖုံးသားေလးေတြကို စူးစမ္းမိတယ္။

နမ္းေနရင္း က်ေနာ့္လက္က ညကျဖဳတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ညဝတ္အက်ႌရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္ခါ ထပ္ျဖဳတ္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔အက်ႌေလးကို တစ္ခါတည္း ခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ နို႔သီးထိပ္ပန္းႏုေရာင္ေလးေတြ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ တင္းေတာင္ေနတဲ့ ႏုအိတဲ့ ရင္သားထြားထြားတစ္စုံကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျမင္ရျပန္တယ္။ သူကလည္း က်ေနာ့္ တီရွပ္လက္ရွည္ကို ခါးကေန ကိုင္ၿပီး မခၽြတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အလိုက္သင့္ ေျမႇာက္ေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းသြားၾကတဲ့အခါ ညက မခၽြတ္ရက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ အားကစားေဘာင္းဘီကိုလည္း ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔အိပ္ရာေလးေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းနဲ႔ ကမ႓ာဦးကလူသားႏွစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဝတ္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပုံက်ေနတယ္။

သူ႔နို႔ေလးေတြကို က်ေနာ့္လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ထဲမွာ ဆုပ္နယ္ေပးေတာ့ သူခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းတယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလးႏွစ္ဖက္ကို တလွည့္စီစို႔ရင္း လၽွာနဲ႔ဝိုက္ၿပီး ကစားေပးလိုက္တယ္။ နို႔အုံသား ဝင္းဝင္းေလးေတြကိုပါ နမ္းစုပ္မိတယ္။ သူ႔အသားက ႏုေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္မိတဲ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ ေသြးခ်ည္ဥၿပီး ရဲလာတယ္။ ညကလို အျပစ္ရွိတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ ခံစားခ်က္ေတြဟာပိုေကာင္းၿပီး ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာတယ္။

အသက္မရႉစတမ္း နမ္းစုပ္ေနၿပီး ေမာလာလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ခဏခြာလိုက္တဲ့အခါ သူက မထင္မွတ္တာတစ္ခုကို လုပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး က်ေနာ့္နို႔သီးေခါင္းတစ္ဖက္ကို စို႔ေပးတယ္။ သူ႔တံေတြးေလးေတြနဲ႔ စိုရႊဲေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းကို လ်ွာေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ လ်က္ေပးတဲ့အခါ ဓာတ္လိုက္သလိုခံစားခ်က္ဟာ ေပါင္ၾကားထဲအထိ က်ဥ္တက္သြားတယ္။ ႏွစ္ဖက္လုံးကို စို႔ၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့္လိင္တံဟာ ေနာက္ထပ္ ဒီထက္ပိုၿပီး မမာနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့အထိ မာေတာင္လာတယ္။ ရမၼက္လွိုင္းေတြဟာ ဒီေရလိုတရိပ္ရိပ္တိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ညကတည္းက လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ပုံမွန္စိတ္နဲ႔ဆို လုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္လိုက္မိတယ္။

ခုတင္ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး သူ႔ကို ခုတင္စြန္းမွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္တဲ့အေနအထားေရာက္ေအာင္ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ခုတင္က နိမ့္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ခါးနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ လိင္တံကို ကိုင္ၿပီး ေစာေစာကနမ္းထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ထူအမ္းေဖာင္းႂကြေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ သူက မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး အလိုက္သင့္ေလးဟေပးတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေလးနဲ႔ ေဖာင္းကားတင္းမာေနတဲ့ က်ေနာ့္ထိပ္ဖူးဟာ ဆံ့တယ္ဆို႐ုံေလးပဲ။ ကတၱီပါသားလို ႏူးညံ့စိုစြတ္ၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပါးစပ္ကေလးထဲကို တိုးဝင္ရတဲ့ခံစားခ်က္ဟာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ေဖာ္ျပလို႔မရဘူး။ လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ထိပ္ဖူးအရစ္ကို ပတ္ခ်ာလည္ လ်က္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးကို ထိုးကလိေပးလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲက အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ဟာ စိမ့္သြားၿပီး သူ႔ေခါင္းေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ၿပီးအတံသုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္အထိ ထိုးသြင္းလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္သုံးမိနစ္ေလာက္ သူ႔ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ စုပ္ေပးတာကို ခံရတဲ့အခါ နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒီလိုဟာမ်ိဳးပဲလို႔ က်ေနာ္ေသခ်ာသြားတယ္။

ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္လိင္တံကို သူ႔ပါးစပ္ထဲက ခၽြတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚ သာသာေလး လွဲခ်လိုက္တယ္။ သူကလဲ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး သူ႔အေပၚ ဆြဲေမွာက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚမွာ မိတ္လိုက္ေနတဲ့ေႁမြႏွစ္ေကာင္လို ခဏတာ ပူးယွက္တြန့္လိမ္ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္လက္ဟာ တစ္ခါမွ မစမ္းဖူးတဲ့ သူ႔ေပါင္ၾကားက အဂၤါဇာတ္ေလးကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ အညိဳေရာင္ အေမြးႏုေလးေတြနဲ႔ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလး။ ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကားၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြဟာ ပန္းညိဳေရာင္သမ္းေနတယ္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြထြက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖတ္လုံး စိုလက္ေနတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ႏွိုက္ကစားေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးေအာက္မွာ သူတြန့္လိမ္ညည္းတြားေနတယ္။

“ကိုကို…ကိုကို… ” လို႔ေခၚေနတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ေလးဟာ တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင္းဆိုေနတယ္။

က်ေနာ္ သူ႔ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို နည္းနည္းထပ္ၿပီးဆြဲကားလိုက္ရင္း ၾကားထဲကလြတ္သြားတဲ့ေနရာမွာ ဒူးေထာက္ေနရာယူလိုက္တယ္။လက္တစ္ဖက္ကိုေထာက္ထားရင္း လိင္တံကို က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲက လမ္းေၾကာင္းအဝေလးထဲကို ထိပ္ဖူးကိုု ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ စီးပိုင္ၿပီး ေႏြးေႏြးက်ပ္က်ပ္ေလးျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔အရည္ေလးေတြေရာ၊ က်ေနာ့္အရည္ၾကည္ေတြေရာေပါင္းၿပီး ေခ်ာဆီလိုျဖစ္ေနလို႔ ထိပ္ဖူးေတာ့ ဝင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ်ွာ္လင့္မထားတဲ့ အတားအဆီးတစ္ခုကို ဒုတ္ခနဲ တိုးမိၿပီး က်ေနာ္တန့္သြားတယ္။ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ထင္ၿပီး ဆက္တိုးၾကည့္ေတာ့ တကယ္ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္းခုန္လာတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြေတာင္ျပာလာသလိုပဲ။ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့လည္ေခ်ာင္းထဲက အနိုင္နိုင္ထြက္လာတဲ့အသံက ျပတ္ေတာင္းၿပီး အက္ကြဲေနတယ္။

“ခြန္ေနာင္နဲ႔ တစ္ခါမွ….

ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလဲ အသက္ကို အေမာတေကာရႉေနရတယ္။ ရင္ဘတ္ေလးဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ လွိုင္းထေနတယ္။

“တျခားဟာေတြ လုပ္ဖူးတယ္…တစ္ခါမွ…ဒီအထိမေရာက္ဖူးဘူး။”

တိုးတိတ္တဲ့ေျဖသံေလးအဆုံးမွာ က်ေနာ္သူ႔ကို ငုံ႔ၿပီးနမ္းလိုက္မိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ နမ္းစုပ္ရင္း သူ႔ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားမိတယ္။ နမ္းၿပီးသြားေတာ့ ိကိုယ္လုံးေလးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆက္ၿပီးဖက္ထားရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကို ေထာက္ၿပီး ထိပ္ဖူးရဲ့ေရွ႕မွာ တားဆီးေနတဲ့ အေျမႇးပါးေလးထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္္တယ္။ ဒုတ္ခနဲ ေဆာင့္မိသြားၿပီး အ…ဆိုတဲ့ အံႀကိတ္ညည္းတြားလိုက္သံေလးနဲ႔အတူ အတားအဆီးဟာ က်ိဳးျပတ္သြားတာကို ခံစားလိုက္မိၿပီး က်ပ္တည္းတဲ့ ကတၱီပါလွိုဏ္ေခါင္းေလးထဲကို က်ေနာ့္လိင္တံဟာ ေလၽွာဝင္သြားတယ္။ ခဏနားထားၿပီး သူ႔ကို ပြတ္သတ္ေခ်ာ့ျမဴရင္း စၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။

သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ က်ေနာ့္ေအာက္မွာ လူးလြန့္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ညည္းတြားသံ တိုးတိုးေလးနဲ႔အတူ ခါးေလးကို ပင့္ၿပီးေကာ့ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီလွမ္းဖက္ထားတဲ့ လက္ေလးႏွစ္ဖက္က လက္သည္းေလးေတြဟာ က်ေနာ့္အသားထဲကို နစ္ဝင္ေနတယ္။ သူ႔နို႔ေလးေတြ၊ ခါးေသးေသးေလး၊ တင္ပါးေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပုံသြင္းရႊံ့ေစးလိုပဲ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ့ၿပီးဆုံးျခင္းဟာ နီးကပ္လာတယ္။ လိင္တံဟာ ပိုေတာင့္တင္းလာၿပီး အထဲမွာ သုက္ရည္ေတြ ေရြ႕လ်ားလာတာကို ခံစားမိလာတယ္။ က်ေနာ္သူ႔အေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဆီးခုံခ်င္းပူးကပ္ရင္း ေသြးေတြစီးဝင္ၿပီး ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ အေစ့ေနရာေလးကို လိင္တံနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ဆက္လုပ္တယ္။ ထိလိုက္လြတ္လိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ သူလည္း ၿပီးဆုံးဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာတာကို ခံစားမိတယ္။ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ေတြဟာ ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ျပင္းထန္လာတယ္။ သူနာမွာေတြ မနာမွာေတြ ဘာမွမစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ဆႏၵအတိုင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အားရပါးရထိုးေဆာင့္ရင္း အဆုံးစြန္ေရာက္သြားတဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ က်ေနာ့္လိင္တံဟာ တဆတ္ဆတ္ခါလာၿပီး သူ႔ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲကို သုက္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ေက်ာထဲကိုနစ္ေနတဲ့လက္သည္းရွည္ေလးေတြဟာ စူးခနဲ ပိုစိုက္ဝင္လာၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တစ္ခ်က္ေတာင့္တင္းသြားၿပီး တိရစၧာန္ရိုင္းမေလးတစ္ေကာင္လို မသဲမကြဲအသံတစ္ခုကို ခပ္တိုးတိုးေအာ္ညည္းလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ့ မိန္းမကိုယ္ႂကြက္သားေတြဟာ က်ေနာ့္လိင္တံကို ညႇစ္လိုက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း လွိုင္းေတြကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးၿပီး ကမၻာႀကီးရဲ့ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္သြားၾကတယ္။

ဟိုးအျမင့္ႀကီးကေန တျဖည္းျဖည္းျပန္က်လာတဲ့အခါမွ သူေရာက်ေနာ္ေရာ သတိဝင္လာၾကတယ္။ ကုတင္ေဘး စားပြဲေပၚက wet tissue ဘူးကိုလွမ္းယူၿပီး သူ႔ကိုေရာ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ေရာ သုတ္သင္သန့္ရွင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ အေမြးပြေစာင္ေလးကို အတူတူျခဳံရင္း လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတဲ့ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက က်ေနာ့္ပခုံးနဲ႔လည္ပင္းၾကားမွာ ဖြက္ထားၿပီး က်ေနာ္က ရွမ္ပူနံ့ သင္းပ်ံ႕တဲ့ သူ႔ဆံပင္ ညိဳညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဒီအခိုက္အတန့္ေလာက္ အရာရာျပည့္စုံေနတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ တစ္ခါမွ မရွိဖူးဘူး။ ။

ၿပီးပါၿပီ

ေမတၱာျဖင့္

ဒြန္

Leave a Reply Cancel reply