ညစောင့်

၂၀၁၆ခုနှစ်မှ စ၍ အပြောင်းအလဲကြီး ပြောင်းလဲခဲ့သည့် မြန်မာနိုင်ငံသည် ပြည်ပနိုင်ငံများ၏ ရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုများကြောင့်ရော၊ ပြည်တွင်းရှိ အသိပညာရှင် အတတ်ပညာရှင်တို့၏ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုကြောင့်ပါ နှစ်ကာလ သိပ်မကြာလိုက် အရှိန်အဟုန်ကြီးစွာနှင့် တိုးတက်လာခဲ့သည်။ နိုင်ငံတကာ၏ အကူအညီဖြင့် တစ်တိုင်းပြည်လုံး အလိုက် စီမံကိန်းကြီးများလည်း ဖြစ်ပေါ်လာရာ လုပ်သားတိုင်း အဆင့်အတန်းရှိသော အလုပ်တစ်ခုကို ပိုင်ဆိုင်လာကြသည်။ ထိုသို့ လူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်များ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာသလို၊ တိုင်းပြည်တွင် ရှိနေဆဲဖြစ်သော သယံဇာတအရင်းအမြစ်များကိုလည်း စည်းစနစ်ကျကျနှင့် ထုတ်ယူသုံးစွဲလာခဲ့သည်။

ဤကဲ့သို့ သယံဇာတများ မပြုန်းတီးအောင် ထိန်းချုပ်လာခဲ့ရာတွင် နိုင်ငံတော် အစိုးရက နည်းပညာပိုင်းဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးမှုကို ဦးစားပေးလာခဲ့သည်။ ဟိုးအရင်ကလို ဓါတ်ငွေ့များကို ထုတ်ယူ၍ သူများနိုင်ငံသို့ ရောင်းစားမည့်အစား၊ ကိုယ်တိုင် ဓါတ်ငွေ့သုံး လျှပ်စစ်ဓါတ်အားပေးစက်ရုံကို တည်ထောင်ပြီး ပိုလျှံသည့် လျှပ်စစ်ဓါတ်အားကိုသာ ပြန်ရောင်းချမည်ဆိုသော ဦးတည်ချက်ကို ချမှတ်ခဲ့သည်။ ထိုလမ်းစဉ်အတိုင်း အကောင်အထည်ဖော်လာခဲ့ရာ သုံးနှစ်ခန့်အကြာတွင် ကြီးစွာသော အပြောင်းအလဲတစ်ခုကို ကြုံခဲ့ရသည်။

ထိုသည်ကား အခြားမဟုတ်။ မြန်မာနိုင်ငံ အလယ်ပိုင်းရှိ ပခုက္ကူမြို ့ရဲ ့မလှမ်းမကမ်း အကွာတွင် ယူရေနီယံ ဓါတ်သတ္တုကြောကို ရှာဖွေ့တွေ့ရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်နီးချင်း နိုင်ငံကြီးများသာမက၊ တစ်ကမ္ဘာလုံးကပါ ထိုသတင်းကြောင့် မြန်မာနိုင်ငံကို ပို၍ အရေးပေးလာကြသည်။ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာမှ ကမ်းလှမ်းမှုများ ရောက်ရှိလာကြရာ၊ ထိုအထဲမှ ဂျပန်နိုင်ငံရဲ ့အကူအညီကို ရယူပြီး မြန်မာနိုင်ငံရဲ ့ပထမဦးဆုံးသော နူးကလီးယားဓါတ်ပေါင်းဖိုကို ပခုက္ကူမြို ့နားတွင် တည်ဆောက်ခဲ့သည်။

ထိုအချိန်မှစ၍ နူးကလီးယားဓါတ်ပေါင်းဖိုမှ ရရှိသည့် စွမ်းအင်ဖြင့် မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံးသည် မြို့ရွာများ မပြောနှင့်၊ ကျေးလက်ဒေသများပါ မကျန် ၂၄နာရီ မီးမှန်စွာ ရရှိခဲ့သည်။ အိမ်တိုင်းအိမ်တိုင်း ယခင်အခါက ဆောင်ထားလေ့ရှိသည် အင်ဗက်တာများနှင့် ဘက်ထရီအိုးများကို အမှိုက်သိမ်းကားများထံ အပ်နှံကြသည်။ မီးအားမြှင့်စက်များကို ပြတိုက်ပို့ဖို့ ကြံစည်ကြသည်။ ကွန်ပျူတာများတွင် သုံးလေ့ရှိသည့် ယူပီအက်စ်များကို ထိုင်ခုံများ၊ ကုတင်များ ထောက်ကျိုးလျှင် ခုဖို့အတွက် အသုံးပြုကြသည်။ ရေခဲသေတ္တာများတွင် သုံးလေ့ရှိသည့် ဆော့ဖ်ဂတ်များကိုမူ ကလေးအငိုတိတ်အောင် ပြသည့် အရောင်ပြေး မီးလုံးလေးများသဖွယ် ကစားစရာဖြစ်အောင် ဖန်တီးကြသည်။

ဤသို့လျှင် မြန်မာနိုင်ငံသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် နူးကလီးယားဓါတ်ပေါင်းဖိုမှ လျှပ်စစ်ဓါတ်အား ထုတ်ယူသုံးစွဲသော နိုင်ငံများရဲ ့စာရင်းတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဖော်ပြခြင်း ခံခဲ့ရလေတော့သည်။

သက္ကရာဇ် ၂၀၂၆ခု … ဒီဇင်ဘာလ (၂၅) ရက်နေ့ …

မှန်ထဲတွင် ပေါ်နေသည့် မိမိပုံရိပ်အား ကိုမြင့်မောင်သေချာပြန်ပြီးကြည့်သည်။ ခုနလေးတင်မှ သေချာကျနစွာ Gillette ကိုသုံးပြီး ရိပ်ထားသဖြင့် သူ့ပါးပြင်နှစ်ဖက်စလုံးသည် စိမ်းမြပြီး ပြောင်ရှင်းနေသည်။ မုတ်ဆိတ်မွေး၊ ပါးသိုင်းမွေး ထူလပျစ်တွေနှင့် စာရင်တော့ နဲနဲပိုကြည့်ကောင်းသည့် အသွင်ပေါက်နေသည်။ ကိုယ့်ဟာကို သဘောကျသွားသည့် အလျောက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ချွန်ထုတ်၍ တေးသွားတစ်ခုအလိုက် လေချွန်မိသည်။ ပြီးနောက် မှန်တင်ခုံဘေးက ပလတ်စတစ်ခြင်းလေးထဲတွင် ရှိသည့် ဘီးကို ကောက်ယူ၍ သူ့ဆံပင် ဘိုကေကို အကြောင်းလေး ဖြစ်သွားအောင် ဖီးလိုက်သည်။ စိတ်တိုင်းကျသည် အထိ ဖီးပြီးမှ ဘီးကို ပြန်ချ၍ မှန်ကို ပြန်ကြည့်ရာ သူ့နှုတ်မှ ထွက်နေသည့် လေချွန်သံတီးလုံးက ရပ်သွားသည်။

“သေစမ်းကွာ … ဒီဆံပင်တွေက ဆိုးထားတာမှ မကြာသေးဘူး .. ချက်ချင်း ပြန်ဖြူနေပြန်ပြီ”

စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ရေရွတ်ပြီးနောက် ကိုမြင့်မောင် ကြည့်မှန်ထဲက ပုံရိပ်ကို ဆက်ကြည့်မနေတော့ဘဲ အိမ်ရှေ့ဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းက တိုင်တွင်ချိတ်ထားသော ဆိုင်ကယ်သော့တွဲနှင့် ဦးထုပ်ကို ဆတ်ခနဲ ဖြုတ်ယူလိုက်ပြီးနောက် အိမ်ပေါ်က ဆင်းလာခဲ့သည်။ နှုတ်မှမူ

“မြင့်မောင် .. မြင့်မောင် .. သိပ်လှချင်မနေစမ်းနဲ့ .. မင်းလုပ်ရတဲ့အလုပ်ကရော အလှပြင်ဖို့ လိုနေလို့လား .. ကိုယ့်ကိုကိုယ် သိစမ်းပါ”

ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆုံးမသလိုနဲ့ မကျေမချမ်း ပြောပြီးနောက် ကိုမြင့်မောင် တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့တွင် ထိုးရပ်ထားသည့် ယမဟာ ဆိုင်ကယ်ပေါ်သို့ ခွထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကို ဆောင်းကာ တရကြမ်း မောင်းထွက်လာခဲ့သည်။ ပခုက္ကူမြို ့ရဲ ့မိန်းလမ်းမကြီး တလျှောက် သူ့ဆိုင်ကယ်အိတ်ဇောမှ တဒီးဒီး မြည်သံက ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်သည်။

ကိုမြင့်မောင် အနေဖြင့် သူ့လုပ်သက်လေးနှစ်အတွင်း အလုပ်ကို နောက်ကျဖူးသည်ဟူ၍ တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးသေးပါ။ ဒီစံချိန်ကိုတော့ သူအမြဲ ထိန်းသိမ်းရပေလိမ့်မည်။ ဒါကလည်း သိပ်ခက်ခဲသော ကိစ္စတော့ မဟုတ်ပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော ကိုမြင့်မောင်အား အလုပ်မသွားဖို့ရန် နောက်ကနေ၍ လိုက်လံဆွဲထားမိသူ တစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကိုမြင့်မောင်သည်ကား အသက်၄ဝကျော်လာပြီဖြစ်သော လူပျိုကြီးတစ်ယောက်သာ …။

ကိုမြင့်မောင်သည် ပြည့်စွမ်းအားလို့ အမည်ပေးထားသော မြန်မာနိုင်ငံရဲ ့ ပထမဆုံးသော နူးကလီယားဓါတ်ပေါင်းဖို စက်ရုံတွင် ညစောင့်အဖြစ် အလုပ်ဝင်ခဲ့သည်မှာ စက်ရုံစလည်ပတ်ကတည်းကဖြစ်သည်။ ဒီမတိုင်ခင်က ကိုမြင့်မောင်သည် ပခုက္ကူမြို ့ပေါ်က မီးသွေးဖုတ်သည့် အလုပ်ရုံတွင် ကြီးကြပ်သူ အလုပ်သမားခေါင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့မြို့နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် နူးကလီးယားဓါတ်ပေါင်းဖို ရှိလာပြီးနောက် သူတို့လို မီးသွေးဖုတ်သည့်သူ မပြောနှင့်၊ မီးစက်ရောင်းသည့် သူတွေတောင် အလုပ်ပြောင်းလုပ်ရသည်ဖြစ်ရာ သူလည်းပဲ ထိုအထဲတွင် အပါအဝင် ဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့သော် သူက တခြားသူတွေထက်စာလျှင် ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမည်။ ပြည့်စွမ်းအား စက်ရုံမှုး ဖြစ်သူရဲ ့ထောက်ခံချက်နှင့် ညစောင့်အဖြစ် အလုပ်ရခဲ့လို့ ဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်ထဲသမား ဖြစ်သော ကိုမြင့်မောင်အတွက် ဒီလစာက လောက်ငှသည်ဟု ပြောလျှင် ပြောလို့ရပါလိမ့်မည်။

တကယ်တမ်းကျတော့ ဒီအလုပ်က ကိုမြင့်မောင်အတွက် သက်သောင့်သက်သာ ရှိလွန်းလှပါသည်။ နောက်ပြီး သူတစ်ယောက်ထဲ ညစောင့်အဖြစ် လုပ်ရသည်ဟူ၍လည်း မဟုတ်ပါ။ သူနှင့်တွဲလျှက် သစ်ထွန်းဆိုသည့် ချာတိတ်တစ်ယောက် ရှိသည်။ သူကသာ ချာတိတ်လို့ ခေါ်ပေမယ့် သစ်ထွန်းကလည်း သူ့အသက်နှင့်သူတော့ ငယ်သည်ဟူ၍ ပြောလို့မရ။ အသက်၂၅နှစ်ကို ကျော်လာပြီမှန်း ဟိုတစ်နေ့ကတင် သူ့မွေးနေ့အဖြစ် စင်တင်စားသောက်ဆိုင် တစ်ဆိုင်ကို နှစ်ယောက်သား သွားခဲ့ကြလို့ မှတ်မိနေသေးသည်။ သူ့လိုမျိုး တစ်ကောင်ကြွက်ဖြစ်သည့် သစ်ထွန်းသည် သူ့အား ခင်တွယ်နေပြီး တခြားမှာတောင် အလုပ်သွားမရှာဘဲ ညစောင့်ဖြစ် သုံးနှစ်တိတိ အတူလုပ်ကိုင်ခဲ့တာ ဖြစ်ပေသည်။

တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ သစ်ထွန်း တခြားနေရာသို့ ထွက်မသွားသည်ကိစ္စက သူ့အားခင်တွယ်ယုံတွင် မကဘဲ၊ အလုပ်က အေးဆေးရေသာခိုလို့ ရနေလို့ဟု ပြောလျှင်လည်း ရနိုင်သည်။ ကိုမြင့်မောင်သိသလောက် ပြည့်စွမ်းအားစက်ရုံတစ်ခုလုံးတွင် တပ်ဆင်ထားသည့် လုံခြုံရေးစနစ် အားလုံးသည် Automatic System များသာ။ ထိန်းချုပ်စနစ်နှင့် တံခါးမကြီးများ၊ သတ္တုရှာဖွေစက်၊ CCTV၊ အချက်ပေး Alarm စနစ်၊ အားလုံး .. အားလုံးသည် သိကြသည့်အတိုင်း ကွန်ပျူတာနှင့်သာ ထိန်းချုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ သူနှင့် သစ်ထွန်း လုပ်ရသည့် အလုပ်က ထူးထူးခြားခြားရယ်လို့ မဟုတ်။ Reactor (နူးကလီးယားဓါတ်ပေါင်းဖို)နှင့် ဓါတ်ခွဲခန်းသို့ ဝင်ရာ မိန်းတံခါးမကြီးဘေးနားရှိ လုံခြုံရေးခန်းလေးထဲတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး CCTV screen ကို ကြည့်နေယုံသပ်သပ်သာ ဖြစ်ရှာသည်။

တကယ်တမ်းကျတော့ သူတို့စက်ရုံထဲတွင် လာရောက်လုယက်ပြီး ယူစရာ ပစ္စည်းရယ်လို့ ကိုမြင့်မောင်အနေနဲ့ကတော့ ဘာဆိုဘာမှ စဉ်းစားလို့မရပါ။ စက်ရုံက လွင်တီးခေါင်ထဲတွင် ရှိယုံမက၊ ရောက်ဖို့ကလဲ လမ်းမကြီးကနေ သပ်သပ် လမ်းခွဲလေးအတိုင်း တော်တော်မောင်းလာရသေးသည်။ ဒီတော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လုပ်သက်တလျှောက် လုံခြုံရေးနှင့် ပတ်သက်၍ မှတ်မှတ်ရရ ဆောင်ရွက်ဖူးတာဆိုလို့ ပခုက္ကူ အနီးအနားပတ်ဝန်းကျင်က ရွာသူရွာသားတွေ မြေသိမ်းခံရလို့ဆိုပြီး ဆန္ဒလာပြတာရယ် (ဒါကလဲ NGO အမည်ခံအဖွဲ့တွေက မြှောက်ပေးလို့ ဖြစ်မှန်း သူက ပခုက္ကူမြို့သားမို့ သိနေသည်)၊ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေးဆိုလား ဘာလား ညာလား မသိတဲ့ လူတစ်စု ဆိုင်းဘုတ်တွေကိုင်ပြီး စက်ရုံရှေ ့လာအော်တာရယ်၊ ဒီလောက်ပဲ သူကြုံဖူးပါသည်။

ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်နေကြနေရာတွင် ထိုးထားခဲ့လိုက်ပြီးနောက် ကိုမြင့်မောင် သူ့နေရာလေးဖြစ်သော Security Room ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ဒီနေ့က ခရစ်စမတ်နေ့ ဖြစ်သဖြင့် တော်တော်များများက ခွင့်ယူကြ၊ ခရီးသွားကြနှင့်မို့ စက်ရုံဝင်းထဲတွင်် လူအတော်ရှင်းနေသည်ကို ကိုမြင့်မောင် သတိထားမိသည်။ လုံခြုံရေးအခန်းထဲတွင်တော့ သစ်ထွန်းက သူ့ထက်စော၍ အထဲမှာ ရောက်နှင့်နေသည်။

“ဟေး .. အကိုကြီး .. ညတုန်းက ဘောပွဲကြည့်လိုက်သေးလား” (မော်နီတာများ တင်ထားရာ ခုံပေါ်ကို ခြေထောက်နှစ်ချောင်း ဆန့်တင်ထားရင်း ပျင်းရိပျင်းတွဲပုံ ပေါက်နေသော သစ်ထွန်းက သူ့ကို လှမ်းမေးသည်)
“ကြည့်တယ် .. မန်ယူကတော့ နည်းပြထပ်လဲဦးမှာလား မသိပါဘူးကွာ” (ဆိုင်ကယ်သော့ကို သူထိုင်ရာခုံရဲ ့ရှေ့က အံဆွဲထဲ လှမ်းထည့်ရင်း ကိုမြင့်မောင် ဖြေလိုက်သည်)
“ဟုတ်တယ်နော် .. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မသိဘူးဗျ … မော်ရင်ဟိုကလဲ ဘယ်နေရာရောက်ရောက် နှစ်နှစ်ပဲ ခံလား မသိဘူး .. သူ့ခန့်လိုက်တဲ့ ဒုတိယနှစ်မှာ ဖလားရတယ် .. ပြီးတော့ ဇယားအောက် ထိုးကျသွားလို့ ဂွာဒီယိုလာ ရောက်လာတယ် .. အခုအတိုင်းဆို ဂွာဒီယိုလာလဲ ပျားတုတ်နေပြီ”
“သူပျားတုတ်တာ မတုတ်တာ အရေးမကြီးဘူးဟ .. ငါ ငါးပုလင်းလောက် ရှုံးသွားတယ်”
“ဟုတ်လား .. အကိုကြီးက လောဘကြီးတာကိုး .. ဒါပေမယ့် ရှုံးလဲ ပြသနာ မရှိပါဘူး .. အကိုကြီးမှာ စားမယ့်အပေါက်က တစ်ပေါက်ပဲ ရှိတာ”
“ခွေးကောင် .. မင်း ငါ့ကို ဒေါက်ဖြုတ်စရာလား .. အေဘေလေး”
“ဟီး … ဟီး”

မျက်နှာကြီးစူပုပ်ပြီး ကိုမြင့်မောင်က သစ်ထွန်းအား လှမ်းဆဲလိုက်ပေမယ့် ဟိုကောင်က မဖြုံပါ။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း တစ်နေ့ ၁၂နာရီ အနည်းဆုံး တွေ့နေကြရသည့် သူတို့နှစ်ယောက်သည် ညီရင်းအစ်ကိုလိုတောင် ဖြစ်နေသည် မဟုတ်လား။ သူ့ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်နေသည့် သစ်ထွန်းရဲ ့စားပွဲပေါ်က ခြေထောက်အား လှမ်းကန်ဖို့ ပြင်သည်။ ထိုအချိန်၌ တီဆိုသည့် လျှပ်စစ်ခေါင်းလောင်းသံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် နှစ်ယောက်သား မော်နီတာ ရှိရာသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည်။

သူတို့ရှိရာ နူးကလီးယားစက်ရုံရဲ ့ အဓိက ဓါတ်ခွဲခန်းသို့ ဝင်ရာ မိန်းတံခါးပေါက်တွင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဖြူလွှသည့် Lab Coat ကို ဝတ်ပြီး ရပ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ရင်ဘတ်ကြယ်သီးများ စေ့မထားမှုကြောင့် အမျိုးသမီးချော ဝတ်လာသည့် အောက်ခံ ရင်စေ့ရှပ်အင်းကျီအဖြူရောင်နှင့် အနက်ရောင် ရုံးဝတ်စကပ်တိုလေးကို သေချာစွာ မြင်နေရသည်။ ထို့အပြင် CCTV ကင်မရာ ဆင်ထားသည့် အနေအထားကလည်း အမြင့်နေရာမှ ဖြစ်သဖြင့် မော်နီတာပေါ်က မြင်ကွင်းတွင် ခပ်ဟဟဖြစ်နေသော အင်းကျီအောက်မှ ရင်သားနှစ်မွှာရဲ ့အပေါ်ပိုင်း မို့မို့အသားလေးတွေနှင့်အတူ၊ စကပ်အသား ကင်းလွတ်နေသော သွယ်လျပြေပြစ်သော ခြေတန်ဝင်းဝင်းလေးများကို စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် တွေ့နေရပြန်သည်။ ကိုမြင့်မောင့် ဂလုခနဲ တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးမှ

“ဒေါက်တာဝင့်သူ .. ကျေးဇူးပြုပြီး Access Card ကို Scanner ပေါ်တင်ပေးပါ”

အင်တာကွန်းမှ တဆင့်လှမ်းပြောလိုက်သည့် ကိုမြင့်မောင် စကားအဆုံးတွင် ဒေါက်တာဝင့်သူဟု ခေါ်သော ခပ်ချောချော အမျိုးသမီးသည် ကုတ်အင်္ကျ ီထဲမှ ကတ်ပြားတစ်ခုကို ထုတ်ယူသည်။ မိန်းတံခါးကြီးရဲ ့ဘေးနားက ဘောင်တွင် တပ်ထားသော Scanner ရှေ ့သို့ ကတ်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး ပြလိုက်သည်။ ထိုလှုပ်ရှားမှုကြောင့် သူမရဲ ့ရင်သားမို့မို့တွေ အင်္ကျ ီအောက်မှ ယိမ်းခါသွားသည်။

“သောက်ကျိုးနဲ နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး … ဝင့်သူလေးကတော့ ပိုပိုပြီးတော့ Hot လာတယ် ဟ .. သစ်ထွန်းရ”
“ဟုတ်တယ် .. အကိုကြီး” (ကိုမြင့်မောင် စကားကို သစ်ထွန်းက ခပ်တိုးတိုးနှင့် ထောက်ခံလိုက်ပြီး ရုတ်တရက် ခြောက်သွေ ့လာသလို ဖြစ်သည့် နှုတ်ခမ်းတွေအား လျှာနှင့်သပ်သည်)

တီခနဲ လျှပ်စစ်အသံထပ်ကြားလိုက်ရပြီးနောက် ဒေါက်တာဝင့်သူရပ်နေရာ ရှေ ့က သံလိုက်ဓါတ်သုံးသော့ (Magnetic Lock) က ပွင့်ပြီး မိန်းတံခါးမကြီး ပိတ်ထားရာမှ ဟသွားသည်။ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ် အနက်ရောင်လေးကို စီးထားသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူ ကြွကြွရွရွလေး အထဲသို့ လျှောက်လှမ်းဝင်လာသည်။ ကိုမြင့်မောင်တို့ ရှိရာ Security အခန်းသို့ အဖြတ်တွင် မှန်နောက်ဘက်မှ မြင်နေရသည့် သူတို့အား ဆွဲဆောင်မှုရှိသည့် အပြုံးနှင့် လှမ်းပြုံးပြရင်း နှုတ်ဆက်သည်။

“ဆြာတို့ .. အေးဆေးပဲဟုတ် ..”

ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတစ်ယောက် ရှုံးနိုင်လှသည့် မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးအား ကိုမြင်မောင်နှင့် သစ်ထွန်း အငမ်းမရကြည့်ရင်း ဖြစ်နေကြ ထုံးစံအတိုင်း ဘာဆိုဘာမှ ပြန်မပြောမိဘဲ ငုတ်တုတ်မေ့နေကြသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူက သူတို့ကို တစ်ချက်သာ ကြည့်ပြီး ဆက်မကြည့်တော့ဘဲ ဓါတ်ခွဲခန်းရှိရာသို့ လျှောက်သွားသည်။ တိတ်ဆိတ်နေသည့် ကော်ရစ်တာတလျှောက် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်မှ ထွက်သည့် အသံကိုသာ စည်းချက်ကျကျ ကြားနေရသည်။ ကိုမြင့်မောင်နှင့် သစ်ထွန်းတို့ရဲ ့ဆာလောင်နေသည့် အကြည့်များကမူ ကုတ်အင်္ကျ ီဖုံးထားသည့်တိုင် အရိပ်အယောင်လေး လှမ်းမြင်နေရသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့တင်သားဖြိုးဖြိုးများကို မျက်စိတစ်ဆုံး လိုက်ကြည့်နေသည်သာ …။

“တကယ်ဗျာ .. ဒီလိုမျိုး ထူးချွန်တဲ့ ဦးနှောက်ရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်မှာ ဒီလောက်လှတဲ့ ကိုယ်လုံးရှိလိမ့်မယ်လို့ ကျနော် ထင်ကို ထင်မထားဘူး” (ဒေါက်တာဝင့်သူ မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သွားသည့်နောက် သစ်ထွန်းက ထောင်မတ်လာသည့် သူ့လီးကို ဘောင်းဘီထဲ နေရာပြန်ချရင်း မစားရဝမခမ်း ညည်းသည်)
“ဟရောင် .. ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်ပြော .. မင်းပြောနေတာ ငါ့ဇနီးလောင်းနော်” (ကိုမြင်မောင့်က ပြန်နောက်ရင်း သစ်ထွန်းအားစသည်)
“ဟုတ်ပါပြီ .. တစ်နေ့ကျရင် အစ်ကိုကြီး အကြံအဖန်လုပ်ပြီး ကိုင်မလို့ စဉ်းစားနေတာ မှတ်လား”

မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြီး ပြောလိုက်သည့် သစ်ထွန်းစကားကြောင့် ကိုမြင့်မောင်အတွေးက လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ခန့်တုန်းက စက်ရုံသို့ လူကြုံလာပို့သည့် အဖြစ်အပျက်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ စက်ရုံထဲက ဝန်ထမ်းအရာရှိတစ်ယေက်ဆီ ပစ္စည်းလာပို့သည်ဆိုသော ကောင်မလေးသည် ရှိလှမှ အသက်၁၈နှစ်လောက်ပဲ ရှိဦးမည်။ သို့သော် သူမကိုယ်ပေါ်ရှိ အတိုင်းအထွာတွေက ၁၈နှစ်မက။ ချောတာကလည်း တော်တော်လေး ချောသည့်အထဲပါသည်။ နောက်ပြီး သူတို့စက်ရုံတွေရဲ ့လုံခြုံးရေးအထာတွေကိုလည်း သေချာမသိ။ ကိုမြင့်မောင်အတွက်ကတော့ ဒါမျိုးအကြိုက်ပေါ့။

ခပ်တည်တည်နှင့် လုံခြုံရေးအကြောင်းပြပြီး ကောင်မလေးရဲ ့တင်တွေရော၊ ရင်တွေပါ ဟိုစမ်းဒီစမ်းနှင့် ငါးမိနစ်လောက် စေ့စေ့စပ်စပ် လက်ကစားခဲ့သည်။ တော်သေးသည်။ ကောင်မလေးကလည်း အူတူအတလေးမို့လို့လား မသိ။ ကိုမြင့်မောင် ရုပ်တည်ကြီးနှင့် သူမကိုယ်အား ကိုယ်တွယ်နေသည်ကို ငြိမ်ခံခဲ့သည်။ ကိုမြင့်မောင်အဖို့တော့ မေ့လို့မရသည့် နေ့တစ်နေ့ပင်။

အခု သစ်ထွန်းက ပြန်ပြောင်းပြောလိုက်တော့ ကိုမြင့်မောင် ကောင်မလေးနေရာတွင် ဒေါက်တာဝင့်သူကို အစားထိုး မြင်ယောင်လာသည်။ သူမရဲ ့ဖြိုးမောက်တဲ့ ရင်တွေနှင့် တင်သားဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေကို နှိုက်ကာ ကိုင်လိုက်ရရင် ဖြင့် … ရှလွတ် ..။ အင်း … ဒါပေမယ့် ဉာဏ်ကောင်းလို့မှ အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ ဒေါက်တာဘွဲ့ ရထားတာပဲ။ သူ့ရဲ ့ဒီအကြံအဖန်က ဒေါက်တာဝင့်သူနှင့်ဆို အောင်မြင်မှာ မဟုတ်။ ဟူးခနဲ သက်ပြင်းတစ်ခုကို ခပ်ကျယ်ကျယ် မှုတ်ထုတ်ရင်း စားပွဲပေါ်တွင် ရှိနေသော အားကစားဂျာနယ်တစ်ခုကိုသာ ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

ဒေါက်တာဝင့်သူ ရောက်လာပြီးနောက်တော့ ထူးထူးခြားခြား ဘာမှထပ်မဖြစ်တော့ဘဲ ပျင်းစရာကောင်းလှသည့် ညတစ်ညက အလိုလို ရောက်ရှိလာသည်။ ည၈နာရီထိုးလောက်အရောက်တွင် သစ်ထွန်းက ထိုင်နေရာမှထသည်။ အကိုကြီး .. ကျနော် နဲနဲ patrol လှည့်လိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး အပြင်ကို ထွက်သွားသည်။ ကိုမြင့်မောင်သာ အပိုအလုပ်တွေဟု တိုးတိုးလေး ရေရွတ်ရင်း ထိုင်ရာမှ မထဘဲ ကျန်ခဲ့သည်။ တကယ်လည်း ဒီလိုမျိုးကိစ္စက အပိုအလုပ်တွေပါ။ သူတို့ စက်ရုံတည်ရှိရာနေရာတွင် မျက်စိလည် လမ်းမှားပြီး ရောက်လာသည်ဆို၍ ခွေးတစ်ကောင်ကြောင်တစ်မြီးမှ ရှိခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား …။

သစ်ထွန်းတစ်ယောက် သူ့မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်နှင့် ကိုမြင့်မောင်တစ်ယောက် ဆုံလည်ထို်င်ခုံရဲ ့နောက်ကျောကို ကျကျနနမှီလိုက်သည်။ ကိုယ်ကိုလျော့လျော့ရဲရဲ အနေအထား ပြင်ဆင်လိုက်ပြီး၊ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းအား ရှေ ့စားပွဲခုံပေါ် ဆန့်တင်ရင်း ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ကိုယ်လုံးလေးကို မျက်စိထဲ မြင်ယောင်ကာ စိတ်မှန်းလေးကြံဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ မျက်စိမှိတ်ထားသည့် သူ့အတွေးအာရုံထဲတွင် ဒေါက်တာဝင့်သူတစ်ယောက် တူးပိစ်ဘီကီနီအဝါရောင်လေး ဝတ်ကာ (မွ) ဆိုပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို စု၍ လုပ်ပြနေသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လက်တစ်ဖက်က ထိုင်ခုံဘေး တွဲလွဲကျနေရာမှ တဖြေးဖြေး ရွေ့ပြီး ပေါင်ဂွကြားကို အုပ်မိလိုက်စဉ်တွင် တီခနဲ အသံကျယ်ကြီးကို မိန်းဂိတ်တံခါးဝဆီမှ ကြားလိုက်ရသည်။

“ဟိုက် .. ဧည့်သည်ပါလား !!”

CCTV မော်နီတာပေါ်တွင် တွေ့လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ကိုမြင့်မောင် အံ့သြသွားယုံမက၊ မျက်လုံးများပင် ပြူးကျယ်ကုန်သည်။ အချိန်အခါမဟုတ် ရောက်လာသည့် ဧည့်သည်က ရိုးရိုးတောင် မဟုတ်။ ဝတ်ထားစားထားတာ ပျံလန်နေသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ အမျိုးသမီးမှ တော်တော်ကြီးကို တောင့်ဖြောင့်သည့် မိန်းမဆိုတာ စကရင်ထဲမှနေ၍ လှမ်းမြင်နေရသည်။ နှာတံပေါ်ပေါ်၊ မျက်နှာသွယ်သွယ်နှင့် အတော်ချောသည့် အမျိုးသမီးသည် အပေါ်ဘက်တွင်တော့ ဖြူလွလွကိုယ်ကျပ် ဘလောက်စ်ကို ဆက်ဆီကျစွာ ဝတ်ဆင်ထားပြီး၊ အောက်ဘက်တွင်တော့ သွယ်လျဖြောင့်စင်းသည့် ခြေတန်များကို မြင်နိုင်သော သားရေစကပ်အကျပ်အနက်နှင့် ဖြစ်သည်။ ထိုအမျိုးသမီးရဲ ့တကိုယ်လုံးတွင် အရှေ ့အလယ်ပိုင်းနေရာက အဖြိုးအမောက်ဆုံး ဖြစ်ပြီး ကိုမြင့်မောင် အမြဲသွားရည်ကျနေရသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့နို့ကြီးများထက်တောင် ပို၍ ကြီးမည့်ဟန်ရှိသည်။

အချက်ပေးခံရသည့်နှယ် အလိုလို ထောင်မတ်လာသည့် လီးကို ဘောင်းဘီထဲ အဆင်ပြေအောင် နေရာပြန်ချရင်း စားပွဲပေါ်ရှိ မိုက်ကရိုဖုန်းခွက်မှ ခလုတ်ကို နှိပ်၍ ကိုမြင့်မောင် လှမ်းပြောသည်။

“အခုရောက်နေတာ ဘယ်သူပါလဲ .. ဘာကိစ္စလဲဆိုတာ ပြောပါ”
“ကျမ နာမည် လင်းလင်းထက်ပါ .. ဒေါက်တာဝင့်သူနဲ့ တွေ့ဖို့ ချိ်န်းထားလို့ပါ”

လင်းလင်းထက်ဆိုသည့် အမျိုးသမီးရဲ ့အပြောကြောင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် တင်ထားသော ဧည့်သည်မှတ်တမ်းစာအုပ်ကို ကိုမြင့်မောင် သွားကြည့်သည်။ ဟုတ်သားပဲ။ ဒေါက်တာဝင့်သူက ဒီနေ့အတွက် ဧည့်သည်နေရာတွင် လင်းလင်းထက်ဆိုပြီး ရေးထားသည်။ ဘယ်အချိန်လဲဆိုတာတော့ အတိအကျ ပြောမထား။ ကိုုမြင့်မောင် စာအုပ်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး အင်တာကွန်းရှိရာသို့ ပြန်လျှောက်လာသည်။

“အခုပဲ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်မယ် … အထဲကို လျှောက်ဝင်လာခဲ့ပါ”

စားပွဲခုံပေါ်တွင် ရှိသော ကွန်ထရိုးပင်နယ်ခလုတ်မှ အနီရောင်အလုံးတစ်ခုကို ဖိချပေးလိုက်သောအခါ လင်းလင်းထက်ရှေ ့က တံခါးမကြီးက ဂျီးခနဲ အသံနှင့်အတူ ဟသွားသည်။ ပွင့်သွားသည့် တံခါးပေါက်ဆီသို့ လင်းလင်းထက် လျှောက်သွားသောအခါ အလတ်စားကျွဲကောသီးတစ်လုံးကို ထက်ပိုင်းဖြတ်ကာ တင်ထားသလား ထင်ရသည့် နို့ကြီးတွေက အထက်အောက် လှုပ်ခါပြန်သည်။ ဤမြင်ကွင်းကြောင့် လီးက ဘောင်းဘီထဲမှ တစ်ချက် ထခုန်သည်။ သို့သော် ကိုမြင့်မောင် သူ့လီးကို ဂရုမစိုက်နို်င်အားဘဲ အထဲဝင်လာသည့် လင်းလင်းထက်နှင့်တွေ့ရန် Security Room ထဲမှ အပြင်ကို ထွက်လိုက်သည်။

“မလင်းလင်းထက် .. ဒီဘက်မှာ ရှိတဲ့ အနီရောင်မျဉ်းပေါ်ကို ကြွပါ”

အမျိုးသမီးက သူ့ကို မေးခွန်းထုတ်သလို မျက်လုံးလေး လှန်၍ ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ကိုမြင့်မောင် ညွှန်ပြသည့် ကြမ်းပြင်တွင် မျဉ်းနီတားထားသည့် ဘက်ကိုလျှောက်လာသည်။ ကိုမြင့်မောင်က နောက်ကလိုက်လာရင်း

“ပြည့်စွမ်းအား စက်ရုံမှာ ပြဌာန်းထားတဲ့ လုံခြုံရေးစည်းကမ်းတွေ အတိုင်း ကျုပ် ခင်ဗျားမှာ လက်နက် ဒါမှမဟုတ် ဖောက်ခွဲပစ္စည်းတွေ ပါမပါစစ်ဆေးရမှာ ဖြစ်ပါတယ်”

ဟန်ကိုယ်ဖို့ဆိုပြီး ပြောလိုက်သည့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စကားကြားတော့ လင်းလင်းထက်က မျက်ခုံးတစ်ဖက်ကို မြင့်ရင်း (ဖောက်ခွဲပစ္စည်း .. ဟုတ်လား) ဟု မယုံသင်္ကာဟန်နှင့် မေးခွန်းထုတ်သည်။

“ဟုတ်တယ် .. မလင်းလင်းထက် .. နဲနဲတော့ ထူးဆန်းတယ်လို့ ထင်ရပေမယ့် ကျုပ်တို့ စက်ရုံကို အကြမ်းဖက်သမားတွေ ဗုံးခွဲမယ်ဆိုတဲ့ သတင်းက အမြဲတမ်းရနေလို့ပါ .. စိတ်မရှိပါနဲ့”

ရုပ်တည်တည်နှင့် ဖောလိုက်ရင်း ကိုမြင့်မောင် စိတ်ထဲ နတ်မင်းကြီးတွေ၊ နတ်မင်းလေးတွေကို အပြေးအလွှား တမိသည်။ ပြီးခဲ့သည့် တစ်ခေါက်တုန်းက ဒီဒိုင်ယာလော့နှင့် ပစ္စည်းလူကြုံလာပို့သည့် ကောင်မလေးကို ကောင်းကောင်းနှိုက်လိုက်ရသည်။ အခု ထိုကောင်မလေးထက် ဆယ်စနီးပါးသာမည့် လင်းလင်းထက်ကြောင့် သူ့စိတ်တွေက တအားကို တက်ကြွနေသည်။ ဘလောက်စ်ကျပ်ကျပ်ထဲမှ ရုန်းထွက်နေသလို ဆူဖြိုးစွာရှိနေသော နို့ကြီးတွေအား တအားစိုက်မကြည့်မိအောင် မနည်း သတိထားနေရသည်။

“အကြမ်းဖက်သမား ??” (လင်းလင်းထက်ရဲ ့ လှပစွာ ပြင်ဆင်ထားသော မျက်ခုံးမွေးတန်းလေးက ကော့တက်သွားသည်)
“ဟုတ်တယ် .. မလင်းလင်းထက် သိမှာပါ .. ဒီဟာ နူးကလီးယား ပါ၀ါပလန့်ဆိုတော့လေ”
“အော် .. ဒီလိုလား” (ကိုမြင့်မောင်အပြောကို လင်းလင်းထက်က လက်ခံလိုက်ဟန်ရှိသည်)

သူ့အကြံအောင်မြင်တော့မည်ဆိုပြီး ရင်ထဲ အပျော်ကြီးပျော်နေသည့် ကိုမြင့်မောင် အင်္ကျ ီလက်နှစ်ဖက်ကို အနည်းငယ် မတင်ရင်း လင်းလင်းထက်နားဆီသို့ တိုးလာသည်။ သူ့အပြုအမူကို ကြည့်ရင်း လင်းလင်းထက်က လက်ဝါးလေးဖြန့်၍ ထောင်ပြသည်။

“ခန .. ဟို .. ဟိုလေ .. သတ္တုရှာဖွေရေးစက်လား .. အဲဒါမျိုး .. လက်ကိုင်နဲ့ဟာ မရှိဘူးလား”
“အော် .. ဒါလား .. ရှိတော့ရှိတယ် … “

ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့အကြည့်က ခပ်လှမ်းလှမ်းက နံရံတွင် ချိတ်ထားသော လက်ကိုင်နှင့် သတ္တုရှာဖွေရေးစက် (Metal Detector) ဆီသို့ အကြည့်ရောက်သည်။ သူမြင်သလို လင်းလင်းထက်ကလည်း မြင်နေမှန်း သိသည်။ သို့သော် အခုအချိန်မှတော့ သူ မလျှော့နိုင်ပါ။ ဒီလောက် မောင်းတင်ထားပြီးမှတော့ ရအောင်ကို ကြိုးစားမှ ဖြစ်မည်။ ခပ်တည်တည်နှင့်ပင်

“ဒါပေမယ့် အဲဒီဟာက လောလောဆယ် ပျက်နေလို့ .. Manually ပဲ ကျုပ်ရှာရမှာ .. အဲဒါမှ မဟုတ်ရင်တော့ မလင်းလင်းထက်ကို အထဲ ဆက်ဝင်ခွင့်ပြုနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“အိုး .. ဒါဖြင့် ပြီးတာပဲလေ .. ရှာတော့” (လင်းလင်းထက်က ပုခုံးတစ်ဖက် တွန့်ပြသည်)
“ကျေးဇူးပြုပြီး မလင်းလင်းထက် .. လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ထားပေးပါ” (စွင့်ကားနေသည့် တင်သားတွေကို မျက်စိကစားရင်း ကိုမြင့်မောင် နောက်ဘက်ကနေ ချဉ်းကပ်သည်)

ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လက်နှစ်ဖက်က အရင်ဆုံးအနေနှင့် ဆန့်တန်းထားသည့် လင်းလင်းထက်ရဲ ့လက်ဖျားလေးများကို ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ဆိုပြီး စစမ်းသည်။ တကယ်တမ်းကျတော့ ကိုမြင့်မောင် ကိုင်တွယ်ကြည့်ချင်သည်က ဒီနေရာတွေ မဟုတ်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ဆူဖြိုးမောက်ထွက်နေသည့် နေရာနှစ်နေရာ .. အရှေ့ဘက်ရှိ မို့ဝန်းနေသည့် နို့လုံးကြီးတွေနှင့် နောက်ဘက်ပိုင်းရှိ တင်းမာမောက်တက်နေသည့် တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးများကိုသာ။

ကိုမြင့်မောင် လက်နှစ်ဖက်က သူမရဲ ့လက်တွေကနေတဆင့် နံစောင်းနှစ်ဖက်ထံသို့ ဆင်းသက်လာသည်။ ရင်ဘတ်နေရာကို အဖြတ်တွင် နို့အုံတွေရဲ ့အရင်းပိုင်းကို ဘရာပေါ်မှ အနည်းငယ်စမ်းမိသည်။ သူ့လက်က မဆိုစလောက်လေး တန့်ခနဲ ဖြစ်သည်။ ပြီးမှ ခါးသွယ်သွယ်လေးဆီသို့ ဆက်သွားပြီး တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို မသိမသာစမ်းရင်း ပေါင်တန်တွေအား ခပ်မြန်မြန်ပွတ်ကြည့်သည်။

စကပ်စလွတ်နေသည့် ခြေတန်ဖြိုးဖြိုးများအား ကိုမြင့်မောင်လက်က စမ်းသပ်သလိုနှင့် အသာအယာကိုင်တွယ်ပေမယ့် လင်းလင်းထက်ထံမှ တစ်စုံတစ်ခု ထူးခြားဟန်မပြပါ။ ဘာအဝတ်အစားမှ ဖုံးကွယ်ထားသည် မဟုတ်လို့ ဒီနေရာတွေက စမ်းသပ်ဖို့ မလိုမှန်း လူပြိန်းတစ်ယောက်တောင် သိနိုင်ပါသည်။ သို့သော် သူမကတော့ ဘာဆိုဘာမှ မပြောပါ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်သည့် အနေအထားနှင့် ရှိနေသော ကိုမြင့်မောင် မျက်လုံးလေး မသိမသာလှန်ကြည့်သည်။ လင်းလင်းထက်က ခြေတန်နှစ်ဖက်ကို မဆိုစလောက် ကားထားသဖြင့် သူ့နေရာက ကြည့်လျှင် ဝင်းမွတ်နေသည့် ပေါင်တန်များရဲ ့အတွင်းပိုင်းကို မြင်နေရသည်။ ကိုမြင့်မောင် သူ့လက်တွေကို မီနီစကပ်တိုလေးအောက် ထိုးထည့်ပြီးသာ ပေါင်တန်အတွင်းသားတွေကို စမ်းသပ်ချင်တော့သည်။ မဖြစ်သေးဘူး .. မြင့်မောင် .. လောဘမကြီးစမ်းနဲ့ .. အဓိက တားကတ်နေရာပဲ သွားစမ်းပါ …။

ခြောက်သွေ့လာသည့် သူ့နှုတ်ခမ်းအား လျှာဖြင့်သပ်ရင်းမှ ကိုမြင့်မောင် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို စကပ်အောက်နားစပေါ် တင်လိုက်သည်။ အပေါ်ဘက်သို့ မသိမသာ ရွှေ ့သွားရင်း တင်သားအိအိကြီးများ ထိမိသည်တွင် လက်ဖြင့် ညှစ်ကြည့်သည်။ လင်းလင်းထက်က နောက်ဘက်လှည့်ပြီး သူ့ပါးများ ဖြန်းခနဲ ရိုက်လိုက်မလားလို့ ကိုမြင့်မောင် ထင်ထားပေမယ့် ထိုသို့ မဖြစ်ပေ။ ငြိမ်ခံနေသည့် လင်းလင်းထက်ကြောင့် ကိုမြင့်မောင် အတင့်ရဲလာပြီး နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ဖင်သားကြီးတွေကို ပြောင်လက်နေသည့် စကပ်ပေါ်မှ ညှစ်ကာကိုင်သည်။ ကောင်းလိုက်တဲ့ အိုးတွေ .. လက်ထဲ စီးနေတာပဲ … ကျန်းမာရေးကောင်းလှချည်လား ..

“ပြီးခါနီးပါပြီ”

လင်းလင်းထက် ခေါင်းက နောက်ဘက်သို့ စောင်းငဲ့ကြည့်လာသဖြင့် ကိုမြင့်မောင် သူ့လက်တွေကို တင်ပါးတွေပေါ်မှ ကမန်းကတန်းရုတ်ရင်း ဆင်ခြေပေးလိုက်သည်။ လင်းလင်းထက်က သူ့ကို ဘာမှ မပြောဘဲ ရှေ့ဘက် ပြန်လှည့်သွားသည်။ ဒီလိုပြန်လှည့်သွားလို့သာ တော်တော့သည်။ မဟုတ်လျှင် ဘောင်းဘီအောက်မှ ခပ်ဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်နေသည့် လီးကို လင်းလင်းထက် တွေ့သွားမှာ သေချာလှပါသည်။

ဘောင်းဘီသားကို မတရားကန်ထောက်နေသည့် လီးအား နေရာ အမြန်ပြန်ချပြီး ကိုမြင့်မောင် လင်းလင်းထက်ရဲ ့နောက်ဘက်သို့ သိသိသာသာ ကပ်လိုက်သည်။ သူ့နှာဝနှင့် လင်းလင်းထက်ရဲ ့ဦးခေါင်းက နီးကပ်သွားရာ သင်းပျံ ့သည့် မွှေးရနံ့ကို နီညိုရောင်ဆိုးထားသည့် ဆံနွယ်ပျော့ပျော့လေးတွေထံမှရသည်။ မသိမသာ ခိုးရှူလိုက်ရင်း ကိုမြင့်မောင် နောက်ဆုံးပစ်မှတ်ကို ရအောင် စကားဆိုသည်။

“မလင်းလင်းထက် .. စိတ်မရှိပါနဲ့ .. အပေါ်ဘက်ကို နဲနဲစမ်းမယ်နော်”

စကားဆုံးသည်နှင့် ကိုမြင့်မောင် လက်နှစ်ဖက်က လင်းလင်းထက်ရဲ ့နို့ကြီးများကို နောက်ဘက်မှနေ၍ ပင့်ကာ ကိုင်လိုက်သည်။ လင်းလင်းထက် ကိုယ်ကလေးက မဆိုစလောက် တွန့်သွားသည်။ သို့သော် တစ်စုံတစ်ရာတော့ ထုတ်ပြောခြင်း မရှိ။ ကိုမြင့်မောင်အတွက်တော့ အကြိုက်ပေါ့။ သူ့လက်က နို့အုံတွေရဲ ့အောက်ပိုင်းကို စမ်းကာ ကိုင်ထားရင်းမှ မသိမသာ လက်ကိုဖြန့်လိုက်သည်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့နို့ကြီးတွေက တကယ်ကို ကြီးမားလှသည်။ ကိုမြင့်မောင် လက်ဝါးဖြန့်ပြီး အုပ်ကိုင်သည့်တိုင် အကုန်လုံးကို မထိ။ အိအိစီးစီး ရှိသည်ကလည်း တကယ်ကို ရှိလှသည်။ အောက်ခံဘရာကလည်း lace အမျိုးအစား ဖြစ်ပုံရသည်။ မာခေါက်ခေါက် မဟုတ်ဘဲ ခပ်ပျော့ပျော့အသား ဖြစ်သဖြင့် နို့အုံသားတွေကို အဝတ်မပါဘဲ ကိုင်နေရတာနှင့် မခြား။ နို့သီးခေါင်းလေးများတောင် စမ်းမိသေးသည်။

“ဒီမှာ !! .. ရှင် ရှာလို့ မပြီးသေးဘူးလား”

အလိုမကျဟန်ဖြင့် လှမ်းပြောလိုက်မှုကြောင့် အတွေ့နောက်ကောက်ကောက်ပါနေသည့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စိတ်ကူး ဆပ်ပြာဗူးဗောင်းလေး ပေါက်သွားရှာသည်။ နို့အုံပေါ် တင်ထားသည့် သူ့လက်တွေကို မဖယ်ချင်ဖယ်ချင်နှင့် လွှတ်လိုက်ရသည်။

“အာ .. မလင်းလင်းထက် ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. အထဲမှာ ဘာရှိတယ်ဆိုတာ ကျုပ်မှ မသိတာ”
“ရှင် မသိပေမယ့် ကျမ သိတယ် .. အထဲမှာ နို့ကလွဲလို့ ဘာမှ မရှိဘူးးး ” (လင်းလင်းထက်က မကြည်သလို မျက်ထောင့်နီနှင့် ကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေသည်)
“အော် .. ဟုတ်ဘူးလေ .. ကျုပ်က သေချာအောင် ပြောတာပါ .. တတ်နိုင်ရင် ဘလောက်စ်ကို နဲနဲဖွင့်ပြပါလား”(ကိုမြင့်မောင်က မချိုမချဉ်ရုပ်နှင့် ရှင်းပြသည်)
“ကဲ .. ဒါပဲမှတ်လား .. ရှင်တို့ လုံခြုံရေးစနစ်ကလဲ လွန်လွန်းတယ်”

ဘဝင်မကျဟန်ဖြင့် လင်းလင်းထက် ပြောလိုက်ပေမယ့် ကိုမြင့်မောင် အဆိုအတိုင်း လိုက်လျောစွာဖြင့် သူမရဲ ့ဘလောက်စ်အင်းကျီ အပေါ်ပိုင်းက ကြယ်သီးနှစ်လုံးကို စဖြုတ်သည်။ နို့ကြီးတွေက ဆူဖြိုးလှသည့်အပြင် တင်းကျပ်စွာ စည်းနှောင်ထားခြင်း ခံရရာ ကြယ်သီးပြုတ်သွားသည်နှင့် ပြိုးခနဲ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့မျက်လုံးများ ပုဇွန်တစ်ကောင်လို ပြူးကျယ်သွားသည်။ တံတွေးကို ဂလုခနဲတောင် မျိုချမိသလား မသိ။

“နဲနဲ စမ်းကြည့်မယ် ဗျာ .. အထဲမှာ ဗုံးတွေဘာတွေ ရှိနေမှာစိုးလို့”
“ဘာ !!! .. တော်ပီ .. ဘာမှ မရှိဘူးဆိုတာ အရှင်းကြီး ရှင်မြင်နေတာပဲ .. ကျမကို အထဲ ဝင်ခွင့်ပေးတော့ .. ချိန်းထားတာ နောက်ကျနေပြီ”

လင်းလင်းထက်က လေသံမာမာနှင့် ပြတ်ပြတ်သားသား တုံ့ပြန်လာသည့်အတွက် ကိုမြင့်မောင် အလျှော့ပေးလိုက်ရသည်။ တကယ်တော့ ဒီလောက်ထိ လှုပ်ရှားခွင့်ရသည်ကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရဦးမည် မဟုတ်လား။ သွားလို့ရပါပြီဆိုပြီး ခွင့်ပြုလိုက်သည်တွင် လင်းလင်းထက် သူ့ကို တစ်ချက်မျှ လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ ဓါတ်ခွဲခန်းဘက်သို့ ဦးတည်ကာ လျှောက်သွားသည်။ ကိုမြင့်မောင်သာ လင်းလင်းထက်ရဲ ့လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် ယမ်းခါသွားသည့် တင်သားတွေကို ငေးမောရင်း ကျန်ခဲ့ရှာလေသည်။

ယူနီဖောင်းဘောင်းဘီ ဂွကြားကို နင်းကန်၍ ထောက်နေသည့် လီးအား အဆင်ပြေအောင် ပြန်နေရာချရင်း ကိုမြင့်မောင် လုံခြုံရေးအခန်းထဲသို့ လေးကန်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် ပြန်ဝင်လာရှာသည်။ ကိုယ့်ခုံမှာကိုယ်ပြန်ပြီး ထိုင်ချလိုက်စဉ်တွင် မျက်စိက စားပွဲပေါ်ရှိ မော်နီတာများထံသို့ အကြည့်ရောက်သည်။ ထိုရောအခါ စက်ရုံအပြင်ဘက်ဝင်းကို ရိုက်ပြသော CCTV နှစ်ခုအား ပြသနေသည့် စကရင်ပေါ်တွင် ဘာမှ မပေါ်ဘဲ အဖြူအမည်း အစက်အပြောက်များသာ ပေါ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ဟ .. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ??”

အိမ်က တီဗီတွင် ဒီလိုမျိုး ဖြစ်လျှင် လုပ်နေကြ ထုံးစံအတိုင်း ကိုမြင့်မောင် လက်သီးဆုပ်ပြီး မော်နီတာကို ထုကြည့်သည်။ ပုံမှန်ဆို ဒါမျိုး ထုရိုက်လိုက်လျှင် မော်နီတာက တဂျီးဂျီးမြည်ပြီး မြင်ကွင်းက ပြန်ပေါ်လာတတ်သည်။ သို့သော် အခုတော့ ဒီလိုမျိုး မရ။ ငါလခွေး … သောက်ပြသနာပဲ …

မဖြစ်တော့ဘူးဆိုပြီး အပြင်ဘက်တွင် ပက်ထရိုလှည့်နေသော သစ်ထွန်းအား ဝေါ့ကီတော်ကီနှင့် ခေါ်ရန် ပြင်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် မိန်းတံခါးမကြီး ရှိရာသို့ ရိုက်ပြထားသည့် စီစီတီဗီ မြင်ကွင်းက ဖြတ်ခနဲ ပျောက်သွားပြန်သည်။

“စောက်ကျိုး .. နဲ!!”

ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ဆဲဆိုရေရွတ်သည့် အသံတောင် မဆုံးလိုက် .. ဂျိန်းဆိုသည့် အသံက ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်သည်။ ထိုအသံနှင့်အတူ မိန်းတံခါးမကြီးကို ထိန်းချုပ်ထားသည့် သံလိုက်သော့ (Magnetic Lock) က ပျောက်သွားပြီး တံခါးကြီး ပွင့်ထွက်လာသည်။ ကိုမြင့်မောင်တစ်ယောက် ဘာဖြစ်တာလဲလို့ ခေါင်းပြူပြီး အခန်းထဲက ကြည့်မည်အပြု တံခါးနောက်ကွယ်မှ ပေါ်လာသည့် လူနှစ်ယောက်ကြောင့် လန့်ဖြန့်သွားသည်။

“အိုး .. ရှစ် !!”

ဒရကြမ်းပြေးဝင်လာသည့် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ရဲ ့လက်ထဲတွင် ရှိနေတာက မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်သေနတ် တစ်လက်စီ။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ခေါင်းထဲတွင် အန္တရာယ်အချက်ပေး ခေါင်းလာင်းသံများ ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟီးသည်။ ရုတ်တရက် ထူပူပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ သတိရလို့ ဘောင်းဘီတွင် ချိတ်ထားသည့် သေနတ်ကို ထုတ်မည်အပြု ပြောက်ကြားဝတ်စုံ ဝတ်ဆင်ထားသော လက်နက်ကိုင် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်က လုံခြုံရေးအခန်းထဲ တမဟုတ်ချင်း ရောက်လာသည်။ သူ့အား သေနတ်တွေနှင့် ထိုးချိန်ရာ ကိုမြင့်မောင် အခန်းအလယ်ရှိ သံစားပွဲကြီး ဟိုဘက်ခြမ်းသို့ ဒိုင်ဗင်ပစ်ထိုးရင်း အမြန်ပုန်းလိုက်ရသည်။

“ဟေ့လူ .. မသေချင်ရင် သေနတ်ကို ချပြီး စားပွဲနောက်ကထွက်ခဲ့”

ခပ်မာမာနှင့် အမိန့်ပေးသည့် အသံက အခန်းထဲရောက်လာသည့် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်ဆီမှ ထွက်လာသည်။ အသံလာရာသို့ မသိမသာ ချောင်းကြည့်တော့ ထိုအမျိုးသမီးသည် ရွှေအိုရောင် ဆံပင်နှင့် ဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီးရဲ ့ မျက်နှာက တော်တော်ကိုချောပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်ကိုလည်း ကိုမြင့်မောင် အန္တရာယ်ကြားမှ သတိပြုမိသေးသည်။

“နှစ်ခါ ပြောမနေဘူး .. အခု ချက်ချင်း ထွက်ခဲ့”

ညာဘက်ခြမ်းရှိ ရွှေအိုရောင် ဆံနွယ်ပိုင်ရှင်အား ရှိုးနေသည့် ကိုမြင့်မောင် ဘယ်ဘက်ခြမ်းမှ အသံထွက်လာရာသို့ လှမ်းကြည့်တော့ သူ ပုန်းနေရာ နေရာသို့ သေနတ်ပြောင်းနှင့် ချိန်ထားသည့် ရန်သူတော် အမျိုးသမီးနောက်တစ်ယောက်ကို တွေ့ပြန်သည်။ ထိုအမျိုးသမီးကမူ ညာဘက်က တစ်ယောက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ခေါင်းကဆံနွယ်တွေကို အနီရောင်ဆိုးထားသည်။ ဆံပင်အရောင်သာ ဤသို့ကွဲပေမယ့် မျက်နှာပေါက်ကျပုံက နှစ်ယောက်စလုံး ခပ်ဆင်ဆင်ရှိလှသည်။ ရွှေအိုရောင်လိုပင် မိန်းမချောလေး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ တစ်ခုထူးခြားတာက ထိုညီအစ်မလို နှစ်ယောက်သည် ခုနကတွေ့လိုက်ရသော လင်းလင်းထက်လို ရင်သားတွေ ထွားသည်။ ဝတ်ထားသည့် ပြောက်ကြားဝတ်စုံအောက်မှ မောက်ကာ ထွက်နေသည်။ နို့ကြီးဂိုဏ်းကများလား မသိ …။

“တောက် !! .. ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ် .. ချကွာ”

ဘာမဟုတ်သည့် မိန်းမနှစ်ယောက်ကို အရှုံးပေးရရင်ဖြင့် ရာဇဝင်ရိုင်းပေတော့မည်။ ကိုမြင့်မောင် မိုက်မိုက်ကန်းကန်းပင် တွေးပြီး ပစ္စတိုသေနတ်ကို စားပွဲစွန်းပေါ် တင်သည်။ သို့သော် အမျိုးသမီးတွေက လျှင်လှသည်။ ပစ္စတိုပြောင်းဝ ပြူထွက်လာသည်နှင့် ရိုင်ဖယ်ခလုတ်ကို ဖြုတ်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ တဝေါဝေါ တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ကျည်ဆန်တွေက ကိုမြင့်မောင်ရှိရာ ပြေးဝင်လာသည်။ သူကွယ်ထားသည့် စားပွဲကြီးကို တဒေါက်ဒေါက်နှင့် မှန်သလို၊ စားပွဲပေါ်က စာရွက်တွေ၊ အခြားသော ပစ္စည်းပစ္စယတွေကိုလည်း ထိမှန်သည်။ အကုန်လုံး မွစာကျဲကုန်သည်။

ကိုမြင့်မောင် သူ့ပစ္စတိုကို တစ်ချက်ကလေးမှ ပစ်ချိန်မရ။ ခေါင်းတောင်မှ မပြူရဲဘဲ အသာဝပ်နေရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ အခြေအနေ မဟန်မှန်းသိသဖြင့် ကိုယ်ကိုကုန်းပြီး နောက်သို့ အသံမကြားအောင် တစ်လှမ်းချင်း ရွှေ ့သည်။ ကိုမြင့်မောင် အကြံက သူ့နောက်တွင် ရှိနေသော မလွယ်ပေါက်ကနေ ဓါတ်ခွဲခန်းဘက်သို့ ပြေးရန်ဖြစ်သည်။

ရိုင်ဖယ်သံတွေ တဒက်ဒက်နှင့် ဆူညံနေသည်။ ဖင်တရွှေ ့ရွှေ ့နှင့် သွားနေသော ကိုမြင့်မောင် အပေါက်ဝနားသို့ ရောက်စပြုပြီ။ ဟိုဘက်ခြမ်းမှ အဆက်မပြတ်ထွက်နေသည့် ကျည်ဆံတွေ ခနရပ်သည်။ အခွင့်ကောင်းကို အသုံးချပြီး ပစ္စတိုဖြင့် ဆွဲပစ်ရင်း ပြေးမည်ပြုစဉ်တွင် နောက်ဘက်မှ စကားသံတစ်ခုကိုကြားရသည်။

“သေနတ်ချလိုက်စမ်း .. လူစွမ်းကောင်းကြီး”

အံ့သြတကြီးနှင့် ကိုမြင့်မောင် လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ လင်းလင်းထက်ကို ဒေါက်တာဝင့်သူနှင့် အတူ တွေ့ရသည်။ ရိုးရိုးတန်းတန်းတော့ မဟုတ်။ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့လက်တစ်ဖက်အား နောက်ပြန်လိမ်ကာ ဖမ်းထားသလို၊ သူမရဲ ့လည်တိုင်အားလည်း ပစ္စတိုတစ်လက်နှင့် ထောက်ထားသည်။ လှပချောမွေ့သည် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့မျက်နှာလေးသည် သွေးဆုတ်ကာ ဖြူဖတ်ဖြူလျော် ဖြစ်နေသည်။

“ချလေ .. ဒေါက်တာဝင့်သူ သေသွားစေချင်လို့လား”
“အိုကေ .. အိုကေ”

ဒီတစ်ခါတော့ ကိုမြင့်မောင်အား နှစ်ခါ မပြောလိုက်ရပါ။ ကိုင်ထားသည့် သေနတ်ကို ချက်ချင်း သူ့ရှေ့က ကြမ်းပြင်ပေါ် ချသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ခေါင်းပေါ်မြှောက်တင်ရင်း ပုန်းနေရာမှ ဖြေးညှင်းစွာ ထသည်။ လင်းလင်းထက် လက်ထဲက ပစ္စတိုရော၊ ပြောက်ကြားမနှစ်ယောက်ရဲ ့ ရိုင်ဖယ်များကပါ သူ့ကို သေချာစွာ ချိန်ထားသည်။

“ခင်ဗျားဆီမှာ ဘယ်လိုလုပ် သေနတ် ရှိနေတာလဲ”

သူ့အနားသို့ တိုးကပ်လာသည့် လင်းလင်းထက်အား ကြည့်ရင်း ကိုမြင့်မောင် နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် မေးမိသည်။ သို့သော် လင်းလင်းထက်ဆီမှ လှောင်ပြောင်ဟန်ဖြင့် ပြန်ဖြေစကားကို ကြားရသောအခါ သေစမ်းဟဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကောင်းကောင်းကြီး ကျိန်ဆဲမိသည်။

“ရှင် .. ကျမ လက်ကိုင်အိတ်ကိုမှ မရှာတာ .. ရှင့်လက်တွေရော .. မျက်လုံးတွေရော တခြားဟာနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာလေ”

စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွားသည့် ကိုမြင့်မောင်အား လင်းလင်းထက်က မခိုးမခန့်နှင့်ကြည့်ရင်း သေနတ်ပြောင်းဖြင့် နံရံဘက်ဆီသို့ ပြသည်။ သူမလက်ဖြင့် ချုပ်ထားသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူအားလည်း ကိုမြင့်မောင်ရှိရာသို့ တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ အခုလို ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲ ရောက်နေတာတောင် ကိုမြင့်မောင်သည်မူ ဗီဇကိုတော့ မဖျောက်နိုင်။ တွန်းလိုက်သည့်အရှိန်ဖြင့် ပုံပျက်ပန်းပျက် ရောက်လာသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်းထိန်းလိုက်သည်။ သူ့ရဲ ့လက်တွေက ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့တင်ပါးတွေနှင့် စက္ကန့်ပိုင်းလောက် မိတ်ဆက်သွားသေးသည်။

“နီနီ ကွန်ပျူတာကိုကြည့် .. ထိန်းချုပ်စနစ်ကို Disable လုပ် .. ၀ါ၀ါ ငါတို့ပစ္စည်းတွေ သွားယူ”

နီနီ ဆိုပြီး အခေါ်ခံရသည့် မိန်းမက ဆံပင်အနီရောင် ပိုင်ရှင်ဖြစ်ပြီး၊ ၀ါ၀ါကတော့ ရွှေအိုရောင် ပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ နာမည်အရင်းတွေတော့ ဟုတ်ဟန် မတူပါ။ ထို့အပြင် သူတို့သုံးယောက်တွင် လင်းလင်းထက်က ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသည်။ သူမထံမှ အမိန့်သံကြားသည်နှင့် ဟိုနှစ်ယောက်က ဟုတ်ကဲ့ .. မလင်းလို့ သံပြိုင်ဖြေပြီး ချက်ချင်းပင် လှုပ်ရှားကြသည်။ ၀ါ၀ါတစ်ယောက် အခန်းထဲက ပျောက်သွားပြီး နီနီက Main Computer ရှေ့တွင် ထိုင်ခုံကိုဆွဲ၍ ထိုင်သည်။

လင်းလင်းထက်က သူမလက်ထဲရှိ ပစ္စတိုသေနတ်ပြောင်းကို တည့်မတ်စွာ ချိန်ထားရင်း ကိုမြင့်မောင်ရှိရာသို့ တစ်လှမ်းချင်း တိုးကပ်လာသည်။ ပုံမှန်သာဆိုလျှင် မျဉ်းဖြောင့်တစ်တန်းတည်းပေါ် လျှောက်သလို ကနွဲ့ကလျနှင့် လျှောက်လာသည့် သူမရဲ ့အသွင်က ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ ကာမစိတ်ကို နှိုးဆွမှာ အမှန်ပင်။ အခုတော့ မည်းပြောင်နေသည့် သေမင်းတမန် သေနတ်ပြောင်းဝကြောင့် ကိုမြင့်မောင် ကျောရိုးထဲ စိမ့်လာသလို ခံစားရသည်။

သေနတ်ပြောင်းဝကို သူ့နှလုံးသားနေရာ တည့်မတ်စွာ ချိန်ထားရင်း ကျန်သည့်လက်နှင့် လင်းလင်းထက်က ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့မေးအား ပင့်၍ကိုင်သည်။ မေးခွန်းထုတ်သလို ကြည့်နေသည့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့မျက်လုံးအိမ်တည့်တည့်ကို လင်းလင်းထက်က စိုက်ကြည့်ရင်း မေးစေ့ ကိုင်ထားသည့်လက်က သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ လျှောဆင်းသွားသည်။

“ကဲ ဒီတစ်ခါတော့ ကျမကတပြန် ရှင့်ကိုယ်ပေါ်မှာ ဖောက်ခွဲပစ္စည်းတွေ ရှိမလား စမ်းဦးမှ”

နွဲ့တဲ့တဲ့နှင့် ပြောလိုက်သည့် လင်းလင်းထက်စကားကြောင့် ကိုမြင့်မောင် မျက်လုံးသူငယ်အိမ်တောင် နဲနဲ ကျယ်ချင်သွားသည်။ လင်းလင်းထက် လက်က သူ့ဗိုက်ကို ကျော်ပြီး ဆီးစပ်ကို ဖြတ်ကာ ပေါင်ဂွကြားကို ဆုပ်ကိုင်လာသည်တွင်တော့ နှုတ်ကနေ အင်းခနဲပင် ထုတ်ညည်းဖြစ်သည်။

“အိုး … ဒီမှာ လက်နက်ကြီး ရှိနေတာပဲ .. ခိ ခိ”

ဘယ်လိုအဓိပ္ပါယ်ဖော်ဆောင်မှန်း မသိသည့် ရယ်သံနှင့် လင်းလင်းထက် ရွှင်ရွှင်မြူးမြူး ရယ်နေသည်။ ကိုမြင့်မောင်ကတော့ လီးရော၊ ဂွေးဥတွေပါ မိန်းမချောတစ်ယောက်ရဲ ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်း ခံရမှုကြောင့် ဘယ်လိုနေရမှန်း မသိ။ ကောင်းတာပဲ ပြောရမလား၊ နာတာပဲ ပြောရမလား မသိသည့် ခံစားချက်နှင့် နေရထိုင်ရခက်နေသည်။ လင်းလင်းထက်က သူမလက်ကို သူ့ဂွကြားမှ မခွာဘဲ ဆက်ကိုင်ထားရင်း တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆုပ်ဆုပ်ညှစ်သည်။ စိတ်ထိန်းထားသည့်ကြားမှ ကိုမြင့်မောင် လီးက မာတက်လာသည်။

“မလင်း .. အခြေအနေ မကောင်းဘူး”
“ဘာဖြစ်တာလဲ??”

လင်းလင်းထက် လက်က သူ့လီးပေါ်မှ ရုတ်သွားပြီး နီနီကို လည်ကလေး စောင်းကြည့်ရင်း မေးသည်။ ကိုမြင့်မောင်အား သေနတ်ဖြင့် ချိန်ထားသည်ကိုတော့ မလွတ်။ ဒီအမျိုးသမီး ကြည့်ရတာ တကယ်ကို ၀ါရင့်သေနတ်သမား ဖြစ်ဟန်ရှိသည်။

“ကွန်ပူတာမှာ စကရင်ဆေ့ဗာတက်နေပြီ … ပတ်စ်ဝေါ့ ရမှ ဖြစ်မယ်”

လင်းလင်းထက် ခေါင်းက ကိုမြင့်မောင်ဘက် ပြန်လှည့်လာသည်။ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လို အေးစက်စက်အကြည့်နှင့် သူ့ကို ကြည့်ရင်း သေနတ်ပြောင်းကို ခါပြသည်။

“ပြောစမ်း .. ပတ်စ်ဝေါ့က ဘာလဲ”
“ကျုပ် မသိဘူး”

ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့အဖြေကြောင့် လင်းလင်းထက် မျက်နှာက ကြောက်စရာကောင်းအောင် တင်းမာသွားပြီး သေနတ်ပြောင်းဝနှင့် သူ့နဖူးကို လှမ်းထောက်သည်။ အေးစက်နေသည့် သံပြောင်းရဲ ့အတွေ့ကြောင့် နဲနဲမာချင်သလို ဖြစ်သည့် သူ့လီးက အလိုလို ပျော့ကျသွားသည်။ ကိုမြင့်မောင် စိတ်ထဲ ဖျားဖျားလို့ အလိုလို ရေရွတ်မိသည်။

“ပတ်စ်ဝေါ့ !!”
“ကျုပ် တကယ် မသိဘူး”

ဖန်းခနဲ သေနတ်သံများ ထွက်လာပြီလားလို့ ကိုမြင့်မောင် ကြောက်ကြောက်ရွံ ့ရွံ ့တွေးသည်။ တော်သေးသည်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့မောင်းကွင်းကို ကိုင်ထားသည့် လက်ညိုးကလေး လှုပ်ရှားသွားတာ မတွေ့။ မကျေမချမ်း တောက်တစ်ချက် ခေါက်ရင်း သေနတ်ပြောင်းကို နဖူးမှ ပြန်ခွာသည်။ ကိုမြင့်မောင် သက်ပြင်းတစ်ခုကို မသိမသာ အသံမမြည်အောင် မှုတ်ထုတ်ရသည်။

“နီနီ .. မင်း hack လို့ မရဘူးလား .. မင်းပြောတော့ ပတ်စ်ဝေါ့အတွက် ပြသနာ မရှိဘူးဆို”

နီနီက မျက်နှာမကောင်းစွာဖြင့် ခေါင်းခါပြသည်။

“Screensaver တက်နေရင် ကျမ ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး .. bypass tools တွေလဲ သုံးလို့မဖြစ်ဘူး .. ပုံမှန်ဆို ဒီဟာက မိနစ်၉၀ ဘာမှမထိဘဲ မကိုင်ဘဲနေမှ ပေါ်ရမှာ .. ရထားတဲ့ သတင်းအရဆိုရင် အစောင့်တွေက အနည်းဆုံး နာရီဝက်တစ်ခါတော့ system diagnostics ဖြစ်ဖြစ်၊ camera test ဖြစ်ဖြစ် လုပ်ကိုလုပ်ရမှာ .. အခုတော့ ဒီငတတွေက ညတစ်ပိုင်းလုံး ကွန်ပျူတာကို ထိတောင်မှ မထိဘဲ ထိုင်နေတာ ဖြစ်ရမယ်”

နီနီရဲ ့ ဖြေရှင်းချက် အဆုံးတွင် လင်းလင်းထက်က စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်စွာနှင့် ကိုမြင့်မောင်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ ကိုမြင့်မောင်ကတော့ သူ့မဟုတ်သလိုပင် လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြန့်ကာ ထောင်ပြီး ပုခုံးကို တွန့်ပြသည်။

“system ကို ပြန် restart လုပ်လို့ မရဘူးလား .. နီနီ” (လင်းလင်းထက်က အကြံပေးပြန်သည်)
“မရဘူး မလင်း .. shutdown လုပ်လိုက်တာနဲ့ emergency team ချက်ချင်းရောက်လာလိမ့်မယ်”
“ဖက်ခ် !!”

စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်စွာနှင့် လင်းလင်းထက် ကျိန်ဆဲရင်း သေနတ်ပြောင်းကို ကိုမြင့်မောင်ဘက်ကနေ ဘေးချင်းယှဉ်ကာရှိနေသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူဘက်လှည့်သည်။

“ပတ်စ်ဝေါ့ ပေး ..”
“ကျုပ် တကယ်မသိတာ … ခင်ဗျား ဘော်ဒါပြောသလိုပဲ .. ကျုပ် shift တစ်ခုလုံး ကွန်ပျူတာကို ထိတောင် မထိဘူး” (နီနီရဲ ့စကားကို နင်းပြီး လိုက်ပြောနေပေမယ့် ကိုမြင့်မောင်စိတ်ထဲ ဒေါက်တာဝင့်သူအတွက် အတော်ကို စိတ်ပူနေပါသည်)
“ပတ်စ်ဝေါ့ ပေးမလား .. သူ့ကို အသေခံမလား” (လင်းလင်းထက်ဆီမှ တင်းမာသည့် ခြိမ်းခြောက်သံကို ထပ်ကြားရသည်)
“တကယ်မသိတာဗျာ ..”

ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့မျက်နှာအား လင်းလင်းထက်က စူးစမ်းသလို သေချာစွာ စိုက်ကြည့်သည်။ သူမစိတ်ထဲ သူ့စကားအား ယုံရမလား၊ မယုံရမလား ဝေခွဲမရ။ ထို့နောက်တွင်တော့ လင်းလင်းထက် တစ်ခုခုကို စဉ်းစားသလို ငြိမ်သွားသည်။ ခနနေတော့ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် သေနတ်ပြောင်းအား အောက်ဘက်သို့ နိမ့်ချလိုက်သည်။ သူမနောက်ဘက်ရှိ စားပွဲပေါ်တွင် သေနတ်အား လှမ်းတင်လိုက်ပြီး ကိုမြင့်မောင်နားသို့ မခို့တယို့နှင့် ချဉ်းကပ်လာသည်။ မျက်နှာသည်လည်း အစောကလို မဟုတ်ဘဲ ပျော့ပြောင်းနေပြီး၊ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေကမူ စပါးကြီးမြွေတစ်ကောင်လို ညို ့မြူနေသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ကိုမြင့်မောင်အား အကြမ်းကိုင်လို့ မရလို့ တွက်လိုက်ဟန်ရှိသည်။

လူချင်းထိစပ်ဖို့ ဘယ်လောက်မှ မလိုတော့သဖြင့် ကိုမြင့်မောင်စိတ်တွေ တော်တော်လှုပ်ရှားသွားရသည်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့ထင်ရှားသော အမှတ်အသားဖြစ်သည့် နို့အုံကြီးတွေကို ငုံ့မကြည့်ဖြစ်အောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတိပေးနေရသည်။ ဒါတောင် မျက်ဆံလေးက အောက်ဘက်သို့ ရွေ ့ပြီး ကြည့်မိသေးသည်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့ဘလောက်စ်က အဖြူရောင်အပါးစားမို့ အထဲမှာ ရှိနေသည့် အနီရောင်ဘရာလေးရဲ ့ပုံရိပ်က ထင်းခနဲ ဖြစ်နေသည်။ မောက်မို့နေသော နို့ကြီးတွေကမူ တကယ်ကို အားရစရာကောင်းအောင် ထွားလှသည်။ ကိုမြင့်မောင် မျက်လုံးအိမ်ကို ကမန်းကတန်း အပေါ်ဘက်ရောက်အောင် ပြန်တင်ရသည်။ သို့သော် လင်းလင်းထက်က သူ့မျက်နှာကို တရံမပြတ် လိုက်ကြည့်နေလို့ ကိုမြင့်မောင် အတွေးက ဘယ်ကိုရောက်နေမှန်းသိသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေး ကွေး၍ ဆက်ဆီကျစွာ ပြုံးသည်။

လင်းလင်းထက်ရဲ ့မျက်နှာက ကိုမြင့်မောင်ရှိရာသို့ တိုးကပ်လာပြီး သူ့ပုခုံးကိုကျော်ကာ နားရွက်တစ်ဖက်ဆီသို့ သူမရဲ ့နှုတ်ခမ်းလှလှလေး ရောက်ရှိသွားသည်။ လူချင်းစတွေ့တုန်းက ရခဲ့သည့် သင်းပျံ ့သည့်မွှေးရနံ့က ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့အနံ့အာရုံကို ပြန်လည်၍ နှိုးဆွလာပြန်သည်။ လင်းလင်းထက် နှာတံဝမှ လေနွေးနွေးလေးက သူ့နားဆီသို့ လာထိသည်။ ပြီးနောက် ခုနတုန်းက ခြိမ်းခြောက်သံများနှင့် တခြားစီဖြစ်သည့် နူးည့ံငြင်သော လေသံနှင့် သူ့အား ဖြောင်းဖြသည်။

“ကျမတို့နဲ့ ရှင်လက်တွဲပါလား .. ရှင့်အတွက် အကျိုးမယုတ်စေရပါဘူး”

လင်းလင်းထက်ရဲ ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးများက သူ့လည်ဂုတ်ရှိ ဆံစအချို ့ကို နမ်းရှိုက်သလို ထိတွေ့သွားသောအခါ ကိုမြင့်မောင် တကိုယ်လုံး ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲဖြစ်သည်။ လူချင်း ပူးကပ်နေတာ မဟုတ်သည့်တိုင် ကြီးမားဆူဖြိုးလှသည့် နို့ကြီးတွေကြောင့် သူ့ရင်ဘတ်နှင့် လင်းလင်းထက်ရဲ ့စနေနှစ်ခိုင် ထိပ်ပိုင်းက ထိတွေ့သလို ဖြစ်နေရာ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စဉ်းစားဉာဏ်များ တစတစ ဝေဝါးလာသည်။ တကိုယ်လုံးရှိ သွေးတွေက ပေါင်ဂွကြား၌ တစတစ သွားစုလေရာ လီးက အလိုလိုတင်းမာလာသည်။

“ကျမ ဘယ်လောက်အထိ လိုက်လျောနိုင်တယ်ဆိုတာ ရှင် မသိချင်ဘူးလား”

နားနားကပ်ပြောရင်း လင်းလင်းထက်က ထပ်မံဆွဲဆောင်ပြန်သည်။ ဒါတွင်မက သူမရဲ ့လက်တစ်ဖက်က မနက်ခင်းတုန်းကမှ ရိတ်ထားသဖြင့် စိမ်းမြနေသည့် ကိုမြင့်မောင် ပါးတစ်ဖက်ကို ငြင်သာစွာ ပွတ်ပေးသည်။ သင်းပျံ့သည့် ရနံ့လေး ထွက်နေသည့် နှုတ်ခမ်းနီတာရဲလေးနှင့်လည်း ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့မေးအောက်ပိုင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်နမ်းသည်။ သူမအနမ်းက သူ့အရေပြားကို နူးညံ့လှသည့် ငှက်မွှေးတစ်ချောင်းနှင့် ပွတ်ပေးနေသလို ဖြစ်စေသည်။

လင်းလင်းထက်ရဲ ့ခြေတန်တစ်ဖက်က ရှေ့ကိုရောက်လာသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားထဲ တိုးဝင်လာသဖြင့် အဝတ်မဲ့နေသည့် သူမရဲ ့သလုံးသားလေးနှင့် ပွတ်မိပြန်သည်။ ကိုမြင့်မောင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ သူ့လီးကို ထိန်းထားလို့ မရတော့။ မာတောင်တက်လာသည့် လီးက သိသိသာသာပင် ယူနီဖောင်းရှေ ့မှာ ဖုဖုကြီး ဖြစ်နေသည်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့ပေါင်ခြံကို ထိကပ်ချင်ဟန်နှင့် အတင်းကုန်းထနေသည်။

“ပတ်စ်ဝေါ့လေး ပြောပါလား ရှင်ရယ်”

နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် နှစ်ကိုယ်ကြား လေသံဖြင့် မေးလိုက်ယုံမက၊ လင်းလင်းထက်ရဲ ့လျှာနီတာရဲလေးက ချွန်ထွက်လာပြီး ကိုမြင့်မောင့်ရဲ ့နားသံသီးလေးကို လှမ်းလျက်သည်။ တောင်းတင်းဆူဖြိုးသည့် သူမကိုယ်ကလည်း ထိုအချိန်၌ ကိုမြင့်မောင်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နှင့်နေပြီမို့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းချင်း ပူးကပ်နေရာ လီးက သူမရဲ ့အင်္ဂါစပ်အား လုံးလုံးကို ထောက်နေသည်။

နှုတ်မှညည်းသံလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် မသဲမကွဲအသံပြုရင်း ကိုမြင့်မောင် တစ်စုံတစ်ခု ပြောမည့်ဟန်ပြုသည်။ထိုစဉ်တွင် အခန်းရဲ ့အပြင်ဘက်နေရာကနေ ဝုန်းဆိုသည့် အသံတစ်ခုကို ကြားရသည်။

လင်းလင်းထက်ကိုယ်က ကိုမြင့်မောင်ထံမှ ချက်ချင်းကွာသွားပြီး အသံလာရာသို့ အံ့သြတကြီး လှည့်ကြည့်သည်။ သူမနည်းတူ အံ့အားသင့်သည့် မျက်လုံးများဖြင့် ကြောင်၍ အခန်းဝမှ တန်ပြန်ကြည့်နေသူကား တခြားမဟုတ်။ ပက်ထရိုလှည့်ရန် ထွက်သွားသည့် သစ်ထွန်းဖြစ်သည်။ အခန်းထဲမှ ရှိရှိသမျှ လူတွေ ထင်မှတ်မထားသည့် အဖြစ်ကြောင့် ကြက်သေသေပြီး စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ကြောက်စရာကောင်းအောင် တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

ပထမဆုံး အသိဝင်လာသူက လင်းလင်းထက် ဖြစ်သည်။ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ပစ္စတိုကို ကောက်ယူသည်။ လင်းလင်းထက်နှင့် ပြိုင်တူလှုပ်ရှားသူက နီနီ။ သူမရဲ ့ရိုင်ဖယ်ပြောင်းက သစ်ထွန်းရှိရာ မြောက်တက်သွားသည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ …

ရုတ်ချည်း အပေါက်ဝက နံရံကို ကွယ်ပြီး ထိုင်ချလိုက်သည့် သစ်ထွန်းရှိရာသို့ ကျည်ဆံတွေ ပလူပျံသလို တိုးထွက်သွားသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူ ကြောက်အားလန့်အားနှင့် အားခနဲ အော်ပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နားတွေကိုပိတ်သည်။ သူမရဲ ့အော်သံကြောင့် အသိဝင်လာသူက ကိုမြင့်မောင်။ တခြားဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့လက်တစ်ဖက်ကို ဖမ်းဆွဲပြီး နောက်ဘက်ရှိ မလွဲပေါက်ရှိရာသို့ တအားကုန်ပြေးသည်။ လင်းလင်းထက်တို့က သစ်ထွန်းရှိရာသို့ မဲနေသဖြင့် ကိုမြင့်မောင်တို့နှစ်ယောက်အား သတိမမူမိချေ ..။

တဒိုင်းဒိုင်း တဒက်ဒက်နှင့် မြည်နေသော သေနတ်သံများက တရုတ်နှစ်ကူးတွင်ဖောက်သော ဗျောက်အိုးများထက်ပင် အဆက်မပြတ် ဆူညံစွာ ပေါ်ထွက်နေသည်။ သစ်ထွန်းတစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့မည်ဆိုတာကို ကိုမြင့်မောင် မစဉ်းစားရဲပါ။ သူ့ကို ကယ်ဖို့ဆိုတာကလည်း သေချာစွာ လေ့ကျင့်ထားသည့်ဟန် ရှိသော အကြမ်းဖက်သမားနှစ်ယောက်နှင့် ယှဉ်၍ ကိုမြင့်မောင် လူစွမ်းကောင်း မလုပ်ရဲချေ။ သစ်ထွန်းတစ်ယောက် ကံကောင်းပါစေဟုသာ ဆုတောင်းရင်း ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့လက်ကို မလွှတ်တမ်းဆွဲကာ ဓါတ်ခွဲခန်းများရှိရာဘက်သို့ တဟုန်ထိုးပြေးသည်။

ကော်ရစ်တာ တလျှောက်ပြေးလာရင်းမှ နောက်ထပ် သံတခါးနှစ်ချပ်ကို တွန်းဖွင့်လိုက်သောအခါ ဓါတ်ခွဲခန်း ရှိရာသို့ ရောက်သည်။ မျက်စိကို အမြန်ကစားရင်း ပုန်းကွယ်ဖို့ရာ ရှာနေစဉ်မှာပင် သူတို့ ပြေးလာရာ ကော်ရစ်တာဘက်မှ အသံများကို ကြားရသည်။

“မြန်မြန် .. ကိုမြင့်မောင် ..”

သူ့ထက်စာလျှင် ဘယ်နေရာ ဘာရှိလဲဆိုတာ သိနေသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူက အခန်းတစ်ခုကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ Storage Room ဆိုပြီး တံခါးဝရှိ Label က ပြနေသည်။ ကိုမြင့်မောင် ဒေါက်တာဝင့်သူ အကြံအတိုင်း စတိုခန်းထဲ ပြေးဝင်သည်။ အဆင်ပြေချင်တော့ အခန်းထဲတွင် ဓါတ်ခွဲခန်းသုံး ပစ္စည်းများဖြင့် ရှုပ်ပွနေသည်။ ပစ္စည်းပစ္စယတွေနှင့် မတိုက်မိအောင် သတိထားလျှောက်ရင်း အခန်းထောင့်နားရှိ သံဗီဒိုတစ်လုံးဆီသို့ သူတို့နှစ်ယောက်ရောက်သွားသည်။ ကိုမြင့်မောင်က ဗီဒိုတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ရင်း ဒေါက်တာဝင့်သူအား အထဲသို့ တွန်းထည့်သည်။ ပြီးတော့ သူက နောက်ကလိုက်ဝင်သည်။

“အသံမထွက်နဲ့ .. တိတ်တိတ်နေ”

ဒေါက်တာဝင့်သူအား သတိပေးပြောရင်း သူမလက်တစ်ဖက်အား နောက်ဖက်မှ ထိန်းကိုင်ထားသည်။ သံဗီဒိုက ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းဖြစ်သည့်အတွက် လူနှစ်ယောက်စာအတွက် နေရာက သိပ်မရှိ။ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့နောက်ပိုင်းနှင့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ရှေ့ပိုင်းက အလိုလိုထိပြီး ပူးကပ်သွားသည်။ သို့သော် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ဒါကို ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်နိုင်အား။ အပြင်ဘက်တွင် ပေါ်လာသည့် အသံများကိုသာ နားစွင့်နေမိသည်။

တကယ်လည်း ကိုမြင့်မောင်တို့ စတိုခန်းထဲ ဝင်ပုန်းပြီး သိပ်မကြာလိုက်။ သေနတ်သံများ ရပ်စဲသွားပြီး ကော်ရစ်တာတလျှောက် ခြေသံတွေ ကြားလာရသည်။ ခနအကြာတွင် စတိုခန်းတံခါးက ဝုန်းခနဲ ပွင့်သွားသည်။ လူတစ်ယောက် အခန်းထဲ ဝင်လာသလို ထင်ရသည်။ ဗီဒိုထဲပုန်းနေသည့် ကိုမြင့်မောင်တို့ အသက်တောင် ပြင်းပြင်း မရှူရဲ။ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ကိုယ်လေးလေးက မသိမသာလေး တုန်ခါနေပြီး၊ ကိုမြင့်မောင်ကမူ နားသယ်စပ်တွင် ချွေးစေးများပြန်လာသည်။

သို့သော် သူတို့နှစ်ယောက် ကံကောင်းပါသည်။ ဝင်လာသူက စတိုခန်းထဲတွင် ပစ္စည်းတွေ ရှုပ်ပွနေလို့လား မသိ။ သေချာစွာ စစ်ဆေးကြည့်မနေတော့ဘဲ ခဏအကြာတွင် ပြန်လှည့်ထွက်သွားသည်။ အသံတွေ ပြန်လည် တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ကိုမြင့်မောင်တို့ကမူ မလှုပ်မယှက်နှင့် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပူးကပ်စွာ ရှိနေထားဆဲပင် ..။

အချိန်အနည်းငယ် ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ စိုးရိမ်ပူပန်နေသည့် သောကက အနည်းငယ်လျော့ပါးသွားသည်။ ထိုရောအခါ သူ့ဆီးစပ်နှင့် ပူးကပ်နေသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့တင်ပါးကြီးများကို သတိပြုမိသွားသည်။ သူသတိပြုမိသလို ဘယ်လိုကြောင့်မှန်းမသိ အခုအချိန်ထိ မာန်ကျခြင်း အလျဉ်းမရှိသည့် လီးကြီးကလည်း သိနေသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့တင်ပါးဝိုင်းကြီး နှစ်ဖက်ကြားရှိ အဓိကနေရာကို သွား၍ ထောက်ထားသည်။

ဒေါက်တာဝင့်သူကိုယ်ပေါ်တွင် Lab coat တော့ ရှိနေပါသည်။ ကုတ်အင်္ကျ ီအောက်တွင် business skirt ကလည်း တစ်ထပ် ထပ်ရှိနေသည်သာ။ သို့သော်လည်း အမြဲတမ်း သွားရည်ကျခဲ့ရသော စိတ်ကူးထဲက နတ်မိလေးရဲ ့တင်ပါးဖြိုးဖြိုးကြီးတွေကို လီးနှင့်ထောက်ထားရသည် ဆိုသော အတွေးကြောင့် ကိုမြင့်မောင် ဘယ်လိုမှ စိတ်ထိန်းလို့မရ။

ဗီဒိုကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် ကပ်သတ်၍ နေနေရသည့်တိုင် သူ့ခါးကို မတော်တဆနှယ် တွန့်မိသည်။ ထိုရောအခါ လီးတန်က ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ဖင်ကြားတလျှောက် လျှောတိုက်ပြေးသည်။ အဝတ်တွေသာ ခံမနေလျှင် သေချာပေါက် သူ့လီးက ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့အဖုတ်အား ပြေးထောက်ပေလိမ့်မည်။ ကိုမြင့်မောင် သွေးတွေ ဆူပွက်လာသည်။ အခုမှ သတိပြုမိသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ကိုယ်မှ ပျံ ့လွင့်လာသော ရေမွှေးနံ့က သူ့nerve ကြောတွေကို အစွမ်းကုန် နှိုးဆွနေသည်။

“ကျမတို့ တံခါးဖွင့်လို့ ရပြီလား ကိုမြင့်မောင်”

နောက်ထပ် ငါးမိနစ်ခန့်မျှ ကြာသောအခါ သူမရဲ ့တင်ပါးအိအိကြီးများအား သိသိသာသာ ပွတ်တိုက်နေသည့် လီးကြောင့် ဒေါက်တာဝင့်သူ အနေရခက်လာဟန် ရှိသည်။ အောင့်အီး၍ မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး သူမမျက်နှာလေးကို နောက်ဘက်သို့ အသာငဲ့စောင်း၍ မေးသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့နှာဝမှ ထွက်သော လေနွေးနွေးများက ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ပါးတစ်ဖက်ကို ကျီစယ်သလိ်ုဖြစ်သည်။

ကိုမြင့်မောင်အနေနှင့်ကလည်း ဒေါက်တာဝင့်သူ ငြိမ်ခံနေလို့သာ ကဲရတာ ဖြစ်သည်။ သူမက အခုလို ထုတ်မေးလာမှတော့ သူလည်းပဲ ဆက်မပွတ်ရဲပါ။

“ရပြီ ထင်တာပဲ” (ဝမ်းနည်းသံတစ်ဝက်နှင့်ပြောရင်း ကိုမြင့်မောင် သဘောတူလိုက်ရသည်)

နှစ်ယောက်သား သံဗီဒိုထဲမှ အသံမကြားအောင် တိတ်တဆိတ် ထွက်လာကြသည်။ အပြင်ဘက်တွင် ဘာသံမှ မကြားရသည့်တိုင် သူတို့နှစ်ယောက် အကြမ်းဖက်သမားတွေရဲ ့ အန္တရာယ်ကြောင့် အရဲမစွန့်ရဲပါ။

“အပြင်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး ထင်တယ်” (ဒေါက်တာဝင့်သူကပဲ အပြင်ဘက်ကို နားစွင့်သလို လုပ်ရင်း စကားစသည်)
“အင်း .. ဒါနဲ့ .. ဒေါက်တာဝင့်သူ .. အထဲမှာ ထိမိသလို ဖြစ်နေတာ ဆောရီးပဲ … ခင်ဗျားလဲ မြင်မှာပါ .. ဟိုအမျိုးသမီးက ကျုပ်ဟာကို ရေလည်ကိုင်ပြီး နှိုက်နေတာကို”

သူ့အပြစ်လွတ်အောင် ပြောရင်း မတရားကို တင်းမာတက်နေသည့်လီးကြောင့် ကိုမြင့်မောင် သူ့ဂွကြားကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ထားရသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူက သူ့့ပုံစံကိုကြည့်ရင်း စိတ်ပျက်သည့် အမူအရာ ပြသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့အောက်ပိုင်းကို တစ်ချက်သာကြည့်ပြီး ဆက်ကြည့်မနေတော့ဘဲ မျက်နှာလွှဲထားသည်။

“ရတယ် ကိုမြင့်မောင် .. အခု ကျမတို့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ” (စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းအောင် ဒေါက်တာဝင့်သူကပင် အစဖော်ပေးမိသည်)
“မသိဘူးဗျာ .. ကျုပ် အခုလောလောဆယ် ဘာမှ တွေးလို့မရဘူး .. ဒီမှာ မတရားတင်းနေတာဗျ”

ကိုမြင့်မောင်ခမျာလည်း တကယ်တော့ တော်တော်သနားဖို့ ကောင်းသည်။ တစ်ညလုံး ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အခြေအနေအရပ်ရပ်တွင် သူ့လီးက ဓါးစားခံလို ဖြစ်နေသည်။ တစ်ခါလည်းမဟုတ်၊ နှစ်ခါလည်းမဟုတ် အခြေအနေပေးလို့ လီးထောင်လာခဲ့သည်ဖြစ်ရာ အခုကျတော့ ရုတ်ချည်းပြန်ကို မကျတော့။ အတွင်းခံဘောင်းဘီလည်း နဂိုကတည်းက ဝတ်တတ်သည့်သူ မဟုတ်လို့ မာတောင်နေသည့် လီးထိပ်က အရည်ကြည်များတောင် ထွက်နေရှာသည်။ ဘောင်းဘီသားကို အတင်းထောက်ထားသည်ဖြစ်ရာ ဆီးစပ်ရှေ ့ပိုင်းတွင် စိုတိုတိုတောင် ဖြစ်နေသည်။ နေရထိုင်ရ ခက်နေရာ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ဘဲ လီးကို အသာပွတ်မိသည်။

“ရှင် .. ဘာလုပ်နေတာလဲ … ရှင် security guard မဟုတ်ဘူးလား .. ဒီလိုမျိုးဖြစ်ရင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား”
“ကျုပ် မရတော့ဘူး ဒေါက်တာဝင့်သူ .. လီးကို အပြင်ထုတ်မှ ဖြစ်တော့မယ်” (ကိုမြင့်မောင် ဒေါက်တာဝင့်သူ ပြောသမျှကို ဂရုမစိုက်နိုင်အားဘဲ လီးကို ဘောင်းဘီထဲမှ ဆွဲထုတ်ဖို့ပြင်သည်)
“အာ .. ရှင် .. မလုပ်နဲ့”

ဒေါက်တာဝင့်သူ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနှင့် အမြန်ကန့်ကွက်၏။ သို့သော် သူမစကားတွေက ကိုမြင့်မောင်အတွက် မထိရောက်တော့ပါ။ ကိုမြင့်မောင်က ယူနီဖောင်း ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး အထဲမှ တင်းမာနေသည့် လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့မျက်လုံးများသည် မြွေဟောက်တစ်ကောင် ပါးပျဉ်းထောင်သလို ဖြောင်းခနဲ ထွက်လာသည့် လီးတန်ကြီးကြောင့် အစောကထက် မျက်လုံးပိုပြူးသွားရရှာသည်။

ကိုမြင့်မောင်သည် ရုပ်ကတော့ ပုံမလာပေမယ့် လူကတော့ လုံခြုံရေးအစောင့် ဆိုသည့်အတိုင်း ခပ်တောင့်တောင့်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင်ရှိသည့် ဗလတွေထက် ပိုတောင့်သည့် အရာက သူ့လီးဖြစ်သည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လီးက အတော်ကို ကြီးသည်။ ထို့အပြင် အသားညိုသည့်လူတွေရဲ ့ထုံးစံအတိုင်း လီးကြတော့ ညိုယုံမက မည်းနက်သည့်အထဲ ရောက်နေသည်။ သို့သော် သူမည်းပုံက အရောင်မွဲမွဲနှင့် မည်းတာမဟုတ်၊ စိုပြေဝင်းပြီး မြင်လိုက်သည့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အား ရင်ထဲတွင် ဖိုလှိုက်သွားစေသည့် အမည်းမျိုး။

အခုလို လီးတစ်ချောင်းလုံး ဆွတာခံရပြီး ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် တင်းမာနေသည့် အချိန်တွင်တော့ သူ့လီးက လီးမွေးတွေကြားထဲမှ ရှင်းရှင်းကြီး ထိုးထောင်ပြီး ထွက်နေလေရာ ဒုံးကျည်တစ်စင်းနှင့်တောင် တူလှသည်။ လီးထိပ်အရေးပြားကလည်း ဖြတ်ထားသည် ဖြစ်၍ အရည်ကြည်စို့ပြီး မာလုံးနေသည့် ထိပ်ဖူးက ခရမ်းချဉ်သီးတစ်လုံးကို ရေဆေးထားသလို ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ ပါးစပ်လေး ၀ိုင်းစက်ကာ ဟသွားသည်။

“ရှင့်ဟာကြီးက တကယ်မာနေတာပဲ”
“ရှီး .. အခုမှပဲ နေရာထိုင်ရ အဆင်ပြေတော့တယ်” (ကိုမြင့်မောင်ကတော့ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်ရသူလို ထုတ်ဖော်ညည်းရင်း လေပူတစ်ချက်ကို မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်)
“ရှင် ဘာမှ မတွေးနိုင်ဘူးဆိုတာ ဟုတ်လောက်တယ်” (အစောပိုင်းတုန်းက ကိုမြင့်မောင် အောက်ပိုင်းကို မကြည့်ဖြစ်အောင် မျက်နှာလွှဲထားသလောက် အခုတော့ ဒေါက်တာဝင့်သူ မျက်ဝန်းတွေက လီးတန်ကြီးဆီမှ မခွာနိုင်ပါ)

“ဒီအခြေအနေက လွတ်အောင် ကျုပ် ကြိုးစားပါ့မယ် .. ဒါပေမယ့် အခုလောလောဆယ်မှာ ကျုပ်ဟာကြီး ငြိမ်သွားအောင် လုပ်မှ ဖြစ်မယ်”
“ရှင် ဘာပြောချင်တာလဲ” (ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စကားကို ခပ်ရေးရေးဖြင့် ထောက်ခံမိသည့်တိုင် ဒေါက်တာဝင့်သူ သေချာတော့ နားမလည်ချေ)
“ကျုပ် လီးအထောင်သားနဲ့ လျှောက်ပြေးနေလို့မှ မဖြစ်တာ ဒေါက်တာရဲ ့”

“ဒါဆိုလည်း ရေအေးနဲ့ လောင်းလိုက်လေ” (တတ်သမျှ မှတ်သမျှ အကြံပေးကြည့်ပေမယ့် ကိုမြင့်မောင် ဆိုလိုချင်တာ ဒီလိုမဟုတ်မှန်း ဒေါက်တာဝင့်သူ ထင်မြင်မိသည်)
“ရေအေး လိုက်ရှာဖို့ အချိန်မှ မရှိတာ .. သူတို့တွေ အချိန်မရွေး ပြန်ရောက်လာနိုင်တယ်”
“ဒါဆို ရှင်ပြောချင်တာ မာစတာဘိတ်လုပ်ဖို့လား”
“မှန်တယ် ဒေါက်တာ .. ဒါပေမယ့် ကျုပ်ဟာကျုပ်ဆို ကြာနေလိမ့်မယ်”
“အလိုတော် .. ရှင်က .. ကျ .. မ .. ကို .. မာစတာဘိတ်လုပ်ခိုင်းချင်နေတာလား”

ကိုမြင့်မောင်က မယုံနိုင်လောက်အောင် အံ့သြသလို ဖြစ်နေသူ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့မျက်နှာ လှလှလေးကို ကြည့်၍ ခေါင်းခါပြသည်။

“ဒေါက်တာ စုပ်ပေးမယ်ဆိုရင်တော့ ပိုပြီးတော့ မြန်လိမ့်မယ်”
“စုပ်ပေးရမယ် !! ကိုမြင့်မောင် .. ရှင်ခေါင်းမှ ကောင်းသေးရဲ ့လား .. ကျမ ရှင့်လီးကို ဘယ်လိုမှ မစုပ်ပေးနိုင်ဘူး”

ပထမဦးဆုံး အနေဖြင့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့လေသံက မြင့်တက်သွားပြီး ကိုမြင့်မောင်အား ကက်ကက်လန် ရန်တွေ့သည်။ ကိုမြင့်မောင် ဒေါက်တာဝင့်သူအား ပြောရခက်လိုက်တာဟူသော သဘောဖြင့် ခေါင်းကို ယမ်းခါရင်း သက်ပြင်းမောတစ်ခု မှုတ်ထုတ်သည်။ ပြီးမှ

“ဒီမှာ ဒေါက်တာဝင့်သူ .. ခင်ဗျား ခေါင်းကရော ကောင်းသေးလား .. ကျုပ်တို့မှာ အချိန်မရှိဘူးဆိုတာ ခင်ဗျား အသိသားပဲ .. ဟိုဟာမတွေက ကျုပ်ဆီက ပတ်စ်ဝေါ့မရမခြင်း လိုက်ရှာနေမှာ .. အချိန်မရွေး ရင်ဆိုင်ရနိုင်တယ် .. ကျုပ်လီးကိစ္စကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် မဖြေရှင်းနိုင်ရင် သောက်ပြသနာက အကြီးအကျယ် တက်မှာပဲ .. ဟုတ်တယ် .. ခင်ဗျားပြောတဲ့အတိုင်း ကျုပ်ဖာသာကျုပ် ဂွင်းတိုက်လို့ရတယ် .. ဒါပေမယ့် ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ဂွင်းတိုက်ဖို့ဆိုတာ လွယ်ပါ့မလား .. ကျုပ်က ဘာကို အာရုံသွားပြုရမှာလဲ .. အဲဒါကြောင့် ကျုပ်က အဆင်ပြေအောင် ခင်ဗျားကို စုပ်ပေးဖို့ ပြောတာ .. ကျုပ်မှာ ကျုပ်အကြောင်းနဲ့ကျုပ် ရှိတယ် .. ခင်ဗျား ကျုပ်အကြံထက်ကောင်းတာ စဉ်းစားမိရင်ပြော .. မဟုတ်ရင်တော့ လီးစစုပ်တော့ဗျာ .. အချိန်ကြာတယ်”

တစ်ခုခု ပြောချင်ဟန်ဖြင့် ဒေါက်တာဝင့်သူ ပါးစပ်ဟလိုက်ပေမယ့် သူမ ဦးနှောက်ထဲတွင် ကိုမြင့်မောင်အား တုံ့ပြန်ဖို့ ဘာစကားမှ ရှာလို့မရ။ ကိုမြင့်မောင်တစ်ယောက် လီးထောင်နေပေမယ့် ဒီလောက် အကျိုးအကြောင်းကျလှသည့် စကားရှည်ကြီးကို ပြောသွားဖိုတော့ မခက်ခဲလှသည်ကို ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့PhD ဦးနှောက်က မတွေးမိလိုက်ပါ။ သူမတို့ ကြုံနေရသည့် အခက်အခဲကြောင့် Over stressed ဖြစ်ပြီး ကျောချမ်းအောင် သွေးပျက်နေရာ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စကားက ဆီလျော်သည်ဟု မြင်မိသည်။ သို့သော် ဘာမှလဲ မပတ်သက်ဖူးသည့် သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ ့လီးကို စုပ်ရမှာတော့ ဒေါက်တာဝင့်သူ သဘောမကျ။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သေမင်းနှင့်လက်တစ်လုံးခြား ဖြစ်နေသည့် အခုအခြေအနေတွင်တော့ ဒေါက်တာဝင့်သူအတွက် တခြားဘာမှ အရေးမကြီးပါချေ။ သူမလို ငယ်ငယ်လှလှ မိန်းမချောလေးတစ်ယောက် ဒီအသက်အရွယ်နှင့်တော့ မသေချင်သေးပါ။

“ကောင်းပြီ .. ကိုမြင့်မောင် .. ကျမ ရှင့်လီးကို စုပ်ပေးမယ် .. ဒါပေမယ့် ကျမ တစ်ခုမှာထားမယ် .. ဒီကိစ္စကို ကျမရည်းစား ပြန်မကြားစေနဲ့ .. ရှင် အဲဒါတော့ လိုက်နာပါ”
“အာ .. စိတ်ချ .. မဝင့်သူ”

ဝမ်းသာလုံးဆို့သွားရှာသည့် ကိုမြင့်မောင် ဒေါက်တာဝင့်သူအား ကတိအမြန်ပေးလိုက်ရင်း သူတို့ရောက်နေသည့် အခန်းကို ပတ်ချာလည်ကြည့်သည်။ စတိုခန်းဆိုသည့် ထုံးစံအတိုင်း ပစ္စည်းပစ္စယတွေနှင့် ရှုပ်ပွနေသည်။

“ဒီနေရာပဲ အဆင်ပြေမယ် မဝင့်သူ … စိတ်မရှိနဲ့ .. ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်လိုက်နော်”

မတတ်တာသည့် အဆုံး ဒေါက်တာဝင့်သူ ကိုမြင့်မောင် ပြောသည့်အတိုင်း သူ့ရှေ့က သမံတလင်းပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရသည်။ တချိန်လုံး ထောင်မတ်နေဆဲ ဖြစ်သော လီးတန်ကြီးက သူမမျက်နှာနှင့် တစ်တန်းတည်း ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူ စိတ်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိ။ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထနေသည့် လီးတန်ကြီးရဲ ့ပုံကိုကြည့်ကာ သူမစိတ်တွေ ထွေပြားစပြုသည်။

“ကဲ .. မဝင့်သူ ရေ.. ကျုပ်ကို တတ်နိုင်သမျှ ကောင်းအောင် စုပ်ပေးတော့ .. Clock is ticking နော် ဒေါက်တာ”

အနည်းငယ် ရွှင်မြူးနေဟန်ရှိသော ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စကားအဆုံးတွင် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့နှုတ်ခမ်းလေးက အလိုလို ဟသွားရှာတော့သည်။

ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းဆီလေး ဆိုးထားသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး အကျယ်ဆုံးအခြေအနေနှင့် ဟသွားပြီး လီးထိပ်ကို ငုံလိုက်သည်နှင့် ကိုမြင့်မောင်တစ်ယောက် မအောင့်နိုင်ပဲ အီးခနဲ အော်ကာ ညည်းမိသည်။ ထိုအသံကြောင့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ခေါင်းက ပြန်ဆုတ်သွားပြီး သူ့အား ဒူးထောက်ထားရာမှ မော်ကြည့်သည်။ စတိုခန်းတံခါးဝကို မျက်စပစ်ကာ ပြရင်း လေသံတိုးတိုးနှင့် ကျိတ်ဆူသည်။

“တိုးတိုး လုပ် ကိုမြင့်မောင် … အပြင်ဘက်ကနေ အသံတွေ ကြားမှဟုတ်ပယ့် ဖြစ်နေမယ်”
“ဆောရီး .. မဝင့်သူ .. ရတယ် .. ပြန်စုပ် .. ကျုပ်သတိထားပါ့မယ်”

ဒေါက်တာဝင့်သူ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ။ ကိုမြင့်မောင်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်တောင် ဒိုင်းခနဲ ထိုးမိသည်။ ပြီးမှ မျက်နှာရှေ ့ခြမ်းကို ဖုံးသလို ဖြစ်သွားသည့် ဆံနွယ်တစ်ချို ့ကို နားရွက်နောက်ဘက်သို့ လက်ကလေးတစ်ဖက်ဖြင့် သပ်တင်လိုက်ပြီး လီးထိပ်ဖူးကို ပြန်ငုံသည်။ ကိုမြင့်မောင် လီးက သံချောင်းတစ်ချောင်းလိုပင် တင်းမာနေသည်မို့ လက်ဖြင့်ထိန်းပြီး ပင့်ထားစရာတောင် မလို။ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့မျက်နှာ ရှေ့ကို တိုးသွားတိုင်း လီးထိပ်ဖူးက ပါးစပ်ထဲကို မဆန့်မပြဲ ဝင်လာသည်။ သူမရဲ ့လျှာနှင့်လည်း လီးထိပ်အောက်ခြေလုံးပတ်ကို အလိုလို ပွတ်ကာ ဆွဲဖြစ်သည်။

“ကောင်းတယ် .. ဝင့်သူ .. စုပ် .. စုပ် … တအာား ကောင်းတယ်ကွာ .. ရှီီး”

ကိုမြင့်မောင် တစ်ယောက် အသက်ရှူမြန်လာသည့် ကြားမှ ဒေါက်တာဝင့်သူအား လေသံတိုးတိုးဖြင့် လှမ်းအားပေးသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူက နှုတ်ခမ်းနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းစေ့ထားရင်း သူမခေါင်းကို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် စတင်၍ လုပ်သည်။ လီးတန်ကြီးက နူးညံ့လှသည့် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို ပွတ်တိုက်၍ အဝင်အထွက်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ဖြစ်တိုင်းလည်း ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့လျှာကလေးက လီးဒစ်ရဲ ့အောက်ခြေ မေးသိုင်းကြိုးနေရာကို မပြတ်တမ်း လျက်ပေးသည်။

ဘေးတိုက်သာကြည့်မည်ဆိုလျှင် လှပသည့် ဒေါက်တာမလေးရဲ ့ပါးနှစ်ဖက်သည် တရံမပြတ်စုပ်ပေးနေမှုကြောင့် ချိုင့်ခွက်၍ ဝင်နေသည်ကို တွေ့ရမှာဖြစ်သည်။ ကိုမြင့်မောင် အနေနှင့်ကတော့ မကြုံဖူးအောင် ကာမအရသာ အကောင်းစားကို ခံစားနေရသည််။ ဒေါက်တာဝင့်သူတစ်ယောက် ဒီလောက်တောင် လီးစုပ်တတ််လိမ့်မည်ဟု သူဘယ်လိုမှ ထင်မထားပါ။ အစောတုန်းက ဒေါက်တာဝင့်သူ လီးစုပ်ပေးမှုကို ဇိမ်နှင့်ခံဖို့ စဉ်းစားထားပေမယ့် ခံစားမှုအရှိန်က မြင့်တက်လာသောအခါ ကိုမြင့်မောင် ငြိမ်ငြိမ်နေလို့ မရတော့ပါ။

ပါးဖောင်းဖောင်းလေး နှစ်ဖက် လီးကိုအားနှင့် စုပ်လိုက်တိုင်း ခွက်ဝင်သွားခြင်း၊ လီးတန်လုံးပတ်အား လျှာလေးဖြင့် ပွတ်ကာလျက်ပေးခြင်း။ တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် အာခေါင်သားနုနုလေးများနှင့် လီးထိပ်ဖြင့် ထိုးမိခြင်း .. စသည့် အချက်များအပြင် ဒေါက်တာဝင့်သူလို နုနယ်သော မိန်းမချောတစ်ယောက် လီးအရင်းကိုတောင် ထိန်းမကိုင်ဘဲ လက်အလွတ်ဖြင့် လီးစုပ်ပေးနေသည်ဆိုသော အချက်ပါ ထည့်ပေါင်းလိုက်တော့ ကိုမြင့်မောင်လို ရိုးရိုးသာမန် ညစောင့်တစ်ယောက်အဖို့ အရှင်လတ်လတ် ကောင်းကင်ဘုံသို့ ရောက်နေသည်နှင့် မခြားပေ။

“တောက် .. အား .. ရှီး .. ဝင့်သူ .. မင်းပါးစပ်က စုပ်အားကောင်းလှချည်လား”

လီးကိုဝင်နိုင်သမျှ ဝင်အောင် ဆထက်တပိုး စုပ်ပေးနေရာ တစ်ချိန်တွင် သူ့ဆီးစပ်နှင့် ဒေါက်တာဝင့်သူ နှာတံချွန်လေး ထိမိမလို ဖြစ်သည်။ ကိုမြင့်မောင် သူ့လီးတန်မည်းမည်းနက်နက်ကြီး တိုးဝင်နေသည့် ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကြည့်ရင်း အံကိုကြိတ်ကာ ညည်းမိသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူကတော့ တပြွတ်ပြွတ် အသံလေးတွေ အစီအရီထွက်လာအောင်ကို ဆက်၍ စုပ်ပေးနေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် သူမပါးစပ်ထဲမှ တံတွေးရည်များ စီးကျလာသည်။ မေးစေ့ချွန်ချွန်လေးကို ဖြတ်၍ တစ်ချို ့က ရင်ဘတ်နေရာသို့တောင် ရောက်သည်။

လီးစုပ်တာ အရှိန်ရပြီး တော်တော်လေး ခရီးရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ဒေါက်တာဝင့်သူက ရုတ်ချည်း သူမပါးစပ်ကို နောက်ဆုတ်လိုက်ရာ လီးတန်ကြီးက ပြွတ်ခနဲ မြည်ပြီး အပြင်သို့ ထွက်ကျသည်။ လုံးပတ်တလျှောက် တံတွေးရည်များဖြင့် စိုရွှဲနေလို့ ဆီလိမ်းထားသလို ဖြစ်ရာ မဲပြောင်ပြီး တက်နေသည်။ မြင်ရတာနှင့် အသည်းရော အဖုတ်ရော ယားစရာကောင်းနေသည်။

“ဒီအတိုင်းဆို ကြာလိမ့်မယ် ကိုမြင့်မောင် .. ရှင် မြန်မြန်ပြီးချင်ရင် ကျမပါးစပ်ကို လိုးပါလား”

ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့စကားကို ကိုမြင့်မောင် ကျေညက်စွာ မစဉ်းစားမိခင်မှာ လီးက အလိုလို တုံ့ပြန်ပြီးသားဖြစ်သည်။ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ နှစ်ချက်ဆက်တိုက် ထခုန်သည်။ ထို့အတူ နှုတ်မှလည်း (ရှီး)ဆိုပြီး ကျေနပ်အားရစွာ ညည်းသံထွက်သည်။ တကယ်လည်း ကိုမြင့်မောင်သာ နှလုံးရောဂါအခံရှိပါက အခုအချိန်တွင် အပျော်လုံးဆို့ပြီး ဂန့်သွားမလားတောင် မသိ။ ဒီလိုမျိုး ဒေါက်တာဝင့်သူထံမှ ကမ်းလှမ်းမှုကို ရရှိဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားသည့် ဆုလာဒ် မဟုတ်ပါလား ..။

ကိုမြင့်မောင်လက်နှစ်ဖက်က ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ခေါင်းကို ညှပ်ကာကိုင်လိုက်သည်။ အားယူကာ ရှေ ့သို့ဆွဲလိုက်သည်နှင့် ဒေါက်တာဝင့်သူက ပါးစပ်ကို အကျယ်ဆုံးဟကာ လီးတန်ကို ဖမ်းငုံသည်။ လီးထိပ်ဖူးက နှုတ်ခမ်းသားနုနုလေးကို ပွတ်တိုက်ကာ ကျော်ဖြတ်ပြီး အာခေါင်ထဲထိ တောက်လျှောက်ဝင်သည်။ လေလုံအောင် တင်းတင်းစေ့ပြီး ငုံထားသည့်ကြားမှ (အု .. အိ) ဆိုသည့် အသံလေးများ ဒေါက်တာဝင့်သူ နှုတ်ဖျားမှ ထွက်ကျလာသည်။

“ရှစ် .. ကောင်းလိုက်တာ .. ဝင့်သူ .. မင်း ပါးစပ်က တအားကောင်းတာပဲ”

ကျေနပ်အားရစွာ ညည်းရင်း ကိုမြင့်မောင် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ ခေါင်းကို ညှပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ကို အားရပါးရ လိုးဆောင့်သည်။ ကြည့်ရတာ ဒေါက်တာဝင့်သူသည် လီးတစ်ချောင်းလုံး ကုန်အောင် စုပ်ပေးခြင်း (ဒိသရုတ်)နှင့် မစိမ်းသည့် သဘောရှိသည်။ လည်ချောင်းသားလေးတွေကို ဖြေလျှော့ပေးထားရာ ကိုမြင့်မောင် လီးက အရင်းအထိရောက်အောင် သူမပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်နေသည့်တိုင် အသက်ရှူမှားတာမျိုး မဖြစ်။ လီးအဝင်တွင် အသက်ကို အောင့်ထားပြီး၊ လီးအထွက်တွင် အသက်ကို ရှူသည်။ လျှာဖျားလေးနှင့် သူ့လီးတန်အောက်ပိုင်းအား ပွတ်ဆွဲနေမှုအားလည်း မပျက်စေရ။

ဒီတော့ ကိုမြင့်မောင်လို ဆက်စ်ကိစ္စ ပြတ်လတ်နေသူအတွက် ဘာခံနိုင်တော့မည်နည်း။ ကွန်ကရစ်တွေကို ထိုးသည့် jackhammer တစ်ချောင်းနှယ် သူ့လီးအား သဘောထားကာ ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ခေါင်းကို ညှပ်ဆွဲရင်း အားကုန်လိုးသည်။ လေးငါးချက်လောက် အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်တွင် လီးတန်တလျှောက် သွေးကြောကြီးတွေ ဖောင်းတက်ကာ လှုပ်ရှားပြီး အကြမ်းပတမ်းကို ပြီးသည်။ လီးထိပ်မှ အရင်ဆုံး ထွက်လာသည့် သုတ်ရည်တွေက ပူနွေးပြီး ပြစ်ချွဲနေသည်။ အရှိန်ကလည်း တအားကို ပြင်းထန်သည်။

ဒေါက်တာဝင့်သူတစ်ယောက် ကိုမြင့်မောင်တစ်ယောက် ပြီးခါနီးနေမှန်း သိလိုက်ပေမယ့်၊ ခုလိုမျိုး မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်မထားပါ။ ထို့ထက်ဆိုးသည်က လီးချောင်းအကြီးကြီးနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာ ရှိနေသည့် ဂွေးစေ့လုံးကြီးများထဲတွင် လရည်တွေ ဒီလောက်များများ ရှိနေလိမ့်မည်ဟုလည်း တွက်ဆမထားမိ။ ဒီတော့ သူမခမျာ အငိုက်မိသလို ဖြစ်သည်။ လည်ချောင်းထဲ ရောက်နေသလို ဖြစ်သည့် ထိပ်ဖူးထဲမှ လရည်တွေ တဖျောဖျောနှင့် ထွက်လာသည်တွင် ဘာမှလုပ်လို့ မရဘဲ မြိုသာချလိုက်ရသည်။ မဟုတ်လျှင် choke ဖြစ်ပြီး သူမ မျက်ဖြူလန်ဖို့သာ ရှိသည်။

“ကောင်းတာ .. ဝင့်သူရယ် .. အဆင်ပြေသွားပြီ .. ကျေးဇူးပဲ”

တစ်စက်မကျန် လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်ပြီးတော့မှ ကိုမြင့်မောင် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ခေါင်းအား ဖမ်းကိုင်ထားမှုကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ တချိန်လုံး တောက်လျှောက်မာနေသည့် လီးက အခုတော့ သူ မဟုတ်သလိုပင် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျကာ ခပ်ပျော့ပျော့ ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါက်တာဝင့်သူက သူမပါးစပ်နှင့် မေးစေ့တလျှောက် ပေကပ်နေသည့် အရည်များအား လက်ခုံဖြင့် သုတ်ရင်း ထိုင်နေရာမှ ထရပ်သည်။

“ကျမ အကြွေး ရှင့်ပေါ်မှာ ရှိသွားပြီနော် ကိုမြင့်မောင်”

ဒေါက်တာဝင့်သူက ဟန်အမူအရာပိုပိုနှင့် မျက်စလေးဝင့်ကာ ပြောလိုက်ရင်းမှ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို လျှာဖြင့် အပေါ်အောက်တစ်ချက်စီ သပ်သည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် အခုထက်ထိ မပျောက်နိုင်သေးသည့် ငံကျိကျိအရသာကို ပျောက်အောင်လည်း ကြိုးစားပြီး တံတွေးမျိုချသည်။ သူမရဲ ့ထိုအပြုအမူက ကိုမြင့်မောင်အတွက်တော့ အရမ်းကို ဆက်ဆီကျလွန်းသည်။ လီးတောင်မှ ပြန်ထောင်ချင်လာသလို ဖြစ်ရာ အမြန်ပင် ဘောင်းဘီထဲထည့်ပြီး ဇစ်ပြန်ဆွဲကာ ဝှက်လိုက်ရသည်။

“ရှင် သေချာမှတ်ထားနော် .. ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူမှ သိလို့ မဖြစ်ဘူး” (ဒေါက်တာဝင့်သူက လီးမစုပ်ပေးခင်က ပြောခဲ့သောစကားကို ထပ်မံ၍ emphasize လုပ်ပြီး သတိပေးပြန်သည်)
“အာ .. စိတ်ချ .. ဝင့်သူ” (မြန်မြန်ဆန်ဆန် တုံ့ပြန်လိုက်ယုံမက ကိုမြင့်မောင်က ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာဖြင့် သူ့ပါးစပ်ကို ဇစ်ဆွဲပြီး ပိတ်သည့်ဟန် လုပ်ပြသည်)
“အိုကေ .. ဒါဆို အခု ကျမတို့ ဘာလုပ်ကြမှာလဲ??” (ဒေါက်တာဝင့်သူက ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စပ်ဖြီးဖြီးပုံစံကို ဂရုစိုက်မနေတော့ဘဲ လက်ရှိရင်ဆိုင်ရမည့်ကိစ္စကိုသာ ဦးတည်လိုက်သည်)
“လွယ်တော့ မလွယ်ဘူး .. ဝင့်သူ .. လူအင်အားချင်းပဲ စဉ်းစားကြည့် .. သူတို့ကသာနေတယ် .. နောက်ပြီး သူတို့မှာက သေနတ်တွေနဲ့ .. ကျုပ်တို့မှာ ဘာမှ မရှိဘူး”
“ဒါဆို ရင် .. ဘယ် .. ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ” (ဒေါက်တာဝင့်သူက အခြေအနေကို ပြန်သုံးသပ်မိသွားပြီး အနည်းငယ် တုန်လှုပ်သည့် လေသံဖြင့် မေးမိသည်)

ကိုမြင့်မောင် ဒေါက်တာဝင့်သူအား မတုံ့ပြန်နိုင်အားသေးဘဲ အခန်း၏ ပတ်ဝန်းကျင်ကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်မိသည်။ ထိုရောအခါ အခန်းထောင့်တွင် တစ်ပေကျော်ကျော်ခန့် ရှည်မည့် သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းကို သွားတွေ့သည်။ မြန်မြန်ဆန်ဆန် သွားကောက်ယူလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒေါက်တာဝင့်သူ ဘက်လှည့်ကာ သံပိုက်လုံးကို ထောင်ပြသည်။

“ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် အရင်ဆုံး လူခွဲကြရအောင် .. ကျုပ် တိတ်တိတ်လေး လုံခြုံရေးအခန်းကို ပြန်သွားမယ် .. ဟိုမှာ ကျုပ်ဘော်ဒါ ကျန်ခဲ့သေးတယ် .. အခြေအနေကြည့်ပြီး လှုပ်ရှားရမှာပဲ .. စက်ရုံထဲ အကြမ်းဖက်သမားတွေ ဝင်နေတယ်လို့ Emergency Team ကိုလည်း ရအောင် အကြောင်းကြားရမယ် .. မဝင့်သူ ဒီမှာပဲ နေခဲ့ပေါ့”
“ကောင်းပြီ”

ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ reasonable ဖြစ်လှသော အကြံကို ဒေါက်တာဝင့်သူ ခပ်သွက်သွက်ပင် သဘောတူလိုက်သည်။ သူမစိတ်ထဲ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ကိုမြင့်မောင်အား အထင်ကြီးသလိုလို၊ အားကိုးသလိုလို ဖြစ်မိသည်။ အနည်းဆုံးတော့ လီးစုပ်ပေးလိုက်ရတာ အကျိုးမယုတ်ဟု ခံစားမိသည်။

“သွားပြီး မဝင့်သူ .. သေချာ ပုန်းနေဦး”
“ဟုတ် .. ဂွတ်လပ်ခ် ကိုမြင့်မောင်”

လက်ထဲတွင်ရှိသော သံပိုက်လုံးအား တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ရင်း ကိုမြင့်မောင် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ချောမောလှသည့် မျက်နှာလေးနှင့် တပ်မက်ဖွယ်ကိုယ်လုံးလေးအား နောက်ဆုံးတစ်ချက် သေချာကြည့်သည်။ သူ့အိပ်မက်ထဲက နတ်သမီးလေးဖြစ်ရှာသည့် ဒေါက်တာဝင့်သူရဲ ့ဝမ်းဗိုက်ထဲတွင် သူ့လရည်တွေ တပြုံလိုက် ရှိနေသည်ဆိုသောအချက်ကို ကိုမြင့်မောင် အခုထက်ထိ မယုံရဲသေးပါ။ သွားသုံးဆယ့်နှစ်ချောင်း နီးပါး ပေါ်လာသည်အထိ ဟီးခနဲ တစ်ချက် ရယ်မိပြီးနောက် ဒေါက်တာဝင့်သူအား ကျောခိုင်းလိုက်သည်။ စတိုခန်းတံခါးကို ဖြေညင်းစွာ တွန်းဖွင့်၍ အပြင်ထွက်သည်။ ကော်ရစ်တာသို့ ရောက်သောအခါ လုံခြုံရေးအခန်းရှိရာဘက်သို့ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနှင့် ခြေလှမ်းတွေကို ဦးတည်လိုက်သည်။

ဇာတ်လမ်းဆက်မရေးခင် စကားလေး နည်းနည်းတော့ ပြောချင်ပါတယ်။ ဒီရက်ပိုင်း ကျနော် အပြင်မှာ အလုပ်များနေတဲ့အပြင်၊ ပင်လယ်ထဲက စိတ်အခန့်မသင့် ဖြစ်စရာ တစ်ခုကြောင့် စာရေးဖို့တောင် စိတ်ပျက်သွားမိတာ အမှန်ပါ။

ကျနော် ဒီလိုမျိုး စာတွေရေးတာ တခြား ဘာရည်ရွယ်ချက်မှ မရှိပါဘူး။ ကိုယ့်စာဖတ်သူ ပရိတ်သတ် ကျနော့်စာဖတ်ပြီး ပျော်ရွှင်စေဖို့ (သာယာစေဖို့) တစ်ခုပဲ ရှိပါတယ်။ ကျနော်က ဤကဲ့သို စိတ်ထားတဲ့အတွက် ကျနော့်အနေနဲ့လည်း ညီမျှတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုမျိုးပဲ ပြန်ရချင်ပါတယ်။

ကျနော် အလုပ်နဲနဲ အားရင် ပင်လယ်ထဲတော့ ဝင်ဝင်ကြည့်ဖြစ်ပေမယ့် ဇာတ်လမ်းရေးတဲ့ဆီတော့ မရောက်ဖြစ်ဘူူး ဖြစ်နေတယ်။ ရောက်တိုင်း အပေါ်က နောက်ဆုံးပို့စ်က သန့်ကျူပေးထားတဲ့ စာရင်းကို အမြဲတမ်း ကလစ်ကြည့်မိတယ်။ စိတ်ထဲကလည်း တွေးတယ်။ အော် .. ဒီလူတွေ .. ကလောင်အသစ်တွေ၊ အဟောင်းတွေ မခွဲဘဲ ကိုယ်စာဆက်ရေးဖို့ အားပေးထားတာပဲလို့။ အဲဒါလေး တွေးပြီး ကိုယ့်စိတ်ဓါတ်လေးကိုယ် ပြန်တည်ဆောက်ပြီး ဇာတ်လမ်းရေးတဲ့ဘက်ရောက်အောင် အားစိုက်ခဲ့ရပါတယ်။

စာမရေးတဲ့ ပထမတစ်ရက်မှာ တစ်ရာကျော်လောက်ရှိတဲ့ မင်ဘာတွေက အားပေးခဲ့တယ်။ ဒုတိယတစ်ရက်မှာ ၁၅ဝကျော်ပြီး၊ တတိယတစ်ရက် အကူးမှာ ၁၇၀ နီးပါးတောင် ရှိနေပြီ။ ဒီနေ့မနက်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုပေါကြီးတောင် ကျနော် ရှောက်ဘောက်မှာ အော်ထားတာ တွေ့လို့လား (ဒါမှမဟုတ်) ဒုတိယအကြိမ် ပြန်ဖတ်ပြီးလို့လားတော့ မသိဘူး။ ၁ရဝမြောက် မင်ဘာအဖြစ် သန့်ကျူပေးသွားသေးတယ်။ 😀 😀

အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်

It is easier said than done !!!

Directionless

---

လုံခြုံရေးအခန်းရှိရာသို့ အသွားလမ်းတွင် လင်းလင်းထက်တို့ အဖွဲ့ထဲမှ တစ်ယောက်ယောက်နှင့်များ ရင်ဆိုင်ရမလားလို့ ကိုမြင့်မောင် ထင်ထားပေမယ့် အံ့သြစရာကောင်းအောင်ပင် မည်သူနှင့်မှ မတွေ့။ သူတို့ရောက်နေရာ ဓါတ်ခွဲခန်း အတွင်းတွင် တပ်ဆင်ထားသော ဖုန်းတစ်လုံးကိုအတွေ့ အပြင်ဘက်သို့ အကြောင်းကြားရန် ကြိုးစားသေးသည်။ သို့သော် လင်းလင်းထက်တို့ အဖွဲ့က လျှင်လှသည်မှန်း သွားတွေ့ရသည်။ ဖုန်းလိုင်းတွေကို ဖြတ်ထားပြီးသား ဖြစ်သည်။ ကိုမြင့်မောင် ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘဲ လုံခြုံရေးအခန်းဆီသို့သာ ဆက်လျှောက်လာခဲ့သည်။

မလွယ်ပေါက်တံခါးနား အရောက်တွင် ကိုမြင့်မောင် အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင် ထားပြီး အသက်ကို ဝအောင်ရှူသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် သံပိုက်လုံးကိုလည်း ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ထပ်ဆုပ်သည်။ ပြီးနောက် အနည်းငယ်ဟနေသလို ဖြစ်သည့် တံခါးဝမှ အထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။

အရင်ဆုံး သတိထားမိသည်က သစ်ထွန်းပေါ်လာရာ လုံခြုံရေးခန်း၏ အဓိက တံခါးပေါက်နားတွင် သွေးကွက်များ အိုင်နေသည်ကို။ ဒီမြင်ကွင်းကြောင့် ကိုမြင့်မောင် တကိုယ်လုံးရှိ သွေးတွေ ဆူပွက်ထွက်ပြီး မေးကြောကြီးများ ထောင်လာသည်အထိ အံကို တင်းတင်းကြိတ်သည်။ သစ်ထွန်း၏ ကိုယ်ခန္ဓာကိုယ်တော့ မတွေ့။ သို့သော် ဒီသွေးတွေက သူ့ချာတိတ်ဆီက ဖြစ်ဖို့ဆိုတာ ၁ဝဝရာခိုင်နှုန်း သေချာသလောက်ရှိသည်။ ကိုမြင့်မောင် မျက်လုံးက အခန်းထဲတွင် ရှိနေသည့် ရန်သူဆီသို့ စွန်ရဲတစ်ကောင်နှယ် ရောက်သွားသည်။

လုံခြုံရေးခန်းထဲတွင် ရှိနေသူက သုံးယောက်ပေါင်းလာသည့် အဖွဲ့ထဲမှ ကိုုမြင့်မောင် သေချာ မသိသေးသည် ဆံပင်ရွှေအိုရောင်နှင့် တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ လင်းလင်းထက်က ပစ္စည်းတွေ ပြန်ယူဖို့ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်သော ၀ါ၀ါဆိုသည့် တစ်ယောက်။ စစ်တပ်တွင် အသုံးပြုလေ့ရှိသည့် အစိမ်းပုတ်ရောင် သံသေတ္တာတစ်လုံးကို စားပွဲပေါ်သို့ လှမ်းတင်နေသည်။ သူမ မတ်တပ်ရပ်နေရာ နားတွင်လည်း နောက်ထပ် သံသေတ္တာနှစ်လုံးလောက် ရှိနေသေးသည်။

ကိုမြင့်မောင် နီနီထိုင်ခဲ့သည့် နေရာရှိ မိန်းကွန်ပျူတာကို လှမ်းကြည့်သည်။ စကရင်ဆေ့ဗာက ရှိနေသေးရာ လင်းလင်းထက်တို့ရဲ ့အကြံအစဉ် အထမမြောက်သေးမှန်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။ ၀ါ၀ါမှလွဲ၍ ကျန်သည့် နှစ်ယောက် ဘယ်ရောက်နေမှန်း ကိုမြင့်မောင် မှန်းဆလို့ မရပါ။ ကိုမြင့်မောင် အခန်းထဲကို လေ့လာအကဲခတ်နေစဉ် ၀ါ၀ါက အောက်တွင်ချထားသော သေတ္တာတစ်လုံးကို ကုန်း၍ လှမ်းကောက်သည်။ ဆိုခဲ့သလို ၀ါ၀ါရော နီနီပါ ပြောက်ကျားစစ်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားကြတာတော့ မှန်ပါသည်။ သို့သော်လည်း နှစ်ယောက်စလုံးက ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ဖွံ့ဖြိုးပြီး အချိုးကျလှသည်ဖြစ်ရာ ကုန်းကာထားသည့် ပိုစရှင်တွင် အသက်ရှူမှားလောက်သည့် ၀ါ၀ါရဲ ့တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို စစ်ဘောင်းဘီက မဖုံးကွယ်နိုင်ပါ။ ကိုမြင့်မောင် မျက်လုံး နှစ်လုံးက ထိုနေရာတွင် အလိုလို သွားစုသည်။

သေတ္တာကို ကောက်ယူပြီးနောက် ၀ါ၀ါက စားပွဲပေါ်တွင် တင်သည်။ သေတ္တာအား ခတ်ထားသည့် သော့ခလုတ်နှစ်ခုကို ထောက်ခနဲ ဖွင့်ပြီး အဖုံးကို လှန်တင်လိုက်သည်။ အထဲတွင်တော့ ကွန်ပျူတာလိုလို စကရင်တစ်ခုက ရှိနေပြီး ထိုအပေါ်တွင် လျှပ်စစ်လှိုင်းများ ပြေးနေလေသည်။ ဒါကို မြင်လိုက်သည့် ကိုမြင့်မောင် ဘာမှန်း သေချာမသိပေမယ့် နောက်ထပ် အချိန်ဆွဲနေလို့ မဖြစ်ဆိုတာ တွေးမိသည်။ သစ်ထွန်းနှင့် ပတ်သက်၍လည်း လက်စားချေဖို့ စိတ်ဓါတ်က ပြင်းပြနေရာ၊ ၀ါ၀ါနှင့် လက်တစ်ကမ်းတွင် ရိုင်ဖယ်သေနတ် ရှိနေသည့်တိုင် သူ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။

ဝုန်းခနဲ မလွယ်ပေါက် တံခါးကို တွန်းဖွင့်သံ ကြားလိုက်သည်နှင့် ၀ါ၀ါက ဘေးနားရှိ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို အမြန်လှမ်းကောက်သည်။ ကိုမြင့်မောင်က သူမထက်မြန်ပါသည်။ လက်ထဲရှိ သံပိုက်လုံးက အရှိန်ဖြင့် မြောက်တက်သွားသည်။ ဒုတ်ခနဲ အသံကို ခပ်အုတ်အုတ် ကြားလိုက်ရပြီးနောက် ၀ါ၀ါ့ကိုယ်ရှေ့ပိုင်းက စားပွဲပေါ်တွင် ဟက်ထိုးမှောက်ကာ ပြုတ်ကျသည်။

(မင်း .. ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ)

ကိုမြင့်မောင် စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးပြီး ဆန့်ဆန့်ကြီး ဖြစ်နေသည့် ၀ါ၀ါရဲ ့နှာတံဝကို လက်ညိုးဖြင့် ထိကြည့်သည်။ သူ့လက်ချက်ကြောင့် တစ်ချက်ထဲမေ့သွားပေမယ့် အသက်ရှူနေသေးတာ တွေ့သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်သွားသည်။ ဒါဆိုလျှင် ဒီကောင်မကို ဖမ်းထားပြီး စစ်မေးလို့ရနိုင်သည်ဆိုပြီး သူတွက်သည်။ စားပွဲပေါ်တွင် တစ်ပိုင်း၊ အောက်တွင် တစ်ပိုင်းဖြစ်နေသည့် ၀ါ၀ါ့ကိုယ်အား စားပွဲပေါ် လုံးလုံးရောက်အောင် ဂျိုင်းတစ်ဖက်စီမှ ဆွဲမသည်။ ထိုရောအခါ နို့ကြီးဂိုဏ်းလို့ ကိုမြင့်မောင် သတ်မှတ်ထားသည့်အလျောက် ထွားမွတ်သည့် ရင်ဆိုင်များနှင့် သူ့လက်ထိတွေ့သည်။ ကိုမြင့်မောင် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာမိသည်။

၀ါ၀ါ့ကိုယ်က စားပွဲပေါ်တွင် ဆန့်ဆန့်ကြီး ဖြစ်ကာ ရှိနေသည်။ အခုလို ပက်လက်အနေအထားတွင် သူမရဲ ့ရင်သားဆိုင်တွေက သိသိသာသာကို ကိုယ်ပေါ်မှ ဖွံ့ထားစွာ ထောင်တက်နေသည်။ နည်းတာကြီးတွေ မဟုတ်။ ကိုမြင့်မောင် ဂလုခနဲ တံတွေးကို မျိုချပြီး အကြည့်ကို လွှဲရသည်။ ဘာဆက်လုပ်ရမည်နည်းဟု ခေါင်းကို အလုပ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် ၀ါ၀ါ ကုန်းကောက်နေသည့် သေတ္တာကို သွားကြည့်သည်။

သံသေတ္တာများထဲတွင် ရှိသော ပစ္စည်းပစ္စယများကို နားမလည်ပေမယ့် ယမ်းတောင့်များကို ၀ါယာကြိုးတွေနှင့် ဆက်သွယ်ထားသည်ကိုတော့ တွေ့့သည်။ သေချာပါပြီ။ ဒီဟာမတွေ အကြမ်းဖက်သမတွေ။ ရုပ်ကလေးတွေ ချောသလောက် အကြံပက်စက်လှသည့် အမျိုး။ သူတို့ စက်ရုံကို ဗုံးခွဲဖို့ပဲလား၊ အကြမ်းဖက်သိမ်းပိုက်ဖို့ပဲလား .. တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုဖြစ်ရမည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းသည့် အကြံမဟုတ်မှန်းတော့ သေချာပါသည်။

စိတ်ချဉ်ပေါက်လာသည်နှင့် ကိုမြင့်မောင် ၀ါ၀ါ့အနား ပြန်ရောက်လာသည်။ သတိမေ့နေတာ မှန်ပေမယ့် ဒီဟာမကို အလစ်ပေးလို့ မရမှန်း သူသဘောပေါက်သည်။ လင်းလင်းထက်နှင့် စတွေ့စဉ်အခါတုန်းက ငမ်းမိလို့ တစ်ချီခံလိုက်ရပြီမို့ ဒီတစ်ခါတော့ အငိုက်မိလို ့မဖြစ်ဆိုပြီး တွေးသည်။ သူနှင့် နီးစပ်ရာ စားပွဲစွန်းတွင် ရှိနေသော ၀ါ၀ါရဲ ့ခြေတန်တွေကို လက်ဖြင့်စမ်းပြီး လက်နက်တစ်ခုခု ရှိနေမလားဆိုပြီး စရှာသည်။

ခြေဖျားပိုင်းမှ စစမ်းသွားသော သူ့လက်တွေသည် ခါးစပ်အရောက်တွင်တော့ လက်နက်အစား တင်ပါးအိအိဖြိုးဖြိုးကြီးတွေကို စမ်းမိသည်။ ထိုသို့ စမ်းမိမှ ကိုမြင့်မောင် ပို၍ အံ့အားသင့်မိသည်။ ၀ါ၀ါဆိုသော အကြမ်းဖက်သမသည် ပင်တီအစား ဂျီစထရင်းသာ ဝတ်ထားသည်ကို သတိထားမိလို့ဖြစ်သည်။ ဘာလက်နက်မှ မတွေ့သည်တိုင် ကိုမြင့်မောင် လက်တွေက အရသာရှိလှသည့် တင်ပါးဖြိုးဖြိုးကြီးတွေပေါ်က ချက်ချင်း မခွာနိုင်ပေ။

(အင်း … အောက်ဘက်မှာ ဘာမှ မရှိတာတော့ သေချာသွားပြီ.. အပေါ်ဘက်ကို ဆက်စမ်းရမှာပဲ)

ကိုမြင့်မောင် သူ့ဖာသာသူ အဆိုတင်သွင်း၊ သူ့ဖာသာသူ ထောက်ခံပြီး သူ့ဖာသာသူပင် အကြံကို စတင်အကောင်အထည် ဖော်သည်။ စားပွဲအလယ်ဘေးဘက်သို့ လျှောက်သွားပြီး လက်တစ်ဆုပ်စာမကသည့် နို့လုံးကြီးနှစ်ဖက်ကို အားရပါးရပင် လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။

(ဟ .. ဒီဟာမ ဘရာ ဝတ်မထားပါလား)

ကိုမြင့်မောင် မတရားကို အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူ ထင်ထားသည်က ၀ါ၀ါသည် အနည်းဆုံးတော့ လင့်လင်းထက်လို ဘရာသား ခပ်ပျော့ပျော့တော့ ဝတ်ထားလိမ့်မည်ဆိုတာကို။ အခုတော့ ဘာဆိုဘာမှ ဝတ်ထားတာ မဟုတ်မှန်း၊ တင်းရင်းအိစက်သည့် အသားဆိုင်များကို အခုအခံမရှိ စမ်းမိနေလို့ သိလိုက်ရသည်။ ကိုမြင့်မောင် သူ့မူလ ဦးတည်ချက်ကိုတောင် မေ့သွားသည်။ ဘရာရယ်လို့ မရှိသည့် ၀ါ၀ါ့နို့ကြီးတွေထဲတွင် ဘာလက်နက်မှ ဝှက်ထားစရာ မရှိဆိုတာ မသိသည့်အလား ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ကို နှိုက်ကာ စမ်းသည်။ တော်တော် အရွယ်ကြီးမည့် ထင်ရသည့် နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကိုတောင် လက်ဖြင့် စမ်းမိသေးသည်။

(တောက် !!! … အားရစရာကြီးတွေ)

ကိုမြင့်မောင်လက်ထဲရှိ နို့ကြီးတွေက တကယ်ကိုကြီးလှသည်။ မသိလျှင် ဆီလီကွန်ထည့်ထားသည်လို့တောင် ထင်စရာရှိသည်။ ထို့အပြင် ကြီးပေမယ့် သားသည်အမေတွေလို ပျော့အိတွဲနေတာမျိုးလည်း မဟုတ်။ လေထိုးထားသည် ဘောလုံးတစ်လုံးလိုပင် တင်းတင်းရင်းရင်းရှိနေရာ ကိုင်ရတာ မတရားကို ကောင်းပြီး ဇိမ်ရှိလှသည်။ တင်းရင်းအိစက်မှုက ဘာနှင့်မှ မလဲနိုင်ပါ။

စစချင်းတုန်းကတော့ ကိုမြင့်မောင် ၀ါ၀ါတို့ အဖွဲ့ထဲက တစ်ယောက်ယောက် လုံခြုံရေးအခန်းကို ပြန်ရောက်လာနိုင်သည်ကို တွေးမိပါသည်။ သို့သော် အခုအချိန်တွင် ထိုအတွေးက ဦးနှောက်၏ နောက်ဆုံးအကန့်သို့ အလိုလို ရောက်သွားပြီးသားဖြစ်သည်။ တစ်သက်တာတွင် တစ်ကြိမ်သာ ကြုံနိုင်မည့် အခွင့်အရေးတွင် အလိုအလျောက် သာယာသွားမိပြီး လောလောဆယ် ဘယ်လိုအခြေအနေနှင့် ကြုံနေရသည်ရော၊ သူ့စက်ရုံ ဘယ်လိုဖြစ်နေသည်ကိုပါ မေ့လျော့သွားသည်။ ကိုမြင့်မောင်လက်က ၀ါ၀ါ ဝတ်ထားသည့် ပြောက်ကျားစစ်ဝတ်စုံရဲ ့ အရှေ ့ဘက်ဇစ်ဆီ ရောက်သွားသည်။

(၀ိုး … ရှစ်)

တဇွိဇွိနှင့် ဇစ်ကို ခါးစပ်ရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်သည်တွင် ၀ါ၀ါရဲ ့ စစ်အင်္ကျ ီ ရှေ့ခြမ်းက အလိုလိုဟသွားသည်။ ထို့အတူ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ ပါးစပ်လည်း အဟောင်းသား ဖြစ်ကာ ဟသွားရှာသည်။ ဟုတ်ပါသည် … မှန်ပါသည်။ ၀ါ၀ါ တစ်ယောက် တကယ်ကို ဘာဆိုဘာမှ အထဲတွင် ခံဝတ်ထားခြင်း မရှိပါ။ ဖြူဖွေးဝင်းဝါပြီး ကြီးမားဖွံ ့ထားသည့် နို့ကြီးနှစ်လုံးက symmetrical ကျစွာနှင့် အပြိုင်အဆိုင် လဲလျောင်းနေကြသည်။

ဘာပြောကောင်း မနည်း။ ကိုမြင့်မောင် လက်က ဖြူဖွေးတင်းရင်းသည့် နို့ကြီးတွေကို ချက်ချင်းပင် ထပ်ကိုင်သည်။ ဘာဆိုဘာမှ အကာအကွယ် မရှိဘဲ ပကတိ ထိမိနေသည့် နို့လုံးတွေသည် သူ့လက်ထဲတွင် နွေးထွေးပြီး နူးညံ့လှသည်။ ကြီးမားသည်ဆိုတာကတော့ အထူးတလည် ထပ်ပြောနေစရာကို မလိုပါ။ ကိုမြင့်မောင်လို လက်ဝါးဆိုက် ကြီးသည့်သူတောင် အပြည့်အဝအုပ်ကိုင်နိုင်ခြင်း မရှိ။ နို့တစ်လုံးလုံးကို ဧရိယာကုန် cover ဖြစ်ဖို့ဆိုတာ အနည်းဆုံးတော့ နှစ်ခါလောက် လက်ကို နေရာရွှေ ့မှဖြစ်သည်။

တစ်ခုအံ့သြဖို့ ကောင်းတာက လင်းလင်းထက်မှစ၍ ၀ါ၀ါအဆုံး Terrorists သုံးယောက်စလုံးသည် ဖြူဖွေးကာ သန့်ပြန်ချောမောသည့် မိန်းမချောလေးများဖြစ်သည်။ အခုလည်း ၀ါ၀ါရဲ ့ နို့တွေက တခြားနေရာက အသားတွေထက်ပင် ပိုပြီးဖြူဖွေးသယောင်ရှိသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လက်ချောင်း ညိုညိုမည်းမည်းများက နို့လုံးဖြူဖြူတွေပေါ် လျှောက်သွားလေရာ ပင့်ကူတစ်ကောင် မျက်နှာကျက်အဖြူကို တွယ်ကပ်နေသည်နှင့်တောင် တူနေသည်။

(စောက်ကျိုးနဲ .. နို့သီးတွေ စူထွက်နေပါလား)

ကိုမြင့်မောင် မျက်လုံးက သူ့လက်ဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်မှုကြောင့် တင်းမာတက်လာသည့် နို့သီးညိုညိုတွေဆီသို့ ရောက်သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ရမ္မက်အရောင် တောက်လာပြီးနောက် ခေါင်းက အလိုလိုနိမ့်ကျသည်။ ပါးစပ်ကို အကျယ်ဆုံးဟပြီး ဟတ်လိုက်သဖြင့် ၀ါ၀ါရဲ ့နို့အုံသား တော်တော်များ သူ့ပါးစပ်ထဲ ပါလာသည်။ ကိုမြင့်မောင် ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသည့် နို့အုံသားတွေကို အားပြင်းပြင်းဖြင့် စုပ်သည်။ နို့သီးခေါင်းကိုလည်း လျှာဖြင့် ထိုးကာ အဆက်မပြတ်လျက်သည်။

သူ့ကိုယ်နှင့် အနီးဆုံးဖြစ်သော ဘယ်ဘက်ခြမ်းက နို့ကို ကျေနပ်အားရသည်အထိ စို့ပြီးသောအခါ ညာဘက်ခြမ်းက နို့ကို စို့ပြန်သည်။ အရသာက ရှိလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ နို့အုံကြီးတွေက အိထွေးကာ နူးညံ့နေသည်။ ထို့နောက် တစ်ဖက်စီ စို့ရတာ အားမရသည့်နှယ် နို့အုံနှစ်ဖက်ကို ဘေးမှ လက်ဖြင့်တွန်းလိုက်သည်။ ၀ါ၀ါရဲ ့နို့တွေက ဟဲဗီးလ်ဆိုက်တွေမို့ ဒီလိုတွန်းလိုက်သောအခါ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုက အလယ်မှာ သွားစုသည်။ ကိုမြင့်မောင် ပါးစပ်ကို ကျယ်နိုင်သမျှ ကျယ်အောင် ဟရင်း တစ်ချိန်ထဲ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို ရအောင်စို့သည်။

(တောက် … စောက်ရမ်း ကောင်းတယ်ကွာ)

တော်တော်လေးကြာလို့ နို့စို့တာ ဝသွားသည်တွင် ကိုမြင့်မောင် သူ့ပါးစပ်ကို ၀ါ၀ါရဲ ့နို့တွေပေါ်က ခွာလိုက်ရင်း ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ထုတ်ညည်းသည်။ အားရပါးရ စို့ခဲ့သည့် နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးတွေကား သူ့တံတွေးရည်များဖြင့် ပြောင်လက်နေသည်။ ၀ါ၀ါ့နို့တွေကို နယ်ဖတ်နေစဉ်ကတည်းက ပြန်လည်ထောင်မတ်လာသည့် လီးသည် အခုတော့ ဒေါက်တာဝင့်သူနှင့် သံဗီဒိုထဲမှာ ပုန်းနေခဲ့ရစဉ်ကလိုပင် ယူနီဖောင်းဘောင်းဘီသားကို အတင်းအကျပ် နင်းကန် ထောက်လျှက်ရှိသည်။

(မထူးတော့ပါဘူး … ဒီဟာမ အဖုတ်ကို လိုးလိုက်တာပဲ ကောင်းပါတယ်)

ရမ္မက်လှိုင်းတွေသာ ကြီးစိုးထားသည့် ကိုမြင့်မောင် ဦးနှောက်က ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ဘဲ မျက်စိရှေ့တွင် မြင်နေရသည့် ရေဆေးငါးကြီးလို ဆူဖြိုးသည့် ၀ါ၀ါ့ရဲ ့ကိုယ်ကို သုံးဆောင်ဖို့သာ တိုက်တွန်းသည်။ ထို့နောက်တွင် သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ ပထမဆုံး ခြေလှမ်းအနေနှင့် ဘောင်းဘီထဲမှ လီးကို ဇစ်ဖြုတ်၍ ဒီနေ့ညအဖို့ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြန်တော့သည်။

လီးက ဖြောင်းခနဲပင် လှံတစ်ချောင်းလို တန်းမတ်၍ ထွက်လာသည်။ ထုံးစံအတိုင်း တင်းမာထောင်တက်နေပြီး Adrenaline များ စုဝေးနေမှုကြောင့် မသိမသာတောင် တုန်ခါနေ၏။ ကိုမြင့်မောင် လီးအား ဘယ်လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး၊ ညာလက်က ၀ါ၀ါရဲ ့ပြောင်းကျားဘောင်းဘီရှိ် ကြယ်သီးကို လှမ်းဖြုတ်သည်။ ကြယ်သီးပြုတ်၍ ဘောင်းဘီစနှစ်ခု ဟသွားသည်တွင် ကိုမြင့်မောင် လက်နှင့်စမ်းတုန်းက သတိထားမိသည့် ကြိုးတစ်ချောင်း ဂျီစထရင်း အနက်ရောင်လေး ပေါ်လာသည်။ ကိုမြင့်မောင် မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်ပြီး ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းနှင့်ပင် ခုန်သည်။

“ဟ .. စောက်မွှေးတောင် မရှိပါလား”

ဘောင်းဘီကို ပေါင်လည်လောက်အထိ ဆွဲချလိုက်သောအခါ အဖုတ်ကို မလုံ့တလုံ ဖုံးထားသည့် တြိဂံပုံ ဂျီစထရင်းသာ ကျန်တော့သည်။ ပြောင်လက်နေသည့် အစက ခပ်သေးသေးဖြစ်သည့်အပြင် ကိုမြင့့်မောင် လက်နှင့်စမ်းကတည်းက နေရာတကျ ရှိမနေတော့ရာ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူများကို မြင်နေရသည်။ လက်ညိုးတစ်လုံးစာလောက်တောင် ရှိမလား မသိသည့် အသားဖတ်များသည် ပကတိပြောင်ရှင်းပြီး တင်းတင်းစေ့ကာ ရှိနေရာ အဖုတ်ဝကိုတောင် သေချာမမြင်ရ။

“ကဲ .. အချိန်ကြာတယ်ကွာ .. လာလေရော့”

ပုံမှန်အချိန်သာ ဒါမျိုးနှင့် ကြုံလျှင် ကိုမြင့်မောင် ဖောင်းဥနေသည့် အဖုတ်ကို ကုန်း၍ လျက်မိမှာ သေချာပါသည်။ အခုတော့ မတရားတင်းမာနေသည့် လီးကို ဖြေရှော့ဖို့ကိုသာ ရှေ့တန်းတင်လိုက်သည်။ ၀ါ၀ါရဲ ့ခြေတန်နှစ်ချောင်းကို ခြေကျင်းဝတ်မှ စုကိုင်ပြီး အပေါ်သို့ မြှောက်တင်သည်။ ပေါင်တန်နှစ်ချောင်း ပူးကပ်သွားပြီး ၀ါ၀ါတစ်ယောက် တစ်တီတူး ပုံစံ ဖြစ်သွားသည်။ ခြေတန်တွေကို ထိန်းကိုင်ထားရင်း ကျန်သည့် လက်တစ်ဖက်နှင့် ၀ါ၀ါရဲ ့ပေါင်တန်တွေကို ပွေ့ဆွဲလိုက်ရာ ၀ိုင်းစက်သည့် တင်ပါးကြီးတွေက စားပွဲစွန်းသို့ ရောက်လာသည်။

“ထွီ … ထွီ”

ကိုမြင့်မောင် သူ့လက်ဝါးထဲသို့ တံတွေးကို နှစ်ခါလောက် ထွေးထည့်သည်။ လီးဒစ်ထိပ်ပိုင်းကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ပြီး တံတွေးများဖြင့် စိုရွှဲအောင် ပွတ််သည်။ ပူနွေးနေသည့် လိင်တန်သည် တံတွေးအစွမ်းနှင့် အနည်းငယ် အေးစိမ့်သွားရာ နေသာထိုင်သာ ရှိသည်။ ဒီထက်ကောင်းတာ မင်း အခုပဲ ခံစားရတော့မှာပါကွာ ဟု ကိုယ့်လီးကိုယ် လှမ်းပြောရင်း အဖုတ်ပေါ်က အနက်ရောင်ပိုးသားစကို လုံးလုံးဘေးရောက်သွားအောင် ဆွဲဖယ်သည်။

၀ါ၀ါရဲ ့ အဖုတ်က တောင့်တင်းဆူဖြိုးသော လူကောင်နှင့်လိုက်အောင် ကြီးမားလှသည်။ အဖုတ်အောက်ခြေတွင် ရှိသည့် စအိုပေါက် နီနီလေးနှင့်တောင် ထိစပ်မိအလား ရှည်လျားသည်။ ကိုမြင့်မောင် တံတွေးတစ်ချက်ကို ဂလုခနဲ မြည်အောင် မျိုချမိပြီး အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့ သူ့လီးနှင့် ထောက်သည်။ ဖြူဖွေးနုအိနေသည့် အဖုတ်၏ နောက်ခံဘက်ဂရောင်းတွင် သူ့လီးတန် မည်းမည်းကြီးက ထင်ရှားစွာ ပေါ်ထွက်နေရာ ဆေးသားကောင်းသည့် လက်ရာမြောက် ဘလက်ခ်အန်ဝှိုက် ဓါတ်ပုံတစ်ခုနှယ် ရင်ခုန်လှိုက်မောဖွယ် ကောင်းနေသည်…။

“အီး … အားပါး .. ကျပ်လှချည်လား”

လီးထိပ်ကို အဖုတ်အောက်ခြေအဝနှင့် တေ့ပြီး သွင်းလိုက်သည်တွင် ထင်မှတ်မထားသည့် တုံ့ပြန်မှုကြောင့် ကိုမြင့်မောင် အံ့အားသင့်မိသည်။ အားအရှိန်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း သုံးလိုက်သည်မို့ ဒစ်ဖူးက အထဲတော့ ဝင်သွားပါသည်။ သို့သော် တင်းကျပ်စီးပိုင်နေမှုကြောင့် ရှေ့ဆက်တိုးလို့မရ။ မာကျောပြီး သံချောင်းလို ဖြစ်နေသော ကိုမြင့်မောင် လီးတန်တောင် ကွေးသွားမည့်သယောင် ဖြစ်သည်။

“ဒီဟာမှ အဖုတ်က အပျိုနဲ့ မခြားပါလား .. ကောင်းကွာ .. တွေ့ကြသေးတာပေါ့”

ကိုမြင့်မောင် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ ကြုံးဝါးရင်း ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ စောက်ဖုတ်နှင့် လီးထိစပ်ထားရာမှ တဗျစ်ဗျစ်ဆိုသော အသံ အကျယ်ကြီး မြည်ပြီး လီးက တစ်ဝက်ကျော်ကျော် အဖုတ်လမ်းကြောင်းတလျှောက် ပြေးဝင်သည်။

“အိုး … ရှစ် … အား ပါးပါး”

လီးတစ်ချောင်းလုံး ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ထားသည့်အလား တင်းကျပ်စီးပိုင်လှသည့် အရသာကြောင့် ကိုမြင့်မောင် ခေါင်းမော့၍ပင် ညည်းညူယူရသည်။ လီးတန်လုံးပတ်တလျှောက်လုံးလည်း ပူခနဲ နေအောင် ခံစားရသည်။ သေချာပါသည်။ ဒီ ၀ါ၀ါဆိုသည့် ဟာမသည် ယောကျ်ားအတွေ့အကြုံ ရှိဖူးပုံမရ။ အပျိုအမြှေးပါးတော့ ရှိမနေသည့်တိုင် အဖုတ်သည် လီးဝင်ဖူးတာ ခံဖူးထားပုံမပေါ်။ ဒါမှမဟုတ် ကိုမြင့်မောင်လို လီးကြီးကြီးနှင့် အလိုးခံထားဖူးပုံ မရ။ တင်းကျပ်တာမှ စပယ်ရှယ်ကို ကျပ်နေသည်။ အဖုတ်အတွင်းသား နုနုလေးတွေက သူ့လီးတန်အား တအားကို ဖျစ်ညှစ်ထားသည်။

“ဗြစ် … ဇွိ … ဇွိ … ဗြစ် … ဇွိ … ဇွိ … ဖတ်”

ကိုမြင့်မောင် ၀ါ၀ါရဲ ့ ခြေတန်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကာကိုင်ထားရာမှ လက်နှင့်ပွေ့ထိန်းရင်း ပခုံးတစ်ဖက်ပေါ် ထမ်းတင်သည်။ ထို့နောက် ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ပြောင်းကိုင်ပြီး အားရပါးရကို လိုးဆောင့်တော့သည်။ သူ့ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေသာ ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ်ကလေး စားပွဲပေါ်တွင် အပေါ်အောက် ရွေ့လျားနေသည်။ သတိမေ့နေလို့သာ တော်တော့သည်။ မဟုတ်လျှင် ကိုမြင့်မောင် ဆောင့်ပုံမျိုးနှင့် ၀ါ၀ါတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ အခုလို အသံတိတ်အနေအထားနှင့် အောင့်ခံနိုင်မည်မဟုတ်ပါ။

“ဖုံး … ဇွိ …. ဖတ် …. ဖုံး … ဇွိ …. ဖတ် …. အီး … ရှီး … ရှီး”

ကိုမြင့်မောင်ကတော့ တကယ်ကို စိတ်ကြိုက်ဆွဲနေသည်။ ခါးအားရော၊ ခြေတန်တွေရဲ ့အားပါ သုံးပြီး အကြမ်းပတမ်းကို ဆောင့်နေသည်။ ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ်လေး တင်ထားသည့် စားပွဲခုံသည် အားအရှိန်ကြောင့် တကျိကျိနှင့်တောင် မြည်စပြုသည်။ စားပွဲခုံထောက်တွေကို ဝက်အူနှင့်သာ မစုတ်ထားလျှင် ဝုန်းဆိုပြီး ရွေ ့သွားမှာ သေချာလှသည်။ ဖြူဖွေးနေသည့် နို့လုံးကြီးတွေသည်မူ ပရမ်းပတာကို ရမ်းခါနေသည်။ ကိုမြင့်မောင်လက်က တုန်ခါနေသည့် နို့တွေကို အပေါ်ကနေ ထပ်ကိုင်ရင်း လက်ဖြင့် ဖိညှစ်သည်။ နို့သီးခေါင်းတွေကို လက်ဖြင့် ဖျစ်ဆွဲရင်း ဆက်တိုက်လိုးသည်။ ဆောင့်ချက်တွေကတော့ ဒီရေလှိုင်းများ အလား .. တစတစ အရှိန်ပြင်းပြင်း လာသည် … ။

“အား … ထွက် … ထွက်ပြီ ဟ”

ကိုမြင့်မောင် နှှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ ထားရင်း မျက်စိစုံမှိတ်ကာ အော်ညည်းသည်။ မှောင်မည်းနေသည့် အမြင်အာရုံတွင် ကြယ်တွေပြိုးပြက်ထွက်သလို အလင်းတန်းတွေ ဖြတ်ပြေးသည်။ လူတကိုယ်လုံး ထူူပူတက်ပြီး အဖုတ်ထဲ ဝင်နေသည့် လီးကမူ အတင်းမာဆုံး အခြေအနေသို့ ရောက်သည်။ နို့လုံးကြီးနှစ်ဖက်တွင် လက်ရာ အနီကြောင်းတွေ ထင်လာသည်အထိ အားကုန်ဆွဲထားရင်း ဆီးစပ်ချင်း တအားကို ပူးကပ်ထားသည်။ သားအိမ်သို့ ရောက်မိမတတ် တိုးဝင်နေသည့် ဒစ်ထိပ်မှ လရည််တွေ တထုတ်ထုတ်နှင့် ပန်းထွက်သည်။ ကျဉ်းမြောင်းလှသည့် အဖုတ်လမ်းကြောင်း တလျှောက် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လရည်များနှင့် ပြည့်လျှံသွားသည်။

“ငါ .. ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာပါလိမ့်”

တကိုယ်လုံးရှိ အားအင်တွေ ၀ါ၀ါရဲ ့အဖုတ်ထဲ စီးဝင်သွားသလို ခံစားရသည့်အတွက် ကိုမြင့်မောင် ဒူးတောင်မှ ချောင်ချင်သလို ဖြစ်သည်။ လရည်တွေနှင့် စိုရွှဲနေသည့် အဖုတ်ထဲမှ သူ့လီး ကျွတ်ထွက်လာသောအခါ စားပွဲစွန်းကိုတောင် လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်ထားရသည်။

တအောင့်နေမှ လက်ရှိကမ္ဘာထဲ ကိုမြင့်မောင် အတွေးအာရုံက ပြန်လည်ရောက်ရှိသည်။ ခပ်ပျော့ပျော့ ဖြစ်သွားသော လီးကို ချိတဲ့တဲ့လက်ဖြင့်ကိုင်၊ ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်ပြီး ဇစ်ဆွဲပိတ်သည်။ အိုကေပြီဆိုပြီး ၀ါ၀ါ့ကို လှမ်းကြည့်တော့ ရင်ဘတ်က ဟောင်းလောင်း၊ အဖုတ်က ဟောင်းလောင်း အနေအထားနှင့် ဖြစ််နေသည်။ ဆောင့်ချက်ဒဏ်ကြောင့် နီရဲနေသည့် အဖုတ်နှှုတ်ခမ်းသားများ တလျှောက် လရည်ဖြူပြစ်ပြစ်တွေကလည်း စိမ့်ပြီး စီးထွက်နေသည်။

မဖြစ်သေးပါဘူးဟု ကိုမြင့်မောင် တွေးပြီး ဘေးကိုဆွဲဖယ်ထားသည့် ဂျီစထရင်းအစနှင့် ပြန်အုပ်ပေးလိုက်ယုံမက၊ ဘောင်းဘီကိုပါ ခါးထိရောက်အောက် ပြန်ဆွဲတင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လူကို တစောင်းဖြစ်သွားအောင် ဘေးကို တွန်းထုတ်သည်။ ဒါမှ ၀ါ၀ါရဲ ့တပ်မက်ဖွယ် ကောင်းသည့် ကိုယ်လုံးလေးကို သူ အာရုံထဲက ဖျောက်လို့ရမည်ဖြစ်သည်။ မဟုတ်လျှင် ဒီဟာမကို ကြည့်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ် လီးပြန်ထောင်လာမှာလား ဆိုတာ ကိုမြင့်မောင်အတွက် မသေချာ။ လီးထောင်လာလျှင် ဘာမှ စဉ်းစားလို့မရဆိုတာ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စရိုက်ပင် မဟုတ်ပါလား …။

“မလှုပ်နဲ့ .. အဲ့ဒီမှာ ရပ်နေစမ်း !!”

ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ် ရှုပ်နေလို့ ကိုမြင့်မောင် ၀ါ၀ါရဲ ့ရိုင်ဖယ်ကို ကောက်ယူဖို့ မေ့နေသည်။ သတိရလို့ ကွန်ပျူတာခုံတွင် တင်ထားသည့် ရိုင်ဖယ်ကို သွားယူမည်လုပ်တော့ သူ့ခြေလှမ်းတွေက နောက်ကျနေချေပြီ။ လုံခြုံရေးအခန်းပေါက်ဝတွင် ပေါ်လာသည့် နီနီက သူ့ကို တင်းမာသည် လေသံနှင့် အမိန့်ပေးရင်း ပစ္စတိုတစ်လက်နှင့် တည့်မတ်စွာ ချိန်ထားသည်။

“ရှစ်!!”

ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျိန်ဆဲရင်း မတတ်တာသည့် အဆုံး ကိုမြင့်မောင် လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းပေါ်မြှောက်တင်လိုက်ရသည်။

အခန်းထဲသို့ ခပ်မြန်မြန် ဝင်လာသည့် နီနီရဲ ့အကြည့်က စားပွဲခုံပေါ်တွင် အသက်မဲ့သည့်နှယ် လဲလျောင်းနေသည့် ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ်ကို တွေ့သည်။

“ဟေ့ကောင် … မင်း .. ငါ့ ဘော်ဒါကို ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ??” (နီနီက ကိုမြင့်မောင်အား အော်ငေါက်ကာ မေးရင်း အနားတိုးလာသည်)
“ကျုပ် မသိဘူး … ဒီအတိုင်း သူ့ကို တွေ့တာပဲ” (ကိုမြင့်မောင် ထုံးစံအတိုင်း ဘူးခံ၍ ငြင်းသည်)

ကိုမြင့်မောင် စကားကို နီနီက ယုံကြည့်သည့် အသွင်မပေါ်ပါ။ သူ့အား ဒေါသအရောင်လက်နေသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် တစ်ချက် စူးခနဲ ကြည့်သည်။ ပြီးနောက် တခြားဘာမှ ထပ်မမေးသေးဘဲ သူမခါးတွင် ချိတ်ထားသော ဝေါ့ကီတော့ကီကို ဖြုတ်ယူလိုက်သည်။

“မလင်း .. နီနီ ပြောနေတယ်”
“ပြော .. နီနီ” (လင်းလင်းထက်ရဲ ့တုံ့ပြန်သံက ဝေါ့ကီတော့ကီထဲမှ ချက်ချင်းထွက်လာသည်)
“နီနီ တစ်ယောက် မိထားတယ် .. ဟိုလဒူကောင် .. ဒေါက်တာမတော့ မတွေ့ဘူး”

“ဘာ!!” (လဒူကောင်ဆိုသည့် အသုံးကြောင့် အောင့်သက်သက်ဖြစ်သွားသည့် ကိုမြင့်မောင်နှုတ်မှ မကျေနပ်သံ ထွက်လာသည်)
“အေး .. ကောင်းတယ် .. မင်း အဲဒီကောင်ဆီက ပတ်စ်ဝေါ့ရအောင်တောင်း .. ငါ ဒေါက်တာမကို လိုက်ရှာလိုက်ဦးမယ်”

လင်းလင်းထက်ရဲ ့လေသံက လှိုဏ်သံပါနေသည်။ ကြည့်ရတာ စက်ရုံရဲ ့အတွင်းပိုင်းကိုများ ရောက်နေတာလား မသိ။ ကိုမြင့်မောင်အား နီနီရဲ ့လက် ဝကွပ်အပ်သလို မှာကြားသွားပြီးနောက် သူမအသံက ပျောက်သွားသည်။ နီနီက သူ့ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်ကာထားရင်း ဝေါ့ကီတော်ကီကို ခါးမှာ ပြန်ချိတ်သည်။

“ဒီမှာ မနီနီ .. ခင်ဗျားတို့ ကိစ္စထဲ ကျုပ်ဝင်မပါဘူးဗျာ .. ကျုပ်ကို လွှတ်လိုက်ပါလား”

ကိုမြင့်မောင် အနေနှင့် နီနီတို့ အဖွဲ့ထဲမှ လင်းလင်းထက်ကိုသာ ဂရုစိုက်တာဖြစ်သည်။ အခုလည်း လင်းလင်းထက်က စက်ရုံတစ်နေရာတွင် ရှိနေပြီဆိုတော့ နီနီဆိုသည့်တစ်ယောက်နှင့် အပေးအယူလုပ်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်သည်။ နီနီက ကိုမြင့်မောင်၏ မျက်ဝန်းတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး လက်ထဲချိန်ထားသည့် သေနတ်ဖြင့် ထိုင်ခုံတစ်လုံးကို ညွှန်ပြသည်။

“အဲဒီမှာ ထိုင်”
“ကျုပ်ပြောတာ ဘယ်လိုသဘောရလဲ .. နဲနဲ စကားပြောကြည့်ရအောင်လား မနီနီ” (ကျိုးနွံသည့် အမူအရာနှင့် ထိုင်ခုံတွင် ဖင်ချထိုင်ရင်း ကိုမြင့်မောင် ထပ်မံ၍ ဖြောင်းဖြကြည့်သည်)
“ကောင်းပြီ .. ဒီလိုလုပ်မယ် … နင် .. ငါ့ကို ပတ်စ်ဝေါ့ပေးလိုက် .. အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင် နင့်ဘောလ် တည့်တည့်ကို ငါ ပစ်ထည့်လိုက်မယ် .. ဘယ်လိုလဲ”
(ဟိုက်)

ကိုမြင့်မောင် အတွက်အချက်မှားသွားသည်။ နီနီက သူတို့ခေါင်းဆောင် လင်းလင်းထက်ထက်ပိုဆိုးနေ၏။ မျက်နှာထားတင်းတင်း လေသံမာမာနှင့် ဖိကြိမ်းရင်း ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ဂွကြားသို့ သေနတ်ပြောင်းကို ရွှေ ့ကာချိန်သည်။ ကိုမြင့်မောင် တကိုယ်လုံး ချွေးစေးများ ပြန်လာပြီး လူက အသားတွေတောင် တုန်ချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် နှုတ်ခမ်းကိုမူ တင်းတင်းစေ့ကာ ထားသည်။

“ဟာ .. ဒီကောင် !!”

နီနီ၏ လက်က လျှပ်ပြက်သလိုကို မြန်ဆန်လွန်းလှ၏။ ပစ္စတိုသေနတ်ကို အပြားလိုက်ဆုပ်ကိုင်ပြီး မြောက်တက်သည်။ အောက်ပြန်ကျလာသည့် သေနတ်ရဲ ့သံကိုယ်နှင့် ကိုမြင့်မောင်ခေါင်းက ခွပ်ခနဲနေအောင် မိတ်ဆက်၏။ ဘာမှန်း မသိခင်မှာပင် နားထင်ရင်းတွင် ပူခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်မှုကြောင့် ကိုမြင့်မောင် အားခနဲ အော်မိသည်။

“ပတ်စ်ဝေါ့??” (ပစ္စတိုကို သူ့ပေါင်ဂွကြားအား ပြန်ချိန်ထားပြီး လေသံပြတ်နှင့် ထပ်မေးပြန်သည်)
“နေ .. နေဦး!!” (ကိုမြင့်မောင် အလန့်တကြားနှင့် တားရသည်)
“ပေးမှာလား ပတ်စ်ဝေါ့”
“ပေးမယ် … ဒါ .. ပေမယ့်”

“ဘာ ဒါပေမယ့်လဲ” (ကိုမြင့်မောင် စကားကို အလိုမကျဟန်ဖြင့် သေနတ်ကိုင်ထားသည့် သူမလက်က ထပ်မံ၍ မြောက်တက်မည့်ဟန် ပြသည်)
“ပတ်စ်ဝေါ့ပေးမယ်် .. ဒါပေမယ့် ခင်ဗျား ကျုပ်ကို တစ်ခုလိုက်လျောရမယ်” (လက်နှစ်ဖက်ကို မျက်နှာရှေ ့ကာလိုက်ရင်း ကိုမြင့်မောင် စကားကို အလုအယက်ပြောသည်)
“ဘာလိုက်လျောရမှာလဲ .. နင့်ကို ပြန်လွှတ်ဖို့လား ဝေးသေး”
“အိုကေ .. မလွှတ်ဘူးဆိုလည်း ဖြစ်တယ် .. ဒါပေမယ့် နဲနဲတော့ သက်သက်ညှာညှာ စဉ်းစားဦးဗျာ”
“အို .. ဘာမှ မစဉ်းစားနိုင်ဘူး .. ပတ်စ်ဝေါ့ပေး .. မပေးရင် ပစ်ထည့်လိုက်မယ်”

စိတ်ရှုပ်သည့် အသံနှင့် နီနီ အော်ထည့်လိုက်ရင်း သေနတ်ကို ဂွကြားသို့ တဆဆလုပ်သည်။ ကိုမြင့်မောင် စိတ်ထဲ ကျောချမ်းသလို ဖြစ်နေသည့်တိုင် တစ်စုံတစ်ခုကိုလည်း တွက်ဆနေသည်။ သူ့အကျင့်အတိုင်း မျက်ခုံးမွှေးပေါ် စင်္ကြန်လျှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်သည် …။ နီနီ အသံတောင် မပျောက်သေး သူကလည်း လေသံမာမာနှင့် တုံ့ပြန်ပြီးသာဖြစ်သည်။

“ဒီမှာ နီနီ .. ခင်ဗျားဖာသာ ပစ်ချင်တဲ့နေရာပစ် .. ရိုက်ချင်တဲ့နေရာရိုက် .. ကြိုက်သလိုလုပ်လို့ရတယ် .. ကျုပ်ပြောတဲ့ အပေးအယူကို သဘောမတူရင် ပတ်စ်ဝေါ့ မပေးနိုင်ဘူး”
“ဘာအပေးအယူလဲ??” (နီနီရဲ ့သေးသွယ်သော မျက်ခုံးမွှေးတန်းလေး နှစ်ခု အလယ်ခေါင်သို့ ကျုံ ့သွားပြီး ကိုမြင့်မောင်ကို ခပ်ဆတ်ဆတ်မေးသည်)
“လွယ်လွယ်လေးပါ … ကျုပ်ကို ပျော့ပျော့ပြောင်းပြောင်းသာ ဆက်ဆံ .. အောက်တာငေါက်တာတွေ မလုပ်နဲ့ဗျာ .. နဲနဲလေး pleasure ရရင် ကျေနပ်ပြီ”

မချိုမချဉ်ရုပ်နှင့် ပြောနေသည့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စကားတွေက ဘာကိုဆိုလိုမှန်း နီနီ သဘောပေါက်လိုက်သောအခါ သူမမျက်နှာ ခပ်ပျက်ပျက်ဖြစ်သည်။ ဒီညစောင့် ဘိုးတော်သည် ဒီလောက်တောင် ဟော်နီဖြစ်လိမ့်မည်ဟု သူမ ဘယ်လိုမှ ထင်မထားပါ။

“ခင်ဗျား ဘာမှ မနစ်နာပါဘူး ဗျာ .. ပတ်စ်ဝေါ့ကို ကျုပ် တကယ်ပေးမှာပါ .. ခင်ဗျားတို့ ခေါင်းဆောင်တောင်မှ ကျုပ်ကို ဘယ်လိုဆက်ဆံလည်း မြင်ခဲ့တာပဲ .. သူနှင့်ယှဉ်ရင် ခင်ဗျားက အပုံကြီးပိုသာပါတယ် .. ရုပ်ရည်ရော .. ဘော်ဒီရော အပျံစားပဲ”
“တော် .. တော် .. ရှင် အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့”

ပထမဦးဆုံး အနေနှင့် နီနီထံမှ မိန်းမသံ ဆန်ဆန် အပြောကို ကြားလိုက်ရ၏။ ကိုမြင့်မောင် နီနီ ဘာလုပ်မလဲဟု သူမအမူအရာအား အကဲခတ်ကြည့်နေစဉ်မှာပင် လက်ထဲရှိ သေနတ်ကို ဘောင်းဘီနောက်သို့ ထိုးလိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ပြီးနောက် ကိုမြင့်မောင်အား အလွတ်မပေးဘဲ ကြည့်ရင်းက သူတို့တွေ၏ ပစ္စည်းတွေထဲမှ အိတ်တစ်အိတ်ရှိရာသို့ သွားသည်။ အိတ်ရဲ ့ရှုံ့ကြိုးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အထဲသို့ နှိုက်သည်။ သူမလက်ပြန်ထွက်လာသောအခါ လက်ထဲပါလာသည်က စတီးလက်ထိပ်တစ်ခု …။

“ကျုပ်ကို သနားပါဦး နီနီရာ … အကြမ်းပတမ်းတော့ မလုပ်ပါနဲ့ .. ဟင်း ဟင်း”

လက်ထိပ်ဖြင့် သူ့လက်နှစ်ဖက်အား နောက်ပြန်ခတ်လိုက်သည်တွင် ကိုမြင့်မောင်က နီနီအား ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာနှင့် လှမ်းစသည်။ နီနီက သူ့အား ဘာမှ မတုံ့ပြန်ဘဲ လက်ထိပ်ခတ်ပြီးသည်နှင့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ပေါင်ပေါ်သို့ ခြေတန်တွေကို ခွဲ၍ ထိုင်ချသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့မျက်နှာနှင့် နီနီရဲ ့ ဖွံ့ဖြိုးလှသည့် စနေနှစ်ခိုင်သည် တစ်တန်းတည်း ဖြစ်သွားသည်။ ထိုရောအခါ ကိုမြင့်မောင် မျက်လုံးသူငယ်အိမ် အနည်းငယ်ကျယ်လာသည်။ နီနီရဲ ့ညာလက်က ပေါင်ဂွကြားသို့ ဆင်းသက်လာပြီး လီးကို အုပ်ကိုင်လာသည်တွင်တော့ မျက်လုံးအိမ်က ပို၍ ပြူးထွက်သည်။ နှစ်ချီ ဆက်တိုက် ပြီးထားတာ ဖြစ်သည့်တိုင် လီးတန်က ခေါင်းထောင်ချင်သလို ဖြစ်လာသည်။

“ဒီမှာ ကိုညစောင့် .. ရှင် လိုချင်တဲ့ သာယာမှုကို ကျမပေးမယ် … ကျမ လိုချင်တဲ့ ပတ်စ်ဝေါ့ကို ပေးဖို့သာ မမေ့ပါနဲ့”
“အာ .. မမေ့ဘူး .. စိတ်ချ”

နီနီရဲ ့လက်က ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး လီအား ဆွဲထုတ်လိုက်သည်တွင် ကိုမြင့်မောင် အားတက်သရောပင် ကတိပေးလိုက်သည်။ ၀ါ၀ါ့အား လိုးပြီးသည့်အချိန်တွင် လီးကို ဘောင်းဘီထဲ ဒီအတိုင်း ပြန်ထည့်ထားသဖြင့် လီးတန်တလျှောက် အရည်အချို ့က ပေကျံကာ ရှိဆဲဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် နီနီက လီးဒစ်အောက်ပိုင်းမှနေ၍ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အပေါ်အောက်ဆွဲကာ ဂွင်းတိုက်ပေးသည်တွင် အရည်တွေနှင့် လီးအားပွတ်လိမ်းသလို ဖြစ်သည်။ ချောချောမွေ့မွေ့ ရှိပြီး အရသာလည်း ကောင်းလှသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် နီနီရဲ ့လက်ဖဝါး နုနုလေးထဲတွင် ကိုမြင့်မောင်လီးက အလမ္မာဆရာရဲ ့ပုလွေသံကြောင့် ပါးပျဉ်းထောင်လာသည့် မြွေဟောက်တစ်ကောင်နှယ် အလိုလိုခေါင်းထောင် တက်လာသည်။

“မနီနီ .. ဒီလိုမျိုး ဂွင်းတိုက်ပေးတာကတော့ ကျုပ်ဖာသာ လုပ်လဲ ရပါတယ်”

ချောကျွိကျွိ အရည်များကြောင့် ချောဆီသုတ်လိမ်းသလို ဖြစ်ပြီး မဲနက်တင်းပြောင်းလာသည့် လီးအား ငုံ့ကြည့်ရင်း ကိုမြင့်မောင် စောဒက တက်ပြန်သည်။

“လဲသေလိုက် .. လီးစုပ်ပေးဖို့ ဆိုရင်တော့ နိုးပဲ”

နီနီက သူ့ကို စိတ်ရှုပ်ထွေးသည့်ဟန်ဖြင့် ကြည့်ရင်း လှမ်းငေါက်သည်။ မတတ်တာလို့ ဒီလို လုပ်ပေးနေရပေမယ့် ကိုမြင့်မောင်နှင့် သူမ အခုလို နီးနီးကပ်ကပ် ဖြစ်နေတာကို လုံးဝ သဘောမကျ။ ဘာဖြစ်လို့ နှာဘူးကောင်ကို ဒီလောက်တောင် လိုက်လျောမိသည်ဆိုတာ သူမကိုယ်သူမ စဉ်းစားလို့မရ။ နောက်ဆုံးတွင် အဖြေရှာမရသည့် သူမ ဦးနှောက်က ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ လင်းလင်းထက်ကိုသာ လွှဲချလိုက်သည်။ ပတ်စ်ဝေါ့ကို ရအောင်တောင်းဆိုလို့ သူမ လိုက်လုပ်ရသည်လို့သာ ဆင်ခြေပေးလိုက်သည်။

နီနီတစ်ယောက် အတွေးတွေနှင့် ရှုပ်ထွေးနေရာ လက်ဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာ အနည်းငယ် အရှိ်န်နှေးသွား၏။

“အာ .. ညှိနှိုင်းနေတုန်း ရှိသေးတာ .. မရပ်နဲ့လေ”
“ကျွတ်!!” (စိတ်ပျက်ဟန်ဖြင့် စုတ်သပ်လိုက်ပေမယ့် ခုနကအတိုင်း ပြန်လည်၍ ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ဖောင်းအိနေသည့် လက်ချောင်းလေးများရဲ ့ကြားတွင် ကိုမြင့်မောင် လီးက ကြီးသထက်ကြီးလာသည်)

နီနီက လီးစုပ်ပေးသည့်အကြောင်း ထုတ်ဖော်ပြောပေမယ့် တကယ်တမ်း ကိုမြင့်မောင် ခေါင်းထဲတွင် ရှိသည်က အဲဒါမဟုတ်။ သူ့အနေနှင့် လီးစုပ်ပေးတာ မပြောနှင့် ၀ါ၀ါ့စောက်ဖုတ်ကိုတောင် အပီအပြင်လိုးခဲ့ပြီးပြီ မဟုတ်ပါလား။ သူသာ နီနီကို ပတ်စ်ဝေါ့ ပေးလိုက်ပြီးလျှင် ဒီဟာမက သူ့ကို ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မည်ဆိုတာ ကိုမြင့်မောင် သေချာတွေးလို့မရ။ အသက်ကို ဖက်နှင့်ထုတ်ထားရသည့် ပမာ ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ တန်အောင်တော့ လုပ်မှဖြစ်မည်။

“လီးမစုပ်ပေးချင်လဲ ရတယ် မနီနီ .. ဒီလောက် တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပတ်စ်ဝေါ့ကို အဖုတ်နဲ့ လဲမယ်ဆိုရင်ရော”
“သေဦးမယ် ..” (နီနီ မျက်နှာတစ်ခုလုံးက နီရဲသွားပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည့် လက်က အလိုလိုရပ်သွားပြန်သည်)
“ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူး .. ကျမ ဘာဆေးမှ သောက်ထားတာ မဟုတ်ဘူး … ရှင့်လို ညစောင့်လီးကြောင့်တော့ ဗိုက်မကြီးချင်ဘူး”

ကိုမြင့်မောင် စိတ်ထဲမှ သောက်ကောင်မလို့ ကျိန်ဆဲမိသည်။ သို့သော် နှုတ်ကတော့ (လီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးဦးလေ) ဟုသာ မျက်နှာချိုသွေးပြီး ပြောလိုက်သည်။ နီနီက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး လီးကို အပေါ်အောက်ဆွဲရင်း ဂွင်းပြန်တိုက်ပေးသည်။ ဒီငနာကောင်ရဲ ့လီးကလည်း ဘာတွေလုပ်ထားမှန်း မသိ။ ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာ တော်တော်လေး ကြာလာပြီ ဖြစ်ပေမယ့် လရည်ထွက်ဖို့ အရိပ်အယောင်တောင် မပြ။

“ဗိုက်မကြီးချင်ဘူး ဆိုရင် နောက်ပေါက်ကို လုပ်လို့ရတာပဲ ..”
“ရော… ကိုညစောင့် .. ရှင်ဟာလေ မလွယ်ပါလား” (နီနီ ကိုမြင့်မောင်ကို တကယ်ကို မယုံနိုင်သည့်အသွင်နှင့် ကြည့်၏)
“ခနပဲ ကြာမှာပါ .. ခင်ဗျားရဲ ့ဖင်ကြီးတွေက လုံးဝန်ပြီးကားနေတာဆိုတော့ဗျာ … ဟင်း .. ဟင်း”
“ဖက်ခ် ယူ .. လုံးဝ နိုးပဲ … လုပ်ချင်ရင် ကျမ နို့တွေကို လုပ် .. အဲဒါထက် ပိုမလိုက်လျောနိုင်ဘူး .. ဒါပဲ”

ကိုမြင့်မောင် သူ့မျက်နှာကို နီနီသာ စိုက်ကြည့်မနေဘူးဆိုရင် ပါးစပ်ကို နားရွက်တက်ချိတ်အောင်ပင် ပြုံးမိမလား မသိ။ သူ့ကံကြမ္မာအပြောင်းအလွဲကိုလည်း မယုံရေးချမယုံ ဖြစ်မိသည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းက နီနီရဲ ့သေနတ်ပြောင်းအောက်တွင် အသက်ပျောက်မလို ဖြစ်နေသည့် သူက၊ အခုတော့ ဖွ့ံထွားမို့မောက်နေသည့် သူမရဲ ့နို့ကြီးတွေကိုတောင် လိုးရဦးမယ်တဲ့။ သေချာတွေးကြည့်မှာဆိုရင် ဒီခရစ်စမတ်နေ့သည် သူ့တစ်သက်တာတွင် အကောင်းဆုံးနေ့ဟုလို့တောင် သတ်မှတ်လို့ ရနိုင်ပါသည်။ အင်း .. သစ်ထွန်းတစ်ယောက် သေသလား ရှင်သလား မသိတာကလွဲလို့ပေါ့ ..

“အိုခေ .. ပတ်စ်ဝေါ့နဲ့ မင်းရဲ ့ နို့နဲ့ လဲမယ် .. ရော့ပတ္တမြား ရော့နဂါးပဲ .. ငါ့ နဂါးက မင်းလက်ထဲ ရောက်နေပြီ .. မင်းရဲ ့ပတ္တမြားခဲတွေသာ ပြတော့”

ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ခပ်ရွှင်ရွှင်စကားကြောင့် နီနီတောင် ရောယောင်ပြီး ပြုံးမိမလို ဖြစ်၏။ ထိုအချက်ကို သူမဟာသူမ သတိပြုမိသွားသောအခါ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် လန့်သွားသည်။ မျက်နှာကို မနည်းပင် တင်းအောင်ပြန်ထားလိုက်ပြီး အလုပ်သဘောနော် အလုပ်သဘောဟု ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ပြန်ပြောရင်း ပြောက်ကျားအင်္ကျ ီရဲ ့အရှေ့ဘက်ခြမ်းရှိ ဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်၏။

ကိုမြင့်မောင် တွက်ဆထားသည့် အတိုင်းပင်။ နီနီသည်လည်းပဲ ဘာအတွင်းခံ ဘရာစီယာမှ ဝတ်ထားခြင်း မရှိပါ။ ဝင်းခနဲ ပေါ်လာသည့် နို့ကြီးတွေက ၀ါ၀ါနှင့် မခြား ကြီးထွားဆူဖြိုးသည်။ ထို့အပြင် ကိုမြင့်မောင် တင်စားလိုက်သည့် ပတ္တမြားခဲဟူသော အခေါ်အတိုင်း နီနီရဲ ့နို့သီးတွေက ၀ါ၀ါလို့ မဟုတ်ဘဲ နီတီတီလေးတွေ ဖြစ်သည်။ ကိုမြင့်မောင်တို့အတွက်တော့ အကြိုက်တွေပင် …။

“သောက်ရမ်း မိုက်တယ် !!” (မနေနိုင်သည့်အဆုံး နှုတ်မှ ထုတ်ဖော်၍ ချီးကျူးသည်။ နီနီကသာ သူ့ကို လက်ထိပ်ခတ်မထားလျှင် ကိုမြင့်မောင် ဒီနို့ကြီးတွေကို ဖမ်းဆုပ်ညှစ်မိမှာ သေချာပါသည်)

နီနီဆီမှ ဘာမှ တုံ့ပြန်သံ မကြားပါ။ တုံ့ပြန်သံအစား သူမရဲ ့လက်နှစ်ဖက်နှင့် နို့ကြီးတွေကို အောက်ကနေ ပင့်ကိုင်ပြီး ညှစ်ပြရှာသည်။ နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးတွေကြား ရင်ကြားမြောင်းက နက်ရှိုင်းစွာ ပေါ်လာပြီး နို့သီးနီနီလေး နှစ်ခုက တစ်ခုခုနှင့် ထိမကပ် နီးစပ်သွားသည်။ ကိုမြင့်မောင် လည်ဇလုတ်ကြီး လှုပ်ရှားပြီး တံတွေးကို ဂလုခနဲ မျိုချသည်။ မျက်လုံးတွေထဲတွင်တော့ ရမ္မက်ခိုးတွေက အလိုလို ဝေတက်လာသည်။

ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ရှိနေသည့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားသို့ တွန်းခွဲကာဝင်ပြီး နီနီက ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နို့ကြီးတွေကို ပူးကာတွန်းထားမှုကို အားပြန်လျှော့လိုက်ရာ အလယ်ခေါင် ရင်ကြားမြောင်းနေရာက အနည်းငယ်ဟသည်။ ထိုဟသွားသည့် နေရာတွင် ညှပ်ပြီး အဖမ်းခံလိုက်ရသူကား ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ မာတောင်နေသည့် လီးတန်မည်းမည်းကြီး။ နွေးထွေး နူးညံ့သည့် ရင်သားဆိုင် ဖြူဖြူများကြားထဲတွင် သူ့လီးက ပျောက်ပြီး ထိပ်ဖူးလေးသာ ပြူတစ်ပြူတစ် ထွက်နေသည်။

“အား … ရှီး” (ဆန်းပြားသည့် အတွေ့အကြုံသစ်ကြောင့် ကိုမြင့်မောင် နှုတ်မှ ထုတ်ဖော်၍ ညည်းသည်)

နီနီက သူမနို့ကြီးတွေကို လက်ဖြင့်ထိန်းကာ တွန်းထားရင်း လီးတန်ကြီးပေါ်တွင် အပင့်အချ စတင်ပြုလုပ်သည်။ နူးညံ့လှသည့် ရင်သားဆိုင်တွေမှ ရသည့် အတွေ့က incredible feeling ဖြစ်ရာ ကိုမြင့်မောင် ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်မနေနိုင်ပါ။ လက်ထိပ်ခတ်ထားလို့ လှုပ်ရှားဖို့ အဆင်မပြေသည့်တိုင် ဖင်ကြီးကို ထိုင်ခုံပေါ်မှ ကြွပြီး နို့အုံကြားကို လိုးဖို့ ကြိုးစားသည်။

“ကြိုက်တယ်ပေါ့ ဟတ်လား” (နီနီက ကိုမြင့်မောင် အဖြစ်ကိုတွေ့ပြီး မထိတထိ လှမ်းစသည်။ နို့ကြီးတွေ အပေါ်အောက် လှုပ်ရှားမှုကိုလည်း ခပ်မြန်မြန် လုပ်ပေးသည်)
“အား … ကောင်းတယ် … လိုး .. လိုး … နို့တွေနဲ့ လိုးးးး” (ကိုမြင့်မောင်အဖို့တော့ စက္ကန့်တိုင်း၊ မိနစ်တိုင်းက အားရကျေနပ်စရာကြီးသာ)

တစ်ချက်တွင် .. နီနီက နို့ကြီးတွေနှင့် လီးကို ညှပ်ကာ လိုးပေးနေရင်းမှ အောက်သို့ ဆောင့်အချ၊ ကိုမြင့်မောင်က ခုံပေါ်မှ ဖင်ကြီးကြွပြီး လီးကိုကော့တင်လိုက်ရာ သူမ မျက်နှာကို လီးဖြင့် တက်ထိုးမိသည်။ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ထောက်ခနဲ ထိပြီး ကျော်ထွက်ကာ ပါးတစ်ဖက်ကို လီးထိပ်ဖြင့် သွားရိုက်သည်။

“ဟေ့လူ .. ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ??”

စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် ကိုမြင့်မောင်အား အော်ငေါက်ရင်း နို့ကြီးတွေအား တွန်းထားသည့် လက်ကိုလွှတ်လိုက်သည်။ သူမပါးပြင်တွင် ပေရေသွားသည် လီးရည်ကြည် ချွဲချွဲကို လက်ခုံဖြင့် သုတ်သည်။ အချုပ်အနှောင် ကင်းမဲ့သွားသည့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လီးတန်ကြီးကတော့ တင်းမာထောင်တက်နေသည်များ မြင်တာနှင့်တောင် အသည်းယားစရာ ကောင်းနေသည်။ လီးတန်လုံးပတ်တလျှောက် အကြောကြီးတွေက ဖောင်းလို့၊ လီးထိပ်ဖူးကလည်း အရည်တွေစို့ပြီး နီရဲလို့ ..။

“ရှင် မပြီးနိုင်သေးဘူလား!!”
“ဟင့်အင်း .. လိုသေးတယ် … ပြန်လုပ်လေဗျာ .. ရပ်မထားနဲ့”
“ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ” (နီနီက ထပ်မံ၍ ငေါက်လိုက်ပြန်ပေမယ့် ပါးပြင်ကို သုတ်လိုက်သည်လက်ဖြင့်ပင် လီးကို ပြန်လည်၍ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးသည်)
“လက်ထိတ်ခတ်ထားတာကို ဖြုတ်ပေးပြီး မင်းနို့တွေ့ကို ကိုင်လို့ရမယ်ဆိုရင်တော့ ပြီးတာ ပိုမြန်လိမ့်မယ်”
“ဟား .. ဟား … ဒါမျိုး ရမနေဘူး” (နီနီက သရော်တော်တော် လေသံနှင့် တုံ့ပြန်သည်)
“မင်းနို့တွေပေါ်မှာ ကျုပ်လက်ရှိနေမှာလေ .. မင်းလက်နဲ့့ သေနတ်ကို ကိုင်ထား … ရတာပဲ”

နီနီရဲ ့ကော့ညွှတ်နေသည့် မျက်ခုံးမွှေးတန်းလေးနှစ်ခု စုသွားအောင်ပင် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စကားကို စဉ်းစားမိသည်။ မတတ်တာလို့သာ လိုက်လျောရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ သူမ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လီးကို နို့တွေနှင့် ကိုယ်ထိလက်ရောက် လိုးမပေးချင်။ ကိုမြင့်မောင်က သူ့ဟာသူ လုပ်မယ်ဆိုလျှင် ဒါက အကောင်းဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်။ (အိုခေ)လို့ သဘောတူပြီး ထိုင်နေရာမှထကာ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လက်ထိပ်ကို ဖြေပေးလိုက်သည်။

လက်ထိပ်ကွင်းကြောင့် နီရဲသလို ဖြစ်နေသော လက်ကောက်ဝတ်တွေကို ကိုမြင့်မောင် ပွတ်ကြည့်သည်။ ထိုအချိန်တွင် နီနီက သူမခါးနောက်တွင် ထိုးထားသော ပစ္စတိုသေနတ်ကို ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး သူ့အား ချိန်သည်။ ပစ္စတို မကိုင်ထားသည့် လက်တစ်ဖက်နှင့် နို့နှစ်လုံးကို အလယ်ခေါင်နေရာမှ မ၍ ရှေ့သို့ တိုးပေးသည်။

အင်္ကျ ီရင်ဘတ်ဟောင်းလောင်း ဖြစ်ကာ နို့ကြီးတွေ အဖွေးသားဖြစ်နေသည့် အကြမ်းဖက်သမ မိန်းမချောက သေနတ်နှင့် ချိန်ထားသည့် မြင်ကွင်း .. အဖမ်းဆီးခံထားရသော လုံခြုံရေး ညစောင့်က ထိုမိန်းမရဲ ့နို့ကြီးတွေကို ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်၍ လိုးရမည့် ကိစ္စ .. တော်တော်တော့ ရယ်ဖို့ကောင်းနေသည်။

“တော်တော်တော့ ကဗျာဆန်တာပဲ နော် .. အဟဲ”

ကိုမြင့်မောင် ခပ်ရွဲ့ရွဲ ့မှတ်ချက်ပြုလိုက်ပြီး ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် နီနီရဲ ့နို့ကြီးတွေကို လက်ဖြင့်လှမ်းကိုင်သည်။ တင်းရင်းအိနွေးသည့် အထိအတွေ့ကြောင့် နှုတ်က ညည်းသံ ခပ်စိတ်စိတ်ထွက်သည်။ ကိုမြင့်မောင် လက်နှင့် သူမနို့တွေ အထိတွင် နီနီက လက်တစ်ဖက်ကို ပြန်ရုတ်သည်။ သို့သော် ရင်ဘတ်ကို ရှေ့သို့ ကော့ပေးထားသည်ကိုတော့ မပျက်။ ကိုမြင့်မောင့်လက်က နို့တွေပေါ် ပြေးလွှားပြီး နို့သီးနီနီလေး နှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်ပွတ်ကြည့်သည်။ သူမကိုယ်သူမ သတိထားနေသည့် ကြားမှ နီနီကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲနှင့် တုန်သည်။

“မင်းနို့တွေက တကယ်ထွားတာကွာ .. မြောင်းလေးဆို နက်နေတာပဲ”
“ပြောမနေနဲ့တော့ … ရှင်လိုးမယ်ဆိုလဲ မြန်မြန်သာလိုး” (ကိစ္စပြီးပြတ်ချင်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ နီနီက အလောတကြီး တိုက်တွန်းရှာသည်)
“ဟုတ်ကဲ့ပါ .. ဗိုလ်ကြီးမမ”

ကိုမြင့်မောင် နောက်တောက်တောက်နှင့် ဖြေလိုက်ပြီး နို့နှစ်ဖက်ကို နီနီလုပ်သလို ဘေးနှစ်ဖက်ကနေ တွန်းသည်။ အလယ်ခေါင်မြောင်းနေရာတွင်တော့ သူ့လီး မြုပ်ကာ ညပ်နေသည်။ တစ်ချက်ချင်း နို့တွေကို အပေါ်အောက်ဆွဲဖိကာ လိုးသည်။ သို့သော် ကိုမြင့်မောင်က ထိုင်ခုံပေါ်မှ ထိုင်လျက်၊ နီနီက အောက်ကနေ ဒူးထောက်ထားလျက်ဆိုတော့ angle က သိပ်မမှန်ချင်။ အဆင်မချော ..

“ကျုပ် မတ်တပ်ထပြီး လုပ်ရင် ပိုအဆင်ပြေမယ်နဲ့ တူတယ်”
“အိုခေ .. လုပ်ချင်တာလုပ်တော့ မေးမနေနဲ့တော့”

စိတ်မရှည်တော့သည့် နီနီက မြန်မြန်ဆန်ဆန် သဘောတူလိုက်သည်။ သူမရှေ့တွင် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့မျက်နှာကိုတော့ ဒူးထောက်ထားရာမှ သေနတ်နှင့် မော့ကာချိန်ထားသည်။

ကိုမြင့်မောင် အရင်ဆုံး လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားလို့ရအောင် ယူနီဖောင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြစ်သည်။ ပြီးမှ ဒူးထောက်ထိုင်နေသည့် နီနီရှိရာ ရှေ့သို့ တိုးကပ်ပြီး လီးကို ညာလက်ဖြင့် အရင်းမှကိုင်သည်။ ဖွေးအိလုံးဝန်းနေသည့် နို့ကြီးတွေကြားထဲကို ထည့်လိုက်မည်ပြုပြီးမှ စိတ်ကူးတစ်ခုရသဖြင့် လီးတန်နှင့် နို့အုံတစ်ဖက်ကို ဖတ်ခနဲ ရိုက်သည်။ ကိုမြင့်မောင် လီးကကြီးလဲကြီး၊ ရှည်လဲရှည်၊ မာလဲမာနေသဖြင့် ရာဘာတုတ်တစ်ချောင်းနှင့် အရိုက်ခံရသလိုမျိုးဖြစ်သည်။ နီနီကိုယ်ကလေး တွန့်သွားပြီး အရိုက်ခံရသည့် နေရာက အသားက နီရဲ၍ပင် တက်သည်။

“ဒါ .. ဘာလုပ်တာလဲ”
“ဆောရီး … စိတ်ထသွားလို့”
“ပေါက်တတ်ကရတွေ လုပ်မနေနဲ့ .. ကျမ စိတ်မရှည်တော့ဘူး”

နီနီက လေသံတင်းတင်းဖြင့် ပြောယုံမက သေနတ်ကိုပါ ဆပြလို့ ကိုမြင့်မောင် လီးမကိုင်ထားသည့် လက်ကို တောင်းပန်သလို လက်ဝါးလေးမြှောက်ဖြန့်ပြသည်။ ထို့နောက် သူမ သဘောအတိုင်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ နို့အုံကြားကို လိုးရအောင် လီးကို ရင်သားမြောင်းနေရာရောက်အောင် ဖိတွန်းသည်။ အခုလို အနေအထားတွင် ကိုမြင့်မောင်က မတ်တပ်မို့၊ နီနီက လီးဝင်လာအောင် နောက်သို့ကိုယ်ကို အနည်းငယ် လှန်ပေးရသည်။

ဒီတော့ သူမလက်က ကြမ်းပြင်ကို နောက်ပြန်ထောက်မှ အဆင်ပြေမည့်ဟန် ရှိသည်။ ကိုမြင့်မောင်က လီးကို နို့ကြီးတွေ ယိမ်းခါအောင်ပင် အားအင်အပြည့်ဖြင့် လျှောတိုက်လိုးသည်တွင် နီနီ ဘယ်လိုမှ သူမကိုယ်ဟန်ကို မထိန်းနိုင်တော့။ ပစ္စတိုသေနတ်ကို ဘေးကြမ်းပြင်ပေါ်ချပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်ကာ ကြံ့ကြံ ့ခံထားရသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လီးက လွှတစ်ချောင်းလိုပင် နို့အုံသားတွေကို ဖြတ်တော့မတတ် အတင်းအကြမ်းပင် လျှောတိုက်ကာ ပွတ်နေသည်။

“အား … ရှစ် … မနီနီ .. မင်း .. တစ်ခါမှ မဝတ်ဖူးသေးမယ့် ပုလဲလည်ဆွဲကြီး လက်ဆောင် ပေးလိုက်မယ် … အားးး … လာ … လာတော့မယ် .. ပြီး”

“ရှင် … ဒါ .. ဘာ!!!”

နောက်ထပ် သုံးမိနစ်ခန့် ကြာပြီးသောအခါ ကိုမြင့်မောင်တစ်ယောက် ရင်ခေါင်းသံပါအောင် ကြိမ်းဝါးရင်း နီရဲနေသည့် နို့သားတွေကြားထဲက လီးကို ပြန်ထုတ်ပြီး လက်ဖြင့် အဆက်မပြတ် ဂွင်းတိုက်သည်။ မှိုပွင့်ကြီးလို အရည်တွေလဲ့ပြီး ရဲအာနေသည့် လီးဒစ်ကြီးသည် နီနီမျက်နှာနှင့် တစ်တန်းတည်း ဖြစ်နေသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့အကြံက ဘာဆိုတာ နီနီ သိမိလိုက်သည့် အချိန်တွင် မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူးနှင့် အလန့်တကြား တားသည်။ သို့သော် …

ကိုမြင့်မောင်တစ်ယောက် နှာတဖြားသာသည်ဟု ပြောရမလား၊ လီးတဖြားသာသည်ဟုပဲ ပြောရမလား မသိ။ အီးခနဲ နှုတ်မှ အသံကျယ်ကြီးနှင့် အော်ညည်းမိသည့်အဆုံး လီးဒစ်ထိပ်အကွဲကြောင်းမှ လရည်တွေ ဗျစ်ခနဲ ပန်းထွက်သည်။ ဆက်တိုက်နှစ်ချီတောင် ပြီးထားသည် ဖြစ်သည့်တိုင် လရည်ထွက်မှုက ပြင်းထန်ဆဲ ဖြစ်သည်။ ပြွတ်နှင့်ထိုးသလို တန်းခနဲ ထွက်လာသည့် သုတ်ရည်တန်းက နီနီရဲ ့ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားသည့် မျက်လုံးတစ်ဖက်ကို ချိန်သားကိုက်ထိသည်။ အားခနဲ အော်ပြီး နီနီတစ်ယောက် လက်နှစ်ဖက်နှင့် မျက်စိကို စင်သွားသည့် လရည်တွေကို သုတ်သည်။

ကိုမြင့်မောင်အတွက်တော့ ဒီဟာက အကွက်ပင်။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ပြီး ရှိသမျှ အားကိုသုံး၍ နီနီရဲ ့မေးရိုးကို ထိုးချသည်။ ခွက်ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ ကိုမြင့်မောင် လက်တောင် အနည်းငယ်နာသည်။ နီနီဆိုတာကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့။ အသံတောင် မထွက်နိုင်ဘဲ တခါထဲ မျက်ဖြူလန်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဆန့်ဆန့်ကြီး လဲကျသွားတော့သည်။

စိတ်သက်သာရာရသွားသည့်အလျောက် ကိုမြင့်မောင် ဟူးခနဲ လေပူတစ်ချက်ကို အကျယ်ကြီး မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ နီနီရဲ ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လိုးနေစဉ်ကာလအတွင်း နဖူးပြင်တွင် ရစ်သိုင်းလာသည့် ချွေးစေးများကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သုတ်ရင်း သူ့လက်ချက်နှင့် မေ့မျောနေသည့် Terrorist နှစ်ယောက်ကို ကြည့်သည်။ တစ်ယောက်က အဖုတ်ထဲတွင် သူ့လရည်တွေနှင့် အပြည့်ဖြစ်ပြီး၊ တစ်ယောက်က မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံး လရည်တွေနှင့် ပေကျံနေသည်။

“မြင့်မောင် .. မင်းတော်တယ် .. သုံးယောက်ထဲက နှစ်ယောက်တော့ ဒေါင်းသွားပြီး .. မဆိုးဘူး .. မဆိုးဘူး .. ကဲ .. ဟိုနို့ကြီးဂိုဏ်းခေါင်ဆောင်နဲ့ တွေ့ဖို့ပဲ ရှိတော့တယ် ..”

ဒီတစ်ခါတော့ ကိုမြင့်မောင် တခြားကိစ္စတွေ အရင်မလုပ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျနေသော နီနီရဲ ့ပစ္စတိုကို အရင်ကောက်ယူသည်။ ပြီးမှ သူ့လီးတွင် ပေကျံနေသည့် လရည်အကြွင်းအကျန်တွေကို နီနီရဲ ့ပြောက်ကျား အင်္ကျ ီအစနှင့် သုတ်သည်။ သွေ့ခြောက်ခြောက် ဖြစ်သွားသည်နှင့် ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်သည်။ အားလုံး အဆင်ပြေသွားပြီးနောက် စက်ရုံမှုးထံ အကြမ်းဖက်သမားတွေအကြောင်း ပြောမှဖြစ်မည်ဆိုပြီး အံဆွဲထဲ ထည့်ထားသော သူ့ဖုန်းကို သွားရှာသည်။

သို့သော် ဖုန်းကို ထားနေကြ နေရာတွင် မတွေ့။ အံဆွဲတစ်ခုလုံးရှိ ပစ္စည်းတွေလည်း ရှုပ်ပွကာ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသည်။ နီနီတို့က ပတ်စ်ဝေါ့နှင့်ပတ်သက်ပြီး သံလွန်စရအောင် အကုန်လိုက်ရှာထားသည် ထင်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့နားထဲတွင် တဒေါက်ဒေါက်ဆိုသော အသံတွေကို ခပ်သဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရသည်။

ဒီအသံက ဘာကြောင့်ထွက်လာသည်ဆိုတာ ကိုမြင့်မောင် နားလည်လိုက်သည်မို့ အသံထွက်လာရာ ကော်ရစ်တာဘက်က မိန်းတံခါးပေါက်ဝနားတွင် ကိုယ်ကိုကွယ်ကာ ပုန်းသည်။ ခါးကြားထိုးထားသည့် သေနတ်ကို အသင့်ထုတ်ကိုင်ထားပြီး ခေါင်းကို တံခါးဘက်သို့ စောင်း၍ ကြည့်နေလိုက်၏။

ထင်သည့်အတိုင်းပင်။ အခန်းတံခါးပွင့်ပြီး အရင်ဆုံးပေါ်လာသည်က အနီရောင် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်လေး စီးထားသော ဖြူလွလွ ခြေတန်တစ်စုံ၊ ထိုခြေတန်များရဲ ့နောက်မှ ကိုယ်လုံးပေါ်လာသူက လင်းလင်းထက် ..

“What the fuck !!”

အခန်းထဲမှာ ရှိနေသည့် နီနီနဲ့ ၀ါ၀ါရဲ ့ပုံစံကို မြင်လိုက်သည်နှင် လင်းလင်းထက် အလန့်တကြား ရေရွတ်ရင်း ခြေလှမ်းတွေ တုန့်ခနဲရပ်သည်။ နောက်ထပ် ဘာမှ ထပ်မလှုပ်ရှားနိုင်ခင်မှာပင် သူမရဲ ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ဆီသို့ အေးစက်သည့် သေနတ်ပြောင်းနှင့် ထောက်ထားခြင်း ခံရသည်။

“သေနတ်ချလိုက် လင်းလင်းထက် ..”
“ရှစ် !!”

နမော်နမဲ့ နိုင်လွန်းလှသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျိန်ဆဲရင်း လင်လင်းထက် လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ပစ္စတိုသေနတ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ချလိုက်ရသည်။ ဒေါက်ခနဲ မြည်ပြီး ကျသွားသည့် သေနတ်ကို ကိုမြင့်မောင်က ခြေထောက်ဖြင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ ခတ်ထုတ်သည်။

ထို့နောက် လင်းလင်းထက်အား သေနတ်နှင့် ထောက်ထားရင်း ကိုမြင့်မောင် သူမကိုယ်ကို နောက်ကျောမှ တွန်းကာ security မော်နီတာများ ရှိရာသို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။

“မင်း လက်တွေကို ခုံပေါ်မှာ တင်ထား .. နဲနဲလေးမှ လှုပ်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့”

လင်းလင်းထက်က သူပြောသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်တာတွေ့ရသည်။ ကိုမြင့်မောင် သူမကို သေနတ်နှင့် ချိန်ထားရင်းမှ နီနီ အသုံးပြုခဲ့သည့် လက်ထိပ်ကို ကောက်ယူသည်။ စားပွဲခုံ၏ သံထောက်တစ်ခုတွင် လက်ထိပ်ကို အရင်လျှိုလိုက်ပြီးမှ နီနီရဲ ့လက်တစ်ဖက်ဆီကို အသေအချာ ခတ်သည်။ စိတ်ချရပြီ ဆိုမှ သူ့လက်ထဲက သေနတ်ကို ပြန်ရုတ်ကာ ခါးကြားထိုးလိုက်သည်။ နီနီတစ်ယောက် စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ကာ ရှိနေပြီး သူမကိုယ်က ကိုမြင့်မောင် ရှိရာဘက်သို့ ကျောပေးထားသည်။

“ငါးပျံတစ်လှည့် ဗုံလုံတစ်လှည့်ဆိုတဲ့ စကား သိပ်မှန်တာပဲ မဟုတ်လား လင်းလင်းထက်”

ခပ်ထေ့ထေ့ ပြုံးကာပြောရင်း နောက်ကျောဘက်မှနေ၍ လင်းလင်းထက်ဆိုသော အကြမ်းဖက်သမရဲ ့နောက်ပိုင်းကို ကိုမြင့်မောင် စိတ်ကြိုက် ရှုစားနေမိသည်။ ပေါင်လည်လောက်အထိပဲ ရှည်သည့် သားရေစကပ်အနက်က တင်းပြောင်ပြီး တင်သားဖြိုးဖြိုးတွေပေါ် ပြေးကပ်နေသည်။ ပျော့ပြောင်းသည့် စကပ်သားကြောင့် ကော့စွင့့်ကာထွက်နေသော တင်သားများ၊ တောင်တင်းရှည်လျားပြီး သွယ်လှသည့် ခြေတန်များ .. အားလုံးလိုလိုသည် incredible လို့ ဆိုရမည် .. very sexy !!!

“သိန်းငါးဆယ် !!” (ကျောပေးထားသည့် လင်းလင်းထက်ထံမှ စကားသံထွက်လာသည်)
“ဘာပြောတယ်” (တင်သားတွေကို ငမ်းနေမိသည့် ကိုမြင့်မောင် မျက်မှောင်ကျုံ ့ပြီး ပြန်မေးသည်)
“ရှင် အခုချက်ချင်း ဒီနေရာက ထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ကျမ ရှင့်ကို သိန်းငါးဆယ်ပေးမယ်”
“အော် .. ဒီလိုလား .. နေစမ်းပါဦး .. ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ .. နောက်ပြီး ဒီဖောက်ခွဲပစ္စည်းတွေက ဘာလုပ်ဖို့လဲ??” (ကိုမြင့်မောင် နှာခေါင်းတစ်ချက် ရှုံ ့ရင်း မေးခွန်းပြန်ထုတ်သည်)

သူ့အမေးကို လင်းလင်းထက်က မတုံ့ပြန်ပါ။

ကိုမြင့်မောင်က လင်းလင်းထက်နားသို့ လူချင်းနီးကပ်သည်အထိ တိုးကပ်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို တင်ပါးဖြိုးဖြိုးကြီးတွေပေါ် အသာအယာ တင်လိုက်သည်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့ကိုယ်ကလေး မသိမသာ တုန်သွားသည်။ အကြောက်အကန် ရုန်းခြင်းတော့ မရှိပါ။

“မင်း .. ဘာဖြစ်လို့ ကျုပ်တို့ စက်ရုံကို ဖောက်ခွဲချင်ရတာလဲ”
လင်းလင်းထက်က သူ့ကို စကားမပြန် …။
“အိုကေလေ .. မဖြေချင်လဲ ရတယ် .. ငါလည်း ဒီကိစ္စတွေ သိပ်စိတ်ဝင်စားတာ မဟုတ်ဘူး”

လင်းလင်းထက်ရဲ ့အကြံကို ဆက်လက်မေးမြန်းမနေတော့ဘဲ ကိုယ့်အကြံကိုသာ အကောင်အထည်ဖို့ တွေးလိုက်ပြီး ကိုမြင့်မောင် သူ့ဆီးစပ်နှင့် အရသာကောင်းကောင်း ပေးမည်ဆိုတာ သိနေသည့် တင်ပါးကြီးတွေကို ပြေးကပ်သည်။

“အစောပိုင်းတုန်းက တစ်ဝက်တစ်ပျက်နဲ့ ရပ်လိုက်ရတဲ့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကြားက ကိစ္စပဲ ဆက်လိုက်ရအောင်”

ထိုသို့ပြောရင်း ကိုမြင့်မောင်က ဆီးစပ်နှင့် တင်အိုးနှစ်လုံးနှင့် စတင်ပြီး ပွတ်သည်။ အောက်ခံ သားရေစကပ်ရှိနေသည့်တိုင် တင်သားတွေရဲ ့အတွေ့က ကောင်းလွန်းလှရာ သူ့လီးက တဖြေးဖြေးခြင်း ပြန်၍ မာလာသည်။

“ဘာလုပ်တာလဲ … နောက်ထပ်တစ်ခါ ကျမကိုယ်မှာ ဗုံးရှာဖို့ ကြံနေတာလား” (မကျေမချမ်း ဖြစ်နေရှာသူ လင်းလင်းထက်က အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားသည့် အသံဖြင့် မေးသည်)
“ဟဲ ဟဲ ဆိုပါတော့ .. မင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးသာနေ .. ကျုပ် စိတ်ပါရင် မင်းတို့ အသည်းအသန်လိုချင်နေတဲ့ ပတ်စ်ဝေါ့တောင် ပြောပြဦးမယ် ..”

ကိုမြင့်မောင်လက်တွေက သားရေစကပ်ရဲ ့အောက်ခြေဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ရောက်သွားပြီး အပေါ်ဘက်သို့ အသာဆွဲမတင်သည်။ တဖြေးဖြေးခြင်းနှင့် သားရေစကပ်က လိပ်ကာ ခါးသွယ်သွယ်လေးပေါ်တွင် စုပုံသည်။

“ရှင်ဟာ တကယ့်နှာဘူးကောင်ပဲ” (လင်းလင်းထက်က မခံချိမခံသာ အသံနှင့် ထပ်ပြောသည်)
“တောက် .. လှတယ်ကွာ”

စကပ်အခံ ကင်းလွတ်သွားလို့ ပေါ်လာသည့် တင်သားဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးက ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် ကောင်းလှသည်။ အစက်အပျောက်ဆို၍ အမည်းစက်ရော၊ အနီစက်ရော တစ်ခုတစ်လေမှ မရှိဘဲ ကြွေသားရောင်တောက်သလို ဖြူဖွေးတင်းပြောင်နေသည်။ ထို့အပြင် လင်းလင်းထက် အတွင်းခံဟူ၍ ဝတ်ထားသည်က ကြိုးတစ်ချောင်းထဲ ရှိသော ဂျီစထရင်းသာ။ အပြစ်ပြောစရာ မရှိသည့် လုံးဝန်းဖြိုးမောက်သည့် တင်သားကြီးနှစ်ခုကို သေးငယ်လှသည့် ငွေရောင် lace ကြိုးလေးကသာ ပိုင်းခြားထားသည်။ တောက် !!!

တအားဖျစ်ညှစ်ဖို့ ကောင်းနေသည့် တင်သားလုံးလုံးတွေပေါ် ကိုမြင့်မောင်လက်က ချက်ချင်း နေရာယူသည်။ လက်ဖဝါးဖြင့် အသာအယာပွတ်ကြည့်ပြီးနောက် တင်သားနှစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်ကာ ဆွဲရင်း ဟသွားသည့် ဖင်ကြားထဲသို့ သူ့လီးကိုကပ်ကာ တယောထိုးသလို စတိလိုးသည်။

“ဒီညအဖို့ ကျုပ် လေးကြိမ်မြောက် လိုးနို်င်မလားဆိုတာ စိတ်ဝင်စားစရာပဲ”

ကိုယ့်စိတ်ကူးနှင့် ကိုယ်ပြောလိုက်ရင်း ကိုမြင့်မောင် လက်က တင်အိုးထွားထွားတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားရာမှ အပေါ်ဘက်သို့ ကင်းခြေများတစ်ကောင်လို တရွေ ့ရွေ ့နှင့် တက်လာ၏။

“ကျုပ်ဟာကျုပ်တောင် အံ့သြမိတယ် .. ဒီလောက်တောင် စွမ်းလိမ့်မယ် ထင်မထားတာ အမှန်ပဲ .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်အတွက်တော့ ဒီနေ့ဟာ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် အကောင်းဆုံးနေ့ပဲ”

ကိုမြင့်မောင်လက်တွေက ဘလောက်စ်အပေါ်ကနေ လင်းလင်းထက်ရဲ ့နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဆွဲလိုက်သောအခါ သူမကိုယ်လေး တောင့်တင်းကာသွားရှာသည်။ အင်းခနဲ ကိုမြင့်မောင် နှုတ်က ကျေနပ်စွာ ထုတ်ဖော်ညည်းပြီး လက်တွေက နို့အုံသားတွေကို တင်းတင်းဆွဲဖျစ်သလို၊ ဆီးစပ်နှင့်လည်း သူမဖင်ကြားကို လျှောတိုက်ပွတ်နေသည်။ (ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ် မင်းနို့ကြီးတွေက ဆွဲလို့ကောင်းနေတာပဲ ဟ) .. ။ လင်းလင်းထက်ဆီက ဘာသံမှ မထွက်ဘဲ ငြိမ်ခံနေရာ ကိုမြင့်မောင် ပို၍ အတင့်ရဲလာသည်။ ဘလောက်စ်ပေါ်မှ နို့တွေကို နယ်ဖတ်နေရာမှ လက်ကို ဘလောက်စ်အောက်မှ လျှိုကာ အထဲသို့ ထည့်မည့်ဟန် ပြင်သည်။

“တော်ပြီ .. ကျမ အရှုံးပေးတယ် .. ရှင် ကျမကို ရဲလက်ထဲ အပ်ချင်အပ်တော့”
“နေပါဦးလေ .. ဆန္ဒတွေ မစောစမ်းပါနဲ့ “

စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြောလိုက်သည့် လင်းလင်းထက်စကားကို လျစ်လျူရှုရင်း ကိုမြင့်မောင်လက်က ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီရဲ ့အောက်နားစကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်သည်။ လက်ဖြင့် တအားဆွဲလိုက်ရာ ဗြိခနဲ ဆိုသည့် အသံက အကျယ်ကြီး မြည်ပြီး ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီက လည်ပင်းနေရာထိ နှစ်ခြမ်းကွဲထွက်သည်။

“စောက်ရူးးးး .. အဲ့ဒါ စျေးကြီးပေးဝယ်ထားရတာဟဲ့”

ငြိမ်ခံနေသည့် လင်းလင်းထက် ဒေါသဖြင့် ပေါက်ကွဲပြီး ကုန်းအော်သည်။ ဘလောက်စ်ဖြူဖြူလေး ရှိခဲ့သည့် နေရာကို ခေါင်းငုံ့ကြည့်မိတော့ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လက်နှစ်ဖက်က အနီရဲရဲ lacy ဘရာလေးကို အုပ်ကိုင်ပြီးသား ဖြစ်နေတာ တွေ့သည်။ လင်းလင်းထက် ဒေါသထွက်လိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ သူမကိုယ်တစ်ခုလုံး ဒေါသမီးကြောင့် လောင်မြိုက်နေရာ လူတောင်မှ ချက်ချင်းပင် အခိုးအငွေ့များ ထွက်ကာ ပျောက်သွားမလား ထင်ရသည်။ သူမ ဒီလိုဖြစ်နေပေမယ့် ကိုမြင့်မောင်ကတော့ မမှု။ ဘရာသားတစ်ဝက်လောက်သာ ဖုံးထားနိုင်သည့် နို့ကြီးတွေကို ကောင်းကောင်းနယ်ဖတ်နေယုံမက၊ ဖင်ကြားထဲ လီးကိုထောက်ပြီး လိုးနေသည်ကိုလည်း တစ်ချက်လေးမှ မရပ်။ ယူနီဖောင်း ဘောင်းဘီသာ ခံမထားလျှင် သူမဖင်ပေါက်ဖြစ်ဖြစ်၊ အဖုတ်ပေါက်ဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုခုထဲ လီးက တိုးဝင်နေမှာ သေချာပါသည်။

“ကဲ သွားပေတော့”

နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုမြင့်မောင်သည် အနေအထား မမှန်တော့ပြီဖြစ်သော ဘရာနီနီလေးရဲ ့နောက်ကျောက ချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ဘရာကြိုးသေးသေးလေး နှစ်ဖက်က လင်းလင်းထက်ရဲ ့ပခုံသားများပေါ်က ပြေကျပြီး စားပွဲစွန်းကို ကိုင်ထားရသည့် လက်တန်တွေတလျှောက် လျှောဆင်းကာ အဖျားမှာ သွားစုသည်။ ဘာမှအဖုံးအကွယ် မရှိတော့ပြီ ဖြစ်သည့် လင်းလင်းထက်ရဲ ့နို့ကြီးတွေခမျာ ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွားနှင့် သူမရဲ ့ရင်ဘတ်နေရာမှ ကြွတက်ကာ ရှိနေသည်။ နို့သီးမာမာလေးတွေကမူ ငှားငှားစွင့်စွင့်ရှိနေသည့် နို့အုံကြီးတွေ၍ ထိပ်ပိ်ုင်းအား လှပစွာ အဖျားသတ်ပေးထားသည်။

“ကောင်းကွာ …”

လင်းလင်းထက်ရဲ ့ပခုံးပေါ်မှ ကျော်၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ကိုမြင့်မောင် နှုတ်မှ ထုတ်ဖော်ချီးကျူးမိသည်။ (မင်း နို့တွေက အရမ်းကြီးပြီး တအားလှတာပဲ) .. အလေးချိန် မနည်းလှမည့် နို့အုံလုံးကြီးတွေကို အောက်ကနေ ပင့်ကာ ကိုင်ထားရင်း ကိုမြင့်မောင် ထပ်ပြောပြန်သည်။ လက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပြီး ညှစ်ကြည့်သောအခါ တင်းရင်းနေသည့် အသားဆိုင်တွေက သူ့လက်ကိုပင် တောင့်ခံထားရှာသည်။ ကိုမြင့်မောင်တော့ သဘောကျလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ နို့ကြီးဂိုဏ်းရဲ ့ဂိုဏ်းချုပ် ဘုရင်မ ပီသပါဘိ ..။

“တောက် … နည်းတာကြီးတွေ မဟုတ်ဘူး .. ဒါကြီးတွေ ခေါင်အုံးအိပ်ရမယ်ဆိုရင်တော့ ကောင်းလိုက်မယ့် ဖြစ်ခြင်း”

ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စကာကိုး ဟွန့်ခနဲ နှာခေါင်းရှုံ ့၍ လင်းလင်းထက် တုံ့ပြန်သည်။ သူမ ပခုံးပေါ်မှ ကျော်၍ ကိုမြင့်မောင်က သူ့လက်တွေ နို့အုံကြီးတွေပေါ် ပြေးလွှားနေပုံကို ငုံ့ကြည့်နေရာ လင်းလင်းထက် မျက်နှာက တခြားကို စောင်းငဲ့ထားသည်။

“ကဲ .. ကျုပ်တို့တွေ ဘာလုပ်ကြမလဲ ပြောရအောင် .. မင်းကို ကျုပ်ကောင်းကောင်းလိုးပြီး ယောကျ်ားလီး ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ လက်တွေ့ပြမယ် .. ပြီးမှ ရဲတွေ အကြောင်းကြားတာပေါ့ .. မကောင်းဘူးလား”

လုံးဝကို ကျေနပ်မှာ မဟုတ်မှန်း သိနေပေမယ့် လင်းလင်းထက်ဆီမှ တုံ့ပြန်စကားကိုတော့ မရရှိပါ။ မျက်နှာကို လွှဲမြဲအတို်င်း လွှဲထားသည်။

နို့လုံးလုံးကြီးတွေအား စိတ်ကြိုက်နယ်ဖတ်နေမှုကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကိုမြင့်မောင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချ၍ ပင်တီဆီသို့ လက်လှမ်းသည်။ သေးသွယ်သည့် ခဲရောင်ဂျီစထရင်းလေး သွယ်လှသည့် ပေါင်တန်တွေ တလျှောက် လျှောကာ ကဗျာဆန်ဆန် ကျလာသောအခါ ကိုမြင့်မောင် သူ့စိတ်ကိုသူ မထိန်းနိုင်။ သူ့ကိုယ်နှင့် အနီးဆုံးဖြစ်သော ညာဘက်ခြမ်းက ဖင်သားဖွေးဖွေးလုံးလုံးကြီးအား ဖိကာနမ်းသည်။ လျှာပြားလိုက်ကြီး ထုတ်၍လည်း ရွှတ်ခနဲ လျက်သည်။

တံတွေးရည် စိုကာ ပြောင်လက်သွားသည့် တင်ပါးကြီးတစ်ခြမ်းကို ဖြန်းခနဲမြည်အောင်ပင် ခပ်ဆတ်ဆတ်ပုတ်လိုက်ပြီး ကိုမြင့်မောင် မတ်တပ်ပြန်ရပ်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ချွတ််လိုက်ယုံမက ခြေကျင်းဝတ်ထိရောက်အောင််လည််း တွန်းချသည်။ အသင့်အနေအထားနှင့် မတ်ထောင်နေသည့် လီးကတော့ သူ့အတွက် ခိုနားစရာ ချိုမြမည့် အဖုတ်အသစ် ဘယ်မှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ သိနေဟန်ဖြင့် တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခုကြားသို့ တန်းကာချိန်ထားသည်။

“ကောင်းလိုက်မယ့် ဖြစ်ခြင်းကွာ”

အမဲနံ့ရသော ကျားလို ဆန္ဒဇောဖြင့် တဆတ်ဆတ်တုန်ချင်နေသည့် လီးကို သေချာ ထိန်းကိုင်ပြီး ကိုမြင့်မောင် လင်းလင်းထက်ရဲ ့တင်ပါးကြီးတွေ နောက်သို့ တိုးကပ်သည်။ အနည်းငယ် စွတ်စိုနေသည့် အဖုတ်ဝနှင့် လီးထိပ် အရင်ထိသည်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့သက်ပြင်းချသံ သဲ့သဲ့နှင့်အတူ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့ကျေနပ်အားရစွာ ညည်းသံက ထွက်ပေါ်လာ၏။ ထိုအသံနှစ်ခုရဲ ့နောက်တွင်တော့ အဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားသည့် ပြစ်ခနဲမြည်သံက ထပ်ကျပ်မကွာ လိုက်ပါလာသည်။

“အိုး .. ဖက်ခ်”

လီးဒစ် အဖုတ်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် ကိုမြင့်မောင်လက်နှစ်ဖက်က လင်းလင်းထက်ရဲ ့ပခုံးသားများကို အားပြုသလို ဆုပ်ကိုင်သည်။ ထို့နောက် ဆီးစပ်ကို ဆတ်ခနဲ ကော့ထိုးလိုက်ရာ လီးတန်က အဖုတ်လမ်းကြောင်း တလျှောက် အားအရှိန်အပြည့်ဖြင့် ပြေးဝင်သည်။

“မှတ်ပြီလား .. ပါ၀ါပလန့်ကို ဗုံးခွဲချင်ဦး”

ကိုမြင့်မောင်ကတော့ အပီအပြင်ကို ကြုံးဝါး၍ လိုးဆောင့်သည်။ လင်းလင်းထက် အဖုတ်က နီနီလိုမျိုး တအားကျပ်နေသည် မဟုတ်ဘဲ၊ သူ့လီးအား အဆင်ပြေစွာ လက်ခံနိုင်သည့်အတွက်လည်း လုပ်ရတာ ပိုမိုက်သည်။ စိတ်ပါတာလား၊ မပါတာလား မသိသည့်တိုင် သဘာဝအလျောက် ထွက်လာသည့် စောက်ရည်ကြည်များကြောင့် လီးတန်အသွင်းအထုတ်က အခက်အခဲမရှိ။ ရှောခနဲဝင် .. ရှောခနဲ ပြန်ထွက်နှင့် စက္ကန့်တိုင်း စက္ကန့်တိုင်းတွင် လီးတစ်ချောင်းလုံးက အဖုတ်ထဲ လိုးဝင်သည်။

“လာခဲ့စမ်း”

လင်းလင်းထက်ရဲ ့ ပခုံးအား အားပြုထားသည့် လက်တွေကိုလွှတ်၍ ဖါးလျားကျနေသည့် ဆံနွယ်နီညိုရောင်တွေကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ဆွဲသည်။ အားခနဲ အော်ပြီး လင်းလင်းထက် ခေါင်းက မော့ပြီး ကျောပြင်လေးက အလိုလို ကော့တက်သည်။ ဒီအနေအထားတွင် ခါးက ခွက်ဝင်သလို ဖြစ်ရာ၊ အဖုတ်ထဲတိုးဝင်နေသည့် လီးက အနေအထား တစ်မျိုးပြောင်း၍ တိုးဝင်ပြန်သည်။

“အိုး … ရေး”

သူ့လီးက အိထွေးနေသည့် အဖုတ်ထဲသို့ အဆုံးအထိ ဝင်သွားတိုင်း၊ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေ လှိုင်းလုံးပမာတုန်ခါတက်သည်ကို ကြည့်ရင်း ကိုမြင့်မောင် အကောင်းကြီးကောင်းနေသည်။ လင်းလင်းထက်ရဲ ့ဆံပင်ကို လက်ပြန်လိမ်ကာ ဆွဲထားရင်းမှ အချက်နှစ်ဆယ် နီးပါးမျှ တဟုန်ထိုးဆောင့်သည်။ ထို့နောက် ဆံပင်တွေကို လိမ်ဆွဲထားမှုကို ဖြေလွှတ်သည်။ သို့သော် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့လက်တွေကမူ ဆံနွယ်တွေအစား လင်းလင်းထက်ရဲ ့နို့ကြီးတွေကို နောက်ကနေ ဖမ်းဆုပ်အားပြုသည်။ တအားကို ဖျစ်ညှစ်ထားရင်းမှ တဖန်းဖန်းနှင့် မြည်အောင်ကို ဆောင့်သည်။

“အား … ပြီး .. ပြီးပြီ !!!!!!!!”

စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ကြုံးအော်လိုက်ပြီးနောက် ကိုမြင့်မောင် သူ့လီးကို ပြန်မနှုတ်တမ်း အဖုတ်အဆုံးထိရောက်အောင် ထိုးထည့်ထားသည်။ အတွင်းပိုင်း အကျဆုံးသို့ ရောက်ရှိနေသည့် လီးထိပ်မှနေ၍ ချွဲပြစ်နေသည့် လရည်တွေကို အားရပါးရ ပန်းထုတ်သည်။ သုံးလေးခါထက်မနည်း လီးတန်တလျှောက် ပူဆင်းသွားအောင် လရည်တွေကို သွန်ထုတ်ပြီးမှ ကိုမြင့်မောင် သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်သည်။ နှုတ်ဆက်လက်ဆောင် အနေနဲ့ သွေးရောင်သမ်းကာ နီးမြန်းနေသည့် ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီး တစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်လိုက်သည်။

“ကောင်းကွာ .. ဟူး … ရေလည်မိုက်တယ်”

နောက်ကို ခြေလှမ်း အနည်းငယ်ဆုတ်ရင်း အသက်ကိုမှန်မှန် ပြန်ရှူနေရသည့် ကိုမြင့်မောင် သူ့အတွက်သူ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာဖြင့် ကြွေးကြော်မိသည်။ ဟုတ်လည်း ဟုတ်တာပဲလေ။ ပြည့်စွမ်းအား နူူးကလီးယားပါ၀ါပလန့်ကို ဖောက်ခွဲဖို့ လာတာ ဖြစ်ရမည့် အကြမ်းဖက်သမ သုံးယောက်တွင် .. နို့ကြီးဂိုဏ်းခေါင်းဆောင် ဖြစ်သူ လင်းလင်းထက်ဆိုသည့် လုံးကြီးပေါက်လှ ကောင်မက မော်နီတာများ တင်ထားသည့် စားပွဲစွန်းကို လက်ထောက်၍ ခပ်ကုန်းကုန်းအနေအထားနှင့် မတ်တပ်ရပ်နေရသည်။ ဖင်သားဖွေးဖွေးတွေကြားမှ အနောက်သို့ ပြူးထွက်နေသည့် အဖုတ်ဝသည်မူ ကိုမြင့်မောင် လီးဒဏ်ကြောင့် ဟစိဟစိတောင် ဖြစ်နေသည်။ နီနီရဲရဲ အသားနုလေးတွေ အပေါ်တွင်တော့ တစိမ့်စိမ့် စီးကျနေသည့် သုတ်ရည်ဖြူပြစ်ပြစ်များက နေရာယူထားသည်။

နို့ကြီးဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ရဲ ့နောက်လိုက်ဖြစ်သည့် နှစ်ယောက်အနက် နီနီက မျက်နှာပေါ်တွင် သုတ်ရည်တွေ အဖွေးသားနှင့် ကြမ်းပြင်ထက်တွင် မေ့လဲနေပြီး၊ ၀ါ၀ါကမူ အဖုတ်အတွင်းတွင် သုတ်ရည်တွေ အပြည့်နှင့် စားပွဲပေါ်တွင် လဲလျောင်းလျက်ရှိသည်။

ကိုမြင့်မောင် မခိုးမခန့်လေသံဖြင့် ဟက်ခနဲ တစ်ချက် ရယ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကို ပြန်ဝတ်သည်။ ညဘက်စောစော အိမ်က ထွက်မလာခင်က ချွန်ခဲ့သည့် Jingle Bells တီးလုံးကိုပင် လေကလေး ချွန်ရင်း လင်းလင်းထက်ရှိနေရာ မော်နီတာများ တင်ထားသည့် စားပွဲနားသို့ လျှောက်လာသည်။ ထိုင်ခုံတစ်လုံးကို ဆွဲကာထိုင်ရင်း စကရင်ဆော့ဗာပေါ်နေသေးသည့် မိန်းကွန်ပျူတာတွင် ပတ်စ်ဝေါ့ကို စိမ်ပြေနပြေ ရိုက်ထည့်သည်။ ဖြတ်ခနဲ ပေါ်လာသည့် စကရင်တွင်ရှိသော Security System ကိုဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် မော်နီတာရှေ့က နံရံတွင်ရှိသော အနီရောင်ခလုတ်ကို နှိပ်သည်။ Emergency Team မကြာခင် ရောက်လာတော့မည်မှန်း ကိုမြင့်မောင်ရော၊ လင်းလင်းထက်ပါ သိလိုက်သည်။

“ပတ်စ်ဝေါ့က ဘာလဲ” (နာကျည်းစက်ဆုပ်သည့် လေသံဖြင့် လင်းလင်းထက် ဘေးတိုက်ရှိနေသည့် ကိုမြင့်မောင်ကို လှမ်းမေးသည်)
“ပတ်စ်ဝေါ့”
“ဘာပြောတယ်”

ကိုမြင့်မောင်ဆီက ပြန်ဖြေသံကို ကြားလိုက်ပေမယ့် ဘာဆိုလိုမှန်း မသိသဖြင့် လင်းလင်းထက် ထပ်မေးပြန်သည်။ ထိုရောအခါ လေသံအေးအေးလေးနှင့် ရှင်းပြရှာသည့် ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့စကားကို ကြားပြီးနောက် လင်းလင်းထက် စိတ်ဓါတ်က ကုန်းကောက်စရာမရှိအောင်ကို ကျသွားသည်။ ဒီလိုမျိုး စက်ရုံရဲ ့ညစောင့် အလိုးခံလိုက်ရတာတောင် သူမ ဒီလောက် မခံစားရ။ ဘာမဟုတ်တာလေးကို မတွေးမိရကောင်းလားဆိုသည့် သူမရဲ ့အဖြစ်ကို သူမ ဝမ်းနည်းနာကျည်းကာ လက်ထိပ်သာ ခတ်မထားဘူးဆိုရင် နံရံနဲ့ ခေါင်းပြေးဆောင့်ကာ သူမကိုယ်သူမ သတ်သေမိမလား မသိ … ။

Terrorist အရင့်အမာကြီး ဖြစ်လျက်နှင့် မျက်လုံးအိမ်တွင် မျက်ရည်များ ရစ်ဝဲလာသည့်အထိ ခံစားသွားရရှာသည့် လင်းလင်းထက်အား ကိုမြင့်မောင် လှမ်းပြောလိုက်သည့် စကားကား ..

“ပတ်စ်ဝေါ့က ပတ်စ်ဝေါ့ပဲလေ .. p a s s w o r d .. ဒီကောင်က system default အနေနဲ့ လာတာ … ကျုပ်က ဒါကြီးကို ကြည့်ပြီး ဟာသပဲဆိုပြီး မချိန်းဘဲထားတာ .. ချိန်းရမှာ ပျင်းတာလဲ ပါတာပေါ့”

ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဟန်ပါပါ တွန့်ပြလိုက်ယုံမက လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကို ဖြန့်၍ပါ သူဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူးဆိုသည့် အမူအရာဖြင့် ကိုမြင့်မောင် ရှင်းပြလိုက်သော စကားပင် …။

မိန်းကွန်ပျူတာရှေ့ရှိ ထိုင်ခုံတွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်နေရင်းမှ ကိုမြင့်မောင်ရဲ ့အတွေးက ဓါတ်ခွဲခန်းရဲ ့စတိုခန်းထဲတွင် ကျန်ခဲ့သည့် ဒေါက်တာဝင့်သူဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ စက်ရုံကို ဝင်စီးသည့် အကြမ်းဖက်သမားတွေကို သူချေမှုန်းလိုက်ပြီလို့ ဝမ်းသာအားရ သွားပြောရမလား၊ ဒါမှမဟုတ် အန္တရာယ်မှ မလွတ်မြောက်သေးဘူးဟု ဖောရှောလုပ်ကာ နောက်ထပ်တစ်ချီလောက် လီးစုပ်ခိုင်းလို့ ရမလား တွေးလိုက်သေးသည်။ သို့သော် ဒီနေ့အဖို့ ငါးကြိမ်မြောက်အဖြစ် လီးထောင်လာနိုင်ပါ့မလား ဆိုတာ ကိုမြင့်မောင်အတွက်တော့ မသေချာပါချေ .. ။

ခင်ဗျားတို့လည်း ကိုမြင့်မောင် နေရာမှာဆိုလျှင်ရော ဘယ်လိုနေကြမလဲဗျာ ….

ပြီးပါပြီ

ZG

၀၁၆ခုႏွစ္မွ စ၍ အေျပာင္းအလဲႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့သည့္ ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ျပည္ပနိုင္ငံမ်ား၏ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ားေၾကာင့္ေရာ၊ ျပည္တြင္းရွိ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္တို႔၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ပါ ႏွစ္ကာလ သိပ္မၾကာလိုက္ အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာႏွင့္ တိုးတက္လာခဲ့သည္။ နိုင္ငံတကာ၏ အကူအညီျဖင့္ တစ္တိုင္းျပည္လုံး အလိုက္ စီမံကိန္းႀကီးမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာရာ လုပ္သားတိုင္း အဆင့္အတန္းရွိေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လာၾကသည္။ ထိုသို႔ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္မ်ား ဖြံ့ၿဖိဳးတိုးတက္လာသလို၊ တိုင္းျပည္တြင္ ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ားကိုလည္း စည္းစနစ္က်က်ႏွင့္ ထုတ္ယူသုံးစြဲလာခဲ့သည္။

ဤကဲ့သို႔ သယံဇာတမ်ား မျပဳန္းတီးေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္လာခဲ့ရာတြင္ နိုင္ငံေတာ္ အစိုးရက နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ့ၿဖိဳးမႈကို ဦးစားေပးလာခဲ့သည္။ ဟိုးအရင္ကလို ဓါတ္ေငြ႕မ်ားကို ထုတ္ယူ၍ သူမ်ားနိုင္ငံသို႔ ေရာင္းစားမည့္အစား၊ ကိုယ္တိုင္ ဓါတ္ေငြ႕သုံး လၽွပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္႐ုံကို တည္ေထာင္ၿပီး ပိုလၽွံသည့္ လၽွပ္စစ္ဓါတ္အားကိုသာ ျပန္ေရာင္းခ်မည္ဆိုေသာ ဦးတည္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုလမ္းစဥ္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လာခဲ့ရာ သုံးႏွစ္ခန႔္အၾကာတြင္ ႀကီးစြာေသာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ၾကဳံခဲ့ရသည္။

ထိုသည္ကား အျခားမဟုတ္။ ျမန္မာနိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းရွိ ပခုကၠဴၿမိဳ ့ရဲ ့မလွမ္းမကမ္း အကြာတြင္ ယူေရနီယံ ဓါတ္သတၱဳေၾကာကို ရွာေဖြ႕ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္း နိုင္ငံႀကီးမ်ားသာမက၊ တစ္ကမၻာလုံးကပါ ထိုသတင္းေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံကို ပို၍ အေရးေပးလာၾကသည္။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာမွ ကမ္းလွမ္းမႈမ်ား ေရာက္ရွိလာၾကရာ၊ ထိုအထဲမွ ဂ်ပန္နိုင္ငံရဲ ့အကူအညီကို ရယူၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံရဲ ့ပထမဦးဆုံးေသာ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုကို ပခုကၠဴၿမိဳ ့နားတြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမွ ရရွိသည့္ စြမ္းအင္ျဖင့္ ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလုံးသည္ ၿမိဳ႕ရြာမ်ား မေျပာႏွင့္၊ ေက်းလက္ေဒသမ်ားပါ မက်န္ ၂၄နာရီ မီးမွန္စြာ ရရွိခဲ့သည္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ယခင္အခါက ေဆာင္ထားေလ့ရွိသည္ အင္ဗက္တာမ်ားႏွင့္ ဘက္ထရီအိုးမ်ားကို အမွိုက္သိမ္းကားမ်ားထံ အပ္ႏွံၾကသည္။ မီးအားျမႇင့္စက္မ်ားကို ျပတိုက္ပို႔ဖို႔ ႀကံစည္ၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားတြင္ သုံးေလ့ရွိသည့္ ယူပီအက္စ္မ်ားကို ထိုင္ခုံမ်ား၊ ကုတင္မ်ား ေထာက္က်ိဳးလၽွင္ ခုဖို႔အတြက္ အသုံးျပဳၾကသည္။ ေရခဲေသတၱာမ်ားတြင္ သုံးေလ့ရွိသည့္ ေဆာ့ဖ္ဂတ္မ်ားကိုမူ ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္ ျပသည့္ အေရာင္ေျပး မီးလုံးေလးမ်ားသဖြယ္ ကစားစရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကသည္။

ဤသို႔လၽွင္ ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမွ လၽွပ္စစ္ဓါတ္အား ထုတ္ယူသုံးစြဲေသာ နိုင္ငံမ်ားရဲ ့စာရင္းတြင္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ေဖာ္ျပျခင္း ခံခဲ့ရေလေတာ့သည္။

သကၠရာဇ္ ၂၀၂၆ခု … ဒီဇင္ဘာလ (၂၅) ရက္ေန႔ …

မွန္ထဲတြင္ ေပၚေနသည့္ မိမိပုံရိပ္အား ကိုျမင့္ေမာင္ေသခ်ာျပန္ၿပီးၾကည့္သည္။ ခုနေလးတင္မွ ေသခ်ာက်နစြာ Gillette ကိုသုံးၿပီး ရိပ္ထားသျဖင့္ သူ႔ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္စလုံးသည္ စိမ္းျမၿပီး ေျပာင္ရွင္းေနသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ပါးသိုင္းေမြး ထူလပ်စ္ေတြႏွင့္ စာရင္ေတာ့ နဲနဲပိုၾကည့္ေကာင္းသည့္ အသြင္ေပါက္ေနသည္။ ကိုယ့္ဟာကို သေဘာက်သြားသည့္ အေလ်ာက္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး ခၽြန္ထုတ္၍ ေတးသြားတစ္ခုအလိုက္ ေလခၽြန္မိသည္။ ၿပီးေနာက္ မွန္တင္ခုံေဘးက ပလတ္စတစ္ျခင္းေလးထဲတြင္ ရွိသည့္ ဘီးကို ေကာက္ယူ၍ သူ႔ဆံပင္ ဘိုေကကို အေၾကာင္းေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ဖီးလိုက္သည္။ စိတ္တိုင္းက်သည္ အထိ ဖီးၿပီးမွ ဘီးကို ျပန္ခ်၍ မွန္ကို ျပန္ၾကည့္ရာ သူ႔ႏႈတ္မွ ထြက္ေနသည့္ ေလခၽြန္သံတီးလုံးက ရပ္သြားသည္။

“ေသစမ္းကြာ … ဒီဆံပင္ေတြက ဆိုးထားတာမွ မၾကာေသးဘူး .. ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျဖဴေနျပန္ၿပီ”

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ ၾကည့္မွန္ထဲက ပုံရိပ္ကို ဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းက တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္ေသာ့တြဲႏွင့္ ဦးထုပ္ကို ဆတ္ခနဲ ျဖဳတ္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႏႈတ္မွမူ

“ျမင့္ေမာင္ .. ျမင့္ေမာင္ .. သိပ္လွခ်င္မေနစမ္းနဲ႔ .. မင္းလုပ္ရတဲ့အလုပ္ကေရာ အလွျပင္ဖို႔ လိုေနလို႔လား .. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိစမ္းပါ”

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆုံးမသလိုနဲ႔ မေက်မခ်မ္း ေျပာၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္ထားသည့္ ယမဟာ ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ ခြထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းကာ တရၾကမ္း ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ပခုကၠဴၿမိဳ ့ရဲ ့မိန္းလမ္းမႀကီး တေလၽွာက္ သူ႔ဆိုင္ကယ္အိတ္ေဇာမွ တဒီးဒီး ျမည္သံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚသည္။

ကိုျမင့္ေမာင္ အေနျဖင့္ သူ႔လုပ္သက္ေလးႏွစ္အတြင္း အလုပ္ကို ေနာက္က်ဖူးသည္ဟူ၍ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးေသးပါ။ ဒီစံခ်ိန္ကိုေတာ့ သူအျမဲ ထိန္းသိမ္းရေပလိမ့္မည္။ ဒါကလည္း သိပ္ခက္ခဲေသာ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ကိုျမင့္ေမာင္အား အလုပ္မသြားဖို႔ရန္ ေနာက္ကေန၍ လိုက္လံဆြဲထားမိသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ကား အသက္၄ဝေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေသာ လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္သာ …။

ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ျပည့္စြမ္းအားလို႔ အမည္ေပးထားေသာ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ ့ ပထမဆုံးေသာ ႏူးကလီယားဓါတ္ေပါင္းဖို စက္႐ုံတြင္ ညေစာင့္အျဖစ္ အလုပ္ဝင္ခဲ့သည္မွာ စက္႐ုံစလည္ပတ္ကတည္းကျဖစ္သည္။ ဒီမတိုင္ခင္က ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ပခုကၠဴၿမိဳ ့ေပၚက မီးေသြးဖုတ္သည့္ အလုပ္႐ုံတြင္ ႀကီးၾကပ္သူ အလုပ္သမားေခါင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖို ရွိလာၿပီးေနာက္ သူတို႔လို မီးေသြးဖုတ္သည့္သူ မေျပာႏွင့္၊ မီးစက္ေရာင္းသည့္ သူေတြေတာင္ အလုပ္ေျပာင္းလုပ္ရသည္ျဖစ္ရာ သူလည္းပဲ ထိုအထဲတြင္ အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူက တျခားသူေတြထက္စာလၽွင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္။ ျပည့္စြမ္းအား စက္႐ုံမႈး ျဖစ္သူရဲ ့ေထာက္ခံခ်က္ႏွင့္ ညေစာင့္အျဖစ္ အလုပ္ရခဲ့လို႔ ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ထဲသမား ျဖစ္ေသာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ ဒီလစာက ေလာက္ငွသည္ဟု ေျပာလၽွင္ ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မည္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီအလုပ္က ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလြန္းလွပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတစ္ေယာက္ထဲ ညေစာင့္အျဖစ္ လုပ္ရသည္ဟူ၍လည္း မဟုတ္ပါ။ သူႏွင့္တြဲလၽွက္ သစ္ထြန္းဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ သူကသာ ခ်ာတိတ္လို႔ ေခၚေပမယ့္ သစ္ထြန္းကလည္း သူ႔အသက္ႏွင့္သူေတာ့ ငယ္သည္ဟူ၍ ေျပာလို႔မရ။ အသက္၂၅ႏွစ္ကို ေက်ာ္လာၿပီမွန္း ဟိုတစ္ေန႔ကတင္ သူ႔ေမြးေန႔အျဖစ္ စင္တင္စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ႏွစ္ေယာက္သား သြားခဲ့ၾကလို႔ မွတ္မိေနေသးသည္။ သူ႔လိုမ်ိဳး တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္သည့္ သစ္ထြန္းသည္ သူ႔အား ခင္တြယ္ေနၿပီး တျခားမွာေတာင္ အလုပ္သြားမရွာဘဲ ညေစာင့္ျဖစ္ သုံးႏွစ္တိတိ အတူလုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပသည္။

တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သစ္ထြန္း တျခားေနရာသို႔ ထြက္မသြားသည္ကိစၥက သူ႔အားခင္တြယ္ယုံတြင္ မကဘဲ၊ အလုပ္က ေအးေဆးေရသာခိုလို႔ ရေနလို႔ဟု ေျပာလၽွင္လည္း ရနိုင္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သိသေလာက္ ျပည့္စြမ္းအားစက္႐ုံတစ္ခုလုံးတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ လုံျခဳံေရးစနစ္ အားလုံးသည္ Automatic System မ်ားသာ။ ထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ႏွင့္ တံခါးမႀကီးမ်ား၊ သတၱဳရွာေဖြစက္၊ CCTV၊ အခ်က္ေပး Alarm စနစ္၊ အားလုံး .. အားလုံးသည္ သိၾကသည့္အတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ သစ္ထြန္း လုပ္ရသည့္ အလုပ္က ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႔ မဟုတ္။ Reactor (ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖို)ႏွင့္ ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔ ဝင္ရာ မိန္းတံခါးမႀကီးေဘးနားရွိ လုံျခဳံေရးခန္းေလးထဲတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး CCTV screen ကို ၾကည့္ေနယုံသပ္သပ္သာ ျဖစ္ရွာသည္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတို႔စက္႐ုံထဲတြင္ လာေရာက္လုယက္ၿပီး ယူစရာ ပစၥည္းရယ္လို႔ ကိုျမင့္ေမာင္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရပါ။ စက္႐ုံက လြင္တီးေခါင္ထဲတြင္ ရွိယုံမက၊ ေရာက္ဖို႔ကလဲ လမ္းမႀကီးကေန သပ္သပ္ လမ္းခြဲေလးအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေမာင္းလာရေသးသည္။ ဒီေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လုပ္သက္တေလၽွာက္ လုံျခဳံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မွတ္မွတ္ရရ ေဆာင္ရြက္ဖူးတာဆိုလို႔ ပခုကၠဴ အနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္က ရြာသူရြာသားေတြ ေျမသိမ္းခံရလို႔ဆိုၿပီး ဆႏၵလာျပတာရယ္ (ဒါကလဲ NGO အမည္ခံအဖြဲ႕ေတြက ေျမႇာက္ေပးလို႔ ျဖစ္မွန္း သူက ပခုကၠဴၿမိဳ႕သားမို႔ သိေနသည္)၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဆိုလား ဘာလား ညာလား မသိတဲ့ လူတစ္စု ဆိုင္းဘုတ္ေတြကိုင္ၿပီး စက္႐ုံေရွ ့လာေအာ္တာရယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ သူၾကဳံဖူးပါသည္။

ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ေနၾကေနရာတြင္ ထိုးထားခဲ့လိုက္ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ေနရာေလးျဖစ္ေသာ Security Room ဆီသို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ဒီေန႔က ခရစ္စမတ္ေန႔ ျဖစ္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခြင့္ယူၾက၊ ခရီးသြားၾကႏွင့္မို႔ စက္႐ုံဝင္းထဲတြင္္ လူအေတာ္ရွင္းေနသည္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ သတိထားမိသည္။ လုံျခဳံေရးအခန္းထဲတြင္ေတာ့ သစ္ထြန္းက သူ႔ထက္ေစာ၍ အထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။

“ေဟး .. အကိုႀကီး .. ညတုန္းက ေဘာပြဲၾကည့္လိုက္ေသးလား” (ေမာ္နီတာမ်ား တင္ထားရာ ခုံေပၚကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆန႔္တင္ထားရင္း ပ်င္းရိပ်င္းတြဲပုံ ေပါက္ေနေသာ သစ္ထြန္းက သူ႔ကို လွမ္းေမးသည္)
“ၾကည့္တယ္ .. မန္ယူကေတာ့ နည္းျပထပ္လဲဦးမွာလား မသိပါဘူးကြာ” (ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို သူထိုင္ရာခုံရဲ ့ေရွ႕က အံဆြဲထဲ လွမ္းထည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေျဖလိုက္သည္)
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မသိဘူးဗ် … ေမာ္ရင္ဟိုကလဲ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ခံလား မသိဘူး .. သူ႔ခန႔္လိုက္တဲ့ ဒုတိယႏွစ္မွာ ဖလားရတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ဇယားေအာက္ ထိုးက်သြားလို႔ ဂြာဒီယိုလာ ေရာက္လာတယ္ .. အခုအတိုင္းဆို ဂြာဒီယိုလာလဲ ပ်ားတုတ္ေနၿပီ”
“သူပ်ားတုတ္တာ မတုတ္တာ အေရးမႀကီးဘူးဟ .. ငါ ငါးပုလင္းေလာက္ ရႈံးသြားတယ္”
“ဟုတ္လား .. အကိုႀကီးက ေလာဘႀကီးတာကိုး .. ဒါေပမယ့္ ရႈံးလဲ ျပသနာ မရွိပါဘူး .. အကိုႀကီးမွာ စားမယ့္အေပါက္က တစ္ေပါက္ပဲ ရွိတာ”
“ေခြးေကာင္ .. မင္း ငါ့ကို ေဒါက္ျဖဳတ္စရာလား .. ေအေဘေလး”
“ဟီး … ဟီး”

မ်က္ႏွာႀကီးစူပုပ္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္က သစ္ထြန္းအား လွမ္းဆဲလိုက္ေပမယ့္ ဟိုေကာင္က မျဖဳံပါ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တစ္ေန႔ ၁၂နာရီ အနည္းဆုံး ေတြ႕ေနၾကရသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ညီရင္းအစ္ကိုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေနသည့္ သစ္ထြန္းရဲ ့စားပြဲေပၚက ေျခေထာက္အား လွမ္းကန္ဖို႔ ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တီဆိုသည့္ လၽွပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေမာ္နီတာ ရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။

သူတို႔ရွိရာ ႏူးကလီးယားစက္႐ုံရဲ ့ အဓိက ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔ ဝင္ရာ မိန္းတံခါးေပါက္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖဴလႊသည့္ Lab Coat ကို ဝတ္ၿပီး ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ား ေစ့မထားမႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေခ်ာ ဝတ္လာသည့္ ေအာက္ခံ ရင္ေစ့ရွပ္အင္းက်ီအျဖဴေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ ႐ုံးဝတ္စကပ္တိုေလးကို ေသခ်ာစြာ ျမင္ေနရသည္။ ထို႔အျပင္ CCTV ကင္မရာ ဆင္ထားသည့္ အေနအထားကလည္း အျမင့္ေနရာမွ ျဖစ္သျဖင့္ ေမာ္နီတာေပၚက ျမင္ကြင္းတြင္ ခပ္ဟဟျဖစ္ေနေသာ အင္းက်ီေအာက္မွ ရင္သားႏွစ္မႊာရဲ ့အေပၚပိုင္း မို႔မို႔အသားေလးေတြႏွင့္အတူ၊ စကပ္အသား ကင္းလြတ္ေနေသာ သြယ္လ်ေျပျပစ္ေသာ ေျခတန္ဝင္းဝင္းေလးမ်ားကို စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေတြ႕ေနရျပန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင့္ ဂလုခနဲ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ

“ေဒါက္တာဝင့္သူ .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး Access Card ကို Scanner ေပၚတင္ေပးပါ”

အင္တာကြန္းမွ တဆင့္လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ စကားအဆုံးတြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူဟု ေခၚေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးသည္ ကုတ္အကၤ် ီထဲမွ ကတ္ျပားတစ္ခုကို ထုတ္ယူသည္။ မိန္းတံခါးႀကီးရဲ ့ေဘးနားက ေဘာင္တြင္ တပ္ထားေသာ Scanner ေရွ ့သို႔ ကတ္ကို ေဝွ႕ယမ္းၿပီး ျပလိုက္သည္။ ထိုလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သူမရဲ ့ရင္သားမို႔မို႔ေတြ အကၤ် ီေအာက္မွ ယိမ္းခါသြားသည္။

“ေသာက္က်ိဳးနဲ နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး … ဝင့္သူေလးကေတာ့ ပိုပိုၿပီးေတာ့ Hot လာတယ္ ဟ .. သစ္ထြန္းရ”
“ဟုတ္တယ္ .. အကိုႀကီး” (ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို သစ္ထြန္းက ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ ေထာက္ခံလိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေျခာက္ေသြ ့လာသလို ျဖစ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြအား လၽွာႏွင့္သပ္သည္)

တီခနဲ လၽွပ္စစ္အသံထပ္ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဝင့္သူရပ္ေနရာ ေရွ ့က သံလိုက္ဓါတ္သုံးေသာ့ (Magnetic Lock) က ပြင့္ၿပီး မိန္းတံခါးမႀကီး ပိတ္ထားရာမွ ဟသြားသည္။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ အနက္ေရာင္ေလးကို စီးထားသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ႂကြႂကြရြရြေလး အထဲသို႔ ေလၽွာက္လွမ္းဝင္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ ရွိရာ Security အခန္းသို႔ အျဖတ္တြင္ မွန္ေနာက္ဘက္မွ ျမင္ေနရသည့္ သူတို႔အား ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္ အျပဳံးႏွင့္ လွမ္းျပဳံးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။

“ၾဆာတို႔ .. ေအးေဆးပဲဟုတ္ ..”

႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ ရႈံးနိုင္လွသည့္ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးအား ကိုျမင္ေမာင္ႏွင့္ သစ္ထြန္း အငမ္းမရၾကည့္ရင္း ျဖစ္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း ဘာဆိုဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘဲ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနၾကသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူက သူတို႔ကို တစ္ခ်က္သာ ၾကည့္ၿပီး ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဓါတ္ခြဲခန္းရွိရာသို႔ ေလၽွာက္သြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေကာ္ရစ္တာတေလၽွာက္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မွ ထြက္သည့္ အသံကိုသာ စည္းခ်က္က်က် ၾကားေနရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ႏွင့္ သစ္ထြန္းတို႔ရဲ ့ဆာေလာင္ေနသည့္ အၾကည့္မ်ားကမူ ကုတ္အကၤ် ီဖုံးထားသည့္တိုင္ အရိပ္အေယာင္ေလး လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့တင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆုံး လိုက္ၾကည့္ေနသည္သာ …။

“တကယ္ဗ်ာ .. ဒီလိုမ်ိဳး ထူးခၽြန္တဲ့ ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ ဒီေလာက္လွတဲ့ ကိုယ္လုံးရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္ကို ထင္မထားဘူး” (ေဒါက္တာဝင့္သူ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည့္ေနာက္ သစ္ထြန္းက ေထာင္မတ္လာသည့္ သူ႔လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ ေနရာျပန္ခ်ရင္း မစားရဝမခမ္း ညည္းသည္)
“ဟေရာင္ .. ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာ .. မင္းေျပာေနတာ ငါ့ဇနီးေလာင္းေနာ္” (ကိုျမင္ေမာင့္က ျပန္ေနာက္ရင္း သစ္ထြန္းအားစသည္)
“ဟုတ္ပါၿပီ .. တစ္ေန႔က်ရင္ အစ္ကိုႀကီး အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီး ကိုင္မလို႔ စဥ္းစားေနတာ မွတ္လား”

မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည့္ သစ္ထြန္းစကားေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္အေတြးက လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခန႔္တုန္းက စက္႐ုံသို႔ လူၾကဳံလာပို႔သည့္ အျဖစ္အပ်က္ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စက္႐ုံထဲက ဝန္ထမ္းအရာရွိတစ္ေယက္ဆီ ပစၥည္းလာပို႔သည္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးသည္ ရွိလွမွ အသက္၁၈ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္ေပၚရွိ အတိုင္းအထြာေတြက ၁၈ႏွစ္မက။ ေခ်ာတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာသည့္အထဲပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔စက္႐ုံေတြရဲ ့လုံျခဳံးေရးအထာေတြကိုလည္း ေသခ်ာမသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးအႀကိဳက္ေပါ့။

ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လုံျခဳံေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ေကာင္မေလးရဲ ့တင္ေတြေရာ၊ ရင္ေတြပါ ဟိုစမ္းဒီစမ္းႏွင့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လက္ကစားခဲ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း အူတူအတေလးမို႔လို႔လား မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္ ႐ုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ သူမကိုယ္အား ကိုယ္တြယ္ေနသည္ကို ၿငိမ္ခံခဲ့သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္အဖို႔ေတာ့ ေမ့လို႔မရသည့္ ေန႔တစ္ေန႔ပင္။

အခု သစ္ထြန္းက ျပန္ေျပာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ေကာင္မေလးေနရာတြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူကို အစားထိုး ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူမရဲ ့ၿဖိဳးေမာက္တဲ့ ရင္ေတြႏွင့္ တင္သားဝိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြကို ႏွိုက္ကာ ကိုင္လိုက္ရရင္ ျဖင့္ … ရွလြတ္ ..။ အင္း … ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ေကာင္းလို႔မွ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ ရထားတာပဲ။ သူ႔ရဲ ့ဒီအႀကံအဖန္က ေဒါက္တာဝင့္သူႏွင့္ဆို ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္။ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ မႈတ္ထုတ္ရင္း စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနေသာ အားကစားဂ်ာနယ္တစ္ခုကိုသာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

ေဒါက္တာဝင့္သူ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ပ်င္းစရာေကာင္းလွသည့္ ညတစ္ညက အလိုလို ေရာက္ရွိလာသည္။ ည၈နာရီထိုးေလာက္အေရာက္တြင္ သစ္ထြန္းက ထိုင္ေနရာမွထသည္။ အကိုႀကီး .. က်ေနာ္ နဲနဲ patrol လွည့္လိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး အျပင္ကို ထြက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သာ အပိုအလုပ္ေတြဟု တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ရင္း ထိုင္ရာမွ မထဘဲ က်န္ခဲ့သည္။ တကယ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥက အပိုအလုပ္ေတြပါ။ သူတို႔ စက္႐ုံတည္ရွိရာေနရာတြင္ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာသည္ဆို၍ ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား …။

သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ သူ႔ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဆုံလည္ထို္င္ခုံရဲ ့ေနာက္ေက်ာကို က်က်နနမွီလိုက္သည္။ ကိုယ္ကိုေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲ အေနအထား ျပင္ဆင္လိုက္ၿပီး၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ေရွ ့စားပြဲခုံေပၚ ဆန႔္တင္ရင္း ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ကိုယ္လုံးေလးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ကာ စိတ္မွန္းေလးႀကံဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ မ်က္စိမွိတ္ထားသည့္ သူ႔အေတြးအာ႐ုံထဲတြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူတစ္ေယာက္ တူးပိစ္ဘီကီနီအဝါေရာင္ေလး ဝတ္ကာ (မြ) ဆိုၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စု၍ လုပ္ျပေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္တစ္ဖက္က ထိုင္ခုံေဘး တြဲလြဲက်ေနရာမွ တေျဖးေျဖး ေရြ႕ၿပီး ေပါင္ဂြၾကားကို အုပ္မိလိုက္စဥ္တြင္ တီခနဲ အသံက်ယ္ႀကီးကို မိန္းဂိတ္တံခါးဝဆီမွ ၾကားလိုက္ရသည္။

“ဟိုက္ .. ဧည့္သည္ပါလား !!”

CCTV ေမာ္နီတာေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အံ့ၾသသြားယုံမက၊ မ်က္လုံးမ်ားပင္ ျပဴးက်ယ္ကုန္သည္။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္က ရိုးရိုးေတာင္ မဟုတ္။ ဝတ္ထားစားထားတာ ပ်ံလန္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ အမ်ိဳးသမီးမွ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေတာင့္ေျဖာင့္သည့္ မိန္းမဆိုတာ စကရင္ထဲမွေန၍ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ႏွင့္ အေတာ္ေခ်ာသည့္ အမ်ိဳးသမီးသည္ အေပၚဘက္တြင္ေတာ့ ျဖဴလြလြကိုယ္က်ပ္ ဘေလာက္စ္ကို ဆက္ဆီက်စြာ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး၊ ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့ သြယ္လ်ေျဖာင့္စင္းသည့္ ေျခတန္မ်ားကို ျမင္နိုင္ေသာ သားေရစကပ္အက်ပ္အနက္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ ့တကိုယ္လုံးတြင္ အေရွ ့အလယ္ပိုင္းေနရာက အၿဖိဳးအေမာက္ဆုံး ျဖစ္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ အျမဲသြားရည္က်ေနရသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့နို႔ႀကီးမ်ားထက္ေတာင္ ပို၍ ႀကီးမည့္ဟန္ရွိသည္။

အခ်က္ေပးခံရသည့္ႏွယ္ အလိုလို ေထာင္မတ္လာသည့္ လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ အဆင္ေျပေအာင္ ေနရာျပန္ခ်ရင္း စားပြဲေပၚရွိ မိုက္ကရိုဖုန္းခြက္မွ ခလုတ္ကို ႏွိပ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္ လွမ္းေျပာသည္။

“အခုေရာက္ေနတာ ဘယ္သူပါလဲ .. ဘာကိစၥလဲဆိုတာ ေျပာပါ”
“က်မ နာမည္ လင္းလင္းထက္ပါ .. ေဒါက္တာဝင့္သူနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ခ်ိ္န္းထားလို႔ပါ”

လင္းလင္းထက္ဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးရဲ ့အေျပာေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တင္ထားေသာ ဧည့္သည္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ သြားၾကည့္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ေဒါက္တာဝင့္သူက ဒီေန႔အတြက္ ဧည့္သည္ေနရာတြင္ လင္းလင္းထက္ဆိုၿပီး ေရးထားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္လဲဆိုတာေတာ့ အတိအက် ေျပာမထား။ ကိုုျမင့္ေမာင္ စာအုပ္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး အင္တာကြန္းရွိရာသို႔ ျပန္ေလၽွာက္လာသည္။

“အခုပဲ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္မယ္ … အထဲကို ေလၽွာက္ဝင္လာခဲ့ပါ”

စားပြဲခုံေပၚတြင္ ရွိေသာ ကြန္ထရိုးပင္နယ္ခလုတ္မွ အနီေရာင္အလုံးတစ္ခုကို ဖိခ်ေပးလိုက္ေသာအခါ လင္းလင္းထက္ေရွ ့က တံခါးမႀကီးက ဂ်ီးခနဲ အသံႏွင့္အတူ ဟသြားသည္။ ပြင့္သြားသည့္ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ လင္းလင္းထက္ ေလၽွာက္သြားေသာအခါ အလတ္စားကၽြဲေကာသီးတစ္လုံးကို ထက္ပိုင္းျဖတ္ကာ တင္ထားသလား ထင္ရသည့္ နို႔ႀကီးေတြက အထက္ေအာက္ လႈပ္ခါျပန္သည္။ ဤျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လီးက ေဘာင္းဘီထဲမွ တစ္ခ်က္ ထခုန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးကို ဂ႐ုမစိုက္နို္င္အားဘဲ အထဲဝင္လာသည့္ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ေတြ႕ရန္ Security Room ထဲမွ အျပင္ကို ထြက္လိုက္သည္။

“မလင္းလင္းထက္ .. ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ့ အနီေရာင္မ်ဥ္းေပၚကို ႂကြပါ”

အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္သလို မ်က္လုံးေလး လွန္၍ ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ညႊန္ျပသည့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ မ်ဥ္းနီတားထားသည့္ ဘက္ကိုေလၽွာက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က ေနာက္ကလိုက္လာရင္း

“ျပည့္စြမ္းအား စက္႐ုံမွာ ျပဌာန္းထားတဲ့ လုံျခဳံေရးစည္းကမ္းေတြ အတိုင္း က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားမွာ လက္နက္ ဒါမွမဟုတ္ ေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြ ပါမပါစစ္ေဆးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္”

ဟန္ကိုယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားၾကားေတာ့ လင္းလင္းထက္က မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ကို ျမင့္ရင္း (ေဖာက္ခြဲပစၥည္း .. ဟုတ္လား) ဟု မယုံသကၤာဟန္ႏွင့္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။

“ဟုတ္တယ္ .. မလင္းလင္းထက္ .. နဲနဲေတာ့ ထူးဆန္းတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ စက္႐ုံကို အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဗုံးခြဲမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက အျမဲတမ္းရေနလို႔ပါ .. စိတ္မရွိပါနဲ႔”

႐ုပ္တည္တည္ႏွင့္ ေဖာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲ နတ္မင္းႀကီးေတြ၊ နတ္မင္းေလးေတြကို အေျပးအလႊား တမိသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ေခါက္တုန္းက ဒီဒိုင္ယာေလာ့ႏွင့္ ပစၥည္းလူၾကဳံလာပို႔သည့္ ေကာင္မေလးကို ေကာင္းေကာင္းႏွိုက္လိုက္ရသည္။ အခု ထိုေကာင္မေလးထက္ ဆယ္စနီးပါးသာမည့္ လင္းလင္းထက္ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြက တအားကို တက္ႂကြေနသည္။ ဘေလာက္စ္က်ပ္က်ပ္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္ေနသလို ဆူၿဖိဳးစြာရွိေနေသာ နို႔ႀကီးေတြအား တအားစိုက္မၾကည့္မိေအာင္ မနည္း သတိထားေနရသည္။

“အၾကမ္းဖက္သမား ??” (လင္းလင္းထက္ရဲ ့ လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားေသာ မ်က္ခုံးေမြးတန္းေလးက ေကာ့တက္သြားသည္)
“ဟုတ္တယ္ .. မလင္းလင္းထက္ သိမွာပါ .. ဒီဟာ ႏူးကလီးယား ပါ၀ါပလန႔္ဆိုေတာ့ေလ”
“ေအာ္ .. ဒီလိုလား” (ကိုျမင့္ေမာင္အေျပာကို လင္းလင္းထက္က လက္ခံလိုက္ဟန္ရွိသည္)

သူ႔အႀကံေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ရင္ထဲ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အကၤ် ီလက္ႏွစ္ဖက္ကို အနည္းငယ္ မတင္ရင္း လင္းလင္းထက္နားဆီသို႔ တိုးလာသည္။ သူ႔အျပဳအမူကို ၾကည့္ရင္း လင္းလင္းထက္က လက္ဝါးေလးျဖန႔္၍ ေထာင္ျပသည္။

“ခန .. ဟို .. ဟိုေလ .. သတၱဳရွာေဖြေရးစက္လား .. အဲဒါမ်ိဳး .. လက္ကိုင္နဲ႔ဟာ မရွိဘူးလား”
“ေအာ္ .. ဒါလား .. ရွိေတာ့ရွိတယ္ … “

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အၾကည့္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ လက္ကိုင္ႏွင့္ သတၱဳရွာေဖြေရးစက္ (Metal Detector) ဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။ သူျမင္သလို လင္းလင္းထက္ကလည္း ျမင္ေနမွန္း သိသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွေတာ့ သူ မေလၽွာ့နိုင္ပါ။ ဒီေလာက္ ေမာင္းတင္ထားၿပီးမွေတာ့ ရေအာင္ကို ႀကိဳးစားမွ ျဖစ္မည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္

“ဒါေပမယ့္ အဲဒီဟာက ေလာေလာဆယ္ ပ်က္ေနလို႔ .. Manually ပဲ က်ဳပ္ရွာရမွာ .. အဲဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မလင္းလင္းထက္ကို အထဲ ဆက္ဝင္ခြင့္ျပဳနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“အိုး .. ဒါျဖင့္ ၿပီးတာပဲေလ .. ရွာေတာ့” (လင္းလင္းထက္က ပုခုံးတစ္ဖက္ တြန႔္ျပသည္)
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး မလင္းလင္းထက္ .. လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္ထားေပးပါ” (စြင့္ကားေနသည့္ တင္သားေတြကို မ်က္စိကစားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေနာက္ဘက္ကေန ခ်ဥ္းကပ္သည္)

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ႏွစ္ဖက္က အရင္ဆုံးအေနႏွင့္ ဆန႔္တန္းထားသည့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့လက္ဖ်ားေလးမ်ားကို ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဆိုၿပီး စစမ္းသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ခ်င္သည္က ဒီေနရာေတြ မဟုတ္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ကိုယ္ေပၚတြင္ ဆူၿဖိဳးေမာက္ထြက္ေနသည့္ ေနရာႏွစ္ေနရာ .. အေရွ႕ဘက္ရွိ မို႔ဝန္းေနသည့္ နို႔လုံးႀကီးေတြႏွင့္ ေနာက္ဘက္ပိုင္းရွိ တင္းမာေမာက္တက္ေနသည့္ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးမ်ားကိုသာ။

ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္က သူမရဲ ့လက္ေတြကေနတဆင့္ နံေစာင္းႏွစ္ဖက္ထံသို႔ ဆင္းသက္လာသည္။ ရင္ဘတ္ေနရာကို အျဖတ္တြင္ နို႔အုံေတြရဲ ့အရင္းပိုင္းကို ဘရာေပၚမွ အနည္းငယ္စမ္းမိသည္။ သူ႔လက္က မဆိုစေလာက္ေလး တန႔္ခနဲ ျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ ခါးသြယ္သြယ္ေလးဆီသို႔ ဆက္သြားၿပီး တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို မသိမသာစမ္းရင္း ေပါင္တန္ေတြအား ခပ္ျမန္ျမန္ပြတ္ၾကည့္သည္။

စကပ္စလြတ္ေနသည့္ ေျခတန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားအား ကိုျမင့္ေမာင္လက္က စမ္းသပ္သလိုႏွင့္ အသာအယာကိုင္တြယ္ေပမယ့္ လင္းလင္းထက္ထံမွ တစ္စုံတစ္ခု ထူးျခားဟန္မျပပါ။ ဘာအဝတ္အစားမွ ဖုံးကြယ္ထားသည္ မဟုတ္လို႔ ဒီေနရာေတြက စမ္းသပ္ဖို႔ မလိုမွန္း လူၿပိန္းတစ္ေယာက္ေတာင္ သိနိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မေျပာပါ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္သည့္ အေနအထားႏွင့္ ရွိေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးေလး မသိမသာလွန္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းထက္က ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကို မဆိုစေလာက္ ကားထားသျဖင့္ သူ႔ေနရာက ၾကည့္လၽွင္ ဝင္းမြတ္ေနသည့္ ေပါင္တန္မ်ားရဲ ့အတြင္းပိုင္းကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ေတြကို မီနီစကပ္တိုေလးေအာက္ ထိုးထည့္ၿပီးသာ ေပါင္တန္အတြင္းသားေတြကို စမ္းသပ္ခ်င္ေတာ့သည္။ မျဖစ္ေသးဘူး .. ျမင့္ေမာင္ .. ေလာဘမႀကီးစမ္းနဲ႔ .. အဓိက တားကတ္ေနရာပဲ သြားစမ္းပါ …။

ေျခာက္ေသြ႕လာသည့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအား လၽွာျဖင့္သပ္ရင္းမွ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို စကပ္ေအာက္နားစေပၚ တင္လိုက္သည္။ အေပၚဘက္သို႔ မသိမသာ ေရႊ ့သြားရင္း တင္သားအိအိႀကီးမ်ား ထိမိသည္တြင္ လက္ျဖင့္ ညႇစ္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းထက္က ေနာက္ဘက္လွည့္ၿပီး သူ႔ပါးမ်ား ျဖန္းခနဲ ရိုက္လိုက္မလားလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ထင္ထားေပမယ့္ ထိုသို႔ မျဖစ္ေပ။ ၿငိမ္ခံေနသည့္ လင္းလင္းထက္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အတင့္ရဲလာၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ဖင္သားႀကီးေတြကို ေျပာင္လက္ေနသည့္ စကပ္ေပၚမွ ညႇစ္ကာကိုင္သည္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိုးေတြ .. လက္ထဲ စီးေနတာပဲ … က်န္းမာေရးေကာင္းလွခ်ည္လား ..

“ၿပီးခါနီးပါၿပီ”

လင္းလင္းထက္ ေခါင္းက ေနာက္ဘက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာသျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ေတြကို တင္ပါးေတြေပၚမွ ကမန္းကတန္း႐ုတ္ရင္း ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္က သူ႔ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ ေရွ႕ဘက္ ျပန္လွည့္သြားသည္။ ဒီလိုျပန္လွည့္သြားလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လၽွင္ ေဘာင္းဘီေအာက္မွ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ လီးကို လင္းလင္းထက္ ေတြ႕သြားမွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

ေဘာင္းဘီသားကို မတရားကန္ေထာက္ေနသည့္ လီးအား ေနရာ အျမန္ျပန္ခ်ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေနာက္ဘက္သို႔ သိသိသာသာ ကပ္လိုက္သည္။ သူ႔ႏွာဝႏွင့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ဦးေခါင္းက နီးကပ္သြားရာ သင္းပ်ံ ့သည့္ ေမႊးရနံ့ကို နီညိဳေရာင္ဆိုးထားသည့္ ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြထံမွရသည္။ မသိမသာ ခိုးရႉလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေနာက္ဆုံးပစ္မွတ္ကို ရေအာင္ စကားဆိုသည္။

“မလင္းလင္းထက္ .. စိတ္မရွိပါနဲ႔ .. အေပၚဘက္ကို နဲနဲစမ္းမယ္ေနာ္”

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးမ်ားကို ေနာက္ဘက္မွေန၍ ပင့္ကာ ကိုင္လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္ ကိုယ္ကေလးက မဆိုစေလာက္ တြန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္စုံတစ္ရာေတာ့ ထုတ္ေျပာျခင္း မရွိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ အႀကိဳက္ေပါ့။ သူ႔လက္က နို႔အုံေတြရဲ ့ေအာက္ပိုင္းကို စမ္းကာ ကိုင္ထားရင္းမွ မသိမသာ လက္ကိုျဖန႔္လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးေတြက တကယ္ကို ႀကီးမားလွသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ဝါးျဖန႔္ၿပီး အုပ္ကိုင္သည့္တိုင္ အကုန္လုံးကို မထိ။ အိအိစီးစီး ရွိသည္ကလည္း တကယ္ကို ရွိလွသည္။ ေအာက္ခံဘရာကလည္း lace အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပုံရသည္။ မာေခါက္ေခါက္ မဟုတ္ဘဲ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အသား ျဖစ္သျဖင့္ နို႔အုံသားေတြကို အဝတ္မပါဘဲ ကိုင္ေနရတာႏွင့္ မျခား။ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားေတာင္ စမ္းမိေသးသည္။

“ဒီမွာ !! .. ရွင္ ရွာလို႔ မၿပီးေသးဘူးလား”

အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ လွမ္းေျပာလိုက္မႈေၾကာင့္ အေတြ႕ေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စိတ္ကူး ဆပ္ျပာဗူးေဗာင္းေလး ေပါက္သြားရွာသည္။ နို႔အုံေပၚ တင္ထားသည့္ သူ႔လက္ေတြကို မဖယ္ခ်င္ဖယ္ခ်င္ႏွင့္ လႊတ္လိုက္ရသည္။

“အာ .. မလင္းလင္းထက္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. အထဲမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မွ မသိတာ”
“ရွင္ မသိေပမယ့္ က်မ သိတယ္ .. အထဲမွာ နို႔ကလြဲလို႔ ဘာမွ မရွိဘူးးး ” (လင္းလင္းထက္က မၾကည္သလို မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျဖသည္)
“ေအာ္ .. ဟုတ္ဘူးေလ .. က်ဳပ္က ေသခ်ာေအာင္ ေျပာတာပါ .. တတ္နိုင္ရင္ ဘေလာက္စ္ကို နဲနဲဖြင့္ျပပါလား”(ကိုျမင့္ေမာင္က မခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္ႏွင့္ ရွင္းျပသည္)
“ကဲ .. ဒါပဲမွတ္လား .. ရွင္တို႔ လုံျခဳံေရးစနစ္ကလဲ လြန္လြန္းတယ္”

ဘဝင္မက်ဟန္ျဖင့္ လင္းလင္းထက္ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အဆိုအတိုင္း လိုက္ေလ်ာစြာျဖင့္ သူမရဲ ့ဘေလာက္စ္အင္းက်ီ အေပၚပိုင္းက ၾကယ္သီးႏွစ္လုံးကို စျဖဳတ္သည္။ နို႔ႀကီးေတြက ဆူၿဖိဳးလွသည့္အျပင္ တင္းက်ပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားျခင္း ခံရရာ ၾကယ္သီးျပဳတ္သြားသည္ႏွင့္ ၿပိဳးခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္လုံးမ်ား ပုဇြန္တစ္ေကာင္လို ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ တံေတြးကို ဂလုခနဲေတာင္ မ်ိဳခ်မိသလား မသိ။

“နဲနဲ စမ္းၾကည့္မယ္ ဗ်ာ .. အထဲမွာ ဗုံးေတြဘာေတြ ရွိေနမွာစိုးလို႔”
“ဘာ !!! .. ေတာ္ပီ .. ဘာမွ မရွိဘူးဆိုတာ အရွင္းႀကီး ရွင္ျမင္ေနတာပဲ .. က်မကို အထဲ ဝင္ခြင့္ေပးေတာ့ .. ခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်ေနၿပီ”

လင္းလင္းထက္က ေလသံမာမာႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား တုံ႔ျပန္လာသည့္အတြက္ ကိုျမင့္ေမာင္ အေလၽွာ့ေပးလိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ထိ လႈပ္ရွားခြင့္ရသည္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္ မဟုတ္လား။ သြားလို႔ရပါၿပီဆိုၿပီး ခြင့္ျပဳလိုက္သည္တြင္ လင္းလင္းထက္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္မၽွ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဓါတ္ခြဲခန္းဘက္သို႔ ဦးတည္ကာ ေလၽွာက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သာ လင္းလင္းထက္ရဲ ့လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ျဖင့္ ယမ္းခါသြားသည့္ တင္သားေတြကို ေငးေမာရင္း က်န္ခဲ့ရွာေလသည္။

ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီ ဂြၾကားကို နင္းကန္၍ ေထာက္ေနသည့္ လီးအား အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ေနရာခ်ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ လုံျခဳံေရးအခန္းထဲသို႔ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္ဝင္လာရွာသည္။ ကိုယ့္ခုံမွာကိုယ္ျပန္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္စဥ္တြင္ မ်က္စိက စားပြဲေပၚရွိ ေမာ္နီတာမ်ားထံသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ထိုေရာအခါ စက္႐ုံအျပင္ဘက္ဝင္းကို ရိုက္ျပေသာ CCTV ႏွစ္ခုအား ျပသေနသည့္ စကရင္ေပၚတြင္ ဘာမွ မေပၚဘဲ အျဖဴအမည္း အစက္အေျပာက္မ်ားသာ ေပၚေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ဟ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ??”

အိမ္က တီဗီတြင္ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္လၽွင္ လုပ္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း ကိုျမင့္ေမာင္ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေမာ္နီတာကို ထုၾကည့္သည္။ ပုံမွန္ဆို ဒါမ်ိဳး ထုရိုက္လိုက္လၽွင္ ေမာ္နီတာက တဂ်ီးဂ်ီးျမည္ၿပီး ျမင္ကြင္းက ျပန္ေပၚလာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး မရ။ ငါလေခြး … ေသာက္ျပသနာပဲ …

မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ ပက္ထရိုလွည့္ေနေသာ သစ္ထြန္းအား ေဝါ့ကီေတာ္ကီႏွင့္ ေခၚရန္ ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မိန္းတံခါးမႀကီး ရွိရာသို႔ ရိုက္ျပထားသည့္ စီစီတီဗီ ျမင္ကြင္းက ျဖတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။

“ေစာက္က်ိဳး .. နဲ!!”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ဆဲဆိုေရရြတ္သည့္ အသံေတာင္ မဆုံးလိုက္ .. ဂ်ိန္းဆိုသည့္ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚသည္။ ထိုအသံႏွင့္အတူ မိန္းတံခါးမႀကီးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ သံလိုက္ေသာ့ (Magnetic Lock) က ေပ်ာက္သြားၿပီး တံခါးႀကီး ပြင့္ထြက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေခါင္းျပဴၿပီး အခန္းထဲက ၾကည့္မည္အျပဳ တံခါးေနာက္ကြယ္မွ ေပၚလာသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လန႔္ျဖန႔္သြားသည္။

“အိုး .. ရွစ္ !!”

ဒရၾကမ္းေျပးဝင္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ ့လက္ထဲတြင္ ရွိေနတာက ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ တစ္လက္စီ။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေခါင္းထဲတြင္ အႏၲရာယ္အခ်က္ေပး ေခါင္းလာင္းသံမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးသည္။ ႐ုတ္တရက္ ထူပူၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ သတိရလို႔ ေဘာင္းဘီတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ေသနတ္ကို ထုတ္မည္အျပဳ ေျပာက္ၾကားဝတ္စုံ ဝတ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က လုံျခဳံေရးအခန္းထဲ တမဟုတ္ခ်င္း ေရာက္လာသည္။ သူ႔အား ေသနတ္ေတြႏွင့္ ထိုးခ်ိန္ရာ ကိုျမင့္ေမာင္ အခန္းအလယ္ရွိ သံစားပြဲႀကီး ဟိုဘက္ျခမ္းသို႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ထိုးရင္း အျမန္ပုန္းလိုက္ရသည္။

“ေဟ့လူ .. မေသခ်င္ရင္ ေသနတ္ကို ခ်ၿပီး စားပြဲေနာက္ကထြက္ခဲ့”

ခပ္မာမာႏွင့္ အမိန႔္ေပးသည့္ အသံက အခန္းထဲေရာက္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ဆီမွ ထြက္လာသည္။ အသံလာရာသို႔ မသိမသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ေရႊအိုေရာင္ ဆံပင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးရဲ ့ မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ကိုေခ်ာၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္ကိုလည္း ကိုျမင့္ေမာင္ အႏၲရာယ္ၾကားမွ သတိျပဳမိေသးသည္။

“ႏွစ္ခါ ေျပာမေနဘူး .. အခု ခ်က္ခ်င္း ထြက္ခဲ့”

ညာဘက္ျခမ္းရွိ ေရႊအိုေရာင္ ဆံႏြယ္ပိုင္ရွင္အား ရွိုးေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွ အသံထြက္လာရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ ပုန္းေနရာ ေနရာသို႔ ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည့္ ရန္သူေတာ္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ျပန္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကမူ ညာဘက္က တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္ ေခါင္းကဆံႏြယ္ေတြကို အနီေရာင္ဆိုးထားသည္။ ဆံပင္အေရာင္သာ ဤသို႔ကြဲေပမယ့္ မ်က္ႏွာေပါက္က်ပုံက ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခပ္ဆင္ဆင္ရွိလွသည္။ ေရႊအိုေရာင္လိုပင္ မိန္းမေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခုထူးျခားတာက ထိုညီအစ္မလို ႏွစ္ေယာက္သည္ ခုနကေတြ႕လိုက္ရေသာ လင္းလင္းထက္လို ရင္သားေတြ ထြားသည္။ ဝတ္ထားသည့္ ေျပာက္ၾကားဝတ္စုံေအာက္မွ ေမာက္ကာ ထြက္ေနသည္။ နို႔ႀကီးဂိုဏ္းကမ်ားလား မသိ …။

“ေတာက္ !! .. ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ .. ခ်ကြာ”

ဘာမဟုတ္သည့္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို အရႈံးေပးရရင္ျဖင့္ ရာဇဝင္ရိုင္းေပေတာ့မည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မိုက္မိုက္ကန္းကန္းပင္ ေတြးၿပီး ပစၥတိုေသနတ္ကို စားပြဲစြန္းေပၚ တင္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသမီးေတြက လၽွင္လွသည္။ ပစၥတိုေျပာင္းဝ ျပဴထြက္လာသည္ႏွင့္ ရိုင္ဖယ္ခလုတ္ကို ျဖဳတ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ တေဝါေဝါ တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ က်ည္ဆန္ေတြက ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာ ေျပးဝင္လာသည္။ သူကြယ္ထားသည့္ စားပြဲႀကီးကို တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ မွန္သလို၊ စားပြဲေပၚက စာရြက္ေတြ၊ အျခားေသာ ပစၥည္းပစၥယေတြကိုလည္း ထိမွန္သည္။ အကုန္လုံး မြစာက်ဲကုန္သည္။

ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ပစၥတိုကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ ပစ္ခ်ိန္မရ။ ေခါင္းေတာင္မွ မျပဴရဲဘဲ အသာဝပ္ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အေျခအေန မဟန္မွန္းသိသျဖင့္ ကိုယ္ကိုကုန္းၿပီး ေနာက္သို႔ အသံမၾကားေအာင္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေရႊ ့သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ အႀကံက သူ႔ေနာက္တြင္ ရွိေနေသာ မလြယ္ေပါက္ကေန ဓါတ္ခြဲခန္းဘက္သို႔ ေျပးရန္ျဖစ္သည္။

ရိုင္ဖယ္သံေတြ တဒက္ဒက္ႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ ဖင္တေရႊ ့ေရႊ ့ႏွင့္ သြားေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ အေပါက္ဝနားသို႔ ေရာက္စျပဳၿပီ။ ဟိုဘက္ျခမ္းမွ အဆက္မျပတ္ထြက္ေနသည့္ က်ည္ဆံေတြ ခနရပ္သည္။ အခြင့္ေကာင္းကို အသုံးခ်ၿပီး ပစၥတိုျဖင့္ ဆြဲပစ္ရင္း ေျပးမည္ျပဳစဥ္တြင္ ေနာက္ဘက္မွ စကားသံတစ္ခုကိုၾကားရသည္။

“ေသနတ္ခ်လိုက္စမ္း .. လူစြမ္းေကာင္းႀကီး”

အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လင္းလင္းထက္ကို ေဒါက္တာဝင့္သူႏွင့္ အတူ ေတြ႕ရသည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းေတာ့ မဟုတ္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့လက္တစ္ဖက္အား ေနာက္ျပန္လိမ္ကာ ဖမ္းထားသလို၊ သူမရဲ ့လည္တိုင္အားလည္း ပစၥတိုတစ္လက္ႏွင့္ ေထာက္ထားသည္။ လွပေခ်ာေမြ႕သည္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့မ်က္ႏွာေလးသည္ ေသြးဆုတ္ကာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္ေနသည္။

“ခ်ေလ .. ေဒါက္တာဝင့္သူ ေသသြားေစခ်င္လို႔လား”
“အိုေက .. အိုေက”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္အား ႏွစ္ခါ မေျပာလိုက္ရပါ။ ကိုင္ထားသည့္ ေသနတ္ကို ခ်က္ခ်င္း သူ႔ေရွ႕က ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ေခါင္းေပၚေျမႇာက္တင္ရင္း ပုန္းေနရာမွ ေျဖးညႇင္းစြာ ထသည္။ လင္းလင္းထက္ လက္ထဲက ပစၥတိုေရာ၊ ေျပာက္ၾကားမႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ ရိုင္ဖယ္မ်ားကပါ သူ႔ကို ေသခ်ာစြာ ခ်ိန္ထားသည္။

“ခင္ဗ်ားဆီမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ေသနတ္ ရွိေနတာလဲ”

သူ႔အနားသို႔ တိုးကပ္လာသည့္ လင္းလင္းထက္အား ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ နားမလည္နိုင္စြာျဖင့္ ေမးမိသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းလင္းထက္ဆီမွ ေလွာင္ေျပာင္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေျဖစကားကို ၾကားရေသာအခါ ေသစမ္းဟဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ိန္ဆဲမိသည္။

“ရွင္ .. က်မ လက္ကိုင္အိတ္ကိုမွ မရွာတာ .. ရွင့္လက္ေတြေရာ .. မ်က္လုံးေတြေရာ တျခားဟာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာေလ”

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္အား လင္းလင္းထက္က မခိုးမခန႔္ႏွင့္ၾကည့္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းျဖင့္ နံရံဘက္ဆီသို႔ ျပသည္။ သူမလက္ျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူအားလည္း ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔ တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ အခုလို က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ ကိုျမင့္ေမာင္သည္မူ ဗီဇကိုေတာ့ မေဖ်ာက္နိုင္။ တြန္းလိုက္သည့္အရွိန္ျဖင့္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ေရာက္လာသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ ကိုယ္လုံးေလးကို လွမ္းထိန္းလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ ့လက္ေတြက ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့တင္ပါးေတြႏွင့္ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ မိတ္ဆက္သြားေသးသည္။

“နီနီ ကြန္ပ်ဴတာကိုၾကည့္ .. ထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ကို Disable လုပ္ .. ၀ါ၀ါ ငါတို႔ပစၥည္းေတြ သြားယူ”

နီနီ ဆိုၿပီး အေခၚခံရသည့္ မိန္းမက ဆံပင္အနီေရာင္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ၿပီး၊ ၀ါ၀ါကေတာ့ ေရႊအိုေရာင္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ နာမည္အရင္းေတြေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါ။ ထို႔အျပင္ သူတို႔သုံးေယာက္တြင္ လင္းလင္းထက္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သူမထံမွ အမိန႔္သံၾကားသည္ႏွင့္ ဟိုႏွစ္ေယာက္က ဟုတ္ကဲ့ .. မလင္းလို႔ သံၿပိဳင္ေျဖၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ လႈပ္ရွားၾကသည္။ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ အခန္းထဲက ေပ်ာက္သြားၿပီး နီနီက Main Computer ေရွ႕တြင္ ထိုင္ခုံကိုဆြဲ၍ ထိုင္သည္။

လင္းလင္းထက္က သူမလက္ထဲရွိ ပစၥတိုေသနတ္ေျပာင္းကို တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးကပ္လာသည္။ ပုံမွန္သာဆိုလၽွင္ မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္တန္းတည္းေပၚ ေလၽွာက္သလို ကႏြဲ႕ကလ်ႏွင့္ ေလၽွာက္လာသည့္ သူမရဲ ့အသြင္က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ ကာမစိတ္ကို ႏွိုးဆြမွာ အမွန္ပင္။ အခုေတာ့ မည္းေျပာင္ေနသည့္ ေသမင္းတမန္ ေသနတ္ေျပာင္းဝေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေက်ာရိုးထဲ စိမ့္လာသလို ခံစားရသည္။

ေသနတ္ေျပာင္းဝကို သူ႔ႏွလုံးသားေနရာ တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားရင္း က်န္သည့္လက္ႏွင့္ လင္းလင္းထက္က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေမးအား ပင့္၍ကိုင္သည္။ ေမးခြန္းထုတ္သလို ၾကည့္ေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္လုံးအိမ္တည့္တည့္ကို လင္းလင္းထက္က စိုက္ၾကည့္ရင္း ေမးေစ့ ကိုင္ထားသည့္လက္က သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ ေလၽွာဆင္းသြားသည္။

“ကဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်မကတျပန္ ရွင့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြ ရွိမလား စမ္းဦးမွ”

ႏြဲ႕တဲ့တဲ့ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ လင္းလင္းထက္စကားေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္ေတာင္ နဲနဲ က်ယ္ခ်င္သြားသည္။ လင္းလင္းထက္ လက္က သူ႔ဗိုက္ကို ေက်ာ္ၿပီး ဆီးစပ္ကို ျဖတ္ကာ ေပါင္ဂြၾကားကို ဆုပ္ကိုင္လာသည္တြင္ေတာ့ ႏႈတ္ကေန အင္းခနဲပင္ ထုတ္ညည္းျဖစ္သည္။

“အိုး … ဒီမွာ လက္နက္ႀကီး ရွိေနတာပဲ .. ခိ ခိ”

ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မွန္း မသိသည့္ ရယ္သံႏွင့္ လင္းလင္းထက္ ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး ရယ္ေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ လီးေရာ၊ ေဂြးဥေတြပါ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ရဲ ့လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း ခံရမႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုေနရမွန္း မသိ။ ေကာင္းတာပဲ ေျပာရမလား၊ နာတာပဲ ေျပာရမလား မသိသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေနရထိုင္ရခက္ေနသည္။ လင္းလင္းထက္က သူမလက္ကို သူ႔ဂြၾကားမွ မခြာဘဲ ဆက္ကိုင္ထားရင္း တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဆုပ္ဆုပ္ညႇစ္သည္။ စိတ္ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက မာတက္လာသည္။

“မလင္း .. အေျခအေန မေကာင္းဘူး”
“ဘာျဖစ္တာလဲ??”

လင္းလင္းထက္ လက္က သူ႔လီးေပၚမွ ႐ုတ္သြားၿပီး နီနီကို လည္ကေလး ေစာင္းၾကည့္ရင္း ေမးသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္အား ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားသည္ကိုေတာ့ မလြတ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီး ၾကည့္ရတာ တကယ္ကို ၀ါရင့္ေသနတ္သမား ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။

“ကြန္ပူတာမွာ စကရင္ေဆ့ဗာတက္ေနၿပီ … ပတ္စ္ေဝါ့ ရမွ ျဖစ္မယ္”

လင္းလင္းထက္ ေခါင္းက ကိုျမင့္ေမာင္ဘက္ ျပန္လွည့္လာသည္။ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို ေအးစက္စက္အၾကည့္ႏွင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို ခါျပသည္။

“ေျပာစမ္း .. ပတ္စ္ေဝါ့က ဘာလဲ”
“က်ဳပ္ မသိဘူး”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အေျဖေၾကာင့္ လင္းလင္းထက္ မ်က္ႏွာက ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ တင္းမာသြားၿပီး ေသနတ္ေျပာင္းဝႏွင့္ သူ႔နဖူးကို လွမ္းေထာက္သည္။ ေအးစက္ေနသည့္ သံေျပာင္းရဲ ့အေတြ႕ေၾကာင့္ နဲနဲမာခ်င္သလို ျဖစ္သည့္ သူ႔လီးက အလိုလို ေပ်ာ့က်သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲ ဖ်ားဖ်ားလို႔ အလိုလို ေရရြတ္မိသည္။

“ပတ္စ္ေဝါ့ !!”
“က်ဳပ္ တကယ္ မသိဘူး”

ဖန္းခနဲ ေသနတ္သံမ်ား ထြက္လာၿပီလားလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ့ရြံ ့ေတြးသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေမာင္းကြင္းကို ကိုင္ထားသည့္ လက္ညိဳးကေလး လႈပ္ရွားသြားတာ မေတြ႕။ မေက်မခ်မ္း ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို နဖူးမွ ျပန္ခြာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို မသိမသာ အသံမျမည္ေအာင္ မႈတ္ထုတ္ရသည္။

“နီနီ .. မင္း hack လို႔ မရဘူးလား .. မင္းေျပာေတာ့ ပတ္စ္ေဝါ့အတြက္ ျပသနာ မရွိဘူးဆို”

နီနီက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္ ေခါင္းခါျပသည္။

“Screensaver တက္ေနရင္ က်မ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး .. bypass tools ေတြလဲ သုံးလို႔မျဖစ္ဘူး .. ပုံမွန္ဆို ဒီဟာက မိနစ္၉၀ ဘာမွမထိဘဲ မကိုင္ဘဲေနမွ ေပၚရမွာ .. ရထားတဲ့ သတင္းအရဆိုရင္ အေစာင့္ေတြက အနည္းဆုံး နာရီဝက္တစ္ခါေတာ့ system diagnostics ျဖစ္ျဖစ္၊ camera test ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ကိုလုပ္ရမွာ .. အခုေတာ့ ဒီငတေတြက ညတစ္ပိုင္းလုံး ကြန္ပ်ဴတာကို ထိေတာင္မွ မထိဘဲ ထိုင္ေနတာ ျဖစ္ရမယ္”

နီနီရဲ ့ ေျဖရွင္းခ်က္ အဆုံးတြင္ လင္းလင္းထက္က စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စြာႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔မဟုတ္သလိုပင္ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖန႔္ကာ ေထာင္ၿပီး ပုခုံးကို တြန႔္ျပသည္။

“system ကို ျပန္ restart လုပ္လို႔ မရဘူးလား .. နီနီ” (လင္းလင္းထက္က အႀကံေပးျပန္သည္)
“မရဘူး မလင္း .. shutdown လုပ္လိုက္တာနဲ႔ emergency team ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာလိမ့္မယ္”
“ဖက္ခ္ !!”

စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စြာႏွင့္ လင္းလင္းထက္ က်ိန္ဆဲရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို ကိုျမင့္ေမာင္ဘက္ကေန ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာရွိေနသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူဘက္လွည့္သည္။

“ပတ္စ္ေဝါ့ ေပး ..”
“က်ဳပ္ တကယ္မသိတာ … ခင္ဗ်ား ေဘာ္ဒါေျပာသလိုပဲ .. က်ဳပ္ shift တစ္ခုလုံး ကြန္ပ်ဴတာကို ထိေတာင္ မထိဘူး” (နီနီရဲ ့စကားကို နင္းၿပီး လိုက္ေျပာေနေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲ ေဒါက္တာဝင့္သူအတြက္ အေတာ္ကို စိတ္ပူေနပါသည္)
“ပတ္စ္ေဝါ့ ေပးမလား .. သူ႔ကို အေသခံမလား” (လင္းလင္းထက္ဆီမွ တင္းမာသည့္ ၿခိမ္းေျခာက္သံကို ထပ္ၾကားရသည္)
“တကယ္မသိတာဗ်ာ ..”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္ႏွာအား လင္းလင္းထက္က စူးစမ္းသလို ေသခ်ာစြာ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမစိတ္ထဲ သူ႔စကားအား ယုံရမလား၊ မယုံရမလား ေဝခြဲမရ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ လင္းလင္းထက္ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားသလို ၿငိမ္သြားသည္။ ခနေနေတာ့ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ေသနတ္ေျပာင္းအား ေအာက္ဘက္သို႔ နိမ့္ခ်လိုက္သည္။ သူမေနာက္ဘက္ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ေသနတ္အား လွမ္းတင္လိုက္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္နားသို႔ မခို႔တယို႔ႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ မ်က္ႏွာသည္လည္း အေစာကလို မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနၿပီး၊ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြကမူ စပါးႀကီးေႁမြတစ္ေကာင္လို ညိဳ ့ျမဴေနသည္။ သူမ စိတ္ထဲ ကိုျမင့္ေမာင္အား အၾကမ္းကိုင္လို႔ မရလို႔ တြက္လိုက္ဟန္ရွိသည္။

လူခ်င္းထိစပ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္မွ မလိုေတာ့သျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္လႈပ္ရွားသြားရသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ထင္ရွားေသာ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္ နို႔အုံႀကီးေတြကို ငုံ႔မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးေနရသည္။ ဒါေတာင္ မ်က္ဆံေလးက ေအာက္ဘက္သို႔ ေရြ ့ၿပီး ၾကည့္မိေသးသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ဘေလာက္စ္က အျဖဴေရာင္အပါးစားမို႔ အထဲမွာ ရွိေနသည့္ အနီေရာင္ဘရာေလးရဲ ့ပုံရိပ္က ထင္းခနဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေမာက္မို႔ေနေသာ နို႔ႀကီးေတြကမူ တကယ္ကို အားရစရာေကာင္းေအာင္ ထြားလွသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးအိမ္ကို ကမန္းကတန္း အေပၚဘက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္တင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းလင္းထက္က သူ႔မ်က္ႏွာကို တရံမျပတ္ လိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ အေတြးက ဘယ္ကိုေရာက္ေနမွန္းသိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလး ေကြး၍ ဆက္ဆီက်စြာ ျပဳံးသည္။

လင္းလင္းထက္ရဲ ့မ်က္ႏွာက ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး သူ႔ပုခုံးကိုေက်ာ္ကာ နားရြက္တစ္ဖက္ဆီသို႔ သူမရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး ေရာက္ရွိသြားသည္။ လူခ်င္းစေတြ႕တုန္းက ရခဲ့သည့္ သင္းပ်ံ ့သည့္ေမႊးရနံ့က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အနံ့အာ႐ုံကို ျပန္လည္၍ ႏွိုးဆြလာျပန္သည္။ လင္းလင္းထက္ ႏွာတံဝမွ ေလေႏြးေႏြးေလးက သူ႔နားဆီသို႔ လာထိသည္။ ၿပီးေနာက္ ခုနတုန္းက ၿခိမ္းေျခာက္သံမ်ားႏွင့္ တျခားစီျဖစ္သည့္ ႏူးည့ံျငင္ေသာ ေလသံႏွင့္ သူ႔အား ေျဖာင္းျဖသည္။

“က်မတို႔နဲ႔ ရွင္လက္တြဲပါလား .. ရွင့္အတြက္ အက်ိဳးမယုတ္ေစရပါဘူး”

လင္းလင္းထက္ရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားက သူ႔လည္ဂုတ္ရွိ ဆံစအခ်ိဳ ့ကို နမ္းရွိုက္သလို ထိေတြ႕သြားေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ တကိုယ္လုံး ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲျဖစ္သည္။ လူခ်င္း ပူးကပ္ေနတာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ႀကီးမားဆူၿဖိဳးလွသည့္ နို႔ႀကီးေတြေၾကာင့္ သူ႔ရင္ဘတ္ႏွင့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့စေနႏွစ္ခိုင္ ထိပ္ပိုင္းက ထိေတြ႕သလို ျဖစ္ေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စဥ္းစားဉာဏ္မ်ား တစတစ ေဝ၀ါးလာသည္။ တကိုယ္လုံးရွိ ေသြးေတြက ေပါင္ဂြၾကား၌ တစတစ သြားစုေလရာ လီးက အလိုလိုတင္းမာလာသည္။

“က်မ ဘယ္ေလာက္အထိ လိုက္ေလ်ာနိုင္တယ္ဆိုတာ ရွင္ မသိခ်င္ဘူးလား”

နားနားကပ္ေျပာရင္း လင္းလင္းထက္က ထပ္မံဆြဲေဆာင္ျပန္သည္။ ဒါတြင္မက သူမရဲ ့လက္တစ္ဖက္က မနက္ခင္းတုန္းကမွ ရိတ္ထားသျဖင့္ စိမ္းျမေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ပါးတစ္ဖက္ကို ျငင္သာစြာ ပြတ္ေပးသည္။ သင္းပ်ံ႕သည့္ ရနံ့ေလး ထြက္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းနီတာရဲေလးႏွင့္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေမးေအာက္ပိုင္းကို ဖြဖြေလး ပြတ္နမ္းသည္။ သူမအနမ္းက သူ႔အေရျပားကို ႏူးညံ့လွသည့္ ငွက္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပြတ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေစသည္။

လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေျခတန္တစ္ဖက္က ေရွ႕ကိုေရာက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားထဲ တိုးဝင္လာသျဖင့္ အဝတ္မဲ့ေနသည့္ သူမရဲ ့သလုံးသားေလးႏွင့္ ပြတ္မိျပန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ သူ႔လီးကို ထိန္းထားလို႔ မရေတာ့။ မာေတာင္တက္လာသည့္ လီးက သိသိသာသာပင္ ယူနီေဖာင္းေရွ ့မွာ ဖုဖုႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေပါင္ၿခံကို ထိကပ္ခ်င္ဟန္ႏွင့္ အတင္းကုန္းထေနသည္။

“ပတ္စ္ေဝါ့ေလး ေျပာပါလား ရွင္ရယ္”

ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္ယုံမက၊ လင္းလင္းထက္ရဲ ့လၽွာနီတာရဲေလးက ခၽြန္ထြက္လာၿပီး ကိုျမင့္ေမာင့္ရဲ ့နားသံသီးေလးကို လွမ္းလ်က္သည္။ ေတာင္းတင္းဆူၿဖိဳးသည့္ သူမကိုယ္ကလည္း ထိုအခ်ိန္၌ ကိုျမင့္ေမာင္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီမို႔ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းခ်င္း ပူးကပ္ေနရာ လီးက သူမရဲ ့အဂၤါစပ္အား လုံးလုံးကို ေထာက္ေနသည္။

ႏႈတ္မွညည္းသံလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ မသဲမကြဲအသံျပဳရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ တစ္စုံတစ္ခု ေျပာမည့္ဟန္ျပဳသည္။ထိုစဥ္တြင္ အခန္းရဲ ့အျပင္ဘက္ေနရာကေန ဝုန္းဆိုသည့္ အသံတစ္ခုကို ၾကားရသည္။

လင္းလင္းထက္ကိုယ္က ကိုျမင့္ေမာင္ထံမွ ခ်က္ခ်င္းကြာသြားၿပီး အသံလာရာသို႔ အံ့ၾသတႀကီး လွည့္ၾကည့္သည္။ သူမနည္းတူ အံ့အားသင့္သည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေၾကာင္၍ အခန္းဝမွ တန္ျပန္ၾကည့္ေနသူကား တျခားမဟုတ္။ ပက္ထရိုလွည့္ရန္ ထြက္သြားသည့္ သစ္ထြန္းျဖစ္သည္။ အခန္းထဲမွ ရွိရွိသမၽွ လူေတြ ထင္မွတ္မထားသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ ၾကက္ေသေသၿပီး စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

ပထမဆုံး အသိဝင္လာသူက လင္းလင္းထက္ ျဖစ္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ ပစၥတိုကို ေကာက္ယူသည္။ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ ၿပိဳင္တူလႈပ္ရွားသူက နီနီ။ သူမရဲ ့ရိုင္ဖယ္ေျပာင္းက သစ္ထြန္းရွိရာ ေျမာက္တက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

႐ုတ္ခ်ည္း အေပါက္ဝက နံရံကို ကြယ္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ သစ္ထြန္းရွိရာသို႔ က်ည္ဆံေတြ ပလူပ်ံသလို တိုးထြက္သြားသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူ ေၾကာက္အားလန႔္အားႏွင့္ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး သူမလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ နားေတြကိုပိတ္သည္။ သူမရဲ ့ေအာ္သံေၾကာင့္ အသိဝင္လာသူက ကိုျမင့္ေမာင္။ တျခားဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့လက္တစ္ဖက္ကို ဖမ္းဆြဲၿပီး ေနာက္ဘက္ရွိ မလြဲေပါက္ရွိရာသို႔ တအားကုန္ေျပးသည္။ လင္းလင္းထက္တို႔က သစ္ထြန္းရွိရာသို႔ မဲေနသျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား သတိမမူမိေခ် ..။

တဒိုင္းဒိုင္း တဒက္ဒက္ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ ေသနတ္သံမ်ားက တ႐ုတ္ႏွစ္ကူးတြင္ေဖာက္ေသာ ေဗ်ာက္အိုးမ်ားထက္ပင္ အဆက္မျပတ္ ဆူညံစြာ ေပၚထြက္ေနသည္။ သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့မည္ဆိုတာကို ကိုျမင့္ေမာင္ မစဥ္းစားရဲပါ။ သူ႔ကို ကယ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ေသခ်ာစြာ ေလ့က်င့္ထားသည့္ဟန္ ရွိေသာ အၾကမ္းဖက္သမားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္ လူစြမ္းေကာင္း မလုပ္ရဲေခ်။ သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ ကံေကာင္းပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းရင္း ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့လက္ကို မလႊတ္တမ္းဆြဲကာ ဓါတ္ခြဲခန္းမ်ားရွိရာဘက္သို႔ တဟုန္ထိုးေျပးသည္။

ေကာ္ရစ္တာ တေလၽွာက္ေျပးလာရင္းမွ ေနာက္ထပ္ သံတခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ဓါတ္ခြဲခန္း ရွိရာသို႔ ေရာက္သည္။ မ်က္စိကို အျမန္ကစားရင္း ပုန္းကြယ္ဖို႔ရာ ရွာေနစဥ္မွာပင္ သူတို႔ ေျပးလာရာ ေကာ္ရစ္တာဘက္မွ အသံမ်ားကို ၾကားရသည္။

“ျမန္ျမန္ .. ကိုျမင့္ေမာင္ ..”

သူ႔ထက္စာလၽွင္ ဘယ္ေနရာ ဘာရွိလဲဆိုတာ သိေနသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူက အခန္းတစ္ခုကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ Storage Room ဆိုၿပီး တံခါးဝရွိ Label က ျပေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူ အႀကံအတိုင္း စတိုခန္းထဲ ေျပးဝင္သည္။ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ အခန္းထဲတြင္ ဓါတ္ခြဲခန္းသုံး ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ပြေနသည္။ ပစၥည္းပစၥယေတြႏွင့္ မတိုက္မိေအာင္ သတိထားေလၽွာက္ရင္း အခန္းေထာင့္နားရွိ သံဗီဒိုတစ္လုံးဆီသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရာက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က ဗီဒိုတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ရင္း ေဒါက္တာဝင့္သူအား အထဲသို႔ တြန္းထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေနာက္ကလိုက္ဝင္သည္။

“အသံမထြက္နဲ႔ .. တိတ္တိတ္ေန”

ေဒါက္တာဝင့္သူအား သတိေပးေျပာရင္း သူမလက္တစ္ဖက္အား ေနာက္ဖက္မွ ထိန္းကိုင္ထားသည္။ သံဗီဒိုက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းျဖစ္သည့္အတြက္ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ေနရာက သိပ္မရွိ။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေရွ႕ပိုင္းက အလိုလိုထိၿပီး ပူးကပ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဒါကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္အား။ အျပင္ဘက္တြင္ ေပၚလာသည့္ အသံမ်ားကိုသာ နားစြင့္ေနမိသည္။

တကယ္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ စတိုခန္းထဲ ဝင္ပုန္းၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္။ ေသနတ္သံမ်ား ရပ္စဲသြားၿပီး ေကာ္ရစ္တာတေလၽွာက္ ေျခသံေတြ ၾကားလာရသည္။ ခနအၾကာတြင္ စတိုခန္းတံခါးက ဝုန္းခနဲ ပြင့္သြားသည္။ လူတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ဝင္လာသလို ထင္ရသည္။ ဗီဒိုထဲပုန္းေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ အသက္ေတာင္ ျပင္းျပင္း မရႉရဲ။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ကိုယ္ေလးေလးက မသိမသာေလး တုန္ခါေနၿပီး၊ ကိုျမင့္ေမာင္ကမူ နားသယ္စပ္တြင္ ေခၽြးေစးမ်ားျပန္လာသည္။

သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းပါသည္။ ဝင္လာသူက စတိုခန္းထဲတြင္ ပစၥည္းေတြ ရႈပ္ပြေနလို႔လား မသိ။ ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ခဏအၾကာတြင္ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ အသံေတြ ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ကမူ မလႈပ္မယွက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ပူးကပ္စြာ ရွိေနထားဆဲပင္ ..။

အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ စိုးရိမ္ပူပန္ေနသည့္ ေသာကက အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြားသည္။ ထိုေရာအခါ သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ ပူးကပ္ေနသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့တင္ပါးႀကီးမ်ားကို သတိျပဳမိသြားသည္။ သူသတိျပဳမိသလို ဘယ္လိုေၾကာင့္မွန္းမသိ အခုအခ်ိန္ထိ မာန္က်ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိသည့္ လီးႀကီးကလည္း သိေနသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့တင္ပါးဝိုင္းႀကီး ႏွစ္ဖက္ၾကားရွိ အဓိကေနရာကို သြား၍ ေထာက္ထားသည္။

ေဒါက္တာဝင့္သူကိုယ္ေပၚတြင္ Lab coat ေတာ့ ရွိေနပါသည္။ ကုတ္အကၤ် ီေအာက္တြင္ business skirt ကလည္း တစ္ထပ္ ထပ္ရွိေနသည္သာ။ သို႔ေသာ္လည္း အျမဲတမ္း သြားရည္က်ခဲ့ရေသာ စိတ္ကူးထဲက နတ္မိေလးရဲ ့တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို လီးႏွင့္ေထာက္ထားရသည္ ဆိုေသာ အေတြးေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထိန္းလို႔မရ။

ဗီဒိုက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ကပ္သတ္၍ ေနေနရသည့္တိုင္ သူ႔ခါးကို မေတာ္တဆႏွယ္ တြန႔္မိသည္။ ထိုေရာအခါ လီးတန္က ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ဖင္ၾကားတေလၽွာက္ ေလၽွာတိုက္ေျပးသည္။ အဝတ္ေတြသာ ခံမေနလၽွင္ ေသခ်ာေပါက္ သူ႔လီးက ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့အဖုတ္အား ေျပးေထာက္ေပလိမ့္မည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ေသြးေတြ ဆူပြက္လာသည္။ အခုမွ သတိျပဳမိသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ကိုယ္မွ ပ်ံ ့လြင့္လာေသာ ေရေမႊးနံ့က သူ႔nerve ေၾကာေတြကို အစြမ္းကုန္ ႏွိုးဆြေနသည္။

“က်မတို႔ တံခါးဖြင့္လို႔ ရၿပီလား ကိုျမင့္ေမာင္”

ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ခန႔္မၽွ ၾကာေသာအခါ သူမရဲ ့တင္ပါးအိအိႀကီးမ်ားအား သိသိသာသာ ပြတ္တိုက္ေနသည့္ လီးေၾကာင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူ အေနရခက္လာဟန္ ရွိသည္။ ေအာင့္အီး၍ မေနနိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး သူမမ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဘက္သို႔ အသာငဲ့ေစာင္း၍ ေမးသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ႏွာဝမွ ထြက္ေသာ ေလေႏြးေႏြးမ်ားက ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ပါးတစ္ဖက္ကို က်ီစယ္သလိ္ုျဖစ္သည္။

ကိုျမင့္ေမာင္အေနႏွင့္ကလည္း ေဒါက္တာဝင့္သူ ၿငိမ္ခံေနလို႔သာ ကဲရတာ ျဖစ္သည္။ သူမက အခုလို ထုတ္ေမးလာမွေတာ့ သူလည္းပဲ ဆက္မပြတ္ရဲပါ။

“ရၿပီ ထင္တာပဲ” (ဝမ္းနည္းသံတစ္ဝက္ႏွင့္ေျပာရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ သေဘာတူလိုက္ရသည္)

ႏွစ္ေယာက္သား သံဗီဒိုထဲမွ အသံမၾကားေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္လာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ဘာသံမွ မၾကားရသည့္တိုင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကမ္းဖက္သမားေတြရဲ ့ အႏၲရာယ္ေၾကာင့္ အရဲမစြန႔္ရဲပါ။

“အျပင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္” (ေဒါက္တာဝင့္သူကပဲ အျပင္ဘက္ကို နားစြင့္သလို လုပ္ရင္း စကားစသည္)
“အင္း .. ဒါနဲ႔ .. ေဒါက္တာဝင့္သူ .. အထဲမွာ ထိမိသလို ျဖစ္ေနတာ ေဆာရီးပဲ … ခင္ဗ်ားလဲ ျမင္မွာပါ .. ဟိုအမ်ိဳးသမီးက က်ဳပ္ဟာကို ေရလည္ကိုင္ၿပီး ႏွိုက္ေနတာကို”

သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ ေျပာရင္း မတရားကို တင္းမာတက္ေနသည့္လီးေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ဂြၾကားကို လက္ျဖင့္ဆုပ္ထားရသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူက သူ႔့ပုံစံကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္သည့္ အမူအရာ ျပသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေအာက္ပိုင္းကို တစ္ခ်က္သာၾကည့္ၿပီး ဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားသည္။

“ရတယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ .. အခု က်မတို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ” (စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေအာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူကပင္ အစေဖာ္ေပးမိသည္)
“မသိဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္ အခုေလာေလာဆယ္ ဘာမွ ေတြးလို႔မရဘူး .. ဒီမွာ မတရားတင္းေနတာဗ်”

ကိုျမင့္ေမာင္ခမ်ာလည္း တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သနားဖို႔ ေကာင္းသည္။ တစ္ညလုံး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္တြင္ သူ႔လီးက ဓါးစားခံလို ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အေျခအေနေပးလို႔ လီးေထာင္လာခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အခုက်ေတာ့ ႐ုတ္ခ်ည္းျပန္ကို မက်ေတာ့။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီလည္း နဂိုကတည္းက ဝတ္တတ္သည့္သူ မဟုတ္လို႔ မာေတာင္ေနသည့္ လီးထိပ္က အရည္ၾကည္မ်ားေတာင္ ထြက္ေနရွာသည္။ ေဘာင္းဘီသားကို အတင္းေထာက္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဆီးစပ္ေရွ ့ပိုင္းတြင္ စိုတိုတိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနရထိုင္ရ ခက္ေနရာ ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ဘဲ လီးကို အသာပြတ္မိသည္။

“ရွင္ .. ဘာလုပ္ေနတာလဲ … ရွင္ security guard မဟုတ္ဘူးလား .. ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား”
“က်ဳပ္ မရေတာ့ဘူး ေဒါက္တာဝင့္သူ .. လီးကို အျပင္ထုတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္” (ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ေျပာသမၽွကို ဂ႐ုမစိုက္နိုင္အားဘဲ လီးကို ေဘာင္းဘီထဲမွ ဆြဲထုတ္ဖို႔ျပင္သည္)
“အာ .. ရွင္ .. မလုပ္နဲ႔”

ေဒါက္တာဝင့္သူ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ အျမန္ကန႔္ကြက္၏။ သို႔ေသာ္ သူမစကားေတြက ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ မထိေရာက္ေတာ့ပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္က ယူနီေဖာင္း ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး အထဲမွ တင္းမာေနသည့္ လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္သလို ေျဖာင္းခနဲ ထြက္လာသည့္ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္ အေစာကထက္ မ်က္လုံးပိုျပဴးသြားရရွာသည္။

ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ႐ုပ္ကေတာ့ ပုံမလာေပမယ့္ လူကေတာ့ လုံျခဳံေရးအေစာင့္ ဆိုသည့္အတိုင္း ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ရွိသည့္ ဗလေတြထက္ ပိုေတာင့္သည့္ အရာက သူ႔လီးျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လီးက အေတာ္ကို ႀကီးသည္။ ထို႔အျပင္ အသားညိဳသည့္လူေတြရဲ ့ထုံးစံအတိုင္း လီးၾကေတာ့ ညိဳယုံမက မည္းနက္သည့္အထဲ ေရာက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမည္းပုံက အေရာင္မြဲမြဲႏွင့္ မည္းတာမဟုတ္၊ စိုေျပဝင္းၿပီး ျမင္လိုက္သည့္ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္အား ရင္ထဲတြင္ ဖိုလွိုက္သြားေစသည့္ အမည္းမ်ိဳး။

အခုလို လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဆြတာခံရၿပီး ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ တင္းမာေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ႔လီးက လီးေမြးေတြၾကားထဲမွ ရွင္းရွင္းႀကီး ထိုးေထာင္ၿပီး ထြက္ေနေလရာ ဒုံးက်ည္တစ္စင္းႏွင့္ေတာင္ တူလွသည္။ လီးထိပ္အေရးျပားကလည္း ျဖတ္ထားသည္ ျဖစ္၍ အရည္ၾကည္စို႔ၿပီး မာလုံးေနသည့္ ထိပ္ဖူးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လုံးကို ေရေဆးထားသလို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ ပါးစပ္ေလး ၀ိုင္းစက္ကာ ဟသြားသည္။

“ရွင့္ဟာႀကီးက တကယ္မာေနတာပဲ”
“ရွီး .. အခုမွပဲ ေနရာထိုင္ရ အဆင္ေျပေတာ့တယ္” (ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရသူလို ထုတ္ေဖာ္ညည္းရင္း ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္)
“ရွင္ ဘာမွ မေတြးနိုင္ဘူးဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္” (အေစာပိုင္းတုန္းက ကိုျမင့္ေမာင္ ေအာက္ပိုင္းကို မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲထားသေလာက္ အခုေတာ့ ေဒါက္တာဝင့္သူ မ်က္ဝန္းေတြက လီးတန္ႀကီးဆီမွ မခြာနိုင္ပါ)

“ဒီအေျခအေနက လြတ္ေအာင္ က်ဳပ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ .. ဒါေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္မွာ က်ဳပ္ဟာႀကီး ၿငိမ္သြားေအာင္ လုပ္မွ ျဖစ္မယ္”
“ရွင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ” (ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားကို ခပ္ေရးေရးျဖင့္ ေထာက္ခံမိသည့္တိုင္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ေသခ်ာေတာ့ နားမလည္ေခ်)
“က်ဳပ္ လီးအေထာင္သားနဲ႔ ေလၽွာက္ေျပးေနလို႔မွ မျဖစ္တာ ေဒါက္တာရဲ ့”

“ဒါဆိုလည္း ေရေအးနဲ႔ ေလာင္းလိုက္ေလ” (တတ္သမၽွ မွတ္သမၽွ အႀကံေပးၾကည့္ေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဆိုလိုခ်င္တာ ဒီလိုမဟုတ္မွန္း ေဒါက္တာဝင့္သူ ထင္ျမင္မိသည္)
“ေရေအး လိုက္ရွာဖို႔ အခ်ိန္မွ မရွိတာ .. သူတို႔ေတြ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ေရာက္လာနိုင္တယ္”
“ဒါဆို ရွင္ေျပာခ်င္တာ မာစတာဘိတ္လုပ္ဖို႔လား”
“မွန္တယ္ ေဒါက္တာ .. ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ဆို ၾကာေနလိမ့္မယ္”
“အလိုေတာ္ .. ရွင္က .. က် .. မ .. ကို .. မာစတာဘိတ္လုပ္ခိုင္းခ်င္ေနတာလား”

ကိုျမင့္ေမာင္က မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသလို ျဖစ္ေနသူ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့မ်က္ႏွာ လွလွေလးကို ၾကည့္၍ ေခါင္းခါျပသည္။

“ေဒါက္တာ စုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ျမန္လိမ့္မယ္”
“စုပ္ေပးရမယ္ !! ကိုျမင့္ေမာင္ .. ရွင္ေခါင္းမွ ေကာင္းေသးရဲ ့လား .. က်မ ရွင့္လီးကို ဘယ္လိုမွ မစုပ္ေပးနိုင္ဘူး”

ပထမဦးဆုံး အေနျဖင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေလသံက ျမင့္တက္သြားၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္အား ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႕သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူအား ေျပာရခက္လိုက္တာဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေခါင္းကို ယမ္းခါရင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခု မႈတ္ထုတ္သည္။ ၿပီးမွ

“ဒီမွာ ေဒါက္တာဝင့္သူ .. ခင္ဗ်ား ေခါင္းကေရာ ေကာင္းေသးလား .. က်ဳပ္တို႔မွာ အခ်ိန္မရွိဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား အသိသားပဲ .. ဟိုဟာမေတြက က်ဳပ္ဆီက ပတ္စ္ေဝါ့မရမျခင္း လိုက္ရွာေနမွာ .. အခ်ိန္မေရြး ရင္ဆိုင္ရနိုင္တယ္ .. က်ဳပ္လီးကိစၥကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မေျဖရွင္းနိုင္ရင္ ေသာက္ျပသနာက အႀကီးအက်ယ္ တက္မွာပဲ .. ဟုတ္တယ္ .. ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း က်ဳပ္ဖာသာက်ဳပ္ ဂြင္းတိုက္လို႔ရတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဂြင္းတိုက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ပါ့မလား .. က်ဳပ္က ဘာကို အာ႐ုံသြားျပဳရမွာလဲ .. အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က အဆင္ေျပေအာင္ ခင္ဗ်ားကို စုပ္ေပးဖို႔ ေျပာတာ .. က်ဳပ္မွာ က်ဳပ္အေၾကာင္းနဲ႔က်ဳပ္ ရွိတယ္ .. ခင္ဗ်ား က်ဳပ္အႀကံထက္ေကာင္းတာ စဥ္းစားမိရင္ေျပာ .. မဟုတ္ရင္ေတာ့ လီးစစုပ္ေတာ့ဗ်ာ .. အခ်ိန္ၾကာတယ္”

တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ဟန္ျဖင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ပါးစပ္ဟလိုက္ေပမယ့္ သူမ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ကိုျမင့္ေမာင္အား တုံ႔ျပန္ဖို႔ ဘာစကားမွ ရွာလို႔မရ။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ လီးေထာင္ေနေပမယ့္ ဒီေလာက္ အက်ိဳးအေၾကာင္းက်လွသည့္ စကားရွည္ႀကီးကို ေျပာသြားဖိုေတာ့ မခက္ခဲလွသည္ကို ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့PhD ဦးေႏွာက္က မေတြးမိလိုက္ပါ။ သူမတို႔ ၾကဳံေနရသည့္ အခက္အခဲေၾကာင့္ Over stressed ျဖစ္ၿပီး ေက်ာခ်မ္းေအာင္ ေသြးပ်က္ေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားက ဆီေလ်ာ္သည္ဟု ျမင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွလဲ မပတ္သက္ဖူးသည့္ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ ့လီးကို စုပ္ရမွာေတာ့ ေဒါက္တာဝင့္သူ သေဘာမက်။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသမင္းႏွင့္လက္တစ္လုံးျခား ျဖစ္ေနသည့္ အခုအေျခအေနတြင္ေတာ့ ေဒါက္တာဝင့္သူအတြက္ တျခားဘာမွ အေရးမႀကီးပါေခ်။ သူမလို ငယ္ငယ္လွလွ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ ဒီအသက္အရြယ္ႏွင့္ေတာ့ မေသခ်င္ေသးပါ။

“ေကာင္းၿပီ .. ကိုျမင့္ေမာင္ .. က်မ ရွင့္လီးကို စုပ္ေပးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ က်မ တစ္ခုမွာထားမယ္ .. ဒီကိစၥကို က်မရည္းစား ျပန္မၾကားေစနဲ႔ .. ရွင္ အဲဒါေတာ့ လိုက္နာပါ”
“အာ .. စိတ္ခ် .. မဝင့္သူ”

ဝမ္းသာလုံးဆို႔သြားရွာသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူအား ကတိအျမန္ေပးလိုက္ရင္း သူတို႔ေရာက္ေနသည့္ အခန္းကို ပတ္ခ်ာလည္ၾကည့္သည္။ စတိုခန္းဆိုသည့္ ထုံးစံအတိုင္း ပစၥည္းပစၥယေတြႏွင့္ ရႈပ္ပြေနသည္။

“ဒီေနရာပဲ အဆင္ေျပမယ္ မဝင့္သူ … စိတ္မရွိနဲ႔ .. ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္လိုက္ေနာ္”

မတတ္တာသည့္ အဆုံး ေဒါက္တာဝင့္သူ ကိုျမင့္ေမာင္ ေျပာသည့္အတိုင္း သူ႔ေရွ႕က သမံတလင္းေပၚ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ရသည္။ တခ်ိန္လုံး ေထာင္မတ္ေနဆဲ ျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီးက သူမမ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သြားသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ။ အေၾကာတၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည့္ လီးတန္ႀကီးရဲ ့ပုံကိုၾကည့္ကာ သူမစိတ္ေတြ ေထြျပားစျပဳသည္။

“ကဲ .. မဝင့္သူ ေရ.. က်ဳပ္ကို တတ္နိုင္သမၽွ ေကာင္းေအာင္ စုပ္ေပးေတာ့ .. Clock is ticking ေနာ္ ေဒါက္တာ”

အနည္းငယ္ ရႊင္ျမဴးေနဟန္ရွိေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားအဆုံးတြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက အလိုလို ဟသြားရွာေတာ့သည္။

ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဆီေလး ဆိုးထားသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလး အက်ယ္ဆုံးအေျခအေနႏွင့္ ဟသြားၿပီး လီးထိပ္ကို ငုံလိုက္သည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ မေအာင့္နိုင္ပဲ အီးခနဲ ေအာ္ကာ ညည္းမိသည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခါင္းက ျပန္ဆုတ္သြားၿပီး သူ႔အား ဒူးေထာက္ထားရာမွ ေမာ္ၾကည့္သည္။ စတိုခန္းတံခါးဝကို မ်က္စပစ္ကာ ျပရင္း ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ က်ိတ္ဆူသည္။

“တိုးတိုး လုပ္ ကိုျမင့္ေမာင္ … အျပင္ဘက္ကေန အသံေတြ ၾကားမွဟုတ္ပယ့္ ျဖစ္ေနမယ္”
“ေဆာရီး .. မဝင့္သူ .. ရတယ္ .. ျပန္စုပ္ .. က်ဳပ္သတိထားပါ့မယ္”

ေဒါက္တာဝင့္သူ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ေတာင္ ဒိုင္းခနဲ ထိုးမိသည္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာေရွ ့ျခမ္းကို ဖုံးသလို ျဖစ္သြားသည့္ ဆံႏြယ္တစ္ခ်ိဳ ့ကို နားရြက္ေနာက္ဘက္သို႔ လက္ကေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ သပ္တင္လိုက္ၿပီး လီးထိပ္ဖူးကို ျပန္ငုံသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလိုပင္ တင္းမာေနသည္မို႔ လက္ျဖင့္ထိန္းၿပီး ပင့္ထားစရာေတာင္ မလို။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့မ်က္ႏွာ ေရွ႕ကို တိုးသြားတိုင္း လီးထိပ္ဖူးက ပါးစပ္ထဲကို မဆန႔္မျပဲ ဝင္လာသည္။ သူမရဲ ့လၽွာႏွင့္လည္း လီးထိပ္ေအာက္ေျခလုံးပတ္ကို အလိုလို ပြတ္ကာ ဆြဲျဖစ္သည္။

“ေကာင္းတယ္ .. ဝင့္သူ .. စုပ္ .. စုပ္ … တအာား ေကာင္းတယ္ကြာ .. ရွီီး”

ကိုျမင့္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အသက္ရႉျမန္လာသည့္ ၾကားမွ ေဒါက္တာဝင့္သူအား ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ လွမ္းအားေပးသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူက ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းေစ့ထားရင္း သူမေခါင္းကို နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ စတင္၍ လုပ္သည္။ လီးတန္ႀကီးက ႏူးညံ့လွသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္တိုက္၍ အဝင္အထြက္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္တိုင္းလည္း ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့လၽွာကေလးက လီးဒစ္ရဲ ့ေအာက္ေၿခ ေမးသိုင္းႀကိဳးေနရာကို မျပတ္တမ္း လ်က္ေပးသည္။

ေဘးတိုက္သာၾကည့္မည္ဆိုလၽွင္ လွပသည့္ ေဒါက္တာမေလးရဲ ့ပါးႏွစ္ဖက္သည္ တရံမျပတ္စုပ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ ခ်ိဳင့္ခြက္၍ ဝင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ အေနႏွင့္ကေတာ့ မၾကဳံဖူးေအာင္ ကာမအရသာ အေကာင္းစားကို ခံစားေနရသည္္။ ေဒါက္တာဝင့္သူတစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ေတာင္ လီးစုပ္တတ္္လိမ့္မည္ဟု သူဘယ္လိုမွ ထင္မထားပါ။ အေစာတုန္းက ေဒါက္တာဝင့္သူ လီးစုပ္ေပးမႈကို ဇိမ္ႏွင့္ခံဖို႔ စဥ္းစားထားေပမယ့္ ခံစားမႈအရွိန္က ျမင့္တက္လာေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔ မရေတာ့ပါ။

ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလး ႏွစ္ဖက္ လီးကိုအားႏွင့္ စုပ္လိုက္တိုင္း ခြက္ဝင္သြားျခင္း၊ လီးတန္လုံးပတ္အား လၽွာေလးျဖင့္ ပြတ္ကာလ်က္ေပးျခင္း။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ အာေခါင္သားႏုႏုေလးမ်ားႏွင့္ လီးထိပ္ျဖင့္ ထိုးမိျခင္း .. စသည့္ အခ်က္မ်ားအျပင္ ေဒါက္တာဝင့္သူလို ႏုနယ္ေသာ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ လီးအရင္းကိုေတာင္ ထိန္းမကိုင္ဘဲ လက္အလြတ္ျဖင့္ လီးစုပ္ေပးေနသည္ဆိုေသာ အခ်က္ပါ ထည့္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္လို ရိုးရိုးသာမန္ ညေစာင့္တစ္ေယာက္အဖို႔ အရွင္လတ္လတ္ ေကာင္းကင္ဘုံသို႔ ေရာက္ေနသည္ႏွင့္ မျခားေပ။

“ေတာက္ .. အား .. ရွီး .. ဝင့္သူ .. မင္းပါးစပ္က စုပ္အားေကာင္းလွခ်ည္လား”

လီးကိုဝင္နိုင္သမၽွ ဝင္ေအာင္ ဆထက္တပိုး စုပ္ေပးေနရာ တစ္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ႏွာတံခၽြန္ေလး ထိမိမလို ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးတန္မည္းမည္းနက္နက္ႀကီး တိုးဝင္ေနသည့္ ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ၾကည့္ရင္း အံကိုႀကိတ္ကာ ညည္းမိသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူကေတာ့ တႁပြတ္ႁပြတ္ အသံေလးေတြ အစီအရီထြက္လာေအာင္ကို ဆက္၍ စုပ္ေပးေနသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ သူမပါးစပ္ထဲမွ တံေတြးရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ ေမးေစ့ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို ျဖတ္၍ တစ္ခ်ိဳ ့က ရင္ဘတ္ေနရာသို႔ေတာင္ ေရာက္သည္။

လီးစုပ္တာ အရွိန္ရၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူက ႐ုတ္ခ်ည္း သူမပါးစပ္ကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရာ လီးတန္ႀကီးက ႁပြတ္ခနဲ ျမည္ၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္က်သည္။ လုံးပတ္တေလၽွာက္ တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္ စိုရႊဲေနလို႔ ဆီလိမ္းထားသလို ျဖစ္ရာ မဲေျပာင္ၿပီး တက္ေနသည္။ ျမင္ရတာႏွင့္ အသည္းေရာ အဖုတ္ေရာ ယားစရာေကာင္းေနသည္။

“ဒီအတိုင္းဆို ၾကာလိမ့္မယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ .. ရွင္ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္ရင္ က်မပါးစပ္ကို လိုးပါလား”

ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့စကားကို ကိုျမင့္ေမာင္ ေက်ညက္စြာ မစဥ္းစားမိခင္မွာ လီးက အလိုလို တုံ႔ျပန္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ ထခုန္သည္။ ထို႔အတူ ႏႈတ္မွလည္း (ရွီး)ဆိုၿပီး ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းသံထြက္သည္။ တကယ္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္သာ ႏွလုံးေရာဂါအခံရွိပါက အခုအခ်ိန္တြင္ အေပ်ာ္လုံးဆို႔ၿပီး ဂန႔္သြားမလားေတာင္ မသိ။ ဒီလိုမ်ိဳး ေဒါက္တာဝင့္သူထံမွ ကမ္းလွမ္းမႈကို ရရွိဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ ဆုလာဒ္ မဟုတ္ပါလား ..။

ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္က ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခါင္းကို ညႇပ္ကာကိုင္လိုက္သည္။ အားယူကာ ေရွ ့သို႔ဆြဲလိုက္သည္ႏွင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူက ပါးစပ္ကို အက်ယ္ဆုံးဟကာ လီးတန္ကို ဖမ္းငုံသည္။ လီးထိပ္ဖူးက ႏႈတ္ခမ္းသားႏုႏုေလးကို ပြတ္တိုက္ကာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အာေခါင္ထဲထိ ေတာက္ေလၽွာက္ဝင္သည္။ ေလလုံေအာင္ တင္းတင္းေစ့ၿပီး ငုံထားသည့္ၾကားမွ (အု .. အိ) ဆိုသည့္ အသံေလးမ်ား ေဒါက္တာဝင့္သူ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာသည္။

“ရွစ္ .. ေကာင္းလိုက္တာ .. ဝင့္သူ .. မင္း ပါးစပ္က တအားေကာင္းတာပဲ”

ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ ေခါင္းကို ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ကို အားရပါးရ လိုးေဆာင့္သည္။ ၾကည့္ရတာ ေဒါက္တာဝင့္သူသည္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ကုန္ေအာင္ စုပ္ေပးျခင္း (ဒိသ႐ုတ္)ႏွင့္ မစိမ္းသည့္ သေဘာရွိသည္။ လည္ေခ်ာင္းသားေလးေတြကို ေျဖေလၽွာ့ေပးထားရာ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက အရင္းအထိေရာက္ေအာင္ သူမပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္ေနသည့္တိုင္ အသက္ရႉမွားတာမ်ိဳး မျဖစ္။ လီးအဝင္တြင္ အသက္ကို ေအာင့္ထားၿပီး၊ လီးအထြက္တြင္ အသက္ကို ရႉသည္။ လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ သူ႔လီးတန္ေအာက္ပိုင္းအား ပြတ္ဆြဲေနမႈအားလည္း မပ်က္ေစရ။

ဒီေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္လို ဆက္စ္ကိစၥ ျပတ္လတ္ေနသူအတြက္ ဘာခံနိုင္ေတာ့မည္နည္း။ ကြန္ကရစ္ေတြကို ထိုးသည့္ jackhammer တစ္ေခ်ာင္းႏွယ္ သူ႔လီးအား သေဘာထားကာ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခါင္းကို ညႇပ္ဆြဲရင္း အားကုန္လိုးသည္။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ အျပင္းထန္ဆုံး ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္တြင္ လီးတန္တေလၽွာက္ ေသြးေၾကာႀကီးေတြ ေဖာင္းတက္ကာ လႈပ္ရွားၿပီး အၾကမ္းပတမ္းကို ၿပီးသည္။ လီးထိပ္မွ အရင္ဆုံး ထြက္လာသည့္ သုတ္ရည္ေတြက ပူေႏြးၿပီး ျပစ္ခၽြဲေနသည္။ အရွိန္ကလည္း တအားကို ျပင္းထန္သည္။

ေဒါက္တာဝင့္သူတစ္ေယာက္ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ၿပီးခါနီးေနမွန္း သိလိုက္ေပမယ့္၊ ခုလိုမ်ိဳး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မထားပါ။ ထို႔ထက္ဆိုးသည္က လီးေခ်ာင္းအႀကီးႀကီးႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီစြာ ရွိေနသည့္ ေဂြးေစ့လုံးႀကီးမ်ားထဲတြင္ လရည္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနလိမ့္မည္ဟုလည္း တြက္ဆမထားမိ။ ဒီေတာ့ သူမခမ်ာ အငိုက္မိသလို ျဖစ္သည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲ ေရာက္ေနသလို ျဖစ္သည့္ ထိပ္ဖူးထဲမွ လရည္ေတြ တေဖ်ာေဖ်ာႏွင့္ ထြက္လာသည္တြင္ ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘဲ ၿမိဳသာခ်လိုက္ရသည္။ မဟုတ္လၽွင္ choke ျဖစ္ၿပီး သူမ မ်က္ျဖဴလန္ဖို႔သာ ရွိသည္။

“ေကာင္းတာ .. ဝင့္သူရယ္ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ .. ေက်းဇူးပဲ”

တစ္စက္မက်န္ လရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ၿပီးေတာ့မွ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခါင္းအား ဖမ္းကိုင္ထားမႈကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ တခ်ိန္လုံး ေတာက္ေလၽွာက္မာေနသည့္ လီးက အခုေတာ့ သူ မဟုတ္သလိုပင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္သြားသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူက သူမပါးစပ္ႏွင့္ ေမးေစ့တေလၽွာက္ ေပကပ္ေနသည့္ အရည္မ်ားအား လက္ခုံျဖင့္ သုတ္ရင္း ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္သည္။

“က်မ အေႂကြး ရွင့္ေပၚမွာ ရွိသြားၿပီေနာ္ ကိုျမင့္ေမာင္”

ေဒါက္တာဝင့္သူက ဟန္အမူအရာပိုပိုႏွင့္ မ်က္စေလးဝင့္ကာ ေျပာလိုက္ရင္းမွ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို လၽွာျဖင့္ အေပၚေအာက္တစ္ခ်က္စီ သပ္သည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ အခုထက္ထိ မေပ်ာက္နိုင္ေသးသည့္ ငံက်ိက်ိအရသာကို ေပ်ာက္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၿပီး တံေတြးမ်ိဳခ်သည္။ သူမရဲ ့ထိုအျပဳအမူက ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ အရမ္းကို ဆက္ဆီက်လြန္းသည္။ လီးေတာင္မွ ျပန္ေထာင္ခ်င္လာသလို ျဖစ္ရာ အျမန္ပင္ ေဘာင္းဘီထဲထည့္ၿပီး ဇစ္ျပန္ဆြဲကာ ဝွက္လိုက္ရသည္။

“ရွင္ ေသခ်ာမွတ္ထားေနာ္ .. ဒီကိစၥကို ဘယ္သူမွ သိလို႔ မျဖစ္ဘူး” (ေဒါက္တာဝင့္သူက လီးမစုပ္ေပးခင္က ေျပာခဲ့ေသာစကားကို ထပ္မံ၍ emphasize လုပ္ၿပီး သတိေပးျပန္သည္)
“အာ .. စိတ္ခ် .. ဝင့္သူ” (ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တုံ႔ျပန္လိုက္ယုံမက ကိုျမင့္ေမာင္က ခပ္ျပဳံးျပဳံးမ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႔ပါးစပ္ကို ဇစ္ဆြဲၿပီး ပိတ္သည့္ဟန္ လုပ္ျပသည္)
“အိုေက .. ဒါဆို အခု က်မတို႔ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ??” (ေဒါက္တာဝင့္သူက ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စပ္ၿဖီးၿဖီးပုံစံကို ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ဘဲ လက္ရွိရင္ဆိုင္ရမည့္ကိစၥကိုသာ ဦးတည္လိုက္သည္)
“လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး .. ဝင့္သူ .. လူအင္အားခ်င္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ .. သူတို႔ကသာေနတယ္ .. ေနာက္ၿပီး သူတို႔မွာက ေသနတ္ေတြနဲ႔ .. က်ဳပ္တို႔မွာ ဘာမွ မရွိဘူး”
“ဒါဆို ရင္ .. ဘယ္ .. ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ” (ေဒါက္တာဝင့္သူက အေျခအေနကို ျပန္သုံးသပ္မိသြားၿပီး အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေမးမိသည္)

ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူအား မတုံ႔ျပန္နိုင္အားေသးဘဲ အခန္း၏ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ အခန္းေထာင့္တြင္ တစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ ရွည္မည့္ သံပိုက္လုံးတစ္ေခ်ာင္းကို သြားေတြ႕သည္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြားေကာက္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေဒါက္တာဝင့္သူ ဘက္လွည့္ကာ သံပိုက္လုံးကို ေထာင္ျပသည္။

“က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အရင္ဆုံး လူခြဲၾကရေအာင္ .. က်ဳပ္ တိတ္တိတ္ေလး လုံျခဳံေရးအခန္းကို ျပန္သြားမယ္ .. ဟိုမွာ က်ဳပ္ေဘာ္ဒါ က်န္ခဲ့ေသးတယ္ .. အေျခအေနၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားရမွာပဲ .. စက္႐ုံထဲ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဝင္ေနတယ္လို႔ Emergency Team ကိုလည္း ရေအာင္ အေၾကာင္းၾကားရမယ္ .. မဝင့္သူ ဒီမွာပဲ ေနခဲ့ေပါ့”
“ေကာင္းၿပီ”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ reasonable ျဖစ္လွေသာ အႀကံကို ေဒါက္တာဝင့္သူ ခပ္သြက္သြက္ပင္ သေဘာတူလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ကိုျမင့္ေမာင္အား အထင္ႀကီးသလိုလို၊ အားကိုးသလိုလို ျဖစ္မိသည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ လီးစုပ္ေပးလိုက္ရတာ အက်ိဳးမယုတ္ဟု ခံစားမိသည္။

“သြားၿပီး မဝင့္သူ .. ေသခ်ာ ပုန္းေနဦး”
“ဟုတ္ .. ဂြတ္လပ္ခ္ ကိုျမင့္ေမာင္”

လက္ထဲတြင္ရွိေသာ သံပိုက္လုံးအား တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခ်ာေမာလွသည့္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ တပ္မက္ဖြယ္ကိုယ္လုံးေလးအား ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ ေသခ်ာၾကည့္သည္။ သူ႔အိပ္မက္ထဲက နတ္သမီးေလးျဖစ္ရွာသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ဝမ္းဗိုက္ထဲတြင္ သူ႔လရည္ေတြ တျပဳံလိုက္ ရွိေနသည္ဆိုေသာအခ်က္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ အခုထက္ထိ မယုံရဲေသးပါ။ သြားသုံးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္း နီးပါး ေပၚလာသည္အထိ ဟီးခနဲ တစ္ခ်က္ ရယ္မိၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဝင့္သူအား ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ စတိုခန္းတံခါးကို ေျဖညင္းစြာ တြန္းဖြင့္၍ အျပင္ထြက္သည္။ ေကာ္ရစ္တာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လုံျခဳံေရးအခန္းရွိရာဘက္သို႔ ပုန္းလၽွိုးကြယ္လၽွိုးႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြကို ဦးတည္လိုက္သည္။

ဇာတ္လမ္းဆက္မေရးခင္ စကားေလး နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္း က်ေနာ္ အျပင္မွာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့အျပင္၊ ပင္လယ္ထဲက စိတ္အခန႔္မသင့္ ျဖစ္စရာ တစ္ခုေၾကာင့္ စာေရးဖို႔ေတာင္ စိတ္ပ်က္သြားမိတာ အမွန္ပါ။

က်ေနာ္ ဒီလိုမ်ိဳး စာေတြေရးတာ တျခား ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္စာဖတ္သူ ပရိတ္သတ္ က်ေနာ့္စာဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔ (သာယာေစဖို႔) တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က ဤကဲ့သို စိတ္ထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔လည္း ညီမၽွတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးပဲ ျပန္ရခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္ အလုပ္နဲနဲ အားရင္ ပင္လယ္ထဲေတာ့ ဝင္ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းေရးတဲ့ဆီေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ဘူူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေရာက္တိုင္း အေပၚက ေနာက္ဆုံးပို႔စ္က သန႔္က်ဴေပးထားတဲ့ စာရင္းကို အျမဲတမ္း ကလစ္ၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ထဲကလည္း ေတြးတယ္။ ေအာ္ .. ဒီလူေတြ .. ကေလာင္အသစ္ေတြ၊ အေဟာင္းေတြ မခြဲဘဲ ကိုယ္စာဆက္ေရးဖို႔ အားေပးထားတာပဲလို႔။ အဲဒါေလး ေတြးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္ေလးကိုယ္ ျပန္တည္ေဆာက္ၿပီး ဇာတ္လမ္းေရးတဲ့ဘက္ေရာက္ေအာင္ အားစိုက္ခဲ့ရပါတယ္။

စာမေရးတဲ့ ပထမတစ္ရက္မွာ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ မင္ဘာေတြက အားေပးခဲ့တယ္။ ဒုတိယတစ္ရက္မွာ ၁၅ဝေက်ာ္ၿပီး၊ တတိယတစ္ရက္ အကူးမွာ ၁၇၀ နီးပါးေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ဒီေန႔မနက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေပါႀကီးေတာင္ က်ေနာ္ ေရွာက္ေဘာက္မွာ ေအာ္ထားတာ ေတြ႕လို႔လား (ဒါမွမဟုတ္) ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ဖတ္ၿပီးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ၁ရဝေျမာက္ မင္ဘာအျဖစ္ သန႔္က်ဴေပးသြားေသးတယ္။ 😀 😀

အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

It is easier said than done !!!

Directionless

---

လုံျခဳံေရးအခန္းရွိရာသို႔ အသြားလမ္းတြင္ လင္းလင္းထက္တို႔ အဖြဲ႕ထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္မ်ား ရင္ဆိုင္ရမလားလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ထင္ထားေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ပင္ မည္သူႏွင့္မွ မေတြ႕။ သူတို႔ေရာက္ေနရာ ဓါတ္ခြဲခန္း အတြင္းတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ဖုန္းတစ္လုံးကိုအေတြ႕ အျပင္ဘက္သို႔ အေၾကာင္းၾကားရန္ ႀကိဳးစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းလင္းထက္တို႔ အဖြဲ႕က လၽွင္လွသည္မွန္း သြားေတြ႕ရသည္။ ဖုန္းလိုင္းေတြကို ျဖတ္ထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ လုံျခဳံေရးအခန္းဆီသို႔သာ ဆက္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။

မလြယ္ေပါက္တံခါးနား အေရာက္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ အတတ္နိုင္ဆုံး စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ထားၿပီး အသက္ကို ဝေအာင္ရႉသည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ သံပိုက္လုံးကိုလည္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ထပ္ဆုပ္သည္။ ၿပီးေနာက္ အနည္းငယ္ဟေနသလို ျဖစ္သည့္ တံခါးဝမွ အထဲသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။

အရင္ဆုံး သတိထားမိသည္က သစ္ထြန္းေပၚလာရာ လုံျခဳံေရးခန္း၏ အဓိက တံခါးေပါက္နားတြင္ ေသြးကြက္မ်ား အိုင္ေနသည္ကို။ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ တကိုယ္လုံးရွိ ေသြးေတြ ဆူပြက္ထြက္ၿပီး ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္လာသည္အထိ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္သည္။ သစ္ထြန္း၏ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ေတာ့ မေတြ႕။ သို႔ေသာ္ ဒီေသြးေတြက သူ႔ခ်ာတိတ္ဆီက ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ၁ဝဝရာခိုင္ႏႈန္း ေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးက အခန္းထဲတြင္ ရွိေနသည့္ ရန္သူဆီသို႔ စြန္ရဲတစ္ေကာင္ႏွယ္ ေရာက္သြားသည္။

လုံျခဳံေရးခန္းထဲတြင္ ရွိေနသူက သုံးေယာက္ေပါင္းလာသည့္ အဖြဲ႕ထဲမွ ကိုုျမင့္ေမာင္ ေသခ်ာ မသိေသးသည္ ဆံပင္ေရႊအိုေရာင္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ လင္းလင္းထက္က ပစၥည္းေတြ ျပန္ယူဖို႔ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေသာ ၀ါ၀ါဆိုသည့္ တစ္ေယာက္။ စစ္တပ္တြင္ အသုံးျပဳေလ့ရွိသည့္ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ သံေသတၱာတစ္လုံးကို စားပြဲေပၚသို႔ လွမ္းတင္ေနသည္။ သူမ မတ္တပ္ရပ္ေနရာ နားတြင္လည္း ေနာက္ထပ္ သံေသတၱာႏွစ္လုံးေလာက္ ရွိေနေသးသည္။

ကိုျမင့္ေမာင္ နီနီထိုင္ခဲ့သည့္ ေနရာရွိ မိန္းကြန္ပ်ဴတာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ စကရင္ေဆ့ဗာက ရွိေနေသးရာ လင္းလင္းထက္တို႔ရဲ ့အႀကံအစဥ္ အထမေျမာက္ေသးမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ၀ါ၀ါမွလြဲ၍ က်န္သည့္ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း ကိုျမင့္ေမာင္ မွန္းဆလို႔ မရပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္ အခန္းထဲကို ေလ့လာအကဲခတ္ေနစဥ္ ၀ါ၀ါက ေအာက္တြင္ခ်ထားေသာ ေသတၱာတစ္လုံးကို ကုန္း၍ လွမ္းေကာက္သည္။ ဆိုခဲ့သလို ၀ါ၀ါေရာ နီနီပါ ေျပာက္က်ားစစ္ဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ထားၾကတာေတာ့ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ဖြံ့ၿဖိဳးၿပီး အခ်ိဳးက်လွသည္ျဖစ္ရာ ကုန္းကာထားသည့္ ပိုစရွင္တြင္ အသက္ရႉမွားေလာက္သည့္ ၀ါ၀ါရဲ ့တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို စစ္ေဘာင္းဘီက မဖုံးကြယ္နိုင္ပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံး ႏွစ္လုံးက ထိုေနရာတြင္ အလိုလို သြားစုသည္။

ေသတၱာကို ေကာက္ယူၿပီးေနာက္ ၀ါ၀ါက စားပြဲေပၚတြင္ တင္သည္။ ေသတၱာအား ခတ္ထားသည့္ ေသာ့ခလုတ္ႏွစ္ခုကို ေထာက္ခနဲ ဖြင့္ၿပီး အဖုံးကို လွန္တင္လိုက္သည္။ အထဲတြင္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာလိုလို စကရင္တစ္ခုက ရွိေနၿပီး ထိုအေပၚတြင္ လၽွပ္စစ္လွိုင္းမ်ား ေျပးေနေလသည္။ ဒါကို ျမင္လိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ဆြဲေနလို႔ မျဖစ္ဆိုတာ ေတြးမိသည္။ သစ္ထြန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း လက္စားေခ်ဖို႔ စိတ္ဓါတ္က ျပင္းျပေနရာ၊ ၀ါ၀ါႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းတြင္ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ ရွိေနသည့္တိုင္ သူ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့။

ဝုန္းခနဲ မလြယ္ေပါက္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္သံ ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ၀ါ၀ါက ေဘးနားရွိ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို အျမန္လွမ္းေကာက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က သူမထက္ျမန္ပါသည္။ လက္ထဲရွိ သံပိုက္လုံးက အရွိန္ျဖင့္ ေျမာက္တက္သြားသည္။ ဒုတ္ခနဲ အသံကို ခပ္အုတ္အုတ္ ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ၀ါ၀ါ့ကိုယ္ေရွ႕ပိုင္းက စားပြဲေပၚတြင္ ဟက္ထိုးေမွာက္ကာ ျပဳတ္က်သည္။

(မင္း .. ဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ)

ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲမွ ၾကဳံးဝါးၿပီး ဆန႔္ဆန႔္ႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ ၀ါ၀ါရဲ ့ႏွာတံဝကို လက္ညိဳးျဖင့္ ထိၾကည့္သည္။ သူ႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ထဲေမ့သြားေပမယ့္ အသက္ရႉေနေသးတာ ေတြ႕သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္သြားသည္။ ဒါဆိုလၽွင္ ဒီေကာင္မကို ဖမ္းထားၿပီး စစ္ေမးလို႔ရနိုင္သည္ဆိုၿပီး သူတြက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တစ္ပိုင္း၊ ေအာက္တြင္ တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနသည့္ ၀ါ၀ါ့ကိုယ္အား စားပြဲေပၚ လုံးလုံးေရာက္ေအာင္ ဂ်ိဳင္းတစ္ဖက္စီမွ ဆြဲမသည္။ ထိုေရာအခါ နို႔ႀကီးဂိုဏ္းလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ သတ္မွတ္ထားသည့္အေလ်ာက္ ထြားမြတ္သည့္ ရင္ဆိုင္မ်ားႏွင့္ သူ႔လက္ထိေတြ႕သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာမိသည္။

၀ါ၀ါ့ကိုယ္က စားပြဲေပၚတြင္ ဆန႔္ဆန႔္ႀကီး ျဖစ္ကာ ရွိေနသည္။ အခုလို ပက္လက္အေနအထားတြင္ သူမရဲ ့ရင္သားဆိုင္ေတြက သိသိသာသာကို ကိုယ္ေပၚမွ ဖြံ့ထားစြာ ေထာင္တက္ေနသည္။ နည္းတာႀကီးေတြ မဟုတ္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ဂလုခနဲ တံေတြးကို မ်ိဳခ်ၿပီး အၾကည့္ကို လႊဲရသည္။ ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္းဟု ေခါင္းကို အလုပ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ၀ါ၀ါ ကုန္းေကာက္ေနသည့္ ေသတၱာကို သြားၾကည့္သည္။

သံေသတၱာမ်ားထဲတြင္ ရွိေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို နားမလည္ေပမယ့္ ယမ္းေတာင့္မ်ားကို ၀ါယာႀကိဳးေတြႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားသည္ကိုေတာ့ ေတြ႕့သည္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီဟာမေတြ အၾကမ္းဖက္သမေတြ။ ႐ုပ္ကေလးေတြ ေခ်ာသေလာက္ အႀကံပက္စက္လွသည့္ အမ်ိဳး။ သူတို႔ စက္႐ုံကို ဗုံးခြဲဖို႔ပဲလား၊ အၾကမ္းဖက္သိမ္းပိုက္ဖို႔ပဲလား .. တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ရမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းသည့္ အႀကံမဟုတ္မွန္းေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္လာသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ၀ါ၀ါ့အနား ျပန္ေရာက္လာသည္။ သတိေမ့ေနတာ မွန္ေပမယ့္ ဒီဟာမကို အလစ္ေပးလို႔ မရမွန္း သူသေဘာေပါက္သည္။ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ စေတြ႕စဥ္အခါတုန္းက ငမ္းမိလို႔ တစ္ခ်ီခံလိုက္ရၿပီမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ အငိုက္မိလို ့မျဖစ္ဆိုၿပီး ေတြးသည္။ သူႏွင့္ နီးစပ္ရာ စားပြဲစြန္းတြင္ ရွိေနေသာ ၀ါ၀ါရဲ ့ေျခတန္ေတြကို လက္ျဖင့္စမ္းၿပီး လက္နက္တစ္ခုခု ရွိေနမလားဆိုၿပီး စရွာသည္။

ေျခဖ်ားပိုင္းမွ စစမ္းသြားေသာ သူ႔လက္ေတြသည္ ခါးစပ္အေရာက္တြင္ေတာ့ လက္နက္အစား တင္ပါးအိအိၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို စမ္းမိသည္။ ထိုသို႔ စမ္းမိမွ ကိုျမင့္ေမာင္ ပို၍ အံ့အားသင့္မိသည္။ ၀ါ၀ါဆိုေသာ အၾကမ္းဖက္သမသည္ ပင္တီအစား ဂ်ီစထရင္းသာ ဝတ္ထားသည္ကို သတိထားမိလို႔ျဖစ္သည္။ ဘာလက္နက္မွ မေတြ႕သည္တိုင္ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ေတြက အရသာရွိလွသည့္ တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြေပၚက ခ်က္ခ်င္း မခြာနိုင္ေပ။

(အင္း … ေအာက္ဘက္မွာ ဘာမွ မရွိတာေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ.. အေပၚဘက္ကို ဆက္စမ္းရမွာပဲ)

ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ဖာသာသူ အဆိုတင္သြင္း၊ သူ႔ဖာသာသူ ေထာက္ခံၿပီး သူ႔ဖာသာသူပင္ အႀကံကို စတင္အေကာင္အထည္ ေဖာ္သည္။ စားပြဲအလယ္ေဘးဘက္သို႔ ေလၽွာက္သြားၿပီး လက္တစ္ဆုပ္စာမကသည့္ နို႔လုံးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို အားရပါးရပင္ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

(ဟ .. ဒီဟာမ ဘရာ ဝတ္မထားပါလား)

ကိုျမင့္ေမာင္ မတရားကို အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ ထင္ထားသည္က ၀ါ၀ါသည္ အနည္းဆုံးေတာ့ လင့္လင္းထက္လို ဘရာသား ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတာ့ ဝတ္ထားလိမ့္မည္ဆိုတာကို။ အခုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ ဝတ္ထားတာ မဟုတ္မွန္း၊ တင္းရင္းအိစက္သည့္ အသားဆိုင္မ်ားကို အခုအခံမရွိ စမ္းမိေနလို႔ သိလိုက္ရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔မူလ ဦးတည္ခ်က္ကိုေတာင္ ေမ့သြားသည္။ ဘရာရယ္လို႔ မရွိသည့္ ၀ါ၀ါ့နို႔ႀကီးေတြထဲတြင္ ဘာလက္နက္မွ ဝွက္ထားစရာ မရွိဆိုတာ မသိသည့္အလား ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ကို ႏွိုက္ကာ စမ္းသည္။ ေတာ္ေတာ္ အရြယ္ႀကီးမည့္ ထင္ရသည့္ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုကိုေတာင္ လက္ျဖင့္ စမ္းမိေသးသည္။

(ေတာက္ !!! … အားရစရာႀကီးေတြ)

ကိုျမင့္ေမာင္လက္ထဲရွိ နို႔ႀကီးေတြက တကယ္ကိုႀကီးလွသည္။ မသိလၽွင္ ဆီလီကြန္ထည့္ထားသည္လို႔ေတာင္ ထင္စရာရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ႀကီးေပမယ့္ သားသည္အေမေတြလို ေပ်ာ့အိတြဲေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ေလထိုးထားသည္ ေဘာလုံးတစ္လုံးလိုပင္ တင္းတင္းရင္းရင္းရွိေနရာ ကိုင္ရတာ မတရားကို ေကာင္းၿပီး ဇိမ္ရွိလွသည္။ တင္းရင္းအိစက္မႈက ဘာႏွင့္မွ မလဲနိုင္ပါ။

စစခ်င္းတုန္းကေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ၀ါ၀ါတို႔ အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ လုံျခဳံေရးအခန္းကို ျပန္ေရာက္လာနိုင္သည္ကို ေတြးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္တြင္ ထိုအေတြးက ဦးေႏွာက္၏ ေနာက္ဆုံးအကန႔္သို႔ အလိုလို ေရာက္သြားၿပီးသားျဖစ္သည္။ တစ္သက္တာတြင္ တစ္ႀကိမ္သာ ၾကဳံနိုင္မည့္ အခြင့္အေရးတြင္ အလိုအေလ်ာက္ သာယာသြားမိၿပီး ေလာေလာဆယ္ ဘယ္လိုအေျခအေနႏွင့္ ၾကဳံေနရသည္ေရာ၊ သူ႔စက္႐ုံ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္ကိုပါ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္လက္က ၀ါ၀ါ ဝတ္ထားသည့္ ေျပာက္က်ားစစ္ဝတ္စုံရဲ ့ အေရွ ့ဘက္ဇစ္ဆီ ေရာက္သြားသည္။

(၀ိုး … ရွစ္)

တဇြိဇြိႏွင့္ ဇစ္ကို ခါးစပ္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်လိုက္သည္တြင္ ၀ါ၀ါရဲ ့ စစ္အကၤ် ီ ေရွ႕ျခမ္းက အလိုလိုဟသြားသည္။ ထို႔အတူ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ ပါးစပ္လည္း အေဟာင္းသား ျဖစ္ကာ ဟသြားရွာသည္။ ဟုတ္ပါသည္ … မွန္ပါသည္။ ၀ါ၀ါ တစ္ေယာက္ တကယ္ကို ဘာဆိုဘာမွ အထဲတြင္ ခံဝတ္ထားျခင္း မရွိပါ။ ျဖဴေဖြးဝင္းဝါၿပီး ႀကီးမားဖြံ ့ထားသည့္ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက symmetrical က်စြာႏွင့္ အၿပိဳင္အဆိုင္ လဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။

ဘာေျပာေကာင္း မနည္း။ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္က ျဖဴေဖြးတင္းရင္းသည့္ နို႔ႀကီးေတြကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ထပ္ကိုင္သည္။ ဘာဆိုဘာမွ အကာအကြယ္ မရွိဘဲ ပကတိ ထိမိေနသည့္ နို႔လုံးေတြသည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ ေႏြးေထြးၿပီး ႏူးညံ့လွသည္။ ႀကီးမားသည္ဆိုတာကေတာ့ အထူးတလည္ ထပ္ေျပာေနစရာကို မလိုပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္လို လက္ဝါးဆိုက္ ႀကီးသည့္သူေတာင္ အျပည့္အဝအုပ္ကိုင္နိုင္ျခင္း မရွိ။ နို႔တစ္လုံးလုံးကို ဧရိယာကုန္ cover ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆုံးေတာ့ ႏွစ္ခါေလာက္ လက္ကို ေနရာေရႊ ့မွျဖစ္သည္။

တစ္ခုအံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတာက လင္းလင္းထက္မွစ၍ ၀ါ၀ါအဆုံး Terrorists သုံးေယာက္စလုံးသည္ ျဖဴေဖြးကာ သန႔္ျပန္ေခ်ာေမာသည့္ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားျဖစ္သည္။ အခုလည္း ၀ါ၀ါရဲ ့ နို႔ေတြက တျခားေနရာက အသားေတြထက္ပင္ ပိုၿပီးျဖဴေဖြးသေယာင္ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ေခ်ာင္း ညိဳညိဳမည္းမည္းမ်ားက နို႔လုံးျဖဴျဖဴေတြေပၚ ေလၽွာက္သြားေလရာ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ မ်က္ႏွာက်က္အျဖဴကို တြယ္ကပ္ေနသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနသည္။

(ေစာက္က်ိဳးနဲ .. နို႔သီးေတြ စူထြက္ေနပါလား)

ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးက သူ႔လက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္မႈေၾကာင့္ တင္းမာတက္လာသည့္ နို႔သီးညိဳညိဳေတြဆီသို႔ ေရာက္သည္။ သူ႔မ်က္လုံးထဲတြင္ ရမၼက္အေရာင္ ေတာက္လာၿပီးေနာက္ ေခါင္းက အလိုလိုနိမ့္က်သည္။ ပါးစပ္ကို အက်ယ္ဆုံးဟၿပီး ဟတ္လိုက္သျဖင့္ ၀ါ၀ါရဲ ့နို႔အုံသား ေတာ္ေတာ္မ်ား သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပါလာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသည့္ နို႔အုံသားေတြကို အားျပင္းျပင္းျဖင့္ စုပ္သည္။ နို႔သီးေခါင္းကိုလည္း လၽွာျဖင့္ ထိုးကာ အဆက္မျပတ္လ်က္သည္။

သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက နို႔ကို ေက်နပ္အားရသည္အထိ စို႔ၿပီးေသာအခါ ညာဘက္ျခမ္းက နို႔ကို စို႔ျပန္သည္။ အရသာက ရွိလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ နို႔အုံႀကီးေတြက အိေထြးကာ ႏူးညံ့ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဖက္စီ စို႔ရတာ အားမရသည့္ႏွယ္ နို႔အုံႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွ လက္ျဖင့္တြန္းလိုက္သည္။ ၀ါ၀ါရဲ ့နို႔ေတြက ဟဲဗီးလ္ဆိုက္ေတြမို႔ ဒီလိုတြန္းလိုက္ေသာအခါ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုက အလယ္မွာ သြားစုသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ပါးစပ္ကို က်ယ္နိုင္သမၽွ က်ယ္ေအာင္ ဟရင္း တစ္ခ်ိန္ထဲ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုကို ရေအာင္စို႔သည္။

(ေတာက္ … ေစာက္ရမ္း ေကာင္းတယ္ကြာ)

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလို႔ နို႔စို႔တာ ဝသြားသည္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ပါးစပ္ကို ၀ါ၀ါရဲ ့နို႔ေတြေပၚက ခြာလိုက္ရင္း ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရ ထုတ္ညည္းသည္။ အားရပါးရ စို႔ခဲ့သည့္ နို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးေတြကား သူ႔တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္ ေျပာင္လက္ေနသည္။ ၀ါ၀ါ့နို႔ေတြကို နယ္ဖတ္ေနစဥ္ကတည္းက ျပန္လည္ေထာင္မတ္လာသည့္ လီးသည္ အခုေတာ့ ေဒါက္တာဝင့္သူႏွင့္ သံဗီဒိုထဲမွာ ပုန္းေနခဲ့ရစဥ္ကလိုပင္ ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီသားကို အတင္းအက်ပ္ နင္းကန္ ေထာက္လၽွက္ရွိသည္။

(မထူးေတာ့ပါဘူး … ဒီဟာမ အဖုတ္ကို လိုးလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္)

ရမၼက္လွိုင္းေတြသာ ႀကီးစိုးထားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဦးေႏွာက္က ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ဘဲ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျမင္ေနရသည့္ ေရေဆးငါးႀကီးလို ဆူၿဖိဳးသည့္ ၀ါ၀ါ့ရဲ ့ကိုယ္ကို သုံးေဆာင္ဖို႔သာ တိုက္တြန္းသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ပထမဆုံး ေျခလွမ္းအေနႏွင့္ ေဘာင္းဘီထဲမွ လီးကို ဇစ္ျဖဳတ္၍ ဒီေန႔ညအဖို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဆြဲထုတ္လိုက္ျပန္ေတာ့သည္။

လီးက ေျဖာင္းခနဲပင္ လွံတစ္ေခ်ာင္းလို တန္းမတ္၍ ထြက္လာသည္။ ထုံးစံအတိုင္း တင္းမာေထာင္တက္ေနၿပီး Adrenaline မ်ား စုေဝးေနမႈေၾကာင့္ မသိမသာေတာင္ တုန္ခါေန၏။ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးအား ဘယ္လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး၊ ညာလက္က ၀ါ၀ါရဲ ့ေျပာင္းက်ားေဘာင္းဘီရွိ္ ၾကယ္သီးကို လွမ္းျဖဳတ္သည္။ ၾကယ္သီးျပဳတ္၍ ေဘာင္းဘီစႏွစ္ခု ဟသြားသည္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွင့္စမ္းတုန္းက သတိထားမိသည့္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂ်ီစထရင္း အနက္ေရာင္ေလး ေပၚလာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္ၿပီး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ပင္ ခုန္သည္။

“ဟ .. ေစာက္ေမႊးေတာင္ မရွိပါလား”

ေဘာင္းဘီကို ေပါင္လည္ေလာက္အထိ ဆြဲခ်လိုက္ေသာအခါ အဖုတ္ကို မလုံ႔တလုံ ဖုံးထားသည့္ ႀတိဂံပုံ ဂ်ီစထရင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေျပာင္လက္ေနသည့္ အစက ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည့္အျပင္ ကိုျမင့့္ေမာင္ လက္ႏွင့္စမ္းကတည္းက ေနရာတက် ရွိမေနေတာ့ရာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူမ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ လက္ညိဳးတစ္လုံးစာေလာက္ေတာင္ ရွိမလား မသိသည့္ အသားဖတ္မ်ားသည္ ပကတိေျပာင္ရွင္းၿပီး တင္းတင္းေစ့ကာ ရွိေနရာ အဖုတ္ဝကိုေတာင္ ေသခ်ာမျမင္ရ။

“ကဲ .. အခ်ိန္ၾကာတယ္ကြာ .. လာေလေရာ့”

ပုံမွန္အခ်ိန္သာ ဒါမ်ိဳးႏွင့္ ၾကဳံလၽွင္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဖာင္းဥေနသည့္ အဖုတ္ကို ကုန္း၍ လ်က္မိမွာ ေသခ်ာပါသည္။ အခုေတာ့ မတရားတင္းမာေနသည့္ လီးကို ေျဖေရွာ့ဖို႔ကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္လိုက္သည္။ ၀ါ၀ါရဲ ့ေျခတန္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေျခက်င္းဝတ္မွ စုကိုင္ၿပီး အေပၚသို႔ ေျမႇာက္တင္သည္။ ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပူးကပ္သြားၿပီး ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ တစ္တီတူး ပုံစံ ျဖစ္သြားသည္။ ေျခတန္ေတြကို ထိန္းကိုင္ထားရင္း က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ၀ါ၀ါရဲ ့ေပါင္တန္ေတြကို ေပြ႕ဆြဲလိုက္ရာ ၀ိုင္းစက္သည့္ တင္ပါးႀကီးေတြက စားပြဲစြန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ထြီ … ထြီ”

ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ဝါးထဲသို႔ တံေတြးကို ႏွစ္ခါေလာက္ ေထြးထည့္သည္။ လီးဒစ္ထိပ္ပိုင္းကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ၿပီး တံေတြးမ်ားျဖင့္ စိုရႊဲေအာင္ ပြတ္္သည္။ ပူေႏြးေနသည့္ လိင္တန္သည္ တံေတြးအစြမ္းႏွင့္ အနည္းငယ္ ေအးစိမ့္သြားရာ ေနသာထိုင္သာ ရွိသည္။ ဒီထက္ေကာင္းတာ မင္း အခုပဲ ခံစားရေတာ့မွာပါကြာ ဟု ကိုယ့္လီးကိုယ္ လွမ္းေျပာရင္း အဖုတ္ေပၚက အနက္ေရာင္ပိုးသားစကို လုံးလုံးေဘးေရာက္သြားေအာင္ ဆြဲဖယ္သည္။

၀ါ၀ါရဲ ့ အဖုတ္က ေတာင့္တင္းဆူၿဖိဳးေသာ လူေကာင္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ႀကီးမားလွသည္။ အဖုတ္ေအာက္ေျခတြင္ ရွိသည့္ စအိုေပါက္ နီနီေလးႏွင့္ေတာင္ ထိစပ္မိအလား ရွည္လ်ားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ တံေတြးတစ္ခ်က္ကို ဂလုခနဲ ျမည္ေအာင္ မ်ိဳခ်မိၿပီး အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားသို႔ သူ႔လီးႏွင့္ ေထာက္သည္။ ျဖဴေဖြးႏုအိေနသည့္ အဖုတ္၏ ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းတြင္ သူ႔လီးတန္ မည္းမည္းႀကီးက ထင္ရွားစြာ ေပၚထြက္ေနရာ ေဆးသားေကာင္းသည့္ လက္ရာေျမာက္ ဘလက္ခ္အန္ဝွိုက္ ဓါတ္ပုံတစ္ခုႏွယ္ ရင္ခုန္လွိုက္ေမာဖြယ္ ေကာင္းေနသည္…။

“အီး … အားပါး .. က်ပ္လွခ်ည္လား”

လီးထိပ္ကို အဖုတ္ေအာက္ေျခအဝႏွင့္ ေတ့ၿပီး သြင္းလိုက္သည္တြင္ ထင္မွတ္မထားသည့္ တုံ႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အံ့အားသင့္မိသည္။ အားအရွိန္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း သုံးလိုက္သည္မို႔ ဒစ္ဖူးက အထဲေတာ့ ဝင္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ တင္းက်ပ္စီးပိုင္ေနမႈေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္တိုးလို႔မရ။ မာေက်ာၿပီး သံေခ်ာင္းလို ျဖစ္ေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးတန္ေတာင္ ေကြးသြားမည့္သေယာင္ ျဖစ္သည္။

“ဒီဟာမွ အဖုတ္က အပ်ိဳနဲ႔ မျခားပါလား .. ေကာင္းကြာ .. ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့”

ကိုျမင့္ေမာင္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ၾကဳံးဝါးရင္း ေဆာင့္ထည့္လိုက္ျပန္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ လီးထိစပ္ထားရာမွ တဗ်စ္ဗ်စ္ဆိုေသာ အသံ အက်ယ္ႀကီး ျမည္ၿပီး လီးက တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ အဖုတ္လမ္းေၾကာင္းတေလၽွာက္ ေျပးဝင္သည္။

“အိုး … ရွစ္ … အား ပါးပါး”

လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ျပဳတ္တူႏွင့္ ညႇပ္ထားသည့္အလား တင္းက်ပ္စီးပိုင္လွသည့္ အရသာေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေခါင္းေမာ့၍ပင္ ညည္းညဴယူရသည္။ လီးတန္လုံးပတ္တေလၽွာက္လုံးလည္း ပူခနဲ ေနေအာင္ ခံစားရသည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ဒီ ၀ါ၀ါဆိုသည့္ ဟာမသည္ ေယာက်္ားအေတြ႕အၾကဳံ ရွိဖူးပုံမရ။ အပ်ိဳအေျမႇးပါးေတာ့ ရွိမေနသည့္တိုင္ အဖုတ္သည္ လီးဝင္ဖူးတာ ခံဖူးထားပုံမေပၚ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုျမင့္ေမာင္လို လီးႀကီးႀကီးႏွင့္ အလိုးခံထားဖူးပုံ မရ။ တင္းက်ပ္တာမွ စပယ္ရွယ္ကို က်ပ္ေနသည္။ အဖုတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးေတြက သူ႔လီးတန္အား တအားကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားသည္။

“ျဗစ္ … ဇြိ … ဇြိ … ျဗစ္ … ဇြိ … ဇြိ … ဖတ္”

ကိုျမင့္ေမာင္ ၀ါ၀ါရဲ ့ ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကာကိုင္ထားရာမွ လက္ႏွင့္ေပြ႕ထိန္းရင္း ပခုံးတစ္ဖက္ေပၚ ထမ္းတင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေျပာင္းကိုင္ၿပီး အားရပါးရကို လိုးေဆာင့္ေတာ့သည္။ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္ အညီ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနသာ ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ္ကေလး စားပြဲေပၚတြင္ အေပၚေအာက္ ေရြ႕လ်ားေနသည္။ သတိေမ့ေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လၽွင္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဆာင့္ပုံမ်ိဳးႏွင့္ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ အခုလို အသံတိတ္အေနအထားႏွင့္ ေအာင့္ခံနိုင္မည္မဟုတ္ပါ။

“ဖုံး … ဇြိ …. ဖတ္ …. ဖုံး … ဇြိ …. ဖတ္ …. အီး … ရွီး … ရွီး”

ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ တကယ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲေနသည္။ ခါးအားေရာ၊ ေျခတန္ေတြရဲ ့အားပါ သုံးၿပီး အၾကမ္းပတမ္းကို ေဆာင့္ေနသည္။ ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ္ေလး တင္ထားသည့္ စားပြဲခုံသည္ အားအရွိန္ေၾကာင့္ တက်ိက်ိႏွင့္ေတာင္ ျမည္စျပဳသည္။ စားပြဲခုံေထာက္ေတြကို ဝက္အူႏွင့္သာ မစုတ္ထားလၽွင္ ဝုန္းဆိုၿပီး ေရြ ့သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။ ျဖဴေဖြးေနသည့္ နို႔လုံးႀကီးေတြသည္မူ ပရမ္းပတာကို ရမ္းခါေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္လက္က တုန္ခါေနသည့္ နို႔ေတြကို အေပၚကေန ထပ္ကိုင္ရင္း လက္ျဖင့္ ဖိညႇစ္သည္။ နို႔သီးေခါင္းေတြကို လက္ျဖင့္ ဖ်စ္ဆြဲရင္း ဆက္တိုက္လိုးသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဒီေရလွိုင္းမ်ား အလား .. တစတစ အရွိန္ျပင္းျပင္း လာသည္ … ။

“အား … ထြက္ … ထြက္ၿပီ ဟ”

ကိုျမင့္ေမာင္ ႏွႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ကာ ထားရင္း မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ေအာ္ညည္းသည္။ ေမွာင္မည္းေနသည့္ အျမင္အာ႐ုံတြင္ ၾကယ္ေတြၿပိဳးျပက္ထြက္သလို အလင္းတန္းေတြ ျဖတ္ေျပးသည္။ လူတကိုယ္လုံး ထူူပူတက္ၿပီး အဖုတ္ထဲ ဝင္ေနသည့္ လီးကမူ အတင္းမာဆုံး အေျခအေနသို႔ ေရာက္သည္။ နို႔လုံးႀကီးႏွစ္ဖက္တြင္ လက္ရာ အနီေၾကာင္းေတြ ထင္လာသည္အထိ အားကုန္ဆြဲထားရင္း ဆီးစပ္ခ်င္း တအားကို ပူးကပ္ထားသည္။ သားအိမ္သို႔ ေရာက္မိမတတ္ တိုးဝင္ေနသည့္ ဒစ္ထိပ္မွ လရည္္ေတြ တထုတ္ထုတ္ႏွင့္ ပန္းထြက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ အဖုတ္လမ္းေၾကာင္း တေလၽွာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လရည္မ်ားႏွင့္ ျပည့္လၽွံသြားသည္။

“ငါ .. ဘယ္လို ျဖစ္သြားတာပါလိမ့္”

တကိုယ္လုံးရွိ အားအင္ေတြ ၀ါ၀ါရဲ ့အဖုတ္ထဲ စီးဝင္သြားသလို ခံစားရသည့္အတြက္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဒူးေတာင္မွ ေခ်ာင္ခ်င္သလို ျဖစ္သည္။ လရည္ေတြႏွင့္ စိုရႊဲေနသည့္ အဖုတ္ထဲမွ သူ႔လီး ကၽြတ္ထြက္လာေသာအခါ စားပြဲစြန္းကိုေတာင္ လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္ထားရသည္။

တေအာင့္ေနမွ လက္ရွိကမၻာထဲ ကိုျမင့္ေမာင္ အေတြးအာ႐ုံက ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္သြားေသာ လီးကို ခ်ိတဲ့တဲ့လက္ျဖင့္ကိုင္၊ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ဇစ္ဆြဲပိတ္သည္။ အိုေကၿပီဆိုၿပီး ၀ါ၀ါ့ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ရင္ဘတ္က ေဟာင္းေလာင္း၊ အဖုတ္က ေဟာင္းေလာင္း အေနအထားႏွင့္ ျဖစ္္ေနသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ဒဏ္ေၾကာင့္ နီရဲေနသည့္ အဖုတ္ႏွႈတ္ခမ္းသားမ်ား တေလၽွာက္ လရည္ျဖဴျပစ္ျပစ္ေတြကလည္း စိမ့္ၿပီး စီးထြက္ေနသည္။

မျဖစ္ေသးပါဘူးဟု ကိုျမင့္ေမာင္ ေတြးၿပီး ေဘးကိုဆြဲဖယ္ထားသည့္ ဂ်ီစထရင္းအစႏွင့္ ျပန္အုပ္ေပးလိုက္ယုံမက၊ ေဘာင္းဘီကိုပါ ခါးထိေရာက္ေအာက္ ျပန္ဆြဲတင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လူကို တေစာင္းျဖစ္သြားေအာင္ ေဘးကို တြန္းထုတ္သည္။ ဒါမွ ၀ါ၀ါရဲ ့တပ္မက္ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ ကိုယ္လုံးေလးကို သူ အာ႐ုံထဲက ေဖ်ာက္လို႔ရမည္ျဖစ္သည္။ မဟုတ္လၽွင္ ဒီဟာမကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လီးျပန္ေထာင္လာမွာလား ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ မေသခ်ာ။ လီးေထာင္လာလၽွင္ ဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စရိုက္ပင္ မဟုတ္ပါလား …။

“မလႈပ္နဲ႔ .. အဲ့ဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း !!”

ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ရႈပ္ေနလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ၀ါ၀ါရဲ ့ရိုင္ဖယ္ကို ေကာက္ယူဖို႔ ေမ့ေနသည္။ သတိရလို႔ ကြန္ပ်ဴတာခုံတြင္ တင္ထားသည့္ ရိုင္ဖယ္ကို သြားယူမည္လုပ္ေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ေနာက္က်ေနေခ်ၿပီ။ လုံျခဳံေရးအခန္းေပါက္ဝတြင္ ေပၚလာသည့္ နီနီက သူ႔ကို တင္းမာသည္ ေလသံႏွင့္ အမိန႔္ေပးရင္း ပစၥတိုတစ္လက္ႏွင့္ တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားသည္။

“ရွစ္!!”

ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲရင္း မတတ္တာသည့္ အဆုံး ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေခါင္းေပၚေျမႇာက္တင္လိုက္ရသည္။

အခန္းထဲသို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ဝင္လာသည့္ နီနီရဲ ့အၾကည့္က စားပြဲခုံေပၚတြင္ အသက္မဲ့သည့္ႏွယ္ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ္ကို ေတြ႕သည္။

“ေဟ့ေကာင္ … မင္း .. ငါ့ ေဘာ္ဒါကို ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ??” (နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္အား ေအာ္ေငါက္ကာ ေမးရင္း အနားတိုးလာသည္)
“က်ဳပ္ မသိဘူး … ဒီအတိုင္း သူ႔ကို ေတြ႕တာပဲ” (ကိုျမင့္ေမာင္ ထုံးစံအတိုင္း ဘူးခံ၍ ျငင္းသည္)

ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို နီနီက ယုံၾကည့္သည့္ အသြင္မေပၚပါ။ သူ႔အား ေဒါသအေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ တစ္ခ်က္ စူးခနဲ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေနာက္ တျခားဘာမွ ထပ္မေမးေသးဘဲ သူမခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ေဝါ့ကီေတာ့ကီကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။

“မလင္း .. နီနီ ေျပာေနတယ္”
“ေျပာ .. နီနီ” (လင္းလင္းထက္ရဲ ့တုံ႔ျပန္သံက ေဝါ့ကီေတာ့ကီထဲမွ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာသည္)
“နီနီ တစ္ေယာက္ မိထားတယ္ .. ဟိုလဒူေကာင္ .. ေဒါက္တာမေတာ့ မေတြ႕ဘူး”

“ဘာ!!” (လဒူေကာင္ဆိုသည့္ အသုံးေၾကာင့္ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ႏႈတ္မွ မေက်နပ္သံ ထြက္လာသည္)
“ေအး .. ေကာင္းတယ္ .. မင္း အဲဒီေကာင္ဆီက ပတ္စ္ေဝါ့ရေအာင္ေတာင္း .. ငါ ေဒါက္တာမကို လိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္”

လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေလသံက လွိုဏ္သံပါေနသည္။ ၾကည့္ရတာ စက္႐ုံရဲ ့အတြင္းပိုင္းကိုမ်ား ေရာက္ေနတာလား မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အား နီနီရဲ ့လက္ ဝကြပ္အပ္သလို မွာၾကားသြားၿပီးေနာက္ သူမအသံက ေပ်ာက္သြားသည္။ နီနီက သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ကာထားရင္း ေဝါ့ကီေတာ္ကီကို ခါးမွာ ျပန္ခ်ိတ္သည္။

“ဒီမွာ မနီနီ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ကိစၥထဲ က်ဳပ္ဝင္မပါဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္ကို လႊတ္လိုက္ပါလား”

ကိုျမင့္ေမာင္ အေနႏွင့္ နီနီတို႔ အဖြဲ႕ထဲမွ လင္းလင္းထက္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္တာျဖစ္သည္။ အခုလည္း လင္းလင္းထက္က စက္႐ုံတစ္ေနရာတြင္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ နီနီဆိုသည့္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္၏ မ်က္ဝန္းတည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး လက္ထဲခ်ိန္ထားသည့္ ေသနတ္ျဖင့္ ထိုင္ခုံတစ္လုံးကို ညႊန္ျပသည္။

“အဲဒီမွာ ထိုင္”
“က်ဳပ္ေျပာတာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ .. နဲနဲ စကားေျပာၾကည့္ရေအာင္လား မနီနီ” (က်ိဳးႏြံသည့္ အမူအရာႏွင့္ ထိုင္ခုံတြင္ ဖင္ခ်ထိုင္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ထပ္မံ၍ ေျဖာင္းျဖၾကည့္သည္)
“ေကာင္းၿပီ .. ဒီလိုလုပ္မယ္ … နင္ .. ငါ့ကို ပတ္စ္ေဝါ့ေပးလိုက္ .. အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ နင့္ေဘာလ္ တည့္တည့္ကို ငါ ပစ္ထည့္လိုက္မယ္ .. ဘယ္လိုလဲ”
(ဟိုက္)

ကိုျမင့္ေမာင္ အတြက္အခ်က္မွားသြားသည္။ နီနီက သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ လင္းလင္းထက္ထက္ပိုဆိုးေန၏။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္း ေလသံမာမာႏွင့္ ဖိႀကိမ္းရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ဂြၾကားသို႔ ေသနတ္ေျပာင္းကို ေရႊ ့ကာခ်ိန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ တကိုယ္လုံး ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္လာၿပီး လူက အသားေတြေတာင္ တုန္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းကိုမူ တင္းတင္းေစ့ကာ ထားသည္။

“ဟာ .. ဒီေကာင္ !!”

နီနီ၏ လက္က လၽွပ္ျပက္သလိုကို ျမန္ဆန္လြန္းလွ၏။ ပစၥတိုေသနတ္ကို အျပားလိုက္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေျမာက္တက္သည္။ ေအာက္ျပန္က်လာသည့္ ေသနတ္ရဲ ့သံကိုယ္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ေခါင္းက ခြပ္ခနဲေနေအာင္ မိတ္ဆက္၏။ ဘာမွန္း မသိခင္မွာပင္ နားထင္ရင္းတြင္ ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အားခနဲ ေအာ္မိသည္။

“ပတ္စ္ေဝါ့??” (ပစၥတိုကို သူ႔ေပါင္ဂြၾကားအား ျပန္ခ်ိန္ထားၿပီး ေလသံျပတ္ႏွင့္ ထပ္ေမးျပန္သည္)
“ေန .. ေနဦး!!” (ကိုျမင့္ေမာင္ အလန႔္တၾကားႏွင့္ တားရသည္)
“ေပးမွာလား ပတ္စ္ေဝါ့”
“ေပးမယ္ … ဒါ .. ေပမယ့္”

“ဘာ ဒါေပမယ့္လဲ” (ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္ သူမလက္က ထပ္မံ၍ ေျမာက္တက္မည့္ဟန္ ျပသည္)
“ပတ္စ္ေဝါ့ေပးမယ္္ .. ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို တစ္ခုလိုက္ေလ်ာရမယ္” (လက္ႏွစ္ဖက္ကို မ်က္ႏွာေရွ ့ကာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို အလုအယက္ေျပာသည္)
“ဘာလိုက္ေလ်ာရမွာလဲ .. နင့္ကို ျပန္လႊတ္ဖို႔လား ေဝးေသး”
“အိုေက .. မလႊတ္ဘူးဆိုလည္း ျဖစ္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ နဲနဲေတာ့ သက္သက္ညႇာညႇာ စဥ္းစားဦးဗ်ာ”
“အို .. ဘာမွ မစဥ္းစားနိုင္ဘူး .. ပတ္စ္ေဝါ့ေပး .. မေပးရင္ ပစ္ထည့္လိုက္မယ္”

စိတ္ရႈပ္သည့္ အသံႏွင့္ နီနီ ေအာ္ထည့္လိုက္ရင္း ေသနတ္ကို ဂြၾကားသို႔ တဆဆလုပ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲ ေက်ာခ်မ္းသလို ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ တစ္စုံတစ္ခုကိုလည္း တြက္ဆေနသည္။ သူ႔အက်င့္အတိုင္း မ်က္ခုံးေမႊးေပၚ စၾကၤန္ေလၽွာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္သည္ …။ နီနီ အသံေတာင္ မေပ်ာက္ေသး သူကလည္း ေလသံမာမာႏွင့္ တုံ႔ျပန္ၿပီးသာျဖစ္သည္။

“ဒီမွာ နီနီ .. ခင္ဗ်ားဖာသာ ပစ္ခ်င္တဲ့ေနရာပစ္ .. ရိုက္ခ်င္တဲ့ေနရာရိုက္ .. ႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရတယ္ .. က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အေပးအယူကို သေဘာမတူရင္ ပတ္စ္ေဝါ့ မေပးနိုင္ဘူး”
“ဘာအေပးအယူလဲ??” (နီနီရဲ ့ေသးသြယ္ေသာ မ်က္ခုံးေမႊးတန္းေလး ႏွစ္ခု အလယ္ေခါင္သို႔ က်ဳံ ့သြားၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေမးသည္)
“လြယ္လြယ္ေလးပါ … က်ဳပ္ကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းသာ ဆက္ဆံ .. ေအာက္တာေငါက္တာေတြ မလုပ္နဲ႔ဗ်ာ .. နဲနဲေလး pleasure ရရင္ ေက်နပ္ၿပီ”

မခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္ႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားေတြက ဘာကိုဆိုလိုမွန္း နီနီ သေဘာေပါက္လိုက္ေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာ ခပ္ပ်က္ပ်က္ျဖစ္သည္။ ဒီညေစာင့္ ဘိုးေတာ္သည္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေဟာ္နီျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူမ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားပါ။

“ခင္ဗ်ား ဘာမွ မနစ္နာပါဘူး ဗ်ာ .. ပတ္စ္ေဝါ့ကို က်ဳပ္ တကယ္ေပးမွာပါ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတာင္မွ က်ဳပ္ကို ဘယ္လိုဆက္ဆံလည္း ျမင္ခဲ့တာပဲ .. သူႏွင့္ယွဥ္ရင္ ခင္ဗ်ားက အပုံႀကီးပိုသာပါတယ္ .. ႐ုပ္ရည္ေရာ .. ေဘာ္ဒီေရာ အပ်ံစားပဲ”
“ေတာ္ .. ေတာ္ .. ရွင္ အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔”

ပထမဦးဆုံး အေနႏွင့္ နီနီထံမွ မိန္းမသံ ဆန္ဆန္ အေျပာကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ကိုျမင့္ေမာင္ နီနီ ဘာလုပ္မလဲဟု သူမအမူအရာအား အကဲခတ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ လက္ထဲရွိ ေသနတ္ကို ေဘာင္းဘီေနာက္သို႔ ထိုးလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္အား အလြတ္မေပးဘဲ ၾကည့္ရင္းက သူတို႔ေတြ၏ ပစၥည္းေတြထဲမွ အိတ္တစ္အိတ္ရွိရာသို႔ သြားသည္။ အိတ္ရဲ ့ရႈံ႔ႀကိဳးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အထဲသို႔ ႏွိုက္သည္။ သူမလက္ျပန္ထြက္လာေသာအခါ လက္ထဲပါလာသည္က စတီးလက္ထိပ္တစ္ခု …။

“က်ဳပ္ကို သနားပါဦး နီနီရာ … အၾကမ္းပတမ္းေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ .. ဟင္း ဟင္း”

လက္ထိပ္ျဖင့္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္အား ေနာက္ျပန္ခတ္လိုက္သည္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္က နီနီအား ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာႏွင့္ လွမ္းစသည္။ နီနီက သူ႔အား ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ဘဲ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေပါင္ေပၚသို႔ ေျခတန္ေတြကို ခြဲ၍ ထိုင္ခ်သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္ႏွာႏွင့္ နီနီရဲ ့ ဖြံ့ၿဖိဳးလွသည့္ စေနႏွစ္ခိုင္သည္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေရာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္ အနည္းငယ္က်ယ္လာသည္။ နီနီရဲ ့ညာလက္က ေပါင္ဂြၾကားသို႔ ဆင္းသက္လာၿပီး လီးကို အုပ္ကိုင္လာသည္တြင္ေတာ့ မ်က္လုံးအိမ္က ပို၍ ျပဴးထြက္သည္။ ႏွစ္ခ်ီ ဆက္တိုက္ ၿပီးထားတာ ျဖစ္သည့္တိုင္ လီးတန္က ေခါင္းေထာင္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။

“ဒီမွာ ကိုညေစာင့္ .. ရွင္ လိုခ်င္တဲ့ သာယာမႈကို က်မေပးမယ္ … က်မ လိုခ်င္တဲ့ ပတ္စ္ေဝါ့ကို ေပးဖို႔သာ မေမ့ပါနဲ႔”
“အာ .. မေမ့ဘူး .. စိတ္ခ်”

နီနီရဲ ့လက္က ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး လီအား ဆြဲထုတ္လိုက္သည္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ အားတက္သေရာပင္ ကတိေပးလိုက္သည္။ ၀ါ၀ါ့အား လိုးၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ ဒီအတိုင္း ျပန္ထည့္ထားသျဖင့္ လီးတန္တေလၽွာက္ အရည္အခ်ိဳ ့က ေပက်ံကာ ရွိဆဲျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ နီနီက လီးဒစ္ေအာက္ပိုင္းမွေန၍ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အေပၚေအာက္ဆြဲကာ ဂြင္းတိုက္ေပးသည္တြင္ အရည္ေတြႏွင့္ လီးအားပြတ္လိမ္းသလို ျဖစ္သည္။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ရွိၿပီး အရသာလည္း ေကာင္းလွသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ နီနီရဲ ့လက္ဖဝါး ႏုႏုေလးထဲတြင္ ကိုျမင့္ေမာင္လီးက အလမၼာဆရာရဲ ့ပုေလြသံေၾကာင့္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္လာသည့္ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ႏွယ္ အလိုလိုေခါင္းေထာင္ တက္လာသည္။

“မနီနီ .. ဒီလိုမ်ိဳး ဂြင္းတိုက္ေပးတာကေတာ့ က်ဳပ္ဖာသာ လုပ္လဲ ရပါတယ္”

ေခ်ာကၽြိကၽြိ အရည္မ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာဆီသုတ္လိမ္းသလို ျဖစ္ၿပီး မဲနက္တင္းေျပာင္းလာသည့္ လီးအား ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေစာဒက တက္ျပန္သည္။

“လဲေသလိုက္ .. လီးစုပ္ေပးဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ နိုးပဲ”

နီနီက သူ႔ကို စိတ္ရႈပ္ေထြးသည့္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း လွမ္းေငါက္သည္။ မတတ္တာလို႔ ဒီလို လုပ္ေပးေနရေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ႏွင့္ သူမ အခုလို နီးနီးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနတာကို လုံးဝ သေဘာမက်။ ဘာျဖစ္လို႔ ႏွာဘူးေကာင္ကို ဒီေလာက္ေတာင္ လိုက္ေလ်ာမိသည္ဆိုတာ သူမကိုယ္သူမ စဥ္းစားလို႔မရ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အေျဖရွာမရသည့္ သူမ ဦးေႏွာက္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ လင္းလင္းထက္ကိုသာ လႊဲခ်လိုက္သည္။ ပတ္စ္ေဝါ့ကို ရေအာင္ေတာင္းဆိုလို႔ သူမ လိုက္လုပ္ရသည္လို႔သာ ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္။

နီနီတစ္ေယာက္ အေတြးေတြႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေနရာ လက္ျဖင့္ ဂြင္းတိုက္ေပးေနတာ အနည္းငယ္ အရွိ္န္ေႏွးသြား၏။

“အာ .. ညႇိႏွိုင္းေနတုန္း ရွိေသးတာ .. မရပ္နဲ႔ေလ”
“ကၽြတ္!!” (စိတ္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ စုတ္သပ္လိုက္ေပမယ့္ ခုနကအတိုင္း ျပန္လည္၍ ဂြင္းတိုက္ေပးသည္။ ေဖာင္းအိေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားရဲ ့ၾကားတြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက ႀကီးသထက္ႀကီးလာသည္)

နီနီက လီးစုပ္ေပးသည့္အေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေခါင္းထဲတြင္ ရွိသည္က အဲဒါမဟုတ္။ သူ႔အေနႏွင့္ လီးစုပ္ေပးတာ မေျပာႏွင့္ ၀ါ၀ါ့ေစာက္ဖုတ္ကိုေတာင္ အပီအျပင္လိုးခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္ပါလား။ သူသာ နီနီကို ပတ္စ္ေဝါ့ ေပးလိုက္ၿပီးလၽွင္ ဒီဟာမက သူ႔ကို ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မည္ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္ ေသခ်ာေတြးလို႔မရ။ အသက္ကို ဖက္ႏွင့္ထုတ္ထားရသည့္ ပမာ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ တန္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္။

“လီးမစုပ္ေပးခ်င္လဲ ရတယ္ မနီနီ .. ဒီေလာက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပတ္စ္ေဝါ့ကို အဖုတ္နဲ႔ လဲမယ္ဆိုရင္ေရာ”
“ေသဦးမယ္ ..” (နီနီ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးက နီရဲသြားၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည့္ လက္က အလိုလိုရပ္သြားျပန္သည္)
“ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး .. က်မ ဘာေဆးမွ ေသာက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး … ရွင့္လို ညေစာင့္လီးေၾကာင့္ေတာ့ ဗိုက္မႀကီးခ်င္ဘူး”

ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲမွ ေသာက္ေကာင္မလို႔ က်ိန္ဆဲမိသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကေတာ့ (လီးကို ဂြင္းတိုက္ေပးဦးေလ) ဟုသာ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ နီနီက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး လီးကို အေပၚေအာက္ဆြဲရင္း ဂြင္းျပန္တိုက္ေပးသည္။ ဒီငနာေကာင္ရဲ ့လီးကလည္း ဘာေတြလုပ္ထားမွန္း မသိ။ ဂြင္းတိုက္ေပးေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ လရည္ထြက္ဖို႔ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျပ။

“ဗိုက္မႀကီးခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ေနာက္ေပါက္ကို လုပ္လို႔ရတာပဲ ..”
“ေရာ… ကိုညေစာင့္ .. ရွင္ဟာေလ မလြယ္ပါလား” (နီနီ ကိုျမင့္ေမာင္ကို တကယ္ကို မယုံနိုင္သည့္အသြင္ႏွင့္ ၾကည့္၏)
“ခနပဲ ၾကာမွာပါ .. ခင္ဗ်ားရဲ ့ဖင္ႀကီးေတြက လုံးဝန္ၿပီးကားေနတာဆိုေတာ့ဗ်ာ … ဟင္း .. ဟင္း”
“ဖက္ခ္ ယူ .. လုံးဝ နိုးပဲ … လုပ္ခ်င္ရင္ က်မ နို႔ေတြကို လုပ္ .. အဲဒါထက္ ပိုမလိုက္ေလ်ာနိုင္ဘူး .. ဒါပဲ”

ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို နီနီသာ စိုက္ၾကည့္မေနဘူးဆိုရင္ ပါးစပ္ကို နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေအာင္ပင္ ျပဳံးမိမလား မသိ။ သူ႔ကံၾကမၼာအေျပာင္းအလြဲကိုလည္း မယုံေရးခ်မယုံ ျဖစ္မိသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းက နီနီရဲ ့ေသနတ္ေျပာင္းေအာက္တြင္ အသက္ေပ်ာက္မလို ျဖစ္ေနသည့္ သူက၊ အခုေတာ့ ဖြ႕ံထြားမို႔ေမာက္ေနသည့္ သူမရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကိုေတာင္ လိုးရဦးမယ္တဲ့။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္မွာဆိုရင္ ဒီခရစ္စမတ္ေန႔သည္ သူ႔တစ္သက္တာတြင္ အေကာင္းဆုံးေန႔ဟုလို႔ေတာင္ သတ္မွတ္လို႔ ရနိုင္ပါသည္။ အင္း .. သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ ေသသလား ရွင္သလား မသိတာကလြဲလို႔ေပါ့ ..

“အိုေခ .. ပတ္စ္ေဝါ့နဲ႔ မင္းရဲ ့ နို႔နဲ႔ လဲမယ္ .. ေရာ့ပတၱျမား ေရာ့နဂါးပဲ .. ငါ့ နဂါးက မင္းလက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ .. မင္းရဲ ့ပတၱျမားခဲေတြသာ ျပေတာ့”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ခပ္ရႊင္ရႊင္စကားေၾကာင့္ နီနီေတာင္ ေရာေယာင္ၿပီး ျပဳံးမိမလို ျဖစ္၏။ ထိုအခ်က္ကို သူမဟာသူမ သတိျပဳမိသြားေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ လန႔္သြားသည္။ မ်က္ႏွာကို မနည္းပင္ တင္းေအာင္ျပန္ထားလိုက္ၿပီး အလုပ္သေဘာေနာ္ အလုပ္သေဘာဟု ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပန္ေျပာရင္း ေျပာက္က်ားအကၤ် ီရဲ ့အေရွ႕ဘက္ျခမ္းရွိ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္၏။

ကိုျမင့္ေမာင္ တြက္ဆထားသည့္ အတိုင္းပင္။ နီနီသည္လည္းပဲ ဘာအတြင္းခံ ဘရာစီယာမွ ဝတ္ထားျခင္း မရွိပါ။ ဝင္းခနဲ ေပၚလာသည့္ နို႔ႀကီးေတြက ၀ါ၀ါႏွင့္ မျခား ႀကီးထြားဆူၿဖိဳးသည္။ ထို႔အျပင္ ကိုျမင့္ေမာင္ တင္စားလိုက္သည့္ ပတၱျမားခဲဟူေသာ အေခၚအတိုင္း နီနီရဲ ့နို႔သီးေတြက ၀ါ၀ါလို႔ မဟုတ္ဘဲ နီတီတီေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔အတြက္ေတာ့ အႀကိဳက္ေတြပင္ …။

“ေသာက္ရမ္း မိုက္တယ္ !!” (မေနနိုင္သည့္အဆုံး ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ ခ်ီးက်ဴးသည္။ နီနီကသာ သူ႔ကို လက္ထိပ္ခတ္မထားလၽွင္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဒီနို႔ႀကီးေတြကို ဖမ္းဆုပ္ညႇစ္မိမွာ ေသခ်ာပါသည္)

နီနီဆီမွ ဘာမွ တုံ႔ျပန္သံ မၾကားပါ။ တုံ႔ျပန္သံအစား သူမရဲ ့လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ နို႔ႀကီးေတြကို ေအာက္ကေန ပင့္ကိုင္ၿပီး ညႇစ္ျပရွာသည္။ နို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးေတြၾကား ရင္ၾကားေျမာင္းက နက္ရွိုင္းစြာ ေပၚလာၿပီး နို႔သီးနီနီေလး ႏွစ္ခုက တစ္ခုခုႏွင့္ ထိမကပ္ နီးစပ္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လည္ဇလုတ္ႀကီး လႈပ္ရွားၿပီး တံေတြးကို ဂလုခနဲ မ်ိဳခ်သည္။ မ်က္လုံးေတြထဲတြင္ေတာ့ ရမၼက္ခိုးေတြက အလိုလို ေဝတက္လာသည္။

ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားသို႔ တြန္းခြဲကာဝင္ၿပီး နီနီက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ နို႔ႀကီးေတြကို ပူးကာတြန္းထားမႈကို အားျပန္ေလၽွာ့လိုက္ရာ အလယ္ေခါင္ ရင္ၾကားေျမာင္းေနရာက အနည္းငယ္ဟသည္။ ထိုဟသြားသည့္ ေနရာတြင္ ညႇပ္ၿပီး အဖမ္းခံလိုက္ရသူကား ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ မာေတာင္ေနသည့္ လီးတန္မည္းမည္းႀကီး။ ေႏြးေထြး ႏူးညံ့သည့္ ရင္သားဆိုင္ ျဖဴျဖဴမ်ားၾကားထဲတြင္ သူ႔လီးက ေပ်ာက္ၿပီး ထိပ္ဖူးေလးသာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ထြက္ေနသည္။

“အား … ရွီး” (ဆန္းျပားသည့္ အေတြ႕အၾကဳံသစ္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ ညည္းသည္)

နီနီက သူမနို႔ႀကီးေတြကို လက္ျဖင့္ထိန္းကာ တြန္းထားရင္း လီးတန္ႀကီးေပၚတြင္ အပင့္အခ် စတင္ျပဳလုပ္သည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ ရင္သားဆိုင္ေတြမွ ရသည့္ အေတြ႕က incredible feeling ျဖစ္ရာ ကိုျမင့္ေမာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္မေနနိုင္ပါ။ လက္ထိပ္ခတ္ထားလို႔ လႈပ္ရွားဖို႔ အဆင္မေျပသည့္တိုင္ ဖင္ႀကီးကို ထိုင္ခုံေပၚမွ ႂကြၿပီး နို႔အုံၾကားကို လိုးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။

“ႀကိဳက္တယ္ေပါ့ ဟတ္လား” (နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္ အျဖစ္ကိုေတြ႕ၿပီး မထိတထိ လွမ္းစသည္။ နို႔ႀကီးေတြ အေပၚေအာက္ လႈပ္ရွားမႈကိုလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေပးသည္)
“အား … ေကာင္းတယ္ … လိုး .. လိုး … နို႔ေတြနဲ႔ လိုးးးး” (ကိုျမင့္ေမာင္အဖို႔ေတာ့ စကၠန႔္တိုင္း၊ မိနစ္တိုင္းက အားရေက်နပ္စရာႀကီးသာ)

တစ္ခ်က္တြင္ .. နီနီက နို႔ႀကီးေတြႏွင့္ လီးကို ညႇပ္ကာ လိုးေပးေနရင္းမွ ေအာက္သို႔ ေဆာင့္အခ်၊ ကိုျမင့္ေမာင္က ခုံေပၚမွ ဖင္ႀကီးႂကြၿပီး လီးကိုေကာ့တင္လိုက္ရာ သူမ မ်က္ႏွာကို လီးျဖင့္ တက္ထိုးမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ေထာက္ခနဲ ထိၿပီး ေက်ာ္ထြက္ကာ ပါးတစ္ဖက္ကို လီးထိပ္ျဖင့္ သြားရိုက္သည္။

“ေဟ့လူ .. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ??”

စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္အား ေအာ္ေငါက္ရင္း နို႔ႀကီးေတြအား တြန္းထားသည့္ လက္ကိုလႊတ္လိုက္သည္။ သူမပါးျပင္တြင္ ေပေရသြားသည္ လီးရည္ၾကည္ ခၽြဲခၽြဲကို လက္ခုံျဖင့္ သုတ္သည္။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ကင္းမဲ့သြားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လီးတန္ႀကီးကေတာ့ တင္းမာေထာင္တက္ေနသည္မ်ား ျမင္တာႏွင့္ေတာင္ အသည္းယားစရာ ေကာင္းေနသည္။ လီးတန္လုံးပတ္တေလၽွာက္ အေၾကာႀကီးေတြက ေဖာင္းလို႔၊ လီးထိပ္ဖူးကလည္း အရည္ေတြစို႔ၿပီး နီရဲလို႔ ..။

“ရွင္ မၿပီးနိုင္ေသးဘူလား!!”
“ဟင့္အင္း .. လိုေသးတယ္ … ျပန္လုပ္ေလဗ်ာ .. ရပ္မထားနဲ႔”
“ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ” (နီနီက ထပ္မံ၍ ေငါက္လိုက္ျပန္ေပမယ့္ ပါးျပင္ကို သုတ္လိုက္သည္လက္ျဖင့္ပင္ လီးကို ျပန္လည္၍ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပြတ္ေပးသည္)
“လက္ထိတ္ခတ္ထားတာကို ျဖဳတ္ေပးၿပီး မင္းနို႔ေတြ႕ကို ကိုင္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿပီးတာ ပိုျမန္လိမ့္မယ္”
“ဟား .. ဟား … ဒါမ်ိဳး ရမေနဘူး” (နီနီက သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ေလသံႏွင့္ တုံ႔ျပန္သည္)
“မင္းနို႔ေတြေပၚမွာ က်ဳပ္လက္ရွိေနမွာေလ .. မင္းလက္နဲ႔့ ေသနတ္ကို ကိုင္ထား … ရတာပဲ”

နီနီရဲ ့ေကာ့ညႊတ္ေနသည့္ မ်က္ခုံးေမႊးတန္းေလးႏွစ္ခု စုသြားေအာင္ပင္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားကို စဥ္းစားမိသည္။ မတတ္တာလို႔သာ လိုက္ေလ်ာရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူမ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လီးကို နို႔ေတြႏွင့္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လိုးမေပးခ်င္။ ကိုျမင့္ေမာင္က သူ႔ဟာသူ လုပ္မယ္ဆိုလၽွင္ ဒါက အေကာင္းဆုံးျဖစ္လိမ့္မည္။ (အိုေခ)လို႔ သေဘာတူၿပီး ထိုင္ေနရာမွထကာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ထိပ္ကို ေျဖေပးလိုက္သည္။

လက္ထိပ္ကြင္းေၾကာင့္ နီရဲသလို ျဖစ္ေနေသာ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြကို ကိုျမင့္ေမာင္ ပြတ္ၾကည့္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ နီနီက သူမခါးေနာက္တြင္ ထိုးထားေသာ ပစၥတိုေသနတ္ကို ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး သူ႔အား ခ်ိန္သည္။ ပစၥတို မကိုင္ထားသည့္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ နို႔ႏွစ္လုံးကို အလယ္ေခါင္ေနရာမွ မ၍ ေရွ႕သို႔ တိုးေပးသည္။

အကၤ် ီရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ကာ နို႔ႀကီးေတြ အေဖြးသားျဖစ္ေနသည့္ အၾကမ္းဖက္သမ မိန္းမေခ်ာက ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည့္ ျမင္ကြင္း .. အဖမ္းဆီးခံထားရေသာ လုံျခဳံေရး ညေစာင့္က ထိုမိန္းမရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကို ထိုင္ခုံေပၚမွာ ထိုင္၍ လိုးရမည့္ ကိစၥ .. ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရယ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။

“ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ကဗ်ာဆန္တာပဲ ေနာ္ .. အဟဲ”

ကိုျမင့္ေမာင္ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ ့မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ၿပီး ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ နီနီရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကို လက္ျဖင့္လွမ္းကိုင္သည္။ တင္းရင္းအိေႏြးသည့္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ႏႈတ္က ညည္းသံ ခပ္စိတ္စိတ္ထြက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွင့္ သူမနို႔ေတြ အထိတြင္ နီနီက လက္တစ္ဖက္ကို ျပန္႐ုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ဘတ္ကို ေရွ႕သို႔ ေကာ့ေပးထားသည္ကိုေတာ့ မပ်က္။ ကိုျမင့္ေမာင့္လက္က နို႔ေတြေပၚ ေျပးလႊားၿပီး နို႔သီးနီနီေလး ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ပြတ္ၾကည့္သည္။ သူမကိုယ္သူမ သတိထားေနသည့္ ၾကားမွ နီနီကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲႏွင့္ တုန္သည္။

“မင္းနို႔ေတြက တကယ္ထြားတာကြာ .. ေျမာင္းေလးဆို နက္ေနတာပဲ”
“ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ … ရွင္လိုးမယ္ဆိုလဲ ျမန္ျမန္သာလိုး” (ကိစၥၿပီးျပတ္ခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ နီနီက အေလာတႀကီး တိုက္တြန္းရွာသည္)
“ဟုတ္ကဲ့ပါ .. ဗိုလ္ႀကီးမမ”

ကိုျမင့္ေမာင္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ေျဖလိုက္ၿပီး နို႔ႏွစ္ဖက္ကို နီနီလုပ္သလို ေဘးႏွစ္ဖက္ကေန တြန္းသည္။ အလယ္ေခါင္ေျမာင္းေနရာတြင္ေတာ့ သူ႔လီး ျမဳပ္ကာ ညပ္ေနသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း နို႔ေတြကို အေပၚေအာက္ဆြဲဖိကာ လိုးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ေမာင္က ထိုင္ခုံေပၚမွ ထိုင္လ်က္၊ နီနီက ေအာက္ကေန ဒူးေထာက္ထားလ်က္ဆိုေတာ့ angle က သိပ္မမွန္ခ်င္။ အဆင္မေခ်ာ ..

“က်ဳပ္ မတ္တပ္ထၿပီး လုပ္ရင္ ပိုအဆင္ေျပမယ္နဲ႔ တူတယ္”
“အိုေခ .. လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေတာ့ ေမးမေနနဲ႔ေတာ့”

စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ နီနီက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သေဘာတူလိုက္သည္။ သူမေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ဒူးေထာက္ထားရာမွ ေသနတ္ႏွင့္ ေမာ့ကာခ်ိန္ထားသည္။

ကိုျမင့္ေမာင္ အရင္ဆုံး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားလို႔ရေအာင္ ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ျပစ္သည္။ ၿပီးမွ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနသည့္ နီနီရွိရာ ေရွ႕သို႔ တိုးကပ္ၿပီး လီးကို ညာလက္ျဖင့္ အရင္းမွကိုင္သည္။ ေဖြးအိလုံးဝန္းေနသည့္ နို႔ႀကီးေတြၾကားထဲကို ထည့္လိုက္မည္ျပဳၿပီးမွ စိတ္ကူးတစ္ခုရသျဖင့္ လီးတန္ႏွင့္ နို႔အုံတစ္ဖက္ကို ဖတ္ခနဲ ရိုက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးကႀကီးလဲႀကီး၊ ရွည္လဲရွည္၊ မာလဲမာေနသျဖင့္ ရာဘာတုတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အရိုက္ခံရသလိုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ နီနီကိုယ္ကေလး တြန႔္သြားၿပီး အရိုက္ခံရသည့္ ေနရာက အသားက နီရဲ၍ပင္ တက္သည္။

“ဒါ .. ဘာလုပ္တာလဲ”
“ေဆာရီး … စိတ္ထသြားလို႔”
“ေပါက္တတ္ကရေတြ လုပ္မေနနဲ႔ .. က်မ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး”

နီနီက ေလသံတင္းတင္းျဖင့္ ေျပာယုံမက ေသနတ္ကိုပါ ဆျပလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးမကိုင္ထားသည့္ လက္ကို ေတာင္းပန္သလို လက္ဝါးေလးေျမႇာက္ျဖန႔္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ သေဘာအတိုင္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ နို႔အုံၾကားကို လိုးရေအာင္ လီးကို ရင္သားေျမာင္းေနရာေရာက္ေအာင္ ဖိတြန္းသည္။ အခုလို အေနအထားတြင္ ကိုျမင့္ေမာင္က မတ္တပ္မို႔၊ နီနီက လီးဝင္လာေအာင္ ေနာက္သို႔ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ လွန္ေပးရသည္။

ဒီေတာ့ သူမလက္က ၾကမ္းျပင္ကို ေနာက္ျပန္ေထာက္မွ အဆင္ေျပမည့္ဟန္ ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က လီးကို နို႔ႀကီးေတြ ယိမ္းခါေအာင္ပင္ အားအင္အျပည့္ျဖင့္ ေလၽွာတိုက္လိုးသည္တြင္ နီနီ ဘယ္လိုမွ သူမကိုယ္ဟန္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့။ ပစၥတိုေသနတ္ကို ေဘးၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ျပန္ေထာက္ကာ ႀကံ့ႀကံ ့ခံထားရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လီးက လႊတစ္ေခ်ာင္းလိုပင္ နို႔အုံသားေတြကို ျဖတ္ေတာ့မတတ္ အတင္းအၾကမ္းပင္ ေလၽွာတိုက္ကာ ပြတ္ေနသည္။

“အား … ရွစ္ … မနီနီ .. မင္း .. တစ္ခါမွ မဝတ္ဖူးေသးမယ့္ ပုလဲလည္ဆြဲႀကီး လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္မယ္ … အားးး … လာ … လာေတာ့မယ္ .. ၿပီး”

“ရွင္ … ဒါ .. ဘာ!!!”

ေနာက္ထပ္ သုံးမိနစ္ခန႔္ ၾကာၿပီးေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ရင္ေခါင္းသံပါေအာင္ ႀကိမ္းဝါးရင္း နီရဲေနသည့္ နို႔သားေတြၾကားထဲက လီးကို ျပန္ထုတ္ၿပီး လက္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ဂြင္းတိုက္သည္။ မွိုပြင့္ႀကီးလို အရည္ေတြလဲ့ၿပီး ရဲအာေနသည့္ လီးဒစ္ႀကီးသည္ နီနီမ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္ေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အႀကံက ဘာဆိုတာ နီနီ သိမိလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးႏွင့္ အလန႔္တၾကား တားသည္။ သို႔ေသာ္ …

ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ႏွာတျဖားသာသည္ဟု ေျပာရမလား၊ လီးတျဖားသာသည္ဟုပဲ ေျပာရမလား မသိ။ အီးခနဲ ႏႈတ္မွ အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္ညည္းမိသည့္အဆုံး လီးဒစ္ထိပ္အကြဲေၾကာင္းမွ လရည္ေတြ ဗ်စ္ခနဲ ပန္းထြက္သည္။ ဆက္တိုက္ႏွစ္ခ်ီေတာင္ ၿပီးထားသည္ ျဖစ္သည့္တိုင္ လရည္ထြက္မႈက ျပင္းထန္ဆဲ ျဖစ္သည္။ ႁပြတ္ႏွင့္ထိုးသလို တန္းခနဲ ထြက္လာသည့္ သုတ္ရည္တန္းက နီနီရဲ ့ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားသည့္ မ်က္လုံးတစ္ဖက္ကို ခ်ိန္သားကိုက္ထိသည္။ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး နီနီတစ္ေယာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္စိကို စင္သြားသည့္ လရည္ေတြကို သုတ္သည္။

ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ ဒီဟာက အကြက္ပင္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး ရွိသမၽွ အားကိုသုံး၍ နီနီရဲ ့ေမးရိုးကို ထိုးခ်သည္။ ခြက္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ေတာင္ အနည္းငယ္နာသည္။ နီနီဆိုတာကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ အသံေတာင္ မထြက္နိုင္ဘဲ တခါထဲ မ်က္ျဖဴလန္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဆန႔္ဆန႔္ႀကီး လဲက်သြားေတာ့သည္။

စိတ္သက္သာရာရသြားသည့္အေလ်ာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဟူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ကို အက်ယ္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ နီနီရဲ ့နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လိုးေနစဥ္ကာလအတြင္း နဖူးျပင္တြင္ ရစ္သိုင္းလာသည့္ ေခၽြးေစးမ်ားကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သုတ္ရင္း သူ႔လက္ခ်က္ႏွင့္ ေမ့ေမ်ာေနသည့္ Terrorist ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သည္။ တစ္ေယာက္က အဖုတ္ထဲတြင္ သူ႔လရည္ေတြႏွင့္ အျပည့္ျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလုံး လရည္ေတြႏွင့္ ေပက်ံေနသည္။

“ျမင့္ေမာင္ .. မင္းေတာ္တယ္ .. သုံးေယာက္ထဲက ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေဒါင္းသြားၿပီး .. မဆိုးဘူး .. မဆိုးဘူး .. ကဲ .. ဟိုနို႔ႀကီးဂိုဏ္းေခါင္ေဆာင္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ ..”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ တျခားကိစၥေတြ အရင္မလုပ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ေနေသာ နီနီရဲ ့ပစၥတိုကို အရင္ေကာက္ယူသည္။ ၿပီးမွ သူ႔လီးတြင္ ေပက်ံေနသည့္ လရည္အႂကြင္းအက်န္ေတြကို နီနီရဲ ့ေျပာက္က်ား အကၤ် ီအစႏွင့္ သုတ္သည္။ ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္သည္။ အားလုံး အဆင္ေျပသြားၿပီးေနာက္ စက္႐ုံမႈးထံ အၾကမ္းဖက္သမားေတြအေၾကာင္း ေျပာမွျဖစ္မည္ဆိုၿပီး အံဆြဲထဲ ထည့္ထားေသာ သူ႔ဖုန္းကို သြားရွာသည္။

သို႔ေသာ္ ဖုန္းကို ထားေနၾက ေနရာတြင္ မေတြ႕။ အံဆြဲတစ္ခုလုံးရွိ ပစၥည္းေတြလည္း ရႈပ္ပြကာ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည္။ နီနီတို႔က ပတ္စ္ေဝါ့ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သံလြန္စရေအာင္ အကုန္လိုက္ရွာထားသည္ ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႔နားထဲတြင္ တေဒါက္ေဒါက္ဆိုေသာ အသံေတြကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။

ဒီအသံက ဘာေၾကာင့္ထြက္လာသည္ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္ နားလည္လိုက္သည္မို႔ အသံထြက္လာရာ ေကာ္ရစ္တာဘက္က မိန္းတံခါးေပါက္ဝနားတြင္ ကိုယ္ကိုကြယ္ကာ ပုန္းသည္။ ခါးၾကားထိုးထားသည့္ ေသနတ္ကို အသင့္ထုတ္ကိုင္ထားၿပီး ေခါင္းကို တံခါးဘက္သို႔ ေစာင္း၍ ၾကည့္ေနလိုက္၏။

ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ အခန္းတံခါးပြင့္ၿပီး အရင္ဆုံးေပၚလာသည္က အနီေရာင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေလး စီးထားေသာ ျဖဴလြလြ ေျခတန္တစ္စုံ၊ ထိုေျခတန္မ်ားရဲ ့ေနာက္မွ ကိုယ္လုံးေပၚလာသူက လင္းလင္းထက္ ..

“What the fuck !!”

အခန္းထဲမွာ ရွိေနသည့္ နီနီနဲ႔ ၀ါ၀ါရဲ ့ပုံစံကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင္ လင္းလင္းထက္ အလန႔္တၾကား ေရရြတ္ရင္း ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲရပ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ထပ္မလႈပ္ရွားနိုင္ခင္မွာပင္ သူမရဲ ့လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ဆီသို႔ ေအးစက္သည့္ ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ ေထာက္ထားျခင္း ခံရသည္။

“ေသနတ္ခ်လိုက္ လင္းလင္းထက္ ..”
“ရွစ္ !!”

နေမာ္နမဲ့ နိုင္လြန္းလွသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲရင္း လင္လင္းထက္ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ပစၥတိုေသနတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်လိုက္ရသည္။ ေဒါက္ခနဲ ျမည္ၿပီး က်သြားသည့္ ေသနတ္ကို ကိုျမင့္ေမာင္က ေျခေထာက္ျဖင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ခတ္ထုတ္သည္။

ထို႔ေနာက္ လင္းလင္းထက္အား ေသနတ္ႏွင့္ ေထာက္ထားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ သူမကိုယ္ကို ေနာက္ေက်ာမွ တြန္းကာ security ေမာ္နီတာမ်ား ရွိရာသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။

“မင္း လက္ေတြကို ခုံေပၚမွာ တင္ထား .. နဲနဲေလးမွ လႈပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔”

လင္းလင္းထက္က သူေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္တာေတြ႕ရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူမကို ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားရင္းမွ နီနီ အသုံးျပဳခဲ့သည့္ လက္ထိပ္ကို ေကာက္ယူသည္။ စားပြဲခုံ၏ သံေထာက္တစ္ခုတြင္ လက္ထိပ္ကို အရင္လၽွိုလိုက္ၿပီးမွ နီနီရဲ ့လက္တစ္ဖက္ဆီကို အေသအခ်ာ ခတ္သည္။ စိတ္ခ်ရၿပီ ဆိုမွ သူ႔လက္ထဲက ေသနတ္ကို ျပန္႐ုတ္ကာ ခါးၾကားထိုးလိုက္သည္။ နီနီတစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚ လက္ေထာက္ကာ ရွိေနၿပီး သူမကိုယ္က ကိုျမင့္ေမာင္ ရွိရာဘက္သို႔ ေက်ာေပးထားသည္။

“ငါးပ်ံတစ္လွည့္ ဗုံလုံတစ္လွည့္ဆိုတဲ့ စကား သိပ္မွန္တာပဲ မဟုတ္လား လင္းလင္းထက္”

ခပ္ေထ့ေထ့ ျပဳံးကာေျပာရင္း ေနာက္ေက်ာဘက္မွေန၍ လင္းလင္းထက္ဆိုေသာ အၾကမ္းဖက္သမရဲ ့ေနာက္ပိုင္းကို ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ႀကိဳက္ ရႈစားေနမိသည္။ ေပါင္လည္ေလာက္အထိပဲ ရွည္သည့္ သားေရစကပ္အနက္က တင္းေျပာင္ၿပီး တင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြေပၚ ေျပးကပ္ေနသည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ စကပ္သားေၾကာင့္ ေကာ့စြင့့္ကာထြက္ေနေသာ တင္သားမ်ား၊ ေတာင္တင္းရွည္လ်ားၿပီး သြယ္လွသည့္ ေျခတန္မ်ား .. အားလုံးလိုလိုသည္ incredible လို႔ ဆိုရမည္ .. very sexy !!!

“သိန္းငါးဆယ္ !!” (ေက်ာေပးထားသည့္ လင္းလင္းထက္ထံမွ စကားသံထြက္လာသည္)
“ဘာေျပာတယ္” (တင္သားေတြကို ငမ္းေနမိသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ ့ၿပီး ျပန္ေမးသည္)
“ရွင္ အခုခ်က္ခ်င္း ဒီေနရာက ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ က်မ ရွင့္ကို သိန္းငါးဆယ္ေပးမယ္”
“ေအာ္ .. ဒီလိုလား .. ေနစမ္းပါဦး .. ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ .. ေနာက္ၿပီး ဒီေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ??” (ကိုျမင့္ေမာင္ ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ ရႈံ ့ရင္း ေမးခြန္းျပန္ထုတ္သည္)

သူ႔အေမးကို လင္းလင္းထက္က မတုံ႔ျပန္ပါ။

ကိုျမင့္ေမာင္က လင္းလင္းထက္နားသို႔ လူခ်င္းနီးကပ္သည္အထိ တိုးကပ္ၿပီး သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြေပၚ အသာအယာ တင္လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ကိုယ္ကေလး မသိမသာ တုန္သြားသည္။ အေၾကာက္အကန္ ႐ုန္းျခင္းေတာ့ မရွိပါ။

“မင္း .. ဘာျဖစ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ စက္႐ုံကို ေဖာက္ခြဲခ်င္ရတာလဲ”
လင္းလင္းထက္က သူ႔ကို စကားမျပန္ …။
“အိုေကေလ .. မေျဖခ်င္လဲ ရတယ္ .. ငါလည္း ဒီကိစၥေတြ သိပ္စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး”

လင္းလင္းထက္ရဲ ့အႀကံကို ဆက္လက္ေမးျမန္းမေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္အႀကံကိုသာ အေကာင္အထည္ဖို႔ ေတြးလိုက္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ အရသာေကာင္းေကာင္း ေပးမည္ဆိုတာ သိေနသည့္ တင္ပါးႀကီးေတြကို ေျပးကပ္သည္။

“အေစာပိုင္းတုန္းက တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႔ ရပ္လိုက္ရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ကိစၥပဲ ဆက္လိုက္ရေအာင္”

ထိုသို႔ေျပာရင္း ကိုျမင့္ေမာင္က ဆီးစပ္ႏွင့္ တင္အိုးႏွစ္လုံးႏွင့္ စတင္ၿပီး ပြတ္သည္။ ေအာက္ခံ သားေရစကပ္ရွိေနသည့္တိုင္ တင္သားေတြရဲ ့အေတြ႕က ေကာင္းလြန္းလွရာ သူ႔လီးက တေျဖးေျဖးျခင္း ျပန္၍ မာလာသည္။

“ဘာလုပ္တာလဲ … ေနာက္ထပ္တစ္ခါ က်မကိုယ္မွာ ဗုံးရွာဖို႔ ႀကံေနတာလား” (မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနရွာသူ လင္းလင္းထက္က အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည့္ အသံျဖင့္ ေမးသည္)
“ဟဲ ဟဲ ဆိုပါေတာ့ .. မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာေန .. က်ဳပ္ စိတ္ပါရင္ မင္းတို႔ အသည္းအသန္လိုခ်င္ေနတဲ့ ပတ္စ္ေဝါ့ေတာင္ ေျပာျပဦးမယ္ ..”

ကိုျမင့္ေမာင္လက္ေတြက သားေရစကပ္ရဲ ့ေအာက္ေျခေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ေရာက္သြားၿပီး အေပၚဘက္သို႔ အသာဆြဲမတင္သည္။ တေျဖးေျဖးျခင္းႏွင့္ သားေရစကပ္က လိပ္ကာ ခါးသြယ္သြယ္ေလးေပၚတြင္ စုပုံသည္။

“ရွင္ဟာ တကယ့္ႏွာဘူးေကာင္ပဲ” (လင္းလင္းထက္က မခံခ်ိမခံသာ အသံႏွင့္ ထပ္ေျပာသည္)
“ေတာက္ .. လွတယ္ကြာ”

စကပ္အခံ ကင္းလြတ္သြားလို႔ ေပၚလာသည့္ တင္သားေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္လုံးက ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ အစက္အေပ်ာက္ဆို၍ အမည္းစက္ေရာ၊ အနီစက္ေရာ တစ္ခုတစ္ေလမွ မရွိဘဲ ေႂကြသားေရာင္ေတာက္သလို ျဖဴေဖြးတင္းေျပာင္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ လင္းလင္းထက္ အတြင္းခံဟူ၍ ဝတ္ထားသည္က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းထဲ ရွိေသာ ဂ်ီစထရင္းသာ။ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိသည့္ လုံးဝန္းၿဖိဳးေမာက္သည့္ တင္သားႀကီးႏွစ္ခုကို ေသးငယ္လွသည့္ ေငြေရာင္ lace ႀကိဳးေလးကသာ ပိုင္းျခားထားသည္။ ေတာက္ !!!

တအားဖ်စ္ညႇစ္ဖို႔ ေကာင္းေနသည့္ တင္သားလုံးလုံးေတြေပၚ ကိုျမင့္ေမာင္လက္က ခ်က္ခ်င္း ေနရာယူသည္။ လက္ဖဝါးျဖင့္ အသာအယာပြတ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ တင္သားႏွစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ဆြဲရင္း ဟသြားသည့္ ဖင္ၾကားထဲသို႔ သူ႔လီးကိုကပ္ကာ တေယာထိုးသလို စတိလိုးသည္။

“ဒီညအဖို႔ က်ဳပ္ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ လိုးနို္င္မလားဆိုတာ စိတ္ဝင္စားစရာပဲ”

ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကိုယ္ေျပာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ လက္က တင္အိုးထြားထြားေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားရာမွ အေပၚဘက္သို႔ ကင္းေျခမ်ားတစ္ေကာင္လို တေရြ ့ေရြ ့ႏွင့္ တက္လာ၏။

“က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္ .. ဒီေလာက္ေတာင္ စြမ္းလိမ့္မယ္ ထင္မထားတာ အမွန္ပဲ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ အေကာင္းဆုံးေန႔ပဲ”

ကိုျမင့္ေမာင္လက္ေတြက ဘေလာက္စ္အေပၚကေန လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာအခါ သူမကိုယ္ေလး ေတာင့္တင္းကာသြားရွာသည္။ အင္းခနဲ ကိုျမင့္ေမာင္ ႏႈတ္က ေက်နပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ညည္းၿပီး လက္ေတြက နို႔အုံသားေတြကို တင္းတင္းဆြဲဖ်စ္သလို၊ ဆီးစပ္ႏွင့္လည္း သူမဖင္ၾကားကို ေလၽွာတိုက္ပြတ္ေနသည္။ (ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ မင္းနို႔ႀကီးေတြက ဆြဲလို႔ေကာင္းေနတာပဲ ဟ) .. ။ လင္းလင္းထက္ဆီက ဘာသံမွ မထြက္ဘဲ ၿငိမ္ခံေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ ပို၍ အတင့္ရဲလာသည္။ ဘေလာက္စ္ေပၚမွ နို႔ေတြကို နယ္ဖတ္ေနရာမွ လက္ကို ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ လၽွိုကာ အထဲသို႔ ထည့္မည့္ဟန္ ျပင္သည္။

“ေတာ္ၿပီ .. က်မ အရႈံးေပးတယ္ .. ရွင္ က်မကို ရဲလက္ထဲ အပ္ခ်င္အပ္ေတာ့”
“ေနပါဦးေလ .. ဆႏၵေတြ မေစာစမ္းပါနဲ႔ “

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ လင္းလင္းထက္စကားကို လ်စ္လ်ဴရႈရင္း ကိုျမင့္ေမာင္လက္က ဘေလာက္စ္အကၤ် ီရဲ ့ေအာက္နားစကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္သည္။ လက္ျဖင့္ တအားဆြဲလိုက္ရာ ၿဗိခနဲ ဆိုသည့္ အသံက အက်ယ္ႀကီး ျမည္ၿပီး ဘေလာက္စ္အကၤ် ီက လည္ပင္းေနရာထိ ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္သည္။

“ေစာက္႐ူးးးး .. အဲ့ဒါ ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ထားရတာဟဲ့”

ၿငိမ္ခံေနသည့္ လင္းလင္းထက္ ေဒါသျဖင့္ ေပါက္ကြဲၿပီး ကုန္းေအာ္သည္။ ဘေလာက္စ္ျဖဴျဖဴေလး ရွိခဲ့သည့္ ေနရာကို ေခါင္းငုံ႔ၾကည့္မိေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ႏွစ္ဖက္က အနီရဲရဲ lacy ဘရာေလးကို အုပ္ကိုင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕သည္။ လင္းလင္းထက္ ေဒါသထြက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သူမကိုယ္တစ္ခုလုံး ေဒါသမီးေၾကာင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနရာ လူေတာင္မွ ခ်က္ခ်င္းပင္ အခိုးအေငြ႕မ်ား ထြက္ကာ ေပ်ာက္သြားမလား ထင္ရသည္။ သူမ ဒီလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ မမႈ။ ဘရာသားတစ္ဝက္ေလာက္သာ ဖုံးထားနိုင္သည့္ နို႔ႀကီးေတြကို ေကာင္းေကာင္းနယ္ဖတ္ေနယုံမက၊ ဖင္ၾကားထဲ လီးကိုေထာက္ၿပီး လိုးေနသည္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလးမွ မရပ္။ ယူနီေဖာင္း ေဘာင္းဘီသာ ခံမထားလၽွင္ သူမဖင္ေပါက္ျဖစ္ျဖစ္၊ အဖုတ္ေပါက္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုထဲ လီးက တိုးဝင္ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။

“ကဲ သြားေပေတာ့”

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ အေနအထား မမွန္ေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ဘရာနီနီေလးရဲ ့ေနာက္ေက်ာက ခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ဘရာႀကိဳးေသးေသးေလး ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းထက္ရဲ ့ပခုံသားမ်ားေပၚက ေျပက်ၿပီး စားပြဲစြန္းကို ကိုင္ထားရသည့္ လက္တန္ေတြတေလၽွာက္ ေလၽွာဆင္းကာ အဖ်ားမွာ သြားစုသည္။ ဘာမွအဖုံးအကြယ္ မရွိေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးေတြခမ်ာ ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြားႏွင့္ သူမရဲ ့ရင္ဘတ္ေနရာမွ ႂကြတက္ကာ ရွိေနသည္။ နို႔သီးမာမာေလးေတြကမူ ငွားငွားစြင့္စြင့္ရွိေနသည့္ နို႔အုံႀကီးေတြ၍ ထိပ္ပိ္ုင္းအား လွပစြာ အဖ်ားသတ္ေပးထားသည္။

“ေကာင္းကြာ …”

လင္းလင္းထက္ရဲ ့ပခုံးေပၚမွ ေက်ာ္၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ (မင္း နို႔ေတြက အရမ္းႀကီးၿပီး တအားလွတာပဲ) .. အေလးခ်ိန္ မနည္းလွမည့္ နို႔အုံလုံးႀကီးေတြကို ေအာက္ကေန ပင့္ကာ ကိုင္ထားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ထပ္ေျပာျပန္သည္။ လက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္ၿပီး ညႇစ္ၾကည့္ေသာအခါ တင္းရင္းေနသည့္ အသားဆိုင္ေတြက သူ႔လက္ကိုပင္ ေတာင့္ခံထားရွာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ေတာ့ သေဘာက်လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ နို႔ႀကီးဂိုဏ္းရဲ ့ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဘုရင္မ ပီသပါဘိ ..။

“ေတာက္ … နည္းတာႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး .. ဒါႀကီးေတြ ေခါင္အုံးအိပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကာကိုး ဟြန႔္ခနဲ ႏွာေခါင္းရႈံ ့၍ လင္းလင္းထက္ တုံ႔ျပန္သည္။ သူမ ပခုံးေပၚမွ ေက်ာ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္က သူ႔လက္ေတြ နို႔အုံႀကီးေတြေပၚ ေျပးလႊားေနပုံကို ငုံ႔ၾကည့္ေနရာ လင္းလင္းထက္ မ်က္ႏွာက တျခားကို ေစာင္းငဲ့ထားသည္။

“ကဲ .. က်ဳပ္တို႔ေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ေျပာရေအာင္ .. မင္းကို က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းလိုးၿပီး ေယာက်္ားလီး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ျပမယ္ .. ၿပီးမွ ရဲေတြ အေၾကာင္းၾကားတာေပါ့ .. မေကာင္းဘူးလား”

လုံးဝကို ေက်နပ္မွာ မဟုတ္မွန္း သိေနေပမယ့္ လင္းလင္းထက္ဆီမွ တုံ႔ျပန္စကားကိုေတာ့ မရရွိပါ။ မ်က္ႏွာကို လႊဲျမဲအတို္င္း လႊဲထားသည္။

နို႔လုံးလုံးႀကီးေတြအား စိတ္ႀကိဳက္နယ္ဖတ္ေနမႈကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်၍ ပင္တီဆီသို႔ လက္လွမ္းသည္။ ေသးသြယ္သည့္ ခဲေရာင္ဂ်ီစထရင္းေလး သြယ္လွသည့္ ေပါင္တန္ေတြ တေလၽွာက္ ေလၽွာကာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ က်လာေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔စိတ္ကိုသူ မထိန္းနိုင္။ သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ ညာဘက္ျခမ္းက ဖင္သားေဖြးေဖြးလုံးလုံးႀကီးအား ဖိကာနမ္းသည္။ လၽွာျပားလိုက္ႀကီး ထုတ္၍လည္း ရႊတ္ခနဲ လ်က္သည္။

တံေတြးရည္ စိုကာ ေျပာင္လက္သြားသည့္ တင္ပါးႀကီးတစ္ျခမ္းကို ျဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ပင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ပုတ္လိုက္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ မတ္တပ္ျပန္ရပ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ကာ ခၽြတ္္လိုက္ယုံမက ေျခက်င္းဝတ္ထိေရာက္ေအာင္္လည္္း တြန္းခ်သည္။ အသင့္အေနအထားႏွင့္ မတ္ေထာင္ေနသည့္ လီးကေတာ့ သူ႔အတြက္ ခိုနားစရာ ခ်ိဳျမမည့္ အဖုတ္အသစ္ ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိေနဟန္ျဖင့္ တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ခုၾကားသို႔ တန္းကာခ်ိန္ထားသည္။

“ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္းကြာ”

အမဲနံ့ရေသာ က်ားလို ဆႏၵေဇာျဖင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခ်င္ေနသည့္ လီးကို ေသခ်ာ ထိန္းကိုင္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့တင္ပါးႀကီးေတြ ေနာက္သို႔ တိုးကပ္သည္။ အနည္းငယ္ စြတ္စိုေနသည့္ အဖုတ္ဝႏွင့္ လီးထိပ္ အရင္ထိသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့သက္ျပင္းခ်သံ သဲ့သဲ့ႏွင့္အတူ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းသံက ထြက္ေပၚလာ၏။ ထိုအသံႏွစ္ခုရဲ ့ေနာက္တြင္ေတာ့ အဖုတ္ထဲ လီးဝင္သြားသည့္ ျပစ္ခနဲျမည္သံက ထပ္က်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာသည္။

“အိုး .. ဖက္ခ္”

လီးဒစ္ အဖုတ္ေခါင္းထဲ ဝင္သြားသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းထက္ရဲ ့ပခုံးသားမ်ားကို အားျပဳသလို ဆုပ္ကိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆီးစပ္ကို ဆတ္ခနဲ ေကာ့ထိုးလိုက္ရာ လီးတန္က အဖုတ္လမ္းေၾကာင္း တေလၽွာက္ အားအရွိန္အျပည့္ျဖင့္ ေျပးဝင္သည္။

“မွတ္ၿပီလား .. ပါ၀ါပလန႔္ကို ဗုံးခြဲခ်င္ဦး”

ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ အပီအျပင္ကို ၾကဳံးဝါး၍ လိုးေဆာင့္သည္။ လင္းလင္းထက္ အဖုတ္က နီနီလိုမ်ိဳး တအားက်ပ္ေနသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔လီးအား အဆင္ေျပစြာ လက္ခံနိုင္သည့္အတြက္လည္း လုပ္ရတာ ပိုမိုက္သည္။ စိတ္ပါတာလား၊ မပါတာလား မသိသည့္တိုင္ သဘာဝအေလ်ာက္ ထြက္လာသည့္ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ားေၾကာင့္ လီးတန္အသြင္းအထုတ္က အခက္အခဲမရွိ။ ေရွာခနဲဝင္ .. ေရွာခနဲ ျပန္ထြက္ႏွင့္ စကၠန႔္တိုင္း စကၠန႔္တိုင္းတြင္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးက အဖုတ္ထဲ လိုးဝင္သည္။

“လာခဲ့စမ္း”

လင္းလင္းထက္ရဲ ့ ပခုံးအား အားျပဳထားသည့္ လက္ေတြကိုလႊတ္၍ ဖါးလ်ားက်ေနသည့္ ဆံႏြယ္နီညိဳေရာင္ေတြကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ဆြဲသည္။ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး လင္းလင္းထက္ ေခါင္းက ေမာ့ၿပီး ေက်ာျပင္ေလးက အလိုလို ေကာ့တက္သည္။ ဒီအေနအထားတြင္ ခါးက ခြက္ဝင္သလို ျဖစ္ရာ၊ အဖုတ္ထဲတိုးဝင္ေနသည့္ လီးက အေနအထား တစ္မ်ိဳးေျပာင္း၍ တိုးဝင္ျပန္သည္။

“အိုး … ေရး”

သူ႔လီးက အိေထြးေနသည့္ အဖုတ္ထဲသို႔ အဆုံးအထိ ဝင္သြားတိုင္း၊ ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီးေတြ လွိုင္းလုံးပမာတုန္ခါတက္သည္ကို ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ အေကာင္းႀကီးေကာင္းေနသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ဆံပင္ကို လက္ျပန္လိမ္ကာ ဆြဲထားရင္းမွ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးမၽွ တဟုန္ထိုးေဆာင့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံပင္ေတြကို လိမ္ဆြဲထားမႈကို ေျဖလႊတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ေတြကမူ ဆံႏြယ္ေတြအစား လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကို ေနာက္ကေန ဖမ္းဆုပ္အားျပဳသည္။ တအားကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားရင္းမွ တဖန္းဖန္းႏွင့္ ျမည္ေအာင္ကို ေဆာင့္သည္။

“အား … ၿပီး .. ၿပီးၿပီ !!!!!!!!”

စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ၾကဳံးေအာ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးကို ျပန္မႏႈတ္တမ္း အဖုတ္အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ထိုးထည့္ထားသည္။ အတြင္းပိုင္း အက်ဆုံးသို႔ ေရာက္ရွိေနသည့္ လီးထိပ္မွေန၍ ခၽြဲျပစ္ေနသည့္ လရည္ေတြကို အားရပါးရ ပန္းထုတ္သည္။ သုံးေလးခါထက္မနည္း လီးတန္တေလၽွာက္ ပူဆင္းသြားေအာင္ လရည္ေတြကို သြန္ထုတ္ၿပီးမွ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးကို အဖုတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္လက္ေဆာင္ အေနနဲ႔ ေသြးေရာင္သမ္းကာ နီးျမန္းေနသည့္ ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီး တစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ရိုက္လိုက္သည္။

“ေကာင္းကြာ .. ဟူး … ေရလည္မိုက္တယ္”

ေနာက္ကို ေျခလွမ္း အနည္းငယ္ဆုတ္ရင္း အသက္ကိုမွန္မွန္ ျပန္ရႉေနရသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔အတြက္သူ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္မိသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တာပဲေလ။ ျပည့္စြမ္းအား ႏူူးကလီးယားပါ၀ါပလန႔္ကို ေဖာက္ခြဲဖို႔ လာတာ ျဖစ္ရမည့္ အၾကမ္းဖက္သမ သုံးေယာက္တြင္ .. နို႔ႀကီးဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သူ လင္းလင္းထက္ဆိုသည့္ လုံးႀကီးေပါက္လွ ေကာင္မက ေမာ္နီတာမ်ား တင္ထားသည့္ စားပြဲစြန္းကို လက္ေထာက္၍ ခပ္ကုန္းကုန္းအေနအထားႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနရသည္။ ဖင္သားေဖြးေဖြးေတြၾကားမွ အေနာက္သို႔ ျပဴးထြက္ေနသည့္ အဖုတ္ဝသည္မူ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးဒဏ္ေၾကာင့္ ဟစိဟစိေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ နီနီရဲရဲ အသားႏုေလးေတြ အေပၚတြင္ေတာ့ တစိမ့္စိမ့္ စီးက်ေနသည့္ သုတ္ရည္ျဖဴျပစ္ျပစ္မ်ားက ေနရာယူထားသည္။

နို႔ႀကီးဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ရဲ ့ေနာက္လိုက္ျဖစ္သည့္ ႏွစ္ေယာက္အနက္ နီနီက မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သုတ္ရည္ေတြ အေဖြးသားႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ထက္တြင္ ေမ့လဲေနၿပီး၊ ၀ါ၀ါကမူ အဖုတ္အတြင္းတြင္ သုတ္ရည္ေတြ အျပည့္ႏွင့္ စားပြဲေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိသည္။

ကိုျမင့္ေမာင္ မခိုးမခန႔္ေလသံျဖင့္ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ ရယ္လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ျပန္ဝတ္သည္။ ညဘက္ေစာေစာ အိမ္က ထြက္မလာခင္က ခၽြန္ခဲ့သည့္ Jingle Bells တီးလုံးကိုပင္ ေလကေလး ခၽြန္ရင္း လင္းလင္းထက္ရွိေနရာ ေမာ္နီတာမ်ား တင္ထားသည့္ စားပြဲနားသို႔ ေလၽွာက္လာသည္။ ထိုင္ခုံတစ္လုံးကို ဆြဲကာထိုင္ရင္း စကရင္ေဆာ့ဗာေပၚေနေသးသည့္ မိန္းကြန္ပ်ဴတာတြင္ ပတ္စ္ေဝါ့ကို စိမ္ေျပနေၿပ ရိုက္ထည့္သည္။ ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာသည့္ စကရင္တြင္ရွိေသာ Security System ကိုဖြင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေမာ္နီတာေရွ႕က နံရံတြင္ရွိေသာ အနီေရာင္ခလုတ္ကို ႏွိပ္သည္။ Emergency Team မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မည္မွန္း ကိုျမင့္ေမာင္ေရာ၊ လင္းလင္းထက္ပါ သိလိုက္သည္။

“ပတ္စ္ေဝါ့က ဘာလဲ” (နာက်ည္းစက္ဆုပ္သည့္ ေလသံျဖင့္ လင္းလင္းထက္ ေဘးတိုက္ရွိေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ကို လွမ္းေမးသည္)
“ပတ္စ္ေဝါ့”
“ဘာေျပာတယ္”

ကိုျမင့္ေမာင္ဆီက ျပန္ေျဖသံကို ၾကားလိုက္ေပမယ့္ ဘာဆိုလိုမွန္း မသိသျဖင့္ လင္းလင္းထက္ ထပ္ေမးျပန္သည္။ ထိုေရာအခါ ေလသံေအးေအးေလးႏွင့္ ရွင္းျပရွာသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ လင္းလင္းထက္ စိတ္ဓါတ္က ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ကို က်သြားသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး စက္႐ုံရဲ ့ညေစာင့္ အလိုးခံလိုက္ရတာေတာင္ သူမ ဒီေလာက္ မခံစားရ။ ဘာမဟုတ္တာေလးကို မေတြးမိရေကာင္းလားဆိုသည့္ သူမရဲ ့အျဖစ္ကို သူမ ဝမ္းနည္းနာက်ည္းကာ လက္ထိပ္သာ ခတ္မထားဘူးဆိုရင္ နံရံနဲ႔ ေခါင္းေျပးေဆာင့္ကာ သူမကိုယ္သူမ သတ္ေသမိမလား မသိ … ။

Terrorist အရင့္အမာႀကီး ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ မ်က္လုံးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္ဝဲလာသည့္အထိ ခံစားသြားရရွာသည့္ လင္းလင္းထက္အား ကိုျမင့္ေမာင္ လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ စကားကား ..

“ပတ္စ္ေဝါ့က ပတ္စ္ေဝါ့ပဲေလ .. p a s s w o r d .. ဒီေကာင္က system default အေနနဲ႔ လာတာ … က်ဳပ္က ဒါႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဟာသပဲဆိုၿပီး မခ်ိန္းဘဲထားတာ .. ခ်ိန္းရမွာ ပ်င္းတာလဲ ပါတာေပါ့”

ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဟန္ပါပါ တြန႔္ျပလိုက္ယုံမက လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ျဖန႔္၍ပါ သူဘာမွ မတတ္နိုင္ဘူးဆိုသည့္ အမူအရာျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ရွင္းျပလိုက္ေသာ စကားပင္ …။

မိန္းကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ရွိ ထိုင္ခုံတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနရင္းမွ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အေတြးက ဓါတ္ခြဲခန္းရဲ ့စတိုခန္းထဲတြင္ က်န္ခဲ့သည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စက္႐ုံကို ဝင္စီးသည့္ အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို သူေခ်မႈန္းလိုက္ၿပီလို႔ ဝမ္းသာအားရ သြားေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏၲရာယ္မွ မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူးဟု ေဖာေရွာလုပ္ကာ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်ီေလာက္ လီးစုပ္ခိုင္းလို႔ ရမလား ေတြးလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔အဖို႔ ငါးႀကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ လီးေထာင္လာနိုင္ပါ့မလား ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ မေသခ်ာပါေခ် .. ။

ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေနရာမွာဆိုလၽွင္ေရာ ဘယ္လိုေနၾကမလဲဗ်ာ ….

ၿပီးပါၿပီ