ရေးသားသူ – Crazzy4
(ဒီဇာတ်လမ်းလေးက တကယ့် ဖြစ်ရပ်မှန်လေးပါ)
အခန်း (၁)
၂၀၀၈ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ (၃) ရက်။ မကြာခင် သင်္ကြန်ကျတော့မည်။ သင်္ကြန်ရယ်၊ ဥသြရယ်၊ ရွက်ကြွေလေးတွေရယ်၊ ရှင်းပြီးလှပနေတဲ့ ကောင်းကင်ပြာလေးရယ်… ဒါတွေဟာ နွေဦးပန်းချီကားတစ်ချပ်ထဲက နွေသရုပ်စုတ်ချက်တွေပါပဲ ချစ်သူရယ်..။
ဟိုးဝေးဝေး ဗာင်္ဒပင်က သစ်ရွက်လေးတွေ တစ်ရွက်ချင်း မြေသို့ ဝဲပျံကျနေတာ၊ ခပ်လှမ်းလှမ်း ပိတောက်ပင်ပေါ်က ဥသြငှက် တေးဆိုနေတာတွေကြည့်ပြီး ဘာလိုလို အလွမ်းကြီးက ရင်ကို ဗျောင်းဆန်စေပါတယ်…။ ရည်းစားရှိသူမပြောနဲ့ မရှိသူတွေတောင် နွေရောက်ပြီဆို ဘာလိုလိုနဲ့ ဘယ်ကိုလွမ်းရမှန်းမသိအောင် ခံစားရတယ်လေ..။
“ဟေ့ကောင်… ချစ်စမ်းကို.. ငါခေါ်နေတာကြာပြီ… ဘာတွေငေါင်ပြီး.. ခေါ်မကြား အော်မကြား ဖြစ်နေလဲကွာ…”
မင်းသူမှ ပြောပြောဆိုဆို ခုံတစ်လုံးဆွဲပြီး ဘေးမှာဝင်ထိုင်သည်။ မင်းသူက အိမ်မှာ ဆေးဆိုင်ဖွင့်ထားသည်။ လိုသောဆေးများဝယ်ရန် ဗိုလ်ချုပ်ဈေး သွားမည်၊ အဖော်လိုက်ခဲ့ပါဆိုသဖြင့် ဈေးသို့ ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
ဈေးရောက်တော့ မင်းသူက လိုသောဆေးများဝယ်ရန် ဈေးထဲဝင်သွားခိုက် မိမိတစ်ယောက်တည်း ဈေးထဲရှိ “ဒေါ်ရိတ်ကြီး လဘက်ရည်ဆိုင်” မှာထိုင်ပြီး လဘက်ရည်သောက်ရင်း မင်းသူကို စောင့်နေစဉ် နွေပန်းချီကားအား ကြည့်ရင်း စဉ်းစားခန်းဝင်နေမိခြင်း ဖြစ်သည်။
“အော်.. မင်းသူ.. Sorry ကွာ.. သင်္ကြန်အကြောင်း စဉ်းစားနေတာပါ..။ မင်းရော… အားလုံးဝယ်ပြီးသွားပြီလား ”
” ဒီမှာတော့ပြီးပြီ..၊ မရတာတွေတော့ မင်္ဂလာဈေးမှာ ဆက်ရှာကြတာပေါ့ ”
” ဒါဆိုလည်း မင်္ဂလာဈေး သွားမယ်လေ…”။
သူ့အားပြောပြီး စားပွဲထိုးအားခေါ်ကာ ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ထိုင်ရာမှထကာ လေဟာပြင် ဘတ်(စ်)ကားမှတ်တိုင်ဘက် လမ်းလျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ လေဟာပြင်မှတ်တိုင်ရာက်တော့ ဘတ်(စ်)ကားစောင့်နေသည့် လူအနည်းငယ် တွေ့ရသည်။ မင်္ဂလာဈေး သွားမှာဆိုတော့ (၄၆) ကား စောင့်ရသည်။
(၅) မိနစ်ခန့်ကြာတော့ (၄၆) ဟိုင်းလတ်ကား ရောက်လာသည်။ ကားပေါ်မှအဆင်း လူကိုစောင့်ပြီး နေရာရရန် ကားပေါ် အမြန်တက်ရသည်။ ကားပေါ်ရောက်တော့ ညာဘက်ခြမ်းဘေးခုံ နောက်ဆုံးမှာ နေရာရသည်။ ဟိုင်းလတ်ကားတွေက ဘယ်ဘက် (၆) ယောက်၊ ညာဘက် ( ၆) ယောက်၊ အလယ် (၄) ယောက်ခန့်သာ ချောင်ချောင်ချိချိ စီးလို့ရသည်။ ဒီလမ်းကြောတွေမှာက ကားအလာကြဲတော့ ကားတစ်စီးလာပြီဆိုတာနဲ့ လူအုပ်က အတင်းတိုးဝှေ့တက်ရသည်။ ဒါမှလည်း နေရာရမှာကိုး။
ဒီလိုနဲ့ ကားထွက်လာပြီး ဆောက်လုပ်ရေး မှတ်တိုင်ရောက်တော့ ကားပေါ်က (၂) ယောက်ဆင်းပြီး၊ အောက်က အသက်ကြီးကြီး အမျိုးသား (၁) ဦး နှင့် အသက် (20) ဝန်းကျင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်တို့ တက်လာသည်။ သူတို့လည်း ရရာအလယ်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်ဖြစ်တော့ ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ရှေ့ တည့်တည့်မှာ ထိုင်ဖြစ်သွားသည်။
ကောင်မလေးက တကယ်လှသည်။ ၀၀လုံးလုံးလေးနဲ့ ရှမ်း၊ ကရင် တစ်ခုခုစပ်ပုံရသည်။ အသားက အရမ်းဖြူတော့ ပါးနှစ်ဖက်မှာ သွေးကြောစိမ်းလေးတွေတောင် တွေ့ရသည်။ ရှန်သားပန်းရောင် လက်စကတ်အင်္ကျီလေးကို အောက်ကအနက်ရောင် ထမီစကတ်နှင့် တွဲဝတ်ထားသဖြင့် ဖြူနေတဲ့အသားနဲ့ အရမ်းလိုက်ဖက်ပြီး ကြည့်လို့တကယ်ကောင်းသည်။
ကျွန်တော်လည်း သူ့ရဲ့အလှမှာ ငေးမိနေတုန်း သူက လှည့်အကြည့်၊ မျက်လုံးချင်း ဆုံသွားသည်။ ကျွန်တော် သူ့ကို ကြည့်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ရှက်သွားတဲ့ သူ့မျက်နှာလေး တစ်ဘက်ပြန်လှည့်သွားသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ဆီကအကြည့်ကို မလွဲဖြစ်ပဲ တစ်လမ်းလုံး ငေးလာမိသည်။ သူလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ကျွန်တော့်ကို ပြန်ကြည့်သည်။ ဒီလိုနဲ့ (၃) လမ်း မှတ်တိုင်ရောက်တော့ သူ့ဘေးခုံကလူ ဆင်းသွားသဖြင့် ဘေးခုံကို သူရွှေ့သွားသည်။
ကံကောင်းချင်တော့ သူ့နေရာက ကျွန်တော့်ရှေ့တည့်တည့်မှာ ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော် ကြည့်နေမှန်းသိတော့ သူလည်း မကြာမကြာ ပြန်ကြည့်သည်။ ချစ်သူရယ် အကြည့်ချင်းဆုံရင် ရင်ခုန်တယ်ဆိုတာ တကယ်ပဲနော်…။ တို့ရင်ထဲ ဗျောင်းဆန်နေပါတယ်။ သူလည်း တို့လိုပဲနေမှာပေါ့…။ တို့နဲ့ အကြည့်ဆုံတော့ မျက်လွှာချသွားတာတွေ၊ သက်ပြင်းချတာတွေ၊ မျက်နှာတစ်ဘက် လွဲသွားတာတွေ ဒါတွေဟာ တို့ကို သတိထားမိသွားတယ်ဆိုတာ တို့က ဝန်ခံနေသလိုပဲလေ။
ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း မျက်လုံးစစ်ဆင်ရေး လုပ်နေတာကို ဘေးက မင်းသူကတော့ မရိပ်မိပါ။ သူလည်း သူ့အတွေးနဲ့သူမို့ စကားလည်း မပြောဖြစ်ကြ။ စကားမပြောဖြစ်တာကိုက ကျွန်တော့်အတွက် အခွင့်အရေး ပိုရခဲ့သည်။
ဒီလိုနဲ့ မင်္ဂလာဈေး မှတ်တိုင်ရောက်တော့ ကားပေါ်မှ နှစ်ယောက် ဆင်းလိုက်ကြသည်။ သူလည်း ကျွန်တော်တို့နောက်က လိုက်ဆင်းလာတာ တွေ့သည်။ ကားပေါ်မှဆင်းပြီး သူက လမ်းတစ်ဘက်ကို ကူးသွားသည်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်လည်း မင်္ဂလာဈေးဘက်ကူးလာရင်း လမ်းတစ်ဘက် ရောက်နေတဲ့ သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူက ကျွန်တော့်ကို ပြန်အကြည့်နဲ့ ဆုံသည်။
အဲ့လို အကြည့်ဆုံတဲ့ခဏ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးရိပ်လေးတစ်ခု လှစ်ကနဲ တွေ့ဘိုက်ရသည်။ စိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုချရင်း….
“မင်းသူ… မင်းသွားနှင့်တော့… ငါရှာစရာလေး တစ်ခုရှိလို့ ပြီးမှလိုက်ခဲ့မယ်…။ ဈေးအပေါ်ဆုံးထပ် လဘက်ရည်ဆိုင်ကပဲ စောင့်လေ..”
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်းကွာ… ဗြုန်းစားကြီး”
မင်းသူကို ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ကားလမ်းတစ်ဘက်သို့ အလျင်အမြန် ကူးသွားလိုက်သည်။ သူလေးကတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလှမ်းရင်း မီးပွိုင့်ထိပ်နား ရောက်တော့မည်။ ကိုယ်လည်း သူ့ကိုမှီအောင် ခြေလှမ်းကို မြန်မြန်လှမ်းလိုက်သည်။
မီးပွိုင့်ထိပ်ရောက်တော့ သူက ပလာဇာဘက် ချိုးကွေ့ပြီး ဆက်လျှောက်သည်။ ကိုယ်လည်း မီးပွိုင့်ထိပ်ကနေ သူချိုးတဲ့ဘက်လိုက်ချိုးရင်း သူ့နားရောက်တော့….
“ယူက အရမ်းမြန်တော့… မနည်းလိုက်ရတယ်…”
ကျွန်တော့်စကားသံကြားတော့ သူလှည့်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး၊ အံ့သြသွားတဲ့ပုံနဲ့…
“ဟင် !!! … ကို လိုက်လာတယ်”
“ဟုတ်တယ်.. ယူ့ကိုခင်ချင်လို့ လိုက်လာတာ…”
ကျွန်တော့်စကားကြားတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေး တစ်ချက်တွန့်ရင်း ပြုံးသည်။
” တို့လည်း ခင်တတ်ပါတယ်… ဒါပေမဲ့ ကို့ကိုကြောက်တယ်…”
” ခင်တာပဲဟာ… ဘာကြောက်စရာရှိလို့လဲ..”
” အင်းလေ… ပြောမဲ့သာပြောတာ.. ကိုက ဆိုးမဲ့ပုံတော့.. မပေါက်ပါဘူး”
“ဒါဆို.. ယူနဲ့တို့နဲ့.. သူငယ်ချင်းဖြစ်ပြီပေါ့…”
” ဘာဆိုင်လို့လဲ…”
“ဆိုင်လားမဆိုင်လားတော့ မသိဘူး… တို့ဖုန်းနံပတ် ပေးခဲ့မယ်.. မနက်ဖြန် ဖုန်းဆက်လေ…”
“အခုကော ဆက်လို့မရဘူးလား…”
” အင်း… ရတယ်.. ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့မအားဘူး… မနက်ဆိုရင်တော့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောလို့ အချိန်ရတယ်လေ…”
သူ့အားပြောရင်း အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ စာရွက်အပိုင်းလေး တစ်ခုထုတ်ကာ ကျွန်တော့် Hand Phone နံပတ်ရေးပြီး သူ့အားပေးလိုက်သည်။
” ဖုန်းဆက်နော်… တို့အလုပ်တွေ ရှိသေးလို့ သွားတော့မယ်…”
သူ့ကို ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ပြီး ကားလမ်းကူးကာ မင်္ဂလာဈေးဘက် ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ချစ်သူရယ် ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနေ့တောင် မင်းနဲ့တွေ့ချင်ပါရဲ့။
မင်းသူ ဆေးဝယ်ဖို့ရှိတော့ ဒီကောင့်ကိုထားခဲ့ပြီး ကိုယ်လစ်သွားရင် မကောင်းဘူးလေ။ နောက်နေ့မှ ချစ်သူမျက်နှာလေးငေးရင်း စကားတွေ ပြောကြမယ်နော်…။ သူ့ကို စာရွက်ပိုင်းလေးဖြင့် ဖုန်းနံပတ် ပေးလိုက်စဉ်က မိမိနာမည်ပါ ထည့်ရေးပေးလိုက်သည်။ မိမိကို သူတစ်ကယ် ကြွေတယ်ဆိုရင်ဖြင့် ဖုန်းဆက်လာလိမ့်မည်။ မိမိကတော့ သူ့ဆီမှ ဖုန်းနံပတ် မတောင်းထားလိုက်မိ။ ကိုယ့်ဖုန်းနံပတ်သိရင်ပဲ သူဆက်သွယ်လို့ ရပြီလေ။
သူလေးအကြောင်း စဉ်းစားရင်း လှေကားထစ်များအတိုင်း မင်္ဂလာဈေးအပေါ်ဆုံးထပ် လဘက်ရည်ဆိုင်ရှိရာသို့ တက်လာခဲ့လိုက်သည်။ လဘက်ရည်ဆိုင် ရောက်တော့ စားပွဲထိုးလေးအား လဘက်ရည် ကျစိမ့်တစ်ခွက်နှင့် လန်ဒန် (၁) ပွဲ မှာလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မင်းသူ Hand Phone အား လှမ်းခေါ်ကာ ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်းနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင်၌ ရှိကြောင်း ပြောလိုက်သည်။
စားပွဲထိုးလာချပေးသော လဘက်ရည်အား တစ်ငုံမော့သောက်ပြီး ကော်ဘူးထဲမှ လန်ဒန် (၁) လိပ် ထုတ်ကာ မီးညှိရှိုက်ဖွာလိုက်သည်။ ဟိုးဝေးဝေးသို့ မျောလွင့်သားသော မီးခိုးငွေ့များနှင့်အတူ မိမိ၏ အတွေးများမှာလည်း ဟိုးအဝေးဆီ ပျံ့လွှင့်လို့နေသည်။
ဖြူဖြူသန့်သန့်၊ ၀၀လုံးလုံးလေးနဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးရယ်… သေချာကြည့်တော့ မင်းလေးက နန်းဆုရတီစိုးနဲ့ အနည်းငယ်ဆင်သည်။ နန်းဆုရတီစိုးသာ နည်းနည်းဝရင် မင်းလေးနဲ့ တစ်ပုံစံတည်းပါပဲ ကောင်မလေးရယ်။ မင်းပြုံးလိုက်ရင် ပါးချိုင့်လေးက ပေါ်တယ်ဆိုရုံ ရေးရေးလေးနဲ့ အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းသည်။ စကားသံက တမင်လုပ်ပြောတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ချွဲသလိုလိုနဲ့ ရင်ဘတ်ထဲထိ ထိုးဖောက်နိုင်စွမ်းရှိသည်။
သူ့ရင်သားလေးတွေဆို လုံးပြီး ဝိုင်းနေသည်။ အရပ်ကတော့ ကြည့်ကောင်းသည်ဆိုရုံ ၅ ပေ ၂ လောက်တော့ရှိမည်။ နှုတ်ခမ်းသား ဖူးဖူးလေးတွေက မထိရက်၊ မငုံရက်စရာ။
” ရောက်တာကြာပြီလား ချစ်စမ်းကို..”
ခုံတစ်လုံးဆွဲကာ ဘေးမှာဝင်ထိုင်ရင်း မေးလိုက်သော မင်းသူစကားသံကြားမှ မိမိအတွေးများ လွင့်ပျောက်သွားသည်။ တိုနေပြီဖြစ်သော စီးကရက်အား ပြာခံခွက်ထဲ ထိုးချေပြီး…
“မကြာသေးပါဘူးကွာ… စောစောကပဲ ရောက်တာ..”
မင်းသူဘက်လှည့်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။
” မင်း ဘာသွားရှာတာလဲ ချစ်စမ်းကို… ရခဲ့လား…”
” ငါ့ညီမက သူ့ဟန်းဆက် ပျက်သွားလို့ ရှာခိုင်းလိုက်တာ.. အဲ့ဒါသွားကြည့်တာ.. သူပြောတဲ့ မော်ဒယ်က ရှာမတွေ့ပါဘူးကွာ… ဒါနဲ့ မင်းဆေးတွေရော အားလုံးဝယ်ပြီးပြီလား…”
” ပြီးပြီဆိုပါတော့…”
မင်းသူကပြောပြီး အနီးရှိ စားပွဲထိုးလေးအား လဘက်ရည်တစ်ခွက် လှမ်းမှာသည်။
” ဒေါ်လာဈေးသာကျတယ်… ဆေးတွေကတော့ ဈေးမကျပါဘူးကွာ..”
စားပွဲထိုးလာချပေးသော လဘက်ရည်အား တစ်ငုံသောက်ရင်း မင်းသူက စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပြောသည်။
” စီးပွားရေးသမားတွေကတော့ ဘယ်သူသေသေ ငါမသေရင်ပြီးရော ဆိုသလို သူတို့အတွက်ပဲ ကြည့်မှာပေါ့ကွာ..”
” ဒေါ်လာဈေး တက်တုန်းကတော့ ငွေဈေးတက်လို့ဆိုပြီး ကုန်စည်အားလုံး ဈေးတက်တယ်ကွာ… အခု ငွေဈေးကျတော့ ဈေးပြန်မချဘူး….”
မင်းသူကပြောပြီး ရေနွေးကြမ်း တစ်ခွက်ငဲ့ကာ မော့သောက်သည်။ မင်းသူကို စကားပြန်ပြောမည် လုပ်စဉ် ဖုန်းမြည်လာသဖြင့် ခါးကြားဖုန်းအိတ်ထဲမှ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး Pager ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဖုန်းနံပတ်ကတော့ မြီု့တွင်းမှပင်ဖြစ်သည်။ Answer ကိုနှိပ်ပြီး ထူးလိုက်သည်။
” ဟဲလို… အမိန့်ရှိပါ…”
” ကိုချစ်စမ်းကိုလားရှင်..”
တစ်ဘက်မှ ဆည်းလည်းသံလေးတစ်ခု လှုပ်ခတ်သွားသည်။
” ဟုတ်ပါတယ်… အခုပြောတာ ဘယ်သူလဲ မသိဘူး…”
” အင်း ဟုတ်သားပဲ… ကို့ဖုန်းနံပတ် ဟုတ်၊မဟုတ် သိချင်လို့ ဆက်ကြည့်တာ… ”
” အော်.. သိပြီ.. စောစောက ကောင်မလေးလား”
” ဟုတ်..”
“အင်း.. စောစောက နာမည် မမေးလိုက်ရဘူး… နာမည်ပြောဦးလေ…”
“အိမ်နာမည်လား၊ မှတ်ပုံတင်ထဲကလား…”
“နှစ်ခုစလုံးပြောလေ…”
“အိမ်နာမည်က ကိကိ၊ မှတ်ပုံတင်မှာက နန်းမြတ်သဇင်”
” ရှည်လိုက်တာ… နန်းလို့ပဲခေါ်မယ်… ဖြစ်မလား…”
“ဟုတ်…”
” မနက်ဖြန် ဖုန်းပြန်ဆက်နော်…”
“ဟုတ်… ဒါပဲနော် မနက်ကျမှ ဆက်လိုက်မယ်….”
ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။
” ဘယ်သူလဲကွ ”
ဖုန်းချပြီးမှ မင်းသူက မေးသည်။
” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ… အသိတစ်ယောက်ပါ…”
မင်းသူကိုပြောရင်း စားပွဲထိုးကိုခေါ်ကာ ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်သည်။ ဒီကောင့်ကိုတော့ အသိပေးလို့မရ။ ဒီကောင်က ပါးစပ်အရမ်းဖွာသည်။ အိမ်က ဝင်ထွက်နေကျဆိုတော့ ညီမတွေ၊ အစ်မတွေကို ဖွလိုက်ရင် အချောင် အကျယ်ချုပ်မိသွားမည်။ အစ်မတွေက ဇာတ်လမ်းရှုပ်တာ သိပ်မကြိုက်။
” ပြန်ကြမလား ချစ်စမ်းကို…”
” အေး.. ပြန်မယ်ကွာ…..”
ပြောပြီး နှစ်ယောက်သား ထလိုက်ကြသည်။ အပြင်မှာတော့ မိုးတွေအုံ့နေတာ တွေ့ရသည်။ သင်္ကြန်မိုးများ ရွာမလား မသိ။ တို့ရင်ထဲမှာတော့ အကြင်နာမိုးတွေ ရွာနေပြီ နန်းလေးရယ်…။
—————————————-
အခန်း(၂)
ညက ညဉ့်နက်သည်အထိ အင်တာနက် ထိုင်သုံးဖြစ်သဖြင့် ည (၁၂) နာရီကျော်မှ အိပ်ယာဝင်ဖြစ်သည်။ မနက်ကျတော့ (၈) နာရီလောက်မှ နိုးသည်။ အိပ်ယာမှထကာ မျက်နှာသစ်၊ ရေချိုးပြီး Breakfast ဆွဲရန် လမ်းထိပ်က လဘက်ရည်ဆိုင်ဘက် ထွက်လာခဲသည်။ ဒီနေ့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြ။ အဒေါ်တစ်ယောက်၏ကလေး ရှင်ပြုရှိသဖြင့် မနက်အစောကြီးကတည်းက တစ်အိမ်လုံး သွားကြသည်။ မိမိမှာ အိပ်ကောင်းတုန်းမို့ မနိုးပဲ ထားခဲ့ပုံရသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း အလှူတွေ ဘာတွေဆို သွားလေ့သွားထ သိပ်မရှိ။
ဒီလိုနဲ့ လဘက်ဆိုင်ရောက်တော့ ကျစိမ့်တစ်ခွက်၊ လန်ဒန် (၁) ပွဲနှင့် နန်းကြီးသုပ်တစ်ပွဲ မှာလိုက်သည်။ နန်းကြီးသုပ်မှာမှ နန်းလေးကို သတိရသွားသည်။ သူရော ဒီအချိန် ဘာလုပ်နေမလဲ။ တို့သတိရသလို တို့ကိုရော သတိရနေမလား။ မတွေ့ခဲ့ကြရင် ကောင်းမယ် နန်းရယ်။ အခုတော့ တစ်ယောက်သောသူမှာ အလွမ်းတွေနဲ့ တိုင်ပတ်နေပြီလေ…။
သူ့အကြောင်းစဉ်းစားရင်း စားပွဲထိုးလေး မုန့်နဲ့ လဘက်ရည်လာချမှ အတွေးပြတ်သွားသည်။ ဗိုက်ဆာနေသဖြင့် နန်းကြီးသုပ်က ခဏလေးနဲ့ ဗိုက်ထဲရောက်သွားသည်။ အေးစပြုနေပြီဖြစ်သော လဘက်ရည်အား တစ်ဝက်ခန့်မော့ပြီး စီးကရက် (၁) လိပ်ကို မီးညှိရှိုက်ဖာလိုက်သည်။ ဒီမှာတင် အိတ်ထဲမှ ဖုန်းမြည်လာသဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ မြို့တွင်းမှ ဖုန်းနံပတ် ဖြစ်သည်။ ဖုန်းဖြေလိုက်တော့
” ဟေ့… ကိုလား..”
ရင်ထဲစွဲနေသည့် ဆည်းလည်းသံလေး ဖြစ်သည်။ အရမ်းပျော်သွားပြီ နန်းရယ်။
” အင်း… နန်းလား.. ဘယ်ကဆက်တာလဲ…”
” လမ်းထိပ်ဈေးနားက PCO က ဆက်တာ..”
“နောက်နေ့ဆက်မယ်ပြောတာ ကတိတည်သားပဲ..”
“အိမ်က ဆိုင်အတွက် ဈေးလာဝယ်ရင်း.. ကို့ကို သတိရလို့ ဆက်လိုက်တာ…”
” ဘာဆိုင်ဖွင့်ထားလို့လဲ…”
” အအေးဆိုင်ပါ… အမေနဲ့ နန်းတို့ညီအစ်မတွေ စုလုပ်ကြတာလေ..”
“အော်… ကိုလာလည်လို့ ဖြစ်မလား…”
” လာလည်လို့တော့ ရပါတယ်… ဒါပေမဲ့ အမေတို့ သိသွားရင် မကောင်းဘူးနော်…”
” ပေါက်ပါတယ် နန်းရယ်… ဆိုင်တော့ မလာပါဘူး.. အပြင်တစ်နေရာမှာ တွေ့မယ် ဆိုရင်ရော… ”
” ဘာလို့ တွေ့ချင်တာလဲ…”
” အင်း… စကားတွေ ပြောဖို့ပေါ့ …”
” အခုလည်း ပြောနေတာပဲ..”
” အခုပြောတာက အသံပဲ ကြားရတာလေ… အပြင်မှာတွေ့တော့ နန်းမျက်နှာလေးကိုငေးရင်း ပြောရမှာဆိုတော့ အလွမ်းပိုပြေမလားလို့”
” ဘာမှမဆိုင်ဘူး..”
” ဆိုင်ချင်ပါတယ် နန်းရယ်…”
” ဘာကိုလဲ…”
” ပြောရမလား…”
” အင်း…”
” မနေ့က စတွေ့ကတည်းက ဖြစ်နေတာ..”
” ဘာဖြစ်တာလဲ ”
” နန်းကို စွဲသွားတာ…”
” ဟုတ်ပဲနဲ့..”
” တကယ်ပါ ကောင်မလေးရယ်…”
” ဟား.. ဟ.. ရယ်ရတယ်..”
” မလှောင်ပါနဲ… နန်းရယ်.. တို့ယူ့ကို အရမ်း သံယောဇဉ် ဖြစ်နေပါပြီ…”
” ဟင်း.. ဟင်း.. (၅) မှတ်တော့ ပေးလိုက်ပြီ… (၄၀) ရရင်တော့… အောင်ပြီနော်…”
” (၄၀) မကဘူး.. ဂုဏ်ထူးတောင်ထွက်မှာ… တို့က တကယ်ခံစားနေရတာလေ…”
” ထားပါတော့… ဈေးလာတာကြာပြီ.. အိမ်က စိတ်ပူနေတော့မယ်.. နောက်နေ့မှ ပြန်ဆက်မယ်နော်… ဘိုင့်…”
ရင်ဖွင့်ဖို့ကြံတုန်း ပြောပြောဆိုဆို ဖုန်းချသွားသည်။ တမင် ဟက်ကော့ကြီး လုပ်သွားတာဖြစ်သည်။ အပြင်မှာ ဆုံဖြစ်မှ မှတ်လောက်အောင် ဒဏ်ပေးရမည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီလောက်ပြောရတာကိုပဲ ရင်ထဲ ပေါ့သွားသလို ဖြစ်ရသည်။ နွေလေရူးတစ်ချက် ဝေ့အသွားမှာ လှုပ်ခတ်သွားတဲ့ သစ်ရက်တွေလိုပဲ ကိုယ့်ရင်တွေလည်း မင်းလေးကြောင့် အရမ်းခုန် လှုပ်ခတ်နေပါတယ်.. နန်းရယ်…။
နေ့တိုင်းလိုလို နန်းနဲ့ ဖုန်းပြောဖြစ်သည်။ မနက် (၉) နာရီ ဝန်းကျင်ခန့် သူဈေးလာတိုင်း ကျွန်တော့်ဆီ ဖုန်းဆက်တတ်သည်။ ဖုန်းထဲမှာ ဟိုဟိုဒီဒီပြောရင်း သတိရကြောင်း ခင်ကြောင်း စတာတွေ ပြောဖြစ်သည်။ ရည်းစားစကားပြောမယ်ကြံတိုင်း နန်းက စကားလွှဲပစ်တတ်သည်။ အပြင်မှာတွေ့ဖို့ ပြောတိုင်း အလုပ်မအားကြောင်း၊ သွားစရာရှိကြောင်း စသည်ဖြင့် ဝေ့လည်လည် လုပ်သည်။
ဒီလိုနဲ့ သူနဲ့ခင်ပြီး (၁) ပတ်လောက်ကြာတော့ သူဖုန်းဆက်တုန်း အပြင်မှာ တွေ့ချင်ကြောင်း ပူဆာတော့ သူလည်း ကျွန်တော့်ကို သနားသွားသည်ထင်သည်။ နောက်နေ့ နေ့လည် (၁) နာရီခန့် သူလာခဲ့မည် ဖြစ်ကြောင်း၊ စတွေ့ခဲ့သည့် မင်္ဂလာဈေး မီးပွိုင့်ထောင့်က စောင့်နေမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။
နောက်နေ့က…. ၂၀၀၈ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ (၁၀) ရက်။ နေ့လည် (၁) နာရီထိုးခါနီး မင်္ဂလာဈေး မီးပွိုင့်ထောင့်ကို ရောက်သည်။ အနီးရှိ ကွမ်းယာဆိုင်၌ စီးကရက်ဝယ်ပြီး မီးတို့လိုက်သည်။ လက်ထဲမှ ဆေးလိပ်ကို တစ်ချက်ဖွာပြီး ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း နန်းကို ရှာလိုက်သည်။ အရိပ်အယောင်တော့ မတွေ့သေး။
နန်းနဲ့တွေ့ရင် ဘယ်သွားမလဲ၊ ဘာပြောမလဲ စတာတွေတွေးရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို မှုတ်ထုတ်လိုက်မိသည်။ မတွေ့ခင်သာ တွေ့ချင်နေပေမဲ့ တကယ်တွေ့ရပြီဆိုတော့ ဘယ်ကဘယ်လို စရမှန်း မသိ။
” ဟေ့.. ကို.. ရောက်နေတာ ကြာပြီလား..”
စကားသံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နန်းဖြစ်နေသည်။
” အင်း.. အခုလေးတင်ပဲ..”
” ကဲ.. တွေ့ပြီလေ.. ဘာပြောမှာလည်း.. ပြော…”
” လမ်းပေါ်မှာ.. မကောင်းပါဘူး.. တစ်နေရာ သွားမလားလို့…”
“သွားလေ.. ဘယ်သွားမှာလဲ..”
” အင်း.. ကိုယ့်အသိ မိုတည်ရှိတယ်.. အဲ့ဒီမှာ.. နားရင်း စကားပြောရင် ကောင်းမလားလို့…”
” ဟာ.. မိုတည်ကို မလိုက်ချင်ပါဘူး..”
“လာပါနန်းရယ်.. တခြားနေရာဆို ဟိုလူမြင် ဒီလူမြင်နဲ့… အိမ်ကပြန်သိသွားရင်.. မကောင်းဘူးလေ”
“ကိုပြောတာတော့ ဟုတ်ပါတယ်.. ဒါပေမဲ့ နန်းက မိန်းကလေးလေ”
” လာပါ နန်းရယ်.. ဟိုရောက်ရင် နန်းကို ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ အများကြီး ပြောပြမယ်….”
ပြောပြောဆိုဆို နန်းလက်ကိုဆွဲပြီး မီးပွိုင့်မှ ကွေ့လာသော Taxi အား လှမ်းတားကာ ဆရာစံလမ်းရှိ စိန်မိုတည်သို့ မောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ ကားပေါ်ရောက်တော့ နန်းက ရင်တွေအရမ်းခုန်နေကြောင်း၊ ကိုယ်က တဇွတ်ထိုးလုပ်ကြောင်း၊ နန်းကို မငဲ့ကြောင်း စသဖြင့် အကြောင်းစုံ ပေါက်ပေါက်ဖောက်တော့သည်။
စိန်မိုတည်ကိုရောက်တော့ နန်းအား ကားပေါ်မှာ ခဏထားခဲ့ပြီး Reception ၌ အခန်းရ၊မရ အရင်စုံစမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လောလောဆယ် အခန်းလွတ်က မရှိ။ နောက် (၁) နာရီလောက်မှ ပြန်လာရန်နှင့် မလာခင် ဖုန်းကြိုဆက်ရန် လိပ်စာကဒ်လေး ပေးလိုက်သည်။ Visiting ကဒ်ကို လှမ်းယူပြီး Taxi ရှိရာ ပြန်လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ကားပေါ်မှာတော့ နန်းက ခေါင်းငုံ့ပြီး ထိုင်နေသည်။ ကားတံခါးဆွဲဖွင့်ပြီး နန်းဘေးနား ဝင်ထိုင်ကာ ရွှေဂုံတိုင်ဟိုတယ်ကို မောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ ရွှေဂုံတိုင်ဟိုတယ်က ရွှေဂုံတိုင်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ရှိသည်။ လိုင်းကားများ၊ ကိုယ်ပိုင်ကားများဖြင့် အသွားအလာ ရှုပ်သဖြင့် အသိတစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားနိုင်သဖြင့် တော်ရုံဆို ရွှေဂုံတိုင်ဟိုတယ်သို့ မသွားဖြစ်။ စိန်မိုတည်ကတော့ ချောင်ကျသဖြင့် တော်ရုံလူ မတွေ့နိုင်။ ဒါကြောင့်လည်း အမြဲတမ်း လူပြည့်နေတာဖြစ်မည်။
ရွှေဂုံတိုင်ဟိုတယ်ရောက်တော့ Basement ရှိ Luv Channel သို့ ကားကို ဆင်းခိုင်းလိုက်သည်။ အလယ်ခန်း ရောက်တော့ Taxi ကို အတွင်းခန်းထဲ ဖင်ဆုတ်ပြီး Parking ထိုးခိုင်းလိုက်သည်။ ကားအတွင်းထဲ ရောက်သည်နှင့် အနီးရှိ Waiter က အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး အပေါ်မှာ တင်ထားသည့် လိုက်ကာအား ဆွဲချလိုက်သည်။ Taxi သမားအား ကျသင့်ငွေကို ရှင်းပေးလိုက်ပြီး နန်းလက်ကို ကိုင်ကာ အနီးရှိ လှေကားမှ အပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ မီးဖွင့်လိုက်ပြီး Freeze ထဲရှိ Coke တစ်ဘူးဖောက်ကာ သောက်လိုက်သည်။ နန်းကတော့ ကုတင်နားရှိ ဆက်တီ၌ ရှက်ဟန်ဖြင့် ဝင်ထိုင်သည်။ သူ့စိတ်ထဲ တစ်ခုခုကို စိုးရွံ့ပုံဖြင့် မျက်နှာလေး ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်နေသည်။
” နန်း.. တစ်ခုခုသောက်လေ… ”
“ဟင့်အင်း.. မသောက်ချင်ဘူး..။ ကို.. ပြန်ရအောင်နော်… ဒီမှာမတော်ပါဘူး ကိုရယ်…”
နန်းက လှည့်ကြည့်ပြီး ပြောသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ နန်းရယ်… ကိုတို့နှစ်ယောက်တည်း ရှိတာကို…”
” အဲ့ဒီနှစ်ယောက်တည်းမို့.. ပြောတာပေါ့…”
” နှစ်ယောက်တည်း.. ချစ်သူတွေပဲ နန်းရယ်…”
” ဟွန်း.. ဘယ်သူက ချစ်တယ် ပြောဖူးလို့လည်း…”
” ဒီအထိတောင် လိုက်လာပြီးမှ နန်းရယ်…”
” ဘယ်သူက လိုက်လာလို့လဲ.. သူပဲ ဇွတ်ဆွဲခေါ်လာပြီးတော့…”
” မရုန်းပဲ လိုက်လာမှတော့.. ချစ်လို့ပေါ့..”
” ရုန်းလို့မှ မရတာ…”
” ကဲပါ နန်းရယ်.. နန်းကို ကိုယ်တကယ် ချစ်တာပါ… ယုံနော်..”
ပြောပြီး နန်းလက်လေးကို အသာဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ဖမိုးလေးတွေကို ရွရွလေးပွတ်ရင်း သူ့ပါးပြင်လေးအား တစ်ရှိုက်မက်မက် နမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်ဖမိုးအား အသာပွတ်နေရာမှ လက်မောင်းတစ်လျှောက် တဖြည်းဖြည်း ဆက်ပွတ်နေမိသည်။ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းနဲ့ နမ်းမဝတဲ့ သူ့ပါးပြင်ကနေ သူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးစိုစိုလေးဆီ အနမ်းကို ရွှေ့လိုက်သည်။
” ဟူး.. ဝူး..”
“ကို… မကဲနဲ့ကွာ…”
ပထမတော့ သူရုန်းဖို့လုပ်သည်။ သူ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို အတင်းဖိငုံလိုက်တော့ ခဏနဲ့ ငြိမ်သွားသည်။ ပြီးတော့ လျှာလေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တော့ သူက အလိုက်သင့် ဟပေးသည်။ သူ့လျှာနဲ့ ကိုယ့်လျှာ တို့ထိမိတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဘက်တော်က ထောင်းကနဲ ထလာသည်။ သူ့လက်မောင်းပေါ်ကနေ ကျွန်တော့်လက်လည်း သူ့ရဲ့ ဆံစလေးတွေဆီရွှေ့ရင်း အသာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် ပါး၊ လည်ပင်း တစ်ဆင့်ချင်း ပွတ်နေလိုက်သည်။
” ဟင်.. ကိုရယ်.. ဟင်..”
သူ့ဆီမှ လှိုက်မောသံလေးတွေ ထွက်လာသည်။ သူ့လက်ကို အသာကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဘက်တော် ပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့
” အိ.. ကိုယ့်ဟာက အဖုကြီးက ဘာလဲဟင်… ”
လက်ကို ဆတ်ကနဲရုတ်ပြီး တအံ့တသြ မေးသည်။
” ဂေါ်လီဖုလေ..”
” ဟိ.. အဲ့ဒါကြီးနဲ့တွေ့ရင်.. စွဲတယ်ဆိုတာလား..”
” ပြောကြတာပဲ..”
” အား.. တော်ပြီ.. တော်ပြီ.. ပြန်တော့မယ် ကိုရယ်..”
သူကပြောရင်း ပြန်ရန် ထသည်။
” နေပါဦး.. နန်းရယ်..”
ပြောပြီး သူ့အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်စုပ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူ့ရဲ့ရင်သားတွေကို အသာဆုပ်ချေရင်း သူ့အင်္ကျီကို အပေါ်သို့ အသာပင့်တင်လိုက်သည်။ အင်္ကျီအပေါ်တစ်ဝက်လောက် ရောက်တော့ ဘရာစီယာအောက်က ပြူးထွက်နေတဲ့ သူ့ရင်သား လုံးလုံးလေးတွေကို တွေ့ရသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေရာမှ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကို သူ့ရင်သားပေါ်ရွှေ့ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖြင့် ဝလုံးဝိုင်းလိုက်သည်။ သူတစ်ချက် တွန့်သားပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို သူ့လက်ဖြင့် အတင်းဆွဲကပ်တော့သည်။
” ဟင်.. ဟင်… ကိုရယ်.. ဘယ်လိုလုပ်တာလဲကွာ… သူအရမ်းဆိုးတာပဲ…”
တုန်ရင်စွာနဲ့ သူ့ဆီက စကားသံတွေ ပွင့်ကျလာသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ရဲ့ နို့အုံတစ်ခုလုံးကို အသာငုံစုပ်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က သူ့ရဲ့ ဗိုက်သားတွေကို အသာပွတ်ရင်း ချက်နားရောက်တော့ ချက်အတွင်းထဲကို လက်နဲ့ မွှေလိုက်သည်။ ဒီအချိန်မှာ သူ့ရဲ့ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနဲ့ သူ့ကိုယ်လေးဟာလည်း လေထဲမှာ လွင့်နေသည်။ သူ့ရဲ့ထမီစကတ်ကို အသာမလိုက်တော့ အထဲက ပင်တီလေးမှာ ရွှဲစိုနေတာကို သိလိုက်ရသည်။ ပင်တီအပေါ်ကနေ ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်တော့
“အိုး.. ကိုရယ်.. နန်းတော့ သွားပါပြီ.. ကို နန်းကို.. အထင်မသေးရဘူးနော်.. ဘယ်သူမှလည်း မပြောရဘူး… နန်းမနေတတ်တော့ဘူး.. ကိုရယ်..”
ပြောရင်း သူ့လက်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းနှစ်ဘက်ကို အတင်းပဲ ဆုပ်ကိုင်လာသည်။ အောက်ကလည်း ပေါင်နှစ်ဘက်ကို သိသိသာသာ ဟပေးလာသည်။
ကျွန်တော်လည်း ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ သူ့ပူစီလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲစိုနေတာ တွေ့ရသည်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး သူ့ကို ဘေးသို့ အသာလှဲချလိုက်သည်။
” ကို… တို့ကို ခွဲမသွားရဘူးနော်… ကို့ကိုချစ်လို့… အလိုလိုက်တာနော်…”
မျက်လုံးကိုမှိတ်ရင်း ပါးစပ်က ချွဲသံတွေ ထွက်လာသည်။ ကျွန်တော့်လည်း သူ့ရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီနဲ့ ဘရာလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့နို့အုံလေးကို တစ်ပြုံလုံးငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဘက်တော်ကို သူ့ရဲ့ပူစီလေးဆီ တို့ထိကာ အရည်ကြည်များကြားမှ အသာဖိသွင်းလိုက်သည်။
” အိ.. ကိုရယ်.. ဖြည်းဖြည်း.. အ.. အ.. နာတယ်..”
ဖွားဘက်တော် နည်းနည်းဝင်သွားတော့ နာလို့ထင်တယ် သူ့ဆီက ငြီးသံ ထွက်လာသည်။ အဝနားမှာတင် အသာငြိမ်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်စုပ်လိုက်သည်။
” အင်.. အင်..”
သူ့ဆီမှ ငြီးသံထွက်လာပြီး သူ့ကိုယ်က အပေါ်ကို ကော့တက်လာခိုက် ဖွားဘက်တော်အား ထပ်ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“အူး.. သေပြီ.. သေပြီ… ဖြည်းဖြည်း.. ကိုရယ်.. အရမ်းနာတာပဲ…”
ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်အား သူ့လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် တွန်းရင်းပြောသည်။ ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဘက်တော်ကတော့ သူ့ပူစီလေးထဲ တစ်ဝက်ခန့် ဝင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ပူစီလေးက သေးသေးကြပ်ကြပ်ဆိုတော့ ဖွားဘက်တော်ကသာ တစ်ဝက်လောက် ဝင်နေပေမဲ့ ဂေါ်လီကတော့ အပြင်ဘက် အဝမှာတင် ကျန်နေသေးသည်။
ကျွန်တော့် လက်တစ်ဖက်က ကုတင်ပေါ်ထောက်ရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူ့ရင်သားလုံးလုံးလေးကို ပွတ်ချေမိတော့ တွန်းထားတဲ့ သူ့လက်တွေ ဘေးဖက်ချသွားသည်။ သူ့ရဲ့ ညာဖက်နားရွက်ကို ပါးစပ်နဲ့ အသာငုံပြီး နားထဲသို့ လျှာထိုးထည့် ကလိရင်း ခါးကိုလှုပ်ကာ ကျွန်တော့်ဂေါ်လီနဲ့ သူ့ရဲ့ပူစီအစိလေးအား မထိတထိ ဖိကပ်ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
” ဟင်.. ဟင်.. ကိုရယ်.. ရင်ထဲတစ်မျိုးကြီးပဲကွာ… အထဲမှာ ရွစိစိနဲ့… တစ်ဆို့ဆို့ကြီး.. သိလား…”
သူ့ဆီမှ ချစ်အောသံများ ပွင့်အံထွက်ကျလာသည်။ သူ့လက်နှစ်ဘက်က မွေ့ယာကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ့ဒူးခေါင်းနှစ်ဘက်မှာလည်း ကွေးလိုက်၊ ဆန့်လိုက်ဖြင့် ဂဏာမငြိမ်တော့။ သူပူစီလေးမှာလည်း အရမ်းကိုပဲ အချစ်ရည် ရွှမ်းနေပါတော့သည်။ ကျွန်တော့်ဂေါ်လီက သူ့အစိလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းမိချိန်မှာတော့
” အိ… ကိုရယ်… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ… ထည့်တော့လေ…”
အားမလိုအားမရနဲ့ ကပိုကယို ထွက်ကျလာတဲ့ သူ့စကားသံ အဆုံးမှာတော့ ကျွန်တော်လည်း ခါးကိုအသာကြွပြီး ဆတ်ကနဲ တစ်ဆုံးဝင်အောင် ဖိသွင်းလိုက်သည်။
” အင်.. အိ.. ကိုရယ်..”
ကျွန်တော့်ဖွားဘက်တော်နဲ့ ဂေါ်လီကတော့ ချစ်ရည်ကြည်များကြားမှ ပူစီလေးအတွင်းသို့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ဖြင့် တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ဂေါ်လီက သူ့ပူစီလေးရဲ့ အတွင်းနံရံကို ပွတ်တိုက်သွားသဖြင့် သူ့တင်ပါးများ လေထဲသို့ မြောက်ကြွတက်လာသည်။ ဖွားဘက်တော်အား အပေါ်အဝနားသို့ အသာဆွဲထုတ်ရင်း အတွင်းထဲ ဘယ်ညာ ရမ်းပေးလိုက်တော့ သူတွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး အောက်မှအတင်းကော့ကာ ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။
ကျွန်တော့်ဖွားဘက်တော်ကို အတွင်းထဲ ဖိသွင်းလိုက် ပူစီအဝနား ဆွဲထုတ်ပြီး မွှေပေးလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့မှာ ထွန့်ထွန့်လူးနေတော့သည်။ အတော်လေးကြာတော့
” ဟင်း.. ဟင်း… ကို.. နန်းစိတ်ထဲ.. ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်း.. မသိတော့ဘူး…”
ပြောပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အပေါ်သို့ ကြွတက်လာကာ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကလည်း ကျွန်တော့်ခါးကို အတင်းဆွဲညှစ်ထားသည်။ သူ့ခြေနှစ်ချောင်းကို အပေါ်မှာ ကြက်ခြေခတ်ပုံစံချိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ပေါင်နှစ်ဘက်အား အတင်းဖိချလိုက်တော့သည်။ ကျွန်တော့်ဂေါ်လီက သူ့ G-Spot ကို ထိမိသွားလေပြီ…။ သူ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားလေပြီ..။
ကျွန်တော်လည်း လေးငါးချက်ခန့် ထုတ်ချီသွင်းချီလုပ်ရင်း ဖွားဘက်တော်ဆီမှ အရည်ကြည်များအား သူ့ပူစီလေးအတွင်းသို့ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချရင်း သူ့နဖူးလေးအား မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းမိတော့သည်။
” ကို့ကို…. အရမ်းချစ်သွားပြီ…”
ပြောပြီး ကျွန်တော့်ပါးနှစ်ဘက်အား ဖွဖွလေး နမ်းသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က မဆင်းသေးပဲ သူ့ဆံစလေးအား အသာပွတ်ကစားနေလိုက်သည်။ (၁၅) မိနစ်ခန့် နားရင်း စကားတွေပြော၊ ရေချိုးပြီးတော့ ထပ်ဆွဲဖြစ်ကြသည်။
ဒီလိုနဲ့ (၃) ပင်ဆွဲပြီး ညနေ (၄) နာရီ ကျော်တော့ ဟိုတယ်မှ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အပြန်လမ်း၌ ကားပေါ်မှာ နန်းက ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ခေါင်းမှီရင်း
” ကို့ကို… စွဲသွားပြီ…”
ဟု ချွဲချွဲလေး ပြောသည်။ ကိုယ်လည်း နန်းလိုပါပဲကွယ်။ မချင့်မရဲလေးနဲ့ အပေးကောင်းတဲ့ နန်းလေးကို စွဲသွားပြီလေ…။
————————————-
အခန်း (၃)(၄)(၅) ကတော့ ဆွဲခန်းတွေချည်းမို့ စာစီမကုံးတော့ပါဘူး။ အထက်မှာ တစ်ခန်းရေးပြီးပြီဆိုတော့ ထပ်ရေးလည်း ဖတ်လို့ မကောင်းတော့ဘူးလေ။ ဒီလောက်ပဲ ဖတ်လို့ကောင်းမည် ထင်ပါသည်။
————————————–
နောက်ပိုင်းလည်း သူလိုတဲ့အခါ ကျွန်တော့်ဆီ ဖုန်းဆက်ရင်း ဧပြီလတစ်လလုံး နေ့တိုင်းနီးပါး တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ တွေ့တိုင်းလည်း အနည်းဆုံး (၂) ပင်တော့ ဆွဲဖြစ်သည်။
ဒီလိုနဲ့ ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံးကို ဝင်မွှေသွားတဲ့ မေလ (၂) ရက်၊ နာဂစ်ဖြစ်ပြီး နောက်နေ့ကစလို့ သူနဲ့ကျွန်တော် အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားသည်။ သူ့အိမ်နားမှာ ဖုန်းမရှိသဖြင့် သူ့ကို ဆက်သွယ်လို့မရ။ သူ့အိမ်ကလည်း သီတာလမ်းထဲမှာဟုသာ သိသည်။ လိပ်စာ အတိအကျ မသိ။ သူနဲ့ ဝေးသွားမှ သူ့ကို ပိုတမ်းတမိသည်။
သူနဲ့ဆုံခဲ့တဲ့ မင်္ဂလာဈေး မီးပွိုင့်ထိပ်ရယ်၊ လေဟာပြင်မှတ်တိုင်ရယ်ကို ရောက်တိုင်း သူ့ကို တွေ့နိုးဖြင့် ရှာမိသည်။ ဘာတွေဖြစ်ပြီး ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတဲ့ သူ့ကိုဖြင့် ယနေ့ထိ ရှာနေဆဲ… လွမ်းနေဆဲပါ… နန်းလေးရယ်……….။
ပြီးပါပြီ။
ဒီဇာတ်လမ်းက တကယ့် အဖြစ်အပျက်ကို ဖတ်လို့အဆင်ပြေအောင်၊ မရိုင်းအောင် တစ်တစ်ခွခွ မရေးပဲ ရိုးရိုးလေး ရေးလိုက်တာပါ။ အားလုံးပဲ အဆင်ပြေကြပါစေဗျာ…။
ZG
ေရးသားသူ – Crazzy4
(ဒီဇာတ္လမ္းေလးက တကယ့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးပါ)
အခန္း (၁)
၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၃) ရက္။ မၾကာခင္ သၾကၤန္က်ေတာ့မည္။ သၾကၤန္ရယ္၊ ဥၾသရယ္၊ ရြက္ေႂကြေလးေတြရယ္၊ ရွင္းၿပီးလွပေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာေလးရယ္… ဒါေတြဟာ ေႏြဦးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ထဲက ေႏြသ႐ုပ္စုတ္ခ်က္ေတြပါပဲ ခ်စ္သူရယ္..။
ဟိုးေဝးေဝး ဗာဒၤပင္က သစ္ရြက္ေလးေတြ တစ္ရြက္ခ်င္း ေျမသို႔ ဝဲပ်ံက်ေနတာ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္း ပိေတာက္ပင္ေပၚက ဥၾသငွက္ ေတးဆိုေနတာေတြၾကည့္ၿပီး ဘာလိုလို အလြမ္းႀကီးက ရင္ကို ေဗ်ာင္းဆန္ေစပါတယ္…။ ရည္းစားရွိသူမေျပာနဲ႔ မရွိသူေတြေတာင္ ေႏြေရာက္ၿပီဆို ဘာလိုလိုနဲ႔ ဘယ္ကိုလြမ္းရမွန္းမသိေအာင္ ခံစားရတယ္ေလ..။
“ေဟ့ေကာင္… ခ်စ္စမ္းကို.. ငါေခၚေနတာၾကာၿပီ… ဘာေတြေငါင္ၿပီး.. ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား ျဖစ္ေနလဲကြာ…”
မင္းသူမွ ေျပာေျပာဆိုဆို ခုံတစ္လုံးဆြဲၿပီး ေဘးမွာဝင္ထိုင္သည္။ မင္းသူက အိမ္မွာ ေဆးဆိုင္ဖြင့္ထားသည္။ လိုေသာေဆးမ်ားဝယ္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈး သြားမည္၊ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ပါဆိုသျဖင့္ ေဈးသို႔ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဈးေရာက္ေတာ့ မင္းသူက လိုေသာေဆးမ်ားဝယ္ရန္ ေဈးထဲဝင္သြားခိုက္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ေဈးထဲရွိ “ေဒၚရိတ္ႀကီး လဘက္ရည္ဆိုင္” မွာထိုင္ၿပီး လဘက္ရည္ေသာက္ရင္း မင္းသူကို ေစာင့္ေနစဥ္ ေႏြပန္းခ်ီကားအား ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားခန္းဝင္ေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေအာ္.. မင္းသူ.. Sorry ကြာ.. သၾကၤန္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနတာပါ..။ မင္းေရာ… အားလုံးဝယ္ၿပီးသြားၿပီလား ”
” ဒီမွာေတာ့ၿပီးၿပီ..၊ မရတာေတြေတာ့ မဂၤလာေဈးမွာ ဆက္ရွာၾကတာေပါ့ ”
” ဒါဆိုလည္း မဂၤလာေဈး သြားမယ္ေလ…”။
သူ႔အားေျပာၿပီး စားပြဲထိုးအားေခၚကာ ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ရာမွထကာ ေလဟာျပင္ ဘတ္(စ္)ကားမွတ္တိုင္ဘက္ လမ္းေလၽွာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေလဟာျပင္မွတ္တိုင္ရာက္ေတာ့ ဘတ္(စ္)ကားေစာင့္ေနသည့္ လူအနည္းငယ္ ေတြ႕ရသည္။ မဂၤလာေဈး သြားမွာဆိုေတာ့ (၄၆) ကား ေစာင့္ရသည္။
(၅) မိနစ္ခန႔္ၾကာေတာ့ (၄၆) ဟိုင္းလတ္ကား ေရာက္လာသည္။ ကားေပၚမွအဆင္း လူကိုေစာင့္ၿပီး ေနရာရရန္ ကားေပၚ အျမန္တက္ရသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ညာဘက္ျခမ္းေဘးခုံ ေနာက္ဆုံးမွာ ေနရာရသည္။ ဟိုင္းလတ္ကားေတြက ဘယ္ဘက္ (၆) ေယာက္၊ ညာဘက္ ( ၆) ေယာက္၊ အလယ္ (၄) ေယာက္ခန႔္သာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ စီးလို႔ရသည္။ ဒီလမ္းေၾကာေတြမွာက ကားအလာၾကဲေတာ့ ကားတစ္စီးလာၿပီဆိုတာနဲ႔ လူအုပ္က အတင္းတိုးေဝွ႕တက္ရသည္။ ဒါမွလည္း ေနရာရမွာကိုး။
ဒီလိုနဲ႔ ကားထြက္လာၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက (၂) ေယာက္ဆင္းၿပီး၊ ေအာက္က အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသား (၁) ဦး ႏွင့္ အသက္ (20) ဝန္းက်င္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တို႔ တက္လာသည္။ သူတို႔လည္း ရရာအလယ္ခုံမွာ ဝင္ထိုင္ျဖစ္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ တည့္တည့္မွာ ထိုင္ျဖစ္သြားသည္။
ေကာင္မေလးက တကယ္လွသည္။ ၀၀လုံးလုံးေလးနဲ႔ ရွမ္း၊ ကရင္ တစ္ခုခုစပ္ပုံရသည္။ အသားက အရမ္းျဖဴေတာ့ ပါးႏွစ္ဖက္မွာ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြေတာင္ ေတြ႕ရသည္။ ရွန္သားပန္းေရာင္ လက္စကတ္အကၤ်ီေလးကို ေအာက္ကအနက္ေရာင္ ထမီစကတ္ႏွင့္ တြဲဝတ္ထားသျဖင့္ ျဖဴေနတဲ့အသားနဲ႔ အရမ္းလိုက္ဖက္ၿပီး ၾကည့္လို႔တကယ္ေကာင္းသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ရဲ့အလွမွာ ေငးမိေနတုန္း သူက လွည့္အၾကည့္၊ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ရွက္သြားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလး တစ္ဘက္ျပန္လွည့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ဆီကအၾကည့္ကို မလြဲျဖစ္ပဲ တစ္လမ္းလုံး ေငးလာမိသည္။ သူလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ (၃) လမ္း မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေဘးခုံကလူ ဆင္းသြားသျဖင့္ ေဘးခုံကို သူေရႊ႕သြားသည္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူ႔ေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမွန္းသိေတာ့ သူလည္း မၾကာမၾကာ ျပန္ၾကည့္သည္။ ခ်စ္သူရယ္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံရင္ ရင္ခုန္တယ္ဆိုတာ တကယ္ပဲေနာ္…။ တို႔ရင္ထဲ ေဗ်ာင္းဆန္ေနပါတယ္။ သူလည္း တို႔လိုပဲေနမွာေပါ့…။ တို႔နဲ႔ အၾကည့္ဆုံေတာ့ မ်က္လႊာခ်သြားတာေတြ၊ သက္ျပင္းခ်တာေတြ၊ မ်က္ႏွာတစ္ဘက္ လြဲသြားတာေတြ ဒါေတြဟာ တို႔ကို သတိထားမိသြားတယ္ဆိုတာ တို႔က ဝန္ခံေနသလိုပဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မ်က္လုံးစစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနတာကို ေဘးက မင္းသူကေတာ့ မရိပ္မိပါ။ သူလည္း သူ႔အေတြးနဲ႔သူမို႔ စကားလည္း မေျပာျဖစ္ၾက။ စကားမေျပာျဖစ္တာကိုက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အေရး ပိုရခဲ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာေဈး မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚမွ ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလိုက္ၾကသည္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္က လိုက္ဆင္းလာတာ ေတြ႕သည္။ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး သူက လမ္းတစ္ဘက္ကို ကူးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း မဂၤလာေဈးဘက္ကူးလာရင္း လမ္းတစ္ဘက္ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္အၾကည့္နဲ႔ ဆုံသည္။
အဲ့လို အၾကည့္ဆုံတဲ့ခဏ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပဳံးရိပ္ေလးတစ္ခု လွစ္ကနဲ ေတြ႕ဘိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်ရင္း….
“မင္းသူ… မင္းသြားႏွင့္ေတာ့… ငါရွာစရာေလး တစ္ခုရွိလို႔ ၿပီးမွလိုက္ခဲ့မယ္…။ ေဈးအေပၚဆုံးထပ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ကပဲ ေစာင့္ေလ..”
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းကြာ… ျဗဳန္းစားႀကီး”
မင္းသူကို ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ကားလမ္းတစ္ဘက္သို႔ အလ်င္အျမန္ ကူးသြားလိုက္သည္။ သူေလးကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွမ္းရင္း မီးပြိဳင့္ထိပ္နား ေရာက္ေတာ့မည္။ ကိုယ္လည္း သူ႔ကိုမွီေအာင္ ေျခလွမ္းကို ျမန္ျမန္လွမ္းလိုက္သည္။
မီးပြိဳင့္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ သူက ပလာဇာဘက္ ခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး ဆက္ေလၽွာက္သည္။ ကိုယ္လည္း မီးပြိဳင့္ထိပ္ကေန သူခ်ိဳးတဲ့ဘက္လိုက္ခ်ိဳးရင္း သူ႔နားေရာက္ေတာ့….
“ယူက အရမ္းျမန္ေတာ့… မနည္းလိုက္ရတယ္…”
ကၽြန္ေတာ့္စကားသံၾကားေတာ့ သူလွည့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လုံးေလးဝိုင္းၿပီး၊ အံ့ၾသသြားတဲ့ပုံနဲ႔…
“ဟင္ !!! … ကို လိုက္လာတယ္”
“ဟုတ္တယ္.. ယူ႔ကိုခင္ခ်င္လို႔ လိုက္လာတာ…”
ကၽြန္ေတာ့္စကားၾကားေတာ့ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေလး တစ္ခ်က္တြန႔္ရင္း ျပဳံးသည္။
” တို႔လည္း ခင္တတ္ပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ကို႔ကိုေၾကာက္တယ္…”
” ခင္တာပဲဟာ… ဘာေၾကာက္စရာရွိလို႔လဲ..”
” အင္းေလ… ေျပာမဲ့သာေျပာတာ.. ကိုက ဆိုးမဲ့ပုံေတာ့.. မေပါက္ပါဘူး”
“ဒါဆို.. ယူနဲ႔တို႔နဲ႔.. သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီေပါ့…”
” ဘာဆိုင္လို႔လဲ…”
“ဆိုင္လားမဆိုင္လားေတာ့ မသိဘူး… တို႔ဖုန္းနံပတ္ ေပးခဲ့မယ္.. မနက္ျဖန္ ဖုန္းဆက္ေလ…”
“အခုေကာ ဆက္လို႔မရဘူးလား…”
” အင္း… ရတယ္.. ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔မအားဘူး… မနက္ဆိုရင္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလို႔ အခ်ိန္ရတယ္ေလ…”
သူ႔အားေျပာရင္း အကၤ်ီအိတ္ထဲမွ စာရြက္အပိုင္းေလး တစ္ခုထုတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ Hand Phone နံပတ္ေရးၿပီး သူ႔အားေပးလိုက္သည္။
” ဖုန္းဆက္ေနာ္… တို႔အလုပ္ေတြ ရွိေသးလို႔ သြားေတာ့မယ္…”
သူ႔ကို ျပဳံးျပႏွုတ္ဆက္ၿပီး ကားလမ္းကူးကာ မဂၤလာေဈးဘက္ ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ခ်စ္သူရယ္ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဒီေန႔ေတာင္ မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္ပါရဲ့။
မင္းသူ ေဆးဝယ္ဖို႔ရွိေတာ့ ဒီေကာင့္ကိုထားခဲ့ၿပီး ကိုယ္လစ္သြားရင္ မေကာင္းဘူးေလ။ ေနာက္ေန႔မွ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာေလးေငးရင္း စကားေတြ ေျပာၾကမယ္ေနာ္…။ သူ႔ကို စာရြက္ပိုင္းေလးျဖင့္ ဖုန္းနံပတ္ ေပးလိုက္စဥ္က မိမိနာမည္ပါ ထည့္ေရးေပးလိုက္သည္။ မိမိကို သူတစ္ကယ္ ေႂကြတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဖုန္းဆက္လာလိမ့္မည္။ မိမိကေတာ့ သူ႔ဆီမွ ဖုန္းနံပတ္ မေတာင္းထားလိုက္မိ။ ကိုယ့္ဖုန္းနံပတ္သိရင္ပဲ သူဆက္သြယ္လို႔ ရၿပီေလ။
သူေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း မဂၤလာေဈးအေပၚဆုံးထပ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ရွိရာသို႔ တက္လာခဲ့လိုက္သည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ေတာ့ စားပြဲထိုးေလးအား လဘက္ရည္ က်စိမ့္တစ္ခြက္ႏွင့္ လန္ဒန္ (၁) ပြဲ မွာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မင္းသူ Hand Phone အား လွမ္းေခၚကာ ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ လဘက္ရည္ဆိုင္၌ ရွိေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။
စားပြဲထိုးလာခ်ေပးေသာ လဘက္ရည္အား တစ္ငုံေမာ့ေသာက္ၿပီး ေကာ္ဘူးထဲမွ လန္ဒန္ (၁) လိပ္ ထုတ္ကာ မီးညႇိရွိုက္ဖြာလိုက္သည္။ ဟိုးေဝးေဝးသို႔ ေမ်ာလြင့္သားေသာ မီးခိုးေငြ႕မ်ားႏွင့္အတူ မိမိ၏ အေတြးမ်ားမွာလည္း ဟိုးအေဝးဆီ ပ်ံ႕လႊင့္လို႔ေနသည္။
ျဖဴျဖဴသန႔္သန႔္၊ ၀၀လုံးလုံးေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးရယ္… ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ မင္းေလးက နန္းဆုရတီစိုးနဲ႔ အနည္းငယ္ဆင္သည္။ နန္းဆုရတီစိုးသာ နည္းနည္းဝရင္ မင္းေလးနဲ႔ တစ္ပုံစံတည္းပါပဲ ေကာင္မေလးရယ္။ မင္းျပဳံးလိုက္ရင္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးက ေပၚတယ္ဆို႐ုံ ေရးေရးေလးနဲ႔ အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ စကားသံက တမင္လုပ္ေျပာတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ခၽြဲသလိုလိုနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲထိ ထိုးေဖာက္နိုင္စြမ္းရွိသည္။
သူ႔ရင္သားေလးေတြဆို လုံးၿပီး ဝိုင္းေနသည္။ အရပ္ကေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းသည္ဆို႐ုံ ၅ ေပ ၂ ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ႏွုတ္ခမ္းသား ဖူးဖူးေလးေတြက မထိရက္၊ မငုံရက္စရာ။
” ေရာက္တာၾကာၿပီလား ခ်စ္စမ္းကို..”
ခုံတစ္လုံးဆြဲကာ ေဘးမွာဝင္ထိုင္ရင္း ေမးလိုက္ေသာ မင္းသူစကားသံၾကားမွ မိမိအေတြးမ်ား လြင့္ေပ်ာက္သြားသည္။ တိုေနၿပီျဖစ္ေသာ စီးကရက္အား ျပာခံခြက္ထဲ ထိုးေခ်ၿပီး…
“မၾကာေသးပါဘူးကြာ… ေစာေစာကပဲ ေရာက္တာ..”
မင္းသူဘက္လွည့္ရင္း ေျဖလိုက္သည္။
” မင္း ဘာသြားရွာတာလဲ ခ်စ္စမ္းကို… ရခဲ့လား…”
” ငါ့ညီမက သူ႔ဟန္းဆက္ ပ်က္သြားလို႔ ရွာခိုင္းလိုက္တာ.. အဲ့ဒါသြားၾကည့္တာ.. သူေျပာတဲ့ ေမာ္ဒယ္က ရွာမေတြ႕ပါဘူးကြာ… ဒါနဲ႔ မင္းေဆးေတြေရာ အားလုံးဝယ္ၿပီးၿပီလား…”
” ၿပီးၿပီဆိုပါေတာ့…”
မင္းသူကေျပာၿပီး အနီးရွိ စားပြဲထိုးေလးအား လဘက္ရည္တစ္ခြက္ လွမ္းမွာသည္။
” ေဒၚလာေဈးသာက်တယ္… ေဆးေတြကေတာ့ ေဈးမက်ပါဘူးကြာ..”
စားပြဲထိုးလာခ်ေပးေသာ လဘက္ရည္အား တစ္ငုံေသာက္ရင္း မင္းသူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျပာသည္။
” စီးပြားေရးသမားေတြကေတာ့ ဘယ္သူေသေသ ငါမေသရင္ၿပီးေရာ ဆိုသလို သူတို႔အတြက္ပဲ ၾကည့္မွာေပါ့ကြာ..”
” ေဒၚလာေဈး တက္တုန္းကေတာ့ ေငြေဈးတက္လို႔ဆိုၿပီး ကုန္စည္အားလုံး ေဈးတက္တယ္ကြာ… အခု ေငြေဈးက်ေတာ့ ေဈးျပန္မခ်ဘူး….”
မင္းသူကေျပာၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္ငဲ့ကာ ေမာ့ေသာက္သည္။ မင္းသူကို စကားျပန္ေျပာမည္ လုပ္စဥ္ ဖုန္းျမည္လာသျဖင့္ ခါးၾကားဖုန္းအိတ္ထဲမွ ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး Pager ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ဖုန္းနံပတ္ကေတာ့ ၿမီု႔တြင္းမွပင္ျဖစ္သည္။ Answer ကိုႏွိပ္ၿပီး ထူးလိုက္သည္။
” ဟဲလို… အမိန႔္ရွိပါ…”
” ကိုခ်စ္စမ္းကိုလားရွင္..”
တစ္ဘက္မွ ဆည္းလည္းသံေလးတစ္ခု လွုပ္ခတ္သြားသည္။
” ဟုတ္ပါတယ္… အခုေျပာတာ ဘယ္သူလဲ မသိဘူး…”
” အင္း ဟုတ္သားပဲ… ကို႔ဖုန္းနံပတ္ ဟုတ္၊မဟုတ္ သိခ်င္လို႔ ဆက္ၾကည့္တာ… ”
” ေအာ္.. သိၿပီ.. ေစာေစာက ေကာင္မေလးလား”
” ဟုတ္..”
“အင္း.. ေစာေစာက နာမည္ မေမးလိုက္ရဘူး… နာမည္ေျပာဦးေလ…”
“အိမ္နာမည္လား၊ မွတ္ပုံတင္ထဲကလား…”
“ႏွစ္ခုစလုံးေျပာေလ…”
“အိမ္နာမည္က ကိကိ၊ မွတ္ပုံတင္မွာက နန္းျမတ္သဇင္”
” ရွည္လိုက္တာ… နန္းလို႔ပဲေခၚမယ္… ျဖစ္မလား…”
“ဟုတ္…”
” မနက္ျဖန္ ဖုန္းျပန္ဆက္ေနာ္…”
“ဟုတ္… ဒါပဲေနာ္ မနက္က်မွ ဆက္လိုက္မယ္….”
ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
” ဘယ္သူလဲကြ ”
ဖုန္းခ်ၿပီးမွ မင္းသူက ေမးသည္။
” ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ… အသိတစ္ေယာက္ပါ…”
မင္းသူကိုေျပာရင္း စားပြဲထိုးကိုေခၚကာ ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္သည္။ ဒီေကာင့္ကိုေတာ့ အသိေပးလို႔မရ။ ဒီေကာင္က ပါးစပ္အရမ္းဖြာသည္။ အိမ္က ဝင္ထြက္ေနက်ဆိုေတာ့ ညီမေတြ၊ အစ္မေတြကို ဖြလိုက္ရင္ အေခ်ာင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္မိသြားမည္။ အစ္မေတြက ဇာတ္လမ္းရွုပ္တာ သိပ္မႀကိဳက္။
” ျပန္ၾကမလား ခ်စ္စမ္းကို…”
” ေအး.. ျပန္မယ္ကြာ…..”
ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ထလိုက္ၾကသည္။ အျပင္မွာေတာ့ မိုးေတြအုံ႔ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ သၾကၤန္မိုးမ်ား ရြာမလား မသိ။ တို႔ရင္ထဲမွာေတာ့ အၾကင္နာမိုးေတြ ရြာေနၿပီ နန္းေလးရယ္…။
—————————————-
အခန္း(၂)
ညက ညဉ့္နက္သည္အထိ အင္တာနက္ ထိုင္သုံးျဖစ္သျဖင့္ ည (၁၂) နာရီေက်ာ္မွ အိပ္ယာဝင္ျဖစ္သည္။ မနက္က်ေတာ့ (၈) နာရီေလာက္မွ နိုးသည္။ အိပ္ယာမွထကာ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီး Breakfast ဆြဲရန္ လမ္းထိပ္က လဘက္ရည္ဆိုင္ဘက္ ထြက္လာခဲသည္။ ဒီေန႔အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾက။ အေဒၚတစ္ေယာက္၏ကေလး ရွင္ျပဳရွိသျဖင့္ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက တစ္အိမ္လုံး သြားၾကသည္။ မိမိမွာ အိပ္ေကာင္းတုန္းမို႔ မနိုးပဲ ထားခဲ့ပုံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အလွူေတြ ဘာေတြဆို သြားေလ့သြားထ သိပ္မရွိ။
ဒီလိုနဲ႔ လဘက္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ က်စိမ့္တစ္ခြက္၊ လန္ဒန္ (၁) ပြဲႏွင့္ နန္းႀကီးသုပ္တစ္ပြဲ မွာလိုက္သည္။ နန္းႀကီးသုပ္မွာမွ နန္းေလးကို သတိရသြားသည္။ သူေရာ ဒီအခ်ိန္ ဘာလုပ္ေနမလဲ။ တို႔သတိရသလို တို႔ကိုေရာ သတိရေနမလား။ မေတြ႕ခဲ့ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ နန္းရယ္။ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာသူမွာ အလြမ္းေတြနဲ႔ တိုင္ပတ္ေနၿပီေလ…။
သူ႔အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း စားပြဲထိုးေလး မုန႔္နဲ႔ လဘက္ရည္လာခ်မွ အေတြးျပတ္သြားသည္။ ဗိုက္ဆာေနသျဖင့္ နန္းႀကီးသုပ္က ခဏေလးနဲ႔ ဗိုက္ထဲေရာက္သြားသည္။ ေအးစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ လဘက္ရည္အား တစ္ဝက္ခန႔္ေမာ့ၿပီး စီးကရက္ (၁) လိပ္ကို မီးညႇိရွိုက္ဖာလိုက္သည္။ ဒီမွာတင္ အိတ္ထဲမွ ဖုန္းျမည္လာသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿမိဳ႕တြင္းမွ ဖုန္းနံပတ္ ျဖစ္သည္။ ဖုန္းေျဖလိုက္ေတာ့
” ေဟ့… ကိုလား..”
ရင္ထဲစြဲေနသည့္ ဆည္းလည္းသံေလး ျဖစ္သည္။ အရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီ နန္းရယ္။
” အင္း… နန္းလား.. ဘယ္ကဆက္တာလဲ…”
” လမ္းထိပ္ေဈးနားက PCO က ဆက္တာ..”
“ေနာက္ေန႔ဆက္မယ္ေျပာတာ ကတိတည္သားပဲ..”
“အိမ္က ဆိုင္အတြက္ ေဈးလာဝယ္ရင္း.. ကို႔ကို သတိရလို႔ ဆက္လိုက္တာ…”
” ဘာဆိုင္ဖြင့္ထားလို႔လဲ…”
” အေအးဆိုင္ပါ… အေမနဲ႔ နန္းတို႔ညီအစ္မေတြ စုလုပ္ၾကတာေလ..”
“ေအာ္… ကိုလာလည္လို႔ ျဖစ္မလား…”
” လာလည္လို႔ေတာ့ ရပါတယ္… ဒါေပမဲ့ အေမတို႔ သိသြားရင္ မေကာင္းဘူးေနာ္…”
” ေပါက္ပါတယ္ နန္းရယ္… ဆိုင္ေတာ့ မလာပါဘူး.. အျပင္တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕မယ္ ဆိုရင္ေရာ… ”
” ဘာလို႔ ေတြ႕ခ်င္တာလဲ…”
” အင္း… စကားေတြ ေျပာဖို႔ေပါ့ …”
” အခုလည္း ေျပာေနတာပဲ..”
” အခုေျပာတာက အသံပဲ ၾကားရတာေလ… အျပင္မွာေတြ႕ေတာ့ နန္းမ်က္ႏွာေလးကိုေငးရင္း ေျပာရမွာဆိုေတာ့ အလြမ္းပိုေျပမလားလို႔”
” ဘာမွမဆိုင္ဘူး..”
” ဆိုင္ခ်င္ပါတယ္ နန္းရယ္…”
” ဘာကိုလဲ…”
” ေျပာရမလား…”
” အင္း…”
” မေန႔က စေတြ႕ကတည္းက ျဖစ္ေနတာ..”
” ဘာျဖစ္တာလဲ ”
” နန္းကို စြဲသြားတာ…”
” ဟုတ္ပဲနဲ႔..”
” တကယ္ပါ ေကာင္မေလးရယ္…”
” ဟား.. ဟ.. ရယ္ရတယ္..”
” မေလွာင္ပါနဲ… နန္းရယ္.. တို႔ယူ႔ကို အရမ္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ…”
” ဟင္း.. ဟင္း.. (၅) မွတ္ေတာ့ ေပးလိုက္ၿပီ… (၄၀) ရရင္ေတာ့… ေအာင္ၿပီေနာ္…”
” (၄၀) မကဘူး.. ဂုဏ္ထူးေတာင္ထြက္မွာ… တို႔က တကယ္ခံစားေနရတာေလ…”
” ထားပါေတာ့… ေဈးလာတာၾကာၿပီ.. အိမ္က စိတ္ပူေနေတာ့မယ္.. ေနာက္ေန႔မွ ျပန္ဆက္မယ္ေနာ္… ဘိုင့္…”
ရင္ဖြင့္ဖို႔ႀကံတုန္း ေျပာေျပာဆိုဆို ဖုန္းခ်သြားသည္။ တမင္ ဟက္ေကာ့ႀကီး လုပ္သြားတာျဖစ္သည္။ အျပင္မွာ ဆုံျဖစ္မွ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ေပးရမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေလာက္ေျပာရတာကိုပဲ ရင္ထဲ ေပါ့သြားသလို ျဖစ္ရသည္။ ေႏြေလ႐ူးတစ္ခ်က္ ေဝ့အသြားမွာ လွုပ္ခတ္သြားတဲ့ သစ္ရက္ေတြလိုပဲ ကိုယ့္ရင္ေတြလည္း မင္းေလးေၾကာင့္ အရမ္းခုန္ လွုပ္ခတ္ေနပါတယ္.. နန္းရယ္…။
ေန႔တိုင္းလိုလို နန္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္သည္။ မနက္ (၉) နာရီ ဝန္းက်င္ခန႔္ သူေဈးလာတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တတ္သည္။ ဖုန္းထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီေျပာရင္း သတိရေၾကာင္း ခင္ေၾကာင္း စတာေတြ ေျပာျဖစ္သည္။ ရည္းစားစကားေျပာမယ္ႀကံတိုင္း နန္းက စကားလႊဲပစ္တတ္သည္။ အျပင္မွာေတြ႕ဖို႔ ေျပာတိုင္း အလုပ္မအားေၾကာင္း၊ သြားစရာရွိေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဝ့လည္လည္ လုပ္သည္။
ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ခင္ၿပီး (၁) ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူဖုန္းဆက္တုန္း အျပင္မွာ ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း ပူဆာေတာ့ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားသြားသည္ထင္သည္။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ (၁) နာရီခန႔္ သူလာခဲ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စေတြ႕ခဲ့သည့္ မဂၤလာေဈး မီးပြိဳင့္ေထာင့္က ေစာင့္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
ေနာက္ေန႔က…. ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၁၀) ရက္။ ေန႔လည္ (၁) နာရီထိုးခါနီး မဂၤလာေဈး မီးပြိဳင့္ေထာင့္ကို ေရာက္သည္။ အနီးရွိ ကြမ္းယာဆိုင္၌ စီးကရက္ဝယ္ၿပီး မီးတို႔လိုက္သည္။ လက္ထဲမွ ေဆးလိပ္ကို တစ္ခ်က္ဖြာၿပီး ေဘးဘီကိုၾကည့္ရင္း နန္းကို ရွာလိုက္သည္။ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ မေတြ႕ေသး။
နန္းနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘယ္သြားမလဲ၊ ဘာေျပာမလဲ စတာေတြေတြးရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို မွုတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။ မေတြ႕ခင္သာ ေတြ႕ခ်င္ေနေပမဲ့ တကယ္ေတြ႕ရၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို စရမွန္း မသိ။
” ေဟ့.. ကို.. ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား..”
စကားသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နန္းျဖစ္ေနသည္။
” အင္း.. အခုေလးတင္ပဲ..”
” ကဲ.. ေတြ႕ၿပီေလ.. ဘာေျပာမွာလည္း.. ေျပာ…”
” လမ္းေပၚမွာ.. မေကာင္းပါဘူး.. တစ္ေနရာ သြားမလားလို႔…”
“သြားေလ.. ဘယ္သြားမွာလဲ..”
” အင္း.. ကိုယ့္အသိ မိုတည္ရွိတယ္.. အဲ့ဒီမွာ.. နားရင္း စကားေျပာရင္ ေကာင္းမလားလို႔…”
” ဟာ.. မိုတည္ကို မလိုက္ခ်င္ပါဘူး..”
“လာပါနန္းရယ္.. တျခားေနရာဆို ဟိုလူျမင္ ဒီလူျမင္နဲ႔… အိမ္ကျပန္သိသြားရင္.. မေကာင္းဘူးေလ”
“ကိုေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ နန္းက မိန္းကေလးေလ”
” လာပါ နန္းရယ္.. ဟိုေရာက္ရင္ နန္းကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျပမယ္….”
ေျပာေျပာဆိုဆို နန္းလက္ကိုဆြဲၿပီး မီးပြိဳင့္မွ ေကြ႕လာေသာ Taxi အား လွမ္းတားကာ ဆရာစံလမ္းရွိ စိန္မိုတည္သို႔ ေမာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ နန္းက ရင္ေတြအရမ္းခုန္ေနေၾကာင္း၊ ကိုယ္က တဇြတ္ထိုးလုပ္ေၾကာင္း၊ နန္းကို မငဲ့ေၾကာင္း စသျဖင့္ အေၾကာင္းစုံ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေတာ့သည္။
စိန္မိုတည္ကိုေရာက္ေတာ့ နန္းအား ကားေပၚမွာ ခဏထားခဲ့ၿပီး Reception ၌ အခန္းရ၊မရ အရင္စုံစမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေလာေလာဆယ္ အခန္းလြတ္က မရွိ။ ေနာက္ (၁) နာရီေလာက္မွ ျပန္လာရန္ႏွင့္ မလာခင္ ဖုန္းႀကိဳဆက္ရန္ လိပ္စာကဒ္ေလး ေပးလိုက္သည္။ Visiting ကဒ္ကို လွမ္းယူၿပီး Taxi ရွိရာ ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ကားေပၚမွာေတာ့ နန္းက ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ထိုင္ေနသည္။ ကားတံခါးဆြဲဖြင့္ၿပီး နန္းေဘးနား ဝင္ထိုင္ကာ ေရႊဂုံတိုင္ဟိုတယ္ကို ေမာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ ေရႊဂုံတိုင္ဟိုတယ္က ေရႊဂုံတိုင္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ရွိသည္။ လိုင္းကားမ်ား၊ ကိုယ္ပိုင္ကားမ်ားျဖင့္ အသြားအလာ ရွုပ္သျဖင့္ အသိတစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႕သြားနိုင္သျဖင့္ ေတာ္႐ုံဆို ေရႊဂုံတိုင္ဟိုတယ္သို႔ မသြားျဖစ္။ စိန္မိုတည္ကေတာ့ ေခ်ာင္က်သျဖင့္ ေတာ္႐ုံလူ မေတြ႕နိုင္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အျမဲတမ္း လူျပည့္ေနတာျဖစ္မည္။
ေရႊဂုံတိုင္ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ Basement ရွိ Luv Channel သို႔ ကားကို ဆင္းခိုင္းလိုက္သည္။ အလယ္ခန္း ေရာက္ေတာ့ Taxi ကို အတြင္းခန္းထဲ ဖင္ဆုတ္ၿပီး Parking ထိုးခိုင္းလိုက္သည္။ ကားအတြင္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ အနီးရွိ Waiter က အခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး အေပၚမွာ တင္ထားသည့္ လိုက္ကာအား ဆြဲခ်လိုက္သည္။ Taxi သမားအား က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးလိုက္ၿပီး နန္းလက္ကို ကိုင္ကာ အနီးရွိ ေလွကားမွ အေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ မီးဖြင့္လိုက္ၿပီး Freeze ထဲရွိ Coke တစ္ဘူးေဖာက္ကာ ေသာက္လိုက္သည္။ နန္းကေတာ့ ကုတင္နားရွိ ဆက္တီ၌ ရွက္ဟန္ျဖင့္ ဝင္ထိုင္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲ တစ္ခုခုကို စိုးရြံ့ပုံျဖင့္ မ်က္ႏွာေလး ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။
” နန္း.. တစ္ခုခုေသာက္ေလ… ”
“ဟင့္အင္း.. မေသာက္ခ်င္ဘူး..။ ကို.. ျပန္ရေအာင္ေနာ္… ဒီမွာမေတာ္ပါဘူး ကိုရယ္…”
နန္းက လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ နန္းရယ္… ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာကို…”
” အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔.. ေျပာတာေပါ့…”
” ႏွစ္ေယာက္တည္း.. ခ်စ္သူေတြပဲ နန္းရယ္…”
” ဟြန္း.. ဘယ္သူက ခ်စ္တယ္ ေျပာဖူးလို႔လည္း…”
” ဒီအထိေတာင္ လိုက္လာၿပီးမွ နန္းရယ္…”
” ဘယ္သူက လိုက္လာလို႔လဲ.. သူပဲ ဇြတ္ဆြဲေခၚလာၿပီးေတာ့…”
” မ႐ုန္းပဲ လိုက္လာမွေတာ့.. ခ်စ္လို႔ေပါ့..”
” ႐ုန္းလို႔မွ မရတာ…”
” ကဲပါ နန္းရယ္.. နန္းကို ကိုယ္တကယ္ ခ်စ္တာပါ… ယုံေနာ္..”
ေျပာၿပီး နန္းလက္ေလးကို အသာဖြဖြ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ဖမိုးေလးေတြကို ရြရြေလးပြတ္ရင္း သူ႔ပါးျပင္ေလးအား တစ္ရွိုက္မက္မက္ နမ္းလိုက္သည္။ သူ႔လက္ဖမိုးအား အသာပြတ္ေနရာမွ လက္ေမာင္းတစ္ေလၽွာက္ တျဖည္းျဖည္း ဆက္ပြတ္ေနမိသည္။ သနပ္ခါးနံ့သင္းသင္းနဲ႔ နမ္းမဝတဲ့ သူ႔ပါးျပင္ကေန သူ႔ရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးစိုစိုေလးဆီ အနမ္းကို ေရႊ႕လိုက္သည္။
” ဟူး.. ဝူး..”
“ကို… မကဲနဲ႔ကြာ…”
ပထမေတာ့ သူ႐ုန္းဖို႔လုပ္သည္။ သူ႔ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို အတင္းဖိငုံလိုက္ေတာ့ ခဏနဲ႔ ၿငိမ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ လၽွာေလးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ သူက အလိုက္သင့္ ဟေပးသည္။ သူ႔လၽွာနဲ႔ ကိုယ့္လၽွာ တို႔ထိမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဖြားဘက္ေတာ္က ေထာင္းကနဲ ထလာသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းေပၚကေန ကၽြန္ေတာ့္လက္လည္း သူ႔ရဲ့ ဆံစေလးေတြဆီေရႊ႕ရင္း အသာပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုမွတဆင့္ ပါး၊ လည္ပင္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ပြတ္ေနလိုက္သည္။
” ဟင္.. ကိုရယ္.. ဟင္..”
သူ႔ဆီမွ လွိုက္ေမာသံေလးေတြ ထြက္လာသည္။ သူ႔လက္ကို အသာကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဖြားဘက္ေတာ္ ေပၚ တင္ေပးလိုက္ေတာ့
” အိ.. ကိုယ့္ဟာက အဖုႀကီးက ဘာလဲဟင္… ”
လက္ကို ဆတ္ကနဲ႐ုတ္ၿပီး တအံ့တၾသ ေမးသည္။
” ေဂၚလီဖုေလ..”
” ဟိ.. အဲ့ဒါႀကီးနဲ႔ေတြ႕ရင္.. စြဲတယ္ဆိုတာလား..”
” ေျပာၾကတာပဲ..”
” အား.. ေတာ္ၿပီ.. ေတာ္ၿပီ.. ျပန္ေတာ့မယ္ ကိုရယ္..”
သူကေျပာရင္း ျပန္ရန္ ထသည္။
” ေနပါဦး.. နန္းရယ္..”
ေျပာၿပီး သူ႔အေပၚႏွုတ္ခမ္းကို ဖိကပ္စုပ္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း သူ႔ရဲ့ရင္သားေတြကို အသာဆုပ္ေခ်ရင္း သူ႔အကၤ်ီကို အေပၚသို႔ အသာပင့္တင္လိုက္သည္။ အကၤ်ီအေပၚတစ္ဝက္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ဘရာစီယာေအာက္က ျပဴးထြက္ေနတဲ့ သူ႔ရင္သား လုံးလုံးေလးေတြကို ေတြ႕ရသည္။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကို သူ႔ရင္သားေပၚေရႊ႕ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးကို လၽွာျဖင့္ ဝလုံးဝိုင္းလိုက္သည္။ သူတစ္ခ်က္ တြန႔္သားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို သူ႔လက္ျဖင့္ အတင္းဆြဲကပ္ေတာ့သည္။
” ဟင္.. ဟင္… ကိုရယ္.. ဘယ္လိုလုပ္တာလဲကြာ… သူအရမ္းဆိုးတာပဲ…”
တုန္ရင္စြာနဲ႔ သူ႔ဆီက စကားသံေတြ ပြင့္က်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ရဲ့ နို႔အုံတစ္ခုလုံးကို အသာငုံစုပ္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က သူ႔ရဲ့ ဗိုက္သားေတြကို အသာပြတ္ရင္း ခ်က္နားေရာက္ေတာ့ ခ်က္အတြင္းထဲကို လက္နဲ႔ ေမႊလိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့ အသက္ရွူသံ ျပင္းျပင္းနဲ႔ သူ႔ကိုယ္ေလးဟာလည္း ေလထဲမွာ လြင့္ေနသည္။ သူ႔ရဲ့ထမီစကတ္ကို အသာမလိုက္ေတာ့ အထဲက ပင္တီေလးမွာ ရႊဲစိုေနတာကို သိလိုက္ရသည္။ ပင္တီအေပၚကေန ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့
“အိုး.. ကိုရယ္.. နန္းေတာ့ သြားပါၿပီ.. ကို နန္းကို.. အထင္မေသးရဘူးေနာ္.. ဘယ္သူမွလည္း မေျပာရဘူး… နန္းမေနတတ္ေတာ့ဘူး.. ကိုရယ္..”
ေျပာရင္း သူ႔လက္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္ကို အတင္းပဲ ဆုပ္ကိုင္လာသည္။ ေအာက္ကလည္း ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို သိသိသာသာ ဟေပးလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ပင္တီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ပန္းေရာင္သန္းေနတဲ့ သူ႔ပူစီေလးရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းတစ္ဝိုက္မွာ အရည္ၾကည္ေလးေတြ ရႊဲစိုေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေဘာင္းဘီကိုခၽြတ္ၿပီး သူ႔ကို ေဘးသို႔ အသာလွဲခ်လိုက္သည္။
” ကို… တို႔ကို ခြဲမသြားရဘူးေနာ္… ကို႔ကိုခ်စ္လို႔… အလိုလိုက္တာေနာ္…”
မ်က္လုံးကိုမွိတ္ရင္း ပါးစပ္က ခၽြဲသံေတြ ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လည္း သူ႔ရဲ့ အေပၚအကၤ်ီနဲ႔ ဘရာေလးကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး သူ႔နို႔အုံေလးကို တစ္ျပဳံလုံးငုံကာ စုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဖြားဘက္ေတာ္ကို သူ႔ရဲ့ပူစီေလးဆီ တို႔ထိကာ အရည္ၾကည္မ်ားၾကားမွ အသာဖိသြင္းလိုက္သည္။
” အိ.. ကိုရယ္.. ျဖည္းျဖည္း.. အ.. အ.. နာတယ္..”
ဖြားဘက္ေတာ္ နည္းနည္းဝင္သြားေတာ့ နာလို႔ထင္တယ္ သူ႔ဆီက ၿငီးသံ ထြက္လာသည္။ အဝနားမွာတင္ အသာၿငိမ္ၿပီး သူ႔ႏွုတ္ခမ္းကို ဖိကပ္စုပ္လိုက္သည္။
” အင္.. အင္..”
သူ႔ဆီမွ ၿငီးသံထြက္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္က အေပၚကို ေကာ့တက္လာခိုက္ ဖြားဘက္ေတာ္အား ထပ္ဖိသြင္းလိုက္သည္။
“အူး.. ေသၿပီ.. ေသၿပီ… ျဖည္းျဖည္း.. ကိုရယ္.. အရမ္းနာတာပဲ…”
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္အား သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ တြန္းရင္းေျပာသည္။ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို တြန္းထားေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဖြားဘက္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ပူစီေလးထဲ တစ္ဝက္ခန္႔ ဝင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔ပူစီေလးက ေသးေသးၾကပ္ၾကပ္ဆိုေတာ့ ဖြားဘက္ေတာ္ကသာ တစ္ဝက္ေလာက္ ဝင္ေနေပမဲ့ ေဂၚလီကေတာ့ အျပင္ဘက္ အဝမွာတင္ က်န္ေနေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ လက္တစ္ဖက္က ကုတင္ေပၚေထာက္ရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ရင္သားလုံးလုံးေလးကို ပြတ္ေခ်မိေတာ့ တြန္းထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြ ေဘးဖက္ခ်သြားသည္။ သူ႔ရဲ့ ညာဖက္နားရြက္ကို ပါးစပ္နဲ႔ အသာငုံၿပီး နားထဲသို႔ လၽွာထိုးထည့္ ကလိရင္း ခါးကိုလွုပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေဂၚလီနဲ႔ သူ႔ရဲ့ပူစီအစိေလးအား မထိတထိ ဖိကပ္ပြတ္ေပးလိုက္သည္။
” ဟင္.. ဟင္.. ကိုရယ္.. ရင္ထဲတစ္မ်ိဳးႀကီးပဲကြာ… အထဲမွာ ရြစိစိနဲ႔… တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး.. သိလား…”
သူ႔ဆီမွ ခ်စ္ေအာသံမ်ား ပြင့္အံထြက္က်လာသည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္က ေမြ႕ယာကို အတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း သူ႔ဒူးေခါင္းႏွစ္ဘက္မွာလည္း ေကြးလိုက္၊ ဆန႔္လိုက္ျဖင့္ ဂဏာမၿငိမ္ေတာ့။ သူပူစီေလးမွာလည္း အရမ္းကိုပဲ အခ်စ္ရည္ ရႊမ္းေနပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဂၚလီက သူ႔အစိေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းမိခ်ိန္မွာေတာ့
” အိ… ကိုရယ္… ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ… ထည့္ေတာ့ေလ…”
အားမလိုအားမရနဲ႔ ကပိုကယို ထြက္က်လာတဲ့ သူ႔စကားသံ အဆုံးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခါးကိုအသာႂကြၿပီး ဆတ္ကနဲ တစ္ဆုံးဝင္ေအာင္ ဖိသြင္းလိုက္သည္။
” အင္.. အိ.. ကိုရယ္..”
ကၽြန္ေတာ့္ဖြားဘက္ေတာ္နဲ႔ ေဂၚလီကေတာ့ ခ်စ္ရည္ၾကည္မ်ားၾကားမွ ပူစီေလးအတြင္းသို႔ စီးစီးပိုင္ပိုင္ျဖင့္ တစ္ဆုံးဝင္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဂၚလီက သူ႔ပူစီေလးရဲ့ အတြင္းနံရံကို ပြတ္တိုက္သြားသျဖင့္ သူ႔တင္ပါးမ်ား ေလထဲသို႔ ေျမာက္ႂကြတက္လာသည္။ ဖြားဘက္ေတာ္အား အေပၚအဝနားသို႔ အသာဆြဲထုတ္ရင္း အတြင္းထဲ ဘယ္ညာ ရမ္းေပးလိုက္ေတာ့ သူတြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေအာက္မွအတင္းေကာ့ကာ ျပန္ေဆာင့္ေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဖြားဘက္ေတာ္ကို အတြင္းထဲ ဖိသြင္းလိုက္ ပူစီအဝနား ဆြဲထုတ္ၿပီး ေမႊေပးလိုက္နဲ႔ လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔မွာ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနေတာ့သည္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့
” ဟင္း.. ဟင္း… ကို.. နန္းစိတ္ထဲ.. ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း.. မသိေတာ့ဘူး…”
ေျပာၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး အေပၚသို႔ ႂကြတက္လာကာ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို အတင္းဆြဲညႇစ္ထားသည္။ သူ႔ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို အေပၚမွာ ၾကက္ေျခခတ္ပုံစံခ်ိတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ႏွစ္ဘက္အား အတင္းဖိခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဂၚလီက သူ႔ G-Spot ကို ထိမိသြားေလၿပီ…။ သူ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္သြားေလၿပီ..။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလးငါးခ်က္ခန႔္ ထုတ္ခ်ီသြင္းခ်ီလုပ္ရင္း ဖြားဘက္ေတာ္ဆီမွ အရည္ၾကည္မ်ားအား သူ႔ပူစီေလးအတြင္းသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်ရင္း သူ႔နဖူးေလးအား ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး နမ္းမိေတာ့သည္။
” ကို႔ကို…. အရမ္းခ်စ္သြားၿပီ…”
ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးႏွစ္ဘက္အား ဖြဖြေလး နမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ေပၚက မဆင္းေသးပဲ သူ႔ဆံစေလးအား အသာပြတ္ကစားေနလိုက္သည္။ (၁၅) မိနစ္ခန႔္ နားရင္း စကားေတြေျပာ၊ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ထပ္ဆြဲျဖစ္ၾကသည္။
ဒီလိုနဲ႔ (၃) ပင္ဆြဲၿပီး ညေန (၄) နာရီ ေက်ာ္ေတာ့ ဟိုတယ္မွ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္း၌ ကားေပၚမွာ နန္းက ကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးကို ေခါင္းမွီရင္း
” ကို႔ကို… စြဲသြားၿပီ…”
ဟု ခၽြဲခၽြဲေလး ေျပာသည္။ ကိုယ္လည္း နန္းလိုပါပဲကြယ္။ မခ်င့္မရဲေလးနဲ႔ အေပးေကာင္းတဲ့ နန္းေလးကို စြဲသြားၿပီေလ…။
————————————-
အခန္း (၃)(၄)(၅) ကေတာ့ ဆြဲခန္းေတြခ်ည္းမို႔ စာစီမကုံးေတာ့ပါဘူး။ အထက္မွာ တစ္ခန္းေရးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ထပ္ေရးလည္း ဖတ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေလာက္ပဲ ဖတ္လို႔ေကာင္းမည္ ထင္ပါသည္။
————————————–
ေနာက္ပိုင္းလည္း သူလိုတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ရင္း ဧၿပီလတစ္လလုံး ေန႔တိုင္းနီးပါး ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ ေတြ႕တိုင္းလည္း အနည္းဆုံး (၂) ပင္ေတာ့ ဆြဲျဖစ္သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လုံးကို ဝင္ေမႊသြားတဲ့ ေမလ (၂) ရက္၊ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ကစလို႔ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားသည္။ သူ႔အိမ္နားမွာ ဖုန္းမရွိသျဖင့္ သူ႔ကို ဆက္သြယ္လို႔မရ။ သူ႔အိမ္ကလည္း သီတာလမ္းထဲမွာဟုသာ သိသည္။ လိပ္စာ အတိအက် မသိ။ သူနဲ႔ ေဝးသြားမွ သူ႔ကို ပိုတမ္းတမိသည္။
သူနဲ႔ဆုံခဲ့တဲ့ မဂၤလာေဈး မီးပြိဳင့္ထိပ္ရယ္၊ ေလဟာျပင္မွတ္တိုင္ရယ္ကို ေရာက္တိုင္း သူ႔ကို ေတြ႕နိုးျဖင့္ ရွာမိသည္။ ဘာေတြျဖစ္ၿပီး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိတဲ့ သူ႔ကိုျဖင့္ ယေန႔ထိ ရွာေနဆဲ… လြမ္းေနဆဲပါ… နန္းေလးရယ္……….။
ၿပီးပါၿပီ။
ဒီဇာတ္လမ္းက တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ဖတ္လို႔အဆင္ေျပေအာင္၊ မရိုင္းေအာင္ တစ္တစ္ခြခြ မေရးပဲ ရိုးရိုးေလး ေရးလိုက္တာပါ။ အားလုံးပဲ အဆင္ေျပၾကပါေစဗ်ာ…။