နုနုရဲ့ မျက်ရည်

ရေးသားသူ – အမည်မသိ

ကြူကြူက မြင့်မြင့်ရီကို အသာလက်တို့ပြီး ပြောလိုက်သည်ကို နုနု ကြားလိုက်တော့ ရှိုးကေ့စ်နောက်တွင်ရပ်၍ နေရင်းက အသာလေး မျက်လွှာလေးပင့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ အသက်က (၂၃) (၂၄) ထက်မပို၊ အသားက မဖြူသော်လည်း ခပ်လတ်လတ်လေးဖြစ်သည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်နှာက မျက်လုံးကောင်းကောင်း မျက်ခုံးကောင်းကောင်းဆိုတော့ ချောမောခန့်ညားသည်။ အရပ်ကမြင့်မြင့် အားကစားသမားတွေပုံစံမျိုးမို့ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း တောင့်တောင့်တင်းတင်းရှိသည်။ စတိုင်လ်ကလည်းဖြောင့်တော့ မင်းသားရှုံးလောက်သည်။

“ ဟင်…”

နုနု သူမ၏မျက်လွှာလေးကို ချက်ချင်းပင် ပြန်၍ချပစ်လိုက်သည်။ သူနဲ့လည်း မသိဘဲနဲ့ ကိုယ်တော်က နုနုကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူ့အပြုံးက စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်တုန်သွားရသော နုနုကတော့ သူ့ဆီရောက်နေတဲ့ သူမရဲ့အကြည့်တွေကို ချက်ချင်းရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး မျက်လွှာလေးကို ချပစ်လိုက်သည်။ ခဏနေတော့မှ နုနုက မျက်လွှာလေးကိုပင့်ကာ သူရှိနိုင်မည့်နေရာကိုမှန်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။

ဆိုင်ထဲကိုလျှောက်၍လာသော သူက ဆိုင်၏ဘေးတစ်ဖက်နံရံတွင် ကပ်၍ပြုလုပ်ထားသည့် အပေါ်ထပ်သို့တက်သော လှေခါးခြေရင်းသို့ ရောက်၍သွားပေပြီ။ လှေခါးရင်းတွင် ပိတ်ထားသော သံဘာဂျာတံခါးကို အပေါ်ထပ်တွင်နေသော နုနုတို့၏ အလုပ်ရှင် စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် အန်တီကြီးက ဆင်း၍ဖွင့်ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ သူနှင့် အန်တီကြီးတို့ စကားတပြောပြော ရယ်ရယ်မောမောနှင့် အပေါ်ထပ်သို့ အတူတက်သွားကြလေသည်။

သူမ၏မြင်ကွင်းထဲမှ သူပျောက်သွားတော့ နုနုသည် အမှတ်တမဲ့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ခိုး၍ ချလိုက်မိသည်။ ပြီးမှ ဟင် ဘာဆိုင်လို့လဲဟု သူမကိုယ်သူမ စိတ်ထဲမှပြောကာ နုနု၏ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်မှာ ပန်းနုရောင်ပြေး၍ သွားရလေတော့သည်။

“ သူ့နာမည်က သက်တင်ပိုင် တဲ့…”

စကားစကိုဆက်၍ ပြောလိုက်သော ကြူကြူ၏ တီးတိုးစကားသံက ဆက်၍ထွက်လာတော့ နုနုက အသာလေး နားစွင့်လိုက်သည်။

“ ကဲ…ဆက်ပြောအုံးလေ…”

မြင့်မြင့်ရီ၏အသံ ငေါက်ဆတ်ဆတ်လေးက ခပ်တိုးတိုးထွက်၍လာသည်။

“ အဲဒါ ငါသိတာ အကုန်ပဲ…။ ဒီထက် ပိုသိချင်ရင် အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာတဲ့အခါ ညည်းဘာသာ သွားပြီးမေးပေတော့…”

“ ဟော…သိချင်လို့မေးတော့ မပြောတော့ဘူး…။ စောစောက ဘယ်သူမှ မမေးဘဲနဲ့တော့ ပြောနေပြီးတော့…”

“ ကဲ တိတ်… ဟိုမှာ စျေးဝယ်မယ့်သူတွေ ဝင်လာပြီ…”

စတိုးဆိုင်ထဲသို့ အမျိုးသား (၂) ယောက်နှင့် အမျိုးသမီး (၂) ယောက်တို့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဝင်လာကြတော့ ကြူကြူနှင့် မြင့်မြင့်ရီတို့ စကားစပြတ်၍သွားရသည်။

သူ ဒီကိုလာတာကို နုနု နှစ်ခါသုံးခါလောက် သတိထားမိခဲ့သည်။ သတိထားမိတာကလည်း စျေးဝယ်သူမဟုတ်ဘဲ အပေါ်ထပ်သို့လာသည့် ဧည့်သည်ဖြစ်၍ သတိထားမိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူဆိုတဲ့ သက်တင်ပိုင်က အန်တီကြီးဆီသို့ တစ်လလျှင် နှစ်ခေါက်၊ ဒါမှမဟုတ် သုံးခေါက် ရောက်လာတတ်သည်။ သူ့အကြောင်းတွေကို ကြူကြူက ပြောပြနိုင်တာကလည်း သိပ်တော့မဆန်း။ ဒီစတိုးဆိုင်တွင် ကြူကြူက လုပ်သက်အရင့်ဆုံးဖြစ်ပြီး အန်တီကြီးနှင့်က အတော်ရင်းနှီးနေတဲ့သူဆိုတော့ တစ်စွန်းတစ်စတော့ ကြူကြူက သိမှာပင် ဖြစ်သည်။

နုနုတို့၏ စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးကို သူမတို့တတွေက အန်တီကြီးဟုသာ ခေါ်နေသော်လည်း အသက်က (၃၇) နှစ်ထဲရောက်ရုံသာ ရှိသေးသည်။ ပြီးခဲ့သည့် နှစ်လလောက်က အန်တီကြီးက သူ့ (၃၆) နှစ်ပြည့် မွေးနေ့ဆိုပြီး နုနုတို့တတွေကို ဒံပေါက်ကျွေးပြီး လက်ဆောင်တွေပေးတာကြောင့် သူ့အသက်ကို သိနေရခြင်းဖြစ်သည်။

ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးက အပျိုကြီးတော့ မဟုတ်ပါ။ တစ်ခုလပ်ဖြစ်သည်။ သူမ၏ယောက်ျားက ဘန်ကောက်တွင် အလုပ်သွားလုပ်ရင်း အိမ်ထောင်ကျသွားသဖြင့် ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးက ကျန်ရစ်ဖြစ်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ယောက်ျားထားခဲ့သော ပစ္စည်းတွေက မနည်း။ သားသမီးလည်းမရှိတော့ လှည်းတန်းရှိ သူမ၏ လေးထပ်တိုက်ကို အပေါ်ဆုံး (၂) ထပ်ကို အငှားထားပြီး မြေညီထပ်ကို သူမက စတိုးဆိုင်ဖွင့်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်‌ရေတစ်ကာယ ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးက ပထမထပ်မှာပင် တစ်ဦးတည်း နေထိုင်သူ ဖြစ်သည်။

နုနု၏ နာမည်အပြည့်အစုံက နုဝေသီ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူမကို အများက နုနု ဟုပင် ခေါ်ကြသည်။ နုဝေသီ၏ မိဘများက နယ်တွင်နေကြပြီး နုဝေသီကတော့ အဝေးသင်ဖြင့်ဘွဲ့ရပြီး ရန်ကုန်တွင် အလုပ်လာရှာရာမှ တောင်ဥက္ကလာတွင်နေသော အဒေါ် ဖြစ်သူ၏ နေအိမ်တွင် သောင်တင်နေခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ နုဝေသီ အလုပ်ဝင်တာကတော့ (၇) လပင် ရှိသေးသည်။ နဂိုထဲကလည်း အရောင်းအဝယ်ကို ဝါသနာပါပြီး စတိုးဆိုင်မှာလည်း အလုပ်ကရတော့ အဆင်သင့်သွားသည်။ ဆိုင်တွင် ဝန်ထမ်းအားလုံးမှာ အမျိုးသမီးတွေချည်း ဖြစ်သည့်ပြင် အန်တီကြီးကလည်း သဘောကောင်းသည်။ လစာကလည်း သူများဆိုင်တွေထက် ပိုပြီးပေးထားလေတော့ နုဝေသီတစ်ယောက် ပို၍ အဆင်ပြေနေရတော့သည်။

×××××××××××××××××××××××××××

“ အမေ့…အို…”

“ ဟင်…”

အပေါ်ထပ်သို့တက်သော လှေခါး၏အောက်ဖက်တွင် တစ်တောင်ပတ်လည် စက္ကူသေတ္တာလေးများဖြင့် ကုန်ပစ္စည်းများကိုထည့်ကာ စီကာစဉ်ကာ ထပ်ထားသည်။ ရှိုးကေ့စ်ထဲရှိ ရောင်းကုန်ပစ္စည်း ပြတ်သွားသဖြင့် ကြီးကြပ်သူကိုပြောကာ ထိုနေရာမှ သေတ္တာလေးတစ်လုံးကို နုဝေသီက မ၍ နောက်သို့လှည့်ကာ လှမ်း၍အထွက် သူမ၏ နောက်မှလာသော လူတစ်ယောက်နှင့် ကိုယ်လုံးချင်း တိုက်မိသွားကြသည်။ အရှိန်ကတော့ သိပ်မပြင်းလှပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်လုံးချင်းတိုက်မိသည့် နေရာက နုဝေသီ၏ တင်ပါးဆုံ ကားကားအိအိကြီးကို ထိုသူ၏ ဆီးခုံနေရာနှင့် တိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။

သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးအောက်ဖက် အစပ်ကို နောက်မှနေ၍ ခပ်တိုတို တုတ်တိုတစ်ချောင်း၏ ထိပ်နှင့် ဆောင့်ထိုးလိုက်သလိုမျိုး နုဝေသီ ခံစားလိုက်ရသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားပြီး ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍ သွားရသည်။ နုဝေသီ၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲ၍ သွားရသည်။ ရင်ထဲတွင် ဖို၍သွားရသော်လည်း ဒေါသစိတ်ကပါ၍သွားရသဖြင့် မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် သူမမော့၍ ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟင်…သူ…ပါလား…”

ရင်ထဲတွင်ဖို၍ တလှပ်လှပ် တုန်ခါ၍ သွားရသည်။ ပြီးတော့ သူက အားတုံ့အားနာပုံစံဖြင့် နုဝေသီ၏ မျက်နှာလေးကို စိုက်၍ ကြည့်နေသည်။ အားနာတဲ့ပုံစံ မျက်နှာက ဖြစ်နေပေမယ့်လည်း သူ့မျက်လုံးတွေက အရောင်တွေ တဖိတ်ဖိတ် ထ၍နေသည်။ ဆုံမိသွားသောအကြည့်ကို နုဝေသီတစ်ယောက် ဗြုံးကနဲ လွှဲဖယ်၍ မရနိုင် ဖြစ်သွားရသည်။ ပြီးတော့ သူက

“ ဆောရီးနော်…ညီမ…”

ဒါပဲ ခပ်တိုတိုပြောပြီး သူ့လမ်းသူဆက်၍ လျှောက်သွားတော့သည်။ နုဝေသီကသာ ဗြုံးကနဲ ရပ်နေရာက ထွက်မသွားနိုင်သေးဘဲ သူဆိုသော သက်တင်ပိုင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ငေး၍ ကြည့်နေမိသည်။ “ ဆောရီးနော်…” တဲ့…။ ဒီမှာတော့ တစ်ကိုယ်လုံးအရည်တွေ ပျော်သွားမလားတောင် အောက်မေ့ရတယ်… အစ်ကိုရယ်…။

သူမ၏မြင်ကွင်းထဲမှ သက်တင်ပိုင်တစ်ယောက် ကွယ်ပျောက်သွားတော့မှ နုဝေသီက မလုံမလဲဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်မိသည်။ တော်ပါသေးသည်။ စတိုးဆိုင်ထဲတွင် စျေးဝယ်သူကျနေ၍ သူတို့အဖြစ်ကို မည်သူကမျှ မတွေ့လိုက် သတိမထားမိလိုက်ချေ။ ဒါပေမယ့်လည်း နုဝေသီတစ်ယောက်ကတော့ သူမကိုယ်သူမ သတိထားလိုက်မိပါသည်။ စောစောက သူ့ဟိုဥစ္စာကြီးဖြင့် ထိုးတိုက်မိခဲ့သော သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီးအောက်ဖက်ရှိ နေရာလေးသည် အသားလေးတွေတင်းကာ ထူပူပူလေး ဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့လည်း နုဝေသီ၏ ရင်ထဲတွင် အစ်ကိုရယ် ကျမဖြင့် ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းတောင် မသိပါဘူးကွယ်…။

×××××××××××××××××××××

နုဝေသီတစ်ယောက် နေ့တိုင်းလိုလို သူ့ကိုမျှော်နေမိသည်။ ဘာရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါ။ သူ့မျက်နှာကို မြင်တွေ့ချင်သည့် ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေသောကြောင့်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဒီနေ့ဆိုရင် သူ့ကိုမတွေ့ရသည်မှာ (၁၀) ရက်ခန့်ပင် ရှိ၍သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ညနေ နုဝေသီ ဆိုင်မှပြန်ချိန်အထိ သူက ရောက်မလာသဖြင့် နုဝေသီတစ်ယောက် တစ်နေ့တော့ ကုန်ပြန်ပါပြီဟု သူမကိုယ်သူမ ညည်းတွားစွာ ပြောမိလျက် အိမ်သို့ပြန်ရန် ဆိုင်မှထွက်ခဲ့လေသည်။

နုဝေသီ လိုင်းကားဂိတ်ရောက်၍ ကားရပ်စောင့်နေစဉ်မှာပင် သူမ၏နောက်နားမှကပ်၍ ညီမဟုခေါ်လိုက်သံ ကြားရသဖြင့် နုဝေသီကလှည့်၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။

“ ဟင်…အစ်ကို ”

သူမ၏နှုတ်ဖျားမှ အမှတ်တမဲ့ထွက်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့မှ မှားသွားမှန်း သိလိုက်ပေမယ့် မရတော့ လွန်သွားပေပြီ။ သူမကိုခေါ်လိုက်တာက သူမနေ့စဉ်ရက်ဆက် တွေ့ချင်ဇောဖြင့် မျှော်နေသူ သက်တင်ပိုင်ပင် ဖြစ်ပါသည်။

“ ကားစောင့်နေတာလား…”

“ ဟုတ်ကဲ့…”

“ ဒါဆိုလာ… အစ်ကိုကားပါတယ်… လိုက်ပို့ပေးမယ်…။ ပြီးတော့ တစ်ခုခု သောက်ကြရအောင်လား…”

ခေါင်းလေးကိုသာ ညိတ်ပြရင်း နုဝေသီတစ်ယောက် သူ့နောက်ပါးမှနေ၍ သူခေါ်ရာနောက်သို့ လိုက်ပါခဲ့ပါသည်။ ထိုနေ့ထိုအချိန်အခါမှစ၍ သက်တင်ပိုင်သည် နုဝေသီကို ကားဂိတ်နှင့် မလှမ်းမကမ်း နေရာမှ တစ်ရက်ခြား နှစ်ရက်ခြားဆိုသလို လာ၍ ညနေတိုင်း စောင့်တတ်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ခုခု စားသောက်ကြကာ ကားဖြင့် နုဝေသီတို့အိမ်ရှိရာ လမ်းထောင့်ထိ လိုက်၍ ပို့ပေးသည်။ သူကနုဝေသီကို လာ၍စောင့်နေသော နေရာမှာလည်း ကားဂိတ်မှ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဖြစ်သည့်အပြင် လှည်းတန်းဆိုတာကလည်း လူရှုပ်တော့ သူတို့ကို ဆိုင်မှ အခြားလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များက သတိမပြုမိကြချေ။ ထို့အပြင် သက်တင်ပိုင်က နုဝေသီကို အိမ်သို့ လိုက်ပို့ရာတွင်လည်း လမ်းထောင့်အထိသာ လိုက်ပို့သဖြင့် နုဝေသီတို့အိမ်မှ လူတွေကလည်း မသိပေ။

ဤသို့ဖြင့် တစ်လခန့်ကြာသောအခါတွင်တော့ သက်တင်ပိုင်နှင့် နုဝေသီတို့မှာ ချစ်သူဘဝသို့ ရောက်၍သွားကြပါတော့သည်။ ဒီကာလများအတွင်းတွင် သက်တင်ပိုင်က စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် အန်တီကြီးထံသို့ နှစ်ခေါက်သုံးခေါက် လာရောက်ခဲ့သော်လည်း နုဝေသီကို ခါတိုင်းလိုပင် မသိကျိုးကျွံပြု၍ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သူစိမ်းတွေလိုပင် ခပ်တန်းတန်း နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နုဝေသီနှင့် သက်တင်ပိုင်တို့ ချစ်သူဘဝရောက်၍သွားခဲ့ကြသော်လည်း မည်သူကမျှ မသိလိုက်ဘဲ တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပင် အဆင်ပြေနေခဲ့ကြလေသည်။

××××××××××××××××××××××××××××××

သက်တင်ပိုင်နှင့် နုဝေသီတို့၏ ချစ်သူသက်တမ်းသည် တစ်လပင်ကျော်၍လာခဲ့ချေပြီ။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးလည်း အနေအထိုင် ပို၍ ရင်းနှီးပြီးလာခဲ့ကြရသည်။ ဒီနေ့လည်း အပြန်လမ်းခရီးတွင် သက်တင်ပိုင်က နုဝေသီကို စောင့်၍ခေါ်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ကားကို ပြည်လမ်းအတိုင်း မောင်းလိုက်ပြီး အင်းယားလမ်းထဲချိုးဝင်ကာ ကန်ဘေးသို့ ထိုးဆင်းလိုက်ပြီး အရိပ်ကောင်းကောင်း ခြုံကောင်းကောင်း နေရာတွင် ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကားပေါ်မှမဆင်းဘဲ သက်တင်ပိုင်သည် နုဝေသီကို တပြွတ်ပြွတ်နမ်းရင်း တစ်ကိုယ်လုံးကိုလည်း ဆုတ်ချေပြီး ပွတ်သပ်နေသည်။

“ နု… ကိုယ့်ဟာကို ကိုင်ပေးပါလားဟင်…”

နုဝေသီ လုံးဝမျှော်လင့်မထားပါ။ သူမ၏ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍သွားရစဉ်မှာပင် သူ့လုံချည်ကိုလှန်ပြီး သူ့ရဲ့မတ်တောင်နီရဲနေတဲ့ ဟာကြီးကို မရှက်မကြောက်လှန်ပြီး ပြလိုက်သည်။ အရင့်အရင်ကတော့ ပုဆိုးနဲ့လုံးထွေးပြီး နုဝေသီတစ်ယောက် မသိမသာ ကိုင်၍ကြည့်ခဲ့ဖူးပါသည်။ မာကြောထောင်မတ်နေတဲ့ အဲ့ဒီပစ္စည်းကြီးဟာ တစ်နေ့နေ့ ငါ့ဥစ္စာလေးထဲ ဝင်လာဦးမှာပါလားဆိုတဲ့ အတွေးလေးတော့ နုဝေသီ တွေးခဲ့ဖူးလေသည်။ အခုလို ပေါ်တင်ကြီး ကိုင်ခိုင်းတာမျိုးတော့ တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဘူးပါ။ ကားမှန်တွေ အလုံပိတ်ထားပြီး လူဆက်ပြတ်နေတာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုစိုက်စရာမလိုပေမယ့် ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ ကြီးမားတဲ့ လီးတန်ကြီးကို ကိုင်ဖူးသူမဟုတ်လေတော့ နုဝေသီ၏ ရင်ထဲတွင် တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်နေရသည်။

“ နု…ရယ်…”

သက်တင်ပိုင်၏အသံက တုန်လှုပ်၍နေသည်။ သူမကို ဖက်တွယ်၍ တရွရွပွတ်သပ်နေသော လက်တွေကလည်း နုဝေသီ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် ရွေ့လျားနေရာမှ သူမ၏ ပခုံးလေးကို သူ့ဆီသို့ ဆွဲ၍ကပ်ပြီးသည်နှင့် နို့လေးများကို နှိုက်သည်။ နုဝေသီ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ရုန်းကန်မိသည်။ သက်တင်ပိုင်၏ လက်ကိုလည်း ဆတ်ကနဲ ယောင်ပြီး ဆွဲဖယ်လိုက်မိသည်။

“ နု…နုလေးရယ်…ဟင်း…”

တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်အသံကြီးက နုဝေသီ၏ရင်ကို ဗြုံးကနဲ ချောက်ချားသွားစေရပြန်သည်။ မှန်အလုံပိတ်ကာ ရပ်၍ထားသော ကားလေးထဲ၌ ခြေထောက်ရွေ့လျားသံ အဝတ်ချင်း ပွတ်တိုက်သံနှင့် အသက်ရှူသံတို့က စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ ထွက်ပေါ်၍နေသည်။

သက်တင်ပိုင်က ဆောက်တည်ရာမရ ပြုမူနေသကဲ့သို့ နုဝေသီကိုယ်တိုင်ကလည်း အကြီးအကျယ် စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေမိသည်။ ကားကလေး ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ လှုပ်ရမ်းသွားအောင် တခါတရံ သူတို့ချင်း ပူးကပ်ဖက်တွယ်ပြီး ကူရှင်ပေါ်သို့ လဲပြိုတတ်ပေသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် နုဝေသီသည် အကြောက်အကန် အားသွန်ခွန်စိုက် ရုန်းကန်တတ်လေသည်။ ကြာတော့ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသော ရင်ထဲ၌ ပူလောင်မောဟိုက်ခြင်းကကြီးစိုးကာ ပါးချင်းကပ်၊ ရင်ချင်းအပ်ပြီး အမောဖြေသလို ငြိမ်သက်သွားမိကြသည်။

“ ချစ်တယ်…နုရယ်…”

သက်တင်ပိုင်က နက်ရှိုင်းသော ချောက်ကမ်းပါးကြီးကို တွယ်ကပ်တက်လာပြီး အပေါ်ရောက်လာသူ၏ လေသံမျိုးကြီးနှင့် မောဟိုက်တုန်ရီစွာ ပြောလိုက်သည်။

“ နုလည်း ကို့ကို ချစ်တာပါပဲ… ဒါပေမယ့်… ဟင့်…”

ဟုတ်ပါသည်။ နုဝေသီ ဘာကိုဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိအောင်ကို ရှက်နေသည်။

“ ပြောလေ…ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ နု…”

“ ဟင့်အင်းကွယ်…နု မပြောတတ်ဘူး…”

“ နု…ရှက်နေတယ်မို့လား…”

“ အင်းပေါ့…အဟင့်…”

“ အစတော့… ဒီလိုပေါ့ နုရယ်…။ နောက် ညားသွားကြတော့လည်း တစ်ယောက်ဥစ္စာ တစ်ယောက် မမြင်ချင်အဆုံး ရိုးသွားကြတာပေါ့…”

“ ဟာ…ဘာတွေပြောမှန်းမသိဘူး…သွား…”

နုဝေသီက ရဲတွတ်၍သွားသော သူမ၏ မျက်နှာဝိုင်းလေးကို တစ်ဖက်သို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ပြီး ရှက်ငြီးငြီးလေးပြောကာ သက်တင်ပိုင်၏ လက်ကို ဖယ်ချသည်။ သက်တင်ပိုင်က ရယ်သည်။ တကယ်တော့ သက်တင်ပိုင် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ထူပူရှိန်းဖိန်း၍နေပါသည်။

“ နုက ကို့ကို တကယ်မချစ်ပါဘူး…”

“ ဘာရယ်… မချစ်ဘူး… ဟုတ်လား…။ ဖယ်… ဖယ်… မချစ်ဘဲနဲ့ ဒီလောက် နှိုက်တာပြုတာ ခံနေမလား… သွား…”

နုဝေသီက ရင်မောချောက်ချားစွာ ပါးစပ်မှ ဒေါသလေးနှင့် လွှတ်ကနဲ ပြောဖြစ်သည်။ သက်တင်ပိုင်က နုဝေသီ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေးနေအောင် ဖက်လိုက်သည်။

“ ချစ်ရင် ကို့ဟာကို ကိုင်ပေးလေ… ကဲ…”

“ အာ…ဟင့်အင်း…ရွံတယ်ကွာ…”

“ ဒါဆို နုဟာကို ကို နှိုက်ပေးမယ်… ကဲ… လက်ဖယ်…”

“ ဟင့်အင်း…အဲဒါလည်း မခံတတ်ဘူး…မလုပ်နဲ့…”

သက်တင်ပိုင်က အားမလိုအားမရပင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တိုး၍ဖက်ကာ…

“ ကိုက…နုကို လိုးချင်နေတာ…”

“ ဟာ…သွား…သွား…မညစ်ပတ်နဲ့…”

နုဝေသီ၏ ရင်ထဲတွင် ဗြောင်းဆန်၍ သွားရသည်။ “ လိုးချင်နေတာ ” ဟု နားဝ၌ကပ်၍ ပြောလိုက်သော သက်တင်ပိုင်၏ အသံက နုဝေသီ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို မီးစနှင့် အတို့ခံလိုက်ရသည့်နှယ် တုန်ခါလှုပ်ခတ်သွားရသည်။

“ ဒါ…ညစ်ပတ်တာမှ မဟုတ်တာ…။ နုရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲကို ကိုယ့်လီးကြီးထည့်ပြီး လိုးချင်တာ…”

သက်တင်ပိုင်က အသံတိုးတိုးလေးနှင့် ပြောနေသည့်တိုင်အောင် ဘေးလူတွေကြားသွားမည်ကို နုဝေသီ စိုးရိမ်လှသည်။

“ ကိုကလည်း ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး…”

နုဝေသီတစ်ယောက် ရှက်စိတ်ဖြင့် ချောက်ချားနေခြင်းကြောင့် ကတုန်ကယင်ကြီး ပြန်ပြောမိသော်လည်း ရုန်းကန်အားတွေက ပျော့နေသည်။ သူမ၏ရင်ထဲတွင် လှိုက်၍ လှိုက်၍ မောနေသည်။ ဒီနောက်တွင်တော့ နုဝေသီမှာ အသိတရားများ ကင်းလွတ်စပြုသလို ခံစားနေရလေသည်။

နုဝေသီ၏ ထဘီအောက်မှ လက်ကို လျှိုနှိုက်ပြီး စောက်မွှေးလေးများကို တရွရွ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်ကိုလည်းကောင်း၊ စောက်စေ့လေးကို မထိခလုတ်ထိခလုတ်ဖြင့် ထိုးဆွရင်း စောက်ခေါင်းထဲသို့ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းပူး ထိုးသွင်းလိုက်သည်ကိုလည်းကောင်း နုဝေသီမှာ သိသလို မသိသလိုကြီး ဖြစ်နေရသည်။ နုဝေသီသည် ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ချောင်းပေါ်လာသည်အထိ ထဘီကို လှန်တင်ခြင်းခံလိုက်ရပြီး မိမိပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားပင့်ကာ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်း အိအိလေးကို စိမ်ပြေနပြေ နှိုက်ဆွထိုးမွှေနေသော သက်တင်ပိုင်၏ လက်ဖျံနှစ်ဖက်ကိုလည်း လက်သည်းလေးများ စူးဝင်အောင် ကိုင်တွယ်ထားမိသည်မှအပ ဘာမျှရေရေရာရာ မသိနိုင်တော့ချေ။

ဤအချိန်၌ သက်တင်ပိုင်သည် မိမိအား ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ချုပ်နှောင်ပြီး တက်လိုးလိုက်ပါစေဟုလည်း ဆုတောင်းနေသည်။ သို့သော်လည်း တကယ်တမ်း သက်တင်ပိုင်က သူ့ပုဆိုးကို လှန်တင်ပြီး စောက်ဖုတ်လေးထဲကို လိုးထည့်ရန် ဟန်ပြင်သောအခါတွင် နုဝေသီက သက်တင်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏လက်ဖဝါးလေးဖြင့် ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ်လေး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိတော့သည်။ လီးကြီး၏ အထိအတွေ့က ပူနွေးနေသည်။ လက်ဖဝါးနုနုလေးထဲ၌ အကြောများ တင်းမာနေသည်ကိုလည်း တွေ့ထိခံစားရသည်။ ထိုသို့ကိုင်ထားသော လက်ဖဝါးမှ အတွေ့အထိက သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားစေသည်။

“ ဒီ…ဒီလို…ဖြဲချပေးလေ…ဟုတ်ပြီ…ပြန်တင်…”

သက်တင်ပိုင်က အပျိုရိုင်းမလေးကို ဂွင်းတိုက်နည်းကို လက်ထပ်သင်ပေးနေသည်။ ပထမတော့ နုဝေသီက မရဲတရဲ မထိတထိ ကိုင်ထားရင်း ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ လီးတန်ကြီး၏ အရေခွံများ ပြဲကျသွားပြီး ဒစ်ကြီးက ရဲကနဲပေါ်လာပြီး တင်းပြောင်သွားသည်။ တဖန် လီးအထက်သို့ အရေပြားကို ဆွဲတင်လိုက်ရာ နုဝေသီ၏ လက်ဆုပ်ထဲ၌ လီးထိပ်ကြီးက မြွေတစ်ကောင်ကျင်းထဲသို့ ငုတ်လျှိုးသွားသလို စွတ်ကနဲမြည်ကာ ဝင်သွားသည်။ နောက်တဖန် ပြန်၍ဖြဲချလိုက်ပြန်ရာ လီးထိပ်ကြီးက ပြဲလန်သွားပြီး ဒစ်အောက်ပိုင်း အရေပြားနှင့် လီးတန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံး တပြေးညီ ဖြစ်သွားသည်ကို တွေ့ရပြန်သည်။

ယင်းသို့ ဆင်းလိုက်တက်လိုက် ဖြဲလိုက်စုလိုက် သုံးလေးကြိမ်မျှ သက်တင်ပိုင်က လက်ထပ်ကိုင်တွယ်ပေးပြီး သက်တင်ပိုင်၏လက်က လွှတ်ပေးလိုက်ရာ နုဝေသီ၏လက်လေးက သူမဘာသာပင် ဆက်၍ လုပ်ပေးနေမိသည်။ ဒီလိုလုပ်ပေးနေရင်းကပင် နုဝေသီ၏ စိတ်တွေက အတော်ပင် လှုပ်ရှားထကြွ၍လာရသည်။ သူမလိုပင် သက်တင်ပိုင်၏ စိတ်များကလည်း ယောက်ယက်ခတ်၍လာရလေသည်။

“ လုပ်…နု…လုပ်… သွက်သွက်လေး လုပ်ပေးလေ…”

သက်တင်ပိုင်က အမြန်လောလိုက်တော့ နုဝေသီခင်မျာမှာလည်း ခပ်သွက်သွက်လေး လုပ်ပေးရှာပါသည်။ ခဏအကြာမှာပင် သက်တင်ပိုင်က…

“ ရ…ရပြီ…တော်ပြီ…”

ဟု အံကြိတ်၍ ပြောလိုက်သံနှင့်အတူ နုဝေသီ၏ လက်လေးကို ဆွဲ၍ဖယ်လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သက်တင်ပိုင်က ထဘီလေးကို ပေါင်ရင်းထိ လှန်တင်ထားကာ ပြူးထွက်နေသော နုဝေသီ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို သက်တင်ပိုင်က ပွတ်လိုက်သပ်လိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးနေပြီး သူ၏လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ်ကိုပူး၍ နုဝေသီ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တဖန်ပြန်၍ ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ပါသည်။ ပြီးတော့ မွှေလှည့်ပေးလိုက်ရာ အင့်ကနဲ ပါးစပ်မှမြည်သွားပြီး ခါးဆစ်အထက်ပိုင်း ခါကနဲဖြစ်သွားသည်။ ဖင်ကြားအောက်သို့ ခပ်လျှိုလျှိုဝင်နေသော စောက်ပတ်အုံလေးမှာ ရဲကနဲပြဲသွားကာ ပင့်ကော့လိုက်သော အရှိန်ဖြင့် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ကြွတက်သွားလေတော့သည်။

နုဝေသီ၏ ဆီးစပ်အုံလေးမှာ တင်းမာမို့ဖောင်းနေပြီး လက်ဖြင့် စမ်းသပ်၍ ပွတ်ကြည့်ရာ အလွန်တရာနူးညံ့၍ အိနေသည်။ အပျိုစစ်စစ်လေး၏ စောက်ဖုတ်ဖြစ်သည်မို့ သစ်ရွက်စိမ်းနံ့လိုလို အနံ့တစ်မျိုးက စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ လှိုင်၍ထွက်လာသည်။

“ အရမ်းဖြဲတော့…နာတာပေါ့…”

သက်တင်ပိုင် စိမ်ပြေနပြေ ဖြဲကြည့်နေသော သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို ငုံ့၍ကြည့်နေရင်း မောလှိုက်စွာဖြင့် ပြောလာသည်။ သက်တင်ပိုင်က စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့်ဆွဲပြီး ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ပေးသည်။

“ ဟင့်…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…တစ်မျိုးကြီးပဲကွယ်…”

“ စွပ်…စွပ်…ပြွတ်…ဗြစ်…စွပ်…”

သက်တင်ပိုင်က အဆက်မပြတ် မွှေနှောက်ထိုးဆွလိုက်သော အသံနှင့်အတူ နုဝေသီက သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ကို ကားကူရှင်ပေါ် နောက်ပြန်ထောက်၍ ဖင်ကိုကော့တင်ပစ်လိုက်မိသည်။ သက်တင်ပိုင်က စောက်ခေါင်းထဲမှ လက်ကိုမချွတ်ဘဲ ဆက်တိုက်ထိုးဆောင့်ပေး၏။

“ စွပ်…စွပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”

စောက်ပတ်လေးထဲမှ အရည်များ စိုရွှဲ၍ကျလာသည်။ သက်တင်ပိုင်၏ ကျန်လက်တစ်ဖက်က နုဝေသီ၏ မို့မောက်ကျစ်လျစ်သော နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ဆုပ်ချေပေးနေ၏။ စောက်ပတ်ကို တစ်ဖက်မှနှိုက်ရင်း တစ်ဖက်မှနို့များကို ဆုပ်နယ်ခြင်းခံနေရသော နုဝေသီမှာ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်ဖြင့် ကတုန်ကယင် အဆက်မပြတ် တုန်ခါ၍နေသည်။

“ အင်း…အာ့ဟာ… ရှီး… ရှူး… အို… အိုး… ကျွတ်… ကျွတ်…”

နုဝေသီ၏နှုတ်ဖျားမှ ညည်းတွားသံလေးများ သံစုံထွက်လာပြီး ကားကူရှင်နှင့် လွတ်နေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးကိုလည်း ဖင်ကြွလိုက်မှ စောင်းလိုက် လှည့်လိုက် မြင့်သွားလိုက် နိမ့်လာလိုက်ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးနေမိသည်။ နုဝေသီ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်ထားသော သက်တင်ပိုင်၏ လက်နှစ်ချောင်းမှာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများကို အပြင်သို့ ကော်ကော်ထုတ်ပေး ကုတ်ပေးရာ ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ စောက်ခေါင်းထဲမှ ပြင်းထန်စွာ ပန်းထုတ်လိုက်သော အရည်များက သက်တင်ပိုင်၏ ရင်ဘတ်ကို ဖောင်းကနဲ ဖောက်ကနဲ ထိမှန်ကုန်သည်အထိ ပြင်းထန်လွန်းလှပေသည်။

“ အား…အား…ထွက်…ထွက်ကုန်ပြီ…အိ…အိ…အ…”

နုဝေသီက ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးကို ကားကူရှင်ပေါ်သို့ ဆောင့်ချပြီး သက်တင်ပိုင်၏ လည်ပင်းကို တအားဖက်ကာ အဆက်မပြတ် ဆောင့်ပေးနေသော သက်တင်ပိုင်၏ လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ်နှစ်ချောင်းပူးကို လီးအမှတ်နှင့်ပြန်၍ ညောင့်ကာ ဆောင့်ကာ ဖင်ကြီးကို ခါရမ်းပြီး ခါးလေးသိမ့်သိမ့်ခါသွားသည်အထိ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ကာ အားနှင့်ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်မိတော့သည်။

×××××××××××××××××××××××××××

နုဝေသီ၏စောက်ခေါင်းထဲ၌ ကျင်တင်တင်ဖြစ်နေဆဲ စောက်ပတ်လေးက လီးကိုတောင့်တသလို တစ်ချက်တစ်ချက် တင်းကနဲဟသွားပြီး ရွစိရွစိဖြစ်နေသည်။ ဒီနေ့ နုဝေသီ အလုပ်နားရက်ဖြစ်သဖြင့် အိမ်တွင်အားနေသည်။ ဒေါ်လေးက အပြင်သို့သွားနေသည်ဖြစ်၍ အိမ်တွင် သူမတစ်ယောက်ထဲသာရှိသည်။ အိမ်တွင် နုဝေသီအတွက် အိပ်ခန်းသပ်သပ်ပေးထားသဖြင့် သူမ၏အိပ်ခန်းလေးထဲတွင် နုဝေသီမှာ မနေ့က ချစ်သူ သက်တင်ပိုင်၏ အနှိုက်အမွှေ အထိုးအဆွတွေကို တစ်နာရီခန့် အလူးအလဲ ခံလာရသည်ကို ပြန်တွေးရင်း ကျေနပ်စွာ စားမြုံ့ပြန်နေမိသည်။

အစ်ကိုက နုဝေသီကို အတော်လေး တန်ဖိုးထား၏။ မနေ့က အစ်ကိုကသာ အဓမ္မပြုကျင့်လျှင်လည်း နုဝေသီ ခံရရုံသာရှိသည်။ ယခုလည်း မလိုးဖြစ်ကြသည်သာရှိသည်။ အတွင်းပစ္စည်းတွေကို မမြင်ချင်အဆုံး မြင်ခဲ့ကြရသည်။ အစ်ကို့လီးကို နုဝေသီက ဂွင်းတိုက်ပေးသကဲ့သို့ အစ်ကိုကလည်း နုဝေသီ၏ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးဆွရင်း ကာမအာသာဖြေခဲ့ကြသည်။ အစ်ကိုနှင့် ကိုယ်ထိလက်ရောက် မလိုးကြဘဲ ထိုသို့နေရသည်ကလည်း အရသာရှိလှသည်။ နုဝေသီ စဉ်းစားသည်။ အစ်ကို့ လီးထိပ်ကြီးက နီရဲပြဲလန်နေသော ဒစ်ကြီးတဝိုက်ကို လျှာချွန်ချွန်လေးဖြင့် ထိုးကလိလိုက်ပါက အစ်ကိုတစ်ယောက် ဆတ်ဆတ်ခါသွားရမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

အစ်ကိုသည် အမှန်တကယ် မိမိကို ချစ်မြတ်နိုးသည်ဟု နုဝေသီ ယုံကြည်သည်။ အစ်ကိုလိုးတာကို ခံချင်နေသည်။ အို… ဒီတစ်ခါ အစ်ကိုနှင့်ဆုံလျှင် အစ်ကို့အလိုကျ လိုက်လျောမည်ဟု နုဝေသီ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။

အပျိုရိုင်းမလေး နုဝေသီတစ်ယောက် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သူမလက်ဖြင့်စမ်းသပ်ပွတ်သပ်ရင်း အတွေးပေါင်းစုံ တွေးနေမိလေရာ သူမ၏ စောက်ပတ်လေးထဲမှ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်လာကာ သူမ၏ထဘီလေးကို စွန်းကွက်ကုန်ရလေသည်။

စိတ်ကူးလေးနှင့် လှိုက်မောနေသော နုဝေသီတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးများမှိတ်ကာ သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို သူမဘာသာ နှိုးဆွထိုးနှိုက်နေစဉ် သူမတို့ အိမ်သို့ မကြာခဏလာတတ်သော နုဝေသီ၏ ဒေါ်လေးနှင့် ခင်မင်၍နေသော တစ်ဖက်လမ်းမှ ကုလားလူမျိုးဖြစ်သူ မြင့်စိန်တစ်ယောက် အိမ်ပေါ်သို့တက်လာသည်ကို နုဝေသီ မသိလိုက်ချေ။ ပေါင်လည်အထိ လန်တက်နေသော ထဘီလေးအောက်မှ ပေါင်သားဖွေးဖွေးကြီးများက မြင့်စိန်ကို စိန်ခေါ်နေသလိုရှိသည်။ ဖြူဖွေး၍ အိအိဖြိုးဖြိုး ကြီးမားပြန့်ကားသော တင်ပါးကြီးများက မြင့်စိန်အတွက် မက်မောစရာကြီး ဖြစ်၍နေသည်။

အသက် (၄၀) နီးပါးရှိပြီဖြစ်သော ကုလားလူမျိုး မြင့်စိန်က ဒီအိမ်သို့ မကြာခဏရောက်ခဲ့ပြီး ဒီကောင်မလေးကို တွေ့ကတည်းက အသက်ချင်းမမျှသဖြင့် ခိုးပြီးကြည့်ကာ စိတ်ကူးဖြင့် လုပ်နေခဲ့ရတာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ နုဝေသီ ဖြစ်နေပုံကိုကြည့်ရင်း မြင့်စိန်သည် မကြာခဏ တံတွေးတွေ မျိုချ၍နေရသည်။ ဒီဟာမလေး၏ စောက်ဖုတ်အသစ်စက်စက်လေးထဲသို့သာ မိမိလီးကြီး ထိုးသွင်းလိုက်ရပါက မည်မျှကျဉ်းကြပ်၍ မည်မျှကောင်းလိုက်လေမည်နည်းဟု မြင့်စိန်က တွေးနေသည်။ ထို့ပြင် ခပ်စောင်းစောင်းမှောက်လျက်လေးအိပ်ကာ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လက်နှိုက်နေသော နုဝေသီ၏ အခြေအနေကိုကြည့်၍ ဒီဟာမလေး ခံချင်နေသည်ဟု သေချာပေါက် တွက်ဆလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မှောက်လျက်အိပ်နေသော နုဝေသီ၏ ဖင်အုံလေးပေါ်သို့ ခွ၍တက်ကာ တောင်နေသော သူ၏လီးတန်ကြီးကို ဖိ၍ထောက်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ပါးစပ်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ပိတ်၍ ထဘီကို ဆွဲလှန်လိုက်တော့သည်။

“ အူး…ဝူး…ဒုံး…ဒုံး…”

နုဝေသီခြေထောက်ကို ကြမ်းနှင့်ဆောင့်ပြီး ရုန်းသည်။ သူမတွင် ထဘီမရှိတော့။ နုဝေသီ၏ ဖင်ကြားသို့ မြင့်စိန်၏ လီးမဲမဲကြီးက ထိုးစိုက်၍ ဝင်သွားလေသည်။ နုဝေသီသည် သူမ၏ဖင်ကြားသို့ ပူပူနွေးနွေး အသားချောင်း မာမာကျောကျောကြီး ပွတ်တိုက်ဝင်လာခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသောကြောင့် သူမသည် မျက်လုံးလေးပြူးသွားသည်။ ဝမ်းလျားမှောက်ထားသဖြင့်လည်း အဓမ္မပြုကျင့်သူမှာ ဘယ်သူမှန်းမသိဘဲ ဖြစ်နေရသည်။

မြင့်စိန်မှာ အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူ ဖြစ်သည်။ လတ်တလော သူ၏ခေါင်းထဲသို့ ဝင်လာသော အကြံဖြင့် နုဝေသီ၏ မျက်လုံးအစုံနှင့် ပါးစပ်တို့ကို အနီးတွင်တွေ့ရသော တဘက်ရှည်တစ်ထည်ဖြင့် ကောက်၍စည်းလိုက်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း နောက်ပြန်တုတ်လိုက်သည်။ နုဝေသီ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကြား၌ မြင့်စိန်၏ လီးနက်ကျောကျောကြီးက ယခုအပိုင်စီးရလိုက်သော နုဝေသီ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်တွင် ထောင်းကနဲ ထောင်းကနဲ မာန်ဖီ၍ ထကြွနေသည်။

မြင့်စိန်သည် ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မဲနက်သော လမွှေးများ ပေါင်မွှေးများကြားမှ ကြီးမားလွန်းသော လီးကြီးက ထောင်၍ထလာသည်။ မြင့်စိန်က ထဘီကို အကုန်ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး အတင်းစေ့ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ခြေထောက်ဖြင့် နင်းဖြဲလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ကြမ်းပြင်၌ ဖင်ထိုင်ချပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကို နုဝေသီ၏ ပေါင်ရင်းအောက်သို့ ထိုးသွင်းပြီး ထိုးကပ်လိုက်သည်။ မှောက်လျက်သား နုဝေသီ၏ဖင်နှင့် ပက်လက်အနေအထား မြင့်စိန်၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံတို့မှာ အံဝင်ဂွင်ကျ ဟပ်မိသွားကြသည်။

နုဝေသီက ကြိုးစားပြီး ဖင်ကြီးကို ခုံးကာခုံးကာ ရုန်းဖယ်နေရှာသည်။ ပါးစပ်ကို အဝတ်ဆို့လျက် မျက်စိကိုအဝတ်စည်း လက်တွေလည်း တုတ်ထားသဖြင့် မအော်နိုင် မရုန်းနိုင် ဖြစ်နေလေသည်။

မြင့်စိန်၏ လက်တစ်ဖက်က နုဝေသီ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ပင့်ကော်ပြီး စမ်းလိုက်ကာ စောက်ခေါင်းနေရာကို ဖြဲလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးအား အောက်မှပင့်ထောက်ပြီး လိုးသွင်းရန် ကြိုးစားနေလေသည်။ မြင့်စိန်၏ လီးထိပ်ကြီးက နုဝေသီ၏ ဆီးစပ်ဝမ်းဗိုက်တို့ကို ထိုးလိုက်ထောက်လိုက် ဖြစ်နေရာ ချွဲကျိသောအရည်များ စိုရွှဲပေကျံကုန်သည်။ မြင့်စိန်၏လီးကြီးက ရှည်လည်းရှည် ကြီးလည်းကြီးကာ ဧရာမကြီးဖြစ်သည်။ အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသောကြောင့် မည်မျှသန်မာလှသည်ကို မြင်ရုံနှင့်ပင်သိနိုင်သည်။ ဤအသွင်အပြင်ကို နုဝေသီ မမြင်ရသည်ကပင် တော်ပါသေးသည်။

နုဝေသီသည် မိမိပေါင်ရင်းသား နုနုလေးများနှင့် အမွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးများ ဖိပွတ်ခြင်းခံရပြီး အောက်မှနေ၍ ထိုးထောက်လာသော လီးကြီးအထိအတွေ့ကို ထိတ်လန့်စိုးရွံ့ခြင်း ချောက်ချားတုန်လှုပ်ခြင်းများနှင့် ကြိုးစား၍ လှုပ်ရှားရုန်းကန်နေမိသည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…အု…ဝု…”

ဂွင်ကျအံကျထိုင်ထားပြီး စောက်ပတ်လေးအဟ၌ ဆတ်ကနဲ ဆောင့်သွင်းခြင်းခံလိုက်ရသော တစ်ခဏ၌ နုဝေသီ၏ အဝတ်စည်းထားသော မျက်လုံးလေးများ မီးဝင်းဝင်းတောက်အောင်ပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ “ပြွတ်” ကနဲ ဖင်ကြားမှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်လာသော လီးကြီးက စောက်ပတ်အဝနှင့် လုံးဝကြီး ဆန့်ကျင်စွာ ကြီးမားတုတ်ခိုင်၍နေသည်။ နုဝေသီ အသားတွေ ဆတ်ဆတ် တုန်၍နေသည်။ သတ်လျှိုခံထားရသည့်ပမာ မချိမဆန့်ဖြစ်ကာ အသက်ရှူမှားအောင် ခံစားနေရသည်။ ထို့ကြောင့် ဒူးနှစ်ဖက်အားနှင့် ဖင်ကြီးကို အပေါ်သို့ ပြန်လည်ကြွကာ လီးကြီး ကျွတ်ကျွတ်ထွက်သွားရန် ကြိုးစားမိပြန်သည်။

သို့သော် မြင့်စိန်က ဒီဂွင်ကို ကြိုတင်သိထားသည်။ လက်တစ်ဖက်ကို လက်ပြန်ထောက်ထားပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့၍ပေးလိုက်ရာ လီးကြီးမှာ ကျွတ်၍မသွားဘဲ တစ်လစ်ကြီးပါသွားကာ စွပ်ကနဲ တစ်ဆစ်ထပ်၍ ဝင်သွားပြန်သည်။ နုဝေသီအဖို့ တစ်လက်မသည် တစ်ပေခန့် ဝင်သွားသည်ဟုပင် ထင်ရလောက်အောင် မျက်ရည်ဝိုင်းမိသည်။ ရှည်သလောက် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော မြင့်စိန်၏ ဧရာမလီးနက်ကျောကြီးက နုဝေသီ၏ အသစ်ချပ်ချွတ် စောက်ပတ်လေးအတွင်း၌ မြင်မကောင်းအောင် စူးနစ်မြုပ်ဝင်နေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…”

နှစ်ဆစ်မျှ တင်းကနဲ တင်းကနဲ နင့်ဝင်သွားသည်နှင့် စောက်ပတ်လေးမှာ မခံနိုင်တော့ဘဲ အောက်နှုတ်ခမ်းစပ်လေးသည် ဖတ်ကနဲ ကွဲသွားပြီး သွေးစလေးများ စိမ့်ထွက်လာတော့သည်။ မြင့်စိန်၏ လီးတန်ကြီးပေါ်တွင် သွေးစလေးများ ပေကျံကုန်သည်။ မြင့်စိန်၏လက်နှစ်ဖက်က နုဝေသီ၏ တင်ပါးအိအိကြီးကို နှစ်ဖက်ညှပ်ကိုင်ပြီး လီးနှင့်စောက်ပတ် အဝင်အထွက်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ အဆုံးအထိဝင်အောင် ဖင်ကိုကော့၍ ဆောင့်လိုက်ပြန်လေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…စွပ်…”

ကျပ်တည်းကျဉ်းမြောင်းလှသော စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဖျစ်ညှစ်ဝင်သွားသော အသံက နုဝေသီ၏ နားထဲတွင် မိုးကြိုးပစ်သကဲ့သို့ မြည်ဟီးကာ ကျယ်လောင်သွားရသည်။ မည်သူမည်ဝါမှန်း မသိရသည်ကတစ်ကြောင်း၊ ကြီးမားပူနွေးပြီး အရည်များချွဲကျိကျိဖြင့် မိမိစောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒလကြမ်း လိုးဆောင့်ခြင်းခံနေရသော လီးကြီး၏ အထိအတွေ့ကြောင့်လည်းကောင်း နုဝေသီ၏စိတ်တွေက ကစဥ့်ကလျား ဖြစ်နေရသည်။ သူမ၏ နို့နှစ်လုံးက ကြမ်းပြင်နှင့် ဖိပွတ်မိနေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်တုတ်ထား၍ ပခုံးနှင့်ဇက်တို့မှာ နာကျင်ကိုက်ခဲလာသည်။ ဒီကြားထဲတွင် စပ်ဖျင်းနာကျင်သော ဝေဒနာဆိုးက သူမ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ ပြင်းထန်စူးရှစွာ ခံစားနေရသဖြင့် အသက်ရှူမမှန်အောင် မောဟိုက်လာသည်။

တစ်စထက်တစ်စ နစ်၍နစ်၍ ဝင်ဝင်နေသော လီးကြီးက စောက်စေ့လေးထိ ကြီးမားကျယ်ပြန့်စွာ ပြည့်ကြပ်တိုးဝင်နေသည်ကိုတော့ နုဝေသီ ခံစားသိရှိ၍နေသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းက နာလှသည်မဟုတ်။ ခပ်တင်းတင်းလေးဖြင့် အတွင်းသားများကို ဖိပွတ်နေမိခြင်းကပင် အရသာတစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။ သို့သော် အပြင်ပိုင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတို့က တင်းတင်းကြီးခံစားနေရ၍ အခံရခက်လှသည်။ နုဝေသီသည် အရသာရှိသော ယောက်ျားလီးကို တောင့်တမိရာမှ အဆမတန်သော မြင်းလီးလောက်များရှိမလား မသိသော လီးကြီးကို စတင်ထိတွေ့ရသဖြင့် သူမ၏စိတ်ထဲ၌ လီးကို အရွံကြီးရွံပြီး အမုန်းကြီးလည်း မုန်းမိတော့သည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…”

ခပ်သွက်သွက်လေး ကော့ကော့ပြီး ဆောင့်ကာညောင့်ကာ လိုးသွင်းလိုက်သောအခါ နုဝေသီ၏ စောက်ပတ်လေးမှာ အလိုလို ရှုံ့လိုက်ပွလိုက်ဖြင့် လီးကြီးကို ဆွဲညှစ်ပေးလိုက်မိသလို ဖြစ်လာသည်။ အမှန်က ဝေဒနာ သက်သာလိုသက်သာငြား ညှစ်လိုက်မိခြင်းပင် ဖြစ်သော်လည်း မြင့်စိန်ကမူ တင်းတင်းလေး ဆွဲညှစ်လိုက်သော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများ မာကျစ်သွားတိုင်း ဖင်ကြီးခါရမ်းသွားအောင်ပင် အကောင်းကြီး ကောင်းသွားမိလေသည်။ ထို့ကြောင့် အရှိန်ကောင်းလာသည်နှင့်အမျှ ခြေနှစ်ချောင်းကို ပေါင်အောက်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုထောက်ကာ နုဝေသီ၏ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ဆွဲယူပြီး အားနှင့်မာန်နှင့် ဆောင့်ကာ လိုးချလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…”

စောက်ခေါင်းထဲမှ ယိုစိမ့်ကျလာသော စောက်ရည်များနှင့် သွေးစလေးများ ရောနှောကာ မြင့်စိန်၏ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံးတွင် နီရဲသောသွေးများ ပေကျံကုန်လေသည်။ ရုန်းကန်ရင်း လှုပ်ခါလှုပ်ရှားနေသော နုဝေသီ၏ ဖင်ဖြူဖြူကြီးကြားတွင်လည်း နီရဲသော သွေးများက လီးချောင်းကြီးမှတဆင့် ထိမိကာ ပေကျံကုန်ပြီဖြစ်သည်။ စည်းနှောင်ထားသော ဒဏ်ရာများမှ ဝေဒနာစုံနှင့် တဖြေးဖြေး ခံ၍ကောင်းလာသော လီးကြီးအဝင်အထွက် သွက်လက်လာမှုကြောင့် နုဝေသီသည် ဖင်ကြီးကို လိမ်ကာစောင်းကာ ခါးကို ခွက်လိုက်ကုန်းလိုက်လုပ်၍ ခံပေးလိုက်မိတော့သည်။

မြင့်စိန်သည် အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူတစ်ဦး ဖြစ်လေရာ နုဝေသီ၏ စောက်ပတ်ညှစ်အား ကောင်းလာခြင်း သူမဖင်ကြီး၏ အလိမ်အစောင်း အကော့အကုန်းတို့ကိုကြည့်၍ ကောင်မလေး ကောင်းလာပြီဟု အတတ်သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဖယ်ပေးလိုက်ကာ မျက်လုံးအစုံနှင့်ပါးစပ်တို့မှ အဝတ်စကိုလည်း ဖယ်ရှားပေးလိုက်လေသည်။

“ ဟင်…ဦးလေး…ရှင်…ရှင်…”

“ ရှူး….တိုးတိုး….သမီးရဲ့…ကောင်းတယ်မို့လား…”

“ ဘာကောင်းတာလဲ…. အခုဖယ်…. လူယုတ်မာကြီး…”

“ ဝင်နေပြီပဲ သမီးရယ်…ငြိမ်ငြိမ်ခံစမ်းပါ…”

“ ရှင် တော်တော် လူမဆန်တဲ့လူ… ကျမ အော်… အ… အ…”

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…”

တကယ်တော့လည်း နုဝေသီ အော်ဖို့နေနေသာသာ စူးနစ်ဝင်နေသောလီးကြီး ကျွတ်ထွက်သွားမှာကိုပင် စိုးရိမ်နေမိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် စောက်ပတ်ထဲမှာ ယားကျိကျိနဲ့ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အီဆိမ့်နေအောင် အကြောအချဉ်တွေ စိမ့်တက်လာပြီး ကောင်းလာလို့ပင် ဖြစ်သည်။ မြင့်စိန်က တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း နုဝေသီသည် မျက်တောင်လေးတွေ မှေးမှေးကျသွားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကုတင်ဘောင်ကိုကိုင်ပြီး တောင့်၍ပေးထားမိသည်။

“ အီး…. အား…. ကျွတ်…. ကျွတ်…. အ…. အ…. ရှူး…. အင်း….”

“ ပြွတ်….စွပ်….ပြွတ်….ပြွတ်….စွပ်….ဗြိ….ဖွတ်….”

စောက်ရည်တွေ အရမ်းလျှံထွက်လာတော့ လိုးသံများ ပေါ်ပေါ်လွင်လွင် မြည်၍ လာရသည်။ နုဝေသီတစ်ယောက် တဆတ်ဆတ်တုန်၍ အသဲခိုက်အောင် ခံစားနေရသည်။

“ ကောင်းလား….အင့်….အင့်….သမီး….အင့်….”

“ အား…. ရှီး…. အင်း…. အင်း…. အား…. ရှီး…. အင့်…. အင့်….”

မြင့်စိန်နှင့် နုဝေသီတို့သည် အခုမှ တက်ညီလက်ညီ ဖြစ်လာကြပြီး မြင့်စိန်က ဆောင့်လိုက်တိုင်း နုဝေသီက သူမ၏ဖင်ကြီးကို လှေဦးမော့သလို ခါးလေးခွက်ခွက်ပြီး သွက်သွက်လေး ထိုးထိုးခံပေးရာ သူမ၏ လည်ချောင်းထဲပင် တစ်ဆို့ဆို့ ဖြစ်သွားရသည်ဟု ထင်မြင်ခံစားရသည်။ မြင့်စိန်၏ လီးတန်ကြီးက ရှည်လျားလှပြီး သူမ၏ဖင်ကြီးနှင့် သူ့လမွှေးတွေ ဗြိကနဲ ထပ်မိတဲ့အထိ အဆုံးလိုးထည့်နေသည်မို့ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အဆုံးဝင်သွားသော လီးထိပ်ကြီးသည် သူမ၏သားအိမ်ဝကို သွား၍သွား၍ ထောက်မိနေပြီး ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားတိုင်း နုဝေသီသည် လောကကြီးကို မေ့၍မေ့၍သွားရတော့သည်။

ခပ်ကြာကြာလေး ဆောင့်လိုးပြီးသောအခါတွင် မြင့်စိန်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နုဝေသီ၏ စောက်စိလေးကို တဆတ်ဆတ် ကိုင်လှုပ်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း သုံးလေးချက် ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါတွင်တော့ နုဝေသီသည် ထိန်းမရသိမ်းမရပင် တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲမှနေ၍ သုတ်ရည်များ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်မိပါတော့သည်။ ဒီအချိန်မှာပင် မြင့်စိန်ကလည်း သူ၏လီးချောင်းကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ အတင်းဖိကပ်ကာ သုတ်ရည်များကို ပန်း၍ထည့်လိုက်ပါလေတော့သည်။

××××××××××××××××××××××××××××××

လူ့လောက လူ့ဘဝမှာ ကိုယ့်စိတ်ကူးထားတဲ့အတိုင်း ဖြစ်မလာကြပါဘူး။ အစ်ကို့ကို နုဝေသီ သိပ်ပြီးချစ်တယ်။ အရမ်းကိုချစ်တယ်။ အစ်ကို့အတွက် နုဝေသီ၏ အသန့်ရှင်းဆုံး ခန္ဓာကိုယ်ကို ချစ်သော အစ်ကို့အတွက်ထားပြီး အစ်ကို့ကိုသာ ဦးဦးဖျားဖျားပန်ဆင်စေချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း လူ့လောက လူ့ဘဝဆိုတာ တခါတလေ စိတ်ကူးယဉ်တာထက်တောင် ပိုပြီး ဆန်းကြယ်တာတွေက ရှိနေပါသေးတယ်။ မမျှော်လင့်ဘဲနဲ့ နုဝေသီရဲ့ အရည်ရွမ်းတဲ့ အငုံပန်းလေးကို မဲမဲသဲသဲ ကုလားကြီးတစ်ယောက်က အကြိမ်ကြိမ် ဆွတ်ယူသုံးစွဲခဲ့ပြီးပါပြီ။ နွမ်းရရုံတင်မက ဝတ်ရည်တွေပင် ခမ်းခြောက်ခဲ့ရပါပြီ… အစ်ကိုရယ်…။

ပြီးတော့ အဲဒီ နုဝေသီကို အသကုန်ဆောင့်လိုးခဲ့တဲ့ ကုလားကြီးကြောင့် သတ္တဝါနဲ့ လက်နက်နဲ့မမျှ ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ နုရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖွေးဖွေးလေးဟာ ယောင်ကိုင်းပြီး နီရဲနေတာကို အစ်ကို့ကို မတွေ့စေချင်ဘူးလေ။ နာတာကျင်တာ အောင့်တာတွေကို နု ကြိတ်ပြီးခံလို့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုနဲ့တွေ့ရင် ဘာပဲပြောပြော အစ်ကိုကတော့ တစ်ချိန်မှာ သူပိုင်ပစ္စည်းလေးဖြစ်လာမယ့် အခုလည်း သူအကုန်လုံးနီးပါးကို ပိုင်လုနီးနီးဖြစ်နေတဲ့ နုရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကိုတော့ သူကြင်ကြင်နာနာနဲ့ ယုယဦးမှာ အသေအချာပါပဲ။

ဒါကြောင့် နုဟာ အစ်ကိုနဲ့ တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက်တော့ အတွေ့မခံသေးဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ဆိုင်ကိုမသွားဘဲ နေမကောင်းနေလို့ (၂) ရက်လောက် ခွင့်ပေးဖို့ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါတယ်။ အစ်ကို ဆိုင်ကိုလာလို့ ဒါမှမဟုတ် စောင့်နေကျနေရာက စောင့်နေလို့ နုကိုမတွေ့ရင် ဘာဖြစ်မလဲဆိုတော့ အစ်ကို နုရဲ့အိမ်ကို သိနေတော့ လိုက်လာမှာပဲ။ ဒီတော့ အစ်ကို့ကို (၂) ရက်လောက် ရှောင်နေမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ ကျမဟာ အိမ်မှာလည်း နေလို့မဖြစ်ပြန်ဘူး။ ဒါနဲ့ဘယ်သွားရင် ကောင်းမလဲလို့ စဉ်းစားလိုက်တော့ (၉) မိုင်မှာနေတဲ့ ဦးလေးတစ်ယောက်ကို သွားပြီးစဉ်းစားလိုက်မိတယ်။

အဲဒီ ဦးလေးက မုဆိုးဖိုကြီးဖြစ်ပြီး သူဌေးတစ်ယောက်ပိုင်တဲ့ ခြံဝန်းကြီးနဲ့ အဲဒီထဲမှာရှိတဲ့ တစ်ထပ်တိုက်လုံးချင်းလေးကို စောင့်ရှောက်နေရတဲ့သူပါ။ သူက တစ်ကိုယ်ရေတစ်ကာယ တစ်ယောက်ထဲသမားဖြစ်လေတော့ အဲဒီခြံဝန်းကြီးရဲ့ နောက်ဘက်ထောင့်နားမှာ အိမ်လေးတစ်လုံးကို သူဌေးက ဆောက်ပေးထားပြီး အဲဒီအိမ်လေးမှာ ဦးလေးက နေပါတယ်။ သူဌေးက ဦးလေးကို လစာလည်း ပေးတဲ့အပြင် ရာသီသီးနှံလည်း စိုက်ခွင့်ပေးထားတာကြောင့် ဦးလေးက အတော်ပဲ အဆင်ပြေနေပါတယ်။

အဲဒီဦးလေးဆီကို နုဝေသီ တစ်ခေါက်တော့ ရောက်ဖူးပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ အဲဒီမှာပဲ တစ်နေကုန်သွားပြီး အစ်ကို့ကို ရှောင်နေတော့မယ်လို့ စဉ်းစားပြီး ကျမ ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ဦးလေးဆီကို ကျမရောက်တော့ (၁၀) နာရီလောက်ရှိပါပြီ။ အိမ်က ဒေါ်လေးကို ဒီနေ့အလုပ်အားလို့ ဦးလေးဆီသွားမယ်ဆိုပြီး ပြောတာကြောင့် ဒေါ်လေးကလည်း သူ့မောင်အတွက် ဟင်းတွေထည့်ပေးလိုက်တော့ ကျမလည်း ယူသွားပေးခဲ့ရပါတယ်။

ဦးလေးဆီရောက်ပြီး ကျမနဲ့ ဦးလေးတို့ အေးအေးလူလူ ထိုင်ပြီး စကားပြောနေစဉ်မှာပဲ ခြံဝဘက်ဆီမှ ကားဟွန်းသံကြားရတာကြောင့် ဦးလေးက သူ့ရဲ့အိမ်လေးထဲမှာ ကျမကိုထားခဲ့ပြီး ပြေးထွက်သွားပါတယ်။ ဦးလေး ခြံဝလောက်ရောက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပဲ ခြံဝန်းထဲကို ကားလေးတစ်စီး ညင်သာစွာနဲ့ မောင်းဝင်လာတာကို ကျမတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ဒီလိုတွေ့လိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာပဲ ကျမရဲ့ရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်သွားရပါတယ်။

မောင်းပြီး ခြံထဲကို ဝင်လာတဲ့ ကားက အစ်ကို့ကားမှ အစ်ကို့ကား အစစ်ပါ။ ဒါနဲ့ပဲ ကျမဟာ အိမ်လေးထဲကနေ ပြေးထွက်ခဲ့ပြီး ကားရပ်မယ့် တိုက်ရှေ့ကို မြင်နိုင်တဲ့နေရာအထိ ကျမ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရဲ့ ပင်စည်လုံးကြီးကိုကွယ်ပြီး ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ တစ်ထပ်တိုက်လေးရဲ့ရှေ့ကို ကားလေးက ထိုးရပ်လိုက်ပြီး ကားတံခါးဖွင့်ကာ ဆင်းလာတာကတော့ ကျမတို့ရဲ့ စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် အန်တီခင်ခင်ကြီး ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီနေ့ သူဝတ်စားပြင်ဆင်ထားတာက ပျံနေတာပါပဲ။ ကျမဖြင့် မနည်းပင် ကြည့်ယူရပါတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီခင်ခင်ကြီးက အသက် (၃၇) နှစ်သာ ရှိသေးတာကြောင့် အရွယ်ကလည်း ရှိသေးတယ် ပြောရမှာဖြစ်ပြီး နဂိုမူလကလည်း ချောမောလှပသူ ဖြစ်လေတော့ ဒီနေ့ အန်တီခင်ခင်ကြီးဟာ အတော့်ကို လှနေပါတယ်။

အဲ့ဒီ အန်တီခင်ခင်ကြီး ကားပေါ်က ဆင်းလာပြီးတဲ့အခါ နောက်ထပ်ကားပေါ်ကနေ ဆင်းလာသူကတော့ ကျမရဲ့ ချစ်သောအစ်ကို သက်တင်ပိုင်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ကားပေါ်က ဆင်းလာကြပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို ရပ်စောင့်နေပုံရပါတယ်။ ခဏနေတဲ့အခါတော့ ကျမရဲ့ဦးလေးဟာ သူတို့နားကိုရောက်လာတော့ အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်က ကားကို လက်ညှိုးထိုးပြီး စကားတွေ ပြောနေပါတယ်။ ဦးလေးကလည်း စကားပြောပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ဘာတွေပြောနေတယ်ဆိုတာကို ကျမ မကြားရပါဘူး။

အဲဒီနောက် ဦးလေးဟာ ကားပေါ်တက်ထိုင်ပြီး စက်နှိုးကာ ကားလေးကို ခြံဝဘက်ကွေ့ပြီး မောင်းထွက်သွားပါတော့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဦးလေးခြံဝကိုကျော်အောင် ကားလေးမောင်းသွားပြီး ခြံတံခါးကို ဆင်းပိတ်ကာ ကားလေးပေါ်ကို တစ်ခါပြန်တက်ပြီး မောင်းထွက်သွားတဲ့ အချိန်အထိ ရပ်ပြီး ကြည့်နေကြပါတယ်။

ဦးလေးရဲ့ကားလေး မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်သွားတဲ့အခါကြတော့မှ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြပါတယ်။ ပြီးတော့ အစ်ကိုက အန်တီခင်ခင်ကြီးရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်းပြီး ဆွဲကိုင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အန်တီခင်ခင်ကြီးက အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်ရဲ့ ခါးကို လှမ်းပြီးဖက်လိုက်ပါတယ်။ ကျမဖြင့် ဘယ်လိုမှ မတွေးတတ်တော့ဘဲ ရင်ထဲမှာ တဒိုင်းဒိုင်း ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ဟာ တိုက်လေးရဲ့တံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်သွားကြပါတော့တယ်။

ကျမဟာ သိချင်တဲ့စိတ်တွေ မြင်ချင်တဲ့စိတ်တွေ များလာတာကြောင့် သူတို့ဝင်သွားပြီး တခဏလောက်နေတာနဲ့ပဲ တိုက်ကလေးရဲ့ဘေးကို ချဉ်းကပ်လိုက်ပြီး အထဲကို မြင်နိုင်တဲ့နေရာကို ရှာလိုက်ပါတယ်။ တိုက်လေးဘေးမှာလည်း ပန်းရုံတွေရှိတဲ့အပြင် ခြံထဲမှာလည်း သစ်ပင်ကြီးတွေရှိတာကြောင့် နေ့ခင်းဘက်ဖြစ်ပေမယ့် လင်းအားကြီးမနေတာကြောင့် ကျမအတွက် နည်းနည်းတော့ စိတ်ရဲရပါတယ်။ အထဲကိုမြင်နိုင်တဲ့ နေရာကို ရှာရင်းနဲ့ ပြတင်းပေါက် တရုတ်ကပ်မှန်တစ်ချပ်က အောက်ဖက်မှန်ချပ်လေးက ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေတာ တွေ့တာနဲ့ ကျမက အဲဒီနား တိုးကပ်လိုက်ပါတယ်။ တရုတ်ကပ်မှန်တွေက မှန်အနောက်တွေ ဖြစ်နေတော့ အထဲကို မမြင်နိုင်တာကြောင့် အဲဒီမှန်ဟနေတဲ့ နေရာလေးကကြည့်မှ မြင်ရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

ကျမ အဲဒီဟနေတဲ့ မှန်လေးနားရောက်ပြီး အထဲကို ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။ ကျမ ကံကောင်းတယ်ပဲ ပြောရမလား မသိပါဘူး။ ကျမကြည့်မိတဲ့ အပေါက်ဟာ သူတို့ရှိနေတဲ့ အခန်းရဲ့ ပြတင်းပေါက် ဖြစ်နေတာပါပဲရှင်…။

ဒါပေမယ့် ကျမ ကံမကောင်းပါဘူး။ ကျမ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကတော့ ကျမက အထဲကိုချောင်းပြီး မကြည့်မိခင်လေးကမှ အခန်းထဲကို ရောက်လာပုံရတဲ့ သူတို့နှစ်ဦးဟာ… အန်တီခင်ခင်ကြီးက သူ့စလင်းဘက်လေးကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီအခါ သူတို့နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားကြပြီးတဲ့ အချိန်မှာပဲ အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်က သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အန်တီခင်ခင်ကြီးရဲ့ ခါးလေးကို ဆွဲပြီးဖက်လိုက်ကာ အန်တီခင်ခင်ကြီးရဲ့ ပါးလေးတစ်ဖက်ကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အန်တီခင်ခင်ကြီးက သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အစ်ကိုသက်တင်ပိုင်ရဲ့ ကျောပြင်နဲ့ လည်ပင်းကို သိုင်းပြီး တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်ရာက အစ်ကို့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေဆီကို သူ့နှုတ်ခမ်းက အတင်းဖိကပ်ပြီး အငမ်းမရ စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့တယ် ရှင်။ ကျမဖြင့် ရင်နှစ်ခြမ်း ဖျန်းဖျန်းကွဲသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးဟာလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်လာရပါတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ကျမ မြင်တွေ့ရတာတွေကတော့….။

××××××××××××××××××××××××××××××

ခင်ခင်ကြီး၏ လက်နှစ်ဖက်က တစ်ဖက်က သက်တင်ပိုင်ရဲ့ ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ထားပြီး တစ်ဖက်က သက်တင်ပိုင်ရဲ့ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားကာ ခင်ခင်ကြီးက မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး သက်တင်ပိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းပင် အငမ်းမရ စုပ်နမ်း၍နေသည်။ ခဏအကြာမှာတော့ တစ်စထက်တစ်စ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာပုံရသော ခင်ခင်ကြီးသည် သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကို မခွာဘဲ လက်တွေကို သက်တင်ပိုင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကနေ ခွာလိုက်ရာက သူမရဲ့ လက်ဖဝါးလေးနှစ်ဖက်နဲ့ သက်တင်ပိုင်ရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ညှပ်ပြီးကိုင်ကာ သက်တင်ပိုင်၏ မျက်နှာလေးကို ဆွဲယူလျက် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အားရပါးရ စုပ်နမ်းနေပါတော့သည်။ သက်တင်ပိုင်၏ လက်တွေကတော့ ခင်ခင်ကြီး၏ ကိုယ်လုံးပေါ်တွင် တစ်ဖက်က သူမ၏ကျောပြင်ပေါ်တွင်ရှိပြီး တစ်ဖက်က သူမ၏ ဖင်သားလုံးလုံးကြီးတွေပေါ်မှာ ရှိနေသည်။

ခင်ခင်ကြီး၏ ကျောပြင်လေးပေါ်မှ သက်တင်ပိုင်၏လက်က သူမ၏ကျောပြင်လေးကို ဖွဖွရွရွလေး ပွတ်ပေးနေသလို သူမ၏ ဖင်သားလုံးလုံးကြီးတွေပေါ်မှ သက်တင်ပိုင်၏ လက်ကတော့ ရှန်ထဘီလေးအောက်မှ လုံးတစ်၍နေသော ခင်ခင်ကြီး၏ ဖင်သား တလုံးတခဲကြီးတွေကို ပွတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ဖွဖွလေး ဆုပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ သူ့လက်စောင်းနဲ့ ထဘီလေး ချိုင့်ဝင်သွားအောင် အသာအယာဖိ၍ ထက်အောက်စုံဆန်ကာ လျှောတိုက်ပြီး ပွတ်တိုက်ပေးနေလေသည်။

အတန်ကြာတော့ (၁၀ မိနစ်လောက်ကြာမည်) မှ ခင်ခင်ကြီး၏ စင်းချထားသော မျက်တောင်ကော့ကြီးများ တဖျပ်ဖျပ်ဖြစ်ကာ သူမ၏ မျက်ခွံလေးများ ပွင့်၍လာရသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကို သက်တင်ပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းတွေဆီမှ ဆွဲ၍ခွာလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကိုလည်း သက်တင်ပိုင်၏ ပါးပြင် တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီမှ ခွာလိုက်ရာ သက်တင်ပိုင်ကလည်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ သူ၏လက်များကို ဖယ်ရှားပေးလိုက်သည်။ အသားလေးဝင်းနေသော ခင်ခင်ကြီး၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲတွတ်နေသည်။

ခင်ခင်ကြီးသည် တုန်တုန်ယင်ယင်လေးဖြင့်ပင် သက်တင်ပိုင်ကို ကျောပေးလိုက်ကာ နောက်ဖက်ရှိ စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားသော သူမ၏ စလင်းဘက်လေးကို လှမ်း၍ယူကာ ဖွင့်လိုက်ပြီး အထဲမှ ငွေစက္ကူတစ်ထပ်ကို ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သက်တင်ပိုင်ဖက်သို့ လှည့်၍ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လိုက်သည်။

“ ရော့… မောင်လေး…။ ဒါ ဒီနေ့အတွက် ဒေးရှိုး။ တစ်နေကုန်ဆိုတော့ သုံးသောင်းလေ….”

သက်တင်ပိုင်က ခင်ခင်ကြီး၏ လှမ်းပေးသော ငွေကိုယူလိုက်သည်။ ခင်ခင်ကြီး၏ လက်ထဲတွင် ငွေစက္ကူတစ်ထပ်က ကိုင်ထားသေးသည်။ ထိုငွေစက္ကူတွေကိုကိုင်ရင်း ခင်ခင်ကြီး၏ မျက်လုံးတွေက အရောင်တဖိတ်ဖိတ်တောက်ကာ သက်တင်ပိုင်၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ခြေဆုံးခေါင်းဖျား သိမ်းကြုံး၍ အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ…

“ ဒါက မင်းအရင်တစ်ခါ ပြောဖူးတယ်လေ…။ ဘာဂျာဆို သပ်သပ်တစ်သောင်းဆိုတာ…။ ရော့ ယူလိုက်…။ အခုစစချင်းတော့ မမကို ဘာဂျာဆွဲမပေးနဲ့ဦး…။ အခုပထမဆုံး မင်းလီးကြီး တဆုံးဝင်တဲ့ ကုတင်စောင်းပုံစံနဲ့ မမကို လိုးပေး…။ မမ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ခဏနားပြီးတော့မှ ရေမဆေး၊ အဝတ်နဲ့မသုတ်ဘဲ မင်းဘာဂျာဆွဲပေးရမယ်…။ ရော့ ဒါက ငါ့မောင်အတွက် မမက သပ်သပ်ပေးတဲ့ မုန့်ဖိုးတစ်သောင်း။ အဲဒီအတွက်က မနက်ဖြန်နေ့ခင်း မမရဲ့ဆိုင်က တိုက်ခန်းကိုလာပြီး မမကို တစ်ကိုယ်လုံးဖျစ်ညှစ်ပြီး နမ်းပေးရမယ်…”

သက်တင်ပိုင်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး သူမလက်ထဲမှ ငွေများကို လှမ်း၍ယူလိုက်သည်။

“ ကဲလာ… မမ ခံချင်လှပြီ လိုးပေးတော့ကွာ…”

ဟုပြောလိုက်လျှင်ပင် သက်တင်ပိုင်က ခင်ခင်ကြီး၏ အနားသို့ တိုးကပ်သွားပြီး သူမ၏ အဝတ်အစားတွေကို စ၍ ချွတ်ပေးနေပါတော့သည်။

××××××××××××××××××××××××××××××

ကျွန်မလည်း ဆက်ပြီး ကြည့်နိုင်တဲ့ စွမ်းအားတွေ မရှိတာကြောင့် မျက်ရည်တွေနဲ့ ပြည့်နက်နေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ မျက်နှာလေးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ပြီး ဦးလေးရဲ့အိမ်လေးဆီ ပြေးထွက်ခဲ့ပါတယ်။ ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မှောက်ချလိုက်ပြီး သည်းထန်စွာ ငိုကြွေးလိုက်ပါတော့တယ် ရှင်…။

ZGပြီးပါပြီ။

ZG

ေရးသားသူ – အမည္မသိ

ၾကဴၾကဴက ျမင့္ျမင့္ရီကို အသာလက္တို႔ၿပီး ေျပာလိုက္သည္ကို ႏုႏု ၾကားလိုက္ေတာ့ ရွိုးေက့စ္ေနာက္တြင္ရပ္၍ ေနရင္းက အသာေလး မ်က္လႊာေလးပင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ အသက္က (၂၃) (၂၄) ထက္မပို၊ အသားက မျဖဴေသာ္လည္း ခပ္လတ္လတ္ေလးျဖစ္သည္။ ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္ႏွာက မ်က္လုံးေကာင္းေကာင္း မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းဆိုေတာ့ ေခ်ာေမာခန႔္ညားသည္။ အရပ္ကျမင့္ျမင့္ အားကစားသမားေတြပုံစံမ်ိဳးမို႔ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိသည္။ စတိုင္လ္ကလည္းေျဖာင့္ေတာ့ မင္းသားရွုံးေလာက္သည္။

“ ဟင္…”

ႏုႏု သူမ၏မ်က္လႊာေလးကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္၍ခ်ပစ္လိုက္သည္။ သူနဲ႔လည္း မသိဘဲနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္က ႏုႏုကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးျပလိုက္သည္။ သူ႔အျပဳံးက စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ဒါေပမယ့္ ရင္တုန္သြားရေသာ ႏုႏုကေတာ့ သူ႔ဆီေရာက္ေနတဲ့ သူမရဲ့အၾကည့္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း႐ုတ္သိမ္းလိုက္ၿပီး မ်က္လႊာေလးကို ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့မွ ႏုႏုက မ်က္လႊာေလးကိုပင့္ကာ သူရွိနိုင္မည့္ေနရာကိုမွန္း၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

ဆိုင္ထဲကိုေလၽွာက္၍လာေသာ သူက ဆိုင္၏ေဘးတစ္ဖက္နံရံတြင္ ကပ္၍ျပဳလုပ္ထားသည့္ အေပၚထပ္သို႔တက္ေသာ ေလွခါးေျခရင္းသို႔ ေရာက္၍သြားေပၿပီ။ ေလွခါးရင္းတြင္ ပိတ္ထားေသာ သံဘာဂ်ာတံခါးကို အေပၚထပ္တြင္ေနေသာ ႏုႏုတို႔၏ အလုပ္ရွင္ စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးက ဆင္း၍ဖြင့္ေပးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူႏွင့္ အန္တီႀကီးတို႔ စကားတေျပာေျပာ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ အေပၚထပ္သို႔ အတူတက္သြားၾကေလသည္။

သူမ၏ျမင္ကြင္းထဲမွ သူေပ်ာက္သြားေတာ့ ႏုႏုသည္ အမွတ္တမဲ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခိုး၍ ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးမွ ဟင္ ဘာဆိုင္လို႔လဲဟု သူမကိုယ္သူမ စိတ္ထဲမွေျပာကာ ႏုႏု၏ ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္မွာ ပန္းႏုေရာင္ေျပး၍ သြားရေလေတာ့သည္။

“ သူ႔နာမည္က သက္တင္ပိုင္ တဲ့…”

စကားစကိုဆက္၍ ေျပာလိုက္ေသာ ၾကဴၾကဴ၏ တီးတိုးစကားသံက ဆက္၍ထြက္လာေတာ့ ႏုႏုက အသာေလး နားစြင့္လိုက္သည္။

“ ကဲ…ဆက္ေျပာအုံးေလ…”

ျမင့္ျမင့္ရီ၏အသံ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ေလးက ခပ္တိုးတိုးထြက္၍လာသည္။

“ အဲဒါ ငါသိတာ အကုန္ပဲ…။ ဒီထက္ ပိုသိခ်င္ရင္ အေပၚထပ္က ဆင္းလာတဲ့အခါ ညည္းဘာသာ သြားၿပီးေမးေပေတာ့…”

“ ေဟာ…သိခ်င္လို႔ေမးေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး…။ ေစာေစာက ဘယ္သူမွ မေမးဘဲနဲ႔ေတာ့ ေျပာေနၿပီးေတာ့…”

“ ကဲ တိတ္… ဟိုမွာ ေစ်းဝယ္မယ့္သူေတြ ဝင္လာၿပီ…”

စတိုးဆိုင္ထဲသို႔ အမ်ိဳးသား (၂) ေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး (၂) ေယာက္တို႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဝင္လာၾကေတာ့ ၾကဴၾကဴႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ရီတို႔ စကားစျပတ္၍သြားရသည္။

သူ ဒီကိုလာတာကို ႏုႏု ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္ သတိထားမိခဲ့သည္။ သတိထားမိတာကလည္း ေစ်းဝယ္သူမဟုတ္ဘဲ အေပၚထပ္သို႔လာသည့္ ဧည့္သည္ျဖစ္၍ သတိထားမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူဆိုတဲ့ သက္တင္ပိုင္က အန္တီႀကီးဆီသို႔ တစ္လလၽွင္ ႏွစ္ေခါက္၊ ဒါမွမဟုတ္ သုံးေခါက္ ေရာက္လာတတ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ၾကဴၾကဴက ေျပာျပနိုင္တာကလည္း သိပ္ေတာ့မဆန္း။ ဒီစတိုးဆိုင္တြင္ ၾကဴၾကဴက လုပ္သက္အရင့္ဆုံးျဖစ္ၿပီး အန္တီႀကီးႏွင့္က အေတာ္ရင္းႏွီးေနတဲ့သူဆိုေတာ့ တစ္စြန္းတစ္စေတာ့ ၾကဴၾကဴက သိမွာပင္ ျဖစ္သည္။

ႏုႏုတို႔၏ စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚခင္ခင္ႀကီးကို သူမတို႔တေတြက အန္တီႀကီးဟုသာ ေခၚေနေသာ္လည္း အသက္က (၃၇) ႏွစ္ထဲေရာက္႐ုံသာ ရွိေသးသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္လေလာက္က အန္တီႀကီးက သူ႔ (၃၆) ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ဆိုၿပီး ႏုႏုတို႔တေတြကို ဒံေပါက္ေကၽြးၿပီး လက္ေဆာင္ေတြေပးတာေၾကာင့္ သူ႔အသက္ကို သိေနရျခင္းျဖစ္သည္။

ေဒၚခင္ခင္ႀကီးက အပ်ိဳႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တစ္ခုလပ္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ေယာက္်ားက ဘန္ေကာက္တြင္ အလုပ္သြားလုပ္ရင္း အိမ္ေထာင္က်သြားသျဖင့္ ေဒၚခင္ခင္ႀကီးက က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေယာက္်ားထားခဲ့ေသာ ပစၥည္းေတြက မနည္း။ သားသမီးလည္းမရွိေတာ့ လွည္းတန္းရွိ သူမ၏ ေလးထပ္တိုက္ကို အေပၚဆုံး (၂) ထပ္ကို အငွားထားၿပီး ေျမညီထပ္ကို သူမက စတိုးဆိုင္ဖြင့္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကိုယ္‌ေရတစ္ကာယ ေဒၚခင္ခင္ႀကီးက ပထမထပ္မွာပင္ တစ္ဦးတည္း ေနထိုင္သူ ျဖစ္သည္။

ႏုႏု၏ နာမည္အျပည့္အစုံက ႏုေဝသီ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူမကို အမ်ားက ႏုႏု ဟုပင္ ေခၚၾကသည္။ ႏုေဝသီ၏ မိဘမ်ားက နယ္တြင္ေနၾကၿပီး ႏုေဝသီကေတာ့ အေဝးသင္ျဖင့္ဘြဲ႕ရၿပီး ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္လာရွာရာမွ ေတာင္ဥကၠလာတြင္ေနေသာ အေဒၚ ျဖစ္သူ၏ ေနအိမ္တြင္ ေသာင္တင္ေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏုေဝသီ အလုပ္ဝင္တာကေတာ့ (၇) လပင္ ရွိေသးသည္။ နဂိုထဲကလည္း အေရာင္းအဝယ္ကို ဝါသနာပါၿပီး စတိုးဆိုင္မွာလည္း အလုပ္ကရေတာ့ အဆင္သင့္သြားသည္။ ဆိုင္တြင္ ဝန္ထမ္းအားလုံးမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္း ျဖစ္သည့္ျပင္ အန္တီႀကီးကလည္း သေဘာေကာင္းသည္။ လစာကလည္း သူမ်ားဆိုင္ေတြထက္ ပိုၿပီးေပးထားေလေတာ့ ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ ပို၍ အဆင္ေျပေနရေတာ့သည္။

×××××××××××××××××××××××××××

“ အေမ့…အို…”

“ ဟင္…”

အေပၚထပ္သို႔တက္ေသာ ေလွခါး၏ေအာက္ဖက္တြင္ တစ္ေတာင္ပတ္လည္ စကၠဴေသတၱာေလးမ်ားျဖင့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကိုထည့္ကာ စီကာစဥ္ကာ ထပ္ထားသည္။ ရွိုးေက့စ္ထဲရွိ ေရာင္းကုန္ပစၥည္း ျပတ္သြားသျဖင့္ ႀကီးၾကပ္သူကိုေျပာကာ ထိုေနရာမွ ေသတၱာေလးတစ္လုံးကို ႏုေဝသီက မ၍ ေနာက္သို႔လွည့္ကာ လွမ္း၍အထြက္ သူမ၏ ေနာက္မွလာေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကိုယ္လုံးခ်င္း တိုက္မိသြားၾကသည္။ အရွိန္ကေတာ့ သိပ္မျပင္းလွပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုံးခ်င္းတိုက္မိသည့္ ေနရာက ႏုေဝသီ၏ တင္ပါးဆုံ ကားကားအိအိႀကီးကို ထိုသူ၏ ဆီးခုံေနရာႏွင့္ တိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။

သူမ၏ ဖင္သားႀကီးႏွစ္လုံးေအာက္ဖက္ အစပ္ကို ေနာက္မွေန၍ ခပ္တိုတို တုတ္တိုတစ္ေခ်ာင္း၏ ထိပ္ႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးလိုက္သလိုမ်ိဳး ႏုေဝသီ ခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူသြားၿပီး ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲျဖစ္၍ သြားရသည္။ ႏုေဝသီ၏ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံး နီရဲ၍ သြားရသည္။ ရင္ထဲတြင္ ဖို၍သြားရေသာ္လည္း ေဒါသစိတ္ကပါ၍သြားရသျဖင့္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ သူမေမာ့၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

“ ဟင္…သူ…ပါလား…”

ရင္ထဲတြင္ဖို၍ တလွပ္လွပ္ တုန္ခါ၍ သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက အားတုံ႔အားနာပုံစံျဖင့္ ႏုေဝသီ၏ မ်က္ႏွာေလးကို စိုက္၍ ၾကည့္ေနသည္။ အားနာတဲ့ပုံစံ မ်က္ႏွာက ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း သူ႔မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ေတြ တဖိတ္ဖိတ္ ထ၍ေနသည္။ ဆုံမိသြားေသာအၾကည့္ကို ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ ျဗဳံးကနဲ လႊဲဖယ္၍ မရနိုင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက

“ ေဆာရီးေနာ္…ညီမ…”

ဒါပဲ ခပ္တိုတိုေျပာၿပီး သူ႔လမ္းသူဆက္၍ ေလၽွာက္သြားေတာ့သည္။ ႏုေဝသီကသာ ျဗဳံးကနဲ ရပ္ေနရာက ထြက္မသြားနိုင္ေသးဘဲ သူဆိုေသာ သက္တင္ပိုင္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ေငး၍ ၾကည့္ေနမိသည္။ “ ေဆာရီးေနာ္…” တဲ့…။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးအရည္ေတြ ေပ်ာ္သြားမလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရတယ္… အစ္ကိုရယ္…။

သူမ၏ျမင္ကြင္းထဲမွ သက္တင္ပိုင္တစ္ေယာက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ ႏုေဝသီက မလုံမလဲျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္မိသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ စတိုးဆိုင္ထဲတြင္ ေစ်းဝယ္သူက်ေန၍ သူတို႔အျဖစ္ကို မည္သူကမၽွ မေတြ႕လိုက္ သတိမထားမိလိုက္ေခ်။ ဒါေပမယ့္လည္း ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမကိုယ္သူမ သတိထားလိုက္မိပါသည္။ ေစာေစာက သူ႔ဟိုဥစၥာႀကီးျဖင့္ ထိုးတိုက္မိခဲ့ေသာ သူမ၏ ဖင္ဆုံႀကီးေအာက္ဖက္ရွိ ေနရာေလးသည္ အသားေလးေတြတင္းကာ ထူပူပူေလး ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ႏုေဝသီ၏ ရင္ထဲတြင္ အစ္ကိုရယ္ က်မျဖင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းေတာင္ မသိပါဘူးကြယ္…။

×××××××××××××××××××××

ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ ေန႔တိုင္းလိုလို သူ႔ကိုေမၽွာ္ေနမိသည္။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ေတြ႕ခ်င္သည့္ ဆႏၵေတြ ျပင္းျပေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေန႔ဆိုရင္ သူ႔ကိုမေတြ႕ရသည္မွာ (၁၀) ရက္ခန႔္ပင္ ရွိ၍သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ညေန ႏုေဝသီ ဆိုင္မွျပန္ခ်ိန္အထိ သူက ေရာက္မလာသျဖင့္ ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ေတာ့ ကုန္ျပန္ပါၿပီဟု သူမကိုယ္သူမ ညည္းတြားစြာ ေျပာမိလ်က္ အိမ္သို႔ျပန္ရန္ ဆိုင္မွထြက္ခဲ့ေလသည္။

ႏုေဝသီ လိုင္းကားဂိတ္ေရာက္၍ ကားရပ္ေစာင့္ေနစဥ္မွာပင္ သူမ၏ေနာက္နားမွကပ္၍ ညီမဟုေခၚလိုက္သံ ၾကားရသျဖင့္ ႏုေဝသီကလွည့္၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“ ဟင္…အစ္ကို ”

သူမ၏ႏွုတ္ဖ်ားမွ အမွတ္တမဲ့ထြက္၍သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့မွ မွားသြားမွန္း သိလိုက္ေပမယ့္ မရေတာ့ လြန္သြားေပၿပီ။ သူမကိုေခၚလိုက္တာက သူမေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေတြ႕ခ်င္ေဇာျဖင့္ ေမၽွာ္ေနသူ သက္တင္ပိုင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

“ ကားေစာင့္ေနတာလား…”

“ ဟုတ္ကဲ့…”

“ ဒါဆိုလာ… အစ္ကိုကားပါတယ္… လိုက္ပို႔ေပးမယ္…။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခု ေသာက္ၾကရေအာင္လား…”

ေခါင္းေလးကိုသာ ညိတ္ျပရင္း ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ သူ႔ေနာက္ပါးမွေန၍ သူေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္ပါခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္အခါမွစ၍ သက္တင္ပိုင္သည္ ႏုေဝသီကို ကားဂိတ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေနရာမွ တစ္ရက္ျခား ႏွစ္ရက္ျခားဆိုသလို လာ၍ ညေနတိုင္း ေစာင့္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခု စားေသာက္ၾကကာ ကားျဖင့္ ႏုေဝသီတို႔အိမ္ရွိရာ လမ္းေထာင့္ထိ လိုက္၍ ပို႔ေပးသည္။ သူကႏုေဝသီကို လာ၍ေစာင့္ေနေသာ ေနရာမွာလည္း ကားဂိတ္မွ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျဖစ္သည့္အျပင္ လွည္းတန္းဆိုတာကလည္း လူရွုပ္ေတာ့ သူတို႔ကို ဆိုင္မွ အျခားလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက သတိမျပဳမိၾကေခ်။ ထို႔အျပင္ သက္တင္ပိုင္က ႏုေဝသီကို အိမ္သို႔ လိုက္ပို႔ရာတြင္လည္း လမ္းေထာင့္အထိသာ လိုက္ပို႔သျဖင့္ ႏုေဝသီတို႔အိမ္မွ လူေတြကလည္း မသိေပ။

ဤသို႔ျဖင့္ တစ္လခန႔္ၾကာေသာအခါတြင္ေတာ့ သက္တင္ပိုင္ႏွင့္ ႏုေဝသီတို႔မွာ ခ်စ္သူဘဝသို႔ ေရာက္၍သြားၾကပါေတာ့သည္။ ဒီကာလမ်ားအတြင္းတြင္ သက္တင္ပိုင္က စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးထံသို႔ ႏွစ္ေခါက္သုံးေခါက္ လာေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ႏုေဝသီကို ခါတိုင္းလိုပင္ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳ၍ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သူစိမ္းေတြလိုပင္ ခပ္တန္းတန္း ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ႏုေဝသီႏွင့္ သက္တင္ပိုင္တို႔ ခ်စ္သူဘဝေရာက္၍သြားခဲ့ၾကေသာ္လည္း မည္သူကမၽွ မသိလိုက္ဘဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပင္ အဆင္ေျပေနခဲ့ၾကေလသည္။

××××××××××××××××××××××××××××××

သက္တင္ပိုင္ႏွင့္ ႏုေဝသီတို႔၏ ခ်စ္သူသက္တမ္းသည္ တစ္လပင္ေက်ာ္၍လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးလည္း အေနအထိုင္ ပို၍ ရင္းႏွီးၿပီးလာခဲ့ၾကရသည္။ ဒီေန႔လည္း အျပန္လမ္းခရီးတြင္ သက္တင္ပိုင္က ႏုေဝသီကို ေစာင့္၍ေခၚလာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ကားကို ျပည္လမ္းအတိုင္း ေမာင္းလိုက္ၿပီး အင္းယားလမ္းထဲခ်ိဳးဝင္ကာ ကန္ေဘးသို႔ ထိုးဆင္းလိုက္ၿပီး အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ျခဳံေကာင္းေကာင္း ေနရာတြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚမွမဆင္းဘဲ သက္တင္ပိုင္သည္ ႏုေဝသီကို တႁပြတ္ႁပြတ္နမ္းရင္း တစ္ကိုယ္လုံးကိုလည္း ဆုတ္ေခ်ၿပီး ပြတ္သပ္ေနသည္။

“ ႏု… ကိုယ့္ဟာကို ကိုင္ေပးပါလားဟင္…”

ႏုေဝသီ လုံးဝေမၽွာ္လင့္မထားပါ။ သူမ၏ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲျဖစ္၍သြားရစဥ္မွာပင္ သူ႔လုံခ်ည္ကိုလွန္ၿပီး သူ႔ရဲ့မတ္ေတာင္နီရဲေနတဲ့ ဟာႀကီးကို မရွက္မေၾကာက္လွန္ၿပီး ျပလိုက္သည္။ အရင့္အရင္ကေတာ့ ပုဆိုးနဲ႔လုံးေထြးၿပီး ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ မသိမသာ ကိုင္၍ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ မာေၾကာေထာင္မတ္ေနတဲ့ အဲ့ဒီပစၥည္းႀကီးဟာ တစ္ေန႔ေန႔ ငါ့ဥစၥာေလးထဲ ဝင္လာဦးမွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတာ့ ႏုေဝသီ ေတြးခဲ့ဖူးေလသည္။ အခုလို ေပၚတင္ႀကီး ကိုင္ခိုင္းတာမ်ိဳးေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့ဘူးပါ။ ကားမွန္ေတြ အလုံပိတ္ထားၿပီး လူဆက္ျပတ္ေနတာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုေပမယ့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ လီးတန္ႀကီးကို ကိုင္ဖူးသူမဟုတ္ေလေတာ့ ႏုေဝသီ၏ ရင္ထဲတြင္ တဒိန္းဒိန္း ျဖစ္ေနရသည္။

“ ႏု…ရယ္…”

သက္တင္ပိုင္၏အသံက တုန္လွုပ္၍ေနသည္။ သူမကို ဖက္တြယ္၍ တရြရြပြတ္သပ္ေနေသာ လက္ေတြကလည္း ႏုေဝသီ၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚတြင္ ေရြ႕လ်ားေနရာမွ သူမ၏ ပခုံးေလးကို သူ႔ဆီသို႔ ဆြဲ၍ကပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ နို႔ေလးမ်ားကို ႏွိုက္သည္။ ႏုေဝသီ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားကာ ႐ုန္းကန္မိသည္။ သက္တင္ပိုင္၏ လက္ကိုလည္း ဆတ္ကနဲ ေယာင္ၿပီး ဆြဲဖယ္လိုက္မိသည္။

“ ႏု…ႏုေလးရယ္…ဟင္း…”

တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္အသံႀကီးက ႏုေဝသီ၏ရင္ကို ျဗဳံးကနဲ ေခ်ာက္ခ်ားသြားေစရျပန္သည္။ မွန္အလုံပိတ္ကာ ရပ္၍ထားေသာ ကားေလးထဲ၌ ေျခေထာက္ေရြ႕လ်ားသံ အဝတ္ခ်င္း ပြတ္တိုက္သံႏွင့္ အသက္ရွူသံတို႔က စိတ္လွုပ္ရွားဖြယ္ရာ ထြက္ေပၚ၍ေနသည္။

သက္တင္ပိုင္က ေဆာက္တည္ရာမရ ျပဳမူေနသကဲ့သို႔ ႏုေဝသီကိုယ္တိုင္ကလည္း အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ေတြလွုပ္ရွားေနမိသည္။ ကားကေလး ၿငိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲ လွုပ္ရမ္းသြားေအာင္ တခါတရံ သူတို႔ခ်င္း ပူးကပ္ဖက္တြယ္ၿပီး ကူရွင္ေပၚသို႔ လဲၿပိဳတတ္ေပသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ႏုေဝသီသည္ အေၾကာက္အကန္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႐ုန္းကန္တတ္ေလသည္။ ၾကာေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနေသာ ရင္ထဲ၌ ပူေလာင္ေမာဟိုက္ျခင္းကႀကီးစိုးကာ ပါးခ်င္းကပ္၊ ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး အေမာေျဖသလို ၿငိမ္သက္သြားမိၾကသည္။

“ ခ်စ္တယ္…ႏုရယ္…”

သက္တင္ပိုင္က နက္ရွိုင္းေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးကို တြယ္ကပ္တက္လာၿပီး အေပၚေရာက္လာသူ၏ ေလသံမ်ိဳးႀကီးႏွင့္ ေမာဟိုက္တုန္ရီစြာ ေျပာလိုက္သည္။

“ ႏုလည္း ကို႔ကို ခ်စ္တာပါပဲ… ဒါေပမယ့္… ဟင့္…”

ဟုတ္ပါသည္။ ႏုေဝသီ ဘာကိုဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ရွက္ေနသည္။

“ ေျပာေလ…ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ ႏု…”

“ ဟင့္အင္းကြယ္…ႏု မေျပာတတ္ဘူး…”

“ ႏု…ရွက္ေနတယ္မို႔လား…”

“ အင္းေပါ့…အဟင့္…”

“ အစေတာ့… ဒီလိုေပါ့ ႏုရယ္…။ ေနာက္ ညားသြားၾကေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ဥစၥာ တစ္ေယာက္ မျမင္ခ်င္အဆုံး ရိုးသြားၾကတာေပါ့…”

“ ဟာ…ဘာေတြေျပာမွန္းမသိဘူး…သြား…”

ႏုေဝသီက ရဲတြတ္၍သြားေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာဝိုင္းေလးကို တစ္ဖက္သို႔ ဆတ္ကနဲ လွည့္ၿပီး ရွက္ၿငီးၿငီးေလးေျပာကာ သက္တင္ပိုင္၏ လက္ကို ဖယ္ခ်သည္။ သက္တင္ပိုင္က ရယ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သက္တင္ပိုင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ထူပူရွိန္းဖိန္း၍ေနပါသည္။

“ ႏုက ကို႔ကို တကယ္မခ်စ္ပါဘူး…”

“ ဘာရယ္… မခ်စ္ဘူး… ဟုတ္လား…။ ဖယ္… ဖယ္… မခ်စ္ဘဲနဲ႔ ဒီေလာက္ ႏွိုက္တာျပဳတာ ခံေနမလား… သြား…”

ႏုေဝသီက ရင္ေမာေခ်ာက္ခ်ားစြာ ပါးစပ္မွ ေဒါသေလးႏွင့္ လႊတ္ကနဲ ေျပာျဖစ္သည္။ သက္တင္ပိုင္က ႏုေဝသီ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေထြးေနေအာင္ ဖက္လိုက္သည္။

“ ခ်စ္ရင္ ကို႔ဟာကို ကိုင္ေပးေလ… ကဲ…”

“ အာ…ဟင့္အင္း…ရြံတယ္ကြာ…”

“ ဒါဆို ႏုဟာကို ကို ႏွိုက္ေပးမယ္… ကဲ… လက္ဖယ္…”

“ ဟင့္အင္း…အဲဒါလည္း မခံတတ္ဘူး…မလုပ္နဲ႔…”

သက္တင္ပိုင္က အားမလိုအားမရပင္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို တိုး၍ဖက္ကာ…

“ ကိုက…ႏုကို လိုးခ်င္ေနတာ…”

“ ဟာ…သြား…သြား…မညစ္ပတ္နဲ႔…”

ႏုေဝသီ၏ ရင္ထဲတြင္ ေျဗာင္းဆန္၍ သြားရသည္။ “ လိုးခ်င္ေနတာ ” ဟု နားဝ၌ကပ္၍ ေျပာလိုက္ေသာ သက္တင္ပိုင္၏ အသံက ႏုေဝသီ၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို မီးစႏွင့္ အတို႔ခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ တုန္ခါလွုပ္ခတ္သြားရသည္။

“ ဒါ…ညစ္ပတ္တာမွ မဟုတ္တာ…။ ႏုရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲကို ကိုယ့္လီးႀကီးထည့္ၿပီး လိုးခ်င္တာ…”

သက္တင္ပိုင္က အသံတိုးတိုးေလးႏွင့္ ေျပာေနသည့္တိုင္ေအာင္ ေဘးလူေတြၾကားသြားမည္ကို ႏုေဝသီ စိုးရိမ္လွသည္။

“ ကိုကလည္း ဘာေတြေလၽွာက္ေျပာေနမွန္း မသိဘူး…”

ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ေခ်ာက္ခ်ားေနျခင္းေၾကာင့္ ကတုန္ကယင္ႀကီး ျပန္ေျပာမိေသာ္လည္း ႐ုန္းကန္အားေတြက ေပ်ာ့ေနသည္။ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ လွိုက္၍ လွိုက္၍ ေမာေနသည္။ ဒီေနာက္တြင္ေတာ့ ႏုေဝသီမွာ အသိတရားမ်ား ကင္းလြတ္စျပဳသလို ခံစားေနရေလသည္။

ႏုေဝသီ၏ ထဘီေအာက္မွ လက္ကို လၽွိုႏွိုက္ၿပီး ေစာက္ေမႊးေလးမ်ားကို တရြရြ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေစာက္ေစ့ေလးကို မထိခလုတ္ထိခလုတ္ျဖင့္ ထိုးဆြရင္း ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းပူး ထိုးသြင္းလိုက္သည္ကိုလည္းေကာင္း ႏုေဝသီမွာ သိသလို မသိသလိုႀကီး ျဖစ္ေနရသည္။ ႏုေဝသီသည္ ေပါင္ေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚလာသည္အထိ ထဘီကို လွန္တင္ျခင္းခံလိုက္ရၿပီး မိမိေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားပင့္ကာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္း အိအိေလးကို စိမ္ေျပနေၿပ ႏွိုက္ဆြထိုးေမႊေနေသာ သက္တင္ပိုင္၏ လက္ဖ်ံႏွစ္ဖက္ကိုလည္း လက္သည္းေလးမ်ား စူးဝင္ေအာင္ ကိုင္တြယ္ထားမိသည္မွအပ ဘာမၽွေရေရရာရာ မသိနိုင္ေတာ့ေခ်။

ဤအခ်ိန္၌ သက္တင္ပိုင္သည္ မိမိအား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿပီး တက္လိုးလိုက္ပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း သက္တင္ပိုင္က သူ႔ပုဆိုးကို လွန္တင္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲကို လိုးထည့္ရန္ ဟန္ျပင္ေသာအခါတြင္ ႏုေဝသီက သက္တင္ပိုင္၏ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏လက္ဖဝါးေလးျဖင့္ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ေလး ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္မိေတာ့သည္။ လီးႀကီး၏ အထိအေတြ႕က ပူေႏြးေနသည္။ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးထဲ၌ အေၾကာမ်ား တင္းမာေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ထိခံစားရသည္။ ထိုသို႔ကိုင္ထားေသာ လက္ဖဝါးမွ အေတြ႕အထိက သူမ၏ တစ္ကိုယ္လုံးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားေစသည္။

“ ဒီ…ဒီလို…ျဖဲခ်ေပးေလ…ဟုတ္ၿပီ…ျပန္တင္…”

သက္တင္ပိုင္က အပ်ိဳရိုင္းမေလးကို ဂြင္းတိုက္နည္းကို လက္ထပ္သင္ေပးေနသည္။ ပထမေတာ့ ႏုေဝသီက မရဲတရဲ မထိတထိ ကိုင္ထားရင္း ဂြင္းတိုက္ေပးသည္။ လီးတန္ႀကီး၏ အေရခြံမ်ား ျပဲက်သြားၿပီး ဒစ္ႀကီးက ရဲကနဲေပၚလာၿပီး တင္းေျပာင္သြားသည္။ တဖန္ လီးအထက္သို႔ အေရျပားကို ဆြဲတင္လိုက္ရာ ႏုေဝသီ၏ လက္ဆုပ္ထဲ၌ လီးထိပ္ႀကီးက ေႁမြတစ္ေကာင္က်င္းထဲသို႔ ငုတ္လၽွိုးသြားသလို စြတ္ကနဲျမည္ကာ ဝင္သြားသည္။ ေနာက္တဖန္ ျပန္၍ျဖဲခ်လိုက္ျပန္ရာ လီးထိပ္ႀကီးက ျပဲလန္သြားၿပီး ဒစ္ေအာက္ပိုင္း အေရျပားႏွင့္ လီးတန္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး တေျပးညီ ျဖစ္သြားသည္ကို ေတြ႕ရျပန္သည္။

ယင္းသို႔ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ ျဖဲလိုက္စုလိုက္ သုံးေလးႀကိမ္မၽွ သက္တင္ပိုင္က လက္ထပ္ကိုင္တြယ္ေပးၿပီး သက္တင္ပိုင္၏လက္က လႊတ္ေပးလိုက္ရာ ႏုေဝသီ၏လက္ေလးက သူမဘာသာပင္ ဆက္၍ လုပ္ေပးေနမိသည္။ ဒီလိုလုပ္ေပးေနရင္းကပင္ ႏုေဝသီ၏ စိတ္ေတြက အေတာ္ပင္ လွုပ္ရွားထႂကြ၍လာရသည္။ သူမလိုပင္ သက္တင္ပိုင္၏ စိတ္မ်ားကလည္း ေယာက္ယက္ခတ္၍လာရေလသည္။

“ လုပ္…ႏု…လုပ္… သြက္သြက္ေလး လုပ္ေပးေလ…”

သက္တင္ပိုင္က အျမန္ေလာလိုက္ေတာ့ ႏုေဝသီခင္မ်ာမွာလည္း ခပ္သြက္သြက္ေလး လုပ္ေပးရွာပါသည္။ ခဏအၾကာမွာပင္ သက္တင္ပိုင္က…

“ ရ…ရၿပီ…ေတာ္ၿပီ…”

ဟု အံႀကိတ္၍ ေျပာလိုက္သံႏွင့္အတူ ႏုေဝသီ၏ လက္ေလးကို ဆြဲ၍ဖယ္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သက္တင္ပိုင္က ထဘီေလးကို ေပါင္ရင္းထိ လွန္တင္ထားကာ ျပဴးထြက္ေနေသာ ႏုေဝသီ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို သက္တင္ပိုင္က ပြတ္လိုက္သပ္လိုက္ျဖင့္ လုပ္ေပးေနၿပီး သူ၏လက္ညႇိုးႏွင့္ လက္ခလယ္ကိုပူး၍ ႏုေဝသီ၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ တဖန္ျပန္၍ ထိုးသြင္းလိုက္ျပန္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမႊလွည့္ေပးလိုက္ရာ အင့္ကနဲ ပါးစပ္မွျမည္သြားၿပီး ခါးဆစ္အထက္ပိုင္း ခါကနဲျဖစ္သြားသည္။ ဖင္ၾကားေအာက္သို႔ ခပ္လၽွိုလၽွိုဝင္ေနေသာ ေစာက္ပတ္အုံေလးမွာ ရဲကနဲျပဲသြားကာ ပင့္ေကာ့လိုက္ေသာ အရွိန္ျဖင့္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ႀကီး ႂကြတက္သြားေလေတာ့သည္။

ႏုေဝသီ၏ ဆီးစပ္အုံေလးမွာ တင္းမာမို႔ေဖာင္းေနၿပီး လက္ျဖင့္ စမ္းသပ္၍ ပြတ္ၾကည့္ရာ အလြန္တရာႏူးညံ့၍ အိေနသည္။ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလး၏ ေစာက္ဖုတ္ျဖစ္သည္မို႔ သစ္ရြက္စိမ္းနံ့လိုလို အနံ့တစ္မ်ိဳးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ လွိုင္၍ထြက္လာသည္။

“ အရမ္းျဖဲေတာ့…နာတာေပါ့…”

သက္တင္ပိုင္ စိမ္ေျပနေၿပ ျဖဲၾကည့္ေနေသာ သူမ၏ေစာက္ပတ္ေလးကို ငုံ႔၍ၾကည့္ေနရင္း ေမာလွိုက္စြာျဖင့္ ေျပာလာသည္။ သက္တင္ပိုင္က ေစာက္ေစ့ေလးကို လက္ညႇိုးလက္မျဖင့္ဆြဲၿပီး ခပ္ဖိဖိေလး ပြတ္ေပးသည္။

“ ဟင့္…အင္း…ဟင္း…ဟင္း…တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲကြယ္…”

“ စြပ္…စြပ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…စြပ္…”

သက္တင္ပိုင္က အဆက္မျပတ္ ေမႊေႏွာက္ထိုးဆြလိုက္ေသာ အသံႏွင့္အတူ ႏုေဝသီက သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကားကူရွင္ေပၚ ေနာက္ျပန္ေထာက္၍ ဖင္ကိုေကာ့တင္ပစ္လိုက္မိသည္။ သက္တင္ပိုင္က ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လက္ကိုမခၽြတ္ဘဲ ဆက္တိုက္ထိုးေဆာင့္ေပး၏။

“ စြပ္…စြပ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…”

ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွ အရည္မ်ား စိုရႊဲ၍က်လာသည္။ သက္တင္ပိုင္၏ က်န္လက္တစ္ဖက္က ႏုေဝသီ၏ မို႔ေမာက္က်စ္လ်စ္ေသာ နို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လွည့္စီ ဆုပ္ေခ်ေပးေန၏။ ေစာက္ပတ္ကို တစ္ဖက္မွႏွိုက္ရင္း တစ္ဖက္မွနို႔မ်ားကို ဆုပ္နယ္ျခင္းခံေနရေသာ ႏုေဝသီမွာ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ျဖင့္ ကတုန္ကယင္ အဆက္မျပတ္ တုန္ခါ၍ေနသည္။

“ အင္း…အာ့ဟာ… ရွီး… ရွူး… အို… အိုး… ကၽြတ္… ကၽြတ္…”

ႏုေဝသီ၏ႏွုတ္ဖ်ားမွ ညည္းတြားသံေလးမ်ား သံစုံထြက္လာၿပီး ကားကူရွင္ႏွင့္ လြတ္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးကိုလည္း ဖင္ႂကြလိုက္မွ ေစာင္းလိုက္ လွည့္လိုက္ ျမင့္သြားလိုက္ နိမ့္လာလိုက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးေနမိသည္။ ႏုေဝသီ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးထည့္ထားေသာ သက္တင္ပိုင္၏ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားကို အျပင္သို႔ ေကာ္ေကာ္ထုတ္ေပး ကုတ္ေပးရာ ျပစ္ကနဲ ျပစ္ကနဲ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ျပင္းထန္စြာ ပန္းထုတ္လိုက္ေသာ အရည္မ်ားက သက္တင္ပိုင္၏ ရင္ဘတ္ကို ေဖာင္းကနဲ ေဖာက္ကနဲ ထိမွန္ကုန္သည္အထိ ျပင္းထန္လြန္းလွေပသည္။

“ အား…အား…ထြက္…ထြက္ကုန္ၿပီ…အိ…အိ…အ…”

ႏုေဝသီက ဖင္ဝိုင္းဝိုင္းႀကီးကို ကားကူရွင္ေပၚသို႔ ေဆာင့္ခ်ၿပီး သက္တင္ပိုင္၏ လည္ပင္းကို တအားဖက္ကာ အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ေပးေနေသာ သက္တင္ပိုင္၏ လက္ညႇိုးႏွင့္ လက္ခလယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးကို လီးအမွတ္ႏွင့္ျပန္၍ ေညာင့္ကာ ေဆာင့္ကာ ဖင္ႀကီးကို ခါရမ္းၿပီး ခါးေလးသိမ့္သိမ့္ခါသြားသည္အထိ မ်က္ႏွာေလးရွုံ႔မဲ့ကာ အားႏွင့္ဖိေဆာင့္ပစ္လိုက္မိေတာ့သည္။

×××××××××××××××××××××××××××

ႏုေဝသီ၏ေစာက္ေခါင္းထဲ၌ က်င္တင္တင္ျဖစ္ေနဆဲ ေစာက္ပတ္ေလးက လီးကိုေတာင့္တသလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တင္းကနဲဟသြားၿပီး ရြစိရြစိျဖစ္ေနသည္။ ဒီေန႔ ႏုေဝသီ အလုပ္နားရက္ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္တြင္အားေနသည္။ ေဒၚေလးက အျပင္သို႔သြားေနသည္ျဖစ္၍ အိမ္တြင္ သူမတစ္ေယာက္ထဲသာရွိသည္။ အိမ္တြင္ ႏုေဝသီအတြက္ အိပ္ခန္းသပ္သပ္ေပးထားသျဖင့္ သူမ၏အိပ္ခန္းေလးထဲတြင္ ႏုေဝသီမွာ မေန႔က ခ်စ္သူ သက္တင္ပိုင္၏ အႏွိုက္အေမႊ အထိုးအဆြေတြကို တစ္နာရီခန႔္ အလူးအလဲ ခံလာရသည္ကို ျပန္ေတြးရင္း ေက်နပ္စြာ စားျမဳံ႕ျပန္ေနမိသည္။

အစ္ကိုက ႏုေဝသီကို အေတာ္ေလး တန္ဖိုးထား၏။ မေန႔က အစ္ကိုကသာ အဓမၼျပဳက်င့္လၽွင္လည္း ႏုေဝသီ ခံရ႐ုံသာရွိသည္။ ယခုလည္း မလိုးျဖစ္ၾကသည္သာရွိသည္။ အတြင္းပစၥည္းေတြကို မျမင္ခ်င္အဆုံး ျမင္ခဲ့ၾကရသည္။ အစ္ကို႔လီးကို ႏုေဝသီက ဂြင္းတိုက္ေပးသကဲ့သို႔ အစ္ကိုကလည္း ႏုေဝသီ၏ ေစာက္ဖုတ္ကို ထိုးဆြရင္း ကာမအာသာေျဖခဲ့ၾကသည္။ အစ္ကိုႏွင့္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မလိုးၾကဘဲ ထိုသို႔ေနရသည္ကလည္း အရသာရွိလွသည္။ ႏုေဝသီ စဥ္းစားသည္။ အစ္ကို႔ လီးထိပ္ႀကီးက နီရဲျပဲလန္ေနေသာ ဒစ္ႀကီးတဝိုက္ကို လၽွာခၽြန္ခၽြန္ေလးျဖင့္ ထိုးကလိလိုက္ပါက အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ဆတ္ဆတ္ခါသြားရမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။

အစ္ကိုသည္ အမွန္တကယ္ မိမိကို ခ်စ္ျမတ္နိုးသည္ဟု ႏုေဝသီ ယုံၾကည္သည္။ အစ္ကိုလိုးတာကို ခံခ်င္ေနသည္။ အို… ဒီတစ္ခါ အစ္ကိုႏွင့္ဆုံလၽွင္ အစ္ကို႔အလိုက် လိုက္ေလ်ာမည္ဟု ႏုေဝသီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။

အပ်ိဳရိုင္းမေလး ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို သူမလက္ျဖင့္စမ္းသပ္ပြတ္သပ္ရင္း အေတြးေပါင္းစုံ ေတြးေနမိေလရာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္ထြက္လာကာ သူမ၏ထဘီေလးကို စြန္းကြက္ကုန္ရေလသည္။

စိတ္ကူးေလးႏွင့္ လွိုက္ေမာေနေသာ ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးေလးမ်ားမွိတ္ကာ သူမ၏ေစာက္ပတ္ေလးကို သူမဘာသာ ႏွိုးဆြထိုးႏွိုက္ေနစဥ္ သူမတို႔ အိမ္သို႔ မၾကာခဏလာတတ္ေသာ ႏုေဝသီ၏ ေဒၚေလးႏွင့္ ခင္မင္၍ေနေသာ တစ္ဖက္လမ္းမွ ကုလားလူမ်ိဳးျဖစ္သူ ျမင့္စိန္တစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚသို႔တက္လာသည္ကို ႏုေဝသီ မသိလိုက္ေခ်။ ေပါင္လည္အထိ လန္တက္ေနေသာ ထဘီေလးေအာက္မွ ေပါင္သားေဖြးေဖြးႀကီးမ်ားက ျမင့္စိန္ကို စိန္ေခၚေနသလိုရွိသည္။ ျဖဴေဖြး၍ အိအိၿဖိဳးၿဖိဳး ႀကီးမားျပန႔္ကားေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားက ျမင့္စိန္အတြက္ မက္ေမာစရာႀကီး ျဖစ္၍ေနသည္။

အသက္ (၄၀) နီးပါးရွိၿပီျဖစ္ေသာ ကုလားလူမ်ိဳး ျမင့္စိန္က ဒီအိမ္သို႔ မၾကာခဏေရာက္ခဲ့ၿပီး ဒီေကာင္မေလးကို ေတြ႕ကတည္းက အသက္ခ်င္းမမၽွသျဖင့္ ခိုးၿပီးၾကည့္ကာ စိတ္ကူးျဖင့္ လုပ္ေနခဲ့ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ႏုေဝသီ ျဖစ္ေနပုံကိုၾကည့္ရင္း ျမင့္စိန္သည္ မၾကာခဏ တံေတြးေတြ မ်ိဳခ်၍ေနရသည္။ ဒီဟာမေလး၏ ေစာက္ဖုတ္အသစ္စက္စက္ေလးထဲသို႔သာ မိမိလီးႀကီး ထိုးသြင္းလိုက္ရပါက မည္မၽွက်ဥ္းၾကပ္၍ မည္မၽွေကာင္းလိုက္ေလမည္နည္းဟု ျမင့္စိန္က ေတြးေနသည္။ ထို႔ျပင္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေမွာက္လ်က္ေလးအိပ္ကာ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ လက္ႏွိုက္ေနေသာ ႏုေဝသီ၏ အေျခအေနကိုၾကည့္၍ ဒီဟာမေလး ခံခ်င္ေနသည္ဟု ေသခ်ာေပါက္ တြက္ဆလိုက္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေမွာက္လ်က္အိပ္ေနေသာ ႏုေဝသီ၏ ဖင္အုံေလးေပၚသို႔ ခြ၍တက္ကာ ေတာင္ေနေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ဖိ၍ေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး သူမ၏ပါးစပ္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ပိတ္၍ ထဘီကို ဆြဲလွန္လိုက္ေတာ့သည္။

“ အူး…ဝူး…ဒုံး…ဒုံး…”

ႏုေဝသီေျခေထာက္ကို ၾကမ္းႏွင့္ေဆာင့္ၿပီး ႐ုန္းသည္။ သူမတြင္ ထဘီမရွိေတာ့။ ႏုေဝသီ၏ ဖင္ၾကားသို႔ ျမင့္စိန္၏ လီးမဲမဲႀကီးက ထိုးစိုက္၍ ဝင္သြားေလသည္။ ႏုေဝသီသည္ သူမ၏ဖင္ၾကားသို႔ ပူပူေႏြးေႏြး အသားေခ်ာင္း မာမာေက်ာေက်ာႀကီး ပြတ္တိုက္ဝင္လာျခင္းကို ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ သူမသည္ မ်က္လုံးေလးျပဴးသြားသည္။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ထားသျဖင့္လည္း အဓမၼျပဳက်င့္သူမွာ ဘယ္သူမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနရသည္။

ျမင့္စိန္မွာ အေတြ႕အၾကဳံရင့္က်က္သူ ျဖစ္သည္။ လတ္တေလာ သူ၏ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာ အႀကံျဖင့္ ႏုေဝသီ၏ မ်က္လုံးအစုံႏွင့္ ပါးစပ္တို႔ကို အနီးတြင္ေတြ႕ရေသာ တဘက္ရွည္တစ္ထည္ျဖင့္ ေကာက္၍စည္းလိုက္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ေနာက္ျပန္တုတ္လိုက္သည္။ ႏုေဝသီ၏ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးၾကား၌ ျမင့္စိန္၏ လီးနက္ေက်ာေက်ာႀကီးက ယခုအပိုင္စီးရလိုက္ေသာ ႏုေဝသီ၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးေပၚတြင္ ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ မာန္ဖီ၍ ထႂကြေနသည္။

ျမင့္စိန္သည္ ပုဆိုးကို ကြင္းလုံးခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ မဲနက္ေသာ လေမႊးမ်ား ေပါင္ေမႊးမ်ားၾကားမွ ႀကီးမားလြန္းေသာ လီးႀကီးက ေထာင္၍ထလာသည္။ ျမင့္စိန္က ထဘီကို အကုန္ဆြဲလွန္လိုက္ၿပီး အတင္းေစ့ထားေသာ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ နင္းျဖဲလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကမ္းျပင္၌ ဖင္ထိုင္ခ်ၿပီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ႏုေဝသီ၏ ေပါင္ရင္းေအာက္သို႔ ထိုးသြင္းၿပီး ထိုးကပ္လိုက္သည္။ ေမွာက္လ်က္သား ႏုေဝသီ၏ဖင္ႏွင့္ ပက္လက္အေနအထား ျမင့္စိန္၏ ေပါင္ရင္းခြဆုံတို႔မွာ အံဝင္ဂြင္က် ဟပ္မိသြားၾကသည္။

ႏုေဝသီက ႀကိဳးစားၿပီး ဖင္ႀကီးကို ခုံးကာခုံးကာ ႐ုန္းဖယ္ေနရွာသည္။ ပါးစပ္ကို အဝတ္ဆို႔လ်က္ မ်က္စိကိုအဝတ္စည္း လက္ေတြလည္း တုတ္ထားသျဖင့္ မေအာ္နိုင္ မ႐ုန္းနိုင္ ျဖစ္ေနေလသည္။

ျမင့္စိန္၏ လက္တစ္ဖက္က ႏုေဝသီ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ပင့္ေကာ္ၿပီး စမ္းလိုက္ကာ ေစာက္ေခါင္းေနရာကို ျဖဲလိုက္ၿပီး သူ႔လီးႀကီးအား ေအာက္မွပင့္ေထာက္ၿပီး လိုးသြင္းရန္ ႀကိဳးစားေနေလသည္။ ျမင့္စိန္၏ လီးထိပ္ႀကီးက ႏုေဝသီ၏ ဆီးစပ္ဝမ္းဗိုက္တို႔ကို ထိုးလိုက္ေထာက္လိုက္ ျဖစ္ေနရာ ခၽြဲက်ိေသာအရည္မ်ား စိုရႊဲေပက်ံကုန္သည္။ ျမင့္စိန္၏လီးႀကီးက ရွည္လည္းရွည္ ႀကီးလည္းႀကီးကာ ဧရာမႀကီးျဖစ္သည္။ အေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာေၾကာင့္ မည္မၽွသန္မာလွသည္ကို ျမင္႐ုံႏွင့္ပင္သိနိုင္သည္။ ဤအသြင္အျပင္ကို ႏုေဝသီ မျမင္ရသည္ကပင္ ေတာ္ပါေသးသည္။

ႏုေဝသီသည္ မိမိေပါင္ရင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားႏွင့္ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမ်ား ဖိပြတ္ျခင္းခံရၿပီး ေအာက္မွေန၍ ထိုးေထာက္လာေသာ လီးႀကီးအထိအေတြ႕ကို ထိတ္လန႔္စိုးရြံ့ျခင္း ေခ်ာက္ခ်ားတုန္လွုပ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးစား၍ လွုပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနမိသည္။

“ ႁပြတ္…စြပ္…အု…ဝု…”

ဂြင္က်အံက်ထိုင္ထားၿပီး ေစာက္ပတ္ေလးအဟ၌ ဆတ္ကနဲ ေဆာင့္သြင္းျခင္းခံလိုက္ရေသာ တစ္ခဏ၌ ႏုေဝသီ၏ အဝတ္စည္းထားေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ား မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေအာင္ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ “ႁပြတ္” ကနဲ ဖင္ၾကားမွ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာ လီးႀကီးက ေစာက္ပတ္အဝႏွင့္ လုံးဝႀကီး ဆန႔္က်င္စြာ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္၍ေနသည္။ ႏုေဝသီ အသားေတြ ဆတ္ဆတ္ တုန္၍ေနသည္။ သတ္လၽွိုခံထားရသည့္ပမာ မခ်ိမဆန႔္ျဖစ္ကာ အသက္ရွူမွားေအာင္ ခံစားေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒူးႏွစ္ဖက္အားႏွင့္ ဖင္ႀကီးကို အေပၚသို႔ ျပန္လည္ႂကြကာ လီးႀကီး ကၽြတ္ကၽြတ္ထြက္သြားရန္ ႀကိဳးစားမိျပန္သည္။

သို႔ေသာ္ ျမင့္စိန္က ဒီဂြင္ကို ႀကိဳတင္သိထားသည္။ လက္တစ္ဖက္ကို လက္ျပန္ေထာက္ထားၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေကာ့၍ေပးလိုက္ရာ လီးႀကီးမွာ ကၽြတ္၍မသြားဘဲ တစ္လစ္ႀကီးပါသြားကာ စြပ္ကနဲ တစ္ဆစ္ထပ္၍ ဝင္သြားျပန္သည္။ ႏုေဝသီအဖို႔ တစ္လက္မသည္ တစ္ေပခန႔္ ဝင္သြားသည္ဟုပင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ မ်က္ရည္ဝိုင္းမိသည္။ ရွည္သေလာက္ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာ ျမင့္စိန္၏ ဧရာမလီးနက္ေက်ာႀကီးက ႏုေဝသီ၏ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ ေစာက္ပတ္ေလးအတြင္း၌ ျမင္မေကာင္းေအာင္ စူးနစ္ျမဳပ္ဝင္ေနသည္။

“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…”

ႏွစ္ဆစ္မၽွ တင္းကနဲ တင္းကနဲ နင့္ဝင္သြားသည္ႏွင့္ ေစာက္ပတ္ေလးမွာ မခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းစပ္ေလးသည္ ဖတ္ကနဲ ကြဲသြားၿပီး ေသြးစေလးမ်ား စိမ့္ထြက္လာေတာ့သည္။ ျမင့္စိန္၏ လီးတန္ႀကီးေပၚတြင္ ေသြးစေလးမ်ား ေပက်ံကုန္သည္။ ျမင့္စိန္၏လက္ႏွစ္ဖက္က ႏုေဝသီ၏ တင္ပါးအိအိႀကီးကို ႏွစ္ဖက္ညႇပ္ကိုင္ၿပီး လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္ အဝင္အထြက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ကာ အဆုံးအထိဝင္ေအာင္ ဖင္ကိုေကာ့၍ ေဆာင့္လိုက္ျပန္ေလသည္။

“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…စြပ္…”

က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲသို႔ ဖ်စ္ညႇစ္ဝင္သြားေသာ အသံက ႏုေဝသီ၏ နားထဲတြင္ မိုးႀကိဳးပစ္သကဲ့သို႔ ျမည္ဟီးကာ က်ယ္ေလာင္သြားရသည္။ မည္သူမည္ဝါမွန္း မသိရသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ႀကီးမားပူေႏြးၿပီး အရည္မ်ားခၽြဲက်ိက်ိျဖင့္ မိမိေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဒလၾကမ္း လိုးေဆာင့္ျခင္းခံေနရေသာ လီးႀကီး၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ႏုေဝသီ၏စိတ္ေတြက ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနရသည္။ သူမ၏ နို႔ႏွစ္လုံးက ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ဖိပြတ္မိေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ျပန္တုတ္ထား၍ ပခုံးႏွင့္ဇက္တို႔မွာ နာက်င္ကိုက္ခဲလာသည္။ ဒီၾကားထဲတြင္ စပ္ဖ်င္းနာက်င္ေသာ ေဝဒနာဆိုးက သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ၌ ျပင္းထန္စူးရွစြာ ခံစားေနရသျဖင့္ အသက္ရွူမမွန္ေအာင္ ေမာဟိုက္လာသည္။

တစ္စထက္တစ္စ နစ္၍နစ္၍ ဝင္ဝင္ေနေသာ လီးႀကီးက ေစာက္ေစ့ေလးထိ ႀကီးမားက်ယ္ျပန႔္စြာ ျပည့္ၾကပ္တိုးဝင္ေနသည္ကိုေတာ့ ႏုေဝသီ ခံစားသိရွိ၍ေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းပိုင္းက နာလွသည္မဟုတ္။ ခပ္တင္းတင္းေလးျဖင့္ အတြင္းသားမ်ားကို ဖိပြတ္ေနမိျခင္းကပင္ အရသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အျပင္ပိုင္း ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားတို႔က တင္းတင္းႀကီးခံစားေနရ၍ အခံရခက္လွသည္။ ႏုေဝသီသည္ အရသာရွိေသာ ေယာက္်ားလီးကို ေတာင့္တမိရာမွ အဆမတန္ေသာ ျမင္းလီးေလာက္မ်ားရွိမလား မသိေသာ လီးႀကီးကို စတင္ထိေတြ႕ရသျဖင့္ သူမ၏စိတ္ထဲ၌ လီးကို အရြံႀကီးရြံၿပီး အမုန္းႀကီးလည္း မုန္းမိေတာ့သည္။

“ ႁပြတ္…စြပ္…ႁပြတ္…”

ခပ္သြက္သြက္ေလး ေကာ့ေကာ့ၿပီး ေဆာင့္ကာေညာင့္ကာ လိုးသြင္းလိုက္ေသာအခါ ႏုေဝသီ၏ ေစာက္ပတ္ေလးမွာ အလိုလို ရွုံ႔လိုက္ပြလိုက္ျဖင့္ လီးႀကီးကို ဆြဲညႇစ္ေပးလိုက္မိသလို ျဖစ္လာသည္။ အမွန္က ေဝဒနာ သက္သာလိုသက္သာျငား ညႇစ္လိုက္မိျခင္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမင့္စိန္ကမူ တင္းတင္းေလး ဆြဲညႇစ္လိုက္ေသာ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားေလးမ်ား မာက်စ္သြားတိုင္း ဖင္ႀကီးခါရမ္းသြားေအာင္ပင္ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းသြားမိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွိန္ေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမၽွ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေပါင္ေအာက္မွ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုေထာက္ကာ ႏုေဝသီ၏ ခါးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္ဆြဲယူၿပီး အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ ေဆာင့္ကာ လိုးခ်လိုက္ေလသည္။

“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…”

ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ယိုစိမ့္က်လာေသာ ေစာက္ရည္မ်ားႏွင့္ ေသြးစေလးမ်ား ေရာေႏွာကာ ျမင့္စိန္၏ လီးေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုလုံးတြင္ နီရဲေသာေသြးမ်ား ေပက်ံကုန္ေလသည္။ ႐ုန္းကန္ရင္း လွုပ္ခါလွုပ္ရွားေနေသာ ႏုေဝသီ၏ ဖင္ျဖဴျဖဴႀကီးၾကားတြင္လည္း နီရဲေသာ ေသြးမ်ားက လီးေခ်ာင္းႀကီးမွတဆင့္ ထိမိကာ ေပက်ံကုန္ၿပီျဖစ္သည္။ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ဒဏ္ရာမ်ားမွ ေဝဒနာစုံႏွင့္ တေျဖးေျဖး ခံ၍ေကာင္းလာေသာ လီးႀကီးအဝင္အထြက္ သြက္လက္လာမွုေၾကာင့္ ႏုေဝသီသည္ ဖင္ႀကီးကို လိမ္ကာေစာင္းကာ ခါးကို ခြက္လိုက္ကုန္းလိုက္လုပ္၍ ခံေပးလိုက္မိေတာ့သည္။

ျမင့္စိန္သည္ အေတြ႕အၾကဳံရင့္က်က္သူတစ္ဦး ျဖစ္ေလရာ ႏုေဝသီ၏ ေစာက္ပတ္ညႇစ္အား ေကာင္းလာျခင္း သူမဖင္ႀကီး၏ အလိမ္အေစာင္း အေကာ့အကုန္းတို႔ကိုၾကည့္၍ ေကာင္မေလး ေကာင္းလာၿပီဟု အတတ္သိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖယ္ေပးလိုက္ကာ မ်က္လုံးအစုံႏွင့္ပါးစပ္တို႔မွ အဝတ္စကိုလည္း ဖယ္ရွားေပးလိုက္ေလသည္။

“ ဟင္…ဦးေလး…ရွင္…ရွင္…”

“ ရွူး….တိုးတိုး….သမီးရဲ့…ေကာင္းတယ္မို႔လား…”

“ ဘာေကာင္းတာလဲ…. အခုဖယ္…. လူယုတ္မာႀကီး…”

“ ဝင္ေနၿပီပဲ သမီးရယ္…ၿငိမ္ၿငိမ္ခံစမ္းပါ…”

“ ရွင္ ေတာ္ေတာ္ လူမဆန္တဲ့လူ… က်မ ေအာ္… အ… အ…”

“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…ႁပြတ္…”

တကယ္ေတာ့လည္း ႏုေဝသီ ေအာ္ဖို႔ေနေနသာသာ စူးနစ္ဝင္ေနေသာလီးႀကီး ကၽြတ္ထြက္သြားမွာကိုပင္ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေစာက္ပတ္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိနဲ႔ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး အီဆိမ့္ေနေအာင္ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ စိမ့္တက္လာၿပီး ေကာင္းလာလို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ျမင့္စိန္က တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ႏုေဝသီသည္ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ေမွးေမွးက်သြားၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ကုတင္ေဘာင္ကိုကိုင္ၿပီး ေတာင့္၍ေပးထားမိသည္။

“ အီး…. အား…. ကၽြတ္…. ကၽြတ္…. အ…. အ…. ရွူး…. အင္း….”

“ ႁပြတ္….စြပ္….ႁပြတ္….ႁပြတ္….စြပ္….ၿဗိ….ဖြတ္….”

ေစာက္ရည္ေတြ အရမ္းလၽွံထြက္လာေတာ့ လိုးသံမ်ား ေပၚေပၚလြင္လြင္ ျမည္၍ လာရသည္။ ႏုေဝသီတစ္ေယာက္ တဆတ္ဆတ္တုန္၍ အသဲခိုက္ေအာင္ ခံစားေနရသည္။

“ ေကာင္းလား….အင့္….အင့္….သမီး….အင့္….”

“ အား…. ရွီး…. အင္း…. အင္း…. အား…. ရွီး…. အင့္…. အင့္….”

ျမင့္စိန္ႏွင့္ ႏုေဝသီတို႔သည္ အခုမွ တက္ညီလက္ညီ ျဖစ္လာၾကၿပီး ျမင့္စိန္က ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ႏုေဝသီက သူမ၏ဖင္ႀကီးကို ေလွဦးေမာ့သလို ခါးေလးခြက္ခြက္ၿပီး သြက္သြက္ေလး ထိုးထိုးခံေပးရာ သူမ၏ လည္ေခ်ာင္းထဲပင္ တစ္ဆို႔ဆို႔ ျဖစ္သြားရသည္ဟု ထင္ျမင္ခံစားရသည္။ ျမင့္စိန္၏ လီးတန္ႀကီးက ရွည္လ်ားလွၿပီး သူမ၏ဖင္ႀကီးႏွင့္ သူ႔လေမႊးေတြ ၿဗိကနဲ ထပ္မိတဲ့အထိ အဆုံးလိုးထည့္ေနသည္မို႔ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အဆုံးဝင္သြားေသာ လီးထိပ္ႀကီးသည္ သူမ၏သားအိမ္ဝကို သြား၍သြား၍ ေထာက္မိေနၿပီး က်င္ကနဲ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားတိုင္း ႏုေဝသီသည္ ေလာကႀကီးကို ေမ့၍ေမ့၍သြားရေတာ့သည္။

ခပ္ၾကာၾကာေလး ေဆာင့္လိုးၿပီးေသာအခါတြင္ ျမင့္စိန္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏုေဝသီ၏ ေစာက္စိေလးကို တဆတ္ဆတ္ ကိုင္လွုပ္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုံးေလးခ်က္ ေဆာင့္လိုးလိုက္ေသာအခါတြင္ေတာ့ ႏုေဝသီသည္ ထိန္းမရသိမ္းမရပင္ တစ္ကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ၿပီး ေစာက္ေခါင္းထဲမွေန၍ သုတ္ရည္မ်ား ဒလေဟာ ပန္းထုတ္လိုက္မိပါေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ျမင့္စိန္ကလည္း သူ၏လီးေခ်ာင္းႀကီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အတင္းဖိကပ္ကာ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္း၍ထည့္လိုက္ပါေလေတာ့သည္။

××××××××××××××××××××××××××××××

လူ႔ေလာက လူ႔ဘဝမွာ ကိုယ့္စိတ္ကူးထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာၾကပါဘူး။ အစ္ကို႔ကို ႏုေဝသီ သိပ္ၿပီးခ်စ္တယ္။ အရမ္းကိုခ်စ္တယ္။ အစ္ကို႔အတြက္ ႏုေဝသီ၏ အသန႔္ရွင္းဆုံး ခႏၶာကိုယ္ကို ခ်စ္ေသာ အစ္ကို႔အတြက္ထားၿပီး အစ္ကို႔ကိုသာ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားပန္ဆင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လူ႔ေလာက လူ႔ဘဝဆိုတာ တခါတေလ စိတ္ကူးယဥ္တာထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ဆန္းၾကယ္တာေတြက ရွိေနပါေသးတယ္။ မေမၽွာ္လင့္ဘဲနဲ႔ ႏုေဝသီရဲ့ အရည္ရြမ္းတဲ့ အငုံပန္းေလးကို မဲမဲသဲသဲ ကုလားႀကီးတစ္ေယာက္က အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆြတ္ယူသုံးစြဲခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ႏြမ္းရ႐ုံတင္မက ဝတ္ရည္ေတြပင္ ခမ္းေျခာက္ခဲ့ရပါၿပီ… အစ္ကိုရယ္…။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ႏုေဝသီကို အသကုန္ေဆာင့္လိုးခဲ့တဲ့ ကုလားႀကီးေၾကာင့္ သတၱဝါနဲ႔ လက္နက္နဲ႔မမၽွ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ႏုရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖြးေဖြးေလးဟာ ေယာင္ကိုင္းၿပီး နီရဲေနတာကို အစ္ကို႔ကို မေတြ႕ေစခ်င္ဘူးေလ။ နာတာက်င္တာ ေအာင့္တာေတြကို ႏု ႀကိတ္ၿပီးခံလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘာပဲေျပာေျပာ အစ္ကိုကေတာ့ တစ္ခ်ိန္မွာ သူပိုင္ပစၥည္းေလးျဖစ္လာမယ့္ အခုလည္း သူအကုန္လုံးနီးပါးကို ပိုင္လုနီးနီးျဖစ္ေနတဲ့ ႏုရဲ့ေစာက္ဖုတ္ေလးကိုေတာ့ သူၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ယုယဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ႏုဟာ အစ္ကိုနဲ႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အေတြ႕မခံေသးဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဆိုင္ကိုမသြားဘဲ ေနမေကာင္းေနလို႔ (၂) ရက္ေလာက္ ခြင့္ေပးဖို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။ အစ္ကို ဆိုင္ကိုလာလို႔ ဒါမွမဟုတ္ ေစာင့္ေနက်ေနရာက ေစာင့္ေနလို႔ ႏုကိုမေတြ႕ရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ အစ္ကို ႏုရဲ့အိမ္ကို သိေနေတာ့ လိုက္လာမွာပဲ။ ဒီေတာ့ အစ္ကို႔ကို (၂) ရက္ေလာက္ ေရွာင္ေနမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့ က်မဟာ အိမ္မွာလည္း ေနလို႔မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ဘယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ (၉) မိုင္မွာေနတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကို သြားၿပီးစဥ္းစားလိုက္မိတယ္။

အဲဒီ ဦးေလးက မုဆိုးဖိုႀကီးျဖစ္ၿပီး သူေဌးတစ္ေယာက္ပိုင္တဲ့ ၿခံဝန္းႀကီးနဲ႔ အဲဒီထဲမွာရွိတဲ့ တစ္ထပ္တိုက္လုံးခ်င္းေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေနရတဲ့သူပါ။ သူက တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ တစ္ေယာက္ထဲသမားျဖစ္ေလေတာ့ အဲဒီၿခံဝန္းႀကီးရဲ့ ေနာက္ဘက္ေထာင့္နားမွာ အိမ္ေလးတစ္လုံးကို သူေဌးက ေဆာက္ေပးထားၿပီး အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ဦးေလးက ေနပါတယ္။ သူေဌးက ဦးေလးကို လစာလည္း ေပးတဲ့အျပင္ ရာသီသီးႏွံလည္း စိုက္ခြင့္ေပးထားတာေၾကာင့္ ဦးေလးက အေတာ္ပဲ အဆင္ေျပေနပါတယ္။

အဲဒီဦးေလးဆီကို ႏုေဝသီ တစ္ေခါက္ေတာ့ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အဲဒီမွာပဲ တစ္ေနကုန္သြားၿပီး အစ္ကို႔ကို ေရွာင္ေနေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး က်မ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဦးေလးဆီကို က်မေရာက္ေတာ့ (၁၀) နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အိမ္က ေဒၚေလးကို ဒီေန႔အလုပ္အားလို႔ ဦးေလးဆီသြားမယ္ဆိုၿပီး ေျပာတာေၾကာင့္ ေဒၚေလးကလည္း သူ႔ေမာင္အတြက္ ဟင္းေတြထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ က်မလည္း ယူသြားေပးခဲ့ရပါတယ္။

ဦးေလးဆီေရာက္ၿပီး က်မနဲ႔ ဦးေလးတို႔ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနစဥ္မွာပဲ ၿခံဝဘက္ဆီမွ ကားဟြန္းသံၾကားရတာေၾကာင့္ ဦးေလးက သူ႔ရဲ့အိမ္ေလးထဲမွာ က်မကိုထားခဲ့ၿပီး ေျပးထြက္သြားပါတယ္။ ဦးေလး ၿခံဝေလာက္ေရာက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ၿခံဝန္းထဲကို ကားေလးတစ္စီး ညင္သာစြာနဲ႔ ေမာင္းဝင္လာတာကို က်မေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ က်မရဲ့ရင္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္း ျဖစ္သြားရပါတယ္။

ေမာင္းၿပီး ၿခံထဲကို ဝင္လာတဲ့ ကားက အစ္ကို႔ကားမွ အစ္ကို႔ကား အစစ္ပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မဟာ အိမ္ေလးထဲကေန ေျပးထြက္ခဲ့ၿပီး ကားရပ္မယ့္ တိုက္ေရွ႕ကို ျမင္နိုင္တဲ့ေနရာအထိ က်မ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရဲ့ ပင္စည္လုံးႀကီးကိုကြယ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ထပ္တိုက္ေလးရဲ့ေရွ႕ကို ကားေလးက ထိုးရပ္လိုက္ၿပီး ကားတံခါးဖြင့္ကာ ဆင္းလာတာကေတာ့ က်မတို႔ရဲ့ စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္ အန္တီခင္ခင္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ သူဝတ္စားျပင္ဆင္ထားတာက ပ်ံေနတာပါပဲ။ က်မျဖင့္ မနည္းပင္ ၾကည့္ယူရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အန္တီခင္ခင္ႀကီးက အသက္ (၃၇) ႏွစ္သာ ရွိေသးတာေၾကာင့္ အရြယ္ကလည္း ရွိေသးတယ္ ေျပာရမွာျဖစ္ၿပီး နဂိုမူလကလည္း ေခ်ာေမာလွပသူ ျဖစ္ေလေတာ့ ဒီေန႔ အန္တီခင္ခင္ႀကီးဟာ အေတာ့္ကို လွေနပါတယ္။

အဲ့ဒီ အန္တီခင္ခင္ႀကီး ကားေပၚက ဆင္းလာၿပီးတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ကားေပၚကေန ဆင္းလာသူကေတာ့ က်မရဲ့ ခ်စ္ေသာအစ္ကို သက္တင္ပိုင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚက ဆင္းလာၾကၿပီး တစ္စုံတစ္ခုကို ရပ္ေစာင့္ေနပုံရပါတယ္။ ခဏေနတဲ့အခါေတာ့ က်မရဲ့ဦးေလးဟာ သူတို႔နားကိုေရာက္လာေတာ့ အစ္ကိုသက္တင္ပိုင္က ကားကို လက္ညႇိုးထိုးၿပီး စကားေတြ ေျပာေနပါတယ္။ ဦးေလးကလည္း စကားေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနတယ္ဆိုတာကို က်မ မၾကားရပါဘူး။

အဲဒီေနာက္ ဦးေလးဟာ ကားေပၚတက္ထိုင္ၿပီး စက္ႏွိုးကာ ကားေလးကို ၿခံဝဘက္ေကြ႕ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဦးေလးၿခံဝကိုေက်ာ္ေအာင္ ကားေလးေမာင္းသြားၿပီး ၿခံတံခါးကို ဆင္းပိတ္ကာ ကားေလးေပၚကို တစ္ခါျပန္တက္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ ရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

ဦးေလးရဲ့ကားေလး ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါၾကေတာ့မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုက အန္တီခင္ခင္ႀကီးရဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းၿပီး ဆြဲကိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အန္တီခင္ခင္ႀကီးက အစ္ကိုသက္တင္ပိုင္ရဲ့ ခါးကို လွမ္းၿပီးဖက္လိုက္ပါတယ္။ က်မျဖင့္ ဘယ္လိုမွ မေတြးတတ္ေတာ့ဘဲ ရင္ထဲမွာ တဒိုင္းဒိုင္း ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဟာ တိုက္ေလးရဲ့တံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဝင္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

က်မဟာ သိခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္ သူတို႔ဝင္သြားၿပီး တခဏေလာက္ေနတာနဲ႔ပဲ တိုက္ကေလးရဲ့ေဘးကို ခ်ဥ္းကပ္လိုက္ၿပီး အထဲကို ျမင္နိုင္တဲ့ေနရာကို ရွာလိုက္ပါတယ္။ တိုက္ေလးေဘးမွာလည္း ပန္း႐ုံေတြရွိတဲ့အျပင္ ၿခံထဲမွာလည္း သစ္ပင္ႀကီးေတြရွိတာေၾကာင့္ ေန႔ခင္းဘက္ျဖစ္ေပမယ့္ လင္းအားႀကီးမေနတာေၾကာင့္ က်မအတြက္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ရဲရပါတယ္။ အထဲကိုျမင္နိုင္တဲ့ ေနရာကို ရွာရင္းနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ တ႐ုတ္ကပ္မွန္တစ္ခ်ပ္က ေအာက္ဖက္မွန္ခ်ပ္ေလးက ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနတာ ေတြ႕တာနဲ႔ က်မက အဲဒီနား တိုးကပ္လိုက္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ကပ္မွန္ေတြက မွန္အေနာက္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ အထဲကို မျမင္နိုင္တာေၾကာင့္ အဲဒီမွန္ဟေနတဲ့ ေနရာေလးကၾကည့္မွ ျမင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မ အဲဒီဟေနတဲ့ မွန္ေလးနားေရာက္ၿပီး အထဲကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ က်မ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား မသိပါဘူး။ က်မၾကည့္မိတဲ့ အေပါက္ဟာ သူတို႔ရွိေနတဲ့ အခန္းရဲ့ ျပတင္းေပါက္ ျဖစ္ေနတာပါပဲရွင္…။

ဒါေပမယ့္ က်မ ကံမေကာင္းပါဘူး။ က်မ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ က်မက အထဲကိုေခ်ာင္းၿပီး မၾကည့္မိခင္ေလးကမွ အခန္းထဲကို ေရာက္လာပုံရတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ… အန္တီခင္ခင္ႀကီးက သူ႔စလင္းဘက္ေလးကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး အစ္ကိုသက္တင္ပိုင္ဘက္ကို လွည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားၾကၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အစ္ကိုသက္တင္ပိုင္က သူ႔ရဲ့လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အန္တီခင္ခင္ႀကီးရဲ့ ခါးေလးကို ဆြဲၿပီးဖက္လိုက္ကာ အန္တီခင္ခင္ႀကီးရဲ့ ပါးေလးတစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အန္တီခင္ခင္ႀကီးက သူ႔ရဲ့လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အစ္ကိုသက္တင္ပိုင္ရဲ့ ေက်ာျပင္နဲ႔ လည္ပင္းကို သိုင္းၿပီး တင္းၾကပ္စြာ ဖက္လိုက္ရာက အစ္ကို႔ရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြဆီကို သူ႔ႏွုတ္ခမ္းက အတင္းဖိကပ္ၿပီး အငမ္းမရ စုပ္နမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္ ရွင္။ က်မျဖင့္ ရင္ႏွစ္ျခမ္း ဖ်န္းဖ်န္းကြဲသြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး က်မရဲ့ တစ္ကိုယ္လုံးဟာလည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္လာရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မ ျမင္ေတြ႕ရတာေတြကေတာ့….။

××××××××××××××××××××××××××××××

ခင္ခင္ႀကီး၏ လက္ႏွစ္ဖက္က တစ္ဖက္က သက္တင္ပိုင္ရဲ့ ေက်ာျပင္ကို သိုင္းဖက္ထားၿပီး တစ္ဖက္က သက္တင္ပိုင္ရဲ့ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားကာ ခင္ခင္ႀကီးက မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး သက္တင္ပိုင္ရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို အတင္းပင္ အငမ္းမရ စုပ္နမ္း၍ေနသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ တစ္စထက္တစ္စ အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာပုံရေသာ ခင္ခင္ႀကီးသည္ သူမ၏ႏွုတ္ခမ္းေတြကို မခြာဘဲ လက္ေတြကို သက္တင္ပိုင္ရဲ့ ကိုယ္ေပၚကေန ခြာလိုက္ရာက သူမရဲ့ လက္ဖဝါးေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔ သက္တင္ပိုင္ရဲ့ ပါးႏွစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ညႇပ္ၿပီးကိုင္ကာ သက္တင္ပိုင္၏ မ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲယူလ်က္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြကို အားရပါးရ စုပ္နမ္းေနပါေတာ့သည္။ သက္တင္ပိုင္၏ လက္ေတြကေတာ့ ခင္ခင္ႀကီး၏ ကိုယ္လုံးေပၚတြင္ တစ္ဖက္က သူမ၏ေက်ာျပင္ေပၚတြင္ရွိၿပီး တစ္ဖက္က သူမ၏ ဖင္သားလုံးလုံးႀကီးေတြေပၚမွာ ရွိေနသည္။

ခင္ခင္ႀကီး၏ ေက်ာျပင္ေလးေပၚမွ သက္တင္ပိုင္၏လက္က သူမ၏ေက်ာျပင္ေလးကို ဖြဖြရြရြေလး ပြတ္ေပးေနသလို သူမ၏ ဖင္သားလုံးလုံးႀကီးေတြေပၚမွ သက္တင္ပိုင္၏ လက္ကေတာ့ ရွန္ထဘီေလးေအာက္မွ လုံးတစ္၍ေနေသာ ခင္ခင္ႀကီး၏ ဖင္သား တလုံးတခဲႀကီးေတြကို ပြတ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဖြဖြေလး ဆုပ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖင္သားႀကီးႏွစ္လုံးၾကားသို႔ သူ႔လက္ေစာင္းနဲ႔ ထဘီေလး ခ်ိဳင့္ဝင္သြားေအာင္ အသာအယာဖိ၍ ထက္ေအာက္စုံဆန္ကာ ေလၽွာတိုက္ၿပီး ပြတ္တိုက္ေပးေနေလသည္။

အတန္ၾကာေတာ့ (၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာမည္) မွ ခင္ခင္ႀကီး၏ စင္းခ်ထားေသာ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျဖစ္ကာ သူမ၏ မ်က္ခြံေလးမ်ား ပြင့္၍လာရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ႏွုတ္ခမ္းေတြကို သက္တင္ပိုင္၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြဆီမွ ဆြဲ၍ခြာလိုက္ၿပီး သူမ၏ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကိုလည္း သက္တင္ပိုင္၏ ပါးျပင္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွ ခြာလိုက္ရာ သက္တင္ပိုင္ကလည္း သူမ၏ကိုယ္ေပၚမွ သူ၏လက္မ်ားကို ဖယ္ရွားေပးလိုက္သည္။ အသားေလးဝင္းေနေသာ ခင္ခင္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံး နီရဲတြတ္ေနသည္။

ခင္ခင္ႀကီးသည္ တုန္တုန္ယင္ယင္ေလးျဖင့္ပင္ သက္တင္ပိုင္ကို ေက်ာေပးလိုက္ကာ ေနာက္ဖက္ရွိ စားပြဲေပၚမွာတင္ထားေသာ သူမ၏ စလင္းဘက္ေလးကို လွမ္း၍ယူကာ ဖြင့္လိုက္ၿပီး အထဲမွ ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ကို ဆြဲ၍ထုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သက္တင္ပိုင္ဖက္သို႔ လွည့္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္လိုက္သည္။

“ ေရာ့… ေမာင္ေလး…။ ဒါ ဒီေန႔အတြက္ ေဒးရွိုး။ တစ္ေနကုန္ဆိုေတာ့ သုံးေသာင္းေလ….”

သက္တင္ပိုင္က ခင္ခင္ႀကီး၏ လွမ္းေပးေသာ ေငြကိုယူလိုက္သည္။ ခင္ခင္ႀကီး၏ လက္ထဲတြင္ ေငြစကၠဴတစ္ထပ္က ကိုင္ထားေသးသည္။ ထိုေငြစကၠဴေတြကိုကိုင္ရင္း ခင္ခင္ႀကီး၏ မ်က္လုံးေတြက အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ကာ သက္တင္ပိုင္၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေျခဆုံးေခါင္းဖ်ား သိမ္းၾကဳံး၍ အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ…

“ ဒါက မင္းအရင္တစ္ခါ ေျပာဖူးတယ္ေလ…။ ဘာဂ်ာဆို သပ္သပ္တစ္ေသာင္းဆိုတာ…။ ေရာ့ ယူလိုက္…။ အခုစစခ်င္းေတာ့ မမကို ဘာဂ်ာဆြဲမေပးနဲ႔ဦး…။ အခုပထမဆုံး မင္းလီးႀကီး တဆုံးဝင္တဲ့ ကုတင္ေစာင္းပုံစံနဲ႔ မမကို လိုးေပး…။ မမ တစ္ခ်ီၿပီးသြားေတာ့ ခဏနားၿပီးေတာ့မွ ေရမေဆး၊ အဝတ္နဲ႔မသုတ္ဘဲ မင္းဘာဂ်ာဆြဲေပးရမယ္…။ ေရာ့ ဒါက ငါ့ေမာင္အတြက္ မမက သပ္သပ္ေပးတဲ့ မုန႔္ဖိုးတစ္ေသာင္း။ အဲဒီအတြက္က မနက္ျဖန္ေန႔ခင္း မမရဲ့ဆိုင္က တိုက္ခန္းကိုလာၿပီး မမကို တစ္ကိုယ္လုံးဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး နမ္းေပးရမယ္…”

သက္တင္ပိုင္က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သူမလက္ထဲမွ ေငြမ်ားကို လွမ္း၍ယူလိုက္သည္။

“ ကဲလာ… မမ ခံခ်င္လွၿပီ လိုးေပးေတာ့ကြာ…”

ဟုေျပာလိုက္လၽွင္ပင္ သက္တင္ပိုင္က ခင္ခင္ႀကီး၏ အနားသို႔ တိုးကပ္သြားၿပီး သူမ၏ အဝတ္အစားေတြကို စ၍ ခၽြတ္ေပးေနပါေတာ့သည္။

××××××××××××××××××××××××××××××

ကၽြန္မလည္း ဆက္ၿပီး ၾကည့္နိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ မရွိတာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ဦးေလးရဲ့အိမ္ေလးဆီ ေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး သည္းထန္စြာ ငိုေႂကြးလိုက္ပါေတာ့တယ္ ရွင္…။

ၿပီးပါၿပီ။