ရေးသားသူ – ကမ္ဘာကျော်ရတနာဝင်းထိန်
သန်လျင်-ကူးတို့သင်္ဘောဆိပ်သို့ ရောက်သောအခါ သူတို့မျှော်လင့် ထားသလို “သီတာ” တစ်နှစ်တို့က မရှိ ဒေါက်တင်ထားသည်ဆို၍ အသင့်ရှိနေသော တိုင်းလုံးကျော် ပေါ်သို့ အပြေးအလွှား တက်ခဲ့ကြရသည်။ သင်္ဘောအပေါ်ထပ်က လူအနည်းငယ်ချောင်သဖြင့် ဦးပိုင်းခရီးဝေးသွား အိပ်ခန်းများနောက် ကပ်လျက်မှာ နေရာယူကြသည်။
အဲ… ရုတ်တရက် လေပြင်းဝှေ့လိုက်သဖြင့် ပင်လယ်သို့ ဦးတည်ထားသော သင်္ဘောဦးက လည်သွားသည်။ လေက ပြင်းလာသည်။ မိုးပေါက်လေးများ ကျလာသည်။ ကြပ်သိပ်နေသော ခရီးသည်များက တဖက်သို့ စုပြုံတိုးဝှေ့နေကြ၏။ ဝေလွင် နှင့် ချိုမာ တို့ တသိုက်က ရီလေးနွယ်ကို ဝင်းနောင် ရင်ခွင်ထဲသို့ မရောက်ရောက်အောင် ဖိတိုးပေးကြသည်။
“ဘာမှန်းလဲမသိဘူး……. တအားတိုးတာဘဲ”
“မိုးပက်တယ်ဟ…….”
“တောက်….. သူများသားသမီးတွေများ ကောင်းစားနေလိုက်တာ..”
“မိုးထဲ လေထဲမှာ အဲဒီအနွေးထည်က အကောင်းဆုံးဘဲ”
မထိတထိ နောက်ပြောင်နေကြသော လူငယ်တစ်သိုက်အသံကို အားလုံးကြားနေကြသော်လည်း ဂရုမစိုက်ကြချေ။ ဝေလွင်….. ချိုမာ… သက်သက်နှင့် မိသူတို့ အုပ်စုက သင်္ဘောဦးခန်းဒေါင့်ရှိ ဝင်းနောင်နှင့် ရီလေးနွယ်တို့ အတွဲကိုသာ ဖိတိုးပေးနေကြသည်။
ထိုစဉ် အသက် (၃၀) ကျော် ဒေါင်ကောင်းကောင်းနှင့် ကုလားဒိန် တစ်ယောက်က ချိုမာ၏ ပြည့်ဝန်းကြီးမားသော တင်ပါးကို မသိမသာ ဖိကပ်တိုးနေသည်။ ပထမတော့ ချိုမာ သတိမထားမိသေး။နောက်မှ သိသိသာသာကြီး ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် ခွကာ တင်ပါးကြီးကို ကပ်တိုးဝှေ့နေသော ကုလားဒိန်ကို သတိထားမိသွားသည်။ ခိုးလုခိုးလုနှင့် ကြီးမားသော ပေါင်ကြားမှ သူ့လီးကြီးက ချိုမာ့ဖင်ကြားသို့ တိုးဝင်လာမှ ချိုမာ ရှက်ဒေါသနှင့်
“ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ…. ပါးကြိုးသွားမယ်…… ဟင်း…”
အကျယ်ကြီးလည်း မအော်ရဲ။ သင်္ဘောပေါ် လူလည်ခေါင် အနှိုက်ခံရသည်ဟူသော ပြဿနာမျိုးလည်း ချိုမာ မဖြစ်ရဲ။
“ဆော်ရီးနော်….. မိုးပက်လို့ တိုးမိတာ….. ခွင့်လွှတ်ပါ…”
အံမယ် အသံက တကယ့်ပညာတတ် လူ့ယဉ်ကျေးတစ်ယောက်ရဲ့ တောင်းပန်တိုးလျှိုးသံမျိုး…။
“မိုးပက်ရင် ဟိုဘက်တိုးပေါ့….. နှမချင်းမစာမနာ…”
“ဒေါသက အရမ်းကြီးတာဘဲနော်….. ဒေါသအရမ်းကြီးတာ မကောင်းဘူး”
ခွေးကုလား ချိုမာ့နားဝကို တိုးကပ်ပြီး ဘာတွေပြောနေမှန်း မသိ…။ ဝေလွင်၊ မိသူနဲ့ သက်သက်တို့က ချိုမာ့အဖြစ်ကို သတိမထားမိကြချေ။ ရီလေးနှင့် ဝင်းနောင်တို့ကိုသာ စုပြုံတိုးဝှေ့ရင်း နောက်ပြောင်နေကြသည်။ ရီလေးဝတ်ထားသော Hawaii ရှပ်ကလေးပေါ်မှ ပင်လယ်ကမ်းခြေ ရွက်လှေပြိုင်ပွဲ ဒီဇိုင်းလေးထဲမှ မောင်နှံနှစ်ဖော်ကဲ့သို့ ကပ်ဖိနေအောင်ပင် တိုးဝှေ့နေကြ၏။ မိုးက ဝေါကနဲ သည်းသည်းထန်ထန် ရွာသည်။ လေနှင့်မိုးရော၍ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ပက်သွင်းနေ၏။
“ဟိုမှာ သင်္ဘောအလယ်ခုံက အတွဲလည်း ယိုသုတ်ထားတဲ့ ပေါင်မုံ့နှစ်ချပ်လို ခွာလို့ မရတော့ဘူး တွေ့လား။ အဲဒါ နင်တို့ မိုးကို ကျေးဇူးတင်။”
မိသူက တစ်ဖက်မှ ဝင်ကစ်ပြန်သည်။ ဝင်းနောင်ကတော့ ရီလေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်းမှ သန်လျင်စွန်းဘက် ပင်လယ်ပြင်ဆီသို့ မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်နေ၏။
“လေ…. အရမ်းပြင်းတယ်…. နော်..”
သူ့အသံက စိုးရိမ်သံပါသည်။ မိန်းကလေးများက သူ့အသံကိုမကြား။ ဝေါကနဲ လေနှင့်မိုး တစ်ချက်ပက်သွင်းလိုက်တိုင်း စီကနဲညံအောင် အော်လိုက်ကြသည်။
ချိုမာတစ်ယောက်တော့ ပြဿနာတက်နေရသည်။ ဗလကောင်းကောင်း လူရည်သန့်သန့် ကုလားကလည်း မျက်ဖြူဆိုက်လေ ဆရာကြိုက်လေ မိုးပက်သွင်းလေတိုင်း ချိုမာ့ဖင်ကြီးကို သူ့ပစ္စည်းကြီးဖြင့် အတင်းခွတိုးနေ၏။ ထီးပါသူက ထီးဖွင့်ကာသည့်နှယ် မိုးကာပါသူတွေကလည်း မိုးကာကို ခေါင်းမြီးခြုံကာ ကုတ်နေကြသည်မို့ ချိုမာနှင့် ကုလားဒိန်အဖြစ်ကို သတိမထားမိကြ။
ချိုမာ့တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးနေသလို တုန်ရင်လာသည်။ ရှက်စိတ် ကြောက်စိတ်ဖြင့်လည်း အသံက မထွက်တော့….။ တောက် ဒီနေ့မှ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးလည်း ဝတ်မလာမိ။ သင်္ဘောလက်ရမ်းကို ကျစ်ကျစ်ကိုင်ပြီး ဘေးစောင်းလည့်၏။ ထိုအခါမှ ကိုရွှေကုလားက ပေါ်တင်ကြီးကို နို့နှိုက်လေ၏။
“အိုး…… ရှင်… ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ…..”
“မင်းနို့လေးတွေက ကိုင်ချင်စရာ လုံးကျစ်နေတာကိုး….”
“ရှင်… ရှင်… မစော်ကားနဲ့နော်…. ကျမ… အော်လိုက်မှာ…”
ကုလားလက်တွေက သိပ်ကျွမ်းကျင်သည်။ ချိုမာ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ရှာတွေ့နိုင်သည်။ ခပ်ညှစ်ညှစ်လေး ဆတ်ကနဲ ချေပစ်လိုက်သည်။ ချိုမာ့ရင်ထဲ မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလို ဒိန်းကနဲ ခုန်ဆောင့်သွားပြီး ဒူးတွေ ညွတ်ချင်သွားသည်။
“ဝေါ…. ဝေါ… ဝူး….. ဟေး……. ဟေး…”
မိုးသံလေသံတွေနဲ့ ခရီးသည်တွေအသံက ဆူညံနေသည်။ သင်္ဘောတစ်ဖက်ထဲကို စုပြုံတိုးဝှေ့နေကြသည်။ ကုလားက သူ့ဂျာကင်အင်္ကျီနဲ့ ချိုမာ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲဖုံးလိုက်သည်။ ချိုမာ ရုန်းကန်ဖယ်ရှားဖို့ အချိန်မရခင်မှာဘဲ ပူနွေးတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေက ချိုမာ့ နှုတ်ခမ်းပါးလှပ်လှပ်လေးကို အုပ်ယူ ငုံခဲပြီး စုပ်နေသည်။
“ပြွတ်….ပြွတ်……ဟင်း…”
“ဝေါ… ဝူး… ဟေး… သင်္ဘောစောင်းနေတယ်ဟေ့….”
ချိုမာ တချို့အသံတွေ ကြားတယ်။ တချို့ မမှတ်မိတော့ဘူး။ ချိုမာ့နှုတ်ခမ်းကို အကြာကြီး စုပ်နမ်းနေတဲ့ ကုလားဒိန်ဟာ ချိုမာ့ဖင်ကြားထဲသို့ မာတောင်နေတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကိုပါ ထိုးသွင်းချလိုက်ပါတယ်။ လူကြားသူကြားမှာ ချိုမာ့မှာ ရှက်လိုက်တာ…….။
“ဝေါ… ဝူး… အပေါ်ထပ်က လူတွေ မျှထိုင်ကြပါ….”
သင်္ဘောအမှုထမ်းတွေ ပြာယာခပ် ပြေးလွှား အော်ဟစ်နေကြသည်။ တစ်ဖက်တည်း စုပြုံတိုးဝှေ့တဲ့ ခရီးသည်တွေကိုလည်း မျှထိုင်ကြဖို့ လိုက်ပြောနေကြသည်။
“ပြွတ်….. ပြွတ်… မင်းလေးကို လိုးချင်လိုက်တာကွာ..”
သေရေးရှင်ရေးကြားမှာ ကုလားက နှာထနေသည်မို့ ချိုမာ သူ့ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းပြီး…
“ရှင်…. ရှင်…. အရမ်းလွန်နေပြီနော်…. ကျမ….. ကျမ… အင့်…”
“ပြွတ်……ပြွတ်…….ပြွတ်…..”
ချိုမာ အသံမထွက်တော့ဘူး။ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ကုလားရဲ့ နှုတ်ခမ်းစုပ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတယ်ဆိုရင်ဘဲ ဆီးခုံလေးမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် မောက်ကြွပြီး ခြေဖျားလေးတွေ မြောက်တက်သွားရတော့တယ်။
မိုးနှင့်လေကလည်း ပြင်းထန်လာပြီး သန်လျင်ဘက်ကမ်းက ပန်းတန်းတွေနဲ့ နီးကပ်နေတယ် ဆိုတာလောက်တော့ ဝင်းနောင် ခန့်မှန်း၍ရသည်။ သန်လျင်ရေနံချက်စက်ရုံကို မှုံမှုံဝါးဝါး မြင်လိုက်ရပြီ။
“ဝေါ…….ဝေါ…..ဝူး….”
“ဟေး… သတိထားကြ….. သင်္ဘောမှောက်ပြီ…..”
လှိုင်းပုတ်သံ ကြားနေရတယ်။ ဝမ်းဗိုက်ထဲကို ရေတွေဝင်နေလို့ မအီမလယ်ကြီး ခံစားနေရတယ်။ မျက်လုံးကို အားယူပြီး ဖွင့်လိုက်တော့ အသက်ကယ်ဘော ဘေးမှာ ကိုရွှေကုလားက လုံချည်မရှိဘူး….. ပက်လက်ကြီး…..။ ဓနိပင်တွေက အုပ်နေတယ်……။ ဟယ်…… ချိုမာထဘီလည်း မရှိတော့ပါလား ဒုက္ခဘဲ…… ပြဿနာ။ ကုလားဆီးခုံဟာ အမွှေးတွေ ထူထပ်မဲနက်နေတယ်…..။ သူ သတိရနေပုံရတယ်။ ချိုမာ့ကိုယ်လည်း သူကယ်လာပုံဘဲ……။
“ဒီမှာ… ရှင်သတိရလား…… ဟင်”
ချိုမာ အရဲစွန့်ပြီး မေးလိုက်ရတယ်….။ သူ ဖင်ပိုင်းကို ရေထဲမှာ နှစ်ထိုင်ထားပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ပူးကပ်ထားတယ်။
“ကိုယ်… သတိရတာကြာပြီ…..။ အမိ….. သတိလစ်နေတာကြာပြီ….”
“အို….. ဟင်…… ဒါဖြင့်……. ရှင်…..”
“ဟုတ်တယ်…….. ကိုယ်…. မင်းကို တချီလိုးပြီးသွားပြီ….”
ချိုမာ ရှက်ဒေါသနဲ့ သူ့မျက်နှာကို ရွှံ့တွေနဲ့ ကောက်ပေါက်ပစ်နေမိတယ်။ သူ မရှောင်ဘူး.။ ဒေါသကြီးတတ်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေပုံမျိုးနဲ့ ကြည့်နေတယ်….။
ချိုမာ့လက်တွေ ညောင်းကိုက်လာတဲ့အထိ သူ့ကိုရွှံ့တွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်ပြီး ပေါက်လို့ အားရတော့ ဟီးချပြီး ငိုပစ်လိုက်မိသည်။
“ရက်စက်လိုက်တာ…… ရက်စက်လိုက်တာ….”
ပါးစပ်မှ ဒီစကားကိုလည်း ထပ်ခါထပ်ခါ ရွတ်ဆိုမိတယ်။ ကုလားက ချိုမာ့ပုခုံးလေးကို ညင်ညင်သာသာလေးကိုင်ရင်း……
“ချစ်လို့ပါ ကလေးရယ်……။ ကိုယ့်အပြစ်ကို ဝန်ခံပါတယ်…..။ နှစ်ယောက်အတူတူ အသက်ကယ်ဘောနဲ့ မျောလာပြီး ဒီမှာလာတင်နေတော့ မင်းမှာလည်း ထဘီမရှိ… ကိုယ်လည်း လုံချည် မရှိဆိုတော့ လုပ်မိတာပါ…..။ ခွင့်လွှတ်နော်…… နော်……. ကလေး…”
ဂုတ်သားဖွေးဖွေးကို ယုယုယယလေး ဒူးထောက်နမ်းနေတဲ့ ကုလားပေါင်ကြားက လီးကြီးဟာ နွံတွေရွှံ့တွေနဲ့ မတ်ထောင်ပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်နေတယ်…။ ချိုမာ့မျက်စိဟာ လီးကြီးကို စွေစောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ လုံးပတ်အရှည်တွေဟာ ရင်စို့ချင်စရာ တုတ်ခဲရှည်လျားတယ်။ ဒါ…. ဒါကြီး….. ငါ့စောက်ပတ်ထဲ လိုးဝင်ပြီးပြီတဲ့။
စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ အလိုးခံထားရလို့ထင်ပါရဲ့…. နွံတွေထဲမှာ နစ်ပြီး ပုန်းကွယ်နေသည်။ ချိုမာ အားရပါးရ ငိုပြီး မောလာသည်။ အလိုလို ပျော့ခွေလာပြီး ကုလားရင်အုပ်ကြီးထဲကို လှဲချမှီတွယ်လိုက်သည်။
ကုလားက ဘောကွင်းကြီးကိုယူပြီး ချိုမာ့ဖင်အောက်ကို ထိုးထည့်ပေးတယ်….။ ထိုင်ဖို့ပေါ့လေ။ မထူးတော့ဘူးလေ…… ချိုမာ အပျိုပြန်ဖြစ်မှာမှ မဟုတ်ဘဲ ဝမ်းနည်းနေလို့ကော ဘာထူးဦးမှာလဲ။ အသက်ဘေးက လွတ်ခဲ့တာပဲ… တော်လှပြီလေ။ ရီလေးတို့ ဝေလွင်၊ မိသက်နှင့် မိသူ၊ ကိုဝင်းနောင်တို့ရော အန္တရာယ်ကင်းကြရဲ့လား။ မိမိလက်ရှိ အခြေအနေကလည်း ကုလားသနားမှ အသက်ချမ်းသာရမည့် အနေအထား။
ချိုမာ ကြားဖူးခဲ့သည်။ တွံတေးတူးမြောင်းအတွင်း သင်္ဘောနစ်စဉ်က ဆောင်းအငြိမ့်မင်းသမီး ဝင်းဝင်းအေးအား ရေထဲမှ ဆယ်ယူပြီး မုဒိမ်းသမားလေးယောက် စိပ်ပြေနပြေ အားရအောင် စပ်ယှက်ပြီးမှ သတ်ပစ်လိုက်သော သတင်းကို လှစ်ကနဲ သတိရလိုက်သည်။ ယခုလည်း ဤကုလားကို ကလန်ကဆန်လုပ်နေခြင်းထက် အလိုက်သင့် ဆက်ဆံ စပ်ယှက်ခြင်းကို ခံလိုက်ခြင်းက ချိုမာ့အတွက် အခြေအနေကောင်းများ ဖန်တီးယူနိုင်သည်။
ကုလားထိုးပေးသော ဘောကွင်းအလယ်ကို ဖင်ထိုင်ချလိုက်သောအခါ ပေါင်နှစ်ဖက်က အလိုအလျောက် ဘေးသို့ ကားတင်ထားသလို ပြဲနေသည်။ ရွှံ့နွှံများ ပေကျံနေသော ချိုမာ့ပေါင်များ၊ ဗိုက်သားများကို ရေနှင့် ပက်ဆေးနေသော ကုလားမျက်နှာက တကယ်ကြင်နာယုယနေဟန် ထင်ရှားနေ၏။ ဘောကွင်း တစ်ဖက်ဆီကို လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကုလားလုပ်သမျှကို တွေတွေလေး ကြည့်နေသော ချိုမာ့မျက်နှာမှာ ရှက်ခြင်း၊ အားနာခြင်း၊ ထိတ်လန့်ခြင်းတို့ ရောထွေး ယှက်သန်းနေသည်။ ဘာပြောရမှန်း မသိအောင် ဝေဒနာပေါင်းစုံ ခံစားနေရသည်။
ကုလားက နွံထဲတွင် ဒူးထောက်ရင်း ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီးအား မြစ်ရေဖြင့် ကုန်းကုန်းပက်ကာ ပွတ်သပ်ဆေးကျောနေ၏။ ပင်ကိုယ်အသားဖြူဖွေးစွတ်နေသော ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ သာမန်မိန်းကလေးများ စောက်ဖုတ်ထက် (၂) ဆခန့် ကြီးနေလေသည်။
“ဘာလို့… .ဟို….. ရေဆေးနေတာလဲလို့……”
“ယက်ပေးမလို့လေ…… မကြိုက်ဘူးလား…. ဟင်…..”
“ဟာ…. သေရေးရှင်ရေး… ကြားထဲမှာ… ဟင့်အင်း… ဟင့်အင်း…”
“သေရေး….. ရှင်ရေးမို့ လုံချည်မပါ….. ထဘီမပါဘဲ လျှောက်ပြေးနေတာထက် ဒီလို လူသူကင်းတဲ့နေရာလေးမှာ အားရပါးရလိုးပြီးမှ ဘာလုပ်ကြမလဲ… ဘယ်သွားကြမလဲ စဉ်းစားကြရတာက ပိုပြီး နေသာထိုင်သာ ရှိတာပေါ့….”
ချိုမာ ပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့ပစ်လိုက်ရင်း ခေါင်းခါလိုက်၏။
“ရှင်… အားရအောင် လုပ်ပြီးပြီဘဲ….. ရှင်….. တော်ပါတော့……..”
“ကိုယ်မှမဝသေးတာ…. မင်း အေးအေးဆေးဆေး အလိုးခံရင် ကိုယ်မင်းအတွက် အစစအရာရာ တာဝန်ယူမယ်။ ဒါမှမဟုတ်ရင်တော့ မင်းတစ်ယောက်ထဲ ဓနိတောထဲမှာ နေခဲ့ပေတော့……။ အေး….. မသမာသူ (၁၀) ယောက်လောက်နဲ့ တွေ့လိုက်ရင် မင်းပစ္စည်းလေး စုတ်ပြတ်သွားမယ်…… အစဉ်မသင့်ရင်လည်း ရေထဲမျောပစ်ချင် မျောကြမှာ….”
“အို……… တော်စမ်းပါ……”
ကုလားပစ်မှတ်က ချိုမာ့ရင်ကို တိုက်ရိုက်ထိမှန်သည်။ ထိတ်လန့်တကြား ကုလားစကားကို လှမ်းပိတ်ရင်း ခြောက်ခြားစွာ ဝဲယာသို့ မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် ကြည့်၏။ ဘယ်ကြည့်ကြည့် ဓနိတောက ပိတ်အုပ်နေလေသည်။ တညင်ဘက်ကမ်းဆိုသည်ကိုတော့ ယေဘုယျတွက်မိသည်။ ရန်ကုန်ဘက်ကမ်းတွင် ဓနိတောမရှိ။ ဘယ်နေရာရောက်နေသလဲ ဆိုသည်ကိုလည်း မဝေခွဲတတ်။ ခက်သည်က မိုးသည်းထန်နေဆဲပင်။
“ကျမတို့ အအေးပတ်ပြီး သေကုန်လိမ့်မယ် သိလား……”
သူ့ကြည့်ရတာ လီးကြီးတစ်ကိုင်ကိုင်ဖြင့် ချိုမာ့ကို လိုးရန်သာ အာသာပြင်းပြနေဟန်ရှိသည်။ တခြားဘာကိုမျှ တွေးတောမိပုံ မရချေ။ ချိုမာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားလိုက်၏။ ဒေါသမျက်လုံးစူးစူးလေးဖြင့် သူ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်လိုက်၏။ ရင်ဘတ်မှ လမွှေးအုံကြီးအထိ အမွှေးတွေက ဆက်နေသည်။ ကြီးမားခိုင်ခန့်သော ရင်အုပ်ကြီးကြားမှ ရင်ဘတ်မွှေးကြမ်းကြီးများက ချိုမာ့နို့ကြီးများကို ခွလျက် မထိတထိ ပွတ်သပ်နေသည်။ အမွှေးကြမ်းကြီးများ အထိအတွေ့က ချိုမာ့ရင်ကို ဖိုကနဲ လှိုက်ကနဲ ခံစားနေရပြီး မဲနက်ကြီးမားသော သူ့လီးကြီးက ဗိုက်ကို၎င်း ပေါင်ခြံနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေးကို၎င်း တရွရွ ပွတ်သပ်ပေးနေပေရာ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထရင်း လက်နှစ်ဖက်က ဘောကွင်းကိုသာ ခွကိုင်ကာ တွန့်လိမ်ကော့ပျံနေမိရှာသည်။
မြစ်ရေက ဝေါကနဲ တက်လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြင့် ဆူညံနေသကဲ့သို့ မိုးနှင့်လေကလည်း မရပ်မနားတမ်း တိုက်ခတ်ရွာသွန်းလျက် ရှိနေပြန်ပါသည်။ သဘာဝသည် သူ့အား အလိုတူအလိုပါ အားပေးအားမြှောက် လုပ်ပေးနေသည်။ သူ့အသက်ရှူသံက ပိုမိုပြင်းထန်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို တဝကြီး ငုံ့ကြည့်နေသော သူ့မျက်လုံးများက ဝင်းလက်တောက်ပနေသည်။
ယခု အချိန်တွင် သူ့လက်ထဲရှိ ချိုမာ့ကိုယ်ခန္ဒာကို လုပ်ချင်သလိုသာလုပ် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကြည့်နေရုံပဲ တတ်နိုင်သည်။ ထူအမ်းအမ်း စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားကို သူက ပူနွေးစိုစွတ်သော လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် “ပြွတ်” ကနဲ ယက်လိုက်လေရာ နွေးကနဲဖြစ်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ပြင်ကြီးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရ၏။ ချွန်မြသောလျှာကို စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ ထိုးသွင်း၍ အကွဲကြောင်းအတိုင်း ဆုန်ချီဆန်ချီ ယက်နေပြန်ရာ ချိုမာမှာ တင်းမထားနိုင်တော့ဘဲ စောက်ပတ်လေး ဟစိဟစိ ဖြစ်သွားရပြန်လေသည်။
စင်စစ် ချိုမာသည် လီးနံ့ပင် မရဖူးသေးသော အပျိုစင် အပျိုစစ်စစ်လေးတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ယခုကဲ့သို့ စောက်ဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး အယက်ခံရလေသောအခါ မရိုးမရွ ခံချင်စိတ်မှာ တားမရဆီးမရ ပြင်းထန်လာပေရာ လက်ဖြူဖြူလေးများက ကုလား၏လီးအား မရဲတရဲ လှမ်းကိုင်ရင်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိလေသည်။ ကုလားကလည်း ချိုမာ ခံချင်လာမှန်း သိလိုက်သည်နှင့် လီးကြီးကို ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီး အပေါ်သို့ တေ့တင်ပြီး ပွတ်သပ်နေ၏။
“အင့်…. အင်း….. အ…. အား…… ကျွတ်… ကျွတ်….. ဟင်း…. ဟင်း…”
မရှိးမရွခံစားနေရသော ချိုမာ့မျက်နှာလေးမှာ ရေစိုနေသော ဆံနွယ်များ ဖယိုဖရဲ ဖုံးအုပ်ထား၍ တမျိုးပင် လှပနေပြန်သည်။ ကုလား၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးများက မို့မောက်လုံးကျစ်နေသော ချိုမာ့နို့သီးခေါင်းလေးများကို ငုံခဲပြီး လျှာဖြင့် ကလိပေးနေပြန်ရာ ချိုမာ မနေတတ်တော့ပါ။
“အောင့်မလေး…. နော်…. အင်း…. ဟင်း… ဟင်း… ကျွတ်… ကျွတ်…… အား..”
ဓနိတောကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာသော မိုးသက်လေပြင်းက ချိုမာ၏ဝေဒနာကို ပျက်ရယ်ပြုနေသယောင် ဆူညံစွာ မြည်ဟီးနေသည်။ သူ့မျက်နှာမှ ခံစားမှုကလည်း တဖြေးဖြေး အရှိန်မြင့်မားလာဟန်တူသည်။ ပါးစပ်မှ “ဟင်း ဟင်း” ဟူသော အံကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ ပေါက်ကွဲလွင့်စင်လာသော ကာမဓာတ်လွှမ်းခြုံမှုက အရှိန်ပြင်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။
ချိုမာ သူ့မျက်နှာကို မဝံ့မရဲလေး မော့ကြည့်မိသည်။ အငမ်းမရ လှုပ်ရှားနေသော်လည်း သူ့အမူအယာက မတရား အနိုင်ကျင့်လိုစိတ် ကင်းမဲ့နေသည်။ တစ်ခါတရံ ချိုမာ ဆတ်ကနဲ ခါးလေးကော့တက်သွားလေတိုင်း လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှ ရပ်တန့်ပြီး ချိုမာအား နာသွားသလား ဆိုသော အကြည့်မျိုးလေးဖြင့် ကြည့်တတ်သည်။ လုံးပတ်ကြီးမားလှသော သူ့တန်ဆာကြီးမှာ ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ပြီးပြီဟု သူပြောလို့သာ ချိုမာယုံရသည်။ ဤထုထည်ပမာဏနှင့် ချိုမာ့ပစ္စည်းလေးမှာ ဘယ်လို့မှ ဘယ်သို့မှ မတန်မရာဖြစ်သည်။
ဒစ်အထက်ပိုင်း လိင်တန်ခေါင်းကြီးက နီရဲပြောင်တင်းလျက် လိင်တန်တစ်ခုလုံးကို ငိုက်မှေးနေအောင် လေးလံကြီးမားလွန်းလှသည်။ ကုလားလူမျိုးပီပီ သူ့လိင်တန်တစ်လျှောက် အမွှေးအမျှင်များ ကျိုးတို့ကျဲတဲ ပေါက်နေပုံကြီးက ချိုမာ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများကို ဘယ်သို့ဘယ်ပုံ ပွတ်သပ်နှိုးဆွအား ကောင်းလေမည်လည်းဟု တွေးကြည့်ရုံနှင့် ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထချင်စရာ ကြီးမား မာတောင်နေ၏။ အကြောကြီးများ ထောင်ထနေသော လိင်တန်တစ်လျှောက် အချို့နေရာများတွင် ရွှံ့နွံများပေကျံနေဆဲပင် ရှိသေးသည်။
ရေရှည် ကလိခြင်း နှိုးဆွခြင်းကို ချိုမာ မခံချိမခံသာ မအီမလည်ကြီး ဖြစ်လာသည်။ စောက်ခေါင်းလေး ထဲမှ စိမ့်ကျင်ပြီး ဆီးသွားချင်စိတ်ကိုပင် မနည်းထိန်းထားနေရ၏။
“ဆီးသွားချင်လာပြီ…”
မတတ်သာသည့်အဆုံး ချိုမာ ရှက်ရှက်နှင် သူ့အား ပြောလိုက်၏။
“ပေါက်ချလိုက်ပေါ့……. ဘာဖြစ်လဲ…… ပေါက်လေ……”
“အာ…….. ထိုင်ပြီးပဲ…… ပေါက်တတ်တယ်…..”
“ဒီလိုပဲ ပေါက်လိုက်လဲရတာပဲကွာ….”
သူ့အမူအယာက လူပမာတစ်ဦးကို ချော့မြူ ပြောဆိုနေသည်ကဲ့သို့၎င်း…. စိတ်ကောက်နေသော ကလေးတစ်ယောက်ကို သေးတည်နေသကဲ့သို့၎င်း ညင်သာ၍ ဂရုဏာပြည့်လှလေ၏။ နှစ်ယောက်ထဲ တစ်ယောက်လိင်အင်္ဂါကို တစ်ယောက် ရှင်းလင်းစွာ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နေရာမှ သေးပေါက်တာလောက်တော့ ရှက်စရာမဟုတ်တော့ဟု ချိုမာ သဘောထားက ဘောကွင်းလေးအတွင်း ပက်လက်ကလေးထိုင်ရင်းမှပင် သေးပေါက်လိုက်ရ၏။
သူက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို အသာလေးဖြဲပေးထားရာ ယခုကဲ့သို့ သေးပေါက်ရသည်မှာ အရသာရှိကြောင်း ချိုမာတစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ရဖူးချေ။ စောက်စိလေးမှ သေးများ တသွင်သွင်ကျဆင်းလာနေသည်ကိုပင် သူက မမြင်ဖူးသည့်အလား အတန်ကြာ စိုက်ကြည့်နေရာ ချိုမာ့ခင်မျာ သေးကို မနည်းကြီး ညှစ်ပြီး ပေါက်လိုက်ရလေသည်။
“ဘာမှန်းလဲမသိဘူး…… သေးပေါက်တာလည်း ကြည့်နေတာပဲ…”
ဟု ချိုမာက သူ့ပုခုံးကို ဆတ်ကနဲတွန်းရင်း မာန်မဲသလို ပြော၏။ သူက ရှက်မျက်နှာကြီးဖြင့် ဟီးကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်သည်။
“ဖင်ကို နည်းနည်းကြွထားနော်…. ဒါမှ လီးဝင်တဲ့အခါ မနာမှာ”
“ဟင် လုပ်မလို့လား..”
“အင်းလေ… လိုးကြရအောင်… သိပ်ချမ်းလာပြီ”
သူက အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ချိုမာ့ကို စလိုးပါလေပြီ။ လီးထိပ်ကြီးက အဆမတန် ကြီးမားနေသဖြင့် မဝင်ပဲ တစ်နေရာ ချိုမာက စောက်ပတ်ကို အသာ မရဲတရဲ ဖြဲပေး၏။
“ပြွတ်…. ပြစ်…”
“အီး… အီး…. အ…. အား….. မဝင်ဘူး… မဝင်ဘူး….”
“မဝင်ဘူး… အား…. အား…. နာတယ်…. အရမ်းနာတယ်…..”
မဝင်ပါ လုံးဝကြီး အပေါက်နှင့် မတည့်သော လီးထိပ်ကြီးက ချိုမာ့ စောက်ခေါင်းအဝတွင် တစ်တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်နေ၏။ သူက လက်မလျှော့။ ချိုမာ့စောက်စိလေးကို ကဗျာကယာ တထုတ်ထုတ် မြည်အောင် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ကျင်စိမ့်သွားသော အရသာကို စောက်စိလေးမှ ခံစားနေရ၍ ချိုမာ မျက်စိလေးမှိတ်ကာ အံကြိတ်ခံနေစဉ်
“ဗြစ်…. ပြွတ်…. အား… အား….”
ရုတ်တရက်ကြီး သူ့လီးကို ဆောင့်သွင်းချလိုက်လေသည်။ မဆန့်မပြဲကြီး ဝင်သွားသဖြင့် နာကျင်လှသော်လည်း စောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းမှ မခံစားဖူးသော ကာမအရသာ ထူးခြားမှုကို “ရှီး” ကနဲ ပါးစပ်မှ အသံထွက်အောင် ခံစားလိုက်မိလေတော့သည်။ အပြင်လောက၏ သဘာဝအအေးဒါဏ်သည် အံသြဖွယ် ကောင်းလှစွာ လွင့်ပျံကွယ်ပျောက်သွားကြပြီး ထူးဆန်းသော ကာမဓာတ်အပူရှိန်များက စောက်ပတ်ဝမှတစ်ဆင့် ကိုယ်အနှံ့အပြား ပူနွေးဖိန်းရှိန်းလျက် စီးဝင်ပျံ့နှံ့သွားလေရာ ချိုမာ့လက်များက ထိုကုလားဒိန်၏ အမွှေးထူလဗြစ်နှင့် ဖင်ကြီးအား ကုတ်တွယ်ဖက်ထားမိကာ ငရံ့ပြာလူး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပေတော့သည်။
“ပြွတ်…. စွတ်….. ဖွတ်….. ပြွတ်…”
“အား… အင်း…. ဖလူး…. ဖူး… အင်း… အင်း”
ကုလားဒိန် ဆောင့်ချက်တိုင်း အသက်ပါသွားမတတ် ပြင်းထန်လှသည်။ ချိုမာ့ကဲ့သို့ အပျိုစင်လေးကိုမဆိုထားဘိ ကလေးတစ်ယောက်အမေပင် စအိုရှုံ့သွားအောင် ပြင်းထန်လှသော လိုးချက်များဖြစ်ရာ ချိုမာ့ခင်မျာ သတိမေ့မျောမတတ် ဖျတ်ဖျတ်လူးလျက် မချိမဆန့် ခံစားနေရပါတော့သည်။
“ဖြေးဖြေးလုပ်ပါရှင်…. ကျမ အသက်ပါထွက်သွားဦးမယ်…. အမလေးနော်… အင်း… ဟင်း…. ဟင်း… ဟင်း…. အား…. အား…”
“အစမို့လို့ နာနေတာပါကွာ… နောက်တော့ ချောင်သွားမှာပါ။ မင်းစောက်ဖုတ်ကြီးက နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာ……”
“ဒါနဲ့ ရှင်ပြောတော့ ကျမသတိလစ်နေတုန်း ရှင်လုပ်ပြီးသွားပြီဆို ဘာလို့အခု အရမ်းကြပ်နေလဲ…..”
“အလကားပြောတာပါ….. မင်းမခံမှာစိုးလို့ ကိုယ်ပြောတာ။ မင်းသတိရတော့ မင်းစောက်ဖုတ်မှာ ရွှံ့တွေပေနေတဲ့ဥစ္စာ မင်းသတိမထားမိလို့ပါ”
“ကြည့်စမ်း… အ…. အ….. လူလည်ကြီး…. ဟင်း… ဒီက သတိလစ်နေတုန်း လိုးပြီးသားပဲလေ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ခံတာ သိလား…… ဟွန်း….”
“ဟဲ ဟဲ အခုတော့ ခံလို့ကောင်းနေပြီမို့လားကွာ…”
“တော်ပါ… လူကိုညာလိုးတာ…. သိပ်မုန်းတယ် သိလား…”
“အဲဒီ…. ညာလိုးရတဲ့ အရသာမှ ပိုကောင်းတာ သိလား… ဟားဟား..”
“ပြွတ်…. ပြွတ်…. စွတ်…. စွတ်…. ဖွတ်…”
“အ… အင့်…. အင့်… အာ…. အား… ဟင်း…. ဟင်း… ဟင်း…. ကျွတ်….. ကျွတ….”
ကုလားဒိန်ဆောင့်လိုက်တိုင်း လီးကြီးက ရှည်လျားလွန်းသောကြောင့် မသိမသာ ကွေးသွားပြီးမှ “ပြွတ်” ကနဲဝင်သွားလေ့ရှိရာ ချိုမာ့ခင်မျာ အသဲနှလုံးကို လက်တံရှည်ရှည်ကြီးဖြင့် ဆတ်ကနဲ ဆွဲနှုတ်ခံလိုက်ရသလို ဆက်တိုက်ကြီး ခံစားနေရပြီး မနားတမ်း ဆောင့်လိုးလိုက်သော လီးကြီးဒဏ်ကြောင့် စောက်ပတ်လေးမှာ ကျိန်းစပ်နာကျင်လာပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကောင်းသော အရသာကို သွားလေးများ ကျစ်ကျစ်မြည်အောင် ခံစားရင်း သုတ်ရေများပင် ပန်းထုတ်လိုက်မိလေတော့သည်။
ကုလားဒိန်၏ လီးမဲမဲကြီးမှာလည်း ချိုမာ၏ သုတ်ရေများဖြင့် သံမဏိချောင်းကြီးပမာ ပိုမိုမာတောင် ပြောင်တင်းလာပြီး မကြာခင် ဝင်းကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်ကာ စူးရှပြင်းထန်သော အရှိန်ဖြင့် ချိုမာ့စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးရည်များ ပန်းထည့်လိုက်သည်ကို ပူကနဲ ပူကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး နှစ်ဦးသား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားမိကြလေတော့သည်။
———————————————–
မိသူ ဇဝေဇဝါဖြင့် ဆွဲမိဆွဲရာကို ဆွဲလာမိသည်။ မြစ်ရေ နောက်ကျိကျိတို့က ခေါင်းကို မကြာခဏ ဖုံးလွှမ်းစေသဖြင့် အသက်ရှူမှားမတတ် ခံစားနေရ၏။ သက်သက်နှင့်မိသူ မလှမ်းမကမ်းမှ သက်ကယ်ပျဉ်ချပ်ကြီးကို ဆွဲကိုင်မိကြသည်။ အလားတူ ဆွဲကိုင်လာသူများကြားဝယ် အသက်ငါးဆယ်ခန့်တရုပ်ကြီးမှာလည်း ဖြူဖတ်ဖြူရော် မျက်နှာဖြင့် ပါးစပ်မှ တွေ့ကရာ အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းနေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် ငရဲပွက်နေသည်။ ငိုသံအော်ဟစ်သံ စူးစူးရှရှ အော်နေရင်းမှ ရေမွန်းသွားတော့ ဝူးဝူးဝါးဝါး အော်သံများဖြင့် ရှုပ်ရှုက်ခပ်နေလေသည်။
မိသူနှင့်သက်သက်တို့ ဆွဲကိုင်မိထားသော အနီအဖြူကြား ဆေးသုတ်ထားသော အသက်ကယ် ပျဉ်ချပ်ကြီးသည် သင်္ဘောမှောက်ချိနတွင်အဝေးကို လွင့်စင်သွားဟန်တူသည်။ တွယ်ယူသူ နည်းပါးလှသည်။ မိသူမျက်နှာလေးမှာ အားရပါးရ အော်ဟစ်ပြီး အကြောက်လွန်ကာ ငိုကြွေးထား သောကြောင့် မျက်ခွံလေးများ မို့အမ်းနေသည်။ တစ်ချီတစ်ချီ ဝေါကနဲ ပုတ်တင်လိုက် သော လှိုင်းအရှိန်ကြောင့် လက်မှဆွဲကိုင်ထားသော အသက်ကယ်ပျဉ်ချပ်ကြီး လွတ်မထွက်ရန် တင်းတင်းကြီး ကိုင်ထားနေရသည်။ ငိုချင်စိတ်ဖြင့်လည်း မျက်နှာလေးမှာ အားကိုးရာမဲ့ ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်နေရှာလေသည်။
မိသူမှာ တရုတ်စစ်စစ် ဖြစ်ပြီး အဖေတရုတ်၊ အမေတရုတ် စစ်စစ်ဖြစ်ရာ တရုတ်စကားကိုလည်း ကျွမ်းကျင်စွာ ပြောတတ်သူဖြစ်လေသည်။
“မိသူ….. နင့်ဘေးက တရုတ်ကြီးကို အကပ်မခံနဲ့ ကြောက်အားလန့်အား ဖက်လိုက်ရင် နှစ်ယောက်လုံး နစ်သွားလိမ့်မယ်။ ငါပြောတာကြားရဲ့လား”
သက်သက်က အားကစားမယ်ပီသစွာ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာသည်။ အခြေအနေကို ယထာဘူတကျကျ ခေါင်းအေးအေးဖြင့် စဉ်းစားဆုံးဖြတ်နိုင်သည်။ သို့သော် ပညာရှိမကြီး သတိပေးချိန်မှာ မိသူအတွက် သိပ်နောက်ကျခဲ့ပြီ ဖြစ်လေသည်။ ရေအောက်ထဲတွင် တရုတ်ကြီး၏အောက်ပိုင်းက မိသူဖင်ကြီးကို မညှာတမ်း ဖိကပ်တွယ်မိသွားသည်။ ရေနစ်နေသူဝါးကို ထိုးမည့်သူတွေကလည်း ပေါပါဘိ။ မိသူ ကြိုးစားရုန်းကန်သော်လည်း တရုတ်ကြီးက တကယ်ဘဲ ကြောက်ရွံ့လေသလား တမင်ပြုလေသလားတော့ မသိ။ မိသူ၏နောက်မှ ကျောပိုးအိတ်လို ပိုးပြီးခွထား၏။ မိသူ လက်ကလည်း မလွှတ်ရဲသဖြင့် တရုတ်ကြီးအား တတောင်ဆစ်ဖြင့်သာ တွန်းဖယ်ရုံသာ ပြုနိုင်လေသည်။
“ဦးလေးကို ကူညီပါကွာ…. ဦးလေး ရေမကူးတတ်လို့ပါ……”
တရုတ်ကြီးအသံက တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ရှိလှသည်။
“ဦးလေးလက်ကြီးက ဒီပျဉ်ချပ်ကြီးကို ကိုင်ပါလား။ ဘာလို့ ရေနစ်သူချင်း လိုက်တွယ်နေရတာလဲ။ အကုန်သေကုန်လိမ့်မယ် သိလား….”
ကြောက်စိတ်ကြားမှ ဒေါသလေးက ခေါင်းထောင်လာသည်။ သက်သက်ကလည်း အခြေအနေကို အကဲခပ်မိဟန်တူသည်။ အသက်ကယ် ပျဉ်ချပ်တစ်ဘက်မှ မိသူတို့ ရှိရာသို့ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် စောင်းသွားလိုက် ဖြစ်နေသော ပျဉ်ချပ်ကြီးကို ဖက်တွယ်ပြီး ရောက်လာသည်။
“ဦးလေးက ယောကျ်ားကြီးပဲ ကိုယ့်ဘာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွယ်ပါလား။ အရေးထဲမှာ အခွင့်အရေး မယူစမ်းပါနဲ့…”
တရုတ်ကြီးမျက်နှာ ဟင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သက်သက်ကိုလည်း ဒေါသမျက်လုံးဖြင့် ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
“ငါ တကယ်ရေမကူးတတ်လို့ ဖက်မိတာပဲ။ နင်တို့က ငါ့ကို အရမ်းစွပ်စွဲနေကြတာဘဲ”
မိသူ(ကူကူး) လည်ပင်းမှ တရုတ်ကြီးလက်က ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့် အသက်ကယ်ဘော ပျဉ်ချပ်ကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ လှိုင်းတစ်လုံး ဝင်အဆောင့်နှင့် ကြုံလိုက်ရသည်။
“ဟင်…… လူကြီးပြီး…. အချိန်မစီးတဲ့ခွေးကြီး…. ကဲ… ဖြန်း…”
ကြက်ခြင်းထဲမှ ကြက်များ အချင်းချင်း ထခွပ်ကြသည်ကို မြင်ဖူးကြပေလိမ့်မည်။ အန္တရာယ်စက်ကွင်းသို့ စုံးစုံးနစ်နစ် ရောက်နေကျသည့်တိုင် လူ့မာနတို့ မလျှော့ကြပေ။
“မသာမလေး…. မတော်လို့ဖြစ်တာ… ငါ့ကို ပါးရိုက်တယ်ပေါ့…. သေပေတော့”
တရုတ်ကြီးလည်း လူပေဘဲ ဒေါသ၊ မာနနှင့် ယောကျ်ားဆိုသော မာနဖြင့် သက်သက်ကို ဖက်သည်။ ပထမတော့ သက်သက် အံအားသင့်နေသည်။ တရုတ်ကြီး ဤမျှလျင်မြန်စွာ သူ့အား ပြန်လည်တုန့်ပြန်လိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်မထားခဲ့ပေ။ တရုတ်ကြီးက သက်သက်နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဖိစုပ်လေတော့သည်။ တချိန်တည်း တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် မာတောင်နေသော လီးကြီးက သက်သက်ဗိုက်သားလေးကို ထောက်မိသွား၏။ ကူကူး သက်သက်အဖြစ်ကို အသက်အောင့်၍ ငေးကြည့်နေရုံမှတပါး ဘာမှ မကူညီနိုင်ဖြစ်နေလေသည်။
ခဏအကြာတွင် သက်သက်ထံမှ “အင့်” ကနဲ ရှိုက်သံ လှိုက်လှိုက်လေး ထွက်ပေါ်လာပြီး ဝမ်းနည်းကြေကွဲသော မျက်လုံးလေးများက ကူကူးအား ဝေရီမှုံဝါးစွာ ကြည့်နေရှာ၏။ တရုတ်ကြီးကိုယ်ခန္ဒာမှာ လျှပ်စစ်ဓါတ်အား ကောင်းကောင်းစီးဝင်ခံရသော သံမဏိစက်ရုပ်ကြီးအလား တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး သက်သက်လေးကို အားရပါးရကြီး အီးကနဲ အီး ကနဲ ပါးစပ်မှအော်ကာ ညောင့်နေသည်ကို ကူကူး အံလေးကြိတ်ကာ မျက်ရည်များကြားမှ ကြည့်နေမိရလေသည်။
တရုတ်ကြီးလက်တစ်ဖက်က ပျဉ်ချပ်ကို မြဲမြံစွာ ကိုင်ထားသကဲ့သို့ အခြားတစ်ဖက်က သက်သက်ကိုယ်လေးကို ကျိုးကြေသွားမတတ် ကိုင်တွယ်ကာ ရေအောက်မှ ဖင်နှစ်ခု ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ညောင့်နေသည်ကို ကူကူးခင်မျာ မကြည့်ချင် မြင်နေရလေသည်။ အသက် (၁၈) နှစ်သာရှိသေးသော သက်သက်လေးသည် အားကစားမှလွဲ၍ ဘာမှ စိတ်ဝင်စားခဲ့သူ မဟုတ်ချေ။ ယခုကဲ့သို့ အန္တရာယ်ကြားတွင် အဓမ္မအကျင့်ခံနေရခြင်းမှာ နှမြောဖွယ် ကြေကွဲဖွယ်ကောင်းလှချေတော့သည်။
“အဟီး… အဟဲဟဲ.. ဟဲဟဲ…. ဝူး… ဖလူး”
မြစ်ရေများကို ပါးစပ်မှ မှုတ်ထုတ်ရင်း တရုတ်ကြီးက သွားဖြဲကြီးနှင့် အားရပါးရကြီး ရယ်လေသည်။ သူ့ကိစ္စ ပြီးသွားဟန်တူလေသည်။ မျက်နှာကြီးက ကူကူးဘက်သို့ လှည့်လာနေသည်။ ကူကူး ရင်ထိတ်သွားသည်။ တရုတ်ကြီးအသွင်မှာ အသက်အန္တရာယ် ကို သတိမရနိုင်တော့ဘဲ ကာမမီးတောက်နေသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့် ကူကူးထံသို့ တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်လာနေပေသည်။
ကူကူး အတတ်နိုင်ဆုံး လှုပ်ရှား ရှောင်ဖယ်သော်လည်း သန်မာသော တရုတ်ကြီးလက်တစ်ဖက်က နို့လေးကို မိမိရရ လှမ်းဆွဲခြင်း ခံလိုက်ရသော တခဏတွင် ကူကူး မျက်စိ့လေးများ ပြာဝေသွားလေသည်။ ရေအောက်ထဲတွင် တွန်းထိုးလှုပ်ရှားနေသော ဖင်ပိုင်းကို မိမိရရကြီးခွယူကာ လီးကြီးက ကူကူးပေါင်ကြားသို့ တိုးဝင်ဖိသွင်းလာသည်။ ကူကူးဖင်ကို လိမ်ရှောင်နေသည်မို့ လီးကြီးက ရုတ်တရက် မဝင်ပဲဖြစ်နေရာ တရုတ်ကြီးက စိတ်မရှည်သောဟန်ဖြင့် ကူကူးတစ်ကိုယ်လုံးကို လှမ်းဖက်ရန် ဘောမှလက်ကို လွှတ်လိုက်လေ၏။
ကူကူး မျက်စိကို တင်းကနဲ ပိတ်ထားမိ၏။ သို့သော် တရုတ်ကြီး သူ့ထံသို့ ရောက်မလာ။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ သက်သက်နှင့် တရုတ်ကြီးတို့ လုံးထွေး၍ လှိုင်းတွေကြားတွင် နစ်မြုပ်သွားသည်ကို ကူကူး နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်ရလေသည်။
“သက်သက်……… သက်သက်…”
အာခေါင်ခြစ်၍ စူးစူးရှရှ အော်လိုက်သော ကူကူးအသံလေးမှာ အခြားသော ကယ်ပါ… ယူပါ…. အသံများနှင့်အတူ လှိုင်းလေအသံများကြားတွင် နစ်မြုပ် ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။
“သူငယ်ချင်းအတွက် အသက်ပေးသွားတာလား သက်သက်ရယ်…….”
———————————————–
“ဟာ… အဖြစ်တွေကတော့ အမျိုးမျိုးပဲ ကျော်သီဟ”
“ဒါနဲ့ မင်းဆော်လေး ဟို… ရီလေးနွယ်ကရော……”
“သင်္ဘောနစ်ပြီဟေ့ ဆိုကတည်းက လူတွေက ရောထွေးကုန်တယ်….။ အချို့က အရမ်းဖက်ထားကြတာလေ။ ဘောကွင်းတစ်ခုယူပြီး ရီလေးနွယ်ပဲဆိုပြီး လက်ဆွဲ သင်္ဘောပေါ်က ခုန်ချခဲ့တာ…”
“ရီလေးနွယ် မဟုတ်ဘူးပေါ့”
“မဟုတ်ဘူး…. သူစိမ်း မိန်းကလေးတစ်ဦး ဖြစ်နေတယ်”
“ဟာ… မနေ့ကတော့ ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့က ဆယ်လာတဲ့ အလောင်းတွေ သွားကြည့်တယ်….”
“မင်းရဲ့ ရီလေးနွယ် ပါလာလား….”
“အင်း… ရီလေးနွယ် ဝတ်ထားတဲ့ ရွက်လှေဒီဇင်းနဲ့ အင်္ကျီတစ်ခုကလွဲပြီး ကိုယ်က ပွယောင်းနေတော့ သူ့မိဘတွေကရော ရီလေးအလောင်းကို သိပ်မမှတ်မိကြဘူး”
“ဟား… စိတ်ညစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ…”
ပန်းလျသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဟားကနဲ ဖွင့်ပြီး မျက်လုံးအစုံကို မှေးမှိတ်ကာ ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ်သို့ ခေါင်းကိုတင်ပြီး ညီးညူလိုက်သော နန္ဒာအောင်အား ဝင်းနောင် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
“ညစ်တယ်… ငါလည်းညစ်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အချစ်ကို လျှပ်တပျက် အရှုံးခံလိုက် အဆုံးခံလိုက်ရလို့ ထိုင်ပြီးလွမ်းနာကျရမဲ့ အဓိပ္ပါယ်မဲ့ဘဝကို ငါလက်မခံဘူး”
“မင်းက ငါ့ဘက် မြားဦးလှည့်တာပေါ့လေ”
“ဟုတ်တယ်… မင်းလိုပဲ ခံစားနေကြရတဲ့ အဖြစ်တွေ လောကကြီးမှာ ဒုနဲ့ဒေးရှိတယ်။ ရင်ထဲက ဝေဒနာကို အနုပညာ ပုံရိပ်တွေအဖြစ် ဖန်တီးယူတတ်ခြင်းဟာ ဘဝရဲ့တန်ဖိုးကို မြင့်တင်ပေးတာပဲ”
“အင်းပါ… သူဌေးမင်းရယ်…. မင်းငှားပေးထားတဲ့ အိမ်ကြီးမှာဘဲ ငါသွားနေပြီး ပန်းချီကားတွေ ဆွဲပါတော့မယ်”
“အေးပါ… အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိ အသက်ရှင်စမ်းပါ နန္ဒာရယ်…”
ဝင်းနောင်က ခိုင်မာသန်စွမ်းသော ယောကျ်ားကြီးစိတ်ဓာတ် အပြည့်အဝ နန္ဒာအောင် ရင်တွင်းသို့ သွတ်သွင်းပေးခဲ့လေသည်။
ဒီနေရာက အလွန်သာယာသည်။ ကျိုက်ခေါက်စေတီမှ ဆည်းလည်းသံ လွင်လွင်ကိုလည်း မပြတ် ကြားနေရတတ်သည်။ သန်လျင် ဘီအိုစီကျော်၍ ဖွေးဖွေးလက်လက် ပင်လယ်ဝကိုလည်း တွေ့နိုင်သည်။ ဤလွမ်းမောဖွယ် မြင်ကွင်းမှာဘဲ နန္ဒာ နစ်မျောချင်နေ၏။ ဝင်းနောင် တကူးတက ရှာပေးထားသော ဤနှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင် အိမ်ဝန်းကျယ်ကြီးကိုမူ တိတ်ဆိတ်ခြင်းမှလွဲ၍ နန္ဒာ သိပ်မနှစ်သက်ချင်။ ပန်းနွယ် ပွတ်လုံးများဖြင့် ခြံရံတည်ဆောက်ထားသော အိမ်ကြီးအသွင်အပြင်က အိမ်တစ်ဆောင်ထက် ဘုန်းကြီးကျောင်းကြီး တစ်ကျောင်းနှင့် ပိုမိုနီးစပ်နေသည်ထင်၏။ တဟဲဟဲ တောတိုးသံကြီးများ အဆက်မပြတ် ကြီးစိုးနေသော ဝါးရုံ၊ သီဟိုဋ္ဌ်၊ သရက်၊ သြဇာ၊ မာလကာများ စုရုံးရောနှော ပေါက်ရောက်နေသော ခြံဝန်းကျယ်ကြီးအလယ်တွင် ရေနံဝနေသော အိမ်ကြီးအသွင်က ခြောက်ခြားဖွယ်ပင်။
“ဆရာလေး…. တစ်ယောက်ထဲ နေရဲရဲ့လားဗျာ…..”
ထမင်းချက်အဖိုးကြီး ဦးစံအေးက နန္ဒာ့ကို မေးလိုက်၏။
“ကျနော့်အတွက် တစ္ဆေသူရဲဆိုတာ ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်တွေထဲမှာဘဲ ရှိတာလို့ သိထားသူဆိုတော့ ဘယ်နေရာမဆို ကျနော် နေရဲပါတယ်… ဘကြီးစံအေး…”
ဒီတုန်းက ဦးစံအေး သက်ပြင်းကြီး တစ်ချက်ရှိုက်လိုက်သံကို နန္ဒာအောင် ခပ်သဲ့သဲ့ကြားခဲ့၏။ တောနေလူတန်းစားတို့သဘာဝ ဝိညာဉ်ကို ကြောက်ရွံ့ကြ၏။ ထမင်းချက်ဦးစံအေး ပြန်သွားလျှင် နန္ဒာတစ်ယောက် ပန်းချီဆွဲချင်ဆွဲမည် သို့မဟုတ် ဝင်းနောင် ဟိုတစ်ခေါက်လာစဉ်က ယူလာသော ဆန်နီအမျိုးအစား ကက်ဆက်ကြီးကိုဖွင့်၍ မာမာအေးဖြစ်ဖြစ် ကိုတင်လှိုင်ဖြစ်ဖြစ် နှလုံးသားရသ အပီအပြင် သီချင်းလေးများ တိုးတိုးညင်ညင်သာသာလေး ပျံ့လွင့်ခံစားနိုင်ရန် ဖွင့်ထားရင်း မှိန်းနေမည်။ ဤသို့သော သီးခြားအနုပညာကမ္ဘာလေးကို ပြည့်ဝစွာ တည်ဆောက်နိုင်ရန် ဝင်းနောင် စီစဉ်ပေးထားခဲ့၏။
ဝင်းနောင်သည် တကယ်တော့ နန္ဒာအောင်၏ ကျေးဇူးရှင်။ သူ့အလိုကျ အသက်ဝင်သော ပန်းချီကားချပ်လေးများ ရေးဆွဲပေးရမည်က နန္ဒာ့ တာဝန်။ ထို့ကြောင့် သာမန် အရောင်အသွေး အမြင်အယူအဆတွေထက် ဆန်းသစ်သော ပန်းချီကားမျိုးကိုသာ နန္ဒာရေးဆွဲရန် ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ယခုလည်း အပေါ်စီးမှ ဖွေးဖွေးလှုပ်လှုပ် မွှေးကြိုင်သင်းပျံ့စွာ ပွင့်နေသော စကားပင်ကို ဇတ်ကောင်ထား၍ ပန်းချီကားတစ်ချပ် ရေးဆွဲရန် ခဲဖြင့် ကောက်ကြောင်း ရေးဆွဲရင်း ဟိုးအဝေးသို့ ငေးမိခြင်းဖြစ်သည်။
ရန်ကုန်မြစ်ဝမှ လှေသင်္ဘောများကို သေးကွေးစွာတွေ့ရသည်။ တစ်ချိန်က… ရှင်မွေးလွန်းဆိုသော သူငယ်မလေး မင်းနန္ဒာအား ဒဂုံဘက်ကမ်းသို့ မျှော်နေလျှင်လည်း ဤသို့ပင် မှုံမှုံရီရီပင် တွေ့ရလိမ့်မည်ထင်သည်။ အော်…. ဝေဝါးမှုံရီသော မြင်ကွင်းကြားမှ ချစ်ရသူကို တမ်းတလွမ်းမျှော်ရခြင်း ဝေဒနာကို ရှင်မွေးလွန်းခင်မျာ ခါးဆီးခံခဲ့ရရှာပေသည်။ နန္ဒာအောင် ရှင်မွေးလွန်းကို ကိုယ်ချင်းစာမိသည်။ ဤသို့နှယ် ချစ်ရသူကို လွမ်းတရသော သောကဝေဒနာမျိုး နန္ဒာအောင်ကိုယ်တိုင် ခံစားခဲ့ရဘူးသည်လေ။
————————————————
“ကသစ်ကုန်းကို ပြန်ထွက်မှာလား ဘကြီး”
“မထွက်တော့ဘူး ကောင်လေးရဲ့…. မိုးတွေကျလာပြီ….”
နန္ဒာအောင် ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ပိုက်လျက် ကမ်းတန်းမှ ကျောင်းရှိရာသို့ ပြန်လှည့် ပြေးခဲ့ရသည်။ ကျောင်းတက်ရသည်မှာ ဒုက္ခရောက်လှသည်။ (၈) တန်းအောင်ပြီး မြို့ကျောင်းကို တက်ရသည့်အချိန်မှစ၍ နန္ဒာ့ကဲ့သို့ ဒုက္ခကြုံတွေ့ရသူ သုံးလေးဦး ရှိသည်။ ဒီအထဲ “ကသစ်ကုန်း” မှ အလုပ်လာလုပ်ကြသူတွေလည်းပါသည်။ မိုးမစဲသေးသဖြင့် ရပ်ပြီး ကွမ်းယာဆိုင်တွင် မိုးခိုရင်း ကသစ်ကုန်းကို ထွက်မည့် လှေကို ရှာနေမိသည်။
ထိုစဉ် ရန်ကုန်မှ ဘတ်(စ်)ကားတစ်စီး ဆိုက်လာသည်။ ကားပေါ်မှ ထီးများ မိုးကာများဆောင်း၍ နီးစပ်ရာ ဈေးဆိုင်များအတွင်းသို့ ခရီးသည်များ အပြေးဝင်ကုန်ကြသည်။
“ကသစ်ကုန်းသွားတဲ့ လှေဆိပ် ဘယ်နားမှာလဲ.. ဟင်”
အသံကိုကြားရုံမျှဖြင့် နန္ဒာ စိတ်ဝင်စားခဲ့ရလေသည်။ ချောယဉ်သော မမ၏အလှက နန္ဒာအောင် နှလုံးသားကို ကိုင်လှုပ်ရမ်းပစ်နေသည်။ ဝင်းပ ရွှမ်းစိုသော မျက်နှာလေးမှ အပြုံး…။ ပြုံးလေတိုင်း ခွက်ဝင်သွားသော ပါးချိုင့်လေးနှစ်ဘက်၊ ကနုကမာသွေး ဖြူစင်သော သန္တာသွယ် သွားလေးများ၊ ဝင်းဝင်းဝိုင်းဝိုင်း မျက်ဝန်းနက်လေးများ၊ ပါးမို့မို့…. လွင်လွင်…. ရင်အလှမှ ကားစွင့်ဖွံ့ထွားလှသော တင်ပါးသား ဝိုင်းဝိုင်းကြီးများက မိုးရေရွှဲစိုကပ်နေကြသည်။
“ ငါ့တူမက ဘယ်သူ့အိမ်သွားမှာလဲကွဲ့”
ထုံးစံအတိုင်း ကွမ်းကုန်သည် ဒေါ်စပ်စုက မေးလေသည်။
“ဦးအောင်ရင်၊ ဒေါ်မြရင်တို့အိမ်ကို သွားမလို့ပါ”
“အော်… ဒါသူတို့ သားလေးလေကွယ်….။ သူလည်း ရွာကိုပြန်မှာ….”
မမမျက်လုံးများ နန္ဒာအောင်ကို စူးစမ်းကြည့်လျက်
“ကျမ မမှတ်မိတော့ဘူး နန္ဒာက လူကြီးဖြစ်နေတာကိုး”
နန္ဒာအောင် ဒီအထိ စကားပြန်ပြောရကောင်းမှန်းမသိ။ မမ အလှတွင်သာ ရင်တခုန်ခုန် မိန်းမူးနေသည်။
“နန္ဒာ… မမကို မှတ်မိလား.. ဟင်….”
မမ မေးခွန်းလေးထဲတွင် မျှော်လင့်ချက်လေးများ ရောစွက်နေသည်မို့ မမှတ်မိဘူးဟု ဖြေရမှာ နန္ဒာ အားနာနေမိ၏။
“အေးလေ… မင်းက မှတ်မိမှာ မဟုတ်တော့ပါဘူး…..။ မမ… ရွာကထွက်သွားတာပဲ (၁၀) နှစ်ကျော်နေပြီ….. ဟာပဲ…”
မမ ရွာကထွက်သွားတာ (၁၀) နှစ်တောင် ဆိုပါလား…။ နန္ဒာအတွေးအာရုံထဲ နစ်မျောနေစဉ်…..
”ဟဲ့… နန္ဒာ… ဟိုမှာ ကိုခွေးရဲ့လှေ ရွာပြန်မလို့တဲ့။ မင်းတို့ မောင်နှမတွေ လိုက်သွားကြလေ”
ဒေါ်စပ်စုကို ကျေးဇူးတင်ရမည်။ မမ၏ခရီးဆောင် သားရေအိတ်ကလေးကို ဝိုင်းဆွဲကိုင်ပေးရင်း လှေဆီသို့ ဆင်းခဲ့ကြ၏။ မိန်းမဆောင်း ထီးလေးတစ်လက်ကို မမကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးလေးဖြင့် ပထမဆုံး ပူးပူးကပ်ကပ် နေရသည့် အတွေ့အကြုံမှာ နန္ဒာအောင်အတွက် တစ်သက်လုံး မေ့မရနိုင်သည့် အထိအတွေ့ ဖြစ်သည်။
“အရမ်းချမ်းနေလား….. မောင်လေး… ဟင်..”
“အင်း… ဟင်း… ဒီနေ့မှ… မိုးကာ… မေ့ကျန်ရစ်တယ်….”
မမက တမင် ပူးကပ်တိုးပေးရင်း ဂရုဏာစိတ်ဖြင့် ထီးမိုးပေးသည်ကို ငအောင်တို့ ဖောက်ပြန်လိုက်ပုံက လီးတောင်နေ၏။ မတတ်နိုင်။ ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် လီးပူပူကြီးကို ဖိညှပ်အုပ်ထိန်းထားရင်း စိတ်ကို မနည်းငြိမ်အောင် ထားနေခဲ့ရသည်။
မမ… ငအောင်တို့အိမ်တွင် တစ်လကျော်ခန့်အထိ နေရင်း ပညာရေးဌာနမှ ကျလာမည့် အလုပ်ခန့်စာကို စောင့်နေခဲ့သည်။ ကသစ်ကုန်း မူလတန်းတွင်လည်း စေတနာဆရာမအဖြစ် လုပ်အားပေးရင်း အမေတို့နှင့်လည်း ကောက်စိုက်ဆင်း လိုက်သွားတတ်သေးသည်။ မမမှာ အမေ့သူငယ်ချင်း ဒေါ်တင်အုန်း၏သမီးဖြစ်ပြီး မိခင် နောက်အိမ်ထောင်ပြုသွားသဖြင့် အမေ့ထံတွင် တစ်လမျှ နေခဲ့သေးသည်ဆို၏။ ထိုစဉ်က နန္ဒာအောင်က (၄) နှစ်သားလောက်ရှိမည် ဖြစ်သော်လည်း အဖွားအိမ်တွင် အနေများခဲ့သည်။ အမှတ်မထင်ဘဲ တစ်အိမ်ထဲ အတူနေရသော မမကို နန္ဒာအောင် သနားပြီး သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့ရ၏။ နန္ဒာအောင်အပေါ်တွင်လည်း မောင်အရင်းပမာ ဂရုစိုက်ပြီး စာပြပေးတတ်သဖြင့်လည်း ရင်းနှီးမှုမြန်ခဲ့ကြ၏။
တစ်နေ့ နန္ဒာအောင် အိမ်သာတက်နေစဉ် မမ အမှတ်တမဲ့ အိမ်သာတံခါးလာဖွင့်တာ လန့်အော်ခဲ့ရသည်။
“အမလေး…. လန့်လိုက်တာဟယ်… နန္ဒာကလဲ…”
အိမ်သာထဲမှာရှိနေသည်က နန္ဒာ။ တံခါးလာဖွင့်သူက မမဖြစ်ပြီး သူကပင် လန့်နေလေတော့သည်။
“မမကလဲ ကျနော်က လန့်ရမဲ့ဟာကို…. ဟား.. ဟား…”
“ခွေးလေး… လူရှိတယ်လို့ အသံပေးပါလား… ဟွန်း…. အခုတော့ ရင်တွေကို တုန်သွားတာပဲ….. ဟင်း…..”
မမမျက်နှာလေး နီမြန်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တုန်နေသည်။ ထိုနေ့မှစ၍ မမ… နန္ဒာ့ကို မသိမသာ ခပ်ရှောင်ရှောင် လုပ်တတ်၏။ တစ်ခါတလေလည်း ငေးတေးတေးလေး တွေးနေတတ်သည်။
ထိုနေ့က မိုးသည်းထန်နေသည်။ မနေ့က ကောက်စိုက်လိုက်သွားပြီး အအေးပတ် အဖျားဝင်နေသဖြင့် အိမ်တွင် မမနှင့် ကျနော်ပဲ ရှိနေသည်။ အဖေနှင့် အမေက လယ်ထဲ ဆင်းသွားခဲ့ကြသည်။
“ဟင်း… ဟင်း… ချမ်းလိုက်တာ… ဟင်း.. ဟင်း…”
မမ လူမှန်းမသိအောင် ဖျားနေသည်မို့ နန္ဒာ ဆေးတစ်ခွက် ဖျော်တိုက်ခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့တံခါး၊ ပြတင်းပေါက်များကို လိုက်ပိတ်လိုက်သည်။ မိုးက လေနှင့်ရော၍ သည်းထန်စွာ တိုက်နေသည်။ အိမ်ရှေ့ ရေတံလျှောက်မှ ရေကျသံမှာ အုန်းအုန်းနဲ့ ဆူညံနေ၏။
“ကျနော်… ခြင်ထောင်ချလိုက်မယ်နော်… မမ…။ လေတွေက အရမ်းတိုက်နေတာ…. ဆေးထပ်သောက်ဦးမလား… ဟင်… မမ….”
စေတနာတွေပိုနေမိသော နန္ဒာအောင် အမှတ်မထင် ခြင်ထောင်ချလိုက်သည်။ ခြင်ထောင်ထဲတွင် မမနှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေသည်။ နန္ဒာ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေမိသည်။ မမက ဂွမ်းစောင်ကို ခြုံထားရင်း မမကိုယ်ပေါ်တွင် ဟိုမှသည်မှ ဖြတ်သန်းလှုပ်ရှားနေသော နန္ဒာအောင်ကို မလှုပ်မယှက် လိုက်ကြည့်နေ၏။ မမ မျက်နက်ဝန်းလေးများမှာ အရည်လဲ့နေသည်။ အဖျားကျသွားသော်လည်း မမ…. မလှုပ်မရှားချင် ဖြစ်နေဟန်တူသည်။
“နန္ဒာ… ကျောင်းမသွားရဘူးလား… ဟင်”
“မသွားတော့ပါဘူး… ဘယ်လှေမှလည်း လိုက်ပို့မှာ မဟုတ်ဘူး……”
အိမ်အပြင်တွင် ဝူးကနဲ ဝေါကနဲ လေက ဆောင့်တိုက်နေ၏။
“ မိုးတွေ လေတွေနဲ့ ဒေါ်လေးတို့ ပြန်လာဖို့ ကောင်းတာ…..”
“လမ်းမှာ မိုးခိုတဲလေးရှိတယ်လေ…..။ တစ်ခါတစ်လေ မိုးတွေ အရမ်းသည်းနေရင် အဖေနဲ့အမေ အဲဒီတဲမှာဘဲ တစ်နေကုန်အိပ်ပြီးမှ ပြန်လာကြတာ မမရဲ့…”
“အိုး……”
မမက ဘယ်လို အတွေးပေါက်သွားတယ် မသိဘူး။ အိုး….ကနဲငြီးတွားရင်း တဖက်ကိုစောင်းရင်း ပြုံးယောင်ယောင် လုပ်နေတယ်….။ နန္ဒာပြောတဲ့ စကားထဲမှာ ဘာမှ အထူးအဆန်း မပါတာတော့ အမှန်ပဲလို့ ထင်တယ်။
“နန္ဒာ ခြင်ထောင်ထဲက ထွက်တော့လေ…”
“ဟာ… အပြင်က အရမ်းချမ်းတယ် မမရဲ့..။ မမနားမှာ နေတာကမှ သက်သာဦးမယ်… အဟင်း…”
အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတဲ့ နန္ဒာအောင်ကို မမ ငိုမလို တောင်းပန်အကြည့်လေးနဲ့ ကြည့်ရင်း….
“မကောင်းပါဘူး… နန္ဒာရဲ့…။ မင်းက ကလေးမှ မဟုတ်တာ….. ထွက်ကွာ…”
အော်.. မမဆိုလိုတာကို နန္ဒာ သဘောပေါက်ပြီ။
“ဘယ်သူမှရှိတာမှ မဟုတ်တာ”
နန္ဒာက ပေကပ်ကပ်လုပ်နေတော့ မမက ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်လေး ခြင်ထောင် အပြင်ကိုထွက်တယ်။ ဒီမှာတင် တင်ပါးအောက်အထိ လျှောကျနေတဲ့ ထဘီအောက်က တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးဟာ နန္ဒာ့ကို ဖိတ်ခေါ်တော့တာပါဘဲ။ ဖင်အကွဲအစထိ မြင်လိုက်ရတဲ့ နန္ဒာဟာ ကျားရဲလေးတစ်ကောင်လို မမကို ခုန်အုပ်ပြီး အိပ်ယာပေါ်ကို ဆွဲလှဲလိုက်တယ်။
“ဟဲ့….. အို… နန္ဒာ….. အာ….. ကွာ…”
မမလည်း ထဘီကို လုံးထွေးဆွဲတင်ရင်း နန္ဒာ့လက်က ရုန်းကန်ဖို့ ကြိုးစားရှာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ ရာဂမီးတောက်ကြီး နန္ဒာ့ကို အင်အားကြီးမားစေခဲ့ပါတယ်။ မမ အောက်ပိုင်း ဖင်ကြီးတပြင်လုံး ဖွေးကနဲ ပေါ်လာပြီး နန္ဒာ့ပေါင်နှစ်ဖက်ခွထားတဲ့ အောက်မှာ မလှုပ်သာ မလူးသာ ဖိချထားခြင်းကို ခံလိုက်ရရှာတယ်။
“နန္ဒာ… မောင်လေး… မလုပ်ကောင်းဘူးနော်… မောင်လေး..”
မမဟာ နန္ဒာ့ရင်ကို တွန်းဖယ်ရင်း တတွတ်တွတ် ပြောနေပေမဲ့ အားနည်း ပျော့နွဲ့လွန်းနေပါတယ်။ ဒီကောင်လေး ထွားကြိုင်းကြီးမားသော အနေအထားကို မိမိကိုယ်တိုင် အိမ်သာတွင် တစ်ကြိမ် အိပ်ခန်းထဲတွင် အိပ်နေစဉ်တစ်ကြိမ် မြင်ဖူးပြီးပြီ။ လူပျိုပေါက်လေးဆိုပေမဲ့ လိင်တန်က လက်ဆော့လွန်းတာကြောင့် ကြီးမားထွားကြိုင်းပြီး ဒစ်ကြီးက နီရဲပြဲလန်နေတာကို တွေ့မိကတည်းက စိတ်မှာ လှုပ်ရှားခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ နန္ဒာရေချိုးနေရင်း ပေါင်ကြားကို မသိမသာ ခိုးကြည့်တဲ့အခါ အမြောင်းလိုက် ခုံးထနေတဲ့ လိင်တန်ကြီးရဲ့ အရွယ်ပမာဏဟာ ရင်ခုံစရာကြီး ဖြစ်နေခဲ့တယ်လေ…။
အလှတကာတွေထက် ရင်ခုန်စရာ အဆီအနှစ်ကြီး ဖြစ်တဲ့ မမစောက်ဖုတ်ကြီးဟာ စောက်မွှေးလေးပါးပါးနဲ့ ခုံးကြွမောက်မို့နေတာကို ပထမဆုံး တွေ့ရတယ်။ စောက်ပတ်ကြီးဟာ တစ်ခါမှ အလိုးမခံရသေးတာမို့ ဖြူစင်ဝင်းပပြီး တင်းမာနေတယ်။ စောက်စိခေါင်းလေးကအစ မသိမသာ ခပ်ပြူပြူလေး ထွက်နေတယ်။ နန္ဒာဟာ မမစောက်ခေါင်းထဲကို သူလီးကြီးကို လိုးသွင်းဖို့ တေ့လိုက်တဲ့အခါမှာ မမဟာ စောင်စကိုဆွဲယူပြီး မျက်နှာပေါ်ကို ဆွဲတင်ဖုံးအုပ်ထားရှာတယ်။
“ပြွတ်” ကနဲ လီးဝင်သံနဲ့အတူ မမဒူးနှစ်ချောင်းဟာ ပြိုင်တူ ဆတ်ကနဲ ထောင်သွားတယ်။
“အ….အား…အား…”
လို့လည်း ပါးစပ်က တိုးတိုးလေး ငြီးတွားတယ်။
“ဝင်သွားပြီလား… မမ…. ဟင်….”
“အင်း….ဟင်း…ဟင်း..”
မျက်နှာကို စောင်စနဲ့ အုပ်ထားရင်းက မမဟာ ရှက်ရှက်နဲ့ ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြရှာတယ်။ နန္ဒာလေ… မမရဲ့ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေတဲ့ အပြုံးလေးကို မြင်ချင်လာတယ်။ လီးကို အဆုံးထိ မသွင်းသေးပဲ ရပ်ထားရင်းက မမစောက်မွှေးလေးတွေကို ဆွဲဆွဲပြီး ဖွကစားနေမိတယ်။
“ဘာလုပ်နေတာလဲ… နန္ဒာ…. တော်ကြာ ဦးလေးတို့ ပြန်လာလို့တွေ့သွားရင်… မမ…. ခွေးဖြစ်မှာ သိလား… ဟင်းဟင်း…”
စောင်ကြားက အသံလုံးကြီးနဲ့ မမပြောနေတဲ့ အသံဟာ ငိုသံတစ်ဝက်စွက်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှား မောဟိုက်သံကြီးတွေနဲ့ လုံးထွေးလို့နေပြန်တယ်။ နန္ဒာ သနားသွားတယ်လေ။
“မမကို… နန္ဒာ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးယူမှာ…. သိလား… အ… အား”
လီးကို ဆက်လိုးသွင်းရင်း ပြောလိုက်တဲ့ နန္ဒာ့စကားဟာ မမအတွက် အမျက်ဖြေလင်္ကာ ဖြစ်မလာခဲ့ဘူး။
“အင်…. အား…. အ.. မင်းက ငါ့ကိုယူမယ်…. အ… အ… နင့်ကို ငါယူရင်… ငါက ကလေးကို မုန့်ပေးကြိုက်သလို ဖြစ်သွားမှာပေါ့…. နန္ဒာရယ်… အင့်… အဟင့်…”
လိုးနေရင်းက မမမျက်ရည်တွေ ပါးပြင်မို့မို့ပေါ်ကို ဖြတ်သန်းစီးဆင်းလာကြတယ်။
“မမရယ်… နန္ဒာ… မမ့ကို တကယ်ချစ်တာပါ….”
“ပြွတ်…. ပြလွတ်…. ပြွတ်…. စွတ်…. စွတ်…. ပြွတ်….”
အဆက်မပြတ် ဆောင့်ထည့်လိုက်တဲ့ နန္ဒာ့ဆောင့်ချက်က ပြင်းထန်လေတာမို့ မမ စကားမတုန့်ပြန်နိုင်ရှာပါဘူး။
“အင့်…. အ… အဟင့်…. အွန့်…. အင့်…. အား… လား….”
မမရဲ့ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးဟာ နန္ဒာ့ကိုယ်ကို တစ်ခါတလေ ညှပ်ပြီး တင်းတင်းကြီး ဆွဲညှစ်ထားတယ်။ လက်နှစ်ဖက်က စောင်ကြီးကို ဆွဲယူပြီး မျက်နှာကို အုပ်ထားတာမို့ နန္ဒာ ဆွဲဖယ်လိုက်တယ်။
“ဟင့်အင်း.. ကွယ်….. မမ…. ရှက်တယ်….. ဟင်… အင်းဆို…..”
မမဟာ စောင်ကို အတင်းပဲ ဆွဲကပ်ထားတာမို့ နန္ဒာဆောင့်ဆွဲပြီး ခွာပစ်လိုက်တယ်။ အခုနက အရှက်မျက်နှာ ဒေါသတွေနဲ့ စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေ ခြောက်နေပါပြီ။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ဖိဖိလေး ကိုက်ရင်း နန္ဒာ့ကို မျက်လုံးလေး မှေးကြည့်နေတဲ့ မမမျက်နှာလေးဟာ အသဲပြင်မှာ တသက်တာ ဖျက်မရအောင် စွဲထင်ခဲ့ရတော့တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ…. မမရယ်…. နန္ဒာ…. ပထမဆုံး လုပ်ဖူးတာ..”
“ဟိတ်….. ဒါ… အစ်မကို ပြောတဲ့ စကားလား…… သွား….”
“မမက နန္ဒာ့မယားဖြစ်သွားပြီပဲ ဥစ္စာ….”
“ကျွတ်…. ကျွတ်…. နန္ဒာ… အရမ်းစကားများတာပဲ….. မြန်မြန်လုပ်…”
မြန်မြန်လုပ်လို့ပြောရင်း မမဟာ အောက်ကနေပြီး သုံးလေးချက်လောက်ကော့ ဆောင့်လိုက်တာမှာ နန္ဒာ့ ဆီးစပ်တစ်ခုလုံး ကျင်စိမ့်သွားပြီး ဘယ်လိုက ဘယ်လို အရည်တွေ ထွက်သွားတယ်ဆိုတာတောင် နန္ဒာ ကောင်းကောင်းမမှတ်မိဘူး။ မမဟာလည်း နန္ဒာ့ဖင်ကြီးကို တအားဆွဲယူ ကော့ဆောင့်ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ ကော့လိမ် တွန့်ပျံပြီး အားရပါးရကြီး ခံလိုက်တော့တာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့…… မမရဲ့ ပါးပြင်က ဒုတိယအကြိမ်မြောက် စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်ဟာ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲလို့ နန္ဒာ အဓိပ္ပါယ် မကောက်မိခဲ့ပါဘူး။ အပြောင်းအလဲ မြန်တဲ့ မမဟာ အခုနလို ရှက်ရွံ့ရွံ့လေး မဟုတ်တော့ပဲ နန္ဒာ့ရှေ့မှာ ဖင်ကြီးပြောင်နေအောင် လေးဘက်ကြီးထောက်ပေးပြန်တာမို့ ပြူးထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နန္ဒာ ဒုတိယအကြိမ် လိုးမိပြန်တယ်။
အဲ့ဒီလို အကြိမ်ကြိမ် စိတ်ရှိတိုင်း လိုးပြီးမှ မမဟာ နန္ဒာ့ခေါင်းလေးကို နို့ကြီးနှစ်လုံးကြားမှာ ဖိကပ်ထားပြီး အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ရှိုက်ငိုခဲ့ပြန်တယ်….။ လိုးတာတစ်ခုပဲ နားလည်ခဲ့တဲ့ နန္ဒာဟာ အဲ့ဒီအချိန်က ဘာဆိုဘာမှ မတွေးဖြစ်ခဲ့ဘူး။ နောက်ဆုံးအချီ နန္ဒာ့ကို တယုတယ်လေး ပက်လက်လှန်ပြီး မမက အပေါ်ကနေ လီးကြီးတည့်တည့် ခွထိုင်ပြီး ဖိချလိုက်တဲ့ အရသာဟာ နန္ဒာ့ဘဝကို မမ အုပ်စိုးခဲ့တာပါဘဲ။
ကုန်းကုန်းကွကွကြီး လီးနဲ့စောက်ပတ် အဝင်အထွက်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ထဘီကို ဗိုက်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး ဖင်ကြီးကို မြောက်မြောက်ပြီး လိုးပေးသွားတဲ့ မမနို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်နယ်ဖတ်ရင်း နန္ဒာဟာ မမကို အစွဲလန်းကြီး စွဲလန်းခဲ့ရပါတယ်……..။
“မမကို…. ဝအောင်လိုးနော်… နန္ဒာ… သိလား…”
“ဝအောင်လိုး” ဆိုတဲ့ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် စကားကို မမက နန္ဒာ့နားဝမှာ ကပ်ပြောရင်း ထမီကို ဗိုက်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး လှန်ပေးတယ်။ ပေါင်နှစ်လုံးကိုလည်း ဒူးကွေးပြီး ဖြဲပေးတာမို့ စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ ရဲရဲနီနီကြီး ပြဲအက်လာပြန်တယ်။
“အို…….”
နန္ဒာဆိုတာလည်း မမရဲ့ စောက်ဖုတ်အပေါ်မှာ… အားရပါးရကြီး ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ လိုးလိုက်မိတော့တာပါပဲ…။
“အား…. လား…. လား….. ကောင်းလိုက်တာ… မောင်လေးရယ်….”
“အင်း…. အင်း…. အား…. အား… ကောင်းလိုက်တာ…. မမ…. ရယ်……”
ပြီးပါပြီ။
ZG
ေရးသားသူ – ကမၻာေက်ာ္ရတနာဝင္းထိန္
သန္လ်င္-ကူးတို႔သေဘၤာဆိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူတို႔ေမၽွာ္လင့္ ထားသလို “သီတာ” တစ္ႏွစ္တို႔က မရွိ ေဒါက္တင္ထားသည္ဆို၍ အသင့္ရွိေနေသာ တိုင္းလုံးေက်ာ္ ေပၚသို႔ အေျပးအလႊား တက္ခဲ့ၾကရသည္။ သေဘၤာအေပၚထပ္က လူအနည္းငယ္ေခ်ာင္သျဖင့္ ဦးပိုင္းခရီးေဝးသြား အိပ္ခန္းမ်ားေနာက္ ကပ္လ်က္မွာ ေနရာယူၾကသည္။
အဲ… ႐ုတ္တရက္ ေလျပင္းေဝွ႕လိုက္သျဖင့္ ပင္လယ္သို႔ ဦးတည္ထားေသာ သေဘၤာဦးက လည္သြားသည္။ ေလက ျပင္းလာသည္။ မိုးေပါက္ေလးမ်ား က်လာသည္။ ၾကပ္သိပ္ေနေသာ ခရီးသည္မ်ားက တဖက္သို႔ စုျပဳံတိုးေဝွ႕ေနၾက၏။ ေဝလြင္ ႏွင့္ ခ်ိဳမာ တို႔ တသိုက္က ရီေလးႏြယ္ကို ဝင္းေနာင္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဖိတိုးေပးၾကသည္။
“ဘာမွန္းလဲမသိဘူး……. တအားတိုးတာဘဲ”
“မိုးပက္တယ္ဟ…….”
“ေတာက္….. သူမ်ားသားသမီးေတြမ်ား ေကာင္းစားေနလိုက္တာ..”
“မိုးထဲ ေလထဲမွာ အဲဒီအေႏြးထည္က အေကာင္းဆုံးဘဲ”
မထိတထိ ေနာက္ေျပာင္ေနၾကေသာ လူငယ္တစ္သိုက္အသံကို အားလုံးၾကားေနၾကေသာ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ၾကေခ်။ ေဝလြင္….. ခ်ိဳမာ… သက္သက္ႏွင့္ မိသူတို႔ အုပ္စုက သေဘၤာဦးခန္းေဒါင့္ရွိ ဝင္းေနာင္ႏွင့္ ရီေလးႏြယ္တို႔ အတြဲကိုသာ ဖိတိုးေပးေနၾကသည္။
ထိုစဥ္ အသက္ (၃၀) ေက်ာ္ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ကုလားဒိန္ တစ္ေယာက္က ခ်ိဳမာ၏ ျပည့္ဝန္းႀကီးမားေသာ တင္ပါးကို မသိမသာ ဖိကပ္တိုးေနသည္။ ပထမေတာ့ ခ်ိဳမာ သတိမထားမိေသး။ေနာက္မွ သိသိသာသာႀကီး ေပါင္ႏွစ္လုံးျဖင့္ ခြကာ တင္ပါးႀကီးကို ကပ္တိုးေဝွ႕ေနေသာ ကုလားဒိန္ကို သတိထားမိသြားသည္။ ခိုးလုခိုးလုႏွင့္ ႀကီးမားေသာ ေပါင္ၾကားမွ သူ႔လီးႀကီးက ခ်ိဳမာ့ဖင္ၾကားသို႔ တိုးဝင္လာမွ ခ်ိဳမာ ရွက္ေဒါသႏွင့္
“ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ…. ပါးႀကိဳးသြားမယ္…… ဟင္း…”
အက်ယ္ႀကီးလည္း မေအာ္ရဲ။ သေဘၤာေပၚ လူလည္ေခါင္ အႏွိုက္ခံရသည္ဟူေသာ ျပႆနာမ်ိဳးလည္း ခ်ိဳမာ မျဖစ္ရဲ။
“ေဆာ္ရီးေနာ္….. မိုးပက္လို႔ တိုးမိတာ….. ခြင့္လႊတ္ပါ…”
အံမယ္ အသံက တကယ့္ပညာတတ္ လူ႔ယဥ္ေက်းတစ္ေယာက္ရဲ့ ေတာင္းပန္တိုးလၽွိုးသံမ်ိဳး…။
“မိုးပက္ရင္ ဟိုဘက္တိုးေပါ့….. ႏွမခ်င္းမစာမနာ…”
“ေဒါသက အရမ္းႀကီးတာဘဲေနာ္….. ေဒါသအရမ္းႀကီးတာ မေကာင္းဘူး”
ေခြးကုလား ခ်ိဳမာ့နားဝကို တိုးကပ္ၿပီး ဘာေတြေျပာေနမွန္း မသိ…။ ေဝလြင္၊ မိသူနဲ႔ သက္သက္တို႔က ခ်ိဳမာ့အျဖစ္ကို သတိမထားမိၾကေခ်။ ရီေလးႏွင့္ ဝင္းေနာင္တို႔ကိုသာ စုျပဳံတိုးေဝွ႕ရင္း ေနာက္ေျပာင္ေနၾကသည္။ ရီေလးဝတ္ထားေသာ Hawaii ရွပ္ကေလးေပၚမွ ပင္လယ္ကမ္းေၿခ ရြက္ေလွၿပိဳင္ပြဲ ဒီဇိုင္းေလးထဲမွ ေမာင္ႏွံႏွစ္ေဖာ္ကဲ့သို႔ ကပ္ဖိေနေအာင္ပင္ တိုးေဝွ႕ေနၾက၏။ မိုးက ေဝါကနဲ သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာသည္။ ေလႏွင့္မိုးေရာ၍ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ပက္သြင္းေန၏။
“ဟိုမွာ သေဘၤာအလယ္ခုံက အတြဲလည္း ယိုသုတ္ထားတဲ့ ေပါင္မုံ႔ႏွစ္ခ်ပ္လို ခြာလို႔ မရေတာ့ဘူး ေတြ႕လား။ အဲဒါ နင္တို႔ မိုးကို ေက်းဇူးတင္။”
မိသူက တစ္ဖက္မွ ဝင္ကစ္ျပန္သည္။ ဝင္းေနာင္ကေတာ့ ရီေလးကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္ထားရင္းမွ သန္လ်င္စြန္းဘက္ ပင္လယ္ျပင္ဆီသို႔ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေန၏။
“ေလ…. အရမ္းျပင္းတယ္…. ေနာ္..”
သူ႔အသံက စိုးရိမ္သံပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက သူ႔အသံကိုမၾကား။ ေဝါကနဲ ေလႏွင့္မိုး တစ္ခ်က္ပက္သြင္းလိုက္တိုင္း စီကနဲညံေအာင္ ေအာ္လိုက္ၾကသည္။
ခ်ိဳမာတစ္ေယာက္ေတာ့ ျပႆနာတက္ေနရသည္။ ဗလေကာင္းေကာင္း လူရည္သန႔္သန႔္ ကုလားကလည္း မ်က္ျဖဴဆိုက္ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလ မိုးပက္သြင္းေလတိုင္း ခ်ိဳမာ့ဖင္ႀကီးကို သူ႔ပစၥည္းႀကီးျဖင့္ အတင္းခြတိုးေန၏။ ထီးပါသူက ထီးဖြင့္ကာသည့္ႏွယ္ မိုးကာပါသူေတြကလည္း မိုးကာကို ေခါင္းၿမီးျခဳံကာ ကုတ္ေနၾကသည္မို႔ ခ်ိဳမာႏွင့္ ကုလားဒိန္အျဖစ္ကို သတိမထားမိၾက။
ခ်ိဳမာ့တစ္ကိုယ္လုံး နတ္ပူးေနသလို တုန္ရင္လာသည္။ ရွက္စိတ္ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္လည္း အသံက မထြက္ေတာ့….။ ေတာက္ ဒီေန႔မွ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးလည္း ဝတ္မလာမိ။ သေဘၤာလက္ရမ္းကို က်စ္က်စ္ကိုင္ၿပီး ေဘးေစာင္းလည့္၏။ ထိုအခါမွ ကိုေရႊကုလားက ေပၚတင္ႀကီးကို နို႔ႏွိုက္ေလ၏။
“အိုး…… ရွင္… ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ…..”
“မင္းနို႔ေလးေတြက ကိုင္ခ်င္စရာ လုံးက်စ္ေနတာကိုး….”
“ရွင္… ရွင္… မေစာ္ကားနဲ႔ေနာ္…. က်မ… ေအာ္လိုက္မွာ…”
ကုလားလက္ေတြက သိပ္ကၽြမ္းက်င္သည္။ ခ်ိဳမာ့နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို အကၤ်ီအေပၚကေန ရွာေတြ႕နိုင္သည္။ ခပ္ညႇစ္ညႇစ္ေလး ဆတ္ကနဲ ေခ်ပစ္လိုက္သည္။ ခ်ိဳမာ့ရင္ထဲ မိုးႀကိဳးပစ္လိုက္သလို ဒိန္းကနဲ ခုန္ေဆာင့္သြားၿပီး ဒူးေတြ ညြတ္ခ်င္သြားသည္။
“ေဝါ…. ေဝါ… ဝူး….. ေဟး……. ေဟး…”
မိုးသံေလသံေတြနဲ႔ ခရီးသည္ေတြအသံက ဆူညံေနသည္။ သေဘၤာတစ္ဖက္ထဲကို စုျပဳံတိုးေဝွ႕ေနၾကသည္။ ကုလားက သူ႔ဂ်ာကင္အကၤ်ီနဲ႔ ခ်ိဳမာ့မ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲဖုံးလိုက္သည္။ ခ်ိဳမာ ႐ုန္းကန္ဖယ္ရွားဖို႔ အခ်ိန္မရခင္မွာဘဲ ပူေႏြးတဲ့ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းထူထူႀကီးေတြက ခ်ိဳမာ့ ႏွုတ္ခမ္းပါးလွပ္လွပ္ေလးကို အုပ္ယူ ငုံခဲၿပီး စုပ္ေနသည္။
“ႁပြတ္….ႁပြတ္……ဟင္း…”
“ေဝါ… ဝူး… ေဟး… သေဘၤာေစာင္းေနတယ္ေဟ့….”
ခ်ိဳမာ တခ်ိဳ႕အသံေတြ ၾကားတယ္။ တခ်ိဳ႕ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ခ်ိဳမာ့ႏွုတ္ခမ္းကို အၾကာႀကီး စုပ္နမ္းေနတဲ့ ကုလားဒိန္ဟာ ခ်ိဳမာ့ဖင္ၾကားထဲသို႔ မာေတာင္ေနတဲ့ သူ႔လီးတန္ႀကီးကိုပါ ထိုးသြင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ လူၾကားသူၾကားမွာ ခ်ိဳမာ့မွာ ရွက္လိုက္တာ…….။
“ေဝါ… ဝူး… အေပၚထပ္က လူေတြ မၽွထိုင္ၾကပါ….”
သေဘၤာအမွုထမ္းေတြ ျပာယာခပ္ ေျပးလႊား ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ တစ္ဖက္တည္း စုျပဳံတိုးေဝွ႕တဲ့ ခရီးသည္ေတြကိုလည္း မၽွထိုင္ၾကဖို႔ လိုက္ေျပာေနၾကသည္။
“ႁပြတ္….. ႁပြတ္… မင္းေလးကို လိုးခ်င္လိုက္တာကြာ..”
ေသေရးရွင္ေရးၾကားမွာ ကုလားက ႏွာထေနသည္မို႔ ခ်ိဳမာ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းၿပီး…
“ရွင္…. ရွင္…. အရမ္းလြန္ေနၿပီေနာ္…. က်မ….. က်မ… အင့္…”
“ႁပြတ္……ႁပြတ္…….ႁပြတ္…..”
ခ်ိဳမာ အသံမထြက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကုလားရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းစုပ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရတယ္ဆိုရင္ဘဲ ဆီးခုံေလးမွာ ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ေမာက္ႂကြၿပီး ေျခဖ်ားေလးေတြ ေျမာက္တက္သြားရေတာ့တယ္။
မိုးႏွင့္ေလကလည္း ျပင္းထန္လာၿပီး သန္လ်င္ဘက္ကမ္းက ပန္းတန္းေတြနဲ႔ နီးကပ္ေနတယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ဝင္းေနာင္ ခန႔္မွန္း၍ရသည္။ သန္လ်င္ေရနံခ်က္စက္႐ုံကို မွုံမွုံဝါးဝါး ျမင္လိုက္ရၿပီ။
“ေဝါ…….ေဝါ…..ဝူး….”
“ေဟး… သတိထားၾက….. သေဘၤာေမွာက္ၿပီ…..”
လွိုင္းပုတ္သံ ၾကားေနရတယ္။ ဝမ္းဗိုက္ထဲကို ေရေတြဝင္ေနလို႔ မအီမလယ္ႀကီး ခံစားေနရတယ္။ မ်က္လုံးကို အားယူၿပီး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အသက္ကယ္ေဘာ ေဘးမွာ ကိုေရႊကုလားက လုံခ်ည္မရွိဘူး….. ပက္လက္ႀကီး…..။ ဓနိပင္ေတြက အုပ္ေနတယ္……။ ဟယ္…… ခ်ိဳမာထဘီလည္း မရွိေတာ့ပါလား ဒုကၡဘဲ…… ျပႆနာ။ ကုလားဆီးခုံဟာ အေမႊးေတြ ထူထပ္မဲနက္ေနတယ္…..။ သူ သတိရေနပုံရတယ္။ ခ်ိဳမာ့ကိုယ္လည္း သူကယ္လာပုံဘဲ……။
“ဒီမွာ… ရွင္သတိရလား…… ဟင္”
ခ်ိဳမာ အရဲစြန႔္ၿပီး ေမးလိုက္ရတယ္….။ သူ ဖင္ပိုင္းကို ေရထဲမွာ ႏွစ္ထိုင္ထားၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ပူးကပ္ထားတယ္။
“ကိုယ္… သတိရတာၾကာၿပီ…..။ အမိ….. သတိလစ္ေနတာၾကာၿပီ….”
“အို….. ဟင္…… ဒါျဖင့္……. ရွင္…..”
“ဟုတ္တယ္…….. ကိုယ္…. မင္းကို တခ်ီလိုးၿပီးသြားၿပီ….”
ခ်ိဳမာ ရွက္ေဒါသနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရႊံ့ေတြနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ပစ္ေနမိတယ္။ သူ မေရွာင္ဘူး.။ ေဒါသႀကီးတတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနပုံမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္….။
ခ်ိဳမာ့လက္ေတြ ေညာင္းကိုက္လာတဲ့အထိ သူ႔ကိုရႊံ့ေတြနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ၿပီး ေပါက္လို႔ အားရေတာ့ ဟီးခ်ၿပီး ငိုပစ္လိုက္မိသည္။
“ရက္စက္လိုက္တာ…… ရက္စက္လိုက္တာ….”
ပါးစပ္မွ ဒီစကားကိုလည္း ထပ္ခါထပ္ခါ ရြတ္ဆိုမိတယ္။ ကုလားက ခ်ိဳမာ့ပုခုံးေလးကို ညင္ညင္သာသာေလးကိုင္ရင္း……
“ခ်စ္လို႔ပါ ကေလးရယ္……။ ကိုယ့္အျပစ္ကို ဝန္ခံပါတယ္…..။ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ အသက္ကယ္ေဘာနဲ႔ ေမ်ာလာၿပီး ဒီမွာလာတင္ေနေတာ့ မင္းမွာလည္း ထဘီမရွိ… ကိုယ္လည္း လုံခ်ည္ မရွိဆိုေတာ့ လုပ္မိတာပါ…..။ ခြင့္လႊတ္ေနာ္…… ေနာ္……. ကေလး…”
ဂုတ္သားေဖြးေဖြးကို ယုယုယယေလး ဒူးေထာက္နမ္းေနတဲ့ ကုလားေပါင္ၾကားက လီးႀကီးဟာ ႏြံေတြရႊံ့ေတြနဲ႔ မတ္ေထာင္ၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္ေနတယ္…။ ခ်ိဳမာ့မ်က္စိဟာ လီးႀကီးကို ေစြေစာင္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ လုံးပတ္အရွည္ေတြဟာ ရင္စို႔ခ်င္စရာ တုတ္ခဲရွည္လ်ားတယ္။ ဒါ…. ဒါႀကီး….. ငါ့ေစာက္ပတ္ထဲ လိုးဝင္ၿပီးၿပီတဲ့။
ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဟာ အလိုးခံထားရလို႔ထင္ပါရဲ့…. ႏြံေတြထဲမွာ နစ္ၿပီး ပုန္းကြယ္ေနသည္။ ခ်ိဳမာ အားရပါးရ ငိုၿပီး ေမာလာသည္။ အလိုလို ေပ်ာ့ေခြလာၿပီး ကုလားရင္အုပ္ႀကီးထဲကို လွဲခ်မွီတြယ္လိုက္သည္။
ကုလားက ေဘာကြင္းႀကီးကိုယူၿပီး ခ်ိဳမာ့ဖင္ေအာက္ကို ထိုးထည့္ေပးတယ္….။ ထိုင္ဖို႔ေပါ့ေလ။ မထူးေတာ့ဘူးေလ…… ခ်ိဳမာ အပ်ိဳျပန္ျဖစ္မွာမွ မဟုတ္ဘဲ ဝမ္းနည္းေနလို႔ေကာ ဘာထူးဦးမွာလဲ။ အသက္ေဘးက လြတ္ခဲ့တာပဲ… ေတာ္လွၿပီေလ။ ရီေလးတို႔ ေဝလြင္၊ မိသက္ႏွင့္ မိသူ၊ ကိုဝင္းေနာင္တို႔ေရာ အႏၲရာယ္ကင္းၾကရဲ့လား။ မိမိလက္ရွိ အေျခအေနကလည္း ကုလားသနားမွ အသက္ခ်မ္းသာရမည့္ အေနအထား။
ခ်ိဳမာ ၾကားဖူးခဲ့သည္။ တြံေတးတူးေျမာင္းအတြင္း သေဘၤာနစ္စဥ္က ေဆာင္းအၿငိမ့္မင္းသမီး ဝင္းဝင္းေအးအား ေရထဲမွ ဆယ္ယူၿပီး မုဒိမ္းသမားေလးေယာက္ စိပ္ေျပနေၿပ အားရေအာင္ စပ္ယွက္ၿပီးမွ သတ္ပစ္လိုက္ေသာ သတင္းကို လွစ္ကနဲ သတိရလိုက္သည္။ ယခုလည္း ဤကုလားကို ကလန္ကဆန္လုပ္ေနျခင္းထက္ အလိုက္သင့္ ဆက္ဆံ စပ္ယွက္ျခင္းကို ခံလိုက္ျခင္းက ခ်ိဳမာ့အတြက္ အေျခအေနေကာင္းမ်ား ဖန္တီးယူနိုင္သည္။
ကုလားထိုးေပးေသာ ေဘာကြင္းအလယ္ကို ဖင္ထိုင္ခ်လိုက္ေသာအခါ ေပါင္ႏွစ္ဖက္က အလိုအေလ်ာက္ ေဘးသို႔ ကားတင္ထားသလို ျပဲေနသည္။ ရႊံ့ႏႊံမ်ား ေပက်ံေနေသာ ခ်ိဳမာ့ေပါင္မ်ား၊ ဗိုက္သားမ်ားကို ေရႏွင့္ ပက္ေဆးေနေသာ ကုလားမ်က္ႏွာက တကယ္ၾကင္နာယုယေနဟန္ ထင္ရွားေန၏။ ေဘာကြင္း တစ္ဖက္ဆီကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ကုလားလုပ္သမၽွကို ေတြေတြေလး ၾကည့္ေနေသာ ခ်ိဳမာ့မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ျခင္း၊ အားနာျခင္း၊ ထိတ္လန႔္ျခင္းတို႔ ေရာေထြး ယွက္သန္းေနသည္။ ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ေဝဒနာေပါင္းစုံ ခံစားေနရသည္။
ကုလားက ႏြံထဲတြင္ ဒူးေထာက္ရင္း ခ်ိဳမာ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးအား ျမစ္ေရျဖင့္ ကုန္းကုန္းပက္ကာ ပြတ္သပ္ေဆးေက်ာေန၏။ ပင္ကိုယ္အသားျဖဴေဖြးစြတ္ေနေသာ ခ်ိဳမာ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ သာမန္မိန္းကေလးမ်ား ေစာက္ဖုတ္ထက္ (၂) ဆခန႔္ ႀကီးေနေလသည္။
“ဘာလို႔… .ဟို….. ေရေဆးေနတာလဲလို႔……”
“ယက္ေပးမလို႔ေလ…… မႀကိဳက္ဘူးလား…. ဟင္…..”
“ဟာ…. ေသေရးရွင္ေရး… ၾကားထဲမွာ… ဟင့္အင္း… ဟင့္အင္း…”
“ေသေရး….. ရွင္ေရးမို႔ လုံခ်ည္မပါ….. ထဘီမပါဘဲ ေလၽွာက္ေျပးေနတာထက္ ဒီလို လူသူကင္းတဲ့ေနရာေလးမွာ အားရပါးရလိုးၿပီးမွ ဘာလုပ္ၾကမလဲ… ဘယ္သြားၾကမလဲ စဥ္းစားၾကရတာက ပိုၿပီး ေနသာထိုင္သာ ရွိတာေပါ့….”
ခ်ိဳမာ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ေစ့ပစ္လိုက္ရင္း ေခါင္းခါလိုက္၏။
“ရွင္… အားရေအာင္ လုပ္ၿပီးၿပီဘဲ….. ရွင္….. ေတာ္ပါေတာ့……..”
“ကိုယ္မွမဝေသးတာ…. မင္း ေအးေအးေဆးေဆး အလိုးခံရင္ ကိုယ္မင္းအတြက္ အစစအရာရာ တာဝန္ယူမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ဓနိေတာထဲမွာ ေနခဲ့ေပေတာ့……။ ေအး….. မသမာသူ (၁၀) ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရင္ မင္းပစၥည္းေလး စုတ္ျပတ္သြားမယ္…… အစဥ္မသင့္ရင္လည္း ေရထဲေမ်ာပစ္ခ်င္ ေမ်ာၾကမွာ….”
“အို……… ေတာ္စမ္းပါ……”
ကုလားပစ္မွတ္က ခ်ိဳမာ့ရင္ကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္သည္။ ထိတ္လန႔္တၾကား ကုလားစကားကို လွမ္းပိတ္ရင္း ေျခာက္ျခားစြာ ဝဲယာသို႔ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးႏွင့္ ၾကည့္၏။ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ဓနိေတာက ပိတ္အုပ္ေနေလသည္။ တညင္ဘက္ကမ္းဆိုသည္ကိုေတာ့ ေယဘုယ်တြက္မိသည္။ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းတြင္ ဓနိေတာမရွိ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသလဲ ဆိုသည္ကိုလည္း မေဝခြဲတတ္။ ခက္သည္က မိုးသည္းထန္ေနဆဲပင္။
“က်မတို႔ အေအးပတ္ၿပီး ေသကုန္လိမ့္မယ္ သိလား……”
သူ႔ၾကည့္ရတာ လီးႀကီးတစ္ကိုင္ကိုင္ျဖင့္ ခ်ိဳမာ့ကို လိုးရန္သာ အာသာျပင္းျပေနဟန္ရွိသည္။ တျခားဘာကိုမၽွ ေတြးေတာမိပုံ မရေခ်။ ခ်ိဳမာ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားလိုက္၏။ ေဒါသမ်က္လုံးစူးစူးေလးျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။ ရင္ဘတ္မွ လေမႊးအုံႀကီးအထိ အေမႊးေတြက ဆက္ေနသည္။ ႀကီးမားခိုင္ခန႔္ေသာ ရင္အုပ္ႀကီးၾကားမွ ရင္ဘတ္ေမႊးၾကမ္းႀကီးမ်ားက ခ်ိဳမာ့နို႔ႀကီးမ်ားကို ခြလ်က္ မထိတထိ ပြတ္သပ္ေနသည္။ အေမႊးၾကမ္းႀကီးမ်ား အထိအေတြ႕က ခ်ိဳမာ့ရင္ကို ဖိုကနဲ လွိုက္ကနဲ ခံစားေနရၿပီး မဲနက္ႀကီးမားေသာ သူ႔လီးႀကီးက ဗိုက္ကို၎ ေပါင္ၿခံႏွင့္ ဆီးခုံမို႔မို႔ေလးကို၎ တရြရြ ပြတ္သပ္ေပးေနေပရာ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထရင္း လက္ႏွစ္ဖက္က ေဘာကြင္းကိုသာ ခြကိုင္ကာ တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံေနမိရွာသည္။
ျမစ္ေရက ေဝါကနဲ တက္လာလိုက္ ျပန္က်သြားလိုက္ျဖင့္ ဆူညံေနသကဲ့သို႔ မိုးႏွင့္ေလကလည္း မရပ္မနားတမ္း တိုက္ခတ္ရြာသြန္းလ်က္ ရွိေနျပန္ပါသည္။ သဘာဝသည္ သူ႔အား အလိုတူအလိုပါ အားေပးအားေျမႇာက္ လုပ္ေပးေနသည္။ သူ႔အသက္ရွူသံက ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တဝႀကီး ငုံ႔ၾကည့္ေနေသာ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက ဝင္းလက္ေတာက္ပေနသည္။
ယခု အခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္ထဲရွိ ခ်ိဳမာ့ကိုယ္ခႏၵာကို လုပ္ခ်င္သလိုသာလုပ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေန႐ုံပဲ တတ္နိုင္သည္။ ထူအမ္းအမ္း ေစာက္ဖုတ္ ႏွုတ္ခမ္းသားကို သူက ပူေႏြးစိုစြတ္ေသာ လၽွာၾကမ္းႀကီးျဖင့္ “ႁပြတ္” ကနဲ ယက္လိုက္ေလရာ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ျပင္ႀကီးမွာ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားရ၏။ ခၽြန္ျမေသာလၽွာကို ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းၾကားသို႔ ထိုးသြင္း၍ အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ဆုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ယက္ေနျပန္ရာ ခ်ိဳမာမွာ တင္းမထားနိုင္ေတာ့ဘဲ ေစာက္ပတ္ေလး ဟစိဟစိ ျဖစ္သြားရျပန္ေလသည္။
စင္စစ္ ခ်ိဳမာသည္ လီးနံ့ပင္ မရဖူးေသးေသာ အပ်ိဳစင္ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ေစာက္ဖုတ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး အယက္ခံရေလေသာအခါ မရိုးမရြ ခံခ်င္စိတ္မွာ တားမရဆီးမရ ျပင္းထန္လာေပရာ လက္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားက ကုလား၏လီးအား မရဲတရဲ လွမ္းကိုင္ရင္း ဂြင္းတိုက္ေပးေနမိေလသည္။ ကုလားကလည္း ခ်ိဳမာ ခံခ်င္လာမွန္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ လီးႀကီးကို ခ်ိဳမာ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီး အေပၚသို႔ ေတ့တင္ၿပီး ပြတ္သပ္ေန၏။
“အင့္…. အင္း….. အ…. အား…… ကၽြတ္… ကၽြတ္….. ဟင္း…. ဟင္း…”
မရွိးမရြခံစားေနရေသာ ခ်ိဳမာ့မ်က္ႏွာေလးမွာ ေရစိုေနေသာ ဆံႏြယ္မ်ား ဖယိုဖရဲ ဖုံးအုပ္ထား၍ တမ်ိဳးပင္ လွပေနျပန္သည္။ ကုလား၏ ႏွုတ္ခမ္းထူထူႀကီးမ်ားက မို႔ေမာက္လုံးက်စ္ေနေသာ ခ်ိဳမာ့နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို ငုံခဲၿပီး လၽွာျဖင့္ ကလိေပးေနျပန္ရာ ခ်ိဳမာ မေနတတ္ေတာ့ပါ။
“ေအာင့္မေလး…. ေနာ္…. အင္း…. ဟင္း… ဟင္း… ကၽြတ္… ကၽြတ္…… အား..”
ဓနိေတာကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာ မိုးသက္ေလျပင္းက ခ်ိဳမာ၏ေဝဒနာကို ပ်က္ရယ္ျပဳေနသေယာင္ ဆူညံစြာ ျမည္ဟီးေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွ ခံစားမွုကလည္း တေျဖးေျဖး အရွိန္ျမင့္မားလာဟန္တူသည္။ ပါးစပ္မွ “ဟင္း ဟင္း” ဟူေသာ အံႀကိတ္ထားသည့္ၾကားမွ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္လာေသာ ကာမဓာတ္လႊမ္းျခဳံမွုက အရွိန္ျပင္းစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
ခ်ိဳမာ သူ႔မ်က္ႏွာကို မဝံ့မရဲေလး ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ အငမ္းမရ လွုပ္ရွားေနေသာ္လည္း သူ႔အမူအယာက မတရား အနိုင္က်င့္လိုစိတ္ ကင္းမဲ့ေနသည္။ တစ္ခါတရံ ခ်ိဳမာ ဆတ္ကနဲ ခါးေလးေကာ့တက္သြားေလတိုင္း လွုပ္ရွားမွုမွန္သမၽွ ရပ္တန႔္ၿပီး ခ်ိဳမာအား နာသြားသလား ဆိုေသာ အၾကည့္မ်ိဳးေလးျဖင့္ ၾကည့္တတ္သည္။ လုံးပတ္ႀကီးမားလွေသာ သူ႔တန္ဆာႀကီးမွာ ခ်ိဳမာ့ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဝင္ၿပီးၿပီဟု သူေျပာလို႔သာ ခ်ိဳမာယုံရသည္။ ဤထုထည္ပမာဏႏွင့္ ခ်ိဳမာ့ပစၥည္းေလးမွာ ဘယ္လို႔မွ ဘယ္သို႔မွ မတန္မရာျဖစ္သည္။
ဒစ္အထက္ပိုင္း လိင္တန္ေခါင္းႀကီးက နီရဲေျပာင္တင္းလ်က္ လိင္တန္တစ္ခုလုံးကို ငိုက္ေမွးေနေအာင္ ေလးလံႀကီးမားလြန္းလွသည္။ ကုလားလူမ်ိဳးပီပီ သူ႔လိင္တန္တစ္ေလၽွာက္ အေမႊးအမၽွင္မ်ား က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ ေပါက္ေနပုံႀကီးက ခ်ိဳမာ့ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားကို ဘယ္သို႔ဘယ္ပုံ ပြတ္သပ္ႏွိုးဆြအား ေကာင္းေလမည္လည္းဟု ေတြးၾကည့္႐ုံႏွင့္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထခ်င္စရာ ႀကီးမား မာေတာင္ေန၏။ အေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္ထေနေသာ လိင္တန္တစ္ေလၽွာက္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ရႊံ့ႏြံမ်ားေပက်ံေနဆဲပင္ ရွိေသးသည္။
ေရရွည္ ကလိျခင္း ႏွိုးဆြျခင္းကို ခ်ိဳမာ မခံခ်ိမခံသာ မအီမလည္ႀကီး ျဖစ္လာသည္။ ေစာက္ေခါင္းေလး ထဲမွ စိမ့္က်င္ၿပီး ဆီးသြားခ်င္စိတ္ကိုပင္ မနည္းထိန္းထားေနရ၏။
“ဆီးသြားခ်င္လာၿပီ…”
မတတ္သာသည့္အဆုံး ခ်ိဳမာ ရွက္ရွက္ႏွင္ သူ႔အား ေျပာလိုက္၏။
“ေပါက္ခ်လိုက္ေပါ့……. ဘာျဖစ္လဲ…… ေပါက္ေလ……”
“အာ…….. ထိုင္ၿပီးပဲ…… ေပါက္တတ္တယ္…..”
“ဒီလိုပဲ ေပါက္လိုက္လဲရတာပဲကြာ….”
သူ႔အမူအယာက လူပမာတစ္ဦးကို ေခ်ာ့ျမဴ ေျပာဆိုေနသည္ကဲ့သို႔၎…. စိတ္ေကာက္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေသးတည္ေနသကဲ့သို႔၎ ညင္သာ၍ ဂ႐ုဏာျပည့္လွေလ၏။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေယာက္လိင္အဂၤါကို တစ္ေယာက္ ရွင္းလင္းစြာ ကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္ေနရာမွ ေသးေပါက္တာေလာက္ေတာ့ ရွက္စရာမဟုတ္ေတာ့ဟု ခ်ိဳမာ သေဘာထားက ေဘာကြင္းေလးအတြင္း ပက္လက္ကေလးထိုင္ရင္းမွပင္ ေသးေပါက္လိုက္ရ၏။
သူက ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကို အသာေလးျဖဲေပးထားရာ ယခုကဲ့သို႔ ေသးေပါက္ရသည္မွာ အရသာရွိေၾကာင္း ခ်ိဳမာတစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ရဖူးေခ်။ ေစာက္စိေလးမွ ေသးမ်ား တသြင္သြင္က်ဆင္းလာေနသည္ကိုပင္ သူက မျမင္ဖူးသည့္အလား အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနရာ ခ်ိဳမာ့ခင္မ်ာ ေသးကို မနည္းႀကီး ညႇစ္ၿပီး ေပါက္လိုက္ရေလသည္။
“ဘာမွန္းလဲမသိဘူး…… ေသးေပါက္တာလည္း ၾကည့္ေနတာပဲ…”
ဟု ခ်ိဳမာက သူ႔ပုခုံးကို ဆတ္ကနဲတြန္းရင္း မာန္မဲသလို ေျပာ၏။ သူက ရွက္မ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ ဟီးကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္သည္။
“ဖင္ကို နည္းနည္းႂကြထားေနာ္…. ဒါမွ လီးဝင္တဲ့အခါ မနာမွာ”
“ဟင္ လုပ္မလို႔လား..”
“အင္းေလ… လိုးၾကရေအာင္… သိပ္ခ်မ္းလာၿပီ”
သူက အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ခ်ိဳမာ့ကို စလိုးပါေလၿပီ။ လီးထိပ္ႀကီးက အဆမတန္ ႀကီးမားေနသျဖင့္ မဝင္ပဲ တစ္ေနရာ ခ်ိဳမာက ေစာက္ပတ္ကို အသာ မရဲတရဲ ျဖဲေပး၏။
“ႁပြတ္…. ျပစ္…”
“အီး… အီး…. အ…. အား….. မဝင္ဘူး… မဝင္ဘူး….”
“မဝင္ဘူး… အား…. အား…. နာတယ္…. အရမ္းနာတယ္…..”
မဝင္ပါ လုံးဝႀကီး အေပါက္ႏွင့္ မတည့္ေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ခ်ိဳမာ့ ေစာက္ေခါင္းအဝတြင္ တစ္တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ျဖစ္ေန၏။ သူက လက္မေလၽွာ့။ ခ်ိဳမာ့ေစာက္စိေလးကို ကဗ်ာကယာ တထုတ္ထုတ္ ျမည္ေအာင္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ က်င္စိမ့္သြားေသာ အရသာကို ေစာက္စိေလးမွ ခံစားေနရ၍ ခ်ိဳမာ မ်က္စိေလးမွိတ္ကာ အံႀကိတ္ခံေနစဥ္
“ျဗစ္…. ႁပြတ္…. အား… အား….”
႐ုတ္တရက္ႀကီး သူ႔လီးကို ေဆာင့္သြင္းခ်လိုက္ေလသည္။ မဆန႔္မျပဲႀကီး ဝင္သြားသျဖင့္ နာက်င္လွေသာ္လည္း ေစာက္ပတ္အတြင္းပိုင္းမွ မခံစားဖူးေသာ ကာမအရသာ ထူးျခားမွုကို “ရွီး” ကနဲ ပါးစပ္မွ အသံထြက္ေအာင္ ခံစားလိုက္မိေလေတာ့သည္။ အျပင္ေလာက၏ သဘာဝအေအးဒါဏ္သည္ အံၾသဖြယ္ ေကာင္းလွစြာ လြင့္ပ်ံကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကၿပီး ထူးဆန္းေသာ ကာမဓာတ္အပူရွိန္မ်ားက ေစာက္ပတ္ဝမွတစ္ဆင့္ ကိုယ္အႏွံ့အျပား ပူေႏြးဖိန္းရွိန္းလ်က္ စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ့သြားေလရာ ခ်ိဳမာ့လက္မ်ားက ထိုကုလားဒိန္၏ အေမႊးထူလျဗစ္ႏွင့္ ဖင္ႀကီးအား ကုတ္တြယ္ဖက္ထားမိကာ ငရံ့ျပာလူး တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးေနေပေတာ့သည္။
“ႁပြတ္…. စြတ္….. ဖြတ္….. ႁပြတ္…”
“အား… အင္း…. ဖလူး…. ဖူး… အင္း… အင္း”
ကုလားဒိန္ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း အသက္ပါသြားမတတ္ ျပင္းထန္လွသည္။ ခ်ိဳမာ့ကဲ့သို႔ အပ်ိဳစင္ေလးကိုမဆိုထားဘိ ကေလးတစ္ေယာက္အေမပင္ စအိုရွုံ႔သြားေအာင္ ျပင္းထန္လွေသာ လိုးခ်က္မ်ားျဖစ္ရာ ခ်ိဳမာ့ခင္မ်ာ သတိေမ့ေမ်ာမတတ္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးလ်က္ မခ်ိမဆန႔္ ခံစားေနရပါေတာ့သည္။
“ေျဖးေျဖးလုပ္ပါရွင္…. က်မ အသက္ပါထြက္သြားဦးမယ္…. အမေလးေနာ္… အင္း… ဟင္း…. ဟင္း… ဟင္း…. အား…. အား…”
“အစမို႔လို႔ နာေနတာပါကြာ… ေနာက္ေတာ့ ေခ်ာင္သြားမွာပါ။ မင္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးက နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ……”
“ဒါနဲ႔ ရွင္ေျပာေတာ့ က်မသတိလစ္ေနတုန္း ရွင္လုပ္ၿပီးသြားၿပီဆို ဘာလို႔အခု အရမ္းၾကပ္ေနလဲ…..”
“အလကားေျပာတာပါ….. မင္းမခံမွာစိုးလို႔ ကိုယ္ေျပာတာ။ မင္းသတိရေတာ့ မင္းေစာက္ဖုတ္မွာ ရႊံ့ေတြေပေနတဲ့ဥစၥာ မင္းသတိမထားမိလို႔ပါ”
“ၾကည့္စမ္း… အ…. အ….. လူလည္ႀကီး…. ဟင္း… ဒီက သတိလစ္ေနတုန္း လိုးၿပီးသားပဲေလ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး ခံတာ သိလား…… ဟြန္း….”
“ဟဲ ဟဲ အခုေတာ့ ခံလို႔ေကာင္းေနၿပီမို႔လားကြာ…”
“ေတာ္ပါ… လူကိုညာလိုးတာ…. သိပ္မုန္းတယ္ သိလား…”
“အဲဒီ…. ညာလိုးရတဲ့ အရသာမွ ပိုေကာင္းတာ သိလား… ဟားဟား..”
“ႁပြတ္…. ႁပြတ္…. စြတ္…. စြတ္…. ဖြတ္…”
“အ… အင့္…. အင့္… အာ…. အား… ဟင္း…. ဟင္း… ဟင္း…. ကၽြတ္….. ကၽြတ….”
ကုလားဒိန္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း လီးႀကီးက ရွည္လ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ မသိမသာ ေကြးသြားၿပီးမွ “ႁပြတ္” ကနဲဝင္သြားေလ့ရွိရာ ခ်ိဳမာ့ခင္မ်ာ အသဲႏွလုံးကို လက္တံရွည္ရွည္ႀကီးျဖင့္ ဆတ္ကနဲ ဆြဲႏွုတ္ခံလိုက္ရသလို ဆက္တိုက္ႀကီး ခံစားေနရၿပီး မနားတမ္း ေဆာင့္လိုးလိုက္ေသာ လီးႀကီးဒဏ္ေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္ေလးမွာ က်ိန္းစပ္နာက်င္လာၿပီး ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ေကာင္းေသာ အရသာကို သြားေလးမ်ား က်စ္က်စ္ျမည္ေအာင္ ခံစားရင္း သုတ္ေရမ်ားပင္ ပန္းထုတ္လိုက္မိေလေတာ့သည္။
ကုလားဒိန္၏ လီးမဲမဲႀကီးမွာလည္း ခ်ိဳမာ၏ သုတ္ေရမ်ားျဖင့္ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးပမာ ပိုမိုမာေတာင္ ေျပာင္တင္းလာၿပီး မၾကာခင္ ဝင္းကနဲ ဆတ္ကနဲျဖစ္ကာ စူးရွျပင္းထန္ေသာ အရွိန္ျဖင့္ ခ်ိဳမာ့ေစာက္ပတ္အတြင္းသို႔ လီးရည္မ်ား ပန္းထည့္လိုက္သည္ကို ပူကနဲ ပူကနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး ႏွစ္ဦးသား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားမိၾကေလေတာ့သည္။
———————————————–
မိသူ ဇေဝဇဝါျဖင့္ ဆြဲမိဆြဲရာကို ဆြဲလာမိသည္။ ျမစ္ေရ ေနာက္က်ိက်ိတို႔က ေခါင္းကို မၾကာခဏ ဖုံးလႊမ္းေစသျဖင့္ အသက္ရွူမွားမတတ္ ခံစားေနရ၏။ သက္သက္ႏွင့္မိသူ မလွမ္းမကမ္းမွ သက္ကယ္ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးကို ဆြဲကိုင္မိၾကသည္။ အလားတူ ဆြဲကိုင္လာသူမ်ားၾကားဝယ္ အသက္ငါးဆယ္ခန႔္တ႐ုပ္ႀကီးမွာလည္း ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ မ်က္ႏွာျဖင့္ ပါးစပ္မွ ေတြ႕ကရာ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ငရဲပြက္ေနသည္။ ငိုသံေအာ္ဟစ္သံ စူးစူးရွရွ ေအာ္ေနရင္းမွ ေရမြန္းသြားေတာ့ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္သံမ်ားျဖင့္ ရွုပ္ရွုက္ခပ္ေနေလသည္။
မိသူႏွင့္သက္သက္တို႔ ဆြဲကိုင္မိထားေသာ အနီအျဖဴၾကား ေဆးသုတ္ထားေသာ အသက္ကယ္ ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးသည္ သေဘၤာေမွာက္ခ်ိနတြင္အေဝးကို လြင့္စင္သြားဟန္တူသည္။ တြယ္ယူသူ နည္းပါးလွသည္။ မိသူမ်က္ႏွာေလးမွာ အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အေၾကာက္လြန္ကာ ငိုေႂကြးထား ေသာေၾကာင့္ မ်က္ခြံေလးမ်ား မို႔အမ္းေနသည္။ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ ေဝါကနဲ ပုတ္တင္လိုက္ ေသာ လွိုင္းအရွိန္ေၾကာင့္ လက္မွဆြဲကိုင္ထားေသာ အသက္ကယ္ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီး လြတ္မထြက္ရန္ တင္းတင္းႀကီး ကိုင္ထားေနရသည္။ ငိုခ်င္စိတ္ျဖင့္လည္း မ်က္ႏွာေလးမွာ အားကိုးရာမဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္ေနရွာေလသည္။
မိသူမွာ တ႐ုတ္စစ္စစ္ ျဖစ္ၿပီး အေဖတ႐ုတ္၊ အေမတ႐ုတ္ စစ္စစ္ျဖစ္ရာ တ႐ုတ္စကားကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္စြာ ေျပာတတ္သူျဖစ္ေလသည္။
“မိသူ….. နင့္ေဘးက တ႐ုတ္ႀကီးကို အကပ္မခံနဲ႔ ေၾကာက္အားလန႔္အား ဖက္လိုက္ရင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး နစ္သြားလိမ့္မယ္။ ငါေျပာတာၾကားရဲ့လား”
သက္သက္က အားကစားမယ္ပီသစြာ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသည္။ အေျခအေနကို ယထာဘူတက်က် ေခါင္းေအးေအးျဖင့္ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ပညာရွိမႀကီး သတိေပးခ်ိန္မွာ မိသူအတြက္ သိပ္ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ေရေအာက္ထဲတြင္ တ႐ုတ္ႀကီး၏ေအာက္ပိုင္းက မိသူဖင္ႀကီးကို မညႇာတမ္း ဖိကပ္တြယ္မိသြားသည္။ ေရနစ္ေနသူဝါးကို ထိုးမည့္သူေတြကလည္း ေပါပါဘိ။ မိသူ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေသာ္လည္း တ႐ုတ္ႀကီးက တကယ္ဘဲ ေၾကာက္ရြံ့ေလသလား တမင္ျပဳေလသလားေတာ့ မသိ။ မိသူ၏ေနာက္မွ ေက်ာပိုးအိတ္လို ပိုးၿပီးခြထား၏။ မိသူ လက္ကလည္း မလႊတ္ရဲသျဖင့္ တ႐ုတ္ႀကီးအား တေတာင္ဆစ္ျဖင့္သာ တြန္းဖယ္႐ုံသာ ျပဳနိုင္ေလသည္။
“ဦးေလးကို ကူညီပါကြာ…. ဦးေလး ေရမကူးတတ္လို႔ပါ……”
တ႐ုတ္ႀကီးအသံက တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ရွိလွသည္။
“ဦးေလးလက္ႀကီးက ဒီပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးကို ကိုင္ပါလား။ ဘာလို႔ ေရနစ္သူခ်င္း လိုက္တြယ္ေနရတာလဲ။ အကုန္ေသကုန္လိမ့္မယ္ သိလား….”
ေၾကာက္စိတ္ၾကားမွ ေဒါသေလးက ေခါင္းေထာင္လာသည္။ သက္သက္ကလည္း အေျခအေနကို အကဲခပ္မိဟန္တူသည္။ အသက္ကယ္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ဘက္မွ မိသူတို႔ ရွိရာသို႔ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ေစာင္းသြားလိုက္ ျဖစ္ေနေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးကို ဖက္တြယ္ၿပီး ေရာက္လာသည္။
“ဦးေလးက ေယာက်္ားႀကီးပဲ ကိုယ့္ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တြယ္ပါလား။ အေရးထဲမွာ အခြင့္အေရး မယူစမ္းပါနဲ႔…”
တ႐ုတ္ႀကီးမ်က္ႏွာ ဟင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သက္သက္ကိုလည္း ေဒါသမ်က္လုံးျဖင့္ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ငါ တကယ္ေရမကူးတတ္လို႔ ဖက္မိတာပဲ။ နင္တို႔က ငါ့ကို အရမ္းစြပ္စြဲေနၾကတာဘဲ”
မိသူ(ကူကူး) လည္ပင္းမွ တ႐ုတ္ႀကီးလက္က ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ျဖင့္ အသက္ကယ္ေဘာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ လွိုင္းတစ္လုံး ဝင္အေဆာင့္ႏွင့္ ၾကဳံလိုက္ရသည္။
“ဟင္…… လူႀကီးၿပီး…. အခ်ိန္မစီးတဲ့ေခြးႀကီး…. ကဲ… ျဖန္း…”
ၾကက္ျခင္းထဲမွ ၾကက္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ထခြပ္ၾကသည္ကို ျမင္ဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ အႏၲရာယ္စက္ကြင္းသို႔ စုံးစုံးနစ္နစ္ ေရာက္ေနက်သည့္တိုင္ လူ႔မာနတို႔ မေလၽွာ့ၾကေပ။
“မသာမေလး…. မေတာ္လို႔ျဖစ္တာ… ငါ့ကို ပါးရိုက္တယ္ေပါ့…. ေသေပေတာ့”
တ႐ုတ္ႀကီးလည္း လူေပဘဲ ေဒါသ၊ မာနႏွင့္ ေယာက်္ားဆိုေသာ မာနျဖင့္ သက္သက္ကို ဖက္သည္။ ပထမေတာ့ သက္သက္ အံအားသင့္ေနသည္။ တ႐ုတ္ႀကီး ဤမၽွလ်င္ျမန္စြာ သူ႔အား ျပန္လည္တုန္႔ျပန္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားခဲ့ေပ။ တ႐ုတ္ႀကီးက သက္သက္ႏွုတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ဖိစုပ္ေလေတာ့သည္။ တခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပင္ မာေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးက သက္သက္ဗိုက္သားေလးကို ေထာက္မိသြား၏။ ကူကူး သက္သက္အျဖစ္ကို အသက္ေအာင့္၍ ေငးၾကည့္ေန႐ုံမွတပါး ဘာမွ မကူညီနိုင္ျဖစ္ေနေလသည္။
ခဏအၾကာတြင္ သက္သက္ထံမွ “အင့္” ကနဲ ရွိုက္သံ လွိုက္လွိုက္ေလး ထြက္ေပၚလာၿပီး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားက ကူကူးအား ေဝရီမွုံဝါးစြာ ၾကည့္ေနရွာ၏။ တ႐ုတ္ႀကီးကိုယ္ခႏၵာမွာ လၽွပ္စစ္ဓါတ္အား ေကာင္းေကာင္းစီးဝင္ခံရေသာ သံမဏိစက္႐ုပ္ႀကီးအလား တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး သက္သက္ေလးကို အားရပါးရႀကီး အီးကနဲ အီး ကနဲ ပါးစပ္မွေအာ္ကာ ေညာင့္ေနသည္ကို ကူကူး အံေလးႀကိတ္ကာ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ၾကည့္ေနမိရေလသည္။
တ႐ုတ္ႀကီးလက္တစ္ဖက္က ပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ျမဲၿမံစြာ ကိုင္ထားသကဲ့သို႔ အျခားတစ္ဖက္က သက္သက္ကိုယ္ေလးကို က်ိဳးေၾကသြားမတတ္ ကိုင္တြယ္ကာ ေရေအာက္မွ ဖင္ႏွစ္ခု ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ေညာင့္ေနသည္ကို ကူကူးခင္မ်ာ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ေနရေလသည္။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္သာရွိေသးေသာ သက္သက္ေလးသည္ အားကစားမွလြဲ၍ ဘာမွ စိတ္ဝင္စားခဲ့သူ မဟုတ္ေခ်။ ယခုကဲ့သို႔ အႏၲရာယ္ၾကားတြင္ အဓမၼအက်င့္ခံေနရျခင္းမွာ ႏွေျမာဖြယ္ ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းလွေခ်ေတာ့သည္။
“အဟီး… အဟဲဟဲ.. ဟဲဟဲ…. ဝူး… ဖလူး”
ျမစ္ေရမ်ားကို ပါးစပ္မွ မွုတ္ထုတ္ရင္း တ႐ုတ္ႀကီးက သြားျဖဲႀကီးႏွင့္ အားရပါးရႀကီး ရယ္ေလသည္။ သူ႔ကိစၥ ၿပီးသြားဟန္တူေလသည္။ မ်က္ႏွာႀကီးက ကူကူးဘက္သို႔ လွည့္လာေနသည္။ ကူကူး ရင္ထိတ္သြားသည္။ တ႐ုတ္ႀကီးအသြင္မွာ အသက္အႏၲရာယ္ ကို သတိမရနိုင္ေတာ့ဘဲ ကာမမီးေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးႀကီးမ်ားျဖင့္ ကူကူးထံသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာေနေပသည္။
ကူကူး အတတ္နိုင္ဆုံး လွုပ္ရွား ေရွာင္ဖယ္ေသာ္လည္း သန္မာေသာ တ႐ုတ္ႀကီးလက္တစ္ဖက္က နို႔ေလးကို မိမိရရ လွမ္းဆြဲျခင္း ခံလိုက္ရေသာ တခဏတြင္ ကူကူး မ်က္စိ့ေလးမ်ား ျပာေဝသြားေလသည္။ ေရေအာက္ထဲတြင္ တြန္းထိုးလွုပ္ရွားေနေသာ ဖင္ပိုင္းကို မိမိရရႀကီးခြယူကာ လီးႀကီးက ကူကူးေပါင္ၾကားသို႔ တိုးဝင္ဖိသြင္းလာသည္။ ကူကူးဖင္ကို လိမ္ေရွာင္ေနသည္မို႔ လီးႀကီးက ႐ုတ္တရက္ မဝင္ပဲျဖစ္ေနရာ တ႐ုတ္ႀကီးက စိတ္မရွည္ေသာဟန္ျဖင့္ ကူကူးတစ္ကိုယ္လုံးကို လွမ္းဖက္ရန္ ေဘာမွလက္ကို လႊတ္လိုက္ေလ၏။
ကူကူး မ်က္စိကို တင္းကနဲ ပိတ္ထားမိ၏။ သို႔ေသာ္ တ႐ုတ္ႀကီး သူ႔ထံသို႔ ေရာက္မလာ။ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သက္သက္ႏွင့္ တ႐ုတ္ႀကီးတို႔ လုံးေထြး၍ လွိုင္းေတြၾကားတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားသည္ကို ကူကူး ေနာက္ဆုံးေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
“သက္သက္……… သက္သက္…”
အာေခါင္ျခစ္၍ စူးစူးရွရွ ေအာ္လိုက္ေသာ ကူကူးအသံေလးမွာ အျခားေသာ ကယ္ပါ… ယူပါ…. အသံမ်ားႏွင့္အတူ လွိုင္းေလအသံမ်ားၾကားတြင္ နစ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
“သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အသက္ေပးသြားတာလား သက္သက္ရယ္…….”
———————————————–
“ဟာ… အျဖစ္ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ ေက်ာ္သီဟ”
“ဒါနဲ႔ မင္းေဆာ္ေလး ဟို… ရီေလးႏြယ္ကေရာ……”
“သေဘၤာနစ္ၿပီေဟ့ ဆိုကတည္းက လူေတြက ေရာေထြးကုန္တယ္….။ အခ်ိဳ႕က အရမ္းဖက္ထားၾကတာေလ။ ေဘာကြင္းတစ္ခုယူၿပီး ရီေလးႏြယ္ပဲဆိုၿပီး လက္ဆြဲ သေဘၤာေပၚက ခုန္ခ်ခဲ့တာ…”
“ရီေလးႏြယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့”
“မဟုတ္ဘူး…. သူစိမ္း မိန္းကေလးတစ္ဦး ျဖစ္ေနတယ္”
“ဟာ… မေန႔ကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕က ဆယ္လာတဲ့ အေလာင္းေတြ သြားၾကည့္တယ္….”
“မင္းရဲ့ ရီေလးႏြယ္ ပါလာလား….”
“အင္း… ရီေလးႏြယ္ ဝတ္ထားတဲ့ ရြက္ေလွဒီဇင္းနဲ႔ အကၤ်ီတစ္ခုကလြဲၿပီး ကိုယ္က ပြေယာင္းေနေတာ့ သူ႔မိဘေတြကေရာ ရီေလးအေလာင္းကို သိပ္မမွတ္မိၾကဘူး”
“ဟား… စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ…”
ပန္းလ်ေသာ ႏွုတ္ခမ္းအစုံကို ဟားကနဲ ဖြင့္ၿပီး မ်က္လုံးအစုံကို ေမွးမွိတ္ကာ ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚသို႔ ေခါင္းကိုတင္ၿပီး ညီးညဴလိုက္ေသာ နႏၵာေအာင္အား ဝင္းေနာင္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ညစ္တယ္… ငါလည္းညစ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ကို လၽွပ္တပ်က္ အရွုံးခံလိုက္ အဆုံးခံလိုက္ရလို႔ ထိုင္ၿပီးလြမ္းနာက်ရမဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ဘဝကို ငါလက္မခံဘူး”
“မင္းက ငါ့ဘက္ ျမားဦးလွည့္တာေပါ့ေလ”
“ဟုတ္တယ္… မင္းလိုပဲ ခံစားေနၾကရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ေလာကႀကီးမွာ ဒုနဲ႔ေဒးရွိတယ္။ ရင္ထဲက ေဝဒနာကို အႏုပညာ ပုံရိပ္ေတြအျဖစ္ ဖန္တီးယူတတ္ျခင္းဟာ ဘဝရဲ့တန္ဖိုးကို ျမင့္တင္ေပးတာပဲ”
“အင္းပါ… သူေဌးမင္းရယ္…. မင္းငွားေပးထားတဲ့ အိမ္ႀကီးမွာဘဲ ငါသြားေနၿပီး ပန္းခ်ီကားေတြ ဆြဲပါေတာ့မယ္”
“ေအးပါ… အဓိပၸါယ္ရွိရွိ အသက္ရွင္စမ္းပါ နႏၵာရယ္…”
ဝင္းေနာင္က ခိုင္မာသန္စြမ္းေသာ ေယာက်္ားႀကီးစိတ္ဓာတ္ အျပည့္အဝ နႏၵာေအာင္ ရင္တြင္းသို႔ သြတ္သြင္းေပးခဲ့ေလသည္။
ဒီေနရာက အလြန္သာယာသည္။ က်ိဳက္ေခါက္ေစတီမွ ဆည္းလည္းသံ လြင္လြင္ကိုလည္း မျပတ္ ၾကားေနရတတ္သည္။ သန္လ်င္ ဘီအိုစီေက်ာ္၍ ေဖြးေဖြးလက္လက္ ပင္လယ္ဝကိုလည္း ေတြ႕နိုင္သည္။ ဤလြမ္းေမာဖြယ္ ျမင္ကြင္းမွာဘဲ နႏၵာ နစ္ေမ်ာခ်င္ေန၏။ ဝင္းေနာင္ တကူးတက ရွာေပးထားေသာ ဤႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္ဝန္းက်ယ္ႀကီးကိုမူ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွလြဲ၍ နႏၵာ သိပ္မႏွစ္သက္ခ်င္။ ပန္းႏြယ္ ပြတ္လုံးမ်ားျဖင့္ ၿခံရံတည္ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ႀကီးအသြင္အျပင္က အိမ္တစ္ေဆာင္ထက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းႏွင့္ ပိုမိုနီးစပ္ေနသည္ထင္၏။ တဟဲဟဲ ေတာတိုးသံႀကီးမ်ား အဆက္မျပတ္ ႀကီးစိုးေနေသာ ဝါး႐ုံ၊ သီဟို႒္၊ သရက္၊ ၾသဇာ၊ မာလကာမ်ား စု႐ုံးေရာေႏွာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးအလယ္တြင္ ေရနံဝေနေသာ အိမ္ႀကီးအသြင္က ေျခာက္ျခားဖြယ္ပင္။
“ဆရာေလး…. တစ္ေယာက္ထဲ ေနရဲရဲ့လားဗ်ာ…..”
ထမင္းခ်က္အဖိုးႀကီး ဦးစံေအးက နႏၵာ့ကို ေမးလိုက္၏။
“က်ေနာ့္အတြက္ တေစၧသူရဲဆိုတာ ဒ႑ာရီပုံျပင္ေတြထဲမွာဘဲ ရွိတာလို႔ သိထားသူဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆို က်ေနာ္ ေနရဲပါတယ္… ဘႀကီးစံေအး…”
ဒီတုန္းက ဦးစံေအး သက္ျပင္းႀကီး တစ္ခ်က္ရွိုက္လိုက္သံကို နႏၵာေအာင္ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားခဲ့၏။ ေတာေနလူတန္းစားတို႔သဘာဝ ဝိညာဥ္ကို ေၾကာက္ရြံ့ၾက၏။ ထမင္းခ်က္ဦးစံေအး ျပန္သြားလၽွင္ နႏၵာတစ္ေယာက္ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ဆြဲမည္ သို႔မဟုတ္ ဝင္းေနာင္ ဟိုတစ္ေခါက္လာစဥ္က ယူလာေသာ ဆန္နီအမ်ိဳးအစား ကက္ဆက္ႀကီးကိုဖြင့္၍ မာမာေအးျဖစ္ျဖစ္ ကိုတင္လွိုင္ျဖစ္ျဖစ္ ႏွလုံးသားရသ အပီအျပင္ သီခ်င္းေလးမ်ား တိုးတိုးညင္ညင္သာသာေလး ပ်ံ႕လြင့္ခံစားနိုင္ရန္ ဖြင့္ထားရင္း မွိန္းေနမည္။ ဤသို႔ေသာ သီးျခားအႏုပညာကမၻာေလးကို ျပည့္ဝစြာ တည္ေဆာက္နိုင္ရန္ ဝင္းေနာင္ စီစဥ္ေပးထားခဲ့၏။
ဝင္းေနာင္သည္ တကယ္ေတာ့ နႏၵာေအာင္၏ ေက်းဇူးရွင္။ သူ႔အလိုက် အသက္ဝင္ေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးမ်ား ေရးဆြဲေပးရမည္က နႏၵာ့ တာဝန္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာမန္ အေရာင္အေသြး အျမင္အယူအဆေတြထက္ ဆန္းသစ္ေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ိဳးကိုသာ နႏၵာေရးဆြဲရန္ ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ ယခုလည္း အေပၚစီးမွ ေဖြးေဖြးလွုပ္လွုပ္ ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕စြာ ပြင့္ေနေသာ စကားပင္ကို ဇတ္ေကာင္ထား၍ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ေရးဆြဲရန္ ခဲျဖင့္ ေကာက္ေၾကာင္း ေရးဆြဲရင္း ဟိုးအေဝးသို႔ ေငးမိျခင္းျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္ျမစ္ဝမွ ေလွသေဘၤာမ်ားကို ေသးေကြးစြာေတြ႕ရသည္။ တစ္ခ်ိန္က… ရွင္ေမြးလြန္းဆိုေသာ သူငယ္မေလး မင္းနႏၵာအား ဒဂုံဘက္ကမ္းသို႔ ေမၽွာ္ေနလၽွင္လည္း ဤသို႔ပင္ မွုံမွုံရီရီပင္ ေတြ႕ရလိမ့္မည္ထင္သည္။ ေအာ္…. ေဝဝါးမွုံရီေသာ ျမင္ကြင္းၾကားမွ ခ်စ္ရသူကို တမ္းတလြမ္းေမၽွာ္ရျခင္း ေဝဒနာကို ရွင္ေမြးလြန္းခင္မ်ာ ခါးဆီးခံခဲ့ရရွာေပသည္။ နႏၵာေအာင္ ရွင္ေမြးလြန္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ ဤသို႔ႏွယ္ ခ်စ္ရသူကို လြမ္းတရေသာ ေသာကေဝဒနာမ်ိဳး နႏၵာေအာင္ကိုယ္တိုင္ ခံစားခဲ့ရဘူးသည္ေလ။
————————————————
“ကသစ္ကုန္းကို ျပန္ထြက္မွာလား ဘႀကီး”
“မထြက္ေတာ့ဘူး ေကာင္ေလးရဲ့…. မိုးေတြက်လာၿပီ….”
နႏၵာေအာင္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ပိုက္လ်က္ ကမ္းတန္းမွ ေက်ာင္းရွိရာသို႔ ျပန္လွည့္ ေျပးခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းတက္ရသည္မွာ ဒုကၡေရာက္လွသည္။ (၈) တန္းေအာင္ၿပီး ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို တက္ရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ နႏၵာ့ကဲ့သို႔ ဒုကၡၾကဳံေတြ႕ရသူ သုံးေလးဦး ရွိသည္။ ဒီအထဲ “ကသစ္ကုန္း” မွ အလုပ္လာလုပ္ၾကသူေတြလည္းပါသည္။ မိုးမစဲေသးသျဖင့္ ရပ္ၿပီး ကြမ္းယာဆိုင္တြင္ မိုးခိုရင္း ကသစ္ကုန္းကို ထြက္မည့္ ေလွကို ရွာေနမိသည္။
ထိုစဥ္ ရန္ကုန္မွ ဘတ္(စ္)ကားတစ္စီး ဆိုက္လာသည္။ ကားေပၚမွ ထီးမ်ား မိုးကာမ်ားေဆာင္း၍ နီးစပ္ရာ ေဈးဆိုင္မ်ားအတြင္းသို႔ ခရီးသည္မ်ား အေျပးဝင္ကုန္ၾကသည္။
“ကသစ္ကုန္းသြားတဲ့ ေလွဆိပ္ ဘယ္နားမွာလဲ.. ဟင္”
အသံကိုၾကား႐ုံမၽွျဖင့္ နႏၵာ စိတ္ဝင္စားခဲ့ရေလသည္။ ေခ်ာယဥ္ေသာ မမ၏အလွက နႏၵာေအာင္ ႏွလုံးသားကို ကိုင္လွုပ္ရမ္းပစ္ေနသည္။ ဝင္းပ ရႊမ္းစိုေသာ မ်က္ႏွာေလးမွ အျပဳံး…။ ျပဳံးေလတိုင္း ခြက္ဝင္သြားေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ဘက္၊ ကႏုကမာေသြး ျဖဴစင္ေသာ သႏၲာသြယ္ သြားေလးမ်ား၊ ဝင္းဝင္းဝိုင္းဝိုင္း မ်က္ဝန္းနက္ေလးမ်ား၊ ပါးမို႔မို႔…. လြင္လြင္…. ရင္အလွမွ ကားစြင့္ဖြံ့ထြားလွေသာ တင္ပါးသား ဝိုင္းဝိုင္းႀကီးမ်ားက မိုးေရရႊဲစိုကပ္ေနၾကသည္။
“ ငါ့တူမက ဘယ္သူ႔အိမ္သြားမွာလဲကြဲ႕”
ထုံးစံအတိုင္း ကြမ္းကုန္သည္ ေဒၚစပ္စုက ေမးေလသည္။
“ဦးေအာင္ရင္၊ ေဒၚျမရင္တို႔အိမ္ကို သြားမလို႔ပါ”
“ေအာ္… ဒါသူတို႔ သားေလးေလကြယ္….။ သူလည္း ရြာကိုျပန္မွာ….”
မမမ်က္လုံးမ်ား နႏၵာေအာင္ကို စူးစမ္းၾကည့္လ်က္
“က်မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး နႏၵာက လူႀကီးျဖစ္ေနတာကိုး”
နႏၵာေအာင္ ဒီအထိ စကားျပန္ေျပာရေကာင္းမွန္းမသိ။ မမ အလွတြင္သာ ရင္တခုန္ခုန္ မိန္းမူးေနသည္။
“နႏၵာ… မမကို မွတ္မိလား.. ဟင္….”
မမ ေမးခြန္းေလးထဲတြင္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ား ေရာစြက္ေနသည္မို႔ မမွတ္မိဘူးဟု ေျဖရမွာ နႏၵာ အားနာေနမိ၏။
“ေအးေလ… မင္းက မွတ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး…..။ မမ… ရြာကထြက္သြားတာပဲ (၁၀) ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ….. ဟာပဲ…”
မမ ရြာကထြက္သြားတာ (၁၀) ႏွစ္ေတာင္ ဆိုပါလား…။ နႏၵာအေတြးအာ႐ုံထဲ နစ္ေမ်ာေနစဥ္…..
”ဟဲ့… နႏၵာ… ဟိုမွာ ကိုေခြးရဲ့ေလွ ရြာျပန္မလို႔တဲ့။ မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ လိုက္သြားၾကေလ”
ေဒၚစပ္စုကို ေက်းဇူးတင္ရမည္။ မမ၏ခရီးေဆာင္ သားေရအိတ္ကေလးကို ဝိုင္းဆြဲကိုင္ေပးရင္း ေလွဆီသို႔ ဆင္းခဲ့ၾက၏။ မိန္းမေဆာင္း ထီးေလးတစ္လက္ကို မမကိုယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးျဖင့္ ပထမဆုံး ပူးပူးကပ္ကပ္ ေနရသည့္ အေတြ႕အၾကဳံမွာ နႏၵာေအာင္အတြက္ တစ္သက္လုံး ေမ့မရနိုင္သည့္ အထိအေတြ႕ ျဖစ္သည္။
“အရမ္းခ်မ္းေနလား….. ေမာင္ေလး… ဟင္..”
“အင္း… ဟင္း… ဒီေန႔မွ… မိုးကာ… ေမ့က်န္ရစ္တယ္….”
မမက တမင္ ပူးကပ္တိုးေပးရင္း ဂ႐ုဏာစိတ္ျဖင့္ ထီးမိုးေပးသည္ကို ငေအာင္တို႔ ေဖာက္ျပန္လိုက္ပုံက လီးေတာင္ေန၏။ မတတ္နိုင္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးျဖင့္ လီးပူပူႀကီးကို ဖိညႇပ္အုပ္ထိန္းထားရင္း စိတ္ကို မနည္းၿငိမ္ေအာင္ ထားေနခဲ့ရသည္။
မမ… ငေအာင္တို႔အိမ္တြင္ တစ္လေက်ာ္ခန႔္အထိ ေနရင္း ပညာေရးဌာနမွ က်လာမည့္ အလုပ္ခန႔္စာကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ကသစ္ကုန္း မူလတန္းတြင္လည္း ေစတနာဆရာမအျဖစ္ လုပ္အားေပးရင္း အေမတို႔ႏွင့္လည္း ေကာက္စိုက္ဆင္း လိုက္သြားတတ္ေသးသည္။ မမမွာ အေမ့သူငယ္ခ်င္း ေဒၚတင္အုန္း၏သမီးျဖစ္ၿပီး မိခင္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားသျဖင့္ အေမ့ထံတြင္ တစ္လမၽွ ေနခဲ့ေသးသည္ဆို၏။ ထိုစဥ္က နႏၵာေအာင္က (၄) ႏွစ္သားေလာက္ရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဖြားအိမ္တြင္ အေနမ်ားခဲ့သည္။ အမွတ္မထင္ဘဲ တစ္အိမ္ထဲ အတူေနရေသာ မမကို နႏၵာေအာင္ သနားၿပီး သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ရ၏။ နႏၵာေအာင္အေပၚတြင္လည္း ေမာင္အရင္းပမာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး စာျပေပးတတ္သျဖင့္လည္း ရင္းႏွီးမွုျမန္ခဲ့ၾက၏။
တစ္ေန႔ နႏၵာေအာင္ အိမ္သာတက္ေနစဥ္ မမ အမွတ္တမဲ့ အိမ္သာတံခါးလာဖြင့္တာ လန႔္ေအာ္ခဲ့ရသည္။
“အမေလး…. လန႔္လိုက္တာဟယ္… နႏၵာကလဲ…”
အိမ္သာထဲမွာရွိေနသည္က နႏၵာ။ တံခါးလာဖြင့္သူက မမျဖစ္ၿပီး သူကပင္ လန႔္ေနေလေတာ့သည္။
“မမကလဲ က်ေနာ္က လန႔္ရမဲ့ဟာကို…. ဟား.. ဟား…”
“ေခြးေလး… လူရွိတယ္လို႔ အသံေပးပါလား… ဟြန္း…. အခုေတာ့ ရင္ေတြကို တုန္သြားတာပဲ….. ဟင္း…..”
မမမ်က္ႏွာေလး နီျမန္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ တုန္ေနသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ မမ… နႏၵာ့ကို မသိမသာ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ လုပ္တတ္၏။ တစ္ခါတေလလည္း ေငးေတးေတးေလး ေတြးေနတတ္သည္။
ထိုေန႔က မိုးသည္းထန္ေနသည္။ မေန႔က ေကာက္စိုက္လိုက္သြားၿပီး အေအးပတ္ အဖ်ားဝင္ေနသျဖင့္ အိမ္တြင္ မမႏွင့္ က်ေနာ္ပဲ ရွိေနသည္။ အေဖႏွင့္ အေမက လယ္ထဲ ဆင္းသြားခဲ့ၾကသည္။
“ဟင္း… ဟင္း… ခ်မ္းလိုက္တာ… ဟင္း.. ဟင္း…”
မမ လူမွန္းမသိေအာင္ ဖ်ားေနသည္မို႔ နႏၵာ ေဆးတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္တိုက္ခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါး၊ ျပတင္းေပါက္မ်ားကို လိုက္ပိတ္လိုက္သည္။ မိုးက ေလႏွင့္ေရာ၍ သည္းထန္စြာ တိုက္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ ေရတံေလၽွာက္မွ ေရက်သံမွာ အုန္းအုန္းနဲ႔ ဆူညံေန၏။
“က်ေနာ္… ျခင္ေထာင္ခ်လိုက္မယ္ေနာ္… မမ…။ ေလေတြက အရမ္းတိုက္ေနတာ…. ေဆးထပ္ေသာက္ဦးမလား… ဟင္… မမ….”
ေစတနာေတြပိုေနမိေသာ နႏၵာေအာင္ အမွတ္မထင္ ျခင္ေထာင္ခ်လိုက္သည္။ ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ မမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနသည္။ နႏၵာ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနမိသည္။ မမက ဂြမ္းေစာင္ကို ျခဳံထားရင္း မမကိုယ္ေပၚတြင္ ဟိုမွသည္မွ ျဖတ္သန္းလွုပ္ရွားေနေသာ နႏၵာေအာင္ကို မလွုပ္မယွက္ လိုက္ၾကည့္ေန၏။ မမ မ်က္နက္ဝန္းေလးမ်ားမွာ အရည္လဲ့ေနသည္။ အဖ်ားက်သြားေသာ္လည္း မမ…. မလွုပ္မရွားခ်င္ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။
“နႏၵာ… ေက်ာင္းမသြားရဘူးလား… ဟင္”
“မသြားေတာ့ပါဘူး… ဘယ္ေလွမွလည္း လိုက္ပို႔မွာ မဟုတ္ဘူး……”
အိမ္အျပင္တြင္ ဝူးကနဲ ေဝါကနဲ ေလက ေဆာင့္တိုက္ေန၏။
“ မိုးေတြ ေလေတြနဲ႔ ေဒၚေလးတို႔ ျပန္လာဖို႔ ေကာင္းတာ…..”
“လမ္းမွာ မိုးခိုတဲေလးရွိတယ္ေလ…..။ တစ္ခါတစ္ေလ မိုးေတြ အရမ္းသည္းေနရင္ အေဖနဲ႔အေမ အဲဒီတဲမွာဘဲ တစ္ေနကုန္အိပ္ၿပီးမွ ျပန္လာၾကတာ မမရဲ့…”
“အိုး……”
မမက ဘယ္လို အေတြးေပါက္သြားတယ္ မသိဘူး။ အိုး….ကနဲၿငီးတြားရင္း တဖက္ကိုေစာင္းရင္း ျပဳံးေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနတယ္….။ နႏၵာေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ ဘာမွ အထူးအဆန္း မပါတာေတာ့ အမွန္ပဲလို႔ ထင္တယ္။
“နႏၵာ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္ေတာ့ေလ…”
“ဟာ… အျပင္က အရမ္းခ်မ္းတယ္ မမရဲ့..။ မမနားမွာ ေနတာကမွ သက္သာဦးမယ္… အဟင္း…”
အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတဲ့ နႏၵာေအာင္ကို မမ ငိုမလို ေတာင္းပန္အၾကည့္ေလးနဲ႔ ၾကည့္ရင္း….
“မေကာင္းပါဘူး… နႏၵာရဲ့…။ မင္းက ကေလးမွ မဟုတ္တာ….. ထြက္ကြာ…”
ေအာ္.. မမဆိုလိုတာကို နႏၵာ သေဘာေပါက္ၿပီ။
“ဘယ္သူမွရွိတာမွ မဟုတ္တာ”
နႏၵာက ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနေတာ့ မမက ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ေလး ျခင္ေထာင္ အျပင္ကိုထြက္တယ္။ ဒီမွာတင္ တင္ပါးေအာက္အထိ ေလၽွာက်ေနတဲ့ ထဘီေအာက္က တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီးဟာ နႏၵာ့ကို ဖိတ္ေခၚေတာ့တာပါဘဲ။ ဖင္အကြဲအစထိ ျမင္လိုက္ရတဲ့ နႏၵာဟာ က်ားရဲေလးတစ္ေကာင္လို မမကို ခုန္အုပ္ၿပီး အိပ္ယာေပၚကို ဆြဲလွဲလိုက္တယ္။
“ဟဲ့….. အို… နႏၵာ….. အာ….. ကြာ…”
မမလည္း ထဘီကို လုံးေထြးဆြဲတင္ရင္း နႏၵာ့လက္က ႐ုန္းကန္ဖို႔ ႀကိဳးစားရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ ရာဂမီးေတာက္ႀကီး နႏၵာ့ကို အင္အားႀကီးမားေစခဲ့ပါတယ္။ မမ ေအာက္ပိုင္း ဖင္ႀကီးတျပင္လုံး ေဖြးကနဲ ေပၚလာၿပီး နႏၵာ့ေပါင္ႏွစ္ဖက္ခြထားတဲ့ ေအာက္မွာ မလွုပ္သာ မလူးသာ ဖိခ်ထားျခင္းကို ခံလိုက္ရရွာတယ္။
“နႏၵာ… ေမာင္ေလး… မလုပ္ေကာင္းဘူးေနာ္… ေမာင္ေလး..”
မမဟာ နႏၵာ့ရင္ကို တြန္းဖယ္ရင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေပမဲ့ အားနည္း ေပ်ာ့ႏြဲ႕လြန္းေနပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ထြားႀကိဳင္းႀကီးမားေသာ အေနအထားကို မိမိကိုယ္တိုင္ အိမ္သာတြင္ တစ္ႀကိမ္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနစဥ္တစ္ႀကိမ္ ျမင္ဖူးၿပီးၿပီ။ လူပ်ိဳေပါက္ေလးဆိုေပမဲ့ လိင္တန္က လက္ေဆာ့လြန္းတာေၾကာင့္ ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းၿပီး ဒစ္ႀကီးက နီရဲျပဲလန္ေနတာကို ေတြ႕မိကတည္းက စိတ္မွာ လွုပ္ရွားခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ နႏၵာေရခ်ိဳးေနရင္း ေပါင္ၾကားကို မသိမသာ ခိုးၾကည့္တဲ့အခါ အေျမာင္းလိုက္ ခုံးထေနတဲ့ လိင္တန္ႀကီးရဲ့ အရြယ္ပမာဏဟာ ရင္ခုံစရာႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ…။
အလွတကာေတြထက္ ရင္ခုန္စရာ အဆီအႏွစ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့ မမေစာက္ဖုတ္ႀကီးဟာ ေစာက္ေမႊးေလးပါးပါးနဲ႔ ခုံးႂကြေမာက္မို႔ေနတာကို ပထမဆုံး ေတြ႕ရတယ္။ ေစာက္ပတ္ႀကီးဟာ တစ္ခါမွ အလိုးမခံရေသးတာမို႔ ျဖဴစင္ဝင္းပၿပီး တင္းမာေနတယ္။ ေစာက္စိေခါင္းေလးကအစ မသိမသာ ခပ္ျပဴျပဴေလး ထြက္ေနတယ္။ နႏၵာဟာ မမေစာက္ေခါင္းထဲကို သူလီးႀကီးကို လိုးသြင္းဖို႔ ေတ့လိုက္တဲ့အခါမွာ မမဟာ ေစာင္စကိုဆြဲယူၿပီး မ်က္ႏွာေပၚကို ဆြဲတင္ဖုံးအုပ္ထားရွာတယ္။
“ႁပြတ္” ကနဲ လီးဝင္သံနဲ႔အတူ မမဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ ၿပိဳင္တူ ဆတ္ကနဲ ေထာင္သြားတယ္။
“အ….အား…အား…”
လို႔လည္း ပါးစပ္က တိုးတိုးေလး ၿငီးတြားတယ္။
“ဝင္သြားၿပီလား… မမ…. ဟင္….”
“အင္း….ဟင္း…ဟင္း..”
မ်က္ႏွာကို ေစာင္စနဲ႔ အုပ္ထားရင္းက မမဟာ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္ျပရွာတယ္။ နႏၵာေလ… မမရဲ့ရွက္ျပဳံးေလး ျပဳံးေနတဲ့ အျပဳံးေလးကို ျမင္ခ်င္လာတယ္။ လီးကို အဆုံးထိ မသြင္းေသးပဲ ရပ္ထားရင္းက မမေစာက္ေမႊးေလးေတြကို ဆြဲဆြဲၿပီး ဖြကစားေနမိတယ္။
“ဘာလုပ္ေနတာလဲ… နႏၵာ…. ေတာ္ၾကာ ဦးေလးတို႔ ျပန္လာလို႔ေတြ႕သြားရင္… မမ…. ေခြးျဖစ္မွာ သိလား… ဟင္းဟင္း…”
ေစာင္ၾကားက အသံလုံးႀကီးနဲ႔ မမေျပာေနတဲ့ အသံဟာ ငိုသံတစ္ဝက္စြက္ၿပီး စိတ္လွုပ္ရွား ေမာဟိုက္သံႀကီးေတြနဲ႔ လုံးေထြးလို႔ေနျပန္တယ္။ နႏၵာ သနားသြားတယ္ေလ။
“မမကို… နႏၵာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးယူမွာ…. သိလား… အ… အား”
လီးကို ဆက္လိုးသြင္းရင္း ေျပာလိုက္တဲ့ နႏၵာ့စကားဟာ မမအတြက္ အမ်က္ေျဖလကၤာ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။
“အင္…. အား…. အ.. မင္းက ငါ့ကိုယူမယ္…. အ… အ… နင့္ကို ငါယူရင္… ငါက ကေလးကို မုန႔္ေပးႀကိဳက္သလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့…. နႏၵာရယ္… အင့္… အဟင့္…”
လိုးေနရင္းက မမမ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္မို႔မို႔ေပၚကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာၾကတယ္။
“မမရယ္… နႏၵာ… မမ့ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ….”
“ႁပြတ္…. ျပလြတ္…. ႁပြတ္…. စြတ္…. စြတ္…. ႁပြတ္….”
အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တဲ့ နႏၵာ့ေဆာင့္ခ်က္က ျပင္းထန္ေလတာမို႔ မမ စကားမတုန္႔ျပန္နိုင္ရွာပါဘူး။
“အင့္…. အ… အဟင့္…. အြန႔္…. အင့္…. အား… လား….”
မမရဲ့ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးဟာ နႏၵာ့ကိုယ္ကို တစ္ခါတေလ ညႇပ္ၿပီး တင္းတင္းႀကီး ဆြဲညႇစ္ထားတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ေစာင္ႀကီးကို ဆြဲယူၿပီး မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားတာမို႔ နႏၵာ ဆြဲဖယ္လိုက္တယ္။
“ဟင့္အင္း.. ကြယ္….. မမ…. ရွက္တယ္….. ဟင္… အင္းဆို…..”
မမဟာ ေစာင္ကို အတင္းပဲ ဆြဲကပ္ထားတာမို႔ နႏၵာေဆာင့္ဆြဲၿပီး ခြာပစ္လိုက္တယ္။ အခုနက အရွက္မ်က္ႏွာ ေဒါသေတြနဲ႔ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေနပါၿပီ။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ဖိဖိေလး ကိုက္ရင္း နႏၵာ့ကို မ်က္လုံးေလး ေမွးၾကည့္ေနတဲ့ မမမ်က္ႏွာေလးဟာ အသဲျပင္မွာ တသက္တာ ဖ်က္မရေအာင္ စြဲထင္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
“ေကာင္းလိုက္တာ…. မမရယ္…. နႏၵာ…. ပထမဆုံး လုပ္ဖူးတာ..”
“ဟိတ္….. ဒါ… အစ္မကို ေျပာတဲ့ စကားလား…… သြား….”
“မမက နႏၵာ့မယားျဖစ္သြားၿပီပဲ ဥစၥာ….”
“ကၽြတ္…. ကၽြတ္…. နႏၵာ… အရမ္းစကားမ်ားတာပဲ….. ျမန္ျမန္လုပ္…”
ျမန္ျမန္လုပ္လို႔ေျပာရင္း မမဟာ ေအာက္ကေနၿပီး သုံးေလးခ်က္ေလာက္ေကာ့ ေဆာင့္လိုက္တာမွာ နႏၵာ့ ဆီးစပ္တစ္ခုလုံး က်င္စိမ့္သြားၿပီး ဘယ္လိုက ဘယ္လို အရည္ေတြ ထြက္သြားတယ္ဆိုတာေတာင္ နႏၵာ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိဘူး။ မမဟာလည္း နႏၵာ့ဖင္ႀကီးကို တအားဆြဲယူ ေကာ့ေဆာင့္ၿပီး တဟင္းဟင္းနဲ႔ ေကာ့လိမ္ တြန႔္ပ်ံၿပီး အားရပါးရႀကီး ခံလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့…… မမရဲ့ ပါးျပင္က ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ဟာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲလို႔ နႏၵာ အဓိပၸါယ္ မေကာက္မိခဲ့ပါဘူး။ အေျပာင္းအလဲ ျမန္တဲ့ မမဟာ အခုနလို ရွက္ရြံ့ရြံ့ေလး မဟုတ္ေတာ့ပဲ နႏၵာ့ေရွ႕မွာ ဖင္ႀကီးေျပာင္ေနေအာင္ ေလးဘက္ႀကီးေထာက္ေပးျပန္တာမို႔ ျပဴးထြက္လာတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို နႏၵာ ဒုတိယအႀကိမ္ လိုးမိျပန္တယ္။
အဲ့ဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ရွိတိုင္း လိုးၿပီးမွ မမဟာ နႏၵာ့ေခါင္းေလးကို နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးၾကားမွာ ဖိကပ္ထားၿပီး အင့္ကနဲ အင့္ကနဲ ရွိုက္ငိုခဲ့ျပန္တယ္….။ လိုးတာတစ္ခုပဲ နားလည္ခဲ့တဲ့ နႏၵာဟာ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ဘာဆိုဘာမွ မေတြးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးအခ်ီ နႏၵာ့ကို တယုတယ္ေလး ပက္လက္လွန္ၿပီး မမက အေပၚကေန လီးႀကီးတည့္တည့္ ခြထိုင္ၿပီး ဖိခ်လိုက္တဲ့ အရသာဟာ နႏၵာ့ဘဝကို မမ အုပ္စိုးခဲ့တာပါဘဲ။
ကုန္းကုန္းကြကြႀကီး လီးနဲ႔ေစာက္ပတ္ အဝင္အထြက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ထဘီကို ဗိုက္ေပၚဆြဲတင္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေျမာက္ေျမာက္ၿပီး လိုးေပးသြားတဲ့ မမနို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္နယ္ဖတ္ရင္း နႏၵာဟာ မမကို အစြဲလန္းႀကီး စြဲလန္းခဲ့ရပါတယ္……..။
“မမကို…. ဝေအာင္လိုးေနာ္… နႏၵာ… သိလား…”
“ဝေအာင္လိုး” ဆိုတဲ့ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ စကားကို မမက နႏၵာ့နားဝမွာ ကပ္ေျပာရင္း ထမီကို ဗိုက္ေပၚဆြဲတင္ၿပီး လွန္ေပးတယ္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးကိုလည္း ဒူးေကြးၿပီး ျဖဲေပးတာမို႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဟာ ရဲရဲနီနီႀကီး ျပဲအက္လာျပန္တယ္။
“အို…….”
နႏၵာဆိုတာလည္း မမရဲ့ ေစာက္ဖုတ္အေပၚမွာ… အားရပါးရႀကီး ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လိုးလိုက္မိေတာ့တာပါပဲ…။
“အား…. လား…. လား….. ေကာင္းလိုက္တာ… ေမာင္ေလးရယ္….”
“အင္း…. အင္း…. အား…. အား… ေကာင္းလိုက္တာ…. မမ…. ရယ္……”
ၿပီးပါၿပီ။