ရေးသားသူ – အမည်မသိ
ကျွန်မအဖေက အမြဲ ပြောဖူးတယ်။ “လောကမှာ လွယ်လွယ်ချောင်ချောင် ရတယ်ဆိုတာ မရှိဘူး၊ သမီး။ တစ်စုံတစ်ခုကို ပြန်ပေးရတာချည်းပဲ။ ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရတာက ဘာလဲဆိုတာ သမီး အမြဲ မျက်ခြေမပြတ်ဖို့ လိုတယ်” တဲ့။
ကျွန်မ နာမည်လား၊ နာမည် အပြည့်အစုံကတော့ မပြောပါရစေနဲ့။ လဲ့လဲ့လို့ပဲ ထားလိုက်ပါ။ အလုပ်က မူလတန်းပြ ဆရာမပါ။ ဒါကလည်း ပိုက်ဆံအတွက်လုပ်တာ မဟုတ်ပဲ ဝါသနာပါလို့ လုပ်နေတာပါ။ ကျွန်မအမျိုးသားက အကောင်ကြီးကြီး အမြီးရှည်ရှည်ထဲကဆိုတော့ ငွေမလိုပါဘူး။ သူ ကျမကို တင့်တောင့်တင့်တယ် လိုလေသေး မရှိရအောင် ထားနိုင်ပါတယ်။။
ကျမ အခုပြောပြမဲ့ အကြောင်းက ဘယ်သူမှ မသိကြသေးတဲ့ ကျမရဲ့ လျို့ဝှက်ချက်ပါ။ ကျမ အမျိုးသားတောင် မသိပါဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူးဆိုတာက ရှက်စရာ ကိစ္စမို့ပါ။ ပြီးတော့ သူ သိသွားရင် ကျမတို့အိမ်ထောင် ပျက်စီးရလိမ့်မယ်။ ဒါပေမဲ့ မပြောပဲတော့လည်း မြိုသိပ်မထားနိုင်တာမို့ ဒီမှာ လျို့ဝှက် ရင်ဖွင့်တာပါနော်။
ကျမ အကြောင်းကို ပြောမယ်ဆိုရင် ကျမရဲ့ ပုံစံကို ရှင်တို့ မျက်စိထဲ မြင်အောင် အရင်ပြောရလိမ့်မယ်။ ကျမက ငယ်ငယ်ကတည်းက သေးသေးသွယ်သွယ်၊ တောင်ပေါ်သူဆိုတော့ အသားက ဖြူဖြူနုနုနဲ့၊ မေးရိုးထင်းထင်း။ အရပ်က ၅ ပေ ၅ ဆိုတော့ မမြင့်ပေမဲ့ မိန်းကလေးတွေထဲမှာတော့ ပုတဲ့အထဲ မပါဘူးပေါ့။ ရှိသင့်တာတွေတော့ ရှိသင့်သလောက် ရှိပါတယ်။ အဟင်း … ရှင်တို့ သိမှာပါ၊ ဘာကို ပြောတာလဲဆိုတာ။
လိုရင်းပြောရရင် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်၊ ကျမ အသက် ၂၀ အရွယ်မှာ ကျမ မော်ဒယ်လ်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးယဉ်နိုင်ခဲ့တာပေါ့ရှင်။ ကျမအကြောင်း နောက်တစ်ခုက ကျမ ပင်တီ ဝတ်ရတာ မကြိုက်ဘူး။ တောသူလို့ပဲ ပြောချင်ပြော၊ ရှုပ်တယ်လို့ ခံစားရလို့။ ပြီးတော့ အရင်ခေတ်တုန်းက ပင်တီတွေက ချုပ်ကြောင်းတွေ အထူကြီးတွေ၊ ထမီဝတ်ရင် ထင်းနေတာ၊ ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး … အဲဒါကို ရှက်လို့။ အတွင်းခံ စကပ်နဲ့ ချည်ထမီ ထူထူတွေပဲ ဝတ်တတ်တာ။ ကဲ … လိုရင်းကို မရောက်တော့ဘူး။
လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်၊ ကျမ ဒုတိယနှစ် ကောလိပ်ကျောင်းသူ ဘဝမှာပေါ့။ ကောလိပ်မှာ ကျမ တွဲမိတာ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ရှိတယ်။ မီမီဟန် တဲ့။ သူက ကျမလိုမျိုး သေးသေးသွယ်သွယ် မဟုတ်ဘူး။ ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစား။ ခေတ်စကားနဲ့ဆို အကိတ်ထက်ကို ပိုတယ်။ တော်တော် ပြည့်တယ်ပေါ့။ သူမိဘက မန္တလေးဘက်က၊ အညာသူပေါ့။ ရန်ကုန်မှာ တိုက်ခန်းတွေ ရှိပေမဲ့ ကျမကို ခင်လို့ ကျမနဲ့ အဆောင်တူတူ လာနေတယ်။ အဆောင်ဆိုပေမဲ့ အဆောင်စည်းကမ်းဆိုတာမျိုး ညဘယ်အချိန်ပြန်ရမယ်၊ ထမင်းစားချိန်က ဘယ်အချိန်၊ ဧည့်သည် မခေါ်ရဘူးဆိုတာမျိုးတွေနဲ့ မဟုတ်ဘူး။ သူက မေမေ သမီးလဲ့နဲ့ အဆောင်နေချင်တယ်ဆိုတော့ သူ့အမေက အဆောင်ဖွင့်လိုက်တာ။ ကျမက တစ်ခန်း၊ သူက တစ်ခန်း။ စည်းမရှိ၊ ကမ်းမရှိ … သောင်းကျန်းချင်တိုင်း သောင်းကျန်းလို့ရတဲ့ အဆောင်ပေါ့။
ကျမတို့ သောင်းကျန်းတာတွေထဲမှာ အပြာကားကြည့်တာ၊ ရည်းစားတွေ ထားတာ၊ အရက်သောက်တာ၊ အဲ့ခေတ်က ပေါ်ခါစ ဆေးပြားချတာ ဆိုတာ အသေးအဖွဲပဲ။ တကယ် အကြီးအကျယ် သောင်းကျန်းခဲ့ကြတာက ဖဲ။ ကျမ တက္ကသိုလ် ဒုတိယနှစ် တဝက်ရောက်တော့ ဖဲစွဲနေပြီ။ အရက်၊ ဆေးပြား မလုပ်ရရင် နေနိုင်တယ်။ ဖဲတော့ မချရရင် မနေနိုင်ဘူး။ မီမီဟန်နဲ့ တွဲဆော့တော့ ကြေးက ကြီးတယ်။
ကျမ အကြွေး ပုံး ၅၀ ကျော်တင်နေပြီ။ မီမီဟန်က ပိုဆိုးတယ် … ပုံး ၁၀၀ ကျော်။ တစ်လကို ၃ – ၄ သိန်း ဖဲ့ဆပ်ဖို့ ပြောလာတယ်။ မီမီဟန်ကလည်း သူ့အိမ်က စီးပွားရေးအခြေအနေ မကောင်းလို့ မကူနိုင်ဘူး။ အိမ်ကပို့တဲ့ ပိုက်ဆံဆိုတာ ကျမ စားလောက်ရုံပဲ ရှိတာ။ ချွေတာလို့လည်း သိပ်ထူးမှာ မဟုတ်ဘူး။ အလွန်ဆုံး ချွေတာနိုင်လှ တစ်လကို ၂ သောင်း ၃ သောင်းထက် ပိုထွက်မလာနိုင်ဘူး။ ကျမ ငွေရအောင် တစ်ခုခုလုပ်မှ ဖြစ်မယ်။
ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ဆိုသလိုပဲ တစ်နေ့ လှည်းတန်းမှာ မနက်စာ ထမင်းကြော် ထွက်စားပြီး အပြန် ဓာတ်တိုင်မှာ ကြော်ငြာစာတစ်ရွက် တွေ့တယ်။
“မိန်းကလေး မော်ဒယ်လ် အလိုရှိသည်။ အသက် ၁၈ နှစ် ပြည့်ပြီး ဖြစ်ရမည်။ အတွေ့အကြုံ ရှိရန် မလို”
အဲ့ဒီခေတ်က မော်ဒယ်လ်ဆိုတာ ပေါ်ခါစ ဂျွန်လွင်တို့၊ တင်မိုးလွင်တို့ တစ်ခေတ်ထတဲ့ အချိန်။ မော်ဒယ်လ် ဖြစ်ဖို့ဆိုတာ လွယ်တာမှ မဟုတ်တာ။ ကိုယ်လုံးလှဖို့ အားကစား လုပ်ရတယ်၊ အစားအသောက် ဆင်ခြင်ရတယ်၊ အသွားအလာ၊ အပြောအဆို အကုန် စမတ်ကျနေအောင် နေရတယ်။ အခုထလုပ်၊ အခုချက်ချင်း ဖြစ်တာမှ မဟုတ်တာ။ အတွေ့အကြုံ ရှိရန် မလိုဆိုတော့ ရိုးမှရိုးရဲ့လားပဲ။
ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး၊ ကျမ အဲ့ဒီစာရွက်ကို ဓာတ်တိုင်ကနေ ခွာယူလာခဲ့ပြီး အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ စာကြည့်စားပွဲပေါ် တင်ထားလိုက်မိတယ်။
“ဟဲ့ … ဒီဟာက စိတ်ဝင်စားစရာပဲ။ ရှင်နဲ့ဆို ဖြစ်မှာ။”
“…”
ကျမ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲနေတော့ မီမီဟန်က အနားရောက်လာတယ်။
“ဟာ … ဘာပဲပြောပြော ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါလား။ မေးကြည့်ပြီး မကြိုက်ရင် မလုပ်နဲ့ပေါ့။ မော်ဒယ်လ်ဆိုတာက ကြော်ငြာ ၁ ခုရိုက်ရင် ၅ သိန်း ၁၀ သိန်းပဲ၊ တစ်ရက်ကို ၂ ခု ၃ ခု ရိုက်ကြတာ။”
“ငါ့ပုံနဲ့ ဖြစ်ပါ့မလားဟယ်။”
“သြော် … ဖြစ်တာပေါ့။ ကဲပါ၊ ဖြစ်တာ မဖြစ်တာက သူတို့ ဆုံးဖြတ်ဖို့။ ဖုန်းဆက်ဖို့က ရှင့်အလုပ်။”
ပြောနေရင်း မီမီက သူ့ ဂျီအက်စ်အမ်ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး နံပါတ်တွေကို နှိပ်နေတယ်။ ဖုန်းက ချက်ချင်း မဝင်ဘူး။ ၃ ခါမြောက်ကြမှ ဝင်သွားတယ်။
Watch Exclusive Japanese Adult Videos
“ဟဲ့ … ဝင်ပြီ။ ရော့ …”
“ဟာ … ငါ ဘာပြောရမှာလဲ။ မပြောတတ်ဘူး။ နင်မေးပေး”
“အို … ဘယ့်နှယ်။ ရှင့်ဘာသာ ပြောလေ။”
ကျမတို့ ဖုန်းကို သူ့ပေး ငါ့ပေး လုပ်နေတာနဲ့ လိုင်းကျသွားတယ်။
“အင့် … ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခေါ်”
အေးလေ … မေးကြည့်လို့ အရှုံးမရှိပါဘူး။ အခုက တခြားလုပ်စရာလည်း ရှာလို့မှ မတွေ့တာ။ မနေ့ကတောင် ဇံကြီးတို့က လကုန်လို့ ပြန်မဆပ်နိုင်ရင် ရဲစခန်းမှာ ရှင်းတော့လို့ ပြောတာ ခံရသေးတယ်။
ကျမ ပြန်ခေါ်တော့ ဖုန်းက မဝင်တော့ဘူး။ ဒုတိယ တစ်ခါမှ ဝင်သွားတယ်။
“ဟဲလို၊ မိုးသောက်ပန်း မော်ဒယ်လ် အေဂျင်စီကပါ။”
“ကျမ … ဟို ဟိုလေ … ကျမ ကြော်ငြာတွေ့လို့ ခေါ်လိုက်တာပါ ရှင့်”
“အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီတုန်း။”
“ဆယ့် ဆယ့် … အဲ့ နှစ်ဆယ်ပါ။”
“ဟုတ်ပြီ။ အသံကြားရတာနဲ့တင် ချစ်စရာလေးပဲ။ ဒါဆို အင်တာဗျူး လာနိုင်မလား။”
“အဟီး … ခစ်ခစ် … ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့ရှင့်။ … ခဏနော်။”
မီမီက ဘောပန်တစ်ချောင်းနဲ့ စာရွက် ကျမလက်ထဲ လာထည့်ပေးတယ်။ သူပြောတဲ့ လိပ်စာကို ကျမ လိုက်ရေးနေမိတယ်။ ကမ္ဘာအေးဘက် ကန်ဘောင်နားက ကွန်ဒိုတစ်ခုပဲ။ ကျမတို့ နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးဘူး။ လမ်းလျှောက်သွားလို့တောင် ရတယ်။ နောက်နေ့ နေ့လည်ကို ချိန်းလိုက်တယ်။ နောက်ပြီး အင်တာဗျူးလာတဲ့အခါ သနပ်ခါး ကြော်ငြာရှင်ကို ပြဖို့ အလှဓာတ်ပုံ ရိုက်မှာမို့ ထမီဝတ်လာခဲ့ဖို့ရယ်၊ အဲဒါအတွက် ၅ သောင်း လက်ငင်းပေးမဲ့ အကြောင်းရယ် သူပြောတယ်။ ၅ သောင်းဆိုလည်း ဇံကြီးကို နည်းနည်း မျက်နှာချိုသွေးလို့ ရမှာပါလေ။
ကျမအတွက် ကံကြမ္မာက ဘယ်လို ဖန်လာမယ်ဆိုတာ ကျမ ကြိုမသိခဲ့ပါဘူး။ စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေလို့ ညက သိပ်အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး။ မနက်မှာလည်း ကျမ အစောကြီး နိုးနေတယ်။ ဘုရားရှိခိုးပြီး မနက်ပိုင်း ကျူရှင်ကို အစောကြီးရောက်နေတာ။ စာထဲလည်း စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ ကျမ စိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံ ၂ သောင်းရယ်၊ မော်ဒယ်လ်ဖြစ်ရင် လှလှပပ ဝတ်ရစားရမှာရယ်၊ မကြောင့်မကြ နေရမှာရယ်ကိုပဲ စိတ်ထဲ ရောက်နေတယ်။ စိတ်ကူးထဲမှာ ဖဲတောင် လည်ရိုက်လိုက်သေးတယ်။
အဆောင်ပြန်၊ သီချင်း တကြော်ကြော်နဲ့ ရေချိုးနေတဲ့ ကျမကို မီမီဟန်တောင် မျက်စောင်းထိုးပါတယ်ဆို။ မလိုပေမဲ့ အချိန်တွေ ပိုနေတော့ ခါးအောက်ပိုင်းက အမွှေးအမျှင်တွေ အကုန်ရိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကင်မရာထဲ ခြေသလုံးမွှေးတွေ ပါသွားရင် ရုပ်ဆိုးနေမှာ။
ကျမ သွားဖို့ ပြင်နေတော့ မီမီဟန်က လာမေးတယ်။ ပြီးတော့ …
“ရှင် အဆင်ပြေရင် ကျုပ်ကိုလည်း မိတ်ဆက်ပေးဦး”
သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့လို့ စိတ်ထဲ တွေးမိပေမဲ့ …
“အင်းပါဟာ”
လို့ပဲ ပြန်ပြောဖြစ်တယ်။ ကျမကို မီမီဟန်က ခြေသည်းတွေတောင် ကူဆိုးပေးသေးတယ်။ ခြေသည်း လက်သည်း ခြောက်သွားတော့ ကျမ မှန်ထဲ ကြည့်လိုက်တယ်။ လှပါတယ်၊ ဆံပင်ရှည်နဲ့ ရင်စေ့အင်္ကျီရိုးရိုး၊ အောက်က တက်ထရွန် ထမီဗြောင်နဲ့။ ထမီတိုတို ဝတ်တာ သိပ်ခေတ်မစားတော့ဘူးဆိုတော့ ကျမ သိပ်တိုအောင် မဝတ်ပါဘူး၊ ခြေမျက်စိ မြင်ရရုံပဲ။
ပေးထားတဲ့ လိပ်စာရောက်တော့ ကွန်ဒိုအဝမှာ လုံခြုံရေးကောင်တာ ရှိနေတယ်။ ကျမ သွားရမဲ့ အခန်းနံပါတ်ကို ပြောပြလိုက်တော့ ဦးလေးကြီးက ကျမကို ကြည့်တယ်။ အကြည့်က တမျိုးပဲ။ ဘာမှမပြောပေမဲ့ ကျမစိတ်ထဲ သိပ်မကျေနပ်ဘူး။ လူကို အထင်သေးသလိုလိုနဲ့။ သက်ပြင်းတစ်ချက်လည်း ချတယ်။ မသိရင် ထောင်ကျတော့မဲ့ ရာဇဝတ်သားကို ကြည့်တာမျိုးလိုလိုနဲ့။ လှည့်ပြန်ရင် ကောင်းမလား။ အို … မဟုတ်တာ။ သူ့ဘာသာသူ ကြည့်တာနဲ့ပဲ ကျမက ကျမအလုပ် ကျမ မလုပ်ပဲ နေရမလား။
ကျမကို ဓာတ်လှေခါးကို လိုက်ပို့ပေးပြီး အပေါ်သွားဖို့ ခလုတ်ပါ နှိပ်ပေးလိုက်တယ်။ မနှိပ်ခင်မှာ သက်ပြင်းတစ်ခါ ထပ်ချသေးတယ်။ ဘယ်လိုလူကြီးလည်း မသိဘူး။
ဓာတ်လှေခါးက ဒင်ကနဲ မြည်ပြီး ရပ်သွားတယ်။ ကျမ သွားရမဲ့ အထပ်ကို ရောက်ပြီ။ ကျမ လက်ဖျား၊ ခြေဖျားတွေ အေးစက်လာပြန်တယ်။ ပေးထားတဲ့ အခန်းနံပါတ်ကို ကျမ သေချာ ပြန်ကြည့်တယ်။ ဘယ်ဘက်လား။ ညာဘက်လား။ အခန်းတွေက အစဉ်အတိုင်းပဲဆိုတော့ သိပ်ကြာကြာ မရှာလိုက်ရဘူး။
“တင်း တောင်”
ကျမ လူခေါ်ဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက်တယ်။ အကြာကြီးပဲ။ နောက်တစ်ခါ ထပ်နှိပ်ရတယ်။
“တင်း တောင်” “တင်း တောင်”
အထဲက လှုပ်ရှားသံ ကြားရတယ်။ ခဏကြာတော့ တံခါးဟလာတယ်။
“ဘယ်သူလဲ”
ကျမ နာမည်ကို ပြောလိုက်တယ်။ တံခါးက ပွင့်သွားပြီး အထဲကနေ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် လူကြီးတစ်ယောက် ထွက်လာတယ်။ သိပ်အဝကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ ဗိုက်တော့ ရွှဲနေပြီ။
“သြော် … လဲ့လဲ့လို့ ခေါ်မယ်နော်။ ဦးက တိုနီပါ။”
ကျမတို့ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဗီဒီယို ကင်မရာနဲ့ ကျမကို စရိုက်တယ်။
“အို … မရိုက်ပါနဲ့။”
သူက ကျမပြောတာ အမှုမထားပဲ ဆက်ရိုက်တယ်။
“မဟုတ်ဘူး၊ ရွေးတဲ့အခါကြ ရုပ်သေချည်း ကြည့်လို့မရဘူး လဲ့လဲ့ရဲ့။ တီဗွီရိုက်တာမျိုးကြ ရုပ်သေမှာ လှပေမဲ့ တီဗွီမှာ လှချင်မှလှတာ။”
ကျမကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်တာ မဟုတ်ပဲ ကင်မရာနဲ့ အပေါ်အောက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ရိုက်နေတယ်။ ကျမအခန်းကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းဖွဲ့မထားဘူး။ ပစ္စည်းတွေက ပြန့်ကျဲနေတယ်။ ထောင့်တစ်ခုမှာ ဆိုဖာ၊ ဆက်တီတွေရှိပြီး တခြားထောင့်မှာက ၂ ယောက်အိပ် အိပ်ယာကြီးတစ်ခု။ ဒီဘက်ပိုင်းမှာ မှန်တွေ၊ အလှပြင်ခုံတွေ။ မီးဆလိုက်တွေလည်း ရှိတယ်။ စတူဒီယို သဘောမျိုးပဲ။
ကင်မရာနဲ့ မှန်ပြောင်းတွေ ထည့်ထားတဲ့ အိတ်ကြီးနားမှာ လူတစ်ယောက် ထိုင်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို လှည့်ကြည့်တယ်။ အသားနီစပ်စပ်နဲ့ မြန်မာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ နှာခေါင်းကောက်ပေမဲ့ ကုလားလည်း မဟုတ်၊ မျက်နှာဖြူလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ ဘာလူမျိုးမှန်း ကျမ မပြောတတ်ဘူး။
“အဲဒါ ဂျိမ်းစ်လွင်လေ။ ဂျိမ်းစ် … ဒါ လဲ့လဲ့”
“ဟုတ်၊ … နိုက်စ်တူ မိယူ (တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်။)”
“…”
ကျမ ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်ဘူး။ ကျမတို့ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းတယ်။ သူ့ကိုကြည့်ရတာ ဦးတိုနီထက်တော့ ငယ်ပုံရပါတယ်။ ကျမ မှန်းတော့ မမှန်းတတ်ဘူး။ ၃၀ တော့ မကျော်သေးတာ သေချာတယ်။ ကျမထက် ခေါင်းတစ်လုံးလောက် ပိုမြင့်တော့ ၅ ပေ ၁၁ လောက် ရှိမယ်ပဲ ထင်ရတယ်။ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ ပြန်ထိုင်လိုက်တော့ သေချာပြောဖို့တော့ ခက်လိမ့်မယ်။
ပါးချိုင့် တဘက်ပဲရှိတဲ့ ဂျိမ်းစ်က ဆွဲဆောင်မှု တမျိုး ရှိပါတယ်။ အာနိုးလို ကာယဗလမောင်ကြီးပုံ ပေါက်မနေပေမဲ့ အားကစားလုပ်ပုံ ရပါတယ်။ ကြွက်သား ဖုဖုလေးတွေ ရှိတယ်။ ကျမ သူ့ကို ခိုးကြည့်နေမိတာ အတော်ကြာမယ် ထင်ပါတယ်။ သူ စကားစပြောမှ ကျမလည်း ကျမကိုယ်ကျမ သတိထားမိတယ်။ ရှက်တော့ အရှက်သား။ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ရတာ သိပ်မလုံတာနဲ့ ကျမ ထမီအောက်ထဲမှာပဲ ပေါင်ကို ချိတ်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ကျနော်တို့ … အာ … မော်ဒယ်လ် အေဂျင်စီ အသစ်ပါ။ မိန်း (အဓိက) မားကတ်လုပ်ဖို့ မော်ဒယ်လ် ရှားနေတယ် …။ အဲ ကျနော်တို့ ရှာနေတယ်ပေါ့။ အဲဒါ … မိန်းကလေး … အဲ လဲ့လဲ့က လုပ်နိုင်မလား။”
ဦးတိုနီက ဝင်ရှင်းပြတယ်။ သူတို့ အေဂျင်စီအသစ်မှာ အဓိကမော်ဒယ်လ် (ရုပ်ရှင်လိုဆိုရင်တော့ ခေါင်းဆောင်မင်းသမီးပေါ့လေ) မရှိသေးလို့ ရှာနေတဲ့ အကြောင်း၊ မြန်မာပြည်မှာထက်ကို အာရှနိုင်ငံတွေကို ထိုးဖောက်မှာဆိုတဲ့ အကြောင်း၊ ပြီးတော့ အခု လက်ငင်း သနပ်ခါး အပါအဝင် အလှကုန် ပစ္စည်း ၂ ခု ၃ ခု ကြော်ငြာ လက်ခံထားတာမို့ ဒီနေ့ ကျမကို ရိုက်တဲ့ ဓာတ်ပုံ/ဗီဒီယိုတွေကို အလုပ်ရှင်ကို အမြန်ပြပြီး သူကြိုက်တယ်ဆိုရင် နောက်တစ်ပတ် ချက်ချင်း အလုပ်စရမှာဖြစ်တဲ့ အကြောင်းတွေပေါ့။
“အဲ့ … ဒါ မိန်းကလေး၊ ရိုက်ဖို့ အဆင်ပြေလား။ ပြေတယ်ဆိုရင် … လက်ငင်းကို ၂ သောင်း … အဲ အဲ ၅ သောင်းပေးမယ်။ ပြီးတော့ … ဟိုဒင်းမှာ ဆိုင်းရမယ်။ အိုင် ပြောတာ … စာချုပ်မှာ ဆိုင်း … လက်မှတ်ထိုးပေးရမယ်လို့။”
မြန်မာမဟုတ်မှန်း သိသာနေပေမဲ့ ဂျိမ်းစ်က ဗမာလို တော်တော် လည်လည်ဝယ်ဝယ် ပြောတတ်တာပဲ။ ပြီးတာနဲ့ ဂျိမ်းစ်က ကင်မရာကို ထုတ်ပြီး ဓာတ်ပုံ စရိုက်တော့တာပဲ။
“လှတယ် လဲ့ … လှတယ် … အရမ်းမိုက် … ကောင်မလေး … လှတယ်”
ဓာတ်ပုံရိုက်ရင်း ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ဆက်တိုက် ချီးမွန်းနေတယ်။ ကျမ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်လေ သူက ပိုသဘောကျပြီး ချီးမွန်းလေပဲ။ တခါတလေမှာ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ကိုယ်ဟန်ကိုယ်ထား ဘယ်လိုဆိုတာ ပြပေးတယ်။ လက်တွေ၊ ပခုံးတွေ အကိုင်ခံရတော့ ကျမမှာ ရှက်အားပိုရသလို တမျိုးတိုးတိုးလည်း ဖြစ်လာပါတယ်။
ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေဆင်းထိုင်ရင်း လက်ကို နောက်ပစ်ထားတဲ့ပို့စ်၊ ပြီးတော့ … ဒူးကို ကွေးလိုက်ပြီး ခေါင်းလေး တစောင်းတင်တဲ့ ပို့စ်၊ နောက် … မမှတ်မိတော့လောက်အောင် စုံလင်တဲ့ ပို့စ်တွေ ကျမ လုပ်ပြရတယ်။ တခါမှာ အရမ်းနန်းဆန်ဆန် ခပ်တောင့်တောင့်လေး ဒူးကွေးထိုင်ပြီး ကင်မရာကို စူးစိုက်ကြည့်ပေးရသေးတယ်။ နောက်တစ်ခါကြတော့ ကြာမူပိုပိုလေး နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတဲ့ ပို့စ်။
ဂျိမ်းစ်က ကျမကို တောက်လျှောက် ချီးမွန်းနေတာ မရပ်မနားပဲ။ ပါးစပ်က အမြုပ်ထွက်မတတ်ဆိုတာ ဒါမျိုးနေမှာ။ ကျမ ဆံပင်ကစ ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး … လက်သည်းလေးတွေက ဘယ်လိုလှတာ၊ ဒူးလေးတွေက ဘယ်လိုလုံးနေတာ။ သူမို့ ပြောတတ်တယ်။ ဗမာလိုသာ ပြောတတ်ရင် … ကျမ သူ့တော်ကီနဲ့တင် ဘော်လီကျွတ်လောက်ပါတယ်။
သူ့ကိုကြည့်ရတာ အလုပ်ကို အလုပ်နဲ့တူအောင် လုပ်တတ်တဲ့ လူစားမျိုးရှင့်။ အဲဒီတော့ ကျမ စိုးရိမ်စိတ်တွေ လျော့လာပြီး ပို့စ်ပေးရတာ ပိုပြီး သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်လာတယ်။ ဒီအလုပ်နဲ့ ကျမနဲ့ အဆင်ပြေဖို့ပဲ ကျမစိတ်ထဲ ရှိတော့တယ်။ ပို့စ်ပေးရတာ ပျော်ဖို့ ကောင်းလာပါတယ်။ ထမီကိုမပြီး ခြေဖျားထောက် လမ်းလျှောက်နေတဲ့ပုံမျိုး ရိုက်ဖို့ ကျမကတောင် အကြံပေးလိုက်သေးတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ၂ ပုံ ၃ ပုံ ရိုက်ပြီး ပြောတယ်။
“လဲ့ … ခြေထောက်လှတယ်။”
အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတစ်လုံး ဖြုတ်လိုက်ဖို့ ဂျိမ်းစ်က အကြံပေးတယ်။ လည်ပင်းပေါက်တော့ ဟိုက်နေတော့မှာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျမ စျာန်ဝင်နေတယ်လေ။ သူ့စကားမဆုံးခင်ပဲ ကျမ ကြယ်သီးတစ်လုံး ဖော်လိုက်တယ်။ ချပ်ကနဲ ချပ်ကနဲ ဓာတ်ပုံဆက်ရိုက်တယ်။ ပို့စ်တစ်ခုနဲ့ တစ်ခုကြားမှာ နည်းနည်းမှ မနားဘူး။ ဖလင်လဲတဲ့ အချိန်ပဲ နားတယ်။ ကျမ ပျော်နေမိတယ်၊ ဂျိမ်းစ်နဲ့ အလုပ်လုပ်ရတာ ကောင်းတယ်။ သူက ဖော်ရွေတယ်။
ဂျိမ်းစ်က ဖလင်တစ်လိပ်ကုန်တော့ နောက်တစ်လိပ်မထည့်ပဲ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမ ထိုင်နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ သူလည်း လာထိုင်တယ်။
“ဒီနေ့ တော်လောက်ပြီ၊ ရပ်နိုင်ပြီ။”
အချိန်တွေ ကုန်တာတောင် ကျမ သတိမထားမိဘူး။ အချိန် ၂ နာရီ နီးပါးရှိသွားပြီပဲ။ အပြင်မှာ ဝုန်းကနဲ မိုးတွေ ရွာချတယ်။ ဦးတိုနီကတော့ ဗီဒီယို ရိုက်လို့ ကောင်းနေတုန်း။ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို မှတ်ပုံတင်ပြဖို့ တောင်းတယ်။ ကျမ အိတ်ထဲက မှတ်ပုံတင် ထုတ်ပေးလိုက်တော့ သူယူကြည့်တယ်။
“၁၉ … နဲ့ … … ၈ လ … အဲ့ ၁၆/၁၇ ပဲ ထင်ရတယ်၊ နုတယ် လဲ့။”
“အပိုတွေ၊ မြှောက်နေပြန်ပါပြီရှင်”
ကျမ သူ့ပခုံးကို ရိုက်လိုက်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က ပြန်ရိုက်မလို လုပ်တော့ ကျမ ရှောင်လိုက်တုန်း ဟန်ချက်ပျက်နေတဲ့ ကျမကို ပွေ့လိုက်တယ်။ ကျမ တကိုယ်လုံး စွေ့ကနဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပါသွားတယ်။ သူ့မျက်နှာနဲ့ ကျမမျက်နှာ နီးနီးလေး၊ နှာခေါင်းထိပ်ချင်း ထိတော့မယ်။
“ကောင်မလေး … မဆိုးနဲ့။”
ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ကုတင်ပေါ် ပြန်ချလိုက်တယ်။ သူ့လက်ထဲက ကလစ်ဘုဒ်ထဲမှာ ကျမ နာမည်၊ မွေးနေ့နဲ့ မှတ်ပုံတင် နံပါတ်တွေကို ကူးရေးနေတယ်။ သူက ဗမာလိုလည်း ရေးတတ်တယ်။ ကလစ်ဘုဒ်ကို ကျမကို ကမ်းပေးတော့ ဦးတိုနီက …
“လဲ့လဲ့ … ဒါက ဓာတ်ပုံတွေကို အသုံးပြုခွင့်ပေးတဲ့ သဘောပဲ။ အဲဒါ လက်မှတ်ထိုးမှ လဲ့လဲ့ကို ဦးတို့ ပိုက်ဆံချေလို့ ရမှာ။ ဒီ ဓာတ်ပုံတွေကိုလည်း ဦးတို့ အေဂျင်စီအပြင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးဘူး၊ အလုပ်ရှင်ကိုတောင် မပေးဘူး။ စိတ်ချနော်။”
သူပေးတဲ့ ကလစ်ဘုဒ်ပေါ်က စာရွက်တွေကို ကျမ ဖတ်တောင်မဖတ်ပဲ ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်မိတယ်။ ဒါထိုးမှ ပိုက်ဆံရမှာ ဖြစ်တဲ့အပြင် ဖတ်လို့လည်း နားလည်မှာမှ မဟုတ်ပဲ။ ထိပ်မှာတော့ အခွန်တံဆိပ်ခေါင်းတွေ ပါတယ်။
“၅ ဖရိမ်လောက် ကျန်တယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်း မှီလိုက်”
ဂျိမ်းစ်က မပြောမဆို ကျမနား ကပ်လာပြီး ထမီကို ခါးကနေ ဖြေချလိုက်တယ်။ ကျမ ဆတ်ကနဲ ရုန်းတော့ ထမီစကို ကျမလက်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ထားဖို့ ပြောတယ်။
“ဆက်ဆီပို့စ်လေး နည်းနည်း ထည့်ရိုက်စေချင်လို့ပါ။ မင်းသမီးတွေတောင် ထမီရင်ရှားတို့၊ ရေစိုဝတ်တို့နဲ့ ရိုက်ကြသေးတာပဲ။”
ဦးတိုနီက ဝင်ပြောတယ်။
“လဲ့ … သိပ်ကြည့်မလှဘူး။”
ဘာလိုနေလို့လဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ကျမ သူ့ကို မေးဆတ်ပြလိုက်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က မပြောချင် ပြောချင်ပုံနဲ့ …
“အင်္ကျီချွတ်လိုက်”
သြော် … ဒါများ။ မြန်မြန်ပြီး၊ မြန်မြန်ပြန်ရအောင် ကျမ ကုတင်အောက်ဆင်း၊ ထမီကိုရင်လျား၊ တီရှပ်ကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျမနောက်နားကနေ လာပြီး ထမီကို ကျမလက်နဲ့ ကိုင်ထားခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ လက်ဟန် ခြေဟန်နဲ့ ချွတ်ခိုင်းတယ်။ သိပြီ၊ ကျွတ်နေတဲ့ ထမီကို ရင်ဘက်မှာ အုပ်ပြီး လက်နဲ့ ကိုင်ထားတာမျိုး လိုချင်တာ။ သူလိုချင်နေတဲ့ ပို့စ်ရတော့ ကင်မရာက အသံထွက်လာတယ်။
“ချပ်”
“မိုက်တယ်၊ ကောင်မလေး၊ ဂေါ့ဒ်”
ကျမ သူ့ကို ကြာကြည့်ကြည့်ပြီး ဖလိုင်းကစ်ပေးလိုက်တယ်။
“ချပ်”
ထမီရင်လျားပြန်ဝတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် ဒူးတုပ်ထိုင်နေတာကို နောက်က တစ်ပုံ၊ ပြီးတော့ အပေါ်စီးက ရိုက်မဲ့ဟန်နဲ့ သူ ကုတင်ပေါ် မတ်တပ်တက်ရပ်တယ်။
“ချပ်”
ဂျိမ်းစ်က ဖလင်လိပ်ကို ကင်မရာထဲကနေ ထုတ်တယ်။ နောက်တစ်လိပ်ထပ်ထည့်တယ်။ ဦးတိုနီက ကျမ လက်ထဲကို ၅၀၀ တန်တစ်အုပ် ထည့်ပေးတယ်။ ကျမ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကို ဟန်ပါပါပဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ရေကြည့်မနေတော့ပါဘူး၊ ပြည့်မှာပါ။ ပြီးတော့ တစ်ထောင်တန် တစ်အုပ်ကို ကျမကို ပြပြီး
“လဲ့လဲ့”
“ရှင်”
“… ဒီနေ့ ရိုက်ကွင်းက ပြီးပြီ။ လဲ့လဲ့ ပြန်ချင်ရင် ပြန်လို့ရပြီ။ ဒါပေမဲ့ မိုးတွေကလည်း ရွာနေ၊ ပြန်လည်း မပြန်ချင်သေးဘူးဆိုရင်တော့ ဂျိမ်းစ်ကို မော်ဒယ်လ်လုပ်ပေးနိုင်မလား။ ဒီတစ်အုပ်က လဲ့လဲ့အတွက်ပဲ။”
ကျမ ပြုံးပြီး သူ့ပိုက်ဆံကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။ ဦးတိုနီက နောက်ဆုတ်လိုက်တော့ ကျမ ကုတင်ပေါ်မှာ ကုန်းကွကွ ဖြစ်သွားတယ်။ သူလှမ်းပေးတော့ ကျမယူပြီး အိတ်ထဲထည့်မလို့ လုပ်နေတုန်း …
“အပေါ်ပိုင်း နုဒ်ရိုက်ရမှာ”
ကျမ ချီတုံချတုံ ဖြစ်သွားတယ်။ လက်ထဲရောက်နေတဲ့ တစ်ထောင်တန်အုပ်ကို ကျမ သံယောဇဉ် မဖြတ်နိုင်သလိုပဲ။ နုဒ်တော့လည်း မရိုက်ရဲဘူး။
“ဂျိမ်းစ်က လေ့ကျင့်ဖို့ လိုနေလို့ပါ။ ဦးတို့ ပုံတွေကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြပါဘူး။”
ကျမ တစ်ထောင်တန်အုပ်ကို အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ကျမ ပျော်နေတယ်၊ ငွေနံ့ရလို့ ဘာမှ မမြင်တော့ဘူး။ ပြီးတော့ သူတို့ကိုလည်း ကျမ ယုံမိတယ်လေ။ ဘယ်သူမှမှ သိမှာမှ မဟုတ်တာ။ ကျမ ထမီကို ခါးမှာ ချည်လိုက်တော့ ဦးတိုနီက ဗီဒီယိုခွေကို လဲတယ်။
“လှလိုက်တာ”
ဒီတစ်ခါ ချီးကျူးတာက ဦးတိုနီပါ။ ဂျိမ်းစ်ကတော့ အံ့သြလွန်းဟန်နဲ့ အိုးဟိုးဟိုးလို့ပဲ အော်နေတော့တယ်။ ဒီအတိုင်း အော်တာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ တစ်ပုံရိုက်၊ တစ်ခါအော်။
ရွာနေတဲ့ မိုးက သည်းလွန်းတော့ အခန်းထဲက လေအေးပေးစက်က အေးသထက် ပိုအေးလာတယ်။ ကျမ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ တော်ပီဒို ထိပ်ဖူးလေးတွေလို ထောင်ထလာတာပေါ့။ ဂျိမ်းစ်ပါးစပ်က အာလုပ်သံ ခပ်ကျယ်ကျယ် ထွက်လာပြန်တယ်။
“ချပ်”
“အာပါးပါး”
ရှက်သလိုလိုတော့ ရှိသား၊ ကျမ လက်နဲ့ ကာလိုက်ချင်ပေမဲ့ ၁၀၀၀ တန်အုပ်ရဲ့မျက်နှာကြောင့် ဒီအတိုင်း ထားထားရတယ်။ ခဏလေး သည်းခံလိုက်ရင် ၁ သိန်းဆိုလည်း ဟုတ်၊ ၂ သိန်းတောင် ဖြစ်ချင် ဖြစ်သွားမှာ။
ဂျိမ်းစ်က ကျမကို အနေအထားပြင်ပေးမဲ့ဟန်နဲ့ ရှေ့တိုးလာတယ်။ သူ့ဘက်ဘက်လက်က ကျမ ညာဘက် နို့သီးခေါင်းလေးကို လာပွတ်တယ်။ ပွတ်တယ်ဆိုတာထက် စက်ဝိုင်းလေး လာရေးပြီး တစ်ချက် လက်နှစ်ချောင်းကြား ညှပ်လိုက်တယ်ဆိုရင် ပိုမှန်မယ်။ အပြင်မှာ လက်နေတဲ့ လျှပ်စီးနဲ့အပြိုင် ကျမ ကိုယ်ထဲမှာ လျှပ်တပြက် ပြက်သွားတယ်။ ကျမ ညီမလေးကပါ စစ်ကနဲ၊ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတာ။
ဘာကြောင့်ရယ်တော့ ကျမ မသိဘူး။ ဖြစ်နိုင်တာက ကျမ ရည်းစားသနာ မရှိတာ နည်းနည်း ကြာနေတာကြောင့် ဖြစ်နိုင်သလို ဂျိမ်းစ်က ကျမကို တောက်လျှောက် ချီးမွန်းခန်းဖွင့်ထားတာကို ကြည်နူးသာယာနေမိတာကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဘယ်မိန်းကလေးက သူ့ကိုလှတယ်ပြောရင် မကျေနပ်ပဲ ရှိလို့လဲလို့။ ဒါမှမဟုတ် ကျမ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ ဓာတ်ပုံ အရိုက်ခံနေရတယ်ဆိုတဲ့ အသိက စိတ်လှုပ်ရှားစေလို့လည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လျှပ်စစ်ဆိုတာ တစ်ခါစီးဖူးသွားရင် နောက်တစ်ခါ ထပ်စီးဖို့ လွယ်သွားပြီလေ။ ကျမ ငြင်းဆန် ရုန်းကန်တာ မလုပ်မိခဲ့ဘူး။
“36-24-38 လား”
ပထမ ကျမ သူပြောတဲ့ နံပါတ်တွေကို နားမလည်ဘူး။ နောက်မှ ကျမ ကိုယ်အတိုင်းအထွာကို မေးနေတာမှန်း သဘောပေါက်တယ်။ သူပြောသလောက် ကျမက မဖွံ့ပါဘူး။ ကျမ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“၃၄ – ၂၅ – ၃၆ ရှင့်”
ဗမာလိုပြောတာ သူချက်ချင်း နားလည်ပုံမရဘူး။ နောက်မှ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နဲ့ …
“ဂွတ်ဒ် ဂွတ်ဒ်”
လို့ ပြန်ပြောတယ်။ ကျမကို နို့တွေကို ကိုင်၊ ညှစ်ပြီး ကိုယ်ဟန်ပြဖို့ ပြောတယ်။ သူပြောသလို ကိုင်၊ ဆော့ပြီး ကိုယ်ဟန်ပြလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ကျမ ကိုယ်ခန္ဒာက ကျမစိတ်ရဲ့ သဘောမပါပဲ အနတ္တသဘောဆောင်လို့ သူဖြစ်ချင်တာတွေ ဖြစ်နေတော့တယ်။ ကျမ နှုတ်ခမ်းကို သပ်လိုက်မိတယ်။ ရှက်စိတ်နဲ့အတူ ရမ္မက်စိတ်တွေလည်း ဟုန်းကနဲ ကြွလာတယ်။ ကင်မရာတွေကို ကျမ မေ့သလိုလိုတောင် ဖြစ်တယ်။
ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ကုတင်ပေါ် လှဲဖို့ ပြောတယ်။ ကျမ ကုတင်စွန်းမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောက်ပြန်လှဲလိုက်တယ်။ ကျမ နို့လေးတွေက လှိုင်းတွေလို လှုပ်ခါပြီး နို့သီးခေါင်းတွေက မျက်နှာကြက်ကို ဦးတည်နေကြတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို အပေါ်စီးကနေ ရိုက်တယ်။ ကျမက နို့တွေအောက်ကနေ လက်နဲ့ ပွေ့တင်ပြီး ကိုယ်ဟန်ပြတယ်။
“အရမ်း … လှတယ် လဲ့”
ဂျိမ်းစ်က ကင်မရာ အရိုက်မပျက်တမ်း သူ့ဘယ်လက်နဲ့ ကျမ ပေါင်ကို လာထိတယ်။ ကျမ ဘာမှ ပြန်မပြောမိဘူး၊ အာစေးထည့်ခံထားရသလို နှုတ်က ဆွံ့အနေတယ်။ ကျမ ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို ထမီပေါ်ကနေ ပွတ်တယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ ပိုအတင့်ရဲလာတယ်။ ဒူးဆစ်နားကနေ တဖြည်းဖြည်း အစုံအဆန် ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ ပေါင်ရင်းဘက်ကို ရောက်လာတယ်။
ကျမ ဘာဖြစ်လို့ရယ်မသိ၊ ပေါင်တွေကို ကားပေးလိုက်မိတယ်။ ကင်မရာနောက်က ဂျိမ်းစ်ရဲ့ အပြုံး … သူ ကျမရဲ့ ညီမလေးကို အုပ်ကိုင်မိသွားပြီ။ ရသာဖူးလေးကို သူ့လက်ချောင်းလေးက မိမိရရ ဖိချလိုက်တယ်။ ကျမ မျက်တောင်လေးတွေ စဉ်းကျသွားတာ မှတ်မိတယ်။ ကျမ အသက်ရှူတွေ မြန်လာတယ်။
“အိုး ဘေဘီ… နိုး ပင်တီ??? ဘာလဲ၊ ကျကျနန ပြင်ဆင်လာတာလား”
“မဟုတ်ဘူး … အဟင်းးးး ကျမ မဝတ်တတ် အာ့ … အဟား”
ကျမ ပြန်ရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ မရတော့ဘူး။ ပင်တီမပါတာကိုက ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်စရာ ဖြစ်နေပြီ။ ကျမကိုက ဆတ်စလူးထလို့ ဝတ်မလာတာလို့ပဲ ထင်ကြတဲ့ ယောက်ျား ၂ ယောက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက ခါးအထိ လိပ်တင်ခံလိုက်ရတဲ့ ထမီလေးရဲ့ အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ အမွှေးအမျှင်မဲ့ ညီမလေးဆီမှာ။ စားနေကြ ကြောင်ဖားကြီး ဂျိမ်းစ်ရဲ့ ကျွမ်းကျင်တဲ့ လက်အောက်မှာ ကျမ စကားလုံးတွေ ကျပျောက်ခဲ့ရပြီ။
ဂျိမ်းစ်က ရသာဖူးလေးကို ဖိပွတ်လိုက်ပြန်တယ်။ ကျမ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်တာကို တဆက်တည်း ကင်မရာနဲ့ ရိုက်ယူလိုက်တယ်။
“ဟာ့ … ”
“ချပ်”
“ဂွတ်ဒ်လား … ဘေဘီ”
ကျမ ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။
“ကိုယ့်ဟာကိုယ် လုပ်”
သူ့စကားအဆုံးမှာ ကျမလက်က ညီမလေးပေါ်ကို ရောက်နေပြီ။ ကောင်းခန်းရောက်မှ သူက ရပ်လိုက်သလိုမျိုး။ သူမွှေးတဲ့မီး ကျမ ငြိမ်းအောင် သတ်ရတော့မယ်လေ။ မငြိမ်းပဲ မနေနိုင်တော့ဘူးရှင်။
လက်နဲ့ ဖိချလိုက်ပြီး စက်ဝိုင်းလေးတွေ ရစ်လိုက်တယ်။ ရသာဖူးလေးကို တိုက်ရိုက်ထိတာ ကျမ မကြိုက်ဘူး။ ဒါကြောင့် စက်ဝိုင်းရစ်လေးတွေ ရစ်တယ်။ ကျမ ညီမလေးငိုတာ တမံကျိုးသလိုပဲ။ အရည်တွေ စိမ့်စိမ့်ပြီး စီးကျလာတာ။ လက်တစ်ချောင်းတည်းကနေ လက် ၃ ချောင်းနဲ့ ဖိပြီး စက်ဝိုင်းပုံ ပွတ်တယ်။ ပွတ်လေ ယားလေပဲ။ ယားလေ မြန်မြန် ပွတ်လေပဲ။ ကျမ ခါးကိုကော့ပြီး မျက်လုံးတွေ မှိတ်လိုက်မိတယ်။ နို့တွေ အပေါ်ကို ပြူးတက်လာတာကို ဂျိမ်းစ်က တစ်ကွက်ထပ်ရိုက်တယ်။
“ချပ်”
ကျမ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက်ကို ရွှေ့ပြီး ခေါင်းအုံးပုံကို မှီလိုက်တယ်။ ကျမ ပေါင်ကိုကားပြီး ခြေထောက်ကို ထောင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြေနေတဲ့ ထမီကိုပါ ကြေကုန်မှာစိုးလို့ ဖယ်လိုက်တယ်။ ကြေတာကတော့ ကြေနေပါပြီ။ အရမ်းမကြေအောင် ဖယ်လိုက်တာပါ။ ကင်မရာ ၂ လုံးက ကျမ ညီမလေးကို ချိန်ထားကြတယ်။ ကျမ ခေါင်းထဲမှာ ဒါတွေ မရှိတော့ဘူး။ ကျမ တစ်ယောက်တည်းရှိသလိုပဲ လွတ်လပ်နေတယ်။ စိတ်ကြိုက် ပွတ်တော့မယ်။
“လုပ် ဘေဘီ၊ မိုက်တယ် … ကဲရီးအွန် (ဆက်လုပ်)”
ဂျိမ်းစ်ရဲ့ အသံနဲ့အတူ ကျမ ပွတ်ချက်တွေ ပိုသွက်လာခဲ့တယ်။ ဖိချလေလေ ရသာဖူးလေးက ထောင်ထလာလေလေပဲ။ ဘယ်လက်က ကျမနို့အုံကို ပင့်ကိုင်ပြီး ကစားနေမိတယ်။ ညာလက်နဲ့ စက်ဝိုင်းလေးတွေ ကျမ ဆက်ဝိုင်းတယ်။ မသိစိတ်ကြောင့်ပဲလား ကျမဖင်ကြီး မြောက်တက်လာတယ်။ ပြီးတော့မယ်၊ ကျမ သိတယ်။ ကျမ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားပြီး ဘယ်နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးနဲ့ လက်မကြားမှာ ညှပ်ပြီး လှိမ့်လိုက်တယ်။ လျှပ်စီးတွေ၊ အပြင်မှာနဲ့ ကျမ ကိုယ်ထဲမှာ အပြိုင်လက်သွားတယ်။ ကျမ အော်မိလိမ့်မယ်၊ ဟုတ်တယ်။ ကျမက အသံတော်တော်ကျယ်တဲ့ ဟာမလေ။
“အာ … ဟင်င်င် …. အင့် အင်းးး”
ကျမ ပွတ်ချက်တွေ အရှိန်တင်တာနဲ့အတူ ကင်မရာ သမား နှစ်ယောက်ဟာ မျက်တောင် မခတ်တမ်း။ နာနာ ဖိပွတ်လေ ကောင်းလေလေပဲ။ ပြီးတော့မယ်၊ ပြီးတော့မယ်။ ကျမ ညည်းသံတွေက ခပ်ပြတ်ပြတ် အော်သံတွေ ဖြစ်လာပြီ။
“အာ အာ … အာ့ အင့် … ဟင့် … အင့် အင်းးး … အင်းး အင့်”
ကျမ လက်တစ်ခုလုံး ညီမလေးရဲ့ မျက်ရည်တွေ ရွှဲနေတယ်။ ကျမ နို့သီးခေါင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်း ညာလက်ကို ရွှေဂူဝထဲကို ထည့်လိုက်တယ်။ ပေါက်ကွဲတော့မယ်၊ ကျမ ဘာမှ သတိမထားမိတော့ဘူး။
ပြီးချင်ပြီ၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်။ ကျမ ဘယ်ကိုရောက်နေတယ်၊ ဘယ်သူနဲ့ ရှိနေတယ်၊ ကင်မရာတွေ ရိုက်နေကြတာတွေ၊ ကျမ ခြေချောင်းလေးတွေ ကွေးကောက်နေကြတယ် …။ ဒါတွေအကုန် ဘာမှ ကျမ မသိတော့ဘူး၊ မသိချင်တော့ဘူး။ ယားတယ်၊ ကောင်းတယ်။ ပြီးတော့မယ်၊ ပြီးတော့မယ်။ ချာချာလည် …
“အု အု … အီးးးး”
မပီမသ ညည်းတွားသံနဲ့အတူ ကျမ ပြီးသွားတယ်။ အီးကနဲ အော်သံက တော်တော်ကျယ်တာ။ လှိုင်းလုံးတွေလို အရသာတွေ တသုတ်ပြီး တသုတ် တလိမ့်လိမ့်နဲ့ တက်လာချိန်မှာ ကျမ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးသွားတယ်။ ၅ မိနစ်လောက်တောင် ကြာလိမ့်မလားပဲ။ ကောင်းလိုက်တာရှင်။
ရှူးရှဲ ရှူးရှဲနဲ့ မြန်နေတဲ့ ကျမ အသက်ရှူသံတွေ တဖြည်းဖြည်းချင်း နှေးလာပါတယ်။ မိုင်ပေါင်းများစွာ ပြေးလာရသလို ကျမ မောနေတယ်။ တကိုယ်လုံး အင်အားတွေ ပျောက်သွားသလိုပဲ ခွေဆင်းသွားတယ်။ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကြက်သေသေနေတဲ့ ဦးတိုနီနဲ့ ဂျိမ်းစ်လွင်။ ကျမနှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်မိတယ်။
“ချပ်”
“မိုက်တယ် … ဘေဘီ”
ဂျိမ်းစ်နှုတ်က အသံထွက်လာတယ်။ သူ ကင်မရာကို ကုတင်စောင်းမှာ ချထားပြီး ကျမဘေးမှာ လာဝင်ထိုင်တယ်။ ကျမတကိုယ်လုံး ရွစိရွစိနဲ့ ကောင်းနေတုန်းပဲ။
“ပြောပါဦး ဂဲလ် … ခုနက ဘာလုပ်တာလဲ”
“ဒီဂျေပွတ်တာ”
ဒီဂျေတွေက ခေတ်စားခါစ၊ ဘန်းစကားတွေအဖြစ် ကျမတို့ လူငယ်တွေရဲ့ နှုတ်ဖျားမှာ။ ကျမ ရှက်ရှက်နဲ့ ရယ်မိပါတယ်။ ကျမ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲလျက်နဲ့ပဲ ထမီကိုယူပြီး ကိုယ်ပေါ်လျားလိုက်တယ်။ ယောကျာ်းနှစ်ယောက် မျက်စိအစာကျွေးခံနေရတာလည်း ကုန်နေပါပြီ၊ တကယ်တော့။
ခဏကြာတော့မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထမီကို ပြန်ရင်လျား၊ ဘရာကို ပြန်ဝတ်တယ်။ ပွနေတဲ့ ဆံပင်တွေကိုလည်း လက်ချောင်းတွေနဲ့ပဲ ရှင်းပြီး ဖြီးလိုက်ရတယ်။ မှန်ထဲမှာ မြင်နေရတဲ့ ကောင်မလေးက မေးရိုးထင်းထင်းနဲ့ အရမ်း ဆက်ဆီဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာပေးက တခါပြီးထားလို့ဆိုတာ မြင်တဲ့လူတိုင်း သိမှာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ တတ်နိုင်သလောက်တော့ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်မနေအောင် ကျမ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြင်ဆင်နေလိုက်တယ်။
“ဆိုတော့ကာ ဒီဂျေလဲ့လဲ့ကို ဦးတို့က အင်တာဗျူးရမယ်။”
ဂျိမ်းစ်က ဦးတိုနီလက်ထဲက ကင်မရာကို လက်ပြောင်းယူလိုက်တယ်။ ဦးတိုနီက မေးတယ်။ ကျမ အဟီးလို့ တစ်ချက်ရယ်မိတယ်။
“ဒီဂျေက ဒီလောက် တီးကွက်စိတ်တာ၊ ခဏခဏ လေ့ကျင့်လို့လား။”
“ဟီး … ဟုတ်”
“စိတ်မဆိုးနဲ့နော် လဲ့လဲ့။ ဟို … ရည်းစားတွေ ဘာတွေနဲ့များ … ”
“အဟီး … ဟုတ်”
“ဘာဟုတ်တာလဲ၊ ကောင်မလေးနော်။ ကောင်းကောင်းဖြေ”
“ဟို … ချစ်ဖူး … ချစ်ဖူးတယ်ရှင့်”
“သြော် … သူ့ကိုရော စုပ်ပေးဖူးလား။”
ကျမ ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။
“ကြိုက်လား”
“အဟီး”
ကျမ ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြမိတယ်။ ဗီဒီယိုကင်မရာက ဦးတိုနီဆီ ပြန်ရောက်သွားတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျမအနားကပ်လာတယ်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မထောင့်တထောင် သူ့ဘွားဘက်တော်က ကျမပခုံးကို လာထိနေတာ။
“ဟိုမှာ… လွတ်ခ်”
ဂျိမ်းစ်ပြတာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးတိုနီလက်ထဲမှာ ၁ ထောင်တန် ၂ အုပ်။
“ယူစပ်ခ် … အဲဒါ ဘေဘီ့အတွက်။”
သူ ကျမလက်ကိုဆွဲပြီး သူ့ဟာကို ကိုင်ခိုင်းတယ်။ လိင်စိတ်တွေ မကုန်သေးတာလား၊ ငွေမျက်နှာကြောင့်ပဲလား၊ … တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်ပါလေ … မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကျမ ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။ ကျမ မကြည့်ရဲတာမို့ မျက်စိကို မှိတ်ပြီး ပါးစပ်ကိုဟ၊ သူ့ဟာကို ငုံလိုက်တယ်။ ချက်ချင်းကို ထောင်ထလာတာမို့ ကျမ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်နေတယ်။ အာခေါင်ကို ထိလုထိခင်မို့ ပါးစပ်ထဲက ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ထုတ်လိုက်ရတယ်။
ကျမ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကရဝိတ်က ရေခဲမုန့်ကို လျက်သလို လျက်ပြီးမှ ပြန်ငုံလိုက်တယ်။ ကျမ ထမီနောက်မှာ ကွက်နေအောင်ကို အိုင်ထွန်းနေတာလည်း ကျမ သတိထားမိတယ်။ ကျမ အပြာကားရိုက်ခံနေရတာ ကြနေတာပဲ။ အပြာကားမင်းသမီးလိုပဲ ဖြစ်နေမှာ။ ကျမ ပါးစပ်ထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျမ လက်နဲ့ အရင်းပိုင်းကို ကိုင်ထားတာမို့ အဖျားပိုင်း တဝက်ကျော်ကျော်ပဲ မြင်ရတယ်။ ထောင်နေတာ အကြောပြိုင်းပြိုင်း၊ နီနီရဲရဲနဲ့ ဒေါသတကြိးနဲ့ ပေါက်တော့မဲ့ မြွေတစ်ကောင်လိုပဲ။
“ကြိုက် … လား လဲ့”
နှုတ်ခမ်းဝမှာ လီးတန်းလန်းနဲ့ ကျမ သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်မိတယ်။ ယောင်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့ သူကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးတယ်။ နောက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဘက်က ကျမ နောက်စိကို ရောက်လာတယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကို ယှက်ပြီး ကျမခေါင်းကို ကိုင်၊ သူ့ဘက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲကပ်တယ်။
ကျမ တစ်ချောင်းလုံး ပါးစပ်ထဲ အထည့်မခံချင်ဘူး။ ကျမ တတ်နိုင်သလောက် ပြန်တောင့်ထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ကျမထက် ပိုအားကြီးတယ်၊ ဇက်တွေ တောင့်လာတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျမ သူ့ခွန်အားကို အရှုံးပေးလိုက်ရတယ်။ ကျမ နှုတ်ခမ်းတွေ ပြဲတော့မလား အောက်မေ့ရတယ်။ တုတ်လိုက်တာ။ တရစ်ချင်းဝင်လာလိုက်တာ တဝက်ရောက်တော့ ကျမ ပါးစပ်ထဲမှာ သူ့လီးက ပြည့်နေပြီ။
“ဂွတ်ဒ် ဂဲလ် … တိတ်ခ်အောလ်”
“၈ လက်မတိတိ ရှိတယ် လဲ့လဲ့။”
ဦးတိုနီက ဗီဒီယို ရိုက်မပျက် ဝင်ပြောတယ်။ ကျမ လန့်ပြီး ခေါင်းက ပုတ်လောက် ကြီးသွားတယ်။ သူ့လက်က ကျမဆံပင်ကို ဆုပ်ပြီး ဆွဲနေတာ။ ကျမ သူ့ပေါင်ကို တွန်းပြီး ရသလောက် ရုန်းကြည့်သေးတယ်။ မရပါဘူးရှင်၊ လည်ချောင်းကို လာထိနေပြီ။
“ဝေါ့ …”
ပျို့တက်လာတယ်။ အသက်ရှူကြပ်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ကျမမှာ လေကို အငမ်းမရ ရှူရတယ်။ နောက်တစ်ခါ ထပ်ဆွဲပြန်ပြီ။ ဒီတစ်ခါ လည်ချောင်းထဲကို ပိုဝင်သွားသလိုပဲ။
“ဝေါ့ … အဟွတ် … အဟွတ် ”
မျက်ရည်တွေပါ ကျလာတယ်။ ဂျိမ်းစ်က လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ကျမ လေကို အငမ်းမရ ရှူရပြန်တယ်။ နောက်နှစ်ခါ သုံးခါကြတော့ ကျမ ကျင့်သားရလာတယ်။ ဒိတရုတ်လို့ခေါ်တဲ့ လည်ချောင်းထဲထိ ငုံစုပ်တာ ကျမဘဝမှာ ဒါ ပထမဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးပါ။ ကျောချမှ ဓားပြမှန်းသိဆိုတာလို တကယ်ကို မထွေးနိုင်၊ မအန်နိုင် အဖြစ်ကိုရောက်မှ ကျမ သူတို့ သရုပ်မှန်ကို သိရတာပါ။
ဂျိမ်းစ် ဒီတခါ လွှတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့လီးထိပ်နဲ့ ကျမနှုတ်ခမ်းနဲ့ ကြားမှာ သွားရည်တွေနဲ့ သူ့အရည်တွေနဲ့ အမျှင်တွေ တန်းနေတယ်။ အပြီး လွှတ်ပေးလိုက်တာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျမ ခေါင်းပေါ်မှာ သူ့လက် ရှိသေးတယ်။ နည်းနည်း ထပ်ဖိအားပေးလိုက်တော့ ကျမ တောင့်မထားတော့ပဲ ညာလက်နဲ့ သူ့တုတ်အရင်းကိုဆုပ်ပြီး ကုန်းစုပ်လိုက်တယ်။ တတ်နိုင်သလောက် ဝင်အောင်သွင်းပြီး လည်ချောင်းထဲ ဝင်တာတောင် ကျမ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကျမလက်နဲ့ မထိနိုင်သေးဘူး။
ကျမ ခပ်သွက်သွက် လုပ်ပေးလိုက်တော့ ဂျိမ်းစ်လက်တွေ ကျမကို အတင်းချုပ်မထားတော့ဘူး။ သူကောင်းနေပြီလေ။ မယုံနိုင်စရာ၊ ကျမ ဖင်အောက်က အရည်တွေ ပိုပိုရွှဲလာတယ်။ ရုတ်တရက် ဂျိမ်းစ်က ကျမ ဘရာချိတ်ကို လှမ်းဖြုတ်တယ်။ ကျမ သတိမထားမိခင်မှာပဲ ချိတ်က ပြုတ်သွားတယ်။ လွတ်သွားတဲ့ စနေနှစ်ခိုင်ကို ဂျိမ်းစ်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှမ်းကိုင်တော့ လီးတန်းလန်းနဲ့ ကျမ ပါးစပ်က ညည်းသံ ထွက်လာတယ်။
ကျမ သူကိုင်နေတာကို မေ့ထားပြီး ခပ်သွက်သွက် သူပြီးသွားအောင် ကြိုးစားပြုစုနေလိုက်တယ်။ သူ့ဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာ။ ကျမ လက်နဲ့ ဆုပ်လို့တောင် မဆန့်ဘူး။ သူ့ကို ပြီးစေချင်ပြီ။ ကျမ ပြန်ချင်ပြီ။ တစ်ချက် သူနို့သီးခေါင်းကို ချေလိုက်တာ ကျမ တကိုယ်လုံး ခွေကျသွားသလိုပဲ။ သူ့လီးက ကျမ ပါးစပ်ထဲက ထွက်ကျသွားတယ်။
ကျမ မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့လီးက အရှိန်နဲ့ ကျမပါးကို လာရိုက်တယ်။ တံတွေးတွေနဲ့ သူ့အရည်တွေ ကျမပါးပေါ်မှာ ပေသွားတယ်။ ဘယ်ဘက်ပါး ပြီးတော့ ညာဘက်ပါး။ ဘယ်ပြန် ညာပြန်။
ဂျိမ်းစ်က ခဏရပ်ပြီး ဘောင်းဘီကို အပြီးချွတ်တယ်။ ကျမက ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ထရပ်ပေမဲ့ ခြေထောက်တွေက စောစောက အရှိန်နဲ့ သေချာ မရပ်နိုင်တော့ ယိုင်ကျသွားတာကို ဂျိမ်းစ်က ဖမ်းထိန်းပေးထားတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျွတ်နေတဲ့ ဘရာကို အဆွဲမှာ ကျမက သူ့ဆီက ရုန်းအထွက်မို့ အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားတယ်။ လက်နှစ်ဘက်က လုပ်မိလုပ်ရာ လက်ပိုက်လိုက်ချိန်မှာ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ဆွဲလှည့်ပြီး ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ကွင်းလုံးပုံကျသွားတယ်။
ဂျိမ်းစ်ကို ကျမ ကျောပေးလျက်သား အနေအထားမှာ ကျမနောက်က သူ သိုင်းဖက်ပြီး သူ့လက်တွေ ကျမ တကိုယ်လုံးကို သိမ်းပိုက်လိုက်တယ်။ စုံဆန် ပွတ်သပ်နေတဲ့ လက်တွေအောက်မှာ ကျမ နမူးနမိုင်း ဖြစ်နေတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းက ကျမလည်တိုင်ကို နမ်းတယ်။ နောက်ဆုံး ညီမလေးကို နှိုက်တယ်။
“ကောင်းလား လဲ့”
ဂျိမ်းစ်ရဲ့ အမေးကို ကျမ မဖြေနိုင်ဘူး။ ပါးစပ်ကတော့ အသံတွေ ထွက်လာတယ်။ ရမ္မက်ဇောကပ်နေတဲ့ ညည်းသံတွေ။ မျက်လုံးက မျက်ဖြူလန်တော့မယ်။
“ဟာ … အင့် … အဟင့်”
“စပ်ပတ် အစ်စ် ရယ်ဒီပဲ။ လေးဘက်ကုန်း၊ ဘစ်ခ်ျ”
စကားအဆုံးမှာ သူတွန်းလိုက်တာကြောင့် ကုတင်ပေါ် ကျမ လေးဘက်ကုန်းကျသွားတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ပါးစပ်ကပြောရင်း လက်ကလည်း ကျမကို ပုံစံပြင်ပေးတယ်။ ကျမ ခါးကို ကော့လျက်သား ဖင်ဘူးတောင်းထောင်နေရတယ်။ ဦးတိုနီက ကျမ မျက်နှာကို အမိအရ ဗီဒီယို ရိုက်နေတယ်။ ခေါင်းငုံ့ချလိုက်တော့ ဆံပင်တွေက မျက်နှာကို ဖုံးသွားသလို နို့သီးခေါင်းတွေက အိပ်ယာခင်းနဲ့ မထိတထိ ဖြစ်နေတယ်။ ဖြန်းကနဲ ရိုက်သံနဲ့အတူ ကျမ ဖင်တုံးလေး တုန်တက်သွားတယ်။
“တောင့်တယ်၊ ဘရစ်ခ်ဟောက်စ်ပဲ။”
ဂျိမ်းစ်ရဲ့ အသံ။ သူ့လက်က ကျမ ဘယ်ဘက်ဖင်တုံးကြီးကို လာကိုင်ပြီး ဖြဲလိုက်တယ်။ သူ့လီးက ကျမ ညီမလေးကို လာတေ့တယ်။
“မလွတ်အောင်ရိုက် တိုနီ”
စကားအဆုံးမှာ သူ့လက်နှစ်ဘက်လုံးက ကျမ ခါးပေါ် ရောက်လာတယ်။ သူ့ညီလေးက နှုတ်ခမ်းသားဝတွေကို ဖြဲပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာတယ်။ ထိပ်ပိုင်းလေး ဝင်အပြီးမှာ ခဏရပ်သွားတယ်။
“လုပ်ရတော့မလား လဲ့”
ဒီအချိန်မှ ကျမ ငြင်းလို့ ရပါဦးမတဲ့လား။ ဆံပင်တွေဖုံးနေတဲ့ မျက်နှာကို ကင်မရာ မမြင်အောင် ငုံ့ထားရင်း ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
“တိုနီ … ငါ လုပ်ပြီ။ ဝမ်း … တူး … ”
သရီးဆိုတဲ့ အသံမကြားလိုက်ရပါဘူး။ တူးဆိုတာနဲ့ ကျမခါးကို ကိုင်ပြီး သူ့ဘက် ဆွဲထည့်လိုက်တာ ကျမ ပူစီလေးထဲ သူ့ဟာကြီး တရှိန်ထိုး ဝင်လာတယ်။ နှစ်ခြမ်းကွဲထွက်ပြီပဲ ထင်ပါတယ်။ ကျမနှုတ်က ဝက်ပေါ်သလိုပဲ နာနာကျင်ကျင် အော်သံ အီးးးးကနဲ ထွက်လာတယ်။ တကိုယ်လုံးက သွေးတွေ ကျမ ညီမလေးဆီ ရောက်သွားသလိုပဲ။ အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ပြီး ကျမ အံကိုကြိတ်ထားလိုက်တယ်။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ ကျမ အသက်ရှူတွေ မြန်နေတယ်၊ အမောဖောက်နေတယ်ဆိုရင် ပိုမြန်မယ်။ ခဏနားပေးမယ်နော်ဆိုတဲ့ ဂျိမ်းစ်ကို … သက်ပြင်းမောတွေကြားက ကျေးတစ်လုံး … ဇူးတစ်လုံး ပြန်ပြောမိတယ်။ ခဏကြာမှာ ကျမ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချရင်း အိပ်ယာခင်းကို လွှတ်လိုက်ချိန်မှာ ဂျိမ်းစ်က သူ့ခေါင်းလေးပဲ ကျန်ရုံလောက် ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ ဟာကနဲပဲ ကွဲကုန်ပြီပဲ ထင်ပါတယ်။ အတွေးမဆုံးခင်မှာပဲ သူ ချက်ချင်း ပြန်ဆောင့်ထည့်ပြန်တယ်။
“… … ”
ကျမ နှုတ်ခမ်းလေးဝိုင်းပြီး ပါးစပ်က လှုပ်နေပေမဲ့ ဘာအသံမှ ထွက်မလာနိုင်ဘူး။ ဆောင့်တယ်၊ ဆောင့်တယ်၊ ဆောင့်တယ်။ သူဆောင့်လိုးတာ ခံနေရတဲ့ ကျမ အိပ်ယာခင်းကို တင်းတင်း ကိုက်ထားမိတယ်။ ဆောင့်ချက်တိုင်းဟာ သူ့ဆီးစပ်နဲ့ ကျမ တင်ပါး ဖြောင်းကနဲ ရိုက်သံနဲ့ အဆုံးသပ်တယ်။ လဲ့လဲ့ကို ဂျိမ်းစ် လိုးနေတယ်။ အခုမှ သတိရတယ်၊ ကွိုင်စွတ်တာ မတွေ့ဘူး။ ကွိုင်မပါပဲ ပလိန်းကစ်နေတာ။
ခဏကြာတော့ ကျမ ကိုက်ထားတာကို လျော့ပြီး ခံနိုင်လာတယ်။ သူ့ဆောင့်လိုက်တိုင်း အီကနဲ အော်သံက လူသံနဲ့တောင် မတူတော့သလိုပဲ။ အရည်တွေ ရွှဲသထက် ရွှဲလာပေမဲ့ ခံရတာ မသက်သာပါဘူး။ တံကျင်လျိုခံရသလိုပဲ။
“ဖြောင်း” “အိ” “ဖောင်း” “အင့်” “ဖြောင်း” “အင့်” “ဖြောင်း” “အား” “ဖောင်း” “အွန့်” “ဖောင်း” “အီးးး”
ကျမ အော်သံတွေက ပိုတိုပြီး သက်ပြင်းရှိုက်သံတွေနဲ့ ရောယှက်လာတယ်။
“အိ … ဟာ့ … အု … အဟင်းးး အာ့ အာ … အီးးး အာ … ဟင့် အိ … ဟင့် အာာာ ဟင်းး”
ကျမ နို့တွေက သူဆောင့်လိုက်တိုင်း ခါရမ်းနေတယ်။ တခါတလေမှာ ကျမ မျက်နှာနားထိ ရောက်လာတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကုန်းလိုက်ပြီး ကျမနို့တွေကို လှမ်းကိုင်တယ်။ နို့တွေ တင်းနေတယ်။ သူဖိချေလိုက်တော့ နာပေမဲ့ ခံလို့ကောင်းတယ်။
“အာ့ … အဟင့် … အိ အိ … အား … အွန့် အာ့ အာ့ …. အားးးးးးး”
ဂျိမ်းစ်က နို့တွေကို နယ်ရင်း ကျမကိုယ်ပေါ် ပိကျလာတယ်။ လိုးတာကလည်း အလိုးမပျက်ဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံးဝိတ်ကို ကျမ မခံနိုင်တာမို့ အားကနဲ အော်ရင်း အိပ်ယာပေါ် မှောက်လျက်ကျသွားတယ်။ ၁၀ ချက်လောက် ဆက်ညှောင့်နေပြီး ဂျိမ်းစ်က ကျမကိုယ်ပေါ်ကနေ ထသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို ဆွဲလှန်တယ်။ ကျမ ခြေထောက်တွေက ကုတင်စောင်းမှာ ပျော့ခွေပြီး တွဲလွဲကျနေတယ်။ ဆံပင်မှာ ချွေးတွေနဲ့ ရွှဲနေသလို မျက်နှာမှာလည်း စောစောက သူ့အရည်တွေ ခြောက်ပြိး ကပ်စေးကပ်စေး ဖြစ်နေတယ်။
ဂျိမ်းစ်က ကုတင်အောက်မှာ ကျနေတဲ့ ကျမထမီကို ကြိုးလိုလုပ်ပြီး ကျမခြေကျင်းဝတ် နှစ်ဘက်ကို စု ချည်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထမီကိုကိုင်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို တစ်တီတူးလို ဆွဲမြှောက်လိုက်တယ်။ ကျမကို သူ့လက်ခုပ်ထဲကရေလို သူလုပ်ချင်သလို လုပ်နေတာကို ကျမ ဘာမှ မတားနိုင်ဘူး၊ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်ပြီး မောနေတယ်။
ကျမ ပါးမှာကပ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို ဖယ်လိုက်တော့ သူ့ကို ကျမအပေါ်မှာ မိုးလျက်သား မြင်ရတယ်။ ခြေနှစ်ချောင်းက ခပ်စုစုဖြစ်နေတော့ ညီမလေးက သိပ်ပြီး အဝင်သက်သာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျမ ပေါင်ကားဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ ခြေကျင်းဝတ်က စုချည်ခံထားရတော့ သိပ်ကားလို့ မရဘူး။ ဒီတခါတော့ အသက်ပါပြီလို့ပဲ ကျမ အောက်မေ့လိုက်တယ်။
ဂျိမ်းစ်က ထမီကိုဆွဲပြီး ကျမခြေထောက်တွေကို ကျမဘက်တွန်းလိုက်တော့ ပူစီလေးက ပြူးပြူးလေး ဖြစ်လာတယ်။ သူ လီးကို လက်တဘက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ကျမအဝကို လာတေ့တာ ဒူးနှစ်ချောင်းကြားက ကျမ မြင်ရတယ်။ သေချာချိန်ပြီး တစ်ချက်တည်းနဲ့ တဆုံး ဆောင့်ချလိုက်တယ်။
“ဟာ့ … … … ”
ကျမ အသံမထွက်ပဲ … နှုတ်ခမ်းတွေ လှုပ်သွားရတယ်။ အသက်ရှူမှားတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပဲနေမှာ။ ခေါင်းကို သွေးမရောက်တော့ပဲ တကိုယ်လုံးမှာ ပူစီလေးတစ်ခုပဲ အသက်ဝင်နေတယ် ထင်ရတယ်။ စောစောကထက် ပိုနက်နက် ဝင်သွားသလိုပဲ၊ သူ့တကိုယ်လုံး ဝိတ်နဲ့ ဆောင့်ချလိုက်တာ။
“လဲ့”
“ရှင်”
ကျမ နာမည်ကို သူခေါ်တယ်။
“အ သေ လိုး တော့ မယ် နော်”
ကျမ မျက်လုံးကို သူစိုက်ကြည့်ပြီး ဗမာလို တစ်လုံးချင်း ပြောတယ်။ ကျမ ရင်တွေ ဘာလို့ ခုန်နေရတာလဲ။ ရင်ခုန်ရလွန်းလို့ နှလုံးက ငယ်ထိပ်က ဖောက်ထွက်တော့မယ်။
သူ ဒီတခါ ပြန်ထုတ်တာ ဖြည်းဖြည်းလေး၊ တကိုယ်လုံးက အကြောတွေ ဆွဲနှုတ်သွားသလိုပဲ … ကျမ ခြေချောင်းလေးတွေ ကွေးသွားတယ်။ ပြီးတော့ … တဟုန်ထိုး ပြန်ဝင်လာပြန်တယ်။
“ဟာာာာ … အွန့်”
သူ ကျမ ထမီကို ကိုင်ပြီး တွန်းထားတာ ကျမဒူးက မျက်နှာနား ရောက်နေပြီ။ ဟိုလေ … ကျမကို အဝတ်ခေါက်သလို ခေါက်ထားတာမျိုး။ ကျမ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်၊ အိပ်ယာခင်းကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ လက်ပြန်ဆုပ်ရင်း သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဆက်ဆီ ဖေ့စ်”
သူ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထုတ်၊ တဟုန်ထိုး ဆောင့်ထည့်တဲ့ လိုးနည်းနဲ့ ကျမကို စလိုးတယ်။ ကျမနို့တွေ သူဆောင့်လိုက်တိုင်း ကျမ မျက်နှာနားကို လွင့်လွင့်လာကြတယ်။ ဘယ်လောက်တောင် ပြင်းပြင်းဆောင့်သလဲဆို တဆုံးဝင်သွားတိုင်း သူ့လီးက လည်ချောင်းထဲအထိ ရောက်လာသလိုပဲဆို။
“ဟာာာာာ …. အိ …. ဟင် … အွန့် … ဟာဟ …. အာ့”
စိမ်ပြေနပြေ ဒီလို တစ်ချက်ချင်းလိုးတာ ခပ်သွက်သွက်လိုးတာထက် ခံရခက်တယ်ရှင်။ သွက်တာကမှ ဖီလင်က မြန်မြန်တက်သေးတယ်။ အခုက ဖီလင်က ဖြေးဖြေးလေး တက်ပြီး အရသာက လိမ့်လိမ့်တက်လာတာက ဘယ်လိုမှ မပြောပြတတ်ဘူး။ ပြီးချင်လို့လည်း မရဘူး၊ စိတ်မရှည်ဘူး။ ယားလွန်းလို့ ခေါင်းတွေကို ခါရမ်းနေရတယ်။
ဂျိမ်းစ်ဆီက ခပ်အုပ်အုပ် မာန်သွင်းသံတွေ ထွက်လာတယ်၊ သူပြီးခါနီးပြီ။ စောစောကလောက် ဇိမ်ဆွဲမနေပဲ အသွင်းအထုတ် နည်းနည်း မြန်လာတယ်။ တခါမှာ အထဲထည့်ပြီး ပြန်မထုတ်တော့ဘူး။ သူ့ဟာကို ကျမ တအားညှစ်ထားလိုက်ချိန်မှာပဲ သူ အကြောတစ်ချက်ဆွဲသလို ဖြစ်သွားတယ်။ သုတ်ရည်တွေ သားအိမ်ထဲ ဒါရိုက်ဟစ်ပြီလေ။
ဂျိမ်းစ်က သူ့ဟာကို ဆွဲထုတ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ဂွင်းတိုက်တယ်။ လရည်တွေ … နောက်တချီ ချက်ချင်းပါပဲလား၊ … ကျမ ပူစီလေးပေါ် ကျလာပြန်တယ်။ နောက်နှစ်ချက် သုံးချက် ထပ်ထွက်တဲ့ ဟာတွေကတော့ ကျမ ပေါင်ကြားထဲကနေ ဗိုက်ပေါ် ကျလာတယ်၊ နို့တွေပေါ်တောင် နည်းနည်း စင်သွားသေးတယ်။
အရည်တွေ ပြန်စီးထွက်လာပြီ၊ ဖင်ဝထိပဲ။ ကျမ ပက်လက်လန်နေတယ်။ မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး၊ ထပြီး ဆေးကြောဖို့တောင် အားမရှိပဲ ဖြစ်နေတယ်။ ဦးတိုနီ မျက်နှာကို သေချာ လာရိုက်နေတာကိုလည်း မတားနိုင်တော့ဘူး။ မောတယ်၊ … ဒါပေမဲ့ မပြီးသေးဘူး။ လူက တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ထပ်တော့လည်း မခံရဲဘူး။ ကြောက်ပြီ။
ကျမ ခြေထောက်တွေကို ဂျိမ်းစ်က ကြိုးဖြည်ပေးနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ လက်ကိုင်အိတ်ရယ်၊ အင်္ကျီရယ်၊ ထမီရယ် အလုံးလိုက်လေး ကျမ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။ ဘာဖြစ်တာလဲ။
“သွားတော့”
ကျမ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ ဘာပြောတာလဲ၊ ဒီမှာ သူလုပ်ထားလို့ လူရုပ်တောင် မပေါက်တဲ့ဟာကို။ ဂျိမ်းစ်က ကျမလက်ကို ဆွဲပြီး တံခါးဝဘက် ခေါ်သွားတယ်။ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကျမ အဝတ်တွေနဲ့ လက်ဆွဲအိတ်နဲ့ကို ပိုက်လျက်သား သူဆွဲတဲ့ဘက်ကို ပါသွားတယ်။ ဒူးတွေက ခဏခဏ ညွတ်ကျတယ်။
“ကျမ ဆေး ဆေးပါရေစဦး”
သူတို့ ကျမပြောတာ မကြားသလိုပဲ။ ဦးတိုနီက တံခါးမကြီးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က စည်းချက်ညီညီပဲ ကျမကို တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။ ကျမ အပြင်ရောက်တာနဲ့ တံခါးက ချက်ချင်း ပြန်ပိတ်သွားတယ်။
ငါ့ကို တုံးလုံးကြီး ကန်ထုတ်လိုက်ကြတာပါလား … ဆိုတဲ့ အတွေးက တံခါးပိတ်သံနဲ့အတူ ပေါ်လာတယ်။ တော်သေးတာက ကော်ရစ်ဒါမှာ လူမရှိဘူး။ လူက အချိန်မရွေး ရောက်လာနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် တံခါးဝမှာပဲ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ပြီး ထမီကို အရင် ဝတ်ရတယ်။ လိမ်ကျစ်ထားတဲ့ ထမီကို မနည်း ပြန်ဖြေရတယ်။ လုံးပြီး ကြိုးလိုသုံးခံထားရတာမို့ ထမီတစ်ထည်လုံး ကြေမွနေတယ်။
ဘရာကို အိတ်ထဲထိုးထည့်၊ ထမီကို ရင်လျားပြီး အင်္ကျီကို အမြန်ဝတ်ရတယ်။ ဗိုက်ပေါ်နဲ့ နို့ပေါ်က မခြောက်သေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေက ထမီမှာ ပေကုန်တယ်။ မျက်နှာမှာလည်း ကပ်စေးနေသလို ဆံပင်တွေလည်း ပွနေတာ မြင်မကောင်းဘူး။ အဆိုးဆုံးက ကျမ သူလုပ်လို့ မပြီးသေးတာပဲ။ လူက ငိုချင်သလိုလို ရယ်ချင်သလိုလိုနဲ့ ကန့်လန့်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။
လူလာသံကြားတယ်၊ ၁၂ နှစ် ၁၃ နှစ်အရွယ် ကောင်လေးနှစ်ယောက် … ဘောလုံးတစ်လုံးနဲ့ အခန်းတစ်ခုခုထဲက ထွက်လာပုံရတယ်။ သူတို့ အမေလည်း ပါတယ်။ ကျမကို မြင်တော့ …
“လာ … သွားကြည့်မနေနဲ့”
ဆိုပြီး ကလေးတွေကို ဟိုဘက် ပြန်ခေါ်သွားတယ်။ ကောင်းကောင်း မြင်းလိုး အလိုးခံထားရတာမို့ ဗိုက်တွေကလည်း အောင့်လာတယ်။ ဓာတ်လှေခါးကို ရောက်အောင် မနည်းအားတင်းပြီး သွားရတယ်။ ဓာတ်လှေခါးက ချက်ချင်းလာလို့ တော်သေးတယ်။
အောက်မှာ လုံခြုံရေးက ဦးလေးကြီး ရှိနေတုန်းပဲ။ သူ ကျမကို မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေတယ်။ ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ ပုံဖော်ပြီး မှန်းကြည့်နေတာ နေမှာပေါ့။ မှန်းကြည့်ရဖို့က မခက်ပါဘူး။ နိုင်ငံခြားသားတစ်ယောက်ရဲ့ အခန်းထဲက ကောင်မလေးတစ်ယောက် လှလှပပနဲ့ ဝင်သွားတယ်၊ ပြန်ထွက်လာတော့ ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့၊ ဆံပင်တွေပွ မိတ်ကပ်တွေပျက်ပြီး အဝတ်အစားတွေ အကုန် ကြေမွနေတာဆိုတော့ အဖြေမှားဖို့ အတော်ခက်မှာပါ။
ကျမ သူ့ကို ရှက်ပါတယ်။ သူ့ရှေ့က မြန်နိုင်သမျှ မြန်အောင် ကျမ ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဖေပြောတဲ့ စကားကို ကျမ အမှတ်ရမိပါတယ်။
“လောကမှာ လွယ်လွယ်ချောင်ချောင် ရတယ်ဆိုတာ မရှိဘူး၊ သမီး။ တစ်စုံတစ်ခုကို ပြန်ပေးရတာချည်းပဲ။ ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရတာက ဘာလဲဆိုတာ သမီး အမြဲ မျက်ခြေမပြတ်ဖို့ လိုတယ်”
အကြောင်းစုံ သိရတဲ့အခါ မီမီဟန်က အရမ်း စိတ်ဆိုးတယ်။ တိုင်မယ်၊ တောမယ် လုပ်နေတာနဲ့ တစ်ရှက်က နှစ်ရှက် မဖြစ်ရအောင် ကျမ သူ့ကို မနည်း ဖြောင့်ဖျရတယ်။ နောက်ဆုံး …
“ထားလိုက်ပါတော့ဟာ … ငါ … ပိုက်ဆံ ၄ – ၅ သိန်းလောက် ရလာခဲ့တာပဲ။”
အဲဒီတော့မှ ကျမ လက်ကိုင်အိတ်ကို နှစ်ယောက်သား ဖွင့်ကြည့်ကြတယ်။ ၁၀၀၀ တန်၊ ၅၀၀ တန်တွေ ကြားမှာ စက္ကူဖြူတွေချည်း။ သေချာ ရေကြည့်မှ ပါလာတဲ့ ပိုက်ဆံက ၆ သောင်းတောင် မပြည့်ဘူး။ မီမီဟန်က ဝမ်းနည်းပြီး ငိုနေတဲ့ ကျမကို တင်းတင်း ဖက်ထားခဲ့တယ်။
ပိုက်ဆံကို လွယ်လွယ်ချောင်ချောင် ရှာမရနိုင်ပါဘူး။ ကျမ ဒီ ၆ သောင်းအတွက် ဘာတွေ ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရသလဲ …။
ကျမရဲ့ သိက္ခာ၊ ခန္ဒာနဲ့ တသက်လုံး ၆ သောင်းတန် ဖာသည်မလို အလိုးခံနေရတဲ့ ဗီဒီယို ဘယ်အချိန်မှာ ပျံ့သွားပါ့မလဲလို့ စိုးရိမ်နေရတဲ့ အကြောက်စိတ်တို့နဲ့ ပေးဆပ်ခဲ့ရတာပါရှင်။
ပြီးပါပြီ။
ZG
ေရးသားသူ – အမည္မသိ
ကၽြန္မအေဖက အျမဲ ေျပာဖူးတယ္။ “ေလာကမွာ လြယ္လြယ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ရတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ သမီး။ တစ္စုံတစ္ခုကို ျပန္ေပးရတာခ်ည္းပဲ။ ျပန္ေပးဆပ္လိုက္ရတာက ဘာလဲဆိုတာ သမီး အျမဲ မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔ လိုတယ္” တဲ့။
ကၽြန္မ နာမည္လား၊ နာမည္ အျပည့္အစုံကေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႔။ လဲ့လဲ့လို႔ပဲ ထားလိုက္ပါ။ အလုပ္က မူလတန္းၿပ ဆရာမပါ။ ဒါကလည္း ပိုက္ဆံအတြက္လုပ္တာ မဟုတ္ပဲ ဝါသနာပါလို႔ လုပ္ေနတာပါ။ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက အေကာင္ႀကီးႀကီး အၿမီးရွည္ရွည္ထဲကဆိုေတာ့ ေငြမလိုပါဘူး။ သူ က်မကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ လိုေလေသး မရွိရေအာင္ ထားနိုင္ပါတယ္။။
က်မ အခုေျပာျပမဲ့ အေၾကာင္းက ဘယ္သူမွ မသိၾကေသးတဲ့ က်မရဲ့ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ပါ။ က်မ အမ်ိဳးသားေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘူးဆိုတာက ရွက္စရာ ကိစၥမို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ သိသြားရင္ က်မတို႔အိမ္ေထာင္ ပ်က္စီးရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မေျပာပဲေတာ့လည္း ၿမိဳသိပ္မထားနိုင္တာမို႔ ဒီမွာ လ်ိဳ႕ဝွက္ ရင္ဖြင့္တာပါေနာ္။
က်မ အေၾကာင္းကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ က်မရဲ့ ပုံစံကို ရွင္တို႔ မ်က္စိထဲ ျမင္ေအာင္ အရင္ေျပာရလိမ့္မယ္။ က်မက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ ေတာင္ေပၚသူဆိုေတာ့ အသားက ျဖဴျဖဴႏုႏုနဲ႔၊ ေမးရိုးထင္းထင္း။ အရပ္က ၅ ေပ ၅ ဆိုေတာ့ မျမင့္ေပမဲ့ မိန္းကေလးေတြထဲမွာေတာ့ ပုတဲ့အထဲ မပါဘူးေပါ့။ ရွိသင့္တာေတြေတာ့ ရွိသင့္သေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဟင္း … ရွင္တို႔ သိမွာပါ၊ ဘာကို ေျပာတာလဲဆိုတာ။
လိုရင္းေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ က်မ အသက္ ၂၀ အရြယ္မွာ က်မ ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္နိုင္ခဲ့တာေပါ့ရွင္။ က်မအေၾကာင္း ေနာက္တစ္ခုက က်မ ပင္တီ ဝတ္ရတာ မႀကိဳက္ဘူး။ ေတာသူလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ရွုပ္တယ္လို႔ ခံစားရလို႔။ ၿပီးေတာ့ အရင္ေခတ္တုန္းက ပင္တီေတြက ခ်ဳပ္ေၾကာင္းေတြ အထူႀကီးေတြ၊ ထမီဝတ္ရင္ ထင္းေနတာ၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး … အဲဒါကို ရွက္လို႔။ အတြင္းခံ စကပ္နဲ႔ ခ်ည္ထမီ ထူထူေတြပဲ ဝတ္တတ္တာ။ ကဲ … လိုရင္းကို မေရာက္ေတာ့ဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ က်မ ဒုတိယႏွစ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ဘဝမွာေပါ့။ ေကာလိပ္မွာ က်မ တြဲမိတာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မီမီဟန္ တဲ့။ သူက က်မလိုမ်ိဳး ေသးေသးသြယ္သြယ္ မဟုတ္ဘူး။ ပစၥည္းရွိ လူတန္းစား။ ေခတ္စကားနဲ႔ဆို အကိတ္ထက္ကို ပိုတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ျပည့္တယ္ေပါ့။ သူမိဘက မႏၲေလးဘက္က၊ အညာသူေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ တိုက္ခန္းေတြ ရွိေပမဲ့ က်မကို ခင္လို႔ က်မနဲ႔ အေဆာင္တူတူ လာေနတယ္။ အေဆာင္ဆိုေပမဲ့ အေဆာင္စည္းကမ္းဆိုတာမ်ိဳး ညဘယ္အခ်ိန္ျပန္ရမယ္၊ ထမင္းစားခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္၊ ဧည့္သည္ မေခၚရဘူးဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူက ေမေမ သမီးလဲ့နဲ႔ အေဆာင္ေနခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အေမက အေဆာင္ဖြင့္လိုက္တာ။ က်မက တစ္ခန္း၊ သူက တစ္ခန္း။ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ … ေသာင္းက်န္းခ်င္တိုင္း ေသာင္းက်န္းလို႔ရတဲ့ အေဆာင္ေပါ့။
က်မတို႔ ေသာင္းက်န္းတာေတြထဲမွာ အျပာကားၾကည့္တာ၊ ရည္းစားေတြ ထားတာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ အဲ့ေခတ္က ေပၚခါစ ေဆးျပားခ်တာ ဆိုတာ အေသးအဖြဲပဲ။ တကယ္ အႀကီးအက်ယ္ ေသာင္းက်န္းခဲ့ၾကတာက ဖဲ။ က်မ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ တဝက္ေရာက္ေတာ့ ဖဲစြဲေနၿပီ။ အရက္၊ ေဆးျပား မလုပ္ရရင္ ေနနိုင္တယ္။ ဖဲေတာ့ မခ်ရရင္ မေနနိုင္ဘူး။ မီမီဟန္နဲ႔ တြဲေဆာ့ေတာ့ ေၾကးက ႀကီးတယ္။
က်မ အေႂကြး ပုံး ၅၀ ေက်ာ္တင္ေနၿပီ။ မီမီဟန္က ပိုဆိုးတယ္ … ပုံး ၁၀၀ ေက်ာ္။ တစ္လကို ၃ – ၄ သိန္း ဖဲ့ဆပ္ဖို႔ ေျပာလာတယ္။ မီမီဟန္ကလည္း သူ႔အိမ္က စီးပြားေရးအေျခအေန မေကာင္းလို႔ မကူနိုင္ဘူး။ အိမ္ကပို႔တဲ့ ပိုက္ဆံဆိုတာ က်မ စားေလာက္႐ုံပဲ ရွိတာ။ ေခၽြတာလို႔လည္း သိပ္ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အလြန္ဆုံး ေခၽြတာနိုင္လွ တစ္လကို ၂ ေသာင္း ၃ ေသာင္းထက္ ပိုထြက္မလာနိုင္ဘူး။ က်မ ေငြရေအာင္ တစ္ခုခုလုပ္မွ ျဖစ္မယ္။
ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ဆိုသလိုပဲ တစ္ေန႔ လွည္းတန္းမွာ မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္ ထြက္စားၿပီး အျပန္ ဓာတ္တိုင္မွာ ေၾကာ္ျငာစာတစ္ရြက္ ေတြ႕တယ္။
“မိန္းကေလး ေမာ္ဒယ္လ္ အလိုရွိသည္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီး ျဖစ္ရမည္။ အေတြ႕အၾကဳံ ရွိရန္ မလို”
အဲ့ဒီေခတ္က ေမာ္ဒယ္လ္ဆိုတာ ေပၚခါစ ဂၽြန္လြင္တို႔၊ တင္မိုးလြင္တို႔ တစ္ေခတ္ထတဲ့ အခ်ိန္။ ေမာ္ဒယ္လ္ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္လုံးလွဖို႔ အားကစား လုပ္ရတယ္၊ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ရတယ္၊ အသြားအလာ၊ အေျပာအဆို အကုန္ စမတ္က်ေနေအာင္ ေနရတယ္။ အခုထလုပ္၊ အခုခ်က္ခ်င္း ျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ အေတြ႕အၾကဳံ ရွိရန္ မလိုဆိုေတာ့ ရိုးမွရိုးရဲ့လားပဲ။
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ က်မ အဲ့ဒီစာရြက္ကို ဓာတ္တိုင္ကေန ခြာယူလာခဲ့ၿပီး အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္မိတယ္။
“ဟဲ့ … ဒီဟာက စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ ရွင္နဲ႔ဆို ျဖစ္မွာ။”
“…”
က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲေနေတာ့ မီမီဟန္က အနားေရာက္လာတယ္။
“ဟာ … ဘာပဲေျပာေျပာ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါလား။ ေမးၾကည့္ၿပီး မႀကိဳက္ရင္ မလုပ္နဲ႔ေပါ့။ ေမာ္ဒယ္လ္ဆိုတာက ေၾကာ္ျငာ ၁ ခုရိုက္ရင္ ၅ သိန္း ၁၀ သိန္းပဲ၊ တစ္ရက္ကို ၂ ခု ၃ ခု ရိုက္ၾကတာ။”
“ငါ့ပုံနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလားဟယ္။”
“ေၾသာ္ … ျဖစ္တာေပါ့။ ကဲပါ၊ ျဖစ္တာ မျဖစ္တာက သူတို႔ ဆုံးျဖတ္ဖို႔။ ဖုန္းဆက္ဖို႔က ရွင့္အလုပ္။”
ေျပာေနရင္း မီမီက သူ႔ ဂ်ီအက္စ္အမ္ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး နံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္ေနတယ္။ ဖုန္းက ခ်က္ခ်င္း မဝင္ဘူး။ ၃ ခါေျမာက္ၾကမွ ဝင္သြားတယ္။
Watch Exclusive Japanese Adult Videos
“ဟဲ့ … ဝင္ၿပီ။ ေရာ့ …”
“ဟာ … ငါ ဘာေျပာရမွာလဲ။ မေျပာတတ္ဘူး။ နင္ေမးေပး”
“အို … ဘယ့္ႏွယ္။ ရွင့္ဘာသာ ေျပာေလ။”
က်မတို႔ ဖုန္းကို သူ႔ေပး ငါ့ေပး လုပ္ေနတာနဲ႔ လိုင္းက်သြားတယ္။
“အင့္ … ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေခၚ”
ေအးေလ … ေမးၾကည့္လို႔ အရွုံးမရွိပါဘူး။ အခုက တျခားလုပ္စရာလည္း ရွာလို႔မွ မေတြ႕တာ။ မေန႔ကေတာင္ ဇံႀကီးတို႔က လကုန္လို႔ ျပန္မဆပ္နိုင္ရင္ ရဲစခန္းမွာ ရွင္းေတာ့လို႔ ေျပာတာ ခံရေသးတယ္။
က်မ ျပန္ေခၚေတာ့ ဖုန္းက မဝင္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယ တစ္ခါမွ ဝင္သြားတယ္။
“ဟဲလို၊ မိုးေသာက္ပန္း ေမာ္ဒယ္လ္ ေအဂ်င္စီကပါ။”
“က်မ … ဟို ဟိုေလ … က်မ ေၾကာ္ျငာေတြ႕လို႔ ေခၚလိုက္တာပါ ရွင့္”
“အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီတုန္း။”
“ဆယ့္ ဆယ့္ … အဲ့ ႏွစ္ဆယ္ပါ။”
“ဟုတ္ၿပီ။ အသံၾကားရတာနဲ႔တင္ ခ်စ္စရာေလးပဲ။ ဒါဆို အင္တာဗ်ဴး လာနိုင္မလား။”
“အဟီး … ခစ္ခစ္ … ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့ရွင့္။ … ခဏေနာ္။”
မီမီက ေဘာပန္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စာရြက္ က်မလက္ထဲ လာထည့္ေပးတယ္။ သူေျပာတဲ့ လိပ္စာကို က်မ လိုက္ေရးေနမိတယ္။ ကမၻာေအးဘက္ ကန္ေဘာင္နားက ကြန္ဒိုတစ္ခုပဲ။ က်မတို႔ ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးဘူး။ လမ္းေလၽွာက္သြားလို႔ေတာင္ ရတယ္။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ကို ခ်ိန္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးလာတဲ့အခါ သနပ္ခါး ေၾကာ္ျငာရွင္ကို ျပဖို႔ အလွဓာတ္ပုံ ရိုက္မွာမို႔ ထမီဝတ္လာခဲ့ဖို႔ရယ္၊ အဲဒါအတြက္ ၅ ေသာင္း လက္ငင္းေပးမဲ့ အေၾကာင္းရယ္ သူေျပာတယ္။ ၅ ေသာင္းဆိုလည္း ဇံႀကီးကို နည္းနည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလို႔ ရမွာပါေလ။
က်မအတြက္ ကံၾကမၼာက ဘယ္လို ဖန္လာမယ္ဆိုတာ က်မ ႀကိဳမသိခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ေတြလွုပ္ရွားေနလို႔ ညက သိပ္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ မနက္မွာလည္း က်မ အေစာႀကီး နိုးေနတယ္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီး မနက္ပိုင္း က်ဴရွင္ကို အေစာႀကီးေရာက္ေနတာ။ စာထဲလည္း စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ က်မ စိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ၂ ေသာင္းရယ္၊ ေမာ္ဒယ္လ္ျဖစ္ရင္ လွလွပပ ဝတ္ရစားရမွာရယ္၊ မေၾကာင့္မၾက ေနရမွာရယ္ကိုပဲ စိတ္ထဲ ေရာက္ေနတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ဖဲေတာင္ လည္ရိုက္လိုက္ေသးတယ္။
အေဆာင္ျပန္၊ သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတဲ့ က်မကို မီမီဟန္ေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုးပါတယ္ဆို။ မလိုေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနေတာ့ ခါးေအာက္ပိုင္းက အေမႊးအမၽွင္ေတြ အကုန္ရိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ကင္မရာထဲ ေျခသလုံးေမႊးေတြ ပါသြားရင္ ႐ုပ္ဆိုးေနမွာ။
က်မ သြားဖို႔ ျပင္ေနေတာ့ မီမီဟန္က လာေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ …
“ရွင္ အဆင္ေျပရင္ က်ဳပ္ကိုလည္း မိတ္ဆက္ေပးဦး”
သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးနဲ႔လို႔ စိတ္ထဲ ေတြးမိေပမဲ့ …
“အင္းပါဟာ”
လို႔ပဲ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ က်မကို မီမီဟန္က ေျခသည္းေတြေတာင္ ကူဆိုးေပးေသးတယ္။ ေျခသည္း လက္သည္း ေျခာက္သြားေတာ့ က်မ မွန္ထဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ လွပါတယ္၊ ဆံပင္ရွည္နဲ႔ ရင္ေစ့အကၤ်ီရိုးရိုး၊ ေအာက္က တက္ထရြန္ ထမီေျဗာင္နဲ႔။ ထမီတိုတို ဝတ္တာ သိပ္ေခတ္မစားေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ က်မ သိပ္တိုေအာင္ မဝတ္ပါဘူး၊ ေျခမ်က္စိ ျမင္ရ႐ုံပဲ။
ေပးထားတဲ့ လိပ္စာေရာက္ေတာ့ ကြန္ဒိုအဝမွာ လုံျခဳံေရးေကာင္တာ ရွိေနတယ္။ က်မ သြားရမဲ့ အခန္းနံပါတ္ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဦးေလးႀကီးက က်မကို ၾကည့္တယ္။ အၾကည့္က တမ်ိဳးပဲ။ ဘာမွမေျပာေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲ သိပ္မေက်နပ္ဘူး။ လူကို အထင္ေသးသလိုလိုနဲ႔။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္လည္း ခ်တယ္။ မသိရင္ ေထာင္က်ေတာ့မဲ့ ရာဇဝတ္သားကို ၾကည့္တာမ်ိဳးလိုလိုနဲ႔။ လွည့္ျပန္ရင္ ေကာင္းမလား။ အို … မဟုတ္တာ။ သူ႔ဘာသာသူ ၾကည့္တာနဲ႔ပဲ က်မက က်မအလုပ္ က်မ မလုပ္ပဲ ေနရမလား။
က်မကို ဓာတ္ေလွခါးကို လိုက္ပို႔ေပးၿပီး အေပၚသြားဖို႔ ခလုတ္ပါ ႏွိပ္ေပးလိုက္တယ္။ မႏွိပ္ခင္မွာ သက္ျပင္းတစ္ခါ ထပ္ခ်ေသးတယ္။ ဘယ္လိုလူႀကီးလည္း မသိဘူး။
ဓာတ္ေလွခါးက ဒင္ကနဲ ျမည္ၿပီး ရပ္သြားတယ္။ က်မ သြားရမဲ့ အထပ္ကို ေရာက္ၿပီ။ က်မ လက္ဖ်ား၊ ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္လာျပန္တယ္။ ေပးထားတဲ့ အခန္းနံပါတ္ကို က်မ ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္ဘက္လား။ ညာဘက္လား။ အခန္းေတြက အစဥ္အတိုင္းပဲဆိုေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ မရွာလိုက္ရဘူး။
“တင္း ေတာင္”
က်မ လူေခၚဘဲလ္ကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။ အၾကာႀကီးပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ႏွိပ္ရတယ္။
“တင္း ေတာင္” “တင္း ေတာင္”
အထဲက လွုပ္ရွားသံ ၾကားရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ တံခါးဟလာတယ္။
“ဘယ္သူလဲ”
က်မ နာမည္ကို ေျပာလိုက္တယ္။ တံခါးက ပြင့္သြားၿပီး အထဲကေန သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ သိပ္အဝႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ဗိုက္ေတာ့ ရႊဲေနၿပီ။
“ေၾသာ္ … လဲ့လဲ့လို႔ ေခၚမယ္ေနာ္။ ဦးက တိုနီပါ။”
က်မတို႔ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ဗီဒီယို ကင္မရာနဲ႔ က်မကို စရိုက္တယ္။
“အို … မရိုက္ပါနဲ႔။”
သူက က်မေျပာတာ အမွုမထားပဲ ဆက္ရိုက္တယ္။
“မဟုတ္ဘူး၊ ေရြးတဲ့အခါၾက ႐ုပ္ေသခ်ည္း ၾကည့္လို႔မရဘူး လဲ့လဲ့ရဲ့။ တီဗြီရိုက္တာမ်ိဳးၾက ႐ုပ္ေသမွာ လွေပမဲ့ တီဗြီမွာ လွခ်င္မွလွတာ။”
က်မကို ေျခဆုံး ေခါင္းဆုံး ၾကည့္တာ မဟုတ္ပဲ ကင္မရာနဲ႔ အေပၚေအာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရိုက္ေနတယ္။ က်မအခန္းကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းဖြဲ႕မထားဘူး။ ပစၥည္းေတြက ျပန႔္က်ဲေနတယ္။ ေထာင့္တစ္ခုမွာ ဆိုဖာ၊ ဆက္တီေတြရွိၿပီး တျခားေထာင့္မွာက ၂ ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာႀကီးတစ္ခု။ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ မွန္ေတြ၊ အလွျပင္ခုံေတြ။ မီးဆလိုက္ေတြလည္း ရွိတယ္။ စတူဒီယို သေဘာမ်ိဳးပဲ။
ကင္မရာနဲ႔ မွန္ေျပာင္းေတြ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ႀကီးနားမွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ အသားနီစပ္စပ္နဲ႔ ျမန္မာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ႏွာေခါင္းေကာက္ေပမဲ့ ကုလားလည္း မဟုတ္၊ မ်က္ႏွာျဖဴလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဘာလူမ်ိဳးမွန္း က်မ မေျပာတတ္ဘူး။
“အဲဒါ ဂ်ိမ္းစ္လြင္ေလ။ ဂ်ိမ္းစ္ … ဒါ လဲ့လဲ့”
“ဟုတ္၊ … နိုက္စ္တူ မိယူ (ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။)”
“…”
က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။ က်မတို႔ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ဦးတိုနီထက္ေတာ့ ငယ္ပုံရပါတယ္။ က်မ မွန္းေတာ့ မမွန္းတတ္ဘူး။ ၃၀ ေတာ့ မေက်ာ္ေသးတာ ေသခ်ာတယ္။ က်မထက္ ေခါင္းတစ္လုံးေလာက္ ပိုျမင့္ေတာ့ ၅ ေပ ၁၁ ေလာက္ ရွိမယ္ပဲ ထင္ရတယ္။ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေသခ်ာေျပာဖို႔ေတာ့ ခက္လိမ့္မယ္။
ပါးခ်ိဳင့္ တဘက္ပဲရွိတဲ့ ဂ်ိမ္းစ္က ဆြဲေဆာင္မွု တမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အာနိုးလို ကာယဗလေမာင္ႀကီးပုံ ေပါက္မေနေပမဲ့ အားကစားလုပ္ပုံ ရပါတယ္။ ႂကြက္သား ဖုဖုေလးေတြ ရွိတယ္။ က်မ သူ႔ကို ခိုးၾကည့္ေနမိတာ အေတာ္ၾကာမယ္ ထင္ပါတယ္။ သူ စကားစေျပာမွ က်မလည္း က်မကိုယ္က်မ သတိထားမိတယ္။ ရွက္ေတာ့ အရွက္သား။ သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ရတာ သိပ္မလုံတာနဲ႔ က်မ ထမီေအာက္ထဲမွာပဲ ေပါင္ကို ခ်ိတ္ထိုင္လိုက္တယ္။
“က်ေနာ္တို႔ … အာ … ေမာ္ဒယ္လ္ ေအဂ်င္စီ အသစ္ပါ။ မိန္း (အဓိက) မားကတ္လုပ္ဖို႔ ေမာ္ဒယ္လ္ ရွားေနတယ္ …။ အဲ က်ေနာ္တို႔ ရွာေနတယ္ေပါ့။ အဲဒါ … မိန္းကေလး … အဲ လဲ့လဲ့က လုပ္နိုင္မလား။”
ဦးတိုနီက ဝင္ရွင္းျပတယ္။ သူတို႔ ေအဂ်င္စီအသစ္မွာ အဓိကေမာ္ဒယ္လ္ (႐ုပ္ရွင္လိုဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးေပါ့ေလ) မရွိေသးလို႔ ရွာေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွာထက္ကို အာရွနိုင္ငံေတြကို ထိုးေဖာက္မွာဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ အခု လက္ငင္း သနပ္ခါး အပါအဝင္ အလွကုန္ ပစၥည္း ၂ ခု ၃ ခု ေၾကာ္ျငာ လက္ခံထားတာမို႔ ဒီေန႔ က်မကို ရိုက္တဲ့ ဓာတ္ပုံ/ဗီဒီယိုေတြကို အလုပ္ရွင္ကို အျမန္ျပၿပီး သူႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္တစ္ပတ္ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္စရမွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြေပါ့။
“အဲ့ … ဒါ မိန္းကေလး၊ ရိုက္ဖို႔ အဆင္ေျပလား။ ေျပတယ္ဆိုရင္ … လက္ငင္းကို ၂ ေသာင္း … အဲ အဲ ၅ ေသာင္းေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့ … ဟိုဒင္းမွာ ဆိုင္းရမယ္။ အိုင္ ေျပာတာ … စာခ်ဳပ္မွာ ဆိုင္း … လက္မွတ္ထိုးေပးရမယ္လို႔။”
ျမန္မာမဟုတ္မွန္း သိသာေနေပမဲ့ ဂ်ိမ္းစ္က ဗမာလို ေတာ္ေတာ္ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ေျပာတတ္တာပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဂ်ိမ္းစ္က ကင္မရာကို ထုတ္ၿပီး ဓာတ္ပုံ စရိုက္ေတာ့တာပဲ။
“လွတယ္ လဲ့ … လွတယ္ … အရမ္းမိုက္ … ေကာင္မေလး … လွတယ္”
ဓာတ္ပုံရိုက္ရင္း ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို ဆက္တိုက္ ခ်ီးမြန္းေနတယ္။ က်မ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေလ သူက ပိုသေဘာက်ၿပီး ခ်ီးမြန္းေလပဲ။ တခါတေလမွာ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို ကိုယ္ဟန္ကိုယ္ထား ဘယ္လိုဆိုတာ ျပေပးတယ္။ လက္ေတြ၊ ပခုံးေတြ အကိုင္ခံရေတာ့ က်မမွာ ရွက္အားပိုရသလို တမ်ိဳးတိုးတိုးလည္း ျဖစ္လာပါတယ္။
ကုတင္ေပၚမွာ ေျခဆင္းထိုင္ရင္း လက္ကို ေနာက္ပစ္ထားတဲ့ပို႔စ္၊ ၿပီးေတာ့ … ဒူးကို ေကြးလိုက္ၿပီး ေခါင္းေလး တေစာင္းတင္တဲ့ ပို႔စ္၊ ေနာက္ … မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ စုံလင္တဲ့ ပို႔စ္ေတြ က်မ လုပ္ျပရတယ္။ တခါမွာ အရမ္းနန္းဆန္ဆန္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ေလး ဒူးေကြးထိုင္ၿပီး ကင္မရာကို စူးစိုက္ၾကည့္ေပးရေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါၾကေတာ့ ၾကာမူပိုပိုေလး ႏွုတ္ခမ္းကိုက္ထားတဲ့ ပို႔စ္။
ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို ေတာက္ေလၽွာက္ ခ်ီးမြန္းေနတာ မရပ္မနားပဲ။ ပါးစပ္က အျမဳပ္ထြက္မတတ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာ။ က်မ ဆံပင္ကစ ေျခဆုံး ေခါင္းဆုံး … လက္သည္းေလးေတြက ဘယ္လိုလွတာ၊ ဒူးေလးေတြက ဘယ္လိုလုံးေနတာ။ သူမို႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဗမာလိုသာ ေျပာတတ္ရင္ … က်မ သူ႔ေတာ္ကီနဲ႔တင္ ေဘာ္လီကၽြတ္ေလာက္ပါတယ္။
သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးရွင့္။ အဲဒီေတာ့ က်မ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့လာၿပီး ပို႔စ္ေပးရတာ ပိုၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအလုပ္နဲ႔ က်မနဲ႔ အဆင္ေျပဖို႔ပဲ က်မစိတ္ထဲ ရွိေတာ့တယ္။ ပို႔စ္ေပးရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းလာပါတယ္။ ထမီကိုမၿပီး ေျခဖ်ားေထာက္ လမ္းေလၽွာက္ေနတဲ့ပုံမ်ိဳး ရိုက္ဖို႔ က်မကေတာင္ အႀကံေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ၂ ပုံ ၃ ပုံ ရိုက္ၿပီး ေျပာတယ္။
“လဲ့ … ေျခေထာက္လွတယ္။”
အကၤ်ီကို ၾကယ္သီးတစ္လုံး ျဖဳတ္လိုက္ဖို႔ ဂ်ိမ္းစ္က အႀကံေပးတယ္။ လည္ပင္းေပါက္ေတာ့ ဟိုက္ေနေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မ စ်ာန္ဝင္ေနတယ္ေလ။ သူ႔စကားမဆုံးခင္ပဲ က်မ ၾကယ္သီးတစ္လုံး ေဖာ္လိုက္တယ္။ ခ်ပ္ကနဲ ခ်ပ္ကနဲ ဓာတ္ပုံဆက္ရိုက္တယ္။ ပို႔စ္တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုၾကားမွာ နည္းနည္းမွ မနားဘူး။ ဖလင္လဲတဲ့ အခ်ိန္ပဲ နားတယ္။ က်မ ေပ်ာ္ေနမိတယ္၊ ဂ်ိမ္းစ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ေကာင္းတယ္။ သူက ေဖာ္ေရြတယ္။
ဂ်ိမ္းစ္က ဖလင္တစ္လိပ္ကုန္ေတာ့ ေနာက္တစ္လိပ္မထည့္ပဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ ထိုင္ေနတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ သူလည္း လာထိုင္တယ္။
“ဒီေန႔ ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ရပ္နိုင္ၿပီ။”
အခ်ိန္ေတြ ကုန္တာေတာင္ က်မ သတိမထားမိဘူး။ အခ်ိန္ ၂ နာရီ နီးပါးရွိသြားၿပီပဲ။ အျပင္မွာ ဝုန္းကနဲ မိုးေတြ ရြာခ်တယ္။ ဦးတိုနီကေတာ့ ဗီဒီယို ရိုက္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို မွတ္ပုံတင္ျပဖို႔ ေတာင္းတယ္။ က်မ အိတ္ထဲက မွတ္ပုံတင္ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူယူၾကည့္တယ္။
“၁၉ … နဲ႔ … … ၈ လ … အဲ့ ၁၆/၁၇ ပဲ ထင္ရတယ္၊ ႏုတယ္ လဲ့။”
“အပိုေတြ၊ ေျမႇာက္ေနျပန္ပါၿပီရွင္”
က်မ သူ႔ပခုံးကို ရိုက္လိုက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ျပန္ရိုက္မလို လုပ္ေတာ့ က်မ ေရွာင္လိုက္တုန္း ဟန္ခ်က္ပ်က္ေနတဲ့ က်မကို ေပြ႕လိုက္တယ္။ က်မ တကိုယ္လုံး ေစြ႕ကနဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ပါသြားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ က်မမ်က္ႏွာ နီးနီးေလး၊ ႏွာေခါင္းထိပ္ခ်င္း ထိေတာ့မယ္။
“ေကာင္မေလး … မဆိုးနဲ႔။”
ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို ကုတင္ေပၚ ျပန္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲက ကလစ္ဘုဒ္ထဲမွာ က်မ နာမည္၊ ေမြးေန႔နဲ႔ မွတ္ပုံတင္ နံပါတ္ေတြကို ကူးေရးေနတယ္။ သူက ဗမာလိုလည္း ေရးတတ္တယ္။ ကလစ္ဘုဒ္ကို က်မကို ကမ္းေပးေတာ့ ဦးတိုနီက …
“လဲ့လဲ့ … ဒါက ဓာတ္ပုံေတြကို အသုံးျပဳခြင့္ေပးတဲ့ သေဘာပဲ။ အဲဒါ လက္မွတ္ထိုးမွ လဲ့လဲ့ကို ဦးတို႔ ပိုက္ဆံေခ်လို႔ ရမွာ။ ဒီ ဓာတ္ပုံေတြကိုလည္း ဦးတို႔ ေအဂ်င္စီအျပင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးဘူး၊ အလုပ္ရွင္ကိုေတာင္ မေပးဘူး။ စိတ္ခ်ေနာ္။”
သူေပးတဲ့ ကလစ္ဘုဒ္ေပၚက စာရြက္ေတြကို က်မ ဖတ္ေတာင္မဖတ္ပဲ ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္မိတယ္။ ဒါထိုးမွ ပိုက္ဆံရမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဖတ္လို႔လည္း နားလည္မွာမွ မဟုတ္ပဲ။ ထိပ္မွာေတာ့ အခြန္တံဆိပ္ေခါင္းေတြ ပါတယ္။
“၅ ဖရိမ္ေလာက္ က်န္တယ္။ ကုတင္ေခါင္းရင္း မွီလိုက္”
ဂ်ိမ္းစ္က မေျပာမဆို က်မနား ကပ္လာၿပီး ထမီကို ခါးကေန ေျဖခ်လိုက္တယ္။ က်မ ဆတ္ကနဲ ႐ုန္းေတာ့ ထမီစကို က်မလက္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ထားဖို႔ ေျပာတယ္။
“ဆက္ဆီပို႔စ္ေလး နည္းနည္း ထည့္ရိုက္ေစခ်င္လို႔ပါ။ မင္းသမီးေတြေတာင္ ထမီရင္ရွားတို႔၊ ေရစိုဝတ္တို႔နဲ႔ ရိုက္ၾကေသးတာပဲ။”
ဦးတိုနီက ဝင္ေျပာတယ္။
“လဲ့ … သိပ္ၾကည့္မလွဘူး။”
ဘာလိုေနလို႔လဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်မ သူ႔ကို ေမးဆတ္ျပလိုက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ပုံနဲ႔ …
“အကၤ်ီခၽြတ္လိုက္”
ေၾသာ္ … ဒါမ်ား။ ျမန္ျမန္ၿပီး၊ ျမန္ျမန္ျပန္ရေအာင္ က်မ ကုတင္ေအာက္ဆင္း၊ ထမီကိုရင္လ်ား၊ တီရွပ္ကို ခၽြတ္လိုက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မေနာက္နားကေန လာၿပီး ထမီကို က်မလက္နဲ႔ ကိုင္ထားခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႔ ခၽြတ္ခိုင္းတယ္။ သိၿပီ၊ ကၽြတ္ေနတဲ့ ထမီကို ရင္ဘက္မွာ အုပ္ၿပီး လက္နဲ႔ ကိုင္ထားတာမ်ိဳး လိုခ်င္တာ။ သူလိုခ်င္ေနတဲ့ ပို႔စ္ရေတာ့ ကင္မရာက အသံထြက္လာတယ္။
“ခ်ပ္”
“မိုက္တယ္၊ ေကာင္မေလး၊ ေဂါ့ဒ္”
က်မ သူ႔ကို ၾကာၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ဖလိုင္းကစ္ေပးလိုက္တယ္။
“ခ်ပ္”
ထမီရင္လ်ားျပန္ဝတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ဒူးတုပ္ထိုင္ေနတာကို ေနာက္က တစ္ပုံ၊ ၿပီးေတာ့ အေပၚစီးက ရိုက္မဲ့ဟန္နဲ႔ သူ ကုတင္ေပၚ မတ္တပ္တက္ရပ္တယ္။
“ခ်ပ္”
ဂ်ိမ္းစ္က ဖလင္လိပ္ကို ကင္မရာထဲကေန ထုတ္တယ္။ ေနာက္တစ္လိပ္ထပ္ထည့္တယ္။ ဦးတိုနီက က်မ လက္ထဲကို ၅၀၀ တန္တစ္အုပ္ ထည့္ေပးတယ္။ က်မ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကို ဟန္ပါပါပဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ေရၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး၊ ျပည့္မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေထာင္တန္ တစ္အုပ္ကို က်မကို ျပၿပီး
“လဲ့လဲ့”
“ရွင္”
“… ဒီေန႔ ရိုက္ကြင္းက ၿပီးၿပီ။ လဲ့လဲ့ ျပန္ခ်င္ရင္ ျပန္လို႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မိုးေတြကလည္း ရြာေန၊ ျပန္လည္း မျပန္ခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္ကို ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္ေပးနိုင္မလား။ ဒီတစ္အုပ္က လဲ့လဲ့အတြက္ပဲ။”
က်မ ျပဳံးၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ဦးတိုနီက ေနာက္ဆုတ္လိုက္ေတာ့ က်မ ကုတင္ေပၚမွာ ကုန္းကြကြ ျဖစ္သြားတယ္။ သူလွမ္းေပးေတာ့ က်မယူၿပီး အိတ္ထဲထည့္မလို႔ လုပ္ေနတုန္း …
“အေပၚပိုင္း ႏုဒ္ရိုက္ရမွာ”
က်မ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္သြားတယ္။ လက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ တစ္ေထာင္တန္အုပ္ကို က်မ သံေယာဇဥ္ မျဖတ္နိုင္သလိုပဲ။ ႏုဒ္ေတာ့လည္း မရိုက္ရဲဘူး။
“ဂ်ိမ္းစ္က ေလ့က်င့္ဖို႔ လိုေနလို႔ပါ။ ဦးတို႔ ပုံေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျပပါဘူး။”
က်မ တစ္ေထာင္တန္အုပ္ကို အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ က်မ ေပ်ာ္ေနတယ္၊ ေငြနံ့ရလို႔ ဘာမွ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း က်မ ယုံမိတယ္ေလ။ ဘယ္သူမွမွ သိမွာမွ မဟုတ္တာ။ က်မ ထမီကို ခါးမွာ ခ်ည္လိုက္ေတာ့ ဦးတိုနီက ဗီဒီယိုေခြကို လဲတယ္။
“လွလိုက္တာ”
ဒီတစ္ခါ ခ်ီးက်ဴးတာက ဦးတိုနီပါ။ ဂ်ိမ္းစ္ကေတာ့ အံ့ၾသလြန္းဟန္နဲ႔ အိုးဟိုးဟိုးလို႔ပဲ ေအာ္ေနေတာ့တယ္။ ဒီအတိုင္း ေအာ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ပုံရိုက္၊ တစ္ခါေအာ္။
ရြာေနတဲ့ မိုးက သည္းလြန္းေတာ့ အခန္းထဲက ေလေအးေပးစက္က ေအးသထက္ ပိုေအးလာတယ္။ က်မ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ေတာ္ပီဒို ထိပ္ဖူးေလးေတြလို ေထာင္ထလာတာေပါ့။ ဂ်ိမ္းစ္ပါးစပ္က အာလုပ္သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ထြက္လာျပန္တယ္။
“ခ်ပ္”
“အာပါးပါး”
ရွက္သလိုလိုေတာ့ ရွိသား၊ က်မ လက္နဲ႔ ကာလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ ၁၀၀၀ တန္အုပ္ရဲ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ဒီအတိုင္း ထားထားရတယ္။ ခဏေလး သည္းခံလိုက္ရင္ ၁ သိန္းဆိုလည္း ဟုတ္၊ ၂ သိန္းေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားမွာ။
ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို အေနအထားျပင္ေပးမဲ့ဟန္နဲ႔ ေရွ႕တိုးလာတယ္။ သူ႔ဘက္ဘက္လက္က က်မ ညာဘက္ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လာပြတ္တယ္။ ပြတ္တယ္ဆိုတာထက္ စက္ဝိုင္းေလး လာေရးၿပီး တစ္ခ်က္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ညႇပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ အျပင္မွာ လက္ေနတဲ့ လၽွပ္စီးနဲ႔အၿပိဳင္ က်မ ကိုယ္ထဲမွာ လၽွပ္တျပက္ ျပက္သြားတယ္။ က်မ ညီမေလးကပါ စစ္ကနဲ၊ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတာ။
ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ က်မ မသိဘူး။ ျဖစ္နိုင္တာက က်မ ရည္းစားသနာ မရွိတာ နည္းနည္း ၾကာေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္သလို ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို ေတာက္ေလၽွာက္ ခ်ီးမြန္းခန္းဖြင့္ထားတာကို ၾကည္ႏူးသာယာေနမိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ဘယ္မိန္းကေလးက သူ႔ကိုလွတယ္ေျပာရင္ မေက်နပ္ပဲ ရွိလို႔လဲလို႔။ ဒါမွမဟုတ္ က်မ ကိုယ္အေပၚပိုင္းဗလာနဲ႔ ဓာတ္ပုံ အရိုက္ခံေနရတယ္ဆိုတဲ့ အသိက စိတ္လွုပ္ရွားေစလို႔လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လၽွပ္စစ္ဆိုတာ တစ္ခါစီးဖူးသြားရင္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္စီးဖို႔ လြယ္သြားၿပီေလ။ က်မ ျငင္းဆန္ ႐ုန္းကန္တာ မလုပ္မိခဲ့ဘူး။
“36-24-38 လား”
ပထမ က်မ သူေျပာတဲ့ နံပါတ္ေတြကို နားမလည္ဘူး။ ေနာက္မွ က်မ ကိုယ္အတိုင္းအထြာကို ေမးေနတာမွန္း သေဘာေပါက္တယ္။ သူေျပာသေလာက္ က်မက မဖြံ့ပါဘူး။ က်မ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
“၃၄ – ၂၅ – ၃၆ ရွင့္”
ဗမာလိုေျပာတာ သူခ်က္ခ်င္း နားလည္ပုံမရဘူး။ ေနာက္မွ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္နဲ႔ …
“ဂြတ္ဒ္ ဂြတ္ဒ္”
လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ က်မကို နို႔ေတြကို ကိုင္၊ ညႇစ္ၿပီး ကိုယ္ဟန္ျပဖို႔ ေျပာတယ္။ သူေျပာသလို ကိုင္၊ ေဆာ့ၿပီး ကိုယ္ဟန္ျပလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ ကိုယ္ခႏၵာက က်မစိတ္ရဲ့ သေဘာမပါပဲ အနတၱသေဘာေဆာင္လို႔ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ က်မ ႏွုတ္ခမ္းကို သပ္လိုက္မိတယ္။ ရွက္စိတ္နဲ႔အတူ ရမၼက္စိတ္ေတြလည္း ဟုန္းကနဲ ႂကြလာတယ္။ ကင္မရာေတြကို က်မ ေမ့သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္တယ္။
ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို ကုတင္ေပၚ လွဲဖို႔ ေျပာတယ္။ က်မ ကုတင္စြန္းမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္ျပန္လွဲလိုက္တယ္။ က်မ နို႔ေလးေတြက လွိုင္းေတြလို လွုပ္ခါၿပီး နို႔သီးေခါင္းေတြက မ်က္ႏွာၾကက္ကို ဦးတည္ေနၾကတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို အေပၚစီးကေန ရိုက္တယ္။ က်မက နို႔ေတြေအာက္ကေန လက္နဲ႔ ေပြ႕တင္ၿပီး ကိုယ္ဟန္ျပတယ္။
“အရမ္း … လွတယ္ လဲ့”
ဂ်ိမ္းစ္က ကင္မရာ အရိုက္မပ်က္တမ္း သူ႔ဘယ္လက္နဲ႔ က်မ ေပါင္ကို လာထိတယ္။ က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘူး၊ အာေစးထည့္ခံထားရသလို ႏွုတ္က ဆြံ့အေနတယ္။ က်မ ဘယ္ဘက္ေပါင္ကို ထမီေပၚကေန ပြတ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ ပိုအတင့္ရဲလာတယ္။ ဒူးဆစ္နားကေန တျဖည္းျဖည္း အစုံအဆန္ ပြတ္သပ္ရင္းနဲ႔ ေပါင္ရင္းဘက္ကို ေရာက္လာတယ္။
က်မ ဘာျဖစ္လို႔ရယ္မသိ၊ ေပါင္ေတြကို ကားေပးလိုက္မိတယ္။ ကင္မရာေနာက္က ဂ်ိမ္းစ္ရဲ့ အျပဳံး … သူ က်မရဲ့ ညီမေလးကို အုပ္ကိုင္မိသြားၿပီ။ ရသာဖူးေလးကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးက မိမိရရ ဖိခ်လိုက္တယ္။ က်မ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စဥ္းက်သြားတာ မွတ္မိတယ္။ က်မ အသက္ရွူေတြ ျမန္လာတယ္။
“အိုး ေဘဘီ… နိုး ပင္တီ??? ဘာလဲ၊ က်က်နန ျပင္ဆင္လာတာလား”
“မဟုတ္ဘူး … အဟင္းးးး က်မ မဝတ္တတ္ အာ့ … အဟား”
က်မ ျပန္ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ မရေတာ့ဘူး။ ပင္တီမပါတာကိုက ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္စရာ ျဖစ္ေနၿပီ။ က်မကိုက ဆတ္စလူးထလို႔ ဝတ္မလာတာလို႔ပဲ ထင္ၾကတဲ့ ေယာက္်ား ၂ ေယာက္ရဲ့ မ်က္လုံးေတြက ခါးအထိ လိပ္တင္ခံလိုက္ရတဲ့ ထမီေလးရဲ့ အကာအကြယ္မဲ့သြားတဲ့ အေမႊးအမၽွင္မဲ့ ညီမေလးဆီမွာ။ စားေနၾက ေၾကာင္ဖားႀကီး ဂ်ိမ္းစ္ရဲ့ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လက္ေအာက္မွာ က်မ စကားလုံးေတြ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။
ဂ်ိမ္းစ္က ရသာဖူးေလးကို ဖိပြတ္လိုက္ျပန္တယ္။ က်မ ပင့္သက္ရွိုက္လိုက္တာကို တဆက္တည္း ကင္မရာနဲ႔ ရိုက္ယူလိုက္တယ္။
“ဟာ့ … ”
“ခ်ပ္”
“ဂြတ္ဒ္လား … ေဘဘီ”
က်မ ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိတယ္။
“ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္”
သူ႔စကားအဆုံးမွာ က်မလက္က ညီမေလးေပၚကို ေရာက္ေနၿပီ။ ေကာင္းခန္းေရာက္မွ သူက ရပ္လိုက္သလိုမ်ိဳး။ သူေမႊးတဲ့မီး က်မ ၿငိမ္းေအာင္ သတ္ရေတာ့မယ္ေလ။ မၿငိမ္းပဲ မေနနိုင္ေတာ့ဘူးရွင္။
လက္နဲ႔ ဖိခ်လိုက္ၿပီး စက္ဝိုင္းေလးေတြ ရစ္လိုက္တယ္။ ရသာဖူးေလးကို တိုက္ရိုက္ထိတာ က်မ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စက္ဝိုင္းရစ္ေလးေတြ ရစ္တယ္။ က်မ ညီမေလးငိုတာ တမံက်ိဳးသလိုပဲ။ အရည္ေတြ စိမ့္စိမ့္ၿပီး စီးက်လာတာ။ လက္တစ္ေခ်ာင္းတည္းကေန လက္ ၃ ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖိၿပီး စက္ဝိုင္းပုံ ပြတ္တယ္။ ပြတ္ေလ ယားေလပဲ။ ယားေလ ျမန္ျမန္ ပြတ္ေလပဲ။ က်မ ခါးကိုေကာ့ၿပီး မ်က္လုံးေတြ မွိတ္လိုက္မိတယ္။ နို႔ေတြ အေပၚကို ျပဴးတက္လာတာကို ဂ်ိမ္းစ္က တစ္ကြက္ထပ္ရိုက္တယ္။
“ခ်ပ္”
က်မ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ကို ေရႊ႕ၿပီး ေခါင္းအုံးပုံကို မွီလိုက္တယ္။ က်မ ေပါင္ကိုကားၿပီး ေျခေထာက္ကို ေထာင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပေနတဲ့ ထမီကိုပါ ေၾကကုန္မွာစိုးလို႔ ဖယ္လိုက္တယ္။ ေၾကတာကေတာ့ ေၾကေနပါၿပီ။ အရမ္းမေၾကေအာင္ ဖယ္လိုက္တာပါ။ ကင္မရာ ၂ လုံးက က်မ ညီမေလးကို ခ်ိန္ထားၾကတယ္။ က်မ ေခါင္းထဲမွာ ဒါေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ က်မ တစ္ေယာက္တည္းရွိသလိုပဲ လြတ္လပ္ေနတယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ ပြတ္ေတာ့မယ္။
“လုပ္ ေဘဘီ၊ မိုက္တယ္ … ကဲရီးအြန္ (ဆက္လုပ္)”
ဂ်ိမ္းစ္ရဲ့ အသံနဲ႔အတူ က်မ ပြတ္ခ်က္ေတြ ပိုသြက္လာခဲ့တယ္။ ဖိခ်ေလေလ ရသာဖူးေလးက ေထာင္ထလာေလေလပဲ။ ဘယ္လက္က က်မနို႔အုံကို ပင့္ကိုင္ၿပီး ကစားေနမိတယ္။ ညာလက္နဲ႔ စက္ဝိုင္းေလးေတြ က်မ ဆက္ဝိုင္းတယ္။ မသိစိတ္ေၾကာင့္ပဲလား က်မဖင္ႀကီး ေျမာက္တက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့မယ္၊ က်မ သိတယ္။ က်မ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ထားၿပီး ဘယ္နို႔သီးေခါင္းကို လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မၾကားမွာ ညႇပ္ၿပီး လွိမ့္လိုက္တယ္။ လၽွပ္စီးေတြ၊ အျပင္မွာနဲ႔ က်မ ကိုယ္ထဲမွာ အၿပိဳင္လက္သြားတယ္။ က်မ ေအာ္မိလိမ့္မယ္၊ ဟုတ္တယ္။ က်မက အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္တဲ့ ဟာမေလ။
“အာ … ဟင္င္င္ …. အင့္ အင္းးး”
က်မ ပြတ္ခ်က္ေတြ အရွိန္တင္တာနဲ႔အတူ ကင္မရာ သမား ႏွစ္ေယာက္ဟာ မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္း။ နာနာ ဖိပြတ္ေလ ေကာင္းေလေလပဲ။ ၿပီးေတာ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့မယ္။ က်မ ညည္းသံေတြက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေအာ္သံေတြ ျဖစ္လာၿပီ။
“အာ အာ … အာ့ အင့္ … ဟင့္ … အင့္ အင္းးး … အင္းး အင့္”
က်မ လက္တစ္ခုလုံး ညီမေလးရဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲေနတယ္။ က်မ နို႔သီးေခါင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္း ညာလက္ကို ေရႊဂူဝထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။ ေပါက္ကြဲေတာ့မယ္၊ က်မ ဘာမွ သတိမထားမိေတာ့ဘူး။
ၿပီးခ်င္ၿပီ၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္။ က်မ ဘယ္ကိုေရာက္ေနတယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ ရွိေနတယ္၊ ကင္မရာေတြ ရိုက္ေနၾကတာေတြ၊ က်မ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေကြးေကာက္ေနၾကတယ္ …။ ဒါေတြအကုန္ ဘာမွ က်မ မသိေတာ့ဘူး၊ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ယားတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့မယ္။ ခ်ာခ်ာလည္ …
“အု အု … အီးးးး”
မပီမသ ညည္းတြားသံနဲ႔အတူ က်မ ၿပီးသြားတယ္။ အီးကနဲ ေအာ္သံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တာ။ လွိုင္းလုံးေတြလို အရသာေတြ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ တက္လာခ်ိန္မွာ က်မ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးသြားတယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာလိမ့္မလားပဲ။ ေကာင္းလိုက္တာရွင္။
ရွူးရွဲ ရွူးရွဲနဲ႔ ျမန္ေနတဲ့ က်မ အသက္ရွူသံေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေႏွးလာပါတယ္။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးလာရသလို က်မ ေမာေနတယ္။ တကိုယ္လုံး အင္အားေတြ ေပ်ာက္သြားသလိုပဲ ေခြဆင္းသြားတယ္။ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ၾကက္ေသေသေနတဲ့ ဦးတိုနီနဲ႔ ဂ်ိမ္းစ္လြင္။ က်မႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္မိတယ္။
“ခ်ပ္”
“မိုက္တယ္ … ေဘဘီ”
ဂ်ိမ္းစ္ႏွုတ္က အသံထြက္လာတယ္။ သူ ကင္မရာကို ကုတင္ေစာင္းမွာ ခ်ထားၿပီး က်မေဘးမွာ လာဝင္ထိုင္တယ္။ က်မတကိုယ္လုံး ရြစိရြစိနဲ႔ ေကာင္းေနတုန္းပဲ။
“ေျပာပါဦး ဂဲလ္ … ခုနက ဘာလုပ္တာလဲ”
“ဒီေဂ်ပြတ္တာ”
ဒီေဂ်ေတြက ေခတ္စားခါစ၊ ဘန္းစကားေတြအျဖစ္ က်မတို႔ လူငယ္ေတြရဲ့ ႏွုတ္ဖ်ားမွာ။ က်မ ရွက္ရွက္နဲ႔ ရယ္မိပါတယ္။ က်မ ကုတင္ေပၚမွာ လွဲလ်က္နဲ႔ပဲ ထမီကိုယူၿပီး ကိုယ္ေပၚလ်ားလိုက္တယ္။ ေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္ မ်က္စိအစာေကၽြးခံေနရတာလည္း ကုန္ေနပါၿပီ၊ တကယ္ေတာ့။
ခဏၾကာေတာ့မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထမီကို ျပန္ရင္လ်ား၊ ဘရာကို ျပန္ဝတ္တယ္။ ပြေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကိုလည္း လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ပဲ ရွင္းၿပီး ၿဖီးလိုက္ရတယ္။ မွန္ထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေကာင္မေလးက ေမးရိုးထင္းထင္းနဲ႔ အရမ္း ဆက္ဆီျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးက တခါၿပီးထားလို႔ဆိုတာ ျမင္တဲ့လူတိုင္း သိမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္မေနေအာင္ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပင္ဆင္ေနလိုက္တယ္။
“ဆိုေတာ့ကာ ဒီေဂ်လဲ့လဲ့ကို ဦးတို႔က အင္တာဗ်ဴးရမယ္။”
ဂ်ိမ္းစ္က ဦးတိုနီလက္ထဲက ကင္မရာကို လက္ေျပာင္းယူလိုက္တယ္။ ဦးတိုနီက ေမးတယ္။ က်မ အဟီးလို႔ တစ္ခ်က္ရယ္မိတယ္။
“ဒီေဂ်က ဒီေလာက္ တီးကြက္စိတ္တာ၊ ခဏခဏ ေလ့က်င့္လို႔လား။”
“ဟီး … ဟုတ္”
“စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ လဲ့လဲ့။ ဟို … ရည္းစားေတြ ဘာေတြနဲ႔မ်ား … ”
“အဟီး … ဟုတ္”
“ဘာဟုတ္တာလဲ၊ ေကာင္မေလးေနာ္။ ေကာင္းေကာင္းေျဖ”
“ဟို … ခ်စ္ဖူး … ခ်စ္ဖူးတယ္ရွင့္”
“ေၾသာ္ … သူ႔ကိုေရာ စုပ္ေပးဖူးလား။”
က်မ ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိတယ္။
“ႀကိဳက္လား”
“အဟီး”
က်မ ေခါင္းပဲ ၿငိမ့္ျပမိတယ္။ ဗီဒီယိုကင္မရာက ဦးတိုနီဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မအနားကပ္လာတယ္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေထာင့္တေထာင္ သူ႔ဘြားဘက္ေတာ္က က်မပခုံးကို လာထိေနတာ။
“ဟိုမွာ… လြတ္ခ္”
ဂ်ိမ္းစ္ျပတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးတိုနီလက္ထဲမွာ ၁ ေထာင္တန္ ၂ အုပ္။
“ယူစပ္ခ္ … အဲဒါ ေဘဘီ့အတြက္။”
သူ က်မလက္ကိုဆြဲၿပီး သူ႔ဟာကို ကိုင္ခိုင္းတယ္။ လိင္စိတ္ေတြ မကုန္ေသးတာလား၊ ေငြမ်က္ႏွာေၾကာင့္ပဲလား၊ … တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္ပါေလ … မထူးပါဘူးဆိုၿပီး က်မ ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိတယ္။ က်မ မၾကည့္ရဲတာမို႔ မ်က္စိကို မွိတ္ၿပီး ပါးစပ္ကိုဟ၊ သူ႔ဟာကို ငုံလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းကို ေထာင္ထလာတာမို႔ က်မ ပါးစပ္ထဲ ျပည့္ေနတယ္။ အာေခါင္ကို ထိလုထိခင္မို႔ ပါးစပ္ထဲက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထုတ္လိုက္ရတယ္။
က်မ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကရဝိတ္က ေရခဲမုန႔္ကို လ်က္သလို လ်က္ၿပီးမွ ျပန္ငုံလိုက္တယ္။ က်မ ထမီေနာက္မွာ ကြက္ေနေအာင္ကို အိုင္ထြန္းေနတာလည္း က်မ သတိထားမိတယ္။ က်မ အျပာကားရိုက္ခံေနရတာ ၾကေနတာပဲ။ အျပာကားမင္းသမီးလိုပဲ ျဖစ္ေနမွာ။ က်မ ပါးစပ္ထဲက ျပန္ထုတ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်မ လက္နဲ႔ အရင္းပိုင္းကို ကိုင္ထားတာမို႔ အဖ်ားပိုင္း တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ျမင္ရတယ္။ ေထာင္ေနတာ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း၊ နီနီရဲရဲနဲ႔ ေဒါသတႀကိးနဲ႔ ေပါက္ေတာ့မဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္လိုပဲ။
“ႀကိဳက္ … လား လဲ့”
ႏွုတ္ခမ္းဝမွာ လီးတန္းလန္းနဲ႔ က်မ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ ေယာင္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ေတာ့ သူေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္က က်မ ေနာက္စိကို ေရာက္လာတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ယွက္ၿပီး က်မေခါင္းကို ကိုင္၊ သူ႔ဘက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲကပ္တယ္။
က်မ တစ္ေခ်ာင္းလုံး ပါးစပ္ထဲ အထည့္မခံခ်င္ဘူး။ က်မ တတ္နိုင္သေလာက္ ျပန္ေတာင့္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက က်မထက္ ပိုအားႀကီးတယ္၊ ဇက္ေတြ ေတာင့္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မ သူ႔ခြန္အားကို အရွုံးေပးလိုက္ရတယ္။ က်မ ႏွုတ္ခမ္းေတြ ျပဲေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ တုတ္လိုက္တာ။ တရစ္ခ်င္းဝင္လာလိုက္တာ တဝက္ေရာက္ေတာ့ က်မ ပါးစပ္ထဲမွာ သူ႔လီးက ျပည့္ေနၿပီ။
“ဂြတ္ဒ္ ဂဲလ္ … တိတ္ခ္ေအာလ္”
“၈ လက္မတိတိ ရွိတယ္ လဲ့လဲ့။”
ဦးတိုနီက ဗီဒီယို ရိုက္မပ်က္ ဝင္ေျပာတယ္။ က်မ လန႔္ၿပီး ေခါင္းက ပုတ္ေလာက္ ႀကီးသြားတယ္။ သူ႔လက္က က်မဆံပင္ကို ဆုပ္ၿပီး ဆြဲေနတာ။ က်မ သူ႔ေပါင္ကို တြန္းၿပီး ရသေလာက္ ႐ုန္းၾကည့္ေသးတယ္။ မရပါဘူးရွင္၊ လည္ေခ်ာင္းကို လာထိေနၿပီ။
“ေဝါ့ …”
ပ်ိဳ႕တက္လာတယ္။ အသက္ရွူၾကပ္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ က်မမွာ ေလကို အငမ္းမရ ရွူရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ဆြဲျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ပိုဝင္သြားသလိုပဲ။
“ေဝါ့ … အဟြတ္ … အဟြတ္ ”
မ်က္ရည္ေတြပါ က်လာတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ က်မ ေလကို အငမ္းမရ ရွူရျပန္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ခါ သုံးခါၾကေတာ့ က်မ က်င့္သားရလာတယ္။ ဒိတ႐ုတ္လို႔ေခၚတဲ့ လည္ေခ်ာင္းထဲထိ ငုံစုပ္တာ က်မဘဝမွာ ဒါ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးပါ။ ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိဆိုတာလို တကယ္ကို မေထြးနိုင္၊ မအန္နိုင္ အျဖစ္ကိုေရာက္မွ က်မ သူတို႔ သ႐ုပ္မွန္ကို သိရတာပါ။
ဂ်ိမ္းစ္ ဒီတခါ လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔လီးထိပ္နဲ႔ က်မႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ၾကားမွာ သြားရည္ေတြနဲ႔ သူ႔အရည္ေတြနဲ႔ အမၽွင္ေတြ တန္းေနတယ္။ အၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်မ ေခါင္းေပၚမွာ သူ႔လက္ ရွိေသးတယ္။ နည္းနည္း ထပ္ဖိအားေပးလိုက္ေတာ့ က်မ ေတာင့္မထားေတာ့ပဲ ညာလက္နဲ႔ သူ႔တုတ္အရင္းကိုဆုပ္ၿပီး ကုန္းစုပ္လိုက္တယ္။ တတ္နိုင္သေလာက္ ဝင္ေအာင္သြင္းၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ ဝင္တာေတာင္ က်မ ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ က်မလက္နဲ႔ မထိနိုင္ေသးဘူး။
က်မ ခပ္သြက္သြက္ လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္လက္ေတြ က်မကို အတင္းခ်ဳပ္မထားေတာ့ဘူး။ သူေကာင္းေနၿပီေလ။ မယုံနိုင္စရာ၊ က်မ ဖင္ေအာက္က အရည္ေတြ ပိုပိုရႊဲလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဂ်ိမ္းစ္က က်မ ဘရာခ်ိတ္ကို လွမ္းျဖဳတ္တယ္။ က်မ သတိမထားမိခင္မွာပဲ ခ်ိတ္က ျပဳတ္သြားတယ္။ လြတ္သြားတဲ့ စေနႏွစ္ခိုင္ကို ဂ်ိမ္းစ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လွမ္းကိုင္ေတာ့ လီးတန္းလန္းနဲ႔ က်မ ပါးစပ္က ညည္းသံ ထြက္လာတယ္။
က်မ သူကိုင္ေနတာကို ေမ့ထားၿပီး ခပ္သြက္သြက္ သူၿပီးသြားေအာင္ ႀကိဳးစားျပဳစုေနလိုက္တယ္။ သူ႔ဟာႀကီးက ႀကီးလိုက္တာ။ က်မ လက္နဲ႔ ဆုပ္လို႔ေတာင္ မဆန႔္ဘူး။ သူ႔ကို ၿပီးေစခ်င္ၿပီ။ က်မ ျပန္ခ်င္ၿပီ။ တစ္ခ်က္ သူနို႔သီးေခါင္းကို ေခ်လိုက္တာ က်မ တကိုယ္လုံး ေခြက်သြားသလိုပဲ။ သူ႔လီးက က်မ ပါးစပ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္။
က်မ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔လီးက အရွိန္နဲ႔ က်မပါးကို လာရိုက္တယ္။ တံေတြးေတြနဲ႔ သူ႔အရည္ေတြ က်မပါးေပၚမွာ ေပသြားတယ္။ ဘယ္ဘက္ပါး ၿပီးေတာ့ ညာဘက္ပါး။ ဘယ္ျပန္ ညာျပန္။
ဂ်ိမ္းစ္က ခဏရပ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို အၿပီးခၽြတ္တယ္။ က်မက ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ထရပ္ေပမဲ့ ေျခေထာက္ေတြက ေစာေစာက အရွိန္နဲ႔ ေသခ်ာ မရပ္နိုင္ေတာ့ ယိုင္က်သြားတာကို ဂ်ိမ္းစ္က ဖမ္းထိန္းေပးထားတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ကၽြတ္ေနတဲ့ ဘရာကို အဆြဲမွာ က်မက သူ႔ဆီက ႐ုန္းအထြက္မို႔ အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းသြားတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္က လုပ္မိလုပ္ရာ လက္ပိုက္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကို ဆြဲလွည့္ၿပီး ထမီကို ေျဖခ်လိုက္တာ ကြင္းလုံးပုံက်သြားတယ္။
ဂ်ိမ္းစ္ကို က်မ ေက်ာေပးလ်က္သား အေနအထားမွာ က်မေနာက္က သူ သိုင္းဖက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြ က်မ တကိုယ္လုံးကို သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ စုံဆန္ ပြတ္သပ္ေနတဲ့ လက္ေတြေအာက္မွာ က်မ နမူးနမိုင္း ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းက က်မလည္တိုင္ကို နမ္းတယ္။ ေနာက္ဆုံး ညီမေလးကို ႏွိုက္တယ္။
“ေကာင္းလား လဲ့”
ဂ်ိမ္းစ္ရဲ့ အေမးကို က်မ မေျဖနိုင္ဘူး။ ပါးစပ္ကေတာ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ရမၼက္ေဇာကပ္ေနတဲ့ ညည္းသံေတြ။ မ်က္လုံးက မ်က္ျဖဴလန္ေတာ့မယ္။
“ဟာ … အင့္ … အဟင့္”
“စပ္ပတ္ အစ္စ္ ရယ္ဒီပဲ။ ေလးဘက္ကုန္း၊ ဘစ္ခ္်”
စကားအဆုံးမွာ သူတြန္းလိုက္တာေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚ က်မ ေလးဘက္ကုန္းက်သြားတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ပါးစပ္ကေျပာရင္း လက္ကလည္း က်မကို ပုံစံျပင္ေပးတယ္။ က်မ ခါးကို ေကာ့လ်က္သား ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ေနရတယ္။ ဦးတိုနီက က်မ မ်က္ႏွာကို အမိအရ ဗီဒီယို ရိုက္ေနတယ္။ ေခါင္းငုံ႔ခ်လိုက္ေတာ့ ဆံပင္ေတြက မ်က္ႏွာကို ဖုံးသြားသလို နို႔သီးေခါင္းေတြက အိပ္ယာခင္းနဲ႔ မထိတထိ ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖန္းကနဲ ရိုက္သံနဲ႔အတူ က်မ ဖင္တုံးေလး တုန္တက္သြားတယ္။
“ေတာင့္တယ္၊ ဘရစ္ခ္ေဟာက္စ္ပဲ။”
ဂ်ိမ္းစ္ရဲ့ အသံ။ သူ႔လက္က က်မ ဘယ္ဘက္ဖင္တုံးႀကီးကို လာကိုင္ၿပီး ျဖဲလိုက္တယ္။ သူ႔လီးက က်မ ညီမေလးကို လာေတ့တယ္။
“မလြတ္ေအာင္ရိုက္ တိုနီ”
စကားအဆုံးမွာ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္လုံးက က်မ ခါးေပၚ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ညီေလးက ႏွုတ္ခမ္းသားဝေတြကို ျဖဲၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္လာတယ္။ ထိပ္ပိုင္းေလး ဝင္အၿပီးမွာ ခဏရပ္သြားတယ္။
“လုပ္ရေတာ့မလား လဲ့”
ဒီအခ်ိန္မွ က်မ ျငင္းလို႔ ရပါဦးမတဲ့လား။ ဆံပင္ေတြဖုံးေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ကင္မရာ မျမင္ေအာင္ ငုံ႔ထားရင္း ေခါင္းကို ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။
“တိုနီ … ငါ လုပ္ၿပီ။ ဝမ္း … တူး … ”
သရီးဆိုတဲ့ အသံမၾကားလိုက္ရပါဘူး။ တူးဆိုတာနဲ႔ က်မခါးကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ဘက္ ဆြဲထည့္လိုက္တာ က်မ ပူစီေလးထဲ သူ႔ဟာႀကီး တရွိန္ထိုး ဝင္လာတယ္။ ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္ၿပီပဲ ထင္ပါတယ္။ က်မႏွုတ္က ဝက္ေပၚသလိုပဲ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္သံ အီးးးးကနဲ ထြက္လာတယ္။ တကိုယ္လုံးက ေသြးေတြ က်မ ညီမေလးဆီ ေရာက္သြားသလိုပဲ။ အိပ္ယာခင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး က်မ အံကိုႀကိတ္ထားလိုက္တယ္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ က်မ အသက္ရွူေတြ ျမန္ေနတယ္၊ အေမာေဖာက္ေနတယ္ဆိုရင္ ပိုျမန္မယ္။ ခဏနားေပးမယ္ေနာ္ဆိုတဲ့ ဂ်ိမ္းစ္ကို … သက္ျပင္းေမာေတြၾကားက ေက်းတစ္လုံး … ဇူးတစ္လုံး ျပန္ေျပာမိတယ္။ ခဏၾကာမွာ က်မ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ရင္း အိပ္ယာခင္းကို လႊတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဂ်ိမ္းစ္က သူ႔ေခါင္းေလးပဲ က်န္႐ုံေလာက္ ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္၊ ဟာကနဲပဲ ကြဲကုန္ၿပီပဲ ထင္ပါတယ္။ အေတြးမဆုံးခင္မွာပဲ သူ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေဆာင့္ထည့္ျပန္တယ္။
“… … ”
က်မ ႏွုတ္ခမ္းေလးဝိုင္းၿပီး ပါးစပ္က လွုပ္ေနေပမဲ့ ဘာအသံမွ ထြက္မလာနိုင္ဘူး။ ေဆာင့္တယ္၊ ေဆာင့္တယ္၊ ေဆာင့္တယ္။ သူေဆာင့္လိုးတာ ခံေနရတဲ့ က်မ အိပ္ယာခင္းကို တင္းတင္း ကိုက္ထားမိတယ္။ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းဟာ သူ႔ဆီးစပ္နဲ႔ က်မ တင္ပါး ေျဖာင္းကနဲ ရိုက္သံနဲ႔ အဆုံးသပ္တယ္။ လဲ့လဲ့ကို ဂ်ိမ္းစ္ လိုးေနတယ္။ အခုမွ သတိရတယ္၊ ကြိဳင္စြတ္တာ မေတြ႕ဘူး။ ကြိဳင္မပါပဲ ပလိန္းကစ္ေနတာ။
ခဏၾကာေတာ့ က်မ ကိုက္ထားတာကို ေလ်ာ့ၿပီး ခံနိုင္လာတယ္။ သူ႔ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အီကနဲ ေအာ္သံက လူသံနဲ႔ေတာင္ မတူေတာ့သလိုပဲ။ အရည္ေတြ ရႊဲသထက္ ရႊဲလာေပမဲ့ ခံရတာ မသက္သာပါဘူး။ တံက်င္လ်ိဳခံရသလိုပဲ။
“ေျဖာင္း” “အိ” “ေဖာင္း” “အင့္” “ေျဖာင္း” “အင့္” “ေျဖာင္း” “အား” “ေဖာင္း” “အြန႔္” “ေဖာင္း” “အီးးး”
က်မ ေအာ္သံေတြက ပိုတိုၿပီး သက္ျပင္းရွိုက္သံေတြနဲ႔ ေရာယွက္လာတယ္။
“အိ … ဟာ့ … အု … အဟင္းးး အာ့ အာ … အီးးး အာ … ဟင့္ အိ … ဟင့္ အာာာ ဟင္းး”
က်မ နို႔ေတြက သူေဆာင့္လိုက္တိုင္း ခါရမ္းေနတယ္။ တခါတေလမွာ က်မ မ်က္ႏွာနားထိ ေရာက္လာတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ကုန္းလိုက္ၿပီး က်မနို႔ေတြကို လွမ္းကိုင္တယ္။ နို႔ေတြ တင္းေနတယ္။ သူဖိေခ်လိုက္ေတာ့ နာေပမဲ့ ခံလို႔ေကာင္းတယ္။
“အာ့ … အဟင့္ … အိ အိ … အား … အြန႔္ အာ့ အာ့ …. အားးးးးးး”
ဂ်ိမ္းစ္က နို႔ေတြကို နယ္ရင္း က်မကိုယ္ေပၚ ပိက်လာတယ္။ လိုးတာကလည္း အလိုးမပ်က္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္လုံးဝိတ္ကို က်မ မခံနိုင္တာမို႔ အားကနဲ ေအာ္ရင္း အိပ္ယာေပၚ ေမွာက္လ်က္က်သြားတယ္။ ၁၀ ခ်က္ေလာက္ ဆက္ေညႇာင့္ေနၿပီး ဂ်ိမ္းစ္က က်မကိုယ္ေပၚကေန ထသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို ဆြဲလွန္တယ္။ က်မ ေျခေထာက္ေတြက ကုတင္ေစာင္းမွာ ေပ်ာ့ေခြၿပီး တြဲလြဲက်ေနတယ္။ ဆံပင္မွာ ေခၽြးေတြနဲ႔ ရႊဲေနသလို မ်က္ႏွာမွာလည္း ေစာေစာက သူ႔အရည္ေတြ ေျခာက္ၿပိး ကပ္ေစးကပ္ေစး ျဖစ္ေနတယ္။
ဂ်ိမ္းစ္က ကုတင္ေအာက္မွာ က်ေနတဲ့ က်မထမီကို ႀကိဳးလိုလုပ္ၿပီး က်မေျခက်င္းဝတ္ ႏွစ္ဘက္ကို စု ခ်ည္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထမီကိုကိုင္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ကို တစ္တီတူးလို ဆြဲေျမႇာက္လိုက္တယ္။ က်မကို သူ႔လက္ခုပ္ထဲကေရလို သူလုပ္ခ်င္သလို လုပ္ေနတာကို က်မ ဘာမွ မတားနိုင္ဘူး၊ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ၿပီး ေမာေနတယ္။
က်မ ပါးမွာကပ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို က်မအေပၚမွာ မိုးလ်က္သား ျမင္ရတယ္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက ခပ္စုစုျဖစ္ေနေတာ့ ညီမေလးက သိပ္ၿပီး အဝင္သက္သာမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်မ ေပါင္ကားဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ေျခက်င္းဝတ္က စုခ်ည္ခံထားရေတာ့ သိပ္ကားလို႔ မရဘူး။ ဒီတခါေတာ့ အသက္ပါၿပီလို႔ပဲ က်မ ေအာက္ေမ့လိုက္တယ္။
ဂ်ိမ္းစ္က ထမီကိုဆြဲၿပီး က်မေျခေထာက္ေတြကို က်မဘက္တြန္းလိုက္ေတာ့ ပူစီေလးက ျပဴးျပဴးေလး ျဖစ္လာတယ္။ သူ လီးကို လက္တဘက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး က်မအဝကို လာေတ့တာ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက က်မ ျမင္ရတယ္။ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ တဆုံး ေဆာင့္ခ်လိုက္တယ္။
“ဟာ့ … … … ”
က်မ အသံမထြက္ပဲ … ႏွုတ္ခမ္းေတြ လွုပ္သြားရတယ္။ အသက္ရွူမွားတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲေနမွာ။ ေခါင္းကို ေသြးမေရာက္ေတာ့ပဲ တကိုယ္လုံးမွာ ပူစီေလးတစ္ခုပဲ အသက္ဝင္ေနတယ္ ထင္ရတယ္။ ေစာေစာကထက္ ပိုနက္နက္ ဝင္သြားသလိုပဲ၊ သူ႔တကိုယ္လုံး ဝိတ္နဲ႔ ေဆာင့္ခ်လိုက္တာ။
“လဲ့”
“ရွင္”
က်မ နာမည္ကို သူေခၚတယ္။
“အ ေသ လိုး ေတာ့ မယ္ ေနာ္”
က်မ မ်က္လုံးကို သူစိုက္ၾကည့္ၿပီး ဗမာလို တစ္လုံးခ်င္း ေျပာတယ္။ က်မ ရင္ေတြ ဘာလို႔ ခုန္ေနရတာလဲ။ ရင္ခုန္ရလြန္းလို႔ ႏွလုံးက ငယ္ထိပ္က ေဖာက္ထြက္ေတာ့မယ္။
သူ ဒီတခါ ျပန္ထုတ္တာ ျဖည္းျဖည္းေလး၊ တကိုယ္လုံးက အေၾကာေတြ ဆြဲႏွုတ္သြားသလိုပဲ … က်မ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေကြးသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ … တဟုန္ထိုး ျပန္ဝင္လာျပန္တယ္။
“ဟာာာာ … အြန္႔”
သူ က်မ ထမီကို ကိုင္ၿပီး တြန္းထားတာ က်မဒူးက မ်က္ႏွာနား ေရာက္ေနၿပီ။ ဟိုေလ … က်မကို အဝတ္ေခါက္သလို ေခါက္ထားတာမ်ိဳး။ က်မ ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္၊ အိပ္ယာခင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ လက္ျပန္ဆုပ္ရင္း သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ဆက္ဆီ ေဖ့စ္”
သူ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထုတ္၊ တဟုန္ထိုး ေဆာင့္ထည့္တဲ့ လိုးနည္းနဲ႔ က်မကို စလိုးတယ္။ က်မနို႔ေတြ သူေဆာင့္လိုက္တိုင္း က်မ မ်က္ႏွာနားကို လြင့္လြင့္လာၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျပင္းျပင္းေဆာင့္သလဲဆို တဆုံးဝင္သြားတိုင္း သူ႔လီးက လည္ေခ်ာင္းထဲအထိ ေရာက္လာသလိုပဲဆို။
“ဟာာာာာ …. အိ …. ဟင္ … အြန႔္ … ဟာဟ …. အာ့”
စိမ္ေျပနေၿပ ဒီလို တစ္ခ်က္ခ်င္းလိုးတာ ခပ္သြက္သြက္လိုးတာထက္ ခံရခက္တယ္ရွင္။ သြက္တာကမွ ဖီလင္က ျမန္ျမန္တက္ေသးတယ္။ အခုက ဖီလင္က ေျဖးေျဖးေလး တက္ၿပီး အရသာက လိမ့္လိမ့္တက္လာတာက ဘယ္လိုမွ မေျပာျပတတ္ဘူး။ ၿပီးခ်င္လို႔လည္း မရဘူး၊ စိတ္မရွည္ဘူး။ ယားလြန္းလို႔ ေခါင္းေတြကို ခါရမ္းေနရတယ္။
ဂ်ိမ္းစ္ဆီက ခပ္အုပ္အုပ္ မာန္သြင္းသံေတြ ထြက္လာတယ္၊ သူၿပီးခါနီးၿပီ။ ေစာေစာကေလာက္ ဇိမ္ဆြဲမေနပဲ အသြင္းအထုတ္ နည္းနည္း ျမန္လာတယ္။ တခါမွာ အထဲထည့္ၿပီး ျပန္မထုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာကို က်မ တအားညႇစ္ထားလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူ အေၾကာတစ္ခ်က္ဆြဲသလို ျဖစ္သြားတယ္။ သုတ္ရည္ေတြ သားအိမ္ထဲ ဒါရိုက္ဟစ္ၿပီေလ။
ဂ်ိမ္းစ္က သူ႔ဟာကို ဆြဲထုတ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂြင္းတိုက္တယ္။ လရည္ေတြ … ေနာက္တခ်ီ ခ်က္ခ်င္းပါပဲလား၊ … က်မ ပူစီေလးေပၚ က်လာျပန္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ ထပ္ထြက္တဲ့ ဟာေတြကေတာ့ က်မ ေပါင္ၾကားထဲကေန ဗိုက္ေပၚ က်လာတယ္၊ နို႔ေတြေပၚေတာင္ နည္းနည္း စင္သြားေသးတယ္။
အရည္ေတြ ျပန္စီးထြက္လာၿပီ၊ ဖင္ဝထိပဲ။ က်မ ပက္လက္လန္ေနတယ္။ မလွုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး၊ ထၿပီး ေဆးေၾကာဖို႔ေတာင္ အားမရွိပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဦးတိုနီ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ လာရိုက္ေနတာကိုလည္း မတားနိုင္ေတာ့ဘူး။ ေမာတယ္၊ … ဒါေပမဲ့ မၿပီးေသးဘူး။ လူက တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ထပ္ေတာ့လည္း မခံရဲဘူး။ ေၾကာက္ၿပီ။
က်မ ေျခေထာက္ေတြကို ဂ်ိမ္းစ္က ႀကိဳးျဖည္ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ လက္ကိုင္အိတ္ရယ္၊ အကၤ်ီရယ္၊ ထမီရယ္ အလုံးလိုက္ေလး က်မ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ။
“သြားေတာ့”
က်မ ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာေျပာတာလဲ၊ ဒီမွာ သူလုပ္ထားလို႔ လူ႐ုပ္ေတာင္ မေပါက္တဲ့ဟာကို။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မလက္ကို ဆြဲၿပီး တံခါးဝဘက္ ေခၚသြားတယ္။ ကိုယ္တုံးလုံးျဖစ္ေနတဲ့ က်မ အဝတ္ေတြနဲ႔ လက္ဆြဲအိတ္နဲ႔ကို ပိုက္လ်က္သား သူဆြဲတဲ့ဘက္ကို ပါသြားတယ္။ ဒူးေတြက ခဏခဏ ညြတ္က်တယ္။
“က်မ ေဆး ေဆးပါေရစဦး”
သူတို႔ က်မေျပာတာ မၾကားသလိုပဲ။ ဦးတိုနီက တံခါးမႀကီးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က စည္းခ်က္ညီညီပဲ က်မကို တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။ က်မ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ တံခါးက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္သြားတယ္။
ငါ့ကို တုံးလုံးႀကီး ကန္ထုတ္လိုက္ၾကတာပါလား … ဆိုတဲ့ အေတြးက တံခါးပိတ္သံနဲ႔အတူ ေပၚလာတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ေကာ္ရစ္ဒါမွာ လူမရွိဘူး။ လူက အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာနိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ တံခါးဝမွာပဲ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ၿပီး ထမီကို အရင္ ဝတ္ရတယ္။ လိမ္က်စ္ထားတဲ့ ထမီကို မနည္း ျပန္ေျဖရတယ္။ လုံးၿပီး ႀကိဳးလိုသုံးခံထားရတာမို႔ ထမီတစ္ထည္လုံး ေၾကမြေနတယ္။
ဘရာကို အိတ္ထဲထိုးထည့္၊ ထမီကို ရင္လ်ားၿပီး အကၤ်ီကို အျမန္ဝတ္ရတယ္။ ဗိုက္ေပၚနဲ႔ နို႔ေပၚက မေျခာက္ေသးတဲ့ သုတ္ရည္ေတြက ထမီမွာ ေပကုန္တယ္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ကပ္ေစးေနသလို ဆံပင္ေတြလည္း ပြေနတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။ အဆိုးဆုံးက က်မ သူလုပ္လို႔ မၿပီးေသးတာပဲ။ လူက ငိုခ်င္သလိုလို ရယ္ခ်င္သလိုလိုနဲ႔ ကန႔္လန႔္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။
လူလာသံၾကားတယ္၊ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ … ေဘာလုံးတစ္လုံးနဲ႔ အခန္းတစ္ခုခုထဲက ထြက္လာပုံရတယ္။ သူတို႔ အေမလည္း ပါတယ္။ က်မကို ျမင္ေတာ့ …
“လာ … သြားၾကည့္မေနနဲ႔”
ဆိုၿပီး ကေလးေတြကို ဟိုဘက္ ျပန္ေခၚသြားတယ္။ ေကာင္းေကာင္း ျမင္းလိုး အလိုးခံထားရတာမို႔ ဗိုက္ေတြကလည္း ေအာင့္လာတယ္။ ဓာတ္ေလွခါးကို ေရာက္ေအာင္ မနည္းအားတင္းၿပီး သြားရတယ္။ ဓာတ္ေလွခါးက ခ်က္ခ်င္းလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။
ေအာက္မွာ လုံျခဳံေရးက ဦးေလးႀကီး ရွိေနတုန္းပဲ။ သူ က်မကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ ပုံေဖာ္ၿပီး မွန္းၾကည့္ေနတာ ေနမွာေပါ့။ မွန္းၾကည့္ရဖို႔က မခက္ပါဘူး။ နိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ရဲ့ အခန္းထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လွလွပပနဲ႔ ဝင္သြားတယ္၊ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔၊ ဆံပင္ေတြပြ မိတ္ကပ္ေတြပ်က္ၿပီး အဝတ္အစားေတြ အကုန္ ေၾကမြေနတာဆိုေတာ့ အေျဖမွားဖို႔ အေတာ္ခက္မွာပါ။
က်မ သူ႔ကို ရွက္ပါတယ္။ သူ႔ေရွ႕က ျမန္နိုင္သမၽွ ျမန္ေအာင္ က်မ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေဖေျပာတဲ့ စကားကို က်မ အမွတ္ရမိပါတယ္။
“ေလာကမွာ လြယ္လြယ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ရတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ သမီး။ တစ္စုံတစ္ခုကို ျပန္ေပးရတာခ်ည္းပဲ။ ျပန္ေပးဆပ္လိုက္ရတာက ဘာလဲဆိုတာ သမီး အျမဲ မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔ လိုတယ္”
အေၾကာင္းစုံ သိရတဲ့အခါ မီမီဟန္က အရမ္း စိတ္ဆိုးတယ္။ တိုင္မယ္၊ ေတာမယ္ လုပ္ေနတာနဲ႔ တစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ မျဖစ္ရေအာင္ က်မ သူ႔ကို မနည္း ေျဖာင့္ဖ်ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး …
“ထားလိုက္ပါေတာ့ဟာ … ငါ … ပိုက္ဆံ ၄ – ၅ သိန္းေလာက္ ရလာခဲ့တာပဲ။”
အဲဒီေတာ့မွ က်မ လက္ကိုင္အိတ္ကို ႏွစ္ေယာက္သား ဖြင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ ၁၀၀၀ တန္၊ ၅၀၀ တန္ေတြ ၾကားမွာ စကၠဴျဖဴေတြခ်ည္း။ ေသခ်ာ ေရၾကည့္မွ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံက ၆ ေသာင္းေတာင္ မျပည့္ဘူး။ မီမီဟန္က ဝမ္းနည္းၿပီး ငိုေနတဲ့ က်မကို တင္းတင္း ဖက္ထားခဲ့တယ္။
ပိုက္ဆံကို လြယ္လြယ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ရွာမရနိုင္ပါဘူး။ က်မ ဒီ ၆ ေသာင္းအတြက္ ဘာေတြ ျပန္ေပးဆပ္လိုက္ရသလဲ …။
က်မရဲ့ သိကၡာ၊ ခႏၵာနဲ႔ တသက္လုံး ၆ ေသာင္းတန္ ဖာသည္မလို အလိုးခံေနရတဲ့ ဗီဒီယို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ပ်ံ႕သြားပါ့မလဲလို႔ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ အေၾကာက္စိတ္တို႔နဲ႔ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာပါရွင္။
ၿပီးပါၿပီ။