ဘဝ ဘဝ

ရေးသားသူ – ကိုတိုးကြီး

(အတွေးပင်လယ်ပြာ ဖိုရမ်တွင် ရေးသားသည်)

ဒရယ်ဖို ရဲတပ်ဖွဲ့စခန်း ။

အိုဟောင်းတဲ့ အဆောက်အဦးလေးသည် ခြောက်သွေ့တဲ့ မြေနီနီလမ်းကလေး နံဘေးမှာ ရှိနေသည်။

နွေရာသီရဲ့ တစ်ခုသော နေ့လည်ခင်း …။

အညာနွေက ပူလွန်းသည် ..။ ဖုံထူထူလမ်းမပေါ်မှာ လှည်းတစ်စီး ဖြတ်မောင်းသွားလို့ ဖုံလုံးကြီး လှိမ့်ဝင်လာသည် ။ တကျွီကျွီ အသံနဲ့ တဟဲ့ဟဲ့ နွားမောင်းသံကို ကြားနေရသည် ။

စခန်းမှူး ဆန်းဦး အလုပ်စားပွဲမှာ အိပ်ငိုက်နေသည်။ ပူလွန်းလို့ စွပ်ကြယ်လက်ပြတ်နဲ့ အောက်က ယူနီဖောင်း ကာကီဘောင်းဘီနဲ့ ..။ ညှပ်ဖိနပ်နဲ့ ..။ သူ့နံဘေးက ဟောင်းနွမ်းနေတဲ့ ပန်ကာကြီးက ကလစ်ကလစ် မြည်ပြီး လည်နေသည် ..။ ညက အသုဘအိမ်မှာ သူ ဖဲရိုက်လို့ အိပ်ရေးက မ၀။

သေတဲ့ ဦးသိန်းထူးက သူနဲ့ ခင်မင်တဲ့ မိတ်ဆွေတွေမို့ သွားတာ ဝိုင်းကောင်းတာနဲ့ ခဏဆိုပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်တာ ထလို့မရဘူး ဖြစ်သွားသည် ။ လုပ်စရာရယ်လို့ သိပ် မရှိလှဘူး ..။ ညပိုင်းကြမှ ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးရုံးတစ်ရုံးက လုပ်တဲ့ လုံခြုံရေး အစည်းအဝေး တစ်ခုကို သူ သွားတက်ရမည် ။

သူ့နယ်မြေမှာက တခါတခါ နွားခိုးမှုတွေ ဖြစ်တတ်သလို ဓါးပြမှုလည်း ဖြစ်တတ်သည်။ တော်ရုံတန်ရုံ စကားများ ဆဲဆို ပါးရိုက်တာလောက် ကိစ္စတွေက ကြီးတဲ့အမှု ငယ်စေ.. ငယ်တဲ့အမှု ပပျောက်စေဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ်အတိုင်း ပြေလည်အောင် ညှိပေးလိုက်ကြတာ ချည်းပါဘဲ ။

သူ့စားပွဲနဲ့ မလှမ်းမကမ်းက တာဝန်မှူး စားပွဲမှာ ဒီနေ့ ဂျူတီကျတဲ့ ဒုရဲအုပ် မြင့်မောင်မောင်သည် စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ပြီး ခဲတံတစ်ချောင်းနဲ့ စားပွဲကို တဒေါက်ဒေါက် ခေါက်နေသည် ။ သူလည်း လုပ်စရာ မရှိလို့ ပျင်းရိငြီးငွေ့နေပုံရသည် ။ အချုပ်ခန်းလေးထဲမှာတော့ မနေ့ညက မူးပြီး ရမ်းကားလို့ ထည့်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက် ရှိနေသည် ။ နံရံကို မှီပြီး အိပ်နေသည် ။ စခန်းမှူးဆန်းဦး မျက်မှောင်ကြီးကြုံ့ပြီး မြင့်မောင်မောင်ကို လှမ်းကြည့်သည် ။

“ ကိုမြင့်မောင်မောင် .. ခေါက်မနေနဲ့ဗျာ ..။ အဲလို စားပွဲခေါက်ရင် အမှုကြီး ဝင်တတ်တယ်… တဲ့ …”

ဆန်းဦး မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ ပြောလိုက်တာ မြင့်မောင်မောင်က ပြုံးသည် ။ စခန်းမှူးဆန်းဦးကို ကြည့်ပြီး ..

“ စခန်းမှူးကလည်း ရှေးခေတ်က အယူအဆတွေပါဗျာ …။ ကျနော်တော့ လက်မခံပါဘူး …။ ခဲတံနဲ့ စားပွဲခေါက်တာနဲ့ဘဲ ဘာအမှုက ဖြစ်လာမှာလဲ…”

လို့ ပြောလိုက်သည် ..။ ခဲတံနဲ့ ဆက်ခေါက်နေဆဲ …။ စခန်းမှူးလည်း ဘဝင်မကျပေမဲ့ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ ..။ ဆက်ငိုက်နေသည် ။ စိတ်ထဲမှာတော့ မြင့်မောင်မောင်ဆိုတဲ့ လူက တော်တော် ခေါင်းမာတယ်လို့ စဉ်းစားမိသည် ။ သူ့စကားကို နားမထောင်တဲ့ မြင့်မောင်မောင်ကို သူ စိတ်ထဲမှာတော့ သိပ်မကျေနပ်ဘူး ။ အသေးဖွဲ့ကိစ္စမို့ ဘာမှ ဆက် အငြင်းမပွားချင်ဘူး ။

သိပ်မကြာလိုက် ..။ ရဲစခန်းအပြင်မှာ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ထမ်းပြီး ကင်းကျနေတဲ့ ရဲသားဖိုးထောင် စခန်းမှူးဆန်းဦး စားပွဲရှေ့ ရောက်လာသည် ။

“ စခန်းမှူး …”

“ ဘာလဲ..ဖိုးထောင် … ဘာပြောမလို့လဲ…။ မင်း အလိုက်ကန်းဆိုးကို မသိဘူးကွာ …”

သူ ငိုက်မြည်းနေတဲ့အချိန် ရောက်လာလို့ ဖိုးထောင်ကို သူ မကျေနပ် ။

“ ကျွဲလူးအိုင်ရွာက ရွာလူကြီးတွေ စခန်းမှူးနဲ့ တွေ့ချင်လို့တဲ့.. အပြင်မှာ ရောက်နေတယ် စခန်းမှူး ..”

“ အာ….ဘာကိစ္စတဲ့လဲ …”

Watch Exclusive Japanese Adult Videos
“ သူတို့ရွာမှာ လူသေအလောင်း တွေ့လို့တဲ့ …”

“ ဟေ … ”

လာပြီ …။ အမှုကြီး …။ လူသေမှု …။ ဒုရဲအုပ်မြင့်မောင်မောင်လည်း ဝုန်းကနဲ ထရပ်သည် ။ စခန်းမှူးဆန်းဦးလည်း ဒုရဲအုပ်မြင့်မောင်မောင်ကို ဘယ့်နှယ့်ရှိစ.. ငါမပြောဘူးလား ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

“ အေး..လွှတ်လိုက်ကွာ …”

အမှုကတော့ တကယ်ဘဲ တက်လာပြီ ..။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို ခုတ်သတ်ပြန်ပြီလည်း မသိဘူး ..။ ကျွဲလူးအိုင်ရွာလူကြီး ဦးဒေါင်းညို ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာသည် ..။ အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ။ ကတုံးပြောင်ပြောင်နဲ့ ..။ ကော်လာကတုံး ရှပ်အဖြူ .. အကွက်ကြဲကြဲ ပလေကပ်လုံချည် ခိုပြာရောင်နဲ့ ..။ စခန်းမှူးဆန်းဦးက…

“ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကြီး … ထိုင်ဗျာ…။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ပြောပြပါဦး…။ ဖိုးထောင်ရေ.. လဘက်ရည် မှာလိုက်ကွာ…”

လို့ ပြောရင်း ဦးဒေါင်းညိုကို ဖိတ်ခေါ်သည် ..။ ဒုရဲအုပ်မြင့်မောင်မောင်လည်း စခန်းမှူးစားပွဲဘေးကို ရောက်လာသည် ။ ဦးဒေါင်းညိုက ..

“ ဒီလိုပါ စခန်းမှူးကြီး ..။ ကျနော်တို့ရွာမှာ ကလေးတစ်ယောက်ကို ရွာထဲက လူဝင်စားလို့ ပြောဆိုနေကြတာ။ မနေ့ကတော့ ဒီကလေးက ‘သူဟာ ဒီဘ၀ မရောက်ခင်တုန်းက ဆင်ကျုံးရွာက ခင်ခင်ရီ…’ လို့ ပြောလာတယ် …”

လို့ စပြောပါသည် ။

“ သူ့ကို ဆင်ကျုံးရွာက လူတစ်ယောက်က သတ်လို့သေခဲ့ရတယ် ..။ ကျနော်တို့ ကျွဲလူးအိုင်ရွာအပြင်က ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲ ပစ်ထားခဲ့တယ်…။ အရိုးကျနေပြီ….။ နေရာ လိုက်ပြပေးမယ်… လို့ ပြောပါတယ် ..။ ကျနော် အပါအဝင် ရွာကလူတွေက မယုံကြဘူး ..။ ကလေးက အထပ်ထပ် ပြောနေတော့ ကျနော်တို့လည်း သူ့ကို နေရာလိုက်ပြခိုင်းပါတယ်။ ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲ ဆင်းကြည့်ခိုင်းတော့ ကလေး ပြောသလို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အရိုးစုကို တွေ့ရတဲ့အပြင် အခုမှ သေခါစ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် မိန်းမအလောင်းတစ်လောင်းကိုပါ တွေ့ရလို့ ကျနော်တို့ စခန်းမှူးကြီးတို့ကို လာအကြောင်းကြားကြတာပါ …”

လို့ ဆက်ပြောသည် ။

“ လူဝင်စားကလေးက ဘယ်အရွယ်လဲ.. သူကြီး ..”

“ ငါးနှစ်သားလေးပါ ..စခန်းမှူး ..”

“ ဟာ ..တော်တော်ငယ်တာဘဲ …။ အင်း.. ကျနော်က ဒါတွေ မယုံဘူးဗျ …။ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုဘဲ..။ ကဲ.. ဆိုပါဦး… ဒီကလေးက ခင်ခင်ရီ ဘဝတုန်းက အသက် ဘယ်လောက်မှာ သေတာတဲ့လဲ …”

“ ခင်ခင်ရီ ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ်မှာ လူတစ်ယောက်က မတရားကျင့်ကြံပြီး သတ်တယ်လို့ ကလေးက ပြောပါတယ် .. စခန်းမှူး …”

“ဟင်.. မတရားကျင့်ပြီး သတ်တယ် ဟုတ်လား…။ အိုး … သတ်တဲ့လူ .. ဘယ်သူလဲဆိုတာ ပြောလား”

“ သူကြောက်တယ်တဲ့.. မပြောရဲဘူးတဲ့ …”

မြင့်မောင်မောင်က

“ လူဝင်စားက ပြောတယ်ဆိုတာ တော်တော် အံ့သြစရာဘဲ …။ ဒါတွေ တကယ်ရှိလို့လား.. ဖြစ်နိုင်လို့လား …”

လို့ ပြောရင်း ဦးဒေါင်းညို ပြောတာကို စူးစိုက်ပြီး နားထောင်သည် ။

“ အင်း.. ဘာဘဲပြောပြော.. သူပြလို့ဘဲ အလောင်းတွေ တွေ့နေတော့လည်း ခက်သားပဲ ..။ ကိုမြင့်မောင်မောင် ကျနော်လည်း ဒါတွေ ယုံတဲ့လူ မဟုတ်ပါဘူး …”

ဆန်းဦးက သူထိုင်နေတဲ့ ကုလားထိုင်မှာ ချိတ်ထားတဲ့ သူ့ယူနီဖောင်း ရှပ်ကို ယူဝတ်လိုက်သည် ။

“အခု လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သေနေတာတွေ့တဲ့ မိန်းမက ဘယ်သူဆိုတာရော အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကြီး တို့ သိပြီလား …”

“ သိပါပြီ .. ဆင်ကျုံးရွာက ခင်မှုံ .. တဲ့ ..။ အသက်က ၁၉ နှစ် ….”

“ အလောင်းက ပုပ်ပြီလား…အနံ့ထွက်လား ..”

“ မပုပ်သေးဘူးဗျ …. မနံသေးဘူး..”

“ အင်း.. လောလောလတ်လတ် သတ်တာ ဖြစ်မယ် …. ”

အံဆွဲဖွင့်ပြီး သူ့ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ထုတ်ယူသည် ။ နံရံမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ဦးထုပ်ကို လှမ်းယူသည် ။

“ ….ကဲ… ကျနော်တို့ လိုက်ကြည့်ကြမယ် …။ ကိုမြင့်မောင်မောင်ရေ… အမှုကတော့ ကြီးပြီဗျို့ ..။ ကျနော် လိုက်သွားမယ်…”

စခန်းမှူးဆန်းဦးသည် ရဲသားတချို့ကို သူနဲ့အတူ ကျွဲလူးအိုင်ရွာကို ခေါ်သွားသည် ။ ထုံးစံအတိုင်း မြင်းလှည်းနဲ့ ..။ ညိုတင်ရဲ့ မြင်းလှည်း ။ ဦးဒေါင်းညိုတို့ လှည်းက အရှေ့က၊ ဆန်းဦးတို့ မြင်းလှည်းက အနောက်က ..။

ပူလွန်းတဲ့နေကြောင့် သူတို့အားလုံး ချွေးတလုံးလုံးနဲ့ ။ စိတ်ထဲမှာ လှည်းတွေက နှေးတယ်လို့ သူထင်နေသည် ။ Crime scene မှုခင်းဖြစ်ပွားတဲ့ နေရာကို ရဲကားနဲ့ အမြန်သွားနိုင်တဲ့ တစ်နေ့ ရောက်ရော ရောက်ပါ့မလားလို့ တွေးနေမိသည် ။ သွက်လက်ချက်ခြာပြီး သူအမြဲ အားကိုးရတဲ့ ရဲကြပ်ကြီးဗလလည်း ပါသည် ။ ကျွဲလူးအိုင်ရွာကို လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်ရက်လောက်တုန်းကဘဲ သူ ရောက်ခဲ့သေးသည် ။ နွားခိုးမှုတွေ ဖြစ်ဖြစ်နေလို့ ..။

လမ်းကြမ်းကြမ်းကို တစ်နာရီကျော်ကျော်လောက် လှည်းစီးလိုက်ပြီးနောက် အခင်းဖြစ်ပွားတဲ့ ရေတွင်းပျက်ကြီးရှိတဲ့ ကျွဲလူးအိုင်ရွာပြင်က ဇရပ်ဟောင်းကြီး နံဘေးကို ရောက်ရှိသွားသည် ..။ ဆန်းဦးက အပြာရောင် ရာဘာလက်အိပ်တစ်စုံကို ထုတ်ယူကာ သူ့လက်တွေမှာ စွပ်လိုက်ပြီး နောက်ထပ် လက်အိပ်တစ်စုံကို ရဲကြပ်ကြီးဗလကို လှမ်းပေးလိုက်သည် ။

“ အုပ်ကြီး .. တစ်ခုခုတွေ့ရင် လက်နဲ့ တန်းမကိုင်လိုက်ပါနဲ့…။ ကျနော်တို့ လက်အိပ်နဲ့ ကိုင်မယ် ..”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ.. စခန်းမှူး ”

လူသူ အရောက်အပေါက်နည်းပါးလို့ ခြုံနွယ်တွေထူထပ်နေသည့် နေရာတစ်ခုပါဘဲ ..။ မြက်ရိုင်းတောကြီးနဲ့ နဘူးခြုံ.. ဇီးခြုံတွေ ဆူးပင်တွေ ထူထပ်နေလို့ ဒီရေတွင်းပျက်ကြီးနားကို အနီးဆုံး စားကျက်ထဲ နွားကျောင်းတဲ့ နွားကျောင်းသားတွေ တခါတရံ ရောက်တတ်တာက လွဲလို့ ဘယ်သူမှ မရောက်ကြဘူးလို့ ဦးဒေါင်းညိုက ဆန်းဦးကို ပြောသည် ။

ရဲကြပ်ကြီးဗလက အနီးအနားကို လိုက် ကြည့်သည် ။ သဲလွန်စ တစ်ခုခု ရလိုရငြား ..။ မြက်တောထဲမှာ မိန်းမစီး ဖိနပ်လေးတစ်ရံကို တွေ့လို့ ရဲကြပ်ကြီးဗလက ဆန်းဦးကို ပြသည် ။

“ ဒါ သေတဲ့ မိန်းကလေးရဲ့ ဖိနပ် ဖြစ်နိုင်တယ်…။ သေသေချာချာ သိမ်းလိုက်ပါ ကိုဗလ ..”

ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲကို ဆန်းဦး ငုံ့ကြည့်တော့ မဲမှောင်နေသည် ။ အပေါ်က ကြည့်လို့ ဘာမှမတွေ့ရဘူး ..။ လက်နှိပ်မီးနဲ့လည်း ထိုးကြည့်သည် ။

“ ကျနော် ဆင်းကြည့်ချင်တယ် ..”

“ ဟုတ်ကဲ့..စခန်းမှူးကြီး….”

“ မဆိုင်တဲ့လူတွေ အနား မလာစေနဲ့ဗျာ ….”

“ ဟုတ်ကဲ့..စခန်းမှူးကြီး …”

ရေတွင်းပျက်ကြီးက နက်ပေမဲ့ ရွာလူကြီးတွေက ဝါးလှေခါး စီစဉ်ပေးတာကြောင့် စခန်းမှူးဆန်းဦးနဲ့ ရဲကြပ်ကြီးဗလ အောက်ကို ဆင်းကြည့်သည် ..။ အားကောင်းတဲ့ ငါးတောင့်ထိုး လက်နှိပ်ဓါတ်မီးနဲ့ ဆင်းသွားတာ ..။ ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲကို ရောက်တော့ အောက်သိုးသိုး အနံ့ကြီး ရလိုက်သည် ။ အလုပ်တာဝန်အရ မလွှဲသာလို့ ဒီလိုနေရာကို ဆင်းကြည့်ရတာ ..။ ဆန်းဦး တော်တော် စိတ်ညစ်သည် ။

ဟော.. တွေ့ပြီ …။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အလောင်း ..။ မခင်မှုံအလောင်းက မပုတ်သေး ..။ သေခါစဘဲ ရှိဦးမည် ..။ နွေရာသီ နေ့လည် ဖြစ်ပေမဲ့ ရေတွင်းပျက် အောက်ထဲမှာမို့ အေးစိမ့်နေလို့ မပုတ်သေးတာ ဖြစ်မည်လို့ သူ ထင်သည် ။ ဒီနေ့ မနက်စောစော… ဒါမှမဟုတ် ညကမှ အသတ်ခံရတာမို့လည်း မပုတ်သေးတာ ဖြစ်မည်လို့လည်း သူထင်သည် ။

မခင်မှုံအလောင်းသည် ထမိန်တခြား လူတခြား ဖြစ်နေသည်..။ ဖြူဝင်းချောမောသော မိန်းကလေးသည် ပက်ပက်စက်စက် မြင်မကောင်းဘဲ ဖြစ်နေသည် ..။ သူ မိန်းကလေးအလောင်းကို ဓါတ်ပုံရိုက် မှတ်တမ်းတင်ပြီး သဲလွန်စ တတ်အားသရွေ့ ရှာဖွေပြီး အလောင်းကို ဆေးရုံကိုပို့ဖို့ စီစဉ်သည် ..။ အတူ တွေ့ရတဲ့ လူရိုးစုကိုလည်း သူ စစ်ဆေးသည် ..။ လူဝင်စားကလေးက ခင်ခင်ရီလို့ ပြောတဲ့ အရိုးစု …။

အရိုးစု ကိုလည်း ဓါတ်ပုံရိုက် မှတ်တမ်းတင်ပြီး .. အရိုးစုကိုလည်း ဆေးရုံကို တပါတည်း ပို့ဖို့ စီစဉ်သည် ..။ မခင်မှုံရဲ့ အလောင်းကို ရဲကြပ်ကြီးဗလက ငုံ့ကြည့်ပြီး တတွတ်တွတ်နဲ့ စကားပြောနေတာကို အဝေးက တွေ့လိုက်လို့ သူ ဗလ ဘာလုပ်ပါလိမ့်လို့ သိချင်သွားသည် ။

“ ကိုဗလ ..ဘာလုပ်တာတုန်း …”

လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ သေသူကို အကူအညီ တောင်းတာလေ.. စခန်းမှူး ..။ သူ့ကိုသတ်တဲ့ လူသတ်သမားကို အမြန်ဆုံး ဖမ်းဆီးရမိဖို့အတွက် အကူအညီပေးဖို့ မေတ္တာရပ်ခံ တာလေ …။ အရိုးတွန်တယ်ဆိုတာ စခန်းမှူး ကြားဖူးတယ် မဟုတ်လား …”

“ အင်း…. ကြားဖူးပါတယ် …”

သူက အဲလိုမျိုး အယုံအကြည် မရှိဘူး ..။ ဒါပေမယ့် ဗလ လုပ်တာကိုလည်း သူ မတားလိုက်ဘူး ..။ ဘာမှလည်း မကန့်ကွက်ဘူး ။

“ အုပ်ကြီး …”

“ ဗျာ… ဘာလိုပါလဲခင်ဗျ…..”

“ ခင်ခင်ရီရော ခင်မှုံရောက ဆင်ကျုံးရွာက ဖြစ်နေပါလား ..။ အင်း….. ဆင်ကျုံးရွာက ရွာလူကြီးနဲ့ တွေ့ချင်တယ်.. ဖြစ်နိုင်မလား …”

“ ဟုတ်…. ဖြစ်နိုင်ပါတယ်.. စခန်းမှူးကြီး…..။ ကျုပ် လှမ်းခေါ်လိုက်ပါမယ်…”

ရွာအုပ်ချုပ်ရေးရုံး ( ယခင် ကျေးရွာကောင်စီရုံး ) ကို သူ ဦးဒေါင်းညိုနဲ့ အတူတူ ရောက်သွားသည် ။

“ကဲ…. အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကြီး … လူဝင်စားကလေးကို ကျနော် တွေ့ချင်တယ် . . .”

“ ဟုတ်ကဲ့.. ကျနော် အသင့်ခေါ်ထားပါတယ် …”

ငါးနှစ်အရွယ် လူမမယ် ကလေးငယ် သူ့ရှေ့ ရောက်လာသည် ..။ ညစ်ပေနေတဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ကလေးက သူ့ကို မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကြည့်နေသည် ။ ဖိနပ်မပါတဲ့ သူ့ခြေထောက်လေးတွေက ဖုံအလိန်းလိန်း.. ရွှံ့တွေသဲတွေ ပေကျံနေသည် ။ မဲညစ်နေတဲ့ စွပ်ကြယ်နဲ့ အရောင်မပေါ်တော့တဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေး ဝတ်ထားသည် ။

“ ကလေး…မင်း နာမည် ဘာလဲ …”

“ ကြွက်နီ…”

“ မင်းအသက် မင်းသိလား ..”

“ သိတယ်..ငါးနှစ် ”

“ မင်းက အရင်ဘ၀က ဘယ်သူလဲ …”

“ အရင်ဘဝက ခင်ခင်ရီ ပါ …”

“ ခင်ခင်ရီ ဘ၀နဲ့ ဘ၀နိဂုံးချုပ်တာ ဘယ်အသက်မှာလဲ …”

“ ၁၈ နှစ်ပါ …”

“ ဘယ်လို သေရတာလဲ … ပြောပြနိုင်မလား …”

“ အသတ်ခံရတာပါ ….။ မုဒိန်းအကြိမ်ကြိမ် ကျင့်.. ဗိုက်ကြီးတော့.. ရေတွင်းပျက်ထဲ တွန်းချပြီး သတ်တာ …”

“ ဘယ်သူက သတ်တာလဲ …”

“ ကျမ မပြောရဲဘူး….။ ကျမ သူ့ကို ကြောက်တယ် ..။ သူ… ကျမကို လာသတ်လိမ့်မယ် …”

“ အေးလေ.. မင်း အခုလို လူကြားထဲ မပြောချင်ဘူးဆိုလည်း ရပါတယ်…။ မင်း ပြောချင်လာတဲ့ အချိန်ကြတော့ ငါ့ကို ပြောပြပေါ့ …။ ငါက ရဲအရာရှိ တစ်ယောက်ပါ .. မင်းကို သတ်ခဲ့တဲ့လူကို ဖော်ထုတ်မယ့်လူ ..”

ကြွက်နီက သူ့ကို မျက်လုံးပြူးပြူးလေးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည် ။ စဉ်းစားတွေဝေနေပုံရသည် ။ ပြောသင့် မပြောသင့် …။

ဦးဒေါင်းညိုက အနားမှာ လာစပ်စုနေကြတဲ့ ရွာသားတွေကို ပြန်ခိုင်းသည် ။ ဘယ်သူမှ မရှိတော့တဲ့အချိန် ဆန်းဦးဆီကို ကပ်လာပြီး

“ ကျုပ် သိရတဲ့ သတင်းတစ်ခု စခန်းမှူးကြီးကို ပြောပြမလို့…”

လို့ ခပ်တိုးတိုး လာပြောသည် ။

“ ဆိုပါဦး..အုပ်ကြီး…”

“ သေတဲ့ ကလေးမလေး နှစ်ယောက်လုံးက ဆင်ကျုံးရွာက ကုန်စုံဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်ကြတယ် ..”

“ ဟင်…. ဟုတ်လား …။ ကုန်စုံဆိုင်ပိုင်ရှင်က ဘယ်သူလဲ……”

“ ဦးနီတိုးနဲ့ ဒေါ်ခွေးမ…..တဲ့….”

“ သူတို့ကို အုပ်ကြီး သိလား ….. ”

“ ကျုပ်သိတယ်…. ရောက်လည်း ရောက်ဖူးတယ်…။ သူတို့ဆိုင်က ဆိုင်ကြီးဗျ….။ တော်တော် ပစ္စည်းစုံတဲ့ ဆိုင် … အစုံရတယ် …။ ကျုပ်ထက် အဲဒီက အုပ်ချုပ်ရေးမှူးက ပိုသိမှာပေါ့…။ မကြာခင် ရောက်လာပါလိမ့်မယ် …. ”

ကုန်စုံဆိုင်ပိုင်ရှင်တွေသည် အဓိက မေးမြန်းစုံစမ်းရမယ့် လူတွေ ဖြစ်လာပြီ ။ တကယ်တော့ လူဝင်စားလေး ပြောလိုက်တဲ့အတွက် လောလောဆယ် သတ်ထားတဲ့ မိန်းကလေးအလောင်းကိုပါ ရလိုက်တာ။ အရင်သတ်ထားတာ ဘယ်သူမှမသိ မပေါ်လို့ နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကို ထပ်သတ်ပြီး တစ်နေရာထဲမှာဘဲ ဖျောက်ဖျက်တာ ဖြစ်မယ်။ သတ်တဲ့လူဟာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ဖို့ များနေတယ် …။

သူစဉ်းစားနေဆဲ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ သူနဲ့ ဦးဒေါင်းညို စကားပြောနေကြတာကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကြွက်နီက သူ့ဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လာသည် ။

“ ဘာလဲ… ကြွက်နီ….။ မင်း ငါ့ကို ဖွင့်ပြောတော့မလား …. ဘယ်သူသတ်တယ် ဆိုတာ…”

ကြွက်နီက ခေါင်းညှိမ့်ပြသည် ။

“ စခန်းမှူးကြီးနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်း ပြောလို့ ရမလား …”

“ ရတယ်…ရတယ်…”

“ သူ…သူ…သူသိရင်…လာသတ်မှာ …..”

“ မသိစေရဘူး ….စိတ်ချ ….”

ဦးဒေါင်းးညို အပါအဝင် လူအားလုံးကို ဝေးဝေးကို ရှောင်ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ ကဲ..ကြွက်နီ….ပြောတော့…ရပြီ…..”

“ ကျမ ခင်ခင်ရီ ပါ…။ ကြွက်နီ မဟုတ်ဘူး…..”

“ အဲ… ကောင်းပြီ…. ခင်ခင်ရီ…..။ ပြော… မင်းကို ဘယ်သူ သတ်လိုက်တာလဲ……”

ကြွက်နီ မျက်ရည်တွေနဲ့ ငိုရှိုက်နေသည် ။

“ မကြောက်နဲ့ …ငါ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး …”

ကြွက်နီက သူ့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ပြီး ခပ်တိုးတိုး ပြောသည် ။

“ ဦးနီတိုး … ဦးနီတိုး …..။ ကျမကို ဦးနီတိုး သတ်တာ……..”

“ ကုန်စုံဆိုင်ပိုင်ရှင် ဆိုတဲ့ ဦးနီတိုးလား…..”

“ ဟုတ်တယ် ….။ သူ…. သူ…. သတ်တာ…. လူယုတ်မာကြီး…။ ကျမကို မတရားလည်း ကျင့်တယ်…..။ အကြိမ်ကြိမ် ကျင့်တယ်……”

“ မုဒိန်းက ဘယ်နေရာမှာ ကျင့်တာလဲ ..။ ဘယ်နှစ်ကြိမ် ကျင့်ခဲ့တာလဲ …”

“ အကြိမ်ကြိမ် ကျင့်တာပါ…။ လူလစ်ရင် အတင်းဘဲ လုပ်တော့တာဘဲ ..”

“ သူ့မိန်းမ မရှိတဲ့အချိန် ကျင့်တာလား ”

“ သူ့မိန်းမ တခြားရွာဘဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အလှူ.. အသုဘ သွားရင်.. အမျိုးတွေဆီသွားရင် သူ့စိတ်ကြိုက် ကျင့်တော့တာဘဲ..။ နောက်ပိုင်းကြတော့ သူ့မိန်းမ ရှိနေတုန်းပါ လစ်ရင်လစ်သလို ကျမကို ပါးစပ်နဲ့ လုပ်ခိုင်းတယ် ..။ တခါတလေလည်း အတင်း တက်လုပ်တယ်..”

“ ပါးစပ်နဲ့ လုပ်ခိုင်းတယ်ဆိုတာ ဘာကို လုပ်ခိုင်းတာလဲ…..”

ကြွက်နီသည် ချက်ချင်းမဖြေ ။ မျက်နှာလွှဲ ခေါင်းငုံ့ထားပြီး

“ သူ့ငယ်ပါကြီးကို စုပ်ခိုင်းတာ …. ”

လို့ ခပ်တိုးတိုး ဖြေသည် ။

“ ဘာကြောင့် သူသတ်တယ် ထင်လဲ …”

“ ဗိုက်ရှိသွားလို့ပါ …။ ကျမ ဗိုက်ကြီးလို့….”

“ အို … သူ့ကို မင်းက ပြောပြလိုက်တာလား ..”

“ ဟုတ်တယ်..။ ကျမက ပြောလိုက်တော့ သူ တအား တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားသွားတယ် ..။ ကျမကို တခြားရွာက လက်သည်တစ်ယောက်နဲ့ ဖျက်ချဖို့ ပြောတယ် ..။ ကျမကလည်း မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ပြောတယ် ..။ ကျမ အဖေနဲ့ အမေကို ပြောပြဖို့ လုပ်တယ်..။ ဒါကြောင့် သူ ကျမကို သတ်ပစ်တာပါ …. ”

စခန်းမှူးဆန်းဦး ကြွက်နီကို သေသေချာချာ စစ်ဆေး မေးမြန်းကြည့်သည် ..။ ငါးနှစ်အရွယ် ကလေးငယ်တစ်ယောက်က ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ ဒါတွေကို ပြောနိုင်မည် မဟုတ်ကြောင်း သူသိသည် ..။ ထူးဆန်းတာတော့ အမှန်ဘဲ ။ လူဝင်စား ဆိုတာကို မယုံကြည်ပေမယ့် သူ့တာဝန်က အမှုမှန်ကို ဖော်ထုတ်ရမှာဆိုတော့ မေးစရာတွေ မေးရတော့မည် ။

ငါးနှစ်အရွယ်ကလေးက မုဒိန်းကျင့်သည် ဆိုတာကို ဘယ်သိနားလည်မလဲ ..။ တစ်ယောက်ယောက်က သင်ပေးတာလား ဆိုတာ သူ သိချင်နေသည် ။

“ကဲ.. ကြွက်နီ.. တစ်ခုမေးမယ် ..။ ခင်ခင်ရီဘဝနဲ့ သေသွားပြီး ဘယ်လို အခု ကြွက်နီဘဝကို ဝင်စားသလဲ ဆိုတာကော ပြောပြနိုင်မလား …”

“ ခင်ခင်ရီဘဝနဲ့ ဦးနီတိုးကြီး သတ်တာကို ခံလိုက်ရပြီး ဝိညာဉ်က ရွာစွန်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲက ညောင်ပင်ကြီးပေါ်မှာ နေခဲ့ရတယ် ..။ နောက်တော့ အခု ကြွက်နီရဲ့အမေ မလှစိန် ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့ သူ့ဝမ်းထဲ ကိန်းအောင်းပြီး ဝင်စားခဲ့တာဘဲ …။ မတရားသတ်ခဲ့တဲ့ လူသတ်ကောင်ကြီး အကြောင်းကို ပြောချင်နေခဲ့တာ ဝိညာဉ်ဘဝထဲကဘဲ …”

“ မုဒိန်းကျင့်တဲ့ နေရာတွေကော ပြောပြနိုင်မလား ..”

“ မုဒိန်းကျင့်တာကတော့ သူ့အိမ်မှာ နေတဲ့လူဆိုတော့ နေရာမရွေး ကျင့်တာပါဘဲ ..။ ကုန်စုံဆိုင်ထဲမှာရော.. သူ့အိပ်ခန်း.. ကျမအိပ်ခန်း.. နေရာစုံဘဲ..။ သူ့မယား မခွေးမ တခြားရွာတွေကို အကြွေးတောင်း သွားပြီဆိုရင် အတင်းကျင့်တော့တာပါဘဲ …”

“ တိတိကျကျ အထောက်အထားပြဖို့ တစ်ခုခု လူတွေ မသိတာ မင်းသိရင် ပြောပြပါလား ..”

“ အင်း.. အတွင်းကျကျဆိုရင် ဦးနီတိုးရဲ့ လိင်တန်ထိပ်မှာ မှဲ့နက်ကြီးတစ်လုံး ထင်ထင်ရှားရှား ရှိတာ ပြောပြနိုင်တယ် …”

စခန်းမှူးဆန်းဦး အခုအချိန်အထိ ကြွက်နီဟာ လူဝင်စားတစ်ယောက် ဆိုတာ မယုံနိုင်အောင်ဘဲ ဖြစ်နေဆဲ ..။

“နောက်ကော ဘာမှတ်မိသေးလဲ.. ကြွက်နီ….။ မင်းနဲ့သူနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတဲ့အချိန် ဘယ်သူမှ မသိတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုခု ပြောပြနိုင်မလား ..”

“ သူက ကျမကို နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတဲ့အချိန် ရွှေရီလို့ ခေါ်တယ် ..။ လူတွေရှေ့မှာတော့ ခင်ခင်ရီ လို့ဘဲ ခေါ်တယ် …”

“ နောက်ထပ် ဘာမှတ်မိသေးလဲ …။ မင်းနဲ့ ဒီလူကြီး ဖြစ်တာတွေကို သိတဲ့လူ ရိပ်မိတဲ့လူ ရှိသလား …”

“ မမှတ်မိဘူး ….မသိတော့ဘူး …”

“ တကယ်လို့ မှတ်မိလာတာတွေ ရှိရင် ရွာလူကြီး ဦးဆိတ်ဖြူ ဒါမှမဟုတ် ဦးဒေါင်းညိုကတဆင့် ငါ့ဆီကို အကြောင်းကြားခိုင်း..။ ငါ မင်းဆီ လာတွေ့မယ် …”

“ ဟုတ်ကဲ့ …”

“ ဒါနဲ့ .. ကြွက်နီ ..။ မင်း ဆင်ကျုံးရွာကို ရောက်ဖူးလား …”

“ ဟင့်အင်း.. အခု ဒီဘ၀ ကြွက်နီအနေနဲ့ တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးဘူး ..။ အရင်ဘဝတုန်းကတော့ ကျမက ဆင်ကျုံးရွာသူဘဲ….”

သူစဉ်းစားနေတာ အကယ်လို့သာ လူဝင်စားလေး ပြောတဲ့အတိုင်း ဦးနီတိုးသာ ခင်ခင်ရီကို သတ်တာ မှန်ရင် လောလောလတ်လတ် အသတ်ခံရတဲ့ ခင်မှုံကို သတ်တာလည်း ဦးနီတိုးဘဲ ဖြစ်နိုင်ချေများသည် ။ တိုက်ဆိုင်စွာနဲ့ တခြားလူသတ်သမား တစ်ယောက်ယောက်က ခင်မှုံကို သတ်ပြီး ရေတွင်းပျက် တွေ့တာနဲ့ ပစ်ချတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည် ..။ အင်း .. သူ သေသေချာချာ စုံစမ်းရမည် ။

အသတ်ခံရတဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးက ဦးနီတိုး ကုန်စုံဆိုင်မှာ လုပ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေဘဲ ဖြစ်နေတာကိုက ဦးနီတိုးကို မသင်္ကာဖွယ်ရာ ဖြစ်စေသည် ။ အထောက်အထား မခိုင်လုံဘဲနဲ့လည်း စွပ်စွဲလို့ မရ..။ ဖမ်းတာလည်း လုပ်လို့ မရဘူး …။ လူဝင်စား က ပြောလို့ဆိုပြီး သွားဖမ်းလို့ မရ ။ လူဝင်စားတို့ စုန်းသူရဲ တို့ဝိညာဉ်လောကတို့ကို တရားရုံးတွေက ဘယ်လက်ခံမလဲ ..။

အရင်တုန်းကဆို ချက်ချင်း ဦးနီတိုးကို စခန်းကို ဖမ်းခေါ်ခဲ့ပြီး ရိုက်နှက် ညှင်းဆဲပြီး စစ်မေး ဖြောင့်ချက်ရယူမှာ ..။ အခုက ဒီလို ရမ်းလို့ မရတော့ ..။ ခေတ်ပြောင်းနေပြီ ..။ ဆန္ဒထုတ်ဖော်နိုင်တဲ့ခေတ် ဖြစ်နေပြီ ။ ပိုင်မှ သေချာမှ ခိုင်လုံမှ ဖမ်းတာက ပိုသင့်တော်မည် ။ ကောင်းမည် ။

“ ဆင်ကျုံးရွာက အုပ်ကြီး ဦးဆိတ်ဖြူ ရောက်လာပြီ… စခန်းမှူးကြီး….”

ဦးဒေါင်းညိုက ဆန်းဦးဆီကို ဦးဆိတ်ဖြူကို ခေါ်လာသည် ။ မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ ကြွက်နီသည် ဦးဆိတ်ဖြူကို တွေ့တော့ ပြေးလာပြီး နှုတ်ဆက်သည် ။

“ ဘဘ….. အမွန်ကော… အမွန် နေကောင်းလား……”

“ ကောင်းတယ်…. ကောင်းတယ်….။ အခု မပါလာခဲ့ဘူး ….. ”

ဦးဆိတ်ဖြူမှာ ကြွက်နီသည် ခင်ခင်ရီ ဝင်စားတဲ့ လူဝင်စားဆိုတာ သိပြီး ဖြစ်သည် ။ သူ့သမီး အမွန်နဲ့ ခင်ခင်ရီတို့က သူငယ်ချင်းတွေ….။ ခင်ခင်ရီသည် အမွန့်အိမ်ကို အမြဲဝင်ထွက်ခဲ့ပြီး အမွန့်မိဘတွေနဲ့လည်း ခင်မင်ရင်းနှီးခဲ့သည် ။

“ ဦးဆိတ်ဖြူ …”

“ ဟုတ်..စခန်းမှူးကြီး……အမိန့်ရှိပါခင်ဗျ…..”

“ အုပ်ကြီး.. ကျနော် ခင်ခင်ရီရဲ့ မိဘတွေနဲ့ တွေ့ချင်တယ် ..။ စီစဉ်ပေးမလား”

“ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် စခန်းမှူးကြီး ..။ ကျနော် အခေါ်လွှတ်လိုက်ပါမယ် ..”

ဆန်းဦး ကြွက်နီနဲ့အတူ ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေး ရုံးခန်းလေးထဲ ထိုင်ရင်း ရွာလူကြီးတွေ ချကျွေးတဲ့ အစားအစာတွေကို မြည်းစမ်းကြည့်နေသည် ။ အစားတွေက စုံသည် ။ မန္တလေးက ထိုးမုန့်.. မလိုင်ကရေကရာ…. မုံရွာတဖက်ကမ်း တွင်းတောင်က တွင်းပိုး.. ဒေါ်မြရင် မုံရွာ ဝက်အူချောင်းကြော်. ။

“ ကြွက်နီ … စား….”

ကြွက်နီက ခေါင်းခါပြသည် ။ လူဝင်စားဆိုတာ သူ့အတွက် အရင်က ကြားဘဲကြားဖူးခဲ့တာ ..။ အခု တွေ့ကြုံနေရတာတွေက ပထမဆုံးပါ ။ ကြွက်နီကို မုဒိန်းကျင့်တာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူပြောပြတာတွေထက် ပိုပြီး အသေးစိတ်တာတွေ ထပ်မေးကြည့်တော့လည်း ကြွက်နီက မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဘဲ သိနိုင်တဲ့ ခံစားချက် အတွေ့အကြုံတွေကို ပြောပြတာကြောင့် သူ တကယ့်ကို အံ့သြမိရသည် ။ ကြွက်နီသည် ကလေးငယ်တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်သလို ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်ဘဲမို့ ဒီလောက် လိမ်ညာဟန်ဆောင်ပြီး မိန်းမတွေရဲ့ အတွင်းရေးကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် ပြောနိုင်လိမ့်မယ်လို့ သူ မထင်ဘူး ။ လူဝင်စားဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ချေ ရှိနေသည် ။

ကြွက်နီက သူ့ကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး ..

“ ဦးလေးရဲကြီး… ကူညီပါ .. ကူညီပါရှင် ..။ ကျမကို သတ်တဲ့ ဦးနီတိုးကို ဖမ်းပြီး အပြစ်ပေးပါ…။ ဒီလူကြီးက လူဆိုးကြီး..။ သူ မိန်းကလေးတွေကို နောက်လည်း ထပ်ပြီး မုဒိန်းကျင့်.. ထပ်သတ်လိမ့်မယ် …”

လို့ ပြောတော့ သူ ကြက်သီးတွေ ဖျန်းကနဲ ထသွားရသည် ။ ငါးနှစ်အရွယ် ကလေးတစ်ယောက် ပြောတာမျိုး မဟုတ်ဘူး ..။ ဆယ့်ရှစ်နှစ်လောက် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ပြောနေတဲ့ လေသံဆိုတာ သူသိနေသည် ။

ခင်ခင်ရီရဲ့ မိဘတွေ ရောက်လာတော့ ကြွက်နီက

“ အဘ…. အမေ … သမီး.. အငယ်မလေ”

လို့ အော်ရင်း ပြေးဖက်သလို အဖိုးကြီး အဖွားကြီးကလည်း

“ သမီး… အငယ်မ …. ခင်ခင်ရီ….။ အမလေး.. သမီးရဲ့ ..”

ဆိုပြီး ဖက်ကြငိုကြတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ခင်ခင်ရီရဲ့ မိဘတွေက ကြွက်နီကို သူတို့သမီး ခင်ခင်ရီ ပြန်ဝင်စားသည် ဆိုတာကို အကြွင်းမဲ့ သံသယမရှိ ယုံကြည်နေကြသည် ။

ဆန်းဦး ခင်ခင်ရီ့ အဖေနဲ့ အမေကို စကားပြောကြည့်သည် ။ သူတို့က ကြွက်နီကို ပထမဆုံး စစချင်းတွေ့တဲ့ အချိန်မှာထဲက သူတို့သမီး ခင်ခင်ရီ ပြန်ဝင်စားတယ်ဆိုတာ ယုံသည် သိသည်လို့ ပြောကြသည် ။

“ အခုဘဲ ကြည့်လေ…။ ကျမတို့ သူ့ကိုခေါ်တဲ့ အငယ်မလို့ သူ့ဖာသာ သုံးပြီး ပြောလိုက်တာ…။ အီးဟီး….. ကျမတို့သမီး အစစ်ပါ….။ အမလေး… အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား သမီးလေးရဲ့….”

ခင်ခင်ရီရဲ့ အမေသည် အော်ဟစ်ငိုကာ လဲကျသွားလို့ လူတွေ ဝိုင်းဖေးမ တွဲကြရသည် ။

“ ကဲ.. ခင်ဗျားတို့ ဘာကြောင့် ကြွက်နီဟာ ခင်ဗျားတို့သမီး ခင်ခင်ရီလို့ တပ်အပ်ပြောနိုင်သလဲ ..”

“ ဒီလိုပါ.. ဆရာ…။ ကြွက်နီက တခြားရွာကပါ ..။ ကျနော်တို့နဲ့လည်း အရင်က မသိကြတဲ့ သူစိမ်းပြင်ပြင်တွေပါ ..။ ကျနော်တို့ လင်မယား အကြောင်းတွေကို ဒီကလေး ကြွက်နီက အကုန်သိနေတာ.. အတွင်းကျကျ ကိစ္စတွေကိုပါ ပြန်ပြောနိုင်တာ.. နောက်ပြီး ခင်ခင်ရီငယ်ငယ်က ဖြစ်ခဲ့တာတွေရော ပြန်ပြောပြနိုင်တယ် ..။ ကျနော်တို့အိမ်က ခိုင်းနွားကြီးဘိုပြာ ဘာကြောင့်သေလဲ.. စာရင်းငှားပန်းဖြူ ဘာလုပ်ခဲ့သလဲ သူ အကုန်ပြောနိုင်ခဲ့တယ် ..”

“ အင်း.. ထူးဆန်းတယ်ဗျာ …။ ကျနော်တို့အနေနဲ့ လူဝင်စားပြောလို့ လူတစ်ယောက်ကို ဖမ်းဆီး အရေးယူလို့တော့ မရဘူးဗျ…။ ကျနော်လည်း စောစောကဘဲ ကြွက်နီနဲ့ စကားပြောကြည့်တော့ သူပြောတာတွေ ဖြစ်နိုင်တယ် ဆိုတာကို သိပါတယ် ..။ ကျနော် စုံစမ်း ဖော်ထုတ်မယ် ..”

ခင်ခင်ရီရဲ့ မိဘတွေက သူတို့ သမီးလေးကို မတရားကျင့်ပြီး ရက်ရက်စက်စက် သတ်ခဲ့တဲ့ လူသတ်တရားခံကို ဖော်ထုတ် ဖမ်းဆီး အပြစ်ပေးစေချင်ကြောင်း ငိုယိုပြီး ပြောကြသည် ။ ဆန်းဦးလည်း ရဲလုပ်စားလာတာ နည်းနည်းနှစ်ကြာလာလို့ ဒီလိုဘဲ နစ်နစ်ရသူတွေဖက်က ခံစားချက် နာကျည်းမှုတွေနဲ့ ပြောဆိုကြတာတွေကို ကြားဖူး တွေ့ဖူးခဲ့လို့ အဆန်းတော့ မဟုတ်တော့ပါ ။ ကြွက်နီကလည်း

“ ဦးလေးကြီးရယ်… ကျမကို မုဒိန်းကျင့်ပြီး သတ်ပစ်ခဲ့တဲ့ ဒီလူယုတ်မာကြီးကို ဖမ်းပေးပါ… ဖမ်းပေးပါ…”

လို့ တအီးအီးနဲ့ အော်ငိုပြီး ထပ်ပြောပြန်သည် ။ ခင်ခင်ရီရဲ့ အဖေကြီးက ငိုယိုပြီး

“ သမီးလေး …. သမီးလေးကို သတ်ခဲ့တဲ့ လူယုတ်မာက ဘယ်သူဆိုတာ အဖေ့ကို ပြောပြစမ်းပါ….။ ဒင်းကို အဖေ့လက်နဲ့ အပြတ်ရှင်းပစ်လိုက်မယ် ….။ သမီးသေတဲ့ အချိန်ကတည်းက အဖေ ဓါးသွေးနေခဲ့တာ …”

လို့ ပြောနေသည် ။ ဆန်းဦးလည်း သူ အတတ်နိုင်ဆုံး စုံစမ်းဖော်ထုတ်ပေးမည်လို့ ကြွက်နီမိဘတွေကို နှစ်သိမ့်ပြောဆိုလိုက်လေသည် ။ ကြွက်နီရဲ့အမေ မလှစိန် ရောက်လာလို့ သူ့ကို ဆန်းဦးက

“ ခင်ဗျားက ကြွက်နီရဲ့ အမေလား ..။ ခင်ဗျားကိုလည်း မေးစရာရှိတယ် ..။ လာ.. ဒီမှာ ထိုင်ဗျာ ..”

လို့ ပြောလိုက်ရင်း သူ့ရှေ့က ခေါက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ခိုင်းသည် ။ ကြွက်နီရဲ့အမေမှာ ရဲယူနီဖောင်းနဲ့ ဆန်းဦးကို ကြောက်ရွံ့နေတဲ့ပုံရှိသည် ။

“ ခင်ဗျားသားလေးက လူဝင်စားလို့ ပြောနေကြတယ် ..။ ခင်ဗျားရော ဘယ်လိုထင်လဲ ..”

“ ဟုတ်ပါတယ်.. ဆရာ…။ ကျမသားလေးက လူဝင်စားဆိုတ သေချာပါတယ် ..။ ဟိုဘဝက အကြောင်းတွေကို ပြောပြတာ အများကြီးပါဘဲ..။ တကယ်တော့ သူက ဘယ်ကိုမှလည်း မရောက်ဖူးသေးတဲ့ ကျောင်းတောင်မနေဘူးသေးတဲ့ ကလေးလေးပါ …”

“ ဒါဆို ဟိုဖက် ဆင်ကျုံးရွာကို ကြွက်နီ မရောက်ဖူးဘူးပေါ့ ..”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ.. မရောက်ဖူးပါဘူး… ဆရာ ”

“ ခင်ဗျားတို့ သူ့ကို ဆင်ကျုံးရွာကို မခေါ်သွားဖူးဘူးပေါ့ ဟုတ်လား ..”

“ ဟုတ်ပါတယ်.. ဆရာ… မခေါ်သွားဖူးပါဘူး…”

“ ဆင်ကျုံးရွာမှာ ကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်တဲ့ ဦးနီတိုးကိုရော သိလား …”

“ မသိပါဘူးဆရာ ..။ အခု ဆရာပြောမှဘဲ ကြားဖူးပါတယ် ..”

အင်း…. ဆင်ကျုံးရွာကို သွားမှဘဲ ။

ဆင်ကျုံးရွာ ..။

ကျွဲလူးအိုင်ရွာနဲ့ ကပ်ရက်က ရွာကြီး ဖြစ်သည် ..။ ကပ်ရက် ဆိုပေမယ့် တစ်ရွာနဲ့ တစ်ရွာ တစ်မိုင်ကျော်ကျော်တော့ ဝေးကွာသည် ။ ဆင်ကျုံးရွာက ဦးနီတိုးရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်ကြီးသည် ပစ္စည်းစုံ ဈေးမှန်လို့ ဝယ်သူမပြတ် ရောင်းကောင်းတဲ့ ဆိုင်ကြီးလို့ ဆင်ကျုံးရွာကိုအသွား လှည်းပေါ်မှာ ရွာလူကြီး ဦးဆိတ်ဖြူက ပြောပြလာသည် ။ ဦးနီတိုးသည် လယ်မြေတွေအများကြီး ပိုင်ဆိုင်သူ လယ်ပိုင်ရှင် တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်သလို သူ့မိန်းမ ဒေါ်ခွေးမ က ရွာထဲမှာ ငွေတိုးချေးစားနေသည်လို့လည်း ထပ် ပြောပြသည် ။

သူတို့ရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်ကြီးက ဆန်ဆီဆား ငရုတ်ကြက်သွန် ပဲနှမ်းတင် ရောင်းတာ မဟုတ်ဘဲ.. အင်္ဂလိပ် မြန်မာဆေးအမျိုးမျိုး .. ရာဘာဖိနပ်.. မိုးကာအင်္ကျီ .. ထီး.. ဖိနပ်.. အပ်.. အပ်ချည်ကအစ တိုလီမိုလီ အစုံရောင်းလို့ ရွာသူရွာသားတွေက ဘာလိုလို လာဝယ်လို့ ရကြသည် ။ မုန့်ပဲသရေစာ.. ဆေးလိပ်အမျိုးမျိုးပါ ရောင်းလို့ ကလေးလူကြီး လာဝယ်လာစားကြသည် ။ ဒီလို ရောင်းကောင်းလို့လည်း မိန်းကလေးငယ်ငယ်တွေကို ဆိုင်အကူအဖြစ် ခေါ်ခိုင်းထားရတာ ဖြစ်သည် ။

ဦးနီတိုးတွင် လယ်စာရင်းငှားတွေ အလုပ်သမားတွေ အများကြီးရှိသည် .. ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ခြောက်နှစ်ကျော်က ခင်ခင်ရီဆိုတဲ့ သူတို့အိမ်က ခိုင်းတဲ့ကောင်မလေး ရုတ်တရက် ပျောက်သွားခဲ့တာလည်း လူတော်တော် များများ သိခဲ့ကြပြီး လင်နောက် လိုက်သွားသလိုလို ပြောသံလည်း ကြားလိုက်ရကြောင်း ဦးဆိတ်ဖြူနဲ့ အတူတူပါလာတဲ့ ရွာကာလသားခေါင်း ကိုတောက်ထိန်က ပြောပြသည် ။

ဆင်ကျုံးရွာထိပ်ကနေ ဆင်ကျုံးရွာလူကြီးတချို့ စောင့်ကြိုနေသည် ။ စခန်းမှူးဆန်းဦးသည် သေသူ ခင်မှုံ အကြောင်းကို ဦးဆိတ်ဖြူနဲ့ ရွာလူကြီးတွေကို မေးမြန်းသည် ..။

“ ခင်မှုံရဲ့ မိဘတွေက ဘယ်သူတွေလဲ …”

“ ငတောက်..။ အဲ…. ဦးတောက်နဲ့ မိသိန်းကြည်တို့ရဲ့ သမီးပါ ..”

“ သူတို့က ဘာလုပ်လဲ..”

“ လယ်.. အလုပ်ဘဲပေါ့ ..”

“ ခင်မှုံကကော.. အလုပ်လုပ်လား .. ဘယ်မှာလုပ်လဲ”

“ လုပ်ခဲ့ပါတယ်..။ ဦးနီတိုး ကုန်စုံဆိုင်မှာပါ …”

“ ဦးနီတိုး အိမ်မှာကော နေသလား …”

“ မနေပါဘူး …။ မနက်သွားလုပ်.. ညနေပြန်ပါတယ် …”

“ ခင်မှုံ ဘယ်အချိန်က ပျောက်သွားလဲ ..။ အဲ.. ဆိုလိုတာ.. ခင်မှုံကို နောက်ဆုံး ဘယ်သူက.. ဘယ်အချိန်မှာ နောက်ဆုံး တွေ့လိုက်ကြလဲ …”

“ ဦးနီတိုး ဆိုင်ကကို ပြန်မလာတော့တာလို့ ခင်မှုံမိဘတွေက ပြောတယ် ..။ ဦးနီတိုးဆိုင်ကို သွားမေးတော့လည်း ပြန်သွားပြီလို့ ပြောပါတယ်တဲ့ …”

“ ကဲ… ဦးနီတိုးဆိုင်ကို ကျနော့်ကို လိုက်ပို့ကြပါ …”

“ ဟုတ်ကဲ့ စခန်းမှူး ….”

——————————————

ဦးနီတိုးရဲ့ စိတ်တွေ ခြောက်ခြား တုန်လှုပ်နေသည် ။ သူ ထမင်းစားနေတုန်း ခေါင်းရင်းခြံက သာ၀ ဆိုတဲ့ကောင်ရဲ့ အသံဝါကြီးနဲ့ အော်ပြောလိုက်တဲ့ အသံကို သူ ကြားကတည်းက ရင်တွေတုန် ကယောင်ခြောက်ခြားတွေ ဖြစ်နေသည်။ သာဝ အော်ပြောနေကတည်းက သူကြားလိုက်တာကို သူ မကြားဘူးထင်လို့ သူ့မိန်းမခွေးမက သူ့ကို လာပြောသည် ။

“ ကိုနီတိုး .. ခင်မှုံက ရှင်ထင်သလို လင်နောက်လိုက်သွားတာ မဟုတ်ဘူးတဲ့..။ သေနေတာ… အသတ်ခံရတာတဲ့..။ ဟိုမှာ .. သာ၀ အော်ကျယ်အော်ကျယ်နဲ့ ပြောနေတယ် ..”

“ အေး.. ငါကြားတယ် ခွေးမ .. ငါကြားတယ် …။ ခင်မှုံသေတာ ငါလည်း စိတ်မကောင်းပါဘူး..။ ခဏဟာ.. ထမင်းလေး ဖြောင့်အောင် စားပါရစေဦး …”

တကယ်တော့ သူ ဘယ်လို ထမင်းဆက်စားနိုင်မလဲ ..။ ဘယ်လို မြိုလို့ ကျမလဲ ..။ လက်တွေတုန် ခြေတွေတုန်နဲ့ ..။ ခွေးမက တော်တော် အလိုက်ကန်းဆိုး မသိဘူး ။

“ အင်း.. ခင်မှုံက ကျုုပ်တို့ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့သူ ..။ ဒီက အလုပ်ပြီးလို့ ပြန်သွားတာ သူတို့အိမ်ကို ပြန်မရောက်ဘူးလို့ ငတောက်နဲ့ သိန်းကြည်မတို့က ပြောနေတော့ ကျုပ်တို့ဆီလာပြီး အမှုများပတ်နေမလားတော် …”

“ ဖြစ်လာတာ ဘယ်လို တတ်နိုင်မလဲ ခွေးမ ..။ အမှု ပတ်ရအောင် ငါတို့က ဘာလုပ်လို့လဲ ..။ မသိရင် မသိဘူး… ပြောလိုက်ရုံပေါ့ …”

“ ကိုနီတိုး ..”

“ဟေ..ဘာတုန်း …”

“ ခင်မှုံသေတာ ရှင်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်တာ သေချာရဲ့လားဟင် …”

“ ဘာ…… ဘာပြောတယ်.. ခွေးမ ..။ ဒါ.. ဘာစကားလဲ …”

“ ကိုနီတိုး .. လွန်ခဲ့တဲ့ ၆ နှစ်တုန်းက ကျုပ်တို့အိမ်မှာနေတဲ့ ခင်ခင်ရီ ပျောက်သွားတုန်းက လင်နောက်လိုက်တာ ဖြစ်မယ်လို့ ရှင် သူ့ရည်းစားစာတွေပြပြီး သတင်းလွှင့်ခဲ့တာ..။ သူ့ရည်းစား ပိုက်ထွေးဆီလည်း ခင်ခင်ရီ ရောက်မသွားဘူး.. ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားခဲ့တယ် ..။ အခု သာဝတို့ ပြောနေတာ ခင်မှုံရဲ့ အလောင်းကိုတွေ့တဲ့ ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲမှာ လူရိုးစုတစ်ခုလည်း တွေ့တယ်တဲ့ ..။ လူကတော့ အရိုးကျနေပေမဲ့ အဝတ်အစားတချိုု့ အပိုင်းအစတွေနဲ့ ဆံပင်တော့ ရှိနေသေးလို့ မိန်းမ ဆိုတာတော့ သိရတယ် တဲ့..။ ခင်ခင်ရီများ ဖြစ်နေမလား .. ပြောဆိုနေကြတယ်တဲ့ …”

“ ဟေ ”

ဦးနီတိုး အရမ်းတုန်လှုပ်သွားသည် …။ ဘယ်လိုများ.. ဘယ်သူများ တွေ့သွားကြပါလိမ့် ..။ ဒီ ရေတွင်းပျက်ကြီးက အနက်ကြီးဘဲ ..။ အဲဒီနေရာကလည်း လူသူမသွားကြတဲ့ မြေဆိုးခရာတော ..။ ၆ နှစ်လုံးလုံး ခင်ခင်ရီရဲ့အလောင်း ရှိနေတာ ဘယ်သူ သိလို့တုန်း ..။ ခင်မှုံရဲ့ အလောင်းကို ဘယ်လိုတွေ့ကြလဲ သူ သိပ်သိချင်နေသည်..။

“ ကိုနီတိုး ..”

“ ဘာလဲ..ခွေးမ ..”

“ ခင်ခင်ရီ သေတာ ဘာကြောင့်လဲ…။ ရှင် တကယ် မသိဘူးလား …”

“ ခွေးမ.. ဘာသဘောနဲ့ ဒီမေးခွန်းကို ငါ့လာမေးနေတာလဲ ..။ နင်က ငါသတ်ပစ်တယ် ထင်နေလို့လား ..။ ကောင်မ.. နင်.. ငါ့ကို စက်တိုင် တက်စေချင်နေလား…”

“ ဒါကတော့ ရှင် လူသတ်ခဲ့ရင်တော့ ရှင်တက်ချင်တက်ရမှာပေါ့ ..။ ကျုပ် မေးတာက ခင်ခင်ရီသေတာ ဘာကြောင့်လဲ ရှင်မသိဘူးလား.. လို့ဘဲ မေးတာ …”

“တောက်.. ခွေးမနော်.. စကားပြောတာ ကြည့်ပြော…”

“ ရှင့်ဖာသာ အိုးမလုံ အုံပွင့်နေတာ… ကိုနီတိုး….။ ဟင်း … ရှင်…. ရှင်.. တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပါဘဲ …”

လူပါးဝနေသော ခွေးမကို ပါးပိတ်တီးပစ်ချင်နေပေမဲ့ စိတ်ကို ချုုပ်တီးထားနေရသည် ..။ ခွေးမ လျှောက်ပြောနေမှ အမှုကြီးနေမည် မဟုတ်လား ။ ဒီအချိန်မှာ အိမ်ရှေ့က

“ ဦးနီတိုး..ဦးနီတိုး …”

လို့ အော်ခေါ်လိုက်တဲ့အသံ ကြားလိုက်ရသည် ။

“ ကိုနီတိုး.. အိမ်ရှေ့မှာ ခေါ်နေတယ် …”

ခွေးမ အိမ်ရှေ့ကို ထွက်ကြည့်သည် ။

“ ဘယ်သူတွေလဲဟာ..။ ငါ ထမင်းကို ဖြောင့်အောင် မစားရဘူး …”

“ အို.. ကိုနီတိုး… ကိုနီတိုး.. မြန်မြန်လာ.. မြန်မြန်လာစမ်း …..။ ရွာလူကြီး ဦးဆိတ်ဖြူတို့တော့ …။ ရဲ….. ရဲတွေ……. ရဲတွေလည်း ပါတယ် ……”

“ ဘာ ….ရဲတွေ….ဟာ……..”

ဦးနီတိုး တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ့ ထမင်းစားတာ ရပ်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာသည် ။ ရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှူး ဦးဆိတ်ဖြူ၊ ကာလသားခေါင်း ကိုတောက်ထိန်၊ ရွာလူကြီး ဦးဝင်းတင်၊ ဦးထွန်းဖေနဲ့ ယူနီဖောင်းဝတ် ရဲသုံးယောက် သူ့အိမ်ရှေ့မှာ ရောက်နေကြသည် ။

“ ကိုဆိတ်ဖြူ.. အဲ.. အုပ်ကြီး …. ဘာကိစ္စ …”

ရွာလူကြီးဦးဆိတ်ဖြူက ..

“ ကိုနီတိုး .. ဒီက စခန်းမှူးကြီးက ခင်ဗျားကို တွေ့ချင်လို့တဲ့ …”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးနီတိုး စခန်းမှူးဆန်းဦးကို မျက်လုံးချင်း မဆိုင်ရဲ ..။ မျက်နှာကို တစ်ဖက်ကို လွှဲထားသည် ။ မျက်နှာလည်း တအားပျက်နေသည် ။

“ ဘာ…ဘာကိစ္စလဲဗျ …”

“ မေးစရာ နည်းနည်းရှိလို့ ဦးနီတိုး ….”

“ ဟုတ်ကဲ့..မေးပါ ….”

“ ခင်မှုံက ဦးနီတိုးတို့ ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တယ်နော် …”

“ ဟုတ်ပါတယ် …”

“ ခင်မှုံ အလုပ်ပြီးလို့ ဦးနီတိုးတို့ အိမ်ကနေ သူတို့အိမ်ကိုပြန်တာ သူတို့အိမ်ကို မရောက်ဘဲ ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်သွားတယ်လို့ သိရတယ် …။ ခင်မှုံ ပြန်သွားတာ ဦးနီတိုး သိလိုက်လား”

“ သိပါတယ် …”

“ ဘယ်အချိန်လောက်လဲ … ဘယ်နှစ်နာရီလဲ …”

“ နာရီတော့ အတိအကျ မသိဘူး …။ နေစောင်းနေတဲ့အချိန် … မှောင်ခါစပေါ့…”

“ လွန်ခဲ့တဲ့ ခြောက်နှစ်လောက်က ဦးနီတိုးတို့ အိမ်မှာနေပြီး အလုပ်လုပ်တဲ့ ခင်ခင်ရီဆိုတဲ့ မိန်းကလေး လည်း ခင်မှုံလိုဘဲ ပျောက်သွားခဲ့တယ်နော် …”

“ ဟုတ်ပါတယ် …။ ပျောက်တယ်လို့ ပြောကြတာပေါ့..။ လင်နောက် လိုက်သွားတယ်လို့လည်း ပြောကြတယ် ”

ဦးနီတိုးရဲ့အသံ မသိမသာ တုန်ခါနေတယ်ဆိုတာ စခန်းမှူးဆန်းဦး သတိထားမိသည် ။

“ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အရိုးစုနဲ့ ခင်မှုံရဲ့ အလောင်း ကို ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲမှာ တွေ့တာ… ဦးနီတိုး သိ လား….”

“ ဟုတ်ကဲ့..သိပြီးပြီ …”

“ ခင်ဗျားဆိုင်နဲ့ အိမ်မှာ လုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် သေနေတဲ့နေရာမှာ နောက်ထပ် မိန်းမ အရိုးစု တွေ့တယ်ဆိုတော့ အဲဒီမိန်းမ အရိုးစုက ခင်ဗျားအိမ်ကနေ လင်နောက်လိုက်သွားတယ်ဆိုတဲ့ ကလေးမများ ဖြစ်နေမလားဘဲ …..”

ဦးနီတိုး စခန်းမှူးဆန်းဦးကို မျက်လုံးကြီး အပြူးသားနဲ့ ကြည့်နေသည် ..။

“ ဒါတော့ ကျုပ်လည်း မသိဘူး …။ အဲလို လာစွပ်စွဲလို့တော့ ဘယ်ရမလဲ …။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ် ဘာမှမလုပ်ဘူး .. ဘာမှလည်း မသိဘူး ”

“ ကျနော်ကတော့ ဒီအမှုတွေကို မရရအောင် ဖော်ထုတ်မှာဘဲ ….။ ရက်ရက်စက်စက် သတ်ခဲ့တဲ့ လူသတ်တရားခံကို ကျနော် ထောင်ထဲကို မရောက်ရောက်အောင် ပို့မယ်…”

စခန်းမှူးဆန်းဦးက ဦးနီတိုးမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောသည် ။ ဦးနီတိုးက ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ မျက်နှာကြီး ပုတ်နေသည် ။ နှာတန်ထိပ်နဲ့ နားရွက်ဖျားတွေ နီရဲနေသည် ။

“ ဦးနီတိုး …အလောင်းတွေ တွေ့တဲ့ ရေတွင်းပျက်ကြီးကို သိလား …”

“ မသိဘူး ….”

“ သေချာလား .. ဦးနီတိုး ….”

“ ဘာတွေ လာမေးနေတာလဲဗျာ…။ ကျုပ် မသိဘူး …။ ကျုပ် ဘာမှမလုပ်ဘူး …။ မသိဘူး… မသိဘူး …။ ရေတွင်းပျက်လည်း မသိဘူး ….။ ဘာမှမသိဘူး…”

ဦးနီတိုး ဒေါသတွေ ပေါက်ကွဲလာသည် ။ စခန်းမှူးဆန်းဦးက ..

“ ဦးနီတိုးကသာ ရေတွင်းပျက်ကြီး ဘယ်မှာရှိတယ် ဆိုတာ မသိဘူး ပြောနေတယ် ..။ ဟောဒီ ခင်ဗျားရဲ့ ဓါးက အဲဒီက ကျနော် တွေ့လာတယ် …။ ဒါ ခင်ဗျားရဲ့ ဓါး မဟုတ်လား.. ဦးနီတိုး ….”

လို့ မေးရင်းပြောရင်း ပလပ်စတစ်အိတ်ကြီး တစ်အိတ်နဲ့ ထည့်လာတဲ့ ဓါးကို ပြသည် ..။ ဦးနီတိုး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ဓါးကို ငေးကြည့်နေသည် ..။

“ ခင်ဗျားရဲ့ ဓါးဆိုတာ လူတွေ တော်တော်များများ က သိနေကြတယ် ..။ ဒီဓါးကို ဦးနီတိုး တော်တော်ကြာကြာ သုံးခဲ့တယ် ထင်တယ်..။ ရွာထဲက လူတွေက ဓါးကိုမြင်တာနဲ့ သိနေကြတယ်”

“ ဟုတ်တယ် … ကျုပ်ဓါးဘဲ…။ ဒါပေမယ့် ပျောက်နေတာ ကြာပြီ ….”

“ ဘယ်တုန်းက ပျောက်တာလဲ ..”

“ မသိဘူး .. မမှတ်မိဘူး …။ ပျောက်ပါတယ်ဆိုမှ ဘယ်တုန်းက ပျောက်လဲ ဘယ်သိပါ့မလဲ….။ ဘယ်လိုလဲဗျာ … ကျုပ်ကို အမှုလာပတ်နေတာလား … မတရား ဂွင်ဆင်တာလား …”

ဦးနီတိုးရဲ့ ခပ်မာမာ ခပ်ထန်ထန် အမူအရာနဲ့ လေသံကို ဆန်းဦး မကြိုက် ..။ အမှန်က သူ့ကို ဆွဲစိပြီး စစ်ဆေးလို့ရသည် ။ သူ့ကို မလေးမစား မချေမငံ လုပ်နေရင် စခန်းခေါ်ပြီး စစ်ဆေးလို့ရသည် ဆိုတာကို ဦးနီတိုးကို ပြောပြဖို့ လိုနေပြီ ..။

“ ဦးနီတိုး … ကျနော်က တာဝန်အရ မေးနေတာ…။ ခင်ဗျား ကောင်းကောင်း မဖြေဘူးဆိုရင် စခန်းကို ခေါ်သွားရလိမ့်မယ် …”

“ ကျုပ်က ဘာလုပ်လို့ ခေါ်သွားမှာလဲ..။ မတရားလုပ်ရင်တော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ…”

ရွာလူကြီးဦးဆိတ်ဖြူက

“ ဟေ့လူ ကိုနီတိုး ..။ ခင်ဗျား ပြေပြေလည်လည် လုပ်ဗျာ…။ စခန်းမှူးကြီး သိချင်တာတွေကို ဖြေလိုက်ပါ ..။ မဟုတ်ရင် အကျယ်အကျယ် မငြိမ်းဖွယ်တွေဖြစ်ရင် မကောင်းဘူး”

လို့ ကြားက ဝင်ပြောလိုက်သည် ။ ဒေါ်ခွေးမလည်း အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာပြီး..

“ ကိုနီတိုး.. ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ..”

လို့ ဝင်အော်ပြောလိုက်သည် ။

“ လုပ်ပါတယ်… အုပ်ကြီးရယ် …။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် မသိတာကိုတော့ ဘယ်လိုလုပ် ပြောပြနိုင်မလဲ …”

ဒေါ်ခွေးမက ရဲကြပ်ကြီးဗလ လက်ထဲမှ ပလပ်စတစ်အိတ်ကြီးနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ဓါးကို တွေ့သွားသည် ။

“ ဟင်…. ဒါ…… ဒါ.. ကိုနီတိုးရဲ့ ဓါး ….။ ကိုနီတိုး … ဒီဓါးက ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲရှင် ….။ ဒီဓါးနဲ့ ဘာလုပ်သလဲ…။ ဒီဓါးကို ဘယ်ကရတာလဲဟင်.. ဆရာတို့ ..”

“ အလောင်းနဲ့ အရိုးစုတွေ့တဲ့ နေရာက….”

“ အို ….”

ဒေါ်ခွေးမ အရမ်း ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားသည် ။ တကယ်တမ်း သူ့လင် အမှုပတ်နေပြီဆိုတာ သိတော့ ဒေါ်ခွေးမ အာမချောင်ရဲတော့ ..။ လင် ဒုက္ခရောက်မှာကိုတော့ မလိုလားဘူး ။

ဆန်းဦးလည်း ဒေါ်ခွေးမကို ခင်မှုံနဲ့ ပတ်သက်တာတွေ မေးမြန်းလေသည် ။ ဒေါ်ခွေးမလည်း သူသိသမျှ ဖြေသည် ။ ဦးနီတိုးသည် ဒေါ်ခွေးမ တစ်ခုခု မှားဖြေလိုက်မှာကို စိုးရိမ်နေတဲ့ပုံနဲ့ အံကြိတ်ပြီး ကြည့်နေသည် ။ ဒေါ်ခွေးမက သူ့လင်ဖက်က ကာဆီးကာဆီး လုပ်ပြီး ဒီကလေးမတွေနဲ့ ကိုနီတိုး သိပ်ရင်းရင်းနှီးနှီး မရှိလှဘူးလို့ ဖြေသည် ။

ဆန်းဦး စဉ်းစားနေသည် ။ ဦးနီတိုးကို အခုဘဲ ဆွဲစိလိုက်ရမလား ဆိုတာ ..။ ဒီကအပြန် ဆတ်သေကုန်းရွာကို ဝင်ချင်နေတော့ ဒီဦးနီတိုးကြီးကို ဆွဲခဲ့ရင် သူ့ကို စခန်းပို့ရမှာကြောင့် အချိန်လင့်နေမည် ။ သူ့လို အဖိုးကြီးက ကုန်စုံဆိုင်ကြီးကလည်း ရှိနေတော့ ဘယ်မှ ထွက်ပြေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး ..။ ဘယ်တော့ ခေါ်စစ်စစ် ရနေတာဘဲလေဆိုပြီး အခု လတ်တလောတော့ မခေါ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ဆတ်သေကုန်းသွားဖို့ စိတ်လောကြီးနေလို့ ဦးနီတိုးကို သူ မဖမ်းခဲ့လိုက်ဘူး ..။

“ ကဲ.. ဦးနီတိုး … ဒေါ်ခွေးမ ..။ ကျနော်တို့ ခင်ဗျား ကို နောက်ထပ်လည်း သိချင်တာတွေ ထပ်မေးပါဦးမယ် ..။ ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပါဘဲ ..။ စုံစမ်းနေဆဲကာလမှာ ဦးနီတိုး ဒီရွာကနေ ဘယ်ကိုမှ မသွားပါနဲ့..။ သွားမယ်ဆိုရင် အုပ်ကြီးတို့နဲ့ ရဲစခန်းကို ပြောပြီးမှသွားပါ …။ ကဲ … ကျနော်တို့ သွားလိုက်ဦးမယ် …”

ဆန်းဦး ထိုင်ရာက ထရပ်လိုက်သည် ။

“ ကဲ ဦးဆိတ်ဖြူ.. ကျနော် သွားဦးမယ် …။ ခင်မှုံနဲ့ ပတ်သက်လို့ သိတဲ့လူ သတင်းပေးမယ့် လူတွေဘာတွေ ရှိလာခဲ့ရင် စခန်းကို အကြောင်းကြားပါဗျာ…”

“ ဟုတ်ကဲ့ စခန်းမှူးကြီး ..”

အမှောင်ထု မစိုးမိုးခင် မမှောင်ခင် သူ ဆတ်သေကုန်းရွာကို အရောက်သွားလိုသည် ။ ညိုတင်ရဲ့မြင်းလှည်းနဲ့ ဆတ်သေကုန်းရွာကို သူ ရောက်သွားသည် ။ သူနဲ့ ရဲတပ်ကြပ်ကြီးဗလ ပါလာခဲ့သည် ။ ချစ်ကမ္ဘာစားသောက်ဆိုင်ကို တန်းပြီး သွားလိုက်သည် ။ ချစ်ကမ္ဘာ စားသောက်ဆိုင်သည် ဆတ်သေကုန်းရွာထိပ်မှာ ရှိသည် ။

လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ရှိပြီး အဝေးပြေးဘတ်စ်ကားတွေ ရပ်တဲ့ နေရာမို့ နေ့လည်နေ့ခင်းမှာ တော်တော် ရောင်းကောင်းသည် ။ ညနေပိုင်းမှာတော့ ပုလင်းလာထောင်တဲ့ ရွာနီးချုပ်စပ်က ကဇော်သမားတွေနဲ့စည်ကားသည် ။သူတို့လှည်း ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တာနဲ့ ဆိုင်ထဲက ပုန်းညက် ပြေးထွက်လာသည်။

ပုန်းညက် …။

ဆန်းဦး ဆတ်သေကုန်းကို လာရခြင်း အကြောင်းက ပုန်းညက်နဲ့ တွေ့ဖို့ …။ တော်တော်လှတဲ့ မြင်ကွင်း ..။ ရုပ်ရှင်ဆန်သည် ။ ရုပ်ရှင်ထဲကလိုဘဲ ။ ကောင်မလေးလှလှလေး ပြေးထွက်လာတာ …။

ပုန်းညက်သည် ဆန်းဦးမျက်လုံးထဲမှာ တော်တော့်ကို လှနေသည် ။ ပုန်းညက်သည် မြန်မာဗီဒီယို ဇာတ်ကားတွေထဲက နာမည်ကြီးလာတဲ့ တက်သစ်စ မင်းသမီးလေးတစ်ယောက်နဲ့ တော်တော်ဆင်သည် ။ ပုန်းညက်က ဒီမင်းသမီးလေးထက် ရင်သားတွေ တင်ပါးတွေ ပိုကြီးသည် ။ ပုန်းညက် ပြေးလာချိန် ရင်နှစ်မွှာက တုန်ခုန်နေသည် ။ လှုပ်နေသည် ။ တင်ပါးတွေကတော့ ပြောစရာမရှိ ..။ တဆတ်ဆတ် ခါနေသည် ။

ခါးလေးက သေးလို့ အဲဒီအောက်က တင်ပါးတွေက သိသိသာသာကြီး ဖြစ်နေသည် ။ ဒီတင်ပါးတွေကြောင့် ဒီဆိုင်လေး လူစည်နေသည်လို့ တချို့က ပြောကြသည် ။ ဒီကောင်မလေးရဲ့ တင်တွေကို စွဲမက်ပြီး လာလာကြည့်တဲ့ လူတွေက အများကြီးတဲ့ ။ ဟူး …။ ဒါတွေကို စွဲမက်နေတဲ့လူတွေထဲ ဆန်းဦးလည်း ပါသည် ။ ရှေ့ဆုံးက …။

ဆန်းဦး လှည်းပေါ်က ခုန်ဆင်းသည် ။ ရဲကြပ်ကြီးဗလက သူ့ကျောပိုးအိတ်ကို သယ်ချပေးသည် ။ ပုန်းညက်က ဆန်းဦးလက်မောင်းကို တွဲချိတ်လိုက်သည် ။

“ ဝမ်းသာလိုက်တာ.. အစ်ကိုရယ် …။ အစ်ကို့ကို ပုန်းညက်မျှော်နေတာ..”

ပုန်းညက်သည် ချစ်ကမ္ဘာစားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဒေါ်အမာနီရဲ့ သမီး ဖြစ်သည် ။ ဆန်းဦးက ဆတ်သေကုန်းရွာကို အမှုကိစ္စရှိလို့ သွားခဲ့ရင် ပုန်းညက်တို့ ချစ်ကမ္ဘာဆိုင်မှာ တထောက် နားတတ်သည် ။ စတည်းချတတ်သည် ။ မနက်စာ.. ညစာ ဝင်စားတတ်သည် ။

ဆိုင်ရှင် ဒေါ်အမာနီက ထမင်းဆိုင် စားသောက်ဆိုင် အလုပ် လုပ်သူမို့ ပေါင်းတတ်သင်းတတ်သည် ။ ရဲနဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးပိုင်းက လူတွေကို ပေါင်းသင်းထားရမည်ကို နားလည်သည် ။ ဒေါ်အမာနီက ဆန်းဦး ထမင်းလာစားရင် ဘယ်တော့မှ ပိုက်ဆံမယူဘူး ။ ထမင်းတင်မက တောအရက်ပုလင်းလေးပါ ထပ်ဆောင်းချပေးတတ်သည် ။ အမြည်းလည်း လုပ်ပေးသည် ။

သမီးပျို ချောချောလှလှလေးနဲ့ အရက်ရောင်း.. အမြည်းရောင်းနေတဲ့ ဒေါ်အမာနီကို ဆန်းဦး အံ့သြနေသည် ။ အမူးသမားတွေက ပြီတီတီ ရိသဲ့သဲ့နဲ့ လုပ်တဲ့ကြားထဲ ပုန်းညက်လေး ဈေးရောင်းနေတာကို ဆန်းဦး သနားနေသည် ။ သမီးအရင်းမှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် ထင်ခဲ့မိသည် ။ သမီးကို ဆိုင်လုပ်ခိုင်းပေမယ့် ဒေါ်အမာနီက သူ့သမီးကို ကလေကဝကောင်တွေ လာကပ်လို့ကတော့ ကက်ကက်လန်အောင် စွာပစ်တတ်သည် ။ သာမန်အချိန်ဆိုရင် သနပ်ခါး အဖွေးသားနဲ့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ နေတတ်ပေမယ့် သူ့သမီးကို လာထိရင်တော့ ဘီလူးမကြီးတစ်ယောက်လို အစွယ်တငေါငေါနဲ့လို့ အကြောင်းသိတဲ့ ရဲကြပ်ကြီးဗလက ဆန်းဦးကို ပြောပြဖူးသည် ။

ဆန်းဦးက ဒေါ်အမာနီကို သူ တတ်နိုင်တဲ့ဖက်က ပြန်ကူညီ မစသည် ။ သမီးတစ်ယောက်နဲ့ မုဆိုးမမို့ စော်ကားမော်ကား လုပ်ချင်တဲ့လူ ထိကပါး ရိကပါး လုပ်ချင်တဲ့လူ ရှိလာရင် ဆန်းဦးနဲ့ အဖွဲ့နဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့မည်ဆိုတဲ့ သတင်းက ဒီနယ်တဝိုက်မှာ ပျံ့နှံ့နေသည် ။ ဒေါ်အမာနီနဲ့ ပုန်းညက်ကို ဘယ်သူမှ ပြီတီတီ မလေးမစား မလုပ်ရဲကြ ။ ဆန်းဦးသည် သူ့ကို ဒေါ်အမာနီက အထာပေး လမ်းခင်းနေတာကို သိသည် ။ သူသည် ဒေါ်အမာနီထက် သူ့သမီး ပုန်းညက်ကို သဘောကျနေသည် ။ ပုန်းညက်ကလည်း ဆန်းဦးကို သဘောကျနေတာ သေချာသည် ။ ဒေါ်အမာနီကိုလည်း သူ့သမီးကို ကြိုက်နေတာကြောင့် ပစ်ပစ်ခါခါ မလုပ်ရဲ ..။ အလိုက်အထိုက် ပြေပြေလည်လည် ဆက်ဆံနေရသည် ။

ဒေါ်အမာနီကလည်း လင်သေသွားတာကြာလို့ အထီးကျန်နေတဲ့ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်လေ ..။ ဆန်းဦးကို ရေလာဖို့ မြောင်းကြီးပေးနေသည် ။ ဆန်းဦးကလည်း အမေကို မကြိုက် .. သမီးလေးကို ချိန်နေတာ ..။

ပုန်းညက်သည် မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက် မျက်နှာလုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်း အသားဖွေးဖွေးနဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှ ကောင်မလေး ။ ခါးသေးရင်ချီ အိုးက ကောင်းကောင်းနဲ့ ပုန်းညက်ကို မြင်မြင်ချင်းကတည်းက ဆန်းဦး အရမ်းသဘောကျသွားတာ ။ ပုန်းညက်ကလည်း အသားလတ်လတ် ပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ ကြည့်ကောင်းတဲ့ တရုတ်သိုင်းကားထဲက ဇာတ်လိုက်လေးတစ်ယောက်နဲ့ တူတဲ့ ဆန်းဦးက တပည့်တပန်းတွေနဲ့ လူတွေ လေးစားရတဲ့ ရဲစခန်းမှူးလည်း ဖြစ်တော့ ဆန်းဦးကို အရမ်း အရေးပေး ဆက်ဆံတော့တာပေါ့ ..။

ဆန်းဦးနဲ့ ပုန်းညက်က အရမ်း ပတ်သက်နေတော့ ဆိုင်နီးနားချင်းတွေနဲ့ ပုန်းညက်ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေက ပုန်းညက်ကို ကွယ်ရာမှာ “ စခန်းမှူးကတော်လေး ” လို့ နောက်ပြောင်ခေါ်နေကြသည် ။ ဒါကို ပုန်းညက်ကလည်း ကျေနပ်သာယာနေတာပါ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆန်းဦးနဲ့ ပုန်းညက် ပိုပိုပြီး ရင်းနှီးသထက် ရင်းနှီးလာကြသည် ။ ဆန်းဦး ထမင်းလာစားရင် ပုန်းညက်က တချိန်လုံး ဆန်းဦးကို ဟင်းထည့်ပေးရတာနဲ့ ရေခပ်ပေးရတာနဲ့..။ ဒေါ်အမာနီကလည်း ဆန်းဦးကို စေတနာက ပိုသည် ။ တချိန်လုံး ဆန်းဦးအနားမှာ ပြာယာခပ်နေတတ်လို့ ပုန်းညက်က “ အမေက တကယ့်ကို အနားပြာဘဲ..။ အစ်ကို့အနားမှာ အမြဲပြာယာခပ်နေတယ်..” လို့ သူ့အမေကို ပြောသည် ။

တစ်ရက် ဒုရဲအုပ်မြင့်မောင်မောင်က ဆန်းဦးနဲ့ ဆတ်သေကုန်းရွာဖက်ကို ဓါးပြမှု စုံစမ်းဖို့ ပါသွားတော့ ချစ်ကမ္ဘာစားသောက်ဆိုင်မှာ တထောက်နား ထမင်းဝင်စားကြတဲ့အခါ ဒေါ်အမာနီက ဆန်းဦးကို တအား စေတနာပိုပြ .. ပုန်းညက်နဲ့လည်း ပုတ်လားခတ်လား တအားရင်းနှီးနေတာကို တွေ့တော့

“ စခန်းမှူး .. အမေလား.. သမီးလား ..”

လို့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ မေးသည် ။ ဆန်းဦးက

“ ခင်မင်ကြတာပါဗျာ…”

လို့ ပြုံးပြုံးကြီး ပြန်ဖြေသည် ။ အခုလည်း ဆန်းဦး ဆိုင်ကို ရောက်တာနဲ့ ပုန်းညက်က

“ အစ်ကို ဘာစားမလဲ… လာမယ်ဆို ကြိုပြောရောပေါ့။ ပုန်းညက် ဟင်းကောင်းကောင်းတွေ ချက်ထားမှာပေါ့..”

လို့ ပြောရင်း ဆန်းဦးလက်ကို ဆွဲပြီး ဆိုင်ထဲကို ဝင်သည် ။

“ ဒေါ်နီ..မရှိဘူးလား …”

လို့ ဆန်းဦးကမေးရင်း ပုန်းညက် နေရာချထားပေးတဲ့ စားပွဲမှာ သူ့ပစ္စည်းတွေကိုချသည် ။ ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်သည် ။

“ အမေ မရှိဘူး .. အစ်ကို ..။ အသုဘအိမ်သွားတယ်…။ အစ်ကို သိတယ် မဟုတ်လား..။ ခင်မှုံဆိုလား အသတ်ခံရတာလေ ..။ ဆင်ကျုံးရွာက …”

“ အစ်ကိုလည်း အဲဒီအမှုနဲ့ ဒီဖက်ကို ရောက်လာတာဘဲလေ ..”

“ ထင်တော့ ထင်သားဘဲ..။ အစ်ကိုတော့ အလုပ်များတော့မှာဘဲလို့ …”

ပုန်းညက်သည် ဆန်းဦးအတွက် ဟင်းတွေ ပြေးယူလိုက်.. ဖန်ခွက်ပြေးယူလိုက်နဲ့ လုပ်နေသည် ။ ခါးသေးသေးအောက်က တင်လှလှတွေက တုန်ခုန်နေတာတွေကို ဆန်းဦး ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေသည် ။

“ အစ်ကို ဆိတ်သားစားမယ် မဟုတ်လား …။ ကြက်သားဆီပြန်လည်း ရှိတယ် ..။ နောက် ဘာစားချင်သေးလဲ”

“ ဘာဖြစ်ဖြစ်ပါ ပုန်းညက်ရယ်.. ပုန်းညက်ကျွေးတာဆို အကုန်စားမှာ…”

“ ဟုတ်လို့လား ..”

ပြုံးပြုံးလေး မျက်လုံးလေး ထောင့်ကပ်ကာ ပြောလိုက်တဲ့ ပုန်းညက်ရဲ့ ဟန်ပန်အမူအရာလေးက ဆန်းဦးကို ရင်ခုန်သွားစေသည် ။ ပုန်းညက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေက စုပ်နမ်းပစ်ချင်စရာဘဲလို့ ဆန်းဦး တွေးနေသည် ။ ပုန်းညက်တို့ဆိုင်မှာ ဒေါ်အမာနီ မရှိလို့ ပုန်းညက်ရယ်.. ဆိုင်အလုပ်သမား သုံးယောက်ရယ်ဘဲ ရှိနေသည် ။ ဆန်းဦးလည်း ပုန်းညက်နဲ့ ပလူးပလဲ နေနေရတာမို့ လူသတ်မှုကိစ္စ ကို သတိမရတော့ ။ ပုန်းညက်ရဲ့ အလှအပတွေကိုဘဲ ငေးမော နေမိတော့သည် ။

—————————————–

ဦးနီတိုးသည် တဟောဟော တခူးခူး ဟောက်ကာ အိပ်နေတဲ့ ဒေါ်ခွေးမကို ကြည့်ပြီး စိတ်ပျက်စွာနဲ့ ခြင်ထောင်ထဲက ထွက်လိုက်သည် ။ ခွေးမကို စိတ်ပျက်လို့လည်း ဆိုင်မှာ ခိုင်းတဲ့ ကောင်မလေးတွေကို သူ အတင်းအဓမ္မကြံစည်မိခဲ့တာ ။ အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ..။ အိပ်မက်ဆိုးတွေ မက်သည် .။ အိပ်မက်ထဲမှာ ခင်မှုံနဲ့ ခင်ခင်ရီတို့ သူ့ဆီကိုလာကြလို့ သူ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်ကာ ထွက်ပြေးသည် ။ ချွေးတွေပြန်ပြီး လန့်နိုးသည်။ ရေငတ်လာသည် ။ သောက်ရေအိုးစင်ဆီကို သူအသွား အိမ်ရှေ့ဆီက ဆွဲဆွဲငင်ငင် အူလိုက်တဲ့ ခွေးအူသံကြောင့် သူ့စိတ်တွေ ဒုန်းကနဲ တုန်လှုပ်သွားသည် ။ ဖျန်းကနဲ.. ဖျန်းကနဲ ကြက်သီးတွေ ထသွားသည် ။

ညနေက စခန်းမှူးနဲ့အဖွဲ့ ရွာလူကြီးတွေနဲ့ ရောက်လာပြီး မေးခွန်းတွေ ဟိုမေးဒီမေး လုပ်သွားခဲ့သည် ။ သူ့အိမ်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ မိန်းကလေးမို့ ပျောက်သွားပြီး အလောင်းပြန်တွေ့တော့ ဒီလောက်တော့ လာမေးမှာပေါ့..။ ထူးဆန်းတာက ခင်ခင်ရီတုန်းက နှစ်နဲ့ချီအောင် မပေါ်ခဲ့ဘဲ ခင်မှုံကြတော့ ချက်ချင်း အလောင်းဖျောက်ဖျက်တဲ့နေရာကို လူသိသွားတာ ဆန်းတယ် ။ ဘေးအိမ်က သာ၀ ပြောနေတာကို ကြားတာတော့ လူဝင်စား ကလေးလေးတစ်ယောက်က အလောင်းတွေရှိတဲ့ နေရာကို ဖော်တယ် ဆိုဘဲ ..။ ဘယ်သူ ဝင်စားတာလဲ …။ ငါ့နာမည်ကို ပြောလိုက်ရင်တော့ သောက်ဂွဘဲ …။

ခင်ခင်ရီကို ဖျောက်ဖျက်ပစ်ခဲ့တာ ဘယ်သူမှ မသိကြတာနဲ့ ဒီရေတွင်းပျက်ကြီးထဲကိုဘဲ ခင်မှုံကို ချပစ်လိုက်တာ ..။ ခင်မှုံကိုရော ခင်ခင်ရီကိုရော သူ သဘောကျတယ် ။ ကြိုက်တယ် ။ ခွေးမသာ မရှိရင် ဒီလို ငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေကို သူ မယား အဖြစ် လက်ထပ်ပေါင်းသင်းမှာပါဘဲ ။ တကယ်တော့ ခွေးမသိမှာ ကြောက်ပြီး ငါ သတ်လိုက်မိတာလား …။ ဒါမှမဟုတ် ကောင်မလေးတွေရဲ့ အဖေတွေ အစ်ကိုတွေရဲ့ ဓါးကိုကြောက်ပြီး နှုတ်ပိတ်လိုက်မိတာလား …။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဝေခွဲလို့ မရတော့ ..။ အင်း.. သတ်တာတော့ သတ်လိုက်မိပြီ …။ အင်း.. သူ မှားသွားတာ ..။ တကယ်တော့ ခွေးမကို သူ သတ်ပစ်လိုက်ရမှာ ..။အခုတော့ ရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်ပြီး စွာကျယ်လွန်းတဲ့ မိန်းမကြီးကို ဆက်ပေါင်းနေရပြီး နုနုရွရွလေးတွေကို ရက်ရက်စက်စက် သတ်ပစ်မိလိုက်တယ် ..။ ငါမှားတယ်…. ငါမှားတယ် …. ။

အခုလည်း ရဲက မသင်္ကာ ဖြစ်နေပြီ ..။ အရေးထဲ ဆောင်နေကြ ဓါးကလည်း ရေတွင်းပျက်ကြီးနားမှာမှ ကျကျန်ခဲ့ရသေးတယ် ။ အင်းလေ .. အလောင်း ဖျောက်ဖျက်တဲ့အချိန် လူက အရမ်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေခဲ့တာ ..။ ဓါးကျန်ခဲ့တာတောင် မသိဘူး ။ ခင်မှုံကို ရေတွင်းပျက်ထဲ တွန်းချတုန်းက ခင်မှုံက ပြန်ရန်မူလို့ တော်တော့်ကို ကသောင်းကနင်း ဖြစ်ခဲ့ရတယ် ..။ ဒါကြောင့် ဓါးကို သတိမရတော့တာ ..။

ဟော …။ ခွေး တစ်ကောင် မကဘဲ တစ်အုပ်ကြီး ဝိုင်း အူနေပြီ ။ သူ ဘတ်ဂွ (လောက်လေးဂွ ) နဲ့ လောက်စာလုံးတွေ ယူသည် ။ ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ပြီး ခွေးတွေကို ပစ်သည် ။ အသံဘလံတွေကြောင့် ခွေးမ နိုးလာသည် ။

“ ကိုနီတိုး… ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ..။ ဟင်.. ခွေးတွေ အူလှချည်လား…. တစ်ခုခုဘဲ.. နာနာဘာဝတွေများလား ..”

“ ခွေးမ ပါးစပ်ပိတ်ထားဟာ…။ နင်ပြောတာတွေက အပေါက်မတည့်ဘူး ..”

“ကိုနီတိုး .. ရှင် ခင်မှုံ ပျောက်တဲ့ ညနေကတည်းက ဂဏာမငြိမ်ဘူး ..။ ရှင် တစ်ခုခု ဖြစ်နေလား …။ ခင်မှုံကို ရှင် သတ်လိုက်လား …. ”

“ ခွေးမရယ် … ကြမ်းကြားလေကြား.. နင် ငါ့လည်ပင်းကို ကြိုးကွင်း မစွပ်ချင်ပါနဲ့ ..။ နင့်ကြောင့် ငါ စက်တိုင် တက်နေရပါမယ်ဟာ …”

“ ဟင်း..ခက်တယ်..ခက်တယ် …”

ဒေါ်ခွေးမပါးစပ်က တဗျစ်တောက်တောက် ညည်းရင်း တဘောဘောနဲ့ လေလည်လိုက်ပြီး ပြန်အိပ်ပျော်သွားသည် ။ ဦးနီတိုးကတော့ စိတ်တွေ ကရောက်ကရက်နဲ့ အိပ်လို့မရဘူး ..။

ဟာ… ခွေးတွေ ပြန်အူပြန်ပြီ …။ တစ်ကောင်ပြီး တစ်ကောင် အူတာ ..။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အချိန် ခွေးအူသံတွေက စိတ်ကို ခြောက်ခြားစေသည် ။ ဦးနီတိုး ပြတင်းပေါက်က ကြည့်လိုက်သည် ။ ခွေးတွေ သူ့ခြံဝက စိန်ပန်းပင်ကြီးကို ဝိုင်းအူနေကြတာ …။ လောက်လေးခွနဲ့ သူ ပစ်သည် ။ အင်း … သူ သရဲတစ္ဆေ မယုံဘူး ..။ ငယ်ငယ်က သရဲခြောက်တယ်ဆိုတဲ့ သူတို့မြို့က ကျောင်းတစ်ကျောင်းထဲ လောင်းကြေးစားကြေးနဲ့ သူ တစ်ညလုံး ဝင်အိပ်ခဲ့ဖူးသည် ။ ဘာသရဲမှ မတွေ့ ..။ သင်းချိုင်းကုန်းထဲလည်း ညဖက် အရက်ထိုင်သောက်ခဲ့ဖူးသည် ။ အခုဟာက သာမန်ထက် ထူးခြားနေသည် ။

ခင်ခင်ရီကို သတ်ပစ်ခဲ့တုန်းက ဘာမှ မထူးခြားခဲ့ ..။ ခြောက်နှစ်တိုင်ခဲ့သည် ။ အခု ခင်မှုံကြတော့မှ ထူးခြားလာတာ…။ ခင်မှုံ မကျွတ်ဘူးလား ..။ ခင်မှုံများ လာခြောက်နေတာလား ..။

ဦးနီတိုးသည် ခင်မှုံနဲ့ ခင်ခင်ရီတို့နဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေကို ပြန်လည် မြင်ယောင်လာသည် ။

သူသည် သူ့ကုန်စုံဆိုင်မှာ လာအလုပ်လုပ်တဲ့ ကောင်မလေးတွေကို ကြံစည် ကျင့်ကြံခဲ့တာ ခင်မှုံနဲ့ ခင်ခင်ရီတို့ မတိုင်မီကတည်းကပါ ။ အရင် ကောင်မလေးတွေ ကိစ္စတွေက အေးအေးဆေးဆေး ဖြေရှင်းခဲ့နိုင်လို့ ခင်မှုံနဲ့ ခင်ခင်ရီတို့လို သတ်ပစ်ဖို့ မလိုခဲ့ဘူး ..။

နီထွေးဆိုတဲ့ ကောင်မလေးဆိုရင် သူ့ကို နှစ်တော်တော်ကြာကြာ လိုတာတွေ ပေးနေခဲ့သည် ။ ဒေါ်ခွေးမ လစ်ပြီဆိုတာနဲ့ သူ နီထွေးနဲ့ စိတ်ကြိုက် ပျော်ပါးခဲ့ကြသည် ။ နီထွေးက သူတို့ရွာနဲ့ တော်တော်လှမ်းတဲ့ နေရာကဖြစ်လို့ သူ့မိဘဆီ ပြန်ရင်း ပိုးထိ (မြွေကိုက်) ခံရပြီး သေဆုံးသွားခဲ့သည် ။

ခင်ခင်ရီနဲ့ ခင်မှုံတို့က သူတို့ ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်လို့ ပြောတော့ သူ ငွေပေးပြီး ဖျက်ချခိုင်းတာဘဲ ။ သူတို့ ကိုယ်ဝန်တွေကို သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း သူတို့ရွာတွေမှာ ကလေးဖျက်ချပေးနေတဲ့ ဝမ်းဆွဲဆရာမနဲ့သာ ဖျက်ချကြမယ်ဆိုရင် သူတို့ကို သတ်ပစ်စရာလိုမှာ မဟုတ်ဘူး ။

——————————————

ပုန်းညက်နဲ့ ဆန်းဦး မတွေ့ကြတာ ကြာပြီမို့ စကားတွေ ပြောမကုန်ဘူး ။

“ ညနက်နေပြီ .. အမေကလည်း ပြန်မလာဘူး ..။ ကြည့်ရတာ အသုဘအိမ်မှာပဲ ညများ အိပ်မလား မသိဘူး”

“ ပုန်းညက် ဆိုင်သိမ်းပြီး အိမ်ပြန်ရင် ကိုယ် လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ ..”

“ အင်း.. ပို့ပေး…. အခုပြန်မယ်လေ..။ ဆိုင်ကို ဒေါ်ကြီးစောတို့ကို ပိတ်ခိုင်းလိုက်ရင် ရတယ် …”

ပုန်းညက်က ဆန်းဦးနဲ့ မခွဲချင်သေးဘူး ..။ ပုန်းညက်တို့အိမ်က ဆတ်သေကုန်းရွာရဲ့ အလည်ခေါင်လောက်မှာ …။

“ ဒေါ်ကြီးစောနဲ့ သန်းခင် …ပုန်းညက် အိမ်ပြန်နှင့်မယ်..။ အေးဆေး ဆိုင်ပိတ်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြ..”

“ ကောင်းပြီ..ပုန်းညက် …”

ဒေါ်ကြီးစောနဲ့ သန်းခင်တို့က ပုန်းညက်တို့ အိမ်မှာဘဲနေ.. ဆိုင်မှာ ဝိုင်းလုပ်တဲ့ ဆွေမျိုးနီးစပ်တွေ ။ ပုန်းညက်က တစ်နေ့တာ ရောင်းရငွေတွေ ထည့်ထားတဲ့ အိတ်ကို စလွယ်သိုင်းလွယ်ပြီး ဆန်းဦးနဲ့အတူ ဆိုင်က ထွက်သည် ။ ခါးမှာ ဗျောက်ချိတ်ထားတဲ့ ရဲစခန်းမှူး ဘော်ဒီဂတ်နဲ့ အိမ်ပြန်ရတာကို ပုန်းညက် တအားကျေနပ်နေသည် ။ ဟင်း .. အဲ့လို တသက်လုံး လိုက်ပို့လိုက်ကြိုပေးမယ်ဆိုရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ… လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးနေသည် ။

လမ်းမီးတိုင် မရှိတဲ့ နေရာတွေမှာ ဆန်းဦးက တုတ်မီး ( လက်နှိပ်မီး ) နဲ့ လမ်းပြပေးသည် ။ ဒါတောင် ပုန်းညက် ခလုပ်တိုက်လဲမလို တခါတခါ ဖြစ်လို့ ဆန်းဦးက ပုန်းညက်ကိုယ်လုံးလေးကို သိမ်းဖက်ပြီး ထိန်းပေးလိုက်ရတာ ခဏ ခဏဘဲ ။ အမှောင်ထဲမှာ ထိမိဖက်မိတာတွေကြောင့် ပုန်းညက် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည် ။ ဆန်းဦးကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့ ..။ စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်တာမှ ဘောင်းဘီထဲက ဖွားဖက်တော်က ကုန်းရုန်းထနေတာ ငေါငေါကြီး ဖြစ်နေရသည် ။ တော်ပါသေးရဲ့ ။ မှောင်နေလို့ ။ ပုန်းညက်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကိုလည်း ကိုင်မိရသလို ရင်ထွားထွား တင်းတင်းတွေနဲ့လည်း ထိမိရသည်ဆိုတော့ ဆန်းဦး ကာမစိတ်တွေက အုံကြွ ပြင်းထန်နေသည် ။ ပုန်းညက်တို့ ခြံဝိုင်းထဲ ရောက်တော့ ပုန်းညက်က

“ အစ်ကို.. အိမ်ပေါ်တက်ဦးလေ ..။ အမေပြန်လာတဲ့အထိ ပုန်းညက်နဲ့ နေပေးမယ် မဟုတ်လား ..”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ အိမ်တံခါးသော့ကို ဖွင့်နေတဲ့ ပုန်းညက်ရဲ့ လက်တွေ တုန်နေသည် ။

“ စောင့်ပေးမှာပေါ့ ပုန်းညက်ရယ် ..”

ဆန်းဦးရဲ့ အသံတွေလည်း မသိမသာ တုန်နေသည် ။ အရှေ့အိမ်က ခွေးက လှမ်းဟောင်သည် ။ အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံး မှောင်မဲနေသည် ။ ကျွန်းလှေခါးကြီးအတိုင်း အပေါ်ထပ်ကို ပုန်းညက်က ဦးဆောင်ပြီး တက်သည် ။ ဆန်းဦး စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်လွန်းနေသည် ။ ပုန်းညက် မီးခလုပ်ဆီကို အမှောင်ထဲ လျှောက်သွားရင်း လက်နဲ့စမ်းပြီး ခလုပ်ကို နှိပ်လိုက်သည် ။ ချောက်ကနဲ အသံနဲ့အတူ မျက်နှာကျက်က မီးလုံးဝါဝါလေး လင်းလာသည် ။

“ အစ်ကို .. တစ်ခုခု သောက်ပါလား..။ ကော်ဖီ ဖျော်ပေးမယ်နော် ..။ အိုဗာတင်း သောက်မလား ..”

“ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ပါ..။ အစ်ကိုက ပုန်းညက်နဲ့ဘဲ အတူတူနေနေချင်တာပါ ..”

“ ဟင့်.. ဟုတ်လို့လား..။ အစ်ကို တကယ်ပြောတာလား …”

“ လာ ဒီမှာ လာထိုင် …”

ဆန်းဦးက သူထိုင်နေတဲ့ ကြိမ်ခင်း နှစ်ယောက်ထိုင် သစ်သားထိုင်ခုံကို လက်နဲ့ ပုတ်ပြရင်း ခေါ်သည် ။ ပုန်းညက်က

“ ကော်ဖီ ဖျော်လိုက်မယ်လေ ..”

လို့ ပြောတော့ ဆန်းဦးက

“ နောက်မှဖျော် .. ဒီကိုအရင်လာခဲ့ ..”

လို့ ခေါ်သည် ။ ပုန်းညက်လည်း အနားရောက်ရော ဆန်းဦးက ပုန်းညက်ရဲ့ လက်တွေကိုဆွဲပြီး သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ အစ်ကို ..လွှတ်ပါ …ဟင်း..သူ…တအားဘဲ….”

ပုန်းညက်က မျက်စောင်းလှလှလေး ထိုးပစ်လိုက်တော့ ဆန်းဦးက ပုန်းညက်ခါးလေးကို ဆွဲကာ ဖက်လိုက်ရင်း …

“ ပုန်းညက်ရယ် … လှလိုက်တာ..။ အစ်ကိုတော့ ပုန်းညက်ကို အရမ်းချစ်မိနေရတယ် …”

လို့ ပြောဆိုရင်း ပုန်းညက်ကို နမ်းလေသည် ။ ပုန်းညက်မှာ ဆန်းဦးကို မဆွတ်ခင်ထဲက ညွှတ်ချင်နေသူ ဖြစ်ပေမယ့် တကယ်တမ်း တအားဖက် တအားနမ်းတော့ ရှက်လန့်တကြား ရုန်းကန်မိလေသည် ။

“ အစ်ကို…လွှတ်..လွှတ်ပါ….”

ဆန်းဦးလည်း ပုန်းညက်က ဟန်ဆောင် အရှက်ပြေ ရုန်းကန်နေတာကို သိတာကြောင့် ပုန်းညက်ကို မလွှတ်တဲ့အပြင် တိုးလို့တောင် ဖက်ပွေ့ရင်း နီတျာတျာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလေသည် ။ ရေနံဝနေအောင် သုတ်ထားတဲ့ နှစ်ထပ် ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးပေါ်မှာ ဆန်းဦးနဲ့ ပုန်းညက်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေကြတော့ တိတ်ဆိတ်ခြင်းနဲ့ လွတ်လပ်ခြင်းက သူတို့ကို ရှေ့ဆက်ဖို့ တွန်းအားပေးနေသည် ။ ရုန်းကန်နေတာတွေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လျော့ကျသွားပြီး ပုန်းညက်သည် ဆန်းဦးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်လည် ဖက်သိုင်းလာတာကို ဆန်းဦး သတိထားမိလာသည် ။ ဆန်းဦး သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို နမ်းစုပ်နေတုန်း ပုန်းညက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ ပိတ်မှိတ်ကုန်သည် ။ ဆန်းဦးက နှုတ်ခမ်းချင်း အကွာ

“ ပုန်းညက်.. အစ်ကို့ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လား …”

လို့ မေးသည် ။ ပုန်းညက်က မျက်စောင်းလေး ပစ်ထိုးလိုက်ပြီး..

“ ဟွန်း.. လူကို နမ်းလိုက် ပွေ့လိုက် လုပ်ပြီးခါမှ လာမေးနေတယ်.. သူ သိဘူးလား …”

လို့ ညုတုတုလေး ပြောလိုက်သည် ။ ဆန်းဦးက

“ ကိုယ့်ချစ်သူလေးရဲ့ နှုတ်ဖျားက ချစ်တယ်လို့ ပြောတာလေးကို ကြားချင်လို့ပေါ့ ပုန်းညက်ရယ် ..။ ကဲ… ပြောပြော.. ချစ်တယ်လို့..”

ပုန်းညက်ကို တအားဖက်ရင်း တောင်းဆိုလိုက်ပါသည် ။ ပုန်းညက်လည်း ရှက်သလို ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး…

“ အစ်ကို့ကို ပုန်းညက် ချစ်ပါတယ် ..”

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်လေသည် ။ ဆန်းဦးလည်း ပုန်းညက်ရဲ့ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးတွေကို နမ်းလိုက်.. လက်မောင်းရင်းသားလေးတွေကို နမ်းလိုက်နဲ့ လက်တွေကလည်း ပုန်းညက်ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို ပွတ်သပ်နေသည် ။ ပုန်းညက်လည်း ရင်တွေခုန်လွန်းနေသည် ။ သူ့အကိုင်အပွတ်တွေကြောင့် ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်း ထနေရပြီး သူ့လုပ်ရပ်တွေကို တားဆီးဖို့ ခွန်အား မရှိဘူး ။

ဆန်းဦးလည်း ပုန်းညက်ရဲ့ ပေါင်တန်သွယ်တွေကို ပွတ်သပ်နေရာက တဆင့် ထပ်တက်ချင်လာသည် ။ သူ့လက်ဖဝါးကြီးက ပုန်းညက်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကိုလည်း ကိုင်တွယ်လာသည် ။ ပုန်းညက်လည်း ပိုပိုကဲလာတဲ့ ဆန်းဦးရဲ့ လက်ကို တွန်းဖယ်ပစ်နေမိသည် ။

“ အစ်ကို.. တော်တော့ကွာ…။ အခုဘဲ ချစ်သူဖြစ်တယ်..။ အခုဘဲ အစ်ကို့ဟာက တော်တော် နယ်ကျူးနေတယ် ..”

“ ချစ်တာကိုး.. ပုန်းညက်ရယ်…။ ချစ်တော့ ဒါတွေ ဒါတွေက ပါလာတာပေါ့..”

“ ဟွန်း… အစ်ကိုက ပုန်းညက်ကို အထင်သေးတာလား ..”

“ ဟာ… မဟုတ်ပါဘူး.. အထင်မသေးပါဘူး … ပုန်းညက်ရယ် ..”

ဖက်ထားတာကိုတော့ မလွှတ်ဘူး ..။ သူ့စိတ်တွေက ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဖောက်ပြန်နိုးကြွနေသည် ။ ဒီအချိန်မှာ ခြံပေါက်ဝဆီက ခွေးဟောင်သံ ကြားလိုက်ရသည် ။ အိမ်ရှေခြံက အရီးကျော့တို့ကို ခွေးဟောင်တာ ..။

“ဟော.. အမေ ပြန်လာပြီ ထင်တယ် …”

ပုန်းညက်က ဆန်းဦးလက်ထဲက အတင်း ရုန်းထွက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။ သူ့အမေ ဒေါ်အမာနီ ပြန်လာတာည်း တွေ့ရော ပုန်းညက်လည်း အိမ်အောက်ကို ပြေးဆင်းသွားလေသည် ။ ဆန်းဦးလည်း ဆန့်တငံ့ငံ့နဲ့ ကျန်ခဲ့ပေမယ့် ပုန်းညက်လေးနဲ့ ချစ်သူဖြစ်သွားရတာကိုတော့ ပျော်နေသည် ။ ကျေနပ်နေသည် ။

——————————————-

ဦးနီတိုး ခါတိုင်းလို စောစော အိပ်ရာ မထနိုင်ဘူး ..။ ညက ခွေးတွေ နှောက်ရှက်လို့ ။ ခွေးတွေက တစ်ကောင်အူရင် နောက်ကောင်တွေက လိုက်အူသည် ။ တစ်ညလုံး ခွေးတွေ သောင်းကျန်းသည် ။ ခွေးတွေက သရဲတွေ မှင်စာတွေ နာနာဘာဝတွေကို မြင်သည် ..။ တစ်ခုခုကို မြင်လို့ အူကြတာလို့ လူကြီးသူမတွေ ပြောကြတာ ကြားဖူးခဲ့တာ ကလေးဘဝထဲကဘဲလေ ..။ သူ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ရင်း ကုန်စုံဆိုင်မှာ ပြင်ဆင် ဆိုင်ခင်းနေတဲ့ ရွှေဝါကို တွေ့လို့..

“ ဟဲ့ကောင်မလေး ..ခွေးမကော…”

လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။ ရွှေဝါသည် ခင်မှုံ မရှိတော့တဲ့ နောက်ပိုင်း ဒေါ်ခွေးမက ဟိုဖက် ဆတ်သေကုန်းရွာက လှမ်းခေါ်ထားတဲ့ ကောင်မလေး ဖြစ်သည် ။ ခင်မှုံတို့ ခင်ခင်ရီတို့လိုတော့ ပြေပြေပျစ်ပျစ် အချောလေးတွေ မဟုတ်ဘူး ..။ ရွက်ကြမ်းရေကြိုခေါ်မလား .. အဲဒါမျိုး ..။ သူလိုကိုယ်လို ကျေးရွာသူလေး တစ်ယောက်ဘဲ ။ အသားညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့ ဝကစ်ကစ်လေး ..။

“ ဒေါ်ကြီးခွေးမ .. ကျမတို့ရွာဖက် ခဏသွားတယ် .. ဘဘ …။ ဘဘနိုးလာရင် နောက်ဖေးမှာ ထမင်းကြမ်းကြော်နဲ့ ငါးခြောက်ဖုတ် ရှိတယ်လို့ မှာသွားတယ် ..”

ရွှေဝါသည် ဝပေမယ့် ရင်သားထွားထွား.. တင်ပါးကားကားနဲ့မို့ ဦးနီတိုး စတွေ့ကတည်းက ပြစ်မှား ပြီးပြီ…။ အခု ခင်မှုံအလောင်းတွေ့.. ခင်ခင်ရီရဲ့ အရိုးစုတွေ့ပြီး ရဲအမှုဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မို့ ဦးနီတိုး စိတ်တွေ ခြောက်ခြားနေတဲ့ အချိန်မို့ ရွှေဝါကို စိတ်ဝင်စားပေမယ့် ခဏ ဘေးချိတ်ထားနေရသည် ..။ ညက ခွေးတွေအူတာ အရမ်းဘဲ ..။ တကယ်ဘဲ ဝိညာဉ်တွေဘာတွေ လာလေသလား သူ စဉ်းစားပြီး လန့်နေသည် ။

ဈေးဝယ်တဲ့လူတွေ လာလို့ ရွှေဝါ အလုပ်များနေသည် ။ မဖြစ်သေးပါဘူး..။ ကူလိုက်ဦးမှပါဘဲ…ဆိုပြီး ဆိုင်ဖက်ကို သွားပြီး ရွှေဝါကို ဈေးကူရောင်းလိုက်သည် ။ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ပွတ်သီးပွတ်သပ် နေနေရရင် သူ စိတ်လာသည် ။ မိန်းမဆိုတာ ယောကျ်ားတွေအတွက် ဓါတ်စာတမျိုးဘဲ မဟုတ်လား။ အပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးတွေနဲ့ ပျော်ပါးစပ်ရှက်ရင် အသက်ပိုရှည်တယ်လို့ သူ့ဘကြီးတစ်ယောက်က ပြောဖူးသည် ။ သူ့ဘကြီးသည် အသက် ၉၀ ကျော်အထိ နေသွားသည် ။

ထကြွလာတဲ့စိတ်ကြောင့် ဆွဲကြမ်းလိုက်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ရှိရှိလာသည် ။ ရွှေဝါကို စိတ်ကူးနဲ့ အဝတ်တွေ ချွတ်ကြည့်နေသည် ။ ရွှေဝါသည် ကာတစ်က ကောင်းသည် ။ မမြင်ရတဲ့ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ ဝါဟစ်သည်လည်း ဖောင်းဖောင်း ကောင်းကောင်းဘဲ နေမှာဘဲလို့ စိတ်ကူးနဲ့ မြင်ယောင်ကြည့်နေသည် ။ ဟင်း….. ရွှေဝါကို တက်ဆော်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်နေပြီ ။ ထိုအခိုက် သူ့ခြံဝိုင်းထဲကို လှည်းတစ်စီး ဝင်လာသည် ..။ သူနဲ့ ခင်မင်နေတဲ့ ပွဲစား ဉာဏ်မောင် ..။

ပွဲစားဉာဏ်မောင်က သူတို့နယ်မှာ အပေါင်းအသင်းဆန့် လူသိများတဲ့ ပွဲစားတစ်ယောက်ပါ ..။ စပါးပွဲစား တစ်ယောက် ဖြစ်ပေမယ့် ကြုံရင်ကြုံသလို မြတ်မယ်ထင်တာတွေကို လုပ်တတ်တဲ့ လူလည်တစ်ယောက် ..။ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်လို့ ပွပေါက်တွေဘာတွေ တိုးပြီး ဂျစ်ကားတွေ ဘာတွေ ထောင်ထားနိုင်လာတဲ့ လူပေါ့ ..။ အသားမဲမဲ ဗိုက်ရွှဲရွှဲနဲ့ နွေခေါင်ခေါင်ကြီး စစ်ဂျာကင်အစိမ်းကြီး ဝတ်ထားတဲ့ ပွဲစားဉာဏ်မောင်ကို သူ ခင်မင်ရတဲ့အကြောင်း ရှိသည် ။

ဉာဏ်မောင်သည် သူနဲ့ ဝါသနာတူ မို့ ..။ ဉာဏ်မောင်သည် သူ့လိုဘဲ မိန်းမ ကြိုက်သည် ။ မိန်းမ လိုက်စားသည် ။ အရက်ကလေး တမြမြနဲ့ စီးကရက်လေး လက်ကြားညှပ်လို့ ဖာအိမ်မှာ ပျော်နေတတ်သူ ပေါ့ ။

“ ဦးနီတိုး …အလုပ်များနေလား ..စောစောစီးစီး …”

“ ဒီလိုပါဘဲ …များတယ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး …။ လာ.. လာ.. ကိုဉာဏ်မောင် .. ဘယ်က လှည့်လာတုန်း ..”

“ ဦးနီတိုးဆီကို သက်သက် လာခဲ့တာဘဲ ..။ အရေးတကြီး ပြောစရာရှိလို့ ….”

အင်း ..။ ဘာများလဲ ..။ ခင်မှုံရဲ့ အလောင်းတွေ့တာနဲ့ ပတ်သက်တာဘဲ နေမှာ …။ ဈေးရောင်းနေတဲ့ ရွှေဝါကို ဒါတွေ မကြားစေချင်ဘူး ..။

“ လာဗျာ.. ကျုပ်တို့ နောက်ဖေးဖက်ကို သွားကြရအောင် …. ”

ဦးနီတိုးသည် ပွဲစားဉာဏ်မောင်ကို သူ့အိမ် အနောက်ဖက်က စားပင်သီးပင်တွေ စိုက်ပျိုးထားတဲ့ ခြံဆီကို ခေါ်သွားသည် ။

“ ဆိုပါဦး ..ဘာများလဲ …”

“ မနေ့က ကျနော် ကျွဲလူးအိုင်ရွာဖက်ကို ရောက်ခဲ့တယ် ..။ အဲဒီမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ တွေ့ခဲ့ ကြားခဲ့လို့…။ ဦးနီတိုးနဲ့ ပတ်သက်နေလို့ ကျနော်လာ်း ဦးနီတိုး သိသင့်တယ်ထင်လို့ လာပြောတာပါ”

“ ဟုတ်လား .. ကောင်းတဲ့ သတင်းတော့ မဟုတ်လောက်ဘူး …”

“ ဟုတ်တယ်.. ဦးနီတိုး ..။ ကျွဲလူးအိုင်ရွာမှာ ဦးနီတိုး ကုန်စုံဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ ခင်မှုံရဲ့ အလောင်းကို တွေ့တာနဲ့ ဦးနီတိုးကဘဲ လုပ်သလိုလိုတွေ အတင်းအဖျင်းတွေ ပြောဆိုနေကြတယ် ..”

“ အင်း.. ကျုပ်လည်း မနေ့က ကြားတယ်…။ ဒါကတော့.. ကျုပ်ဆိုင်မှာ လုပ်သွားတဲ့ ကလေးမမို့ ယုန်ထင်ကြောင်ထင် ဖြစ်ကြတာပေါ့ဗျာ….”

“ နောက်ပြီးတော့ လူဝင်စားဆိုတဲ့ ကလေးလည်း နာမည်ကြီးနေတယ် ”

“ သိပြီးပြီ….သိပြီးပြီ…..။ ကျုပ် မကြားချင်တော့ဘူးဗျာ….”

“ ဟုတ်….ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့…။ ကျနော်လည်း ကြားတဲ့ သတင်း လာပြောပြတာပါ….”

ဦးနီတိုး မကြိုက်တဲ့ပုံစံ ပြနေလို့ ဆက်မပြောတော့ ..။

“ အခုလို လာပြောပြတာ ကျေးဇူးဘဲ ကိုဉာဏ်မောင်ရေ…”

“ ရပါတယ်ဗျာ.. ဦးနီတိုး.. ကဲ ကျနော် ပြန်လိုက်ဦးမယ် …”

ပွဲစားဉာဏ်မောင် ပြန်သွားပြီးတဲ့နောက် ဦးနီတိုးလည်း ခင်ခင်ရီကို လွန်ခဲ့တဲ့ ၆ နှစ်ကျော်က သူ ကြံစည်ခဲ့တာတွေ ပြန်လည် မြင်ယောင်နေမိသည် ။

ခင်ခင်ရီကို သူ အကြိမ်ကြိမ် ကျင့်ကြံခဲ့အပြီး လူလစ်တာနဲ့ သူ့လိင်တန်ကြီးကို စုပ်ခိုင်းခဲ့သည် ။ ခင်ခင်ရီကို ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ခိုင်းပြီး သူ့လိင်တန်ကို ခင်ခင်ရီ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်တတ်သည် ။ ခင်ခင်ရီသည် သူ့လိင်တန်ကို လွယ်လွယ်နဲ့ စုပ်ပေးတာတော့ မဟုတ်ဘူး ..။ အတင်းအဓမ္မ ခိုင်းစေခဲ့ရတာ..။ ခင်ခင်ရီကို တကယ်တော့ သူ မသတ်ချင်ပါဘူး ..။ ဗိုက်ကြီးသွားတော့ ဖျက်ချဖို့ ပြောတာဘဲ ။ ကုန်ကျတဲ့ စားရိတ်တွေလည်း ပေးမယ်.. နောက်ကိုလည်း ထောက်ပံ့မယ်လို့ ပြောတာ.. စကားနားမထောင်ဘဲ သူ့မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောမယ် လုပ်တာကိုး ။ တရားဝင်ယူဖို့ ပြောလို့ ကြံရာမရဘဲ အပျောက်ရှင်းမိသွားတာ။

သူ ခင်ခင်ရီကို သတ်အပြီး တော်တော်ကြာကြာ ခြေငြိမ်နေခဲ့သည် ။ နောက်ထပ် ဆိုင်မှာ အလုပ်လာလုပ်တဲ့ ခင်မှုံကို အနေနီးစပ်နေတော့ သူ ကြည့်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေလာသည် ။ စားဖူးလက်စရှိတဲ့ လူမို့ ခင်မှုံကို သူ လက်ပိုက်ကြည့်မနေနိုင်ဘဲ တစ်နေ့ ခွေးမ တခြားကို အကြွေးတောင်း သွားတဲ့အချိန် ဖမ်းဆွဲကာ ကျင့်ကြံခဲ့သည် ။

ခင်မှုံသည် အဲဒီနေ့က သူ့ကို ညုတုတု ချွဲတဲတဲတွေ လုပ်သည်လို့ သူထင်သည် ။ သူက ဆိုင်မှာ လာကူလုပ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေဆို စေတနာပိုလေ့ရှိတဲ့အတိုင်း သူတို့ အိမ်ပြန်ရင် သူတို့အိမ်အတွက် စားစရာ ချက်စရာတွေ လက်ဆောင်ပေးလေ့ရှိသည် ။ ကောင်မလေးတွေကို အနည်းဆုံး ဖင်ပုတ်ခေါင်းပုတ် လုပ်ရတာ သူ သဘောကျသည် ။ ခင်မှုံကိုလည်း စားစရာလေးတွေ ပေးပေးပြီး

“ဟဲ့ ကောင်မလေး… ထွားလာတယ် …။ အံမယ်.. ကြည့်စမ်း.. နင် မငယ်တော့ဘူး …”

ဘာညာနဲ့ ညာညာကိုင်သည် ။ ခင်မှုံတို့က ဆင်းရဲတွင်းနက်တော့ သူပေးတာ ကျွေးတာကို အရမ်း သဘောကျသည် ။ မခွေးမ မရှိတဲ့ ရက်ဆိုရင် သူ ပို ပေးရဲတာ ကောင်မလေး သဘောပေါက်ပုံရသည် ။ အဲ့လိုနေ့မျိုးဆိုရင် သူ့ကို ခင်မှုံကိုယ်တိုင်က ပုတ်လားခတ်လားနဲ့ ..။

ခွေးမ အိမ်ကထွက်သွားတာနဲ့ သူ တအား လွတ်လပ်သွားသလို ခံစားရသည် ။ ငယ်လင် ငယ်မယားမို့ ပေါင်းသင်းနေရပေမယ့် ပုတ်လောက်ကြီး ဝဖြိုးပြီး ပုံပျက်ပန်းပျက် ဖြစ်လာတဲ့ ခွေးမကို သူ စိတ်မလာချင်တော့ ..။ ခွေးမကလည်း အသက်ကြီးလာတော့ သူလိုတာကို မပေးချင်တော့ဘူး ။ မပေးချင်လေ.. သူက ထန်လေ လုပ်ချင်လေ ..။ ဒီအချိန်မှာ အိမ်က ကုန်စုံဆိုင်မှာက ဖြူဖြူသွယ်သွယ် ငယ်ငယ် မိန်းကလေးက အမြဲရှိနေတော့ သူ ဒီမိန်းကလေးတွေကိုဘဲ ကြံစည်တော့တာဘဲ ။

အဲဒီနေ့က ခင်မှုံကို အိမ်အပြန်ကြရင် ဆီနဲ့ဆန် ပေးလိုက်မယ်လို့ ပြောလို့ ခင်မှုံ တအားဝမ်းသာနေပေမယ့်

“ ဒေါ်လေးခွေးမ သိရင် ဆဲနေပါဦးမယ်.. ဦးလေးနီတိုးရယ် …”

လို့ ခင်မှုံက ပြောတော့..

“ဟဲ့.. ဘာမှ ပူမနေနဲ့..။ ခွေးမက အိမ်ပြန် မိုးချုပ်မှာ..။ နင် အိမ်ပြန်မယ့်အချိန် သူ ပြန်မရောက်နိုင်သေးဘူး ..”

လို့ သူ ပြောရင်း ခင်မှုံကို ကုန်စုံဆိုင် အနောက်ခန်းထဲက ကုလားပဲအိတ်တွေ သွားကြည့်ခိုင်းလိုက်သည်။

“ ဘယ်နှစ်အိတ် ရှိသေးလဲ သေသေချာချာ ရေခဲ့…”

“ ဟုတ်..ဦးလေးနီတိုး …”

ဆိုင်က ဒီအချိန်ဆို လူပါးတာ သူသိလို့ အကွက်ဆင်လိုက်တာ ..။ ခဏအကြာ ခင်မှုံရှိတဲ့ အတွင်းခန်းကို သူ ဝင်လိုက်သွားလိုက်သည် ။ ခင်မှုံသည် ကုလားပဲအိတ်တွေကို ရေတွက်နေသည် ။

“ဟဲ့..ကောင်မလေး.. ကြာလိုက်တာ.. လာစမ်း.. ဒီကို ခဏ…”

ခင်မှုံကို ပဲအိတ်တွေပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူ ဖက်သည် ။

“ အို..ဦးလေး …ဘာလုပ်တာလဲ…”

“ နင့်ကို ငါ ချစ်တယ်ဟာ….။ ငါ ချစ်တယ် …. ခင်မှုံ . . .”

“ ဟာ.. ဦးလေးကလည်း.. မဟုတ်တာကြီး….။ ဦးလေးက မိန်းမလည်း ရှိတယ် … ကျမထက် အသက်ကလည်း တအားကြီးတယ်… မသင့်တော်ပါဘူး.. လွှတ်ပါ …. လွှတ်….. လွှတ်….”

ခင်မှုံက ရုန်းကန်သည် ။ ခါးခါးသီးသီး ငြင်းဆန်သည် ။ ဦးနီတိုးက တအားဖက် တအားနမ်းသည် ။ ခင်မှုံ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးနဲ့ ငုံစုပ်သည် ။ ခင်မှုံ ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ ရမ်းခါပြီးရှောင်သည် ။

“ ဦးလေးရယ်… မလုပ်ပါနဲ့.. ခင်မှုံ့ကို အဲလို အနိုင်မကျင့်ပါနဲ့ ……. အီးဟီးဟီး .. ”

ငိုယိုကန်ကျောက် ရုန်းကန်ပေမယ့် သန်မာလှတဲ့ ဦးနီတိုးရဲ့ လက်တွေထဲက မလွတ်နိုင်ဘူး ။ ပဲအိတ်တွေပေါ်ကို ပက်လက်လဲကျသွားတဲ့ ခင်မှုံရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို ဦးနီတိုး အပေါ်စီး တက်ခွထားနေရင်း ခင်မှုံရဲ့ နှိပ်ကြယ်သီးတပ် ရင်စေ့ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေ တဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ ဖွင့်ချွတ်နေသည်။

“ ဦးလေးနီတိုးရယ်… ကျမကို မလုပ်ပါနဲ့ …”

ရုန်းကန်လွန်းတဲ့ ခင်မှုံကို ဦးနီတိုး စိတ်မရှည်တော့ ..။ သူ့ကြီးမားတဲ့ လက်ဝါးကြီးနဲ့ ရွယ်လိုက်ပြီး..

“ တိတ်စမ်း ..ခင်မှုံ..။ နင် ငါလုပ်တာ အေးအေးဆေးဆေး ခံစမ်း ..။ ငါ နင့်ကို ရိုက်ထည့်လိုက်လို့ နင် အသက်ပါ ထွက်သွားမယ်…”

လို့ ကြိမ်းမောင်းလိုက်သည် ။ ခင်မှုံလည်း ဦးနီတိုး တကယ်ရိုက်မယ်ဆိုတာ သိသည် ။ တခါက သူ့နွားပျောက်လို့ နွားကျောင်းပေးတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ရက်ရက်စက်စက် ရိုက်တာတွေ တွေ့ဖူးခဲ့သည် ။ ငိုပြီး မလုပ်ဖို့ တောင်းပန်ပေမယ့် ကြမ်းတမ်းသန်မာတဲ့ ဦးနီတိုးကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘူး ..။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ကွာကျကုန်သည် ။

ဦးနီတိုးသည် ခင်မှုံရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားတွေကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ်သည် ။ မြုပ်ဝင်နေတဲ့ ရင်သီးလေးတွေကို လျှာထိပ်နဲ့ ကော်ထိုးသည် ..။ တော်တော်ကြာ လျှာနဲ့ ကလိပေးတော့ ထောင်ထလာတဲ့ ရင်သီးလေးတွေကို ကျေနပ်အားရစွာ ကြည့်ပြီး သူ့ပါးစပ်ကြီးနဲ့ စို့သည် ။ ထမိန်လေးကို လှန်တင်လိုက်တော့ အမွှေးမဲမဲ ခပ်ပါးပါး လွှမ်းနေတဲ့ ခင်မှုံရဲ့ မို့ဖောင်းတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို ပေါင်တန်ဖြူဖြူသွယ်သွယ်တွေ ခလယ်မှာ ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရသည် ။ အကွဲကြောင်း နီညိုညိုကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဦးနီတိုး ရမက်မီးတွေ ဟုန်းကနဲ ထတောက်လောင်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ..။ အကြောကြီးတွေ ထင်းနေအောင် ထောင်ထနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ဆာကြီးက တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီး အမွှေးမဲမဲတွေကြားက ထင်းထင်းကြီး တွေ့လိုက်ရသည် ။

ခင်မှုံလည်း ညိုညိုရှည်ရှည် အတန်ချောင်းကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ အရမ်းကြောက်လန့်ပြီး ပေါင်တွေကို စိလိုက်ပြီး အနောက်ကို ဆုတ်ပြေးဖို့ ကြံသည် ။ ဦးနီတိုးက ဘယ်လက်လွတ်ခံမလဲ ..။ အဆီနဲ့ တဝင်းဝင်း ဖြစ်နေတဲ့ စားသောက်စရာက သူ့ပါးစပ်နားကို ရောက်နေပြီဆိုတော့ ခင်မှုံကို ဖမ်းဆွဲပြီး ပေါင်တန်တွေကို သူ့ဒူးတွေနဲ့ ဘေးကို တွန်းခွဲလိုက်ရင်း သူ့တန်ဆာချောင်းကြီးကို အင်္ဂါစပ်ထဲကို သွတ်သွင်းတော့သည် ။

“ အမလေး… ဦးလေးရယ် …။ ကျမဟာလေး ကွဲပြဲသွားပါ့မယ် ..။ ကျမ ကြောက်တယ် …”

ခင်မှုံ ဘာပြောပြော ဦးနီတိုးက ဂရုစိုက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး ..။ တဏှာဇောကပ်နေတဲ့ ဦးနီတိုးက ခင်မှုံ့အထဲကို အတင်းသွင်းပြီ ။ ဦးနီတိုး စောစောက ရင်သားတွေကို ထင်တိုင်းကြဲနေကတည်းက ခင်မှုံ ရဲ့ အင်္ဂါစပ်သည် အထိအတွေ့တွေကြောင့် အရည်တွေ စိုစိုရွှဲနေရတာတောင် ကြီးမားတဲ့ တန်ဆာထိပ်ကြီး တိုးဝင်လာသောအခါ တင်းကြပ်လွန်းနေသည် ။ အထဲကို လွယ်လွယ်ကူကူနဲ့ မဝင်နိုင်ဘဲ သပ်လျိုထားသလို တစ်ဆို့ကြီး ဖြစ်နေသည် ။

ခင်မှုံရဲ့ ကြောက်လန့်ပြီး အော်လိုက်သံက တော်တော်ကျယ်လို့ ဦးနီတိုးက ခင်မှုံ့ပါးစပ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပိတ်လိုက်သည် ။

“ ဟိတ်ကောင်မလေး ..မအော်နဲ့ …”

လို့ ပြောရင်း သူ့တန်ဆာကြီးကို နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး ဖိသွင်းပြန်သည် ။

“ အို… အား.. အား……. အင်း…. ကျွတ်ကျွတ်….. နာတယ်…..”

ခင်မှုံက သူ့ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားရင်း ညည်းငြူသည်..။ တင်းကြပ်ကြပ် အပေါက်ထဲကို အတင်းကြီး ဖိဖိသွင်းနေရင်း လှုပ်တုတ်တုတ် ရင်သားတွေကိုလည်း လက်တွေက ချေနယ်နေသည် ။

ဒါတွေကို ပြန်မြင်ယောင် စဉ်းစားနေမိရင်း ဦးနီတိုး စိတ်တွေ တက်ကြွပြင်းထန်လာပြန်သည် ။ သူ့အမြဲထောင်တဲ့ ပေါင်ကြားက ငတုတ်ကြီးက ဝုန်းကနဲ ထကြွလာပြန်သည် ။

“ ဦးနီတိုး …”

“ အင်..ဟင်….ဟင် …”

အတွေးလွန်နေရာက သူ့နာမည်ကို ခေါ်လိုက်တာကြောင့် လန့်ဖျန့်သွားသည် ။ ဟင် …သာ၀ …။ သူ့ခေါင်းရင်းခြံက သာ၀ ….။

“ သာ၀ ..ဘာလဲ…ဘာကိစ္စရှိလဲ …”

သာ၀က သူ့အကြောင်းကို အာဘောင်အာရင်းသန်သန်နဲ့ လူတွေကို သတင်းဖြန့်တတ်တဲ့ကောင်မို့ သူသိပ် အမြင်မကြည်လင်ဘူး ။ သုန်မှုန်တဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ မေးလိုက်တဲ့ ဦးနီတိုးကို သာ၀က

“ ရွာထဲမှာ ပျံ့နှံ့နေတဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ သတင်းတစ်ပုဒ် သိပြီးပြီလားလို့ လာမေးတာ …”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးနီတိုးက

“ ဘာလဲ .. ကြွက်နီဆိုတဲ့ ကလေးအကြောင်းလား ..။ မင်း မနေ့ကတည်းက မောင်းတီးနေတာနဲ့ ငါ သိပြီးပြီ.. သာ၀ ..။ ဒါဘဲလား .. ဒါဘဲဆိုရင် ပြန်တော့ကွာ …”

လို့ ခပ်မာမာ လေသံနဲ့ ပြောသည် ။

“ ကြွက်နီအကြောင်း မဟုတ်ဘူး … တစ္ဆေခြောက်တဲ့အကြောင်း …”

“ ဟင်….ဘာခြောက်တာလဲ ..ဘယ်မှာလဲ …”

“ ဟောဟိုက ဦးနီတိုး ခြံဝက စိန်ပန်းပင်ကြီးပေါ်က ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ခုန်ခုန်ချလာပြီး ခြောက်တာ….”

“ ဟင်.. ဘယ်သူ အခြောက်ခံရလို့လဲ … သာဝရယ် …။ ဟုတ်လို့လား … ငါ့ကို လာမထည့်နဲ့နော်…”

“ မထည့်ပါဘူး ဦးနီတိုးရယ် … တကယ်ပါ..။ ရွာထဲမှာ အခြောက်ခံရတဲ့လူတွေ အများကြီးဘဲ…”

“ ဟေ …..”

“ဟုတ်တယ် … ရွာထဲက လူတွေက ခင်မှုံသရဲလို့ ပြောနေကြတာဘဲ … ဦးနီတိုး ..”

“ အာ…. မဖြစ်နိုင်ပါဘူး … ငါ မယုံဘူး … သရဲတစ္ဆေဆိုတာ တကယ်မရှိဘူး …”

“ ယုံတာ မယုံတာက အဓိက မဟုတ်ဘူး..။ ကျနော် လာပြောတာက ဒီလိုတွေ သတင်းဖြစ်နေတယ် ဆိုတာကို ..။ ကဲ.. ကျနော် သွားလိုက်ဦးမယ် …”

“ သွား.. သွား…. မင်းဘဲ မဟုတ်မမှန် သတင်းတွေ လိုက်ဖြန့်နေတာ… ဟွန်း ..”

ဆိုင်ထဲက ရွှေဝါသည် သူတို့ ပြောတာတွေကို နားထောင်နေနိုင်သည် ။ ဦးနီတိုး ဆိုင်ဖက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။ ရွှေဝါ့ကို မတွေ့ဘူး ။ ခြံဝက စိန်ပန်းပင်ကြီးကို မျက်လုံးရောက်သွားသည် ။ နေ့ခင်းနေ့လည် လင်းလင်းထင်းထင်း အချိန်မှာတော့ စိန်ပန်းပင်ကြီးကို ဘယ်ခွေးဝဲစားကမှ လာမအူဘူး ..။ ညရောက်မှ အူလိုက်ကြတာ ကမ်းကုန်ရော ..။ တကယ်ဘဲ နာနာဘာ၀ ဆိုတာ ညဖက်မှဘဲ မြူးပျော်ကြသလား မသိပါဘူး ။

—————————————–

မြို့နယ်ဆေးရုံက ဆရာဝန်က ခင်မှုံကို ရင်ခွဲစစ်ဆေးပြီးလို့ စခန်းမှူးဆန်းဦးကို ဖုန်းနဲ့ သူတွေ့ရှိတာတွေကို ရှင်းပြောပြနေတုန်း ဒုရဲအုပ်မြင့်မောင်မောင် သူ့စားပွဲရှေ့ကို ရောက်လာသည် ။ ဆရာဝန်က ခင်ခင်ရီလို့ ယူဆရတဲ့ အရိုးစုကိုလည်း စစ်ဆေးနေတဲ့အကြောင်း.. မကြာခင် ဒီအရိုးစုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူထပ်ဖုန်းဆက်ဦးမည်လို့ ပြောသည် ။

“ စခန်းမှူး ..”

ဖုန်းချလိုက်အပြီး မြင့်မောင်မောင် ခေါ်လိုက်လို့ ဆန်းဦး လှည့်ကြည့်သည် ။

“ ထူးခြားတဲ့ သတင်းတစ်ခု ကြားလာလို့ …”

“ ဘာသတင်းလဲ..”

“ တစ္ဆေခြောက်တဲ့အကြောင်း …”

“ ဟာ… လာပြန်ပြီလား…။ လူဝင်စား ပြီးတော့ တစ္ဆေ …”

“ အင်း … ဦးနီတိုးရဲ့ ခြံအဝက သစ်ပင်မှာ တစ္ဆေခြောက်တယ်လို့ သူတို့တစ်ရွာလုံးက ပြောနေကြတယ် ..။ ခင်မှုံသရဲလို့ ပြောတာဘဲ …”

“ ကျနော်က တစ္ဆေ သရဲ မယုံဘူးဗျ …။ ဒါနဲ့… ကြွက်နီကော ဘာထူးလဲ ..”

“ ကြွက်နီကတော့ ခင်ခင်ရီဘဝမှာ သူနဲ့ ခင်ခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲသိတဲ့ ကိစ္စတွေကိုတောင် ပြန်ပြောပြနိုင်တယ်တဲ့ …။ လူဝင်စားဆိုတာ လက်ခံရမယ့်သဘော ဖြစ်နေပြီ.. စခန်းမှူး ..”

“ အင်း ထူးဆန်းတာတော့ အမှန်ဘဲ ..။ ကျနော်တို့ကလည်း လူဝင်စား ပြောလို့ဆိုပြီး တရားစွဲတင်လို့မှ မရတာ ..။ ခိုင်လုံတဲ့ အထောက်အထား ရဖို့ဘဲ အရေးကြီးတယ် ..”

“ အင်း … ကျနော်ကတော့ ဦးနီတိုးဘဲ သတ်ပစ်တယ်လို့ ထင်တာဘဲ …”

“ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ..။ ကျနော်လည်း ဒီလိုဘဲ ထင်တာဘဲ …။ ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့ ထင်ကြေးနဲ့ အပြစ်ပေးလို့ မရဘူး ဆိုတဲ့ အချက်ကိုလည်း မမေ့သင့်ဘူး …”

“ မှန်ပါတယ်..စခန်းမှူး …”

ဆန်းဦး ထိုင်ရာက ထလိုက်ပြီး..

“ ကျနော် ဆတ်သေကုန်းရွာဖက် သွားလိုက်ဦးမယ်ဗျာ…”

လို့ ပြောလိုက်လို့ မြင့်မောင်မောင်က ပြုံးသည် ။ ပုန်းညက်လေးဆီကို ဆန်းဦး သွားတော့မည် ဆိုတာကို သိနေလို့ ..။

“ စခန်းမှူး … အဖော်လေးဘာလေး ခေါ်သွားပါလား ..။ သေနတ်ကော ယူသွားရဲ့လား ..”

“ ဘာလို့ ..”

“ ဟိုတလောက တိုက်သွားတဲ့ နေဒွန်းတို့ ဓါးပြအဖွဲ့ အဲဒီ ဆတ်သေကုန်းတဝိုက် သွားလာနေတယ် သတင်းရထားလို့ ..။ ဗလဖြစ်ဖြစ် ခေါ်သွားပါလား …”

“ ရပါတယ်… အဖော်တော့ မလိုပါဘူး ..။ သေနတ်တော့ အမြဲပါပါတယ် ..”

ဆန်းဦး စိတ်ထဲက ဆော်နဲ့ချိန်းပါတယ် ဆိုမှ အဖော်ခေါ်သွားချင်ပါ့မလား.. မြင့်မောင်မောင်ရယ် .. လို့ ညည်းလိုက်ပြီး ရုံးခန်းထဲက ထွက်သည် ။ ဆတ်သေကုန်းရွာကို လိုက်ပို့မယ့် ညိုတင်ရဲ့မြင်းလှည်းက စခန်းရှေ့မှာ သူ့ကို စောင့်နေသည် ။ ဒီနေ့ည ဒေါ်အမာနီ ခရီးသွားမယ်ဆိုတာ ပုန်းညက် သူ့ကို ဖုန်းဆက် ပြောပြလို့ သူနဲ့ပုန်းညက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ဆုံခွင့် ရမှာမို့ သူ ဆတ်သေကုန်းကို သွားတာ ..။

“ ချစ်ကမ္ဘာစားသောက်ဆိုင်” ကို ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပုန်းညက် အပြေးကလေး ထွက်လာပြီး ကြိုသည် ။ ညိုတင်ရဲ့မြင်းလှည်းကို သူ ပြန်လွှတ်လိုက်သည် ။ ပုန်းညက်က သူ့အတွက် စပယ်ရှယ်ဟင်းတွေနဲ့ ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးသည် ။ သူကြိုက်တဲ့ ဝက်သားနီချက်.. ပဲကြီးဟင်း .. ခရမ်းချဉ်သီး ငပိချက် ။

ထမင်းစားသောက်ပြီး မန္တလေးထိုးမုန့်နဲ့ မလိုင်ကရေကရာကို အချိုပွဲတည်းပြီး ဆိုင်ကို ထုံးစံအတိုင်းပုန်းညက်က ဒေါ်ကြီးစောနဲ့ သန်းခင်ကို ဆိုင်မှာ ချန်ခဲ့ပြီး ဆိုင်ပိတ်ချိန် ရောက်ရင် ဆိုင်ပိတ်ပြီး ပြန်လာဖို့ မှာပြီး ဆန်းဦးကို

“ သွားကြစို့ အစ်ကို ..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ အရင်လိုဘဲ တစ်နေ့တာ ရောင်းရငွေတွေကို ထည့်ထားတဲ့ အိတ်ကို စလွယ်သိုင်း လွယ်ထားသည် ။

ဒီနေ့ ဆတ်သေကုန်း ရွာလည်လမ်းက မီးတိုင်တွေ မီးမလင်းဘူး ။ ထူးထူးခြားခြား တိတ်ဆိတ်နေပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် စူးစူးဝါးဝါးအော်ပြီး ပျံသွားတဲ့ ညငှက်တစ်ကောင်ရဲ့ အသံက ကျယ်လွန်းသည်လို့ ဆန်းဦး ထင်သည် ။ ဆန်းဦးရဲ့လက်ကို တွဲချိတ်လို့ ပုန်းညက် အမှောင်ထဲမှာ လျှောက်ရတာ ပျော်နေသည် ။ သူတို့အတွက် တမင်တကာ မီးတွေမှောင်ထားပေးသလို ဖြစ်နေသည် ။ ပုန်းညက်ရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်ထားသည် ။ ပုန်းညက်ဆီက သနပ်ခါးနံ့လေး ရနေသည် ။

“ ချစ်တယ် .. ပုန်းညက်ရယ် … တွေ့ချင်နေတာ ကြာပြီ …”

“ ပုန်းညက်လည်း ဒီလိုပါဘဲ အစ်ကိုရယ်..။ အစ်ကို့ကို အရမ်း တအား တွေ့ချင်နေတာပါ..။ အမေက သူ့အမျိုးတွေနေတဲ့ နွားထိုးကြီးဖက်ကို သွားမယ်လည်းဆိုရော အစ်ကို့ကို ဝမ်းသာအားရ ဖုန်းဆက် ပြောပြတာ… ခိခိ…။ ဒါတောင် အမေက သူနဲ့ လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်နေတာကို ဆိုင်ကို အကြောင်းပြပြီး ငြင်းရတာ … ခိခိ….”

ဆန်းဦးလည်း အိမ်ရောက်တဲ့အထိ မစောင့်နိုင်ဘဲ ပုန်းညက်ရဲ့ စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ကိုင်ဆုပ်သည် ။ ပုန်းညက်ကလည်း ဆန်းဦးကို

“ အစ်ကိုရယ်.. အိမ်ရောက်ရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရတော့မယ့်ဟာကို .. ကဲလိုက်ထာ..”

လို့ ပြောပေမယ့် ဆန်းဦး တင်ပါးတွေကို ကိုင်တွယ် ဖျစ်ညှစ်နေတာတွေကို မတွန်းဖယ်ဘူး ။ ဆန်းဦးက ကိုင်ဆုပ်ရင်း စိတ်တွေ တအား ထကြွလာပြီး တင်ပါးကြီးတွေ ကြားထဲကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ နှိုက်ပွတ်သည် ။

“ အို.. အစ်ကို့ …”

ပုန်းညက်တို့ ခြံဝိုင်းအနားကို ရောက်လာတော့ ရှေ့အိမ်က ခွေးက ထိုးဟောင်သည် ။ ပုန်းညက်က

“ ဗိုလ်ကျား..ငါပါဟ…ဟောင်မနေနဲ့ …”

လို့ လှမ်းမာန်လိုက်ပြီး ဆန်းဦးရဲ့လက်ကို ဆွဲပြီး အိမ်ကြီးပေါ်ကို တက်သည် ။ အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံး မဲမှောင်နေသည် ။ တစ်ရွာလုံး မီးမရဘူး ..။ ပုန်းညက်က ဆန်းဦ တုတ်မီးနဲ့ပြလို့ တွေ့တဲ့ ဖယောင်းတိုင်ကို မီးထွန်းလိုက်သည် ။ မီးအိမ်ကို ရှာတော့ ဆန်းဦးက

“ ဒီဖယောင်းတိုင် အလင်းရောင်လောက်ဆို တော်ပြီ ..”

လို့ တားလိုက်လို့ ဆန်းဦးနဲ့အတူ ဧည့်ခန်းက နှစ်ယောက်ထိုင် ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ဆန်းဦးလည်း ပုန်းညက်ကိုယ်လုံးလေးကို တအားဆွဲကာဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေကို စုပ်ယူသည် ။ ပုန်းညက်ကလည်း ဆန်းဦးကို ပြန်စုပ်သည် ။ ဆန်းဦးစိတ်တွေ အရမ်းကို နိုးကြွလာသည် ။

“ ချစ်တယ်.. ပုန်းညက်ရယ်…။ အစ်ကို့ကို ပုန်းညက်ရော ချစ်လားဟင် ..”

“ ချစ်တယ်… ပုန်းညက်လည်း အစ်ကို့ကို ချစ်တယ် … သိပ်ချစ်တယ် …”

ပုန်းညက်တို့အိမ်က ဒေါ်ကြီးစောနဲ့ သန်းခင်တို့ ဆိုင်ကို အေးအေးဆေးဆေး အချိန်ဆွဲ ပိတ်ကြမယ် ဆိုတာကို ဆန်းဦး သိနေသည် ။ ပုန်းညက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် သူနဲ့ ချိန်းတွေ့နိုင်အောင် အလိုက်တသိ ရှောင်ပေးကြမယ်ဆိုတာ သိနေသည် ။ ပုန်းညက်နဲ့ ဒီညတော့ ပွဲကြီးပွဲကောင်း.. စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ဘဲ .. လို့ တွေးလိုက်မိပြီး ပုန်းညက်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ဖို့ လုပ်လေသည် ။

ပုန်းညက်မှာလည်း ဆန်းဦးရဲ့ အကိုင်အတွယ်.. အနမ်းအစုပ်တွေမှာ မိန်းမောသာယာပြီး ဆန်းဦးသဘောကျ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်နေတာကို မတားဆီးဘူး ။ အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားသောအခါ ဆန်းဦးက ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားတွေကို အငမ်းမရ စို့တော့တာဘဲ ။ ပုန်းညက်မှာ ဆန်းဦး ဒီလို နို့တွေကို စို့ပေးတိုင်း တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေရအောင် ကြက်သီးတွေထပြီး မိန်းမကိုယ်ကလည်း အရည်တွေ ထိန်းမရအောင်ဘဲ ယိုစီးကျဆင်းရသည် ။

ဆန်းဦးက ထမိန်လေးကိုပါ ဆွဲချွတ်သော အချိန်မှာ ပုန်းညက်က အိပ်ခန်းထဲကို သွားကြဖို့ ပြောသည် ။ ဆန်းဦးလည်း ပုန်းညက်ကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီပြီး အိပ်ခန်းထဲကို ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ လျှောက်လှမ်းသွားလေသည် ။

“ အစ်ကို… ပုန်းညက် ကြောက်တယ်…”

———————————————–

ဦးနီတိုး မနေ့ညက ခွေးတွေ အရမ်းအူတာ ကြုံခဲ့လို့ ဒီည ခွေးတွေအူခဲ့ရင် ပစ်ဖို့ လောက်လေးဂွ (ဘတ်ဂွ) နဲ့ လောက်စာလုံးတွေ အသင့်ပြင်ထားခဲ့သည် ။ မခွေးမ ညနေစောင်းမှာ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး လတ်တလော ဆိုင်ကို ကူနေတဲ့ ရွှေဝါကို ပြန်ခိုင်းလိုက်သည် ။ ရွှေဝါ ခြံပေါက်ဝတောင် မရောက်သေး..။ မခွေးမက ဦးနီတိုးကို

“ ကိုနီတိုး.. ဒီရွှေဝါကိုရော ရှင် တစ်နေ့ အတင်းကြံ အတင်း သားမယားပြုကျင့်ပြီး သတ်ပစ်ဦးမှာလား ..။ ကျမရောက်တဲ့ ရွာမှာတောင် ရှင်သတ်တယ်လို့ ပြောဆိုနေတဲ့သတင်း ကြားခဲ့ရတယ်… လို့ လာပြောနေလို့”

“ ဟာ.. ဒီမိန်းမ… ငါ့ကို ထောင်ထဲရောက်စေချင်နေတာလား..။ သေနာမ နင့်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားစမ်းဟာ …”

လို့ အော်ငေါက်မိသည် ။ မိုးစုံးစုံးချုပ်တော့ နေ့လည်က သာ၀ လာပြောသွားတဲ့ ခြံဝက စိန်ပန်းပင်ကြီး မှာ တစ္ဆေခြောက်တယ် ဆိုတာကို သတိရပြီး ကြက်သီးတွေ ထလာသည် ။ ပြတင်းပေါက်ကနေ ခဏခဏဘဲ ကြည့်မိနေသည် ။ စိန်ပန်းပင်ကြီးဖက်ကိုလည်း မကြာခဏ ကြည့်မိနေသည် ။ မခွေးမက ခရီးပန်းလာလို့ စောစော အိပ်ရာဝင်တော့ သူလည်း မခွေးမနဲ့ရောပြီး စောစောဘဲ အိပ်ရာဝင်လိုက်သည် ။

မခွေးမရဲ့ ဟောက်သံကြောင့် တော်တော်နဲ့ အိပ်လို့မရတဲ့အချိန် ခွေးတစ်ကောင် ဆွဲဆွဲငင်ငင် အူလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ သူ့ခြံနဲ့ တော်တော်ဝေးဝေးနေရာက အူတာ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခွေးအူသံတွေက နီးနီးလာသလို ခွေးကလည်း အူတာ တစ်ကောင်မက များလာသည် ။

ခြောက်ခြားစရာ ခွေးအူသံတွေကြောင့် သူ အိပ်လို့ လုံး၀မရတော့ ။ ဘတ်ဂွနဲ့ပစ်ဖို့ အိပ်နေရာက ထထိုင်လိုက်တဲ့အချိန် သူတို့အိပ်ခန်းထောင့်မှာ အဖြူရောင် အရိပ်ကြီးလိုလို တွေ့လိုက်ရလို့ ကုတင်ဘေးမှာ တင်ထားတဲ့ ဒုတ်မီးကို လှမ်းဆွဲပြီး ထိုးကြည့်လိုက်သည် ။ ဘာမှ မတွေ့ဘူး ။ စိတ်ထင်လို့ ဖြစ်မှာပါ ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်ကဆင်း.. ဘတ်ဂွနဲ့ လောက်စာလုံးတွေကို ယူလိုက်သည် ။ ခွေးအူသံတွေက ပိုများလာသည် ။

ဟင်း ..။ သူ့ခြံပေါက်ဝနားမှာ ခွေးတွေ စုပြီး အူနေသည် ။ ပြတင်းပေါက်က လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ အို …။ စိန်ပန်းပင်ကြီးဆီကို ဝိုင်းအုံနေကြတာပါလား ..။ သာ၀ ပြောတာများ မှန်နေပြီလား …။ ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ပြီး ဘတ်ဂွနဲ့ လှမ်းပစ်လိုက်သည် ။ လိုရာကို မရောက်လို့ နောက်တစ်ချက် ထပ်ပစ်သည် ။ ဟော….စိန်ပန်းပင်ကြီးပေါ်က တစ်ခုခု ပြုတ်ကျလာတာ တွေ့လိုက်ရသည် ..။ အဖြူရောင် အထုပ်ကြီး လိုလို …။ ဟင် … လူ…. လူ…. လူတစ်ယောက် တွေ့လိုက်ရသလိုဘဲ …။ မီးခိုးငွေ့လိုလို .. အရိပ်လိုလို အဖြူရောင် ဝိုးတိုးဝါးတား.. ပုံရိပ်တစ်ခု …။

ခွေးတွေက ပိုသောင်းကျန်းလာသည် ။ သူ ဘတ်ဂွနဲ့ ထပ်ပစ်သည် ။ ဆက်တိုက် ပစ်သည် ။ ခွေးတစ်ကောင်ကို တည့်တည့်ထိမှန်တာကြောင့် တကိန်ကိန်အော်ပြီး ထွက်ပြေးသွားသည် ။ ကျန်တဲ့ ခွေးတွေက အူနေပြန်သည် ။ မခွေးမ နိုးလာသည် ။

“ ဘာတွေဖြစ်နေလဲ ကိုနီတိုး …”

“ ခွေးတွေ အူလွန်းလို့.. ဘတ်ဂွနဲ့ ပစ်နေတာ …”

“ အင်း … ခွေးတွေက နာနာဘာဝတွေကို မြင်တယ် လို့ ပြောကြတာဘဲ …”

“ ခွေးမ ..ဒါတွေ ပြောမနေနဲ့..ပြန်အိပ် ..”

“ အိပ်နေတာဘဲ.. ရှင်ဘဲ အသံတွေ လုပ်နေလို့ နိုးလာတာ…။ တကထဲ… သိသာနေလိုက်တာ..။ ရှင် တစ်ခုခု လုပ်ထားတယ်လို့ ကျမ သိနေတယ်..“

ဦးနီတိုး အိပ်လို့မရဘူး ..။ ခြောက်ခြားတဲ့ စိတ်တွေနဲ့ မကြာခဏ စိန်ပန်းပင်ကြီးဖက်ကို ကြည့်မိနေသည်။

———————————————-

အိပ်မက်ကြောင့် ဆန်းဦး လန့်နိုးလာသည် ။ အိပ်မက်က အိပ်မက်ဆိုး …။ အိပ်မက်ထဲမှာ သူ ရဲယူနီဖောင်းနဲ့ စမ်းချောင်းလေး တစ်ခုဘေးမှာ ရပ်နေတဲ့အချိန် ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ အဖြူရောင် အထက်အောက် ဆင်တူဝတ်ထားတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဗြုံးဆို သူ့အရှေ့ကို ရောက်လာသည် ။ သူက

“ မင်း ဘယ်သူလဲ..”

လို့ မေးတော့..

“ ကျမ ခင်မှုံပါ …။ အစ်ကို့ကို အကူအညီ တောင်းချင်လို့ ”

လို့ ပြောသည် ။ သူက

“ ဘာအကူအညီ ပေးရမလဲ ပြောပါ…”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ “ ကူညီပါရစေ…” ဆိုတာ သူတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေရဲ့ ဆောင်ပုဒ်ဘဲလေ ..။ အဖြူရောင် မိန်းကလေးက

“ ကျမကို သတ်သွားတဲ့ လူသတ်သမားကို ဖော်ထုတ် ဖမ်းဆီးပေးပါ”

လို့ သူ့ကို ပြောသည် ။ သူက

“ စိတ်ချ.. ကျုပ် စုံစမ်းဖော်ထုတ်ပြီး ထောင်ထဲကို ပို့မယ် …”

လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ မိန်းကလေးက တဖြေးဖြေး မှုံဝါးလာပြီး ပျောက်ကွယ်သွားသည် ။ ဟာ… ဟာ… အို … ဒါ တစ္ဆေလား.. နာနာဘာ၀လား …။

“ ဟင်….. ငါ… ငါ…… ငါ….. အိပ်မက် မက်နေတာပါလား …… ။

ဆန်းဦးသည် သူ့ဘေးမှာ မှောက်ရက်ကလေး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ပုန်းညက်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်က ထလိုက်သည် ။ ကြမ်းပြင်က သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ကောက်ယူကာ ဝတ်သည် ။ ပုန်းညက်ရဲ့ တင်ပါးဖွေးဖွေး တခြမ်းကို သူတွေ့နေရသည် ။ ပုန်းညက်ရဲ့ ထမိန်နွမ်းကလေးက ခါးအထိ လန်တက်နေသည် ။

ပုန်းညက်နဲ့သူ အချစ်လွန်လိုက်ကြတာ အကြိမ်ကြိမ်ပါဘဲ ..။ ပုန်းညက်က တစ်ခါပြီးတဲ့အချိန် သူ့ကို ထပ်မပေးချင်တော့ပေမယ့် သူက ပုန်းညက် စိတ်မပါပါလာအောင် နှူးခြင်းနှပ်ခြင်းတွေလုပ်ပေး ကလိပေးတာကြောင့် ပုန်းညက်လည်း စိတ်ပါလာရပြန်ပြီး အချစ်လွန်ပွဲတွေ ဖြစ်ကုန်တာ ..။ အခုတော့ ပုန်းညက် ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ပျော်နေသည် ။ သူကတော့ ပြန်ရဦးမည် ..။ ဒေါ်အမာနီလည်း မကြာခင် ပြန်ရောက်လာနိုင်သည် ။ မိုးလင်းတော့မည် ။

ခွေးခြေလေးပေါ် တင်ထားတဲ့ သူ့ကာကီဘောင်းဘီကို ကောက်ဝတ်လိုက်သည် ။ သေနတ်ကို ခါးကြားမှာ ထိုးလိုက်ပြီး ပုန်းညက်ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်.. အပေါ်ထပ်ကနေ ဆင်းခဲ့သည် ။ ဒေါ်အမာနီ ပြန်မရောက်ခင် သူ ပြန်ရမည် ။ အောက်ထပ် မီးဖိုချောင်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ဆေးပေါ့လိပ်သောက်နေတဲ့ ဒေါ်ကြီးစော ထလာသည် ။

“ ဆရာ.. ပြန်တော့မလား ..”

“ အင်း .. ပြန်လိုက်ဦးမယ် …. ”

သူ့ကို ဖွင့်ပေးတဲ့ တံခါးကနေ အပြင်ကို ထွက်လိုက်သည် ။ သူ အိမ်ထဲက ထွက်ခဲ့တော့ ခြံပေါက်ဝမှာ စောင့်နေတဲ့ ညိုတင်ရဲ့မြင်းလှည်းကို တွေ့လိုက်သည် ။ ညိုတင်ကို မနေ့ကတည်းက မှာထားတာ ..။ သူ့ကို ပုန်းညက်တို့အိမ်မှာ မနက်အစောကြီး လာခေါ်ဖို့ ။

ဒရယ်ဖိုရဲစခန်းကို အပြန်လမ်း ဆန်းဦးသည် တစ်ညလုံး ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့တဲ့ ပုန်းညက်ကို သတိရ မြင်ယောင်နေသည် ။ ပုန်းညက်ကို ချစ်ပြီးရင်း ချစ်ရင်း.. ချစ်လို့ကို မဝနိုင်ခဲ့ဘူးလေ ..။ ပုန်းညက်က သူ့မှာ ရှိတာတွေကို ဆန်းဦးကို ရက်ရက်ရောရော အကုန်ပေးသည် ။ သူကလည်း ပုန်းညက်ကို အစွမ်းကုန်ဘဲ ချစ်ပစ်လိုက်သည် ။ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆိုတာမျိုး …။ လှလိုက်တာ အရမ်းဘဲ ..။ အထီးဆိုလို့ ယင်ဖို မသန်းဖူးတဲ့ ပုန်းညက်လေးရဲ့ တသက်လုံး ထိန်းသိမ်းလာခဲ့တဲ့ ရတနာရွှေကြုတ်လေးကို သူ ဖွင့်ခွင့်ရခဲ့သည် ။ နေမထိလေမထိ တသက်လုံး အကာအကွယ်ထဲ နေခဲ့တဲ့ ဒီရွှေကြုတ်လေးကို သူ အမြတ်တနိုး နမ်းခဲ့သည် ။ ယခုတိုင် ရွှေကြုတ်လေးရဲ့ အငွေ့အသက်တွေ သူ့ပါးစပ်မှာ စွဲငြိနေဆဲလို့ သူထင်သည် ။

ညိုတင်ရဲ့မြင်းလှည်းကို သူအမြဲသုံးသည် ။ ညိုတင်သည် နှုတ်လုံတဲ့ စိတ်ချရတဲ့ကောင် ..။ သူ့ရဲလုပ်ငန်းတွေကို ရွာတွေတခွင် လိုက်လုပ်ဆောင်ရာမှာလည်း ညိုတင်ရဲ့ မြင်းလှည်းကိုဘဲ သူသုံးသည် ။ ညိုတင့်ကို သူ့မြင်းလှည်းကို သုံးတဲ့အတွက် ငွေကြေးအားဖြင့် မပေးနိုင်ပေမယ့် ညိုတင်တို့ မီးစက်ရေစက်တွေအတွက် သုံးဖို့ ဓါတ်ဆီ သူပေးသည် ။ အပြန်အလှန်ပေါ့ ..။ ရှေးခေတ်က သုံးခဲ့တဲ့ ဘာတာစစ်စတန် .. တစ်ဦးလိုအပ်တာနဲ့ တစ်ဦးမှာရှိတာ ပိုတာ လဲလှယ်တဲ့ စနစ် .. ဖလှယ်တဲ့ စနစ်။

စခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ သူ့ရဲဘော်လေးတွေက လဖက်ရည်နဲ့ ပေါင်မုန့်ထောပတ်သုပ် လာကျွေးလို့ စားနေတုန်း ရဲကြပ်ကြီးဗလ ရောက်လာသည် ။

“ စောလှချည်လား ..ဘာထူးလဲ…”

“ ထူးတယ်.. စခန်းမှူးရေ..။ ထူးလို့ စောစောစီးစီး ပြေးလာတာ …”

“ လင်းစမ်းပါဦး ကိုဗလ ရယ် ..”

“ လူဝင်စားလေး ကြွက်နီကိစ္စ ထူးတယ် … စခန်းမှူး ..”

“ ဟင်…ဘာဖြစ်လဲ….ကြွက်နီ..ဘာဖြစ်လဲ”

“ ကြွက်နီက အပြင်းဖျားပြီး ကယောင်ကတန်းနဲ့ ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းနေတဲ့အထဲ သူ့ကို မုဒိန်းကျင့်တာ လူတစ်ယောက်ထက် မကဘူးလို့ သူ့စကားထဲ ပါလာတယ်လို့ သိရလို့ စခန်းမှူး.. ကြွက်နီဆီကို ထပ်သွားရင်ကောင်းမယ် ထင်မိလို့…”

“ ဟာ… သွားမှာပေါ့ဗျာ…. သွားမယ်..။ ဒီလူသတ်တရားခံကိုလည်း ကျနော် လက်ရ ဖမ်းချင်နေတာ…”

တစ်ညလုံး ပုန်းညက်ကို အချစ်ကြမ်းလာတာမို့ ဆန်းဦး နုံးနေသည် ။ ကြွက်နီဆီက ဘာထပ်များ သတင်းထူးဦးမလဲ သူသွားမေးချင်သည် ။ သို့ပေမယ့် သူ ကြွက်နီဆီကို ချက်ချင်း မသွားနိုင်ဘူး ။ နားလည်း မနားလိုက်ရ ..။ သူတို့ နယ်မြေထဲ ရွာတွေကို လိုက်တိုက်နေတဲ့ နေဒွန်းဆိုတဲ့ ဓါးပြကောင်ရဲ့ သတင်းတစ်ခု ရလိုက်လို့ ချက်ချင်း ထလိုက်ရသည် ။ တောရဲဆိုတော့ မြင်းလှည်းနဲ့ဘဲ ..။ ကား မရှိဘူး ..။

ညိုတင့်ကိုဘဲ အကူအညီတောင်းရသည် ။ ညိုတင်က ဖင်ပေါ့သည် ။ ခိုင်းကောင်းသည် ။ နှုတ်လုံသည် ။ အမြဲ ပြုံးနေတတ်သည် ။ ဆန်းဦးတို့ လက်နက် အပြည့်အစုံနဲ့ လူအင်အားနဲ့ သတင်းရတဲ့ ဆင်မြီးဆွဲရွာဖက်ကို လိုက်သွားကြသည် ။ ဒုရဲအုပ်မြင့်မောင်မောင်ကို ဦးနီတိုးရဲ့ အခြေအနေကို သွားအကဲခတ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ သူက ဆင်မြီးဆွဲရွာဖက်မှာ ရှိမည်..။ အရေးကြီးရင် ဆက်သွယ်ဖို့ မှာထားသည် ။ ဓါးပြမှုလိုက်တဲ့ ကိစ္စပြတ်ရင် သူ လိုက်ခဲ့မည်လို့ မှာလိုက်သည် ။

လမ်းကြမ်းလွန်းလို့ မြင်းလှည်းက ခုန်ပေါက်ရမ်းခါနေသည် ။ သူနဲ့ပါတဲ့ ရဲကြပ်ကြီးဗလက သူ့ရဲဘော်တွေကို သေနတ်တွေကို မောင်းတင် ကျည်ထိုးထားဖို့ မှာနေသည် ။ နေဒွန်းတို့က လက်မြန်လက်ယဉ်ကြသည် ။ ရဲကို ကြောက်လို့ ထွက်ပြေးကြမယ့်လူတွေ မဟုတ်ဘူး ..။ ပြန်ပစ်ခတ်ရဲတဲ့ လူတွေ ..။

“ စခန်းမှူး ..”

“ဟင် ..”

ပုန်းညက်အကြောင်း အတွေးလွန်နေတဲ့ ဆန်းဦးကို ဗလက ခေါ်လိုက်သည် ။

“ ဒီဖက်က ကိစ္စပြတ်ရင် လူဝင်စားလေး ကြွက်နီဆီ သွားလိုက်မလား …”

“ အင်း.. ကောင်းသားဘဲ.. ဟင်းဟင်း..။ ဒါပေမယ့် ဓါးပြနေဒွန်းတို့ကို လိုက်တာက ဘယ်လောက်ကြာမလဲ ခင်ဗျား သိလို့လား…”

“ သတင်းအရ ဆိုရင်တော့ နေဒွန်း အဲဒီမှာ ရှိနေမှာပါ ..။ ကျနော်တို့ အခုလောက် လူအင်အား.. လက်နက်အင်အားနဲ့ ဆိုရင် ဒီငတိတွေကို ကောင်းကောင်းကြီး ဝိုင်းထောင်းပစ်လိုက်နိုင်ပါလိမ့်မယ်… စခန်းမှူး …”

“ ကျနော် ကိုမြင့်မောင်မောင်ကို အရပ်ဝတ်နဲ့ ဆင်ကျုံးရွာ လွှတ်ထားတယ် ..။ ဦးနီတိုးကို တစေ့တစောင်း ကြည့်ခိုင်းထားတယ် …”

“ ကောင်းပါတယ် စခန်းမှူး…။ ကျနော်တော့ ဦးနီတိုးကို ဆွဲလိုက်ပြီး စိတ်ဓါတ်ကျအောင် ပညာပေးလိုက်ရင် ပေါ်လာမှာဘဲလို့ ထင်တယ် …”

“ အင်း .. ပေါ်မှာပါ …။ သိတဲ့အတိုင်းဘဲ.. ပြစ်မှု ကျူးလွန်တဲ့ သူတွေဟာ သူတို့ဖာသာလည်း လိပ်ပြာမလုံတတ်ဘူး …။ တခါတလေ အမှားတစ်ခုခုကို ထပ်ကျူးလွန်မိတတ်ကြတယ် ..။ ဒါကြောင့် ကိုမြင့်မောင်မောင်ကို စနဲနာခိုင်းထားတာ…..။ မိမှာပါ….. မကြာခင်….”

ဆင်မြီးဆွဲရွာသည် တော်တော် ခေါင်သည် ။ အိမ်ခြေနည်းနည်းနဲ့ ရွာလေး ..။ ရွာနားကို မရောက်ခင် လမ်းဆင်းလျှောက်လိုက်ကြသည် ။ ဗလက အရပ်ဝတ်နဲ့မို့ သူ့ကို ရွာထဲကို အရင်ဝင်ခိုင်းသည် ။ ဓါးပြတွေရဲ့ အခြေအနေကို ကြိုတင် ထောက်လှမ်းခိုင်းတာ ..။ သူတို့ ရှိနေမနေကို စက်နဲ့ သတင်းပို့ဖို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဆန်းဦးနဲ့အဖွဲ့ ရွာပြင်မှာ ကင်းပုန်းဝပ်ပြီး စောင့်နေခဲ့ကြသည် ။ ဗလ ရွာထဲကို တောသားတစ်ယောက်လိုဘဲ စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ် ဖိနပ်မပါဘဲ လျှောက်ဝင်သွားသည် ။ ဆန်းဦး ဝေါ်ကီတော်ကီစက်လေး ဖွင့်ပြီး စောင့်နေသည် ။ ဒီ နေဒွန်းဆိုတဲ့ကောင် ဦးဆောင်တဲ့ ဓါးပြအဖွဲ့ကို သူ အပြတ်ရှင်း နှိမ်နင်းနိုင်ခဲ့မယ် ဆိုရင် အထက်လူကြီးတွေဆီ သူ့လုပ်ရည်ကိုင်ရည် ကောင်းတဲ့သတင်း ရောက်သွားမှာ အသေအချာဘဲ ..။ ရာထူးတိုးခဲ့ရင် ပုန်းညက်လေးနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ ပိုအိုကေသွားမှာပေါ့ ..။

——————————————-

“ လာ…လာအိပ်တော့ ကိုနီတိုး…”

ဒေါ်ခွေးမက ခြင်ထောင်ထဲက လှမ်းခေါ်သည် ။ တချိန်လုံးလိုလို ပြတင်းပေါက်ကနေ ခြံထောင့်က စိန်ပန်းပင်ကြီးဆီကို ကြည့်နေတဲ့ ဦးနီတိုးကို တရေးနိုးလာတဲ့ ဒေါ်ခွေးမက ပါးစပ်က

“ ဒီအတိုင်းဆိုရင် ရှင်တော့ ကျန်းမာရေး ထိခိုက်လာလိမ့်မယ် ကိုနီတိုး..”

လို့ပြောရင်း ထပ်ခါထပ်ခါ ခေါ်လို့ ဦးနီတိုးလည်း ဘတ်ဂွကို အိမ်ထရံမှာ ချိတ်ပြီး ကုတင်ဖက်ကို ပြန်လျှောက်သွားလိုက်သည် ။ ဦးနီတိုးက အိပ်ရာထဲ ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်ခွေးမရဲ့ တတွတ်တွတ် ပြောဆို ဆုံးမနေတာတွေများ ခံရဦးမှာလား ဆိုပြီး စိတ်ညစ်နေပေမယ့် သူထင်သလို ဒေါ်ခွေးမက ပါးစပ်က ဘာမှ ပြောမလာဘူး ..။ ဦးနီတိုး ထင်မထားတာ တစ်ခု ဖြစ်လာသည် ။ အိပ်မက်မက်နေသလားတောင် ထင်မိသွားရသည် ။ ဒေါ်ခွေးမရဲ့ လက်တစ်ဖက်က သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို တဖွဖွ ပွတ်သပ်ပေးလာလို့ ..။

သူ့ပေါင်တွေကို ပွတ်နေရာက ပုဆိုးစကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်တော့ ဟား.. ခွေးမတော့ ငယ်မူပြန်နေပြီ…. လို့ စိတ်ထဲက ရေရွတ်လိုက်ဆဲ သူ့ဖွားဖက်တော် ညိုတုတ်ကို ဒေါ်ခွေးမ ကိုင်ဆုပ်ညှစ် ပွတ်ဆွနေပြီ ။

“ အိုးး…အင်းးးး…….”

ဒေါ်ခွေးမ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သလဲ မသိဘူး…။ ဒေါ်ခွေးမ ဦးနီတိုးကို လိင်ကိစ္စ ငြင်းဆန်ခဲ့တာ ဆယ်နှစ် မကတော့…။ ကြည့်ရတာ တစ္ဆေခြောက်တယ်လို့ ထင်ပြီး ကြောက်လန့်နေတဲ့ လင်ဖြစ်သူကို စိတ်ပြောင်းပေးချင်တာကြောင့် ဖြစ်မည် ။ ဒေါ်ခွေးမ ပွတ်တိုက်နှိုးဆွတာတွေကြောင့် ဦးနီတိုးရဲ့ တန်ဆာကြီး ကြီးထွား မာကျောလာသည် ။ ထောင်းကနဲ ထကြွလာတဲ့ သူ့တဏှာရာဂစိတ်တွေကြောင့် ဒေါ်ခွေးမ ကိုယ်လုံးတွေကို လက်နဲ့ စမ်းကိုင်လိုက်တော့ ဒေါ်ခွေးမရဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ အဝတ်မဲ့နေတာ စမ်းမိလိုက်သည် ။ ဒေါ်ခွေးမ ဘယ်အချိန်က ချွတ်ပစ်ထားသလဲ မသိ ..။ ရင်စိုင်ထွားထွားကြီးတွေကို စမ်းမိသည် ။

ဒီရင်သားစိုင်ကြီးတွေကို ဦးနီတိုး စိတ်ရှိလက်ရှိ ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်တော့သည် ။ ဒေါ်ခွေးမကလည်း သူ့တန်ဆာထိပ်ပိုင်းကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ကုတ်ခြစ်ပေးနေသည် ။ ခံလို့ကောင်းလွန်းလို့ ဦးနီတိုး တဟင်းဟင်း တအင်းအင်းနဲ့ ဖီလင်တွေ ဇွတ်တက်လာသည် ။ ဒေါ်ခွေးမက တန်ဆာချောင်းကြီးကို သူ့ပါးဖောင်းဖောင်းကြီးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးလာနေသည် ..။

အင်း…နီးတော့ နီးစပ်လာပြီ …. ။ ဟိုးငယ်ငယ်ကလိုများ စုပ်ပေးတော့လေမလားလို့ ဦးနီတိုး ထင်မိသည် ။ သေတော့ မသေချာသေး …။ ခွေးမသည် စိတ်သဘောကောင်းတဲ့ ကောင်မ မဟုတ်ဘူး ..။ အမြဲတမ်း ဆူဆဲ ဒေါသကြီးနေတဲ့ ကောင်မ ..။
ဘာမှ အလုပ်မခံတာ.. လုပ်မပေးတာ ဆယ်နှစ်မကတော့ဘူး ..။ ဒါကြောင့် ဦးနီတိုး ရာနှုန်းပြည့် မမျှော်လင့်ရဲ ..။

ဒါပေမယ့် ခဏလည်းကြာရော ဒေါ်ခွေးမက သူ့တန်ဆာကြီးရဲ့ ထိပ်ပိုင်းကို ပါးစပ်ထဲ ငုံလိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။ ဒေါ်ခွေးမ လျှာထိပ်က သူ့တန်ဆာ ကွမ်းသီးခေါင်းကြားကို ပွတ်ထိုးသွားတာကြောင့် ဦးနီတိုး တုန်သွားသည် ။ အင်းးး…. လို့ ညည်းမိသွားသည် ။ ဟား.. အိုး…. စုပ်ပြီ ။ခွေးမ စုပ်ပြီ ။ တန်ဆာအရင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်.. ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ ဂွေးစိနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးပြီး စုပ်ပေးသည် ။

“ အား…ဟင်းဟင်း…….အား…”

အမလေး . . ခွေးမ ပညာတွေ ပြနေပြီ ။ မရတာ နှစ်နဲ့ချီပြီး ကြာသွားတဲ့ ဒေါ်ခွေးမရဲ့ စုပ်ပေးတာတွေက ဦးနီတိုးကို အရမ်းကောင်းသွားစေလို့ သုတ်လွှတ်ခါနီး ဖြစ်လာရသည် ။

“ အို… အား… အား…….. အား……. တော်… တော်ပြီ… ငါ… ငါ…… ပြီးသွားလိမ့်မယ် ……..”

ဒေါ်ခွေးမ အစုပ်ရပ်လိုက်သည် ။

“ ဘယ်လိုလဲ ကိုနီတိုး.. ကြိုက်လား ..”

“ဟာ… ဘယ်နှယ့်မေးလိုက်တာလဲ .. ခွေးမရယ် …။ ကြိုက်တာပေါ့… ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ”

ဒေါ်ခွေးမက ကုတင်ဘေးက ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ မီးအိမ်လေးကို ထွန်းညှိလိုက်သည် ။ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်ခွေးမကို ဦးနီတိုး တွေ့လိုက်ရသည် ။ ပေါင်တန်တုတ်တုတ် ညိုညိုကြီးတွေကြားက အမွှေးမဲမဲနဲ့ ဟပြဲကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ ထုန်းကနဲ တဏှာစိတ်တွေက မိုးထိအောင် မြင့်မားသွားရပြီး သူ့တန်ဆာကြီးလည်း အစွမ်းကုန် မာထောင်သွားရသည် ။

“ လိုးမလား..ကိုနီုတိုး..”

ဘယ်လိုမေးလိုက်တာပါလိမ့် ခွေးမရယ် …။ နီတိုးမှာ ဒါ ပြတ်လပ်နေလို့ မုဒိန်းသမားလည်းဖြစ် လူသတ်သမားလည်းဖြစ် …။ ဒေါ်ခွေးမ ပေါင်တန်ကြီးတွေကို ဖြဲကားပြီး ဒေါ်ခွေးမ ကိုယ်ပေါ် တက်ခွမှောက်ပြီး သူ့တန်ဆာမဲမဲတုတ်တုတ်ကြီးကို ဖောင်းခုံးနေတဲ့ ဒေါ်ခွေးမရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးထဲကို သွတ်သွင်းဖို့ ကြိုးစားလေသည် ။

ဒေါ်ခွေးမလည်း လိုချင်နေသလား မသိဘူး ..။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ပေါင်တန်တွေကို အသားကုန် ဖြဲကားပေးသည် ။ အရည်တွေ ရွှဲနေတဲ့ ဒေါ်ခွေးမရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးထဲကို တန်ဆာကြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဒေါ်ခွေးမ ကျေနပ်စွာနဲ့ ဦးနီတိုးကျောပြင်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည် ။ ရင်သားစိုင်ထွားထွားကြီး နှစ်လုံးကို အားရှိပါးရှိ ဖျစ်ညှစ်ကိုင်ဆုပ်ရင်း တရှူးရှူး အသံတွေနဲ့ အားယူရင်း ဖင်ကို ကော့ကာကော့ကာနဲ့ အသွင်းအထုတ် သံဝါသအမှုကို ပြုကျင့်နေတော့ ကုတင်ဟောင်းကြီးက တကျွိကျွိနဲ့ လှုပ်လာသည် ။

ခွေးမဟာက မလုပ်တာ အရမ်းကို ကြာသွားလို့လားမသိဘူး ။ ကောင်းနေတယ် ။ ကောင်းကောင်းနဲ့ သူ တအား ဆောင့်ထည့်တော့တာဘဲ ။

“အိုး… အိုး.. အိုး….. ဆောင့်… ဆောင့်… ဆောင့်……… အား…… အား… ကောင်းတယ်….. ကောင်းတယ်…….”

သူ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ဆောင့်ထည့်နေရင်း ခွေးမဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာတာ ထူးခြားတဲ့ အသံမို့ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည် ။ သူမြင်လိုက်ရတာက ပေါင်ဖြဲကားပြီး အောက်ကနေ တင်ပါးတွေကို မွှေ့ကာမွှေ့ကာနဲ့ လုပ်ရင်း သူဆောင့်ထည့်သမျှ အရသာခံနေတဲ့ ခင်မှုံ….။ ဒေါ်ခွေးမ မဟုတ်တော့ဘဲ ခင်မှုံ ဖြစ်နေသည် ။ မျက်လုံးနီနီကြီးတွေ ပြူးပြီး ကြည့်နေတဲ့ ခင်မှုံ ….. …… ။

“ အားးးးးးးးး”

ကြောက်လွန်းလို့ အသံကုန် အော်လိုက်တဲ့ သူ့အသံက ကျယ်လွန်းလှသည် ။

“ ကိုနီုတိုး.. ကိုနီတိုး …. ဘာဖြစ်တာလဲ.. ရှင် ဘာဖြစ်တာလဲ … ………….”

သူ ဒေါ်ခွေးမကိုယ်ပေါ်မှာ ခွရက်ကြီးနဲ့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို အော်ဟစ် ငိုကြွေးနေမိသည် ။ သူ့တန်ဆာကြီးက ဒေါ်ခွေးမ အင်္ဂါစပ်ထဲမှာ တပ်ရက်ကြီးရှိဆဲ …။

ဦးနီတိုး မနက်လင်းတာနဲ့ ရွာထဲက သူ ခေါ်ခိုင်းနေကြ မောင်သီးတို့ ငပြဲတို့ကို သွားခေါ်ပြီး သူ့ခြံက စိန်ပန်းပင်ကြီးကို ခုတ်တော့တာဘဲ ..။ စိတ်ထဲက.. အပင်မရှိရင် တစ္ဆေ ဘယ်လိုအောင်းမလဲ ခိုမလဲလို့ ကြုံးဝါးနေသည် ။ အူလွန်းတဲ့ ခွေးတွေကိုလည်း အမဲရိုးမှာ ပိုးသတ်ဆေးတွေ သုတ်လိမ်းပြီး ကျွေးမည်။ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့…. အူနိုင်ဦးမလား …။ အူလွန်းတဲ့ခွေးတွေ…. ငရဲကို ပို့ပစ်မည် …။

သစ်ပင်ခုတ်နေတာကို ဦးနီတိုး ကြီးကြပ်နေသည် . .။ မောင်သီးတို့ ငပြဲတို့ မတော်တဆ ပြုတ်ကျတာတို့ သစ်ကိုင်းပိတာတို့ ဖြစ်လို့ မဖြစ်ဘူး ..။ တော်ကြာ သရဲလုပ်လို့ ထိတယ် ဖြစ်နေမည် ။ ဒီလောက် သတိထားနေတဲ့ကြားက အပင်ပေါ် မျောက်တစ်ကောင်လို တက်ပြီး သစ်ကိုင်းတွေ ဖြတ်ခုတ်ချနေတဲ့ ငပြဲ အသံပြဲကြီးနဲ့ အော်လိုက်တဲ့အသံက ဦးနီတိုးကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားစေသည် ..။

“ ငပြဲ…..ဘာ..ဘာဖြစ်တာလဲ…..”

“ သွေးတွေ.. သွေးတွေ….. သွေးတွေ… သစ်ပင်ထဲက စိမ့်ထွက်လာတယ်…။ တော်ပြီဗျာ.. ကျနော် ဆက်မခုတ်ရဲတော့ဘူး…”

“ ဘယ်မှာလဲ….ဘယ်မှာလဲ….”

ဦးနီတိုး ပြခိုင်းတော့လည်း ငပြဲ မပြနိုင် ..။ ဘာသွေးမှ မရှိဘူး …။

“ ခြောက်ပြီထင်တယ်… ဦးနီတိုးရေ…”

“ ဟာကွာ.. မင်းစိတ်ထင်လို့ပါ..။ ကဲကဲ… ဆက်ခုတ်လိုက်ကြရအောင် ..”

“ ဦးနီတိုး ”

သာ၀ ဆိုတဲ့ ပါးစပ်ပွတဲ့ အာချောင်တဲ့ကောင် ရောက်လာသည် ။

“ အဟဲ.. သစ်ပင်ခုတ်နေလား.. ဦးနီတိုး …”

ပြုံးစိစိနဲ့ လာမေးသည် ။

“ မင်း မြင်တယ်မဟုတ်လား ..။ ကဲ.. ဘာတွေများ သတင်းဖြန့်ချင်သေးလဲ .. ဘာထူးလဲ.. မင်း လူဝင်စားတို့.. တစ္ဆေတို့ …”

“ သတင်းထူးတယ်.. ဦးနီတိုး …။ လူဝင်စားလေး ကြွက်နီသတင်း…”

“ ဟင်…..ဘာ…ဘာသတင်းလဲ ….. ”

“ ကြွက်နီ အပြင်းဖျားတယ်…တဲ့….။ ဖျားတော့ ပါးစပ်က ညည်းငြူယောင်ရမ်းတာ.. သူ့ကို မုဒိန်းကျင့်တဲ့လူတွေ နာမည်တွေကို ကယောင်ကတန်း ပြောတယ်တဲ့..။ သူ့ကို မုဒိန်းကျင့်တာ တစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူး တဲ့ ”

“ ဟင် ….ဘယ်…ဘယ်နှစ်ယောက်တဲ့လဲ…”

“ အဲဒါမသိဘူး …။ ရွာလူကြီးတွေက ရဲစခန်းကို အကြောင်းကြားထားတယ်တဲ့…..။ ကြွက်နီက သူ့ကို ဘယ်သူတွေက မုဒိန်းကျင့်ပြီး ဘယ်သူတွေက သတ်တယ်ဆိုတာ ရဲကိုပြောတော့မယ် ထင်တာဘဲ… တဲ့ ”

“ ဟေ..ဟုတ်လား …”

ဦးနီတိုး တုန်လှုပ်သွားသည် ..။ အင်း…. မြဟန်ကြီး အကြောင်းများလား ….. လို့ တွေးလိုက်မိသည် ။ ခင်မှုံကို သတ်လိုက်တုန်းက ဘယ်သူမှ မသိ မတွေ့ခဲ့ပေမယ့် ခင်ခင်ရီကို သူ ရေတွင်းပျက်နား ညာခေါ်ပြီး လည်ပင်းကို ညှစ်သတ်ခဲ့တော့ ခင်ခင်ရီ သေပြီအမှတ်နဲ့ ခြေထောက်တွေကနေ ဆွဲပြီး ရေတွင်းပျက်နားကို ဆွဲလာတဲ့အချိန် နွားကျောင်းနေရင်း ချီးယိုချင်လို့ ခြုံလာတိုးတဲ့ မြဟန်ကြီး တွေ့သွားခဲ့သည်။

ဒီအချိန်မှာ မသေဘဲ သတိလစ်သွားတာဘဲ ဖြစ်တဲ့ ခင်ခင်ရီ မျက်လုံး ပွင့်လာသည်။ မြဟန်ကြီး ထွက်ပြေးမယ် လုပ်တော့ သူ ဓါးကိုထုတ်ပြီး လိုက်သည် ။ မြဟန်ကြီးကို ဖမ်းမိတော့ သူ ဓါးနဲ့ လည်ပင်းကို ဖိထောက်ပြီး.. ဒီကိစ္စ နှုတ်လုံဖို့.. အာချောင်တာနဲ့ လာသတ်မည် … နှုတ်လုံရင် မင်းကို ငါ ထောက်ပံ့မည်လို့ ခြိမ်းခြောက်သည် ။ မြဟန်ကြီးက သူ့ကို မသတ်ဖို့.. သူ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြော မဟပါဘူးလို့ ကတိပေးသည် ။ သူနဲ့ မြဟန်ကြီး ပြောဆိုနေကြတဲ့အချိန် ခင်ခင်ရီ ဒူးထောက်ရက် ပါးစပ်က

“ ကယ်ကြပါရှင်… ကယ်ကြပါ…”

လို့ အော်ညည်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ သူပြေးပြီး မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်ထည့်လိုက်သည် ။ မြဟန်ကြီးက ပက်လက်လဲကျသွားတဲ့ ခင်ခင်ရီကို ငေးကြည့်နေသည် ။ ခင်ခင်ရီရဲ့ ထမိန်လေးက လန်တက်နေတာကြောင့် ပေါင်တန်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနှစ်ချောင်းကို မြဟန်ကြီး တွေ့နေရလို့ မျက်စိတွေ ကျွတ်ထွက်မတတ် ပြူးပြဲကြည့်နေသည် ။ သူ့ရိုက်ချက်ပြင်းတာကြောင့် ခင်ခင်ရီ တအင်းအင်း ညည်းရင်း ပြန်မထနိုင် ။ သူ အကြံရသွားသည် ။ မြဟန်ကြီးကို သူနဲ့အတူတူ အမှုတွဲ လုပ်လိုက်ဖို့၊ သေဖော်ညှိဖို့..။

“ ဟေ့ကောင်.. မင်း .. ဒီကောင်မလေးကို ကြည့်စမ်း…. မလှဘူးလား …”

မြဟန်ကြီးက သွားဝါဝါတွေ ပေါ်အောင် ဟီးကနဲ ရယ်လိုက်သည် ။

“ ဟာ.. လှတာပေါ့ဗျ…. ဟီး… ကြည့်ပါဦး လှလိုက်တဲ့ ပေါင်တုံးတွေ”

“ မင်း မချချင်ဘူးလား … ဒီမှာကြည့်…”

သူ ခင်ခင်ရီ့ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တော့ ပေါင်တန်တွေကြား ခလယ်ဂွဆုံက ခင်ခင်ရီ့အင်္ဂါစပ်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။

“ ဟာ…စောက်ပတ်ကြီး…..လှလိုက်ထာ …….”

မြဟန်ကြီး အရမ်းသဘောကျသွားသည် ။ ခင်ခင်ရီရဲ့အဖုတ်မွှေး ရိပ်ထားလို့ အဖုတ်ကြီးက ပြောင်ဝင်းခုံးမို့နေသည် ။ ဒါကို တွေ့လိုက်ရလို့ မြဟန်ကြီး သွားရည်တမြားမြား ဖြစ်နေရသည် ။

“ အေး.. စောက်ပတ် လိုးချင်လား.. လိုးလေ.. တက်လိုး….”

“ တကယ်ကြီးလား…. ဦးနီတိုးရယ်….။ မုဒိန်းမှုနဲ့ ထောင်ကျနေပါ့မယ်..”

“ မင်းနဲ့ငါ နှုတ်လုံရင် ဘယ်သူမှ မသိဘူး…။ မင်းတက်လိုးပြီးရင် ငါသူ့ကို ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲ ပစ်ချလိုက်မှာ..။ ကဲ.. လိုး… လိုး…. တက်လိုးကွာ…”

အမှန်က သူ သေဘော်ညှိလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်သည် ။ ဒီလို လုပ်လိုက်ခြင်းအားဖြင့် မြဟန်ကြီးသည် သူပါ အပြစ်ရှိသွားလို့ ဘယ်တော့မှ ဖော်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး …။

မြဟန်ကြီး သူ ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးစုတ်ကို ချွတ်ချပြီး ခင်ခင်ရီ့ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားကာ ပေါင်တန်တွေကြားထဲ နေရာယူကာ သူ့လိင်တန်မဲမဲတုတ်တုတ်ကြီးကို ခင်ခင်ရီ့ အင်္ဂါစပ်ထဲ သွင်းထည့်တော့သည် ။ ခင်ခင်ရီ မျက်စိတွေ ပွင့်လာသည် ။

“ အင်း… အင်… ဟင် …. ဘယ်သူ … ဘယ်သူလဲ…။ အို…. မြဟန်ကြီး … ဟင်.. နင်.. နင်…. ငါ့ကို တက်လုပ်နေတယ်… ဟယ်… ခွေးကောင်…”

ရုန်းကန်ထိုးကြိတ်လာတဲ့ ခင်ခင်ရီကို ရမက်ပြင်းနေတဲ့ မြဟန်ကြီး အတင်းချုပ်ကိုင်ကာ တရှီးရှီးနဲ့ ထိုးဆောင့်ကာ လုပ်နေချိန် သူက မြဟန်ကြီး ချွတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးစုတ်ကို မြဟန်ကြီးကို လှမ်းပေးရင်း..

“ သူမအော်နိုင်အောင် ပါးစပ်ကိုပိတ်..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြဟန်ကြီးလည်း ပုဆိုးစုတ်နဲ့ ခင်ခင်ရီ့မျက်နှာကို တအားဖိထားပြီး သူ လိုရာဆန္ဒ ပြည့်ရေးကို အားသွန်တော့သည် ။ တော်တော်ကြာကြာ ဖိထားတော့ ခင်ခင်ရီလည်း ဝူးဝူးဝါးဝါး.. ပလုံးပထွေး အသံတွေ ထွက်ရင်း ငြိမ်ကျသွားသည် ။ မြဟန်ကြီးလည်း မျက်နှာမော့ ခါးကော့ပြီး ပြီးဆုံးခြင်း ကို တက်လှမ်း ရောက်ရှိသွားသောအခါ တောရိုင်း တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်လိုဘဲ အသံကုန် အော်ဟစ်လိုက်သည် ။

“ ကဲ မြဟန်ကြီး…. သူ့ကို ရေတွင်းပျက်ထဲ ပစ်ချရအောင်.. ငါ့ကို ကူမပေးစမ်း…”

သူနဲ့ မြဟန်ကြီး ခင်ခင်ရီကို အတူတူမပြီး ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲကို ပစ်ချလိုက်ကြသည် ။ ဘုန်းကနဲ ခင်ခင်ရီရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ ရေတွင်းပျက်အောက်ခြေနဲ့ ထိတွေ့လိုက်တဲ့ အသံကြီးကြောင့် မြဟန်ကြီး မျက်လုံးတွေ ပြူးထွက်ပြီး တုန်လှုပ်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ကဲ မြဟန်ကြီး…။ မင်း ဒီကိစ္စကို မေ့လိုက်တော့.. ခေါင်းထဲက ထုတ်လိုက်တော့..။ မင်း ဆန်ဆီဆား လိုချင်ရင် ငါ့ဆိုင်လာယူ.. ကြားလား…”

“ ဟုတ်ကဲ့…”

“ ကဲ လစ်တော့…”

မြဟန်ကြီး နွားစားကျက်ဖက်ကို ပြန်ထွက်သွားသည် ။ သူလည်း အဲဒီနေရာက အမြန်ဆုံး ထွက်ပြေးခဲ့သည် ။ သူ လူမသုံးတဲ့ တောလမ်းကလေးကနေ ရွာကို ပြန်ရောက်အောင် သုတ်ခြေတင်သည် ။ တကိုယ်လုံး ချွေးတွေရွှဲ
နေသည် ။

နောက်ပိုင်းမှာ သူသည် မြဟန်ကြီးကို သတ်ပစ်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ် စဉ်းစားခဲ့သေးသည် ။ မြဟန်ကြီးက ဉာဏ်ပညာ နည်းပါးပြီး ဆင်းရဲလွန်းသည် ။ စကားလည်း နည်းသည် ။ ဦးနှောက်သိပ်မကောင်းဘူး ကျပ်မပြည့်ဘူးလို့ ရွာထဲမှာ ကဲ့ရဲ့အပြစ်တင် ခံနေရတဲ့ကောင် ..။ သူကျွေးတာကို စား… သူခိုင်းတာကို လုပ်ပြီး အမြဲနှုတ်လုံလို့ မသတ်ရက်ဘူး ..။

ခင်ခင်ရီကို ရှင်းပစ်လိုက်ပြီးတဲ့ ၆ နှစ်အတွင်း မြဟန်ကြီးသည် ဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ အာမချောင်.. တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် နေခဲ့သည် ။ သူက သနားပြီး ဆန်ဆီဆား…. ပေးခဲ့တာ ထောက်ပံ့ခဲ့သည် .။ အခု ကြွက်နီက သူ့ကို သတ်တဲ့အချိန် မြဟန်ကြီးလည်း ပါတယ်လို့ ရဲစခန်းမှူးကို ပြောမလား … ။ မြဟန်ကြီးကို ရဲတွေ သေသေချာချာ စစ်မေးရင် ..( ရိုက်နှက် စစ်ရင် ) မြဟန်ကြီးက ဖော်လိုက်နိုင်သည် ။

အင်း.. ကြွက်နီ… ကြွက်နီ .. ဒင်းကလေးကို လက်စတုံးလိုက်မှ အေးမှာ ..။ ဒါဆိုရင်တော့ ဘယ်ကမှ ပေါ်စရာ မရှိတော့ဘူး …။ ကြွက်နီရဲ့ အိမ်ကိုလည်း တစေ့တစောင်း ကြည့်ထားပြီးပြီ ..။ ဒီကလေး မိသားစုက ဆင်းရဲတာမှ ကုန်းကောက်စရာတောင် မရှိတဲ့ နုံခြာလွန်းတဲ့ဟာတွေ ..။ ကြွက်နီ အဖေရော အမေရော လယ်ထဲ ဆင်းကြရသည် .။ ဒီကလေး အိမ်မှာဘဲ ကစားနေမှာ သေချာသည် ။ လူလစ်တဲ့အချိန် မသာလေးကို အစဖျောက်ပစ်လိုက်မည် ။ မြဟန်ကြီးကိုလည်း ရှင်းသင့်ရင် ရှင်းပစ်ရမည် ။

စိန်ပန်းပင်ကြီးတော့ အပြတ်ရှင်းပစ်လိုက်ပြီ ..။ ခုတ်ပစ်လိုက်ပြီ ။ ဘာလာဦးမလဲ …။ အနာရှိရင် ဆေးရှိရမည် ။ ငါ့ကို အနှောက်အယှက်လာပေးရင် အကုန်ရှင်းပစ်မယ် ..။

သာ၀ကို အေးစက် တောက်ပြောင်တဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး…

“ သာဝ.. မင်းလည်း ထမင်းဝအောင် စားထား …”

လို့ ပြောလိုက်ရင်း အိမ်ထဲကို လှမ်းလျှောက်သွားတဲ့ ဦးနီတိုးသည် ကြွက်နီလေးကိုလည်း ဒီလောက ကမ္ဘာထဲကနေ အပြီးအပိုင် မောင်းထုတ်ဖို့
ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည် ။

—————————————-

သစ်ပင်တစ်ပင်ရဲ့ ပင်စည်ကို မှီပြီး ရဲကြပ်ကြီးဗလ ခေါ်တာကို စောင့်နေရင်း ဆန်းဦး ညက ပုန်းညက်နဲ့ နှစ်ပါးသွားခဲ့တာလေးတွေကို စမြုံ့ပြန်နေသည် ။ ပုန်းညက်နဲ့ ထပ်တွေ့ချင်နေသည် ။ မနေ့ညက ပုန်းညက်ရဲ့အမေ ဒေါ်အမာနီ အိမ်မှာ မရှိလို့ သွားတွေ့နိုင်တာ ..။ ပုန်းညက်က သူ့အိမ်မှာနေတဲ့ဒေါ်ကြီးစောတို့ကိုလည်း အသေပိုင်လို့ ..။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်.. ဒီညနေ သူတို့ဆိုင်ကို သွားဦးမည် ။ သူ့မျက်နှာလေးကို အနည်းဆုံး တွေ့ချင်သည် ။ ဟူး …ပုန်းညက်ရဲ့ ချစ်တင်းနှီးနှောခဲ့တာလေးတွေ မြင်ယောင်တမ်းတနေသည် ။

ဘေးမှာချထားတဲ့ စကားပြောစက်လေးက ဗလ ခေါ်တဲ့ အသံကို ကြားလိုက်လို့ စက်ကို ကောက်ကိုင်သည် ။ ဗလက ဓါးပြတွေ ရွာထဲမှာ ရှိနေတဲ့အကြောင်း သတင်းပို့သည် ။ သူတို့ ထမင်းစားဖို့ ချက်ပြုတ်နေကြပြီး မကြာခင် သူတို့ ထမင်းစားကြလိမ့်မည် လို့ပြောပြသည်။ ထမင်းစားသောက်နေကြတဲ့အချိန် ဝင်ဖမ်းရင် ပိုကောင်းသည်လို့ ဗလ အကြံပေးတဲ့အတိုင်း လုပ်ဖို့ သူ သဘောတူသည် ။

ပေါင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် တင်ထားတဲ့ ကာဘိုင်သေနတ်ကို မောင်းဆွဲတင် မောင်းထိန်းခလုပ်ချပြီး ထရပ်လိုက်သည် ။ သူ့ရဲဘော်တွေကို ဓါးပြတွေရဲ့ အခြေအနေနဲ့ သူတို့ ဘယ်လို ဝိုင်းမည်.. ဘယ်လို ဖမ်းမည် ဆိုတာတွေ အသေးစိတ် သူ ပြောသည် ။

“ တတ်နိုင်သမျှ .. အရှင်ဖမ်းမယ် ..။ ခုခံရင် ပစ်မယ် …။ ကျည်လမ်းကြောင်း ရှင်းမှ ပစ် ..။ မဆိုင်တဲ့ ရွာသားတွေကို မထိစေနဲ့ …။ ကြားတယ်နော်.. မရှင်းတာရှိ.. မေး ..”

“ မရှိပါဘူး …”

ရဲသားတွေက သံပြိုင် ဖြေလိုက်ကြသည် ။

“ ကဲ….. ဒို့ ရွာထဲ ဝင်မယ်ဟေ့ …”

———————————————–

ဝါးခမောက်ကို ခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းပြီး ကြွက်နီတို့ အိမ်အနောက်ဖက်မှာ ဦးနီတိုး ရောက်နေသည် ။ ကြွက်နီလို ငါးနှစ်အရွယ်ကလေးကို အပျောက်ရှင်းဖို့ သူ ဘာလက်နက်မှ မယူလာဘူး ။ သူ ခင်ခင်ရီကိုရော ခင်မှုံကိုရော သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဘဲ သတ်ခဲ့တာ ..။ ခင်ခင်ရီ ဝင်စားတယ်ဆိုတဲ့ ကြွက်နီကိုလည်း သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဘဲ လည်ပင်း ညှစ်သတ်ဖို့ သူ စဉ်းစားထားသည် ။

ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ တိတ်ဆိတ်လွန်းလို့ မသင်္ကာစရာတောင် ကောင်းနေသည် ။ လူသူ အရိပ်အရောင်လည်း မတွေ့ရဘူး ..။ ကြွက်နီတို့ တဲအနား တိုးကပ်သွားသည် ။ ကြွက်နီရဲ့ မိဘတွေ လယ်ထဲ ဆင်းနေကြပုံရသည် ။
တဲထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။

ဟား…. အရင်တုန်းကလို ကြွက်နီ လူဝင်စားဆိုပြီး သတင်းလာမေးတဲ့လူတွေ အများကြီး မရှိတော့ဘူး။ ရွာထဲက မိန်းမကြီးနှစ်ယောက်ဘဲ ကြွက်နီနဲ့အတူ ရှိနေသည် ။ ကြွက်နီနဲ့ စကားပြောနေကြသည် ။ ဒီမိန်းမတွေ ပြန်တာနဲ့ ကြွက်နီကို လည်ပင်းညှစ်ပြီး အသေသတ်ပစ်လိုက်မည်လို့ မှန်းဆနေသည် ။

မိန်းမကြီးနှစ်ယောက်ကလည်း ဘာတွေ မေးနေမှန်း မသိဘူး ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် သူ ဒီမှာ ပုန်းစောင့်နေ
တာ လူတွေ့သွားနိုင်သည် ။

———————————————

ဆန်းဦးတို့ ဓါးပြတွေရဲ့ တဲကို သွားဝိုင်းလိုက်ကြသည် ။ ဓါးပြတွေက ထမင်းဝိုင်းစားနေကြတဲ့ အချိန်မှာ သူတို့ ဝိုင်းဖမ်းကြတော့ ပြေးချိန် ခုခံချိန် မရလိုက်ကြဘူး ။ နေဒွန်းက တဲထဲဝင်ပြေးပြီး သေနတ်ကို ဆွဲချင်သေးသည် ။ ဆန်းဦးက သေနတ်ကို မိုးပေါ်ထောင်ဖောက်ပြီး ခြောက်လှန့်လိုက်ပြီး နေဒွန်း နောက်က ပြေးဝင်လိုက်သွားသည် ။ တဲထဲရောက်တော့ ကုတင်ဘေးမှာ ထောင်ထားတဲ့ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို ပြေးဆွဲဖို့ ကြိုးစားတဲ့ နေဒွန်းကို သေနတ်နဲ့ ချိန်သည် ။

“ လုပ်လေ..ကိုင်လိုက် …ကိုင်လိုက်စမ်းပါ ..”

နေဒွန်း မကိုင် ..။ နေဒွန်း သိသည် ။ သူသေနတ်ကို ကိုင်လိုက်ရင် ဒီရဲက သူ့ကို ပစ်မည် ဆိုတာ ..။ သေနတ်ကိုင် ဓါးပြကို ခုခံလို့ ပစ်လိုက်ရပါသည်လို့ သူတို့ ဆင်ချေပေးမည် မဟုတ်လား ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ရှိနေသည် ။ အသားညိုစိမ့်စိမ့်.. ပိန်ပိန်ပါးပါး ..။

“ နင်က ဘယ်သူလဲ..”

“ ကျမ.. ကျမ … ဝက်လက်ရွာကပါ..။ သူ.. သူ.. ကျမတို့အိမ်ကို ဓါးပြလာတိုက်ရင်း ကျမကို အတင်းအဓမ္မ ဖမ်းခေါ်လာတာ….။ ကျမကို.. ကျမကို… မတရား ကျင့်တယ်… အကြိမ်ကြိမ်ဘဲ….”

နေဒွန်းရဲ့ မျက်နှာတည့်တည့်ကို သူ့အင်္ဂလိပ်လုပ် ဝက်ဘလီ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ ချိန်ထားသည်။

“ ဟေ့ကောင်… မင်း တော်တော် ယုတ်မာတဲ့ကောင်ပါလား….။ မင်း ဓါးပြတိုက်ရုံ လူသတ်ရုံတင်မက.. မုဒိန်းပါ ကျင့်တယ်ပေါ့…။ ခွေးမသား… ဒူးထောက်စမ်း…”

နေဒွန်း ဒူးထောက်လိုက်တော့ သူ နေဒွန်းမျက်နှာကို ဒူးနဲ့တိုက်သည် ။ နေဒွန်း လဲကျသွားသောအခါ သူ နေဒွန်းနံကြားကို ပိတ်ကန်သည် ။

“ ခွေးမသား..မုဒိန်းကောင် …. ”

နေဒွန်း သူ့ဗိုက်ကိုသူဖိရင်း နာကျင်စွာ ညည်းငြူသည် ။

“ ထ…..ထစမ်း …ပြန်ထ …”

နေဒွန်း ပြန်ထသောအခါ သူထပ်ပြီး ကန်သည် ။

“ မိန်းကလေး.. အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ် …”

နေဒွန်းကို သူ လက်ထိပ်ခတ်သည် ။

ဒိန်း.. ထောင်းထောင်း …..

ရဲကြပ်ကြီးဗလကလည်း ၃၀၃ ရိုင်ဖယ်ကြီးကို အနားက သစ်ပင်ကြီးရဲ့ ပင်စည်ကို ထိန်းကနဲ ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။

“မလှုပ်နဲ့.. ခုခံမယ် မကြံနဲ့ ..။ ရိုင်ဖယ်နော်.. တိုင်မကွယ်ရင် မိုင်၂၀ ပြေးတယ် ..။ ထုတ်ချင်းပေါက်သွားလို့ အလောင်းချင်း ထပ်သွားမယ် ….”

ဓါးပြဗိုလ်နေဒွန်းနဲ့ တပည့်တွေကို ဆန်းဦးနဲ့ ရဲသားတွေက သေနတ်တွေနဲ့ ဝိုင်းချိန်ထားသည် ။

“ အားလုံးကို လက်ထိပ်ခတ် .. ခုခံတဲ့ကောင်ကို ပစ်သတ် …”

ဒီဓါးပြအဖွဲ့က လက်ရဲဇက်ရဲ လုပ်ခဲ့တာတွေ ရှိခဲ့လို့ သူတို့ မပေါ့ရဲဘူး ။ နေဒွန်းနဲ့ အဖွဲ့ကို လက်နက်တွေရော တိုက်ရာပါ ရွှေထည်ငွေထည် ပစ္စည်းတွေရော လက်ရဖမ်းဆီးရမိလိုက်ပြီ ။ ဓါးပြတွေကို လက်ထိပ်တွေခတ်ပြီး တန်းစီပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ခိုင်းထားသည် ။ နေဒွန်းက သူ့ကို မုန်းတီးစက်ဆုပ်တဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ကြည့်နေလို့..

“ဟိတ်.. ဘာကြည့်တာလဲ.. မင်းမျက်နှာပေးကို ပြင်စမ်း။ မင်းအမေလင်များ မှတ်နေသလား .. ခွေးမသား ..”

လို့ သူ လှမ်းဟောက်လိုက်သည် ။ ရဲကြပ်ကြီးဗလက နေဒွန်းဆီကို ရောက်သွားပြီး

“ ဟော့ကောင်.. မင်း ပြေးချင်လား..။ ငါ လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးလိုက်မယ် ..။ ခေါင်းထဲကိုလည်း ကျည်ဆံထည့်ပေးလိုက်မယ် …”

လို့ပြောရင်း နေဒွန်းရဲ့ ကျောကုန်းကို ရိုင်ဖယ်ဒင်နဲ့ ဆောင့်ထည့်လိုက်သည် ။ ပင်ပန်းနေပေမယ့် ကြွက်နီကိစ္စကို သတိရသည် ။ ဗလနဲ့အဖွဲ့ကို တရားခံတွေကို ရဲစခန်းကို ခေါ်သွားခိုင်းလိုက်ပြီး သူက ညိုတင့်မြင်းလှည်းနဲ့ ကြွက်နီဆီကို ဆက်သွားလိုက်သည် ။

ကြွက်နီက သက်သေအထောက်အထား ကောင်းကောင်း ပေးမည်လို့ သိရတာကြောင့် ဒီအချက်အလက်တွေနဲ့ လူသတ်သမားကို ဖမ်းဆီး ရုံးတင်ချင် တင်နိုင်မယ် ထင်တာဘဲ ..။ ကြွက်နီ ပြောပြတဲ့ သက်သေကို သေသေချာချာ စစ်မေးလိုက်မယ်ဆိုရင် လူသတ်သမားကို ရုံးတင်နိုင်မယ့် အထောက်အထားတွေ ရလာမည်လို့ ထင်တာဘဲ ။

ဦးနီတိုးကိုတော့ ဖမ်းလိုက်ဖို့ သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ နောက်ဆုံး ရိုက်နှက်တာတွေ မလုပ်တာတောင် စိတ်ဓါတ်ကျလာအောင် တနည်းနည်းနဲ့ လုပ်ပြီး ဖြောင့်ချက်ရယူမည်လို့ တွေးထားလို့ ..။ ညိုတင်က ဓါးပြအဖွဲ့ကို သေနတ်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းဖောက်ပြီး လက်ရဖမ်းလိုက်တာတွေကို တွေ့ခဲ့ရတာကြောင့် တအားကို သဘောကျနေသည် ။

“ဗိုလ်ကြီးတို့ တကယ်မိုက်တယ်ဗျာ..။ ကျုပ်ဖြင့် အသက်ရှူမှားတယ် ..။ ဓါးပြတွေကို ကိုင်ပစ်တာ ဖုန်းကနဲ ဖောင်းကနဲဘဲ ..။ တကယ့် အက်ရှင်ကားတစ်ကား ကြည့်နေရသလိုဘဲ …”

လို့ မြင်းလှည်းမောင်းရင်း ဟောင်ပွာဟောင်ပွာ ပြောလာသည် ။

“ ညိုတင် ..”

“ ဗျာ..ဗိုလ်ကြီး…”

“ ကြွက်နီဆီကို ရောက်ရင် ငါနေခဲ့မယ်..။ မင်း ရွာပြင်ကို ပြန်ထွက်ပြီး စောင့် ..။ နောက်မှ ငါ လူလွှတ်ပြီး ပြန်ခေါ်လိုက်မယ် ..”

“ ဟုတ်ကဲ့..ဗိုလ်ကြီး …”

———————————————

ဦးနီတိုးသည် ကြွက်နီတို့ တဲလေးထဲက မိန်းမကြီးနှစ်ယောက် ထွက်သွားတာနဲ့ တဖြေးဖြေး ရှေ့ကို တိုးသွားပြီး တဲထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။

ဟား… ကြွက်နီ တစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိနေတော့သည် ။ အချိန်ဆိုင်းမနေတော့ဘူး …။ ဦးနီတိုး တဲထဲကို လွှားကနဲ ဝင်လိုက်သည် ။

“ ကြွက်နီ …”

“ ဟင်… ဦးလေးနီတိုး …”

ကြွက်နီသည် သူ့ကို မြင်တာနဲ့ တန်းခေါ်သည် ။ ကြွက်နီသည် ဟိုတုန်းက ခင်ခင်ရီ သူ့ကို ခေါ်ခဲ့သလို ဦးလေးနီတိုးလို့ ခေါ်လိုက်တာဘဲ ။

“ မင်း..ခင်ခင်ရီလား …. ”

“ ဟုတ်တယ်…။ ဦးလေးနီတိုး သတ်ပစ်ခဲ့တဲ့ ခင်ခင်ရီ …။ ဦးလေး .. သိပ်ရက်စက်တာဘဲ …။ ဦးလေး လိုချင်တာအားလုံး ကျမဆီက ယူခဲ့တာဘဲ ..။ ကျမကို ဦးလေးနီတိုး စိတ်တိုင်းကျ ပြုကျင့်ခဲ့တာဘဲ…။ ကျမကို ဦးလေးနီတိုးရဲ့ ဟာကြီးကို စုပ်ဆိုလည်း အကြိမ်ကြိမ် စုပ်ပေးခဲ့တာဘဲ …။ ကျမရဲ့ ဖင်ပေါက်ကိုလည်း ဦးလေးနီတိုး စိတ်ကြိုက် လုပ်ခဲ့တာဘဲ..။ ဘာလို့.. ဘာလို့… ဦးလေးက ဦးလေးအပေါ် ဒီလောက် လုပ်ကိုင်ပေးတဲ့ ကျမကို သတ်ပစ်တာလဲ …”

“ အို..မင်း… မင်းက ကိုယ်ဝန်မှ ဖျက်မချဘဲ ..။ မင်း ငါ့ကို တိုင်တောဖို့ လုပ်တာကိုး …”

“ ကျမ.. ကျမ… စခန်းမှူးကို ဦးလေးနီတိုး ကျမကို သတ်နေတာ နွားကျောင်းတဲ့ ကိုမြဟန်ကြီး တွေ့တယ်ဆိုတာ အကုန်ပြောပြမယ် ..။ ကိုမြဟန်ကြီးကို စခန်းမှူးတို့ သေသေချာချာ စစ်ဆေး မေးမြန်းရင် ဦးလေးနီတိုး ကျမကို သတ်တယ်ဆိုတာ သူဖော်မှာဘဲ …. ”

“ ဒီမှာ ခင်ခင်ရီ..။ နင့်ကိုလည်း ငါအခု ထပ်သတ်ဦးမယ် ..။ နောက်ပြီး မြဟန်ကြီးကိုလည်း သွားရှင်းပစ်လိုက်မယ်..။ ကဲ… ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ …”

ဦးနီတိုးရဲ့ မျက်နှာကြီး ညိုပုတ်ခက်ထန် ကြမ်းကြုတ်နေသည် ။ ဦးနီတိုး ကြွက်နီဆီကို တိုးကပ်သွားသည် ။ ကြွက်နီက တဖြည်းဖြည်း နောက်ကို ဆုတ်သွားသည် ။ ကြမ်းပြင်က တကျွိကျွိနဲ့ မြည်နေသည် ။ ဆန့်တန်းထားတဲ့ ဦးနီတိုးရဲ့ လက်ကြီးတွေက ကြွက်နီရဲ့ လည်ပင်းလေးကို ဖျစ်ညှစ်ဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ …။

“ ခင်ခင်ရီ.. လူတွေဟာ တစ်သက်မှာ တစ်ခါ သေရစမြဲပေမယ့် မင်းက လူ့ရပ်ရွာကို နောက်ထပ်တစ်ခါ ပြန်လာခဲ့တော့ နှစ်ခါသေရမှာပေါ့ကွာ… ဟား ဟား ဟား ဟား…….”

ကြွက်နီက

“ လူသတ်သမားကြီး… ခင်မှုံကိုလည်း သတ်တယ် ..။ ရက်စက်တဲ့ လူယုတ်မာကြီး…”

လို့ အော်ရင်း အနောက်ကို ဆုတ်သည် ။ မကြာခင် ကြွက်နီရဲ့ကျောနဲ့ အိမ်ထရံ ထိကပ်သွားသည် ။ ဆုတ်စရာ မရှိတော့။ ကြွက်နီ မျက်လုံးထဲက မျက်ရည်ပေါက်တွေ လိမ့်ဆင်းကျလာသည် ။ ကြောက်လွန်းလို့ ကြွက်နီ သေးတွေ တဖျန်းဖျန်း ထွက်ကျသည် ။

“ ခင်မှုံကို သတ်တာလည်း နင့်လိုဘဲ။ ဗိုက်ကြီးတာကို ငါက ဖျက်ချခိုင်းတာ မဖျက်ချလို့ဘဲ ခင်ခင်ရီ ..”

“ ဗိုက်ကြီးတာကို ဖျက်မချတာနဲ့ သတ်ပစ်ရသလား .. ဦးနီတိုးရယ် ..။ ရှင် အားရအောင် လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်ခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေဘဲ မဟုတ်လား …။ လူမဆန်တဲ့ လူကြီး .. အီးဟီးဟီး…..”

ဦးနီတိုးရဲ့ သန်မာတဲ့ လက်ကြီးတွေက ကြွက်နီလေးရဲ့ လည်ပင်းကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တဲ့အချိန် ဦးနီတိုးရဲ့ နောက်စိကို အေးစက်မာကျောတဲ့ အရာတစ်ခုက လာထောက်လိုက်လို့ ဦးနီတိုး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။

“ ကလေးရဲ့ လည်ပင်းကို လွှတ်လိုက် …။ နားမထောင်ရင် ခင်ဗျားခေါင်းထဲက ဦးနှောက်တွေ တစ်စစီ ပြန့်ကြဲသွားမယ်….”

သေနတ်ပြောင်းတစ်ခုမှန်း သိလိုက်ရသလို သူ့အနောက်က အသံကို ကျက်မိသွားသည် .။ ရဲစခန်းမှူး ဆန်းဦး …။

“ ခင်ဗျားရဲ့ လက်တွေကို ဖြေးဖြေးချင်း ခေါင်းပေါ်ကို တင်လိုက် …။ ဖြေးဖြေးနော် .. ဉာဏ်မများနဲ့..။ တကယ်မောင်းဖြုတ်လိုက်မှာ…”

ဦးနီတိုး စခန်းမှူးဆန်းဦး ပြောတဲ့အတိုင်း သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို သူ့ခေါင်းပေါ်ကို တင်လိုက်ချိန် သံမဏိ လက်ထိပ်ကွင်းတွေ ချောက်ကနဲ ချောက်ကနဲ သူ့လက်ကောက်ဝတ်တွေကို ခတ်လိုက်တာ ခံလိုက်ရသည် ။

“ ခင်ဗျား.. ခုန ကြွက်နီကို ပြောတာတွေ ကျနော် ဖုန်းကင်မရာနဲ့ ရိုက်ထားတယ်…။ အခုဘဲ မြဟန်ကြီးကို ကျနော့်လူတွေ သွားဖမ်းနေပြီ…။ ခင်ဗျားကို တရားစွဲ ထောင်ချဖို့ အချက်အလက်တွေ ရပြီ ဦးနီတိုး ..။ ခင်ခင်ရီနဲ့ ခင်မှုံကို သတ်တဲ့ အမှုတွေ နဲ့ ခင်ဗျားကို ဖမ်းလိုက်ပြီ …. ”

စခန်းမှူးဆန်းဦးက သူ့ဖုန်းကို ထောင်ပြရင်း ပြောလိုက်သည် ။ ဦးနီတိုး ခေါင်းငိုက်ဆိုက်ကျသွားသည် ။ ဆန်းဦးသည် ဓါးပြ နေဒွန်းတို့ကို ဖမ်းတဲ့နေရာကနေ ကြွက်နီဆီကို လာခဲ့သလို ဦးနီတိုး ဆီကိုလည်း သူ ဒုရဲအုပ်မြင့်မောင်မောင်ကို လွှတ်ပြီး ကြည့်ခိုင်းသည် ။ ဦးနီတိုး အိမ်မှာ မရှိတော့ ဒုရဲအုပ်မြင့်မောင်မောင်က ဆန်းဦးဆီကို ဟန်းဖုန်းနဲ့ အကြောင်းကြားသည် ။ ဆန်းဦးလည်း ကြွက်နီဆီကို ဦနီတိုး ရောက်လာနိုင်သည်လို့ ထင်တာကြောင့် ကြွက်နီရဲ့ အိမ်ဘေးမှာ ပုန်းပြီး စောင့်နေတုန်း ဦးနီတိုး ရောက်လာပြီး ကြွက်နီကိုသတ်ဖို့ ကြံစည်နေတာကို တွေ့ရတာ ..။

ဦးနီတိုးကို လက်ထိပ်ခတ်ရက်နဲ့ ကြွက်နီတို့ အိမ်ရှေ့မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ခိုင်းထားသည် ။ ကြွက်နီ အိမ်ထဲက ထွက်လာပြီး

“ လူယုတ်မာကြီး… ကြိုးစင်ကို သွားပေတော့…”

လို့ ရေရွတ်ပြီး ဦးနီတိုး မျက်နှာကို တံတွေးနဲ့ ထွေးသည် ။ မကြာခင် သူ့လူတွေ ရောက်လာသည် ။ မြင့်မောင်မောင်နဲ့ အဖွဲ့ …။ ညိုတင်ရဲ့ မြင်းလှည်းနဲ့ ဦးနီတိုးကို ရဲစခန်းကို ဖမ်း ခေါ်လာခဲ့သည် ။

တစ်ညလုံး အိပ်ခွင့်မပေးဘဲ မျက်နှာကို မီးနဲ့ထိုးထားပြီး မေးခွန်းတွေ မေးသည် ။ ဆန်းဦး.. မြင့်မောင်မောင်နဲ့ ရဲကြပ်ကြီးဗလတို့ လူလဲနဲ့ စစ်မေးကြတော့ မနက်လင်းအားကြီး အချိန်မှာ ဦးနီတိုး ပွင့်အန်လာသည် ။ သူ သတ်တဲ့အကြောင်း ဝန်ခံသည် ။ ဖြောင့်ချက်ပေးလာသည် ။ မြဟန်ကြီးကိုတော့ စစ်ရတာ မေးရတာ မခက် ..။ ချက်ချင်းဘဲ ဝန်ခံသည် ။ ဖြောင့်ချက်ပေးသည် ။

တစ်ညလုံး မအိပ်ဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် ဆန်းဦး သူ့အလုပ်စားပွဲမှာ တစ်ချက် ငိုက်သွားသည် ။ မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည် ။

“ စခန်းမှူး..စခန်းမှူး…..”

ခေါ်သံကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့ အရင်တခါ အိပ်မက်မက်ခဲ့ဖူးတဲ့ အဝတ်အဖြူရောင်နဲ့ ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် သူ့ဘေးမှာ ရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေတဲ့ ပုံမဟုတ်ဘူး ။ ပြုံးနေသည်။

ခင်မှုံ…..ခင်မှုံ လား ….။ ဟာ…တစ္ဆေ လား ….။

“ ကျေးဇူးတင်တယ်ရှင့် …”

ဒီစကားပြောပြီးတာနဲ့ ဖျတ်ကနဲ ပျောက်ကွယ်သွားသည် ။ ဆန်းဦး လန့်နိုးလာသည် ။ သူ့ဘေးမှာ ဘယ်သူမှ မရှိနေဘူး ။ အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလို ..။

လူသတ်တရားခံကို ဖမ်းဆီးရမိတာရယ်.. နာမည်ကြီး ဓါးပြဂိုဏ်းကို ဖမ်းဆီးရမိတာရယ် ကြောင့် စခန်းမှူးဆန်းဦး နာမည်ကောင်းရသည် ။ အထက်လူကြီးတွေရဲ့ ချီးကျူးဂုဏ်ပြုတာတွေကို ခံရသည် ။ တကယ်တော့ သူသည် လူသတ်မှု တရားခံကို ဖမ်းတဲ့နေရာမှာ သူ့ကိုယ်ပိုင် အစွမ်းအစကို ဘာမှ မသုံးရဘဲ မိလိုက်တယ်ဆိုတာ သူ့စိတ်ထဲက သိနေသည် ။

ဆန်းဦးသည် လူဝင်စားပြောလို့ အလောင်းတွေ တွေ့ခဲ့ရသလို လူဝင်စားကြောင့်ဘဲ လူသတ်တရားခံကို ဖမ်းဆီး အရေးယူနိုင်ခဲ့တာကြောင့် ခင်ခင်ရီ ဝင်စားတယ်ဆိုတဲ့ လူဝင်စားလေး ကြွက်နီကို ကျေးဇူးတင်စကား ပြောချင်တာနဲ့ ကြွက်နီဆီကို ပြန်ရောက်လာခဲ့သည် ။

ရွာလူကြီးတွေနဲ့ ခင်ခင်ရီရဲ့ မိဘဆွေမျိုးတွေ.. ခင်မှုံရဲ့မိဘ မိသားစုတွေက သူ့ကို လူသတ်တရားခံကို ဖမ်းဆီးပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ကြသည် ။ ရွာလူကြီးတွေက ကြွက်နီက စခန်းမှူးကြီးကို တွေ့ချင်သည်ဆိုလို့ ခေါ်လာပေးပါသည် ဆိုပြီး ကြွက်နီကို သူ့ဆီကို ခေါ်လာသည် ။ ကြွက်နီရဲ့ မိဘတွေလည်း ပါသည်။

ကြွက်နီက သူ့ဆီကို လျှောက်လာပြီး စာရွက်လေးတစ်ရွက် ပေးသည် ။ ကြွက်နီရဲ့ မိဘတွေက

“ မနေ့ညက စခန်းမှူးကြီးကို စာရေးမယ် ဆိုပြီး သူရေးနေတာ ..”

လို့ ပြောပြသည် ။ ကြည့်လိုက်တော့ ဝိုင်းစက်ညီညာတဲ့ လက်ရေးနဲ့ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် စခန်းမှူးကြီး” လို့ ရေးထားသည် ။ ဆန်းဦး ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထသွားသည် ။

ကြွက်နီသည် ကျောင်းတောင် မနေဖူးသေးတဲ့ ငါးနှစ်အရွယ် ကလေးလေး ..။ လက်ရေးက ကလေးတစ်ယောက်ရေးတဲ့ လက်ရေး မဟုတ်ဘူး။ လူဝင်စားဆိုတာ သူ အရင်က မယုံကြည်ခဲ့ပေမယ့် အခု သူ့လက်တွေ့မို့ အံ့သြစွာနဲ့ လက်ခံရမလို ဖြစ်နေပြီ ..။

ကြွက်နီသည် စုတ်ပြတ်သတ်နေတာမို့ ဆန်းဦး သနားမိသည် ။ ကြွက်နီအတွက် ကျောင်းဝတ်စုံ ဖိနပ် ထီး လွယ်အိပ်တွေ သူ ဝယ်ပေးသည် ။

ထိုအချိန် နောက်ပိုင်းမှာ ဆန်းဦးသည် လူဝင်စား ဆိုတာကို အထူးစိတ်ဝင်စားသွားပြီး လူဝင်စားနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စာအုပ်များကို ဖတ်ရှုပါတော့သည် ။

တချို့သော လူတွေသည် အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် သေဆုံးသွားသောအခါ သူတို့သေဆုံးတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် သူတို့ စွဲလန်းရ အိမ် မိသားစုဆီမှာ လူဝင်စားအဖြစ် ပြန်လည်ရောက်ရှိ ဝင်စားကြတာတွေကို အခွင့်သင့်တိုင်း လေ့လာမှတ်သားလေတော့သည် ။

———————————————

ဆတ်သေကုန်းရွာထိပ်က ချစ်ကမ္ဘာစားသောက်ဆိုင် မှာ ပုန်းညက် မျှော်ရလွန်းလို့ မောလှပြီ ။ စခန်းမှူးဆန်းဦး ပေါ်မလာလို့ ပုန်းညက် ရတက်မအေး စိတ်သောကတွေ ကြီးမားနေရသည် ။

အစ်ကိုဆန်းဦး .. ပုန်းညက်ကို သတိမရတော့ဘူးလား …။ ဘာတွေများ အလုပ်များနေလဲ … ။ ပုန်းညက်ကို စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ခဲ့တာ အကြိမ်ကြိမ် ..။ ချစ်လွန်းတဲ့စိတ်ကြောင့် အစ်ကိုဆန်းဦးကို အလိုလိုက်ခဲ့တာ..။ တကိုယ်လုံးကို ပုံပေးခဲ့တာ ယုံလို့ပေါ့ ။ အစ်ကို့ကို ပုန်းညက် ယုံကြည်လို့ ။ အခုတော့.. အခုတော့ .. အစ်ကို ပေါ်မလာတော့ဘူး ။ အစ်ကို ဘယ်သွားနေလဲ ။ တခြားရွာတစ်ရွာက အချောစားလေး တစ်ယောက်ယောက်နဲ့များ ညိနေပြီလား .. ဆိုတဲ့ အတွေးတွေ ဝင်လာတော့ မျက်ရည်လည်ချင်လာသည် ။ ဟွန်း .. အစ်ကို သူများကို ရက်စက်သွားပြီလား …။

အစ်ကိုနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တော့တဲ့အချိန် အစ်ကို့ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့ အနမ်းအစုပ်တွေကို တမ်းတ လွမ်းရ လိုလားရတာ အရမ်း အနေရခက်တယ် ။ အစ်ကိုကတော့ ဒါတွေ သိရဲ့လား ..။ ဆိုင်က အလုပ်မှာလည်း စိတ်မပါ စိတ်မဝင်စားလို့ အမေက ဆူကြိမ်းတာလည်း ခဏခဏ ခံနေရသည် ။

ဆိုင်မှာ လူနည်းနည်း ပါးသွားသည် ။ အမေက လမ်းတစ်ဖက်က သစ်သီးဆိုင်လေးမှာ ရောက်နေသည် ။ အမေက စကားပြောမိပြီဆိုရင် ဖြတ်လို့မရဘူး ။ အဝေးပြေးကားဂိတ်မှာ ရဲကြပ်ကြီးဗလ ရပ်နေတာကို ပုန်းညက် တွေ့လိုက်လို့ ဆိုင်ထဲကနေ ပြေးထွက်ပြီး..

“ ဦးလေး..ဦးလေး…”

လို့ ခေါ်သည် ။ ရဲကြပ်ကြီးဗလက ..

“ ဟာ.. မပုန်းညက်… မတွေ့တာကြာပြီ .. နေကောင်းလား.. ဒေါ်အမာနီရော…”

လို့ ပြုံးရွှင်လျက် နှုတ်ဆက်သည် ။

“ နေကောင်းပါတယ်.. ဦးလေး ..။ တစ်ခုမေးချင်လို့.. ဟိုလေ.. ဟို… ဟို…. အစ်ကို ဘယ်မှာလဲဟင် .. အစ်ကိုဆန်းဦး”

လို့ ပုန်းညက် သူ့ကို မေးလိုက်သည် ။ ရဲကြပ်ကြီးဗလက

“ ဟာ… ဆရာဆန်းဦး.. ဒရယ်ဖိုရဲစခန်းမှာ မရှိတော့ဘူး ..။ ရာထူးတိုးသွားပြီ .. မပုန်းညက်…။ သူ မြင်းခြံကို ပြောင်းသွားရတယ် …”

လို့ ပြောသည် ။ သူစီးရမယ့်ကားကြီး ရှူးကနဲ ထိုးဆိုက်လာတာနဲ့ ရဲကြပ်ကြီးဗလလည်း ပုန်းညက်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကားပေါ်ကို တက်သွားသည် ။

ပုန်းညက် မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည် ။ အစ်ကို.. ငါ့ကို ထားသွားပြီ ထင်ပါရဲ့ …။ ပြောင်းသွားတာလည်း မသိရဘူး..။ တပည့်တစ်ယောက် လွှတ်ပြောခိုင်းရင်တောင် ရတဲ့ဥစ္စာ..။ အစ်ကို မကောင်းဘူး ..။ အစ်ကို ရက်စက်တယ် ..။ ပုန်းညက်ကို သူ မချစ်ပါဘူး ။ ပုန်းညက်ကို သူ အပျော်ကြံသွားတာ …။ ညာချစ်သွားတာ ..။ ကျောရရုံ ကြံသွားတာ ။ ညာအိပ်သွားတာ .. ဟွန်း …။

ပုန်းညက်ရဲ့ ပါးပြင်ဖွေးဖွေး ဖောင်းဖောင်းလေးမှာ မျက်ရည်ပေါက်တွေ စီးဆင်းလာသည် ။ ခေါင်းငိုက်ဆိုက်နဲ့ ဆိုင်ဆီကို လျှောက်လာခိုက် တိ.. တိ.. နဲ့ အနားကပ် ဟွန်းတီးလိုက်တဲ့ ကားတစ်စီးကြောင့် လန့်ဖြန့်သွားမိသည် ။

မျက်စောင်းထိုးဖို့ နှုတ်ခမ်းစူပြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ အပြာရောင် ဂျစ်ကားတစ်စီးကို တွေ့ရသည် ။ ကားတံခါးမှာ ပူးလိ(စ် ) လို့ အင်္ဂလိပ်လို ဆေးဖြူနဲ့ ရေးထားတာ တွေ့ရသည် ။ ရဲကားတစ်စီးဘဲ ..။

“ ဟေ့ဟေ့.. ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပုလဲတွေခ နေပါလား …။ ရည်းစားပူမိလို့ ထင်တယ် …”

ကားမောင်းတဲ့လူက ပြောလိုက်လို့.. ပုန်းညက် ရန်တွေ့ဖို့ ဒီလူကို ရင်ဆိုင်လိုက်သည် ။

ဟင်.. အစ်ကို…. အစ်ကိုဆန်းဦး …။

နေကာမျက်မှန်အနက်ကြီး တပ်ထားတဲ့ အစ်ကိုဆန်းဦး ကားပေါ်က ဆင်းလာသည် ။ ရဲယူနီဖောင်း အသစ်ကို သေသေသပ်သပ် ဝတ်ထားသည် ။ ပုခုံးမှာ ကြယ်ပွင့် ထပ်တိုးနေတာ သတိထားမိလိုက်သည် ။

“ ပုန်းညက် ..”

“ အစ်ကို …. ”

မျက်ရည်တွေနဲ့ ပြုံးနေတဲ့ ပုန်းညက် ။

“ ဘာလို့ မျက်ရည်တွေ ကျနေတာလဲ …”

ပုန်းညက်မဖြေ ..။ ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ရှိုက်နေသည် ။

“ လာ.. အစ်ကို့ဆီကို …”

ပုန်းညက် ရင်ဘတ်ထဲ နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရသည် ။ အစ်ကိုက ပုန်းညက်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာ သိရလို့ ..။ လက်ဆန့်တန်းထားတဲ့ သူ့ဆီကို ပုန်းညက် အမြန်လှမ်းသွားလိုက်သည် ။ အစ်ကိုဆန်းဦးက ပုန်းညက်ကို ဖက်ထားလိုက်ပါသည် ။ ပုန်းညက်ကလည်း ပြန်ဖက်သည် ။

လူစည်ကားတဲ့ ကားဂိတ်မို့ လူတွေ သူတို့ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြသည် ။ ဆန်းဦးနဲ့ ပုန်းညက် ဂရုမစိုက်ကြ ..။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားနေကြသည် ။

“ ချစ်တယ်..ပုန်းညက်ရယ်…”

“ ပုန်းညက်ကလဲ အစ်ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ် …. ”

…………………………………

ညသန်းကောင်ကျော် အချိန် …။

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အင်းစိန်ထောင်ကြီးထဲက အိပ်ဆောင်ကြီးထဲ အကျဉ်းသားတွေ တန်းစီပြီး အိပ်နေကြတဲ့ အချိန် …။

“နင့်ကို ဘ၀ ဆက်တိုင်း ဆက်တိုင်း မကြေဘူး …။ နင့်ကို ခွင့်မလွှတ်ဘူး….။ လူသတ်သမားကြီး..။ နင် ငရဲကို သွားရမယ်…..”

ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ မိန်းမက သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခုန်အုပ်လာလို့ ဦးနီတိုး စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်ရင်း ရုန်းကန်တွန်းပစ်သည် ။

“အားးးးးးးးးးး……….”

ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်စွာနဲ့ အိပ်မက်က လန့်နိုးလာတဲ့ ဦးနီတိုးသည် ကလေးငယ်တစ်ယောက်လိုဘဲ ငိုကြွေးနေသည် ။ သူ့နံဘေးမှာ တန်းစီပြီး အိပ်နေကြတဲ့ အကျဉ်းသားတွေလည်း သူ့အော်ဟစ်သံတွေကြောင့် လန့်နိုးလာကြပြီး ညတိုင်း အော်ဟစ်ငို
ယိုတဲ့ သူ့ကို ဝိုင်းပြီး ဆဲဆို အပြစ်တင်ကြသည် ။ ထိုးကြိတ် ရိုက်နှက်သည် ။ ညစဉ် အိပ်လိုက်တိုင်း အိပ်မက်ဆိုးတွေကြောင့် ခြောက်ခြားစွာနဲ့ သူလန့်လန့်နိုးရသည် ။

သူသည် ခင်မှုံနဲ့ ခင်ခင်ရီကို မတရားကျင့်တာတွေနဲ့ ရက်ရက်စက်စက် သတ်ခဲ့တဲ့ အပြစ်ဒဏ်နဲ့ သူ့တစ်သက် ထောင်ထဲက ထွက်ရတော့မှာ မဟုတ်တဲ့အပြင် ညတိုင်း မက်မက်နေတဲ့ အိပ်မက်ဆိုးတွေကြောင့် စိတ်သောက ဝေဒနာ ဖိစီးနေပြီ ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဆုံးစီရင်ပစ်လိုက်ဖို့ သူဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည် ။

ပြီးပါပြီ

ZG

ရေးသားသူ – ကိုတိုးကွီး

(အတှေးပငျလယျပွာ ဖိုရမျတှငျ ရေးသားသညျ)

ဒရယျဖို ရဲတပျဖှဲ့စခနျး ။

အိုဟောငျးတဲ့ အဆောကျအဦးလေးသညျ ခွောကျသှေ့တဲ့ မွနေီနီလမျးကလေး နံဘေးမှာ ရှိနသေညျ။

နှရောသီရဲ့ တစျခုသော နေ့လညျခငျး …။

အညာနှကေ ပူလှနျးသညျ ..။ ဖုံထူထူလမျးမပေါျမှာ လှညျးတစျစီး ဖွတျမောငျးသှားလို့ ဖုံလုံးကွီး လှိမျ့ဝငျလာသညျ ။ တကြှီကြှီ အသံနဲ့ တဟဲ့ဟဲ့ နှားမောငျးသံကို ကွားနရေသညျ ။

စခနျးမှူး ဆနျးဦး အလုပျစားပှဲမှာ အိပျငိုကျနသေညျ။ ပူလှနျးလို့ စှပျကွယျလကျပွတျနဲ့ အောကျက ယူနီဖောငျး ကာကီဘောငျးဘီနဲ့ ..။ ညှပျဖိနပျနဲ့ ..။ သူ့နံဘေးက ဟောငျးနှမျးနတေဲ့ ပနျကာကွီးက ကလစျကလစျ မွညျပွီး လညျနသေညျ ..။ ညက အသုဘအိမျမှာ သူ ဖဲရိုကျလို့ အိပျရေးက မဝ။

သတေဲ့ ဦးသိနျးထူးက သူနဲ့ ခငျမငျတဲ့ မိတျဆှတှေမေို့ သှားတာ ဝိုငျးကောငျးတာနဲ့ ခဏဆိုပွီး ဝငျထိုငျလိုကျတာ ထလို့မရဘူး ဖွစျသှားသညျ ။ လုပျစရာရယျလို့ သိပျ မရှိလှဘူး ..။ ညပိုငျးကွမှ ကြေးရှာအုပျခြုပျရေးရုံးတစျရုံးက လုပျတဲ့ လုံခွုံရေး အစညျးအဝေး တစျခုကို သူ သှားတကျရမညျ ။

သူ့နယျမွမှောက တခါတခါ နှားခိုးမှုတှေ ဖွစျတတျသလို ဓါးပွမှုလညျး ဖွစျတတျသညျ။ တောျရုံတနျရုံ စကားမြား ဆဲဆို ပါးရိုကျတာလောကျ ကိစ်စတှကေ ကွီးတဲ့အမှု ငယျစေ.. ငယျတဲ့အမှု ပပြောကျစဆေိုတဲ့ ဆောငျပုဒျအတိုငျး ပွလေညျအောငျ ညှိပေးလိုကျကွတာ ခညြျးပါဘဲ ။

သူ့စားပှဲနဲ့ မလှမျးမကမျးက တာဝနျမှူး စားပှဲမှာ ဒီနေ့ ဂြူတီကတြဲ့ ဒုရဲအုပျ မွငျ့မောငျမောငျသညျ စားပှဲပေါျ လကျထောကျပွီး ခဲတံတစျခြောငျးနဲ့ စားပှဲကို တဒေါကျဒေါကျ ခေါကျနသေညျ ။ သူလညျး လုပျစရာ မရှိလို့ ပငြျးရိငွီးငှေ့နပေုံရသညျ ။ အခြုပျခနျးလေးထဲမှာတော့ မနေ့ညက မူးပွီး ရမျးကားလို့ ထညျ့ထားတဲ့ လူတစျယောကျ ရှိနသေညျ ။ နံရံကို မှီပွီး အိပျနသေညျ ။ စခနျးမှူးဆနျးဦး မကြျမှောငျကွီးကွုံ့ပွီး မွငျ့မောငျမောငျကို လှမျးကွညျ့သညျ ။

“ ကိုမွငျ့မောငျမောငျ .. ခေါကျမနနေဲ့ဗြာ ..။ အဲလို စားပှဲခေါကျရငျ အမှုကွီး ဝငျတတျတယျ… တဲ့ …”

ဆနျးဦး မကြျလုံးမဖှငျ့ဘဲ ပွောလိုကျတာ မွငျ့မောငျမောငျက ပွုံးသညျ ။ စခနျးမှူးဆနျးဦးကို ကွညျ့ပွီး ..

“ စခနျးမှူးကလညျး ရှေးခတျေက အယူအဆတှပေါဗြာ …။ ကနြောျတော့ လကျမခံပါဘူး …။ ခဲတံနဲ့ စားပှဲခေါကျတာနဲ့ဘဲ ဘာအမှုက ဖွစျလာမှာလဲ…”

လို့ ပွောလိုကျသညျ ..။ ခဲတံနဲ့ ဆကျခေါကျနဆေဲ …။ စခနျးမှူးလညျး ဘဝငျမကပြမေဲ့ ဘာမှ ဆကျမပွောတော့ ..။ ဆကျငိုကျနသေညျ ။ စိတျထဲမှာတော့ မွငျ့မောငျမောငျဆိုတဲ့ လူက တောျတောျ ခေါငျးမာတယျလို့ စဉျးစားမိသညျ ။ သူ့စကားကို နားမထောငျတဲ့ မွငျ့မောငျမောငျကို သူ စိတျထဲမှာတော့ သိပျမကြနေပျဘူး ။ အသေးဖှဲ့ကိစ်စမို့ ဘာမှ ဆကျ အငွငျးမပှားခငြျဘူး ။

သိပျမကွာလိုကျ ..။ ရဲစခနျးအပွငျမှာ ရိုငျဖယျသနေတျထမျးပွီး ကငျးကနြတေဲ့ ရဲသားဖိုးထောငျ စခနျးမှူးဆနျးဦး စားပှဲရှေ့ ရောကျလာသညျ ။

“ စခနျးမှူး …”

“ ဘာလဲ..ဖိုးထောငျ … ဘာပွောမလို့လဲ…။ မငျး အလိုကျကနျးဆိုးကို မသိဘူးကှာ …”

သူ ငိုကျမွညျးနတေဲ့အခြိနျ ရောကျလာလို့ ဖိုးထောငျကို သူ မကြနေပျ ။

“ ကြှဲလူးအိုငျရှာက ရှာလူကွီးတှေ စခနျးမှူးနဲ့ တှေ့ခငြျလို့တဲ့.. အပွငျမှာ ရောကျနတေယျ စခနျးမှူး ..”

“ အာ….ဘာကိစ်စတဲ့လဲ …”

Watch Exclusive Japanese Adult Videos
“ သူတို့ရှာမှာ လူသအေလောငျး တှေ့လို့တဲ့ …”

“ ဟေ … ”

လာပွီ …။ အမှုကွီး …။ လူသမှေု …။ ဒုရဲအုပျမွငျ့မောငျမောငျလညျး ဝုနျးကနဲ ထရပျသညျ ။ စခနျးမှူးဆနျးဦးလညျး ဒုရဲအုပျမွငျ့မောငျမောငျကို ဘယျ့နှယျ့ရှိစ.. ငါမပွောဘူးလား ဆိုတဲ့ အကွညျ့မြိုးနဲ့ လှမျးကွညျ့လိုကျသညျ ။

“ အေး..လှှတျလိုကျကှာ …”

အမှုကတော့ တကယျဘဲ တကျလာပွီ ..။ ဘယျသူက ဘယျသူ့ကို ခုတျသတျပွနျပွီလညျး မသိဘူး ..။ ကြှဲလူးအိုငျရှာလူကွီး ဦးဒေါငျးညို ရုံးခနျးထဲ ဝငျလာသညျ ..။ အသားညိုညို ထောငျထောငျမောငျးမောငျး ။ ကတုံးပွောငျပွောငျနဲ့ ..။ ကောျလာကတုံး ရှပျအဖွူ .. အကှကျကွဲကွဲ ပလကေပျလုံခညြျ ခိုပွာရောငျနဲ့ ..။ စခနျးမှူးဆနျးဦးက…

“ အုပျခြုပျရေးမှူးကွီး … ထိုငျဗြာ…။ ဘယျလိုဖွစျတာလဲ ပွောပွပါဦး…။ ဖိုးထောငျရေ.. လဘကျရညျ မှာလိုကျကှာ…”

လို့ ပွောရငျး ဦးဒေါငျးညိုကို ဖိတျခေါျသညျ ..။ ဒုရဲအုပျမွငျ့မောငျမောငျလညျး စခနျးမှူးစားပှဲဘေးကို ရောကျလာသညျ ။ ဦးဒေါငျးညိုက ..

“ ဒီလိုပါ စခနျးမှူးကွီး ..။ ကနြောျတို့ရှာမှာ ကလေးတစျယောကျကို ရှာထဲက လူဝငျစားလို့ ပွောဆိုနကွေတာ။ မနေ့ကတော့ ဒီကလေးက ‘သူဟာ ဒီဘဝ မရောကျခငျတုနျးက ဆငျကြုံးရှာက ခငျခငျရီ…’ လို့ ပွောလာတယျ …”

လို့ စပွောပါသညျ ။

“ သူ့ကို ဆငျကြုံးရှာက လူတစျယောကျက သတျလို့သခေဲ့ရတယျ ..။ ကနြောျတို့ ကြှဲလူးအိုငျရှာအပွငျက ရတှေငျးပကြျကွီးထဲ ပစျထားခဲ့တယျ…။ အရိုးကနြပွေီ….။ နရော လိုကျပွပေးမယျ… လို့ ပွောပါတယျ ..။ ကနြောျ အပါအဝငျ ရှာကလူတှကေ မယုံကွဘူး ..။ ကလေးက အထပျထပျ ပွောနတေော့ ကနြောျတို့လညျး သူ့ကို နရောလိုကျပွခိုငျးပါတယျ။ ရတှေငျးပကြျကွီးထဲ ဆငျးကွညျ့ခိုငျးတော့ ကလေး ပွောသလို မိနျးကလေးတစျယောကျရဲ့ အရိုးစုကို တှေ့ရတဲ့အပွငျ အခုမှ သခေါစ လတျလတျဆတျဆတျ မိနျးမအလောငျးတစျလောငျးကိုပါ တှေ့ရလို့ ကနြောျတို့ စခနျးမှူးကွီးတို့ကို လာအကွောငျးကွားကွတာပါ …”

လို့ ဆကျပွောသညျ ။

“ လူဝငျစားကလေးက ဘယျအရှယျလဲ.. သူကွီး ..”

“ ငါးနှစျသားလေးပါ ..စခနျးမှူး ..”

“ ဟာ ..တောျတောျငယျတာဘဲ …။ အငျး.. ကနြောျက ဒါတှေ မယုံဘူးဗြ …။ တစျခုခုတော့ တစျခုခုဘဲ..။ ကဲ.. ဆိုပါဦး… ဒီကလေးက ခငျခငျရီ ဘဝတုနျးက အသကျ ဘယျလောကျမှာ သတောတဲ့လဲ …”

“ ခငျခငျရီ ဆယျ့ရှစျနှစျအရှယျမှာ လူတစျယောကျက မတရားကငြ့ျကွံပွီး သတျတယျလို့ ကလေးက ပွောပါတယျ .. စခနျးမှူး …”

“ဟငျ.. မတရားကငြ့ျပွီး သတျတယျ ဟုတျလား…။ အိုး … သတျတဲ့လူ .. ဘယျသူလဲဆိုတာ ပွောလား”

“ သူကွောကျတယျတဲ့.. မပွောရဲဘူးတဲ့ …”

မွငျ့မောငျမောငျက

“ လူဝငျစားက ပွောတယျဆိုတာ တောျတောျ အံ့သွစရာဘဲ …။ ဒါတှေ တကယျရှိလို့လား.. ဖွစျနိုငျလို့လား …”

လို့ ပွောရငျး ဦးဒေါငျးညို ပွောတာကို စူးစိုကျပွီး နားထောငျသညျ ။

“ အငျး.. ဘာဘဲပွောပွော.. သူပွလို့ဘဲ အလောငျးတှေ တှေ့နတေော့လညျး ခကျသားပဲ ..။ ကိုမွငျ့မောငျမောငျ ကနြောျလညျး ဒါတှေ ယုံတဲ့လူ မဟုတျပါဘူး …”

ဆနျးဦးက သူထိုငျနတေဲ့ ကုလားထိုငျမှာ ခြိတျထားတဲ့ သူ့ယူနီဖောငျး ရှပျကို ယူဝတျလိုကျသညျ ။

“အခု လတျလတျဆတျဆတျ သနေတောတှေ့တဲ့ မိနျးမက ဘယျသူဆိုတာရော အုပျခြုပျရေးမှူးကွီး တို့ သိပွီလား …”

“ သိပါပွီ .. ဆငျကြုံးရှာက ခငျမှုံ .. တဲ့ ..။ အသကျက ၁၉ နှစျ ….”

“ အလောငျးက ပုပျပွီလား…အနံ့ထှကျလား ..”

“ မပုပျသေးဘူးဗြ …. မနံသေးဘူး..”

“ အငျး.. လောလောလတျလတျ သတျတာ ဖွစျမယျ …. ”

အံဆှဲဖှငျ့ပွီး သူ့ခွောကျလုံးပွူးသနေတျကို ထုတျယူသညျ ။ နံရံမှာ ခြိတျထားတဲ့ ဦးထုပျကို လှမျးယူသညျ ။

“ ….ကဲ… ကနြောျတို့ လိုကျကွညျ့ကွမယျ …။ ကိုမွငျ့မောငျမောငျရေ… အမှုကတော့ ကွီးပွီဗြို့ ..။ ကနြောျ လိုကျသှားမယျ…”

စခနျးမှူးဆနျးဦးသညျ ရဲသားတခြို့ကို သူနဲ့အတူ ကြှဲလူးအိုငျရှာကို ခေါျသှားသညျ ။ ထုံးစံအတိုငျး မွငျးလှညျးနဲ့ ..။ ညိုတငျရဲ့ မွငျးလှညျး ။ ဦးဒေါငျးညိုတို့ လှညျးက အရှေ့က၊ ဆနျးဦးတို့ မွငျးလှညျးက အနောကျက ..။

ပူလှနျးတဲ့နကွေောငျ့ သူတို့အားလုံး ခြှေးတလုံးလုံးနဲ့ ။ စိတျထဲမှာ လှညျးတှကေ နှေးတယျလို့ သူထငျနသေညျ ။ Crime scene မှုခငျးဖွစျပှားတဲ့ နရောကို ရဲကားနဲ့ အမွနျသှားနိုငျတဲ့ တစျနေ့ ရောကျရော ရောကျပါ့မလားလို့ တှေးနမေိသညျ ။ သှကျလကျခကြျခွာပွီး သူအမွဲ အားကိုးရတဲ့ ရဲကွပျကွီးဗလလညျး ပါသညျ ။ ကြှဲလူးအိုငျရှာကို လှနျခဲ့တဲ့ ဆယျရကျလောကျတုနျးကဘဲ သူ ရောကျခဲ့သေးသညျ ။ နှားခိုးမှုတှေ ဖွစျဖွစျနလေို့ ..။

လမျးကွမျးကွမျးကို တစျနာရီကြောျကြောျလောကျ လှညျးစီးလိုကျပွီးနောကျ အခငျးဖွစျပှားတဲ့ ရတှေငျးပကြျကွီးရှိတဲ့ ကြှဲလူးအိုငျရှာပွငျက ဇရပျဟောငျးကွီး နံဘေးကို ရောကျရှိသှားသညျ ..။ ဆနျးဦးက အပွာရောငျ ရာဘာလကျအိပျတစျစုံကို ထုတျယူကာ သူ့လကျတှမှော စှပျလိုကျပွီး နောကျထပျ လကျအိပျတစျစုံကို ရဲကွပျကွီးဗလကို လှမျးပေးလိုကျသညျ ။

“ အုပျကွီး .. တစျခုခုတှေ့ရငျ လကျနဲ့ တနျးမကိုငျလိုကျပါနဲ့…။ ကနြောျတို့ လကျအိပျနဲ့ ကိုငျမယျ ..”

“ ဟုတျကဲ့ပါ.. စခနျးမှူး ”

လူသူ အရောကျအပေါကျနညျးပါးလို့ ခွုံနှယျတှထေူထပျနသေညျ့ နရောတစျခုပါဘဲ ..။ မွကျရိုငျးတောကွီးနဲ့ နဘူးခွုံ.. ဇီးခွုံတှေ ဆူးပငျတှေ ထူထပျနလေို့ ဒီရတှေငျးပကြျကွီးနားကို အနီးဆုံး စားကကြျထဲ နှားကြောငျးတဲ့ နှားကြောငျးသားတှေ တခါတရံ ရောကျတတျတာက လှဲလို့ ဘယျသူမှ မရောကျကွဘူးလို့ ဦးဒေါငျးညိုက ဆနျးဦးကို ပွောသညျ ။

ရဲကွပျကွီးဗလက အနီးအနားကို လိုကျ ကွညျ့သညျ ။ သဲလှနျစ တစျခုခု ရလိုရငွား ..။ မွကျတောထဲမှာ မိနျးမစီး ဖိနပျလေးတစျရံကို တှေ့လို့ ရဲကွပျကွီးဗလက ဆနျးဦးကို ပွသညျ ။

“ ဒါ သတေဲ့ မိနျးကလေးရဲ့ ဖိနပျ ဖွစျနိုငျတယျ…။ သသေခြောခြာ သိမျးလိုကျပါ ကိုဗလ ..”

ရတှေငျးပကြျကွီးထဲကို ဆနျးဦး ငုံ့ကွညျ့တော့ မဲမှောငျနသေညျ ။ အပေါျက ကွညျ့လို့ ဘာမှမတှေ့ရဘူး ..။ လကျနှိပျမီးနဲ့လညျး ထိုးကွညျ့သညျ ။

“ ကနြောျ ဆငျးကွညျ့ခငြျတယျ ..”

“ ဟုတျကဲ့..စခနျးမှူးကွီး….”

“ မဆိုငျတဲ့လူတှေ အနား မလာစနေဲ့ဗြာ ….”

“ ဟုတျကဲ့..စခနျးမှူးကွီး …”

ရတှေငျးပကြျကွီးက နကျပမေဲ့ ရှာလူကွီးတှကေ ဝါးလှခေါး စီစဉျပေးတာကွောငျ့ စခနျးမှူးဆနျးဦးနဲ့ ရဲကွပျကွီးဗလ အောကျကို ဆငျးကွညျ့သညျ ..။ အားကောငျးတဲ့ ငါးတောငျ့ထိုး လကျနှိပျဓါတျမီးနဲ့ ဆငျးသှားတာ ..။ ရတှေငျးပကြျကွီးထဲကို ရောကျတော့ အောကျသိုးသိုး အနံ့ကွီး ရလိုကျသညျ ။ အလုပျတာဝနျအရ မလှှဲသာလို့ ဒီလိုနရောကို ဆငျးကွညျ့ရတာ ..။ ဆနျးဦး တောျတောျ စိတျညစျသညျ ။

ဟော.. တှေ့ပွီ …။ မိနျးကလေးတစျယောကျရဲ့ အလောငျး ..။ မခငျမှုံအလောငျးက မပုတျသေး ..။ သခေါစဘဲ ရှိဦးမညျ ..။ နှရောသီ နေ့လညျ ဖွစျပမေဲ့ ရတှေငျးပကြျ အောကျထဲမှာမို့ အေးစိမျ့နလေို့ မပုတျသေးတာ ဖွစျမညျလို့ သူ ထငျသညျ ။ ဒီနေ့ မနကျစောစော… ဒါမှမဟုတျ ညကမှ အသတျခံရတာမို့လညျး မပုတျသေးတာ ဖွစျမညျလို့လညျး သူထငျသညျ ။

မခငျမှုံအလောငျးသညျ ထမိနျတခွား လူတခွား ဖွစျနသေညျ..။ ဖွူဝငျးခြောမောသော မိနျးကလေးသညျ ပကျပကျစကျစကျ မွငျမကောငျးဘဲ ဖွစျနသေညျ ..။ သူ မိနျးကလေးအလောငျးကို ဓါတျပုံရိုကျ မှတျတမျးတငျပွီး သဲလှနျစ တတျအားသရှေ့ ရှာဖှပွေီး အလောငျးကို ဆေးရုံကိုပို့ဖို့ စီစဉျသညျ ..။ အတူ တှေ့ရတဲ့ လူရိုးစုကိုလညျး သူ စစျဆေးသညျ ..။ လူဝငျစားကလေးက ခငျခငျရီလို့ ပွောတဲ့ အရိုးစု …။

အရိုးစု ကိုလညျး ဓါတျပုံရိုကျ မှတျတမျးတငျပွီး .. အရိုးစုကိုလညျး ဆေးရုံကို တပါတညျး ပို့ဖို့ စီစဉျသညျ ..။ မခငျမှုံရဲ့ အလောငျးကို ရဲကွပျကွီးဗလက ငုံ့ကွညျ့ပွီး တတှတျတှတျနဲ့ စကားပွောနတောကို အဝေးက တှေ့လိုကျလို့ သူ ဗလ ဘာလုပျပါလိမျ့လို့ သိခငြျသှားသညျ ။

“ ကိုဗလ ..ဘာလုပျတာတုနျး …”

လို့ မေးလိုကျသညျ ။

“ သသေူကို အကူအညီ တောငျးတာလေ.. စခနျးမှူး ..။ သူ့ကိုသတျတဲ့ လူသတျသမားကို အမွနျဆုံး ဖမျးဆီးရမိဖို့အတှကျ အကူအညီပေးဖို့ မတေ်တာရပျခံ တာလေ …။ အရိုးတှနျတယျဆိုတာ စခနျးမှူး ကွားဖူးတယျ မဟုတျလား …”

“ အငျး…. ကွားဖူးပါတယျ …”

သူက အဲလိုမြိုး အယုံအကွညျ မရှိဘူး ..။ ဒါပမေယျ့ ဗလ လုပျတာကိုလညျး သူ မတားလိုကျဘူး ..။ ဘာမှလညျး မကနျ့ကှကျဘူး ။

“ အုပျကွီး …”

“ ဗြာ… ဘာလိုပါလဲခငျဗြ…..”

“ ခငျခငျရီရော ခငျမှုံရောက ဆငျကြုံးရှာက ဖွစျနပေါလား ..။ အငျး….. ဆငျကြုံးရှာက ရှာလူကွီးနဲ့ တှေ့ခငြျတယျ.. ဖွစျနိုငျမလား …”

“ ဟုတျ…. ဖွစျနိုငျပါတယျ.. စခနျးမှူးကွီး…..။ ကြုပျ လှမျးခေါျလိုကျပါမယျ…”

ရှာအုပျခြုပျရေးရုံး ( ယခငျ ကြေးရှာကောငျစီရုံး ) ကို သူ ဦးဒေါငျးညိုနဲ့ အတူတူ ရောကျသှားသညျ ။

“ကဲ…. အုပျခြုပျရေးမှူးကွီး … လူဝငျစားကလေးကို ကနြောျ တှေ့ခငြျတယျ . . .”

“ ဟုတျကဲ့.. ကနြောျ အသငျ့ခေါျထားပါတယျ …”

ငါးနှစျအရှယျ လူမမယျ ကလေးငယျ သူ့ရှေ့ ရောကျလာသညျ ..။ ညစျပနေတေဲ့ အဝတျအစားတှနေဲ့ ကလေးက သူ့ကို မကြျလုံးအပွူးသားနဲ့ ကွညျ့နသေညျ ။ ဖိနပျမပါတဲ့ သူ့ခွထေောကျလေးတှကေ ဖုံအလိနျးလိနျး.. ရှှံ့တှသေဲတှေ ပကြေံနသေညျ ။ မဲညစျနတေဲ့ စှပျကွယျနဲ့ အရောငျမပေါျတော့တဲ့ ဘောငျးဘီတိုလေး ဝတျထားသညျ ။

“ ကလေး…မငျး နာမညျ ဘာလဲ …”

“ ကွှကျနီ…”

“ မငျးအသကျ မငျးသိလား ..”

“ သိတယျ..ငါးနှစျ ”

“ မငျးက အရငျဘဝက ဘယျသူလဲ …”

“ အရငျဘဝက ခငျခငျရီ ပါ …”

“ ခငျခငျရီ ဘဝနဲ့ ဘဝနိဂုံးခြုပျတာ ဘယျအသကျမှာလဲ …”

“ ၁၈ နှစျပါ …”

“ ဘယျလို သရေတာလဲ … ပွောပွနိုငျမလား …”

“ အသတျခံရတာပါ ….။ မုဒိနျးအကွိမျကွိမျ ကငြ့ျ.. ဗိုကျကွီးတော့.. ရတှေငျးပကြျထဲ တှနျးခပြွီး သတျတာ …”

“ ဘယျသူက သတျတာလဲ …”

“ ကမြ မပွောရဲဘူး….။ ကမြ သူ့ကို ကွောကျတယျ ..။ သူ… ကမြကို လာသတျလိမျ့မယျ …”

“ အေးလေ.. မငျး အခုလို လူကွားထဲ မပွောခငြျဘူးဆိုလညျး ရပါတယျ…။ မငျး ပွောခငြျလာတဲ့ အခြိနျကွတော့ ငါ့ကို ပွောပွပေါ့ …။ ငါက ရဲအရာရှိ တစျယောကျပါ .. မငျးကို သတျခဲ့တဲ့လူကို ဖောျထုတျမယျ့လူ ..”

ကွှကျနီက သူ့ကို မကြျလုံးပွူးပွူးလေးတှနေဲ့ စိုကျကွညျ့နသေညျ ။ စဉျးစားတှဝေနေပေုံရသညျ ။ ပွောသငျ့ မပွောသငျ့ …။

ဦးဒေါငျးညိုက အနားမှာ လာစပျစုနကွေတဲ့ ရှာသားတှကေို ပွနျခိုငျးသညျ ။ ဘယျသူမှ မရှိတော့တဲ့အခြိနျ ဆနျးဦးဆီကို ကပျလာပွီး

“ ကြုပျ သိရတဲ့ သတငျးတစျခု စခနျးမှူးကွီးကို ပွောပွမလို့…”

လို့ ခပျတိုးတိုး လာပွောသညျ ။

“ ဆိုပါဦး..အုပျကွီး…”

“ သတေဲ့ ကလေးမလေး နှစျယောကျလုံးက ဆငျကြုံးရှာက ကုနျစုံဆိုငျမှာ အလုပျလုပျကွတယျ ..”

“ ဟငျ…. ဟုတျလား …။ ကုနျစုံဆိုငျပိုငျရှငျက ဘယျသူလဲ……”

“ ဦးနီတိုးနဲ့ ဒေါျခှေးမ…..တဲ့….”

“ သူတို့ကို အုပျကွီး သိလား ….. ”

“ ကြုပျသိတယျ…. ရောကျလညျး ရောကျဖူးတယျ…။ သူတို့ဆိုငျက ဆိုငျကွီးဗြ….။ တောျတောျ ပစ်စညျးစုံတဲ့ ဆိုငျ … အစုံရတယျ …။ ကြုပျထကျ အဲဒီက အုပျခြုပျရေးမှူးက ပိုသိမှာပေါ့…။ မကွာခငျ ရောကျလာပါလိမျ့မယျ …. ”

ကုနျစုံဆိုငျပိုငျရှငျတှသေညျ အဓိက မေးမွနျးစုံစမျးရမယျ့ လူတှေ ဖွစျလာပွီ ။ တကယျတော့ လူဝငျစားလေး ပွောလိုကျတဲ့အတှကျ လောလောဆယျ သတျထားတဲ့ မိနျးကလေးအလောငျးကိုပါ ရလိုကျတာ။ အရငျသတျထားတာ ဘယျသူမှမသိ မပေါျလို့ နောကျထပျတစျယောကျကို ထပျသတျပွီး တစျနရောထဲမှာဘဲ ဖြောကျဖကြျတာ ဖွစျမယျ။ သတျတဲ့လူဟာ တစျယောကျထဲ ဖွစျဖို့ မြားနတေယျ …။

သူစဉျးစားနဆေဲ ခပျလှမျးလှမျးကနေ သူနဲ့ ဦးဒေါငျးညို စကားပွောနကွေတာကို စိုကျကွညျ့နတေဲ့ ကွှကျနီက သူ့ဆီကို တနျးတနျးမတျမတျ လြှောကျလာသညျ ။

“ ဘာလဲ… ကွှကျနီ….။ မငျး ငါ့ကို ဖှငျ့ပွောတော့မလား …. ဘယျသူသတျတယျ ဆိုတာ…”

ကွှကျနီက ခေါငျးညှိမျ့ပွသညျ ။

“ စခနျးမှူးကွီးနဲ့ နှစျယောကျခငြျး ပွောလို့ ရမလား …”

“ ရတယျ…ရတယျ…”

“ သူ…သူ…သူသိရငျ…လာသတျမှာ …..”

“ မသိစရေဘူး ….စိတျခြ ….”

ဦးဒေါငျးးညို အပါအဝငျ လူအားလုံးကို ဝေးဝေးကို ရှောငျခိုငျးလိုကျသညျ ။

“ ကဲ..ကွှကျနီ….ပွောတော့…ရပွီ…..”

“ ကမြ ခငျခငျရီ ပါ…။ ကွှကျနီ မဟုတျဘူး…..”

“ အဲ… ကောငျးပွီ…. ခငျခငျရီ…..။ ပွော… မငျးကို ဘယျသူ သတျလိုကျတာလဲ……”

ကွှကျနီ မကြျရညျတှနေဲ့ ငိုရှိုကျနသေညျ ။

“ မကွောကျနဲ့ …ငါ ဘယျသူ့ကိုမှ မပွောပါဘူး …”

ကွှကျနီက သူ့ဘေးပတျဝနျးကငြျကို ကွညျ့ပွီး ခပျတိုးတိုး ပွောသညျ ။

“ ဦးနီတိုး … ဦးနီတိုး …..။ ကမြကို ဦးနီတိုး သတျတာ……..”

“ ကုနျစုံဆိုငျပိုငျရှငျ ဆိုတဲ့ ဦးနီတိုးလား…..”

“ ဟုတျတယျ ….။ သူ…. သူ…. သတျတာ…. လူယုတျမာကွီး…။ ကမြကို မတရားလညျး ကငြ့ျတယျ…..။ အကွိမျကွိမျ ကငြ့ျတယျ……”

“ မုဒိနျးက ဘယျနရောမှာ ကငြ့ျတာလဲ ..။ ဘယျနှစျကွိမျ ကငြ့ျခဲ့တာလဲ …”

“ အကွိမျကွိမျ ကငြ့ျတာပါ…။ လူလစျရငျ အတငျးဘဲ လုပျတော့တာဘဲ ..”

“ သူ့မိနျးမ မရှိတဲ့အခြိနျ ကငြ့ျတာလား ”

“ သူ့မိနျးမ တခွားရှာဘဲ ဖွစျဖွစျ၊ အလှူ.. အသုဘ သှားရငျ.. အမြိုးတှဆေီသှားရငျ သူ့စိတျကွိုကျ ကငြ့ျတော့တာဘဲ..။ နောကျပိုငျးကွတော့ သူ့မိနျးမ ရှိနတေုနျးပါ လစျရငျလစျသလို ကမြကို ပါးစပျနဲ့ လုပျခိုငျးတယျ ..။ တခါတလလေညျး အတငျး တကျလုပျတယျ..”

“ ပါးစပျနဲ့ လုပျခိုငျးတယျဆိုတာ ဘာကို လုပျခိုငျးတာလဲ…..”

ကွှကျနီသညျ ခကြျခငြျးမဖွေ ။ မကြျနှာလှှဲ ခေါငျးငုံ့ထားပွီး

“ သူ့ငယျပါကွီးကို စုပျခိုငျးတာ …. ”

လို့ ခပျတိုးတိုး ဖွသေညျ ။

“ ဘာကွောငျ့ သူသတျတယျ ထငျလဲ …”

“ ဗိုကျရှိသှားလို့ပါ …။ ကမြ ဗိုကျကွီးလို့….”

“ အို … သူ့ကို မငျးက ပွောပွလိုကျတာလား ..”

“ ဟုတျတယျ..။ ကမြက ပွောလိုကျတော့ သူ တအား တုနျလှုပျ ခွောကျခွားသှားတယျ ..။ ကမြကို တခွားရှာက လကျသညျတစျယောကျနဲ့ ဖကြျခဖြို့ ပွောတယျ ..။ ကမြကလညျး မဖွစျနိုငျဘူးလို့ ပွောတယျ ..။ ကမြ အဖနေဲ့ အမကေို ပွောပွဖို့ လုပျတယျ..။ ဒါကွောငျ့ သူ ကမြကို သတျပစျတာပါ …. ”

စခနျးမှူးဆနျးဦး ကွှကျနီကို သသေခြောခြာ စစျဆေး မေးမွနျးကွညျ့သညျ ..။ ငါးနှစျအရှယျ ကလေးငယျတစျယောကျက ဘယျလိုနညျးနဲ့မှ ဒါတှကေို ပွောနိုငျမညျ မဟုတျကွောငျး သူသိသညျ ..။ ထူးဆနျးတာတော့ အမှနျဘဲ ။ လူဝငျစား ဆိုတာကို မယုံကွညျပမေယျ့ သူ့တာဝနျက အမှုမှနျကို ဖောျထုတျရမှာဆိုတော့ မေးစရာတှေ မေးရတော့မညျ ။

ငါးနှစျအရှယျကလေးက မုဒိနျးကငြ့ျသညျ ဆိုတာကို ဘယျသိနားလညျမလဲ ..။ တစျယောကျယောကျက သငျပေးတာလား ဆိုတာ သူ သိခငြျနသေညျ ။

“ကဲ.. ကွှကျနီ.. တစျခုမေးမယျ ..။ ခငျခငျရီဘဝနဲ့ သသှေားပွီး ဘယျလို အခု ကွှကျနီဘဝကို ဝငျစားသလဲ ဆိုတာကော ပွောပွနိုငျမလား …”

“ ခငျခငျရီဘဝနဲ့ ဦးနီတိုးကွီး သတျတာကို ခံလိုကျရပွီး ဝိညာဉျက ရှာစှနျက ဘုနျးကွီးကြောငျးဝငျးထဲက ညောငျပငျကွီးပေါျမှာ နခေဲ့ရတယျ ..။ နောကျတော့ အခု ကွှကျနီရဲ့အမေ မလှစိနျ ကိုယျဝနျရှိလာတော့ သူ့ဝမျးထဲ ကိနျးအောငျးပွီး ဝငျစားခဲ့တာဘဲ …။ မတရားသတျခဲ့တဲ့ လူသတျကောငျကွီး အကွောငျးကို ပွောခငြျနခေဲ့တာ ဝိညာဉျဘဝထဲကဘဲ …”

“ မုဒိနျးကငြ့ျတဲ့ နရောတှကေော ပွောပွနိုငျမလား ..”

“ မုဒိနျးကငြ့ျတာကတော့ သူ့အိမျမှာ နတေဲ့လူဆိုတော့ နရောမရှေး ကငြ့ျတာပါဘဲ ..။ ကုနျစုံဆိုငျထဲမှာရော.. သူ့အိပျခနျး.. ကမြအိပျခနျး.. နရောစုံဘဲ..။ သူ့မယား မခှေးမ တခွားရှာတှကေို အကွှေးတောငျး သှားပွီဆိုရငျ အတငျးကငြ့ျတော့တာပါဘဲ …”

“ တိတိကကြြ အထောကျအထားပွဖို့ တစျခုခု လူတှေ မသိတာ မငျးသိရငျ ပွောပွပါလား ..”

“ အငျး.. အတှငျးကကြဆြိုရငျ ဦးနီတိုးရဲ့ လိငျတနျထိပျမှာ မှဲ့နကျကွီးတစျလုံး ထငျထငျရှားရှား ရှိတာ ပွောပွနိုငျတယျ …”

စခနျးမှူးဆနျးဦး အခုအခြိနျအထိ ကွှကျနီဟာ လူဝငျစားတစျယောကျ ဆိုတာ မယုံနိုငျအောငျဘဲ ဖွစျနဆေဲ ..။

“နောကျကော ဘာမှတျမိသေးလဲ.. ကွှကျနီ….။ မငျးနဲ့သူနဲ့ နှစျယောကျထဲ ရှိနတေဲ့အခြိနျ ဘယျသူမှ မသိတဲ့ ကိစ်စတစျခုခု ပွောပွနိုငျမလား ..”

“ သူက ကမြကို နှစျယောကျထဲ ရှိတဲ့အခြိနျ ရှှရေီလို့ ခေါျတယျ ..။ လူတှရှေေ့မှာတော့ ခငျခငျရီ လို့ဘဲ ခေါျတယျ …”

“ နောကျထပျ ဘာမှတျမိသေးလဲ …။ မငျးနဲ့ ဒီလူကွီး ဖွစျတာတှကေို သိတဲ့လူ ရိပျမိတဲ့လူ ရှိသလား …”

“ မမှတျမိဘူး ….မသိတော့ဘူး …”

“ တကယျလို့ မှတျမိလာတာတှေ ရှိရငျ ရှာလူကွီး ဦးဆိတျဖွူ ဒါမှမဟုတျ ဦးဒေါငျးညိုကတဆငျ့ ငါ့ဆီကို အကွောငျးကွားခိုငျး..။ ငါ မငျးဆီ လာတှေ့မယျ …”

“ ဟုတျကဲ့ …”

“ ဒါနဲ့ .. ကွှကျနီ ..။ မငျး ဆငျကြုံးရှာကို ရောကျဖူးလား …”

“ ဟငျ့အငျး.. အခု ဒီဘဝ ကွှကျနီအနနေဲ့ တစျခါမှ မရောကျဖူးဘူး ..။ အရငျဘဝတုနျးကတော့ ကမြက ဆငျကြုံးရှာသူဘဲ….”

သူစဉျးစားနတော အကယျလို့သာ လူဝငျစားလေး ပွောတဲ့အတိုငျး ဦးနီတိုးသာ ခငျခငျရီကို သတျတာ မှနျရငျ လောလောလတျလတျ အသတျခံရတဲ့ ခငျမှုံကို သတျတာလညျး ဦးနီတိုးဘဲ ဖွစျနိုငျခြမြေားသညျ ။ တိုကျဆိုငျစှာနဲ့ တခွားလူသတျသမား တစျယောကျယောကျက ခငျမှုံကို သတျပွီး ရတှေငျးပကြျ တှေ့တာနဲ့ ပစျခတြာလညျး ဖွစျနိုငျသညျ ..။ အငျး .. သူ သသေခြောခြာ စုံစမျးရမညျ ။

အသတျခံရတဲ့ နှစျယောကျစလုံးက ဦးနီတိုး ကုနျစုံဆိုငျမှာ လုပျတဲ့ မိနျးကလေးတှဘေဲ ဖွစျနတောကိုက ဦးနီတိုးကို မသငျ်ကာဖှယျရာ ဖွစျစသေညျ ။ အထောကျအထား မခိုငျလုံဘဲနဲ့လညျး စှပျစှဲလို့ မရ..။ ဖမျးတာလညျး လုပျလို့ မရဘူး …။ လူဝငျစား က ပွောလို့ဆိုပွီး သှားဖမျးလို့ မရ ။ လူဝငျစားတို့ စုနျးသူရဲ တို့ဝိညာဉျလောကတို့ကို တရားရုံးတှကေ ဘယျလကျခံမလဲ ..။

အရငျတုနျးကဆို ခကြျခငြျး ဦးနီတိုးကို စခနျးကို ဖမျးခေါျခဲ့ပွီး ရိုကျနှကျ ညှငျးဆဲပွီး စစျမေး ဖွောငျ့ခကြျရယူမှာ ..။ အခုက ဒီလို ရမျးလို့ မရတော့ ..။ ခတျေပွောငျးနပွေီ ..။ ဆန်ဒထုတျဖောျနိုငျတဲ့ခတျေ ဖွစျနပွေီ ။ ပိုငျမှ သခြောမှ ခိုငျလုံမှ ဖမျးတာက ပိုသငျ့တောျမညျ ။ ကောငျးမညျ ။

“ ဆငျကြုံးရှာက အုပျကွီး ဦးဆိတျဖွူ ရောကျလာပွီ… စခနျးမှူးကွီး….”

ဦးဒေါငျးညိုက ဆနျးဦးဆီကို ဦးဆိတျဖွူကို ခေါျလာသညျ ။ မိတျဆကျပေးသညျ ။ ကွှကျနီသညျ ဦးဆိတျဖွူကို တှေ့တော့ ပွေးလာပွီး နှုတျဆကျသညျ ။

“ ဘဘ….. အမှနျကော… အမှနျ နကေောငျးလား……”

“ ကောငျးတယျ…. ကောငျးတယျ….။ အခု မပါလာခဲ့ဘူး ….. ”

ဦးဆိတျဖွူမှာ ကွှကျနီသညျ ခငျခငျရီ ဝငျစားတဲ့ လူဝငျစားဆိုတာ သိပွီး ဖွစျသညျ ။ သူ့သမီး အမှနျနဲ့ ခငျခငျရီတို့က သူငယျခငြျးတှေ….။ ခငျခငျရီသညျ အမှနျ့အိမျကို အမွဲဝငျထှကျခဲ့ပွီး အမှနျ့မိဘတှနေဲ့လညျး ခငျမငျရငျးနှီးခဲ့သညျ ။

“ ဦးဆိတျဖွူ …”

“ ဟုတျ..စခနျးမှူးကွီး……အမိနျ့ရှိပါခငျဗြ…..”

“ အုပျကွီး.. ကနြောျ ခငျခငျရီရဲ့ မိဘတှနေဲ့ တှေ့ခငြျတယျ ..။ စီစဉျပေးမလား”

“ဟုတျကဲ့ ရပါတယျ စခနျးမှူးကွီး ..။ ကနြောျ အခေါျလှှတျလိုကျပါမယျ ..”

ဆနျးဦး ကွှကျနီနဲ့အတူ ကြေးရှာအုပျခြုပျရေး ရုံးခနျးလေးထဲ ထိုငျရငျး ရှာလူကွီးတှေ ခကြြှေးတဲ့ အစားအစာတှကေို မွညျးစမျးကွညျ့နသေညျ ။ အစားတှကေ စုံသညျ ။ မန်တလေးက ထိုးမုနျ့.. မလိုငျကရကေရာ…. မုံရှာတဖကျကမျး တှငျးတောငျက တှငျးပိုး.. ဒေါျမွရငျ မုံရှာ ဝကျအူခြောငျးကွောျ. ။

“ ကွှကျနီ … စား….”

ကွှကျနီက ခေါငျးခါပွသညျ ။ လူဝငျစားဆိုတာ သူ့အတှကျ အရငျက ကွားဘဲကွားဖူးခဲ့တာ ..။ အခု တှေ့ကွုံနရေတာတှကေ ပထမဆုံးပါ ။ ကွှကျနီကို မုဒိနျးကငြ့ျတာနဲ့ ပတျသကျပွီး သူပွောပွတာတှထေကျ ပိုပွီး အသေးစိတျတာတှေ ထပျမေးကွညျ့တော့လညျး ကွှကျနီက မိနျးကလေးတစျယောကျဘဲ သိနိုငျတဲ့ ခံစားခကြျ အတှေ့အကွုံတှကေို ပွောပွတာကွောငျ့ သူ တကယျ့ကို အံ့သွမိရသညျ ။ ကွှကျနီသညျ ကလေးငယျတစျယောကျလညျး ဖွစျသလို ယောကြျားလေး တစျယောကျဘဲမို့ ဒီလောကျ လိမျညာဟနျဆောငျပွီး မိနျးမတှရေဲ့ အတှငျးရေးကို နှိုကျနှိုကျခြှတျခြှတျ ပွောနိုငျလိမျ့မယျလို့ သူ မထငျဘူး ။ လူဝငျစားဆိုတာ ဖွစျနိုငျခြေ ရှိနသေညျ ။

ကွှကျနီက သူ့ကို စူးစိုကျကွညျ့ပွီး ..

“ ဦးလေးရဲကွီး… ကူညီပါ .. ကူညီပါရှငျ ..။ ကမြကို သတျတဲ့ ဦးနီတိုးကို ဖမျးပွီး အပွစျပေးပါ…။ ဒီလူကွီးက လူဆိုးကွီး..။ သူ မိနျးကလေးတှကေို နောကျလညျး ထပျပွီး မုဒိနျးကငြ့ျ.. ထပျသတျလိမျ့မယျ …”

လို့ ပွောတော့ သူ ကွကျသီးတှေ ဖနြျးကနဲ ထသှားရသညျ ။ ငါးနှစျအရှယျ ကလေးတစျယောကျ ပွောတာမြိုး မဟုတျဘူး ..။ ဆယျ့ရှစျနှစျလောကျ မိနျးကလေးတစျယောကျ ပွောနတေဲ့ လသေံဆိုတာ သူသိနသေညျ ။

ခငျခငျရီရဲ့ မိဘတှေ ရောကျလာတော့ ကွှကျနီက

“ အဘ…. အမေ … သမီး.. အငယျမလေ”

လို့ အောျရငျး ပွေးဖကျသလို အဖိုးကွီး အဖှားကွီးကလညျး

“ သမီး… အငယျမ …. ခငျခငျရီ….။ အမလေး.. သမီးရဲ့ ..”

ဆိုပွီး ဖကျကွငိုကွတာကို တှေ့လိုကျရသညျ ။ ခငျခငျရီရဲ့ မိဘတှကေ ကွှကျနီကို သူတို့သမီး ခငျခငျရီ ပွနျဝငျစားသညျ ဆိုတာကို အကွှငျးမဲ့ သံသယမရှိ ယုံကွညျနကွေသညျ ။

ဆနျးဦး ခငျခငျရီ့ အဖနေဲ့ အမကေို စကားပွောကွညျ့သညျ ။ သူတို့က ကွှကျနီကို ပထမဆုံး စစခငြျးတှေ့တဲ့ အခြိနျမှာထဲက သူတို့သမီး ခငျခငျရီ ပွနျဝငျစားတယျဆိုတာ ယုံသညျ သိသညျလို့ ပွောကွသညျ ။

“ အခုဘဲ ကွညျ့လေ…။ ကမြတို့ သူ့ကိုခေါျတဲ့ အငယျမလို့ သူ့ဖာသာ သုံးပွီး ပွောလိုကျတာ…။ အီးဟီး….. ကမြတို့သမီး အစစျပါ….။ အမလေး… အဖွစျဆိုးလှခညြျလား သမီးလေးရဲ့….”

ခငျခငျရီရဲ့ အမသေညျ အောျဟစျငိုကာ လဲကသြှားလို့ လူတှေ ဝိုငျးဖေးမ တှဲကွရသညျ ။

“ ကဲ.. ခငျဗြားတို့ ဘာကွောငျ့ ကွှကျနီဟာ ခငျဗြားတို့သမီး ခငျခငျရီလို့ တပျအပျပွောနိုငျသလဲ ..”

“ ဒီလိုပါ.. ဆရာ…။ ကွှကျနီက တခွားရှာကပါ ..။ ကနြောျတို့နဲ့လညျး အရငျက မသိကွတဲ့ သူစိမျးပွငျပွငျတှပေါ ..။ ကနြောျတို့ လငျမယား အကွောငျးတှကေို ဒီကလေး ကွှကျနီက အကုနျသိနတော.. အတှငျးကကြြ ကိစ်စတှကေိုပါ ပွနျပွောနိုငျတာ.. နောကျပွီး ခငျခငျရီငယျငယျက ဖွစျခဲ့တာတှရေော ပွနျပွောပွနိုငျတယျ ..။ ကနြောျတို့အိမျက ခိုငျးနှားကွီးဘိုပွာ ဘာကွောငျ့သလေဲ.. စာရငျးငှားပနျးဖွူ ဘာလုပျခဲ့သလဲ သူ အကုနျပွောနိုငျခဲ့တယျ ..”

“ အငျး.. ထူးဆနျးတယျဗြာ …။ ကနြောျတို့အနနေဲ့ လူဝငျစားပွောလို့ လူတစျယောကျကို ဖမျးဆီး အရေးယူလို့တော့ မရဘူးဗြ…။ ကနြောျလညျး စောစောကဘဲ ကွှကျနီနဲ့ စကားပွောကွညျ့တော့ သူပွောတာတှေ ဖွစျနိုငျတယျ ဆိုတာကို သိပါတယျ ..။ ကနြောျ စုံစမျး ဖောျထုတျမယျ ..”

ခငျခငျရီရဲ့ မိဘတှကေ သူတို့ သမီးလေးကို မတရားကငြ့ျပွီး ရကျရကျစကျစကျ သတျခဲ့တဲ့ လူသတျတရားခံကို ဖောျထုတျ ဖမျးဆီး အပွစျပေးစခေငြျကွောငျး ငိုယိုပွီး ပွောကွသညျ ။ ဆနျးဦးလညျး ရဲလုပျစားလာတာ နညျးနညျးနှစျကွာလာလို့ ဒီလိုဘဲ နစျနစျရသူတှဖေကျက ခံစားခကြျ နာကညြျးမှုတှနေဲ့ ပွောဆိုကွတာတှကေို ကွားဖူး တှေ့ဖူးခဲ့လို့ အဆနျးတော့ မဟုတျတော့ပါ ။ ကွှကျနီကလညျး

“ ဦးလေးကွီးရယျ… ကမြကို မုဒိနျးကငြ့ျပွီး သတျပစျခဲ့တဲ့ ဒီလူယုတျမာကွီးကို ဖမျးပေးပါ… ဖမျးပေးပါ…”

လို့ တအီးအီးနဲ့ အောျငိုပွီး ထပျပွောပွနျသညျ ။ ခငျခငျရီရဲ့ အဖကွေီးက ငိုယိုပွီး

“ သမီးလေး …. သမီးလေးကို သတျခဲ့တဲ့ လူယုတျမာက ဘယျသူဆိုတာ အဖေ့ကို ပွောပွစမျးပါ….။ ဒငျးကို အဖေ့လကျနဲ့ အပွတျရှငျးပစျလိုကျမယျ ….။ သမီးသတေဲ့ အခြိနျကတညျးက အဖေ ဓါးသှေးနခေဲ့တာ …”

လို့ ပွောနသေညျ ။ ဆနျးဦးလညျး သူ အတတျနိုငျဆုံး စုံစမျးဖောျထုတျပေးမညျလို့ ကွှကျနီမိဘတှကေို နှစျသိမျ့ပွောဆိုလိုကျလသေညျ ။ ကွှကျနီရဲ့အမေ မလှစိနျ ရောကျလာလို့ သူ့ကို ဆနျးဦးက

“ ခငျဗြားက ကွှကျနီရဲ့ အမလေား ..။ ခငျဗြားကိုလညျး မေးစရာရှိတယျ ..။ လာ.. ဒီမှာ ထိုငျဗြာ ..”

လို့ ပွောလိုကျရငျး သူ့ရှေ့က ခေါကျကုလားထိုငျမှာ ထိုငျခိုငျးသညျ ။ ကွှကျနီရဲ့အမမှော ရဲယူနီဖောငျးနဲ့ ဆနျးဦးကို ကွောကျရှံ့နတေဲ့ပုံရှိသညျ ။

“ ခငျဗြားသားလေးက လူဝငျစားလို့ ပွောနကွေတယျ ..။ ခငျဗြားရော ဘယျလိုထငျလဲ ..”

“ ဟုတျပါတယျ.. ဆရာ…။ ကမြသားလေးက လူဝငျစားဆိုတ သခြောပါတယျ ..။ ဟိုဘဝက အကွောငျးတှကေို ပွောပွတာ အမြားကွီးပါဘဲ..။ တကယျတော့ သူက ဘယျကိုမှလညျး မရောကျဖူးသေးတဲ့ ကြောငျးတောငျမနဘေူးသေးတဲ့ ကလေးလေးပါ …”

“ ဒါဆို ဟိုဖကျ ဆငျကြုံးရှာကို ကွှကျနီ မရောကျဖူးဘူးပေါ့ ..”

“ ဟုတျကဲ့ပါ.. မရောကျဖူးပါဘူး… ဆရာ ”

“ ခငျဗြားတို့ သူ့ကို ဆငျကြုံးရှာကို မခေါျသှားဖူးဘူးပေါ့ ဟုတျလား ..”

“ ဟုတျပါတယျ.. ဆရာ… မခေါျသှားဖူးပါဘူး…”

“ ဆငျကြုံးရှာမှာ ကုနျစုံဆိုငျဖှငျ့တဲ့ ဦးနီတိုးကိုရော သိလား …”

“ မသိပါဘူးဆရာ ..။ အခု ဆရာပွောမှဘဲ ကွားဖူးပါတယျ ..”

အငျး…. ဆငျကြုံးရှာကို သှားမှဘဲ ။

ဆငျကြုံးရှာ ..။

ကြှဲလူးအိုငျရှာနဲ့ ကပျရကျက ရှာကွီး ဖွစျသညျ ..။ ကပျရကျ ဆိုပမေယျ့ တစျရှာနဲ့ တစျရှာ တစျမိုငျကြောျကြောျတော့ ဝေးကှာသညျ ။ ဆငျကြုံးရှာက ဦးနီတိုးရဲ့ ကုနျစုံဆိုငျကွီးသညျ ပစ်စညျးစုံ ဈေးမှနျလို့ ဝယျသူမပွတျ ရောငျးကောငျးတဲ့ ဆိုငျကွီးလို့ ဆငျကြုံးရှာကိုအသှား လှညျးပေါျမှာ ရှာလူကွီး ဦးဆိတျဖွူက ပွောပွလာသညျ ။ ဦးနီတိုးသညျ လယျမွတှေအေမြားကွီး ပိုငျဆိုငျသူ လယျပိုငျရှငျ တစျယောကျလညျး ဖွစျသလို သူ့မိနျးမ ဒေါျခှေးမ က ရှာထဲမှာ ငှတေိုးခြေးစားနသေညျလို့လညျး ထပျ ပွောပွသညျ ။

သူတို့ရဲ့ ကုနျစုံဆိုငျကွီးက ဆနျဆီဆား ငရုတျကွကျသှနျ ပဲနှမျးတငျ ရောငျးတာ မဟုတျဘဲ.. အငျ်ဂလိပျ မွနျမာဆေးအမြိုးမြိုး .. ရာဘာဖိနပျ.. မိုးကာအငျ်ကြီ .. ထီး.. ဖိနပျ.. အပျ.. အပျခညြျကအစ တိုလီမိုလီ အစုံရောငျးလို့ ရှာသူရှာသားတှကေ ဘာလိုလို လာဝယျလို့ ရကွသညျ ။ မုနျ့ပဲသရစော.. ဆေးလိပျအမြိုးမြိုးပါ ရောငျးလို့ ကလေးလူကွီး လာဝယျလာစားကွသညျ ။ ဒီလို ရောငျးကောငျးလို့လညျး မိနျးကလေးငယျငယျတှကေို ဆိုငျအကူအဖွစျ ခေါျခိုငျးထားရတာ ဖွစျသညျ ။

ဦးနီတိုးတှငျ လယျစာရငျးငှားတှေ အလုပျသမားတှေ အမြားကွီးရှိသညျ .. ။ လှနျခဲ့တဲ့ ခွောကျနှစျကြောျက ခငျခငျရီဆိုတဲ့ သူတို့အိမျက ခိုငျးတဲ့ကောငျမလေး ရုတျတရကျ ပြောကျသှားခဲ့တာလညျး လူတောျတောျ မြားမြား သိခဲ့ကွပွီး လငျနောကျ လိုကျသှားသလိုလို ပွောသံလညျး ကွားလိုကျရကွောငျး ဦးဆိတျဖွူနဲ့ အတူတူပါလာတဲ့ ရှာကာလသားခေါငျး ကိုတောကျထိနျက ပွောပွသညျ ။

ဆငျကြုံးရှာထိပျကနေ ဆငျကြုံးရှာလူကွီးတခြို့ စောငျ့ကွိုနသေညျ ။ စခနျးမှူးဆနျးဦးသညျ သသေူ ခငျမှုံ အကွောငျးကို ဦးဆိတျဖွူနဲ့ ရှာလူကွီးတှကေို မေးမွနျးသညျ ..။

“ ခငျမှုံရဲ့ မိဘတှကေ ဘယျသူတှလေဲ …”

“ ငတောကျ..။ အဲ…. ဦးတောကျနဲ့ မိသိနျးကွညျတို့ရဲ့ သမီးပါ ..”

“ သူတို့က ဘာလုပျလဲ..”

“ လယျ.. အလုပျဘဲပေါ့ ..”

“ ခငျမှုံကကော.. အလုပျလုပျလား .. ဘယျမှာလုပျလဲ”

“ လုပျခဲ့ပါတယျ..။ ဦးနီတိုး ကုနျစုံဆိုငျမှာပါ …”

“ ဦးနီတိုး အိမျမှာကော နသေလား …”

“ မနပေါဘူး …။ မနကျသှားလုပျ.. ညနပွေနျပါတယျ …”

“ ခငျမှုံ ဘယျအခြိနျက ပြောကျသှားလဲ ..။ အဲ.. ဆိုလိုတာ.. ခငျမှုံကို နောကျဆုံး ဘယျသူက.. ဘယျအခြိနျမှာ နောကျဆုံး တှေ့လိုကျကွလဲ …”

“ ဦးနီတိုး ဆိုငျကကို ပွနျမလာတော့တာလို့ ခငျမှုံမိဘတှကေ ပွောတယျ ..။ ဦးနီတိုးဆိုငျကို သှားမေးတော့လညျး ပွနျသှားပွီလို့ ပွောပါတယျတဲ့ …”

“ ကဲ… ဦးနီတိုးဆိုငျကို ကနြော့ျကို လိုကျပို့ကွပါ …”

“ ဟုတျကဲ့ စခနျးမှူး ….”

——————————————

ဦးနီတိုးရဲ့ စိတျတှေ ခွောကျခွား တုနျလှုပျနသေညျ ။ သူ ထမငျးစားနတေုနျး ခေါငျးရငျးခွံက သာဝ ဆိုတဲ့ကောငျရဲ့ အသံဝါကွီးနဲ့ အောျပွောလိုကျတဲ့ အသံကို သူ ကွားကတညျးက ရငျတှတေုနျ ကယောငျခွောကျခွားတှေ ဖွစျနသေညျ။ သာဝ အောျပွောနကေတညျးက သူကွားလိုကျတာကို သူ မကွားဘူးထငျလို့ သူ့မိနျးမခှေးမက သူ့ကို လာပွောသညျ ။

“ ကိုနီတိုး .. ခငျမှုံက ရှငျထငျသလို လငျနောကျလိုကျသှားတာ မဟုတျဘူးတဲ့..။ သနေတော… အသတျခံရတာတဲ့..။ ဟိုမှာ .. သာဝ အောျကယြျအောျကယြျနဲ့ ပွောနတေယျ ..”

“ အေး.. ငါကွားတယျ ခှေးမ .. ငါကွားတယျ …။ ခငျမှုံသတော ငါလညျး စိတျမကောငျးပါဘူး..။ ခဏဟာ.. ထမငျးလေး ဖွောငျ့အောငျ စားပါရစေဦး …”

တကယျတော့ သူ ဘယျလို ထမငျးဆကျစားနိုငျမလဲ ..။ ဘယျလို မွိုလို့ ကမြလဲ ..။ လကျတှတေုနျ ခွတှေတေုနျနဲ့ ..။ ခှေးမက တောျတောျ အလိုကျကနျးဆိုး မသိဘူး ။

“ အငျး.. ခငျမှုံက ကြုုပျတို့ဆိုငျမှာ အလုပျလုပျနတေဲ့သူ ..။ ဒီက အလုပျပွီးလို့ ပွနျသှားတာ သူတို့အိမျကို ပွနျမရောကျဘူးလို့ ငတောကျနဲ့ သိနျးကွညျမတို့က ပွောနတေော့ ကြုပျတို့ဆီလာပွီး အမှုမြားပတျနမေလားတောျ …”

“ ဖွစျလာတာ ဘယျလို တတျနိုငျမလဲ ခှေးမ ..။ အမှု ပတျရအောငျ ငါတို့က ဘာလုပျလို့လဲ ..။ မသိရငျ မသိဘူး… ပွောလိုကျရုံပေါ့ …”

“ ကိုနီတိုး ..”

“ဟေ..ဘာတုနျး …”

“ ခငျမှုံသတော ရှငျနဲ့ ဘာမှမဆိုငျတာ သခြောရဲ့လားဟငျ …”

“ ဘာ…… ဘာပွောတယျ.. ခှေးမ ..။ ဒါ.. ဘာစကားလဲ …”

“ ကိုနီတိုး .. လှနျခဲ့တဲ့ ၆ နှစျတုနျးက ကြုပျတို့အိမျမှာနတေဲ့ ခငျခငျရီ ပြောကျသှားတုနျးက လငျနောကျလိုကျတာ ဖွစျမယျလို့ ရှငျ သူ့ရညျးစားစာတှပွေပွီး သတငျးလှှငျ့ခဲ့တာ..။ သူ့ရညျးစား ပိုကျထှေးဆီလညျး ခငျခငျရီ ရောကျမသှားဘူး.. ပြောကျခငြျးမလှ ပြောကျသှားခဲ့တယျ ..။ အခု သာဝတို့ ပွောနတော ခငျမှုံရဲ့ အလောငျးကိုတှေ့တဲ့ ရတှေငျးပကြျကွီးထဲမှာ လူရိုးစုတစျခုလညျး တှေ့တယျတဲ့ ..။ လူကတော့ အရိုးကနြပေမေဲ့ အဝတျအစားတခြိုု့ အပိုငျးအစတှနေဲ့ ဆံပငျတော့ ရှိနသေေးလို့ မိနျးမ ဆိုတာတော့ သိရတယျ တဲ့..။ ခငျခငျရီမြား ဖွစျနမေလား .. ပွောဆိုနကွေတယျတဲ့ …”

“ ဟေ ”

ဦးနီတိုး အရမျးတုနျလှုပျသှားသညျ …။ ဘယျလိုမြား.. ဘယျသူမြား တှေ့သှားကွပါလိမျ့ ..။ ဒီ ရတှေငျးပကြျကွီးက အနကျကွီးဘဲ ..။ အဲဒီနရောကလညျး လူသူမသှားကွတဲ့ မွဆေိုးခရာတော ..။ ၆ နှစျလုံးလုံး ခငျခငျရီရဲ့အလောငျး ရှိနတော ဘယျသူ သိလို့တုနျး ..။ ခငျမှုံရဲ့ အလောငျးကို ဘယျလိုတှေ့ကွလဲ သူ သိပျသိခငြျနသေညျ..။

“ ကိုနီတိုး ..”

“ ဘာလဲ..ခှေးမ ..”

“ ခငျခငျရီ သတော ဘာကွောငျ့လဲ…။ ရှငျ တကယျ မသိဘူးလား …”

“ ခှေးမ.. ဘာသဘောနဲ့ ဒီမေးခှနျးကို ငါ့လာမေးနတောလဲ ..။ နငျက ငါသတျပစျတယျ ထငျနလေို့လား ..။ ကောငျမ.. နငျ.. ငါ့ကို စကျတိုငျ တကျစခေငြျနလေား…”

“ ဒါကတော့ ရှငျ လူသတျခဲ့ရငျတော့ ရှငျတကျခငြျတကျရမှာပေါ့ ..။ ကြုပျ မေးတာက ခငျခငျရီသတော ဘာကွောငျ့လဲ ရှငျမသိဘူးလား.. လို့ဘဲ မေးတာ …”

“တောကျ.. ခှေးမနောျ.. စကားပွောတာ ကွညျ့ပွော…”

“ ရှငျ့ဖာသာ အိုးမလုံ အုံပှငျ့နတော… ကိုနီတိုး….။ ဟငျး … ရှငျ…. ရှငျ.. တစျခုခုတော့ တစျခုခုပါဘဲ …”

လူပါးဝနသေော ခှေးမကို ပါးပိတျတီးပစျခငြျနပေမေဲ့ စိတျကို ခြုုပျတီးထားနရေသညျ ..။ ခှေးမ လြှောကျပွောနမှေ အမှုကွီးနမေညျ မဟုတျလား ။ ဒီအခြိနျမှာ အိမျရှေ့က

“ ဦးနီတိုး..ဦးနီတိုး …”

လို့ အောျခေါျလိုကျတဲ့အသံ ကွားလိုကျရသညျ ။

“ ကိုနီတိုး.. အိမျရှေ့မှာ ခေါျနတေယျ …”

ခှေးမ အိမျရှေ့ကို ထှကျကွညျ့သညျ ။

“ ဘယျသူတှလေဲဟာ..။ ငါ ထမငျးကို ဖွောငျ့အောငျ မစားရဘူး …”

“ အို.. ကိုနီတိုး… ကိုနီတိုး.. မွနျမွနျလာ.. မွနျမွနျလာစမျး …..။ ရှာလူကွီး ဦးဆိတျဖွူတို့တော့ …။ ရဲ….. ရဲတှေ……. ရဲတှလေညျး ပါတယျ ……”

“ ဘာ ….ရဲတှေ….ဟာ……..”

ဦးနီတိုး တုနျတုနျရငျရငျနဲ့ ထမငျးစားတာ ရပျလိုကျပွီး အိမျရှေ့ကို ထှကျလာသညျ ။ ရှာအုပျခြုပျရေးမှူး ဦးဆိတျဖွူ၊ ကာလသားခေါငျး ကိုတောကျထိနျ၊ ရှာလူကွီး ဦးဝငျးတငျ၊ ဦးထှနျးဖနေဲ့ ယူနီဖောငျးဝတျ ရဲသုံးယောကျ သူ့အိမျရှေ့မှာ ရောကျနကွေသညျ ။

“ ကိုဆိတျဖွူ.. အဲ.. အုပျကွီး …. ဘာကိစ်စ …”

ရှာလူကွီးဦးဆိတျဖွူက ..

“ ကိုနီတိုး .. ဒီက စခနျးမှူးကွီးက ခငျဗြားကို တှေ့ခငြျလို့တဲ့ …”

လို့ ပွောလိုကျသညျ ။ ဦးနီတိုး စခနျးမှူးဆနျးဦးကို မကြျလုံးခငြျး မဆိုငျရဲ ..။ မကြျနှာကို တစျဖကျကို လှှဲထားသညျ ။ မကြျနှာလညျး တအားပကြျနသေညျ ။

“ ဘာ…ဘာကိစ်စလဲဗြ …”

“ မေးစရာ နညျးနညျးရှိလို့ ဦးနီတိုး ….”

“ ဟုတျကဲ့..မေးပါ ….”

“ ခငျမှုံက ဦးနီတိုးတို့ ဆိုငျမှာ အလုပျလုပျတယျနောျ …”

“ ဟုတျပါတယျ …”

“ ခငျမှုံ အလုပျပွီးလို့ ဦးနီတိုးတို့ အိမျကနေ သူတို့အိမျကိုပွနျတာ သူတို့အိမျကို မရောကျဘဲ ပြောကျခွငျးမလှ ပြောကျသှားတယျလို့ သိရတယျ …။ ခငျမှုံ ပွနျသှားတာ ဦးနီတိုး သိလိုကျလား”

“ သိပါတယျ …”

“ ဘယျအခြိနျလောကျလဲ … ဘယျနှစျနာရီလဲ …”

“ နာရီတော့ အတိအကြ မသိဘူး …။ နစေောငျးနတေဲ့အခြိနျ … မှောငျခါစပေါ့…”

“ လှနျခဲ့တဲ့ ခွောကျနှစျလောကျက ဦးနီတိုးတို့ အိမျမှာနပွေီး အလုပျလုပျတဲ့ ခငျခငျရီဆိုတဲ့ မိနျးကလေး လညျး ခငျမှုံလိုဘဲ ပြောကျသှားခဲ့တယျနောျ …”

“ ဟုတျပါတယျ …။ ပြောကျတယျလို့ ပွောကွတာပေါ့..။ လငျနောကျ လိုကျသှားတယျလို့လညျး ပွောကွတယျ ”

ဦးနီတိုးရဲ့အသံ မသိမသာ တုနျခါနတေယျဆိုတာ စခနျးမှူးဆနျးဦး သတိထားမိသညျ ။

“ မိနျးမတစျယောကျရဲ့ အရိုးစုနဲ့ ခငျမှုံရဲ့ အလောငျး ကို ရတှေငျးပကြျကွီးထဲမှာ တှေ့တာ… ဦးနီတိုး သိ လား….”

“ ဟုတျကဲ့..သိပွီးပွီ …”

“ ခငျဗြားဆိုငျနဲ့ အိမျမှာ လုပျခဲ့ဖူးတဲ့ မိနျးကလေးတစျယောကျ သနေတေဲ့နရောမှာ နောကျထပျ မိနျးမ အရိုးစု တှေ့တယျဆိုတော့ အဲဒီမိနျးမ အရိုးစုက ခငျဗြားအိမျကနေ လငျနောကျလိုကျသှားတယျဆိုတဲ့ ကလေးမမြား ဖွစျနမေလားဘဲ …..”

ဦးနီတိုး စခနျးမှူးဆနျးဦးကို မကြျလုံးကွီး အပွူးသားနဲ့ ကွညျ့နသေညျ ..။

“ ဒါတော့ ကြုပျလညျး မသိဘူး …။ အဲလို လာစှပျစှဲလို့တော့ ဘယျရမလဲ …။ ဘာဘဲဖွစျဖွစျ ကြုပျ ဘာမှမလုပျဘူး .. ဘာမှလညျး မသိဘူး ”

“ ကနြောျကတော့ ဒီအမှုတှကေို မရရအောငျ ဖောျထုတျမှာဘဲ ….။ ရကျရကျစကျစကျ သတျခဲ့တဲ့ လူသတျတရားခံကို ကနြောျ ထောငျထဲကို မရောကျရောကျအောငျ ပို့မယျ…”

စခနျးမှူးဆနျးဦးက ဦးနီတိုးမကြျနှာကို စိုကျကွညျ့ရငျး ပွောသညျ ။ ဦးနီတိုးက ဘာမှ ပွနျမပွောဘဲ တိတျဆိတျနသေညျ ။ မကြျနှာကွီး ပုတျနသေညျ ။ နှာတနျထိပျနဲ့ နားရှကျဖြားတှေ နီရဲနသေညျ ။

“ ဦးနီတိုး …အလောငျးတှေ တှေ့တဲ့ ရတှေငျးပကြျကွီးကို သိလား …”

“ မသိဘူး ….”

“ သခြောလား .. ဦးနီတိုး ….”

“ ဘာတှေ လာမေးနတောလဲဗြာ…။ ကြုပျ မသိဘူး …။ ကြုပျ ဘာမှမလုပျဘူး …။ မသိဘူး… မသိဘူး …။ ရတှေငျးပကြျလညျး မသိဘူး ….။ ဘာမှမသိဘူး…”

ဦးနီတိုး ဒေါသတှေ ပေါကျကှဲလာသညျ ။ စခနျးမှူးဆနျးဦးက ..

“ ဦးနီတိုးကသာ ရတှေငျးပကြျကွီး ဘယျမှာရှိတယျ ဆိုတာ မသိဘူး ပွောနတေယျ ..။ ဟောဒီ ခငျဗြားရဲ့ ဓါးက အဲဒီက ကနြောျ တှေ့လာတယျ …။ ဒါ ခငျဗြားရဲ့ ဓါး မဟုတျလား.. ဦးနီတိုး ….”

လို့ မေးရငျးပွောရငျး ပလပျစတစျအိတျကွီး တစျအိတျနဲ့ ထညျ့လာတဲ့ ဓါးကို ပွသညျ ..။ ဦးနီတိုး ပါးစပျအဟောငျးသားနဲ့ ဓါးကို ငေးကွညျ့နသေညျ ..။

“ ခငျဗြားရဲ့ ဓါးဆိုတာ လူတှေ တောျတောျမြားမြား က သိနကွေတယျ ..။ ဒီဓါးကို ဦးနီတိုး တောျတောျကွာကွာ သုံးခဲ့တယျ ထငျတယျ..။ ရှာထဲက လူတှကေ ဓါးကိုမွငျတာနဲ့ သိနကွေတယျ”

“ ဟုတျတယျ … ကြုပျဓါးဘဲ…။ ဒါပမေယျ့ ပြောကျနတော ကွာပွီ ….”

“ ဘယျတုနျးက ပြောကျတာလဲ ..”

“ မသိဘူး .. မမှတျမိဘူး …။ ပြောကျပါတယျဆိုမှ ဘယျတုနျးက ပြောကျလဲ ဘယျသိပါ့မလဲ….။ ဘယျလိုလဲဗြာ … ကြုပျကို အမှုလာပတျနတောလား … မတရား ဂှငျဆငျတာလား …”

ဦးနီတိုးရဲ့ ခပျမာမာ ခပျထနျထနျ အမူအရာနဲ့ လသေံကို ဆနျးဦး မကွိုကျ ..။ အမှနျက သူ့ကို ဆှဲစိပွီး စစျဆေးလို့ရသညျ ။ သူ့ကို မလေးမစား မခြမေငံ လုပျနရေငျ စခနျးခေါျပွီး စစျဆေးလို့ရသညျ ဆိုတာကို ဦးနီတိုးကို ပွောပွဖို့ လိုနပွေီ ..။

“ ဦးနီတိုး … ကနြောျက တာဝနျအရ မေးနတော…။ ခငျဗြား ကောငျးကောငျး မဖွဘေူးဆိုရငျ စခနျးကို ခေါျသှားရလိမျ့မယျ …”

“ ကြုပျက ဘာလုပျလို့ ခေါျသှားမှာလဲ..။ မတရားလုပျရငျတော့ ဘယျကောငျးမလဲ…”

ရှာလူကွီးဦးဆိတျဖွူက

“ ဟေ့လူ ကိုနီတိုး ..။ ခငျဗြား ပွပွေလေညျလညျ လုပျဗြာ…။ စခနျးမှူးကွီး သိခငြျတာတှကေို ဖွလေိုကျပါ ..။ မဟုတျရငျ အကယြျအကယြျ မငွိမျးဖှယျတှဖွေစျရငျ မကောငျးဘူး”

လို့ ကွားက ဝငျပွောလိုကျသညျ ။ ဒေါျခှေးမလညျး အိမျရှေ့ကို ထှကျလာပွီး..

“ ကိုနီတိုး.. ဘယျလိုဖွစျနတောလဲ ..”

လို့ ဝငျအောျပွောလိုကျသညျ ။

“ လုပျပါတယျ… အုပျကွီးရယျ …။ ဒါပမေယျ့ ကြုပျ မသိတာကိုတော့ ဘယျလိုလုပျ ပွောပွနိုငျမလဲ …”

ဒေါျခှေးမက ရဲကွပျကွီးဗလ လကျထဲမှ ပလပျစတစျအိတျကွီးနဲ့ ထညျ့ထားတဲ့ ဓါးကို တှေ့သှားသညျ ။

“ ဟငျ…. ဒါ…… ဒါ.. ကိုနီတိုးရဲ့ ဓါး ….။ ကိုနီတိုး … ဒီဓါးက ဘယျလိုဖွစျရတာလဲရှငျ ….။ ဒီဓါးနဲ့ ဘာလုပျသလဲ…။ ဒီဓါးကို ဘယျကရတာလဲဟငျ.. ဆရာတို့ ..”

“ အလောငျးနဲ့ အရိုးစုတှေ့တဲ့ နရောက….”

“ အို ….”

ဒေါျခှေးမ အရမျး ထိတျလနျ့တုနျလှုပျသှားသညျ ။ တကယျတမျး သူ့လငျ အမှုပတျနပွေီဆိုတာ သိတော့ ဒေါျခှေးမ အာမခြောငျရဲတော့ ..။ လငျ ဒုက်ခရောကျမှာကိုတော့ မလိုလားဘူး ။

ဆနျးဦးလညျး ဒေါျခှေးမကို ခငျမှုံနဲ့ ပတျသကျတာတှေ မေးမွနျးလသေညျ ။ ဒေါျခှေးမလညျး သူသိသမြှ ဖွသေညျ ။ ဦးနီတိုးသညျ ဒေါျခှေးမ တစျခုခု မှားဖွလေိုကျမှာကို စိုးရိမျနတေဲ့ပုံနဲ့ အံကွိတျပွီး ကွညျ့နသေညျ ။ ဒေါျခှေးမက သူ့လငျဖကျက ကာဆီးကာဆီး လုပျပွီး ဒီကလေးမတှနေဲ့ ကိုနီတိုး သိပျရငျးရငျးနှီးနှီး မရှိလှဘူးလို့ ဖွသေညျ ။

ဆနျးဦး စဉျးစားနသေညျ ။ ဦးနီတိုးကို အခုဘဲ ဆှဲစိလိုကျရမလား ဆိုတာ ..။ ဒီကအပွနျ ဆတျသကေုနျးရှာကို ဝငျခငြျနတေော့ ဒီဦးနီတိုးကွီးကို ဆှဲခဲ့ရငျ သူ့ကို စခနျးပို့ရမှာကွောငျ့ အခြိနျလငျ့နမေညျ ။ သူ့လို အဖိုးကွီးက ကုနျစုံဆိုငျကွီးကလညျး ရှိနတေော့ ဘယျမှ ထှကျပွေးမှာ မဟုတျပါဘူး ..။ ဘယျတော့ ခေါျစစျစစျ ရနတောဘဲလဆေိုပွီး အခု လတျတလောတော့ မခေါျတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖွတျလိုကျသညျ ။ ဆတျသကေုနျးသှားဖို့ စိတျလောကွီးနလေို့ ဦးနီတိုးကို သူ မဖမျးခဲ့လိုကျဘူး ..။

“ ကဲ.. ဦးနီတိုး … ဒေါျခှေးမ ..။ ကနြောျတို့ ခငျဗြား ကို နောကျထပျလညျး သိခငြျတာတှေ ထပျမေးပါဦးမယျ ..။ ဒီနေ့တော့ ဒီလောကျပါဘဲ ..။ စုံစမျးနဆေဲကာလမှာ ဦးနီတိုး ဒီရှာကနေ ဘယျကိုမှ မသှားပါနဲ့..။ သှားမယျဆိုရငျ အုပျကွီးတို့နဲ့ ရဲစခနျးကို ပွောပွီးမှသှားပါ …။ ကဲ … ကနြောျတို့ သှားလိုကျဦးမယျ …”

ဆနျးဦး ထိုငျရာက ထရပျလိုကျသညျ ။

“ ကဲ ဦးဆိတျဖွူ.. ကနြောျ သှားဦးမယျ …။ ခငျမှုံနဲ့ ပတျသကျလို့ သိတဲ့လူ သတငျးပေးမယျ့ လူတှဘောတှေ ရှိလာခဲ့ရငျ စခနျးကို အကွောငျးကွားပါဗြာ…”

“ ဟုတျကဲ့ စခနျးမှူးကွီး ..”

အမှောငျထု မစိုးမိုးခငျ မမှောငျခငျ သူ ဆတျသကေုနျးရှာကို အရောကျသှားလိုသညျ ။ ညိုတငျရဲ့မွငျးလှညျးနဲ့ ဆတျသကေုနျးရှာကို သူ ရောကျသှားသညျ ။ သူနဲ့ ရဲတပျကွပျကွီးဗလ ပါလာခဲ့သညျ ။ ခစြျကမ်ဘာစားသောကျဆိုငျကို တနျးပွီး သှားလိုကျသညျ ။ ခစြျကမ်ဘာ စားသောကျဆိုငျသညျ ဆတျသကေုနျးရှာထိပျမှာ ရှိသညျ ။

လမျးမကွီးပေါျမှာ ရှိပွီး အဝေးပွေးဘတျစျကားတှေ ရပျတဲ့ နရောမို့ နေ့လညျနေ့ခငျးမှာ တောျတောျ ရောငျးကောငျးသညျ ။ ညနပေိုငျးမှာတော့ ပုလငျးလာထောငျတဲ့ ရှာနီးခြုပျစပျက ကဇောျသမားတှနေဲ့စညျကားသညျ ။သူတို့လှညျး ဆိုငျရှေ့မှာ ရပျလိုကျတာနဲ့ ဆိုငျထဲက ပုနျးညကျ ပွေးထှကျလာသညျ။

ပုနျးညကျ …။

ဆနျးဦး ဆတျသကေုနျးကို လာရခွငျး အကွောငျးက ပုနျးညကျနဲ့ တှေ့ဖို့ …။ တောျတောျလှတဲ့ မွငျကှငျး ..။ ရုပျရှငျဆနျသညျ ။ ရုပျရှငျထဲကလိုဘဲ ။ ကောငျမလေးလှလှလေး ပွေးထှကျလာတာ …။

ပုနျးညကျသညျ ဆနျးဦးမကြျလုံးထဲမှာ တောျတော့ျကို လှနသေညျ ။ ပုနျးညကျသညျ မွနျမာဗီဒီယို ဇာတျကားတှထေဲက နာမညျကွီးလာတဲ့ တကျသစျစ မငျးသမီးလေးတစျယောကျနဲ့ တောျတောျဆငျသညျ ။ ပုနျးညကျက ဒီမငျးသမီးလေးထကျ ရငျသားတှေ တငျပါးတှေ ပိုကွီးသညျ ။ ပုနျးညကျ ပွေးလာခြိနျ ရငျနှစျမှှာက တုနျခုနျနသေညျ ။ လှုပျနသေညျ ။ တငျပါးတှကေတော့ ပွောစရာမရှိ ..။ တဆတျဆတျ ခါနသေညျ ။

ခါးလေးက သေးလို့ အဲဒီအောကျက တငျပါးတှကေ သိသိသာသာကွီး ဖွစျနသေညျ ။ ဒီတငျပါးတှကွေောငျ့ ဒီဆိုငျလေး လူစညျနသေညျလို့ တခြို့က ပွောကွသညျ ။ ဒီကောငျမလေးရဲ့ တငျတှကေို စှဲမကျပွီး လာလာကွညျ့တဲ့ လူတှကေ အမြားကွီးတဲ့ ။ ဟူး …။ ဒါတှကေို စှဲမကျနတေဲ့လူတှထေဲ ဆနျးဦးလညျး ပါသညျ ။ ရှေ့ဆုံးက …။

ဆနျးဦး လှညျးပေါျက ခုနျဆငျးသညျ ။ ရဲကွပျကွီးဗလက သူ့ကြောပိုးအိတျကို သယျခပြေးသညျ ။ ပုနျးညကျက ဆနျးဦးလကျမောငျးကို တှဲခြိတျလိုကျသညျ ။

“ ဝမျးသာလိုကျတာ.. အစျကိုရယျ …။ အစျကို့ကို ပုနျးညကျမြှောျနတော..”

ပုနျးညကျသညျ ခစြျကမ်ဘာစားသောကျဆိုငျပိုငျရှငျ ဒေါျအမာနီရဲ့ သမီး ဖွစျသညျ ။ ဆနျးဦးက ဆတျသကေုနျးရှာကို အမှုကိစ်စရှိလို့ သှားခဲ့ရငျ ပုနျးညကျတို့ ခစြျကမ်ဘာဆိုငျမှာ တထောကျ နားတတျသညျ ။ စတညျးခတြတျသညျ ။ မနကျစာ.. ညစာ ဝငျစားတတျသညျ ။

ဆိုငျရှငျ ဒေါျအမာနီက ထမငျးဆိုငျ စားသောကျဆိုငျ အလုပျ လုပျသူမို့ ပေါငျးတတျသငျးတတျသညျ ။ ရဲနဲ့ အုပျခြုပျရေးပိုငျးက လူတှကေို ပေါငျးသငျးထားရမညျကို နားလညျသညျ ။ ဒေါျအမာနီက ဆနျးဦး ထမငျးလာစားရငျ ဘယျတော့မှ ပိုကျဆံမယူဘူး ။ ထမငျးတငျမက တောအရကျပုလငျးလေးပါ ထပျဆောငျးခပြေးတတျသညျ ။ အမွညျးလညျး လုပျပေးသညျ ။

သမီးပြို ခြောခြောလှလှလေးနဲ့ အရကျရောငျး.. အမွညျးရောငျးနတေဲ့ ဒေါျအမာနီကို ဆနျးဦး အံ့သွနသေညျ ။ အမူးသမားတှကေ ပွီတီတီ ရိသဲ့သဲ့နဲ့ လုပျတဲ့ကွားထဲ ပုနျးညကျလေး ဈေးရောငျးနတောကို ဆနျးဦး သနားနသေညျ ။ သမီးအရငျးမှ ဟုတျရဲ့လားလို့တောငျ ထငျခဲ့မိသညျ ။ သမီးကို ဆိုငျလုပျခိုငျးပမေယျ့ ဒေါျအမာနီက သူ့သမီးကို ကလကေဝကောငျတှေ လာကပျလို့ကတော့ ကကျကကျလနျအောငျ စှာပစျတတျသညျ ။ သာမနျအခြိနျဆိုရငျ သနပျခါး အဖှေးသားနဲ့ ပွုံးပွုံးရှှငျရှှငျနဲ့ နတေတျပမေယျ့ သူ့သမီးကို လာထိရငျတော့ ဘီလူးမကွီးတစျယောကျလို အစှယျတငေါငေါနဲ့လို့ အကွောငျးသိတဲ့ ရဲကွပျကွီးဗလက ဆနျးဦးကို ပွောပွဖူးသညျ ။

ဆနျးဦးက ဒေါျအမာနီကို သူ တတျနိုငျတဲ့ဖကျက ပွနျကူညီ မစသညျ ။ သမီးတစျယောကျနဲ့ မုဆိုးမမို့ စောျကားမောျကား လုပျခငြျတဲ့လူ ထိကပါး ရိကပါး လုပျခငြျတဲ့လူ ရှိလာရငျ ဆနျးဦးနဲ့ အဖှဲ့နဲ့ ထိပျတိုကျတှေ့မညျဆိုတဲ့ သတငျးက ဒီနယျတဝိုကျမှာ ပြံ့နှံ့နသေညျ ။ ဒေါျအမာနီနဲ့ ပုနျးညကျကို ဘယျသူမှ ပွီတီတီ မလေးမစား မလုပျရဲကွ ။ ဆနျးဦးသညျ သူ့ကို ဒေါျအမာနီက အထာပေး လမျးခငျးနတောကို သိသညျ ။ သူသညျ ဒေါျအမာနီထကျ သူ့သမီး ပုနျးညကျကို သဘောကနြသေညျ ။ ပုနျးညကျကလညျး ဆနျးဦးကို သဘောကနြတော သခြောသညျ ။ ဒေါျအမာနီကိုလညျး သူ့သမီးကို ကွိုကျနတောကွောငျ့ ပစျပစျခါခါ မလုပျရဲ ..။ အလိုကျအထိုကျ ပွပွေလေညျလညျ ဆကျဆံနရေသညျ ။

ဒေါျအမာနီကလညျး လငျသသှေားတာကွာလို့ အထီးကနြျနတေဲ့ မိနျးမကွီးတစျယောကျလေ ..။ ဆနျးဦးကို ရလောဖို့ မွောငျးကွီးပေးနသေညျ ။ ဆနျးဦးကလညျး အမကေို မကွိုကျ .. သမီးလေးကို ခြိနျနတော ..။

ပုနျးညကျသညျ မကြျလုံးဝိုငျးစကျစကျ မကြျနှာလုံးလုံးဝိုငျးဝိုငျး အသားဖှေးဖှေးနဲ့ လုံးကွီးပေါကျလှ ကောငျမလေး ။ ခါးသေးရငျခြီ အိုးက ကောငျးကောငျးနဲ့ ပုနျးညကျကို မွငျမွငျခငြျးကတညျးက ဆနျးဦး အရမျးသဘောကသြှားတာ ။ ပုနျးညကျကလညျး အသားလတျလတျ ပိနျပိနျပါးပါးနဲ့ ကွညျ့ကောငျးတဲ့ တရုတျသိုငျးကားထဲက ဇာတျလိုကျလေးတစျယောကျနဲ့ တူတဲ့ ဆနျးဦးက တပညျ့တပနျးတှနေဲ့ လူတှေ လေးစားရတဲ့ ရဲစခနျးမှူးလညျး ဖွစျတော့ ဆနျးဦးကို အရမျး အရေးပေး ဆကျဆံတော့တာပေါ့ ..။

ဆနျးဦးနဲ့ ပုနျးညကျက အရမျး ပတျသကျနတေော့ ဆိုငျနီးနားခငြျးတှနေဲ့ ပုနျးညကျရဲ့ ငယျသူငယျခငြျးတှကေ ပုနျးညကျကို ကှယျရာမှာ “ စခနျးမှူးကတောျလေး ” လို့ နောကျပွောငျခေါျနကွေသညျ ။ ဒါကို ပုနျးညကျကလညျး ကြနေပျသာယာနတောပါ ။ တဖွညျးဖွညျးနဲ့ ဆနျးဦးနဲ့ ပုနျးညကျ ပိုပိုပွီး ရငျးနှီးသထကျ ရငျးနှီးလာကွသညျ ။ ဆနျးဦး ထမငျးလာစားရငျ ပုနျးညကျက တခြိနျလုံး ဆနျးဦးကို ဟငျးထညျ့ပေးရတာနဲ့ ရခေပျပေးရတာနဲ့..။ ဒေါျအမာနီကလညျး ဆနျးဦးကို စတေနာက ပိုသညျ ။ တခြိနျလုံး ဆနျးဦးအနားမှာ ပွာယာခပျနတေတျလို့ ပုနျးညကျက “ အမကေ တကယျ့ကို အနားပွာဘဲ..။ အစျကို့အနားမှာ အမွဲပွာယာခပျနတေယျ..” လို့ သူ့အမကေို ပွောသညျ ။

တစျရကျ ဒုရဲအုပျမွငျ့မောငျမောငျက ဆနျးဦးနဲ့ ဆတျသကေုနျးရှာဖကျကို ဓါးပွမှု စုံစမျးဖို့ ပါသှားတော့ ခစြျကမ်ဘာစားသောကျဆိုငျမှာ တထောကျနား ထမငျးဝငျစားကွတဲ့အခါ ဒေါျအမာနီက ဆနျးဦးကို တအား စတေနာပိုပွ .. ပုနျးညကျနဲ့လညျး ပုတျလားခတျလား တအားရငျးနှီးနတောကို တှေ့တော့

“ စခနျးမှူး .. အမလေား.. သမီးလား ..”

လို့ စပျဖွဲဖွဲနဲ့ မေးသညျ ။ ဆနျးဦးက

“ ခငျမငျကွတာပါဗြာ…”

လို့ ပွုံးပွုံးကွီး ပွနျဖွသေညျ ။ အခုလညျး ဆနျးဦး ဆိုငျကို ရောကျတာနဲ့ ပုနျးညကျက

“ အစျကို ဘာစားမလဲ… လာမယျဆို ကွိုပွောရောပေါ့။ ပုနျးညကျ ဟငျးကောငျးကောငျးတှေ ခကြျထားမှာပေါ့..”

လို့ ပွောရငျး ဆနျးဦးလကျကို ဆှဲပွီး ဆိုငျထဲကို ဝငျသညျ ။

“ ဒေါျနီ..မရှိဘူးလား …”

လို့ ဆနျးဦးကမေးရငျး ပုနျးညကျ နရောခထြားပေးတဲ့ စားပှဲမှာ သူ့ပစ်စညျးတှကေိုခသြညျ ။ ကုလားထိုငျမှာ ဝငျထိုငျသညျ ။

“ အမေ မရှိဘူး .. အစျကို ..။ အသုဘအိမျသှားတယျ…။ အစျကို သိတယျ မဟုတျလား..။ ခငျမှုံဆိုလား အသတျခံရတာလေ ..။ ဆငျကြုံးရှာက …”

“ အစျကိုလညျး အဲဒီအမှုနဲ့ ဒီဖကျကို ရောကျလာတာဘဲလေ ..”

“ ထငျတော့ ထငျသားဘဲ..။ အစျကိုတော့ အလုပျမြားတော့မှာဘဲလို့ …”

ပုနျးညကျသညျ ဆနျးဦးအတှကျ ဟငျးတှေ ပွေးယူလိုကျ.. ဖနျခှကျပွေးယူလိုကျနဲ့ လုပျနသေညျ ။ ခါးသေးသေးအောကျက တငျလှလှတှကေ တုနျခုနျနတောတှကေို ဆနျးဦး ကွညျ့ကောငျးကောငျးနဲ့ ကွညျ့နသေညျ ။

“ အစျကို ဆိတျသားစားမယျ မဟုတျလား …။ ကွကျသားဆီပွနျလညျး ရှိတယျ ..။ နောကျ ဘာစားခငြျသေးလဲ”

“ ဘာဖွစျဖွစျပါ ပုနျးညကျရယျ.. ပုနျးညကျကြှေးတာဆို အကုနျစားမှာ…”

“ ဟုတျလို့လား ..”

ပွုံးပွုံးလေး မကြျလုံးလေး ထောငျ့ကပျကာ ပွောလိုကျတဲ့ ပုနျးညကျရဲ့ ဟနျပနျအမူအရာလေးက ဆနျးဦးကို ရငျခုနျသှားစသေညျ ။ ပုနျးညကျရဲ့ နှုတျခမျးထူထူလေးတှကေ စုပျနမျးပစျခငြျစရာဘဲလို့ ဆနျးဦး တှေးနသေညျ ။ ပုနျးညကျတို့ဆိုငျမှာ ဒေါျအမာနီ မရှိလို့ ပုနျးညကျရယျ.. ဆိုငျအလုပျသမား သုံးယောကျရယျဘဲ ရှိနသေညျ ။ ဆနျးဦးလညျး ပုနျးညကျနဲ့ ပလူးပလဲ နနေရေတာမို့ လူသတျမှုကိစ်စ ကို သတိမရတော့ ။ ပုနျးညကျရဲ့ အလှအပတှကေိုဘဲ ငေးမော နမေိတော့သညျ ။

—————————————–

ဦးနီတိုးသညျ တဟောဟော တခူးခူး ဟောကျကာ အိပျနတေဲ့ ဒေါျခှေးမကို ကွညျ့ပွီး စိတျပကြျစှာနဲ့ ခွငျထောငျထဲက ထှကျလိုကျသညျ ။ ခှေးမကို စိတျပကြျလို့လညျး ဆိုငျမှာ ခိုငျးတဲ့ ကောငျမလေးတှကေို သူ အတငျးအဓမ်မကွံစညျမိခဲ့တာ ။ အိပျလို့ မပြောျဘူး ..။ အိပျမကျဆိုးတှေ မကျသညျ .။ အိပျမကျထဲမှာ ခငျမှုံနဲ့ ခငျခငျရီတို့ သူ့ဆီကိုလာကွလို့ သူ ကွောကျလနျ့တကွား အောျဟစျကာ ထှကျပွေးသညျ ။ ခြှေးတှပွေနျပွီး လနျ့နိုးသညျ။ ရငေတျလာသညျ ။ သောကျရအေိုးစငျဆီကို သူအသှား အိမျရှေ့ဆီက ဆှဲဆှဲငငျငငျ အူလိုကျတဲ့ ခှေးအူသံကွောငျ့ သူ့စိတျတှေ ဒုနျးကနဲ တုနျလှုပျသှားသညျ ။ ဖနြျးကနဲ.. ဖနြျးကနဲ ကွကျသီးတှေ ထသှားသညျ ။

ညနကေ စခနျးမှူးနဲ့အဖှဲ့ ရှာလူကွီးတှနေဲ့ ရောကျလာပွီး မေးခှနျးတှေ ဟိုမေးဒီမေး လုပျသှားခဲ့သညျ ။ သူ့အိမျမှာ အလုပျလုပျတဲ့ မိနျးကလေးမို့ ပြောကျသှားပွီး အလောငျးပွနျတှေ့တော့ ဒီလောကျတော့ လာမေးမှာပေါ့..။ ထူးဆနျးတာက ခငျခငျရီတုနျးက နှစျနဲ့ခြီအောငျ မပေါျခဲ့ဘဲ ခငျမှုံကွတော့ ခကြျခငြျး အလောငျးဖြောကျဖကြျတဲ့နရောကို လူသိသှားတာ ဆနျးတယျ ။ ဘေးအိမျက သာဝ ပွောနတောကို ကွားတာတော့ လူဝငျစား ကလေးလေးတစျယောကျက အလောငျးတှရှေိတဲ့ နရောကို ဖောျတယျ ဆိုဘဲ ..။ ဘယျသူ ဝငျစားတာလဲ …။ ငါ့နာမညျကို ပွောလိုကျရငျတော့ သောကျဂှဘဲ …။

ခငျခငျရီကို ဖြောကျဖကြျပစျခဲ့တာ ဘယျသူမှ မသိကွတာနဲ့ ဒီရတှေငျးပကြျကွီးထဲကိုဘဲ ခငျမှုံကို ခပြစျလိုကျတာ ..။ ခငျမှုံကိုရော ခငျခငျရီကိုရော သူ သဘောကတြယျ ။ ကွိုကျတယျ ။ ခှေးမသာ မရှိရငျ ဒီလို ငယျငယျခြောခြောလေးတှကေို သူ မယား အဖွစျ လကျထပျပေါငျးသငျးမှာပါဘဲ ။ တကယျတော့ ခှေးမသိမှာ ကွောကျပွီး ငါ သတျလိုကျမိတာလား …။ ဒါမှမဟုတျ ကောငျမလေးတှရေဲ့ အဖတှေေ အစျကိုတှရေဲ့ ဓါးကိုကွောကျပွီး နှုတျပိတျလိုကျမိတာလား …။ ကိုယျ့ကိုယျကို ဝခှေဲလို့ မရတော့ ..။ အငျး.. သတျတာတော့ သတျလိုကျမိပွီ …။ အငျး.. သူ မှားသှားတာ ..။ တကယျတော့ ခှေးမကို သူ သတျပစျလိုကျရမှာ ..။အခုတော့ ရုပျဆိုးအကညြျးတနျပွီး စှာကယြျလှနျးတဲ့ မိနျးမကွီးကို ဆကျပေါငျးနရေပွီး နုနုရှရှလေးတှကေို ရကျရကျစကျစကျ သတျပစျမိလိုကျတယျ ..။ ငါမှားတယျ…. ငါမှားတယျ …. ။

အခုလညျး ရဲက မသငျ်ကာ ဖွစျနပွေီ ..။ အရေးထဲ ဆောငျနကွေ ဓါးကလညျး ရတှေငျးပကြျကွီးနားမှာမှ ကကြနြျခဲ့ရသေးတယျ ။ အငျးလေ .. အလောငျး ဖြောကျဖကြျတဲ့အခြိနျ လူက အရမျး စိတျတှေ လှုပျရှားနခေဲ့တာ ..။ ဓါးကနြျခဲ့တာတောငျ မသိဘူး ။ ခငျမှုံကို ရတှေငျးပကြျထဲ တှနျးခတြုနျးက ခငျမှုံက ပွနျရနျမူလို့ တောျတော့ျကို ကသောငျးကနငျး ဖွစျခဲ့ရတယျ ..။ ဒါကွောငျ့ ဓါးကို သတိမရတော့တာ ..။

ဟော …။ ခှေး တစျကောငျ မကဘဲ တစျအုပျကွီး ဝိုငျး အူနပွေီ ။ သူ ဘတျဂှ (လောကျလေးဂှ ) နဲ့ လောကျစာလုံးတှေ ယူသညျ ။ ပွတငျးပေါကျကို ဖှငျ့ပွီး ခှေးတှကေို ပစျသညျ ။ အသံဘလံတှကွေောငျ့ ခှေးမ နိုးလာသညျ ။

“ ကိုနီတိုး… ဘာတှေ ဖွစျနတောလဲ..။ ဟငျ.. ခှေးတှေ အူလှခညြျလား…. တစျခုခုဘဲ.. နာနာဘာဝတှမြေားလား ..”

“ ခှေးမ ပါးစပျပိတျထားဟာ…။ နငျပွောတာတှကေ အပေါကျမတညျ့ဘူး ..”

“ကိုနီတိုး .. ရှငျ ခငျမှုံ ပြောကျတဲ့ ညနကေတညျးက ဂဏာမငွိမျဘူး ..။ ရှငျ တစျခုခု ဖွစျနလေား …။ ခငျမှုံကို ရှငျ သတျလိုကျလား …. ”

“ ခှေးမရယျ … ကွမျးကွားလကွေား.. နငျ ငါ့လညျပငျးကို ကွိုးကှငျး မစှပျခငြျပါနဲ့ ..။ နငျ့ကွောငျ့ ငါ စကျတိုငျ တကျနရေပါမယျဟာ …”

“ ဟငျး..ခကျတယျ..ခကျတယျ …”

ဒေါျခှေးမပါးစပျက တဗစြျတောကျတောကျ ညညျးရငျး တဘောဘောနဲ့ လလေညျလိုကျပွီး ပွနျအိပျပြောျသှားသညျ ။ ဦးနီတိုးကတော့ စိတျတှေ ကရောကျကရကျနဲ့ အိပျလို့မရဘူး ..။

ဟာ… ခှေးတှေ ပွနျအူပွနျပွီ …။ တစျကောငျပွီး တစျကောငျ အူတာ ..။ တိတျဆိတျနတေဲ့အခြိနျ ခှေးအူသံတှကေ စိတျကို ခွောကျခွားစသေညျ ။ ဦးနီတိုး ပွတငျးပေါကျက ကွညျ့လိုကျသညျ ။ ခှေးတှေ သူ့ခွံဝက စိနျပနျးပငျကွီးကို ဝိုငျးအူနကွေတာ …။ လောကျလေးခှနဲ့ သူ ပစျသညျ ။ အငျး … သူ သရဲတစ်ဆေ မယုံဘူး ..။ ငယျငယျက သရဲခွောကျတယျဆိုတဲ့ သူတို့မွို့က ကြောငျးတစျကြောငျးထဲ လောငျးကွေးစားကွေးနဲ့ သူ တစျညလုံး ဝငျအိပျခဲ့ဖူးသညျ ။ ဘာသရဲမှ မတှေ့ ..။ သငျးခြိုငျးကုနျးထဲလညျး ညဖကျ အရကျထိုငျသောကျခဲ့ဖူးသညျ ။ အခုဟာက သာမနျထကျ ထူးခွားနသေညျ ။

ခငျခငျရီကို သတျပစျခဲ့တုနျးက ဘာမှ မထူးခွားခဲ့ ..။ ခွောကျနှစျတိုငျခဲ့သညျ ။ အခု ခငျမှုံကွတော့မှ ထူးခွားလာတာ…။ ခငျမှုံ မကြှတျဘူးလား ..။ ခငျမှုံမြား လာခွောကျနတောလား ..။

ဦးနီတိုးသညျ ခငျမှုံနဲ့ ခငျခငျရီတို့နဲ့ ဖွစျပကြျခဲ့တဲ့ ဇာတျလမျးတှကေို ပွနျလညျ မွငျယောငျလာသညျ ။

သူသညျ သူ့ကုနျစုံဆိုငျမှာ လာအလုပျလုပျတဲ့ ကောငျမလေးတှကေို ကွံစညျ ကငြ့ျကွံခဲ့တာ ခငျမှုံနဲ့ ခငျခငျရီတို့ မတိုငျမီကတညျးကပါ ။ အရငျ ကောငျမလေးတှေ ကိစ်စတှကေ အေးအေးဆေးဆေး ဖွရှေငျးခဲ့နိုငျလို့ ခငျမှုံနဲ့ ခငျခငျရီတို့လို သတျပစျဖို့ မလိုခဲ့ဘူး ..။

နီထှေးဆိုတဲ့ ကောငျမလေးဆိုရငျ သူ့ကို နှစျတောျတောျကွာကွာ လိုတာတှေ ပေးနခေဲ့သညျ ။ ဒေါျခှေးမ လစျပွီဆိုတာနဲ့ သူ နီထှေးနဲ့ စိတျကွိုကျ ပြောျပါးခဲ့ကွသညျ ။ နီထှေးက သူတို့ရှာနဲ့ တောျတောျလှမျးတဲ့ နရောကဖွစျလို့ သူ့မိဘဆီ ပွနျရငျး ပိုးထိ (မွှကေိုကျ) ခံရပွီး သဆေုံးသှားခဲ့သညျ ။

ခငျခငျရီနဲ့ ခငျမှုံတို့က သူတို့ ကိုယျဝနျရှိတယျလို့ ပွောတော့ သူ ငှပေေးပွီး ဖကြျခခြိုငျးတာဘဲ ။ သူတို့ ကိုယျဝနျတှကေို သူခိုငျးတဲ့အတိုငျး သူတို့ရှာတှမှော ကလေးဖကြျခပြေးနတေဲ့ ဝမျးဆှဲဆရာမနဲ့သာ ဖကြျခကြွမယျဆိုရငျ သူတို့ကို သတျပစျစရာလိုမှာ မဟုတျဘူး ။

——————————————

ပုနျးညကျနဲ့ ဆနျးဦး မတှေ့ကွတာ ကွာပွီမို့ စကားတှေ ပွောမကုနျဘူး ။

“ ညနကျနပွေီ .. အမကေလညျး ပွနျမလာဘူး ..။ ကွညျ့ရတာ အသုဘအိမျမှာပဲ ညမြား အိပျမလား မသိဘူး”

“ ပုနျးညကျ ဆိုငျသိမျးပွီး အိမျပွနျရငျ ကိုယျ လိုကျပို့ပေးမယျလေ ..”

“ အငျး.. ပို့ပေး…. အခုပွနျမယျလေ..။ ဆိုငျကို ဒေါျကွီးစောတို့ကို ပိတျခိုငျးလိုကျရငျ ရတယျ …”

ပုနျးညကျက ဆနျးဦးနဲ့ မခှဲခငြျသေးဘူး ..။ ပုနျးညကျတို့အိမျက ဆတျသကေုနျးရှာရဲ့ အလညျခေါငျလောကျမှာ …။

“ ဒေါျကွီးစောနဲ့ သနျးခငျ …ပုနျးညကျ အိမျပွနျနှငျ့မယျ..။ အေးဆေး ဆိုငျပိတျပွီး ပွနျခဲ့ကွ..”

“ ကောငျးပွီ..ပုနျးညကျ …”

ဒေါျကွီးစောနဲ့ သနျးခငျတို့က ပုနျးညကျတို့ အိမျမှာဘဲနေ.. ဆိုငျမှာ ဝိုငျးလုပျတဲ့ ဆှမြေိုးနီးစပျတှေ ။ ပုနျးညကျက တစျနေ့တာ ရောငျးရငှတှေေ ထညျ့ထားတဲ့ အိတျကို စလှယျသိုငျးလှယျပွီး ဆနျးဦးနဲ့အတူ ဆိုငျက ထှကျသညျ ။ ခါးမှာ ဗြောကျခြိတျထားတဲ့ ရဲစခနျးမှူး ဘောျဒီဂတျနဲ့ အိမျပွနျရတာကို ပုနျးညကျ တအားကြနေပျနသေညျ ။ ဟငျး .. အဲ့လို တသကျလုံး လိုကျပို့လိုကျကွိုပေးမယျဆိုရငျ ဘယျလောကျကောငျးမလဲ… လို့ စိတျထဲမှာ တှေးနသေညျ ။

လမျးမီးတိုငျ မရှိတဲ့ နရောတှမှော ဆနျးဦးက တုတျမီး ( လကျနှိပျမီး ) နဲ့ လမျးပွပေးသညျ ။ ဒါတောငျ ပုနျးညကျ ခလုပျတိုကျလဲမလို တခါတခါ ဖွစျလို့ ဆနျးဦးက ပုနျးညကျကိုယျလုံးလေးကို သိမျးဖကျပွီး ထိနျးပေးလိုကျရတာ ခဏ ခဏဘဲ ။ အမှောငျထဲမှာ ထိမိဖကျမိတာတှကွေောငျ့ ပုနျးညကျ စိတျတှေ လှုပျရှားနသေညျ ။ ဆနျးဦးကတော့ ပွောမနနေဲ့တော့ ..။ စိတျတှေ ဖောကျပွနျတာမှ ဘောငျးဘီထဲက ဖှားဖကျတောျက ကုနျးရုနျးထနတော ငေါငေါကွီး ဖွစျနရေသညျ ။ တောျပါသေးရဲ့ ။ မှောငျနလေို့ ။ ပုနျးညကျရဲ့ တငျပါးအိအိကွီးတှကေိုလညျး ကိုငျမိရသလို ရငျထှားထှား တငျးတငျးတှနေဲ့လညျး ထိမိရသညျဆိုတော့ ဆနျးဦး ကာမစိတျတှကေ အုံကွှ ပွငျးထနျနသေညျ ။ ပုနျးညကျတို့ ခွံဝိုငျးထဲ ရောကျတော့ ပုနျးညကျက

“ အစျကို.. အိမျပေါျတကျဦးလေ ..။ အမပွေနျလာတဲ့အထိ ပုနျးညကျနဲ့ နပေေးမယျ မဟုတျလား ..”

လို့ မေးလိုကျသညျ ။ အိမျတံခါးသော့ကို ဖှငျ့နတေဲ့ ပုနျးညကျရဲ့ လကျတှေ တုနျနသေညျ ။

“ စောငျ့ပေးမှာပေါ့ ပုနျးညကျရယျ ..”

ဆနျးဦးရဲ့ အသံတှလေညျး မသိမသာ တုနျနသေညျ ။ အရှေ့အိမျက ခှေးက လှမျးဟောငျသညျ ။ အိမျကွီးတစျခုလုံး မှောငျမဲနသေညျ ။ ကြှနျးလှခေါးကွီးအတိုငျး အပေါျထပျကို ပုနျးညကျက ဦးဆောငျပွီး တကျသညျ ။ ဆနျးဦး စိတျတှေ ဖောကျပွနျလှနျးနသေညျ ။ ပုနျးညကျ မီးခလုပျဆီကို အမှောငျထဲ လြှောကျသှားရငျး လကျနဲ့စမျးပွီး ခလုပျကို နှိပျလိုကျသညျ ။ ခြောကျကနဲ အသံနဲ့အတူ မကြျနှာကကြျက မီးလုံးဝါဝါလေး လငျးလာသညျ ။

“ အစျကို .. တစျခုခု သောကျပါလား..။ ကောျဖီ ဖြောျပေးမယျနောျ ..။ အိုဗာတငျး သောကျမလား ..”

“ ဘာဘဲဖွစျဖွစျပါ..။ အစျကိုက ပုနျးညကျနဲ့ဘဲ အတူတူနနေခေငြျတာပါ ..”

“ ဟငျ့.. ဟုတျလို့လား..။ အစျကို တကယျပွောတာလား …”

“ လာ ဒီမှာ လာထိုငျ …”

ဆနျးဦးက သူထိုငျနတေဲ့ ကွိမျခငျး နှစျယောကျထိုငျ သစျသားထိုငျခုံကို လကျနဲ့ ပုတျပွရငျး ခေါျသညျ ။ ပုနျးညကျက

“ ကောျဖီ ဖြောျလိုကျမယျလေ ..”

လို့ ပွောတော့ ဆနျးဦးက

“ နောကျမှဖြောျ .. ဒီကိုအရငျလာခဲ့ ..”

လို့ ခေါျသညျ ။ ပုနျးညကျလညျး အနားရောကျရော ဆနျးဦးက ပုနျးညကျရဲ့ လကျတှကေိုဆှဲပွီး သူ့ဘေးမှာ ထိုငျခိုငျးလိုကျသညျ ။

“ အစျကို ..လှှတျပါ …ဟငျး..သူ…တအားဘဲ….”

ပုနျးညကျက မကြျစောငျးလှလှလေး ထိုးပစျလိုကျတော့ ဆနျးဦးက ပုနျးညကျခါးလေးကို ဆှဲကာ ဖကျလိုကျရငျး …

“ ပုနျးညကျရယျ … လှလိုကျတာ..။ အစျကိုတော့ ပုနျးညကျကို အရမျးခစြျမိနရေတယျ …”

လို့ ပွောဆိုရငျး ပုနျးညကျကို နမျးလသေညျ ။ ပုနျးညကျမှာ ဆနျးဦးကို မဆှတျခငျထဲက ညှှတျခငြျနသေူ ဖွစျပမေယျ့ တကယျတမျး တအားဖကျ တအားနမျးတော့ ရှကျလနျ့တကွား ရုနျးကနျမိလသေညျ ။

“ အစျကို…လှှတျ..လှှတျပါ….”

ဆနျးဦးလညျး ပုနျးညကျက ဟနျဆောငျ အရှကျပွေ ရုနျးကနျနတောကို သိတာကွောငျ့ ပုနျးညကျကို မလှှတျတဲ့အပွငျ တိုးလို့တောငျ ဖကျပှေ့ရငျး နီတြာတြာ နှုတျခမျးလေးကို စုပျနမျးလသေညျ ။ ရနေံဝနအေောငျ သုတျထားတဲ့ နှစျထပျ ပဉြျထောငျအိမျကွီးပေါျမှာ ဆနျးဦးနဲ့ ပုနျးညကျတို့ နှစျယောကျထဲ ရှိနကွေတော့ တိတျဆိတျခွငျးနဲ့ လှတျလပျခွငျးက သူတို့ကို ရှေ့ဆကျဖို့ တှနျးအားပေးနသေညျ ။ ရုနျးကနျနတောတှေ တဖွညျးဖွညျးနဲ့ လြော့ကသြှားပွီး ပုနျးညကျသညျ ဆနျးဦးကို တငျးတငျးကွပျကွပျ ပွနျလညျ ဖကျသိုငျးလာတာကို ဆနျးဦး သတိထားမိလာသညျ ။ ဆနျးဦး သူ့နှုတျခမျးဖူးဖူးလေးကို နမျးစုပျနတေုနျး ပုနျးညကျရဲ့ မကြျလုံးတှေ ပိတျမှိတျကုနျသညျ ။ ဆနျးဦးက နှုတျခမျးခငြျး အကှာ

“ ပုနျးညကျ.. အစျကို့ကို ခစြျတယျ မဟုတျလား …”

လို့ မေးသညျ ။ ပုနျးညကျက မကြျစောငျးလေး ပစျထိုးလိုကျပွီး..

“ ဟှနျး.. လူကို နမျးလိုကျ ပှေ့လိုကျ လုပျပွီးခါမှ လာမေးနတေယျ.. သူ သိဘူးလား …”

လို့ ညုတုတုလေး ပွောလိုကျသညျ ။ ဆနျးဦးက

“ ကိုယျ့ခစြျသူလေးရဲ့ နှုတျဖြားက ခစြျတယျလို့ ပွောတာလေးကို ကွားခငြျလို့ပေါ့ ပုနျးညကျရယျ ..။ ကဲ… ပွောပွော.. ခစြျတယျလို့..”

ပုနျးညကျကို တအားဖကျရငျး တောငျးဆိုလိုကျပါသညျ ။ ပုနျးညကျလညျး ရှကျသလို ခေါငျးလေးငုံ့ပွီး…

“ အစျကို့ကို ပုနျးညကျ ခစြျပါတယျ ..”

လို့ တိုးတိုးလေး ပွောလိုကျလသေညျ ။ ဆနျးဦးလညျး ပုနျးညကျရဲ့ လညျတိုငျဖှေးဖှေးလေးတှကေို နမျးလိုကျ.. လကျမောငျးရငျးသားလေးတှကေို နမျးလိုကျနဲ့ လကျတှကေလညျး ပုနျးညကျရဲ့ ပေါငျတနျတှကေို ပှတျသပျနသေညျ ။ ပုနျးညကျလညျး ရငျတှခေုနျလှနျးနသေညျ ။ သူ့အကိုငျအပှတျတှကွေောငျ့ ကွကျသီးတှေ တဖနြျးဖနြျး ထနရေပွီး သူ့လုပျရပျတှကေို တားဆီးဖို့ ခှနျအား မရှိဘူး ။

ဆနျးဦးလညျး ပုနျးညကျရဲ့ ပေါငျတနျသှယျတှကေို ပှတျသပျနရောက တဆငျ့ ထပျတကျခငြျလာသညျ ။ သူ့လကျဖဝါးကွီးက ပုနျးညကျရဲ့ တငျပါးအိအိကွီးတှကေိုလညျး ကိုငျတှယျလာသညျ ။ ပုနျးညကျလညျး ပိုပိုကဲလာတဲ့ ဆနျးဦးရဲ့ လကျကို တှနျးဖယျပစျနမေိသညျ ။

“ အစျကို.. တောျတော့ကှာ…။ အခုဘဲ ခစြျသူဖွစျတယျ..။ အခုဘဲ အစျကို့ဟာက တောျတောျ နယျကြူးနတေယျ ..”

“ ခစြျတာကိုး.. ပုနျးညကျရယျ…။ ခစြျတော့ ဒါတှေ ဒါတှကေ ပါလာတာပေါ့..”

“ ဟှနျး… အစျကိုက ပုနျးညကျကို အထငျသေးတာလား ..”

“ ဟာ… မဟုတျပါဘူး.. အထငျမသေးပါဘူး … ပုနျးညကျရယျ ..”

ဖကျထားတာကိုတော့ မလှှတျဘူး ..။ သူ့စိတျတှကေ ပွငျးပွငျးထနျထနျ ဖောကျပွနျနိုးကွှနသေညျ ။ ဒီအခြိနျမှာ ခွံပေါကျဝဆီက ခှေးဟောငျသံ ကွားလိုကျရသညျ ။ အိမျရှခွေံက အရီးကြော့တို့ကို ခှေးဟောငျတာ ..။

“ဟော.. အမေ ပွနျလာပွီ ထငျတယျ …”

ပုနျးညကျက ဆနျးဦးလကျထဲက အတငျး ရုနျးထှကျပွီး ပွတငျးပေါကျကနေ အပွငျကို ကွညျ့လိုကျသညျ ။ သူ့အမေ ဒေါျအမာနီ ပွနျလာတာညျး တှေ့ရော ပုနျးညကျလညျး အိမျအောကျကို ပွေးဆငျးသှားလသေညျ ။ ဆနျးဦးလညျး ဆနျ့တငံ့ငံ့နဲ့ ကနြျခဲ့ပမေယျ့ ပုနျးညကျလေးနဲ့ ခစြျသူဖွစျသှားရတာကိုတော့ ပြောျနသေညျ ။ ကြနေပျနသေညျ ။

——————————————-

ဦးနီတိုး ခါတိုငျးလို စောစော အိပျရာ မထနိုငျဘူး ..။ ညက ခှေးတှေ နှောကျရှကျလို့ ။ ခှေးတှကေ တစျကောငျအူရငျ နောကျကောငျတှကေ လိုကျအူသညျ ။ တစျညလုံး ခှေးတှေ သောငျးကနြျးသညျ ။ ခှေးတှကေ သရဲတှေ မှငျစာတှေ နာနာဘာဝတှကေို မွငျသညျ ..။ တစျခုခုကို မွငျလို့ အူကွတာလို့ လူကွီးသူမတှေ ပွောကွတာ ကွားဖူးခဲ့တာ ကလေးဘဝထဲကဘဲလေ ..။ သူ မကြျနှာသစျ သှားတိုကျရငျး ကုနျစုံဆိုငျမှာ ပွငျဆငျ ဆိုငျခငျးနတေဲ့ ရှှဝေါကို တှေ့လို့..

“ ဟဲ့ကောငျမလေး ..ခှေးမကော…”

လို့ လှမျးမေးလိုကျသညျ ။ ရှှဝေါသညျ ခငျမှုံ မရှိတော့တဲ့ နောကျပိုငျး ဒေါျခှေးမက ဟိုဖကျ ဆတျသကေုနျးရှာက လှမျးခေါျထားတဲ့ ကောငျမလေး ဖွစျသညျ ။ ခငျမှုံတို့ ခငျခငျရီတို့လိုတော့ ပွပွေပေစြျပစြျ အခြောလေးတှေ မဟုတျဘူး ..။ ရှကျကွမျးရကွေိုခေါျမလား .. အဲဒါမြိုး ..။ သူလိုကိုယျလို ကြေးရှာသူလေး တစျယောကျဘဲ ။ အသားညိုစိမျ့စိမျ့နဲ့ ဝကစျကစျလေး ..။

“ ဒေါျကွီးခှေးမ .. ကမြတို့ရှာဖကျ ခဏသှားတယျ .. ဘဘ …။ ဘဘနိုးလာရငျ နောကျဖေးမှာ ထမငျးကွမျးကွောျနဲ့ ငါးခွောကျဖုတျ ရှိတယျလို့ မှာသှားတယျ ..”

ရှှဝေါသညျ ဝပမေယျ့ ရငျသားထှားထှား.. တငျပါးကားကားနဲ့မို့ ဦးနီတိုး စတှေ့ကတညျးက ပွစျမှား ပွီးပွီ…။ အခု ခငျမှုံအလောငျးတှေ့.. ခငျခငျရီရဲ့ အရိုးစုတှေ့ပွီး ရဲအမှုဖွစျနတေဲ့ အခြိနျမို့ ဦးနီတိုး စိတျတှေ ခွောကျခွားနတေဲ့ အခြိနျမို့ ရှှဝေါကို စိတျဝငျစားပမေယျ့ ခဏ ဘေးခြိတျထားနရေသညျ ..။ ညက ခှေးတှအေူတာ အရမျးဘဲ ..။ တကယျဘဲ ဝိညာဉျတှဘောတှေ လာလသေလား သူ စဉျးစားပွီး လနျ့နသေညျ ။

ဈေးဝယျတဲ့လူတှေ လာလို့ ရှှဝေါ အလုပျမြားနသေညျ ။ မဖွစျသေးပါဘူး..။ ကူလိုကျဦးမှပါဘဲ…ဆိုပွီး ဆိုငျဖကျကို သှားပွီး ရှှဝေါကို ဈေးကူရောငျးလိုကျသညျ ။ မိနျးကလေးတှနေဲ့ ပှတျသီးပှတျသပျ နနေရေရငျ သူ စိတျလာသညျ ။ မိနျးမဆိုတာ ယောကြျားတှအေတှကျ ဓါတျစာတမြိုးဘဲ မဟုတျလား။ အပြိုနုနုထှတျထှတျလေးတှနေဲ့ ပြောျပါးစပျရှကျရငျ အသကျပိုရှညျတယျလို့ သူ့ဘကွီးတစျယောကျက ပွောဖူးသညျ ။ သူ့ဘကွီးသညျ အသကျ ၉၀ ကြောျအထိ နသှေားသညျ ။

ထကွှလာတဲ့စိတျကွောငျ့ ဆှဲကွမျးလိုကျခငြျတဲ့ စိတျတှေ ရှိရှိလာသညျ ။ ရှှဝေါကို စိတျကူးနဲ့ အဝတျတှေ ခြှတျကွညျ့နသေညျ ။ ရှှဝေါသညျ ကာတစျက ကောငျးသညျ ။ မမွငျရတဲ့ ဖုံးကှယျထားတဲ့ ဝါဟစျသညျလညျး ဖောငျးဖောငျး ကောငျးကောငျးဘဲ နမှောဘဲလို့ စိတျကူးနဲ့ မွငျယောငျကွညျ့နသေညျ ။ ဟငျး….. ရှှဝေါကို တကျဆောျခငြျစိတျတှေ တဖှားဖှား ပေါျနပွေီ ။ ထိုအခိုကျ သူ့ခွံဝိုငျးထဲကို လှညျးတစျစီး ဝငျလာသညျ ..။ သူနဲ့ ခငျမငျနတေဲ့ ပှဲစား ဉာဏျမောငျ ..။

ပှဲစားဉာဏျမောငျက သူတို့နယျမှာ အပေါငျးအသငျးဆနျ့ လူသိမြားတဲ့ ပှဲစားတစျယောကျပါ ..။ စပါးပှဲစား တစျယောကျ ဖွစျပမေယျ့ ကွုံရငျကွုံသလို မွတျမယျထငျတာတှကေို လုပျတတျတဲ့ လူလညျတစျယောကျ ..။ လုပျတတျကိုငျတတျလို့ ပှပေါကျတှဘောတှေ တိုးပွီး ဂစြျကားတှေ ဘာတှေ ထောငျထားနိုငျလာတဲ့ လူပေါ့ ..။ အသားမဲမဲ ဗိုကျရှှဲရှှဲနဲ့ နှခေေါငျခေါငျကွီး စစျဂြာကငျအစိမျးကွီး ဝတျထားတဲ့ ပှဲစားဉာဏျမောငျကို သူ ခငျမငျရတဲ့အကွောငျး ရှိသညျ ။

ဉာဏျမောငျသညျ သူနဲ့ ဝါသနာတူ မို့ ..။ ဉာဏျမောငျသညျ သူ့လိုဘဲ မိနျးမ ကွိုကျသညျ ။ မိနျးမ လိုကျစားသညျ ။ အရကျကလေး တမွမွနဲ့ စီးကရကျလေး လကျကွားညှပျလို့ ဖာအိမျမှာ ပြောျနတေတျသူ ပေါ့ ။

“ ဦးနီတိုး …အလုပျမြားနလေား ..စောစောစီးစီး …”

“ ဒီလိုပါဘဲ …မြားတယျလို့ မဟုတျပါဘူး …။ လာ.. လာ.. ကိုဉာဏျမောငျ .. ဘယျက လှညျ့လာတုနျး ..”

“ ဦးနီတိုးဆီကို သကျသကျ လာခဲ့တာဘဲ ..။ အရေးတကွီး ပွောစရာရှိလို့ ….”

အငျး ..။ ဘာမြားလဲ ..။ ခငျမှုံရဲ့ အလောငျးတှေ့တာနဲ့ ပတျသကျတာဘဲ နမှော …။ ဈေးရောငျးနတေဲ့ ရှှဝေါကို ဒါတှေ မကွားစခေငြျဘူး ..။

“ လာဗြာ.. ကြုပျတို့ နောကျဖေးဖကျကို သှားကွရအောငျ …. ”

ဦးနီတိုးသညျ ပှဲစားဉာဏျမောငျကို သူ့အိမျ အနောကျဖကျက စားပငျသီးပငျတှေ စိုကျပြိုးထားတဲ့ ခွံဆီကို ခေါျသှားသညျ ။

“ ဆိုပါဦး ..ဘာမြားလဲ …”

“ မနေ့က ကနြောျ ကြှဲလူးအိုငျရှာဖကျကို ရောကျခဲ့တယျ ..။ အဲဒီမှာ ထူးထူးဆနျးဆနျးတှေ တှေ့ခဲ့ ကွားခဲ့လို့…။ ဦးနီတိုးနဲ့ ပတျသကျနလေို့ ကနြောျလာျး ဦးနီတိုး သိသငျ့တယျထငျလို့ လာပွောတာပါ”

“ ဟုတျလား .. ကောငျးတဲ့ သတငျးတော့ မဟုတျလောကျဘူး …”

“ ဟုတျတယျ.. ဦးနီတိုး ..။ ကြှဲလူးအိုငျရှာမှာ ဦးနီတိုး ကုနျစုံဆိုငျမှာ အလုပျလုပျတဲ့ ခငျမှုံရဲ့ အလောငျးကို တှေ့တာနဲ့ ဦးနီတိုးကဘဲ လုပျသလိုလိုတှေ အတငျးအဖငြျးတှေ ပွောဆိုနကွေတယျ ..”

“ အငျး.. ကြုပျလညျး မနေ့က ကွားတယျ…။ ဒါကတော့.. ကြုပျဆိုငျမှာ လုပျသှားတဲ့ ကလေးမမို့ ယုနျထငျကွောငျထငျ ဖွစျကွတာပေါ့ဗြာ….”

“ နောကျပွီးတော့ လူဝငျစားဆိုတဲ့ ကလေးလညျး နာမညျကွီးနတေယျ ”

“ သိပွီးပွီ….သိပွီးပွီ…..။ ကြုပျ မကွားခငြျတော့ဘူးဗြာ….”

“ ဟုတျ….ဟုတျ….ဟုတျကဲ့…။ ကနြောျလညျး ကွားတဲ့ သတငျး လာပွောပွတာပါ….”

ဦးနီတိုး မကွိုကျတဲ့ပုံစံ ပွနလေို့ ဆကျမပွောတော့ ..။

“ အခုလို လာပွောပွတာ ကြေးဇူးဘဲ ကိုဉာဏျမောငျရေ…”

“ ရပါတယျဗြာ.. ဦးနီတိုး.. ကဲ ကနြောျ ပွနျလိုကျဦးမယျ …”

ပှဲစားဉာဏျမောငျ ပွနျသှားပွီးတဲ့နောကျ ဦးနီတိုးလညျး ခငျခငျရီကို လှနျခဲ့တဲ့ ၆ နှစျကြောျက သူ ကွံစညျခဲ့တာတှေ ပွနျလညျ မွငျယောငျနမေိသညျ ။

ခငျခငျရီကို သူ အကွိမျကွိမျ ကငြ့ျကွံခဲ့အပွီး လူလစျတာနဲ့ သူ့လိငျတနျကွီးကို စုပျခိုငျးခဲ့သညျ ။ ခငျခငျရီကို ကွမျးပွငျမှာ ဒူးထောကျခိုငျးပွီး သူ့လိငျတနျကို ခငျခငျရီ ပါးစပျထဲ ထိုးထညျ့တတျသညျ ။ ခငျခငျရီသညျ သူ့လိငျတနျကို လှယျလှယျနဲ့ စုပျပေးတာတော့ မဟုတျဘူး ..။ အတငျးအဓမ်မ ခိုငျးစခေဲ့ရတာ..။ ခငျခငျရီကို တကယျတော့ သူ မသတျခငြျပါဘူး ..။ ဗိုကျကွီးသှားတော့ ဖကြျခဖြို့ ပွောတာဘဲ ။ ကုနျကတြဲ့ စားရိတျတှလေညျး ပေးမယျ.. နောကျကိုလညျး ထောကျပံ့မယျလို့ ပွောတာ.. စကားနားမထောငျဘဲ သူ့မိဘတှကေို ဖှငျ့ပွောမယျ လုပျတာကိုး ။ တရားဝငျယူဖို့ ပွောလို့ ကွံရာမရဘဲ အပြောကျရှငျးမိသှားတာ။

သူ ခငျခငျရီကို သတျအပွီး တောျတောျကွာကွာ ခွငွေိမျနခေဲ့သညျ ။ နောကျထပျ ဆိုငျမှာ အလုပျလာလုပျတဲ့ ခငျမှုံကို အနနေီးစပျနတေော့ သူ ကွညျ့ကွညျ့ပွီး စိတျတှလောသညျ ။ စားဖူးလကျစရှိတဲ့ လူမို့ ခငျမှုံကို သူ လကျပိုကျကွညျ့မနနေိုငျဘဲ တစျနေ့ ခှေးမ တခွားကို အကွှေးတောငျး သှားတဲ့အခြိနျ ဖမျးဆှဲကာ ကငြ့ျကွံခဲ့သညျ ။

ခငျမှုံသညျ အဲဒီနေ့က သူ့ကို ညုတုတု ခြှဲတဲတဲတှေ လုပျသညျလို့ သူထငျသညျ ။ သူက ဆိုငျမှာ လာကူလုပျတဲ့ မိနျးကလေးတှဆေို စတေနာပိုလေ့ရှိတဲ့အတိုငျး သူတို့ အိမျပွနျရငျ သူတို့အိမျအတှကျ စားစရာ ခကြျစရာတှေ လကျဆောငျပေးလေ့ရှိသညျ ။ ကောငျမလေးတှကေို အနညျးဆုံး ဖငျပုတျခေါငျးပုတျ လုပျရတာ သူ သဘောကသြညျ ။ ခငျမှုံကိုလညျး စားစရာလေးတှေ ပေးပေးပွီး

“ဟဲ့ ကောငျမလေး… ထှားလာတယျ …။ အံမယျ.. ကွညျ့စမျး.. နငျ မငယျတော့ဘူး …”

ဘာညာနဲ့ ညာညာကိုငျသညျ ။ ခငျမှုံတို့က ဆငျးရဲတှငျးနကျတော့ သူပေးတာ ကြှေးတာကို အရမျး သဘောကသြညျ ။ မခှေးမ မရှိတဲ့ ရကျဆိုရငျ သူ ပို ပေးရဲတာ ကောငျမလေး သဘောပေါကျပုံရသညျ ။ အဲ့လိုနေ့မြိုးဆိုရငျ သူ့ကို ခငျမှုံကိုယျတိုငျက ပုတျလားခတျလားနဲ့ ..။

ခှေးမ အိမျကထှကျသှားတာနဲ့ သူ တအား လှတျလပျသှားသလို ခံစားရသညျ ။ ငယျလငျ ငယျမယားမို့ ပေါငျးသငျးနရေပမေယျ့ ပုတျလောကျကွီး ဝဖွိုးပွီး ပုံပကြျပနျးပကြျ ဖွစျလာတဲ့ ခှေးမကို သူ စိတျမလာခငြျတော့ ..။ ခှေးမကလညျး အသကျကွီးလာတော့ သူလိုတာကို မပေးခငြျတော့ဘူး ။ မပေးခငြျလေ.. သူက ထနျလေ လုပျခငြျလေ ..။ ဒီအခြိနျမှာ အိမျက ကုနျစုံဆိုငျမှာက ဖွူဖွူသှယျသှယျ ငယျငယျ မိနျးကလေးက အမွဲရှိနတေော့ သူ ဒီမိနျးကလေးတှကေိုဘဲ ကွံစညျတော့တာဘဲ ။

အဲဒီနေ့က ခငျမှုံကို အိမျအပွနျကွရငျ ဆီနဲ့ဆနျ ပေးလိုကျမယျလို့ ပွောလို့ ခငျမှုံ တအားဝမျးသာနပေမေယျ့

“ ဒေါျလေးခှေးမ သိရငျ ဆဲနပေါဦးမယျ.. ဦးလေးနီတိုးရယျ …”

လို့ ခငျမှုံက ပွောတော့..

“ဟဲ့.. ဘာမှ ပူမနနေဲ့..။ ခှေးမက အိမျပွနျ မိုးခြုပျမှာ..။ နငျ အိမျပွနျမယျ့အခြိနျ သူ ပွနျမရောကျနိုငျသေးဘူး ..”

လို့ သူ ပွောရငျး ခငျမှုံကို ကုနျစုံဆိုငျ အနောကျခနျးထဲက ကုလားပဲအိတျတှေ သှားကွညျ့ခိုငျးလိုကျသညျ။

“ ဘယျနှစျအိတျ ရှိသေးလဲ သသေခြောခြာ ရခေဲ့…”

“ ဟုတျ..ဦးလေးနီတိုး …”

ဆိုငျက ဒီအခြိနျဆို လူပါးတာ သူသိလို့ အကှကျဆငျလိုကျတာ ..။ ခဏအကွာ ခငျမှုံရှိတဲ့ အတှငျးခနျးကို သူ ဝငျလိုကျသှားလိုကျသညျ ။ ခငျမှုံသညျ ကုလားပဲအိတျတှကေို ရတှေကျနသေညျ ။

“ဟဲ့..ကောငျမလေး.. ကွာလိုကျတာ.. လာစမျး.. ဒီကို ခဏ…”

ခငျမှုံကို ပဲအိတျတှပေေါျ ထိုငျခိုငျးလိုကျပွီး သူ ဖကျသညျ ။

“ အို..ဦးလေး …ဘာလုပျတာလဲ…”

“ နငျ့ကို ငါ ခစြျတယျဟာ….။ ငါ ခစြျတယျ …. ခငျမှုံ . . .”

“ ဟာ.. ဦးလေးကလညျး.. မဟုတျတာကွီး….။ ဦးလေးက မိနျးမလညျး ရှိတယျ … ကမြထကျ အသကျကလညျး တအားကွီးတယျ… မသငျ့တောျပါဘူး.. လှှတျပါ …. လှှတျ….. လှှတျ….”

ခငျမှုံက ရုနျးကနျသညျ ။ ခါးခါးသီးသီး ငွငျးဆနျသညျ ။ ဦးနီတိုးက တအားဖကျ တအားနမျးသညျ ။ ခငျမှုံ့နှုတျခမျးထူထူလေးတှကေို သူ့နှုတျခမျးကွီးနဲ့ ငုံစုပျသညျ ။ ခငျမှုံ ခေါငျးလေးကို ဘယျညာ ရမျးခါပွီးရှောငျသညျ ။

“ ဦးလေးရယျ… မလုပျပါနဲ့.. ခငျမှုံ့ကို အဲလို အနိုငျမကငြ့ျပါနဲ့ ……. အီးဟီးဟီး .. ”

ငိုယိုကနျကြောကျ ရုနျးကနျပမေယျ့ သနျမာလှတဲ့ ဦးနီတိုးရဲ့ လကျတှထေဲက မလှတျနိုငျဘူး ။ ပဲအိတျတှပေေါျကို ပကျလကျလဲကသြှားတဲ့ ခငျမှုံရဲ့ ကိုယျပေါျကို ဦးနီတိုး အပေါျစီး တကျခှထားနရေငျး ခငျမှုံရဲ့ နှိပျကွယျသီးတပျ ရငျစေ့ဘလောကျစျ အငျ်ကြီလေးကို ကွယျသီးတှေ တဗွုတျဗွုတျနဲ့ ဖှငျ့ခြှတျနသေညျ။

“ ဦးလေးနီတိုးရယျ… ကမြကို မလုပျပါနဲ့ …”

ရုနျးကနျလှနျးတဲ့ ခငျမှုံကို ဦးနီတိုး စိတျမရှညျတော့ ..။ သူ့ကွီးမားတဲ့ လကျဝါးကွီးနဲ့ ရှယျလိုကျပွီး..

“ တိတျစမျး ..ခငျမှုံ..။ နငျ ငါလုပျတာ အေးအေးဆေးဆေး ခံစမျး ..။ ငါ နငျ့ကို ရိုကျထညျ့လိုကျလို့ နငျ အသကျပါ ထှကျသှားမယျ…”

လို့ ကွိမျးမောငျးလိုကျသညျ ။ ခငျမှုံလညျး ဦးနီတိုး တကယျရိုကျမယျဆိုတာ သိသညျ ။ တခါက သူ့နှားပြောကျလို့ နှားကြောငျးပေးတဲ့ ကောငျလေးတစျယောကျကို ရကျရကျစကျစကျ ရိုကျတာတှေ တှေ့ဖူးခဲ့သညျ ။ ငိုပွီး မလုပျဖို့ တောငျးပနျပမေယျ့ ကွမျးတမျးသနျမာတဲ့ ဦးနီတိုးကို မလှနျဆနျနိုငျဘူး ..။ သူ့ကိုယျပေါျက အဝတျတှေ တစျခုပွီးတစျခု ကှာကကြုနျသညျ ။

ဦးနီတိုးသညျ ခငျမှုံရဲ့ ဖှံ့ထှားတဲ့ ရငျသားတှကေို အားရပါးရ ကိုငျတှယျသညျ ။ မွုပျဝငျနတေဲ့ ရငျသီးလေးတှကေို လြှာထိပျနဲ့ ကောျထိုးသညျ ..။ တောျတောျကွာ လြှာနဲ့ ကလိပေးတော့ ထောငျထလာတဲ့ ရငျသီးလေးတှကေို ကြနေပျအားရစှာ ကွညျ့ပွီး သူ့ပါးစပျကွီးနဲ့ စို့သညျ ။ ထမိနျလေးကို လှနျတငျလိုကျတော့ အမှှေးမဲမဲ ခပျပါးပါး လှှမျးနတေဲ့ ခငျမှုံရဲ့ မို့ဖောငျးတဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးကို ပေါငျတနျဖွူဖွူသှယျသှယျတှေ ခလယျမှာ ဘှားကနဲ တှေ့လိုကျရသညျ ။ အကှဲကွောငျး နီညိုညိုကွီးကို တှေ့လိုကျရတော့ ဦးနီတိုး ရမကျမီးတှေ ဟုနျးကနဲ ထတောကျလောငျပွီး သူ့ပုဆိုးကို ကှငျးလုံး ခြှတျပစျလိုကျသညျ ..။ အကွောကွီးတှေ ထငျးနအေောငျ ထောငျထနတေဲ့ သူ့လိငျတနျဆာကွီးက တုတျတုတျခဲခဲကွီး အမှှေးမဲမဲတှကွေားက ထငျးထငျးကွီး တှေ့လိုကျရသညျ ။

ခငျမှုံလညျး ညိုညိုရှညျရှညျ အတနျခြောငျးကွီးကို တှေ့လိုကျရတော့ အရမျးကွောကျလနျ့ပွီး ပေါငျတှကေို စိလိုကျပွီး အနောကျကို ဆုတျပွေးဖို့ ကွံသညျ ။ ဦးနီတိုးက ဘယျလကျလှတျခံမလဲ ..။ အဆီနဲ့ တဝငျးဝငျး ဖွစျနတေဲ့ စားသောကျစရာက သူ့ပါးစပျနားကို ရောကျနပွေီဆိုတော့ ခငျမှုံကို ဖမျးဆှဲပွီး ပေါငျတနျတှကေို သူ့ဒူးတှနေဲ့ ဘေးကို တှနျးခှဲလိုကျရငျး သူ့တနျဆာခြောငျးကွီးကို အငျ်ဂါစပျထဲကို သှတျသှငျးတော့သညျ ။

“ အမလေး… ဦးလေးရယျ …။ ကမြဟာလေး ကှဲပွဲသှားပါ့မယျ ..။ ကမြ ကွောကျတယျ …”

ခငျမှုံ ဘာပွောပွော ဦးနီတိုးက ဂရုစိုကျတော့မှာ မဟုတျဘူး ..။ တဏှာဇောကပျနတေဲ့ ဦးနီတိုးက ခငျမှုံ့အထဲကို အတငျးသှငျးပွီ ။ ဦးနီတိုး စောစောက ရငျသားတှကေို ထငျတိုငျးကွဲနကေတညျးက ခငျမှုံ ရဲ့ အငျ်ဂါစပျသညျ အထိအတှေ့တှကွေောငျ့ အရညျတှေ စိုစိုရှှဲနရေတာတောငျ ကွီးမားတဲ့ တနျဆာထိပျကွီး တိုးဝငျလာသောအခါ တငျးကွပျလှနျးနသေညျ ။ အထဲကို လှယျလှယျကူကူနဲ့ မဝငျနိုငျဘဲ သပျလြိုထားသလို တစျဆို့ကွီး ဖွစျနသေညျ ။

ခငျမှုံရဲ့ ကွောကျလနျ့ပွီး အောျလိုကျသံက တောျတောျကယြျလို့ ဦးနီတိုးက ခငျမှုံ့ပါးစပျကို လကျတစျဖကျနဲ့ ပိတျလိုကျသညျ ။

“ ဟိတျကောငျမလေး ..မအောျနဲ့ …”

လို့ ပွောရငျး သူ့တနျဆာကွီးကို နောကျပွနျဆုတျပွီး ဖိသှငျးပွနျသညျ ။

“ အို… အား.. အား……. အငျး…. ကြှတျကြှတျ….. နာတယျ…..”

ခငျမှုံက သူ့ရငျဘတျကို တှနျးထားရငျး ညညျးငွူသညျ..။ တငျးကွပျကွပျ အပေါကျထဲကို အတငျးကွီး ဖိဖိသှငျးနရေငျး လှုပျတုတျတုတျ ရငျသားတှကေိုလညျး လကျတှကေ ခြနေယျနသေညျ ။

ဒါတှကေို ပွနျမွငျယောငျ စဉျးစားနမေိရငျး ဦးနီတိုး စိတျတှေ တကျကွှပွငျးထနျလာပွနျသညျ ။ သူ့အမွဲထောငျတဲ့ ပေါငျကွားက ငတုတျကွီးက ဝုနျးကနဲ ထကွှလာပွနျသညျ ။

“ ဦးနီတိုး …”

“ အငျ..ဟငျ….ဟငျ …”

အတှေးလှနျနရောက သူ့နာမညျကို ခေါျလိုကျတာကွောငျ့ လနျ့ဖနြ့ျသှားသညျ ။ ဟငျ …သာဝ …။ သူ့ခေါငျးရငျးခွံက သာဝ ….။

“ သာဝ ..ဘာလဲ…ဘာကိစ်စရှိလဲ …”

သာဝက သူ့အကွောငျးကို အာဘောငျအာရငျးသနျသနျနဲ့ လူတှကေို သတငျးဖွနျ့တတျတဲ့ကောငျမို့ သူသိပျ အမွငျမကွညျလငျဘူး ။ သုနျမှုနျတဲ့ မကြျနှာကွီးနဲ့ မေးလိုကျတဲ့ ဦးနီတိုးကို သာဝက

“ ရှာထဲမှာ ပြံ့နှံ့နတေဲ့ ထူးဆနျးတဲ့ သတငျးတစျပုဒျ သိပွီးပွီလားလို့ လာမေးတာ …”

လို့ ပွောလိုကျသညျ ။ ဦးနီတိုးက

“ ဘာလဲ .. ကွှကျနီဆိုတဲ့ ကလေးအကွောငျးလား ..။ မငျး မနေ့ကတညျးက မောငျးတီးနတောနဲ့ ငါ သိပွီးပွီ.. သာဝ ..။ ဒါဘဲလား .. ဒါဘဲဆိုရငျ ပွနျတော့ကှာ …”

လို့ ခပျမာမာ လသေံနဲ့ ပွောသညျ ။

“ ကွှကျနီအကွောငျး မဟုတျဘူး … တစ်ဆခွေောကျတဲ့အကွောငျး …”

“ ဟငျ….ဘာခွောကျတာလဲ ..ဘယျမှာလဲ …”

“ ဟောဟိုက ဦးနီတိုး ခွံဝက စိနျပနျးပငျကွီးပေါျက ဆံပငျဖားလြားနဲ့ မိနျးမတစျယောကျ ခုနျခုနျခလြာပွီး ခွောကျတာ….”

“ ဟငျ.. ဘယျသူ အခွောကျခံရလို့လဲ … သာဝရယျ …။ ဟုတျလို့လား … ငါ့ကို လာမထညျ့နဲ့နောျ…”

“ မထညျ့ပါဘူး ဦးနီတိုးရယျ … တကယျပါ..။ ရှာထဲမှာ အခွောကျခံရတဲ့လူတှေ အမြားကွီးဘဲ…”

“ ဟေ …..”

“ဟုတျတယျ … ရှာထဲက လူတှကေ ခငျမှုံသရဲလို့ ပွောနကွေတာဘဲ … ဦးနီတိုး ..”

“ အာ…. မဖွစျနိုငျပါဘူး … ငါ မယုံဘူး … သရဲတစ်ဆဆေိုတာ တကယျမရှိဘူး …”

“ ယုံတာ မယုံတာက အဓိက မဟုတျဘူး..။ ကနြောျ လာပွောတာက ဒီလိုတှေ သတငျးဖွစျနတေယျ ဆိုတာကို ..။ ကဲ.. ကနြောျ သှားလိုကျဦးမယျ …”

“ သှား.. သှား…. မငျးဘဲ မဟုတျမမှနျ သတငျးတှေ လိုကျဖွနျ့နတော… ဟှနျး ..”

ဆိုငျထဲက ရှှဝေါသညျ သူတို့ ပွောတာတှကေို နားထောငျနနေိုငျသညျ ။ ဦးနီတိုး ဆိုငျဖကျကို လှညျ့ကွညျ့လိုကျသညျ ။ ရှှဝေါ့ကို မတှေ့ဘူး ။ ခွံဝက စိနျပနျးပငျကွီးကို မကြျလုံးရောကျသှားသညျ ။ နေ့ခငျးနေ့လညျ လငျးလငျးထငျးထငျး အခြိနျမှာတော့ စိနျပနျးပငျကွီးကို ဘယျခှေးဝဲစားကမှ လာမအူဘူး ..။ ညရောကျမှ အူလိုကျကွတာ ကမျးကုနျရော ..။ တကယျဘဲ နာနာဘာဝ ဆိုတာ ညဖကျမှဘဲ မွူးပြောျကွသလား မသိပါဘူး ။

—————————————–

မွို့နယျဆေးရုံက ဆရာဝနျက ခငျမှုံကို ရငျခှဲစစျဆေးပွီးလို့ စခနျးမှူးဆနျးဦးကို ဖုနျးနဲ့ သူတှေ့ရှိတာတှကေို ရှငျးပွောပွနတေုနျး ဒုရဲအုပျမွငျ့မောငျမောငျ သူ့စားပှဲရှေ့ကို ရောကျလာသညျ ။ ဆရာဝနျက ခငျခငျရီလို့ ယူဆရတဲ့ အရိုးစုကိုလညျး စစျဆေးနတေဲ့အကွောငျး.. မကွာခငျ ဒီအရိုးစုနဲ့ ပတျသကျပွီး သူထပျဖုနျးဆကျဦးမညျလို့ ပွောသညျ ။

“ စခနျးမှူး ..”

ဖုနျးခလြိုကျအပွီး မွငျ့မောငျမောငျ ခေါျလိုကျလို့ ဆနျးဦး လှညျ့ကွညျ့သညျ ။

“ ထူးခွားတဲ့ သတငျးတစျခု ကွားလာလို့ …”

“ ဘာသတငျးလဲ..”

“ တစ်ဆခွေောကျတဲ့အကွောငျး …”

“ ဟာ… လာပွနျပွီလား…။ လူဝငျစား ပွီးတော့ တစ်ဆေ …”

“ အငျး … ဦးနီတိုးရဲ့ ခွံအဝက သစျပငျမှာ တစ်ဆခွေောကျတယျလို့ သူတို့တစျရှာလုံးက ပွောနကွေတယျ ..။ ခငျမှုံသရဲလို့ ပွောတာဘဲ …”

“ ကနြောျက တစ်ဆေ သရဲ မယုံဘူးဗြ …။ ဒါနဲ့… ကွှကျနီကော ဘာထူးလဲ ..”

“ ကွှကျနီကတော့ ခငျခငျရီဘဝမှာ သူနဲ့ ခငျခဲ့တဲ့ သူငယျခငြျးတှနေဲ့ နှစျယောကျထဲသိတဲ့ ကိစ်စတှကေိုတောငျ ပွနျပွောပွနိုငျတယျတဲ့ …။ လူဝငျစားဆိုတာ လကျခံရမယျ့သဘော ဖွစျနပွေီ.. စခနျးမှူး ..”

“ အငျး ထူးဆနျးတာတော့ အမှနျဘဲ ..။ ကနြောျတို့ကလညျး လူဝငျစား ပွောလို့ဆိုပွီး တရားစှဲတငျလို့မှ မရတာ ..။ ခိုငျလုံတဲ့ အထောကျအထား ရဖို့ဘဲ အရေးကွီးတယျ ..”

“ အငျး … ကနြောျကတော့ ဦးနီတိုးဘဲ သတျပစျတယျလို့ ထငျတာဘဲ …”

“ ဖွစျနိုငျပါတယျ ..။ ကနြောျလညျး ဒီလိုဘဲ ထငျတာဘဲ …။ ဒါပမေယျ့ ကနြောျတို့ ထငျကွေးနဲ့ အပွစျပေးလို့ မရဘူး ဆိုတဲ့ အခကြျကိုလညျး မမေ့သငျ့ဘူး …”

“ မှနျပါတယျ..စခနျးမှူး …”

ဆနျးဦး ထိုငျရာက ထလိုကျပွီး..

“ ကနြောျ ဆတျသကေုနျးရှာဖကျ သှားလိုကျဦးမယျဗြာ…”

လို့ ပွောလိုကျလို့ မွငျ့မောငျမောငျက ပွုံးသညျ ။ ပုနျးညကျလေးဆီကို ဆနျးဦး သှားတော့မညျ ဆိုတာကို သိနလေို့ ..။

“ စခနျးမှူး … အဖောျလေးဘာလေး ခေါျသှားပါလား ..။ သနေတျကော ယူသှားရဲ့လား ..”

“ ဘာလို့ ..”

“ ဟိုတလောက တိုကျသှားတဲ့ နဒှေနျးတို့ ဓါးပွအဖှဲ့ အဲဒီ ဆတျသကေုနျးတဝိုကျ သှားလာနတေယျ သတငျးရထားလို့ ..။ ဗလဖွစျဖွစျ ခေါျသှားပါလား …”

“ ရပါတယျ… အဖောျတော့ မလိုပါဘူး ..။ သနေတျတော့ အမွဲပါပါတယျ ..”

ဆနျးဦး စိတျထဲက ဆောျနဲ့ခြိနျးပါတယျ ဆိုမှ အဖောျခေါျသှားခငြျပါ့မလား.. မွငျ့မောငျမောငျရယျ .. လို့ ညညျးလိုကျပွီး ရုံးခနျးထဲက ထှကျသညျ ။ ဆတျသကေုနျးရှာကို လိုကျပို့မယျ့ ညိုတငျရဲ့မွငျးလှညျးက စခနျးရှေ့မှာ သူ့ကို စောငျ့နသေညျ ။ ဒီနေ့ည ဒေါျအမာနီ ခရီးသှားမယျဆိုတာ ပုနျးညကျ သူ့ကို ဖုနျးဆကျ ပွောပွလို့ သူနဲ့ပုနျးညကျ လှတျလှတျလပျလပျ တှေ့ဆုံခှငျ့ ရမှာမို့ သူ ဆတျသကေုနျးကို သှားတာ ..။

“ ခစြျကမ်ဘာစားသောကျဆိုငျ” ကို ရောကျတော့ ထုံးစံအတိုငျး ပုနျးညကျ အပွေးကလေး ထှကျလာပွီး ကွိုသညျ ။ ညိုတငျရဲ့မွငျးလှညျးကို သူ ပွနျလှှတျလိုကျသညျ ။ ပုနျးညကျက သူ့အတှကျ စပယျရှယျဟငျးတှနေဲ့ ထမငျးပှဲ ပွငျပေးသညျ ။ သူကွိုကျတဲ့ ဝကျသားနီခကြျ.. ပဲကွီးဟငျး .. ခရမျးခဉြျသီး ငပိခကြျ ။

ထမငျးစားသောကျပွီး မန်တလေးထိုးမုနျ့နဲ့ မလိုငျကရကေရာကို အခြိုပှဲတညျးပွီး ဆိုငျကို ထုံးစံအတိုငျးပုနျးညကျက ဒေါျကွီးစောနဲ့ သနျးခငျကို ဆိုငျမှာ ခနြျခဲ့ပွီး ဆိုငျပိတျခြိနျ ရောကျရငျ ဆိုငျပိတျပွီး ပွနျလာဖို့ မှာပွီး ဆနျးဦးကို

“ သှားကွစို့ အစျကို ..”

လို့ ပွောလိုကျသညျ ။ အရငျလိုဘဲ တစျနေ့တာ ရောငျးရငှတှေကေို ထညျ့ထားတဲ့ အိတျကို စလှယျသိုငျး လှယျထားသညျ ။

ဒီနေ့ ဆတျသကေုနျး ရှာလညျလမျးက မီးတိုငျတှေ မီးမလငျးဘူး ။ ထူးထူးခွားခွား တိတျဆိတျနပွေီး တစျခကြျတစျခကြျ စူးစူးဝါးဝါးအောျပွီး ပြံသှားတဲ့ ညငှကျတစျကောငျရဲ့ အသံက ကယြျလှနျးသညျလို့ ဆနျးဦး ထငျသညျ ။ ဆနျးဦးရဲ့လကျကို တှဲခြိတျလို့ ပုနျးညကျ အမှောငျထဲမှာ လြှောကျရတာ ပြောျနသေညျ ။ သူတို့အတှကျ တမငျတကာ မီးတှမှေောငျထားပေးသလို ဖွစျနသေညျ ။ ပုနျးညကျရဲ့ ခါးလေးကို ဖကျထားသညျ ။ ပုနျးညကျဆီက သနပျခါးနံ့လေး ရနသေညျ ။

“ ခစြျတယျ .. ပုနျးညကျရယျ … တှေ့ခငြျနတော ကွာပွီ …”

“ ပုနျးညကျလညျး ဒီလိုပါဘဲ အစျကိုရယျ..။ အစျကို့ကို အရမျး တအား တှေ့ခငြျနတောပါ..။ အမကေ သူ့အမြိုးတှနေတေဲ့ နှားထိုးကွီးဖကျကို သှားမယျလညျးဆိုရော အစျကို့ကို ဝမျးသာအားရ ဖုနျးဆကျ ပွောပွတာ… ခိခိ…။ ဒါတောငျ အမကေ သူနဲ့ လိုကျခဲ့ဖို့ ခေါျနတောကို ဆိုငျကို အကွောငျးပွပွီး ငွငျးရတာ … ခိခိ….”

ဆနျးဦးလညျး အိမျရောကျတဲ့အထိ မစောငျ့နိုငျဘဲ ပုနျးညကျရဲ့ စှငျ့ကားတဲ့ တငျပါးအိအိကွီးတှကေို ကိုငျဆုပျသညျ ။ ပုနျးညကျကလညျး ဆနျးဦးကို

“ အစျကိုရယျ.. အိမျရောကျရငျ လှတျလှတျလပျလပျ တှေ့ရတော့မယျ့ဟာကို .. ကဲလိုကျထာ..”

လို့ ပွောပမေယျ့ ဆနျးဦး တငျပါးတှကေို ကိုငျတှယျ ဖစြျညှစျနတောတှကေို မတှနျးဖယျဘူး ။ ဆနျးဦးက ကိုငျဆုပျရငျး စိတျတှေ တအား ထကွှလာပွီး တငျပါးကွီးတှေ ကွားထဲကို လကျခြောငျးတှနေဲ့ နှိုကျပှတျသညျ ။

“ အို.. အစျကို့ …”

ပုနျးညကျတို့ ခွံဝိုငျးအနားကို ရောကျလာတော့ ရှေ့အိမျက ခှေးက ထိုးဟောငျသညျ ။ ပုနျးညကျက

“ ဗိုလျကြား..ငါပါဟ…ဟောငျမနနေဲ့ …”

လို့ လှမျးမာနျလိုကျပွီး ဆနျးဦးရဲ့လကျကို ဆှဲပွီး အိမျကွီးပေါျကို တကျသညျ ။ အိမျကွီးတစျခုလုံး မဲမှောငျနသေညျ ။ တစျရှာလုံး မီးမရဘူး ..။ ပုနျးညကျက ဆနျးဦ တုတျမီးနဲ့ပွလို့ တှေ့တဲ့ ဖယောငျးတိုငျကို မီးထှနျးလိုကျသညျ ။ မီးအိမျကို ရှာတော့ ဆနျးဦးက

“ ဒီဖယောငျးတိုငျ အလငျးရောငျလောကျဆို တောျပွီ ..”

လို့ တားလိုကျလို့ ဆနျးဦးနဲ့အတူ ဧညျ့ခနျးက နှစျယောကျထိုငျ ကုလားထိုငျမှာ ဝငျထိုငျလိုကျသညျ ။ ဆနျးဦးလညျး ပုနျးညကျကိုယျလုံးလေးကို တအားဆှဲကာဖကျပွီး နှုတျခမျးထူထူလေးတှကေို စုပျယူသညျ ။ ပုနျးညကျကလညျး ဆနျးဦးကို ပွနျစုပျသညျ ။ ဆနျးဦးစိတျတှေ အရမျးကို နိုးကွှလာသညျ ။

“ ခစြျတယျ.. ပုနျးညကျရယျ…။ အစျကို့ကို ပုနျးညကျရော ခစြျလားဟငျ ..”

“ ခစြျတယျ… ပုနျးညကျလညျး အစျကို့ကို ခစြျတယျ … သိပျခစြျတယျ …”

ပုနျးညကျတို့အိမျက ဒေါျကွီးစောနဲ့ သနျးခငျတို့ ဆိုငျကို အေးအေးဆေးဆေး အခြိနျဆှဲ ပိတျကွမယျ ဆိုတာကို ဆနျးဦး သိနသေညျ ။ ပုနျးညကျ လှတျလှတျလပျလပျ သူနဲ့ ခြိနျးတှေ့နိုငျအောငျ အလိုကျတသိ ရှောငျပေးကွမယျဆိုတာ သိနသေညျ ။ ပုနျးညကျနဲ့ ဒီညတော့ ပှဲကွီးပှဲကောငျး.. စိတျလှတျကိုယျလှတျဘဲ .. လို့ တှေးလိုကျမိပွီး ပုနျးညကျရဲ့ အဝတျအစားတှကေို ခြှတျဖို့ လုပျလသေညျ ။

ပုနျးညကျမှာလညျး ဆနျးဦးရဲ့ အကိုငျအတှယျ.. အနမျးအစုပျတှမှော မိနျးမောသာယာပွီး ဆနျးဦးသဘောကြ အဝတျအစားတှကေို ခြှတျနတောကို မတားဆီးဘူး ။ အပေါျပိုငျး ဗလာကငြျးသှားသောအခါ ဆနျးဦးက ဖှံ့ထှားတဲ့ ရငျသားတှကေို အငမျးမရ စို့တော့တာဘဲ ။ ပုနျးညကျမှာ ဆနျးဦး ဒီလို နို့တှကေို စို့ပေးတိုငျး တကိုယျလုံး တုနျခါနရေအောငျ ကွကျသီးတှထေပွီး မိနျးမကိုယျကလညျး အရညျတှေ ထိနျးမရအောငျဘဲ ယိုစီးကဆြငျးရသညျ ။

ဆနျးဦးက ထမိနျလေးကိုပါ ဆှဲခြှတျသော အခြိနျမှာ ပုနျးညကျက အိပျခနျးထဲကို သှားကွဖို့ ပွောသညျ ။ ဆနျးဦးလညျး ပုနျးညကျကို စှေ့ကနဲ ပှေ့ခြီပွီး အိပျခနျးထဲကို ခွလှေမျးကြဲကွီးတှနေဲ့ လြှောကျလှမျးသှားလသေညျ ။

“ အစျကို… ပုနျးညကျ ကွောကျတယျ…”

———————————————–

ဦးနီတိုး မနေ့ညက ခှေးတှေ အရမျးအူတာ ကွုံခဲ့လို့ ဒီည ခှေးတှအေူခဲ့ရငျ ပစျဖို့ လောကျလေးဂှ (ဘတျဂှ) နဲ့ လောကျစာလုံးတှေ အသငျ့ပွငျထားခဲ့သညျ ။ မခှေးမ ညနစေောငျးမှာ အိမျပွနျရောကျပွီး လတျတလော ဆိုငျကို ကူနတေဲ့ ရှှဝေါကို ပွနျခိုငျးလိုကျသညျ ။ ရှှဝေါ ခွံပေါကျဝတောငျ မရောကျသေး..။ မခှေးမက ဦးနီတိုးကို

“ ကိုနီတိုး.. ဒီရှှဝေါကိုရော ရှငျ တစျနေ့ အတငျးကွံ အတငျး သားမယားပွုကငြ့ျပွီး သတျပစျဦးမှာလား ..။ ကမြရောကျတဲ့ ရှာမှာတောငျ ရှငျသတျတယျလို့ ပွောဆိုနတေဲ့သတငျး ကွားခဲ့ရတယျ… လို့ လာပွောနလေို့”

“ ဟာ.. ဒီမိနျးမ… ငါ့ကို ထောငျထဲရောကျစခေငြျနတောလား..။ သနောမ နငျ့ပါးစပျကို ပိတျထားစမျးဟာ …”

လို့ အောျငေါကျမိသညျ ။ မိုးစုံးစုံးခြုပျတော့ နေ့လညျက သာဝ လာပွောသှားတဲ့ ခွံဝက စိနျပနျးပငျကွီး မှာ တစ်ဆခွေောကျတယျ ဆိုတာကို သတိရပွီး ကွကျသီးတှေ ထလာသညျ ။ ပွတငျးပေါကျကနေ ခဏခဏဘဲ ကွညျ့မိနသေညျ ။ စိနျပနျးပငျကွီးဖကျကိုလညျး မကွာခဏ ကွညျ့မိနသေညျ ။ မခှေးမက ခရီးပနျးလာလို့ စောစော အိပျရာဝငျတော့ သူလညျး မခှေးမနဲ့ရောပွီး စောစောဘဲ အိပျရာဝငျလိုကျသညျ ။

မခှေးမရဲ့ ဟောကျသံကွောငျ့ တောျတောျနဲ့ အိပျလို့မရတဲ့အခြိနျ ခှေးတစျကောငျ ဆှဲဆှဲငငျငငျ အူလိုကျသံကို ကွားလိုကျရသညျ ။ သူ့ခွံနဲ့ တောျတောျဝေးဝေးနရောက အူတာ ။ တဖွညျးဖွညျးနဲ့ ခှေးအူသံတှကေ နီးနီးလာသလို ခှေးကလညျး အူတာ တစျကောငျမက မြားလာသညျ ။

ခွောကျခွားစရာ ခှေးအူသံတှကွေောငျ့ သူ အိပျလို့ လုံးဝမရတော့ ။ ဘတျဂှနဲ့ပစျဖို့ အိပျနရောက ထထိုငျလိုကျတဲ့အခြိနျ သူတို့အိပျခနျးထောငျ့မှာ အဖွူရောငျ အရိပျကွီးလိုလို တှေ့လိုကျရလို့ ကုတငျဘေးမှာ တငျထားတဲ့ ဒုတျမီးကို လှမျးဆှဲပွီး ထိုးကွညျ့လိုကျသညျ ။ ဘာမှ မတှေ့ဘူး ။ စိတျထငျလို့ ဖွစျမှာပါ ဆိုပွီး ကုတငျပေါျကဆငျး.. ဘတျဂှနဲ့ လောကျစာလုံးတှကေို ယူလိုကျသညျ ။ ခှေးအူသံတှကေ ပိုမြားလာသညျ ။

ဟငျး ..။ သူ့ခွံပေါကျဝနားမှာ ခှေးတှေ စုပွီး အူနသေညျ ။ ပွတငျးပေါကျက လှမျးကွညျ့လိုကျသညျ ။ အို …။ စိနျပနျးပငျကွီးဆီကို ဝိုငျးအုံနကွေတာပါလား ..။ သာဝ ပွောတာမြား မှနျနပွေီလား …။ ပွတငျးပေါကျကို ဖှငျ့ပွီး ဘတျဂှနဲ့ လှမျးပစျလိုကျသညျ ။ လိုရာကို မရောကျလို့ နောကျတစျခကြျ ထပျပစျသညျ ။ ဟော….စိနျပနျးပငျကွီးပေါျက တစျခုခု ပွုတျကလြာတာ တှေ့လိုကျရသညျ ..။ အဖွူရောငျ အထုပျကွီး လိုလို …။ ဟငျ … လူ…. လူ…. လူတစျယောကျ တှေ့လိုကျရသလိုဘဲ …။ မီးခိုးငှေ့လိုလို .. အရိပျလိုလို အဖွူရောငျ ဝိုးတိုးဝါးတား.. ပုံရိပျတစျခု …။

ခှေးတှကေ ပိုသောငျးကနြျးလာသညျ ။ သူ ဘတျဂှနဲ့ ထပျပစျသညျ ။ ဆကျတိုကျ ပစျသညျ ။ ခှေးတစျကောငျကို တညျ့တညျ့ထိမှနျတာကွောငျ့ တကိနျကိနျအောျပွီး ထှကျပွေးသှားသညျ ။ ကနြျတဲ့ ခှေးတှကေ အူနပွေနျသညျ ။ မခှေးမ နိုးလာသညျ ။

“ ဘာတှဖွေစျနလေဲ ကိုနီတိုး …”

“ ခှေးတှေ အူလှနျးလို့.. ဘတျဂှနဲ့ ပစျနတော …”

“ အငျး … ခှေးတှကေ နာနာဘာဝတှကေို မွငျတယျ လို့ ပွောကွတာဘဲ …”

“ ခှေးမ ..ဒါတှေ ပွောမနနေဲ့..ပွနျအိပျ ..”

“ အိပျနတောဘဲ.. ရှငျဘဲ အသံတှေ လုပျနလေို့ နိုးလာတာ…။ တကထဲ… သိသာနလေိုကျတာ..။ ရှငျ တစျခုခု လုပျထားတယျလို့ ကမြ သိနတေယျ..“

ဦးနီတိုး အိပျလို့မရဘူး ..။ ခွောကျခွားတဲ့ စိတျတှနေဲ့ မကွာခဏ စိနျပနျးပငျကွီးဖကျကို ကွညျ့မိနသေညျ။

———————————————-

အိပျမကျကွောငျ့ ဆနျးဦး လနျ့နိုးလာသညျ ။ အိပျမကျက အိပျမကျဆိုး …။ အိပျမကျထဲမှာ သူ ရဲယူနီဖောငျးနဲ့ စမျးခြောငျးလေး တစျခုဘေးမှာ ရပျနတေဲ့အခြိနျ ဆံပငျဖားလြားနဲ့ အဖွူရောငျ အထကျအောကျ ဆငျတူဝတျထားတဲ့ မိနျးကလေးတစျယောကျ ဗွုံးဆို သူ့အရှေ့ကို ရောကျလာသညျ ။ သူက

“ မငျး ဘယျသူလဲ..”

လို့ မေးတော့..

“ ကမြ ခငျမှုံပါ …။ အစျကို့ကို အကူအညီ တောငျးခငြျလို့ ”

လို့ ပွောသညျ ။ သူက

“ ဘာအကူအညီ ပေးရမလဲ ပွောပါ…”

လို့ မေးလိုကျသညျ ။ “ ကူညီပါရစေ…” ဆိုတာ သူတို့ ရဲတပျဖှဲ့ဝငျတှရေဲ့ ဆောငျပုဒျဘဲလေ ..။ အဖွူရောငျ မိနျးကလေးက

“ ကမြကို သတျသှားတဲ့ လူသတျသမားကို ဖောျထုတျ ဖမျးဆီးပေးပါ”

လို့ သူ့ကို ပွောသညျ ။ သူက

“ စိတျခြ.. ကြုပျ စုံစမျးဖောျထုတျပွီး ထောငျထဲကို ပို့မယျ …”

လို့ ဖွလေိုကျသညျ ။ မိနျးကလေးက တဖွေးဖွေး မှုံဝါးလာပွီး ပြောကျကှယျသှားသညျ ။ ဟာ… ဟာ… အို … ဒါ တစ်ဆလေား.. နာနာဘာဝလား …။

“ ဟငျ….. ငါ… ငါ…… ငါ….. အိပျမကျ မကျနတောပါလား …… ။

ဆနျးဦးသညျ သူ့ဘေးမှာ မှောကျရကျကလေး အိပျပြောျနတေဲ့ ပုနျးညကျကို တစျခကြျကွညျ့လိုကျရငျး ကုတငျပေါျက ထလိုကျသညျ ။ ကွမျးပွငျက သူ့အတှငျးခံဘောငျးဘီကို ကောကျယူကာ ဝတျသညျ ။ ပုနျးညကျရဲ့ တငျပါးဖှေးဖှေး တခွမျးကို သူတှေ့နရေသညျ ။ ပုနျးညကျရဲ့ ထမိနျနှမျးကလေးက ခါးအထိ လနျတကျနသေညျ ။

ပုနျးညကျနဲ့သူ အခစြျလှနျလိုကျကွတာ အကွိမျကွိမျပါဘဲ ..။ ပုနျးညကျက တစျခါပွီးတဲ့အခြိနျ သူ့ကို ထပျမပေးခငြျတော့ပမေယျ့ သူက ပုနျးညကျ စိတျမပါပါလာအောငျ နှူးခွငျးနှပျခွငျးတှလေုပျပေး ကလိပေးတာကွောငျ့ ပုနျးညကျလညျး စိတျပါလာရပွနျပွီး အခစြျလှနျပှဲတှေ ဖွစျကုနျတာ ..။ အခုတော့ ပုနျးညကျ ခွပေစျလကျပစျ အိပျပြောျနသေညျ ။ သူကတော့ ပွနျရဦးမညျ ..။ ဒေါျအမာနီလညျး မကွာခငျ ပွနျရောကျလာနိုငျသညျ ။ မိုးလငျးတော့မညျ ။

ခှေးခွလေေးပေါျ တငျထားတဲ့ သူ့ကာကီဘောငျးဘီကို ကောကျဝတျလိုကျသညျ ။ သနေတျကို ခါးကွားမှာ ထိုးလိုကျပွီး ပုနျးညကျရဲ့ အိပျခနျးထဲက ထှကျ.. အပေါျထပျကနေ ဆငျးခဲ့သညျ ။ ဒေါျအမာနီ ပွနျမရောကျခငျ သူ ပွနျရမညျ ။ အောကျထပျ မီးဖိုခြောငျမှာ ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျကာ ဆေးပေါ့လိပျသောကျနတေဲ့ ဒေါျကွီးစော ထလာသညျ ။

“ ဆရာ.. ပွနျတော့မလား ..”

“ အငျး .. ပွနျလိုကျဦးမယျ …. ”

သူ့ကို ဖှငျ့ပေးတဲ့ တံခါးကနေ အပွငျကို ထှကျလိုကျသညျ ။ သူ အိမျထဲက ထှကျခဲ့တော့ ခွံပေါကျဝမှာ စောငျ့နတေဲ့ ညိုတငျရဲ့မွငျးလှညျးကို တှေ့လိုကျသညျ ။ ညိုတငျကို မနေ့ကတညျးက မှာထားတာ ..။ သူ့ကို ပုနျးညကျတို့အိမျမှာ မနကျအစောကွီး လာခေါျဖို့ ။

ဒရယျဖိုရဲစခနျးကို အပွနျလမျး ဆနျးဦးသညျ တစျညလုံး ခစြျစခနျးဖှငျ့ခဲ့တဲ့ ပုနျးညကျကို သတိရ မွငျယောငျနသေညျ ။ ပုနျးညကျကို ခစြျပွီးရငျး ခစြျရငျး.. ခစြျလို့ကို မဝနိုငျခဲ့ဘူးလေ ..။ ပုနျးညကျက သူ့မှာ ရှိတာတှကေို ဆနျးဦးကို ရကျရကျရောရော အကုနျပေးသညျ ။ သူကလညျး ပုနျးညကျကို အစှမျးကုနျဘဲ ခစြျပစျလိုကျသညျ ။ မီးကုနျယမျးကုနျ ဆိုတာမြိုး …။ လှလိုကျတာ အရမျးဘဲ ..။ အထီးဆိုလို့ ယငျဖို မသနျးဖူးတဲ့ ပုနျးညကျလေးရဲ့ တသကျလုံး ထိနျးသိမျးလာခဲ့တဲ့ ရတနာရှှကွေုတျလေးကို သူ ဖှငျ့ခှငျ့ရခဲ့သညျ ။ နမေထိလမေထိ တသကျလုံး အကာအကှယျထဲ နခေဲ့တဲ့ ဒီရှှကွေုတျလေးကို သူ အမွတျတနိုး နမျးခဲ့သညျ ။ ယခုတိုငျ ရှှကွေုတျလေးရဲ့ အငှေ့အသကျတှေ သူ့ပါးစပျမှာ စှဲငွိနဆေဲလို့ သူထငျသညျ ။

ညိုတငျရဲ့မွငျးလှညျးကို သူအမွဲသုံးသညျ ။ ညိုတငျသညျ နှုတျလုံတဲ့ စိတျခရြတဲ့ကောငျ ..။ သူ့ရဲလုပျငနျးတှကေို ရှာတှတေခှငျ လိုကျလုပျဆောငျရာမှာလညျး ညိုတငျရဲ့ မွငျးလှညျးကိုဘဲ သူသုံးသညျ ။ ညိုတငျ့ကို သူ့မွငျးလှညျးကို သုံးတဲ့အတှကျ ငှကွေေးအားဖွငျ့ မပေးနိုငျပမေယျ့ ညိုတငျတို့ မီးစကျရစေကျတှအေတှကျ သုံးဖို့ ဓါတျဆီ သူပေးသညျ ။ အပွနျအလှနျပေါ့ ..။ ရှေးခတျေက သုံးခဲ့တဲ့ ဘာတာစစျစတနျ .. တစျဦးလိုအပျတာနဲ့ တစျဦးမှာရှိတာ ပိုတာ လဲလှယျတဲ့ စနစျ .. ဖလှယျတဲ့ စနစျ။

စခနျးကို ပွနျရောကျတော့ သူ့ရဲဘောျလေးတှကေ လဖကျရညျနဲ့ ပေါငျမုနျ့ထောပတျသုပျ လာကြှေးလို့ စားနတေုနျး ရဲကွပျကွီးဗလ ရောကျလာသညျ ။

“ စောလှခညြျလား ..ဘာထူးလဲ…”

“ ထူးတယျ.. စခနျးမှူးရေ..။ ထူးလို့ စောစောစီးစီး ပွေးလာတာ …”

“ လငျးစမျးပါဦး ကိုဗလ ရယျ ..”

“ လူဝငျစားလေး ကွှကျနီကိစ်စ ထူးတယျ … စခနျးမှူး ..”

“ ဟငျ…ဘာဖွစျလဲ….ကွှကျနီ..ဘာဖွစျလဲ”

“ ကွှကျနီက အပွငျးဖြားပွီး ကယောငျကတနျးနဲ့ ဆဲဆိုကွိမျးမောငျးနတေဲ့အထဲ သူ့ကို မုဒိနျးကငြ့ျတာ လူတစျယောကျထကျ မကဘူးလို့ သူ့စကားထဲ ပါလာတယျလို့ သိရလို့ စခနျးမှူး.. ကွှကျနီဆီကို ထပျသှားရငျကောငျးမယျ ထငျမိလို့…”

“ ဟာ… သှားမှာပေါ့ဗြာ…. သှားမယျ..။ ဒီလူသတျတရားခံကိုလညျး ကနြောျ လကျရ ဖမျးခငြျနတော…”

တစျညလုံး ပုနျးညကျကို အခစြျကွမျးလာတာမို့ ဆနျးဦး နုံးနသေညျ ။ ကွှကျနီဆီက ဘာထပျမြား သတငျးထူးဦးမလဲ သူသှားမေးခငြျသညျ ။ သို့ပမေယျ့ သူ ကွှကျနီဆီကို ခကြျခငြျး မသှားနိုငျဘူး ။ နားလညျး မနားလိုကျရ ..။ သူတို့ နယျမွထေဲ ရှာတှကေို လိုကျတိုကျနတေဲ့ နဒှေနျးဆိုတဲ့ ဓါးပွကောငျရဲ့ သတငျးတစျခု ရလိုကျလို့ ခကြျခငြျး ထလိုကျရသညျ ။ တောရဲဆိုတော့ မွငျးလှညျးနဲ့ဘဲ ..။ ကား မရှိဘူး ..။

ညိုတငျ့ကိုဘဲ အကူအညီတောငျးရသညျ ။ ညိုတငျက ဖငျပေါ့သညျ ။ ခိုငျးကောငျးသညျ ။ နှုတျလုံသညျ ။ အမွဲ ပွုံးနတေတျသညျ ။ ဆနျးဦးတို့ လကျနကျ အပွညျ့အစုံနဲ့ လူအငျအားနဲ့ သတငျးရတဲ့ ဆငျမွီးဆှဲရှာဖကျကို လိုကျသှားကွသညျ ။ ဒုရဲအုပျမွငျ့မောငျမောငျကို ဦးနီတိုးရဲ့ အခွအေနကေို သှားအကဲခတျခိုငျးလိုကျသညျ ။ သူက ဆငျမွီးဆှဲရှာဖကျမှာ ရှိမညျ..။ အရေးကွီးရငျ ဆကျသှယျဖို့ မှာထားသညျ ။ ဓါးပွမှုလိုကျတဲ့ ကိစ်စပွတျရငျ သူ လိုကျခဲ့မညျလို့ မှာလိုကျသညျ ။

လမျးကွမျးလှနျးလို့ မွငျးလှညျးက ခုနျပေါကျရမျးခါနသေညျ ။ သူနဲ့ပါတဲ့ ရဲကွပျကွီးဗလက သူ့ရဲဘောျတှကေို သနေတျတှကေို မောငျးတငျ ကညြျထိုးထားဖို့ မှာနသေညျ ။ နဒှေနျးတို့က လကျမွနျလကျယဉျကွသညျ ။ ရဲကို ကွောကျလို့ ထှကျပွေးကွမယျ့လူတှေ မဟုတျဘူး ..။ ပွနျပစျခတျရဲတဲ့ လူတှေ ..။

“ စခနျးမှူး ..”

“ဟငျ ..”

ပုနျးညကျအကွောငျး အတှေးလှနျနတေဲ့ ဆနျးဦးကို ဗလက ခေါျလိုကျသညျ ။

“ ဒီဖကျက ကိစ်စပွတျရငျ လူဝငျစားလေး ကွှကျနီဆီ သှားလိုကျမလား …”

“ အငျး.. ကောငျးသားဘဲ.. ဟငျးဟငျး..။ ဒါပမေယျ့ ဓါးပွနဒှေနျးတို့ကို လိုကျတာက ဘယျလောကျကွာမလဲ ခငျဗြား သိလို့လား…”

“ သတငျးအရ ဆိုရငျတော့ နဒှေနျး အဲဒီမှာ ရှိနမှောပါ ..။ ကနြောျတို့ အခုလောကျ လူအငျအား.. လကျနကျအငျအားနဲ့ ဆိုရငျ ဒီငတိတှကေို ကောငျးကောငျးကွီး ဝိုငျးထောငျးပစျလိုကျနိုငျပါလိမျ့မယျ… စခနျးမှူး …”

“ ကနြောျ ကိုမွငျ့မောငျမောငျကို အရပျဝတျနဲ့ ဆငျကြုံးရှာ လှှတျထားတယျ ..။ ဦးနီတိုးကို တစေ့တစောငျး ကွညျ့ခိုငျးထားတယျ …”

“ ကောငျးပါတယျ စခနျးမှူး…။ ကနြောျတော့ ဦးနီတိုးကို ဆှဲလိုကျပွီး စိတျဓါတျကအြောငျ ပညာပေးလိုကျရငျ ပေါျလာမှာဘဲလို့ ထငျတယျ …”

“ အငျး .. ပေါျမှာပါ …။ သိတဲ့အတိုငျးဘဲ.. ပွစျမှု ကြူးလှနျတဲ့ သူတှဟော သူတို့ဖာသာလညျး လိပျပွာမလုံတတျဘူး …။ တခါတလေ အမှားတစျခုခုကို ထပျကြူးလှနျမိတတျကွတယျ ..။ ဒါကွောငျ့ ကိုမွငျ့မောငျမောငျကို စနဲနာခိုငျးထားတာ…..။ မိမှာပါ….. မကွာခငျ….”

ဆငျမွီးဆှဲရှာသညျ တောျတောျ ခေါငျသညျ ။ အိမျခွနေညျးနညျးနဲ့ ရှာလေး ..။ ရှာနားကို မရောကျခငျ လမျးဆငျးလြှောကျလိုကျကွသညျ ။ ဗလက အရပျဝတျနဲ့မို့ သူ့ကို ရှာထဲကို အရငျဝငျခိုငျးသညျ ။ ဓါးပွတှရေဲ့ အခွအေနကေို ကွိုတငျ ထောကျလှမျးခိုငျးတာ ..။ သူတို့ ရှိနမေနကေို စကျနဲ့ သတငျးပို့ဖို့ ပွောလိုကျသညျ ။

ဆနျးဦးနဲ့အဖှဲ့ ရှာပွငျမှာ ကငျးပုနျးဝပျပွီး စောငျ့နခေဲ့ကွသညျ ။ ဗလ ရှာထဲကို တောသားတစျယောကျလိုဘဲ စုတျစုတျပွတျပွတျ ဖိနပျမပါဘဲ လြှောကျဝငျသှားသညျ ။ ဆနျးဦး ဝေါျကီတောျကီစကျလေး ဖှငျ့ပွီး စောငျ့နသေညျ ။ ဒီ နဒှေနျးဆိုတဲ့ကောငျ ဦးဆောငျတဲ့ ဓါးပွအဖှဲ့ကို သူ အပွတျရှငျး နှိမျနငျးနိုငျခဲ့မယျ ဆိုရငျ အထကျလူကွီးတှဆေီ သူ့လုပျရညျကိုငျရညျ ကောငျးတဲ့သတငျး ရောကျသှားမှာ အသအေခြာဘဲ ..။ ရာထူးတိုးခဲ့ရငျ ပုနျးညကျလေးနဲ့ မငျ်ဂလာဆောငျဖို့ ပိုအိုကသှေားမှာပေါ့ ..။

——————————————-

“ လာ…လာအိပျတော့ ကိုနီတိုး…”

ဒေါျခှေးမက ခွငျထောငျထဲက လှမျးခေါျသညျ ။ တခြိနျလုံးလိုလို ပွတငျးပေါကျကနေ ခွံထောငျ့က စိနျပနျးပငျကွီးဆီကို ကွညျ့နတေဲ့ ဦးနီတိုးကို တရေးနိုးလာတဲ့ ဒေါျခှေးမက ပါးစပျက

“ ဒီအတိုငျးဆိုရငျ ရှငျတော့ ကနြျးမာရေး ထိခိုကျလာလိမျ့မယျ ကိုနီတိုး..”

လို့ပွောရငျး ထပျခါထပျခါ ခေါျလို့ ဦးနီတိုးလညျး ဘတျဂှကို အိမျထရံမှာ ခြိတျပွီး ကုတငျဖကျကို ပွနျလြှောကျသှားလိုကျသညျ ။ ဦးနီတိုးက အိပျရာထဲ ပွနျရောကျတော့ ဒေါျခှေးမရဲ့ တတှတျတှတျ ပွောဆို ဆုံးမနတောတှမြေား ခံရဦးမှာလား ဆိုပွီး စိတျညစျနပေမေယျ့ သူထငျသလို ဒေါျခှေးမက ပါးစပျက ဘာမှ ပွောမလာဘူး ..။ ဦးနီတိုး ထငျမထားတာ တစျခု ဖွစျလာသညျ ။ အိပျမကျမကျနသေလားတောငျ ထငျမိသှားရသညျ ။ ဒေါျခှေးမရဲ့ လကျတစျဖကျက သူ့ကိုယျအောကျပိုငျးကို တဖှဖှ ပှတျသပျပေးလာလို့ ..။

သူ့ပေါငျတှကေို ပှတျနရောက ပုဆိုးစကို ဆှဲဖွုတျလိုကျတော့ ဟား.. ခှေးမတော့ ငယျမူပွနျနပွေီ…. လို့ စိတျထဲက ရရှေတျလိုကျဆဲ သူ့ဖှားဖကျတောျ ညိုတုတျကို ဒေါျခှေးမ ကိုငျဆုပျညှစျ ပှတျဆှနပွေီ ။

“ အိုးး…အငျးးးး…….”

ဒေါျခှေးမ ဘာစိတျကူးပေါကျသလဲ မသိဘူး…။ ဒေါျခှေးမ ဦးနီတိုးကို လိငျကိစ်စ ငွငျးဆနျခဲ့တာ ဆယျနှစျ မကတော့…။ ကွညျ့ရတာ တစ်ဆခွေောကျတယျလို့ ထငျပွီး ကွောကျလနျ့နတေဲ့ လငျဖွစျသူကို စိတျပွောငျးပေးခငြျတာကွောငျ့ ဖွစျမညျ ။ ဒေါျခှေးမ ပှတျတိုကျနှိုးဆှတာတှကွေောငျ့ ဦးနီတိုးရဲ့ တနျဆာကွီး ကွီးထှား မာကြောလာသညျ ။ ထောငျးကနဲ ထကွှလာတဲ့ သူ့တဏှာရာဂစိတျတှကွေောငျ့ ဒေါျခှေးမ ကိုယျလုံးတှကေို လကျနဲ့ စမျးကိုငျလိုကျတော့ ဒေါျခှေးမရဲ့ ကိုယျအပေါျပိုငျးမှာ အဝတျမဲ့နတော စမျးမိလိုကျသညျ ။ ဒေါျခှေးမ ဘယျအခြိနျက ခြှတျပစျထားသလဲ မသိ ..။ ရငျစိုငျထှားထှားကွီးတှကေို စမျးမိသညျ ။

ဒီရငျသားစိုငျကွီးတှကေို ဦးနီတိုး စိတျရှိလကျရှိ ကိုငျတှယျဖစြျညှစျတော့သညျ ။ ဒေါျခှေးမကလညျး သူ့တနျဆာထိပျပိုငျးကို လကျခြောငျးတှနေဲ့ ဖှဖှလေး ကုတျခွစျပေးနသေညျ ။ ခံလို့ကောငျးလှနျးလို့ ဦးနီတိုး တဟငျးဟငျး တအငျးအငျးနဲ့ ဖီလငျတှေ ဇှတျတကျလာသညျ ။ ဒေါျခှေးမက တနျဆာခြောငျးကွီးကို သူ့ပါးဖောငျးဖောငျးကွီးနဲ့ ပှတျသပျပေးလာနသေညျ ..။

အငျး…နီးတော့ နီးစပျလာပွီ …. ။ ဟိုးငယျငယျကလိုမြား စုပျပေးတော့လမေလားလို့ ဦးနီတိုး ထငျမိသညျ ။ သတေော့ မသခြောသေး …။ ခှေးမသညျ စိတျသဘောကောငျးတဲ့ ကောငျမ မဟုတျဘူး ..။ အမွဲတမျး ဆူဆဲ ဒေါသကွီးနတေဲ့ ကောငျမ ..။
ဘာမှ အလုပျမခံတာ.. လုပျမပေးတာ ဆယျနှစျမကတော့ဘူး ..။ ဒါကွောငျ့ ဦးနီတိုး ရာနှုနျးပွညျ့ မမြှောျလငျ့ရဲ ..။

ဒါပမေယျ့ ခဏလညျးကွာရော ဒေါျခှေးမက သူ့တနျဆာကွီးရဲ့ ထိပျပိုငျးကို ပါးစပျထဲ ငုံလိုကျတာကို ခံလိုကျရသညျ ။ ဒေါျခှေးမ လြှာထိပျက သူ့တနျဆာ ကှမျးသီးခေါငျးကွားကို ပှတျထိုးသှားတာကွောငျ့ ဦးနီတိုး တုနျသှားသညျ ။ အငျးးး…. လို့ ညညျးမိသှားသညျ ။ ဟား.. အိုး…. စုပျပွီ ။ခှေးမ စုပျပွီ ။ တနျဆာအရငျးကို လကျတစျဖကျနဲ့ ဆုပျကိုငျ.. ကနြျတဲ့လကျတစျဖကျနဲ့ သူ့ ဂှေးစိနှစျလုံးကို ပှတျသပျပေးပွီး စုပျပေးသညျ ။

“ အား…ဟငျးဟငျး…….အား…”

အမလေး . . ခှေးမ ပညာတှေ ပွနပွေီ ။ မရတာ နှစျနဲ့ခြီပွီး ကွာသှားတဲ့ ဒေါျခှေးမရဲ့ စုပျပေးတာတှကေ ဦးနီတိုးကို အရမျးကောငျးသှားစလေို့ သုတျလှှတျခါနီး ဖွစျလာရသညျ ။

“ အို… အား… အား…….. အား……. တောျ… တောျပွီ… ငါ… ငါ…… ပွီးသှားလိမျ့မယျ ……..”

ဒေါျခှေးမ အစုပျရပျလိုကျသညျ ။

“ ဘယျလိုလဲ ကိုနီတိုး.. ကွိုကျလား ..”

“ဟာ… ဘယျနှယျ့မေးလိုကျတာလဲ .. ခှေးမရယျ …။ ကွိုကျတာပေါ့… ဟူး… ကောငျးလိုကျတာ”

ဒေါျခှေးမက ကုတငျဘေးက ခုံပေါျတငျထားတဲ့ မီးအိမျလေးကို ထှနျးညှိလိုကျသညျ ။ မီးရောငျမှိနျမှိနျအောကျမှာ ကိုယျတုံးလုံးကွီး ဖွစျနတေဲ့ ဒေါျခှေးမကို ဦးနီတိုး တှေ့လိုကျရသညျ ။ ပေါငျတနျတုတျတုတျ ညိုညိုကွီးတှကွေားက အမှှေးမဲမဲနဲ့ ဟပွဲကွီးကို တှေ့လိုကျရတော့ ထုနျးကနဲ တဏှာစိတျတှကေ မိုးထိအောငျ မွငျ့မားသှားရပွီး သူ့တနျဆာကွီးလညျး အစှမျးကုနျ မာထောငျသှားရသညျ ။

“ လိုးမလား..ကိုနီုတိုး..”

ဘယျလိုမေးလိုကျတာပါလိမျ့ ခှေးမရယျ …။ နီတိုးမှာ ဒါ ပွတျလပျနလေို့ မုဒိနျးသမားလညျးဖွစျ လူသတျသမားလညျးဖွစျ …။ ဒေါျခှေးမ ပေါငျတနျကွီးတှကေို ဖွဲကားပွီး ဒေါျခှေးမ ကိုယျပေါျ တကျခှမှောကျပွီး သူ့တနျဆာမဲမဲတုတျတုတျကွီးကို ဖောငျးခုံးနတေဲ့ ဒေါျခှေးမရဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးထဲကို သှတျသှငျးဖို့ ကွိုးစားလသေညျ ။

ဒေါျခှေးမလညျး လိုခငြျနသေလား မသိဘူး ..။ မကြျလုံးစုံမှိတျပွီး ပေါငျတနျတှကေို အသားကုနျ ဖွဲကားပေးသညျ ။ အရညျတှေ ရှှဲနတေဲ့ ဒေါျခှေးမရဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးထဲကို တနျဆာကွီး ဖိသှငျးလိုကျတော့ ဒေါျခှေးမ ကြနေပျစှာနဲ့ ဦးနီတိုးကြောပွငျကို လှမျးဖကျလိုကျသညျ ။ ရငျသားစိုငျထှားထှားကွီး နှစျလုံးကို အားရှိပါးရှိ ဖစြျညှစျကိုငျဆုပျရငျး တရှူးရှူး အသံတှနေဲ့ အားယူရငျး ဖငျကို ကော့ကာကော့ကာနဲ့ အသှငျးအထုတျ သံဝါသအမှုကို ပွုကငြ့ျနတေော့ ကုတငျဟောငျးကွီးက တကြှိကြှိနဲ့ လှုပျလာသညျ ။

ခှေးမဟာက မလုပျတာ အရမျးကို ကွာသှားလို့လားမသိဘူး ။ ကောငျးနတေယျ ။ ကောငျးကောငျးနဲ့ သူ တအား ဆောငျ့ထညျ့တော့တာဘဲ ။

“အိုး… အိုး.. အိုး….. ဆောငျ့… ဆောငျ့… ဆောငျ့……… အား…… အား… ကောငျးတယျ….. ကောငျးတယျ…….”

သူ မကြျလုံးစုံမှိတျပွီး ဆောငျ့ထညျ့နရေငျး ခှေးမဆီက ညညျးသံသဲ့သဲ့ ထှကျလာတာ ထူးခွားတဲ့ အသံမို့ မကြျလုံးကို ဖှငျ့ကွညျ့လိုကျမိသညျ ။ သူမွငျလိုကျရတာက ပေါငျဖွဲကားပွီး အောကျကနေ တငျပါးတှကေို မှှေ့ကာမှှေ့ကာနဲ့ လုပျရငျး သူဆောငျ့ထညျ့သမြှ အရသာခံနတေဲ့ ခငျမှုံ….။ ဒေါျခှေးမ မဟုတျတော့ဘဲ ခငျမှုံ ဖွစျနသေညျ ။ မကြျလုံးနီနီကွီးတှေ ပွူးပွီး ကွညျ့နတေဲ့ ခငျမှုံ ….. …… ။

“ အားးးးးးးးး”

ကွောကျလှနျးလို့ အသံကုနျ အောျလိုကျတဲ့ သူ့အသံက ကယြျလှနျးလှသညျ ။

“ ကိုနီုတိုး.. ကိုနီတိုး …. ဘာဖွစျတာလဲ.. ရှငျ ဘာဖွစျတာလဲ … ………….”

သူ ဒေါျခှေးမကိုယျပေါျမှာ ခှရကျကွီးနဲ့ ကလေးငယျတစျယောကျလို အောျဟစျ ငိုကွှေးနမေိသညျ ။ သူ့တနျဆာကွီးက ဒေါျခှေးမ အငျ်ဂါစပျထဲမှာ တပျရကျကွီးရှိဆဲ …။

ဦးနီတိုး မနကျလငျးတာနဲ့ ရှာထဲက သူ ခေါျခိုငျးနကွေ မောငျသီးတို့ ငပွဲတို့ကို သှားခေါျပွီး သူ့ခွံက စိနျပနျးပငျကွီးကို ခုတျတော့တာဘဲ ..။ စိတျထဲက.. အပငျမရှိရငျ တစ်ဆေ ဘယျလိုအောငျးမလဲ ခိုမလဲလို့ ကွုံးဝါးနသေညျ ။ အူလှနျးတဲ့ ခှေးတှကေိုလညျး အမဲရိုးမှာ ပိုးသတျဆေးတှေ သုတျလိမျးပွီး ကြှေးမညျ။ ကွညျ့ကွသေးတာပေါ့…. အူနိုငျဦးမလား …။ အူလှနျးတဲ့ခှေးတှေ…. ငရဲကို ပို့ပစျမညျ …။

သစျပငျခုတျနတောကို ဦးနီတိုး ကွီးကွပျနသေညျ . .။ မောငျသီးတို့ ငပွဲတို့ မတောျတဆ ပွုတျကတြာတို့ သစျကိုငျးပိတာတို့ ဖွစျလို့ မဖွစျဘူး ..။ တောျကွာ သရဲလုပျလို့ ထိတယျ ဖွစျနမေညျ ။ ဒီလောကျ သတိထားနတေဲ့ကွားက အပငျပေါျ မြောကျတစျကောငျလို တကျပွီး သစျကိုငျးတှေ ဖွတျခုတျခနြတေဲ့ ငပွဲ အသံပွဲကွီးနဲ့ အောျလိုကျတဲ့အသံက ဦးနီတိုးကို တုနျလှုပျခွောကျခွားသှားစသေညျ ..။

“ ငပွဲ…..ဘာ..ဘာဖွစျတာလဲ…..”

“ သှေးတှေ.. သှေးတှေ….. သှေးတှေ… သစျပငျထဲက စိမျ့ထှကျလာတယျ…။ တောျပွီဗြာ.. ကနြောျ ဆကျမခုတျရဲတော့ဘူး…”

“ ဘယျမှာလဲ….ဘယျမှာလဲ….”

ဦးနီတိုး ပွခိုငျးတော့လညျး ငပွဲ မပွနိုငျ ..။ ဘာသှေးမှ မရှိဘူး …။

“ ခွောကျပွီထငျတယျ… ဦးနီတိုးရေ…”

“ ဟာကှာ.. မငျးစိတျထငျလို့ပါ..။ ကဲကဲ… ဆကျခုတျလိုကျကွရအောငျ ..”

“ ဦးနီတိုး ”

သာဝ ဆိုတဲ့ ပါးစပျပှတဲ့ အာခြောငျတဲ့ကောငျ ရောကျလာသညျ ။

“ အဟဲ.. သစျပငျခုတျနလေား.. ဦးနီတိုး …”

ပွုံးစိစိနဲ့ လာမေးသညျ ။

“ မငျး မွငျတယျမဟုတျလား ..။ ကဲ.. ဘာတှမြေား သတငျးဖွနျ့ခငြျသေးလဲ .. ဘာထူးလဲ.. မငျး လူဝငျစားတို့.. တစ်ဆတေို့ …”

“ သတငျးထူးတယျ.. ဦးနီတိုး …။ လူဝငျစားလေး ကွှကျနီသတငျး…”

“ ဟငျ…..ဘာ…ဘာသတငျးလဲ ….. ”

“ ကွှကျနီ အပွငျးဖြားတယျ…တဲ့….။ ဖြားတော့ ပါးစပျက ညညျးငွူယောငျရမျးတာ.. သူ့ကို မုဒိနျးကငြ့ျတဲ့လူတှေ နာမညျတှကေို ကယောငျကတနျး ပွောတယျတဲ့..။ သူ့ကို မုဒိနျးကငြ့ျတာ တစျယောကျထဲ မဟုတျဘူး တဲ့ ”

“ ဟငျ ….ဘယျ…ဘယျနှစျယောကျတဲ့လဲ…”

“ အဲဒါမသိဘူး …။ ရှာလူကွီးတှကေ ရဲစခနျးကို အကွောငျးကွားထားတယျတဲ့…..။ ကွှကျနီက သူ့ကို ဘယျသူတှကေ မုဒိနျးကငြ့ျပွီး ဘယျသူတှကေ သတျတယျဆိုတာ ရဲကိုပွောတော့မယျ ထငျတာဘဲ… တဲ့ ”

“ ဟေ..ဟုတျလား …”

ဦးနီတိုး တုနျလှုပျသှားသညျ ..။ အငျး…. မွဟနျကွီး အကွောငျးမြားလား ….. လို့ တှေးလိုကျမိသညျ ။ ခငျမှုံကို သတျလိုကျတုနျးက ဘယျသူမှ မသိ မတှေ့ခဲ့ပမေယျ့ ခငျခငျရီကို သူ ရတှေငျးပကြျနား ညာခေါျပွီး လညျပငျးကို ညှစျသတျခဲ့တော့ ခငျခငျရီ သပွေီအမှတျနဲ့ ခွထေောကျတှကေနေ ဆှဲပွီး ရတှေငျးပကြျနားကို ဆှဲလာတဲ့အခြိနျ နှားကြောငျးနရေငျး ခြီးယိုခငြျလို့ ခွုံလာတိုးတဲ့ မွဟနျကွီး တှေ့သှားခဲ့သညျ။

ဒီအခြိနျမှာ မသဘေဲ သတိလစျသှားတာဘဲ ဖွစျတဲ့ ခငျခငျရီ မကြျလုံး ပှငျ့လာသညျ။ မွဟနျကွီး ထှကျပွေးမယျ လုပျတော့ သူ ဓါးကိုထုတျပွီး လိုကျသညျ ။ မွဟနျကွီးကို ဖမျးမိတော့ သူ ဓါးနဲ့ လညျပငျးကို ဖိထောကျပွီး.. ဒီကိစ်စ နှုတျလုံဖို့.. အာခြောငျတာနဲ့ လာသတျမညျ … နှုတျလုံရငျ မငျးကို ငါ ထောကျပံ့မညျလို့ ခွိမျးခွောကျသညျ ။ မွဟနျကွီးက သူ့ကို မသတျဖို့.. သူ ဘယျသူ့ကိုမှ မပွော မဟပါဘူးလို့ ကတိပေးသညျ ။ သူနဲ့ မွဟနျကွီး ပွောဆိုနကွေတဲ့အခြိနျ ခငျခငျရီ ဒူးထောကျရကျ ပါးစပျက

“ ကယျကွပါရှငျ… ကယျကွပါ…”

လို့ အောျညညျးနတောကို တှေ့လိုကျရလို့ သူပွေးပွီး မကြျနှာကို လကျဝါးနဲ့ ရိုကျထညျ့လိုကျသညျ ။ မွဟနျကွီးက ပကျလကျလဲကသြှားတဲ့ ခငျခငျရီကို ငေးကွညျ့နသေညျ ။ ခငျခငျရီရဲ့ ထမိနျလေးက လနျတကျနတောကွောငျ့ ပေါငျတနျဖွူဖွူဖှေးဖှေးနှစျခြောငျးကို မွဟနျကွီး တှေ့နရေလို့ မကြျစိတှေ ကြှတျထှကျမတတျ ပွူးပွဲကွညျ့နသေညျ ။ သူ့ရိုကျခကြျပွငျးတာကွောငျ့ ခငျခငျရီ တအငျးအငျး ညညျးရငျး ပွနျမထနိုငျ ။ သူ အကွံရသှားသညျ ။ မွဟနျကွီးကို သူနဲ့အတူတူ အမှုတှဲ လုပျလိုကျဖို့၊ သဖေောျညှိဖို့..။

“ ဟေ့ကောငျ.. မငျး .. ဒီကောငျမလေးကို ကွညျ့စမျး…. မလှဘူးလား …”

မွဟနျကွီးက သှားဝါဝါတှေ ပေါျအောငျ ဟီးကနဲ ရယျလိုကျသညျ ။

“ ဟာ.. လှတာပေါ့ဗြ…. ဟီး… ကွညျ့ပါဦး လှလိုကျတဲ့ ပေါငျတုံးတှေ”

“ မငျး မခခြငြျဘူးလား … ဒီမှာကွညျ့…”

သူ ခငျခငျရီ့ထမိနျကို လှနျတငျလိုကျတော့ ပေါငျတနျတှကွေား ခလယျဂှဆုံက ခငျခငျရီ့အငျ်ဂါစပျကွီး ဘှားကနဲ ပေါျလာသညျ ။

“ ဟာ…စောကျပတျကွီး…..လှလိုကျထာ …….”

မွဟနျကွီး အရမျးသဘောကသြှားသညျ ။ ခငျခငျရီရဲ့အဖုတျမှှေး ရိပျထားလို့ အဖုတျကွီးက ပွောငျဝငျးခုံးမို့နသေညျ ။ ဒါကို တှေ့လိုကျရလို့ မွဟနျကွီး သှားရညျတမွားမွား ဖွစျနရေသညျ ။

“ အေး.. စောကျပတျ လိုးခငြျလား.. လိုးလေ.. တကျလိုး….”

“ တကယျကွီးလား…. ဦးနီတိုးရယျ….။ မုဒိနျးမှုနဲ့ ထောငျကနြပေါ့မယျ..”

“ မငျးနဲ့ငါ နှုတျလုံရငျ ဘယျသူမှ မသိဘူး…။ မငျးတကျလိုးပွီးရငျ ငါသူ့ကို ရတှေငျးပကြျကွီးထဲ ပစျခလြိုကျမှာ..။ ကဲ.. လိုး… လိုး…. တကျလိုးကှာ…”

အမှနျက သူ သဘေောျညှိလိုကျခွငျးသာ ဖွစျသညျ ။ ဒီလို လုပျလိုကျခွငျးအားဖွငျ့ မွဟနျကွီးသညျ သူပါ အပွစျရှိသှားလို့ ဘယျတော့မှ ဖောျတော့မှာ မဟုတျဘူး …။

မွဟနျကွီး သူ ဝတျထားတဲ့ ပုဆိုးစုတျကို ခြှတျခပြွီး ခငျခငျရီ့ပေါငျတနျတှကေို ဖွဲကားကာ ပေါငျတနျတှကွေားထဲ နရောယူကာ သူ့လိငျတနျမဲမဲတုတျတုတျကွီးကို ခငျခငျရီ့ အငျ်ဂါစပျထဲ သှငျးထညျ့တော့သညျ ။ ခငျခငျရီ မကြျစိတှေ ပှငျ့လာသညျ ။

“ အငျး… အငျ… ဟငျ …. ဘယျသူ … ဘယျသူလဲ…။ အို…. မွဟနျကွီး … ဟငျ.. နငျ.. နငျ…. ငါ့ကို တကျလုပျနတေယျ… ဟယျ… ခှေးကောငျ…”

ရုနျးကနျထိုးကွိတျလာတဲ့ ခငျခငျရီကို ရမကျပွငျးနတေဲ့ မွဟနျကွီး အတငျးခြုပျကိုငျကာ တရှီးရှီးနဲ့ ထိုးဆောငျ့ကာ လုပျနခြေိနျ သူက မွဟနျကွီး ခြှတျထားတဲ့ ပုဆိုးစုတျကို မွဟနျကွီးကို လှမျးပေးရငျး..

“ သူမအောျနိုငျအောငျ ပါးစပျကိုပိတျ..”

လို့ ပွောလိုကျသညျ ။ မွဟနျကွီးလညျး ပုဆိုးစုတျနဲ့ ခငျခငျရီ့မကြျနှာကို တအားဖိထားပွီး သူ လိုရာဆန်ဒ ပွညျ့ရေးကို အားသှနျတော့သညျ ။ တောျတောျကွာကွာ ဖိထားတော့ ခငျခငျရီလညျး ဝူးဝူးဝါးဝါး.. ပလုံးပထှေး အသံတှေ ထှကျရငျး ငွိမျကသြှားသညျ ။ မွဟနျကွီးလညျး မကြျနှာမော့ ခါးကော့ပွီး ပွီးဆုံးခွငျး ကို တကျလှမျး ရောကျရှိသှားသောအခါ တောရိုငျး တိရစ်ဆာနျတစျကောငျလိုဘဲ အသံကုနျ အောျဟစျလိုကျသညျ ။

“ ကဲ မွဟနျကွီး…. သူ့ကို ရတှေငျးပကြျထဲ ပစျခရြအောငျ.. ငါ့ကို ကူမပေးစမျး…”

သူနဲ့ မွဟနျကွီး ခငျခငျရီကို အတူတူမပွီး ရတှေငျးပကြျကွီးထဲကို ပစျခလြိုကျကွသညျ ။ ဘုနျးကနဲ ခငျခငျရီရဲ့ ကိုယျခန်ဓာနဲ့ ရတှေငျးပကြျအောကျခွနေဲ့ ထိတှေ့လိုကျတဲ့ အသံကွီးကွောငျ့ မွဟနျကွီး မကြျလုံးတှေ ပွူးထှကျပွီး တုနျလှုပျသှားတာကို တှေ့လိုကျရသညျ ။

“ ကဲ မွဟနျကွီး…။ မငျး ဒီကိစ်စကို မေ့လိုကျတော့.. ခေါငျးထဲက ထုတျလိုကျတော့..။ မငျး ဆနျဆီဆား လိုခငြျရငျ ငါ့ဆိုငျလာယူ.. ကွားလား…”

“ ဟုတျကဲ့…”

“ ကဲ လစျတော့…”

မွဟနျကွီး နှားစားကကြျဖကျကို ပွနျထှကျသှားသညျ ။ သူလညျး အဲဒီနရောက အမွနျဆုံး ထှကျပွေးခဲ့သညျ ။ သူ လူမသုံးတဲ့ တောလမျးကလေးကနေ ရှာကို ပွနျရောကျအောငျ သုတျခွတေငျသညျ ။ တကိုယျလုံး ခြှေးတှရှှေဲ
နသေညျ ။

နောကျပိုငျးမှာ သူသညျ မွဟနျကွီးကို သတျပစျဖို့ အကွိမျကွိမျ စဉျးစားခဲ့သေးသညျ ။ မွဟနျကွီးက ဉာဏျပညာ နညျးပါးပွီး ဆငျးရဲလှနျးသညျ ။ စကားလညျး နညျးသညျ ။ ဦးနှောကျသိပျမကောငျးဘူး ကပြျမပွညျ့ဘူးလို့ ရှာထဲမှာ ကဲ့ရဲ့အပွစျတငျ ခံနရေတဲ့ကောငျ ..။ သူကြှေးတာကို စား… သူခိုငျးတာကို လုပျပွီး အမွဲနှုတျလုံလို့ မသတျရကျဘူး ..။

ခငျခငျရီကို ရှငျးပစျလိုကျပွီးတဲ့ ၆ နှစျအတှငျး မွဟနျကွီးသညျ ဒီကိစ်စနဲ့ ပတျသကျပွီး ဘယျသူ့ကိုမှ အာမခြောငျ.. တိတျတိတျဆိတျဆိတျ နခေဲ့သညျ ။ သူက သနားပွီး ဆနျဆီဆား…. ပေးခဲ့တာ ထောကျပံ့ခဲ့သညျ .။ အခု ကွှကျနီက သူ့ကို သတျတဲ့အခြိနျ မွဟနျကွီးလညျး ပါတယျလို့ ရဲစခနျးမှူးကို ပွောမလား … ။ မွဟနျကွီးကို ရဲတှေ သသေခြောခြာ စစျမေးရငျ ..( ရိုကျနှကျ စစျရငျ ) မွဟနျကွီးက ဖောျလိုကျနိုငျသညျ ။

အငျး.. ကွှကျနီ… ကွှကျနီ .. ဒငျးကလေးကို လကျစတုံးလိုကျမှ အေးမှာ ..။ ဒါဆိုရငျတော့ ဘယျကမှ ပေါျစရာ မရှိတော့ဘူး …။ ကွှကျနီရဲ့ အိမျကိုလညျး တစေ့တစောငျး ကွညျ့ထားပွီးပွီ ..။ ဒီကလေး မိသားစုက ဆငျးရဲတာမှ ကုနျးကောကျစရာတောငျ မရှိတဲ့ နုံခွာလှနျးတဲ့ဟာတှေ ..။ ကွှကျနီ အဖရေော အမရေော လယျထဲ ဆငျးကွရသညျ .။ ဒီကလေး အိမျမှာဘဲ ကစားနမှော သခြောသညျ ။ လူလစျတဲ့အခြိနျ မသာလေးကို အစဖြောကျပစျလိုကျမညျ ။ မွဟနျကွီးကိုလညျး ရှငျးသငျ့ရငျ ရှငျးပစျရမညျ ။

စိနျပနျးပငျကွီးတော့ အပွတျရှငျးပစျလိုကျပွီ ..။ ခုတျပစျလိုကျပွီ ။ ဘာလာဦးမလဲ …။ အနာရှိရငျ ဆေးရှိရမညျ ။ ငါ့ကို အနှောကျအယှကျလာပေးရငျ အကုနျရှငျးပစျမယျ ..။

သာဝကို အေးစကျ တောကျပွောငျတဲ့ မကြျလုံးကွီးတှနေဲ့ စိုကျကွညျ့ပွီး…

“ သာဝ.. မငျးလညျး ထမငျးဝအောငျ စားထား …”

လို့ ပွောလိုကျရငျး အိမျထဲကို လှမျးလြှောကျသှားတဲ့ ဦးနီတိုးသညျ ကွှကျနီလေးကိုလညျး ဒီလောက ကမ်ဘာထဲကနေ အပွီးအပိုငျ မောငျးထုတျဖို့
ဆုံးဖွတျခကြျ ခလြိုကျသညျ ။

—————————————-

သစျပငျတစျပငျရဲ့ ပငျစညျကို မှီပွီး ရဲကွပျကွီးဗလ ခေါျတာကို စောငျ့နရေငျး ဆနျးဦး ညက ပုနျးညကျနဲ့ နှစျပါးသှားခဲ့တာလေးတှကေို စမွုံ့ပွနျနသေညျ ။ ပုနျးညကျနဲ့ ထပျတှေ့ခငြျနသေညျ ။ မနေ့ညက ပုနျးညကျရဲ့အမေ ဒေါျအမာနီ အိမျမှာ မရှိလို့ သှားတှေ့နိုငျတာ ..။ ပုနျးညကျက သူ့အိမျမှာနတေဲ့ဒေါျကွီးစောတို့ကိုလညျး အသပေိုငျလို့ ..။ ဘာဘဲဖွစျဖွစျ.. ဒီညနေ သူတို့ဆိုငျကို သှားဦးမညျ ။ သူ့မကြျနှာလေးကို အနညျးဆုံး တှေ့ခငြျသညျ ။ ဟူး …ပုနျးညကျရဲ့ ခစြျတငျးနှီးနှောခဲ့တာလေးတှေ မွငျယောငျတမျးတနသေညျ ။

ဘေးမှာခထြားတဲ့ စကားပွောစကျလေးက ဗလ ခေါျတဲ့ အသံကို ကွားလိုကျလို့ စကျကို ကောကျကိုငျသညျ ။ ဗလက ဓါးပွတှေ ရှာထဲမှာ ရှိနတေဲ့အကွောငျး သတငျးပို့သညျ ။ သူတို့ ထမငျးစားဖို့ ခကြျပွုတျနကွေပွီး မကွာခငျ သူတို့ ထမငျးစားကွလိမျ့မညျ လို့ပွောပွသညျ။ ထမငျးစားသောကျနကွေတဲ့အခြိနျ ဝငျဖမျးရငျ ပိုကောငျးသညျလို့ ဗလ အကွံပေးတဲ့အတိုငျး လုပျဖို့ သူ သဘောတူသညျ ။

ပေါငျပေါျ ကနျ့လနျ့ဖွတျ တငျထားတဲ့ ကာဘိုငျသနေတျကို မောငျးဆှဲတငျ မောငျးထိနျးခလုပျခပြွီး ထရပျလိုကျသညျ ။ သူ့ရဲဘောျတှကေို ဓါးပွတှရေဲ့ အခွအေနနေဲ့ သူတို့ ဘယျလို ဝိုငျးမညျ.. ဘယျလို ဖမျးမညျ ဆိုတာတှေ အသေးစိတျ သူ ပွောသညျ ။

“ တတျနိုငျသမြှ .. အရှငျဖမျးမယျ ..။ ခုခံရငျ ပစျမယျ …။ ကညြျလမျးကွောငျး ရှငျးမှ ပစျ ..။ မဆိုငျတဲ့ ရှာသားတှကေို မထိစနေဲ့ …။ ကွားတယျနောျ.. မရှငျးတာရှိ.. မေး ..”

“ မရှိပါဘူး …”

ရဲသားတှကေ သံပွိုငျ ဖွလေိုကျကွသညျ ။

“ ကဲ….. ဒို့ ရှာထဲ ဝငျမယျဟေ့ …”

———————————————–

ဝါးခမောကျကို ခပျငိုကျငိုကျဆောငျးပွီး ကွှကျနီတို့ အိမျအနောကျဖကျမှာ ဦးနီတိုး ရောကျနသေညျ ။ ကွှကျနီလို ငါးနှစျအရှယျကလေးကို အပြောကျရှငျးဖို့ သူ ဘာလကျနကျမှ မယူလာဘူး ။ သူ ခငျခငျရီကိုရော ခငျမှုံကိုရော သူ့လကျနှစျဖကျနဲ့ဘဲ သတျခဲ့တာ ..။ ခငျခငျရီ ဝငျစားတယျဆိုတဲ့ ကွှကျနီကိုလညျး သူ့လကျနှစျဖကျနဲ့ဘဲ လညျပငျး ညှစျသတျဖို့ သူ စဉျးစားထားသညျ ။

ပတျဝနျးကငြျတစျခုလုံး တိတျဆိတျနသေညျ ။ တိတျဆိတျလှနျးလို့ မသငျ်ကာစရာတောငျ ကောငျးနသေညျ ။ လူသူ အရိပျအရောငျလညျး မတှေ့ရဘူး ..။ ကွှကျနီတို့ တဲအနား တိုးကပျသှားသညျ ။ ကွှကျနီရဲ့ မိဘတှေ လယျထဲ ဆငျးနကွေပုံရသညျ ။
တဲထဲကို ခြောငျးကွညျ့လိုကျသညျ ။

ဟား…. အရငျတုနျးကလို ကွှကျနီ လူဝငျစားဆိုပွီး သတငျးလာမေးတဲ့လူတှေ အမြားကွီး မရှိတော့ဘူး။ ရှာထဲက မိနျးမကွီးနှစျယောကျဘဲ ကွှကျနီနဲ့အတူ ရှိနသေညျ ။ ကွှကျနီနဲ့ စကားပွောနကွေသညျ ။ ဒီမိနျးမတှေ ပွနျတာနဲ့ ကွှကျနီကို လညျပငျးညှစျပွီး အသသေတျပစျလိုကျမညျလို့ မှနျးဆနသေညျ ။

မိနျးမကွီးနှစျယောကျကလညျး ဘာတှေ မေးနမှေနျး မသိဘူး ။ ဒီအတိုငျးဆိုရငျ သူ ဒီမှာ ပုနျးစောငျ့နေ
တာ လူတှေ့သှားနိုငျသညျ ။

———————————————

ဆနျးဦးတို့ ဓါးပွတှရေဲ့ တဲကို သှားဝိုငျးလိုကျကွသညျ ။ ဓါးပွတှကေ ထမငျးဝိုငျးစားနကွေတဲ့ အခြိနျမှာ သူတို့ ဝိုငျးဖမျးကွတော့ ပွေးခြိနျ ခုခံခြိနျ မရလိုကျကွဘူး ။ နဒှေနျးက တဲထဲဝငျပွေးပွီး သနေတျကို ဆှဲခငြျသေးသညျ ။ ဆနျးဦးက သနေတျကို မိုးပေါျထောငျဖောကျပွီး ခွောကျလှနျ့လိုကျပွီး နဒှေနျး နောကျက ပွေးဝငျလိုကျသှားသညျ ။ တဲထဲရောကျတော့ ကုတငျဘေးမှာ ထောငျထားတဲ့ ရိုငျဖယျသနေတျကို ပွေးဆှဲဖို့ ကွိုးစားတဲ့ နဒှေနျးကို သနေတျနဲ့ ခြိနျသညျ ။

“ လုပျလေ..ကိုငျလိုကျ …ကိုငျလိုကျစမျးပါ ..”

နဒှေနျး မကိုငျ ..။ နဒှေနျး သိသညျ ။ သူသနေတျကို ကိုငျလိုကျရငျ ဒီရဲက သူ့ကို ပစျမညျ ဆိုတာ ..။ သနေတျကိုငျ ဓါးပွကို ခုခံလို့ ပစျလိုကျရပါသညျလို့ သူတို့ ဆငျခြပေေးမညျ မဟုတျလား ။ ကုတငျပေါျမှာ ထမိနျရငျလြားနဲ့ မိနျးမတစျယောကျ ရှိနသေညျ ။ အသားညိုစိမျ့စိမျ့.. ပိနျပိနျပါးပါး ..။

“ နငျက ဘယျသူလဲ..”

“ ကမြ.. ကမြ … ဝကျလကျရှာကပါ..။ သူ.. သူ.. ကမြတို့အိမျကို ဓါးပွလာတိုကျရငျး ကမြကို အတငျးအဓမ်မ ဖမျးခေါျလာတာ….။ ကမြကို.. ကမြကို… မတရား ကငြ့ျတယျ… အကွိမျကွိမျဘဲ….”

နဒှေနျးရဲ့ မကြျနှာတညျ့တညျ့ကို သူ့အငျ်ဂလိပျလုပျ ဝကျဘလီ ခွောကျလုံးပွူးသနေတျနဲ့ ခြိနျထားသညျ။

“ ဟေ့ကောငျ… မငျး တောျတောျ ယုတျမာတဲ့ကောငျပါလား….။ မငျး ဓါးပွတိုကျရုံ လူသတျရုံတငျမက.. မုဒိနျးပါ ကငြ့ျတယျပေါ့…။ ခှေးမသား… ဒူးထောကျစမျး…”

နဒှေနျး ဒူးထောကျလိုကျတော့ သူ နဒှေနျးမကြျနှာကို ဒူးနဲ့တိုကျသညျ ။ နဒှေနျး လဲကသြှားသောအခါ သူ နဒှေနျးနံကွားကို ပိတျကနျသညျ ။

“ ခှေးမသား..မုဒိနျးကောငျ …. ”

နဒှေနျး သူ့ဗိုကျကိုသူဖိရငျး နာကငြျစှာ ညညျးငွူသညျ ။

“ ထ…..ထစမျး …ပွနျထ …”

နဒှေနျး ပွနျထသောအခါ သူထပျပွီး ကနျသညျ ။

“ မိနျးကလေး.. အဝတျအစားတှေ ပွနျဝတျ …”

နဒှေနျးကို သူ လကျထိပျခတျသညျ ။

ဒိနျး.. ထောငျးထောငျး …..

ရဲကွပျကွီးဗလကလညျး ၃၀၃ ရိုငျဖယျကွီးကို အနားက သစျပငျကွီးရဲ့ ပငျစညျကို ထိနျးကနဲ ပစျထညျ့လိုကျသညျ ။

“မလှုပျနဲ့.. ခုခံမယျ မကွံနဲ့ ..။ ရိုငျဖယျနောျ.. တိုငျမကှယျရငျ မိုငျ၂၀ ပွေးတယျ ..။ ထုတျခငြျးပေါကျသှားလို့ အလောငျးခငြျး ထပျသှားမယျ ….”

ဓါးပွဗိုလျနဒှေနျးနဲ့ တပညျ့တှကေို ဆနျးဦးနဲ့ ရဲသားတှကေ သနေတျတှနေဲ့ ဝိုငျးခြိနျထားသညျ ။

“ အားလုံးကို လကျထိပျခတျ .. ခုခံတဲ့ကောငျကို ပစျသတျ …”

ဒီဓါးပွအဖှဲ့က လကျရဲဇကျရဲ လုပျခဲ့တာတှေ ရှိခဲ့လို့ သူတို့ မပေါ့ရဲဘူး ။ နဒှေနျးနဲ့ အဖှဲ့ကို လကျနကျတှရေော တိုကျရာပါ ရှှထေညျငှထေညျ ပစ်စညျးတှရေော လကျရဖမျးဆီးရမိလိုကျပွီ ။ ဓါးပွတှကေို လကျထိပျတှခေတျပွီး တနျးစီပွီး ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျခိုငျးထားသညျ ။ နဒှေနျးက သူ့ကို မုနျးတီးစကျဆုပျတဲ့ မကြျနှာထားနဲ့ ကွညျ့နလေို့..

“ဟိတျ.. ဘာကွညျ့တာလဲ.. မငျးမကြျနှာပေးကို ပွငျစမျး။ မငျးအမလေငျမြား မှတျနသေလား .. ခှေးမသား ..”

လို့ သူ လှမျးဟောကျလိုကျသညျ ။ ရဲကွပျကွီးဗလက နဒှေနျးဆီကို ရောကျသှားပွီး

“ ဟော့ကောငျ.. မငျး ပွေးခငြျလား..။ ငါ လကျထိပျဖွုတျပေးလိုကျမယျ ..။ ခေါငျးထဲကိုလညျး ကညြျဆံထညျ့ပေးလိုကျမယျ …”

လို့ပွောရငျး နဒှေနျးရဲ့ ကြောကုနျးကို ရိုငျဖယျဒငျနဲ့ ဆောငျ့ထညျ့လိုကျသညျ ။ ပငျပနျးနပေမေယျ့ ကွှကျနီကိစ်စကို သတိရသညျ ။ ဗလနဲ့အဖှဲ့ကို တရားခံတှကေို ရဲစခနျးကို ခေါျသှားခိုငျးလိုကျပွီး သူက ညိုတငျ့မွငျးလှညျးနဲ့ ကွှကျနီဆီကို ဆကျသှားလိုကျသညျ ။

ကွှကျနီက သကျသအေထောကျအထား ကောငျးကောငျး ပေးမညျလို့ သိရတာကွောငျ့ ဒီအခကြျအလကျတှနေဲ့ လူသတျသမားကို ဖမျးဆီး ရုံးတငျခငြျ တငျနိုငျမယျ ထငျတာဘဲ ..။ ကွှကျနီ ပွောပွတဲ့ သကျသကေို သသေခြောခြာ စစျမေးလိုကျမယျဆိုရငျ လူသတျသမားကို ရုံးတငျနိုငျမယျ့ အထောကျအထားတှေ ရလာမညျလို့ ထငျတာဘဲ ။

ဦးနီတိုးကိုတော့ ဖမျးလိုကျဖို့ သူဆုံးဖွတျလိုကျသညျ ။ နောကျဆုံး ရိုကျနှကျတာတှေ မလုပျတာတောငျ စိတျဓါတျကလြာအောငျ တနညျးနညျးနဲ့ လုပျပွီး ဖွောငျ့ခကြျရယူမညျလို့ တှေးထားလို့ ..။ ညိုတငျက ဓါးပွအဖှဲ့ကို သနေတျတှေ တဒိုငျးဒိုငျးဖောကျပွီး လကျရဖမျးလိုကျတာတှကေို တှေ့ခဲ့ရတာကွောငျ့ တအားကို သဘောကနြသေညျ ။

“ဗိုလျကွီးတို့ တကယျမိုကျတယျဗြာ..။ ကြုပျဖွငျ့ အသကျရှူမှားတယျ ..။ ဓါးပွတှကေို ကိုငျပစျတာ ဖုနျးကနဲ ဖောငျးကနဲဘဲ ..။ တကယျ့ အကျရှငျကားတစျကား ကွညျ့နရေသလိုဘဲ …”

လို့ မွငျးလှညျးမောငျးရငျး ဟောငျပှာဟောငျပှာ ပွောလာသညျ ။

“ ညိုတငျ ..”

“ ဗြာ..ဗိုလျကွီး…”

“ ကွှကျနီဆီကို ရောကျရငျ ငါနခေဲ့မယျ..။ မငျး ရှာပွငျကို ပွနျထှကျပွီး စောငျ့ ..။ နောကျမှ ငါ လူလှှတျပွီး ပွနျခေါျလိုကျမယျ ..”

“ ဟုတျကဲ့..ဗိုလျကွီး …”

———————————————

ဦးနီတိုးသညျ ကွှကျနီတို့ တဲလေးထဲက မိနျးမကွီးနှစျယောကျ ထှကျသှားတာနဲ့ တဖွေးဖွေး ရှေ့ကို တိုးသှားပွီး တဲထဲကို ခြောငျးကွညျ့လိုကျသညျ ။

ဟား… ကွှကျနီ တစျယောကျထဲဘဲ ရှိနတေော့သညျ ။ အခြိနျဆိုငျးမနတေော့ဘူး …။ ဦးနီတိုး တဲထဲကို လှှားကနဲ ဝငျလိုကျသညျ ။

“ ကွှကျနီ …”

“ ဟငျ… ဦးလေးနီတိုး …”

ကွှကျနီသညျ သူ့ကို မွငျတာနဲ့ တနျးခေါျသညျ ။ ကွှကျနီသညျ ဟိုတုနျးက ခငျခငျရီ သူ့ကို ခေါျခဲ့သလို ဦးလေးနီတိုးလို့ ခေါျလိုကျတာဘဲ ။

“ မငျး..ခငျခငျရီလား …. ”

“ ဟုတျတယျ…။ ဦးလေးနီတိုး သတျပစျခဲ့တဲ့ ခငျခငျရီ …။ ဦးလေး .. သိပျရကျစကျတာဘဲ …။ ဦးလေး လိုခငြျတာအားလုံး ကမြဆီက ယူခဲ့တာဘဲ ..။ ကမြကို ဦးလေးနီတိုး စိတျတိုငျးကြ ပွုကငြ့ျခဲ့တာဘဲ…။ ကမြကို ဦးလေးနီတိုးရဲ့ ဟာကွီးကို စုပျဆိုလညျး အကွိမျကွိမျ စုပျပေးခဲ့တာဘဲ …။ ကမြရဲ့ ဖငျပေါကျကိုလညျး ဦးလေးနီတိုး စိတျကွိုကျ လုပျခဲ့တာဘဲ..။ ဘာလို့.. ဘာလို့… ဦးလေးက ဦးလေးအပေါျ ဒီလောကျ လုပျကိုငျပေးတဲ့ ကမြကို သတျပစျတာလဲ …”

“ အို..မငျး… မငျးက ကိုယျဝနျမှ ဖကြျမခဘြဲ ..။ မငျး ငါ့ကို တိုငျတောဖို့ လုပျတာကိုး …”

“ ကမြ.. ကမြ… စခနျးမှူးကို ဦးလေးနီတိုး ကမြကို သတျနတော နှားကြောငျးတဲ့ ကိုမွဟနျကွီး တှေ့တယျဆိုတာ အကုနျပွောပွမယျ ..။ ကိုမွဟနျကွီးကို စခနျးမှူးတို့ သသေခြောခြာ စစျဆေး မေးမွနျးရငျ ဦးလေးနီတိုး ကမြကို သတျတယျဆိုတာ သူဖောျမှာဘဲ …. ”

“ ဒီမှာ ခငျခငျရီ..။ နငျ့ကိုလညျး ငါအခု ထပျသတျဦးမယျ ..။ နောကျပွီး မွဟနျကွီးကိုလညျး သှားရှငျးပစျလိုကျမယျ..။ ကဲ… ဘာတတျနိုငျသေးလဲ …”

ဦးနီတိုးရဲ့ မကြျနှာကွီး ညိုပုတျခကျထနျ ကွမျးကွုတျနသေညျ ။ ဦးနီတိုး ကွှကျနီဆီကို တိုးကပျသှားသညျ ။ ကွှကျနီက တဖွညျးဖွညျး နောကျကို ဆုတျသှားသညျ ။ ကွမျးပွငျက တကြှိကြှိနဲ့ မွညျနသေညျ ။ ဆနျ့တနျးထားတဲ့ ဦးနီတိုးရဲ့ လကျကွီးတှကေ ကွှကျနီရဲ့ လညျပငျးလေးကို ဖစြျညှစျဖို့ အဆငျသငျ့ ဖွစျနပွေီ …။

“ ခငျခငျရီ.. လူတှဟော တစျသကျမှာ တစျခါ သရေစမွဲပမေယျ့ မငျးက လူ့ရပျရှာကို နောကျထပျတစျခါ ပွနျလာခဲ့တော့ နှစျခါသရေမှာပေါ့ကှာ… ဟား ဟား ဟား ဟား…….”

ကွှကျနီက

“ လူသတျသမားကွီး… ခငျမှုံကိုလညျး သတျတယျ ..။ ရကျစကျတဲ့ လူယုတျမာကွီး…”

လို့ အောျရငျး အနောကျကို ဆုတျသညျ ။ မကွာခငျ ကွှကျနီရဲ့ကြောနဲ့ အိမျထရံ ထိကပျသှားသညျ ။ ဆုတျစရာ မရှိတော့။ ကွှကျနီ မကြျလုံးထဲက မကြျရညျပေါကျတှေ လိမျ့ဆငျးကလြာသညျ ။ ကွောကျလှနျးလို့ ကွှကျနီ သေးတှေ တဖနြျးဖနြျး ထှကျကသြညျ ။

“ ခငျမှုံကို သတျတာလညျး နငျ့လိုဘဲ။ ဗိုကျကွီးတာကို ငါက ဖကြျခခြိုငျးတာ မဖကြျခလြို့ဘဲ ခငျခငျရီ ..”

“ ဗိုကျကွီးတာကို ဖကြျမခတြာနဲ့ သတျပစျရသလား .. ဦးနီတိုးရယျ ..။ ရှငျ အားရအောငျ လုပျခငြျတိုငျး လုပျခဲ့တဲ့ မိနျးမတှဘေဲ မဟုတျလား …။ လူမဆနျတဲ့ လူကွီး .. အီးဟီးဟီး…..”

ဦးနီတိုးရဲ့ သနျမာတဲ့ လကျကွီးတှကေ ကွှကျနီလေးရဲ့ လညျပငျးကို ဆုတျကိုငျလိုကျတဲ့အခြိနျ ဦးနီတိုးရဲ့ နောကျစိကို အေးစကျမာကြောတဲ့ အရာတစျခုက လာထောကျလိုကျလို့ ဦးနီတိုး ဆတျကနဲ တုနျသှားသညျ ။

“ ကလေးရဲ့ လညျပငျးကို လှှတျလိုကျ …။ နားမထောငျရငျ ခငျဗြားခေါငျးထဲက ဦးနှောကျတှေ တစျစစီ ပွနျ့ကွဲသှားမယျ….”

သနေတျပွောငျးတစျခုမှနျး သိလိုကျရသလို သူ့အနောကျက အသံကို ကကြျမိသှားသညျ .။ ရဲစခနျးမှူး ဆနျးဦး …။

“ ခငျဗြားရဲ့ လကျတှကေို ဖွေးဖွေးခငြျး ခေါငျးပေါျကို တငျလိုကျ …။ ဖွေးဖွေးနောျ .. ဉာဏျမမြားနဲ့..။ တကယျမောငျးဖွုတျလိုကျမှာ…”

ဦးနီတိုး စခနျးမှူးဆနျးဦး ပွောတဲ့အတိုငျး သူ့လကျနှစျဖကျကို သူ့ခေါငျးပေါျကို တငျလိုကျခြိနျ သံမဏိ လကျထိပျကှငျးတှေ ခြောကျကနဲ ခြောကျကနဲ သူ့လကျကောကျဝတျတှကေို ခတျလိုကျတာ ခံလိုကျရသညျ ။

“ ခငျဗြား.. ခုန ကွှကျနီကို ပွောတာတှေ ကနြောျ ဖုနျးကငျမရာနဲ့ ရိုကျထားတယျ…။ အခုဘဲ မွဟနျကွီးကို ကနြော့ျလူတှေ သှားဖမျးနပွေီ…။ ခငျဗြားကို တရားစှဲ ထောငျခဖြို့ အခကြျအလကျတှေ ရပွီ ဦးနီတိုး ..။ ခငျခငျရီနဲ့ ခငျမှုံကို သတျတဲ့ အမှုတှေ နဲ့ ခငျဗြားကို ဖမျးလိုကျပွီ …. ”

စခနျးမှူးဆနျးဦးက သူ့ဖုနျးကို ထောငျပွရငျး ပွောလိုကျသညျ ။ ဦးနီတိုး ခေါငျးငိုကျဆိုကျကသြှားသညျ ။ ဆနျးဦးသညျ ဓါးပွ နဒှေနျးတို့ကို ဖမျးတဲ့နရောကနေ ကွှကျနီဆီကို လာခဲ့သလို ဦးနီတိုး ဆီကိုလညျး သူ ဒုရဲအုပျမွငျ့မောငျမောငျကို လှှတျပွီး ကွညျ့ခိုငျးသညျ ။ ဦးနီတိုး အိမျမှာ မရှိတော့ ဒုရဲအုပျမွငျ့မောငျမောငျက ဆနျးဦးဆီကို ဟနျးဖုနျးနဲ့ အကွောငျးကွားသညျ ။ ဆနျးဦးလညျး ကွှကျနီဆီကို ဦနီတိုး ရောကျလာနိုငျသညျလို့ ထငျတာကွောငျ့ ကွှကျနီရဲ့ အိမျဘေးမှာ ပုနျးပွီး စောငျ့နတေုနျး ဦးနီတိုး ရောကျလာပွီး ကွှကျနီကိုသတျဖို့ ကွံစညျနတောကို တှေ့ရတာ ..။

ဦးနီတိုးကို လကျထိပျခတျရကျနဲ့ ကွှကျနီတို့ အိမျရှေ့မှာ ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျခိုငျးထားသညျ ။ ကွှကျနီ အိမျထဲက ထှကျလာပွီး

“ လူယုတျမာကွီး… ကွိုးစငျကို သှားပတေော့…”

လို့ ရရှေတျပွီး ဦးနီတိုး မကြျနှာကို တံတှေးနဲ့ ထှေးသညျ ။ မကွာခငျ သူ့လူတှေ ရောကျလာသညျ ။ မွငျ့မောငျမောငျနဲ့ အဖှဲ့ …။ ညိုတငျရဲ့ မွငျးလှညျးနဲ့ ဦးနီတိုးကို ရဲစခနျးကို ဖမျး ခေါျလာခဲ့သညျ ။

တစျညလုံး အိပျခှငျ့မပေးဘဲ မကြျနှာကို မီးနဲ့ထိုးထားပွီး မေးခှနျးတှေ မေးသညျ ။ ဆနျးဦး.. မွငျ့မောငျမောငျနဲ့ ရဲကွပျကွီးဗလတို့ လူလဲနဲ့ စစျမေးကွတော့ မနကျလငျးအားကွီး အခြိနျမှာ ဦးနီတိုး ပှငျ့အနျလာသညျ ။ သူ သတျတဲ့အကွောငျး ဝနျခံသညျ ။ ဖွောငျ့ခကြျပေးလာသညျ ။ မွဟနျကွီးကိုတော့ စစျရတာ မေးရတာ မခကျ ..။ ခကြျခငြျးဘဲ ဝနျခံသညျ ။ ဖွောငျ့ခကြျပေးသညျ ။

တစျညလုံး မအိပျဖွစျခဲ့တာကွောငျ့ ဆနျးဦး သူ့အလုပျစားပှဲမှာ တစျခကြျ ငိုကျသှားသညျ ။ မှေးကနဲ အိပျပြောျသှားသညျ ။

“ စခနျးမှူး..စခနျးမှူး…..”

ခေါျသံကွောငျ့ မော့ကွညျ့လိုကျတော့ အရငျတခါ အိပျမကျမကျခဲ့ဖူးတဲ့ အဝတျအဖွူရောငျနဲ့ ဆံပငျဖားလြားနဲ့ မိနျးကလေးတစျယောကျ သူ့ဘေးမှာ ရပျနတော တှေ့လိုကျရသညျ ။ ဒီတစျခါတော့ ဝမျးနညျးကွကှေဲနတေဲ့ ပုံမဟုတျဘူး ။ ပွုံးနသေညျ။

ခငျမှုံ…..ခငျမှုံ လား ….။ ဟာ…တစ်ဆေ လား ….။

“ ကြေးဇူးတငျတယျရှငျ့ …”

ဒီစကားပွောပွီးတာနဲ့ ဖတြျကနဲ ပြောကျကှယျသှားသညျ ။ ဆနျးဦး လနျ့နိုးလာသညျ ။ သူ့ဘေးမှာ ဘယျသူမှ မရှိနဘေူး ။ အိပျမကျလိုလို တကယျလိုလို ..။

လူသတျတရားခံကို ဖမျးဆီးရမိတာရယျ.. နာမညျကွီး ဓါးပွဂိုဏျးကို ဖမျးဆီးရမိတာရယျ ကွောငျ့ စခနျးမှူးဆနျးဦး နာမညျကောငျးရသညျ ။ အထကျလူကွီးတှရေဲ့ ခြီးကြူးဂုဏျပွုတာတှကေို ခံရသညျ ။ တကယျတော့ သူသညျ လူသတျမှု တရားခံကို ဖမျးတဲ့နရောမှာ သူ့ကိုယျပိုငျ အစှမျးအစကို ဘာမှ မသုံးရဘဲ မိလိုကျတယျဆိုတာ သူ့စိတျထဲက သိနသေညျ ။

ဆနျးဦးသညျ လူဝငျစားပွောလို့ အလောငျးတှေ တှေ့ခဲ့ရသလို လူဝငျစားကွောငျ့ဘဲ လူသတျတရားခံကို ဖမျးဆီး အရေးယူနိုငျခဲ့တာကွောငျ့ ခငျခငျရီ ဝငျစားတယျဆိုတဲ့ လူဝငျစားလေး ကွှကျနီကို ကြေးဇူးတငျစကား ပွောခငြျတာနဲ့ ကွှကျနီဆီကို ပွနျရောကျလာခဲ့သညျ ။

ရှာလူကွီးတှနေဲ့ ခငျခငျရီရဲ့ မိဘဆှမြေိုးတှေ.. ခငျမှုံရဲ့မိဘ မိသားစုတှကေ သူ့ကို လူသတျတရားခံကို ဖမျးဆီးပေးလို့ ကြေးဇူးတငျကွသညျ ။ ရှာလူကွီးတှကေ ကွှကျနီက စခနျးမှူးကွီးကို တှေ့ခငြျသညျဆိုလို့ ခေါျလာပေးပါသညျ ဆိုပွီး ကွှကျနီကို သူ့ဆီကို ခေါျလာသညျ ။ ကွှကျနီရဲ့ မိဘတှလေညျး ပါသညျ။

ကွှကျနီက သူ့ဆီကို လြှောကျလာပွီး စာရှကျလေးတစျရှကျ ပေးသညျ ။ ကွှကျနီရဲ့ မိဘတှကေ

“ မနေ့ညက စခနျးမှူးကွီးကို စာရေးမယျ ဆိုပွီး သူရေးနတော ..”

လို့ ပွောပွသညျ ။ ကွညျ့လိုကျတော့ ဝိုငျးစကျညီညာတဲ့ လကျရေးနဲ့ “ကြေးဇူးတငျပါတယျ စခနျးမှူးကွီး” လို့ ရေးထားသညျ ။ ဆနျးဦး ကွကျသီးမှေးညငျးတှေ ထသှားသညျ ။

ကွှကျနီသညျ ကြောငျးတောငျ မနဖေူးသေးတဲ့ ငါးနှစျအရှယျ ကလေးလေး ..။ လကျရေးက ကလေးတစျယောကျရေးတဲ့ လကျရေး မဟုတျဘူး။ လူဝငျစားဆိုတာ သူ အရငျက မယုံကွညျခဲ့ပမေယျ့ အခု သူ့လကျတှေ့မို့ အံ့သွစှာနဲ့ လကျခံရမလို ဖွစျနပွေီ ..။

ကွှကျနီသညျ စုတျပွတျသတျနတောမို့ ဆနျးဦး သနားမိသညျ ။ ကွှကျနီအတှကျ ကြောငျးဝတျစုံ ဖိနပျ ထီး လှယျအိပျတှေ သူ ဝယျပေးသညျ ။

ထိုအခြိနျ နောကျပိုငျးမှာ ဆနျးဦးသညျ လူဝငျစား ဆိုတာကို အထူးစိတျဝငျစားသှားပွီး လူဝငျစားနဲ့ ပတျသကျတဲ့ စာအုပျမြားကို ဖတျရှုပါတော့သညျ ။

တခြို့သော လူတှသေညျ အကွောငျးတစျခုခုကွောငျ့ သဆေုံးသှားသောအခါ သူတို့သဆေုံးတဲ့ ပတျဝနျးကငြျ သူတို့ စှဲလနျးရ အိမျ မိသားစုဆီမှာ လူဝငျစားအဖွစျ ပွနျလညျရောကျရှိ ဝငျစားကွတာတှကေို အခှငျ့သငျ့တိုငျး လေ့လာမှတျသားလတေော့သညျ ။

———————————————

ဆတျသကေုနျးရှာထိပျက ခစြျကမ်ဘာစားသောကျဆိုငျ မှာ ပုနျးညကျ မြှောျရလှနျးလို့ မောလှပွီ ။ စခနျးမှူးဆနျးဦး ပေါျမလာလို့ ပုနျးညကျ ရတကျမအေး စိတျသောကတှေ ကွီးမားနရေသညျ ။

အစျကိုဆနျးဦး .. ပုနျးညကျကို သတိမရတော့ဘူးလား …။ ဘာတှမြေား အလုပျမြားနလေဲ … ။ ပုနျးညကျကို စိတျတိုငျးကြ လုပျခဲ့တာ အကွိမျကွိမျ ..။ ခစြျလှနျးတဲ့စိတျကွောငျ့ အစျကိုဆနျးဦးကို အလိုလိုကျခဲ့တာ..။ တကိုယျလုံးကို ပုံပေးခဲ့တာ ယုံလို့ပေါ့ ။ အစျကို့ကို ပုနျးညကျ ယုံကွညျလို့ ။ အခုတော့.. အခုတော့ .. အစျကို ပေါျမလာတော့ဘူး ။ အစျကို ဘယျသှားနလေဲ ။ တခွားရှာတစျရှာက အခြောစားလေး တစျယောကျယောကျနဲ့မြား ညိနပွေီလား .. ဆိုတဲ့ အတှေးတှေ ဝငျလာတော့ မကြျရညျလညျခငြျလာသညျ ။ ဟှနျး .. အစျကို သူမြားကို ရကျစကျသှားပွီလား …။

အစျကိုနဲ့ မတှေ့ဖွစျတော့တဲ့အခြိနျ အစျကို့ရဲ့ အကိုငျအတှယျ အထိအတှေ့ အနမျးအစုပျတှကေို တမျးတ လှမျးရ လိုလားရတာ အရမျး အနရေခကျတယျ ။ အစျကိုကတော့ ဒါတှေ သိရဲ့လား ..။ ဆိုငျက အလုပျမှာလညျး စိတျမပါ စိတျမဝငျစားလို့ အမကေ ဆူကွိမျးတာလညျး ခဏခဏ ခံနရေသညျ ။

ဆိုငျမှာ လူနညျးနညျး ပါးသှားသညျ ။ အမကေ လမျးတစျဖကျက သစျသီးဆိုငျလေးမှာ ရောကျနသေညျ ။ အမကေ စကားပွောမိပွီဆိုရငျ ဖွတျလို့မရဘူး ။ အဝေးပွေးကားဂိတျမှာ ရဲကွပျကွီးဗလ ရပျနတောကို ပုနျးညကျ တှေ့လိုကျလို့ ဆိုငျထဲကနေ ပွေးထှကျပွီး..

“ ဦးလေး..ဦးလေး…”

လို့ ခေါျသညျ ။ ရဲကွပျကွီးဗလက ..

“ ဟာ.. မပုနျးညကျ… မတှေ့တာကွာပွီ .. နကေောငျးလား.. ဒေါျအမာနီရော…”

လို့ ပွုံးရှှငျလကြျ နှုတျဆကျသညျ ။

“ နကေောငျးပါတယျ.. ဦးလေး ..။ တစျခုမေးခငြျလို့.. ဟိုလေ.. ဟို… ဟို…. အစျကို ဘယျမှာလဲဟငျ .. အစျကိုဆနျးဦး”

လို့ ပုနျးညကျ သူ့ကို မေးလိုကျသညျ ။ ရဲကွပျကွီးဗလက

“ ဟာ… ဆရာဆနျးဦး.. ဒရယျဖိုရဲစခနျးမှာ မရှိတော့ဘူး ..။ ရာထူးတိုးသှားပွီ .. မပုနျးညကျ…။ သူ မွငျးခွံကို ပွောငျးသှားရတယျ …”

လို့ ပွောသညျ ။ သူစီးရမယျ့ကားကွီး ရှူးကနဲ ထိုးဆိုကျလာတာနဲ့ ရဲကွပျကွီးဗလလညျး ပုနျးညကျကို နှုတျဆကျပွီး ကားပေါျကို တကျသှားသညျ ။

ပုနျးညကျ မကြျရညျတှေ ဝဲလာသညျ ။ အစျကို.. ငါ့ကို ထားသှားပွီ ထငျပါရဲ့ …။ ပွောငျးသှားတာလညျး မသိရဘူး..။ တပညျ့တစျယောကျ လှှတျပွောခိုငျးရငျတောငျ ရတဲ့ဥစ်စာ..။ အစျကို မကောငျးဘူး ..။ အစျကို ရကျစကျတယျ ..။ ပုနျးညကျကို သူ မခစြျပါဘူး ။ ပုနျးညကျကို သူ အပြောျကွံသှားတာ …။ ညာခစြျသှားတာ ..။ ကြောရရုံ ကွံသှားတာ ။ ညာအိပျသှားတာ .. ဟှနျး …။

ပုနျးညကျရဲ့ ပါးပွငျဖှေးဖှေး ဖောငျးဖောငျးလေးမှာ မကြျရညျပေါကျတှေ စီးဆငျးလာသညျ ။ ခေါငျးငိုကျဆိုကျနဲ့ ဆိုငျဆီကို လြှောကျလာခိုကျ တိ.. တိ.. နဲ့ အနားကပျ ဟှနျးတီးလိုကျတဲ့ ကားတစျစီးကွောငျ့ လနျ့ဖွနျ့သှားမိသညျ ။

မကြျစောငျးထိုးဖို့ နှုတျခမျးစူပွီး မော့ကွညျ့လိုကျတော့ အပွာရောငျ ဂစြျကားတစျစီးကို တှေ့ရသညျ ။ ကားတံခါးမှာ ပူးလိ(စျ ) လို့ အငျ်ဂလိပျလို ဆေးဖွူနဲ့ ရေးထားတာ တှေ့ရသညျ ။ ရဲကားတစျစီးဘဲ ..။

“ ဟေ့ဟေ့.. ကောငျမလေးတစျယောကျ ပုလဲတှခေ နပေါလား …။ ရညျးစားပူမိလို့ ထငျတယျ …”

ကားမောငျးတဲ့လူက ပွောလိုကျလို့.. ပုနျးညကျ ရနျတှေ့ဖို့ ဒီလူကို ရငျဆိုငျလိုကျသညျ ။

ဟငျ.. အစျကို…. အစျကိုဆနျးဦး …။

နကောမကြျမှနျအနကျကွီး တပျထားတဲ့ အစျကိုဆနျးဦး ကားပေါျက ဆငျးလာသညျ ။ ရဲယူနီဖောငျး အသစျကို သသေသေပျသပျ ဝတျထားသညျ ။ ပုခုံးမှာ ကွယျပှငျ့ ထပျတိုးနတော သတိထားမိလိုကျသညျ ။

“ ပုနျးညကျ ..”

“ အစျကို …. ”

မကြျရညျတှနေဲ့ ပွုံးနတေဲ့ ပုနျးညကျ ။

“ ဘာလို့ မကြျရညျတှေ ကနြတောလဲ …”

ပုနျးညကျမဖွေ ..။ ခေါငျးကွီးငုံ့ပွီး ရှိုကျနသေညျ ။

“ လာ.. အစျကို့ဆီကို …”

ပုနျးညကျ ရငျဘတျထဲ နှေးကနဲ ခံစားလိုကျရသညျ ။ အစျကိုက ပုနျးညကျကို ခစြျတယျဆိုတာ သိရလို့ ..။ လကျဆနျ့တနျးထားတဲ့ သူ့ဆီကို ပုနျးညကျ အမွနျလှမျးသှားလိုကျသညျ ။ အစျကိုဆနျးဦးက ပုနျးညကျကို ဖကျထားလိုကျပါသညျ ။ ပုနျးညကျကလညျး ပွနျဖကျသညျ ။

လူစညျကားတဲ့ ကားဂိတျမို့ လူတှေ သူတို့ကို ဝိုငျးကွညျ့နကွေသညျ ။ ဆနျးဦးနဲ့ ပုနျးညကျ ဂရုမစိုကျကွ ..။ တစျယောကျနဲ့ တစျယောကျ တငျးတငျးကွပျကွပျ ဖကျထားနကွေသညျ ။

“ ခစြျတယျ..ပုနျးညကျရယျ…”

“ ပုနျးညကျကလဲ အစျကို့ကို အရမျးခစြျတယျ …. ”

…………………………………

ညသနျးကောငျကြောျ အခြိနျ …။

တိတျဆိတျနတေဲ့ အငျးစိနျထောငျကွီးထဲက အိပျဆောငျကွီးထဲ အကဉြျးသားတှေ တနျးစီပွီး အိပျနကွေတဲ့ အခြိနျ …။

“နငျ့ကို ဘဝ ဆကျတိုငျး ဆကျတိုငျး မကွဘေူး …။ နငျ့ကို ခှငျ့မလှှတျဘူး….။ လူသတျသမားကွီး..။ နငျ ငရဲကို သှားရမယျ…..”

ဆံပငျဖားလြားနဲ့ မိနျးမက သူ့ကိုယျပေါျကို ခုနျအုပျလာလို့ ဦးနီတိုး စူးစူးဝါးဝါး အောျဟစျရငျး ရုနျးကနျတှနျးပစျသညျ ။

“အားးးးးးးးးးး……….”

ကွောကျလနျ့တုနျလှုပျစှာနဲ့ အိပျမကျက လနျ့နိုးလာတဲ့ ဦးနီတိုးသညျ ကလေးငယျတစျယောကျလိုဘဲ ငိုကွှေးနသေညျ ။ သူ့နံဘေးမှာ တနျးစီပွီး အိပျနကွေတဲ့ အကဉြျးသားတှလေညျး သူ့အောျဟစျသံတှကွေောငျ့ လနျ့နိုးလာကွပွီး ညတိုငျး အောျဟစျငို
ယိုတဲ့ သူ့ကို ဝိုငျးပွီး ဆဲဆို အပွစျတငျကွသညျ ။ ထိုးကွိတျ ရိုကျနှကျသညျ ။ ညစဉျ အိပျလိုကျတိုငျး အိပျမကျဆိုးတှကွေောငျ့ ခွောကျခွားစှာနဲ့ သူလနျ့လနျ့နိုးရသညျ ။

သူသညျ ခငျမှုံနဲ့ ခငျခငျရီကို မတရားကငြ့ျတာတှနေဲ့ ရကျရကျစကျစကျ သတျခဲ့တဲ့ အပွစျဒဏျနဲ့ သူ့တစျသကျ ထောငျထဲက ထှကျရတော့မှာ မဟုတျတဲ့အပွငျ ညတိုငျး မကျမကျနတေဲ့ အိပျမကျဆိုးတှကွေောငျ့ စိတျသောက ဝဒေနာ ဖိစီးနပွေီ ။ ကိုယျ့ကိုယျကို အဆုံးစီရငျပစျလိုကျဖို့ သူဆုံးဖွတျခကြျ ခလြိုကျသညျ ။

ပွီးပါပွီ