ဝင်ကစွပ် ၃

နောက်ဆုံးတော့ လက်ရှိနားခိုရာ အိမ်ကုပ်ကလေးကိုပဲ ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အဲဒီ အိမ် ထဲ ကို မင်းခန့် အလွယ်တကူဝင်လို့ရ၏။ မင်းခန့် ထိုအိမ်လေးမှာ နေသည်ဆိုတာ
အ များက သိ ရှိလက်ခံကြသည်။ ဒါပေမယ့် အရင်လို ထိုအိမ်လေးထဲမှာပဲ ကုပ်ပြီးနေလို့ မရ တော့။ ဘဝရပ် တည်မှု အတွက် အလုပ်တခု လုပ်ဖို့ လမ်းပေါ်ကို၊ လူတွေ ကြားထဲကို
သွား ရ ပေဦးတော့မည်။
မင်းခန့် တက်စီးလာသည့် ကားက လမ်းတဝက်မှာပျက်သွားသည်။ နေရာကလေးရလို့ အေးအေး လူလူလိုက်လာရာမှ စိတ်ညစ်သွားရသည်။ မှတ်တိုင်နှစ်ခု ကြားအလယ် တည့်
တည့် မှာ ဆိုတော့ ကားပြောင်းစီးဖို့ လည်းအဆင်မပြေ။ စပယ်ယာက ကားပြောင်းတင်ပေး ပါမည် ဆိုပေမယ့် လာသမျှကားတွေကလည်း ကြပ်ညပ်နေ၏။ မင်းခန့် စိတ်မရှည်တော့
တာ နှင့် နောက် မှတ်တိုင်ဆီ လမ်းလျှောက်သွားမိ၏။ ကားငှားစီး ဖို့ကလည်း ဘတ်ဂျက် အခြေအနေ ကို ပြန်ငဲ့ရသည်။ ခုချိန်က လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံ ကျန်နိုင်သလောက်ကျန်နေမှ
စိတ်အေးရမည့် ကာလဖြစ်သည်။
“ဟာ ..ချစ်အိ …တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ ချစ်အိ ရာ”
ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားသည့်နေရာတွင် ဥက္ကာ နှင့် တည့်တည့်တိုးသည်။ မင်းခန့် မြေ ကြီးထဲ ကိုသာတိုးဝင် ပျောက်သွားချင်တော့သည်။ လက်ကိုလည်း မလွှတ်တမ်း အတင်းဆွဲ
ထားသည်။ ကြိတ်ရုန်းပေမယ့် မအောင်မြင်တော့ ဒီကောင်ကိုမှ ပတ်သက်သွားသည့် ပန်း အိဖြူကို စိတ်ထဲ ကနေကြိတ်ပြီး မေတ္တာ ပို့နေမိသည်။
“မောင်က..ချစ်အိ ကို အရမ်းတွေ့ချင်နေတာ၊ ဒေါ်ဒေါ်ချစ် မပြောဘူးလား”
လမ်းဘေးက သစ်ပင်အောက်ကို ဆွဲချသွားသည်။ အနားမှာ လူတွေ သိပ်မရှိတော့လို့ အ ရှက် နည်းနည်း သက်သာသွားရသည်။
“ချစ်အိ မကယ်ရင် မောင်တော့ကွဲပြီ၊ လုပ်ပါဦး ချစ်ရယ်၊ ကူမယ် မဟုတ်လား”
“ဘာပြောတာလဲ”
မင်းခန့် အသံ၏ မချေငံမှုကို ဥက္ကာ ဘယ်လိုမှ သဘောထားပုံမရပါ။ သူပြောချင်တာ သာ စွတ် ပြော၏။
“မောင် …ရေ ..တပုံးလောက် လိုတယ်၊ ငါးပုလင်း လောက်ဆိုလဲဖြစ်တယ်၊ ဒီတခါတော့ ဆက် ဆက် ပြန်ပေးမယ် ချစ်ရယ်၊ ငါးပုလင်း လောက် ဖြစ်ဖြစ် ထုတ်ပေးပါဦး”
ရွံရှာစွာနှင့် လက်ကိုကြိတ်ပြီး ရုန်းပေမယ့် မလွတ်ပါ။ ကိုယ့်ခွန်အားကို ပြန်ပြီးစိတ် ပျက် လက် ပျက် ဖြစ်ရသည်။ အရင်တုန်းက မင်းခန့် ဆိုတာ အလွန်တရာထွားကျိုင်းသန်မာသူ
မဟုတ်ပေ မယ့် ဒီလို အီမိုကောင်ပိန်ပိန်လေး လောက်ကိုတော့ မှုစရာ မလိုပါ။ ရုန်း ထွက် နိုင်သည်သာမက မြေပေါ်မှာ အသာလေးလှဲသိပ်လိုက်နိုင်သည်။ လက်သီး နှစ် ချက်
လောက် ဆိုရင်လုံလောက်မည့် သဘောရှိသည်။ ခုချိန်မှာတော့ မိန်းမငယ်လေးတ ယောက်၏ ခွန်အားမျိုးသာ မင်းခန့်မှာ ရှိနေလို့ စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါနိုင်တော့ပါ။ စိတ် ကို အတည်ငြိမ်ဆုံး ဖြစ်အောင်ထိန်းလိုက်ပြီး အိန္ဓြေ မပျက်ရှောင် ထွက်နိုင်ဖို့ ကြိုးစား ရတော့ မည်ဖြစ်သည်။
“လက်ကိုလွှတ်ပေးပါ”
“အခုပါတယ် ပေါ့ဟုတ်လား”
အိတ်ဖွင့်ဖို့ လက်မအားလို့ ပြောတာထင်ပြီး ဥက္ကာ ချက်ချင်းလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ နီရဲ နေ သောလက်ကောက်ဝတ်ကို ကြည့်ပြီး မင်းခန့်က လက်ကို ဆုပ်လိုက်ဖြန့်လိုက် လုပ်ကြည့်
နေ တော့
“နာသွားလား၊ ဆောရီးကွာ၊ မောင်လောကြီးပြီး ချစ်အိ အသားက နုနုလေး ဆိုတာမေ့ သွား တယ်၊ ပိုက်ဆံ မရလို့လည်း မဖြစ်ဘူးလေ ထင်ကျော်တို့ က ၀ိုင်းလောင်တော့မှာ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သူတို့ သီချင်းလုပ်ဖို့ ရီကောဒင်း စရိတ် မောင်တာဝန်ယူထားတယ်လေ၊ ချစ်ဆီက ရမှာပဲ လို့ တွက်ပြီး ကတိပေးထားတာ၊ ချစ်အိ က ပျောက်နေတော့ မောင်ပျားတုပ်နေတာ၊ မောင်
တော့ ငကြွား ဆိုပြီး မဟာ အရှက်တော်ကွဲပါပြီလို့”
သူငယ်ချင်း သီချင်းသွင်းဖို့ ရည်းစားဆီက ပိုက်ဆံတောင်းပေးသည့် ကျေးဇူးရှင်လေးကို မင်း ခန့် စိတ်ပျက်စွာကြည့်လိုက်မိသည်။ ပန်းအိဖြူ ကိုလည်း သနားမိသည်။ သူငယ်ချင်း တွေ
အ လှောင်ခံရမှာ ကို ကြောက်လို့ ရည်းစားဆီက ဓါးပြတိုက်သလို ပိုက်ဆံ တောင်း သည့် ချာတိတ်ကို ဘာကြောင့် ရည်းစား အဖြစ်လက်ခံခဲ့သလဲဆိုတာ တွေးကြည့်လို့ ဘယ်လိုမှ
မ ရပါ။ ဉာဏ်နည်း လွန်းသည့် မိန်းကလေး လို့သာ သတ်မှတ်ရတော့မည်။
“တော်သေးတာပေါ့ ချစ်မှာ ပိုက်ဆံပါလို့”
“မပါဘူး”
တကယ်လဲ မင်းခန့် အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံ တသောင်းကျော်လောက်ပဲ ပါသည်။ ဒါတောင် မှ အရေးအကြောင်း ရှိပါက ကားငှားစီးတန် စီးရအောင် ဆောင်လာခြင်း ဖြစ်၏။
“ဒါဆိုလဲ ရပါတယ်၊ မနက်ဖြန်မှ ပေးလဲရတယ်၊ ဒီကောင်တွေက သဘက်ခါ မှ ဝင်ရမှာ”
ဘာမှပြောချင်စိတ် မရှိလို့ ငြိမ်နေသည့် မင်းခန့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဥက္ကာ မျက်လုံးတွေ တောက်ပြောင်လာသည်။ ထိုအရိပ်အယောင်တွေကို မင်းခန့် ကောင်းစွာ ဖတ်တတ်လို့
ကျောထဲစိမ့်သွားရ၏။
“ချစ်အိ အခုအိမ်ပြန်ရုံပဲ မဟုတ်လား၊ အစောကြီး ရှိသေးတယ်၊ နှစ်ကြောင်းလောက် တော့ ကောင်းကောင်း မောင်းလို့ ရတယ်။ မောင်တို့ ဂိုးကြရအောင်”
“ဘယ်လဲ”
“သိသားနဲ့၊ မရစ်နဲ့ ကွာ၊ ချစ်အိမှာ တည်းခိုခန်းခ လောက်တော့ပါမှာပါ။ မောင် ရေပဲ သောက်ပြီး ချစ်မယ် ဟုတ်လား။ သွားမယ်နော်၊ မဆွဲရတာကြာပြီဆိုတော့ မောင် အရမ်း
ဆာနေတာ”
ပြောပြောဆိုဆို လက်ကို လာဆွဲတော့ မင်းခန့် ဒေါသနှင့် ရှက်စိတ်တွေ မွှန်ထူတက်သွား ၏။ ရှိသမျှ အားကုန်ထုတ်ပြီး လက်ကို ဆောင့်ရုန်းလိုက်သည်။ ဒီချာတိတ် တော်တော်
လွန် လာပြီ ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားတန်မယ့် မိန်းကလေး တယောက်ဆီက ပိုက်ဆံ အတင်းလိုက် တောင်းသေးသည့် အပြင် အဲဒီမိန်းမ ပိုက်ဆံနှင့် တည်းခိုခန်း သွားဖို့ခေါ်နေသေး
သည်။ သူ့ ထက်စာရင် ရေချိုးတာ လာလာချောင်းသည့် ထီးပြင်သမားကမှ ယောက်ျားစိတ် ရှိသေး၏။ ဟိုအရင်က အတင်းလိုက်ချောင်းခဲ့ ပေမယ့် မင်းခန့်က ကောင်းကောင်း
မွန်မွန်ဆက်ဆံ ပြောဆိုလာသည့် အခါ သူ့သိက္ခာ သူထိန်းပြီး ချောင်းသည့် အလုပ်ကို မလုပ်တော့။ ဥက္ကာ လို လူစားကိုတော့ ယောက်ျားလို့ တောင် မင်းခန့် မသတ်မှတ်နိုင်ပါ။
မင်းခန့် အလွန်သိမ် ငယ်နေရသည့် မိန်းမ ဆိုတာထက်တောင် အောက်တန်းကျသည့် ကောင်စားဖြစ်၏။
“မင်း အခု ထွက်သွားစမ်း”
“ဘာ ..ဘာပြောတယ် ချစ်အိ”
“မင်း ငါ့ရှေ့က အခုထွက်သွား၊ မင်းကို ငါ မသတ်မိခင် ထွက်သွားစမ်း”
“ချစ်အိ ..မောင်လေ၊ မင်းတွေ ငါတွေ နဲ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“သောက်ရှက် မရှိတဲ့ မင်းပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်စမ်း၊ မင်းတောင်းတဲ့ ပိုက်ဆံလဲ တပြားမှ မရ ဘူး၊ မင်းနောက်လဲ ငါ မလိုက်နိုင်ဘူး၊ မင်း ငါ့ကို ဘာထင်နေလဲ”
ဒေါသတကြီး ပြောနေသည့် မင်းခန့် ကို ကြည့်ရင်း ဥက္ကာလည်း စိတ်ဆိုးလာပုံရသည်။ သူ့ ပလိုင်းထဲက ဖားပမာ ပြောချင်တိုင်းပြော လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ဖို့ ကြံပြီးမှ သူကတပြန်ဒေါသ
ထွက်တာလောက် ရွံစရာ ကောင်းတာ မရှိပေ။
“ချစ်အိ၊ ပိုက်ဆံ မရှိဘူး၊ မပေးနိုင်ဘူး ဆိုလဲ ရှင်းရှင်းပြောလိုက်။ ရတယ်။ လေသံမာမာ နဲ့ ကျော သလို မောသလိုနဲ့ ဥက္ကာကို လာမလုပ်နဲ့ နားကားသွားမယ်၊ လေသံကို ချက်ချင်း ပြင်လိုက်”
ဒေါသစိတ် နှင့် မွှန်ထူပြီး ဥက္ကာ မျက်နှာကို လက်သီးနှင့် ထိုးပစ်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် မျက် နှာဆီကို မရောက်ဘဲ ဖမ်းချုပ်ပြီးဆွဲ လိမ်တာခံလိုက်ရ၏။ ဥက္ကာက သူ့ဖက်ကိုဆွဲ ယူ
လိုက်သော အခါ ကော့ပါသွားပြီး ဥက္ကာကို ကျောမှီရက်ဖြစ်သွားသည်။ ဒီလို လူစဉ်မမှီ သည့် ကောင်မျိုးလက်ကတောင်ရုန်းထွက်ဖို့ ခွန်အား မမှီသည့် ဘဝကို မင်းခန့် ရင်နာ ရသည်။
ဥက္ကာ က မင်းခန့် တင်ပါး ကို နောက်နေ သူ့ပေါင်ခွဆုံ နှင့် ဖိပွတ်ရင်း
“ဒီမှာတွေ့ လား၊ နင့်ကို -ိုး နေကျ -ီး၊ နင်က လက်နဲ့ မတန်ဘူး၊ -ီး နဲ့ပဲ တန်တဲ့ဟာမ၊ နင့် စောက်ချိုးနဲ့ အပြောကို ပြင်လိုက်စမ်း”
လွတ်နေသည့်လက်နှင့် ဥက္ကာကို ထုသော်လည်း အားမရ၊ တံတောင်နှင့် တွက်လို့လည်း အား မပါသည့်ပြင် တံတောင်ဆစ်ကို ဥက္ကာ ဖမ်းညှစ်တာ ခံလိုက်ရသည်။ လူသွားလမ်း
ဘေးမှာ အခုလို တရားလက်လွတ် အလုပ်ခံရတာ ရှက်စရာကောင်း လွန်းပါသည်။ လမ်း ပေါ်မှာ လူတွေ ရှိနေသလား။ ကြည့်နေကြသလားဆိုတာကို တောင် ရှက်စိတ်ကြောင့်
မ မြင်နိုင်တော့။ ဒါပေမယ့် မော်တော်ကား ခေါင်းပိုင်းတခုက မင်းခန့် ရှေ့ကို လျှောကနဲ ရောက်လာ တာကိုတော့ မြင်လိုက်ရသည်။
အဖြူရောင်စူပါဆလွန်းကား။ နေရာတိုင်းမှာ မြင်နေကျ မထူးဆန်းတဲ့ ကားမျိုးပေမယ့် နံ ပါတ်ကို မြင်လိုက်ရသည် နှင့် မင်းခန့် ထခုန် မိမတတ်အောင် ဝမ်းသာသွားရသည်။
မျိုး မင်းစိုး။ နိုင်ငံခြားမှာ ရှိမနေဘဲ ဘယ်လိုကနေဘယ်လို ရောက်လာသည် မသိပါ။ ရီဝေ သော မျက်လုံးတွေ နှင့် လေကာမှန်နောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ တကယ်ပင်
မျိုးမင်းစိုး ဖြစ်နေသည်။

“ဟေ့ ကောင်၊ မြန်မြန်ဆင်းခဲ့၊ ဆင်းခဲ့”
စိတ်ထဲက ကျိတ်အော်ပြောနေသည့် စကားကို ကြားရသည့် အလား မျိုးမင်းစိုး ဆင်း လာ သည်။ နောက်က ချုပ်ကိုင်ထားသည့် ဥက္ကာ လက်တွေ အနည်းငယ်ပြေလျော့သွားသည်။
လူကောင်ထွားသည့် မျိုးမင်းစိုးကို ဥက္ကာ နည်းနည်းဖြုံသွားပုံရသည်။ မျိုးမင်းစိုးက လူက သာ အသုံးမကျသော်လည်း ငယ်ငယ်ထဲက အားကစားလုပ်တော့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်က
ဂိုက်ဆိုက် အလွန် ကောင်းသည်။ အဝါနှင့် အနက်ကျားစပို့ ရှပ်၊ ဂျင်းဘောင်းဘီ အပြာ ရင့် ရင့် ဝတ်ထားသည့် သူငယ်ချင်းကြီး အရင်ကထက်ပို ကြည့်ကောင်းနေသည်ဟု ထင်မိ သည်။
“လမ်းလယ် ခေါင်ကြီး မှာ ဒီလိုမျိုးတော့ မလုပ်သင့်ဘူးထင်တယ်”
ဥက္ကာ လက်တွေပို လျော့သွားသည်။ ဒီလိုကောင်စားတွေက ဒီလိုပင် သူတို့ နိုင်မည်ထင် ရင် ဖြဲခြောက်မည်။ မိုက်ပြမည်။ ရင်ဆိုင်ဖို့ မလွယ်သည့် သူမျိုးကျရင် လျှောချသွားတတ်
သည်။ မျိုးမင်းစိုး ရှေ့ကို တလှမ်းတိုးလိုက်တိုင်း နောက်ကို တလှမ်းဆုတ်သွားသလို မင်း ခန့် ကို ချုပ်ကိုင်မှု့ ကလည်းလျော့သထက်လျော့ကျလာသည်။ ထို့ကြောင့် မင်းခန့် အား
စိုက် ရုန်းထွက်လိုက်သည် နှင့် ဥက္ကာ လက်ထဲက လွတ် မြောက်သွားပြီး မျိုးမင်းစိုး ဘေးကို ရောက်သွား၏။
“ကျွန်တော် တို့က ဒီလိုပါပဲ၊ သူစိတ်ဆိုးပြီး ကျွန်တော့် ကို ဝုန်းနေလို့ ခနချုပ်ထားတာ ပါ၊ သူစိတ်ပြေသွားရင် အေးဆေးပါ၊ ချစ်ကိုကြီး မယုံရင် ခနစောင့်ကြည့်လိုက်”
“မဟုတ်ဘူး၊ သူပိုက်ဆံ အိတ်လုနေတာ”
မင်းခန့် ပြောမိပြောရာပြောချလိုက်တာပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံးက ဥက္ကာ ရှေ့မြေပြင် မှာ ကျနေ သည့် ပိုက်ဆံ အိတ်ကလေး ဆီရောက်သွားသည်။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် နှင့်
ဘယ်အ ချိန် က လွတ်ကျသွား မှန်းတောင် မသိတော့ပါ။ ဘာမပြောညာမပြော နှင့် မျိုးမင်းစိုးအကျ ႌ လက်မောင်းကို ပင့်တင်လိုက်သည့် အခါ ဥက္ကာ နောက်ကို ခြေတလှမ်း
ထပ် ဆုတ်သွား သည်။ မျိုးမင်းစိုးက ရှေ့ကို တိုးပြီး ပိုက်ဆံအိတ်ကို ကောက်ယူလိုက်ကာ မင်းခန့် လက်ထဲ လာထည့်၏။
“ခင်ဗျား ပိုက်ဆံ အိတ်လား”
“အင်း ..အာ.. ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်”
မင်းခန့် ကယောင်ကတန်း ဖြစ်နေသည်ကို မျိုးမင်းစိုး သတိထားမိဟန်မတူ။ ဥက္ကာဖက် ပြန် လှည့်လိုက်သည်။
“ငါ အခု ဖုန်းဆက်ပြီး ရဲခေါ်ရမလား၊ မင်းလမ်း မင်းသွားမလား”
“ဟာ ..ကိုကြီးကလည်း၊ သူပြောတာ အဟုတ်ထင်နေတယ်၊ သူ လျှောက်ပြောနေတာပါ”
“ငါမြင်တာတော့ မင်းသူ့ကို အတင်းအနိုင်ကျင့်နေတာပဲ၊ သတ္တိရှိရင် ရဲခေါ်လိုက်မယ်လေ၊ ရဲက မင်းလိုကောင် စကားကိုု ယုံမလားကြည့်သေးတာပေါ့”
တသက်လုံး အထင်မကြီးခဲ့သည့် သူငယ်ချင်းကြီးကို အခုမှ မင်းခန့် အထင်တကြီး ကြည့် မိသည်။ ဥက္ကာ ကို ဟောက်နေသည့် ပုံစံက အရင်မြင်ဖူးသည့် မျိုးမင်းစိုး ပုံမျိုးမဟုတ်။
ဟန် တွေမာန် တွေ အပြည့်ပါသည်။
“မင်း ကိုယ်မင်း ယုံရင်တော့ အဲဒီမှာပဲရပ်နေ၊ ငါ ဝမ်းနိုင်းနိုင်း ကိုခေါ်လိုက်မယ်၊ ဒါမှ မဟုတ် ငါ့ကို မကျေနပ်လို့ ငါနဲ့ ပဲ ရှင်းချင်တယ် ဆိုလဲရတယ်”
ပြောပြောဆိုဆို နှင့် ခါးမှာ ချိတ်ထားသည့် ဖုန်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ဥက္ကာ ယောင်ပေ ပေ နှင့် နောက်ဆုတ်သွားသည်။ လက်ရုံးချင်း ယှဉ်ဖို့ ဆိုတာက ဥက္ကာလို ကောင်ပိန်လေး
အနေနှင့် မျိုးမင်းစိုး နားမှာ ဆင်နဲ့ ဆိတ်လိုဖြစ်နေတော့ အမြင်မှာပင် သူမနိုင်မှန်း ဥက္ကာ သိနိုင်သည်။
“ပြေးမလို့လား၊ ပြေးရင်လည်းပြေးလေ ၊ မင်းလို ကောင်မျိုးက ရဲမှတ်တမ်း မရှိဘဲ နေမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒီက စခန်းမှုးရော မြို့နယ်မှုးရော ငါ့သူငယ်ချင်း တွေ၊ မင်းဂုတ်ကို အချိန် မ
ရွေးလာဆွဲလို့ရတယ်”
ဥက္ကာ တကယ်ကို သုတ်ကနဲ ထွက်ပြေးတော့သည်။
“ကျေး ..ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ”
ပြောစရာမလိုတဲ့ လူတွေပေမယ့် မနေနိုင်လွန်းလို့ ကျေးဇူးတင်စကားပြောမိသည်။ စ ခန်း မှုး နှင့် သူငယ်ချင်း ဆိုတာ တခုတော့ ရယ်ချင်၏။ မျိုးမင်းစိုး ဒီလိုမျိုးတွေလည်း လုပ်
တတ် ကြောင်း အရင်က မသိပါ။ အခုကျတော့လည်း ခပ်တည်တည် နှင့် ဖိန့်တာတွေ ဘာ တွေ လုပ်လို့ နေသည်။
“ရပါတယ်၊ ဘေးကလူတွေကလည်း နေနိုင်လိုက်ကြတာ၊ မြင်နေတာကို ဘာမှဝင်မပါ ဘူး”
ကြည့်ရတာ မင်းခန့် နှင့် ဥက္ကာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်မှ မျိုးမင်းစိုး မြင်တာ ဖြစ်မည်။ အနား ကလူတွေကလည်း အခုနက မင်းခန့် တို့ ဒီတိုင်း စကားရပ်ပြောနေကြတာကို မြင်ထားလို့
ရုတ်တရက် ဝင်မလာကြတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
“အောင်မာ ..ချောင်းနေသေးတယ်”
“ဘာလဲ ..ဘာလဲ”
“ဟိုဖက် ခြမ်းက သစ်ပင်အောက်ကနေ ချောင်းနေတာလေ၊ ဒီကောင်တော့ နာချင်ပြီ ထင် တယ်၊ ရဲလက် အပ်မှပဲ”
မျိုးမင်းစိုး ပြရာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဓါတ်တိုင် နှစ်တိုင်ကွာလောက်က သစ်ပင်ကို ကွယ် ထား သည့် ဥက္ကာ ကို တွေ့ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး လက်ညိုး ထိုးတာကို မြင်သည့် အခါ လမ်း
အတိုင်း ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်သွား၏။
“သွားပါပြီ”
“ပြန်မလာရင်လည်း ပြီးတာပဲ၊ ဒါနဲ့ ခင်ဗျားက ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ၊ ဟိုကောင် ထပ်မနှောက် ယှက် အောင် ကျွန်တော် လိုက်ပို့ ပေးရမလား”
မစီးရတာ ကြာပြီဖြစ်သည့် ကားကို မင်းခန့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အရက်ဆိုင်က အ ပြန် မှတ်တိုင်မှာ ဆင်းနေခဲ့ ပြီးကထဲက ဒီကားကို မစီးဖြစ်တော့တာ ဖြစ်သည်။
“ဟို ..ဟို ..ဘာသဘောမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကူညီတာ သက်သက်ပါ”
မင်းခန့် တွေနေသည်ကို မျိုးမင်းစိုးက တမျိုးထင်ပြီး ပျာပျာသလဲ ရှင်းပြသည်။ ခုမှပြန်တွေ့ရ သည့် ချစ်သူငယ်ချင်းကို ပြုံးပြလိုက်ပြီးနောက် ရှေ့ခန်းမှာ ခပ်တည်တည်ဝင် ထိုင် လိုက်
သည့် အခါ မျိုးမင်းစိုး ပါးစပ်ကြီး ပြဲသွားပြီး မောင်းသူဖက် အခြမ်းကို အပြေးအ လွှား ဝင် လာထိုင်၏။
“လမ်းပြပေးနော်၊ ကျွန်တော်က ဒီလမ်းတွေ သိပ်မကျွမ်းဘူး၊ ဒီဖက်ကို အခုမှ ရောက်ဖူး တာ”
“ဒီတိုင်းပဲ တည့်တည့် မောင်း၊ ပြီးရင် ညာဖက်ချိုးရမယ်”
ကားနောက်ခန်းက အထုပ်တွေမြင်လိုက်တာ နှင့် မင်းခန့် သဘောပေါက် သွားသည်။ သ ဘောကောင်းသည့် မျိုးမင်းစိုးခမျာ တခေါက်ပြန်လာတိုင်း လူကြုံပစ္စည်းတွေ တနင့်တပိုး
သယ်လာရမြဲဖြစ်သည်။ ပြီးရင် ကားတစီးနှင့် လိုက်ပို့ ရ၏။ မင်းခန့် အားတဲ့ အချိန်ကြုံရင် သူနဲ့ အတူလိုက်ရသည်။ အရင်တုန်းက လူကြုံပစ္စည်းတွေ ဆိုရင် အလုပ်ရှုပ် ရလို့ မင်းခန့်
မေတ္တာ ပို့ဖူးပေမယ့် ဒီတခါတော့ ဘယ်သူမှန်း မသိသည့် ပစ္စည်းပို့ ခိုင်း လိုက်သူကို ကျေး ဇူး ကျိတ်တင် မိပါသည်။ သူသာ မခိုင်းလိုက်ရင် အခုလို မျိုးမင်းစိုး နှင့် ပြန် တွေ့ ရမှာ
မ ဟုတ်။ ဥက္ကာ၏ အနိုင်ကျင့်မှု ကနေ အလွယ်တကူလွတ်မြောက် နိုင်ဖို့လည်း မ လွယ်ပါ။
ကြံဖန်တွေးရင် ဥက္ကာကျေးဇူးတောင်ပါသည်။ သူသာ အကြမ်းပတမ်း မလုပ်ရင် မျိုးမင်းစိုး ဝင်လာမှာ မဟုတ်။ သူ့လမ်းသူ မောင်းသွားမှာ ဖြစ်သည်။
“ကွေ့ရတော့မှာလား”
“မဟုတ်ဘူး လိုသေးတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ၊ ဟုတ်ကဲ့”
ကိုယ့်ထက် အများကြီး ငယ်မည့်ကောင်မလေးကို တရိုတသေ ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ လုပ် နေ သည့် မျိုးမင်းစိုးကို ကြည့်ရင်း ဒီထက် နည်းနည်းစော ပြီးတွေ့ရရင် ကောင်းမည် ဟု
မချင့် မရဲတွေးမိသည်။ ကြည်မာ ပြောင်းမသွားခင်သာ ဆိုရင် မင်းခန့် ရှိသမျှ ဉာဏ် နီ ဉာဏ် နက် အကုန်ထုတ်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေး မိမှာ မလွဲပါ။
“ဟို ရှေ့ကလမ်းမှာ ညာကွေ့လိုက်တော့”
“ကွေ့ပြီးရင်ရော”
“တည့်တည့် မောင်းသွားရုံပဲ”
“အော် ..ဟုတ်ကဲ့”
မျိုးမင်းစိုး အချိုးမပြေတာ အဲဒါတွေပင်။ မရင်းနှီးသည့် မိန်းကလေး တွေဆိုရင် အမ တန် အမ၊ ညီမ တန် ညီမ လိုက်လျောညီထွေ မပြောတတ်။ ခင်ဗျား နှင့် ကျွန်တော် နှင့် ဟုတ်
ကဲ့ ခင်ဗျ နှင့် ရွယ်တူတန်းတူ ပမာ၊ ကိုယ့်ထက် ကြီးရင့်သူပမာ ရိုသေစွာ ဆက်ဆံတတ် သည်။ ဒါကြောင့်လည်း မိန်းမတွေ နှင့် တရင်းတနှီး ဖြစ်ဖို့ ဝေးကာ ခုထက်ထိ မစွံ ခြင်းဖြစ်
သည်။ကိုယ့်အတွေး နှင့် ကိုယ်ပြုံးမိချိန်မှာ မျိုးမင်းစိုး လှည့်ကြည့်တာ နှင့် တိုးလို့ မင်းခန့် မျက်နှာ ပိုး မြန်မြန်သတ်လိုက်ရသည်။ ဒီကျေးဇူး ရှင်က သိပ်ပြီး အထူအပါး နားလည်သည့်
ကောင် မဟုတ်၊ မတော်လို့ သူ့ကို ပြီတီတီ လုပ်ပြတယ်ထင်သွားရင် ခက်မည်။
နောက်ပြီး မင်းခန့် ကို နေ့ချင်းသဂြိုလ် လိုက်လို့ ဒီဘဝ ရောက်ရတာကို သတိရလိုက်သည့် အခါ စိတ် ထဲမှာ မကျေမနပ် ခံစားရပြန်သည်။ မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုးက အရင်းနှီး ဆုံး
တွေ လို့ ပြောနိုင်သည့်အတွက် ဆုံးဖြတ်စရာ ရှိရင် ကျန်တဲ့ ကောင်တွေက မျိုးမင်းစိုးကို ပဲ ခေါင်း တပ် ကြမှာ ကျိန်းသေသည်။ ဒါကြောင့် နေ့ချင်း မီးရှို့ လိုက်သည့် ကိစ္စမှာ
မျိုးမင်းစိုး တာ ဝန် အရှိဆုံး ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒီလိုကျပြန်တော့ စောစောက ဖြစ်မိသည့် ကြည်မာနှင့် နီး စပ် အောင် လုပ် ပေး ချင်သည့် စေတနာ တွေတောင် ပျောက်သွား၏။
မကျေ မချမ်းနှင့် ဘု ကြည့်ကြည့် လိုက်မိသည်ကို မျိုးမင်းစိုး မတွေ့ပါ။ ရှေ့ကို ကြည့်ပြီး ကားကိုသာအာရုံ စိုက် မောင်းနေ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း- ၃ (ဇ)

စားရေး သောက်ရေးနှင့် ပတ်သက်ပြီးတခုခုတော့ လုပ်ရမည်ဟု မင်းခန့် စဉ်းစားနေသည်။ အမြဲတမ်းလိုလို ဒေါ်ချစ် ဆိုင်ကိုပဲ ပြေးနေရတာ မလုပ်ချင်တော့။ ပိုက် ဆံကုန်တာ မနှ
မျောပေမယ့် ဒီမိန်းမကြီးဆီ သွားရတာ နားညည်းသည်။ ဥက္ကာ၊ ဥက္ကာ နှင့် တကာထဲ ကာနေတာ သည်းမခံ နိုင်။ ဒီနားမှာ လည်း တခြားဝယ်စရာ ဆိုင်မရှိတော့ မချစ် သော် လည်း
အောင့်ကာနမ်းနေရသည်။ တခြားဝေးဝေးလဲ မင်းခန့် မသွားရဲပါ။ ဥက္ကာ နှင့် တိုး နေပါက ခေါင်းခြောက်စရာ ဖြစ်ရဦးမည်။
ကြည်မာ ရှိတုန်းက ထမင်းချက်၊ ဟင်းချက် သင်ဦးမည်ဟု စိတ်ကူးပေါက်သေးသော်လည်း မင်းခန့် စိတ်မဝင်စားတဲ့ အရာတွေဆိုတော့ လက်တွေ့ မှာမသင်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ မနေ့က လိုမျိုး ဥက္ကာ နှင့် ပြဿနာဖြစ်ထားရသည့် အခါမျိုးတွင် ဒေါ်ချစ်ဆိုင်ကို ပိုပြီးတော့ မသွားချင်ပါ။ ပေါင်မုံ့ တွေစားရလွန်းလို့ မစားချင်တော့တာ နှင့် အားတင်းပြီး ဒေါ်ချစ်ဆိုင်ကို လာခဲ့ရ သည်။
“အောင်မယ်လေး အိဖြူရယ် ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲ”
ရောက်ရောက်ချင်းပြောချလိုက်သည့် ဒေါ်ချစ်စကားကြောင့် မင်းခန့် လန့်သွားသည်။ မနေ့ က ကိစ္စ ဒေါ်ချစ်သိသွားပြီထင်သည်။ ဥက္ကာ လိုကောင်မျိုးက ပိုင်စိုးပိုင်နင်း အလုပ်ခံရတာ
အလွန် ရှက်ဖို့ ကောင်းသည်။
“သမီး ခနနော်၊ ဒီတယောက်ကို အရင်ပေးရဦးမယ်”
မင်းခန့်ကို လက်ကာပြပြီး ထမင်းဟင်းတွေထည့်နေသည်။ တခြားတယောက်ရှိနေလို့ သူမ ၏ တူအကြောင်း မပြောချင်သေးတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု ထင်မိသည်။ ပြောလာရင် ဒီတခါတော့ ငြိမ်မနေ ပြန်ပြောပစ်လိုက်မည်ဟု မင်းခန့် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ နောက်ကို ဒီကောင်နှင့် ပတ် သက်ပြီး ထပ်မပြောဖို့လည်း ဒေါ်ချစ်ကြီးကို သတိပေးလိုက်တော့မည်။
“သမီး ကြားပြီးပြီလား”
ဝယ်သူထွက်သွားသည် နှင့် လက်သုတ်ရင်းခုံနောက်ကနေ ထွက်လာပြီး မင်းခန့်ကို ခုံက လေး တလုံးမှာ ထိုင်ခိုင်းရင်း ပြောလိုက်သည်။သူမလည်း ခုံဆွဲပြီး အနားမှာဝင် ထိုင် လိုက် ၏။
“ဘာကိုလဲ ဒေါ်ချစ်”
“ဥက္ကာ အိမ်ကဆင်းသွားတယ်၊ မနေ့ ညနေက သူ့အဖေနဲ့ စကားများပြီးတော့ အထိုးခံ လိုက်ရတယ် အိမ်ပေါ်ကနေ နှင်ချတယ်တဲဲ့၊ ကောင်လေး ရှက်သွားတယ်နဲ့ တူပါတယ်၊ သမီး
မသိဘူး လား”
“မသိဘူး”
“ဒီကလေး ဘာတွေငွေလိုတယ် မသိပါဘူး၊ သူ့ အမေ လက်စွပ်ကို ဝင်ယူတာ တွေ့သွား လို့ အဖေနဲ့ ပြဿနာဖြစ်တာ၊ ဥက္ကာက ပြောပါတယ်၊ သူရောင်းမစားပါဘူး၊ ပေါင်ဖို့ပါ အဆင်
ပြေ တာနဲ့ ပြန်ရွေးပေးမယ် တဲ့၊ ဒါကို ကိုစိုးတင့် က လက်မခံဘူး၊ သူခိုး ဆိုပြီး ထိုးတော့ ကြိတ်တော့တာပဲ၊ အိမ်ပေါ်က မဆင်းရင် သူကိုယ်တိုင် ရဲလက်ခေါ်အပ်မယ်၊ သူတို့ မျိုး မှာ
သူခိုး မရှိဘူးတဲ့။ ခိုးတာမှ မဟုတ်ဘဲ သမီးရယ် ခနပေါင်ဖို့ ပဲဟာကို၊”
ဒီမိန်းမ ကြီးကတော့ သိပ်မဟုတ်တော့ပါ။ သူများပစ္စည်းကို ရောင်းရောင်း၊ ပေါင်ပေါင် ဘယ်လို ဖြစ်ဖြစ် ခိုးမှု မြောက်မည်ပင်။ ဒါကိုတောင်မှ ရှေ့ နေလိုက်ချင်နေသေး၏။ အကု သိုလ်
ဝင်တော့လည်း ဥက္ကာ မှာဆက်တိုက်ဝင်သွားသည််။ မနေ့ကလည်း မျိုးမင်းစိုး က ရဲစခန်းပို့ မည် ခြိမ်းခြောက်ခဲ့သေး၏။
“သူ့မှာလည်း အရမ်းလိုအပ်နေလို့ လုပ်တာ ဖြစ်မှာပါ”
“အလကား၊ ဘာသေရေးရှင်ရေးမှ လိုတာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ သီချင်းသွင်း တာပိုက်ဆံ စိုက်ပေးဖို့”
“သူက သူငယ်ချင်း သိပ်ခင်တာ သမီးရဲ့၊ ဟင် ..ဒါဆို ငွေလိုတာ သမီး သိတယ်ပေါ့၊ ဒေါ် ကြီးကတောင်မှ အရမ်းလိုရင်လည်း အိဖြူဆီက ခန လှည့်ပါလားပြောဦး မလို့”
“မပေးပါဘူး၊ ဘာလို့ ပေးရမှာလဲ၊ ပေးစရာလဲ မရှိဘူး”
မင်းခန့် အသံက တင်းမာပြတ်သားလွန်းအားကြီးလို့ ဒေါ်ချစ် မျက်လုံးကြီး ပြူးသွားသည်။ ငြိမ်ခံ နေလို့ မဖြစ်တော့ပေမယ့် လူမြင်ကပ်အောင်လည်း လုပ်လို့ မဖြစ်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို
သတိပေးရသည်။ မုသားမပါ လင်္ကာ မချောဆိုတာ အရင်က မင်းခန့် အမြဲတမ်းလိုက်နာ ကျင့်သုံးတတ်သည့် စကားဖြစ်သည်။ ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ရွှန်းရွှန်းဝေအောင် ပြော
ဖို့ မင်းခန့် အတွက် မခက်ပါ။ ဒီဘဝ ရောက်မှသာအတတ်နိုင်ဆုံးစကားနည်းအောင် နေ နေ ခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ခုချိန်မှာတော့ ဒီလိုနေလို့ မရတော့။ ပြောဖို့လိုသည့် စကားကို
ဟုတ် သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ပြော ရတော့မည်။
“ဆေးရုံတက်ရတာ ဘယ်လောက်ကုန်တယ် ထင်သလဲ ဒေါ်ချစ်”
“ဒေါ်ကြီး လဲ ဘယ်သိမလဲ သမီးရယ်”
မင်းခန့် လည်း မသိပါ။ ဒါကြောင့် ရောကြိတ်လိုက်သည်။
“ရှိသမျှ ကုန်ရော၊ အခုနောက်လ အိမ်လခ ပေးဖို့တောင် ခေါင်းပူနေရတဲ့ အချိန်မှာ ဘယ် လိုလုပ်ပေးနိုင်မှာလဲ၊ နောက်ပြီး သေရေးရှင်ရေး ဆိုရင်တော့ တမျိုးပေါ့၊ သူ့ သူငယ်ချင်း
တွေ သီချင်း မသွင်းရတော့လဲ ဘာမှ မဖြစ်တဲ့ ဥစ္စာ”
“ဒါတော့ ဒါပေါ့ကွယ်၊ ကောင်လေးကလည်း အပေါင်းအသင်းခင်လွန်း စိတ်ကောင်းရှိလွန်း ပါတယ်”
“စိတ်ကောင်းရှိတယ်၊ ဟုတ်လား”
တိုက်ပြီဆိုရင်တော့ အပြတ်တိုက်ရပေမည်။ နောက်တခါ ဒီမိန်းမကြီး ဥက္ကာ၊ ဥက္ကာ နှင့် လာ မလုပ်ရဲအောင် လုပ်ဖို့လိုသည်။ အကျ ႌလက်တွေကို တံတောင်ဆစ်ကျော်သည်
အထိပင့် တင် လိုက်ပြီး ဥက္ကာ ညှစ်ထားသည့် အနီရောင်လက်ရာ တွေကိုပြလိုက်သည်။
“အောင်မယ်လေးတော်၊ ဘာဖြစ်တာလဲ”
“သူတောင်းတဲ့ ပိုက်ဆံ မပေးလို့ အတင်းချုပ်ပြီးတောင်းတာ၊ ဒေါ်ချစ် တူက သူခိုးပဲ၊ ဓါးပြပဲ”
ပါးစပ်ကို လက်နှင့် ပိတ်ပြီးဒေါ်ချစ် ကြီးလန့်သွားသည်။ ပန်းအိဖြူ အသားဖြူလွန်းတာက ဒီ နေရာမှာ သိပ်အသုံးဝင်သွားသည်။ ထင်ထင်ရှားရှား အနီရောင်လက်ရာကြီးတွေက
ဒေါ် ချစ် ကို ဆင်ခြေထပ်မတက်နိုင်အောင် ပိတ်ထားလိုက်သည်။ အခြအနေ က မင်းခန့် ဖက် ကို ရောက်လာပေပြီ။ ဟိုတုန်းက ဆိုရင်တော့ လေတချက်လောက် ချွန် လိုက်
မိပေလိမ့် မည်။ မိန်းမ ဆိုတာမျိုးကို ကြီးသည်ဖြစ်စေ ငယ်သည်ဖြစ်စေ သူတို့ ခေါင်းထဲဝင်အောင် ဘယ်လိုပြောရမည် ဆိုတာမင်းခန့် သိပါသည်။ ဒါပေမယ့် တမလွန်မှာ တွေ့ခဲ့
ရသည့် ဆံပင် ရှည် မိန်းမ နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကတော့ ချွင်းချက် လို့ ပြောနိုင်ပါ၏။
“ပိုက်ဆံ မချေးတာနဲ့ ဒီလိုလုပ်ရသလား၊ ဒေါ်ချစ် စဉ်းစားကြည့်ပါဦး”
“ဟုတ်ပါရဲ့ကွယ်၊ ဥက္ကာ လွန်တာပေါ့၊ ပြန်လာရင် ဒေါ်ချစ် ပြောလိုက်မယ် သိလား”
ဒါတောင်မှ အဖွားကြီးက လေသိပ် မလျှော့ချင်သေးပါ။ အရေးကြီးတာ တခု သတိထား လိုက်မိတာနှင့် ချက်ချင်း မေးကြည့်လိုက်၏။
“ပြန်လာရင် ဆိုတော့ သူက ဘယ်ကို ဆင်းသွားတာလဲ”
“မြဝတီ ကိုလေ”
“တီဗွီ လွှင့်တဲ့မြဝတီလား”
“မဟုတ်ဘူးလေ၊ နယ်စပ်က မြဝတီကိုပြောတာ၊ ဒီမနက်ပဲ ထွက်သွားတယ်လေ”
“ဝေးလေ ကောင်းလေပေါ့”
လက်က အနီကွက်တွေကြောင့် ဒေါ်ချစ်ကြီး ရှေ့နေမလိုက်ဝံ့တော့ဘဲ ငြိမ်နေသည်။
“ဟိုမှာ ဥက္ကာ တို့ အမအကြီးဆုံးနဲ့ ယောက်ဖ ရှိတယ်လေ၊ အလုပ်လာလုပ်ဖို့ ဥက္ကာ ကိုခေါ် နေတာကြာပြီ အခုမှ ကောက်ခါငင်ခါထွက်သွားတာ၊”
“ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”
“အဲဒါတော့ ဒေါ်ကြီးလဲ မသိဘူး၊ သတင်းရရင် ပြောမယ်လေ”
“နေပါစေ၊ ရပါတယ်”
“အောင်မယ်လေးကွယ်၊ တယောက်ကို တယောက် မချစ်ကြတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့၊ ဥက္ကာ ဗြုန်းစားကြီး ထွက်သွားတာ အိဖြူ ကိုလုပ်မိတာကြောင့်လဲ ပါမယ် ထင်တယ်”
ဟုတ်မလိုလို နှင့် ဥက္ကာ ဖက်ပြန်လည်သွားသော ကြောင့် ဆက်နားမထောင်တော့ဘဲ ထိုင် ရာ က ထလိုက်သည်။
“ဘာမှ မဝယ်တော့ ဘူးလား၊ သက်သက်လာတာလား”
ဥက္ကာ အကြောင်းစနည်းလာနာ တာလို့ ဒေါ်ချစ် ထင်သွားမှာ စိုးလို့ ထမင်းတပွဲ နှင့် ဘဲဥ ချဉ်ရည် ဟင်းတပွဲဝယ်ပြီး အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့သည်။ ဥက္ကာ ဆိုသည့် ကောင်ရန်ကုန် မှာ
မရှိ တော့ဆိုသည့် အသိက စိတ်ကို လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစေ၏။ အနည်းဆုံးတော့ ဒီနားတဝိုက်တွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားလာလှုပ်ရှားလို့ ရပြီဟု တွေးရင်း ကိုယ့်ဖာသာ ပြုံး
လိုက်မိတာကို ထီးပြင်တဲ့လူ မြင်ပြီး ဘာထင်သွားသည် မသိပါ။ ပါးစပ် မှာ ဆေးပေါ့လိပ် တန်းလန်းနှင့် အရုပ်ကြီးတရုပ်လို ငြိမ်သွား၏။

နောက်တနေ့ ရောက်တော့ လက်ကောက်ဝတ်က မနေ့ က လောက် အခြေအနေ မဆိုး တော့ပါ။ အပေါ်ယံဆိုတော့ တရက် နှစ် ရက် နှင့် ပျောက်သလောက် ဖြစ်သွားသည်။ အ ခြေအနေ ကောင်းတာကို ဒေါ်ချစ်မြင် သွားမှာစိုးပြီး ထမင်းတောင် ထွက်မဝယ်ဖြစ်။ ဥက္ကာ အနှောက်အယှက်ကလည်း လွတ် နေပြီဆိုတော့ နယ် ချဲ့ ပြီး တခြားမှာ သွားဝယ်စားဖို့
မင်း ခန့် စိတ်ကူး၏။
“ဘယ်သွားရင် ကောင်းမလဲ”
ရေချိုးဖို့ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ရင်း မင်းခန့် စဉ်းစားနေမိ၏။ ဒီအနီးအနားတဝိုက် နှင့် ကား ဂိတ်နားကဆိုင်တွေက တော့ မရှိသုံးပဲ ဖြစ်သည်။ အားနေမယ့် တူတူ မြို့ထဲ ထွက်ရင်
ကောင်း မလားဟု အတွေး နှင့် အတူ မျိုးမင်းစိုးကို သတိရသည်။ မနေ့ တနေ့ကမှ ပြန် ရောက် လာ ဆိုတော့ ပြန် သွားဦးမှာ မဟုတ်ဟု သိနေ၏။ အမှတ်မထင် ပြက္ခဒိန် ကို
လှမ်းကြည့်လိုက် ရင်း ဒီနေ့ ဝင်းခိုင် တို့ ဂျာနယ် ထွက်ရက်ဆိုတာ သတိရလိုက်သည်။
မျိုးမင်းစိုး ဒီမှာ ရှိနေချိန်ဆိုရင် ဂျာနယ် ပြီးသွားလို့ ပေါ့ပါးနေသည့် ဝင်းခိုင်ကို သွားခေါ်ပြီး လဘက်ရည် ဆိုင်ထိုင်တတ်သည်။ မင်းခန့်လည်း အားရင်လိုက်သွားတတ်သည်။ ဂျာနယ်
လက်ဆောင်ရလို့ ဖြစ်၏။ ဝင်းခိုင်တို့ ဂျာနယ် တိုက်နားက လဘက်ရည်ဆိုင်ကို နေ့ခင်းပိုင်း သွားလျှင် ဒီကောင်တွေနှင့် တွေ့နိုင်သည်။ မတွေ့တာကြာသည့် သူငယ်ချင်းတွေကို တွေ့
ချင် သည်။ မျိုးမင်းစိုး ကတော့ လမ်းမှာသူကူညီလိုက်သည့် ကောင်မလေး လို့ပဲ ယူဆ လိမ့် မည်။ ကျန်တဲ့ ကောင်တွေကတော့ သိမှာမဟုတ်။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီကို လိုက်သွားချင်လာသည်။ ခရီးသွား ဟန်လွှဲတွေ့ သလိုလို နှင့် သူ တို့ နှင့် ဝင်ထိုင်ကာစကားစမြည်ပြောလို့ ရနိုင်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ကို ဟိုတနေ့က ကျေးဇူး
တင်စကား သေသေချာချာ မပြောလိုက်ရလို့ ဘာညာနှင့် ဝင်ဖောလို့ ရ၏။ မျိုးမင်းစိုး က ခပ် တုံးတုံးပေမယ့် ဝင်းခိုင် က ဂျာနယ်လစ် ပီပီ အလိုက်အထိုက်စကားပြောတတ်သည်။
သွားထိုင်လို့ ကြောင်နေမှာ မဟုတ်ပါ။ ဒါကြောင့် သူတို့ ရှိရာဆီ သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့ သည်။
ဆုံးဖြတ်ချက်ကျသွားတာ နှင့် ရေချိုးရတာ သွက်လက်လာသည်။ အရင်နေ့တွေတုန်းက လို ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘဲ ရည်ရွယ်ချက် မဲ့စွာ နေထိုင်လုပ်ကိုင်နေရတာ ထက်စာရင် ဘာ
မှ မ ဟုတ်သည့် ဦးတည်ချက်ကလေး တခုရှိနေတာတောင်မှ နေပျော်သည်ဟု ကျေနပ်စွာတွေး လိုက်မိ၏။
“ဗျို့”
ထီးပြင်တဲ့ လူကို ခြံစည်းရိုးနားမှာ မြင်လိုက်သလိုလို ရှိတာကြောင့် လှမ်းအော်ဖို့ လုပ် လိုက် ရာ ဘာမှတောင် မအော်လိုက်ရ ဗျို့ တလုံးနဲ့ တင် အစပျောက်သွားသည်။ လာ ချောင်း
တာ ဟုတ် ချင်မှလည်း ဟုတ်လိမ့်မည်။ သူ့ဖာသာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ကြုံကြိုက် တာမျိုး ဖြစ်နိုင်ပါသည်။
“နေရင်း ထိုင်ရင်း သံသယတွေ ပွားမနေတော့ပါဘူး”
အဝတ်အစား လဲတော့လည်း ပုံစံ ရိုးရှင်းသော အဖြူရောင် ဘလောက်စ် လက်စက နှင့် မိုး ပြာရောင် လွင်လွင် ထမိန်စကပ် ကိုကောက် စွပ်လိုက်၏။ မျိုးမင်းစိုး ဆိုသည့် ကောင် က ဘုရားစူး နိုင်ငံခြားပြန်ဖြစ်သည်။ ခပ်ဟော့ဟော့ ပုံစံနှင့် မိန်းမတွေဆိုရင်ကြည့်ရသူမဟုတ်။ လောလောဆယ် ဒီကောင်နှင့် စကားပြော အပေါက်အလမ်း မတည့်တာမျိုး မဖြစ်ချင်ပါ။
တက်ကြွစွာ ဖြင့်အိမ်က အထွက်မှာ မင်းခန့် စိတ်နည်းနည်း ညစ်ရသည်။ ဆေးရုံမှာ မူလေး ဝယ် ပေးခဲ့သည့် ကတ္တီပါ ဖိနပ်ကလေးက စီးပြီး ထွက်ရုံရှိသေးသည် သဲကြိုး ပြတ်သွား
၏။ မိန်းက လေးတယောက်သာဆိုရင်တော့ အပြင်ထွက်ခါနီး ဖိနပ်ပြတ်တာ ကို အတိတ် နိ မိတ် မ ကောင်း ဟုတွေးချင်တွေးလိမ့်မည်။ မင်းခန့်ကတော့ ပြတ်ချိန်တန်လို့ ပြတ်တာ
လို့ ပဲ ယူဆ ပါ၏။
တခုပဲ ရှိသည်။ ပန်းအိ ဖြူ ၏ ဖိနပ် အမြင့်တွေ မစီးချင်လို့ ဒီဖိနပ်ကလေး ပဲ တလျှောက် လုံးစီးလာတာ အဆင် ပြေ နေတော့ နှမျောသည်။။ တန်ဖိုး ကလည်း နည်းသည်။ ခြောက်
ရာလား ရှစ်ရာလားပဲ ပေးရ၏။ အသစ်တရံ ထပ် ဝယ်ဖို့ကလည်း အပြင်ကို ထွက်မှရမည်။ ဖိနပ် မပါဘဲလည်း ထွက်လို့ မရတော့ မတတ် သာတော့ဘဲ ပန်းအိဖြူ ဖိ နပ် စင်ပေါ်က
ဒေါက် အနိမ့်ဆုံး ဖိနပ် ကို ယူစီး လိုက်ရသည်။
ဖနောင့်မှာ တလက်မ လောက်ပဲ ထူတာဆိုတော့ သိပ်အခြေအနေမဆိုးပါ။ အရင်ကလည်း နောက်က အနည်းငယ် မြင့်သည့် ရှူးဖိနပ်တွေ စီးဖူးလို့ ဒီလောက်တော့ရမည် ဟုထင်ပြီး
စီး လာခဲ့၏။ အမြင့်ကြီး မဟုတ်လို့ လမ်းလျှောက်လို့ လည်း ရသည်။ မြေကြီး မညီတာနှင့် တိုးရင်သာ လူက နည်းနည်း ယိုင်ချင်သည်။ လမ်းမှာ ဥက္ကာ ပြန်ရောက်နေဦး မလားဟု
ဟို ဟိုဒီဒီ လိုက်ကြည့်နေမိသေးသည်။ တလမ်းလုံး အရိပ် အယောင်တောင် မမြင်ရ။ ဒေါ်ချစ် ကြီး၏ သတင်း အမှန်ဖြစ်ဖို့ ပဲလိုပါသည်။
မြို့ထဲ ရောက်တာနှင့် ဝင်းခိုင်တို့ ဂျာနယ်တိုက်နားက လဘက်ရည်ဆိုင်ကို တန်းသွား သည်။ မျိုးမင်းစိုးကိုလည်း မတွေ့၊ ဝင်းခိုင်ကိုလည်း မတွေ့ ။မရောက်သေးတာတော့ မဖြစ် နိုင်
ပြန်သွား ကြတာနှင့်တူသည်။ စိတ်ပျက်ပျက် နှင့် ဖိနပ်ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက် ရသည်။
“ဟောဗျာ”
မင်းခန့် နှုတ်က မိန်းမ မဆန်သည့် အာမေဋိတ် သံတခု ထွက်သွားသည်။ မညီမညာ ပ လက် ဖေါင်းကြောင့် မင်းခန့် ယိုင်ထွက်သွားပြီး လူတယောက်လက်ထဲက ဂျာ နယ် ကို ဒူး
နှင့် ဝင်တိုက်မိသည်။ အရှိန် သိပ်မပြင်းလို့ တော်သေးသည်။ ဂျာနယ် ထိုင်ဖတ်နေသည့် လူလည်း လန့်သွားပုံရ၏။
“ဟာ ..တွေ့ပြန်ပြီ”
ခုနတုန်းက ဂျာနယ်ကြီးနဲ့ ကွယ်နေလို့ မျိုးမင်းစိုး ကို မတွေ့ခဲ့။ ဝင်တိုက်လိုက်တော့မှ မျိုး မင်း စိုးကို တွေ့ရသည်။ တွေ့ပြန်တော့လည်း ငတုံးကောင်က လဘက်ရည်သောက်ပါဦး
လားတောင် ခေါ်ဖို့ သတိမရ။ ပါးစပ် အဟောင်းသား နှင့် မော့ကြည့်နေ၍ မင်းခန့်ကပဲ သူ့ ၀ိုင်းမှာ ခပ်တည်တည် ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။
“လဘက်ရည် သောက်နေတာလား”
“ဟုတ်ကဲ့”
“အတော်ပဲ ၊ဟိုဒင်းလေ တနေ့က ကူညီတာ ကျေးဇူးတင်စကားတောင် သေသေချာချာ မ ပြောလိုက်ရ ဘူး၊ ဘာမှလည်း မကျွေးလိုက်ရဘူး၊ ဒါကြောင့် အခု လဘက်ရည်ဖိုး ရှင်း
ချင် လို့ပါ”
လက်ထဲက ဂျာနယ်ကို ဖျပ်ကနဲ ပိတ်ပြီးပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ကာ မျိုးမင်းစိုး မနေတတ် မ ထိုင်တတ် ဖြစ်သွားသည်။
“အာ …ဒါ ..ဒါက ကြုံကြိုက်လို့ ကူညီတာပဲဗျာ၊ အထူး ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး၊ ကျွန် တော်ကလည်း ဝင်စရာတွေ နည်းနည်း ကျန်သေးလို့ ချက်ချင်း ပြန်ပြေးသွားတာ”
မင်းခန့်ကို လိုက်ပို့သည့် နေ့က လမ်းထိပ်မှာပဲ ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ မင်းခန့် ကျေးဇူးတင် စ ကား ပြောတာကို ရပါတယ် ရပါတယ် လုပ်ပြီး ချက်ချင်း ပြန်မောင်းထွက်သွား၏။
“ဒါပေမယ့် လဘက်ရည်ဖိုးလေးတော့ရှင်းပါရစေ၊ အခုန ..အင်း ..အ..အ အကိုပြောသလို ပဲ ကြုံ ကြိုက်လို့ပေါ့”
တသက်လုံး ခေါ်ချင်သလို ခေါ်ပြောချင်သလို ပြောလာသည့်ကောင်ကို အကိုခေါ်ဖို့ တော် တော် အားထုတ်လိုက်ရသည်။ ပန်းအိဖြူ၏ အသက်အရွယ်နှင့် မျိုးမင်းစိုး၏ အရွယ်
အရဆို ရင် အကိုကြီးလို့ တောင်ခေါ်လို့ရ၏။ အရမ်းကြီး မရိုသေချင်တာနှင့် အကိုပဲ ခေါ် လိုက် သည်။
“ကျွန်တော့် နာမည် မျိုးမင်းစိုးပါ”
အကိုခေါ်တာ မကြိုက်လို့လား၊ မိတ်ဆက်ဖို့ အခုမှ သတိရတာလား မသိပါ။ နာမည် ထုတ် ပြောလာတော့ မင်းခန့် ကလည်း
“ဟုတ်ကဲ့၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ပေါ့၊ ကျွန်မ နာမည်က ပန်းအိဖြူပါ”
ပန်း..အိ..ဖြူ ဟု တလုံးချင်းရွတ်ကြည့်နေသည့် မျိုးမင်းစိုးကို မျက်နှာလွှဲပြီး အနားရောက် လာသည့် စားပွဲထိုးလေးကို လက်ညိုးတချောင်း ထောင်ပြ၍
“ပေါ့ကျ တခွက်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ထပ်သောက်ပါဦးလား”
“ဟာ ..တော်ပါပြီ မပန်းအိဖြူ ရယ်၊ ဒီနေ့ ဒါပါနဲ့ ဆို သုံးခွက်ရှိပြီ၊ မနက် ကထဲက လျှောက် သောက်နေတာ”
နိုင်ငံခြားက ပြန်လာချိန်တွေဆိုရင် အိမ်ကကိစ္စ အထူးမရှိပါက မျိုးမင်းစိုး ဒီလိုပဲ ကားတစီး နှင့် ဝေလေလေ လုပ်နေတတ်သည်။ လဘက်ရည် လာချတော့ မင်းခန့် က ပိုက်ဆံ
အိတ် ဖွင့်ပြီး
“တခါထဲ ယူသွားလိုက်နော်”
“မဟုတ်တာပဲ၊ မလုပ်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ဒီမှာ သူငယ်ချင်း သောက်သွားတဲ့ ခွက်လဲ ရှိသေးတယ်၊ ကျွန် တော် ရှင်းပါမယ်”
“တခွက်စာပိုတာနဲ့ တော့ မရှင်းပဲ မနေပါရစေနဲ့”
ပိုက်ဆံပေးနေသည့် လက်ကိုကြားက ဖြတ်တားမည်လုပ်ပြီးမှ တုန်တုန်ရီရီ နှင့် လက်ပြန် ရုတ်သွားသည်။ ဖြူဖွေးနုနယ်သည့် ပန်းအိဖြူ လက်ချောင်းတွေနှင့် လက်ချင်းတိုက်မိမှာ
မျိုးမင်းစိုး ကြောက်ပုံရသည်။
“သူငယ်ချင်း နဲ့ ထိုင်နေတာလား၊ ဒါဆိုရင်တော့ မြန်မြန်သောက်ပြီး သွားမှနဲ့ တူတယ်”
ဝင်းခိုင် နဲ့ ထိုင်ခဲ့တာမှန်း သိသိ နှင့် ပြောလိုက်တော့ လက်ကားယားခြေကားယား နှင့်
“သူက သွားပြီ၊ ကျွန်တော်က ဂျာနယ်ဖတ်လို့ မပြီးသေးတာနဲ့ ဆက်ထိုင်နေတာ”
ဝင်းခိုင် ပြန်မလာတော့ဘူး ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး ဆက်ထိုင်နေမှာ မဟုတ်ပါ။ ဂျာနယ် တိုက် မှာ ကိစ္စ ရှိလို့ ခနပြန်သွားတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ မင်းခန့် အတွေးမှန်ပါ၏။
“ရော့ ..ဒါ အရင် အပတ်တွေက ဟာတွေ၊ မင်း မဖတ်ရသေးဘူး မ..မ..”
ဝင်းခိုင် အသံကြီး မင်းခန့် နောက်ကထွက်လာသည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် တူတူ ထိုင်နေသည့် ကောင်မလေး တယောက်ကို မြင်လိုက်ရလို့ ဖြစ်မည် အသံက တဝက်တပျက် နဲ့ ရပ်သွား
၏။ နောက်ပြန် မကြည့်ပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာ အမူအရာကို ကြည့်ပြီး ဝင်းခိုင် ခြေဟန် လက်ဟန် နှင့် ဘယ်သူလဲလို့ မေးနေမှန်း သိသည်။
“လာလေ ဝင်းခိုင် …ဒီမှာ ထိုင်”
မျိုးမင်းစိုး နှင့် မင်းခန့် ကြားမှာ ခုံလေးချပြီး ဝင်းခိုင် ဝင်ထိုင်သည်။ မင်းခန့် ကိုလည်း ပေ စောင်းစောင်း နှင့် ခိုးခိုးကြည့်သည်။ မျိုးမင်းစိုးက သိပ်မ ပြောင်းလဲ သလိုပေမယ့် ဝင်းခိုင်
ကတော့ ပိန်သွားသည်လို့ ထင်သည်။ ကျန်တဲ့ သူငယ် ချင်းတွေကိုလည်း အရမ်း တွေ့ချင် လာသည်။ ဟိုအရင်တုန်းက မင်းခန့် ဆိုသည့် ဘဝမှာ တုန်းက မိန်းမဆိုတာ အသွေး အ သားအတွက်သာလိုအပ်ခဲ့ ခြင်း ဖြစ်ပြီး ဒီသူငယ်ချင်းတွေ ကြောင့်သာ ဘဝနေ ပျော်ခဲ့ရ သည်။ ဆွေမရှိ မျိုးမရှိ ဘဝမှာ သူတို့သာ မင်းခန့်၏ မိသားစု ဖြစ်ခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မျိုးမင်းစိုး က ရန်ကုန်မှာ ရှိနေချိန်တွေ ဆိုရင် ဖမ်းရအလွန်လွယ်သည်။ တခြားသူတွေ ထက် မင်းခန့် အတွက်ပိုပြီး လွယ်သည်။ နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်ခါစ ဆိုရင် ဘယ်သွား မည်၊
ဘာလုပ်မည် ဆိုတာ မင်းခန့် အလွတ်ရ၏။ အပေါင်းအသင်း ဆိုရင်လည်း ဒီသူငယ် ချင်းတွေပဲ ရှိတော့ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ပြေးမလွတ်ပါ။
မျိုးမင်းစိုး ကတော့ အခုလောက်ဆိုရင် သူကူညီပေး ခဲ့ဖူးသည့် ကောင်မလေး တယောက် နှင့် မြို့ထဲမှာ ဟိုနားတွေ့ ဒီနားတွေ့ ခနခန တွေ့နေတာ ကို အထူးအဆန်းလို့ စဉ်းစားနေ မ
လား မသိပါ။ ဒါတောင်မှ မင်းခန့် က ရက်ခြားလောက်ပဲသွားပါသည်။ မျိုးမင်းစိုး ကို နေ့ တိုင်း ဖမ်းဆိုရင်တောင်မှ အမိဖမ်း နိုင်ပါလျှက် နှင့် တထစ်လျှော့ချပေးထားခြင်းဖြစ်၏။
ဝင်းခိုင် တို့ ဂျာနယ်တိုက်နားက လဘက်ရည်ဆိုင် မှာပြန်တွေ့ပြီးကထဲက ပန်းအိဖြူ နှင့် မျိုးမင်းစိုး အနည်းငယ်တော့ ရင်းနှီးသွားကြသည်လို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဒါကလည်း လိုက်
လျောညီထွေ စကားပြောတတ်သည့် ဝင်းခိုင် ကြားမှာ ရှိနေလို့ ဖြစ်သည်။ သူတို့ ဘယ်လို ဆုံတွေ့ကြသည် ဆိုတာကို မျိုးမင်းစိုး ပြောပြတော့ ဝင်းခိုင် စိတ်ဝင်စားသွားပြီး မျက်လုံး
တွေတောက်ပြောင်လာ၏။
“ဂျာနယ်ထဲတော့ ထည့်မရေး နဲ့နော်”
မင်းခန့် က ပျာပျာသလဲပြောလိုက်တော့ ဝင်းခိုင် ခေါင်းကုပ်သည်။
“မင်းကွာ၊ ခုန မိတ်ဆက်ပေးတုန်းက ဘာလို့ အယ်ဒီတာပါ ဆိုတာထည့်ပြောလိုက်ရတာ လဲ၊ အဲဒီနေ့ ထဲက ပြောရင်လည်း ဒီနေ့ ထွက်တဲ့ထဲပါသွားပြီ ၊ ငါလဲ သတင်းရေးခ ဘီယာ
ဖိုးလေး ဘာလေး ရတာပေါ့၊ ဟား၊ ဟား”
မျိုးမင်းစိုး ကို အပြစ်လှည့်တင်ရင်း မင်းခန့် ကိုသွားဖြီးပြသည်။
“သောက်ချင်ရင်လဲ တိုက်ပါမယ်ကွာ၊ ဘာမဟုတ်တာကို သတင်းလုပ်ပြီးတော့ ပရိသတ် ကို မညာချင်စမ်းပါနဲ့”
“ဒါဆို ..ညနေတွေ့ မယ်လေ၊ အိုကေတယ်ပေါ့”
“လုပ်ပေါ့ကွာ၊ ငါလဲ ပျင်းနေတာပဲ၊ ဟိုကောင်တွေပါ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်”
ဒီညနေသူတို့ ပွဲဖြစ်ကြတော့မည်။ သူငယ်ချင်း တွေပျော်ပျော် ပါးပါး သောက်စားနေကြ သည့် အချိန်မှာ မင်းခန့် ကတော့ မှောင်ကုပ်ကုပ် အိမ်လေးထဲမှာ တယောက်ထဲ ပျင်းရိ
ချောက်ကပ်စွာဖြင့် အချိန်ဖြုန်းနေရမည်ကို တွေးပြီး ဝမ်းနည်းမိ၏။ ခါတိုင်း ဒီလိုပွဲမျိုး ဆို ရင် မင်းခန့် တို့ ရှေ့ဆုံးက ရောက်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ချွင်းချက်တခုတော့ ရှိသည်။ မိန်း
မ တယောက်ယောက် နှင့် အချိန်းအချက်ရှိနေရင်တော့ တမျိုးဖြစ်သည်။ မင်းခန့် က အရက်၊ ဘီယာထက် မိန်းမကို ပိုကြိုက်၏။
အဲဒီနေ့ က ဝင်းခိုင် လက်ဆောင်ပေးလိုက်သည့် ဂျာနယ်လေး တစောင်နှင့် အတူ အိမ်ကို ခေါင်းငိုက်စိုက် နှင့် ပြန်ရောက်လာခဲ့၏။ သူငယ်ချင်း တွေ ဘီယာသောက်နေချိန် မှာ
မင်း ခန့် ကတော့ ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားရင်း မနာလိုဖြစ်နေမိသည်။ စားသောက်ပြီးတော့လည်း အ ပျင်းပြေအောင် ဂျာနယ် ကိုဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်ရင်း တစောင်လုံး ကုန်အောင် ဖတ်ဖြစ်
သွား သည်။ ခါတိုင်း ဆိုရင် စာဒီလောက် ဖတ်လိုက်ရင် အိပ်ချင်လာတတ်စမြဲပေမယ့် ဒီ တ ခါ တော့ အိပ်ချင်စိတ် ဖြစ်မလာပါ။ သန်းခေါင်ကျော် မှ ဇွတ်မှိတ် အိပ်လိုက်ရသည်။
တယောက်ထဲ အဖေါ်မဲ့ နေသည့် ဘဝကို သည်းခံချင်စိတ် နည်းလာသည့် အတွက် နေ့ တိုင်း မဟုတ်တောင် ရက်ခြားလောက်တော့ မြို့ထဲထွက်ပြီး မျိုးမင်းစိုး ရှိနိုင်သည့် နေရာ
တွေကို သွား မိသည်။ တခြားကောင်တွေက ကိုယ့်အလုပ်နှင့် ကိုယ်ရှုပ်နေ ကြသူတွေ ဆို တော့ မိဖို့မလွယ်၊ အားအားယားယား ဖြစ်နေသည့် မျိုးမင်းစိုးသာ ဖမ်းဖို့ အ လွယ်ဆုံး
ဖြစ် နေသည်။ နောက်ပြီး ပန်းအိဖြူ အနေနှင့်က ကျန်တဲ့ သူတွေနှင့် မရင်းနှီး သေး။ ဝင်းခိုင် ကလည်းဖမ်းဖို့ လွယ်သူမဟုတ်ပါ။
“ဟော ..တွေ့ပြန်ပြီ”
“ဟုတ်ပါရဲ့ ဗျာ၊ ချိန်းထားရင်တောင် တွေ့ချင်မှ တွေ့မယ်”
မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုး တွေ့ ကြတိုင်းစတင် နှုတ်ဆက်ဖြစ်သည့် လက်သုံးစကား ဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ခင်စရာကောင်းတာ အဲဒါပဲဖြစ်သည်။ ခနခန တွေ့နေတာကို တိုက်ဆိုင်ခြင်းလို့
ပဲ ရိုးရိုးတွေး၏။ တွေ့တိုင်းလဲ မင်းခန့် က တခါလဘက်ရည်တိုက်ထားဖူးသည်ကို အကြောင်း ပြုပြီး တခုခုစားဖို့ ဒါမှ မဟုတ် လဘက်ရည်သောက်ဖို့ မျိုးမင်းစိုး ခေါ်တတ်သည်။ သူ
လည်း တယောက်ထဲ မို့ ပျင်းနေတာ မင်းခန့် ရိပ်မိသည်။ မျိုးမင်းစိုး ဆိုသည့် ကောင်က တစိမ်း မိန်း ကလေး တယောက်ကို ဒီလို ခေါ်ဖို့ ရဲသည့် ကောင်မဟုတ်။ မင်းခန့် ကိုကျမှ ထူးထူး ခြားခြား ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းခန့်ကလည်း အခြေအနေကြည့်ပြီး လိုက်ထိုင်ပေးသည်။ မျိုးမင်းစိုး၏ တခြားမိတ်ဆွေ အသိအကျွမ်း တယောက်တလေပါရင် တော့ မ
လိုက်တော့ ပါ။
မျိုးမင်းစိုး ပန်းအိဖြူကို ခင်တာတော့သေချာ၏။ သူနှင့် အတူလဘက်ရည် ဆိုင်လိုက်ထိုင် တိုင်း မင်းခန့်၏ ထူးဆန်းသည့် အပြုအမူ တွေကို သူသဘောကျ၏။ ဥပမာ ကောင်
မလေး တွေကို လိုက်ကြည့်ခြင်းမျိုး ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် ကလည်း ကောင်မလေး ချောချောလှလှ မြင်ရင် ကိုယ်တိုင်ကြည့်သလို မျိုးမင်းစိုး ကိုလည်း ပြတတ်၏။
“မပန်းအိဖြူ ကတော့ တကယ့် အဆန်းပဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“မိန်းကလေး ချင်း လိုက်ကြည့်လို့လေ၊ ဒါက ယောက်ျားလေးတွေပဲ ကြည့်တတ်တာမျိုး”
“လှလို့ကြည့်တာပဲ၊ ဒါမျိုးခွဲခြားခွဲခြား လုပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ”
“ဗျာ”
အရင်ထဲက မျိုးမင်းစိုးဆိုတာ မင်းခန့် ကို စကားနိုင်အောင်ပြောတတ်သူ မဟုတ်ပါ။
“ဒီလိုလေ၊ အခုန ဖြတ်မောင်းသွားတဲ့ ကားလေးကျတော့ လှတယ်ဆိုပြီး ကိုမျိုးမင်းစိုး လည်းကြည့်တယ်၊ ဟို ..ကျွန်.ကျွန်မ လည်းကြည့်တယ်လေ၊ အဲဒါကျတော့ ကား အထီး
ကား အမ ဘာလို့ မခွဲတာလဲ”
“အဲဒါက သက်မဲ့လေ”
“ဒါဆို ဟိုမှန်ကန် ထဲက ငါးကျတော့ အထီးမှန်း အမမှန်း မသိဘဲ ယောက်ျားရော မိန်းမ ပါ လှလို့ ဆိုပြီးကြည့်ကြတာပဲ မဟုတ်လား၊ ငါးဆိုတာသက်ရှိလေ”
အရှုံးပေးပါ သည်ဆိုသည့် သဘောနှင့် မျိုးမင်းစိုး လက်မြှောက်ပြသည်။
“မနိုင်တော့ လည်း မငြင်းတော့ပါဘူး”
“ဒါပေမယ့် တခုတော့ ရှိတယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ကတော့ ကောင်လေး ချောချော မြင်ရင် လိုက် ကြည့်လို့ မဖြစ်ဘူး”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“စဉ်းစားကြည့်လေ၊”
“အာ …ဟုတ်တာပေါ့၊ ကျွန်တော့် ကို အခြောက်ကြီးလို့ ထင်ချင်ထင်သွားမှာ ..ဟား၊ ဟား”
တခါတရံ မင်းခန့် က မျိုးမင်းစိုး ကို သူ၏ အတိတ် ဇာတ်လမ်းတွေ အကြောင်း အတင်း မေး ကြည့်တတ်သည်။ ဒီကောင် အသုံးမကျသည့် အဖြစ်အပျက်တွေကို အားလုံးတခု
မ ကျန် သိပြီးသားဖြစ်ပေမယ့် တမင်မေး ကြည့်ခြင်း ဖြစ်သည်။ တစိမ်း တယောက်၏ ရှေ့ တွင် မျိုးမင်းစိုး ဘယ်လို ပြောမယ် ဆိုတာသိချင်၏။
မျိုးမင်းစိုး ကလည်း အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ ပြောပြပါ၏။ ဒါပေမယ့် အဆင်မပြေ ခဲ့မှု့ အားလုံး ကို မျိုးမင်းစိုး က သူ၏ အားနည်းချက်ကြောင့် ဖြစ်ခဲ့ ရသည်ဟု ယူဆထားတာ ကို တအံ့
တ သြ သိလိုက်ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး ၏ တဝက်တပျက်ဇာတ် လမ်းတွေမှာ သူ့ဖက်က လွန်တာ နည်းပါသည်။ အများစုက အချိုးမပြေသည့် မိန်းမတွေကြောင့် သာဖြစ်၏။
မင်းခန့် သိသမျှဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး ကြိုက်လိုက်သမျှ မိန်းမတိုင်းသည် သူတို့ဖာသာ ရုပ်ချော ရင်ချောမည်။ ပညာတတ်ရင် တတ်မည်။ ချမ်းသာချင်လဲ ချမ်းသာမည်။ မင်းခန့် အမြင်မှာ
တော့ ခပ်ညံ့ညံ့ မိန်းမတွေသာဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး၏ ရိုးသားမှု နှင့် တန်ဖိုးကို နားမလည် ကြပါ။ သူတို့ နှင့် တန်တာ မင်းခန့် လိုကောင်စား မျိုးသာဖြစ်သည်။ ရုပ်ရည်၊ ပညာ၊ ငွေ
ကြေး နှင့် သံယောဇဉ် တွေ အချစ်တွေ နားမလည် အိပ်ယာပေါ်က အကြောင်းပဲ တွေး တတ် သူနှင့် မှဖြစ်လိမ့်မည်။
ထို့ကြောင့် သံယောဇဉ်ကြီး ပြီး ခံစားတတ်သည့် မျိုးမင်းစိုး ဒီမိန်းမတွေ ကြောင့် စိတ်ဆင်း ရဲရတာ မြင်ရင် မင်းခန့် ဒေါသဖြစ်သည်။ “ဒီကောင်မ ကို အရေးမစိုက် နဲ့ မင်း -ီး မပြောနဲ့
ငါ့ -ီး စုပ်ဖို့တောင် တန်တဲ့ဟာမဟုတ်ဘူး” အစရှိသဖြင့် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ပြောပစ်တတ်သည်။ မျိုးမင်းစိုးက မင်းခန့် အပြောကို သဘောမကျပေမယ့် သူ့ဖက်က နာလို့ပြောတာမှန်း သိ
လို့ တစုံတရာ မကန့်ကွက်ဘဲ မျက်နှာမသာ မယာ နှင့်သာ ရှိနေတတ်သည်။
မျိုးမင်းစိုး ကြိုက်သည့်ထဲမှာ မကောင်းတာတွေချည်းပဲ တော့မဟုတ်ပါ။ စိတ်ကောင်းရှိ သည့် မိန်းကလေး တွေလည်း ရှိပါသည်။ အဲဒါမျိုး ကျတော့ ကိုယ်တော်ချောက ဖေါက် သည်။
ကြောက်သည်။ ရှေ့ မှာခံရဖူးသည့် အစဉ်အလာတွေ ရှိခဲ့တော့ ရွ့ံ နေကြောက်နေ တာ နှင့်ပဲ အီ လည်လည် ဇာတ်သိမ်းရတာ တွေ ရှိသည်။ ကူညီဖို့ ကြားဝင်ပေးချင်ပေ မယ့် လည်း
မင်းခန့် မဝင်ရဲပါ။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုသော် မင်းခန့် တခါဝင်ပေးဖူးသည်။ ဟို က မျိုး မင်းစိုး ကို စိတ်မဝင်စားဘဲ မင်းခန့် ဖက်ကို ပါလာသည့် အတွက် ခုတ်တာတလွဲ ရှတာ တ ခြား
ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။
ကြံဖန်ပြီး ပြောရရင် ထိုမိန်းကလေးသည် ပစ်ကွင်းထဲ သို့ ဝင်လာပြီးမှ မင်းခန့် လွှတ်ပေး ခဲ့ သော ပထမဆုံးသော မိန်းကလေး ဖြစ်ပါသည်။ မျိုးမင်းစိုး ကြိုက်နေမှန်း သိလို့ မင်းခန့်
လုံး ၀ မထိရက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး က ကြိုက်သည် လို့သာ အရင် မပြောခဲ့ဖူး ဆိုပါ က ဒီမိန်းကလေးလည်း မင်းခန့်၏ စာရင်းရှည်ကြီးထဲက တယောက်ဖြစ်ရ ရှာတော့ မည်။ နောက်ဆုံးမှာ နှစ်ယောက်လုံး လက်လွတ်သွားခြင်း နှင့် ဇာတ်သိမ်းခဲ့၏။
အခု ပန်းအိဖြူ အနေနှင့် မင်းခန့် က ပြန်မေးသည့် အခါ အကြောင်းသိဆိုတော့ ဇာတ်လမ်း တချို့ ကို ရအောင် အစ်ထုတ် နိုင်သည်။ ဘယ်လိုမေးရင် ဘာအဖြေရမှာကို သိနေသည့်
အ တွက် ရအောင်မေး နိုင်၏။ မျိုးမင်းစိုး လည်း လန့်လာပုံရသည်။
“မပန်းအိဖြူ ကတော့စံပဲဗျာ၊ ကြာရင် အကုန်ပေါ်ကုန်တော့မယ်၊ ဟီး ..ဟီး”
“ကိုမျိုးမင်းစိုး ကလဲ၊ ဒီလောက်က အကုန်ဘယ်ဟုတ်ဦးမလဲ၊ ရှိဦးမှာပါ”
“ကုန်ပါပြီ၊ ကုန်ပါပြီ၊ တကယ်ပါဗျာ”
ပန်းအိဖြူ ဆိုတာကို မင်းခန့်ဟု မျိုးမင်းစိုး မသိသော်လည်း အရင်ရှိခဲ့သည့် သူငယ်ချင်း သံ ယောဇဉ် က ကြီးမားခဲ့ လို့ထင်သည် ရင်းနှီးရသည်မှာ ရက်ပိုင်းသာ ရှိသေးသည့် ငယ်
ရွယ် သော ဘယ်ကမှန်းတောင် မသိသော မိန်းကလေး တယောက်၏ အမေးတွေကို ကောင်း ကောင်း မွန်မွန် ဖြေခဲ့သည်။ မင်းခန့် မေး တာ လွန်ရင်တောင် စိတ်ဆိုးပုံမရ။ တခါ
တလေ တော့လည်း မင်းခန့် က သူ့ကိုစချင်လို့ သက်သက် လျှောက်မေးတာမျိုးလုပ်တတ်၏။
အကြောင်းသိပီပီ မင်းခန့်၏ ပြန်လည်သုံးသပ် ပြမှုတွေက မှန်ကန်လွန်းသည့် အခါ မျိုးမင်း စိုး အံ့သြတကြီး ဖြစ်ရပြန်သည်။
“ခင်ဗျား တော်တော် ထူးခြားတဲ့ မိန်းကလေးပဲ၊ ကျွန်တော်သိတဲ့ မိန်းမတွေဟာ သူတို့ မိန်း မ တွေဖက်ကပဲ စဉ်းစားတတ်ကြသည်။ မပန်းအိဖြူကတော့ ယောက်ျားလေး တယောက်
ဖက်ကနေ ဝင်တွေး ပေးတတ် ဝင်နားလည်ပေးတတ်တယ်၊ ကျွန်တော် တခါမှ မတွေ့ ဖူး ဘူး၊ လေးစားပါတယ်ဗျာ”
“ကျွန်မ လည်း ထင်ရာလျှောက်ပြောတာပါ”
“ထင်တာပဲ ပြောပြောလေ၊ ခင်ဗျားအတွေးက ဆန်းတာ အမှန်ပဲ”
နောက်တော့ အရမ်းကို အထင်ကြီးလာမှာ စိုးတာနှင့် မင်းခန့် ပညာစွမ်းသိပ်မပြတော့ပါ။ ဟို ရောက်ဒီရောက် ပဲလျှောက်ပြောဖြစ်တော့သည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် စကားပြောရတာ မင်း ခန့်
အတွက် အလေ့ အကျင့်တခု ဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျွန်မ လို့့ သုံးနိုင်ဖို့ မျိုးမင်း စိုး နှင့် စကားပြောရင်း အကျင့်ရခဲ့၏။ မျိုးမင်းစိုး ကို အရင်လို မဆက်ဆံ မပြောဆိုမိအောင် ထိန်း
ချုပ်ရင်း နှင့် ကျန်သည့် အပြောအဆို အသုံး အနှုံးကိစ္စ တွေပါ အဆင်ပြေသွားသည်။ အရှိန် ရသွားသည့် အခါ အထူးတလည် သတိထားစရာ မလိုတော့ဘဲ သူ့ အလိုလို ဖြစ် သွား၏။
ဒါပေမယ့် ဒီ လောက်နှင့် မလုံလောက်သေး ဆိုတာကိုတော့ မင်းခန့် သိသည်။ ပန်း အိဖြူ အနေဖြင့် မင်း ခန့် ပြောဆိုဆက်ဆံရမည်မှာ မျိုးမင်းစိုး တယောက်ထဲ မဟုတ်။ လူတွေ အား
လုံးကို ဖြစ်၏။
မျိုးမင်းစိုး နှင့် သွားသွားတွေ့ နေသည့် အတွက် မင်းခန့် ဆုံးရှုံးလိုက်ရတော တခုတော့ရှိ ၏။ အိမ်ကို လာသောကြည်မာ နှင့် လွဲသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် အပြင်မှာ ခပ်ကြာကြာ
နေပြီး မှ ပြန်ရောက်လာသည့် တရက်တွင် မီးဖိုထဲက ထမင်းစားစားပွဲလေး ပေါ်တွင် ချဉ် ပေါင်ကြော် တပုလင်းနှင့် စာလေး တစောင်တွေ့ရ၏။ ကြည်မာ့ မှာ သော့ရှိနေသေးလို့ အ
ထဲထိ ဝင်ထားသွားတာ ဖြစ်သည်။
“အိဖြူ… နင်အလုပ်ရသွားပြီလား၊ ငါ ချဉ်ပေါင်ရွက်တွေ စျေးတော်တာနဲ့ ဝယ်ပြီးကြော် ထားတာ။ ကောင်းတယ် ဆိုရင် ထပ်ကြော်ပေးမယ်၊ နောက်နေ့ အားရင် ငါထပ်လာခဲ့ ဦးမယ်၊
အလုပ်ရလို့ ဆင်းနေပြီဆိုရင် အကျိုးအကြောင်း စာရေးထားခဲ့”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ဟာ ..မပန်းအိ ဖြူ”
“လာ ..ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ထိုင်လေ”
ဒီတခါတော့ တမင် မဟုတ်ဘဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တွေ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ပြန်သွား လောက်ပြီ ထင်လို့ တွေ့မည်လို့ ထင်မထားမိပါ။ ဝင်းခိုင် နှင့် ကလည်း တခေါက်ပဲ
တွေ့ပြီး ထပ် မတွေ့ ကျန်တဲ့ ကောင်တွေနှင့် ကလည်း အဆက်အသွယ် မရှိသေးတာနှင့် မင်းခန့် အိမ်မှာပဲ နှစ်ရက်လောက် ကုပ်နေခဲ့သည်။ ကြည်မာ ကလည်း ထပ်လာဦးမလိုလို
စာထဲ မှာရေးထားတော့ ကြည်မာလာရင် လွဲသွားမှာလည်း စိုးသည်။
ဒီနေ့မှ ပျင်းပျင်းရှိတာ နှင့် အပြင်ထွက်ကာ လျှောက်သွား ရင်း ဗိုက်ဆာတာနှင့် ရှမ်း ခေါက် ဆွဲ ဆိုင်မှာဝင်ထိုင်စားနေတုန်း မျိုးမင်းစိုး ဖြတ်လာတာ နှင့် တိုး ခြင်းဖြစ်၏။ ဒါ တောင်မှ
သွား နေကျ မြို့ထဲပိုင်းကို မသွားပါ။ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် မျိုးမင်းစိုး နှင့် လာဆုံသည်။
“ဘာစားမလဲ ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ မှာလိုက်လေ၊ ကျွေးမယ်”
“ကျွန်တော် စားခဲ့ပြီးပြီ၊”
“ဒါဆို အအေးသောက်၊ နေပူထဲကလာတာ မဟုတ်လား”
“ဝပ်ရှော့မှာ ကားလာလုပ်ရင်း ပျင်းတာနဲ့ ထွက်လာတာ၊ ထမင်းတော့ အိမ်ကစားခဲ့တယ်ဗျ၊ မ ပန်းအိဖြူ လဲ အအေး သောက်မယ် မဟုတ်လား တခါထဲ မှာလိုက်မယ်”
“စပါကလင်သောက်မယ်”
မျိုးမင်းစိုးကလည်း မင်းခန့်မှာ သလိုပင် စပါကလင် မှာသည်။ ရှမ်းခေါက်ဆွဲကို လက်စ သတ် ရင်း မျိုးမင်းစိုး ဒီတခေါက်ပြန်လာတာ တော်တော်ကြာနေပြီ ဟုတွေးမိသည်။ ဘာ
ကြောင့်ပြန် မသွားသေးသလဲ ဆိုတာသိချင်လာ၏။ ဒါကြောင့် ခေါက်ဆွဲစားပြီးသည် နှင့် အ အေးတငုံစုပ် ကာ လည်ချောင်းရှင်းလိုက်ပြီးနောက်
“ကိုမျိုးမင်းစိုးကို မေးမယ် မေးမယ်နဲ့ မမေးဖြစ်တာ အခုမှ မေးရမယ်”
“မေးလေ မပန်းအိဖြူ”
“ကိုမျိုးမင်းစိုးနဲ့ ကျွန်မ ဟိုနားတွေ့ ဒီနားတွေ၊ ဟိုဆိုင် ဒီဆိုင် ထိုင်လဲတွေ့နဲ့ ကိုမျိုးမင်းစိုး က ဘာအလုပ်လုပ်တာတုန်း”
“ကျွန်တော်ကလဲ မပန်းအိဖြူကို မေးမလို့ဗျ၊ ဘာတွေလိုက်လုပ်နေတာလဲ လို့”
“ကျွန်မ က အလုပ်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ အလုပ်လိုက်လျှောက်နေတာ၊ အလုပ်ရှာနေတာ၊ ဒါကြောင့် နေရာအနှံရောက်နေတာလေ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုးက လည်းကျွန်မ လိုပဲ အလုပ်ရှာနေ
တာ လား”
အလုပ်ရှာနေသူဆိုရင် အနည်းဆုံး လက်ထဲမှာစာရွက်စာတမ်း ထည့် သည့် ဖိုင်ကလေး တော့ပါသင့်သည်။ အခုတော့ ဘယ် မှာတွေ့တွေ့ လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံအိတ်ကလေး တ လုံးပဲ
ပါတတ်သူက အလုပ်ရှာ နေပါသည် ဆို တာကို မျိုးမင်းစိုး သံသယ ဝင်ပုံမရပါ။ ဒီ ကောင်က အဲဒီလောက်ရိုး၏။
“ဟာ ..ဒါဆို မပန်းအိဖြူက ကျွန်တော့်လို အလုပ်လက်မဲ့ ပဲပေါ့၊ ကျွန်တော်က အလုပ်ထွက် လာတာ မကြာသေးဘူး၊ ဘာမှလည်း မလုပ်ချင်သေးတာနဲ့ လျှောက်လိမ့်နေတာ၊ ဒါကြောင့်
လမ်းပေါ်မှာ ချည်းပဲမြင်ရတာ”
ဘာကြောင့် မျိုးမင်းစိုး အလုပ်ထွက်လာလဲဆိုတာ မင်းခန့် စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ အရင်က သိခဲ့ သလိုဆိုရင် သူ့ အလုပ်က လစာလည်းသင့်သည့် အပြင် အထက်လူကြီးဖြစ်သူ မင်း
ခန့် ၏ ဇာတ်လမ်းဟောင်းတပုဒ် ဖြစ်သည့် သန ္တာ၏ ယောက်ျားနှင့် ကလည်း အလွန် အ ဆင်ပြေ သူဖြစ်ရာ အနေချောင်ပြီး ခနခန ပြန်လာလို့ရသည့် အတွက် ကောင်း သည့် အ
လုပ် ကို စွန့်လာရခြင်းကို သိချင်လာသည်။
“ဟုတ်လား၊ အရင်က ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲ”
“ကျွန်တော်က စင်္ကာပူ မှာလုပ်တာလေ၊ အင်ဂျင်နီယာပေါ့”
“ဟာ ..ပိုက်ဆံ အများကြီးရမှာပဲ၊ ဘာလို့ ထွက်လာရတာလဲ၊ နှမျောစရာ”
“မပျော်တော့လို့”
“အော် ..သိပြီ၊ ဒီမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ရည်းစားကို လွမ်းတာလား၊ မိန်းမကို လွမ်းတာလား”
“မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ၊ ကျွန်တော့်မှာ မိန်းမ လဲ မရှိပါဘူး၊ ရည်းစားလဲ မရှိပါဘူး၊ သူငယ်ချင်း တယောက်ကြောင့်ပါ”
“သူငယ်ချင်း ကြောင့်၊ ဘာဖြစ် …အော် ..ဆောရီး၊ ဆောရီး၊ သူများအတွင်းရေးကို လိုက် စပ်စု နေမိတယ်”
မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာကြီးမှိုင်းညို့သွားသည်။
“ရပါတယ်၊ ဒါလျှို့ဝှက်ချက် မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော့် အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်း ဆုံးသွားတယ် လေ၊ ပြောရရင် ကျွန်တော် နမော နမဲ့ နိုင်ခဲ့လို့”
မင်းခန့် ကိုဆိုလိုမှန်းတော့သိသည်။ ဒါပေမယ့် နမော်နမဲ့ ဆိုသည့်စကားကို မရှင်းလင်း။ မ သေ ဘဲ သင်္ဂြ ိုလ်မိတာကို ပြောချင်တာလားဟု မင်းခန့် အရမ်းစိတ်ဝင်စားသွားသည်။
“ကိုမျိုးမင်းစိုး အပြစ်လို့ ထင်နေတာလား”
“ဒီလိုဗျာ အရင်တခေါက် ကျွန်တော် ခနပြန်လာတုံးက ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့ဗျာ သိတယ်မ ဟုတ် လား၊ ယောက်ျားလေး တွေဆိုတော့ သောက်ကြစားကြတာပေါ့၊ အပြန်ကျတော့
ကျွန်တော်က ဆုံးသွားတဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့ နောက်တယောက်ကို ပြန်လိုက်ပို့တယ်၊ ကား မောင်း ရမှာဆိုတော့ ကျွန်တော်က လျှော့သောက်ရတာပေါ့လေ၊ မင်းခန့် ..မင်းခန့် ဆို
တာကျွန်တော်ပြောတဲ့ ဆုံး သွားတယ် ဆိုတဲ့ ကောင်ပေါ့၊ သူကတော့ တော်တော်များ သွား တယ်၊ ဒါပေမယ့် သူ့ပုံစံက အေး အေးဆေးဆေးပဲ ဆိုတော့ မထင်ဘူးပေါ့ဗျာ”
မောသွားဟန်ဖြင့် ခနနားရင်း မျိုးမင်းစိုး အအေးသောက်သည်။ မင်းခန့် လည်း အတူလိုက် သောက်ရင်း မျိုးမင်းစိုးပြောလာမှာကို စိတ်ဝင်တစားနားစွင့် နေမိ၏။ မင်းခန့် စိတ်ဝင်
စား နေ ကြောင်းကို လူရိပ်လူကင်း သိပ်မပါးသည့် မျိုးမင်းစိုးတောင်ရိပ်မိသည်။ ဒါကြောင့် အ အေး သောက်ပြီးသည် နှင့် ဆက်ပြောသည်။ သူလည်း စိတ်ပေါ့ပါးအောင် ရင်ဖွင့်
ချင် နေ ပုံရသည်။ ကျန်တဲ့ ကောင်တွေ ကလည်းစိတ်ကောင်းကြမှာ မဟုတ်သည့် အတွက် မျိုးမင်း စိုး သူတို့ နှင့် သွားပြောလည်း အပြောခံကြမှာမဟုတ်။ ဒါကြောင့် အပြင်လူ
လို့ သူထင် သည့် ပန်းအိဖြူ ဆီမှာ ရင်ဖွင့်နေခြင်း ဖြစ်မည်။ ထိုပန်းအိဖြူဆိုသည်မှာ သူ၏ ချစ်စွာ သော သူငယ်ချင်း မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်မှန်းသိရင် မျိုးမင်းစိုး ဘယ်လိုနေမည်
မသိပေ။
“လိုက်ပို့တယ် ဆိုပေမယ့် လမ်းကြောင်းက နည်းနည်းလွဲတယ်ဗျ။ မင်းခန့် က ရတယ်၊ လမ်း တဝက်မှာပဲ သူဆင်းပြီး ဘတ်စ်ကားနဲ့ ဆက်သွားလိုက်မယ်၊ အိမ်ဝေးတဲ့ ကောင်ကို
သာလိုက် ပို့ ပေးလိုက်တဲ့၊ ကျွန်တော်ကလည်း သူမမူးဘူး ထင်ပြီး သဘောတူ လိုက်တာ ပေါ့၊ အမှန်က ဒီ ကောင် အရမ်းမူးနေတာ၊ ကျွန်တော် အဲဒါကို မရိပ်မိလိုက်ဘူး၊ မင်းခန့်
က မူးနေတော့ သူ ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင်မဟုတ်ဘဲ တတိုင်စောဆင်းမိတယ်၊ အဲဒီကနေ လမ်း ဟိုဖက်ကို ဖြတ်အ ကူးမှာ ကားတိုက်ခံရတာ၊ တစီးတောင် မဟုတ်ဘူး နှစ်စီးဆက်
တဲ့၊ မြင် လိုက်ရတဲ့ လူတွေပြော တာ၊ ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားတော့ မြင်ရက်စရာတောင် မရှိ ဘူးဗျာ”
မျိုးမင်းစိုး ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားသည်။
“အဲဒါ ကိုမျိုးမင်းစိုးပြောတဲ့ နမော်နမဲ့လား”
“သူအရမ်းမူးနေတာ ကျွန်တော်သိသင့်တယ်ဗျ၊ ဒါမှ မဟုတ်လည်း သူ့ကို အရင်လိုက်ပို့ ပေး ပြီးမှ ဟိုကောင်ကျော်သက်ကို လိုက်ပို့လဲ ဆယ့်ငါးမိနစ်၊ မိနစ်နှစ်ဆယ်တောင် ပိုမ
ကြာပါဘူးဗျာ၊ သူပြောတာကို သဘောတူလိုက်မိတာကိုက ကျွန်တော့် အမှား၊ တခါထဲ ကို ပွဲချင်းပြီးသွားတာပဲ”
ဟေ့ ကောင်ပွဲချင်း မပြီးဘူးကွ၊ မင်းတို့ လောကြီးသွားတာဟု မင်းခန့် ရင်ထဲကနေ အသံ ကုန် အော်ပြောနေမိသည်။ မင်းခန့် ဆိုတာငါကွ ဟု ပြောလိုက်ချင်စိတ်တွေ တဖွား
ဖွားဖြစ် လာသည်။ စိတ်ကို အားတင်းထိန်းချုပ်ပြီး စားပွဲခုံစွန်း နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါ အောင်ကိုင် ထားမိ၏။ မျိုးမင်းစိုး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ မြင်တော့ အပြစ်လည်း မ
တင် ရက် တော့ သလိုလည်း ဖြစ်ရသည်။ ထို့ကြောင့် စကားလမ်းကြောင်းကို လွှဲဖို့ ကြိုးစားမိ၏။
“ဟိုမှာတော့ ကိုမျိုးမင်းစိုး အလုပ်က အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား”
“ပြေပါတယ်၊ အခုပြန်သွားပြီး ပြန်ဝင်လဲ ရတယ်၊ သူတို့က ဝဲလ်ကမ်းပဲ၊ ကျွန်တော်က မ လုပ် ချင်တော့တာ၊ အဲဒီ အလုပ်မှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ချင်တော့တာ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“စိတ်လေသွားတယ် ဆိုရမလားမသိပါဘူးဗျာ၊ ကိုယ်နဲ့ သက်တူရွယ်တူ သူငယ်ချင်း တ ယောက် လောကကြီးထဲကနေ ဗြုန်းကနဲ ထွက်သွားတာမြင်လိုက်ရတော့ စိတ်ထဲမှာ
တမျိုး ကြီးပဲ၊ ကျွန် တော်နဲ့ ကလည်း ငယ်ငယ်ထဲက တွဲလာကြတာလေ၊ စိတ်က ဘယ်လိုမှ မ ပျော် တော့ဘူး၊ အ လုပ်လဲ မလုပ်ချင်တော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် ခွင့်ပေးတာတောင်
မယူတော့ဘူး ထွက်စာတင်ပြီး ပြန် လာပစ်လိုက်တယ်”
“စိတ်ပြေရင်တော့ ပြန်သွားပေါ့”
“အခြေအနေ အရပါပဲဗျာ၊ အခုထိတော့ ကျွန်တော်လည်း မပြောတတ်သေးဘူး”
မိမိ အပေါ်ထားသည့် မျိုးမင်းစိုး၏ ခင်မင်မှုကို မင်းခန့် ကျေနပ်ရသည်။ သိချင်တာတွေ ရှိ သေး ပေမယ့် ဘယ်လိုဆက်မေးရမည် မှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ သူများအကြောင်း အတင်း
စပ် စုသလို ဖြစ်မှာလည်းစိုး၏။

“ဒါနဲ့ ဆုံးသွားတဲ့ သူငယ်ချင်းက ကိုမျိုးမင်းစိုးလို အင်ဂျင်နီယာပဲလား၊ သဘော ကောင်း လား”
“သူက ပွဲစားလုပ်တယ်ဗျ၊ သဘောကတော့ ..အဲ ..အခုနေ မပန်းအိဖြူနဲ့သာဆုံကြည့် ၊အ ရမ်းသ ဘော ကောင်းမှာ၊ ဒီကောင်က ဒါ ဗျ”
“ဘာပြောတယ်”
နှာခေါင်းကို လက်ညိုးနှင့် ထိုးပြရင်းပြောလိုက်တော့ မင်းခန့် နည်းနည်းတင်းသွားသည်။ ထို အချိန်မှာ မျိုးမင်းစိုး ဖုန်းက မြည်လာသဖြင့် ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း
“အော် ..ဒါ ဆိုတာက နှာဗူး လို့ပြောတာလေ၊ ဟဲလို ..အော် ..ကိုအေးသိန်း ..ပြောပြော .. အော် ..ပြီး သွား ပြီလား၊ လာခဲ့မယ် ..လာခဲ့မယ်”
“ခွေးကောင်၊ ငါ့ကိုများကွယ်ရာမှာ နှာဗူးတဲ့၊ ငါ့ကို နှာဗူး ဆိုတော့ မင်းက ဂန်ဒူး လား”
စိတ်ထဲကနေ မကျေမနပ်ပြောရင်း စောစောက ငါ့ကို ခင်ရှာတယ်ဆိုပြီး ကျေနပ်နေမှုတွေ ခုန် ထွက်သွားသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး လုပ်မိလုပ်ရာ ခြေကိုချိတ်ထိုင်လိုက်ရာ မင်းခန့် ခြေ သလုံး နှင့် ပေါင်မှာအေးကနဲ လေတိုးသွား၏။ ထမိန်စကပ် အကွဲဟ သွားပြီဆိုတာကို သိ လိုက်ပြီး ခြေ ထောက်ကို ပြန်ချဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သေးပေမယ့် ဖုန်းပြောနေသည့် မျိုးမင်းစိုး
မျက်လုံးကြီးပြူး သွားတာကို မြင်လိုက် ရတာနှင့် ဒီတိုင်းဆက် ထိုင်နေလိုက်၏။ မင်းခန့်က ကိုယ့်ခြေထောက် ကိုယ်ပြန် မမြင်ရပေမယ့် ထောင့်မှန်ကျ ထိုင်နေသည့် မျိုးမင်းစိုးကတော့
ကောင်းကောင်းမြင် ရမှာဖြစ်၏။ တချက်ပြူးကြည့်ပြီး မျက်နှာပြန်လွှဲသွားသည်။
“ဟေ့ ကောင်၊ ငါ့ကို နှာဗူး ဆို၊ မင်းလဲ ယောက်ျားပဲ၊ ဒါမျိုးမြင်ရင် ယောက်ျား တိုင်းကြည့် မှာပဲ၊ ကြည့်စမ်း၊ ထပ်ကြည့်စမ်း”
စိတ်ထဲကနေ ကြုံးဝါးပြီး ဖြစ်နေတာကို မသိသလိုလို နှင့် အအေးသောက်ရင်း စိတ်ထဲက နေ ကျိတ်ပြောနေမိသည််။ ဆေးရုံမှာတုန်းက မမအုန်းက အလွန်လှသည်ဟု ချီးကျူးဖူး
သော ပန်း အိဖြူ၏ ဖြူနုသောခြေတံတွေဆီကနေ မျိုးမင်းစိုး ကြာကြာ မရှောင်လွှဲနိုင်ပါ။ ဝပ်ရှော့ကလူ နှင့် ဖုန်းထဲမှာ လက်ခ စျေးဆစ်ရင်း မသိမသာ ခိုးခိုးကြည့်၏။ ဖုန်းပြောပြီး
သွားတော့ ဖုန်းပြန်ထည့်တာ လက်တွေတုန်နေသည်လို့တောင် မင်းခန့် ထင်မိသည်။
“ဝပ်ရှော့က ဆက်တာလေ၊ ကားပြင်တာပြီးပြီတဲ့”
“သွားတော့ မလို့လား၊ ဒီမှာ စကားမှ မပြတ်သေးတာ”
“အေးအေးဆေးဆေးမှ သွားယူလဲရပါတယ်၊ စကားက ဘယ်နားမှာ..အင်း”
“နှာဗူးဆိုတာလေ”
“အော် ..အလွယ်ပြောလိုက်တာပါ၊ ဒီကောင်က နဲနဲပွေတယ်၊ ရှုပ်တယ်ဗျ”
ဒီလောက်တော့ မင်ခန့် လက်ခံပါသည်။ နှာဗူး ဆိုတာတော့နည်းနည်း လွန်သည်။ ယောက်ျား ဆိုတာ ဂန်ဒူး မဟုတ်လို့ ကတော့ နှာဗူးတွေပင်။ အခုလေးတင်ပဲ ရိုးလှပါသည်
ဆိုသော မျိုးမင်းစိုး ကိုယ်တိုင် ပန်းအိဖြူ၏ ခြေသလုံးနှင့် ပေါင်တံကြောင့် အိန္ဒြေ ပျက်ခဲ့ ရသည် မဟုတ်ပါ လား။
“ရှုပ်တယ် ဆိုတာကလဲဗျာ၊ ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ သူကစွံတယ်လေ၊ မိန်းမတွေက သူ့ကိုသ ဘောကျကြတာကိုး၊ ရုပ်လဲဖြောင့်၊ အပြောကလဲကောင်း၊ လုပ်တာက ပွဲစားဆိုတော့
သိ တယ် မဟုတ်လား”
မျိုးမင်းစိုးက အခုမှ အမှန်တွေပြောလာလို့ စိတ်ဆိုးပြေပြီး ခြေထောက်ကို ပြန်ချလိုက် သည်။ ပြန်ချလိုက်သည့် အချိန်မှာ ဒီကောင်တံတွေး မျိုလိုက်သလိုလို ရှိသည်ဟု မင်းခန့် ထင်၏။
“ခက်တာက သူသေတာလဲ မိန်းမ ကိစ္စ မကင်းသလိုလို ဖြစ်နေတယ်၊ ကျွန်တော်လည်း အ နား မှာ မရှိတော့ သေချာ မသိဘူး”
အသစ်အဆန်းတခု ထပ်တိုးလာသောကြောင့် စိတ်ဝင်တစားနှင့် စကားထောက်ပေး လိုက် မိသည်။
“ဟင် ..ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“မြင်လိုက်ရတဲ့ သူတွေပြောတော့ မိန်းမ တယောက်ဆီကို ဖြတ်ကူးတာတဲ့ဗျ၊ သူ့အသိ လား ဘာလားတော့ မသိဘူး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီ မိန်းမက သူကားတိုက်ခံရတာတောင် လာ
မကြည့် ဘူး လို့ ပြောတယ်”
လမ်းဟိုဖက် အခြမ်းက ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် နဲ့ မိန်းမ ကိုပြန်မြင်ယောင်မိသည်။ ကြေး စား အမျိုးသမီး တယောက် ဖြစ်မည် ထင်၏။ အဲဒီ တုန်း ကတော့ မင်းခန့် ရမ္မက်နှင့်
ဆာ လောင်နေတာ ကိုမှတ်မိ၏။ ဒါပေမယ့် အဲဒီမိန်းမ ဆီ ကိုသွား တာလား ဆိုတာတော့ အခု မသေမချာ ဖြစ်နေသည်။
“နောက်ပြီး ရှိသေးတယ်၊ သူက လူသာကျေမွသွားတာ ဖုန်းက ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ သူ့ အပိုင်း မ ဟုတ်တော့ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း လဲမသိကြတာနဲ့ ရောက်လာတဲ့ ရပ်ကွက်လူကြီးတ
ယောက် က စိတ်ကူးကောင်းတယ်၊ သူဖုန်းခေါ်ထားတဲ့ နံပါတ်တွေကို ပြန်ခေါ်ပြီး ဖုန်းပိုင် ရှင် အခုလို ဖြစ် နေတာကို အကြောင်းကြားပေးမယ်ပေါ့၊ အရင်ဆုံးတွေ့ တဲ့ နံပါတ်ကို ခေါ်
ချလိုက်တာ မိန်းမ တယောက်လာကိုင်တယ်၊ ဒီဖုန်းကိုင်တဲ့ သူကားတိုက်ခံရလို့ပါ ဆိုတော့ ကောင်းတယ်၊ သေ သွားရင် ပိုကောင်းတယ် လို့ ပြောပြီးဖုန်းချသွားတယ်တဲ့”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းပဲ ဖြစ်ရပေမည်။ အဲဒီ ညက မင်းခန့် နောက်ဆုံးခေါ်ခဲ့တာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဆီကို ဖြစ်၏။
“ရပ်ကွက် လူကြီးလဲ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားပြီးတော့ နောက်ထပ် ခေါ်ဖို့ တောင် မခေါ် ရဲ တော့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်း နောက်တယောက်ပေါ့၊ ထွန်းအောင်ဇော်
ဆို တာ ဒီကောင်က မင်းခန့် အိမ်ပြန်ရောက်မရောက်သိချင်တာ နဲ့ လှမ်းဆက် တော့မှ ရပ် ကွက် လူကြီး ခမျာလည်း အကျိုးအကြောင်းပြောခွင့်ရလိုက်တယ်၊ ဟိုကောင်ကလည်း
ကျွန် တော် တို့ကို ချက်ချင်း လှမ်းခေါ်ပြီး လိုက်ကြရတာပေါ့”
“သူ့ အိမ်ကရော”
“မင်းခန့် က တကောင်ကြွက်ဗျ၊ တယောက်ထဲနေတာ၊ မိသားစုမရှိဘူး”
“အော် ..ဒါဆို ကိုမျိုးမင်းစိုး တို့ ပဲ နာရေးကို တာဝန်ယူရတာပေါ့”
လိုရင်းနားရောက်လာလို့ တက်ကြွစွာဖြင့် မေးလိုက်မိသည်။
“ဒီသဘောပဲ ပေါ့ဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ ထပ်ပြီးစိတ်မကောင်း ဖြစ်ရတာ ရှိ သေးတယ်၊ သူသေမယ်ဆိုတာကို မင်းခန့် သိနေသလား မသိပါဘူးဗျာ၊ အဲဒီညက သောက်
ကြ တုန်းက သူသေရင် ကျွန်တော်တို့ပဲ သင်္ဂြ ိုလ်ကြပါ၊ အလုပ်ရှုပ်လည်း မခံကြနဲ့ ချက်ချင်း သာ သင်္ဂြ ိုလ် လိုက်ကြပါလို့ မှာသွားတယ်ဗျာ၊ ခါတိုင်း ဒါမျိုးပြောတဲ့ ကောင်မ ဟုတ်ဘူး၊
အား လုံး သူပြောတာပြန်ကြားပြီး ရင်ထဲ မကောင်းကြဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူ့ နောက် ဆုံးဆန္ဒ အတိုင်းဖြစ် အောင် ကျွန်တော်တို့ လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်”
“ချက်ချင်း ချပစ်တယ် ဆိုတော့ တကယ်မသေဘဲ မေ့ နေတာဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ချက်ချင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ နောက်တနေ့ နေ့ခင်းမှပါ၊ သေတာ သေချာပါတယ်ဗျာ၊ လမ်း ပေါ်မှာ ထဲက အသက်မှ မရှူတော့တာ၊ ကျွန်တော် တို့ ဆေးရုံရောက်သွားတော့ ဆ ရာ
ဝန် တွေ ကလည်း အသက်မရှိတော့ဘူး ပြောတာပဲ”
“အမှန်က နောက်ထပ် တရက်လောက်တော့ စောင့်ကြည့်သင့်တာပေါ့”
“ကျွန်တော်တို့ သဘောဆိုရင် ဒီလောက်မလောပါဘူးဗျာ၊ သူကိုယ်တိုင် ပြောထားတာက လည်း ရှိနေတော့ သူ့ ဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတာ”
နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ်ရှူးကိုယ်ပတ်ဆိုသလို တရားခံက ကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေလို့ မင်းခန့် ဘာ မှ ဆက်မေးချင် စိတ်မရှိတော့။ ပြောနေရင်လည်း ပြီးပြီးသား ကိုယ်နှင့် မဆိုင်သည့် ကိစ္စ
တခုကို အတင်းလိုက်ရစ်သလို ဖြစ်နေလိမ့်မည်။
“ကဲ ..ကဲ.. သူများအကြောင်း စကားကောင်းနေလိုက်တာ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး လည်း ကားသွား ယူ ရဦးမယ်၊ သွားကြမယ်လေ”
“အင်း ..အင်း ..ကဲ ..ဟိုကလေး ပိုက်ဆံ ရှင်းမယ်”
မင်းခန့် က ပိုက်ဆံထုတ်ပေမယ့် မျိုးမင်းစိုးက အတင်းလုရှင်းသည်။ ဒီတခါ လက် ချင်း တိုက်မိမှာ စိုးလို့ ရှောင်ပေးလိုက်ရတာက မင်းခန့် ဖြစ်၏။
“ကျွန်တော် ကားသွားယူပြီး ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ”
“နေပါစေ ရပါတယ်၊ ဝင်စရာလေးလဲ ရှိလို့၊ စိတ်ချပါ ကျွန်မ ကတော့ မှတ်တိုင်မှား မဆင်းပါ ဘူး၊ စိတ်ချလက်ချသွား”
“အဲဒီလိုကြီးတော့ မပြောပါနဲ့ ဗျာ၊ ရင်တုန်လွန်းလို့၊ ဒါနဲ့ အလုပ်က ဘယ်လို အလုပ်မျိုး လုပ် ချင်တာလဲ၊ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေ ဆီမှာလဲ မေးထားပေးမယ်လေ”
“လုပ်ချင်တာ ကတော့ ရောင်းတဲ့ ဝယ်တဲ့ အလုပ်ပေါ့”
ပွဲစား လုပ်ဖူးတာကို သတိရပြီး စိတ်ကူးတည့် ရာပြောလိုက်သည်ကို မျိုးမင်းစိုးက ဘယ်လို နားလည်လိုက်သည်တော့ မ သိပါ။
“ဟုတ်ပြီ ဗျာ၊ ကျွန်တော်စုံစမ်းပေးမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့၊ ကျွန်မလည်း ကိုမျိုးမင်းစိုး အတွက်စုံစမ်းပေးမယ်လေ”
“လုပ်ဗျာ၊ မပန်းအိဖြူ ရှာပေးတာဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်လဲ လုပ်ပါ့မယ်”
“ဒါဆိုသွားတော့မယ်”
မင်းခန့် ကလမ်းခွဲထွက်လာသော်လည်း မျိုးမင်းစိုးက မှတ်တိုင်နား အထိပါလာသည်။ မင်း ခန့် စီးချင်သည့် ကား ချက်ချင်းရသည့် အတွက် စကားတော့ ထပ်မပြောဖြစ်ပေ။ မှတ်တိုင်
ရောက်သည် နှင့် မျိုးမင်းစိုး ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အသင့်တွေ့သည့် ကားပေါ်ကိုပြေးတက်ခဲ့ မိ ၏။ သိချင်တာ တခုကိုတော့ သိခွင့်ရလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် မပျော်ပါ။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း -၃ (စျ)

ဖြောက်ကနဲ အသံ ခပ်တိုးတိုးမြည်သွားပြီးနောက် အနီရောင်မီးလုံးလေးမှိတ်သွားပြီး အဝါ ရောင်မီး လင်းလာသည့်အခါ မင်းခန့် ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်မိသည်။ ထမင်းပေါင်းအိုး
အဖုံး ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အခိုးအငွေ့တွေကြားမှာ ညီညီညာညာ ထမင်းစေ့တွေကိုမြင် လိုက် ရသည်နှင့် အောင်မြင်သွားပြီ ဆိုတာသိလိုက်သည်။ ဒီ ပေါင်းအိုးက မင်းခန့်
အရင် သုံးဖူးတာနှင့် အမျိုးအစား မတူဘဲ ပုံစံလည်းကွဲသောကြောင့် ရေထည့်ရတာမမှန်းဆ တတ် ဖြစ်ပြီး မနေ့က ဆန်ပြုတ်တခါဖြစ်ပြီး တခါက မနပ်ဘဲ မာသွားသည်။ ပိုသေ
ချာအောင် ဇွန်း နှင့် ကော်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်းကောင်းနပ်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
အရင်တပတ် ကထဲက မြို့ထဲက အပြန်မှာဝင်ဝယ် ခဲ့ပေမယ့် ဆန်မဝယ်ရသေးတာကြောင့် မနေ့ကမှ စမ်းချက်ဖြစ်သည်။ မြို့ထဲက ပေါင်းအိုးဝယ်လာ ပြီးနောက်နေ့မှာ မင်း ခန့်
ဗိုက် အောင့်သည်။ဒါမျိုးကို တကြိမ် ကြုံဖူးပြီးဖြစ်လို့ အပြင်မထွက်ချင်တော့။ စတိုး ဆိုင်မှာ ပါ ရာစီ တမော ပြေးဝယ်ပြီး ရောက်လာမည့် ဒုက္ခကို စောင့်ရသည်။ စိတ်ညစ်ဖွယ်
ရာထို ကိစ္စ မပြီး မချင်း အိမ်တွင်းပုန်းလုပ်နေမိ်၏။ ဒေါ်ချစ်ကြီး ဆိုင်မှာ ထမင်းဟင်းဝယ် ထွက် တာ လောက် ပဲ အပြင်ကိုရောက်သည်။
အပြင်ထွက်တာ အကျင့်ဖြစ်နေလို့ အိမ်ထဲမှာနေရတာ အလွန်ပျင်းဖို့ ကောင်းသည်။ ဒီအ ချိန် ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး တို့ ဘယ်နေရာမှာ ရှိမည် ဆိုတာတွေးရင်း ပျင်းနေ၏။ ဗိုက်အ
ရမ်းမ နာတဲ့ နေ့တွေတုန်းက သူတို့ရှိမယ့်နေရာ မှန်းပြီးသွားချင်ပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သူတို့ နှင့် မတူ၊ ကွဲပြားခြားနားနေသည်ဟု ခံစားနေရသည့် အချိန်တွေမှာ သူငယ်ချင်းတွေ
နှင့် တူတူ ထိုင် ပြီး စကားမပြောချင်ပါ။
ကိစ္စတွေ ပြီးတော့မှ ပြန်သွားမယ် ဆုံးဖြတ်ထားသော်လည်း မနေ့က ထမင်းတအိုးနှင့် ချာ လည်လိုက်နေလို့ သွားဖြစ်တဲ့ ဆီ မရောက်လိုက်။ ဒီနေ့ လည်းနောက်ကျနေပြီ။ မနက်ဖြန်
ကျမှ ထမင်းစောစော ထချက်ပြီး သွားတော့မည်။
မီးခလုပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး ကြည်မာ လာပေးသွားသည့် ချဉ်ပေါင်ကြော်တွေလည်း ကုန် သွား ပြီ ဖြစ်လို့ ဒေါ်ချစ်ကြီးဆီက ဘာဟင်းဝယ်ရင် ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ မျိုး မင်းစိုး
တို့ နှင့် ပြန်တွေ့ပြီးကထဲက စိတ်ကြည်လင်နေလို့ထင်သည် ခုတလော မင်းခန့် အ စား အသောက်ကောင်းသည်။ ဟိုရက်တွေက ဗိုက်အောင့် နေတာ၊ အဆိုးဆုံးနေ့မှာ ရေ နွေးတအိတ်
နှင့် စိတ်ကသိကအောင့် ဖြစ်နေတာတောင်မှ အစားအသောက် မပျက်ခဲ့။ လူကလည်းနည်း နည်းပြန်ပြည့်လာတာကို ရေချိုးရင်၊ အဝတ်အစားလဲရင် သတိထား မိ သည်။ ကြည်မာ
တွေ့ ရင် ကျေနပ်မည် ထင်ပါသည်။ “ငါမရှိလို့ စိတ်ချမ်းသာနေသလား” လို့ အငေါ်တူးချင်လည်း တူး လိမ့်မည်ဟု တွေးမိတော့ပြုံးမိသည်။
“မပန်းအိဖြူ၊ မပန်းအိဖြူ”
“မ ..မ..ပန်း..အိဖြူ”
အိမ်ရှေ့က ခေါ်သံတွေကြောင့် မင်းခန့် ခေါင်းထောင်သွားသည်။ အပြင်ထွက်ပြီး လူတော ပြန်တိုးတာ တခုတော့ကောင်းသည်။ မင်းခန့် နားတွေက ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် နာမည်ကို
ကျက် မိလာသည်။ ကိုယ့်နှင့်ဆိုင်သောနာမည် ပါလားလို့ သိလာ၏။ အခုကြားလိုက်ရသည့် ယောက်ျားသံတွေက လူနှစ်ယောက်၏ံ ဖြစ်သည်။ နှစ်ခုလုံးကို ကြားဖူးသည် သိသည်
ဟု ထင်မိသောကြောင့်
“လာပြီ၊ လာပြီ”
ပြန်ထူး ရင်း အိမ်ရှေ့ကို ပြေးထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ခြံဝမှာ ရပ်နေသည့် မျိုးမင်းစိုး နှင့် သူ့ ဘေးမှာ ကုပ်ကုပ်လေး ရှိနေသည့် ထီးပြင်တဲ့လူ ကိုမြင်လိုက်ရသည်။
“မျိုးမင်းစိုး၊ အာ ..ကို မျိုးမင်းစိုး ပါလား”
ဝမ်းသာအားရနှင့် ပြေးထွက်ပြီး ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးမိသည်။
“လာ..လာ..ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ရှာလိုက်ရတာဗျာ၊ တော်သေးတယ် ဒီဆရာ နဲ့တွေ့လို့၊ ကျေးဇူးပဲနော် ဆရာသမား”
မျိုးမင်းစိုး အိမ်လိုက်ရှာရင်း ထီးပြင်သမားနှင့် တိုးတာဖြစ်မည်။ ကျေးဇူးတင်စကားကို ဘာမှ မတုံ့ပြန်ဘဲ မင်းခန့်ကိုသာ ရီဝေသောမျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် တချက်စိုက်ကြည့်ကာ
လှည့် ထွက်သွား၏။ နေ့လည်ခင်းမှာကထဲက ဒီလူ မှန်နေပြီထင်သည်။ မျိုးမင်းစိုးလည်း တချက် အကဲခတ်သလိုကြည့်လိုက်ပြီးမှ အနံ့ရပြီး သဘောပေါက်သွားသည်ထင်သည်။
ဘာမှထပ် မပြောတော့ဘဲ မင်းခန့် နှင့် အတူ အိမ်ထဲဝင်လိုက်လာ၏။
“ဒီမှာ ထိုင် ကိုမျိုးမင်း စိုး၊ ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး ရောက်လာတာလဲ၊ တော်တော်ရှာ လိုက်ရ သလား”
တချပ်ထဲ ရှိသည့်ဖျာကို အလယ်မှာ ဖြန့်ခင်းပေးကာ မင်းခန့်လည်း ဂါဝန်စတွေကို သေ သေ သပ်သပ်သိမ်းပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း မေးလိုက်သည်။ ဒီလိုမှ မထိုင်လို့ လည်း
မ ဖြစ် ဟိုတခါ အထိုင်မတတ်လို့ ကြည်မာအပြောခံရတာ ဒီဂါဝန်ပဲဖြစ်သည်။ ဒါ တောင်မှ အဲဒီတုန်းက ဘောင်းဘီပါသည်။ အခုက အောက်မှာ ဘာမှမရှိ၊ လေးရက် လောက် ပင်
တီ တထည်ပြီးတထည် ဆက်တိုက်ဝတ်ထားရလို့ အိမ်မှာနေတုန်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေ နေ မိချိန်မှ မျိုးမင်း စိုးက ရောက်လာသည်။
“မပန်းအိဖြူ အတွက် အလုပ်တခုတွေ့ထားလို့၊ သွားရင်းလာရင်း တွေ့ဦးမလား လိုက် ကြည့်နေတာ မတွေ့တာနဲ့ လိုက်ချလာတာ၊ ဒီလမ်းထိပ်မှာ ဆင်းသွားဖူးတော့ လမ်းထိပ်မှာ
ကားရပ်ပြီး လမ်းထဲမှာ လိုက်မေးတော့ မုန့်တီဆိုင်က ဒီဖက်လို့ပြ လိုက် တယ်၊ မသေ ချာ လို့ ဟိုဖက်က ကွမ်းယာဆိုင်မှာမေးတာကို ဟိုဖက်အိမ်လို့ ပြောလိုက် လည်းရသားနဲ့ အိမ်ဝအထိလိုက်လာပြီးခေါ်ပေးတယ်၊”
“အရင်ရက်တွေက အိမ်မှာကိစ္စ လေးနဲနဲ ရှုပ်နေတာနဲ့ မထွက်ဖြစ်တာပါ၊ အလုပ်က ဘာ လုပ်ရမှာလဲ ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“မပန်းအိဖြူက ရောင်းတာဝယ်တာ စိတ်ဝင်စားတယ်ဆို၊ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတ ယောက် က မီနီမတ် ဖွင့်ချင်လို့တဲ့ အရောင်းစာရေးမတွေလိုနေတယ်၊ အဲဒါ ကျွန်တော့် မှာ
လူရှိတယ် ပြောထားတယ်၊ လုပ်နိုင်မလားတော့မသိဘူး၊ လစာကောင်းဖို့ကတော့ ကျွန် တော့် တာဝန် ထား”
ဘာဝင်ငွေမှ မရှိတာထက်စာရင် အလုပ်ကလေး တခုရှိတာပိုကောင်းသည်။ အိမ်မှာနေတာ ကလည်း ပျင်းစရာကောင်းလွန်းလှ၏။ စတိုးဆိုင် အရောင်းစာရေးမ ဆိုတာ အလုပ်
လည်း ရှုပ်တာမဟုတ်၊ လာဝယ်ရင်ရောင်းရုံသာ။ ဝယ်ချင်အောင်နည်းနည်းတော့ပြောရမည်။ ဒီ လောက်တော့ မင်းခန့် ရပါ၏။
“လုပ်နိုင်ပါတယ်၊ လုပ်မှာပေါ့”
“ဒါဆို အခု အဝတ်အစားလဲပြီးလိုက်ခဲ့တော့၊ သူက ဆိုင်ထောင်ဖို့ အခုမှစပြီး ရန်း မှာ ဆို တော့ သူ့မိန်းမနဲ့ တူတူ လိုက်ပေးနိုင်မယ့် သွက်သွက်လက်လက် မိန်းကလေး တ
ယောက် လောက် အမြန်ဆုံးလိုချင်နေတာ၊ သူများဦးသွားမှာ စိုးလို့”
“အခုလား”
“အင်းလေ၊ အဆင်မပြေဘူးလား၊ အဆင်မပြေရင်လည်းရပါတယ်၊ ကျွန်တော် ဖုံးဆက်ထား လိုက်မယ်၊ ဘယ်သူ့မှ မခန့် နဲ့ဦးလို့”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ရပါတယ်၊ လိုက်ခဲ့ပါမယ်”
“ထမင်းစားပြီး ပြီလား”
“မစားရသေးဘူး”
“ခင်ဗျား အလုပ်ရှင်နဲ့ တွေ့ပြီးမှ တခုခု ဝင်စားကြတာပေါ့၊ ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ပို့ ပေးပါ မယ်”
မျိုးမင်းစိုး ကိုပြန်တွေ့ရတာ အရမ်းကောင်းသည်။ အကူအညီတောင် သေသေချာချာ မ တောင်းရသေးခင် ကူညီနေလေပြီ။ အခုနေကြည်မာ ရောက်လာစေချင်သည်။ မျိုးမင်းစိုး
သူငယ်ချင်း ဆီမှာ အလုပ်ပြောပေးဖို့ ပြောရင် မျိုးမင်းစိုးကလည်း သဘောကောင်းတော့ ကူညီမည်သာ။ ဒါဆိုရင် ကြည်မာနှင့် အလုပ်တူတူ လုပ်ပြီး တအိမ်ထဲပြန်နေရနိုင်သလို
သူတို့ နှစ်ယောက်ကိုလည်း အဆင်ပြေသွားအောင် တွန်းပေးလို့ ရမည်။
“ကဲ ..လုပ်လေ၊ တော်ကြာ ဟိုမှာကြာရင် ခင်ဗျား ဗိုက်ဆာနေဦးမယ်”
“အင်း ..အင်း ..ဟုတ်ကဲ့”
အခန်းထဲ ရောက်တော့ ဘီရိုရှေ့မှာ ဘာဝတ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ အလုပ်ရှင်နှင့် တွေ့ ရမှာဆိုတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လေးဖြစ်ချင်၏။ ဟိုဟာ ယူလိုက်၊ ဒီဟာဆွဲ လိုက်နှင့် ပြုတ်
ကျတာတွေလည်း ပြုတ်ကျပြီး ဆူညံ ကုန်၏။ အိမ်ရှေ့က မျိုးမင်းစိုးတောင်ကြားသွားသည်။ လှမ်းပြီးအားပေး၏။
“အေးအေးဆေးဆေး လုပ်ပါ မပန်းအိဖြူ၊ နောက်ကျလို့လည်း ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ အဲဒီကောင် ကို နားရင်းရိုတ်ပြီး ခန့်ခိုင်းလို့ ရတယ်၊ လူရင်းတွေ”
မျိုးမင်းစိုးမှာ လူရင်းဆိုလို့ မင်းခန့် တို့ပဲ ရှိသည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် လူရင်းဆိုရင် မင်းခန့် နှင့် လည်း လူရင်းဖြစ်ရမည်။ ဘယ်သူများလဲဟု သိချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာသည်။ မလိုအပ် သောမေး ခွန်းကို မေးသလို ဖြစ်သွားမှာစိုးတာ ကြောင့် ဟိုရောက်မှပဲ ကြည့်ဖို့ စိတ်ဖြေ လိုက်ရ၏။ မြန်မြန်သွား ချင် တာကြောင့် အဝတ်အစားကို သိပ်ချေးမထူတော့ပဲ သပ်သပ် ရပ်ရပ် ဖြစ်မည်
ထင်သည့် အကျ ႌ နှင့် ထိုအကျ ႌနှင့် လိုက်မည် ထင်သောထမိန် တထည် ဆွဲဝတ်လိုက်၏။ ပန်းအိဖြူမှာ ထမိန်သိပ်မရှိပါ။ မချိုပေးခဲ့တာတွေရှိလို့သာ အခုလိုရွေး ချယ်ပြီး ဝတ်လို့ရခြင်း
ဖြစ်သည်။

ကြည်မာပြောဖူးတာနှင့် နားပေါက် ဟောင်းလောင်း မဖြစ်အောင် ဝတ်ထားသည့် အကျ ႌအ ပြာရောင် နှင့် လိုက်ဖက်သည့် အပြာရောင်ကျောက်ကလေး နှင့် နားဆွဲကို
ထုတ်ဆွဲ လိုက် သည်။ မျက်နှာကို တော့ ဘာမှ မလိမ်းတော့။ မျက်နှာပြောင် ကိစ္စကိုလည်း ကြည်မာပြော ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စက နားဆွဲလို လွယ်သည် မဟုတ်။
မင်းခန့် ဘာမှ မလုပ်တတ် တာ ကြောင့် စိတ်လျှော့လိုက်ပါသည်။
ထမိန်ကို အသပ်ရပ်ဆုံးနှင့် အခိုင်ခန့်ဆုံးဖြစ်အောင် အချိန်ယူဝတ်လိုက်ပြီး နောက် ခေါင်း ကို ဘီးနှင့် သုံးလေးချက် ချက်သပ်လိုက်ပြီး နဖူးပေါ် ဆံပင်မကျစေရန် ကလစ်နှင့်
ထိန်း လိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် အဆင်သင့်ဖြစ်သွားပါသည်။ ပိုက်ဆံ အိတ်လေး ဆွဲပြီး အိမ်ရှေ့ ကိုထွက်လာတော့ မျိုးမင်းစိုး ဝုန်းကနဲ ထရပ်လိုက်သည်။ သူ့ ပုံစံ ကိုကြည့်ရ
တာ တမျိုး ကြီးဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့် အဝတ်အစားလဲတာကို လာချောင်းမိလို့ များ မလုံမလဲဖြစ် နေ တာလားဟု တွေမိပေမယ့် ကိုယ့်သူငယ်ချင်းက ဒီလိုလူစားမျိုး မဟုတ်
တာသိနေလို့ မ ဖြစ်နိုင်ဟု ထင်မိသည်။
“အော် ..မေ့ လို့၊ ဘွဲ့ လက်မှတ်တို့ ဘာတို့ လိုသေးလား”
“မလိုဘူး၊ မလိုဘူး ရတယ်၊ ကျွန်တော် တာဝန်ယူ ထားတာပဲ”
“ဒါဆိုလဲ သွားမယ်လေ”
မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုး ခြံထဲက ထွက်လာတာကို ထီးပြင်သမား သူ့ဆိုင်ပေါ်ကနေ ငူငူ ကြီး ထိုင်ငေးနေ၏။ မင်းခန့် မြင်သလို မျိုးမင်းစိုးလည်း မြင်သည်။
“အဲဒီလူက တမျိုးပဲဗျ၊ အခုနတုန်းကလည်း ခင်ဗျားထွက်မလာခင် ကျွန်တော့်ကိုမေးတယ်၊ မပန်းအိဖြူ နဲ့ ဘာတော်သလဲတဲ့၊ သူငယ်ချင်းပါ လို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်တာ
ကို မျက် လုံးကြီးပြူးကြည့်တယ်ဗျာ၊ ဒီအရွယ် နဲ့ ဒီအရွယ် သူငယ်ချင်းဆိုတာ မယုံဘူးထင်တယ်”
“နောက်တခါ တွေ့ရင်ပြောလိုက်မယ်၊ ဒီထက် သူငယ်ချင်းစစ်တာ မရှိဘူးလို့၊ သူက ဒီလို ပါပဲ၊ အချိန်ပြည့် မူးနေတော့ နဲနဲ တမျိုးပေါ့”
မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာမှာ အညိုရောင် အရိပ်တချို့ သန်းသွားသည်။
“ဒီလို လူမျိုးနဲ့ အိမ်ချင်းကပ်နေရတာ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ မပန်းအိဖြူ တို့ အိမ်မှာ လူများရဲ့ လား”
“သူငယ်ချင်း နဲ့ တူတူနေတာလေ၊ ကြည်မာလှိုင် တဲ့၊ အခု အလုပ်သွားနေတယ်၊ သူငယ် ချင်း က သဘောလဲ ကောင်းတယ်၊ ရုပ်လဲချောတယ်၊ ရည်းစားလဲ မရှိဘူး၊ တခါမှလဲ
မထား ဖူးဘူး၊ ကိုမျိုးမင်းစိုးနဲ့ ကြုံရင် မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ”
မျိုးမင်းစိုး စိတ်ပူနေပုံရတာကြောင့် တယောက်ထဲနေတာပါလို့ မပြောဘဲ မုသားသုံးရင်းနှင့် တလက်စထဲ ကြည်မာ့ အတွက် ကြော်ငြာဝင်လိုက်သည်။ ပြောသာပြောရသည်
ဒီကောင့် လို အဖြစ်မရှိသည့် အူကြောင်ကြောင် ကောင်လက်ထဲ ကြည်မာ့ကို ထည့်ရမှာတော့ နှ မျော သည်။ ကိုယ်က မစွမ်းနိုင် တော့သည့် ဘဝကိုရောက်နေလို့သာ
ချစ်သူငယ်ချင်းကို သဒ္ဒါ လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ မျိုး မင်းစိုး ဘာမှ ပြန်မပြော၊ ဆိတ်ဆိတ်နေပြီး သဘောတူ လိုက် ပုံရ၏။
“အခုထွက်လာတဲ့ ပုံကို ကြည်မာမြင်ရင်ပြောတော့မှာပဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အလုပ်သွားလျှောက်တာ မဖြီးမလိမ်းဘဲ မျက်နှာပြောင် နဲ့ သွားရသလားလို့လေ၊ ဒီတိုင်း ရမှာပါနော် ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ဘာလို့ မရရမှာလဲ၊ မိတ်ကပ်လိမ်းထားတဲ့ မျက်နှာတွေ မြင်နေကျဖြစ်နေလို့ လားမသိဘူး၊ မပန်းအိဖြူ ကို ဘာမှမလိမ်းဘဲမြင်ရတာ ပိုကြည့်လို့ကောင်းတယ် ထင်မိတယ်”
“ဒါဆိုရင်လည်း ဒီနေ့ နေ့လည်စာကျွေးမယ်၊ မြှောက်ပြောတဲ့ အတွက်ရော၊ အလုပ်ပြော ပေးတဲ့ အတွက်ပါ”
“မြှောက်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ မပန်းအိဖြူ ကို စတွေ့ကထဲက သူများနဲ့ မတူတဲ့ မိန်းက လေး လို့ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲက သိနေတာ”
ဘယ်တူမလဲ၊ စိတ်ကတခု လူက တကိုယ်ဖြစ်နေတာကိုး ဟု စိတ်ထဲကနေပဲ မင်းခန့် ကြိတ် ပြီးပြောလိုက်မိပါသည်။ ကားပေါ် ရောက်တော့ ဘယ်ကိုသွားရမည်ကို မေးကြည့်မိတော့
မှ ကျော်သက် ဆီသွားမှာမှန်းသိလိုက်သည်။ ဆန်ကုန်သည် လုပ်ရင်းကြီးပွားလို့ လုပ်ငန်းခွဲ ထောင်တော့မည် ထင်သည်။
“စတိုးဆိုင်က သူ့ မိန်းမ ဦးစီးမှာလေ”
ကျော်သက်၏ မိန်းမ မာလာ ဆိုတာကလည်း စိုးစိုးလို ငယ်သူငယ်ချင်း မဟုတ်ပေမယ့် မင်း ခန့် နှင့် ခင်မင်ရင်း နှီးပါသည်။ မင်းခန့် တို့ ထက် နှစ်နှစ် ခန့်တော့ငယ်၏။ မာလာက
လည်း ကျော်သက်လိုပင် အနေအေးသည်။ စိတ် သဘောထားလည်း မဆိုး။ မာလာနှင့် အလုပ် လုပ် ရမည် ဆိုရင်တော့ မင်းခန့် လည်း သ ဘောကျပါ၏။ တခုပဲ ရှိသည် ဆိုင်က
သူတို့ အိမ်မှာ ဆိုရင်တော့ မင်းခန့် အခုနေ သည့် နေရာကဆိုရင် ကားနှစ်ဆင့် ပြောင်းစီးပြီး အ လုပ်ဆင်းရမည်။
“ဒီမှာ လုပ်ရမှာလား”
ကျော်သက်တို့ တိုက်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့ မင်းခန့် မေးမိ၏။
“မဟုတ်ဘူး၊ ဆိုင်က ဟိုဖက် တလမ်းကျော်မှာတဲ့”
ဟိုဖက်တလမ်းကျော် ဆိုရင်တော့ ကျော်သက်ယောက္ခမ အိမ်ပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ မာလာ့ မိဘ တွေ နေသည့် နှစ်ထပ်အိမ် တလုံးရှိ၏။ သူတို့ တိုက်ခန်းထဲ ရောက်သွားတော့ သူတို့လင်
မယားက မင်းခန့် တို့ကို ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ပင်ကြိုဆိုကြပါသည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်မိသည် နှင့် မျိုးမင်းစိုးက စပြီး
“ဒါငါပြောတဲ့ ပန်းအိဖြူ ဆိုတာပဲ၊ သူက မာလာ့ကို ၀ိုင်းကူလုပ်ပေးလိမ့်မယ်၊ မပန်းအိဖြူ ဒါ ကျွန်တော်ပြောတဲ့ ဆိုင်ရှင် သူဌေးလင်မယားပဲ”
ကျော်သက်က မင်းခန့် ကို သမန်ကာရှန်ကာပဲ တချက်ကြည့်ပေမယ့် မာလာကတော့ သေ သေချာချာကြည့်သည်။ ဒါပေမယ့် မာလာကြည့်ပုံက အလုပ်သမားတယောက်ကို
ဆန်းစစ် အကဲခတ်သည့် ပုံစံမျိုးမဟုတ်ဘဲ မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်း တယောက်ကို ကြည့်သလိုမျိုး၊ ညီမငယ် တယောက်ကိုကြည့်သလိုမျိုး နွေးနွေးထွေးထွေး အကြည့်ဖြစ်၏။
“ချစ်စရာလေးပဲ၊ ကိုမျိုးမင်းပြောတာထက်တောင် ပိုကြည့်ကောင်းတယ်၊ ဒါနဲ့ ညီမလေးက ဘယ်ကနေ လာရမှာလဲ၊ လာဖို့ အဆင်ပြေမလား”
မျိုးမင်းစိုး အပိုင်ပြောထားသလိုပင် အနေအထားက အလုပ်ရပြီဆိုသည့် သဘောဖြစ် သည်။ ဒီလင်မယားကို မျိုးမင်းစိုး ဘယ်လို တွန်းထည့်လိုက်သည်မသိ။ သူ့လို ပင် ခပ်အေး
အေး ခပ်ရိုးရိုးချင်း ဆိုတော့ လိုက်လျောကြသည် ထင်၏။
“ဒီကိုဆိုရင် ..ကားကတော့ နှစ်ဆင့် ပြောင်းစီးရမယ် ..မ..မမ”
အရင်လို မာလာဟု ခေါ်လိုက်မိတော့မည့် ပါးစပ်ကို အတင်းပြန်ထိန်းလိုက်ရသည်။ မျိုးမင်း စိုးနှင့် က အကြိမ်ကြိမ်တွေ့ပြီး ဖြစ်နေလို့ ကိုမျိုးမင်းစိုး ခေါ်ဖို့ သတိမလွတ်ပေမယ့်
အခုမှ ပြန် တွေ့ရသည့် ကျော်သက်တို့ လင်မယားကိုတော့ အထူးသတိထားပြီး အကျင့်ပြန်လုပ် ရမည်။ အရောင်းစာရေးမလေးက ဆိုင်ရှင် သူဌေးကို ဟေ့ကောင်ကျော်သက်
ဟု အားရ ပါးရ ခေါ်ပစ်လိုက်မိရင် မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာဘယ်လောက်ခံနေပါစေ မသင့်တော်သည့် ကိစ္စ ဖြစ်၏။
“အေး ..ဒီကိစ္စက လစာမှာ ထည့်စဉ်းစားရမယ်ကွ၊ ဟုတ်တယ်နော် ကျော်သက်”
မျိုးမင်းစိုးကို ကျော်သက် မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်သည်။ မျိုးမင်းစိုးကို ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ မင်းခန့် ဖက်ကို လှည့်လာပြီး
“ငါ့ညီမ အခု လာတော့ဘာနဲ့ လာသလဲ”
“ကို..ကိုမျိုးမင်းစိုး ကားနဲ့ပါ”
“ဒါဆိုလဲ မျိုးမင်းစိုးရာ နောက်နေ့တွေလဲ မင်းပဲ အကြို အပို့လုပ်လိုက်ပေါ့၊ ဒါဆိုလမ်းစရိတ် ကိစ္စ ငါတို့ထည်းတွက်စရာမလိုတော့ ဘူးပေါ့”
“ဟေ့ ကောင်ကျော်သက်၊ မင်းငါ့ကို ဓါတ်ဆီဖိုး ပေးမလား”
“ဘာလို့ ပေးရမှာလဲကွ၊ ငါ့ဆီမှာ ဒရိုင်ဘာလုပ်ပြီးကားမောင်းပေးမယ် ဆိုရင်တော့ ဆီဖိုး လည်းပေးမယ်၊ လခလဲ ပေးမယ်”
တယောက်နှင့် တယောက် တမင်ရစ်နေကြမှန်းသိလို့ မင်းခန့် ပြုံးမိသည်။ မာလာလည်း တ ခစ်ခစ်ရယ်၏။ ရယ်ရင်းက ထိုင်ရာမှ ထလာပြီး မင်းခန့် လက်ကိုလာဆွဲသည်။
“လာညီမလေး၊ ဒီကိစ္စ သူတို့ဖာသာဆက်ငြင်းကြပစေ၊ ညီမကို ဆိုင်နေရာလိုက်ပြမယ်၊ ကို မျိုးမင်းရော ညီမလေးရော ထမင်းမစားရသေးဘူး မဟုတ်လား၊ ရှင်တို့ ငြင်းလို့ ဝရင်
ကိုမျိုး မင်းကားနဲ့ နေ့လည်စာ ဟင်းထွက်ဝယ်လိုက်ကြ၊ ထမင်းရှိပြီးသား၊ မာလာ တို့ ပြန် လာရင် စားမယ်”
မာလာနှင့် မင်းခန့် လက်ချင်းတွဲပြီး ထွက်လာတော့ နောက်မှာ ကျော်သက်နှင့် မျိုးမင်းစိုး ငြင်းခုံ ပွဲက ပစ်မှတ်ပြောင်းသွားသည်။
“ကျော်သက် ငါက ကားမောင်းပို့ ရုံပဲနော်၊ မင်းကြားတယ် မဟုတ်လား၊ ဟင်းဝယ်တာ မင်း အလုပ်”
“မာလာပြောတဲ့ ထဲမှာ ငါဝယ်ရမယ်လို့ တခွန်းမှ မပါဘူး၊ ငါ့မိန်းမ က ငါပိုက်ဆံ ကုန်မယ့် စကား မျိုး ပြောမလား ဟ”
အခန်းတံခါး ပိတ်သွားတော့ သူတို့ ဘာတွေဆက်ပြောနေတာကို မင်းခန့် မကြားရတော့ပါ။ လှေခါးထစ်တွေကို ဆင်းလာရင်း ပျော်နေမိတာကိုတော့ မင်းခန့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို
သိနေ သည်။ နွေးထွေးသာယာသည့် စည်းဝိုင်းတခု၏ အပြင်ကို လွင့်ထွက်သွားပြီးမှ ပြန် လည်ဝင် ရောက်ခွင့် ရလာသူတယောက်လို မင်းခန့် ခံစားနေရသည်။ ထီးပြင်တဲ့လူ
ပြောဖူးသည့် စည်းပြင်က လူ ဆိုသည့် အဓိပ္ပါယ် ကို သိသလိုလို ရှိလာသည်။
မာလာကတော့ သူ့ အတွေး နှင့် သူ မှတ်ချက်ချ စကားတခွန်းဆိုသည်။
“သူတို့ သူငယ်ချင်း ဆုံးသွားပြီးကထဲက ဒီနှစ်ယောက် ပထမဆုံး ဆူဆူညံညံ ပြန်ဖြစ်လာ တာ၊ အဲဒါ ညီမ လေး ကျေးဇူးပဲ”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ကျော်သက် တို့ ဆိုင်မှာ မင်းခန့်က ပထမဆုံး ဝန်ထမ်းဖြစ်သည်။ မာလာ လိုက်ပြစဉ်က လက် သမားတွေ အလုပ်လုပ်နေကြဆဲဖြစ်၏။ အလူမီနီယမ် ကောင်တာတွေ၊
နံရံကပ် စင်တွေ၊ ပစ္စည်း ချိတ်ဆွဲဖို့ တန်းတွေကို ပြင်ဆင်နေကြသည်။
“ရောင်းဖို့ ကတော့ဝယ်တာတွေလဲ ဝယ်ပြီးသွားပြီ၊ ပြည့်အောင်ဖြည့်ဖို့ ကတော့ အများကြီး လို သေးတယ်”
ဆိုင်မဖွင့် ခင်က စပြီး မာလာ့ ကို မင်းခန့် ကူညီရမည် ဖြစ်သည်။ မာလာ့ အဖေနှင့် အမေ ကို လည်း ပန်းအိဖြူ အဖြစ် ပြန်မိတ်ဆက်ရသည်။ အရင်ကတော့ အဖွားကြီးက မင်းခန်
့ကို သိပ် မကြည်။ သမက်ကလေး ကျော်သက်ကို ဖျက်ဆီးနေသည့် သူငယ်ချင်း အဖြစ်မြင် သည်။ “ရုပ် ကိုက ကြာကူရီ ရုပ်နဲ့” ဟုလည်း ကွယ်ရာမှာ ရှုံ့ချတတ်သည်။ မင်းခန့်
က လည်း ခပ်ကင်းကင်း ပဲ နေခဲ့၏။ ပန်းအိဖြူကိုတော့ အဖွားကြီးက သဘောကျသည်။
“တယောက်က မာလာ၊ တယောက်ကပန်း၊ ညည်းတို့ တွဲလို့ ဖြစ်မှာပါ”
နောက်ပိုင်းကျတော့ မင်းခန့် အရည်အချင်း တွေက သူတို့ပို သဘောကျဖို့ ဖြစ်လာသည်။ လိုင်း ပေါင်းစုံ မထသ ပွဲစားလုပ်ခဲ့ ဖူးတော့ နေရာတော်တော်များများကို ရောက်ဖူးသည်။
ဘယ်နေ ရာမှာ ဘာပစ္စည်း ရနိုင်သည်ဆိုတာကို မင်းခန့် သိ၏။ ဘယ်ကိုသွား၍ ဘယ်သူ နှင့် တွေ့ရမည် ဆိုတာမျိုးလည်း မာလာ့ကို ပြောပြနိုင်သည်။ ဆိုင်အတွက် ပစ္စည်းဝယ်ယူ
ဖြည့်တင်းရေးမှာ မင်းခန့် အများကြီးအထောက် အကူပေးနိုင်ခဲ့၏။
ဆိုင်ကလည်း ဆိုင်ကြီး ဖြစ်ရာ ရှိသင့်သမျှ စုံအောင်တင်ထား နိုင်ဖို့ မင်းခန့် တော်တော် အ လုပ် များခဲ့ပါသည်။ နေ့စဉ်လို မာလာနှင့် အပြင်ထွက်ရ၏။ တခါတလေတော့ နေ့ခင်း
ဖက် မျိုးမင်းစိုး ပေါက်ချလာတတ်ပြီး ကားနှင့် လိုက်ပို့ ပေးတတ်သည်။ မနက် အိမ်ကနေ အ သွား ပဲ ဘတ်စ်ကား စီးရ၏။ ပြန်ချိန်ဆိုရင်တော့ မျိုးမင်းစိုးက လာစောင့်ပြီး ပြန်လိုက်ပို့
ပေး သည်။တချို့ ရက်တွေမှာ မိုးချုပ်တာတွေရှိတော့ မာလာက မင်းခန့်ကို အပြန်ကားငှားဖို့ ပိုက်ဆံ ထုတ်ပေးသည်။ မင်းခန့် က ငြင်းသော်လည်း မျိုးမင်းစိုးက ကြား က ဖြတ်ယူပြီး
သူပို့မည် ဟု ဆိုသည်။ အလုပ်အကိုင် မရှိချိန်ဆိုတော့ ကြားပေါက်ဝင်ငွေ ရအောင် လုပ်ခြင်းပါဟု ရုပ်တည် နှင့် ပြောတတ်သည်။
“ခွေးသတောင်းစား၊ အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတယ်” ဟု ကျော်သက်က ရှုံ့ချပစ်တင် သလို ဆိုတတ်သော်လည်း သူပါ တခါတလေလိုက်လာတတ်သည်။ အစ ပိုင်းတော့ မျိုး
မင်းစိုး ဆိုတာ အားနာရမည့် သူမဟုတ်လို့ သူနဲ့ ပဲပြန်သည်။ လမ်း မှာ လဘက်ရည် ဆိုင် လေး ဘာလေးဝင်ထိုင်တဲ့ အခါလည်း ထိုင်ဖြစ်၏။ ကြာလာ သည့် အခါနေ့ တိုင်း ဖြစ်နေ
တော့ နည်းနည်း အားနာစပြုလာသည်။ မပို့ပေးလည်း ရပါ သည် ဆိုတာကို မျိုးမင်းစိုးက လက်မခံ။ မာလာ့ကိုလည်း ဘာပြောလိုက်သည် မသိ မင်းခန့်ကို နောက်ကျရင် ကားခ
ပေးနေကျ မပေးတော့ပါ။
“တနေကုန် ပင်ပန်းထားတာ ဗျာ၊ညနေပိုင်းဆို ကားတွေကလည်း အရမ်းကြပ်တယ်လေ၊ ကျွန်တော့်ကို အားနာစရာ မရှိဘူး၊ အားနေတဲ့ဟာပဲ၊ ဒီတိုင်းလဲ လျှောက်သွားနေကျပါဗျာ။၊
မထူးပါဘူး”
ကျော်သက် နှင့် မာလာကို မင်းခန့်က အားနာကြောင်း ပြောပြတော့ မာလာက ရယ်နေ သည်။ ကျော်သက်ကတော့ သူ့ ဟာ သူ ဆီမနှမျောတာပဲ စီးလိုက်ပေါ့ ဟုဆို၏။ ဒါကြောင့်
လည်း ငြင်း မရတော့ဘဲ ညနေ တိုင်း မျိုးမင်းစိုး ပြန်လိုက်ပို့ တာ အကျင့်ဖြစ်သွားသည်။ အ မှန်ပြောရရင် မင်းခန့် အတွက် လည်း အ ဆင်ပြေသည်။ ညနေအလုပ်ပြန်ချိန် ကားစီးရ
တာ စိတ်ပျက်စရာကောင်း လွန်း သည်။ လူယုတ် မာတွေရန် ကလည်းရှိသေး၏။ အသား ကို လာထိရင် မင်းခန့် အလွန် စိတ်တိုသည်။ အခုလို မျိုး မင်းစိုး လိုက်ပို့ပေးတော့ သက်
တောင့် သက်သာပြန်လို့ရသည်။
မင်းခန့် မာလာ့ကို အရင်ထဲက သဘောကျသည်။ စိုးစိုး တို့လို ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်း မဟုတ်ဘဲ ကျော်သက် နှင့် ပတ်သက်ပြီးမှ သိရသူဖြစ်သည့် အပြင် ဟိုဟိုဒီဒီ လည်း
လိုက် မလာတတ်လို့ သိပ်ပြီး တရင်းတနှီး မနေဖူးတာပဲရှိသည်။ အနေအေးပေမယ့် ခေတ်အ လိုက် စမတ်ကျကျ ဝတ်စားဆင်ယင်တတ်တာ သတိပြုမိခဲ့သည်။ ကလေးနှစ် ယောက်
အ မေ ဖြစ်သော်ငြား မာလာ့ကို ဖရိုဖရဲ မသပ်မရပ် နှင့် နေဖူးတာ တခါမှ မမြင် ခဲ့ရပါ။ သွယ် လျ သယောင်ထင်ရသော်လည်း ရှိသင့်သည့်အမို့အမောက်တွေ ရှိသည့် ကိုယ် ပေါ်မှာ
ဂျင်း ဘောင်းဘီကျပ်ကျပ် ဝတ်ပြီး သွားလာနေသော မာလာ့ကို ကလေးနှစ် ယောက် အမေ ဆို တာ အကြောင်းသိတွေလောက်ပဲ ပြောနိုင်မည့် အရာဖြစ်သည်။ အပြင် လူတ
ယောက် အ နေနှင့် ထင်စရာအကြောင်း မရှိပါ။
မိန်းကလေးတယောက်၏ အသွင်ကို ယူပြီး လူ့ဘဝ ထဲ ဖြတ်ကျော်ဖို့ ကြိုးစားနေရသော မင်းခန့် အတွက် မာလာသည် လေးဦးမြောက် ဆရာလို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဆေးရုံမှာ မူလေး
နှင့် မမအုန်း၊ အိမ်ရောက်တော့ကြည်မာ၊ မာလာကတော့ မင်းခန့် အတွက်နောက်ဆုံး ဆ ရာဖြစ်သလို အသင်အပြ အကောင်းဆုံး ဆရာမလည်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့်၏ မိန်းမသား
မဆန်သည့် အပြုအမူ အနေအထိုင်တွေကို ပြင်မှန်းမသိ ပြင်ပေးသွားသည်။
မာလာကလည်း ပန်းအိဖြူကို သံယောဇဉ် ဖြစ်ပုံ ရသည်။ လူမြင်ကောင်းသည့် စတိုးဆိုင် ကြီး တဆိုင်ဖြစ်လာဖို့ လုံးပန်းစဉ်မှာ ရက်ပေါင်းများစွာ အတူသွား အတူစားလာခဲ့လို့ မင်း
ခန့်၏ အားနည်းချက်တွေကို သိသည်။ ဒါပေမယ့် ယောက်ျားတယောက် ဖြစ်နေလို့ က မောက်ကမ တွေဖြစ်နေတာ ဟု မသိဘဲ ငယ်ရွယ်သောမိန်းကလေး တယောက်၏ မသိ
နားမလည်မှု တွေလို့ ယူဆပြီး တတ်နိုင်သလောက် ပဲ့ပြင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
မင်းခန့် ကလည်း မင်းခန့် ဖြစ်သည်။ ညီမလေး ရေ လို့ မာလာက ဖေါ်လိုက်လျှင် လူကြား ထဲလဲ ဗျာ ဟု ထူးမိချင် ထူးမိတတ်သည်။ ထိုင်တာ ထတာကလည်း မိန်းမမဆန်။
ဘောင်း ဘီရှည် ဝတ်လာသည့် နေ့တွေဆိုရင် ခုံမှာ ထိုင်ပါက မိန်းကလေးလို တင်ပါးလွှဲဝင်ထိုင် တာ မျိုး မဟုတ်ဘဲ အကျင့်ပါနေသည့် အတိုင်း ခြေထောက်နှင့် ကျော်ကာ
ခွထိုင်တာမျိုး လုပ်ချင်လည်း လုပ်တတ်သည်။ ဒါမျိုး ဆိုရင် မာလာက စောင်းပါးရိပ်ခြည် သတိပေး တတ် သည်။
အရင်က ပုခုံးကို မထိတထိလေး ရှိနေသည့် ဆံပင်တွေက တစတစ နှင့် ပုခုံးကို ကျော် ဆင်းလာသည့် အခါ မင်းခန့် ညှပ်ချင်လာသည်။ ဆံပင်တွေ ပုခုံးကိုအုပ်သည့် အခါ နောက်
ကျောကို ထိသည့်အခါ အိုက်သည်ဟု ထင်လာ၏။ မိန်းကလေးတွေ ဆံပင်ညှပ်သည့် ဆိုင် မျိုး ကို ရောက်ဖူးသော်လည်း ဘယ်လိုပုံစံပြောပြီးညှပ်ရမည် ကိုမသိ။ အခုဆံပင်ကို
တိုတို ညှပ် ချင်လာ တော့ မာလာ့ ကို မေးကြည့်မိသည်။
“ဆံပင် အတိုညှပ်ပစ်လိုက်ချင်လို့ ဘယ်လိုပုံ ညှပ်ရင် ကောင်း မလဲ မမ”
“မညှပ်ပါ နဲ့လားကွယ်၊ ငါ့ညီမ မျက်နှာကျက ဆံပင်ရှည်လေ လှလေပဲ။ အပျို အရွယ်မှာ ထားနိုင်တုံးထားစမ်းပါ။ မမ တို့လို ကလေး အမေဖြစ်ရင် ရှည်ချင်ပါတယ် ဆိုတောင်
မရ တော့ဘူး၊ ဆံပင်ကို ဂရုမစိုက် နိုင်တော့တာနဲ့ တိုတိုပဲ ထားရတော့တာ”
မာလာတိုတယ် ဆိုတာ အခု မင်းခန့် ဆံပင် ရောက်နေသလောက် နီးနီး ရှိပါသည်။ စေတ နာ နှင့်ပြောတဲ့ စကားကို မပယ်ရှားချင်သည့် အပြင် မင်းခန့်က အခုချိန်မှာ သူ့ဝန်ထမ်း ဖြစ် နေတော့ ပြောစကားနား ထောင်ပြီး မညှပ်ဖြစ်တော့ပါ။ အညိုရောင်လွင့်စပြုနေသည့် ဆံ ပင်ကို အိုက်သည်ဟု ထင်လာလျှင် နောက်မှာပဲ စည်းထားလိုက်သည်။
ဒီလို လုပ်လိုက် တော့ လည်း နေလို့ဖြစ်ပါ၏။
မင်းခန့် အခု ဆံပင်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြီးတတ်လာသည်။ မရှုပ်ပွရုံ ဘီးကလေးနှင့် သပ် ပြီး နဖူးပေါ်မကျအောင် ကလစ်တခုနှင့် ဖြစ်သလိုထိုးထားတတ်သည့် အစား လူမြင် ကောင်း
အောင် လုပ်တတ်လာ၏။ မိတ်ကပ်လည်း ညီညီညာညာ လိမ်းတတ်လာသလို နှုတ်ခမ်းနီကိုလည်း ဘေးကိုချော် မထွက်အောင် ထိန်းပြီး ဆိုးတတ်လာ၏။ တခါတလေ အလုပ်မ
လာခင် ပြင်ရင်းဆင်ရင်း ငါဘာတွေလုပ်နေမိပါလိမ့်ဟု ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ရသည်။ ဒါ ပေမယ့် မာလာက သူ့ဆိုင်မှာ မင်းခန့်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် လှလှပပ နေတာ မြင်ချင် တော့ ပြောစကား
ကို နားထောင်ရတော့သည်။
ဆိုင်စဖွင့်တော့ နောက်ထပ် ကောင်မလေး လေးယောက် ထပ်ရောက်လာသည်။ အလုပ် လုပ်ဖူးသူလည်း ရှိသလို မလုပ်ဖူးသူလည်း ရှိ၏။ အသက်က ပန်းအိဖြူ နှင့် မတိမ်းမယိမ်း
တွေ ဖြစ်ကာ ၁၉ နှစ်သမီးလေး တယောက်က အငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ မိန်းမ တောထဲဝင် နေ ရပြီဆိုတော့လည်း မိန်းမ တွေအကြောင်း အရင်ထက်ပိုသိလာသလို လိုက်လျောညီထွေ
လည်း နေနိုင်လာသည်။ ဒါပေမယ့် အကျင့်ဆိုး တခုကိုတော့ မဖျောက်နိုင်သေး။ မိန်းမ ချင်းရယ် လို့ သူတို့က လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း နေထိုင် ကြချိန်မှာ ဟိုပေါ် ဒီပေါ်
မြင်ရသမျှကို အငမ်းမရ လိုက်ကြည့်နေမိသည့် အကျင့်ကိုတော့ ပြင်မရ။ ရေချိုးရင် လာလာချောင်းတတ်သည့် ထီးပြင်တဲ့ လူနှင့် ဘာမှ မခြားတော့ပါလား ဟု ကိုယ့်ကိုယ် သုံး သပ်
မိပေမယ့် မြင်ရင်တော့ မရှောင်နိုင်ပါ။
ဒါတောင်မှ မာလာက မင်းခန့် ခန့်စေချင်သည့် ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို မရွေးချယ် ခဲ့ လို့ ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး အသက်နှစ်ဆယ် ဝန်းကျင်လောက်မှာ ရှိသည့် ချာတိတ်မ နှစ်ယောက်က တော်တော်လှသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အချိုးအစားလည်း ကောင်းပြီး တယောက်၏ ရင်သားဆိုရင် ဖူးရွနေအောင် ဖွံ့ထွားလှပသည်။ အလုပ်လာလျှောက်
သည့် နေ့ က ဆိုရင် မင်းခန့် မျက်တောင်ပင် မခပ်မိအောင် လိုက်ကြည့်မိသည်။ ဒါပေမယ့် မာ လာက ထိုကောင်မလေးကို မေးခွန်း အနည်းငယ်မေးပြီး ဖုန်းဆက်လိုက်မည် ဟုဆိုကာ
ပြန် လွှတ်လိုက်၏။
“တော်တော် လှတယ်နော် မမ၊ သူ့ကို ခန့် မှာလား”
“မခန့်ဘူး၊ ဒီကလေးမ က သူ့ကိုယ်သူပဲ သ နေမယ့် မိန်းကလေးမျိုး၊ ကောင်တာမှာထိုင် လက်သည်းနီဆိုးလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးလိုက် နဲ့ လုပ်နေမှာ”
မိန်းမ ချင်းဆိုတော့ မာလာက ပို အကဲခတ်တတ်မည်ပင်။ မင်းခန့် ကတော့ လှတာပဲ သိ သည်။ ကောင်မလေး ရည်းစား များနိုင်သည်၊ ရှုပ်နိုင်သည် ဆိုတာလောက်ပဲ မှန်းဆလို့ ရ
သည်။ အမူ အကျင့်နှင့် ပတ်သက်လို့တော့ မာလာ့ လို မမြင်နိုင်ပေ။ ခန့်စေချင်ပေမယ့် မခန့် တော့လည်း မင်းခန့် ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါ။ မာလာက ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ မာလာခန့် လိုက်
သည့် မိန်းကလေး တွေက ရုပ်ရည်အရ သိပ်ပုံအလာကြီးတွေ မဟုတ်သော်လည်း သွက်သွက်လက်လက် ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ရှိကြတာကိုတော့ နောက်သတိထားမိလာသည်။ ပန်း အိဖြူ
ဆိုသည့် အူလည်လည် ချာတိတ်မ ကို အလုပ်ခန့် လိုက်တာကတော့ မျိုးမင်း စိုး ကြောင့် ဆိုတာသေချာသည်။

ဆိုင်စဖွင့်သည့် နေ့က သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံးလာကြသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် မတွေ့ လိုက်ရပါ။ ဆိုင်အတွက် ပြင်ဆင်ဖို့သာ စိတ်လောနေခဲ့တာကြောင့် သက်ဆိုင်ရာကနေ
ဆိုင်ဖွင့်ခွင့် လိုင်စင်လျှောက်တာ နောက်ကျသွားသည်။ ဖွင့်သည့်နေ့ အထိလိုင်စင် မရ သေး။ မာလာ့ မိသားစုက ယုံကြည်ကိုးစားသည့် ဗေဒင် ဆရာ၏ အလိုအရလည်း ဒီရက်
မှာသာဖွင့်ရမည် ဖြစ်ရာ မာလာက ဒီလိုပဲဖွင့်လိုက်တာပေါ့။ နားလည်းမှု နှင့် လုပ်လို့ ရ ပါသည် ဆိုတာကို ကျော်သက်က လက်မခံ။ တရားဝင် မဟုတ်ဘဲ မဖွင့်ချင်။ နောက်ဆုံး
လည်လည်ဝယ်ဝယ် ရှိသည့် မင်းခန့် ခေါင်းပေါ်ကို ဒီကိစ္စ ရောက်လာပြီး အမြန်ရအောင် လိုက်ရတော့သည်။ သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုင်ဖွင့်ပွဲ ဆိုပြီးရောက်လာကြချိန်မှာ မင်းခန့် က
တော့ အကျိုးတော်ဆောင်ကြီး မျိုးမင်းစိုး နှင့် အတူ ကားတစီးနှင့် ပြေးလွှားနေရသည်။ မင်း ခန့် တို့ပြန်ရောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေ ပြန်သွားကြလေပြီ။ တွေ့ချင်သူတွေ မတွေ့
လိုက် ရလို့ မင်းခန့် နည်းနည်းတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီမှာ လုပ်နေသရွေ့ တ နေ့နေ့ တော့ တွေ့လာနိုင်မည်ဟု ဖြေတွေးရ၏။
အကြောင်းတခုခု ကြောင့် ဆိုင်မှာ မာလာ မရှိချိန်တွေဆိုရင် မင်းခန့် က တခြား ကလေးမ တွေကို ကြီး ကြပ်ရသည်။ မာ လာက မင်းခန့်ကို လူရင်း တယောက်လို သဘောထားပြီး
လ စာ လည်း အများဆုံးရသည်။ အားလုံးဝင်ခါစ မိ်န်းကလေးတွေကို ငါးသောင်းပဲပေး သော်လည်း မင်း ခန့်ကတော့ ဝင်က ထဲက မျိုးမင်းစိုး၏ အတင်းအဓမ္မ တိုက်တွန်းချက်
ကြောင့် ခုနစ်သောင်း ရသည်။ ဆိုင်ဖွင့် ချိန်ရောက်တော့ မာလာက နောက်ထပ်တသောင်း တိုးကာ ရှစ်သောင်း ပေးသည်။
“ကိုမျိုးမင်းမသိစေနဲ့နော်၊ သူက ညီမ အလုပ်ဝင်ပြီး နောက်တရက် ကထဲက လစာတိုး မ ပေး သေးဘူးလား တွေ့တိုင်းမေးနေတာ အမြင်ကပ်လို့”
မာလာက မျက်နှာလွှဲသည် ဆိုတော့ မင်းခန့် ကို ကျော်သက်နှင့် မျိုးမင်းစိုး က မန်နေဂျာ ကြီးဟု ခေါ်ကြသည်။
“မန်နေဂျာ မဟုတ်ပါဘူး အရောင်းစာရေးပါ”
“ဒါပေမယ့် ညည်းက ဆိုင်ရှင် ရဲ့လက်ထောက်လေ၊ ငါတောင် ဒီဆိုင်မှာ ဝင်ရှုပ်လို့မှ မရ တာ၊ ဘေးရောက်နေတာ မသိဘူးလား”
ကျော်သက် က သူ့ ဆန် ကိစ္စ တွေနှင့် သူ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ ဒီဆိုင်ကို ပြန်မကြည့် နိုင် ပါ။ နယ်ကို ခရီးထွက်ရတာတွေလည်း ရှိနေတော့ သူ့မိန်းမ ကို မင်းခန့် က ထိထိရောက်
ရောက် ကူညီပေးနိုင် လို့ ကျော်သက်ကလည်း ပန်း အိဖြူ ကို သဘောကျသလို ခေါ်လာ သည့် မျိုးမင်းစိုး ကို ကျေးဇူးတင်နေသည်။
“အစပိုင်း တုန်းကတော့ ဒီကောင်က ညည်းကိုမှ အလုပ်မပေးရင် သူနဲ့ သေခန်းပဲပြတ် တော့ မလိုလို လုပ်နေလို့ ခေါ်လိုက်ရတာ၊ ခုတော့လည်း ဒီကောင် လူရွေးတာ မဆိုးဘူး လို့
ကျေးဇူးပြန်တင်နေရတယ်။”
သူတို့ ဖက်က ဒီလိုသဘောထားတော့ မင်းခန့် ကလည်း ပြန်ပြီး သိတတ်ရပါသည်။ တ ကယ်တန်းကျတော့ ဘာမှ လက်ဆုပ်လက်ကိုင် မရှိဘဲနဲ့တောင် လေနဲ့ လုပ်စားလာသူ တ
ယောက် အတွက် ပစ္စည်းပြပြီး အရောင်း အဝယ်လုပ်ရတာ ဘာမှ မခက်ပါ။ ဝယ်ချင် အောင် ပြောတာ မျိုးက မင်းခန့် ကျွမ်းကျင်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ပစ္စည်း အမျိုးအစားတွေ အ
ကြောင်း သိအောင်မှတ်ရတာတခုပဲ ခေါင်းရှုပ်စရာ ရှိ၏။
မင်းခန့် အခု အရင်က မသိခဲ့တာတွေ အများကြီးသိနေပြီ ဖြစ်သည်။ မိန်းမ အဝတ်အစား တွေ အကြောင်း၊ အသုံးအဆောင်တွေ အကြောင်းလည်း သိလာသည်။ ကြည်မာနှင့် အ
တူ ရောင်းစားခဲ့သည့် ပန်းအိဖြူ၏ အဝတ်အစားတွေ တန်ကြေးကို တွက်မိလာသည်။ အများ ကြီး နစ်နာခဲ့သည် ဆိုတာသိပေမယ့် နှမျောစိတ် လုံးဝ မဖြစ်မိပေ။ မလွှဲသာလို့ အသုံး
ချ နေရပေမယ့် ပန်းအိဖြူ ပစ္စည်းတွေ ဆိုတာ မင်းခန့် အပိုင်တွေ မဟုတ်ပါ။ နောက် ဆုံး ပန်း အိဖြူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာကိုပင်လျှင် ကိုယ်မဟုတ်သလို တခါတလေ ခံစားရသည်။
သို့သော်လည်း နေ့စဉ် ဘဝမှာတော့ မင်းခန့်သည် ပန်းအိဖြူ အဖြစ် အများကြီးအဆင် ပြေ နေပါသည်။ စက်ဝိုင်းတခုလို ပုံမှန်လည်ပတ်မှု ထဲရောက်သွားတာကြောင့် သူ့ အရှိန်နှင့်
သူ သွားရင်း အချိန်တွေက တရက်ပြီးတရက် ကုန်မှန်းမသိကုန်သွားသည်။ မနက်ဆိုရင် အိပ် ရာက ထကာအလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရင်း ထမင်းအိုးတည်သည်။ မင်းခန့် ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီး
လျှင် ထမင်းကျက်တာနှင့် အဆင်သင့်ပင်။ ကြက်ဥ ကြော်ပြီးတော့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အလွယ်ရှိသည့် ဟင်းနှင့် ထမင်းဗူးထည့်ပြီး ဆိုင်ကို သွားရသည်။
ဟင်းကို ဖြစ်သလို ထည့်သွားရပေမယ့် စားရတာတော့ သိပ်မဆိုးပါ။ မင်းခန့် ကို ကြည့်မ ရသော်လည်း ပန်းအိဖြူကို ကျမှ သဘောကျသည့် ကျော်သက် ယောက္ခမ ကြီးက အမြဲ
တမ်း ဟင်းပေးသည်။ အနည်းဆုံး အရည်တခွက်တော့ သူ့ဆီက ရ၏။
မင်းခန့် အခု မိန်းမတွေလို အိတ်လွယ်တတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ မလွယ်လို့လည်း မရ။ ထမင်း ချိုင့် ကိုင်ပြီးကားတိုး မစီးချင်။ ဒါကြောင့် ပလပ်စတစ်ဗူးထဲမှာ ထမင်းနှင့် ဟင်းကို ပုံထည့်
ပြီး အဖုံးအုပ်ကာ အပေါ်က ပလပ်စတစ် နှင့် တထပ်ထုပ်ပြီး အိတ်ထဲ ထည့်ယူသွားရတာ က မင်းခန့် အတွက် ပိုအဆင်ပြေ၏။ ဒါကြောင့် မနက်ခင်းဆိုရင် အိတ်ကလေး လွယ်ပြီး
မှတ်တိုင်ဆီ သုတ်သုတ်သွားနေသည့် မင်းခန့်ကို မြင်နိုင်သည်။ ဥက္ကာ၏ သတင်းလည်း ဘာမှမကြားရ။ စုပ်စမြုပ်စပျောက်နေသည်။ မင်းခန့် ကလည်း ဒီလို အနှောက် အယှက်
ကင်းကင်းပဲ နေချင်ပါသည်။ အလုပ်စဝင် ကထဲက ဒေါ်ချစ်ကြီးဆိုင်လည်း မရောက်တော့ သလောက် ဖြစ်သွားတာကြောင့်လည်း ဒီသတင်း နှင့် အဆက်ပြတ်နေတာလည်း ဖြစ်ချင်
ဖြစ်နိုင်၏။
မာလာက အလုပ်သမားတွေကို တပတ်လျှင် တရက် နားခွင့်ပေးသည်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရယ် လို့ မဟုတ် အဆင်ပြေသည့် ရက် နားနိုင်သည်။ နားရက်တွေမှာလည်း ဒေါ်ချစ် ဆိုင်
ကို မင်းခန့် အရောက်ကျဲ သွားသည်။ ဒါပေမယ့် တခါတလေ တော့ရောက်ပါသည်။ အစား အသောက်ကို လွယ်လွယ်ကူကူ အနီးဆုံး ရနိုင်တာက သူ့ဆီမှာ ပဲ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။
ဒေါ်ချစ် ကတော့ မင်းခန့် ရောက်သွားရင် ဥက္ကာ အကြောင်းသိချင်လို့ လာသည် ထင်ပြီး ဘာသတင်းမှ မကြားရကြောင်း မျက်နှာရှုံ့ပြီး လက်ခါပြတတ်၏။ ဒီ အပိုင်းမှာ ဥက္ကာကို
မကြည်လင်သူတွေ များသည် ဆိုတော့ နှုတ်ကတော့ထုတ်မပြော။ လူရှင်းမှ ပြောတတ် သည်။
“ပျောက်လိုက်တာ တူမလေးရယ်”
“အလုပ်ဝင်နေလို့ ပါ”
“အော် …ဘယ်ကုမ္ပဏီ မှာလဲ”
“စတိုး ဆိုင်မှာပါ”
“အော် ..စတိုးဆိုင်မှာ ဘာလုပ်ရတာလဲ”
“မန်နေဂျာလေ”
“ဟုတ်လား၊ ဒါကြောင့် သမီးက အခုတလော တည်တည်ကြီးနဲ့ လူကြီးပေါက်စလေး ပုံ ပေါက်နေတာကိုး၊ ဆိုင်က တော်တော်ကြီးလား”
“ကြီးတာပေါ့၊ ဝန်ထမ်းတွေလည်း အများကြီးပဲ”
“ကောင်းတာပေါ့ ကွယ်၊ ဒါနဲ့ ညနေဖက် ဆိုရင် ကားဖြူလေးနဲ့ ပြန်လာပို့တာ သမီး အလုပ် ကလား”
နောက်ဆုံးတော့ ဒေါ်ချစ် စပ်စုချင်တာ ဒါပဲဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး လိုက်ပို့တာကို ဆိုင်ကနေ မြင်မြင် နေပုံရ၏။ တခါတလေ လည်း ကျော်သက် ပါလာတတ်သည်။ မင်းခန့် ကို ပို့ပြီးလျှင်
သူတို့ က အပြန်မှာ ဘီယာဆိုင် ဝင်ကြ၏။ အဲလို အခါမျိုးဆိုရင် မင်းခန့် အလွန်စိတ် မ ကောင်း ဖြစ်ရသည်။ ပန်းအိဖြူကို မိန်းကလေး ဆိုပြီး သူတို့က မခေါ်ကြ။ အလိုက်တသိ နှင့်
ခေါ်ကြရင် အာသာပြေ တခွက်နှစ်ခွက် လောက်တော့ သောက်ပစ်လိုက်ချင်သည်။
“အော် ..ဒါလား၊ အလုပ်က ပြန်ပို့တဲ့ ကားလေ”
“လူတိုင်းကို ပို့တာလား”
“လူတိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရာထူးကြီးတဲ့ လူပဲ ပို့တာပါ”
ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ပါးစပ်ထဲ ရှိတာလျှောက်ပြောပစ်လိုက်သည်။ မင်းခန့် က ရာ ထူး မကြီးသော်လည်း ဆိုင်မှာ အရေးပါသည် ကတော့ အမှန်ပဲဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တာ
ဝန် က တခြားကောင်မလေး တွေလို ဆိုင်မှာ ရောင်းပေးရုံ၊ စာရင်းမှတ်ပေး သန့်ရှင်းရေး ၀ိုင်း လုပ်ပေးရုံတခုထဲ မဟုတ်။ ပြင်ပ ဆက်သွယ်ရေးပါ လုပ်ရသည်။ ဆိုင်မှာ တင်ဖို့ လို
အပ် သော ပစ္စည်းတွေ မှာတာ ဝယ်တာ မင်းခန့် အလုပ်ဖြစ်၏။ တကယ်တမ်းက ဒါကို မာလာ လုပ်ရမှာ ဖြစ်ပေမယ့် သူမ မှာကလေး တာဝန်တွေ တဖက်ရှိနေလို့ မင်းခန့် ကဝင်
လုပ် ပေး ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
အရင်တုန်းက ဦးခန့် ဟုခေါ်ခဲ့ ကြသည့် ကျော်သက် ကလေးတွေက အခုတော့ မင်းခန့် ကို တီတီ၊ တီတီ နှင့် တတီထဲ တီနေကြသည်။ စကြားခါစကတော့ နားထဲမှာ ဆန်းသည်။
နောက်တော့လည်း ရိုးသွားပါသည်။ ဦးမျိူးဟု သူတို့ကခေါ်သည့် မျိုးမင်းစိုး ကိုတော့ က လေးတွေ ခင်ကြသည်။ မျိုးမင်းစိုးက သဘောကောင်း ပြီး ကလေးတွေကို သီးခံတတ်
သည်။ ကလေးလဲ ချစ်တတ်၏။ ဒါကြောင့် ဟိုအရင်ကထဲက ကလေးတွေ မင်းခန့် နားကို သိပ် မကပ်ကြပေမယ့် မျိုးမင်းစိုးကိုတော့ သူတို့ ဘော်ဒါကြီး သဖွယ်သဘောထားကြ
သည်။
မင်းခန့် က အရောင်းအဝယ် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ကျွမ်းကျင်သော်လည်း စာရင်းဇယား ကိစ္စ ကိုကျတော့ ခေါင်းရှုပ် မခံချင်။ မာလာကလည်း သိလို့ စာရင်းဇယား ကိစ္စ မှာတော့
မင်း ခန့် ကို မခိုင်းဘဲ ကိုယ်တိုင်လုပ်သည်။ ကလေးတွေ ပါလာသည့် အခါမျိုး မာလာ စာရင်း လုပ်နေလျှင် မင်းခန့် ကလေးထိန်းပေးရသည်။ မာလာက မခိုင်းသော်လည်း အ
လိုက်တ သိ လုပ်ပေးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ မာလာ မလုပ်နိုင်၍ သူ့ခေါင်းပေါ် ကျလာမှာမျိုးထက်စာရင် ကလေး ထိန်းတာက ပိုသက်သာ သည်ဟု ထင်မိလို့လည်း ဖြစ်သည်။
ကလေးတွေ နှင့် နေရင်း သူတို့ အပေါ်သံယောဇဉ်လည်း ဖြစ်လာသည်။ အရင်ကလည်း သူငယ်ချင်း၏ ကလေးတွေ ဆိုတော့ စိတ်ထဲမှာ ခင်ခင်မင်မင်တော့ ရှိပါ၏။ ဒါပေမယ့်
အ ခုလို လုံးလားထွေးလား နေဖြစ်တာ မျိုးမရှိပေ။ ပေါင်းရင်းပေါင်းရင်း နှင့် မှ ကလေးတွေ နှင့် အပေါင်း အသင်းလုပ်ရတာ လူကြီးတွေ နှင့် ပေါင်းရတာ ထက်ပိုကောင်း ကြောင်း
သိလာရ သည်။ ကလေးတွေမှာ အပူအပင် မရှိသလို လောဘ ဒေါသတွေလည်း မရှိကြ။ သူတို့၏ ဖြူစင်မှု ကြောင့် စိတ် အမောအပန်း တွေလည်း ပြေပျောက်ရသည်။
အကြောင်း တိုက် ဆိုင်၍ မျိုးမင်းစိုး ကို ဒီအကြောင်း ပြောပြဖြစ်တော့ “မပန်းအိဖြူ ပိုပြီးရင့် ကျက်လာတဲ့ သ ဘောပေါ့ ” ဟု ခပ်ပြုံးပြုံး ဆို၏။ ဒါဆိုရင် မင်းခန့် ဘဝတုန်းက
မိမိ မရင့်ကျက်ခဲ့ ဖူးလား ဟု တွေးမိရင်း ရွယ်တူချင်း ဒီလိုအပြောခံရတာကို နည်းနည်းတော့ အောင့်သက်သက် ဖြစ်ရ သည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဒီနေ့ နားရက်ဆိုတော့ မင်းခန့် အိပ်ယာက အေးအေးဆေးဆေးမှ ထဖြစ်သည်။ ကော်ဖီ သောက်ရင်း လုပ်စရာတွေ ထိုင်စဉ်းစားနေမိ၏။ အဝတ်တွေ လျှော်ရမည်။ ပြီးရင်
မီးပူတိုက် ဖို့ ရှိသည်။
“ဒီလို နဲ့ပဲ တနေကုန်သွားမှာပါပဲလေ”
အလုပ်သွားလိုက်၊ ပြန်လာလိုက်၊ အိပ်လိုက်၊ အိပ်ယာက နိုးရင် အလုပ်ထသွားလိုက်နှင့် သံသ ရာ လည်နေရင်း နှင့် ဒီလို နားရက်ဆိုတာလည်း လုပ်စရာရှိတာလေး တွေလုပ်
ရင်း ကုန်လွန် သွားရမည်သာဖြစ်သည်။ ဘဝ ဆိုတာဒီလိုနဲ့ ပဲပြီးသွားမှာလားဟု မင်းခန့် တွေး မိပါသည်။ ဒီ အိမ် ကလေး နှင့် ဆိုင်မှာပဲ ကူးချီသန်းချီ နှင့် အချိန်တွေ ကုန်ခဲ့၏။
ကြည်မာနှင့်လည်း အိမ်ကထွက်သွားပြီးထဲက ပြန်မတွေ့တော့ပါ။ ကြည်မာ နှစ်ခေါက် လာ သွား သော်လည်း နှစ်ခါလုံး မင်းခန့် နှင့်လွဲသည်။ ကြည်မာသဘောကောင်း ကြောင်း၊
တော်ကြောင်း မိန်းမ ဘယ်လိုပီသကြောင်း မျိုးမင်းစိုး ကို မကြာခနပြောဖြစ်ပေမယ့် သူတို့ နှစ်ယောက်ကို တွေ့ ဆုံပေးဖို့ မတတ်နိုင်ဘဲဖြစ်နေသည်။ ကြည်မာ ဒုတိယ တခေါက်ပြန်
လာတော့ မင်းခန့် အ လုပ်ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ လိုလိုမယ်မယ် အလုပ်သွားကြောင်းနှင့် လာ ချင် ရင် လာနိုင်အောင် ဆိုင် လိပ်စာ ပါ ထည့်ရေးထားသည့် စာလေးတစောင်ထားခဲ့
လို့ ကြည်မာ မင်းခန့် အလုပ်ရသည့် အကြောင်းကိုတော့ သိသွားပြီထင်သည်။ အဲဒီနေ့ က မင်း ခန့် ပြန်လာတော့ ထားခဲ့သည့်စာ လေး မတွေ့ရတော့။
“အိဖြူ ..ရေ၊ အိဖြူ …ဖုန်းလာတယ်”
“လာပြီ၊ လာပြီ”
ဖုန်းဆိုတော့ ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ကြည်မာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ မချိုလည်း ဖြစ်နိုင် ၏။ ပိုက်ဆံအိတ်ယူပြီး စတိုးဆိုင်ဖက်ကို ပြေးရင်း မချိုဆိုရင် ဘာတွေပြောရမလဲ ဆိုတာ
စိတ်ထဲ က အစီအစဉ် ချနေမိသည်။ ကြည်မာ အဆောင်ပြောင်းသွားသည့် အကြောင်း၊ ပန်း အိဖြူ အခု စတိုးဆိုင်တခုမှာ အလုပ်ဝင်နေကြောင်း၊ နေကောင်းကြောင်း ၊ အဆင် ပြေ
ကြောင်း မင်းခန့် ဆီ မှာ ဒီလောက်ပဲ ပြောစရာ ရှိသည်။ မချိုကတော့ သိပ်အဆင် မ ပြေဟု ထင်သည်။ မင်းခန့် ဆေး ရုံမှာရှိတုန်း၊ သူမ လည်းရောက်ခါစက တခါဆက်သည်။ အဲ
ဒီ နောက်ပိုင်း မဆက်တော့။ မချိုဆို တာ မင်းခန့် နှင့် ရင်းနှီးခင်မင်သူမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် မင်း ခန့် အခုလို အိန္ဒြေ မပျက်နေနိုင်တာ မချို၏ သွယ်ဝိုက်သော ကျေးဇူးတွေ ဖြစ်သည်။
ကိုယ့် ကျေးဇူးရှင်ကို အဆင်ပြေစေချင်ပါသည်။
“ပြန်ခေါ်မယ်တဲ့ ..ခနလေး”
“ဟုတ်ကဲ့”
မင်းခန့် ခုံလေး တလုံးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း စောင့်သည်။ ခနနေတော့ ဖုန်းပြန်မြည်လာသည်။ ဆိုင် ရှင် အန်တီကြီးက ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး
“ဟယ်လို၊ အော် …ဟုတ်တယ်..ရောက်ပြီ၊ အိဖြူ ရေ ရော့”
“ဟယ်လို”
“မပန်းအိဖြူ၊ ကျွန်တော် မျိုးမင်းစိုးပါ”
မထင်မှတ်ဘဲ မျိုးမင်းစိုးဖြစ်နေသည်။ ဖုန်းနံပါတ်လိုလိုမယ်မယ် ပေးထားပေမယ့် ဖုန်းဆက် လောက်စရာ အကြောင်းလဲ မရှိပါ။ နေ့တိုင်းတွေ့ နေသူတွေဆိုတော့ ဖုန်းလည်း တခါမှ
မ ဆက် ဖူးခဲ့။ မနေ့ က ပြန်ပို့ ကထဲက မင်းခန့် ဒီနေ့ နားမည်ဆိုတာ မျိုးမင်းစိုးသိသည်။ ဆိုင် မှာ တခုခု ဖြစ်လို့လားဟု စိတ်ပူသွား၏။
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ဒီလိုပါ မပန်းအိဖြူ၊ ဟို ဒင်း …ဒီညနေ အားလားမသိဘူး”
“အားတော့ အားပါတယ်၊ နားရက်ပဲလေ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ပြောတာ ဘယ်အချိန်ကို ပြော တာလဲ”
“ငါးနာရီ နောက်ပိုင်းလောက်ပါ”
“အော် …အားပါတယ်”
အဲဒီ အချိန်လောက်ဆိုရင်တော့ လျှော်ဖွပ် မီးပူတိုက်တဲ့ အလုပ်တွေပြီးလောက်ပေပြီ။
“ဒါဆို ကျွန်တော် လာခေါ်မယ်၊ ၀ါးတီးရှိလို့”
“ဟင် ..ဘာတုန်း၊ မနေ့ ကတော့ ဘာသံမှ မကြားဘူး”
“မကြားဆို ဒီမနက်မှ အစီအစဉ် ဖြစ်သွားတာ၊ ငါးနာရီလောက် ကျွန်တော်လာခေါ်မယ် လေ၊ ပြန်တော့လဲ ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့၊ ကျွန်တော့် တက္ကဆီ ရှိတယ်”
“ကိုမျိုးမင်းစိုးက စီးပွားဖြစ်လုပ်နေပြီလား၊ နေပါဦး …ဘာပွဲလဲ”
“ရောက်ရင် သိမှာပေါ့၊ ကျော်သက်လဲ လာမယ်လေ၊ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေလဲ လာ ကြ မယ်၊ ဟိုတခေါက် တွေ့ဖူးတဲ့ ဝင်းခိုင် မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား၊ သူလဲ လာမှာ”
မျိုးမင်းစိုး သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုတော့မင်းခန့် သူငယ်ချင်းတွေပင်။ ဝင်းခိုင် နှင့် ကျော် သက် လည်း လာမည် ဆိုတော့ ထွန်းအောင်ဇော်တို့ လင်မယားလဲ လာမှာမလွဲ၊ ဒီလင် မယား
ကို လည်း မင်း ခန့် တွေ့ချင်သည်။ ကျန်တဲ့ သူတွေနှင့် ပြန်ဆုံပြီးပေမယ့် သူတို့ လင်မယား ကျန် နေသည်။
“အင်း ..အင်း …လာခေါ်လိုက်လေ၊ ငါးနာရီ အဆင်သင့်လုပ်ထား လိုက်မယ်”
“အိုကေ၊ ဒါဆို ညနေမှ တွေ့မယ်”
မင်းခန့် ပျော်ရွှင်စွာ နှင့် ပြန်လာခဲ့သည်။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် လူစုံတွေ့ ရမှာဆိုတော့ဝမ်းသာ မိ၏။ သူတို့က မင်းခန့် ကို မှတ်မိကြမှာ မဟုတ်ပေမယ့် မင်းခန့် ကတော့ သူတို့ နှင့် ပြန်
ဆုံချင်ပါ သည်။ ထို့ ကြောင့် ညနေရောက်ချင်စိတ်တွေ များနေသည်။ လုပ်စရာ အလုပ် တွေလည်း ဇယ် ဆက်သလို လုပ်ပစ်လိုက်ရာ နေ့ခင်း နှစ်ချက်ထိုးလောက်မှာ ကိစ္စတွေ အကုန်ပြတ်သွား၏။ စောနေသေးလို့ ခနတောင် မှိန်းခွင့် ရလိုက်သေး၏။ ညနေစာ က လည်း ချက်ရန် မလိုတော့ သည့် အတွက် စိတ်အေးလက်အေး နားနိုင်သည်။
စိတ်စောနေလို့ သုံးနာရီခွဲ လောက်ကထဲက ထပြီး ရေချိုးကာ အဝတ်အစားလဲထားမိသည်။ မျိုး မင်းစိုးကတော့ ပြောထားသည့် အတိုင်း ငါးနာရီ မထိုးခင် မိနစ် အနည်းငယ်လောက်
မှာ ရောက်လာ၏။ ထွက်တော့မည် လုပ်ပြီးမှ ကြည်မာ မှာဖူးတာကို သတိရပြီး
“ကိုမျိုးမင်းစိုး ..ခန လေးနော်”
အိမ်နောက်ဖေး ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ထမိန် နှစ်ထည်ကို တန်းမှာ လှမ်းထားတာတွေ့ လို့ အထဲ သွင်းလိုက်ရသည်။ ညနေ သွားဖို့ စိတ်စောနေတော့ တန်းမှာ အဝတ်ကျန်နေတာကို
မေ့သွားသည်။ အိမ်ရှေ့ကို ပြန်အသွားမှာ ကိုယ်ပေါ်က အကျ ႌနှင့် စကပ်ကို သေသေ သပ် သပ် ရှိမရှိ စစ် ဆေး လိုက်ပြီး စိတ်တိုင်းကျမှ အပြင်ကိုထွက်မိသည်။ သူငယ်ချင်းတွေက
မင်းခန့်ကို မသပ်မရပ် နှင့် ကောင်မလေး တယောက်အဖြစ် အထင်သေးမှာ မလိုချင်ပါ။ သူတို့ နှင့် အရင်လိုပဲ တန်းတူ ရည်တူ ပြောဆိုဆက်ဆံ ချင်သည်။
“ဒီမှာ လော့ဂ် ချထားတယ်”
ကားတံခါးကို ဆွဲတာ မရလို့ မျိုးမင်းစိုးကို သတိပေးလိုက်တော့မှ ပျာပျာသလဲ အထဲကနေ ဖွင့် ပေးသည်။ မျိုးမင်းစိုး ကိုကြည့်ရတာ တမျိုးဖြစ်နေသောကြောင့် မင်းခန့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို
မလုံမ လဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ခုံမှာ ထိုင်လိုက်လို့ တွန့်တက်လာသည့် စကပ်ကို လက်နှင့် သပ်ချ လိုက်ရင်း
“ဘာ ..ဘာဖြစ်လို့လဲ ကို မျိုးမင်းစိုး”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် လူမှားသွားတာ၊ ကားနားကို ရောက်လာတာ မပန်းအိဖြူ မှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့၊ သေသေချာချာကြည့်နေရတယ်လေ”
“ကိုမျိုးမင်းစိုး ကလဲ၊ ဟိုဒင်း …စကပ်က နည်းနည်းတိုသွားတယ် ထင်တယ်၊ ပြန်လဲရင် ကောင်းမလား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် ဒီသဘောပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ အရင်မြင်ဖူးတာထက် နှစ်ဆ လောက်နုသွားလို့ ပြောတာ”
“ဒါဆိုလဲ မောင်းတော့လေ”
“ဟုတ်ကဲ့”
သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ပြန်ဆုံမှာမို့ ပျော်ရွှင်ပြီး တွေ့ရာ ဝတ်လာခဲ့မိတာကို နောင်တရချင် ချင် ဖြစ်သည်။ မလုံမလဲ စိတ်နှင့် သာမန်ထက် နည်းနည်းပိုဟိုက်ချင်ချင် ရှိသည့် လည် ပင်း
ပေါက် ကို မျိုးမင်းစိုး မမြင်အောင် ကျိတ်ပြီးဆွဲတင်ရင်း ရောင်းစားတုန်းက ဒီအကျ ႌ နှင့် စ ကပ်ကို ဘာ လို့ မထည့်မိတာလဲဟု တွေးနေမိ၏။ ကြည်မာ့ကြောင့်ပဲဖြစ်မည်။ သိပ် အ
ခြေ အနေမဆိုးပါဘူး ဆိုပြီး ကြည်မာ ကသုံးလေးစုံလောက် အတင်းချန်ပစ်ခဲ့သည်။
“ဒါနဲ့ စားပွဲဆိုတာက ဘာပွဲတုန်း”
မသက်မသာ ဖြစ်သွားသည့် စိတ်ကို ဖြေလျှော့သည့် အနေဖြင့် စကားစလိုက်မိသည်။
“အော် …ကျွန်တော့် မွေးနေ့ပါ”
မျိုးမင်းစိုး ဘာကြောင့်လိမ်ပါလိမ့် ဟု တအံ့တသြဖြစ်ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး မွေးနေ့ကို မင်းခန့် မေ့ စရာ အကြောင်း မရှိပါ။ နောက်ထပ် ခြောက်လ ကျော်လောက် လိုသေး၏။
“ဟုတ်လား၊ စောစောက ပြောရောပေါ့၊ လက်ဆောင်လေး ဘာလေး ဆိုင်ကနေ တိုလာလို့ ရအောင်”
“တမင် မပြောတာလေ”
ကျန်တဲ့ သူတွေကိုတော့ မျိုးမင်းစိုး ဘယ်လိုပြောမည် မသိပါ။ ခက်တာက မျိုးမင်းစိုး မွေး နေ့ ကို မသိတာ ဒီလူတွေထဲ မှာ တယောက်မှ မရှိ။ အကြောင်း ရှိရမည်ဟု တွေးမိပေမယ့် မသိ ယောင်ဆောင်နေတာပဲ ကောင်းသည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ငြိမ်နေမိသည်။
“ကိုကျော်သက်ကို ဝင်ခေါ် ဦးမှာလား”
“ဟင့် အင်း သူ့ဖာသာ လာလိမ့်မယ်”
ဆိုင်က မင်းခန့် တို့ အရင်ထဲက လာနေကျဆိုင်ပဲ ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် နောက် ဆုံးထိုင်ခဲ့သည့် ဆိုင်တော့မဟုတ်။ ဟိုဆိုင်ကို မျိုးမင်းစိုး တမင်မရွေးတာ ဖြစ်နိုင် သည်။
ဒီဆိုင်လည်း ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် နှင့် အဆင့်အတန်း ရှိသော ကြောင့် အမျိုးသမီး တွေပါ လာလို့ သင့်သည့် ဆိုင်မျိုးဖြစ်သည်။
“ဒကာတော် ရေမြေ့ ရှင်လာပြီဟေ့”
မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုး မှအပ အားလုံးလူစုံနေလေပြီ။ ထွန်းအောင်ဇော် နှင့် စိုစိုး၊ ဝင်းခိုင်နှင့် ခင် ထွေးမြင့်၊ ဒီလိုပွဲ မျိုးဆိုရင် လူပျိုလိုလို လာတတ်သည့် ကျော်သက် ကြိုတင်ပြီး ရောက်
နှင့် နေကြသည်။ ဝင်းခိုင်နှင့် ကျော်သက်မှ အပ ကျန်တဲ့ သုံးယောက်က ပန်းအိဖြူကို မ မြင် ဖူးကြ သူတွေဆိုတော့ မျက်လုံးခြောက်လုံး အောက်မှာ မင်းခန့် ခြေလှမ်းတောင် မှားချင်
ချင် ဖြစ်ရ သည်။ အဆိုးဆုံးက အလွန်စပ်စုတတ်သလို နေရာတကာပါလွန်း၍ ငယ်ငယ်က ပါလေရာ ငပိ ချက်ဟု အခေါ် ခံရသည့် စိုးစိုး ၏ မျက်လုံးတွေ ဖြစ်၏။ မင်းခန့် ကို ဆံစမှ
သည် ခြေဖျားအထိ အစုန် အဆန် အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ကြည့်နေ၏။

စိုးစိုးကို မြင်ရလို့ မင်းခန့် အားတက်သွားတာ တခုတော့ရှိသည်။ စိုးစိုး ဝတ်လာသည့် စ ကပ်က မင်းခန့် ထက်တိုသည်။စိုးစိုး၏ ဖြူဖြူ တုတ်တုတ် ပေါင်တံကြီးတွေကို အတိုင်းသား
မြင်နေရသည်။ မင်းခန့် ဝတ်လာသည့် စကပ် ကမှတော်သေးသည်။ အဝတ်အစားအတွက် မလုံမလဲဖြစ်ရခြင်း တွေ ပျောက်သွားသည်။
“ကဲ ထိုင်ကြဗျား”
ထွန်းအောင်ဇော် နှင့် ကျော်သက်က နေရာချဲ ပေးသောကြောင့် မင်းခန့် နှင့် မျိုးမင်းစိုး ဝင် ထိုင် လိုက်သည်။ မင်းခန့် က မျိုးမင်းစိုး နှင့် ကျော်သက်ကြားထဲ ရောက်သွား၏။ မင်းခန့်
ကလည်း ဒါ ကိုပဲ သဘောကျပါသည်။ ကျော်သက်နှင့် က ပန်းအိဖြူ အဖြစ်နှင့် ရင်းနှီးပြီး သား ဖြစ်နေ သောကြောင့် ကြောင်နေမှာ မဟုတ်ပါ။ ကျော်သက်ဘေးမှာ ဝင်းခိုင် ရှိပြီး ဝင်း
ခိုင်ဘေးက ခင် ထွေးမြင့် နှင့် စိုးစိုး ယှဉ်လျှက်ထိုင်သည်။ စိုးစိုးဘေးမှာ ထွန်းအောင် ဇော်။ ထွန်းအောင်ဇော် ဘေးမှာ မျိုးမင်းစိုး ရှိသောကြောင့် မင်းခန့်က စိုးစိုး တို့ နှင့် မျက်နှာ ချင်း
ဆိုင် ဖြစ်နေသည်။ သိကျွမ်းပြီး ဖြစ်သော ကျော်သက်ကပင် မင်းခန့်ကို ပန်းအိဖြူ အဖြစ် နှင့် ကျန်လူတွေကို မိတ် ဆက်ပေးသည်။
မျိုးမင်းစိုးကတော့ ထွန်းအောင်ဇော် ဘီယာ ငှဲ့ပေးတာကို ခွက်နှင့် ခံရင်းအလုပ်ရှုပ်နေ၏။ အား လုံးက မင်းခန့် ကို လှိုက်လှဲသော အပြုံးဖြင့် နှုတ်ဆက်ကြသော်လည်း စိုးစိုး၏ အပြုံး
က မလန်း ဆန်းဟု မင်းခန့် ထင်မိသည်။
“ပန်းအိဖြူက ကိုမျိုးမင်း ပြောတာထက်တောင် ပိုချောတာပဲ၊ ဒီတခါ တော့ လူပျိုကြီး အပို မပြောဘူး၊ လိုတောင်လိုသွားတယ်”
ခင်ထွေးမြင့်၏ ချီးကျူးစကားကို ယဉ်ကျေးမှု အရ အပြုံးနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်ရင်း မျိုးမင်းစိုး ဘာ တွေ လျှောက်ပြောထားသေးသနည်း ဟု တွေးနေမိ၏။
“ကဲ …အလှု ရှင်ရောက်ပြီ ဆိုတော့ ပွဲစမယ်လေ၊ ချီးယား မယ်”
“ဘာအလှု ရှင်လဲ မွေးနေ့ ရှင်ကွ၊ မွေးနေ့ ရှင်”
အကုန်လုံးပြုံးစိစိ ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာကလည်း စပ်ဖြဲဖြဲ နှင့် စိုးစိုးတ ယောက် သာ မျိုးမင်းစိုး ကို မသက်မသာလှမ်းကြည့်နေသည်။
“ဒါဆိုလဲ လုပ်မယ်လေ၊ စကြစို့ ..ရော့ ဒါက ပန်းအိဖြူ အတွက်”
ရှေ့ကိုရောက်လာသည့် အချိုရည်ခွက် ကလေးကိုကြည့်ရင်း မင်းခန့် ငိုချင်စိတ်ပေါက်သွား သည်။ စိုးစိုး နှင့် ခင်ထွေးမြင့် မှ အပ အသီးသီး ကိုင်ထားကြသည့် ဘီယာခွက်တွေ
အရက် ခွက်တွေကို မလိုတမာ လိုက်ကြည့်နေမိ၏။
“ဟုတ်ပြီ၊ ဒီနေ့ ကျရောက်တဲ့ ဘယ်နှစ်နှစ် မြောက်မှန်း မသိတဲ့ မွေးနေ့က စလို့ တို့သူငယ် ချင်း ကြီး၊ အောင်မြင်ပါစေ၊ တိုးတက်ပါစေ၊ ကြီးပွားပါစေ”
“ကျန်သေးတယ်လေ။ လူပျိုကြီး ဘဝ ကလွတ်ပြီး ကောင်မလေး ငယ်ငယ်ချောချော လေး နဲ့ အမြန် ဆုံးဖူးစာဆုံပါစေလို့ ထည့်ရဦးမယ်”
“အိုကေ၊ အိုကေ၊ ထွေးထွေး ပြောတဲ့ အတိုင်း ဖြစ်ပါစေ၊ ချီးယား၊ လာထားကွ”
မင်းခန့် မသောက်ချင်သောက်ချင် နှင့် အချိုရည်ကို တငုံမော့သောက်လိုက်ရသည်။ စိုးစိုး က တော့ အချိုရည်ခွက်ကို မသောက်ဘဲ စားပွဲပေါ်ပြန်တင် လိုက်ပြီး ကောက်ကာ ငင် ကာနှင့်
“မင်းခန့် ရှိရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ”
သူငယ်ချင်းမ ၏ တမ်းတ စကားကြောင့် မင်းခန့် ရင်ထဲ နွေးသွားသည်။ စိုးစိုး မသာ မယာ ဖြစ် နေတာ ငါ့ကို သတိရလို့ ကိုးဟု တွေးရင်း ကျေးဇူးတင်စွာ ဖြင့် စိုးစိုးကို ကြည့်မိ၏။
ထွန်း အောင် ဇော်ကတော့ သူ့မိန်းမ ကို ဟန့်၏။
“စိတ်မကောင်းစရာ တွေမပြောပါနဲ့ စိုးရာ၊ တို့ လဲ သတိရတာပေါ့၊ဒါပေမယ့် သေပြီး သား လူက ပြန်ရှင်လာတော့မှာမှ မဟုတ်တာ”
ဟေ့ကောင် ငါဒီမှာ ထိုင်နေတယ်ကွ ဟု မင်းခန့် စိတ်ထဲက အော်ဟစ်နေမိသည်။
“မင်းခန့် ဆိုလို့ ပန်းအိဖြူ မင်းခန့် အကြောင်း သိလား”
ဝင်းခိုင် အမေးကို ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”
“ငါပြောထားလို့ပါ”
မျိုးမင်းစိုး က မင်းခန့် အစားဝင်ဖြေပေးသည်။
“အော် …ဆုံးသွားတာတော့ သိမှာပေါ့၊ အမှန်က သူတို့ နှစ်ယောက်က လင်မယား ပန်း အိဖြူ ရဲ့၊ မင်းခန့် သာစောစောစီးစီး ဆုံးမသွားရင် တရားဝင်ညားလောက်တယ်”
ဝင်းခိုင်ကို မျိုးမင်းစိုးက ပါးစပ်လှုပ်ရုံလေး ခပ်တိုးတိုးဆဲသည်။ ခင်ထွေးမြင့် က ဝင်းခိုင် လက် မောင်းကို ဆွဲဆိတ်ပြီး
“ကိုဝင်းခိုင် က ကိုမျိုးမင်း စိတ်ချမ်းသာနေတာကို မကြည့်ချင်ဘူးထင်တယ်”
“အာ …မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်က ဒီကောင့် ကိုစတာပါ၊ တော်ပြီ၊ တော်ပြီ၊ မပြောတော့ဘူး”
“တကယ်ပါ၊ မင်းခန့် ရှိရင်သိပ်ကောင်းမှာ”
စိုးစိုး တိုးတိုး လေးပြောတာတာကို တခြားသူတွေ မကြားလိုက်ပေမယ့် မင်းခန့် ကတော့ ကောင်းကောင်း ကြားလိုက်သည်။ ဒီငပိချက်မ ငါ့ကို မရလို့ ထွန်းအောင်ဇော် ကို ယူတာ
ကိုး ဟု တွေးပြီး ပြုံးမိတော့ စိုးစိုးက ခပ်တည်တည် တချက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ ပြီး တော့မှ မျက်နှာထားကို ပြင်လိုက်ပြီး
“ကဲ …သောက်စရာ ရှိတာသောက်၊ စားစရာ ရှိတာစား၊ ဒီနေ့တော့ ၀ိုင်းသိမ်းမှ ပြန်မယ်၊ ထွေး ကလည်း အိမ်ကို ပြောခဲဲ့ ပြီးသားတဲ့၊ နင်တို့ တွေသာ သိပ်မလွန်ကြစေနဲ့”
ကျော်သက် က မင်းခန့် နားကို ကပ်ပြီး
“ဟိုကောင် မင်းခန့်ကိစ္စ ဖြစ်ပြီးကထဲက သူပါလာရင် ငါတို့ ဝအောင်မသောက်ရ တော့ဘူး”
“မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင်ပေါ့ ကိုကျော်သက်ရယ်”
“အင်းလေ ဟုတ်ပါတယ်၊ ငါနဲ့ မျိုးမင်းစိုး ကတော့ နင့်ကို လိုက်ပို့ ပြီးရင် နောက်တဆိုင်ဝင် မှ ဖြစ်မယ် ..ဟား၊ ဟား”
နောက်တဆိုင်ဝင် မှဖြစ်မယ် ဆိုသော်လည်း ကျော်သက်က အပြင်းသောက်သည်။ ဝင်းခိုင် လည်း အပြင်းပင်။ ကားမောင်းကြရမည့် မျိုးမင်းစိုး နှင့် ထွန်းအောင်ဇော် တို့ နှစ်ယောက်
သာ ဘီယာ သောက်ကြ၏။ မင်းခန့် က အပျော့ ရော အပြင်းပါ လိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေး ခနခန မျို နေမိသည်။ အစားအသောက်တွေ ကို အချိုရည် နှင့် မျှောချရတာ မဝင်ပါ။ ၀ိုင်း
ထဲမှာ အရက် မပါ၊ ဘီယာ မပါဆိုရင်တော့ စားလို့ သောက်လို့ ဝင်ချင်ဝင်မည်။ အခုတော့ မျက်စိရှေ့မှာ ဒါ တွေ မြင်နေပါလျှက် နှင့် မသောက်ရသည့် အခါ ဘယ်လိုမှ မျိုမကျတော့။
စိုးစိုး တို့ နှစ်ယောက်ပါမလာရင် နည်းနည်းပါးပါး တောင်းသောက်မိချင်သောက်မိလိမ့်မည်။ အာသာပြေ တငုံလောက် ဖြစ်ဖြစ်တော့ သောက်ချင်၏။ အခုတော့ ဟိုကျေးဇူးရှင်မ နှစ်
ယောက် ပါနေတော့ ကိုယ်က ချွန်ထွက်ပြီးပြောလို့ မဖြစ်ပေ။
“ထွေးရေ၊ တွိုင်းလက်သွားရအောင်၊ အင်း ..အထွန်း နည်းနည်းဖယ်”
ခင်ထွေးမြင့်ကို လက်ကုပ်ပြီးထသွားသည့် စိုးစိုးကို လိုက်ကြည့်ရင်း တခုခုတော့ မှားနေပြီ ဆို တာ မင်းခန့် သိလိုက်သည်။ ဒီဝိုင်းမှာ ပန်းအိဖြူ အပါအဝင် အမျိုးသမီး သုံးယောက်ရှိ
သည်။ ရေအိမ်သွားမည် ဆိုရင် ပန်းအိဖြူကို လိုက်ဦးမလား ဆိုတာလောက်တော့ မေး သင့်သည်။ ပန်း အိဖြူဆိုတာ ငယ်လည်းငယ်သည့် အပြင် ဒီအသိုင်းအဝိုင်း နှင့် အခုမှ ဆက်
စပ်မိသည့် မိန်းက လေးဖြစ်၏။ ပိုပြီး အရေးတယူမေးသင့်၏။ အခုတော့ ခင်ထွေးမြင့် လက်ကိုဆွဲ၍ မင်းခန့်ကို တ ချက်မှ လှည့်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွားသည်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် လေ
ကြောမိနေကြသည့် ဟိုကောင် တွေက မရိပ်မိလိုက်ကြ။ သတိထားလိုက်မိသည့် မင်းခန့် မှာသာ မအီ မလည်ကြီး ဖြစ်ကျန်ရစ် သည်။
ထွက်သွားတာလည်း အကြာကြီး ဖြစ်သည်။ တော်တော် နှင့် ပြန်မလာ။ ထွန်းအောင်ဇော် တို့ ကျော်သက် တို့ကတော့ စိုးစိုး မရှိတော့မှ ခွက်တွေ မြန်မြန်ရှင်း နောက်ထပ် မြန်မြန်
ထပ်မှာ နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ မျိုးမင်းစိုးတောင်ပါ၏။ စိတ်ထဲ ကအောင့်သက်သက် ခံ စားမှု က ပြေပျောက်မသွားသည့် အခါ စားနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ပန်းကန်ကို ရှေ့တွန်းပို့
လိုက်သည်။ ရေတခွက် နှင့် လည်ချောင်းရှင်းပြီးနောက် မင်းခန့် လည်း ထရပ်လိုက်၏။
“ဟို နှစ်ယောက် နောက်လိုက်သွားဦးမယ်”
“အော် …အေးအေး၊ သူတို့ကလည်း ကြာလိုက်တာ၊ ဆယ်နာရီကျော်မှ ပြန်ထွက်ခဲ့ လို့ပြော လိုက်သိလား၊ နေဦး ညီးက လမ်းသိလို့လား”
“ဟိုလမ်းကြား မဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ်၊ သွားသွား၊ ငါမှာတာလဲ မမေ့ နဲ့နော်”
ကျော်သက် အရှိန်ရနေပြီ ထင်သည်။ နည်းနည်း အာသွက်နေ၏။ သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး အမျိုး သမီးအိမ်သာဖက် ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အရင်တုန်းက ဝင်ကြည့်ချင်ပါ လျှက်နှင့်
ဝင်လို့ မရခဲ့သည့် နေရာကို ဝင်ရမည့် အတွက် မင်းခန့် ရင်တော့နည်းနည်း ခုန်ချင်သည်။ စိုး စိုး ကိစ္စ ကိုတောင် မေ့ သလိုလို ဖြစ်သွား၏။
အိမ်သာကို သွားသည့် လမ်းကြားလေးထဲမှာ စိုးစိုးတို့ နှစ်ယောက်ပြန်ထွက်လာတာ နှင့် ဆုံ သည်။ လမ်းက ကျဉ်းတော့ မင်းခန့် ဘေးကို ကပ်ပေးလိုက်သည်။ မင်းခန့် ၏ နှုတ်ဆက်
အပြုံး ကို စိုးစိုး ခပ်တည်တည် ပြန်ကြည့်ပြီး ခင်ထွေးမြင့်လက်ကို တင်းတင်းဆွဲ ၍ ဆက် လျှောက်သွားသည်။ ခင်ထွေးမြင့် က ပြန်ပြုံးပြသွားပေမယ့် အပြုံးက အားတင်းပြုံးရသည့်
မပီတပီ အားနာ ပြုံးမျိုးဖြစ်သည်။
မင်းခန့် စိတ်ထဲမှာ ခံစားနေရသည့် မှားယွင်းမှု ကပိုပြီးခိုင်မာသေချာသွားသည်။ ပန်းအိဖြူ ကို စိုးစိုး အရင်ထဲက သိခဲ့ နိုင်၏။ ဒါကြောင့်လည်း နောက်တနေ့ တွေထိအောင် မစောင့် နိုင်
ဘဲ ခင်ထွေးမြင့်ကို အိမ်သာထဲ ခေါ်ပြီး အတင်းတုတ်တာပဲ ဖြစ်ရမည်။ မအီမသာ နှင့် အားနာ သလိုလို ဖြစ်နေသည့် ခင်ထွေးမြင့် အမူအရာက အခုန ၀ိုင်းမှာ ရှိစဉ်က အမူအရာ နှင့် ခြား
နား လွန်းလှသည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မင်းခန့် တနေ့လုံး စိတ်မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေသည်။ အလုပ်လုပ်ရတာလည်း စိတ်မပါသလို ဖြစ် နေသည်။ အမြဲလို တက်တက်ကြွကြွ သွက်သွက်လက်လက် ရှိသည့် မင်းခန်
့ ငြိမ် သက်ကာ နှုတ်နည်း နေတာမြင်တော့ မာလာ လည်း မသိမသာ အကဲခတ်နေသည်။ မင်း ခန့် ကလည်း မာလာ့ကိုပြန်ပြီး အကဲခတ်နေမိသည်။ နေ့လည်တုန်းက မာ
လာ စိုးစိုး နှင့် ဖုန်းတော်တော်ကြာကြာပြောခဲ့တာ မင်းခန့် သိသည်။ ထို့ကြောင့် အခု မာ လာ အကဲ ခတ်နေ တာ စိုးစိုး တစုံတရာ ပြောလိုက်လို့ လား ဆိုတာ သိချင်နေသည်။
မနေ့ ညနေက စိုးစိုး၏ လိုလားနှစ်သက်မှု မရှိသည့် မျက်နှာ အမူအရာ နှင့် ခင်ထွေးမြင့်၏ သတင်းထောက် ဆန်သည့် မျက်လုံးအကြည့်တွေ အောက်တွင် မင်းခန့် ငြိမ်သက်
စွာ ပိတ် မိ နေခဲ့၏။ ငြိမ်လွန်းလို့ ကျော်သက် ကတောင်မေးသည်။
“ဒီကောင်မလေး ငြိမ်လှချည်လား၊ တို့ လူကြီးတွေချည်းပဲ ပြောနေတာ နားညီးလို့ ထင် တယ်”
“မဟုတ်ပါဘူး”
“သူက အခုမှ ဒီလူတွေ နဲ့ တွေ့လို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်၊ ခါတိုင်းဆို ပေါက်ကရတွေ သိပ်ပြော တာ”
မင်းခန့် ငြင်းသလို မျိုးမင်းစိုးကလည်း ဝင်ဖြေရှင်း၏။ မင်းခန့် ဘာမှလည်း ထပ်မပြောချင် တော့ ပါ။ တွေ့ချင်လွန်းသည့် သူငယ်ချင်းတွေကို ပြန်တွေ့ ရပေမယ့် မပျော်ရွှင်ရတဲ့
အ ဖြစ်အတွက် ကျိတ်ပြီး ဝမ်းနည်းနေမိသည်။ စိုးစိုး ကသာ စိတ်အနှောက် အယှက်မပေးဘူး ဆိုရင် ကိုယ့်ကို မမှတ်မိကြသည့် တိုင်အောင် ဒီလူတွေ နှင့် တရင်းတနှီး ပျော်ပျော်
ရွှင်ရွှင် နေမိမှာ သေချာ ပါ သည်။ မျိုးမင်းစိုး ပြောသလို ပေါက်ကရတွေလည်း အများကြီး ပြော ဖြစ်မည် ထင်၏။
စိုးစိုး ကလည်း မင်းခန့် စကားပြောမှာကို လိုချင်ပုံမရပါ။ ထွန်းအောင်ဇော်က မင်းခန့် ဖက် ကို လှည့်ပြီး စကားစလာရင် အတင်းဝင်ပြီး စကားပြောင်းပစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ဆိုရင်လည်း
ထို့ အ တူပင်။ လူချင်းကပ်လျှက်ကနေ မင်းခန့် တို့ စကားပြောတာကို ဟိုဖက်ခြမ်းကနေ အတင်းဝင် ပါ၏။ စိတ်မပျော်ပေမယ့် မင်းခန့် အတတ်နိုင်ဆုံး မချိပြုံးလောက်တော့ ရ
အောင်ပြုံးကာ သူငယ်ချင်းတွေ ထဲမှာ နေပေးခဲ့ပါသည်။ မင်းခန့် ကြောင့် သူတို့ စိတ်အ နှောက် အယှက်ဖြစ် မသွားရအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားနေပေးခဲ့၏။
အပြန်ကျတော့လည်း ကားနားအထိ စိုးစိုး လိုက်လာ၏။ သူမ၏ လုပ်ပေါက်က မိန်းမ တ ယောက်သာဆိုရင် မခံချင်စရာကောင်းမည် ဖြစ်သော်လည်း မင်းခန့် ကတော့စိတ် ရှုပ် တာ
ပဲ ရှိသည်။ ကျော်သက်နှင့် မျိုးမင်းစိုးက ကားရှေ့ခန်းမှာတက်ကာ မင်းခန့် နောက်ခန်းမှာ ဝင် ထိုင်လိုက်ပြီးမှ ရှေ့ခန်းကို တာ့တာ ပြပြီး ထွက်သွားသည်။ နောက်ခန်းကို ယောင်လို့
တောင် လှည့်ကြည့်လို့ မသွား။ နှုတ်ဆက်ရင် တောင်လူမှု ရေးအရ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ဖို့ စိတ် ကူးထား သည့် မင်းခန့် တောင် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားရသည်။ ရှေ့ခန်းမှာ
သူ တို့ဖာသာ လေ မိနေကြသည့် ကျော်သက်တို့ ကတော့ ဒီဖြစ်ရပ်ကို မသိလိုက်ပါ။
ညရောက်တော့လည်း ရင်ထဲမှာ တနုံ့နုံ့ နှင့် ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ နောက်ကို ဒီအ သိုင်း အဝိုင်းထဲ ကိုနီးနီးကပ်ကပ် ဖြစ်အောင် ပြန်ဝင်ဖို့ မစဉ်းစားတော့ ဟုလည်းဆုံးဖြတ်
မိ၏။ ပတ်သက်နေရင် စိုးစိုး နှင့် တချိန်မဟုတ် တချိန်တော့ မျက်နှာချင်း ပြန်ဆိုင်နေရ ဦးမည်။
မနက်က ဆိုင်ကိုလာရင်း နှင့် မျိုးမင်းစိုး အတွက် လက်ဆောင်ဝင်ဝယ်ရသေး၏။ ဟုတ် သော် ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ မွေးနေ့ ဆိုပြီး တခန်းတနားလုပ် ထားသည့်အတွက် လက်ဆောင်
တ ခုခု တော့ ပေးသင့်သည်ဟု ယူဆသည်။ မျိုးမင်းစိုးအကြောင်းကို ကောင်းကောင်း သိ သူပီပီ ဘာပေးရင် ကောင်းမလဲ ဆိုတာ ကြာကြာမစဉ်းစားရပါ။ မျိုးမင်းစိုးက ဒိုင်ယာရီ ရူး
ဖြစ်သည်။ ရိုးရှင်းသော သူ့ဘဝမှာ ဒိုင်ယာရီထဲ ရေးမှတ်လောက်စရာ အကြောင်းအရာ မ ရှိပါ။ ရှိရင်လည်း အလုပ်နှင့် ပတ်သက်တာမျိုးပဲ ရှိလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ဒိုင်ယာရီစာအုပ်
လှ လှတွေကို တွေ့တိုင်းဝယ်တတ် ၏။ မျိုးမင်းစိုးဆီမှာ ဘာမှမရေးဖြစ်ဘဲ သိမ်းထားသည့် ဒိုင် ယာရီ အလွတ်တွေ နှစ် အလိုက် အများကြီးရှိသည်။
ဒိုင်ယာရီ တအုပ်ထဲဆိုရင် သိပ်မကောင်းလို့ ဘောလ်ပင် လှလှ တချောင်းပါဝယ်ပြီး တခါထဲ ပါ ကင်ထုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆိုင်မှာလည်း ဒါမျိုးတွေ ရှိပေမယ့် မဝယ်ချင်လို့ အပြင်က
ပဲ ဝယ်လာ ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ မနက်ဖက် မာလာ နှင့် တွေ့တော့ ညက ပွဲအခြေအနေ မေး သည်။
“ဘယ်လို လဲ ညတုန်းက၊ ကိုကျော်သက် တို့ကတော့ ဆယ့်တစ်နာရီကျော် မှပြန်ရောက် တယ်”
“လမ်းမှာ ထပ်ဝင်နေတာ ဖြစ်မယ် မမ၊ ညီမ ကို ပြန်ပို့တော့ ရှစ်နာရီလောက်ပဲ ရှိသေး တယ်”
“ဟုတ်မှာပေါ့၊ တကယ်ပဲ၊ ရှေ့မှာ တယောက်ဖြစ်ထားတာတောင် သောက်ချင်စိတ်က မ လျှော့ ကြသေးဘူး”
“နေ့ တိုင်း မဟုတ်ရင်တော်သေးတာပေါ့”
“အင်းလေ၊ အဲလိုပဲ သဘောထားရတော့တာပဲ”
အဲဒီ အထိ အဆင်ပြေသည်။ စိုးစိုး ဖုန်းဆက်တာသိတော့မှ မင်းခန့် လည်း မာလာ့ အရိပ် အ ကဲ ကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စိုးစိုးက စပ်စုတတ်သလို သတင်းဖြန့် ချီရတာလည်း
၀ါ သနာပါ သည်။ မင်းခန့် မာလာ့ထံမှာ အလုပ်လုပ်နေတာကို သိထားပြီး ဖြစ်သည့် အ တွက် မာလာ အ လုပ်ခန့် ထားသည့် ပန်းအိဖြူ ဆိုသော မိန်းကလေးသည် ဘယ်လို ဆို
တာကို စိုးစိုး လှမ်းသ တင်းပို့ တော့မှာ မလွဲပေ။ ဒါပေမယ့် မာလာ့ ပုံစံက သိပ်မ ထူး ခြားသလိုလို ရှိလို့ နည်းနည်း တော့စိတ်အေးရသည်။
ထွန်းအောင်ဇော်ကိုတော့ စိုးစိုးပြောပြီးလောက်ပြီ ထင်သည်။ ခင်ထွေးမြင့် ကလည်း စိုးစိုး ဆီက ကြားခဲ့ရတာကို ဝင်းခိုင်ကို မပြောဘဲ နေမည် မဟုတ်။ သူတို့ တွေသိသွားပြီ ဆို
ရင် မျိုးမင်းစိုး လည်း သိသွားတော့မှာ ဖြစ်သည်။ စိတ်ထား အကောင်းဆုံး ဖြစ်သည့် မျိုးမင်း စိုး ကပါ ပန်းအိဖြူ ကို အထင်အမြင်သေး သွားပြီဆိုရင်တော့ မင်းခန့် ဒီအသိုင်း
အဝိုင်းကို စွန့် ခွာရဖို့ ပဲ ရှိတော့သည်။ ဆိုင်က အလုပ်ကို တောင် စွန့်သွားရ နိုင်၏။
ညနေငါးနာရီခွဲ ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး ကားက ဆိုင်ရှေ့ကို ရောက်လာတတ်မြဲဖြစ်သော်လည်း ဒီ နေ့ တော့ ရောက်မလာပါ။ ခါတိုင်းတော့ နောက်ကျမည်ဆိုလျှင် ဆိုင်ကို ဖုန်းကြိုဆက်
ထား၏။ အခု တော့ဖုန်းလည်း မလာ။ မင်းခန့် ပြန်ဖို့ ပြင်တော့ မာလာက တားသည်။
“ကိုမျိုးမင်း ဘယ်ဝင်နေသလဲ မသိဘူး၊ ဒီမှာပဲ ခနစောင့်ပါလား ညီမလေးရဲ့၊ လာမှာပါ”
“ရပါတယ်၊ ဘတ်စ်ကား နဲ့ပဲ ပြန်တော့မယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး လာရင်သာပြန်သွား ပြီလို့ပြော လိုက်ပါ”
အိတ်ကို ကောက်လွယ်ကာ လက်ဆောင်ထုပ်လေး ဆွဲပြီး မင်းခန့် ကားမှတ်တိုင်ဖက်ကို လျှောက်လာခဲ့သည်။
“မပန်းအိ၊ ဖယ်ရီမလာဘူးလား”
နှုတ်ဆက်သံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆိုင်က လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ကောင်မလေး ဖြစ် နေသည်။ ဘေးမှာလည်း ချာတိတ်လေး တကောင်နှင့်။
“ဘတ်စ်ကား နဲ့ပဲ ပြန်တော့မယ်”

မင်းခန့် ကိုလက်ပြပြီး သူတို့ စုံတွဲက လမ်းကူးသွားကြသည်။ မင်းခန့် စီးရမည့် မှတ်တိုင်က လမ်းကူးစရာ မလိုပါ။ မှတ်တိုင်နား ရောက်ခါနီးမှ လမ်းဘေး မှာရပ်ထားသည့် မျိုးမင်းစိုး၏
ကားကို မြင်လိုက်ရသည်။ မင်းခန့် အနားရောက်သွားတော့ မျိုးမင်းစိုး ကားပေါ်ကဆင်းလာ သည်။ မျက်နှာက အနည်းငယ်ညှိုးနွမ်းနေသည်ဟု ထင်မိ၏။
“ကားပျက်နေတာလား”
မင်းခန့် အမေးကို ခေါင်းခါပြပြီး ရှေ့ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးလို့ မင်းခန့် ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။
“ကိုကျော်သက်တို့ မမာလာ တို့နဲ့ စိတ်ကောက်ပြီး ဟိုကိုမလာတာလား”
မျိုးမင်းစိုး ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီးချိန်မှာ မင်းခန့် မေးကြည့်လိုက်မိသည်။
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီနားက စောင့်ချင်စိတ်ပေါက်လာလို့ပါ၊ ဆာပြီလား၊ ဘာစားဦးမလဲ”
စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံရသည့် မျိုးမင်းစိုး ကိုကြည့်ပြီး မင်းခန့် ဘယ်ကိုမှဝင်ချင်စိတ် မရှိတော့ပါ။ စိုး စိုး နှင့် မျိုးမင်းစိုး ဒီနေ့ခင်း ထပ်တွေ့ကြသေးလားဟု တွေးမိသည်။ ဒါပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး
ပုံစံက မင်းခန့်ကို အထင်အမြင်သေးသည့်ပုံ၊ အဆက်အဆံ မလုပ်လိုသည့် ပုံမျိုးမရှိပါ။ သူ့ ဖာသာ တ ခြားအကြောင်းတခုခု ကြောင့် စိတ်ညစ်နေတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။
“နေမကောင်းဘူး လားကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ကြည့်ရတာ မအီမလည်နဲ့”
“ကောင်းပါတယ်၊ မနေ့ ညက ကျော်သက် နဲ့ ထပ်ထိုင်လိုက်တာ များသွားလို့ ခေါင်း ကိုက် နေတာ”
“ဒါဆိုလဲ ကျွန်မ ကိုပြန်ပို့ ပြီးသွားရင် ထပ်ဖြေလိုက်ပေါ့၊ ကဲ ရော့ ရော့..တခါထဲပေး ထား လိုက် မယ်”
“ဘာလဲဟင်”
“မွေးနေ့ လက်ဆောင်လေ”
“အားနာစရာကြီး၊ ဘာလို့ ပေးရတာလဲ”
“ပေးရတာပေါ့၊ ဆိုင်မှာလဲ ကျွေးရသေးတယ်၊ နောက်ပြီး ကိုမျိုးမင်းစိုး က ကျွန်မ ကျေးဇူး ရှင် လေ၊ ကိုယ့်ကျေးဇူး ရှင် ရဲ့မွေးနေ့ မှာ လက်ဆောင်မပေးလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
“ဘာဝယ်လာတာလဲ ဟင်”
“အိမ်ရောက် ရင်ဖွင့်ကြည့်ပေါ့”
“ဒီမှာပဲ ကြည့်တော့မယ်”
အပေါ်က ချည်ထားသည့် ဖဲပြားလေး တွေကို မပြဲအောင်လက်နှင့် အသာထိန်းချွတ် လိုက် ပြီးမှ ပါကင်ထုပ်ကို မျိုးမင်းစိုး ဖြည်လိုက်သည်။ ပလပ်စတစ်ဗူးကြည်ကြည်ထဲက အပြာ
ရောင် ဒိုင်ယာ ရီ စာအုပ်ကို မြင်လိုက်တော့ မျိုးမင်းစိုး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား သည်။ ဘောလ်ပင် ကို တောင် သိပ်စိတ်ဝင်စားပုံမပြဘဲ စာအုပ်ကို ဗူးထဲက ထုတ်ပြီး တ
ဖျပ် ဖျပ်လှန်ကြည့်၏။
“ကျွန်တော်က ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်တွေ သိပ်သဘောကျတာ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ တကယ် ပြော တာ”
“ဟုတ်လား၊ ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး၊ ကျွန်မ ဝယ်လာတာက ကိုမျိုးမင်းစိုး နဲ့ ဓါတ် တည့် တယ် ဆိုတော့ ဝမ်းတောင်သာပါသေးတယ်”
“မပန်းအိဖြူ ဘယ်လိုစိတ်ကူးနဲ့ ဒိုင်ယာရီ ဝယ်လိုက်တာလဲ”
“မသိဘူးလေ၊ဘာဝယ်ရင် ကောင်းမလဲ လိုက်ကြည့်ရင်းနဲ့ ဒီစာအုပ်မြင်တော့ ကိုမျိုးမင်းစိုး သဘောကျမှာပဲ ဆိုပြီးဝယ်လာလိုက်တာ”
“ကျပါတယ်ဗျာ၊ ကျပါတယ်၊ ခေါင်းကိုက်နေတာတောင် ပျောက်သွားတယ်၊ ကျေးဇူးပဲ”
မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာမှာ အခုန မသာယာမှုတွေ ပျောက်ဆုံးသွားပြီး ကြည်လင်ရွှင်ပြ သွားတာ ကို မြင်လိုက်ရတော့မှ မင်းခန့် သက်ပြင်းတခု ခိုးချလိုက်မိသည်။ မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာ
မ ကောင်း တာ စိုးစိုး ဆီက ပန်းအိဖြူ၏ မကောင်းသတင်းတွေ ကြောင့် မဟုတ်နိုင်ဟု ထင် လိုက်မိ၏။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်မကျူး လွန် ခဲ့ သည့် အကြောင်း ကိစ္စတွေ အတွက်
စိတ်မလုံ မလဲ နှင့် နေနေ ရသည့် ဘဝကိုတော့ စိတ်နာချင်သလိုလို ဖြစ်ရသည်။
“အိမ်ကိုပဲ မောင်းမယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့”
အပြန်လမ်း မှာတော့ မျိုးမင်းစိုး ကြည်ကြည်လင်လင် ပြန်ဖြစ်လာသည်။ ပြုံးကာရယ်ကာ နှင့် စကားတွေပြော၏။ ဒီတခါ ပြန်ငြိမ်သွားသူက မင်းခန့် ဖြစ်ပါ၏။
လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ဟင်းဝယ်စရာရှိသေးသည်ဟု ပြောပြီး လမ်းထဲထိလိုက်ပို့ မခိုင်း တော့ပါ။
“See you tomorrow”
မျိုးမင်းစိုး မောင်းထွက်သွားမှ မင်းခန့် လမ်းထဲဝင်ခဲ့သည်။ ဒေါ်ချစ်ကြီး ဆိုင်လည်းမသွား ချင်တော့ပါ။ ဒီတည တော့ ဖြစ်သလိုပဲ စားလိုက်တော့မည်။ အိမ်သော့ ကိုဖွင့်နေစဉ် ထီး
ပြင်တဲ့လူ အိမ်ဖက်က ဂစ်တာသံ ကြားရသည်။ ခါတိုင်း ဆိုရင် အတီးမပါ အဆိုသက်သက် ကြားနေကျကို ဒီနေ့တော့ ဂစ်တာသံနှင့် ဘာနှင့် ဟုတ်နေသည်။လက်သံက တော်တော်
ညက်လို့ ထီးပြင်တဲ့လူ လက်သံ ဟုတ်မဟုတ် မသေချာပါ။ ဆိုနေသည့် အသံကတော့ ထီး ပြင်တဲ့ လူ၏ အသံဆိုတာ မှတ်မိနေသည်။ လွမ်းဆွေးလှိုက်လှဲစွာ ဆိုနေသံက မင်းခန့်
ကို တောင် ခန တွေသွားစေ၏။
“……..ကိုယ့်ဖက်က ဆိုင်ချင်ပေမယ့် သူ့ဖက်က မပိုင်တော့ လွမ်းနေရတဲ့ ဘဝမှာ …မေ ရယ် ….လွမ်းနေရမှန်း သိရဲ့လားလေ…”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း -၃ (ည)

နောက်ပိုင်းရက်တွေသည် မင်းခန့် အတွက်နေရထိုင်ရ သိပ်ပြီးသက်တောင့် သက်သာ မရှိ သော နေ့ရက်တွေဖြစ်နေခဲ့သည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်သောစွပ်စွဲပြောဆိုချက် တွေ
ဘယ်တော့ရောက်လာမလဲ ဟု ရင်တထိတ်ထိတ် နှင့် စောင့်မျှော်နေခဲ့ရသည်။ ကျော်သက် တို့ လင်မယား၏ ပြောဆိုဆက်ဆံပုံတွေ ပြောင်းလည်း မသွားလို့သာ ဆိုင်မှာအလုပ်
ဆက် ဆင်းနေ ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ မာလာ့ ဖက်ကသာ တခုခု ပြောင်းလဲလာခဲ့တာ မျိုးရှိရင် ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်စေတော့ ဟု ဇွတ်မှိတ်ပြီး အလုပ်က ထွက်သွားတာမျိုးလုပ်မိနိုင်သည်။ သူတို့
ဖက်က မပြောင်းလဲလို့သာ သိပ်မခက်ခဲဘဲ ပုံမှန်ဝင်ငွေရသည့် အလုပ်ကလေးမှာ မင်းခန့် ပေ ကပ် ပြီးဆက်နေခဲ့၏။
စိုးစိုးကိုယ်တိုင် ဆိုင်ကို တခေါက်ရောက်လာသေးသည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်တော့ တအံ့တသြ နှင့် ကြည့်၏။ ဒီဆိုင်မှာ ဆက်ရှိနေသေးသလားဟု စောကျောသည့် အကြည့်မျိုးဖြစ်သည်။
မာလာ က စိုးစိုး ကို အိမ်ပြန်ခေါ်သွား၏။ သူတို့ ဘာတွေပြောဖြစ်ကြမည် ဆိုတာကို မင်းခန့် မှန်းဆလို့ ရနိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် မာလာက မင်းခန့် ကို တစုံတရာပြောလာတာ မျိုး
မရှိပါ။ တခုတော့ မင်းခန့် သတိထားမိသည်။ ယောက်ျားလေး စျေးဝယ်သူတွေလာလို့ ရောင်းနေ ရင် တော့ တချက် တချက် မာလာလှမ်းကြည့်နေတတ်သည်။ ဒီလောက်ပဲ ဖြစ်၏။
ကြာလာတော့လည်း မပြောင်းလဲသည့် အခြေအနေတွေကြောင့် မင်းခန့် စိတ်အေးစပြုလာ သည်။ စိုးစိုး နှင့် ထွန်းအောင်ဇော်၊ ဝင်းခိုင် တို့ကို မေ့ထားပြီး သူ့အပေါ် ကောင်းကောင်း
မွန် မွန် ဆက်ဆံသည့် ကျော်သက်တို့ လင်မယားနှင် မျိုးမင်းစိုး ရှိနေရင် တော်ပါပြီဟု စိတ်ဆုံး ဖြတ်လိုက်သည်။ တကယ်လို့ မျိုးမင်းစိုး ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် မင်းခန့် လည်း
ပျော်ပျော် ရွှင် ရွှင် နှင့် အရင်လို ဆက်နေသွားနိုင်မည် ဖြစ်သည်။
မျိုးမင်းစိုးကတော့နည်းနည်း ထူးခြား၏။ နေ့တိုင်းပုံမှန်လာကြိုသော်လည်း ခါတိုင်းလို ဆိုင် ကို မလာတော့ မှတ်တိုင်နားကပဲ စောင့်တော့သည်။ ကျော်သက်တို့ လင်မယားက
မျိုးမင်း စိုး ည နေဖက်ဆိုင်ကို ရောက်မလာတာကို ဘာမှ မပြောသည် မမေးသည်ကလဲ အံ့သြစ ရာကောင်း သည်။ နောက်ပြီး မျိုးမင်းစိုး၏ အမူအရာက တနေ့ ထက်တနေ့
ညှိုးနွမ်းလာ သည်။ အရင်က သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ဆုံမှ သောက်ဖြစ်သည့် မျိုးမင်းစိုး နေ့တိုင်းသောက် နေကြောင်း ကျော် သက်က မာလာကို ပြောပြနေတာ မင်းခန့် နားစွန်နား
ဖျားကြားရသည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်တော့ ကျော်သက်က စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်တာ သတိထားမိသည်။
“ဒီကောင် ပန်းအိဖြူကို များကြိုက်နေသလား” ဟု မင်းခန့် အကြိမ်ကြိမ်တွေးမိ၏။ ဒါပေ မယ့် လူချင်းဆုံရင် အကဲခတ်မိရ သလောက် မျိုးမင်းစိုး၏ အမူအရာတွေက ရိုးရိုးသား
သား ပင် ဖြစ် သည်။ မင်းခန့် ရှေ့မှာ ကောင်မလေးတွေ အများကြီးကို မျိုးမင်းစိုး ကြိုက်ပြထား ဖူးတော့ မျိုး မင်းစိုး က သူစိတ်ဝင်စားသည့် မိန်းကလေး တယောက်ကို ဘယ်လို
ဆက် ဆံသည် ဆိုတာကို မင်းခန့်သိသည်။ အခု မင်းခန့် မြင်မိသလောက် သူ၏ အမူအရာတွေက ဒီလိုမျိုး မဟုတ်ပါ။ ထို့ ကြောင့် မနေနိုင်ဘဲ မျိုးမင်းစိုး ကို မေးမိသည်။
“ကိုမျိုးမင်းစိုး နေမကောင်းဘူးလား”
“ကောင်းပါတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကြည့်ရတာ မလန်းမဆန်း နဲ့ တော်တော်ကြာပြီ။ ရောဂါတခုခု များဖြစ်နေသလားလို့”
“ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ဗျာ၊ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး၊ အိမ်မှာ စိတ်ရှုပ်စရာနည်းနည်း ရှိလို့့ပါ”
“အော် …ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဆောရီး၊ ဆောရီး စပ်စုရာများကျသွားသလား”
မျိုးမင်းစိုး မိသားစုနှင့် တရင်းတနှီးနေခဲ့တာဆိုတော့ စိုးရိမ်ပြီးမေးမိသည်။ အဖိုးကြီးအ ဖွားကြီး ကျန်းမာရေး မကောင်းလို့ လား၊ ဒါမှမဟုတ် တခြားပြဿနာ တခုခု ရှိနေသလား
ဆိုတာ သိချင် မိသည်။ စားအိမ်သောက်အိမ်လုပ်ပြီးနေလာတာ ဆိုတော့ ဒီမိသားစုကို မင်း ခန့် သံယောဇဉ်ရှိ ၏။ မျိုးမင်းစိုး အမတွေ ညီမတွေ ဆိုတာလည်း မင်းခန့်၏ အမတွေ
ညီမ တွေ လိုပဲ သဘောထား ခဲ့ပါသည်။ ဘယ်လောက်ပွေခဲ့ ပွေခဲ့ မျိုးမင်းစိုး ၏ အမတွေ ညီမ တွေကို စိတ်ထဲ ကတောင် မပြစ်မှားခဲ့ပါ။
“ဒီလိုပါပဲ ဗျာ၊ လူများတော့ တယောက်တပေါက်ပေါ့၊ တခုခု ဆို မပြီးနိုင်တော့ဘူး၊ နားညီး တယ်၊ စိတ်ရှုပ်တယ်၊ ဒါပါပဲ”
ပန်းအိဖြူ ဆိုတာ မင်းခန့် မဟုတ်လို့ အတင်းဆက် မေးမနေတော့ပါ။ မင်းခန့် အနေနှင့် ဆို ရင် တော့ မျိုးမင်းစိုးကိုမေးလို့ မရရင် အိမ်အထိလိုက်ပြီးမေးမိမည်ပင်။ သိပ်ပြောချင်ပုံမရ
လို့ ဒီအတိုင်းပဲ ထားလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး ၏ စိတ်ဆင်းရဲနေမှု တွေက မင်းခန့် သို့ မဟုတ် ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်နေသည် ဆိုတာကိုတော့ မြို့ထဲမှာ စိုးစိုး နှင့် ရင်ဆိုင်
တွေ့ တော့မှ သိလိုက်ရသည်။
မာလာ၏ အမေကြီးက မင်းခန့်ကို လည်လည်ဝယ်ဝယ် သွက်သွက်လက်လက် ရှိသည် ဆို ပြီး သဘောကျသည်။ ဒါကြောင့် သူမ၏ မျက်စိပြဖို့ ဆေးခန်းသွားတာကို မင်းခန့် အဖေါ်
လိုက်ရ၏။ မာလာကလည်း ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဆေးခန်းမှာ ပြစရာရှိတာပြပြီးတော့ အ ဖွားကြီးကို သစ် ပင်ရိပ်မှာ ခနထားခဲ့ ပြီးမင်းခန့် က လမ်းဘေးမှာ ကားသွားငှားနေစဉ်
စိုးစိုး နှင့် တိုးသည်။ မျက် နှာချင်းဆိုင် ဆိုတော့လည်း မကောင်းတတ်လို့နှုတ်ဆက်လိုက်ရသည်။
“အော် ..စိုး..မစိုးစိုး၊ ဘယ်ကလာတာတုန်း”
“ပန်းအိဖြူပါလား၊ ဆိုင်မသွားဘူးလား”
“ကြီးကြီးသန်း ကို ဆေးခန်းလိုက်ပို့ တာ၊ ဟိုမှာလေ”
မင်းခန့် ညွှန်ပြရာကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နောက်
“အန်ကယ်လ် ဦးလှထွန်းအောင် တောင် စင်္ကာပူက ပြန်ရောက်နေပြီနော်၊ တွေ့ပြီးပြီလား”
ဇာတ်လမ်းက စလာချေပြီ။ မင်းခန့် ဘာဖြေရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ ထွက်သွားချင် ပေ မယ့် စိုးစိုးက လက်ကို အတင်းဆွဲထားသည်။ စိုးစိုး က ပန်းအိဖြူ ထက်သန်မာသော
ကြောင့် မင်းခန့် ရုန်းလို့ မလွတ်ပါ။ လူကြားထဲမှာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် မဖြစ်ချင်တာနှင့်
“လွှတ်ပါ မစိုးစိုး”
“နေပါဦး၊ ငါသိချင်တာလေး မေးပါရစေဦး၊ နင်က ဦးလှထွန်းအောင်နဲ့ မပတ်သက်ချင် တော့ဘူး ပေါ့၊ ဟိုမှာတော့ နင့်စိတ်နဲ့ ဘုန်းဘုန်းလဲသွားတာ ဒီမှာ ကုတာ တောင်မရလို့ နိုင်ငံခြားသွားလိုက်ရတယ်၊ တော်သေးတာပေါ့ ပြန်ကောင်းသွားလို့”
“အဲဒါတွေ ကျွန်မ မသိဘူး၊ ဆိုင်လဲ မဆိုင်ဘူး”
“နင်တော်တော် မျက်နှာပြောင်တာပဲ ပန်းအိဖြူ၊ ငါ့ကို ချစ်စု သူငယ်ချင်းမှန်း သိနေတာ တောင် မှ လေက မလျှော့ချင်သေးဘူး”
ခပ်ဝဝ၊ အသံသေးသေးလေး နှင့် ချစ်စုကို မျက်စိထဲ ပြန်မြင်ယောင်လိုက်မိသည်။ ချစ်စု နှင့် စိုး စိုး သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုတာ မင်းခန့် လုံးဝ မသိခဲ့ပါ။ ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်သည် ။ကျောင်း
တက် တော့ စိုးစိုး နှင့် မင်းခန့် က မေဂျာကွဲသွားသည်။ နောက်ပြီး ချစ်စုလို ရုပ်ရည်မျိုးက မင်းခန့် တွေ့ဖူးရင် တောင်မှ ခေါင်းထဲ ထားမှာမဟုတ်။ ချက်ချင်းမေ့ သွားတာ သေချာ သည်။
“မသိပါဘူး ဆို၊ လက်ကို လွှတ်ပါ”
“ဟိုတခါတုန်းက ချစ်စုက နင့်ကိုလမ်းမှာပါးရိုတ်ဖို့ကို ငါဆွဲလို့ အရိုတ်မခံ ရတာကိုတောင်မှ ကျေးဇူးမတင်ဘဲ ဒီလို မျက်နှာထားနဲ့ လာလုပ်မနေနဲ့၊ နင်ပလီပလာ မ ဆိုတာ
လူတိုင်းသိ တယ်”
ဒီတိုင်းဆိုရင် စိုးစိုးက ပန်းအိဖြူ နှင့် ကောင်းကောင်း မြင်ဖူးတွေ့ဖူးမည့် သဘောရှိ၏။ မင်း ခန့် ခေါင်းထဲမှာ ရှုပ်လာသည်။ စိတ်လည်း တော်တော်ညစ်သွား၏။ ဒီလိုပဲ ပန်းအိဖြူ၏
အ ရှုပ် ထုပ် မှန်သမျှကို လက်ခံဖြေရှင်းနေရမည် ဆိုရင်တော့ မင်းခန့် အတွက် မတရားပါ။ ပန်း အိဖြူ၏ ကိုယ်ခန္ဒာမှာ ဝင်မိသည့် အတွက် ဒီကိုယ်ကြီး စားဖို့ သောက်ဖို့ အတွက်
ရှာ ဖွေရသည်။ ဒီ ကိုယ်ခန္ဓာ ကိုထိန်းသိမ်းစောင့် ရှောက်ရသည်။ နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုးတွေ လက်ခံဖြေရှင်း ရသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် မင်းခန့် တကယ်သေသွားလိုက်ချင်လာတော့
သည်။
“အရင်က ကိစ္စ တွေဘာမှ လာပြောမနေပါနဲ့တော့၊ ခေါင်းထဲလဲ မထားဘူး၊ ကျွန်မ ကိုလွှတ် ပါ၊ ဟိုမှာ ကြီးကြီး စောင့်နေရတယ်”
“နင်က အသစ်တွေ့တော့ အဟောင်းမေ့ ပြီပေါ့”
“ဘာပြောတယ်”
“အပိုတွေလာလုပ်မနေနဲ့၊ အန်တီသန်းက ငါနဲ့ စကားပြောနေတာ လှမ်းမြင်နေတာပဲ၊ နင့်ကို ဘာမှ မလုပ်ဘူး၊ တွေ့တုန်း ငါပြောစရာ ရှိတာတော့ ပြောရမယ်၊ ငါ့သူငယ်ချင်း ကို ဒုက္ခ
မ ပေး ပါနဲ့ ပန်းအိဖြူ၊ သူက နင်အရင်ချိုင်ခဲ့တဲ့ ဦးလှထွန်းအောင် လိုလဲ မချမ်းသာပါဘူး၊ သူ ပင်ပင် ပန်းပန်း အလုပ်လုပ်ပြီး ရှာဖွေစုဆောင်းထားတာလေးနဲ့ နေနိုင်စားနိုင်ရုံလေးပါ၊
နင် လိုအပ်တဲ့ ပမာ ဏ မျိုး သူ့ ဆီက မရနိုင်ပါဘူး၊ တခြားတယောက်သာ ထပ်ရှာလိုက်ပါ”
“မစိုးစိုး ဘာတွေပြောနေတာလဲ”

“အရူးကွက်လာမနင်းနဲ့ ပန်းအိဖြူ၊ ငါတိုတိုပဲ ပြောမယ်၊ နင်မျိုးမင်းစိုးနဲ့ လုံးဝ မပတ်သက် ပါနဲ့၊ ငါတို့ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အဖြူစင်ဆုံး အရိုးသားဆုံး သူငယ်ချင်းကို ဒုက္ခ ပေးမယ်
ဆိုရင် တော့ငါလုံးဝ လက်ပိုက်ကြည့်နေမှာ မဟုတ်ဘူး”
“ကျွန်မ တို့က သူငယ်ချင်းတွေပါ၊ အဲသလို တဖက်သတ် မစွပ်စွဲပါနဲ့”
“ဒီအရွယ်နဲ့ ဒီအရွယ် သူငယ်ချင်းလားဟယ်၊ မသကာ မောင်နှမလို ခင်ကြပါတယ် ဆိုရင် တောင်မှ လူကြားလို့ ကောင်းသေးတယ်၊ ဟိုတနေ့က ငါပြောတဲ့ တို့သူငယ်ချင်း မင်းခန့်
မသေ သေးဘူးဆိုရင် အရမ်းကောင်းမှာပဲ၊ နင့်လို ဟာမ မျိုးကို မင်းခန့် က မျက်လုံး တ ဖက်ထဲနဲ့ ကြည့်ရင်တောင် နင်ဘာကောင်မ ဆိုတာ ချက်ချင်းပြောနိုင်မှာ၊ သူ့စကားဆို
မျိုး မင်းစိုးက လည်း နားထောင်တယ်၊ အခုတော့ နင့်တိုက်ထားတဲ့ မှိုင်းကနေ လွတ်အောင် ဘယ်သူမှ မပြော နိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်”
စိုးစိုး ဘာကြောင့် မင်းခန့် ကို တမ်းတမ်းတတ ပြောနေမှန်း အခုမှ သဘောပေါက် သွား သည်။ ကာယကံရှင် မျိုးမင်းစိုး ကတောင်မှ အေးအေးဆေးဆေး ရှိနေတာကို အိုးကမပူ
စ လောင်းက ပူနေသည့် စိုးစိုးကို ရယ်လဲ ရယ်ချင်မိသွား၏။ စိတ်လဲ မဆိုးချင်တော့။ မင်းခန့် ဆို ရင်လည်း မျိုးမင်းစိုး ကို ပန်းအိဖြူ လိုနောက်ကြောင်း မရှင်းသည့် မိန်းကလေး
နှင့် တတွဲတွဲ လုပ်နေ တာကို တားမြစ်မိမည်ပင်။
“ကျွန်မ နဲ့ ကိုမျိုးမင်းစိုးက ရိုးရိုးသားသား ခင်ကြတာပါ၊ မစိုးစိုး သိပ်ပြီး အစိုးရိမ် မကြီးပါနဲ့”
“ဒီလို အချိုသပ်ရုံနဲ့ ပြီးမလား၊ ဒီမှာ ငါပြောမယ်၊ မျိုးမင်းစိုး အိမ်ကိုလဲ နင့်အကြောင်း ငါအ ကုန် ပြောပြထားပြီးပြီ။ သူ့အိမ်ကလည်း နင့်ကို လုံးဝ လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး၊ နင်နဲ့ မ
ပတ် သက်ရ မနေ နိုင်ဘူး ဆိုရင် ဒီကောင်အိမ်ပေါ်က ဆင်းရမှာပဲ၊ ဒါဆို နင်ခိုင်းစားဖို့ လူပဲ ရ မယ်၊ ပိုက် ဆံတော့ တပြားမှ ထွက်လာမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒီတော့ နင့်လမ်း နင်သွားပါ
ပန်း အိဖြူ”
နန်းရွှေဝါ နှင့် ဝင်းခိုင် ကိစ္စ တုန်းက ဒီလိုပဲ မင်းခန့် နှင့် စိုးစိုး အတင်းဝိုင်းဖျက်ခဲ့တာ ပြန်အ မှတ် ရလာမိသည်။ ဒါပေမယ့် ဝင်းခိုင် တုန်းက နန်းရွှေဝါ နှင့် ချစ်သူတွေ ဖြစ်သည်။ အခု
မျိုးမင်းစိုး နှင့် မင်းခန့် က ချစ်သူတွေလည်း မဟုတ်။ မျိုးမင်းစိုး က ကြိုက်ပါသည် ဆိုရင် တောင်မှ မင်းခန့် အတွက် ဘယ်လိုမှ လက်ခံလို့ မရသည့် ကိစ္စ ဖြစ်နေသည်။ဖြစ်လာစရာ
အကြောင်း လည်းမရှိပါ။
“ကဲ ..ကဲ… ရှင်တို့ စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရမယ် ဟုတ်လား၊ ကျွန်မ ကိုလွှတ်ပေးပါတော့”
တကယ်လဲ ရယ်ချင်နေသောကြောင့် ရယ်သံတဝက် နှင့် ပြောမိတော့ စိုးစိုး မျက်လုံးတွေ မီးဝင်းဝင်း တောက်မတတ်ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့် ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်လည်း
ပို ပြီး တင်းကျပ်လာ၏။ ဘယ်လို ရှောင်လွှဲထွက် ရမည် မသိဖြစ်နေစဉ် ကယ်တင် သူ ပေါ် လာ သည်။ ထိုင်စောင့် နေရတာကြာသောကြောင့် အဖွားကြီး ထလိုက်လာ၏။
“အမယ်လေး၊ ဘယ်သူလဲလို့ စိုးစိုး ဖြစ်နေတာကိုး”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ၊ ဆေးခန်း လာပြတာဆို”
“ဟုတ်တယ် သမီးရေ၊ မျက်စိက မကောင်းဘူး၊ တိမ်လို့ပြောတာပဲ ခွဲရမယ်တဲ့”
အဖွားကြီး ရောက်လာသည့် အချိန်မှာ မင်းခန့် ရုန်းတာကို မတတ်သာတော့ဘဲ စိုးစိုးလွှတ် ပေး လိုက်ရသည်။ အဖွားကြီး နှင့် စကားဆက်ပြောနေခိုက် မင်းခန့် တက္ကဆီ တစီးကို
စျေး မဆစ်ဘဲ ငှားပစ်လိုက်၏။
“ကားရပြီ ကြီးကြီးရေ”
“အေး လာပြီ သမီး”
အဖွားကြီးကို ကားတံခါး ဖွင့်ပေးပြီး စိုးစိုး ကိုလက်ပြလိုက်သည်။
“သွားမယ်နော် မစိုးစိုး၊ အားလုံး အဆင်ပြေသွားမှာပါ၊ဘာမှ မစိုးရိမ်ပါနဲ့”
စိုးစိုး မျက်လုံးကြီးပြူးလာတာကို သဘောကျပြီး ပြုံးမိရင်း ကားပေါ် အမြန်တက်ပြီး မောင်း ခိုင်း လိုက်သည်။ တလမ်းလုံး လည်းရယ်ချင်သလို ဖြစ်မိသည်။ ဟိုအရင်တုန်းက မင်းခန့်
နှင့် မျိုး မင်းစိုး ကို လင်မယားလို့ ပြောကြတာ ထက်ကို ပိုရယ်စရာကောင်းနေ၏။ မျိုးမင်းစိုး ဘယ် လောက် အဖြစ်မရှိကြောင်း မင်းခန့် အသိဆုံး ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို စွတ်စွဲ မှု
တွေကြောင့် မျိုးမင်းစိုး စိတ်ညစ်နေရတာကိုတော့ စိတ်မကောင်းပါ။ ထို့ကြောင့် အခြေအ နေ အေးဆေး သွားသည် အထိ တတ်နိုင်သလောက် မျိုးမင်းစိုးနှင့် ခပ်ခွာခွာ နေရင် ကောင်း
မလားတွေးနေ မိသည်။ မျိုးမင်းစိုး အပြန်လိုက်မပို့ ရင် ဘတ်စ်ကား တိုးစီးရ တော့မည့် အရေးက တော့ စိတ် ညစ်စရာ တခုဖြစ်ပါသည်။
ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ မာလာ့ အမေကြီးက မြို့ထဲမှာ စိုးစိုး နှင့် တွေ့ခဲ့ကြောင်း၊ ပန်းအိဖြူ နှင့် စိုးစိုး တို့ အကြာကြီးရပ်စကားပြောနေလို့ ထိုင်စောင့်ခဲ့ ရကြောင်း မာလာ့ကိုပြောပြ သည်။
မာ လာ အကြာကြီးခပ်စူးစူး စိုက်ကြည့်နေတာကို မင်းခန့် သိပေမယ့် မသိသလို လုပ်နေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ညနေကျရင် မျိုးမင်းစိုး ကို နောက်ကို လာမကြို တော့ဖို့ ဘယ်
လိုပြောရင် ကောင်းမလဲဟု အစီအစဉ် ချနေမိ၏။
ညနေ ငါးနာရီခွဲတော့ ဆိုင်သိမ်းပြီး ကျန်တဲ့ ကောင်မလေးတွေ ပြန်ကုန်ကြပေမယ့် မင်းခန့် ယောင်လည်လည်နှင့် ကျန်နေရစ်ခဲ့သည်။ မာလာ တနေ့စာစာရင်း တွေကို လုပ်နေ သည်
ကိုဘေးကနေ ၀ိုင်းကူသလိုလို နှင့် ယောင်နေမိ၏။
“ညီမလေး မပြန်သေးဘူး လား”
“မပြန်ချင်သေးလို့ မမ”
“ဒါဆိုလဲ ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ပေါ့”
“ရတယ် မမ၊ သိပ်နောက်ကျရင် ကားခက်တယ်၊ ခနနေရင်တော့ ပြန်မယ်”
“မပြန်ချင်လဲ အပေါ်ထပ်မှာ မေမေ တို့နဲ့ အိပ်လို့ ရတယ်လေ”
မာလာ့ အမေက ပန်းအိဖြူကို ခင်မင်တော့ အိပ်မယ် ဆိုရင် ဝမ်းသာအားရ လက်ခံမှာပဲဖြစ် သည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် မနေချင်ပါ။ ခြောက်နာရီ ကျော်လောက်မှ ဆိုင်ထဲကနေထွက်
လာ ခဲ့သည်။ အမှောင်ပျိုးစ လမ်းပေါ်မှာ လျှောက်သွားရင်း မျိုးမင်းစိုး စောင့်နေဦးမှာလား ဟု လည်းသိချင်မိ၏။ မှတ်တိုင်နားရောက်တော့ မျိုးမင်းစိုး၏ ကားဖြူလေးကို တွေ့ရသည်။
“ကျွန်တော် ဒီနေ့ နည်းနည်းနောက်ကျနေလို့ ပြန်သွားပြီတောင် ထင်နေတာ”
“မမ မာလာကို ၀ိုင်းလုပ်ပေးနေရလို့”
“ရပါတယ်၊ ကျွန်တော် က အားနေတာပဲ”
ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးတော့လည်း တက်ထိုင်လိုက်ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာက အရင်နေ့ တွေကထက်ပိုပြီး ညိုးနွမ်းနေသလို ထင်ရ၏။ အိမ်မှာ စိတ်ညစ်စရာတွေ ရှိလို့ဟု မျိုးမင်းစိုး
ပြောဖူးသည်။ ထိုစိတ်ညစ်စရာ ဆိုတာ ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်နေမှန်း နေ့ခင်းက မှ မင်း ခန့် သိရသည်။ မျိုးမင်းစိုးက မိဘ ကိုသိတတ်သော သားလိမ္မာ ဖြစ်သည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့်
ပတ်သက်ပြီး အိမ်က ဖိအားတွေပေးလာလျှင် ဘေးကြပ်နံကြပ် ဖြစ်ပြီးစိတ်ညစ်ရမှာ မလွဲ ဖြစ်သည်။
မျိုးမင်းစိုးကို နောင် လိုက်မပို့တော့ဖို့ ဘယ်လိုပြောရင် ကောင်းမလဲဟု စဉ်းစားနေသော ကြောင့် မင်းခန့် စကားမပြောဖြစ်ပါ။ မျိုးမင်းစိုးကလည်း သူ့ အတွေးနှင့် သူတိတ်ဆိတ် စွာ
ကားကို မောင်းနေသည်။ လိုက်မပို့ဖို့ မင်းခန့် တခါပြောဖူးပါသည်။ အရင်လို ရှိုးဂျော့သမား ဒေါ်လာစား မဟုတ်တော့ဘဲ အလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်နေချိန်မှာ ဆီဖိုးကုန်မှာကို အားနာလို
့ပြော မိတာ ဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး လက်မခံခဲ့ပါ။ အခု ထပ်ပြောရင်လည်း လက်ခံချင်မှ လက်ခံ မည်။ သူလက်ခံ အောင်ဘယ်လိုပြောရမလဲ ဆိုတာ မင်းခန့်လည်း စဉ်းစားလို့ မရသေး။

မျိုးမင်းစိုး နှင့် ပတ်သက်ပြီး အလုံးစုံ သိသည်ဟု ကိုယ့်ဖာသာထင်ခဲ့ မိတာကို စိတ်ထဲမှာ ဇ ဝေဇဝါဖြစ်လာရသည်။ သူငယ်ချင်း အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် မိဘတွေ ကိုဆန့်ကျင်ပြီး
ပန်းအိ ဖြူ နားမှာ မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်နေခြင်းသည် ရိုးမှ ရိုးပါ၏ လောဟု တွေးမိလာ၏။
“တခုခု စားဦးမလား”
“စားလေ၊ စားပေါ့”
နောက်ဆိုရင် ကြုံချင်မှ ကြုံနိုင်တော့မည်ဖြစ်လို့ မင်းခန့် ချက်ချင်းသဘောတူလိုက်သည်။ စားရင်းသောက်ရင်း ပြောစရာရှိတာလေးလဲ ပြောနိုင်၏။ သူငယ်ချင်း ကောင်းတယောက်
ကို ပြန်ရပြီးမှ စွန့်ခွာရတော့ မလိုဖြစ်ရခြင်း အတွက် မင်းခန့်လည်း စိတ်မကောင်းပါ။ ဒါပေ မယ့် ဒါမျိုးမင်းစိုး အတွက်ဖြစ်သည်။ သူဘယ်တော့မှ ရယူပိုင်ဆိုင်ခွင့် ရှိမည် မဟုတ်သည့်
မိန်းကလေး တယောက် နားတွင် အချိန်တွေ အကျိုးမဲ့ မကုန်ဆုံးစေချင်။ ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ နိုင်ငံခြား ပြန်သွားဖို့ တိုက်တွန်းလိုက်ချင်၏။
“ဟိုမှာ ဆိုင် တဆိုင်”
မင်းခန့် ညွှန်ပြလိုက်သည့် မီးရောင်စုံတွေ လင်းလက်နေသည့် နေရာ ဆီသို့ ကားကို ကွေ့ ချလိုက်သည်။ ရှေ့ရောက်လို့ ကြည့်လိုက်တော့မှ စားသောက်ဆိုင် အမည်ခံ ယမကာဆိုင် ဖြစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကျယ်ပြန့်သော ကွက်လပ် မှာစားပွဲဝိုင်းတွေ ခပ်ကျဲကျဲ ချထားသည်။
“အရက်ဆိုင် နဲ့တူတယ်၊ ဖြစ်မလား”
“ခနတဖြုတ်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်”
အစွန်ဖက်က ၀ိုင်းတဝိုင်းမှာ နေရာယူလိုက်ကြသည်။ စားစရာတွေ မှာပြီးနောက် ဟိုကြည့် ဒီကြည့်လုပ်ရင်း ဆိုင်ထဲမှာ ဥဒဟို သွားလာနေကြသည့် တူညီဝတ်စုံဝတ် မိန်းကလေးတွေ
ကို မင်းခန့် မြင်ရသည်။ ကြည်မာဝတ်လေ့ ရှိသောဝတ်စုံ ဖြစ်သောကြောင့် သေချာအောင် လိုက်ကြည့်ရာ လမ်းဘေး အစပ်မှာထိုးထားသည့် အရက်ကုမ္ပဏီ ကြော်ငြာ ကားကြီးကို
မြင် လိုက်ရ၍ ကြည်မာတို့ ဆီမှ ဖြစ်မှန်း သေချာသွားသည်။
ကြည်မာများ ဒီမိန်းကလေး တွေထဲမှာ ပါမလားဟု မင်းခန့် အသည်းအသန်လိုက် ရှာမိ သည်။ ဒီလို ကားတွေ များတော့ ပါချင်မှလဲ ပါပေမည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် တို့ နှင့် နှစ်ဝိုင်း
ကျော်လောက်က စားပွဲဘေးမှာနောက်ကနေ မြင် လိုက် ရသည့် ကားစွင့်သည့် တင်ပါးတစုံ က မှားစရာ မရှိပါ။ ကြီးမားပေမယ့် အချိုးအစားကျ သည့် ဒီလို တင်ပါးမျိုးပိုင်ဆိုင်တာ
ကြည်မာပဲ ရှိပါသည်။ ကြည်မာကတော့ ကျောပေးထား လို့ မင်းခန့် ကို မြင်ပုံမရပါ။ သူမ ရပ်နေသည့် ၀ိုင်းက လူတွေနှင့် စကားပြောနေ၏။
ဖြစ်နိုင်ရင် ချက်ချင်းလှမ်းခေါ်ပြီး မျိုးမင်းစိုး နှင့် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ချင်သည်။ မျိုးမင်းစိုး အ တွက် လိုအပ်တာ ကြည်မာ့လို စိတ်ထားကောင်းပြီး ဖြူစင်သည့် အပျိုစင် မိန်းကလေး
ဖြစ် သည်။ နောက်ကြောင်း အရှုပ်တွေ တလှေကြီး နှင့် ပန်းအိဖြူ မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခု ချိန်မှာ တော့ မိတ်ဆက်ပေးလို့ မဖြစ်သေးပါ။ အရက်ရောင်းသည့် မိန်းကလေး ဆိုပြီး
ကြည် မာ့ဖက်က အောက်သွားလိမ့်မည်။
အိမ်ပြောင်းသွား ပြီးကထဲက မတွေ့တာဆိုတော့ မင်းခန့် ကြည်မာနှင့် အရမ်းစကားပြော ချင်နေသည်။ နေရာသစ်မှာ အဆင်ပြေသလားဆိုတာလည်း သိချင်သည်။ အဆင်မပြေ
ဘူး ဆိုရင် အခုလည်း အိမ်လခ ကို မင်းခန့် တယောက်ထဲ ပေးနေရသည့်တူတူ ကြည်မာ့ ကို ပြန်လာနေဖို့ ခေါ်ချင်၏။
“တွိုင်းလက် ခနသွားဦးမယ်”
“ဟင် ..တယောက်ထဲ”
“ဖြစ်ပါတယ်၊ ဟိုမှာလဲ မိန်းကလေး တွေရှိတာပဲ ကို”
ကြည်မာတို့ ဖက်ကိုညွှန်ပြပြီး အတင်းထလာခဲ့၏။ စားပွဲထိုးလေး တယောက်ကို မေးကြည့် တော့ အမျိုးသမီး အိမ်သာက ဆိုင်ဘေးဖက်မှာ ရှိကြောင်း ပြောသည်။ ကြည်မာ
မြင် လောက် သည့် နေရာရောက်အောင်သွား ပြီး ခနရပ်နေလိုက်တော့ ကြည်မာ လှမ်းကြည့် သည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်သော်လည်း အံ့သြပုံမပြ။ ကြည့်ရတာ ဝင်လာကထဲက
မြင်ပြီး ဖြစ်ပုံရ သည်။ အိမ်သာဖက်ကို သွားမည်ဟု လက်ဟန်ပြတော့ ခေါင်းညိတ်ပြ သည်။ နောက်က လိုက်လာမည့် ပုံမျိုး ရှိတာကြောင့် မင်းခန့် ထွက်လာခဲ့သည်။
အိမ်သာတွေ ရှေ့နားမှာ ရပ်စောင့်နေသေးပေမယ့် တော်တော်နှင့် ပေါ်မလာတာကြောင့် လာလက်စ နှင့် အထဲဝင်ပြီး ကိစ္စ ရှင်းလိုက်သည်။ ပြီးလို့ ပြန်ထွက်လာတော့မှ
ရှေ့မှာရပ် နေသည့် ကြည်မာ့ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ မတွေ့ ရသည့် ရက်တွေ အတွင်းကြည်မာ ဘယ် လို မှ ထူးခြားမလာ။ အရင်အတိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ မင်း ခန့် ကို မြင်
သည် နှင့် လက်ကိုဖမ်း ဆွဲပြီး
“အဲဒါ ဘယ်သူလဲ အိဖြူ”
“ငါ့ မိတ်ဆွေပါ၊ ရိုးရိုးခင်တဲ့ မိတ်ဆွေ၊ ဒါက ဘာမှ အရေးမကြီးဘူး၊ နင်နေရထိုင်ရ အဆင် ပြေရဲ့လား၊ ငါဒါပဲ သိချင်တယ်”
“ပြေပါတယ်၊ ရေဖိုး မကုန် မီးဖိုး မကုန် တော့ ပိုက်ဆံတောင်ပိုထွက်လာသေးတယ်၊ အလုပ် ဆင်း အလုပ်ပြန်လဲ ကားပေါ်တက်လိုက်သွားရုံပဲ၊ နင်ပဲ အရေးကြီးတာ”
“ငါက ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
“နင့်ကို အဲဒီလူ ကားပေါ်မှာတွေ့တာ သုံလေး ခါရှိပြီ၊ အခု နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုင်လာကြ တယ်၊ နင်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ အိဖြူ၊ ဒါအတည်လား၊ အရင်လိုပဲလား”
“ငါ့ကို အထင်မသေးပါနဲ့ ကြည်မာရာ၊ သူကလည်း တကယ့်လူရိုး လူကောင်းပါ၊ ပါးစပ်ထဲ လက်ထည့်တောင် ကိုက်တတ်တဲ့ လူမဟုတ်ဘူး၊ ခုလည်း တို့ ထမင်းစားပြီး
ရင်ပြန်မှာပါ”
မင်းခန့် စကားကို ကြည်မာ သိပ်ပြီးယုံကြည်ပုံမရပါ။
“နင် အရင်အိမ်မှာပဲလား”
“အေးလေ၊ ငါအခု အလုပ်ရနေပြီ၊ အိမ်လခလဲ ပေးနိုင်နေပြီ၊ ငါနဲ့ ပြန်လာနေပါလား၊ ရေဖိုး မီးဖိုးက အစ ငါတာဝန်ယူပါတယ်”
“နင့်လခ ဘယ်လောက်ရလို့လဲ”
“ရှစ်သောင်း”
“လမ်းစရိတ်၊ စားစရိတ် နဲ့ ဘာကျန်မှာလဲ၊ အိမ်လခ လဲပေးရဦးမယ်၊ ငါ့အတွက် ခေါင်းထဲ မထားပါနဲ့ အိဖြူရယ်၊ ငါအဆင်ပြေပါတယ်”
“ငါက နင်နဲ့ နေချင်လို့ပါ”
“ငါထီ ထိုးထားတယ်၊ ပေါက်ရင် အိမ်ဝယ်မယ်၊ အဲဒီတော့မှ ငါနဲ့ လာနေ၊ ဟုတ်လား၊ ကဲ .. သွားမယ်ဟာ၊ အကြာကြီးပျောက်နေလို့ မဖြစ်ဘူး၊ အခုတောင် ဟိုလိုလို ဒီလိုလို နဲ့
လစ် လာတာ၊ နင် မဟုတ်တာတွေ လုပ်မနေ ရင်ပြီးတာပဲ”
“မလုပ်ဘူး စိတ်ချ၊ နင်လဲ လာခဲ့ ဦးလေ၊ ဒါမှ မဟုတ် နင့်အဆောင်လိပ်စာပေး၊ ငါအား တဲ့ ရက် လာခဲ့မယ်၊ မနက်ပိုင်းဆို ရှိမယ် မဟုတ်လား”
“အေးအေး၊ ငါလာရင် ပေးမယ်၊ အခုတော့ လစ်ဦးမယ်ဟာ၊ ငါပျောက်နေမှန်း သိရင် ခို တယ် ဆိုပြီး ပိုက်ဆံ အဖြတ်ခံနေရဦးမယ်”
မင်းခန့် လက်ကို ညှစ်လိုက်ပြီးကြည်မာ ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်ထွက်သွားသည်။ တင်ပါးတွေ လှပ စွာလှုပ်ရမ်းသွားတာကို မျက်စိတဆုံး လိုက်ငေးနေပြီး ကြည်မာ မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်
သွားမှ မင်းခန့် လည်း ကိုယ့်ဝိုင်းကိုယ်ပြန်လာခဲ့၏။
“ဆောရီး၊ နည်းနည်း ကြာသွားတယ်၊ ..အော်”
မင်းခန့် နှင့် အတူမှာတုန်းက အရက်မပါ။ အခုတော့ စားပွဲပေါ် အရက်ပုလင်းတလုံး နှင့် ဆိုဒါ၊ ရေခဲ တွေပါ ရောက်နေသည်။
“သူတို့တွေ အတင်း လာပြောလို့ အားနာတာနဲ့”
ပုလင်းတံဆိပ် ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်မာတို့ အရက်ဖြစ်နေသည်။ မျိုးမင်းစိုး လက်ထဲ က သောက်လက်စ ခွက်ကိုကြည့်ရင်း မြင်ကွင်းထဲမှာ ကြည်မာ့ကို ရှာမိ၏။ ခပ်လှမ်းလှမ်း
စားပွဲ တလုံးကနေ ကြည်မာ လှမ်းလှမ်းကြည့်တာတွေ့ လိုက်ရသည်။
“ကို မျိုးမင်းစိုး ညာဖက်ကို နည်းနည်းတိုးလိုက်၊ ကိုယ်လုံး ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ ခုံပါ နည်း နည်းရွှေ့ ခိုင်းတာ”
ဘုမသိဘမသိ နှင့် မင်းခန့် ပြောသလို မျိုးမင်းစိုး လိုက်လုပ်တော့ မင်းခန့် နှင့် ကြည်မာ ကြားမှာ မျိုးမင်းစိုး ကိုယ်လုံးကြီးကွယ်သွားသည်။ အနားရောက်လာသည့် စားပွဲထိုးလေး ကို
ဖန်ခွက်လွတ် တလုံးယူခိုင်းတော့ မျိုးမင်းစိုး နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ ဖန် ခွက် ရောက်လာတော့ ထမင်းနည်းနည်း ဟင်းနည်းနည်း အရင်စားလိုက်သည်။ အစာ နည်းနည်း
ဝင်သွားတော့မှ ခွက်ထဲကို အရက်လောင်းထည့်လိုက်သည့် အခါ မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံးကြီး ပြူးတက်သွား၏။

“မပန်း ..မပန်းအိဖြူ၊ ဒါ …ဒါ”
“နည်းနည်း သောက်ကြည့်ချင်လို့ပါ၊ မြည်းရုံပဲ”
“မြည်းတာကလဲ တပက်ကျော်လောက်ရှိမယ်”
“ကျွန်မ မကုန်ရင် ကိုမျိုးမင်းစိုး ဆက်သောက်လိုက်ပေါ့၊ မရွံ ဘူး မဟုတ်လား”
“ကဲ ..ကဲ ..သဘောဗျာ၊ သဘော”
ဆိုဒါထည့် ရေခဲထည့်ပြီး ကလောက်ကလောက်နှင့် ခွက်ကိုလှုပ်နေသည့် မင်းခန့်ကို မျိုး မင်းစိုး ကြည့်ရင်း ခေါင်းကုပ်၏။
“လုပ်နေတဲ့ ပုံကတော့ တကယ့်သဘာကြီး အတိုင်းပဲ၊ လန့်တောင် လန့်လာပြီ”
“မလန့်နဲ့၊ မလန့် နဲ့၊ အဲဒီ အတိုင်း နေရာမရွှေ့ဘဲသာနေ ဟုတ်ပြီလား”
ကြည်မာရှိရာဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် တကျိုက်မော့ချလိုက်သည်။ ထို တကျိုက်ကလည်း ခွက်တဝက်လောက် ပါသွားရာ မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံးပိုပြူးသွားသည်။
မင်း ခန့် ဒါကို ဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ ကြာရှည်လေး မြင့်စွာ ပျောက်ဆုံးခဲ့ ရသည့် အရသာတခု က လည်းချောင်းကနေ တဆင့် တကိုယ်လုံးကို နွေးထွေးစွာ ပျံ့နှံ့သွားခြင်းကို အမိအရ လိုက်ပြီးခံစားနေမိသည်။ နောက်တခါတွေ့လို့ နင်တို့ အရက်ကောင်းသည်ဟု ကြည်မာ့ ကို ပြောလျှင် ကြည်မာ ဘယ်လို နေမည်နည်းဟု တွေးရင်းပြုံးမိသည်။
“ပြုံးမနေနဲ့ အမ၊ ဒါဝီစကီ၊ ပြင်းတယ်၊ အမြည်းလေး ဘာလေးစား၊ ဒီမှာ ရေသောက် လိုက် ဦး”
မျိုးမင်းစိုး စိတ်ကျေနပ်စေရန် ရေယူသောက်လိုက်ပြီးနောက် ဟင်းဖတ် သုံးလေးဖတ် ထပ် စားလိုက်သည်။ ထမင်းလည်း နည်းနည်း စားပြီးနောက် လက်ကျန် ကိုထပ်မော့ချလိုက် သည်။
“ဒုက္ခပဲ၊ ကိုယ့်ထက်ဆိုးနေပါရောလား”
“ဘာဒုက္ခလဲ၊ စိတ်ချပါ။ ထမ်းမပြန်ရဘူး၊ ဒီမှာ ကုန်သွားပြီ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ခွက်က အခုထိ ဒီ အတိုင်းပဲ၊ မသောက်နိုင်တော့ဘူးလား၊ မသောက်နိုင်ရင် ပြော၊ ကျွန်မ အကုန်သောက် ပစ် လိုက်မယ်”
“အကုန်တော့ မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ကျွန်တော် သောက်ပါမယ်”
သူ့ခွက်ကို ရှင်းပြီးနောက် မျိုးမင်းစိုး နောက်တခွက်ထပ်ငှဲ့သည်။ ဒီတခွက်ကို ရှင်းနေစဉ် မင်းခန့် က ဟိုဟာစား ဒီဟာစား လုပ်ရင်း စောင့်ကြည့်နေသည်။ မျိုးမင်းစိုး တတိယ ခွက် ကို ငှဲ့ပြီးတာ
နှင့် မင်းခန့် ကလည်း နောက်တခွက် ထပ်ထည့်သည်။
“ကြောက်လာပြီဗျာ”
“မကြောက်ပါနဲ့၊ ဒီလောက်က အေးဆေးပါ”
ပထမ တခွက် အရှိန် နှင့် နားထင်နားရင်းတွေ ပူလာပြီ ဖြစ်လို့ မင်းခန့် အာသွက်နေ သည်။ ဒီတခွက်ကိုတော့ နှစ်ကျိုက် နှင့် မဖြတ်ပါ။ နည်းနည်းစီ လီပြီးသောက်သည်။မင်းခန့် ထပ် မ
သောက်နိုင်တော့ဟု ထင်ပြီး မျိုးမင်းစိုး အေးအေးဆေးဆေး ပင်ကြည့်နေသည်။ မင်းခန့် က လည်း အ စားတွေ ဘာတွေစားပြနေလို့ ပြီးပြီ ထင်သွားပုံရသည်။ မင်းခန့် အတွက်ဟု အချို
ရည် တပု လင်းတောင် မှာပေးလိုက်သေးသည်။
မင်းခန့် သုံးခွက် ကုန်အောင်သောက်ပြီးချိန်မှာတော့ မျိုးမင်းစိုး တော်တော် ထိတ်လန့် လာ သည်။
“မပန်းအိဖြူ၊ တော်ရင်ကောင်းမယ် ထင်တယ်၊ ပြန်ကြရအောင်”
“ဘာလို့ ပြန်ရမှာလဲ၊ အစောကြီးရှိသေးတယ်၊ အရက်တွေလည်း ကျန်နေသေးတယ်”
အလွန်ကို အသုံးမကျသည့် မျိုးမင်းစိုးဖြစ်ပါသည်။ မင်းခန့် သူထက်ပိုသောက် နိုင်သူဖြစ် တာ ကိုမေ့ လျော့နေပြီထင်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ကို စပ်ဖြဲဖြဲ နှင့် ပြောင်ပြရင်း ပန်းကန်ထဲက
ဝက်သား လုံးကို တူဖြင့် ညှပ်ယူရာ တော်တော်နှင့် မရ။ ချော်ချော် ထွက်နေသည်။ စိတ်မ ရှည်တော့သဖြင့် တူတချောင်းကို ပစ်ချပြီး တချောင်းထဲနှင့် ခါးလည်က ထိုးဖေါက် လိုက်
မှ ပါလာ၏။
“တွေ့လား၊ ရပါတယ်၊ ဟဲ ..ဟဲ”
“မပန်းအိဖြူ၊ ကျန်တာတွေ ကျွန်တော်ပဲ သောက်လိုက်တော့မယ်နော်၊ အိမ်ပြန်ရဦး မယ် လေ၊ ထပ်မသောက်ပါနဲ့တော့”
မျိုးမင်းစိုးက လက်ကျန်ဖြတ်ဖို့ သူ့ခွက်ထဲကို အရက်လောင်းထည့်စဉ် မင်းခန့် ကလည်း ခွက်ဝင်ထိုးပေးလိုက်သည်။
“တော်ပါတော့ ဆရာမရယ်၊ ကျွန်တော်တော့ ခေါင်းကျိန်းလာပြီ”
“ကိုမျိုးမင်းစိုးကလည်း တခွက်ထပ်သောက်ရုံနဲ့ ဘာထူးမှာလဲ”
“ကဲဗျာ၊ ဒါဆိုလဲ တခွက်တော့ မလုပ်နဲ့၊ ကျွန်တော် နည်းနည်း ထပ်ထည့်ပေးမယ် ဟုတ် လား”
မင်းခန့် စိတ်ကျေနပ်စေရန် ခွက်ထဲကို အရက်အနည်းငယ် ထည့်ပေးပြီး မျိုးမင်းစိုးက သူ့ ခွက် ထဲကိုကျတော့ တော်တော်များများ လောင်းထည့်လိုက်သည်။
“ကဲ ..ကဲ ကျွန်တော် တို့လည်းဒါပြီးရင် သွားကြရအောင်နော်”
ခွက်ထဲကို ရေခဲတုံးထည့်တာ ဘေးကိုချည်းပဲ ကျနေသည့် မင်းခန့် ကို ကူညီထည့်ပေးရင်း မျိုးမင်းစိုးပြောသည်။
“အာ ..နေဦးလေ၊ ပိုက်ဆံ ရှင်းမယ် ဆိုလဲ ဒီဟာလေး ကုန်မှရှင်း”
ဆိုဒါ အနည်းငယ်ထည့်ပြီးနောက် ခွက်ကို တချက်ထဲ မော့ချပစ်လိုက်သည်။ မင်းခန့် ကုန် သွားမှ မျိုးမင်းစိုးက စားပွဲထိုးခေါ်ပြီး ဘေလ်တောင်းလိုက်၏။ သူ့ခွက်ကိုလည်း အပြောင်
ရှင်းလိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်က လက်ကျန်ပုလင်းကို ကြည့်လိုက်တော့ မရှိတော့ပါ။ မျိုးမင်းစိုး သိမ်းလိုက်တာလား၊ စားပွဲထိုးကိုပဲ ပေးလိုက်တာလား ဆိုတာ မင်းခန့် မသိလိုက်ပေမယ့်
ဘာမှ ထပ်မရစ်တော့။ ရက်ပေါင်းများစွာ တောင့်တခဲ့ ရသည့် အရက်ကို ဒီလောက်လေး သောက်ခွင့် ရတာကို စိတ်ကျေနပ်ပြီး ပျော်ရွှင်နေမိ၏။
“ဘေလ် လာရင် ကျွန်မ ပေးမယ်နော်”
“လုပ်ပြန်ပြီ၊ အိတ်ကို ကိုင်ထားတာဇောက်ထိုးကြီးဗျ၊ ဘယ်လိုလုပ်ဖွင့် လို့ရမလဲ၊ ထားလိုက် ပါ။ ကျွန်တော် ပေးပါမယ်၊ နောက်တခါ မှပေးပေါ့၊ ဟုတ်လား”
“နောက်တခါ၊ အိုကေ စိန်လိုက်လေ၊ ကိုယ့်ပိုက်ဆံနဲ့ ကိုယ်ဆိုလို့ကတော့ အများကြီး သောက်မှာနော်”
“ဒါကတော့ ခင်ဗျားသဘောပေါ့၊ အခုတောင် တော်တော် မူးနေပြီ မဟုတ်လား”
“ပေါက်ကရတွေ၊ ဒီလောက်လေးနဲ့ မူးမလား၊ အာတောင် မစွတ်ဘူး”
မျိုးမင်းစိုး ငွေရှင်းနေစဉ် မင်းခန့် ကြည်မာ့ကို သတိရပြီး လိုက်ကြည့်မိသည်။ အခုန ၀ိုင်း နား မှာမရှိတော့၊ ၀ိုင်းပြောင်းသွားပြီထင်သည်။ မင်းခန့် အရက်သောက်နေတာကို များ
မြင် သွားသေးလားဟု စိုးရိမ်မိသေးသော်လည်း မြင်လိုက်လို့ ကတော့ ကြည်မာ ချက်ချင်းပြေး လာမှာဟု တွေးမိပြီး စိတ်အေးသွားသည်။
“ကဲ ..သွားကြမယ်”
“ပြီးပြီလား၊ သွားမယ်လေ”
ထလိုက်ချိန်မှာ ခေါင်းထဲက ရိပ်ကနဲဖြစ်သွားလို့ ရှေ့က စားပွဲကို လက်ထောက်လိုက်ရ သည်။
“မပန်းအိဖြူ ရရဲ့လား”
“ရတယ်၊ ရတယ်၊ လာတော့မတွဲနဲ့ သိက္ခာကျတယ်”
မြင်ကွင်းထဲမှာ ကြည်မာ့ကို မြင်လိုက်သလိုလို ရှိတာကြောင့် ကပျာကယာ လက်ကာပြီး တားလိုက်ရသည်။ အသက်ကို ဝအောင်ရှူပြီး စိတ်ကို တင်းကာ လက်လွှတ်ပြီးမတ်
မတ် ရပ်လိုက်၏။
“တွေ့လားရပါတယ်၊ ကျွန်မ ရှေ့က သွားမယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ကျွန်မ နောက်တည့်တည့်က လိုက်ခဲ့၊ ဘာမှ မမေးနဲ ပြောတဲ့ အတိုင်းလုပ်”
“ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့”
ကြည်မာ ရှိမည်ထင်သည့် နေရာဖက်ကို တာ့တာ လုပ်လက်ပြလိုက်ပြီး မင်းခန့် လှည့် ထွက် ခဲ့သည်။ ယိုင်ချင်ချင် ဖြစ်နေသည့် ခြေလှမ်းတွေကို မနည်းထိန်းလာရ၏။ ဒီနေ့ စီး
လာသည့် ဖိနပ်က သိပ်မမြင့်တာကလည်း ကံကောင်းသွား၏။ မျိုးမင်းစိုးကတော့ မင်း ခန့် ပြောထားသည့် အတိုင်းနောက်ကနေကွယ်ပြီး လိုက်လာသည်။
“မယိုင်ဘူး မဟုတ်လား”
“မယိုင်ဘူး”
“ဒါကြောင့် ပြောသားပဲ၊ မမူးပါဘူးလို့”

ကားနားရောက်ချိန်မှာတော့ မင်းခန့် မရတော့ပါ။ ကားခေါင်မိုးပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ ကြည်မာ မြင်ဖွယ်မရှိတော့ဟု စိတ်လျှော့လိုက်တာကြောင့်လည်း ပါမည် ထင်ပါသည်။
“မပန်းအိဖြူ၊”
“ရတယ်၊ ရတယ်၊ ကားတံခါးလေးသာဖွင့်ပေး”
“ဘေးနည်းနည်းဖယ်လေ၊ ခင်ဗျားက တံခါးကို ပိတ်ရပ်ထားတာ”
“ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုလဲ ရတယ်၊ ဖယ်ပေးမယ်၊ ဒါနဲ့ ဆော့ဖ်ပင် ပါသလား”
“မပါဘူး၊ ဘာလုပ်ဖို့လဲ မပန်းအိဖြူ”
“ဒီအရက် ကောင်းတဲ့ အကြောင်း ဟိုကားကြီးမှာ ထောက်ခံစာရေးပြီး လက်မှတ်ထိုးပေး ခဲ့ မလို့”
“နောက်နေ့ မှရေးလည်း ရပါတယ်၊ ဒီနေ့ ကျွန်တော် ဆော့ဖ်ပင် မပါလို့”
“အိုကေ၊ အိုကေ၊ ဒါဆိုလဲ နောက်မှပေါ့၊ ဖယ်လိုက်မယ်နော်၊ တံခါးဖွင့်”
မင်းခန့် ကားထဲ အဝင်မှာ မျိုးမင်းစိုး နောက်ကနေလက်မောင်းကို ထိန်းပေးသည်။ ထိန်း တာ ကလည်း မထိရဲသလိုလို ရွံ့တွန့်တွန့် နှင့် သေသေချာချာလည်း မဟုတ်။
“ကိုယ့် သူငယ်ချင်း အချင်းချင်းတွေပဲ၊ လဲမှာစိုးလို့ ကိုင်ပေးတာ ဘာမှ မပြောဘူး၊ ရွံ့ သလို ကြောက်သလို လုပ်မနေနဲ့၊ အဲဒါကြောင့် အခုထိမိန်းမ မရတာ”
ထိုင်ခုံ နောက်မှီကို မှီရင်း မင်းခန့် ပြောလိုက်မိသည်။ ဒီကောင့် ကို မနှိပ်ကွပ်ရတာကြာပြီ ဆိုတော့ အပြစ်တင်ရတာ အရမ်းအာတွေ့ နေသည်။
“မပန်းအိဖြူ၊ ခြေထောက်၊ ခြေထောက်၊”
“ခြေထောက် ဘာဖြစ်လဲ၊ လူပဲ ခြေထောက်ပါမှာပေါ့”
“ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျား ခြေထောက်က အပြင်ရောက်နေတယ်၊ ဘယ်လိုလုပ် တံခါးပိတ်မလဲ”
“ဒါဆိုလဲ ခြေထောက် အထဲသွင်းလို့ ပြောပေါ့”
လေးလံနေသည့် ခြေထောက်တွေကို အထဲ မသွင်းလိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် မဟန်နိုင်တော့ ဘဲ ဟိုဖက်က မျိုးမင်းစိုး ထိုင်မည့်ဖက်ဆီကို လဲကျသွားသည်။
“ဟောဗျာ”
သူ့ဖက်က တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်ထိုင်မည် အလုပ်မှာ မင်းခန့် ကိုမြင်သွားသည်။ ဒီတခါတော့ ရဲရဲ တင်းတင်းပင် လက်မောင်းနှင့် ပုခုံး ကို ကိုင်ပြီး ပြန်ထူပေးသည်။
“ကိုမျိုးမင်းစိုး တော်တော် မူးနေသလား၊ ကားမောင်းနိုင်ရဲ့လား”
“မူးတော့မူးတယ်၊ ဒါပေမယ့် မောင်းနိုင်ပါတယ်၊ ခင်ဗျား မလိုက်ရဲလို့လား”
“ဒါဆိုလဲ မောင်းပေါ့၊ ဘာလို့ မလိုက်ရဲရမှာလဲ”
ကားထွက်လာတော့ မျိုးမင်းစိုး က ပြတင်းပေါက်မှန် ကိုချပေးသည်။ လေအေးအေး က မျက်နှာကို တိုးသည့် အရသာကို မျက်စိမှိတ်ခံစားရင်း မင်းခန့် လိုက်လာခဲ့၏။ ကိုယ့်
ဟာ နှင့် ကိုယ်ဇိမ်တွေ့ နေလို့ မျိုးမင်းစိုးကို တောင် မရစ်မိတော့ပါ။ ဒီလို အရသာမျိုးကို မင်း ခန့် တောင့်တခဲ့ ရတာကြာလေပြီ။ အိမ်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့တောင် စီးရတာ
ခနလေး လို့ ထင်နေ၏။
“ရောက်ပြီ”
“ဘယ်ကို ရောက်တာလဲ”
“ခင်ဗျား အိမ်လေ”
“ဟုတ်လား၊ မြန်လိုက်တာ၊ ရောက်ပြီဆိုလဲ ဆင်းရတာပေါ့၊ ကျေးဇူးတင်တယ် ကိုမျိုးမင်း စိုးရာ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး နဲ့ သူငယ်ချင်းတော်ရတာ သိပ်ကောင်းတာပဲ”
“နေဦး၊ နေဦး၊ ကျွန်တော် တံခါးလာဖွင့်ပေးမယ်”
“သိုင်းကျူး၊ သိုင်းကျူး”
ကားပေါ်က ဆင်းသည့် အချိန်မှာတော့ မင်းခန့် သိသိသာသာ ယိုင်နေပြီဖြစ်သည်။ ပေါင် ပေါ်က အိတ်ပြုတ်ကျသွားလို့ မျိုးမင်းစိုး ကောက်ကိုင်လိုက်ရသည်။ အပြင်ရောက်တော့
ကားစက်ဖုံး ကို ကိုင်ပြီး တရွေ့ရွေ့ ပတ်သွားနေသည့် မင်းခန့် အခြေအနေ ကို မျိုးမင်းစိုး သဘောပေါက်သွားသည် ထင်သည်။ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို နောက်ကနေ တင်းတင်း
ထိန်းကိုင်ပြီး အိမ်ဝ အထိ လိုက်ပို့ သည်။ လှေခါးထစ်တွေကို တက်သည့် အခါ နောက်က နေ ကျောကို တွန်းတင် ရသည်။
တံခါးဝ ရောက်တော့ သံဆန်ကာတွေကို လက်နှင့် ဆုပ်ပြီး
“သော့ ၊ သော့ ၊ ငါ့သော့ ဘယ်မှာလဲ”
“အိ်တ်ထဲမှာ ထင်တယ်၊ အိတ်က ကျွန်တော့်ဆီမှာ”
“ဒါဆိုလဲ အိတ်ထဲက ယူပြီး တံခါးပါ တခါထဲ ဖွင့်ပေးစမ်းပါ”
“ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့”
အိတ်ဇစ်ဖွင့် သံ၊ အထဲကို လက်နှိုက်စမ်းနေသံ ကြားရသည်။
“ကိုမျိုးမင်းစိုး ..မိန်းကလေး တယောက်ရဲ့အိတ်ကို ဖွင့်မကြည့်ဖူးဘူး မဟုတ်လား၊ တခါထဲ ဗဟုသုတ ဖြစ်အောင်ကြည့်သွားလိုက်ပါလား”
“ကျွန်တော် သော့ ရှာတာပါ၊ မ..မ..မကြည့်ပါဘူး”
“ခက်နေပါပြီ၊ အပြစ်တင်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ ဗဟုသုတ ရအောင်ကြည့်သွားလို့ ပြောနေ တာ၊ ဒါပေမယ့် ဒီအိတ် ကတော့ ထမင်းဗူးနဲ့ ပိုက်ဆံ အိတ်ပဲ ပါတယ်၊ ဟဲ ..ဟဲ”
ပြောချင်ရာပြောနေသည့် မင်းခန့် ကို မျိုးမင်းစိုး လစ်လျူရှု လိုက်ပြီး သော့ကို ရအောင် စမ်း ကာ တံခါးဖွင့် ပေးသည်။
“ပြီးရင် သော့ကိုအိတ်ထဲပြန်ထည့်လိုက်၊သော့ထည့်ပြီးရင် အိတ်ပေး၊ အရမ်းအိပ်ချင် နေပြီ”
အိတ်ကို ပြန်ယူပြီး အထဲ အဝင်မှာ မင်းခန့် လဲကျသွားပြန်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ဖမ်းဆွဲ လိုက် နိုင်လို့သာ ဖိနပ်စင်ပေါ် ပြုတ်မကျခြင်း ဖြစ်သည်။
“မထူးတော့ပါဘူး၊ အထဲသာ တွဲပို့ပေးပါတော့”
မျိုးမင်းစိုး အထဲအထိ တွဲပို့ ရတော့သည်။
“ဟုတ်ပြီ၊ အဲဒီလိုက်ကာ က အိပ်ခန်း၊ အထဲက ဘယ်ဖက် အလည်နားမှာ မီးခလုပ်ရှိတယ်၊ စမ်းပြီး ဖွင့်လိုက်”
မီးရောင် လင်းသွားသည်နှင့် မင်းခန့် ဂမူးရှုးထိုး အိပ်ရာဆီ သွားမိသည်။ မလဲအောင်ထိန်း ပေးနေရသည့် မျိုးမင်းစိုးလည်း အတူပါလာ၏။ အိပ်ယာနား ရောက်သည်နှင့် လက်ထဲက
အိတ်ကို ပစ်ချပြီး အိပ်ရာပေါ် အတင်းလှဲချလိုက်မိသည်။ ခေါင်းအုံး နှင့် ထိလိုက်တာနှင့် တ လောက လုံးချာချာလည်နေသလိုပင်။ အိပ်ယာပေါ်ကနေ မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျိုးမင်း
စိုး ကိုပင် ကောင်းကောင်း မမြင်ရတော့။ ဘေးမှာရပ်နေသည့် လူရိပ် တခုလိုလိုသာ ဖြစ်၏။
“ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ဒီနေ့ ကံထူးတယ်၊ မိန်းကလေးတွေ အိပ်ခန်းထဲလည်း ရောက်ဖူးသွားပြီ၊ ဟား ..ဟား၊ ရှုပ်ပွနေတာပဲလို့ တော့ မပြောနဲ့နော်၊ တပတ်တခါမှ ရှင်းတာ”
“မပြောပါဘူး၊ မပြောပါဘူး၊ အိပ်ပျော်အောင်သာ အိပ်လိုက် ဟုတ်လား၊ ကျွန်တော်သွား တော့မယ်”
“အိုကေ၊ ဂွတ်နိုတ်၊ ဂွတ်နိုတ်၊”
မျိုးမင်းစိုး ထွက်သွားပြီးနောက် တစောင်းလှဲနေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ တံခါးကို ပိတ်သံသဲ့သဲ့ ကြားပြီးနောက် ကားစက်နှိုးသံ ထွက်လာသည်။ ထို့နောက် ကား
သံက တဖြေးဖြေး ဝေးသွား၏။ မျိုးမင်းစိုးတော့ တော်တော်လန့် သွားပြီထင်သည်။ မီးထ ပိတ် ချင်ပေ မယ့် မထနိုင်တော့။ ခြေနှင့် လက်က လှုပ် နိုင်သေးပေမယ့် ခေါင်းကို မထူ
နိုင်တော့ ပြီ။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရင် မီးရောင် မရောက် သည့် မှောင်မှောင်မဲမဲ အမိုး ကြီး က လည် နေလို့ ပိုမူးသည်။ မျက်လုံးကို ချက်ချင်းပြန်မှိတ်လိုက်၏။ တဖြည်းဖြည်း
နှင့် အမူးရှိန်က တ ရိပ်ရိပ် တက်လာပေမယ့် မင်းခန့် ကျေနပ်နေသည်။ ဒီလို အရသာမျိုး မင်း ခန့် မခံစား ရတာ ကြာပြီဆိုတော့ မူးတာကိုပဲ တစိမ့်စိမ့် နှင့် အရသာယူနေမိ၏။
တရိပ်ရိပ် တမူးမူး ဖီလင်ကို သဘောကျပေမယ့် နည်းနည်း အိုက်လာသည်ဟု ထင်လိုက် လို့ အကျ ႌကို ရင်ဘတ်ကနေ ကိုင်ခွဲလိုက်ရာ နှိပ်ကြယ်သီးတွေ တဖျောက်ဖျောက် ပွင့်
ထွက်ကုန်ပြီး လူလည်းနေရ ထိုင်ရသက်သာသွားသည်။ ဘရာစီယာကို ချွတ်ချင်သေးသော် လည်း ချိတ်ဖြုတ်ဖို့ ကျောကုန်းအောက်ကို လက်နှိုက်လို့ မရတာနှင့် လက်လျှော့လိုက်
ရ သည်။
“ဒီလောက်ဆိုရင်တောင် နေသာပါပြီလေ”

အပေါ်ပိုင်း ကနေရသက်သာသွား ပေမယ့် အောက်မှာ ဝတ်ထားသည့် ထမိန်စကပ်က ခါးမှာ အရမ်းတင်းနေသည်ဟု ခံစားရ သည်။ ခြေထောက်တွေ လှုပ်ရှားရတာလည်း မ
လွတ်လပ်။ဒါကို ဖြုတ်ပစ်ဖို့ ခါးက ချိတ်နှင့် ဇစ်ကို မ နည်းလိုက်စမ်းရ၏။ ဇစ်ကိုဖြုတ်ကာ ထမိန် စကပ်ကို အောက်ကို တွန်းချတော့ တော်တော် နှင့် မရွေ့၊ တင်ပါးကို မတာ
လည်း မလို့မရ။ တို့လို့တန်းလန်း ကြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုအချိန်မှာ အခန်းထဲကို လူတ ယောက်ဝင် လာတာ မင်းခန့် သိလိုက်သည်။
“ဘယ်သူလဲ ကြည်မာလား”
မျက်လုံးကို အားတင်းဖွင့်ကြည့်ပေမယ့် ဘာကိုမှ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရ။ လူလိုလို အရိပ်တခုပဲ တွေ့သည်။ ဒီအချိန် ပြန်လာမှတော့ ကြည်မာပဲ ဖြစ်ရမည်။
“ကြည်မာ၊ လုပ်စမ်းပါဦးဟာ၊ ဒီမှာ ချွတ်လို့ မရဘူး၊ ချွတ်ပေးစမ်းပါ၊ ငါ ဖင်မကြွနိုင်လို့”
ကြည်မာ တော်တော်နှင့် မလှုပ်၊ မင်းခန့် ကိုယ့်ဖာသာ လုပ်တာလဲ မအောင်မြင်။
“လုပ်ပါကြည်မာရာ၊ ဒါကြီးနဲ့ ငါနေရခက်လို့ပါ”
ဒီတခါ တော့ကြည်မာ မင်းခန့် စကားနားထောင်သည်။ ခြေရင်းဖက်ကနေ ကူဆွဲပေးလိုက် လို့ ဝေါကနဲ ကျွတ်ပါသွား၏။ လွတ်လပ်သွားသော ပေါင်တံတွေကို ဘယ်ညာလှုပ်
ရမ်း ပြ လိုက်ရင်း
“ကျေးဇူးပဲ၊ အခုမှ လွတ်လပ်သွားတော့တယ်၊ ငါအခု အရမ်းမူးနေတယ် သိလား၊ နင့် ကို တောင် မမြင်ရဘူး၊ သောက်ချင်လို့ သောက်တာ မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ နင်တို့ ကုမ္ပဏီက
ရောင်းတဲ့ အရက် ကောင်းမကောင်း စမ်းကြည့်တာပါ။ ကောင်းတယ်သိလား၊ ဟီး ..ဟီး”
ပြောချင်ရာပြောနေမိချိန်မှာ ပင်တီကိုပါ လာဆွဲတာ ခံလိုက်ရသည်။ ခါးစည်း သားရေကြိုး ကိုလက်နှင့်ဆွဲထားရင်း
“ဟေ့ အဲဒါမပါဘူးလေ၊ ရှက်ရှက်တွေ ဖြစ်ကုန်မယ်”
မင်းခန့် တားပေမယ့် အတင်းဆွဲချွတ်တာခံလိုက်ရသည်။ အောက်ပိုင်း တခုလုံးအေးက နဲ ဖြစ်သွားသည့် အချိန်မှာ ပိုပြီး လွတ်လပ်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ ကြည်မာ ဘာတွေ
လုပ်နေသလဲ မသိတော့ပါ။ သူချွတ်တိုင်း ကိုယ်ကလိုက်ကြည့်တာ များနေတော့ ဒီတခါ သူ ကြည့်ချင်ရာ ကြည့်ပါစေဟု သဘောထားလိုက်သည်။ ရှက်စရာလို့လည်း သဘောမ
ထား တော့ပါ။ ကြည်မာက လည်းမင်းခန့် မူးနေ မှန်း သိလို့ အညိုးနှင့် လက်စားချေနေတာပဲ ဖြစ်မည်။
“အေးလေ ကောင်းတာပါပဲ၊ ပိုလွတ်လပ်တာပေါ့၊ ပြီးရင်တော့ စောင်အုပ်ပေး …”
စကားဆက်ပြောလို့ မရ၊ မင်းခန့် ပါးစပ်ကို ပိတ်တာခံလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် အသက် ရှူရပ်သွား သလိုပင်။ အသက်ရှူမဝလို့ မော နေရင်း နှုတ်ခမ်းတွေ ထူပူတက်လာသည်။
ကြည်မာ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ မင်းခန့် နား မလည်တော့။ မူးတာကလည်း ပိုတက် လာသည့် အခါ ကြည်မာလုပ်ချင်ရာ လုပ်စေတော့ ဟု စိတ်ကို လျှော့ချပေးလိုက်သည်။
လက်နှင့် စမ်းကြည့်ပေမယ့် လက်က လည်းတခုခု နှင့် ပိမိနေ သလို ပင့်တင်လို့ မရ ဖြစ် နေသည်။
နှုတ်ခမ်းတွေ ဆီက အပူဓါတ်က ရင်ထဲက အရက်ကြောင့်ပူသည့် အပူနှင့် ရောနှောသွား သည့် အခါမင်းခန့် မိန်းမောသလို ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့် တကိုယ်လုံးက လေထဲမှာလွင့်
ပျံနေသည်။ ထိုသို့ ပျံသန်းရင်လည်း တစုံတခုကို လိုက်ရှာနေမိသလိုပင်။ ဒါပေမယ့်တခါ မှ မခံစားဖူးသည့် လွင့်မျောသည့်ခံစားချက် ကို မင်းခန့် ရင်ထဲနေသဘောကျနေမိပါသည်။
တ ချက်တချက်တွင် အိပ်ပျော်သလိုလို အသိစိတ်က ကင်းလွတ်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းဆီက ပူ လောင်တင်းကျပ် မှုတွေ ဘယ်လိုပျောက်ဆုံးသွားမှန်း တောင်မသိလိုက်ပါ။
ရင်ဘတ်နှင့် ဝမ်းဗိုက်ပိုင်း က ယားကျိကျိ ခံစားမှု တမျိုးကိုရသည်။ ဆီးခုံ တဝိုက်မှာလည်း ဒီအတိုင်းပင် ကလိကလိ နှင့်ယားနေသည်။ အမွှေးဖွားဖွား သားမွေးထည်တခု ဖြင့် အစုန်
အဆန် ပွတ်သပ်နေသလိုပင်။
“ယားတယ်၊ ယားတယ် ဘာတွေလဲမသိဘူး”
မင်းခန့် အသံက ဗလုံးဗထွေးနှင့် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြန်ကြားရတာတောင်မှ ဘာတွေပြော နေ မှန်း မသိပါ။ ဒါပေမယ့် ယားကျိကျိ ခံစားမှု ပျောက်သွားပြီး ခြေထောက်တွေကို တစုံတ
ယောက်က ဆွဲမြှောက်လိုက်သလို မြောက်တက်သွားသည်။
“ဘာတုန်း၊ ဘာတွေလဲဟာ၊ မူးပါတယ် ဆိုနေမှ”
ထိုအခိုက်မှာ မင်းခန့် ကိုယ်က အကြောတွေတင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရင်ထဲမှာ ဆို့ဆို့ နင့် နင့်ကြီး နှင့် ဘယ်လိုမှန်းမသိပါ။ ထိုနောက် ပူကနဲ ကျင်ကနဲ ခံစားမှု တခုက မင်းခန့်ကိုယ်
ထဲမှာ အခါခါ ဖြတ်စီးနေ၏။ တခါတရံလည်း အမြင်ကနေ ပြုတ်ကျသည့် ပမာ ဟာက နဲ၊ ဟာကနဲ ရင်ထဲမှာ ဖြစ်သွားသည်။ တခါတရံကျတော့လည်း လေထဲကို မြောက်တက် သွား သလိုပင်။တဖြည်း ဖြည်း နှင့် မိမိ လှေတစီး ပေါ် မှာရောက်နေ တာကို မင်းခန့် သိ လာ သည်။ လှိုင်းပုတ်လိုက် လျှင် လှေကသိမ့်ကနဲ လူးသွားပြီး မင်းခန့် လည်း အပေါ်ကို မြောက် တက်သွားသလိုပင်။ ပြန်ကျလာတော့လည်း ငြိမ့်ကနဲ ကျသွား သည့် အရသာက တ မျိုးဖြစ်၏။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လှေပေါ်မှာ လှဲအိပ်ပြီး အ ဆုံးမရှိ ပင်လယ်ပြင် ကျယ်ထဲ ကို ဖြတ်
သန်းနေသူ တယောက်လို ခံစားရသည်။
ပင်လယ်ပြင်ထဲမှာ လှိုင်းလုံးတွေ မျိုးစုံတွေ့ရသည်။ ငြိမ့်ငြိမ့် သာသာ လှိုင်းလုံးတွေ ကြုံ သ လို ကြမ်းတမ်းခက်ထန်သည့် လှိုင်းတွေ နှင့်လည်းတိုး၏။ လှိုင်းကြမ်းသည့် အချိန်တွေ
ဆို ရင် မင်းခန့်နားထဲမှာ လှေနံရံကို လှိုင်းဝင်တိုးသည့် အသံတွေဆူညံလို့ နေ၏။ လှိုင်း ကြီး သည့်အခါ လှေကို မြန်မြန်ရပ်တန့်သွားစေချင်သော်လည်း ညင်သာသောလှိုင်းတို့ ကို
စီး မိသည့် အချိန်မှာတော့ လှေကို ကမ်းမကပ်စေချင်ပြန်။ ဆန္ဒ နှစ်ခုကြားမှာ တလှည့်စီ သွား လာရင်း မင်းခန့် မူးလာသည်။ လှိုင်းမူးတာက အရက်မူးတာနှင့် မတူပါ။ ပိုပြီးခံရခက်
သည်။ အမူးယစ်ရဆုံး အခြေအနေ ကိုကျော်ဖြတ် သွားချိန်မှာတော့ မင်းခန့် စိတ်တွေ က လှေပေါ် မှာ နေရသည်နှင့် မတူ ဘဲ မီးခိုးတန်းပေါ်မှာ မျောပါနေရသလိုပင်။
ထိုသို့ မီးခိုးငွေ့လို မျောလွင့်ရင်း နားထဲမှာ ရေစပ်စပ်တွင် နင်းလျှောက်လာသလို တစွပ် စွပ် ခြေသံတွေကြားရသည်။ ကမ်းစပ်နှင့် နီးလာပြီထင်သည်။ ကမ်းနီးတော့ လှေကပိုခါသည်။
မင်းခန့် တကိုယ်လုံးသွက်သွက် ရမ်းနေ၏။လှုပ်ခါ လွန်းလို့ စောစောက ရထားသည့် ယစ် မူးဖွယ်ခံစားမှု လေးတောင် ကွယ်ပျောက် သွားတော့ မယောင်ယောင် ဖြစ်ပြီးမှ လုံးဝ ငြိမ်
သက်သွားသည်။ မင်းခန့် တကိုယ်လုံး လည်း လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွား၏။ ဒီတော့မှ မင်းခန့် လည်းတငြိမ့်ငြိမ့် တလွင့်လွင့်ခံစားမှု ထဲ ကို ကျေနပ်စွာ တိုးဝင်သွားခွင့်ရသွားသည်။
ဘယ်လိုဘယ်ဝါ ဟု အမျိုးအမည် မသတ်မှတ် တတ်သောခံစားမှု တွင် မင်းခန့် ဘယ် လောက် ကြာအောင် မျောပါသွားသည် မသိပါ။ နှုတ်ခမ်းတွေ ပြန်ပြီးထူပူလာ ခြင်းနှင့် အတူ
ယားကျိကျိ ခံစားမှု ကိုပြန်ရလာသည်။ ဒီအချိန်မှာတော့ မင်းခန့် တစုံတရာ မပြော နိုင်တော့သလို ပြောလည်း မပြောချင်တော့ပါ။ ဘာမှန်းမသိသည့် ရူးကြောင်ကြောင် ကိစ္စ တွေ
ကြည်မာ ဘာကြောင့်လုပ်နေသလဲ ဟုတွေးဖို့ ပင်မေ့လျော့နေမိသည်။ အားလုံးကို အရှုံးပေးပြီး ဖြစ်လာသမျှတွင် မျောပါသွား၏။
မင်းခန့်၏ ကိုယ်ခန္ဓာက ပြန်လည်လှုပ်ခါ လာ တော့မှ လှေပြန်ထွက်လာသည်ကို သတိ ထားမိသည်။ ပူလိုက်အေးလိုက် ခံစားမှု နှင့် အတူ ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်ပြန်ဖြစ်လာသည်။
ခနကြာရင် လှိုင်းထန်သည့် ပင်လယ်ပြင် ကို ဖြတ် ရ ဦးမည် ဆိုတာမင်းခန့် သိနေသည်။ ဒီအိပ်မက်က မနိုးမချင်း ဒီပင်လယ်ထဲမှာပဲ ရှိချင် ရှိ နေနိုင်သည်။ ရင်ထဲမှာလည်း ဘယ်
လိုကြီးမှန်း မသိ။ ဘာမှန်း မသိသည့် ခံစားမှုတွေ နှင့် ဆူဝေနေသည်။ ရင်ထဲမှာ ပေါ်လာ သည့် ခံရခက်သည့်ဝေဒနာကြောင့် မင်းခန့် ကြိုးစား အား တင်းကာ မေးလိုက်မိ၏။
လှေပေါ်မှာ ကြည်မာ လည်းအတူတူ ရှိနေမှာပဲဟု မျှော်လင့် ပြီးမေးလိုက်မိခြင်း ဖြစ်ပါ သည်။ မင်းခန့်က မူးနေပေမယ့် ကြည်မာကတော့ အခြေအနေ ကို သိနိုင်မည် ထင်မိ၏။
“မရောက်သေးဘူးလား၊ အဲဒီ လှိုင်းတွေက အရမ်းမူးတယ်”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အိပ်ရာက နိုးလာသည့် အချိန်တွင် မင်းခန့် ခေါင်းထဲက တစစ်စစ် နှင့်ကိုက်နေပြီး ရင်ထဲ မှာတလှပ်လှပ် နှင့် ကတုန်ကရီ ဖြစ်နေသည်။ အမူး မပြေချင်သေးလို့ဟု စိတ်ကထင်
နေ မိ၏။ အရက် ကလေး သုံးလေးခွက်လောက် နှင့် ဒီလောက်တောင် မူးသွားရသည်ကို မ ကျေမနပ် လည်း ဖြစ် နေရသည်။ အရင်ကဆို ဒီလောက်နှင့် အာတောင်စွတ်သည်
မ ဟုတ်။ အပျင်းပြေ သောက် သလောက်သာ ဖြစ်သည်။
အလုပ်သွားရမည်ဟု အသိဖြုန်းကနဲ ဝင်လာပြီးနောက် မျက်လုံးကို အားယူဖွင့်ရင်း အိပ် ယာမှ လူး လဲ ထလိုက်သည်တွင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မြင်လိုက်ပြီးနောက် ထိတ်လန့်
တုန် လှုပ်သွားရသည်။ မင်းခန့် ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားတမျှင်တစပင် မရှိကိုယ်လုံးတီး ဖြစ် နေသည်။ ဘာ ကြောင့် လဲ ဟုရင်ထဲမှာဝုန်းကနဲ မြည်ဟိန်းသွားပြီးနောက် ဘေး
ဘီကို အ ကြည့်လိုက် တွင် အိပ်ယာဘေးမှ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော် နေသော မျိုးမင်းစိုး ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ မျိုးမင်းစိုး ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း အဝတ်အစား
မရှိပါ။
မျိုးမင်းစိုး ရင်ဘတ် နှင့် ဝမ်းဗိုက်ပေါ်က ထူထပ်သည့် အမွှေးတွေကို မြင်လိုက်သည့် အချိန် မှာပင်ညတုန်းက အိပ်မက်ထဲမှာ ယားကျိကျိ နှင့် ဖြစ်ရသည်ကို ချက်ချင်းပြန် အမှတ်
ရ သည်။ မျိုးမင်းစိုး ကတော့ ပေါင်ကြားထဲမှာ လက်ကလေး နှစ်ဖက်ညှပ်ပြီး မင်းခန့် ခေါင်းမီး တောက် မတတ်ဖြစ်နေရသည်ကို မသိသလို နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်မောကျနေသည်။
ညတုန်းက အိပ်မက် အကြောင်းကို မင်းခန့်သိလိုက်ပါသည်။ တငြိမ့်ငြိမ့် နှင့် လှုပ်ခါကာ စီး ခဲ့ရသည့် လှိုင်းသည် ဘာလှိုင်းလဲ ဆိုတာ အထူးတလည်စဉ်းစား ရန်မလိုတော့ပါ။
ကား ယား ကြီး ဖြစ်နေသည့် ပေါင်တံ နှစ်ဖက်ကို ဆွဲစုလိုက်စဉ် တင်ပါးအောက်က မွေ့ယာ မှာ စိုစွတ်နေသည့် အကွက်ကြီးတကွက်ကို မြင်လိုက်ရသည်။
“သွားပါပြီ”
မချိတင်ကဲ နှင့် ဆို့ နင့်စွာ ကျိတ်ပြီး ညည်းညူ လိုက်မိပါသည်။ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်သင့်သည့် အရာတခု ဖြစ်သွားခဲ့လေပြီ။ မင်းခန့် လို လူအတွက် ဒီထက်ရှက်စရာကောင်းသော
အဖြစ် ဆိုတာ မရှိတော့ပါ။ ဖြစ်သွားတာတွေက ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိ။ ဒါပေမယ့် တကယ်ဖြစ် ခဲ့ ပြီဆိုတာ မင်းခန့် သိနေသည်။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ ဒူးတွေတုန်နေ၏။
မျိုးမင်းစိုး မနိုးအောင် အခန်းထဲကနေ ခြေဖွနင်းပြီး ထွက်လာခဲ့၏။ ခုချိန်မှာ မျိုးမင်းစိုး နှင့် ဘယ်လိုမှ ရင်မဆိုင်ချင်ပါ။ ရှက်စိတ်တွေက မင်းခန့် တကိုယ်လုံး ပြည့် နှက်လို့ နေ
သည်။ အခန်းပြင်ကို ကိုယ်လုံးတီး နှင့်ရောက်လာ တာကိုတောင် သတိမမူ မိ ပါ။ နောက်ဖေးခန်း ဆီကို ခြေဖွနင်းလာပြီးနောက် ပူလောင်သော ရင်ကိုငြိမ်းသတ်ရန် ရေ တ
ခွက် ကမန်းက တန်း သောက်ချလိုက်ရသည်။ ရေသောက်လိုက်ပေမယ့် ရင်က အေးမ သွားဘဲ အရက်မူး သလို ပြန်မူးလာသောကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ရသည်။
ဘာဆက်လုပ်ရမည်ကို မင်းခန့် မသိတော့ပါ။ ကံကြမ္မာစေစားတာက ရက်စက်လွန်းသည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် ဒီလို အခြေအနေကို ရောက်စေခြင်းက ပိုပြီးနှိပ်စက်ရာ ရောက်သည်။
ထူပူ နေသည့် ခေါင်းကို အတတ်နိုင်ဆုံး တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းချုပ်ဖို့ ကိုတော့ မင်းခန့် သတိရ ပါသည်။ ခေါင်းအေးအေး ထားနိုင်မှ ဘာလုပ်ရမည် ဆိုတာမင်းခန့် ဆုံးဖြတ်နိုင်
မည် ဖြစ် သည်။
“ခေါင်းပေါ်ကို ရေလောင်းချရမယ်”
နောက်ဖေးခန်းက တန်းမှာလှမ်းထားသည့် ထမိန်တထည် ဆွဲဝတ်လိုက်ပြီး တံခါးကို အ သာ လေး ကျိတ်ဖွင့်ကာ ဆင်းခဲ့၏။ ရေစည်တွေ နားရောက်သည် နှင့် ခေါင်းပေါ်ကနေရေ
တခွက် ပြီးတခွက် အဆက်မပြတ်လောင်းချမိသည်။ ရေချိုးသလို မဟုတ်ပေမယ့် လောင်း တာ များ လွန်းလို့ ဆံပင်တွေသာမက တကိုယ်လုံးစို ရွှဲကုန်သည်။ တိုင်ကီထဲက ရေ
ကုန် သ လောက် ရှိတော့မှ ရပ်လိုက်သည်။ နောက်တိုင်ကီ တွေမှာလည်း ရေတွေ ရှိနေသေး ပေမယ့် မ လောင်း နိုင်တော့။ ရေတွေ အများကြီး ကိုယ်ပေါ်လောင်းထားသော်
လည်း မ လန်းဆန်းဘဲ မင်းခန့် အရမ်း မော နေသည်။ ဆက်လောင်းဖို့ ခွန်အား မရှိတော့ပါ။
ဒရီးဒယိုင်နှင့် အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့ ပေမယ့် အခန်းထဲကို မဝင်ရဲတာကြောင့် နောက် မှာ တွေ့သည့်အဝတ်တွေ နှင့်ပဲ ရေတွေကို သုတ်ပစ်ရသည်။ ထမိန် တထည် ထပ် လဲ
ရသည်။ ရေသုတ်ရင်း ရသည့် စိတ်ကူးက အိမ်ထဲကနေ မျိုးမင်းစိုး မနိုးခင် တနေရာရာကို အမြန် ထွက် သွားဖို့ ပဲဖြစ်သည်။ အဝတ်အစားလဲဖို့ အခန်းထဲကို ဝင်လို့ မဖြစ်သည့်
အတွက် တန်း မှာလှမ်းထားသည့် လျှော်ပြီးသား အကျ ႌတထည်နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ တထည်ကို ဖြုတ်ယူ ပြီးဝတ်ဖို့ ပြင်မိ သည်။ အကျ ႌကို ကောက်စွပ်ပြီးမှ သက်ပြင်းချရ၏။
“ရှုပ်လိုက်တာ”
အကျ ႌပြန်ချွတ်ကာ လှမ်းထားသည့် ဘရာစီယာတွေထဲက တထည်နှင့် တွေ့သည့် ပင်တီ တထည် ယူဝတ်ရင်း ပန်းအိဖြူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာကို စက်ဆုပ်စွာကြည့်မိသည်။ ဒီကိုယ်ထဲ
ကို ရောက်ခဲ့ရသည့် အတွက် မင်းခန့် ဘဝမှာ တခါမှ မရှက်ဖူးသည့် ရှက်ခြင်း နှင့် ကြေကွဲ ဝမ်း နည်းခြင်းကို ခံစားနေရပြီ ဖြစ်သည်။
အဝတ်ဝတ် ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ဖက်ကို ခြေဖော့နင်းကာ ထွက်လာရင်း ချောင်းကြည့်လိုက် တော့ မျိုးမင်းစိုး က အခုနနေရာမှာ အိပ်ပျော်နေဆဲ ရှိသေးသည်။ အိမ်တံခါးကတော့
စေ့ ထား၏။ အသံမမြည်အောင် အသာလေးဖွင့်ကာ အပြင်ထွက်ပြီးသည်နှင့် သူ့ အတိုင်းပြန် စေ့ ထားခဲ့၏။ မျိုးမင်းစိုး နိုးလာလို့ ပြန်ချင်ရင် တံခါးကို ဒီတိုင်းထားခဲ့ လည်း မင်း
ခန့် ဂရု စိုက် မနေနိုင်တော့ပါ။
လမ်းပေါ်ရောက်လာတော့ ပဲပြုတ်သည် ပြန်ချိန်လောက်ပဲ ရှိသေးတာ တွေ့ ရသည်။ အိမ် ရှေ့မှာ မျိုးမင်းစိုး ကားကို မတွေ့ရပါ။ မုန့်တီဆိုင်နား ရောက်မှ လမ်းဘေးမှာ ရပ်ထား
သည့် ကားကို တွေ့ရသည်။ ဒါဆို မျိုးမင်းစိုး ပြန်ထွက်သွားသေးသည် ဆိုသည့် သဘော ဖြစ် သည်။ ညတုန်းက ကားပြန်မောင်း ထွက်သွားသံကြားရသလိုလို တော့ရှိသည်။
ဘာကြောင့် ကားကို ဒီမှာ ရပ်ပြီးပြန်လာသည် ဆိုတာကတော့ မင်းခန့် မတွေး တတ် ပါ။ တွေးချင် စိတ် လဲ မရှိတော့။ သူဘာကြောင့်ပဲ ပြန်လာပြန်လာ မင်းခန့် ကို ဒုက္ခ ဖြစ်
စေခဲ့သည် မဟုတ်ပါ လား။
ကားမှတ်တိုင်နား ရောက်သည် အထိ ဘယ်ကိုသွားရမည် ဆိုတာ မင်းခန့် ဆုံးဖြတ်လို့ မရ နိုင်သေး။ ဆိုင်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ ပြန်သွားလို့ မဖြစ်ပါ။ မင်းခန့် ကို အိမ်ထဲမှာ
မတွေ့တော့ လျှင် မျိုးမင်းစိုး အရင်ဆုံးလိုက်လာမည့် နေရာဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုးကို မတွေ့ချင်ပါ။ အခု လည်း မတွေ့ချင်။ နောက်လဲ မတွေ့ချင်တော့။ တခြားနေရာ ဆိုလည်း
မင်းခန့်မှာ စဉ်းသာ စဉ်းစားနေရပေမယ့် သွားစရာ မရှိပါ။ နောက်ဆုံးတော့ ခြေဦးတည့်ရာ ဟုဆုံးဖြတ်ကာ မှတ် တိုင်ရောက်လာသည့် ကားတစီးပေါ်ကို တက်လိုက်၏။
မနက်စောသေးတော့ လူချောင် သည်။ ထိုင်စရာ နေရာရ၏။
“ညီမလေး ကားခ”
“ဟင်”
“ကားခလေ”
စပယ်ယာကို ကြောင်တောင်တောင်ကြည့်နေမိပြီးတော့မှ ကိုယ့်လက် ကိုယ်ပြန်ကြည့် မိ သည်။ လက်ထဲမှာ ဘာမှမရှိပါ။ ထူပူပြီး ပိုက်ဆံအိတ် မယူခဲ့မိ။ ယူလို့လည်း မဖြစ်ပါ။
ပိုက် ဆံအိတ်က မျိုးမင်းစိုး အိပ်နေသည့် အခန်းထဲမှာ ရှိသည်။ ဒီကိစ္စ ကို မေ့လည်း မေ့နေ ခဲ့ သည်။ အိမ်ထဲကနေ မြန်မြန် ထွက်သွားဖို့ပဲ စိတ်လောနေခဲ့၏။
“ဟို ..ဟို ..ပိုက်ဆံ အိတ်မေ့လာတယ်၊ ရှေ့မှတ်တိုင်မှာပဲဆင်းနေခဲ့ မယ်နော်”
“အောင်မယ်လေး စောစောစီးစီး လပ်ကီးပဲ။ မပါလည်း စီးသွားပါဗျာ”
လက်ထဲမှာ လည်းဘာမှ မပါသည့်အတွက် စပယ်ယာကလည်း ထပ်မပြောတော့ဘဲ လှည့် ထွက်သွားသည်။ မင်းခန့် လည်း သက်ပြင်းခိုးချမိ၏။ ကားပေါ်မှာ လူနည်းနည်း
များ လာ ရင်တော့ ရောက်သည့် မှတ်တိုင်မှာပဲ ဆင်းလိုက်မည်။ အိမ်နှင့် အလှမ်းဝေးသည့်နေ ရာကို မြန်မြန်ရောက်ဖို့က လိုရင်းဖြစ်၏။

“တော်တော် ဟုတ်တဲ့ စပယ်ယာတွေ၊”
“ဘာဖြစ်လို့ တုန်း”
“ကျွန်တော် တို့သာဆိုရင် မယုံသင်္ကာ နဲ့ အော်ငေါက်ပြီး ကားပေါ်က ဆွဲချမှာ၊ ကောင်မ လေး တွေကျတော့ တွေ့တယ် မဟုတ်လား”
“ဒါတော့ သန်ရာ သန်ရာ ပေါ့ကွာ”
နောက်ခုံကနေ ကြားလိုက်ရသည့် တီးတိုးသံတွေကြောင့် မင်းခန့် ထရပ်လိုက်ပြီး အပေါက် ၀ ဆီသွားမိသည်။ ခြေနင်းခုံက စပယ်ယာက မော့ကြည့်ပြီး
“ဆင်းတော့မလို့လား၊ အားမနာပါနဲ့၊ ငါ့ညီမ အရေးတကြီး နဲ့ ကမန်းကတန်း ထွက်လာရ တယ် ဆိုတာ မြင်တာနဲ့ သိပါတယ်”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ရှေ့မှတ်တိုင်မှာပဲ ဆင်းတော့မယ်”
“ဟုတ်ပါပြီ၊ ဟုတ်ပါပြီ၊ စပယ်ယာက မောင်းချတာ မဟုတ်ဘူးနော်”
“နောက်ထပ် တဆင့် ထပ်စီးရဦးမှာ ဆိုတော့ ပိုက်ဆံပြန်မယူလို့ မရလို့ပါ”
“အေးလေကွာ၊ နောက်တခါတွေ့တဲ့ စပယ်ယာက မင်းလို သဘောမကောင်းရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ၊ ညည်း အများကြီးပြန် မလျှောက်ရအောင် ဒီနားခန
ရပ်ပေးမယ် မြန်မြန်ဆင်း”
မင်းခန့် တို့ ပြောနေသံ ကိုကြားရသည့် ဒရိုင်ဘာက လှမ်းပြောပြီး အရှိန်လျှော့ကာ လမ်း ဘေးမှာ ချရပ်ပေးလိုက်သည်။ အိမ်နှင့် ဝေးအောင် မြန်မြန်သွား
ချင်ပါသည်ဆိုမှ စေ တနာ ကောင်းသည့် ကားသမား တွေနှင့် လာတိုးသည့် အတွက် ခနလေး နှင့် ကားပေါ် က ဆင်း ခဲ့ ရသည်။ ဆင်းချင်ပါသည်
ပြောထားပြီးမှ မဆင်းလို့လည်း မရတော့ ရပ်ပေးသည့် နေရာ မှာဆင်းလိုက်ရ၏။
ကားထွက်သွားပြီးနောက် လမ်းဖြတ်ကူးကာ ကားသွားသည့် ဖက်ကိုပဲ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်ခဲ့၏။ ဒါမှလည်း အိမ်နှင့် ဝေးရာဆီကို ရောက်မည်။
သွားနေရင်း နှင့် စိတ်ကူးရ တာကြောင့် လမ်းချိုးတခုထဲ သို့ ဖြတ်ဝင်လိုက် သည်။ မျိုးမင်းစိုး ထွက်လာရင် လမ်းမ အ တိုင်းကားမောင်းပြီးလာပေမည်။
လမ်းမ အတိုင်း မသွားရင် မျိုးမင်းစိုး မတွေ့ နိုင်တော့ပါ။
ဒါကြောင့် လမ်းမကြီးကို ရှောင်၍ ဟိုကွေ့ပတ် နှင့် ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်သွားနေမိသည်။ ဘယ်ကို သွားနေမိမှန်း မသိ။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ဆက်လျှောက်နေ
သည်။ ခြေထောက်တွေ ညောင်းသလား နာသလားလဲ ဂရုမစိုက်နိုင်၊ နေပူသလား ဗိုက်ဆာ သလားဆိုတာလည်း မ သိ မျက်စိရှေ့ကို ရောက်လာသည့် လမ်းတွေ
အတိုင်း လိုက်ကာသွားနေမိသည်။ လမ်းပေါ် က ကားတွေ၊ လမ်းဘေးက လူတွေ၊ သူတို့ကို မြင်လည်း မမြင် အသံတွေလည်း မကြား ကိုယ့်အတွေးထဲမှာ သာပြန်ပြီး
နစ်မြုပ်နေ၏။
အဖြစ်အပျက်တွေ အားလုံးက ပြန်တွေးကြည့်ရင် ဘယ်သူမပြု မိမိမှု ဆိုသလို မင်းခန့်၏ အ မှားတွေပဲဖြစ်သည်။ မိမိ၏ ကိုယ်ခန္ဓာသည် ကြံ့ခိုင်သော၊ အရက်နှင့်ယဉ်
ပါးသော ယောက်ျားသား တယောက်၏ ကိုယ်ခန္ဓာ မဟုတ်တော့သည်ကို သတိမမူမိဘဲ အရက် ပြင်း တွေသောက်ခဲ့၏။ မျိုးမင်းစိုး ပြန်သွားတာကို မင်းခန့်သိသည်။
သိလို့လည်း ရင်ပူ လာ သည့် အခါ အကျ ႌကြယ်သီးတွေ ကိုဖြုတ်ပစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကြည်မာ အိမ်မှာ မရှိတော့ တာကို မူးမူးရူးရူး နှင့် မေ့လျော့ပြီး မျိုးမင်းစိုး ကို ကြည်မာ
အမှတ်နှင့် စကပ်ချွတ်ခိုင်း မိ တာက တော့ အဆိုးဆုံး ဖြစ်၏။ မင်းခန့် လည်း ဒါပဲနောက်ဆုံး မှတ်မိသည်။ကျန်သည့် ကိစ္စ တွေကို ရေရေရာရာ မမှတ်မိတော့ပါ။ ခြေထောက်တွေ
လွတ်လပ်သွားသည့် အခါ အိပ်ပျော်သလို ဖြစ်သွားသည်ဟု ထင်မိသည်။ နောက်ပိုင်း ကိစ္စ တွေကတော့ မင်းခန့် အ တွက် အိပ်မက်လိုလို နှင့် ဖြစ်ရပ်တွေ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့်
အိပ် မက် မဟုတ်။ တကယ်လက်တွေ့ ဟု သိလိုက်ရချိန်တွင် မဖြစ်သင့်တာတွေက ဖြစ်သွားခဲ့လေပြီ။ အခုတော့ မင်း ခန့် တသက်တာမှာ အရှက်ရဆုံး အဖြစ်ကို ကြုံလိုက်ရပြီ
ဖြစ်သည်။ ဒီအိမ်ကို ရောက်စ က ရေချိုးတိုင်း ထီးပြင်တဲ့လူ လာလာချောင်းတာ ခံရတုန်းက ပင်လျှင် အခုလောက်အထိ မရှက်ခဲ့မိပါ။
အားလုံးကို လိုက်စဉ်းစားရင်း နှင့် မျိုးမင်းစိုး ကို အပြစ်တင်ချင်စိတ်တွေလည်း တဖြေးဖြေး လျော့ကျလာသည်။ မျိုးမင်းစိုး က ရိုးသားသူဖြစ်သော်လည်း ကိလေသာ ကင်းစင်
သည့် ရဟန ္တာ မဟုတ်။ အသွေးအသား နှင့် ပုထုဇဉ် လူသား တယောက်သာ ဖြစ်သည်။ ညက အခြေ အနေမျိုးကို မင်းခန့် ဆိုရင်လည်း လက်လွတ်ခံမည် မဟုတ်ပေ။ ရသည့်
အခွင့် အ ရေး ကို အမိအရ ယူမိမည်သာဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး မျိုးမင်းစိုး အရက်လည်းသောက် ထား သည်။ မင်းခန့် အများကြီးသောက်မှာ စိုးလို့ အရက်ကို မြန်မြန်ဖြတ်ရင်း
မျိုးမင်းစိုး လည်း ခါတိုင်းထက်များသွားသည်။ ဒါတောင်မှ ပုလင်းကို သူဖျောက်လိုက် နိုင်လို့ ဖြစ် သည်။ ပု လင်း စားပွဲပေါ်မှာ ဆက်ရှိနေလျှင် မျိုးမင်းစိုးလည်း သောက်ရင်းသောက်
ရင်း နှင့် ဒုက္ခ များသွားနိုင်၏။
အရက်ကြောင့် သွေးကြွနေသည့် အချိန်တွင် မိန်းကလေး တယောက်ကို အိပ်ယာထဲတွင် ပိုးစိုးပက်စက် မြင်လိုက်ရပါက ဘယ်သူစိတ်ထိန်း နိုင်မည်နည်း။ ထိန်းချုပ်နိုင်သူ
ရှိကောင်း ရှိနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မြင့်မားသည့် လူမျိုး အလွန်ရှားပါး ပါလိမ့်မည်။ စိတ်ကို မထိန်းချုပ် နိုင်ခဲ့ခြင်းအတွက် မျိုးမင်းစိုးမှာ အပြစ်
ရှိသည်ဟု ဆိုစေဦး တော့ ဆင်ခြင်တုံတရား နည်းပါးလွန်းခဲ့သည့် မင်းခန့်၏ အပြစ်လောက်တော့ မကြီးနိုင်ပါ။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို စက်ဆုပ်စွာ အပြစ်တင်ရင်း မင်းခန့် တနေကုန်လျှောက်သွားနေမိသည်။ တ ခါ တလေတော့ အရိပ်တွေ့ရင် ထိုင်နားဖြစ်သည်။ ထိုင်နေရင်း နှင့်ထိုင်ချင်စိတ်ကုန်
သွား ရင် ဆက်လျှောက်မိပြန်သည်။ ရေအိုးစင်လေး ဘာလေးတွေ့ရင် သောက်ချင်စိတ်ပေါ်တာ နှင့် ကြုံကြိုက်ရင် သောက်၏။ သောက်ချင်စိတ် မရှိရင် မသောက်။ သောက်ချင်
စိတ် ရှိပါ လျှက် နှင့် သောက်စရာ ရေမရှိရင်လည်း မသောက်တော့ပါ။ ကိုယ့်လမ်းပဲ ကိုယ်ဆက် သွား မိသည်။
နေ့အလင်းရောင်တွေ ကုန်ဆုံးလု နီးနီး အချိန်ရောက်မှ ကိုယ်ဘယ်နားရောက်နေသည်ကို ကြည့်ဖို့ မင်းခန့် အသိဝင်လာသည်။ ဒီတိုင်းလျှောက်သွားနေရုံနှင့် မှားခဲ့တာတွေပြန်မှန်
လာ မှာ မဟုတ်။ နောက်ထပ် တညလုံးလျှောက်သွားနေလည်း ဖြစ်ခဲ့တာတွေကတော့ ဖြစ်ခဲ့ သည့် အတိုင်းတည်ရှိနေမည် ဆိုတာတွေးမိလာ၏။ အိမ်ကို ပြန်ရမည်ဟု စဉ်းစားမိ
သည် နှင့် အတူ မင်းခန့် ရောက်နေသည့်နေရာ ကလည်း အိမ်နှင့် ဘာမှ မဝေးဟု သိလိုက် ရ သည်။ တိုက်ဆိုင်မှု မဟုတ်လျှင် မင်းခန့် သွားမိသွားရာ သွားနေမိသည်က ဒီမြို့သစ်
၏ အ ဝန်းအဝိုင်း တဝိုက်လောက်မှာပဲလှည့်ပတ်ပြီးသွားနေမိတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
စိတ်ကို ဖြေလျှော့လိုက်ကာ အိမ်ဆီသို့ ဦးတည်လိုက်ပြီးနောက်တွင် မင်းခန့် ခြေလှမ်းတွေ ပိုပြီးလေးလံလာသည်။ တနေကုန်မေ့ လျော့နေခဲ့သော ဆာလောင်ခြင်း၊ ညောင်းညာ
ကိုက် ခဲခြင်း၊ မောပန်းနွမ်းနယ် ခြင်းတွေက အိမ်နှင့် နီးလာသည်နှင့် အမျှ တဖြည်းဖြည်းတိုးလို့ လာသည်။ ထီးပြင်သည့်လူ၏ ဆိုင်လေးရှေ့ကနေ ဒရီးဒယိုင်ခြေလှမ်း တွေနှင့်
ဖြတ်ကျော် ချိန်တွင် ယုဇန ပင်အောက်ခုံလေး ဆီက ဂစ်တာသံ တိကနဲ ရပ်သွား၏။ မလုံမလဲ နှင့် မင်း ခန့် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ ထီးပြင်တဲ့လူ ဆီမှ ဂစ်တာသံ တဗြန်းဗြန်း
နှင့် ပြန်ထွက် လာ သည်။ သီချင်းတီးတာ မဟုတ်။ ထင်ရာမြင်ရာတွေ လျှောက်လုပ်ခြင်းသာ။ ကိုယ့်အပူ နှင့် ကိုယ်ဆိုတော့ သူ့ကို ချက်ချင်းမေ့ လျော့သွားပြီး အိမ်ရောက်ဖို့ ပဲ
စိတ်စောနေ၏။
လှေခါးထစ်တွေကို အားတင်းတက်လာပြီး နောက်ပိတ်ထားသည့် တံခါးရွက်တွေကို တွန်း လိုက်သည်နှင့် ကျွီကနဲ ပွင့်ထွက်သွားသည်။ မျိုးမင်းစိုး တံခါးကို ဒီအတိုင်းစေ့ထားခဲ့
ပုံရ သည်။ လမ်းထဲမှာ လည်း ကားကို မတွေ့ခဲ့တော့ ပြန်သွားပြီဟု စိတ်ပေါ့ပါးစွာ ဖြင့် အိမ်ထဲ ကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။
“ဘယ် …ဘယ် ..တွေလျှောက်သွားနေတာလဲဗျာ”
မမျှော်လင့်ဘဲ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ငူငူကြီးထိုင်နေသည့် မျိုးမင်းစိုး နှင့်ရင်ဆိုင်တွေ့လိုက်ရသည်။
“ကျွန်တော် ..ပန်း ..ပန်း ကို တနေ့လုံးလိုက်ရှာနေတာ၊ ဆိုင်ကိုလဲ သုံးလေး ခေါက်ရောက် တယ်၊ ကျွန်တော် …တောင်းပန် ချင်လို့ပါ”
မျိုးမင်းစိုး က ခါတိုင်းလို မပန်းအိဖြူ တောင်မဟုတ်တော့ပါ။ ပန်းဟု အဖျားဆွတ် ခေါ်နေ သည်။ သူနှင့် ပန်းအိဖြူ တစုံတရာပတ်သက်သွားပြီဟု ယူဆနေပုံရ သည်။ မင်းခန့် က
တော့ဒီလို အထင်မခံနိုင်ပါ။ မျိုးမင်းစိုး ကိုရဲရဲ မကြည့်ဝံ့ပဲ မျက်နှာတွေ တရှိန်းရှိန်း ပူနေ သည်။
“ပြန်ပါ”

“ဗျာ၊ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် ပန်းရယ်၊ ကျွန်တော် ပန်းကို အရမ်းပဲ ချစ်ခဲ့မိပါတယ်၊ ဒါကြောင့်လဲ ကျွန်တော် …ကျွန်တော်…ကြိုက်တဲ့ အပြစ်ပေးပါ ပန်းရယ်၊ မပြန်ပါရစေနဲ့”
“ကျွန်မ စကားမပြောချင်ဘူး၊ ပြောစရာ စကားလဲ မရှိဘူး၊ ဒါကြောင့် ပြန်ပါတော့၊ နောက် လဲ လုံးဝမလာပါနဲ့တော့”
“ပန်းရယ်”
မျိုးမင်းစိုးကို ဥပေက္ခာပြု လိုက်ပြီး အိမ်နောက်အထိ တန်းဝင်လာခဲ့၏။ မျိုးမင်းစိုး လိုက် မ လာပါ။ ဆာလောင်သည့် ဗိုက်ကို ဖြည့်တင်းဖို့ ဘီစကွတ်မုန့် သုံးလေးချပ်ကို ရေနှင့်မျှော
ချရင်း အိမ် ရှေ့ဆီက အသံကို နားစွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ မျိုးမင်းစိုး ပြန်သွားပြီ လား၊ ဒါမှမဟုတ် ထပ်တောင်းပန်ဖို့ အကြံထုတ်နေသလား မင်းခန့် မသိပါ။ သိ
လည်း မသိ ချင် အခုလတ်တလောသိတာက အလွန်ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ တ နေကုန် လျှောက်သွားထားသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ပေါ်က ချွေးနံ့တွေကလည်း အခုမှ နှာဝဆီ
တိုးဝင်လာ ၏။ ဘီစကွတ် နှစ်ချပ် ထပ်စားလိုက်ပြီးနောက် မနက်တုန်းကလို လုပ်ဖို့ အိမ် နောက်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။
ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားတွေ ရှိနေလို့ ရေချိုးတာလို့တော့ မမည်ပါ။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ရေ ကိုခေါင်းပေါ်ကလည်း လောင်းချသည်။ ကိုယ်ပေါ်လည်းလောင်းသည်။ အသားတွေ အေး လာသည်အထိလောင်းပြီးမှ ရေစိုကြီးအတိုင်း အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ခဲ့သည်။ လက်ကို ရေ စိုနေလျှင် မီးခလုပ်တွေ မကိုင်ရ မဖွင့်ရဆိုသော်လည်း မင်းခန့် ကတော့ သေချင်သေပါစေ ဟု
ရေစိုသော လက်နှင့်ပင်အိပ်ခန်း မီးခလုပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ကံအားလျော်စွာ နှင့် ဘာ မှ မဖြစ်ပါ။
မီးရောင်လင်းသွားသည် နှင့် ကြမ်းပြင်မှာ ပြန့်ကျဲကျနေသည့် မနေ့က အဝတ်အစားတွေကို တွေ့ရသည်။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကိုလည်း ဆွဲချွတ်ပြီး ရေစိုသည့် အတိုင်းပင်
ကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တဘက်ကြီးကြီး နှင့် တကိုယ်လုံးကို ခြောက် သွေ့ အောင်ပွတ်လိုက်သည်။ မျိုးမင်းစိုး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ရှိချင်ရှိနေနိုင်သေးပေမယ့် မင်းခန့်
ဂရုမစိုက်တော့ပါ။ အခုချိန်မှာ ပင်ပန်းလွန်းလို့ ပစ်လှဲကာ အိပ်ပစ်လိုက်ချင်တာပဲ သိသည်။ မင်းခန့် ဖက်က ဒီလောက်ခါးခါးသီးသီး ပြောထားသည့် အချိန်မျိုးမှာ မျိုးမင်းစိုး ဝင်လာရဲ
မှာ မဟုတ်ဟု သဘောထားလိုက်၏။
ရေစင်သွားသည့် အခါ အတွင်းခံတောင် မဝတ်တော့ဘဲ ဝတ်ရလွယ်သည့် ဂါဝန်တထည် ဘီရိုထဲက ထုတ်ဝတ် လိုက်ပြီး နောက် မင်းခန့် အိပ်ယာပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျသွား
သည်။ ကျောပြင် နှင့် မွေ့ယာ ထိ သည့် အချိန်မှာ အရိုးအဆစ်တွေဆီက တဖျောက် ဖျောက် မြည်သံ ကြားရသလိုလို ရှိ၏။ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်သည် နှင့် ချက်ချင်း အိပ် ပျော် သွားသည်။ဒါပေမယ့် နှစ်ချိုက်စွာအိပ်ပျော်သွားတာ ခနလေးသာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ပေါင်ကြားထဲမှာ နာပြီးအောင့်သက်သက် ဖြစ်သွားသောကြောင့် မင်းခန့် အိပ်ပျော်နေရာက နိုးလာ ပြီး မျက်လုံးဖွင့် ကြည့်လိုက်ရာ အပေါ်မှာ မိုးနေသော မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာကြီးကို
တွေ့ လိုက် ရ သည်။ ချွေးတွေပြန်ပြီး ဆံပင်ဖရိုဖရဲ နှင့် ဖြစ်နေသော်လည်း မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံး တွေက တ ဝင်းဝင်း တောက်နေ၏။
“ကိုမျိုးမင်းစိုး”
“ချစ်လို့ပါ ပန်းရယ်၊ ကျွန်တော့်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့”
ပြောလည်းပြောရင်း မင်းခန့် ခါးကိုကိုင်ပြီး ကော့ပစ်လိုက်ရာ အောက်နားဆီက ဗြွတ်ကနဲ အသံ နှင့် အတူ မင်းခန့် တကိုယ်လုံးတုန်ခါ တက်သွား၏။ မျိုးမင်းစိုး ဘာလုပ်နေသည်၊
ဘာ တွေဖြစ်နေသည် ဆိုတာကို မင်းခန့်သိလိုက်ပါသည်။ လက်ထောက်ပြီး ကျုံးထပေ မယ့် ထလို့ မရပါ။ မင်းခန့် လက်တွေ နှင့် ခြေထောက်တွေမှာ အားအင်မရှိ။ တနေကုန် ပင်
ပန်း ထားလို့ တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေနေသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့၊ မလုပ်ပါနဲ့”
မင်းခန့် တောင်းပန်သော်လည်း အချီးနှီးပင် ဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး က ပိုပိုဆိုးလာသော ကြောင့် ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ပြန်လန် ကျသွားသည်။ ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန် က ရင်ဝ အထိ လန်
တက်နေပြီး ဖြူဖွေးနုနယ်သည့် ပန်းအိဖြူ၏ ပေါင်တံတွေကြားထဲမှာ မျိုး မင်းစိုး ဒူး ထောက်ကာ အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေ၏။ ခေါင်းထောင်ထဖို့ ကြံလိုက် မျိုးမင်း စိုးက အားပြင်းပြင်းဆောင့် ထည့်လိုက်လို့ ပြန်လန်ကျသွားလိုက်နှင့် မင်းခန့် ဘယ်လိုမှ ဆောက် တည်လို့ မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။
စိတ်ထဲမှာလည်း အမှားကြီးတရပ်ကို ထပ်မံကျူးလွန်မိခဲ့ ပြန်ပြီဟု မချိတင်ကဲ တွေးနေမိ သည်။ အပြင်မှာ မျိုးမင်းစိုး ရှိနေမှန်းသိသိ နှင့် ပင်ပန်းလွန်းတာကြောင့် အိပ်ခဲ့ မိသည်။
မ နေ့က မူးနေလို့ ဖြစ်ခဲ့တာပေမယ့် မမူးသည့် အချိန်မှာတော့ ဒါမျိုးဖြစ်လာစရာ အကြောင်း မ ရှိဟု တွက်ခဲ့တာ အမှားဖြစ်သွားသည်။ မနေ့က မူးမူး နှင့် အရူးကို အမဲသားကျွေး
မိသလို ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုအမဲသား အရသာက မျိုးမင်းစိုး၏ ဆင်ခြင်တုံတရား နှင့် ရိုးသားမှုတို့ ကို လွင့်ပျောက်စေခဲ့ပြီ ထင်၏။
“ဟေ့ ကောင် ရပ်လိုက်စမ်း၊ ငါ မင်းခန့်ကွ” ဟုအော်ဟစ် ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း မအော် ရဲပါ။ မင်းခန့် ဆိုသူသည် ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် မိန်းကလေး တယောက်ဘဝကို ပြောင်း
လည်း သွားပြီးနောက် အရင်တုန်းက သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက် တက်လုပ်ခြင်းကို ခံနေရပြီ ဆိုတာက ကာယကံရှင် မင်းခန့် တယောက်သာ သိသင့်သည့် အရာဖြစ်သည်။
ဒီလိုရှက် စ ရာကောင်းလွန်းလှသည့် အဖြစ်ကို တခြားတယောက်သိမှာ မင်းခန့် လုံးဝ မလိုလားပါ။
“ဘာလို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ”
ကြေကွဲစွာမေးလိုက်သည့် အမေးကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ခန တန့်သွားသည်။
“ပန်း ကို အရမ်းချစ်တယ်၊ ဘယ်လိုမှ အဆုံးရှုံးမခံ နိုင်ဘူး၊ ပန်း ကို ပိုင်ဆိုင်ရဖို့ ကျွန်တော် ဘာမဆို ရင်ဆိုင်တော့မယ်၊ ကျွန်တော် ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီ၊ ကျွန်တော့် ကို မငြင်းပါနဲ့ တော့
ပန်းရယ်၊ ရှက်လဲ မရှက်ပါ နဲ့တော့”
“မကောင်းပါဘူး၊ မဖြစ်နိုင်တာတွေ မပြောပါနဲ့”
“ကျွန်တော် အရင်က ပန်းကိုချစ်တယ်၊ မနေ့ညက စပြီးတော့ အရမ်းစွဲသွားပြီ ပန်းရယ်၊ ပန်း သိပ် လှတာပဲ”
ပြောနေရင်းနှင့် ဂါဝန်ကို အပေါ်ထိ ထပ်လှန်လိုက်ပြီး ရင်သားတွေကို ခပ်ဖွဖွလာညှစ်၏။
“တော်ပါတော့”
“ဒီအခြေအနေ ထိရောက်မှတော့ ကျွန်တော် ဘယ်တော်နိုင်တော့မှာလဲ ပန်းရယ်၊ ကျွန် တော် ပန်းကို စော်ကားတာမဟုတ်ဘူး၊ အနိုင်ကျင့်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ချစ်လွန်းလို့ ပိုင် ဆိုင်
ခွင့် ရအောင်လုပ်မိတာပါ၊ ခွင့်လွှတ်ပါ ပန်းရယ်”
ခနရပ်ထားသော်လည်း အထဲက မျိုးမင်းစိုး၏ ဟာကြီးက လုံးဝပျော့ကျမသွားဘဲ ပိုပြီး တောင် တင်းမာလာတာ မင်းခန့် သတိထားမိသည်။ စကားဆုံးသည် နှင့် မျိုးမင်းစိုးက လုပ်
လက်စ ကို ဆက်လုပ်သောအခါ ပန်းအိဖြူ၏ ဖြူနုသော ရင်သားတွေ မင်းခန့် မြင်ကွင်း ထဲ မှာ တသိမ့်သိမ့် ခုန်ပေါက်နေကြသည်။ အမှတ်မထင် အောက်ကို ဆက်ကြည့်လိုက်ပြီး
နောက် မင်းခန့် အလွန်အံသြသွားရသည်။ မိန်းမ ကိစ္စ နှင့် ပတ်သက်ရင် အဖြစ်မရှိသည့် အ ကောင်ဟု မင်းခန့် အမြဲအထင်သေးထားခဲ့သည့် မျိုးမင်းစိုး မှာ ဒီလောက်ကြီးထွားရှည်
လျားသည့် ပစ္စည်း ရှိလိမ့်မည်ဟု ထင်မထားခဲ့ပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စံချိန်မှီသည်ဟု အမြဲလို ဂုဏ်ယူခဲ့ မိသည့် မင်းခန့်ထက်ပင် သာနိုင်သေးသည်။
ကြီးမားရှည်လျားသည့် အချောင်းကြီးက ကိုယ်ထဲကို တဆုံးဝင်သွားလိုက်၊ ပြန်ထွက်သွား လိုက်နှင့် မြင်ကွင်းကို မင်းခန့် မကြည့်ရဲ့ပါ။ မျက်နှာလွှဲလိုက်မိသလို မျက်လုံးကိုလည်း
မှိတ်ထားရင်း အကြံထုတ်မိသည်။ တားလို့လည်းမရ၊ မင်းခန့်မှာလည်း ရုန်းဖယ်ထွက်နိုင် သည့် ခွန်အား မျိုးကင်းမဲ့ နေသည်ဖြစ်၍ ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စိတ်ကူးရင်း အကြံရ လာ
သည့် အကြံအတိုင်း ရှိ သမျှ အားကုန်ထုတ်ပြီး မျိုးမင်းစိုး ပါးကို ပိတ်ရိုတ်ပစ်လိုက်၏။
အားနည်းနေသည့် အချိန်ဆိုတော့ ပါးကိုတိုက်ရိုတ် ထိပေမယ့် မျိုးမင်းစိုးနာပုံမရပါ။
“သွားမလား မသွားဘူးလား”
“မသွားဘူး၊ လုံးဝ မသွားဘူး၊ ပန်းသတ် ချင်ရင်လည်း ကျွန်တော် အသေခံမယ်”

ဘာပြောပြော၊ ဘာလုပ်လုပ် ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းမသွားသည့်အခါ မင်းခန့် ဘာဆက်လုပ် ရ မှန်း မသိတော့ပါ။ မင်းခန့် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသည်ကို အခွင့် ကောင်းယူပြီး မျိုး
မင်း စိုး က အရှိန်တင် လုပ်လာသည်။ နာကျင်ခြင်းနှင့် အတူ အထဲမှာထိုးနှက်မွှေနှောက် ခံ ရ သည့် ခံစားမှု ကြောင့် အသံထွက် မညီးညူမိအောင် မင်းခန့် အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ထား
ရ သည်။ မိန်းမတွေ ဖီးလ်တက်လို့ပဲ အော်အော်၊ နာလို့ပဲ အော်အော် ယောက်ျားတွေဖက်က အသံကြောင့် ပိုမာန်တက်တတ်သည် ဆိုတာ မင်းခန့် သိပြီးသား အကြောင်းအရာတ
ခုဖြစ် ၏။ ထို့ကြောင့် နာကျင်မှုနှင့် နေရခက်ခြင်းဝေဒနာကို ရအောင်ကျိတ်မှိတ်ပြီးတောင့်ခံနေ ရသည်။
ဒါတောင်မှ ပန်းအိဖြူက ယောက်ျားတွေနှင့် အတွေ့အကြုံရှိဖူးလို့ ဖြစ်သည်။ ကြည်မာ လို အစိမ်းလေး ဆိုရင် မျိုးမင်းစိုး ဟာကြီးကြောင့်သေလုမျောပါး ခံရပေမည်။ ပန်းအိဖြူ အပျို
မဟုတ်တာတောင် မင်းခန့် အခုတော်တော်ခံစားနေရသည်။ ပစ္စည်းကြီးသလို မျိုးမင်းစိုး က ခွန်အားကောင်းတော့ ဆောင့်အားလည်းသန်သည်။ အထဲကို ဝင်လာလျှင် ပွတ်တိုက်
အား ကြောင့် ဝင်လာနေမှန်းကို မင်းခန့် မသိချင်ဘဲ သိနေရသလို ပြန်ထွက်သွားလျှင်လည်း ထို့ အ တူ ပင်ဖြစ်သည်။ သူ့ဟာကြီး အဝင်အထွက်ကို အာရုံလွှဲပြောင်းယူဖို့ ခက်ခဲ၏။
ငါး ပတ် လည်တိုင်တွေ နှင့် အလွန်ခိုင် သည်ဟု ကြည်မာပြောခဲ့ ဖူး သည့် အိမ်ကလေး တောင်မှ လှုပ်ခါနေသည်ဟု မင်းခန့် ထင်မိ သည်။ ထို့ကြောင့် မျိုးမင်းစိုး မြန်မြန်ပြီး သွား
ပါစေဟု ကျိတ်ပြီးဆုတောင်းနေရသည်။
အရှိန်နည်းနည်းရလာသည့် အခါ ပန်းအိဖြူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာက အရည်တွေထုတ်ပေးလိုက်လို့ မင်းခန့် နည်းနည်းသက်သာရာရသည်။အရင်က နားထဲမှာ အလွန်ချိုမြိန်သည် ဟု ထက်
မှတ် ယူဆ ထားခဲ့သည့် တစွိစွိ၊ တဖတ် ဖတ် အသံတွေက အခုကျတော့ မင်းခန့် နားတွင် ခါးလွန်းလှသည်။ မျိုးမင်းစိုး ပြီးမည့် အချိန်ကို စောင့်ရတာ တကမ ္ဘာလောက်ကြာ သည်
ဟု ပင်စိတ်မှာထင်မိသည်။
“အင်း …အူး …”
ဖင်ကြီးကို ကော့ခါ ကောက်ခါ နှင့် အားရပါးရဆောင့်ရင်း မျိုးမင်းစိုး ဆီက အသံတွေထွက် လာသည်။ မျက်လုံးအသာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာက တမျိုးကြီး ဖြစ်နေ
တာကို မြင်လိုက်ရသည်။ အသက်ရှူတာကလည်း ပိုပြင်းလာ၏။ မျိုးမင်းစိုး ပြီးတော့မည် မှန်း မင်းခန့် သိလိုက်သည်။
“ဟင်း …အား ..ဟား”
ခနအကြာမှာတော့ အားရကျေနပ်သည့် အသံတွေပြုရင်း မျိုးမင်းစိုး ပြီးသွားသည်။ မျက် စိ မှိတ်ကာ ခေါင်းကိုမော့ရင်း ကော့ကာ ကော့ကာ ပြီးနေတာ အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်သည်။
သူတ သက် လုံးစုဆောင်းလာခဲ့ သည့် အရည်တွေ မကုန်မချင်းပန်းထုတ် နေသလားတောင် အောက် မေ့ ရ သည်။ ဒါပေမယ့် အဲသလို အရည်တွေ အများကြီးထွက်ပြီး အကြာကြီး
ပြီး ရတာ ယောက်ျား တွေ အတွက် အလွန်ကောင်း သည့် ဖီလင် ဖြစ်သည်။ အခုလည်း ကော့ကော့ ပြီး ဇိမ်ယူနေသော မျိုးမင်းစိုး ကို မနာ လိုခြင်းကြီး စွာ ဖြင့်မင်းခန့် မကျေမ
ချမ်း ကြည့်လို့ နေမိ၏။
“ကိစ္စ ပြီးပြီ ဆိုရင်ပြန်ပါတော့၊ ဒီထက်လည်း ထပ်ပြီး အခွင့် အရေး မယူပါနဲ့တော့”
“ပန်း ..ရယ်”
ရွှန်းတောက်သည့် မျက်လုံးကြီးတွေကို ရွှံရှာ စွာဖြင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်မိသည်။
“ကျွန်တော် ..ကားပါမလာဘူး”
“ယောက်ျား မဟုတ်လား၊ ရရာနဲ့ ပြန်ပေါ့၊ လမ်းလျှောက်ပြန်လဲဖြစ်တာပဲ”
“ကျွန်တော် ချစ်တယ် ဆိုတာ မယုံဘူးလား ပန်းရယ်”
“ကျွန်မ သိတာကတော့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိန်းကလေးတယောက်ကို ကိုမျိုးမင်းစိုး မတရား စော်ကားခဲ့တာပဲ၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး ကိုလူကောင်းလို့ ထင်ခဲ့ မိတယ်”
“ဒီ ..ဒီ ..သဘော မ ..မဟုတ်ဘူးလေ”
“မနေ့ က ကျွန်မ လူမှန်းမသိအောင်မူးသွားတယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး လည်းမူးတယ်၊ မဖြစ်သင့် တာတွေ ဖြစ်ခဲ့ ရပေမယ့် ကြံဖန်ခွင့် လွှတ်လို့ ရသေးတယ်။ အခုကိစ္စ ကတော့ တော်တော်
လွန်သွားပြီ၊ ဒါကြောင့် ခုချက်ချင်း ပြန်ပါတော့”
ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်လိုက်သည့် အားက ဘယ်လောက်မှ မရှိပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး ထရပ် လိုက်ပါသည်။ သူ့ဟာကြီး အထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ ထွက်သွားတာနှင့် မင်းခန့် ဂါဝန်ကို
မြန် မြန် ဆွဲချပြီး ထထိုင်လိုက်သည်။ ဘေးမှာ ချထားသည့် သူ့ဘောင်းဘီကို မျိုးမင်းစိုး ငုံ့ ကောက်လိုက်စဉ် ပျော့ခွေစ သူ့ဟာကြီးထိပ်ဖျားက အရည်ကြည်ကြည် တစက်က ကြမ်း ပြင်ပေါ်ကို ပေါက်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်။
မျိုးမင်းစိုး ဘောင်းဘီဝတ်ပြီးသွား တာနှင့် မင်းခန့် လည်း မတ်တပ်ထလိုက်သည်။ ပေါင် တံနှင့် ဒူးတွေမှာ ခွန်အားမရှိလို့ ရပ်ရတာ ဒယီးဒယိုင် ဖြစ်နေ၏။ စိုစိစိ ပေါင်ကြားထဲ ကို ကြမ်းကြားနေ လေတိုးဝင်လာသည့် အခါ အေးစက်စက်ကြီးခံစား လိုက်ရသည်။ မင်းခန့် အံ ကို တင်းတင်း ကျိတ်လိုက်ပြီး
“ကဲ ..သွားပါတော့”
“ကျွန်တော် ပြန်မှ ပန်းစိတ်ချမ်းသာမယ် ဆိုရင် ပြန်ပါ့မယ်၊ ပန်း ကို ချစ်လွန်းလို့ လုပ်မိ တယ် ဆိုတာကိုတော့ လက်ခံပေးပါ”
“အဲဒါကို လက်ခံလိုက်ရင် ပိုပြီး …. ကဲပါလေ၊ဘာမှထပ် မပြောဘဲနဲ့ ကိုယ့်အိမ်ပဲ ကိုယ် ပြန်ပါ၊”
မင်းခန့် ကပဲ ဦးဆောင်ထွက်သွားပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဖွင့် ပေးလိုက်သည်။ ညိုးငယ်သော မျက်နှာ လေးတွဲ့သောခြေလှမ်းတွေ နှင့် မျိုးမင်းစိုး တလှမ်းချင်း ဆင်းသွားသည်။ သူအိမ်
ပြင်ကို ရောက်တာနှင့် တံခါးကို ချက်တွေ သေသေချာချာ ထိုးလိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် လည်း ယိမ်းယိုင်သည့် ခြေလှမ်းတွေနှင့် အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ဝင်လာခဲဲ့ပါသည်။
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲရှုပ်ပွနေသည့် အဝတ်အစားတွေကို ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် ခြေ ထောက်နှင့်လိုက်ကန် နေမိသည်။ အခန်းထောင့်မှာ အားလုံးစုပုံသွားတော့ မှ မင်းခန့် မောကြီး
ပန်းကြီးဖြင့် အိပ်ယာပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ တနေကုန်လျှောက်သွားလို့ ပင်ပန်း နေသည့် အပြင် မျိုးမင်းစိုးက မဟားဒယား လုပ်တာခံလိုက်ရသေးသည့် အတွက် မင်းခန့် တကိုယ်လုံး
မှာ အားအင်တစက်မှ မရှိဘဲပျော့ခွေနေသည်။
အိပ်ယာပေါ်ကိုလှဲချပြီး စိတ်ကိုလျှော့ချနေစဉ် ခြေရင်းဖက်ဆီက ဂစ်တာသံနှင့် သီချင်း သံ ကိုကြားရသည်။ စောစောက ကိုယ့်အပူနှင့် ကိုယ်ဆိုတော့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမပြုမိ
ပါ။ စိတ်လျှော့လိုက်မှ နားထဲကို သီချင်းသံရောက်လာ၏။
“….အားတင်းပြုံးပြ အသင့်ပြင်ပါပန်းရယ်၊ …..မပန်းရယ်မငိုနဲ့၊ …မပန်းရယ် မငိုနဲ့”
ဖြစ်နိုင်ရင် အဲဒီထီးပြင်တဲ့လူကို အုတ်ခဲ ကြီးကြီး နှင့် ပြေးထုလိုက်ချင်သည်။ ဘာအဓိပ္ပါယ် နဲ့ ဒီသူချင်းကို ဆိုလေသနည်း။ နဂိုထဲက ချောင်းတာဝါသနာ ပါသူဆိုတော့ ဒီအိမ်ထဲမှာ
ဖြစ်ခဲ့ တာတွေကို သိနေသလား ဟုစိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲဖြစ်ရသည်။ ဒီအိမ်က လုံခြုံသည် လို့ တော့ ကြည်မာ ပြောဖူး၏။လူကမထနိုင်သည့် အတွက် မွေ့ယာကိုသာ လက်သီးနှင့်
ဆက်ကာ ဆက်ကာ ထုနေမိတော့သည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မင်းခန့် တညလုံးကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ ကိုယ်ခန္ဓာ အလွန်အမင်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ် ခဲ့ လွန်းလို့သာ အိပ်လို့ပျော်သွားသည့် အချိန်တွေ ရှိခဲ့သည်။ အိပ်ပျော်သွားပြီးရင်လည်း
အိပ် မက်ဆိုး မက်သလို လန့်နိုးလာပြီး နောက်တကြိမ်ပြန်အိပ်ပျော်ဖို့ အားထုတ်ရပြန် သည်။ မင်းခန့် မှာဖြေရှင်းရမည့် ပြဿနာတွေ အခက်အခဲတွေ အများကြီးကြုံ တွေ့နေ ရသည်။
အားလုံးကို တပြိုင်နက်ထဲ ပြေလည်သွားအောင်ဖြေရှင်းလို့ မရနိုင်သည့် အ ခြေ အနေတွင် အိပ်စက်ရမည့် အချိန်၌ အိပ်ပျော်အောင် အိပ်ခြင်းကသာ အကောင်းဆုံးဟု စိတ်ဖြေသိမ့်
ပြီးအိပ်ပျော်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားရ၏။
မနက်ရောက်တော့ ဆိုင်ကို သွားရင်ကောင်းမလား ဟု အရင်ဆုံးစဉ်းစား ဖြစ်သည်။ မနေ့ က အလုပ်ပျက်ခဲ့သည့် အတွက် အကြောင်းပြချက် တခုခုတော့ပေးရမည်ပင်။ နေမကောင်း
လို့ပါဟု ပြောပြီး ထိုရက်ကို နားရက်အဖြစ်သတ်မှတ်ကာ အစားတရက် ပြန် ဆင်းပေး လိုက်ရင် အလွယ်တကူပြီးသွားလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ဒီဆိုင်က မျိုးမင်းစိုး နှင့် ပတ်သက် နေသော အသိုင်းအဝိုင်းက ဖြစ်နေသည်။ ဒီတရက် ရှောင်နိုင်လည်း နောက်နေ့ တွေ ထပ် တွေ့ နိုင်သေးသည့် နေရာဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုး နှင့် ရှေ့ဆက်ပြီး ပတ်သက်လို့ မ ဖြစ်တော့ ဟု မင်းခန့်
ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ မျိုးမင်းစိုးကို သူငယ်ချင်းလို ညီအကိုလို ခင်တွယ် ခဲ့ပေ မယ့် အခုချိန်မှာတော့ ဒီသံယောဇဉ် ကို ဖြတ်ရပေမည်။ ဒါကလည်း မျိုးမင်းစိုး ကောင်း ဖို့ အတွက်ဖြစ်ပါ
သည်။ အခုချိန်မှာ သူပတ်သက်ချင်နေသည့် ပုံစံက မင်းခန့် လိုလားနှစ် သက်သည့် အနေအထားမျိုး မဟုတ်ပါ။
မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ လက်ရှိမှာ မင်းခန့်က သူများ၏ လခစားဝန်ထမ်းဘဝ ဆိုတော့ ဘာအ ကြောင်းပြချက် မှမပေးဘဲ အလုပ်မသွားဘဲနေဖို့ မဖြစ်နိုင်ပြန်။ ကျော်သက်နှင့် မာလာက
မင်းခန့် တဖြစ်လဲ ပန်းအိဖြူ အပေါ် စာနာထောက်ထားခဲ့သူတွေ ကောင်းခဲ့သူတွေ ဖြစ်နေ သည်။
“ဒီတရက်တော့ အခြေအနေသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
မနက်စာအဖြစ် ကော်ဖီ နှင့် ဘီစကွတ်မုန့်စား ရင်းဆုံးဖြတ်ချက်ကျသွားသောကြောင့် ရေ ချိုးအဝတ်လဲကာ အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရသည်။ ထမင်းချက်ရင် နောက်ကျနေမှာ စိုးတာ ကြောင့်
နေ့ခင်းကျမှ တခုခု ဝယ်စားလိုက်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ အားလုံးပြင် ဆင်ပြီးချိန်တွင် မှန်ထဲမှာ မြင်နေ ရသည့် မိန်းမသား အသွင်ပီပီသသ နှင့် ပုံရိပ်ကို စက် ဆုပ်စွာ တ
ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး နောက် အိမ်ထဲကနေ ထွက်ခဲ့သည်။
မနက်ခင်း၏ အေးမြမှုက မင်းခန့်ကို မငြိမ်းချမ်းစေပါ။ နေရောင်ခြည်နုနုလေး ကလည်းမင်း ခန့်ကို မနွေးထွေးစေပါ။ အုံ့မှိုင်းနေသော စိတ်ကြောင့် မြင်မြင်သမျှ အရာအားလုံးတို့သည်
နှစ်လို ဖွယ်မရှိသလို ခံစားရသည်။ သူ၏ ဆိုင်လေး ရှေ့ကမြေပြင်ကို ပြောင်နေအောင် တံ မျက်စည်း နှင့် လှဲနေသည့် ထီးပြင်တဲ့ လူလည်း မင်းခန့်၏ သုန်မှုံသော မျက်နှာကြောင့်
ဖျပ် ကနဲ ခေါင်းငုံ့ သွားသည်။
“ဒုက္ခပဲ”
လမ်းထိပ် အကွေ့ကလေးမှာ ရပ်ထားသည့် မျိုးမင်းစိုး၏ ကားဖြူလေးကို မြင်လိုက်ရသည် နှင့် မင်းခန့် စိတ်ပျက်စွာ ညည်းလိုက်မိသည်။ အိမ်ဖက်ကို ပြန်လှည့်ဖို့ကလည်း မျိုးမင်းစိုး
မြင်သွားပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ကိုယ့်ဖာသာပဲ အားတင်းကာ မှတ်တိုင်ဖက်ဆီကို ခြေလှမ်းမှန် မှန် နှင့် သွားမိ၏။ ကားကို လွန်သွားသည့် အချိန်တွင် စက်နှိုးသံကြားလိုက်ရပြီး မင်းခန့်
ဘေးက တလိမ့်ခြင်းမောင်းပြီး လိုက်လာသည်။
“ပန်း၊ ကားပေါ်တက်ခဲ့ပါ၊ ကျွန်တော် ပြောစရာရှိလို့ပါ”
မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်သွားနေလို့လည်း မရပါ။ ဘေးကနေ လှိမ့်လိုက်လာပြီး ကားပေါ်တက်ဖို့ သာ တွင်တွင်လိုက်ခေါ်နေ၏။
“မစီးချင်လို့ပါ၊ တောင်းပန်ပါတယ်”
“တောင်းပန်ရမှာက ကျွန်တော်ပါ။ ကျွန်တော့် အမှားကျွန်တော် သိပါတယ်၊ ပန်းကိုလိုက် ပို့ပါရစေ၊”
လမ်းမပေါ် ရောက်လာပြီဆိုတော့ လူစည်ကားနေသည်။ မင်းခန့် တို့ အခုလိုသွားနေကြ တာ ကိုမြင်ရင် မိန်းကလေး တယောက်ကို ကားနှင့် လိုက်စကားပြောနေသည်ဟု ထင်ကြ
ပေမည်။ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေ၏ အကြည့်တွေကို မြင်တော့ အတွေးတွေကို စဉ်းစားမိ ကာ မင်းခန့် အလွန်ရှက်မိသည်။ ရှက်ရှက်နှင့် ရပ်လိုက်သည့် အခါ ကားကလည်း ကျွိ
ကနဲ ရပ်သွားသည်။
ညတုန်းက အဖြစ်က စိတ်ကျပ်တည်းစရာ မှန်သော်လည်း နှစ်ယောက်ထဲသာရှိသည်။ အခု လို လူများကြားမှာ စိတ်အနှောက် အယှက်ဖြစ်ရသည်က ပိုပြီးခံရခက်သည်။ ဒေါသ
တကြီး နှင့် မင်းခန့် ၏ အကြည့်တွေကို မျိုးမင်းစိုးက ရီဝေညိုးငယ်သည့် မျက်ဝန်းတွေ နှင့်တုန့်ပြန် ၏။ သူ့ပုံစံက တကယ်ကို ထိခိုက်ခံစားနေရသည့် ပုံပေါက်နေသည်။ ဒါနောက်ဆုံး
ဟု စိတ် ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်၏။ ကားနောက်ခန်းကို တက်ဖို့ လုပ်ပြီးမှ စ ကားသေသေချာချာ ပြောချင်တာကြောင့် ရှေ့ကိုပဲ တက်လိုက်၏။
မျိုးမင်းစိုး ကိုကြည့်ရသည်မှာ လုံးဝ အိပ်ရသေးပုံမပေါ်ပါ။ မနေ့ က ဝတ်ထားသည့် အဝတ် အစားအတိုင်းပဲ ဝတ်ထားပြီး မျက်တွင်းတွေ ချောင်ကျကာ လူကလည်း ငေါင်းစင်းစင်းဖြစ်
နေ၏။
“ကျွန်တော့်ကို ကြိုက်တဲ့ အပြစ်ပေးပါ၊ ပန်း နားကနေ ထွက်မသွားပါရစေနဲ့၊ ပန်း မကြိုက် ရင် ပန်းကို လက်ဖျားနဲ့ တောင် မထိပါဘူး၊ အရင်လို ခင်ခင် မင်မင် လေးနေရရင် ကျွန် တော်
ကျေနပ်ပါပြီ”
“စင်္ကာပူ ကိုပဲ ပြန်သွားပါတော့”
“ဗျာ”
“အဲဒါ မျိုးမင်းစိုး အတွက်ရော ပန်းအိဖြူ အတွက်ပါ အကောင်းဆုံး အဖြေပါ”
“မသွားနိုင်ဘူး၊ ပန်း နဲ့ ဝေးရရင် ကျွန်တော်သေလိမ့်မယ်”
မျိုးမင်းစိုး အသံက တုန်ရီအက်ကွဲနေသည်။ မျက်နှာကြီးကလည်း ပြိုကျတော့မည့် မိုး ကောင်းကင်လို ညိုမှောင်လို့ နေ၏။ မျိုးမင်းစိုး အသဲကွဲတာတွေ၊ ခံစားရတာတွေ မင်း ခန့်
အကြိမ်ကြိမ် မြင်ခဲ့ဖူးပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် တခါမှ မတွေ့ ခဲ့ ဖူးပါ။ ပန်းအိဖြူ နှင့် ကိစ္စက အရင်ဟာတွေလို အငွေ့သက်သက်မဟုတ် အတွေ့ပါ ခံစား ခဲ့
ရပြီ ဆိုတော့ မမြင်ဖူး၊ မူးမြစ်ထင် ဆိုသလို ဖြစ်နေသလား မသိပါ။ သူ့ကို ကြည့်ပြီး မင်းခန့် မ ချင့် မရဲဖြစ်ကာ ဒေါသတွေထွက်လာ၏။ ပန်းအိဖြူ ဆိုတာ မျိုးမင်းစိုး ဒီလောက်အထိ
အ ရူးအမူး ဖြစ်စရာမိန်းကလေး မဟုတ်ပါ။
“ကိုယ့်ကိုယ်ကို လဲပြန်ကြည့်ပါဦး၊ ကိုယ့်အသက်အရွယ်ကိုလဲ ထောက်ပါဦး၊ မိန်းမ တ ယောက် အတွက်နဲ့ ဒီလောက်အထိ ဖြစ်နေရလား”
“ပန်းရယ်၊ ပန်းကို ချစ်သလို မျိုး ကိုယ်ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ခဲ့ဖူးပါဘူး၊ ယုံပါ၊ ပန်း နဲ့ မခွဲ ပါ ရစေနဲ့”
“ပန်းအိဖြူ ဆိုတာ ကိုမျိုးမင်းစိုး ဒီလောက်ဖြစ်ရအောင် တန်တဲ့ မိန်းကလေး မို့လား၊ နာ မည် ပျက်ချင်တိုင်းပျက်ခဲ့တဲ့ မိန်းမ တယောက်အတွက်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဆုံးရှုံးမခံပါနဲ့”
“ပန်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ”
“မစိုးစိုး က ဘာမှ မပြောဘဲနေမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူပြောတာ အကုန်မှန်တယ် ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ဒါကြောင့် ကိုယ့်လမ်း ကိုယ်သွားပါတော့”
“ရက်စက်လိုက်တာ ပန်းရယ်၊ ကျွန်တော် ဒါတွေလုံးဝ ဂရုမစိုက်ဘူး၊ ကျွန်တော့် အတွက် ပန်းက အရေးအကြီးဆုံးပဲ”
“မစိုးစိုး ပြောတယ် ဆိုတာ ပါးပါး လေးပဲရှိသေးတယ်၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး လန့်သေသွားလောက် စရာတွေ ရှိသေးတယ်၊ ဒါကြောင့် အားလုံးကို ဒီမှာပဲ ရပ်ပါရစေ။”
“ဘာတွေလဲ ပန်းရယ်၊ ကျွန်တော် ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘူးလို့ ပြောပြီးပြီပဲ”
“မစိုက်လို့ ကို မရဘူး ကိုမျိုးမင်းစိုး၊ ကျွန်မ လည်းပြောမထွက်ဘူး၊ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူး လို့ ပဲမှတ်ထားပေးပါ၊ ပြောချင်တာ ဒါလောက်ပါပဲ”

ပြောပြီးသည် နှင့် ကားပေါ်ကဆင်းလာသောကြောင့် မျိုးမင်းစိုး အငိုက်မိပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ မင်းခန့် မှတ်တိုင် ဆီဆက်လျှောက်သွားချိန်တွင် နောက်ကနေလိုက်လာပြန်သည်။
“ဆက်လိုက်လာရင် ကျွန်မ ကားဘီးအောက် ကို မှောက်အိပ်ချလိုက်မယ် ကိုမျိုးမင်းစိုး”
မင်းခန့်၏ ခြိမ်းချောက်စကားက ထိရောက်သည်။ မျိုးမင်းစိုး ဆက်လိုက်မလာတော့ဘဲ လမ်း ဘေးမှာ ကပ်ပြီးကားကို ရပ်လိုက်၏။ မင်းခန့် ဘတ်စ်ကားပေါ်တက်လာသည်
အထိ ရပ် နေဆဲဆိုတာ မြင်နေရသည်။
စိတ်မပါ လက်မပါနှင့် ဆိုင်ကိုရောက်တော့ ထင်သည့်အတိုင်း မာလာက မနေ့က မလာ သည့် ကိစ္စ ကိုမေးသည်။
“နေသိပ် မကောင်းလို့ပါမမ”
“ဟုတ်ပါရဲ့၊ မျက်နှာက ချောင်သွားလိုက်တာ၊ ဒါဖြင့်လည်း အိမ်မှာ ဆက်နားနေရောပေါ့ ညီ မလေးရယ်၊ ဘာလို့ လာရတာလဲ၊ ဖုန်းလေး လှမ်းဆက်လိုက်ရင် ရတာကို”
“ကောင်းသွားပါပြီ၊ အိမ်မှာနေလဲ ပျင်းလို့”
“အော်၊ အေးအေး၊ ဒါဆိုလဲ နားနားနေနေ နေပေါ့၊ ဟုတ်လား၊ မမ လည်း ဒီနေ့ အားပါ တယ်”
မာလာက မင်းခန့် ကို တမနက်ခင်းလုံး ဘာအလုပ်မှ မခိုင်းပါ။ ကိုယ့်အပေါ်မှာ အခုလို ကောင်းတာ သက်ညှာတာတွေ ကြောင့် ဒီမှာ မလုပ်တော့ဟု ပြောဖို့ အခွင့်အရေး
ချောင်း နေသည့် မင်းခန့် ကို နှုတ်ဆွံ့စေ၏။ ဘယ်ကစပြီး ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဖြစ်နေ သည်။ စိတ်ထဲမှာ အကြောင်းပြချက်တွေ တမျိုးပြီး တမျိုးရှာကြည့်နေမသော်
လည်း ရလာ သမျှ နည်းလမ်းတွေက မခိုင်လုံဟု ထင်ပြီး စိတ်ပျက်နေမိသည်။
နေ့လည်ခင်း ရောက်တော့ မမျှော်လင့်ဘဲ မျိုးမင်းစိုး ပေါက်ချလာသည်။ မင်းခန့် က ကောင် တာတခုနောက်မှာ အသာကွယ်နေလိုက်စဉ် မျိုးမင်းစိုး က မာလာ့နားကို ကပ်
သွားပြီး တီး တိုး တီးတိုးနှင့် တစုံတရာကို ပြောနေသည်။ မာလာက မင်းခန့် ရှိရာဆီကို တချက်လှမ်း ကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ ပြီးတော့ မျိုးမင်းစိုး က မင်းခန့်ဆီကို တန်းရောက်လာသော ကြောင့် ရှောင်ချိန်မရတော့ပါ။
“ကျွန်တော် နဲ့ အပြင် ခနလိုက်ခဲ့ပါလား”
“ဒီမှာ အလုပ်ရှိတယ်လေ”
“မာလာ့ ကိုပြောပြီးပြီ”
မင်းခန့် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မာလာက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“လိုက်သွားပါ ညီမလေးရဲ့၊ တခါထဲပြန်ချင်လည်း ကိုမျိုးမင်း ကို ပို့ခိုင်းလိုက်၊ ထမင်းဗူး လည်း မပါဘူး မဟုတ်လား”
မျိုးမင်းစိုး နှင့် မင်းခန့် ကြားက အကျပ်အတည်းကို မာလာ မသိစေချင်ပါ။ ထို့ကြောင့် မ တတ်သာဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ကောင်တာနောက်က ထွက်လိုက်ရသည်။
“မပြန်သေးပါဘူး၊ ဒီကိုပဲ ပြန်လာခဲ့မယ် မမ”
“ညီမလေး သဘောပဲ”
ကားပေါ်ရောက်တော့ မျိုးမင်းစိုးက စက်နှိုးလိုက်ပြီးမှ မောင်းမထွက်သေးဘဲ။
“စကားအေးအေးဆေးဆေး ပြောလို့ ရတဲ့ တနေရာရာကို သွားကြမယ်နော်”
“သွားလေ၊ ကျွန်မ မှာတော့ ပြောစရာ မရှိဘူး၊ ကိုမျိုးမင်းစိုး မှာပြောစရာ ရှိတယ်ဆိုရင် တော့ နားထောင်ပေးပါမယ်”
“တခုခု စားကြမလား၊ ပန်း ထမင်းဗူး မပါဘူးဆို”
“မစားလဲဖြစ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကိုမျိုးမင်းစိုး သဘောပဲလေ”
ဆိုင်နားက လဘက်ရည်ဆိုင်မှာပဲ လဘက်ရည်သောက် မုန့်စားပြီးနောက် မျိုးမင်းစိုး က ကားကို ကန်တော်ကြီးထဲ မောင်းချသွားသည်။ မုန့်စားကြတုန်းက ဘာစားမလဲ
ဆိုတာ လောက်ပဲ ပြောဖြစ်ပြီး နောက် မင်းခန့် စကားတခွန်းမှ ထပ်မပြောတော့ပါ။ မျိုးမင်းစိုးက လည်း ထွေထွေထူးထူး သိပ်မပြော နှုတ်ဆိတ်နေ၏။ ကန်စပ်က ခုံတန်း
လျားတခုမှာ ထိုင် ဖြစ်ကြတော့မှ
“ကျွန်တော် စိုးစိုး ဆီ ထပ်ရောက်တယ်၊ ပန်းပြောတဲ့ အရမ်းဆိုးတယ် ဆိုတဲ့ ကိစ္စ ကိုသိချင် လို့၊ စိုးစိုး ကတော့ သူသိတာ အကုန်ကျွန်တော့်ကို ပြောပြီးပြီတဲ့၊ ဒီတော့
ကျွန်တော့်ကို ပြောပြပါ၊ ကျွန်တော် သိချင်တယ်”
“ကိုယ်နဲ့ မဆိုင်တာ ဘာဖြစ်လို့ သိချင်ရတာလဲ ယောက်ျား ဆိုတာ မစပ်စုရဘူး”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ပန်း ကျွန်တော့်ကို အတင်းညင်းပယ် နေတာ အဲဒီကိစ္စ ကြောင့် လို့ ထင်နေလို့”
“ပြောလိုက်ရင် ကိုမျိုးမင်းစိုး ဒီရေထဲ ခုန်ချသွားမှာပေါ့”
“အထင်သေးလှချည်လား ပန်းရယ်၊ ပြောကြည့်ပါဦး၊ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ လက်လျှော့မှာ မဟုတ်တာသေချာပါတယ်၊ ပန်း ကို ပထမဆုံး အကြိမ် စမြင်ဖူး ကထဲက ပန်းနဲ့
ကျွန်တော် ဟာ ရင်းနှီးခဲ့ ဖူးပြီးသား ဆိုတာရင်ထဲက အလိုလို သိနေတာ။ ရင်းနှီးလာတော့လည်း ပန်း ဟာ ကျွန်တော့် ဘဝအတွက် အစစ်မှန်ဆုံးသော ဖူးစာရှင်ပဲလို့ ပိုပြီး
ယုံကြည်လာတယ်၊ ဒီ ယုံကြည်ချက်က ဘယ်တော့မှ ပျောက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် ပန်းမှာ ဘယ်လို အခက် အခဲ ရှိနေလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သာပြောပြပါ။ ဖြေရှင်းဖို့
နည်းလမ်းကို ရအောင်ရှာကြတာ ပေါ့”
“ဖြေရှင်းဖို့ နည်းလမ်းက တခုပဲ ရှိတယ်၊ ပန်းအိဖြူ နဲ့ မျိုးမင်းစိုး မပတ်သက်ဖို့ပဲ”
“ဒါဆိုပြောလေ၊ အကျိုးအကြောင်း သိရလို့၊ ပန်းပြောတဲ့ လမ်းပဲ ရှိတယ်ဆိုရင်လည်း ကျွန် တော် လက်ခံပေးမယ်”
“တကယ်လား”
“တကယ်ပါ၊ ဟိုမှာ ရွှေတိဂုံဘုရားကြီး ရှိတယ်၊ ဘုရားမှာ သစ္စာဆိုပြရမလား”
“အဲသလောက် မလိုပါဘူး၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးရင် တော်ပါပြီ”
“ပေးတယ်ဗျာ၊ ပန်းအခုပြောတဲ့ ကိစ္စတွေ တခြားတယောက်ယောက်ကို ပြောမိရင် သေ ချင်းဆိုးနဲ့ သေပါစေဗျာ၊ ဘုရားမှာ ကျိန်ဆိုလဲ ကျိန်ပြမယ်”
“တော်ပါပြီ၊ ရပါပြီ၊ ဒါဆိုလဲ ပြောရသေးတာပေါ့၊ ဟား ဟား”
မင်းခန့် ရယ်လိုက်သောကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွား၏။ မျိုးမင်းစိုး ကို အကြောင်းစုံပြောပြဖို့ မင်းခန့် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည်။ ကိုယ့်စိတ်နှင့် သူများကိုယ်
ဘဝကို တယောက်ထဲ ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ ဖြတ်ကျော်နေရမည့် အစား မျိုးမင်းစိုး လို သူငယ်ချင်း ကောင်း တယောက်၏ အကူအညီ နှင့် ဆိုရင် ပိုပြီး အဆင်ပြေလိမ့်မည်ဟု မင်း
ခန့် တွေး မိသည်။
“တကယ်တော့ ငါက ပန်းအိဖြူ မဟုတ်ဘူး”
မင်းခန့် ၏ အပြောကြောင့် မျိုးမင်းစိုး မျက်လုံးပြူးသွားသည်။
“ငါဘယ်သူလို့ မင်းထင်သလဲ မျိုးမင်းစိုး”
မျိုးမင်းစိုး ခေါင်းကို သွက်သွက်ခါပြရင်း မင်းခန့် ကို နားမလည်သည့် အကြည့်နှင့်ကြည့် သည်။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင် ပန်းအိဖြူ ရူးသွားပြီဟု ထင်နေသလား မသိပါ။
“ငါ ..မင်းခန့် ပဲ မျိုးမင်းစိုး၊ တကယ်မသေသေးပဲ မင်းတို့ က မီးရှို့လိုက်လို့ ဒုက္ခ ရောက် သွားတဲ့ မင်းခန့် ပေါ့”
“ပန်း …ပန်း …သတိထားပါပန်းရယ်၊ ပန်း ကို အဲဒီအကြောင်းတွေပြောပြလိုက်မိတာ မှား တာပဲ၊ ပန်း ..က ပန်းအိဖြူလေ၊ မင်းခန့် က သေပြီ၊ စိတ်ထိန်းပါဦး”
“မင်း နဲ့ ငါ လေးတန်းနှစ်က စသိတာ၊ ငယ်ငယ်က ကစားရင် သိပ်ငြင်းလို့ မင်းစိတ်ဆိုးရင် ငါ့ကို မင်းခွေး လို့ ခေါ်တယ်၊ တို့တွေက အတန်းတူပေမယ့် ဆက်ရှင် မတူဘူး၊ ရှစ်တန်း
ရောက်မှ တခန်းထဲ ဖြစ်တာ”
ဘာနှစ်သိမ့်စကားမှ ဆက်မပြောနိုင်တော့ဘဲ မျိုးမင်းစိုး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား ၏။
“ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား မျိုးမင်းစိုး”
“ကျွန် ..ကျွန်တော် ..က မင်းခန့် နဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“ဟား ..ဟား…မင်းတို့ လမ်းထဲက ဘောကြီးဆိုတဲ့ ကောင်က ငါနဲ့ တခန်းထဲပဲလေ၊ ငါအိမ် မပြောင်းခင်က ဘောကြီး နဲ့ လာလာကစားရင်း မင်းနဲ့ သိတာ၊ ဘောကြီးနာမည် အရင်း
က အောင်ကျော်သက်၊ အခု မြစ်ကြီးနားမှာ နေတယ်၊ အိမ်ထောင်ကျနေပြီ၊ ကလေး ရမရ တော့ ငါလဲ မသိဘူး၊ ငါနောက်ဆုံးတွေ့တဲ့ အထိ ဒီကောင် မိန်းမ ပဲရသေးတယ် ကလေးမ
ရ သေးဘူး”
မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာက အံ့သြခြင်းကနေ ထိတ်လန့် ခြင်းဆီသို့ ပြောင်းသွားသည်။ သူစကားမ ပြောနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည် ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး မင်းခန့် စွတ်တင်တော့သည်။

“ဘောကြီးမှာ ညီတယောက် အကိုတယောက်ရှိတယ်၊ သူ့ညီနာမည်က အောင်ကျော်ထွေး၊ သူက မင်းလိုပဲ ဂျီတီစီ တက်တယ်၊ အခုဘာလုပ်နေသလဲ ဆိုတာတော့ ငါလဲ
မသိဘူး၊ ဘောကြီး အကိုက ကိုအောင်ကျော်သူ၊ တပ်ထဲမှာ ဗိုလ်မှုး ဖြစ်နေပြီ။ ကိုအောင်ကျော်သူက မင်းရဲ့ မတော်လိုက်ရတဲ့ ယောက်ဖလေ၊ မင်းအမ အကြီးဆုံး မသိမ့် ကို
ငယ်ငယ်ထဲက ကြွေတာ၊ တပ်ထဲ ရောက်တော့လဲ ခွင့်ပြန်လာတိုင်း မင်းအမ ဆီကိုလာတယ်၊ မင်းအမ က ကိုဖိုးချို နဲ့ ယူလိုက်တော့မှ လက်လျှော့သွားတာ၊ ဟုတ်တယ်
မဟုတ်လား”
မျိုးမင်းစိုး မဖြေပါ။ လူစင်စစ်က ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ဖြစ်နေသည်။
“တကယ်တော့ မင်းအမ ကလည်း ကိုအောင်ကျော်သူ ဇွဲကောင်းလွန်းလို့ စိတ်လည်ချင်သ လိုလို ရှိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းမိဘတွေက သမီးကြီးကို ခွဲပြီးတပ်ထဲ ထည့်လိုက်
ရမှာစိုးလို့ သ ဘော မတူတာနဲ့ မသိမ့် က ကိုဖိုးချိုကို ယူလိုက်တာ”
အသေးစိတ် ကျလွန်းသည့် ပြောချက်တွေကြောင့် မျိုးမင်းစိုး တုန်သွားသည်။ မသိမ့်သိမ့် စိုး နှင့် ကိုအောင်ကျော်သူ ကိစ္စ ဆိုတာ ကျန်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေတောင် သိပ်မသိ
သည့် ကိစ္စ ဖြစ် သည်။ ဆွေမျိုးလို ဝင်ထွက်နေသည့် မင်းခန့်လို မျိုးပဲ သိနိုင်၏။
“မင်းပုခုံးက အမာရွတ်က ဆယ်တန်းနှစ်မှာ ငါရန်ဖြစ်လို့ ဝင်ဆွဲတုန်းက ရထားတာ၊ ဝင် ဆွဲ ရင်း မင်းပါ ဝင်ပါတယ်လေ၊ တို့ နှစ်ယောက်လုံးခံလိုက်ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါက သိုင်း
သင် တယ်၊ မင်းက အလေးမတယ်၊ ငါက သိုင်းသင်တာ နှစ်ပတ်နဲ့ ရပ်လိုက်ပြီး မင်းကတော့ ကျောင်းပြီးလို့ ဘွဲ့ရတဲ့ အထိ အလေးမ ဖြစ်သွားတယ်၊ ငါက မင်းကို သံပြား
အလေးကြီး တွေ မ ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ညှဉ်းဆဲတဲ့ ကောင်လို့ အမြဲ နှိပ်ကွပ်တယ်၊ ဒါလောက်ဆိုရင် ငါ မင်းခန့် ဖြစ်ကြောင်းလုံ လောက်ပြီလား မျိုးမင်းစိုး”
“ဟုတ်တာတော့ …ဟုတ်တယ်..ဒါ ..ဒါပေမယ့် …မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ ပန်း ..ပန်း …အဲဒါတွေ ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“မယုံဘူးပေါ့၊ ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုလဲ မင်းကြိုက်တာမေးကွာ၊ ငါပြောပြမယ်၊ ငါဖြေတာမှန်ရင် တော့ ငါ့ကို မင်းခန့် ဆိုတာမင်းလက်ခံပေးရလိမ့်မယ်”
မျိုးမင်းစိုး စဉ်းစားသလို ခနတွေဝေသွားသည်။ ပြီးတော့မှ
“မင်းခန့် နဲ့ ကျွန်တော် ငွေဆောင်ကို ဘယ်တုန်းက သွားတာလဲ”
“ဟား ..ဟား…ဒီလိုထောင်ချောက် မဆင်နဲ့ကွာ၊ တခြားလူကိုပဲ ဖမ်းလို့ ရမယ်။ ငါ့ကို မရ ဘူး။ ဒီမှာ …မင်းနဲ့ ငါ ငွေဆောင်ကို ဘယ်တုန်းကမှ မ သွားဖူးဘူး၊ တို့တွေ ချောင်းသာ
ကို တ ခေါက်၊ ငပလီကို တခေါက်ရောက်တယ်၊ ချောင်း သာ ကို သွားတုန်းက ဟိုကောင်တွေ နဲ့ တ အုပ်စုလုံး ပါတယ်၊ ငပလီက မင်းဖွန်ကြောင် ချင်တာနဲ့ ငါလိုက်ရတာ၊ အဲဒီ
ဇာတ်လမ်း က မင်းငါ့ကို ပန်းအိဖြူ ဆိုပြီးပြောပြတဲ့ အထဲမှာ မပါဘူးနော်၊ မင်းအလုပ်ထဲက ကောင်မ လေးလေ၊ ငပလီ မှာ မင်းတို့ကို အောင်သွယ် ပေး ရင်း ကောင်မလေးက
မင်းကို စိတ်မဝင် စားပဲ ငါ့ကို ကြိုက်သွားတယ်၊ မင်းကို သနားတာ နဲ့ ဘာမှ ဆက်မလုပ်တော့လို့ မင်းနဲ့ လည်း မ ညိ၊ ငါလဲ မစားရဘဲ ဖြစ်သွားရတယ်လေ”
“ပန်း ..ပန်း …အဲဒါတွေ ကို ဘယ်..ဘယ်လို ..သိ..တာလဲ”
“သိတာပေါ့ကွ၊ ငါက မင်းခန့်ပဲလို့၊ အဲဒီကောင်မလေး ဇာတ်လမ်းကို မင်း နဲ့ ငါပဲသိတာလေ၊ ဟိုကောင်တွေ တယောက်မှ မသိဘူး၊ ဟုတ်တယ် ..ဟုတ်”
မျိုးမင်းစိုး ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားသည်။
“ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ၊ နား ..နားမလည်နိုင်တော့ဘူး”
မျိုးမင်းစိုး နားလည်စေရန် မင်းခန့်က အရက်ဆိုင်မှ ပြန်လာသည်မှ စပြီး ဆေးရုံပေါ်မှာ ပန်း အိဖြူ အဖြစ် ပြန်လည် အသက်ရှင်လာရသည် အထိ တခုချင်းရှင်းပြလိုက်သည်။ မျက်လုံး လေး ပေကလပ်ပေကလပ် နှင့် နားထောင်နေရင်း မျိုးမင်းစိုး မျက်နှာကြီးက ဝမ်းနှုတ်ဆေး စားပြီး ဗိုက်နာတော့မှ အိမ်သာ ရှာမတွေ့သူလို မအီ မလည်ကြီး ဖြစ်လာ
သည်။
“ဒီတော့ မင်းစဉ်းစားကွာ၊ မိန်းကလေး တယောက်ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာထဲ ရောက်သွားတာနဲ့ ငါ က မိန်းမ ဖြစ်သွားရောလား၊ မိန်းမ တယောက်အဖြစ်နဲ့ မင်းရည်းစား လုပ်ရမှာလား၊
မင်းနဲ့ အိပ်ရမှာလား”
“ပန်း …ပန်း ..က တကယ် ..မင်းခန့် ဟုတ်လား”
“စိတ်လျှော့လိုက်ပါတော့ မျိုးမင်းစိုးရာ၊ မင်းမယုံ နိုင်သေးရင်လည်း ဘာသိချင်သေး သလဲ ထပ်မေး၊ မင်းစိတ်ရှင်း တဲ့ အထိ ငါပြောပြမယ်”
“မသိချင်တော့ပါဘူး၊ သိချင်စိတ်လဲ မရှိပါဘူး၊ ခေါင်းထဲ လဲ ထူပူနေပြီ”
“ဒါဆိုလဲ၊ ပြန်ကြရအောင်၊ ခနလေး ဆိုပြီးထွက်လာတာ၊ သိချင်တာတွေရှိသေးရင် နောက်နေ့ လာမေးပေါ့ သူငယ်ချင်းရာ”
ကားဆီ အပြန်မှာတော့ မျိုးမင်းစိုး မင်းခန့် နောက်ကနေ ကုပ်ကုပ်လေးပါလာသည်။ ကား ပေါ် ရောက်မှ တခုသတိရတာ နှင့်
“မရှင်းတာရှိရင် ဒီရက်ပိုင်း မေးထားနော်၊ လကုန်ရင် ငါအလုပ်က ထွက်မယ်”
“ဘာ ..ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကျော်သက်တို့ မာလာ တို့ ဆီမှာ ဆက်လုပ်နေရင် မင်းက လာလာရစ်နေဦးမယ်လေ၊ ငါ စိတ်ရှုပ်လာပြီ”
“အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့လေ၊ ဝင်ငွေ မရှိပဲဖြစ်သွားမှာပေါ့၊ ဒီမှာ အဆင်ပြေနေရင်လည်း ဆက် လုပ်ပါ”
“ဘာအနှောက် အယှက်မှ မရှိရင်တော့ တမျိုးပေါ့ကွာ”
“အာ ..မရှိ၊ မရှိစေရပါဘူး”
“အခြေအနေ အရပေါ့ကွာ၊ အဲ တခုတော့ရှိတယ်၊ ဒီအကြောင်းတွေ မင်းဘယ်သူ့ ကိုမှ မ ပြောပါနဲ့ ကွာ၊ ငါ့ဘဝ ငါ ရှက်လွန်းလို့ပါ၊ ရှက်လို့ပဲ မင်းကို စောစောစီးစီး အသိပေး ထား
သင့်တာကို အသိမပေးဘဲ နေမိတာနဲ့ အခုလို မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ရတာ၊ ကတိ ပေး မယ် မဟုတ် လားသူငယ်ချင်း”
“ပေးပါတယ်၊ စိတ်ချပါ၊ လျှောက်ပြောလို့လဲ ဘယ်သူမှ ယုံ နိုင်မှာမှ မဟုတ်တာ”
“မင်းလည်း မယုံသေးဘူးလား”
“မယုံဘူး လဲ မဟုတ်ပါဘူး၊ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မယုံရဲတာ”
“ယုံစရာ မရှိပေမယ့် ယုံလိုက်ပါ သူငယ်ချင်းရာ၊ မင်းယုံမှ ငါရှေ့ကို လူဆက်လုပ်လို့ ရမှာ”
ခေါင်းညိတ်ပြသော်လည်း မျိုးမင်းစိုး သက်ပြင်းချသည်။ သူအလွန် စွဲလမ်းရသော မိန်းက လေး သည် ကွယ်လွန်သူ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း ဖြစ်နေသည် ဆိုသည့် အချက်က သူ့ကို
နေရထိုင်ရခက်နေစေဟန် ရှိ၏။
ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ မာလာက ကြာနေသည့် အတွက် ဘာမှ မမေးပါ။ မင်းခန့် ကို ဒီနေ့ အ တွက် ဘေးမဲ့ပေးထားပုံရသည်။ မျိုးမင်းစိုးကို ဖွင့်ပြောလိုက်ရလို့ စိတ်လက် အနည်း
ငယ် ပေါ့ပါးသွားသည့် မင်းခန့် ကတော့ ငြိမ်မနေတော့ဘဲ အရင်လို သွက်သွက် လက် လက်နှင့် ဟိုပြေးဒီပြေး စျေးရောင်းပေး နေသည့် အခါ မာလာပြုံးစိစိ နှင့်ကြည့်၏။
ညနေမှာတော့ မျိုးမင်းစိုး လာတော့မှာ မဟုတ်ဟု ထင်၍ မင်းခန့် အေးအေးဆေးဆေး ပင် ထွက်ခဲ့သည်။ မှတ်တိုင်နားမှာ ရပ်ထားသည့် မျိုးမင်းစိုးကား ကို မြင်သည့် အခါမှာတော့
ခြေ လှမ်းတုံ့သွားမိသည်။ တုံ့ဆိုင်းစွာ နှင့် အနားကိုရောက်သွားတော့ မျိုးမင်းစိုးက အရင် လို ကားပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး တံခါးဖွင့် မပေးဘဲ တဖက်က တံခါးကို ထိုင်နေလျှက်ကသော့
ဖြုတ်ပေးပြီး
“မလိုက်ချင်ဘူးလား၊ မင်းခန့် တကယ်မှန်ရင် မျိုးမင်းစိုး မောင်းတဲ့ ကားကို မစီးရဲစရာ အ ကြောင်းမရှိဘူးနော်”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မျိုးမင်းစိုး အတင်းတားတာကြောင့် မင်းခန့် အလုပ် ဆက်လုပ်ဖြစ်သည်။ အနေအထိုင်ဆင် ခြင် ပါမည်ဟုလည်း သူက ကတိပေး၏။ အမှန်ပြောရရင် မင်းခန့် လည်း ဒီအလုပ်က
မ ထွက်ချင် ပါ။ အသားကျနေပြီ ဖြစ်သလို တခြားလည်းလုပ်စားတတ်သည် မဟုတ်။ မျိုးမင်း စိုး ရောဂါ ကြောင့်သာ စွန့်ခွာဖို့ စဉ်းစားရ ခြင်းဖြစ်သည်။ ညနေ ပိုင်း အပြန်ကျရင်
လည်း မျိုးမင်းစိုး ပြန် လိုက်ပို့ပေးသည်။
“မဖြစ်ပါဘူး၊ ကားတွေက အရမ်းကြပ်တယ်၊ ပြန်မထွက်ဖြစ်ခင်လေး တော့လိုက်ပို့ပေးပါ မယ်”
အလုပ်ပြန်လုပ်ဖို့ မျိုးမင်းစိုး စဉ်းစားနေတာကို သိရတော့ မင်းခန့်လည်း ဝမ်းသာပါသည်။ ဒါ ပေမယ့် မျိုးမင်းစိုး မရှိတော့ရင် ဘတ်စ်ကားစီး ပြီးပြန်ရမှာကို တော့ ရင်လေးမိ ၏။ နောက် တော့ ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်မင်းခန့် တ ယောက်ထဲနေတာကိုလည်း မျိုးမင်းစိုး သိသွားသည်။
“တခြားကိုပြောင်းပါလား၊ အဲဒီဖက်ကြီးမှာ တယောက်ထဲနေတာ မကောင်းပါဘူး၊ ဆိုင်နဲ့နီး တဲ့ နေရာမှာ အခန်းရှာမလား”
“ဒီနားဆိုရင် စျေးကြီးမှာပေါ့၊ မြို့သစ်တွေက သက်သာတယ်လေ၊ အရင်ကလဲ ငါတယောက် ထဲနေတာပဲ မထူးပါဘူး”
“အရင်က ဟုတ်တာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် အခုဟာက မတူဘူးလေ”
“ဘာမတူတာ လဲကွ”
မင်းခန့် အသံ နည်းနည်းမာ သွားတာကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ငြိမ်သွားသည်။ ဟိုတုန်းက ယောက်ျားလေး၊ အခု မိန်းကလေး ဖြစ်နေတာကို ဆိုလိုချင်ဟန် ရှိ၏။ မင်းခန့် မကြိုက်မှန်း
သိလို့ ထပ်မပြောပေမယ့် သူ့ဖာသာ တယောက်ထဲ တီးတိုးရေရွတ်နေသည်။
“ဘေးအိမ်က အမူးသမားကလဲ ခပ်ကြောင်ကြောင်နဲ့၊ စိတ်ချရတာမဟုတ်ဘူး”
“နေပါဦး၊ မင်းက ပန်းအိဖြူကို စိတ်မချတာလား၊ မင်းခန့် ကို စိတ်မချတာလား”
“အတူတူ ပဲပေါ့”
“မတူပါဘူး”
မျိုးမင်းစိုး နှုတ်ဆိတ်ပြီး ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပါ။ ဘယ်သူဘယ်ဝါ ဆိုတာ ပွင့်ပွင့်လင်း လင်း ပြောထားပြီး သည့်နောက် မိန်းကလေး တယောက်လို ဆက်ဆံတာကို မင်းခန့်
မ ကြိုက်မှန်း သူလည်းသိနေသည်။ တခြားသူတွေ ရှေ့မှာ မဟုတ်ရင် မင်းခန့် က မျိုးမင်း စိုးကို အရင်က အတိုင်း ယောက်ျားတယောက်လိုပဲ ပြောဆိုဆက်ဆံသည်။ လူရှေ့
သူရှေ့ ဆိုရင်တော့ ပန်းအိဖြူ အဖြစ် ဟန်မပျက်နေရသည်။ ခုတမျိုးတော်ကြာတမျိုး လုပ်ရသည့် ဘဝတွင် မင်းခန့် ရူးချင်စိတ်တောင်ပေါက်လာမိသည်။
ပန်းအိဖြူ မဟုတ်သော မင်းခန့် အဖြစ်မတတ်သာလို့ လက်ခံထားရသော်လည်း မျိုးမင်းစိုး စိတ်ထဲမှာ လည်း မတင်မကျတွေ ရှိနေသေးလိုပင်။ တခါတလေ ကျရင် ဟိုတုန်းက
အ ကြောင်း တွေ လှည့်ပတ်မေးကြည့်တတ်သည်။
“ဆယ်တန်း နှစ်က အတန်းပိုင်ဆရာမ နာမည်က ဘယ်သူလဲ”
“ဆရာမ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆရာပါကွာ၊ ဦးမျိုးမြင့် တဲ့ Chemistry သင်တယ်လေ၊ သူ့မိန်းမက ဒေါ်ခင်ဆွေရီ မြန်မာစာ သင်တယ်၊ ဘာပြောချင်သေးလဲ၊ ကျန်တဲ့ ဆရာ တွေ
ကျတော့ သချာ င်္သင်တဲ့ ဦးအောင်မိုးခိုင် တယောက်ပဲမှတ်မိတယ်။ သူက ငါ့ကို ခနခန ရိုတ်တာကိုး၊ ဆရာဦးမျိုးမြင့် နာမည်တောင်မှ တလောတုန်းက ဆရာရထားတဲ့ ဒဂုံ က
မြေကွက်ကလေး ငါလိုက်ရောင်းပေးထားလို့ ပြန်သတိရတာ။ ငါက ပွဲခ မယူပေမယ့် ဆရာနဲ့ ဆရာမက ငါမ သိအောင် လွယ်အိတ်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တာ ပါလာလို့ မင်းတို့
ကတောင်မှ ကိုယ့်ဆရာ ဆရာမ တွေဆီက ယူခဲ့ရကောင်းလားဆိုပြီး ငါ့ကို ၀ိုင်းနှိပ်ကွပ်ကြသေးတယ်လေ၊ ပြီးတော့ အဲဒီပိုက်ဆံ တွေနဲ့ ပဲ မင်းတို့ သောက်ပင်းလျှို ကြတယ်
မဟုတ်လား”
အခုလိုမျိုး မင်းခန့် က အချက်ကျကျ တုန့်ပြန်ဖြေလိုက်နိုင်ရင် မျိုးမင်းစိုး ငြိမ်ကုပ်သွား တတ်သည်။
“မင်း ..ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ ဒီလောက် ပြောပြနေတာတောင်မှ ငါ့ကိုမင်းခန့် ဆိုပြီး လက် မခံနိုင်သေးဘူးလား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ လက်ခံဖို့ ခက်နေသေးတာကိုတော့ ဝန်ခံပါတယ်”
“ဒီအကြောင်းကို ဘယ်သူ့မှ မပြောဘူး မဟုတ်လား၊ ဝင်းခိုင် မသိစေနဲ့ သူသိလို့ ဂျာနယ်ထဲ ထည့်ရေးလိုက်ရင် ငါတော့ သွားပြီ”
“အင်းပါ၊ မပြောပါဘူး”
မင်းခန့် ကို တွေတွေငေးငေး စိုက်ကြည့်ရင်း မျိုးမင်းစိုး သက်ပြင်းချတတ်သည်။ သူကြည့် တာ မင်းခန့် ကိုကြည့်တာလား ပန်းအိဖြူကို ကြည့်တာလား ဆိုတာမေးချင်ပေ မယ့်
မင်းခန့် မမေးရဲပါ။ ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် ကောင်မလေးကိုသာ မျိုးမင်းစိုး မစွဲလမ်းခဲ့ ရင် ဒါသူ၏ သူ ငယ် ချင်း မင်းခန့်ဟု ချက်ချင်းလက်ခံပေးမှာ မလွဲဟု မင်းခန့် သိသည်။
“ကိုယ့် အပြစ်နဲ့ ကိုယ်ပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ မင်းတို့ ငါ့ကို စောစော သင်္ဂြ ိုလ် လိုက်ကြသလဲ၊ အ ကုန် ကမောက်ကမတွေ ဖြစ်ကုန်တာပေါ့”
“အဲဒီတုန်းက ဆရာဝန်တွေက ကုရင်ရနိုင်သေးတယ်ပြောရင် ဘယ်လောက်ပိုက်ဆံကုန် ကုန် ကုပေးပါတယ်။ သေပြီဆိုတော့ ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလဲ ..နောက်ပြီး.. နောက်ပြီး တော့”
မျိုးမင်းစိုး တစုံတရာကို ပြောပြဖို့ ချင့်ချိန်နေပုံရသည်။ သိချင်စိတ်ပေါ်လာသည့် မင်းခန့် က တွန်းအားပေးမိ၏။
“နောက်ပြီးတော့ ဘာဖြစ်သလဲ ပြောလေ”
“အသက်ရှင်တယ် ဆိုရင်တောင် ဒုက္ခိတ ကြီးဘဝနဲ့ နေသွားရမှာ၊ ဘယ်လိုမှ သန်သန်စွမ်း စွမ်း ပြန်ဖြစ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့၊ တချို့နေရာတွေမှာ မွနေအောင်ကြေနေတာ၊
လူရုပ် တောင် မပီတော့ဘူးလေ”
မင်းခန့် ကျောထဲစိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ တကယ်လို့ အချိန်မှီ မင်းခန့်၏ ကိုယ်ခန္ဓာထဲ ပြန်ဝင်နိုင်ခဲ့ ရင်တောင်မှ အခုပြောပုံအရ ဒုက္ခိတ ဖြစ်မည့် ကိန်းဆိုက်နေသည်။ မတော်
တ ဆ အောက်ပိုင်းတွေ ဘာတွေများသေသွားခဲ့ လျှင် မိန်းမတွေ နှင့်လည်း ပတ်သက်လို့ ရ တော့မည် မဟုတ်ပါ။ သိုသော် အခုလည်း မထူးဟု မင်းခန့် ယူဆပါသည်။ စိတ်က
ယောက်ျား ပီပီ ဖြစ်ပါလျှက်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်က မိန်းမ ဖြစ်နေသည့် အချိန်တွင် စိတ်သွား တိုင်း ကိုယ် ဘယ်လိုမှ မပါနိုင်တော့။ လှပသော၊ တောင့်တင်းသော မိန်းကလေး တွေတွေ့
တိုင်း မင်းခန့် ရင်ထုမနာ ဖြစ်နေရသည်။
မျိုးမင်းစိုးလည်း မင်းခန့် ကို အသိအမှတ်ပြု နိုင်ဖို့ တတ်နိုင်သလောက် ကြိုးပမ်းရှာပါသည်။ ဒါပေမယ့် ပန်းအိဖြူ ပုံရိပ်ကိုတော့ ဖျောက်ဖျက်ဖို့ ခက်ခဲနေပုံရ၏။ တခါတလေ ပန်း
လို့ ပဲ ခေါ်တတ်သည်။ လူကြားထဲမှာ ဆိုရင် ငြိမ်နေပေမယ့် နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုရင်တော့ အပြင်း အထန် ကန့်ကွက်သည်။
“အကျင့်ပါနေတာ မကောင်းဘူးလားကွာ၊ လူကြားထဲမှာ မင်းခန့် ဆိုပြီး မှားခေါ်မိရင် ဘယ် လို လုပ်မလဲ”
“သတိထားပေါ့၊ ငါတောင်မှ အဆင်ပြေအောင် သတိထားနိုင်သေးတာပဲ”
“အင်းလေ၊ ကြိုးစား ရမှာပေါ့”
ဘယ်လာက်ကြိုးစားတယ် ပြောပြော မျိုးမင်းစိုး မကြာမကြာ မှားဆဲဖြစ်နေသည်။ ကြာ တော့ မင်းခန့် လည်းသိပ်ပြီး အတိုက်အခံ လုပ်မနေတော့ပါ။ လူကြားထဲမှာ မင်းခန့်
လို့ မှားခေါ်တာထက် စာရင် တော်သေးသည် မဟုတ်ပါလား။

ဇာတ်သိမ်းပိုင်းဆက်ရန်…

ZG

နာက္ဆုံးေတာ့ လက္ရွိနားခိုရာ အိမ္ကုပ္ကေလးကိုပဲ ျပန္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အဲဒီ အိမ္ ထဲ ကို မင္းခန႔္ အလြယ္တကူဝင္လို႔ရ၏။ မင္းခန႔္ ထိုအိမ္ေလးမွာ ေနသည္ဆိုတာ
အ မ်ားက သိ ရွိလက္ခံၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ အရင္လို ထိုအိမ္ေလးထဲမွာပဲ ကုပ္ၿပီးေနလို႔ မရ ေတာ့။ ဘဝရပ္ တည္မႈ အတြက္ အလုပ္တခု လုပ္ဖို႔ လမ္းေပၚကို၊ လူေတြ ၾကားထဲကို
သြား ရ ေပဦးေတာ့မည္။
မင္းခန႔္ တက္စီးလာသည့္ ကားက လမ္းတဝက္မွာပ်က္သြားသည္။ ေနရာကေလးရလို႔ ေအးေအး လူလူလိုက္လာရာမွ စိတ္ညစ္သြားရသည္။ မွတ္တိုင္ႏွစ္ခု ၾကားအလယ္ တည့္
တည့္ မွာ ဆိုေတာ့ ကားေျပာင္းစီးဖို႔ လည္းအဆင္မေျပ။ စပယ္ယာက ကားေျပာင္းတင္ေပး ပါမည္ ဆိုေပမယ့္ လာသမၽွကားေတြကလည္း ၾကပ္ညပ္ေန၏။ မင္းခန႔္ စိတ္မရွည္ေတာ့
တာ ႏွင့္ ေနာက္ မွတ္တိုင္ဆီ လမ္းေလၽွာက္သြားမိ၏။ ကားငွားစီး ဖို႔ကလည္း ဘတ္ဂ်က္ အေျခအေန ကို ျပန္ငဲ့ရသည္။ ခုခ်ိန္က လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ က်န္နိုင္သေလာက္က်န္ေနမွ
စိတ္ေအးရမည့္ ကာလျဖစ္သည္။
“ဟာ ..ခ်စ္အိ …တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ ခ်စ္အိ ရာ”
ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားသည့္ေနရာတြင္ ဥကၠာ ႏွင့္ တည့္တည့္တိုးသည္။ မင္းခန႔္ ေၿမ ႀကီးထဲ ကိုသာတိုးဝင္ ေပ်ာက္သြားခ်င္ေတာ့သည္။ လက္ကိုလည္း မလႊတ္တမ္း အတင္းဆြဲ
ထားသည္။ ႀကိတ္႐ုန္းေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ဒီေကာင္ကိုမွ ပတ္သက္သြားသည့္ ပန္း အိျဖဴကို စိတ္ထဲ ကေနႀကိတ္ၿပီး ေမတၱာ ပို႔ေနမိသည္။
“ေမာင္က..ခ်စ္အိ ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတာ၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္ မေျပာဘူးလား”
လမ္းေဘးက သစ္ပင္ေအာက္ကို ဆြဲခ်သြားသည္။ အနားမွာ လူေတြ သိပ္မရွိေတာ့လို႔ အ ရွက္ နည္းနည္း သက္သာသြားရသည္။
“ခ်စ္အိ မကယ္ရင္ ေမာင္ေတာ့ကြဲၿပီ၊ လုပ္ပါဦး ခ်စ္ရယ္၊ ကူမယ္ မဟုတ္လား”
“ဘာေျပာတာလဲ”
မင္းခန႔္ အသံ၏ မေခ်ငံမႈကို ဥကၠာ ဘယ္လိုမွ သေဘာထားပုံမရပါ။ သူေျပာခ်င္တာ သာ စြတ္ ေျပာ၏။
“ေမာင္ …ေရ ..တပုံးေလာက္ လိုတယ္၊ ငါးပုလင္း ေလာက္ဆိုလဲျဖစ္တယ္၊ ဒီတခါေတာ့ ဆက္ ဆက္ ျပန္ေပးမယ္ ခ်စ္ရယ္၊ ငါးပုလင္း ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ထုတ္ေပးပါဦး”
ရြံရွာစြာႏွင့္ လက္ကိုႀကိတ္ၿပီး ႐ုန္းေပမယ့္ မလြတ္ပါ။ ကိုယ့္ခြန္အားကို ျပန္ၿပီးစိတ္ ပ်က္ လက္ ပ်က္ ျဖစ္ရသည္။ အရင္တုန္းက မင္းခန႔္ ဆိုတာ အလြန္တရာထြားက်ိဳင္းသန္မာသူ
မဟုတ္ေပ မယ့္ ဒီလို အီမိုေကာင္ပိန္ပိန္ေလး ေလာက္ကိုေတာ့ မႈစရာ မလိုပါ။ ႐ုန္း ထြက္ နိုင္သည္သာမက ေျမေပၚမွာ အသာေလးလွဲသိပ္လိုက္နိုင္သည္။ လက္သီး ႏွစ္ ခ်က္
ေလာက္ ဆိုရင္လုံေလာက္မည့္ သေဘာရွိသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္းမငယ္ေလးတ ေယာက္၏ ခြန္အားမ်ိဳးသာ မင္းခန႔္မွာ ရွိေနလို႔ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါနိုင္ေတာ့ပါ။ စိတ္ ကို အတည္ၿငိမ္ဆုံး ျဖစ္ေအာင္ထိန္းလိုက္ၿပီး အိေျႏၶ မပ်က္ေရွာင္ ထြက္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား ရေတာ့ မည္ျဖစ္သည္။
“လက္ကိုလႊတ္ေပးပါ”
“အခုပါတယ္ ေပါ့ဟုတ္လား”
အိတ္ဖြင့္ဖို႔ လက္မအားလို႔ ေျပာတာထင္ၿပီး ဥကၠာ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ နီရဲ ေန ေသာလက္ေကာက္ဝတ္ကို ၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္က လက္ကို ဆုပ္လိုက္ျဖန႔္လိုက္ လုပ္ၾကည့္
ေန ေတာ့
“နာသြားလား၊ ေဆာရီးကြာ၊ ေမာင္ေလာႀကီးၿပီး ခ်စ္အိ အသားက ႏုႏုေလး ဆိုတာေမ့ သြား တယ္၊ ပိုက္ဆံ မရလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ ထင္ေက်ာ္တို႔ က ၀ိုင္းေလာင္ေတာ့မွာ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“သူတို႔ သီခ်င္းလုပ္ဖို႔ ရီေကာဒင္း စရိတ္ ေမာင္တာဝန္ယူထားတယ္ေလ၊ ခ်စ္ဆီက ရမွာပဲ လို႔ တြက္ၿပီး ကတိေပးထားတာ၊ ခ်စ္အိ က ေပ်ာက္ေနေတာ့ ေမာင္ပ်ားတုပ္ေနတာ၊ ေမာင္
ေတာ့ ငႂကြား ဆိုၿပီး မဟာ အရွက္ေတာ္ကြဲပါၿပီလို႔”
သူငယ္ခ်င္း သီခ်င္းသြင္းဖို႔ ရည္းစားဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းေပးသည့္ ေက်းဇူးရွင္ေလးကို မင္း ခန႔္ စိတ္ပ်က္စြာၾကည့္လိုက္မိသည္။ ပန္းအိျဖဴ ကိုလည္း သနားမိသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ
အ ေလွာင္ခံရမွာ ကို ေၾကာက္လို႔ ရည္းစားဆီက ဓါးျပတိုက္သလို ပိုက္ဆံ ေတာင္း သည့္ ခ်ာတိတ္ကို ဘာေၾကာင့္ ရည္းစား အျဖစ္လက္ခံခဲ့သလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္လို႔ ဘယ္လိုမွ
မ ရပါ။ ဉာဏ္နည္း လြန္းသည့္ မိန္းကေလး လို႔သာ သတ္မွတ္ရေတာ့မည္။
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ ခ်စ္မွာ ပိုက္ဆံပါလို႔”
“မပါဘူး”
တကယ္လဲ မင္းခန႔္ အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ တေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ပဲ ပါသည္။ ဒါေတာင္ မွ အေရးအေၾကာင္း ရွိပါက ကားငွားစီးတန္ စီးရေအာင္ ေဆာင္လာျခင္း ျဖစ္၏။
“ဒါဆိုလဲ ရပါတယ္၊ မနက္ျဖန္မွ ေပးလဲရတယ္၊ ဒီေကာင္ေတြက သဘက္ခါ မွ ဝင္ရမွာ”
ဘာမွေျပာခ်င္စိတ္ မရွိလို႔ ၿငိမ္ေနသည့္ မင္းခန႔္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဥကၠာ မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ေျပာင္လာသည္။ ထိုအရိပ္အေယာင္ေတြကို မင္းခန႔္ ေကာင္းစြာ ဖတ္တတ္လို႔
ေက်ာထဲစိမ့္သြားရ၏။
“ခ်စ္အိ အခုအိမ္ျပန္႐ုံပဲ မဟုတ္လား၊ အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္၊ ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္ ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေမာင္းလို႔ ရတယ္။ ေမာင္တို႔ ဂိုးၾကရေအာင္”
“ဘယ္လဲ”
“သိသားနဲ႔၊ မရစ္နဲ႔ ကြာ၊ ခ်စ္အိမွာ တည္းခိုခန္းခ ေလာက္ေတာ့ပါမွာပါ။ ေမာင္ ေရပဲ ေသာက္ၿပီး ခ်စ္မယ္ ဟုတ္လား။ သြားမယ္ေနာ္၊ မဆြဲရတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေမာင္ အရမ္း
ဆာေနတာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ကို လာဆြဲေတာ့ မင္းခန႔္ ေဒါသႏွင့္ ရွက္စိတ္ေတြ မႊန္ထူတက္သြား ၏။ ရွိသမၽွ အားကုန္ထုတ္ၿပီး လက္ကို ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္သည္။ ဒီခ်ာတိတ္ ေတာ္ေတာ္
လြန္ လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားတန္မယ့္ မိန္းကေလး တေယာက္ဆီက ပိုက္ဆံ အတင္းလိုက္ ေတာင္းေသးသည့္ အျပင္ အဲဒီမိန္းမ ပိုက္ဆံႏွင့္ တည္းခိုခန္း သြားဖို႔ေခၚေနေသး
သည္။ သူ႔ ထက္စာရင္ ေရခ်ိဳးတာ လာလာေခ်ာင္းသည့္ ထီးျပင္သမားကမွ ေယာက္်ားစိတ္ ရွိေသး၏။ ဟိုအရင္က အတင္းလိုက္ေခ်ာင္းခဲ့ ေပမယ့္ မင္းခန႔္က ေကာင္းေကာင္း
မြန္မြန္ဆက္ဆံ ေျပာဆိုလာသည့္ အခါ သူ႔သိကၡာ သူထိန္းၿပီး ေခ်ာင္းသည့္ အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့။ ဥကၠာ လို လူစားကိုေတာ့ ေယာက္်ားလို႔ ေတာင္ မင္းခန႔္ မသတ္မွတ္နိုင္ပါ။
မင္းခန႔္ အလြန္သိမ္ ငယ္ေနရသည့္ မိန္းမ ဆိုတာထက္ေတာင္ ေအာက္တန္းက်သည့္ ေကာင္စားျဖစ္၏။
“မင္း အခု ထြက္သြားစမ္း”
“ဘာ ..ဘာေျပာတယ္ ခ်စ္အိ”
“မင္း ငါ့ေရွ႕က အခုထြက္သြား၊ မင္းကို ငါ မသတ္မိခင္ ထြက္သြားစမ္း”
“ခ်စ္အိ ..ေမာင္ေလ၊ မင္းေတြ ငါေတြ နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“ေသာက္ရွက္ မရွိတဲ့ မင္းပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္စမ္း၊ မင္းေတာင္းတဲ့ ပိုက္ဆံလဲ တျပားမွ မရ ဘူး၊ မင္းေနာက္လဲ ငါ မလိုက္နိုင္ဘူး၊ မင္း ငါ့ကို ဘာထင္ေနလဲ”
ေဒါသတႀကီး ေျပာေနသည့္ မင္းခန႔္ ကို ၾကည့္ရင္း ဥကၠာလည္း စိတ္ဆိုးလာပုံရသည္။ သူ႔ ပလိုင္းထဲက ဖားပမာ ေျပာခ်င္တိုင္းေျပာ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ဖို႔ ႀကံၿပီးမွ သူကတျပန္ေဒါသ
ထြက္တာေလာက္ ရြံစရာ ေကာင္းတာ မရွိေပ။
“ခ်စ္အိ၊ ပိုက္ဆံ မရွိဘူး၊ မေပးနိုင္ဘူး ဆိုလဲ ရွင္းရွင္းေျပာလိုက္။ ရတယ္။ ေလသံမာမာ နဲ႔ ေက်ာ သလို ေမာသလိုနဲ႔ ဥကၠာကို လာမလုပ္နဲ႔ နားကားသြားမယ္၊ ေလသံကို ခ်က္ခ်င္း ျပင္လိုက္”
ေဒါသစိတ္ ႏွင့္ မႊန္ထူၿပီး ဥကၠာ မ်က္ႏွာကို လက္သီးႏွင့္ ထိုးပစ္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ ႏွာဆီကို မေရာက္ဘဲ ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီးဆြဲ လိမ္တာခံလိုက္ရ၏။ ဥကၠာက သူ႔ဖက္ကိုဆြဲ ယူ
လိုက္ေသာ အခါ ေကာ့ပါသြားၿပီး ဥကၠာကို ေက်ာမွီရက္ျဖစ္သြားသည္။ ဒီလို လူစဥ္မမွီ သည့္ ေကာင္မ်ိဳးလက္ကေတာင္႐ုန္းထြက္ဖို႔ ခြန္အား မမွီသည့္ ဘဝကို မင္းခန႔္ ရင္နာ ရသည္။
ဥကၠာ က မင္းခန႔္ တင္ပါး ကို ေနာက္ေန သူ႔ေပါင္ခြဆုံ ႏွင့္ ဖိပြတ္ရင္း
“ဒီမွာေတြ႕ လား၊ နင့္ကို -ိုး ေနက် -ီး၊ နင္က လက္နဲ႔ မတန္ဘူး၊ -ီး နဲ႔ပဲ တန္တဲ့ဟာမ၊ နင့္ ေစာက္ခ်ိဳးနဲ႔ အေျပာကို ျပင္လိုက္စမ္း”
လြတ္ေနသည့္လက္ႏွင့္ ဥကၠာကို ထုေသာ္လည္း အားမရ၊ တံေတာင္ႏွင့္ တြက္လို႔လည္း အား မပါသည့္ျပင္ တံေတာင္ဆစ္ကို ဥကၠာ ဖမ္းညႇစ္တာ ခံလိုက္ရသည္။ လူသြားလမ္း
ေဘးမွာ အခုလို တရားလက္လြတ္ အလုပ္ခံရတာ ရွက္စရာေကာင္း လြန္းပါသည္။ လမ္း ေပၚမွာ လူေတြ ရွိေနသလား။ ၾကည့္ေနၾကသလားဆိုတာကို ေတာင္ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္
မ ျမင္နိုင္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာ္ေတာ္ကား ေခါင္းပိုင္းတခုက မင္းခန႔္ ေရွ႕ကို ေလၽွာကနဲ ေရာက္လာ တာကိုေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္။
အျဖဴေရာင္စူပါဆလြန္းကား။ ေနရာတိုင္းမွာ ျမင္ေနက် မထူးဆန္းတဲ့ ကားမ်ိဳးေပမယ့္ နံ ပါတ္ကို ျမင္လိုက္ရသည္ ႏွင့္ မင္းခန႔္ ထခုန္ မိမတတ္ေအာင္ ဝမ္းသာသြားရသည္။
မ်ိဳး မင္းစိုး။ နိုင္ငံျခားမွာ ရွိမေနဘဲ ဘယ္လိုကေနဘယ္လို ေရာက္လာသည္ မသိပါ။ ရီေဝ ေသာ မ်က္လုံးေတြ ႏွင့္ ေလကာမွန္ေနာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ပင္
မ်ိဳးမင္းစိုး ျဖစ္ေနသည္။

“ေဟ့ ေကာင္၊ ျမန္ျမန္ဆင္းခဲ့၊ ဆင္းခဲ့”
စိတ္ထဲက က်ိတ္ေအာ္ေျပာေနသည့္ စကားကို ၾကားရသည့္ အလား မ်ိဳးမင္းစိုး ဆင္း လာ သည္။ ေနာက္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ ဥကၠာ လက္ေတြ အနည္းငယ္ေျပေလ်ာ့သြားသည္။
လူေကာင္ထြားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ဥကၠာ နည္းနည္းျဖဳံသြားပုံရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက လူက သာ အသုံးမက်ေသာ္လည္း ငယ္ငယ္ထဲက အားကစားလုပ္ေတာ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္က
ဂိုက္ဆိုက္ အလြန္ ေကာင္းသည္။ အဝါႏွင့္ အနက္က်ားစပို႔ ရွပ္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျပာ ရင့္ ရင့္ ဝတ္ထားသည့္ သူငယ္ခ်င္းႀကီး အရင္ကထက္ပို ၾကည့္ေကာင္းေနသည္ဟု ထင္မိ သည္။
“လမ္းလယ္ ေခါင္ႀကီး မွာ ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးထင္တယ္”
ဥကၠာ လက္ေတြပို ေလ်ာ့သြားသည္။ ဒီလိုေကာင္စားေတြက ဒီလိုပင္ သူတို႔ နိုင္မည္ထင္ ရင္ ျဖဲေျခာက္မည္။ မိုက္ျပမည္။ ရင္ဆိုင္ဖို႔ မလြယ္သည့္ သူမ်ိဳးက်ရင္ ေလၽွာခ်သြားတတ္
သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ေရွ႕ကို တလွမ္းတိုးလိုက္တိုင္း ေနာက္ကို တလွမ္းဆုတ္သြားသလို မင္း ခန႔္ ကို ခ်ဳပ္ကိုင္မႈ႔ ကလည္းေလ်ာ့သထက္ေလ်ာ့က်လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ အား
စိုက္ ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္ ႏွင့္ ဥကၠာ လက္ထဲက လြတ္ ေျမာက္သြားၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ေဘးကို ေရာက္သြား၏။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔က ဒီလိုပါပဲ၊ သူစိတ္ဆိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဝုန္းေနလို႔ ခနခ်ဳပ္ထားတာ ပါ၊ သူစိတ္ေျပသြားရင္ ေအးေဆးပါ၊ ခ်စ္ကိုႀကီး မယုံရင္ ခနေစာင့္ၾကည့္လိုက္”
“မဟုတ္ဘူး၊ သူပိုက္ဆံ အိတ္လုေနတာ”
မင္းခန႔္ ေျပာမိေျပာရာေျပာခ်လိုက္တာေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံးက ဥကၠာ ေရွ႕ေျမျပင္ မွာ က်ေန သည့္ ပိုက္ဆံ အိတ္ကေလး ဆီေရာက္သြားသည္။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ႏွင့္
ဘယ္အ ခ်ိန္ က လြတ္က်သြား မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါ။ ဘာမေျပာညာမေျပာ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးအက် ႌ လက္ေမာင္းကို ပင့္တင္လိုက္သည့္ အခါ ဥကၠာ ေနာက္ကို ေျခတလွမ္း
ထပ္ ဆုတ္သြား သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက ေရွ႕ကို တိုးၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေကာက္ယူလိုက္ကာ မင္းခန႔္ လက္ထဲ လာထည့္၏။
“ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံ အိတ္လား”
“အင္း ..အာ.. ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္”
မင္းခန႔္ ကေယာင္ကတန္း ျဖစ္ေနသည္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး သတိထားမိဟန္မတူ။ ဥကၠာဖက္ ျပန္ လွည့္လိုက္သည္။
“ငါ အခု ဖုန္းဆက္ၿပီး ရဲေခၚရမလား၊ မင္းလမ္း မင္းသြားမလား”
“ဟာ ..ကိုႀကီးကလည္း၊ သူေျပာတာ အဟုတ္ထင္ေနတယ္၊ သူ ေလၽွာက္ေျပာေနတာပါ”
“ငါျမင္တာေတာ့ မင္းသူ႔ကို အတင္းအနိုင္က်င့္ေနတာပဲ၊ သတၱိရွိရင္ ရဲေခၚလိုက္မယ္ေလ၊ ရဲက မင္းလိုေကာင္ စကားကိုု ယုံမလားၾကည့္ေသးတာေပါ့”
တသက္လုံး အထင္မႀကီးခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းႀကီးကို အခုမွ မင္းခန႔္ အထင္တႀကီး ၾကည့္ မိသည္။ ဥကၠာ ကို ေဟာက္ေနသည့္ ပုံစံက အရင္ျမင္ဖူးသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ပုံမ်ိဳးမဟုတ္။
ဟန္ ေတြမာန္ ေတြ အျပည့္ပါသည္။
“မင္း ကိုယ္မင္း ယုံရင္ေတာ့ အဲဒီမွာပဲရပ္ေန၊ ငါ ဝမ္းနိုင္းနိုင္း ကိုေခၚလိုက္မယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ငါ့ကို မေက်နပ္လို႔ ငါနဲ႔ ပဲ ရွင္းခ်င္တယ္ ဆိုလဲရတယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ဥကၠာ ေယာင္ေပ ေပ ႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။ လက္႐ုံးခ်င္း ယွဥ္ဖို႔ ဆိုတာက ဥကၠာလို ေကာင္ပိန္ေလး
အေနႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး နားမွာ ဆင္နဲ႔ ဆိတ္လိုျဖစ္ေနေတာ့ အျမင္မွာပင္ သူမနိုင္မွန္း ဥကၠာ သိနိုင္သည္။
“ေျပးမလို႔လား၊ ေျပးရင္လည္းေျပးေလ ၊ မင္းလို ေကာင္မ်ိဳးက ရဲမွတ္တမ္း မရွိဘဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီက စခန္းမႈးေရာ ၿမိဳ႕နယ္မႈးေရာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေတြ၊ မင္းဂုတ္ကို အခ်ိန္ မ
ေရြးလာဆြဲလို႔ရတယ္”
ဥကၠာ တကယ္ကို သုတ္ကနဲ ထြက္ေျပးေတာ့သည္။
“ေက်း ..ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ”
ေျပာစရာမလိုတဲ့ လူေတြေပမယ့္ မေနနိုင္လြန္းလို႔ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာမိသည္။ စ ခန္း မႈး ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ တခုေတာ့ ရယ္ခ်င္၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီလိုမ်ိဳးေတြလည္း လုပ္
တတ္ ေၾကာင္း အရင္က မသိပါ။ အခုက်ေတာ့လည္း ခပ္တည္တည္ ႏွင့္ ဖိန႔္တာေတြ ဘာ ေတြ လုပ္လို႔ ေနသည္။
“ရပါတယ္၊ ေဘးကလူေတြကလည္း ေနနိုင္လိုက္ၾကတာ၊ ျမင္ေနတာကို ဘာမွဝင္မပါ ဘူး”
ၾကည့္ရတာ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ဥကၠာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္မွ မ်ိဳးမင္းစိုး ျမင္တာ ျဖစ္မည္။ အနား ကလူေတြကလည္း အခုနက မင္းခန႔္ တို႔ ဒီတိုင္း စကားရပ္ေျပာေနၾကတာကို ျမင္ထားလို႔
႐ုတ္တရက္ ဝင္မလာၾကတာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။
“ေအာင္မာ ..ေခ်ာင္းေနေသးတယ္”
“ဘာလဲ ..ဘာလဲ”
“ဟိုဖက္ ျခမ္းက သစ္ပင္ေအာက္ကေန ေခ်ာင္းေနတာေလ၊ ဒီေကာင္ေတာ့ နာခ်င္ၿပီ ထင္ တယ္၊ ရဲလက္ အပ္မွပဲ”
မ်ိဳးမင္းစိုး ျပရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဓါတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္ကြာေလာက္က သစ္ပင္ကို ကြယ္ ထား သည့္ ဥကၠာ ကို ေတြ႕ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး လက္ညိဳး ထိုးတာကို ျမင္သည့္ အခါ လမ္း
အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြား၏။
“သြားပါၿပီ”
“ျပန္မလာရင္လည္း ၿပီးတာပဲ၊ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ ဟိုေကာင္ ထပ္မေႏွာက္ ယွက္ ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ ေပးရမလား”
မစီးရတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ကားကို မင္းခန႔္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အရက္ဆိုင္က အ ျပန္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းေနခဲ့ ၿပီးကထဲက ဒီကားကို မစီးျဖစ္ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
“ဟို ..ဟို ..ဘာသေဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကူညီတာ သက္သက္ပါ”
မင္းခန႔္ ေတြေနသည္ကို မ်ိဳးမင္းစိုးက တမ်ိဳးထင္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ရွင္းျပသည္။ ခုမွျပန္ေတြ႕ရ သည့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းကို ျပဳံးျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ေရွ႕ခန္းမွာ ခပ္တည္တည္ဝင္ ထိုင္ လိုက္
သည့္ အခါ မ်ိဳးမင္းစိုး ပါးစပ္ႀကီး ျပဲသြားၿပီး ေမာင္းသူဖက္ အျခမ္းကို အေျပးအ လႊား ဝင္ လာထိုင္၏။
“လမ္းျပေပးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလမ္းေတြ သိပ္မကၽြမ္းဘူး၊ ဒီဖက္ကို အခုမွ ေရာက္ဖူး တာ”
“ဒီတိုင္းပဲ တည့္တည့္ ေမာင္း၊ ၿပီးရင္ ညာဖက္ခ်ိဳးရမယ္”
ကားေနာက္ခန္းက အထုပ္ေတြျမင္လိုက္တာ ႏွင့္ မင္းခန႔္ သေဘာေပါက္ သြားသည္။ သ ေဘာေကာင္းသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးခမ်ာ တေခါက္ျပန္လာတိုင္း လူၾကဳံပစၥည္းေတြ တနင့္တပိုး
သယ္လာရျမဲျဖစ္သည္။ ၿပီးရင္ ကားတစီးႏွင့္ လိုက္ပို႔ ရ၏။ မင္းခန႔္ အားတဲ့ အခ်ိန္ၾကဳံရင္ သူနဲ႔ အတူလိုက္ရသည္။ အရင္တုန္းက လူၾကဳံပစၥည္းေတြ ဆိုရင္ အလုပ္ရႈပ္ ရလို႔ မင္းခန႔္
ေမတၱာ ပို႔ဖူးေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ ဘယ္သူမွန္း မသိသည့္ ပစၥည္းပို႔ ခိုင္း လိုက္သူကို ေက်း ဇူး က်ိတ္တင္ မိပါသည္။ သူသာ မခိုင္းလိုက္ရင္ အခုလို မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ျပန္ ေတြ႕ ရမွာ
မ ဟုတ္။ ဥကၠာ၏ အနိုင္က်င့္မႈ ကေန အလြယ္တကူလြတ္ေျမာက္ နိုင္ဖို႔လည္း မ လြယ္ပါ။
ႀကံဖန္ေတြးရင္ ဥကၠာေက်းဇူးေတာင္ပါသည္။ သူသာ အၾကမ္းပတမ္း မလုပ္ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဝင္လာမွာ မဟုတ္။ သူ႔လမ္းသူ ေမာင္းသြားမွာ ျဖစ္သည္။
“ေကြ႕ရေတာ့မွာလား”
“မဟုတ္ဘူး လိုေသးတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဟုတ္ကဲ့”
ကိုယ့္ထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္မည့္ေကာင္မေလးကို တရိုတေသ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ လုပ္ ေန သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ၾကည့္ရင္း ဒီထက္ နည္းနည္းေစာ ၿပီးေတြ႕ရရင္ ေကာင္းမည္ ဟု
မခ်င့္ မရဲေတြးမိသည္။ ၾကည္မာ ေျပာင္းမသြားခင္သာ ဆိုရင္ မင္းခန႔္ ရွိသမၽွ ဉာဏ္ နီ ဉာဏ္ နက္ အကုန္ထုတ္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပး မိမွာ မလြဲပါ။
“ဟို ေရွ႕ကလမ္းမွာ ညာေကြ႕လိုက္ေတာ့”
“ေကြ႕ၿပီးရင္ေရာ”
“တည့္တည့္ ေမာင္းသြား႐ုံပဲ”
“ေအာ္ ..ဟုတ္ကဲ့”
မ်ိဳးမင္းစိုး အခ်ိဳးမေျပတာ အဲဒါေတြပင္။ မရင္းႏွီးသည့္ မိန္းကေလး ေတြဆိုရင္ အမ တန္ အမ၊ ညီမ တန္ ညီမ လိုက္ေလ်ာညီေထြ မေျပာတတ္။ ခင္ဗ်ား ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ဟုတ္
ကဲ့ ခင္ဗ် ႏွင့္ ရြယ္တူတန္းတူ ပမာ၊ ကိုယ့္ထက္ ႀကီးရင့္သူပမာ ရိုေသစြာ ဆက္ဆံတတ္ သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိန္းမေတြ ႏွင့္ တရင္းတႏွီး ျဖစ္ဖို႔ ေဝးကာ ခုထက္ထိ မစြံ ျခင္းျဖစ္
သည္။ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ျပဳံးမိခ်ိန္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး လွည့္ၾကည့္တာ ႏွင့္ တိုးလို႔ မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာ ပိုး ျမန္ျမန္သတ္လိုက္ရသည္။ ဒီေက်းဇူး ရွင္က သိပ္ၿပီး အထူအပါး နားလည္သည့္
ေကာင္ မဟုတ္၊ မေတာ္လို႔ သူ႔ကို ၿပီတီတီ လုပ္ျပတယ္ထင္သြားရင္ ခက္မည္။
ေနာက္ၿပီး မင္းခန႔္ ကို ေန႔ခ်င္းသၿဂိဳလ္ လိုက္လို႔ ဒီဘဝ ေရာက္ရတာကို သတိရလိုက္သည့္ အခါ စိတ္ ထဲမွာ မေက်မနပ္ ခံစားရျပန္သည္။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက အရင္းႏွီး ဆုံး
ေတြ လို႔ ေျပာနိုင္သည့္အတြက္ ဆုံးျဖတ္စရာ ရွိရင္ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြက မ်ိဳးမင္းစိုးကို ပဲ ေခါင္း တပ္ ၾကမွာ က်ိန္းေသသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္း မီးရွို႔ လိုက္သည့္ ကိစၥမွာ
မ်ိဳးမင္းစိုး တာ ဝန္ အရွိဆုံး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့ ေစာေစာက ျဖစ္မိသည့္ ၾကည္မာႏွင့္ နီး စပ္ ေအာင္ လုပ္ ေပး ခ်င္သည့္ ေစတနာ ေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြား၏။
မေက် မခ်မ္းႏွင့္ ဘု ၾကည့္ၾကည့္ လိုက္မိသည္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး မေတြ႕ပါ။ ေရွ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ကားကိုသာအာ႐ုံ စိုက္ ေမာင္းေန၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း- ၃ (ဇ)

စားေရး ေသာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးတခုခုေတာ့ လုပ္ရမည္ဟု မင္းခန႔္ စဥ္းစားေနသည္။ အျမဲတမ္းလိုလို ေဒၚခ်စ္ ဆိုင္ကိုပဲ ေျပးေနရတာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ပိုက္ ဆံကုန္တာ မႏွ
ေမ်ာေပမယ့္ ဒီမိန္းမႀကီးဆီ သြားရတာ နားညည္းသည္။ ဥကၠာ၊ ဥကၠာ ႏွင့္ တကာထဲ ကာေနတာ သည္းမခံ နိုင္။ ဒီနားမွာ လည္း တျခားဝယ္စရာ ဆိုင္မရွိေတာ့ မခ်စ္ ေသာ္ လည္း
ေအာင့္ကာနမ္းေနရသည္။ တျခားေဝးေဝးလဲ မင္းခန႔္ မသြားရဲပါ။ ဥကၠာ ႏွင့္ တိုး ေနပါက ေခါင္းေျခာက္စရာ ျဖစ္ရဦးမည္။
ၾကည္မာ ရွိတုန္းက ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္ သင္ဦးမည္ဟု စိတ္ကူးေပါက္ေသးေသာ္လည္း မင္းခန႔္ စိတ္မဝင္စားတဲ့ အရာေတြဆိုေတာ့ လက္ေတြ႕ မွာမသင္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ မေန႔က လိုမ်ိဳး ဥကၠာ ႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္ထားရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ ေဒၚခ်စ္ဆိုင္ကို ပိုၿပီးေတာ့ မသြားခ်င္ပါ။ ေပါင္မုံ႔ ေတြစားရလြန္းလို႔ မစားခ်င္ေတာ့တာ ႏွင့္ အားတင္းၿပီး ေဒၚခ်စ္ဆိုင္ကို လာခဲ့ရ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလး အိျဖဴရယ္ ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလဲ”
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေျပာခ်လိုက္သည့္ ေဒၚခ်စ္စကားေၾကာင့္ မင္းခန႔္ လန႔္သြားသည္။ မေန႔ က ကိစၥ ေဒၚခ်စ္သိသြားၿပီထင္သည္။ ဥကၠာ လိုေကာင္မ်ိဳးက ပိုင္စိုးပိုင္နင္း အလုပ္ခံရတာ
အလြန္ ရွက္ဖို႔ ေကာင္းသည္။
“သမီး ခနေနာ္၊ ဒီတေယာက္ကို အရင္ေပးရဦးမယ္”
မင္းခန႔္ကို လက္ကာျပၿပီး ထမင္းဟင္းေတြထည့္ေနသည္။ တျခားတေယာက္ရွိေနလို႔ သူမ ၏ တူအေၾကာင္း မေျပာခ်င္ေသးတာပဲ ျဖစ္မည္ဟု ထင္မိသည္။ ေျပာလာရင္ ဒီတခါေတာ့ ၿငိမ္မေန ျပန္ေျပာပစ္လိုက္မည္ဟု မင္းခန႔္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ေနာက္ကို ဒီေကာင္ႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး ထပ္မေျပာဖို႔လည္း ေဒၚခ်စ္ႀကီးကို သတိေပးလိုက္ေတာ့မည္။
“သမီး ၾကားၿပီးၿပီလား”
ဝယ္သူထြက္သြားသည္ ႏွင့္ လက္သုတ္ရင္းခုံေနာက္ကေန ထြက္လာၿပီး မင္းခန႔္ကို ခုံက ေလး တလုံးမွာ ထိုင္ခိုင္းရင္း ေျပာလိုက္သည္။သူမလည္း ခုံဆြဲၿပီး အနားမွာဝင္ ထိုင္ လိုက္ ၏။
“ဘာကိုလဲ ေဒၚခ်စ္”
“ဥကၠာ အိမ္ကဆင္းသြားတယ္၊ မေန႔ ညေနက သူ႔အေဖနဲ႔ စကားမ်ားၿပီးေတာ့ အထိုးခံ လိုက္ရတယ္ အိမ္ေပၚကေန ႏွင္ခ်တယ္တဲဲ့၊ ေကာင္ေလး ရွက္သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္၊ သမီး
မသိဘူး လား”
“မသိဘူး”
“ဒီကေလး ဘာေတြေငြလိုတယ္ မသိပါဘူး၊ သူ႔ အေမ လက္စြပ္ကို ဝင္ယူတာ ေတြ႕သြား လို႔ အေဖနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တာ၊ ဥကၠာက ေျပာပါတယ္၊ သူေရာင္းမစားပါဘူး၊ ေပါင္ဖို႔ပါ အဆင္
ေၿပ တာနဲ႔ ျပန္ေရြးေပးမယ္ တဲ့၊ ဒါကို ကိုစိုးတင့္ က လက္မခံဘူး၊ သူခိုး ဆိုၿပီး ထိုးေတာ့ ႀကိတ္ေတာ့တာပဲ၊ အိမ္ေပၚက မဆင္းရင္ သူကိုယ္တိုင္ ရဲလက္ေခၚအပ္မယ္၊ သူတို႔ မ်ိဳး မွာ
သူခိုး မရွိဘူးတဲ့။ ခိုးတာမွ မဟုတ္ဘဲ သမီးရယ္ ခနေပါင္ဖို႔ ပဲဟာကို၊”
ဒီမိန္းမ ႀကီးကေတာ့ သိပ္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သူမ်ားပစၥည္းကို ေရာင္းေရာင္း၊ ေပါင္ေပါင္ ဘယ္လို ျဖစ္ျဖစ္ ခိုးမႈ ေျမာက္မည္ပင္။ ဒါကိုေတာင္မွ ေရွ႕ ေနလိုက္ခ်င္ေနေသး၏။ အကု သိုလ္
ဝင္ေတာ့လည္း ဥကၠာ မွာဆက္တိုက္ဝင္သြားသည္္။ မေန႔ကလည္း မ်ိဳးမင္းစိုး က ရဲစခန္းပို႔ မည္ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ေသး၏။
“သူ႔မွာလည္း အရမ္းလိုအပ္ေနလို႔ လုပ္တာ ျဖစ္မွာပါ”
“အလကား၊ ဘာေသေရးရွင္ေရးမွ လိုတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ သီခ်င္းသြင္း တာပိုက္ဆံ စိုက္ေပးဖို႔”
“သူက သူငယ္ခ်င္း သိပ္ခင္တာ သမီးရဲ့၊ ဟင္ ..ဒါဆို ေငြလိုတာ သမီး သိတယ္ေပါ့၊ ေဒၚ ႀကီးကေတာင္မွ အရမ္းလိုရင္လည္း အိျဖဴဆီက ခန လွည့္ပါလားေျပာဦး မလို႔”
“မေပးပါဘူး၊ ဘာလို႔ ေပးရမွာလဲ၊ ေပးစရာလဲ မရွိဘူး”
မင္းခန႔္ အသံက တင္းမာျပတ္သားလြန္းအားႀကီးလို႔ ေဒၚခ်စ္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးသြားသည္။ ၿငိမ္ခံ ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ လူျမင္ကပ္ေအာင္လည္း လုပ္လို႔ မျဖစ္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတိေပးရသည္။ မုသားမပါ လကၤာ မေခ်ာဆိုတာ အရင္က မင္းခန႔္ အျမဲတမ္းလိုက္နာ က်င့္သုံးတတ္သည့္ စကားျဖစ္သည္။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေျပာ
ဖို႔ မင္းခန႔္ အတြက္ မခက္ပါ။ ဒီဘဝ ေရာက္မွသာအတတ္နိုင္ဆုံးစကားနည္းေအာင္ ေန ေန ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလိုေနလို႔ မရေတာ့။ ေျပာဖို႔လိုသည့္ စကားကို
ဟုတ္ ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ေျပာ ရေတာ့မည္။
“ေဆး႐ုံတက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္ ထင္သလဲ ေဒၚခ်စ္”
“ေဒၚႀကီး လဲ ဘယ္သိမလဲ သမီးရယ္”
မင္းခန႔္ လည္း မသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေရာႀကိတ္လိုက္သည္။
“ရွိသမၽွ ကုန္ေရာ၊ အခုေနာက္လ အိမ္လခ ေပးဖို႔ေတာင္ ေခါင္းပူေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ လိုလုပ္ေပးနိုင္မွာလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ေသေရးရွင္ေရး ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း
ေတြ သီခ်င္း မသြင္းရေတာ့လဲ ဘာမွ မျဖစ္တဲ့ ဥစၥာ”
“ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ကြယ္၊ ေကာင္ေလးကလည္း အေပါင္းအသင္းခင္လြန္း စိတ္ေကာင္းရွိလြန္း ပါတယ္”
“စိတ္ေကာင္းရွိတယ္၊ ဟုတ္လား”
တိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အျပတ္တိုက္ရေပမည္။ ေနာက္တခါ ဒီမိန္းမႀကီး ဥကၠာ၊ ဥကၠာ ႏွင့္ လာ မလုပ္ရဲေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုသည္။ အက် ႌလက္ေတြကို တံေတာင္ဆစ္ေက်ာ္သည္
အထိပင့္ တင္ လိုက္ၿပီး ဥကၠာ ညႇစ္ထားသည့္ အနီေရာင္လက္ရာ ေတြကိုျပလိုက္သည္။
“ေအာင္မယ္ေလးေတာ္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ”
“သူေတာင္းတဲ့ ပိုက္ဆံ မေပးလို႔ အတင္းခ်ဳပ္ၿပီးေတာင္းတာ၊ ေဒၚခ်စ္ တူက သူခိုးပဲ၊ ဓါးျပပဲ”
ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ ပိတ္ၿပီးေဒၚခ်စ္ ႀကီးလန႔္သြားသည္။ ပန္းအိျဖဴ အသားျဖဴလြန္းတာက ဒီ ေနရာမွာ သိပ္အသုံးဝင္သြားသည္။ ထင္ထင္ရွားရွား အနီေရာင္လက္ရာႀကီးေတြက
ေဒၚ ခ်စ္ ကို ဆင္ေျခထပ္မတက္နိုင္ေအာင္ ပိတ္ထားလိုက္သည္။ အျခအေန က မင္းခန႔္ ဖက္ ကို ေရာက္လာေပၿပီ။ ဟိုတုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ ေလတခ်က္ေလာက္ ခၽြန္ လိုက္
မိေပလိမ့္ မည္။ မိန္းမ ဆိုတာမ်ိဳးကို ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔ ေခါင္းထဲဝင္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမည္ ဆိုတာမင္းခန႔္ သိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ တမလြန္မွာ ေတြ႕ခဲ့
ရသည့္ ဆံပင္ ရွည္ မိန္းမ ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ လို႔ ေျပာနိုင္ပါ၏။
“ပိုက္ဆံ မေခ်းတာနဲ႔ ဒီလိုလုပ္ရသလား၊ ေဒၚခ်စ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး”
“ဟုတ္ပါရဲ့ကြယ္၊ ဥကၠာ လြန္တာေပါ့၊ ျပန္လာရင္ ေဒၚခ်စ္ ေျပာလိုက္မယ္ သိလား”
ဒါေတာင္မွ အဖြားႀကီးက ေလသိပ္ မေလၽွာ့ခ်င္ေသးပါ။ အေရးႀကီးတာ တခု သတိထား လိုက္မိတာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ေမးၾကည့္လိုက္၏။
“ျပန္လာရင္ ဆိုေတာ့ သူက ဘယ္ကို ဆင္းသြားတာလဲ”
“ျမဝတီ ကိုေလ”
“တီဗြီ လႊင့္တဲ့ျမဝတီလား”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ နယ္စပ္က ျမဝတီကိုေျပာတာ၊ ဒီမနက္ပဲ ထြက္သြားတယ္ေလ”
“ေဝးေလ ေကာင္းေလေပါ့”
လက္က အနီကြက္ေတြေၾကာင့္ ေဒၚခ်စ္ႀကီး ေရွ႕ေနမလိုက္ဝံ့ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။
“ဟိုမွာ ဥကၠာ တို႔ အမအႀကီးဆုံးနဲ႔ ေယာက္ဖ ရွိတယ္ေလ၊ အလုပ္လာလုပ္ဖို႔ ဥကၠာ ကိုေခၚ ေနတာၾကာၿပီ အခုမွ ေကာက္ခါငင္ခါထြက္သြားတာ၊”
“ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ”
“အဲဒါေတာ့ ေဒၚႀကီးလဲ မသိဘူး၊ သတင္းရရင္ ေျပာမယ္ေလ”
“ေနပါေစ၊ ရပါတယ္”
“ေအာင္မယ္ေလးကြယ္၊ တေယာက္ကို တေယာက္ မခ်စ္ၾကတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ဥကၠာ ျဗဳန္းစားႀကီး ထြက္သြားတာ အိျဖဴ ကိုလုပ္မိတာေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ ထင္တယ္”
ဟုတ္မလိုလို ႏွင့္ ဥကၠာ ဖက္ျပန္လည္သြားေသာ ေၾကာင့္ ဆက္နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ ထိုင္ ရာ က ထလိုက္သည္။
“ဘာမွ မဝယ္ေတာ့ ဘူးလား၊ သက္သက္လာတာလား”
ဥကၠာ အေၾကာင္းစနည္းလာနာ တာလို႔ ေဒၚခ်စ္ ထင္သြားမွာ စိုးလို႔ ထမင္းတပြဲ ႏွင့္ ဘဲဥ ခ်ဥ္ရည္ ဟင္းတပြဲဝယ္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့သည္။ ဥကၠာ ဆိုသည့္ ေကာင္ရန္ကုန္ မွာ
မရွိ ေတာ့ဆိုသည့္ အသိက စိတ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေစ၏။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီနားတဝိုက္တြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားလို႔ ရၿပီဟု ေတြးရင္း ကိုယ့္ဖာသာ ျပဳံး
လိုက္မိတာကို ထီးျပင္တဲ့လူ ျမင္ၿပီး ဘာထင္သြားသည္ မသိပါ။ ပါးစပ္ မွာ ေဆးေပါ့လိပ္ တန္းလန္းႏွင့္ အ႐ုပ္ႀကီးတ႐ုပ္လို ၿငိမ္သြား၏။

ေနာက္တေန႔ ေရာက္ေတာ့ လက္ေကာက္ဝတ္က မေန႔ က ေလာက္ အေျခအေန မဆိုး ေတာ့ပါ။ အေပၚယံဆိုေတာ့ တရက္ ႏွစ္ ရက္ ႏွင့္ ေပ်ာက္သေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ အ ေျခအေန ေကာင္းတာကို ေဒၚခ်စ္ျမင္ သြားမွာစိုးၿပီး ထမင္းေတာင္ ထြက္မဝယ္ျဖစ္။ ဥကၠာ အေႏွာက္အယွက္ကလည္း လြတ္ ေနၿပီဆိုေတာ့ နယ္ ခ်ဲ႕ ၿပီး တျခားမွာ သြားဝယ္စားဖို႔
မင္း ခန႔္ စိတ္ကူး၏။
“ဘယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ”
ေရခ်ိဳးဖို႔ အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ရင္း မင္းခန႔္ စဥ္းစားေနမိ၏။ ဒီအနီးအနားတဝိုက္ ႏွင့္ ကား ဂိတ္နားကဆိုင္ေတြက ေတာ့ မရွိသုံးပဲ ျဖစ္သည္။ အားေနမယ့္ တူတူ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္ရင္
ေကာင္း မလားဟု အေတြး ႏွင့္ အတူ မ်ိဳးမင္းစိုးကို သတိရသည္။ မေန႔ တေန႔ကမွ ျပန္ ေရာက္ လာ ဆိုေတာ့ ျပန္ သြားဦးမွာ မဟုတ္ဟု သိေန၏။ အမွတ္မထင္ ျပကၡဒိန္ ကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္ ရင္း ဒီေန႔ ဝင္းခိုင္ တို႔ ဂ်ာနယ္ ထြက္ရက္ဆိုတာ သတိရလိုက္သည္။
မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီမွာ ရွိေနခ်ိန္ဆိုရင္ ဂ်ာနယ္ ၿပီးသြားလို႔ ေပါ့ပါးေနသည့္ ဝင္းခိုင္ကို သြားေခၚၿပီး လဘက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္တတ္သည္။ မင္းခန႔္လည္း အားရင္လိုက္သြားတတ္သည္။ ဂ်ာနယ္
လက္ေဆာင္ရလို႔ ျဖစ္၏။ ဝင္းခိုင္တို႔ ဂ်ာနယ္ တိုက္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေန႔ခင္းပိုင္း သြားလၽွင္ ဒီေကာင္ေတြႏွင့္ ေတြ႕နိုင္သည္။ မေတြ႕တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႕
ခ်င္ သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ လမ္းမွာသူကူညီလိုက္သည့္ ေကာင္မေလး လို႔ပဲ ယူဆ လိမ့္ မည္။ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြကေတာ့ သိမွာမဟုတ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကို လိုက္သြားခ်င္လာသည္။ ခရီးသြား ဟန္လႊဲေတြ႕ သလိုလို ႏွင့္ သူ တို႔ ႏွင့္ ဝင္ထိုင္ကာစကားစျမည္ေျပာလို႔ ရနိုင္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ဟိုတေန႔က ေက်းဇူး
တင္စကား ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာလိုက္ရလို႔ ဘာညာႏွင့္ ဝင္ေဖာလို႔ ရ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ခပ္ တုံးတုံးေပမယ့္ ဝင္းခိုင္ က ဂ်ာနယ္လစ္ ပီပီ အလိုက္အထိုက္စကားေျပာတတ္သည္။
သြားထိုင္လို႔ ေၾကာင္ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ရွိရာဆီ သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့ သည္။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္က်သြားတာ ႏွင့္ ေရခ်ိဳးရတာ သြက္လက္လာသည္။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းက လို ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ မဲ့စြာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနရတာ ထက္စာရင္ ဘာ
မွ မ ဟုတ္သည့္ ဦးတည္ခ်က္ကေလး တခုရွိေနတာေတာင္မွ ေနေပ်ာ္သည္ဟု ေက်နပ္စြာေတြး လိုက္မိ၏။
“ဗ်ိဳ႕”
ထီးျပင္တဲ့ လူကို ၿခံစည္းရိုးနားမွာ ျမင္လိုက္သလိုလို ရွိတာေၾကာင့္ လွမ္းေအာ္ဖို႔ လုပ္ လိုက္ ရာ ဘာမွေတာင္ မေအာ္လိုက္ရ ဗ်ိဳ႕ တလုံးနဲ႔ တင္ အစေပ်ာက္သြားသည္။ လာ ေခ်ာင္း
တာ ဟုတ္ ခ်င္မွလည္း ဟုတ္လိမ့္မည္။ သူ႔ဖာသာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ၾကဳံႀကိဳက္ တာမ်ိဳး ျဖစ္နိုင္ပါသည္။
“ေနရင္း ထိုင္ရင္း သံသယေတြ ပြားမေနေတာ့ပါဘူး”
အဝတ္အစား လဲေတာ့လည္း ပုံစံ ရိုးရွင္းေသာ အျဖဴေရာင္ ဘေလာက္စ္ လက္စက ႏွင့္ မိုး ျပာေရာင္ လြင္လြင္ ထမိန္စကပ္ ကိုေကာက္ စြပ္လိုက္၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆိုသည့္ ေကာင္ က ဘုရားစူး နိုင္ငံျခားျပန္ျဖစ္သည္။ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ပုံစံႏွင့္ မိန္းမေတြဆိုရင္ၾကည့္ရသူမဟုတ္။ ေလာေလာဆယ္ ဒီေကာင္ႏွင့္ စကားေျပာ အေပါက္အလမ္း မတည့္တာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ပါ။
တက္ႂကြစြာ ျဖင့္အိမ္က အထြက္မွာ မင္းခန႔္ စိတ္နည္းနည္း ညစ္ရသည္။ ေဆး႐ုံမွာ မူေလး ဝယ္ ေပးခဲ့သည့္ ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးက စီးၿပီး ထြက္႐ုံရွိေသးသည္ သဲႀကိဳး ျပတ္သြား
၏။ မိန္းက ေလးတေယာက္သာဆိုရင္ေတာ့ အျပင္ထြက္ခါနီး ဖိနပ္ျပတ္တာ ကို အတိတ္ နိ မိတ္ မ ေကာင္း ဟုေတြးခ်င္ေတြးလိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ျပတ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျပတ္တာ
လို႔ ပဲ ယူဆ ပါ၏။
တခုပဲ ရွိသည္။ ပန္းအိ ျဖဴ ၏ ဖိနပ္ အျမင့္ေတြ မစီးခ်င္လို႔ ဒီဖိနပ္ကေလး ပဲ တေလၽွာက္ လုံးစီးလာတာ အဆင္ ေၿပ ေနေတာ့ ႏွေမ်ာသည္။။ တန္ဖိုး ကလည္း နည္းသည္။ ေျခာက္
ရာလား ရွစ္ရာလားပဲ ေပးရ၏။ အသစ္တရံ ထပ္ ဝယ္ဖို႔ကလည္း အျပင္ကို ထြက္မွရမည္။ ဖိနပ္ မပါဘဲလည္း ထြက္လို႔ မရေတာ့ မတတ္ သာေတာ့ဘဲ ပန္းအိျဖဴ ဖိ နပ္ စင္ေပၚက
ေဒါက္ အနိမ့္ဆုံး ဖိနပ္ ကို ယူစီး လိုက္ရသည္။
ဖေနာင့္မွာ တလက္မ ေလာက္ပဲ ထူတာဆိုေတာ့ သိပ္အေျခအေနမဆိုးပါ။ အရင္ကလည္း ေနာက္က အနည္းငယ္ ျမင့္သည့္ ရႉးဖိနပ္ေတြ စီးဖူးလို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ရမည္ ဟုထင္ၿပီး
စီး လာခဲ့၏။ အျမင့္ႀကီး မဟုတ္လို႔ လမ္းေလၽွာက္လို႔ လည္း ရသည္။ ေျမႀကီး မညီတာႏွင့္ တိုးရင္သာ လူက နည္းနည္း ယိုင္ခ်င္သည္။ လမ္းမွာ ဥကၠာ ျပန္ေရာက္ေနဦး မလားဟု
ဟို ဟိုဒီဒီ လိုက္ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ တလမ္းလုံး အရိပ္ အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရ။ ေဒၚခ်စ္ ႀကီး၏ သတင္း အမွန္ျဖစ္ဖို႔ ပဲလိုပါသည္။
ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္တာႏွင့္ ဝင္းခိုင္တို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္ကို တန္းသြား သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကိုလည္း မေတြ႕၊ ဝင္းခိုင္ကိုလည္း မေတြ႕ ။မေရာက္ေသးတာေတာ့ မျဖစ္ နိုင္
ျပန္သြား ၾကတာႏွင့္တူသည္။ စိတ္ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္ ဖိနပ္ဝယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ ရသည္။
“ေဟာဗ်ာ”
မင္းခန႔္ ႏႈတ္က မိန္းမ မဆန္သည့္ အာေမဋိတ္ သံတခု ထြက္သြားသည္။ မညီမညာ ပ လက္ ေဖါင္းေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ယိုင္ထြက္သြားၿပီး လူတေယာက္လက္ထဲက ဂ်ာ နယ္ ကို ဒူး
ႏွင့္ ဝင္တိုက္မိသည္။ အရွိန္ သိပ္မျပင္းလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ဂ်ာနယ္ ထိုင္ဖတ္ေနသည့္ လူလည္း လန႔္သြားပုံရ၏။
“ဟာ ..ေတြ႕ျပန္ၿပီ”
ခုနတုန္းက ဂ်ာနယ္ႀကီးနဲ႔ ကြယ္ေနလို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို မေတြ႕ခဲ့။ ဝင္တိုက္လိုက္ေတာ့မွ မ်ိဳး မင္း စိုးကို ေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း ငတုံးေကာင္က လဘက္ရည္ေသာက္ပါဦး
လားေတာင္ ေခၚဖို႔ သတိမရ။ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေန၍ မင္းခန႔္ကပဲ သူ႔ ၀ိုင္းမွာ ခပ္တည္တည္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရသည္။
“လဘက္ရည္ ေသာက္ေနတာလား”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အေတာ္ပဲ ၊ဟိုဒင္းေလ တေန႔က ကူညီတာ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မ ေျပာလိုက္ရ ဘူး၊ ဘာမွလည္း မေကၽြးလိုက္ရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အခု လဘက္ရည္ဖိုး ရွင္း
ခ်င္ လို႔ပါ”
လက္ထဲက ဂ်ာနယ္ကို ဖ်ပ္ကနဲ ပိတ္ၿပီးေပါင္ေပၚတင္လိုက္ကာ မ်ိဳးမင္းစိုး မေနတတ္ မ ထိုင္တတ္ ျဖစ္သြားသည္။
“အာ …ဒါ ..ဒါက ၾကဳံႀကိဳက္လို႔ ကူညီတာပဲဗ်ာ၊ အထူး ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ္ကလည္း ဝင္စရာေတြ နည္းနည္း က်န္ေသးလို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပးသြားတာ”
မင္းခန႔္ကို လိုက္ပို႔သည့္ ေန႔က လမ္းထိပ္မွာပဲ ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ မင္းခန႔္ ေက်းဇူးတင္ စ ကား ေျပာတာကို ရပါတယ္ ရပါတယ္ လုပ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမာင္းထြက္သြား၏။
“ဒါေပမယ့္ လဘက္ရည္ဖိုးေလးေတာ့ရွင္းပါရေစ၊ အခုန ..အင္း ..အ..အ အကိုေျပာသလို ပဲ ၾကဳံ ႀကိဳက္လို႔ေပါ့”
တသက္လုံး ေခၚခ်င္သလို ေခၚေျပာခ်င္သလို ေျပာလာသည့္ေကာင္ကို အကိုေခၚဖို႔ ေတာ္ ေတာ္ အားထုတ္လိုက္ရသည္။ ပန္းအိျဖဴ၏ အသက္အရြယ္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ အရြယ္
အရဆို ရင္ အကိုႀကီးလို႔ ေတာင္ေခၚလို႔ရ၏။ အရမ္းႀကီး မရိုေသခ်င္တာႏွင့္ အကိုပဲ ေခၚ လိုက္ သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ မ်ိဳးမင္းစိုးပါ”
အကိုေခၚတာ မႀကိဳက္လို႔လား၊ မိတ္ဆက္ဖို႔ အခုမွ သတိရတာလား မသိပါ။ နာမည္ ထုတ္ ေျပာလာေတာ့ မင္းခန႔္ ကလည္း
“ဟုတ္ကဲ့၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေပါ့၊ ကၽြန္မ နာမည္က ပန္းအိျဖဴပါ”
ပန္း..အိ..ျဖဴ ဟု တလုံးခ်င္းရြတ္ၾကည့္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး အနားေရာက္ လာသည့္ စားပြဲထိုးေလးကို လက္ညိဳးတေခ်ာင္း ေထာင္ျပ၍
“ေပါ့က် တခြက္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ထပ္ေသာက္ပါဦးလား”
“ဟာ ..ေတာ္ပါၿပီ မပန္းအိျဖဴ ရယ္၊ ဒီေန႔ ဒါပါနဲ႔ ဆို သုံးခြက္ရွိၿပီ၊ မနက္ ကထဲက ေလၽွာက္ ေသာက္ေနတာ”
နိုင္ငံျခားက ျပန္လာခ်ိန္ေတြဆိုရင္ အိမ္ကကိစၥ အထူးမရွိပါက မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီလိုပဲ ကားတစီး ႏွင့္ ေဝေလေလ လုပ္ေနတတ္သည္။ လဘက္ရည္ လာခ်ေတာ့ မင္းခန႔္ က ပိုက္ဆံ
အိတ္ ဖြင့္ၿပီး
“တခါထဲ ယူသြားလိုက္ေနာ္”
“မဟုတ္တာပဲ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း ေသာက္သြားတဲ့ ခြက္လဲ ရွိေသးတယ္၊ ကၽြန္ ေတာ္ ရွင္းပါမယ္”
“တခြက္စာပိုတာနဲ႔ ေတာ့ မရွင္းပဲ မေနပါရေစနဲ႔”
ပိုက္ဆံေပးေနသည့္ လက္ကိုၾကားက ျဖတ္တားမည္လုပ္ၿပီးမွ တုန္တုန္ရီရီ ႏွင့္ လက္ျပန္ ႐ုတ္သြားသည္။ ျဖဴေဖြးႏုနယ္သည့္ ပန္းအိျဖဴ လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ လက္ခ်င္းတိုက္မိမွာ
မ်ိဳးမင္းစိုး ေၾကာက္ပုံရသည္။
“သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ထိုင္ေနတာလား၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ျမန္ျမန္ေသာက္ၿပီး သြားမွနဲ႔ တူတယ္”
ဝင္းခိုင္ နဲ႔ ထိုင္ခဲ့တာမွန္း သိသိ ႏွင့္ ေျပာလိုက္ေတာ့ လက္ကားယားေျခကားယား ႏွင့္
“သူက သြားၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္ဖတ္လို႔ မၿပီးေသးတာနဲ႔ ဆက္ထိုင္ေနတာ”
ဝင္းခိုင္ ျပန္မလာေတာ့ဘူး ဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆက္ထိုင္ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ ဂ်ာနယ္ တိုက္ မွာ ကိစၥ ရွိလို႔ ခနျပန္သြားတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ အေတြးမွန္ပါ၏။
“ေရာ့ ..ဒါ အရင္ အပတ္ေတြက ဟာေတြ၊ မင္း မဖတ္ရေသးဘူး မ..မ..”
ဝင္းခိုင္ အသံႀကီး မင္းခန႔္ ေနာက္ကထြက္လာသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ တူတူ ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္မေလး တေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ျဖစ္မည္ အသံက တဝက္တပ်က္ နဲ႔ ရပ္သြား
၏။ ေနာက္ျပန္ မၾကည့္ေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာ အမူအရာကို ၾကည့္ၿပီး ဝင္းခိုင္ ေျခဟန္ လက္ဟန္ ႏွင့္ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးေနမွန္း သိသည္။
“လာေလ ဝင္းခိုင္ …ဒီမွာ ထိုင္”
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ မင္းခန႔္ ၾကားမွာ ခုံေလးခ်ၿပီး ဝင္းခိုင္ ဝင္ထိုင္သည္။ မင္းခန႔္ ကိုလည္း ေပ ေစာင္းေစာင္း ႏွင့္ ခိုးခိုးၾကည့္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက သိပ္မ ေျပာင္းလဲ သလိုေပမယ့္ ဝင္းခိုင္
ကေတာ့ ပိန္သြားသည္လို႔ ထင္သည္။ က်န္တဲ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြကိုလည္း အရမ္း ေတြ႕ခ်င္ လာသည္။ ဟိုအရင္တုန္းက မင္းခန႔္ ဆိုသည့္ ဘဝမွာ တုန္းက မိန္းမဆိုတာ အေသြး အ သားအတြက္သာလိုအပ္ခဲ့ ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ ေၾကာင့္သာ ဘဝေန ေပ်ာ္ခဲ့ရ သည္။ ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိ ဘဝမွာ သူတို႔သာ မင္းခန႔္၏ မိသားစု ျဖစ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မ်ိဳးမင္းစိုး က ရန္ကုန္မွာ ရွိေနခ်ိန္ေတြ ဆိုရင္ ဖမ္းရအလြန္လြယ္သည္။ တျခားသူေတြ ထက္ မင္းခန႔္ အတြက္ပိုၿပီး လြယ္သည္။ နိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္ခါစ ဆိုရင္ ဘယ္သြား မည္၊
ဘာလုပ္မည္ ဆိုတာ မင္းခန႔္ အလြတ္ရ၏။ အေပါင္းအသင္း ဆိုရင္လည္း ဒီသူငယ္ ခ်င္းေတြပဲ ရွိေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေျပးမလြတ္ပါ။
မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ အခုေလာက္ဆိုရင္ သူကူညီေပး ခဲ့ဖူးသည့္ ေကာင္မေလး တေယာက္ ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဟိုနားေတြ႕ ဒီနားေတြ႕ ခနခန ေတြ႕ေနတာ ကို အထူးအဆန္းလို႔ စဥ္းစားေန မ
လား မသိပါ။ ဒါေတာင္မွ မင္းခန႔္ က ရက္ျခားေလာက္ပဲသြားပါသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေန႔ တိုင္း ဖမ္းဆိုရင္ေတာင္မွ အမိဖမ္း နိုင္ပါလၽွက္ ႏွင့္ တထစ္ေလၽွာ့ခ်ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။
ဝင္းခိုင္ တို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္ မွာျပန္ေတြ႕ၿပီးကထဲက ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္းႏွီးသြားၾကသည္လို႔ ဆိုနိုင္ပါသည္။ ဒါကလည္း လိုက္
ေလ်ာညီေထြ စကားေျပာတတ္သည့္ ဝင္းခိုင္ ၾကားမွာ ရွိေနလို႔ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဘယ္လို ဆုံေတြ႕ၾကသည္ ဆိုတာကို မ်ိဳးမင္းစိုး ေျပာျပေတာ့ ဝင္းခိုင္ စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး မ်က္လုံး
ေတြေတာက္ေျပာင္လာ၏။
“ဂ်ာနယ္ထဲေတာ့ ထည့္မေရး နဲ႔ေနာ္”
မင္းခန႔္ က ပ်ာပ်ာသလဲေျပာလိုက္ေတာ့ ဝင္းခိုင္ ေခါင္းကုပ္သည္။
“မင္းကြာ၊ ခုန မိတ္ဆက္ေပးတုန္းက ဘာလို႔ အယ္ဒီတာပါ ဆိုတာထည့္ေျပာလိုက္ရတာ လဲ၊ အဲဒီေန႔ ထဲက ေျပာရင္လည္း ဒီေန႔ ထြက္တဲ့ထဲပါသြားၿပီ ၊ ငါလဲ သတင္းေရးခ ဘီယာ
ဖိုးေလး ဘာေလး ရတာေပါ့၊ ဟား၊ ဟား”
မ်ိဳးမင္းစိုး ကို အျပစ္လွည့္တင္ရင္း မင္းခန႔္ ကိုသြားၿဖီးျပသည္။
“ေသာက္ခ်င္ရင္လဲ တိုက္ပါမယ္ကြာ၊ ဘာမဟုတ္တာကို သတင္းလုပ္ၿပီးေတာ့ ပရိသတ္ ကို မညာခ်င္စမ္းပါနဲ႔”
“ဒါဆို ..ညေနေတြ႕ မယ္ေလ၊ အိုေကတယ္ေပါ့”
“လုပ္ေပါ့ကြာ၊ ငါလဲ ပ်င္းေနတာပဲ၊ ဟိုေကာင္ေတြပါ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္”
ဒီညေနသူတို႔ ပြဲျဖစ္ၾကေတာ့မည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ေသာက္စားေနၾက သည့္ အခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္ အိမ္ေလးထဲမွာ တေယာက္ထဲ ပ်င္းရိ
ေခ်ာက္ကပ္စြာျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရမည္ကို ေတြးၿပီး ဝမ္းနည္းမိ၏။ ခါတိုင္း ဒီလိုပြဲမ်ိဳး ဆို ရင္ မင္းခန႔္ တို႔ ေရွ႕ဆုံးက ေရာက္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ခၽြင္းခ်က္တခုေတာ့ ရွိသည္။ မိန္း
မ တေယာက္ေယာက္ ႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ရွိေနရင္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ က အရက္၊ ဘီယာထက္ မိန္းမကို ပိုႀကိဳက္၏။
အဲဒီေန႔ က ဝင္းခိုင္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည့္ ဂ်ာနယ္ေလး တေစာင္ႏွင့္ အတူ အိမ္ကို ေခါင္းငိုက္စိုက္ ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ဘီယာေသာက္ေနခ်ိန္ မွာ
မင္း ခန႔္ ကေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားရင္း မနာလိုျဖစ္ေနမိသည္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့လည္း အ ပ်င္းေျပေအာင္ ဂ်ာနယ္ ကိုဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ရင္း တေစာင္လုံး ကုန္ေအာင္ ဖတ္ျဖစ္
သြား သည္။ ခါတိုင္း ဆိုရင္ စာဒီေလာက္ ဖတ္လိုက္ရင္ အိပ္ခ်င္လာတတ္စျမဲေပမယ့္ ဒီ တ ခါ ေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မလာပါ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ မွ ဇြတ္မွိတ္ အိပ္လိုက္ရသည္။
တေယာက္ထဲ အေဖၚမဲ့ ေနသည့္ ဘဝကို သည္းခံခ်င္စိတ္ နည္းလာသည့္ အတြက္ ေန႔ တိုင္း မဟုတ္ေတာင္ ရက္ျခားေလာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ရွိနိုင္သည့္ ေနရာ
ေတြကို သြား မိသည္။ တျခားေကာင္ေတြက ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ ကိုယ္ရႈပ္ေန ၾကသူေတြ ဆို ေတာ့ မိဖို႔မလြယ္၊ အားအားယားယား ျဖစ္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးသာ ဖမ္းဖို႔ အ လြယ္ဆုံး
ျဖစ္ ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ပန္းအိျဖဴ အေနႏွင့္က က်န္တဲ့ သူေတြႏွင့္ မရင္းႏွီး ေသး။ ဝင္းခိုင္ ကလည္းဖမ္းဖို႔ လြယ္သူမဟုတ္ပါ။
“ေဟာ ..ေတြ႕ျပန္ၿပီ”
“ဟုတ္ပါရဲ့ ဗ်ာ၊ ခ်ိန္းထားရင္ေတာင္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕မယ္”
မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေတြ႕ ၾကတိုင္းစတင္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည့္ လက္သုံးစကား ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ခင္စရာေကာင္းတာ အဲဒါပဲျဖစ္သည္။ ခနခန ေတြ႕ေနတာကို တိုက္ဆိုင္ျခင္းလို႔
ပဲ ရိုးရိုးေတြး၏။ ေတြ႕တိုင္းလဲ မင္းခန႔္ က တခါလဘက္ရည္တိုက္ထားဖူးသည္ကို အေၾကာင္း ျပဳၿပီး တခုခုစားဖို႔ ဒါမွ မဟုတ္ လဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ေခၚတတ္သည္။ သူ
လည္း တေယာက္ထဲ မို႔ ပ်င္းေနတာ မင္းခန႔္ ရိပ္မိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆိုသည့္ ေကာင္က တစိမ္း မိန္း ကေလး တေယာက္ကို ဒီလို ေခၚဖို႔ ရဲသည့္ ေကာင္မဟုတ္။ မင္းခန႔္ ကိုက်မွ ထူးထူး ျခားျခား ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ကလည္း အေျခအေနၾကည့္ၿပီး လိုက္ထိုင္ေပးသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ တျခားမိတ္ေဆြ အသိအကၽြမ္း တေယာက္တေလပါရင္ ေတာ့ မ
လိုက္ေတာ့ ပါ။
မ်ိဳးမင္းစိုး ပန္းအိျဖဴကို ခင္တာေတာ့ေသခ်ာ၏။ သူႏွင့္ အတူလဘက္ရည္ ဆိုင္လိုက္ထိုင္ တိုင္း မင္းခန႔္၏ ထူးဆန္းသည့္ အျပဳအမူ ေတြကို သူသေဘာက်၏။ ဥပမာ ေကာင္
မေလး ေတြကို လိုက္ၾကည့္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ ကလည္း ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာလွလွ ျမင္ရင္ ကိုယ္တိုင္ၾကည့္သလို မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုလည္း ျပတတ္၏။
“မပန္းအိျဖဴ ကေတာ့ တကယ့္ အဆန္းပဲ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“မိန္းကေလး ခ်င္း လိုက္ၾကည့္လို႔ေလ၊ ဒါက ေယာက္်ားေလးေတြပဲ ၾကည့္တတ္တာမ်ိဳး”
“လွလို႔ၾကည့္တာပဲ၊ ဒါမ်ိဳးခြဲျခားခြဲျခား လုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ”
“ဗ်ာ”
အရင္ထဲက မ်ိဳးမင္းစိုးဆိုတာ မင္းခန႔္ ကို စကားနိုင္ေအာင္ေျပာတတ္သူ မဟုတ္ပါ။
“ဒီလိုေလ၊ အခုန ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကားေလးက်ေတာ့ လွတယ္ဆိုၿပီး ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လည္းၾကည့္တယ္၊ ဟို ..ကၽြန္.ကၽြန္မ လည္းၾကည့္တယ္ေလ၊ အဲဒါက်ေတာ့ ကား အထီး
ကား အမ ဘာလို႔ မခြဲတာလဲ”
“အဲဒါက သက္မဲ့ေလ”
“ဒါဆို ဟိုမွန္ကန္ ထဲက ငါးက်ေတာ့ အထီးမွန္း အမမွန္း မသိဘဲ ေယာက္်ားေရာ မိန္းမ ပါ လွလို႔ ဆိုၿပီးၾကည့္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊ ငါးဆိုတာသက္ရွိေလ”
အရႈံးေပးပါ သည္ဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး လက္ေျမႇာက္ျပသည္။
“မနိုင္ေတာ့ လည္း မျငင္းေတာ့ပါဘူး”
“ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ ေကာင္ေလး ေခ်ာေခ်ာ ျမင္ရင္ လိုက္ ၾကည့္လို႔ မျဖစ္ဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊”
“အာ …ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အေျခာက္ႀကီးလို႔ ထင္ခ်င္ထင္သြားမွာ ..ဟား၊ ဟား”
တခါတရံ မင္းခန႔္ က မ်ိဳးမင္းစိုး ကို သူ၏ အတိတ္ ဇာတ္လမ္းေတြ အေၾကာင္း အတင္း ေမး ၾကည့္တတ္သည္။ ဒီေကာင္ အသုံးမက်သည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အားလုံးတခု
မ က်န္ သိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ တမင္ေမး ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစိမ္း တေယာက္၏ ေရွ႕ တြင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္လို ေျပာမယ္ ဆိုတာသိခ်င္၏။
မ်ိဳးမင္းစိုး ကလည္း အတတ္နိုင္ဆုံးေတာ့ ေျပာျပပါ၏။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေၿပ ခဲ့မႈ႔ အားလုံး ကို မ်ိဳးမင္းစိုး က သူ၏ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ ရသည္ဟု ယူဆထားတာ ကို တအံ့
တ ၾသ သိလိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ၏ တဝက္တပ်က္ဇာတ္ လမ္းေတြမွာ သူ႔ဖက္က လြန္တာ နည္းပါသည္။ အမ်ားစုက အခ်ိဳးမေျပသည့္ မိန္းမေတြေၾကာင့္ သာျဖစ္၏။
မင္းခန႔္ သိသမၽွဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႀကိဳက္လိုက္သမၽွ မိန္းမတိုင္းသည္ သူတို႔ဖာသာ ႐ုပ္ေခ်ာ ရင္ေခ်ာမည္။ ပညာတတ္ရင္ တတ္မည္။ ခ်မ္းသာခ်င္လဲ ခ်မ္းသာမည္။ မင္းခန႔္ အျမင္မွာ
ေတာ့ ခပ္ညံ့ညံ့ မိန္းမေတြသာျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ရိုးသားမႈ ႏွင့္ တန္ဖိုးကို နားမလည္ ၾကပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ တန္တာ မင္းခန႔္ လိုေကာင္စား မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရည္၊ ပညာ၊ ေငြ
ေၾကး ႏွင့္ သံေယာဇဥ္ ေတြ အခ်စ္ေတြ နားမလည္ အိပ္ယာေပၚက အေၾကာင္းပဲ ေတြး တတ္ သူႏွင့္ မွျဖစ္လိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ႀကီး ၿပီး ခံစားတတ္သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီမိန္းမေတြ ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္း ရဲရတာ ျမင္ရင္ မင္းခန႔္ ေဒါသျဖစ္သည္။ “ဒီေကာင္မ ကို အေရးမစိုက္ နဲ႔ မင္း -ီး မေျပာနဲ႔
ငါ့ -ီး စုပ္ဖို႔ေတာင္ တန္တဲ့ဟာမဟုတ္ဘူး” အစရွိသျဖင့္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာပစ္တတ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက မင္းခန႔္ အေျပာကို သေဘာမက်ေပမယ့္ သူ႔ဖက္က နာလို႔ေျပာတာမွန္း သိ
လို႔ တစုံတရာ မကန႔္ကြက္ဘဲ မ်က္ႏွာမသာ မယာ ႏွင့္သာ ရွိေနတတ္သည္။
မ်ိဳးမင္းစိုး ႀကိဳက္သည့္ထဲမွာ မေကာင္းတာေတြခ်ည္းပဲ ေတာ့မဟုတ္ပါ။ စိတ္ေကာင္းရွိ သည့္ မိန္းကေလး ေတြလည္း ရွိပါသည္။ အဲဒါမ်ိဳး က်ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေဖါက္ သည္။
ေၾကာက္သည္။ ေရွ႕ မွာခံရဖူးသည့္ အစဥ္အလာေတြ ရွိခဲ့ေတာ့ ရြ႕ံ ေနေၾကာက္ေန တာ ႏွင့္ပဲ အီ လည္လည္ ဇာတ္သိမ္းရတာ ေတြ ရွိသည္။ ကူညီဖို႔ ၾကားဝင္ေပးခ်င္ေပ မယ့္ လည္း
မင္းခန႔္ မဝင္ရဲပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေသာ္ မင္းခန႔္ တခါဝင္ေပးဖူးသည္။ ဟို က မ်ိဳး မင္းစိုး ကို စိတ္မဝင္စားဘဲ မင္းခန႔္ ဖက္ကို ပါလာသည့္ အတြက္ ခုတ္တာတလြဲ ရွတာ တ ျခား
ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။
ႀကံဖန္ၿပီး ေျပာရရင္ ထိုမိန္းကေလးသည္ ပစ္ကြင္းထဲ သို႔ ဝင္လာၿပီးမွ မင္းခန႔္ လႊတ္ေပး ခဲ့ ေသာ ပထမဆုံးေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႀကိဳက္ေနမွန္း သိလို႔ မင္းခန႔္
လုံး ၀ မထိရက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ႀကိဳက္သည္ လို႔သာ အရင္ မေျပာခဲ့ဖူး ဆိုပါ က ဒီမိန္းကေလးလည္း မင္းခန႔္၏ စာရင္းရွည္ႀကီးထဲက တေယာက္ျဖစ္ရ ရွာေတာ့ မည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္လုံး လက္လြတ္သြားျခင္း ႏွင့္ ဇာတ္သိမ္းခဲ့၏။
အခု ပန္းအိျဖဴ အေနႏွင့္ မင္းခန႔္ က ျပန္ေမးသည့္ အခါ အေၾကာင္းသိဆိုေတာ့ ဇာတ္လမ္း တခ်ိဳ႕ ကို ရေအာင္ အစ္ထုတ္ နိုင္သည္။ ဘယ္လိုေမးရင္ ဘာအေျဖရမွာကို သိေနသည့္
အ တြက္ ရေအာင္ေမး နိုင္၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး လည္း လန႔္လာပုံရသည္။
“မပန္းအိျဖဴ ကေတာ့စံပဲဗ်ာ၊ ၾကာရင္ အကုန္ေပၚကုန္ေတာ့မယ္၊ ဟီး ..ဟီး”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကလဲ၊ ဒီေလာက္က အကုန္ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ၊ ရွိဦးမွာပါ”
“ကုန္ပါၿပီ၊ ကုန္ပါၿပီ၊ တကယ္ပါဗ်ာ”
ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာကို မင္းခန႔္ဟု မ်ိဳးမင္းစိုး မသိေသာ္လည္း အရင္ရွိခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း သံ ေယာဇဥ္ က ႀကီးမားခဲ့ လို႔ထင္သည္ ရင္းႏွီးရသည္မွာ ရက္ပိုင္းသာ ရွိေသးသည့္ ငယ္
ရြယ္ ေသာ ဘယ္ကမွန္းေတာင္ မသိေသာ မိန္းကေလး တေယာက္၏ အေမးေတြကို ေကာင္း ေကာင္း မြန္မြန္ ေျဖခဲ့သည္။ မင္းခန႔္ ေမး တာ လြန္ရင္ေတာင္ စိတ္ဆိုးပုံမရ။ တခါ
တေလ ေတာ့လည္း မင္းခန႔္ က သူ႔ကိုစခ်င္လို႔ သက္သက္ ေလၽွာက္ေမးတာမ်ိဳးလုပ္တတ္၏။
အေၾကာင္းသိပီပီ မင္းခန႔္၏ ျပန္လည္သုံးသပ္ ျပမႈေတြက မွန္ကန္လြန္းသည့္ အခါ မ်ိဳးမင္း စိုး အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ရျပန္သည္။
“ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ထူးျခားတဲ့ မိန္းကေလးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ မိန္းမေတြဟာ သူတို႔ မိန္း မ ေတြဖက္ကပဲ စဥ္းစားတတ္ၾကသည္။ မပန္းအိျဖဴကေတာ့ ေယာက္်ားေလး တေယာက္
ဖက္ကေန ဝင္ေတြး ေပးတတ္ ဝင္နားလည္ေပးတတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ မေတြ႕ ဖူး ဘူး၊ ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ”
“ကၽြန္မ လည္း ထင္ရာေလၽွာက္ေျပာတာပါ”
“ထင္တာပဲ ေျပာေျပာေလ၊ ခင္ဗ်ားအေတြးက ဆန္းတာ အမွန္ပဲ”
ေနာက္ေတာ့ အရမ္းကို အထင္ႀကီးလာမွာ စိုးတာႏွင့္ မင္းခန႔္ ပညာစြမ္းသိပ္မျပေတာ့ပါ။ ဟို ေရာက္ဒီေရာက္ ပဲေလၽွာက္ေျပာျဖစ္ေတာ့သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ စကားေျပာရတာ မင္း ခန႔္
အတြက္ အေလ့ အက်င့္တခု ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္မ လို႔့ သုံးနိုင္ဖို႔ မ်ိဳးမင္း စိုး ႏွင့္ စကားေျပာရင္း အက်င့္ရခဲ့၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို အရင္လို မဆက္ဆံ မေျပာဆိုမိေအာင္ ထိန္း
ခ်ဳပ္ရင္း ႏွင့္ က်န္သည့္ အေျပာအဆို အသုံး အႏႈံးကိစၥ ေတြပါ အဆင္ေျပသြားသည္။ အရွိန္ ရသြားသည့္ အခါ အထူးတလည္ သတိထားစရာ မလိုေတာ့ဘဲ သူ႔ အလိုလို ျဖစ္ သြား၏။
ဒါေပမယ့္ ဒီ ေလာက္ႏွင့္ မလုံေလာက္ေသး ဆိုတာကိုေတာ့ မင္းခန႔္ သိသည္။ ပန္း အိျဖဴ အေနျဖင့္ မင္း ခန႔္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရမည္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး တေယာက္ထဲ မဟုတ္။ လူေတြ အား
လုံးကို ျဖစ္၏။
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ သြားသြားေတြ႕ ေနသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ဆုံးရႈံးလိုက္ရေတာ တခုေတာ့ရွိ ၏။ အိမ္ကို လာေသာၾကည္မာ ႏွင့္ လြဲသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ အျပင္မွာ ခပ္ၾကာၾကာ
ေနၿပီး မွ ျပန္ေရာက္လာသည့္ တရက္တြင္ မီးဖိုထဲက ထမင္းစားစားပြဲေလး ေပၚတြင္ ခ်ဥ္ ေပါင္ေၾကာ္ တပုလင္းႏွင့္ စာေလး တေစာင္ေတြ႕ရ၏။ ၾကည္မာ့ မွာ ေသာ့ရွိေနေသးလို႔ အ
ထဲထိ ဝင္ထားသြားတာ ျဖစ္သည္။
“အိျဖဴ… နင္အလုပ္ရသြားၿပီလား၊ ငါ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြ ေစ်းေတာ္တာနဲ႔ ဝယ္ၿပီးေၾကာ္ ထားတာ။ ေကာင္းတယ္ ဆိုရင္ ထပ္ေၾကာ္ေပးမယ္၊ ေနာက္ေန႔ အားရင္ ငါထပ္လာခဲ့ ဦးမယ္၊
အလုပ္ရလို႔ ဆင္းေနၿပီဆိုရင္ အက်ိဳးအေၾကာင္း စာေရးထားခဲ့”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ဟာ ..မပန္းအိ ျဖဴ”
“လာ ..ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ထိုင္ေလ”
ဒီတခါေတာ့ တမင္ မဟုတ္ဘဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္သြား ေလာက္ၿပီ ထင္လို႔ ေတြ႕မည္လို႔ ထင္မထားမိပါ။ ဝင္းခိုင္ ႏွင့္ ကလည္း တေခါက္ပဲ
ေတြ႕ၿပီး ထပ္ မေတြ႕ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြႏွင့္ ကလည္း အဆက္အသြယ္ မရွိေသးတာႏွင့္ မင္းခန႔္ အိမ္မွာပဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ကုပ္ေနခဲ့သည္။ ၾကည္မာ ကလည္း ထပ္လာဦးမလိုလို
စာထဲ မွာေရးထားေတာ့ ၾကည္မာလာရင္ လြဲသြားမွာလည္း စိုးသည္။
ဒီေန႔မွ ပ်င္းပ်င္းရွိတာ ႏွင့္ အျပင္ထြက္ကာ ေလၽွာက္သြား ရင္း ဗိုက္ဆာတာႏွင့္ ရွမ္း ေခါက္ ဆြဲ ဆိုင္မွာဝင္ထိုင္စားေနတုန္း မ်ိဳးမင္းစိုး ျဖတ္လာတာ ႏွင့္ တိုး ျခင္းျဖစ္၏။ ဒါ ေတာင္မွ
သြား ေနက် ၿမိဳ႕ထဲပိုင္းကို မသြားပါ။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ လာဆုံသည္။
“ဘာစားမလဲ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ မွာလိုက္ေလ၊ ေကၽြးမယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ စားခဲ့ၿပီးၿပီ၊”
“ဒါဆို အေအးေသာက္၊ ေနပူထဲကလာတာ မဟုတ္လား”
“ဝပ္ေရွာ့မွာ ကားလာလုပ္ရင္း ပ်င္းတာနဲ႔ ထြက္လာတာ၊ ထမင္းေတာ့ အိမ္ကစားခဲ့တယ္ဗ်၊ မ ပန္းအိျဖဴ လဲ အေအး ေသာက္မယ္ မဟုတ္လား တခါထဲ မွာလိုက္မယ္”
“စပါကလင္ေသာက္မယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း မင္းခန႔္မွာ သလိုပင္ စပါကလင္ မွာသည္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကို လက္စ သတ္ ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီတေခါက္ျပန္လာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ဟုေတြးမိသည္။ ဘာ
ေၾကာင့္ျပန္ မသြားေသးသလဲ ဆိုတာသိခ်င္လာ၏။ ဒါေၾကာင့္ ေခါက္ဆြဲစားၿပီးသည္ ႏွင့္ အ ေအးတငုံစုပ္ ကာ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ၿပီးေနာက္
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးကို ေမးမယ္ ေမးမယ္နဲ႔ မေမးျဖစ္တာ အခုမွ ေမးရမယ္”
“ေမးေလ မပန္းအိျဖဴ”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးနဲ႔ ကၽြန္မ ဟိုနားေတြ႕ ဒီနားေတြ၊ ဟိုဆိုင္ ဒီဆိုင္ ထိုင္လဲေတြ႕နဲ႔ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး က ဘာအလုပ္လုပ္တာတုန္း”
“ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မပန္းအိျဖဴကို ေမးမလို႔ဗ်၊ ဘာေတြလိုက္လုပ္ေနတာလဲ လို႔”
“ကၽြန္မ က အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အလုပ္လိုက္ေလၽွာက္ေနတာ၊ အလုပ္ရွာေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေနရာအႏွံေရာက္ေနတာေလ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးက လည္းကၽြန္မ လိုပဲ အလုပ္ရွာေန
တာ လား”
အလုပ္ရွာေနသူဆိုရင္ အနည္းဆုံး လက္ထဲမွာစာရြက္စာတမ္း ထည့္ သည့္ ဖိုင္ကေလး ေတာ့ပါသင့္သည္။ အခုေတာ့ ဘယ္ မွာေတြ႕ေတြ႕ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလး တ လုံးပဲ
ပါတတ္သူက အလုပ္ရွာ ေနပါသည္ ဆို တာကို မ်ိဳးမင္းစိုး သံသယ ဝင္ပုံမရပါ။ ဒီ ေကာင္က အဲဒီေလာက္ရိုး၏။
“ဟာ ..ဒါဆို မပန္းအိျဖဴက ကၽြန္ေတာ့္လို အလုပ္လက္မဲ့ ပဲေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ထြက္ လာတာ မၾကာေသးဘူး၊ ဘာမွလည္း မလုပ္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ ေလၽွာက္လိမ့္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္
လမ္းေပၚမွာ ခ်ည္းပဲျမင္ရတာ”
ဘာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး အလုပ္ထြက္လာလဲဆိုတာ မင္းခန႔္ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ အရင္က သိခဲ့ သလိုဆိုရင္ သူ႔ အလုပ္က လစာလည္းသင့္သည့္ အျပင္ အထက္လူႀကီးျဖစ္သူ မင္း
ခန႔္ ၏ ဇာတ္လမ္းေဟာင္းတပုဒ္ ျဖစ္သည့္ သန ၱာ၏ ေယာက္်ားႏွင့္ ကလည္း အလြန္ အ ဆင္ေၿပ သူျဖစ္ရာ အေနေခ်ာင္ၿပီး ခနခန ျပန္လာလို႔ရသည့္ အတြက္ ေကာင္း သည့္ အ
လုပ္ ကို စြန႔္လာရျခင္းကို သိခ်င္လာသည္။
“ဟုတ္လား၊ အရင္က ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္က စကၤာပူ မွာလုပ္တာေလ၊ အင္ဂ်င္နီယာေပါ့”
“ဟာ ..ပိုက္ဆံ အမ်ားႀကီးရမွာပဲ၊ ဘာလို႔ ထြက္လာရတာလဲ၊ ႏွေမ်ာစရာ”
“မေပ်ာ္ေတာ့လို႔”
“ေအာ္ ..သိၿပီ၊ ဒီမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ရည္းစားကို လြမ္းတာလား၊ မိန္းမကို လြမ္းတာလား”
“မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိန္းမ လဲ မရွိပါဘူး၊ ရည္းစားလဲ မရွိပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေၾကာင့္ပါ”
“သူငယ္ခ်င္း ေၾကာင့္၊ ဘာျဖစ္ …ေအာ္ ..ေဆာရီး၊ ေဆာရီး၊ သူမ်ားအတြင္းေရးကို လိုက္ စပ္စု ေနမိတယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာႀကီးမွိုင္းညိဳ႕သြားသည္။
“ရပါတယ္၊ ဒါလၽွို႔ဝွက္ခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ဆုံးသြားတယ္ ေလ၊ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ နေမာ နမဲ့ နိုင္ခဲ့လို႔”
မင္းခန႔္ ကိုဆိုလိုမွန္းေတာ့သိသည္။ ဒါေပမယ့္ နေမာ္နမဲ့ ဆိုသည့္စကားကို မရွင္းလင္း။ မ ေသ ဘဲ သျဂၤ ိုလ္မိတာကို ေျပာခ်င္တာလားဟု မင္းခန႔္ အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး အျပစ္လို႔ ထင္ေနတာလား”
“ဒီလိုဗ်ာ အရင္တေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ ခနျပန္လာတုံးက ထုံးစံ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ သိတယ္မ ဟုတ္ လား၊ ေယာက္်ားေလး ေတြဆိုေတာ့ ေသာက္ၾကစားၾကတာေပါ့၊ အျပန္က်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က ဆုံးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ကို ျပန္လိုက္ပို႔တယ္၊ ကား ေမာင္း ရမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလၽွာ့ေသာက္ရတာေပါ့ေလ၊ မင္းခန႔္ ..မင္းခန႔္ ဆို
တာကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဆုံး သြားတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေပါ့၊ သူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ား သြား တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ပုံစံက ေအး ေအးေဆးေဆးပဲ ဆိုေတာ့ မထင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ”
ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ခနနားရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး အေအးေသာက္သည္။ မင္းခန႔္ လည္း အတူလိုက္ ေသာက္ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုးေျပာလာမွာကို စိတ္ဝင္တစားနားစြင့္ ေနမိ၏။ မင္းခန႔္ စိတ္ဝင္
စား ေန ေၾကာင္းကို လူရိပ္လူကင္း သိပ္မပါးသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးေတာင္ရိပ္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ အ ေအး ေသာက္ၿပီးသည္ ႏွင့္ ဆက္ေျပာသည္။ သူလည္း စိတ္ေပါ့ပါးေအာင္ ရင္ဖြင့္
ခ်င္ ေန ပုံရသည္။ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြ ကလည္းစိတ္ေကာင္းၾကမွာ မဟုတ္သည့္ အတြက္ မ်ိဳးမင္း စိုး သူတို႔ ႏွင့္ သြားေျပာလည္း အေျပာခံၾကမွာမဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္လူ
လို႔ သူထင္ သည့္ ပန္းအိျဖဴ ဆီမွာ ရင္ဖြင့္ေနျခင္း ျဖစ္မည္။ ထိုပန္းအိျဖဴဆိုသည္မွာ သူ၏ ခ်စ္စြာ ေသာ သူငယ္ခ်င္း မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္မွန္းသိရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္လိုေနမည္
မသိေပ။
“လိုက္ပို႔တယ္ ဆိုေပမယ့္ လမ္းေၾကာင္းက နည္းနည္းလြဲတယ္ဗ်။ မင္းခန႔္ က ရတယ္၊ လမ္း တဝက္မွာပဲ သူဆင္းၿပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ဆက္သြားလိုက္မယ္၊ အိမ္ေဝးတဲ့ ေကာင္ကို
သာလိုက္ ပို႔ ေပးလိုက္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမမူးဘူး ထင္ၿပီး သေဘာတူ လိုက္တာ ေပါ့၊ အမွန္က ဒီ ေကာင္ အရမ္းမူးေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို မရိပ္မိလိုက္ဘူး၊ မင္းခန႔္
က မူးေနေတာ့ သူ ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္မဟုတ္ဘဲ တတိုင္ေစာဆင္းမိတယ္၊ အဲဒီကေန လမ္း ဟိုဖက္ကို ျဖတ္အ ကူးမွာ ကားတိုက္ခံရတာ၊ တစီးေတာင္ မဟုတ္ဘူး ႏွစ္စီးဆက္
တဲ့၊ ျမင္ လိုက္ရတဲ့ လူေတြေျပာ တာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ျမင္ရက္စရာေတာင္ မရွိ ဘူးဗ်ာ”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည္။
“အဲဒါ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးေျပာတဲ့ နေမာ္နမဲ့လား”
“သူအရမ္းမူးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိသင့္တယ္ဗ်၊ ဒါမွ မဟုတ္လည္း သူ႔ကို အရင္လိုက္ပို႔ ေပး ၿပီးမွ ဟိုေကာင္ေက်ာ္သက္ကို လိုက္ပို႔လဲ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ပိုမ
ၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ သူေျပာတာကို သေဘာတူလိုက္မိတာကိုက ကၽြန္ေတာ့္ အမွား၊ တခါထဲ ကို ပြဲခ်င္းၿပီးသြားတာပဲ”
ေဟ့ ေကာင္ပြဲခ်င္း မၿပီးဘူးကြ၊ မင္းတို႔ ေလာႀကီးသြားတာဟု မင္းခန႔္ ရင္ထဲကေန အသံ ကုန္ ေအာ္ေျပာေနမိသည္။ မင္းခန႔္ ဆိုတာငါကြ ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြား
ဖြားျဖစ္ လာသည္။ စိတ္ကို အားတင္းထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး စားပြဲခုံစြန္း ႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ကိုင္ ထားမိ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ ျမင္ေတာ့ အျပစ္လည္း မ
တင္ ရက္ ေတာ့ သလိုလည္း ျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလမ္းေၾကာင္းကို လႊဲဖို႔ ႀကိဳးစားမိ၏။
“ဟိုမွာေတာ့ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး အလုပ္က အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား”
“ေျပပါတယ္၊ အခုျပန္သြားၿပီး ျပန္ဝင္လဲ ရတယ္၊ သူတို႔က ဝဲလ္ကမ္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က မ လုပ္ ခ်င္ေတာ့တာ၊ အဲဒီ အလုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“စိတ္ေလသြားတယ္ ဆိုရမလားမသိပါဘူးဗ်ာ၊ ကိုယ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္း တ ေယာက္ ေလာကႀကီးထဲကေန ျဗဳန္းကနဲ ထြက္သြားတာျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ
တမ်ိဳး ႀကီးပဲ၊ ကၽြန္ ေတာ္နဲ႔ ကလည္း ငယ္ငယ္ထဲက တြဲလာၾကတာေလ၊ စိတ္က ဘယ္လိုမွ မ ေပ်ာ္ ေတာ့ဘူး၊ အ လုပ္လဲ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ခြင့္ေပးတာေတာင္
မယူေတာ့ဘူး ထြက္စာတင္ၿပီး ျပန္ လာပစ္လိုက္တယ္”
“စိတ္ေျပရင္ေတာ့ ျပန္သြားေပါ့”
“အေျခအေန အရပါပဲဗ်ာ၊ အခုထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ေသးဘူး”
မိမိ အေပၚထားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ခင္မင္မႈကို မင္းခန႔္ ေက်နပ္ရသည္။ သိခ်င္တာေတြ ရွိ ေသး ေပမယ့္ ဘယ္လိုဆက္ေမးရမည္ မွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ သူမ်ားအေၾကာင္း အတင္း
စပ္ စုသလို ျဖစ္မွာလည္းစိုး၏။

“ဒါနဲ႔ ဆုံးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးလို အင္ဂ်င္နီယာပဲလား၊ သေဘာ ေကာင္း လား”
“သူက ပြဲစားလုပ္တယ္ဗ်၊ သေဘာကေတာ့ ..အဲ ..အခုေန မပန္းအိျဖဴနဲ႔သာဆုံၾကည့္ ၊အ ရမ္းသ ေဘာ ေကာင္းမွာ၊ ဒီေကာင္က ဒါ ဗ်”
“ဘာေျပာတယ္”
ႏွာေခါင္းကို လက္ညိဳးႏွင့္ ထိုးျပရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ နည္းနည္းတင္းသြားသည္။ ထို အခ်ိန္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ဖုန္းက ျမည္လာသျဖင့္ ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္း
“ေအာ္ ..ဒါ ဆိုတာက ႏွာဗူး လို႔ေျပာတာေလ၊ ဟဲလို ..ေအာ္ ..ကိုေအးသိန္း ..ေျပာေျပာ .. ေအာ္ ..ၿပီး သြား ၿပီလား၊ လာခဲ့မယ္ ..လာခဲ့မယ္”
“ေခြးေကာင္၊ ငါ့ကိုမ်ားကြယ္ရာမွာ ႏွာဗူးတဲ့၊ ငါ့ကို ႏွာဗူး ဆိုေတာ့ မင္းက ဂန္ဒူး လား”
စိတ္ထဲကေန မေက်မနပ္ေျပာရင္း ေစာေစာက ငါ့ကို ခင္ရွာတယ္ဆိုၿပီး ေက်နပ္ေနမႈေတြ ခုန္ ထြက္သြားသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ ေျခကိုခ်ိတ္ထိုင္လိုက္ရာ မင္းခန႔္ ေၿခ သလုံး ႏွင့္ ေပါင္မွာေအးကနဲ ေလတိုးသြား၏။ ထမိန္စကပ္ အကြဲဟ သြားၿပီဆိုတာကို သိ လိုက္ၿပီး ေၿခ ေထာက္ကို ျပန္ခ်ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ေသးေပမယ့္ ဖုန္းေျပာေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး
မ်က္လုံးႀကီးျပဴး သြားတာကို ျမင္လိုက္ ရတာႏွင့္ ဒီတိုင္းဆက္ ထိုင္ေနလိုက္၏။ မင္းခန႔္က ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္ျပန္ မျမင္ရေပမယ့္ ေထာင့္မွန္က် ထိုင္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကေတာ့
ေကာင္းေကာင္းျမင္ ရမွာျဖစ္၏။ တခ်က္ျပဴးၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားသည္။
“ေဟ့ ေကာင္၊ ငါ့ကို ႏွာဗူး ဆို၊ မင္းလဲ ေယာက္်ားပဲ၊ ဒါမ်ိဳးျမင္ရင္ ေယာက္်ား တိုင္းၾကည့္ မွာပဲ၊ ၾကည့္စမ္း၊ ထပ္ၾကည့္စမ္း”
စိတ္ထဲကေန ၾကဳံးဝါးၿပီး ျဖစ္ေနတာကို မသိသလိုလို ႏွင့္ အေအးေသာက္ရင္း စိတ္ထဲက ေန က်ိတ္ေျပာေနမိသည္္။ ေဆး႐ုံမွာတုန္းက မမအုန္းက အလြန္လွသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးဖူး
ေသာ ပန္း အိျဖဴ၏ ျဖဴႏုေသာေျခတံေတြဆီကေန မ်ိဳးမင္းစိုး ၾကာၾကာ မေရွာင္လႊဲနိုင္ပါ။ ဝပ္ေရွာ့ကလူ ႏွင့္ ဖုန္းထဲမွာ လက္ခ ေစ်းဆစ္ရင္း မသိမသာ ခိုးခိုးၾကည့္၏။ ဖုန္းေျပာၿပီး
သြားေတာ့ ဖုန္းျပန္ထည့္တာ လက္ေတြတုန္ေနသည္လို႔ေတာင္ မင္းခန႔္ ထင္မိသည္။
“ဝပ္ေရွာ့က ဆက္တာေလ၊ ကားျပင္တာၿပီးၿပီတဲ့”
“သြားေတာ့ မလို႔လား၊ ဒီမွာ စကားမွ မျပတ္ေသးတာ”
“ေအးေအးေဆးေဆးမွ သြားယူလဲရပါတယ္၊ စကားက ဘယ္နားမွာ..အင္း”
“ႏွာဗူးဆိုတာေလ”
“ေအာ္ ..အလြယ္ေျပာလိုက္တာပါ၊ ဒီေကာင္က နဲနဲေပြတယ္၊ ရႈပ္တယ္ဗ်”
ဒီေလာက္ေတာ့ မင္ခန႔္ လက္ခံပါသည္။ ႏွာဗူး ဆိုတာေတာ့နည္းနည္း လြန္သည္။ ေယာက္်ား ဆိုတာ ဂန္ဒူး မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ႏွာဗူးေတြပင္။ အခုေလးတင္ပဲ ရိုးလွပါသည္
ဆိုေသာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုယ္တိုင္ ပန္းအိျဖဴ၏ ေျခသလုံးႏွင့္ ေပါင္တံေၾကာင့္ အိေျႏၵ ပ်က္ခဲ့ ရသည္ မဟုတ္ပါ လား။
“ရႈပ္တယ္ ဆိုတာကလဲဗ်ာ၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ သူကစြံတယ္ေလ၊ မိန္းမေတြက သူ႔ကိုသ ေဘာက်ၾကတာကိုး၊ ႐ုပ္လဲေျဖာင့္၊ အေျပာကလဲေကာင္း၊ လုပ္တာက ပြဲစားဆိုေတာ့
သိ တယ္ မဟုတ္လား”
မ်ိဳးမင္းစိုးက အခုမွ အမွန္ေတြေျပာလာလို႔ စိတ္ဆိုးေျပၿပီး ေျခေထာက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ သည္။ ျပန္ခ်လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္တံေတြး မ်ိဳလိုက္သလိုလို ရွိသည္ဟု မင္းခန႔္ ထင္၏။
“ခက္တာက သူေသတာလဲ မိန္းမ ကိစၥ မကင္းသလိုလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အ နား မွာ မရွိေတာ့ ေသခ်ာ မသိဘူး”
အသစ္အဆန္းတခု ထပ္တိုးလာေသာေၾကာင့္ စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ စကားေထာက္ေပး လိုက္ မိသည္။
“ဟင္ ..ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“ျမင္လိုက္ရတဲ့ သူေတြေျပာေတာ့ မိန္းမ တေယာက္ဆီကို ျဖတ္ကူးတာတဲ့ဗ်၊ သူ႔အသိ လား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ မိန္းမက သူကားတိုက္ခံရတာေတာင္ လာ
မၾကည့္ ဘူး လို႔ ေျပာတယ္”
လမ္းဟိုဖက္ အျခမ္းက ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ နဲ႔ မိန္းမ ကိုျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေၾကး စား အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ ျဖစ္မည္ ထင္၏။ အဲဒီ တုန္း ကေတာ့ မင္းခန႔္ ရမၼက္ႏွင့္
ဆာ ေလာင္ေနတာ ကိုမွတ္မိ၏။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမိန္းမ ဆီ ကိုသြား တာလား ဆိုတာေတာ့ အခု မေသမခ်ာ ျဖစ္ေနသည္။
“ေနာက္ၿပီး ရွိေသးတယ္၊ သူက လူသာေက်မြသြားတာ ဖုန္းက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ သူ႔ အပိုင္း မ ဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း လဲမသိၾကတာနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးတ
ေယာက္ က စိတ္ကူးေကာင္းတယ္၊ သူဖုန္းေခၚထားတဲ့ နံပါတ္ေတြကို ျပန္ေခၚၿပီး ဖုန္းပိုင္ ရွင္ အခုလို ျဖစ္ ေနတာကို အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္ေပါ့၊ အရင္ဆုံးေတြ႕ တဲ့ နံပါတ္ကို ေခၚ
ခ်လိုက္တာ မိန္းမ တေယာက္လာကိုင္တယ္၊ ဒီဖုန္းကိုင္တဲ့ သူကားတိုက္ခံရလို႔ပါ ဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ေသ သြားရင္ ပိုေကာင္းတယ္ လို႔ ေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားတယ္တဲ့”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္းပဲ ျဖစ္ရေပမည္။ အဲဒီ ညက မင္းခန႔္ ေနာက္ဆုံးေခၚခဲ့တာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ဆီကို ျဖစ္၏။
“ရပ္ကြက္ လူႀကီးလဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေခၚဖို႔ ေတာင္ မေခၚ ရဲ ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္တေယာက္ေပါ့၊ ထြန္းေအာင္ေဇာ္
ဆို တာ ဒီေကာင္က မင္းခန႔္ အိမ္ျပန္ေရာက္မေရာက္သိခ်င္တာ နဲ႔ လွမ္းဆက္ ေတာ့မွ ရပ္ ကြက္ လူႀကီး ခမ်ာလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာခြင့္ရလိုက္တယ္၊ ဟိုေကာင္ကလည္း
ကၽြန္ ေတာ္ တို႔ကို ခ်က္ခ်င္း လွမ္းေခၚၿပီး လိုက္ၾကရတာေပါ့”
“သူ႔ အိမ္ကေရာ”
“မင္းခန႔္ က တေကာင္ႂကြက္ဗ်၊ တေယာက္ထဲေနတာ၊ မိသားစုမရွိဘူး”
“ေအာ္ ..ဒါဆို ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး တို႔ ပဲ နာေရးကို တာဝန္ယူရတာေပါ့”
လိုရင္းနားေရာက္လာလို႔ တက္ႂကြစြာျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။
“ဒီသေဘာပဲ ေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္ၿပီးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတာ ရွိ ေသးတယ္၊ သူေသမယ္ဆိုတာကို မင္းခန႔္ သိေနသလား မသိပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီညက ေသာက္
ၾက တုန္းက သူေသရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ သျဂၤ ိုလ္ၾကပါ၊ အလုပ္ရႈပ္လည္း မခံၾကနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း သာ သျဂၤ ိုလ္ လိုက္ၾကပါလို႔ မွာသြားတယ္ဗ်ာ၊ ခါတိုင္း ဒါမ်ိဳးေျပာတဲ့ ေကာင္မ ဟုတ္ဘူး၊
အား လုံး သူေျပာတာျပန္ၾကားၿပီး ရင္ထဲ မေကာင္းၾကဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ ေနာက္ ဆုံးဆႏၵ အတိုင္းျဖစ္ ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္”
“ခ်က္ခ်င္း ခ်ပစ္တယ္ ဆိုေတာ့ တကယ္မေသဘဲ ေမ့ ေနတာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္တေန႔ ေန႔ခင္းမွပါ၊ ေသတာ ေသခ်ာပါတယ္ဗ်ာ၊ လမ္း ေပၚမွာ ထဲက အသက္မွ မရႉေတာ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေဆး႐ုံေရာက္သြားေတာ့ ဆ ရာ
ဝန္ ေတြ ကလည္း အသက္မရွိေတာ့ဘူး ေျပာတာပဲ”
“အမွန္က ေနာက္ထပ္ တရက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္သင့္တာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာဆိုရင္ ဒီေလာက္မေလာပါဘူးဗ်ာ၊ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာထားတာက လည္း ရွိေနေတာ့ သူ႔ ဆႏၵကို ျဖည့္ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရတာ”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုယ္ရႉးကိုယ္ပတ္ဆိုသလို တရားခံက ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနလို႔ မင္းခန႔္ ဘာ မွ ဆက္ေမးခ်င္ စိတ္မရွိေတာ့။ ေျပာေနရင္လည္း ၿပီးၿပီးသား ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သည့္ ကိစၥ
တခုကို အတင္းလိုက္ရစ္သလို ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
“ကဲ ..ကဲ.. သူမ်ားအေၾကာင္း စကားေကာင္းေနလိုက္တာ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လည္း ကားသြား ယူ ရဦးမယ္၊ သြားၾကမယ္ေလ”
“အင္း ..အင္း ..ကဲ ..ဟိုကေလး ပိုက္ဆံ ရွင္းမယ္”
မင္းခန႔္ က ပိုက္ဆံထုတ္ေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက အတင္းလုရွင္းသည္။ ဒီတခါ လက္ ခ်င္း တိုက္မိမွာ စိုးလို႔ ေရွာင္ေပးလိုက္ရတာက မင္းခန႔္ ျဖစ္၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ကားသြားယူၿပီး ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ”
“ေနပါေစ ရပါတယ္၊ ဝင္စရာေလးလဲ ရွိလို႔၊ စိတ္ခ်ပါ ကၽြန္မ ကေတာ့ မွတ္တိုင္မွား မဆင္းပါ ဘူး၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သြား”
“အဲဒီလိုႀကီးေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ရင္တုန္လြန္းလို႔၊ ဒါနဲ႔ အလုပ္က ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ ခ်င္တာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီမွာလဲ ေမးထားေပးမယ္ေလ”
“လုပ္ခ်င္တာ ကေတာ့ ေရာင္းတဲ့ ဝယ္တဲ့ အလုပ္ေပါ့”
ပြဲစား လုပ္ဖူးတာကို သတိရၿပီး စိတ္ကူးတည့္ ရာေျပာလိုက္သည္ကို မ်ိဳးမင္းစိုးက ဘယ္လို နားလည္လိုက္သည္ေတာ့ မ သိပါ။
“ဟုတ္ၿပီ ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္စုံစမ္းေပးမယ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္မလည္း ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး အတြက္စုံစမ္းေပးမယ္ေလ”
“လုပ္ဗ်ာ၊ မပန္းအိျဖဴ ရွာေပးတာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ လုပ္ပါ့မယ္”
“ဒါဆိုသြားေတာ့မယ္”
မင္းခန႔္ ကလမ္းခြဲထြက္လာေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုးက မွတ္တိုင္နား အထိပါလာသည္။ မင္း ခန႔္ စီးခ်င္သည့္ ကား ခ်က္ခ်င္းရသည့္ အတြက္ စကားေတာ့ ထပ္မေျပာျဖစ္ေပ။ မွတ္တိုင္
ေရာက္သည္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အသင့္ေတြ႕သည့္ ကားေပၚကိုေျပးတက္ခဲ့ မိ ၏။ သိခ်င္တာ တခုကိုေတာ့ သိခြင့္ရလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ မေပ်ာ္ပါ။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း -၃ (စ်)

ေျဖာက္ကနဲ အသံ ခပ္တိုးတိုးျမည္သြားၿပီးေနာက္ အနီေရာင္မီးလုံးေလးမွိတ္သြားၿပီး အဝါ ေရာင္မီး လင္းလာသည့္အခါ မင္းခန႔္ ေက်နပ္စြာျပဳံးလိုက္မိသည္။ ထမင္းေပါင္းအိုး
အဖုံး ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခိုးအေငြ႕ေတြၾကားမွာ ညီညီညာညာ ထမင္းေစ့ေတြကိုျမင္ လိုက္ ရသည္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္သြားၿပီ ဆိုတာသိလိုက္သည္။ ဒီ ေပါင္းအိုးက မင္းခန႔္
အရင္ သုံးဖူးတာႏွင့္ အမ်ိဳးအစား မတူဘဲ ပုံစံလည္းကြဲေသာေၾကာင့္ ေရထည့္ရတာမမွန္းဆ တတ္ ျဖစ္ၿပီး မေန႔က ဆန္ျပဳတ္တခါျဖစ္ၿပီး တခါက မနပ္ဘဲ မာသြားသည္။ ပိုေသ
ခ်ာေအာင္ ဇြန္း ႏွင့္ ေကာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းနပ္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
အရင္တပတ္ ကထဲက ၿမိဳ႕ထဲက အျပန္မွာဝင္ဝယ္ ခဲ့ေပမယ့္ ဆန္မဝယ္ရေသးတာေၾကာင့္ မေန႔ကမွ စမ္းခ်က္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲက ေပါင္းအိုးဝယ္လာ ၿပီးေနာက္ေန႔မွာ မင္း ခန႔္
ဗိုက္ ေအာင့္သည္။ဒါမ်ိဳးကို တႀကိမ္ ၾကဳံဖူးၿပီးျဖစ္လို႔ အျပင္မထြက္ခ်င္ေတာ့။ စတိုး ဆိုင္မွာ ပါ ရာစီ တေမာ ေျပးဝယ္ၿပီး ေရာက္လာမည့္ ဒုကၡကို ေစာင့္ရသည္။ စိတ္ညစ္ဖြယ္
ရာထို ကိစၥ မၿပီး မခ်င္း အိမ္တြင္းပုန္းလုပ္ေနမိ္၏။ ေဒၚခ်စ္ႀကီး ဆိုင္မွာ ထမင္းဟင္းဝယ္ ထြက္ တာ ေလာက္ ပဲ အျပင္ကိုေရာက္သည္။
အျပင္ထြက္တာ အက်င့္ျဖစ္ေနလို႔ အိမ္ထဲမွာေနရတာ အလြန္ပ်င္းဖို႔ ေကာင္းသည္။ ဒီအ ခ်ိန္ ဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး တို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမည္ ဆိုတာေတြးရင္း ပ်င္းေန၏။ ဗိုက္အ
ရမ္းမ နာတဲ့ ေန႔ေတြတုန္းက သူတို႔ရွိမယ့္ေနရာ မွန္းၿပီးသြားခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူတို႔ ႏွင့္ မတူ၊ ကြဲျပားျခားနားေနသည္ဟု ခံစားေနရသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ႏွင့္ တူတူ ထိုင္ ၿပီး စကားမေျပာခ်င္ပါ။
ကိစၥေတြ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္သြားမယ္ ဆုံးျဖတ္ထားေသာ္လည္း မေန႔က ထမင္းတအိုးႏွင့္ ခ်ာ လည္လိုက္ေနလို႔ သြားျဖစ္တဲ့ ဆီ မေရာက္လိုက္။ ဒီေန႔ လည္းေနာက္က်ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္
က်မွ ထမင္းေစာေစာ ထခ်က္ၿပီး သြားေတာ့မည္။
မီးခလုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ၾကည္မာ လာေပးသြားသည့္ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြလည္း ကုန္ သြား ၿပီ ျဖစ္လို႔ ေဒၚခ်စ္ႀကီးဆီက ဘာဟင္းဝယ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ မ်ိဳး မင္းစိုး
တို႔ ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ၿပီးကထဲက စိတ္ၾကည္လင္ေနလို႔ထင္သည္ ခုတေလာ မင္းခန႔္ အ စား အေသာက္ေကာင္းသည္။ ဟိုရက္ေတြက ဗိုက္ေအာင့္ ေနတာ၊ အဆိုးဆုံးေန႔မွာ ေရ ေႏြးတအိတ္
ႏွင့္ စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနတာေတာင္မွ အစားအေသာက္ မပ်က္ခဲ့။ လူကလည္းနည္း နည္းျပန္ျပည့္လာတာကို ေရခ်ိဳးရင္၊ အဝတ္အစားလဲရင္ သတိထား မိ သည္။ ၾကည္မာ
ေတြ႕ ရင္ ေက်နပ္မည္ ထင္ပါသည္။ “ငါမရွိလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနသလား” လို႔ အေငၚတူးခ်င္လည္း တူး လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိေတာ့ျပဳံးမိသည္။
“မပန္းအိျဖဴ၊ မပန္းအိျဖဴ”
“မ ..မ..ပန္း..အိျဖဴ”
အိမ္ေရွ႕က ေခၚသံေတြေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ေခါင္းေထာင္သြားသည္။ အျပင္ထြက္ၿပီး လူေတာ ျပန္တိုးတာ တခုေတာ့ေကာင္းသည္။ မင္းခန႔္ နားေတြက ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ နာမည္ကို
က်က္ မိလာသည္။ ကိုယ့္ႏွင့္ဆိုင္ေသာနာမည္ ပါလားလို႔ သိလာ၏။ အခုၾကားလိုက္ရသည့္ ေယာက္်ားသံေတြက လူႏွစ္ေယာက္၏ံ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ခုလုံးကို ၾကားဖူးသည္ သိသည္
ဟု ထင္မိေသာေၾကာင့္
“လာၿပီ၊ လာၿပီ”
ျပန္ထူး ရင္း အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿခံဝမွာ ရပ္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ သူ႔ ေဘးမွာ ကုပ္ကုပ္ေလး ရွိေနသည့္ ထီးျပင္တဲ့လူ ကိုျမင္လိုက္ရသည္။
“မ်ိဳးမင္းစိုး၊ အာ ..ကို မ်ိဳးမင္းစိုး ပါလား”
ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပးထြက္ၿပီး ၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးမိသည္။
“လာ..လာ..ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“ရွာလိုက္ရတာဗ်ာ၊ ေတာ္ေသးတယ္ ဒီဆရာ နဲ႔ေတြ႕လို႔၊ ေက်းဇူးပဲေနာ္ ဆရာသမား”
မ်ိဳးမင္းစိုး အိမ္လိုက္ရွာရင္း ထီးျပင္သမားႏွင့္ တိုးတာျဖစ္မည္။ ေက်းဇူးတင္စကားကို ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ဘဲ မင္းခန႔္ကိုသာ ရီေဝေသာမ်က္လုံးႀကီးေတြ ႏွင့္ တခ်က္စိုက္ၾကည့္ကာ
လွည့္ ထြက္သြား၏။ ေန႔လည္ခင္းမွာကထဲက ဒီလူ မွန္ေနၿပီထင္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း တခ်က္ အကဲခတ္သလိုၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ အနံ့ရၿပီး သေဘာေပါက္သြားသည္ထင္သည္။
ဘာမွထပ္ မေျပာေတာ့ဘဲ မင္းခန႔္ ႏွင့္ အတူ အိမ္ထဲဝင္လိုက္လာ၏။
“ဒီမွာ ထိုင္ ကိုမ်ိဳးမင္း စိုး၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေရာက္လာတာလဲ၊ ေတာ္ေတာ္ရွာ လိုက္ရ သလား”
တခ်ပ္ထဲ ရွိသည့္ဖ်ာကို အလယ္မွာ ျဖန႔္ခင္းေပးကာ မင္းခန႔္လည္း ဂါဝန္စေတြကို ေသ ေသ သပ္သပ္သိမ္းၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ဒီလိုမွ မထိုင္လို႔ လည္း
မ ျဖစ္ ဟိုတခါ အထိုင္မတတ္လို႔ ၾကည္မာအေျပာခံရတာ ဒီဂါဝန္ပဲျဖစ္သည္။ ဒါ ေတာင္မွ အဲဒီတုန္းက ေဘာင္းဘီပါသည္။ အခုက ေအာက္မွာ ဘာမွမရွိ၊ ေလးရက္ ေလာက္ ပင္
တီ တထည္ၿပီးတထည္ ဆက္တိုက္ဝတ္ထားရလို႔ အိမ္မွာေနတုန္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေန ေန မိခ်ိန္မွ မ်ိဳးမင္း စိုးက ေရာက္လာသည္။
“မပန္းအိျဖဴ အတြက္ အလုပ္တခုေတြ႕ထားလို႔၊ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ဦးမလား လိုက္ ၾကည့္ေနတာ မေတြ႕တာနဲ႔ လိုက္ခ်လာတာ၊ ဒီလမ္းထိပ္မွာ ဆင္းသြားဖူးေတာ့ လမ္းထိပ္မွာ
ကားရပ္ၿပီး လမ္းထဲမွာ လိုက္ေမးေတာ့ မုန႔္တီဆိုင္က ဒီဖက္လို႔ၿပ လိုက္ တယ္၊ မေသ ခ်ာ လို႔ ဟိုဖက္က ကြမ္းယာဆိုင္မွာေမးတာကို ဟိုဖက္အိမ္လို႔ ေျပာလိုက္ လည္းရသားနဲ႔ အိမ္ဝအထိလိုက္လာၿပီးေခၚေပးတယ္၊”
“အရင္ရက္ေတြက အိမ္မွာကိစၥ ေလးနဲနဲ ရႈပ္ေနတာနဲ႔ မထြက္ျဖစ္တာပါ၊ အလုပ္က ဘာ လုပ္ရမွာလဲ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“မပန္းအိျဖဴက ေရာင္းတာဝယ္တာ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆို၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတ ေယာက္ က မီနီမတ္ ဖြင့္ခ်င္လို႔တဲ့ အေရာင္းစာေရးမေတြလိုေနတယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ
လူရွိတယ္ ေျပာထားတယ္၊ လုပ္နိုင္မလားေတာ့မသိဘူး၊ လစာေကာင္းဖို႔ကေတာ့ ကၽြန္ ေတာ့္ တာဝန္ ထား”
ဘာဝင္ေငြမွ မရွိတာထက္စာရင္ အလုပ္ကေလး တခုရွိတာပိုေကာင္းသည္။ အိမ္မွာေနတာ ကလည္း ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းလွ၏။ စတိုးဆိုင္ အေရာင္းစာေရးမ ဆိုတာ အလုပ္
လည္း ရႈပ္တာမဟုတ္၊ လာဝယ္ရင္ေရာင္း႐ုံသာ။ ဝယ္ခ်င္ေအာင္နည္းနည္းေတာ့ေျပာရမည္။ ဒီ ေလာက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ရပါ၏။
“လုပ္နိုင္ပါတယ္၊ လုပ္မွာေပါ့”
“ဒါဆို အခု အဝတ္အစားလဲၿပီးလိုက္ခဲ့ေတာ့၊ သူက ဆိုင္ေထာင္ဖို႔ အခုမွစၿပီး ရန္း မွာ ဆို ေတာ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ တူတူ လိုက္ေပးနိုင္မယ့္ သြက္သြက္လက္လက္ မိန္းကေလး တ
ေယာက္ ေလာက္ အျမန္ဆုံးလိုခ်င္ေနတာ၊ သူမ်ားဦးသြားမွာ စိုးလို႔”
“အခုလား”
“အင္းေလ၊ အဆင္မေျပဘူးလား၊ အဆင္မေျပရင္လည္းရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖုံးဆက္ထား လိုက္မယ္၊ ဘယ္သူ႔မွ မခန႔္ နဲ႔ဦးလို႔”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ရပါတယ္၊ လိုက္ခဲ့ပါမယ္”
“ထမင္းစားၿပီး ၿပီလား”
“မစားရေသးဘူး”
“ခင္ဗ်ား အလုပ္ရွင္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီးမွ တခုခု ဝင္စားၾကတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုက္ပို႔ ေပးပါ မယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုျပန္ေတြ႕ရတာ အရမ္းေကာင္းသည္။ အကူအညီေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မ ေတာင္းရေသးခင္ ကူညီေနေလၿပီ။ အခုေနၾကည္မာ ေရာက္လာေစခ်င္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး
သူငယ္ခ်င္း ဆီမွာ အလုပ္ေျပာေပးဖို႔ ေျပာရင္ မ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း သေဘာေကာင္းေတာ့ ကူညီမည္သာ။ ဒါဆိုရင္ ၾကည္မာႏွင့္ အလုပ္တူတူ လုပ္ၿပီး တအိမ္ထဲျပန္ေနရနိုင္သလို
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း အဆင္ေျပသြားေအာင္ တြန္းေပးလို႔ ရမည္။
“ကဲ ..လုပ္ေလ၊ ေတာ္ၾကာ ဟိုမွာၾကာရင္ ခင္ဗ်ား ဗိုက္ဆာေနဦးမယ္”
“အင္း ..အင္း ..ဟုတ္ကဲ့”
အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဘီရိုေရွ႕မွာ ဘာဝတ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ ရမွာဆိုေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေလးျဖစ္ခ်င္၏။ ဟိုဟာ ယူလိုက္၊ ဒီဟာဆြဲ လိုက္ႏွင့္ ျပဳတ္
က်တာေတြလည္း ျပဳတ္က်ၿပီး ဆူညံ ကုန္၏။ အိမ္ေရွ႕က မ်ိဳးမင္းစိုးေတာင္ၾကားသြားသည္။ လွမ္းၿပီးအားေပး၏။
“ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ပါ မပန္းအိျဖဴ၊ ေနာက္က်လို႔လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ အဲဒီေကာင္ ကို နားရင္းရိုတ္ၿပီး ခန႔္ခိုင္းလို႔ ရတယ္၊ လူရင္းေတြ”
မ်ိဳးမင္းစိုးမွာ လူရင္းဆိုလို႔ မင္းခန႔္ တို႔ပဲ ရွိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ လူရင္းဆိုရင္ မင္းခန႔္ ႏွင့္ လည္း လူရင္းျဖစ္ရမည္။ ဘယ္သူမ်ားလဲဟု သိခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာသည္။ မလိုအပ္ ေသာေမး ခြန္းကို ေမးသလို ျဖစ္သြားမွာစိုးတာ ေၾကာင့္ ဟိုေရာက္မွပဲ ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ေၿဖ လိုက္ရ၏။ ျမန္ျမန္သြား ခ်င္ တာေၾကာင့္ အဝတ္အစားကို သိပ္ေခ်းမထူေတာ့ပဲ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ျဖစ္မည္
ထင္သည့္ အက် ႌ ႏွင့္ ထိုအက် ႌႏွင့္ လိုက္မည္ ထင္ေသာထမိန္ တထည္ ဆြဲဝတ္လိုက္၏။ ပန္းအိျဖဴမွာ ထမိန္သိပ္မရွိပါ။ မခ်ိဳေပးခဲ့တာေတြရွိလို႔သာ အခုလိုေရြး ခ်ယ္ၿပီး ဝတ္လို႔ရျခင္း
ျဖစ္သည္။

ၾကည္မာေျပာဖူးတာႏွင့္ နားေပါက္ ေဟာင္းေလာင္း မျဖစ္ေအာင္ ဝတ္ထားသည့္ အက် ႌအ ျပာေရာင္ ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ အျပာေရာင္ေက်ာက္ကေလး ႏွင့္ နားဆြဲကို
ထုတ္ဆြဲ လိုက္ သည္။ မ်က္ႏွာကို ေတာ့ ဘာမွ မလိမ္းေတာ့။ မ်က္ႏွာေျပာင္ ကိစၥကိုလည္း ၾကည္မာေျပာ ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက နားဆြဲလို လြယ္သည္ မဟုတ္။
မင္းခန႔္ ဘာမွ မလုပ္တတ္ တာ ေၾကာင့္ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ပါသည္။
ထမိန္ကို အသပ္ရပ္ဆုံးႏွင့္ အခိုင္ခန႔္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ယူဝတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ ေခါင္း ကို ဘီးႏွင့္ သုံးေလးခ်က္ ခ်က္သပ္လိုက္ၿပီး နဖူးေပၚ ဆံပင္မက်ေစရန္ ကလစ္ႏွင့္
ထိန္း လိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားပါသည္။ ပိုက္ဆံ အိတ္ေလး ဆြဲၿပီး အိမ္ေရွ႕ ကိုထြက္လာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ဝုန္းကနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ သူ႔ ပုံစံ ကိုၾကည့္ရ
တာ တမ်ိဳး ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ မင္းခန႔္ အဝတ္အစားလဲတာကို လာေခ်ာင္းမိလို႔ မ်ား မလုံမလဲျဖစ္ ေန တာလားဟု ေတြမိေပမယ့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ဒီလိုလူစားမ်ိဳး မဟုတ္
တာသိေနလို႔ မ ျဖစ္နိုင္ဟု ထင္မိသည္။
“ေအာ္ ..ေမ့ လို႔၊ ဘြဲ႕ လက္မွတ္တို႔ ဘာတို႔ လိုေသးလား”
“မလိုဘူး၊ မလိုဘူး ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္ယူ ထားတာပဲ”
“ဒါဆိုလဲ သြားမယ္ေလ”
မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿခံထဲက ထြက္လာတာကို ထီးျပင္သမား သူ႔ဆိုင္ေပၚကေန ငူငူ ႀကီး ထိုင္ေငးေန၏။ မင္းခန႔္ ျမင္သလို မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း ျမင္သည္။
“အဲဒီလူက တမ်ိဳးပဲဗ်၊ အခုနတုန္းကလည္း ခင္ဗ်ားထြက္မလာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္၊ မပန္းအိျဖဴ နဲ႔ ဘာေတာ္သလဲတဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းပါ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တာ
ကို မ်က္ လုံးႀကီးျပဴးၾကည့္တယ္ဗ်ာ၊ ဒီအရြယ္ နဲ႔ ဒီအရြယ္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မယုံဘူးထင္တယ္”
“ေနာက္တခါ ေတြ႕ရင္ေျပာလိုက္မယ္၊ ဒီထက္ သူငယ္ခ်င္းစစ္တာ မရွိဘူးလို႔၊ သူက ဒီလို ပါပဲ၊ အခ်ိန္ျပည့္ မူးေနေတာ့ နဲနဲ တမ်ိဳးေပါ့”
မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာမွာ အညိဳေရာင္ အရိပ္တခ်ိဳ႕ သန္းသြားသည္။
“ဒီလို လူမ်ိဳးနဲ႔ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနရတာ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ မပန္းအိျဖဴ တို႔ အိမ္မွာ လူမ်ားရဲ့ လား”
“သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ တူတူေနတာေလ၊ ၾကည္မာလွိုင္ တဲ့၊ အခု အလုပ္သြားေနတယ္၊ သူငယ္ ခ်င္း က သေဘာလဲ ေကာင္းတယ္၊ ႐ုပ္လဲေခ်ာတယ္၊ ရည္းစားလဲ မရွိဘူး၊ တခါမွလဲ
မထား ဖူးဘူး၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးနဲ႔ ၾကဳံရင္ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ”
မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္ပူေနပုံရတာေၾကာင့္ တေယာက္ထဲေနတာပါလို႔ မေျပာဘဲ မုသားသုံးရင္းႏွင့္ တလက္စထဲ ၾကည္မာ့ အတြက္ ေၾကာ္ျငာဝင္လိုက္သည္။ ေျပာသာေျပာရသည္
ဒီေကာင့္ လို အျဖစ္မရွိသည့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္လက္ထဲ ၾကည္မာ့ကို ထည့္ရမွာေတာ့ ႏွ ေမ်ာ သည္။ ကိုယ္က မစြမ္းနိုင္ ေတာ့သည့္ ဘဝကိုေရာက္ေနလို႔သာ
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းကို သဒၵါ လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ိဳး မင္းစိုး ဘာမွ ျပန္မေျပာ၊ ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး သေဘာတူ လိုက္ ပုံရ၏။
“အခုထြက္လာတဲ့ ပုံကို ၾကည္မာျမင္ရင္ေျပာေတာ့မွာပဲ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အလုပ္သြားေလၽွာက္တာ မၿဖီးမလိမ္းဘဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ နဲ႔ သြားရသလားလို႔ေလ၊ ဒီတိုင္း ရမွာပါေနာ္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“ဘာလို႔ မရရမွာလဲ၊ မိတ္ကပ္လိမ္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ျမင္ေနက်ျဖစ္ေနလို႔ လားမသိဘူး၊ မပန္းအိျဖဴ ကို ဘာမွမလိမ္းဘဲျမင္ရတာ ပိုၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္ ထင္မိတယ္”
“ဒါဆိုရင္လည္း ဒီေန႔ ေန႔လည္စာေကၽြးမယ္၊ ေျမႇာက္ေျပာတဲ့ အတြက္ေရာ၊ အလုပ္ေျပာ ေပးတဲ့ အတြက္ပါ”
“ေျမႇာက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မပန္းအိျဖဴ ကို စေတြ႕ကထဲက သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ မိန္းက ေလး လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက သိေနတာ”
ဘယ္တူမလဲ၊ စိတ္ကတခု လူက တကိုယ္ျဖစ္ေနတာကိုး ဟု စိတ္ထဲကေနပဲ မင္းခန႔္ ႀကိတ္ ၿပီးေျပာလိုက္မိပါသည္။ ကားေပၚ ေရာက္ေတာ့ ဘယ္ကိုသြားရမည္ကို ေမးၾကည့္မိေတာ့
မွ ေက်ာ္သက္ ဆီသြားမွာမွန္းသိလိုက္သည္။ ဆန္ကုန္သည္ လုပ္ရင္းႀကီးပြားလို႔ လုပ္ငန္းခြဲ ေထာင္ေတာ့မည္ ထင္သည္။
“စတိုးဆိုင္က သူ႔ မိန္းမ ဦးစီးမွာေလ”
ေက်ာ္သက္၏ မိန္းမ မာလာ ဆိုတာကလည္း စိုးစိုးလို ငယ္သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ေပမယ့္ မင္း ခန႔္ ႏွင့္ ခင္မင္ရင္း ႏွီးပါသည္။ မင္းခန႔္ တို႔ ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ ခန႔္ေတာ့ငယ္၏။ မာလာက
လည္း ေက်ာ္သက္လိုပင္ အေနေအးသည္။ စိတ္ သေဘာထားလည္း မဆိုး။ မာလာႏွင့္ အလုပ္ လုပ္ ရမည္ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ လည္း သ ေဘာက်ပါ၏။ တခုပဲ ရွိသည္ ဆိုင္က
သူတို႔ အိမ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ အခုေန သည့္ ေနရာကဆိုရင္ ကားႏွစ္ဆင့္ ေျပာင္းစီးၿပီး အ လုပ္ဆင္းရမည္။
“ဒီမွာ လုပ္ရမွာလား”
ေက်ာ္သက္တို႔ တိုက္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ေမးမိ၏။
“မဟုတ္ဘူး၊ ဆိုင္က ဟိုဖက္ တလမ္းေက်ာ္မွာတဲ့”
ဟိုဖက္တလမ္းေက်ာ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာ္သက္ေယာကၡမ အိမ္ပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ မာလာ့ မိဘ ေတြ ေနသည့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ တလုံးရွိ၏။ သူတို႔ တိုက္ခန္းထဲ ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔လင္
မယားက မင္းခန႔္ တို႔ကို ေဖၚေဖၚေရြေရြ ပင္ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္မိသည္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက စၿပီး
“ဒါငါေျပာတဲ့ ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာပဲ၊ သူက မာလာ့ကို ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးလိမ့္မယ္၊ မပန္းအိျဖဴ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဆိုင္ရွင္ သူေဌးလင္မယားပဲ”
ေက်ာ္သက္က မင္းခန႔္ ကို သမန္ကာရွန္ကာပဲ တခ်က္ၾကည့္ေပမယ့္ မာလာကေတာ့ ေသ ေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ ဒါေပမယ့္ မာလာၾကည့္ပုံက အလုပ္သမားတေယာက္ကို
ဆန္းစစ္ အကဲခတ္သည့္ ပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း တေယာက္ကို ၾကည့္သလိုမ်ိဳး၊ ညီမငယ္ တေယာက္ကိုၾကည့္သလိုမ်ိဳး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အၾကည့္ျဖစ္၏။
“ခ်စ္စရာေလးပဲ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းေျပာတာထက္ေတာင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းတယ္၊ ဒါနဲ႔ ညီမေလးက ဘယ္ကေန လာရမွာလဲ၊ လာဖို႔ အဆင္ေျပမလား”
မ်ိဳးမင္းစိုး အပိုင္ေျပာထားသလိုပင္ အေနအထားက အလုပ္ရၿပီဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္ သည္။ ဒီလင္မယားကို မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္လို တြန္းထည့္လိုက္သည္မသိ။ သူ႔လို ပင္ ခပ္ေအး
ေအး ခပ္ရိုးရိုးခ်င္း ဆိုေတာ့ လိုက္ေလ်ာၾကသည္ ထင္၏။
“ဒီကိုဆိုရင္ ..ကားကေတာ့ ႏွစ္ဆင့္ ေျပာင္းစီးရမယ္ ..မ..မမ”
အရင္လို မာလာဟု ေခၚလိုက္မိေတာ့မည့္ ပါးစပ္ကို အတင္းျပန္ထိန္းလိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမင္း စိုးႏွင့္ က အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕ၿပီး ျဖစ္ေနလို႔ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေခၚဖို႔ သတိမလြတ္ေပမယ့္
အခုမွ ျပန္ ေတြ႕ရသည့္ ေက်ာ္သက္တို႔ လင္မယားကိုေတာ့ အထူးသတိထားၿပီး အက်င့္ျပန္လုပ္ ရမည္။ အေရာင္းစာေရးမေလးက ဆိုင္ရွင္ သူေဌးကို ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္သက္
ဟု အားရ ပါးရ ေခၚပစ္လိုက္မိရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာဘယ္ေလာက္ခံေနပါေစ မသင့္ေတာ္သည့္ ကိစၥ ျဖစ္၏။
“ေအး ..ဒီကိစၥက လစာမွာ ထည့္စဥ္းစားရမယ္ကြ၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေက်ာ္သက္”
မ်ိဳးမင္းစိုးကို ေက်ာ္သက္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၾကည့္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ မင္းခန႔္ ဖက္ကို လွည့္လာၿပီး
“ငါ့ညီမ အခု လာေတာ့ဘာနဲ႔ လာသလဲ”
“ကို..ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကားနဲ႔ပါ”
“ဒါဆိုလဲ မ်ိဳးမင္းစိုးရာ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ မင္းပဲ အႀကိဳ အပို႔လုပ္လိုက္ေပါ့၊ ဒါဆိုလမ္းစရိတ္ ကိစၥ ငါတို႔ထည္းတြက္စရာမလိုေတာ့ ဘူးေပါ့”
“ေဟ့ ေကာင္ေက်ာ္သက္၊ မင္းငါ့ကို ဓါတ္ဆီဖိုး ေပးမလား”
“ဘာလို႔ ေပးရမွာလဲကြ၊ ငါ့ဆီမွာ ဒရိုင္ဘာလုပ္ၿပီးကားေမာင္းေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆီဖိုး လည္းေပးမယ္၊ လခလဲ ေပးမယ္”
တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ တမင္ရစ္ေနၾကမွန္းသိလို႔ မင္းခန႔္ ျပဳံးမိသည္။ မာလာလည္း တ ခစ္ခစ္ရယ္၏။ ရယ္ရင္းက ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး မင္းခန႔္ လက္ကိုလာဆြဲသည္။
“လာညီမေလး၊ ဒီကိစၥ သူတို႔ဖာသာဆက္ျငင္းၾကပေစ၊ ညီမကို ဆိုင္ေနရာလိုက္ျပမယ္၊ ကို မ်ိဳးမင္းေရာ ညီမေလးေရာ ထမင္းမစားရေသးဘူး မဟုတ္လား၊ ရွင္တို႔ ျငင္းလို႔ ဝရင္
ကိုမ်ိဳး မင္းကားနဲ႔ ေန႔လည္စာ ဟင္းထြက္ဝယ္လိုက္ၾက၊ ထမင္းရွိၿပီးသား၊ မာလာ တို႔ ျပန္ လာရင္ စားမယ္”
မာလာႏွင့္ မင္းခန႔္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေနာက္မွာ ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ျငင္းခုံ ပြဲက ပစ္မွတ္ေျပာင္းသြားသည္။
“ေက်ာ္သက္ ငါက ကားေမာင္းပို႔ ႐ုံပဲေနာ္၊ မင္းၾကားတယ္ မဟုတ္လား၊ ဟင္းဝယ္တာ မင္း အလုပ္”
“မာလာေျပာတဲ့ ထဲမွာ ငါဝယ္ရမယ္လို႔ တခြန္းမွ မပါဘူး၊ ငါ့မိန္းမ က ငါပိုက္ဆံ ကုန္မယ့္ စကား မ်ိဳး ေျပာမလား ဟ”
အခန္းတံခါး ပိတ္သြားေတာ့ သူတို႔ ဘာေတြဆက္ေျပာေနတာကို မင္းခန႔္ မၾကားရေတာ့ပါ။ ေလွခါးထစ္ေတြကို ဆင္းလာရင္း ေပ်ာ္ေနမိတာကိုေတာ့ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သိေန သည္။ ေႏြးေထြးသာယာသည့္ စည္းဝိုင္းတခု၏ အျပင္ကို လြင့္ထြက္သြားၿပီးမွ ျပန္ လည္ဝင္ ေရာက္ခြင့္ ရလာသူတေယာက္လို မင္းခန႔္ ခံစားေနရသည္။ ထီးျပင္တဲ့လူ
ေျပာဖူးသည့္ စည္းျပင္က လူ ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ ကို သိသလိုလို ရွိလာသည္။
မာလာကေတာ့ သူ႔ အေတြး ႏွင့္ သူ မွတ္ခ်က္ခ် စကားတခြန္းဆိုသည္။
“သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆုံးသြားၿပီးကထဲက ဒီႏွစ္ေယာက္ ပထမဆုံး ဆူဆူညံညံ ျပန္ျဖစ္လာ တာ၊ အဲဒါ ညီမ ေလး ေက်းဇူးပဲ”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေက်ာ္သက္ တို႔ ဆိုင္မွာ မင္းခန႔္က ပထမဆုံး ဝန္ထမ္းျဖစ္သည္။ မာလာ လိုက္ျပစဥ္က လက္ သမားေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကဆဲျဖစ္၏။ အလူမီနီယမ္ ေကာင္တာေတြ၊
နံရံကပ္ စင္ေတြ၊ ပစၥည္း ခ်ိတ္ဆြဲဖို႔ တန္းေတြကို ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။
“ေရာင္းဖို႔ ကေတာ့ဝယ္တာေတြလဲ ဝယ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ဖို႔ ကေတာ့ အမ်ားႀကီး လို ေသးတယ္”
ဆိုင္မဖြင့္ ခင္က စၿပီး မာလာ့ ကို မင္းခန႔္ ကူညီရမည္ ျဖစ္သည္။ မာလာ့ အေဖႏွင့္ အေမ ကို လည္း ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ ျပန္မိတ္ဆက္ရသည္။ အရင္ကေတာ့ အဖြားႀကီးက မင္းခန္
့ကို သိပ္ မၾကည္။ သမက္ကေလး ေက်ာ္သက္ကို ဖ်က္ဆီးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ျမင္ သည္။ “႐ုပ္ ကိုက ၾကာကူရီ ႐ုပ္နဲ႔” ဟုလည္း ကြယ္ရာမွာ ရႈံ႔ခ်တတ္သည္။ မင္းခန႔္
က လည္း ခပ္ကင္းကင္း ပဲ ေနခဲ့၏။ ပန္းအိျဖဴကိုေတာ့ အဖြားႀကီးက သေဘာက်သည္။
“တေယာက္က မာလာ၊ တေယာက္ကပန္း၊ ညည္းတို႔ တြဲလို႔ ျဖစ္မွာပါ”
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မင္းခန႔္ အရည္အခ်င္း ေတြက သူတို႔ပို သေဘာက်ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ လိုင္း ေပါင္းစုံ မထသ ပြဲစားလုပ္ခဲ့ ဖူးေတာ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးသည္။
ဘယ္ေန ရာမွာ ဘာပစၥည္း ရနိုင္သည္ဆိုတာကို မင္းခန႔္ သိ၏။ ဘယ္ကိုသြား၍ ဘယ္သူ ႏွင့္ ေတြ႕ရမည္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မာလာ့ကို ေျပာျပနိုင္သည္။ ဆိုင္အတြက္ ပစၥည္းဝယ္ယူ
ျဖည့္တင္းေရးမွာ မင္းခန႔္ အမ်ားႀကီးအေထာက္ အကူေပးနိုင္ခဲ့၏။
ဆိုင္ကလည္း ဆိုင္ႀကီး ျဖစ္ရာ ရွိသင့္သမၽွ စုံေအာင္တင္ထား နိုင္ဖို႔ မင္းခန႔္ ေတာ္ေတာ္ အ လုပ္ မ်ားခဲ့ပါသည္။ ေန႔စဥ္လို မာလာႏွင့္ အျပင္ထြက္ရ၏။ တခါတေလေတာ့ ေန႔ခင္း
ဖက္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေပါက္ခ်လာတတ္ၿပီး ကားႏွင့္ လိုက္ပို႔ ေပးတတ္သည္။ မနက္ အိမ္ကေန အ သြား ပဲ ဘတ္စ္ကား စီးရ၏။ ျပန္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးက လာေစာင့္ၿပီး ျပန္လိုက္ပို႔
ေပး သည္။တခ်ိဳ႕ ရက္ေတြမွာ မိုးခ်ဳပ္တာေတြရွိေတာ့ မာလာက မင္းခန႔္ကို အျပန္ကားငွားဖို႔ ပိုက္ဆံ ထုတ္ေပးသည္။ မင္းခန႔္ က ျငင္းေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုးက ၾကား က ျဖတ္ယူၿပီး
သူပို႔မည္ ဟု ဆိုသည္။ အလုပ္အကိုင္ မရွိခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၾကားေပါက္ဝင္ေငြ ရေအာင္ လုပ္ျခင္းပါဟု ႐ုပ္တည္ ႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။
“ေခြးသေတာင္းစား၊ အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ေနတယ္” ဟု ေက်ာ္သက္က ရႈံ႔ခ်ပစ္တင္ သလို ဆိုတတ္ေသာ္လည္း သူပါ တခါတေလလိုက္လာတတ္သည္။ အစ ပိုင္းေတာ့ မ်ိဳး
မင္းစိုး ဆိုတာ အားနာရမည့္ သူမဟုတ္လို႔ သူနဲ႔ ပဲျပန္သည္။ လမ္း မွာ လဘက္ရည္ ဆိုင္ ေလး ဘာေလးဝင္ထိုင္တဲ့ အခါလည္း ထိုင္ျဖစ္၏။ ၾကာလာ သည့္ အခါေန႔ တိုင္း ျဖစ္ေန
ေတာ့ နည္းနည္း အားနာစျပဳလာသည္။ မပို႔ေပးလည္း ရပါ သည္ ဆိုတာကို မ်ိဳးမင္းစိုးက လက္မခံ။ မာလာ့ကိုလည္း ဘာေျပာလိုက္သည္ မသိ မင္းခန႔္ကို ေနာက္က်ရင္ ကားခ
ေပးေနက် မေပးေတာ့ပါ။
“တေနကုန္ ပင္ပန္းထားတာ ဗ်ာ၊ညေနပိုင္းဆို ကားေတြကလည္း အရမ္းၾကပ္တယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာစရာ မရွိဘူး၊ အားေနတဲ့ဟာပဲ၊ ဒီတိုင္းလဲ ေလၽွာက္သြားေနက်ပါဗ်ာ။၊
မထူးပါဘူး”
ေက်ာ္သက္ ႏွင့္ မာလာကို မင္းခန႔္က အားနာေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ မာလာက ရယ္ေန သည္။ ေက်ာ္သက္ကေတာ့ သူ႔ ဟာ သူ ဆီမႏွေမ်ာတာပဲ စီးလိုက္ေပါ့ ဟုဆို၏။ ဒါေၾကာင့္
လည္း ျငင္း မရေတာ့ဘဲ ညေန တိုင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္လိုက္ပို႔ တာ အက်င့္ျဖစ္သြားသည္။ အ မွန္ေျပာရရင္ မင္းခန႔္ အတြက္ လည္း အ ဆင္ေျပသည္။ ညေနအလုပ္ျပန္ခ်ိန္ ကားစီးရ
တာ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္း လြန္း သည္။ လူယုတ္ မာေတြရန္ ကလည္းရွိေသး၏။ အသား ကို လာထိရင္ မင္းခန႔္ အလြန္ စိတ္တိုသည္။ အခုလို မ်ိဳး မင္းစိုး လိုက္ပို႔ေပးေတာ့ သက္
ေတာင့္ သက္သာျပန္လို႔ရသည္။
မင္းခန႔္ မာလာ့ကို အရင္ထဲက သေဘာက်သည္။ စိုးစိုး တို႔လို ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘဲ ေက်ာ္သက္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးမွ သိရသူျဖစ္သည့္ အျပင္ ဟိုဟိုဒီဒီ လည္း
လိုက္ မလာတတ္လို႔ သိပ္ၿပီး တရင္းတႏွီး မေနဖူးတာပဲရွိသည္။ အေနေအးေပမယ့္ ေခတ္အ လိုက္ စမတ္က်က် ဝတ္စားဆင္ယင္တတ္တာ သတိျပဳမိခဲ့သည္။ ကေလးႏွစ္ ေယာက္
အ ေမ ျဖစ္ေသာ္ျငား မာလာ့ကို ဖရိုဖရဲ မသပ္မရပ္ ႏွင့္ ေနဖူးတာ တခါမွ မျမင္ ခဲ့ရပါ။ သြယ္ လ် သေယာင္ထင္ရေသာ္လည္း ရွိသင့္သည့္အမို႔အေမာက္ေတြ ရွိသည့္ ကိုယ္ ေပၚမွာ
ဂ်င္း ေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ ဝတ္ၿပီး သြားလာေနေသာ မာလာ့ကို ကေလးႏွစ္ ေယာက္ အေမ ဆို တာ အေၾကာင္းသိေတြေလာက္ပဲ ေျပာနိုင္မည့္ အရာျဖစ္သည္။ အျပင္ လူတ
ေယာက္ အ ေနႏွင့္ ထင္စရာအေၾကာင္း မရွိပါ။
မိန္းကေလးတေယာက္၏ အသြင္ကို ယူၿပီး လူ႔ဘဝ ထဲ ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရေသာ မင္းခန႔္ အတြက္ မာလာသည္ ေလးဦးေျမာက္ ဆရာလို႔ ဆိုနိုင္ပါသည္။ ေဆး႐ုံမွာ မူေလး
ႏွင့္ မမအုန္း၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ၾကည္မာ၊ မာလာကေတာ့ မင္းခန႔္ အတြက္ေနာက္ဆုံး ဆ ရာျဖစ္သလို အသင္အၿပ အေကာင္းဆုံး ဆရာမလည္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္၏ မိန္းမသား
မဆန္သည့္ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ေတြကို ျပင္မွန္းမသိ ျပင္ေပးသြားသည္။
မာလာကလည္း ပန္းအိျဖဴကို သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ပုံ ရသည္။ လူျမင္ေကာင္းသည့္ စတိုးဆိုင္ ႀကီး တဆိုင္ျဖစ္လာဖို႔ လုံးပန္းစဥ္မွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူသြား အတူစားလာခဲ့လို႔ မင္း
ခန႔္၏ အားနည္းခ်က္ေတြကို သိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားတေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ က ေမာက္ကမ ေတြျဖစ္ေနတာ ဟု မသိဘဲ ငယ္ရြယ္ေသာမိန္းကေလး တေယာက္၏ မသိ
နားမလည္မႈ ေတြလို႔ ယူဆၿပီး တတ္နိုင္သေလာက္ ပဲ့ျပင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
မင္းခန႔္ ကလည္း မင္းခန႔္ ျဖစ္သည္။ ညီမေလး ေရ လို႔ မာလာက ေဖၚလိုက္လၽွင္ လူၾကား ထဲလဲ ဗ်ာ ဟု ထူးမိခ်င္ ထူးမိတတ္သည္။ ထိုင္တာ ထတာကလည္း မိန္းမမဆန္။
ေဘာင္း ဘီရွည္ ဝတ္လာသည့္ ေန႔ေတြဆိုရင္ ခုံမွာ ထိုင္ပါက မိန္းကေလးလို တင္ပါးလႊဲဝင္ထိုင္ တာ မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အက်င့္ပါေနသည့္ အတိုင္း ေျခေထာက္ႏွင့္ ေက်ာ္ကာ
ခြထိုင္တာမ်ိဳး လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္တတ္သည္။ ဒါမ်ိဳး ဆိုရင္ မာလာက ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ သတိေပး တတ္ သည္။
အရင္က ပုခုံးကို မထိတထိေလး ရွိေနသည့္ ဆံပင္ေတြက တစတစ ႏွင့္ ပုခုံးကို ေက်ာ္ ဆင္းလာသည့္ အခါ မင္းခန႔္ ညႇပ္ခ်င္လာသည္။ ဆံပင္ေတြ ပုခုံးကိုအုပ္သည့္ အခါ ေနာက္
ေက်ာကို ထိသည့္အခါ အိုက္သည္ဟု ထင္လာ၏။ မိန္းကေလးေတြ ဆံပင္ညႇပ္သည့္ ဆိုင္ မ်ိဳး ကို ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ဘယ္လိုပုံစံေျပာၿပီးညႇပ္ရမည္ ကိုမသိ။ အခုဆံပင္ကို
တိုတို ညႇပ္ ခ်င္လာ ေတာ့ မာလာ့ ကို ေမးၾကည့္မိသည္။
“ဆံပင္ အတိုညႇပ္ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ ဘယ္လိုပုံ ညႇပ္ရင္ ေကာင္း မလဲ မမ”
“မညႇပ္ပါ နဲ႔လားကြယ္၊ ငါ့ညီမ မ်က္ႏွာက်က ဆံပင္ရွည္ေလ လွေလပဲ။ အပ်ိဳ အရြယ္မွာ ထားနိုင္တုံးထားစမ္းပါ။ မမ တို႔လို ကေလး အေမျဖစ္ရင္ ရွည္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုေတာင္
မရ ေတာ့ဘူး၊ ဆံပင္ကို ဂ႐ုမစိုက္ နိုင္ေတာ့တာနဲ႔ တိုတိုပဲ ထားရေတာ့တာ”
မာလာတိုတယ္ ဆိုတာ အခု မင္းခန႔္ ဆံပင္ ေရာက္ေနသေလာက္ နီးနီး ရွိပါသည္။ ေစတ နာ ႏွင့္ေျပာတဲ့ စကားကို မပယ္ရွားခ်င္သည့္ အျပင္ မင္းခန႔္က အခုခ်ိန္မွာ သူ႔ဝန္ထမ္း ျဖစ္ ေနေတာ့ ေျပာစကားနား ေထာင္ၿပီး မညႇပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အညိဳေရာင္လြင့္စျပဳေနသည့္ ဆံ ပင္ကို အိုက္သည္ဟု ထင္လာလၽွင္ ေနာက္မွာပဲ စည္းထားလိုက္သည္။
ဒီလို လုပ္လိုက္ ေတာ့ လည္း ေနလို႔ျဖစ္ပါ၏။
မင္းခန႔္ အခု ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးတတ္လာသည္။ မရႈပ္ပြ႐ုံ ဘီးကေလးႏွင့္ သပ္ ၿပီး နဖူးေပၚမက်ေအာင္ ကလစ္တခုႏွင့္ ျဖစ္သလိုထိုးထားတတ္သည့္ အစား လူျမင္ ေကာင္း
ေအာင္ လုပ္တတ္လာ၏။ မိတ္ကပ္လည္း ညီညီညာညာ လိမ္းတတ္လာသလို ႏႈတ္ခမ္းနီကိုလည္း ေဘးကိုေခ်ာ္ မထြက္ေအာင္ ထိန္းၿပီး ဆိုးတတ္လာ၏။ တခါတေလ အလုပ္မ
လာခင္ ျပင္ရင္းဆင္ရင္း ငါဘာေတြလုပ္ေနမိပါလိမ့္ဟု ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ရသည္။ ဒါ ေပမယ့္ မာလာက သူ႔ဆိုင္မွာ မင္းခန႔္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ ေနတာ ျမင္ခ်င္ ေတာ့ ေျပာစကား
ကို နားေထာင္ရေတာ့သည္။
ဆိုင္စဖြင့္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလး ေလးေယာက္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ အလုပ္ လုပ္ဖူးသူလည္း ရွိသလို မလုပ္ဖူးသူလည္း ရွိ၏။ အသက္က ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း
ေတြ ျဖစ္ကာ ၁၉ ႏွစ္သမီးေလး တေယာက္က အငယ္ဆုံးျဖစ္သည္။ မိန္းမ ေတာထဲဝင္ ေန ရၿပီဆိုေတာ့လည္း မိန္းမ ေတြအေၾကာင္း အရင္ထက္ပိုသိလာသလို လိုက္ေလ်ာညီေထြ
လည္း ေနနိုင္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ဆိုး တခုကိုေတာ့ မေဖ်ာက္နိုင္ေသး။ မိန္းမ ခ်င္းရယ္ လို႔ သူတို႔က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေနထိုင္ ၾကခ်ိန္မွာ ဟိုေပၚ ဒီေပၚ
ျမင္ရသမၽွကို အငမ္းမရ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည့္ အက်င့္ကိုေတာ့ ျပင္မရ။ ေရခ်ိဳးရင္ လာလာေခ်ာင္းတတ္သည့္ ထီးျပင္တဲ့ လူႏွင့္ ဘာမွ မျခားေတာ့ပါလား ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ သုံး သပ္
မိေပမယ့္ ျမင္ရင္ေတာ့ မေရွာင္နိုင္ပါ။
ဒါေတာင္မွ မာလာက မင္းခန႔္ ခန႔္ေစခ်င္သည့္ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ကို မေရြးခ်ယ္ ခဲ့ လို႔ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အသက္ႏွစ္ဆယ္ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ရွိသည့္ ခ်ာတိတ္မ ႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ အခ်ိဳးအစားလည္း ေကာင္းၿပီး တေယာက္၏ ရင္သားဆိုရင္ ဖူးရြေနေအာင္ ဖြံ့ထြားလွပသည္။ အလုပ္လာေလၽွာက္
သည့္ ေန႔ က ဆိုရင္ မင္းခန႔္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခပ္မိေအာင္ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ မာ လာက ထိုေကာင္မေလးကို ေမးခြန္း အနည္းငယ္ေမးၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္မည္ ဟုဆိုကာ
ျပန္ လႊတ္လိုက္၏။
“ေတာ္ေတာ္ လွတယ္ေနာ္ မမ၊ သူ႔ကို ခန႔္ မွာလား”
“မခန႔္ဘူး၊ ဒီကေလးမ က သူ႔ကိုယ္သူပဲ သ ေနမယ့္ မိန္းကေလးမ်ိဳး၊ ေကာင္တာမွာထိုင္ လက္သည္းနီဆိုးလိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးလိုက္ နဲ႔ လုပ္ေနမွာ”
မိန္းမ ခ်င္းဆိုေတာ့ မာလာက ပို အကဲခတ္တတ္မည္ပင္။ မင္းခန႔္ ကေတာ့ လွတာပဲ သိ သည္။ ေကာင္မေလး ရည္းစား မ်ားနိုင္သည္၊ ရႈပ္နိုင္သည္ ဆိုတာေလာက္ပဲ မွန္းဆလို႔ ရ
သည္။ အမူ အက်င့္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ မာလာ့ လို မျမင္နိုင္ေပ။ ခန႔္ေစခ်င္ေပမယ့္ မခန႔္ ေတာ့လည္း မင္းခန႔္ ဘာမွ မတတ္နိုင္ပါ။ မာလာက ဆိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ မာလာခန႔္ လိုက္
သည့္ မိန္းကေလး ေတြက ႐ုပ္ရည္အရ သိပ္ပုံအလာႀကီးေတြ မဟုတ္ေသာ္လည္း သြက္သြက္လက္လက္ ေဖၚေဖၚေရြေရြ ရွိၾကတာကိုေတာ့ ေနာက္သတိထားမိလာသည္။ ပန္း အိျဖဴ
ဆိုသည့္ အူလည္လည္ ခ်ာတိတ္မ ကို အလုပ္ခန႔္ လိုက္တာကေတာ့ မ်ိဳးမင္း စိုး ေၾကာင့္ ဆိုတာေသခ်ာသည္။

ဆိုင္စဖြင့္သည့္ ေန႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးလာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ မေတြ႕ လိုက္ရပါ။ ဆိုင္အတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔သာ စိတ္ေလာေနခဲ့တာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာကေန
ဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ လိုင္စင္ေလၽွာက္တာ ေနာက္က်သြားသည္။ ဖြင့္သည့္ေန႔ အထိလိုင္စင္ မရ ေသး။ မာလာ့ မိသားစုက ယုံၾကည္ကိုးစားသည့္ ေဗဒင္ ဆရာ၏ အလိုအရလည္း ဒီရက္
မွာသာဖြင့္ရမည္ ျဖစ္ရာ မာလာက ဒီလိုပဲဖြင့္လိုက္တာေပါ့။ နားလည္းမႈ ႏွင့္ လုပ္လို႔ ရ ပါသည္ ဆိုတာကို ေက်ာ္သက္က လက္မခံ။ တရားဝင္ မဟုတ္ဘဲ မဖြင့္ခ်င္။ ေနာက္ဆုံး
လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ရွိသည့္ မင္းခန႔္ ေခါင္းေပၚကို ဒီကိစၥ ေရာက္လာၿပီး အျမန္ရေအာင္ လိုက္ရေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုင္ဖြင့္ပြဲ ဆိုၿပီးေရာက္လာၾကခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ က
ေတာ့ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ႀကီး မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ အတူ ကားတစီးႏွင့္ ေျပးလႊားေနရသည္။ မင္း ခန႔္ တို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္သြားၾကေလၿပီ။ ေတြ႕ခ်င္သူေတြ မေတြ႕
လိုက္ ရလို႔ မင္းခန႔္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ လုပ္ေနသေရြ႕ တ ေန႔ေန႔ ေတာ့ ေတြ႕လာနိုင္မည္ဟု ေျဖေတြးရ၏။
အေၾကာင္းတခုခု ေၾကာင့္ ဆိုင္မွာ မာလာ မရွိခ်ိန္ေတြဆိုရင္ မင္းခန႔္ က တျခား ကေလးမ ေတြကို ႀကီး ၾကပ္ရသည္။ မာ လာက မင္းခန႔္ကို လူရင္း တေယာက္လို သေဘာထားၿပီး
လ စာ လည္း အမ်ားဆုံးရသည္။ အားလုံးဝင္ခါစ မိ္န္းကေလးေတြကို ငါးေသာင္းပဲေပး ေသာ္လည္း မင္း ခန႔္ကေတာ့ ဝင္က ထဲက မ်ိဳးမင္းစိုး၏ အတင္းအဓမၼ တိုက္တြန္းခ်က္
ေၾကာင့္ ခုနစ္ေသာင္း ရသည္။ ဆိုင္ဖြင့္ ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မာလာက ေနာက္ထပ္တေသာင္း တိုးကာ ရွစ္ေသာင္း ေပးသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းမသိေစနဲ႔ေနာ္၊ သူက ညီမ အလုပ္ဝင္ၿပီး ေနာက္တရက္ ကထဲက လစာတိုး မ ေပး ေသးဘူးလား ေတြ႕တိုင္းေမးေနတာ အျမင္ကပ္လို႔”
မာလာက မ်က္ႏွာလႊဲသည္ ဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ ကို ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး က မန္ေနဂ်ာ ႀကီးဟု ေခၚၾကသည္။
“မန္ေနဂ်ာ မဟုတ္ပါဘူး အေရာင္းစာေရးပါ”
“ဒါေပမယ့္ ညည္းက ဆိုင္ရွင္ ရဲ့လက္ေထာက္ေလ၊ ငါေတာင္ ဒီဆိုင္မွာ ဝင္ရႈပ္လို႔မွ မရ တာ၊ ေဘးေရာက္ေနတာ မသိဘူးလား”
ေက်ာ္သက္ က သူ႔ ဆန္ ကိစၥ ေတြႏွင့္ သူ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ ဒီဆိုင္ကို ျပန္မၾကည့္ နိုင္ ပါ။ နယ္ကို ခရီးထြက္ရတာေတြလည္း ရွိေနေတာ့ သူ႔မိန္းမ ကို မင္းခန႔္ က ထိထိေရာက္
ေရာက္ ကူညီေပးနိုင္ လို႔ ေက်ာ္သက္ကလည္း ပန္း အိျဖဴ ကို သေဘာက်သလို ေခၚလာ သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေက်းဇူးတင္ေနသည္။
“အစပိုင္း တုန္းကေတာ့ ဒီေကာင္က ညည္းကိုမွ အလုပ္မေပးရင္ သူနဲ႔ ေသခန္းပဲျပတ္ ေတာ့ မလိုလို လုပ္ေနလို႔ ေခၚလိုက္ရတာ၊ ခုေတာ့လည္း ဒီေကာင္ လူေရြးတာ မဆိုးဘူး လို႔
ေက်းဇူးျပန္တင္ေနရတယ္။”
သူတို႔ ဖက္က ဒီလိုသေဘာထားေတာ့ မင္းခန႔္ ကလည္း ျပန္ၿပီး သိတတ္ရပါသည္။ တ ကယ္တန္းက်ေတာ့ ဘာမွ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မရွိဘဲနဲ႔ေတာင္ ေလနဲ႔ လုပ္စားလာသူ တ
ေယာက္ အတြက္ ပစၥည္းျပၿပီး အေရာင္း အဝယ္လုပ္ရတာ ဘာမွ မခက္ပါ။ ဝယ္ခ်င္ ေအာင္ ေျပာတာ မ်ိဳးက မင္းခန႔္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ပစၥည္း အမ်ိဳးအစားေတြ အ
ေၾကာင္း သိေအာင္မွတ္ရတာတခုပဲ ေခါင္းရႈပ္စရာ ရွိ၏။
မင္းခန႔္ အခု အရင္က မသိခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးသိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မိန္းမ အဝတ္အစား ေတြ အေၾကာင္း၊ အသုံးအေဆာင္ေတြ အေၾကာင္းလည္း သိလာသည္။ ၾကည္မာႏွင့္ အ
တူ ေရာင္းစားခဲ့သည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ အဝတ္အစားေတြ တန္ေၾကးကို တြက္မိလာသည္။ အမ်ား ႀကီး နစ္နာခဲ့သည္ ဆိုတာသိေပမယ့္ ႏွေမ်ာစိတ္ လုံးဝ မျဖစ္မိေပ။ မလႊဲသာလို႔ အသုံး
ခ် ေနရေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ ပစၥည္းေတြ ဆိုတာ မင္းခန႔္ အပိုင္ေတြ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ ဆုံး ပန္း အိျဖဴ၏ ကိုယ္ခႏၶာကိုပင္လၽွင္ ကိုယ္မဟုတ္သလို တခါတေလ ခံစားရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ ဘဝမွာေတာ့ မင္းခန႔္သည္ ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ အမ်ားႀကီးအဆင္ ေၿပ ေနပါသည္။ စက္ဝိုင္းတခုလို ပုံမွန္လည္ပတ္မႈ ထဲေရာက္သြားတာေၾကာင့္ သူ႔ အရွိန္ႏွင့္
သူ သြားရင္း အခ်ိန္ေတြက တရက္ၿပီးတရက္ ကုန္မွန္းမသိကုန္သြားသည္။ မနက္ဆိုရင္ အိပ္ ရာက ထကာအလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ရင္း ထမင္းအိုးတည္သည္။ မင္းခန႔္ ေရခ်ိဳးျပင္ဆင္ၿပီး
လၽွင္ ထမင္းက်က္တာႏွင့္ အဆင္သင့္ပင္။ ၾကက္ဥ ေၾကာ္ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္ရွိသည့္ ဟင္းႏွင့္ ထမင္းဗူးထည့္ၿပီး ဆိုင္ကို သြားရသည္။
ဟင္းကို ျဖစ္သလို ထည့္သြားရေပမယ့္ စားရတာေတာ့ သိပ္မဆိုးပါ။ မင္းခန႔္ ကို ၾကည့္မ ရေသာ္လည္း ပန္းအိျဖဴကို က်မွ သေဘာက်သည့္ ေက်ာ္သက္ ေယာကၡမ ႀကီးက အျမဲ
တမ္း ဟင္းေပးသည္။ အနည္းဆုံး အရည္တခြက္ေတာ့ သူ႔ဆီက ရ၏။
မင္းခန႔္ အခု မိန္းမေတြလို အိတ္လြယ္တတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မလြယ္လို႔လည္း မရ။ ထမင္း ခ်ိဳင့္ ကိုင္ၿပီးကားတိုး မစီးခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ ပလပ္စတစ္ဗူးထဲမွာ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းကို ပုံထည့္
ၿပီး အဖုံးအုပ္ကာ အေပၚက ပလပ္စတစ္ ႏွင့္ တထပ္ထုပ္ၿပီး အိတ္ထဲ ထည့္ယူသြားရတာ က မင္းခန႔္ အတြက္ ပိုအဆင္ေျပ၏။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ခင္းဆိုရင္ အိတ္ကေလး လြယ္ၿပီး
မွတ္တိုင္ဆီ သုတ္သုတ္သြားေနသည့္ မင္းခန႔္ကို ျမင္နိုင္သည္။ ဥကၠာ၏ သတင္းလည္း ဘာမွမၾကားရ။ စုပ္စျမဳပ္စေပ်ာက္ေနသည္။ မင္းခန႔္ ကလည္း ဒီလို အေႏွာက္ အယွက္
ကင္းကင္းပဲ ေနခ်င္ပါသည္။ အလုပ္စဝင္ ကထဲက ေဒၚခ်စ္ႀကီးဆိုင္လည္း မေရာက္ေတာ့ သေလာက္ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္လည္း ဒီသတင္း ႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္
ျဖစ္နိုင္၏။
မာလာက အလုပ္သမားေတြကို တပတ္လၽွင္ တရက္ နားခြင့္ေပးသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရယ္ လို႔ မဟုတ္ အဆင္ေျပသည့္ ရက္ နားနိုင္သည္။ နားရက္ေတြမွာလည္း ေဒၚခ်စ္ ဆိုင္
ကို မင္းခန႔္ အေရာက္က်ဲ သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ေတာ့ေရာက္ပါသည္။ အစား အေသာက္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ အနီးဆုံး ရနိုင္တာက သူ႔ဆီမွာ ပဲ ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေဒၚခ်စ္ ကေတာ့ မင္းခန႔္ ေရာက္သြားရင္ ဥကၠာ အေၾကာင္းသိခ်င္လို႔ လာသည္ ထင္ၿပီး ဘာသတင္းမွ မၾကားရေၾကာင္း မ်က္ႏွာရႈံ႔ၿပီး လက္ခါျပတတ္၏။ ဒီ အပိုင္းမွာ ဥကၠာကို
မၾကည္လင္သူေတြ မ်ားသည္ ဆိုေတာ့ ႏႈတ္ကေတာ့ထုတ္မေျပာ။ လူရွင္းမွ ေျပာတတ္ သည္။
“ေပ်ာက္လိုက္တာ တူမေလးရယ္”
“အလုပ္ဝင္ေနလို႔ ပါ”
“ေအာ္ …ဘယ္ကုမၸဏီ မွာလဲ”
“စတိုး ဆိုင္မွာပါ”
“ေအာ္ ..စတိုးဆိုင္မွာ ဘာလုပ္ရတာလဲ”
“မန္ေနဂ်ာေလ”
“ဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးက အခုတေလာ တည္တည္ႀကီးနဲ႔ လူႀကီးေပါက္စေလး ပုံ ေပါက္ေနတာကိုး၊ ဆိုင္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးလား”
“ႀကီးတာေပါ့၊ ဝန္ထမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ”
“ေကာင္းတာေပါ့ ကြယ္၊ ဒါနဲ႔ ညေနဖက္ ဆိုရင္ ကားျဖဴေလးနဲ႔ ျပန္လာပို႔တာ သမီး အလုပ္ ကလား”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဒၚခ်စ္ စပ္စုခ်င္တာ ဒါပဲျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး လိုက္ပို႔တာကို ဆိုင္ကေန ျမင္ျမင္ ေနပုံရ၏။ တခါတေလ လည္း ေက်ာ္သက္ ပါလာတတ္သည္။ မင္းခန႔္ ကို ပို႔ၿပီးလၽွင္
သူတို႔ က အျပန္မွာ ဘီယာဆိုင္ ဝင္ၾက၏။ အဲလို အခါမ်ိဳးဆိုရင္ မင္းခန႔္ အလြန္စိတ္ မ ေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ပန္းအိျဖဴကို မိန္းကေလး ဆိုၿပီး သူတို႔က မေခၚၾက။ အလိုက္တသိ ႏွင့္
ေခၚၾကရင္ အာသာေၿပ တခြက္ႏွစ္ခြက္ ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
“ေအာ္ ..ဒါလား၊ အလုပ္က ျပန္ပို႔တဲ့ ကားေလ”
“လူတိုင္းကို ပို႔တာလား”
“လူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရာထူးႀကီးတဲ့ လူပဲ ပို႔တာပါ”
ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ပါးစပ္ထဲ ရွိတာေလၽွာက္ေျပာပစ္လိုက္သည္။ မင္းခန႔္ က ရာ ထူး မႀကီးေသာ္လည္း ဆိုင္မွာ အေရးပါသည္ ကေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ တာ
ဝန္ က တျခားေကာင္မေလး ေတြလို ဆိုင္မွာ ေရာင္းေပး႐ုံ၊ စာရင္းမွတ္ေပး သန႔္ရွင္းေရး ၀ိုင္း လုပ္ေပး႐ုံတခုထဲ မဟုတ္။ ျပင္ပ ဆက္သြယ္ေရးပါ လုပ္ရသည္။ ဆိုင္မွာ တင္ဖို႔ လို
အပ္ ေသာ ပစၥည္းေတြ မွာတာ ဝယ္တာ မင္းခန႔္ အလုပ္ျဖစ္၏။ တကယ္တမ္းက ဒါကို မာလာ လုပ္ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူမ မွာကေလး တာဝန္ေတြ တဖက္ရွိေနလို႔ မင္းခန႔္ ကဝင္
လုပ္ ေပး ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အရင္တုန္းက ဦးခန႔္ ဟုေခၚခဲ့ ၾကသည့္ ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြက အခုေတာ့ မင္းခန႔္ ကို တီတီ၊ တီတီ ႏွင့္ တတီထဲ တီေနၾကသည္။ စၾကားခါစကေတာ့ နားထဲမွာ ဆန္းသည္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ရိုးသြားပါသည္။ ဦးမ်ိဴးဟု သူတို႔ကေခၚသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုေတာ့ က ေလးေတြ ခင္ၾကသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက သေဘာေကာင္း ၿပီး ကေလးေတြကို သီးခံတတ္
သည္။ ကေလးလဲ ခ်စ္တတ္၏။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုအရင္ကထဲက ကေလးေတြ မင္းခန႔္ နားကို သိပ္ မကပ္ၾကေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကိုေတာ့ သူတို႔ ေဘာ္ဒါႀကီး သဖြယ္သေဘာထားၾက
သည္။
မင္းခန႔္ က အေရာင္းအဝယ္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္ေသာ္လည္း စာရင္းဇယား ကိစၥ ကိုက်ေတာ့ ေခါင္းရႈပ္ မခံခ်င္။ မာလာကလည္း သိလို႔ စာရင္းဇယား ကိစၥ မွာေတာ့
မင္း ခန႔္ ကို မခိုင္းဘဲ ကိုယ္တိုင္လုပ္သည္။ ကေလးေတြ ပါလာသည့္ အခါမ်ိဳး မာလာ စာရင္း လုပ္ေနလၽွင္ မင္းခန႔္ ကေလးထိန္းေပးရသည္။ မာလာက မခိုင္းေသာ္လည္း အ
လိုက္တ သိ လုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မာလာ မလုပ္နိုင္၍ သူ႔ေခါင္းေပၚ က်လာမွာမ်ိဳးထက္စာရင္ ကေလး ထိန္းတာက ပိုသက္သာ သည္ဟု ထင္မိလို႔လည္း ျဖစ္သည္။
ကေလးေတြ ႏွင့္ ေနရင္း သူတို႔ အေပၚသံေယာဇဥ္လည္း ျဖစ္လာသည္။ အရင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္း၏ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခင္ခင္မင္မင္ေတာ့ ရွိပါ၏။ ဒါေပမယ့္
အ ခုလို လုံးလားေထြးလား ေနျဖစ္တာ မ်ိဳးမရွိေပ။ ေပါင္းရင္းေပါင္းရင္း ႏွင့္ မွ ကေလးေတြ ႏွင့္ အေပါင္း အသင္းလုပ္ရတာ လူႀကီးေတြ ႏွင့္ ေပါင္းရတာ ထက္ပိုေကာင္း ေၾကာင္း
သိလာရ သည္။ ကေလးေတြမွာ အပူအပင္ မရွိသလို ေလာဘ ေဒါသေတြလည္း မရွိၾက။ သူတို႔၏ ျဖဴစင္မႈ ေၾကာင့္ စိတ္ အေမာအပန္း ေတြလည္း ေျပေပ်ာက္ရသည္။
အေၾကာင္း တိုက္ ဆိုင္၍ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္ေတာ့ “မပန္းအိျဖဴ ပိုၿပီးရင့္ က်က္လာတဲ့ သ ေဘာေပါ့ ” ဟု ခပ္ျပဳံးျပဳံး ဆို၏။ ဒါဆိုရင္ မင္းခန႔္ ဘဝတုန္းက
မိမိ မရင့္က်က္ခဲ့ ဖူးလား ဟု ေတြးမိရင္း ရြယ္တူခ်င္း ဒီလိုအေျပာခံရတာကို နည္းနည္းေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ရ သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဒီေန႔ နားရက္ဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ အိပ္ယာက ေအးေအးေဆးေဆးမွ ထျဖစ္သည္။ ေကာ္ဖီ ေသာက္ရင္း လုပ္စရာေတြ ထိုင္စဥ္းစားေနမိ၏။ အဝတ္ေတြ ေလၽွာ္ရမည္။ ၿပီးရင္
မီးပူတိုက္ ဖို႔ ရွိသည္။
“ဒီလို နဲ႔ပဲ တေနကုန္သြားမွာပါပဲေလ”
အလုပ္သြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္၊ အိပ္လိုက္၊ အိပ္ယာက နိုးရင္ အလုပ္ထသြားလိုက္ႏွင့္ သံသ ရာ လည္ေနရင္း ႏွင့္ ဒီလို နားရက္ဆိုတာလည္း လုပ္စရာရွိတာေလး ေတြလုပ္
ရင္း ကုန္လြန္ သြားရမည္သာျဖစ္သည္။ ဘဝ ဆိုတာဒီလိုနဲ႔ ပဲၿပီးသြားမွာလားဟု မင္းခန႔္ ေတြး မိပါသည္။ ဒီ အိမ္ ကေလး ႏွင့္ ဆိုင္မွာပဲ ကူးခ်ီသန္းခ်ီ ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့၏။
ၾကည္မာႏွင့္လည္း အိမ္ကထြက္သြားၿပီးထဲက ျပန္မေတြ႕ေတာ့ပါ။ ၾကည္မာ ႏွစ္ေခါက္ လာ သြား ေသာ္လည္း ႏွစ္ခါလုံး မင္းခန႔္ ႏွင့္လြဲသည္။ ၾကည္မာသေဘာေကာင္း ေၾကာင္း၊
ေတာ္ေၾကာင္း မိန္းမ ဘယ္လိုပီသေၾကာင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ကို မၾကာခနေျပာျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ ဆုံေပးဖို႔ မတတ္နိုင္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ ၾကည္မာ ဒုတိယ တေခါက္ျပန္
လာေတာ့ မင္းခန႔္ အ လုပ္ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လိုလိုမယ္မယ္ အလုပ္သြားေၾကာင္းႏွင့္ လာ ခ်င္ ရင္ လာနိုင္ေအာင္ ဆိုင္ လိပ္စာ ပါ ထည့္ေရးထားသည့္ စာေလးတေစာင္ထားခဲ့
လို႔ ၾကည္မာ မင္းခန႔္ အလုပ္ရသည့္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ သိသြားၿပီထင္သည္။ အဲဒီေန႔ က မင္း ခန႔္ ျပန္လာေတာ့ ထားခဲ့သည့္စာ ေလး မေတြ႕ရေတာ့။
“အိျဖဴ ..ေရ၊ အိျဖဴ …ဖုန္းလာတယ္”
“လာၿပီ၊ လာၿပီ”
ဖုန္းဆိုေတာ့ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ၾကည္မာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ မခ်ိဳလည္း ျဖစ္နိုင္ ၏။ ပိုက္ဆံအိတ္ယူၿပီး စတိုးဆိုင္ဖက္ကို ေျပးရင္း မခ်ိဳဆိုရင္ ဘာေတြေျပာရမလဲ ဆိုတာ
စိတ္ထဲ က အစီအစဥ္ ခ်ေနမိသည္။ ၾကည္မာ အေဆာင္ေျပာင္းသြားသည့္ အေၾကာင္း၊ ပန္း အိျဖဴ အခု စတိုးဆိုင္တခုမွာ အလုပ္ဝင္ေနေၾကာင္း၊ ေနေကာင္းေၾကာင္း ၊ အဆင္ ေျပ
ေၾကာင္း မင္းခန႔္ ဆီ မွာ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာစရာ ရွိသည္။ မခ်ိဳကေတာ့ သိပ္အဆင္ မ ေျပဟု ထင္သည္။ မင္းခန႔္ ေဆး ႐ုံမွာရွိတုန္း၊ သူမ လည္းေရာက္ခါစက တခါဆက္သည္။ အဲ
ဒီ ေနာက္ပိုင္း မဆက္ေတာ့။ မခ်ိဳဆို တာ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္သူမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ မင္း ခန႔္ အခုလို အိေျႏၵ မပ်က္ေနနိုင္တာ မခ်ိဳ၏ သြယ္ဝိုက္ေသာ ေက်းဇူးေတြ ျဖစ္သည္။
ကိုယ့္ ေက်းဇူးရွင္ကို အဆင္ေျပေစခ်င္ပါသည္။
“ျပန္ေခၚမယ္တဲ့ ..ခနေလး”
“ဟုတ္ကဲ့”
မင္းခန႔္ ခုံေလး တလုံးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ေစာင့္သည္။ ခနေနေတာ့ ဖုန္းျပန္ျမည္လာသည္။ ဆိုင္ ရွင္ အန္တီႀကီးက ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး
“ဟယ္လို၊ ေအာ္ …ဟုတ္တယ္..ေရာက္ၿပီ၊ အိျဖဴ ေရ ေရာ့”
“ဟယ္လို”
“မပန္းအိျဖဴ၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးမင္းစိုးပါ”
မထင္မွတ္ဘဲ မ်ိဳးမင္းစိုးျဖစ္ေနသည္။ ဖုန္းနံပါတ္လိုလိုမယ္မယ္ ေပးထားေပမယ့္ ဖုန္းဆက္ ေလာက္စရာ အေၾကာင္းလဲ မရွိပါ။ ေန႔တိုင္းေတြ႕ ေနသူေတြဆိုေတာ့ ဖုန္းလည္း တခါမွ
မ ဆက္ ဖူးခဲ့။ မေန႔ က ျပန္ပို႔ ကထဲက မင္းခန႔္ ဒီေန႔ နားမည္ဆိုတာ မ်ိဳးမင္းစိုးသိသည္။ ဆိုင္ မွာ တခုခု ျဖစ္လို႔လားဟု စိတ္ပူသြား၏။
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“ဒီလိုပါ မပန္းအိျဖဴ၊ ဟို ဒင္း …ဒီညေန အားလားမသိဘူး”
“အားေတာ့ အားပါတယ္၊ နားရက္ပဲေလ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေျပာတာ ဘယ္အခ်ိန္ကို ေျပာ တာလဲ”
“ငါးနာရီ ေနာက္ပိုင္းေလာက္ပါ”
“ေအာ္ …အားပါတယ္”
အဲဒီ အခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေလၽွာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြၿပီးေလာက္ေပၿပီ။
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ လာေခၚမယ္၊ ၀ါးတီးရွိလို႔”
“ဟင္ ..ဘာတုန္း၊ မေန႔ ကေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားဘူး”
“မၾကားဆို ဒီမနက္မွ အစီအစဥ္ ျဖစ္သြားတာ၊ ငါးနာရီေလာက္ ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမယ္ ေလ၊ ျပန္ေတာ့လဲ ထုံးစံ အတိုင္းေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ တကၠဆီ ရွိတယ္”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးက စီးပြားျဖစ္လုပ္ေနၿပီလား၊ ေနပါဦး …ဘာပြဲလဲ”
“ေရာက္ရင္ သိမွာေပါ့၊ ေက်ာ္သက္လဲ လာမယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ လာ ၾက မယ္၊ ဟိုတေခါက္ ေတြ႕ဖူးတဲ့ ဝင္းခိုင္ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား၊ သူလဲ လာမွာ”
မ်ိဳးမင္းစိုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့မင္းခန႔္ သူငယ္ခ်င္းေတြပင္။ ဝင္းခိုင္ ႏွင့္ ေက်ာ္ သက္ လည္း လာမည္ ဆိုေတာ့ ထြန္းေအာင္ေဇာ္တို႔ လင္မယားလဲ လာမွာမလြဲ၊ ဒီလင္ မယား
ကို လည္း မင္း ခန႔္ ေတြ႕ခ်င္သည္။ က်န္တဲ့ သူေတြႏွင့္ ျပန္ဆုံၿပီးေပမယ့္ သူတို႔ လင္မယား က်န္ ေနသည္။
“အင္း ..အင္း …လာေခၚလိုက္ေလ၊ ငါးနာရီ အဆင္သင့္လုပ္ထား လိုက္မယ္”
“အိုေက၊ ဒါဆို ညေနမွ ေတြ႕မယ္”
မင္းခန႔္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႏွင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ လူစုံေတြ႕ ရမွာဆိုေတာ့ဝမ္းသာ မိ၏။ သူတို႔က မင္းခန႔္ ကို မွတ္မိၾကမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ သူတို႔ ႏွင့္ ျပန္
ဆုံခ်င္ပါ သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ညေနေရာက္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားေနသည္။ လုပ္စရာ အလုပ္ ေတြလည္း ဇယ္ ဆက္သလို လုပ္ပစ္လိုက္ရာ ေန႔ခင္း ႏွစ္ခ်က္ထိုးေလာက္မွာ ကိစၥေတြ အကုန္ျပတ္သြား၏။ ေစာေနေသးလို႔ ခနေတာင္ မွိန္းခြင့္ ရလိုက္ေသး၏။ ညေနစာ က လည္း ခ်က္ရန္ မလိုေတာ့ သည့္ အတြက္ စိတ္ေအးလက္ေအး နားနိုင္သည္။
စိတ္ေစာေနလို႔ သုံးနာရီခြဲ ေလာက္ကထဲက ထၿပီး ေရခ်ိဳးကာ အဝတ္အစားလဲထားမိသည္။ မ်ိဳး မင္းစိုးကေတာ့ ေျပာထားသည့္ အတိုင္း ငါးနာရီ မထိုးခင္ မိနစ္ အနည္းငယ္ေလာက္
မွာ ေရာက္လာ၏။ ထြက္ေတာ့မည္ လုပ္ၿပီးမွ ၾကည္မာ မွာဖူးတာကို သတိရၿပီး
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ..ခန ေလးေနာ္”
အိမ္ေနာက္ေဖး ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမိန္ ႏွစ္ထည္ကို တန္းမွာ လွမ္းထားတာေတြ႕ လို႔ အထဲ သြင္းလိုက္ရသည္။ ညေန သြားဖို႔ စိတ္ေစာေနေတာ့ တန္းမွာ အဝတ္က်န္ေနတာကို
ေမ့သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ကို ျပန္အသြားမွာ ကိုယ္ေပၚက အက် ႌႏွင့္ စကပ္ကို ေသေသ သပ္ သပ္ ရွိမရွိ စစ္ ေဆး လိုက္ၿပီး စိတ္တိုင္းက်မွ အျပင္ကိုထြက္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက
မင္းခန႔္ကို မသပ္မရပ္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး တေယာက္အျဖစ္ အထင္ေသးမွာ မလိုခ်င္ပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ အရင္လိုပဲ တန္းတူ ရည္တူ ေျပာဆိုဆက္ဆံ ခ်င္သည္။
“ဒီမွာ ေလာ့ဂ္ ခ်ထားတယ္”
ကားတံခါးကို ဆြဲတာ မရလို႔ မ်ိဳးမင္းစိုးကို သတိေပးလိုက္ေတာ့မွ ပ်ာပ်ာသလဲ အထဲကေန ဖြင့္ ေပးသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
မလုံမ လဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ခုံမွာ ထိုင္လိုက္လို႔ တြန႔္တက္လာသည့္ စကပ္ကို လက္ႏွင့္ သပ္ခ် လိုက္ရင္း
“ဘာ ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကို မ်ိဳးမင္းစိုး”
“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ လူမွားသြားတာ၊ ကားနားကို ေရာက္လာတာ မပန္းအိျဖဴ မွ ဟုတ္ရဲ့လားလို႔၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနရတယ္ေလ”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကလဲ၊ ဟိုဒင္း …စကပ္က နည္းနည္းတိုသြားတယ္ ထင္တယ္၊ ျပန္လဲရင္ ေကာင္းမလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသေဘာေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အရင္ျမင္ဖူးတာထက္ ႏွစ္ဆ ေလာက္ႏုသြားလို႔ ေျပာတာ”
“ဒါဆိုလဲ ေမာင္းေတာ့ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့”
သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ ျပန္ဆုံမွာမို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ေတြ႕ရာ ဝတ္လာခဲ့မိတာကို ေနာင္တရခ်င္ ခ်င္ ျဖစ္သည္။ မလုံမလဲ စိတ္ႏွင့္ သာမန္ထက္ နည္းနည္းပိုဟိုက္ခ်င္ခ်င္ ရွိသည့္ လည္ ပင္း
ေပါက္ ကို မ်ိဳးမင္းစိုး မျမင္ေအာင္ က်ိတ္ၿပီးဆြဲတင္ရင္း ေရာင္းစားတုန္းက ဒီအက် ႌ ႏွင့္ စ ကပ္ကို ဘာ လို႔ မထည့္မိတာလဲဟု ေတြးေနမိ၏။ ၾကည္မာ့ေၾကာင့္ပဲျဖစ္မည္။ သိပ္ အ
ေၿခ အေနမဆိုးပါဘူး ဆိုၿပီး ၾကည္မာ ကသုံးေလးစုံေလာက္ အတင္းခ်န္ပစ္ခဲ့သည္။
“ဒါနဲ႔ စားပြဲဆိုတာက ဘာပြဲတုန္း”
မသက္မသာ ျဖစ္သြားသည့္ စိတ္ကို ေျဖေလၽွာ့သည့္ အေနျဖင့္ စကားစလိုက္မိသည္။
“ေအာ္ …ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးေန႔ပါ”
မ်ိဳးမင္းစိုး ဘာေၾကာင့္လိမ္ပါလိမ့္ ဟု တအံ့တၾသျဖစ္ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ေမြးေန႔ကို မင္းခန႔္ ေမ့ စရာ အေၾကာင္း မရွိပါ။ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ ေက်ာ္ေလာက္ လိုေသး၏။
“ဟုတ္လား၊ ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့၊ လက္ေဆာင္ေလး ဘာေလး ဆိုင္ကေန တိုလာလို႔ ရေအာင္”
“တမင္ မေျပာတာေလ”
က်န္တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္လိုေျပာမည္ မသိပါ။ ခက္တာက မ်ိဳးမင္းစိုး ေမြး ေန႔ ကို မသိတာ ဒီလူေတြထဲ မွာ တေယာက္မွ မရွိ။ အေၾကာင္း ရွိရမည္ဟု ေတြးမိေပမယ့္ မသိ ေယာင္ေဆာင္ေနတာပဲ ေကာင္းသည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ ၿငိမ္ေနမိသည္။
“ကိုေက်ာ္သက္ကို ဝင္ေခၚ ဦးမွာလား”
“ဟင့္ အင္း သူ႔ဖာသာ လာလိမ့္မယ္”
ဆိုင္က မင္းခန႔္ တို႔ အရင္ထဲက လာေနက်ဆိုင္ပဲ ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ ေနာက္ ဆုံးထိုင္ခဲ့သည့္ ဆိုင္ေတာ့မဟုတ္။ ဟိုဆိုင္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး တမင္မေရြးတာ ျဖစ္နိုင္ သည္။
ဒီဆိုင္လည္း က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႏွင့္ အဆင့္အတန္း ရွိေသာ ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီး ေတြပါ လာလို႔ သင့္သည့္ ဆိုင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
“ဒကာေတာ္ ေရေျမ့ ရွင္လာၿပီေဟ့”
မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မွအပ အားလုံးလူစုံေနေလၿပီ။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ႏွင့္ စိုစိုး၊ ဝင္းခိုင္ႏွင့္ ခင္ ေထြးျမင့္၊ ဒီလိုပြဲ မ်ိဳးဆိုရင္ လူပ်ိဳလိုလို လာတတ္သည့္ ေက်ာ္သက္ ႀကိဳတင္ၿပီး ေရာက္
ႏွင့္ ေနၾကသည္။ ဝင္းခိုင္ႏွင့္ ေက်ာ္သက္မွ အပ က်န္တဲ့ သုံးေယာက္က ပန္းအိျဖဴကို မ ျမင္ ဖူးၾက သူေတြဆိုေတာ့ မ်က္လုံးေျခာက္လုံး ေအာက္မွာ မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းေတာင္ မွားခ်င္
ခ်င္ ျဖစ္ရ သည္။ အဆိုးဆုံးက အလြန္စပ္စုတတ္သလို ေနရာတကာပါလြန္း၍ ငယ္ငယ္က ပါေလရာ ငပိ ခ်က္ဟု အေခၚ ခံရသည့္ စိုးစိုး ၏ မ်က္လုံးေတြ ျဖစ္၏။ မင္းခန႔္ ကို ဆံစမွ
သည္ ေျခဖ်ားအထိ အစုန္ အဆန္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကည့္ေန၏။

စိုးစိုးကို ျမင္ရလို႔ မင္းခန႔္ အားတက္သြားတာ တခုေတာ့ရွိသည္။ စိုးစိုး ဝတ္လာသည့္ စ ကပ္က မင္းခန႔္ ထက္တိုသည္။စိုးစိုး၏ ျဖဴျဖဴ တုတ္တုတ္ ေပါင္တံႀကီးေတြကို အတိုင္းသား
ျမင္ေနရသည္။ မင္းခန႔္ ဝတ္လာသည့္ စကပ္ ကမွေတာ္ေသးသည္။ အဝတ္အစားအတြက္ မလုံမလဲျဖစ္ရျခင္း ေတြ ေပ်ာက္သြားသည္။
“ကဲ ထိုင္ၾကဗ်ား”
ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ႏွင့္ ေက်ာ္သက္က ေနရာခ်ဲ ေပးေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဝင္ ထိုင္ လိုက္သည္။ မင္းခန႔္ က မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ေက်ာ္သက္ၾကားထဲ ေရာက္သြား၏။ မင္းခန႔္
ကလည္း ဒါ ကိုပဲ သေဘာက်ပါသည္။ ေက်ာ္သက္ႏွင့္ က ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီး သား ျဖစ္ေန ေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာ္သက္ေဘးမွာ ဝင္းခိုင္ ရွိၿပီး ဝင္း
ခိုင္ေဘးက ခင္ ေထြးျမင့္ ႏွင့္ စိုးစိုး ယွဥ္လၽွက္ထိုင္သည္။ စိုးစိုးေဘးမွာ ထြန္းေအာင္ ေဇာ္။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ေဘးမွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ရွိေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္က စိုးစိုး တို႔ ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္း
ဆိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ သိကၽြမ္းၿပီး ျဖစ္ေသာ ေက်ာ္သက္ကပင္ မင္းခန႔္ကို ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ ႏွင့္ က်န္လူေတြကို မိတ္ ဆက္ေပးသည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးကေတာ့ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ဘီယာ ငွဲ႕ေပးတာကို ခြက္ႏွင့္ ခံရင္းအလုပ္ရႈပ္ေန၏။ အား လုံးက မင္းခန႔္ ကို လွိုက္လွဲေသာ အျပဳံးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ္လည္း စိုးစိုး၏ အျပဳံး
က မလန္း ဆန္းဟု မင္းခန႔္ ထင္မိသည္။
“ပန္းအိျဖဴက ကိုမ်ိဳးမင္း ေျပာတာထက္ေတာင္ ပိုေခ်ာတာပဲ၊ ဒီတခါ ေတာ့ လူပ်ိဳႀကီး အပို မေျပာဘူး၊ လိုေတာင္လိုသြားတယ္”
ခင္ေထြးျမင့္၏ ခ်ီးက်ဴးစကားကို ယဥ္ေက်းမႈ အရ အျပဳံးႏွင့္ တုံ႔ျပန္လိုက္ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ဘာ ေတြ ေလၽွာက္ေျပာထားေသးသနည္း ဟု ေတြးေနမိ၏။
“ကဲ …အလႈ ရွင္ေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့ ပြဲစမယ္ေလ၊ ခ်ီးယား မယ္”
“ဘာအလႈ ရွင္လဲ ေမြးေန႔ ရွင္ကြ၊ ေမြးေန႔ ရွင္”
အကုန္လုံးျပဳံးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာကလည္း စပ္ျဖဲျဖဲ ႏွင့္ စိုးစိုးတ ေယာက္ သာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို မသက္မသာလွမ္းၾကည့္ေနသည္။
“ဒါဆိုလဲ လုပ္မယ္ေလ၊ စၾကစို႔ ..ေရာ့ ဒါက ပန္းအိျဖဴ အတြက္”
ေရွ႕ကိုေရာက္လာသည့္ အခ်ိဳရည္ခြက္ ကေလးကိုၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ ငိုခ်င္စိတ္ေပါက္သြား သည္။ စိုးစိုး ႏွင့္ ခင္ေထြးျမင့္ မွ အပ အသီးသီး ကိုင္ထားၾကသည့္ ဘီယာခြက္ေတြ
အရက္ ခြက္ေတြကို မလိုတမာ လိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီေန႔ က်ေရာက္တဲ့ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျမာက္မွန္း မသိတဲ့ ေမြးေန႔က စလို႔ တို႔သူငယ္ ခ်င္း ႀကီး၊ ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ တိုးတက္ပါေစ၊ ႀကီးပြားပါေစ”
“က်န္ေသးတယ္ေလ။ လူပ်ိဳႀကီး ဘဝ ကလြတ္ၿပီး ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ေလး နဲ႔ အျမန္ ဆုံးဖူးစာဆုံပါေစလို႔ ထည့္ရဦးမယ္”
“အိုေက၊ အိုေက၊ ေထြးေထြး ေျပာတဲ့ အတိုင္း ျဖစ္ပါေစ၊ ခ်ီးယား၊ လာထားကြ”
မင္းခန႔္ မေသာက္ခ်င္ေသာက္ခ်င္ ႏွင့္ အခ်ိဳရည္ကို တငုံေမာ့ေသာက္လိုက္ရသည္။ စိုးစိုး က ေတာ့ အခ်ိဳရည္ခြက္ကို မေသာက္ဘဲ စားပြဲေပၚျပန္တင္ လိုက္ၿပီး ေကာက္ကာ ငင္ ကာႏွင့္
“မင္းခန႔္ ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ”
သူငယ္ခ်င္းမ ၏ တမ္းတ စကားေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ရင္ထဲ ေႏြးသြားသည္။ စိုးစိုး မသာ မယာ ျဖစ္ ေနတာ ငါ့ကို သတိရလို႔ ကိုးဟု ေတြးရင္း ေက်းဇူးတင္စြာ ျဖင့္ စိုးစိုးကို ၾကည့္မိ၏။
ထြန္း ေအာင္ ေဇာ္ကေတာ့ သူ႔မိန္းမ ကို ဟန႔္၏။
“စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြမေျပာပါနဲ႔ စိုးရာ၊ တို႔ လဲ သတိရတာေပါ့၊ဒါေပမယ့္ ေသၿပီး သား လူက ျပန္ရွင္လာေတာ့မွာမွ မဟုတ္တာ”
ေဟ့ေကာင္ ငါဒီမွာ ထိုင္ေနတယ္ကြ ဟု မင္းခန႔္ စိတ္ထဲက ေအာ္ဟစ္ေနမိသည္။
“မင္းခန႔္ ဆိုလို႔ ပန္းအိျဖဴ မင္းခန႔္ အေၾကာင္း သိလား”
ဝင္းခိုင္ အေမးကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္း
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”
“ငါေျပာထားလို႔ပါ”
မ်ိဳးမင္းစိုး က မင္းခန႔္ အစားဝင္ေျဖေပးသည္။
“ေအာ္ …ဆုံးသြားတာေတာ့ သိမွာေပါ့၊ အမွန္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က လင္မယား ပန္း အိျဖဴ ရဲ့၊ မင္းခန႔္ သာေစာေစာစီးစီး ဆုံးမသြားရင္ တရားဝင္ညားေလာက္တယ္”
ဝင္းခိုင္ကို မ်ိဳးမင္းစိုးက ပါးစပ္လႈပ္႐ုံေလး ခပ္တိုးတိုးဆဲသည္။ ခင္ေထြးျမင့္ က ဝင္းခိုင္ လက္ ေမာင္းကို ဆြဲဆိတ္ၿပီး
“ကိုဝင္းခိုင္ က ကိုမ်ိဳးမင္း စိတ္ခ်မ္းသာေနတာကို မၾကည့္ခ်င္ဘူးထင္တယ္”
“အာ …မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္က ဒီေကာင့္ ကိုစတာပါ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ မေျပာေတာ့ဘူး”
“တကယ္ပါ၊ မင္းခန႔္ ရွိရင္သိပ္ေကာင္းမွာ”
စိုးစိုး တိုးတိုး ေလးေျပာတာတာကို တျခားသူေတြ မၾကားလိုက္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ၾကားလိုက္သည္။ ဒီငပိခ်က္မ ငါ့ကို မရလို႔ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ကို ယူတာ
ကိုး ဟု ေတြးၿပီး ျပဳံးမိေတာ့ စိုးစိုးက ခပ္တည္တည္ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ၿပီး ေတာ့မွ မ်က္ႏွာထားကို ျပင္လိုက္ၿပီး
“ကဲ …ေသာက္စရာ ရွိတာေသာက္၊ စားစရာ ရွိတာစား၊ ဒီေန႔ေတာ့ ၀ိုင္းသိမ္းမွ ျပန္မယ္၊ ေထြး ကလည္း အိမ္ကို ေျပာခဲဲ့ ၿပီးသားတဲ့၊ နင္တို႔ ေတြသာ သိပ္မလြန္ၾကေစနဲ႔”
ေက်ာ္သက္ က မင္းခန႔္ နားကို ကပ္ၿပီး
“ဟိုေကာင္ မင္းခန႔္ကိစၥ ျဖစ္ၿပီးကထဲက သူပါလာရင္ ငါတို႔ ဝေအာင္မေသာက္ရ ေတာ့ဘူး”
“မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ေပါ့ ကိုေက်ာ္သက္ရယ္”
“အင္းေလ ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါနဲ႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ နင့္ကို လိုက္ပို႔ ၿပီးရင္ ေနာက္တဆိုင္ဝင္ မွ ျဖစ္မယ္ ..ဟား၊ ဟား”
ေနာက္တဆိုင္ဝင္ မွျဖစ္မယ္ ဆိုေသာ္လည္း ေက်ာ္သက္က အျပင္းေသာက္သည္။ ဝင္းခိုင္ လည္း အျပင္းပင္။ ကားေမာင္းၾကရမည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္
သာ ဘီယာ ေသာက္ၾက၏။ မင္းခန႔္ က အေပ်ာ့ ေရာ အျပင္းပါ လိုက္ၾကည့္ရင္း တံေတြး ခနခန မ်ိဳ ေနမိသည္။ အစားအေသာက္ေတြ ကို အခ်ိဳရည္ ႏွင့္ ေမၽွာခ်ရတာ မဝင္ပါ။ ၀ိုင္း
ထဲမွာ အရက္ မပါ၊ ဘီယာ မပါဆိုရင္ေတာ့ စားလို႔ ေသာက္လို႔ ဝင္ခ်င္ဝင္မည္။ အခုေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာ ဒါ ေတြ ျမင္ေနပါလၽွက္ ႏွင့္ မေသာက္ရသည့္ အခါ ဘယ္လိုမွ မ်ိဳမက်ေတာ့။
စိုးစိုး တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပါမလာရင္ နည္းနည္းပါးပါး ေတာင္းေသာက္မိခ်င္ေသာက္မိလိမ့္မည္။ အာသာေၿပ တငုံေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ေသာက္ခ်င္၏။ အခုေတာ့ ဟိုေက်းဇူးရွင္မ ႏွစ္
ေယာက္ ပါေနေတာ့ ကိုယ္က ခၽြန္ထြက္ၿပီးေျပာလို႔ မျဖစ္ေပ။
“ေထြးေရ၊ တြိဳင္းလက္သြားရေအာင္၊ အင္း ..အထြန္း နည္းနည္းဖယ္”
ခင္ေထြးျမင့္ကို လက္ကုပ္ၿပီးထသြားသည့္ စိုးစိုးကို လိုက္ၾကည့္ရင္း တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ ဆို တာ မင္းခန႔္ သိလိုက္သည္။ ဒီဝိုင္းမွာ ပန္းအိျဖဴ အပါအဝင္ အမ်ိဳးသမီး သုံးေယာက္ရွိ
သည္။ ေရအိမ္သြားမည္ ဆိုရင္ ပန္းအိျဖဴကို လိုက္ဦးမလား ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေမး သင့္သည္။ ပန္း အိျဖဴဆိုတာ ငယ္လည္းငယ္သည့္ အျပင္ ဒီအသိုင္းအဝိုင္း ႏွင့္ အခုမွ ဆက္
စပ္မိသည့္ မိန္းက ေလးျဖစ္၏။ ပိုၿပီး အေရးတယူေမးသင့္၏။ အခုေတာ့ ခင္ေထြးျမင့္ လက္ကိုဆြဲ၍ မင္းခန႔္ကို တ ခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ထြက္သြားသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေလ
ေၾကာမိေနၾကသည့္ ဟိုေကာင္ ေတြက မရိပ္မိလိုက္ၾက။ သတိထားလိုက္မိသည့္ မင္းခန႔္ မွာသာ မအီ မလည္ႀကီး ျဖစ္က်န္ရစ္ သည္။
ထြက္သြားတာလည္း အၾကာႀကီး ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ျပန္မလာ။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ တို႔ ေက်ာ္သက္ တို႔ကေတာ့ စိုးစိုး မရွိေတာ့မွ ခြက္ေတြ ျမန္ျမန္ရွင္း ေနာက္ထပ္ ျမန္ျမန္
ထပ္မွာ ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးေတာင္ပါ၏။ စိတ္ထဲ ကေအာင့္သက္သက္ ခံ စားမႈ က ေျပေပ်ာက္မသြားသည့္ အခါ စားေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ပန္းကန္ကို ေရွ႕တြန္းပို႔
လိုက္သည္။ ေရတခြက္ ႏွင့္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ လည္း ထရပ္လိုက္၏။
“ဟို ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္လိုက္သြားဦးမယ္”
“ေအာ္ …ေအးေအး၊ သူတို႔ကလည္း ၾကာလိုက္တာ၊ ဆယ္နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ထြက္ခဲ့ လို႔ေျပာ လိုက္သိလား၊ ေနဦး ညီးက လမ္းသိလို႔လား”
“ဟိုလမ္းၾကား မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ သြားသြား၊ ငါမွာတာလဲ မေမ့ နဲ႔ေနာ္”
ေက်ာ္သက္ အရွိန္ရေနၿပီ ထင္သည္။ နည္းနည္း အာသြက္ေန၏။ သူ႔ကို ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး အမ်ိဳး သမီးအိမ္သာဖက္ ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အရင္တုန္းက ဝင္ၾကည့္ခ်င္ပါ လၽွက္ႏွင့္
ဝင္လို႔ မရခဲ့သည့္ ေနရာကို ဝင္ရမည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ရင္ေတာ့နည္းနည္း ခုန္ခ်င္သည္။ စိုး စိုး ကိစၥ ကိုေတာင္ ေမ့ သလိုလို ျဖစ္သြား၏။
အိမ္သာကို သြားသည့္ လမ္းၾကားေလးထဲမွာ စိုးစိုးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ျပန္ထြက္လာတာ ႏွင့္ ဆုံ သည္။ လမ္းက က်ဥ္းေတာ့ မင္းခန႔္ ေဘးကို ကပ္ေပးလိုက္သည္။ မင္းခန႔္ ၏ ႏႈတ္ဆက္
အျပဳံး ကို စိုးစိုး ခပ္တည္တည္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ခင္ေထြးျမင့္လက္ကို တင္းတင္းဆြဲ ၍ ဆက္ ေလၽွာက္သြားသည္။ ခင္ေထြးျမင့္ က ျပန္ျပဳံးျပသြားေပမယ့္ အျပဳံးက အားတင္းျပဳံးရသည့္
မပီတပီ အားနာ ျပဳံးမ်ိဳးျဖစ္သည္။
မင္းခန႔္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရသည့္ မွားယြင္းမႈ ကပိုၿပီးခိုင္မာေသခ်ာသြားသည္။ ပန္းအိျဖဴ ကို စိုးစိုး အရင္ထဲက သိခဲ့ နိုင္၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္တေန႔ ေတြထိေအာင္ မေစာင့္ နိုင္
ဘဲ ခင္ေထြးျမင့္ကို အိမ္သာထဲ ေခၚၿပီး အတင္းတုတ္တာပဲ ျဖစ္ရမည္။ မအီမသာ ႏွင့္ အားနာ သလိုလို ျဖစ္ေနသည့္ ခင္ေထြးျမင့္ အမူအရာက အခုန ၀ိုင္းမွာ ရွိစဥ္က အမူအရာ ႏွင့္ ျခား
နား လြန္းလွသည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မင္းခန႔္ တေန႔လုံး စိတ္မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း စိတ္မပါသလို ျဖစ္ ေနသည္။ အျမဲလို တက္တက္ႂကြႂကြ သြက္သြက္လက္လက္ ရွိသည့္ မင္းခန္
့ ၿငိမ္ သက္ကာ ႏႈတ္နည္း ေနတာျမင္ေတာ့ မာလာ လည္း မသိမသာ အကဲခတ္ေနသည္။ မင္း ခန႔္ ကလည္း မာလာ့ကိုျပန္ၿပီး အကဲခတ္ေနမိသည္။ ေန႔လည္တုန္းက မာ
လာ စိုးစိုး ႏွင့္ ဖုန္းေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေျပာခဲ့တာ မင္းခန႔္ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခု မာ လာ အကဲ ခတ္ေန တာ စိုးစိုး တစုံတရာ ေျပာလိုက္လို႔ လား ဆိုတာ သိခ်င္ေနသည္။
မေန႔ ညေနက စိုးစိုး၏ လိုလားႏွစ္သက္မႈ မရွိသည့္ မ်က္ႏွာ အမူအရာ ႏွင့္ ခင္ေထြးျမင့္၏ သတင္းေထာက္ ဆန္သည့္ မ်က္လုံးအၾကည့္ေတြ ေအာက္တြင္ မင္းခန႔္ ၿငိမ္သက္
စြာ ပိတ္ မိ ေနခဲ့၏။ ၿငိမ္လြန္းလို႔ ေက်ာ္သက္ ကေတာင္ေမးသည္။
“ဒီေကာင္မေလး ၿငိမ္လွခ်ည္လား၊ တို႔ လူႀကီးေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနတာ နားညီးလို႔ ထင္ တယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး”
“သူက အခုမွ ဒီလူေတြ နဲ႔ ေတြ႕လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ခါတိုင္းဆို ေပါက္ကရေတြ သိပ္ေျပာ တာ”
မင္းခန႔္ ျငင္းသလို မ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း ဝင္ေျဖရွင္း၏။ မင္းခန႔္ ဘာမွလည္း ထပ္မေျပာခ်င္ ေတာ့ ပါ။ ေတြ႕ခ်င္လြန္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေတြ႕ ရေပမယ့္ မေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့
အ ျဖစ္အတြက္ က်ိတ္ၿပီး ဝမ္းနည္းေနမိသည္။ စိုးစိုး ကသာ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္မေပးဘူး ဆိုရင္ ကိုယ့္ကို မမွတ္မိၾကသည့္ တိုင္ေအာင္ ဒီလူေတြ ႏွင့္ တရင္းတႏွီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္
ရႊင္ရႊင္ ေနမိမွာ ေသခ်ာ ပါ သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ေျပာသလို ေပါက္ကရေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေျပာ ျဖစ္မည္ ထင္၏။
စိုးစိုး ကလည္း မင္းခန႔္ စကားေျပာမွာကို လိုခ်င္ပုံမရပါ။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္က မင္းခန႔္ ဖက္ ကို လွည့္ၿပီး စကားစလာရင္ အတင္းဝင္ၿပီး စကားေျပာင္းပစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆိုရင္လည္း
ထို႔ အ တူပင္။ လူခ်င္းကပ္လၽွက္ကေန မင္းခန႔္ တို႔ စကားေျပာတာကို ဟိုဖက္ျခမ္းကေန အတင္းဝင္ ပါ၏။ စိတ္မေပ်ာ္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ အတတ္နိုင္ဆုံး မခ်ိျပဳံးေလာက္ေတာ့ ရ
ေအာင္ျပဳံးကာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထဲမွာ ေနေပးခဲ့ပါသည္။ မင္းခန႔္ ေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္အ ေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္ မသြားရေအာင္ အတတ္နိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားေနေပးခဲ့၏။
အျပန္က်ေတာ့လည္း ကားနားအထိ စိုးစိုး လိုက္လာ၏။ သူမ၏ လုပ္ေပါက္က မိန္းမ တ ေယာက္သာဆိုရင္ မခံခ်င္စရာေကာင္းမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းခန႔္ ကေတာ့စိတ္ ရႈပ္ တာ
ပဲ ရွိသည္။ ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက ကားေရွ႕ခန္းမွာတက္ကာ မင္းခန႔္ ေနာက္ခန္းမွာ ဝင္ ထိုင္လိုက္ၿပီးမွ ေရွ႕ခန္းကို တာ့တာ ျပၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ခန္းကို ေယာင္လို႔
ေတာင္ လွည့္ၾကည့္လို႔ မသြား။ ႏႈတ္ဆက္ရင္ ေတာင္လူမႈ ေရးအရ ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ဖို႔ စိတ္ ကူးထား သည့္ မင္းခန႔္ ေတာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ေရွ႕ခန္းမွာ
သူ တို႔ဖာသာ ေလ မိေနၾကသည့္ ေက်ာ္သက္တို႔ ကေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ကို မသိလိုက္ပါ။
ညေရာက္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ တႏုံ႔ႏုံ႔ ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ေနာက္ကို ဒီအ သိုင္း အဝိုင္းထဲ ကိုနီးနီးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဝင္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့ ဟုလည္းဆုံးျဖတ္
မိ၏။ ပတ္သက္ေနရင္ စိုးစိုး ႏွင့္ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္း ျပန္ဆိုင္ေနရ ဦးမည္။
မနက္က ဆိုင္ကိုလာရင္း ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး အတြက္ လက္ေဆာင္ဝင္ဝယ္ရေသး၏။ ဟုတ္ ေသာ္ ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ေမြးေန႔ ဆိုၿပီး တခန္းတနားလုပ္ ထားသည့္အတြက္ လက္ေဆာင္
တ ခုခု ေတာ့ ေပးသင့္သည္ဟု ယူဆသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိ သူပီပီ ဘာေပးရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ ၾကာၾကာမစဥ္းစားရပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုးက ဒိုင္ယာရီ ႐ူး
ျဖစ္သည္။ ရိုးရွင္းေသာ သူ႔ဘဝမွာ ဒိုင္ယာရီထဲ ေရးမွတ္ေလာက္စရာ အေၾကာင္းအရာ မ ရွိပါ။ ရွိရင္လည္း အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္တာမ်ိဳးပဲ ရွိလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္
လွ လွေတြကို ေတြ႕တိုင္းဝယ္တတ္ ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုးဆီမွာ ဘာမွမေရးျဖစ္ဘဲ သိမ္းထားသည့္ ဒိုင္ ယာရီ အလြတ္ေတြ ႏွစ္ အလိုက္ အမ်ားႀကီးရွိသည္။
ဒိုင္ယာရီ တအုပ္ထဲဆိုရင္ သိပ္မေကာင္းလို႔ ေဘာလ္ပင္ လွလွ တေခ်ာင္းပါဝယ္ၿပီး တခါထဲ ပါ ကင္ထုပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဆိုင္မွာလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ ရွိေပမယ့္ မဝယ္ခ်င္လို႔ အျပင္က
ပဲ ဝယ္လာ ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ မနက္ဖက္ မာလာ ႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ ညက ပြဲအေျခအေန ေမး သည္။
“ဘယ္လို လဲ ညတုန္းက၊ ကိုေက်ာ္သက္ တို႔ကေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ မွျပန္ေရာက္ တယ္”
“လမ္းမွာ ထပ္ဝင္ေနတာ ျဖစ္မယ္ မမ၊ ညီမ ကို ျပန္ပို႔ေတာ့ ရွစ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသး တယ္”
“ဟုတ္မွာေပါ့၊ တကယ္ပဲ၊ ေရွ႕မွာ တေယာက္ျဖစ္ထားတာေတာင္ ေသာက္ခ်င္စိတ္က မ ေလၽွာ့ ၾကေသးဘူး”
“ေန႔ တိုင္း မဟုတ္ရင္ေတာ္ေသးတာေပါ့”
“အင္းေလ၊ အဲလိုပဲ သေဘာထားရေတာ့တာပဲ”
အဲဒီ အထိ အဆင္ေျပသည္။ စိုးစိုး ဖုန္းဆက္တာသိေတာ့မွ မင္းခန႔္ လည္း မာလာ့ အရိပ္ အ ကဲ ကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စိုးစိုးက စပ္စုတတ္သလို သတင္းျဖန႔္ ခ်ီရတာလည္း
၀ါ သနာပါ သည္။ မင္းခန႔္ မာလာ့ထံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာကို သိထားၿပီး ျဖစ္သည့္ အ တြက္ မာလာ အ လုပ္ခန႔္ ထားသည့္ ပန္းအိျဖဴ ဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ ဘယ္လို ဆို
တာကို စိုးစိုး လွမ္းသ တင္းပို႔ ေတာ့မွာ မလြဲေပ။ ဒါေပမယ့္ မာလာ့ ပုံစံက သိပ္မ ထူး ျခားသလိုလို ရွိလို႔ နည္းနည္း ေတာ့စိတ္ေအးရသည္။
ထြန္းေအာင္ေဇာ္ကိုေတာ့ စိုးစိုးေျပာၿပီးေလာက္ၿပီ ထင္သည္။ ခင္ေထြးျမင့္ ကလည္း စိုးစိုး ဆီက ၾကားခဲ့ရတာကို ဝင္းခိုင္ကို မေျပာဘဲ ေနမည္ မဟုတ္။ သူတို႔ ေတြသိသြားၿပီ ဆို
ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး လည္း သိသြားေတာ့မွာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထား အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည့္ မ်ိဳးမင္း စိုး ကပါ ပန္းအိျဖဴ ကို အထင္အျမင္ေသး သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ ဒီအသိုင္း
အဝိုင္းကို စြန႔္ ခြာရဖို႔ ပဲ ရွိေတာ့သည္။ ဆိုင္က အလုပ္ကို ေတာင္ စြန႔္သြားရ နိုင္၏။
ညေနငါးနာရီခြဲ ဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကားက ဆိုင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာတတ္ျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီ ေန႔ ေတာ့ ေရာက္မလာပါ။ ခါတိုင္းေတာ့ ေနာက္က်မည္ဆိုလၽွင္ ဆိုင္ကို ဖုန္းႀကိဳဆက္
ထား၏။ အခု ေတာ့ဖုန္းလည္း မလာ။ မင္းခန႔္ ျပန္ဖို႔ ျပင္ေတာ့ မာလာက တားသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္း ဘယ္ဝင္ေနသလဲ မသိဘူး၊ ဒီမွာပဲ ခနေစာင့္ပါလား ညီမေလးရဲ့၊ လာမွာပါ”
“ရပါတယ္၊ ဘတ္စ္ကား နဲ႔ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လာရင္သာျပန္သြား ၿပီလို႔ေျပာ လိုက္ပါ”
အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ကာ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလး ဆြဲၿပီး မင္းခန႔္ ကားမွတ္တိုင္ဖက္ကို ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
“မပန္းအိ၊ ဖယ္ရီမလာဘူးလား”
ႏႈတ္ဆက္သံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္က လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ ေနသည္။ ေဘးမွာလည္း ခ်ာတိတ္ေလး တေကာင္ႏွင့္။
“ဘတ္စ္ကား နဲ႔ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္”

မင္းခန႔္ ကိုလက္ျပၿပီး သူတို႔ စုံတြဲက လမ္းကူးသြားၾကသည္။ မင္းခန႔္ စီးရမည့္ မွတ္တိုင္က လမ္းကူးစရာ မလိုပါ။ မွတ္တိုင္နား ေရာက္ခါနီးမွ လမ္းေဘး မွာရပ္ထားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏
ကားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ မင္းခန႔္ အနားေရာက္သြားေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ကားေပၚကဆင္းလာ သည္။ မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ညႇိုးႏြမ္းေနသည္ဟု ထင္မိ၏။
“ကားပ်က္ေနတာလား”
မင္းခန႔္ အေမးကို ေခါင္းခါျပၿပီး ေရွ႕ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးလို႔ မင္းခန႔္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရသည္။
“ကိုေက်ာ္သက္တို႔ မမာလာ တို႔နဲ႔ စိတ္ေကာက္ၿပီး ဟိုကိုမလာတာလား”
မ်ိဳးမင္းစိုး ကားထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ ေမးၾကည့္လိုက္မိသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီနားက ေစာင့္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ပါ၊ ဆာၿပီလား၊ ဘာစားဦးမလဲ”
စိတ္ရႈပ္ေထြးေနပုံရသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ ဘယ္ကိုမွဝင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ စိုး စိုး ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေန႔ခင္း ထပ္ေတြ႕ၾကေသးလားဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး
ပုံစံက မင္းခန႔္ကို အထင္အျမင္ေသးသည့္ပုံ၊ အဆက္အဆံ မလုပ္လိုသည့္ ပုံမ်ိဳးမရွိပါ။ သူ႔ ဖာသာ တ ျခားအေၾကာင္းတခုခု ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
“ေနမေကာင္းဘူး လားကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ၾကည့္ရတာ မအီမလည္နဲ႔”
“ေကာင္းပါတယ္၊ မေန႔ ညက ေက်ာ္သက္ နဲ႔ ထပ္ထိုင္လိုက္တာ မ်ားသြားလို႔ ေခါင္း ကိုက္ ေနတာ”
“ဒါဆိုလဲ ကၽြန္မ ကိုျပန္ပို႔ ၿပီးသြားရင္ ထပ္ေျဖလိုက္ေပါ့၊ ကဲ ေရာ့ ေရာ့..တခါထဲေပး ထား လိုက္ မယ္”
“ဘာလဲဟင္”
“ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေလ”
“အားနာစရာႀကီး၊ ဘာလို႔ ေပးရတာလဲ”
“ေပးရတာေပါ့၊ ဆိုင္မွာလဲ ေကၽြးရေသးတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး က ကၽြန္မ ေက်းဇူး ရွင္ ေလ၊ ကိုယ့္ေက်းဇူး ရွင္ ရဲ့ေမြးေန႔ မွာ လက္ေဆာင္မေပးလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
“ဘာဝယ္လာတာလဲ ဟင္”
“အိမ္ေရာက္ ရင္ဖြင့္ၾကည့္ေပါ့”
“ဒီမွာပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္”
အေပၚက ခ်ည္ထားသည့္ ဖဲျပားေလး ေတြကို မျပဲေအာင္လက္ႏွင့္ အသာထိန္းခၽြတ္ လိုက္ ၿပီးမွ ပါကင္ထုပ္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး ျဖည္လိုက္သည္။ ပလပ္စတစ္ဗူးၾကည္ၾကည္ထဲက အျပာ
ေရာင္ ဒိုင္ယာ ရီ စာအုပ္ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား သည္။ ေဘာလ္ပင္ ကို ေတာင္ သိပ္စိတ္ဝင္စားပုံမျပဘဲ စာအုပ္ကို ဗူးထဲက ထုတ္ၿပီး တ
ဖ်ပ္ ဖ်ပ္လွန္ၾကည့္၏။
“ကၽြန္ေတာ္က ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေတြ သိပ္သေဘာက်တာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ တကယ္ ေျပာ တာ”
“ဟုတ္လား၊ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး၊ ကၽြန္မ ဝယ္လာတာက ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး နဲ႔ ဓါတ္ တည့္ တယ္ ဆိုေတာ့ ဝမ္းေတာင္သာပါေသးတယ္”
“မပန္းအိျဖဴ ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔ ဒိုင္ယာရီ ဝယ္လိုက္တာလဲ”
“မသိဘူးေလ၊ဘာဝယ္ရင္ ေကာင္းမလဲ လိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဒီစာအုပ္ျမင္ေတာ့ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး သေဘာက်မွာပဲ ဆိုၿပီးဝယ္လာလိုက္တာ”
“က်ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ပါတယ္၊ ေခါင္းကိုက္ေနတာေတာင္ ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ေက်းဇူးပဲ”
မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာမွာ အခုန မသာယာမႈေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီး ၾကည္လင္ရႊင္ၿပ သြားတာ ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့မွ မင္းခန႔္ သက္ျပင္းတခု ခိုးခ်လိုက္မိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာ
မ ေကာင္း တာ စိုးစိုး ဆီက ပန္းအိျဖဴ၏ မေကာင္းသတင္းေတြ ေၾကာင့္ မဟုတ္နိုင္ဟု ထင္ လိုက္မိ၏။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မက်ဴး လြန္ ခဲ့ သည့္ အေၾကာင္း ကိစၥေတြ အတြက္
စိတ္မလုံ မလဲ ႏွင့္ ေနေန ရသည့္ ဘဝကိုေတာ့ စိတ္နာခ်င္သလိုလို ျဖစ္ရသည္။
“အိမ္ကိုပဲ ေမာင္းမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
အျပန္လမ္း မွာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ျဖစ္လာသည္။ ျပဳံးကာရယ္ကာ ႏွင့္ စကားေတြေျပာ၏။ ဒီတခါ ျပန္ၿငိမ္သြားသူက မင္းခန႔္ ျဖစ္ပါ၏။
လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းဝယ္စရာရွိေသးသည္ဟု ေျပာၿပီး လမ္းထဲထိလိုက္ပို႔ မခိုင္း ေတာ့ပါ။
“See you tomorrow”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေမာင္းထြက္သြားမွ မင္းခန႔္ လမ္းထဲဝင္ခဲ့သည္။ ေဒၚခ်စ္ႀကီး ဆိုင္လည္းမသြား ခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒီတည ေတာ့ ျဖစ္သလိုပဲ စားလိုက္ေတာ့မည္။ အိမ္ေသာ့ ကိုဖြင့္ေနစဥ္ ထီး
ျပင္တဲ့လူ အိမ္ဖက္က ဂစ္တာသံ ၾကားရသည္။ ခါတိုင္း ဆိုရင္ အတီးမပါ အဆိုသက္သက္ ၾကားေနက်ကို ဒီေန႔ေတာ့ ဂစ္တာသံႏွင့္ ဘာႏွင့္ ဟုတ္ေနသည္။လက္သံက ေတာ္ေတာ္
ညက္လို႔ ထီးျပင္တဲ့လူ လက္သံ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာပါ။ ဆိုေနသည့္ အသံကေတာ့ ထီး ျပင္တဲ့ လူ၏ အသံဆိုတာ မွတ္မိေနသည္။ လြမ္းေဆြးလွိုက္လွဲစြာ ဆိုေနသံက မင္းခန႔္
ကို ေတာင္ ခန ေတြသြားေစ၏။
“……..ကိုယ့္ဖက္က ဆိုင္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ဖက္က မပိုင္ေတာ့ လြမ္းေနရတဲ့ ဘဝမွာ …ေမ ရယ္ ….လြမ္းေနရမွန္း သိရဲ့လားေလ…”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း -၃ (ည)

ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြသည္ မင္းခန႔္ အတြက္ေနရထိုင္ရ သိပ္ၿပီးသက္ေတာင့္ သက္သာ မရွိ ေသာ ေန႔ရက္ေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာစြပ္စြဲေျပာဆိုခ်က္ ေတြ
ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမလဲ ဟု ရင္တထိတ္ထိတ္ ႏွင့္ ေစာင့္ေမၽွာ္ေနခဲ့ရသည္။ ေက်ာ္သက္ တို႔ လင္မယား၏ ေျပာဆိုဆက္ဆံပုံေတြ ေျပာင္းလည္း မသြားလို႔သာ ဆိုင္မွာအလုပ္
ဆက္ ဆင္းေန ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ မာလာ့ ဖက္ကသာ တခုခု ေျပာင္းလဲလာခဲ့တာ မ်ိဳးရွိရင္ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစေတာ့ ဟု ဇြတ္မွိတ္ၿပီး အလုပ္က ထြက္သြားတာမ်ိဳးလုပ္မိနိုင္သည္။ သူတို႔
ဖက္က မေျပာင္းလဲလို႔သာ သိပ္မခက္ခဲဘဲ ပုံမွန္ဝင္ေငြရသည့္ အလုပ္ကေလးမွာ မင္းခန႔္ ေပ ကပ္ ၿပီးဆက္ေနခဲ့၏။
စိုးစိုးကိုယ္တိုင္ ဆိုင္ကို တေခါက္ေရာက္လာေသးသည္။ မင္းခန႔္ ကိုျမင္ေတာ့ တအံ့တၾသ ႏွင့္ ၾကည့္၏။ ဒီဆိုင္မွာ ဆက္ရွိေနေသးသလားဟု ေစာေက်ာသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
မာလာ က စိုးစိုး ကို အိမ္ျပန္ေခၚသြား၏။ သူတို႔ ဘာေတြေျပာျဖစ္ၾကမည္ ဆိုတာကို မင္းခန႔္ မွန္းဆလို႔ ရနိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မာလာက မင္းခန႔္ ကို တစုံတရာေျပာလာတာ မ်ိဳး
မရွိပါ။ တခုေတာ့ မင္းခန႔္ သတိထားမိသည္။ ေယာက္်ားေလး ေစ်းဝယ္သူေတြလာလို႔ ေရာင္းေန ရင္ ေတာ့ တခ်က္ တခ်က္ မာလာလွမ္းၾကည့္ေနတတ္သည္။ ဒီေလာက္ပဲ ျဖစ္၏။
ၾကာလာေတာ့လည္း မေျပာင္းလဲသည့္ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ေအးစျပဳလာ သည္။ စိုးစိုး ႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေဇာ္၊ ဝင္းခိုင္ တို႔ကို ေမ့ထားၿပီး သူ႔အေပၚ ေကာင္းေကာင္း
မြန္ မြန္ ဆက္ဆံသည့္ ေက်ာ္သက္တို႔ လင္မယားႏွင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ရွိေနရင္ ေတာ္ပါၿပီဟု စိတ္ဆုံး ျဖတ္လိုက္သည္။ တကယ္လို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ မင္းခန႔္ လည္း
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ ရႊင္ ႏွင့္ အရင္လို ဆက္ေနသြားနိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးကေတာ့နည္းနည္း ထူးျခား၏။ ေန႔တိုင္းပုံမွန္လာႀကိဳေသာ္လည္း ခါတိုင္းလို ဆိုင္ ကို မလာေတာ့ မွတ္တိုင္နားကပဲ ေစာင့္ေတာ့သည္။ ေက်ာ္သက္တို႔ လင္မယားက
မ်ိဳးမင္း စိုး ည ေနဖက္ဆိုင္ကို ေရာက္မလာတာကို ဘာမွ မေျပာသည္ မေမးသည္ကလဲ အံ့ၾသစ ရာေကာင္း သည္။ ေနာက္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး၏ အမူအရာက တေန႔ ထက္တေန႔
ညႇိုးႏြမ္းလာ သည္။ အရင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ ဆုံမွ ေသာက္ျဖစ္သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေန႔တိုင္းေသာက္ ေနေၾကာင္း ေက်ာ္ သက္က မာလာကို ေျပာျပေနတာ မင္းခန႔္ နားစြန္နား
ဖ်ားၾကားရသည္။ မင္းခန႔္ ကိုျမင္ေတာ့ ေက်ာ္သက္က စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္တာ သတိထားမိသည္။
“ဒီေကာင္ ပန္းအိျဖဴကို မ်ားႀကိဳက္ေနသလား” ဟု မင္းခန႔္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးမိ၏။ ဒါေပ မယ့္ လူခ်င္းဆုံရင္ အကဲခတ္မိရ သေလာက္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ အမူအရာေတြက ရိုးရိုးသား
သား ပင္ ျဖစ္ သည္။ မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာ ေကာင္မေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို မ်ိဳးမင္းစိုး ႀကိဳက္ျပထား ဖူးေတာ့ မ်ိဳး မင္းစိုး က သူစိတ္ဝင္စားသည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဘယ္လို
ဆက္ ဆံသည္ ဆိုတာကို မင္းခန႔္သိသည္။ အခု မင္းခန႔္ ျမင္မိသေလာက္ သူ၏ အမူအရာေတြက ဒီလိုမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ မေနနိုင္ဘဲ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေမးမိသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေနမေကာင္းဘူးလား”
“ေကာင္းပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ၾကည့္ရတာ မလန္းမဆန္း နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ေရာဂါတခုခု မ်ားျဖစ္ေနသလားလို႔”
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ဗ်ာ၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ အိမ္မွာ စိတ္ရႈပ္စရာနည္းနည္း ရွိလို႔့ပါ”
“ေအာ္ …ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ေဆာရီး၊ ေဆာရီး စပ္စုရာမ်ားက်သြားသလား”
မ်ိဳးမင္းစိုး မိသားစုႏွင့္ တရင္းတႏွီးေနခဲ့တာဆိုေတာ့ စိုးရိမ္ၿပီးေမးမိသည္။ အဖိုးႀကီးအ ဖြားႀကီး က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားျပႆနာ တခုခု ရွိေနသလား
ဆိုတာ သိခ်င္ မိသည္။ စားအိမ္ေသာက္အိမ္လုပ္ၿပီးေနလာတာ ဆိုေတာ့ ဒီမိသားစုကို မင္း ခန႔္ သံေယာဇဥ္ရွိ ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး အမေတြ ညီမေတြ ဆိုတာလည္း မင္းခန႔္၏ အမေတြ
ညီမ ေတြ လိုပဲ သေဘာထား ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ေပြခဲ့ ေပြခဲ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ၏ အမေတြ ညီမ ေတြကို စိတ္ထဲ ကေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့ပါ။
“ဒီလိုပါပဲ ဗ်ာ၊ လူမ်ားေတာ့ တေယာက္တေပါက္ေပါ့၊ တခုခု ဆို မၿပီးနိုင္ေတာ့ဘူး၊ နားညီး တယ္၊ စိတ္ရႈပ္တယ္၊ ဒါပါပဲ”
ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာ မင္းခန႔္ မဟုတ္လို႔ အတင္းဆက္ ေမးမေနေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ အေနႏွင့္ ဆို ရင္ ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးကိုေမးလို႔ မရရင္ အိမ္အထိလိုက္ၿပီးေမးမိမည္ပင္။ သိပ္ေျပာခ်င္ပုံမရ
လို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၏ စိတ္ဆင္းရဲေနမႈ ေတြက မင္းခန႔္ သို႔ မဟုတ္ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမွာ စိုးစိုး ႏွင့္ ရင္ဆိုင္
ေတြ႕ ေတာ့မွ သိလိုက္ရသည္။
မာလာ၏ အေမႀကီးက မင္းခန႔္ကို လည္လည္ဝယ္ဝယ္ သြက္သြက္လက္လက္ ရွိသည္ ဆို ၿပီး သေဘာက်သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္စိျပဖို႔ ေဆးခန္းသြားတာကို မင္းခန႔္ အေဖၚ
လိုက္ရ၏။ မာလာကလည္း ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေဆးခန္းမွာ ျပစရာရွိတာျပၿပီးေတာ့ အ ဖြားႀကီးကို သစ္ ပင္ရိပ္မွာ ခနထားခဲ့ ၿပီးမင္းခန႔္ က လမ္းေဘးမွာ ကားသြားငွားေနစဥ္
စိုးစိုး ႏွင့္ တိုးသည္။ မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆိုေတာ့လည္း မေကာင္းတတ္လို႔ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရသည္။
“ေအာ္ ..စိုး..မစိုးစိုး၊ ဘယ္ကလာတာတုန္း”
“ပန္းအိျဖဴပါလား၊ ဆိုင္မသြားဘူးလား”
“ႀကီးႀကီးသန္း ကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ တာ၊ ဟိုမွာေလ”
မင္းခန႔္ ညႊန္ျပရာကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္
“အန္ကယ္လ္ ဦးလွထြန္းေအာင္ ေတာင္ စကၤာပူက ျပန္ေရာက္ေနၿပီေနာ္၊ ေတြ႕ၿပီးၿပီလား”
ဇာတ္လမ္းက စလာေခ်ၿပီ။ မင္းခန႔္ ဘာေျဖရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ ထြက္သြားခ်င္ ေပ မယ့္ စိုးစိုးက လက္ကို အတင္းဆြဲထားသည္။ စိုးစိုး က ပန္းအိျဖဴ ထက္သန္မာေသာ
ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ႐ုန္းလို႔ မလြတ္ပါ။ လူၾကားထဲမွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္
“လႊတ္ပါ မစိုးစိုး”
“ေနပါဦး၊ ငါသိခ်င္တာေလး ေမးပါရေစဦး၊ နင္က ဦးလွထြန္းေအာင္နဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး ေပါ့၊ ဟိုမွာေတာ့ နင့္စိတ္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလဲသြားတာ ဒီမွာ ကုတာ ေတာင္မရလို႔ နိုင္ငံျခားသြားလိုက္ရတယ္၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ျပန္ေကာင္းသြားလို႔”
“အဲဒါေတြ ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ဆိုင္လဲ မဆိုင္ဘူး”
“နင္ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာေျပာင္တာပဲ ပန္းအိျဖဴ၊ ငါ့ကို ခ်စ္စု သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိေနတာ ေတာင္ မွ ေလက မေလၽွာ့ခ်င္ေသးဘူး”
ခပ္ဝ၀၊ အသံေသးေသးေလး ႏွင့္ ခ်စ္စုကို မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။ ခ်စ္စု ႏွင့္ စိုး စိုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတာ မင္းခန႔္ လုံးဝ မသိခဲ့ပါ။ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္နိုင္သည္ ။ေက်ာင္း
တက္ ေတာ့ စိုးစိုး ႏွင့္ မင္းခန႔္ က ေမဂ်ာကြဲသြားသည္။ ေနာက္ၿပီး ခ်စ္စုလို ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးက မင္းခန႔္ ေတြ႕ဖူးရင္ ေတာင္မွ ေခါင္းထဲ ထားမွာမဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္းေမ့ သြားတာ ေသခ်ာ သည္။
“မသိပါဘူး ဆို၊ လက္ကို လႊတ္ပါ”
“ဟိုတခါတုန္းက ခ်စ္စုက နင့္ကိုလမ္းမွာပါးရိုတ္ဖို႔ကို ငါဆြဲလို႔ အရိုတ္မခံ ရတာကိုေတာင္မွ ေက်းဇူးမတင္ဘဲ ဒီလို မ်က္ႏွာထားနဲ႔ လာလုပ္မေနနဲ႔၊ နင္ပလီပလာ မ ဆိုတာ
လူတိုင္းသိ တယ္”
ဒီတိုင္းဆိုရင္ စိုးစိုးက ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးမည့္ သေဘာရွိ၏။ မင္း ခန႔္ ေခါင္းထဲမွာ ရႈပ္လာသည္။ စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ညစ္သြား၏။ ဒီလိုပဲ ပန္းအိျဖဴ၏
အ ရႈပ္ ထုပ္ မွန္သမၽွကို လက္ခံေျဖရွင္းေနရမည္ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ အတြက္ မတရားပါ။ ပန္း အိျဖဴ၏ ကိုယ္ခႏၵာမွာ ဝင္မိသည့္ အတြက္ ဒီကိုယ္ႀကီး စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ အတြက္
ရွာ ေဖြရသည္။ ဒီ ကိုယ္ခႏၶာ ကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ရသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးေတြ လက္ခံေျဖရွင္း ရသည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ မင္းခန႔္ တကယ္ေသသြားလိုက္ခ်င္လာေတာ့
သည္။
“အရင္က ကိစၥ ေတြဘာမွ လာေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ေခါင္းထဲလဲ မထားဘူး၊ ကၽြန္မ ကိုလႊတ္ ပါ၊ ဟိုမွာ ႀကီးႀကီး ေစာင့္ေနရတယ္”
“နင္က အသစ္ေတြ႕ေတာ့ အေဟာင္းေမ့ ၿပီေပါ့”
“ဘာေျပာတယ္”
“အပိုေတြလာလုပ္မေနနဲ႔၊ အန္တီသန္းက ငါနဲ႔ စကားေျပာေနတာ လွမ္းျမင္ေနတာပဲ၊ နင့္ကို ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ ေတြ႕တုန္း ငါေျပာစရာ ရွိတာေတာ့ ေျပာရမယ္၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ကို ဒုကၡ
မ ေပး ပါနဲ႔ ပန္းအိျဖဴ၊ သူက နင္အရင္ခ်ိဳင္ခဲ့တဲ့ ဦးလွထြန္းေအာင္ လိုလဲ မခ်မ္းသာပါဘူး၊ သူ ပင္ပင္ ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ၿပီး ရွာေဖြစုေဆာင္းထားတာေလးနဲ႔ ေနနိုင္စားနိုင္႐ုံေလးပါ၊
နင္ လိုအပ္တဲ့ ပမာ ဏ မ်ိဳး သူ႔ ဆီက မရနိုင္ပါဘူး၊ တျခားတေယာက္သာ ထပ္ရွာလိုက္ပါ”
“မစိုးစိုး ဘာေတြေျပာေနတာလဲ”

“အ႐ူးကြက္လာမနင္းနဲ႔ ပန္းအိျဖဴ၊ ငါတိုတိုပဲ ေျပာမယ္၊ နင္မ်ိဳးမင္းစိုးနဲ႔ လုံးဝ မပတ္သက္ ပါနဲ႔၊ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အျဖဴစင္ဆုံး အရိုးသားဆုံး သူငယ္ခ်င္းကို ဒုကၡ ေပးမယ္
ဆိုရင္ ေတာ့ငါလုံးဝ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး”
“ကၽြန္မ တို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြပါ၊ အဲသလို တဖက္သတ္ မစြပ္စြဲပါနဲ႔”
“ဒီအရြယ္နဲ႔ ဒီအရြယ္ သူငယ္ခ်င္းလားဟယ္၊ မသကာ ေမာင္ႏွမလို ခင္ၾကပါတယ္ ဆိုရင္ ေတာင္မွ လူၾကားလို႔ ေကာင္းေသးတယ္၊ ဟိုတေန႔က ငါေျပာတဲ့ တို႔သူငယ္ခ်င္း မင္းခန႔္
မေသ ေသးဘူးဆိုရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲ၊ နင့္လို ဟာမ မ်ိဳးကို မင္းခန႔္ က မ်က္လုံး တ ဖက္ထဲနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာင္ နင္ဘာေကာင္မ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းေျပာနိုင္မွာ၊ သူ႔စကားဆို
မ်ိဳး မင္းစိုးက လည္း နားေထာင္တယ္၊ အခုေတာ့ နင့္တိုက္ထားတဲ့ မွိုင္းကေန လြတ္ေအာင္ ဘယ္သူမွ မေျပာ နိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္”
စိုးစိုး ဘာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ကို တမ္းတမ္းတတ ေျပာေနမွန္း အခုမွ သေဘာေပါက္ သြား သည္။ ကာယကံရွင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာင္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိေနတာကို အိုးကမပူ
စ ေလာင္းက ပူေနသည့္ စိုးစိုးကို ရယ္လဲ ရယ္ခ်င္မိသြား၏။ စိတ္လဲ မဆိုးခ်င္ေတာ့။ မင္းခန႔္ ဆို ရင္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ပန္းအိျဖဴ လိုေနာက္ေၾကာင္း မရွင္းသည့္ မိန္းကေလး
ႏွင့္ တတြဲတြဲ လုပ္ေန တာကို တားျမစ္မိမည္ပင္။
“ကၽြန္မ နဲ႔ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးက ရိုးရိုးသားသား ခင္ၾကတာပါ၊ မစိုးစိုး သိပ္ၿပီး အစိုးရိမ္ မႀကီးပါနဲ႔”
“ဒီလို အခ်ိဳသပ္႐ုံနဲ႔ ၿပီးမလား၊ ဒီမွာ ငါေျပာမယ္၊ မ်ိဳးမင္းစိုး အိမ္ကိုလဲ နင့္အေၾကာင္း ငါအ ကုန္ ေျပာျပထားၿပီးၿပီ။ သူ႔အိမ္ကလည္း နင့္ကို လုံးဝ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ နင္နဲ႔ မ
ပတ္ သက္ရ မေန နိုင္ဘူး ဆိုရင္ ဒီေကာင္အိမ္ေပၚက ဆင္းရမွာပဲ၊ ဒါဆို နင္ခိုင္းစားဖို႔ လူပဲ ရ မယ္၊ ပိုက္ ဆံေတာ့ တျပားမွ ထြက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ နင့္လမ္း နင္သြားပါ
ပန္း အိျဖဴ”
နန္းေရႊဝါ ႏွင့္ ဝင္းခိုင္ ကိစၥ တုန္းက ဒီလိုပဲ မင္းခန႔္ ႏွင့္ စိုးစိုး အတင္းဝိုင္းဖ်က္ခဲ့တာ ျပန္အ မွတ္ ရလာမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဝင္းခိုင္ တုန္းက နန္းေရႊဝါ ႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သည္။ အခု
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ မင္းခန႔္ က ခ်စ္သူေတြလည္း မဟုတ္။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ႀကိဳက္ပါသည္ ဆိုရင္ ေတာင္မွ မင္းခန႔္ အတြက္ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔ မရသည့္ ကိစၥ ျဖစ္ေနသည္။ျဖစ္လာစရာ
အေၾကာင္း လည္းမရွိပါ။
“ကဲ ..ကဲ… ရွင္တို႔ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရမယ္ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ ကိုလႊတ္ေပးပါေတာ့”
တကယ္လဲ ရယ္ခ်င္ေနေသာေၾကာင့္ ရယ္သံတဝက္ ႏွင့္ ေျပာမိေတာ့ စိုးစိုး မ်က္လုံးေတြ မီးဝင္းဝင္း ေတာက္မတတ္ျဖစ္သြားသည္။ မင္းခန႔္ ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္လည္း
ပို ၿပီး တင္းက်ပ္လာ၏။ ဘယ္လို ေရွာင္လႊဲထြက္ ရမည္ မသိျဖစ္ေနစဥ္ ကယ္တင္ သူ ေပၚ လာ သည္။ ထိုင္ေစာင့္ ေနရတာၾကာေသာေၾကာင့္ အဖြားႀကီး ထလိုက္လာ၏။
“အမယ္ေလး၊ ဘယ္သူလဲလို႔ စိုးစိုး ျဖစ္ေနတာကိုး”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ၊ ေဆးခန္း လာျပတာဆို”
“ဟုတ္တယ္ သမီးေရ၊ မ်က္စိက မေကာင္းဘူး၊ တိမ္လို႔ေျပာတာပဲ ခြဲရမယ္တဲ့”
အဖြားႀကီး ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ ႐ုန္းတာကို မတတ္သာေတာ့ဘဲ စိုးစိုးလႊတ္ ေပး လိုက္ရသည္။ အဖြားႀကီး ႏွင့္ စကားဆက္ေျပာေနခိုက္ မင္းခန႔္ တကၠဆီ တစီးကို
ေစ်း မဆစ္ဘဲ ငွားပစ္လိုက္၏။
“ကားရၿပီ ႀကီးႀကီးေရ”
“ေအး လာၿပီ သမီး”
အဖြားႀကီးကို ကားတံခါး ဖြင့္ေပးၿပီး စိုးစိုး ကိုလက္ျပလိုက္သည္။
“သြားမယ္ေနာ္ မစိုးစိုး၊ အားလုံး အဆင္ေျပသြားမွာပါ၊ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔”
စိုးစိုး မ်က္လုံးႀကီးျပဴးလာတာကို သေဘာက်ၿပီး ျပဳံးမိရင္း ကားေပၚ အျမန္တက္ၿပီး ေမာင္း ခိုင္း လိုက္သည္။ တလမ္းလုံး လည္းရယ္ခ်င္သလို ျဖစ္မိသည္။ ဟိုအရင္တုန္းက မင္းခန႔္
ႏွင့္ မ်ိဳး မင္းစိုး ကို လင္မယားလို႔ ေျပာၾကတာ ထက္ကို ပိုရယ္စရာေကာင္းေန၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္ ေလာက္ အျဖစ္မရွိေၾကာင္း မင္းခန႔္ အသိဆုံး ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို စြတ္စြဲ မႈ
ေတြေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္ညစ္ေနရတာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခအ ေန ေအးေဆး သြားသည္ အထိ တတ္နိုင္သေလာက္ မ်ိဳးမင္းစိုးႏွင့္ ခပ္ခြာခြာ ေနရင္ ေကာင္း
မလားေတြးေန မိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး အျပန္လိုက္မပို႔ ရင္ ဘတ္စ္ကား တိုးစီးရ ေတာ့မည့္ အေရးက ေတာ့ စိတ္ ညစ္စရာ တခုျဖစ္ပါသည္။
ဆိုင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မာလာ့ အေမႀကီးက ၿမိဳ႕ထဲမွာ စိုးစိုး ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း၊ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ စိုးစိုး တို႔ အၾကာႀကီးရပ္စကားေျပာေနလို႔ ထိုင္ေစာင့္ခဲ့ ရေၾကာင္း မာလာ့ကိုေျပာၿပ သည္။
မာ လာ အၾကာႀကီးခပ္စူးစူး စိုက္ၾကည့္ေနတာကို မင္းခန႔္ သိေပမယ့္ မသိသလို လုပ္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ညေနက်ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေနာက္ကို လာမႀကိဳ ေတာ့ဖို႔ ဘယ္
လိုေျပာရင္ ေကာင္းမလဲဟု အစီအစဥ္ ခ်ေနမိ၏။
ညေန ငါးနာရီခြဲေတာ့ ဆိုင္သိမ္းၿပီး က်န္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ျပန္ကုန္ၾကေပမယ့္ မင္းခန႔္ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ မာလာ တေန႔စာစာရင္း ေတြကို လုပ္ေန သည္
ကိုေဘးကေန ၀ိုင္းကူသလိုလို ႏွင့္ ေယာင္ေနမိ၏။
“ညီမေလး မျပန္ေသးဘူး လား”
“မျပန္ခ်င္ေသးလို႔ မမ”
“ဒါဆိုလဲ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ေပါ့”
“ရတယ္ မမ၊ သိပ္ေနာက္က်ရင္ ကားခက္တယ္၊ ခနေနရင္ေတာ့ ျပန္မယ္”
“မျပန္ခ်င္လဲ အေပၚထပ္မွာ ေမေမ တို႔နဲ႔ အိပ္လို႔ ရတယ္ေလ”
မာလာ့ အေမက ပန္းအိျဖဴကို ခင္မင္ေတာ့ အိပ္မယ္ ဆိုရင္ ဝမ္းသာအားရ လက္ခံမွာပဲျဖစ္ သည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ မေနခ်င္ပါ။ ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွ ဆိုင္ထဲကေနထြက္
လာ ခဲ့သည္။ အေမွာင္ပ်ိဳးစ လမ္းေပၚမွာ ေလၽွာက္သြားရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ေစာင့္ေနဦးမွာလား ဟု လည္းသိခ်င္မိ၏။ မွတ္တိုင္နားေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ကားျဖဴေလးကို ေတြ႕ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ နည္းနည္းေနာက္က်ေနလို႔ ျပန္သြားၿပီေတာင္ ထင္ေနတာ”
“မမ မာလာကို ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနရလို႔”
“ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ က အားေနတာပဲ”
ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးေတာ့လည္း တက္ထိုင္လိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာက အရင္ေန႔ ေတြကထက္ပိုၿပီး ညိဳးႏြမ္းေနသလို ထင္ရ၏။ အိမ္မွာ စိတ္ညစ္စရာေတြ ရွိလို႔ဟု မ်ိဳးမင္းစိုး
ေျပာဖူးသည္။ ထိုစိတ္ညစ္စရာ ဆိုတာ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္ေနမွန္း ေန႔ခင္းက မွ မင္း ခန႔္ သိရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက မိဘ ကိုသိတတ္ေသာ သားလိမၼာ ျဖစ္သည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္
ပတ္သက္ၿပီး အိမ္က ဖိအားေတြေပးလာလၽွင္ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ ျဖစ္ၿပီးစိတ္ညစ္ရမွာ မလြဲ ျဖစ္သည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးကို ေနာင္ လိုက္မပို႔ေတာ့ဖို႔ ဘယ္လိုေျပာရင္ ေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားေနေသာ ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စကားမေျပာျဖစ္ပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း သူ႔ အေတြးႏွင့္ သူတိတ္ဆိတ္ စြာ
ကားကို ေမာင္းေနသည္။ လိုက္မပို႔ဖို႔ မင္းခန႔္ တခါေျပာဖူးပါသည္။ အရင္လို ရွိုးေဂ်ာ့သမား ေဒၚလာစား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဆီဖိုးကုန္မွာကို အားနာလို
့ေျပာ မိတာ ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး လက္မခံခဲ့ပါ။ အခု ထပ္ေျပာရင္လည္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံ မည္။ သူလက္ခံ ေအာင္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုတာ မင္းခန႔္လည္း စဥ္းစားလို႔ မရေသး။

မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလုံးစုံ သိသည္ဟု ကိုယ့္ဖာသာထင္ခဲ့ မိတာကို စိတ္ထဲမွာ ဇ ေဝဇဝါျဖစ္လာရသည္။ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ မိဘေတြ ကိုဆန႔္က်င္ၿပီး
ပန္းအိ ျဖဴ နားမွာ မခြာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ရိုးမွ ရိုးပါ၏ ေလာဟု ေတြးမိလာ၏။
“တခုခု စားဦးမလား”
“စားေလ၊ စားေပါ့”
ေနာက္ဆိုရင္ ၾကဳံခ်င္မွ ၾကဳံနိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္လို႔ မင္းခန႔္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာတူလိုက္သည္။ စားရင္းေသာက္ရင္း ေျပာစရာရွိတာေလးလဲ ေျပာနိုင္၏။ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းတေယာက္
ကို ျပန္ရၿပီးမွ စြန႔္ခြာရေတာ့ မလိုျဖစ္ရျခင္း အတြက္ မင္းခန႔္လည္း စိတ္မေကာင္းပါ။ ဒါေပ မယ့္ ဒါမ်ိဳးမင္းစိုး အတြက္ျဖစ္သည္။ သူဘယ္ေတာ့မွ ရယူပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရွိမည္ မဟုတ္သည့္
မိန္းကေလး တေယာက္ နားတြင္ အခ်ိန္ေတြ အက်ိဳးမဲ့ မကုန္ဆုံးေစခ်င္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ နိုင္ငံျခား ျပန္သြားဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္၏။
“ဟိုမွာ ဆိုင္ တဆိုင္”
မင္းခန႔္ ညႊန္ျပလိုက္သည့္ မီးေရာင္စုံေတြ လင္းလက္ေနသည့္ ေနရာ ဆီသို႔ ကားကို ေကြ႕ ခ်လိုက္သည္။ ေရွ႕ေရာက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ စားေသာက္ဆိုင္ အမည္ခံ ယမကာဆိုင္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ က်ယ္ျပန႔္ေသာ ကြက္လပ္ မွာစားပြဲဝိုင္းေတြ ခပ္က်ဲက်ဲ ခ်ထားသည္။
“အရက္ဆိုင္ နဲ႔တူတယ္၊ ျဖစ္မလား”
“ခနတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္”
အစြန္ဖက္က ၀ိုင္းတဝိုင္းမွာ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ စားစရာေတြ မွာၿပီးေနာက္ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ဆိုင္ထဲမွာ ဥဒဟို သြားလာေနၾကသည့္ တူညီဝတ္စုံဝတ္ မိန္းကေလးေတြ
ကို မင္းခန႔္ ျမင္ရသည္။ ၾကည္မာဝတ္ေလ့ ရွိေသာဝတ္စုံ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေသခ်ာေအာင္ လိုက္ၾကည့္ရာ လမ္းေဘး အစပ္မွာထိုးထားသည့္ အရက္ကုမၸဏီ ေၾကာ္ျငာ ကားႀကီးကို
ျမင္ လိုက္ရ၍ ၾကည္မာတို႔ ဆီမွ ျဖစ္မွန္း ေသခ်ာသြားသည္။
ၾကည္မာမ်ား ဒီမိန္းကေလး ေတြထဲမွာ ပါမလားဟု မင္းခန႔္ အသည္းအသန္လိုက္ ရွာမိ သည္။ ဒီလို ကားေတြ မ်ားေတာ့ ပါခ်င္မွလဲ ပါေပမည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ တို႔ ႏွင့္ ႏွစ္ဝိုင္း
ေက်ာ္ေလာက္က စားပြဲေဘးမွာေနာက္ကေန ျမင္ လိုက္ ရသည့္ ကားစြင့္သည့္ တင္ပါးတစုံ က မွားစရာ မရွိပါ။ ႀကီးမားေပမယ့္ အခ်ိဳးအစားက် သည့္ ဒီလို တင္ပါးမ်ိဳးပိုင္ဆိုင္တာ
ၾကည္မာပဲ ရွိပါသည္။ ၾကည္မာကေတာ့ ေက်ာေပးထား လို႔ မင္းခန႔္ ကို ျမင္ပုံမရပါ။ သူမ ရပ္ေနသည့္ ၀ိုင္းက လူေတြႏွင့္ စကားေျပာေန၏။
ျဖစ္နိုင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းေခၚၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး အ တြက္ လိုအပ္တာ ၾကည္မာ့လို စိတ္ထားေကာင္းၿပီး ျဖဴစင္သည့္ အပ်ိဳစင္ မိန္းကေလး
ျဖစ္ သည္။ ေနာက္ေၾကာင္း အရႈပ္ေတြ တေလွႀကီး ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခု ခ်ိန္မွာ ေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ မျဖစ္ေသးပါ။ အရက္ေရာင္းသည့္ မိန္းကေလး ဆိုၿပီး
ၾကည္ မာ့ဖက္က ေအာက္သြားလိမ့္မည္။
အိမ္ေျပာင္းသြား ၿပီးကထဲက မေတြ႕တာဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ ၾကည္မာႏွင့္ အရမ္းစကားေျပာ ခ်င္ေနသည္။ ေနရာသစ္မွာ အဆင္ေျပသလားဆိုတာလည္း သိခ်င္သည္။ အဆင္မေျပ
ဘူး ဆိုရင္ အခုလည္း အိမ္လခ ကို မင္းခန႔္ တေယာက္ထဲ ေပးေနရသည့္တူတူ ၾကည္မာ့ ကို ျပန္လာေနဖို႔ ေခၚခ်င္၏။
“တြိဳင္းလက္ ခနသြားဦးမယ္”
“ဟင္ ..တေယာက္ထဲ”
“ျဖစ္ပါတယ္၊ ဟိုမွာလဲ မိန္းကေလး ေတြရွိတာပဲ ကို”
ၾကည္မာတို႔ ဖက္ကိုညႊန္ျပၿပီး အတင္းထလာခဲ့၏။ စားပြဲထိုးေလး တေယာက္ကို ေမးၾကည့္ ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး အိမ္သာက ဆိုင္ေဘးဖက္မွာ ရွိေၾကာင္း ေျပာသည္။ ၾကည္မာ
ျမင္ ေလာက္ သည့္ ေနရာေရာက္ေအာင္သြား ၿပီး ခနရပ္ေနလိုက္ေတာ့ ၾကည္မာ လွမ္းၾကည့္ သည္။ မင္းခန႔္ ကိုျမင္ေသာ္လည္း အံ့ၾသပုံမျပ။ ၾကည့္ရတာ ဝင္လာကထဲက
ျမင္ၿပီး ျဖစ္ပုံရ သည္။ အိမ္သာဖက္ကို သြားမည္ဟု လက္ဟန္ျပေတာ့ ေခါင္းညိတ္ၿပ သည္။ ေနာက္က လိုက္လာမည့္ ပုံမ်ိဳး ရွိတာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္သာေတြ ေရွ႕နားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာတာေၾကာင့္ လာလက္စ ႏွင့္ အထဲဝင္ၿပီး ကိစၥ ရွင္းလိုက္သည္။ ၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာေတာ့မွ
ေရွ႕မွာရပ္ ေနသည့္ ၾကည္မာ့ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ မေတြ႕ ရသည့္ ရက္ေတြ အတြင္းၾကည္မာ ဘယ္ လို မွ ထူးျခားမလာ။ အရင္အတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မင္း ခန႔္ ကို ျမင္
သည္ ႏွင့္ လက္ကိုဖမ္း ဆြဲၿပီး
“အဲဒါ ဘယ္သူလဲ အိျဖဴ”
“ငါ့ မိတ္ေဆြပါ၊ ရိုးရိုးခင္တဲ့ မိတ္ေဆြ၊ ဒါက ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး၊ နင္ေနရထိုင္ရ အဆင္ ေျပရဲ့လား၊ ငါဒါပဲ သိခ်င္တယ္”
“ေျပပါတယ္၊ ေရဖိုး မကုန္ မီးဖိုး မကုန္ ေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္ပိုထြက္လာေသးတယ္၊ အလုပ္ ဆင္း အလုပ္ျပန္လဲ ကားေပၚတက္လိုက္သြား႐ုံပဲ၊ နင္ပဲ အေရးႀကီးတာ”
“ငါက ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”
“နင့္ကို အဲဒီလူ ကားေပၚမွာေတြ႕တာ သုံေလး ခါရွိၿပီ၊ အခု ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုင္လာၾက တယ္၊ နင္ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ အိျဖဴ၊ ဒါအတည္လား၊ အရင္လိုပဲလား”
“ငါ့ကို အထင္မေသးပါနဲ႔ ၾကည္မာရာ၊ သူကလည္း တကယ့္လူရိုး လူေကာင္းပါ၊ ပါးစပ္ထဲ လက္ထည့္ေတာင္ ကိုက္တတ္တဲ့ လူမဟုတ္ဘူး၊ ခုလည္း တို႔ ထမင္းစားၿပီး
ရင္ျပန္မွာပါ”
မင္းခန႔္ စကားကို ၾကည္မာ သိပ္ၿပီးယုံၾကည္ပုံမရပါ။
“နင္ အရင္အိမ္မွာပဲလား”
“ေအးေလ၊ ငါအခု အလုပ္ရေနၿပီ၊ အိမ္လခလဲ ေပးနိုင္ေနၿပီ၊ ငါနဲ႔ ျပန္လာေနပါလား၊ ေရဖိုး မီးဖိုးက အစ ငါတာဝန္ယူပါတယ္”
“နင့္လခ ဘယ္ေလာက္ရလို႔လဲ”
“ရွစ္ေသာင္း”
“လမ္းစရိတ္၊ စားစရိတ္ နဲ႔ ဘာက်န္မွာလဲ၊ အိမ္လခ လဲေပးရဦးမယ္၊ ငါ့အတြက္ ေခါင္းထဲ မထားပါနဲ႔ အိျဖဴရယ္၊ ငါအဆင္ေျပပါတယ္”
“ငါက နင္နဲ႔ ေနခ်င္လို႔ပါ”
“ငါထီ ထိုးထားတယ္၊ ေပါက္ရင္ အိမ္ဝယ္မယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ငါနဲ႔ လာေန၊ ဟုတ္လား၊ ကဲ .. သြားမယ္ဟာ၊ အၾကာႀကီးေပ်ာက္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အခုေတာင္ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို နဲ႔
လစ္ လာတာ၊ နင္ မဟုတ္တာေတြ လုပ္မေန ရင္ၿပီးတာပဲ”
“မလုပ္ဘူး စိတ္ခ်၊ နင္လဲ လာခဲ့ ဦးေလ၊ ဒါမွ မဟုတ္ နင့္အေဆာင္လိပ္စာေပး၊ ငါအား တဲ့ ရက္ လာခဲ့မယ္၊ မနက္ပိုင္းဆို ရွိမယ္ မဟုတ္လား”
“ေအးေအး၊ ငါလာရင္ ေပးမယ္၊ အခုေတာ့ လစ္ဦးမယ္ဟာ၊ ငါေပ်ာက္ေနမွန္း သိရင္ ခို တယ္ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ အျဖတ္ခံေနရဦးမယ္”
မင္းခန႔္ လက္ကို ညႇစ္လိုက္ၿပီးၾကည္မာ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ထြက္သြားသည္။ တင္ပါးေတြ လွပ စြာလႈပ္ရမ္းသြားတာကို မ်က္စိတဆုံး လိုက္ေငးေနၿပီး ၾကည္မာ ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္
သြားမွ မင္းခန႔္ လည္း ကိုယ့္ဝိုင္းကိုယ္ျပန္လာခဲ့၏။
“ေဆာရီး၊ နည္းနည္း ၾကာသြားတယ္၊ ..ေအာ္”
မင္းခန႔္ ႏွင့္ အတူမွာတုန္းက အရက္မပါ။ အခုေတာ့ စားပြဲေပၚ အရက္ပုလင္းတလုံး ႏွင့္ ဆိုဒါ၊ ေရခဲ ေတြပါ ေရာက္ေနသည္။
“သူတို႔ေတြ အတင္း လာေျပာလို႔ အားနာတာနဲ႔”
ပုလင္းတံဆိပ္ ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကည္မာတို႔ အရက္ျဖစ္ေနသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး လက္ထဲ က ေသာက္လက္စ ခြက္ကိုၾကည့္ရင္း ျမင္ကြင္းထဲမွာ ၾကည္မာ့ကို ရွာမိ၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္း
စားပြဲ တလုံးကေန ၾကည္မာ လွမ္းလွမ္းၾကည့္တာေတြ႕ လိုက္ရသည္။
“ကို မ်ိဳးမင္းစိုး ညာဖက္ကို နည္းနည္းတိုးလိုက္၊ ကိုယ္လုံး ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုံပါ နည္း နည္းေရႊ႕ ခိုင္းတာ”
ဘုမသိဘမသိ ႏွင့္ မင္းခန႔္ ေျပာသလို မ်ိဳးမင္းစိုး လိုက္လုပ္ေတာ့ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ၾကည္မာ ၾကားမွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုယ္လုံးႀကီးကြယ္သြားသည္။ အနားေရာက္လာသည့္ စားပြဲထိုးေလး ကို
ဖန္ခြက္လြတ္ တလုံးယူခိုင္းေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး နားမလည္ နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဖန္ ခြက္ ေရာက္လာေတာ့ ထမင္းနည္းနည္း ဟင္းနည္းနည္း အရင္စားလိုက္သည္။ အစာ နည္းနည္း
ဝင္သြားေတာ့မွ ခြက္ထဲကို အရက္ေလာင္းထည့္လိုက္သည့္ အခါ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးတက္သြား၏။

“မပန္း ..မပန္းအိျဖဴ၊ ဒါ …ဒါ”
“နည္းနည္း ေသာက္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ၊ ျမည္း႐ုံပဲ”
“ျမည္းတာကလဲ တပက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္”
“ကၽြန္မ မကုန္ရင္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ဆက္ေသာက္လိုက္ေပါ့၊ မရြံ ဘူး မဟုတ္လား”
“ကဲ ..ကဲ ..သေဘာဗ်ာ၊ သေဘာ”
ဆိုဒါထည့္ ေရခဲထည့္ၿပီး ကေလာက္ကေလာက္ႏွင့္ ခြက္ကိုလႈပ္ေနသည့္ မင္းခန႔္ကို မ်ိဳး မင္းစိုး ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကုပ္၏။
“လုပ္ေနတဲ့ ပုံကေတာ့ တကယ့္သဘာႀကီး အတိုင္းပဲ၊ လန႔္ေတာင္ လန႔္လာၿပီ”
“မလန႔္နဲ႔၊ မလန႔္ နဲ႔၊ အဲဒီ အတိုင္း ေနရာမေရႊ႕ဘဲသာေန ဟုတ္ၿပီလား”
ၾကည္မာရွိရာဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ တက်ိဳက္ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ထို တက်ိဳက္ကလည္း ခြက္တဝက္ေလာက္ ပါသြားရာ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံးပိုျပဴးသြားသည္။
မင္း ခန႔္ ဒါကို ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ပါ။ ၾကာရွည္ေလး ျမင့္စြာ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ ရသည့္ အရသာတခု က လည္းေခ်ာင္းကေန တဆင့္ တကိုယ္လုံးကို ေႏြးေထြးစြာ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားျခင္းကို အမိအရ လိုက္ၿပီးခံစားေနမိသည္။ ေနာက္တခါေတြ႕လို႔ နင္တို႔ အရက္ေကာင္းသည္ဟု ၾကည္မာ့ ကို ေျပာလၽွင္ ၾကည္မာ ဘယ္လို ေနမည္နည္းဟု ေတြးရင္းျပဳံးမိသည္။
“ျပဳံးမေနနဲ႔ အမ၊ ဒါဝီစကီ၊ ျပင္းတယ္၊ အျမည္းေလး ဘာေလးစား၊ ဒီမွာ ေရေသာက္ လိုက္ ဦး”
မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ေရယူေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဟင္းဖတ္ သုံးေလးဖတ္ ထပ္ စားလိုက္သည္။ ထမင္းလည္း နည္းနည္း စားၿပီးေနာက္ လက္က်န္ ကိုထပ္ေမာ့ခ်လိုက္ သည္။
“ဒုကၡပဲ၊ ကိုယ့္ထက္ဆိုးေနပါေရာလား”
“ဘာဒုကၡလဲ၊ စိတ္ခ်ပါ။ ထမ္းမျပန္ရဘူး၊ ဒီမွာ ကုန္သြားၿပီ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ခြက္က အခုထိ ဒီ အတိုင္းပဲ၊ မေသာက္နိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ မေသာက္နိုင္ရင္ ေျပာ၊ ကၽြန္မ အကုန္ေသာက္ ပစ္ လိုက္မယ္”
“အကုန္ေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ပါမယ္”
သူ႔ခြက္ကို ရွင္းၿပီးေနာက္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေနာက္တခြက္ထပ္ငွဲ႕သည္။ ဒီတခြက္ကို ရွင္းေနစဥ္ မင္းခန႔္ က ဟိုဟာစား ဒီဟာစား လုပ္ရင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး တတိယ ခြက္ ကို ငွဲ႕ၿပီးတာ
ႏွင့္ မင္းခန႔္ ကလည္း ေနာက္တခြက္ ထပ္ထည့္သည္။
“ေၾကာက္လာၿပီဗ်ာ”
“မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ဒီေလာက္က ေအးေဆးပါ”
ပထမ တခြက္ အရွိန္ ႏွင့္ နားထင္နားရင္းေတြ ပူလာၿပီ ျဖစ္လို႔ မင္းခန႔္ အာသြက္ေန သည္။ ဒီတခြက္ကိုေတာ့ ႏွစ္က်ိဳက္ ႏွင့္ မျဖတ္ပါ။ နည္းနည္းစီ လီၿပီးေသာက္သည္။မင္းခန႔္ ထပ္ မ
ေသာက္နိုင္ေတာ့ဟု ထင္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ေအးေအးေဆးေဆး ပင္ၾကည့္ေနသည္။ မင္းခန႔္ က လည္း အ စားေတြ ဘာေတြစားျပေနလို႔ ၿပီးၿပီ ထင္သြားပုံရသည္။ မင္းခန႔္ အတြက္ဟု အခ်ိဳ
ရည္ တပု လင္းေတာင္ မွာေပးလိုက္ေသးသည္။
မင္းခန႔္ သုံးခြက္ ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ေတာ္ေတာ္ ထိတ္လန႔္ လာ သည္။
“မပန္းအိျဖဴ၊ ေတာ္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္၊ ျပန္ၾကရေအာင္”
“ဘာလို႔ ျပန္ရမွာလဲ၊ အေစာႀကီးရွိေသးတယ္၊ အရက္ေတြလည္း က်န္ေနေသးတယ္”
အလြန္ကို အသုံးမက်သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးျဖစ္ပါသည္။ မင္းခန႔္ သူထက္ပိုေသာက္ နိုင္သူျဖစ္ တာ ကိုေမ့ ေလ်ာ့ေနၿပီထင္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို စပ္ျဖဲျဖဲ ႏွင့္ ေျပာင္ျပရင္း ပန္းကန္ထဲက
ဝက္သား လုံးကို တူျဖင့္ ညႇပ္ယူရာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရ။ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ထြက္ေနသည္။ စိတ္မ ရွည္ေတာ့သျဖင့္ တူတေခ်ာင္းကို ပစ္ခ်ၿပီး တေခ်ာင္းထဲႏွင့္ ခါးလည္က ထိုးေဖါက္ လိုက္
မွ ပါလာ၏။
“ေတြ႕လား၊ ရပါတယ္၊ ဟဲ ..ဟဲ”
“မပန္းအိျဖဴ၊ က်န္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ေသာက္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ အိမ္ျပန္ရဦး မယ္ ေလ၊ ထပ္မေသာက္ပါနဲ႔ေတာ့”
မ်ိဳးမင္းစိုးက လက္က်န္ျဖတ္ဖို႔ သူ႔ခြက္ထဲကို အရက္ေလာင္းထည့္စဥ္ မင္းခန႔္ ကလည္း ခြက္ဝင္ထိုးေပးလိုက္သည္။
“ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေခါင္းက်ိန္းလာၿပီ”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း တခြက္ထပ္ေသာက္႐ုံနဲ႔ ဘာထူးမွာလဲ”
“ကဲဗ်ာ၊ ဒါဆိုလဲ တခြက္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ထပ္ထည့္ေပးမယ္ ဟုတ္ လား”
မင္းခန႔္ စိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ခြက္ထဲကို အရက္အနည္းငယ္ ထည့္ေပးၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုးက သူ႔ ခြက္ ထဲကိုက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။
“ကဲ ..ကဲ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လည္းဒါၿပီးရင္ သြားၾကရေအာင္ေနာ္”
ခြက္ထဲကို ေရခဲတုံးထည့္တာ ေဘးကိုခ်ည္းပဲ က်ေနသည့္ မင္းခန႔္ ကို ကူညီထည့္ေပးရင္း မ်ိဳးမင္းစိုးေျပာသည္။
“အာ ..ေနဦးေလ၊ ပိုက္ဆံ ရွင္းမယ္ ဆိုလဲ ဒီဟာေလး ကုန္မွရွင္း”
ဆိုဒါ အနည္းငယ္ထည့္ၿပီးေနာက္ ခြက္ကို တခ်က္ထဲ ေမာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။ မင္းခန႔္ ကုန္ သြားမွ မ်ိဳးမင္းစိုးက စားပြဲထိုးေခၚၿပီး ေဘလ္ေတာင္းလိုက္၏။ သူ႔ခြက္ကိုလည္း အေျပာင္
ရွင္းလိုက္သည္။ စားပြဲေပၚက လက္က်န္ပုလင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုး သိမ္းလိုက္တာလား၊ စားပြဲထိုးကိုပဲ ေပးလိုက္တာလား ဆိုတာ မင္းခန႔္ မသိလိုက္ေပမယ့္
ဘာမွ ထပ္မရစ္ေတာ့။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာင့္တခဲ့ ရသည့္ အရက္ကို ဒီေလာက္ေလး ေသာက္ခြင့္ ရတာကို စိတ္ေက်နပ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိ၏။
“ေဘလ္ လာရင္ ကၽြန္မ ေပးမယ္ေနာ္”
“လုပ္ျပန္ၿပီ၊ အိတ္ကို ကိုင္ထားတာေဇာက္ထိုးႀကီးဗ်၊ ဘယ္လိုလုပ္ဖြင့္ လို႔ရမလဲ၊ ထားလိုက္ ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေပးပါမယ္၊ ေနာက္တခါ မွေပးေပါ့၊ ဟုတ္လား”
“ေနာက္တခါ၊ အိုေက စိန္လိုက္ေလ၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ အမ်ားႀကီး ေသာက္မွာေနာ္”
“ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ့၊ အခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ မူးေနၿပီ မဟုတ္လား”
“ေပါက္ကရေတြ၊ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ မူးမလား၊ အာေတာင္ မစြတ္ဘူး”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေငြရွင္းေနစဥ္ မင္းခန႔္ ၾကည္မာ့ကို သတိရၿပီး လိုက္ၾကည့္မိသည္။ အခုန ၀ိုင္း နား မွာမရွိေတာ့၊ ၀ိုင္းေျပာင္းသြားၿပီထင္သည္။ မင္းခန႔္ အရက္ေသာက္ေနတာကို မ်ား
ျမင္ သြားေသးလားဟု စိုးရိမ္မိေသးေသာ္လည္း ျမင္လိုက္လို႔ ကေတာ့ ၾကည္မာ ခ်က္ခ်င္းေျပး လာမွာဟု ေတြးမိၿပီး စိတ္ေအးသြားသည္။
“ကဲ ..သြားၾကမယ္”
“ၿပီးၿပီလား၊ သြားမယ္ေလ”
ထလိုက္ခ်ိန္မွာ ေခါင္းထဲက ရိပ္ကနဲျဖစ္သြားလို႔ ေရွ႕က စားပြဲကို လက္ေထာက္လိုက္ရ သည္။
“မပန္းအိျဖဴ ရရဲ့လား”
“ရတယ္၊ ရတယ္၊ လာေတာ့မတြဲနဲ႔ သိကၡာက်တယ္”
ျမင္ကြင္းထဲမွာ ၾကည္မာ့ကို ျမင္လိုက္သလိုလို ရွိတာေၾကာင့္ ကပ်ာကယာ လက္ကာၿပီး တားလိုက္ရသည္။ အသက္ကို ဝေအာင္ရႉၿပီး စိတ္ကို တင္းကာ လက္လႊတ္ၿပီးမတ္
မတ္ ရပ္လိုက္၏။
“ေတြ႕လားရပါတယ္၊ ကၽြန္မ ေရွ႕က သြားမယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကၽြန္မ ေနာက္တည့္တည့္က လိုက္ခဲ့၊ ဘာမွ မေမးနဲ ေျပာတဲ့ အတိုင္းလုပ္”
“ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့”
ၾကည္မာ ရွိမည္ထင္သည့္ ေနရာဖက္ကို တာ့တာ လုပ္လက္ျပလိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ လွည့္ ထြက္ ခဲ့သည္။ ယိုင္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည့္ ေျခလွမ္းေတြကို မနည္းထိန္းလာရ၏။ ဒီေန႔ စီး
လာသည့္ ဖိနပ္က သိပ္မျမင့္တာကလည္း ကံေကာင္းသြား၏။ မ်ိဳးမင္းစိုးကေတာ့ မင္း ခန႔္ ေျပာထားသည့္ အတိုင္းေနာက္ကေနကြယ္ၿပီး လိုက္လာသည္။
“မယိုင္ဘူး မဟုတ္လား”
“မယိုင္ဘူး”
“ဒါေၾကာင့္ ေျပာသားပဲ၊ မမူးပါဘူးလို႔”

ကားနားေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ မရေတာ့ပါ။ ကားေခါင္မိုးေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။ ၾကည္မာ ျမင္ဖြယ္မရွိေတာ့ဟု စိတ္ေလၽွာ့လိုက္တာေၾကာင့္လည္း ပါမည္ ထင္ပါသည္။
“မပန္းအိျဖဴ၊”
“ရတယ္၊ ရတယ္၊ ကားတံခါးေလးသာဖြင့္ေပး”
“ေဘးနည္းနည္းဖယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားက တံခါးကို ပိတ္ရပ္ထားတာ”
“ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလဲ ရတယ္၊ ဖယ္ေပးမယ္၊ ဒါနဲ႔ ေဆာ့ဖ္ပင္ ပါသလား”
“မပါဘူး၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ မပန္းအိျဖဴ”
“ဒီအရက္ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း ဟိုကားႀကီးမွာ ေထာက္ခံစာေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပး ခဲ့ မလို႔”
“ေနာက္ေန႔ မွေရးလည္း ရပါတယ္၊ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာ့ဖ္ပင္ မပါလို႔”
“အိုေက၊ အိုေက၊ ဒါဆိုလဲ ေနာက္မွေပါ့၊ ဖယ္လိုက္မယ္ေနာ္၊ တံခါးဖြင့္”
မင္းခန႔္ ကားထဲ အဝင္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ေနာက္ကေနလက္ေမာင္းကို ထိန္းေပးသည္။ ထိန္း တာ ကလည္း မထိရဲသလိုလို ရြံ့တြန႔္တြန႔္ ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း မဟုတ္။
“ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ၊ လဲမွာစိုးလို႔ ကိုင္ေပးတာ ဘာမွ မေျပာဘူး၊ ရြံ့ သလို ေၾကာက္သလို လုပ္မေနနဲ႔၊ အဲဒါေၾကာင့္ အခုထိမိန္းမ မရတာ”
ထိုင္ခုံ ေနာက္မွီကို မွီရင္း မင္းခန႔္ ေျပာလိုက္မိသည္။ ဒီေကာင့္ ကို မႏွိပ္ကြပ္ရတာၾကာၿပီ ဆိုေတာ့ အျပစ္တင္ရတာ အရမ္းအာေတြ႕ ေနသည္။
“မပန္းအိျဖဴ၊ ေျခေထာက္၊ ေျခေထာက္၊”
“ေျခေထာက္ ဘာျဖစ္လဲ၊ လူပဲ ေျခေထာက္ပါမွာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ေျခေထာက္က အျပင္ေရာက္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ တံခါးပိတ္မလဲ”
“ဒါဆိုလဲ ေျခေထာက္ အထဲသြင္းလို႔ ေျပာေပါ့”
ေလးလံေနသည့္ ေျခေထာက္ေတြကို အထဲ မသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ မဟန္နိုင္ေတာ့ ဘဲ ဟိုဖက္က မ်ိဳးမင္းစိုး ထိုင္မည့္ဖက္ဆီကို လဲက်သြားသည္။
“ေဟာဗ်ာ”
သူ႔ဖက္က တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္ထိုင္မည္ အလုပ္မွာ မင္းခန႔္ ကိုျမင္သြားသည္။ ဒီတခါေတာ့ ရဲရဲ တင္းတင္းပင္ လက္ေမာင္းႏွင့္ ပုခုံး ကို ကိုင္ၿပီး ျပန္ထူေပးသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေတာ္ေတာ္ မူးေနသလား၊ ကားေမာင္းနိုင္ရဲ့လား”
“မူးေတာ့မူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင္းနိုင္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား မလိုက္ရဲလို႔လား”
“ဒါဆိုလဲ ေမာင္းေပါ့၊ ဘာလို႔ မလိုက္ရဲရမွာလဲ”
ကားထြက္လာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး က ျပတင္းေပါက္မွန္ ကိုခ်ေပးသည္။ ေလေအးေအး က မ်က္ႏွာကို တိုးသည့္ အရသာကို မ်က္စိမွိတ္ခံစားရင္း မင္းခန႔္ လိုက္လာခဲ့၏။ ကိုယ့္
ဟာ ႏွင့္ ကိုယ္ဇိမ္ေတြ႕ ေနလို႔ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ေတာင္ မရစ္မိေတာ့ပါ။ ဒီလို အရသာမ်ိဳးကို မင္း ခန႔္ ေတာင့္တခဲ့ ရတာၾကာေလၿပီ။ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ေတာ့ေတာင္ စီးရတာ
ခနေလး လို႔ ထင္ေန၏။
“ေရာက္ၿပီ”
“ဘယ္ကို ေရာက္တာလဲ”
“ခင္ဗ်ား အိမ္ေလ”
“ဟုတ္လား၊ ျမန္လိုက္တာ၊ ေရာက္ၿပီဆိုလဲ ဆင္းရတာေပါ့၊ ေက်းဇူးတင္တယ္ ကိုမ်ိဳးမင္း စိုးရာ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ”
“ေနဦး၊ ေနဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးလာဖြင့္ေပးမယ္”
“သိုင္းက်ဴး၊ သိုင္းက်ဴး”
ကားေပၚက ဆင္းသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ သိသိသာသာ ယိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေပါင္ ေပၚက အိတ္ျပဳတ္က်သြားလို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ေကာက္ကိုင္လိုက္ရသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့
ကားစက္ဖုံး ကို ကိုင္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ ပတ္သြားေနသည့္ မင္းခန႔္ အေျခအေန ကို မ်ိဳးမင္းစိုး သေဘာေပါက္သြားသည္ ထင္သည္။ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ကေန တင္းတင္း
ထိန္းကိုင္ၿပီး အိမ္ဝ အထိ လိုက္ပို႔ သည္။ ေလွခါးထစ္ေတြကို တက္သည့္ အခါ ေနာက္က ေန ေက်ာကို တြန္းတင္ ရသည္။
တံခါးဝ ေရာက္ေတာ့ သံဆန္ကာေတြကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္ၿပီး
“ေသာ့ ၊ ေသာ့ ၊ ငါ့ေသာ့ ဘယ္မွာလဲ”
“အိ္တ္ထဲမွာ ထင္တယ္၊ အိတ္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ”
“ဒါဆိုလဲ အိတ္ထဲက ယူၿပီး တံခါးပါ တခါထဲ ဖြင့္ေပးစမ္းပါ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့”
အိတ္ဇစ္ဖြင့္ သံ၊ အထဲကို လက္ႏွိုက္စမ္းေနသံ ၾကားရသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ..မိန္းကေလး တေယာက္ရဲ့အိတ္ကို ဖြင့္မၾကည့္ဖူးဘူး မဟုတ္လား၊ တခါထဲ ဗဟုသုတ ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္သြားလိုက္ပါလား”
“ကၽြန္ေတာ္ ေသာ့ ရွာတာပါ၊ မ..မ..မၾကည့္ပါဘူး”
“ခက္ေနပါၿပီ၊ အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဗဟုသုတ ရေအာင္ၾကည့္သြားလို႔ ေျပာေန တာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအိတ္ ကေတာ့ ထမင္းဗူးနဲ႔ ပိုက္ဆံ အိတ္ပဲ ပါတယ္၊ ဟဲ ..ဟဲ”
ေျပာခ်င္ရာေျပာေနသည့္ မင္းခန႔္ ကို မ်ိဳးမင္းစိုး လစ္လ်ဴရႈ လိုက္ၿပီး ေသာ့ကို ရေအာင္ စမ္း ကာ တံခါးဖြင့္ ေပးသည္။
“ၿပီးရင္ ေသာ့ကိုအိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္၊ေသာ့ထည့္ၿပီးရင္ အိတ္ေပး၊ အရမ္းအိပ္ခ်င္ ေနၿပီ”
အိတ္ကို ျပန္ယူၿပီး အထဲ အဝင္မွာ မင္းခန႔္ လဲက်သြားျပန္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဖမ္းဆြဲ လိုက္ နိုင္လို႔သာ ဖိနပ္စင္ေပၚ ျပဳတ္မက်ျခင္း ျဖစ္သည္။
“မထူးေတာ့ပါဘူး၊ အထဲသာ တြဲပို႔ေပးပါေတာ့”
မ်ိဳးမင္းစိုး အထဲအထိ တြဲပို႔ ရေတာ့သည္။
“ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီလိုက္ကာ က အိပ္ခန္း၊ အထဲက ဘယ္ဖက္ အလည္နားမွာ မီးခလုပ္ရွိတယ္၊ စမ္းၿပီး ဖြင့္လိုက္”
မီးေရာင္ လင္းသြားသည္ႏွင့္ မင္းခန႔္ ဂမူးရႈးထိုး အိပ္ရာဆီ သြားမိသည္။ မလဲေအာင္ထိန္း ေပးေနရသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း အတူပါလာ၏။ အိပ္ယာနား ေရာက္သည္ႏွင့္ လက္ထဲက
အိတ္ကို ပစ္ခ်ၿပီး အိပ္ရာေပၚ အတင္းလွဲခ်လိုက္မိသည္။ ေခါင္းအုံး ႏွင့္ ထိလိုက္တာႏွင့္ တ ေလာက လုံးခ်ာခ်ာလည္ေနသလိုပင္။ အိပ္ယာေပၚကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္း
စိုး ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့။ ေဘးမွာရပ္ေနသည့္ လူရိပ္ တခုလိုလိုသာ ျဖစ္၏။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ဒီေန႔ ကံထူးတယ္၊ မိန္းကေလးေတြ အိပ္ခန္းထဲလည္း ေရာက္ဖူးသြားၿပီ၊ ဟား ..ဟား၊ ရႈပ္ပြေနတာပဲလို႔ ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ တပတ္တခါမွ ရွင္းတာ”
“မေျပာပါဘူး၊ မေျပာပါဘူး၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ အိပ္လိုက္ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္သြား ေတာ့မယ္”
“အိုေက၊ ဂြတ္နိုတ္၊ ဂြတ္နိုတ္၊”
မ်ိဳးမင္းစိုး ထြက္သြားၿပီးေနာက္ တေစာင္းလွဲေနရာမွ ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးကို ပိတ္သံသဲ့သဲ့ ၾကားၿပီးေနာက္ ကားစက္ႏွိုးသံ ထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကား
သံက တေျဖးေျဖး ေဝးသြား၏။ မ်ိဳးမင္းစိုးေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန႔္ သြားၿပီထင္သည္။ မီးထ ပိတ္ ခ်င္ေပ မယ့္ မထနိုင္ေတာ့။ ေျခႏွင့္ လက္က လႈပ္ နိုင္ေသးေပမယ့္ ေခါင္းကို မထူ
နိုင္ေတာ့ ၿပီ။ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ မီးေရာင္ မေရာက္ သည့္ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ အမိုး ႀကီး က လည္ ေနလို႔ ပိုမူးသည္။ မ်က္လုံးကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မွိတ္လိုက္၏။ တျဖည္းျဖည္း
ႏွင့္ အမူးရွိန္က တ ရိပ္ရိပ္ တက္လာေပမယ့္ မင္းခန႔္ ေက်နပ္ေနသည္။ ဒီလို အရသာမ်ိဳး မင္း ခန႔္ မခံစား ရတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ မူးတာကိုပဲ တစိမ့္စိမ့္ ႏွင့္ အရသာယူေနမိ၏။
တရိပ္ရိပ္ တမူးမူး ဖီလင္ကို သေဘာက်ေပမယ့္ နည္းနည္း အိုက္လာသည္ဟု ထင္လိုက္ လို႔ အက် ႌကို ရင္ဘတ္ကေန ကိုင္ခြဲလိုက္ရာ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ပြင့္
ထြက္ကုန္ၿပီး လူလည္းေနရ ထိုင္ရသက္သာသြားသည္။ ဘရာစီယာကို ခၽြတ္ခ်င္ေသးေသာ္ လည္း ခ်ိတ္ျဖဳတ္ဖို႔ ေက်ာကုန္းေအာက္ကို လက္ႏွိုက္လို႔ မရတာႏွင့္ လက္ေလၽွာ့လိုက္
ရ သည္။
“ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာင္ ေနသာပါၿပီေလ”

အေပၚပိုင္း ကေနရသက္သာသြား ေပမယ့္ ေအာက္မွာ ဝတ္ထားသည့္ ထမိန္စကပ္က ခါးမွာ အရမ္းတင္းေနသည္ဟု ခံစားရ သည္။ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္ရွားရတာလည္း မ
လြတ္လပ္။ဒါကို ျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ ခါးက ခ်ိတ္ႏွင့္ ဇစ္ကို မ နည္းလိုက္စမ္းရ၏။ ဇစ္ကိုျဖဳတ္ကာ ထမိန္ စကပ္ကို ေအာက္ကို တြန္းခ်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မေရြ႕၊ တင္ပါးကို မတာ
လည္း မလို႔မရ။ တို႔လို႔တန္းလန္း ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အခန္းထဲကို လူတ ေယာက္ဝင္ လာတာ မင္းခန႔္ သိလိုက္သည္။
“ဘယ္သူလဲ ၾကည္မာလား”
မ်က္လုံးကို အားတင္းဖြင့္ၾကည့္ေပမယ့္ ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရ။ လူလိုလို အရိပ္တခုပဲ ေတြ႕သည္။ ဒီအခ်ိန္ ျပန္လာမွေတာ့ ၾကည္မာပဲ ျဖစ္ရမည္။
“ၾကည္မာ၊ လုပ္စမ္းပါဦးဟာ၊ ဒီမွာ ခၽြတ္လို႔ မရဘူး၊ ခၽြတ္ေပးစမ္းပါ၊ ငါ ဖင္မႂကြနိုင္လို႔”
ၾကည္မာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလႈပ္၊ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္တာလဲ မေအာင္ျမင္။
“လုပ္ပါၾကည္မာရာ၊ ဒါႀကီးနဲ႔ ငါေနရခက္လို႔ပါ”
ဒီတခါ ေတာ့ၾကည္မာ မင္းခန႔္ စကားနားေထာင္သည္။ ေျခရင္းဖက္ကေန ကူဆြဲေပးလိုက္ လို႔ ေဝါကနဲ ကၽြတ္ပါသြား၏။ လြတ္လပ္သြားေသာ ေပါင္တံေတြကို ဘယ္ညာလႈပ္
ရမ္း ၿပ လိုက္ရင္း
“ေက်းဇူးပဲ၊ အခုမွ လြတ္လပ္သြားေတာ့တယ္၊ ငါအခု အရမ္းမူးေနတယ္ သိလား၊ နင့္ ကို ေတာင္ မျမင္ရဘူး၊ ေသာက္ခ်င္လို႔ ေသာက္တာ မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ နင္တို႔ ကုမၸဏီက
ေရာင္းတဲ့ အရက္ ေကာင္းမေကာင္း စမ္းၾကည့္တာပါ။ ေကာင္းတယ္သိလား၊ ဟီး ..ဟီး”
ေျပာခ်င္ရာေျပာေနမိခ်ိန္မွာ ပင္တီကိုပါ လာဆြဲတာ ခံလိုက္ရသည္။ ခါးစည္း သားေရႀကိဳး ကိုလက္ႏွင့္ဆြဲထားရင္း
“ေဟ့ အဲဒါမပါဘူးေလ၊ ရွက္ရွက္ေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္”
မင္းခန႔္ တားေပမယ့္ အတင္းဆြဲခၽြတ္တာခံလိုက္ရသည္။ ေအာက္ပိုင္း တခုလုံးေအးက နဲ ျဖစ္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး လြတ္လပ္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ၾကည္မာ ဘာေတြ
လုပ္ေနသလဲ မသိေတာ့ပါ။ သူခၽြတ္တိုင္း ကိုယ္ကလိုက္ၾကည့္တာ မ်ားေနေတာ့ ဒီတခါ သူ ၾကည့္ခ်င္ရာ ၾကည့္ပါေစဟု သေဘာထားလိုက္သည္။ ရွက္စရာလို႔လည္း သေဘာမ
ထား ေတာ့ပါ။ ၾကည္မာက လည္းမင္းခန႔္ မူးေန မွန္း သိလို႔ အညိဳးႏွင့္ လက္စားေခ်ေနတာပဲ ျဖစ္မည္။
“ေအးေလ ေကာင္းတာပါပဲ၊ ပိုလြတ္လပ္တာေပါ့၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ေစာင္အုပ္ေပး …”
စကားဆက္ေျပာလို႔ မရ၊ မင္းခန႔္ ပါးစပ္ကို ပိတ္တာခံလိုက္ရသည္။ ႐ုတ္တရက္ အသက္ ရႉရပ္သြား သလိုပင္။ အသက္ရႉမဝလို႔ ေမာ ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြ ထူပူတက္လာသည္။
ၾကည္မာ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ မင္းခန႔္ နား မလည္ေတာ့။ မူးတာကလည္း ပိုတက္ လာသည့္ အခါ ၾကည္မာလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေစေတာ့ ဟု စိတ္ကို ေလၽွာ့ခ်ေပးလိုက္သည္။
လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ေပမယ့္ လက္က လည္းတခုခု ႏွင့္ ပိမိေန သလို ပင့္တင္လို႔ မရ ျဖစ္ ေနသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဆီက အပူဓါတ္က ရင္ထဲက အရက္ေၾကာင့္ပူသည့္ အပူႏွင့္ ေရာေႏွာသြား သည့္ အခါမင္းခန႔္ မိန္းေမာသလို ျဖစ္သြားသည္။ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးက ေလထဲမွာလြင့္
ပ်ံေနသည္။ ထိုသို႔ ပ်ံသန္းရင္လည္း တစုံတခုကို လိုက္ရွာေနမိသလိုပင္။ ဒါေပမယ့္တခါ မွ မခံစားဖူးသည့္ လြင့္ေမ်ာသည့္ခံစားခ်က္ ကို မင္းခန႔္ ရင္ထဲေနသေဘာက်ေနမိပါသည္။
တ ခ်က္တခ်က္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္သလိုလို အသိစိတ္က ကင္းလြတ္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းဆီက ပူ ေလာင္တင္းက်ပ္ မႈေတြ ဘယ္လိုေပ်ာက္ဆုံးသြားမွန္း ေတာင္မသိလိုက္ပါ။
ရင္ဘတ္ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္း က ယားက်ိက်ိ ခံစားမႈ တမ်ိဳးကိုရသည္။ ဆီးခုံ တဝိုက္မွာလည္း ဒီအတိုင္းပင္ ကလိကလိ ႏွင့္ယားေနသည္။ အေမႊးဖြားဖြား သားေမြးထည္တခု ျဖင့္ အစုန္
အဆန္ ပြတ္သပ္ေနသလိုပင္။
“ယားတယ္၊ ယားတယ္ ဘာေတြလဲမသိဘူး”
မင္းခန႔္ အသံက ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္ၾကားရတာေတာင္မွ ဘာေတြေျပာ ေန မွန္း မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ယားက်ိက်ိ ခံစားမႈ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေျခေထာက္ေတြကို တစုံတ
ေယာက္က ဆြဲေျမႇာက္လိုက္သလို ေျမာက္တက္သြားသည္။
“ဘာတုန္း၊ ဘာေတြလဲဟာ၊ မူးပါတယ္ ဆိုေနမွ”
ထိုအခိုက္မွာ မင္းခန႔္ ကိုယ္က အေၾကာေတြတင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔ဆို႔ နင့္ နင့္ႀကီး ႏွင့္ ဘယ္လိုမွန္းမသိပါ။ ထိုေနာက္ ပူကနဲ က်င္ကနဲ ခံစားမႈ တခုက မင္းခန႔္ကိုယ္
ထဲမွာ အခါခါ ျဖတ္စီးေန၏။ တခါတရံလည္း အျမင္ကေန ျပဳတ္က်သည့္ ပမာ ဟာက နဲ၊ ဟာကနဲ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္သြားသည္။ တခါတရံက်ေတာ့လည္း ေလထဲကို ေျမာက္တက္ သြား သလိုပင္။တျဖည္း ျဖည္း ႏွင့္ မိမိ ေလွတစီး ေပၚ မွာေရာက္ေန တာကို မင္းခန႔္ သိ လာ သည္။ လွိုင္းပုတ္လိုက္ လၽွင္ ေလွကသိမ့္ကနဲ လူးသြားၿပီး မင္းခန႔္ လည္း အေပၚကို ေျမာက္ တက္သြားသလိုပင္။ ျပန္က်လာေတာ့လည္း ၿငိမ့္ကနဲ က်သြား သည့္ အရသာက တ မ်ိဳးျဖစ္၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလွေပၚမွာ လွဲအိပ္ၿပီး အ ဆုံးမရွိ ပင္လယ္ျပင္ က်ယ္ထဲ ကို ျဖတ္
သန္းေနသူ တေယာက္လို ခံစားရသည္။
ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ လွိုင္းလုံးေတြ မ်ိဳးစုံေတြ႕ရသည္။ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ သာသာ လွိုင္းလုံးေတြ ၾကဳံ သ လို ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္သည့္ လွိုင္းေတြ ႏွင့္လည္းတိုး၏။ လွိုင္းၾကမ္းသည့္ အခ်ိန္ေတြ
ဆို ရင္ မင္းခန႔္နားထဲမွာ ေလွနံရံကို လွိုင္းဝင္တိုးသည့္ အသံေတြဆူညံလို႔ ေန၏။ လွိုင္း ႀကီး သည့္အခါ ေလွကို ျမန္ျမန္ရပ္တန႔္သြားေစခ်င္ေသာ္လည္း ညင္သာေသာလွိုင္းတို႔ ကို
စီး မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေလွကို ကမ္းမကပ္ေစခ်င္ျပန္။ ဆႏၵ ႏွစ္ခုၾကားမွာ တလွည့္စီ သြား လာရင္း မင္းခန႔္ မူးလာသည္။ လွိုင္းမူးတာက အရက္မူးတာႏွင့္ မတူပါ။ ပိုၿပီးခံရခက္
သည္။ အမူးယစ္ရဆုံး အေျခအေန ကိုေက်ာ္ျဖတ္ သြားခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ စိတ္ေတြ က ေလွေပၚ မွာ ေနရသည္ႏွင့္ မတူ ဘဲ မီးခိုးတန္းေပၚမွာ ေမ်ာပါေနရသလိုပင္။
ထိုသို႔ မီးခိုးေငြ႕လို ေမ်ာလြင့္ရင္း နားထဲမွာ ေရစပ္စပ္တြင္ နင္းေလၽွာက္လာသလို တစြပ္ စြပ္ ေျခသံေတြၾကားရသည္။ ကမ္းစပ္ႏွင့္ နီးလာၿပီထင္သည္။ ကမ္းနီးေတာ့ ေလွကပိုခါသည္။
မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးသြက္သြက္ ရမ္းေန၏။လႈပ္ခါ လြန္းလို႔ ေစာေစာက ရထားသည့္ ယစ္ မူးဖြယ္ခံစားမႈ ေလးေတာင္ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားေတာ့ မေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ၿပီးမွ လုံးဝ ၿငိမ္
သက္သြားသည္။ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံး လည္း လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြား၏။ ဒီေတာ့မွ မင္းခန႔္ လည္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလြင့္လြင့္ခံစားမႈ ထဲ ကို ေက်နပ္စြာ တိုးဝင္သြားခြင့္ရသြားသည္။
ဘယ္လိုဘယ္ဝါ ဟု အမ်ိဳးအမည္ မသတ္မွတ္ တတ္ေသာခံစားမႈ တြင္ မင္းခန႔္ ဘယ္ ေလာက္ ၾကာေအာင္ ေမ်ာပါသြားသည္ မသိပါ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပန္ၿပီးထူပူလာ ျခင္းႏွင့္ အတူ
ယားက်ိက်ိ ခံစားမႈ ကိုျပန္ရလာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ တစုံတရာ မေျပာ နိုင္ေတာ့သလို ေျပာလည္း မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ ဘာမွန္းမသိသည့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ကိစၥ ေတြ
ၾကည္မာ ဘာေၾကာင့္လုပ္ေနသလဲ ဟုေတြးဖို႔ ပင္ေမ့ေလ်ာ့ေနမိသည္။ အားလုံးကို အရႈံးေပးၿပီး ျဖစ္လာသမၽွတြင္ ေမ်ာပါသြား၏။
မင္းခန႔္၏ ကိုယ္ခႏၶာက ျပန္လည္လႈပ္ခါ လာ ေတာ့မွ ေလွျပန္ထြက္လာသည္ကို သတိ ထားမိသည္။ ပူလိုက္ေအးလိုက္ ခံစားမႈ ႏွင့္ အတူ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ျပန္ျဖစ္လာသည္။
ခနၾကာရင္ လွိုင္းထန္သည့္ ပင္လယ္ျပင္ ကို ျဖတ္ ရ ဦးမည္ ဆိုတာမင္းခန႔္ သိေနသည္။ ဒီအိပ္မက္က မနိုးမခ်င္း ဒီပင္လယ္ထဲမွာပဲ ရွိခ်င္ ရွိ ေနနိုင္သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ဘယ္
လိုႀကီးမွန္း မသိ။ ဘာမွန္း မသိသည့္ ခံစားမႈေတြ ႏွင့္ ဆူေဝေနသည္။ ရင္ထဲမွာ ေပၚလာ သည့္ ခံရခက္သည့္ေဝဒနာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ႀကိဳးစား အား တင္းကာ ေမးလိုက္မိ၏။
ေလွေပၚမွာ ၾကည္မာ လည္းအတူတူ ရွိေနမွာပဲဟု ေမၽွာ္လင့္ ၿပီးေမးလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ မင္းခန႔္က မူးေနေပမယ့္ ၾကည္မာကေတာ့ အေျခအေန ကို သိနိုင္မည္ ထင္မိ၏။
“မေရာက္ေသးဘူးလား၊ အဲဒီ လွိုင္းေတြက အရမ္းမူးတယ္”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အိပ္ရာက နိုးလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္ ေခါင္းထဲက တစစ္စစ္ ႏွင့္ကိုက္ေနၿပီး ရင္ထဲ မွာတလွပ္လွပ္ ႏွင့္ ကတုန္ကရီ ျဖစ္ေနသည္။ အမူး မေျပခ်င္ေသးလို႔ဟု စိတ္ကထင္
ေန မိ၏။ အရက္ ကေလး သုံးေလးခြက္ေလာက္ ႏွင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ မူးသြားရသည္ကို မ ေက်မနပ္ လည္း ျဖစ္ ေနရသည္။ အရင္ကဆို ဒီေလာက္ႏွင့္ အာေတာင္စြတ္သည္
မ ဟုတ္။ အပ်င္းေၿပ ေသာက္ သေလာက္သာ ျဖစ္သည္။
အလုပ္သြားရမည္ဟု အသိျဖဳန္းကနဲ ဝင္လာၿပီးေနာက္ မ်က္လုံးကို အားယူဖြင့္ရင္း အိပ္ ယာမွ လူး လဲ ထလိုက္သည္တြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထိတ္လန႔္
တုန္ လႈပ္သြားရသည္။ မင္းခန႔္ ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားတမၽွင္တစပင္ မရွိကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္ ေနသည္။ ဘာ ေၾကာင့္ လဲ ဟုရင္ထဲမွာဝုန္းကနဲ ျမည္ဟိန္းသြားၿပီးေနာက္ ေဘး
ဘီကို အ ၾကည့္လိုက္ တြင္ အိပ္ယာေဘးမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေပ်ာ္ ေနေသာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေတြ႕ လိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုယ္ေပၚမွာလည္း အဝတ္အစား
မရွိပါ။
မ်ိဳးမင္းစိုး ရင္ဘတ္ ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ေပၚက ထူထပ္သည့္ အေမႊးေတြကို ျမင္လိုက္သည့္ အခ်ိန္ မွာပင္ညတုန္းက အိပ္မက္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိ ႏွင့္ ျဖစ္ရသည္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ အမွတ္
ရ သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ ေပါင္ၾကားထဲမွာ လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ညႇပ္ၿပီး မင္းခန႔္ ေခါင္းမီး ေတာက္ မတတ္ျဖစ္ေနရသည္ကို မသိသလို ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။
ညတုန္းက အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို မင္းခန႔္သိလိုက္ပါသည္။ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ႏွင့္ လႈပ္ခါကာ စီး ခဲ့ရသည့္ လွိုင္းသည္ ဘာလွိုင္းလဲ ဆိုတာ အထူးတလည္စဥ္းစား ရန္မလိုေတာ့ပါ။
ကား ယား ႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ ေပါင္တံ ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲစုလိုက္စဥ္ တင္ပါးေအာက္က ေမြ႕ယာ မွာ စိုစြတ္ေနသည့္ အကြက္ႀကီးတကြက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“သြားပါၿပီ”
မခ်ိတင္ကဲ ႏွင့္ ဆို႔ နင့္စြာ က်ိတ္ၿပီး ညည္းညဴ လိုက္မိပါသည္။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သင့္သည့္ အရာတခု ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ မင္းခန႔္ လို လူအတြက္ ဒီထက္ရွက္စရာေကာင္းေသာ
အျဖစ္ ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါ။ ျဖစ္သြားတာေတြက ယုံနိုင္စရာေတာင္ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္ ခဲ့ ၿပီဆိုတာ မင္းခန႔္ သိေနသည္။ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေတာ့ ဒူးေတြတုန္ေန၏။
မ်ိဳးမင္းစိုး မနိုးေအာင္ အခန္းထဲကေန ေျခဖြနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။ ခုခ်ိန္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။ ရွက္စိတ္ေတြက မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံး ျပည့္ ႏွက္လို႔ ေန
သည္။ အခန္းျပင္ကို ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ေရာက္လာ တာကိုေတာင္ သတိမမူ မိ ပါ။ ေနာက္ေဖးခန္း ဆီကို ေျခဖြနင္းလာၿပီးေနာက္ ပူေလာင္ေသာ ရင္ကိုၿငိမ္းသတ္ရန္ ေရ တ
ခြက္ ကမန္းက တန္း ေသာက္ခ်လိုက္ရသည္။ ေရေသာက္လိုက္ေပမယ့္ ရင္က ေအးမ သြားဘဲ အရက္မူး သလို ျပန္မူးလာေသာေၾကာင့္ ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။
ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို မင္းခန႔္ မသိေတာ့ပါ။ ကံၾကမၼာေစစားတာက ရက္စက္လြန္းသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ဒီလို အေျခအေနကို ေရာက္ေစျခင္းက ပိုၿပီးႏွိပ္စက္ရာ ေရာက္သည္။
ထူပူ ေနသည့္ ေခါင္းကို အတတ္နိုင္ဆုံး တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ကိုေတာ့ မင္းခန႔္ သတိရ ပါသည္။ ေခါင္းေအးေအး ထားနိုင္မွ ဘာလုပ္ရမည္ ဆိုတာမင္းခန႔္ ဆုံးျဖတ္နိုင္
မည္ ျဖစ္ သည္။
“ေခါင္းေပၚကို ေရေလာင္းခ်ရမယ္”
ေနာက္ေဖးခန္းက တန္းမွာလွမ္းထားသည့္ ထမိန္တထည္ ဆြဲဝတ္လိုက္ၿပီး တံခါးကို အ သာ ေလး က်ိတ္ဖြင့္ကာ ဆင္းခဲ့၏။ ေရစည္ေတြ နားေရာက္သည္ ႏွင့္ ေခါင္းေပၚကေနေရ
တခြက္ ၿပီးတခြက္ အဆက္မျပတ္ေလာင္းခ်မိသည္။ ေရခ်ိဳးသလို မဟုတ္ေပမယ့္ ေလာင္း တာ မ်ား လြန္းလို႔ ဆံပင္ေတြသာမက တကိုယ္လုံးစို ရႊဲကုန္သည္။ တိုင္ကီထဲက ေရ
ကုန္ သ ေလာက္ ရွိေတာ့မွ ရပ္လိုက္သည္။ ေနာက္တိုင္ကီ ေတြမွာလည္း ေရေတြ ရွိေနေသး ေပမယ့္ မ ေလာင္း နိုင္ေတာ့။ ေရေတြ အမ်ားႀကီး ကိုယ္ေပၚေလာင္းထားေသာ္
လည္း မ လန္းဆန္းဘဲ မင္းခန႔္ အရမ္း ေမာ ေနသည္။ ဆက္ေလာင္းဖို႔ ခြန္အား မရွိေတာ့ပါ။
ဒရီးဒယိုင္ႏွင့္ အိမ္ေပၚျပန္တက္လာခဲ့ ေပမယ့္ အခန္းထဲကို မဝင္ရဲတာေၾကာင့္ ေနာက္ မွာ ေတြ႕သည့္အဝတ္ေတြ ႏွင့္ပဲ ေရေတြကို သုတ္ပစ္ရသည္။ ထမိန္ တထည္ ထပ္ လဲ
ရသည္။ ေရသုတ္ရင္း ရသည့္ စိတ္ကူးက အိမ္ထဲကေန မ်ိဳးမင္းစိုး မနိုးခင္ တေနရာရာကို အျမန္ ထြက္ သြားဖို႔ ပဲျဖစ္သည္။ အဝတ္အစားလဲဖို႔ အခန္းထဲကို ဝင္လို႔ မျဖစ္သည့္
အတြက္ တန္း မွာလွမ္းထားသည့္ ေလၽွာ္ၿပီးသား အက် ႌတထည္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တထည္ကို ျဖဳတ္ယူ ၿပီးဝတ္ဖို႔ ျပင္မိ သည္။ အက် ႌကို ေကာက္စြပ္ၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်ရ၏။
“ရႈပ္လိုက္တာ”
အက် ႌျပန္ခၽြတ္ကာ လွမ္းထားသည့္ ဘရာစီယာေတြထဲက တထည္ႏွင့္ ေတြ႕သည့္ ပင္တီ တထည္ ယူဝတ္ရင္း ပန္းအိျဖဴ၏ ကိုယ္ခႏၶာကို စက္ဆုပ္စြာၾကည့္မိသည္။ ဒီကိုယ္ထဲ
ကို ေရာက္ခဲ့ရသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ဘဝမွာ တခါမွ မရွက္ဖူးသည့္ ရွက္ျခင္း ႏွင့္ ေၾကကြဲ ဝမ္း နည္းျခင္းကို ခံစားေနရၿပီ ျဖစ္သည္။
အဝတ္ဝတ္ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဖက္ကို ေျခေဖာ့နင္းကာ ထြက္လာရင္း ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး က အခုနေနရာမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ရွိေသးသည္။ အိမ္တံခါးကေတာ့
ေစ့ ထား၏။ အသံမျမည္ေအာင္ အသာေလးဖြင့္ကာ အျပင္ထြက္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔ အတိုင္းျပန္ ေစ့ ထားခဲ့၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး နိုးလာလို႔ ျပန္ခ်င္ရင္ တံခါးကို ဒီတိုင္းထားခဲ့ လည္း မင္း
ခန႔္ ဂ႐ု စိုက္ မေနနိုင္ေတာ့ပါ။
လမ္းေပၚေရာက္လာေတာ့ ပဲျပဳတ္သည္ ျပန္ခ်ိန္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ ေတြ႕ ရသည္။ အိမ္ ေရွ႕မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကားကို မေတြ႕ရပါ။ မုန႔္တီဆိုင္နား ေရာက္မွ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထား
သည့္ ကားကို ေတြ႕ရသည္။ ဒါဆို မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္ထြက္သြားေသးသည္ ဆိုသည့္ သေဘာ ျဖစ္ သည္။ ညတုန္းက ကားျပန္ေမာင္း ထြက္သြားသံၾကားရသလိုလို ေတာ့ရွိသည္။
ဘာေၾကာင့္ ကားကို ဒီမွာ ရပ္ၿပီးျပန္လာသည္ ဆိုတာကေတာ့ မင္းခန႔္ မေတြး တတ္ ပါ။ ေတြးခ်င္ စိတ္ လဲ မရွိေတာ့။ သူဘာေၾကာင့္ပဲ ျပန္လာျပန္လာ မင္းခန႔္ ကို ဒုကၡ ျဖစ္
ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ လား။
ကားမွတ္တိုင္နား ေရာက္သည္ အထိ ဘယ္ကိုသြားရမည္ ဆိုတာ မင္းခန႔္ ဆုံးျဖတ္လို႔ မရ နိုင္ေသး။ ဆိုင္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္သြားလို႔ မျဖစ္ပါ။ မင္းခန႔္ ကို အိမ္ထဲမွာ
မေတြ႕ေတာ့ လၽွင္ မ်ိဳးမင္းစိုး အရင္ဆုံးလိုက္လာမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကို မေတြ႕ခ်င္ပါ။ အခု လည္း မေတြ႕ခ်င္။ ေနာက္လဲ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့။ တျခားေနရာ ဆိုလည္း
မင္းခန႔္မွာ စဥ္းသာ စဥ္းစားေနရေပမယ့္ သြားစရာ မရွိပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျခဦးတည့္ရာ ဟုဆုံးျဖတ္ကာ မွတ္ တိုင္ေရာက္လာသည့္ ကားတစီးေပၚကို တက္လိုက္၏။
မနက္ေစာေသးေတာ့ လူေခ်ာင္ သည္။ ထိုင္စရာ ေနရာရ၏။
“ညီမေလး ကားခ”
“ဟင္”
“ကားခေလ”
စပယ္ယာကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကည့္ေနမိၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္လက္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ မိ သည္။ လက္ထဲမွာ ဘာမွမရွိပါ။ ထူပူၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ မယူခဲ့မိ။ ယူလို႔လည္း မျဖစ္ပါ။
ပိုက္ ဆံအိတ္က မ်ိဳးမင္းစိုး အိပ္ေနသည့္ အခန္းထဲမွာ ရွိသည္။ ဒီကိစၥ ကို ေမ့လည္း ေမ့ေန ခဲ့ သည္။ အိမ္ထဲကေန ျမန္ျမန္ ထြက္သြားဖို႔ပဲ စိတ္ေလာေနခဲ့၏။
“ဟို ..ဟို ..ပိုက္ဆံ အိတ္ေမ့လာတယ္၊ ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာပဲဆင္းေနခဲ့ မယ္ေနာ္”
“ေအာင္မယ္ေလး ေစာေစာစီးစီး လပ္ကီးပဲ။ မပါလည္း စီးသြားပါဗ်ာ”
လက္ထဲမွာ လည္းဘာမွ မပါသည့္အတြက္ စပယ္ယာကလည္း ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ လွည့္ ထြက္သြားသည္။ မင္းခန႔္ လည္း သက္ျပင္းခိုးခ်မိ၏။ ကားေပၚမွာ လူနည္းနည္း
မ်ား လာ ရင္ေတာ့ ေရာက္သည့္ မွတ္တိုင္မွာပဲ ဆင္းလိုက္မည္။ အိမ္ႏွင့္ အလွမ္းေဝးသည့္ေန ရာကို ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔က လိုရင္းျဖစ္၏။

“ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္တဲ့ စပယ္ယာေတြ၊”
“ဘာျဖစ္လို႔ တုန္း”
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔သာဆိုရင္ မယုံသကၤာ နဲ႔ ေအာ္ေငါက္ၿပီး ကားေပၚက ဆြဲခ်မွာ၊ ေကာင္မ ေလး ေတြက်ေတာ့ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား”
“ဒါေတာ့ သန္ရာ သန္ရာ ေပါ့ကြာ”
ေနာက္ခုံကေန ၾကားလိုက္ရသည့္ တီးတိုးသံေတြေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ထရပ္လိုက္ၿပီး အေပါက္ ၀ ဆီသြားမိသည္။ ေျခနင္းခုံက စပယ္ယာက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
“ဆင္းေတာ့မလို႔လား၊ အားမနာပါနဲ႔၊ ငါ့ညီမ အေရးတႀကီး နဲ႔ ကမန္းကတန္း ထြက္လာရ တယ္ ဆိုတာ ျမင္တာနဲ႔ သိပါတယ္”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာပဲ ဆင္းေတာ့မယ္”
“ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ စပယ္ယာက ေမာင္းခ်တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ေနာက္ထပ္ တဆင့္ ထပ္စီးရဦးမွာ ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံျပန္မယူလို႔ မရလို႔ပါ”
“ေအးေလကြာ၊ ေနာက္တခါေတြ႕တဲ့ စပယ္ယာက မင္းလို သေဘာမေကာင္းရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ ညည္း အမ်ားႀကီးျပန္ မေလၽွာက္ရေအာင္ ဒီနားခန
ရပ္ေပးမယ္ ျမန္ျမန္ဆင္း”
မင္းခန႔္ တို႔ ေျပာေနသံ ကိုၾကားရသည့္ ဒရိုင္ဘာက လွမ္းေျပာၿပီး အရွိန္ေလၽွာ့ကာ လမ္း ေဘးမွာ ခ်ရပ္ေပးလိုက္သည္။ အိမ္ႏွင့္ ေဝးေအာင္ ျမန္ျမန္သြား
ခ်င္ပါသည္ဆိုမွ ေစ တနာ ေကာင္းသည့္ ကားသမား ေတြႏွင့္ လာတိုးသည့္ အတြက္ ခနေလး ႏွင့္ ကားေပၚ က ဆင္း ခဲ့ ရသည္။ ဆင္းခ်င္ပါသည္
ေျပာထားၿပီးမွ မဆင္းလို႔လည္း မရေတာ့ ရပ္ေပးသည့္ ေနရာ မွာဆင္းလိုက္ရ၏။
ကားထြက္သြားၿပီးေနာက္ လမ္းျဖတ္ကူးကာ ကားသြားသည့္ ဖက္ကိုပဲ ခပ္သြက္သြက္ ေလၽွာက္ခဲ့၏။ ဒါမွလည္း အိမ္ႏွင့္ ေဝးရာဆီကို ေရာက္မည္။
သြားေနရင္း ႏွင့္ စိတ္ကူးရ တာေၾကာင့္ လမ္းခ်ိဳးတခုထဲ သို႔ ျဖတ္ဝင္လိုက္ သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ထြက္လာရင္ လမ္းမ အ တိုင္းကားေမာင္းၿပီးလာေပမည္။
လမ္းမ အတိုင္း မသြားရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး မေတြ႕ နိုင္ေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင့္ လမ္းမႀကီးကို ေရွာင္၍ ဟိုေကြ႕ပတ္ ႏွင့္ ေျခဦးတည့္ရာ ေလၽွာက္သြားေနမိသည္။ ဘယ္ကို သြားေနမိမွန္း မသိ။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ဆက္ေလၽွာက္ေန
သည္။ ေျခေထာက္ေတြ ေညာင္းသလား နာသလားလဲ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္၊ ေနပူသလား ဗိုက္ဆာ သလားဆိုတာလည္း မ သိ မ်က္စိေရွ႕ကို ေရာက္လာသည့္ လမ္းေတြ
အတိုင္း လိုက္ကာသြားေနမိသည္။ လမ္းေပၚ က ကားေတြ၊ လမ္းေဘးက လူေတြ၊ သူတို႔ကို ျမင္လည္း မျမင္ အသံေတြလည္း မၾကား ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ သာျပန္ၿပီး
နစ္ျမဳပ္ေန၏။
အျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလုံးက ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆိုသလို မင္းခန႔္၏ အ မွားေတြပဲျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ႀကံ့ခိုင္ေသာ၊ အရက္ႏွင့္ယဥ္
ပါးေသာ ေယာက္်ားသား တေယာက္၏ ကိုယ္ခႏၶာ မဟုတ္ေတာ့သည္ကို သတိမမူမိဘဲ အရက္ ျပင္း ေတြေသာက္ခဲ့၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္သြားတာကို မင္းခန႔္သိသည္။
သိလို႔လည္း ရင္ပူ လာ သည့္ အခါ အက် ႌၾကယ္သီးေတြ ကိုျဖဳတ္ပစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၾကည္မာ အိမ္မွာ မရွိေတာ့ တာကို မူးမူး႐ူး႐ူး ႏွင့္ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ၾကည္မာ
အမွတ္ႏွင့္ စကပ္ခၽြတ္ခိုင္း မိ တာက ေတာ့ အဆိုးဆုံး ျဖစ္၏။ မင္းခန႔္ လည္း ဒါပဲေနာက္ဆုံး မွတ္မိသည္။က်န္သည့္ ကိစၥ ေတြကို ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေျခေထာက္ေတြ
လြတ္လပ္သြားသည့္ အခါ အိပ္ေပ်ာ္သလို ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေနာက္ပိုင္း ကိစၥ ေတြကေတာ့ မင္းခန႔္ အ တြက္ အိပ္မက္လိုလို ႏွင့္ ျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္
အိပ္ မက္ မဟုတ္။ တကယ္လက္ေတြ႕ ဟု သိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ မျဖစ္သင့္တာေတြက ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ အခုေတာ့ မင္း ခန႔္ တသက္တာမွာ အရွက္ရဆုံး အျဖစ္ကို ၾကဳံလိုက္ရၿပီ
ျဖစ္သည္။ ဒီအိမ္ကို ေရာက္စ က ေရခ်ိဳးတိုင္း ထီးျပင္တဲ့လူ လာလာေခ်ာင္းတာ ခံရတုန္းက ပင္လၽွင္ အခုေလာက္အထိ မရွက္ခဲ့မိပါ။
အားလုံးကို လိုက္စဥ္းစားရင္း ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို အျပစ္တင္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း တေျဖးေျဖး ေလ်ာ့က်လာသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ရိုးသားသူျဖစ္ေသာ္လည္း ကိေလသာ ကင္းစင္
သည့္ ရဟန ၱာ မဟုတ္။ အေသြးအသား ႏွင့္ ပုထုဇဥ္ လူသား တေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ညက အေၿခ အေနမ်ိဳးကို မင္းခန႔္ ဆိုရင္လည္း လက္လြတ္ခံမည္ မဟုတ္ေပ။ ရသည့္
အခြင့္ အ ေရး ကို အမိအရ ယူမိမည္သာျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး အရက္လည္းေသာက္ ထား သည္။ မင္းခန႔္ အမ်ားႀကီးေသာက္မွာ စိုးလို႔ အရက္ကို ျမန္ျမန္ျဖတ္ရင္း
မ်ိဳးမင္းစိုး လည္း ခါတိုင္းထက္မ်ားသြားသည္။ ဒါေတာင္မွ ပုလင္းကို သူေဖ်ာက္လိုက္ နိုင္လို႔ ျဖစ္ သည္။ ပု လင္း စားပြဲေပၚမွာ ဆက္ရွိေနလၽွင္ မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း ေသာက္ရင္းေသာက္
ရင္း ႏွင့္ ဒုကၡ မ်ားသြားနိုင္၏။
အရက္ေၾကာင့္ ေသြးႂကြေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိန္းကေလး တေယာက္ကို အိပ္ယာထဲတြင္ ပိုးစိုးပက္စက္ ျမင္လိုက္ရပါက ဘယ္သူစိတ္ထိန္း နိုင္မည္နည္း။ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္သူ
ရွိေကာင္း ရွိနိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္း ျမင့္မားသည့္ လူမ်ိဳး အလြန္ရွားပါး ပါလိမ့္မည္။ စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ နိုင္ခဲ့ျခင္းအတြက္ မ်ိဳးမင္းစိုးမွာ အျပစ္
ရွိသည္ဟု ဆိုေစဦး ေတာ့ ဆင္ျခင္တုံတရား နည္းပါးလြန္းခဲ့သည့္ မင္းခန႔္၏ အျပစ္ေလာက္ေတာ့ မႀကီးနိုင္ပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စက္ဆုပ္စြာ အျပစ္တင္ရင္း မင္းခန႔္ တေနကုန္ေလၽွာက္သြားေနမိသည္။ တ ခါ တေလေတာ့ အရိပ္ေတြ႕ရင္ ထိုင္နားျဖစ္သည္။ ထိုင္ေနရင္း ႏွင့္ထိုင္ခ်င္စိတ္ကုန္
သြား ရင္ ဆက္ေလၽွာက္မိျပန္သည္။ ေရအိုးစင္ေလး ဘာေလးေတြ႕ရင္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ေပၚတာ ႏွင့္ ၾကဳံႀကိဳက္ရင္ ေသာက္၏။ ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိရင္ မေသာက္။ ေသာက္ခ်င္
စိတ္ ရွိပါ လၽွက္ ႏွင့္ ေသာက္စရာ ေရမရွိရင္လည္း မေသာက္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္လမ္းပဲ ကိုယ္ဆက္ သြား မိသည္။
ေန႔အလင္းေရာင္ေတြ ကုန္ဆုံးလု နီးနီး အခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္ဘယ္နားေရာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ဖို႔ မင္းခန႔္ အသိဝင္လာသည္။ ဒီတိုင္းေလၽွာက္သြားေန႐ုံႏွင့္ မွားခဲ့တာေတြျပန္မွန္
လာ မွာ မဟုတ္။ ေနာက္ထပ္ တညလုံးေလၽွာက္သြားေနလည္း ျဖစ္ခဲ့တာေတြကေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ သည့္ အတိုင္းတည္ရွိေနမည္ ဆိုတာေတြးမိလာ၏။ အိမ္ကို ျပန္ရမည္ဟု စဥ္းစားမိ
သည္ ႏွင့္ အတူ မင္းခန႔္ ေရာက္ေနသည့္ေနရာ ကလည္း အိမ္ႏွင့္ ဘာမွ မေဝးဟု သိလိုက္ ရ သည္။ တိုက္ဆိုင္မႈ မဟုတ္လၽွင္ မင္းခန႔္ သြားမိသြားရာ သြားေနမိသည္က ဒီၿမိဳ႕သစ္
၏ အ ဝန္းအဝိုင္း တဝိုက္ေလာက္မွာပဲလွည့္ပတ္ၿပီးသြားေနမိတာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
စိတ္ကို ေျဖေလၽွာ့လိုက္ကာ အိမ္ဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ၿပီးေနာက္တြင္ မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းေတြ ပိုၿပီးေလးလံလာသည္။ တေနကုန္ေမ့ ေလ်ာ့ေနခဲ့ေသာ ဆာေလာင္ျခင္း၊ ေညာင္းညာ
ကိုက္ ခဲျခင္း၊ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ ျခင္းေတြက အိမ္ႏွင့္ နီးလာသည္ႏွင့္ အမၽွ တျဖည္းျဖည္းတိုးလို႔ လာသည္။ ထီးျပင္သည့္လူ၏ ဆိုင္ေလးေရွ႕ကေန ဒရီးဒယိုင္ေျခလွမ္း ေတြႏွင့္
ျဖတ္ေက်ာ္ ခ်ိန္တြင္ ယုဇန ပင္ေအာက္ခုံေလး ဆီက ဂစ္တာသံ တိကနဲ ရပ္သြား၏။ မလုံမလဲ ႏွင့္ မင္း ခန႔္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ထီးျပင္တဲ့လူ ဆီမွ ဂစ္တာသံ တျဗန္းျဗန္း
ႏွင့္ ျပန္ထြက္ လာ သည္။ သီခ်င္းတီးတာ မဟုတ္။ ထင္ရာျမင္ရာေတြ ေလၽွာက္လုပ္ျခင္းသာ။ ကိုယ့္အပူ ႏွင့္ ကိုယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ခ်က္ခ်င္းေမ့ ေလ်ာ့သြားၿပီး အိမ္ေရာက္ဖို႔ ပဲ
စိတ္ေစာေန၏။
ေလွခါးထစ္ေတြကို အားတင္းတက္လာၿပီး ေနာက္ပိတ္ထားသည့္ တံခါးရြက္ေတြကို တြန္း လိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြီကနဲ ပြင့္ထြက္သြားသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး တံခါးကို ဒီအတိုင္းေစ့ထားခဲ့
ပုံရ သည္။ လမ္းထဲမွာ လည္း ကားကို မေတြ႕ခဲ့ေတာ့ ျပန္သြားၿပီဟု စိတ္ေပါ့ပါးစြာ ျဖင့္ အိမ္ထဲ ကို လွမ္းဝင္လိုက္သည္။
“ဘယ္ …ဘယ္ ..ေတြေလၽွာက္သြားေနတာလဲဗ်ာ”
မေမၽွာ္လင့္ဘဲ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ..ပန္း ..ပန္း ကို တေန႔လုံးလိုက္ရွာေနတာ၊ ဆိုင္ကိုလဲ သုံးေလး ေခါက္ေရာက္ တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ …ေတာင္းပန္ ခ်င္လို႔ပါ”
မ်ိဳးမင္းစိုး က ခါတိုင္းလို မပန္းအိျဖဴ ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ပန္းဟု အဖ်ားဆြတ္ ေခၚေန သည္။ သူႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ တစုံတရာပတ္သက္သြားၿပီဟု ယူဆေနပုံရ သည္။ မင္းခန႔္ က
ေတာ့ဒီလို အထင္မခံနိုင္ပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုရဲရဲ မၾကည့္ဝံ့ပဲ မ်က္ႏွာေတြ တရွိန္းရွိန္း ပူေန သည္။
“ျပန္ပါ”

“ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းကို အရမ္းပဲ ခ်စ္ခဲ့မိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္ေတာ္ …ကၽြန္ေတာ္…ႀကိဳက္တဲ့ အျပစ္ေပးပါ ပန္းရယ္၊ မျပန္ပါရေစနဲ႔”
“ကၽြန္မ စကားမေျပာခ်င္ဘူး၊ ေျပာစရာ စကားလဲ မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ပါေတာ့၊ ေနာက္ လဲ လုံးဝမလာပါနဲ႔ေတာ့”
“ပန္းရယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုးကို ဥေပကၡာျပဳ လိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္အထိ တန္းဝင္လာခဲ့၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး လိုက္ မ လာပါ။ ဆာေလာင္သည့္ ဗိုက္ကို ျဖည့္တင္းဖို႔ ဘီစကြတ္မုန႔္ သုံးေလးခ်ပ္ကို ေရႏွင့္ေမၽွာ
ခ်ရင္း အိမ္ ေရွ႕ဆီက အသံကို နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္သြားၿပီ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ထပ္ေတာင္းပန္ဖို႔ အႀကံထုတ္ေနသလား မင္းခန႔္ မသိပါ။ သိ
လည္း မသိ ခ်င္ အခုလတ္တေလာသိတာက အလြန္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တ ေနကုန္ ေလၽွာက္သြားထားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚက ေခၽြးနံ့ေတြကလည္း အခုမွ ႏွာဝဆီ
တိုးဝင္လာ ၏။ ဘီစကြတ္ ႏွစ္ခ်ပ္ ထပ္စားလိုက္ၿပီးေနာက္ မနက္တုန္းကလို လုပ္ဖို႔ အိမ္ ေနာက္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။
ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားေတြ ရွိေနလို႔ ေရခ်ိဳးတာလို႔ေတာ့ မမည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ေရ ကိုေခါင္းေပၚကလည္း ေလာင္းခ်သည္။ ကိုယ္ေပၚလည္းေလာင္းသည္။ အသားေတြ ေအး လာသည္အထိေလာင္းၿပီးမွ ေရစိုႀကီးအတိုင္း အိမ္ေပၚျပန္တက္ခဲ့သည္။ လက္ကို ေရ စိုေနလၽွင္ မီးခလုပ္ေတြ မကိုင္ရ မဖြင့္ရဆိုေသာ္လည္း မင္းခန႔္ ကေတာ့ ေသခ်င္ေသပါေစ ဟု
ေရစိုေသာ လက္ႏွင့္ပင္အိပ္ခန္း မီးခလုပ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏွင့္ ဘာ မွ မျဖစ္ပါ။
မီးေရာင္လင္းသြားသည္ ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္မွာ ျပန႔္က်ဲက်ေနသည့္ မေန႔က အဝတ္အစားေတြကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကိုလည္း ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ေရစိုသည့္ အတိုင္းပင္
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ တဘက္ႀကီးႀကီး ႏွင့္ တကိုယ္လုံးကို ေျခာက္ ေသြ႕ ေအာင္ပြတ္လိုက္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ရွိခ်င္ရွိေနနိုင္ေသးေပမယ့္ မင္းခန႔္
ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပါ။ အခုခ်ိန္မွာ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ပစ္လွဲကာ အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာပဲ သိသည္။ မင္းခန႔္ ဖက္က ဒီေလာက္ခါးခါးသီးသီး ေျပာထားသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ဝင္လာရဲ
မွာ မဟုတ္ဟု သေဘာထားလိုက္၏။
ေရစင္သြားသည့္ အခါ အတြင္းခံေတာင္ မဝတ္ေတာ့ဘဲ ဝတ္ရလြယ္သည့္ ဂါဝန္တထည္ ဘီရိုထဲက ထုတ္ဝတ္ လိုက္ၿပီး ေနာက္ မင္းခန႔္ အိပ္ယာေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြား
သည္။ ေက်ာျပင္ ႏွင့္ ေမြ႕ယာ ထိ သည့္ အခ်ိန္မွာ အရိုးအဆစ္ေတြဆီက တေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ ျမည္သံ ၾကားရသလိုလို ရွိ၏။ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္သည္ ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ ေပ်ာ္ သြားသည္။ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ခနေလးသာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ေပါင္ၾကားထဲမွာ နာၿပီးေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက နိုးလာ ၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ အေပၚမွာ မိုးေနေသာ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာႀကီးကို
ေတြ႕ လိုက္ ရ သည္။ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ဆံပင္ဖရိုဖရဲ ႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံး ေတြက တ ဝင္းဝင္း ေတာက္ေန၏။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“ခ်စ္လို႔ပါ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔”
ေျပာလည္းေျပာရင္း မင္းခန႔္ ခါးကိုကိုင္ၿပီး ေကာ့ပစ္လိုက္ရာ ေအာက္နားဆီက ႁဗြတ္ကနဲ အသံ ႏွင့္ အတူ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးတုန္ခါ တက္သြား၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘာလုပ္ေနသည္၊
ဘာ ေတြျဖစ္ေနသည္ ဆိုတာကို မင္းခန႔္သိလိုက္ပါသည္။ လက္ေထာက္ၿပီး က်ဳံးထေပ မယ့္ ထလို႔ မရပါ။ မင္းခန႔္ လက္ေတြ ႏွင့္ ေျခေထာက္ေတြမွာ အားအင္မရွိ။ တေနကုန္ ပင္
ပန္း ထားလို႔ တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြေနသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔”
မင္းခန႔္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း အခ်ီးႏွီးပင္ ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ပိုပိုဆိုးလာေသာ ေၾကာင့္ ေခါင္းအုံးေပၚကို ျပန္လန္ က်သြားသည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဂါဝန္ က ရင္ဝ အထိ လန္
တက္ေနၿပီး ျဖဴေဖြးႏုနယ္သည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ ေပါင္တံေတြၾကားထဲမွာ မ်ိဳး မင္းစိုး ဒူး ေထာက္ကာ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ေန၏။ ေခါင္းေထာင္ထဖို႔ ႀကံလိုက္ မ်ိဳးမင္း စိုးက အားျပင္းျပင္းေဆာင့္ ထည့္လိုက္လို႔ ျပန္လန္က်သြားလိုက္ႏွင့္ မင္းခန႔္ ဘယ္လိုမွ ေဆာက္ တည္လို႔ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ထဲမွာလည္း အမွားႀကီးတရပ္ကို ထပ္မံက်ဴးလြန္မိခဲ့ ျပန္ၿပီဟု မခ်ိတင္ကဲ ေတြးေနမိ သည္။ အျပင္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ရွိေနမွန္းသိသိ ႏွင့္ ပင္ပန္းလြန္းတာေၾကာင့္ အိပ္ခဲ့ မိသည္။
မ ေန႔က မူးေနလို႔ ျဖစ္ခဲ့တာေပမယ့္ မမူးသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္း မ ရွိဟု တြက္ခဲ့တာ အမွားျဖစ္သြားသည္။ မေန႔က မူးမူး ႏွင့္ အ႐ူးကို အမဲသားေကၽြး
မိသလို ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအမဲသား အရသာက မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ဆင္ျခင္တုံတရား ႏွင့္ ရိုးသားမႈတို႔ ကို လြင့္ေပ်ာက္ေစခဲ့ၿပီ ထင္၏။
“ေဟ့ ေကာင္ ရပ္လိုက္စမ္း၊ ငါ မင္းခန႔္ကြ” ဟုေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေအာ္ ရဲပါ။ မင္းခန႔္ ဆိုသူသည္ ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ဘဝကို ေျပာင္း
လည္း သြားၿပီးေနာက္ အရင္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ တက္လုပ္ျခင္းကို ခံေနရၿပီ ဆိုတာက ကာယကံရွင္ မင္းခန႔္ တေယာက္သာ သိသင့္သည့္ အရာျဖစ္သည္။
ဒီလိုရွက္ စ ရာေကာင္းလြန္းလွသည့္ အျဖစ္ကို တျခားတေယာက္သိမွာ မင္းခန႔္ လုံးဝ မလိုလားပါ။
“ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ”
ေၾကကြဲစြာေမးလိုက္သည့္ အေမးေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ခန တန႔္သြားသည္။
“ပန္း ကို အရမ္းခ်စ္တယ္၊ ဘယ္လိုမွ အဆုံးရႈံးမခံ နိုင္ဘူး၊ ပန္း ကို ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို မျငင္းပါနဲ႔ ေတာ့
ပန္းရယ္၊ ရွက္လဲ မရွက္ပါ နဲ႔ေတာ့”
“မေကာင္းပါဘူး၊ မျဖစ္နိုင္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔”
“ကၽြန္ေတာ္ အရင္က ပန္းကိုခ်စ္တယ္၊ မေန႔ညက စၿပီးေတာ့ အရမ္းစြဲသြားၿပီ ပန္းရယ္၊ ပန္း သိပ္ လွတာပဲ”
ေျပာေနရင္းႏွင့္ ဂါဝန္ကို အေပၚထိ ထပ္လွန္လိုက္ၿပီး ရင္သားေတြကို ခပ္ဖြဖြလာညႇစ္၏။
“ေတာ္ပါေတာ့”
“ဒီအေျခအေန ထိေရာက္မွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ ေတာ္ ပန္းကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူး၊ အနိုင္က်င့္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ခ်စ္လြန္းလို႔ ပိုင္ ဆိုင္
ခြင့္ ရေအာင္လုပ္မိတာပါ၊ ခြင့္လႊတ္ပါ ပန္းရယ္”
ခနရပ္ထားေသာ္လည္း အထဲက မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ဟာႀကီးက လုံးဝေပ်ာ့က်မသြားဘဲ ပိုၿပီး ေတာင္ တင္းမာလာတာ မင္းခန႔္ သတိထားမိသည္။ စကားဆုံးသည္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက လုပ္
လက္စ ကို ဆက္လုပ္ေသာအခါ ပန္းအိျဖဴ၏ ျဖဴႏုေသာ ရင္သားေတြ မင္းခန႔္ ျမင္ကြင္း ထဲ မွာ တသိမ့္သိမ့္ ခုန္ေပါက္ေနၾကသည္။ အမွတ္မထင္ ေအာက္ကို ဆက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
ေနာက္ မင္းခန႔္ အလြန္အံၾသသြားရသည္။ မိန္းမ ကိစၥ ႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ အျဖစ္မရွိသည့္ အ ေကာင္ဟု မင္းခန႔္ အျမဲအထင္ေသးထားခဲ့သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မွာ ဒီေလာက္ႀကီးထြားရွည္
လ်ားသည့္ ပစၥည္း ရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စံခ်ိန္မွီသည္ဟု အျမဲလို ဂုဏ္ယူခဲ့ မိသည့္ မင္းခန႔္ထက္ပင္ သာနိုင္ေသးသည္။
ႀကီးမားရွည္လ်ားသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးက ကိုယ္ထဲကို တဆုံးဝင္သြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္သြား လိုက္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းကို မင္းခန႔္ မၾကည့္ရဲ့ပါ။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိသလို မ်က္လုံးကိုလည္း
မွိတ္ထားရင္း အႀကံထုတ္မိသည္။ တားလို႔လည္းမရ၊ မင္းခန႔္မွာလည္း ႐ုန္းဖယ္ထြက္နိုင္ သည့္ ခြန္အား မ်ိဳးကင္းမဲ့ ေနသည္ျဖစ္၍ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စိတ္ကူးရင္း အႀကံရ လာ
သည့္ အႀကံအတိုင္း ရွိ သမၽွ အားကုန္ထုတ္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ပါးကို ပိတ္ရိုတ္ပစ္လိုက္၏။
အားနည္းေနသည့္ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပါးကိုတိုက္ရိုတ္ ထိေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုးနာပုံမရပါ။
“သြားမလား မသြားဘူးလား”
“မသြားဘူး၊ လုံးဝ မသြားဘူး၊ ပန္းသတ္ ခ်င္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေသခံမယ္”

ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ္ေပၚက ဆင္းမသြားသည့္အခါ မင္းခန႔္ ဘာဆက္လုပ္ ရ မွန္း မသိေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည္ကို အခြင့္ ေကာင္းယူၿပီး မ်ိဳး
မင္း စိုး က အရွိန္တင္ လုပ္လာသည္။ နာက်င္ျခင္းႏွင့္ အတူ အထဲမွာထိုးႏွက္ေမႊေႏွာက္ ခံ ရ သည့္ ခံစားမႈ ေၾကာင့္ အသံထြက္ မညီးညဴမိေအာင္ မင္းခန႔္ အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ထား
ရ သည္။ မိန္းမေတြ ဖီးလ္တက္လို႔ပဲ ေအာ္ေအာ္၊ နာလို႔ပဲ ေအာ္ေအာ္ ေယာက္်ားေတြဖက္က အသံေၾကာင့္ ပိုမာန္တက္တတ္သည္ ဆိုတာ မင္းခန႔္ သိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာတ
ခုျဖစ္ ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နာက်င္မႈႏွင့္ ေနရခက္ျခင္းေဝဒနာကို ရေအာင္က်ိတ္မွိတ္ၿပီးေတာင့္ခံေန ရသည္။
ဒါေတာင္မွ ပန္းအိျဖဴက ေယာက္်ားေတြႏွင့္ အေတြ႕အၾကဳံရွိဖူးလို႔ ျဖစ္သည္။ ၾကည္မာ လို အစိမ္းေလး ဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဟာႀကီးေၾကာင့္ေသလုေမ်ာပါး ခံရေပမည္။ ပန္းအိျဖဴ အပ်ိဳ
မဟုတ္တာေတာင္ မင္းခန႔္ အခုေတာ္ေတာ္ခံစားေနရသည္။ ပစၥည္းႀကီးသလို မ်ိဳးမင္းစိုး က ခြန္အားေကာင္းေတာ့ ေဆာင့္အားလည္းသန္သည္။ အထဲကို ဝင္လာလၽွင္ ပြတ္တိုက္
အား ေၾကာင့္ ဝင္လာေနမွန္းကို မင္းခန႔္ မသိခ်င္ဘဲ သိေနရသလို ျပန္ထြက္သြားလၽွင္လည္း ထို႔ အ တူ ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဟာႀကီး အဝင္အထြက္ကို အာ႐ုံလႊဲေျပာင္းယူဖို႔ ခက္ခဲ၏။
ငါး ပတ္ လည္တိုင္ေတြ ႏွင့္ အလြန္ခိုင္ သည္ဟု ၾကည္မာေျပာခဲ့ ဖူး သည့္ အိမ္ကေလး ေတာင္မွ လႈပ္ခါေနသည္ဟု မင္းခန႔္ ထင္မိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ျမန္ျမန္ၿပီး သြား
ပါေစဟု က်ိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနရသည္။
အရွိန္နည္းနည္းရလာသည့္ အခါ ပန္းအိျဖဴ၏ ကိုယ္ခႏၶာက အရည္ေတြထုတ္ေပးလိုက္လို႔ မင္းခန႔္ နည္းနည္းသက္သာရာရသည္။အရင္က နားထဲမွာ အလြန္ခ်ိဳၿမိန္သည္ ဟု ထက္
မွတ္ ယူဆ ထားခဲ့သည့္ တစြိစြိ၊ တဖတ္ ဖတ္ အသံေတြက အခုက်ေတာ့ မင္းခန႔္ နားတြင္ ခါးလြန္းလွသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿပီးမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရတာ တကမ ၻာေလာက္ၾကာ သည္
ဟု ပင္စိတ္မွာထင္မိသည္။
“အင္း …အူး …”
ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ခါ ေကာက္ခါ ႏွင့္ အားရပါးရေဆာင့္ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ဆီက အသံေတြထြက္ လာသည္။ မ်က္လုံးအသာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေန
တာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အသက္ရႉတာကလည္း ပိုျပင္းလာ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿပီးေတာ့မည္ မွန္း မင္းခန႔္ သိလိုက္သည္။
“ဟင္း …အား ..ဟား”
ခနအၾကာမွာေတာ့ အားရေက်နပ္သည့္ အသံေတြျပဳရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ၿပီးသြားသည္။ မ်က္ စိ မွိတ္ကာ ေခါင္းကိုေမာ့ရင္း ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ ၿပီးေနတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္သည္။
သူတ သက္ လုံးစုေဆာင္းလာခဲ့ သည့္ အရည္ေတြ မကုန္မခ်င္းပန္းထုတ္ ေနသလားေတာင္ ေအာက္ ေမ့ ရ သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲသလို အရည္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္ၿပီး အၾကာႀကီး
ၿပီး ရတာ ေယာက္်ား ေတြ အတြက္ အလြန္ေကာင္း သည့္ ဖီလင္ ျဖစ္သည္။ အခုလည္း ေကာ့ေကာ့ ၿပီး ဇိမ္ယူေနေသာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို မနာ လိုျခင္းႀကီး စြာ ျဖင့္မင္းခန႔္ မေက်မ
ခ်မ္း ၾကည့္လို႔ ေနမိ၏။
“ကိစၥ ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ျပန္ပါေတာ့၊ ဒီထက္လည္း ထပ္ၿပီး အခြင့္ အေရး မယူပါနဲ႔ေတာ့”
“ပန္း ..ရယ္”
ရႊန္းေတာက္သည့္ မ်က္လုံးႀကီးေတြကို ရႊံရွာ စြာျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ..ကားပါမလာဘူး”
“ေယာက္်ား မဟုတ္လား၊ ရရာနဲ႔ ျပန္ေပါ့၊ လမ္းေလၽွာက္ျပန္လဲျဖစ္တာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ မယုံဘူးလား ပန္းရယ္”
“ကၽြန္မ သိတာကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး မတရား ေစာ္ကားခဲ့တာပဲ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကိုလူေကာင္းလို႔ ထင္ခဲ့ မိတယ္”
“ဒီ ..ဒီ ..သေဘာ မ ..မဟုတ္ဘူးေလ”
“မေန႔ က ကၽြန္မ လူမွန္းမသိေအာင္မူးသြားတယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လည္းမူးတယ္၊ မျဖစ္သင့္ တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ ရေပမယ့္ ႀကံဖန္ခြင့္ လႊတ္လို႔ ရေသးတယ္။ အခုကိစၥ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္
လြန္သြားၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ပါေတာ့”
ရင္ဘတ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္သည့္ အားက ဘယ္ေလာက္မွ မရွိေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ထရပ္ လိုက္ပါသည္။ သူ႔ဟာႀကီး အထဲကေန ႁပြတ္ကနဲ ထြက္သြားတာႏွင့္ မင္းခန႔္ ဂါဝန္ကို
ျမန္ ျမန္ ဆြဲခ်ၿပီး ထထိုင္လိုက္သည္။ ေဘးမွာ ခ်ထားသည့္ သူ႔ေဘာင္းဘီကို မ်ိဳးမင္းစိုး ငုံ႔ ေကာက္လိုက္စဥ္ ေပ်ာ့ေခြစ သူ႔ဟာႀကီးထိပ္ဖ်ားက အရည္ၾကည္ၾကည္ တစက္က ၾကမ္း ျပင္ေပၚကို ေပါက္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။
မ်ိဳးမင္းစိုး ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီးသြား တာႏွင့္ မင္းခန႔္ လည္း မတ္တပ္ထလိုက္သည္။ ေပါင္ တံႏွင့္ ဒူးေတြမွာ ခြန္အားမရွိလို႔ ရပ္ရတာ ဒယီးဒယိုင္ ျဖစ္ေန၏။ စိုစိစိ ေပါင္ၾကားထဲ ကို ၾကမ္းၾကားေန ေလတိုးဝင္လာသည့္ အခါ ေအးစက္စက္ႀကီးခံစား လိုက္ရသည္။ မင္းခန႔္ အံ ကို တင္းတင္း က်ိတ္လိုက္ၿပီး
“ကဲ ..သြားပါေတာ့”
“ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မွ ပန္းစိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ဆိုရင္ ျပန္ပါ့မယ္၊ ပန္း ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ လုပ္မိ တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံေပးပါ”
“အဲဒါကို လက္ခံလိုက္ရင္ ပိုၿပီး …. ကဲပါေလ၊ဘာမွထပ္ မေျပာဘဲနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ပဲ ကိုယ္ ျပန္ပါ၊”
မင္းခန႔္ ကပဲ ဦးေဆာင္ထြက္သြားၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဖြင့္ ေပးလိုက္သည္။ ညိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာ ေလးတြဲ႕ေသာေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး တလွမ္းခ်င္း ဆင္းသြားသည္။ သူအိမ္
ျပင္ကို ေရာက္တာႏွင့္ တံခါးကို ခ်က္ေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိုးလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ လည္း ယိမ္းယိုင္သည့္ ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲကို ျပန္ဝင္လာခဲဲ့ပါသည္။
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန႔္က်ဲရႈပ္ပြေနသည့္ အဝတ္အစားေတြကို ေဒါသထြက္ထြက္ႏွင့္ ေၿခ ေထာက္ႏွင့္လိုက္ကန္ ေနမိသည္။ အခန္းေထာင့္မွာ အားလုံးစုပုံသြားေတာ့ မွ မင္းခန႔္ ေမာႀကီး
ပန္းႀကီးျဖင့္ အိပ္ယာေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တေနကုန္ေလၽွာက္သြားလို႔ ပင္ပန္း ေနသည့္ အျပင္ မ်ိဳးမင္းစိုးက မဟားဒယား လုပ္တာခံလိုက္ရေသးသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံး
မွာ အားအင္တစက္မွ မရွိဘဲေပ်ာ့ေခြေနသည္။
အိပ္ယာေပၚကိုလွဲခ်ၿပီး စိတ္ကိုေလၽွာ့ခ်ေနစဥ္ ေျခရင္းဖက္ဆီက ဂစ္တာသံႏွင့္ သီခ်င္း သံ ကိုၾကားရသည္။ ေစာေစာက ကိုယ့္အပူႏွင့္ ကိုယ္ဆိုေတာ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမျပဳမိ
ပါ။ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္မွ နားထဲကို သီခ်င္းသံေရာက္လာ၏။
“….အားတင္းျပဳံးၿပ အသင့္ျပင္ပါပန္းရယ္၊ …..မပန္းရယ္မငိုနဲ႔၊ …မပန္းရယ္ မငိုနဲ႔”
ျဖစ္နိုင္ရင္ အဲဒီထီးျပင္တဲ့လူကို အုတ္ခဲ ႀကီးႀကီး ႏွင့္ ေျပးထုလိုက္ခ်င္သည္။ ဘာအဓိပၸါယ္ နဲ႔ ဒီသူခ်င္းကို ဆိုေလသနည္း။ နဂိုထဲက ေခ်ာင္းတာဝါသနာ ပါသူဆိုေတာ့ ဒီအိမ္ထဲမွာ
ျဖစ္ခဲ့ တာေတြကို သိေနသလား ဟုစိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲျဖစ္ရသည္။ ဒီအိမ္က လုံျခဳံသည္ လို႔ ေတာ့ ၾကည္မာ ေျပာဖူး၏။လူကမထနိုင္သည့္ အတြက္ ေမြ႕ယာကိုသာ လက္သီးႏွင့္
ဆက္ကာ ဆက္ကာ ထုေနမိေတာ့သည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မင္းခန႔္ တညလုံးေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ကိုယ္ခႏၶာ အလြန္အမင္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ခဲ့ လြန္းလို႔သာ အိပ္လို႔ေပ်ာ္သြားသည့္ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့သည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးရင္လည္း
အိပ္ မက္ဆိုး မက္သလို လန႔္နိုးလာၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ အားထုတ္ရျပန္ သည္။ မင္းခန႔္ မွာေျဖရွင္းရမည့္ ျပႆနာေတြ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးၾကဳံ ေတြ႕ေန ရသည္။
အားလုံးကို တၿပိဳင္နက္ထဲ ေျပလည္သြားေအာင္ေျဖရွင္းလို႔ မရနိုင္သည့္ အ ေၿခ အေနတြင္ အိပ္စက္ရမည့္ အခ်ိန္၌ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံးဟု စိတ္ေျဖသိမ့္
ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရ၏။
မနက္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကို သြားရင္ေကာင္းမလား ဟု အရင္ဆုံးစဥ္းစား ျဖစ္သည္။ မေန႔ က အလုပ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေတာ့ေပးရမည္ပင္။ ေနမေကာင္း
လို႔ပါဟု ေျပာၿပီး ထိုရက္ကို နားရက္အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ အစားတရက္ ျပန္ ဆင္းေပး လိုက္ရင္ အလြယ္တကူၿပီးသြားလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္က မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ပတ္သက္ ေနေသာ အသိုင္းအဝိုင္းက ျဖစ္ေနသည္။ ဒီတရက္ ေရွာင္နိုင္လည္း ေနာက္ေန႔ ေတြ ထပ္ ေတြ႕ နိုင္ေသးသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ပတ္သက္လို႔ မ ျဖစ္ေတာ့ ဟု မင္းခန႔္
ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကို သူငယ္ခ်င္းလို ညီအကိုလို ခင္တြယ္ ခဲ့ေပ မယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီသံေယာဇဥ္ ကို ျဖတ္ရေပမည္။ ဒါကလည္း မ်ိဳးမင္းစိုး ေကာင္း ဖို႔ အတြက္ျဖစ္ပါ
သည္။ အခုခ်ိန္မွာ သူပတ္သက္ခ်င္ေနသည့္ ပုံစံက မင္းခန႔္ လိုလားႏွစ္ သက္သည့္ အေနအထားမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ လက္ရွိမွာ မင္းခန႔္က သူမ်ား၏ လခစားဝန္ထမ္းဘဝ ဆိုေတာ့ ဘာအ ေၾကာင္းျပခ်က္ မွမေပးဘဲ အလုပ္မသြားဘဲေနဖို႔ မျဖစ္နိုင္ျပန္။ ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မာလာက
မင္းခန႔္ တျဖစ္လဲ ပန္းအိျဖဴ အေပၚ စာနာေထာက္ထားခဲ့သူေတြ ေကာင္းခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေန သည္။
“ဒီတရက္ေတာ့ အေျခအေနသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”
မနက္စာအျဖစ္ ေကာ္ဖီ ႏွင့္ ဘီစကြတ္မုန႔္စား ရင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္က်သြားေသာေၾကာင့္ ေရ ခ်ိဳးအဝတ္လဲကာ အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ရသည္။ ထမင္းခ်က္ရင္ ေနာက္က်ေနမွာ စိုးတာ ေၾကာင့္
ေန႔ခင္းက်မွ တခုခု ဝယ္စားလိုက္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ အားလုံးျပင္ ဆင္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မွန္ထဲမွာ ျမင္ေန ရသည့္ မိန္းမသား အသြင္ပီပီသသ ႏွင့္ ပုံရိပ္ကို စက္ ဆုပ္စြာ တ
ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္ အိမ္ထဲကေန ထြက္ခဲ့သည္။
မနက္ခင္း၏ ေအးျမမႈက မင္းခန႔္ကို မၿငိမ္းခ်မ္းေစပါ။ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုေလး ကလည္းမင္း ခန႔္ကို မေႏြးေထြးေစပါ။ အုံ႔မွိုင္းေနေသာ စိတ္ေၾကာင့္ ျမင္ျမင္သမၽွ အရာအားလုံးတို႔သည္
ႏွစ္လို ဖြယ္မရွိသလို ခံစားရသည္။ သူ၏ ဆိုင္ေလး ေရွ႕ကေျမျပင္ကို ေျပာင္ေနေအာင္ တံ မ်က္စည္း ႏွင့္ လွဲေနသည့္ ထီးျပင္တဲ့ လူလည္း မင္းခန႔္၏ သုန္မႈံေသာ မ်က္ႏွာေၾကာင့္
ဖ်ပ္ ကနဲ ေခါင္းငုံ႔ သြားသည္။
“ဒုကၡပဲ”
လမ္းထိပ္ အေကြ႕ကေလးမွာ ရပ္ထားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ကားျဖဴေလးကို ျမင္လိုက္ရသည္ ႏွင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းလိုက္မိသည္။ အိမ္ဖက္ကို ျပန္လွည့္ဖို႔ကလည္း မ်ိဳးမင္းစိုး
ျမင္သြားၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာသာပဲ အားတင္းကာ မွတ္တိုင္ဖက္ဆီကို ေျခလွမ္းမွန္ မွန္ ႏွင့္ သြားမိ၏။ ကားကို လြန္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ စက္ႏွိုးသံၾကားလိုက္ရၿပီး မင္းခန႔္
ေဘးက တလိမ့္ျခင္းေမာင္းၿပီး လိုက္လာသည္။
“ပန္း၊ ကားေပၚတက္ခဲ့ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာရွိလို႔ပါ”
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆက္သြားေနလို႔လည္း မရပါ။ ေဘးကေန လွိမ့္လိုက္လာၿပီး ကားေပၚတက္ဖို႔ သာ တြင္တြင္လိုက္ေခၚေန၏။
“မစီးခ်င္လို႔ပါ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ေတာင္းပန္ရမွာက ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အမွားကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ ပန္းကိုလိုက္ ပို႔ပါရေစ၊”
လမ္းမေပၚ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ လူစည္ကားေနသည္။ မင္းခန႔္ တို႔ အခုလိုသြားေနၾက တာ ကိုျမင္ရင္ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ကားႏွင့္ လိုက္စကားေျပာေနသည္ဟု ထင္ၾက
ေပမည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ၏ အၾကည့္ေတြကို ျမင္ေတာ့ အေတြးေတြကို စဥ္းစားမိ ကာ မင္းခန႔္ အလြန္ရွက္မိသည္။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ရပ္လိုက္သည့္ အခါ ကားကလည္း ကၽြိ
ကနဲ ရပ္သြားသည္။
ညတုန္းက အျဖစ္က စိတ္က်ပ္တည္းစရာ မွန္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္ထဲသာရွိသည္။ အခု လို လူမ်ားၾကားမွာ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္ရသည္က ပိုၿပီးခံရခက္သည္။ ေဒါသ
တႀကီး ႏွင့္ မင္းခန႔္ ၏ အၾကည့္ေတြကို မ်ိဳးမင္းစိုးက ရီေဝညိဳးငယ္သည့္ မ်က္ဝန္းေတြ ႏွင့္တုန႔္ျပန္ ၏။ သူ႔ပုံစံက တကယ္ကို ထိခိုက္ခံစားေနရသည့္ ပုံေပါက္ေနသည္။ ဒါေနာက္ဆုံး
ဟု စိတ္ ကို ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကားေပၚတက္ထိုင္လိုက္၏။ ကားေနာက္ခန္းကို တက္ဖို႔ လုပ္ၿပီးမွ စ ကားေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ေရွ႕ကိုပဲ တက္လိုက္၏။
မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုၾကည့္ရသည္မွာ လုံးဝ အိပ္ရေသးပုံမေပၚပါ။ မေန႔ က ဝတ္ထားသည့္ အဝတ္ အစားအတိုင္းပဲ ဝတ္ထားၿပီး မ်က္တြင္းေတြ ေခ်ာင္က်ကာ လူကလည္း ေငါင္းစင္းစင္းျဖစ္
ေန၏။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္တဲ့ အျပစ္ေပးပါ၊ ပန္း နားကေန ထြက္မသြားပါရေစနဲ႔၊ ပန္း မႀကိဳက္ ရင္ ပန္းကို လက္ဖ်ားနဲ႔ ေတာင္ မထိပါဘူး၊ အရင္လို ခင္ခင္ မင္မင္ ေလးေနရရင္ ကၽြန္ ေတာ္
ေက်နပ္ပါၿပီ”
“စကၤာပူ ကိုပဲ ျပန္သြားပါေတာ့”
“ဗ်ာ”
“အဲဒါ မ်ိဳးမင္းစိုး အတြက္ေရာ ပန္းအိျဖဴ အတြက္ပါ အေကာင္းဆုံး အေျဖပါ”
“မသြားနိုင္ဘူး၊ ပန္း နဲ႔ ေဝးရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသလိမ့္မယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး အသံက တုန္ရီအက္ကြဲေနသည္။ မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း ၿပိဳက်ေတာ့မည့္ မိုး ေကာင္းကင္လို ညိဳေမွာင္လို႔ ေန၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး အသဲကြဲတာေတြ၊ ခံစားရတာေတြ မင္း ခန႔္
အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တခါမွ မေတြ႕ ခဲ့ ဖူးပါ။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ကိစၥက အရင္ဟာေတြလို အေငြ႕သက္သက္မဟုတ္ အေတြ႕ပါ ခံစား ခဲ့
ရၿပီ ဆိုေတာ့ မျမင္ဖူး၊ မူးျမစ္ထင္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနသလား မသိပါ။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ မ ခ်င့္ မရဲျဖစ္ကာ ေဒါသေတြထြက္လာ၏။ ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေလာက္အထိ
အ ႐ူးအမူး ျဖစ္စရာမိန္းကေလး မဟုတ္ပါ။
“ကိုယ့္ကိုယ္ကို လဲျပန္ၾကည့္ပါဦး၊ ကိုယ့္အသက္အရြယ္ကိုလဲ ေထာက္ပါဦး၊ မိန္းမ တ ေယာက္ အတြက္နဲ႔ ဒီေလာက္အထိ ျဖစ္ေနရလား”
“ပန္းရယ္၊ ပန္းကို ခ်စ္သလို မ်ိဳး ကိုယ္ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ခဲ့ဖူးပါဘူး၊ ယုံပါ၊ ပန္း နဲ႔ မခြဲ ပါ ရေစနဲ႔”
“ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေလာက္ျဖစ္ရေအာင္ တန္တဲ့ မိန္းကေလး မို႔လား၊ နာ မည္ ပ်က္ခ်င္တိုင္းပ်က္ခဲ့တဲ့ မိန္းမ တေယာက္အတြက္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆုံးရႈံးမခံပါနဲ႔”
“ပန္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ”
“မစိုးစိုး က ဘာမွ မေျပာဘဲေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူေျပာတာ အကုန္မွန္တယ္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားပါေတာ့”
“ရက္စက္လိုက္တာ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြလုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ပန္းက အေရးအႀကီးဆုံးပဲ”
“မစိုးစိုး ေျပာတယ္ ဆိုတာ ပါးပါး ေလးပဲရွိေသးတယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လန႔္ေသသြားေလာက္ စရာေတြ ရွိေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အားလုံးကို ဒီမွာပဲ ရပ္ပါရေစ။”
“ဘာေတြလဲ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ေျပာၿပီးၿပီပဲ”
“မစိုက္လို႔ ကို မရဘူး ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ကၽြန္မ လည္းေျပာမထြက္ဘူး၊ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး လို႔ ပဲမွတ္ထားေပးပါ၊ ေျပာခ်င္တာ ဒါေလာက္ပါပဲ”

ေျပာၿပီးသည္ ႏွင့္ ကားေပၚကဆင္းလာေသာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး အငိုက္မိၿပီး က်န္ခဲ့သည္။ မင္းခန႔္ မွတ္တိုင္ ဆီဆက္ေလၽွာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေနာက္ကေနလိုက္လာျပန္သည္။
“ဆက္လိုက္လာရင္ ကၽြန္မ ကားဘီးေအာက္ ကို ေမွာက္အိပ္ခ်လိုက္မယ္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
မင္းခန႔္၏ ၿခိမ္းေခ်ာက္စကားက ထိေရာက္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆက္လိုက္မလာေတာ့ဘဲ လမ္း ေဘးမွာ ကပ္ၿပီးကားကို ရပ္လိုက္၏။ မင္းခန႔္ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္လာသည္
အထိ ရပ္ ေနဆဲဆိုတာ ျမင္ေနရသည္။
စိတ္မပါ လက္မပါႏွင့္ ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္း မာလာက မေန႔က မလာ သည့္ ကိစၥ ကိုေမးသည္။
“ေနသိပ္ မေကာင္းလို႔ပါမမ”
“ဟုတ္ပါရဲ့၊ မ်က္ႏွာက ေခ်ာင္သြားလိုက္တာ၊ ဒါျဖင့္လည္း အိမ္မွာ ဆက္နားေနေရာေပါ့ ညီ မေလးရယ္၊ ဘာလို႔ လာရတာလဲ၊ ဖုန္းေလး လွမ္းဆက္လိုက္ရင္ ရတာကို”
“ေကာင္းသြားပါၿပီ၊ အိမ္မွာေနလဲ ပ်င္းလို႔”
“ေအာ္၊ ေအးေအး၊ ဒါဆိုလဲ နားနားေနေန ေနေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ မမ လည္း ဒီေန႔ အားပါ တယ္”
မာလာက မင္းခန႔္ ကို တမနက္ခင္းလုံး ဘာအလုပ္မွ မခိုင္းပါ။ ကိုယ့္အေပၚမွာ အခုလို ေကာင္းတာ သက္ညႇာတာေတြ ေၾကာင့္ ဒီမွာ မလုပ္ေတာ့ဟု ေျပာဖို႔ အခြင့္အေရး
ေခ်ာင္း ေနသည့္ မင္းခန႔္ ကို ႏႈတ္ဆြံ့ေစ၏။ ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေန သည္။ စိတ္ထဲမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ တမ်ိဳးၿပီး တမ်ိဳးရွာၾကည့္ေနမေသာ္
လည္း ရလာ သမၽွ နည္းလမ္းေတြက မခိုင္လုံဟု ထင္ၿပီး စိတ္ပ်က္ေနမိသည္။
ေန႔လည္ခင္း ေရာက္ေတာ့ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ မ်ိဳးမင္းစိုး ေပါက္ခ်လာသည္။ မင္းခန႔္ က ေကာင္ တာတခုေနာက္မွာ အသာကြယ္ေနလိုက္စဥ္ မ်ိဳးမင္းစိုး က မာလာ့နားကို ကပ္
သြားၿပီး တီး တိုး တီးတိုးႏွင့္ တစုံတရာကို ေျပာေနသည္။ မာလာက မင္းခန႔္ ရွိရာဆီကို တခ်က္လွမ္း ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ၿပီးေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး က မင္းခန႔္ဆီကို တန္းေရာက္လာေသာ ေၾကာင့္ ေရွာင္ခ်ိန္မရေတာ့ပါ။
“ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ အျပင္ ခနလိုက္ခဲ့ပါလား”
“ဒီမွာ အလုပ္ရွိတယ္ေလ”
“မာလာ့ ကိုေျပာၿပီးၿပီ”
မင္းခန႔္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာလာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
“လိုက္သြားပါ ညီမေလးရဲ့၊ တခါထဲျပန္ခ်င္လည္း ကိုမ်ိဳးမင္း ကို ပို႔ခိုင္းလိုက္၊ ထမင္းဗူး လည္း မပါဘူး မဟုတ္လား”
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ မင္းခန႔္ ၾကားက အက်ပ္အတည္းကို မာလာ မသိေစခ်င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မ တတ္သာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ေကာင္တာေနာက္က ထြက္လိုက္ရသည္။
“မျပန္ေသးပါဘူး၊ ဒီကိုပဲ ျပန္လာခဲ့မယ္ မမ”
“ညီမေလး သေဘာပဲ”
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးက စက္ႏွိုးလိုက္ၿပီးမွ ေမာင္းမထြက္ေသးဘဲ။
“စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ ရတဲ့ တေနရာရာကို သြားၾကမယ္ေနာ္”
“သြားေလ၊ ကၽြန္မ မွာေတာ့ ေျပာစရာ မရွိဘူး၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး မွာေျပာစရာ ရွိတယ္ဆိုရင္ ေတာ့ နားေထာင္ေပးပါမယ္”
“တခုခု စားၾကမလား၊ ပန္း ထမင္းဗူး မပါဘူးဆို”
“မစားလဲျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး သေဘာပဲေလ”
ဆိုင္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ လဘက္ရည္ေသာက္ မုန႔္စားၿပီးေနာက္ မ်ိဳးမင္းစိုး က ကားကို ကန္ေတာ္ႀကီးထဲ ေမာင္းခ်သြားသည္။ မုန႔္စားၾကတုန္းက ဘာစားမလဲ
ဆိုတာ ေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ မင္းခန႔္ စကားတခြန္းမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုးက လည္း ေထြေထြထူးထူး သိပ္မေျပာ ႏႈတ္ဆိတ္ေန၏။ ကန္စပ္က ခုံတန္း
လ်ားတခုမွာ ထိုင္ ျဖစ္ၾကေတာ့မွ
“ကၽြန္ေတာ္ စိုးစိုး ဆီ ထပ္ေရာက္တယ္၊ ပန္းေျပာတဲ့ အရမ္းဆိုးတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥ ကိုသိခ်င္ လို႔၊ စိုးစိုး ကေတာ့ သူသိတာ အကုန္ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာၿပီးၿပီတဲ့၊ ဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တယ္”
“ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တာ ဘာျဖစ္လို႔ သိခ်င္ရတာလဲ ေယာက္်ား ဆိုတာ မစပ္စုရဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပန္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းညင္းပယ္ ေနတာ အဲဒီကိစၥ ေၾကာင့္ လို႔ ထင္ေနလို႔”
“ေျပာလိုက္ရင္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေရထဲ ခုန္ခ်သြားမွာေပါ့”
“အထင္ေသးလွခ်ည္လား ပန္းရယ္၊ ေျပာၾကည့္ပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ လက္ေလၽွာ့မွာ မဟုတ္တာေသခ်ာပါတယ္၊ ပန္း ကို ပထမဆုံး အႀကိမ္ စျမင္ဖူး ကထဲက ပန္းနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ရင္းႏွီးခဲ့ ဖူးၿပီးသား ဆိုတာရင္ထဲက အလိုလို သိေနတာ။ ရင္းႏွီးလာေတာ့လည္း ပန္း ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝအတြက္ အစစ္မွန္ဆုံးေသာ ဖူးစာရွင္ပဲလို႔ ပိုၿပီး
ယုံၾကည္လာတယ္၊ ဒီ ယုံၾကည္ခ်က္က ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ပန္းမွာ ဘယ္လို အခက္ အခဲ ရွိေနလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သာေျပာျပပါ။ ေျဖရွင္းဖို႔
နည္းလမ္းကို ရေအာင္ရွာၾကတာ ေပါ့”
“ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းက တခုပဲ ရွိတယ္၊ ပန္းအိျဖဴ နဲ႔ မ်ိဳးမင္းစိုး မပတ္သက္ဖို႔ပဲ”
“ဒါဆိုေျပာေလ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း သိရလို႔၊ ပန္းေျပာတဲ့ လမ္းပဲ ရွိတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ ေတာ္ လက္ခံေပးမယ္”
“တကယ္လား”
“တကယ္ပါ၊ ဟိုမွာ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီး ရွိတယ္၊ ဘုရားမွာ သစၥာဆိုျပရမလား”
“အဲသေလာက္ မလိုပါဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူးလို႔ ကတိေပးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”
“ေပးတယ္ဗ်ာ၊ ပန္းအခုေျပာတဲ့ ကိစၥေတြ တျခားတေယာက္ေယာက္ကို ေျပာမိရင္ ေသ ခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသပါေစဗ်ာ၊ ဘုရားမွာ က်ိန္ဆိုလဲ က်ိန္ျပမယ္”
“ေတာ္ပါၿပီ၊ ရပါၿပီ၊ ဒါဆိုလဲ ေျပာရေသးတာေပါ့၊ ဟား ဟား”
မင္းခန႔္ ရယ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြား၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို အေၾကာင္းစုံေျပာျပဖို႔ မင္းခန႔္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ သူမ်ားကိုယ္
ဘဝကို တေယာက္ထဲ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရမည့္ အစား မ်ိဳးမင္းစိုး လို သူငယ္ခ်င္း ေကာင္း တေယာက္၏ အကူအညီ ႏွင့္ ဆိုရင္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု မင္း
ခန႔္ ေတြး မိသည္။
“တကယ္ေတာ့ ငါက ပန္းအိျဖဴ မဟုတ္ဘူး”
မင္းခန႔္ ၏ အေျပာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
“ငါဘယ္သူလို႔ မင္းထင္သလဲ မ်ိဳးမင္းစိုး”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါျပရင္း မင္းခန႔္ ကို နားမလည္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ သည္။ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ ပန္းအိျဖဴ ႐ူးသြားၿပီဟု ထင္ေနသလား မသိပါ။
“ငါ ..မင္းခန႔္ ပဲ မ်ိဳးမင္းစိုး၊ တကယ္မေသေသးပဲ မင္းတို႔ က မီးရွို႔လိုက္လို႔ ဒုကၡ ေရာက္ သြားတဲ့ မင္းခန႔္ ေပါ့”
“ပန္း …ပန္း …သတိထားပါပန္းရယ္၊ ပန္း ကို အဲဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပလိုက္မိတာ မွား တာပဲ၊ ပန္း ..က ပန္းအိျဖဴေလ၊ မင္းခန႔္ က ေသၿပီ၊ စိတ္ထိန္းပါဦး”
“မင္း နဲ႔ ငါ ေလးတန္းႏွစ္က စသိတာ၊ ငယ္ငယ္က ကစားရင္ သိပ္ျငင္းလို႔ မင္းစိတ္ဆိုးရင္ ငါ့ကို မင္းေခြး လို႔ ေခၚတယ္၊ တို႔ေတြက အတန္းတူေပမယ့္ ဆက္ရွင္ မတူဘူး၊ ရွစ္တန္း
ေရာက္မွ တခန္းထဲ ျဖစ္တာ”
ဘာႏွစ္သိမ့္စကားမွ ဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ မ်ိဳးမင္းစိုး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား ၏။
“ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား မ်ိဳးမင္းစိုး”
“ကၽြန္ ..ကၽြန္ေတာ္ ..က မင္းခန႔္ နဲ႔ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
“ဟား ..ဟား…မင္းတို႔ လမ္းထဲက ေဘာႀကီးဆိုတဲ့ ေကာင္က ငါနဲ႔ တခန္းထဲပဲေလ၊ ငါအိမ္ မေျပာင္းခင္က ေဘာႀကီး နဲ႔ လာလာကစားရင္း မင္းနဲ႔ သိတာ၊ ေဘာႀကီးနာမည္ အရင္း
က ေအာင္ေက်ာ္သက္၊ အခု ျမစ္ႀကီးနားမွာ ေနတယ္၊ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ၊ ကေလး ရမရ ေတာ့ ငါလဲ မသိဘူး၊ ငါေနာက္ဆုံးေတြ႕တဲ့ အထိ ဒီေကာင္ မိန္းမ ပဲရေသးတယ္ ကေလးမ
ရ ေသးဘူး”
မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာက အံ့ၾသျခင္းကေန ထိတ္လန႔္ ျခင္းဆီသို႔ ေျပာင္းသြားသည္။ သူစကားမ ေျပာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္ ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး မင္းခန႔္ စြတ္တင္ေတာ့သည္။

“ေဘာႀကီးမွာ ညီတေယာက္ အကိုတေယာက္ရွိတယ္၊ သူ႔ညီနာမည္က ေအာင္ေက်ာ္ေထြး၊ သူက မင္းလိုပဲ ဂ်ီတီစီ တက္တယ္၊ အခုဘာလုပ္ေနသလဲ ဆိုတာေတာ့ ငါလဲ
မသိဘူး၊ ေဘာႀကီး အကိုက ကိုေအာင္ေက်ာ္သူ၊ တပ္ထဲမွာ ဗိုလ္မႈး ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုေအာင္ေက်ာ္သူက မင္းရဲ့ မေတာ္လိုက္ရတဲ့ ေယာက္ဖေလ၊ မင္းအမ အႀကီးဆုံး မသိမ့္ ကို
ငယ္ငယ္ထဲက ေႂကြတာ၊ တပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့လဲ ခြင့္ျပန္လာတိုင္း မင္းအမ ဆီကိုလာတယ္၊ မင္းအမ က ကိုဖိုးခ်ိဳ နဲ႔ ယူလိုက္ေတာ့မွ လက္ေလၽွာ့သြားတာ၊ ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား”
မ်ိဳးမင္းစိုး မေျဖပါ။ လူစင္စစ္က ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနသည္။
“တကယ္ေတာ့ မင္းအမ ကလည္း ကိုေအာင္ေက်ာ္သူ ဇြဲေကာင္းလြန္းလို႔ စိတ္လည္ခ်င္သ လိုလို ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းမိဘေတြက သမီးႀကီးကို ခြဲၿပီးတပ္ထဲ ထည့္လိုက္
ရမွာစိုးလို႔ သ ေဘာ မတူတာနဲ႔ မသိမ့္ က ကိုဖိုးခ်ိဳကို ယူလိုက္တာ”
အေသးစိတ္ က်လြန္းသည့္ ေျပာခ်က္ေတြေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး တုန္သြားသည္။ မသိမ့္သိမ့္ စိုး ႏွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္သူ ကိစၥ ဆိုတာ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သိပ္မသိ
သည့္ ကိစၥ ျဖစ္ သည္။ ေဆြမ်ိဳးလို ဝင္ထြက္ေနသည့္ မင္းခန႔္လို မ်ိဳးပဲ သိနိုင္၏။
“မင္းပုခုံးက အမာရြတ္က ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ ငါရန္ျဖစ္လို႔ ဝင္ဆြဲတုန္းက ရထားတာ၊ ဝင္ ဆြဲ ရင္း မင္းပါ ဝင္ပါတယ္ေလ၊ တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ငါက သိုင္း
သင္ တယ္၊ မင္းက အေလးမတယ္၊ ငါက သိုင္းသင္တာ ႏွစ္ပတ္နဲ႔ ရပ္လိုက္ၿပီး မင္းကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႕ရတဲ့ အထိ အေလးမ ျဖစ္သြားတယ္၊ ငါက မင္းကို သံျပား
အေလးႀကီး ေတြ မ ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညႇဥ္းဆဲတဲ့ ေကာင္လို႔ အျမဲ ႏွိပ္ကြပ္တယ္၊ ဒါေလာက္ဆိုရင္ ငါ မင္းခန႔္ ျဖစ္ေၾကာင္းလုံ ေလာက္ၿပီလား မ်ိဳးမင္းစိုး”
“ဟုတ္တာေတာ့ …ဟုတ္တယ္..ဒါ ..ဒါေပမယ့္ …မျဖစ္နိုင္ပါဘူး၊ ပန္း ..ပန္း …အဲဒါေတြ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
“မယုံဘူးေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလဲ မင္းႀကိဳက္တာေမးကြာ၊ ငါေျပာျပမယ္၊ ငါေျဖတာမွန္ရင္ ေတာ့ ငါ့ကို မင္းခန႔္ ဆိုတာမင္းလက္ခံေပးရလိမ့္မယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး စဥ္းစားသလို ခနေတြေဝသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ
“မင္းခန႔္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေဆာင္ကို ဘယ္တုန္းက သြားတာလဲ”
“ဟား ..ဟား…ဒီလိုေထာင္ေခ်ာက္ မဆင္နဲ႔ကြာ၊ တျခားလူကိုပဲ ဖမ္းလို႔ ရမယ္။ ငါ့ကို မရ ဘူး။ ဒီမွာ …မင္းနဲ႔ ငါ ေငြေဆာင္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မ သြားဖူးဘူး၊ တို႔ေတြ ေခ်ာင္းသာ
ကို တ ေခါက္၊ ငပလီကို တေခါက္ေရာက္တယ္၊ ေခ်ာင္း သာ ကို သြားတုန္းက ဟိုေကာင္ေတြ နဲ႔ တ အုပ္စုလုံး ပါတယ္၊ ငပလီက မင္းဖြန္ေၾကာင္ ခ်င္တာနဲ႔ ငါလိုက္ရတာ၊ အဲဒီ
ဇာတ္လမ္း က မင္းငါ့ကို ပန္းအိျဖဴ ဆိုၿပီးေျပာျပတဲ့ အထဲမွာ မပါဘူးေနာ္၊ မင္းအလုပ္ထဲက ေကာင္မ ေလးေလ၊ ငပလီ မွာ မင္းတို႔ကို ေအာင္သြယ္ ေပး ရင္း ေကာင္မေလးက
မင္းကို စိတ္မဝင္ စားပဲ ငါ့ကို ႀကိဳက္သြားတယ္၊ မင္းကို သနားတာ နဲ႔ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ေတာ့လို႔ မင္းနဲ႔ လည္း မ ညိ၊ ငါလဲ မစားရဘဲ ျဖစ္သြားရတယ္ေလ”
“ပန္း ..ပန္း …အဲဒါေတြ ကို ဘယ္..ဘယ္လို ..သိ..တာလဲ”
“သိတာေပါ့ကြ၊ ငါက မင္းခန႔္ပဲလို႔၊ အဲဒီေကာင္မေလး ဇာတ္လမ္းကို မင္း နဲ႔ ငါပဲသိတာေလ၊ ဟိုေကာင္ေတြ တေယာက္မွ မသိဘူး၊ ဟုတ္တယ္ ..ဟုတ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည္။
“ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ၊ နား ..နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး”
မ်ိဳးမင္းစိုး နားလည္ေစရန္ မင္းခန႔္က အရက္ဆိုင္မွ ျပန္လာသည္မွ စၿပီး ေဆး႐ုံေပၚမွာ ပန္း အိျဖဴ အျဖစ္ ျပန္လည္ အသက္ရွင္လာရသည္ အထိ တခုခ်င္းရွင္းျပလိုက္သည္။ မ်က္လုံး ေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ ႏွင့္ နားေထာင္ေနရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာႀကီးက ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စားၿပီး ဗိုက္နာေတာ့မွ အိမ္သာ ရွာမေတြ႕သူလို မအီ မလည္ႀကီး ျဖစ္လာ
သည္။
“ဒီေတာ့ မင္းစဥ္းစားကြာ၊ မိန္းကေလး တေယာက္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာထဲ ေရာက္သြားတာနဲ႔ ငါ က မိန္းမ ျဖစ္သြားေရာလား၊ မိန္းမ တေယာက္အျဖစ္နဲ႔ မင္းရည္းစား လုပ္ရမွာလား၊
မင္းနဲ႔ အိပ္ရမွာလား”
“ပန္း …ပန္း ..က တကယ္ ..မင္းခန႔္ ဟုတ္လား”
“စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ပါေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးရာ၊ မင္းမယုံ နိုင္ေသးရင္လည္း ဘာသိခ်င္ေသး သလဲ ထပ္ေမး၊ မင္းစိတ္ရွင္း တဲ့ အထိ ငါေျပာျပမယ္”
“မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ သိခ်င္စိတ္လဲ မရွိပါဘူး၊ ေခါင္းထဲ လဲ ထူပူေနၿပီ”
“ဒါဆိုလဲ၊ ျပန္ၾကရေအာင္၊ ခနေလး ဆိုၿပီးထြက္လာတာ၊ သိခ်င္တာေတြရွိေသးရင္ ေနာက္ေန႔ လာေမးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ”
ကားဆီ အျပန္မွာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး မင္းခန႔္ ေနာက္ကေန ကုပ္ကုပ္ေလးပါလာသည္။ ကား ေပၚ ေရာက္မွ တခုသတိရတာ ႏွင့္
“မရွင္းတာရွိရင္ ဒီရက္ပိုင္း ေမးထားေနာ္၊ လကုန္ရင္ ငါအလုပ္က ထြက္မယ္”
“ဘာ ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေက်ာ္သက္တို႔ မာလာ တို႔ ဆီမွာ ဆက္လုပ္ေနရင္ မင္းက လာလာရစ္ေနဦးမယ္ေလ၊ ငါ စိတ္ရႈပ္လာၿပီ”
“အဲလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ဝင္ေငြ မရွိပဲျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ ဒီမွာ အဆင္ေျပေနရင္လည္း ဆက္ လုပ္ပါ”
“ဘာအေႏွာက္ အယွက္မွ မရွိရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ကြာ”
“အာ ..မရွိ၊ မရွိေစရပါဘူး”
“အေျခအေန အရေပါ့ကြာ၊ အဲ တခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ မင္းဘယ္သူ႔ ကိုမွ မ ေျပာပါနဲ႔ ကြာ၊ ငါ့ဘဝ ငါ ရွက္လြန္းလို႔ပါ၊ ရွက္လို႔ပဲ မင္းကို ေစာေစာစီးစီး အသိေပး ထား
သင့္တာကို အသိမေပးဘဲ ေနမိတာနဲ႔ အခုလို မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ရတာ၊ ကတိ ေပး မယ္ မဟုတ္ လားသူငယ္ခ်င္း”
“ေပးပါတယ္၊ စိတ္ခ်ပါ၊ ေလၽွာက္ေျပာလို႔လဲ ဘယ္သူမွ ယုံ နိုင္မွာမွ မဟုတ္တာ”
“မင္းလည္း မယုံေသးဘူးလား”
“မယုံဘူး လဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မယုံရဲတာ”
“ယုံစရာ မရွိေပမယ့္ ယုံလိုက္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ မင္းယုံမွ ငါေရွ႕ကို လူဆက္လုပ္လို႔ ရမွာ”
ေခါင္းညိတ္ျပေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး သက္ျပင္းခ်သည္။ သူအလြန္ စြဲလမ္းရေသာ မိန္းက ေလး သည္ ကြယ္လြန္သူ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္ ဆိုသည့္ အခ်က္က သူ႔ကို
ေနရထိုင္ရခက္ေနေစဟန္ ရွိ၏။
ဆိုင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မာလာက ၾကာေနသည့္ အတြက္ ဘာမွ မေမးပါ။ မင္းခန႔္ ကို ဒီေန႔ အ တြက္ ေဘးမဲ့ေပးထားပုံရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ရလို႔ စိတ္လက္ အနည္း
ငယ္ ေပါ့ပါးသြားသည့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ၿငိမ္မေနေတာ့ဘဲ အရင္လို သြက္သြက္ လက္ လက္ႏွင့္ ဟိုေျပးဒီေျပး ေစ်းေရာင္းေပး ေနသည့္ အခါ မာလာျပဳံးစိစိ ႏွင့္ၾကည့္၏။
ညေနမွာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဟု ထင္၍ မင္းခန႔္ ေအးေအးေဆးေဆး ပင္ ထြက္ခဲ့သည္။ မွတ္တိုင္နားမွာ ရပ္ထားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကား ကို ျမင္သည့္ အခါမွာေတာ့
ေၿခ လွမ္းတုံ႔သြားမိသည္။ တုံ႔ဆိုင္းစြာ ႏွင့္ အနားကိုေရာက္သြားေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးက အရင္ လို ကားေပၚကေန ဆင္းၿပီး တံခါးဖြင့္ မေပးဘဲ တဖက္က တံခါးကို ထိုင္ေနလၽွက္ကေသာ့
ျဖဳတ္ေပးၿပီး
“မလိုက္ခ်င္ဘူးလား၊ မင္းခန႔္ တကယ္မွန္ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေမာင္းတဲ့ ကားကို မစီးရဲစရာ အ ေၾကာင္းမရွိဘူးေနာ္”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မ်ိဳးမင္းစိုး အတင္းတားတာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ အလုပ္ ဆက္လုပ္ျဖစ္သည္။ အေနအထိုင္ဆင္ ျခင္ ပါမည္ဟုလည္း သူက ကတိေပး၏။ အမွန္ေျပာရရင္ မင္းခန႔္ လည္း ဒီအလုပ္က
မ ထြက္ခ်င္ ပါ။ အသားက်ေနၿပီ ျဖစ္သလို တျခားလည္းလုပ္စားတတ္သည္ မဟုတ္။ မ်ိဳးမင္း စိုး ေရာဂါ ေၾကာင့္သာ စြန႔္ခြာဖို႔ စဥ္းစားရ ျခင္းျဖစ္သည္။ ညေန ပိုင္း အျပန္က်ရင္
လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္ လိုက္ပို႔ေပးသည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ ကားေတြက အရမ္းၾကပ္တယ္၊ ျပန္မထြက္ျဖစ္ခင္ေလး ေတာ့လိုက္ပို႔ေပးပါ မယ္”
အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး စဥ္းစားေနတာကို သိရေတာ့ မင္းခန႔္လည္း ဝမ္းသာပါသည္။ ဒါ ေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မရွိေတာ့ရင္ ဘတ္စ္ကားစီး ၿပီးျပန္ရမွာကို ေတာ့ ရင္ေလးမိ ၏။ ေနာက္ ေတာ့ ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္မင္းခန႔္ တ ေယာက္ထဲေနတာကိုလည္း မ်ိဳးမင္းစိုး သိသြားသည္။
“တျခားကိုေျပာင္းပါလား၊ အဲဒီဖက္ႀကီးမွာ တေယာက္ထဲေနတာ မေကာင္းပါဘူး၊ ဆိုင္နဲ႔နီး တဲ့ ေနရာမွာ အခန္းရွာမလား”
“ဒီနားဆိုရင္ ေစ်းႀကီးမွာေပါ့၊ ၿမိဳ႕သစ္ေတြက သက္သာတယ္ေလ၊ အရင္ကလဲ ငါတေယာက္ ထဲေနတာပဲ မထူးပါဘူး”
“အရင္က ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက မတူဘူးေလ”
“ဘာမတူတာ လဲကြ”
မင္းခန႔္ အသံ နည္းနည္းမာ သြားတာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿငိမ္သြားသည္။ ဟိုတုန္းက ေယာက္်ားေလး၊ အခု မိန္းကေလး ျဖစ္ေနတာကို ဆိုလိုခ်င္ဟန္ ရွိ၏။ မင္းခန႔္ မႀကိဳက္မွန္း
သိလို႔ ထပ္မေျပာေပမယ့္ သူ႔ဖာသာ တေယာက္ထဲ တီးတိုးေရရြတ္ေနသည္။
“ေဘးအိမ္က အမူးသမားကလဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ စိတ္ခ်ရတာမဟုတ္ဘူး”
“ေနပါဦး၊ မင္းက ပန္းအိျဖဴကို စိတ္မခ်တာလား၊ မင္းခန႔္ ကို စိတ္မခ်တာလား”
“အတူတူ ပဲေပါ့”
“မတူပါဘူး”
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏႈတ္ဆိတ္ၿပီး ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဆိုတာ ပြင့္ပြင့္လင္း လင္း ေျပာထားၿပီး သည့္ေနာက္ မိန္းကေလး တေယာက္လို ဆက္ဆံတာကို မင္းခန႔္
မ ႀကိဳက္မွန္း သူလည္းသိေနသည္။ တျခားသူေတြ ေရွ႕မွာ မဟုတ္ရင္ မင္းခန႔္ က မ်ိဳးမင္း စိုးကို အရင္က အတိုင္း ေယာက္်ားတေယာက္လိုပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ လူေရွ႕
သူေရွ႕ ဆိုရင္ေတာ့ ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ ဟန္မပ်က္ေနရသည္။ ခုတမ်ိဳးေတာ္ၾကာတမ်ိဳး လုပ္ရသည့္ ဘဝတြင္ မင္းခန႔္ ႐ူးခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္လာမိသည္။
ပန္းအိျဖဴ မဟုတ္ေသာ မင္းခန႔္ အျဖစ္မတတ္သာလို႔ လက္ခံထားရေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္ထဲမွာ လည္း မတင္မက်ေတြ ရွိေနေသးလိုပင္။ တခါတေလ က်ရင္ ဟိုတုန္းက
အ ေၾကာင္း ေတြ လွည့္ပတ္ေမးၾကည့္တတ္သည္။
“ဆယ္တန္း ႏွစ္က အတန္းပိုင္ဆရာမ နာမည္က ဘယ္သူလဲ”
“ဆရာမ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆရာပါကြာ၊ ဦးမ်ိဳးျမင့္ တဲ့ Chemistry သင္တယ္ေလ၊ သူ႔မိန္းမက ေဒၚခင္ေဆြရီ ျမန္မာစာ သင္တယ္၊ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ၊ က်န္တဲ့ ဆရာ ေတြ
က်ေတာ့ သခ်ာ ၤသင္တဲ့ ဦးေအာင္မိုးခိုင္ တေယာက္ပဲမွတ္မိတယ္။ သူက ငါ့ကို ခနခန ရိုတ္တာကိုး၊ ဆရာဦးမ်ိဳးျမင့္ နာမည္ေတာင္မွ တေလာတုန္းက ဆရာရထားတဲ့ ဒဂုံ က
ေျမကြက္ကေလး ငါလိုက္ေရာင္းေပးထားလို႔ ျပန္သတိရတာ။ ငါက ပြဲခ မယူေပမယ့္ ဆရာနဲ႔ ဆရာမက ငါမ သိေအာင္ လြယ္အိတ္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္တာ ပါလာလို႔ မင္းတို႔
ကေတာင္မွ ကိုယ့္ဆရာ ဆရာမ ေတြဆီက ယူခဲ့ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ငါ့ကို ၀ိုင္းႏွိပ္ကြပ္ၾကေသးတယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပိုက္ဆံ ေတြနဲ႔ ပဲ မင္းတို႔ ေသာက္ပင္းလၽွို ၾကတယ္
မဟုတ္လား”
အခုလိုမ်ိဳး မင္းခန႔္ က အခ်က္က်က် တုန႔္ျပန္ေျဖလိုက္နိုင္ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿငိမ္ကုပ္သြား တတ္သည္။
“မင္း ..ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဒီေလာက္ ေျပာျပေနတာေတာင္မွ ငါ့ကိုမင္းခန႔္ ဆိုၿပီး လက္ မခံနိုင္ေသးဘူးလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ လက္ခံဖို႔ ခက္ေနေသးတာကိုေတာ့ ဝန္ခံပါတယ္”
“ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႔မွ မေျပာဘူး မဟုတ္လား၊ ဝင္းခိုင္ မသိေစနဲ႔ သူသိလို႔ ဂ်ာနယ္ထဲ ထည့္ေရးလိုက္ရင္ ငါေတာ့ သြားၿပီ”
“အင္းပါ၊ မေျပာပါဘူး”
မင္းခန႔္ ကို ေတြေတြေငးေငး စိုက္ၾကည့္ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး သက္ျပင္းခ်တတ္သည္။ သူၾကည့္ တာ မင္းခန႔္ ကိုၾကည့္တာလား ပန္းအိျဖဴကို ၾကည့္တာလား ဆိုတာေမးခ်င္ေပ မယ့္
မင္းခန႔္ မေမးရဲပါ။ ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကိုသာ မ်ိဳးမင္းစိုး မစြဲလမ္းခဲ့ ရင္ ဒါသူ၏ သူ ငယ္ ခ်င္း မင္းခန႔္ဟု ခ်က္ခ်င္းလက္ခံေပးမွာ မလြဲဟု မင္းခန႔္ သိသည္။
“ကိုယ့္ အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းတို႔ ငါ့ကို ေစာေစာ သျဂၤ ိုလ္ လိုက္ၾကသလဲ၊ အ ကုန္ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့”
“အဲဒီတုန္းက ဆရာဝန္ေတြက ကုရင္ရနိုင္ေသးတယ္ေျပာရင္ ဘယ္ေလာက္ပိုက္ဆံကုန္ ကုန္ ကုေပးပါတယ္။ ေသၿပီဆိုေတာ့ ဘာတတ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ ..ေနာက္ၿပီး.. ေနာက္ၿပီး ေတာ့”
မ်ိဳးမင္းစိုး တစုံတရာကို ေျပာျပဖို႔ ခ်င့္ခ်ိန္ေနပုံရသည္။ သိခ်င္စိတ္ေပၚလာသည့္ မင္းခန႔္ က တြန္းအားေပးမိ၏။
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ ေျပာေလ”
“အသက္ရွင္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ဒုကၡိတ ႀကီးဘဝနဲ႔ ေနသြားရမွာ၊ ဘယ္လိုမွ သန္သန္စြမ္း စြမ္း ျပန္ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ မြေနေအာင္ေၾကေနတာ၊
လူ႐ုပ္ ေတာင္ မပီေတာ့ဘူးေလ”
မင္းခန႔္ ေက်ာထဲစိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ တကယ္လို႔ အခ်ိန္မွီ မင္းခန႔္၏ ကိုယ္ခႏၶာထဲ ျပန္ဝင္နိုင္ခဲ့ ရင္ေတာင္မွ အခုေျပာပုံအရ ဒုကၡိတ ျဖစ္မည့္ ကိန္းဆိုက္ေနသည္။ မေတာ္
တ ဆ ေအာက္ပိုင္းေတြ ဘာေတြမ်ားေသသြားခဲ့ လၽွင္ မိန္းမေတြ ႏွင့္လည္း ပတ္သက္လို႔ ရ ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သိုေသာ္ အခုလည္း မထူးဟု မင္းခန႔္ ယူဆပါသည္။ စိတ္က
ေယာက္်ား ပီပီ ျဖစ္ပါလၽွက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္က မိန္းမ ျဖစ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္သြား တိုင္း ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ မပါနိုင္ေတာ့။ လွပေသာ၊ ေတာင့္တင္းေသာ မိန္းကေလး ေတြေတြ႕
တိုင္း မင္းခန႔္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ေနရသည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း မင္းခန႔္ ကို အသိအမွတ္ျပဳ နိုင္ဖို႔ တတ္နိုင္သေလာက္ ႀကိဳးပမ္းရွာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ ပုံရိပ္ကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ခက္ခဲေနပုံရ၏။ တခါတေလ ပန္း
လို႔ ပဲ ေခၚတတ္သည္။ လူၾကားထဲမွာ ဆိုရင္ ၿငိမ္ေနေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုရင္ေတာ့ အျပင္း အထန္ ကန႔္ကြက္သည္။
“အက်င့္ပါေနတာ မေကာင္းဘူးလားကြာ၊ လူၾကားထဲမွာ မင္းခန႔္ ဆိုၿပီး မွားေခၚမိရင္ ဘယ္ လို လုပ္မလဲ”
“သတိထားေပါ့၊ ငါေတာင္မွ အဆင္ေျပေအာင္ သတိထားနိုင္ေသးတာပဲ”
“အင္းေလ၊ ႀကိဳးစား ရမွာေပါ့”
ဘယ္လာက္ႀကိဳးစားတယ္ ေျပာေျပာ မ်ိဳးမင္းစိုး မၾကာမၾကာ မွားဆဲျဖစ္ေနသည္။ ၾကာ ေတာ့ မင္းခန႔္ လည္းသိပ္ၿပီး အတိုက္အခံ လုပ္မေနေတာ့ပါ။ လူၾကားထဲမွာ မင္းခန႔္
လို႔ မွားေခၚတာထက္ စာရင္ ေတာ္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းဆက္ရန္…