ဝင်ကစွပ် ၂

မချို ဆိုတာ ပန်းအိဖြူကို တော်တော်ခင်မင် ပုံရသည်။ ညီအမ အရင်းအချာတွေ တော့ မဖြစ်နိုင်လို့ ထင်မိသည်။ အရင်း အချာထဲက ဆိုရင် အခုလိုမျိုးပန်းအိဖြူ အတွက် အသက်
ရှင်ဖို့ မျှော်လင့်ချက် မဲ့ နေသည့် အချိန်မှာ ဘယ်လို အကြောင်းနှင့်မှ စွန့်ခွာ ထွက်သွား မည် မဟုတ်ပေ။ အနည်းဆုံးတော့ နာရေးကိစ္စ ကိုဆောင်ရွက်ပေးဖို့ စောင့်နေလိမ့်မည်။
စာထဲက ကြည် မာဆိုတာ ရှေ့မှာ ထိုင်နေသည့် ကောင်မလေး ပဲဖြစ်မည်လို့ ထင်သည်။ စာ ဆုံး အောင်ဖတ် ပြီးသွားတော့ နှုတ်က အမှတ်တမဲ့ လိုလို နှင့်ခေါ်ကြည့်လိုက်သည်။
“ကြည်မာ”

“ဘာတုန်း”
ထူးလိုက်သည့် အသံက ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်သည်။ စမ်းသပ်ချက်အောင်မြင်သွား၍ မင်းခန့် စိတ်ထဲကနေကြိတ်ပြုံးမိသည်။ ကြည်မာဆိုသည့် ကောင်မလေးကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်
မိပြန်၏။ အသက်ကတော့ နှစ်ဆယ်ကျော် အစိတ်ဝန်းကျင် ရှိမည် မှန်းရ၏။ မျက်နှာလေး က ကလေး အနည်းငယ်ဆန် တော့ အစိတ်ထက်လည်း ငယ်နိုင်သည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့်
ကြည်မာ၊ နောက်ပြီးတော့ မချို ဆိုသည့် အမျိုးသမီး။ သူတို့ တွေဘယ်လို ပတ်သက်ကြ သည်ဆို တာကိုတော့ မင်းခန့် မမှန်းနိုင်သေး။ မင်းခန့် ဘာမှမပြောရသေးခင် ကောင်မ
လေးက လေသံတင်းတင်းနှင့် အရင်စပြော၏။
“ငါသိပါတယ်၊ နင် မချိုကို အပြစ်တင်ချင်နေတယ် မဟုတ်လား”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“နင်ဆေးရုံတက် နေတဲ့ အချိန်မှာ နိုင်ငံခြားထွက်သွားလို့လေ”
“အော်”
မချို နှုတ်ဆက်စာရေးရခြင်း အကြောင်းကို မင်းခန့် နားလည်လိုက်သည်။

“ဘယ်တုန်းက သွားတာလဲ”
“မနေ့ ညနေကပဲ၊ ဒီမယ် အိဖြူ နင်အပြစ်တင်ချင်ရင် ငါ့ကိုတင်၊ မချိုကို အပြစ်မတင်နဲ့၊ မချိုကို ငါအတင်းလွှတ်လိုက်တာ၊ သူ့မှာ ဒီအတွက် ရှိတာအကုန်ရင်းထားရတာ နင်လဲ
သိတယ်၊ သူဒီမှာ ရှိနေလို့လည်း နင့်အတွက် စိတ်ပူနေရုံအပြင် ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး၊ သူက ဆရာဝန်လဲ မဟုတ်ဘူး၊ ဆရာဝန်တွေ ကိုယ်တိုင်ကလည်း မရနိုင်တော့ပါဘူး ဆို
လို့ ငါ အတင်း တွန်းလွှတ်လိုက်တာ နင်အပြစ်တင်ချင် ငါ့ကိုတင်၊ ငါကတော့ နင်အပြစ်တင်လဲ ဂရုမစိုက်ဘူး၊ စိတ်ဆိုးလဲ ဂရုမစိုက်ဘူး၊”
ဒီတယောက်ကလည်း ရန်စွယ်နဲ့ ငေါငေါ ပင် ဖြစ်နေသည်။ ပန်းအိဖြူကို ရန်လို သူတွေဒီ လောက်များ နေတာ အကြောင်းတခုခု တော့အမှန်ရှိရမည်။ ကြည့်ရတာ ပန်းအိဖြူဆို
တာ ခပ်ဆိုးဆိုး ခပ်စွာစွာ မိန်းမ ဖြစ်ပုံရသည်။
“နင်နေ ပြန်ကောင်းလာတာကို သိရင် မချို အရမ်းဝမ်းသာမှာပါ၊ ဆရာဝန်တွေက ဘာ ဖြစ်လို့ မရတော့ဘူး ပြောကြတာလဲ”
သူမ၏ အလုပ်နှင့် ဆိုင်သောကိစ္စ ရောက်လာလို့ ထင်ပါသည်။ မတင်တင်အုံး သိုးမွှေးထိုး နေရာက ထလာ၏။

“မရတာ မဟုတ်ဘူး၊ သေတောင်သွားသေးတယ်”
“ဘယ်လို”
ကြည်မာ မတင်တင်အုံး ဖက်ကို မကြည်မလင်နှင့် လှည့်သွားသည်။ သေဆုံးပြီဟု သတ် မှတ် လိုက်ပြီး သယ်ယူသွားတော့မှ သတိပြန်လည်လာခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ၊ အသက်လည်း
မရှူတော့၊ နှလုံးလည်း မခုန်တော့၊ သူငယ်အိမ်က ဘယ်လို စသည်ဖြင့် စီကာပတ်ကုံး ရှင်း ပြလိုက်တော့ ကြည်မာ ပါးစပ် အဟောင်းသားလေး နှင့် ဖြစ် သွားသည်။ မင်းခန့် ကို
လည်း အခုမှ မြင်ဖူးသူတယောက်လို မျိုးတအံ့တသြနှင့် ကြည့်သည်။
“ဒါကြောင့် မချိုက သူစိတ်တွေအရမ်းလေးနေတာပဲ၊ လေဆိပ်က ပြန်ရင် နင့်ဆီကိုသွား ကြည့်ပါဆိုပြီး ငါ့ကို အတင်းတွန်း လွှတ်တာကိုး၊ ငါက ဘယ်လိုလုပ်လာမလဲ မိုးချုပ်နေပြီ၊
လာဖို့ ရောပြန်ဖို့ ရော အဆင်မပြေတော့ဘူး”
“ရပါတယ်”
မင်းခန့် အလိုက်သင့်ပြောလိုက်သည့်စကားကို မကြားသလိုနှင့် ကြည်မာ မျက်နှာလွှဲသွား သည်။ မတင်တင်အုံး လည်း မျက်ခုံးလေး ပင့်ကြည့်ပြီး သူမ နေရာ ပြန်သွားထိုင်၏။ ကြည်
မာက သူယူလာသည့် စက္ကူအိတ် ထဲက ပိုက်ဆံအိတ် ကလေးတလုံး ထုတ်ထားလိုက် ပြီး စက္ကူ အိတ်ကို မင်းခန့် ရှေ့မှာချပေးလိုက်သည်။
“နင့် ဖို့ အဝတ်အစားတွေယူလာတယ်၊ နင့်ပစ္စည်းတွေ ကိုင်ရင် နင်ကကြိုက်ချင်မှ ကြိုက် မှာဆိုတော့ မချို ထားခဲ့တာတွေပဲ ယူခဲ့တယ်၊ သစ်တဲ့ဟာတွေ ရွေးယူလာတာ၊ ရော ့ ..ငါလဲ

ပြန်တော့ မယ်”
ထိုင်ရာကနေ ထရပ်လိုက်တော့ မင်းခန့် စိတ်လေသွားသည်။ ဒီကောင်မလေးကို မပြန်စေ ချင်သေးပါ။ သူမ ဆီက မင်းခန့် သိချင်တာ တွေ အများကြီးရှိသည်။
“မြန်လိုက်တာ”
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြောမိတော့ကြည်မာ ခေါင်းခါသည်။
“ငါအလုပ် သွားရဦးမယ်၊ ပျက်တာ နှစ်ရက်ရှိပြီ။ တနေ့က နင့်ကိစ္စ တွေ မချိုနဲ့ လိုက်နေ ရလို့၊ မနေ့က မချိုကို လေယာဉ်ကွင်း လိုက်ပို့ နေရလို့ အလုပ်မဆင်းနိုင်ဘူး”
“ဘယ်နိုင်ငံ သွားတာတုန်း”
လွှတ်ကနဲ မေးလိုက်မိတော့ကြည်မာ မျက်လုံးပြူးကြည့်သည်။
“မလေးရှားလေ၊ နင်ဦးဏှောက်ပျက်သွားပြီလား”
“မေ့ …မေ့ သွားလို့ပါ”
“နင်တော်တော် မချိုကို ဂရုစိုက်တာပဲနော်၊ အေးလေ ငါ့ကိစ္စ မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါနောက်နေ့ တွေလည်းလာပါမယ်၊ မချိုကို ငါပေးထားတဲ့ ကတိ မဖျက်ပါဘူး”
လှည့်ထွက်သွားသည့် ကြည်မာ့ကို မင်းခန့် နောက်ကနေငေးကြည့်နေမိသည်။ အနက် ရောင်ယောထမိန် အောက်တွင်ကြည်မာ့တင်ပါးက စွင့်စွင့်ကားကားနှင့် တင်းနေသည်။

ကြည်မာ အပျိုစစ်စစ် ဆိုတာမင်းခန့် ကြိုက်သည့်ကြေးထပ်ပြီး လောင်းရဲပါ၏။ ပိန်မှလှ သည် ထင်ကြသည့် ဒီလိုခေတ်ကြီးမှာ ကြည်မာ့ လို အဆက်အပေါက်မျိုး ရှားသည်။
“ဒါနဲ့၊ မီတာဘေလ် လာသွားပြီသိလား၊ လေးထောင့်ရှစ်ရာကျတယ်၊ တယောက်ကို ထောင့် ခြောက်ရာ၊ နင့် အတွက် မချိုပေးသွားတယ်”
ရုတ်တရက် လှည့်ပြောလိုက်သောကြောင့် တင်ပါးကို လိုက်ကြည့်နေရာမှ ကယောင်က တန်းနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရသည်။ ဘာမှမသိသည့်ကြည်မာကတော့ တင်ပါးကိုလှပစွာ
လှုပ်ရမ်းပြီး ထွက်သွားသည်။ နောက်က လိုက်ကြည့်နေသော မင်းခန့်ကို မတင်တင်အုံးက လှမ်းမေးသည်။
“တအိမ်ထဲနေကြတာလား”
“ဟုတ်တယ်”
မီတာခကို သုံးယောက်မျှခံရသည် ဆိုကထဲက ဒီတစ်ခုကတော့သေချာပါသည်။ ပန်းအိဖြူ မှာ နေစရာနေရာတခုတော့ ရှိသည်ဟု မင်းခန့် သိခွင့်ရလိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါ၏။
ရှေ့ ဆက်ပြီးဘာတွေဖြစ်လာဦးမည် ဆိုတာတော့ မင်းခန့် မှာသိနိုင်စွမ်း မရှိသေးပါ။

“အဝတ် အစားရောက်ပြီဆိုရင် လဲလိုက်ပါလား၊ ရှင်ဒါတွေနဲ့ ဘယ်နှစ်ရက် ရှိပြီလဲ၊ လဲပေး ရမလား”
“ရပါတယ်”
ကိုယ့်အတွေးနှင့် ကိုယ်ငြိမ်နေမိသည့် မင်းခန့်ကို မတင်တင်အုန်း လှမ်းသတိပေးမှ ရှေ့မှာ ချ ထားသည့် စက္ကူအိတ်ကို သွန်ချကြည့်လိုက်သည်။ ကျွပ်ကျွပ်အိတ် နှင့် ထုပ်ထားသည့်
အဝတ်တွေ ထွက်လာ၏။ ဖြေကြည့်လိုက်တော့ ထမိန်နှစ်ထည်၊ အကျ ႌ နှစ်ထည်နှင့် ဂါဝန် ရှည် တထည်ထွက်လာသည်။ ကြည်မာပြောသွားသလို မချိုဆိုသည့် အမျိုးသမီး၏
အဝတ် တွေပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ အားလုံး အသစ်နီးပါး အတိုင်းရှိ၏။

ရမ္မက်စိတ်ထရင် မိန်းမတွေပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးသွင်းပြီး လုပ်ချင်ရာလုပ်တတ်သော် လည်း မိန်းမ အဝတ်အစားဆိုတာ ဘုန်းနိမ့်တတ်သည်ဟု စိတ်ထားတတ်သည့် ယောက်ျား
တွေထဲမှာ မင်းခန့်လည်းပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ မင်းခန့်မှာ ရွေးချယ်စရာ မ ရှိတော့။ သက်ပြင်းချပြီးနောက် ဂါဝန်ရှည်ကိုပဲ ကောက်ဆွဲလိုက်သည်။ ထမိန်တော့ဝတ်
လို့ မဖြစ်။ မင်းခန့် ပုဆိုးပဲ ဝတ်တတ်သည်။
“ရှင် အဲဒါဝတ်မလို့လား”
အနားရောက်လာသည့် မတင်တင်အုန်းက မေးသည်။
“အင်း”
“ကြည့်လဲ လုပ်ပါဦးမမရယ်၊ ဂါဝန်ကြီးနဲ့ ဆိုရင် ရှင့်ကိုဆေးထိုးတိုင်း ကျုပ်တို့က အကုန် လှန်တင်နေရမှာပေါ့၊ ရှင့် ခြေထောက်တွေက တော့ လှပါရဲ့၊ ဒါပေမယ့် ဒီမှာ အမျိုးသား
ဆရာဝန်တွေလဲ ရှိတယ်၊ ရော့ရော့ ဒါပဲဝတ်”
အဝါဖျော့ဖျော့ အကျ ႌတထည်နှင့် စိမ်းပြာရောင်မှာ အဖြူပွင့်လေးတွေဖေါ်ထားသည့် ထမိန် ကိုလက်ထဲ လာထည့်၏။ ကြုံသလိုလုပ်ရတော့မည်ဟု စိတ်ကိုတင်းပြီး ပေးတာကို
ယူ လိုက်ရသည်။ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းပြီး ရေချိုးခန်းဖက်ကို သွားတော့ မတင်တင်အုန်း က
“ဟိုမှာ သွားလဲမလို့လား၊ မရှက်ပါနဲ့ တော်၊ ရှင့်ကို ကျုပ်တို့က ရောက်ကထဲက မမြင်ချင်အ ဆုံး အကုန်လုံး မြင်ထားပြီးသားပါ”
ဒီမှာတော့လဲလို့ မဖြစ်။ မင်းခန့် စိတ်မလုံပါ။ ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ သွားဖြဲပြပြီး ဆက်သွား တော့ နောက်က လှမ်းခေါ်ပြန်သည်။
“ကဲ ..ဒါဆိုလဲ၊ ဒါလေးပါလုပ်ခဲ့”

“ဘာလုပ်ဖို့လဲ”
ပုလင်းလေးတလုံး လှမ်းပေးသည်ကို နားမလည်လို့ မေးမိသည်။
“ဆီးစစ်ရမယ်လေ၊ ရှင့်မှာ ပေါက်စရာရှိရင် တခါထဲ ပေါက်ထည့်ခဲ့၊ ရှိမှာပါ၊ ရှင်ရေတွေ ချည်း သောက်နေတဲ့ ဟာကို”
ဆရာဝန်ကြီးမလာခင် မင်းခန့် ရေတွေသာ သောက်နေခဲ့ရသည်။ မတတ်သာပဲ ယူလိုက် ရပြီးနောက် အိမ်သာတံခါးဝ နားရောက်တော့ မတင်တင်အုန်းက ထပ်အော်ပြန်သည်။
“ကြည့်လဲ ပေါက်ဦးနော်၊ တော်ကြာ ပုလင်းထဲကို ရှူရှူးမဝင်ဘဲ ရှူရှူးထဲကို ပုလင်းဝင်နေ ဦးမယ် ဟား ..ဟား”
ဆန်ပြုတ်နည်းနည်း ဝင်ထားလို့ မနက်ကလောက်တော့ ကတုန်ကရီ မရှိတော့ပါ၊ ဒါပေ မယ့် ပုလင်းတဖက် အဝတ်အစားတွေ တဖက်ကိုင်ပြီး ဘယ်ဟာကို အရင်လုပ်ရမည် ဆို
တာ မင်းခန့် ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ နောက်တော့မှ ဆီးအရင် ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ ဆုံးဖြတ်ချက်မှန်သွားပါ၏။ ပုလင်းထဲကို ရှူရှူးဝင်ဖို့ မင်းခန့် တော်တော်အား ထုတ်
လိုက်ရသည်။
တင်ပါး ကို အိမ်သာခွက်နှင့် မထိစေရန် ခပ်ကြွကြွလေး ထိုင်ပြီး ရောက်မည် ထင်သည့် နေရာလောက်မှာ ပုလင်းကို ကိုင်ထားပြီးပေါက်ချလိုက်ရာ အမှန်းလွဲပြီး လက်ပေါ်ကို အ
ရည် နွေးနွေးတွေလာကျ၏။ မရလိုက်မှာစိုးတာနှင့်ဘဲ မကြည့်ချင်သည့် မြင် ကွင်းကို ကြည့်ရင်း ပုလင်းနှင့် လိုက်ခံရသည်။ ပုလင်းလေးနှင့် အပြည့်ဝါညစ်ညစ်အရည် တွေ ရ
လိုက်သော် လည်း ပုလင်းရော လက်ပါစိုရွှဲကုန်သည်။

“ဒုက္ခပါပဲ”
ဓါတ်ခွဲသည့် နေရာကို သွားပို့ ပေးရမည့် မတင်တင်အုန်းကို အားနာတာကြောင့် ပုလင်းကို အဖုံး သေသေချာချာ ပြန်ဖုံးပြီး အပြင်ကနေ ရေစင်စင်ဆေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တစ်
သျှူး နှင့် ပြောင်စင်အောင် သုတ်လိုက်၏။ အလုပ်ရှုပ်သွားတာကြောင့် မမြင်ချင်ပဲ မြင် ခဲ့ရ သည့် ပန်းအိဖြူ၏ အောက်ပိုင်း မြင်ကွင်းပင် မင်းခန့် မျက်လုံးထဲက ပျောက်သွားသည်။
ပန်းအိဖြူ နာမည်နှင့် လိုက်အောင် အသားဖြူသည် ဆိုတာကိုပဲ သိလိုက်သည်။
ပုလင်းသန့် သွားတော့မှ လူကိုလည်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အဝတ်လဲဖို့ ပြင်ရသည်။ ထမိန် ကို အသပ်ရပ်ဆုံးဖြစ်အောင် ကြိုးစားရင်း နဖူးမှာချွေးတွေ တောင်စို့၏။ လောလောလတ်
လတ် မနက်တုန်းက နော်မြင့်မြင့်မူ ဝတ်သွားသည့် မြင်ကွင်းကို မျက်စိထဲမှာ ပြန်မြင်ယောင် ကြည့်ရင်း တဖြည်းဖြည်းချင်း လိုက်လုပ်ကြည့်ရသည်။ တော်တော်လေး သပ်ရပ်သွားသည်
ဟု ထင်တော့မှ အကျ ႌလဲလိုက်သည်။ ဒါကတော့ ဘာမှ မခက် ကြယ်သီးလေး တပ်လိုက် ရုံသာ။
“ ကြာနေလို့ ကျုပ်က ရှူရှူးထဲ ပုလင်းဝင် နေပြီလားလို့၊ ဟား ..ဟား ..နောက်တာနော်၊ ဒီလို ကျတော့လဲ ရှင်က ကြည့်ကောင်းသားပဲ၊ ရောက်တဲ့ နေ့ကတော့ အတိုနဲ့ အကြပ် နဲ့
ဆိုတော့ ကိုရီးယားမ ပုံပေါက်နေတယ် ”

မတင်တင်အုံး၏ ချီးမွမ်းစကားကို မင်းခန့် မသာယာနိုင်ပါ။ ကြိုးစားပမ်းစား ရယူလာ သည့် ပုလင်းလေးကို မတင်တင်အုံး လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ကျန်တဲ့ အဝတ်တွေ ဘီရိုအောက်ထပ်မှာ ထားလိုက်တယ်သိလား၊ ဟိုကလေးမကလဲ အန်ဒါဝဲယာ တော့ ယူမလာဘူး၊ နောက်တခါလာရင် ပြောလိုက်ဦး၊ ကြာရင် ရှင်ဝဲ ပေါက် လိမ့်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
“အလိုတော် မသက်ပြင်း၊ ရှင်ကတော့ လုပ်ချလာပြန်ပြီ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ၊ နည်းနည်းပဲ ယူရမှာလား၊ ပြန်သွန်လိုက်မယ်လေ ပေး၊ ပေး”
“အဲဒါ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ့်ကိုယ်လဲ ပြန်ကြည့်ပါဦး ထမိန်က ဇောက်ထိုးနဲ့”
ယောက်ျားတွေဝတ်သည့် ပုဆိုးတွေအများစုက ဒီလိုပဲ ကောက်စွပ်လိုက်ရုံပင်။ မင်းခန့် လည်း သတိလွတ်သွား၏။ မိန်းမ ထမိန်မှာက အထက်ဆင့် လို့ခေါ်သည့် အနက်ရောင် ပိတ်စပါသည်။
အခုငုံ့ ကြည့်လိုက်တော့ အနက်ရောင် အရစ်က အောက်မှာရောက်နေ သည်။ ရေချိုးခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီး အပေါ်အောက်ပြောင်းလိုက်ရသည်။ နည်းနည်း လုပ်တတ် သွားပြီဆိုတော့ အခုန လောက်အချိန်မယူလိုက်ရ ဘဲ ပြီးသွား၏။
ခြေလှမ်းရတာတော့ တမျိုးကြီးပဲ ပုဆိုးဝတ်ပြီး လမ်းလျှောက်ရတာ နှင့် မတူ ဟုတွေးရင်း ပြန်ထွက်လာတော့ မတင်တင်အုန်း ကို အပြင်မှာ မတွေ့ရပါ။ ဆီးစစ်ဖို့ သွားပေး နေ တာပဲ ဖြစ်မည်။ ကုတင်ဆီကို လေးကန်စွာလျှောက် လာပြီး လှဲချလိုက်မိ၏။ ရှေ့ဆက်ပြီး ဒီလို စိတ်ရှုပ်စရာ ရူးချင်စရာ အလွဲအချော်တွေ အများကြီး ရှိနိုင်သေးသည်။
“ကြာရင်တော့ ရူးမယ် ထင်တယ်”
မင်းခန့် တိုးတိုးလေး ညည်းမိသည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း-၃ (ဂ)

“ဆရာ ဟိုတနေ့က တကယ်ဆေးထိုးတာ မဟုတ်ဘူးဆို”
မင်းခန့် အမေးကြောင့် ဒေါက်တာအောင်ဇင်လတ် ခေါင်းကုပ်သည်။ ဒီနေ့ မင်းခန့် ရှိရာ တ တိယ ထပ်မှာတာဝန် ကျတာမဟုတ်ပေမယ့် သတိတရနှင့် လာကြည့်သော
ဆရာဝန် နှင့် စကားပြော ဖြစ်ရင်း မေးကြည့်လိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။
“ဒါ ဘယ်သူလက်ချက်လဲ၊ မူလေးလား အန်တီဆွေ လား၊ မူလေးပဲ နေမှာပါ၊ အန်တီဆွေ ကတော့ ပြောမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ မူလေး မဟုတ်လား”

နော်မြင့်မြင့်မူက သူမကို မပြောသလို တီဗွီကို ကြည့်နေသလို မင်းခန့် ကလည်းအဖြေမပေး ပဲ ထပ်မေးလိုက်သည်။
“ဟုတ်သလားဆရာ”
“အဲဒါက ဗျာ၊ ခင်ဗျားကို အိပ်အောင်ဆေးပေးထားတာပဲ၊ ကိုယ့်ဖာသာ မအိပ်တာ၊ ဆေးထိုး ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တော့လည်း အဟုတ်မှတ်ပြီး အိပ်ပျော်သွား
တာပဲ မဟုတ်လား”
ပန်းအိဖြူ အဖြစ်နှင့် သတိပြန်လည်လာသည့်ညက အိပ်မပျော်တာနှင့် ဒေါက်တာ အောင် ဇင်လတ်ကို အတင်းဆေးထိုး ခိုင်းမိသည်။ ဒေါက်တာက ဆေးထိုးသ
လိုလို နှင့် အပ်နှင့်စိုက် ပြီး ညာခဲ့၏။ မင်းခန့် လည်း အဟုတ်ထင်ပြီး အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။ နောက်တည အိပ်မ ပျော်တော့မှ နော်မြင့်မြင့်မူက အဖြစ်မှန်ကိုပြောခဲ့၏။
“ပြောရရင် စိတ်ပါပဲဗျာ။ အိပ်ပျော်တာလည်း စိတ်ပဲ၊ အိပ်မပျော်တာလဲ စိတ်ပဲ၊ ခင်ဗျား စိတ်က ဆေးထိုးတယ် ထင်သွားတော့ အိပ်ပျော်သွားတာပေါ့၊ ဒါပါပဲ။
ကျွန်တော်တို့ တ တွေက ဒီလိုပဲ ကိုယ့်စိတ်သတ်မှတ်ချက်နဲ့ ကိုယ် နေထိုင် အသက်ရှင်နေကြတာ မဟုတ် ဘူးလား၊ ဖြူတယ် ဆိုတာလဲ ကိုယ့်စိတ်က ထင်တာပဲ၊
မဲတယ်ဆိုတာလဲ စိတ်က ထင် တာပဲ”

ပညာတတ် ဆိုတော့လည်း ဆရာဝန်က သူ့ ဆင်ခြေနှင့်သူ ဟုတ်နေအောင်ပြောတတ် သည်။ စိတ်က အရေးကြီးတယ် ဆိုတာမင်းခန့်လည်း နားလည်ပါသည်။ လက်တွေ့
အခု သူစိတ် ညစ်နေရတာကလည်း စိတ်ကြောင့်ပဲ ဖြစ်သည်။ မိန်းမ ကိုယ်နှင့် ယောက်ျားစိတ် ဖြစ်နေ ရခြင်းကို ဘယ်လိုနားလည်လက်ခံရမည် မှန်းမသိဖြစ်နေသည်။
ဆရာအောင်ဇင် လတ် ပြော သလို မျိုး စိတ်ဆိုတာတူတူပဲ တခုပဲ ဆိုရင် မင်းခန့်က ကိုယ့် ကိုယ်ကို မိန်းမတ ယောက် အဖြစ်ခံယူလိုက်ရင် အဆင်ပြေသွားမလား
တွေးမိသည်။ ဒါပေ မယ့် မဖြစ်နိုင်တာ ကိုယ့်ဖာသာသိသည်။ နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ် နီးပါး အရိုးစွဲလာသည့် စိတ် ကို၊ အကျင့်စရိုတ် တွေကို ပြောင်းလည်းပစ်လို့ ရမည်
မထင်ပေ။

နောက်ပြီး မိန်းမ ဆိုတာ မင်းခန့် အတွက် အဖြေဖျော်ခံ၊ အသုံးတော်ခံ တခုသာဖြစ် သည်။ သူတို့၏ ရုပ်ရည်၊ သူတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာက မင်းခန့်ကို သာယာကျေနပ်မှု
ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ ခု ချိန်မှာတော့ မင်းခန့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်ပြီး သာယာကျေနပ်မှု မဖြစ်တာ အမှန်ပဲဖြစ် သည်။ အဝတ်အစားလဲချိန်၊ အိမ်သာဝင်ချိန်များတွင်
အမှတ်မထင်မြင်ရတာ မျိုးကလွဲလို့ မင်းခန့် မှန်တောင်မကြည့်ဖြစ်ပါ။
မင်းခန့် သိသလောက်ဆိုရင် ပန်းအိဖြူသည် အလုံးအရပ် အနေတော်လို့ပြောရမည့် မိန်းမ တယောက်ဖြစ်သည်။ ပိန်တဲ့ ထဲမှာလည်း မပါသလို ဝလည်းမဝ။ အရပ်က
မြင့်သည်လို့ သတ်မှတ်လို့ မရပေမယ့် အရပ်နိမ့်တယ်ဟုလည်း မဆိုနိုင်ပေ။ ပုခုံးအထိရောက်သော အ ညိုရောင် ဆံပင်တွေရှိသည်။ ထိုဆံပင် အဖျားတွေက တခါတလေ
ကျရင် ပုခုံးကို ယား ကျိ ကျိ ဖြစ်စေ၏။ အညိုရောင်ကတော့ ပင်ကိုယ်မဟုတ်နိုင်ဆေးဆိုးထားတာပဲဖြစ်မည်။နောက် တခု မင်းခန့် အံ့သြမိတာက ပန်းအိဖြူသည် အသက်
၂၂ နှစ်သာရှိသေးသည်။ မတင်တင် အုန်းက ရွယ်တူလိုပြောဆိုဆက်ဆံနေတာကြောင့် မင်းခန့်က သုံးဆယ်ဝန်းကျင် လောက် ဟု ထင်ထားခဲ့သော်လည်း အနည်းငယ်ထူ

ထူထောင်ထောင် ဖြစ်လာချိန်မှာ ပျင်း ပျင်းနှင့် လူနာမှတ်တမ်း ကိုဖတ်ကြည့်မှ ရှေ့ဆုံးမှာရေးထားသည့် အသက်ကို မြင်ရခြင်းဖြစ် သည်။
လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှာ ကွန်ဒွန်တွေ့ရသည့် အတွက် ပန်းအိဖြူသည် အိမ်ထောင်မရှိရင် တောင်မှ အပျိုစင်မဟုတ်နိုင်ပါ။ မင်းခန့် ရရစ်နှင့် လူပြို လုပ်သလို သူမသည်လည်း
ရရစ် နှင့် လုပ်သည့် အပြိုဖြစ်ရမည်။ သို့ဆိုပါလျှင် သူမ နှင့် ပတ်သက်သည့် ချစ်သူသို့ မဟုတ် ယောက်ျားသားတယောက် ရှိနိုင်သည် ဆိုသည့် အတွေးက မင်းခန့်ကို
ကျောချမ်းစေ သည်။ ဝမ်းသွားချင်သလိုလို၊ အဖျားပဲ တက်ချင်လာသလိုလို နှင့် မအူမလည်ကြီးခံစား ရ သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် အခုချိန်အထိတော့ ပန်းအိဖြူ
ထံသို့ ယောက်ျားသား တ ယောက်တလေမှ ရောက်ရှိမလာသေးပေ။ ထို့ကြောင့် မင်းခန့် လည်း နည်းနည်း အ သက် ရှူချောင်နေသည်။ ဒီလို မအီမလည် ဖြစ်တိုင်း
မင်းခန့် မေတ္တာ ပို့တတ်တာက စော စောစီး စီး သင်္ဂြ ိုလ် လိုက်ကြသည့် သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် မဆင်မခြင် ထားရစ်ခဲ့ကြ သော ဟို တမ လွန်က ပုဂ္ဂိုလ် ကျော်တွေကို

ဖြစ်သည်။
အိပ်ယာက နိုးလာတိုင်း အိပ်မက်တခုကနေ လွန်မြောက်လာခြင်းဖြစ်မည်လားဟု ကိုယ့် ကိုယ်ကို ပြန်စမ်းကြည့်မိသည်။ ရင်သားမို့မို့ တွေက ရှိမြဲတိုင်းရှိနေရင် စိတ်မသက်သာစွာ
ဖြင့် သက်ပြင်းချရမြဲဖြစ်၏။ နောက်ပြီး ထိုရင်သားတွေက လူလှုပ်ရှားတိုင်း လိုက်ပြီးတုန် ခါနေသလို ခံစားရ၏။ပန်းအိဖြူ ဘဝတွင် မင်းခန့် ဘယ်လောက်အထိ အသားကျ
အောင် နေနိုင်မည်နည်း။ အခုအချိန်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာအကျင့်စွဲလာသည့် ယောက်ျားတ ယောက် လို ပြောဆိုနေထိုင်ခြင်းကို ထိန်းချုပ်နေရတာက လည်းပင်ပန်းလွန်းသည်။
တတ် နိုင် သ လောက် စကားများများ မပြောမိအောင်ထိန်းရသည်။
ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် ဘဝကလည်း သိပ်ပြီး ဘဝင်ကျချင်စရာ မကောင်းပါ။ ခုချိန်ထိ ပန်း အိ ဖြူ နှင့် ပတ်သက်သူ သုံးဦးကို သာ မင်းခန့် ရင်ဆိုင်ရသေးသည်။ တွေ့ရသလောက်
ထိုသုံး ဦး၏ ဆက်ဆံပုံတွေကလည်း မကောင်းပါ။ ဆေးကုသစရိတ် ထုတ်ပေးနေသည့် မမြတ်စု နှင့် သူ့ညီမ၏ ဆက်ဆံပုံက ခက်ထန်လွန်းသလို ကြည်မာ၏ ဆက်ဆံပုံကလည်း
ပန်းအိဖြူ နှင့် ရန်ဖြစ်ဖို့ သူမဖက်က အမြဲအသင့် ဖြစ်နေသလိုပင်။

ဟိုညီ အမ နှစ်ယောက်က ငွေတသိန်း လာပေးပြီးထဲက မလာတော့။ အောက်ဆုံးထပ်က ရုံးခန်း ကိုတော့ ငွေကြေးကိစ္စ ရှင်းလင်းဖို့လာသည်ဟု မတင်တင်အုံးက ပြောသည်။
အပေါ် ကို လုံးဝတက်မလာ။ တက်မလာတာပဲ ကောင်းသည် မင်းခန့် ကလည်း သူတို့ နှင့် မတွေ့ ချင်ပါ။
ကြည်မာကတော့ တမျိုးဖြစ်သည်။ မင်းခန့် အခြေအနေကိုတော့ လာကြည့်သည်။ ဒါပေ မယ့် လာရင်လည်း ခနတဖြုတ်သာ။ သူမကိုကြည့်ရသည်မှာ မချိုကို ကတိပေးထား လို့
လာနေရသောလည်း ပန်းအိဖြူ နှင့် လုံးဝ မပတ်သက်ချင်သည့် သဘောမျိုးရှိသည်။ ဒုတိ ယ တခေါက် ရောက်လာစဉ်က မင်းခန့် မေ့နေသော်လည်း သတိတရရှိသည့် မတင်
တင် အုံးက အတွင်းခံတွေ ယူခဲ့ဖို့ ပြောတော့ပိုသိသာရသည်။
“မချို ဟာတွေက သူနဲ့ တော်မှာမဟုတ်ဘူး”
“ဟုတ်ဘူးလေကွယ်၊ ဒီကလေးမကလဲ ရှင့်သူငယ်ချင်း ဟာတွေကိုပြောနေတာ၊ တအိမ် ထဲ နေကြတာဆို”
“ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် …သူ့ သေတ္တာက သော့လည်းခတ်ထားသေးတယ်၊ ဟို ..လေ..ဟို”
မင်းခန့် ကိုသာဆိုရင် ကြည်မာ ပြတ်ပြတ်သားသား တခုခု ပြောချလိုက်မှာသေချာသည်။ မ တင်တင်အုံး ဖြစ်နေလို့ ဝေ့လည်လည် တွေလျှောက်ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သော့ ဟု
ဆို လိုက် သည်နှင့် လက်ကိုင်အိတ်ထဲက သော့တွဲလေးကို မျက်စိထဲ ပြေးမြင်လိုက်လို့ မင်း ခန့် ထုတ်ပေးလိုက်မိသည်။ ကြည်မာကြောင်ကြည့်နေသည်။ ချက်ချင်း လှမ်းမယူ

“ကဲ …သော့ပေးနေပြီလေ”
မတင်တင်အုံး ဝင်ပြော လိုက်မှ ကြည်မာ တုံ့ဆိုင်းစွာဖြင့်လှမ်းယူသည်။
“ဒါ ..နင် ပေးတာနော်၊ ပြီးတော့မှ ဟိုဟာဖြစ်လို့ ဒီဟာ ပျောက်လို့ နဲ့ မလုပ်နဲ့”
“မ ..မ ..လုပ်ပါဘူး”
“ငါကလဲ နင်မှာတာပဲ ယူမယ်၊ ကျန်တာ မကိုင်ဘူး၊ ဘာယူလာပေးရမှာလဲပြော”
မင်းခန့် ဘာပြောရမှန်းမသိပါ။ ကြည်မာပြောသည့် သေတ္တာ ထဲမှာ ဘာတွေဘယ်လို ရှိ တယ် ဆိုတာကိုလည်း သူမသိ။ မတင်တင်အုံး ပဲ ဝင်ပါရသည်။
“ဒီကလေးမလေးတွေကတော့လေ၊ ဘယ်လိုမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး၊ အဓိက ကတော့ ဘရာစီယာပဲ၊ နှစ်ထည်သုံးထည် လောက်ပဲ ယူခဲ့ပေါ့။ ပင်တီ ယူမလာလဲ ရတယ်၊
တထည် လောက် ယူချင်ယူခဲ့၊ အကျ ႌလုံချည်က တော့ ဒီနေ့ ထပ်ယူလာတာတွေနဲ့ ဆိုရင် လောက် ပါ တယ်၊ ဝတ်ပြီးသားက ဒီမှာ လျှော်ခိုင်းလည်းရတယ်”
ကြည်မာက အဆုံး အဖြတ်တောင်းသလို မင်းခန့် ကိုလှမ်းကြည့်သည်။
“အင်း …မမအုန်း ပြောသလိုပဲ လုပ်လိုက်ပါ”
“ဒါဆိုလဲ ပြီးရောလေ၊ မနက်ဖြန် မနက်စောစောငါလာခဲ့မယ်၊ နေ့ခင်းသွားစရာ ရှိလို့”
ပြောပြီးတာနှင့် ကြည်မာထပြန်သွားသည်။ အညိုရောင်စကပ်ရှည် အောက်မှာ ကြည်မာ့ တင်ပါးတွေက မင်းခန့်ကို တသိမ့်သိမ့် နှုတ်ဆက်သွားသည်။
“ရှင်တယောက်ထဲ ဆန်းတယ် ထင်တာ၊ ရှင့်သူငယ်ချင်းကလဲ အဆန်းပဲ”

မတင်တင်အုန်း စကားကို ခွန်းတုံ့ မပြန်တော့ပဲ မင်းခန့် ငြိမ်နေလိုက်မိသည်။ သူဘာမှ မ သိ သည့် အကြောင်းအရာတခုအတွက် မှတ်ချက်ပေးစရာ မင်းခန့် မှာမရှိပါ။ မင်းခန့် ဘာ မှ
မပြောတော့ မတင်တင်အုန်းလည်း သူမ၏ သိုးမွှေးလုံး နှင့် ပြန်အလုပ်ရှုပ်နေတော့သည်။ မ တင်တင်အုန်း ၀ါသနာအရ ထိုးတာမဖြစ်နိုင်ပါ။ ကြားပေါက်ဝင်ငွေ အတွက်လုပ်တာဖြစ်
လိမ့်မည်။ မင်းခန့် ကို လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပေးပြီးသည်နှင့် သိုးမွှေး ထိုးတော့သည်။
နော်မြတ်မြတ်မူကတော့ တမျိုးဖြစ်သည်။ အားရင် တီဗွီ ပဲကြည့်နေတတ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူမလည်း မင်းခန့် အပေါ်စေတနာထားပါသည်။ မင်းခန့် မှာလိုက်သည့် အတွက် အော ကတ္တီပါ
ဖိနပ်ကလေး အခန်းထဲမှာ စီးဖို့ ဝယ်လာပေးသည်။ အစားအသောက် အတွက် ရေ နွေးဓါတ်ဗူး နှင့် ပန်းကန်ခွက်ယောက် တွေကိုတော့ မတင်တင်အုန်းက ဝယ် လာပေး သည်။ ဒီပစ္စည်း တွေ
ကို ဆေးရုံက ဆင်းရင် သတို့ နှစ်ယောက်ကို ပေးထားပစ်ခဲ့ မည်ဟု မင်းခန့်စိတ်ကူးထား၏။
မတင်တင်အုန်းမှာ နောက်ထပ် အကျင့်တခုရှိသေးသည်။ မင်းခန့်ကို အလွန်အလှပြင်ပေး ချင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သနပ်ခါး အလိမ်းမခံသည့် အခါ မကြာမကြာခေါင်းဖြီးပေး တတ်သည်။ ဆံပင်ကို
နောက်မှာစည်းပေးထားလိုက်၊ ဘယ်ညာခွဲပြီး စည်းပေးလိုက်၊ တခါ တလေကျ ရင် ကလစ်တွေလာထိုးပေးလိုက်နှင့် စိတ်ထဲ ကောင်းမယ် ထင်သလို လုပ်တတ် သည်။ သူမ ဘယ်လိုပြင်ပေးပေး

မင်းခန့်က မှန်လုံးဝ မကြည့်သည့် အခါ နားမလည် နိုင် ဘဲ ခေါင်းကုပ်နေတတ်သည်။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီဆေးရုံမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်နှင့် ဆုံခဲ့ရလို့ သာအဆင်ပြေပြေနေနိုင် ခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းခန့် နှင့် ပိုပြီး လက်ပွန်းတတီးနေဖြစ်တာက အသက်ဆယ့်ကိုးနှစ် ပဲရှိသေးသည့်
နော်မြင့်မြင့်မူ ပဲ ဖြစ်သည်။ ယုယုထက် တနှစ်ကျော်ကျော်ကြီးပေမယ့် မြင့် မြင့် မူက ယုယုလောက်မဖွံ့ဖြိုး။ သူ့ အတိုင်းအတာနှင့် သူတော့ ကြည့်ကောင်းပါသည်။ သွယ်သွယ်ကျစ်ကျစ် ကိုယ်
လုံးလေးက တမျိုးဆွဲဆောင်မှု ရှိသည်ဟု မင်းခန့် ထင်မိသည်။ သူမ ၏ ကိုယ်လုံးလေး တင်းကြွလာအောင်ထမိန်ကို သေသေချာချာပြင်ဝတ်နေသည့် မြင် ကွင်းမျိုးဆိုရင် မင်းခန့် မျက်တောင်ပင်
မခတ်နိုင်ပဲ စူးစိုက်ကြည့်မိတတ်သည်။ ဒီလို အ ကြည့် ကောင်းလို့လည်း ထမိန်ကို ဘယ်လိုသပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ရသည်ဆိုတာကို အမြင် နှင့် ပင်တတ်ခဲ့သည်။
မတင်တင်အုန်း ဝတ်ရင်တော့ မင်းခန့် မကြည့်ပါ။ ကြည့်ချင်စရာလဲ မကောင်း။ မဝတ်ခင် တဗြန်းဗြန်း နှင့် သုံလေးချက်ခါလိုက်သေး၏။ ဒီလို ကဗျာမဆန်သည့် မြင်ကွင်း မျိုးကျ တော့ မျက်နှာ

လွှဲပြီးနေလိုက်သည်။မင်းခန့် ထူထူထောင်ထောင် ဖြစ်လာတော့ ညဖက်ဆိုရင် နော်မြင့်မြင့်မူ ဘေးမှာသွားထိုင် ပြီး တီဗွီ ကြည့်တတ်သည်။ ဒီလို ကျရင်ကောင်မလေးက မင်းခန့်ကို အားနာသည်။
“ကုတင် ဖက်ကိုလှည့်လို့ ရတယ်အမ၊ ညီမက အမ အိပ်ရေးပျက်မှာ စိုးလို့ တမင်ဒီဖက်ကို လှည့်ထားတာ”
“ရပါတယ်၊ ကုတင်ပေါ်က လှမ်းကြည့်ရတာဝေးတယ်”
ပျင်းပျင်းရှိတာ နှင့် မင်းခန့် တခါမှ မကြည့်ဖူးသည့် ကိုရီးယား ကားတွေ ထိုင်ကြည့်ဖြစ် သည်။ ကိုရီးယားကားက မြဝတီကလည်းလာသည်။ မြန်မာ့အသံကလည်းလာသည်။ MRTV4 ကလည်း
လာသည်။ ဘယ်သွားသွားမလွတ်။ တခုပဲရှိသည်။ ထိုကားတွေ အ ကြောင်း သရုပ်ဆောင်မင်းသားမင်းသမီးတွေ အကြောင်းပြောလာရင်တော့ မင်းခန့် တခု မှ မသိပေ။
“အမ အရင်ကမကြည့်ဘူးလား”
“အိမ်မှာမှ တီဗွီ မရှိတာ”
“အာ ..အမကလဲ”
ဒီခေတ်ကြီးမှာ တီဗွီ မရှိသည့် အိမ်ဆိုတာမရှိဟု ကလေးမ ထင်ထားပုံရ သည်။ဟုတ်တော့ လည်း ဟုတ်ပါသည်။ မင်းခန့်ကလည်း ပါးစပ်ထဲရှိတာလျှောက်ပြောခြင်းသာ။
“နည်းနည်း ညောင်းလာပြီ၊ အမ ဘာကြည့်မလဲကြည့်လေ”
၀ါးကနဲ တချက်သမ်းလိုက်ပြီး မင်းခန့် လက်ထဲကို ရီမုဒ် လာထည့်ပေးသည်။
“ဒီနေ့ စနေနေ့ မဟုတ်လား၊ ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ချင်လို့ ဘယ်လိုပြောင်းရလဲ၊ ပြောင်းပေး ပါဦး”

ဟိုပြောင်းဒီပြောင်း နှင့် ဘောလုံးပွဲလိုင်းကို မိလိုက်တော့ မင်းခန့် ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ မင်း ခန့် ဘောလုံးကန်တာ ၀ါသနာမပါပေမယ့်ဘောလုံးပွဲကြည့်ရတာတော့ ၀ါသနာပါ သည်။ ဘောလုံး
ကန်တာဝါသနာမပါတာက ပင်ပန်းလို့ ဖြစ်သည်။ ဒီနေရာမှာ မင်းခန့် အ ပင်ပန်းမခံ ချင်။ ခွန်အားမဖြုန်းတီး ချင်ပါ။ ဒီလို အလကားအပင်ပန်းခံမည့် အစား မိန်းမ တယောက်နှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာပဲ
ခပ်ကြမ်းကြမ်း အချစ်တပွဲနွှဲပစ်လိုက်ချင်သည်။
ဘောလုံးပွဲကြည့်နေရင်း နှာဝမှာ ရှန်ပူနံ့လိုလိုခပ်သင်းသင်းလေး ရလိုက်လို့ လှည့်ကြည့် လိုက်ရာ နော်မြင့်မြင့်မူ ခုံပေါ်မှာငိုက်ရင်း မင်းခန့် ပုခုံးပေါ်ကို ခေါင်းရောက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ကောင်မလေးက နေ့ခင်းဖက်ဆိုရင်လည်း အဝေးသင်အတွက် ကျူရှင် တွေတက်နေရလို့ ကောင်းကောင်း အိပ်ရဟန်မတူပါ။ သနားစိတ်နှင့် မင်းခန့် ငြိမ်နေလိုက် တော့ နော်မြင့်မြင့်မူ တအိအိနှင့်
မင်းခန့်ဖက်ကို ငိုက်ကျလာပြီးနောက် မင်းခန့် ကိုမှီကာ အိပ်ပျော်သွားသည်။
မင်းခန့် အာရုံတွေ ဘောလုံးပွဲဆီကနေ နော်မြင့်မြင့်မူဆီ ကိုရောက်သွား၏။ ထွက်သက် လေ နွေးနွေးလေးတခုက ပုခုံးကို မှန်မှန်လေးလာရိုတ်ခတ်သည့် အခါ မင်းခန့် အာရုံတွေ က ဘောလုံးပွဲဆီမှာ
မရှိတော့။ နုသန့်နေသည့် မျက်နှာလေးကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေ မိသည်။ ဒီကောင်မလေးမှာ ရည်းစားသနာ ရှိနေမလား မင်းခန့် တွေးရင်းနှင့် မနာလို စိတ် တွေ ပေါ်လာ၏။ ဒီနေ့ မူလေးဝတ်ထားသည့်

ရင်ဖုံးအကျ ႌက သူမနှင့် နည်းနည်းပွသည်။ ပုခုံးပေါ်မှာ မှီထား သည့်အတွက် ဟနေသည့်လည်ပင်းပေါက်က ငုံ့ကြည့်လိုက်သည့် မင်းခန့် မျက်လုံးတွေနှင့် တတန်းထဲဖြစ်နေသည်။ ဖြူနုသောရင်
ညွှန့်လေး အသက်ရှူလိုက်တိုင်း နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် နှင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ တစွန်းတစပေါ်နေသည့်ရင်သား တဖက်ပေါ်တွင် ဆွဲကြိုးက ပုလဲလုံး လေးတင်နေတာ ကစိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်း၏။
ပြုတ်ကျသွားမလား၊ ပြုတ်ကျသွားမလား ဟု ကြည့်နေသော်လည်း ကြိုးပါသည့် အတွက်ပြုတ်ကျမသွားဘဲ ဒီတိုင်းတင်နေသည်။ ပန်း နုရောင်ဘရာစီယာကလေးကလည်း ဖြူနုသည့် မူလေး၏
အသားနှင့် လိုက်ဖက်ပြီး ကြည့် လို့ ကောင်းသည်။

ကြည့်နေရင်းကြည့်နေရင်း နှင့် လက်တအုပ်စာ မရှိတရှိ ရင်သားလေးတွေကို ကိုင်ကြည့် ချင်လာသည်။ ကောင်မလေး ရင်တဖိုဖိုနှင့် တွန့်လိမ်သွားရအောင် ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ညှစ် ကြည့်ချင်လာ၏။
မင်းခန့်၏ လက်က မူလေးရင်သားဆီကို တရွေ့ရွေ့နှင့် ဘယ်လိုရောက် သွားမလဲ ဆိုတာကိုတောင် သတိမထားမိတော့ပါ။ မူလေး၏ ရင်သားကို အပေါ်ကနေ အုပ် ကိုင်မိလျက်သားဖြစ်သွားသည်။
ညှစ်ခွင့်တော့ မရလိုက်။
“ဘာ..ဘာဖြစ်လို့လဲ အမ”
သူနာပြုပီပီ မူလေး အအိပ်ဆတ်ပုံရသည်။ ဆတ်ကနဲခေါင်းထောင်ထလာပြီး မေး၏။
“ပ ..ပ…ပရွက်ဆိတ် တကောင်တွေ့လို့”
အယောင်ယောင် အမှားမှား ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး တီဗွီဖက်ကို ပြန်ကြည့်နေလိုက်မိသည်။ မူ လေး ကိုယ်ကိုပြန်မတ်လိုက်သော်လည်း သူမ၏ အမူအရာကိုကြည့်ရသည်မှာ ရိပ်မိပုံ မရ သည့် အတွက်
မင်းခန့် စိတ်သက်သာရ၏။
“ဆောရီးနော် အမ၊ ညီမ အိပ်ပျော်သွားတယ်”

“ရပါတယ်”
“ဟာ ..ဟာ ဂိုးသွားပြီ၊ အမရေ”
ဘယ်ဖက်က ဘယ်လိုသွင်းလိုက်မှန်းတောင် မင်းခန့် မသိလိုက်ပါ။ သူ၏ အပြုအမူ အ တွက် မလုံမလဲ စိတ်ကများနေ၏။
“အမ …ကြည့်ပါဦး၊ ဂိုးသွင်းလိုက်တဲ့ သူက မပျော်ဘဲနဲ့ ဘာလို့ မျက်နှာကြီးအုပ်ပြီး စိတ်မ ကောင်းဖြစ်နေရတာလဲ”
မင်းခန့်လည်း ဘာဖြစ်မှန်းမသိလိုက်လို့ မပြောတတ်။ အနှေးပြကွက်နှင့် ပြန်ပြတော့မှ ကြည့်ပြီး အဖြေကိုရှင်းသွားသည်။
“သူက ဘယ်ပျော်မလဲ မူလေးရဲ့ ကိုယ့်ဂိုးကိုယ်ပြန်သွင်းလိုက်တာကိုး”
ကွင်းထဲက ကစားသမားလိုပင် မင်းခန့် အသံကလည်း ထိခိုက်ကျေကွဲနေသည်။

ဘီရိုပုလေး ရှေ့မှာ ခါးကုန်းပြီး ပစ္စည်းတွေထည့်နေသည့် ကြည်မာ့ကို မင်းခန့် နောက်က နေ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ကြည်မာ ဒီနေ့ ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်လာသည်။
ဂျင်းသားထူထူ သည် ကြည်မာ၏ ပြည့်ဖြိုးမှုကို ဖိနှိပ်လို့ မထားနိုင်။ မင်းခန့် ရှေ့မှာ တမင်လာလုပ်ပြနေ သည့်ပမာ မြင်ကွင်းက ကြည့်ကောင်းလွန်းသည်။ ခါးကိုင်းလိုက်

သည့် အခါ အကျ ႌကတို သွားပြီး ဂျင်းဘောင်းဘီ အပြင်ကိုထိုးထွက်နေသည့် အညိုရောင် အတွင်းခံ အပေါ်ပိုင်း ထွက်လာသည်။ အတွင်းခံ သားရေကြိုးနားတွင် အပေါက်လေး နှစ်ပေါက်ပေါက်နေပြီး အောက်က ကြည်မာ့ အသားဝါ၀ါလေးကို မြင်နေရသည်။
မင်းခန့် ဒီနေ့ ဆေးရုံက ဆင်းခွင့်ရပြီ ဖြစ်သည်။ မနေ့ကထဲက ကြိုပြောလိုက်လို့ ကြည်မာ ခပ်စောစောရောက်လာသည်။ ဒါပေမယ့် ထုံးစံ အတိုင်း ဆရာဝန်ကြီးကို စောင့်ရ
လို့ နောက်ကျရပြန်သည်။
“စက္ကူအိတ် နဲ့ ထည့်ထားတာက လျှော်ထားတာတွေ၊ မလျှော်ရသေးတာက ကျွတ်ကျွတ် အိတ်နဲ့ ထုပ်ထားတယ်”
မတင်တင်အုန်းက ကြည်မာ့ကို ကူညီနေသည်။ မင်းခန့်ကတော့ ဘာ လုပ်ရမှန်း မသိလို့ ဒီတိုင်းထိုင်နေမိ၏။ အဝတ်တွေက အဟောင်းနဲ့ အကောင်းရော နေ သော် လည်း
နောက် ဆုံးကျတော့ ကြည်မာယူလာသည့် မြွေအရေခွံ အိတ်ထဲကို အကုန် ပေါင်းပြီး ရောက်သွား သည်။ မင်းခန့် ဘေးမှာတော့ လက်ကိုင်အိတ်နှင့် ဆေးရုံက စာရွက် စာ
တမ်း တွေ ထည့် ထားသော ကျွတ်ကျွတ် အိတ်ကြီးတလုံးကို မမအုန်း လာချပေးထား သည်။ နောက် သုံး ရက် အကြာမှာ တခေါက်လာပြရဦးမည်ဖြစ်သည်။ သူတို့ စိတ်တိုင်း
ကျရင် တော့ နောက် ထပ်လာစရာ မလိုတော့ဟုပြော၏။

“ကဲ ပြီးပြီ”
ကိုယ်ကိုပြန်မတ်ရင်း အောက်ကိုလျှောနေသည့် ဘောင်းဘီကို ကြည်မာပြန်ဆွဲတင်သည်။ ပြည့်ဖြိုးသည့် တင်ပါးကြီးတွေခံနေလို့ အောက် ကိုလျောမည့် ပုံတော့မရှိပါ။ အကျင့်
ပါ နေလို့ သာ လုပ်လိုက်တာမျိုးဖြစ်မည်။
“ကျန်တာတွေကတော့ မမအုန်း တို့ပဲ ယူထားလိုက်တော့၊ နောက်တခါ ဘာမှ မပါဘဲ လာ တက်တဲ့ လူနာရောက်လာရင် အသုံးဝင်တာပေါ့”
“ရှင့် မျက်နှာသုတ်ပဝါနဲ့ သွားပွတ်တံ တွေတော့ ယူသွားပါတော်၊ ကျုပ်လက်ဆောင်ပေါ့၊ ရှင့်ပိုက်ဆံ နဲ့ဝယ်ထားတဲ့ လက်ဆောင်တွေ ..ဟဲ ..ဟဲ”
ကြည်မာ့ ရှေ့က မြွေအရေခွံ အိတ်ထဲကိုပဲ ပေါင်းထည့်လိုက်ရပြန်သည်။ ဆပ်ပြာနှင့် ဆပ် ပြာခွက်ပါ မတင်တင်အုန်းက ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ကျန်ပစ္စည်းတွေ ထားပစ်ခဲ့မည်
ဆိုတာ ကို ကြည်မာသိပ်သဘောတွေ့ပုံမပေါ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဘာ မှတော့ ဝင်မပြော။ မင်းခန့် စိတ် အတိုင်းဆိုရင် အဝတ်အစားတွေတောင် ယူမသွားချင်ပါ။ မ ချို ဆိုသည့် အမျိုး
သမီး၏ အ ဝတ်တွေဆိုလို့ သာပြန်ယူခြင်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် ကိုယ်ပေါ် မှာလည်း ပန်းအိဖြူ ပိုင်တာဆို လို့ အတွင်းခံတွေပဲ ရှိသည်။ ဒါတွေကိုတောင်မှ ကြည်မာက အင်တင်တင်
နှင့် ယူလာပေး ခြင်းဖြစ်သည်။
“ငါ ဘာမှ မထိဘူးနော်၊ အရင်ဆုံး တွေ့တာတွေပဲ ယူလာတာ၊ ဟိုအမ ပြောလိုက်တဲ့ အ တိုင်း ဘရာသုံးထည်နဲ့ ဘောင်းဘီတထည် ကွက်တိပဲ”
လာပို့သည့်နေ့က မင်းခန့် ပေးလိုက်သည့်သော့ကို ပြန်ပေးရင်း ပြော၏။

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
ကျေးဇူးတင်စကားကို မကြားသလိုလုပ်ပြီး တဖက်ကိုလှည့်သွားသော ကြည်မာ့ကို နား မလည်သော်လည်း ဒီတိုင်းပဲ ထားလိုက်ပါသည်။ မချိုကို ပေးထားသည့် ကတိအတိုင်း
လုပ်နေခြင်းသာဖြစ်ပြီး သူမကိုယ်တိုင်ကတော့ ပန်းအိဖြူနှင့် မပတ်သက်လို ဆိုသည့် သ ဘောကို ပေါ်လွင်အောင်လုပ်နေခြင်း လို့တော့တွေး မိသည်။
အခုလည်း ဆင်းရတော့မည်ဆိုတော့ ကြည်မာ ဝဋ်ကျွတ်ပြီးဟု ထင်ထားပုံရသည်။ ရောက် တာနှင့် ပြန်ဖို့ သာတပြင်ပြင်လုပ်နေ၏။
“ဆရာအောင်ဇင်လတ်နဲ့ မူလေးကိုလဲ ပြောလိုက်ပါ။ နှုတ်ဆက်သွားပါတယ်လို့”
“အင်း ..အင်း …မူလေးကို မနက်က တခါထဲ မနှုတ်ဆက်ခဲ့ဘူးလား”
“ဆက်ပြီးပြီလေ၊ အခုထပ်ပြောတာ၊”
“ပြောလိုက်မယ်၊ ပြောလိုက်မယ်၊ ရှင်မရှိရင် ကျုပ်တော့ပျင်းနေတော့မှာပဲ၊ ရှင်က တခါတခါ သိပ်ရယ်ရတာ”
နော်မြင့်မြင့်မူ နှင့် မတင်တင်အုန်း ကို မင်းခန့်တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ ပန်းအိဖြူ ဘဝ မှာ အသားမကျသည့် အတွက် မင်းခန့် အိုးနင်းခွက်နင်း ဖြစ်သမျှ သူတို့ သည်းခံခဲ့ရ
သည်။ ချစ်စရာကောင်းသည့် မူလေးကိုတော့ မင်းခန့် မကြာမကြာသတိရနေမိဦးမည်။ စိတ် လွတ် ပြီး ဟိုကိုင်ဒီကိုင် လုပ်မိတတ်တာတွေကို စိတ်ထဲ ဘယ်လိုနေမည် မသိသော်
လည်း မင်း ခန့် ဆင်ခြေပေးသမျှကို လက်ခံပြီး ပြုံးနေတတ်သည့် မိန်းကလေးကိုအမြဲ အ မှတ် ရနေ မည် ဖြစ်သည်။
“မပန်းအိ တကယ်သွားတော့မယ်ပေါ့၊ နောက်တခေါက်ပြန်မလာနဲ့ နော်၊ ပြန်လာရင်လည်း ကြောက်အောင်မလုပ်နဲ့”
တွန်းလှည်းပေါ်မှာ သတိရလာတုန်းက ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့လေး ရောက်လာခဲ့သည့် ဆ ရာမလေး ကလည်းဝင်လာပြီးနှုတ်ဆက်သည်။ ခါးနည်းနည်းတုတ်သော်လည်း ချစ်စရာ

ကောင်းသည့် ဆရာမလေးကို မင်းခန့် အားပါးတရပြုံးပြလိုက်မိသည်။ ပန်းအိဖြူ အနေနှင့် မဟုတ်ဘဲ မင်းခန့် အနေနှင့် သာဒီမှာ ဆေးရုံလာတက်လို့ကတော့ ဒီက ဆရာမလေး
တွေ နှင့် ပွဲကြီးပွဲ ကောင်းပဲဟုလည်း မချင့်မရဲ ဖြစ်ရသည်။
“ကဲ ..သွားမယ်လေ ..အိဖြူ”
ပြန်ချင်စိတ်စောနေပုံရသည့် ကြည်မာက အိတ်ဆွဲပြီးခြေလှမ်းပြင်သည်။ မင်းခန့်လည်း ဆေးစာတွေထည့်ထားသည့် အိတ်ကြီးနှင့် လက်ကိုင်အိတ်ကို ဆွဲပြီး နောက်က လိုက်ရ သည်။
“ဟဲ့ ..ဟဲ့၊ ဒီမှာ ဖိနပ်ကျန်ခဲ့ပြီ”
မမအုန်းက ကုတင်အောက်မှ ဖိနပ်ထုပ်ကို သတိတရဆွဲထုတ်လာသည်။ ကြည်မာက တော့ အခန်းပြင်ရောက်သွားလေပြီ။ ဖိနပ်ကို လှမ်းယူပြီး အိတ်သုံးလုံးနှင့် ကသောင်းက
နင်း ဖြစ်နေသည့် မင်းခန့်ကိုကြည့်ပြီး မမအုန်းရယ်သည်။
“မသက်ပြင်းကတော့ လုပ်တော့မယ်၊ ဟိုအိတ်က လွယ်လိုက်လေ၊ လက်မြောက်လိုက်၊ အင်း ..ရပြီ”

မိန်းမတွေလို လက်ကိုင်အိတ်လွယ်လေ့ မရှိသည့် အတွက် လက်ထဲမှာဒီတိုင်းပဲ ကိုင်ထား မိသည်။ ဆေးစာရွက်တွေထည့်ထားသည့် အိတ်က ပေါ့ပေမယ့် အကြီးကြီး ဆိုတော့
ဖိနပ် ထုပ်ပါယူလိုက်သည့် အခါ လက်ရှုပ်သွားခြင်းဖြစ်၏။ အိတ်ကို လွယ်လိုက်မှ အဆင်ပြေသွား သည်။
“ကျုပ်အောက် အထိလိုက်ခဲ့ပါဦးမယ်တော်”
ဆေးရုံအဝ အထိ မမအုန်းလိုက်ပို့သည်။ ဓါတ်လှေခါးထဲက ထွက်လိုက်သည်နှင့် လူတွေ ရှုပ်ထွေးနေသည့် ဆေးရုံမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒီလိုမြင်ကွင်း မျိုးမမြင်ရတာကြာ
ပြီဆိုတော့ မင်းခန့် မျက်လုံးထဲမှာ ဆန်းနေသည်။ ကြည်မာကတော့ရှေ့ကနေသုတ်သုတ် သွားနေ၏။ နောက်ကနေခပ်နှေးနှေးလိုက်နေသည့် မင်းခန့်ကို သိပ်ကြည်ဟန်မတူ၊ နေ
ကောင်းခါစ ဖြစ်လို့သာ သည်းခံနေပုံရသည်။
မင်းခန့် ကလည်း ကြည်မာ့ကို မျက်ခြည် အပြတ်မခံနိုင်ပါ။ ကြည်မာ မပါရင် ဘယ်ကိုသွား ရမည် ဆိုတာ မသိပါ။
“ကားငှားလိုက်ပါလား”
“နင်က သူဌေးလား၊ ဒီအချိန် ကားချောင်ပါတယ်၊ မတွေ့ဘူးလား”
မှတ်တိုင်ဆီဦးတည်သွားနေသည့် ကြည်မာ့ကိုမရဲတရဲပြောလိုက်တော့ကြည်မာ လက်မခံ ပါ။ မိန်းမ အဝတ်အစားတွေနှင့် ဘတ်စ်ကားတိုးစီးဖို့ မရဲပေမယ့် ခုချိန်မှာ ကြည်မာ့ကို လွန်
ဆန်လို့ မဖြစ်နိုင်သည့် အတွက် စိတ်လျှော့လိုက်ရသည်။ မင်းခန့် ဟု ဘယ်သူမှ သိကြမှာ မဟုတ်လို့ ဖြေရ၏။ မင်းခန့် ဆိုသူတယောက်က လွန်ခဲ့သောရက် အတန်ကြာကကွယ်လွန်
သွားခဲ့ ပေပြီ။

“ချောင်တယ်တော့၊ မြန်မြန်လာ အိဖြူ”
ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ထားသည့် ကြည်မာက ဖျိုးဖျိုးဖျပ်ဖျပ် တက်သွားပေမယ့် မင်းခန့်က ကားခြေနင်းခုံပေါ်ကို ခြေထောက်ချက်ချင်းတင်လို့ မရ။ ထမိန်က တုပ်နေသည်။
“လာလာ ညီမလေး”

သန်မာသောလက်တဖက်က မင်းခန့် ခါးကိုဖက်ပြီးဆွဲတင်လိုက်သည်။ စပယ်ယာတွေက ဒါမျိုးဆိုရင် အလွန်ကူညီချင်ကြ၏။ အပေါ်ရောက်တာတောင် ကျေးဇူးရှင်က ရုတ်
တရက် မလွှတ်၊ မင်းခန့်က မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကြည်မာထိုင်နေသည့် ဖက်ကို အတင်းတိုး သွားတော့မှ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
နေ့ခင်းလူရှင်းသည့် အချိန်ဆိုတော့ နှစ်ယောက်တွဲခုံမှာနေရာရ၏။ တက်ဆိုလို့သာ တက် လာရသည်။ ဘာကားမှန်း ဘယ်ရောက်မှန်း မင်း ခန့် မသိပါ။ ကြည်မာနှင့် ပန်းအိဖြူ
တို့ နေ ကြသည့်အိမ်ဆိုတာကိုရောက်မှပဲ နေရာသိမည့် ဘဝ ဆိုတော့ မင်းခန့် ငြိမ်ပြီး လိုက် လာခဲ့ သည်။ ကြည်မာကလည်း စကားမပြော မင်းခန့် ကားခ ထုတ်ပေးတာကို တ
ချက်လှည့် ကြည့်ပြီး သူမဖာသာ ပြတင်းပေါက်ဖက်ကိုငေးနေ သည်။ ကားခကလည်း ပုံသေ ဖြစ်နေ တာ ကံကောင်းသွားသည်။ မှတ်တိုင်အလိုက် ကား ခဖြတ်သည်ဆိုရင်
ဘယ်မှတ်တိုင် ဆင်းမယ်ပြောရမှန်း မင်းခန့် မသိပါ။
ကားထွက်လာတော့ ကြည်မာကလည်း ငြိမ်နေသလို မင်းခန့်လည်း အလိုက်တသိ ငြိမ်နေ မိသည်။ ဒီကားကြီးက မသိခြင်းတွေဆီသို့ မင်းခန့်ကို ဆောင်ယူသွားနေသည်ဟု စိတ်
ထဲ မှာ ခံစားနေရသည်။ ဘယ်ကိုမှန်းလည်း မသိ၊ ဘာတွေဖြစ်လာမည် မှန်းလည်း မသိနိုင်ပါ။ တမလွန်ဟုယူဆရသည့် နေရာမှာတုန်းက မြူတွေကြားမှာ သွားရသည့် ခရီးကို ပြန်
အ မှတ် ရမိ သည်။ အဲဒီတုန်းကလည်း အခုလိုပင် ဘာမှန်းမသိဘဲ ရွေ့လျားနေခဲ့ရသည်။
ဆေးရုံမှာတုန်းက မင်းခန့်၏ အသိုက်အဝန်းက ကျဉ်းကျဉ်းလေးပဲဖြစ်သည်။ ဆရာဝန် တ ချို့နှင့် သူနာပြုဆရာမတွေ၊ ခနတဖြုတ်လာတတ်သည့် ကြည်မာ။ ဒါပဲရှိ၏။ အခုတော့ ကျယ်ဝန်းသည့် လောကသစ်တခုထဲကို တိုးဝင်ရတော့မည် ဖြစ်သည်။ အဲဒီမှာ ပန်းအိဖြူ ကို သိကြသူတွေ အများကြီးရှိလိမ့်မည်။ မင်းခန့် ကတော့သူတို့ကို တယောက်မှ မသိပါ။

တွေးရင်း နှင့် ရင်လေးလာ၏။ ဆေးရုံက ဆင်းလာမိတာကို နောင်တရချင်သလိုလို ဖြစ် လာသည်။ မဆင်းလို့လည်းမရတော့ နေလို့လည်းကောင်းနေပြီ။ ဆက်ပြီးပေကပ်နေရင် ဟို မျက်နှာကျောတင်းညီအမနှင့် ပြောဆိုရင်ဆိုင်နေဦးမည်။
ညတုန်းကဆိုရင် မင်းခန့် ကောင်းကောင်းအိပ်လို့ မပျော်။ ဆေးရုံကဆင်းလာပြီးရင် ဘာ တွေ ဖြစ်လာမလဲ ရင်ထဲမှာတထင့်ထင့်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် မကြည်လင်
သူပေါသည့် ကောင်မလေး၏ ဘဝကို ဆက်ခံရေးသည် တကယ်ကိုခက်ခဲမည် ဆိုတာမင်း ခန့် တွေးကြည့်လို့ရသည်။ အကြောင်းတခုခု ရှာပြီး ဆေးရုံမှာပဲ နေဖို့ စဉ်းစားကြည့်သေး
ပေမယ့် ဟိုညီအမ၏ မခံချင်စရာ အပြောအဆိုလုပ်ရပ်တွေပြန်မြင်ယောင်ပြီး အကောင် အထည် မဖေါ်ဖြစ်တော့။
ကြံဖန်ပြောရရင် ဆေးရုံမှာနေခဲ့တာ မင်းခန့် အတွက် တမျိုးကောင်းသည်။ ဘယ်လိုရှိ မှန်း မသိသည့် ပန်းအိဖြူ၏ ဘဝထဲကို ချက်ချင်းလက်ငင်းဝင်သွားရမည့် အဖြစ်ကလွတ်ခဲ့၏။
ယောက်ျားတယောက်လို အပြောအဆိုအနေ အထိုင်မျိုး မပေါ်အောင်ထိန်းချုပ်ဖို့ အလေ့ အကျင့်လုပ်ခွင့်ရခဲ့သည်။
အဖြစ်မှန်ပေါ်ပေါက်သွားမှာကို မင်းခန့် အလွန်ကြောက်ပါသည်။ မင်းခန့် ဆိုသည့်ကောင် တကောင် ပန်းအိဖြူဆိုသည့် မိန်းကလေး ဖြစ်သွားကြောင်း တခြား သူတွေသာ သိသွား
မည် ဆိုပါက မင်းခန့် နောက်ထပ် ဆယ်ခါလောက်ထပ်သေလိုက်ဖို့ပဲ ရှိတော့သည်။ ဒီ ကြောက်စိတ်ကြောင့်ပဲ မင်းခန့် စိတ်နဲ့ကိုယ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းချုပ် နေ နိုင်ခဲ့သည်။
ဒါတောင်မှ မူလေး နှင့်ဆိုရင် စိတ်ကလွတ်ချင်သေးသည်။ ကောင်မလေး က တမျိုးမ တွေးလို့ တော်သေး၏။
ဆေးရုံတက်နေသည့် ကာလတွေက မင်းခန် ့ အတွက် အကျိုးမယုတ်ပါ။ အ နည်းဆုံးတော့ ထမိန်ကို အတော်အသင့် သေသေသပ်သပ် ဝတ်တတ်သွားသည်။ ဝတ် ခါ စက

ဇောက် ထိုးဝတ် မိသလို အပေါ်ကညီပြီး အောက်နားကမညီ၊ အောက်နားညီပြန် တော့ အပေါ်က လွဲနှင့် ဖြစ်ခဲ့၏။ မမအုန်း ဆိုရင် တဟားဟားနှင့် ရယ်နေတတ်၏။ မြင်ဆ ရာမ လေး မြင့် မြင့်မူ ကြောင့်သာနောက်ပိုင်းမှာ အဆင်ပြေသွားခြင်းဖြစ်သည်။ အမြဲလိုလို ဘရာစီယာ တထည်ဖြင့် ရင်ကိုစည်းထားရခြင်းကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ မထားပဲ အမှတ်တမဲ့
နေနိုင ် သွား သည်။ ဘရာ စီ ယာဝတ်တာချွတ်တာကတော့ အခက်အခဲမရှိပါ။ မင်းခန့်ရှေ့ မှာ မိန်းမ တွေ အကြိမ်ကြိမ် သူတို့ အတွင်းခံတွေကို ချွတ်ခဲ့ကြသည်။ဝတ်ခဲ့ကြသည်။
မင်းခန့် ကိုယ် တိုင် သူတို့ကို အခါခါချွတ် ပေးဖူးသည်။ဝတ်ပေးဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။
ကားပေါ်မှာကြည်မာ စကားတခွန်း နှစ်ခွန်းပဲ ပြောသည်။ ဒါတောင်မှ မင်းခန့်ကို မကြည့်ဘဲ မျက်နှာ မသိမသာလွှဲပြီးပြောခြင်း ဖြစ်၏။
“မနေ့ က မချို ဖုန်းဆက်တယ်၊ နင် ဆေးရုံက ဆင်းရတော့မယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ သူလဲ အဆင်ပြေပါတယ်တဲ့”
“နောက်ဆက်ဦး မှာလား”

စိတ်လှုပ်ရှားစွာ နှင့် မေးလိုက်မိသည်။ မင်းခန့် နှင့်သာဖုန်းဆက်တုန်းတိုးပါက မင်းခန့် ဘာ ပြောလို့ ပြောရမှန်း သိမှာ မဟုတ်ပါ။ တကယ်လို့ နောက်တခါဆက်ရင် ကြည်မာ ရှိသည့်
အချိန်မှာ ဆက်ပါစေဟု စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီးဆုတောင်းနေမိသည်။ ကိုယ် မသိသည့်လူတ စိမ်းတယောက်၏ နေရာတွင် ဟန်ဆောင်ဝင်နေရမည့် အရေးသည် တွေးကြည့်လေ ခက် ခဲ လေဖြစ်လာသည်။ နောက်ပြီး ယောက်ျားတယောက်လဲ မဟုတ်ပြန်။ မကြည်လင်သူတွေ ပေါ သည့် မိ််န်း မငယ်လေး တယောက်နေရာမှာ ဘယ်လောက်အထိ အဆင်ပြေအောင်
ကပြနိုင် မည် ဆိုတာက မင်းခန့်၏ ကံတရား နှင့်လည်း ဆိုင်သည်။ ကံကြမ္မာ ဆိုတာကလည်း အခုချိန် မှာ မင်းခန့် အကြောက်ရွံ့ ဆုံးနှင့် မယုံကြည်နိုင်ဆုံးသော အရာဖြစ်လို့နေ၏။
“အဆင်ပြေရင် ဆက်မယ်တဲ့၊ ရောက်ခါစဆိုတော့ သူအပြင်ထွက်ဖို့ မလွယ်ဘူးထင်တယ်၊ ဟန်းဖုန်း တွေဘာတွေ ကိုင်နိုင်ရင်တော့ ဆက်မှာပေါ့၊ သူက နင့်ကို စိတ်ပူနေတာ”
ဒါလောက်ပဲ ပြောပြီး ထပ်မပြောတော့။ ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ငေးပြီးနေ ပြန်သည်။ ကြည်မာ ငြိမ်သက်နေတော့ မင်းခန့်လည်း ငြိမ်သက်နေရသည်။ ကားပြတင်းမှာ တရိပ်ရိပ်
ဖြတ်သန်းသွားနေသည့် အပြင်လောက ကိုတောင်မှ ကြည့်လိုစိတ် မရှိတော့ပါ။ မျက်စိကို မှိတ်ပြီး ထိုင်ခုံနောက်မှာ မှာခေါင်းတင်ပြီး လိုက်လာခဲ့တော့၏။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့မှ ထိုင်ခုံကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာ မင်းခန့်နှင့် လူချင်းပူးမိနေ သည့် ကြည်မာ၏ ပေါင်တံနှင့် တင်ပါး အိ အိကြီးတွေ လှုပ်ရှားသွားလို့ သူမကိုကြည့်လိုက်သည်။ ကြည်မာ ထဖို့ ပြင်နေခြင်းဖြစ် သည်။
“ဆင်းမယ်လေ၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ”

“ဟင် ..အင်း ..ရောက်ပြီလား”
“ကားပြောင်းစီးရမယ်လေ၊ နင်ကလဲ ကြောင်တောင်တောင် နဲ့”
တက်လာခါစ ထက်နည်းနည်းပိုကြပ်သည့် ကားပေါ်ကနေ တိုးဝှေ့ဆင်းခဲ့ပြီး အောက်ကို ရောက်တော့ မြို့သစ်တခုကို ရောက်နေမှန်းသိလိုက်ရသည်။ မညီမညာပေါက်ပြဲနေ သည့် လမ်း
တွေ၊ အနက်ရောင်ရေညစ်တွေနှင့် လမ်းဘေးကအိုင်တွေမြောင်းတွေ နှင့် ပျားအုံတခု လို တရွရွ လူတွေ။ ပန်းအိဖြူနေတာ ဒီလိုနေရာမှာလားဟု မင်းခန့် သက်ပြင်းချလိုက်မိ သည်။ လိုက်လာခဲ့ ပြီးမှတော့ ရွေးချယ်ရန် မရှိတော့ပါ။ ရှေ့ကိုပဲ ဘယ်လို ရလဒ် ရောက်လာသည် ဖြစ် စေ ဆက်တိုးရပေ တော့မည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း- ၃(ဃ)

ခြံက ကျဉ်းကျဉ်းလေး ဖြစ်သည်။ ဆယ်ပေ၊ ဆယ့်နှစ်ပေ လောက်ပဲ ရှိမည့် အိမ်ကုပ်ကုပ် လေး ၏ တဖက် တချက်တွင် သုံးပေ စီလောက်ပဲ ပိုမည်ထင်သည်။ ပေနှစ်ဆယ်ကွက်
ဖြစ်ရမည်ဟု ပွဲစားမျက်စိနှင့် သုံးသပ်လိုက်မိ၏။ ခြုံနွယ်တွေနှင့် ခြံစည်းရိုးမှာ ဆေးအပြာ ရောင်လွင့်ပျယ်နေသည့် သစ်သားတံခါးလေး တချပ်နှင့် ပိတ်ထားသည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းက
တံခါးနှင့် သံဆန်ကာတွေကလည်း အပြာရောင်ဖြစ်သည်။ ပျဉ်တွေကိုတော့ ရေနံသုတ် ထား၏။ နည်းနည်းဟောင်းနေသည့် သွပ်မိုးက နိမ့်လို့ အပြင်ကကြည့်လိုက်ရင် အိမ်ထဲမှာ

မှောင်နေ သယောင်ထင်ရသည်။ ခြံစည်းရိုးနှင့် အိမ်ကြားမှာတော့ မလေးရှားပိတောက်ပင် တပင် ရှိသည်။
အိမ်ရှေ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာတော့ ခြံသုံးလေးကွက်စာလောက်လွတ်နေပြီး ရေညှိရောင် ထနေသည့် ရေအိုင်တွေရှိ၏။ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် အဆောက်အဦး လာမဆောက်
သေးတာဖြစ်မည်။ ဟိုဖက်လမ်းကို တောင် တိုးလျှိုပေါက်မြင်နေရသည်။
လှေခါးထစ်ကလေးတွေကို နင်းတက်သွားသည့် ကြည်မာ့တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းတွေနောက် ကို လိုက်ရင်း ဒီနေရာမှာ နေရတော့မည် ဆိုတာကို စိတ်မှာထူးဆန်းနေ၏်။ သော့ ပွင့်သွား
သည်နှင့် မင်းခန့်လည်း နောက်က လိုက်ဝင်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဘုရား စင်သေး သေးလေး တခုနှင့် ကြမ်းပြင်မှာ ခင်းထားသည့် ဖျာလေးတချပ်ရှိသည်။ ဒါဧည့် ခန်း ပဲဖြစ်
မည်ထင်သည်။
ဧည့်ခန်း နှင့် နောက်ဖေးခန်းကြားမှာ စင်္ကြ ံလမ်းကျဉ်းလေး တခုရှိ၏။ ထိုလမ်းလေးအတိုင်း ကြည်မာဝင်သွားတော့ လိုက်သွားရင်း အိပ်ခန်းကန့်လိုက်လို့ ဒီလို ကျဉ်းသွားတာဟု သိ
လိုက် သည်။ အိပ်ခန်းက တံခါးရွက် တောင်မရှိပေ။ အဝါရောင်လိုက်တာ ထူထူ တခုနှင့် ကာ ထား၏။ အခန်းမီးကို ကြည်မာဖွင့်လိုက်တော့ နံရံတဖက်တချက်စီမှာ ကပ်လျက်ချ ထား

သည့် အိပ် ယာ နှစ်ခုကိုမြင်ရသည်။ ပန်းအိဖြူ၏ အိပ်ယာ ဘယ်ဟာဖြစ်မလဲ ဆို တာမင်းခန့် အပြင်း အထန် စဉ်းစားရတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာကြည်မာက အိမ်ရှေ့ဖက်အခြမ်းက အိပ်ယာဘေးမှာလက်ထဲက အိတ်ကို ဘုတ်ကနဲ ပစ်ချလိုက်တော့ အနောက်ဖက် အခြမ်းက အိပ်ယာသည် ပန်းအိဖြူဟာ ဖြစ် မည်
ဟု မင်းခန့်တွက်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် ကြည်မာက အနောက်ဖက်က အိပ်ယာ ဆီ ကို ဆက်သွားပြီး ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်တာကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒါဆိုရင် ကြည် မာ
အိတ်ချထားသည့် နေရာက ပန်းအိဖြူ၏ နေရာဆိုတာ သေချာသွားသည်။
အားအင်သိပ်မပြည့်ဝသေးသည့် အချိန်မှာ ကားအကြာကြီးစီးခဲ့ ရလို့ မင်းခန့်လည်း ပင် ပန်း နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဒီဖက်က အိပ်ယာပေါ်မှာ အသာဝင်လှဲလိုက်သည်။
“အုပ်ထားတာ မဖယ်တော့ဘူးလား”
“ဟင့်အင်း ..ပြီးမှ”
ကြည်မာ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ အခန်းထဲကနေထွက်သွားသည်။ နောက်ဖေးဖက်က အိုးသံ ခွက်သံတွေလိုလို ကြားရပြီးနောက် ကြည်မာပြန်ဝင်လာသည်။ ဒီတိုင်း ပြန်ဝင်လာတာ
မ ဟုတ် အကျ ႌကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ရင်း ဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တင်ကားပေမယ့် ကြည်မာ့ ရင်သားကတော့ သာမန်ပဲဖြစ်ကြောင်း မင်းခန့် မြင်လိုက်ရသည်။ မူလေး ထက်ကြီး လည်း နည်းနည်းပေ။ချက်ကလေးက တော့ တော်တော်နက်၏ ။ဗိုက်ခေါက်နည်းနည်း ရှိတာ ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
အကျ ႌကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီးနောက် ဘောင်းဘီ အပေါ်ဆုံးကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည့် အခါ မင်းခန့် အသက်ရှူရပ်သွား၏။ ဇစ်ကိုဆွဲချပြီးသည့် အခါမှာတော့ မင်းခန့် ကိုကျောပေးပြီး
ဘောင်းဘီကို တွန်းချလိုက်သည်။ အညိုရောင်ပင်တီလေးက အသားမှာကပ်ပြီးပြောင် လက်နေသည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီ ဖယ်လိုက်တော့မှ ကြည်မာ့တင်ပါး ပိုကြီးလာသလိုပင်။ မင်းခန့်
ဂယောင်ကတန်း နှင့် တံတွေးမြိုချလိုက်ရသည်။ ပင်တီကို ချွတ်ဦးမလားဟု စောင့် ကြည့်နေသေးသော်လည်း ကြည်မာက ခြေရင်းက တန်းမှာ လွှှားထားသည့် ထမိန်ကို ယူ ဝတ်ပြီး
မှ ပင်တီကို ချွတ်တာကြောင့် မင်းခန့် စိတ်ပျက်သွားရသည်။ အကျ ႌချွတ်လဲသေး ပေမယ့် အဝါရောင်ဘရာစီယာလေးက ကြည်မာ့ရင်သားတွေကို လုံလုံခြုံခြုံ ကာကွယ် ထား နိုင်သည်။

မှန်းချက်နှင့် နှမ်းထွက် မကိုက်သည့် အခါ မင်းခန့် အားလျှော့ပြီးပြန်မှိန်းနေလိုက်သည်။ ကားစီးလာလို့ မင်းခန့်က ညောင်းနေသော်လည်း ကြည်မာကတော့ ဘာမှဖြစ်ပုံမရပါ။ အဝတ်လဲ ပြီးတာနှင့် ခေါင်းရင်းဖက်က ပြတင်းပေါက်ကို သွားဖွင့်ပြီး မီးခလုပ်ကို ပြန် ပိတ် လိုက်သည်။ ကြည်မာပြန်လှည့်အလာမှာ မင်းခန့်က လှဲနေရာကနေပြီး အညောင်းပြေ
အောင် ဘေးနံရံက ကြွက်လျှောက်တန်းပေါ် ခြေထောက်ကို မြှောက်တင်လိုက်၏။ အရင် က လည်း ခြေညောင်းရင် မင်းခန့် ဒီလိုပဲ လုပ်တတ်သည်။
ခြေမြှောက်လိ်ုက်တော့ ထမိန်က ပေါင်တဝက်လောက်အထိလျှောကျလာလို့ လက်နှင့် ဖိ ထားလိုက်ရသည်။ ဖြူဖွေးသည့် ပန်းအိဖြူ၏ ပေါင်တံတွေကို အကြည့်လွှဲထားမိသည်။
“အိဖြူ အဲဒါ ဘာလုပ်တာလဲ”
“ညောင်းလို့လေ”
“အဲလိုလုပ်ရ တယ်လို့ နင့်ကို ဆရာဝန်တွေပြောလိုက်လို့ လား”
“အင်း”

စိတ်ဝင်စားသွားပုံရသည့် ကြည်မာ့ ကိုကြည့်ရင်း သူမ၏ အကြောင်းကို သိလာသလိုလို ရှိ သည်။ ပန်းအိဖြူက ကြည်မာ့စိတ်ကို သိချင်မှသိမည် မင်းခန့် ကတော့ခန့်မှန်းနိုင်သည်။
ဒီ ကောင်မလေးက ရိုးသားသည်။ အခုလည်း မင်းခန့် ခြေထောက်ကို နံရံမှာတင်ပြီး ငြိမ်နေ တာကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေရှာသည်။ ဒီလို မိန်းကလေး နှင့် ပန်းအိဖြူ မတည့်ဘူး
ဆို ခြင်း မှာ အကြောင်းအရာတွေ အများကြီး ရှိနိုင်၏။
နည်းနည်း အညောင်းပြေသလို ဖြစ်သွားလို့ ခြေထောက်ကို ပြန်ချလိုက်တော့မှ ကြည်မာ အပြင်ကို ပြန်ထွက်သွားသည်။ နောက်ကလိုက်ကြည့်ချင်ပေမယ့် ကြည်မာကြိုက်မကြိုက်
မကျိန်းသေတာကြောင့် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ အနားယူနေရင်း မင်းခန့် အိပ်ပျော်သွားသည်။ နိုးလာလို့ ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ သူမ၏ အိပ်ယာပေါ်မှာထိုင်ပြီး ခေါင်းဖြီးနေသည့် ကြည်

မာ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ကြည်မာ အဝတ်အစားလဲ ထားသည်။ အခုနက အဝတ်တွေနှင့် မဟုတ်တော့။ မျက်နှာပေါ် မှာ မိတ်ကပ်တင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းနီဆိုးထား သည်။ မျက်လုံးမှာလည်း အရောင် တွေဆိုး
ထား ၏။သေသေချာချာပြင်ဆင် လိုက်တော့ လည်း ကြည်မာ ရုပ်ရည် မဆိုး ဟု မင်းခန့် တွေ့လိုက်ရ၏။ ကလေးဆန်သည့် မျက်နှာပေးပျောက်သွားပြီးချောမွေ့သည့် မိန်းမပျိုတ
ယောက်၏ အသွင်ကိုဆောင်နေ၏။
“နင် ရေတွေဘာတွေချိုးချင်ရင် မချို စည်ထဲကချိုးလိုက်၊ တဝက်လောက်ကျန်သေးတယ်၊ နင့်စည် ထဲမှာတော့ ရေမရှိတော့ဘူး”
ကြည်မာဘာတွေပြောနေသလဲ ဆိုတာမင်းခန့် မသိပါ။ သိချင်တာကိုပဲ မေးလိုက်မိသည်။
“ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“အလုပ်လေ”
“အော် ..ဘာအလုပ်တုန်း”
လက်ထဲက ဘီးကို ပစ်ချလိုက်ပြီး မင်းခန့်ဖက်ကို လှည့်လာသည်။
“သိပ်ကြားချင်တယ်ဟုတ်လား၊ နင်ပြောနေကျ သမာအာဇီဝ မဟုတ်တဲ့ အလုပ်လေ၊ နင် ဘာပြောပြောငါဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတာ သိသားနဲ့ ဇာတ်လမ်းပြန်စ မလာနဲ့ဟာ”

“မဟုတ်ဘူးလေ၊ ငါ ..က”
တအိမ်ထဲတူတူနေသူချင်း ဘာအလုပ်လဲဆိုတာမေးစရာမလိုပါ။ စကားမှားသွားပြီဆိုတာ သိလို့ မင်းခန့်တောင်းပန်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် စိတ်ဆိုးနေပုံရသည့် ကြည်မာ့ အသွင်ကိုကြည့်
ပြီး စကားမဆက်နိုင်တော့။ ပန်းအိဖြူနှင့် ကြည်မာကြားမှာ အလုပ်နှင့် ပတ်သက်သော အ ကျိတ် အခဲလည်းရှိနေပုံရသည်။
ကြည်မာ ထရပ်လိုက်တော့ မင်းခန့်လည်း ထလိုက်မိသည်။ ကြည်မာဝတ်ထားသည့် အ ဝတ် အစားနှင့် အကျ ႌပေါ်က ရင်ထိုးတံဆိပ်ကို မြင်မှ ကြည်မာ ဘာအလုပ်လုပ် သည် ဆို
တာကို မင်းခန့် ရိပ်မိသွားသည်။ ကြည်မာက အရက်ကုမ္ပဏီမှ အရောင်းမြှင့်တင်ရေး ဝန် ထမ်းတယောက်ဖြစ်ရမည်။ ဒါကြောင့် ကြည်မာဝတ်ထားသည့် ယူနီဖေါင်းကို မြင်ဖူးသလို
လို စိတ်မှာထင်ခဲ့ မိသည်။
ခပ်တိုတို စကပ်၏ စည်းနှောင်မှုအောက်တွင် ကြည်မာ့တင်ပါးတွေက အစွန်းကုန်ဖူးပွင့် ဖူး ကြွရွ နေကြသည်။ ကြည်မာ့ အစားမင်းခန့် ရင်လေးလာမိသည်။ ကြည်မာက စားသောက်
ဆိုင်တွေမှာ အရက်လိုက်ရောင်းရသည်။ အရက်လေး တပုလင်းရောင်းရဖို့ အတွက် အရက် ငှဲ့ပေးရသည်။ ဆိုဒါစပ်ရေခဲရော လုပ်ပေးရသည်။ ဒီလိုနေရာမျိုးတွေမှာ လူတရာမှာ ကိုး
ဆယ် လောက်က မူးနေကြသူတွေ။ သွေးဆူနေကြသူတွေ။ ဒီလိုလူစားတွေ အတွက် ကြည်မာ့တင်ပါးတွေက အကောင်းဆုံးမြည်းစရာ၊ ပြစ်မှား စော်ကားချင်စရာ ဖြစ်နေလိမ့် မည်။

အနည်းဆုံးတော့ ၀ိုင်းကိုခေါ်ပြီး ရစ်ကြမှာမလွဲ။ အရက်ရောင်းရဖို့ အတွက်သားပြော မယားပြောတွေလည်း ကြည်မာခံရရှာမည်။ မင်းခန့် လည်း ဒီအထာတွေလုပ်ခဲ့ ဖူးတော့သိ နေ
သည်။ မူးမူး နှင့် ရစ်ခဲ့ဖူး ရိသဲ့သဲ့ လုပ်ခဲ့ ဖူးသည့် အရောင်းမိန်းကလေးတွေထဲမှာ ကြည် မာ တောင်ပါနိုင်သည်။

အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာသည့်ကြည်မာ့နောက်ကနေမင်း ခန့် ယောင်ချာချာပါလာ၏။ အိမ် ၀ ရောက်တော့ ဖိနပ်ချွတ်မှာ ချထားသည့် ဗူးထဲက ဒေါက်ဖိနပ်တရံ ယူစီးရင်းကြည်မာ
မော့ ကြည့် သည်။ မျက်နှာ ထားက စောစောကလောက် မတင်းမာတော့။
“နင်တံခါးတွေ သေသေချာချာ ပိတ်ပြီးမှ အိပ်နော်”
ကြည်မာတို့ အလုပ်မျိုးက မိုးချုပ်ညဉ့်နက်သည် အထိနေရမှန်း မင်းခန့်သိပါသည်။ စေတ နာ စကားဆိုတော့ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြပြီး အာမခံလိုက်၏။
“အေးပါ၊ ငါသေသေချာချာ ပိတ်ပါ့မယ်”

ကျော့ကျော့လေး ထွက်သွားသည့် ကြည်မာ့ကို နောက်ကနေလိုက်ငေးပြီး မမြင်ရတော့မှ မင်းခန့် အိမ်ထဲပြန်ဝင်ခဲ့၏။ ကြည်မာ မှာခဲ့သလိုပင် တံခါးကို သေသေချာချာ ဂျက်ထိုးပြီး
ပိတ်လိုက်သည်။ စိတ်ချအောင် အပေါ်ရောအောက်ပါ ဂျက်နှစ်ခုလုံး ထိုးထားလိုက်သည်။ ပန်းအိဖြူ၏ အလုပ်အကိုင် အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းနှင့် ပတ်သက်လို့ကတော့ နောက်မှ
ကြည်မာ့ကို လှည့်ပတ်မေးရတော့မည်။
တယာက်ထဲကျန်တော့မှ မင်းခန့် စိတ်ထဲ နည်းနည်းလွတ်လပ်သွားသလိုပင်။ ဆရာမ အ တန်း ထဲကထွက်သွားလို့ စိတ်ပေါ့ပါးနေသည့် ကျောင်းသားတယောက် မမာခံစား ရသည်။
အိမ်ရှေ့ ဖိနပ်ချွတ်လေးက စပြီး အိမ်အခြေအနေကို လှည့်ပတ်ကြည့်ဖြစ်သည်။ ဖိနပ်ချွတ် မှာ အမည်းရောင် ကျွတ်ကျွတ် အိတ်ကြီးနှင့် အုပ်ထားသည့် စင်လေးတခုကို တွေ့လို့ အိတ်
ကို ဖယ်ကြည့်လိုက်ရာ အဆင့်နှစ်ဆင့်ပါသော စင်ကလေးမှာ ဖိနပ်တွေ အများကြီး တွေ့ရသည်။ ရေကြည့်တော့ အားလုံး ခြောက််ရံ။ အားလုံး ခွာမြင့် ဖိနပ် တွေ ဖြစ်ပြီး အနိမ့် ဆုံးက
လက်နှစ်လုံးနီးပါးတော့ ထူ၏။ အရွယ် အစားကို ကြည့်ပြီး ဘယ်သူ၏ ဖိနပ်တွေ ဆိုတာ မင်းခန့် သိလိုက်ပါသည်။ ဆေးရုံက ပါလာသည့် အိတ်ကို ဖြေပြီး အထဲက ဖိနပ်ကို စင်ပေါ်ပြန်
တင်ထားလိုက်၏။

ရှင်းလင်းသောဧည့်ခန်း၏ ထိပ်မှာ ဘုရားစင်ရှိ၏။ ဘုရားစင်မှာ ဆင်းတုတော် မရှိပေမယ့် ဘုရားကားချပ်တခုကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ထောင်ထားသည်။ ပန်း အိုးထဲက ဇော်စိမ်း ပန်း တွေ
က စိမ်းလန်းနေသလို သန့်သန့် ရှင်းရှင်း သောက်တော်ရေ ခွက် တွေကိုလည်း မြင်ရ သည်။ ပန်းအိဖြူ၏ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်မှု မဖြစ်နိုင်မှန်း မင်း ခန့် အ လိုလိုသိသည်။ မချိုနှင့် ကြည်မာကြောင့်ပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ ကြုံခဲ့ရသည့် အတွေ့ အကြုံ တွေ အရ ပန်းအိဖြူ သည် ဘုရားတရားနှင့် သိပ်ပြီးနီးနီး စပ်စပ် နေမည့် မိန်းကလေးမျိုး မဟုတ် နိုင်ပါ။
ဆေးရုံမှာ တုန်းက မူလေးကို ပါးစပ်ထဲရှိတာ လျှောက်ပြောခဲ့တာ တကယ်မှန်နေသည်။ ဒီ အိမ်လေးထဲမှာ ရုပ်မြင်သံကြားစက်မရှိပါ။ ကက်ဆက်လိုမျိုး၊ စီဒီ ပလေယာ လိုမျိုးတောင်
မရှိ။ အလွန်ပင် ရိုးရှင်းသည့် အိမ်ဖြစ်နေသည်။ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း နေတတ်သည့် မင်းခန့် ဆီမှာတောင်မှ တီဗွီ လေးတလုံး နှင့် တရုတ်ဒီဗီဒီ စက်တလုံးရှိသည်။
မီးဖိုခန်းထဲမှာတော့ ပန်းကန်စင်ပေါ်တွင် အိုးခွက်ပန်းကန် အချို့ နှင့် စားပွဲဝိုင်းသေးသေး လေး တခု ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာချထားသည်။ မီးဖိုကတော့ သုံးဖိုတောင်တွေ့သည်။ လျှပ်စစ် မီး
ဖိုတခု၊ မီးသွေးမီးဖို တခုနှင့် ဂက်စ် မီးဖိုလေးတလုံး။ ဂတ်စ် ဘူးသေးသေးလေး ထည့်ပြီးသုံး ရသည့် အိတ်ဆောင်မီးဖိုမျိုး။ မင်းခန့်လည်း အိမ်မှာသုံးဖူးသည်။ ဘယ်ဟာတွေက

ဘယ်သူ့ ဟာမှန်းတော့ မခွဲခြားတတ်။ သူတို့မှာက ကန့်သတ်ချက်တွေရှိတော့ ကြည်မာ လာမှပဲ မေး ကြည့်ရဦးမည်။
ရေကိစ္စကြည်မာ ပြောသွားတာသတိရလို့ နောက်ဖေးတံခါးကို သွားဖွင့်ကြည့်မိသည်။ အိမ် နောက်ခြမ်းကတော့ အိမ်ရှေ့ထက်စာရင် ကျယ်သည်လို့ ဆိုနိုင်သည်။ အိမ်နောက်ဖေး
အ ဆင်း ရေကပြင်လိုလေး နားတွင် ကျောက်ပြားကြီး တချပ်နှင့် အတူ စီတန်းပြီး ရှိနေသည့် ရေတိုင်ကီ အသေးသုံးခုကို တွေ့လို့ မင်းခန့် ပြုံးလိုက်မိ၏။ တိုင်ကီ နှစ်လုံးက အပြာရောင်
ပလပ်စတစ်တွေ ဖြစ်ပြီး တခုကတော့ သံတိုင်ကီ ဖြစ်ပြီး ရေအပြည့်နီးပါးရှိသည်။ ခြံစည်း ရိုးမှာကပ်ပြီး ထရံတချပ်ထောင်ထားတာတွေ့ရသည်။ မိန်းကလေးတွေနေတာဆိုတော့ ရေ
ချိုးသည့် နေရာကို အကာအကွယ်လုပ်ထားတာပဲဖြစ်ရမည်။ ဒါပေမယ့် ၀ါးထရံက ဆွေးမြေ့ ပေါက်ပြဲနေပြီး နွယ်တွေတောင်တက်နေ၏။
နောက်နားခပ်ကျကျက အိမ်သာကိုမြင်တော့မှ ကိစ္စတခုရှင်းဖို့ မင်းခန့် သွားသတိရသည်။ အိမ်ရှေ့က ဖိနပ်သွားပြန်ယူလာပြီး အိမ်သာဆီကို လာခဲ့၏။ သွပ်မိုးသွပ်ကာ အိမ်သာလေး
က လုံလုံခြုံခြုံတော့ ရှိပါသည်။ အိမ်သာပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီးမှ အိမ်သာထဲမှာ သန့်ရှင်း ရေး လုပ်စရာ ဘာတခုမှ မရှိတာမြင်ပြီးခေါင်းနားပန်းကြီးသွား၏။ ရေအိုးရေခွက်လဲမရှိ ရေ
ဘုံဘိုင်လဲ မရှိ။ တစ်သျှူးတွေ ဘာတွေလဲ မတွေ့ရ။ မင်းခန့် က အခုထိ ဘေးနှုတ်ခမ်း သားတွေ မစိုအောင် မပေါက်တတ်သေးပါ။ ထွက်ကျမလာအောင် အားတင်း ထိန်း ပြီး အထဲက

ပြန်ထွက်လိုက်မှ အိမ်သာရှေ့မှာ အမဲရောင် ရေပုံးလေးတပုံးတွေ့သည်။ ပုံးထဲ မှာ ပလပ်စတစ်ခွက်တခွက်ရှိ သော်လည်းရေမရှိ။ ဖြစ်နိုင်ချေကို မင်းခန့် ချက် ချင်း သ ဘော
ပေါက်သွားပါသည်။
“ဟာ …ဒီ သောက် မိန်းမတွေကတော့”
မကျေမချမ်းရေရွတ်လိုက်ပြီး ရေတိုင်ကီတွေဆီ ပြေးလာခဲ့၏။ ပလပ်စတစ်တိုင်ကီ နှစ်လုံး မှာ တလုံးက ရေဖင်ကပ်ပဲ ရှိသည်။ ဒါက ပန်းအိဖြူဟာဖြစ်မည်။ အလယ်က ပလပ်စတစ်
စည်မှာတော့ ရေတဝက်ရှိ၏။ ကြည်မာပြောသွားသည့် မချို၏ ရေစည်ဖြစ်မည်။ ဒါကြောင့် ခပ်မြန်မြန်ပင် ပုံးထဲကို ကဲ့ထည့်လိုက်ပြီး အိမ်သာဖက်ကို ပြန်ပြေးလာခဲ့သည်။ ကိစ္စပြီးလို့
ပေါ့ပေါ့ ပါးပါးဖြစ်သွားသည့် တိုင်အောင် အိမ်သာရေသုံးဖို့ကိုတောင် သူ့ဟာကိုယ့်ဟာ စ နစ်တကျ လုပ်ကြသည့် ပန်းအိဖြူနှင့် ကြည်မာတို့ တသိုက်အပေါ် အမျက်က မပြေချင်
သေး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိန်းမ ကျမ်းကျေလှပြီဟု ထင်ထားရာမှ သူမသိသည့် ကိစ္စတွေအများ ကြီး ရှိသေးပါလားဟုလည်း တွေးမိလာသည်။
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် မင်းခန့် အိပ်ခန်းထဲ ရောက်လာပြီးခွေမိပြန်သည်။ စနစ်တကျ ခင်း ကျင်းထားတာ မဟုတ်လို့ အိပ်ရတာလည်းစိတ်ထဲမှာ အဆင်မပြေဟု ထင်မိပြီး ပြန်ထ ကာအိပ်ယာကိုနေရာတကျလုပ်ရ သည်။ အပေါ်မှာဖုံးထားသည့် စောင်ကြမ်းကြီးကို ဘေး ဖယ်ချလိုက်သော အခါ သပ်သပ်ရပ်ရပ် စီထပ်ထားသည့် ခေါင်းအုံးနှင့် စောင်ကိုတွေ့ ရ သည်။ ခြင်ထောင်လဲ ခေါက်ထား၏။ ပန်းအိဖြူက ကြည်မာ နှင့် ကွာခြားသည်။ ကြမ်းပြင် ပေါ် မှာပဲ အိပ်ကြရတာချင်း တူတူ ကြည်မာက ဂွမ်းကပ် ပါးပါးလေး တခုသာ ခင်း ထားပြီး
သူမ ကတော့မွေ့ယာနှင့် ဖြစ်သည်။ ခေါင်းအုံးနှင့် ခွခေါင်းအုံး ကလည်းငှက် မွေး သွပ် နိုင် ငံခြားဖြစ်တွေ သုံးသည်။ စောင်ကလည်းနုအိချောမွေ့နေ၏။ ဒါလည်း အကောင်း စားပဲဖြစ်
ရမည်။
“ခင်ကြီးကျယ် နဲ့လာတိုးနေပါလား”

အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချရင်းတီးတိုးပြောလိုက်မိ၏။ ပန်းအိဖြူ ဒီလိုကြီးကျယ်တော့လည်း မင်းခန့် ကောင်းကောင်း အိပ်ရသည်လို့ပဲ သဘောထားလိုက်ပါတော့သည်။
“တယ်ဟုတ်ပါလား”
ခြေရင်းဖက်က ဘီရိုကိုမြင်ပြီးပြောမိသည်။ သံပိုက်လုံးကိုယ်ထည်ပေါ်မှာ အဝတ်နှင့် အုပ် ထား ပြီး ဇစ်ဆွဲဖွင့်ရသည့် အဝတ်ဘီရိုဖြစ်သည်။ ဘေးမှာလည်း ဘီးတပ်သား ရေအိတ်အ
မာ တလုံးချ ထား၏။ အိတ်က နည်းနည်းကြီးသည်။ နှစ်ခုလုံးသော့ ခတ်ထားတာမြင်ရလို့ ကြည်မာပြန်ပေး ထားသည့် သော့ကိုအိတ်ထဲက ယူပြီးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒီအိမ်မှာ
ခွဲ ခြားထားသည့် စည်း ကမ်းချက်တွေရှိပေမယ့် ဒါတွေကတော့ ပန်းအိဖြူဟာတွေ ဖြစ်မယ် ဆိုတာသေချာလို့ မင်းခန့် ရဲရဲတင်းတင်း ဖွင့်ကြည့်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ဘီရိုထဲမှာ အဝတ်အစားတွေအပြည့်ရှိသည်။ တန်းက ချိတ်တွေမှာ ဆင့်ပေါ်မှာ ရောင်စုံအ ဝတ် အစားတွေ ပြည့်နေသည်။ အလယ်ဆင့် ပေါ်က ပလပ်စတစ်ခြင်းလေးထဲမှာလည်း
အ တွင်းခံတွေ အပုံလိုက်ရှိသည်။ မင်းခန့် မိန်းမတွေကို စိတ်ဝင်စားပေမယ့် အဝတ်အစား အ ကြောင်းကိုတော့ သိပ်နားမလည်ပါ။ စိတ်လည်းမဝင်စား။ သူစိတ်ဝင်စားတာက
မိန်းမတွေ ၏ အဝတ်မဲ့သော ကိုယ်သာဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် အခုမြင်နေရတာတွေကတော့ ဒီရပ် ကွက်၊ ဒီအိမ်နှင့် မတန် အောင် တန်ဖိုးကြီးသည့် အဝတ်အစားတွေ ဆိုတာ
အမြင်နဲ့ပင် မှန်းမိသည်။ ဒါဆိုရင် ဆေးရုံမှာ တုန်းက အပေါစားဖန်စီ တွေဟု ထင်ခဲ့သည့် နားဆွဲ နှင့် လက်ကောက်သည် တန်ကြေးတခုတော့ ရှိနိုင်၏။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ကတော့
ဆေးရုံက ဆင်းမည့် မနက်က မူလေးကို လက်ဆောင်အဖြစ်ပေးပစ်ခဲ့သည်။

ဒီလို မျိုးတွေ ဝယ် နိုင်အောင် သုံးနိုင်အောင် ပန်းအိဖြူ ဘာလုပ်သလဲဆို တာသိချင်လာ သည်။ အိမ်ကထွက်ပြေးပြီး သူငယ်ချင်းတွေနှင့် လာနေသော သူဌေးသမီး လည်းဖြစ်
ချင်ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ချမ်းသာ သည့် မိဘ အသိုင်းအဝိုင်းရှိလျှင် သေလုမျောပါး ဖြစ်သည့် အချိန်မှာ ပစ်ထားကြမည် မဟုတ်။ ဆေးကုပေးခဲ့သည့် မမြတ်စုတို့ ညီအမ
သည်ပန်းအိဖြူ နှင့် တစုံတရာပတ်သက်နေ သလားဟု ထပ်တွေးမိပြန်သည်။
“တော်ပြီ ဒါတွေစဉ်းစားလို့ ဗိုက်မဝဘူး၊ အချိန်တန်ရင် အဖြစ်မှန်ပေါ်လိမ့်မယ်”
မသိတာတွေကို ကြံဖန်စဉ်းစား မနေတော့ဘဲ သားရေသေတ္တာကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ ဖွင့် လိုက် တာနှင့် အဝတ်တွေကိုပဲ မြင်ရသည်။ ဒါလောက်တောင်များတဲ့ အဝတ်အစားတွေ
ကိုဘယ်နှစ် ထည်ရှိသလဲ ဆိုတာပန်းအိဖြူ တောင်သိချင်မှသိလိမ့်မည်။ ဒါကြောင့်လည်း ကြည်မာက ဇယားမရှုပ်စေရန် သေတ္တာတွေကို မဖွင့်လိုဟု ငြင်းခဲ့တာဖြစ်မည်။
“ပိုက်ဆံ ပြတ်လို့ကတော့ အကုန်ရောင်းစားပစ်မယ်”

စိတ်ထဲက ကြိမ်းဝါးလိုက်ပြီး သေတ္တာကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ဒီသေတ္တာအခွံတောင် တော် တော် တန်ကြေးရှိသည်။ သူခိုးစျေးနှင့် ရောင်းရင်တောင် တသောင်းခွဲ နှစ်သောင်းလောက်
ရနိုင်သည် ဟု ထင်၏။ အပြင်က ဖိနပ်တွေလည်း ရှိသေး၏။
“အား …ဆာတောင်ဆာလာပြီ၊”

ဒီကိုရောက်ကထဲက ရေတောင်မသောက်ရသေးတာ မင်းခန့် အခုမှ သတိရသည်။ မီးဖိုခန်း ထဲ မှာတော့ သောက်ရေအိုး တလုံးတွေ့ခဲ့သည်။ ဘယ်သူ့ဟာလဲတော့မသိ။ တခွက်
လောက်နှင့် တော့ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ရေသွားသောက်ကာ ညနေစာ အ တွက်စဉ်းစားရ သည်။ ဆေးရုံမှာတုန်းကတော့ မမအုန်းတို့ မူလေး တို့က စီစဉ်ပေးသည်။ လက်ကျန်အချိုရည် တွေမုန့်တွေ ထားပစ်ခဲ့တာ အခုမှ နောင်တရ၏။ ပါလာရင် ညနေစာ အတွက်ခေါင်းစားစရာ မလိုပါ။ မီးဖိုခန်းထဲမှာ ဟင်းချက်စရာတချို့တွေ့သော်လည်း မထိ
ရဲပါ။ ထိရဲရင်လည်း မင်းခန့် က ဘာမှဟုတ္တိပတ္တိ ချက်တတ်တာမဟုတ်။
ကြည်မာနှင့် ဒီကို အလာတုန်းက လမ်းမှာ ဘာဆိုင်မြင်ခဲ့သလဲဟု ပြန်စဉ်းစားကြည့် မိ သည်။ လမ်းထိပ်နားမရောက်တရောက် တွင်စတိုးဆိုင်တခုရှိ၏။ အဲဒီမျက်စောင်းထိုးတွင်
အသုတ် ဆိုင်လိုလို မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်လိုလို တခုတွေ့သည် ဟုပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ စတိုးဆိုင်မှာ တော့ ပေါင်မုန့် ကိတ်မုန့် နှင့် အချိုရည်လောက်တော့ရနိုင်သည်။ နာရီ ကို
ကြည့်လိုက်တော့ လေးနာရီ ထိုးဖို့ ငါးမိနစ်။ လက်ကိုင်အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံအိတ်ရှည် လေး ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ အကျွမ်းတဝင် မရှိသည့်နေရာတွင် အပြင်ကို စောစောထွက်တာ
ကောင်း၏။

အိမ်ဝမှာ ထမိန်ပြင်ဝတ်ရင်း တံခါးလက်ကိုင်ကွင်းမှာ ချိတ်ထားသည့် သော့ခလောက်ကို မြင်မှ သော့တွဲကို သတိရပြီး သွားယူစမ်းကြည့်ရာ မင်းခန့်ထင်သည့် အတိုင်း သော့အ
ကြီးက အိမ် သော့ဖြစ်သည်။ သော့ခတ်ပြီး လမ်းပေါ်ကို ခေါင်းလေး မသိမသာငုံ့ပြီးတက် လာခဲ့သည်။ ပန်း အိဖြူနှင့် သိကျွမ်းသူတွေ နှင့်တိုးမှာစိုး၏။
နေ့ခင်းကတွေ့ခဲ့သည့် အသုတ်ဆိုင်လိုလို ဆိုင်လေးက မရှိတော့။ ခုံတွေတောင်ခေါက် သိမ်း ထားတာကိုမြင်ရလို့ မင်းခန့် စိတ်ပျက်သွားရသည်။ မထူးတော့ဟု လမ်းထိပ်ဖက် ကို
ထွက်လာပြီး စတိုးဆိုင်ထဲပဲ ဝင်ခဲ့၏။ ဆိုင်ကပစ္စည်းစုံစုံလင်လင်ရှိပါသည်။ မုန့်တွေလဲ တွေ့ရ၏။
“အိဖြူ ..နေကောင်းသွားပြီလား”
“ဟုတ် ..ဟုတ်ကဲ့”
တရုတ်လူမျိုးဖြစ်ပုံရ သည့်ဆိုင်ရှင်မဝဝကြီးက ဆီးနှုတ်ဆက်သည်။
“မနေ့က ကြည်မာဖုန်းလာဆက်တုန်းက ဒီနေ့ ဆင်းရမယ်လို့တော့ပြောသား၊ အခု ဘယ်လို နေသေးလဲ”
“ဟုတ်ကဲ့…ကောင်းပါတယ်”
စကားဆက်ရှည်နေရမှာဖိုးလို့ ပေါင်မုန့် တထုပ်နှင့် ပိုကာတဗူး ယူပြီး ပိုက်ဆံထုတ်ပေး လိုက်သည်။ အအေးဗူးယူရင်း ဖရီဇာထဲမှာ ဘီယာဗူးတွေ ပုလင်းတွေတွေ့တော့ လည် ချောင်း ခြောက်ပြီး ရေငတ်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ အရက် မဟုတ်တောင် ဘီယာ လေးတော့ အာသာပြေတဗူးလောက်မော့ရ ရင် ကောင်းမှာပဲဟု ဖြစ်လာသည့်
စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ပြီး ဆိုင်ထဲက မြန်မြန်ပြန်ထွက်ခဲ့ရ၏။
ပေါင်မုန့် တွေအချိုရည်တွေဆိုတာက ဆေးရုံမှာလည်း စားခဲ့ရတော့ သိပ်မစားချင်။ ဘာ ဝယ်ရမှန်း မသိလို့သာ ဝယ်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အချိန်ကလည်းစောသေးတော့ လမ်း
မကြီး ပေါ်တက်ကြည့်လိုက်ဦးမည် ဟု အိမ်မပြန်ဘဲ ဆက်လာခဲ့သည်။ တနေရာမှာ ဒန်အိုးတွေ တပြောင်ပြောင် နှင့် ထမင်းဆိုင်လေး တခုကိုမြင်လိုက်တော့ ဝမ်းသာသွားပြီး
ခပ်သွက် သွက် လာခဲ့၏။

“ဟာ …အိဖြူလေးတော့ …ဆေးရုံက ဆင်းလာပြီလား”
ဒီနားတဝိုက်မှာ ပန်းအိဖြူက လူသိများပုံရသည်။ ထမင်းဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီး ကလည်း ဝမ်းသာအားရ နှုတ်ဆက်၏။
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဘာဟင်းစားမလဲ သမီး၊ ငါးပြေမ ချဉ်ချဉ်စပ်စပ် လေးလဲရှိတယ်၊ ဆိတ်ကလီစာ၊ ကြက် သား၊ ဒါက ငါးကြော်၊ ဘဲဥ ချဉ်ရည်လဲရှိတယ်”
“ငါးကြော်နဲ့ ပဲပေးပါ”
အချဉ်အစပ် စားချင်စိတ်မရှိလို့ ငါးကြော်ပဲတောင်းလိုက်သည်။

“ထမင်းပါ ယူမှာနော်”
“ဟုတ်ကဲ့၊ ဒီမှာပဲစားမယ်”
“အော် …အေးအေး၊ ရတယ်၊ ဒေါ်ကြီးက ပါဆယ်လားလို့”
ပန်းအိဖြူကတော့ ပါဆယ်ဝယ်လေ့ ရှိပုံရသည်။ မင်းခန့်ကတော့ ဝယ်လို့ မဖြစ်။တော် ကြာ ပန်းကန်မှားပြီးထည့်စားမိရင် ကြည်မာနှင့် ရှင်းနေရဦးမည်။ ထို့ကြောင့် ရှေ့က ခုံပုလေးမှာ
ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ ထမင်း၊ ငါးကြော်နှင့် ချဉ်ရည်ဟင်း လာချပေးပြီးနောက် အဒေါ်ကြီးက အ နားမှာ ဝင်ထိုင်သည်။ အထူးဧည့်သည်မို့ ဧည့်ခံတာလားဟုတွေးရင်း မင်းခန့် ထမင်းစ စား
လိုက်၏။
“ဒေါ်ကြီးလည်း သတင်းမေးချင်တာ၊ ကြည်မာနဲ့ လည်းမတွေ့၊ ချိုချို ကလည်းမလေးရှား ထွက် သွားပြီဆို”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဥက္ကာ ကလည်း ဒေါ်ကြီး စျေးသွားတိုင်းလာလာစောင့်မေးတယ်၊ ဒေါ်ကြီးလဲ ဘာမှမသိ တော့ ဘာမှ မပြောရဘူးပေါ့၊ အစာအဆိပ်ဖြစ်တယ် ဆိုတာ စတိုးဆိုင်က မအိကို ချိုချို
ပြောမှ ဒေါ်ကြီးလဲ ပြန်ကြားရတာ”

“အော် ..ဟုတ်ကဲ့”
နာမည်သစ်တခုကြောင့် မင်းခန့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်သတိပေးလိုက်မိ၏။ ဥက္ကာ ဆိုသူမှာ ဘယ်သူလဲ မင်းခန့် သိဖို့ လိုကောင်းလိုပါလိမ့်မည်။ အိပ်ဆေးသောက်သည့် အကြောင်း
ကို လည်း အစာအဆိပ်ဖြစ်သည်ဟု ရပ်ကွက်ထဲမှာ မချိုပြောသွားတာကိုလည်း မှတ်ထားရ၏။
“ကောင်လေးက ကွယ် ဟိုတနေ့က ဒေါ်ကြီးဆိုင် …ဒီနား …ဒီနား ..အထိ လိုက်လာတယ်၊ ဒေါ်ကြီးမှာ လန့်လိုက်တာ၊ အိဖြူတို့ အိမ်ဖက်လဲ ရောက်ခဲ့တယ်တဲ့၊ တော်သေးတာပေါ့
ကွယ် နေ့လည်ခင်း ဆိုတော့ သမီးတို့ လမ်းထဲမှာ လဲ ငမားတကောင်ပဲ ရှိလို့၊ ဒင်း ကလဲ မူးပြီး မှောက်နေတယ်လေ”
ပြောပုံက လျှို့ဝှက်သဲဖို ဖြစ်နေတော့မင်းခန့် လည်း ထမင်းတောင် မျိုရတာ အဆင်မပြေ ပါ။ ဥက္ကာဆိုသူက ပန်းအိဖြူကို ချဉ်းကပ်နေသူလား၊ ဒါမှ မဟုတ် ပန်းအိဖြူ နှင့် တစုံတရာ
ပတ်သက်နေသူလား ဆိုတာသိချင်စိတ်ပြင်းပြလာသည်။ စားချင်စိတ်ကုန်သွားလို့ ဇွန်းပြန် ချလိုက်တာကို အဒေါ်ကြီးကကြည့်ပြီး
“အောင်မယ်၊ ချစ်ချစ် အကြောင်းကြားလိုက်လို့ ထမင်းတောင် မစားနိုင်တော့ဘူးလား၊ စား ပါတော် စားပါ၊ နောက်နေ့ ကျုပ်တွေ့တာနဲ့ အကျိုးအကြောင်းပြောပေးပါ့မယ်”
မစားချင်ပေမယ့် ဗိုက်ပြည့်ဖို့စားရမည် ဆိုသည့် အသိကြောင့် ငါးကြော်ကိုပဲ ဖဲ့ရွဲ့ပြီးကုန် အောင် စားလိုက်သည်။ ဥက္ကာဆိုတာ ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်နေသူမှန်း သေချာသ လောက်ဖြစ်
သွားတော့ ပန်းအိဖြူ အိတ်ထဲမှာတွေ့သည့် ကွန်ဒွန်က အဲဒီဥက္ကာ နှင့် ဆက် စပ်နေသလားဟု တွေးမိသည်။

“စားလို့ မကောင်းဘူးလားအိဖြူ”
“ဟုတ်တယ် သိပ်မစားနိုင်သေးဘူး၊ ဘယ်လောက်ကျသလဲ”
“မပေးပါနဲ့တော်၊ ဆေးရုံတက်တုန်းကလဲ သတင်းမမေးလိုက်ရဘူး၊ လက်ဆောင်လေးဘာ လေး ဝယ်မပေးလိုက်ရဘူး ကြုံတုန်း ကျွေးရတာ၊ နေပစေ၊ နောက်နေ့မှယူမယ်၊ လာဦးမယ်
မဟုတ်လား၊ ဒေါ်ကြီး မနက်စျေးသွားရင်း ဥက္ကာ နဲ့တွေ့ရင်မေးခဲ့မယ်၊ ဘာမှာမလဲလို့”
“မဟုတ်တာပဲ ..ယူပါ”
ဘယ်လောက်ကျသလဲ မသိသော်လည်း တထောင်တန်တရွက် စားပွဲပေါ်တင်ပေးခဲ့ပြီး ပေါင်မုန့်ထုပ်ကို ဆွဲကာ မြန်မြန်ထွက်သွားလိုက်သည်။ ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးက နောက်က နေ ဘာတွေမှန်းမသိ အော်ပြောနေသေးသော်လည်း မင်းခန့်လှည့်မကြည့်တော့ပါ။ အိမ်ကို ပြန် ရောက်တော့ တံခါးသော့ဖွင့်တာ လက်တွေတုန်နေသည်။ မောလဲမောနေ၏။ အိမ်တံခါး
ကို ပြန်ပိတ်ပြီးသည်နှင့် အခန်းထဲပြေးဝင်ကာအိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်မိသည်။ ဘာတွေမှန်းမသိ တာတွေကို ရင်ဆိုင်ကျော်ဖြတ်နိုင်ပါမည်လားဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်းမသေ ချာ။ ခေါင်း တွေ နောက်ကိုက်လာသည်အထိ စိတ်ရှုပ်မိရသည်။
အမောပြေသွားတော့မှ လက်ကိုင်အိတ်ကိုဖွင့်ပြီး အထဲက ကွန်ဒွန်ကို ထုတ်ယူကာ အိမ် သာထဲ သွားပစ်ချလိုက်၏။ လွှတ်ပစ်ဖို့ လက်ထဲကိုင်သွားရတာကိုတောင် မင်းခန့် ရင် ထဲမှာ
အော်ဂလီ ဆန်နေသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“အိဖြူ ….အိဖြူ”
အိပ်ပျော်နေရာကနေ ခေါ်သံကြားပေမယ့် ကိုယ့်ကို ခေါ်သည်လို့ မထင်။ ခေါ်သံအပြင် တံ ခါး ကို လှုပ်ရမ်းသံ တဝုန်းဝုန်းထွက်လာတော့မှ ခေါင်းကကြည်သွားသည်။ ခေါ်သံက
ကြည် မာ့ အသံ။ ကြည်မာ အလုပ်က ပြန်လာပြီထင်သည်။
“လာပြီ၊ လာပြီ”
အသံပြန်ပေးရင်း ထလိုက်တော့ ထမိန်ပြေကျနေလို့ ကပျာကယာပြန်ဝတ်လိုက်ရသည်။ နောက်နေ့ တွေကျရင်တော့ဂါဝန် ဝတ်အိပ်မှဖြစ်မည်။ မီးခလုပ်က အဝင်အထွက်အပေါက်
ဘေးမှာ ဆိုတော့ စမ်းဖွင့်လိုက်ပြီး အလင်းရောင်ရသည်နှင့် အိမ်ရှေ့ကို ခပ်သွက်သွက် ထွက်ခဲ့၏။ ကြည်မာပြန်လာရင် တံခါးဖွင့်ပေးရမည်ဟု ခေါင်းထဲမှာ ရှိသော်လည်း ဘယ်လို
က ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားသည်မသိ။ ဒါတောင်မှ မင်းခန့် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်ပါ။ ညနေက ထမင်းမဝလို့ ပြန်ဆာလာတာနှင့် ပေါင်မုံ့ နည်းနည်း နှင့် အချိုရည် ထသောက်
ပြီးနောက်မှ အိပ်ပျော်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
“နင် ..တမင် လုပ်တာ မဟုတ်လား အိဖြူ”
“ငါ …ငါ အိပ်ပျော်သွား”
“အပိုတွေ၊ နင်ဘာလို့ သော့ခတ်ပေးမထားတာလဲ၊ ငါက တံခါးကိုသေသေချာချာ ပိတ်ပါလို့ ပြောမိတာနဲ့ နင် တမင်အရွဲ့တိုက်ပြီး ချက်ထိုးထားတာ မဟုတ်လား”
တံခါးကို ဒီလို မပိတ်လို့ ဘယ်လိုပိတ်ရမည်နည်း။ ဒေါသတကြီး နှင့်ကြည်မာကတော့ တံ ခါး ပွင့်သွားသည်နှင့် အိပ်ခန်းထဲကို ခြေသံပြင်းပြင်းနှင့် ဝင်သွားသည်။ မင်းခန့်လည်း တံ ခါး မြန်မြန်ပြန်ပိတ်ပြီး နောက်ကနေပြေးလိုက်သွားမိ၏။
“ငါလဲ သတိထားရင်း အိပ်ပျော်သွားတာပါ။ ဆောရီးနော်ကြည်မာ”
“အိဖြူ”
လက်ထဲက အိတ်ကို အိပ်ယာပေါ်ပစ်ပေါက်ချလိုက်ရင်း အော်လိုက်သောကြောင့် မင်းခန့် တောင်တုန်သွားသည်။
“ငါ နင့် အကြောင်းကို မသိတဲ့ နလပိန်းတုံး မဟုတ်ဘူး၊ ငါမှားတယ်၊ မှားတာ၊ သေကောင် ပေါင်းလဲဖြစ်ပြီး ဆေးရုံက ပြန်လာတော့ နင်ပြောင်းလဲလာတယ်၊ တည်ငြိမ်လာတယ်
ဆိုပြီး ထင်နေမိတာ။ နောက်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံတော့မယ်လို့ စဉ်းစားထားတာ၊ နင်ဘာမှ မပြောင်းလဲ ဘူး၊ ကြည်မာ နင်စောက်တုံးမပဲ”
ဒေါသတကြီးပြောရင်း ကိုယ်ပေါ်က အကျ ႌကို ချွတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ်ပစ်ချလိုက်သည်။ စ ကပ် ဇစ်ကို ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ဆွဲချ၏။ အောက်က ပင်တီစက ဇစ်ထဲ ဝင်ညပ်
ပြီး ဆက်ဆွဲမရ။ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဒီလောက် တင်းပြီးကပ်နေသည့် ပင်တီက ဘယ်လိုဇစ်ကြား ဝင်သွား သည်ကို မင်းခန့်လည်းနားမလည်ပါ။ ကြည်မာ့ တင်ပါးကြီးတွေက စကပ်နှင့်
လည်း ဆန့်ပုံမရပါ။ ဝင်ကူညီချင်ပေမယ့် ကြည်မာ့မျက်နှာ ထား ကို ကြည့်ပြီး ဝင်မကူရဲ။
“ကဲ ..ဟယ် …ကဲ ..ဟယ်”
ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ဖြင့် ပင်တီရော စကပ်ပါ အတွဲလိုက်ကြီးချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ ဇစ် က အပြည့်မပွင့်သောကြောင့် ကြည်မာ သူမ၏ အောက်ပိုင်း အပြင်ရောက်လာ အောင်
တော်တော် အားစိုက် တွန်းလိုက်ရသည်။ ကြည်မာ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာစီ ယာ လေးတ ထည်ကလွဲပြီး ဘာမှမရှိတော့။ ကြည်မာ့ ညီမလေးက တင်ပါးကြီးတွေလိုပင် ဖေါင်းမို့ပြီး
တင်းနေသည်။ သူမနှင့် ချစ်ခွင့် ရသူအတွက် အလွန်အိစက်သော အထိအ တွေ့ ကို ပေး မည်မှာမလွဲပေ။ ကြည်မာနှင့် လက်ထပ်မည့် သတို့သားသည် ရေမြုပ်မွေ့ယာ ဝယ်ရန်
မ လို၊ စပရိန် မွေ့ယာမလိုပါ။ ညီမလေးပေါ်က တောအုပ်လေးက လည်းထူထူ သိပ်သိပ်နှင့် မီး ရောင် မှာ နက်ပြောင်နေသည်။ ကြည်မာ၏ အပျိုစင် ညီမလေးကို မင်းခန့် အငမ်း

မရ လိုက်ကြည့်နေမိ၏။
“အိဖြူ ငါစိတ်တိုနေတယ်နော်၊ ငါ့ကို လာမကြည့်နဲ့”
အလွန်မြင်ချင်နေခဲ့သည့် မြင်ကွင်းကို မျက်စိရှေ့ရောက်လာပေမယ့် မင်းခန့် ဆက်ကြည့် လို့ မရတော့။ ကြည်မာ့ဒေါသကို ကြောက်တာနှင့် မျက်နှာလွှဲပြီး ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ်မှာပဲ
ပြန်ထိုင်ချလိုက်ရသည်။ ဝုန်းဒိုင်းနှင့် အသံတွေကြားပြီး ခနကြာတော့ ကြည်မာထမိန်ရင် လျားနှင့် မှန်ရှေ့မှာထိုင်ပြီး မျက်နှာပေါ်က မိတ်ကပ်တွေ၊ နှုတ်ခမ်းနီတွေကို တစ်သျှူးနှင့် တိုက်ဖျက်နေတာကိုတွေ့ရသည်။ စောစောတုန်းက အဲဒီနားမှာ မှန်မရှိ။ အခုမှ တနေရာ ရာက ယူပြီး နံရံမှာ မှီထောင်လိုက်တာ ဖြစ်ပုံရသည်။
“ဟုတ်တယ်၊ ဒါ မချိုမှန်၊ ငါ့ကိုပေးသွားတာ ဘာဖြစ်လဲ”
မင်းခန့် လှမ်းကြည့်တာကို မှန်ထဲကမြင်ပုံရသည်။ သူမဖာသာ တွေးချင်သလိုတွေးပြီး ရန် ပြန်ထောင်လိုက်သေး၏။ မင်းခန့် ပြုံးချင်လာတာနှင့် ကြည်မာ မမြင်အောင် အိပ်ယာပေါ်
လှဲချပြီး ပြုံးမိသည်။ ကြည်မာနှင့် ပန်းအိဖြူဘာကြောင့် မတည့်ကြသည်ကို မင်းခန့် ရိပ်မိ သလိုလို ဖြစ်လာသည်။
ကြည်မာက ရိုးသားသော်လည်း ဒေါသကြီးသည်။ လူဖြောင့်စိတ်တို ဆိုတာမျိုးဖြစ်လိမ့် မည်။ ပန်းအိဖြူကလည်း မင်းခန့် နားလည်မိသလောက်ဆိုရင် တဇွတ်ထိုးတယူသန် နှင့်
သူမ လုပ်ချင်ရာလုပ်တတ်သူဖြစ်သည်။ ကိန်းခန်းလည်းကြီးပုံရ၏။ သူတို့ နှစ်ယောက် ထိပ် တိုက် အကြိမ်ကြိမ်တွေ့ ဖူးကြပါလိမ့်မည်။ ပန်းအိဖြူ၏ စိတ်နေစိတ်ထား အခြေအနေ
နှင့် ပတ်သက်ပြီး မင်းခန့် ဖက်က ဘာမှ မသေချာသော်လည်း ကြည်မာ့ကိုတော့ သနားမိ သည်။ သူမ၏ အလုပ်ခွင်ဆိုတာက အလွန်စိတ်တိုစရာကောင်းသည့် အရက်သမား
တွေကို သည်းခံ ဆက်ဆံရသည့်နေရာဖြစ်သည်။ တခုခု အဆင်မပြေတာရှိရင် ကြည်မာ့လို စိတ် ကြီး သည့် မိန်းကလေး တယောက်အနေနှင့် ထိန်းချုပ်ရတာ အရမ်းကို ခက်ခဲ
ပင်ပန်းပါ လိမ့်မည်။
အခုလည်း အလုပ်မှာ စိတ်တိုစရာတခုခု ကြုံပြီးကြည်မာ ဒီလောက်အထိဖြစ်သွားတာဖြစ် လိမ့်မည်။ သူမ စိတ်ပြေသည် အထိတောင်းပန်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး မင်းခန့် ပြန်ထကာ
ကြည်မာ့ နားကို တိုးကပ်သွားမိသည်။
“အလုပ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်လာတာလဲ ကြည်မာ၊ အရက်သမားတွေက ဘယ်လိုရစ်လိုက်လို့လဲ”
“ဘယ်လိုမှ မရစ်ဘူး၊ ဘာမှလဲ မဖြစ်ဘူး၊ အိမ်ရောက်မှ စောက်ချိုးမပြေလို့ စိတ်တိုရတာ”
မင်းခန့် ရင်ထဲဒိန်းကနဲဖြစ်သွားသည်။ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်သည့်တိုင်အောင် ရင်တွေတ လှပ်လှပ်တုန်ပြီး ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်လာသည်။ ကြည်မာ့ ရန်စကားကြောင့်
ဒီ လောက်ဖြစ်သွားရတာ မဟုတ်ပါ။ အမှန်မထင်ကြည့်လိုက်မိသည့် မှန်ထဲတွင် ကြည်မာ ၏ နောက်မှ ဆံပင်ညိုညို နှင့် မိန်းကလေးတယောက်၏ မျက်နှာကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ဖြူ
ဖျော့ သော မျက်နှာက ညိုးငယ် နေ၏။ မင်းခန့် အတွက်ကတော့ တစေ ္ဆ တကောင်ကို မြင် လိုက် ရ သလိုပင်။ သေဆုံးခဲ့ ပြီးပြီ ဖြစ်သော ပန်းအိဖြူ၏ မျက်နှာ ကို သူ၏ မျက်နှာ
လို့ မင်းခန့် ဘယ် လိုမှ လက်ခံလို့ မရပါ။
ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ကျသွားသော မင်းခန့်ကို ကြည့်ပြီး ကြည်မာ မျက်နှာလေးမဲ့ပြီး အခန်း ထဲကနေထွက်သွား၏။ ခုချိန်မှာမင်းခန့် ကြည်မာ့ကို စိတ်မဝင်စားနိုင်တော့ပါ။ ကိုယ့်ထိတ်
လန့် မှုထဲမှာကိုယ်ပြန်ပြီးချာလည်လိုက်နေသည်။
“အဓိက ကတော့စိတ်ပါပဲဗျာ”
ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင် ဆေးရုံမှာတုန်းက ဒေါက်တာအောင်ဇင်လတ် ပြောခဲ့သည့် စကား တ ခွန်းက နားထဲကို ပြန်ဝင်ရောက်လာသည်။ မျက်လုံးကို မှိတ်ပြီးကိုယ်ဘာဖြစ်နေသလဲ ဆို
တာ သရုပ်ခွဲဖို့ ကြိုးစားကြည့်သည်။ သေဆုံးပြီးသူတယောက်၏ မျက်နှာဖြစ်နေလို့ မ ကြည့် ဝံ့တာလားဟု တွေးကြည့်၏။ သိပ်မသေချာပါ။ အများသူငါ သတ်မှတ်ချက်တွင် မင်းခန့်
သာသေဆုံးသွားခြင်း ဖြစ်ပြီး ပန်းအိဖြူကတော့ အသက်ရှင်လျက်ရှိနေသေး သည်။ ပန်း အိဖြူေ သဆုံးသွားပြီဆိုတာကို မင်းခန့် တယောက်သာသိသည်။ မင်းခန့် မသေဘူးဆို တာကို
လည်း မင်းခန့် တယောက်သာသိသည်။
ရှေ့လျှောက်ရမည့် ခရီးအရှည်ကြီးရှိသေးသည်။ သွေးပျက်နေလို့ မဖြစ်။ ဒေါက်တာအောင် ဇင်လတ်ပြောသလို စိတ်က အရေးကြီးသည်။ ထိုစိတ်ကို တည်ဆောက်နိုင်ဖို့ အရေးကြီး၏။
မင်းခန့် မျက်လုံးက ကြည်မာချထားခဲ့သည့် မှန်ဆီသို့ရောက်သွားသည်။ ကောက်ယူလိုက် ချင်ပေမယ့် ကြည်မာနှင့် နောက်ထပ်စကားမပြောချင်။ ပန်းအိဖြူလည်း မိန်းကလေး တ
ယောက်ဖြစ်၏။ မှန်တချပ်တော့ ကိုယ်ပိုင်ရှိမှာမလွဲပါ။
ဟိုဟိုဒီဒီ မျက်စိကစားရင်း ခြေရင်းကသေတ္တာဘေးတွင် လေးထောင့်ခြင်းလေး တလုံးသွား တွေ့သည်။ အဖုံးပါသည့် ခြင်းလေးထဲတွင် နှုတ်ခမ်းနီ၊ လက်သည်းနီ စသည့် အလှပြင်
ပစ္စည်း တွေနှင့် အလှဆီ ဗူးတွေ အမျိုးမျိုးတွေ့ရသည်။ လက်သည်းညှပ် လို တိုလီ မုတ် စတွေလည်း ရှိသည်။ မှန်တော့မတွေ့ စိတ်ပျက်ပြီး အဖုံးပြန်ပိတ်လိုက်တော့မှ ခြင်း နှင့်နံရံ ကြား တွင် ထောင်ထားသည့် လေးထောင့် အချပ်တချပ်ကို တွေ့ရသည်။ စိတ် ထင်လို့ ယူ ကြည့်လိုက်တော့ အလျားတတောင် အနံ တပေလောက်ရှိမည့် မှန်ကြီးတချပ် ဖြစ်နေ သည်။
“နင့်ကိစ္စ တွေ မပြီးသေးဘူးလား၊ ငါပြီးရင် မီးပိတ်တော့မယ်”
ကိုယ့်စိတ်ကူးနှင့် ကိုယ်ရှုပ်နေလို့ ကြည်မာပြန်ဝင်လာတာကိုတောင် သတိမထားလိုက်မိပါ။ ခြင်ထောင်ကြိုးတွေကို ချိတ်ရင်း ပြောလိုက်သည့် ကြည်မာ့စကားကြောင့်
“ပြီး …ပြီးပါပြီ”

မှန်ကိုခြင်းတောင်းပေါ်ပြန်တင်ပြီး မင်းခန့်လည်း ခြင်ထောင်ထောင်ရသည်။ နံရံက ချိတ် က လေး တွေမှာ လိုက်ချိတ်လိုက်ရုံပဲဆိုတော့ အဆင်ပြေပါသည်။ ဒါတောင်မှ အစပိုင်းမှာ ခြင် ထောင်ကိုင်ပြီး ယောင်ချာချာဖြစ်နေမိလို့ ကြည်မာ မျက်စောင်းထိုးတာခံလိုက်ရသေးသည်။ မင်း ခန့် ပြီးလို့ ခြင်ထောင်ထဲ ရောက်သည်နှင့် ကြည်မာက
မီးပိတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပင်ပန်း လာ တာ ဆိုတော့ သူမလည်း အိပ်ချင်ပေမည်။ သူတို့တွေက ဆိုင်တွေကိုသွားရင် ထိုင်ခွင့် တောင်မရ။ ၀ိုင်းတွေနားမှာ မတ်တပ်လေးတွေ
ရပ်နေရတာ မင်းခန့် သိ၏။ အလွန်ခြေ ညောင်းရသည့် အလုပ်ဖြစ်သည်။
ဘာမှတောင်မကြာသည့် အချိန်အတွင်းမှာကြည်မာ အသက်မှန်မှန်ရှူပြီး အိပ်မောကျသွား ပေမယ့် မင်းခန့်ကတော့ ဘယ်လိုမှ အိပ်မပျော်ပါ။ စောစောက မြင်လိုက်ရသည့်
ပန်းအိဖြူ ၏ ပုံရိပ်က မျက်လုံးထဲမှာ တဝဲဝဲလည်နေသည်။ ဒါတောင်မှ အမှတ်တမဲ့ မြင်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ သေသေချာချာမြင်ခွင့်ရခဲ့သည်မဟုတ်။ သေသေချာချာ မြင်
ခွင့်ရရင် ဘယ်လို နေမလဲ ဟု သိချင်လာသည်။ အိပ်မပျော်မည့်တူတူ မထူးတော့ဟု စိတ်ပေါ်လာ၏။
အိပ်ယာထဲကနေ အသာလေးထလာပြီး မှန်ကိုစမ်းယူကာ ရင်ခွင်မှာပိုက်လိုက် ပြီးတော့ မှောင်ထဲမှာ တရွေ့ရွေ့ နှင့် အခန်းပြင်ကို ထွက်ခဲ့၏။ အိမ်ရှေ့ခန်းကိုသွားချင် ပေမယ့်
မီး ဖွင့် လိုက်ရင် ကြည်မာ နိုးသွားမှာစိုးလို့ အနောက်ဖက်ကိုလာခဲ့သည်။ အိမ်က လည်း အ ခန်းသုံးခန်းပဲ ရှိသည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း၊ အိပ်ခန်းနှင့် မီးဖို ဒီသုံးခုသာရှိသည်။ မီး
ဖိုက မီး ခလုပ်ကလည်း အခန်းဝမှာပဲ ရှိလို့ အလွယ်တကူဖွင့်လိုက်နိုင်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်း မီးကို ဖွင့်လိုက်ရင် အိပ်ခန်းထဲကို အလင်းရောင်ဝင်ကြောင်း ညဦးပိုင်းကထဲက
မင်းခန့် သိခဲ့ သည်။
မီးရောင်လင်းသွားသည်နှင့် စားပွဲဝိုင်းလေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီးမှန်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်၏။ ပြီးမှ မျက်စိကို မှိတ်လိုက်ပြီး မှန်ကို မျက်နှာရှေ့မှာထောင်ပြီး မျက်စိကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကြည့်
လိုက်၏။
အညိုရောင်ဆံပင်တွေက အနည်းငယ်တော့ကွေ့လိမ်နေသည်။ နဖူးပေါ် ဝဲကျနေသည့် ဆံပင်တွေကို သပ်တင်လိုက်သည့် အခါ မျက်နှာကို ပိုပြီး ရှင်းလင်းစွာ မြင်ရသည်။ မျက်ခုံး နှင့်
မျက်လုံးက အ နေ တော်လောက်ဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း နှာတံက အချိုးမကျ ဟု မင်း ခန့်ထင်သည်။ ဘယ် လို အချိုးမကျတာလဲဆိုရင်တော့ မဖြေတတ်ပါ။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းက နည်း
နည်း ထူသည်ဟု ထင်မိသည်။ဒါပေမယ့် ကြည့်ရဆိုးလောက်အောင်လဲ မဟုတ်။ အားလုံးကို ခြုံငုံပြီးပြောရရင် မှန်ထဲမှာ ရှိနေတာ မင်းခန့် အရင် တုန်းက လုံးဝ မ တွေ့ခဲ့ဖူး သည့်
မိန်းကလေးတယောက်၏ မျက်နှာဖြစ်သည်။ တခု တော့ ရှိသည်။ မျက်လုံး ကိုတည့် တည့် စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်ကျောထဲစိမ့် ကနဲဖြစ် သွား၏။
“ဟုတ်ပြီ၊ ဘာထူးခြားလို့လဲ”
စိတ်ကိုအားတင်းလိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် မှန်ထဲက ပုံရိပ်ကို မမှိတ်မသုန်စိုက်ကြည့်နေ မိ သည်။ မျက်နှာပေါ်မှာ ရှိသမျှ အစိတ်အပိုင်း အကုန်လုံးကိုလိုက်ကြည့်သည်။ ကြည့်နေ
ရင်း တခါတခါကျရင် မိန်းကလေးမျက်နှာက ပြုံးယောင်သမ်းလာသည်။ တခါတရံကျ ရင် မဲ့ သလိုလို ဖြစ်သွားပြီး တခါတရံကျရင်တော့ မျက်လုံးတွေက ရီဝေပြီး ညိုးယော်နွမ်းဖျော့
သည့် မျက်နှာကိုမြင်ရသည်။
ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း စိတ်ရဲလာသည့် အခါ အထဲကပုံကပြုံးသည်ဟုထင်ရင် မင်းခန့်ကပြုံး ပြလိုက်သည်။ မဲ့သည်ဟုထင်ရင် မဲ့ပြလိုက်သည်။ ညိုးငယ်နေသည်ဟုထင်ရင် ပိုပြီးညိုး
ငယ် အောင်လုပ်ပြလိုက်သည်။ ကလေးကလား ရယ်စရာတွေဟု တွေးမိသေး ပေ မယ့် ခုချိန် မှာဒီလိုလုပ်နေရတာ မင်းခန့် အတွက် နည်းနည်းဖြေသာသလိုလို ရှိ၏။ အတိုင်း အ
တာ တခုအထိစိတ်ကျေနပ်သွားသည်ဟု ထင် တော့မှ ရပ်လိုက်သည်။ ထရပ်လိုက်တော့မှ ခါးတွေညောင်းပြီးခြေထောက်တွေလည်း ထုံ နေတာကို သတိထားလိုက်မိသည်။
ကိုယ်အ ထက်ပိုင်းကို ဟိုဒီလှည့်လိုက်သည့် အခါ အသံ တွေ တဖျစ်ဖျစ်မြည်သွား၏။
စိတ်ပေါ့ပါးစွာဖြင့် အခန်းထဲပြန်လာပြီးနောက် ခြင်ထောင်ထဲဝင်အိပ်လိုက်ရာ တချိုးထဲ အိပ် ပျော်သွားသည်။ မှန်ထဲက မျက်နှာကိုပြန်ကြည့်ရဲလျှင် အပြင်မှာလည်း ပန်းအိဖြူ နှင့်
ပတ် သက် တာတွေကို ရင်ဆိုင်ရဲတော့မည်ဟု ကိုယ့်စိတ်ကိုပြန်ပိုင်းဖြတ်လိုက်၏။
ခုရက် ပိုင်းမှာ အိပ်နေဖြစ်တာ များလို့ မနက်ကျတော့ ခပ်စောစော နိုးပေမယ့် လူကကြည် ကြည်လင်လင် ရှိပါ၏။ တော်တော် နှင့် မထသေးဘဲ နှပ်နေပြီး ရှစ်နာရီကျော်လောက်မှာ
အိပ်ယာထဲက ထွက်လာသည် အထိကြည်မာ မနိုးသေးပါ။ မင်းခန့် ကိုကျောပေး ရင်း တ စောင်းလေး အိပ်ပျော်နေသည်။ ပန်းအိဖြူကို တော်တော် အမြင်ကပ်ပုံရသည်။ အိပ် တာ
တောင် ကျောပေးအိပ်၏။
မင်းခန့် အတွက်သတ်မှတ်ထားသည့် အတိုင်း မချိုပိုင်ခဲ့သော ရေစည်မှ ရေဖြင့် မျက်နှာ သစ်ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ပြန်ဝင်လာသည်အထိ ကြည်မာ မနိုးသေး။ မျက်နှာ မသစ်ခင်
အိမ်သာဝင်တော့လည်း မချိုရေပဲ ဖြစ်သည်။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ နှင့် သွားတိုက်ဆေး သွား ပွတ်တံ တွေ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်သည့် မမအုန်း ကို ကျေးဇူးတင် မိ သည်။ ဒါတွေသာ ပါ
မလာရင် ကြည်မာ မနိုးမချင်း ပန်းအိဖြူ၏ ပစ္စည်းတွေ ဘယ်မှာ မှန်းမသိသည့် မင်းခန့် မျက်နှာသစ်ဖို့ ခက်မည်။
ထမင်းစားပွဲလေး မှာထိုင်ပြီး ညနေကဝယ်ထားသည့် ပေါင်မုန့်ကို ရေနှင့် မျှောချနေတုန်း ကြည်မာနိုးလာသည်။ ညကလောက်မျက်နှာ မတင်းမာတော့သော်လည်း မင်းခန့်ကို ခပ်
တည်တည် ကြည့်ပြီး နောက်ဖေးကို ဆင်းသွား၏။ မဆင်းခင် တံခါးကြားက ရာဘာဖိနပ် လေးတရံကို ယူစီးလိုက်တာကို မြင်ရလို့ သူမ ဆင်းသွားပြီးသည်နှင့် မသိမသာလေး တံ
ခါး နားကို သွားကြည့်တော့ ရာဘာကွင်းထိုးဖိနပ်လေးတရံကို တွေ့သည်။ စွပ်ကြည့်တော့ခြေ ထောက်နှင့် အတော်ပဲဖြစ်သည်။ အရင်ကဒါကို မတွေ့လို့ နောက်ကိုဆင်းရင် အိမ်ရှေ့
က ကတ္တီပါ ဖိနပ်ကို သွားပြန်ယူနေရသည်။
ကြည်မာ ကိစ္စဝိစ္စတွေ ပြီးလို့ မီးဖိုထဲပြန်ဝင်လာချိန်မှာ မင်းခန့်က နေရာမှာပြန်ထိုင်ပြီး ပေါင် မုန့်စားနေပြီ ဖြစ်သည်။ ကြည်မာလာတော့ ဖွင့်လက်စ ပေါင်မုန့်ထုပ်ကို ကြည်မာ့ဖက်ကို
ထိုးပေးလိုက်၏။
“ရော့ ကြည်မာ၊ စား”
မင်းခန့်ကို တချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“မစားတော့ဘူး၊ မီးလာနေတယ်၊ ခေါက်ဆွဲပဲ ပြုတ်သောက်လိုက်တော့မယ်”
ပန်းကန်စင်အောက်နား မှာချထားသည့် မုန့်ပုံးတပုံး ကိုကြည်မာ ဖွင့်ပြီး ခေါက်ဆွဲခြောက် တထုပ် ယူလိုက်၏။ ပန်းကန်စင်၏ တခြားဖက်ထိပ်တွင် နောက်ထပ်မုန့်ပုံး တပုံးတွေ့သည်။
ထိုမုန့် ပုံးပေါ်တွင် အိ ဟု ဆော့ပင်နှင့် ရေးထားတာမြင်လို့ မင်းခန့် ထယူပြီး ဖွင့်ကြည့် လိုက်သည်။ အထဲမှာ ကော်ဖီမစ် ထုပ်တွေတွေ့ရ၏။ ပေါင်မုန့်ကို ရေနှင့် မျောမည့်အစား ကော်
ဖီလေး နှင့်ဆိုရင် ပိုကောင်းမည်ဟု တွေးမိသည်။ ဒါပေမယ့် ရေနွေးကို ဘယ်လိုလုပ် ရမလဲ ဆိုတာမင်းခန့် မစဉ်းစားတတ်။ ရေနွေးတည်ဖို့ ခရားတခုတော့တွေ့သည်။ တခုထဲ ဆိုတော့
ဘုံသုံး ဖြစ်နိုင်၏။ ကြည်မာ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ လျှပ်စစ်ဖိုမှာ ဒယ်အိုးလေးတလုံး နှင့် ခေါက်ဆွဲပြုတ်နေ သည်။
“ကြည်မာ၊ ဒီမီးဖိုက ဂက်စ် ရှိသေးရဲ့လားမသိဘူး”
“နင်ပဲ သုံးတာ ငါဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ၊ မချိုရေနွေးတည် တုန်းကတော့ ရသေးတယ်၊ ငါ လုံးဝ မကိုင်ဘူးနော်”
ဒေါသတကြီးတုန့်ပြန်လာသည့်ကြည်မာ့ကို မင်းခန့် စိတ်မဆိုးပါ။ ပြုံးချင်လာတာနှင့် ပြုံးမိ သည်။ ပြုံးရာကနေ ရယ်ချင်လာလို့ ရယ်မိသည်။ ပျော်လို့ ရယ်တာမဟုတ်ပါ။ မင်းခန့် ခုချိန်
ထိ စူး စမ်းနိုင်သမျှ ပန်းအိဖြူနှင့် ပတ်သက်တာတွေသည် တကယ်တော့ အပေါ်ယံ သက်သက် အသေးအဖွဲ လေးတွေသာဖြစ်သည်။ ဖေါ်ထုတ်ရဦးမည့် ဖြေရှင်းရဦးမည့် ခက် ခဲ
ရှုပ်ထွေးသော အကြောင်းအရာတွေ အများကြီးရှိ နိုင်သေးသည်။ ကြည်မာ၏ နားမ လည် သည့် အ ကြည့်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ မင်းခန့် စိတ်မသက်သာစွာ ဆက်ရယ်နေ မိပါသည်။
ကြည်မာကတော့ မင်းခန့်ကို ရူးသွားပြီ ဟု ထင်ကောင်းထင်ပါလိမ့်မည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx”

အခန်း -၃ (င)

အဝတ်လျှော်ရင်း လက်သည်းတွေ ကျိုးကုန်ကထဲက မင်းခန့် စိတ်ညစ်သွားသည်။ ဒါပေ မယ့် ဒီနေ့ တနေ့လုံး အဆင်မပြေ တာတွေ ဖြစ်လာဦးတော့မည်ဟု လုံးဝ မတွေးမိခဲ့ပါ။
ပန်း အိဖြူ တုန်းကတော့ ဘယ်လိုလုပ်သည် မသိ။ မင်းခန့် အတွက်ကတော့ လက်သည်း ရှည် တွေက စိတ်မရှည်ချင်စရာ ကောင်းသည်။ဟို အရင်က စက်နှင့်လျှော်တာဆိုတော့
လွယ်ကူ သက်သာ သည်။ ဒီမှာက စက်မရှိတော့ လက် ကိုပဲ အားကိုးရသည်။ မလျှော် လို့လည်း မဖြစ်တော့။ ဆေးရုံမှာထဲက မချိုအဝတ်တွေ ဝတ် ခဲ့သည်။ အိမ်ရောက် တော့
လည်း ဆက် ဝတ်နေသည်။များပြားလွန်းသည့် ပန်းအိဖြူ၏ အဝတ်အစားတွေကို ထိ တောင် မ ထိဖြစ် သေး။ ဆေးရုံမှာ ပိုက်ဆံပေးလျှော်ခဲ့သည့် အ ဝတ်တွေကိုတောင် ပြန်ဝတ်
လို့ ကုန်ပြီခဲ့ပြီ။
အဝတ်လျှော်တာကို ရပ်ပြီး အခန်းထဲက လက်သည်းညှပ်သွားယူစဉ် အိမ်ရှေ့ခန်းဖက်က ကြည်မာ ဘုရားရှိခိုးနေသံကြားရသည်။ ဆေးရုံမှာ ကထဲက ဆိုးဆေးတွေ အကုန်နီးပါး
ပျက်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည့် လက်သည်းတွေရော ဖြေသည်းတွေပါ အကုန်ညှပ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အဝတ်ဆက်လျှော်၏။ ထမိန်တွေလျှော်ရသည့် အခါမှာတော့ စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးခံ
စား ရသည်။ ဒါပေမယ့် ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိတော့ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်သတိပေးရ၏။ ဝတ် တောင်ဝတ်ခဲ့ ရပြီးမှတော့ ကျန်တာမထူးတော့ပါ။
အဓိက ကတော့ ကြည်မာ့ကို ဒီအဝတ်တွေပေးချင်ခြင်းဖြစ်၏။ ကြည်မာ့မှာ အဝတ်အစား သိပ်မရှိပါ။ ပန်းအိဖြူမှာ ဘီရိုတလုံး၊ သေတ္တာတလုံး ရှိပေမယ့် ကြည်မာ့ ဆီမှာတော့
သံ သေတ္တာလေး တလုံးနှင့် မြွေရေခွံ အိတ်တလုံးသာရှိသည်။ မချိုက အဝတ်အစားတွေပေး ခဲ့သည် ဆိုရာတွင် ပေါများသည့် ပန်းအိဖြူထက် နွမ်းပါးသော ကြည်မာ့ကို သာပေး
ချင် တာဖြစ်မည်။ မင်းခန့် အတွက်လိုအပ်လာသည့် အခါ ကြည်မာက ပန်းအိဖြူ အဝတ်အ စား တွေကို မထိချင်သည့် အတွက် ဆေးရုံကိုဒါတွေလာပေးတာလို့ တွက်မိ၏။
မလျှော်ဖွပ်ရသေးတာတွေ သွားပေးလို့ ကတော့ မီးပုံထဲကို ယမ်းအိုးပစ်ချတာနှင့် ခြားမည်မ ထင်။ ဒါ ကြောင့်လည်း အားကျိုးမာန်တက် လျှော်ခဲ့ ခြင်း ဖြစ် ပါသည်။ အိမ်ပေါ်ပြန်
တက် လာတော့ မီးဖိုပေါ်မှာ ဟင်းအိုးတလုံးနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသော ကြည်မာ့ ကို တွေ့ရသည်။ ဘုရားရှိခိုး တာ ပြီးသွားပြီထင်သည်။
“နင်စားဖို့ ဘာမှ မလုပ်ဘူးလား”
“ဒီနေ့ ဆေးရုံပြန်သွားပြရမယ်လေ၊ လမ်းကျမှပဲ ဝယ်စားတော့မယ်”
“အော် ..အင်း ..အင်း”
ကြည်မာနှင့် ဆက်ဆံရေး တောက်လျှောက်ပြေလည်နေသည်လို့ ဆိုရမည်။ အဆင်ပြေပြေ ဖြစ်နေသည့် အတွက်ကြည်မာလည်း အံ့သြနေပုံရ၏။ မနေ့တုန်းက ဆိုရင် ရေစည်လှည်း
သမား အိမ်ရှေ့ကနေလာအော်လို့ နောက်က ရေစည်တွေ အကုန်ဖြည့်ခိုင်းလိုက်သည်။ ကြည်မာ အလုပ်သွားနေလို့ မရှိ။ မနက်ကတော့ သူမ၏ ရေစည် ရေပြည့်နေတာမြင်တော့
မင်းခန့်ကို ပိုက်ဆံ ၂၀၀ လာပေးသည်။
“နေပါစေ၊ နင့်ဟာက သိပ်မလျော့ပါဘူး၊ ရေပို နေလို့ ထည့်ခိုင်းလိုက်တာပါ”
သိပ်ယုံပုံမရပေမယ့် ပိုက်ဆံပြန်ယူသွားသည်။ မင်းခန့် ကိုလည်း ခနခနလှမ်းကြည့်၏။ မင်း ခန့် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ ရေဖိုး၂၀၀ လောက်ကို ပန်းအိဖြူ ဆိုရင် ကပ်
သတ် တတ်သလားတော့ မသိပါ။
ရေချိုးမယ် ဆိုပြီးဆင်းလာတော့ ထပ်ပြီး စိတ်ညစ်ရပြန် သည်။ အရင်ကဆိုရင် ရေ ချိုး ခန်း ထဲမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချိုးလာရာကနေ ထမိန်ရင်လျားနှင့် ရေချိုးရမည့်ကိစ္စက
မလွတ် လပ်သလို ဖြစ်နေသည်။ ရေနည်းနေသည့်အပြင် မလွတ်မလပ် မချိုးချင်သော ကြောင့် ဒီ အိမ်ကို ရောက်ကထဲက ရေမချိုးဖြစ်သေး။ ဆေးရုံမှာ့ တခါချိုး တုန်းက ရေချိုး
ခန်း ထဲမှာ ဆိုတော့ လွတ်လပ်သည်။ ချိုးနေကျ အတိုင်း ကိုယ်လုံး တီး နှင့် ချိုးလို့ရ၏။ဒါ ပေမယ့် အဝတ်မပါသော ကိုယ့်ကိုယ်ကို မ ကြည့် ရဲလို့ ခပ်မြန်မြန်ချိုး ပြီးပြန်ထွက်
ခဲ့ရသည်။
ဒီမှာကတော့ အိမ်အပြင်ဖြစ်နေသည်။ အကွယ်အကာမရှိ။ မချိုးလို့ လည်း မဖြစ်တော့တာ နှင့် ခပ်သွက်သွက်ပဲ တခွက်ပြီးတခွက် မြန်မြန်လောင်းလိုက်၏။ ထမိန် ခံနေသောကြောင့်
လောင်းချလိုက်သည့်ရေ က ကိုယ်ပေါ်ကိုမကျသလိုဖြစ်နေသည်။ အတွင်းပိုင်းကို ရေစိုဖို့ ရင်သားပေါ်ကနေ ထမိန်ကိုဟပြီး လောင်းချမှ အတွင်းဖက်တွေကိုစိုသည်။ ဆက်တိုက် တ ဗွမ်းဗွမ်း လောင်းလိုက်သည့်အခါ စည်ထဲကရေ ချက်ချင်းလျော့ကျသွားသည်။ ရေကုန် သက်သာအောင် ဘယ်လိုချိုးရမလဲဟု နောက်တခါ ကြည် မာ ရေချိုးမှ စောင့်ကြည့်ပြီး
လေ့လာရမည်ဟု တွေးနေစဉ် ကိုယ့်ကို တယောက်ယောက်က စိုက်ကြည့်နေသလို စိတ် ထဲထင်လာသည်။ ရေချိုးရ အဆင်မပြေတာကြောင့် မလုံမလဲ ဖြစ် ခြင်းဟု ထင်ပြီး
နေ လိုက်သေးသော်လည်း တစထက်တစ ထိုအသိက ပိုသေချာလာသည်။ အိမ်ဖက်ကို လှမ်း ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်မာ့ကို အရိပ်ယောင်တောင်မတွေ့ရ။ ကြည်မာ တော့
မဖြစ်နိုင်ပါ။ ကြည်မာကတော့ ပန်းအိဖြူရေချိုးတာကို အချိန်ကုန်ခံပြီး ကြည့်မည်မထင်။
ခြံစည်းရိုးဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ ကာထားသည့် ၀ါးထရံအထက်နားတွင် နီ ကြောင်ကြောင် ဆံပင်တွေကို ရိပ်ကနဲတွေ့လိုက်ရ၏။ မင်းခန့် ကြည့်နေလိုက်သောအခါ
ပျောက်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလူ ထွက်မသွားသေးဟု ထင်နေ၏။ သေ သေချာချာ လိုက်ကြည့်ရင်း ၀ါးထရံပေါက် တနေရာတွင် ညိုညစ်ညစ် မျက်နှာတပိုင်း တစ ကို မြင်
ရ သည်။ မျက်နှာပေါ်နေသည့် အပေါက်၏ အထက်က အပေါက်သေးသေးလေး တခု မှာ ကျတော့ မျက်သားနီနီ နှင့်မျက်လုံးတလုံး။ သူ့ကိုယ်သူလုံလှပြီဟု ထင်နေသော ပုဂ္ဂိုလ်
ကိုရယ်ချင်သွားမိသည်။ မျက်လုံးပေါက်နေရာက သေးလို့ ရုတ်တရင် မမြင်နိုင်သော် လည်း အောက်ကကပ်လျက် လက်သီးဆုပ်လောက် အပေါက်ကတော့ သူ့မျက်နှာကို
တစွန်းတ စဖေါ်ပြနေ၏။
ဒီလို အဖြစ်မျိုးတွေ ရှိလို့လည်း ထရံကာထားတာ ဖြစ်မည်။ ထရံကလည်းဆွေးနေတော့ ဘာမှ မထူးခြားပါ။ မိန်းကလေး တယောက်ဆိုရင် စိတ်ဆိုးချင်စရာပေမယ့် မင်းခန့် က
တော့ သူ့ကိုနားလည်ပါသည်။ မင်းခန့် လည်း မိန်းကလေး တယောက်ရေချိုးနေတာကို မြင်ခွင့်ရရင် ကြည့်မိမည်ပင်။ ဒါပေမယ့် ဒီဆရာသမားလောက်တော့ အားထုတ်မှု ကောင်း
လိမ့်မည် မဟုတ်။ ရှုပ်ပွနေသည့် ခြံစည်းရိုးဘေးတွင် မြွေမကြောက် ကင်းမကြောက် ထရံ အကွယ်မှာ ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့နှင့် နေရာအမျိုးမျိုးကနေ ချောင်းနေတာကို မင်းခန့် သိ နေသည်။
“တော်လောက်ပြီ ကိုယ့်လူရေ”
စိတ်ထဲကနေကျိတ်ပြောကာ ရေချိုးတာကို လက်စသတ်လိုက်ပြီး ရေစိုထမိန်ကိုတော့ အ ဝတ်တန်းနားမှာ သွားလဲသည်။ ရေစည်နားမှာပဲ လဲရင် မင်းခန့်၏ မကျွမ်းကျင်မှုကြောင့်
ဒီ လူတော်တော်များများမြင်ခွင့်ရသွားနိုင်သည်။ သူဘယ်လိုလူဆိုတာကလည်း မင်းခန့် မသိ။ မိန်းကလေး တယောက်ရေချိုးတာကို စောင့်ကြည့်ပြီး မတော်တရော်လုပ်ပြီး
စိတ်ဖြေတတ် သည့် သူမျိုးဖြစ်နေရင်ဟု တွေးကာ ကျောချမ်းလာ၏။ ကိုယ်တိုင်က မိန်းကလေးတွေကို ပြစ်မှား လာခဲ့သူဖြစ်ပေမယ့် ကိုယ့်အလှည့်မှာတော့ ဒီလို ပြန်အလုပ်မ
ခံချင်ပါ။ ဒါကြောင့် ရေစို ထမိန်ကို လဲပြီးသည်နှင့် အိမ်ပေါ်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်တက်ပြေးခဲ့၏။
အခန်းထဲရောက်တော့ ဘီရိုရှေ့မှာရေသုတ်ရင်း မင်းခန့် ငိုင်နေမိ၏။ အထဲမှာ အဝတ်အစား အများကြီး ရှိသည်။ ဘယ်ဟာ ယူရမှန်း မသိ။ စိတ်ကူးတည့်ရာ ဆွဲထုတ်လိုက် သမျှက
လည်း အတိုတွေ၊ အကြပ်တွေ၊ မလုံမလဲတွေ ဖြစ်နေသည်။ ပိုက်ကွန်လို အကွက် ကျဲ ကြီး တွေလည်းပါ၏။ ဒါမျိုးကို အောက်က ကိုယ်ကြပ် နှင့် တွဲဝတ်ရမှန်းတော့ သိသည်။
ယုယု ဝတ် တာတွေ့ ဖူးသည်။ ထိုအချိန်မှာ ကြည်မာ အခန်းထဲဝင်လာ သည်။

“ကြည်မာ”
“ဘာလဲ”
“အကူအညီ တခုလောက်တောင်းလို့ ရမလား”
“ဟာဟ၊ အဆန်းပါလား၊ ပြောလေ”
“ငါ ..ဘာဝတ်ရမှန်း မသိလို့ လုပ်ပါဦး”
ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ရာတခုကို တွေ့လိုက်ရသလို ကြည်မာ လှမ်းကြည့်သည်။
“နင့် မှာအဝတ်အစားပေါတဲ့ အကြောင်းကြွားတာလား”
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါဒီမှာ ကြည့်နေရင်း ခေါင်းမူးလာလို့ ”
“နင် ..နေလို့ သိပ်မကောင်းသေးဘဲ အဝတ်တွေထိုင်လျှော်လိုက်လို့ ဖြစ်မယ်၊ ဒီမှာထိုင် လိုက်လေ”
မင်းခန့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။
“နင့် စိတ်ထဲ အဆင်ပြေမယ် ထင်တာတခုခု ရွေးပေးစမ်းပါ”
“အေးနော်၊ နင်ခိုင်းလို့ ငါကိုင်တာ၊ ဟုတ်ပြီလား”
“အင်း ..အင်း ဟုတ်ပါတယ်”
“ဒါဆိုလဲ ရော့”
မင်းခန့် ရှေ့ကို အကျ ႌတထည်နှင့် စကပ်တထည် ဘုတ်ကနဲ ဘုတ်ကနဲ ကျလာသည်။ အကျ ႌက မဆိုးပေမယ့် စကပ်က အတွန့်တွေ အဖတ်တွေ ပါသည်။ တိုမည့် ပုံလည်းရှိ ၏။
“ကားပေါ်မှာ ထိုင်ခုံနဲ့ ညိတော့မှာပဲ”
“ဒါဆိုနေဦး ..အင်း ..”
ဘီရိုထဲကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေသော ကြည်မာက မင်းခန့် ကိုကျောပေးထားသည့် အခါ ထိုင်နေသော မင်းခန့် ရှေ့တွင် တင်ပါးကြီးတွေက တည့်တည့် ရောက်နေ၏။ ကြည့်ရင်း
ကြည့်ရင်း အသည်းယားလာပြီးနောက်ကနေ စုံကိုင်ကာ ညှစ်ပစ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်း ထား ရသည်။
“ရော့ ..ဒါဝတ်၊ အာ …နင်ကလည်း”
မင်းခန့် နောက်တည့်တည့်ကနေ အားရပါးရငေးနေသည်ကို မသိသည့်ကြည်မာက စကပ် တထည် လှည့်ပေးလိုက်ရာ မင်းခန့် မျက်နှာပေါ်တည့်တည့် အုပ်မိသွား၏။
“ငါတမင်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူးနော်”
ကြည်မာကလည်း ရန်ဖြစ်ချင်ပုံမရပါ။ ချက်ချင်းဖြေရှင်းချက်ပေး၏။
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ငါကလည်း ငေးနေမိလို့ ပါ”
“ဒါဆိုလဲ ပြီးရော၊ ဒီနှစ်ခု ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား၊ ငါ့ကိစ္စ ရှိသေးတယ်”
“ဖြစ်ပါတယ်၊ ကျေးဇူးပဲ ကြည်မာ”
ကျေးဇူးစကားကို မကြားသလိုလုပ်တတ်သည့် အကျင့်ကတော့ မပြောင်းသေးပေ။ ဒါပေ မယ့် မင်းခန့် ဖက်ကနေသူမကို လိုက်လိုက်လျောလျော ဆက်ဆံနေခြင်းကိုတော့
ကြည်မာ အသိ အမှတ်ပြုပုံရသည်။ ပန်းအိဖြူ ပစ္စည်းတွေကို မထိချင်ပါဘူး ဆိုသူက အဝတ်အစား လာရွေးပေးသွား၏။ ကြည်မာ ရွေးပေးသွားသည့် နက်ပြာရောင်အကျ ႌနှင့်
ကာကီရောင် စကပ်က သိပ်မဆိုးပါ။ အရှည်ကြီးမဟုတ်သလို အတိုလည်း မဟုတ်။အသားပျော့ပျော့က ကိုယ်နှင့် ကပ်နေပေမယ့် ဒူးနားကျတော့ ကျယ်သွားလို့့ လမ်းလျှောက်
လို့လည်း အဆင်ပြေ သည်။ မင်းခန့် ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ်သိ၏။ စကပ်အတိုနှင့် သာဆိုရင် လုံခြုံအောင် ထိုင် တတ်မည် မဟုတ်။ ကိုယ့်တုန်းက ဒါမျိုးလိုက်ရှာကာ ငမ်းခဲ့ သူ
ဆိုတော့ ကိုယ့်အလှည့်မှာ လန့်နေ သည်။ အထဲမှာ နေသည့် အတွင်းခံအတွက်ကတော့ ခေါင်းစားစရာ မလိုပါ တွေ့ တာ ကောက်ဝတ်လိုက်ရုံပင်။
မင်းခန့် အဝတ်အစားဝတ်ပြီးချိန်မှာ ကြည်မာပြန်ဝင်လာ၏။ သူမ ဆင်မြန်းထားသည့် ဝတ် စုံ ကိုကြည့်ပြီး ကျေနပ်နေပုံရသည်။ ခုလိုအချိန် မျိုးကျတော့လည်း ကြည်မာသည်
ပန်းအိ ဖြူ နှင့် ဘယ်လိုမှ အာဃာတ မရှိခဲ့ သလိုပင်။
“နင်ဘယ် အချိန်သွားမှာလဲ”
“အခုပဲလေ”
“အေး ..အေး၊ ငါသော့ ခတ်သွားမယ်၊ နင့်သော့ မေ့ မသွားနဲ့ ဦး”
မင်းခန့် ပြန်လာသည့် အချိန်လောက်ဆိုရင် ကြည်မာ အလုပ်သွားလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီ အပိုင်း မှာ အပြင်ထွက်ရင် လုပ်နေကျပုံစံ အတိုင်းခေါင်းငုံ့ ပြီး မှတ်တိုင်ဆီ သွက်သွက်
ထွက် ခဲ့၏။ ထမင်းဆိုင် နားရောက်တော့မှ မသိမသာ ခိုးကြည့်မိသည်။ အဖွားကြီး ကို မ တွေ့ရ။ တွေ့ရင် ဟိုဥက္ကာ ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြောဦးမည်။ အဖွားကြီး နာမည်ကို မသိသော်
လည်း မင်းခန့် ကတော့ ဒေါ်ဥက္ကာဟု ကိုယ့်ဖာသာ နာမည်ပေးထားသည်။ ထမင်း ဟင်း ဝယ်ဖို့ ရောက်တိုင်း ဥက္ကာ အကြောင်းချည်းပဲ ပြောလွန်းလို့ ဖြစ်သည်။ စကားလမ်း ကြောင်း
လွှဲဖို့ ကြိုးစားရတာကလည်း ပင်ပန်း၏။ အနီးအနားမှာ ဝယ်စရာကလည်း သူ့တ ဆိုင်ပဲ ရှိတော့ ခက်နေသည်။ ဒီနေ့တော့ သွားရင်းလာရင်း တခြားဆိုင်ရှိမလားဟု ကြည့် ဖို့ စိတ်
ကူးထားသည်။
လမ်းခရီး သိပ်မကျွမ်းကျင်ပေမယ့် ကြည်မာနှင့် လာသည့်လမ်းအတိုင်း ပြောင်းပြန် ပြန် စီး သွားရင်း ဆေးရုံကို ချောချောမောမော ရောက်သွားပါသည်။ နာမည် စာရင်းပေး ပြီးနောက်
မတင်တင်အုန်းကို တက်ရှာသည်။ မျက်နှာသိဆရာမတချို့ က မမအုန်း ဒီနေ့နားသလိုလို ပြောကြ တာနှင့် ပြန်ဆင်းလာခဲ့ရသည်။ နော်မြင့်မြင့်မူကတော့ ညပိုင်းမှ လာတတ်လို့ ရှာ
မနေ တော့ ပါ။ ဆေးရုံရှေ့ က ဆိုင်မှာ ဆီချက်ခေါက်ဆွဲ တပွဲသွားစားပြီး ကိုယ့်အလှည့် ကို ထိုင်စောင့် နေလိုက်သည်။
ဆရာဝန်ကြီး နှင့် တွေ့တော့လည်း အဆင်ပြေသည်။ မင်းခန့် က နေ့ခင်းဖက်တွေ မျိုးဆိုရင် ခနခန အိပ်ပျော်သွားပြီး တကယ်အိပ်ရမည့် ညဖက်ရောက်တော့ အိပ်မပျော်ဖြစ်နေရတာ
ကို ပြောပြတော့ ဆရာဝန်ကြီးက ရယ်ပြီး ဆေးစာရေးပေးလိုက်သည်။ ကုန်ကျစားရိတ်က တော့ ဆေးဖိုး နှင့် ဆရာဝန်ကြီးစမ်းသပ်ခ နှစ်မျိုးပေါင်း ရှစ်ထောင့်ငါးရာ ကျသွားသည်။ ဒီ
အတွက်တော့ မမြတ်စုတို့ လာရှင်းပေးမည် မထင်။ မင်းခန့် မှာရှိသည့် ထဲကပဲ ပေးလိုက်ရ သည်။ ဒါကြောင့် လည်း အပြန်ကျတော့ ကားတွေကြပ်နေတာ မြင်လျှက်နှင့် ကားမငှား
တော့ဘဲ ဘတ်စကား တက်စီးမိသည်။
စစီးခါက ဘာမှမထူးခြားပေမယ့် နောက်တော့ စိတ်အကြီးအကျယ်ပျက်ဖို့ ဖြစ်လာရ၏။ ခပ် ဝေးဝေး စီးရမည့် သူဆိုတော့ စပယ်ယာ ညွှန်ကြားသည့် အတိုင်းအတွင်းထဲတိုးရင်း
နောက် နားအထိရောက်သွားသည်။ မင်းခန့် ရှေ့မှာ ရပ်နေသည့် ကောင်မလေးက ပန်းအိ ဖြူထက်တော့ အသက်ကြီးမည့် ပုံရှိသည်။ ရုပ်ကလေးလဲ မဆိုး။ အရပ်နည်းနည်း ပုသ
လို ရှိသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဒာ အချိုးအဆစ်ပြေပျစ်သည်။ မင်းခန့်လိုပင် စကပ်အကျပ်လေး ဝတ် ထားပြီး တင်ပါးလေးက လုံးတင်းနေသည်။ သူမ ထက် အရပ်ရှည်သည့် မင်းခန့်၏
ပေါင်တံ တွေက ထိုတင်ပါး အိအိလေး နှင့် မိမိရ ဖိကပ်မိနေသည်။ ထိုအထိ အတွေ့ကြောင့်ပင် ကား ကြပ်တာကို မင်းခန့် မေ့သွား၏။
“ကားက ကြပ်တယ်နော်”
“ဟုတ်တယ်၊ ဒီအချိန်ကစပြီး ကြပ်တာပဲ၊ ညနေဆို တိုးမရတော့ဘူး”
မင်းခန့် စကားစသည်ကိုလည်း ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ တုန့်ပြန်သေး၏။ ရေမွှေးနံ့ လိုလို၊ မိတ်ကပ်နံ့ လိုလို ရနံ့လေးမှာ သာယာကာလိုက်ပါလာရင်း အဖျက်က ဝင်လာသည်။ မင်းခန့်
နောက် ကို လူတယောက် အတင်းတိုးဝင်လာတာကို အမှတ်တမဲ့ လိုဖြစ်နေရာမှ မမျှော် လင့်သည့် အကြောင်းတခု ကြောင့် တကိုယ်လုံးအေးစက်သွားရသည်။

မာကျောပူနွေးသည့် အရာတခုက တင်ပါးကိုလာထိသည်။ ရှောင်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ခြေ ချ စရာပင် မရှိအောင်ကြပ်နေသည့် ကားထဲမှာ နေရာရွှေ့ဖို့ မလွယ်ပါ။ နောက်ကလူကလည်း
မင်းခန့်၏ အခက်အခဲကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူ့ဟာကြီးကို တင်ပါး နှစ်ခုကြားထဲ ကို လာ ထားတော့သည်။ ပြီးတော့ လမ်းကြမ်းလို့ကားလှုပ်တာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး တင် ပါးနှစ်
ခြမ်းကြားထဲမှာ သူ့ဟာကြီးကို တလှုပ်လှုပ်နှင့် ဖိသွင်း နေ၏။ မင်းခန့် အတွက်က တော့ မခံချင်စရာ ရှက်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။ အရင်က ထောက်လှမ်းရေးတွေ အ ကြောင်း
ကြားဖူးထားပေမယ့် ဒီလောက်အထိပက်စက်လိမ့် မည်လို့ မထင်မိပါ။ အလွန် နှာ ဗူးကျ သည်လို့ ဆိုနိုင်သည့် မင်းခန့်တောင်မှ ဒါမျိုးမလုပ်။
လူကို မသိမသာငဲ့ စောင်းကြည့်လိုက်တော့ မင်းခန့်တို့ နှင့် ရွယ်တူ လူရည်သန့် တယောက် ပင်ဖြစ်သည်။ ဒီလိုလုပ်လိမ့်မည့်သူလို့ ထင်စရာ မရှိပါ။ အမှတ်တမဲ့ ကြည့်ရင် မင်းခန့်ကို
သူ က လုံးဝ အာရုံ မစိုက်သလိုလို နှင့် လက်ကိုင်တန်းကို ခိုပြီး အိပ်ငိုက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နောက်ကနေ အားရပါးရယုတ်မာနေခြင်း ဖြစ်သည်။မင်းခန့် ဂဏှာမငြိမ်ဖြစ်နေတာ သိသာလွန်းသည်ထင်၏။ ရှေ့က ကောင်မလေး မော့ကြည့် သည်။ နောက်က လူကိုပါမြင်လိုက်သော အခါ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပြီး မင်း ခန့် အကျ ႌစကိုဆွဲကာတိုး
တိုးလေး မေးသည်။
“ချိတ်ယူမလား ညီမလေး”
ကောင်မလေးက ဒါမျိုးတွေကြုံနေကျဖြစ်ပုံရသည်။ ယုတ်မာသည့် လူကို တခုခုလုပ် ပစ် လိုက်ချင်လို့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ ရှေ့မှာလွယ်ထားသည့် အိတ်ထဲက တွယ်ချိတ်
ခပ် ကြီးကြီး တ ချောင်း ထုတ်ပေးသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် က လက်မအား။ လက်တဖက် နှင့် ရှေ့ခုံစွန်းကို ကိုင်ထားရပြီး တဖက်က ပိုက်ဆံအိတ်ကိုင်ထားရသည်။ ခုံကိုင်သည့်
လက်ထဲ ကို ပိုက် ဆံ အိတ်ပြောင်းထည့်ပြီးမှ ချိတ်ကို ယူလိုက်ရ၏။ ပြီးတော့မှ အချွန်လေး ထွက် လာအောင် ဖိ ချလိုက်ကာ နောက်ပြန်ထိုးထည့်လိုက်၏။
“အား”
ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုဖြစ်သည် မသိ။ အလန့်တကြားအော်လိုက်သူက လူယုတ်မာ မ ဟုတ်ဘဲ သူ့ဘေးက အသက်ကြီးကြီး ဦးလေးကြီးတယောက် ဖြစ်နေသည်။
“ဟဲ့ ..ကောင်မလေး၊ နင် ..နင် ဘာလုပ်တာလဲ”
“ဦးလေး၊ ဦးလေး ကို လုပ်တာမဟုတ်ဘူး”
မင်းခန့် ပျာပျာသလဲ တောင်းပန်တော့ အနားက လူတွေဝိုင်းကြည့်ကြသည်။ ရှက်လည်း ရှက်၊ ကြားထဲက အသားလွတ် ခံလိုက်ရသည့် ဦးလေးကြီးကိုလည်း အားနာပြီး
ဘာဆက် ပြောရမည် မသိဖြစ်သွား၏။
“ငါ့ ကို လုပ်တာ မဟုတ်ဘူးဆိုတော့”
“တောင်းပန်ပါတယ် ဦးလေးရယ်၊ ကန်တော့ ..ကန်တော့”
ဘတ်စ်ကား စီးနေကျလူပီပီ ဦးလေးကြီး သဘောပေါက်သွားပုံရသည်။ ဟိုလူကို တချက် လှမ်းကြည့်ပြီး ဘာမှထပ်မပြောတော့။ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေလည်း အခြေအနေကို
ရိပ် စားမိသွားကြသည်။ ကာယကံရှင် လူယုတ်မာကတော့ သူနှင့် မဆိုင်သလိုလို ခပ်တည် တည်ပင်။ ဘယ်အချိန်ထဲက နေရာရွေ့သွားသည်မသိ၊ မင်းခန့် နောက် တည့်တည့်မှာ
မရှိ တော့။ စားနေကျ ကြောင်ဖါးဆိုတော့ မင်းခန့် နှင့် ရှေ့ကကောင်မလေး ခေါင်းချင်းပူး နေ ချိန် မှာထဲက သူနေရာ ရွှေ့ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ ပုံရသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဟိုဦးလေးကြီး
ဓါးစာခံ ဖြစ်သွားရ ရှာသည်။
“မတော်လို့ နော် ဦးလေး၊ ဆောရီး”
ရှေ့က ကောင်မလေး လက်ထဲ ချိတ်ပြန်ထည့်ပေးရင်း ထပ်တောင်းပန်မိသည်။
“ရပြီ၊ ရပြီ တော်တော့၊ နင်လုပ်တာနဲ့ လူတွေကပါ ငါ့ကို တမျိုးထင်ကုန်ကြဦးမယ်”
အနားက လူတွေကပါ ပြုံးစိစိဖြစ်လာလို့ မင်းခန့်လည်း ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ လူယုတ်မာ ကတော့ ရှေ့ကို တရွေ့ရွေ့ ပြန်တိုးသွားရင်း ဘယ်မှတ်တိုင်မှာ ဆင်းသွားမှန်း တောင်မ
သိလိုက်ရပါ။ မင်းခန့် ဆင်းရမည့် နေရာရောက်တော့ ကြည့်သေးသည်။ ကားပေါ်မှာ မ တွေ့တော့။ ဒီဖြစ်ရပ်က မင်းခန့် ကို နောက်တဆင့် ထပ်စီးဖို့ တွန့်သွားစေသည်။ ဒီဖက်က ကားတွေကြည့်လိုက်တော့လည်း ထူးမခြားနားပင်။ လူတွေကြပ်ခဲနေ၏။ ထို့ကြောင့် သုံး မှတ် တိုင်ခရီးလောက်ကို လမ်းလျှောက်ပြီးတော့ပဲ သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သွား ရ
မည့် လမ်းက တဖြောင့်ထဲဆိုတော့ မှားစရာလည်း မရှိပါ။ လမ်းထိပ်ရောက်မှ ကွေ့ဝင် လိုက်ရုံပင်။ ညစာ အတွက် လမ်းမှာတခုခု ဝင်ဝယ်သွားဖို့ ကလည်း ရှိသေး၏။
ညနေငါးနာရီ ထိုးခါနီး ပြီဆိုတော့ ကောင်းကင်က နည်းနည်းနီနေသည်။ မကြာခင် မှောင် လာမည် ဟုတွေးကာ မင်းခန့် ခြေလှမ်းသုတ်သုတ် နှင့်လာခဲ့၏။ လမ်းမှာ ဝက်ခေါင်းသုတ်
ဆိုင်လေး တဆိုင်တွေ့လို့ အခေါက်ကင်တပွဲ နှင့် ထမင်းဖြူတပွဲ ဝယ်လိုက်သည်။ ဝယ်ပြီး ပြန် အထွက်မှာ နောက်က ခေါ်သံလိုလိုကြားလိုက်ရသည်။ နာမည်က ကျင့်သားမရသေး
လို့ ပန်းအိဖြူကို ခေါ်ရင် မင်းခန့်က သူ့ကို ခေါ်သည်ဟု မထင်တတ်။ ဒါကြောင့် ကိုယ့် လမ်း ကိုယ်သာ သုတ်သုတ်ဆက်သွားနေမိသည်။ လက်ကိုနောက်ကနေ ဆွဲတာခံလိုက်ရ မှ
ဆောင့်ရုန်းပြီး လှည့်ကြည့်မိလိုက်၏။
အနီရောင် ပြိုင်စက်ဘီးလေး နှင့် လူငယ်တယောက်။ ရွှေရောင်ဆံပင်တွေက နဖူးနှင့် နား ထင်မှာ ကိုးယို့ကားယားကျနေသည်။ နှာခေါင်း ချွန်ချွန် နှုတ်ခမ်းပါးပါး နှင့် ခပ်ပိန်ပိန် ကိုယ်
လုံးရှိကာ အရပ် သိပ်မမြင့်။ အသားနည်းနည်း ဖြူသည်။ အသက်ကတော့ ပန်းအိဖြူ နှင့် ရွယ်တူလောက်ပဲ ရှိမည်မှန်းရ၏။
“မောင် ပါ ချစ်အိ ရဲ့၊ လန့်သွားသလား”
ပြောပုံက ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ရှိသည့် အတွက် မင်းခန့် ထိတ်လန့်သွားရသည်။ ကားပေါ်မှာ မ တော်တရော် ကြုံလာပြီး နောက်မှာ ထပ်ကြုံရတာကလည်း မင်းခန့် မဖြေရှင်း တတ်သည့်
ပြဿနာတခုဖြစ်နေသည်။ သူဘယ်သူလဲ ဆိုတာကိုတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ စက်ဘီး နင်းလာသည့် လူငယ်တယောက် ဆီက သိလိုက်ရ၏။
“ဟေ့ ဥက္ကာ၊ ကောင်မလေး ကို လမ်းမှာ မနှောက်ယှက်နဲ့လေ၊ အိမ်ခေါ်သွားလိုက်”
ထမင်းဆိုင်က အဒေါ်ကြီးတဖွဖွ ပြောနေသည့် ဥက္ကာဆိုတာ ဒီလူငယ် မှန်းသိလိုက်ရပြီး နောက် ဘယ်လိုရှောင်လွှဲထွက်ရမည် ကို မကြံတတ်အောင် ဖြစ်သွားသည်။
“ချစ်အိ ဘယ်က ပြန်လာတာလဲ”
“ဆေးရုံက”
“နေမကောင်းသေးဘူးလား”
ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း လက်ကိုလာဆွဲတာကို တလှမ်းဆုတ်ရှောင်လိုက်ရသည်။
“ဟာ ..စိမ်း လိုက်တာကွာ၊ ဆေးရုံကို လာမမေးလို့ စိတ်ကောက်နေတာလား၊ မောင်လည်း စုံစမ်းတာပဲ၊ ဘယ်မှာ မှန်းမှ မသိတာ၊ ဒေါ်ဒေါ်ချစ် မပြောဘူးလား”
သူပြောသည့် ဒေါ်ဒေါ်ချစ်ဆိုတာ မင်းခန့် မသိပါ။ ဆက်စကားပြောဖို့လည်း အကြောင်းမရှိ တာ နှင့် လမ်းဆက်လျှောက်တော့ ဥက္ကာ ပျာပျာသလဲနှင့် ဘေးကနေ ကပ်လိုက်လာသည်။
“စိတ်ကောက် နေတယ် မဟုတ်လား၊ သေချာပါတယ်ကွာ၊ ဒေါ်ဒေါ်ချစ်က လည်းပြောတယ် နင့် အကြောင်းသိပ်မမေးဘူး နှာကစ်နေတယ် ထင်တယ်တဲ့၊ ဟုတ်လား ချစ်အိ”
ဒေါ်ဒေါ်ချစ် ဆိုတာ ထမင်းဆိုင်က အဒေါ်ကြီးပင် ဖြစ်ရမည်။ မင်းခန့် ကို ဥက္ကာနှင့် ပတ် သက်ပြီး ပြောတာဆိုလို့ ဒီတယောက်ပဲ ရှိသည်။
“မောင်လာတာပဲလေ၊ ချစ်အိတို့ လမ်းထဲကိုတောင် ဘာမှမကြောက်ဘဲလာခဲ့ သေးတယ်၊ ဒေါ်ဒေါ်ချစ် လဲပြောပြီးပြီမဟုတ်လား၊ စိတ်မကောက်ပါနဲ့ တော့ကွာ၊ ဆေးရုံက ဆင်းလာ
တော့လည်း ချစ်ကမှ အပြင်မထွက်တာ၊ မောင်က ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ၊ ချစ်အိဒီနေ့ သွား မယ် ဆိုတာသိရင် ဆေးရုံကို မောင်လိုက်ပို့ မှာပေါ့”
တတွတ်တွတ် နှင့်ပြောလာသည့် စကားတွေက မင်းခန့် နားထဲမှာ ကလိကလိ ဖြစ်နေ သည်။ အခြေအနေ တွေကိုထောက်ဆရရင် ဥက္ကာက ပန်းအိဖြူ၏ ချစ်သူဆိုတာသေချာ
သလောက်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် သူက ပန်းအိဖြူ၏ ချစ်သူသာဖြစ်၏။ မင်းခန့် နှင့် ဘာမှ မဆိုင်။ ရှေ့ဆက်ပြီး ပတ်သက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါ။
“စိတ် မဆိုးနဲ့တော့နော် အချစ်၊”
လူချင်းထိပြီး ဖိကပ်လာလို့ ခွာလိုက်ရသည်။ ဥက္ကာ စက်ဘီးတွန်းလာတာ မင်းခန့် ကံ ကောင်းသွားသည်။ ခြေလွတ်လက်လွတ်သာဆိုရင် ဒီချာတိတ်က လွယ်မည့်သူမဟုတ်။ မြွေမြွေချင်းဆိုတော့ ခြေမြင်နေသည်။
“မောင်နေ့ တိုင်းလွမ်းနေတာ တကယ်ပြောတာသိလား၊ မောင်က ချစ်အိကို လွမ်းတယ်၊ မောင့်ညီလေးကလည်း ချစ်ရဲ့ညီမလေးကို အရမ်းသတိရနေတယ်၊ ချစ်ကော မလွမ်းဘူး လား”
တော်တော် မလွယ်သည့်ချာတိတ်ဖြစ်သည်။ သူနှင့် ပန်းအိဖြူတို့၏ ဆက်ဆံရေးကို ထုတ် ပြောလာလို့ ပိုပြီးထိတ်လန့်လာရသည်။ သူနှင့် အပြိုင်မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်းပြောပြီး အော်ငေါက်
ထုတ်လိုက်ချင်ပေမယ့် မင်းခန့်သည် မင်းခန့် မဟုတ်တော့၍ ချင့်ချိန်နေရသည်။ နောက် ဆုံး တော့ စိတ်ထဲမှာ မသတီပါဘဲ နှင့် အချိုသပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရ၏။
“ပြန်တော့လေ၊ လမ်းနားရောက်တော့မယ်”
“ပြန်မှာပါ၊ ပြန်မှာပါ၊ ချစ်နောက်နေ့ ဘယ်သွားစရာရှိသေးလဲ”
“မရှိဘူး၊ နေမှ မကောင်းသေးတာ”
“တွေ့ချင်တယ် ချစ်ရဲ့၊ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ဒါတော့ မသိဘူးလေ”
“ဟာကွာ ဂျစ်တိုက်ပြီ၊ ဒေါ်ဒေါ်ချစ်နဲ့တော့ နေ့တိုင်းတွေ့တယ် မဟုတ်လား”
“တွေ့တယ်”
“ဒါဆို ချစ် အပြင်ထွက်ဦးမယ် ဆိုရင် ဒေါ်ဒေါ်ချစ်ကို ကြိုပြောထားလေ၊ မောင် အရင် နေ ရာကပဲ လာစောင့်နေမယ်”
အရင်နေရာဆိုတာ ဘယ်မှန်းမသိပေမယ့် ပြီးစလွယ်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည့် အခါ ဥက္ကာ မျက်နှာ ပြုံးချိုသွား၏။
“ဒီလိုမှပေါ့ချစ်ရယ်၊ စိတ်ကောက်ပြေသွားပြီမဟုတ်လား၊ နေမြန်မြန် ကောင်းအောင်လုပ် ကွာ၊ ချစ်အိနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာနေပြီလဲ၊ ချစ်နေကောင်း လာရင် တော့
အမုန်းဆွဲပစ်လိုက်မယ်။ အရမ်းဆာနေပြီကွာ၊ ချစ်အိ လဲအားမွေးထားနော်..သိလား”
ဒီလိုအပြောမျိုးတွေ မင်းခန့်လည်းပြောခဲ့ဖူးသည်။ ပြောစဉ်က ဘယ်လိုမှမနေသော်လည်း အပြောခံရတော့ တော်တော်အသည်းယားဖို့ ကောင်းသည်။ ပန်းအိဖြူ ဆိုသောမိန်းက လေး
ဆိုရင်တော့ ဒီအပြောတွေကို လက်ခံချင်လက်ခံလိမ့်မည်။ မင်းခန့် အတွက်က တော့ သည်းခံနိုင်စွမ်းကို တော်တော်ကျော်သွားခဲ့ လေပြီ။ယောက်ျားချင်း ဒီလို အပြောခံရတာ အလွန်
အသဲနာစရာကောင်းသည်။
“အခု ထွက်သွားတော့”
မနည်းထိန်းပြီး ပြောလိုက်ရပေမယ့် လေသံကတော်တော်မာသည်။ သို့သော် ဥက္ကာ က ထို လေ သံ အတွက် အနှောက်အယှက်ဖြစ်ပုံမရပါ။
“အိုကေ …သွားပြီ ချစ်အိ၊ ဒေါ်ဒေါ်ချစ် နဲ့ မှာလိုက်နော်”
စက်ဘီးပေါ်တက်ပြီး လာလမ်းအတိုင်းပြန်နင်းထွက်သွားသည့် ဥက္ကာကို မင်းခန့် အံ့သြစွာ ရပ်ကြည့်နေမိသည်။ နည်းနည်း ထူးဆန်းသည်ဟုလည်း ထင်မိသည်။ အော်လိုက်သလို
ဖြစ်သွားလို့ လန့်သွားတာ တော့ဟုတ်ပုံမရပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီချာတိတ် ချက်ချင်း ပြန်လစ် သွားလို့ မင်းခန့် စိတ် သက်သာရာတော့ရပါ၏။ ထမင်းဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်လာတော့ လက်
ထဲ ကစားစရာတွေကို ဒေါ်ဥက္ကာ မမြင်အောင် ကိုယ်နှင့် ကွယ်ပြီး ဖြတ်ရသည်။ လူတွေ့တိုင်း ဥက္ကာ အကြောင်း ပဲပြောနေတတ်ပေမယ့် မင်းခန့် ဝယ်တိုင်း ပိုပိုသာသာပေးတတ်လို့
တ ခြား က ဝယ်လာ တာ မြင်မှာ အားနာသည်။ တော်သေးသည် မင်းခန့် ဖြတ်သည့် အချိန်မှာ ဒေါ်ဒေါ်ချစ် ခေါ် ဒေါ် ဥက္ကာကို မမြင်ရပါ။
လမ်းထဲ ရောက်မှ စိတ်နည်းနည်းပေါ့သွားသည်။ နေ့လည် ရေချိုးတုန်းက အချောင်းခံရ သည်။ အပြန်ကားပေါ်မှာ အထောက်ခံရသည်။ လူမှားပြီးလည်း ချိတ်နှင့် ထိုးမိသေး၏။ အ
ထိုးခံရသည့် ဦးလေးကြီးက စိတ်ကောင်း ရှိလို့ တော်တော့သည်။ ကားစီးရမှာ ကြောက် လို့ လမ်းလျှောက်ပြန်တော့ ဥက္ကာ ဆိုသည့်ကောင်နှင့် တိုး၏။
“နောက်နေ့ တွေကျရင် ဘုရားလေး ဘာလေးရှိခိုးမှထင်တယ်”
အိမ်နားရောက်တော့ နေ့ခင်းက ချောင်းတာ ဒီဖက်ကဟု သတိရ ပြီး ဘေးခြံကိုကြည့်လိုက် မိသည်။ မင်းခန့်တို့ ခြံလောက်ပဲ ရှိမည့်ခြံထဲမှာ အိမ်သေးသေး လေး နှစ်လုံးရှိ၏။
ထို့ပြင် မင်း ခန့်တို့ ခြံနှင့် ကပ်လျက်အိမ်၏ ရှေ့မှာ ကွမ်းယာဆိုင်လိုလို ခပ်ကုပ်ကုပ်တဲလေး တလုံး ရှိသည်။ အရင်နေ့တွေတုန်းက လမ်းမှာပန်းအိဖြူ၏ အသိနှင့် တိုးမှာစိုးလို့
ခေါင်းငုံ့ကာ ခပ် သွက်သွက်သွားတတ်သည့် အကျင့်ကြောင့် ဒီဆိုင်လေးကို လုံးဝ မမြင်ခဲ့ပါ။
ဆိုင်ထဲမှာကတော့ ကွမ်းယာသည့် အိုးနှစ်လုံးနှင့် ဗူးကလေးတွေ၊ ကွမ်းရွက်ထည့်ထား သည့် ဇလုံလေးတလုံးမှ အပရှင်းလင်းနေသည်။ ဆေးလိပ်ဗူးတောင် မတွေ့ရ။ ဆိုင်ကို
ကြည့်နေရင်း မင်းခန့်ဆီကို လွင့်လာသည့် မီးခိုးငွေ့တွေကြောင့် မီးခိုးထွက်လာရာ ဆိုင် ဘေးက သစ်ပင်လေးအောက်ကို မျက်စိရောက်သွားသည်။
ခုံပုလေးတလုံးမှာ ထိုင်ပြီး သစ်ပင်ကို မှီရင်း စီးကရက်ဖွာနေ သည့်လူကို အားနည်းစ အ လင်း ရောင်အောက် မှာ မင်းခန့် ရုတ်တရက် မမြင်ပါ။အမှောင်ထုထဲမှာ ရောနေ၏။
မြင် တော့ လည်း ရင်ထဲမှာ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဟိုလူကတော့ မင်းခန့်ကို မကြည့်သလို မမြင်သလို အဝေးကိုငေးနေသော် လည်း မင်းခန့် အာရုံတွေက သူဘယ်သူ
ဆိုတာ သိ လိုက်သည်။ နီကြောင်ကြောင်ဆံပင်ရှည်၊ ညိုညစ်ညစ်နှင့် ယမကာသမား တယောက်မှန်း သိသာစွာ ဖေါသွပ်သွပ်ဖြစ်နေသည့် မျက်နှာ၊မင်း ခန့် ဆီကနေ တမင်
သိသာစွာ လွှဲ ထား သည့် ကြောင်တောင်တောင်မျက်လုံး တွေကို နေ့လည်ရေချိုးတုန်းက မြင် ခဲ့ရပါသည်။
“ဒင်းကိုး”
သစ်ပင်မှာ ချိတ်ထားသည့် ဆိုင်းဘုတ်လေး တခုက သူ့ခေါင်းပေါ်မှာ ရှိသည်။ မညီမညာ လက်ရေးဖြင့် “ထီးပြင်တဲ့ လူ” ဟုရေးထားတာ တွေ့ရသည်။ မိန်းကလေးတွေ ရေချိုး
တာ ချောင်းကြည့်တတ်ပေမယ့် ကဗျာတော့ ဆန်သားဟု အိမ်ဖက်ဆီ ဆက်လျှောက်လာရင်း တွေးမိသည်။ သူများတွေဆိုရင် ထီးပြင်သည် လို့ရေးကြမှာကို သူက အဆန်း
ထွင်ထား ၏။
“အင်းလေ၊ ဒီလို ကြောင်တဲ့ လူမျိုးမှပဲ ဇွဲကောင်းကောင်း နဲ့ ချောင်းမှာပေါ့”
အိမ်သော့ဖွင့် ရင်း မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။ အိမ်ထဲ ရောက်တော့ တံခါးအလည်နားက သံ ဆန်ကာကို ချိုးထားသည့် အပေါက်ကလေးကနေ လက်နှိုက်ပြီး အပြင်က မျောက်
လက် မှာ သော့ပြန်ခတ်ထားလိုက်၏။ ရောက်စနေ့က ဒီနည်းကို မသိလို့ ကြည်မာ စိတ် ဆိုးတာ ခံခဲ့ရသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အထုပ်လေးဆွဲပြီး အိမ်ပေါ်တက်လာသည့် မင်းခန့်ကို အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မီးပူတိုက်နေရာမှ ကြည်မာမော့ကြည့်သည်။
“မြန်သားပဲ”
“မြန်လို့လား”
“မြန်တာပေါ့၊ ခါတိုင်းဆိုနင်က အဲဒီဆိုင်သွားရင် အပင်ပေါက်အောင်ကြာတာ”
ပန်းအိဖြူမှာတော့ ဒေါ်ချစ် နှင့် ပြောစရာစကားတွေ ရှိချင်ရှိနေလိမ့်မည်။ မင်းခန့်ကတော့ ဥက္ကာအကြောင်းစလာသည်နှင့် တွေ့ပြီးသွားပြီဟု စကားဖြတ်ကာ ပြန်ပြေးလာခဲ့၏။ နောက်
မှာ အထုပ်တွေသွားထားပြီး ကြည်မာ့ ရှေ့မှာပြန်လာထိုင်လိုက်သည်။ ကြည်မာ နှင့် စကား ပြောဖို့ လိုနေသည်။ ပန်းအိဖြူ၏ ဟိုတုန်းက ကိစ္စ တွေကိုကြည်မာသိသလောက် ပြန် နှိုက်
ထုတ်ကြည့်ရမည်။
“အိဖြူ၊ နင်ငါ့ကို လာရန်စနေတာလား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကိုယ့်ဟာကိုယ်လဲ ပြန်ကြည့်လိုက်ဦး”
တင်ပုလ္လင်ခွေထိုင်နေရာကနေ ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတော့ အောက်ကဟောင်းလောင်းဖြစ် နေသည်။ ကြည်မာလည်း ဒီလိုထိုင်သည်ပင်။ ဒါပေမယ့် ထမိန်နှင့် ဆိုတော့ ဘာမှ မဖြစ်။
မင်းခန့်ကတော့ ဂါဝန်နှင့် ထိုင်တာကို ဒူးနားမှာကြပ်နေလို့ အပေါ်ကိုတောင် ဆွဲတင်လိုက်မိ သေး၏။
“ဘောင်းဘီ ပါပါတယ်”
“တွေ့တယ်လေ အပြာလေး”
“ဟီး ..ဟီး၊ ဟိုစကားပုံလိုပေါ့၊ အပြောမတတ်ရင်ဆဲသလိုပဲ၊ အထိုင်မတတ်တော့လဲ ဆဲသ လိုဖြစ်သွားတယ်၊ ဆောရီးကြည်မာ”
ဒူးနှစ်ဖက်ကို ပူးပြီး မိန်းကလေးတွေထိုင်သလို ကျုံ့ကျုံ့ပြင်ထိုင်လိုက်ရသည်။ အကျင့်မရှိ လို့ ညောင်းလာနိုင်ပေမယ့် မတတ်နိုင်။ ကြည်မာ မျက်စိနောက်အောင် မလုပ်မိဖို့ အရေး
ကြီး၏။ ကြည်မာ နှင့် အဆင်ပြေမှ ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်သည့် အချက်အလက်တွေ ရ နိုင်မည် ဖြစ်သည်။ ကြည်မာက သဘောကောင်းပေမယ့် ကိုယ့်ဖက်ကလည်း အရိပ် အ
ခြည်ကို ကြည့်ရမည်။ မနေ့တုန်းက ဆိုရင် အဝတ်တွေလှမ်းပြီး မင်းခန့် က အပြင်ထွက် သွားသည်။ ပြန်လာတော့လည်း မေ့သလိုဖြစ်နေ၏။ ကြည်မာ အလုပ်မသွားခင်သိမ်းပေး
သွားတာ အခန်းထဲရောက်မှ သိ၏။သေသေ သပ်သပ် ခေါက်ပြီး အိပ်ယာဘေးမှာချပေး ခဲ့သည်။
စိတ်ကောင်းရှိသည့် ကြည်မာ့ကို ကြည့်ရင်းချစ်သူငယ်ချင်းကြီး မျိုးမင်းစိုး ကိုသတိရသည်။ မျိုးမင်းစိုးသည်လည်းကြည်မာ့လိုပဲ သဘောကောင်းသည်။ ရိုးသားကြတာ ချင်းလည်းတူ
၏။ ဒါပေမယ့် မျိုးမင်းစိုးက ကြည်မာ့လို ဒေါသမကြီး။အခွင့်အခါသင့်ပါရင် သူတို့ နှစ် ယောက်ကို နီးစပ်အောင်ကြံဆောင်ပေးချင်မိသည်။ အရင်က မင်းခန့် ဆိုရင်တော့ ကြည် မာ့ကို
မျိုးမင်းစိုး နှင့် သဘောတူမှာမဟုတ် ကိုယ်တိုင် ကြံမည် ဖြစ်သည်။ အခုမင်းခန့် က တော့ စားချင်ပါလျှက်နှင့် သွားမရှိလို့ မဝါးနိုင်သည့် ဘဝ ကို ရောက်နေသည်။ ဒါကြောင့် ကိုယ်မ
ရလည်း ချစ်သူငယ်ချင်း ကို ရစေချင်သည့် စိတ်ဖြစ် မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
မျိုးမင်းစိုးဆိုသည့် ကောင်ကလည်း သိပ်ပြီးအသုံးကျသည် မဟုတ်။ စေတနာနှင့် ကြည်မာ့ လို ပစ္စည်းကောင်းလေး လက်ထဲထည့်ပေးရင်တောင် ကောင်းကောင်း အသုံး ချ တတ်ချင်
မှ ချတတ်မည့် သူမျိုးဖြစ်သည်။ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်ရင် ကြည်မာက ရုပ် ကလေး လည်း သိပ်မဆိုး။ အိုးကောင်းသလို ညီမလေးကလည်း မို့မို့ ဖေါင်းဖေါင်းရှိတာကို မင်းခန့်
တွေ့ခဲ့ပြီးလေပြီ။
“အိဖြူ နင်ငါ့ကို အဲလိုကြီးမကြည့်နဲ့ ကျောချမ်းတယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“နင့် မျက်လုံးကြီးက ရေချိုးရင် လာလာချောင်းတဲ့ ဟိုဖက်အိမ်က လူကျနေတာပဲ”
ဟိုပုဂ္ဂိုလ်က ကြည်မာ့ကိုလဲ ချမ်းသာပေးမည့် ပုံမရှိပါ။ သူတို့ထက် အသက်ကြီးသည့် မချို တောင်မှ လွတ်ရဲ့လားမသိပါ။ လွတ်မယ်တော့မထင်။ မနေ့က တွေ့တုန်းကတော့ မခုတ် တတ်သည့် ကြောင်ပမာလုပ်နေသည့် အမူအရာကို ပြန်မြင်ယောင်လိုက်၏။
“အဲဒီ လူကတော့ လူကြည့်တော့ကုပ်ကုပ်လေး”
မင်းခန့် မှတ်ချက်ကို ကြည်မာကခေါင်းညိတ် ထောက်ခံသည်။
“ဒီထက် ကျော်မလာတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမလိုဖြစ်နေပြီ။ ငါတော့ သူ့ဖက်မကြည့်ဘဲ ကျော ပေးပြီး ချိုးပစ်လိုက်တာပဲ”
ဒါဆိုရင် ဟိုလူကပိုကြိုက်ပေမည်။ ကြည်မာသည် အလွန်ရိုးသည့် ကောင်မလေးဖြစ်၏။ သူမ ၏ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘယ်နေရာကယောက်ျားတွေ ပစ်မှားချင်စရာ အကောင်းဆုံးဆိုတာ
ကြည်မာမသိရှာ။ ရေစိုနေသည့် ကြည်မာ့တင်ပါးတွေကို ဟိုက စိတ်ကြိုက်ပစ်မှားနေ တော့ မည် ဖြစ်သည်။
“ဒီအိမ်လေးက နေလို့ ကောင်းနေလို့ သည်းခံနေရတာ၊ ထရံကာတော့ရောဘာထူးသလဲ၊ အက်ဆစ် နဲ့ ပက်တာခံရတာပဲ”
“အက်ဆစ်နဲ့ ပက်တယ်”
“အင်းလေ၊ ထရံဆွေးသွားအောင် ဘက်ထရီထဲက အက်ဆစ်တွေနဲ့ ပက်နေတာ နင်ပဲ တွေ့ တာမဟုတ်လား၊ မမှတ်မိတော့ဘူးလား”
မသိသည့် အပိုင်းကိုရောက်လာပြီ ဖြစ်လို့ မင်းခန့် ခပ်မြန်မြန် စကားလွှဲလိုက်ရသည်။
“ခေါင်းရင်း အိမ်လိုမျိုးဆိုလည်း ကောင်းသား”
ခေါင်းရင်း အိမ်မှာက လင်မယားနှစ်ယောက်ပဲ ရှိသည်။ နှစ်ယောက်လုံးဝန်ထမ်း တွေဆို တော့ မနက်ဆိုတာနှင့် ထွက်သွားပြီး မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်သည်။ ရှိနေရင်လည်း အသံ
တောင်သိပ်မထွက်၊ ညဦးပိုင်း တွေကျမှ နိုင်ငံခြားက လွှင့်သည့် မြန်မာသတင်းတွေ နား ထောင်ဖို့ ရေ ဒီယိုဖွင့်တတ်သည်။ ကျန်သည့် အချိန်တွေဆိုရင် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်
နေတတ်ကြ၏။
“နင့်ကိုကြည့်ရတာ အေးအေးဆေးဆေးပဲ၊ ဒီနေ့ အလုပ်မဆင်းဘူးလား”
“ဒီနေ့ လပြည့်နေ့လေ၊ ဒီတရက်တော့ သူဌေးက မထွက်နဲ့တဲ့၊ နားရတာပေါ့ဟာ”
တနေ့လုံးကြည်မာ ရှိနေမည်ဆိုတော့ သိချင်တာလေးတွေမေးကြည့်ဖို့ စိတ်ကူးရသည်။ ဒါ ပေမယ့် ဘယ်လိုကနေဘယ်လို စမေးရမည် ကို မစဉ်းစားတတ်အောင် ဖြစ်နေ၏။
“ကြည်မာ နင်ပြီးရင် ငါလဲ မီးပူတိုက်မယ်နော်”
“အေး …အေး၊ ငါပြီးတော့မယ်”
မီးပူက တခုပဲ ရှိတော့ ဒါကိုတော့ကြည်မာ ဘာမှမပြောပါ။ အရင်ထဲ အားလုံးဝိုင်းသုံးကြပုံရ သည်။ မနေ့က ကြည်မာ ခေါက်သိမ်းပေးထားသည့် အဝတ်တွေ အထဲကသွားယူလာပြီး
အ နားမှာချထားလိုက်သည်။
“ကြည်မာ”
“ဘာလဲ”
“ငါမီးပူတိုက်ပြီးရင် ဒီမချို အဝတ်အစားတွေ နင်ယူလိုက်နော်”
“အိဖြူ၊ စေတနာ ရှိသလိုလို နဲ့ လူလည်လာမကျနဲ့နော်၊ ငါနဲ့ မတော်မှန်းသိလို့ ပေးတာ မဟုတ်လား”
“ဘာလို့ မတော်ရမှာလဲ”
“ဟဲ့ ..နင်တို့ ကွင်းတွေ ငါဝတ်လို့ မှမရတာ၊ ငါက သုံးတောင့်ထွာ ကွင်းဝတ်တာလေ၊ နင် တို့ သုံးတောင်တွေ သုံးတောင်မိုက်လျော့ တွေ ကပေါင်တခြမ်းပဲ ဖုံးမှာပေါ့”

ဘာတွေပြောသလဲ ဆိုတာမင်းခန့် နားမလည်ပါ။ ကြည်မာက တင်ကြီးလို့ မချို ထမိန်တွေ ဝတ်လို့ မရကြောင်းပြောတာလို့တော့သိလိုက်သည်။
“ဒါဆိုလဲ အကျ ႌတွေယူဟာ”
“မတော်ပါဘူး ဆိုမှ”
“နင်က နင့် ကိုယ်နင် ထင်သလောက်မဝပါဘူးကြည်မာရာ၊ ငါနဲ့ တော်တော်ချောင်တာတွေ တောင်ပါတယ်၊ ဝတ်ကြည့်စမ်းပါဦး”
လက်ထဲက မီးပူလေးကို ထောင်လိုက်ပြီး ကြည်မာ တအံ့ တသြမော့ကြည့်သည်။
“အိဖြူ၊ နင်ဘယ်တုန်းက အကောင်း မြင်တတ်သွားတာလဲ၊ အရင်ကတော့ ငါ့ကို ဖက်တီးမ၊ ဖင်ကြီးမ ဆို၊”
“ဒါ …ဒါက”
မင်းခန့် စကားကိုပြန်စဖို့ တော်တော်စဉ်းစားလိုက်ရသည်။ နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ကိုဒုံးဒုံးချ ကာ ကြည်မာ့ကိုပဲ အားကိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိ၏။ လိမ်ညာရမှာတွေတော့ရှိ၏။
ရိုးသားသူတ ယောက်ကို မလိမ်ညာချင်ပေမယ့် မင်းခန့် မှာ ရွေးချယ်ခွင့်က နည်းလွန်းပါသည်။
“ကြည်မာ၊ ငါ အလေးအနက် တခုပြောချင်တယ်”
“ပြောလေ”
“ဆေးရုံမှာ ငါသေသွားတာသိတယ်နော်”
“မျောသွားတာ ဖြစ်မှာပါဟာ”
အကျ ႌကိုမီးပူပြန်ထိုးရင်း ခပ်ပေါ့ပေါ့ ပင်ပြော၏။
“ထားပါတော့လေ၊ အရေးကြီးတာက ငါသိပြန်လည်လာတဲ့ အချိန်မှာ ဘာမှ မသိတော့တာ ပဲ၊ ဆေးရုံရောက်နေတာ တခုကလွဲရင် ကျန်တာဘာတခုမှ မသိဘူး၊ ငါ့ကိုယ်ငါလဲ
မသိဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့ ဆေးရုံရောက်နေမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ဆရာမတွေ ပြောပြသလောက်ပဲ သိတယ်”
“နင်သောက်တဲ့ ဆေးတွေ များလို့ ဆေးကြောင်သွားတာနေမှာပေါ့၊ ဘယ်အချိန်မှပြန်သတိ ရသလဲ”
“အခုထိကို မရတာ၊ ငါတကယ်ပြောတာကြည်မာ၊ ခုချိန်ထိ ငါနေထိုင်ပြောဆိုသမျှက နင့် နောက်ကနေလိုက်ဖော နေတာ”
ကြည်မာယုံကြည်ပုံမရ၊ မင်းခန့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ရမ်းခါနေသည်။
“နင်ယှဉ် ပြီးစဉ်းစားကြည့်ပါကြည်မာ၊ ဟို အရင်က ပန်းအိဖြူနဲ့ ဆေးရုံက ပြန်ဆင်းလာ တဲ့ ပန်းအိဖြူ မတူတာတွေ နင်သတိထားမိမှာပါ”
“နင်ပြောင်းလဲ သွားတာတော့ ငါသိတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါက နင်အသိတရားရသွားပြီပဲ ထင် နေတာ”
“ခုချိန်ထိ ငါ့နာမည် ပန်းအိဖြူ၊ ကြည်မာ ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်း နဲ့ အတူတူနေတယ် ဆိုတာက လွဲရင် ဘာမှ မသိဘူး၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင် နင်ဆေးရုံရောက်လာတော့ နင့်ကိုလည်း ငါမ
သိ ဘူး၊ မချိုကိုလည်း မသိဘူး၊ နင်ပေးတဲ့ စာဖတ်မှ နင့်နာမည်ကြည်မာ လို့ငါသိတာ”
ကြည်မာ့ မျက်နှာမှာ စိတ်ရှုပ်ထွေးပုံပေါ်လာသည်။ မင်းခန့် ပြောတာတွေကို မယုံကြည်နိုင်၊ လက်မခံ နိုင်အောင်ဖြစ်နေပုံရသည်။ လက်ထဲက မီးပူလေး ကိုပြန်ထောင် ထားလိုက်ပြန်
သည်။
“နင်ဆိုလိုတာက အတိတ်မေ့သွားတာမျိုးလား၊ ငါကြားဖူးတာကတော့ ခေါင်းကို ခိုက်မိ မှ ဖြစ်တာလေ၊ နင်က ခေါင်းကိုထိတာမှ မဟုတ်ဘဲ….ဒါပေမယ့် …အင်း …ဆေးတွေ က
လည်း ဦးဏှောက်ကို ထိနိုင်တာပဲ”
“ငါဘာမှ မသိဘူးဆိုတာ ကျိန်ဆိုရင်ကျိန်ပြရဲပါတယ်ဟာ၊ တချိန်မှာ ပြန်သတိရ လာမှာပဲလို့ နေနေတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် မလွယ်ဘူးဟာ၊ လူတယောက်ရဲ့ အကြောင်းကို မသိဘဲနဲ့ အဲဒီလူ
အဖြစ် ဘယ်လိုဆက်နေမလဲ”
“နင် ဆရာဝန်တွေကို ပြောမပြဘူးလား”
“ပြောပြရင် ဆေးရုံက ဘယ်ဆင်းရတော့မှာလဲ၊ ငါ့ကို ဆေးဖိုးထုတ်ပေးတယ်ဆိုတဲ့ မိန်းမ တွေ မျက်နှာ ကိုလုံးဝ မကြိုက်ဘူး၊ လူကို ရန်သူကြီးတွေ ကျနေတာပဲ၊ သူတို့ ရန်လုပ်နေ
တာ ဘာအတွက်မှန်းတောင် ငါမသိဘူး”
မိန်းမတယောက်ကို မျောပါလာအောင်၊ ကိုယ့်စကားကို လက်ခံလာအောင်ပြောသည့် အ တတ်က မင်းခန့် ကျွမ်းကျင်မှု အရှိဆုံးပညာဖြစ်သည်။ မင်းခန့် လေသံနှင့် အပြောတွေ မှာ
ကြည်မာ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်လာသည်။
“ငါမနေ့က ဆေးရုံက ပြန်လာတော့ ဥက္ကာ ဆိုတဲ့ကောင်လေး လိုက်လာတယ်၊ သူပြောပုံ ဆိုပုံက ငါနဲ့ ရည်းစားတွေ ကျနေတာပဲ၊ အဲဒါ ဟုတ်လားကြည်မာ”
“ဘုရားရေ၊ နင်က ဥက္ကာတောင်မှ မသိဘူးပေါ့၊ ဒါဆို ဦးလှထွန်းအောင် လဲ မသိဘူးပေါ့”
“ဘယ်က ဦးလှထွန်းအောင်လဲ၊ ဥက္ကာ အဖေလား”
ကြည်မာ့ မျက်နှာမှာ အံ့သြခြင်းတွေနှင့် အပြည့်ဖြစ်နေသည်။ ပါးစပ် အဟောင်းသားနှင့် မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း အောင်မြင်တော့မည် ဆိုတာမင်းခန့် သိလိုက်သည်။
“နင်တကယ် ဦးလှထွန်းအောင် ကို မသိဘူး၊ နင် ..အိပ်ဆေးတွေသောက်တာက… ဟို ..ဟို”
“ဘုရားစူး၊ မိုးကြိုးပစ်၊ သေချင်းဆိုးနဲ့ သေပါစေ ဦးလှထွန်းအောင်ကို ငါမသိဘူး တကယ် ပြောတာ”
အပြည့်အဝ လက်ခံနိုင်သေးပုံမရ ပေမယ့် ကြည်မာ သက်ပြင်း တချက်ချသည်။
“အင်းလေ၊ ရှိပါစေတော့၊ နင်ဘာသိချင်တာလဲ”
“ပန်းအိဖြူ အကြောင်း နင်သိသမျှပေါ့”
ကြည်မာ့မျက်နှာပေါ်တွင် သရော်တော်တော် အပြုံးတခုရောက်လာသည်။
“ဒါက နင့်အပေါ် ငါ့အမြင်ကို တဖက်လှည့်နဲ့ မေးတာပဲ၊ လူလည်မကျနဲ့ အိဖြူ၊ နင်လဲငါ့ ကို အကောင်း မမြင်ဘူး၊ ငါလဲ နင့်ကို အကောင်း မမြင်ဘူး ရှင်းနေကြတာပဲ”
ဆင်ပြောင်ကြီး အမြီးကျမှ မတစ်ချင်တော့ပါ။ မင်းခန့် ရှေ့ကို ကိုင်းပြီးကြည်မာ့ လက် မောင်း ကစ်ကစ် လေးကို ဆုပ်ကိုင်တောင်း ပန်မိသည်။
“မဟုတ်ဘူး ကြည်မာ၊ မဟုတ်ဘူး၊ ငါတကယ်သိချင်တာပါ၊ ငါအရင်က ပန်းအိဖြူ မ ဟုတ် တော့ပါဘူး၊ နင့်ကိုလည်း အရမ်းခင်ပါတယ်၊ ငါ့မှာလည်း အားကိုးစရာနင် တ ယောက်ပဲ
ရှိ တော့တာပါ”
“ဟဲ့၊ ဟဲ့ …မီးပူလဲ ဝင်တိုက်မိဦးမယ်”
မီးပူကိုဘေးဖယ်ပြီး မင်းခန့်ကို တွန်းထုတ်သည်။
“ပြောပါကြည်မာရာ၊ နင် ဒီနေ့ အလုပ်မသွားရလို့ အချိန်ရတယ် မဟုတ်လား၊ ပေးပေး ကျန်တာတွေ ငါဆက်တိုက်ပေးမယ်၊ နင်ကဘေးကနေ ပြောပြ ဟုတ်လား”
“လာဖား မနေနဲ့၊ ခုထိငါတော့ မယုံသေးဘူး၊ တကယ်ပြောပြရမှာလား”
“တကယ်၊ တကယ်၊ ငါဘာမှ စိတ်မဆိုးဘူး၊ ပန်းအိဖြူကို ဖာသယ်မ လို့ပြောလဲ ငါ ငြိမ်ပြီး နားထောင်ပေးမယ်၊ မိန်းမယုတ်လို့ နင်စွပ်စွဲလဲ အမှန်ပဲလို့ ငါလက်ခံမယ်”
“ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဲဒီလောက်အထိပြောရလား အိဖြူရယ်၊ အင်းလေ …နင်ဒီလောက်ပြော နေတော့လည်း ယုံတာ မယုံတာနောက်မှပေါ့၊ ငါသိသလောက်ပြောပြမယ်”
ခြေမကျဉ် အောင်ခြေထောက်ကို ဘက်ပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး မင်းခန့် နားစွင့် ထားလိုက် သည်။ ကြည်မာ ပန်းအိဖြူကို ဘယ်လိုပြောပြော ကိုယ်မဟုတ်သည့် အတွက် နာစရာ အ
ကြောင်းမရှိဘူးဆိုတာ ရိုးသားသည့် မိန်းကလေး မသိရှာပေ။ မီးပူကို ပလပ်ချွတ်လိုက် ပြီး သိသလောက်ရှင်းပြရှာ၏။

ကြည်မာ နှင့် ပန်းအိဖြူ အရင်တုန်းက မသိကြပါ။ မချို နှင့်တော့ နှစ်ယောက်လုံးသိကြ သည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့် မချို ဘယ်လိုရင်းနှီး ကြသည်ကို ကြည်မာ မသိ။ ကြည်မာ နှင့် မချို
ကတော့ မချို၏ ညီမ ဝမ်းကွဲတယောက်ကနေ တဆင့်သိကျွမ်းခင်မင် ခဲ့ရာမှ တအိမ်ထဲ တူ တူ ငှားနေဖို့ ဖြစ်လာသည်။ မချို မလေးရှားကို ထွက်သွားသည့် အခါ ကြည်မာနှင့် ပန်း
အိ ဖြူ အတွက် ထားခဲ့သည့် အဝတ်အစားနှင့် ပစ္စည်း အနည်းငယ်ကလွဲရင် ကျန်တာတွေ ကို ထိုညီမ ဝမ်းကွဲ၏ အိမ်သို့ ကြည်မာ သွားပို့ ပေးခဲ့ရသည်။ မချို၏ ညီမ က အိမ်ထောင်
သည် ဆိုတော့ မချိုက သူတို့ နှင့် မနေချင်လို့ ခွဲထွက်လာ ခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်လခ သက်သာစေ ဖို့ သုံးဦးစပ် မည်ဟု မချိုကပြော တာကို ကြည်မာကလည်း လက်ခံခဲ့လို့ ပန်းအိဖြူ
လည်းပါ လာ၏။
အဲဒီတုန်းက ကြည်မာက အရက်ကုမ္ပဏီ ကိုမရောက်သေး။ နာမည် မကြီးသည့် ဆပ်ပြာ၊ ရေမွှေး၊ နှင့် အလှကုန်တွေကို တလမ်းဝင်တလမ်းထွက်ကြော်ငြာပြီးရောင်းပေး ရသည့် အ
လုပ် လုပ်နေသည်။ ပင်ပန်းသော်လည်း ဝင်ငွေမကောင်းပါ။ မချိုကတော့ အထည် ချုပ် စက်ရုံက စူပါ ဗိုက်ဇာ ဖြစ်သည်။ ပန်းအိဖြူက တော့နာမည်ကြီး အလှကုန် လုပ် ငန်း ကြီး
တခုက အရောင်းဝန် ထမ်းဖြစ်သည်။ ကြည်မာနှင့် အလုပ်သဘာဝတူသော်လည်း လုပ်ရပုံ ခြင်းက မတူသလို ဝင်ငွေ မှာလည်း ပန်းအိဖြူက သာ၏။ ကြည်မာက နေပူစပ်ခါး လမ်း
တ ကာလျှောက်သွားရပေမယ့် ပန်းအိဖြူကျတော့ ခန်းနားသည့် အရောင်းပြခန်းမှာ ကျော့ ကျော့ လေး နေရသူဖြစ်သည်။ ထို့ ကြောင့် ပန်းအိဖြူက ကြည်မာ့ကို နှိမ်ချ ဆက်ဆံ
တတ်၏။ ကြည်မာကလည်း ငုံ့ခံတတ်သူ မဟုတ်လို့ သူတို့ နှစ်ယောက် မကြာခန က တောက်ကဆဖြစ်သည်။
အားလုံးထဲမှာ အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်သည့် မချိုက ကြားထဲကနေထိန်းပေးနေရသည်။ ကြည်မာ က မချိုကိုလေးစားသလို ပန်းအိဖြူကလည်း မချိုကိုတော့ ခင်တွယ်၏။ ဒါက
လည်း သူတို့ နှစ် ယောက်အပေါ် အမကြီးတယောက်လို သဘောထားကာကြင်နာစွာ ဆက်ဆံပေးသည့် မချို၏ စိတ်ထားကောင်း မှုကြောင့်လို့ ကြည်မာယူဆသည်။ သူတို့
နှစ်ယောက် မတည့်ကြသည့် အတွက် သုံးယောက်တန်းစီ အိပ်သည့် အခန်းထဲမှာ မချို က အလယ်က အိပ်ရသည်။
“နင်က ငါ့ကိုသာ အကောင်းမပြောတာ၊ မချို စကားကျတော့နားထောင်တယ်၊ နား ထောင်တယ် ဆိုတာကလည်း နေရာတိုင်းတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့လေ”
မချိုဆီမှာ ကြည်မာ အလုပ်ဝင်လိုက်သေးသည်။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ ကြက်ခေါင်းဆိတ် မခံ မှုကြောင့် အလုပ်ရှင် တရုတ်မ နှင့် ပြဿနာဖြစ်ပြီး ထွက်ပစ်လိုက်သည်။
“ဗမာ စကားတောင် မတတ်တဲ့ ကောင်မက လူပါးဝလို့၊ ကြမ်းပေါ်ကျနေတဲ့ ပိတ်စကို ခြေ ထောက်နဲ့ပြပြီး ကောက်ခိုင်းတယ်၊ ငါက မလုပ်တော့ ဒေါသထွက်ပြီး ဆွေ့ဆွေ့ကို
ခုန်နေ တာ၊ တရုတ်လိုအော်ဟစ်နေတာ ဘာတွေမှန်းလဲ မသိဘူး၊ မချိုက တရုတ်စကားပြော တတ် တော့ကြားထဲက နေဝင်တောင်းပန်တယ်၊ အဲဒါတောင် ကောင်မကအော်
လိုက် ဟစ် လိုက်နဲ့၊ ငါ့အတွက် ကြားထဲက မချို အပြောခံရတာကို စိတ်မကောင်းတာ နဲ့ ထွက်ပစ် လိုက်တာ၊ ငါ့ ကိုပြောရင် ခံလိုက်မယ်၊ သူပေးတဲ့ ပိုက်ဆံယူရတာကိုး”
အလုပ်မရှိဘဲ သုံးလေးလလောက် ရှိတာလေးထိုင်စားပြီးတော့မှ အခုလုပ်နေသည့် ဆီကို ရောက်သည် ဟု ကြည်မာပြောသည်။ ဒီလောက်စိတ်ကြီးသည့် ကြည်မာ အမူးသ
မားတွေ ကို ဘယ်လို သည်းခံနေသလဲ ဆိုတာ မင်းခန့် တွေးလို့တောင်မရပါ။
“ငါဒီ အလုပ်ရပြီးသိပ်မကြာဘူး နင်လဲ အလုပ်ကထွက်တာပဲ၊ နင်က ဦးလှထွန်းအောင်နဲ့ ချိတ် မိသွားပြီလေ”
“သူက ဘာလဲ”
“နင့် စပွန်ဆာလေ”
“ဘာ”
“ငါသိတဲ့ အတိုင်းပဲ ပြောရတာလေ၊ အစက ပြောသားပဲ မပြောချင်ဘူးလို့”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ပြောပါ၊ ငါနားထောင်ချင်ပါတယ်”
ဦးလှထွန်းအောင် နှင့် ကိစ္စမှာ မချိုစကားကိုလည်း ပန်းအိဖြူ နားမထောင်တော့။ ဦးလှ ထွန်း အောင်၏ ကြွယ်ဝမှုကိုပဲမြင်တော့သည်။ ငွေတွေဖေါဖေါသီသီ ရသလို သုံးချင်တိုင်း
သုံးသည်။ ဝယ်လိုက်ခြမ်းလိုက် သုံးလိုက်နှင့် အပျော်ကြီးပျော်နေသည့် ပန်းအိဖြူကို မချို လည်း မနိုင်တော့။ ဦးလှထွန်းအောင်က သမီးနှစ်ယောက် အဖေ မုဆိုးဖိုဖြစ်သည်။
“အဲဒီ လူကြီး သမီးတွေကတောင် ငါတို့ထက် အသက်အများကြီးကြီးတယ်၊ မချို ထက် တောင် ကြီးမလား မသိဘူး။အဲဒီလူကြီးနဲ့ ချောင်း သာ သွားလိုက်၊ ရှမ်းပြည်တက်လိုက်
နဲ့ နင်အိမ်တောင် မကပ်ဘူး၊ မချိုက နင့်ကို ဆုံးမတော့ နင် ..နင်က ”
ကြည်မာ စကားတပိုင်း တစနှင့် ရပ်သွားသည်။
“ပြောလေ ကြည်မာ၊ ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါနားထောင်မှာပါ၊ နင် အားနာနေစရာမလိုဘူး”
“နင်ပြောခိုင်းလို့ ငါပြောတာနော်၊ နောက်ပြီး ငါနင်တို့ ပြောတာချောင်းနားထောင်တာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ အမှတ်တမဲ့ ကြားတာ”
“အေးပါ၊ ပြောပါ”
“မပူပါနဲ့ မချိုရယ်၊ သမီးက ဆယ့်ခြောက်နှစ် သမီးထဲက ယောက်ျား ဆိုတာသိပြီးသား၊ မ ထူး တော့ပါဘူး တဲ့၊ ဒါ ..ငါ ..နားခံသာအောင်ပြောတာ၊ နင်ပြောတာက ပိုရှင်းတယ်”
တိုက်ဆိုင်သည်ဟု ဆိုရမည်။ မင်းခန့် လည်း ဆယ့်ခြောက်နှစ်သားမှာ စပြီး လူပျိုရည် ပျက် ခဲ့သည်။ အရသာလည်း တွေ့သွားပြီး ထိုအချိန်ကစကာ မိန်းမတွေနှင့် ပတ်သက်ဖြစ်ခဲ့
၏။ ပန်းအိဖြူသည်လည်း သူ့လိုပဲလားဟု တွေးရင်း မင်းခန့် ငြိမ်သွားတော့ ကြည်မာ လည်း ရပ် သွား သည်။
“ငါမပြောချင်ဘူး အိဖြူ၊ နင်မေးလို့ ပြောရတာ၊ ငါ့ တဖက်သတ်အမြင်တွေလို့ နင်ထင်မှာလဲ စိုးတယ်”
“နင့်မှာ ဒီလိုစိတ် မရှိတာ ငါယုံပါတယ်၊ ဆက်ပြောပါ ရပါတယ်”
ဦးလှထွန်းအောင် စပွန်ဆာ ကိစ္စကြောင်ပင် ပန်းအိဖြူ နှင့် ကြည်မာ တအိမ်ထဲနေပြီး တ ယောက် ကိုတယောက်လုံးဝ စကားမပြောသည့် အနေအထားအထိ ရောက်သွားသည်။
ကြည်မာ အရက်ရောင်းတာကို ပန်းအိဖြူက နှိမ်၏။ သမ္မာအာဇီဝ အလုပ်မဟုတ်ဟု ကဲ့ ရဲ့၏။ စိတ်တိုသွားသည့် ကြည်မာက သူကအရက်ပဲရောင်းသည် ထိုလူတွေနှင့် လိုက်မ
အိပ်ဟု ပြန် ပက်လိုက်ရာမှ အကြီးအကျယ် စကားများပြီး နှစ်ယောက်လုံးက ခင်သည့် မချိုတောင် ဝင်ထိန်း လို့ မရဖြစ်သွားသည်။
“ဒါနဲ့ ဥက္ကာ ကရော”
ပန်းအိဖြူနှင့် ကြည်မာ၏ ပဋိပက္ခ တွေကို ထပ်မကြားလို၍ မင်းခန့် ကလမ်းလွှဲလိုက်သည်။
“ဦးလှထွန်းအောင် က နင့်ကို စပွန်ဆာပေးတယ်၊ နင်က သူ့ကို စပွန်ဆာပြန်ပေးတယ်၊ ငါ တော့ အဲဒီလို ထင်တာပဲ၊ ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိဘူး”
ဇာတ်လမ်းက ထင်ထားတာထက်ရှုပ်ထွေးမှုတွေပါသည်။
“ဒီကောင်လေးနဲ့ က နင်ဦးလှထွန်းအောင် နဲ့ မတွေ့ခင်ကထဲက တွဲနေတာ၊ ရွယ်တူချင်း လူ ပျို အပျိုချင်း ဆိုတော့ မချိုကလည်း ဘာမှ သိပ်မပြောဘူး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီကောင် မူမ
မှန်ဘူးလို့ ငါ ထင်တယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

ဦးလှထွန်းအောင် နှင့် ပန်းအိဖြူ ကိစ္စကို ဥက္ကာ မသိမဟုတ်သိမည်ဟု ကြည်မာယူဆ၏။ ဒါပေ မယ့် ဘာမှ မသိသလိုဆက်နေသည်။ ပန်းအိဖြူဆီက ပိုက်ဆံချေးသည်။ ချေးသည်
အမည်တပ် သော်လည်း ဘယ်တော့မှ ပြန်မပေးဟု သိရ၏။ ပန်းအိဖြူကလည်း ပြန်မ တောင်းပါ။ အလုပ်အ ကိုင် မရှိသည့် ရည်းစားက ပိုက်ဆံတွေဖေါဖေါ သီသီသုံးသည်။ ပြီးတော့
လည်း သုံးလေးရက် လောက်ခရီးသွားသည် ဆိုပြီး ပျောက်ချင်ပျောက်နေသည်။ ယောက်ျားလေးဖက်ကနေ ပြဿနာ ရှာကိုရှာရမည့် ကိစ္စတွေ ဖြစ်သော်လည်း ဥက္ကာ ငြိမ် နေခဲ့၏။
ပန်းအိဖြူ နှင့် ဥက္ကာကြားမှာ ဦးလှထွန်းအောင် ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး သဘော တူညီချက် တစုံတရာ ရှိ တာလည်းဖြစ်နိုင်သည်ဟု ကြည်မာက သုံးသပ်၏။
“ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ ကိုယ့်ရည်းစားက အဖိုးကြီးတယောက်ဆီက စပွန်ဆာယူတာကို လက် ခံပေးတယ် ဆိုကထဲက ဒီကောင်မူမမှန်တာပဲ”
မင်းခန့် လည်းဒီအချက်ကို လက်ခံပါ၏။ ဘယ်ယောက်ျားလေးမှ ချစ်သူကို တကယ် ချစ် ရိုးမှန် ရင် ခွင့် မပြုသည့် ကိစ္စမျိုးဖြစ်သည်။ ပန်းအိဖြူက ဦးလှထွန်းအောင် နှင့် အတူ နိုင် ငံ
ခြားကို အလည်သွားဖို့ တောင်စီစဉ် ခဲ့သေးသည်ဟု သိရ၏။ အိပ်ရာခြေရင်းက သေတ္တာမှာ နိုင်ငံခြား သွားဖို့ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ပတ်စပို့ စာအုပ်တောင် မလုပ်လိုက်ရ ပန်းအိဖြူ၏
မ ဆင်မခြင် မိုက်မဲမှု ကြောင့် အနှောက် အယှက်တွေဖြစ်လာ၏။
ဦးလှထွန်းအောင် က ပန်းအိဖြူကို ဟန်းဖုန်း ဝယ်ပေး လိုက် ပြီးနောက်မှာတော့ နောက် ဆက် တွဲပြဿနာတွေ တသီကြီးပေါ်လာခဲ့သည်။ လိုချင်လွန်း လို့ဟု အတင်းဝယ်ပေး ခိုင်း ပြီး
မှ တလလောက်ကိုင်အပြီးတွင် ဥက္ကာ အ ဆက် အသွယ် နှင့် ထိုဖုန်းကို ရောင်းစားပစ် လိုက်သည်။
ရောင်းလို့ ရသည့် ပိုက်ဆံတွေကို ဥက္ကာနှင့် အတူသုံးကြဖြုန်းကြသည်။ ဦးလှထွန်းအောင် မေး လာရင် ပျက်နေသလိုလို၊ အိမ်မှာပဲ ကျန်ခဲ့သလိုလို လှည့်ပတ်ရှောင်ရှားနေပြီးမှ မ တတ်
သာတော့ ချိန်တွင် ဖုန်းပျောက်သွားသည် ဟု ညာပြောလိုက်၏။ ပျောက်သည် ဆို တော့ ဦးလှထွန်းအောင် ကလည်း သက်ဆိုင်ရာကို အကြောင်းကြားပြီး လိုင်းပိတ်လိုက် သည်။
လိုင်း ပိတ်ခံလိုက်ရသည့် အတွက် ဝယ်သူက ဥက္ကာ နှင့် ပန်းအိဖြူကို ပြဿနာ ရှာတော့သည်။ နောက်ဆုံး ဦးလှထွန်းအောင်ကပဲ ဝယ်သူကိုတောင်းပန်ပြီး လိုင်းဖွင့် ကြေး ပါ အိတ်စိုက်ပေး
လိုက်ရသည်။ အကျိုးဆက် အနေနှင့် ကတော့ ဦးလှထွန်းအောင် မိသား စုက ပန်းအိဖြူ နှင့် ကိစ္စကို ရိပ်စားမိသွားတော့၏။
“အဖိုးကြီး သမီးတွေကလျှင်တယ်၊ အိမ်အထိလိုက်လာတာ၊ ငါလည်း မရှိဘူး။ နင်ကတော့ ဥက္ကာဆီ ရောက်နေတယ်ထင်တာပဲ မရှိဘူး၊မချိုပဲ ကြားထဲက အပြောအဆိုခံလိုက်ရတယ်”
အခုချိန်ထိ ပန်းအိဖြူနှင့် ပတ်သက်သမျှ အကြောင်းအရာတို့က တခုမှ ကောင်းတာ မပါ သေးပါ။ ကြည်မာကတော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် နှင့် နားထောင်နေသည့် မင်းခန့်ကို အံ့သြနေ သည်။
“နင် သတိမရဘူး ဆိုတာငါယုံချင်လာပြီ၊ အခုနပြောသာပြောရတယ်၊ မယုံမရဲနဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့ ယုံချင်တာလဲ”
“နင်နားထောင်နေတဲ့ ပုံစံက ကိုယ်မဟုတ်တဲ့ တခြားသူတယောက်အကြောင်းကို နား ထောင်နေသလိုပဲ”
“အဲဒါတွေငါမှ မသိတာ ကြည်မာရယ်”
ကိုယ့်အဓိပ္ပါယ်နှင့် ကိုယ် ပြောလိုက်သည်ကို ကြည်မာ နားလည်ပုံမရပါ။ စကားပြောရတာ လည်း အရှိန်ရနေပုံရသည်။ သိသမျှတွေကို ဆက်ပြောပြ၏။နောက်ပိုင်း တွင် အ ထည်
ချုပ် လုပ်ငန်းတွေ အခြေအနေ မကောင်းသည့်အခါ မချို အလုပ် ပြောင်းဖို့ စဉ်းစားရသည်။ လစာပဲရပြီး အိုဗာတိုင်ကို မမျှော်လင့် နိုင်တော့ ဝင်ငွေလျော့ကျ လာသည်။ ဒီလိုနှင့်ပဲ
မချို မလေးရှားမှာ အလုပ်သွားလုပ်ဖို့ ဖြစ်လာသည်။ မချိုသွားတော့ မည် ဆိုသောအခါ ပန်းအိဖြူ တစခန်းထလာ၏။ ဦးလှထွန်းအောင် ကို သူမ အတွက် တိုက် ခန်းဝယ်ပေးခိုင်း
သည်။ ထိုအချိန်မှာ ဦးလှထွန်းအောင် ခမျာ ပန်းအိဖြူကို ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် ထောက်ပံ့ နိုင်သည့် အခြေအနေ မရှိတော့။ ခရီးတွေလည်း မထွက်နိုင်တော့။ ပန်းအိဖြူ နှင့် တွေ့ချင်ရင်
တောင်မှ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ချိန်းတွေ့နေရ သည့် အချိန်ဖြစ်သည်။
ပန်းအိဖြူ နှင့် ဇာတ်လမ်းပေါက်ကြားထား၍ သမီးတွေ၏ မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်ခြင်းခံ နေရသော ဦးလှထွန်းအောင် အနေနှင့် သိန်းရာနှင့် ချီပြီး သုံးပေးဖို့ လက်တွန့်နေ၏။
ငှား ပေး မည်ပြောသော်လည်း ပန်းအိဖြူက လက်မခံ သူမ နာမည်နှင့် အပိုင်ဝယ်ပေးရမည်ဟု အကြပ်ကိုင်၏။ ဦလှထွန်းအောင်ကလည်း တိုက်ခန်းရှာနေသည် အကြောင်းပြပြီး
ခေတ္တ ချွေးသိပ်ထားသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့ ပန်းအိဖြူ သည်းမခံနိုင်တော့။ မချိုကလည်း သွားဖို့ ရက်ကပ်လာသည့်အချိန်တွင် ဘယ်ကဘယ်လိုရှာလာမှန်း မသိသည့်
အိပ်ဆေး တွေ ရော အခြားဆေးတွေပါ ယူပြီး ဦးလှထွန်းအောင် ဆီသွားသည်။ ဂျာနယ်ထဲက ကြော် ငြာ တ ခုကို ပြပြီး ထိုတိုက်ခန်းကို ဝယ်ပေးရမည်။ ဝယ်မပေးရင် ကိုယ့်ကိုယ်
ကို သတ်သေ တော့ မည် ဟု ချိမ်းခြောက်၏။ ဦလှထွန်းအောင် က တန်ဖိုးများသည့်အတွက် ခနစောင့် ပေးဖို့ ဒါမှ မဟုတ် တန်ဖိုးသိပ်မများတာ ဆိုရင်တော့ သူကြိုးစားပေးမည်
ဟုပြောသော် လည်း ပန်းအိ ဖြူ က လက် မခံပဲ ဆေးတွေကို သောက်ချလိုက်သည်။
“ဦးလှထွန်းအောင် က မတားဘူးလား၊ မဆွဲဘူးလား”
“အဲဒါတော့ ငါလဲ မသိဘူး၊ သူ ဆွဲလို့ မရတဲ့ အခြေအနေ ဖြစ်နေလို့ နေမှာပေါ့၊ ငါလဲ မချို ပြောပြသလောက်ပဲ သိတာ၊ မချိုကိုလဲ ဦးလှထွန်းအောင် သမီးတွေကပြန် ပြောပြတာလေ၊
သူတို့ စကားပေါ့ဟာ”
“အော်”
မမြတ်စုတို့ ညီအမပဲဖြစ်လိမ့်မည် ဟု မင်းခန့်သိလိုက်သည်။
“ဦးလှထွန်းအောင်လည်း နင့်ကိုတားမရတော့ စိတ်ထိခိုက်ပြီး နှလုံးဘာဖြစ်သွားတယ် ဆို လား မသိပါဘူး၊ ပစ်လဲတာပဲ တဲ့၊ အဲဒီနေ့က ငါအလုပ်က ပြန်လာတော့ မချို မရှိဘူး၊ နင်
လဲ မရှိဘူး၊ ငါလဲ စိတ်ပူတာပေါ့၊ နင့် အတွက် မဟုတ်ပါဘူး။ မချို အတွက်ပူတာ။ နောက်တ နေ့ မနက်ကိုးနာရီလောက်မှ မချိုပြန်လာ ပြီး ပြောပြမှ ငါလဲသိတယ်၊ ဦးလှထွန်းအောင်
သ မီး တွေက နင့်ကိုဆေးရုံပို့ ပြီး မချိုကို လာခေါ် သွားကြတာလေ”
စီးပွားရေးသမားပီပီ မမြတ်စုက စေ့စပ်သည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့် ဦးလှထွန်းအောင်ကို ဆေးရုံ တရုံစီ ခွဲတင်ခဲ့၏။
“ပထမတခေါက် တုန်းက ဆရာဝန်တွေက ကြိုးစားနေပါတယ်ပြောတယ်၊ နောက်တခေါက် မချို ထပ်သွားတော့မှ မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့ဘူးတဲ့၊ ဟိုဖက်ကလည်း အားလုံးတာဝန်ယူ
ပါတယ်ပြောထားတော့ ငါလည်း မချိုကို အတင်းသွားခိုင်းလိုက်တယ်၊ အားလုံးက နင့်ကို ပစ် လိုက်ရပြီ လို့ ပဲပြောကြတာကိုး ၊ ဆက်နေရင် နင်လည်းပြန်ရှင်လာမှာ မဟုတ်ဘူး၊ မချို
ပေးထားရတဲ့ ပိုက်ဆံတွေလဲ ဆုံးမယ်လေ၊ နင့်ကို ကြည့်လို့ မရပေမယ့် သူ့ကိုယ်စား ငါ အားလုံးလုပ်ပေးပါမယ် လို့ တာဝန်ခံပြီး လွှတ်လိုက်တာ၊ နင့်ဆီ လာတုန်းကလဲ မချိုကို ပေး
ထားတဲ့ ကတိမဖျက်ချင်လို့ လာသာ လာရတယ် အသက်ရှင်ရက် တွေ့မှာ မဟုတ်ဘူး လို့ တွက်ထားတာ၊”
“ပန်းအိဖြူ သေပြီဆိုပြီး ဝမ်းသာနေတယ်ပေါ့”
“အဲလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ အမှန်အတိုင်းပြောပါမယ်၊ နင်နဲ့ ပတ်သက်ရင် ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဘာမှကို မရှိတာ၊ ဒါပေမယ့် အခုနင်ပြောင်းလဲ လာတာကိုတော့ ဝမ်းသာပါတယ်၊ တ ကယ်
ပြောတာ၊ မချိုသိရင်လည်း ဝမ်းသာမှာ၊ မချိုကလည်း ဖုန်းထပ်မဆက်သေးဘူး”
“ငါ မသိတာတွေရှင်းပြပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ငါဘာဆက်လုပ်ရမယ် ဆိုတာစဉ်းစား လို့ရတာပေါ့”
“နင်ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ”
“မသိသေးဘူးလေ”
“နေဦး နင့်ကို မချို ဓါတ်ပုံပြမယ်၊ နင်မှတ်မိချင် မှတ်မိလာအောင်”
အိမ်ခန်းထဲက ဓါတ်ပုံ အယ်လ်ဘမ် လေးတခု သွားယူလာပြီး မင်းခန့်ကို ပြသည်။
“ဒါ မချိုလေ၊ မှတ်မိလား”
ကန်တော်ကြီးထဲ ဟုထင်ရသည့်နေရာမှာ ကြည်မာနှင့် ပုခုံးချင်း ဖက်ထားသည့် မိန်းမ တ ယောက်ကို ပြ၏။ ရုပ်ရည် သိပ်အဆိုးကြီး မဟုတ်သည့် အသက်သုံးဆယ်ဝန်းကျင် မိန်းမ
တယောက်သာဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တခါမှ မမြင်ဖူးပါ။ မျက်နှာပေါ်က အားရပါးရ နှစ်လို ဖွယ်အပြုံးကြောင့် စိတ်သဘောထားကောင်းမည့် သူဆိုတာ မြင်ရုံနှင့် သိသာ၏။
“နင်မှတ်မိလား”
“ဟင့်အင်း”
အားနာစွာ နှင့်ပင် အမှန်အတိုင်းပြောပြလိုက်တော့ကြည်မာ့ မျက်နှာလေး ညှိုးငယ်သွား သည်။ မင်းခန့် လည်း အားနာစိတ်ကြောင့် နှုတ်ဆိတ်သွားမိ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း-၃ (စ)

နေ့ လည်ခင်းဆိုတော့နေနည်းနည်းပူသည်။ ကြည်မာ အကြံပေးသည့် အတိုင်းကိုင်လာ သည့် လက်ထဲကထီးကို လမ်းပေါ်ရောက်သည် နှင့် ဖွင့်လိုက်၏။
“နင့်ကို ဒေါ်ချစ်ကြီးတို့ တူဝရီး မမြင်စေချင် ထီးနဲ့ ကွယ်သွားပေါ့”
ဒီနေ့ မင်းခန့် ဆေးရုံ သွားပြဖို့ ရှိသည်။ ဟိုတခေါက် တုန်းက အပြန်မှာ ဥက္ကာနှင့် တိုးခဲ့၏။ ခုတခေါက်ထပ် တွေ့မှာ စိုးရိမ်နေသည့် မင်းခန့်ကို ကြည်မာက သူစိတ်ကူး ရသည့်
အကြံကို ပေးခဲ့ ခြင်းဖြစ်၏။ အကြံက အသုံးဝင် မဝင်မသိသော်လည်း လောလောဆယ်တော့ ထီးက လက်ကိုင်ကိုတောင် ဆွဲထုတ်လို့ မရဖြစ်နေသည်။ အားကုန်ဆွဲသော်လည်း
အရိုးက ထွက် မလာပါ။ ဒီထီးက ပန်းအိဖြူ ဘီရိုထောင့်ထဲမှာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာနေခဲ့ ပြီ ဆိုတာ မင်းခန့်လည်း မပြောတတ်ပါ။ ပျက်လို့သိမ်းထားတာ မျိုးလည်းဖြစ်နိုင်
သည်။ အပြင် ပန်း အမြင်အရတော့ အသစ်စက်စက် ဖြစ်၏။
ဒီတိုင်းပဲ သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးမှ “ထီးပြင်တဲ့လူ” ဆိုသည့်ဆိုင်းဘုတ်လေး ဆီမျက်စိ ရောက်သွား၏။ ကွမ်းယာဆိုင်လေး ထဲမှာထိုင်နေသည့် ဟိုပုဂ္ဂိုလ်က လည်း မင်းခန့်ကို
တ ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး မမြင်သလို နှင့် မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ ကွယ်ရာမှာ ဆိုရင် သရဲမရဲ ချောင်းကြည့်တတ်သူက ဗြောင်ကြည့်ဖို့တော့ မရဲဘူးနှင့် တူသည်။ ရုပ်တည်လေး နှင့်
မ ခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်ပုံဖမ်းနေသည်။ ခုထွက်မလာခင်က မင်းခန့် ရေချိုးခဲ့သေးသည်။ ချောင်း နေကျဆိုတော့ ဒီနေ့လည်း ချောင်းချင်ချောင်း နိုင်သည်။ ခုရက်တွေထဲမှာ ဒီဖက်
ကို အာရုံမထား လှည့်မကြည့်ဘဲ ရေချိုးဖို့ အကျင့် ရလာခဲ့တော့ ဒီလူ ရှိမရှိ သတိမမူဖြစ်ခဲ့ ပါ။
“တွေ့ကြသေးတာပေါ့”
သူ့ဆီကို မင်းခန့် ဦးတည်လာနေတာကို မြင်တော့ ပိုပြီး ပြူးပြူးပျာပျာ ဖြစ်သွားသည်။ ထိုင် နေရာကနေ ပုဆိုး အောက်စကို ဆွဲသိမ်းပြီး နောက် ခြေသလုံးနှင့် ပေါင်ကို လက်သီး
ဆုပ် နှင့် ခပ်ဖွဖွ ထုနေ၏။
“ထီးက ဖွင့်လို့ မရဘူး၊ တချက်လောက်ကြည့်စမ်းပါဦး”
ထီးကို လှမ်းယူသည့် ညိုမဲမဲ လက်တွေက တုန်ရီနေ၏။ ပန်းအိဖြူ ကိုကြောက်တာလား၊ မသောက်ရသေးတာလား ဆိုတာတော့ ကာယကံရှင်ပဲ သိလိမ့်မည်။ မင်းခန့် နှာခေါင်း
ထဲမှာ အရက်နံ့ရသလိုလိုတော့ ရှိသည်။
“ဟို …ဟို ..မှာ ..ခုံ ..ရှိတယ်၊ ခ..ခန ..လောက်ထိုင် …အဲ …ဟိုလေ”
သူညွှန်ပြသည့် သစ်ပင်အောက်က ပလပ်စတစ် ခုံလေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဆရာ သ မားကတော့ မင်းခန့် ပေးလိုက်သည့် ထီးကို ရှေ့မှာချပြီး ခေါင်းကုပ်လိုက် ဖင်ကုပ်လိုက်
နှင့် လုပ်နေသည်။
“လက်ကိုင်ကို ဆွဲထုတ်လို့ တောင်မရဘူး၊ စမ်းကြည့်ပါလား”
မင်းခန့် လှမ်းပြောလိုက်မှ ကယောက်ကတမ်း နှင့် ထီးရိုးကို အတင်းဆွဲထုတ် တော့သည်။ ဒီလူ တကယ်ထီးပြင် တတ်ရဲ့လားဟု မယုံရဲတော့သည့် စိတ်ဖြင့် မင်းခန့် လှမ်းကြည့်
နေ မိ၏။ အခြေအနေ မဟန်ရင်တော့ ပြန်ယူလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ ဒါပေမယ့် သူ ဆွဲ ထုတ် လိုက်တော့ ထီးရိုးက အပြင်ကို ထွက်လာသည်။
“သံ …သံ ..ချေးတက်ပြီး ကျပ်နေတာ၊ ခ…ခန ..လေး”
စကားထစ်တာတော့ ဟုတ်ပုံမရ၊ တခါတလေ သူသီချင်းဆိုနေသံ မင်းခန့်တို့ ဖက်က ကြား ရသည်။ သီချင်း ဆိုရင်တော့ အသံက ဖြူးလို့ဖြောင့်လို့၊ လုံးဝမထစ်ပါ။ ဒီဖက်က
သူချောင်း တာကို သိနေတာကိုတောင် ခပ်ပြောင်ပြောင်ချောင်းခဲ့ ပြီးတော့ အခုမှ စိတ်မလုံမလဲ ဖြစ်ပြီး သွေးပျက်နေပုံရ သည်။ မင်းခန့် ဖက်ကို လုံးဝ မကြည့်ဘဲ ထီးအ
ဆစ်တွေကြားထဲကို ထိပ် ဖျားချွန် ဆီဗူးလေး နှင့် ဆီညှစ်သွင်းလိုက် ထီးရိုးကို ဆွဲထုတ် လိုက်ပြန်သွင်းကြည့်လိုက်နှင့် အလုပ်တွေ ရှုပ်ပြနေ၏။ ဆီနှင့် ရောပြီး ထွက်လာသည့်
ညိုညစ်ညစ် သံချေးတွေကို အ ဝတ် ဟောင်းတစနှင့် လိုက်သုတ်လိုက်၊ ဆီထိုးပြီး အပိတ် အဖွင့်လုပ်ကြည့်လိုက် နှင့် မင်း ခန့် သူ့နားမှာ ရှိမနေသလိုပင်။
“ရ ..ရ ..ပြီ၊ စမ်း ..စမ်း ..ကြည့်ပါဦး”
ထိုင်ရာက ထကာထီးကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဖွင့်ကြည့်သည်။ ပြန်ပိတ်ပြီး ခေါက်ကြည့်သည်။ ပြန်ဖွင့်ကြည့်သည်။ အားလုံးအဆင်ပြေ၏။ ထို့ကြောင့် လက်ထဲက ပိုက်ဆံ အိတ်
ကလေး ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး
“အိုကေ သွားပြီ၊ ထီးပြင်ခ ..ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ”
“မ..မ…မပေး ..မပေး ..ပါနဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ လက်ခ ယူရမှာပေါ့”
“ပြင် ..ပြင် …ပြင် ..တာမှ ..မ..မဟုတ်..တာ၊ ဆီ …ဆီ ..ထည့်တာပဲ”
“အင်းလေ ..ဒါဆို ဆီဖိုးပေါ့”
“နေ …နေ ..ပါစေ”
ခေါင်းတခါခါ နှင့် ညင်းပြီး သူ့ဆိုင်လေးပေါ်ကနေ လွှားကနဲ ခုန်ချကာ အနောက်ဖက်ကို ထွက်ပြေးသွားလို့ မင်းခန့် လည်း လက်လျှော့ပြီး ကိုယ့်လမ်းကိုယ်ဆက်လာခဲ့ရသည်။
ကြည်မာ ပေးသည့်နည်းက ဆိုးတော့မဆိုးပါ။ ဒေါ်ချစ်ကြီး ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့လည်း ထီး နှင့် ကွယ်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်လာခဲ့၏။ မှတ်တိုင်သွားသည့် လမ်းမှာလည်း ဥက္ကာကို
မတွေ့ ရပါ။ မင်းခန့် ကံကောင်းတာ တခုရှိသည်။ ဥက္ကာက ဒီရပ်ကွက်ထဲကို လုံးဝမလာရဲပါ။ ဒီကောင် လေးက ထောင့်သိပ်မကျိုးသည့် အပြင် ခပ်ဆိုးဆိုးစရိုတ်ကြောင့် ဒီရပ်ကွက်
က ချာတိတ် တွေ နှင့် အကြီးအကျယ် ငြိထားတာရှိသည်။
“ဒီဖက် လာလို့ ကတော့ ဒီကောင်သေရင် သေ၊ မသေရင် အရေးပေါ်လောက်တော့ အ သာလေး ရောက် မှာ”
“ဘာဖြစ်လို့ လဲကြည်မာ”
“ငါလဲ သိပ်မသိဘူး၊ ဒီဖက်ပိုင်း က လူနှစ်ယောက်ကို သူတို့ဖက်မှာ ဥက္ကာက တော်တော် နာ အောင်တီးထားဖူးတယ်ကြားတာပဲ၊ ဒီဖက်ကို နယ်ကျော်လာရင် ပြန်ဆော်ခံရမှာ သူလဲ
သိတယ်၊ သူ က လူပါး”
ဟိုတရက်က ဒီဖက် အပိုင်းနား ရောက်သည်နှင့် ဥက္ကာ ချက်ချင်းပြန်လှည့်ပြေးရသည့် အ ကြောင်း ရင်းကို မင်းခန့် နားလည်လိုက်သည်။ မင်းခန့် စိတ်တိုပြီးအော်လွှတ်လိုက်လို့ မ
ဟုတ်။ သူ့ အန ္တရယ်သူကြောက်ပြီး ပြေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဥက္ကာ ကို ဒီဖက်ပိုင်းမှာလက် ခံ သူမှာ အဒေါ်ဝမ်းကွဲ တော်စပ်သူ ထမင်းရောင်းသည့် ဒေါ်ချစ် နှင့် ပန်းအိဖြူ တို့သာ ဖြစ် သည်။
“နင် တကယ် သူနဲ့ မပတ်သက်ချင်တော့ဘူးပေါ့”
“အင်း”
“ဘယ်လို ဖြစ်သွားရတာတုန်း၊ ဟိုအရင်ကတော့ ဥက္ကာမှ ဥက္ကာ ဖြစ်နေခဲ့ ပြီးတော့”
“ငါလဲ ဘယ်လို ရှင်းပြရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး”
“ကောင်းပါတယ်ဟာ၊ အရင်ထဲက ဥက္ကာ ကို ငါလုံးဝ ကြည့်ရတာ မဟုတ်ဘူး၊ မချိုရောပဲ၊ နင့်ကို တားမရလို့ လက်လျှော့ထားတာ၊ နင်က အခု သူ့ကို ဖြတ်တော့မယ် ဆိုတော့လဲ
ကောင်းပါတယ်၊ ဒီကောင်ကတော့ အဖြတ်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး၊ သူက သူဌေးသားလိုလို ဟန် လုပ်နေပေမယ့် သူ့ အိမ်က အခွံပဲ ရှိတာ၊ ရှင်းရှင်းပြောရင် နင့် အထောက်အပံ့ နဲ့ သုံးစွဲ
နေ ရတဲ့ ကောင်၊”
မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်လည်း ဥက္ကာ ကို စမြင်ဖူးကထဲက သဘောမကျပါ။ ပန်းအိဖြူ ကတော့ ဘာတွေသဘောကျခဲ့သည် မသိ။ ငွေရေး ကြေးရေးသာမက လူပါပေးခဲ့တာ ဟိုတနေ့က
ဥက္ကာ အပြောတွေ ထောက်ချင့်ကြည့်ရင် သိနိုင်၏။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ဥက္ကာ က အဆင်မပြေ သူတွေ ရှိနေတော့ သူတို့ အပြင်မှာတွေ့ကြတာပဲ ဖြစ်မည်။ ရန်ကုန် မြို့က အကျယ်ကြီး
ဆို တော့ ဒီဖက် အပိုင်းက လွတ်သည် နှင့် ထင်သလိုနေလို့ ရနေပြီ ဖြစ်သည်။
ဥက္ကာ နှင့် ပြတ်ပြတ်သားသား ရှင်းရမည်ဆိုတာကတော့ မင်းခန့်လည်း သိသည်။ ကံဆိုးမိုး မှောင်ကျကာ ပန်းအိဖြူ ဘဝကို ဆက်ခံရပေမယ့် ပန်းအိဖြူ၏ ရည်းစားကို တော့ဆက်ပြီး
ရည်းစား မတော်နိုင်ပါ။ အခုတောင်မှ မိန်းမလို ဝတ်ရ ပြောရတာတွေ ကြောင့် စိတ် ကျဉ်း ကြပ် လွန်းလှပြီ။ ဒါကြောင့် ဥက္ကာ နှင့် မတွေ့အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်တိမ်းနေမိသည်။
တွေ့ ရင် ဘာပြောရမလဲ ဆိုတာလည်း စဉ်းစားလို့ မရသေး။ ကောင်မလေး တွေကို ဘယ် လို ပြောပြီး ဖြတ်ရမည် ဆိုတာ မင်းခန့် ကောင်းကောင်းသိသည်။ ကောင်လေးတ ယောက်
ကို ဖြတ်ရင် ဘယ်လိုဖြတ်ရမည် ဆိုတာ တော့မသိပါ။
ကြည်မာ့ ကို တိုင်ပင်ကြည့်တော့လည်း
“ငါမှ ရည်းစား မထားဖူးတာဟဲ့၊ နင် အရင်က ရည်းစားတွေ ကျတော့ဘယ်လို ဖြတ်လာ သ လဲ၊ မချို ပြောတာကြားဖူးတယ်၊ ဥက္ကာ ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်ရှိသေးတယ်တဲ့”
လုပ်လိုက်ဟ ဟု မင်းခန့် စိတ်ထဲက ညည်းတွားလိုက်သည်။ ဥက္ကာ နှင့် အရှုပ်ကိုစဉ်းစား နေ ချိန်မှာ ရှေ့ နှစ်ယောက်က ထပ်တိုးလာသည်။ ပြောပုံအရ ပြတ်စဲပြီးသားတွေ ဖြစ်နေလို့ သာ
တော်တော့သည်။

“အဲဒါ တွေ ငါမှ မသိတာကြည်မာရယ်”
မင်းခန့်ကို ကြည်မာတွေပြီးကြည့်နေသည်။
“အေးပါ ..ထားလိုက်ပါတော့၊ ခုတလောနင့်ကို အားကျတယ် သိလား၊ လောကကြီးဆိုတာ မှတ်မိတာ နည်းလေ ကောင်းလေပဲ။ ဘာမှ မသိရင် ပိုကောင်းတယ်။ နင့်လို အား
လုံးမေ့ သွားလဲ အေးတယ်”
ကြည်မာ့ မှာလည်း ဘဝ အကျိတ်အခဲ တခုတော့ ရှိနိုင်သည်။ မေးကြည့်ချင်ပေမယ့် သိပ် ပြီးစပ်စုလွန်းရာ ကျမှာစိုးလို့ မမေး ဖြစ်တော့ပါ။ ကြည်မာ့လို မဟုတ်မခံ စိတ်ရှိသည့်
ဇတ် ဇတ်ကျဲ မိန်းကလေး တယောက်က အမူးသမားတွေ ကို အရက်ရောင်းသည့် အလုပ်ကို သည်းခံ လုပ်နေတာ တခုထဲကို ကြည့်တာ နှင့် ကြည်မာ့ မှာလည်း သူမ ပြဿ
နာနှင့် သူမ ဆိုတာ မင်းခန့် ရိပ်မိပါသည်။ ကြည့်မာ့ ပြဿနာကတော့ ငွေရေးကြေးရေး နှင့် ဆိုင်မည် ထင်သည်။ သူမ၏ နောက်ခံ ဘဝဇာတ်ကြောင်းတွေကို မင်းခန့် လည်း
မသိတော့ မှန်းဆ ရုံသာ မှန်းဆကြည့်နိုင်သည်။
သူများ အကြောင်းကို အသာထား ကိုယ်တိုင်အခုဝင်က နေရသည့် ပန်းအိဖြူ အကြောင်း ကိုပင် ကြည်မာပြောပြသလောက်ပဲ မင်းခန့် သိသည်။ ကြည်မာ အလုပ်သွားနေသည့်
တ ရက်မှာ ပန်းအိဖြူ၏ သေတ္တာထဲ ကိုကြည့်တော့ သေတ္တာ အဖုံးက အတွင်းအိတ်ထဲမှာ ထိုး ထားသည့် ပိုက်ဆံအိတ်ထူထူ တလုံးထပ်တွေ့ရသည် ။ ထို အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံငါး
သောင်း ကျော် နှင့် ကွန်ဒွန် သုံးခု ထပ်တွေ့တာကလွဲရင် အားကိုးအားထားပြု စရာဆိုလို့ မှတ်ပုံတင် ကဒ်ပြား တခုပဲ ရသည်။ ကွန်ဒွန်တွေကို အရင်တခုလိုပင် အိမ်သာထဲ ပစ်ချ
လိုက်ရ၏။မှတ်ပုံတင်မှာကလည်း အဖေနာမည် နှင့် မွေးသက္ကရာဇ် သာ အသစ်အဆန်း ဖြစ်ပြီး နေရပ် လိပ်စာက အခုလက်ရှိ အိမ်ပဲ ဖြစ်နေသည်။
“အရင်တနှစ်က စီမံချက်နဲ့ ဆိုလားဟာ၊ မှတ်ပုံတင်တွေ လုပ်ပေးတော့ ငါတောင်လုပ်လိုက် သေးတယ်၊ ဒီလိပ်စာနဲ့ ပဲ၊ တို့က ဧည့်စာရင်းနဲ့ နေတာ မဟုတ်ဘူး သန်းခေါင်စာရင်းနဲ့
နေ တာ၊ မချိုက အိမ်ထောင်ဦးစီးပေါ့၊ ဘယ်လိုရအောင် ယူထားသလဲဆိုတာတော့ ငါလဲ မ သိဘူး”
ကြည်မာကလည်း လိပ်စာကိစ္စ သိသလောက်ပြောပြသည်။
“နင့် မိဘ ဆွေမျိုးတွေကို စုံစမ်းချင်ရင် မချိုတော့ သိမလားပဲ၊ ဒီတခါ ဖုံးဆက်ရင် ငါမေးပေး မယ်လေ”
“နေပါစေတော့၊ မသိတာပဲ ကောင်းပါတယ်၊ ဒီအနီး တဝိုက်မှာ ရှိလို့ ကတော့ ဆေးရုံတက် ရတဲ့ အချိန်မှာ မချိုက အကြောင်းမကြားပဲ နေမလား”
“အင်းနော် ..ဒါလဲ ဟုတ်တာပဲ၊ ဆွေမရှိ မျိုးမရှိ ဆိုတာ ကောင်းတဲ့ နေရာတွေလဲ ကောင်း ပါတယ် ဟယ်”
သက်ပြင်းချရင်း အနားကနေ ထွက်သွားသည့်ကြည်မာ့ တင်ပါးတွေကို နောက်ကလိုက်ငေး ရင်း ကြည်မာ့မှာ ဆွေမျိုး အသိုက်အဝန်းကြောင့် စိတ်ရှုပ်ရတာတွေ ရှိနေနိုင်မည်ဟု
ခန့်မှန်း မိသည်။ ဒါပေမယ့် ကြည်မာနှင့် ပတ်သက်ရင် သူမ၏ တင်ပါးတွေ အကြောင်းက လွဲရင် ကျန်တာတွေကို မင်းခန့် ကြာကြာမတွေးနိုင်ပါ။ ကိုယ့်ကိစ္စ ကိုတောင် ဘယ်လိုဖြေရှင်း
ရ မှန်း မသိဖြစ်နေချိန်မှာ ကျန်တာတွေ သိပ်မစဉ်းစားချင်။ ကြည်မာ့ဖက်က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောဆို တိုင်ပင်လာတာ မျိုးရှိရင်တော့ မင်းခန့် တတ်စွမ်းနိုင်သလောက် ကူညီပေးမည်
ပင်။ တူတူ နေရတာ ဘာမှ မကြာသေးပေမယ့် ကြည်မာ စိတ်ကောင်း ရှိပြီး ရိုးသားတာ သိ နေလို့ အခက်မအခဲ ကြုံလာရင် တပြန်တလှည့် ကူညီချင်သည်။ မင်းခန့် ဆေးရုံမှာ
သတိ ပြန်ရလာပြီးကထဲက ကြည်မာ့ အကူအညီတွေ ၊ အကြံဉာဏ်တွေယူနေခဲ့ ရသည် မဟုတ်ပါ လား။
အခုလည်း ကြည်မာ အကြံပေးသည့် အတိုင်း ထီးကလေးနဲ့ လူကိုကာပြီးသွားတာ အဆင် ပြေသည်။ ကံကောင်း တာတိုက်ဆိုင်တာလဲဖြစ်ချင် ဖြစ်မည်။ အသွားရော အပြန်ပါ
မျက်နှာ သိနှင့် မတိုး။ ဥက္ကာ နှင့်လည်း မတွေ့လို့ မင်းခန့် စိတ်ကျေနပ်သွားသည်။
ဆေးရုံကိစ္စ လည်းအဆင်ပြေသည်။ နောက်ထပ်လာပြစရာ မလိုတော့ဟုဆိုသဖြင့် မင်းခန့် စိတ်ပေါ့သွားသည်။ နောက်လာနိုင်ဖို့ မလွယ်တာကြောင့် မမအုန်း ကို ရှာသေးသော်လည်း
သူမ၏ လူနာအသစ်က အရေးကြီးနေသောကြောင့် အခန်းပြင်ကပဲ လက်ပြ နှုတ်ဆက်ခဲ့ ရ သည်။ အပြန်မှာ ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်စေတော့ဟု ဘတ်စ်ကား နှင့်ပြန်မိသော်လည်း ကံကောင်း စွာ နေရာရလိုက်သလို ထောက်လှမ်းရေး ရန်ကလည်း လွတ်ခဲ့သည်။
အိမ်ကို ချောချော မောမောပြန်ရောက်လို့ မင်းခန့် စိတ်ကြည်လင်နေသည်။ မင်းခန့် လမ်း ထဲဝင်လာတာကို ထီးပြင်သည့် ကွမ်းရာဆိုင်ကလူ လှမ်းငေးနေတာ မြင်ရ၏။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် သူကြည့်နေတာကို မြင်သွားတာ နှင့် မျက်နှာလွှဲပြီး ဆေးလိပ်ကို နင်းကန်ဖွာရှိုက် နေသည်မှာ ဆိုင်လေးရှေ့မှာ မီးလောင်သလို မီးခိုးတွေ တလုံးလုံး ထနေ၏။ ချောင်းလည်း တဟွပ်ဟွပ်
ဆိုးလိုက်သေး၏။
ဒီလူ နည်း နည်းတော့ ဆန်းသည်ဟု သတ်မှတ်မိသည်။ နောက်ပြီး မင်းခန့်၏ အတွေ့ အ ကြုံ အ မြင်အသိအရ ပြောရရင် ဒီလို လူစားက သိပ်ပြီးအန ္တရယ်မပေးတတ်ပါ။ အခွင့်အ ရေး
ရ ရင် ချောင်းမည်။ ပြီးရင် အိမ်သာထဲသွားပြီး မဟုတ်တရုတ် စိတ်ဖြေချင်ဖြေမည်။ မိန်း က လေး တယောက်အပေါ် ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကျူးလွန်လောက် အောင် သတ္တိ မ ကောင်း
တတ်ပါ။ ဒီလိုလူမျိုးတွေက မင်းခန့် လိုမဟုတ်၊ ကိုယ့် ရမ္မက်ဆန္ဒကို မိန်းမတ ယောက်ပေါ် မှာသွန်ချရမည့် အစား တသတသ နှင့် ရင်ထဲမှာ မွေးကာ ခံစားနေတတ် သူ တွေ ဖြစ်၏။
ထီးပြင်တဲ့ သူနှင့် ပတ်သက်ပြီး မင်းခန့် ၏ အမြင်ကို ကြည်မာသိရင်တော့ မျက်လုံးပြူး မှာ သေချာသည်။ ကြည်မာက အဲဒီလူကို လုံးဝ ကြည့်မရ။ ဘယ်လိုမှ အကောင်း မမြင်။ တခါ
တလေ ပျံ့လွင့်ပြီး ရောက်လာတတ်သည့် သူချက်တဲ့ ဟင်းနံ့ကို ရှူကြည့်ပြီး ဟင်းချက် ကောင်းပုံရသည်ဟု မင်းခန့် ကပြောမိတာတောင်မှ မျက်ကလဲ ဆန်ပြာနှင့် အပြစ်တင်တတ် သည်။
“ဒီလိုလူ ချက်တဲ့ ဟင်းက ကောင်းမလားဟယ်၊ အသားငါးကို ချက်ရင်ရေတောင် သေ သေ ချာချာ ဆေး မယ့်သူမဟုတ်ဘူး၊ လူပုံကိုက ညစ်တီးညစ်ပတ်နဲ့ နင်တောင် အရင် တုန်း
က မဆလာနံ့ မွှန် လို့ဆို အ ခုဘာဖြစ်သွားတာလဲ”
မင်းခန့်ကတော့ ချောင်းတာ တခုကလွဲရင် ကျန်တဲ့ နေရာမှာ သိပ်ဆိုးပုံမရဟု တွက်ထား သည်။ ဒါပေမယ့် ယောက်ျားတွေ အကြောင်းကို မင်းခန့် လောက် မသိသည့်ကြည်မာ
နှင့် ဖက်ပြိုင်ပြီး ငြင်းမနေတော့ပါ။ ဒီနေ့ ထီးပြင်အပြီးမှာတော့ ဒီလူ နှင့် ပတ်သက်ပြီး ကြည်မာ ထင်သလောက် ဆိုးမှာ မဟုတ်ဟု ပိုပြီး မြင်လာသည်။
ထို့ကြောင့် နောက်တနေ့ကျတော့ ကြည်မာ့ ထီးကို အဲဒီလူဆီမှာ ပဲပြင်ပေးမိသည်။ အလုပ် မသွားခင် ခပ်ဖွဲဖွဲ ကျနေသည့် မိုးစက်ကလေး တွေကိုကြည့်ကာ ကြည်မာစိတ်ညစ်နေ
တာ မြင်၍ မေးကြည့်ရာ
“ဘာဖြစ်လို့လဲကြည်မာ”
“ငါ့ ထီးက အထဲမှာ အတံတွေပြုတ်နေတယ်၊ ဖွင့်လို့ မရဘူး”
“ပြောပါလား၊ ဟိုဖက်အိမ်မှာ ငါပြင်ပေးမှာပေါ့”
“အိဖြူနော် …နင်အခု အဲဒီကောင်ကို သဘောကျနေတာလား”
“နောက်တာပါ၊ ဒီလိုလုပ် ဒီထီးယူသွားလေ၊ ငါက အပြင်ထွက်စရာမှ မရှိတာ နင်ယူသွား”
ထီးက တော်တော်ဟောင်းနေသည်။ မင်းခန့်သာဆိုရင် ပြင်တောင်ပြင်တော့ မှာမဟုတ်။ အ သစ် တချောင်းထပ်ဝယ် မိလိမ့်မည်။ ကြည်မာ ကတော့ ချွေတာ တတ်သူပီပီ ကုပ်ကပ်ပြီး
ဆောင်းနေပုံရ၏။ ကြည်မာ ထွက်သွားတာ နှင့် ထီးစုတ်ကို ယူပြီး ထွက်လာခဲ့၏။ ထုံးစံ အတိုင်း ထီးပြင်တဲ့လူ ခမျာ သူ့ဆိုင်လေး ရှေ့မှာ လာရပ်သည့် မင်းခန့် ကြောင့် တုန်တုန်
ရီရီ နှင့် ဖြစ်သွားသည်။
“မနေ့ က ပိုက်ဆံ မယူလို့ နောက်တချောင်း ယူလာတာ၊ ဒါကတော့ တော်တော်လုပ်ရ မယ်ထင်တယ်၊ ဒါကိုတော့ အလကား မလုပ်ပါနဲ့ ”
“ဟုတ် ..ဟုတ်..ကဲ့”
အယောင်ယောင် အမှားမှား နှင့် မင်းခန့် လှမ်းပေးသည့် ထီးကို ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် ကြည့်ရင်း ဖြေသည်။
“ကြာမယ် ထင်တယ်၊ ညနေမှ လာပြန်ယူမယ်၊ လုပ်ထားပေါ့”
“ဟုတ် …ဟုတ်..ကဲ့ပါ”
သူ့ဆီက ပြန်လာမှ မင်းခန့် အဝတ်လျှော်သည်။ ရေချိုးသည်။ ရေချိုးရင်း ခြံစည်းရိုးဖက်ကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ ငြိမ်သက်နေသည်။ ခါတိုင်းလို ရေသံကြားလိုက်တာ
နှင့် လှစ် ကနဲ ရောက် မလာတော့။ ကြည်မာ့ ထီး ကိုပြင်ရင်း အလုပ်များနေတာ ဖြစ်ပုံရသည်။ ဒါမှ မဟုတ် သူ့ ကွမ်းယာဆိုင်မှာ ဝယ်သူရောက်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
ညနေ ထမင်းဟင်း အဝယ်ထွက်ရင်း ဝင်ကြည့်တော့ ထီးက ပြင်လို့ မပြီးသေး။
“ကျွန် ..ကျွန် ..တော် ..ဧည့်..ဧည့်သည် ..လဘက်ရည်သောက် ..အဲဒါ”
“ဧည့်သည်နဲ့ လဘက်ရည် ထွက်သောက် နေလို့ မပြီးတာလား”
“ဟုတ် …ဟုတ် ..တယ်”
ကြည်မာပြန်မလာခင်တော့ ပြန်ရချင်သည်။ တော်ကြာ သူ့ထီးကို ဒီလူ့လက် အပ်ရပါမလား ဟု ကြည်မာက မင်းခန့်ကို စိတ်ဆိုးသွား နိုင်သည်။

“လုပ်ထားလေ၊ ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့မယ်”
“ဟုတ် ..ဟုတ် ..ကဲ့”
ဒေါ်ချစ် ဆိုင်ရောက်တော့ ဥက္ကာက တွေ့ချင်တယ်ပြောနေကြောင်း သတင်းပေးလာပြန် တာကြောင့် ဆရာဝန်က အိမ်မှာပဲ နားခိုင်းထားသေးသည်ဟု ပိတ်ပြောပြီး ထွက်ခဲ့ရ၏။
အိမ်မှာ ထမင်းနှင့် ဟင်း ပြန်ထားပြီး ဆင်းလာတော့ ထီးပြင်ဆရာ လက်စသတ်နေတာ တွေ့ ရသည်။
“ခ ..ခ ..နလေးနော်၊ ဒီမှာ ချုပ်ရမယ်”
“လုပ်ပါ၊ လုပ်ပါ”
ထီးအရွက် ပြုတ်နေသည့် နေရာတွေကို ကိုင်းတံမှာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် လိုက်တွယ်ပေး နေသည်။ ကြည်မာ့ ထီးက အနီရောင်ဆိုတော့ အပ်ချည် အနီရောင် နှင့် သေသေချာချာ
ပြန်လုပ်ပေးသည်။ သူလုပ်နေတာကို ကြည့်ရင်း မင်းခန့် နှုတ်က စကားတွေ အလိုလို ထွက် သွားသည်။
“ထီးပြင်ရတာ ဘယ်လိုနေသလဲ၊ ကိုက်ရဲ့လား”
ပွဲစားအကျင့် မပျောက်သေးလို့ မေးမိတာလည်း ဖြစ်သည်။ ပွဲစားဆိုတာက ရောက်သည့် နေရာမှာ ကြုံသည့်လူနှင့် ဒီလိုပဲ ပြောဖြစ်သည်ပင်။ အလ္လာပ၊ သလ္လာပ ပြောရင်းကနေ
ကိုယ့် အတွက်တည့်သည့် ခွင်ကလေး အလုပ်ကလေး ရတတ်တာ မျိုးကလည်း ရှိတော့ ကြုံတဲ့ လူနှင့် ဖောတာ အကျင့်ပါနေ၏။
“ဒီ ..ဒီလိုပါပဲ၊ အ ..အများကြီးတော့ မရဘူးပေါ့”
စကားထစ်သေးပေမယ့် စောစောကလောက် မထစ်တော့တာ သတိပြုလိုက်မိသည်။ နည်း နည်းတော့ ပြောရဲလာပြီထင်သည်။ မင်းခန့် ကိုတော့ကြည့်ရဲပုံမရသေး။ စကားပြောရင်
မျက်နှာလွှဲ ပြီး ပြောသည်။ မင်းခန့်က ရေချိုးတဲ့ အချိန်မဟုတ်လို့ ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်၊ တီ ရှပ် နှင့် လုံလုံခြုံခြုံ ဝတ်ထားတာဆို တော့ ကြည့်ဖို့ စိတ်မဝင်စား တာလည်းဖြစ်နိုင်သည်။
“ထီးပြင်တာ ကြာပြီလား”
“ဒီ ..ဒီအိမ်ကို ရောက်မှပါ၊ သုံးနှစ်ကျော် လောက်ရှိပြီ၊”
“အော် ..ဒါဆို ကြာပြီပဲ၊ အရင်က ဘာလုပ်တုန်း”
“တောင်ပေါ်မှာ ယာ . လုပ်တယ်လေ၊ နိုင်ငံခြားသွား အလုပ်လုပ်ဖို့ ရန်ကုန်ဆင်းလာရင်း ထီးပြင်စားဖြစ် သွားတာ”
စကားပြောရဲလာပေမယ့် မင်းခန့် ကို မကြည့်သေးပါ။ စကားကတော့ မထစ်သလောက် ဖြစ် လာသည်။
“နိုင်ငံခြားမှာ ထီးသွားပြင်ပေါ့၊ ဒေါ်လာတွေ ရမှာ”
“ကျွန် ..ကျွန်တော်က ဟိုဆိုင်းဘုတ်ကြောင့် ထီးပြင်သမား ဖြစ်လာတာ”
“ဟုတ်လား၊ ပြောပါဦး”
“ထီးပြင်တဲ့လူ” ဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်ကို မင်းခန့်လည်း စိတ်ဝင်စားသည်။ ထို့ကြောင့် စကား ထောက်ပေးလိုက်၏။
“ကျွန်တော် သိပ်ကြိုက်တဲ့ နိုင်ငံခြားဝတ္တု တပုဒ်ရှိတယ် နာမည်က စည်းပြင်ကလူ တဲ့၊ အဲဒီ ထဲက ဇာတ်ကောင်ကို ကျွန်တော်ပဲလို့ ထင်တဲ့ အထိ၊ ခံစားရတဲ့ အထိ ကြိုက်တာ”
ဒီလိုနာမည် မျိုးကြားဖူးသည်။ ဝင်းခိုင်တို့ ထွန်းအောင်ဇော်တို့ ဆိုရင် သိနိုင်မည်။ ဒီကောင် တွေက စာသိပ်ဖတ်၏။ မင်းခန့် ကတော့ ပျင်းလွန်းမှ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်လှန်ဖတ်ခြင်း
သာ လုပ်တတ်သည်။ ပွဲစားလောက ကိုရောက်တော့မှ ခေတ်နောက်မကျရအောင် ဂျာနယ် လေး ဘာလေး နည်းနည်း ဖတ် ဖြစ်သည်။ များသောအား ဖြင့်တော့ ဝင်းခိုင်တို့
ခင်ထွေး မြင့် တို့ဆီက လက်ဆောင် အလကားရသည့် ဂျာနယ်တွေ လောက်ပဲဖြစ်သည်။
“ဒီရောက်ခါစက အရူးထတာပေါ့လေ၊ ဒီ ယုဇနပင်လေးမှာ စည်းပြင်ကလူ ဆိုတဲ့ စာလေး ရေးထားချင်တာ၊ သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ အရက်သောက်ရင်း ပြောမိတော့ တယောက်က
သူ ရေးတတ်တယ် ဆိုပြီးတော့ ရေးပေးတယ်၊ မူးမူးနဲ့ ရေးလိုက်တာ စည်းကို ညမသတ်ဘဲ လုံး ကြီးတင် ဆန်ခတ် ပစ်လိုက်တယ်။ စီးပြင်ကလူပေါ့၊ သေသေချာချာ ကြည့်ပါလား”
အရှိန်ရလာတော့လည်း ကိုယ်တော်ချောက စွတ်ပြောတော့သည်။ ခုနက လဘက်ရည် သွား သောက်တယ် ဆိုတာမဖြစ်နိုင်။ အရက်သွားသောက်တာပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ သူပြောလို့
ဆိုင်းဘုတ်ကို ကြည့်လိုက်ရာ စလုံးကို အဆန်ကြီးကြီးထည့်ကာ ရေးလိုက်တော့ ထဆင် ထူး ဖြစ်သွားတာ မှန်းသိလိုက်ရသည်။ အပေါ်က လုံးကြီးတင်ဆံခတ် ကျတော့သေးနေ
သည်။ ဘယ်သူမဆို ထီး လို့ပဲဖတ်ကြမည် မလွဲပေ။
“ကျွန်တော်လဲ မူးမူးနဲ့ မသိဘူးပေါ့၊ နောက်နေ့ကျတော့ မိန်းမတယောက်က ဆိုင်းဘုတ် မြင်တော့ တကယ် ထီးလာပြင်တယ်၊ ထီးမပြင်ပါဘူး ပြောရမှာလည်း အားနာတာနဲ့ ကြည့်
လိုက်တော့ ခင်ဗျား အရင်နေ့က ယူလာတဲ့ ထီးလိုပါပဲ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ ဟိုလုပ် ဒီလုပ်နဲ့ ကောင်းသွားတယ်”
“အဲဒီ မိန်းမ က တော်တော် ချောတယ်ထင်တယ်”
နှုတ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားသည့် မှတ်ချက်စကား အဆုံးတွင် ထီးပြင်ဆရာ မင်းခန့် ကို အထင်တကြီး လှမ်းကြည့်သည်။ ပထမဆုံး အကြိမ် အဖြစ် မင်းခန့်ကို တည့်တည့်ကြည့်
ခြင်းလည်း ဖြစ်၏။
“အမ ဘယ်လို လုပ်သိတာလဲ”
ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် ကောင်မလေးဆိုရင် မသိနိုင်ပေမယ့် မင်းခန့် ကတော့ သိနေသည်။ ယောက်ျားတယောက်ကို မဖြစ်မနေ ကူညီချင်လာအောင်၊ မငြင်းရက် အောင်စေ့ဆော်
ပေး နိုင်တာ လှပသည့် မိန်းမသာဖြစ်လိမ့်မည်။ သူ့ အရွယ်မှ အားမနာ အမ ခေါ်လာသည်ကို ရယ် ချင်သော်လည်း အလိုက်သင့် ပြန်ပြောလိုက်ပါသည်။
“မှန်းကြည့်တာပါ”
“ဟုတ်တယ်၊ လှသလို သဘောလဲ ကောင်းတယ်ဗျ၊ ကျွန်တော်က ပိုက်ဆံ မယူဘဲ လုပ် ပေးလိုက်တော့ ထီးပြင်ချင်တဲ့ သူရှိရင် ကျွန်တော့် ဆီ ညွှန်ပေးတယ်ဲ၊ ကျွန်တော်လည်း
ထီး ပြင်စားတဲ့ ဘဝ ရောက်ရော”
“မပြင်တတ်ဘဲ ဘယ်လိုပြင်တာလဲ”
“အလုပ်များနေလို့ ခနထားခဲ့ပါပေါ့၊ ပြီးရင် စျေးထဲ ထီးပြင်တဲ့ အသိတယောက်ဆိုင်မှာ သွား ထိုင်ပြီး သူလုပ်တာကြည့်၊ မသိတာမေး ပြီးရင် ပြန်လာလုပ်ပေါ့၊ လုပ်ရင်း လုပ်ရင်း တတ်
သွား တာပေါ့၊ ကွမ်းယာကတော့ အရင်ထဲ က ရောင်းတာ၊ ဆိုင်းဘုတ်ကိုလည်း ထီးပြင် ကလူ ကို ထီးပြင်တဲ့ လူလို့ ကိုယ့်ဖာသာပဲ က ကို တဲ့ လုပ်ပစ်လိုက်တယ်”
“အဲ ဒီနာမည်က တကယ် မိုက်တယ်၊ အဟုတ်ပြောတာ”
ဒီလူနှင့် စကားလက်ဆုံကျဖြစ်မည်ဟု မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်လည်း မထင်ခဲ့ပါ။ သူ့ကိုကြည့်ရ တာ သိပ်ပြီးဆိုးဝါး မည့်ပုံတော့ မရှိ။ ချောင်းတာကတော့ ၀ါသနာဖြစ်ပုံရသည်။ ဒါပေမယ့်
ထိုဝါသနာကပဲ တဖက်က မိန်းကလေး တွေကို အနေခက်စေ၏။ ကြည်မာ့ထီးကို ပြင်ပြီး သွားတော့ ထီးပြင်ခ ငါးရာပဲယူသည်။ ဒါတောင်မှ မယူပါဘူး လုပ်နေလို့ မင်းခန့် အတင်း
ပြောတော့မှ ငါးရာယူခြင်း ဖြစ်သည်။
“အိမ်နီးချင်း တွေပဲ မယူချင်ပါဘူး”
အိမ်နီးချင်း တွေဆိုရင် မချောင်းနဲ့ ပေါ့ဟု မပြောမိအောင် စိတ်ကို ထိန်းပြီးပြန်ခဲ့သည်။ စ ကားလဲ ပြောပြောဆိုဆို ရှိလာပြီဆိုတော့ ကြုံကြိုက်ရင်တော့ ကစ်ရမည် ဟုမင်းခန့် တေး
ထား၏။ ချောင်းတဲ့ အကျင့်ကို ပျောက်အောင် တခုခု တော့ပညာပေးရမည်။ ကြည်မာ ပြန် လာတော့ ကားဂိတ်မှာ သွားပြင်သည်ဆိုပြီး ထီးပြန်ပေးလိုက်၏။
“အပန်း မကြီးပါဘူး၊ ငါထမင်း ထွက်စားရင်းပါ”
“ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကျေးဇူးပဲဟာ၊ ဟိုကောင့်ဆီမှာ ပြင်တာ မဟုတ်ရင်ပြီးတာပဲ”
အဖြစ်မှန်ကို သာသိရရင် ကြည်မာ ထီးကို လွှတ်ပစ်မည် ထင်သည်။မင်းခန့် ကတော့ သူ့ ကို စကားအကောင်းပြောလို့ ကျေနပ်နေပုံရသည့် ထီးပြင်သမားကို မျက်စိထဲ ပြန်မြင်
ယောင်နေသည်။ ချောင်းသည့် အလုပ်ကို နောက်လုပ်ချင်မှ လုပ်တော့ မည်ဟု ထင် ထားသော် လည်း ပထမ အကြိမ် မှာတော့ မှားသွား၏။
နောက်နေ့ မင်းခန့် ရေချိုးဖို့ ပြင်နေချိန်မှာ ခြံစည်းရိုးနားကို သူရောက်လာပြန်သည်။ ခေါင်း ထဲကို ရုတ်တရက် ရောက်လာသည့် အကြံကို ချက်ချင်း အကောင်အထည်ဖေါ်လိုက်၏။
“ဗျို့ ထီးပြင်တဲ့ လူကြီး၊ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ ရှေ့မှာ ကွမ်းဝယ်တဲ့ သူတွေ ရောက်နေ တယ်လေ”

လှစ်ကနဲပင် ခြံစည်းရိုးဘေးက လူရိပ်ပျောက်သွားသည်။ အကြံအစည် အောင်မြင်သွား လို့ မင်းခန့် ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်မိ၏။ နောက်နေ့ နောက်နေ့တွေမှာလည်း လူရိပ်မြင် သည် နှင့် အော်ဟစ် နှုတ်ဆက်ပစ်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ မင်းခန့် ရေချိုးချိန် တွေမှာ လုံးဝ ရောက် မလာတော့ပါ။ ကိုယ်နှင့် ရင်းနှီး သိကျွမ်းသော မိန်းကလေးတယောက်
ကို ချောင်း ကြည့်တာ မသင့်တော်ဟု နားလည်သွားပုံရသည်။
မင်းခန့် ကို ချမ်းသာပေးသော်လည်း ကြည်မာ့ကိုတော့ ဆက်ချောင်းနေသေးသည်။ ကြည် မာနှင့်ကလည်း သူ့ အကြောင်းကို စကားစပ်ပြီး မပြောဖြစ်ကြတော့ အမှတ်တမဲ့
ဖြစ်နေ သည်။ တနေ့တော့ ကြည်မာရေချိုးနေတုန်း မင်းခန့်က အိမ်ပေါ်မှာ ရှိနေ၏။ တခုခု နှင့် ပစ် ပေါက်လိုက်သလို ဝုန်းကနဲ အသံကြီးတခု ကြားလိုက်ရပြီး ကြည်မာ ဒေါသ
တကြီး အိမ် ပေါ် တက်လာသည်။
“တွေ့မယ်၊ တွေ့မယ်၊ ငါ့ အရှက်ကွဲချင်ကွဲပါစေ နင့်ကို ရပ်ကွက်ရုံးသွားတိုင် ပစ်လိုက်မယ်”
“ဘာဖြစ်တာလဲ ကြည်မာ”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ဟိုဖက်အိမ်ကကောင်ပေါ့၊ ငါရေချိုးတာကို လာချောင်းတယ်၊ ရိုးရိုးချောင်း တာ မဟုတ်ဘူး မှန်ပြောင်းနဲ့ ချောင်းတာ၊ လက်ကနဲ မြင်လိုက်လို့ ငါ အုတ်ခဲနဲ့ ထုပစ်ခဲ့
တယ်၊ အဲဒီကောင် တွေ့မယ်၊ စကား မများချင်လို့ သည်းခံနေတာ ဒင်းက အဟုတ် ထင် နေသလား မသိဘူး”
အုတ်ခဲဆိုတာက လေးသည့် အပြင်ကြားမှာ ခြံစည်းရိုး နှင့် ထရံအဆွေးတချပ် ခံနေလို့ မိန်း ကလေးအား နှင့် ပစ်တာ ထိရောက်မှာ မဟုတ်ပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကြည်မာ့ဒေါသကို
သူ နည်းနည်း တော့ လန့်သွားမှာ သေချာသည်။
“ခုလောက်ဆိုရင် သူလည်းလန့် သွားပါပြီဟာ၊ ရပ်ကွက်ရုံးတော့ မသွားပါနဲ့ ရှက်စရာကြီး၊ ငါ့တာဝန်ထား၊ သူနောက်ကို မချောင်းရဲအောင် လုပ်ပေးမယ်”
“နင်ဘယ်လို လုပ်မှာလဲ”
“ငါ့ မှာနည်းရှိပါတယ်၊ နင် အခုရေချိုးလို့ ပြီးပြီလား”
“ပြီးပြီ၊ မပြီးလို့လည်း မရတော့ဘူး၊ ရွံစရာအေ”
“နောက်နေ့ နင်ရေချိုးမယ် ဆိုရင် ငါ့ကိုပြော၊ သူမလာရဲ အောင် ငါလုပ်ပြမယ်”
“တကယ်လား”
“တကယ်ပေါ့”
သိပ်အများကြီး ယုံကြည်ပုံမရပေမယ့် နောက်နေ့ အလုပ်မသွားခင် ရေချိုးတော့ ကြည်မာ မင်းခန့် ကို တကယ်လာခေါ်သည်။
“အိဖြူ ..ငါ ရေချိုးမလို့”
“အော် ..အေးအေး လာပြီ”
ရေချိုးဖို့ နောက်ဖေး ဖက်ကို ထွက်လာကြရင်း ကြည်မာ့ဝတ်ထားသည့် ထမိန်က ဟောင်း လွန်းပါးလွန်းတာ သတိထားမိသည်။
“ထမိန်က ဟောင်းလိုက်တာ ကြည်မာရယ်”
“အပြဲမှ မဟုတ်တာ၊ ရေဝတ်ချိုးပါတယ် ဆိုမှ အသစ်ဝတ်ချိုးရမလားဟဲ့”
ဒါမျိုးပါးပါးလေး နှင့် ချိုးလို့ကတော့ ဟိုလူက စိတ်ကြိုက်ဖြစ်သွားပေမည်။ မင်းခန့်တောင်မှ ထမိန်ပါးပါးလေး ရေစိုပြီး ကြည်မာ့တင်ပါးမှာ ကပ်နေမည့် မြင်ကွင်းကို ကြိုတွေးပြီး
မြင် ယောင်သဘောကျနေမိ၏။
“သွားချိုး၊ ငါဒီမှာ ထိုင်နေမယ်”
နောက်ဖေး အဆင်းက ကပြင်မှာ မင်းခန့် ထိုင်ချလိုက်ပြီးကြည်မာ့ကို ရေစည်တွေဆီ လွှတ် လိုက်သည်။
“နင် ဘာလုပ်မယ် ဆိုတာ တော့ စိတ်ဝင်စားသား ဟဲ့”
“စောင့်ကြည့်ပေါ့”
ကြည်မာရေချိုးဖို့ ပြင်နေချိန်မှာ မင်းခန့် နှာခေါင်းထဲကို ဟင်းနံ့ တခုတိုးဝင်လာသည်။ ပဲနံ့၊ ပြီးတော့ ဆိတ်သားနံ့၊ အသားတော့ မဟုတ်နိုင် ဆိတ်ရိုးဖြစ်ရမည်။ မင်းခန့် ကြိုက်သည့်
အ မြည်းတွေထဲက တခုဆိုတော့ ဗိုက်တောင်ဆာလာသည်။ ကြည်မာက လှမ်းကြည့်နေတာ မြင်တော့ ချိုးဟု လက်ဟန်ပြလိုက်ရ၏။
ရေမလောင်းခင်ကြည်မာက ထမိန်ပြင်ဝတ်လိုက်သေး၏။ ပါးလှပ်လှပ် ထမိန်လေးကို နေ ရောင် ဖြတ်ထိုးသည့်အခါ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် မင်းခန့် ကို ဘေးမဲ့ ပေးလိုက်
သည့် တိုင်အောင် ကြည်မာ့ကို ဒီလူဘာလို့ မစွန့် လွှတ်ဆိုတာ နားလည်လိုက် မိ ၏။ ကြည်မာ ရေစချိုးလိုက်သည် နှင့် ခြံစည်းရိုးနားကို ကိုတော်ချော ရောက်လာသည်။ အုတ်ခဲ
နှင့် ထုထားတာတောင် အမှတ်ရှိပုံမရပါ။ ကြည်မာ့ ဆီအာရုံ အပြည့်အဝရောက် နေလို့ မင်းခန့် ထိုင်နေတာကို လည်း မြင်ပုံမရ။
“ဗျို့ ထီးပြင်တဲ့ လူကြီး၊ ဆိတ်ပဲဟင်း ချက်နေသလား၊ မွှေးနေတာပဲနော်”
ရုတ်တရက် မင်းခန့်က ထအော်လိုက်လို့ ကြည်မာ မျက်လုံးပြူးပြီး လှည့်ကြည့်သည်။ အ သာနေဟု လက်ဟန်ပြပြီး ခြံစည်းရိုးနားကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ လူရိပ် မရှိ တော့ပြီ။
ကြည်မာ့ကို လက်မ ထောင်ပြလိုက်တော့ ကြည်မာ နားမလည်သော်လည်း ခြံစည်းရိုး ဖက် ကို ကြည့်လိုက်ပြီးတော့မှ သဘောပေါက်သွားသည်။
“နင် ..ဘယ်လို”
“ချိုးစရာ ရှိတာချိုး၊ နောက်မှပြောပြမယ်”
“အေးအေး”
ဟိုလူ မရှိတော့ဟု စိတ်လုံသွားသည့် အခါ ကြည်မာ ရေကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချိုးတော့ ၏။ ကြည့်ကောင်းကောင်း နှင့် ထိုင်ကြည့်ရင်း မချောင်းလိုက်ရသည့် ထီးပြင်သမားကို သ
နားနေမိသည်။ ထမိန်လေးကို ဟပြီးရေလောင်းချလိုက်သည့် အခါ ပါးလှပ်သော အဝတ်စ လေးက ကြည်မာ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ တင်းနေအောင်ကပ်သွားသည်။ ရေလောင်းလိုက် ပြန်ခွာ
လိုက် လုပ်ပေမယ့် ချက်ချင်း ပြန်ကပ်သည်သာ။ ရင်သားကို ဆပ်ပြာတိုက်သည့် အခါ မြင်ရ မလားဟု မင်းခန့် အတင်းလိုက်ကြည့်သော်လည်း ဆပ်ပြာမြုပ်ဖြူဖြူတွေက ဖုံးနေသည်။
မျက်နှာကို ဆပ်ပြာတိုက်၊ ရင်ဘတ်နှင့် လက်မောင်းတွေကို တိုက်ပြီးတော့ တဖန် ကျောက် ပြားပေါ်မှာ ထိုင်ချပြီး တုတ်တုတ်ခဲခဲ ခြေသလုံးတွေ ကိုတိုက်သည်။
အားလုံးတိုက်ပြီးသွားတော့ ရေတခါပြန်လောင်းကာ နောက်ဆုံးမှာ ညီမလေးကို ဆပ်ပြာ တိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ မင်းခန့် ရင်အခုန်ရဆုံး ဖြစ်သည်။ ရင်ဝမှာစည်းထားကို ဖြည်
လိုက်ပြီး ကြည်မာ့ လက်က ထမိန်ထဲဝင်သွားသည်။ ရေစိုနေသာ ထမိန်က လက်မှာ ကပ်နေသောကြောင့် ကြည်မာ့၏ လက်လှုပ်ရှားမှု တိုင်းကို မင်းခန့် မြင်နေရသည်။ ညီမ လေး အပေါ်က တောအုပ်နက်နက်လေးမှာ ဆပ်ပြာမြုပ်ဖြူဖြူ တွေကပ်ညိနေမည့် မြင် ကွင်း ကို မြင်ယောင်ရင်း မင်းခန့် ရေငတ်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ရေထ သောက်လိုက် ချင်ပေမယ့်
လွတ်ကုန်မှာစိုးတာကြောင့် မထရဲပါ။ ဟိုလူ ပြန်လာမလားလို့လည်း လှမ်း ပြီး အကဲခတ်နေရသေး၏။ မင်းခန့် ထိုင်နေလို့ ထင်သည်။ ဟိုလူကို အရိပ်လေး တောင် မတွေ့ ရတော့ပါ။
အတွင်းကို ဆပ်ပြာတိုက်ပြီးသွားသည့် အခါ ရင်သားပေါ်ကနေဖြတ်ပြီး ရေလောင်းချ၏။ ဒီ တကြိမ်မှာတော့ ဖြူဝင်းသည့် ရင်သားလေးတွေကို မြင်ရသည်။ အပေါ်ကနေ ရေလောင်း
လို့ အားမရသေး ဘဲ ထမိန် အပြင်ဖက်ကို ရေပက်ပြီးနောက် ပေါင်ကြားကို ဆပ်ပြာပြောင် ဖို့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပွတ်သည့် မြင်ကွင်း ကို မြင်ရသည့် အခါမှာတော့ ထိုင်နေရာကနေ
နောက်က တံခါးဘောင်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် လှမ်းကိုင်ထားလိုက်ရသည်။ မင်းခန့် အ တွက် မိန်းကလေး တယောက် အားရပါးရ ရေချိုးတာကို ပထမဆုံး မြင်ဖူးခြင်းလည်း ဖြစ်
ပါသည်။ အရင်က မြင်ဖူးတယ် ဆိုတာတွေက ရေပန်းအောက်မှာ ဝတ်လစ်စားလစ် နှင့် ချိုးကြတာ မျိုးဖြစ်သည်။ ဒီလို မျိုးမဟုတ်။
ချောင်းမယ့်သူမရှိတော့ဟု စိတ်ပေါ့ပါးနေပုံရသည့် ကြည်မာကလည်း စိမ်ပြေနပြေ ကို ချိုး သည်။ အရင်က ဟိုလူကြည့်နေမှန်း သိနေလို့ လွတ်လပ်စွာ ချိုးခဲ့ရဟန်မတူပေ။ ကြည်
မာ ရေချိုးပြီးလို့ ထမိန်လဲ ပြီးအနားရောက်လာသည့် အချိန်မှာတော့ ဘာကြောင့် မှန်းမသိ မင်း ခန့် မောဟိုက်လို့နေသည်။
“ချိုးလို့ ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ ကျေးဇူးပဲ”
“ရတယ်၊ နောက်နေ့တွေလည်း ငါစောင့်ပေးမယ်၊ သူမလာရဲတော့တဲ့ အထိပေါ့”
“နင်ဘာသွားလုပ်လိုက်တာလဲ”
“ဒီလိုပါပဲ နည်းနည်းပါးပါးပေါ့”
ကြည်မာ အထဲကို ဝင်လို့ ရအောင် မင်းခန့်က ထိုင်နေရာက ထပြီး အိမ်ထဲ အရင်ဝင်လိုက် ၏။
“အိဖြူ၊ နင်တွေ့ကရာ လျှောက်ထိုင်နေတာ ထမိန်နောက်မှာ စိုကုန်ပြီ”
ကပြင်မှာ ရေတစက်မှ မရှိ၊ ခြောက်သွေ့နေတာကို မထိုင်ခင်ကထဲက မင်းခန့် သတိထား ခဲ့ မိပါသည်။ လက်နှင့် နောက်ပြန်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုင်ရတာက ရေနှင့် မတူ၊
ချွဲကျိကျိ ဖြစ် နေသည်။ စောစောက ကြည်မာ့ကို ကြည့်နေရတုန်းက စိတ်ကျေနပ်မှု တွေ လွင့်ထွက် ကုန်၏။ ဆေးရုံမှာ မူလေး နှင့် အတူကြည့်ခဲ့ ရသည့် ဘောလုံးပွဲမှာ
ကိုယ့်ဂိုးကိုယ်သွင်းမိခဲ့ သူ ဘောလုံးသမား ၏ မချိတင်ကဲ မျက်နှာကြီးကို ပြန်လည် မြင်ယောင်ရင်း အိမ်ရှေ့ဖက် ကို ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာ မိ သည်။ အခန်းထဲမှာ ကြည်မာ
အဝတ်လဲမည့် မြင်ကွင်းကို မင်းခန့် မကြည့်ရဲတော့ပါ။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ကြည်မာ၊ နင့်ဆီမှာ ဘာဆေးရှိလဲ၊ ငါ ဗိုက်အောင့်လို့”
“ဘယ်လိုဆေးကို ပြောတာလဲ”
“အဲအိတ်ခ် လိုမျိုး ဒိုင်ဂျင်း လိုမျိုးပေါ့ဟာ”
အရင်က ဗိုက်အောင့်ရင်သောက်ဖူးသည့် ဆေးတွေပြောလိုက်တော့ ကြည်မာ ခေါင်းခါ ၏။ အပြင်ထွက်ဝယ်ရမှာကို မင်းခန့် စိတ်ညစ်သွားသည်။ တတ်နိုင်သမျှ အပြင်မထွက်ချင်၊
ပန်း အိဖြူ နှင့် ပတ်သက်သည့် သူတွေနှင့် တိုးမှာ စိုးရိမ်သည်။ ဒေါ်ချစ် ဆီကိုတောင်မှ မတတ် သာလို့ သွားနေရတာ ဖြစ်သည်။ ရိုတ်စ် ကွက်ကာလေး တလုံးလောက်တော့ ဝယ်
မလား စဉ်းစားထားသည်။ ထမင်းချက်လို့ ရရင် ဟင်းကတော့ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ကြံဖန်လို့ရ၏။ အ ရင်ကလည်း ကြုံသလိုဖြစ်သလို စားလာတာဆိုတော့ မင်းခန့် အတွက် အခက်
အခဲ မရှိပါ။
“နင်တော်တော် နာနေသလား”
“အေး …တချက်တချက် ဒီနားကနေ ဆွဲညှစ်လိုက်တဲ့ အတိုင်းပဲ၊ ဆေးခန်းသွားရတော့ မယ် ထင်တယ်”
“ဘယ်တုန်းက စနာတာလဲ”
“နှစ်ရက်လောက်ရှိပြီ၊ အရင်နေ့ တွေကဒီလောက် မနာဘူး၊ မနေ့က နည်းနည်းပိုနာတယ်၊ ဒီနေ့တော့ တော်တော်ခံရဆိုးတယ်”
အိပ်ယာထဲမှာ ခွေခွေလေး လှဲနေသည့် မင်းခန့် နားမှာဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ကြည်မာပြုံးသည်။
“နင် …လာနေတယ် မဟုတ်လား”
“ဘာ ..ဘာပြောတာလဲ”
“နင် …သွေးဆင်း နေတယ် မဟုတ်လားလို့”
“ဟုတ် ..ဟုတ်တယ်၊ နင် .နင် …ဘယ်လိုသိလဲ”
“အရင်ထဲက နင် ဒီလိုပဲလေ၊ ရာသီလာလို့ ဗိုက်အောင့်ပြီဆိုရင် မချိုကို ရစ်နေကျပဲ ဥစ္စာ”
“ဟုတ်လား၊ ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ”
“ငါ့မှာ ပါရာစီတမော တော့ရှိတယ်၊ ခါတိုင်းလဲ နင်ပါရာစီတမော သောက်ပြီးရေနွေး အိတ် ကပ်နေကျလေ”
ကြည်မာ ထသွားပြီး သူမ အိတ်ထဲက ဆေးတလုံးထုတ်ယူပြီး လာပေးသည်။
“ရော့ ဒီမှာ .ဆေး၊ .. ရေနွေးအိတ် ပေးလေ၊ ငါရေနွေးတည်ထားတာ ရှိတယ်”
“ရေနွေးအိတ်…အော် ..အင်း”
မနေ့က ကြည်မာ အလုပ်သွားနေတုန်း သွေးဆင်းလာတော့ မင်းခန့် ပျာလောင်ခတ် သွား သည်။ မိန်းမတွေမှာ ဒီလို ကိစ္စ ရှိမှန်းသိထားပေမယ့် မေ့နေခဲ့သည်။လက်တွေ့ကြုံလာ
တော့မှ ပန်းအိဖြူ၏ ဘီရိုထဲ မှာ အမျိုးသမီး လစဉ်သုံးဂွမ်းထုပ်တွေ မြင်ဖူးတာသတိရပြီး အသည်းအ သန် လိုက်ရှာရသည်။ ဗိုက် အောင့်နေတဲ့ ကြားထဲမှာ ခုလိုထပ်ဖြစ်လာလို့
စိတ်ညစ်နေတာ ကြောင့် ဂွမ်းထုပ်တွေပေါ် မှာ တင်ထားသည့်ရေနွေး အိတ် ကို မြင်ပေမယ့် အမှတ်တမဲ့ ဖြစ်ခဲ့၏။
ကြည်မာ့လက်ထဲ ကိုရေနွေး အိတ်ထည့်ပေးလိုက်ပြီး မင်းခန့် လည်း နောက်ကိုလိုက်သွား ပြီးဆေးသောက်ရသည်။ ဗိုက်အောင့် တာနှင့် အကိုက်အခဲ ပျောက်ဆေး ဘာမှမဆိုင်
ဟု ထင်ပေမယ့် ကြည်မာက အတွေ့ အကြုံရှိသူ ဆိုတော့ စကားနားထောင်ရပေမည်။ အိတ် ထဲကို ရေနွေး ဖြည့်ပြီးလှမ်းပေးသည်။
“ရော့ ..ဗိုက်မှာ ကပ်ထားပြီး နားနားနေနေ နေလိုက်ပေါ့၊ သက်သာသွားမှာပါ၊ ပူတယ်နော် အဝတ်တခုနဲ့ ပတ်ပြီးမှ ကပ်၊ အပူလျော့သွားမှ အဝတ်ကို ဖယ်လိုက်”
“ကျေးဇူးပဲ ကြည်မာ”
ကျေးဇူးတင်စကားကို သူမ၏ ထုံးစံ အတိုင်း မကြားသလိုလုပ်နေသည်။
“နင်ရော အဲလိုဖြစ်ရင် ဗိုက်အောင့် လားကြည်မာ”
“ဗိုက်မအောင့် ဘူး၊ စိတ်တိုတယ်၊ လူသတ်ချင်တယ်”
ကြောက်ပါသည် ဆိုသည့်သဘောနှင့် ပုခုံးတွန့်ပြပြီး မင်းခန့်လည်း အိပ်ယာထဲပြန်ဝင်ခွေ နေလိုက်သည်။ ရေနွေးအိတ်ကို ဗိုက်ပေါ်တင်ထားသည့် အခါ အပူငွေ့ ကြောင့် အနာသက်
သာသလိုလို ခံစားရသည်။ မင်းခန့် ကြားဖူးသလောက် မိန်းမတွေ သွေးဆင်းရင် သုံးလေး ရက်လောက်တော့ကြာတတ်သည်ဆို၏်။ နောက်တရက် နှစ်ရက်လောက်တော့ ဒုက္ခ ခံရ
မည် ဆိုတာတွေးရင်း နောက်လ တွေမှာလည်း ဒီလိုပဲ ခံစားရဦးမှာ ကိုတွေး ကြောက်လာ သည်။
“ဘယ်လိုမှ မချောင်တဲ့ ကိစ္စ ကြီးပါလား”
ပန်းအိဖြူက အခုမှ အသက် နှစ်ဆယ့် နှစ်နှစ် ပဲရှိသေးတာဆိုတော့ နောက်ထပ် အနှစ် နှစ် ဆယ်လောက်တော့ ဒီဒုက္ခ ကို မင်းခန့် ကြားထဲက ခံနေရပေဦးမည်။ အသက်လေးဆယ် ကျော်မှ သွေးဆုံးသည်ဟု ပြောသံကြားဖူး၏။
“ဒီကြားထဲမှာ သေသွားလဲ အေးတာပဲ”
မသေရဲလို့ ဒီဘဝ ရောက်လာတာကိုမေ့ ပြီးစိတ်ပျက်လက်ပျက် ညည်းတွားမိသည်။ ဒီ လောက် စိတ်ညစ်စ ရာတွေ ရှိတာတောင်မှ ဘာမှ မဖြစ်သလို သွားလာနေထိုင် လှုပ်ရှား
နေကြသည့် မိန်းမတွေ ကို အံ့သြမိသည်။ ကြည့်ရတာ မိန်းမတိုင်းတော့ ရာသီပေါ်ချိန်မှာ နာကျင်ခြင်းခံစားရတာ ဟုတ်ပုံမရ။ တချို့တလေပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ အဲဒီ တချို့တလေထဲမှာ
ပန်းအိဖြူပါနေတာက မင်းခန့် ကံဆိုးဖို့ ဖြစ်လာခြင်းပင်။ တချို့တွေကျတော့လည်း အေး အေး ဆေးဆေးပင်၊။ နန်း ရွှေဝါ ဆိုသည့် အမျိုးသမီး တယောက်ကိုဆိုရင် သူမ ရာသီလာ
နေတုန်းမှာပင် မင်းခန့် ဆွဲ စားပစ်ခဲ့သည်။ သူမက ငြင်းသေးပေမယ့် မင်းခန့် က ဇွတ်ရယူ သည့် အခါ ကျတော့လည်း ခွင့်ပြုပြန်သည်။
ကြုံဖူးသည့် မိ်န်းမတွေထဲမှာ နန်းရွှေဝါသည်လည်း မင်းခန့် မှတ်မိနေမည့် မိန်းမတယောက် ဖြစ်သည်။ မီးနီဖြတ်မောင်း ခွင့်ပေးခဲ့ လို့ မဟုတ်ပါ။ နန်းရွှေဝါကြောင့် မင်းခန့်ကို ဝင်းခိုင်
သုံးလေး လလောက် စိတ်ကောက်သွားဖူးလို့ ဖြစ်သည်။ အပေါင်း အသင်းတွေကြားထဲမှာ တော်တော်လည်း ရှင်းယူခဲ့ရသည်။
တခုသော သင်္ကြန်မှာ ကားနှင့် မလည်ဖြစ်ဘဲ မဏ္ဍပ် သွားထိုင်ရင်း မင်းခန့် နှင့် နန်းရွှေဝါ စတွေ့ခဲ့သည်။ ရန်ကုန်သင်္ကြန် လာကဲသည့် မိန်းမချောလေး နှင့် မိန်းမချောလေးတွေကို
ဆိုရင် အလွန်သဘောကျတတ်သည့် မင်းခန့် တို့ ချက်ချင်းရင်းနှီး သွားကြသည်။ နှစ် ယောက် လုံးမှာ ယမကာ အရှိန်လေးကလည်း ရှိနေတော့ အဆင့်တက်တာ မြန်သည်။ အ ကြပ်နေ့ နေ့ခင်း ရေပက်နားသည့် အချိန်တွင် ဟိုတယ်တခုမှာ သွားနားဖို့ ခေါ်ထုတ်တာ ကို နန်းရွှေဝါ မငြင်းမဆန်လိုက်လာ၏။
သွေးဆူသော တက်ကြွသော နန်းရွှေဝါ ကြောင့် ထိုနေ့လည်ခင်းသည် မင်းခန့် အတွက် ပျော် စရာဖြစ်ခဲ့၏။ မင်းခန့်က မိန်းမသားတွေကို အကောင်းဆုံးခံစားမှု ရအောင် စွမ်း ဆောင်
ပေး နိုင်သူဆိုတော့ နန်းရွှေဝါကလည်း မင်းခန့်ကို ခိုက်သွားသည်။ ထိုနေ့က ည နေ ခင်း မဏ္ဍပ်ကို ပြန်ဖြစ်သေးသော်လည်း အတက်နေ့ကျတော့ မနက်ပိုင်း ရေခန ပက် ပြီး
သည်နှင့် ဟိုတယ်ကို ရောက်သွားကြသည်မှာ ညနေခင်းမဏ္ဍပ်ကို ပြန်မဝင်ဖြစ်တော့ဘဲ ည အ ထိ ရောက်သွားသည်။ ညကိုးနာရီလောက်မှ ရီဝေသော မျက်လုံး ယိုင်နွဲ့သော
ခြေ လှမ်း တွေ နှင့် နန်းရွှေဝါကို သူမ တည်းခိုသည့် အိမ်နားသို့ မင်းခန့် ပြန်လိုက်ပို့ ပေးလိုက်ရ သည်။ သင်္ကြန် ပြီးတာနှင့် နန်းရွှေဝါ ပြန်မည်ဆိုတော့ အချိန်ကို အကျိုးရှိစွာ
အသုံးချပြီး မီးကုန် ယမ်းကုန် ဆွဲပစ်ခဲ့ ပြီး မင်းခန့်လည်း ဒူးတွေချောင်ကာ အိမ်ရောက်လို့ အဝတ်လဲ ပြီးတာ နှင့် တကျိုးထဲ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

လိပ်စာပေးခဲ့ ပေမယ့် အဆက်အသွယ် မလုပ်ဖြစ်ဘဲ ကာလ အတော်ကြာလမ်းစပြတ် သွား ပြီး တော့မှ ဝင်းခိုင် လက်ထပ်မည့် ချစ်သူ မိန်းကလေး အဖြစ်နှင့် နန်းရွှေဝါ
ကိုပြန်ဆုံရ သည်။ ထိုအချိန်မှာ နန်းရွှေဝါက ရန်ကုန်ကို စီးပွားရေး လုပ်ဖို့ ပြောင်းလာခဲ့ ပြီးဖြစ်သည်။ ဝင်းခိုင်က သူ့ကောင်မလေး ကို သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည့်
ပွဲမှာ မင်းခန့် ချက်ချင်း မှတ်မိသလို နန်းရွှေဝါကလည်း မှတ်မိသည်။ ဝင်းခိုင် မိတ်ဆက်မပေးခင် အထိ တယောက်ကို တယောက် မသိမသာခိုးကြည့်မိကြသည်။ ဝင်းခိုင်မိတ်
ဆက်ပေးတော့ လည်း အခုမှ သိရသလို ဟန်ဆောင်ကြရသည်။
ဝင်းခိုင်ကို နန်းရွှေဝါ နှင့် မင်းခန့် သဘောမတူပါ။ သူငယ်ချင်းကို ကိုယ်စားဖူးပြီးသား မိန်းမ နှင့် လက်မထပ်စေချင်။ မင်းခန့် နှင့် သင်္ကြန် တတွင်းမှာ လွယ်လွယ် အိပ်ခဲ့သည့်
နန်းရွှေဝါ တွင် တခြားဇာတ်လမ်းတွေလည်း ရှိနိုင်သေးသည်။ ခက်နေတာက မင်းခန့်မှာ ဖျက်ချင်ပေ မယ့် ဘယ်လို အကြောင်းပြချက်ပေးပြီး ဖျက်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။
သူနှင့် ငြိဖူးတာကို လည်း ထည့်မပြောချင်ပါ။
“ကောင်မလေးက မဆိုးပါဘူးဟယ်၊ ငါမေးပြီးသွားပြီ သူက စနေသမီး၊ ဝင်းခိုင်က ဗုဒ္ဒဟူး သား ဆိုတော့ စီးပွားတက်မှာ”
စိုးစိုးအပါ အဝင် သူငယ်ချင်းတွေက နန်းရွှေဝါဖက်က ရှိသည်။
“သူ့ ပုံစံ ကို ငါမကြိုက်ဘူး၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ထင့်နေတယ်၊ နင်တို့ သိပါတယ်ဟာ၊ မိန်းမ တွေ နဲ့ ပတ်သက်ရင် ငါဘယ်လို ကောင်ဆိုတာ”
“အရင်က ရည်းစားတွေ ဘာတွေ ရှိဖူးရင်တော့ ရှိဖူးမှာပေါ့ကွာ၊ အခုတော့ ဒီမှာ သူ့စီးပွား ရေးလေးနဲ့ သူ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါပဲ”
စီးပွားရေးသမား ဖြစ်သည့် ကျော်သက်က စီးပွားရေး အမြင်နှင့် ကြည့်သည်။ လတ်တ လော အနေအထားမှာတော့ နန်းရွှေဝါ အနေအထားက သူတို့ပြောသလိုပင် တည်ငြိမ်
သော အမျိုးသမီး လုပ်ငန်းရှင်ပေါက်စလေး ဖြစ်သည်။ နေတာထိုင်တာ ပြောတာ ဆို တာ ကလည်း ပိပိရိရိ ရှိ၏။ မျိုးမင်း စိုးက ဘာမှ မဝေဖန်သော်လည်း ထွန်းအောင်ဇော်
က တော့ မင်းခန့်ကို မျက်မှောင် ကုပ်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ မေးစေ့ကို ပွတ်ရင်း ငြိမ်နေသည်။ ကာယ ကံရှင် ဝင်းခိုင်မျက်ကွယ်မှာ ဆိုတော့ မင်းခန့် တချို့ကိစ္စတွေပြောပြရင်
ပြောပြလို့ ရသည်။ ဒါပေမယ့် စိုးစိုး ရှိနေလို့ မပြောဖြစ်တော့။
ညနေဖက် လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ တွေ့ ကြတော့ ထွန်းအောင်ဇော် နှင့် မျိုးမင်းစိုး က မင်း ခန့်ကို မေးလာ၏။
“ဟေ့ ကောင်၊ နန်းရွှေဝါ နဲ့ ပတ်သက်ပြီး မင်းတခုခု သိထားတာ ရှိလား”
“အင်း ရှိတယ်”
“ဘာတွေလဲ လုပ်စမ်းပါဦး”
“ရှိရုံ မကဘူး၊ ဒီမသာက စားတောင်စားဖူးတယ် ထင်တယ်၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား မင်း ခန့်”
မျိုးမင်းစိုးထက်စာရင် လူရည်ပိုလည်သည့် ထွန်းအောင်ဇော် က ချက်ချင်းကောက်မေး သည်။ ငြင်းနေရမယ့် လူတွေ မဟုတ်တော့ မင်းခန့် ခေါင်းညိတ်ဝန်ခံလိုက်၏။
“မင်း ..ကတော့ကွာ၊ငါဘယ်လို ပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး”
“ဟ… ငါ့ အလွန်ချည်းပဲလဲ မပြောနဲ့လေ”
နန်းရွှေဝါ နှင့် တွေ့ပြီးငြိခဲ့ ပုံတွေ ရှင်းပြလိုက်တော့ ဟိုနှစ်ကောင် နည်းနည်းတော့ ဘဝင် ကျ သွားသည်။
“ဒီကောင် စဉ်းစားတာကိုထည့်စဉ်းစားရမယ် မျိုးမင်းစိုး၊ သင်္ကြန် ခနလာရင်းနဲ့ ဒီကောင်နဲ့ လမ်းကြုံ အိပ်သွားသေးတယ် ဆိုတော့ ကောင်မလေး အနေအထားက မဟုတ်ဘူး၊
တခြား ဇာတ်တွေ ရှုပ်ထားတာမျိုးလည်း ရှိနေနိုင်တယ်”
“သေချာတာပေါ့ကွာ၊ ငါစားထဲက သိတယ်၊ ပါကင် မဟုတ်ဘူး၊ အတွေ့ အကြုံ ရှိပြီးသား”
“အေးပါ၊ အေးပါ၊ မင်း ကနှာပညာရှင် ဆိုတော့ လက်ခံရမှာပေါ့”
ထွန်းအောင်ဇော် က စိုးစိုး ကို ဘယ်လိုရှင်းပြလိုက်သည် မသိပါ။ စိုးစိုး ဘက်ပြောင်းပြီး နန်း ရွှေဝါ ဆန့် ကျင်ရေး လှုပ်ရှားမှု စတော့၏။ ဝင်းခိုင်မှ အပကျန်တဲ့ ကောင်တွေကလည်း
မင်း ခန့် နှင့် နန်းရွှေဝါ အကြောင်းသိသွားကြပြီ ဖြစ်လို့ ၀ိုင်းပြီးဘေးတီး ကြရာ ပွဲပျက်သွား တော့ သည်။ စိုးစိုး၏ စွမ်းဆောင်မှု ကြောင့် ဝင်းခိုင်၏ မိဘတွေကလည်း ဒီမိန်းကလေး
နှင့် လုံးဝ သဘောမတူနိုင် ဆိုပြီး ဖြစ်လာသည်။ ဝင်းခိုင်ကလည်း မိဘကို မလွန်ဆန်ဝံ့သူဆို တော့ နန်း ရွှေဝါ နှင့် ဇာတ်လမ်း ပြီးဆုံးသွားသည်။
ဝင်းခိုင် နှင့် နန်းရွှေဝါ ဇာတ်လမ်းပြီးသွားသော်လည်း မင်းခန့် နှင့် နန်းရွှေဝါ ဇာတ်လမ်း က ပြန်စ ဖြစ်သည်။ တခြားသူတွေ နှင့် မတွေ့သော်လည်း ခြေဗွေပေါက်နေသည့် ပွဲစားဆို
တော့ မင်းခန့် နှင့် နန်းရွှေဝါ ပြန်ဆုံဖြစ်သည်။ စကားစမြည်ပြောဖြစ်သည်။
“ကိုမင်းခန့် သူငယ်ချင်း နဲ့ ပြတ်ပြတ်သားသား ဖြစ်သွားတာပဲ ကောင်းပါတယ်၊ ၀ါလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နဲ့ ကိုယ့်ဆိုင်လေး တိုးတက်အောင် လုပ်လို့ ရတာပေါ့၊ နောက်ပြီး တော့
ကိုမင်းခန့် ကို တွေ့တိုင်းလည်း မျက်နှာပူနေရမယ်လေ”
နန်းရွှေဝါ မျက်လုံးတွေထဲက တစုံတခုသော အရိပ်အယောင်ကို မင်းခန့် ဖမ်းမိသည်။
“ကျွန်တော်လည်း အဲဒါပဲ တွေးနေတာ၊ ကျွန်တော် တို့ တွေ့ခဲ့တာ သုံးရက်ထဲဆိုပေမယ့် အခုချိန်ထိ ပြန်တွေးမိနေတုန်းပဲ”
“ဟုတ်ရဲ့လား ကိုမင်းခန့် ရယ် …ဟင်း ..ဟင်း၊ ကိုဝင်းခိုင်က ပြောဖူးတယ် ကိုမင်းခန့်က အရမ်းစွံတာတဲ့”
“မယုံရင် ကျွန်တော့်ကို သက်သေပြခွင့် ပေးပါလား ”
ဒီလို နှင့်ပဲ သူတို့ ဇာတ်လမ်းပြန်စ ဖြစ်သည်။ စစချင်းတော့ စကားပြောဖြစ်ရုံ ဖုန်းဆက် ကြ ရုံလောက်ပဲ ဖြစ်သည်။ နန်းရွှေဝါ ဆိုင်ပိတ်သည့် တရက်မှာ အပြင်ကို ချိန်းတော့ ရောက်
လာသည်။ ကော်ဖီဆိုင် ခန ထိုင်ကြပြီး တည်းခိုခန်း ကိုခေါ်တော့လည်း မငြင်းမဆန်လိုက် လာသည်။ အခန်းထဲ ရောက်လို့ စားဖို့ သောက်ဖို့ ပြင်တော့မှ ရာသီလာနေတယ် ထလုပ်
သည်။ တမင်ရစ်တာလို့ ထင်ပြီး အဝတ်တွေ အတင်းချွတ်ကြည့်တော့ တကယ်ဟုတ်နေ သည်။ သွေးစတွေကို မြင် ပေမယ့် အဲဒီ အချိန်မှာ မင်းခန့်က စိတ်အရမ်းထန်နေပြီဆိုတော့
မရပ်တန့် နိုင် တော့။ အတင်းတက် ဆွဲ ပစ်လိုက်သည်။ တားမရမှန်း သိနေလို့ နန်းရွှေဝါ ကလည်း အပြင်းအထန်မငြင်းခဲ့။ သူမ မှာ လည်း ဒီလိုအချိန် အတွေ့အကြုံ ရှိဖူးပုံရသည်။
မင်းခန့် အတွက်ကတော့ ပထမဆုံး အ တွေ့ အကြုံဖြစ်၏။
အရင်ထက် ပို ပြီး အရည် တစိုစို ဖြစ်နေသလို ခံစားရတာကလွဲရင် မင်းခန့် အတွက်သိပ် ပြီး အနှောက် အယှက်မဖြစ်ပါ။ မာန်တက်နေတာကြောင့်လည်းဖြစ်မည်။
“ကိုယ်တော့ ဘာမှမထူးဘူး၊ အရင်အတိုင်းလို့ ပဲထင်တယ်၊ ၀ါရော ဘယ်လိုနေလဲ”
“ကို့ လိုပဲပေါ့”
အပြုံးလေးနှင့် ပြောရင်း မင်းခန့်ကို နန်းရွှေဝါ ဖက်ထားသည်။ စိတ်ထနေချိန် ဆိုတော့ အောက်ပိုင်းမှာ သွေးအလူးလူး ဖြစ်နေတာကို နှစ်ယောက်လုံး သတိမထား မိကြပါ။ ကိစ္စ
ပြီးသွားတော့ လူတွေက သန့် ရှင်းရေးလုပ်နိုင်ပေမယ့် အိပ်ယာခင်းမှာ သွေးကွက်တွေ စွန်း ထင်းနေတာ ကိုတော့ သုတ်ပစ်လို့ မရပါ။
“ဘယ်လို လုပ်မလဲ ကို”
“သူ့ ဟာသူ ခြောက် သွားမှာပါ၊ ၀ါ အချိန်ရတယ် မဟုတ်လား၊ ညနေမှ အေးအေးဆေး ဆေး ပြန်တာပေါ့”
“ရပါတယ်”
နန်းရွှေဝါ ကလည်း မငြင်းဆန်တော့ နောက်တချီ ထပ်ဆွဲပြီး အေးအေးဆေးဆေး မှ ပြန် ဖြစ်သည်။ ပြန်အထွက်ကတော့ မအေးဆေးပါ။ အိပ်ယာခင်းပေါ်က သွေးကွက်တွေ ကို တည်းခိုခန်းက မြင်သွားရင် ပြဿနာရှာမှာ ပိုက်ဆံ ထပ်တောင်းနေမှာ စိုးလို့ နန်းရွှေဝါ လက်ကို ဆွဲပြီး ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်လာကြသည့် မြင်ကွင်းကို ဝင်းခိုင် ကားပေါ်ကနေ မြင်
သွားတာကို မင်းခန့် တို့ မသိလိုက်ပါ။

သူနှင့် နန်းရွှေဝါ ကို ၀ိုင်းခွဲကြသည့် အကြောင်းရင်းစုံကို ဝင်းခိုင်သေသေချာချာ မသိပေ မယ့် မင်းခန့် ဆီက စတဲ့ ဇာတ်လမ်းဆိုတာလောက် တော့ အရိပ်အမြွက်သိထားသည်။
ခု လို မြင်ကွင်း ကို ဝင်းခိုင် မြင်လိုက်ရသည့် အခါမှာတော့ မင်းခန့်က နန်းရွှေဝါကို သူ့လက် က လုပြီးစားချင်လို့ တို့ မီးရှို့မီး လုပ်ခဲ့သည်ဟု ဝင်းခိုင် ထင်ပြီး မင်းခန့်ကို စကားမပြော
တော့။ မတွေ့အောင်လည်း ရှောင်နေသည်။
ပထမပိုင်း မှာတော့ မင်းခန့် ရော သူငယ်ချင်းတွေပါ ဝင်းခိုင် ဘာဖြစ်မှန်းမသိကြ။ မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်လည်း နန်းရွှေဝါ ကိစ္စ နှင့် တွဲပြီး မစဉ်းစားမိ။ မျိုးမင်းစိုး ပြန်ရောက်လာတော့မှ
ဝင်းခိုင်က မျိုးမင်းစိုးကို မင်းခန့် သစ္စာ မရှိကြောင်း ဖွင့်ပြောသည်။
“ဟ ကောင်ရ၊ မင်းစော်လေးကို ဒီကောင်စားနေတာ အခုမှ မဟုတ်ဘူး၊ ဟိုးအရင် နန်းရွှေဝါ ရန်ကုန် မရောက်ခင်ကထဲက၊ ဒါကြောင့် သူဆော်ပြီးသား ဟာကြီး မင်းယူမိမှာ စိုးလို့ ဒီ
ကောင် အတင်းလိုက်ဖျက်တာ ရှင်းပလား၊ မင်းစော်က ငါစားပြီး သားကြီးလို့ ထုတ်ပြောဖို့ ကျတော့ မင်းဆိုရင် ရောပြောရက်မလား”
မျိုးမင်းစိုး ရှင်းလိုက်တော့မှ ဇာတ်ရည်လည်ပြီး ဝင်းခိုင် မင်းခန့်ကို အရင်အတိုင်းပြန်ဆက် ဆံသည်။ ဒါပေမယ့် နန်းရွှေဝါ နှင့်ပတ်သက်ပြီးတော့ စကားမစဖြစ်အောင် နေ၏။ မျိုးမင်း
စိုး ဆီက အကျိုးအကြောင်းသိထားရလို့ မင်းခန့်လည်း မသိယောင်ဆောင်ပေးလိုက်ပါ သည်။
အခု ဝင်းခိုင်၏ လက်ရှိရည်းစား ခင်ထွေးမြင့် ကိုခေါ်လာပြတော့ အားလုံး မင်းခန့်ကိုပဲ ၀ိုင်း ကြည့်နေကြတာ မှတ်မိသည်။ ကာယကံရှင် ဝင်းခိုင်တောင်ပါ၏။ ရုပ်သိပ်မချောပေမယ့်
ရိုး သားဖေါ်ရွေသည့် အသွင်ရှိသည့် ဂျာနယ် အယ်ဒီတာမလေး ခင်ထွေးမြင့် ကို မင်းခန့် ထို နေ့မှ မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ မင်းခန့် က မသိမသာလေး လက်မ ထောင်ပြလိုက်တော့
မှ သက်မ ချကြရသည်။
“ချီးမှပဲ ..မင်း တို့ကလဲ ငါ့ကို အဲသလောက်တောင် အထင်ကြီးသလား၊ မိန်းမ မှန်သမျှ လိုက်ချနေရရင် ငါ့မှာ အငုတ်တောင်ကျန်မှာ မဟုတ်ဘူး”
သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရက်ဝိုင်းမှာဆုံတော့ အပြစ်တင်သလို လေသံနဲ့ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ် ပေမယ့် တကယ်တော့ မင်းခန့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူ ဝံ့ကြွားစွာ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါ သည်။
“အမယ် …ပြုံးနေတယ်၊ သက်သာသွားပြီပေါ့”
မင်းခန့် အိပ်ယာဘေးမှာ ကြည်မာ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာ တွေတော်တော်လေး နေသာသွားတာကြောင့် ကြည်မာ့ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး
“သက်သာသွားပြီ၊ ပြောနေကျအတိုင်းပဲပြောရဦးမယ်၊ ကျေးဇူးပဲ ကြည်မာ၊ နင်သာမရှိရင် ငါတော့ ဒုက္ခပဲ”
ပြုံးနေသောကြည်မာ့ မျက်နှာလေး တည်သွားသည်။ မင်းခန့် ကို ခပ်စူးစူး တချက်ကြည့် လိုက်ပြီးနောက် ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုငေးနေ၏။
“နင် ဘာမှ မမှတ်မိဘူးဆိုတာကို ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဇဝေဇဝါပဲ၊ အခုတော့ တကယ်အရေးကြီး တာ တခုကို နင်လုံးဝမေ့နေတာ သေချာသွားပြီ”
“ဗိုက်အောင့်တာကို ပြောတာလား”
“မဟုတ်ဘူး၊ နင့်ကို အရင်က အကြောင်းတွေပြောပြ တုန်းက ကျန်ခဲ့တာ၊ နင့်ဟာနင် မှတ် မိ လာမလားလို့ ငါစောင့်ကြည့်နေတာ၊ နင့်ကို မယုံသလို ဖြစ်သွားတာတော့ ဆောရီး ဟာ”
“ဘာလဲ၊ ငါတကယ် မသိတာပါကြည်မာရာ”
“ဒီလ ကုန်ရင် ငါ ကုမ္ပဏီ က အဆောင်ကို ပြောင်းတော့မယ်လေ၊ နင်ဆက်နေမယ် ဆိုရင် ဒီမှာ နင် တယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တော့မှာ”
“ဘယ် ..ဘယ်လို”
“နင် ဦးလှထွန်းအောင်ကို တိုက်ခန်းအတင်းဝယ် ခိုင်းတာ ဒါကြောင့်ပဲလေ၊ မချိုကလည်း သွား တော့မယ်၊ ငါနဲ့ လဲ နင်ကမနေချင်ဘူး၊ ငါကလဲ အဆောင် ပြောင်းဖို့ စီစဉ်ပြီးသားပါ၊
ဟိုမှာ နေရာ မလွတ်သေးလို့ စောင့်နေရတာ”
“မပြောင်းလို့ မရဘူးလား၊ ငါက နင့်ကို အားကိုးနေရတာလေ”
“နောက်လဆိုရင် အိမ်လခတိုးပေးရတော့မယ်၊ တို့ ငှားတုန်းက နှစ်သောင်းကို သုံးယောက် စိုက်ရတယ်၊ မချိုက ခုနစ်ထောင်၊ နင်နဲ့ ငါက ခြောက်ထောင့် ငါးရာစီ၊ ဒီလတော့ ငါတို့
နှစ် ယောက် တယောက်တသောင်းပေးလိုက်ရတယ်၊ နောက်လဆိုရင် နှစ်သောင်းခွဲပေးရ တော့မှာ တို့တွေ တယောက်ကို တသောင်းနှစ်ထောင့်ငါးရာကျတော့မယ်၊ နှစ်ဆ ဖြစ်
သွား ပြီ၊ အလုပ်ထဲ က အဆောင်မှာက အလကားနေရမှာ၊ ငါ့ကို နားလည်ပါ အိဖြူရယ်၊ ငါတ သောင်းကျော် မတတ် နိုင်ဘူး”
“ငါ ..ငါပေးမယ်၊ အိမ်လခ ငါတာဝန်ယူတယ်”
မင်းခန့်ကို နွမ်းဖျော့သည့် အကြည့်နှင့် ကြည့်ရင်း ကြည်မာခေါင်းခါသည်။
“အဆောင်မှာဆိုရင် ဖယ်ရီလဲ အဆင်ပြေတယ်၊ အခုငါ့ကို ဒီလမ်းထိပ် အထိပြန်လိုက်ပို့ နေရ တာကို ကားသမားတွေက မပို့ ချင်ကြဘူး၊ အမြဲ ပြဿနာလုပ်တယ်၊ နောက် ..နောက်ပြီး
… နင်တယောက်ထဲလဲ မပေးစေချင်ပါဘူး၊ နင့်မှာက အရင်လို ဝင်ငွေလည်း မရှိတော့ဘူးလေ၊ အလုပ်ပြန်လုပ်လို့ ဝင်ငွေရရင်လည်း အမြဲတမ်းပေးဖို့ ဆိုတာ နင့်အ တွက်လွယ်မှာ မဟုတ် ဘူး”
“ဒါ ..ဒါ …ဆိုရင် ငါ ဘာလုပ်ရမလဲကြည်မာ”
မမျှော်လင့်ဘဲ ကြုံလိုက်ရသည့် စိတ်ပျက်စရာတခုကြောင့် မင်းခန့် အသံမှာ တုန်လှုပ်မှုတွေ အပြည့်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ အရင်တုန်းကလည်း တယောက်ထဲနေခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် အရင် က ယောက်ျားအရင့်အမာကြီး မင်းခန့် ဘဝနှင့် နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အခုက ပန်းအိဖြူ ဆို သည့် မိန်းကလေး ဖြစ်နေလေပြီ။ တယောက်ထဲနေဖို့ က နေရဲသည် ဆို ပေမယ့် ထည့်စဉ်း
စားရမှာတွေ အများကြီးရှိသည်။
“အကြံပေးပါဦးကြည်မာ”
စိတ်မကောင်း သည့် မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည်မာကြည့်၏။ သူမမှာလည်း ကိုယ်ပိုင်ဘဝမှာ ကိုယ် ပိုင်အကြောင်းအရာ တွေနှင့် ဆိုတော့ ကိုယ့်လမ်း ကိုယ်ပဲ သွားရတော့မည်ပင်။ ကိုယ်
မပိုင် သည့် ဘဝမှာရောက်နေသည့် မင်းခန့် မှာသာ ရွေးချယ်ရန် မဲ့ နေသလိုရှိ၏။ ဟိုဖက်အိမ်က ထီးပြင်ဆရာ ကတော့ ဆိုင်းဘုတ်မှားရာက ထီးပြင်တဲ့လူ ဘဝကို ရောက် ခဲ့ရသည်။
မင်း ခန့်သည်လည်း ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့်ဆိုင်းဘုတ် မှားတပ်ခံရသည့် သူဖြစ် သည်။ ဒါပေမယ့် မိန်းမ တယောက်၏ ဘဝ ရှင်သန်ဖြောင့်ဖြူးအောင် တည် ဆောက်ယူဖို့ ဆိုတာက
ထီးပြင်သည့် အတတ်ကို သင် ယူတာထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုခက်ခဲ ပါ လိမ့်မည်။
သက်သာသွားပြီ ထင်ရသည့်ဗိုက်က တစူးစူး နှင့် ပြန်အောင့်လာ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း -၃ (ဆ)

မင်းခန့် လှမ်းပေးလိုက်သည့် အကျ ႌကို ကြည်မာ ကိုယ်မှာကပ်ကြည့် လိုက်ပြီးနောက်
“လှတယ် အိဖြူရဲ့၊ နင်နဲ့ လိုက်တယ်၊ ထားလိုက်ပါ”
“ငါ မဝတ်ချင်ဘူး”
“အရင်က ဝတ်နေပြီးတော့ အခုမှ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ အင်းလေ ..နင့် သဘောပေါ့”
ကိုယ်ကြပ် အကျ ႌတွေဝတ်ရင် မင်းခန့် မနေတတ်ပါ။ ဘရာစီယာတောင်မှ မတတ်သာလို့ ဝတ် နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ ခပ်ကြပ်ကြပ် အကျ ႌတွေဝတ်ပြီး ကိုယ်ပေါ်က မိန်းမ ကောက်
ကြောင်းတွေ ပြရမှာကို ရွံသည်။
“ဒါလဲ ..သွား”
စကပ်တိုတို လေးကို ကြည်မာ ကိုင်ကြည့်ပြီး ဘေးကို ပစ်ချလိုက်ရင်း
“အတိုတွေ အကြပ်တွေ အကုန်ရှင်းမယ်ပေါ့”
“အေး …အဲဒီ သဘောပဲ၊ အကွဲတွေ အဟိုက်တွေလည်းပါတယ်”
“နင် စျေးကြီးပေးထားရတာတွေနော်၊ မနှမျောဘူးလား”
“ငါမှ မဝတ်ချင်တာ၊ ဒီတိုင်းထားလဲ ဆွေးသွားမယ့် တူတူ မထူးပါဘူးဟာ”
ရှင်းရင်း ရှင်းရင်း နှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ အဝတ်ပုံကြီးရောက်သွားသည်။ ပန်းအိဖြူ ဘီရိုထဲမှာ လည်းတော်တော် ရှင်းသွားသည်။ သေတ္တာလည်း ပြောင်သွား၏။ အထဲမှာ လုံလုံခြုံခြုံ
နှင့် သက်တောင့် သက်သာရှိမည့် အဝတ်အစား မျိုး တွေပဲ ကျန်ခဲ့သည်။ ကြည် မာ အလုပ် သွားနေသည့် တယောက်ထဲ အချိန်တွေမှာ ဒီအဝတ်တွေကို ထုတ်ပြီး သေသေ ချာချာ
ကြည့်ခဲ့ဖူးသည်။ အရင်က မိန်းကလေးတယောက် ဝတ်ထားတာမြင်ရင် မျက်လုံး ကျွတ် ကျမတတ် လိုက်ကြည့်ဖူးသည့် အဝတ်အစားမျိုးတွေ မင်းခန့် မဝတ်ရဲပါ။ မီးဝင်းဝင်း
တောက်နေမည့် မျက်လုံးတွေကို သိနေ၏။
ကြပ်သည့် ဟာတွေကိုလည်း မဝတ်တတ်။ အသားကပ်တွေ ဆိုရင် အသက်ရှူလို့ မဝ ဟုထင်သည်။ အကျ ႌဖြစ်ဖြစ် ဘောင်းဘီ ဖြစ်ဖြစ် ဝတ်ရတာ ကျဉ်းကြပ်သည်။ ဟိုအရင် တုန်းကလည်း ပေါ့ပါးလွတ်လပ်သည့် အဝတ်အစားတွေပဲ ဝတ်တတ်သည်။ သူငယ်ချင်း တွေကိုတော့ မြန်မြန်ချွတ်လို့ ရအောင်ဟု အမြင်ကပ်အောင် ခပ်ကြွားကြွားပြောလေ့ ရှိ၏၊
“အန်တီ ဌေးဌေး ပေးစရာတောင် ပိုက်ဆံ လောက်ပါ့မလား”
အဝတ်ပုံကိုကြည့်ရင်းကြည်မာ ပြောလိုက်သည်။ အန်တီဌေးဌေး ဆိုတာ ရပ်ကွက်ထဲမှာ အဝတ် ဟောင်းတွေလိုက်ဝယ်သည့် မိန်းမ ကြီးဖြစ်သည်။ ပန်းအိဖြူ အဝတ်တွေက အ
ဟောင်း တွေ မဟုတ်။ အသစ် တမျှ ကောင်းတာတွေချည်း ဖြစ်နေသည်။ ကြည်မာ က တော့ မိန်းက လေး ပီပီ နှမျောတသသည့် မျက်လုံးတွေ နှင့် ကြည့်နေသည်။
“နင် နဲ့ တော်မယ့်ဟာ ရှိရင် ယူထားလိုက်လေ”
“ဟာ …နင်ကလဲ၊ နင်အရနည်းသွားမှာပေါ့”
“မနည်းပါဘူး၊ လုပ်ပါ ဝတ်ကြည့်စမ်း၊ တော်တဲ့ အကျ ႌရှိမှာပါ”
“နင်လဲ ပြန်ဝတ်ကြည့်ပါဦး၊ အဆင်ပြေတာတွေ ရှိချင်ရှိဦးမှာပါ၊ အကုန်လုံးတော့ မလုပ်ပါနဲ့”
“နင် မရှိတုန်း အကုန် ဝတ်ကြည့်ပြီးသွားပြီ၊ ဒါတွေ အကုန် ငါမလိုချင်တာတွေချည်းပဲ၊ လုပ် ပါ၊ ဝတ်ကြည့်စမ်းပါ၊ နင်အဆင်ပြေတာ ရှိရင် ယူလိုက်ပါ”
ကြည်မာက ကိုယ်လုံးပြည့်ပေမယ့် ရင်သားကျတော့ ပန်းအိဖြူလောက် မပြည့်ဖြိုး။ ဒါ ကြောင့် ပန်းအိဖြူ အကျ ႌတွေ ကြည်မာ နှင့် မတော်စရာ အကြောင်းမရှိလို့ ထင်သည်။ သူတို့
အဝတ်အစား ဆိုက်တွေ သိပ်နားမလည်ပေမယ့် ဖြစ်နိုင်သည် ဟု ယူဆမိသည်။ ကြည်မာက ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရမ်း ဝသည် ဟု ထင်နေလို့ ဖြစ်မည်။
“ရော့ဒါလေး စမ်းကြည့်၊ တော်တာ အကုန်ယူလိုက်၊ ငါ့လက်ဆောင်ပေါ့ဟာ”
မင်းခန့် လှမ်းပေးသည့် အဖြူ နှင့် ပန်းရောင်ကျား အကျ ႌလေးကို ကိုင်ပြီးကြည်မာ စဉ်းစား နေ၏။
“ငါ စိတ်မကောင်းအောင် မလုပ်ပါနဲ့ ကြည်မာ၊ နင်ကူညီခဲ့တာတွေ အတွက် ငါဘာမှ ပြန် မပေး နိုင်သေးဘူး၊ ပေးနိုင်တာလေး ပေးတာ လက်ခံပါ၊ နင် လက်မခံရင် ငါ စိတ်ဆင်း ရဲရမှာ”
ကြည်မာ သက်ပြင်းလေး တချက်ချလိုက်ပြီး ၊ ကိုယ်ပေါ်က တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်ကဆွဲချွတ် ပစ် လိုက်သည်။ ကြည်မာ့ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း မှာ အညိုရောင်ရင့်ရင့် ဘရာစီယာလေး တ ထည်ပဲ
ကျန်တော့ ၏။ ဟောင်းနွမ်းနေသည့် အညိုရောင် ဇာသားက တချို့နေရာတွေမှာ ပေါက်ပြဲ နေတော့ ဝင်းနုသည့် အသားလေး တွေကို ရင်ခုန်စရာ မြင်နေရသည်။ ပန်းအိဖြူ မှာ ဘရာစီ
ယာ တွေ အများကြီးရှိသည်။ ကြည်မာ့ ကိုပေးချင်ပေမယ့် ပန်းအိဖြူ နှင့် ဆိုက် ချင်းတူမှာ မဟုတ်ပါ။ အကျ ႌအရွယ် အစားကို မမှန်းတတ်ပေမယ့် ရင်အရွယ် အစားကို တော့ မင်းခန့်
ကောင်းကောင်း မှန်းဆတတ်ပါ၏။ ဒါကြောင့် ရောင်းစားမည့်အကျ ႌ တွေထဲ က ကြည်မာ ဝတ်လို့ ရတာရှိရင် အ ကုန် ပေးလိုက်ဖို့ မင်းခန့် စိတ်ကူးထားပါ သည်။ တိုတို ကြပ်ကြပ် စ ကပ်နှင့် ဘောင်းဘီ တွေကျတော့ ကြည်မာနှင့် တော်မှာ မဟုတ်။
“အိဖြူ ..နင် ငါ့ကို အဲဒီ ထီးပြင်သမား မျက်လုံးကြီးနဲ့ လာမကြည့်နဲ့နော်”
အဝတ်ကင်းမဲ့သည့် အပေါ်ပိုင်းကို စိတ်လွတ်လက်လွတ် ငေးနေမိရာမှ မင်းခန့် သတိပြန် ထိန်း လိုက်ရသည်။
“ငါက နင်နဲ့ လိုက်မလိုက် ကြည့်ပေးမလို့ပါ ..ဟဲ..ဟဲ”
အကျ ႌကို ခေါင်းပေါ်က စွပ်ချလိုက်ရင်း ကြည်မာ မျက်စောင်းထိုး၏။
“ခါးနားက ကြပ်တယ်ဟ”
“ဒါဆို ဒီဟာ ရော”
မင်းခန့်က နောက်တထည် ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်လို့ ကြည်မာ ဝတ်ထားသည့် အကျ ႌကို ချွတ် လိုက်ရပြန်သည်။ ထစ်နေတာတွေဘာတွေ ရှိရင် မင်းခန့်က ၀ိုင်းပြီးဆွဲချပေးရ၏။
ဝတ် လိုက် ပြန်ချွတ်လိုက်၊ မှန်ကြည့်လိုက်၊ မင်းခန့်က တိုက်တွန်းလိုက်နှင့် ကြည်မာ အဆင် ပြေ ပြေဝတ် လို့ ရသည့် အကျ ႌ ငါးထည်ရသည်။ တထည်ကို ကြည်မာက အင်
တင်တင် လုပ် နေပေမယ့် မင်း ခန့် က အတင်းထပ်ပေးလို့ အားလုံး ခြောက်ထည်ဖြစ်သွားသည်။
“ငါစိတ်ကူး တခုရတယ် သိလား၊ အန်တီဌေးဌေး ကို အရင်မပေးသေးပဲ ငါ့ အလုပ်ထဲက ကောင်မလေး တွေကို အရင်ပြကြည့်ရင် ကောင်းမလားလို့၊ စျေးသက်သာရင် ယူကြမှာပါ၊
ဒါဆို အန်တီဌေးဌေး ဆီမှာ ရောင်းတာထက် ပိုရနိုင်တယ်”
“နင်သယ် နေရမှာပေါ့”
“တနေ့ နည်းနည်းပေါ့ဟာ၊ စျေးရောင်းနေတဲ့ အချိန် ကားပေါ်ထားခဲ့လို့ ရတာပဲ”
“အပန်းမကြီးရင် တော့ အဆင်ပြေသလိုလုပ်ပေါ့”
“ဒါဆို ..ဟို အိတ် ကို ငါ့ဖက်လှမ်းလိုက်၊ ငါ့ အကျ ႌပါပေး၊ နင်ကြည့်တာ ငါလန့်လာပြီ”
စပ်ဖြဲဖြဲ နှင့် လုပ်လိုက်ရသည်။ ကိုယ့်ရှေ့မှာ မိန်းမပျိုလေး တယောက် အပေါ်ပိုင်းမှာ အ ဝတ်မ ပါဘဲ ရှိနေမှတော့ မင်းခန့် မကြည့်ဘဲ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ပါ။
ဆေးရုံက ဆင်းတုန်းက ယူလာပေးသည့် မြွေအရေခွံ အိတ်ထဲကို ကြည်မာ အဝတ်တွေ ရွေးပြီး ထည့်နေသည်။ အိတ်ကို မပြီး ကြည့်လိုက်။ နည်းသေးတယ် ထင်ရင် ထပ်ထည့်
လိုက် နှင့် အလုပ် ရှုပ်နေသည်ကို မင်းခန့် ထိုင်ငေးနေမိ၏။ အစစ ကြည်မာ့ကိုပဲ အားကိုး ရမည်။ ဒီအဝတ်အ စားတွေ ဘယ်လောက်တန်ပြီး ရောင်းရင် ဘယ်လောက်ရမည် ဆို
တာ ကို မင်းခန့် လုံးဝ နား မလည်ပါ။
“ဟာ …ငါ စွတ်ထည့်နေတာ ဘယ်ဟာ ဘယ်လောက်ရရင် ရောင်းမလဲ ဆိုတာတောင် မ မေးလိုက်မိဘူး၊ နင်ပြောလေ ..ငါစာရွက်လေးနဲ့ ရေးသွားမယ်၊ နည်းနည်းပါးပါး လျှော့
ရောင်း တန် လဲ ရောင်းကြတာပေါ့”
“ဘယ်ဟာ ဘယ်လောက်လဲဆိုတာ ငါမသိတော့ဘူး၊ နင့်ဖာသာပဲ စျေးဖြတ်ပြီး ဆော်ထည့် လိုက်တော့၊ နင့်ကို အာဏာ ကုန်လွှဲတယ်”
“မဟုတ်ဘူးလေ အိဖြူရဲ့”
“ဟုတ်တယ်၊ ငါ ဘာမှ မသိဘူး၊ နင့်စိတ်ကြိုက်လုပ်ခဲ့၊ နင့်ကို ငါယုံတယ်”
“နင် ပြောင်းလဲသွားပုံက ငါ ယုံတောင် မယုံနိုင်ဘူး”
“အရင်က ပန်းအိဖြူ မဟုတ်ဘဲ နောက်ထပ် သူငယ်ချင်း အသစ်တယောက်ရတယ်လို့ပဲ သ ဘောထားလိုက်ပေါ့၊ ခုချိန်မှာ ငါယုံကြည်လို့ ရတာ နင်တယောက်ပဲ ရှိတယ်၊ နင့်ကို တ
ကယ် ယုံပါတယ်ကြည်မာ”

“ငါ အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးပါမယ် အိဖြူရယ်၊ နင်တော်တော် ပြောင်းလဲလာတယ် သိ လား၊ အရင်က လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ နဲ့ ပဲသိပ်များတဲ့ မိန်းမက ဖျိုးဖျိုးဖြတ်ဖြတ် နဲ့ ဖြစ်လာ
တယ်၊ အပြင်တခါထွက်ဖို့ တနာရီလောက်ကြာ အောင်ပြင် တဲ့ သူက အပြင်ထွက်ရင် မျက်နှာ ပြောင် နဲ့ နား ပေါက် ဟောင်းလောင်းနဲ့၊ ခေါင်းဖြီးဖို့ တောင် နင်မေ့ချင်မေ့နေတယ်။
နင်ဘာ တွေ ဖြစ်သွား တာလဲ၊ အဝတ်အစား အရမ်းမက်တဲ့ မိန်း မက အဟောင်းစျေး နဲ့ ရောင်းပစ် မယ်တဲ့”
“အရင်လို မနေချင်တော့လို့ပေါ့”
ပြီးစလွယ်ပဲ ဖြေလိုက်မိသည်။ အဝတ် အစားတွေ ရောင်းမည့် အစီအစဉ် ကို စပြောကထဲ က ကြည်မာကန့်ကွက်ခဲ့၏။
“နှမျောစရာကြီးဟယ်၊ မရောင်းပါနဲ့လား”
“မဝတ်ချင်တာတွေ သိမ်းထားလဲ အလကားပါပဲ၊ ပြန်ရောင်းတော့ ငွေလေးဘာလေး နည်း နည်းပါးပါး ပြန်ပေါ်တာပေါ့”
ငွေအတွက်ဟု သိလိုက်ရသည့် နောက်မှာတော့ကြည်မာ မကန့် ကွက်တော့ပါ။ မင်းခန့် ဝင် ငွေ မရှိတာ သူမ အသိဆုံးဖြစ်သည်။ တောင်မင်း ကိုမြောက်မင်း မကယ်နိုင်ဆိုတာလို
ကြည် မာ ကိုယ်တိုင်လဲ ကိုယ်ပိုင်အခက် အခဲတွေ ရှိနေပုံရတာကြောင့် မင်းခန့်ကို ဒီက ပြောင်းမ သွားခင်လေး ကူညီပေးသွားမည်ဟု ပိုင်းဖြတ်လိုက်ပုံရသည်။
ကြည်မာ နယ်ကလာသည်။ နာမည် အပြည့်အစုံက ကြည်မာလှိုင်၊ အဝေးသင်တက္ကသိုလ် က ဘွဲ့တခုရထားသည် ဆိုတာမှလွဲပြီး မင်းခန့် ဘာမှ မသိပါ။ ကြည်မာက လည်း ပြောချင်
စိတ် ရှိပုံမရပါ။ တခြားမိန်းကလေးတ ယောက်ဆိုရင် အတင်းစပ်စုတာမျိုး လုပ်ချင်လုပ်နိုင် ပေမယ့် မင်းခန့် ကတော့ ဒီတိုင်းပဲ နေ လိုက်သည်။ ပန်းအိဖြူ ဘယ်ကလာပြီး ဘာတွေ
လုပ် ခဲ့သည် ဆိုတာကိုတောင် မသိနိုင် သည့် ဘဝတွင် သူများမပြောချင်သည့် အတွင်းရေး အကြောင်းတွေကို မမေးချင်တော့ပါ။
ကြည်မာ၏ ဖ ခင်က လက်သမား ဆိုတာတော့ကြည်မာ့ စကားထဲက သိရသည်။ ဒါက လည်း အခုနေသည့် အိမ်အကြောင်း စကားစပ်မိလို့ ဖြစ်သည်။
“ဒီ အိမ်လေးက ဆောက်ထားတာ ကောင်းတယ်ဟ၊ ခိုင်လဲခိုင်တယ်၊ လုံလဲ လုံတယ်၊ ငါ လဲ မတတ်သာလို့ ပြောင်းရတာ”
“ဘာတွေကောင်းလို့လဲ”
“ဆောက်ထားတဲ့ လက်ရာကောင်းတယ်၊ တိုင်တွေကလည်း ငါးပတ်လည်တွေ၊ ဒီနားက အိမ် အများစုက လေးပတ်လည် တိုင်တွေ ၊သုံးပတ်လည်တိုင်နဲ့ အိမ်တွေတောင် ရှိသေး
တယ်၊ မခိုင်ဘူးပေါ့”
ကြည်မာ မွှန်းနေပေမယ့် မင်းခန့် မျက်လုံးထဲမှာတော့ သေးသေး ကုပ်ကုပ်အိမ်လေး တ လုံးသာ ဖြစ်ပါသည်။
“တိုင်တွေရော၊ ဆင့်တွေရော၊ အပေါ်က ဒိုင်းတွေရော အကုန် ပျဉ်းကတိုးတွေ၊ တောသစ် မပါ သလောက်ပဲ၊ မိန်းကလေးတွေ လုံလုံခြုံခြုံ နေလို့ ရတဲ့ အိမ်မျိုး၊ ဒါကြောင့်လည်း အိမ်
ရှင်က စျေး တက်တောင်းတာ”
“တယ်သိပါလား”
“ငါ့ အဖေက လက်သမားပဲလို့ ၊ ငါသိတာပေါ့”
ဒါလောက်ပဲ ပြောပြီး ကြည်မာက စကားပြောင်းလိုက်သည်။
“နင်တယောက်ထဲ နေမယ်ဆိုလဲ နေလို့တော့လုံခြုံပါတယ်၊ ဟိုဖက်က ထီးပြင်သမားကလဲ နင် နဲ့ ဘော်ဒါဖြစ်ပြီး မချောင်းတော့ဘူး မဟုတ်လား့”
“ငါလဲ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိသေးပါဘူး”
တခုကံကောင်းတာက ဒီအိမ်ရှင်က အိမ်လခကို တလ ချင်းပေးတာကို လက်ခံသည်။ စ ဘော် လည်း မပေးခဲ့ရဟု ကြည်မာ့စကား အရသိရသည်။
“မချိုတို့ နဲ့ အိမ်နီးချင်း နေခဲ့ဖူးတယ်ပြောတာပဲဟ၊ ရင်း နှီးကြတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီ လောက် အဆင်ပြေတာ၊ အခု ကြည့်ပါလား မချိုလည်းသွားမယ် ဆိုရော အိမ်လခတိုး တောင်း
တော့ တာပဲ၊ တို့ဆက်မ နေတော့ဘူးဆိုရင် စဘော်နဲ့ ဖြစ်ဖြစ် လချုပ်နဲ့ ဖြစ်ဖြစ် သူက လူ သစ်တင်တော့မှာ”
“ငါလဲ နောက်တလ နှစ်လ လောက်ဖြစ်ဖြစ် ဆက်နေပြီး အခြေအနေကြည့်ရမှာပဲ၊ အလုပ် လဲ ရှာရဦးမယ်၊ နင်တို့ ဆီမှာ လူမလိုဘူးလားကြည်မာ”
အထူးအဆန်း မယုံနိုင်စရာ တခုကိုကြားလိုက်ရသလို ကြည်မာကြည့်၏။
“နင် ဒီလောက်တောင် စိတ်ပျက်နေပြီလား၊နင်ပဲ အစကတော့ ..အင်းလေ ..အခုဟာက၊ တို့ဆီမှာ နင့်ရုပ်ရည်နဲ့ ဆိုရင် မရဘဲ နေမလားဟာ၊ ဒါ ပေမယ့် မလုပ်ပါနဲ့၊ နင်က ငါ့ထက်
အများကြီး ပညာတွေတတ်ထားတာပဲ၊ သေသေချာချာ ရှာရင် အလုပ်ကောင်းကောင်းရ မှာပါ”
ပန်းအိဖြူ ဘီရို ထဲမှာ ထဲမှာ အင်္ဂလိပ်စာ အဓိက နှင့် ဘွဲ့လက်မှတ်တစောင်၊ LCCI လယ် ဗယ် နှစ် အောင်လက်မှတ် နှင့် ကွန်ပျူတာသင်တန်း ဆင်းလက်မှတ်တွေ ကို ပလပ်စ
တစ် ဖိုင် တခုနှင့် စုထည့်ထားတာ အဝတ်တွေ ရှင်းတော့မှ မင်းခန့် တွေ့ခဲ့သည်။ခပ်ပေါ့ပေါ့ မိန်း ကလေးလို့ သိထားသည့် ပန်းအိဖြူ ဆီမှာ ဒီလိုလက်မှတ်တွေတွေ့ တော့ မင်းခန့်
အံ့သြ မိသည်။ အောင်လက်မှတ် တချို့က ရက် စွဲတွေ သိပ်မကြာ သေးတာ မြင်ရတော့ မှ ဖြစ် နိုင် ချေကို တွက်မိ၏။ အလှကုန်လုပ်ငန်းက ထွက်ပြီးမှ ဦးလှထွန်းအောင်၏ အ
ထောက် အပံ့ နှင့် သင်တန်းတွေ လျှောက်တက်ထားတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဒါမှလည်း ဝယ်ထား သည့် အဝတ်အစားလှလှပပ တွေထုတ်ဝတ်ပြီး သင်တန်း အကြောင်းပြကာ
သွားလိုက် လာ လိုက်နှင့် လမ်းသလား လို့ ရနိုင်မည် မဟုတ်ပါလား။
မင်းခန့် ဆိုသည့်ကောင်က အင်္ဂလိပ်စာလည်းညံ့သည်။ စာရင်းဇယား ဆိုရင်ဘာမှန်း မသိ။ ကွန်ပျူတာဆိုရင် ချတ်တင်လောက်ပဲ ပြောဖူးတာဆိုတော့ ပန်းအိဖြူ ထားခဲ့သည့် စာရွက်
စာတမ်းတွေ ကိုင်ပြီး အလုပ်ရှာရင် အရှက်ကွဲရုံပဲ ရှိလိမ့်မည်။ ကိုယ့်ဝမ်းနာ ကိုယ် သာ သိ လို့ ကြည်မာ အားပေး ပေမယ့် အားမတက်နိုင်ဘဲ ငြိမ်နေလိုက်ရ၏။ မည်သို့ ဖြစ်စေ ဝင်ငွေ
ရစရာ အလုပ်တခုခုတော့ မဖြစ်မနေလုပ်ရတော့မည်။ အလုပ်ရဖို့ ဆိုတာ ကလည်း အခုအ တိုင်း အိမ်ထဲမှာ ထိုင်နေလို့ မဖြစ်။ မင်းခန့် ကလည်း အပြင်ထွက်ချင်စိတ် မရှိတော့ ခက်
နေ သည်။ မိန်းမ အဝတ်အစားတွေနှင့် လူတောထဲတိုးရတာ အလိုလို စိတ်မှာ သိမ်ငယ် နေ သလို ခံစားရသည်။ မလွတ်လပ်ဟုလည်း ထင်၏။ သွားတာ၊လာတာ ၊ထိုင်တာ၊ ထတာ
က အစ ထိန်းချုပ်ရလွန်း၏။
ပန်းအိဖြူ၏ အဝတ်အစားတွေ ရောင်းလို့ ပိုက်ဆံ အတော်အတန် ရလာလို့တော့ စိတ်နည်း နည်းအေးရသည်။ ကြည်မာ့ အလုပ်ထဲမှာ ရောင်း မကုန်သည့် အဝတ်အစားတွေကို အန်
တီ ဌေးဌေး ဆိုသည့် မိန်းမကြီးထံမှာ ပေးသလောက်စျေးနှင့် ရောင်းထုတ်လိုက် တာ တောင်မှ အားလုံးပေါင်း ခုနစ်သောင်းကျော် ရှစ်သောင်းနီးပါး ရလိုက်၏။ ဘာမှ နားမ လည်သည့် မင်းခန့်တောင်မှ စျေးနှိမ်တာကို သိ သည်။ ကြည်မာဆိုရင် ဆွေ့ဆွေ့ ခုန်နေ ၏။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် နှစ်ခါ မစဉ်းစားဘဲ ပြော သည့်စျေးနှင့် ပဲပေးလိုက်သည်။ ဒါတောင် ကြည်မာ အ
တင်း ဝင်ပြောလို့ နည်းနည်းပိုရတာ ဖြစ် သည်။ မင်းခန့် သဘော သာ ဆိုရင် ဘယ်လောက် မှ ရမှာ မဟုတ်။
“ငါ့မှာ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံ လက်ကျန်နဲ့ ပေါင်းလိုက်ရင် နောက် နှစ်လ သုံးလလောက်တော့ နေဖို့ စားဖို့ အဆင်ပြေသွားတာပေါ့ဟာ”
နှမျောတသစိတ် နှင့် ကြည့်နေသည့် ကြည်မာ့ကို ပြန်နှစ်သိမ့်ရသည်။
“နင် ဒီမှာပဲ ဆက်နေမှာပေါ့”
“နောက် တလတော့ ရှိဦးမယ်၊ ပြီးရင်တော့ မပြောတတ်ပါဘူး၊ အခြေအနေ အရပါပဲ”
“ငါလဲ မဖြစ်လို့ ရွှေ့ရတာပါဟာ၊ တလ တသောင်းလောက်ပို ထွက်လာရင် မနည်းဘူးလေ၊ ငါ့ ..ငါ့ အဖေက သူဆောက်နေတဲ့ အိမ်ပေါ်က ပြုတ်ကျပြီး အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး၊ ငါ့
လုပ် စာပဲရှိတာဟ၊မချို တို့ ဆီက ထွက်လိုက်တုန်းကဆိုရင် အိမ်မှာ အရမ်းဒုက္ခ ရောက် သွားတာ၊ ငါ နောက်ကို မမိုက် ရဲတော့ဘူး”
“တခြား အလုပ်လုပ်ပါလားကြည်မာ”
“ငါက ဘွဲ့လေးတခုတောင် မနည်းခြစ်ကုပ်ပြီး ယူထားရတာ၊ ဘာမှ မတတ်ဘူး၊ ကွန်ပျူ တာ ဆိုလည်း တကယ်ပြောတာ လက်နဲ့တောင် မထိဘူးဖူး၊ ရုံးခန်းထဲမှာ အဲကွန်း နဲ့ အ လုပ်
မျိုး ငါ ရနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ လောလောဆယ် တော့ ဒီအလုပ်ပဲ ဇွတ်မှိတ်လုပ်နေ ရ ဦးမှာပဲ”
ဒီလောက် အကြပ်အတည်း အခက်အခဲတွေ ရှိနေသည့်တိုင် တချို့မိန်းကလေးတွေလို ဘ ဝကို ရေစုန်မျောပြီး ငွေရလွယ်ရာလမ်းနောက်ကို မလိုက်ဘဲ ကြိုးစားသည့် နည်း၊ ချွေ တာ
သည့် နည်းတွေနှင့် ရုန်းကန်နေသည့် ကြည်မာ့ကို မင်းခန့် လေးစားသွားမိသည်။ ပန်း အိ ဖြူ ဆိုရင် လူနှင့် ရင်းပြီးငွေရှာခဲ့သည်။ ကြေးစားလို့ နာမည်တပ်လို့ မရရင်တောင်မှ သ ဘော
သဘာဝ ချင်းက တူတူ ဖြစ်၏။ အမျိုးကောင်းသမီး တယောက်၏ သိက္ခာ နှင့် ရင်းခဲ့ ၏။ ကြည်မာ နှင့် ပန်းအိဖြူ ဘာမှ မဆိုင်ပါ။ ကြည်မာက အရက်ရောင်းပေမယ့် အကျင့်စ ရိုတ်က
တန်ဖိုးရှိသည်။
“ဟဲ့ ..နင်ဘာကြောင်တာလဲ”
“နင့်ကို လေးစားလို့လေ”
သူမ ကို လက်ဆွဲ နှုတ်ဆက်လာသည့် မင်းခန့်ကို နားမလည်ဘဲ ကြည်မာမေး၏။
“နင် အရင်က ဒီလို ကြောင်တောင်တောင် တွေမလုပ်ပါဘူး”
ကြည်မာ၏ မှတ်ချက်စကားအတွက် မင်းခန့် စိတ်မဆိုးပါ။ မိန်းမ တွေနှင့် ပတ်သက်လို့ ဟို အရင်က မမြင်ဖူးသည့် ရှုထောင့်တခုကနေ မြင်တတ်စပြုလာပြီလို့ တွေးနေမိ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ကြည်မာ ပြောင်းသွားတော့ ညဖက်ကြီးဖြစ်သည်။ နေ့လည်က တနေ့ခင်းလုံး မင်းခန့် နှင့် အတူ ပစ္စည်းတွေ သိမ်းဆည်းထုပ်ပိုးပြီး အလုပ်ဆင်းသွားသည်။ အလုပ်က
ပြန်လာတော့ မှ ဖယ်ရီ ကားကို အိမ်ရှေ့အထိခေါ်လာပြီး ပစ္စည်းတွေ တင်ယူသွား၏။ ခါတိုင်းဆိုရင် တံခါး ကို သော့ ခတ်ပြီး အိပ်ယာဝင်တတ်ပေမယ့် ကြည်မာသွားမည့်နေ့
ကတော့ မအိပ်ဘဲ ထိုင် စောင့်နေ မိသည်။
နေနေကျ အိမ်ထဲမှာ ပိုပြီးတိတ်ဆိတ်နေသလို ခံစားရသည်။ အရင်တုန်းက မင်းခန့်လည်း တ ယောက်ထဲနေခဲ့ဖူးပါသည်။ အိမ်ဆိုတာ အိပ်ချင်မှပြန်သည့် နေရာဆိုတော့ တယောက်
ထဲပေ မယ့် အထီးကျန်သလို မခံစားရပါ။ အခုတော့ ရင်ထဲမှာ ဟာတာတာ နှင့် နေရတာ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ကောင်းရှိပြီး ကူညီတတ်သော၊ အရင်တုန်းက ကြည့်မရသည့်
ပန်းအိဖြူကို အားလုံးခွင့်လွှတ်ပြီး စောင့်ရှောက်ဖေးမခဲ့သော ၊အဖေါ်ကောင်း တယောက် ကို ခွဲခွာရသည့် အတွက် မင်းခန့် စိတ်မကောင်းပါ။
နေ့လည် ပစ္စည်းတွေ သိမ်းတုန်းက ကြည်မာကတော့ မိန်းကလေးပီပီ မျက်ရည်ဝဲချင်သည်။
“အေးဟာ …အရင်ကတော့ နင့်ကို အရမ်းမုန်းခဲ့ပြီး သွားရမယ် ဆိုတော့ စိတ်မကောင်းဘူး၊ နင်က အခုမှ ဘဝကို ပြန်စနေရတာဆိုတော့ ထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချဘူးဖြစ်နေတယ်”
“စိတ်မကောင်း မဖြစ်ပါနဲ့ ကြည်မာရယ်၊ လူဆိုတာ မွေးလာတုန်းကလဲ တယောက်ထဲပါပဲ၊ ငါ အားလုံးကို ရင်ဆိုင်နိုင်ပါတယ်”
ကြည်မာ ပိုပြီးစိတ်မကောင်း မဖြစ်ရအောင် ခပ်ပေါ့ပေါ့ ပြန်ပြောလိုက်ရပေမယ့် ကိုယ့် အ နာ ဂါတ် ဘယ်လောက်အထိမှုန်ဝါးသည် ဆိုတာ မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်ပဲ သိပါသည်။ ကြည် မာ ဒီ လောက်အထိကူညီပေးခဲ့တာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ ကျန်တဲ့ အပိုင်းကတော့ ကိုယ့်ပြ ဿနာ ကိုယ်ရှင်း ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ရပေမည်။
“ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလဲ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင် နေဦးအိဖြူ၊ အရင်လို ယောက်ျားတွေကို မမှီခို တော့ ဘူး၊ အသုံးမချတော့ဘူး ဆိုပေမယ့် ဖြစ်ကတတ် ဆန်းမနေပါနဲ့၊ လူ အထင်သေးမယ်၊ အ စား
အ သောက်လဲ ဂ ရုစိုက်ဦး၊ နင် ပိန်သွားတယ်”
“စိတ်ချ ကြည်မာ၊ နောက်တခါ လမ်းမှာတွေ့ရင် ငါ့ကို နင်မမှတ်မိစေရဘူး၊ လုံးဝ လန်းနေ စေရမယ်”
“မိန်းမ နော်၊ နင်အခုတလော ပျက်ချော်ချော် တွေသိပ်ပြောတာပဲ၊ အပြင်ထွက်ဖို့ ကျတော့ သေ မလောက်လန့် ပြီး အိမ်ထဲမှာကျတော့ ပေါ့တီးပေါ့ပျက်နဲ့”
“အေးပါ၊ ငါပြင်ပါ့မယ်”
မင်းခန့်ကတိပေးပေမယ့် ကြည်မာ သိပ်ယုံပုံမရပါ။ မင်းခန့် ကို ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချသည်။
“ငါလဲ မဖြစ်လို့ပါ၊ အားရင် လာလယ်မယ် သိလား၊ နင်အပြင်သွားနေလဲ ဟိုဖက်က နင့် လူကြီး နဲ့ မှာခဲ့မယ်”
“အဲဒါ နင့်လူကြီးလေ၊ နင့်ကို ရိုးရိုးတောင် မချောင်းဘဲ မှန်ဘီလူးနဲ့ ရှယ်ချောင်းတာ၊ နှုတ် ဆက် မသွားတော့ဘူးလား၊ ဒါမှ မဟုတ်လဲ နောက်နေ့ကျရင် နင်နှုတ်ဆက် သွားကြောင်း
ပြောပြလိုက်ပါမယ်”
“သိပ်အရော သွားမဝင်နဲ့ အိဖြူ၊ မူးမူးရူးရူး နဲ့ အိမ်ထဲဝင်လာလိမ့်မယ်၊ အိမ်ထဲမှာနေရင် တံ ခါးကို သေသေချာချာပိတ်ထား ကြားလား”
“အင်း ပါ”
ကားရောက်လာပြီး ပစ္စည်းတွေ ၀ိုင်းတင်ပေးနေတုန်းလည်း မှာသည်။
“အပြင်သွားမယ် ဆိုရင် ကြိုး တန်းမှာ အဝတ်တွေ မထားခဲ့ နဲ့နော်၊ သိမ်းပြီးမှ အပြင်ထွက် ၊ အိမ်က လုံပေမယ့် ခြံ စည်း ရိုးက လုံတာမဟုတ်ဘူး”
“အေး၊ အေး၊ အေးပါ”
ကားပေါ်က မိန်းကလေးတွေကလည်း ပစ္စည်းတွေ ၀ိုင်းယူပေးကြပါသည်။ သူတို့တွေလည်း ပင်ပန်းပြီး နားချင်နေလိမ့်မည် လို့ တွေးပြီးအားနာတာကြောင့် တတွတ်တွတ် နှင့် မဆုံး
အောင်မှာနေသည့် ကြည်မာ့ကို တွန်းတွန်းထိုးထိုး နှင့် ကားပေါ်တင်ပြီး မောင်းခိုင်းလိုက်ရ သည်။ တင်ပါးအိအိ တင်းတင်းကြီးတွေကို နောက်ကနေတွန်း တင်ရင်း ရင်ထဲမှာ ဟာတာ
တာကြီး ဖြစ်သွားရသည်။ ကြည်မာကတော့ ငိုမလို မျက်နှာလေး နှင့် ပါသွားသည်။
အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ တအိမ်လုံးဘာသံမှ မကြားရအောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လို့ နေ သည်။ အိပ်ခန်းထဲမှာလည်း မင်းခန့် အိပ်သည့်နေရာလေး တခုကလွဲရင် ကျန်တဲ့ နေရာ
တွေမှာ အကုန်ရှင်းလင်းနေ၏။ ကြည်မာ ပြန်ရောက်လာရင် မင်းခန့် တရေးနိုးသွားသည့် အခါ မျိုးမှာ မြင်ရတတ်သည့် အဝတ်အစားလဲ နေသည့်မြင်ကွင်းကို နောက်နေ့ တွေမှာမြင်
ခွင့် မရှိတော့ပါ။ မင်းခန့် ကြည့်နေတာမြင်ရင် ကြည်မာ ထအော်တတ်၏။ ကြာတော့လည်း ရိုးသွားသည်ထင်ပါ၏။ ဘာမှ မပြောတော့ပါ။
အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိနေလို့ ခြင်ထောင်တောင် မထောင်တော့ဘဲ အိပ်ယာ ပေါ် ဒီတိုင်းလှဲချလိုက်၏။ မီးလည်း ထမပိတ်ချင်။ ဒီတိုင်းပဲ နေချင်သည်။ ဘဝသစ် တခု
အခုမှ စတာလို့ မင်းခန့် တွေးမိသည်။ ဘေးကနေ ကူညီပေးမယ့် သူလည်း မရှိတော့၊ အ ကြံဉာဏ်လည်း မရနိုင်တော့။ တယောက်ထဲပဲ အရာရာကို ရင်ဆိုင်ဆုံးဖြတ်ရမည် ဖြစ်
သည်။ ကြည်မာက လာလည်ပါမည် လို့ပြောသွားပေမယ့် တူတူ နေကြတာနှင့် တော့ ဘယ် လိုမှ မတူနိုင်ပါ။ အရင်လောက် မင်းခန့် ကိစ္စ တွေမှာ ဝင်ပါနိုင်မှာလည်း မဟုတ်
တော့ပေ။
မိုးလင်းသည်အထိ ဒီအတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး လဲလျောင်းနေခဲ့၏။ အိပ်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်ပေ မယ့် အိပ်မပျော်။ အတင်းလည်း ကြိုးစားမနေတော့ဘဲ စိတ်ကို လုံးဝဖြေလျော့ချထား
လိုက်သည်။ အတွေးတွေ လွင့်ချင်သလိုလွင့် လွှတ်ထားလိုက်သည်။ အခန်းထဲကို နေ့ ၏ အလင်းရောင်တွေ ဝင်လာသည့်တိုင်အောင် မင်းခန့် အိပ်မပျော်သေး။ အိပ်ချင်စိတ်
လည်း မရှိပါ။ လမ်းပေါ်က ကားသံတွေ လူသံတွေကို လိုက်နားစွင့်ရင်း နေ့သစ်သည် ဘယ်လို အဓိပ္ပါယ် ရှိမလဲဟု ဆန်းစစ်နေမိ၏။ မင်းခန့် အတွက်ကတော့ အထီးကျန်သော မရေရာ သော နေ့တနေ့ဖြစ်ပါသည်။ နောက်လည်း ဒီလိုနေ့ တွေ အများကြီး ကြုံတွေရဦးမည်ဟု စိတ် မသက်သာစွာ တွေးရင်းအိပ်ရာမှ ထလိုက်၏။
ဒီတိုင်း ထိုင်နေလို့ မဖြစ်။ တခုခု တော့လုပ်ရမည်။ ပြောင်းဖို့ စပြီးစီစဉ် ကထဲက အလုပ်ရှာ ဖို့ ကြည်မာ တဖွဖွ မှာသည်။ အလုပ်ခေါ်သည့် သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းတွေ၊ ဂျာနယ်
အပိုင်းအ စတွေ တွေ့ရင် ယူလာပေး၏။ ဒါပေမယ့် သူယူလာသည့် အလုပ်တွေ မင်းခန့် မလုပ်တတ် တာသေချာလို့ ခပ်မဆိတ်ငြိမ်နေခဲ့ရ၏။ ပွဲစားလောကကိုပဲ လူသစ်တယောက်
အနေနဲ့ ပြန် ဝင်ရင် ကောင်းမလားဆိုတာတွေးမိဖူးပေမယ့် မလွယ်ကူမှန်းသိလို့ စိတ်လျှော့ ထားလိုက် သည်။ ပန်းအိဖြူလို မိန်းကလေး တယောက် ဒီလောကထဲ ဝင်လာရင် မင်းခန့်
လို လူစား တွေက ဝမ်းသာအားရ ကြိုဆို ကူညီကြမှာ မလွဲပေ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်တိုင်ရှုပ်ခဲ့ ဖူးတော့ အ ရှုပ်ခံရမှာ လန့်နေ၏။ နောက်ပြီး ရေရေရာရာ မရှိသည့် လမ်းလျှောက်ပွဲစား
ဘဝက အ သက် နှစ်ဆယ်ကျော်စ မိန်းကလေး တယောက်အတွက် ကျောထောက်နောက်ခံ အသိုင်း အဝိုင်း မရှိရင် ဘယ်လိုမှ မသင့်လျော်ပါ။
မျက်နှာသစ်ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးသွားတော့ နွမ်းလျနေသည့် စိတ်ကိုပြေပျောက်စေဖို့ ရေ ချိုးချလိုက်သည်။ စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ခေါင်းပါလျှော် ပစ်လိုက်၏။ ထီးပြင်တဲ့လူ ၏
အိမ် ဖက်ကတော့ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ မင်းခန့် ရေချိုးတာကို အသံတိတ်ချောင်းနေတာ တော့ မဟုတ်လောက်ပါ။ ညက များသွားလို့ အိပ်ရာက မနိုးသေးတာပဲ ဖြစ်မည်။ တခါ
တလေ ကျတော့ သူ့ကို အားကျသလိုလို ရှိသည်။ ရသမျှဝင်ငွေလေး နှင့် ကြုံသလိုစား လိုက် ဖြစ်သလို သောက်လိုက်နှင့် ဘဝကို အေးအေး သက်သာဖြတ်သန်းနေ၏။ အခု လို
ပန်း အိဖြူ ဘဝကို ရောက်မလာဘဲ သူ့လို ဘဝထဲ ရောက်သွားမည် ဆိုရင်တောင် မင်းခန့် ပျော်ပျော်ကြီး ဖြတ်သန်းမိလိမ့်မည်။ ယောက်ျားဘဝ ဆိုတာ လွတ်လပ်၏။ စိတ်သွားတိုင်း
ကိုယ်ပါ၏။
မိန်းမ ဘဝဆိုတာက မလွတ်လပ်သည့် အပြင် ပန်းအိဖြူဆိုတာကလည်း အမဲစက်တွေ နဲ့ မိန်းကလေး ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့် ကန့်သတ်ချက်တွေ ပိုများသည်။ ဥက္ကာ ဆိုသည့်
ကောင် နှင့် တိုးမှာစိုးလို့ အပြင်တောင်ရဲရဲ မထွက်ဝံ့သည့် ဘဝဖြစ်၏။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ် ဒီကောင့်ကို အပြတ်ပြောလိုက်မည်ဟု စိတ်ဖြစ်ဖူးသော်လည်း ကြည်မာကတားသည်။
“မလုပ်နဲ့ ဒီကောင်က အတင်းလိုက်ကပ်နေမှာပဲ၊ မသိမသာ အလိမ္မာ သုံးပြီး ရှောင်တာ ကောင်းတယ်၊ အရပ်ထဲမှာ အရှက်ကွဲစရာတွေ ဖြစ်လာရင် မကောင်းဘူး”
ဘယ်လို အလိမ္မာ သုံးမလဲ ဆိုတာကိုတော့ ရိုးသားသည့် ကြည်မာလည်း အကြံ မပေးနိုင် ရှာပါ။ ဒါနဲ့ ပဲ အိမ်ထဲကုပ်နေခဲ့ရသည်။ မင်းခန့် က မိန်းမ အဝတ်အစားတွေ နှင့် အပြင်
ကို သိပ် မထွက်ချင်တာကြောင့်လည်းပါသည်။ ပန်းအိဖြူကို သိကျွမ်းသူတွေ နှင့် တိုးမှာလည်း စိုးသည်။ ထွက်ဖြစ်ရင်လည်း သွားရလာရ လွတ်လပ် ပေါ့ ပါးသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီ
လို မျိုး၊ တီရှပ် နှင့် ချည်ထည် ဘလောက်စ်ပွပွ တွေလို မျိုးပဲ ဝတ် ဖြစ်၏။ ဒါကြောင့်လည်း ပြင်ပြင် ဆင်ဆင် နေပါဦးဟု ကြည်မာပြောခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
ခေါင်းလျှော်ထားသည့် ဆံပင်တွေက ရေစင်အောင် တော်တော်သုတ်ယူရသည်။ အရင်က ဆံပင်ကို ခပ်တိုတို ထားတော့ ဘယ်လို လုပ်လုပ် အဆင်ပြေ၏။ ကြုံကြိုက်ရင်တော့
ခပ် တိုတို ထပ်ညှပ်လိုက်ဖို့ စိတ်ကူးထားသည်။ ရေခြောက် ပြီးနောက် ရှုပ်ပွနေသည့် ဆံပင် တွေ ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင်ပြန်ဖြီးရတာလည်း စိတ်မရှည်ချင်ပါ။ မှန်ရှေ့မှာ
ခေါင်း ဖြီး ရင်း မှန်ထဲက ဖြူဖျော့ဖျော့ မျက်နှာကို မြင်ရတာလည်း စိတ်ဆင်းရဲသည်။ ချောသည်ဟု ပြောသည့် သူတွေက ပြောပေမယ့် ပန်းအိဖြူ၏ မျက်နှာကို မင်းခန့် ဘယ်လိုမှ
သဘောမ ကျတာ အမှန်ဖြစ်ပါ၏။

အဝတ်လဲပြီးတော့ ကော်ဖီတခွက်ဖျော်ကာ ပေါင်မုန့် နှင့် တို့စားရင်း မျက်တောင်တွေ စင်း ကျလာ၏။ တညလုံး မအိပ်ဘဲနေခဲ့တော့ နွမ်းနယ်နေသည့် ကိုယ်ခန္ဓာက ရေချိုးလိုက်လို့
အေး သွားသည့် အခါ အိပ်ချင်လာသည်။ အိပ်ချင်စိတ်ကို ကော်ဖီနှင့် ထိန်းရင်း ဒီနေ့ ဘာ လုပ်ရင် ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိ၏။
ဆေးရုံပေါ်မှာ ပန်းအိဖြူဘဝကို စတင်ရောက်ရှိတုန်းက မတင်တင်အုုံး ရှိသည်။ မူလေး ရှိသည်။ လူနာတယောက်ကို စောင့်ရှောက်ပေးကြတာ မျိုးဖြစ်ပေမယ့် မင်းခန့် အထီးမ ကျန်ခဲ့ပါ။
အစစအရာရာ ဒီနှစ်ယောက်ကို အားကိုးလို့ ရခဲ့သည်။ ဒီအိမ်ကို ရောက်ပြန် တော့လည်းကြည်မာ ရှိသည်။ အရင်တုံးက မကြည်လင်ခဲ့တာတွေကို မေ့ ဖျောက်ပြီး စိတ် ကောင်း
ရှိသည့်ကြည်မာက ကူညီပေးခဲ့သောကြောင့် များစွာ ခက်ခဲမှု မတွေ့ခဲ့ပါ။ အခု တော့ သူတို့ တွေအားလုံး မင်းခန့် နားမှာ မရှိတော့။ ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး ဖို့သာရှိ၏။
ကြည်မာရှိတုန်းကတော့ မင်းခန့် ဘာမှ သိပ်မတွေးပါ။ ဖြစ်သလို ကြုံသလိုစားလိုက်သည်။ ပျင်းရင် ကြည်မာနှင့် စကားပြောသည်။ အိပ်ချင်လာရင် အိပ်သည်။ နောင်ရေးရှေ့ရေး တွေး
မိသည့် အချိန်က ရှားပါးလွန်းသည်။ ဘယ် ကိစ္စကိုမဆို သူ့ အချိန်ရောက် မှ စဉ်းစား ၏။ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေမှာ ဘာမှ မတွေးဘဲ ရေစုန်မျှောနေခဲ့သည်။ အခုလို ကြည်မာ ထွက်
ခွာသွားခြင်းက မင်းခန့် ကို တွန်းအားတစုံတရာ ပေးလိုက်သလို စိတ်ထဲမှာ ခံစားနေရ၏။
ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း အရင်ဆုံး ခေါင်းထဲ ရောက်လာသည့် စိတ်ကူးက မင်းခန့် အရင်ကနေခဲ့သည့် တိုက်ခန်းကို သွားကြည့်ဖို့ ဖြစ်သည်။ အခန်းကို တနှစ်စာ
ပေး ပြီး ငှားထားတာဆိုတော့ သက်တမ်း အများကြီးကျန်သေး၏။ တကယ်လို့ အ ထဲ ကိုဝင်နိုင် ရင် အိမ်မှာရှိသည့် ပိုက်ဆံ အနည်းအကျဉ်း ရှိနေနိုင်သေးသည်။ အိမ်သော့
တစုံက ခြေ သုတ် ခုံအောက်မှာ ရှိသည်။ နောက်တစုံက တံခါး ပေါ်က အိမ်နံပါတ်ပြားလေး ဟနေသည့် နောက်မှာရှိ၏။
ဘာလုပ်ရမှန်းမသိချိန်မှာ အရင်ဆုံးပေါ်လာသည့် စိတ်ကူးကို လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ထ လိုက်သည်။ အဝတ်လဲဖို့ အခန်းထဲဝင်လာတော့ ပိုပြီးသိသိ သာသာ အိပ်ချင်လာသည်။
နာ ရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ရှစ်နာရီ ကျော်ကျော်ပဲ ရှိသေး၏။
“စောတော့ စောသေးတယ်”
စိတ်လျှော့ပြီး အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ရာ ခနလေး နှင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။ နေ့လည် ဆယ့် တစ်နာရီ ကျော်လိုက်မှ ဗိုက်ထဲမှာ တကျုတ်ကျုတ် နှင့် ဆာလောင်စွာ အိပ်ရာကပြန်
နိုး လာသည်။ အိပ်ရေးမဝသေးပေမယ့် ဆက်အိပ်လို့ မဖြစ်တော့ဟု စဉ်းစားပြီး ထလိုက် ရ သည်။ ငြီးစီစီ ဖြစ်နေတာကို ဖြေဖျောက်ဖို့ မျက်နှာ သွားသစ်လိုက်ပြီး နောက် အပြင်
ထွက်ဖို့ ပြင်ရသည်။
ဘီရိုထဲက ဂျင်းဘောင်းဘီ တထည် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးမှ ကြည်မာပြောတာကို သတိရပြီး အနက်ရောင် နောက်ကွဲ စကပ်ရှည် နှင့် အစိမ်းဖျော့ဖျော့ အကျ ႌ တထည်ပြန်ပြောင်း
ယူ လိုက်၏။ ဖရို ဖရဲ မသပ်မရပ် နှင့်တော့ သူများကို အကူအညီတောင်းဖို့ ဖြစ်လာရင် တ ဖက်သားက ပေး ချင်မှာ မဟုတ်ပေ။ ဒါကြောင့် ခေါင်းကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြီးရသလို
ကြည် မာပြောခဲ့ သလို နားပေါက်ဟောင်းဟောင်း မဖြစ်စေဖို့ နားဆွဲ တစုံ ထုတ်ပြီး နားရွက်မှာ ချိတ်လိုက်ရသည်။
“ရှုပ်လိုက်တဲ့ အလုပ်တွေ”
မျက်နှာကို လိမ်းချယ်ဖို့ တော့ မင်းခန့် စိတ်မဝင်စား၊ လုပ်လည်း မလုပ်တတ်။ ဒါကိုတော့ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်လို့ သဘောထားကာ ပိုက်ဆံအိတ်ဆွဲပြီး အိမ်ထဲက ထွက်လာခဲ့သည်။
စိတ် က မကြည်လင်တော့ ခါတိုင်းလို ထီးယူဖို့ တောင်မေ့လာ၏။ မေ့သည့် နေ့ကျမှ လမ်းမှာ ဒေါ် ချစ်ကြီး နှင့် တည့်တည့်တိုးသည်။
“ဟယ် …ငါ့တူမလေး လှလိုက်တာ၊ ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“မြို့ …မြို့ထဲ”
“အော် … ဥက္ကာနဲ့ သွားမှာလား၊ တယောက်ထဲလား”
“တယောက်ထဲ သွားမှာပါ၊ အလုပ်ကိစ္စ ရှိလို့၊ သွားမယ်နော်”
စကားမြန်မြန် ဖြတ်ကာထွက်ခဲ့ရသည်။ ဥက္ကာ နှင့်ပါ ထပ်တိုးမှာစိုးလို့ ကားဂိတ်ရောက် သည် နှင့် အရင်ဆုံးတွေ့သည့် ကားပေါ်ပြေးတက်ပြီး လိုက်လာခဲ့သည်။ ကားဂိတ်မှာနေ့
လည်စာစား ဖို့ စိတ်ကူးထားတာကိုတောင်မှ စွန့်လွှတ်လိုက်ရသည်။ မင်းခန့် အရင်နေခဲ့ သည့် လမ်းထိပ် ရောက်မှ လဘက်ရည်ဆိုင်ဝင် ပြီး နန်းကြီးသုတ် မှာစားရသည်။ ဗိုက်ဝ
သွားပြီးနောက် လ ဘက်ရည် တခွက်မှာကာ ဇိမ်ဆွဲသောက်ရင်း ကာလရှည်ကြာ ကင်း ကွာနေရသည့် ပတ် ဝန်း ကျင်ကို လေ့ လာမိသည်။
အားလုံးဘာမှ ပြောင်းလဲ မသွားပါ။ အရင် အတိုင်းရှိနေသည်။ ကောင်တာနောက်က ရွတ် ဆုတ်ပြက္ခဒိန်၊ နံရံပေါ်က ဝေါရှိတွေ၊ ဆိုင်အလည်က တီဗွီ ကြီး။ လဘက်ရည်ချိုးကပ်နေ
သည့် ညို ညစ်ညစ် ခုံတွေ၊ အရင်တုန်းကလဲ မြင်ခဲ့ ဖူးသည့် မျက်နှာတွေ၊ ဆိုင်ထဲမှာပြေး လွှားနေကြသည့် စားပွဲထိုးလေးတွေ။ ဘာမှ မပြောင်းလဲသေးပါ။ လုံးလုံးလျားလျား ပြောင်း
လဲသွားတာက မင်းခန့် တယောက်သာဖြစ်သည်။
ရန်ကုန်မြို့မှာ မိန်းကလေးတယောက်ထဲ လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်တာမဆန်းပါ။ ဒီလိုပဲ သွား ရင်းလာရင်း ကြုံသလို စားသောက်ကြရသည်ပင်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့်ကို လူတချို့က ကွက်
ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်လာကြတော့ မင်းခန့် မနေတတ်တော့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်လေ့လာ ကြည့်တော့လည်း ဘာမှ အမှားအယွင်း မရှိပါ။ သူတို့ ကြည့်နေကြတာ မင်းခန့်ကို
မဟုတ် ပန်းအိဖြူကို ဖြစ်သည် ဟု သိနေပေမယ့် ဆက်ထိုင်မနေချင်တော့။ စိတ်ကျဉ်းကြပ် လာ သည်။
“ညီလေး ရေ ..ပိုက်ဆံ ရှင်းမယ်”
ဂစ်တာသမား ချစ်စမ်းမောင် နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူသည့် စားပွဲထိုးလေး မင်းခန့် စကား ကြောင့် မျက်လုံး ပြူးသွားသည်။
“သူများတွေက ညီလေး၊ ညီလေး ခေါ်နေကြတာနဲ့ ယောင်သွားတာ၊ ဘယ်လောက်ကျ သ လဲ ..မောင် …မောင်လေး”
အိမ်ထဲမှာ ချည်းပဲ မနေတော့ဘူးဆိုရင် ရှေ့လျှောက်ပြီး ဆင်ခြင်ရမှာတွေ အများကြီး ရှိ သေးသည်။ ဇွတ်မှိတ် ပြီးခေါ်လိုက်ရပေမယ့် မောင်လေး ဆိုသည့် အသံက တုန်ခါနေ၏။
ချာတိတ်က သတိထားမိပုံမရပါ။
“ရှစ်ရာ ကျတယ်၊ ကောင်တာမှာ ပေးလိုက်နော်”
တထောင်တန် တရွက်ကိုင်ပြီး ကောင်တာနားကို ရောက်ချိန်မှာ အတွင်းဖက်ကနေ စား ပွဲထိုးလေး အော်သံထွက်လာသည်။
“အဲဒီ အမကြီး ရှစ်ရာ”
“ရှစ်ရာတဲ့ တန်တာပေါ့နော်၊ ဟဲ ..ဟဲ”
မင်းခန့် ကို ပိုက်ဆံ နှစ်ရာပြန်ပေးရင်း ဆိုင်ရှင်က နောက်၏။ ကိုရွှေဝင်း ဆိုသည့် အဲဒီလူ က ဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး တွေဆိုရင် ရိချင် စချင်သည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ ကလေးသုံး
ယောက် အဖေက မိန်းမ ကြောက်ရသည့် အတွက် စရုံနောက်ရုံထက် ပိုမကဲ နိုင်ရှာပါ။ သူ့ စကားကို မကြားသလိုလုပ်ပြီး ပိုက်ဆံကို ဆွဲယူကာ ထွက်လာတော့ ကိုရွှေဝင်းနောက်
က နေ လိုက်ငေးနေတာ သတိထားလိုက်မိပြီး လမ်းလျှောက်ရတာတောင် တွန့်သွားသည်။ ပန်း အိဖြူမှာ ကြည်မာ့လို တင်ပါးတွေ ရှိရင် မင်းခန့် ခြေတောင်မှ လှုပ်ဝံ့မည် မထင်ပါ။
သာမန်လောက်လို့ ပဲပြောနိုင်သည့် ပန်းအိဖြူ၏ နောက်ပိုင်းကို တောင် ကိုရွှေဝင်းက မျက် စိအရသာခံချင်သေး၏။
တက်နေကျတိုက်ခန်း လှေခါးထစ်တွေကို တက်ရင်း မင်းခန့် ရင်တွေခုန်နေ၏။ ကိုယ်ပိုင် ဆိုင် ရာ အခန်းကို ပြန်လာခြင်းပေမယ့် အခြေအနေတွေက ခြားနားလို့နေသည်။ မင်းခန့်က
မင်း ခန့် မဟုတ်သောသူအဖြစ်ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခြင်း ဖြစ်၏။ နေ့လည်ခင်း ဆိုတော့ လှေခါးတလျှောက်မှာ လည်း လူသူရှင်းနေသည်။ မင်းခန့် ကလည်းဒါကိုပဲ သဘော ကျ ပါ၏။
“ဟာ”
အခန်းဝမှာ ရှိနေကျ အုန်းဆံ ခြေသုတ်ခုံကြီး မရှိတော့ပါ။ တံခါးအပေါ်ဖက်က နံပါတ်ပြား လေး နောက်ကို လှမ်းနှိုက်တော့ မမှီမကမ်း ဖြစ်နေသည်။ ခြေဖျားထောက်ပြီး မှီလုလု အ ချိန်ရောက် တော့မှ သော့ခလောက်ကို သွားမြင်သည်။ မင်းခန့် ရှိတုန်းကလို တရုတ်သော့ မဲမဲကြီးမဟုတ် တော့ စတီးရောင် တပြောင်ပြောင်လက်နေသည့် သော့ အကောင်းစားကြီး
ဖြစ်နေသည်။
“သွားပါပြီ”
ရက်မစေ့ သေးသောအခန်းကို အိမ်ရှင် ဘာလုပ်ပစ်လိုက်ပြီနည်း။ သူလုပ်တာကို သူငယ် ချင်း တွေကလည်း ဘာကြောင့် ငြိမ်ခံနေရသလဲ ဆိုတာ မင်းခန့် မစဉ်းစားတတ်တော့။ လတ်
တလော မှာအသေချာဆုံးကတော့ ဒီအထဲကို မင်းခန့် ဝင်လို့ မရတော့ခြင်း ဖြစ် သည်။ အခန်းထဲမှာ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ကျန်ခဲ့ သလဲ ဆိုတာသေသေချာချာ မမှတ်မိ ပေမယ့် မများ
ဘူးဆိုတာသိနေလို့ ပိုက်ဆံအတွက် မနှမျောပါ။ ပစ္စည်းပစ္စယ ဆိုတာက လည်း များ လှသည် မဟုတ်။ ခေါင်းထဲမှာမထားလည်းရသည်။ ပြန်ရရင် သုံးစရာဖြစ်ပေ မယ့် မရ တော့လည်း
မင်း ခန့် စိတ်လျှော့နိုင်သည့် ပမာဏ သာဖြစ်၏။ ကိုယ့် အိမ်ထဲ ကိုယ်ပြန် ဝင်လို့ မရတာတခုကိုပဲ ရင်ထဲမှာ တနုံ့ နုံ့ ဖြစ်ရသည်။
လေးလံသည့် ခြေလှမ်းတွေ နှင့် ပြန်ဆင်းလာတော့ ဘာကြောင့် ဒီကို လာဖို့ စိတ်ကူး ပေါက် တာ လဲဟု တွေးနေမိသည်။ ငွေအနည်းအကျဉ်း မှအပ ဘာမှ မက်စရာမရှိ။ ပရိ ဘောဂတွေ
အဝတ် အစားတွေ ဆိုတာကလည်း အခုချိန်မှာ ဘာမှ အသုံးမဝင်နိုင်တော့ပြီ။ ပလက်ဖေါင်းပေါ်ပြန် ရောက်တော့ နောက်ကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ သမင်လည်ပြန် တချက်မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ကျောခိုင်းကာထွက်ခဲ့၏။ နေရာဟောင်း နှင့် ဘဝဟောင်းကို ဘယ် လောက်ပင် တမ်းတ ပါစေပြန်ရမှာ မဟုတ်တော့။ ဒီတိုက်၊ ဒီအ ခန်း၊ ဒီလမ်း မှာနေခဲ့သည့်
မင်း ခန့် ဆိုသူတယောက် လောကကြီးမှာ မရှိတော့ပါ။ ဒါက အ ဖြစ်မှန် မဟုတ်ဟု ဆိုနိုင်စေဦးတော့ မင်းခန့် ဒါကို လွန်ဆန်လို့ မရတော့ပါ။

အပိုင်း (၃) ဆက်ရန်…

ZG

ခ်ိဳ ဆိုတာ ပန္းအိျဖဴကို ေတာ္ေတာ္ခင္မင္ ပုံရသည္။ ညီအမ အရင္းအခ်ာေတြ ေတာ့ မျဖစ္နိုင္လို႔ ထင္မိသည္။ အရင္း အခ်ာထဲက ဆိုရင္ အခုလိုမ်ိဳးပန္းအိျဖဴ အတြက္ အသက္
ရွင္ဖို႔ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို အေၾကာင္းႏွင့္မွ စြန႔္ခြာ ထြက္သြား မည္ မဟုတ္ေပ။ အနည္းဆုံးေတာ့ နာေရးကိစၥ ကိုေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ေစာင့္ေနလိမ့္မည္။
စာထဲက ၾကည္ မာဆိုတာ ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္မေလး ပဲျဖစ္မည္လို႔ ထင္သည္။ စာ ဆုံး ေအာင္ဖတ္ ၿပီးသြားေတာ့ ႏႈတ္က အမွတ္တမဲ့ လိုလို ႏွင့္ေခၚၾကည့္လိုက္သည္။
“ၾကည္မာ”
“ဘာတုန္း”
ထူးလိုက္သည့္ အသံက ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္သည္။ စမ္းသပ္ခ်က္ေအာင္ျမင္သြား၍ မင္းခန႔္ စိတ္ထဲကေနႀကိတ္ျပဳံးမိသည္။ ၾကည္မာဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္
မိျပန္၏။ အသက္ကေတာ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ဝန္းက်င္ ရွိမည္ မွန္းရ၏။ မ်က္ႏွာေလး က ကေလး အနည္းငယ္ဆန္ ေတာ့ အစိတ္ထက္လည္း ငယ္နိုင္သည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္
ၾကည္မာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မခ်ိဳ ဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီး။ သူတို႔ ေတြဘယ္လို ပတ္သက္ၾက သည္ဆို တာကိုေတာ့ မင္းခန႔္ မမွန္းနိုင္ေသး။ မင္းခန႔္ ဘာမွမေျပာရေသးခင္ ေကာင္မ
ေလးက ေလသံတင္းတင္းႏွင့္ အရင္စေျပာ၏။
“ငါသိပါတယ္၊ နင္ မခ်ိဳကို အျပစ္တင္ခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“နင္ေဆး႐ုံတက္ ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ နိုင္ငံျခားထြက္သြားလို႔ေလ”
“ေအာ္”
မခ်ိဳ ႏႈတ္ဆက္စာေရးရျခင္း အေၾကာင္းကို မင္းခန႔္ နားလည္လိုက္သည္။
“ဘယ္တုန္းက သြားတာလဲ”
“မေန႔ ညေနကပဲ၊ ဒီမယ္ အိျဖဴ နင္အျပစ္တင္ခ်င္ရင္ ငါ့ကိုတင္၊ မခ်ိဳကို အျပစ္မတင္နဲ႔၊ မခ်ိဳကို ငါအတင္းလႊတ္လိုက္တာ၊ သူ႔မွာ ဒီအတြက္ ရွိတာအကုန္ရင္းထားရတာ နင္လဲ
သိတယ္၊ သူဒီမွာ ရွိေနလို႔လည္း နင့္အတြက္ စိတ္ပူေန႐ုံအျပင္ ဘာမွ မတတ္နိုင္ဘူး၊ သူက ဆရာဝန္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ဆရာဝန္ေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မရနိုင္ေတာ့ပါဘူး ဆို
လို႔ ငါ အတင္း တြန္းလႊတ္လိုက္တာ နင္အျပစ္တင္ခ်င္ ငါ့ကိုတင္၊ ငါကေတာ့ နင္အျပစ္တင္လဲ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ စိတ္ဆိုးလဲ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊”
ဒီတေယာက္ကလည္း ရန္စြယ္နဲ႔ ေငါေငါ ပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ပန္းအိျဖဴကို ရန္လို သူေတြဒီ ေလာက္မ်ား ေနတာ အေၾကာင္းတခုခု ေတာ့အမွန္ရွိရမည္။ ၾကည့္ရတာ ပန္းအိျဖဴဆို
တာ ခပ္ဆိုးဆိုး ခပ္စြာစြာ မိန္းမ ျဖစ္ပုံရသည္။
“နင္ေန ျပန္ေကာင္းလာတာကို သိရင္ မခ်ိဳ အရမ္းဝမ္းသာမွာပါ၊ ဆရာဝန္ေတြက ဘာ ျဖစ္လို႔ မရေတာ့ဘူး ေျပာၾကတာလဲ”
သူမ၏ အလုပ္ႏွင့္ ဆိုင္ေသာကိစၥ ေရာက္လာလို႔ ထင္ပါသည္။ မတင္တင္အုံး သိုးေမႊးထိုး ေနရာက ထလာ၏။
“မရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေသေတာင္သြားေသးတယ္”
“ဘယ္လို”
ၾကည္မာ မတင္တင္အုံး ဖက္ကို မၾကည္မလင္ႏွင့္ လွည့္သြားသည္။ ေသဆုံးၿပီဟု သတ္ မွတ္ လိုက္ၿပီး သယ္ယူသြားေတာ့မွ သတိျပန္လည္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ အသက္လည္း
မရႉေတာ့၊ ႏွလုံးလည္း မခုန္ေတာ့၊ သူငယ္အိမ္က ဘယ္လို စသည္ျဖင့္ စီကာပတ္ကုံး ရွင္း ျပလိုက္ေတာ့ ၾကည္မာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားေလး ႏွင့္ ျဖစ္ သြားသည္။ မင္းခန႔္ ကို
လည္း အခုမွ ျမင္ဖူးသူတေယာက္လို မ်ိဳးတအံ့တၾသႏွင့္ ၾကည့္သည္။
“ဒါေၾကာင့္ မခ်ိဳက သူစိတ္ေတြအရမ္းေလးေနတာပဲ၊ ေလဆိပ္က ျပန္ရင္ နင့္ဆီကိုသြား ၾကည့္ပါဆိုၿပီး ငါ့ကို အတင္းတြန္း လႊတ္တာကိုး၊ ငါက ဘယ္လိုလုပ္လာမလဲ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ၊
လာဖို႔ ေရာျပန္ဖို႔ ေရာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး”
“ရပါတယ္”
မင္းခန႔္ အလိုက္သင့္ေျပာလိုက္သည့္စကားကို မၾကားသလိုႏွင့္ ၾကည္မာ မ်က္ႏွာလႊဲသြား သည္။ မတင္တင္အုံး လည္း မ်က္ခုံးေလး ပင့္ၾကည့္ၿပီး သူမ ေနရာ ျပန္သြားထိုင္၏။ ၾကည္
မာက သူယူလာသည့္ စကၠဴအိတ္ ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ ကေလးတလုံး ထုတ္ထားလိုက္ ၿပီး စကၠဴ အိတ္ကို မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာခ်ေပးလိုက္သည္။
“နင့္ ဖို႔ အဝတ္အစားေတြယူလာတယ္၊ နင့္ပစၥည္းေတြ ကိုင္ရင္ နင္ကႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္ မွာဆိုေတာ့ မခ်ိဳ ထားခဲ့တာေတြပဲ ယူခဲ့တယ္၊ သစ္တဲ့ဟာေတြ ေရြးယူလာတာ၊ ေရာ ့ ..ငါလဲ
ျပန္ေတာ့ မယ္”
ထိုင္ရာကေန ထရပ္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ စိတ္ေလသြားသည္။ ဒီေကာင္မေလးကို မျပန္ေစ ခ်င္ေသးပါ။ သူမ ဆီက မင္းခန႔္ သိခ်င္တာ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။
“ျမန္လိုက္တာ”
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာမိေတာ့ၾကည္မာ ေခါင္းခါသည္။
“ငါအလုပ္ သြားရဦးမယ္၊ ပ်က္တာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ တေန႔က နင့္ကိစၥ ေတြ မခ်ိဳနဲ႔ လိုက္ေန ရလို႔၊ မေန႔က မခ်ိဳကို ေလယာဥ္ကြင္း လိုက္ပို႔ ေနရလို႔ အလုပ္မဆင္းနိုင္ဘူး”
“ဘယ္နိုင္ငံ သြားတာတုန္း”
လႊတ္ကနဲ ေမးလိုက္မိေတာ့ၾကည္မာ မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္သည္။
“မေလးရွားေလ၊ နင္ဦးေဏွာက္ပ်က္သြားၿပီလား”
“ေမ့ …ေမ့ သြားလို႔ပါ”
“နင္ေတာ္ေတာ္ မခ်ိဳကို ဂ႐ုစိုက္တာပဲေနာ္၊ ေအးေလ ငါ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါေနာက္ေန႔ ေတြလည္းလာပါမယ္၊ မခ်ိဳကို ငါေပးထားတဲ့ ကတိ မဖ်က္ပါဘူး”
လွည့္ထြက္သြားသည့္ ၾကည္မာ့ကို မင္းခန႔္ ေနာက္ကေနေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အနက္ ေရာင္ေယာထမိန္ ေအာက္တြင္ၾကည္မာ့တင္ပါးက စြင့္စြင့္ကားကားႏွင့္ တင္းေနသည္။
ၾကည္မာ အပ်ိဳစစ္စစ္ ဆိုတာမင္းခန႔္ ႀကိဳက္သည့္ေၾကးထပ္ၿပီး ေလာင္းရဲပါ၏။ ပိန္မွလွ သည္ ထင္ၾကသည့္ ဒီလိုေခတ္ႀကီးမွာ ၾကည္မာ့ လို အဆက္အေပါက္မ်ိဳး ရွားသည္။
“ဒါနဲ႔၊ မီတာေဘလ္ လာသြားၿပီသိလား၊ ေလးေထာင့္ရွစ္ရာက်တယ္၊ တေယာက္ကို ေထာင့္ ေျခာက္ရာ၊ နင့္ အတြက္ မခ်ိဳေပးသြားတယ္”
႐ုတ္တရက္ လွည့္ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ တင္ပါးကို လိုက္ၾကည့္ေနရာမွ ကေယာင္က တန္းႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရသည္။ ဘာမွမသိသည့္ၾကည္မာကေတာ့ တင္ပါးကိုလွပစြာ
လႈပ္ရမ္းၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေနာက္က လိုက္ၾကည့္ေနေသာ မင္းခန႔္ကို မတင္တင္အုံးက လွမ္းေမးသည္။
“တအိမ္ထဲေနၾကတာလား”
“ဟုတ္တယ္”
မီတာခကို သုံးေယာက္မၽွခံရသည္ ဆိုကထဲက ဒီတစ္ခုကေတာ့ေသခ်ာပါသည္။ ပန္းအိျဖဴ မွာ ေနစရာေနရာတခုေတာ့ ရွိသည္ဟု မင္းခန႔္ သိခြင့္ရလိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါ၏။
ေရွ႕ ဆက္ၿပီးဘာေတြျဖစ္လာဦးမည္ ဆိုတာေတာ့ မင္းခန႔္ မွာသိနိုင္စြမ္း မရွိေသးပါ။

“အဝတ္ အစားေရာက္ၿပီဆိုရင္ လဲလိုက္ပါလား၊ ရွင္ဒါေတြနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီလဲ၊ လဲေပး ရမလား”
“ရပါတယ္”
ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ၿငိမ္ေနမိသည့္ မင္းခန႔္ကို မတင္တင္အုန္း လွမ္းသတိေပးမွ ေရွ႕မွာ ခ် ထားသည့္ စကၠဴအိတ္ကို သြန္ခ်ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္ ႏွင့္ ထုပ္ထားသည့္
အဝတ္ေတြ ထြက္လာ၏။ ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမိန္ႏွစ္ထည္၊ အက် ႌ ႏွစ္ထည္ႏွင့္ ဂါဝန္ ရွည္ တထည္ထြက္လာသည္။ ၾကည္မာေျပာသြားသလို မခ်ိဳဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီး၏
အဝတ္ ေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အားလုံး အသစ္နီးပါး အတိုင္းရွိ၏။
ရမၼက္စိတ္ထရင္ မိန္းမေတြေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းထိုးသြင္းၿပီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္ေသာ္ လည္း မိန္းမ အဝတ္အစားဆိုတာ ဘုန္းနိမ့္တတ္သည္ဟု စိတ္ထားတတ္သည့္ ေယာက္်ား
ေတြထဲမွာ မင္းခန႔္လည္းပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မ ရွိေတာ့။ သက္ျပင္းခ်ၿပီးေနာက္ ဂါဝန္ရွည္ကိုပဲ ေကာက္ဆြဲလိုက္သည္။ ထမိန္ေတာ့ဝတ္
လို႔ မျဖစ္။ မင္းခန႔္ ပုဆိုးပဲ ဝတ္တတ္သည္။
“ရွင္ အဲဒါဝတ္မလို႔လား”
အနားေရာက္လာသည့္ မတင္တင္အုန္းက ေမးသည္။
“အင္း”
“ၾကည့္လဲ လုပ္ပါဦးမမရယ္၊ ဂါဝန္ႀကီးနဲ႔ ဆိုရင္ ရွင့္ကိုေဆးထိုးတိုင္း က်ဳပ္တို႔က အကုန္ လွန္တင္ေနရမွာေပါ့၊ ရွင့္ ေျခေထာက္ေတြက ေတာ့ လွပါရဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ အမ်ိဳးသား
ဆရာဝန္ေတြလဲ ရွိတယ္၊ ေရာ့ေရာ့ ဒါပဲဝတ္”
အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အက် ႌတထည္ႏွင့္ စိမ္းျပာေရာင္မွာ အျဖဴပြင့္ေလးေတြေဖၚထားသည့္ ထမိန္ ကိုလက္ထဲ လာထည့္၏။ ၾကဳံသလိုလုပ္ရေတာ့မည္ဟု စိတ္ကိုတင္းၿပီး ေပးတာကို
ယူ လိုက္ရသည္။ ကုတင္ေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ကို သြားေတာ့ မတင္တင္အုန္း က
“ဟိုမွာ သြားလဲမလို႔လား၊ မရွက္ပါနဲ႔ ေတာ္၊ ရွင့္ကို က်ဳပ္တို႔က ေရာက္ကထဲက မျမင္ခ်င္အ ဆုံး အကုန္လုံး ျမင္ထားၿပီးသားပါ”
ဒီမွာေတာ့လဲလို႔ မျဖစ္။ မင္းခန႔္ စိတ္မလုံပါ။ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သြားျဖဲျပၿပီး ဆက္သြား ေတာ့ ေနာက္က လွမ္းေခၚျပန္သည္။
“ကဲ ..ဒါဆိုလဲ၊ ဒါေလးပါလုပ္ခဲ့”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
ပုလင္းေလးတလုံး လွမ္းေပးသည္ကို နားမလည္လို႔ ေမးမိသည္။
“ဆီးစစ္ရမယ္ေလ၊ ရွင့္မွာ ေပါက္စရာရွိရင္ တခါထဲ ေပါက္ထည့္ခဲ့၊ ရွိမွာပါ၊ ရွင္ေရေတြ ခ်ည္း ေသာက္ေနတဲ့ ဟာကို”
ဆရာဝန္ႀကီးမလာခင္ မင္းခန႔္ ေရေတြသာ ေသာက္ေနခဲ့ရသည္။ မတတ္သာပဲ ယူလိုက္ ရၿပီးေနာက္ အိမ္သာတံခါးဝ နားေရာက္ေတာ့ မတင္တင္အုန္းက ထပ္ေအာ္ျပန္သည္။
“ၾကည့္လဲ ေပါက္ဦးေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ ပုလင္းထဲကို ရႉရႉးမဝင္ဘဲ ရႉရႉးထဲကို ပုလင္းဝင္ေန ဦးမယ္ ဟား ..ဟား”
ဆန္ျပဳတ္နည္းနည္း ဝင္ထားလို႔ မနက္ကေလာက္ေတာ့ ကတုန္ကရီ မရွိေတာ့ပါ၊ ဒါေပ မယ့္ ပုလင္းတဖက္ အဝတ္အစားေတြ တဖက္ကိုင္ၿပီး ဘယ္ဟာကို အရင္လုပ္ရမည္ ဆို
တာ မင္းခန႔္ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဆီးအရင္ ယူမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္သြားပါ၏။ ပုလင္းထဲကို ရႉရႉးဝင္ဖို႔ မင္းခန႔္ ေတာ္ေတာ္အား ထုတ္
လိုက္ရသည္။
တင္ပါး ကို အိမ္သာခြက္ႏွင့္ မထိေစရန္ ခပ္ႂကြႂကြေလး ထိုင္ၿပီး ေရာက္မည္ ထင္သည့္ ေနရာေလာက္မွာ ပုလင္းကို ကိုင္ထားၿပီးေပါက္ခ်လိုက္ရာ အမွန္းလြဲၿပီး လက္ေပၚကို အ
ရည္ ေႏြးေႏြးေတြလာက်၏။ မရလိုက္မွာစိုးတာႏွင့္ဘဲ မၾကည့္ခ်င္သည့္ ျမင္ ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း ပုလင္းႏွင့္ လိုက္ခံရသည္။ ပုလင္းေလးႏွင့္ အျပည့္ဝါညစ္ညစ္အရည္ ေတြ ရ
လိုက္ေသာ္ လည္း ပုလင္းေရာ လက္ပါစိုရႊဲကုန္သည္။
“ဒုကၡပါပဲ”
ဓါတ္ခြဲသည့္ ေနရာကို သြားပို႔ ေပးရမည့္ မတင္တင္အုန္းကို အားနာတာေၾကာင့္ ပုလင္းကို အဖုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖုံးၿပီး အျပင္ကေန ေရစင္စင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္
သၽွဴး ႏွင့္ ေျပာင္စင္ေအာင္ သုတ္လိုက္၏။ အလုပ္ရႈပ္သြားတာေၾကာင့္ မျမင္ခ်င္ပဲ ျမင္ ခဲ့ရ သည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ ေအာက္ပိုင္း ျမင္ကြင္းပင္ မင္းခန႔္ မ်က္လုံးထဲက ေပ်ာက္သြားသည္။
ပန္းအိျဖဴ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ အသားျဖဴသည္ ဆိုတာကိုပဲ သိလိုက္သည္။
ပုလင္းသန႔္ သြားေတာ့မွ လူကိုလည္းသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး အဝတ္လဲဖို႔ ျပင္ရသည္။ ထမိန္ ကို အသပ္ရပ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း နဖူးမွာေခၽြးေတြ ေတာင္စို႔၏။ ေလာေလာလတ္
လတ္ မနက္တုန္းက ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ ဝတ္သြားသည့္ ျမင္ကြင္းကို မ်က္စိထဲမွာ ျပန္ျမင္ေယာင္ ၾကည့္ရင္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုက္လုပ္ၾကည့္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး သပ္ရပ္သြားသည္
ဟု ထင္ေတာ့မွ အက် ႌလဲလိုက္သည္။ ဒါကေတာ့ ဘာမွ မခက္ ၾကယ္သီးေလး တပ္လိုက္ ႐ုံသာ။
“ ၾကာေနလို႔ က်ဳပ္က ရႉရႉးထဲ ပုလင္းဝင္ ေနၿပီလားလို႔၊ ဟား ..ဟား ..ေနာက္တာေနာ္၊ ဒီလို က်ေတာ့လဲ ရွင္က ၾကည့္ေကာင္းသားပဲ၊ ေရာက္တဲ့ ေန႔ကေတာ့ အတိုနဲ႔ အၾကပ္ နဲ႔
ဆိုေတာ့ ကိုရီးယားမ ပုံေပါက္ေနတယ္ ”
မတင္တင္အုံး၏ ခ်ီးမြမ္းစကားကို မင္းခန႔္ မသာယာနိုင္ပါ။ ႀကိဳးစားပမ္းစား ရယူလာ သည့္ ပုလင္းေလးကို မတင္တင္အုံး လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။
“က်န္တဲ့ အဝတ္ေတြ ဘီရိုေအာက္ထပ္မွာ ထားလိုက္တယ္သိလား၊ ဟိုကေလးမကလဲ အန္ဒါဝဲယာ ေတာ့ ယူမလာဘူး၊ ေနာက္တခါလာရင္ ေျပာလိုက္ဦး၊ ၾကာရင္ ရွင္ဝဲ ေပါက္ လိမ့္မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အလိုေတာ္ မသက္ျပင္း၊ ရွင္ကေတာ့ လုပ္ခ်လာျပန္ၿပီ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ၊ နည္းနည္းပဲ ယူရမွာလား၊ ျပန္သြန္လိုက္မယ္ေလ ေပး၊ ေပး”
“အဲဒါ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္လဲ ျပန္ၾကည့္ပါဦး ထမိန္က ေဇာက္ထိုးနဲ႔”
ေယာက္်ားေတြဝတ္သည့္ ပုဆိုးေတြအမ်ားစုက ဒီလိုပဲ ေကာက္စြပ္လိုက္႐ုံပင္။ မင္းခန႔္ လည္း သတိလြတ္သြား၏။ မိန္းမ ထမိန္မွာက အထက္ဆင့္ လို႔ေခၚသည့္ အနက္ေရာင္ ပိတ္စပါသည္။
အခုငုံ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ အရစ္က ေအာက္မွာေရာက္ေန သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး အေပၚေအာက္ေျပာင္းလိုက္ရသည္။ နည္းနည္း လုပ္တတ္ သြားၿပီဆိုေတာ့ အခုန ေလာက္အခ်ိန္မယူလိုက္ရ ဘဲ ၿပီးသြား၏။
ေျခလွမ္းရတာေတာ့ တမ်ိဳးႀကီးပဲ ပုဆိုးဝတ္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ရတာ ႏွင့္ မတူ ဟုေတြးရင္း ျပန္ထြက္လာေတာ့ မတင္တင္အုန္း ကို အျပင္မွာ မေတြ႕ရပါ။ ဆီးစစ္ဖို႔ သြားေပး ေန တာပဲ ျဖစ္မည္။ ကုတင္ဆီကို ေလးကန္စြာေလၽွာက္ လာၿပီး လွဲခ်လိုက္မိ၏။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဒီလို စိတ္ရႈပ္စရာ ႐ူးခ်င္စရာ အလြဲအေခ်ာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိနိုင္ေသးသည္။
“ၾကာရင္ေတာ့ ႐ူးမယ္ ထင္တယ္”
မင္းခန႔္ တိုးတိုးေလး ညည္းမိသည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း-၃ (ဂ)

“ဆရာ ဟိုတေန႔က တကယ္ေဆးထိုးတာ မဟုတ္ဘူးဆို”
မင္းခန႔္ အေမးေၾကာင့္ ေဒါက္တာေအာင္ဇင္လတ္ ေခါင္းကုပ္သည္။ ဒီေန႔ မင္းခန႔္ ရွိရာ တ တိယ ထပ္မွာတာဝန္ က်တာမဟုတ္ေပမယ့္ သတိတရႏွင့္ လာၾကည့္ေသာ
ဆရာဝန္ ႏွင့္ စကားေျပာ ျဖစ္ရင္း ေမးၾကည့္လိုက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဒါ ဘယ္သူလက္ခ်က္လဲ၊ မူေလးလား အန္တီေဆြ လား၊ မူေလးပဲ ေနမွာပါ၊ အန္တီေဆြ ကေတာ့ ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မူေလး မဟုတ္လား”
ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူက သူမကို မေျပာသလို တီဗြီကို ၾကည့္ေနသလို မင္းခန႔္ ကလည္းအေျဖမေပး ပဲ ထပ္ေမးလိုက္သည္။
“ဟုတ္သလားဆရာ”
“အဲဒါက ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကို အိပ္ေအာင္ေဆးေပးထားတာပဲ၊ ကိုယ့္ဖာသာ မအိပ္တာ၊ ေဆးထိုး ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ေတာ့လည္း အဟုတ္မွတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြား
တာပဲ မဟုတ္လား”
ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ႏွင့္ သတိျပန္လည္လာသည့္ညက အိပ္မေပ်ာ္တာႏွင့္ ေဒါက္တာ ေအာင္ ဇင္လတ္ကို အတင္းေဆးထိုး ခိုင္းမိသည္။ ေဒါက္တာက ေဆးထိုးသ
လိုလို ႏွင့္ အပ္ႏွင့္စိုက္ ၿပီး ညာခဲ့၏။ မင္းခန႔္ လည္း အဟုတ္ထင္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္တည အိပ္မ ေပ်ာ္ေတာ့မွ ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူက အျဖစ္မွန္ကိုေျပာခဲ့၏။
“ေျပာရရင္ စိတ္ပါပဲဗ်ာ။ အိပ္ေပ်ာ္တာလည္း စိတ္ပဲ၊ အိပ္မေပ်ာ္တာလဲ စိတ္ပဲ၊ ခင္ဗ်ား စိတ္က ေဆးထိုးတယ္ ထင္သြားေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့၊ ဒါပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တ ေတြက ဒီလိုပဲ ကိုယ့္စိတ္သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ ေနထိုင္ အသက္ရွင္ေနၾကတာ မဟုတ္ ဘူးလား၊ ျဖဴတယ္ ဆိုတာလဲ ကိုယ့္စိတ္က ထင္တာပဲ၊
မဲတယ္ဆိုတာလဲ စိတ္က ထင္ တာပဲ”
ပညာတတ္ ဆိုေတာ့လည္း ဆရာဝန္က သူ႔ ဆင္ေျခႏွင့္သူ ဟုတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္ သည္။ စိတ္က အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာမင္းခန႔္လည္း နားလည္ပါသည္။ လက္ေတြ႕
အခု သူစိတ္ ညစ္ေနရတာကလည္း စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္သည္။ မိန္းမ ကိုယ္ႏွင့္ ေယာက္်ားစိတ္ ျဖစ္ေန ရျခင္းကို ဘယ္လိုနားလည္လက္ခံရမည္ မွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။
ဆရာေအာင္ဇင္ လတ္ ေျပာ သလို မ်ိဳး စိတ္ဆိုတာတူတူပဲ တခုပဲ ဆိုရင္ မင္းခန႔္က ကိုယ့္ ကိုယ္ကို မိန္းမတ ေယာက္ အျဖစ္ခံယူလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမလား
ေတြးမိသည္။ ဒါေပ မယ့္ မျဖစ္နိုင္တာ ကိုယ့္ဖာသာသိသည္။ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ နီးပါး အရိုးစြဲလာသည့္ စိတ္ ကို၊ အက်င့္စရိုတ္ ေတြကို ေျပာင္းလည္းပစ္လို႔ ရမည္
မထင္ေပ။
ေနာက္ၿပီး မိန္းမ ဆိုတာ မင္းခန႔္ အတြက္ အေျဖေဖ်ာ္ခံ၊ အသုံးေတာ္ခံ တခုသာျဖစ္ သည္။ သူတို႔၏ ႐ုပ္ရည္၊ သူတို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာက မင္းခန႔္ကို သာယာေက်နပ္မႈ
ေပးစြမ္းနိုင္သည္။ ခု ခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး သာယာေက်နပ္မႈ မျဖစ္တာ အမွန္ပဲျဖစ္ သည္။ အဝတ္အစားလဲခ်ိန္၊ အိမ္သာဝင္ခ်ိန္မ်ားတြင္
အမွတ္မထင္ျမင္ရတာ မ်ိဳးကလြဲလို႔ မင္းခန႔္ မွန္ေတာင္မၾကည့္ျဖစ္ပါ။
မင္းခန႔္ သိသေလာက္ဆိုရင္ ပန္းအိျဖဴသည္ အလုံးအရပ္ အေနေတာ္လို႔ေျပာရမည့္ မိန္းမ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ပိန္တဲ့ ထဲမွာလည္း မပါသလို ဝလည္းမဝ။ အရပ္က
ျမင့္သည္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရေပမယ့္ အရပ္နိမ့္တယ္ဟုလည္း မဆိုနိုင္ေပ။ ပုခုံးအထိေရာက္ေသာ အ ညိဳေရာင္ ဆံပင္ေတြရွိသည္။ ထိုဆံပင္ အဖ်ားေတြက တခါတေလ
က်ရင္ ပုခုံးကို ယား က်ိ က်ိ ျဖစ္ေစ၏။ အညိဳေရာင္ကေတာ့ ပင္ကိုယ္မဟုတ္နိုင္ေဆးဆိုးထားတာပဲျဖစ္မည္။ေနာက္ တခု မင္းခန႔္ အံ့ၾသမိတာက ပန္းအိျဖဴသည္ အသက္
၂၂ ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ မတင္တင္ အုန္းက ရြယ္တူလိုေျပာဆိုဆက္ဆံေနတာေၾကာင့္ မင္းခန႔္က သုံးဆယ္ဝန္းက်င္ ေလာက္ ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ထူ
ထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ပ်င္း ပ်င္းႏွင့္ လူနာမွတ္တမ္း ကိုဖတ္ၾကည့္မွ ေရွ႕ဆုံးမွာေရးထားသည့္ အသက္ကို ျမင္ရျခင္းျဖစ္ သည္။
လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွာ ကြန္ဒြန္ေတြ႕ရသည့္ အတြက္ ပန္းအိျဖဴသည္ အိမ္ေထာင္မရွိရင္ ေတာင္မွ အပ်ိဳစင္မဟုတ္နိုင္ပါ။ မင္းခန႔္ ရရစ္ႏွင့္ လူၿပိဳ လုပ္သလို သူမသည္လည္း
ရရစ္ ႏွင့္ လုပ္သည့္ အၿပိဳျဖစ္ရမည္။ သို႔ဆိုပါလၽွင္ သူမ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ခ်စ္သူသို႔ မဟုတ္ ေယာက္်ားသားတေယာက္ ရွိနိုင္သည္ ဆိုသည့္ အေတြးက မင္းခန႔္ကို
ေက်ာခ်မ္းေစ သည္။ ဝမ္းသြားခ်င္သလိုလို၊ အဖ်ားပဲ တက္ခ်င္လာသလိုလို ႏွင့္ မအူမလည္ႀကီးခံစား ရ သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ အခုခ်ိန္အထိေတာ့ ပန္းအိျဖဴ
ထံသို႔ ေယာက္်ားသား တ ေယာက္တေလမွ ေရာက္ရွိမလာေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ လည္း နည္းနည္း အ သက္ ရႉေခ်ာင္ေနသည္။ ဒီလို မအီမလည္ ျဖစ္တိုင္း
မင္းခန႔္ ေမတၱာ ပို႔တတ္တာက ေစာ ေစာစီး စီး သျဂၤ ိုလ္ လိုက္ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ မဆင္မျခင္ ထားရစ္ခဲ့ၾက ေသာ ဟို တမ လြန္က ပုဂၢိဳလ္ ေက်ာ္ေတြကို
ျဖစ္သည္။
အိပ္ယာက နိုးလာတိုင္း အိပ္မက္တခုကေန လြန္ေျမာက္လာျခင္းျဖစ္မည္လားဟု ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ျပန္စမ္းၾကည့္မိသည္။ ရင္သားမို႔မို႔ ေတြက ရွိျမဲတိုင္းရွိေနရင္ စိတ္မသက္သာစြာ
ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ရျမဲျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ထိုရင္သားေတြက လူလႈပ္ရွားတိုင္း လိုက္ၿပီးတုန္ ခါေနသလို ခံစားရ၏။ပန္းအိျဖဴ ဘဝတြင္ မင္းခန႔္ ဘယ္ေလာက္အထိ အသားက်
ေအာင္ ေနနိုင္မည္နည္း။ အခုအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအက်င့္စြဲလာသည့္ ေယာက္်ားတ ေယာက္ လို ေျပာဆိုေနထိုင္ျခင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတာက လည္းပင္ပန္းလြန္းသည္။
တတ္ နိုင္ သ ေလာက္ စကားမ်ားမ်ား မေျပာမိေအာင္ထိန္းရသည္။
ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ ဘဝကလည္း သိပ္ၿပီး ဘဝင္က်ခ်င္စရာ မေကာင္းပါ။ ခုခ်ိန္ထိ ပန္း အိ ျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္သူ သုံးဦးကို သာ မင္းခန႔္ ရင္ဆိုင္ရေသးသည္။ ေတြ႕ရသေလာက္
ထိုသုံး ဦး၏ ဆက္ဆံပုံေတြကလည္း မေကာင္းပါ။ ေဆးကုသစရိတ္ ထုတ္ေပးေနသည့္ မျမတ္စု ႏွင့္ သူ႔ညီမ၏ ဆက္ဆံပုံက ခက္ထန္လြန္းသလို ၾကည္မာ၏ ဆက္ဆံပုံကလည္း
ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ဖို႔ သူမဖက္က အျမဲအသင့္ ျဖစ္ေနသလိုပင္။
ဟိုညီ အမ ႏွစ္ေယာက္က ေငြတသိန္း လာေပးၿပီးထဲက မလာေတာ့။ ေအာက္ဆုံးထပ္က ႐ုံးခန္း ကိုေတာ့ ေငြေၾကးကိစၥ ရွင္းလင္းဖို႔လာသည္ဟု မတင္တင္အုံးက ေျပာသည္။
အေပၚ ကို လုံးဝတက္မလာ။ တက္မလာတာပဲ ေကာင္းသည္ မင္းခန႔္ ကလည္း သူတို႔ ႏွင့္ မေတြ႕ ခ်င္ပါ။
ၾကည္မာကေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ အေျခအေနကိုေတာ့ လာၾကည့္သည္။ ဒါေပ မယ့္ လာရင္လည္း ခနတျဖဳတ္သာ။ သူမကိုၾကည့္ရသည္မွာ မခ်ိဳကို ကတိေပးထား လို႔
လာေနရေသာလည္း ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ လုံးဝ မပတ္သက္ခ်င္သည့္ သေဘာမ်ိဳးရွိသည္။ ဒုတိ ယ တေခါက္ ေရာက္လာစဥ္က မင္းခန႔္ ေမ့ေနေသာ္လည္း သတိတရရွိသည့္ မတင္
တင္ အုံးက အတြင္းခံေတြ ယူခဲ့ဖို႔ ေျပာေတာ့ပိုသိသာရသည္။
“မခ်ိဳ ဟာေတြက သူနဲ႔ ေတာ္မွာမဟုတ္ဘူး”
“ဟုတ္ဘူးေလကြယ္၊ ဒီကေလးမကလဲ ရွင့္သူငယ္ခ်င္း ဟာေတြကိုေျပာေနတာ၊ တအိမ္ ထဲ ေနၾကတာဆို”
“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ …သူ႔ ေသတၱာက ေသာ့လည္းခတ္ထားေသးတယ္၊ ဟို ..ေလ..ဟို”
မင္းခန႔္ ကိုသာဆိုရင္ ၾကည္မာ ျပတ္ျပတ္သားသား တခုခု ေျပာခ်လိုက္မွာေသခ်ာသည္။ မ တင္တင္အုံး ျဖစ္ေနလို႔ ေဝ့လည္လည္ ေတြေလၽွာက္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသာ့ ဟု
ဆို လိုက္ သည္ႏွင့္ လက္ကိုင္အိတ္ထဲက ေသာ့တြဲေလးကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္လိုက္လို႔ မင္း ခန႔္ ထုတ္ေပးလိုက္မိသည္။ ၾကည္မာေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း လွမ္းမယူ
“ကဲ …ေသာ့ေပးေနၿပီေလ”
မတင္တင္အုံး ဝင္ေျပာ လိုက္မွ ၾကည္မာ တုံ႔ဆိုင္းစြာျဖင့္လွမ္းယူသည္။
“ဒါ ..နင္ ေပးတာေနာ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဟိုဟာျဖစ္လို႔ ဒီဟာ ေပ်ာက္လို႔ နဲ႔ မလုပ္နဲ႔”
“မ ..မ ..လုပ္ပါဘူး”
“ငါကလဲ နင္မွာတာပဲ ယူမယ္၊ က်န္တာ မကိုင္ဘူး၊ ဘာယူလာေပးရမွာလဲေျပာ”
မင္းခန႔္ ဘာေျပာရမွန္းမသိပါ။ ၾကည္မာေျပာသည့္ ေသတၱာ ထဲမွာ ဘာေတြဘယ္လို ရွိ တယ္ ဆိုတာကိုလည္း သူမသိ။ မတင္တင္အုံး ပဲ ဝင္ပါရသည္။
“ဒီကေလးမေလးေတြကေတာ့ေလ၊ ဘယ္လိုမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ အဓိက ကေတာ့ ဘရာစီယာပဲ၊ ႏွစ္ထည္သုံးထည္ ေလာက္ပဲ ယူခဲ့ေပါ့။ ပင္တီ ယူမလာလဲ ရတယ္၊
တထည္ ေလာက္ ယူခ်င္ယူခဲ့၊ အက် ႌလုံခ်ည္က ေတာ့ ဒီေန႔ ထပ္ယူလာတာေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ေလာက္ ပါ တယ္၊ ဝတ္ၿပီးသားက ဒီမွာ ေလၽွာ္ခိုင္းလည္းရတယ္”
ၾကည္မာက အဆုံး အျဖတ္ေတာင္းသလို မင္းခန႔္ ကိုလွမ္းၾကည့္သည္။
“အင္း …မမအုန္း ေျပာသလိုပဲ လုပ္လိုက္ပါ”
“ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာေလ၊ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာငါလာခဲ့မယ္၊ ေန႔ခင္းသြားစရာ ရွိလို႔”
ေျပာၿပီးတာႏွင့္ ၾကည္မာထျပန္သြားသည္။ အညိဳေရာင္စကပ္ရွည္ ေအာက္မွာ ၾကည္မာ့ တင္ပါးေတြက မင္းခန႔္ကို တသိမ့္သိမ့္ ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။
“ရွင္တေယာက္ထဲ ဆန္းတယ္ ထင္တာ၊ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းကလဲ အဆန္းပဲ”

မတင္တင္အုန္း စကားကို ခြန္းတုံ႔ မျပန္ေတာ့ပဲ မင္းခန႔္ ၿငိမ္ေနလိုက္မိသည္။ သူဘာမွ မ သိ သည့္ အေၾကာင္းအရာတခုအတြက္ မွတ္ခ်က္ေပးစရာ မင္းခန႔္ မွာမရွိပါ။ မင္းခန႔္ ဘာ မွ
မေျပာေတာ့ မတင္တင္အုန္းလည္း သူမ၏ သိုးေမႊးလုံး ႏွင့္ ျပန္အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့သည္။ မ တင္တင္အုန္း ၀ါသနာအရ ထိုးတာမျဖစ္နိုင္ပါ။ ၾကားေပါက္ဝင္ေငြ အတြက္လုပ္တာျဖစ္
လိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ ကို လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ သိုးေမႊး ထိုးေတာ့သည္။
ေနာ္ျမတ္ျမတ္မူကေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အားရင္ တီဗြီ ပဲၾကည့္ေနတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူမလည္း မင္းခန႔္ အေပၚေစတနာထားပါသည္။ မင္းခန႔္ မွာလိုက္သည့္ အတြက္ ေအာ ကတၱီပါ
ဖိနပ္ကေလး အခန္းထဲမွာ စီးဖို႔ ဝယ္လာေပးသည္။ အစားအေသာက္ အတြက္ ေရ ေႏြးဓါတ္ဗူး ႏွင့္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ ေတြကိုေတာ့ မတင္တင္အုန္းက ဝယ္ လာေပး သည္။ ဒီပစၥည္း ေတြ
ကို ေဆး႐ုံက ဆင္းရင္ သတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေပးထားပစ္ခဲ့ မည္ဟု မင္းခန႔္စိတ္ကူးထား၏။
မတင္တင္အုန္းမွာ ေနာက္ထပ္ အက်င့္တခုရွိေသးသည္။ မင္းခန႔္ကို အလြန္အလွျပင္ေပး ခ်င္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သနပ္ခါး အလိမ္းမခံသည့္ အခါ မၾကာမၾကာေခါင္းၿဖီးေပး တတ္သည္။ ဆံပင္ကို
ေနာက္မွာစည္းေပးထားလိုက္၊ ဘယ္ညာခြဲၿပီး စည္းေပးလိုက္၊ တခါ တေလက် ရင္ ကလစ္ေတြလာထိုးေပးလိုက္ႏွင့္ စိတ္ထဲ ေကာင္းမယ္ ထင္သလို လုပ္တတ္ သည္။ သူမ ဘယ္လိုျပင္ေပးေပး
မင္းခန႔္က မွန္လုံးဝ မၾကည့္သည့္ အခါ နားမလည္ နိုင္ ဘဲ ေခါင္းကုပ္ေနတတ္သည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေဆး႐ုံမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆုံခဲ့ရလို႔ သာအဆင္ေျပေျပေနနိုင္ ျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ပိုၿပီး လက္ပြန္းတတီးေနျဖစ္တာက အသက္ဆယ့္ကိုးႏွစ္ ပဲရွိေသးသည့္
ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ ပဲ ျဖစ္သည္။ ယုယုထက္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ႀကီးေပမယ့္ ျမင့္ ျမင့္ မူက ယုယုေလာက္မဖြံ့ၿဖိဳး။ သူ႔ အတိုင္းအတာႏွင့္ သူေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းပါသည္။ သြယ္သြယ္က်စ္က်စ္ ကိုယ္
လုံးေလးက တမ်ိဳးဆြဲေဆာင္မႈ ရွိသည္ဟု မင္းခန႔္ ထင္မိသည္။ သူမ ၏ ကိုယ္လုံးေလး တင္းႂကြလာေအာင္ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဝတ္ေနသည့္ ျမင္ ကြင္းမ်ိဳးဆိုရင္ မင္းခန႔္ မ်က္ေတာင္ပင္
မခတ္နိုင္ပဲ စူးစိုက္ၾကည့္မိတတ္သည္။ ဒီလို အ ၾကည့္ ေကာင္းလို႔လည္း ထမိန္ကို ဘယ္လိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္ရသည္ဆိုတာကို အျမင္ ႏွင့္ ပင္တတ္ခဲ့သည္။
မတင္တင္အုန္း ဝတ္ရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ မၾကည့္ပါ။ ၾကည့္ခ်င္စရာလဲ မေကာင္း။ မဝတ္ခင္ တျဗန္းျဗန္း ႏွင့္ သုံေလးခ်က္ခါလိုက္ေသး၏။ ဒီလို ကဗ်ာမဆန္သည့္ ျမင္ကြင္း မ်ိဳးက် ေတာ့ မ်က္ႏွာ
လႊဲၿပီးေနလိုက္သည္။မင္းခန႔္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာေတာ့ ညဖက္ဆိုရင္ ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ ေဘးမွာသြားထိုင္ ၿပီး တီဗြီ ၾကည့္တတ္သည္။ ဒီလို က်ရင္ေကာင္မေလးက မင္းခန႔္ကို အားနာသည္။
“ကုတင္ ဖက္ကိုလွည့္လို႔ ရတယ္အမ၊ ညီမက အမ အိပ္ေရးပ်က္မွာ စိုးလို႔ တမင္ဒီဖက္ကို လွည့္ထားတာ”
“ရပါတယ္၊ ကုတင္ေပၚက လွမ္းၾကည့္ရတာေဝးတယ္”
ပ်င္းပ်င္းရွိတာ ႏွင့္ မင္းခန႔္ တခါမွ မၾကည့္ဖူးသည့္ ကိုရီးယား ကားေတြ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္ သည္။ ကိုရီးယားကားက ျမဝတီကလည္းလာသည္။ ျမန္မာ့အသံကလည္းလာသည္။ MRTV4 ကလည္း
လာသည္။ ဘယ္သြားသြားမလြတ္။ တခုပဲရွိသည္။ ထိုကားေတြ အ ေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသားမင္းသမီးေတြ အေၾကာင္းေျပာလာရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ တခု မွ မသိေပ။
“အမ အရင္ကမၾကည့္ဘူးလား”
“အိမ္မွာမွ တီဗြီ မရွိတာ”
“အာ ..အမကလဲ”
ဒီေခတ္ႀကီးမွာ တီဗြီ မရွိသည့္ အိမ္ဆိုတာမရွိဟု ကေလးမ ထင္ထားပုံရ သည္။ဟုတ္ေတာ့ လည္း ဟုတ္ပါသည္။ မင္းခန႔္ကလည္း ပါးစပ္ထဲရွိတာေလၽွာက္ေျပာျခင္းသာ။
“နည္းနည္း ေညာင္းလာၿပီ၊ အမ ဘာၾကည့္မလဲၾကည့္ေလ”
၀ါးကနဲ တခ်က္သမ္းလိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ လက္ထဲကို ရီမုဒ္ လာထည့္ေပးသည္။
“ဒီေန႔ စေနေန႔ မဟုတ္လား၊ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ဘယ္လိုေျပာင္းရလဲ၊ ေျပာင္းေပး ပါဦး”
ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း ႏွင့္ ေဘာလုံးပြဲလိုင္းကို မိလိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ မင္း ခန႔္ ေဘာလုံးကန္တာ ၀ါသနာမပါေပမယ့္ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ရတာေတာ့ ၀ါသနာပါ သည္။ ေဘာလုံး
ကန္တာဝါသနာမပါတာက ပင္ပန္းလို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ မင္းခန႔္ အ ပင္ပန္းမခံ ခ်င္။ ခြန္အားမျဖဳန္းတီး ခ်င္ပါ။ ဒီလို အလကားအပင္ပန္းခံမည့္ အစား မိန္းမ တေယာက္ႏွင့္ အိပ္ယာေပၚမွာပဲ
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အခ်စ္တပြဲႏႊဲပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ေနရင္း ႏွာဝမွာ ရွန္ပူနံ့လိုလိုခပ္သင္းသင္းေလး ရလိုက္လို႔ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ရာ ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ ခုံေပၚမွာငိုက္ရင္း မင္းခန႔္ ပုခုံးေပၚကို ေခါင္းေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ေကာင္မေလးက ေန႔ခင္းဖက္ဆိုရင္လည္း အေဝးသင္အတြက္ က်ဴရွင္ ေတြတက္ေနရလို႔ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရဟန္မတူပါ။ သနားစိတ္ႏွင့္ မင္းခန႔္ ၿငိမ္ေနလိုက္ ေတာ့ ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ တအိအိႏွင့္
မင္းခန႔္ဖက္ကို ငိုက္က်လာၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ ကိုမွီကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
မင္းခန႔္ အာ႐ုံေတြ ေဘာလုံးပြဲဆီကေန ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူဆီ ကိုေရာက္သြား၏။ ထြက္သက္ ေလ ေႏြးေႏြးေလးတခုက ပုခုံးကို မွန္မွန္ေလးလာရိုတ္ခတ္သည့္ အခါ မင္းခန႔္ အာ႐ုံေတြ က ေဘာလုံးပြဲဆီမွာ
မရွိေတာ့။ ႏုသန႔္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေန မိသည္။ ဒီေကာင္မေလးမွာ ရည္းစားသနာ ရွိေနမလား မင္းခန႔္ ေတြးရင္းႏွင့္ မနာလို စိတ္ ေတြ ေပၚလာ၏။ ဒီေန႔ မူေလးဝတ္ထားသည့္
ရင္ဖုံးအက် ႌက သူမႏွင့္ နည္းနည္းပြသည္။ ပုခုံးေပၚမွာ မွီထား သည့္အတြက္ ဟေနသည့္လည္ပင္းေပါက္က ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည့္ မင္းခန႔္ မ်က္လုံးေတြႏွင့္ တတန္းထဲျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴႏုေသာရင္
ညႊန႔္ေလး အသက္ရႉလိုက္တိုင္း နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ႏွင့္ လႈပ္ရွားေနသည္။ တစြန္းတစေပၚေနသည့္ရင္သား တဖက္ေပၚတြင္ ဆြဲႀကိဳးက ပုလဲလုံး ေလးတင္ေနတာ ကစိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္း၏။
ျပဳတ္က်သြားမလား၊ ျပဳတ္က်သြားမလား ဟု ၾကည့္ေနေသာ္လည္း ႀကိဳးပါသည့္ အတြက္ျပဳတ္က်မသြားဘဲ ဒီတိုင္းတင္ေနသည္။ ပန္း ႏုေရာင္ဘရာစီယာကေလးကလည္း ျဖဴႏုသည့္ မူေလး၏
အသားႏွင့္ လိုက္ဖက္ၿပီး ၾကည့္ လို႔ ေကာင္းသည္။
ၾကည့္ေနရင္းၾကည့္ေနရင္း ႏွင့္ လက္တအုပ္စာ မရွိတရွိ ရင္သားေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္ ခ်င္လာသည္။ ေကာင္မေလး ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ တြန႔္လိမ္သြားရေအာင္ ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ညႇစ္ ၾကည့္ခ်င္လာ၏။
မင္းခန႔္၏ လက္က မူေလးရင္သားဆီကို တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ဘယ္လိုေရာက္ သြားမလဲ ဆိုတာကိုေတာင္ သတိမထားမိေတာ့ပါ။ မူေလး၏ ရင္သားကို အေပၚကေန အုပ္ ကိုင္မိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
ညႇစ္ခြင့္ေတာ့ မရလိုက္။
“ဘာ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ အမ”
သူနာျပဳပီပီ မူေလး အအိပ္ဆတ္ပုံရသည္။ ဆတ္ကနဲေခါင္းေထာင္ထလာၿပီး ေမး၏။
“ပ ..ပ…ပရြက္ဆိတ္ တေကာင္ေတြ႕လို႔”
အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး တီဗြီဖက္ကို ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ မူ ေလး ကိုယ္ကိုျပန္မတ္လိုက္ေသာ္လည္း သူမ၏ အမူအရာကိုၾကည့္ရသည္မွာ ရိပ္မိပုံ မရ သည့္ အတြက္
မင္းခန႔္ စိတ္သက္သာရ၏။
“ေဆာရီးေနာ္ အမ၊ ညီမ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္”
“ရပါတယ္”
“ဟာ ..ဟာ ဂိုးသြားၿပီ၊ အမေရ”
ဘယ္ဖက္က ဘယ္လိုသြင္းလိုက္မွန္းေတာင္ မင္းခန႔္ မသိလိုက္ပါ။ သူ၏ အျပဳအမူ အ တြက္ မလုံမလဲ စိတ္ကမ်ားေန၏။
“အမ …ၾကည့္ပါဦး၊ ဂိုးသြင္းလိုက္တဲ့ သူက မေပ်ာ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ မ်က္ႏွာႀကီးအုပ္ၿပီး စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္ေနရတာလဲ”
မင္းခန႔္လည္း ဘာျဖစ္မွန္းမသိလိုက္လို႔ မေျပာတတ္။ အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ ျပန္ျပေတာ့မွ ၾကည့္ၿပီး အေျဖကိုရွင္းသြားသည္။
“သူက ဘယ္ေပ်ာ္မလဲ မူေလးရဲ့ ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္ျပန္သြင္းလိုက္တာကိုး”
ကြင္းထဲက ကစားသမားလိုပင္ မင္းခန႔္ အသံကလည္း ထိခိုက္ေက်ကြဲေနသည္။

ဘီရိုပုေလး ေရွ႕မွာ ခါးကုန္းၿပီး ပစၥည္းေတြထည့္ေနသည့္ ၾကည္မာ့ကို မင္းခန႔္ ေနာက္က ေန စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၾကည္မာ ဒီေန႔ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္လာသည္။
ဂ်င္းသားထူထူ သည္ ၾကည္မာ၏ ျပည့္ၿဖိဳးမႈကို ဖိႏွိပ္လို႔ မထားနိုင္။ မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာ တမင္လာလုပ္ျပေန သည့္ပမာ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္ေကာင္းလြန္းသည္။ ခါးကိုင္းလိုက္
သည့္ အခါ အက် ႌကတို သြားၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျပင္ကိုထိုးထြက္ေနသည့္ အညိဳေရာင္ အတြင္းခံ အေပၚပိုင္း ထြက္လာသည္။ အတြင္းခံ သားေရႀကိဳးနားတြင္ အေပါက္ေလး ႏွစ္ေပါက္ေပါက္ေနၿပီး ေအာက္က ၾကည္မာ့ အသားဝါ၀ါေလးကို ျမင္ေနရသည္။
မင္းခန႔္ ဒီေန႔ ေဆး႐ုံက ဆင္းခြင့္ရၿပီ ျဖစ္သည္။ မေန႔ကထဲက ႀကိဳေျပာလိုက္လို႔ ၾကည္မာ ခပ္ေစာေစာေရာက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ ထုံးစံ အတိုင္း ဆရာဝန္ႀကီးကို ေစာင့္ရ
လို႔ ေနာက္က်ရျပန္သည္။
“စကၠဴအိတ္ နဲ႔ ထည့္ထားတာက ေလၽွာ္ထားတာေတြ၊ မေလၽွာ္ရေသးတာက ကၽြတ္ကၽြတ္ အိတ္နဲ႔ ထုပ္ထားတယ္”
မတင္တင္အုန္းက ၾကည္မာ့ကို ကူညီေနသည္။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ဘာ လုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ဒီတိုင္းထိုင္ေနမိ၏။ အဝတ္ေတြက အေဟာင္းနဲ႔ အေကာင္းေရာ ေန ေသာ္ လည္း
ေနာက္ ဆုံးက်ေတာ့ ၾကည္မာယူလာသည့္ ေႁမြအေရခြံ အိတ္ထဲကို အကုန္ ေပါင္းၿပီး ေရာက္သြား သည္။ မင္းခန႔္ ေဘးမွာေတာ့ လက္ကိုင္အိတ္ႏွင့္ ေဆး႐ုံက စာရြက္ စာ
တမ္း ေတြ ထည့္ ထားေသာ ကၽြတ္ကၽြတ္ အိတ္ႀကီးတလုံးကို မမအုန္း လာခ်ေပးထား သည္။ ေနာက္ သုံး ရက္ အၾကာမွာ တေခါက္လာျပရဦးမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ စိတ္တိုင္း
က်ရင္ ေတာ့ ေနာက္ ထပ္လာစရာ မလိုေတာ့ဟုေျပာ၏။
“ကဲ ၿပီးၿပီ”
ကိုယ္ကိုျပန္မတ္ရင္း ေအာက္ကိုေလၽွာေနသည့္ ေဘာင္းဘီကို ၾကည္မာျပန္ဆြဲတင္သည္။ ျပည့္ၿဖိဳးသည့္ တင္ပါးႀကီးေတြခံေနလို႔ ေအာက္ ကိုေလ်ာမည့္ ပုံေတာ့မရွိပါ။ အက်င့္
ပါ ေနလို႔ သာ လုပ္လိုက္တာမ်ိဳးျဖစ္မည္။
“က်န္တာေတြကေတာ့ မမအုန္း တို႔ပဲ ယူထားလိုက္ေတာ့၊ ေနာက္တခါ ဘာမွ မပါဘဲ လာ တက္တဲ့ လူနာေရာက္လာရင္ အသုံးဝင္တာေပါ့”
“ရွင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါနဲ႔ သြားပြတ္တံ ေတြေတာ့ ယူသြားပါေတာ္၊ က်ဳပ္လက္ေဆာင္ေပါ့၊ ရွင့္ပိုက္ဆံ နဲ႔ဝယ္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ..ဟဲ ..ဟဲ”
ၾကည္မာ့ ေရွ႕က ေႁမြအေရခြံ အိတ္ထဲကိုပဲ ေပါင္းထည့္လိုက္ရျပန္သည္။ ဆပ္ျပာႏွင့္ ဆပ္ ျပာခြက္ပါ မတင္တင္အုန္းက ထည့္ေပးလိုက္သည္။ က်န္ပစၥည္းေတြ ထားပစ္ခဲ့မည္
ဆိုတာ ကို ၾကည္မာသိပ္သေဘာေတြ႕ပုံမေပၚပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာ မွေတာ့ ဝင္မေျပာ။ မင္းခန႔္ စိတ္ အတိုင္းဆိုရင္ အဝတ္အစားေတြေတာင္ ယူမသြားခ်င္ပါ။ မ ခ်ိဳ ဆိုသည့္ အမ်ိဳး
သမီး၏ အ ဝတ္ေတြဆိုလို႔ သာျပန္ယူျခင္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ ကိုယ္ေပၚ မွာလည္း ပန္းအိျဖဴ ပိုင္တာဆို လို႔ အတြင္းခံေတြပဲ ရွိသည္။ ဒါေတြကိုေတာင္မွ ၾကည္မာက အင္တင္တင္
ႏွင့္ ယူလာေပး ျခင္းျဖစ္သည္။
“ငါ ဘာမွ မထိဘူးေနာ္၊ အရင္ဆုံး ေတြ႕တာေတြပဲ ယူလာတာ၊ ဟိုအမ ေျပာလိုက္တဲ့ အ တိုင္း ဘရာသုံးထည္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတထည္ ကြက္တိပဲ”
လာပို႔သည့္ေန႔က မင္းခန႔္ ေပးလိုက္သည့္ေသာ့ကို ျပန္ေပးရင္း ေျပာ၏။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ေက်းဇူးတင္စကားကို မၾကားသလိုလုပ္ၿပီး တဖက္ကိုလွည့္သြားေသာ ၾကည္မာ့ကို နား မလည္ေသာ္လည္း ဒီတိုင္းပဲ ထားလိုက္ပါသည္။ မခ်ိဳကို ေပးထားသည့္ ကတိအတိုင္း
လုပ္ေနျခင္းသာျဖစ္ၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ပန္းအိျဖဴႏွင့္ မပတ္သက္လို ဆိုသည့္ သ ေဘာကို ေပၚလြင္ေအာင္လုပ္ေနျခင္း လို႔ေတာ့ေတြး မိသည္။
အခုလည္း ဆင္းရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ၾကည္မာ ဝဋ္ကၽြတ္ၿပီးဟု ထင္ထားပုံရသည္။ ေရာက္ တာႏွင့္ ျပန္ဖို႔ သာတျပင္ျပင္လုပ္ေန၏။
“ဆရာေအာင္ဇင္လတ္နဲ႔ မူေလးကိုလဲ ေျပာလိုက္ပါ။ ႏႈတ္ဆက္သြားပါတယ္လို႔”
“အင္း ..အင္း …မူေလးကို မနက္က တခါထဲ မႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဘူးလား”
“ဆက္ၿပီးၿပီေလ၊ အခုထပ္ေျပာတာ၊”
“ေျပာလိုက္မယ္၊ ေျပာလိုက္မယ္၊ ရွင္မရွိရင္ က်ဳပ္ေတာ့ပ်င္းေနေတာ့မွာပဲ၊ ရွင္က တခါတခါ သိပ္ရယ္ရတာ”
ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ ႏွင့္ မတင္တင္အုန္း ကို မင္းခန႔္တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ပန္းအိျဖဴ ဘဝ မွာ အသားမက်သည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ အိုးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္သမၽွ သူတို႔ သည္းခံခဲ့ရ
သည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ မူေလးကိုေတာ့ မင္းခန႔္ မၾကာမၾကာသတိရေနမိဦးမည္။ စိတ္ လြတ္ ၿပီး ဟိုကိုင္ဒီကိုင္ လုပ္မိတတ္တာေတြကို စိတ္ထဲ ဘယ္လိုေနမည္ မသိေသာ္
လည္း မင္း ခန႔္ ဆင္ေျခေပးသမၽွကို လက္ခံၿပီး ျပဳံးေနတတ္သည့္ မိန္းကေလးကိုအျမဲ အ မွတ္ ရေန မည္ ျဖစ္သည္။
“မပန္းအိ တကယ္သြားေတာ့မယ္ေပါ့၊ ေနာက္တေခါက္ျပန္မလာနဲ႔ ေနာ္၊ ျပန္လာရင္လည္း ေၾကာက္ေအာင္မလုပ္နဲ႔”
တြန္းလွည္းေပၚမွာ သတိရလာတုန္းက ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ့ရြံ့ေလး ေရာက္လာခဲ့သည့္ ဆ ရာမေလး ကလည္းဝင္လာၿပီးႏႈတ္ဆက္သည္။ ခါးနည္းနည္းတုတ္ေသာ္လည္း ခ်စ္စရာ
ေကာင္းသည့္ ဆရာမေလးကို မင္းခန႔္ အားပါးတရျပဳံးျပလိုက္မိသည္။ ပန္းအိျဖဴ အေနႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ မင္းခန႔္ အေနႏွင့္ သာဒီမွာ ေဆး႐ုံလာတက္လို႔ကေတာ့ ဒီက ဆရာမေလး
ေတြ ႏွင့္ ပြဲႀကီးပြဲ ေကာင္းပဲဟုလည္း မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရသည္။
“ကဲ ..သြားမယ္ေလ ..အိျဖဴ”
ျပန္ခ်င္စိတ္ေစာေနပုံရသည့္ ၾကည္မာက အိတ္ဆြဲၿပီးေျခလွမ္းျပင္သည္။ မင္းခန႔္လည္း ေဆးစာေတြထည့္ထားသည့္ အိတ္ႀကီးႏွင့္ လက္ကိုင္အိတ္ကို ဆြဲၿပီး ေနာက္က လိုက္ရ သည္။
“ဟဲ့ ..ဟဲ့၊ ဒီမွာ ဖိနပ္က်န္ခဲ့ၿပီ”
မမအုန္းက ကုတင္ေအာက္မွ ဖိနပ္ထုပ္ကို သတိတရဆြဲထုတ္လာသည္။ ၾကည္မာက ေတာ့ အခန္းျပင္ေရာက္သြားေလၿပီ။ ဖိနပ္ကို လွမ္းယူၿပီး အိတ္သုံးလုံးႏွင့္ ကေသာင္းက
နင္း ျဖစ္ေနသည့္ မင္းခန႔္ကိုၾကည့္ၿပီး မမအုန္းရယ္သည္။
“မသက္ျပင္းကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္၊ ဟိုအိတ္က လြယ္လိုက္ေလ၊ လက္ေျမာက္လိုက္၊ အင္း ..ရၿပီ”
မိန္းမေတြလို လက္ကိုင္အိတ္လြယ္ေလ့ မရွိသည့္ အတြက္ လက္ထဲမွာဒီတိုင္းပဲ ကိုင္ထား မိသည္။ ေဆးစာရြက္ေတြထည့္ထားသည့္ အိတ္က ေပါ့ေပမယ့္ အႀကီးႀကီး ဆိုေတာ့
ဖိနပ္ ထုပ္ပါယူလိုက္သည့္ အခါ လက္ရႈပ္သြားျခင္းျဖစ္၏။ အိတ္ကို လြယ္လိုက္မွ အဆင္ေျပသြား သည္။
“က်ဳပ္ေအာက္ အထိလိုက္ခဲ့ပါဦးမယ္ေတာ္”
ေဆး႐ုံအဝ အထိ မမအုန္းလိုက္ပို႔သည္။ ဓါတ္ေလွခါးထဲက ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ လူေတြ ရႈပ္ေထြးေနသည့္ ေဆး႐ုံျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီလိုျမင္ကြင္း မ်ိဳးမျမင္ရတာၾကာ
ၿပီဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ မ်က္လုံးထဲမွာ ဆန္းေနသည္။ ၾကည္မာကေတာ့ေရွ႕ကေနသုတ္သုတ္ သြားေန၏။ ေနာက္ကေနခပ္ေႏွးေႏွးလိုက္ေနသည့္ မင္းခန႔္ကို သိပ္ၾကည္ဟန္မတူ၊ ေန
ေကာင္းခါစ ျဖစ္လို႔သာ သည္းခံေနပုံရသည္။
မင္းခန႔္ ကလည္း ၾကည္မာ့ကို မ်က္ျခည္ အျပတ္မခံနိုင္ပါ။ ၾကည္မာ မပါရင္ ဘယ္ကိုသြား ရမည္ ဆိုတာ မသိပါ။
“ကားငွားလိုက္ပါလား”
“နင္က သူေဌးလား၊ ဒီအခ်ိန္ ကားေခ်ာင္ပါတယ္၊ မေတြ႕ဘူးလား”
မွတ္တိုင္ဆီဦးတည္သြားေနသည့္ ၾကည္မာ့ကိုမရဲတရဲေျပာလိုက္ေတာ့ၾကည္မာ လက္မခံ ပါ။ မိန္းမ အဝတ္အစားေတြႏွင့္ ဘတ္စ္ကားတိုးစီးဖို႔ မရဲေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ ၾကည္မာ့ကို လြန္
ဆန္လို႔ မျဖစ္နိုင္သည့္ အတြက္ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ရသည္။ မင္းခန႔္ ဟု ဘယ္သူမွ သိၾကမွာ မဟုတ္လို႔ ေျဖရ၏။ မင္းခန႔္ ဆိုသူတေယာက္က လြန္ခဲ့ေသာရက္ အတန္ၾကာကကြယ္လြန္
သြားခဲ့ ေပၿပီ။

“ေခ်ာင္တယ္ေတာ့၊ ျမန္ျမန္လာ အိျဖဴ”
ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ထားသည့္ ၾကည္မာက ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်ပ္ဖ်ပ္ တက္သြားေပမယ့္ မင္းခန႔္က ကားေျခနင္းခုံေပၚကို ေျခေထာက္ခ်က္ခ်င္းတင္လို႔ မရ။ ထမိန္က တုပ္ေနသည္။
“လာလာ ညီမေလး”
သန္မာေသာလက္တဖက္က မင္းခန႔္ ခါးကိုဖက္ၿပီးဆြဲတင္လိုက္သည္။ စပယ္ယာေတြက ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ အလြန္ကူညီခ်င္ၾက၏။ အေပၚေရာက္တာေတာင္ ေက်းဇူးရွင္က ႐ုတ္
တရက္ မလႊတ္၊ မင္းခန႔္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ၾကည္မာထိုင္ေနသည့္ ဖက္ကို အတင္းတိုး သြားေတာ့မွ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
ေန႔ခင္းလူရွင္းသည့္ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တြဲခုံမွာေနရာရ၏။ တက္ဆိုလို႔သာ တက္ လာရသည္။ ဘာကားမွန္း ဘယ္ေရာက္မွန္း မင္း ခန႔္ မသိပါ။ ၾကည္မာႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ
တို႔ ေန ၾကသည့္အိမ္ဆိုတာကိုေရာက္မွပဲ ေနရာသိမည့္ ဘဝ ဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ ၿငိမ္ၿပီး လိုက္ လာခဲ့ သည္။ ၾကည္မာကလည္း စကားမေျပာ မင္းခန႔္ ကားခ ထုတ္ေပးတာကို တ
ခ်က္လွည့္ ၾကည့္ၿပီး သူမဖာသာ ျပတင္းေပါက္ဖက္ကိုေငးေန သည္။ ကားခကလည္း ပုံေသ ျဖစ္ေန တာ ကံေကာင္းသြားသည္။ မွတ္တိုင္အလိုက္ ကား ချဖတ္သည္ဆိုရင္
ဘယ္မွတ္တိုင္ ဆင္းမယ္ေျပာရမွန္း မင္းခန႔္ မသိပါ။
ကားထြက္လာေတာ့ ၾကည္မာကလည္း ၿငိမ္ေနသလို မင္းခန႔္လည္း အလိုက္တသိ ၿငိမ္ေန မိသည္။ ဒီကားႀကီးက မသိျခင္းေတြဆီသို႔ မင္းခန႔္ကို ေဆာင္ယူသြားေနသည္ဟု စိတ္
ထဲ မွာ ခံစားေနရသည္။ ဘယ္ကိုမွန္းလည္း မသိ၊ ဘာေတြျဖစ္လာမည္ မွန္းလည္း မသိနိုင္ပါ။ တမလြန္ဟုယူဆရသည့္ ေနရာမွာတုန္းက ျမဴေတြၾကားမွာ သြားရသည့္ ခရီးကို ျပန္
အ မွတ္ ရမိ သည္။ အဲဒီတုန္းကလည္း အခုလိုပင္ ဘာမွန္းမသိဘဲ ေရြ႕လ်ားေနခဲ့ရသည္။
ေဆး႐ုံမွာတုန္းက မင္းခန႔္၏ အသိုက္အဝန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ တ ခ်ိဳ႕ႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမေတြ၊ ခနတျဖဳတ္လာတတ္သည့္ ၾကည္မာ။ ဒါပဲရွိ၏။ အခုေတာ့ က်ယ္ဝန္းသည့္ ေလာကသစ္တခုထဲကို တိုးဝင္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာ ပန္းအိျဖဴ ကို သိၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိလိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ ကေတာ့သူတို႔ကို တေယာက္မွ မသိပါ။
ေတြးရင္း ႏွင့္ ရင္ေလးလာ၏။ ေဆး႐ုံက ဆင္းလာမိတာကို ေနာင္တရခ်င္သလိုလို ျဖစ္ လာသည္။ မဆင္းလို႔လည္းမရေတာ့ ေနလို႔လည္းေကာင္းေနၿပီ။ ဆက္ၿပီးေပကပ္ေနရင္ ဟို မ်က္ႏွာေက်ာတင္းညီအမႏွင့္ ေျပာဆိုရင္ဆိုင္ေနဦးမည္။
ညတုန္းကဆိုရင္ မင္းခန႔္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လို႔ မေပ်ာ္။ ေဆး႐ုံကဆင္းလာၿပီးရင္ ဘာ ေတြ ျဖစ္လာမလဲ ရင္ထဲမွာတထင့္ထင့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ မၾကည္လင္
သူေပါသည့္ ေကာင္မေလး၏ ဘဝကို ဆက္ခံေရးသည္ တကယ္ကိုခက္ခဲမည္ ဆိုတာမင္း ခန႔္ ေတြးၾကည့္လို႔ရသည္။ အေၾကာင္းတခုခု ရွာၿပီး ေဆး႐ုံမွာပဲ ေနဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေသး
ေပမယ့္ ဟိုညီအမ၏ မခံခ်င္စရာ အေျပာအဆိုလုပ္ရပ္ေတြျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး အေကာင္ အထည္ မေဖၚျဖစ္ေတာ့။
ႀကံဖန္ေျပာရရင္ ေဆး႐ုံမွာေနခဲ့တာ မင္းခန႔္ အတြက္ တမ်ိဳးေကာင္းသည္။ ဘယ္လိုရွိ မွန္း မသိသည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ ဘဝထဲကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းဝင္သြားရမည့္ အျဖစ္ကလြတ္ခဲ့၏။
ေယာက္်ားတေယာက္လို အေျပာအဆိုအေန အထိုင္မ်ိဳး မေပၚေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ အေလ့ အက်င့္လုပ္ခြင့္ရခဲ့သည္။
အျဖစ္မွန္ေပၚေပါက္သြားမွာကို မင္းခန႔္ အလြန္ေၾကာက္ပါသည္။ မင္းခန႔္ ဆိုသည့္ေကာင္ တေကာင္ ပန္းအိျဖဴဆိုသည့္ မိန္းကေလး ျဖစ္သြားေၾကာင္း တျခား သူေတြသာ သိသြား
မည္ ဆိုပါက မင္းခန႔္ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ခါေလာက္ထပ္ေသလိုက္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့သည္။ ဒီ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ မင္းခန႔္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ကို အတတ္နိုင္ဆုံးထိန္းခ်ဳပ္ ေန နိုင္ခဲ့သည္။
ဒါေတာင္မွ မူေလး ႏွင့္ဆိုရင္ စိတ္ကလြတ္ခ်င္ေသးသည္။ ေကာင္မေလး က တမ်ိဳးမ ေတြးလို႔ ေတာ္ေသး၏။
ေဆး႐ုံတက္ေနသည့္ ကာလေတြက မင္းခန္ ့ အတြက္ အက်ိဳးမယုတ္ပါ။ အ နည္းဆုံးေတာ့ ထမိန္ကို အေတာ္အသင့္ ေသေသသပ္သပ္ ဝတ္တတ္သြားသည္။ ဝတ္ ခါ စက
ေဇာက္ ထိုးဝတ္ မိသလို အေပၚကညီၿပီး ေအာက္နားကမညီ၊ ေအာက္နားညီျပန္ ေတာ့ အေပၚက လြဲႏွင့္ ျဖစ္ခဲ့၏။ မမအုန္း ဆိုရင္ တဟားဟားႏွင့္ ရယ္ေနတတ္၏။ ျမင္ဆ ရာမ ေလး ျမင့္ ျမင့္မူ ေၾကာင့္သာေနာက္ပိုင္းမွာ အဆင္ေျပသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အျမဲလိုလို ဘရာစီယာ တထည္ျဖင့္ ရင္ကိုစည္းထားရျခင္းကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ မထားပဲ အမွတ္တမဲ့
ေနနိုင ္ သြား သည္။ ဘရာ စီ ယာဝတ္တာခၽြတ္တာကေတာ့ အခက္အခဲမရွိပါ။ မင္းခန႔္ေရွ႕ မွာ မိန္းမ ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ သူတို႔ အတြင္းခံေတြကို ခၽြတ္ခဲ့ၾကသည္။ဝတ္ခဲ့ၾကသည္။
မင္းခန႔္ ကိုယ္ တိုင္ သူတို႔ကို အခါခါခၽြတ္ ေပးဖူးသည္။ဝတ္ေပးဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။
ကားေပၚမွာၾကည္မာ စကားတခြန္း ႏွစ္ခြန္းပဲ ေျပာသည္။ ဒါေတာင္မွ မင္းခန႔္ကို မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာ မသိမသာလႊဲၿပီးေျပာျခင္း ျဖစ္၏။
“မေန႔ က မခ်ိဳ ဖုန္းဆက္တယ္၊ နင္ ေဆး႐ုံက ဆင္းရေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ သူလဲ အဆင္ေျပပါတယ္တဲ့”
“ေနာက္ဆက္ဦး မွာလား”
စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ႏွင့္ ေမးလိုက္မိသည္။ မင္းခန႔္ ႏွင့္သာဖုန္းဆက္တုန္းတိုးပါက မင္းခန႔္ ဘာ ေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း သိမွာ မဟုတ္ပါ။ တကယ္လို႔ ေနာက္တခါဆက္ရင္ ၾကည္မာ ရွိသည့္
အခ်ိန္မွာ ဆက္ပါေစဟု စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနမိသည္။ ကိုယ္ မသိသည့္လူတ စိမ္းတေယာက္၏ ေနရာတြင္ ဟန္ေဆာင္ဝင္ေနရမည့္ အေရးသည္ ေတြးၾကည့္ေလ ခက္ ခဲ ေလျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ၿပီး ေယာက္်ားတေယာက္လဲ မဟုတ္ျပန္။ မၾကည္လင္သူေတြ ေပါ သည့္ မိ္္န္း မငယ္ေလး တေယာက္ေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ အဆင္ေျပေအာင္
ကျပနိုင္ မည္ ဆိုတာက မင္းခန႔္၏ ကံတရား ႏွင့္လည္း ဆိုင္သည္။ ကံၾကမၼာ ဆိုတာကလည္း အခုခ်ိန္ မွာ မင္းခန႔္ အေၾကာက္ရြံ့ ဆုံးႏွင့္ မယုံၾကည္နိုင္ဆုံးေသာ အရာျဖစ္လို႔ေန၏။
“အဆင္ေျပရင္ ဆက္မယ္တဲ့၊ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ သူအျပင္ထြက္ဖို႔ မလြယ္ဘူးထင္တယ္၊ ဟန္းဖုန္း ေတြဘာေတြ ကိုင္နိုင္ရင္ေတာ့ ဆက္မွာေပါ့၊ သူက နင့္ကို စိတ္ပူေနတာ”
ဒါေလာက္ပဲ ေျပာၿပီး ထပ္မေျပာေတာ့။ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ေငးၿပီးေန ျပန္သည္။ ၾကည္မာ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့ မင္းခန႔္လည္း ၿငိမ္သက္ေနရသည္။ ကားျပတင္းမွာ တရိပ္ရိပ္
ျဖတ္သန္းသြားေနသည့္ အျပင္ေလာက ကိုေတာင္မွ ၾကည့္လိုစိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ မ်က္စိကို မွိတ္ၿပီး ထိုင္ခုံေနာက္မွာ မွာေခါင္းတင္ၿပီး လိုက္လာခဲ့ေတာ့၏။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ထိုင္ခုံက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ မင္းခန႔္ႏွင့္ လူခ်င္းပူးမိေန သည့္ ၾကည္မာ၏ ေပါင္တံႏွင့္ တင္ပါး အိ အိႀကီးေတြ လႈပ္ရွားသြားလို႔ သူမကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ၾကည္မာ ထဖို႔ ျပင္ေနျခင္းျဖစ္ သည္။
“ဆင္းမယ္ေလ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ဟင္ ..အင္း ..ေရာက္ၿပီလား”
“ကားေျပာင္းစီးရမယ္ေလ၊ နင္ကလဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ နဲ႔”
တက္လာခါစ ထက္နည္းနည္းပိုၾကပ္သည့္ ကားေပၚကေန တိုးေဝွ႕ဆင္းခဲ့ၿပီး ေအာက္ကို ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕သစ္တခုကို ေရာက္ေနမွန္းသိလိုက္ရသည္။ မညီမညာေပါက္ျပဲေန သည့္ လမ္း
ေတြ၊ အနက္ေရာင္ေရညစ္ေတြႏွင့္ လမ္းေဘးကအိုင္ေတြေျမာင္းေတြ ႏွင့္ ပ်ားအုံတခု လို တရြရြ လူေတြ။ ပန္းအိျဖဴေနတာ ဒီလိုေနရာမွာလားဟု မင္းခန႔္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိ သည္။ လိုက္လာခဲ့ ၿပီးမွေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရန္ မရွိေတာ့ပါ။ ေရွ႕ကိုပဲ ဘယ္လို ရလဒ္ ေရာက္လာသည္ ျဖစ္ ေစ ဆက္တိုးရေပ ေတာ့မည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း- ၃(ဃ)

ၿခံက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္သည္။ ဆယ္ေပ၊ ဆယ့္ႏွစ္ေပ ေလာက္ပဲ ရွိမည့္ အိမ္ကုပ္ကုပ္ ေလး ၏ တဖက္ တခ်က္တြင္ သုံးေပ စီေလာက္ပဲ ပိုမည္ထင္သည္။ ေပႏွစ္ဆယ္ကြက္
ျဖစ္ရမည္ဟု ပြဲစားမ်က္စိႏွင့္ သုံးသပ္လိုက္မိ၏။ ျခဳံႏြယ္ေတြႏွင့္ ၿခံစည္းရိုးမွာ ေဆးအျပာ ေရာင္လြင့္ပ်ယ္ေနသည့္ သစ္သားတံခါးေလး တခ်ပ္ႏွင့္ ပိတ္ထားသည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းက
တံခါးႏွင့္ သံဆန္ကာေတြကလည္း အျပာေရာင္ျဖစ္သည္။ ပ်ဥ္ေတြကိုေတာ့ ေရနံသုတ္ ထား၏။ နည္းနည္းေဟာင္းေနသည့္ သြပ္မိုးက နိမ့္လို႔ အျပင္ကၾကည့္လိုက္ရင္ အိမ္ထဲမွာ
ေမွာင္ေန သေယာင္ထင္ရသည္။ ၿခံစည္းရိုးႏွင့္ အိမ္ၾကားမွာေတာ့ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ တပင္ ရွိသည္။
အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ ၿခံသုံးေလးကြက္စာေလာက္လြတ္ေနၿပီး ေရညႇိေရာင္ ထေနသည့္ ေရအိုင္ေတြရွိ၏။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အေဆာက္အဦး လာမေဆာက္
ေသးတာျဖစ္မည္။ ဟိုဖက္လမ္းကို ေတာင္ တိုးလၽွိုေပါက္ျမင္ေနရသည္။
ေလွခါးထစ္ကေလးေတြကို နင္းတက္သြားသည့္ ၾကည္မာ့တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းေတြေနာက္ ကို လိုက္ရင္း ဒီေနရာမွာ ေနရေတာ့မည္ ဆိုတာကို စိတ္မွာထူးဆန္းေန၏္။ ေသာ့ ပြင့္သြား
သည္ႏွင့္ မင္းခန႔္လည္း ေနာက္က လိုက္ဝင္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ဘုရား စင္ေသး ေသးေလး တခုႏွင့္ ၾကမ္းျပင္မွာ ခင္းထားသည့္ ဖ်ာေလးတခ်ပ္ရွိသည္။ ဒါဧည့္ ခန္း ပဲျဖစ္
မည္ထင္သည္။
ဧည့္ခန္း ႏွင့္ ေနာက္ေဖးခန္းၾကားမွာ စၾကၤ ံလမ္းက်ဥ္းေလး တခုရွိ၏။ ထိုလမ္းေလးအတိုင္း ၾကည္မာဝင္သြားေတာ့ လိုက္သြားရင္း အိပ္ခန္းကန႔္လိုက္လို႔ ဒီလို က်ဥ္းသြားတာဟု သိ
လိုက္ သည္။ အိပ္ခန္းက တံခါးရြက္ ေတာင္မရွိေပ။ အဝါေရာင္လိုက္တာ ထူထူ တခုႏွင့္ ကာ ထား၏။ အခန္းမီးကို ၾကည္မာဖြင့္လိုက္ေတာ့ နံရံတဖက္တခ်က္စီမွာ ကပ္လ်က္ခ် ထား
သည့္ အိပ္ ယာ ႏွစ္ခုကိုျမင္ရသည္။ ပန္းအိျဖဴ၏ အိပ္ယာ ဘယ္ဟာျဖစ္မလဲ ဆို တာမင္းခန႔္ အျပင္း အထန္ စဥ္းစားရေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာၾကည္မာက အိမ္ေရွ႕ဖက္အျခမ္းက အိပ္ယာေဘးမွာလက္ထဲက အိတ္ကို ဘုတ္ကနဲ ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့ အေနာက္ဖက္ အျခမ္းက အိပ္ယာသည္ ပန္းအိျဖဴဟာ ျဖစ္ မည္
ဟု မင္းခန႔္တြက္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္မာက အေနာက္ဖက္က အိပ္ယာ ဆီ ကို ဆက္သြားၿပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒါဆိုရင္ ၾကည္ မာ
အိတ္ခ်ထားသည့္ ေနရာက ပန္းအိျဖဴ၏ ေနရာဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည္။
အားအင္သိပ္မျပည့္ဝေသးသည့္ အခ်ိန္မွာ ကားအၾကာႀကီးစီးခဲ့ ရလို႔ မင္းခန႔္လည္း ပင္ ပန္း ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီဖက္က အိပ္ယာေပၚမွာ အသာဝင္လွဲလိုက္သည္။
“အုပ္ထားတာ မဖယ္ေတာ့ဘူးလား”
“ဟင့္အင္း ..ၿပီးမွ”
ၾကည္မာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲကေနထြက္သြားသည္။ ေနာက္ေဖးဖက္က အိုးသံ ခြက္သံေတြလိုလို ၾကားရၿပီးေနာက္ ၾကည္မာျပန္ဝင္လာသည္။ ဒီတိုင္း ျပန္ဝင္လာတာ
မ ဟုတ္ အက် ႌၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ရင္း ဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တင္ကားေပမယ့္ ၾကည္မာ့ ရင္သားကေတာ့ သာမန္ပဲျဖစ္ေၾကာင္း မင္းခန႔္ ျမင္လိုက္ရသည္။ မူေလး ထက္ႀကီး လည္း နည္းနည္းေပ။ခ်က္ကေလးက ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နက္၏ ။ဗိုက္ေခါက္နည္းနည္း ရွိတာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္သည္။
အက် ႌၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ၿပီးေနာက္ ေဘာင္းဘီ အေပၚဆုံးၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္သည့္ အခါ မင္းခန႔္ အသက္ရႉရပ္သြား၏။ ဇစ္ကိုဆြဲခ်ၿပီးသည့္ အခါမွာေတာ့ မင္းခန႔္ ကိုေက်ာေပးၿပီး
ေဘာင္းဘီကို တြန္းခ်လိုက္သည္။ အညိဳေရာင္ပင္တီေလးက အသားမွာကပ္ၿပီးေျပာင္ လက္ေနသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဖယ္လိုက္ေတာ့မွ ၾကည္မာ့တင္ပါး ပိုႀကီးလာသလိုပင္။ မင္းခန႔္
ဂေယာင္ကတန္း ႏွင့္ တံေတြးၿမိဳခ်လိုက္ရသည္။ ပင္တီကို ခၽြတ္ဦးမလားဟု ေစာင့္ ၾကည့္ေနေသးေသာ္လည္း ၾကည္မာက ေျခရင္းက တန္းမွာ လွႊားထားသည့္ ထမိန္ကို ယူ ဝတ္ၿပီး
မွ ပင္တီကို ခၽြတ္တာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ပ်က္သြားရသည္။ အက် ႌခၽြတ္လဲေသး ေပမယ့္ အဝါေရာင္ဘရာစီယာေလးက ၾကည္မာ့ရင္သားေတြကို လုံလုံျခဳံျခဳံ ကာကြယ္ ထား နိုင္သည္။
မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္သည့္ အခါ မင္းခန႔္ အားေလၽွာ့ၿပီးျပန္မွိန္းေနလိုက္သည္။ ကားစီးလာလို႔ မင္းခန႔္က ေညာင္းေနေသာ္လည္း ၾကည္မာကေတာ့ ဘာမွျဖစ္ပုံမရပါ။ အဝတ္လဲ ၿပီးတာႏွင့္ ေခါင္းရင္းဖက္က ျပတင္းေပါက္ကို သြားဖြင့္ၿပီး မီးခလုပ္ကို ျပန္ ပိတ္ လိုက္သည္။ ၾကည္မာျပန္လွည့္အလာမွာ မင္းခန႔္က လွဲေနရာကေနၿပီး အေညာင္းေျပ
ေအာင္ ေဘးနံရံက ႂကြက္ေလၽွာက္တန္းေပၚ ေျခေထာက္ကို ေျမႇာက္တင္လိုက္၏။ အရင္ က လည္း ေျခေညာင္းရင္ မင္းခန႔္ ဒီလိုပဲ လုပ္တတ္သည္။
ေျခေျမႇာက္လိ္ုက္ေတာ့ ထမိန္က ေပါင္တဝက္ေလာက္အထိေလၽွာက်လာလို႔ လက္ႏွင့္ ဖိ ထားလိုက္ရသည္။ ျဖဴေဖြးသည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ ေပါင္တံေတြကို အၾကည့္လႊဲထားမိသည္။
“အိျဖဴ အဲဒါ ဘာလုပ္တာလဲ”
“ေညာင္းလို႔ေလ”
“အဲလိုလုပ္ရ တယ္လို႔ နင့္ကို ဆရာဝန္ေတြေျပာလိုက္လို႔ လား”
“အင္း”
စိတ္ဝင္စားသြားပုံရသည့္ ၾကည္မာ့ ကိုၾကည့္ရင္း သူမ၏ အေၾကာင္းကို သိလာသလိုလို ရွိ သည္။ ပန္းအိျဖဴက ၾကည္မာ့စိတ္ကို သိခ်င္မွသိမည္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ခန႔္မွန္းနိုင္သည္။
ဒီ ေကာင္မေလးက ရိုးသားသည္။ အခုလည္း မင္းခန႔္ ေျခေထာက္ကို နံရံမွာတင္ၿပီး ၿငိမ္ေန တာကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနရွာသည္။ ဒီလို မိန္းကေလး ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ မတည့္ဘူး
ဆို ျခင္း မွာ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိနိုင္၏။
နည္းနည္း အေညာင္းေျပသလို ျဖစ္သြားလို႔ ေျခေထာက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ၾကည္မာ အျပင္ကို ျပန္ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ၾကည္မာႀကိဳက္မႀကိဳက္
မက်ိန္းေသတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ အနားယူေနရင္း မင္းခန႔္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ နိုးလာလို႔ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ၏ အိပ္ယာေပၚမွာထိုင္ၿပီး ေခါင္းၿဖီးေနသည့္ ၾကည္
မာ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ၾကည္မာ အဝတ္အစားလဲ ထားသည္။ အခုနက အဝတ္ေတြႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့။ မ်က္ႏွာေပၚ မွာ မိတ္ကပ္တင္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးထား သည္။ မ်က္လုံးမွာလည္း အေရာင္ ေတြဆိုး
ထား ၏။ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဆင္ လိုက္ေတာ့ လည္း ၾကည္မာ ႐ုပ္ရည္ မဆိုး ဟု မင္းခန႔္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ကေလးဆန္သည့္ မ်က္ႏွာေပးေပ်ာက္သြားၿပီးေခ်ာေမြ႕သည့္ မိန္းမပ်ိဳတ
ေယာက္၏ အသြင္ကိုေဆာင္ေန၏။
“နင္ ေရေတြဘာေတြခ်ိဳးခ်င္ရင္ မခ်ိဳ စည္ထဲကခ်ိဳးလိုက္၊ တဝက္ေလာက္က်န္ေသးတယ္၊ နင့္စည္ ထဲမွာေတာ့ ေရမရွိေတာ့ဘူး”
ၾကည္မာဘာေတြေျပာေနသလဲ ဆိုတာမင္းခန႔္ မသိပါ။ သိခ်င္တာကိုပဲ ေမးလိုက္မိသည္။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“အလုပ္ေလ”
“ေအာ္ ..ဘာအလုပ္တုန္း”
လက္ထဲက ဘီးကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ဖက္ကို လွည့္လာသည္။
“သိပ္ၾကားခ်င္တယ္ဟုတ္လား၊ နင္ေျပာေနက် သမာအာဇီဝ မဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေလ၊ နင္ ဘာေျပာေျပာငါဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတာ သိသားနဲ႔ ဇာတ္လမ္းျပန္စ မလာနဲ႔ဟာ”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ ငါ ..က”
တအိမ္ထဲတူတူေနသူခ်င္း ဘာအလုပ္လဲဆိုတာေမးစရာမလိုပါ။ စကားမွားသြားၿပီဆိုတာ သိလို႔ မင္းခန႔္ေတာင္းပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ စိတ္ဆိုးေနပုံရသည့္ ၾကည္မာ့ အသြင္ကိုၾကည့္
ၿပီး စကားမဆက္နိုင္ေတာ့။ ပန္းအိျဖဴႏွင့္ ၾကည္မာၾကားမွာ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အ က်ိတ္ အခဲလည္းရွိေနပုံရသည္။
ၾကည္မာ ထရပ္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္လည္း ထလိုက္မိသည္။ ၾကည္မာဝတ္ထားသည့္ အ ဝတ္ အစားႏွင့္ အက် ႌေပၚက ရင္ထိုးတံဆိပ္ကို ျမင္မွ ၾကည္မာ ဘာအလုပ္လုပ္ သည္ ဆို
တာကို မင္းခန႔္ ရိပ္မိသြားသည္။ ၾကည္မာက အရက္ကုမၸဏီမွ အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရး ဝန္ ထမ္းတေယာက္ျဖစ္ရမည္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကည္မာဝတ္ထားသည့္ ယူနီေဖါင္းကို ျမင္ဖူးသလို
လို စိတ္မွာထင္ခဲ့ မိသည္။
ခပ္တိုတို စကပ္၏ စည္းေႏွာင္မႈေအာက္တြင္ ၾကည္မာ့တင္ပါးေတြက အစြန္းကုန္ဖူးပြင့္ ဖူး ႂကြရြ ေနၾကသည္။ ၾကည္မာ့ အစားမင္းခန႔္ ရင္ေလးလာမိသည္။ ၾကည္မာက စားေသာက္
ဆိုင္ေတြမွာ အရက္လိုက္ေရာင္းရသည္။ အရက္ေလး တပုလင္းေရာင္းရဖို႔ အတြက္ အရက္ ငွဲ႕ေပးရသည္။ ဆိုဒါစပ္ေရခဲေရာ လုပ္ေပးရသည္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးေတြမွာ လူတရာမွာ ကိုး
ဆယ္ ေလာက္က မူးေနၾကသူေတြ။ ေသြးဆူေနၾကသူေတြ။ ဒီလိုလူစားေတြ အတြက္ ၾကည္မာ့တင္ပါးေတြက အေကာင္းဆုံးျမည္းစရာ၊ ျပစ္မွား ေစာ္ကားခ်င္စရာ ျဖစ္ေနလိမ့္ မည္။
အနည္းဆုံးေတာ့ ၀ိုင္းကိုေခၚၿပီး ရစ္ၾကမွာမလြဲ။ အရက္ေရာင္းရဖို႔ အတြက္သားေျပာ မယားေျပာေတြလည္း ၾကည္မာခံရရွာမည္။ မင္းခန႔္ လည္း ဒီအထာေတြလုပ္ခဲ့ ဖူးေတာ့သိ ေန
သည္။ မူးမူး ႏွင့္ ရစ္ခဲ့ဖူး ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ခဲ့ ဖူးသည့္ အေရာင္းမိန္းကေလးေတြထဲမွာ ၾကည္ မာ ေတာင္ပါနိုင္သည္။

အိပ္ခန္းထဲက ထြက္လာသည့္ၾကည္မာ့ေနာက္ကေနမင္း ခန႔္ ေယာင္ခ်ာခ်ာပါလာ၏။ အိမ္ ၀ ေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ခ်ထားသည့္ ဗူးထဲက ေဒါက္ဖိနပ္တရံ ယူစီးရင္းၾကည္မာ
ေမာ့ ၾကည့္ သည္။ မ်က္ႏွာ ထားက ေစာေစာကေလာက္ မတင္းမာေတာ့။
“နင္တံခါးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ၿပီးမွ အိပ္ေနာ္”
ၾကည္မာတို႔ အလုပ္မ်ိဳးက မိုးခ်ဳပ္ညဉ့္နက္သည္ အထိေနရမွန္း မင္းခန႔္သိပါသည္။ ေစတ နာ စကားဆိုေတာ့ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပၿပီး အာမခံလိုက္၏။
“ေအးပါ၊ ငါေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ပါ့မယ္”
ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး ထြက္သြားသည့္ ၾကည္မာ့ကို ေနာက္ကေနလိုက္ေငးၿပီး မျမင္ရေတာ့မွ မင္းခန႔္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ခဲ့၏။ ၾကည္မာ မွာခဲ့သလိုပင္ တံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ်က္ထိုးၿပီး
ပိတ္လိုက္သည္။ စိတ္ခ်ေအာင္ အေပၚေရာေအာက္ပါ ဂ်က္ႏွစ္ခုလုံး ထိုးထားလိုက္သည္။ ပန္းအိျဖဴ၏ အလုပ္အကိုင္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေနာက္မွ
ၾကည္မာ့ကို လွည့္ပတ္ေမးရေတာ့မည္။
တယာက္ထဲက်န္ေတာ့မွ မင္းခန႔္ စိတ္ထဲ နည္းနည္းလြတ္လပ္သြားသလိုပင္။ ဆရာမ အ တန္း ထဲကထြက္သြားလို႔ စိတ္ေပါ့ပါးေနသည့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ မမာခံစား ရသည္။
အိမ္ေရွ႕ ဖိနပ္ခၽြတ္ေလးက စၿပီး အိမ္အေျခအေနကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ခၽြတ္ မွာ အမည္းေရာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ အိတ္ႀကီးႏွင့္ အုပ္ထားသည့္ စင္ေလးတခုကို ေတြ႕လို႔ အိတ္
ကို ဖယ္ၾကည့္လိုက္ရာ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ပါေသာ စင္ကေလးမွာ ဖိနပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရသည္။ ေရၾကည့္ေတာ့ အားလုံး ေျခာက္္ရံ။ အားလုံး ခြာျမင့္ ဖိနပ္ ေတြ ျဖစ္ၿပီး အနိမ့္ ဆုံးက
လက္ႏွစ္လုံးနီးပါးေတာ့ ထူ၏။ အရြယ္ အစားကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူ၏ ဖိနပ္ေတြ ဆိုတာ မင္းခန႔္ သိလိုက္ပါသည္။ ေဆး႐ုံက ပါလာသည့္ အိတ္ကို ေျဖၿပီး အထဲက ဖိနပ္ကို စင္ေပၚျပန္
တင္ထားလိုက္၏။
ရွင္းလင္းေသာဧည့္ခန္း၏ ထိပ္မွာ ဘုရားစင္ရွိ၏။ ဘုရားစင္မွာ ဆင္းတုေတာ္ မရွိေပမယ့္ ဘုရားကားခ်ပ္တခုကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေထာင္ထားသည္။ ပန္း အိုးထဲက ေဇာ္စိမ္း ပန္း ေတြ
က စိမ္းလန္းေနသလို သန႔္သန႔္ ရွင္းရွင္း ေသာက္ေတာ္ေရ ခြက္ ေတြကိုလည္း ျမင္ရ သည္။ ပန္းအိျဖဴ၏ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈ မျဖစ္နိုင္မွန္း မင္း ခန႔္ အ လိုလိုသိသည္။ မခ်ိဳႏွင့္ ၾကည္မာေၾကာင့္ပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ ၾကဳံခဲ့ရသည့္ အေတြ႕ အၾကဳံ ေတြ အရ ပန္းအိျဖဴ သည္ ဘုရားတရားႏွင့္ သိပ္ၿပီးနီးနီး စပ္စပ္ ေနမည့္ မိန္းကေလးမ်ိဳး မဟုတ္ နိုင္ပါ။
ေဆး႐ုံမွာ တုန္းက မူေလးကို ပါးစပ္ထဲရွိတာ ေလၽွာက္ေျပာခဲ့တာ တကယ္မွန္ေနသည္။ ဒီ အိမ္ေလးထဲမွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္မရွိပါ။ ကက္ဆက္လိုမ်ိဳး၊ စီဒီ ပေလယာ လိုမ်ိဳးေတာင္
မရွိ။ အလြန္ပင္ ရိုးရွင္းသည့္ အိမ္ျဖစ္ေနသည္။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနတတ္သည့္ မင္းခန႔္ ဆီမွာေတာင္မွ တီဗြီ ေလးတလုံး ႏွင့္ တ႐ုတ္ဒီဗီဒီ စက္တလုံးရွိသည္။
မီးဖိုခန္းထဲမွာေတာ့ ပန္းကန္စင္ေပၚတြင္ အိုးခြက္ပန္းကန္ အခ်ိဳ႕ ႏွင့္ စားပြဲဝိုင္းေသးေသး ေလး တခု ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာခ်ထားသည္။ မီးဖိုကေတာ့ သုံးဖိုေတာင္ေတြ႕သည္။ လၽွပ္စစ္ မီး
ဖိုတခု၊ မီးေသြးမီးဖို တခုႏွင့္ ဂက္စ္ မီးဖိုေလးတလုံး။ ဂတ္စ္ ဘူးေသးေသးေလး ထည့္ၿပီးသုံး ရသည့္ အိတ္ေဆာင္မီးဖိုမ်ိဳး။ မင္းခန႔္လည္း အိမ္မွာသုံးဖူးသည္။ ဘယ္ဟာေတြက
ဘယ္သူ႔ ဟာမွန္းေတာ့ မခြဲျခားတတ္။ သူတို႔မွာက ကန႔္သတ္ခ်က္ေတြရွိေတာ့ ၾကည္မာ လာမွပဲ ေမး ၾကည့္ရဦးမည္။
ေရကိစၥၾကည္မာ ေျပာသြားတာသတိရလို႔ ေနာက္ေဖးတံခါးကို သြားဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ အိမ္ ေနာက္ျခမ္းကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ထက္စာရင္ က်ယ္သည္လို႔ ဆိုနိုင္သည္။ အိမ္ေနာက္ေဖး
အ ဆင္း ေရကျပင္လိုေလး နားတြင္ ေက်ာက္ျပားႀကီး တခ်ပ္ႏွင့္ အတူ စီတန္းၿပီး ရွိေနသည့္ ေရတိုင္ကီ အေသးသုံးခုကို ေတြ႕လို႔ မင္းခန႔္ ျပဳံးလိုက္မိ၏။ တိုင္ကီ ႏွစ္လုံးက အျပာေရာင္
ပလပ္စတစ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး တခုကေတာ့ သံတိုင္ကီ ျဖစ္ၿပီး ေရအျပည့္နီးပါးရွိသည္။ ၿခံစည္း ရိုးမွာကပ္ၿပီး ထရံတခ်ပ္ေထာင္ထားတာေတြ႕ရသည္။ မိန္းကေလးေတြေနတာဆိုေတာ့ ေရ
ခ်ိဳးသည့္ ေနရာကို အကာအကြယ္လုပ္ထားတာပဲျဖစ္ရမည္။ ဒါေပမယ့္ ၀ါးထရံက ေဆြးေျမ့ ေပါက္ျပဲေနၿပီး ႏြယ္ေတြေတာင္တက္ေန၏။
ေနာက္နားခပ္က်က်က အိမ္သာကိုျမင္ေတာ့မွ ကိစၥတခုရွင္းဖို႔ မင္းခန႔္ သြားသတိရသည္။ အိမ္ေရွ႕က ဖိနပ္သြားျပန္ယူလာၿပီး အိမ္သာဆီကို လာခဲ့၏။ သြပ္မိုးသြပ္ကာ အိမ္သာေလး
က လုံလုံျခဳံျခဳံေတာ့ ရွိပါသည္။ အိမ္သာေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးမွ အိမ္သာထဲမွာ သန႔္ရွင္း ေရး လုပ္စရာ ဘာတခုမွ မရွိတာျမင္ၿပီးေခါင္းနားပန္းႀကီးသြား၏။ ေရအိုးေရခြက္လဲမရွိ ေရ
ဘုံဘိုင္လဲ မရွိ။ တစ္သၽွဴးေတြ ဘာေတြလဲ မေတြ႕ရ။ မင္းခန႔္ က အခုထိ ေဘးႏႈတ္ခမ္း သားေတြ မစိုေအာင္ မေပါက္တတ္ေသးပါ။ ထြက္က်မလာေအာင္ အားတင္း ထိန္း ၿပီး အထဲက
ျပန္ထြက္လိုက္မွ အိမ္သာေရွ႕မွာ အမဲေရာင္ ေရပုံးေလးတပုံးေတြ႕သည္။ ပုံးထဲ မွာ ပလပ္စတစ္ခြက္တခြက္ရွိ ေသာ္လည္းေရမရွိ။ ျဖစ္နိုင္ေခ်ကို မင္းခန႔္ ခ်က္ ခ်င္း သ ေဘာ
ေပါက္သြားပါသည္။
“ဟာ …ဒီ ေသာက္ မိန္းမေတြကေတာ့”
မေက်မခ်မ္းေရရြတ္လိုက္ၿပီး ေရတိုင္ကီေတြဆီ ေျပးလာခဲ့၏။ ပလပ္စတစ္တိုင္ကီ ႏွစ္လုံး မွာ တလုံးက ေရဖင္ကပ္ပဲ ရွိသည္။ ဒါက ပန္းအိျဖဴဟာျဖစ္မည္။ အလယ္က ပလပ္စတစ္
စည္မွာေတာ့ ေရတဝက္ရွိ၏။ ၾကည္မာေျပာသြားသည့္ မခ်ိဳ၏ ေရစည္ျဖစ္မည္။ ဒါေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ပုံးထဲကို ကဲ့ထည့္လိုက္ၿပီး အိမ္သာဖက္ကို ျပန္ေျပးလာခဲ့သည္။ ကိစၥၿပီးလို႔
ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးျဖစ္သြားသည့္ တိုင္ေအာင္ အိမ္သာေရသုံးဖို႔ကိုေတာင္ သူ႔ဟာကိုယ့္ဟာ စ နစ္တက် လုပ္ၾကသည့္ ပန္းအိျဖဴႏွင့္ ၾကည္မာတို႔ တသိုက္အေပၚ အမ်က္က မေျပခ်င္
ေသး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိန္းမ က်မ္းေက်လွၿပီဟု ထင္ထားရာမွ သူမသိသည့္ ကိစၥေတြအမ်ား ႀကီး ရွိေသးပါလားဟုလည္း ေတြးမိလာသည္။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ မင္းခန႔္ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္လာၿပီးေခြမိျပန္သည္။ စနစ္တက် ခင္း က်င္းထားတာ မဟုတ္လို႔ အိပ္ရတာလည္းစိတ္ထဲမွာ အဆင္မေျပဟု ထင္မိၿပီး ျပန္ထ ကာအိပ္ယာကိုေနရာတက်လုပ္ရ သည္။ အေပၚမွာဖုံးထားသည့္ ေစာင္ၾကမ္းႀကီးကို ေဘး ဖယ္ခ်လိုက္ေသာ အခါ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စီထပ္ထားသည့္ ေခါင္းအုံးႏွင့္ ေစာင္ကိုေတြ႕ ရ သည္။ ျခင္ေထာင္လဲ ေခါက္ထား၏။ ပန္းအိျဖဴက ၾကည္မာ ႏွင့္ ကြာျခားသည္။ ၾကမ္းျပင္ ေပၚ မွာပဲ အိပ္ၾကရတာခ်င္း တူတူ ၾကည္မာက ဂြမ္းကပ္ ပါးပါးေလး တခုသာ ခင္း ထားၿပီး
သူမ ကေတာ့ေမြ႕ယာႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းအုံးႏွင့္ ခြေခါင္းအုံး ကလည္းငွက္ ေမြး သြပ္ နိုင္ ငံျခားျဖစ္ေတြ သုံးသည္။ ေစာင္ကလည္းႏုအိေခ်ာေမြ႕ေန၏။ ဒါလည္း အေကာင္း စားပဲျဖစ္
ရမည္။
“ခင္ႀကီးက်ယ္ နဲ႔လာတိုးေနပါလား”
အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲခ်ရင္းတီးတိုးေျပာလိုက္မိ၏။ ပန္းအိျဖဴ ဒီလိုႀကီးက်ယ္ေတာ့လည္း မင္းခန႔္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရသည္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါေတာ့သည္။
“တယ္ဟုတ္ပါလား”
ေျခရင္းဖက္က ဘီရိုကိုျမင္ၿပီးေျပာမိသည္။ သံပိုက္လုံးကိုယ္ထည္ေပၚမွာ အဝတ္ႏွင့္ အုပ္ ထား ၿပီး ဇစ္ဆြဲဖြင့္ရသည့္ အဝတ္ဘီရိုျဖစ္သည္။ ေဘးမွာလည္း ဘီးတပ္သား ေရအိတ္အ
မာ တလုံးခ် ထား၏။ အိတ္က နည္းနည္းႀကီးသည္။ ႏွစ္ခုလုံးေသာ့ ခတ္ထားတာျမင္ရလို႔ ၾကည္မာျပန္ေပး ထားသည့္ ေသာ့ကိုအိတ္ထဲက ယူၿပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဒီအိမ္မွာ
ခြဲ ျခားထားသည့္ စည္း ကမ္းခ်က္ေတြရွိေပမယ့္ ဒါေတြကေတာ့ ပန္းအိျဖဴဟာေတြ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာေသခ်ာလို႔ မင္းခန႔္ ရဲရဲတင္းတင္း ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဘီရိုထဲမွာ အဝတ္အစားေတြအျပည့္ရွိသည္။ တန္းက ခ်ိတ္ေတြမွာ ဆင့္ေပၚမွာ ေရာင္စုံအ ဝတ္ အစားေတြ ျပည့္ေနသည္။ အလယ္ဆင့္ ေပၚက ပလပ္စတစ္ျခင္းေလးထဲမွာလည္း
အ တြင္းခံေတြ အပုံလိုက္ရွိသည္။ မင္းခန႔္ မိန္းမေတြကို စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ အဝတ္အစား အ ေၾကာင္းကိုေတာ့ သိပ္နားမလည္ပါ။ စိတ္လည္းမဝင္စား။ သူစိတ္ဝင္စားတာက
မိန္းမေတြ ၏ အဝတ္မဲ့ေသာ ကိုယ္သာျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အခုျမင္ေနရတာေတြကေတာ့ ဒီရပ္ ကြက္၊ ဒီအိမ္ႏွင့္ မတန္ ေအာင္ တန္ဖိုးႀကီးသည့္ အဝတ္အစားေတြ ဆိုတာ
အျမင္နဲ႔ပင္ မွန္းမိသည္။ ဒါဆိုရင္ ေဆး႐ုံမွာ တုန္းက အေပါစားဖန္စီ ေတြဟု ထင္ခဲ့သည့္ နားဆြဲ ႏွင့္ လက္ေကာက္သည္ တန္ေၾကးတခုေတာ့ ရွိနိုင္၏။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့
ေဆး႐ုံက ဆင္းမည့္ မနက္က မူေလးကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးပစ္ခဲ့သည္။
ဒီလို မ်ိဳးေတြ ဝယ္ နိုင္ေအာင္ သုံးနိုင္ေအာင္ ပန္းအိျဖဴ ဘာလုပ္သလဲဆို တာသိခ်င္လာ သည္။ အိမ္ကထြက္ေျပးၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ လာေနေသာ သူေဌးသမီး လည္းျဖစ္
ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ခ်မ္းသာ သည့္ မိဘ အသိုင္းအဝိုင္းရွိလၽွင္ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္မွာ ပစ္ထားၾကမည္ မဟုတ္။ ေဆးကုေပးခဲ့သည့္ မျမတ္စုတို႔ ညီအမ
သည္ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ တစုံတရာပတ္သက္ေန သလားဟု ထပ္ေတြးမိျပန္သည္။
“ေတာ္ၿပီ ဒါေတြစဥ္းစားလို႔ ဗိုက္မဝဘူး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အျဖစ္မွန္ေပၚလိမ့္မယ္”
မသိတာေတြကို ႀကံဖန္စဥ္းစား မေနေတာ့ဘဲ သားေရေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဖြင့္ လိုက္ တာႏွင့္ အဝတ္ေတြကိုပဲ ျမင္ရသည္။ ဒါေလာက္ေတာင္မ်ားတဲ့ အဝတ္အစားေတြ
ကိုဘယ္ႏွစ္ ထည္ရွိသလဲ ဆိုတာပန္းအိျဖဴ ေတာင္သိခ်င္မွသိလိမ့္မည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၾကည္မာက ဇယားမရႈပ္ေစရန္ ေသတၱာေတြကို မဖြင့္လိုဟု ျငင္းခဲ့တာျဖစ္မည္။
“ပိုက္ဆံ ျပတ္လို႔ကေတာ့ အကုန္ေရာင္းစားပစ္မယ္”

စိတ္ထဲက ႀကိမ္းဝါးလိုက္ၿပီး ေသတၱာကို ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ ဒီေသတၱာအခြံေတာင္ ေတာ္ ေတာ္ တန္ေၾကးရွိသည္။ သူခိုးေစ်းႏွင့္ ေရာင္းရင္ေတာင္ တေသာင္းခြဲ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္
ရနိုင္သည္ ဟု ထင္၏။ အျပင္က ဖိနပ္ေတြလည္း ရွိေသး၏။
“အား …ဆာေတာင္ဆာလာၿပီ၊”
ဒီကိုေရာက္ကထဲက ေရေတာင္မေသာက္ရေသးတာ မင္းခန႔္ အခုမွ သတိရသည္။ မီးဖိုခန္း ထဲ မွာေတာ့ ေသာက္ေရအိုး တလုံးေတြ႕ခဲ့သည္။ ဘယ္သူ႔ဟာလဲေတာ့မသိ။ တခြက္
ေလာက္ႏွင့္ ေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိနိုင္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေရသြားေသာက္ကာ ညေနစာ အ တြက္စဥ္းစားရ သည္။ ေဆး႐ုံမွာတုန္းကေတာ့ မမအုန္းတို႔ မူေလး တို႔က စီစဥ္ေပးသည္။ လက္က်န္အခ်ိဳရည္ ေတြမုန႔္ေတြ ထားပစ္ခဲ့တာ အခုမွ ေနာင္တရ၏။ ပါလာရင္ ညေနစာ အတြက္ေခါင္းစားစရာ မလိုပါ။ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဟင္းခ်က္စရာတခ်ိဳ႕ေတြ႕ေသာ္လည္း မထိ
ရဲပါ။ ထိရဲရင္လည္း မင္းခန႔္ က ဘာမွဟုတၱိပတၱိ ခ်က္တတ္တာမဟုတ္။
ၾကည္မာႏွင့္ ဒီကို အလာတုန္းက လမ္းမွာ ဘာဆိုင္ျမင္ခဲ့သလဲဟု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ မိ သည္။ လမ္းထိပ္နားမေရာက္တေရာက္ တြင္စတိုးဆိုင္တခုရွိ၏။ အဲဒီမ်က္ေစာင္းထိုးတြင္
အသုတ္ ဆိုင္လိုလို မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္လိုလို တခုေတြ႕သည္ ဟုျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ စတိုးဆိုင္မွာ ေတာ့ ေပါင္မုန႔္ ကိတ္မုန႔္ ႏွင့္ အခ်ိဳရည္ေလာက္ေတာ့ရနိုင္သည္။ နာရီ ကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီ ထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္။ လက္ကိုင္အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ရွည္ ေလး ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ အကၽြမ္းတဝင္ မရွိသည့္ေနရာတြင္ အျပင္ကို ေစာေစာထြက္တာ
ေကာင္း၏။
အိမ္ဝမွာ ထမိန္ျပင္ဝတ္ရင္း တံခါးလက္ကိုင္ကြင္းမွာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ေသာ့ခေလာက္ကို ျမင္မွ ေသာ့တြဲကို သတိရၿပီး သြားယူစမ္းၾကည့္ရာ မင္းခန႔္ထင္သည့္ အတိုင္း ေသာ့အ
ႀကီးက အိမ္ ေသာ့ျဖစ္သည္။ ေသာ့ခတ္ၿပီး လမ္းေပၚကို ေခါင္းေလး မသိမသာငုံ႔ၿပီးတက္ လာခဲ့သည္။ ပန္း အိျဖဴႏွင့္ သိကၽြမ္းသူေတြ ႏွင့္တိုးမွာစိုး၏။
ေန႔ခင္းကေတြ႕ခဲ့သည့္ အသုတ္ဆိုင္လိုလို ဆိုင္ေလးက မရွိေတာ့။ ခုံေတြေတာင္ေခါက္ သိမ္း ထားတာကိုျမင္ရလို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ပ်က္သြားရသည္။ မထူးေတာ့ဟု လမ္းထိပ္ဖက္ ကို
ထြက္လာၿပီး စတိုးဆိုင္ထဲပဲ ဝင္ခဲ့၏။ ဆိုင္ကပစၥည္းစုံစုံလင္လင္ရွိပါသည္။ မုန႔္ေတြလဲ ေတြ႕ရ၏။
“အိျဖဴ ..ေနေကာင္းသြားၿပီလား”
“ဟုတ္ ..ဟုတ္ကဲ့”
တ႐ုတ္လူမ်ိဳးျဖစ္ပုံရ သည့္ဆိုင္ရွင္မဝဝႀကီးက ဆီးႏႈတ္ဆက္သည္။
“မေန႔က ၾကည္မာဖုန္းလာဆက္တုန္းက ဒီေန႔ ဆင္းရမယ္လို႔ေတာ့ေျပာသား၊ အခု ဘယ္လို ေနေသးလဲ”
“ဟုတ္ကဲ့…ေကာင္းပါတယ္”
စကားဆက္ရွည္ေနရမွာဖိုးလို႔ ေပါင္မုန႔္ တထုပ္ႏွင့္ ပိုကာတဗူး ယူၿပီး ပိုက္ဆံထုတ္ေပး လိုက္သည္။ အေအးဗူးယူရင္း ဖရီဇာထဲမွာ ဘီယာဗူးေတြ ပုလင္းေတြေတြ႕ေတာ့ လည္ ေခ်ာင္း ေျခာက္ၿပီး ေရငတ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ အရက္ မဟုတ္ေတာင္ ဘီယာ ေလးေတာ့ အာသာေျပတဗူးေလာက္ေမာ့ရ ရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ျဖစ္လာသည့္
စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ဆိုင္ထဲက ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္ခဲ့ရ၏။
ေပါင္မုန႔္ ေတြအခ်ိဳရည္ေတြဆိုတာက ေဆး႐ုံမွာလည္း စားခဲ့ရေတာ့ သိပ္မစားခ်င္။ ဘာ ဝယ္ရမွန္း မသိလို႔သာ ဝယ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကလည္းေစာေသးေတာ့ လမ္း
မႀကီး ေပၚတက္ၾကည့္လိုက္ဦးမည္ ဟု အိမ္မျပန္ဘဲ ဆက္လာခဲ့သည္။ တေနရာမွာ ဒန္အိုးေတြ တေျပာင္ေျပာင္ ႏွင့္ ထမင္းဆိုင္ေလး တခုကိုျမင္လိုက္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားၿပီး
ခပ္သြက္ သြက္ လာခဲ့၏။
“ဟာ …အိျဖဴေလးေတာ့ …ေဆး႐ုံက ဆင္းလာၿပီလား”
ဒီနားတဝိုက္မွာ ပန္းအိျဖဴက လူသိမ်ားပုံရသည္။ ထမင္းဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီး ကလည္း ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္၏။
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဘာဟင္းစားမလဲ သမီး၊ ငါးေျပမ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ ေလးလဲရွိတယ္၊ ဆိတ္ကလီစာ၊ ၾကက္ သား၊ ဒါက ငါးေၾကာ္၊ ဘဲဥ ခ်ဥ္ရည္လဲရွိတယ္”
“ငါးေၾကာ္နဲ႔ ပဲေပးပါ”
အခ်ဥ္အစပ္ စားခ်င္စိတ္မရွိလို႔ ငါးေၾကာ္ပဲေတာင္းလိုက္သည္။
“ထမင္းပါ ယူမွာေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ဒီမွာပဲစားမယ္”
“ေအာ္ …ေအးေအး၊ ရတယ္၊ ေဒၚႀကီးက ပါဆယ္လားလို႔”
ပန္းအိျဖဴကေတာ့ ပါဆယ္ဝယ္ေလ့ ရွိပုံရသည္။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ဝယ္လို႔ မျဖစ္။ေတာ္ ၾကာ ပန္းကန္မွားၿပီးထည့္စားမိရင္ ၾကည္မာႏွင့္ ရွင္းေနရဦးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွ႕က ခုံပုေလးမွာ
ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ထမင္း၊ ငါးေၾကာ္ႏွင့္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း လာခ်ေပးၿပီးေနာက္ အေဒၚႀကီးက အ နားမွာ ဝင္ထိုင္သည္။ အထူးဧည့္သည္မို႔ ဧည့္ခံတာလားဟုေတြးရင္း မင္းခန႔္ ထမင္းစ စား
လိုက္၏။
“ေဒၚႀကီးလည္း သတင္းေမးခ်င္တာ၊ ၾကည္မာနဲ႔ လည္းမေတြ႕၊ ခ်ိဳခ်ိဳ ကလည္းမေလးရွား ထြက္ သြားၿပီဆို”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဥကၠာ ကလည္း ေဒၚႀကီး ေစ်းသြားတိုင္းလာလာေစာင့္ေမးတယ္၊ ေဒၚႀကီးလဲ ဘာမွမသိ ေတာ့ ဘာမွ မေျပာရဘူးေပါ့၊ အစာအဆိပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ စတိုးဆိုင္က မအိကို ခ်ိဳခ်ိဳ
ေျပာမွ ေဒၚႀကီးလဲ ျပန္ၾကားရတာ”
“ေအာ္ ..ဟုတ္ကဲ့”
နာမည္သစ္တခုေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးလိုက္မိ၏။ ဥကၠာ ဆိုသူမွာ ဘယ္သူလဲ မင္းခန႔္ သိဖို႔ လိုေကာင္းလိုပါလိမ့္မည္။ အိပ္ေဆးေသာက္သည့္ အေၾကာင္း
ကို လည္း အစာအဆိပ္ျဖစ္သည္ဟု ရပ္ကြက္ထဲမွာ မခ်ိဳေျပာသြားတာကိုလည္း မွတ္ထားရ၏။
“ေကာင္ေလးက ကြယ္ ဟိုတေန႔က ေဒၚႀကီးဆိုင္ …ဒီနား …ဒီနား ..အထိ လိုက္လာတယ္၊ ေဒၚႀကီးမွာ လန႔္လိုက္တာ၊ အိျဖဴတို႔ အိမ္ဖက္လဲ ေရာက္ခဲ့တယ္တဲ့၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့
ကြယ္ ေန႔လည္ခင္း ဆိုေတာ့ သမီးတို႔ လမ္းထဲမွာ လဲ ငမားတေကာင္ပဲ ရွိလို႔၊ ဒင္း ကလဲ မူးၿပီး ေမွာက္ေနတယ္ေလ”
ေျပာပုံက လၽွို႔ဝွက္သဲဖို ျဖစ္ေနေတာ့မင္းခန႔္ လည္း ထမင္းေတာင္ မ်ိဳရတာ အဆင္မေၿပ ပါ။ ဥကၠာဆိုသူက ပန္းအိျဖဴကို ခ်ဥ္းကပ္ေနသူလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ တစုံတရာ
ပတ္သက္ေနသူလား ဆိုတာသိခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာသည္။ စားခ်င္စိတ္ကုန္သြားလို႔ ဇြန္းျပန္ ခ်လိုက္တာကို အေဒၚႀကီးကၾကည့္ၿပီး
“ေအာင္မယ္၊ ခ်စ္ခ်စ္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္လို႔ ထမင္းေတာင္ မစားနိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ စား ပါေတာ္ စားပါ၊ ေနာက္ေန႔ က်ဳပ္ေတြ႕တာနဲ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေပးပါ့မယ္”
မစားခ်င္ေပမယ့္ ဗိုက္ျပည့္ဖို႔စားရမည္ ဆိုသည့္ အသိေၾကာင့္ ငါးေၾကာ္ကိုပဲ ဖဲ့ရြဲ႕ၿပီးကုန္ ေအာင္ စားလိုက္သည္။ ဥကၠာဆိုတာ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္ေနသူမွန္း ေသခ်ာသ ေလာက္ျဖစ္
သြားေတာ့ ပန္းအိျဖဴ အိတ္ထဲမွာေတြ႕သည့္ ကြန္ဒြန္က အဲဒီဥကၠာ ႏွင့္ ဆက္ စပ္ေနသလားဟု ေတြးမိသည္။
“စားလို႔ မေကာင္းဘူးလားအိျဖဴ”
“ဟုတ္တယ္ သိပ္မစားနိုင္ေသးဘူး၊ ဘယ္ေလာက္က်သလဲ”
“မေပးပါနဲ႔ေတာ္၊ ေဆး႐ုံတက္တုန္းကလဲ သတင္းမေမးလိုက္ရဘူး၊ လက္ေဆာင္ေလးဘာ ေလး ဝယ္မေပးလိုက္ရဘူး ၾကဳံတုန္း ေကၽြးရတာ၊ ေနပေစ၊ ေနာက္ေန႔မွယူမယ္၊ လာဦးမယ္
မဟုတ္လား၊ ေဒၚႀကီး မနက္ေစ်းသြားရင္း ဥကၠာ နဲ႔ေတြ႕ရင္ေမးခဲ့မယ္၊ ဘာမွာမလဲလို႔”
“မဟုတ္တာပဲ ..ယူပါ”
ဘယ္ေလာက္က်သလဲ မသိေသာ္လည္း တေထာင္တန္တရြက္ စားပြဲေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး ေပါင္မုန႔္ထုပ္ကို ဆြဲကာ ျမန္ျမန္ထြက္သြားလိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးက ေနာက္က ေန ဘာေတြမွန္းမသိ ေအာ္ေျပာေနေသးေသာ္လည္း မင္းခန႔္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ အိမ္ကို ျပန္ ေရာက္ေတာ့ တံခါးေသာ့ဖြင့္တာ လက္ေတြတုန္ေနသည္။ ေမာလဲေမာေန၏။ အိမ္တံခါး
ကို ျပန္ပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲေျပးဝင္ကာအိပ္ယာေပၚလွဲခ်လိုက္မိသည္။ ဘာေတြမွန္းမသိ တာေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ပါမည္လားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းမေသ ခ်ာ။ ေခါင္း ေတြ ေနာက္ကိုက္လာသည္အထိ စိတ္ရႈပ္မိရသည္။
အေမာေျပသြားေတာ့မွ လက္ကိုင္အိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး အထဲက ကြန္ဒြန္ကို ထုတ္ယူကာ အိမ္ သာထဲ သြားပစ္ခ်လိုက္၏။ လႊတ္ပစ္ဖို႔ လက္ထဲကိုင္သြားရတာကိုေတာင္ မင္းခန႔္ ရင္ ထဲမွာ
ေအာ္ဂလီ ဆန္ေနသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“အိျဖဴ ….အိျဖဴ”
အိပ္ေပ်ာ္ေနရာကေန ေခၚသံၾကားေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ေခၚသည္လို႔ မထင္။ ေခၚသံအျပင္ တံ ခါး ကို လႈပ္ရမ္းသံ တဝုန္းဝုန္းထြက္လာေတာ့မွ ေခါင္းကၾကည္သြားသည္။ ေခၚသံက
ၾကည္ မာ့ အသံ။ ၾကည္မာ အလုပ္က ျပန္လာၿပီထင္သည္။
“လာၿပီ၊ လာၿပီ”
အသံျပန္ေပးရင္း ထလိုက္ေတာ့ ထမိန္ေျပက်ေနလို႔ ကပ်ာကယာျပန္ဝတ္လိုက္ရသည္။ ေနာက္ေန႔ ေတြက်ရင္ေတာ့ဂါဝန္ ဝတ္အိပ္မွျဖစ္မည္။ မီးခလုပ္က အဝင္အထြက္အေပါက္
ေဘးမွာ ဆိုေတာ့ စမ္းဖြင့္လိုက္ၿပီး အလင္းေရာင္ရသည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ကို ခပ္သြက္သြက္ ထြက္ခဲ့၏။ ၾကည္မာျပန္လာရင္ တံခါးဖြင့္ေပးရမည္ဟု ေခါင္းထဲမွာ ရွိေသာ္လည္း ဘယ္လို
က ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ။ ဒါေတာင္မွ မင္းခန႔္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ညေနက ထမင္းမဝလို႔ ျပန္ဆာလာတာႏွင့္ ေပါင္မုံ႔ နည္းနည္း ႏွင့္ အခ်ိဳရည္ ထေသာက္
ၿပီးေနာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
“နင္ ..တမင္ လုပ္တာ မဟုတ္လား အိျဖဴ”
“ငါ …ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြား”
“အပိုေတြ၊ နင္ဘာလို႔ ေသာ့ခတ္ေပးမထားတာလဲ၊ ငါက တံခါးကိုေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ပါလို႔ ေျပာမိတာနဲ႔ နင္ တမင္အရြဲ႕တိုက္ၿပီး ခ်က္ထိုးထားတာ မဟုတ္လား”
တံခါးကို ဒီလို မပိတ္လို႔ ဘယ္လိုပိတ္ရမည္နည္း။ ေဒါသတႀကီး ႏွင့္ၾကည္မာကေတာ့ တံ ခါး ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ဝင္သြားသည္။ မင္းခန႔္လည္း တံ ခါး ျမန္ျမန္ျပန္ပိတ္ၿပီး ေနာက္ကေနေျပးလိုက္သြားမိ၏။
“ငါလဲ သတိထားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။ ေဆာရီးေနာ္ၾကည္မာ”
“အိျဖဴ”
လက္ထဲက အိတ္ကို အိပ္ယာေပၚပစ္ေပါက္ခ်လိုက္ရင္း ေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ေတာင္တုန္သြားသည္။
“ငါ နင့္ အေၾကာင္းကို မသိတဲ့ နလပိန္းတုံး မဟုတ္ဘူး၊ ငါမွားတယ္၊ မွားတာ၊ ေသေကာင္ ေပါင္းလဲျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ုံက ျပန္လာေတာ့ နင္ေျပာင္းလဲလာတယ္၊ တည္ၿငိမ္လာတယ္
ဆိုၿပီး ထင္ေနမိတာ။ ေနာက္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတာ၊ နင္ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ဘူး၊ ၾကည္မာ နင္ေစာက္တုံးမပဲ”
ေဒါသတႀကီးေျပာရင္း ကိုယ္ေပၚက အက် ႌကို ခၽြတ္ၿပီး အိပ္ယာေပၚပစ္ခ်လိုက္သည္။ စ ကပ္ ဇစ္ကို ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ဆြဲခ်၏။ ေအာက္က ပင္တီစက ဇစ္ထဲ ဝင္ညပ္
ၿပီး ဆက္ဆြဲမရ။ ကိုယ္ေပၚမွာ ဒီေလာက္ တင္းၿပီးကပ္ေနသည့္ ပင္တီက ဘယ္လိုဇစ္ၾကား ဝင္သြား သည္ကို မင္းခန႔္လည္းနားမလည္ပါ။ ၾကည္မာ့ တင္ပါးႀကီးေတြက စကပ္ႏွင့္
လည္း ဆန႔္ပုံမရပါ။ ဝင္ကူညီခ်င္ေပမယ့္ ၾကည္မာ့မ်က္ႏွာ ထား ကို ၾကည့္ၿပီး ဝင္မကူရဲ။
“ကဲ ..ဟယ္ …ကဲ ..ဟယ္”
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ျဖင့္ ပင္တီေရာ စကပ္ပါ အတြဲလိုက္ႀကီးခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ဇစ္ က အျပည့္မပြင့္ေသာေၾကာင့္ ၾကည္မာ သူမ၏ ေအာက္ပိုင္း အျပင္ေရာက္လာ ေအာင္
ေတာ္ေတာ္ အားစိုက္ တြန္းလိုက္ရသည္။ ၾကည္မာ့ကိုယ္ေပၚမွာ ဘရာစီ ယာ ေလးတ ထည္ကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိေတာ့။ ၾကည္မာ့ ညီမေလးက တင္ပါးႀကီးေတြလိုပင္ ေဖါင္းမို႔ၿပီး
တင္းေနသည္။ သူမႏွင့္ ခ်စ္ခြင့္ ရသူအတြက္ အလြန္အိစက္ေသာ အထိအ ေတြ႕ ကို ေပး မည္မွာမလြဲေပ။ ၾကည္မာႏွင့္ လက္ထပ္မည့္ သတို႔သားသည္ ေရျမဳပ္ေမြ႕ယာ ဝယ္ရန္
မ လို၊ စပရိန္ ေမြ႕ယာမလိုပါ။ ညီမေလးေပၚက ေတာအုပ္ေလးက လည္းထူထူ သိပ္သိပ္ႏွင့္ မီး ေရာင္ မွာ နက္ေျပာင္ေနသည္။ ၾကည္မာ၏ အပ်ိဳစင္ ညီမေလးကို မင္းခန႔္ အငမ္း
မရ လိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။
“အိျဖဴ ငါစိတ္တိုေနတယ္ေနာ္၊ ငါ့ကို လာမၾကည့္နဲ႔”
အလြန္ျမင္ခ်င္ေနခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းကို မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာေပမယ့္ မင္းခန႔္ ဆက္ၾကည့္ လို႔ မရေတာ့။ ၾကည္မာ့ေဒါသကို ေၾကာက္တာႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ကိုယ့္အိပ္ယာေပၚမွာပဲ
ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ ဝုန္းဒိုင္းႏွင့္ အသံေတြၾကားၿပီး ခနၾကာေတာ့ ၾကည္မာထမိန္ရင္ လ်ားႏွင့္ မွန္ေရွ႕မွာထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာေပၚက မိတ္ကပ္ေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကို တစ္သၽွဴးႏွင့္ တိုက္ဖ်က္ေနတာကိုေတြ႕ရသည္။ ေစာေစာတုန္းက အဲဒီနားမွာ မွန္မရွိ။ အခုမွ တေနရာ ရာက ယူၿပီး နံရံမွာ မွီေထာင္လိုက္တာ ျဖစ္ပုံရသည္။
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါ မခ်ိဳမွန္၊ ငါ့ကိုေပးသြားတာ ဘာျဖစ္လဲ”
မင္းခန႔္ လွမ္းၾကည့္တာကို မွန္ထဲကျမင္ပုံရသည္။ သူမဖာသာ ေတြးခ်င္သလိုေတြးၿပီး ရန္ ျပန္ေထာင္လိုက္ေသး၏။ မင္းခန႔္ ျပဳံးခ်င္လာတာႏွင့္ ၾကည္မာ မျမင္ေအာင္ အိပ္ယာေပၚ
လွဲခ်ၿပီး ျပဳံးမိသည္။ ၾကည္မာႏွင့္ ပန္းအိျဖဴဘာေၾကာင့္ မတည့္ၾကသည္ကို မင္းခန႔္ ရိပ္မိ သလိုလို ျဖစ္လာသည္။
ၾကည္မာက ရိုးသားေသာ္လည္း ေဒါသႀကီးသည္။ လူေျဖာင့္စိတ္တို ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္ မည္။ ပန္းအိျဖဴကလည္း မင္းခန႔္ နားလည္မိသေလာက္ဆိုရင္ တဇြတ္ထိုးတယူသန္ ႏွင့္
သူမ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္သူျဖစ္သည္။ ကိန္းခန္းလည္းႀကီးပုံရ၏။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထိပ္ တိုက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕ ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ပန္းအိျဖဴ၏ စိတ္ေနစိတ္ထား အေျခအေန
ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မင္းခန႔္ ဖက္က ဘာမွ မေသခ်ာေသာ္လည္း ၾကည္မာ့ကိုေတာ့ သနားမိ သည္။ သူမ၏ အလုပ္ခြင္ဆိုတာက အလြန္စိတ္တိုစရာေကာင္းသည့္ အရက္သမား
ေတြကို သည္းခံ ဆက္ဆံရသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ တခုခု အဆင္မေျပတာရွိရင္ ၾကည္မာ့လို စိတ္ ႀကီး သည့္ မိန္းကေလး တေယာက္အေနႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ အရမ္းကို ခက္ခဲ
ပင္ပန္းပါ လိမ့္မည္။
အခုလည္း အလုပ္မွာ စိတ္တိုစရာတခုခု ၾကဳံၿပီးၾကည္မာ ဒီေလာက္အထိျဖစ္သြားတာျဖစ္ လိမ့္မည္။ သူမ စိတ္ေျပသည္ အထိေတာင္းပန္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး မင္းခန႔္ ျပန္ထကာ
ၾကည္မာ့ နားကို တိုးကပ္သြားမိသည္။
“အလုပ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္လာတာလဲ ၾကည္မာ၊ အရက္သမားေတြက ဘယ္လိုရစ္လိုက္လို႔လဲ”
“ဘယ္လိုမွ မရစ္ဘူး၊ ဘာမွလဲ မျဖစ္ဘူး၊ အိမ္ေရာက္မွ ေစာက္ခ်ိဳးမေျပလို႔ စိတ္တိုရတာ”
မင္းခန႔္ ရင္ထဲဒိန္းကနဲျဖစ္သြားသည္။ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္သည့္တိုင္ေအာင္ ရင္ေတြတ လွပ္လွပ္တုန္ၿပီး ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာသည္။ ၾကည္မာ့ ရန္စကားေၾကာင့္
ဒီ ေလာက္ျဖစ္သြားရတာ မဟုတ္ပါ။ အမွန္မထင္ၾကည့္လိုက္မိသည့္ မွန္ထဲတြင္ ၾကည္မာ ၏ ေနာက္မွ ဆံပင္ညိဳညိဳ ႏွင့္ မိန္းကေလးတေယာက္၏ မ်က္ႏွာကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ျဖဴ
ေဖ်ာ့ ေသာ မ်က္ႏွာက ညိဳးငယ္ ေန၏။ မင္းခန႔္ အတြက္ကေတာ့ တေစ ၦ တေကာင္ကို ျမင္ လိုက္ ရ သလိုပင္။ ေသဆုံးခဲ့ ၿပီးၿပီ ျဖစ္ေသာ ပန္းအိျဖဴ၏ မ်က္ႏွာ ကို သူ၏ မ်က္ႏွာ
လို႔ မင္းခန႔္ ဘယ္ လိုမွ လက္ခံလို႔ မရပါ။
ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္က်သြားေသာ မင္းခန႔္ကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္မာ မ်က္ႏွာေလးမဲ့ၿပီး အခန္း ထဲကေနထြက္သြား၏။ ခုခ်ိန္မွာမင္းခန႔္ ၾကည္မာ့ကို စိတ္မဝင္စားနိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ထိတ္
လန႔္ မႈထဲမွာကိုယ္ျပန္ၿပီးခ်ာလည္လိုက္ေနသည္။
“အဓိက ကေတာ့စိတ္ပါပဲဗ်ာ”
ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ေဆး႐ုံမွာတုန္းက ေဒါက္တာေအာင္ဇင္လတ္ ေျပာခဲ့သည့္ စကား တ ခြန္းက နားထဲကို ျပန္ဝင္ေရာက္လာသည္။ မ်က္လုံးကို မွိတ္ၿပီးကိုယ္ဘာျဖစ္ေနသလဲ ဆို
တာ သ႐ုပ္ခြဲဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ ေသဆုံးၿပီးသူတေယာက္၏ မ်က္ႏွာျဖစ္ေနလို႔ မ ၾကည့္ ဝံ့တာလားဟု ေတြးၾကည့္၏။ သိပ္မေသခ်ာပါ။ အမ်ားသူငါ သတ္မွတ္ခ်က္တြင္ မင္းခန႔္
သာေသဆုံးသြားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ပန္းအိျဖဴကေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနေသး သည္။ ပန္း အိျဖဴေ သဆုံးသြားၿပီဆိုတာကို မင္းခန႔္ တေယာက္သာသိသည္။ မင္းခန႔္ မေသဘူးဆို တာကို
လည္း မင္းခန႔္ တေယာက္သာသိသည္။
ေရွ႕ေလၽွာက္ရမည့္ ခရီးအရွည္ႀကီးရွိေသးသည္။ ေသြးပ်က္ေနလို႔ မျဖစ္။ ေဒါက္တာေအာင္ ဇင္လတ္ေျပာသလို စိတ္က အေရးႀကီးသည္။ ထိုစိတ္ကို တည္ေဆာက္နိုင္ဖို႔ အေရးႀကီး၏။
မင္းခန႔္ မ်က္လုံးက ၾကည္မာခ်ထားခဲ့သည့္ မွန္ဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ ေကာက္ယူလိုက္ ခ်င္ေပမယ့္ ၾကည္မာႏွင့္ ေနာက္ထပ္စကားမေျပာခ်င္။ ပန္းအိျဖဴလည္း မိန္းကေလး တ
ေယာက္ျဖစ္၏။ မွန္တခ်ပ္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ရွိမွာမလြဲပါ။
ဟိုဟိုဒီဒီ မ်က္စိကစားရင္း ေျခရင္းကေသတၱာေဘးတြင္ ေလးေထာင့္ျခင္းေလး တလုံးသြား ေတြ႕သည္။ အဖုံးပါသည့္ ျခင္းေလးထဲတြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ လက္သည္းနီ စသည့္ အလွျပင္
ပစၥည္း ေတြႏွင့္ အလွဆီ ဗူးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ရသည္။ လက္သည္းညႇပ္ လို တိုလီ မုတ္ စေတြလည္း ရွိသည္။ မွန္ေတာ့မေတြ႕ စိတ္ပ်က္ၿပီး အဖုံးျပန္ပိတ္လိုက္ေတာ့မွ ျခင္း ႏွင့္နံရံ ၾကား တြင္ ေထာင္ထားသည့္ ေလးေထာင့္ အခ်ပ္တခ်ပ္ကို ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ ထင္လို႔ ယူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလ်ားတေတာင္ အနံ တေပေလာက္ရွိမည့္ မွန္ႀကီးတခ်ပ္ ျဖစ္ေန သည္။
“နင့္ကိစၥ ေတြ မၿပီးေသးဘူးလား၊ ငါၿပီးရင္ မီးပိတ္ေတာ့မယ္”
ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကိုယ္ရႈပ္ေနလို႔ ၾကည္မာျပန္ဝင္လာတာကိုေတာင္ သတိမထားလိုက္မိပါ။ ျခင္ေထာင္ႀကိဳးေတြကို ခ်ိတ္ရင္း ေျပာလိုက္သည့္ ၾကည္မာ့စကားေၾကာင့္
“ၿပီး …ၿပီးပါၿပီ”

မွန္ကိုျခင္းေတာင္းေပၚျပန္တင္ၿပီး မင္းခန႔္လည္း ျခင္ေထာင္ေထာင္ရသည္။ နံရံက ခ်ိတ္ က ေလး ေတြမွာ လိုက္ခ်ိတ္လိုက္႐ုံပဲဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။ ဒါေတာင္မွ အစပိုင္းမွာ ျခင္ ေထာင္ကိုင္ၿပီး ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနမိလို႔ ၾကည္မာ မ်က္ေစာင္းထိုးတာခံလိုက္ရေသးသည္။ မင္း ခန႔္ ၿပီးလို႔ ျခင္ေထာင္ထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ၾကည္မာက
မီးပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ ပင္ပန္း လာ တာ ဆိုေတာ့ သူမလည္း အိပ္ခ်င္ေပမည္။ သူတို႔ေတြက ဆိုင္ေတြကိုသြားရင္ ထိုင္ခြင့္ ေတာင္မရ။ ၀ိုင္းေတြနားမွာ မတ္တပ္ေလးေတြ
ရပ္ေနရတာ မင္းခန႔္ သိ၏။ အလြန္ေၿခ ေညာင္းရသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။
ဘာမွေတာင္မၾကာသည့္ အခ်ိန္အတြင္းမွာၾကည္မာ အသက္မွန္မွန္ရႉၿပီး အိပ္ေမာက်သြား ေပမယ့္ မင္းခန႔္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ေစာေစာက ျမင္လိုက္ရသည့္
ပန္းအိျဖဴ ၏ ပုံရိပ္က မ်က္လုံးထဲမွာ တဝဲဝဲလည္ေနသည္။ ဒါေတာင္မွ အမွတ္တမဲ့ ျမင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္မဟုတ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္
ခြင့္ရရင္ ဘယ္လို ေနမလဲ ဟု သိခ်င္လာသည္။ အိပ္မေပ်ာ္မည့္တူတူ မထူးေတာ့ဟု စိတ္ေပၚလာ၏။
အိပ္ယာထဲကေန အသာေလးထလာၿပီး မွန္ကိုစမ္းယူကာ ရင္ခြင္မွာပိုက္လိုက္ ၿပီးေတာ့ ေမွာင္ထဲမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ အခန္းျပင္ကို ထြက္ခဲ့၏။ အိမ္ေရွ႕ခန္းကိုသြားခ်င္ ေပမယ့္
မီး ဖြင့္ လိုက္ရင္ ၾကည္မာ နိုးသြားမွာစိုးလို႔ အေနာက္ဖက္ကိုလာခဲ့သည္။ အိမ္က လည္း အ ခန္းသုံးခန္းပဲ ရွိသည္။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္းႏွင့္ မီးဖို ဒီသုံးခုသာရွိသည္။ မီး
ဖိုက မီး ခလုပ္ကလည္း အခန္းဝမွာပဲ ရွိလို႔ အလြယ္တကူဖြင့္လိုက္နိုင္သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္း မီးကို ဖြင့္လိုက္ရင္ အိပ္ခန္းထဲကို အလင္းေရာင္ဝင္ေၾကာင္း ညဦးပိုင္းကထဲက
မင္းခန႔္ သိခဲ့ သည္။
မီးေရာင္လင္းသြားသည္ႏွင့္ စားပြဲဝိုင္းေလးမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီးမွန္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္၏။ ၿပီးမွ မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္ၿပီး မွန္ကို မ်က္ႏွာေရွ႕မွာေထာင္ၿပီး မ်က္စိကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္ၾကည့္
လိုက္၏။
အညိဳေရာင္ဆံပင္ေတြက အနည္းငယ္ေတာ့ေကြ႕လိမ္ေနသည္။ နဖူးေပၚ ဝဲက်ေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္လိုက္သည့္ အခါ မ်က္ႏွာကို ပိုၿပီး ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရသည္။ မ်က္ခုံး ႏွင့္
မ်က္လုံးက အ ေန ေတာ္ေလာက္ဟု ဆိုနိုင္ေသာ္လည္း ႏွာတံက အခ်ိဳးမက် ဟု မင္း ခန႔္ထင္သည္။ ဘယ္ လို အခ်ိဳးမက်တာလဲဆိုရင္ေတာ့ မေျဖတတ္ပါ။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းက နည္း
နည္း ထူသည္ဟု ထင္မိသည္။ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရဆိုးေလာက္ေအာင္လဲ မဟုတ္။ အားလုံးကို ျခဳံငုံၿပီးေျပာရရင္ မွန္ထဲမွာ ရွိေနတာ မင္းခန႔္ အရင္ တုန္းက လုံးဝ မ ေတြ႕ခဲ့ဖူး သည့္
မိန္းကေလးတေယာက္၏ မ်က္ႏွာျဖစ္သည္။ တခု ေတာ့ ရွိသည္။ မ်က္လုံး ကိုတည့္ တည့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္ေက်ာထဲစိမ့္ ကနဲျဖစ္ သြား၏။
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဘာထူးျခားလို႔လဲ”
စိတ္ကိုအားတင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ မွန္ထဲက ပုံရိပ္ကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေန မိ သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရွိသမၽွ အစိတ္အပိုင္း အကုန္လုံးကိုလိုက္ၾကည့္သည္။ ၾကည့္ေန
ရင္း တခါတခါက်ရင္ မိန္းကေလးမ်က္ႏွာက ျပဳံးေယာင္သမ္းလာသည္။ တခါတရံက် ရင္ မဲ့ သလိုလို ျဖစ္သြားၿပီး တခါတရံက်ရင္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြက ရီေဝၿပီး ညိဳးေယာ္ႏြမ္းေဖ်ာ့
သည့္ မ်က္ႏွာကိုျမင္ရသည္။
ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ရဲလာသည့္ အခါ အထဲကပုံကျပဳံးသည္ဟုထင္ရင္ မင္းခန႔္ကျပဳံး ျပလိုက္သည္။ မဲ့သည္ဟုထင္ရင္ မဲ့ျပလိုက္သည္။ ညိဳးငယ္ေနသည္ဟုထင္ရင္ ပိုၿပီးညိဳး
ငယ္ ေအာင္လုပ္ျပလိုက္သည္။ ကေလးကလား ရယ္စရာေတြဟု ေတြးမိေသး ေပ မယ့္ ခုခ်ိန္ မွာဒီလိုလုပ္ေနရတာ မင္းခန႔္ အတြက္ နည္းနည္းေျဖသာသလိုလို ရွိ၏။ အတိုင္း အ
တာ တခုအထိစိတ္ေက်နပ္သြားသည္ဟု ထင္ ေတာ့မွ ရပ္လိုက္သည္။ ထရပ္လိုက္ေတာ့မွ ခါးေတြေညာင္းၿပီးေျခေထာက္ေတြလည္း ထုံ ေနတာကို သတိထားလိုက္မိသည္။
ကိုယ္အ ထက္ပိုင္းကို ဟိုဒီလွည့္လိုက္သည့္ အခါ အသံ ေတြ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သြား၏။
စိတ္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ အခန္းထဲျပန္လာၿပီးေနာက္ ျခင္ေထာင္ထဲဝင္အိပ္လိုက္ရာ တခ်ိဳးထဲ အိပ္ ေပ်ာ္သြားသည္။ မွန္ထဲက မ်က္ႏွာကိုျပန္ၾကည့္ရဲလၽွင္ အျပင္မွာလည္း ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္
ပတ္ သက္ တာေတြကို ရင္ဆိုင္ရဲေတာ့မည္ဟု ကိုယ့္စိတ္ကိုျပန္ပိုင္းျဖတ္လိုက္၏။
ခုရက္ ပိုင္းမွာ အိပ္ေနျဖစ္တာ မ်ားလို႔ မနက္က်ေတာ့ ခပ္ေစာေစာ နိုးေပမယ့္ လူကၾကည္ ၾကည္လင္လင္ ရွိပါ၏။ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မထေသးဘဲ ႏွပ္ေနၿပီး ရွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ
အိပ္ယာထဲက ထြက္လာသည္ အထိၾကည္မာ မနိုးေသးပါ။ မင္းခန႔္ ကိုေက်ာေပး ရင္း တ ေစာင္းေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ပန္းအိျဖဴကို ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္ပုံရသည္။ အိပ္ တာ
ေတာင္ ေက်ာေပးအိပ္၏။
မင္းခန႔္ အတြက္သတ္မွတ္ထားသည့္ အတိုင္း မခ်ိဳပိုင္ခဲ့ေသာ ေရစည္မွ ေရျဖင့္ မ်က္ႏွာ သစ္ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီး ျပန္ဝင္လာသည္အထိ ၾကည္မာ မနိုးေသး။ မ်က္ႏွာ မသစ္ခင္
အိမ္သာဝင္ေတာ့လည္း မခ်ိဳေရပဲ ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ႏွင့္ သြားတိုက္ေဆး သြား ပြတ္တံ ေတြ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္သည့္ မမအုန္း ကို ေက်းဇူးတင္ မိ သည္။ ဒါေတြသာ ပါ
မလာရင္ ၾကည္မာ မနိုးမခ်င္း ပန္းအိျဖဴ၏ ပစၥည္းေတြ ဘယ္မွာ မွန္းမသိသည့္ မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ခက္မည္။
ထမင္းစားပြဲေလး မွာထိုင္ၿပီး ညေနကဝယ္ထားသည့္ ေပါင္မုန႔္ကို ေရႏွင့္ ေမၽွာခ်ေနတုန္း ၾကည္မာနိုးလာသည္။ ညကေလာက္မ်က္ႏွာ မတင္းမာေတာ့ေသာ္လည္း မင္းခန႔္ကို ခပ္
တည္တည္ ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ေဖးကို ဆင္းသြား၏။ မဆင္းခင္ တံခါးၾကားက ရာဘာဖိနပ္ ေလးတရံကို ယူစီးလိုက္တာကို ျမင္ရလို႔ သူမ ဆင္းသြားၿပီးသည္ႏွင့္ မသိမသာေလး တံ
ခါး နားကို သြားၾကည့္ေတာ့ ရာဘာကြင္းထိုးဖိနပ္ေလးတရံကို ေတြ႕သည္။ စြပ္ၾကည့္ေတာ့ေၿခ ေထာက္ႏွင့္ အေတာ္ပဲျဖစ္သည္။ အရင္ကဒါကို မေတြ႕လို႔ ေနာက္ကိုဆင္းရင္ အိမ္ေရွ႕
က ကတၱီပါ ဖိနပ္ကို သြားျပန္ယူေနရသည္။
ၾကည္မာ ကိစၥဝိစၥေတြ ၿပီးလို႔ မီးဖိုထဲျပန္ဝင္လာခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္က ေနရာမွာျပန္ထိုင္ၿပီး ေပါင္ မုန႔္စားေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ၾကည္မာလာေတာ့ ဖြင့္လက္စ ေပါင္မုန႔္ထုပ္ကို ၾကည္မာ့ဖက္ကို
ထိုးေပးလိုက္၏။
“ေရာ့ ၾကည္မာ၊ စား”
မင္းခန႔္ကို တခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“မစားေတာ့ဘူး၊ မီးလာေနတယ္၊ ေခါက္ဆြဲပဲ ျပဳတ္ေသာက္လိုက္ေတာ့မယ္”
ပန္းကန္စင္ေအာက္နား မွာခ်ထားသည့္ မုန႔္ပုံးတပုံး ကိုၾကည္မာ ဖြင့္ၿပီး ေခါက္ဆြဲေျခာက္ တထုပ္ ယူလိုက္၏။ ပန္းကန္စင္၏ တျခားဖက္ထိပ္တြင္ ေနာက္ထပ္မုန႔္ပုံး တပုံးေတြ႕သည္။
ထိုမုန႔္ ပုံးေပၚတြင္ အိ ဟု ေဆာ့ပင္ႏွင့္ ေရးထားတာျမင္လို႔ မင္းခန႔္ ထယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္သည္။ အထဲမွာ ေကာ္ဖီမစ္ ထုပ္ေတြေတြ႕ရ၏။ ေပါင္မုန႔္ကို ေရႏွင့္ ေမ်ာမည့္အစား ေကာ္
ဖီေလး ႏွင့္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးကို ဘယ္လိုလုပ္ ရမလဲ ဆိုတာမင္းခန႔္ မစဥ္းစားတတ္။ ေရေႏြးတည္ဖို႔ ခရားတခုေတာ့ေတြ႕သည္။ တခုထဲ ဆိုေတာ့
ဘုံသုံး ျဖစ္နိုင္၏။ ၾကည္မာ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လၽွပ္စစ္ဖိုမွာ ဒယ္အိုးေလးတလုံး ႏွင့္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေန သည္။
“ၾကည္မာ၊ ဒီမီးဖိုက ဂက္စ္ ရွိေသးရဲ့လားမသိဘူး”
“နင္ပဲ သုံးတာ ငါဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ၊ မခ်ိဳေရေႏြးတည္ တုန္းကေတာ့ ရေသးတယ္၊ ငါ လုံးဝ မကိုင္ဘူးေနာ္”
ေဒါသတႀကီးတုန႔္ျပန္လာသည့္ၾကည္မာ့ကို မင္းခန႔္ စိတ္မဆိုးပါ။ ျပဳံးခ်င္လာတာႏွင့္ ျပဳံးမိ သည္။ ျပဳံးရာကေန ရယ္ခ်င္လာလို႔ ရယ္မိသည္။ ေပ်ာ္လို႔ ရယ္တာမဟုတ္ပါ။ မင္းခန႔္ ခုခ်ိန္
ထိ စူး စမ္းနိုင္သမၽွ ပန္းအိျဖဴႏွင့္ ပတ္သက္တာေတြသည္ တကယ္ေတာ့ အေပၚယံ သက္သက္ အေသးအဖြဲ ေလးေတြသာျဖစ္သည္။ ေဖၚထုတ္ရဦးမည့္ ေျဖရွင္းရဦးမည့္ ခက္ ခဲ
ရႈပ္ေထြးေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိ နိုင္ေသးသည္။ ၾကည္မာ၏ နားမ လည္ သည့္ အ ၾကည့္ကို ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့ဘဲ မင္းခန႔္ စိတ္မသက္သာစြာ ဆက္ရယ္ေန မိပါသည္။
ၾကည္မာကေတာ့ မင္းခန႔္ကို ႐ူးသြားၿပီ ဟု ထင္ေကာင္းထင္ပါလိမ့္မည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx”

အခန္း -၃ (င)

အဝတ္ေလၽွာ္ရင္း လက္သည္းေတြ က်ိဳးကုန္ကထဲက မင္းခန႔္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ဒါေပ မယ့္ ဒီေန႔ တေန႔လုံး အဆင္မေၿပ တာေတြ ျဖစ္လာဦးေတာ့မည္ဟု လုံးဝ မေတြးမိခဲ့ပါ။
ပန္း အိျဖဴ တုန္းကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္သည္ မသိ။ မင္းခန႔္ အတြက္ကေတာ့ လက္သည္း ရွည္ ေတြက စိတ္မရွည္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ဟို အရင္က စက္ႏွင့္ေလၽွာ္တာဆိုေတာ့
လြယ္ကူ သက္သာ သည္။ ဒီမွာက စက္မရွိေတာ့ လက္ ကိုပဲ အားကိုးရသည္။ မေလၽွာ္ လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့။ ေဆး႐ုံမွာထဲက မခ်ိဳအဝတ္ေတြ ဝတ္ ခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ ေတာ့
လည္း ဆက္ ဝတ္ေနသည္။မ်ားျပားလြန္းသည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ အဝတ္အစားေတြကို ထိ ေတာင္ မ ထိျဖစ္ ေသး။ ေဆး႐ုံမွာ ပိုက္ဆံေပးေလၽွာ္ခဲ့သည့္ အ ဝတ္ေတြကိုေတာင္ ျပန္ဝတ္
လို႔ ကုန္ၿပီခဲ့ၿပီ။
အဝတ္ေလၽွာ္တာကို ရပ္ၿပီး အခန္းထဲက လက္သည္းညႇပ္သြားယူစဥ္ အိမ္ေရွ႕ခန္းဖက္က ၾကည္မာ ဘုရားရွိခိုးေနသံၾကားရသည္။ ေဆး႐ုံမွာ ကထဲက ဆိုးေဆးေတြ အကုန္နီးပါး
ပ်က္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ လက္သည္းေတြေရာ ေျဖသည္းေတြပါ အကုန္ညႇပ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အဝတ္ဆက္ေလၽွာ္၏။ ထမိန္ေတြေလၽွာ္ရသည့္ အခါမွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးခံ
စား ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိေတာ့ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးရ၏။ ဝတ္ ေတာင္ဝတ္ခဲ့ ရၿပီးမွေတာ့ က်န္တာမထူးေတာ့ပါ။
အဓိက ကေတာ့ ၾကည္မာ့ကို ဒီအဝတ္ေတြေပးခ်င္ျခင္းျဖစ္၏။ ၾကည္မာ့မွာ အဝတ္အစား သိပ္မရွိပါ။ ပန္းအိျဖဴမွာ ဘီရိုတလုံး၊ ေသတၱာတလုံး ရွိေပမယ့္ ၾကည္မာ့ ဆီမွာေတာ့
သံ ေသတၱာေလး တလုံးႏွင့္ ေႁမြေရခြံ အိတ္တလုံးသာရွိသည္။ မခ်ိဳက အဝတ္အစားေတြေပး ခဲ့သည္ ဆိုရာတြင္ ေပါမ်ားသည့္ ပန္းအိျဖဴထက္ ႏြမ္းပါးေသာ ၾကည္မာ့ကို သာေပး
ခ်င္ တာျဖစ္မည္။ မင္းခန႔္ အတြက္လိုအပ္လာသည့္ အခါ ၾကည္မာက ပန္းအိျဖဴ အဝတ္အ စား ေတြကို မထိခ်င္သည့္ အတြက္ ေဆး႐ုံကိုဒါေတြလာေပးတာလို႔ တြက္မိ၏။
မေလၽွာ္ဖြပ္ရေသးတာေတြ သြားေပးလို႔ ကေတာ့ မီးပုံထဲကို ယမ္းအိုးပစ္ခ်တာႏွင့္ ျခားမည္မ ထင္။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း အားက်ိဳးမာန္တက္ ေလၽွာ္ခဲ့ ျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။ အိမ္ေပၚျပန္
တက္ လာေတာ့ မီးဖိုေပၚမွာ ဟင္းအိုးတလုံးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ၾကည္မာ့ ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘုရားရွိခိုး တာ ၿပီးသြားၿပီထင္သည္။
“နင္စားဖို႔ ဘာမွ မလုပ္ဘူးလား”
“ဒီေန႔ ေဆး႐ုံျပန္သြားျပရမယ္ေလ၊ လမ္းက်မွပဲ ဝယ္စားေတာ့မယ္”
“ေအာ္ ..အင္း ..အင္း”
ၾကည္မာႏွင့္ ဆက္ဆံေရး ေတာက္ေလၽွာက္ေျပလည္ေနသည္လို႔ ဆိုရမည္။ အဆင္ေျပေၿပ ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ၾကည္မာလည္း အံ့ၾသေနပုံရ၏။ မေန႔တုန္းက ဆိုရင္ ေရစည္လွည္း
သမား အိမ္ေရွ႕ကေနလာေအာ္လို႔ ေနာက္က ေရစည္ေတြ အကုန္ျဖည့္ခိုင္းလိုက္သည္။ ၾကည္မာ အလုပ္သြားေနလို႔ မရွိ။ မနက္ကေတာ့ သူမ၏ ေရစည္ ေရျပည့္ေနတာျမင္ေတာ့
မင္းခန႔္ကို ပိုက္ဆံ ၂၀၀ လာေပးသည္။
“ေနပါေစ၊ နင့္ဟာက သိပ္မေလ်ာ့ပါဘူး၊ ေရပို ေနလို႔ ထည့္ခိုင္းလိုက္တာပါ”
သိပ္ယုံပုံမရေပမယ့္ ပိုက္ဆံျပန္ယူသြားသည္။ မင္းခန႔္ ကိုလည္း ခနခနလွမ္းၾကည့္၏။ မင္း ခန႔္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ေရဖိုး၂၀၀ ေလာက္ကို ပန္းအိျဖဴ ဆိုရင္ ကပ္
သတ္ တတ္သလားေတာ့ မသိပါ။
ေရခ်ိဳးမယ္ ဆိုၿပီးဆင္းလာေတာ့ ထပ္ၿပီး စိတ္ညစ္ရျပန္ သည္။ အရင္ကဆိုရင္ ေရ ခ်ိဳး ခန္း ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်ိဳးလာရာကေန ထမိန္ရင္လ်ားႏွင့္ ေရခ်ိဳးရမည့္ကိစၥက
မလြတ္ လပ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ေရနည္းေနသည့္အျပင္ မလြတ္မလပ္ မခ်ိဳးခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ ဒီ အိမ္ကို ေရာက္ကထဲက ေရမခ်ိဳးျဖစ္ေသး။ ေဆး႐ုံမွာ့ တခါခ်ိဳး တုန္းက ေရခ်ိဳး
ခန္း ထဲမွာ ဆိုေတာ့ လြတ္လပ္သည္။ ခ်ိဳးေနက် အတိုင္း ကိုယ္လုံး တီး ႏွင့္ ခ်ိဳးလို႔ရ၏။ဒါ ေပမယ့္ အဝတ္မပါေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ ၾကည့္ ရဲလို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳး ၿပီးျပန္ထြက္
ခဲ့ရသည္။
ဒီမွာကေတာ့ အိမ္အျပင္ျဖစ္ေနသည္။ အကြယ္အကာမရွိ။ မခ်ိဳးလို႔ လည္း မျဖစ္ေတာ့တာ ႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ပဲ တခြက္ၿပီးတခြက္ ျမန္ျမန္ေလာင္းလိုက္၏။ ထမိန္ ခံေနေသာေၾကာင့္
ေလာင္းခ်လိုက္သည့္ေရ က ကိုယ္ေပၚကိုမက်သလိုျဖစ္ေနသည္။ အတြင္းပိုင္းကို ေရစိုဖို႔ ရင္သားေပၚကေန ထမိန္ကိုဟၿပီး ေလာင္းခ်မွ အတြင္းဖက္ေတြကိုစိုသည္။ ဆက္တိုက္ တ ဗြမ္းဗြမ္း ေလာင္းလိုက္သည့္အခါ စည္ထဲကေရ ခ်က္ခ်င္းေလ်ာ့က်သြားသည္။ ေရကုန္ သက္သာေအာင္ ဘယ္လိုခ်ိဳးရမလဲဟု ေနာက္တခါ ၾကည္ မာ ေရခ်ိဳးမွ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး
ေလ့လာရမည္ဟု ေတြးေနစဥ္ ကိုယ့္ကို တေယာက္ေယာက္က စိုက္ၾကည့္ေနသလို စိတ္ ထဲထင္လာသည္။ ေရခ်ိဳးရ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ မလုံမလဲ ျဖစ္ ျခင္းဟု ထင္ၿပီး
ေန လိုက္ေသးေသာ္လည္း တစထက္တစ ထိုအသိက ပိုေသခ်ာလာသည္။ အိမ္ဖက္ကို လွမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကည္မာ့ကို အရိပ္ေယာင္ေတာင္မေတြ႕ရ။ ၾကည္မာ ေတာ့
မျဖစ္နိုင္ပါ။ ၾကည္မာကေတာ့ ပန္းအိျဖဴေရခ်ိဳးတာကို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ၾကည့္မည္မထင္။
ၿခံစည္းရိုးဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကာထားသည့္ ၀ါးထရံအထက္နားတြင္ နီ ေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္ေတြကို ရိပ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရ၏။ မင္းခန႔္ ၾကည့္ေနလိုက္ေသာအခါ
ေပ်ာက္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူ ထြက္မသြားေသးဟု ထင္ေန၏။ ေသ ေသခ်ာခ်ာ လိုက္ၾကည့္ရင္း ၀ါးထရံေပါက္ တေနရာတြင္ ညိဳညစ္ညစ္ မ်က္ႏွာတပိုင္း တစ ကို ျမင္
ရ သည္။ မ်က္ႏွာေပၚေနသည့္ အေပါက္၏ အထက္က အေပါက္ေသးေသးေလး တခု မွာ က်ေတာ့ မ်က္သားနီနီ ႏွင့္မ်က္လုံးတလုံး။ သူ႔ကိုယ္သူလုံလွၿပီဟု ထင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္
ကိုရယ္ခ်င္သြားမိသည္။ မ်က္လုံးေပါက္ေနရာက ေသးလို႔ ႐ုတ္တရင္ မျမင္နိုင္ေသာ္ လည္း ေအာက္ကကပ္လ်က္ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ အေပါက္ကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို
တစြန္းတ စေဖၚျပေန၏။
ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိလို႔လည္း ထရံကာထားတာ ျဖစ္မည္။ ထရံကလည္းေဆြးေနေတာ့ ဘာမွ မထူးျခားပါ။ မိန္းကေလး တေယာက္ဆိုရင္ စိတ္ဆိုးခ်င္စရာေပမယ့္ မင္းခန႔္ က
ေတာ့ သူ႔ကိုနားလည္ပါသည္။ မင္းခန႔္ လည္း မိန္းကေလး တေယာက္ေရခ်ိဳးေနတာကို ျမင္ခြင့္ရရင္ ၾကည့္မိမည္ပင္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆရာသမားေလာက္ေတာ့ အားထုတ္မႈ ေကာင္း
လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ရႈပ္ပြေနသည့္ ၿခံစည္းရိုးေဘးတြင္ ေႁမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္ ထရံ အကြယ္မွာ ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕ႏွင့္ ေနရာအမ်ိဳးမ်ိဳးကေန ေခ်ာင္းေနတာကို မင္းခန႔္ သိ ေနသည္။
“ေတာ္ေလာက္ၿပီ ကိုယ့္လူေရ”
စိတ္ထဲကေနက်ိတ္ေျပာကာ ေရခ်ိဳးတာကို လက္စသတ္လိုက္ၿပီး ေရစိုထမိန္ကိုေတာ့ အ ဝတ္တန္းနားမွာ သြားလဲသည္။ ေရစည္နားမွာပဲ လဲရင္ မင္းခန႔္၏ မကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္
ဒီ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျမင္ခြင့္ရသြားနိုင္သည္။ သူဘယ္လိုလူဆိုတာကလည္း မင္းခန႔္ မသိ။ မိန္းကေလး တေယာက္ေရခ်ိဳးတာကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး မေတာ္တေရာ္လုပ္ၿပီး
စိတ္ေျဖတတ္ သည့္ သူမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ဟု ေတြးကာ ေက်ာခ်မ္းလာ၏။ ကိုယ္တိုင္က မိန္းကေလးေတြကို ျပစ္မွား လာခဲ့သူျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္အလွည့္မွာေတာ့ ဒီလို ျပန္အလုပ္မ
ခံခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေရစို ထမိန္ကို လဲၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ေပၚကို ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္တက္ေျပးခဲ့၏။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘီရိုေရွ႕မွာေရသုတ္ရင္း မင္းခန႔္ ငိုင္ေနမိ၏။ အထဲမွာ အဝတ္အစား အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ ဘယ္ဟာ ယူရမွန္း မသိ။ စိတ္ကူးတည့္ရာ ဆြဲထုတ္လိုက္ သမၽွက
လည္း အတိုေတြ၊ အၾကပ္ေတြ၊ မလုံမလဲေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ပိုက္ကြန္လို အကြက္ က်ဲ ႀကီး ေတြလည္းပါ၏။ ဒါမ်ိဳးကို ေအာက္က ကိုယ္ၾကပ္ ႏွင့္ တြဲဝတ္ရမွန္းေတာ့ သိသည္။
ယုယု ဝတ္ တာေတြ႕ ဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ၾကည္မာ အခန္းထဲဝင္လာ သည္။

“ၾကည္မာ”
“ဘာလဲ”
“အကူအညီ တခုေလာက္ေတာင္းလို႔ ရမလား”
“ဟာဟ၊ အဆန္းပါလား၊ ေျပာေလ”
“ငါ ..ဘာဝတ္ရမွန္း မသိလို႔ လုပ္ပါဦး”
ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာတခုကို ေတြ႕လိုက္ရသလို ၾကည္မာ လွမ္းၾကည့္သည္။
“နင့္ မွာအဝတ္အစားေပါတဲ့ အေၾကာင္းႂကြားတာလား”
“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါဒီမွာ ၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းမူးလာလို႔ ”
“နင္ ..ေနလို႔ သိပ္မေကာင္းေသးဘဲ အဝတ္ေတြထိုင္ေလၽွာ္လိုက္လို႔ ျဖစ္မယ္၊ ဒီမွာထိုင္ လိုက္ေလ”
မင္းခန႔္ အိပ္ယာေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“နင့္ စိတ္ထဲ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တာတခုခု ေရြးေပးစမ္းပါ”
“ေအးေနာ္၊ နင္ခိုင္းလို႔ ငါကိုင္တာ၊ ဟုတ္ၿပီလား”
“အင္း ..အင္း ဟုတ္ပါတယ္”
“ဒါဆိုလဲ ေရာ့”
မင္းခန႔္ ေရွ႕ကို အက် ႌတထည္ႏွင့္ စကပ္တထည္ ဘုတ္ကနဲ ဘုတ္ကနဲ က်လာသည္။ အက် ႌက မဆိုးေပမယ့္ စကပ္က အတြန႔္ေတြ အဖတ္ေတြ ပါသည္။ တိုမည့္ ပုံလည္းရွိ ၏။
“ကားေပၚမွာ ထိုင္ခုံနဲ႔ ညိေတာ့မွာပဲ”
“ဒါဆိုေနဦး ..အင္း ..”
ဘီရိုထဲကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနေသာ ၾကည္မာက မင္းခန႔္ ကိုေက်ာေပးထားသည့္ အခါ ထိုင္ေနေသာ မင္းခန႔္ ေရွ႕တြင္ တင္ပါးႀကီးေတြက တည့္တည့္ ေရာက္ေန၏။ ၾကည့္ရင္း
ၾကည့္ရင္း အသည္းယားလာၿပီးေနာက္ကေန စုံကိုင္ကာ ညႇစ္ပစ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္း ထား ရသည္။
“ေရာ့ ..ဒါဝတ္၊ အာ …နင္ကလည္း”
မင္းခန႔္ ေနာက္တည့္တည့္ကေန အားရပါးရေငးေနသည္ကို မသိသည့္ၾကည္မာက စကပ္ တထည္ လွည့္ေပးလိုက္ရာ မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာေပၚတည့္တည့္ အုပ္မိသြား၏။
“ငါတမင္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
ၾကည္မာကလည္း ရန္ျဖစ္ခ်င္ပုံမရပါ။ ခ်က္ခ်င္းေျဖရွင္းခ်က္ေပး၏။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါကလည္း ေငးေနမိလို႔ ပါ”
“ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ၊ ဒီႏွစ္ခု ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့ကိစၥ ရွိေသးတယ္”
“ျဖစ္ပါတယ္၊ ေက်းဇူးပဲ ၾကည္မာ”
ေက်းဇူးစကားကို မၾကားသလိုလုပ္တတ္သည့္ အက်င့္ကေတာ့ မေျပာင္းေသးေပ။ ဒါေပ မယ့္ မင္းခန႔္ ဖက္ကေနသူမကို လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ဆက္ဆံေနျခင္းကိုေတာ့
ၾကည္မာ အသိ အမွတ္ျပဳပုံရသည္။ ပန္းအိျဖဴ ပစၥည္းေတြကို မထိခ်င္ပါဘူး ဆိုသူက အဝတ္အစား လာေရြးေပးသြား၏။ ၾကည္မာ ေရြးေပးသြားသည့္ နက္ျပာေရာင္အက် ႌႏွင့္
ကာကီေရာင္ စကပ္က သိပ္မဆိုးပါ။ အရွည္ႀကီးမဟုတ္သလို အတိုလည္း မဟုတ္။အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့က ကိုယ္ႏွင့္ ကပ္ေနေပမယ့္ ဒူးနားက်ေတာ့ က်ယ္သြားလို႔့ လမ္းေလၽွာက္
လို႔လည္း အဆင္ေၿပ သည္။ မင္းခန႔္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိ၏။ စကပ္အတိုႏွင့္ သာဆိုရင္ လုံျခဳံေအာင္ ထိုင္ တတ္မည္ မဟုတ္။ ကိုယ့္တုန္းက ဒါမ်ိဳးလိုက္ရွာကာ ငမ္းခဲ့ သူ
ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္မွာ လန႔္ေန သည္။ အထဲမွာ ေနသည့္ အတြင္းခံအတြက္ကေတာ့ ေခါင္းစားစရာ မလိုပါ ေတြ႕ တာ ေကာက္ဝတ္လိုက္႐ုံပင္။
မင္းခန႔္ အဝတ္အစားဝတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ၾကည္မာျပန္ဝင္လာ၏။ သူမ ဆင္ျမန္းထားသည့္ ဝတ္ စုံ ကိုၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေနပုံရသည္။ ခုလိုအခ်ိန္ မ်ိဳးက်ေတာ့လည္း ၾကည္မာသည္
ပန္းအိ ျဖဴ ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ အာဃာတ မရွိခဲ့ သလိုပင္။
“နင္ဘယ္ အခ်ိန္သြားမွာလဲ”
“အခုပဲေလ”
“ေအး ..ေအး၊ ငါေသာ့ ခတ္သြားမယ္၊ နင့္ေသာ့ ေမ့ မသြားနဲ႔ ဦး”
မင္းခန႔္ ျပန္လာသည့္ အခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ၾကည္မာ အလုပ္သြားေလာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီ အပိုင္း မွာ အျပင္ထြက္ရင္ လုပ္ေနက်ပုံစံ အတိုင္းေခါင္းငုံ႔ ၿပီး မွတ္တိုင္ဆီ သြက္သြက္
ထြက္ ခဲ့၏။ ထမင္းဆိုင္ နားေရာက္ေတာ့မွ မသိမသာ ခိုးၾကည့္မိသည္။ အဖြားႀကီး ကို မ ေတြ႕ရ။ ေတြ႕ရင္ ဟိုဥကၠာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာဦးမည္။ အဖြားႀကီး နာမည္ကို မသိေသာ္
လည္း မင္းခန႔္ ကေတာ့ ေဒၚဥကၠာဟု ကိုယ့္ဖာသာ နာမည္ေပးထားသည္။ ထမင္း ဟင္း ဝယ္ဖို႔ ေရာက္တိုင္း ဥကၠာ အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေျပာလြန္းလို႔ ျဖစ္သည္။ စကားလမ္း ေၾကာင္း
လႊဲဖို႔ ႀကိဳးစားရတာကလည္း ပင္ပန္း၏။ အနီးအနားမွာ ဝယ္စရာကလည္း သူ႔တ ဆိုင္ပဲ ရွိေတာ့ ခက္ေနသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သြားရင္းလာရင္း တျခားဆိုင္ရွိမလားဟု ၾကည့္ ဖို႔ စိတ္
ကူးထားသည္။
လမ္းခရီး သိပ္မကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ ၾကည္မာႏွင့္ လာသည့္လမ္းအတိုင္း ေျပာင္းျပန္ ျပန္ စီး သြားရင္း ေဆး႐ုံကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္သြားပါသည္။ နာမည္ စာရင္းေပး ၿပီးေနာက္
မတင္တင္အုန္းကို တက္ရွာသည္။ မ်က္ႏွာသိဆရာမတခ်ိဳ႕ က မမအုန္း ဒီေန႔နားသလိုလို ေျပာၾက တာႏွင့္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ရသည္။ ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူကေတာ့ ညပိုင္းမွ လာတတ္လို႔ ရွာ
မေန ေတာ့ ပါ။ ေဆး႐ုံေရွ႕ က ဆိုင္မွာ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ တပြဲသြားစားၿပီး ကိုယ့္အလွည့္ ကို ထိုင္ေစာင့္ ေနလိုက္သည္။
ဆရာဝန္ႀကီး ႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့လည္း အဆင္ေျပသည္။ မင္းခန႔္ က ေန႔ခင္းဖက္ေတြ မ်ိဳးဆိုရင္ ခနခန အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး တကယ္အိပ္ရမည့္ ညဖက္ေရာက္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနရတာ
ကို ေျပာျပေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးက ရယ္ၿပီး ေဆးစာေရးေပးလိုက္သည္။ ကုန္က်စားရိတ္က ေတာ့ ေဆးဖိုး ႏွင့္ ဆရာဝန္ႀကီးစမ္းသပ္ခ ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္း ရွစ္ေထာင့္ငါးရာ က်သြားသည္။ ဒီ
အတြက္ေတာ့ မျမတ္စုတို႔ လာရွင္းေပးမည္ မထင္။ မင္းခန႔္ မွာရွိသည့္ ထဲကပဲ ေပးလိုက္ရ သည္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း အျပန္က်ေတာ့ ကားေတြၾကပ္ေနတာ ျမင္လၽွက္ႏွင့္ ကားမငွား
ေတာ့ဘဲ ဘတ္စကား တက္စီးမိသည္။
စစီးခါက ဘာမွမထူးျခားေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ စိတ္အႀကီးအက်ယ္ပ်က္ဖို႔ ျဖစ္လာရ၏။ ခပ္ ေဝးေဝး စီးရမည့္ သူဆိုေတာ့ စပယ္ယာ ညႊန္ၾကားသည့္ အတိုင္းအတြင္းထဲတိုးရင္း
ေနာက္ နားအထိေရာက္သြားသည္။ မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာ ရပ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးက ပန္းအိ ျဖဴထက္ေတာ့ အသက္ႀကီးမည့္ ပုံရွိသည္။ ႐ုပ္ကေလးလဲ မဆိုး။ အရပ္နည္းနည္း ပုသ
လို ရွိေသာ္လည္း ကိုယ္ခႏၵာ အခ်ိဳးအဆစ္ေျပပ်စ္သည္။ မင္းခန႔္လိုပင္ စကပ္အက်ပ္ေလး ဝတ္ ထားၿပီး တင္ပါးေလးက လုံးတင္းေနသည္။ သူမ ထက္ အရပ္ရွည္သည့္ မင္းခန႔္၏
ေပါင္တံ ေတြက ထိုတင္ပါး အိအိေလး ႏွင့္ မိမိရ ဖိကပ္မိေနသည္။ ထိုအထိ အေတြ႕ေၾကာင့္ပင္ ကား ၾကပ္တာကို မင္းခန႔္ ေမ့သြား၏။
“ကားက ၾကပ္တယ္ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ၾကပ္တာပဲ၊ ညေနဆို တိုးမရေတာ့ဘူး”
မင္းခန႔္ စကားစသည္ကိုလည္း ေဖၚေဖၚေရြေရြ တုန႔္ျပန္ေသး၏။ ေရေမႊးနံ့ လိုလို၊ မိတ္ကပ္နံ့ လိုလို ရနံ့ေလးမွာ သာယာကာလိုက္ပါလာရင္း အဖ်က္က ဝင္လာသည္။ မင္းခန႔္
ေနာက္ ကို လူတေယာက္ အတင္းတိုးဝင္လာတာကို အမွတ္တမဲ့ လိုျဖစ္ေနရာမွ မေမၽွာ္ လင့္သည့္ အေၾကာင္းတခု ေၾကာင့္ တကိုယ္လုံးေအးစက္သြားရသည္။

မာေက်ာပူေႏြးသည့္ အရာတခုက တင္ပါးကိုလာထိသည္။ ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ေၿခ ခ် စရာပင္ မရွိေအာင္ၾကပ္ေနသည့္ ကားထဲမွာ ေနရာေရႊ႕ဖို႔ မလြယ္ပါ။ ေနာက္ကလူကလည္း
မင္းခန႔္၏ အခက္အခဲကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို တင္ပါး ႏွစ္ခုၾကားထဲ ကို လာ ထားေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းၾကမ္းလို႔ကားလႈပ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး တင္ ပါးႏွစ္
ျခမ္းၾကားထဲမွာ သူ႔ဟာႀကီးကို တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ဖိသြင္း ေန၏။ မင္းခန႔္ အတြက္က ေတာ့ မခံခ်င္စရာ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္။ အရင္က ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အ ေၾကာင္း
ၾကားဖူးထားေပမယ့္ ဒီေလာက္အထိပက္စက္လိမ့္ မည္လို႔ မထင္မိပါ။ အလြန္ ႏွာ ဗူးက် သည္လို႔ ဆိုနိုင္သည့္ မင္းခန႔္ေတာင္မွ ဒါမ်ိဳးမလုပ္။
လူကို မသိမသာငဲ့ ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္တို႔ ႏွင့္ ရြယ္တူ လူရည္သန႔္ တေယာက္ ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မည့္သူလို႔ ထင္စရာ မရွိပါ။ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ရင္ မင္းခန႔္ကို
သူ က လုံးဝ အာ႐ုံ မစိုက္သလိုလို ႏွင့္ လက္ကိုင္တန္းကို ခိုၿပီး အိပ္ငိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနာက္ကေန အားရပါးရယုတ္မာေနျခင္း ျဖစ္သည္။မင္းခန႔္ ဂဏွာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတာ သိသာလြန္းသည္ထင္၏။ ေရွ႕က ေကာင္မေလး ေမာ့ၾကည့္ သည္။ ေနာက္က လူကိုပါျမင္လိုက္ေသာ အခါ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး မင္း ခန႔္ အက် ႌစကိုဆြဲကာတိုး
တိုးေလး ေမးသည္။
“ခ်ိတ္ယူမလား ညီမေလး”
ေကာင္မေလးက ဒါမ်ိဳးေတြၾကဳံေနက်ျဖစ္ပုံရသည္။ ယုတ္မာသည့္ လူကို တခုခုလုပ္ ပစ္ လိုက္ခ်င္လို႔ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ေရွ႕မွာလြယ္ထားသည့္ အိတ္ထဲက တြယ္ခ်ိတ္
ခပ္ ႀကီးႀကီး တ ေခ်ာင္း ထုတ္ေပးသည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ က လက္မအား။ လက္တဖက္ ႏွင့္ ေရွ႕ခုံစြန္းကို ကိုင္ထားရၿပီး တဖက္က ပိုက္ဆံအိတ္ကိုင္ထားရသည္။ ခုံကိုင္သည့္
လက္ထဲ ကို ပိုက္ ဆံ အိတ္ေျပာင္းထည့္ၿပီးမွ ခ်ိတ္ကို ယူလိုက္ရ၏။ ၿပီးေတာ့မွ အခၽြန္ေလး ထြက္ လာေအာင္ ဖိ ခ်လိုက္ကာ ေနာက္ျပန္ထိုးထည့္လိုက္၏။
“အား”
ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မသိ။ အလန႔္တၾကားေအာ္လိုက္သူက လူယုတ္မာ မ ဟုတ္ဘဲ သူ႔ေဘးက အသက္ႀကီးႀကီး ဦးေလးႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲ့ ..ေကာင္မေလး၊ နင္ ..နင္ ဘာလုပ္တာလဲ”
“ဦးေလး၊ ဦးေလး ကို လုပ္တာမဟုတ္ဘူး”
မင္းခန႔္ ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္ေတာ့ အနားက လူေတြဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ ရွက္လည္း ရွက္၊ ၾကားထဲက အသားလြတ္ ခံလိုက္ရသည့္ ဦးေလးႀကီးကိုလည္း အားနာၿပီး
ဘာဆက္ ေျပာရမည္ မသိျဖစ္သြား၏။
“ငါ့ ကို လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့”
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးေလးရယ္၊ ကန္ေတာ့ ..ကန္ေတာ့”
ဘတ္စ္ကား စီးေနက်လူပီပီ ဦးေလးႀကီး သေဘာေပါက္သြားပုံရသည္။ ဟိုလူကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြလည္း အေျခအေနကို
ရိပ္ စားမိသြားၾကသည္။ ကာယကံရွင္ လူယုတ္မာကေတာ့ သူႏွင့္ မဆိုင္သလိုလို ခပ္တည္ တည္ပင္။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေနရာေရြ႕သြားသည္မသိ၊ မင္းခန႔္ ေနာက္ တည့္တည့္မွာ
မရွိ ေတာ့။ စားေနက် ေၾကာင္ဖါးဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ေရွ႕ကေကာင္မေလး ေခါင္းခ်င္းပူး ေန ခ်ိန္ မွာထဲက သူေနရာ ေရႊ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ ပုံရသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဟိုဦးေလးႀကီး
ဓါးစာခံ ျဖစ္သြားရ ရွာသည္။
“မေတာ္လို႔ ေနာ္ ဦးေလး၊ ေဆာရီး”
ေရွ႕က ေကာင္မေလး လက္ထဲ ခ်ိတ္ျပန္ထည့္ေပးရင္း ထပ္ေတာင္းပန္မိသည္။
“ရၿပီ၊ ရၿပီ ေတာ္ေတာ့၊ နင္လုပ္တာနဲ႔ လူေတြကပါ ငါ့ကို တမ်ိဳးထင္ကုန္ၾကဦးမယ္”
အနားက လူေတြကပါ ျပဳံးစိစိျဖစ္လာလို႔ မင္းခန႔္လည္း ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ လူယုတ္မာ ကေတာ့ ေရွ႕ကို တေရြ႕ေရြ႕ ျပန္တိုးသြားရင္း ဘယ္မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းသြားမွန္း ေတာင္မ
သိလိုက္ရပါ။ မင္းခန႔္ ဆင္းရမည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ၾကည့္ေသးသည္။ ကားေပၚမွာ မ ေတြ႕ေတာ့။ ဒီျဖစ္ရပ္က မင္းခန႔္ ကို ေနာက္တဆင့္ ထပ္စီးဖို႔ တြန႔္သြားေစသည္။ ဒီဖက္က ကားေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ထူးမျခားနားပင္။ လူေတြၾကပ္ခဲေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သုံး မွတ္ တိုင္ခရီးေလာက္ကို လမ္းေလၽွာက္ၿပီးေတာ့ပဲ သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ သြား ရ
မည့္ လမ္းက တေျဖာင့္ထဲဆိုေတာ့ မွားစရာလည္း မရွိပါ။ လမ္းထိပ္ေရာက္မွ ေကြ႕ဝင္ လိုက္႐ုံပင္။ ညစာ အတြက္ လမ္းမွာတခုခု ဝင္ဝယ္သြားဖို႔ ကလည္း ရွိေသး၏။
ညေနငါးနာရီ ထိုးခါနီး ၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္းကင္က နည္းနည္းနီေနသည္။ မၾကာခင္ ေမွာင္ လာမည္ ဟုေတြးကာ မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ ႏွင့္လာခဲ့၏။ လမ္းမွာ ဝက္ေခါင္းသုတ္
ဆိုင္ေလး တဆိုင္ေတြ႕လို႔ အေခါက္ကင္တပြဲ ႏွင့္ ထမင္းျဖဴတပြဲ ဝယ္လိုက္သည္။ ဝယ္ၿပီး ျပန္ အထြက္မွာ ေနာက္က ေခၚသံလိုလိုၾကားလိုက္ရသည္။ နာမည္က က်င့္သားမရေသး
လို႔ ပန္းအိျဖဴကို ေခၚရင္ မင္းခန႔္က သူ႔ကို ေခၚသည္ဟု မထင္တတ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ လမ္း ကိုယ္သာ သုတ္သုတ္ဆက္သြားေနမိသည္။ လက္ကိုေနာက္ကေန ဆြဲတာခံလိုက္ရ မွ
ေဆာင့္႐ုန္းၿပီး လွည့္ၾကည့္မိလိုက္၏။
အနီေရာင္ ၿပိဳင္စက္ဘီးေလး ႏွင့္ လူငယ္တေယာက္။ ေရႊေရာင္ဆံပင္ေတြက နဖူးႏွင့္ နား ထင္မွာ ကိုးယို႔ကားယားက်ေနသည္။ ႏွာေခါင္း ခၽြန္ခၽြန္ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါး ႏွင့္ ခပ္ပိန္ပိန္ ကိုယ္
လုံးရွိကာ အရပ္ သိပ္မျမင့္။ အသားနည္းနည္း ျဖဴသည္။ အသက္ကေတာ့ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ရြယ္တူေလာက္ပဲ ရွိမည္မွန္းရ၏။
“ေမာင္ ပါ ခ်စ္အိ ရဲ့၊ လန႔္သြားသလား”
ေျပာပုံက ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ရွိသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ထိတ္လန႔္သြားရသည္။ ကားေပၚမွာ မ ေတာ္တေရာ္ ၾကဳံလာၿပီး ေနာက္မွာ ထပ္ၾကဳံရတာကလည္း မင္းခန႔္ မေျဖရွင္း တတ္သည့္
ျပႆနာတခုျဖစ္ေနသည္။ သူဘယ္သူလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ စက္ဘီး နင္းလာသည့္ လူငယ္တေယာက္ ဆီက သိလိုက္ရ၏။
“ေဟ့ ဥကၠာ၊ ေကာင္မေလး ကို လမ္းမွာ မေႏွာက္ယွက္နဲ႔ေလ၊ အိမ္ေခၚသြားလိုက္”
ထမင္းဆိုင္က အေဒၚႀကီးတဖြဖြ ေျပာေနသည့္ ဥကၠာဆိုတာ ဒီလူငယ္ မွန္းသိလိုက္ရၿပီး ေနာက္ ဘယ္လိုေရွာင္လႊဲထြက္ရမည္ ကို မႀကံတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
“ခ်စ္အိ ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ”
“ေဆး႐ုံက”
“ေနမေကာင္းေသးဘူးလား”
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္း လက္ကိုလာဆြဲတာကို တလွမ္းဆုတ္ေရွာင္လိုက္ရသည္။
“ဟာ ..စိမ္း လိုက္တာကြာ၊ ေဆး႐ုံကို လာမေမးလို႔ စိတ္ေကာက္ေနတာလား၊ ေမာင္လည္း စုံစမ္းတာပဲ၊ ဘယ္မွာ မွန္းမွ မသိတာ၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္ မေျပာဘူးလား”
သူေျပာသည့္ ေဒၚေဒၚခ်စ္ဆိုတာ မင္းခန႔္ မသိပါ။ ဆက္စကားေျပာဖို႔လည္း အေၾကာင္းမရွိ တာ ႏွင့္ လမ္းဆက္ေလၽွာက္ေတာ့ ဥကၠာ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္ ေဘးကေန ကပ္လိုက္လာသည္။
“စိတ္ေကာက္ ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ေသခ်ာပါတယ္ကြာ၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္က လည္းေျပာတယ္ နင့္ အေၾကာင္းသိပ္မေမးဘူး ႏွာကစ္ေနတယ္ ထင္တယ္တဲ့၊ ဟုတ္လား ခ်စ္အိ”
ေဒၚေဒၚခ်စ္ ဆိုတာ ထမင္းဆိုင္က အေဒၚႀကီးပင္ ျဖစ္ရမည္။ မင္းခန႔္ ကို ဥကၠာႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး ေျပာတာဆိုလို႔ ဒီတေယာက္ပဲ ရွိသည္။
“ေမာင္လာတာပဲေလ၊ ခ်စ္အိတို႔ လမ္းထဲကိုေတာင္ ဘာမွမေၾကာက္ဘဲလာခဲ့ ေသးတယ္၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္ လဲေျပာၿပီးၿပီမဟုတ္လား၊ စိတ္မေကာက္ပါနဲ႔ ေတာ့ကြာ၊ ေဆး႐ုံက ဆင္းလာ
ေတာ့လည္း ခ်စ္ကမွ အျပင္မထြက္တာ၊ ေမာင္က ဘာတတ္နိုင္မွာလဲ၊ ခ်စ္အိဒီေန႔ သြား မယ္ ဆိုတာသိရင္ ေဆး႐ုံကို ေမာင္လိုက္ပို႔ မွာေပါ့”
တတြတ္တြတ္ ႏွင့္ေျပာလာသည့္ စကားေတြက မင္းခန႔္ နားထဲမွာ ကလိကလိ ျဖစ္ေန သည္။ အေျခအေန ေတြကိုေထာက္ဆရရင္ ဥကၠာက ပန္းအိျဖဴ၏ ခ်စ္သူဆိုတာေသခ်ာ
သေလာက္ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ပန္းအိျဖဴ၏ ခ်စ္သူသာျဖစ္၏။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ဘာမွ မဆိုင္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ပတ္သက္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ပါ။
“စိတ္ မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္ အခ်စ္၊”
လူခ်င္းထိၿပီး ဖိကပ္လာလို႔ ခြာလိုက္ရသည္။ ဥကၠာ စက္ဘီးတြန္းလာတာ မင္းခန႔္ ကံ ေကာင္းသြားသည္။ ေျခလြတ္လက္လြတ္သာဆိုရင္ ဒီခ်ာတိတ္က လြယ္မည့္သူမဟုတ္။ ေႁမြေႁမြခ်င္းဆိုေတာ့ ေျချမင္ေနသည္။
“ေမာင္ေန႔ တိုင္းလြမ္းေနတာ တကယ္ေျပာတာသိလား၊ ေမာင္က ခ်စ္အိကို လြမ္းတယ္၊ ေမာင့္ညီေလးကလည္း ခ်စ္ရဲ့ညီမေလးကို အရမ္းသတိရေနတယ္၊ ခ်စ္ေကာ မလြမ္းဘူး လား”
ေတာ္ေတာ္ မလြယ္သည့္ခ်ာတိတ္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ပန္းအိျဖဴတို႔၏ ဆက္ဆံေရးကို ထုတ္ ေျပာလာလို႔ ပိုၿပီးထိတ္လန႔္လာရသည္။ သူႏွင့္ အၿပိဳင္မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္းေျပာၿပီး ေအာ္ေငါက္
ထုတ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မင္းခန႔္သည္ မင္းခန႔္ မဟုတ္ေတာ့၍ ခ်င့္ခ်ိန္ေနရသည္။ ေနာက္ ဆုံး ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မသတီပါဘဲ ႏွင့္ အခ်ိဳသပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရ၏။
“ျပန္ေတာ့ေလ၊ လမ္းနားေရာက္ေတာ့မယ္”
“ျပန္မွာပါ၊ ျပန္မွာပါ၊ ခ်စ္ေနာက္ေန႔ ဘယ္သြားစရာရွိေသးလဲ”
“မရွိဘူး၊ ေနမွ မေကာင္းေသးတာ”
“ေတြ႕ခ်င္တယ္ ခ်စ္ရဲ့၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ဒါေတာ့ မသိဘူးေလ”
“ဟာကြာ ဂ်စ္တိုက္ၿပီ၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္နဲ႔ေတာ့ ေန႔တိုင္းေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား”
“ေတြ႕တယ္”
“ဒါဆို ခ်စ္ အျပင္ထြက္ဦးမယ္ ဆိုရင္ ေဒၚေဒၚခ်စ္ကို ႀကိဳေျပာထားေလ၊ ေမာင္ အရင္ ေန ရာကပဲ လာေစာင့္ေနမယ္”
အရင္ေနရာဆိုတာ ဘယ္မွန္းမသိေပမယ့္ ၿပီးစလြယ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည့္ အခါ ဥကၠာ မ်က္ႏွာ ျပဳံးခ်ိဳသြား၏။
“ဒီလိုမွေပါ့ခ်စ္ရယ္၊ စိတ္ေကာက္ေျပသြားၿပီမဟုတ္လား၊ ေနျမန္ျမန္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ ကြာ၊ ခ်စ္အိနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေနၿပီလဲ၊ ခ်စ္ေနေကာင္း လာရင္ ေတာ့
အမုန္းဆြဲပစ္လိုက္မယ္။ အရမ္းဆာေနၿပီကြာ၊ ခ်စ္အိ လဲအားေမြးထားေနာ္..သိလား”
ဒီလိုအေျပာမ်ိဳးေတြ မင္းခန႔္လည္းေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ေျပာစဥ္က ဘယ္လိုမွမေနေသာ္လည္း အေျပာခံရေတာ့ ေတာ္ေတာ္အသည္းယားဖို႔ ေကာင္းသည္။ ပန္းအိျဖဴ ဆိုေသာမိန္းက ေလး
ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအေျပာေတြကို လက္ခံခ်င္လက္ခံလိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ အတြက္က ေတာ့ သည္းခံနိုင္စြမ္းကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္သြားခဲ့ ေလၿပီ။ေယာက္်ားခ်င္း ဒီလို အေျပာခံရတာ အလြန္
အသဲနာစရာေကာင္းသည္။
“အခု ထြက္သြားေတာ့”
မနည္းထိန္းၿပီး ေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ေလသံကေတာ္ေတာ္မာသည္။ သို႔ေသာ္ ဥကၠာ က ထို ေလ သံ အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ပုံမရပါ။
“အိုေက …သြားၿပီ ခ်စ္အိ၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္ နဲ႔ မွာလိုက္ေနာ္”
စက္ဘီးေပၚတက္ၿပီး လာလမ္းအတိုင္းျပန္နင္းထြက္သြားသည့္ ဥကၠာကို မင္းခန႔္ အံ့ၾသစြာ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ နည္းနည္း ထူးဆန္းသည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။ ေအာ္လိုက္သလို
ျဖစ္သြားလို႔ လန႔္သြားတာ ေတာ့ဟုတ္ပုံမရပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီခ်ာတိတ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လစ္ သြားလို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ သက္သာရာေတာ့ရပါ၏။ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္လာေတာ့ လက္
ထဲ ကစားစရာေတြကို ေဒၚဥကၠာ မျမင္ေအာင္ ကိုယ္ႏွင့္ ကြယ္ၿပီး ျဖတ္ရသည္။ လူေတြ႕တိုင္း ဥကၠာ အေၾကာင္း ပဲေျပာေနတတ္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ ဝယ္တိုင္း ပိုပိုသာသာေပးတတ္လို႔
တ ျခား က ဝယ္လာ တာ ျမင္မွာ အားနာသည္။ ေတာ္ေသးသည္ မင္းခန႔္ ျဖတ္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေဒၚေဒၚခ်စ္ ေခၚ ေဒၚ ဥကၠာကို မျမင္ရပါ။
လမ္းထဲ ေရာက္မွ စိတ္နည္းနည္းေပါ့သြားသည္။ ေန႔လည္ ေရခ်ိဳးတုန္းက အေခ်ာင္းခံရ သည္။ အျပန္ကားေပၚမွာ အေထာက္ခံရသည္။ လူမွားၿပီးလည္း ခ်ိတ္ႏွင့္ ထိုးမိေသး၏။ အ
ထိုးခံရသည့္ ဦးေလးႀကီးက စိတ္ေကာင္း ရွိလို႔ ေတာ္ေတာ့သည္။ ကားစီးရမွာ ေၾကာက္ လို႔ လမ္းေလၽွာက္ျပန္ေတာ့ ဥကၠာ ဆိုသည့္ေကာင္ႏွင့္ တိုး၏။
“ေနာက္ေန႔ ေတြက်ရင္ ဘုရားေလး ဘာေလးရွိခိုးမွထင္တယ္”
အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ေန႔ခင္းက ေခ်ာင္းတာ ဒီဖက္ကဟု သတိရ ၿပီး ေဘးၿခံကိုၾကည့္လိုက္ မိသည္။ မင္းခန႔္တို႔ ၿခံေလာက္ပဲ ရွိမည့္ၿခံထဲမွာ အိမ္ေသးေသး ေလး ႏွစ္လုံးရွိ၏။
ထို႔ျပင္ မင္း ခန႔္တို႔ ၿခံႏွင့္ ကပ္လ်က္အိမ္၏ ေရွ႕မွာ ကြမ္းယာဆိုင္လိုလို ခပ္ကုပ္ကုပ္တဲေလး တလုံး ရွိသည္။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းက လမ္းမွာပန္းအိျဖဴ၏ အသိႏွင့္ တိုးမွာစိုးလို႔
ေခါင္းငုံ႔ကာ ခပ္ သြက္သြက္သြားတတ္သည့္ အက်င့္ေၾကာင့္ ဒီဆိုင္ေလးကို လုံးဝ မျမင္ခဲ့ပါ။
ဆိုင္ထဲမွာကေတာ့ ကြမ္းယာသည့္ အိုးႏွစ္လုံးႏွင့္ ဗူးကေလးေတြ၊ ကြမ္းရြက္ထည့္ထား သည့္ ဇလုံေလးတလုံးမွ အပရွင္းလင္းေနသည္။ ေဆးလိပ္ဗူးေတာင္ မေတြ႕ရ။ ဆိုင္ကို
ၾကည့္ေနရင္း မင္းခန႔္ဆီကို လြင့္လာသည့္ မီးခိုးေငြ႕ေတြေၾကာင့္ မီးခိုးထြက္လာရာ ဆိုင္ ေဘးက သစ္ပင္ေလးေအာက္ကို မ်က္စိေရာက္သြားသည္။
ခုံပုေလးတလုံးမွာ ထိုင္ၿပီး သစ္ပင္ကို မွီရင္း စီးကရက္ဖြာေန သည့္လူကို အားနည္းစ အ လင္း ေရာင္ေအာက္ မွာ မင္းခန႔္ ႐ုတ္တရက္ မျမင္ပါ။အေမွာင္ထုထဲမွာ ေရာေန၏။
ျမင္ ေတာ့ လည္း ရင္ထဲမွာ ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဟိုလူကေတာ့ မင္းခန႔္ကို မၾကည့္သလို မျမင္သလို အေဝးကိုေငးေနေသာ္ လည္း မင္းခန႔္ အာ႐ုံေတြက သူဘယ္သူ
ဆိုတာ သိ လိုက္သည္။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ဆံပင္ရွည္၊ ညိဳညစ္ညစ္ႏွင့္ ယမကာသမား တေယာက္မွန္း သိသာစြာ ေဖါသြပ္သြပ္ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ၊မင္း ခန႔္ ဆီကေန တမင္
သိသာစြာ လႊဲ ထား သည့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မ်က္လုံး ေတြကို ေန႔လည္ေရခ်ိဳးတုန္းက ျမင္ ခဲ့ရပါသည္။
“ဒင္းကိုး”
သစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တခုက သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ ရွိသည္။ မညီမညာ လက္ေရးျဖင့္ “ထီးျပင္တဲ့ လူ” ဟုေရးထားတာ ေတြ႕ရသည္။ မိန္းကေလးေတြ ေရခ်ိဳး
တာ ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္ေပမယ့္ ကဗ်ာေတာ့ ဆန္သားဟု အိမ္ဖက္ဆီ ဆက္ေလၽွာက္လာရင္း ေတြးမိသည္။ သူမ်ားေတြဆိုရင္ ထီးျပင္သည္ လို႔ေရးၾကမွာကို သူက အဆန္း
ထြင္ထား ၏။
“အင္းေလ၊ ဒီလို ေၾကာင္တဲ့ လူမ်ိဳးမွပဲ ဇြဲေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ေခ်ာင္းမွာေပါ့”
အိမ္ေသာ့ဖြင့္ ရင္း မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ အိမ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ တံခါးအလည္နားက သံ ဆန္ကာကို ခ်ိဳးထားသည့္ အေပါက္ကေလးကေန လက္ႏွိုက္ၿပီး အျပင္က ေမ်ာက္
လက္ မွာ ေသာ့ျပန္ခတ္ထားလိုက္၏။ ေရာက္စေန႔က ဒီနည္းကို မသိလို႔ ၾကည္မာ စိတ္ ဆိုးတာ ခံခဲ့ရသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အထုပ္ေလးဆြဲၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာသည့္ မင္းခန႔္ကို အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ မီးပူတိုက္ေနရာမွ ၾကည္မာေမာ့ၾကည့္သည္။
“ျမန္သားပဲ”
“ျမန္လို႔လား”
“ျမန္တာေပါ့၊ ခါတိုင္းဆိုနင္က အဲဒီဆိုင္သြားရင္ အပင္ေပါက္ေအာင္ၾကာတာ”
ပန္းအိျဖဴမွာေတာ့ ေဒၚခ်စ္ ႏွင့္ ေျပာစရာစကားေတြ ရွိခ်င္ရွိေနလိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ဥကၠာအေၾကာင္းစလာသည္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီးသြားၿပီဟု စကားျဖတ္ကာ ျပန္ေျပးလာခဲ့၏။ ေနာက္
မွာ အထုပ္ေတြသြားထားၿပီး ၾကည္မာ့ ေရွ႕မွာျပန္လာထိုင္လိုက္သည္။ ၾကည္မာ ႏွင့္ စကား ေျပာဖို႔ လိုေနသည္။ ပန္းအိျဖဴ၏ ဟိုတုန္းက ကိစၥ ေတြကိုၾကည္မာသိသေလာက္ ျပန္ ႏွိုက္
ထုတ္ၾကည့္ရမည္။
“အိျဖဴ၊ နင္ငါ့ကို လာရန္စေနတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ကိုယ့္ဟာကိုယ္လဲ ျပန္ၾကည့္လိုက္ဦး”
တင္ပုလႅင္ေခြထိုင္ေနရာကေန ျပန္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေအာက္ကေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ ေနသည္။ ၾကည္မာလည္း ဒီလိုထိုင္သည္ပင္။ ဒါေပမယ့္ ထမိန္ႏွင့္ ဆိုေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္။
မင္းခန႔္ကေတာ့ ဂါဝန္ႏွင့္ ထိုင္တာကို ဒူးနားမွာၾကပ္ေနလို႔ အေပၚကိုေတာင္ ဆြဲတင္လိုက္မိ ေသး၏။
“ေဘာင္းဘီ ပါပါတယ္”
“ေတြ႕တယ္ေလ အျပာေလး”
“ဟီး ..ဟီး၊ ဟိုစကားပုံလိုေပါ့၊ အေျပာမတတ္ရင္ဆဲသလိုပဲ၊ အထိုင္မတတ္ေတာ့လဲ ဆဲသ လိုျဖစ္သြားတယ္၊ ေဆာရီးၾကည္မာ”
ဒူးႏွစ္ဖက္ကို ပူးၿပီး မိန္းကေလးေတြထိုင္သလို က်ဳံ႕က်ဳံ႕ျပင္ထိုင္လိုက္ရသည္။ အက်င့္မရွိ လို႔ ေညာင္းလာနိုင္ေပမယ့္ မတတ္နိုင္။ ၾကည္မာ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ မလုပ္မိဖို႔ အေရး
ႀကီး၏။ ၾကည္မာ ႏွင့္ အဆင္ေျပမွ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္ေတြ ရ နိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ၾကည္မာက သေဘာေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္ဖက္ကလည္း အရိပ္ အ
ျခည္ကို ၾကည့္ရမည္။ မေန႔တုန္းက ဆိုရင္ အဝတ္ေတြလွမ္းၿပီး မင္းခန႔္ က အျပင္ထြက္ သြားသည္။ ျပန္လာေတာ့လည္း ေမ့သလိုျဖစ္ေန၏။ ၾကည္မာ အလုပ္မသြားခင္သိမ္းေပး
သြားတာ အခန္းထဲေရာက္မွ သိ၏။ေသေသ သပ္သပ္ ေခါက္ၿပီး အိပ္ယာေဘးမွာခ်ေပး ခဲ့သည္။
စိတ္ေကာင္းရွိသည့္ ၾကည္မာ့ကို ၾကည့္ရင္းခ်စ္သူငယ္ခ်င္းႀကီး မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုသတိရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးသည္လည္းၾကည္မာ့လိုပဲ သေဘာေကာင္းသည္။ ရိုးသားၾကတာ ခ်င္းလည္းတူ
၏။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက ၾကည္မာ့လို ေဒါသမႀကီး။အခြင့္အခါသင့္ပါရင္ သူတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ကို နီးစပ္ေအာင္ႀကံေဆာင္ေပးခ်င္မိသည္။ အရင္က မင္းခန႔္ ဆိုရင္ေတာ့ ၾကည္ မာ့ကို
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ သေဘာတူမွာမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္ ႀကံမည္ ျဖစ္သည္။ အခုမင္းခန႔္ က ေတာ့ စားခ်င္ပါလၽွက္ႏွင့္ သြားမရွိလို႔ မဝါးနိုင္သည့္ ဘဝ ကို ေရာက္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္မ
ရလည္း ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ကို ရေစခ်င္သည့္ စိတ္ျဖစ္ မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးဆိုသည့္ ေကာင္ကလည္း သိပ္ၿပီးအသုံးက်သည္ မဟုတ္။ ေစတနာႏွင့္ ၾကည္မာ့ လို ပစၥည္းေကာင္းေလး လက္ထဲထည့္ေပးရင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း အသုံး ခ် တတ္ခ်င္
မွ ခ်တတ္မည့္ သူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ရင္ ၾကည္မာက ႐ုပ္ ကေလး လည္း သိပ္မဆိုး။ အိုးေကာင္းသလို ညီမေလးကလည္း မို႔မို႔ ေဖါင္းေဖါင္းရွိတာကို မင္းခန႔္
ေတြ႕ခဲ့ၿပီးေလၿပီ။
“အိျဖဴ နင္ငါ့ကို အဲလိုႀကီးမၾကည့္နဲ႔ ေက်ာခ်မ္းတယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“နင့္ မ်က္လုံးႀကီးက ေရခ်ိဳးရင္ လာလာေခ်ာင္းတဲ့ ဟိုဖက္အိမ္က လူက်ေနတာပဲ”
ဟိုပုဂၢိဳလ္က ၾကည္မာ့ကိုလဲ ခ်မ္းသာေပးမည့္ ပုံမရွိပါ။ သူတို႔ထက္ အသက္ႀကီးသည့္ မခ်ိဳ ေတာင္မွ လြတ္ရဲ့လားမသိပါ။ လြတ္မယ္ေတာ့မထင္။ မေန႔က ေတြ႕တုန္းကေတာ့ မခုတ္ တတ္သည့္ ေၾကာင္ပမာလုပ္ေနသည့္ အမူအရာကို ျပန္ျမင္ေယာင္လိုက္၏။
“အဲဒီ လူကေတာ့ လူၾကည့္ေတာ့ကုပ္ကုပ္ေလး”
မင္းခန႔္ မွတ္ခ်က္ကို ၾကည္မာကေခါင္းညိတ္ ေထာက္ခံသည္။
“ဒီထက္ ေက်ာ္မလာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ငါေတာ့ သူ႔ဖက္မၾကည့္ဘဲ ေက်ာ ေပးၿပီး ခ်ိဳးပစ္လိုက္တာပဲ”
ဒါဆိုရင္ ဟိုလူကပိုႀကိဳက္ေပမည္။ ၾကည္မာသည္ အလြန္ရိုးသည့္ ေကာင္မေလးျဖစ္၏။ သူမ ၏ကိုယ္ေပၚမွာ ဘယ္ေနရာကေယာက္်ားေတြ ပစ္မွားခ်င္စရာ အေကာင္းဆုံးဆိုတာ
ၾကည္မာမသိရွာ။ ေရစိုေနသည့္ ၾကည္မာ့တင္ပါးေတြကို ဟိုက စိတ္ႀကိဳက္ပစ္မွားေန ေတာ့ မည္ ျဖစ္သည္။
“ဒီအိမ္ေလးက ေနလို႔ ေကာင္းေနလို႔ သည္းခံေနရတာ၊ ထရံကာေတာ့ေရာဘာထူးသလဲ၊ အက္ဆစ္ နဲ႔ ပက္တာခံရတာပဲ”
“အက္ဆစ္နဲ႔ ပက္တယ္”
“အင္းေလ၊ ထရံေဆြးသြားေအာင္ ဘက္ထရီထဲက အက္ဆစ္ေတြနဲ႔ ပက္ေနတာ နင္ပဲ ေတြ႕ တာမဟုတ္လား၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား”
မသိသည့္ အပိုင္းကိုေရာက္လာၿပီ ျဖစ္လို႔ မင္းခန႔္ ခပ္ျမန္ျမန္ စကားလႊဲလိုက္ရသည္။
“ေခါင္းရင္း အိမ္လိုမ်ိဳးဆိုလည္း ေကာင္းသား”
ေခါင္းရင္း အိမ္မွာက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးဝန္ထမ္း ေတြဆို ေတာ့ မနက္ဆိုတာႏွင့္ ထြက္သြားၿပီး မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္သည္။ ရွိေနရင္လည္း အသံ
ေတာင္သိပ္မထြက္၊ ညဦးပိုင္း ေတြက်မွ နိုင္ငံျခားက လႊင့္သည့္ ျမန္မာသတင္းေတြ နား ေထာင္ဖို႔ ေရ ဒီယိုဖြင့္တတ္သည္။ က်န္သည့္ အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္
ေနတတ္ၾက၏။
“နင့္ကိုၾကည့္ရတာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ဒီေန႔ အလုပ္မဆင္းဘူးလား”
“ဒီေန႔ လျပည့္ေန႔ေလ၊ ဒီတရက္ေတာ့ သူေဌးက မထြက္နဲ႔တဲ့၊ နားရတာေပါ့ဟာ”
တေန႔လုံးၾကည္မာ ရွိေနမည္ဆိုေတာ့ သိခ်င္တာေလးေတြေမးၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးရသည္။ ဒါ ေပမယ့္ ဘယ္လိုကေနဘယ္လို စေမးရမည္ ကို မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။
“ၾကည္မာ နင္ၿပီးရင္ ငါလဲ မီးပူတိုက္မယ္ေနာ္”
“ေအး …ေအး၊ ငါၿပီးေတာ့မယ္”
မီးပူက တခုပဲ ရွိေတာ့ ဒါကိုေတာ့ၾကည္မာ ဘာမွမေျပာပါ။ အရင္ထဲ အားလုံးဝိုင္းသုံးၾကပုံရ သည္။ မေန႔က ၾကည္မာ ေခါက္သိမ္းေပးထားသည့္ အဝတ္ေတြ အထဲကသြားယူလာၿပီး
အ နားမွာခ်ထားလိုက္သည္။
“ၾကည္မာ”
“ဘာလဲ”
“ငါမီးပူတိုက္ၿပီးရင္ ဒီမခ်ိဳ အဝတ္အစားေတြ နင္ယူလိုက္ေနာ္”
“အိျဖဴ၊ ေစတနာ ရွိသလိုလို နဲ႔ လူလည္လာမက်နဲ႔ေနာ္၊ ငါနဲ႔ မေတာ္မွန္းသိလို႔ ေပးတာ မဟုတ္လား”
“ဘာလို႔ မေတာ္ရမွာလဲ”
“ဟဲ့ ..နင္တို႔ ကြင္းေတြ ငါဝတ္လို႔ မွမရတာ၊ ငါက သုံးေတာင့္ထြာ ကြင္းဝတ္တာေလ၊ နင္ တို႔ သုံးေတာင္ေတြ သုံးေတာင္မိုက္ေလ်ာ့ ေတြ ကေပါင္တျခမ္းပဲ ဖုံးမွာေပါ့”

ဘာေတြေျပာသလဲ ဆိုတာမင္းခန႔္ နားမလည္ပါ။ ၾကည္မာက တင္ႀကီးလို႔ မခ်ိဳ ထမိန္ေတြ ဝတ္လို႔ မရေၾကာင္းေျပာတာလို႔ေတာ့သိလိုက္သည္။
“ဒါဆိုလဲ အက် ႌေတြယူဟာ”
“မေတာ္ပါဘူး ဆိုမွ”
“နင္က နင့္ ကိုယ္နင္ ထင္သေလာက္မဝပါဘူးၾကည္မာရာ၊ ငါနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္တာေတြ ေတာင္ပါတယ္၊ ဝတ္ၾကည့္စမ္းပါဦး”
လက္ထဲက မီးပူေလးကို ေထာင္လိုက္ၿပီး ၾကည္မာ တအံ့ တၾသေမာ့ၾကည့္သည္။
“အိျဖဴ၊ နင္ဘယ္တုန္းက အေကာင္း ျမင္တတ္သြားတာလဲ၊ အရင္ကေတာ့ ငါ့ကို ဖက္တီးမ၊ ဖင္ႀကီးမ ဆို၊”
“ဒါ …ဒါက”
မင္းခန႔္ စကားကိုျပန္စဖို႔ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္ကိုဒုံးဒုံးခ် ကာ ၾကည္မာ့ကိုပဲ အားကိုးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိ၏။ လိမ္ညာရမွာေတြေတာ့ရွိ၏။
ရိုးသားသူတ ေယာက္ကို မလိမ္ညာခ်င္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က နည္းလြန္းပါသည္။
“ၾကည္မာ၊ ငါ အေလးအနက္ တခုေျပာခ်င္တယ္”
“ေျပာေလ”
“ေဆး႐ုံမွာ ငါေသသြားတာသိတယ္ေနာ္”
“ေမ်ာသြားတာ ျဖစ္မွာပါဟာ”
အက် ႌကိုမီးပူျပန္ထိုးရင္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ ပင္ေျပာ၏။
“ထားပါေတာ့ေလ၊ အေရးႀကီးတာက ငါသိျပန္လည္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာမွ မသိေတာ့တာ ပဲ၊ ေဆး႐ုံေရာက္ေနတာ တခုကလြဲရင္ က်န္တာဘာတခုမွ မသိဘူး၊ ငါ့ကိုယ္ငါလဲ
မသိဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆး႐ုံေရာက္ေနမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ဆရာမေတြ ေျပာျပသေလာက္ပဲ သိတယ္”
“နင္ေသာက္တဲ့ ေဆးေတြ မ်ားလို႔ ေဆးေၾကာင္သြားတာေနမွာေပါ့၊ ဘယ္အခ်ိန္မွျပန္သတိ ရသလဲ”
“အခုထိကို မရတာ၊ ငါတကယ္ေျပာတာၾကည္မာ၊ ခုခ်ိန္ထိ ငါေနထိုင္ေျပာဆိုသမၽွက နင့္ ေနာက္ကေနလိုက္ေဖာ ေနတာ”
ၾကည္မာယုံၾကည္ပုံမရ၊ မင္းခန႔္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကို ဘယ္ညာ ရမ္းခါေနသည္။
“နင္ယွဥ္ ၿပီးစဥ္းစားၾကည့္ပါၾကည္မာ၊ ဟို အရင္က ပန္းအိျဖဴနဲ႔ ေဆး႐ုံက ျပန္ဆင္းလာ တဲ့ ပန္းအိျဖဴ မတူတာေတြ နင္သတိထားမိမွာပါ”
“နင္ေျပာင္းလဲ သြားတာေတာ့ ငါသိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါက နင္အသိတရားရသြားၿပီပဲ ထင္ ေနတာ”
“ခုခ်ိန္ထိ ငါ့နာမည္ ပန္းအိျဖဴ၊ ၾကည္မာ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ အတူတူေနတယ္ ဆိုတာက လြဲရင္ ဘာမွ မသိဘူး၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ နင္ေဆး႐ုံေရာက္လာေတာ့ နင့္ကိုလည္း ငါမ
သိ ဘူး၊ မခ်ိဳကိုလည္း မသိဘူး၊ နင္ေပးတဲ့ စာဖတ္မွ နင့္နာမည္ၾကည္မာ လို႔ငါသိတာ”
ၾကည္မာ့ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ရႈပ္ေထြးပုံေပၚလာသည္။ မင္းခန႔္ ေျပာတာေတြကို မယုံၾကည္နိုင္၊ လက္မခံ နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနပုံရသည္။ လက္ထဲက မီးပူေလး ကိုျပန္ေထာင္ ထားလိုက္ျပန္
သည္။
“နင္ဆိုလိုတာက အတိတ္ေမ့သြားတာမ်ိဳးလား၊ ငါၾကားဖူးတာကေတာ့ ေခါင္းကို ခိုက္မိ မွ ျဖစ္တာေလ၊ နင္က ေခါင္းကိုထိတာမွ မဟုတ္ဘဲ….ဒါေပမယ့္ …အင္း …ေဆးေတြ က
လည္း ဦးေဏွာက္ကို ထိနိုင္တာပဲ”
“ငါဘာမွ မသိဘူးဆိုတာ က်ိန္ဆိုရင္က်ိန္ျပရဲပါတယ္ဟာ၊ တခ်ိန္မွာ ျပန္သတိရ လာမွာပဲလို႔ ေနေနတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မလြယ္ဘူးဟာ၊ လူတေယာက္ရဲ့ အေၾကာင္းကို မသိဘဲနဲ႔ အဲဒီလူ
အျဖစ္ ဘယ္လိုဆက္ေနမလဲ”
“နင္ ဆရာဝန္ေတြကို ေျပာမျပဘူးလား”
“ေျပာျပရင္ ေဆး႐ုံက ဘယ္ဆင္းရေတာ့မွာလဲ၊ ငါ့ကို ေဆးဖိုးထုတ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ မိန္းမ ေတြ မ်က္ႏွာ ကိုလုံးဝ မႀကိဳက္ဘူး၊ လူကို ရန္သူႀကီးေတြ က်ေနတာပဲ၊ သူတို႔ ရန္လုပ္ေန
တာ ဘာအတြက္မွန္းေတာင္ ငါမသိဘူး”
မိန္းမတေယာက္ကို ေမ်ာပါလာေအာင္၊ ကိုယ့္စကားကို လက္ခံလာေအာင္ေျပာသည့္ အ တတ္က မင္းခန႔္ ကၽြမ္းက်င္မႈ အရွိဆုံးပညာျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ ေလသံႏွင့္ အေျပာေတြ မွာ
ၾကည္မာ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္လာသည္။
“ငါမေန႔က ေဆး႐ုံက ျပန္လာေတာ့ ဥကၠာ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလး လိုက္လာတယ္၊ သူေျပာပုံ ဆိုပုံက ငါနဲ႔ ရည္းစားေတြ က်ေနတာပဲ၊ အဲဒါ ဟုတ္လားၾကည္မာ”
“ဘုရားေရ၊ နင္က ဥကၠာေတာင္မွ မသိဘူးေပါ့၊ ဒါဆို ဦးလွထြန္းေအာင္ လဲ မသိဘူးေပါ့”
“ဘယ္က ဦးလွထြန္းေအာင္လဲ၊ ဥကၠာ အေဖလား”
ၾကည္မာ့ မ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသျခင္းေတြႏွင့္ အျပည့္ျဖစ္ေနသည္။ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း ေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ ဆိုတာမင္းခန႔္ သိလိုက္သည္။
“နင္တကယ္ ဦးလွထြန္းေအာင္ ကို မသိဘူး၊ နင္ ..အိပ္ေဆးေတြေသာက္တာက… ဟို ..ဟို”
“ဘုရားစူး၊ မိုးႀကိဳးပစ္၊ ေသခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသပါေစ ဦးလွထြန္းေအာင္ကို ငါမသိဘူး တကယ္ ေျပာတာ”
အျပည့္အဝ လက္ခံနိုင္ေသးပုံမရ ေပမယ့္ ၾကည္မာ သက္ျပင္း တခ်က္ခ်သည္။
“အင္းေလ၊ ရွိပါေစေတာ့၊ နင္ဘာသိခ်င္တာလဲ”
“ပန္းအိျဖဴ အေၾကာင္း နင္သိသမၽွေပါ့”
ၾကည္မာ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ အျပဳံးတခုေရာက္လာသည္။
“ဒါက နင့္အေပၚ ငါ့အျမင္ကို တဖက္လွည့္နဲ႔ ေမးတာပဲ၊ လူလည္မက်နဲ႔ အိျဖဴ၊ နင္လဲငါ့ ကို အေကာင္း မျမင္ဘူး၊ ငါလဲ နင့္ကို အေကာင္း မျမင္ဘူး ရွင္းေနၾကတာပဲ”
ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးက်မွ မတစ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ ေရွ႕ကို ကိုင္းၿပီးၾကည္မာ့ လက္ ေမာင္း ကစ္ကစ္ ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ေတာင္း ပန္မိသည္။
“မဟုတ္ဘူး ၾကည္မာ၊ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတကယ္သိခ်င္တာပါ၊ ငါအရင္က ပန္းအိျဖဴ မ ဟုတ္ ေတာ့ပါဘူး၊ နင့္ကိုလည္း အရမ္းခင္ပါတယ္၊ ငါ့မွာလည္း အားကိုးစရာနင္ တ ေယာက္ပဲ
ရွိ ေတာ့တာပါ”
“ဟဲ့၊ ဟဲ့ …မီးပူလဲ ဝင္တိုက္မိဦးမယ္”
မီးပူကိုေဘးဖယ္ၿပီး မင္းခန႔္ကို တြန္းထုတ္သည္။
“ေျပာပါၾကည္မာရာ၊ နင္ ဒီေန႔ အလုပ္မသြားရလို႔ အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ေပးေပး က်န္တာေတြ ငါဆက္တိုက္ေပးမယ္၊ နင္ကေဘးကေန ေျပာၿပ ဟုတ္လား”
“လာဖား မေနနဲ႔၊ ခုထိငါေတာ့ မယုံေသးဘူး၊ တကယ္ေျပာျပရမွာလား”
“တကယ္၊ တကယ္၊ ငါဘာမွ စိတ္မဆိုးဘူး၊ ပန္းအိျဖဴကို ဖာသယ္မ လို႔ေျပာလဲ ငါ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေပးမယ္၊ မိန္းမယုတ္လို႔ နင္စြပ္စြဲလဲ အမွန္ပဲလို႔ ငါလက္ခံမယ္”
“ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဲဒီေလာက္အထိေျပာရလား အိျဖဴရယ္၊ အင္းေလ …နင္ဒီေလာက္ေျပာ ေနေတာ့လည္း ယုံတာ မယုံတာေနာက္မွေပါ့၊ ငါသိသေလာက္ေျပာျပမယ္”
ေျခမက်ဥ္ ေအာင္ေျခေထာက္ကို ဘက္ေျပာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ နားစြင့္ ထားလိုက္ သည္။ ၾကည္မာ ပန္းအိျဖဴကို ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကိုယ္မဟုတ္သည့္ အတြက္ နာစရာ အ
ေၾကာင္းမရွိဘူးဆိုတာ ရိုးသားသည့္ မိန္းကေလး မသိရွာေပ။ မီးပူကို ပလပ္ခၽြတ္လိုက္ ၿပီး သိသေလာက္ရွင္းျပရွာ၏။

ၾကည္မာ ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ အရင္တုန္းက မသိၾကပါ။ မခ်ိဳ ႏွင့္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးသိၾက သည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ မခ်ိဳ ဘယ္လိုရင္းႏွီး ၾကသည္ကို ၾကည္မာ မသိ။ ၾကည္မာ ႏွင့္ မခ်ိဳ
ကေတာ့ မခ်ိဳ၏ ညီမ ဝမ္းကြဲတေယာက္ကေန တဆင့္သိကၽြမ္းခင္မင္ ခဲ့ရာမွ တအိမ္ထဲ တူ တူ ငွားေနဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ မခ်ိဳ မေလးရွားကို ထြက္သြားသည့္ အခါ ၾကည္မာႏွင့္ ပန္း
အိ ျဖဴ အတြက္ ထားခဲ့သည့္ အဝတ္အစားႏွင့္ ပစၥည္း အနည္းငယ္ကလြဲရင္ က်န္တာေတြ ကို ထိုညီမ ဝမ္းကြဲ၏ အိမ္သို႔ ၾကည္မာ သြားပို႔ ေပးခဲ့ရသည္။ မခ်ိဳ၏ ညီမ က အိမ္ေထာင္
သည္ ဆိုေတာ့ မခ်ိဳက သူတို႔ ႏွင့္ မေနခ်င္လို႔ ခြဲထြက္လာ ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္လခ သက္သာေစ ဖို႔ သုံးဦးစပ္ မည္ဟု မခ်ိဳကေျပာ တာကို ၾကည္မာကလည္း လက္ခံခဲ့လို႔ ပန္းအိျဖဴ
လည္းပါ လာ၏။
အဲဒီတုန္းက ၾကည္မာက အရက္ကုမၸဏီ ကိုမေရာက္ေသး။ နာမည္ မႀကီးသည့္ ဆပ္ျပာ၊ ေရေမႊး၊ ႏွင့္ အလွကုန္ေတြကို တလမ္းဝင္တလမ္းထြက္ေၾကာ္ျငာၿပီးေရာင္းေပး ရသည့္ အ
လုပ္ လုပ္ေနသည္။ ပင္ပန္းေသာ္လည္း ဝင္ေငြမေကာင္းပါ။ မခ်ိဳကေတာ့ အထည္ ခ်ဳပ္ စက္႐ုံက စူပါ ဗိုက္ဇာ ျဖစ္သည္။ ပန္းအိျဖဴက ေတာ့နာမည္ႀကီး အလွကုန္ လုပ္ ငန္း ႀကီး
တခုက အေရာင္းဝန္ ထမ္းျဖစ္သည္။ ၾကည္မာႏွင့္ အလုပ္သဘာဝတူေသာ္လည္း လုပ္ရပုံ ျခင္းက မတူသလို ဝင္ေငြ မွာလည္း ပန္းအိျဖဴက သာ၏။ ၾကည္မာက ေနပူစပ္ခါး လမ္း
တ ကာေလၽွာက္သြားရေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴက်ေတာ့ ခန္းနားသည့္ အေရာင္းျပခန္းမွာ ေက်ာ့ ေက်ာ့ ေလး ေနရသူျဖစ္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ပန္းအိျဖဴက ၾကည္မာ့ကို ႏွိမ္ခ် ဆက္ဆံ
တတ္၏။ ၾကည္မာကလည္း ငုံ႔ခံတတ္သူ မဟုတ္လို႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မၾကာခန က ေတာက္ကဆျဖစ္သည္။
အားလုံးထဲမွာ အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္သည့္ မခ်ိဳက ၾကားထဲကေနထိန္းေပးေနရသည္။ ၾကည္မာ က မခ်ိဳကိုေလးစားသလို ပန္းအိျဖဴကလည္း မခ်ိဳကိုေတာ့ ခင္တြယ္၏။ ဒါက
လည္း သူတို႔ ႏွစ္ ေယာက္အေပၚ အမႀကီးတေယာက္လို သေဘာထားကာၾကင္နာစြာ ဆက္ဆံေပးသည့္ မခ်ိဳ၏ စိတ္ထားေကာင္း မႈေၾကာင့္လို႔ ၾကည္မာယူဆသည္။ သူတို႔
ႏွစ္ေယာက္ မတည့္ၾကသည့္ အတြက္ သုံးေယာက္တန္းစီ အိပ္သည့္ အခန္းထဲမွာ မခ်ိဳ က အလယ္က အိပ္ရသည္။
“နင္က ငါ့ကိုသာ အေကာင္းမေျပာတာ၊ မခ်ိဳ စကားက်ေတာ့နားေထာင္တယ္၊ နား ေထာင္တယ္ ဆိုတာကလည္း ေနရာတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ”
မခ်ိဳဆီမွာ ၾကည္မာ အလုပ္ဝင္လိုက္ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ ၾကက္ေခါင္းဆိတ္ မခံ မႈေၾကာင့္ အလုပ္ရွင္ တ႐ုတ္မ ႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ထြက္ပစ္လိုက္သည္။
“ဗမာ စကားေတာင္ မတတ္တဲ့ ေကာင္မက လူပါးဝလို႔၊ ၾကမ္းေပၚက်ေနတဲ့ ပိတ္စကို ေၿခ ေထာက္နဲ႔ျပၿပီး ေကာက္ခိုင္းတယ္၊ ငါက မလုပ္ေတာ့ ေဒါသထြက္ၿပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ကို
ခုန္ေန တာ၊ တ႐ုတ္လိုေအာ္ဟစ္ေနတာ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး၊ မခ်ိဳက တ႐ုတ္စကားေျပာ တတ္ ေတာ့ၾကားထဲက ေနဝင္ေတာင္းပန္တယ္၊ အဲဒါေတာင္ ေကာင္မကေအာ္
လိုက္ ဟစ္ လိုက္နဲ႔၊ ငါ့အတြက္ ၾကားထဲက မခ်ိဳ အေျပာခံရတာကို စိတ္မေကာင္းတာ နဲ႔ ထြက္ပစ္ လိုက္တာ၊ ငါ့ ကိုေျပာရင္ ခံလိုက္မယ္၊ သူေပးတဲ့ ပိုက္ဆံယူရတာကိုး”
အလုပ္မရွိဘဲ သုံးေလးလေလာက္ ရွိတာေလးထိုင္စားၿပီးေတာ့မွ အခုလုပ္ေနသည့္ ဆီကို ေရာက္သည္ ဟု ၾကည္မာေျပာသည္။ ဒီေလာက္စိတ္ႀကီးသည့္ ၾကည္မာ အမူးသ
မားေတြ ကို ဘယ္လို သည္းခံေနသလဲ ဆိုတာ မင္းခန႔္ ေတြးလို႔ေတာင္မရပါ။
“ငါဒီ အလုပ္ရၿပီးသိပ္မၾကာဘူး နင္လဲ အလုပ္ကထြက္တာပဲ၊ နင္က ဦးလွထြန္းေအာင္နဲ႔ ခ်ိတ္ မိသြားၿပီေလ”
“သူက ဘာလဲ”
“နင့္ စပြန္ဆာေလ”
“ဘာ”
“ငါသိတဲ့ အတိုင္းပဲ ေျပာရတာေလ၊ အစက ေျပာသားပဲ မေျပာခ်င္ဘူးလို႔”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ေျပာပါ၊ ငါနားေထာင္ခ်င္ပါတယ္”
ဦးလွထြန္းေအာင္ ႏွင့္ ကိစၥမွာ မခ်ိဳစကားကိုလည္း ပန္းအိျဖဴ နားမေထာင္ေတာ့။ ဦးလွ ထြန္း ေအာင္၏ ႂကြယ္ဝမႈကိုပဲျမင္ေတာ့သည္။ ေငြေတြေဖါေဖါသီသီ ရသလို သုံးခ်င္တိုင္း
သုံးသည္။ ဝယ္လိုက္ျခမ္းလိုက္ သုံးလိုက္ႏွင့္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနသည့္ ပန္းအိျဖဴကို မခ်ိဳ လည္း မနိုင္ေတာ့။ ဦးလွထြန္းေအာင္က သမီးႏွစ္ေယာက္ အေဖ မုဆိုးဖိုျဖစ္သည္။
“အဲဒီ လူႀကီး သမီးေတြကေတာင္ ငါတို႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးတယ္၊ မခ်ိဳ ထက္ ေတာင္ ႀကီးမလား မသိဘူး။အဲဒီလူႀကီးနဲ႔ ေခ်ာင္း သာ သြားလိုက္၊ ရွမ္းျပည္တက္လိုက္
နဲ႔ နင္အိမ္ေတာင္ မကပ္ဘူး၊ မခ်ိဳက နင့္ကို ဆုံးမေတာ့ နင္ ..နင္က ”
ၾကည္မာ စကားတပိုင္း တစႏွင့္ ရပ္သြားသည္။
“ေျပာေလ ၾကည္မာ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါနားေထာင္မွာပါ၊ နင္ အားနာေနစရာမလိုဘူး”
“နင္ေျပာခိုင္းလို႔ ငါေျပာတာေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး ငါနင္တို႔ ေျပာတာေခ်ာင္းနားေထာင္တာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ အမွတ္တမဲ့ ၾကားတာ”
“ေအးပါ၊ ေျပာပါ”
“မပူပါနဲ႔ မခ်ိဳရယ္၊ သမီးက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သမီးထဲက ေယာက္်ား ဆိုတာသိၿပီးသား၊ မ ထူး ေတာ့ပါဘူး တဲ့၊ ဒါ ..ငါ ..နားခံသာေအာင္ေျပာတာ၊ နင္ေျပာတာက ပိုရွင္းတယ္”
တိုက္ဆိုင္သည္ဟု ဆိုရမည္။ မင္းခန႔္ လည္း ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားမွာ စၿပီး လူပ်ိဳရည္ ပ်က္ ခဲ့သည္။ အရသာလည္း ေတြ႕သြားၿပီး ထိုအခ်ိန္ကစကာ မိန္းမေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျဖစ္ခဲ့
၏။ ပန္းအိျဖဴသည္လည္း သူ႔လိုပဲလားဟု ေတြးရင္း မင္းခန႔္ ၿငိမ္သြားေတာ့ ၾကည္မာ လည္း ရပ္ သြား သည္။
“ငါမေျပာခ်င္ဘူး အိျဖဴ၊ နင္ေမးလို႔ ေျပာရတာ၊ ငါ့ တဖက္သတ္အျမင္ေတြလို႔ နင္ထင္မွာလဲ စိုးတယ္”
“နင့္မွာ ဒီလိုစိတ္ မရွိတာ ငါယုံပါတယ္၊ ဆက္ေျပာပါ ရပါတယ္”
ဦးလွထြန္းေအာင္ စပြန္ဆာ ကိစၥေၾကာင္ပင္ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ၾကည္မာ တအိမ္ထဲေနၿပီး တ ေယာက္ ကိုတေယာက္လုံးဝ စကားမေျပာသည့္ အေနအထားအထိ ေရာက္သြားသည္။
ၾကည္မာ အရက္ေရာင္းတာကို ပန္းအိျဖဴက ႏွိမ္၏။ သမၼာအာဇီဝ အလုပ္မဟုတ္ဟု ကဲ့ ရဲ့၏။ စိတ္တိုသြားသည့္ ၾကည္မာက သူကအရက္ပဲေရာင္းသည္ ထိုလူေတြႏွင့္ လိုက္မ
အိပ္ဟု ျပန္ ပက္လိုက္ရာမွ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံးက ခင္သည့္ မခ်ိဳေတာင္ ဝင္ထိန္း လို႔ မရျဖစ္သြားသည္။
“ဒါနဲ႔ ဥကၠာ ကေရာ”
ပန္းအိျဖဴႏွင့္ ၾကည္မာ၏ ပဋိပကၡ ေတြကို ထပ္မၾကားလို၍ မင္းခန႔္ ကလမ္းလႊဲလိုက္သည္။
“ဦးလွထြန္းေအာင္ က နင့္ကို စပြန္ဆာေပးတယ္၊ နင္က သူ႔ကို စပြန္ဆာျပန္ေပးတယ္၊ ငါ ေတာ့ အဲဒီလို ထင္တာပဲ၊ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး”
ဇာတ္လမ္းက ထင္ထားတာထက္ရႈပ္ေထြးမႈေတြပါသည္။
“ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ က နင္ဦးလွထြန္းေအာင္ နဲ႔ မေတြ႕ခင္ကထဲက တြဲေနတာ၊ ရြယ္တူခ်င္း လူ ပ်ိဳ အပ်ိဳခ်င္း ဆိုေတာ့ မခ်ိဳကလည္း ဘာမွ သိပ္မေျပာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေကာင္ မူမ
မွန္ဘူးလို႔ ငါ ထင္တယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

ဦးလွထြန္းေအာင္ ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ ကိစၥကို ဥကၠာ မသိမဟုတ္သိမည္ဟု ၾကည္မာယူဆ၏။ ဒါေပ မယ့္ ဘာမွ မသိသလိုဆက္ေနသည္။ ပန္းအိျဖဴဆီက ပိုက္ဆံေခ်းသည္။ ေခ်းသည္
အမည္တပ္ ေသာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေပးဟု သိရ၏။ ပန္းအိျဖဴကလည္း ျပန္မ ေတာင္းပါ။ အလုပ္အ ကိုင္ မရွိသည့္ ရည္းစားက ပိုက္ဆံေတြေဖါေဖါ သီသီသုံးသည္။ ၿပီးေတာ့
လည္း သုံးေလးရက္ ေလာက္ခရီးသြားသည္ ဆိုၿပီး ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္ေနသည္။ ေယာက္်ားေလးဖက္ကေန ျပႆနာ ရွာကိုရွာရမည့္ ကိစၥေတြ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဥကၠာ ၿငိမ္ ေနခဲ့၏။
ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ဥကၠာၾကားမွာ ဦးလွထြန္းေအာင္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာ တူညီခ်က္ တစုံတရာ ရွိ တာလည္းျဖစ္နိုင္သည္ဟု ၾကည္မာက သုံးသပ္၏။
“ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ကိုယ့္ရည္းစားက အဖိုးႀကီးတေယာက္ဆီက စပြန္ဆာယူတာကို လက္ ခံေပးတယ္ ဆိုကထဲက ဒီေကာင္မူမမွန္တာပဲ”
မင္းခန႔္ လည္းဒီအခ်က္ကို လက္ခံပါ၏။ ဘယ္ေယာက္်ားေလးမွ ခ်စ္သူကို တကယ္ ခ်စ္ ရိုးမွန္ ရင္ ခြင့္ မျပဳသည့္ ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပန္းအိျဖဴက ဦးလွထြန္းေအာင္ ႏွင့္ အတူ နိုင္ ငံ
ျခားကို အလည္သြားဖို႔ ေတာင္စီစဥ္ ခဲ့ေသးသည္ဟု သိရ၏။ အိပ္ရာေျခရင္းက ေသတၱာမွာ နိုင္ငံျခား သြားဖို႔ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ပတ္စပို႔ စာအုပ္ေတာင္ မလုပ္လိုက္ရ ပန္းအိျဖဴ၏
မ ဆင္မျခင္ မိုက္မဲမႈ ေၾကာင့္ အေႏွာက္ အယွက္ေတြျဖစ္လာ၏။
ဦးလွထြန္းေအာင္ က ပန္းအိျဖဴကို ဟန္းဖုန္း ဝယ္ေပး လိုက္ ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေနာက္ ဆက္ တြဲျပႆနာေတြ တသီႀကီးေပၚလာခဲ့သည္။ လိုခ်င္လြန္း လို႔ဟု အတင္းဝယ္ေပး ခိုင္း ၿပီး
မွ တလေလာက္ကိုင္အၿပီးတြင္ ဥကၠာ အ ဆက္ အသြယ္ ႏွင့္ ထိုဖုန္းကို ေရာင္းစားပစ္ လိုက္သည္။
ေရာင္းလို႔ ရသည့္ ပိုက္ဆံေတြကို ဥကၠာႏွင့္ အတူသုံးၾကျဖဳန္းၾကသည္။ ဦးလွထြန္းေအာင္ ေမး လာရင္ ပ်က္ေနသလိုလို၊ အိမ္မွာပဲ က်န္ခဲ့သလိုလို လွည့္ပတ္ေရွာင္ရွားေနၿပီးမွ မ တတ္
သာေတာ့ ခ်ိန္တြင္ ဖုန္းေပ်ာက္သြားသည္ ဟု ညာေျပာလိုက္၏။ ေပ်ာက္သည္ ဆို ေတာ့ ဦးလွထြန္းေအာင္ ကလည္း သက္ဆိုင္ရာကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး လိုင္းပိတ္လိုက္ သည္။
လိုင္း ပိတ္ခံလိုက္ရသည့္ အတြက္ ဝယ္သူက ဥကၠာ ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴကို ျပႆနာ ရွာေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံး ဦးလွထြန္းေအာင္ကပဲ ဝယ္သူကိုေတာင္းပန္ၿပီး လိုင္းဖြင့္ ေၾကး ပါ အိတ္စိုက္ေပး
လိုက္ရသည္။ အက်ိဳးဆက္ အေနႏွင့္ ကေတာ့ ဦးလွထြန္းေအာင္ မိသား စုက ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ကိစၥကို ရိပ္စားမိသြားေတာ့၏။
“အဖိုးႀကီး သမီးေတြကလၽွင္တယ္၊ အိမ္အထိလိုက္လာတာ၊ ငါလည္း မရွိဘူး။ နင္ကေတာ့ ဥကၠာဆီ ေရာက္ေနတယ္ထင္တာပဲ မရွိဘူး၊မခ်ိဳပဲ ၾကားထဲက အေျပာအဆိုခံလိုက္ရတယ္”
အခုခ်ိန္ထိ ပန္းအိျဖဴႏွင့္ ပတ္သက္သမၽွ အေၾကာင္းအရာတို႔က တခုမွ ေကာင္းတာ မပါ ေသးပါ။ ၾကည္မာကေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႏွင့္ နားေထာင္ေနသည့္ မင္းခန႔္ကို အံ့ၾသေန သည္။
“နင္ သတိမရဘူး ဆိုတာငါယုံခ်င္လာၿပီ၊ အခုနေျပာသာေျပာရတယ္၊ မယုံမရဲနဲ႔”
“ဘာျဖစ္လို႔ ယုံခ်င္တာလဲ”
“နင္နားေထာင္ေနတဲ့ ပုံစံက ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ တျခားသူတေယာက္အေၾကာင္းကို နား ေထာင္ေနသလိုပဲ”
“အဲဒါေတြငါမွ မသိတာ ၾကည္မာရယ္”
ကိုယ့္အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ကိုယ္ ေျပာလိုက္သည္ကို ၾကည္မာ နားလည္ပုံမရပါ။ စကားေျပာရတာ လည္း အရွိန္ရေနပုံရသည္။ သိသမၽွေတြကို ဆက္ေျပာျပ၏။ေနာက္ပိုင္း တြင္ အ ထည္
ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းေတြ အေျခအေန မေကာင္းသည့္အခါ မခ်ိဳ အလုပ္ ေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားရသည္။ လစာပဲရၿပီး အိုဗာတိုင္ကို မေမၽွာ္လင့္ နိုင္ေတာ့ ဝင္ေငြေလ်ာ့က် လာသည္။ ဒီလိုႏွင့္ပဲ
မခ်ိဳ မေလးရွားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ မခ်ိဳသြားေတာ့ မည္ ဆိုေသာအခါ ပန္းအိျဖဴ တစခန္းထလာ၏။ ဦးလွထြန္းေအာင္ ကို သူမ အတြက္ တိုက္ ခန္းဝယ္ေပးခိုင္း
သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဦးလွထြန္းေအာင္ ခမ်ာ ပန္းအိျဖဴကို ေပၚေပၚထင္ထင္ ေထာက္ပံ့ နိုင္သည့္ အေျခအေန မရွိေတာ့။ ခရီးေတြလည္း မထြက္နိုင္ေတာ့။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ေတြ႕ခ်င္ရင္
ေတာင္မွ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ခ်ိန္းေတြ႕ေနရ သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းေပါက္ၾကားထား၍ သမီးေတြ၏ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ျခင္းခံ ေနရေသာ ဦးလွထြန္းေအာင္ အေနႏွင့္ သိန္းရာႏွင့္ ခ်ီၿပီး သုံးေပးဖို႔ လက္တြန႔္ေန၏။
ငွား ေပး မည္ေျပာေသာ္လည္း ပန္းအိျဖဴက လက္မခံ သူမ နာမည္ႏွင့္ အပိုင္ဝယ္ေပးရမည္ဟု အၾကပ္ကိုင္၏။ ဦလွထြန္းေအာင္ကလည္း တိုက္ခန္းရွာေနသည္ အေၾကာင္းျပၿပီး
ေခတၱ ေခၽြးသိပ္ထားသည္။ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ပန္းအိျဖဴ သည္းမခံနိုင္ေတာ့။ မခ်ိဳကလည္း သြားဖို႔ ရက္ကပ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ဘယ္ကဘယ္လိုရွာလာမွန္း မသိသည့္
အိပ္ေဆး ေတြ ေရာ အျခားေဆးေတြပါ ယူၿပီး ဦးလွထြန္းေအာင္ ဆီသြားသည္။ ဂ်ာနယ္ထဲက ေၾကာ္ ျငာ တ ခုကို ျပၿပီး ထိုတိုက္ခန္းကို ဝယ္ေပးရမည္။ ဝယ္မေပးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္
ကို သတ္ေသ ေတာ့ မည္ ဟု ခ်ိမ္းေျခာက္၏။ ဦလွထြန္းေအာင္ က တန္ဖိုးမ်ားသည့္အတြက္ ခနေစာင့္ ေပးဖို႔ ဒါမွ မဟုတ္ တန္ဖိုးသိပ္မမ်ားတာ ဆိုရင္ေတာ့ သူႀကိဳးစားေပးမည္
ဟုေျပာေသာ္ လည္း ပန္းအိ ျဖဴ က လက္ မခံပဲ ေဆးေတြကို ေသာက္ခ်လိုက္သည္။
“ဦးလွထြန္းေအာင္ က မတားဘူးလား၊ မဆြဲဘူးလား”
“အဲဒါေတာ့ ငါလဲ မသိဘူး၊ သူ ဆြဲလို႔ မရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေနလို႔ ေနမွာေပါ့၊ ငါလဲ မခ်ိဳ ေျပာျပသေလာက္ပဲ သိတာ၊ မခ်ိဳကိုလဲ ဦးလွထြန္းေအာင္ သမီးေတြကျပန္ ေျပာျပတာေလ၊
သူတို႔ စကားေပါ့ဟာ”
“ေအာ္”
မျမတ္စုတို႔ ညီအမပဲျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု မင္းခန႔္သိလိုက္သည္။
“ဦးလွထြန္းေအာင္လည္း နင့္ကိုတားမရေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး ႏွလုံးဘာျဖစ္သြားတယ္ ဆို လား မသိပါဘူး၊ ပစ္လဲတာပဲ တဲ့၊ အဲဒီေန႔က ငါအလုပ္က ျပန္လာေတာ့ မခ်ိဳ မရွိဘူး၊ နင္
လဲ မရွိဘူး၊ ငါလဲ စိတ္ပူတာေပါ့၊ နင့္ အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ မခ်ိဳ အတြက္ပူတာ။ ေနာက္တ ေန႔ မနက္ကိုးနာရီေလာက္မွ မခ်ိဳျပန္လာ ၿပီး ေျပာျပမွ ငါလဲသိတယ္၊ ဦးလွထြန္းေအာင္
သ မီး ေတြက နင့္ကိုေဆး႐ုံပို႔ ၿပီး မခ်ိဳကို လာေခၚ သြားၾကတာေလ”
စီးပြားေရးသမားပီပီ မျမတ္စုက ေစ့စပ္သည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ဦးလွထြန္းေအာင္ကို ေဆး႐ုံ တ႐ုံစီ ခြဲတင္ခဲ့၏။
“ပထမတေခါက္ တုန္းက ဆရာဝန္ေတြက ႀကိဳးစားေနပါတယ္ေျပာတယ္၊ ေနာက္တေခါက္ မခ်ိဳ ထပ္သြားေတာ့မွ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့၊ ဟိုဖက္ကလည္း အားလုံးတာဝန္ယူ
ပါတယ္ေျပာထားေတာ့ ငါလည္း မခ်ိဳကို အတင္းသြားခိုင္းလိုက္တယ္၊ အားလုံးက နင့္ကို ပစ္ လိုက္ရၿပီ လို႔ ပဲေျပာၾကတာကိုး ၊ ဆက္ေနရင္ နင္လည္းျပန္ရွင္လာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မခ်ိဳ
ေပးထားရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြလဲ ဆုံးမယ္ေလ၊ နင့္ကို ၾကည့္လို႔ မရေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္စား ငါ အားလုံးလုပ္ေပးပါမယ္ လို႔ တာဝန္ခံၿပီး လႊတ္လိုက္တာ၊ နင့္ဆီ လာတုန္းကလဲ မခ်ိဳကို ေပး
ထားတဲ့ ကတိမဖ်က္ခ်င္လို႔ လာသာ လာရတယ္ အသက္ရွင္ရက္ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ တြက္ထားတာ၊”
“ပန္းအိျဖဴ ေသၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာေနတယ္ေပါ့”
“အဲလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ အမွန္အတိုင္းေျပာပါမယ္၊ နင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဘာမွကို မရွိတာ၊ ဒါေပမယ့္ အခုနင္ေျပာင္းလဲ လာတာကိုေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္၊ တ ကယ္
ေျပာတာ၊ မခ်ိဳသိရင္လည္း ဝမ္းသာမွာ၊ မခ်ိဳကလည္း ဖုန္းထပ္မဆက္ေသးဘူး”
“ငါ မသိတာေတြရွင္းျပေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ငါဘာဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာစဥ္းစား လို႔ရတာေပါ့”
“နင္ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ”
“မသိေသးဘူးေလ”
“ေနဦး နင့္ကို မခ်ိဳ ဓါတ္ပုံျပမယ္၊ နင္မွတ္မိခ်င္ မွတ္မိလာေအာင္”
အိမ္ခန္းထဲက ဓါတ္ပုံ အယ္လ္ဘမ္ ေလးတခု သြားယူလာၿပီး မင္းခန႔္ကို ျပသည္။
“ဒါ မခ်ိဳေလ၊ မွတ္မိလား”
ကန္ေတာ္ႀကီးထဲ ဟုထင္ရသည့္ေနရာမွာ ၾကည္မာႏွင့္ ပုခုံးခ်င္း ဖက္ထားသည့္ မိန္းမ တ ေယာက္ကို ျပ၏။ ႐ုပ္ရည္ သိပ္အဆိုးႀကီး မဟုတ္သည့္ အသက္သုံးဆယ္ဝန္းက်င္ မိန္းမ
တေယာက္သာျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ တခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ မ်က္ႏွာေပၚက အားရပါးရ ႏွစ္လို ဖြယ္အျပဳံးေၾကာင့္ စိတ္သေဘာထားေကာင္းမည့္ သူဆိုတာ ျမင္႐ုံႏွင့္ သိသာ၏။
“နင္မွတ္မိလား”
“ဟင့္အင္း”
အားနာစြာ ႏွင့္ပင္ အမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ၾကည္မာ့ မ်က္ႏွာေလး ညႇိုးငယ္သြား သည္။ မင္းခန႔္ လည္း အားနာစိတ္ေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားမိ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း-၃ (စ)

ေန႔ လည္ခင္းဆိုေတာ့ေနနည္းနည္းပူသည္။ ၾကည္မာ အႀကံေပးသည့္ အတိုင္းကိုင္လာ သည့္ လက္ထဲကထီးကို လမ္းေပၚေရာက္သည္ ႏွင့္ ဖြင့္လိုက္၏။
“နင့္ကို ေဒၚခ်စ္ႀကီးတို႔ တူဝရီး မျမင္ေစခ်င္ ထီးနဲ႔ ကြယ္သြားေပါ့”
ဒီေန႔ မင္းခန႔္ ေဆး႐ုံ သြားျပဖို႔ ရွိသည္။ ဟိုတေခါက္ တုန္းက အျပန္မွာ ဥကၠာႏွင့္ တိုးခဲ့၏။ ခုတေခါက္ထပ္ ေတြ႕မွာ စိုးရိမ္ေနသည့္ မင္းခန႔္ကို ၾကည္မာက သူစိတ္ကူး ရသည့္
အႀကံကို ေပးခဲ့ ျခင္းျဖစ္၏။ အႀကံက အသုံးဝင္ မဝင္မသိေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ထီးက လက္ကိုင္ကိုေတာင္ ဆြဲထုတ္လို႔ မရျဖစ္ေနသည္။ အားကုန္ဆြဲေသာ္လည္း
အရိုးက ထြက္ မလာပါ။ ဒီထီးက ပန္းအိျဖဴ ဘီရိုေထာင့္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနခဲ့ ၿပီ ဆိုတာ မင္းခန႔္လည္း မေျပာတတ္ပါ။ ပ်က္လို႔သိမ္းထားတာ မ်ိဳးလည္းျဖစ္နိုင္
သည္။ အျပင္ ပန္း အျမင္အရေတာ့ အသစ္စက္စက္ ျဖစ္၏။
ဒီတိုင္းပဲ သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီးမွ “ထီးျပင္တဲ့လူ” ဆိုသည့္ဆိုင္းဘုတ္ေလး ဆီမ်က္စိ ေရာက္သြား၏။ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး ထဲမွာထိုင္ေနသည့္ ဟိုပုဂၢိဳလ္က လည္း မင္းခန႔္ကို
တ ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး မျမင္သလို ႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ကြယ္ရာမွာ ဆိုရင္ သရဲမရဲ ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္သူက ေျဗာင္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ မရဲဘူးႏွင့္ တူသည္။ ႐ုပ္တည္ေလး ႏွင့္
မ ခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ပုံဖမ္းေနသည္။ ခုထြက္မလာခင္က မင္းခန႔္ ေရခ်ိဳးခဲ့ေသးသည္။ ေခ်ာင္း ေနက်ဆိုေတာ့ ဒီေန႔လည္း ေခ်ာင္းခ်င္ေခ်ာင္း နိုင္သည္။ ခုရက္ေတြထဲမွာ ဒီဖက္
ကို အာ႐ုံမထား လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေရခ်ိဳးဖို႔ အက်င့္ ရလာခဲ့ေတာ့ ဒီလူ ရွိမရွိ သတိမမူျဖစ္ခဲ့ ပါ။
“ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့”
သူ႔ဆီကို မင္းခန႔္ ဦးတည္လာေနတာကို ျမင္ေတာ့ ပိုၿပီး ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုင္ ေနရာကေန ပုဆိုး ေအာက္စကို ဆြဲသိမ္းၿပီး ေနာက္ ေျခသလုံးႏွင့္ ေပါင္ကို လက္သီး
ဆုပ္ ႏွင့္ ခပ္ဖြဖြ ထုေန၏။
“ထီးက ဖြင့္လို႔ မရဘူး၊ တခ်က္ေလာက္ၾကည့္စမ္းပါဦး”
ထီးကို လွမ္းယူသည့္ ညိဳမဲမဲ လက္ေတြက တုန္ရီေန၏။ ပန္းအိျဖဴ ကိုေၾကာက္တာလား၊ မေသာက္ရေသးတာလား ဆိုတာေတာ့ ကာယကံရွင္ပဲ သိလိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ ႏွာေခါင္း
ထဲမွာ အရက္နံ့ရသလိုလိုေတာ့ ရွိသည္။
“ဟို …ဟို ..မွာ ..ခုံ ..ရွိတယ္၊ ခ..ခန ..ေလာက္ထိုင္ …အဲ …ဟိုေလ”
သူညႊန္ျပသည့္ သစ္ပင္ေအာက္က ပလပ္စတစ္ ခုံေလးမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဆရာ သ မားကေတာ့ မင္းခန႔္ ေပးလိုက္သည့္ ထီးကို ေရွ႕မွာခ်ၿပီး ေခါင္းကုပ္လိုက္ ဖင္ကုပ္လိုက္
ႏွင့္ လုပ္ေနသည္။
“လက္ကိုင္ကို ဆြဲထုတ္လို႔ ေတာင္မရဘူး၊ စမ္းၾကည့္ပါလား”
မင္းခန႔္ လွမ္းေျပာလိုက္မွ ကေယာက္ကတမ္း ႏွင့္ ထီးရိုးကို အတင္းဆြဲထုတ္ ေတာ့သည္။ ဒီလူ တကယ္ထီးျပင္ တတ္ရဲ့လားဟု မယုံရဲေတာ့သည့္ စိတ္ျဖင့္ မင္းခန႔္ လွမ္းၾကည့္
ေန မိ၏။ အေျခအေန မဟန္ရင္ေတာ့ ျပန္ယူလိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ဒါေပမယ့္ သူ ဆြဲ ထုတ္ လိုက္ေတာ့ ထီးရိုးက အျပင္ကို ထြက္လာသည္။
“သံ …သံ ..ေခ်းတက္ၿပီး က်ပ္ေနတာ၊ ခ…ခန ..ေလး”
စကားထစ္တာေတာ့ ဟုတ္ပုံမရ၊ တခါတေလ သူသီခ်င္းဆိုေနသံ မင္းခန႔္တို႔ ဖက္က ၾကား ရသည္။ သီခ်င္း ဆိုရင္ေတာ့ အသံက ျဖဴးလို႔ေျဖာင့္လို႔၊ လုံးဝမထစ္ပါ။ ဒီဖက္က
သူေခ်ာင္း တာကို သိေနတာကိုေတာင္ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေခ်ာင္းခဲ့ ၿပီးေတာ့ အခုမွ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ၿပီး ေသြးပ်က္ေနပုံရ သည္။ မင္းခန႔္ ဖက္ကို လုံးဝ မၾကည့္ဘဲ ထီးအ
ဆစ္ေတြၾကားထဲကို ထိပ္ ဖ်ားခၽြန္ ဆီဗူးေလး ႏွင့္ ဆီညႇစ္သြင္းလိုက္ ထီးရိုးကို ဆြဲထုတ္ လိုက္ျပန္သြင္းၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ျပေန၏။ ဆီႏွင့္ ေရာၿပီး ထြက္လာသည့္
ညိဳညစ္ညစ္ သံေခ်းေတြကို အ ဝတ္ ေဟာင္းတစႏွင့္ လိုက္သုတ္လိုက္၊ ဆီထိုးၿပီး အပိတ္ အဖြင့္လုပ္ၾကည့္လိုက္ ႏွင့္ မင္း ခန႔္ သူ႔နားမွာ ရွိမေနသလိုပင္။
“ရ ..ရ ..ၿပီ၊ စမ္း ..စမ္း ..ၾကည့္ပါဦး”
ထိုင္ရာက ထကာထီးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ျပန္ပိတ္ၿပီး ေခါက္ၾကည့္သည္။ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္သည္။ အားလုံးအဆင္ေျပ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ထဲက ပိုက္ဆံ အိတ္
ကေလး ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး
“အိုေက သြားၿပီ၊ ထီးျပင္ခ ..ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”
“မ..မ…မေပး ..မေပး ..ပါနဲ႔”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ လက္ခ ယူရမွာေပါ့”
“ျပင္ ..ျပင္ …ျပင္ ..တာမွ ..မ..မဟုတ္..တာ၊ ဆီ …ဆီ ..ထည့္တာပဲ”
“အင္းေလ ..ဒါဆို ဆီဖိုးေပါ့”
“ေန …ေန ..ပါေစ”
ေခါင္းတခါခါ ႏွင့္ ညင္းၿပီး သူ႔ဆိုင္ေလးေပၚကေန လႊားကနဲ ခုန္ခ်ကာ အေနာက္ဖက္ကို ထြက္ေျပးသြားလို႔ မင္းခန႔္ လည္း လက္ေလၽွာ့ၿပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္လာခဲ့ရသည္။
ၾကည္မာ ေပးသည့္နည္းက ဆိုးေတာ့မဆိုးပါ။ ေဒၚခ်စ္ႀကီး ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့လည္း ထီး ႏွင့္ ကြယ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္လာခဲ့၏။ မွတ္တိုင္သြားသည့္ လမ္းမွာလည္း ဥကၠာကို
မေတြ႕ ရပါ။ မင္းခန႔္ ကံေကာင္းတာ တခုရွိသည္။ ဥကၠာက ဒီရပ္ကြက္ထဲကို လုံးဝမလာရဲပါ။ ဒီေကာင္ ေလးက ေထာင့္သိပ္မက်ိဳးသည့္ အျပင္ ခပ္ဆိုးဆိုးစရိုတ္ေၾကာင့္ ဒီရပ္ကြက္
က ခ်ာတိတ္ ေတြ ႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ၿငိထားတာရွိသည္။
“ဒီဖက္ လာလို႔ ကေတာ့ ဒီေကာင္ေသရင္ ေသ၊ မေသရင္ အေရးေပၚေလာက္ေတာ့ အ သာေလး ေရာက္ မွာ”
“ဘာျဖစ္လို႔ လဲၾကည္မာ”
“ငါလဲ သိပ္မသိဘူး၊ ဒီဖက္ပိုင္း က လူႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႔ဖက္မွာ ဥကၠာက ေတာ္ေတာ္ နာ ေအာင္တီးထားဖူးတယ္ၾကားတာပဲ၊ ဒီဖက္ကို နယ္ေက်ာ္လာရင္ ျပန္ေဆာ္ခံရမွာ သူလဲ
သိတယ္၊ သူ က လူပါး”
ဟိုတရက္က ဒီဖက္ အပိုင္းနား ေရာက္သည္ႏွင့္ ဥကၠာ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္ေျပးရသည့္ အ ေၾကာင္း ရင္းကို မင္းခန႔္ နားလည္လိုက္သည္။ မင္းခန႔္ စိတ္တိုၿပီးေအာ္လႊတ္လိုက္လို႔ မ
ဟုတ္။ သူ႔ အန ၱရယ္သူေၾကာက္ၿပီး ေျပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဥကၠာ ကို ဒီဖက္ပိုင္းမွာလက္ ခံ သူမွာ အေဒၚဝမ္းကြဲ ေတာ္စပ္သူ ထမင္းေရာင္းသည့္ ေဒၚခ်စ္ ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ တို႔သာ ျဖစ္ သည္။
“နင္ တကယ္ သူနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့”
“အင္း”
“ဘယ္လို ျဖစ္သြားရတာတုန္း၊ ဟိုအရင္ကေတာ့ ဥကၠာမွ ဥကၠာ ျဖစ္ေနခဲ့ ၿပီးေတာ့”
“ငါလဲ ဘယ္လို ရွင္းျပရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး”
“ေကာင္းပါတယ္ဟာ၊ အရင္ထဲက ဥကၠာ ကို ငါလုံးဝ ၾကည့္ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ မခ်ိဳေရာပဲ၊ နင့္ကို တားမရလို႔ လက္ေလၽွာ့ထားတာ၊ နင္က အခု သူ႔ကို ျဖတ္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့လဲ
ေကာင္းပါတယ္၊ ဒီေကာင္ကေတာ့ အျဖတ္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူက သူေဌးသားလိုလို ဟန္ လုပ္ေနေပမယ့္ သူ႔ အိမ္က အခြံပဲ ရွိတာ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရင္ နင့္ အေထာက္အပံ့ နဲ႔ သုံးစြဲ
ေန ရတဲ့ ေကာင္၊”
မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္လည္း ဥကၠာ ကို စျမင္ဖူးကထဲက သေဘာမက်ပါ။ ပန္းအိျဖဴ ကေတာ့ ဘာေတြသေဘာက်ခဲ့သည္ မသိ။ ေငြေရး ေၾကးေရးသာမက လူပါေပးခဲ့တာ ဟိုတေန႔က
ဥကၠာ အေျပာေတြ ေထာက္ခ်င့္ၾကည့္ရင္ သိနိုင္၏။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဥကၠာ က အဆင္မေၿပ သူေတြ ရွိေနေတာ့ သူတို႔ အျပင္မွာေတြ႕ၾကတာပဲ ျဖစ္မည္။ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕က အက်ယ္ႀကီး
ဆို ေတာ့ ဒီဖက္ အပိုင္းက လြတ္သည္ ႏွင့္ ထင္သလိုေနလို႔ ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ဥကၠာ ႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရမည္ဆိုတာကေတာ့ မင္းခန႔္လည္း သိသည္။ ကံဆိုးမိုး ေမွာင္က်ကာ ပန္းအိျဖဴ ဘဝကို ဆက္ခံရေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ၏ ရည္းစားကို ေတာ့ဆက္ၿပီး
ရည္းစား မေတာ္နိုင္ပါ။ အခုေတာင္မွ မိန္းမလို ဝတ္ရ ေျပာရတာေတြ ေၾကာင့္ စိတ္ က်ဥ္း ၾကပ္ လြန္းလွၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဥကၠာ ႏွင့္ မေတြ႕ေအာင္ အတတ္နိုင္ဆုံး ေရွာင္တိမ္းေနမိသည္။
ေတြ႕ ရင္ ဘာေျပာရမလဲ ဆိုတာလည္း စဥ္းစားလို႔ မရေသး။ ေကာင္မေလး ေတြကို ဘယ္ လို ေျပာၿပီး ျဖတ္ရမည္ ဆိုတာ မင္းခန႔္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေကာင္ေလးတ ေယာက္
ကို ျဖတ္ရင္ ဘယ္လိုျဖတ္ရမည္ ဆိုတာ ေတာ့မသိပါ။
ၾကည္မာ့ ကို တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့လည္း
“ငါမွ ရည္းစား မထားဖူးတာဟဲ့၊ နင္ အရင္က ရည္းစားေတြ က်ေတာ့ဘယ္လို ျဖတ္လာ သ လဲ၊ မခ်ိဳ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္၊ ဥကၠာ ေရွ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္တဲ့”
လုပ္လိုက္ဟ ဟု မင္းခန႔္ စိတ္ထဲက ညည္းတြားလိုက္သည္။ ဥကၠာ ႏွင့္ အရႈပ္ကိုစဥ္းစား ေန ခ်ိန္မွာ ေရွ႕ ႏွစ္ေယာက္က ထပ္တိုးလာသည္။ ေျပာပုံအရ ျပတ္စဲၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေနလို႔ သာ
ေတာ္ေတာ့သည္။

“အဲဒါ ေတြ ငါမွ မသိတာၾကည္မာရယ္”
မင္းခန႔္ကို ၾကည္မာေတြၿပီးၾကည့္ေနသည္။
“ေအးပါ ..ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ခုတေလာနင့္ကို အားက်တယ္ သိလား၊ ေလာကႀကီးဆိုတာ မွတ္မိတာ နည္းေလ ေကာင္းေလပဲ။ ဘာမွ မသိရင္ ပိုေကာင္းတယ္။ နင့္လို အား
လုံးေမ့ သြားလဲ ေအးတယ္”
ၾကည္မာ့ မွာလည္း ဘဝ အက်ိတ္အခဲ တခုေတာ့ ရွိနိုင္သည္။ ေမးၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ သိပ္ ၿပီးစပ္စုလြန္းရာ က်မွာစိုးလို႔ မေမး ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ၾကည္မာ့လို မဟုတ္မခံ စိတ္ရွိသည့္
ဇတ္ ဇတ္က်ဲ မိန္းကေလး တေယာက္က အမူးသမားေတြ ကို အရက္ေရာင္းသည့္ အလုပ္ကို သည္းခံ လုပ္ေနတာ တခုထဲကို ၾကည့္တာ ႏွင့္ ၾကည္မာ့ မွာလည္း သူမ ျပႆ
နာႏွင့္ သူမ ဆိုတာ မင္းခန႔္ ရိပ္မိပါသည္။ ၾကည့္မာ့ ျပႆနာကေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရး ႏွင့္ ဆိုင္မည္ ထင္သည္။ သူမ၏ ေနာက္ခံ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေတြကို မင္းခန႔္ လည္း
မသိေတာ့ မွန္းဆ ႐ုံသာ မွန္းဆၾကည့္နိုင္သည္။
သူမ်ား အေၾကာင္းကို အသာထား ကိုယ္တိုင္အခုဝင္က ေနရသည့္ ပန္းအိျဖဴ အေၾကာင္း ကိုပင္ ၾကည္မာေျပာျပသေလာက္ပဲ မင္းခန႔္ သိသည္။ ၾကည္မာ အလုပ္သြားေနသည့္
တ ရက္မွာ ပန္းအိျဖဴ၏ ေသတၱာထဲ ကိုၾကည့္ေတာ့ ေသတၱာ အဖုံးက အတြင္းအိတ္ထဲမွာ ထိုး ထားသည့္ ပိုက္ဆံအိတ္ထူထူ တလုံးထပ္ေတြ႕ရသည္ ။ ထို အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံငါး
ေသာင္း ေက်ာ္ ႏွင့္ ကြန္ဒြန္ သုံးခု ထပ္ေတြ႕တာကလြဲရင္ အားကိုးအားထားျပဳ စရာဆိုလို႔ မွတ္ပုံတင္ ကဒ္ျပား တခုပဲ ရသည္။ ကြန္ဒြန္ေတြကို အရင္တခုလိုပင္ အိမ္သာထဲ ပစ္ခ်
လိုက္ရ၏။မွတ္ပုံတင္မွာကလည္း အေဖနာမည္ ႏွင့္ ေမြးသကၠရာဇ္ သာ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ၿပီး ေနရပ္ လိပ္စာက အခုလက္ရွိ အိမ္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။
“အရင္တႏွစ္က စီမံခ်က္နဲ႔ ဆိုလားဟာ၊ မွတ္ပုံတင္ေတြ လုပ္ေပးေတာ့ ငါေတာင္လုပ္လိုက္ ေသးတယ္၊ ဒီလိပ္စာနဲ႔ ပဲ၊ တို႔က ဧည့္စာရင္းနဲ႔ ေနတာ မဟုတ္ဘူး သန္းေခါင္စာရင္းနဲ႔
ေန တာ၊ မခ်ိဳက အိမ္ေထာင္ဦးစီးေပါ့၊ ဘယ္လိုရေအာင္ ယူထားသလဲဆိုတာေတာ့ ငါလဲ မ သိဘူး”
ၾကည္မာကလည္း လိပ္စာကိစၥ သိသေလာက္ေျပာျပသည္။
“နင့္ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြကို စုံစမ္းခ်င္ရင္ မခ်ိဳေတာ့ သိမလားပဲ၊ ဒီတခါ ဖုံးဆက္ရင္ ငါေမးေပး မယ္ေလ”
“ေနပါေစေတာ့၊ မသိတာပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒီအနီး တဝိုက္မွာ ရွိလို႔ ကေတာ့ ေဆး႐ုံတက္ ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မခ်ိဳက အေၾကာင္းမၾကားပဲ ေနမလား”
“အင္းေနာ္ ..ဒါလဲ ဟုတ္တာပဲ၊ ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိ ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြလဲ ေကာင္း ပါတယ္ ဟယ္”
သက္ျပင္းခ်ရင္း အနားကေန ထြက္သြားသည့္ၾကည္မာ့ တင္ပါးေတြကို ေနာက္ကလိုက္ေငး ရင္း ၾကည္မာ့မွာ ေဆြမ်ိဳး အသိုက္အဝန္းေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ရတာေတြ ရွိေနနိုင္မည္ဟု
ခန႔္မွန္း မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္မာႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ သူမ၏ တင္ပါးေတြ အေၾကာင္းက လြဲရင္ က်န္တာေတြကို မင္းခန႔္ ၾကာၾကာမေတြးနိုင္ပါ။ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုေတာင္ ဘယ္လိုေျဖရွင္း
ရ မွန္း မသိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ က်န္တာေတြ သိပ္မစဥ္းစားခ်င္။ ၾကည္မာ့ဖက္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆို တိုင္ပင္လာတာ မ်ိဳးရွိရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ တတ္စြမ္းနိုင္သေလာက္ ကူညီေပးမည္
ပင္။ တူတူ ေနရတာ ဘာမွ မၾကာေသးေပမယ့္ ၾကည္မာ စိတ္ေကာင္း ရွိၿပီး ရိုးသားတာ သိ ေနလို႔ အခက္မအခဲ ၾကဳံလာရင္ တျပန္တလွည့္ ကူညီခ်င္သည္။ မင္းခန႔္ ေဆး႐ုံမွာ
သတိ ျပန္ရလာၿပီးကထဲက ၾကည္မာ့ အကူအညီေတြ ၊ အႀကံဉာဏ္ေတြယူေနခဲ့ ရသည္ မဟုတ္ပါ လား။
အခုလည္း ၾကည္မာ အႀကံေပးသည့္ အတိုင္း ထီးကေလးနဲ႔ လူကိုကာၿပီးသြားတာ အဆင္ ေျပသည္။ ကံေကာင္း တာတိုက္ဆိုင္တာလဲျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။ အသြားေရာ အျပန္ပါ
မ်က္ႏွာ သိႏွင့္ မတိုး။ ဥကၠာ ႏွင့္လည္း မေတြ႕လို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ေက်နပ္သြားသည္။
ေဆး႐ုံကိစၥ လည္းအဆင္ေျပသည္။ ေနာက္ထပ္လာျပစရာ မလိုေတာ့ဟုဆိုသျဖင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ေပါ့သြားသည္။ ေနာက္လာနိုင္ဖို႔ မလြယ္တာေၾကာင့္ မမအုန္း ကို ရွာေသးေသာ္လည္း
သူမ၏ လူနာအသစ္က အေရးႀကီးေနေသာေၾကာင့္ အခန္းျပင္ကပဲ လက္ၿပ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ ရ သည္။ အျပန္မွာ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစေတာ့ဟု ဘတ္စ္ကား ႏွင့္ျပန္မိေသာ္လည္း ကံေကာင္း စြာ ေနရာရလိုက္သလို ေထာက္လွမ္းေရး ရန္ကလည္း လြတ္ခဲ့သည္။
အိမ္ကို ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာျပန္ေရာက္လို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ၾကည္လင္ေနသည္။ မင္းခန႔္ လမ္း ထဲဝင္လာတာကို ထီးျပင္သည့္ ကြမ္းရာဆိုင္ကလူ လွမ္းေငးေနတာ ျမင္ရ၏။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ သူၾကည့္ေနတာကို ျမင္သြားတာ ႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ေဆးလိပ္ကို နင္းကန္ဖြာရွိုက္ ေနသည္မွာ ဆိုင္ေလးေရွ႕မွာ မီးေလာင္သလို မီးခိုးေတြ တလုံးလုံး ထေန၏။ ေခ်ာင္းလည္း တဟြပ္ဟြပ္
ဆိုးလိုက္ေသး၏။
ဒီလူ နည္း နည္းေတာ့ ဆန္းသည္ဟု သတ္မွတ္မိသည္။ ေနာက္ၿပီး မင္းခန႔္၏ အေတြ႕ အ ၾကဳံ အ ျမင္အသိအရ ေျပာရရင္ ဒီလို လူစားက သိပ္ၿပီးအန ၱရယ္မေပးတတ္ပါ။ အခြင့္အ ေရး
ရ ရင္ ေခ်ာင္းမည္။ ၿပီးရင္ အိမ္သာထဲသြားၿပီး မဟုတ္တ႐ုတ္ စိတ္ေျဖခ်င္ေျဖမည္။ မိန္း က ေလး တေယာက္အေပၚ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္ေလာက္ ေအာင္ သတၱိ မ ေကာင္း
တတ္ပါ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြက မင္းခန႔္ လိုမဟုတ္၊ ကိုယ့္ ရမၼက္ဆႏၵကို မိန္းမတ ေယာက္ေပၚ မွာသြန္ခ်ရမည့္ အစား တသတသ ႏွင့္ ရင္ထဲမွာ ေမြးကာ ခံစားေနတတ္ သူ ေတြ ျဖစ္၏။
ထီးျပင္တဲ့ သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မင္းခန႔္ ၏ အျမင္ကို ၾကည္မာသိရင္ေတာ့ မ်က္လုံးျပဴး မွာ ေသခ်ာသည္။ ၾကည္မာက အဲဒီလူကို လုံးဝ ၾကည့္မရ။ ဘယ္လိုမွ အေကာင္း မျမင္။ တခါ
တေလ ပ်ံ႕လြင့္ၿပီး ေရာက္လာတတ္သည့္ သူခ်က္တဲ့ ဟင္းနံ့ကို ရႉၾကည့္ၿပီး ဟင္းခ်က္ ေကာင္းပုံရသည္ဟု မင္းခန႔္ ကေျပာမိတာေတာင္မွ မ်က္ကလဲ ဆန္ျပာႏွင့္ အျပစ္တင္တတ္ သည္။
“ဒီလိုလူ ခ်က္တဲ့ ဟင္းက ေကာင္းမလားဟယ္၊ အသားငါးကို ခ်က္ရင္ေရေတာင္ ေသ ေသ ခ်ာခ်ာ ေဆး မယ့္သူမဟုတ္ဘူး၊ လူပုံကိုက ညစ္တီးညစ္ပတ္နဲ႔ နင္ေတာင္ အရင္ တုန္း
က မဆလာနံ့ မႊန္ လို႔ဆို အ ခုဘာျဖစ္သြားတာလဲ”
မင္းခန႔္ကေတာ့ ေခ်ာင္းတာ တခုကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ေနရာမွာ သိပ္ဆိုးပုံမရဟု တြက္ထား သည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားေတြ အေၾကာင္းကို မင္းခန႔္ ေလာက္ မသိသည့္ၾကည္မာ
ႏွင့္ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး ျငင္းမေနေတာ့ပါ။ ဒီေန႔ ထီးျပင္အၿပီးမွာေတာ့ ဒီလူ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၾကည္မာ ထင္သေလာက္ ဆိုးမွာ မဟုတ္ဟု ပိုၿပီး ျမင္လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ၾကည္မာ့ ထီးကို အဲဒီလူဆီမွာ ပဲျပင္ေပးမိသည္။ အလုပ္ မသြားခင္ ခပ္ဖြဲဖြဲ က်ေနသည့္ မိုးစက္ကေလး ေတြကိုၾကည့္ကာ ၾကည္မာစိတ္ညစ္ေန
တာ ျမင္၍ ေမးၾကည့္ရာ
“ဘာျဖစ္လို႔လဲၾကည္မာ”
“ငါ့ ထီးက အထဲမွာ အတံေတြျပဳတ္ေနတယ္၊ ဖြင့္လို႔ မရဘူး”
“ေျပာပါလား၊ ဟိုဖက္အိမ္မွာ ငါျပင္ေပးမွာေပါ့”
“အိျဖဴေနာ္ …နင္အခု အဲဒီေကာင္ကို သေဘာက်ေနတာလား”
“ေနာက္တာပါ၊ ဒီလိုလုပ္ ဒီထီးယူသြားေလ၊ ငါက အျပင္ထြက္စရာမွ မရွိတာ နင္ယူသြား”
ထီးက ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းေနသည္။ မင္းခန႔္သာဆိုရင္ ျပင္ေတာင္ျပင္ေတာ့ မွာမဟုတ္။ အ သစ္ တေခ်ာင္းထပ္ဝယ္ မိလိမ့္မည္။ ၾကည္မာ ကေတာ့ ေခၽြတာ တတ္သူပီပီ ကုပ္ကပ္ၿပီး
ေဆာင္းေနပုံရ၏။ ၾကည္မာ ထြက္သြားတာ ႏွင့္ ထီးစုတ္ကို ယူၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။ ထုံးစံ အတိုင္း ထီးျပင္တဲ့လူ ခမ်ာ သူ႔ဆိုင္ေလး ေရွ႕မွာ လာရပ္သည့္ မင္းခန႔္ ေၾကာင့္ တုန္တုန္
ရီရီ ႏွင့္ ျဖစ္သြားသည္။
“မေန႔ က ပိုက္ဆံ မယူလို႔ ေနာက္တေခ်ာင္း ယူလာတာ၊ ဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လုပ္ရ မယ္ထင္တယ္၊ ဒါကိုေတာ့ အလကား မလုပ္ပါနဲ႔ ”
“ဟုတ္ ..ဟုတ္..ကဲ့”
အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ႏွင့္ မင္းခန႔္ လွမ္းေပးသည့္ ထီးကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ၾကည့္ရင္း ေျဖသည္။
“ၾကာမယ္ ထင္တယ္၊ ညေနမွ လာျပန္ယူမယ္၊ လုပ္ထားေပါ့”
“ဟုတ္ …ဟုတ္..ကဲ့ပါ”
သူ႔ဆီက ျပန္လာမွ မင္းခန႔္ အဝတ္ေလၽွာ္သည္။ ေရခ်ိဳးသည္။ ေရခ်ိဳးရင္း ၿခံစည္းရိုးဖက္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ခါတိုင္းလို ေရသံၾကားလိုက္တာ
ႏွင့္ လွစ္ ကနဲ ေရာက္ မလာေတာ့။ ၾကည္မာ့ ထီး ကိုျပင္ရင္း အလုပ္မ်ားေနတာ ျဖစ္ပုံရသည္။ ဒါမွ မဟုတ္ သူ႔ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ဝယ္သူေရာက္ေနတာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။
ညေန ထမင္းဟင္း အဝယ္ထြက္ရင္း ဝင္ၾကည့္ေတာ့ ထီးက ျပင္လို႔ မၿပီးေသး။
“ကၽြန္ ..ကၽြန္ ..ေတာ္ ..ဧည့္..ဧည့္သည္ ..လဘက္ရည္ေသာက္ ..အဲဒါ”
“ဧည့္သည္နဲ႔ လဘက္ရည္ ထြက္ေသာက္ ေနလို႔ မၿပီးတာလား”
“ဟုတ္ …ဟုတ္ ..တယ္”
ၾကည္မာျပန္မလာခင္ေတာ့ ျပန္ရခ်င္သည္။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ထီးကို ဒီလူ႔လက္ အပ္ရပါမလား ဟု ၾကည္မာက မင္းခန႔္ကို စိတ္ဆိုးသြား နိုင္သည္။

“လုပ္ထားေလ၊ ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့မယ္”
“ဟုတ္ ..ဟုတ္ ..ကဲ့”
ေဒၚခ်စ္ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဥကၠာက ေတြ႕ခ်င္တယ္ေျပာေနေၾကာင္း သတင္းေပးလာျပန္ တာေၾကာင့္ ဆရာဝန္က အိမ္မွာပဲ နားခိုင္းထားေသးသည္ဟု ပိတ္ေျပာၿပီး ထြက္ခဲ့ရ၏။
အိမ္မွာ ထမင္းႏွင့္ ဟင္း ျပန္ထားၿပီး ဆင္းလာေတာ့ ထီးျပင္ဆရာ လက္စသတ္ေနတာ ေတြ႕ ရသည္။
“ခ ..ခ ..နေလးေနာ္၊ ဒီမွာ ခ်ဳပ္ရမယ္”
“လုပ္ပါ၊ လုပ္ပါ”
ထီးအရြက္ ျပဳတ္ေနသည့္ ေနရာေတြကို ကိုင္းတံမွာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လိုက္တြယ္ေပး ေနသည္။ ၾကည္မာ့ ထီးက အနီေရာင္ဆိုေတာ့ အပ္ခ်ည္ အနီေရာင္ ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ
ျပန္လုပ္ေပးသည္။ သူလုပ္ေနတာကို ၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ ႏႈတ္က စကားေတြ အလိုလို ထြက္ သြားသည္။
“ထီးျပင္ရတာ ဘယ္လိုေနသလဲ၊ ကိုက္ရဲ့လား”
ပြဲစားအက်င့္ မေပ်ာက္ေသးလို႔ ေမးမိတာလည္း ျဖစ္သည္။ ပြဲစားဆိုတာက ေရာက္သည့္ ေနရာမွာ ၾကဳံသည့္လူႏွင့္ ဒီလိုပဲ ေျပာျဖစ္သည္ပင္။ အလႅာပ၊ သလႅာပ ေျပာရင္းကေန
ကိုယ့္ အတြက္တည့္သည့္ ခြင္ကေလး အလုပ္ကေလး ရတတ္တာ မ်ိဳးကလည္း ရွိေတာ့ ၾကဳံတဲ့ လူႏွင့္ ေဖာတာ အက်င့္ပါေန၏။
“ဒီ ..ဒီလိုပါပဲ၊ အ ..အမ်ားႀကီးေတာ့ မရဘူးေပါ့”
စကားထစ္ေသးေပမယ့္ ေစာေစာကေလာက္ မထစ္ေတာ့တာ သတိျပဳလိုက္မိသည္။ နည္း နည္းေတာ့ ေျပာရဲလာၿပီထင္သည္။ မင္းခန႔္ ကိုေတာ့ၾကည့္ရဲပုံမရေသး။ စကားေျပာရင္
မ်က္ႏွာလႊဲ ၿပီး ေျပာသည္။ မင္းခန႔္က ေရခ်ိဳးတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္လို႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္၊ တီ ရွပ္ ႏွင့္ လုံလုံျခဳံျခဳံ ဝတ္ထားတာဆို ေတာ့ ၾကည့္ဖို႔ စိတ္မဝင္စား တာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။
“ထီးျပင္တာ ၾကာၿပီလား”
“ဒီ ..ဒီအိမ္ကို ေရာက္မွပါ၊ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ ေလာက္ရွိၿပီ၊”
“ေအာ္ ..ဒါဆို ၾကာၿပီပဲ၊ အရင္က ဘာလုပ္တုန္း”
“ေတာင္ေပၚမွာ ယာ . လုပ္တယ္ေလ၊ နိုင္ငံျခားသြား အလုပ္လုပ္ဖို႔ ရန္ကုန္ဆင္းလာရင္း ထီးျပင္စားျဖစ္ သြားတာ”
စကားေျပာရဲလာေပမယ့္ မင္းခန႔္ ကို မၾကည့္ေသးပါ။ စကားကေတာ့ မထစ္သေလာက္ ျဖစ္ လာသည္။
“နိုင္ငံျခားမွာ ထီးသြားျပင္ေပါ့၊ ေဒၚလာေတြ ရမွာ”
“ကၽြန္ ..ကၽြန္ေတာ္က ဟိုဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ ထီးျပင္သမား ျဖစ္လာတာ”
“ဟုတ္လား၊ ေျပာပါဦး”
“ထီးျပင္တဲ့လူ” ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို မင္းခန႔္လည္း စိတ္ဝင္စားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကား ေထာက္ေပးလိုက္၏။
“ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ နိုင္ငံျခားဝတၱဳ တပုဒ္ရွိတယ္ နာမည္က စည္းျပင္ကလူ တဲ့၊ အဲဒီ ထဲက ဇာတ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ပဲလို႔ ထင္တဲ့ အထိ၊ ခံစားရတဲ့ အထိ ႀကိဳက္တာ”
ဒီလိုနာမည္ မ်ိဳးၾကားဖူးသည္။ ဝင္းခိုင္တို႔ ထြန္းေအာင္ေဇာ္တို႔ ဆိုရင္ သိနိုင္မည္။ ဒီေကာင္ ေတြက စာသိပ္ဖတ္၏။ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ပ်င္းလြန္းမွ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလၽွာက္လွန္ဖတ္ျခင္း
သာ လုပ္တတ္သည္။ ပြဲစားေလာက ကိုေရာက္ေတာ့မွ ေခတ္ေနာက္မက်ရေအာင္ ဂ်ာနယ္ ေလး ဘာေလး နည္းနည္း ဖတ္ ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအား ျဖင့္ေတာ့ ဝင္းခိုင္တို႔
ခင္ေထြး ျမင့္ တို႔ဆီက လက္ေဆာင္ အလကားရသည့္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေလာက္ပဲျဖစ္သည္။
“ဒီေရာက္ခါစက အ႐ူးထတာေပါ့ေလ၊ ဒီ ယုဇနပင္ေလးမွာ စည္းျပင္ကလူ ဆိုတဲ့ စာေလး ေရးထားခ်င္တာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ အရက္ေသာက္ရင္း ေျပာမိေတာ့ တေယာက္က
သူ ေရးတတ္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေရးေပးတယ္၊ မူးမူးနဲ႔ ေရးလိုက္တာ စည္းကို ညမသတ္ဘဲ လုံး ႀကီးတင္ ဆန္ခတ္ ပစ္လိုက္တယ္။ စီးျပင္ကလူေပါ့၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါလား”
အရွိန္ရလာေတာ့လည္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက စြတ္ေျပာေတာ့သည္။ ခုနက လဘက္ရည္ သြား ေသာက္တယ္ ဆိုတာမျဖစ္နိုင္။ အရက္သြားေသာက္တာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ သူေျပာလို႔
ဆိုင္းဘုတ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ စလုံးကို အဆန္ႀကီးႀကီးထည့္ကာ ေရးလိုက္ေတာ့ ထဆင္ ထူး ျဖစ္သြားတာ မွန္းသိလိုက္ရသည္။ အေပၚက လုံးႀကီးတင္ဆံခတ္ က်ေတာ့ေသးေန
သည္။ ဘယ္သူမဆို ထီး လို႔ပဲဖတ္ၾကမည္ မလြဲေပ။
“ကၽြန္ေတာ္လဲ မူးမူးနဲ႔ မသိဘူးေပါ့၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ မိန္းမတေယာက္က ဆိုင္းဘုတ္ ျမင္ေတာ့ တကယ္ ထီးလာျပင္တယ္၊ ထီးမျပင္ပါဘူး ေျပာရမွာလည္း အားနာတာနဲ႔ ၾကည့္
လိုက္ေတာ့ ခင္ဗ်ား အရင္ေန႔က ယူလာတဲ့ ထီးလိုပါပဲ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္နဲ႔ ေကာင္းသြားတယ္”
“အဲဒီ မိန္းမ က ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာတယ္ထင္တယ္”
ႏႈတ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားသည့္ မွတ္ခ်က္စကား အဆုံးတြင္ ထီးျပင္ဆရာ မင္းခန႔္ ကို အထင္တႀကီး လွမ္းၾကည့္သည္။ ပထမဆုံး အႀကိမ္ အျဖစ္ မင္းခန႔္ကို တည့္တည့္ၾကည့္
ျခင္းလည္း ျဖစ္၏။
“အမ ဘယ္လို လုပ္သိတာလဲ”
ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးဆိုရင္ မသိနိုင္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ သိေနသည္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို မျဖစ္မေန ကူညီခ်င္လာေအာင္၊ မျငင္းရက္ ေအာင္ေစ့ေဆာ္
ေပး နိုင္တာ လွပသည့္ မိန္းမသာျဖစ္လိမ့္မည္။ သူ႔ အရြယ္မွ အားမနာ အမ ေခၚလာသည္ကို ရယ္ ခ်င္ေသာ္လည္း အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။
“မွန္းၾကည့္တာပါ”
“ဟုတ္တယ္၊ လွသလို သေဘာလဲ ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံ မယူဘဲ လုပ္ ေပးလိုက္ေတာ့ ထီးျပင္ခ်င္တဲ့ သူရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီ ညႊန္ေပးတယ္ဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ထီး ျပင္စားတဲ့ ဘဝ ေရာက္ေရာ”
“မျပင္တတ္ဘဲ ဘယ္လိုျပင္တာလဲ”
“အလုပ္မ်ားေနလို႔ ခနထားခဲ့ပါေပါ့၊ ၿပီးရင္ ေစ်းထဲ ထီးျပင္တဲ့ အသိတေယာက္ဆိုင္မွာ သြား ထိုင္ၿပီး သူလုပ္တာၾကည့္၊ မသိတာေမး ၿပီးရင္ ျပန္လာလုပ္ေပါ့၊ လုပ္ရင္း လုပ္ရင္း တတ္
သြား တာေပါ့၊ ကြမ္းယာကေတာ့ အရင္ထဲ က ေရာင္းတာ၊ ဆိုင္းဘုတ္ကိုလည္း ထီးျပင္ ကလူ ကို ထီးျပင္တဲ့ လူလို႔ ကိုယ့္ဖာသာပဲ က ကို တဲ့ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္”
“အဲ ဒီနာမည္က တကယ္ မိုက္တယ္၊ အဟုတ္ေျပာတာ”
ဒီလူႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်ျဖစ္မည္ဟု မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္လည္း မထင္ခဲ့ပါ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရ တာ သိပ္ၿပီးဆိုးဝါး မည့္ပုံေတာ့ မရွိ။ ေခ်ာင္းတာကေတာ့ ၀ါသနာျဖစ္ပုံရသည္။ ဒါေပမယ့္
ထိုဝါသနာကပဲ တဖက္က မိန္းကေလး ေတြကို အေနခက္ေစ၏။ ၾကည္မာ့ထီးကို ျပင္ၿပီး သြားေတာ့ ထီးျပင္ခ ငါးရာပဲယူသည္။ ဒါေတာင္မွ မယူပါဘူး လုပ္ေနလို႔ မင္းခန႔္ အတင္း
ေျပာေတာ့မွ ငါးရာယူျခင္း ျဖစ္သည္။
“အိမ္နီးခ်င္း ေတြပဲ မယူခ်င္ပါဘူး”
အိမ္နီးခ်င္း ေတြဆိုရင္ မေခ်ာင္းနဲ႔ ေပါ့ဟု မေျပာမိေအာင္ စိတ္ကို ထိန္းၿပီးျပန္ခဲ့သည္။ စ ကားလဲ ေျပာေျပာဆိုဆို ရွိလာၿပီဆိုေတာ့ ၾကဳံႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ကစ္ရမည္ ဟုမင္းခန႔္ ေတး
ထား၏။ ေခ်ာင္းတဲ့ အက်င့္ကို ေပ်ာက္ေအာင္ တခုခု ေတာ့ပညာေပးရမည္။ ၾကည္မာ ျပန္ လာေတာ့ ကားဂိတ္မွာ သြားျပင္သည္ဆိုၿပီး ထီးျပန္ေပးလိုက္၏။
“အပန္း မႀကီးပါဘူး၊ ငါထမင္း ထြက္စားရင္းပါ”
“ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးပဲဟာ၊ ဟိုေကာင့္ဆီမွာ ျပင္တာ မဟုတ္ရင္ၿပီးတာပဲ”
အျဖစ္မွန္ကို သာသိရရင္ ၾကည္မာ ထီးကို လႊတ္ပစ္မည္ ထင္သည္။မင္းခန႔္ ကေတာ့ သူ႔ ကို စကားအေကာင္းေျပာလို႔ ေက်နပ္ေနပုံရသည့္ ထီးျပင္သမားကို မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္
ေယာင္ေနသည္။ ေခ်ာင္းသည့္ အလုပ္ကို ေနာက္လုပ္ခ်င္မွ လုပ္ေတာ့ မည္ဟု ထင္ ထားေသာ္ လည္း ပထမ အႀကိမ္ မွာေတာ့ မွားသြား၏။
ေနာက္ေန႔ မင္းခန႔္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ ၿခံစည္းရိုးနားကို သူေရာက္လာျပန္သည္။ ေခါင္း ထဲကို ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာသည့္ အႀကံကို ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖၚလိုက္၏။
“ဗ်ိဳ႕ ထီးျပင္တဲ့ လူႀကီး၊ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ ေရွ႕မွာ ကြမ္းဝယ္တဲ့ သူေတြ ေရာက္ေန တယ္ေလ”

လွစ္ကနဲပင္ ၿခံစည္းရိုးေဘးက လူရိပ္ေပ်ာက္သြားသည္။ အႀကံအစည္ ေအာင္ျမင္သြား လို႔ မင္းခန႔္ ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလိုက္မိ၏။ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း လူရိပ္ျမင္ သည္ ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္းခန႔္ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ ေတြမွာ လုံးဝ ေရာက္ မလာေတာ့ပါ။ ကိုယ္ႏွင့္ ရင္းႏွီး သိကၽြမ္းေသာ မိန္းကေလးတေယာက္
ကို ေခ်ာင္း ၾကည့္တာ မသင့္ေတာ္ဟု နားလည္သြားပုံရသည္။
မင္းခန႔္ ကို ခ်မ္းသာေပးေသာ္လည္း ၾကည္မာ့ကိုေတာ့ ဆက္ေခ်ာင္းေနေသးသည္။ ၾကည္ မာႏွင့္ကလည္း သူ႔ အေၾကာင္းကို စကားစပ္ၿပီး မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ အမွတ္တမဲ့
ျဖစ္ေန သည္။ တေန႔ေတာ့ ၾကည္မာေရခ်ိဳးေနတုန္း မင္းခန႔္က အိမ္ေပၚမွာ ရွိေန၏။ တခုခု ႏွင့္ ပစ္ ေပါက္လိုက္သလို ဝုန္းကနဲ အသံႀကီးတခု ၾကားလိုက္ရၿပီး ၾကည္မာ ေဒါသ
တႀကီး အိမ္ ေပၚ တက္လာသည္။
“ေတြ႕မယ္၊ ေတြ႕မယ္၊ ငါ့ အရွက္ကြဲခ်င္ကြဲပါေစ နင့္ကို ရပ္ကြက္႐ုံးသြားတိုင္ ပစ္လိုက္မယ္”
“ဘာျဖစ္တာလဲ ၾကည္မာ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ဟိုဖက္အိမ္ကေကာင္ေပါ့၊ ငါေရခ်ိဳးတာကို လာေခ်ာင္းတယ္၊ ရိုးရိုးေခ်ာင္း တာ မဟုတ္ဘူး မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ေခ်ာင္းတာ၊ လက္ကနဲ ျမင္လိုက္လို႔ ငါ အုတ္ခဲနဲ႔ ထုပစ္ခဲ့
တယ္၊ အဲဒီေကာင္ ေတြ႕မယ္၊ စကား မမ်ားခ်င္လို႔ သည္းခံေနတာ ဒင္းက အဟုတ္ ထင္ ေနသလား မသိဘူး”
အုတ္ခဲဆိုတာက ေလးသည့္ အျပင္ၾကားမွာ ၿခံစည္းရိုး ႏွင့္ ထရံအေဆြးတခ်ပ္ ခံေနလို႔ မိန္း ကေလးအား ႏွင့္ ပစ္တာ ထိေရာက္မွာ မဟုတ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္မာ့ေဒါသကို
သူ နည္းနည္း ေတာ့ လန႔္သြားမွာ ေသခ်ာသည္။
“ခုေလာက္ဆိုရင္ သူလည္းလန႔္ သြားပါၿပီဟာ၊ ရပ္ကြက္႐ုံးေတာ့ မသြားပါနဲ႔ ရွက္စရာႀကီး၊ ငါ့တာဝန္ထား၊ သူေနာက္ကို မေခ်ာင္းရဲေအာင္ လုပ္ေပးမယ္”
“နင္ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ”
“ငါ့ မွာနည္းရွိပါတယ္၊ နင္ အခုေရခ်ိဳးလို႔ ၿပီးၿပီလား”
“ၿပီးၿပီ၊ မၿပီးလို႔လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ရြံစရာေအ”
“ေနာက္ေန႔ နင္ေရခ်ိဳးမယ္ ဆိုရင္ ငါ့ကိုေျပာ၊ သူမလာရဲ ေအာင္ ငါလုပ္ျပမယ္”
“တကယ္လား”
“တကယ္ေပါ့”
သိပ္အမ်ားႀကီး ယုံၾကည္ပုံမရေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ အလုပ္မသြားခင္ ေရခ်ိဳးေတာ့ ၾကည္မာ မင္းခန႔္ ကို တကယ္လာေခၚသည္။
“အိျဖဴ ..ငါ ေရခ်ိဳးမလို႔”
“ေအာ္ ..ေအးေအး လာၿပီ”
ေရခ်ိဳးဖို႔ ေနာက္ေဖး ဖက္ကို ထြက္လာၾကရင္း ၾကည္မာ့ဝတ္ထားသည့္ ထမိန္က ေဟာင္း လြန္းပါးလြန္းတာ သတိထားမိသည္။
“ထမိန္က ေဟာင္းလိုက္တာ ၾကည္မာရယ္”
“အျပဲမွ မဟုတ္တာ၊ ေရဝတ္ခ်ိဳးပါတယ္ ဆိုမွ အသစ္ဝတ္ခ်ိဳးရမလားဟဲ့”
ဒါမ်ိဳးပါးပါးေလး ႏွင့္ ခ်ိဳးလို႔ကေတာ့ ဟိုလူက စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္သြားေပမည္။ မင္းခန႔္ေတာင္မွ ထမိန္ပါးပါးေလး ေရစိုၿပီး ၾကည္မာ့တင္ပါးမွာ ကပ္ေနမည့္ ျမင္ကြင္းကို ႀကိဳေတြးၿပီး
ျမင္ ေယာင္သေဘာက်ေနမိ၏။
“သြားခ်ိဳး၊ ငါဒီမွာ ထိုင္ေနမယ္”
ေနာက္ေဖး အဆင္းက ကျပင္မွာ မင္းခန႔္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးၾကည္မာ့ကို ေရစည္ေတြဆီ လႊတ္ လိုက္သည္။
“နင္ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာ ေတာ့ စိတ္ဝင္စားသား ဟဲ့”
“ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့”
ၾကည္မာေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ ႏွာေခါင္းထဲကို ဟင္းနံ့ တခုတိုးဝင္လာသည္။ ပဲနံ့၊ ၿပီးေတာ့ ဆိတ္သားနံ့၊ အသားေတာ့ မဟုတ္နိုင္ ဆိတ္ရိုးျဖစ္ရမည္။ မင္းခန႔္ ႀကိဳက္သည့္
အ ျမည္းေတြထဲက တခုဆိုေတာ့ ဗိုက္ေတာင္ဆာလာသည္။ ၾကည္မာက လွမ္းၾကည့္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ခ်ိဳးဟု လက္ဟန္ျပလိုက္ရ၏။
ေရမေလာင္းခင္ၾကည္မာက ထမိန္ျပင္ဝတ္လိုက္ေသး၏။ ပါးလွပ္လွပ္ ထမိန္ေလးကို ေန ေရာင္ ျဖတ္ထိုးသည့္အခါ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ကို ေဘးမဲ့ ေပးလိုက္
သည့္ တိုင္ေအာင္ ၾကည္မာ့ကို ဒီလူဘာလို႔ မစြန႔္ လႊတ္ဆိုတာ နားလည္လိုက္ မိ ၏။ ၾကည္မာ ေရစခ်ိဳးလိုက္သည္ ႏွင့္ ၿခံစည္းရိုးနားကို ကိုေတာ္ေခ်ာ ေရာက္လာသည္။ အုတ္ခဲ
ႏွင့္ ထုထားတာေတာင္ အမွတ္ရွိပုံမရပါ။ ၾကည္မာ့ ဆီအာ႐ုံ အျပည့္အဝေရာက္ ေနလို႔ မင္းခန႔္ ထိုင္ေနတာကို လည္း ျမင္ပုံမရ။
“ဗ်ိဳ႕ ထီးျပင္တဲ့ လူႀကီး၊ ဆိတ္ပဲဟင္း ခ်က္ေနသလား၊ ေမႊးေနတာပဲေနာ္”
႐ုတ္တရက္ မင္းခန႔္က ထေအာ္လိုက္လို႔ ၾကည္မာ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး လွည့္ၾကည့္သည္။ အ သာေနဟု လက္ဟန္ျပၿပီး ၿခံစည္းရိုးနားကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူရိပ္ မရွိ ေတာ့ၿပီ။
ၾကည္မာ့ကို လက္မ ေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ ၾကည္မာ နားမလည္ေသာ္လည္း ၿခံစည္းရိုး ဖက္ ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားသည္။
“နင္ ..ဘယ္လို”
“ခ်ိဳးစရာ ရွိတာခ်ိဳး၊ ေနာက္မွေျပာျပမယ္”
“ေအးေအး”
ဟိုလူ မရွိေတာ့ဟု စိတ္လုံသြားသည့္ အခါ ၾကည္မာ ေရကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်ိဳးေတာ့ ၏။ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္း ႏွင့္ ထိုင္ၾကည့္ရင္း မေခ်ာင္းလိုက္ရသည့္ ထီးျပင္သမားကို သ
နားေနမိသည္။ ထမိန္ေလးကို ဟၿပီးေရေလာင္းခ်လိုက္သည့္ အခါ ပါးလွပ္ေသာ အဝတ္စ ေလးက ၾကည္မာ့ ကိုယ္ေပၚမွာ တင္းေနေအာင္ကပ္သြားသည္။ ေရေလာင္းလိုက္ ျပန္ခြာ
လိုက္ လုပ္ေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ကပ္သည္သာ။ ရင္သားကို ဆပ္ျပာတိုက္သည့္ အခါ ျမင္ရ မလားဟု မင္းခန႔္ အတင္းလိုက္ၾကည့္ေသာ္လည္း ဆပ္ျပာျမဳပ္ျဖဴျဖဴေတြက ဖုံးေနသည္။
မ်က္ႏွာကို ဆပ္ျပာတိုက္၊ ရင္ဘတ္ႏွင့္ လက္ေမာင္းေတြကို တိုက္ၿပီးေတာ့ တဖန္ ေက်ာက္ ျပားေပၚမွာ ထိုင္ခ်ၿပီး တုတ္တုတ္ခဲခဲ ေျခသလုံးေတြ ကိုတိုက္သည္။
အားလုံးတိုက္ၿပီးသြားေတာ့ ေရတခါျပန္ေလာင္းကာ ေနာက္ဆုံးမွာ ညီမေလးကို ဆပ္ျပာ တိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ ရင္အခုန္ရဆုံး ျဖစ္သည္။ ရင္ဝမွာစည္းထားကို ျဖည္
လိုက္ၿပီး ၾကည္မာ့ လက္က ထမိန္ထဲဝင္သြားသည္။ ေရစိုေနသာ ထမိန္က လက္မွာ ကပ္ေနေသာေၾကာင့္ ၾကည္မာ့၏ လက္လႈပ္ရွားမႈ တိုင္းကို မင္းခန႔္ ျမင္ေနရသည္။ ညီမ ေလး အေပၚက ေတာအုပ္နက္နက္ေလးမွာ ဆပ္ျပာျမဳပ္ျဖဴျဖဴ ေတြကပ္ညိေနမည့္ ျမင္ ကြင္း ကို ျမင္ေယာင္ရင္း မင္းခန႔္ ေရငတ္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ေရထ ေသာက္လိုက္ ခ်င္ေပမယ့္
လြတ္ကုန္မွာစိုးတာေၾကာင့္ မထရဲပါ။ ဟိုလူ ျပန္လာမလားလို႔လည္း လွမ္း ၿပီး အကဲခတ္ေနရေသး၏။ မင္းခန႔္ ထိုင္ေနလို႔ ထင္သည္။ ဟိုလူကို အရိပ္ေလး ေတာင္ မေတြ႕ ရေတာ့ပါ။
အတြင္းကို ဆပ္ျပာတိုက္ၿပီးသြားသည့္ အခါ ရင္သားေပၚကေနျဖတ္ၿပီး ေရေလာင္းခ်၏။ ဒီ တႀကိမ္မွာေတာ့ ျဖဴဝင္းသည့္ ရင္သားေလးေတြကို ျမင္ရသည္။ အေပၚကေန ေရေလာင္း
လို႔ အားမရေသး ဘဲ ထမိန္ အျပင္ဖက္ကို ေရပက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ၾကားကို ဆပ္ျပာေျပာင္ ဖို႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ပြတ္သည့္ ျမင္ကြင္း ကို ျမင္ရသည့္ အခါမွာေတာ့ ထိုင္ေနရာကေန
ေနာက္က တံခါးေဘာင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လွမ္းကိုင္ထားလိုက္ရသည္။ မင္းခန႔္ အ တြက္ မိန္းကေလး တေယာက္ အားရပါးရ ေရခ်ိဳးတာကို ပထမဆုံး ျမင္ဖူးျခင္းလည္း ျဖစ္
ပါသည္။ အရင္က ျမင္ဖူးတယ္ ဆိုတာေတြက ေရပန္းေအာက္မွာ ဝတ္လစ္စားလစ္ ႏွင့္ ခ်ိဳးၾကတာ မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဒီလို မ်ိဳးမဟုတ္။
ေခ်ာင္းမယ့္သူမရွိေတာ့ဟု စိတ္ေပါ့ပါးေနပုံရသည့္ ၾကည္မာကလည္း စိမ္ေျပနေၿပ ကို ခ်ိဳး သည္။ အရင္က ဟိုလူၾကည့္ေနမွန္း သိေနလို႔ လြတ္လပ္စြာ ခ်ိဳးခဲ့ရဟန္မတူေပ။ ၾကည္
မာ ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ ထမိန္လဲ ၿပီးအနားေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ မင္း ခန႔္ ေမာဟိုက္လို႔ေနသည္။
“ခ်ိဳးလို႔ ေကာင္းလိုက္တာဟာ၊ ေက်းဇူးပဲ”
“ရတယ္၊ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ငါေစာင့္ေပးမယ္၊ သူမလာရဲေတာ့တဲ့ အထိေပါ့”
“နင္ဘာသြားလုပ္လိုက္တာလဲ”
“ဒီလိုပါပဲ နည္းနည္းပါးပါးေပါ့”
ၾကည္မာ အထဲကို ဝင္လို႔ ရေအာင္ မင္းခန႔္က ထိုင္ေနရာက ထၿပီး အိမ္ထဲ အရင္ဝင္လိုက္ ၏။
“အိျဖဴ၊ နင္ေတြ႕ကရာ ေလၽွာက္ထိုင္ေနတာ ထမိန္ေနာက္မွာ စိုကုန္ၿပီ”
ကျပင္မွာ ေရတစက္မွ မရွိ၊ ေျခာက္ေသြ႕ေနတာကို မထိုင္ခင္ကထဲက မင္းခန႔္ သတိထား ခဲ့ မိပါသည္။ လက္ႏွင့္ ေနာက္ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုင္ရတာက ေရႏွင့္ မတူ၊
ခၽြဲက်ိက်ိ ျဖစ္ ေနသည္။ ေစာေစာက ၾကည္မာ့ကို ၾကည့္ေနရတုန္းက စိတ္ေက်နပ္မႈ ေတြ လြင့္ထြက္ ကုန္၏။ ေဆး႐ုံမွာ မူေလး ႏွင့္ အတူၾကည့္ခဲ့ ရသည့္ ေဘာလုံးပြဲမွာ
ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္သြင္းမိခဲ့ သူ ေဘာလုံးသမား ၏ မခ်ိတင္ကဲ မ်က္ႏွာႀကီးကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ရင္း အိမ္ေရွ႕ဖက္ ကို ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာ မိ သည္။ အခန္းထဲမွာ ၾကည္မာ
အဝတ္လဲမည့္ ျမင္ကြင္းကို မင္းခန႔္ မၾကည့္ရဲေတာ့ပါ။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ၾကည္မာ၊ နင့္ဆီမွာ ဘာေဆးရွိလဲ၊ ငါ ဗိုက္ေအာင့္လို႔”
“ဘယ္လိုေဆးကို ေျပာတာလဲ”
“အဲအိတ္ခ္ လိုမ်ိဳး ဒိုင္ဂ်င္း လိုမ်ိဳးေပါ့ဟာ”
အရင္က ဗိုက္ေအာင့္ရင္ေသာက္ဖူးသည့္ ေဆးေတြေျပာလိုက္ေတာ့ ၾကည္မာ ေခါင္းခါ ၏။ အျပင္ထြက္ဝယ္ရမွာကို မင္းခန႔္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ တတ္နိုင္သမၽွ အျပင္မထြက္ခ်င္၊
ပန္း အိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သူေတြႏွင့္ တိုးမွာ စိုးရိမ္သည္။ ေဒၚခ်စ္ ဆီကိုေတာင္မွ မတတ္ သာလို႔ သြားေနရတာ ျဖစ္သည္။ ရိုတ္စ္ ကြက္ကာေလး တလုံးေလာက္ေတာ့ ဝယ္
မလား စဥ္းစားထားသည္။ ထမင္းခ်က္လို႔ ရရင္ ဟင္းကေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ႀကံဖန္လို႔ရ၏။ အ ရင္ကလည္း ၾကဳံသလိုျဖစ္သလို စားလာတာဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ အတြက္ အခက္
အခဲ မရွိပါ။
“နင္ေတာ္ေတာ္ နာေနသလား”
“ေအး …တခ်က္တခ်က္ ဒီနားကေန ဆြဲညႇစ္လိုက္တဲ့ အတိုင္းပဲ၊ ေဆးခန္းသြားရေတာ့ မယ္ ထင္တယ္”
“ဘယ္တုန္းက စနာတာလဲ”
“ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိၿပီ၊ အရင္ေန႔ ေတြကဒီေလာက္ မနာဘူး၊ မေန႔က နည္းနည္းပိုနာတယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံရဆိုးတယ္”
အိပ္ယာထဲမွာ ေခြေခြေလး လွဲေနသည့္ မင္းခန႔္ နားမွာဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ၾကည္မာျပဳံးသည္။
“နင္ …လာေနတယ္ မဟုတ္လား”
“ဘာ ..ဘာေျပာတာလဲ”
“နင္ …ေသြးဆင္း ေနတယ္ မဟုတ္လားလို႔”
“ဟုတ္ ..ဟုတ္တယ္၊ နင္ .နင္ …ဘယ္လိုသိလဲ”
“အရင္ထဲက နင္ ဒီလိုပဲေလ၊ ရာသီလာလို႔ ဗိုက္ေအာင့္ၿပီဆိုရင္ မခ်ိဳကို ရစ္ေနက်ပဲ ဥစၥာ”
“ဟုတ္လား၊ ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ”
“ငါ့မွာ ပါရာစီတေမာ ေတာ့ရွိတယ္၊ ခါတိုင္းလဲ နင္ပါရာစီတေမာ ေသာက္ၿပီးေရေႏြး အိတ္ ကပ္ေနက်ေလ”
ၾကည္မာ ထသြားၿပီး သူမ အိတ္ထဲက ေဆးတလုံးထုတ္ယူၿပီး လာေပးသည္။
“ေရာ့ ဒီမွာ .ေဆး၊ .. ေရေႏြးအိတ္ ေပးေလ၊ ငါေရေႏြးတည္ထားတာ ရွိတယ္”
“ေရေႏြးအိတ္…ေအာ္ ..အင္း”
မေန႔က ၾကည္မာ အလုပ္သြားေနတုန္း ေသြးဆင္းလာေတာ့ မင္းခန႔္ ပ်ာေလာင္ခတ္ သြား သည္။ မိန္းမေတြမွာ ဒီလို ကိစၥ ရွိမွန္းသိထားေပမယ့္ ေမ့ေနခဲ့သည္။လက္ေတြ႕ၾကဳံလာ
ေတာ့မွ ပန္းအိျဖဴ၏ ဘီရိုထဲ မွာ အမ်ိဳးသမီး လစဥ္သုံးဂြမ္းထုပ္ေတြ ျမင္ဖူးတာသတိရၿပီး အသည္းအ သန္ လိုက္ရွာရသည္။ ဗိုက္ ေအာင့္ေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ ခုလိုထပ္ျဖစ္လာလို႔
စိတ္ညစ္ေနတာ ေၾကာင့္ ဂြမ္းထုပ္ေတြေပၚ မွာ တင္ထားသည့္ေရေႏြး အိတ္ ကို ျမင္ေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ခဲ့၏။
ၾကည္မာ့လက္ထဲ ကိုေရေႏြး အိတ္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ လည္း ေနာက္ကိုလိုက္သြား ၿပီးေဆးေသာက္ရသည္။ ဗိုက္ေအာင့္ တာႏွင့္ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး ဘာမွမဆိုင္
ဟု ထင္ေပမယ့္ ၾကည္မာက အေတြ႕ အၾကဳံရွိသူ ဆိုေတာ့ စကားနားေထာင္ရေပမည္။ အိတ္ ထဲကို ေရေႏြး ျဖည့္ၿပီးလွမ္းေပးသည္။
“ေရာ့ ..ဗိုက္မွာ ကပ္ထားၿပီး နားနားေနေန ေနလိုက္ေပါ့၊ သက္သာသြားမွာပါ၊ ပူတယ္ေနာ္ အဝတ္တခုနဲ႔ ပတ္ၿပီးမွ ကပ္၊ အပူေလ်ာ့သြားမွ အဝတ္ကို ဖယ္လိုက္”
“ေက်းဇူးပဲ ၾကည္မာ”
ေက်းဇူးတင္စကားကို သူမ၏ ထုံးစံ အတိုင္း မၾကားသလိုလုပ္ေနသည္။
“နင္ေရာ အဲလိုျဖစ္ရင္ ဗိုက္ေအာင့္ လားၾကည္မာ”
“ဗိုက္မေအာင့္ ဘူး၊ စိတ္တိုတယ္၊ လူသတ္ခ်င္တယ္”
ေၾကာက္ပါသည္ ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ပုခုံးတြန႔္ျပၿပီး မင္းခန႔္လည္း အိပ္ယာထဲျပန္ဝင္ေခြ ေနလိုက္သည္။ ေရေႏြးအိတ္ကို ဗိုက္ေပၚတင္ထားသည့္ အခါ အပူေငြ႕ ေၾကာင့္ အနာသက္
သာသလိုလို ခံစားရသည္။ မင္းခန႔္ ၾကားဖူးသေလာက္ မိန္းမေတြ ေသြးဆင္းရင္ သုံးေလး ရက္ေလာက္ေတာ့ၾကာတတ္သည္ဆို၏္။ ေနာက္တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ဒုကၡ ခံရ
မည္ ဆိုတာေတြးရင္း ေနာက္လ ေတြမွာလည္း ဒီလိုပဲ ခံစားရဦးမွာ ကိုေတြး ေၾကာက္လာ သည္။
“ဘယ္လိုမွ မေခ်ာင္တဲ့ ကိစၥ ႀကီးပါလား”
ပန္းအိျဖဴက အခုမွ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ ပဲရွိေသးတာဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ႏွစ္ ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ဒီဒုကၡ ကို မင္းခန႔္ ၾကားထဲက ခံေနရေပဦးမည္။ အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္မွ ေသြးဆုံးသည္ဟု ေျပာသံၾကားဖူး၏။
“ဒီၾကားထဲမွာ ေသသြားလဲ ေအးတာပဲ”
မေသရဲလို႔ ဒီဘဝ ေရာက္လာတာကိုေမ့ ၿပီးစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းတြားမိသည္။ ဒီ ေလာက္ စိတ္ညစ္စ ရာေတြ ရွိတာေတာင္မွ ဘာမွ မျဖစ္သလို သြားလာေနထိုင္ လႈပ္ရွား
ေနၾကသည့္ မိန္းမေတြ ကို အံ့ၾသမိသည္။ ၾကည့္ရတာ မိန္းမတိုင္းေတာ့ ရာသီေပၚခ်ိန္မွာ နာက်င္ျခင္းခံစားရတာ ဟုတ္ပုံမရ။ တခ်ိဳ႕တေလပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ အဲဒီ တခ်ိဳ႕တေလထဲမွာ
ပန္းအိျဖဴပါေနတာက မင္းခန႔္ ကံဆိုးဖို႔ ျဖစ္လာျခင္းပင္။ တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့လည္း ေအး ေအး ေဆးေဆးပင္၊။ နန္း ေရႊဝါ ဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကိုဆိုရင္ သူမ ရာသီလာ
ေနတုန္းမွာပင္ မင္းခန႔္ ဆြဲ စားပစ္ခဲ့သည္။ သူမက ျငင္းေသးေပမယ့္ မင္းခန႔္ က ဇြတ္ရယူ သည့္ အခါ က်ေတာ့လည္း ခြင့္ျပဳျပန္သည္။
ၾကဳံဖူးသည့္ မိ္န္းမေတြထဲမွာ နန္းေရႊဝါသည္လည္း မင္းခန႔္ မွတ္မိေနမည့္ မိန္းမတေယာက္ ျဖစ္သည္။ မီးနီျဖတ္ေမာင္း ခြင့္ေပးခဲ့ လို႔ မဟုတ္ပါ။ နန္းေရႊဝါေၾကာင့္ မင္းခန႔္ကို ဝင္းခိုင္
သုံးေလး လေလာက္ စိတ္ေကာက္သြားဖူးလို႔ ျဖစ္သည္။ အေပါင္း အသင္းေတြၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္လည္း ရွင္းယူခဲ့ရသည္။
တခုေသာ သၾကၤန္မွာ ကားႏွင့္ မလည္ျဖစ္ဘဲ မ႑ပ္ သြားထိုင္ရင္း မင္းခန႔္ ႏွင့္ နန္းေရႊဝါ စေတြ႕ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္သၾကၤန္ လာကဲသည့္ မိန္းမေခ်ာေလး ႏွင့္ မိန္းမေခ်ာေလးေတြကို
ဆိုရင္ အလြန္သေဘာက်တတ္သည့္ မင္းခန႔္ တို႔ ခ်က္ခ်င္းရင္းႏွီး သြားၾကသည္။ ႏွစ္ ေယာက္ လုံးမွာ ယမကာ အရွိန္ေလးကလည္း ရွိေနေတာ့ အဆင့္တက္တာ ျမန္သည္။ အ ၾကပ္ေန႔ ေန႔ခင္း ေရပက္နားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဟိုတယ္တခုမွာ သြားနားဖို႔ ေခၚထုတ္တာ ကို နန္းေရႊဝါ မျငင္းမဆန္လိုက္လာ၏။
ေသြးဆူေသာ တက္ႂကြေသာ နန္းေရႊဝါ ေၾကာင့္ ထိုေန႔လည္ခင္းသည္ မင္းခန႔္ အတြက္ ေပ်ာ္ စရာျဖစ္ခဲ့၏။ မင္းခန႔္က မိန္းမသားေတြကို အေကာင္းဆုံးခံစားမႈ ရေအာင္ စြမ္း ေဆာင္
ေပး နိုင္သူဆိုေတာ့ နန္းေရႊဝါကလည္း မင္းခန႔္ကို ခိုက္သြားသည္။ ထိုေန႔က ည ေန ခင္း မ႑ပ္ကို ျပန္ျဖစ္ေသးေသာ္လည္း အတက္ေန႔က်ေတာ့ မနက္ပိုင္း ေရခန ပက္ ၿပီး
သည္ႏွင့္ ဟိုတယ္ကို ေရာက္သြားၾကသည္မွာ ညေနခင္းမ႑ပ္ကို ျပန္မဝင္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ည အ ထိ ေရာက္သြားသည္။ ညကိုးနာရီေလာက္မွ ရီေဝေသာ မ်က္လုံး ယိုင္ႏြဲ႕ေသာ
ေၿခ လွမ္း ေတြ ႏွင့္ နန္းေရႊဝါကို သူမ တည္းခိုသည့္ အိမ္နားသို႔ မင္းခန႔္ ျပန္လိုက္ပို႔ ေပးလိုက္ရ သည္။ သၾကၤန္ ၿပီးတာႏွင့္ နန္းေရႊဝါ ျပန္မည္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိစြာ
အသုံးခ်ၿပီး မီးကုန္ ယမ္းကုန္ ဆြဲပစ္ခဲ့ ၿပီး မင္းခန႔္လည္း ဒူးေတြေခ်ာင္ကာ အိမ္ေရာက္လို႔ အဝတ္လဲ ၿပီးတာ ႏွင့္ တက်ိဳးထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

လိပ္စာေပးခဲ့ ေပမယ့္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ကာလ အေတာ္ၾကာလမ္းစျပတ္ သြား ၿပီး ေတာ့မွ ဝင္းခိုင္ လက္ထပ္မည့္ ခ်စ္သူ မိန္းကေလး အျဖစ္ႏွင့္ နန္းေရႊဝါ
ကိုျပန္ဆုံရ သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ နန္းေရႊဝါက ရန္ကုန္ကို စီးပြားေရး လုပ္ဖို႔ ေျပာင္းလာခဲ့ ၿပီးျဖစ္သည္။ ဝင္းခိုင္က သူ႔ေကာင္မေလး ကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည့္
ပြဲမွာ မင္းခန႔္ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသလို နန္းေရႊဝါကလည္း မွတ္မိသည္။ ဝင္းခိုင္ မိတ္ဆက္မေပးခင္ အထိ တေယာက္ကို တေယာက္ မသိမသာခိုးၾကည့္မိၾကသည္။ ဝင္းခိုင္မိတ္
ဆက္ေပးေတာ့ လည္း အခုမွ သိရသလို ဟန္ေဆာင္ၾကရသည္။
ဝင္းခိုင္ကို နန္းေရႊဝါ ႏွင့္ မင္းခန႔္ သေဘာမတူပါ။ သူငယ္ခ်င္းကို ကိုယ္စားဖူးၿပီးသား မိန္းမ ႏွင့္ လက္မထပ္ေစခ်င္။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ သၾကၤန္ တတြင္းမွာ လြယ္လြယ္ အိပ္ခဲ့သည့္
နန္းေရႊဝါ တြင္ တျခားဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရွိနိုင္ေသးသည္။ ခက္ေနတာက မင္းခန႔္မွာ ဖ်က္ခ်င္ေပ မယ့္ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးၿပီး ဖ်က္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။
သူႏွင့္ ၿငိဖူးတာကို လည္း ထည့္မေျပာခ်င္ပါ။
“ေကာင္မေလးက မဆိုးပါဘူးဟယ္၊ ငါေမးၿပီးသြားၿပီ သူက စေနသမီး၊ ဝင္းခိုင္က ဗုဒၵဟူး သား ဆိုေတာ့ စီးပြားတက္မွာ”
စိုးစိုးအပါ အဝင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက နန္းေရႊဝါဖက္က ရွိသည္။
“သူ႔ ပုံစံ ကို ငါမႀကိဳက္ဘူး၊ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ထင့္ေနတယ္၊ နင္တို႔ သိပါတယ္ဟာ၊ မိန္းမ ေတြ နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ငါဘယ္လို ေကာင္ဆိုတာ”
“အရင္က ရည္းစားေတြ ဘာေတြ ရွိဖူးရင္ေတာ့ ရွိဖူးမွာေပါ့ကြာ၊ အခုေတာ့ ဒီမွာ သူ႔စီးပြား ေရးေလးနဲ႔ သူ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပါပဲ”
စီးပြားေရးသမား ျဖစ္သည့္ ေက်ာ္သက္က စီးပြားေရး အျမင္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။ လတ္တ ေလာ အေနအထားမွာေတာ့ နန္းေရႊဝါ အေနအထားက သူတို႔ေျပာသလိုပင္ တည္ၿငိမ္
ေသာ အမ်ိဳးသမီး လုပ္ငန္းရွင္ေပါက္စေလး ျဖစ္သည္။ ေနတာထိုင္တာ ေျပာတာ ဆို တာ ကလည္း ပိပိရိရိ ရွိ၏။ မ်ိဳးမင္း စိုးက ဘာမွ မေဝဖန္ေသာ္လည္း ထြန္းေအာင္ေဇာ္
က ေတာ့ မင္းခန႔္ကို မ်က္ေမွာင္ ကုပ္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမးေစ့ကို ပြတ္ရင္း ၿငိမ္ေနသည္။ ကာယ ကံရွင္ ဝင္းခိုင္မ်က္ကြယ္မွာ ဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြေျပာျပရင္
ေျပာျပလို႔ ရသည္။ ဒါေပမယ့္ စိုးစိုး ရွိေနလို႔ မေျပာျဖစ္ေတာ့။
ညေနဖက္ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ ၾကေတာ့ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး က မင္း ခန႔္ကို ေမးလာ၏။
“ေဟ့ ေကာင္၊ နန္းေရႊဝါ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မင္းတခုခု သိထားတာ ရွိလား”
“အင္း ရွိတယ္”
“ဘာေတြလဲ လုပ္စမ္းပါဦး”
“ရွိ႐ုံ မကဘူး၊ ဒီမသာက စားေတာင္စားဖူးတယ္ ထင္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား မင္း ခန႔္”
မ်ိဳးမင္းစိုးထက္စာရင္ လူရည္ပိုလည္သည့္ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ က ခ်က္ခ်င္းေကာက္ေမး သည္။ ျငင္းေနရမယ့္ လူေတြ မဟုတ္ေတာ့ မင္းခန႔္ ေခါင္းညိတ္ဝန္ခံလိုက္၏။
“မင္း ..ကေတာ့ကြာ၊ငါဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး”
“ဟ… ငါ့ အလြန္ခ်ည္းပဲလဲ မေျပာနဲ႔ေလ”
နန္းေရႊဝါ ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီးၿငိခဲ့ ပုံေတြ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ဟိုႏွစ္ေကာင္ နည္းနည္းေတာ့ ဘဝင္ က် သြားသည္။
“ဒီေကာင္ စဥ္းစားတာကိုထည့္စဥ္းစားရမယ္ မ်ိဳးမင္းစိုး၊ သၾကၤန္ ခနလာရင္းနဲ႔ ဒီေကာင္နဲ႔ လမ္းၾကဳံ အိပ္သြားေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလး အေနအထားက မဟုတ္ဘူး၊
တျခား ဇာတ္ေတြ ရႈပ္ထားတာမ်ိဳးလည္း ရွိေနနိုင္တယ္”
“ေသခ်ာတာေပါ့ကြာ၊ ငါစားထဲက သိတယ္၊ ပါကင္ မဟုတ္ဘူး၊ အေတြ႕ အၾကဳံ ရွိၿပီးသား”
“ေအးပါ၊ ေအးပါ၊ မင္း ကႏွာပညာရွင္ ဆိုေတာ့ လက္ခံရမွာေပါ့”
ထြန္းေအာင္ေဇာ္ က စိုးစိုး ကို ဘယ္လိုရွင္းျပလိုက္သည္ မသိပါ။ စိုးစိုး ဘက္ေျပာင္းၿပီး နန္း ေရႊဝါ ဆန႔္ က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈ စေတာ့၏။ ဝင္းခိုင္မွ အပက်န္တဲ့ ေကာင္ေတြကလည္း
မင္း ခန႔္ ႏွင့္ နန္းေရႊဝါ အေၾကာင္းသိသြားၾကၿပီ ျဖစ္လို႔ ၀ိုင္းၿပီးေဘးတီး ၾကရာ ပြဲပ်က္သြား ေတာ့ သည္။ စိုးစိုး၏ စြမ္းေဆာင္မႈ ေၾကာင့္ ဝင္းခိုင္၏ မိဘေတြကလည္း ဒီမိန္းကေလး
ႏွင့္ လုံးဝ သေဘာမတူနိုင္ ဆိုၿပီး ျဖစ္လာသည္။ ဝင္းခိုင္ကလည္း မိဘကို မလြန္ဆန္ဝံ့သူဆို ေတာ့ နန္း ေရႊဝါ ႏွင့္ ဇာတ္လမ္း ၿပီးဆုံးသြားသည္။
ဝင္းခိုင္ ႏွင့္ နန္းေရႊဝါ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားေသာ္လည္း မင္းခန႔္ ႏွင့္ နန္းေရႊဝါ ဇာတ္လမ္း က ျပန္စ ျဖစ္သည္။ တျခားသူေတြ ႏွင့္ မေတြ႕ေသာ္လည္း ေျခေဗြေပါက္ေနသည့္ ပြဲစားဆို
ေတာ့ မင္းခန႔္ ႏွင့္ နန္းေရႊဝါ ျပန္ဆုံျဖစ္သည္။ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္သည္။
“ကိုမင္းခန႔္ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္သြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ၀ါလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နဲ႔ ကိုယ့္ဆိုင္ေလး တိုးတက္ေအာင္ လုပ္လို႔ ရတာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး ေတာ့
ကိုမင္းခန႔္ ကို ေတြ႕တိုင္းလည္း မ်က္ႏွာပူေနရမယ္ေလ”
နန္းေရႊဝါ မ်က္လုံးေတြထဲက တစုံတခုေသာ အရိပ္အေယာင္ကို မင္းခန႔္ ဖမ္းမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒါပဲ ေတြးေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေတြ႕ခဲ့တာ သုံးရက္ထဲဆိုေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ျပန္ေတြးမိေနတုန္းပဲ”
“ဟုတ္ရဲ့လား ကိုမင္းခန႔္ ရယ္ …ဟင္း ..ဟင္း၊ ကိုဝင္းခိုင္က ေျပာဖူးတယ္ ကိုမင္းခန႔္က အရမ္းစြံတာတဲ့”
“မယုံရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သက္ေသျပခြင့္ ေပးပါလား ”
ဒီလို ႏွင့္ပဲ သူတို႔ ဇာတ္လမ္းျပန္စ ျဖစ္သည္။ စစခ်င္းေတာ့ စကားေျပာျဖစ္႐ုံ ဖုန္းဆက္ ၾက ႐ုံေလာက္ပဲ ျဖစ္သည္။ နန္းေရႊဝါ ဆိုင္ပိတ္သည့္ တရက္မွာ အျပင္ကို ခ်ိန္းေတာ့ ေရာက္
လာသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ ခန ထိုင္ၾကၿပီး တည္းခိုခန္း ကိုေခၚေတာ့လည္း မျငင္းမဆန္လိုက္ လာသည္။ အခန္းထဲ ေရာက္လို႔ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ျပင္ေတာ့မွ ရာသီလာေနတယ္ ထလုပ္
သည္။ တမင္ရစ္တာလို႔ ထင္ၿပီး အဝတ္ေတြ အတင္းခၽြတ္ၾကည့္ေတာ့ တကယ္ဟုတ္ေန သည္။ ေသြးစေတြကို ျမင္ ေပမယ့္ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္က စိတ္အရမ္းထန္ေနၿပီဆိုေတာ့
မရပ္တန႔္ နိုင္ ေတာ့။ အတင္းတက္ ဆြဲ ပစ္လိုက္သည္။ တားမရမွန္း သိေနလို႔ နန္းေရႊဝါ ကလည္း အျပင္းအထန္မျငင္းခဲ့။ သူမ မွာ လည္း ဒီလိုအခ်ိန္ အေတြ႕အၾကဳံ ရွိဖူးပုံရသည္။
မင္းခန႔္ အတြက္ကေတာ့ ပထမဆုံး အ ေတြ႕ အၾကဳံျဖစ္၏။
အရင္ထက္ ပို ၿပီး အရည္ တစိုစို ျဖစ္ေနသလို ခံစားရတာကလြဲရင္ မင္းခန႔္ အတြက္သိပ္ ၿပီး အေႏွာက္ အယွက္မျဖစ္ပါ။ မာန္တက္ေနတာေၾကာင့္လည္းျဖစ္မည္။
“ကိုယ္ေတာ့ ဘာမွမထူးဘူး၊ အရင္အတိုင္းလို႔ ပဲထင္တယ္၊ ၀ါေရာ ဘယ္လိုေနလဲ”
“ကို႔ လိုပဲေပါ့”
အျပဳံးေလးႏွင့္ ေျပာရင္း မင္းခန႔္ကို နန္းေရႊဝါ ဖက္ထားသည္။ စိတ္ထေနခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ေအာက္ပိုင္းမွာ ေသြးအလူးလူး ျဖစ္ေနတာကို ႏွစ္ေယာက္လုံး သတိမထား မိၾကပါ။ ကိစၥ
ၿပီးသြားေတာ့ လူေတြက သန႔္ ရွင္းေရးလုပ္နိုင္ေပမယ့္ အိပ္ယာခင္းမွာ ေသြးကြက္ေတြ စြန္း ထင္းေနတာ ကိုေတာ့ သုတ္ပစ္လို႔ မရပါ။
“ဘယ္လို လုပ္မလဲ ကို”
“သူ႔ ဟာသူ ေျခာက္ သြားမွာပါ၊ ၀ါ အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ညေနမွ ေအးေအးေဆး ေဆး ျပန္တာေပါ့”
“ရပါတယ္”
နန္းေရႊဝါ ကလည္း မျငင္းဆန္ေတာ့ ေနာက္တခ်ီ ထပ္ဆြဲၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး မွ ျပန္ ျဖစ္သည္။ ျပန္အထြက္ကေတာ့ မေအးေဆးပါ။ အိပ္ယာခင္းေပၚက ေသြးကြက္ေတြ ကို တည္းခိုခန္းက ျမင္သြားရင္ ျပႆနာရွာမွာ ပိုက္ဆံ ထပ္ေတာင္းေနမွာ စိုးလို႔ နန္းေရႊဝါ လက္ကို ဆြဲၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လာၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကို ဝင္းခိုင္ ကားေပၚကေန ျမင္
သြားတာကို မင္းခန႔္ တို႔ မသိလိုက္ပါ။

သူႏွင့္ နန္းေရႊဝါ ကို ၀ိုင္းခြဲၾကသည့္ အေၾကာင္းရင္းစုံကို ဝင္းခိုင္ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေပ မယ့္ မင္းခန႔္ ဆီက စတဲ့ ဇာတ္လမ္းဆိုတာေလာက္ ေတာ့ အရိပ္အႁမြက္သိထားသည္။
ခု လို ျမင္ကြင္း ကို ဝင္းခိုင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါမွာေတာ့ မင္းခန႔္က နန္းေရႊဝါကို သူ႔လက္ က လုၿပီးစားခ်င္လို႔ တို႔ မီးရွို႔မီး လုပ္ခဲ့သည္ဟု ဝင္းခိုင္ ထင္ၿပီး မင္းခန႔္ကို စကားမေျပာ
ေတာ့။ မေတြ႕ေအာင္လည္း ေရွာင္ေနသည္။
ပထမပိုင္း မွာေတာ့ မင္းခန႔္ ေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ဝင္းခိုင္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိၾက။ မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္လည္း နန္းေရႊဝါ ကိစၥ ႏွင့္ တြဲၿပီး မစဥ္းစားမိ။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ
ဝင္းခိုင္က မ်ိဳးမင္းစိုးကို မင္းခန႔္ သစၥာ မရွိေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာသည္။
“ဟ ေကာင္ရ၊ မင္းေစာ္ေလးကို ဒီေကာင္စားေနတာ အခုမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုးအရင္ နန္းေရႊဝါ ရန္ကုန္ မေရာက္ခင္ကထဲက၊ ဒါေၾကာင့္ သူေဆာ္ၿပီးသား ဟာႀကီး မင္းယူမိမွာ စိုးလို႔ ဒီ
ေကာင္ အတင္းလိုက္ဖ်က္တာ ရွင္းပလား၊ မင္းေစာ္က ငါစားၿပီး သားႀကီးလို႔ ထုတ္ေျပာဖို႔ က်ေတာ့ မင္းဆိုရင္ ေရာေျပာရက္မလား”
မ်ိဳးမင္းစိုး ရွင္းလိုက္ေတာ့မွ ဇာတ္ရည္လည္ၿပီး ဝင္းခိုင္ မင္းခန႔္ကို အရင္အတိုင္းျပန္ဆက္ ဆံသည္။ ဒါေပမယ့္ နန္းေရႊဝါ ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စကားမစျဖစ္ေအာင္ ေန၏။ မ်ိဳးမင္း
စိုး ဆီက အက်ိဳးအေၾကာင္းသိထားရလို႔ မင္းခန႔္လည္း မသိေယာင္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါ သည္။
အခု ဝင္းခိုင္၏ လက္ရွိရည္းစား ခင္ေထြးျမင့္ ကိုေခၚလာျပေတာ့ အားလုံး မင္းခန႔္ကိုပဲ ၀ိုင္း ၾကည့္ေနၾကတာ မွတ္မိသည္။ ကာယကံရွင္ ဝင္းခိုင္ေတာင္ပါ၏။ ႐ုပ္သိပ္မေခ်ာေပမယ့္
ရိုး သားေဖၚေရြသည့္ အသြင္ရွိသည့္ ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာမေလး ခင္ေထြးျမင့္ ကို မင္းခန႔္ ထို ေန႔မွ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မင္းခန႔္ က မသိမသာေလး လက္မ ေထာင္ျပလိုက္ေတာ့
မွ သက္မ ခ်ၾကရသည္။
“ခ်ီးမွပဲ ..မင္း တို႔ကလဲ ငါ့ကို အဲသေလာက္ေတာင္ အထင္ႀကီးသလား၊ မိန္းမ မွန္သမၽွ လိုက္ခ်ေနရရင္ ငါ့မွာ အငုတ္ေတာင္က်န္မွာ မဟုတ္ဘူး”
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အရက္ဝိုင္းမွာဆုံေတာ့ အျပစ္တင္သလို ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူ ဝံ့ႂကြားစြာ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။
“အမယ္ …ျပဳံးေနတယ္၊ သက္သာသြားၿပီေပါ့”
မင္းခန႔္ အိပ္ယာေဘးမွာ ၾကည္မာ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ခံစားေနရသည့္ ေဝဒနာ ေတြေတာ္ေတာ္ေလး ေနသာသြားတာေၾကာင့္ ၾကည္မာ့ကို ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး
“သက္သာသြားၿပီ၊ ေျပာေနက်အတိုင္းပဲေျပာရဦးမယ္၊ ေက်းဇူးပဲ ၾကည္မာ၊ နင္သာမရွိရင္ ငါေတာ့ ဒုကၡပဲ”
ျပဳံးေနေသာၾကည္မာ့ မ်က္ႏွာေလး တည္သြားသည္။ မင္းခန႔္ ကို ခပ္စူးစူး တခ်က္ၾကည့္ လိုက္ၿပီးေနာက္ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကိုေငးေန၏။
“နင္ ဘာမွ မမွတ္မိဘူးဆိုတာကို ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဇေဝဇဝါပဲ၊ အခုေတာ့ တကယ္အေရးႀကီး တာ တခုကို နင္လုံးဝေမ့ေနတာ ေသခ်ာသြားၿပီ”
“ဗိုက္ေအာင့္တာကို ေျပာတာလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ နင့္ကို အရင္က အေၾကာင္းေတြေျပာၿပ တုန္းက က်န္ခဲ့တာ၊ နင့္ဟာနင္ မွတ္ မိ လာမလားလို႔ ငါေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ နင့္ကို မယုံသလို ျဖစ္သြားတာေတာ့ ေဆာရီး ဟာ”
“ဘာလဲ၊ ငါတကယ္ မသိတာပါၾကည္မာရာ”
“ဒီလ ကုန္ရင္ ငါ ကုမၸဏီ က အေဆာင္ကို ေျပာင္းေတာ့မယ္ေလ၊ နင္ဆက္ေနမယ္ ဆိုရင္ ဒီမွာ နင္ တေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မွာ”
“ဘယ္ ..ဘယ္လို”
“နင္ ဦးလွထြန္းေအာင္ကို တိုက္ခန္းအတင္းဝယ္ ခိုင္းတာ ဒါေၾကာင့္ပဲေလ၊ မခ်ိဳကလည္း သြား ေတာ့မယ္၊ ငါနဲ႔ လဲ နင္ကမေနခ်င္ဘူး၊ ငါကလဲ အေဆာင္ ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္ၿပီးသားပါ၊
ဟိုမွာ ေနရာ မလြတ္ေသးလို႔ ေစာင့္ေနရတာ”
“မေျပာင္းလို႔ မရဘူးလား၊ ငါက နင့္ကို အားကိုးေနရတာေလ”
“ေနာက္လဆိုရင္ အိမ္လခတိုးေပးရေတာ့မယ္၊ တို႔ ငွားတုန္းက ႏွစ္ေသာင္းကို သုံးေယာက္ စိုက္ရတယ္၊ မခ်ိဳက ခုနစ္ေထာင္၊ နင္နဲ႔ ငါက ေျခာက္ေထာင့္ ငါးရာစီ၊ ဒီလေတာ့ ငါတို႔
ႏွစ္ ေယာက္ တေယာက္တေသာင္းေပးလိုက္ရတယ္၊ ေနာက္လဆိုရင္ ႏွစ္ေသာင္းခြဲေပးရ ေတာ့မွာ တို႔ေတြ တေယာက္ကို တေသာင္းႏွစ္ေထာင့္ငါးရာက်ေတာ့မယ္၊ ႏွစ္ဆ ျဖစ္
သြား ၿပီ၊ အလုပ္ထဲ က အေဆာင္မွာက အလကားေနရမွာ၊ ငါ့ကို နားလည္ပါ အိျဖဴရယ္၊ ငါတ ေသာင္းေက်ာ္ မတတ္ နိုင္ဘူး”
“ငါ ..ငါေပးမယ္၊ အိမ္လခ ငါတာဝန္ယူတယ္”
မင္းခန႔္ကို ႏြမ္းေဖ်ာ့သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ၾကည္မာေခါင္းခါသည္။
“အေဆာင္မွာဆိုရင္ ဖယ္ရီလဲ အဆင္ေျပတယ္၊ အခုငါ့ကို ဒီလမ္းထိပ္ အထိျပန္လိုက္ပို႔ ေနရ တာကို ကားသမားေတြက မပို႔ ခ်င္ၾကဘူး၊ အျမဲ ျပႆနာလုပ္တယ္၊ ေနာက္ ..ေနာက္ၿပီး
… နင္တေယာက္ထဲလဲ မေပးေစခ်င္ပါဘူး၊ နင့္မွာက အရင္လို ဝင္ေငြလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ အလုပ္ျပန္လုပ္လို႔ ဝင္ေငြရရင္လည္း အျမဲတမ္းေပးဖို႔ ဆိုတာ နင့္အ တြက္လြယ္မွာ မဟုတ္ ဘူး”
“ဒါ ..ဒါ …ဆိုရင္ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲၾကည္မာ”
မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ၾကဳံလိုက္ရသည့္ စိတ္ပ်က္စရာတခုေၾကာင့္ မင္းခန႔္ အသံမွာ တုန္လႈပ္မႈေတြ အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ အရင္တုန္းကလည္း တေယာက္ထဲေနခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ က ေယာက္်ားအရင့္အမာႀကီး မင္းခန႔္ ဘဝႏွင့္ ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အခုက ပန္းအိျဖဴ ဆို သည့္ မိန္းကေလး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တေယာက္ထဲေနဖို႔ က ေနရဲသည္ ဆို ေပမယ့္ ထည့္စဥ္း
စားရမွာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။
“အႀကံေပးပါဦးၾကည္မာ”
စိတ္မေကာင္း သည့္ မ်က္လုံးေတြႏွင့္ ၾကည္မာၾကည့္၏။ သူမမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ဘဝမွာ ကိုယ္ ပိုင္အေၾကာင္းအရာ ေတြႏွင့္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ပဲ သြားရေတာ့မည္ပင္။ ကိုယ္
မပိုင္ သည့္ ဘဝမွာေရာက္ေနသည့္ မင္းခန႔္ မွာသာ ေရြးခ်ယ္ရန္ မဲ့ ေနသလိုရွိ၏။ ဟိုဖက္အိမ္က ထီးျပင္ဆရာ ကေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္မွားရာက ထီးျပင္တဲ့လူ ဘဝကို ေရာက္ ခဲ့ရသည္။
မင္း ခန႔္သည္လည္း ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ဆိုင္းဘုတ္ မွားတပ္ခံရသည့္ သူျဖစ္ သည္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမ တေယာက္၏ ဘဝ ရွင္သန္ေျဖာင့္ျဖဴးေအာင္ တည္ ေဆာက္ယူဖို႔ ဆိုတာက
ထီးျပင္သည့္ အတတ္ကို သင္ ယူတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုခက္ခဲ ပါ လိမ့္မည္။
သက္သာသြားၿပီ ထင္ရသည့္ဗိုက္က တစူးစူး ႏွင့္ ျပန္ေအာင့္လာ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း -၃ (ဆ)

မင္းခန႔္ လွမ္းေပးလိုက္သည့္ အက် ႌကို ၾကည္မာ ကိုယ္မွာကပ္ၾကည့္ လိုက္ၿပီးေနာက္
“လွတယ္ အိျဖဴရဲ့၊ နင္နဲ႔ လိုက္တယ္၊ ထားလိုက္ပါ”
“ငါ မဝတ္ခ်င္ဘူး”
“အရင္က ဝတ္ေနၿပီးေတာ့ အခုမွ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ အင္းေလ ..နင့္ သေဘာေပါ့”
ကိုယ္ၾကပ္ အက် ႌေတြဝတ္ရင္ မင္းခန႔္ မေနတတ္ပါ။ ဘရာစီယာေတာင္မွ မတတ္သာလို႔ ဝတ္ ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ အက် ႌေတြဝတ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚက မိန္းမ ေကာက္
ေၾကာင္းေတြ ျပရမွာကို ရြံသည္။
“ဒါလဲ ..သြား”
စကပ္တိုတို ေလးကို ၾကည္မာ ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ေဘးကို ပစ္ခ်လိုက္ရင္း
“အတိုေတြ အၾကပ္ေတြ အကုန္ရွင္းမယ္ေပါ့”
“ေအး …အဲဒီ သေဘာပဲ၊ အကြဲေတြ အဟိုက္ေတြလည္းပါတယ္”
“နင္ ေစ်းႀကီးေပးထားရတာေတြေနာ္၊ မႏွေမ်ာဘူးလား”
“ငါမွ မဝတ္ခ်င္တာ၊ ဒီတိုင္းထားလဲ ေဆြးသြားမယ့္ တူတူ မထူးပါဘူးဟာ”
ရွင္းရင္း ရွင္းရင္း ႏွင့္ အိပ္ယာေပၚမွာ အဝတ္ပုံႀကီးေရာက္သြားသည္။ ပန္းအိျဖဴ ဘီရိုထဲမွာ လည္းေတာ္ေတာ္ ရွင္းသြားသည္။ ေသတၱာလည္း ေျပာင္သြား၏။ အထဲမွာ လုံလုံျခဳံျခဳံ
ႏွင့္ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိမည့္ အဝတ္အစား မ်ိဳး ေတြပဲ က်န္ခဲ့သည္။ ၾကည္ မာ အလုပ္ သြားေနသည့္ တေယာက္ထဲ အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီအဝတ္ေတြကို ထုတ္ၿပီး ေသေသ ခ်ာခ်ာ
ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ အရင္က မိန္းကေလးတေယာက္ ဝတ္ထားတာျမင္ရင္ မ်က္လုံး ကၽြတ္ က်မတတ္ လိုက္ၾကည့္ဖူးသည့္ အဝတ္အစားမ်ိဳးေတြ မင္းခန႔္ မဝတ္ရဲပါ။ မီးဝင္းဝင္း
ေတာက္ေနမည့္ မ်က္လုံးေတြကို သိေန၏။
ၾကပ္သည့္ ဟာေတြကိုလည္း မဝတ္တတ္။ အသားကပ္ေတြ ဆိုရင္ အသက္ရႉလို႔ မဝ ဟုထင္သည္။ အက် ႌျဖစ္ျဖစ္ ေဘာင္းဘီ ျဖစ္ျဖစ္ ဝတ္ရတာ က်ဥ္းၾကပ္သည္။ ဟိုအရင္ တုန္းကလည္း ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သည့္ အဝတ္အစားေတြပဲ ဝတ္တတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြကိုေတာ့ ျမန္ျမန္ခၽြတ္လို႔ ရေအာင္ဟု အျမင္ကပ္ေအာင္ ခပ္ႂကြားႂကြားေျပာေလ့ ရွိ၏၊
“အန္တီ ေဌးေဌး ေပးစရာေတာင္ ပိုက္ဆံ ေလာက္ပါ့မလား”
အဝတ္ပုံကိုၾကည့္ရင္းၾကည္မာ ေျပာလိုက္သည္။ အန္တီေဌးေဌး ဆိုတာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အဝတ္ ေဟာင္းေတြလိုက္ဝယ္သည့္ မိန္းမ ႀကီးျဖစ္သည္။ ပန္းအိျဖဴ အဝတ္ေတြက အ
ေဟာင္း ေတြ မဟုတ္။ အသစ္ တမၽွ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည္မာ က ေတာ့ မိန္းက ေလး ပီပီ ႏွေမ်ာတသသည့္ မ်က္လုံးေတြ ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။
“နင္ နဲ႔ ေတာ္မယ့္ဟာ ရွိရင္ ယူထားလိုက္ေလ”
“ဟာ …နင္ကလဲ၊ နင္အရနည္းသြားမွာေပါ့”
“မနည္းပါဘူး၊ လုပ္ပါ ဝတ္ၾကည့္စမ္း၊ ေတာ္တဲ့ အက် ႌရွိမွာပါ”
“နင္လဲ ျပန္ဝတ္ၾကည့္ပါဦး၊ အဆင္ေျပတာေတြ ရွိခ်င္ရွိဦးမွာပါ၊ အကုန္လုံးေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔”
“နင္ မရွိတုန္း အကုန္ ဝတ္ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီ၊ ဒါေတြ အကုန္ ငါမလိုခ်င္တာေတြခ်ည္းပဲ၊ လုပ္ ပါ၊ ဝတ္ၾကည့္စမ္းပါ၊ နင္အဆင္ေျပတာ ရွိရင္ ယူလိုက္ပါ”
ၾကည္မာက ကိုယ္လုံးျပည့္ေပမယ့္ ရင္သားက်ေတာ့ ပန္းအိျဖဴေလာက္ မျပည့္ၿဖိဳး။ ဒါ ေၾကာင့္ ပန္းအိျဖဴ အက် ႌေတြ ၾကည္မာ ႏွင့္ မေတာ္စရာ အေၾကာင္းမရွိလို႔ ထင္သည္။ သူတို႔
အဝတ္အစား ဆိုက္ေတြ သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ ျဖစ္နိုင္သည္ ဟု ယူဆမိသည္။ ၾကည္မာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရမ္း ဝသည္ ဟု ထင္ေနလို႔ ျဖစ္မည္။
“ေရာ့ဒါေလး စမ္းၾကည့္၊ ေတာ္တာ အကုန္ယူလိုက္၊ ငါ့လက္ေဆာင္ေပါ့ဟာ”
မင္းခန႔္ လွမ္းေပးသည့္ အျဖဴ ႏွင့္ ပန္းေရာင္က်ား အက် ႌေလးကို ကိုင္ၿပီးၾကည္မာ စဥ္းစား ေန၏။
“ငါ စိတ္မေကာင္းေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ ၾကည္မာ၊ နင္ကူညီခဲ့တာေတြ အတြက္ ငါဘာမွ ျပန္ မေပး နိုင္ေသးဘူး၊ ေပးနိုင္တာေလး ေပးတာ လက္ခံပါ၊ နင္ လက္မခံရင္ ငါ စိတ္ဆင္း ရဲရမွာ”
ၾကည္မာ သက္ျပင္းေလး တခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ၊ ကိုယ္ေပၚက တီရွပ္ကို ေခါင္းေပၚကဆြဲခၽြတ္ ပစ္ လိုက္သည္။ ၾကည္မာ့ကိုယ္အေပၚပိုင္း မွာ အညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ ဘရာစီယာေလး တ ထည္ပဲ
က်န္ေတာ့ ၏။ ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ အညိဳေရာင္ ဇာသားက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေပါက္ျပဲ ေနေတာ့ ဝင္းႏုသည့္ အသားေလး ေတြကို ရင္ခုန္စရာ ျမင္ေနရသည္။ ပန္းအိျဖဴ မွာ ဘရာစီ
ယာ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ၾကည္မာ့ ကိုေပးခ်င္ေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ဆိုက္ ခ်င္းတူမွာ မဟုတ္ပါ။ အက် ႌအရြယ္ အစားကို မမွန္းတတ္ေပမယ့္ ရင္အရြယ္ အစားကို ေတာ့ မင္းခန႔္
ေကာင္းေကာင္း မွန္းဆတတ္ပါ၏။ ဒါေၾကာင့္ ေရာင္းစားမည့္အက် ႌ ေတြထဲ က ၾကည္မာ ဝတ္လို႔ ရတာရွိရင္ အ ကုန္ ေပးလိုက္ဖို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ကူးထားပါ သည္။ တိုတို ၾကပ္ၾကပ္ စ ကပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီ ေတြက်ေတာ့ ၾကည္မာႏွင့္ ေတာ္မွာ မဟုတ္။
“အိျဖဴ ..နင္ ငါ့ကို အဲဒီ ထီးျပင္သမား မ်က္လုံးႀကီးနဲ႔ လာမၾကည့္နဲ႔ေနာ္”
အဝတ္ကင္းမဲ့သည့္ အေပၚပိုင္းကို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေငးေနမိရာမွ မင္းခန႔္ သတိျပန္ ထိန္း လိုက္ရသည္။
“ငါက နင္နဲ႔ လိုက္မလိုက္ ၾကည့္ေပးမလို႔ပါ ..ဟဲ..ဟဲ”
အက် ႌကို ေခါင္းေပၚက စြပ္ခ်လိုက္ရင္း ၾကည္မာ မ်က္ေစာင္းထိုး၏။
“ခါးနားက ၾကပ္တယ္ဟ”
“ဒါဆို ဒီဟာ ေရာ”
မင္းခန႔္က ေနာက္တထည္ ဆြဲထုတ္ေပးလိုက္လို႔ ၾကည္မာ ဝတ္ထားသည့္ အက် ႌကို ခၽြတ္ လိုက္ရျပန္သည္။ ထစ္ေနတာေတြဘာေတြ ရွိရင္ မင္းခန႔္က ၀ိုင္းၿပီးဆြဲခ်ေပးရ၏။
ဝတ္ လိုက္ ျပန္ခၽြတ္လိုက္၊ မွန္ၾကည့္လိုက္၊ မင္းခန႔္က တိုက္တြန္းလိုက္ႏွင့္ ၾကည္မာ အဆင္ ေၿပ ေျပဝတ္ လို႔ ရသည့္ အက် ႌ ငါးထည္ရသည္။ တထည္ကို ၾကည္မာက အင္
တင္တင္ လုပ္ ေနေပမယ့္ မင္း ခန႔္ က အတင္းထပ္ေပးလို႔ အားလုံး ေျခာက္ထည္ျဖစ္သြားသည္။
“ငါစိတ္ကူး တခုရတယ္ သိလား၊ အန္တီေဌးေဌး ကို အရင္မေပးေသးပဲ ငါ့ အလုပ္ထဲက ေကာင္မေလး ေတြကို အရင္ျပၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔၊ ေစ်းသက္သာရင္ ယူၾကမွာပါ၊
ဒါဆို အန္တီေဌးေဌး ဆီမွာ ေရာင္းတာထက္ ပိုရနိုင္တယ္”
“နင္သယ္ ေနရမွာေပါ့”
“တေန႔ နည္းနည္းေပါ့ဟာ၊ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ ကားေပၚထားခဲ့လို႔ ရတာပဲ”
“အပန္းမႀကီးရင္ ေတာ့ အဆင္ေျပသလိုလုပ္ေပါ့”
“ဒါဆို ..ဟို အိတ္ ကို ငါ့ဖက္လွမ္းလိုက္၊ ငါ့ အက် ႌပါေပး၊ နင္ၾကည့္တာ ငါလန႔္လာၿပီ”
စပ္ျဖဲျဖဲ ႏွင့္ လုပ္လိုက္ရသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ မိန္းမပ်ိဳေလး တေယာက္ အေပၚပိုင္းမွာ အ ဝတ္မ ပါဘဲ ရွိေနမွေတာ့ မင္းခန႔္ မၾကည့္ဘဲ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ပါ။
ေဆး႐ုံက ဆင္းတုန္းက ယူလာေပးသည့္ ေႁမြအေရခြံ အိတ္ထဲကို ၾကည္မာ အဝတ္ေတြ ေရြးၿပီး ထည့္ေနသည္။ အိတ္ကို မၿပီး ၾကည့္လိုက္။ နည္းေသးတယ္ ထင္ရင္ ထပ္ထည့္
လိုက္ ႏွင့္ အလုပ္ ရႈပ္ေနသည္ကို မင္းခန႔္ ထိုင္ေငးေနမိ၏။ အစစ ၾကည္မာ့ကိုပဲ အားကိုး ရမည္။ ဒီအဝတ္အ စားေတြ ဘယ္ေလာက္တန္ၿပီး ေရာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ရမည္ ဆို
တာ ကို မင္းခန႔္ လုံးဝ နား မလည္ပါ။
“ဟာ …ငါ စြတ္ထည့္ေနတာ ဘယ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ရရင္ ေရာင္းမလဲ ဆိုတာေတာင္ မ ေမးလိုက္မိဘူး၊ နင္ေျပာေလ ..ငါစာရြက္ေလးနဲ႔ ေရးသြားမယ္၊ နည္းနည္းပါးပါး ေလၽွာ့
ေရာင္း တန္ လဲ ေရာင္းၾကတာေပါ့”
“ဘယ္ဟာ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာ ငါမသိေတာ့ဘူး၊ နင့္ဖာသာပဲ ေစ်းျဖတ္ၿပီး ေဆာ္ထည့္ လိုက္ေတာ့၊ နင့္ကို အာဏာ ကုန္လႊဲတယ္”
“မဟုတ္ဘူးေလ အိျဖဴရဲ့”
“ဟုတ္တယ္၊ ငါ ဘာမွ မသိဘူး၊ နင့္စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ခဲ့၊ နင့္ကို ငါယုံတယ္”
“နင္ ေျပာင္းလဲသြားပုံက ငါ ယုံေတာင္ မယုံနိုင္ဘူး”
“အရင္က ပန္းအိျဖဴ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း အသစ္တေယာက္ရတယ္လို႔ပဲ သ ေဘာထားလိုက္ေပါ့၊ ခုခ်ိန္မွာ ငါယုံၾကည္လို႔ ရတာ နင္တေယာက္ပဲ ရွိတယ္၊ နင့္ကို တ
ကယ္ ယုံပါတယ္ၾကည္မာ”

“ငါ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးပါမယ္ အိျဖဴရယ္၊ နင္ေတာ္ေတာ္ ေျပာင္းလဲလာတယ္ သိ လား၊ အရင္က လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ နဲ႔ ပဲသိပ္မ်ားတဲ့ မိန္းမက ဖ်ိဳးဖ်ိဳးျဖတ္ျဖတ္ နဲ႔ ျဖစ္လာ
တယ္၊ အျပင္တခါထြက္ဖို႔ တနာရီေလာက္ၾကာ ေအာင္ျပင္ တဲ့ သူက အျပင္ထြက္ရင္ မ်က္ႏွာ ေျပာင္ နဲ႔ နား ေပါက္ ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔၊ ေခါင္းၿဖီးဖို႔ ေတာင္ နင္ေမ့ခ်င္ေမ့ေနတယ္။
နင္ဘာ ေတြ ျဖစ္သြား တာလဲ၊ အဝတ္အစား အရမ္းမက္တဲ့ မိန္း မက အေဟာင္းေစ်း နဲ႔ ေရာင္းပစ္ မယ္တဲ့”
“အရင္လို မေနခ်င္ေတာ့လို႔ေပါ့”
ၿပီးစလြယ္ပဲ ေျဖလိုက္မိသည္။ အဝတ္ အစားေတြ ေရာင္းမည့္ အစီအစဥ္ ကို စေျပာကထဲ က ၾကည္မာကန႔္ကြက္ခဲ့၏။
“ႏွေမ်ာစရာႀကီးဟယ္၊ မေရာင္းပါနဲ႔လား”
“မဝတ္ခ်င္တာေတြ သိမ္းထားလဲ အလကားပါပဲ၊ ျပန္ေရာင္းေတာ့ ေငြေလးဘာေလး နည္း နည္းပါးပါး ျပန္ေပၚတာေပါ့”
ေငြအတြက္ဟု သိလိုက္ရသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ၾကည္မာ မကန႔္ ကြက္ေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ ဝင္ ေငြ မရွိတာ သူမ အသိဆုံးျဖစ္သည္။ ေတာင္မင္း ကိုေျမာက္မင္း မကယ္နိုင္ဆိုတာလို
ၾကည္ မာ ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ္ပိုင္အခက္ အခဲေတြ ရွိေနပုံရတာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ကို ဒီက ေျပာင္းမ သြားခင္ေလး ကူညီေပးသြားမည္ဟု ပိုင္းျဖတ္လိုက္ပုံရသည္။
ၾကည္မာ နယ္ကလာသည္။ နာမည္ အျပည့္အစုံက ၾကည္မာလွိုင္၊ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ က ဘြဲ႕တခုရထားသည္ ဆိုတာမွလြဲၿပီး မင္းခန႔္ ဘာမွ မသိပါ။ ၾကည္မာက လည္း ေျပာခ်င္
စိတ္ ရွိပုံမရပါ။ တျခားမိန္းကေလးတ ေယာက္ဆိုရင္ အတင္းစပ္စုတာမ်ိဳး လုပ္ခ်င္လုပ္နိုင္ ေပမယ့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ဒီတိုင္းပဲ ေန လိုက္သည္။ ပန္းအိျဖဴ ဘယ္ကလာၿပီး ဘာေတြ
လုပ္ ခဲ့သည္ ဆိုတာကိုေတာင္ မသိနိုင္ သည့္ ဘဝတြင္ သူမ်ားမေျပာခ်င္သည့္ အတြင္းေရး အေၾကာင္းေတြကို မေမးခ်င္ေတာ့ပါ။
ၾကည္မာ၏ ဖ ခင္က လက္သမား ဆိုတာေတာ့ၾကည္မာ့ စကားထဲက သိရသည္။ ဒါက လည္း အခုေနသည့္ အိမ္အေၾကာင္း စကားစပ္မိလို႔ ျဖစ္သည္။
“ဒီ အိမ္ေလးက ေဆာက္ထားတာ ေကာင္းတယ္ဟ၊ ခိုင္လဲခိုင္တယ္၊ လုံလဲ လုံတယ္၊ ငါ လဲ မတတ္သာလို႔ ေျပာင္းရတာ”
“ဘာေတြေကာင္းလို႔လဲ”
“ေဆာက္ထားတဲ့ လက္ရာေကာင္းတယ္၊ တိုင္ေတြကလည္း ငါးပတ္လည္ေတြ၊ ဒီနားက အိမ္ အမ်ားစုက ေလးပတ္လည္ တိုင္ေတြ ၊သုံးပတ္လည္တိုင္နဲ႔ အိမ္ေတြေတာင္ ရွိေသး
တယ္၊ မခိုင္ဘူးေပါ့”
ၾကည္မာ မႊန္းေနေပမယ့္ မင္းခန႔္ မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ ေသးေသး ကုပ္ကုပ္အိမ္ေလး တ လုံးသာ ျဖစ္ပါသည္။
“တိုင္ေတြေရာ၊ ဆင့္ေတြေရာ၊ အေပၚက ဒိုင္းေတြေရာ အကုန္ ပ်ဥ္းကတိုးေတြ၊ ေတာသစ္ မပါ သေလာက္ပဲ၊ မိန္းကေလးေတြ လုံလုံျခဳံျခဳံ ေနလို႔ ရတဲ့ အိမ္မ်ိဳး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္
ရွင္က ေစ်း တက္ေတာင္းတာ”
“တယ္သိပါလား”
“ငါ့ အေဖက လက္သမားပဲလို႔ ၊ ငါသိတာေပါ့”
ဒါေလာက္ပဲ ေျပာၿပီး ၾကည္မာက စကားေျပာင္းလိုက္သည္။
“နင္တေယာက္ထဲ ေနမယ္ဆိုလဲ ေနလို႔ေတာ့လုံျခဳံပါတယ္၊ ဟိုဖက္က ထီးျပင္သမားကလဲ နင္ နဲ႔ ေဘာ္ဒါျဖစ္ၿပီး မေခ်ာင္းေတာ့ဘူး မဟုတ္လား့”
“ငါလဲ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေသးပါဘူး”
တခုကံေကာင္းတာက ဒီအိမ္ရွင္က အိမ္လခကို တလ ခ်င္းေပးတာကို လက္ခံသည္။ စ ေဘာ္ လည္း မေပးခဲ့ရဟု ၾကည္မာ့စကား အရသိရသည္။
“မခ်ိဳတို႔ နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း ေနခဲ့ဖူးတယ္ေျပာတာပဲဟ၊ ရင္း ႏွီးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ေလာက္ အဆင္ေျပတာ၊ အခု ၾကည့္ပါလား မခ်ိဳလည္းသြားမယ္ ဆိုေရာ အိမ္လခတိုး ေတာင္း
ေတာ့ တာပဲ၊ တို႔ဆက္မ ေနေတာ့ဘူးဆိုရင္ စေဘာ္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ လခ်ဳပ္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ သူက လူ သစ္တင္ေတာ့မွာ”
“ငါလဲ ေနာက္တလ ႏွစ္လ ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ေနၿပီး အေျခအေနၾကည့္ရမွာပဲ၊ အလုပ္ လဲ ရွာရဦးမယ္၊ နင္တို႔ ဆီမွာ လူမလိုဘူးလားၾကည္မာ”
အထူးအဆန္း မယုံနိုင္စရာ တခုကိုၾကားလိုက္ရသလို ၾကည္မာၾကည့္၏။
“နင္ ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ပ်က္ေနၿပီလား၊နင္ပဲ အစကေတာ့ ..အင္းေလ ..အခုဟာက၊ တို႔ဆီမွာ နင့္႐ုပ္ရည္နဲ႔ ဆိုရင္ မရဘဲ ေနမလားဟာ၊ ဒါ ေပမယ့္ မလုပ္ပါနဲ႔၊ နင္က ငါ့ထက္
အမ်ားႀကီး ပညာေတြတတ္ထားတာပဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာရင္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရ မွာပါ”
ပန္းအိျဖဴ ဘီရို ထဲမွာ ထဲမွာ အဂၤလိပ္စာ အဓိက ႏွင့္ ဘြဲ႕လက္မွတ္တေစာင္၊ LCCI လယ္ ဗယ္ ႏွစ္ ေအာင္လက္မွတ္ ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း ဆင္းလက္မွတ္ေတြ ကို ပလပ္စ
တစ္ ဖိုင္ တခုႏွင့္ စုထည့္ထားတာ အဝတ္ေတြ ရွင္းေတာ့မွ မင္းခန႔္ ေတြ႕ခဲ့သည္။ခပ္ေပါ့ေပါ့ မိန္း ကေလးလို႔ သိထားသည့္ ပန္းအိျဖဴ ဆီမွာ ဒီလိုလက္မွတ္ေတြေတြ႕ ေတာ့ မင္းခန႔္
အံ့ၾသ မိသည္။ ေအာင္လက္မွတ္ တခ်ိဳ႕က ရက္ စြဲေတြ သိပ္မၾကာ ေသးတာ ျမင္ရေတာ့ မွ ျဖစ္ နိုင္ ေခ်ကို တြက္မိ၏။ အလွကုန္လုပ္ငန္းက ထြက္ၿပီးမွ ဦးလွထြန္းေအာင္၏ အ
ေထာက္ အပံ့ ႏွင့္ သင္တန္းေတြ ေလၽွာက္တက္ထားတာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ ဒါမွလည္း ဝယ္ထား သည့္ အဝတ္အစားလွလွပပ ေတြထုတ္ဝတ္ၿပီး သင္တန္း အေၾကာင္းျပကာ
သြားလိုက္ လာ လိုက္ႏွင့္ လမ္းသလား လို႔ ရနိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။
မင္းခန႔္ ဆိုသည့္ေကာင္က အဂၤလိပ္စာလည္းညံ့သည္။ စာရင္းဇယား ဆိုရင္ဘာမွန္း မသိ။ ကြန္ပ်ဴတာဆိုရင္ ခ်တ္တင္ေလာက္ပဲ ေျပာဖူးတာဆိုေတာ့ ပန္းအိျဖဴ ထားခဲ့သည့္ စာရြက္
စာတမ္းေတြ ကိုင္ၿပီး အလုပ္ရွာရင္ အရွက္ကြဲ႐ုံပဲ ရွိလိမ့္မည္။ ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္ သာ သိ လို႔ ၾကည္မာ အားေပး ေပမယ့္ အားမတက္နိုင္ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရ၏။ မည္သို႔ ျဖစ္ေစ ဝင္ေငြ
ရစရာ အလုပ္တခုခုေတာ့ မျဖစ္မေနလုပ္ရေတာ့မည္။ အလုပ္ရဖို႔ ဆိုတာ ကလည္း အခုအ တိုင္း အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ေနလို႔ မျဖစ္။ မင္းခန႔္ ကလည္း အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ ခက္
ေန သည္။ မိန္းမ အဝတ္အစားေတြႏွင့္ လူေတာထဲတိုးရတာ အလိုလို စိတ္မွာ သိမ္ငယ္ ေန သလို ခံစားရသည္။ မလြတ္လပ္ဟုလည္း ထင္၏။ သြားတာ၊လာတာ ၊ထိုင္တာ၊ ထတာ
က အစ ထိန္းခ်ဳပ္ရလြန္း၏။
ပန္းအိျဖဴ၏ အဝတ္အစားေတြ ေရာင္းလို႔ ပိုက္ဆံ အေတာ္အတန္ ရလာလို႔ေတာ့ စိတ္နည္း နည္းေအးရသည္။ ၾကည္မာ့ အလုပ္ထဲမွာ ေရာင္း မကုန္သည့္ အဝတ္အစားေတြကို အန္
တီ ေဌးေဌး ဆိုသည့္ မိန္းမႀကီးထံမွာ ေပးသေလာက္ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းထုတ္လိုက္ တာ ေတာင္မွ အားလုံးေပါင္း ခုနစ္ေသာင္းေက်ာ္ ရွစ္ေသာင္းနီးပါး ရလိုက္၏။ ဘာမွ နားမ လည္သည့္ မင္းခန႔္ေတာင္မွ ေစ်းႏွိမ္တာကို သိ သည္။ ၾကည္မာဆိုရင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ ခုန္ေန ၏။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ႏွစ္ခါ မစဥ္းစားဘဲ ေျပာ သည့္ေစ်းႏွင့္ ပဲေပးလိုက္သည္။ ဒါေတာင္ ၾကည္မာ အ
တင္း ဝင္ေျပာလို႔ နည္းနည္းပိုရတာ ျဖစ္ သည္။ မင္းခန႔္ သေဘာ သာ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ မွ ရမွာ မဟုတ္။
“ငါ့မွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံ လက္က်န္နဲ႔ ေပါင္းလိုက္ရင္ ေနာက္ ႏွစ္လ သုံးလေလာက္ေတာ့ ေနဖို႔ စားဖို႔ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့ဟာ”
ႏွေမ်ာတသစိတ္ ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ၾကည္မာ့ကို ျပန္ႏွစ္သိမ့္ရသည္။
“နင္ ဒီမွာပဲ ဆက္ေနမွာေပါ့”
“ေနာက္ တလေတာ့ ရွိဦးမယ္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ အေျခအေန အရပါပဲ”
“ငါလဲ မျဖစ္လို႔ ေရႊ႕ရတာပါဟာ၊ တလ တေသာင္းေလာက္ပို ထြက္လာရင္ မနည္းဘူးေလ၊ ငါ့ ..ငါ့ အေဖက သူေဆာက္ေနတဲ့ အိမ္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး အလုပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့
လုပ္ စာပဲရွိတာဟ၊မခ်ိဳ တို႔ ဆီက ထြက္လိုက္တုန္းကဆိုရင္ အိမ္မွာ အရမ္းဒုကၡ ေရာက္ သြားတာ၊ ငါ ေနာက္ကို မမိုက္ ရဲေတာ့ဘူး”
“တျခား အလုပ္လုပ္ပါလားၾကည္မာ”
“ငါက ဘြဲ႕ေလးတခုေတာင္ မနည္းျခစ္ကုပ္ၿပီး ယူထားရတာ၊ ဘာမွ မတတ္ဘူး၊ ကြန္ပ်ဴ တာ ဆိုလည္း တကယ္ေျပာတာ လက္နဲ႔ေတာင္ မထိဘူးဖူး၊ ႐ုံးခန္းထဲမွာ အဲကြန္း နဲ႔ အ လုပ္
မ်ိဳး ငါ ရနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေလာေလာဆယ္ ေတာ့ ဒီအလုပ္ပဲ ဇြတ္မွိတ္လုပ္ေန ရ ဦးမွာပဲ”
ဒီေလာက္ အၾကပ္အတည္း အခက္အခဲေတြ ရွိေနသည့္တိုင္ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြလို ဘ ဝကို ေရစုန္ေမ်ာၿပီး ေငြရလြယ္ရာလမ္းေနာက္ကို မလိုက္ဘဲ ႀကိဳးစားသည့္ နည္း၊ ေခၽြ တာ
သည့္ နည္းေတြႏွင့္ ႐ုန္းကန္ေနသည့္ ၾကည္မာ့ကို မင္းခန႔္ ေလးစားသြားမိသည္။ ပန္း အိ ျဖဴ ဆိုရင္ လူႏွင့္ ရင္းၿပီးေငြရွာခဲ့သည္။ ေၾကးစားလို႔ နာမည္တပ္လို႔ မရရင္ေတာင္မွ သ ေဘာ
သဘာဝ ခ်င္းက တူတူ ျဖစ္၏။ အမ်ိဳးေကာင္းသမီး တေယာက္၏ သိကၡာ ႏွင့္ ရင္းခဲ့ ၏။ ၾကည္မာ ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ ဘာမွ မဆိုင္ပါ။ ၾကည္မာက အရက္ေရာင္းေပမယ့္ အက်င့္စ ရိုတ္က
တန္ဖိုးရွိသည္။
“ဟဲ့ ..နင္ဘာေၾကာင္တာလဲ”
“နင့္ကို ေလးစားလို႔ေလ”
သူမ ကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လာသည့္ မင္းခန႔္ကို နားမလည္ဘဲ ၾကည္မာေမး၏။
“နင္ အရင္က ဒီလို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေတြမလုပ္ပါဘူး”
ၾကည္မာ၏ မွတ္ခ်က္စကားအတြက္ မင္းခန႔္ စိတ္မဆိုးပါ။ မိန္းမ ေတြႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ဟို အရင္က မျမင္ဖူးသည့္ ရႈေထာင့္တခုကေန ျမင္တတ္စျပဳလာၿပီလို႔ ေတြးေနမိ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ၾကည္မာ ေျပာင္းသြားေတာ့ ညဖက္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေန႔လည္က တေန႔ခင္းလုံး မင္းခန႔္ ႏွင့္ အတူ ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးၿပီး အလုပ္ဆင္းသြားသည္။ အလုပ္က
ျပန္လာေတာ့ မွ ဖယ္ရီ ကားကို အိမ္ေရွ႕အထိေခၚလာၿပီး ပစၥည္းေတြ တင္ယူသြား၏။ ခါတိုင္းဆိုရင္ တံခါး ကို ေသာ့ ခတ္ၿပီး အိပ္ယာဝင္တတ္ေပမယ့္ ၾကည္မာသြားမည့္ေန႔
ကေတာ့ မအိပ္ဘဲ ထိုင္ ေစာင့္ေန မိသည္။
ေနေနက် အိမ္ထဲမွာ ပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္ေနသလို ခံစားရသည္။ အရင္တုန္းက မင္းခန႔္လည္း တ ေယာက္ထဲေနခဲ့ဖူးပါသည္။ အိမ္ဆိုတာ အိပ္ခ်င္မွျပန္သည့္ ေနရာဆိုေတာ့ တေယာက္
ထဲေပ မယ့္ အထီးက်န္သလို မခံစားရပါ။ အခုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ႏွင့္ ေနရတာ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ေကာင္းရွိၿပီး ကူညီတတ္ေသာ၊ အရင္တုန္းက ၾကည့္မရသည့္
ပန္းအိျဖဴကို အားလုံးခြင့္လႊတ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေဖးမခဲ့ေသာ ၊အေဖၚေကာင္း တေယာက္ ကို ခြဲခြာရသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ စိတ္မေကာင္းပါ။
ေန႔လည္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းတုန္းက ၾကည္မာကေတာ့ မိန္းကေလးပီပီ မ်က္ရည္ဝဲခ်င္သည္။
“ေအးဟာ …အရင္ကေတာ့ နင့္ကို အရမ္းမုန္းခဲ့ၿပီး သြားရမယ္ ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ နင္က အခုမွ ဘဝကို ျပန္စေနရတာဆိုေတာ့ ထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်ဘူးျဖစ္ေနတယ္”
“စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ ၾကည္မာရယ္၊ လူဆိုတာ ေမြးလာတုန္းကလဲ တေယာက္ထဲပါပဲ၊ ငါ အားလုံးကို ရင္ဆိုင္နိုင္ပါတယ္”
ၾကည္မာ ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္း မျဖစ္ရေအာင္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ျပန္ေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ကိုယ့္ အ နာ ဂါတ္ ဘယ္ေလာက္အထိမႈန္ဝါးသည္ ဆိုတာ မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိပါသည္။ ၾကည္ မာ ဒီ ေလာက္အထိကူညီေပးခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ က်န္တဲ့ အပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ၿပ ႆနာ ကိုယ္ရွင္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလၽွာက္ရေပမည္။
“ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ေနဦးအိျဖဴ၊ အရင္လို ေယာက္်ားေတြကို မမွီခို ေတာ့ ဘူး၊ အသုံးမခ်ေတာ့ဘူး ဆိုေပမယ့္ ျဖစ္ကတတ္ ဆန္းမေနပါနဲ႔၊ လူ အထင္ေသးမယ္၊ အ စား
အ ေသာက္လဲ ဂ ႐ုစိုက္ဦး၊ နင္ ပိန္သြားတယ္”
“စိတ္ခ် ၾကည္မာ၊ ေနာက္တခါ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ ငါ့ကို နင္မမွတ္မိေစရဘူး၊ လုံးဝ လန္းေန ေစရမယ္”
“မိန္းမ ေနာ္၊ နင္အခုတေလာ ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေတြသိပ္ေျပာတာပဲ၊ အျပင္ထြက္ဖို႔ က်ေတာ့ ေသ မေလာက္လန႔္ ၿပီး အိမ္ထဲမွာက်ေတာ့ ေပါ့တီးေပါ့ပ်က္နဲ႔”
“ေအးပါ၊ ငါျပင္ပါ့မယ္”
မင္းခန႔္ကတိေပးေပမယ့္ ၾကည္မာ သိပ္ယုံပုံမရပါ။ မင္းခန႔္ ကို ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်သည္။
“ငါလဲ မျဖစ္လို႔ပါ၊ အားရင္ လာလယ္မယ္ သိလား၊ နင္အျပင္သြားေနလဲ ဟိုဖက္က နင့္ လူႀကီး နဲ႔ မွာခဲ့မယ္”
“အဲဒါ နင့္လူႀကီးေလ၊ နင့္ကို ရိုးရိုးေတာင္ မေခ်ာင္းဘဲ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ရွယ္ေခ်ာင္းတာ၊ ႏႈတ္ ဆက္ မသြားေတာ့ဘူးလား၊ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ေနာက္ေန႔က်ရင္ နင္ႏႈတ္ဆက္ သြားေၾကာင္း
ေျပာျပလိုက္ပါမယ္”
“သိပ္အေရာ သြားမဝင္နဲ႔ အိျဖဴ၊ မူးမူး႐ူး႐ူး နဲ႔ အိမ္ထဲဝင္လာလိမ့္မယ္၊ အိမ္ထဲမွာေနရင္ တံ ခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္ထား ၾကားလား”
“အင္း ပါ”
ကားေရာက္လာၿပီး ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းတင္ေပးေနတုန္းလည္း မွာသည္။
“အျပင္သြားမယ္ ဆိုရင္ ႀကိဳး တန္းမွာ အဝတ္ေတြ မထားခဲ့ နဲ႔ေနာ္၊ သိမ္းၿပီးမွ အျပင္ထြက္ ၊ အိမ္က လုံေပမယ့္ ၿခံ စည္း ရိုးက လုံတာမဟုတ္ဘူး”
“ေအး၊ ေအး၊ ေအးပါ”
ကားေပၚက မိန္းကေလးေတြကလည္း ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းယူေပးၾကပါသည္။ သူတို႔ေတြလည္း ပင္ပန္းၿပီး နားခ်င္ေနလိမ့္မည္ လို႔ ေတြးၿပီးအားနာတာေၾကာင့္ တတြတ္တြတ္ ႏွင့္ မဆုံး
ေအာင္မွာေနသည့္ ၾကည္မာ့ကို တြန္းတြန္းထိုးထိုး ႏွင့္ ကားေပၚတင္ၿပီး ေမာင္းခိုင္းလိုက္ရ သည္။ တင္ပါးအိအိ တင္းတင္းႀကီးေတြကို ေနာက္ကေနတြန္း တင္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဟာတာ
တာႀကီး ျဖစ္သြားရသည္။ ၾကည္မာကေတာ့ ငိုမလို မ်က္ႏွာေလး ႏွင့္ ပါသြားသည္။
အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ တအိမ္လုံးဘာသံမွ မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔ ေန သည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာလည္း မင္းခန႔္ အိပ္သည့္ေနရာေလး တခုကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ေနရာ
ေတြမွာ အကုန္ရွင္းလင္းေန၏။ ၾကည္မာ ျပန္ေရာက္လာရင္ မင္းခန႔္ တေရးနိုးသြားသည့္ အခါ မ်ိဳးမွာ ျမင္ရတတ္သည့္ အဝတ္အစားလဲ ေနသည့္ျမင္ကြင္းကို ေနာက္ေန႔ ေတြမွာျမင္
ခြင့္ မရွိေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ ၾကည့္ေနတာျမင္ရင္ ၾကည္မာ ထေအာ္တတ္၏။ ၾကာေတာ့လည္း ရိုးသြားသည္ထင္ပါ၏။ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။
အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနလို႔ ျခင္ေထာင္ေတာင္ မေထာင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာ ေပၚ ဒီတိုင္းလွဲခ်လိုက္၏။ မီးလည္း ထမပိတ္ခ်င္။ ဒီတိုင္းပဲ ေနခ်င္သည္။ ဘဝသစ္ တခု
အခုမွ စတာလို႔ မင္းခန႔္ ေတြးမိသည္။ ေဘးကေန ကူညီေပးမယ့္ သူလည္း မရွိေတာ့၊ အ ႀကံဉာဏ္လည္း မရနိုင္ေတာ့။ တေယာက္ထဲပဲ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ဆုံးျဖတ္ရမည္ ျဖစ္
သည္။ ၾကည္မာက လာလည္ပါမည္ လို႔ေျပာသြားေပမယ့္ တူတူ ေနၾကတာႏွင့္ ေတာ့ ဘယ္ လိုမွ မတူနိုင္ပါ။ အရင္ေလာက္ မင္းခန႔္ ကိစၥ ေတြမွာ ဝင္ပါနိုင္မွာလည္း မဟုတ္
ေတာ့ေပ။
မိုးလင္းသည္အထိ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လဲေလ်ာင္းေနခဲ့၏။ အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပ မယ့္ အိပ္မေပ်ာ္။ အတင္းလည္း ႀကိဳးစားမေနေတာ့ဘဲ စိတ္ကို လုံးဝေျဖေလ်ာ့ခ်ထား
လိုက္သည္။ အေတြးေတြ လြင့္ခ်င္သလိုလြင့္ လႊတ္ထားလိုက္သည္။ အခန္းထဲကို ေန႔ ၏ အလင္းေရာင္ေတြ ဝင္လာသည့္တိုင္ေအာင္ မင္းခန႔္ အိပ္မေပ်ာ္ေသး။ အိပ္ခ်င္စိတ္
လည္း မရွိပါ။ လမ္းေပၚက ကားသံေတြ လူသံေတြကို လိုက္နားစြင့္ရင္း ေန႔သစ္သည္ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ ရွိမလဲဟု ဆန္းစစ္ေနမိ၏။ မင္းခန႔္ အတြက္ကေတာ့ အထီးက်န္ေသာ မေရရာ ေသာ ေန႔တေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္လည္း ဒီလိုေန႔ ေတြ အမ်ားႀကီး ၾကဳံေတြရဦးမည္ဟု စိတ္ မသက္သာစြာ ေတြးရင္းအိပ္ရာမွ ထလိုက္၏။
ဒီတိုင္း ထိုင္ေနလို႔ မျဖစ္။ တခုခု ေတာ့လုပ္ရမည္။ ေျပာင္းဖို႔ စၿပီးစီစဥ္ ကထဲက အလုပ္ရွာ ဖို႔ ၾကည္မာ တဖြဖြ မွာသည္။ အလုပ္ေခၚသည့္ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္
အပိုင္းအ စေတြ ေတြ႕ရင္ ယူလာေပး၏။ ဒါေပမယ့္ သူယူလာသည့္ အလုပ္ေတြ မင္းခန႔္ မလုပ္တတ္ တာေသခ်ာလို႔ ခပ္မဆိတ္ၿငိမ္ေနခဲ့ရ၏။ ပြဲစားေလာကကိုပဲ လူသစ္တေယာက္
အေနနဲ႔ ျပန္ ဝင္ရင္ ေကာင္းမလားဆိုတာေတြးမိဖူးေပမယ့္ မလြယ္ကူမွန္းသိလို႔ စိတ္ေလၽွာ့ ထားလိုက္ သည္။ ပန္းအိျဖဴလို မိန္းကေလး တေယာက္ ဒီေလာကထဲ ဝင္လာရင္ မင္းခန႔္
လို လူစား ေတြက ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆို ကူညီၾကမွာ မလြဲေပ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ရႈပ္ခဲ့ ဖူးေတာ့ အ ရႈပ္ခံရမွာ လန႔္ေန၏။ ေနာက္ၿပီး ေရေရရာရာ မရွိသည့္ လမ္းေလၽွာက္ပြဲစား
ဘဝက အ သက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္စ မိန္းကေလး တေယာက္အတြက္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အသိုင္း အဝိုင္း မရွိရင္ ဘယ္လိုမွ မသင့္ေလ်ာ္ပါ။
မ်က္ႏွာသစ္ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီးသြားေတာ့ ႏြမ္းလ်ေနသည့္ စိတ္ကိုေျပေပ်ာက္ေစဖို႔ ေရ ခ်ိဳးခ်လိုက္သည္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ေခါင္းပါေလၽွာ္ ပစ္လိုက္၏။ ထီးျပင္တဲ့လူ ၏
အိမ္ ဖက္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ မင္းခန႔္ ေရခ်ိဳးတာကို အသံတိတ္ေခ်ာင္းေနတာ ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါ။ ညက မ်ားသြားလို႔ အိပ္ရာက မနိုးေသးတာပဲ ျဖစ္မည္။ တခါ
တေလ က်ေတာ့ သူ႔ကို အားက်သလိုလို ရွိသည္။ ရသမၽွဝင္ေငြေလး ႏွင့္ ၾကဳံသလိုစား လိုက္ ျဖစ္သလို ေသာက္လိုက္ႏွင့္ ဘဝကို ေအးေအး သက္သာျဖတ္သန္းေန၏။ အခု လို
ပန္း အိျဖဴ ဘဝကို ေရာက္မလာဘဲ သူ႔လို ဘဝထဲ ေရာက္သြားမည္ ဆိုရင္ေတာင္ မင္းခန႔္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းမိလိမ့္မည္။ ေယာက္်ားဘဝ ဆိုတာ လြတ္လပ္၏။ စိတ္သြားတိုင္း
ကိုယ္ပါ၏။
မိန္းမ ဘဝဆိုတာက မလြတ္လပ္သည့္ အျပင္ ပန္းအိျဖဴဆိုတာကလည္း အမဲစက္ေတြ နဲ႔ မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကန႔္သတ္ခ်က္ေတြ ပိုမ်ားသည္။ ဥကၠာ ဆိုသည့္
ေကာင္ ႏွင့္ တိုးမွာစိုးလို႔ အျပင္ေတာင္ရဲရဲ မထြက္ဝံ့သည့္ ဘဝျဖစ္၏။ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ ဒီေကာင့္ကို အျပတ္ေျပာလိုက္မည္ဟု စိတ္ျဖစ္ဖူးေသာ္လည္း ၾကည္မာကတားသည္။
“မလုပ္နဲ႔ ဒီေကာင္က အတင္းလိုက္ကပ္ေနမွာပဲ၊ မသိမသာ အလိမၼာ သုံးၿပီး ေရွာင္တာ ေကာင္းတယ္၊ အရပ္ထဲမွာ အရွက္ကြဲစရာေတြ ျဖစ္လာရင္ မေကာင္းဘူး”
ဘယ္လို အလိမၼာ သုံးမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ရိုးသားသည့္ ၾကည္မာလည္း အႀကံ မေပးနိုင္ ရွာပါ။ ဒါနဲ႔ ပဲ အိမ္ထဲကုပ္ေနခဲ့ရသည္။ မင္းခန႔္ က မိန္းမ အဝတ္အစားေတြ ႏွင့္ အျပင္
ကို သိပ္ မထြက္ခ်င္တာေၾကာင့္လည္းပါသည္။ ပန္းအိျဖဴကို သိကၽြမ္းသူေတြ ႏွင့္ တိုးမွာလည္း စိုးသည္။ ထြက္ျဖစ္ရင္လည္း သြားရလာရ လြတ္လပ္ ေပါ့ ပါးသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ
လို မ်ိဳး၊ တီရွပ္ ႏွင့္ ခ်ည္ထည္ ဘေလာက္စ္ပြပြ ေတြလို မ်ိဳးပဲ ဝတ္ ျဖစ္၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျပင္ျပင္ ဆင္ဆင္ ေနပါဦးဟု ၾကည္မာေျပာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ေခါင္းေလၽွာ္ထားသည့္ ဆံပင္ေတြက ေရစင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္သုတ္ယူရသည္။ အရင္က ဆံပင္ကို ခပ္တိုတို ထားေတာ့ ဘယ္လို လုပ္လုပ္ အဆင္ေျပ၏။ ၾကဳံႀကိဳက္ရင္ေတာ့
ခပ္ တိုတို ထပ္ညႇပ္လိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ ေရေျခာက္ ၿပီးေနာက္ ရႈပ္ပြေနသည့္ ဆံပင္ ေတြ ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ျပန္ၿဖီးရတာလည္း စိတ္မရွည္ခ်င္ပါ။ မွန္ေရွ႕မွာ
ေခါင္း ၿဖီး ရင္း မွန္ထဲက ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရတာလည္း စိတ္ဆင္းရဲသည္။ ေခ်ာသည္ဟု ေျပာသည့္ သူေတြက ေျပာေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ၏ မ်က္ႏွာကို မင္းခန႔္ ဘယ္လိုမွ
သေဘာမ က်တာ အမွန္ျဖစ္ပါ၏။

အဝတ္လဲၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ကာ ေပါင္မုန႔္ ႏွင့္ တို႔စားရင္း မ်က္ေတာင္ေတြ စင္း က်လာ၏။ တညလုံး မအိပ္ဘဲေနခဲ့ေတာ့ ႏြမ္းနယ္ေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာက ေရခ်ိဳးလိုက္လို႔
ေအး သြားသည့္ အခါ အိပ္ခ်င္လာသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ကို ေကာ္ဖီႏွင့္ ထိန္းရင္း ဒီေန႔ ဘာ လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိ၏။
ေဆး႐ုံေပၚမွာ ပန္းအိျဖဴဘဝကို စတင္ေရာက္ရွိတုန္းက မတင္တင္အုုံး ရွိသည္။ မူေလး ရွိသည္။ လူနာတေယာက္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကတာ မ်ိဳးျဖစ္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ အထီးမ က်န္ခဲ့ပါ။
အစစအရာရာ ဒီႏွစ္ေယာက္ကို အားကိုးလို႔ ရခဲ့သည္။ ဒီအိမ္ကို ေရာက္ျပန္ ေတာ့လည္းၾကည္မာ ရွိသည္။ အရင္တုံးက မၾကည္လင္ခဲ့တာေတြကို ေမ့ ေဖ်ာက္ၿပီး စိတ္ ေကာင္း
ရွိသည့္ၾကည္မာက ကူညီေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ မ်ားစြာ ခက္ခဲမႈ မေတြ႕ခဲ့ပါ။ အခု ေတာ့ သူတို႔ ေတြအားလုံး မင္းခန႔္ နားမွာ မရွိေတာ့။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ဖို႔သာရွိ၏။
ၾကည္မာရွိတုန္းကေတာ့ မင္းခန႔္ ဘာမွ သိပ္မေတြးပါ။ ျဖစ္သလို ၾကဳံသလိုစားလိုက္သည္။ ပ်င္းရင္ ၾကည္မာႏွင့္ စကားေျပာသည္။ အိပ္ခ်င္လာရင္ အိပ္သည္။ ေနာင္ေရးေရွ႕ေရး ေတြး
မိသည့္ အခ်ိန္က ရွားပါးလြန္းသည္။ ဘယ္ ကိစၥကိုမဆို သူ႔ အခ်ိန္ေရာက္ မွ စဥ္းစား ၏။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘာမွ မေတြးဘဲ ေရစုန္ေမၽွာေနခဲ့သည္။ အခုလို ၾကည္မာ ထြက္
ခြာသြားျခင္းက မင္းခန႔္ ကို တြန္းအားတစုံတရာ ေပးလိုက္သလို စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရ၏။
ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရင္း အရင္ဆုံး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည့္ စိတ္ကူးက မင္းခန႔္ အရင္ကေနခဲ့သည့္ တိုက္ခန္းကို သြားၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ အခန္းကို တႏွစ္စာ
ေပး ၿပီး ငွားထားတာဆိုေတာ့ သက္တမ္း အမ်ားႀကီးက်န္ေသး၏။ တကယ္လို႔ အ ထဲ ကိုဝင္နိုင္ ရင္ အိမ္မွာရွိသည့္ ပိုက္ဆံ အနည္းအက်ဥ္း ရွိေနနိုင္ေသးသည္။ အိမ္ေသာ့
တစုံက ေၿခ သုတ္ ခုံေအာက္မွာ ရွိသည္။ ေနာက္တစုံက တံခါး ေပၚက အိမ္နံပါတ္ျပားေလး ဟေနသည့္ ေနာက္မွာရွိ၏။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိခ်ိန္မွာ အရင္ဆုံးေပၚလာသည့္ စိတ္ကူးကို လုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ထ လိုက္သည္။ အဝတ္လဲဖို႔ အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ပိုၿပီးသိသိ သာသာ အိပ္ခ်င္လာသည္။
နာ ရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသး၏။
“ေစာေတာ့ ေစာေသးတယ္”
စိတ္ေလၽွာ့ၿပီး အိပ္ယာေပၚလွဲခ်လိုက္ရာ ခနေလး ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေန႔လည္ ဆယ့္ တစ္နာရီ ေက်ာ္လိုက္မွ ဗိုက္ထဲမွာ တက်ဳတ္က်ဳတ္ ႏွင့္ ဆာေလာင္စြာ အိပ္ရာကျပန္
နိုး လာသည္။ အိပ္ေရးမဝေသးေပမယ့္ ဆက္အိပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဟု စဥ္းစားၿပီး ထလိုက္ ရ သည္။ ၿငီးစီစီ ျဖစ္ေနတာကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ မ်က္ႏွာ သြားသစ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ အျပင္
ထြက္ဖို႔ ျပင္ရသည္။
ဘီရိုထဲက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တထည္ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးမွ ၾကည္မာေျပာတာကို သတိရၿပီး အနက္ေရာင္ ေနာက္ကြဲ စကပ္ရွည္ ႏွင့္ အစိမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အက် ႌ တထည္ျပန္ေျပာင္း
ယူ လိုက္၏။ ဖရို ဖရဲ မသပ္မရပ္ ႏွင့္ေတာ့ သူမ်ားကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ ျဖစ္လာရင္ တ ဖက္သားက ေပး ခ်င္မွာ မဟုတ္ေပ။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးရသလို
ၾကည္ မာေျပာခဲ့ သလို နားေပါက္ေဟာင္းေဟာင္း မျဖစ္ေစဖို႔ နားဆြဲ တစုံ ထုတ္ၿပီး နားရြက္မွာ ခ်ိတ္လိုက္ရသည္။
“ရႈပ္လိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြ”
မ်က္ႏွာကို လိမ္းခ်ယ္ဖို႔ ေတာ့ မင္းခန႔္ စိတ္မဝင္စား၊ လုပ္လည္း မလုပ္တတ္။ ဒါကိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္လို႔ သေဘာထားကာ ပိုက္ဆံအိတ္ဆြဲၿပီး အိမ္ထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။
စိတ္ က မၾကည္လင္ေတာ့ ခါတိုင္းလို ထီးယူဖို႔ ေတာင္ေမ့လာ၏။ ေမ့သည့္ ေန႔က်မွ လမ္းမွာ ေဒၚ ခ်စ္ႀကီး ႏွင့္ တည့္တည့္တိုးသည္။
“ဟယ္ …ငါ့တူမေလး လွလိုက္တာ၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“ၿမိဳ႕ …ၿမိဳ႕ထဲ”
“ေအာ္ … ဥကၠာနဲ႔ သြားမွာလား၊ တေယာက္ထဲလား”
“တေယာက္ထဲ သြားမွာပါ၊ အလုပ္ကိစၥ ရွိလို႔၊ သြားမယ္ေနာ္”
စကားျမန္ျမန္ ျဖတ္ကာထြက္ခဲ့ရသည္။ ဥကၠာ ႏွင့္ပါ ထပ္တိုးမွာစိုးလို႔ ကားဂိတ္ေရာက္ သည္ ႏွင့္ အရင္ဆုံးေတြ႕သည့္ ကားေပၚေျပးတက္ၿပီး လိုက္လာခဲ့သည္။ ကားဂိတ္မွာေန႔
လည္စာစား ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာကိုေတာင္မွ စြန႔္လႊတ္လိုက္ရသည္။ မင္းခန႔္ အရင္ေနခဲ့ သည့္ လမ္းထိပ္ ေရာက္မွ လဘက္ရည္ဆိုင္ဝင္ ၿပီး နန္းႀကီးသုတ္ မွာစားရသည္။ ဗိုက္ဝ
သြားၿပီးေနာက္ လ ဘက္ရည္ တခြက္မွာကာ ဇိမ္ဆြဲေသာက္ရင္း ကာလရွည္ၾကာ ကင္း ကြာေနရသည့္ ပတ္ ဝန္း က်င္ကို ေလ့ လာမိသည္။
အားလုံးဘာမွ ေျပာင္းလဲ မသြားပါ။ အရင္ အတိုင္းရွိေနသည္။ ေကာင္တာေနာက္က ရြတ္ ဆုတ္ျပကၡဒိန္၊ နံရံေပၚက ေဝါရွိေတြ၊ ဆိုင္အလည္က တီဗြီ ႀကီး။ လဘက္ရည္ခ်ိဳးကပ္ေန
သည့္ ညိဳ ညစ္ညစ္ ခုံေတြ၊ အရင္တုန္းကလဲ ျမင္ခဲ့ ဖူးသည့္ မ်က္ႏွာေတြ၊ ဆိုင္ထဲမွာေျပး လႊားေနၾကသည့္ စားပြဲထိုးေလးေတြ။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါ။ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေျပာင္း
လဲသြားတာက မင္းခန႔္ တေယာက္သာျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ မိန္းကေလးတေယာက္ထဲ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာမဆန္းပါ။ ဒီလိုပဲ သြား ရင္းလာရင္း ၾကဳံသလို စားေသာက္ၾကရသည္ပင္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ကို လူတခ်ိဳ႕က ကြက္
ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္လာၾကေတာ့ မင္းခန႔္ မေနတတ္ေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေလ့လာ ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွ အမွားအယြင္း မရွိပါ။ သူတို႔ ၾကည့္ေနၾကတာ မင္းခန႔္ကို
မဟုတ္ ပန္းအိျဖဴကို ျဖစ္သည္ ဟု သိေနေပမယ့္ ဆက္ထိုင္မေနခ်င္ေတာ့။ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ လာ သည္။
“ညီေလး ေရ ..ပိုက္ဆံ ရွင္းမယ္”
ဂစ္တာသမား ခ်စ္စမ္းေမာင္ ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည့္ စားပြဲထိုးေလး မင္းခန႔္ စကား ေၾကာင့္ မ်က္လုံး ျပဴးသြားသည္။
“သူမ်ားေတြက ညီေလး၊ ညီေလး ေခၚေနၾကတာနဲ႔ ေယာင္သြားတာ၊ ဘယ္ေလာက္က် သ လဲ ..ေမာင္ …ေမာင္ေလး”
အိမ္ထဲမွာ ခ်ည္းပဲ မေနေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေရွ႕ေလၽွာက္ၿပီး ဆင္ျခင္ရမွာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိ ေသးသည္။ ဇြတ္မွိတ္ ၿပီးေခၚလိုက္ရေပမယ့္ ေမာင္ေလး ဆိုသည့္ အသံက တုန္ခါေန၏။
ခ်ာတိတ္က သတိထားမိပုံမရပါ။
“ရွစ္ရာ က်တယ္၊ ေကာင္တာမွာ ေပးလိုက္ေနာ္”
တေထာင္တန္ တရြက္ကိုင္ၿပီး ေကာင္တာနားကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ အတြင္းဖက္ကေန စား ပြဲထိုးေလး ေအာ္သံထြက္လာသည္။
“အဲဒီ အမႀကီး ရွစ္ရာ”
“ရွစ္ရာတဲ့ တန္တာေပါ့ေနာ္၊ ဟဲ ..ဟဲ”
မင္းခန႔္ ကို ပိုက္ဆံ ႏွစ္ရာျပန္ေပးရင္း ဆိုင္ရွင္က ေနာက္၏။ ကိုေရႊဝင္း ဆိုသည့္ အဲဒီလူ က ဒီလိုပဲျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး ေတြဆိုရင္ ရိခ်င္ စခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ကေလးသုံး
ေယာက္ အေဖက မိန္းမ ေၾကာက္ရသည့္ အတြက္ စ႐ုံေနာက္႐ုံထက္ ပိုမကဲ နိုင္ရွာပါ။ သူ႔ စကားကို မၾကားသလိုလုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံကို ဆြဲယူကာ ထြက္လာေတာ့ ကိုေရႊဝင္းေနာက္
က ေန လိုက္ေငးေနတာ သတိထားလိုက္မိၿပီး လမ္းေလၽွာက္ရတာေတာင္ တြန႔္သြားသည္။ ပန္း အိျဖဴမွာ ၾကည္မာ့လို တင္ပါးေတြ ရွိရင္ မင္းခန႔္ ေျခေတာင္မွ လႈပ္ဝံ့မည္ မထင္ပါ။
သာမန္ေလာက္လို႔ ပဲေျပာနိုင္သည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ ေနာက္ပိုင္းကို ေတာင္ ကိုေရႊဝင္းက မ်က္ စိအရသာခံခ်င္ေသး၏။
တက္ေနက်တိုက္ခန္း ေလွခါးထစ္ေတြကို တက္ရင္း မင္းခန႔္ ရင္ေတြခုန္ေန၏။ ကိုယ္ပိုင္ ဆိုင္ ရာ အခန္းကို ျပန္လာျခင္းေပမယ့္ အေျခအေနေတြက ျခားနားလို႔ေနသည္။ မင္းခန႔္က
မင္း ခန႔္ မဟုတ္ေသာသူအျဖစ္ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္၏။ ေန႔လည္ခင္း ဆိုေတာ့ ေလွခါးတေလၽွာက္မွာ လည္း လူသူရွင္းေနသည္။ မင္းခန႔္ ကလည္းဒါကိုပဲ သေဘာ က် ပါ၏။
“ဟာ”
အခန္းဝမွာ ရွိေနက် အုန္းဆံ ေျခသုတ္ခုံႀကီး မရွိေတာ့ပါ။ တံခါးအေပၚဖက္က နံပါတ္ျပား ေလး ေနာက္ကို လွမ္းႏွိုက္ေတာ့ မမွီမကမ္း ျဖစ္ေနသည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး မွီလုလု အ ခ်ိန္ေရာက္ ေတာ့မွ ေသာ့ခေလာက္ကို သြားျမင္သည္။ မင္းခန႔္ ရွိတုန္းကလို တ႐ုတ္ေသာ့ မဲမဲႀကီးမဟုတ္ ေတာ့ စတီးေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္လက္ေနသည့္ ေသာ့ အေကာင္းစားႀကီး
ျဖစ္ေနသည္။
“သြားပါၿပီ”
ရက္မေစ့ ေသးေသာအခန္းကို အိမ္ရွင္ ဘာလုပ္ပစ္လိုက္ၿပီနည္း။ သူလုပ္တာကို သူငယ္ ခ်င္း ေတြကလည္း ဘာေၾကာင့္ ၿငိမ္ခံေနရသလဲ ဆိုတာ မင္းခန႔္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။ လတ္
တေလာ မွာအေသခ်ာဆုံးကေတာ့ ဒီအထဲကို မင္းခန႔္ ဝင္လို႔ မရေတာ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ အခန္းထဲမွာ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္က်န္ခဲ့ သလဲ ဆိုတာေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိ ေပမယ့္ မမ်ား
ဘူးဆိုတာသိေနလို႔ ပိုက္ဆံအတြက္ မႏွေမ်ာပါ။ ပစၥည္းပစၥယ ဆိုတာက လည္း မ်ား လွသည္ မဟုတ္။ ေခါင္းထဲမွာမထားလည္းရသည္။ ျပန္ရရင္ သုံးစရာျဖစ္ေပ မယ့္ မရ ေတာ့လည္း
မင္း ခန႔္ စိတ္ေလၽွာ့နိုင္သည့္ ပမာဏ သာျဖစ္၏။ ကိုယ့္ အိမ္ထဲ ကိုယ္ျပန္ ဝင္လို႔ မရတာတခုကိုပဲ ရင္ထဲမွာ တႏုံ႔ ႏုံ႔ ျဖစ္ရသည္။
ေလးလံသည့္ ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီကို လာဖို႔ စိတ္ကူး ေပါက္ တာ လဲဟု ေတြးေနမိသည္။ ေငြအနည္းအက်ဥ္း မွအပ ဘာမွ မက္စရာမရွိ။ ပရိ ေဘာဂေတြ
အဝတ္ အစားေတြ ဆိုတာကလည္း အခုခ်ိန္မွာ ဘာမွ အသုံးမဝင္နိုင္ေတာ့ၿပီ။ ပလက္ေဖါင္းေပၚျပန္ ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။ သမင္လည္ျပန္ တခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေက်ာခိုင္းကာထြက္ခဲ့၏။ ေနရာေဟာင္း ႏွင့္ ဘဝေဟာင္းကို ဘယ္ ေလာက္ပင္ တမ္းတ ပါေစျပန္ရမွာ မဟုတ္ေတာ့။ ဒီတိုက္၊ ဒီအ ခန္း၊ ဒီလမ္း မွာေနခဲ့သည့္
မင္း ခန႔္ ဆိုသူတေယာက္ ေလာကႀကီးမွာ မရွိေတာ့ပါ။ ဒါက အ ျဖစ္မွန္ မဟုတ္ဟု ဆိုနိုင္ေစဦးေတာ့ မင္းခန႔္ ဒါကို လြန္ဆန္လို႔ မရေတာ့ပါ။

အပိုင္း (၃) ဆက္ရန္…