အိပ်မက်နတ်သိုင်း

အခန်း(၁)
ဒုက္ခသည် မိန်းကလေး

                 လေတဟူးဟူးတိုက်ခတ်နေသည်။မိုးကလည်းတဖွဲဖွဲရွာသွန်းနေ၏။တိုက်ခတ်လာသောလေနှင့်အတူ

မိုးသီးမိုးပေါက်များကကြီးမားပြင်းထန်လှသည်။မိုးသီးမိုးပေါက်များသစ်ရွက်ပေါ်သို့ကြွေကျသည့်အသံသည်တဖောက်ဖောက်နှင့်
ကျယ်လောင်လှ၏။လေကကြမ်းကြမ်းတိုက်လေမိုးသီးမိုးပေါက်များကပြင်းထန်လေဖြစ်သည်။

ထိုအချိန်တွင်လူတစ်ယောက်သည်တစ်စုံတစ်ခုကိုကျောတွင်ပိုး၍မိုးထဲရေထဲ၌သွားလာလှုပ်ရှားနေလေသည်။
ထူးခြားချက်မှာထိုသူသည်ယောကျာ်းရင့်မာကြီးတစ်ဦးမဟုတ်ဘဲအသက်ငယ်ရွယ်သောမိန်းကလေးတစ်ဦးဖြစ်နေခြင်းပင်။
သူမ၏နောက်ကျောတွင်အထုပ်ကြီးတစ်ထုပ်ကိုလွယ်ပိုးထားသည်။ထိုအထုပ်ကြီးသည်အလတ်စားအရက်အိုးများပင်ဖြစ်တော့သည်။
မိုးထဲလေထဲ၌သူမအဖို့မနားနိုင်ပါ။လေထန်မိုးထန်နေသည်ကိုလည်းဂရုမစိုက်အားပါ။ထိုအရက်အိုးများကိုတစ်စုံတစ်ယောက်ထံ
အချိန်မီရောက်ဖို့သာအရေးကြီးနေပေသည်။ထို့ကြောင့် မိန်းကလေးသည် မမောနို်င်မပန်းနိုင် တောင်ပေါ်သို့ အပြေးအလွှားတက်နေခြင်းဖြစ်ပေသည်။

          ဦးသက္ကသည်တဲအတွင်း၌ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လမ်းလျှောက်နေသည်။သူ၏မျက်စိအစုံသည်

မကြာခဏအပြင်ဘက်သို့လှမ်းကြည့်နေသည်။မိုးရေစက်တို့သည်တံစက်မြိတ်အောက်မှသွယ်တန်း၍ကျနေသည်။
ဦးသက္ကသည်တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုစောင့်မျှော်လှမ်းကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်။သိပ်ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရပါ။
အမျိုးသမီးတစ်ဦးသည် တဲအတွင်းသို့ အပြေးအလွှား ဝင်ရောက်လာလေသည်။ ဦးသက္ကသည်မိန်းကလေးကိုကြည့်ရင်းမှ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသလို ခေါင်းခါယမ်းလိုက်သည်။
”တကယ်တော့ နင့်ကို ငါ မခိုင်းသင့်ပါဘူး။”
မိန်းကလေးက ဦးသက္ကကို မော့ကြည့်ရင်း မျက်နှာထက်မှမိုးရေစက်တို့ကို လက်ဝါးနှင့်သတ်ချလိုက်လေသည်။
”ဘာဖြစ်လို့လဲဘဘ”
ဦးသက္ကသည် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
”နင်ဘာ့ကြောင့်ကြာနေတယ်ဆိုတာ ငါဗေဒင်မမေးပဲ ရိပ်စားမိသွားပြီ။”
ဦးသက္ကသည် ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့် မိန်းကလေးယူလာသောအရက်အိုးများကို သူ့အခန်းထဲသို့ဆွဲယူသွားလေသည်။
မိန်းကလေးကလည်း အဝတ်အစားများကိုလဲလှယ်ရန် သူမ၏အခန်းထဲသို့ဝင်ရောက်သွားလေသည်။
ဦးသက္ကသည် သူဖော်စပ်ထားသောဆေးများနှင့်မိန်းကလေးယူလာသောအရက်များကို ရောစပ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက်သူသည်ခွက်ကြီးတစ်လုံးထဲသို့ထည့်ကာ လက်နှစ်ဖက်နှင့်စုံကိုင်၍ မော့ချလိုက်လေသည်။
ဦးသက္ကသည်လူငယ်တစ်ယောက်မဟုတ်ပါ။အသက်အားဖြင့် ခြောက်ဆယ်ကျော်နေပြီဖြစ်သော လူကြီးတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်လေသည်။
သို့သော် လူငယ်တစ်ဦးကဲ့သို့ပင် သန်မာဖျတ်လတ်ဆဲပင်ရှိနေသေး၏။ ကျန်းမာရေးအလွန်ကောင်းသော လူကြီးတစ်ယောက်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်ပေသည်။ဦးသက္ကတွင်ဆေးကောင်းတစ်လက်ရရှိထားပေသည်။
ထိုဆေးမှာ စောစောက အရက်နှင့်ရောစပ်လိုက်သောဆေးတစ်မျိုးပင်ဖြစ်ပေသည်။ အရက်နှင့်ရောစပ်ထားသော ထိုဆေးများကို
ဦးသက္ကက ရေသောက်သလို သောက်ချလိုက်သော်လည်း ဘေးမဖြစ်ပါ။
ထိုဆေးအာနိသင်သည် အရက်နှင့်ရောစပ်လိုက်ပါမှ ပို၍သွေးလေညီညွတ်သွားသည်ဟု ဦးသက္က ကယုံကြည်ထားလေသည်။ ဦးသက္ကသည် ထိုဆေးကိုတစ်ဝကြီးသောက်ပြီးသည်နှင့်ပြတင်းပေါက်တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အခန်းထဲဝင်သွားသော မိန်းကလေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
” ကလျာရေ…….”
” ရှင် ဆရာ..”
” ခဏလာဦး။”
” မိုးအေးတုန်းခဏလောက်လာကူညီပါဦးကွယ်။”
”ကဲလာ……. ဒီနားကို။ ”
” အေးတယ်ဆိုပေမဲ့ အကျီင်္လေးချွတ်လိုက်ပါလားကလျာ။”
ဦးသက္ကအသံက မတင်းမာသော်လည်းအမိန့်သံဆန်နေသည်။ ကလျာဆိုသော မိန်းမပျိုလေးကလဲ စကားဆုံးသည်နှင့်မဆိုင်းမတွပင် သူမ၏သိုင်းဝတ်စုံကိုချွတ်ခွာချလိုက်သည်။ သိုင်းဝတ်စုံကျွတ်အကျတွင်တော့ ဖြူဖွေးနူးညံ့လှသောရင်နှစ်မွှာက အတားအဆီးမရှိပေါ်လာသည်။
ဦးသက္ကဆိုသောလူကြီးသည် အသက်ရှုမှားမတတ်ပင် လှပလွန်းနေသော ရင်သားဖွေးဖွေးတစ်စုံကို ငေးကြည့်မိသည်။ ထို့နောက်သူစိတ်တွေကြွလာသည်ထင့် ။ သူဝတ်ထားသောသိုင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ သိုင်းဘောင်းဘီအောက်မှ ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့် အကြောပြိုင်းပြိုင်း ဖြစ်နေသောလိင်တန်ကြီးက တရမ်းရမ်းနှင့်ပေါ်ထွက်လာသည်။
” ကလျာ…. ဒီနားလာ။ စုတ်ပေးပါဦးကွယ်။ ”

မိန်းမချောလေးလည်း တင်းမာပြီးဖောင်းကားနေသောလိင်တန်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ပြီး စတင်စုတ်ပေးတော့သည်။ ပထမဆုံးဒစ်ကို ပါးစပ်ဟ၍ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အရင်းမှအဖျားသို့လျှာလေးနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှက်သည်။ ထို့နောက်သူကိုယ်တိုင်ပင်စိတ်ကြွလာပြီး ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်ကြွလိုက်ဖြင့်အားရပါးရစုတ်ပေးတော့သည်။

” အား…… ရှုး ……….. ကောင်းလိုက်တာကလျာရယ် ”
ဦးသက္ကထံမှာ ညည်းညူသံများပင်ထွက်ပေါ်လာသည်။
ထို့နောက် ”ကလျာ ….. တော်တော့ကွယ်..”
” လုပ်ကြရအောင် ”
မိန်းကလေးသည် မည်သို့ပြုလုပ်ရမည်ကိုသိနေသည့်အလား အလိုအလျောက်ပင် အနားရှိနေသော စားပွဲခုံပေါ်သို့လက်ထောက်ကာ ဖင်ကိုကုန်းပေးလိုက်သည်။
ဖြူဖွေးနူးညံ့ပြီး ဖောင်းအိနေသည့် အဖုတ်ကြီးကပေါ်ထွက်လာသည်။ အဖုတ်အနီးတစ်ဝိုက်တွေအရည်လေးတွေထွက်နေကြောင်း ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်တွင် အရောင်တစ်လက်လက်ထွက်နေခြင်းက သက်သေခံနေသည်။ ဦးသက္ကသည် ကလျာ၏ တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်ကာပြောင်လက်နေသော သူ့လိင်တန်ကြီးကို ကလျာ၏အဖုတ်လေးထဲသို့ တစ်ရစ်ချင်းထိုးသွင်းလိုက်သည်။
လိင်တန်ကြီးက တင်းကြပ်နေသောအဖုတ်လေးအတွင်းသို့ တစ်ရစ်ချင်းတိုးဝင်သွားသည်။ စင်စစ်ကလျာ၏ အဖုတ်ကမသေးပါ။ သို့ရာတွင် ဦးသက္က၏ လိင်တန်ကြီးနှင့် ယှဉ်လိုက်သောအခါ ကလျာ၏အဖုတ်လေးမှာလွန်စွာသေးငယ်သွားသည်ဟုထင်မှတ်ရသည်။ ဦးသက္ကသည်မျက်လုံးကို မှေးရင်း ကလျာအဖုတ်မှပေးစွမ်းသော နူးညံ့ကာကျပ်သိပ်နေသည့်အရသာကိုခံစားနေသည်။
ဆယ့်ငါးချက်ခန့် အသွင်းအထုတ်ပြုလုပ်ပြီးသောအခါ ဦးသက္ကသည် သူ၏လီးကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်ဖြင့် ခပ်မြန်မြန်လေးလိုးနေမိသည်။ ကလျာလည်းဦးသက္က၏ ကြီးမားပြည့်ကြပ်သည့်လီးကြီး၏ အရသာကြောင့်ဖင်လေးကိုကော့ကာ ကော့ကာနှင့်နောက်ကိုပစ်ပစ်ပေးနေမိသည်။ ထို့နောက်ဦးသက္ကသည် ကလျာ၏ခါးကိုစုံကိုင်ကာ အားရပါးရပင်လိုးတော့သည်။ အချက်ငါးဆယ်ခန့် လုပ်ပြီးသောအခါ ကလျာထံမှ အသံရှည်ညည်းသံနှင့်အတူ အရည်လေးများပိုမိုစိုစွတ်ကာ ကလျာတစ်ယောက်ငြိမ်ကျသွားသည်ကိုသိလိုက်ရသည်။
ကလျာတစ်ယောက်ပြီးသွားပေမဲ့ ဦးသက္ကကတော့မပြီးသေးပေ။ စောစောကအရက်နှင့်ရောသောက်ထားသော သူ၏ဆေးအစွမ်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင်အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်နေသော်လည်းမြေးအရွယ်သာရှိသော ကောင်မလေးကိုအားရပါးရပင်လိုးနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။
”ကလျာပြီးသွားရင် အိပ်ခန်းထဲသွားရအောင်ကွယ်။”
ကလျာလည်း မညည်းမညူပင် အိပ်ခန်းထဲသို့ဦးဆောင်၍ဝင်သွားလိုက်သည်။ အိပ်ခန်းဆိုသော်လည်း တဲအတွင်းမှ အကာအရံရှိသောအခန်းလေးသာဖြစ်သည်။
ထိုအခန်းထောင့်တွင် တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်လေးတစ်လုံးရှိသည်။ ဦးသက္ကသည် ကလျာကို ကုတင်လေးပေါ်တွင်ပက်လက်အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုမကာ လက်နှင့် ထိန်းကိုင်ထားခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှ အမွှေးရေးရေးသာပေါက်နေသောအဖုတ်ကြီးကပေါ်လာသည်။ ဦးသက္ကလဲကလျာ၏အဖုတ်ကြီးကိုမြင်သည်နှင့် တစ်ရှုးရှုးနှာမှုတ်သံပြုကာ အတင်းပင်တက်လိုးတော့သည်။ ပြင်းထန်သောဆောင့်ချက်များကြောင့် ကလျာ၏မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့နေသည်။ သို့ရာတွင် အနည်းငယ်အောင့်သော ဝေဒနာနောက်တွင် ဦးသက္က၏လီးကြီးမှပေးစွမ်းသောကာမအရသာကိုလည်းရရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ပါးစပ်အတွင်းမှတအီးအီးညီးညူသံလေးများပင်ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဦးသက္ကလည်း ကလျာ၏ နုနယ်သောရင်နှစ်မွှာကိုအကြောပြိုင်းပြိုင်းကျနေသောလက်ကြီးဖြင့် အားကုန်ဆွဲကိုင်ကာ တဖုန်းဖုန်းမြည်အောင်ပင်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ အတန်ကြာ ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကလျာတစ်ယောက်ကော့တက်သွားပြီး ကာမပန်းတိုင်ကို နောက်တစ်ကြိမ်တက်လှမ်းသွားသည်။ ကလျာ၏ အဖုတ်အတွင်းသားများမှ တရစ်ရစ်ဆုတ်ဆွဲသောကြောင့် ဦးသက္ကလည်းဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ပဲ ကလျာ၏အဖုတ်လေးထဲသို့ သူ၏လရည်များကို အားရပါးရပန်းထုတ်လိုက်တော့၏။ ထို့နောက်ဦးသက္ကသည် သူ၏လီးကိုအဖုတ်ထဲမှာအတန်ကြာအောင်စိမ်ထားပြီး ဇိမ်ယူနေသည်။ ဇိမ်ယူလို့ဝမှ ဦးသက္ကတစ်ယောက်ဘာမှမပြောပဲ သူ၏လီးကြီးကို ကလျာအဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာအခန်းအပြင်သို့ပြန်ထွက်သွားလေသည်။
ကလျာလည်း အဖုတ်ထဲမှာစီးကျလာသော သုတ်ရည်များနှင့်သူမ၏အရည်များကို အဝတ်တစ်ခုဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ကိုရေဆေးရန်တဲနောက်သို့ထွက်သွားလေသည်။

       ဦးသက္ကသည် ကလျာထွက်သွားသောအခါ ပြတင်းပေါက်တံခါးကိုပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး မိုးသီးမိုးပေါက်များကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သို့သော် သူ၏မျက်စိထဲတွင် လွန်ခဲ့သောခြောက်နှစ်က မြင်ကွင်းတစ်ခုကိုသာ မြင်ယောင်နေမိတော့သည်။

…
ဦးသက္ကသည် ထိပ်တန်းသိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူသည် သိုင်းလောက၌ ဆယ်နှစ်လုံးလုံး ကျက်စားလာခဲ့သည်။ ဆယ်နှစ်လုံးလုံးလည်းသူ၏ နာမည်သည် လျှမ်းလျှမ်းတောက်ကျော်ကြားခဲ့လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ကျော်ကြားလာသည်ကို ဦးသက္ကကလုံးဝမလိုလားပါ။ သိုင်းလောက၌ကျော်ကြားမှုများလာလျှင် ရန်ငြိုးရန်စများသည်လည်း တဖြည်းဖြည်းများလာသည်ဟု သူယုံကြည်ထား၏။ ထို့ကြောင့်သူသည် သိုင်းလောကကို လုံးဝစွန့်လွှတ်၍ ဆေးဝါးများဖော်စပ်သည့်ပညာကိုလိုက်စားခဲ့လေသည်။
ဦးသက္ကသည် တောင်ပေါ်တွင်တဲတစ်လုံးဆောက်၍ ဆေးဝါးများရှာကြံကာဖော်စပ်ပြီး ရောင်းချစားသောက်ခဲ့သည်။ တစ်နေ့ ဦးသက္က တောင်ပေါ်မှဆင်းလာစဉ် ချောက်ကမ်းပါးတစ်ခုပေါ်၌ ရပ်တန့်နေသော မိန်းကလေးတစ်ဦးကို အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်ရလေသည်။
ဦးသက္ကက ထိုမိန်းကလေးကို အကဲခတ်ကြည့်ရှုနေသော်လည်း ယင်းမိန်းကလေးက သူ့အား မမြင်ပါ။ သူမသည် ပါးစပ်က တစ်စုံတစ်ခုကို ရေရွတ်နေသည်။ ထို့နောက်မျက်စိစုံမှိတ်ကာ နက်ရှိုင်းသောချောက်ကမ်းပါးထဲသို့ ခုန်ချလိုက်လေသည်။
မိန်းကလေး၏ အကြံမအောင်မြင်ပါ။ ဦးသက္ကသည် မိန်းကလေး၏လက်မောင်းကို အမိအရဖမ်းဆွဲထားလိုက်လေသည်။ မိန်းကလေးသည် ဦးသက္ကကို ရုတ်တရက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ထို့နောက်ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ကြူကြူပါအောင်ငိုရှိုက်လေတော့သည်။ ဦးသက္ကသည် မိန်းကလေးငိုယိုနေသည်ကိုလုံးဝမတားပါ။
” ငိုလိုက် ….. ဝအောင်ငိုချလိုက် ”
ဦးသက္ကက ထိုကဲ့့သို့ပြော၍ မိန်းကလေး၏အခြေအနေကိုစောင့်ကြည့်နေပေသည်။ အတန်ကြာတော့ မိန်းကလေးသည် အငိုရပ်သွားပြီး ဦးသက္ကကိုမော့ကြည့်လိုက်သည်။
” ကျွန်မသေချင်တာကို ဘဘကဘာလို့တားရတာလဲ။ ”
ဦးသက္ကက ခေါင်းခါရမ်းလိုက်သည်။
”မဟုတ်သေးဘူးလေ၊ လူ့ဘဝဆိုတာ အင်မတန်ရခဲတယ်။ ဘာလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်ရတာလဲ။”
မိန်းကလေးသည် အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားလေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် နာကြည်းမှု ၊ ကြေကွဲမှု ၊ ဝမ်းနည်းမှု အရိပ်အယောင်များက အပြည့်ရှိနေသည်။
” လာ……….. မိန်းကလေး ဘဘနဲ့လိုက်ခဲ့။ ”
ဦးသက္ကက ချော့မော့၍ ခေါ်လိုက်သည်။ မိန်းကလေးကခေါင်းခါယမ်းလိုက်၏။
” ဟင့်အင်း …. ကျွန်မ မလိုက်ဘူး၊ ကျွန်မဘဝဟာ လူ့လောကမှာနေဖို့လည်းမကောင်းတော့ဘူး။ ”
” အကောင်းနဲ့အဆိုးဆိုတာ ဒွန်တွဲနေတာပါ။ ခုမကောင်းပေမယ့် တစ်နေ့ကောင်းလာမှာပေါ့ မိန်းကလေးရယ်။”
မိန်းကလေးက မဲ့ပြုံး ပြုံးလိုက်လေသည်။ ဦးသက္ကသည် မိန်းကလေးကိုသေချာစွာအကဲခတ်ကြည့်မိသည်။ သူမ၏အသက်မှာ နှစ်ဆယ်ကျော်ကျော်သာရှိဦးမည်ဟုခန့်မှန်းရသည်။ ရုပ်ရည်မှာချောမောပြေပြစ်မှုရှိသည်။ စင်ရော်တောင်မျက်ခုံး ၊ နှာတံပေါ်ပေါ် ၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဖြစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးမှာ ယခုအခါ စိတ်ဆင်းရဲ ၊ ကိုယ်ဆင်းရဲ ဒဏ်ကြောင့် ဖြူဖျော့နေသည်။ သိုင်းဝတ်စုံအောက်က မို့မောက်သောရင်နှစ်မွှာ နှင့် စွင့်ကားသောတင်သားများကိုမြင်ရသည်။
ဦးသက္ကသည် မိန်းကလေးကိုကြည့်၍ စိတ်မကောင်းကြီးစွာဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်နည်းနှင့်မဆို ထိုမိန်းကလေး၏ အသက်ကိုတော့ ကယ်ဆယ်ထားမှ ဖြစ်တော့မည်ဟုလည်းစိတ်ထဲမှ ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားလိုက်တော့သည်။
”သမီးနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
”ကလျာ ပါဘဘ”
”ဘယ်မှာနေလဲ”
ကလျာသည် ဦးသက္ကကို အတန်ကြာငေးကြည့်နေပြီးမှ
”ကျွန်မ ရှမ်းပြည်နယ်ကပါ”
ဦးသက္က၏ မျက်ခုံးနှစ်ခုက အပေါ်သို့မြင့်တက်သွားသည်။
”အို….. ရှမ်းပြည်နယ် ဆိုတာ အဝေးကြီးပဲ ၊ ဘယ့်နှယ် ဒီကိုရောက်လာရတာလဲ။ ”
ကလျာဆက်၍ ငိုပြန်သည်။ ဦးသက္ကသည်သူမစိတ်ဆင်းရဲမည်စိုး၍ ဘာမှ ဆက်မမေးတော့ပေ။
”ကဲ …. ကလျာ … အဘနဲ့လိုက်ခဲ့ ၊ တစ်နေ့သမီးဘဝပျော်သွားမှာပါ။”
”ဘဘက မိုးကောင်းမြို့ ကလား။”
ဦးသက္ကကပြုံး၍ခေါင်းကိုခါယမ်းလိုက်လေသည်။
”ဘဘက မိုးကောင်းမြို့ကမဟုတ်ပါဘူး၊ ဟိုးတောင်ပေါ်မှာတစ်ယောက်ထဲနေတာပါ။”
ကလျာသည် ဦးသက္ကကို အတန်ကြာအောင်ငေးစိုက်ကြည့်၏။ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်နေသော အဘိုးအို ဦးသက္ကကို မယုံ၍တော့မဟုတ်ပါ။ သူမစိတ်ထဲတွင် ဘယ်လိုလူမျိုးကိုမှ မဆက်ဆံချင်တော့သည့် အသွင်မျိုးဖြစ်နေသည်။
”ဘာလဲ ………. သမီီးကအဘကိုမယုံလို့လား။”
” ဘဘကသိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက်လား ”
ဦးသက္က က ပြုံးလိုက်လေသည်။
” ဘဘက သိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက်ဆိုရင်တော့ ကျွန်မလိုက်ခဲ့မယ်။ ”
”ဟင် …. ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ”
ဦးသက္က တအံ့တသြဖြစ်သွားသလို ပြန်မေးလိုက်၏။
” ကျွန်မ သိုုင်းပညာသင်ချင်လို့ ”
ဦးသက္ကသည် ကလျာ စိတ်ချမ်းသာစေရန်အတွက် သိုင်းပညာကိုသင်ကြားပေးရသည်။ ပထမတော့ အခြေခံလောက်သာသင်ပေးမည်ဟု စိတ်ကူးထားသော်လည်း ကလျာကိုယ်တိုင်က လက်စားချေရန်စိတ်အားထက်သန်သောကြောင့် အကုန်အစင်ပင်သင်ကြားပေးလိုက်သည်။ မိမိတတ်ကျွမ်းခဲ့သော သိုင်းပညာများသာမက အသစ်တီထွင်ထားသောသိုင်းကွက်ဆန်းများကိုပါသင်ကြားပေးလိုက်သည်။
ယင်းကဲ့သို့သင်ကြားပေးနေရင်းမှ သူမ၏ အတိတ်အကြောင်းများကိုမေးမြန်းသော်လည်း ကလျာသည် ယနေ့ထက်တိုင် ဦးသက္ကအား မပြောပြပါပေ။ ဦးသက္ကအနေနှင့် တိတိကျကျသိထားသည်မှာ ကလျာသည် ယောက်ျားများကို အတော်နာကြည်းနေပုံရသည်။
ကလျာသည်တစ်နေ့နေ့တစ်ချိန်ချိန်တွင် တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုပြန်လည်လက်စားချေလိမ့်မည်ဟုလည်းထင်မှတ်နေသည်။ ထိုတစ်စုံတစ်ယောက်သည်လည်း ယောကျ်ားဖြစ်ရမည်ဟု ဦးသက္ကက ထင်ထား၏။
ကလျာအား မိမိသိုင်းပညာသင်ကြားပေးမိသည်မှာ အမှားတစ်ခုကိုပြုလုပ်မိပြီလား ဟုလည်းဦးသက္ကတွေးတောနေမိသည်။ မိုးသည် သဲသဲမဲမဲ ရွာသွန်းနေဆဲပင်ရှိနေသည်။ ဦးသက္ကသည် သူ၏အတွေးများကို ရပ်တန့်လိုက်၏။
ကလျာသည် ဦးသက္က၏ သုက်ရည်များနှင့် ပေကျံနေသော အဖုတ်ကိုဆေးကြောသုတ်သင်ရင်းတွေးတောနေမိသည်။ မိမိသည် ယောက်ျားများကို အနာကြီး နာကျည်းနေသူဖြစ်သည်။ ယောကျ်ားများသည် သူတို့ ဆန္ဒပြည့်ဝဖို့သာရှေ့တန်းတင်ထားသည်ဟုတွေးမိသည်။ ယခုလည်းကြည့် ဦးသက္ကသည် မိမိအသက်ကိုကယ်ဆယ်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ စားဝတ်နေရေးတင်မက သူတတ်ကျွမ်းထားသော သိုင်းပညာများကိုလည်းမချွင်းမချန်သင်ပေးသည်။ သို့သော် သူ၏ ခန္ဒာကိုယ်အသွေးအသားကို ပြန်လည်ပေးဆပ်နေရသည်။ သူမငြင်းပယ်မည်ဆိုလျှင် ငြင်းပယ်နို်င်ပေသည်။ သို့သော် သူမကိုယ်တိုင်ကပင် လိုလိုချင်ချင်နှင့် ဦးသက္က၏ အသုံးတော်ခံနေမိခြင်းကို တွေးတောလို့မရပေ။
အတွေးစများက ဦးသက္ကသူမကို ပထမဆုံးလာရောက် ကာမစပ်ယှက်သောအချိန်သို့ရောက်ရှိသွားလေသည်။

အခန်း ( ၂ )
ဦးသက္ကနှင့် ပထမဆုံးအကြိမ်

ရောက်လာတာ တစ်လလောက်ကြာတော့ သူမရေချိုးပြီး ပြန်လာသည့်အချိန်တွင်
ဦးသက္က၏ မျက်လုံးများက သူမရင်သားတစ်ဝိုက်တွင်ရစ်ဝဲနေတာ သတိထားမိသည်။
နံနက်ခင်းသိုင်းသင်တုန်းကလဲ ဓားကွက်တွေကို အနီးကပ်ပြရင်း သူမတင်ပါးသို့ ဦးသက္က၏ပေါင်ကြားမှ
အချောင်းကြီးတစ်ချောင်းလာလာထောက်မိတာကို သိသည်။ကလျာလည်း ကျေးဇူးရှင်ဆိုတော့ ဘာမှမပြောပဲ
မသိချင်ယောင်ပင်ဆောင်ထားမိသည်။ သိုင်းလေ့ကျင့်ပြီးတော့ ကလျာတစ်ယောက် တောထဲရှိ
စမ်းချောင်းလေးထဲတွင်တစ်ယောက်ထဲ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပင်ရေချိုးမိသည်။ တစ်မနက်လုံးသိုင်းလေ့ကျင့်ရတာပင်ပန်းလှသည်။
ကလျာ တို့ လိုဖြူဖြူနုနုမိန်းကလေးတစ်ယောက်သည် ကြမ်းတမ်းခက်ထန်သော လူသတ်သိုင်းပညာကိုလေ့ကျင့်ရသည်မှာ မလွယ်ကူလှပေ။
သို့ရာတွင် ရန်သူတော်များကို လက်စားခြေလိုသောကြောင့်သာ မဆုတ်မနစ်သင်ကြားနေခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်မနက်လုံးပင်ပန်းခဲ့ သမျှ စမ်းရေ အေးအေးကြောင့်လန်းဆန်းသွားသည်။
ရေချိုးရင်း ရင်သားနှစ်မွှာ ကိုပွတ်သတ်ကာဆေးကြောသည်။ ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ် ရင်း အေးအေးဆေးဆေးချိုးမိသည်။ တောကြီးမျက်မည်းအတွင်းမှ စမ်းချောင်းလေးဖြစ်သောကြောင့် ချောင်းကြည့်မည့်လူရှိမှာကိုမပူရပေ။
ထို့နောက် ထဘီကိုပေါင်ရင်းထိဆွဲတင်ပြီး ဝင်းမွတ်နေသောပေါင်တန်များကို ပွတ်သတ်ကာရေချိုးသည်။

ထို့နောက်ပေါင်ရင်းကိုလက်တစ်ဖက်က ပွတ်သတ်ရင်းအဖုတ်ကလေးကို ပွတ်တိုက်ဆေးကြောသည်။
အဖုတ်ကိုပွတ်ရင်း မိမိ၏ အပျိုဘဝလေး လူယုတ်မာတစ်ယောက်ကြောင့် ညစ်နွမ်းခဲ့တာကိုပြန်တွေးမိသည်။
ထိုအကြောင်းများကို တွေးမိပါက လူသတ်ချင်စိတ်များပေါ်လာသောကြောင့် အတွေးစများကို ဖြတ်တောက်ပြီး ကမ်းပေါ်သို့တက်ကာ ရေစိုထမိန်ကို ခြေရင်းထိပုံချပြီး ရေလဲထမိန်နှင့်လဲလိုက်သည်။
ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်ကာ ပြည့်တင်းနေသော ရင်နှစ်မွှာ ၊ မို့ဖောင်းနေသော အဖုတ်အိအိလေးနှင့်
စင်း၍သွယ်လျှနေသော ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းတို့ ၏အလှသည်ပေါ်သွားသည်။
ထိုအချိန်တွင် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်၏ နောက်ကွယ်၌ လူတစ်ယောက်ချောင်းမြောင်းကြည့်ရှုနေကြောင်းကိုတော့ ကလျာ တစ်ယောက်မရိပ်မိခဲ့ပါပေ။ ထိုချောင်းမြောင်းနေသောသူသည် မည်သူနည်း။
တောကြီးမျက်မည်းအတွင်းတွင် လူနှစ်ယောက်သာ ရှိသောကြောင့် ကလျာ ကိုချောင်းကြည့်နေသူသည် ဦးသက္ကသာဖြစ်ရမည်ဖြစ်သည်။

ရေချိုးပြီးပြန်လာတော့ ကလျာတစ်ယောက်အခန်းထဲဝင်ကာ ရေများကိုပြောင်စင်အောင်သုတ်ပြီး သေတ္တာ ထဲမှ အဝတ်အစားများကို ထုတ်နေစဉ် လူတစ်ယောက် အခန်းထဲ ရုတ်တစ်ရက် ဝင်လာသည်။ ကလျာ ထမိန်ရင်လျားအပေါ်ဘက်မှ ပေါ်နေသော ရင်ဘတ်ပိုင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကွယ်ရင်းဝင်လာသော သူကို ကြည့်လိုက်သည်။
”ဟင် …….. ဘဘ … ”
”အထဲကိုဘာလာလုပ်တာလဲ။”
”သမီးရယ် ဘဘ မနေနိုင်တော့ဘူး။ ဘဘကိုခွင့်လွှတ်ပါတော့။”
စကားလဲဆုံးရော မဆိုင်းမတွပင် ကလျာအနားရောက်လာပြီး သွေးကြောပိတ်လိုက်သည်။
ကလျာတစ်ကိုယ်လုံးလှုပ်လို့မရတော့ပဲ ထိုင်လျက်တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်သွားသည်။
ဦးသက္ကသည် ကလျာ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို အနီးရှိကုတင်ပေါ်သို့ ချီမ ကာခေါ်ဆောင်သွားသည်။ ကလျာသည်သွေးကြောပိတ်ခံထားရသဖြင့် မည်သည့်စကားမျှ ပင်မဆိုနိုင်ပဲ ဦးသက္ကခေါ်ဆောင်ရာကုတင်ပေါ်သို့ ပုံ့ပုံ့လေးပါသွားသည်။ ကုတင်ပေါ်သို့ရောက်သောအခါ ဦးသက္ကသည် စကားပြောနိုင်သော သွေးကြောကွက် နှင့် ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသွေးကြောကွက် တို့ကိုပိတ်ထားပြီး အောက်ပိုင်းကိုလွတ်လွတ်လပ်လပ်လှုပ်ရှားနိုင်အောင် သွေးကြောဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကိုဆွဲကားလိုက်ပြီး ပြူကားထွက်လာသော အဖုတ်အိအိလေးကိုခေါင်းအပ်ကာ နမ်းတော့သည်။ အဖုတ်လေးမှ ယခုမှ ရေချိုးသန့်စင်စားသဖြင့် မွှေးကြိုင်သန့်ပြန့်နေသည်။ ဦးသက္ကသည် နမ်းရင်း အရှိန်ရလာပြီး အဖုတ်တစ်ခုလုံးကိုနေရာလပ်မကျန်အောင်သူ၏လျှာကြမ်းကြီးဖြင့်သိမ်း၍ယက်တော့သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား များကိုလည်းသူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် သကြားလုံးစုတ်သလို ဆွဲဆွဲစုတ်သည်။ ကလျာတစ်ယောက် သွေးကြောပိတ်ခံထားရလို့သာတော်တော့သည်။ သွေးကြောပိတ်မခံထားရပါက ကောင်းလွန်း၍ အခုချက်ချင်းနာနာတက်လိုးပါတော့လို့ပြောမိလောက်သည်။ထိုသို့ပြောမိပါက မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေဖြင့် အရှက်လုံးလုံးကွဲတော့မည်။ မိမိအပေါ် သိုင်းလဲသင်ပေး ၊ ထမင်းလည်းကျွေး ၊ နေစရာလည်းပေးသော သူတစ်ယောက်က တဏှာကြီးသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟုထင်သွားမည်ကို်မခံလိုပေ။ အဖုတ်ယက်ယုံနှင့်ပင် ကလျာတစ်ယောက် နှစ်ချီတောင်ပြီးသွားသည်။ လူလည်းမျော့မျော့ပဲကျန်တော့သည်။ အဖုတ်တစ်ခုလုံးလည်းအရေတွေဖြင့်ရွှဲနစ်နေသည်။ ဦးသက္ကသည် သူ၏လီးကြီးကိုတံတွေးအနည်းငယ်ဆွတ်လိုက်ပြီး အရည်တွေရွှဲကာ ဖောင်းအိနေသော ကလျာ၏ စောက်ဖုတ်ငယ်ငယ်လေးထဲသို့ ဒစ်မြုပ်ရုံထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အရည်တွေရွှဲနေသောကြောင့်သာတော်တော့သည်။ တစ်ညသာအလိုးခံဖူးသော ကလျာသည် ကာမဆက်ဆံခြင်းမပြုသည်မှာ လပိုင်းခန့်ကြာနေပြီဖြစ်သည်။ အဖုတ်လေးမှာ ကျဉ်းမြောင်းကာနေသည်။ ဦးသက္ကသည် ဒစ်ခေါင်းမြုပ်ရုံသာ သွင်းရသေးသော်လည်း တင်းကြပ်သောခံစားမှုနှင့် နူးညံ့သောအထိအတွေ့တို့ကြောင့် အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ခါးကိုကော့ကာ အဖုတ်လေးထဲသို့ လီးကြီးကို တစ်ဆုံးထည့်လိုက်သည်။
‘ဗြွတ်…. ” အဖုတ်က တင်းကြပ်လှသောကြောင့် အတော်ပင်အားထည့် ကာဖိသွင်းလိုက်ရသည်။
”အား… ” ကလျာ စိတ်ထဲမှအော်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အပြင်မှာ သွေးကြောပိတ်ခံထားရသောကြောင့် အသံမထွက်နိုင်ပါပေ။ ကလျာအဖုတ်ထဲမှာ တင်းကြပ်ကာပြည့်နှက်နေသည်။ သို့သော် လီးကြီးက အဖုတ်နံရံတစ်ခုလုံးကို ထိထိမိမိပွတ်တိုက်သွားသောကြောင့်အရသာရှိလှသည်။ ဦးသက္က အဖုတ်ယက်ပေးစဉ်ကတည်းက နှစ်ချီပြီးခဲ့သော်လည်း အဖုတ်ထဲက ယားနေသည်။ ယခုလို တိတိကျကျစောက်ဖုတ်နံရံတစ်ခုလုံးကိုပွတ်ဆွဲခံရသောအခါ အတော်လေးပင်အယားပြေသွားပြီး ခံလို့ကောင်းလှသည်။ ထို့ကြောင့် အောက်မှမသိမသာ ဖင်ကိုကော့ကော့တင်ပေးသည်။ ဦးသက္ကလည်း အားဆေးအရှိန်နဲ့ ကလျာအဖုတ်လေးကို အားရပါးရပင်လိုးဆော်နေသည်။ ကလျာ့ထံမှ ငြင်းဆန်သောအမူအယာတို့ကိုမတွေ့ရတော့ပေ။ထို့ပြင် အောက်မှတင်ပါးကိုပင့်ပင့်တင်ပေးသောကြောင့် ကလျာမရုန်းတော့ဟုယူဆပြီး သွေးကြောဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကလျာကို ကုတင်စောင်းမှာလေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ စွင့်ကားဖြူဖွေးသော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကိုကြည့်ရင်း အားရပါးရဆောင့်သည်။ အဖုတ်ထဲမှ ညှစ်ညှစ်ပိုမိုညှစ်ဆွဲလာသော ကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် ကလျာအပြီးနှင့်ပြိုင်တူဖြစ်စေရန် စိတ်ကိုနှစ်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ ကလျာ့ထံမှ ” အား….. ရှူး…………. ” ဟူသော အော်သံရှည်နှင့်အတူ အဖုတ်ကလေးထဲသို့ လီးကို အဆုံးထိထိုးနှစ်ကာ အနှစ်နှစ်အလလကအောင်းထားသော သုတ်ရည်များကို ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။
…

အခန်း ( ၃)
ကျောင်းတော်ကရန်စ

ခိုင်းထားသော ကိစ္စတစ်ခုကြောင့် တောင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ မြို့ထဲသို့ သွားသောကလျာ တော်တော်နှင့်ပြန်မလာပေ။ ဦးသက္ကတစ်ယောက် သူ့တပည့်မအပေါ် စိုးရိမ်စိတ်ဖြစ်မိသည်။ ကလျာတစ်ယောက်ညနေစောင်းမှ ပြန်ရောက်လာသည်။ ဦးသက္ကသည် ကလျာ ပြန်ရောက်ရောက်သော အခါ ဘာမှမပြောသေးပဲ ရေချိုးကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်သည်ကိုစောင့်ဆိုင်းသည်။ အတန်ကြာသောအခါ ကလျာတစ်ယောက်ရေချိုးရာမှ ပြန်ရောက်လာသည်။
”ကလျာ”
”လာပြီဘဘ”
ကလျာသည်အဝတ်အစားလဲပြီး အခန်းထဲမှပြန်ထွက်လာသည်။ ထို့နောက် ဦးသက္က၏ ရှေ့တွင်ရိုရိုသေသေထိုင်လိုက်သည်။ ဦးသက္ကသည် ကလျာကိုသေသေချာချာကြည့်ပြီး
”ကလျာ”
”ရှင် ”
”နင် တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ရန်ဖြစ်လာပြန်ပြီလား။”
”ငါထင်တာမမှားဘူးဆိုရင်နင်ကျားနက်စံအိမ်ကလူတွေနဲ့ရန်ဖြစ်လာပြီထင်တယ်။”
” ဟုတ်တယ် ဘဘ ”
” ဘာဖြစ်လို့သူတို့နဲ့ ရန်ညှိုးရန်စဖြစ်အောင်လုပ်တာလဲ။ ကျားနက်စံအိမ်ကလူတွေအကြောင်းနင်မသိဘူးလား။”
” ဟုတ်ကဲ့ သိပါတယ်ဘဘ သူတို့ က ကျွန်မကိုအရက်ဆိုင်ထဲမှာ ရိသဲ့သဲ့လုပ်လို့ ”
”အဲဒါနဲ့ နင်သူတို့ကိုအသေသတ်ခဲ့တယ်ပေါ့။”
”ဟုတ်ကဲ့”
ဦးသက္ကသည်ခေါင်းကိုခါယမ်း၍သက်ပြင်းရှည်ကြီးကိုချလိုက်သည်။
”ကျားနက်စံအိမ်အကြောင်းနင်ဘာသိလို့လဲ။”
ကလျာသည် ဦးသက္က၏အမေးကိုပြန်မဖြေပဲ အံကိုသာတင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။
ဦးသက္ကသည် စဉ်းစားရင်းမှ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသလို ကလျာအားဆတ်ခနဲကြည့်၍ ….
”နင်အရင်က ကျားနက်စံအိမ်နဲ့ တစ်ခုခုပတ်သက်ခဲ့တယ်မဟုတ်လား။”
ကလျာသည်အံကိုကြိတ်မြဲကြိတ်ထားသည်။ ထို့နောက် သူမသည် ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချလိုက်တော့သည်။ ဦးသက္ကသည် ကလျာ အငိုရပ်သည်အထိ စောင့်ဆိုင်းနေ၏။
”နင်ငါ့ဆီကိုရောက်တာ ခြောက်နှစ်ပြည့်ပြီနော်။ ”
ကလျာကခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်၏။
“နင်လိုချင်တဲ့သိုင်းပညာကိုလည်း ဘဘကသင်ပေးခဲ့တယ်မဟုတ်လား။”
“ဟုတ်ပါတယ်။”
“ဒါပေမဲ့ နင်သိထားဖို့က သိုင်းပညာနဲ့ပတ်သက်လာရင် ဘယ်တော့မှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အထင်မကြီးနဲ့ ၊ သိုင်းပညာဆိုတာတစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးမတူသလို ထက်မြက်မှုကလည်းအင်မတန်ကွာခြားတယ်။”
ဦးသက္ကက ပြောနေရင်းမှကလျာကိုတစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ကလျာသည်ခေါင်းငုံ့ပြီး နားထောင်နေ၏။
“ငါဆိုလိုတာက သိုင်းပညာဘယ်လောက်ပဲတော်တဲ့လူဖြစ်ဖြစ်ခဏပဲကျော်ကြားတယ်။အချိန်ကျရင်သူ့ကိုနိုင်တဲ့လူပေါ်လာမှာပဲ။ “
”ဟုတ်ကဲ့ ဘဘပြောတာသဘောပေါက်ပါတယ်။”
“အခုနင် ကျားနက်ဂေဟာကလူကို သတ်မိခဲ့တာ ကျားနက်ဂေဟာ သခင် ရာဇာကို စိန်ခေါ်လိုက်တာ နဲ့အတူတူပဲ။ “
ကလျာသည် ဦးသက္ကကိုမော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏ မျက်နှာ၌ ခံပြင်းမှုများက ပြည့်နှက်နေ၏။ ကလျာ၏မျက်နှာသွင်ပြင်ကို ကြည့်၍ သူမရင်ထဲ၌ခံစားမှုများကို ဦးသက္ကက တစ်စိတ်တစ်ဒေသခံစားမိသည်။
“ကျားနက်ဂေဟာနဲ့ပတ်သက်လို့ ဘဘကိုပြောပြပါလား။”
ကလျာသည် အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ စဉ်းစားနေသည်။ ထိုသို့ စဉ်းစားလိုက်တိုင်းသူမမျက်နှာပေါ်တွင် ဒေါသအရိပ်အရောင်များက ဖုံးလွှမ်းသွားတတ်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မ ဘဘကိုပြောပြပါ့မယ်။”

…

အခန်း ၄
သူစိမ်း

ဦးကောင်းသာ ဆိုလျှင် ရှမ်းပြည်နယ်၌လူတိုင်းသိသည်။ သူသည် နယ်စားကြီး၏ အကြံပေး စာပေပညာရှင်ဖြစ်သည်။ သူသည် ကဗျာများ၊ သီချင်းများကိုကောင်းစွာရေးသားပြီးနာမည်ကျော်ကြားနေသူဖြစ်သည်။
ဦးကောင်းသာတွင် သမီးတစ်ယောက်နှင့်သားလေးတစ်ယောက်ရှိသည်။ သူ၏သားနှင့်သမီးကိုလည်း သူကဲ့သို့ပင် အနုပညာစာပေသမားဖြစ်စေချင်သည်မှာသူ၏ ဆန္ဒဖြစ်သည်။
တစ်နေ့တွင် ဦးကောင်းသာ၏ နေအိမ်သို့ မမျှော်လင့်သော ဧည့်သည်တစ်စုရောက်ရှိလာသည်။
မင်းညီမင်းသားဟန်ပန်နှင့်ခန့်ခန့်ညားညားရောက်ရှိလာသော ဧည့်သည်တော်များကို ဦးကောင်းသာ ကကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဧည့်ခံသည်။
ထိုသို့ အခြွေအရံများစွာနှင့်ရောက်ရှိလာသူမှာ ကျားနက်ဂေဟာသခင်ဖြစ်သူ ရာဇာပင်ဖြစ်သည်။
ရာဇာသည် ဦးကောင်းသာကိုစေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဦးကောင်းသာ၏ မိသားစုများကိုပါတစ်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ဦးကောင်းသာက ရိုးရိုးသားသားပင်မိတ်ဆက်လိုက်သည်။
” ဒါက ကျုပ်ဇနီးပါ ။ ”
ရာဇာက ခေါင်းညိမ့်ပြ၍ အပျိုမလေးကလျာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကလျာအနီးတွင် ငါးနှစ်သားအရွယ် မင်းခန့် ရပ်နေသည်။
” ဒါကတော့ ကျုပ်ရဲ့ သမီးနဲ့သားပါပဲ။ ”
” ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် ” ရာဇာကပြောပြီး ကုလားထိုင်တစ်လုံးတွင်အကျအနပင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
” လာတဲ့ ကိစ္စလေးသိပါရစေ။ ”
ဦးကောင်းသာ ကလေးလေးစားစားပင်မေးလိုက်သည်။
”ခင်ဗျားနာမည် ကောင်းသာနော်။”
” ဟုတ်ပါတယ်။”
” ခင်ဗျားမှာ ကျော်သာဆိုတဲ့ အကိုကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်နော်။ ”
ကျော်သာဆိုသောနာမည်ကြားလိုက်သည်နှင့် ဦးကောင်းသာတစ်ယောက်မျက်နှာပျက်သွားသည်။
ရာဇာက ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်ပြီး
” ကျုပ်သိတယ် ။ နောက်ထပ်ကျုပ်သိထားတာတစ်ခုက သူ မသေခင် ခင်ဗျားကိုပေးသွားတဲ့ပစ္စည်းပဲ။ ”
” ဘာပစ္စည်းပါလိမ့်။ ကျုပ်လဲဘာမှမသိရပါလား။ ”
ရာဇာသည် ဦးကောင်းသာကို စူးရှသောမျက်လုံးအစုံဖြင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အိတ်ကြီးတစ်အိတ်ကို ဦးကောင်းသာရှေ့တွင်ပစ်ချလိုက်သည်။
” ဒီအိတ်ထဲမှာပါတဲ့ ငွေတွေဟာခင်ဗျားတို့ မိသားစုတစ်သက်လုံးထိုင်စားလို့ရတယ်။ ကျုပ်ကို ဦးကျော်သာပေးသွားတဲ့ အိပ်မက်နတ်သိုင်းကျမ်းထုတ်ပေးပါ။ ”
” ဘာအိပ်မက်သိုင်းကျမ်းလဲ ကျုပ်ဆီမှာလဲဘာမှမရှိပါလား။ ”
” ရတယ်လေ ။ ကျုပ်က ကောင်းကောင်းမွန်မွန်တောင်းတာကိုခင်ဗျားကမပေးချင်ဘူးဆိုရင်။”
” လာကြစမ်း။ ဟိုကောင်မလေးကိုဖမ်းချုပ်ခဲ့ ။ ”
”ဟုတ်ကဲ့ ”
” ဒီမှာ ဦးကောင်းသာ ကျုပ်တောင်းတဲ့သိုင်းကျမ်းစာအုပ်ကိုယူခဲ့ပြီး ခင်ဗျားသမီးကိုကျုပ်စံအိမ်မှာ လာရွေးပါ။
သုံးရက်ကျော်သွားပြီဆိုရင်တော့ ခင်ဗျားသမီးအတွက်ကျုပ်အဆိုးမဆိုနဲ့။ ”
…

 အခန်း ၅
                               စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသော အပျိုစင်ဘဝလေး

            တောင်သုံးလုံးမြို့၏ ကျားနက်ဂေဟာသည်ခမ်းနားကြီးကျယ်လှပေသည်။ အဆင့်မြင့်သောသိုင်းပညာရပ်များကို သင်ကြားပေးနေသည့်

ကျောင်းတော်ကြီးတစ်ခုဆိုလျှင်လည်းမမှားပေ။
ကလျာမှာမူ ဂေဟာကြီးအတွင်းရှိ ကျဉ်းမြောင်းသော အခန်းတစ်ခုအတွင်းမှ လောကငရဲကိုခံစားနေရပေသည်။ ထိုအခန်းကျဉ်းထဲ၌ သူမအား ပိတ်လှောင်ထားသည်မှာ နှစ်ရက်ကျော်ကျော်ရှိပြီဖြစ်သည်။
သုံးရက်ပြည့်သောအချိန်တွင်မှ သိုင်းကျမ်းကိုလာရောက်မပေးခဲ့သော် သူမဘဝသည်မတွေးဝင့်စရာပင်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ တွေးနေစဉ် အခန်းတံခါးပွင့်သွားပြီး လူတစ်စုအခန်းထဲသို့ရောက်ရှိလာလေသည်။ ကျားနက်ဂေဟာ သခင် ရာဇာနှင့် လက်ထောက်နှစ်ယောက် အပါအဝင် သိုင်းသမားငါးယောက်ခန့်ပင်ဖြစ်သည်။ ရာဇာက ပြောသည်။ ဒီမှာမိန်းကလေး မင်းကိုငါလက်ဖျားနဲ့မတို့သေးဘူး။ အဲ… သိုင်းကျမ်းပါလာရင်ပေါ့ ။ သိုင်းကျမ်းမရရင်တော့ မင်းရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို လက်လွှတ်ရမဲ့အပြင် အသက်ချမ်းသာရာရဖို့လဲ မစဉ်းစားနဲ့ ။ မင်းအဖေသိုင်းကျမ်းယူလာပါစေလို့သာဆုတောင်းပါ။ ကလျာရဲ့ မေးစေ့ကို ဆွဲမော့ရင်း နှုတ်ခမ်းဖျားကို လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ရင်းပြောသွားခြင်းဖြစ်သည်။
အချိန်တရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးလာသည်။ အချိန်သည် ချမ်းသာပျော်ရွှင်စွာနေထိုင်ရသူတို့အတွက် ကုန်လွယ်သော်လည်း ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေသူအတွက်မူ လွန်စွာကြာမြင့်သည်ဟုခံစားရမြဲဖြစ်သည်။ ထိုကဲ့သို့ပင် ကလျာသည်လည်း အခန်းကျဉ်းထဲတွင်နေရင်း သေရမည့်အချိန်ကို အချိန်ကုန်ခဲစွာစောင့်မျှော်နေရသည်။ ချက်ချင်းသေရမည်ဆိုလျှင် ကလျာတစ်ယောက် ဤမျှစိိတ်ဆင်းရဲမည်မဟုတ်ပေ။ ကျားနက်ဂေဟာသခင် ရာဇာ သည် ကလျာဆီရောက်လာတိုင်း ကလျာ၏ ပြည့်ဖြိုးလှသောရင်သားကြီးများနှင့်စွင့်ကားလှသောတင်သားများကို ရမက်လွှမ်းသောမျက်လုံးများဖြင့်အမြဲလိုလိုကြည့်သွားလေ့ရှိသည်။ ထိုသို့အကြည့်များ၏ နောက်ကွယ်တွင် မိမိကိုရက်စက်စွာဖျက်ဆီးမည်ကို သိရှိသောကြောင့် ကလျာပိုမိုကြောက်လန့်ခြင်းဖြစ်သည်။
သုံးရက်မြောက်နေ့သို့ရောက်သောအခါ…..
ဂျိန်း….
အခန်းတံခါးပွင့်သွား၏။ ရာဇာ၏ အစောင့် နှစ်ယောက်ရောက်လာပြီး ကလျာကိုဆွဲခေါ်ကာ အိပ်ခန်းတစ်ခုထဲသို့ဆွဲခေါ်သွားသည်။
အခန်းထဲတွင် ကြီးမားသော ကုတင်ကြီးတစ်ခုက ကလျာကိုစောင့်ကြိုနေသည်။ ကုတင်ဘေးစားပွဲဝိုင်းတွင် အရက်သောက်နေသော ရာဇာ ကိုတွေ့သည်။ ရာဇာ၏မျက်နှာတစ်ခုလုံးသည် အဆီပြန်ပြီး ရမ္မက်ခိုးများဝေနေသည်။ မင်းတို့နှစ်ယောက် သူ့ကို လက်နှစ်ဖက်ပူးပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်းတိုင်မှာပက်လက်လှန် ကြိုးတုတ်ထားလိုက် ။ အဝတ်တွေမချွတ်နဲ့ဦး။ ပြီးရင်သွားတော့။
ရာဇာ၏တပည့်နှစ်ယောက်က တာဝန်ကိုကျေပွန်အောင်ထမ်းဆောင်ပြီး အခန်းပြင်သို့ ပြန်ထွက်သွားကြသည်။ အရက်တစ်အိုးကုန်လောက်သောအခါ ရာဇာ အရက်သောက်နေရာမှထလာပြီး ကလျာ အနီးသို့ရောက်ရှိလာသည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်အနေအထားနှင့် ကော့ကော့လေး ဖြစ်နေသော ကလျာကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ လှန်ပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်းတန်းနှင့် ကြိုးတုတ်ထားသောကြောင့် အပျိုစင်တစ်ယောက်၏ဖွံ့ထွားစရင်အစုံကို ကော့ပြထားသလိုပင်ဖြစ်နေသည်။ ရာဇာသည် ကလျာထံသို့ လက်လှမ်းလိုက်ပြီး အဝတ်များကို ချွတ်သည်။ ကလျာသည် ကြောက်ရွံ့လှသောကြောင့် အသံလုံးဝမထွက်မိပေ။ ရာဇာပြုသမျှကိုသာ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနှင့်ကြည့်နေမိသည်။ အပေါ်ရင်ပိုင်း အကာအဝတ် ကျွတ်သွားသောအခါ အကြမ်းပန်းကန်လုံးသာသာမျှသာရှိသော ရင်နှစ်မွှာသည် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ပန်းနုရောင်ရဲရဲ နို့သီးခေါင်းလေးများက အတွင်းသို့အနည်းငယ်ချိုင့်ဝင်နေသည်။ ၄င်း၏အောက်ဖက်တွင် ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်အောက်မှ အမွှေးရေးရေးလေးသာ ပေါက်သေးသောအပျိုစင်အဖုတ်အသစ်စက်စက်လေးက လှလွန်းစွာပေါ်ထွက်လာသည်။ အဖုတ်နှှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ချပ်က စေ့ကာနေသည်။ ရာဇာသည် ကာမရမ္မက်ဇောကြီးမားသူဖြစ်သည်။ထို့ပြင် သူသည် ခွန်အားကြီးမားသူပီပီ အကြမ်းပတမ်းလုပ်တတ်သူဖြစ်၏ ။ ယခုအချိန်တွင်လဲ ကလျာ၏ ဖြူဝင်းကာသေးငယ်သော အဖုတ်လှလှလေးကိုတွေ့သောအခါတွင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ အဝတ်အစားများကို အလျင်အမြန်ဆွဲချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့တက်လိုက်သည်။ အပျိုစင်ကလေးကလျာသည် ယောကျာ်းတန်ဆာကို တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသောကြောင့် ရာဇာ၏ လီးကြီးကိုမြင်ရသော အခါလန့်သွားပြီး သတိပြန်ဝင်လာသည်။

”ရှင် လွှတ်နော် ။ ရှင် ခွေးကျင့်ခွေးကြံမကြံနဲ့။”

”အေး ငါက ခွေးမဟုတ်ဘူး ။ ကျားနက်ကွ ကျားနက် နင့်ကိုကျားကျင့်ကျားကြံပဲကြံမယ်။”

စကားဆုံးသော အခါ ရာဇာသည် ကလျာ၏ပေါင်ဖြူဖြူလေးနှစ်လုံးကို ဘေးနှစ်ဖက်သို့ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး အနည်းငယ်သာဟသွားသော အဖုတ်ကလေးထဲသို လီးကြီးကိုမညှာမတာထိုးသွင်းတော့သည်။ နာကျင်လှသော ဝေဒနာကို သက်သာလိုသက်သာညား ကလျာတစ်ယောက်အော်ဟစ်ငြီးငြူမိသည်။ ကလျာ၏ နာနာကျင်ကျင်ဆွဲဆွဲငင်ငင်အော်ဟစ်လိုက်သံက ရာဇာအတွက် ပိုမိုစိတ်ကြွလာစေသည်။ လီးကို အနောက်သို့အနည်းငယ်ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး အားထည့်ကာ တစ်ချက်ထဲ အဆုံးထိထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။
”ဗြွတ် … ဖောက် …. ”
”အား…. နာတယ်…..။ ”
အပျိုမှေးပေါက်သံနှင့်အတူ ကလျာနာကျင်လွန်းသောကြောင့် အစွမ်းကုန်အော်ငြီးမိသည်။ ရာဇာက အဆုံးထိထိုးသွင်းပြီးသောအခါ အချိန်မဆွဲပဲပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး နို့လေးနှစ်လုံးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲကိုင်ကာ နောက်တစ်ကြိမ် သားအိမ်ခေါင်းထိရောက်အောင် ထပ်မံဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ နူးညံ့လှသော နို့လေးနှစ်လုံးကိုလက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဖိညှစ်ဆွဲကိုင်သည့်အပြင် အဖုတ်ထဲမှလဲ လွန်စွာနာကျင်လှသောကြောင့် ကလျာမျက်လုံးတွေပြာဝေလာပြီးခေါင်းတွေပင်မူးနောက်လာတော့သည်။ ထို့နောက် ရာဇာက ကလျာ၏အပျိုစင်သွေးများဖြင့်ပေကျံနေသော လီးကြီးကို အဖုတ်လေးထဲမှထုတ်ပြီး ကလျာမြင်အောင်ပြသည်။
ဒီမှာကြည့် ကောင်မလေး နင့်အပျိုစင်အဖုတ်လေးတွေပေနေတဲ့ ငါ့လီးကြီးဘယ်လောက် လှလဲဆိုတာ။ ကလျာတစ်ယောက် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်ရာ လီးကြီးတစ်ခုလုံးသွေးချင်းချင်းနီနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး ဘယ်လိုမှမဟန်နိုင်တော့ပဲ မေ့လဲသွားတော့သည်။ ရာဇာလည်း ကလျာမေ့လဲသွားသည်ကို ဘာမှမပြောတော့ပဲ လီးကြီးကိုသာ အဖုတ်ထဲထိုးသွင်းကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်တော့သည်။ ရာဇာသည် ကလျာမေ့မြောနေစဉ် အဖုတ်ကို သုံးချီ ၊ ပါးစပ်ကိုတစ်ချီလိုးသည်။ ပါးစပ်ကိုလိုးသောအခါ အာခေါင်ထဲထိရောက်အောင်ပင်မညှာမတာလိုးသည်။ ထို့နောကအစောင့်တစ်ယောက်ကိုခေါ်၍ သူ့လက်ရုံးတပည့် နှစ်ယောက်ကိုသွားခေါ်ခိုင်းလိုက်သည်။
”သီဟ နဲ့ သူရ မင်းတို့ နှစ်ယောက် အာရုံမတက်ခင်အထိ ဒီကောင်မလေးကိုမင်းတို့ လုပ်ချင်ရာလုပ်ကြ။ မိုးမလင်းခင် သတ်ပြီးတော့ သေမင်းတောင်ကြားမှာ သွားစွန့်ပစ်လိုက်တော့။”
”ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ။”
သီဟနဲ့သူရ သည် ခေါင်းဆောင်ရာဇာ၏ ခုတင်ကြီးပေါ်တွင် ခွေခွေလေးလဲနေသော ကလျာကို သူတို့အခန်းထဲသို့ ပွေ့ချီ၍ခေါ်သွားသည်။ ကောင်မလေး၏အဖုတ်တစ်ဝိုက်တွင် သွေးစလေးများပေကျံနေသည်။ သီဟ နှင့် သူရတွင် သီဟ က တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သည်။ သိုင်းလဲပိုတော်သောကြောင့် ရာဇာ၏ညာလက်ရုံးဖြစ်သည်။ ရက်လဲရက်စက်သည်။ သူရ က သီဟလောက်သိုင်းမတော်ပေ။ စိတ်ထားလဲများစွာနူးညံ့သည်။ သီဟတို့ နှစ်ယောက်အခန်းထဲသို့ရောက်သော အခါ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သော သီဟက ကလျာကိုအရင် လိုးသည်။ သူစိတ်တိုင်းကျလုပ်ပြီးသောအခါ ကလျာကို မိုးမလင်းခင် အစဖျောက်ရန် သူရကိုမှာပြီး သူ၏အိပ်ဆောင်သို့ သူပြန်သွားတော့သည်။ သူရသည် သနားသောကြောင့် ကလျာကို မဆက်ဆံတော့ပဲ ပေကျံနေသော သွေးစက်လေးများကို အဝတ်ရေစိုဖြင့်သန့်စင်ပေးသည်။ ထို့နောက် အသက်ကယ်ဆေးကို အနည်းငယ်တိုက်သည်။ သူရသည်အချိန်မဆွဲတော့ပဲကလျာကို မြင်းလှည်းပေါ်သို့တင်ကာ သေမင်းတောင်ကြားသို့ခေါ်သွားသည်။ မြင်းလှည်းပေါ်တွင် ကလျာတစ်ယောက် သတိရလာသည်။ အင်း … အင်း….
မြင်းလှည်းနောက်ခန်းမှ ညီးညူသံကြားသော အခါ သူရက
”သတိရပြီလား မိန်းကလေး။”
”ရှင်ဘယ်သူလဲ ။ ကျွန်မဘယ်ရောက်နေတာလဲ ။”
”မင်း ကို အစဖျောက်ဖို့ ဆရာက သေမင်းတောင်ကြားကို ပို့ခိုင်းတာ။”
”ကျွန်မကိုမသတ်ပါနဲ့ အကိုရယ် ။ တောင်းပန်ပါတယ်။”
ကလျာ၏ သနားစဖွယ် ငိုယိုတောင်းပန်သံကြားတွင် နဂိုအခံကပင် သနားတတ်သော သူရက လွှတ်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
”မင်း ဘယ်တော့မှ ဒီမြို့ပေါ်ကိုပြန်မလာပါနဲ့။ တောထဲမှာပဲဇာတ်မြုပ်ပြီးနေပါ။”
”ဆင်းတော့မိန်းကလေး။” သူရသည် ကလျာကို မြင်းလှည်းပေါ်မှ ဆင်းခိုင်းလိုက်ပြီး တောစပ်တွင် ချပေးကာ ထွက်သွားသည်။ ကလျာလည်းတောထဲသို့ဝင်ကာ ချောက်ကမ်းပါးတစ်ခုပေါ်မှ ခုန်ချပြီး မိမိကိုယ်ကိုအဆုံးစီရင်ရန် တွေးနေစဉ် ဦးသက္ကနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

 အခန်း (၆) 

                                       သိုင်းလောကသို့ဆင်းတော့မည်

ကလျာသည် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို ဖွင့်ပြောပြီးသောအခါ ဝမ်းနည်းသွားသောကြောင့် တရှုံ့ရှုံ့ငိုကြွေးနေသည်။ ဦးသက္ကက ငိုနေသောကလျာကို နှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။ ခေတ္တကြာသောအခါ ကလျာတစ်ယောက်အငိုတိတ်သွားသည်။ ထိုအခါ ဦးသက္ကက ”သမီး …. အခုဆိုရင် ဘဘဆီရောက်တာ ခြောက်နှစ်ကျော်ပြီ။ အတွင်းအား၊ ကိုယ်ဖော့ပညာ ၊ သိုင်းပညာတွေမှာလဲ ပညာကုန်သင်ပေးပြီ။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခုလိုနေတာ သိုင်းလောက အတွေ့အကြုံပဲသမီး။ အဲဒီတော့ သမီးအနေနဲ့ လက်စားမချေခင် သိုင်းလောကထဲဆင်းပြီးတော့ အတွေ့အကြုံရှာပါ။ ဘယ်သိုင်းသမားကိုမဆို အသက်ကြီးကြီးငယ်ငယ် လျော့မတွက်ပါနဲ့။ အားနည်းသူကိုကူညီပါ။ တရားဥပဒေနဲ့အညီ ဘယ်အရာမဆို ကျောသားရင်သားမခွဲခြားပဲလုပ်ဆောင်ပါ။ ကိုယ်အင်အားကြီးတယ် ၊ သိုင်းတော်တယ်ဆိုပြီးတော့လဲ တခြားသူတွေအပေါ်မမောက်မာပါနဲ့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်ပါ။ ကဲ အခုပဲသွားတော့သမီး။”
ကလျာလည်း ဦးသက္ကတစ်ယောက် ဆိုင်းမဆင့်ဘုံမဆင့် ယခုလို ချက်ချင်းလက်ငင်း သိုင်းလောကထဲသို့ ဆင်းခိုင်းမည်ဟုမထင်မိပေ။ အပြောကျယ်သော သိုင်းလောကထဲသို့ မိန်းကလေးတစ်ဦးတန်မဲ့ ဆင်းရပေဦးမည်။
အဖေ ၊ အမေ နှင့် မောင်လေးတို့ရော အသက်ရှင်နေသေးလားမသိပေ။ သက််ပြင်းမောကို ကျိတ်ချရင်း အထုတ်ကလေးဆွဲကာ ဦးသက္ကကို ဂါရဝပြုပြီးတောင်ပေါ်မှဆင်းလာခဲ့သည်။

အခန်း(၇)                
              ညှိုးသူကလဲ့စား

တောတန်းလေးတစ်ခုလုံးသာယာလှပနေသည်။ မိုးဦးရာသီမို့ သစ်ပင်မြက်ပင်လေးများက စိမ်းစိုလှပနေသည်။ ဖားအော်သံများကလည်းတောလမ်းတစ်လျောက်ဆူညံနေသည်။ ကလျာတစ်ယောက် တောတောင်သဘာဝစိမ်းလန်းစိုပြည်မှုများကို မခံစားနိုင်ပေ။ ရင်ထဲတွင်ကြီးမားသော အာဃာတအစိုင်အခဲကြီးတစ်ခုရှိနေသည်။ ထိုအမုန်းကြွေးကိုဆပ်လို့ မပြီးသေးသ၍ မည်သည့်အရာကမှ ကလျာကိုပျော်ရွှင်အောင်ပြုလုပ်နိုင်မည်မဟုတ်ဟု ကလျာတွေးမိသည်။ ယခုဆိုလျှင် ကလျာအသက်က ၂၂နှစ်ရှိပြီ။ အသက်၁၆နှစ်အရွယ် အပျိုဖော်ဝင်စကတည်းကတိုက်ခတ်ခံခဲ့ရသော ဘဝမုန်တိုင်းကို ၆နှစ်လုံးလုံးသိုင်းပညာဆည်းပူးခြင်းဖြင့် ချေဖျက်ခဲ့သည်။ ဤသွေးကြွေးကိုမြန်မြန်ဆပ်လိုက်မှ မြန်မြန်နားအေးမည်ဟု စဉ်းစားမိသောကြောင့် ကျားနက်ဂေဟာသခင်ရာဇာရှိရာ မြို့ဆီသို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်သည်။ ကျားနက်စံအိမ်ရှေ့သို့ရောက်သောအခါ ညမှောင်စပျိုးနေပြီဖြစ်သည်။ ညဉ့်နက်မှ စံအိမ်အတွင်းသို့တိတ်တဆိတ်ဝင်သည်က ပိုကောင်းမည်ဟုစဉ်းစားမိသောကြောင့် စံအိမ်အတွင်းသို့မဝင်သေးပဲ အိမ်အနီးရှိ သစ်ပင်ကြီးတစ်ခုပေါ်သို့တက်ကာအချိန်ဖြုန်းနေလိုက်သည်။
”ဂစ်……”
ညဉ့်ငှက်တစ်ကောင်၏ အော်မြည်သံကိုကြားရသည်။ ကလျာ၏ကိုယ်မှအကြောအခြင်များတောင့်တင်းသွားသည်။ သွားရန်အချိန်ရောက်ပြီဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သောခြောက်နှစ်က အဖြစ်အပျက်များကိုမှတ်မိသေးသောကြောင့် စံအိမ်အတွင်းသို့ ဝင်ရန်နှင့် ရာဇာ၏အခန်းကိုရှာဖွေရန်မခက်ခဲလှပေ။ အစောင့် များလှည့်လည်သွားလာနေသည်ကိုကျော်ဖြတ်ရင်း ရာဇာနေထိုင်ရာ အခန်းပေါ်ရှိခေါင်မိုးပေါ်သို့သွားရောက်လိုက်သည်။ ”ဂွပ်…. ” ခေါင်မိုးအုတ်ကြွပ်ပြားကိုအသံမမြည်အောင် ခွာလိုက်ပြီးအောက်သို့ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ခေါင်မိုးအပေါက်က ဂေဟာသခင်ရာဇာ၏ ကုတင်ကြီးနှင့်တည့်တည့်ဖြစ်နေသည်။
”အို…. ”
ကလျာတစ်ယောက်အံသြလွန်း၍ အသံတောင်ယောင်ယမ်း၍ထွက်မလိုဖြစ်သွားသည်။ ရာဇာ၏တန်ဆာကြီးကတောင်မတ်နေသည်။ မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းကမကြည့်ရက်စရာ။ ဖြူဖွေးနုငယ်ကာချောမောလှပနေသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကုတင်ပေါ်တွင် ကြိုးတုတ်ထားသည်။ ခြေနှစ်ချောင်းကို နောက်လှန်ကာ ခြေထောက်တစ်ချောင်းစီကို ခေါင်းရင်းကုတင်တိုင်တစ်ခုစီနှင့်ချည်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
ခေါင်းကအောက် ခြေထောက်ကအပေါ်ဖြစ်နေသည်။လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းနောက်တွင်ထားကာပူးကပ်ချည်ထားသည်။ မိန်းကလေးငယ်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစားဟူ၍မရှိ။ နို့သီးလေးများက နီနေသည်။ နို့သီးခေါင်းကလေးများပင်ကောင်းကောင်မစူသေး။ တစ်တီတူးငှက်တစ်ကောင်လို ခြေထောက်ကိုမိုးမျှော်ထားသောကြောင့် ဖင်ပေါက်ကလေးကိုလဲမြင်ရသည်။ အဖုတ်ကလေးက ခြေထောက်ကိုကားချည်ထားတာတောင် ဟမနေပဲ တင်းတင်းစေ့နေသည်။

ရာဇာသည် ကလေးမကလေးကိုဖင်လိုးဖို့များကြံနေလားမသိ။ ဆီပုလင်းတစ်ခုကိုယူကာ သူ့လီးကြီးကို ပွတ်သတ်လိုက် ကောင်မလေး၏ ဖင်ပေါက်ထဲကို ဆီများထည့်၍နှိုက်လိုက်လုပ်နေသည်။ တအောင့်မျှကြာသောအခါ သူ့စိုက်ကြိုက်အနေအထားဖြစ်သည်နှင့် လီးကြီးကိုဖင်ဝတွင်တေ့ကာ ထိုးထည့်တော့သည်။ ကောင်မလေးခမျာ လက်ရောခြေထောက်ပါ ကြိုးတုတ်ခံထားရသောကြောင့် ရုန်းကန်နေသော်လည်းအရာမထင်ပေ။ ဆီလိမ်းထားသောကြောင့် မီးရောင်အောက်တွင်တောက်ပြောင်နေသောလီးကြီးကဖင်ထဲသို့ တစ်ရစ်ချင်းတိုးဝင်သွားသည်။

ဖင်ပေါက်ထဲသို့အဆုံးထိဝင်သွားသောအခါရာဇာတစ်ယောက်ဖင်ကိုမြှင့်ကာနှိမ့်ကာဖြင့်စတင်လိုးတော့သည်။ကောင်မလေးခမျာရုန်းလို့လဲမရ၊ဖင်ထဲတွင်လည်းကြီးမားသောအတန်ကြီးကအပြည့်အကြပ်ပင်နေရာယူထားသောကြောင့်အသံစူးစူးလေးနှင့်အော်နေရှာသည်။အော်သံကြားလျှင်စိတ်ပိုကြွကာပိုကြမ်းတတ်သောရာဇာအကြောင်းကိုမသိသေးလို့ဖြစ်မည်။

ရာဇာကတော့အော်သံကြားလေ၊ပိုကြမ်းလေကောင်မလေးကပိုအော်လေနှင့်မုန့်လုံးစက္ကူကပ်နေသည်။
ရာဇာရဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ မျက်ရည်လေးတွေကျပြီးရာဇာပြုသမျှခံနေရသည်။ ကလျာတစ်ယောက် ခေါင်မိုးပေါ်မှနေရင်းအံတင်းတင်းကြိတ်မိသည်။
သူမကိုအနိုင်ကျင့်စဉ်အခါတုန်းက အဖြစ်အပျက်များကို မျက်လုံးထဲတွင် တစ်ကွက်ချင်းစီပြန်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက်ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီး ခေါင်မိုးပေါ်မှခုန်ဆင်းလိုက်သည်။
ဖတ်.. ကလျာ၏ကိုယ်ဖော့ပညာစွမ်းကြောင့် အသံတိုးသဲ့သဲ့သာမည်သွားသည်။
ရာဇာသည် မိန်းမပျိုလေး၏ဖင်ကိုသာအားရပါးရလိုးနေသောကြောင့်ကလျာခေါင်မိုးပေါ်မှာဆင်းလာသည်ကိုမသိလိုက်ပေ။
သို့သော်ကလျာသည် အနက်ရောင်သိုင်းသမားမဟုတ်ပါ။လက်စားချေစရာရှိသော်လည်းအလစ်ချောင်းလုပ်ကြံခြင်းကို မပြုလုပ်လိုပါ။ ထို့ကြောင့် ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်သည်။
အဟမ်း.. အဟမ်း….
ချောင်းဟန့်သံကြားလိုက်သောကြောင့် ရှေ့ကိုသာမဲ၍ဆောင့်နေသောရာဇာတစ်ယောက်ရုတ်တရက်လန့်သွားသည်။
ကလျာကိုရုတ်တရက်တွေ့သောအခါ ရုတ်တရက်မို့ ရာဇာလန့်သွားသည်။ ချောမောလှပကာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းပြည့်ဖြိုးသောမိန်းမလှလေးတစ်ယောက်ဟုသာသိသည်။

လွန်ခဲ့သောခြောက်နှစ်ကအပျိုပေါက်ကလေးသာသာရှိသေးသောကြောင့် ယခုလိုဖွံ့ဖြိုးလှပလာသောကလျာကိုမြင်လိုက်ရသောအခါ မမှတ်မိခြင်းဖြစ်သည်။

”မင်းဘယ်သူလဲ။ ဘာလာလုပ်တာလဲ။ ဧကန္တ နင်ငါ့နဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ချစ်လို့လာခဲ့တာလား။”

ကလျာမျက်နှာတစ်ချက်မဲ့ပြီး ”ရှင်ဟာလူယုတ်မာပဲ။ အခုထိကျွန်မကိုမမှတ်မိသေးပဲကိုး။ လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်နှစ်တုန်းက အပျိုစင်ဘဝကိုရက်ရက်စက်စက်ဖျက်ဆီးပြီး သေမင်းတောင်ကြားမှာသတ်ဖို့ ရှင့်တပည့်တွေနဲ့ ထည့်ပေးခဲ့တဲ့ကလျာပဲ။”

”အော် …. ဦးကောင်းသာသမီးလေးကိုး။ တွေ့ရတာနဲ့အတော်ပဲ မင်းအမေတောင်ဟိုတလောကပဲ ငါ့တပည့်တစ်ယောက်နဲ့လိုက်ပြေးသွားလို့ ငါလဲ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ လိုးရတာလဲ နှစ်နဲ့ချီကြာပြီဆိုတော့ဟောင်းနေပြီလေ။ ငါနဲ့လဲသိပ်မအိပ်ဖြစ်တော့ပါဘူး။

အဲဒါကြောင့် ငါလဲမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးလွှတ်ထားလိုက်တယ်။”
”ဘာ…. ”ကျွန်မအမေအခုထိအသက်ရှင်နေသေးလားဟုတ်လား။ အမေနဲ့အဖေအကြောင်း ပြောပြပါ။ ပြောပြပြီးမှရှင့်ကိုကျွန်မလက်နဲ့သတ်ပြီးလက်စားချေရမယ်။
” ဟား ဟား… မင်းရဲ့သိုင်းပညာလေးမတောက်တစ်ခေါက်နဲ့ငါ့ကိုလက်စားချေပြီးသတ်မလို့လား ကလျာရယ်။ နင်သိုင်းသင်နေတဲ့အချိန်အတွင်းမှာငါကလဲ သိုင်းကျမ်းတစ်ဆူရလို့ ပြိုင်ဘက်ကင်းဖြစ်နေပြီ။ အဲဒါနင့်တို့မိသားစုရဲ့ကျေးဇူးတွေပေါ့။”

  ရာဇာသည် အိပ်မက်နတ်သိုင်းကျမ်းနောက်ကိုတကောက်ကောက်လိုက်ရင်းမမျှော်လင့်ပဲ ၀ိညာဉ်နတ်သိုင်းကျမ်းကိုရရှိခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း တစ်ရာခန့်က အနက်ရောင်သိုင်းလောကမှသိုင်းရာဇာတစ်ယောက်ထွက်ပေါ်ခဲ့သည်။ သူနှင့်ရင်ဆိုင်ရသူတိုင်းသည် အသက်ဆုံးရှုံးရသည်ချည်းဖြစ်သောကြောင့် လူစင်စစ်မှ ၀ိညာဉ်ဖြစ်သွားသည်ကိုအစွဲပြုပြီး ၀ိညာဉ်သိုင်းသမားဟုခေါ်ဆိုခဲ့ကြသည်။ ထိုအချိန်တွင်သိုင်းလောကမှထိတ်ထိတ်ကြဲသိုင်းသမားတစ်ယောက်ပေါ်ထွက်လာပြီး ၀ိညာဉ်သိုင်းသမားကိုဆုံးမခဲ့သောကြောင့် ၀ိညာဉ်သိုင်းသမားသေဆုံးခဲ့သည်။ အိပ်မက်ထဲမှာပင် အနိုင်ရရန်ခက်ခဲလှသော ၀ိညာဉ်သိုင်းသမားကိုဆုံးမနိုင်ခဲ့သောကြောင့် ထိုသိုင်းသမားကို အိပ်မက်သိုင်းသမားဟုခေါ်ဆိုခဲ့ကြပြီး ထိုသိုင်းသမား၏သိုင်းပညာကိုလည်း အိပ်မက်နတ်သိုင်းပညာဟုခေါ်ဆိုခဲ့သည်။

”ကဲ … မိန်းကလေး ၊ မင်းငါနဲ့ အခုည ကာမဆက်ဆံမယ်ဆိုရင် မင်းသိချင်နေတဲ့ မင်းအမေ အကြောင်းနဲ့ ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ မင်းရဲ့မောင်လေးအကြောင်းကိုပြောပြမယ်။ ”

”ရှင်… ရှင် မိုက်ရိုင်းလှချည်လား။”

 ကလျာတစ်ယောက်ဒေါသထွက်လွန်းသဖြင့် ဓားကိုဆွဲထုတ်ကာ တစ်ဟုန်ထိုးဝင်တိုက်တော့သည်။ ရာဇာက အသာအယာရှောင်တိမ်းပြီးသိုင်းကွက်တစ်ခုဖော်ထုတ်လိုက်သောအခါ ချွမ်းကနဲ အသံမြည်ကာ ကလျာ၏လက်ထဲမှဓားသည်ပြုတ်ကျသွားတော့သည်။

ရာဇာက ရမ္မက်လွှမ်းသောမျက်လုံးဖြင့် ကလျာတစ်ကိုယ်လုံးကိုဝေ့ကြည့်ကာ
”ဒီမှာမိန်းကလေး ။ မင်းငါ့ကိုဘယ်လိုမှနိုင်မှမဟုတ်ဘူး ။ အဲဒီတော့ ငါ့အလိုကို အသာတကြည်နဲ့ လိုက်လျောပါ။ အကြမ်းနည်းသုံးရမယ်ဆိုရင်တော့ နာတဲ့အပြင်မင်းအမေအကြောင်းလဲဘာမှသိရမှာမဟုတ်ဘူး။” ကလျာလည်းစိတ်ဓာတ်ကျသွားသည်။ သိုင်းကွက်တစ်ကွက်ထဲဖြင့် အရှုံးပေးလိုက်ရသည့်အပြင် မိဘနှစ်ပါးနှင့်မောင်လေးအကြောင်းလဲသိချင်သောကြောင့် ရာဇာ၏အလိုကိုလိုက်လျောလိုက်ခြင်းသာအကောင်းဆုံးနည်းလမ်းဖြစ်မည်ဟု စဉ်းစားကာ ရာဇာ၏ တောင်းဆိုချက်ကိုလိုက်လျောလိုက်ရတော့လေသည်။
” ကဲ ကလျာ ။ အဝတ်အစားတွေအကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး နင့်ကြောင့် ပြန်ပျော့သွားတဲ့ငါ့လီးကြီးကို ပြန်မာလာအောင်လာစုပ်ပေးစမ်း။ ” ရာဇာသည် မိမိလက်ခုပ်ထဲမှ ရေဘဝသို့ရောက်ရှိသွားသော ကလျာကိုခပ်ရိုင်းရိုင်းပင်ပြောသည်။ ကလျာလည်း မတတ်သာသောကြောင့် အဝတ်အစားများကို တစ်ခုမကျန်ချွတ်လိုက်သောအခါ လှပဖြူဖွေးတောင့်တင်းသော ကိုယ်ခန္ဓာသည်ပေါ်ထွက်လာသည်။ ထို့နောက် ရာဇာနားသို့တိုးကပ်သွားပြီးအောက်သို့တွဲလောင်းကျကာပျော့နေသောလီးကြီးကိုအရင်းမှကိုင်ကာစတင်စုပ်ပေးတော့
သည်။ဦးသက္က၏ သင်ကြားပေးမှုကြောင့် လီးစုပ်ကျွမ်းကျင်နေပြီဖြစ်သော ကလျာသည် ရာဇာ၏ လီးကြီးကို အရင်းမှအဖျားသို့ လျာအပြားလိုက်လျက်လိုက်သောအခါ ရာဇာထံမှာ ”ကျွတ်… အား… ”ဟူသော ညည်းသံထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် ကလျာသည် ဒစ်တစ်ခုလုံးကိုငုံသွင်းကာ ပါးစပ်အတွင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးသည်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်ရောက်လာသော ဒစ်ထိပ်ဖျားကိုလဲ လျှာဖြင့်သပ်ပေးသည်။ ကလျာရဲ့ ပုလွေစွမ်းအောက်တွင် ရာဇာတစ်ယောက်ပြီးချင်ချင်ဖြစ်လာသောကြောင့် ကလျာရဲ့ခေါင်းကို နောက်သို့တွန်းကာ လီးကိုပါးစပ်ထဲမှဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။
”ကဲ … ငါအခု ဟိုကောင်မလေးကိုအရင်လိုးမယ်။ ပြီးမှ နင့်အလှည့်ပေါ့ အခုတော့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ဟိုကလေးမအဖုတ်ကိုသွားလျက်စမ်း။ ငါက ဖင်ကိုအရင်လိုးနှင့်မယ်။”
ကလျာတစ်ယောက်ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ တစ်တီတူးလို ခြေထောင်မိုးမျှော်နေသော ကောင်မလေးရဲ့အဖုတ်ကိုသွားလျက်ရသည်။ အစေ့လေးကို ပါးစပ်ဖြင့်စုတ်ပေးလိုက်သောကြောင့် ကောင်မလေး၏မှိတ်နေသောမျက်လုံးလည်းပွင့်လာသည်။ ထို့နောက်လျှာကိုအပြားလိုက်ထားကာ အဖုတ်တစ်ခုလုံးကိုနှံ့အောင်လျက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ရာဇာကလည်း ကောင်မလေး၏ဖင်ထဲသို့ လီးကြီးကိုထည့်ကာ ပြန်ထုတ်ကာဖြင့် ဆောင့်နေသည်။ ရာဇာရဲ့ဖင်လို့ ခံရခြင်းကိုခံရသော မိန်းကလေးငယ်သည်သနားဖို့ကောင်းလှသည်။ နဂိုကပင် မဆန့်မပြဲကြီးများလှသော လီးတန်ကြီးမှာ သူမ၏ စအိုပေါက်နီနီလေးထဲသို့ခပ်ကြမ်းကြမ်းဝင်ထွက်နေသည်။ ကောင်မလေးမှာ မချိမဆန့်အော်ညီးရင်း တွန့်လိန်နေရှာသည်။
သူဇာလည်းသနားလာတာနဲ့ မိန်းကလေးငယ်အနာသက်သာအောင် အဖုတ်လေးကိုစိတ်ပါလက်ပါလျက်ပေးလိုက်သည်။
ကောင်မလေးအနာသက်သာသွားလို့ ထင်သည်။ နာနာကျင်ကျင်အော်သံပျောက်သွားပြီး အရသာရှိလို့ ညည်းသည့် ညည်းသံလေးများသာထွက်ပေါ်လာသည်။

ရာဇာ အပျိုဖင်လေးကို အချက်ငါးဆယ်လောက်ခပ်ခပ်ကြမ်းဆောင့်လိုးပြီးသောအခါ ဖင်ပါကင်လေးရဲ့တင်းကြပ်မှုကို မတောင့်ခံနို်င်တော့ပဲ သုက်ရည်များတဗျင်းဗျင်းထွက်ကာပြီးသွားတော့သည်။

”ကဲ… ကလျာ… ဟိုအဖုတ်ကိုလျက်တာတော်တော့။ အခု ငါ့လီးကိုလာလျက်စမ်း။”
ကလျာ နေရာကို အနည်းငယ်ရွေ့ကာ ဆောင့်ဆောင့်ထိုင်နေသော ရာဇာရဲ့ ပေါင်ကြားများခေါင်းအပ်လိုက်ပြီး လီးကိုနေရာလပ်မကျန်ပြောင်အောင်လျက်ပေးရသည်။
ရာဇာသည် သူ့ပေါင်ကြားမှာ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ လီးစုတ်ပေးနေသော မိန်းမချောလေးကိုကြည့်ရင်း စကားပြောချင်လာသည်။ ပုံမှန် စကားပြောချင်သည်ဆိုခြင်းထက် ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေပြောချင်လာသည်။
ထို့ကြောင့် စကားစသည့်အနေဖြင့် ဒီမှာ မိန်းကလေး။ မင်းကအခုလိုငါ့ကိုပြုစုပေးတော့ ငါကလဲမင်းသိချင်တာကိုပြောပြမယ်။
ထိုစကားကိုကြားတော့ လီးစုပ်ပေးနေသော ကလျာဝမ်းသာသွားသည်။
သူ့ မိဘ နှစ်ပါးနဲ့ မောင်လေးအကြောင်းကိုသိရတော့မှာမဟုတ်ပါလား။ ထို့ကြောင့် လီးကိုစုပ်ရက်သားအပေါ်ကို မော့ကြည့်ရင်းခေါင်းကိုသာတွင်တွင်ငြိမ့်ပြမိသည်။

”မင်းကိုဖမ်းပြီးသုံးရက်ကြာတဲ့အထိ မင်းအဖေနဲ့ အမေရောက်မလာလို့ မင်းတို့အိမ်ကိုငါသွားတိုက်ခိုက်တယ်။ မင်းအဖေကတော့တိုက်ပွဲမှာသေသွားတယ်။ မင်းမောင်လေးကတော့ မင်းတို့အိမ်တော်ထိန်းကြီးက ကယ်သွားလို့မမိလိုက်ဘူး။ အဲဒီမှာ အသက်မသေတဲ့မင်းအမေကို ငါကပဲ ငါ့စံအိမ်တော်ကိုဖမ်းခေါ်လာခဲ့တယ်။ မင်းအမေကို တစ်ခါပဲ အတင်းအကြပ်ကြံစည်လိုက်ရပါတယ် မိန်းကလေးရယ်။ ပထမတစ်ကြိမ်ပြီးကတည်းက ငါ့လီးရဲ့ အရသာကိုကြိုက်လွန်းလို့ဆိုပြီး ငါထားသလိုနေ စေရာသွားမိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်သွားတာပဲ။ ငါကလည်းအစပိုင်းတော့ မှန်မှန်လိုးပေးပါသေးတယ်။
တဖြည်းဖြည်းနှစ်တွေ ကြာလာတော့လိုးချင်စိတ်မရှိတော့တာနဲ့ သိပ်မလိုးဖြစ်တော့ဘူး။ အဲဒီမှာ မင်းအမေက ငါ့တပည့်တစ်ယောက်နဲ့ လိုက်ပြေးသွားတော့တာပါပဲ။ ”
ကလျာအတော်ပင်ငိုချင်သွားသည်။

သူ့မိခင်သည် ချောမောလှပသောစော်ဘွားသမီးတော်တစ်ပါးဖြစ်သည်။
ဖခင်ဖြစ်သူ စာပေသမားနှင့်လက်ထပ်ပြီးကတည်းကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်အေးအေးချမ်းချမ်းပင်ဖြစ်သည်။
သို့သော်ရာဇာ ဆိုသောလူကြီးရဲ့နှောက်ယှက်မှုကြောင့် သူတို့မိသားစုလေးပြိုကွဲခဲ့ရသည်။ ကလျာ ရာဇာ့ကိုအလွန်ပင်နာကျည်းသွားသည်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပင် ဝမ်းနည်းစိတ်များလည်းပေါ်ပေါက်လာသည်။ ငါ.. ငါ.. ဒီလူကြီးကိုရအောင်သတ်ရမယ်။ နာကြည်းအားငယ်သောစိတ်များဖြင့် ကလျာတစ်ယောက်ဝမ်းနည်းမျက်ရည်ကျမိသည်။ ကလျာ့မျက်လုံးမှထွက်သော မျက်ရည်တစ်စက်က လီးစုပ်ခံနေသော ရာဇာ့လီးပေါ်တောက်ခနဲကျသည်။ ရာဇာမျက်လုံးမှိတ်ပြီး လီးစုပ်တဲ့အရသာကိုခံနေရာမှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်သည်။ ဒီကောင်မလေးငိုနေပြီ။ မျက်လုံးလေးတွေနီရဲ နေသည်။ နှာခေါင်းနီနီလေးနှင့် မျက်ရည်တွေစီးကျနေသောကောင်မလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆံချင်စိတ်က တမဟုတ်ချင်းထကြွလာပြန်သည်။

ထို့ကြောင့် ကလျာ့ဆံပင်ကိုတစ်ချက်စုကိုင်ပြီး ခေါင်းကိုထိန်းကျောင်းကာ လည်ချောင်းထဲသို့ လီးကိုခပ်နက်နက်ဝင်အောင်ဖိချသည်။
”အု….. အော့….. ”ကလျာပျို့တက်သည်။ မျက်ရည်တွေလဲပိုဝဲလာသည်။နာကျင်စိတ်အပြင် အာခေါင်ကိုလာလာထောက်မိသော လီးချောင်းကြီးရဲ့အထိအတွေ့ကဆိုးဝါးလှသည်။ ဆယ်ချက်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်း အာခေါင်ထဲဆောင့်ထည့်ပြီးတော့ ရာဇာ အတော်လေးကျေနပ်သွားသည်။
ဒီကောင်မလေးကိုလဲ ကောင်းကောင်းလိုးပေးရဦးမှာပဲ။
ကဲ… ကလျာ.. ကုတင်ဘောင်ကိုလက်ထောက်ပြီးလေးဘက်ကုန်းလိုက်။ ကလျာလည်း ဦးသက္ကနဲ့ လိင်ဆက်ဆံဖူးတဲ့အတွေ့အကြုံတွေနဲ့ ရာဇာ နေခိုင်းသည့်အတိုင်းနေပေးလိုက်သည်။ လှပတဲ့ တင်ပါးတစ်စုံက နောက်ကိုကော့ထွက်ပြီး ဖင်ကြားတဲ့ က အဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေသည်။ ရာဇာ နောက်ကိုပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ကို လက်နဲ့တစ်ချက် စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေအတော်ကိုစိုရွှဲနေပြီ။ ဒီကောင်မလေး ငါ့လီးစုတ်တုန်းကတည်းက စိတ်ကြွပြီးအရည်တွေထွက်နေတာဖြစ်မယ်။

”ဟိတ်… ကလျာ…. နင်တော်တော်ခံချင်နေပြီဟုတ်လား။ အရည်တွေရွှဲနေပြီ။ ”
”ပြောစမ်း…”
ကလျာ အတော်ပင်ရှက်သွားသည်။ ရန်သူတစ်ယောက်ရဲ့လီးကိုစုပ်ပေးနေရသောကြောင့် ကလျာ စိတ်ထဲတွင် လိင်ဆက်ဆံလိုစိတ်မဖြစ်မိပါ။ ရာဇာဆိုတဲ့လူကြီးကို မုန်းပြီး သတ်ချင်တာပဲရှိသည်။ ဒါပေမဲ့ ကလျာ့အဖုတ်ကအရည်တွေတော်တော်ရွှဲနေလေပြီ။ ကလျာ့ကိုယ်ခန္ဓာက ကလျာဖြစ်ချင်တိုင်းမဖြစ်ပဲ အရည်တွေထိန်းမနိုင်သိမ်းမရထွက်နေပြီ။ ကလျာစိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ရာဇာမေးတာမဖြေပဲ ခပ်မဆိတ်သာနေလိုက်သည်။
ဖြန်း…. ခပ်ကြမ်းကြမ်းရိုက်ချက်တစ်ချက်က ကလျာတင်ပါးပေါ်သို့ကျရောက်လာသည်။ ကလျာ့တင်ပါးတွင်ပူခနဲဖြစ်ပြီး နာကျင်သောဝေဒနာကိုခံစားရသည်။
”ငါမေးရင်ပြန်ဖြေပါကလျာ။ မဖြေရင်နင်ဒီထက်ပိုနာမယ်သာမှတ်။”
”ဟုတ်…. ဟုတ်….”
လေးဘက်ထောက်ထားသောကလျာရဲ့ဖင်ကြားထဲက ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ဝတွင် ရာဇာ လီးကိုတေ့ကာဖိချလိုက်သည်။
ဗြွတ်…. လီးတန်ကြီးက အဖုတ်ကလေးထဲသို့ မဆန့်မပြဲတိုးကာဝင်ရောက်သွားသည်။ တစ်ချက်ထဲ အားနှင့်ဆောင့်ကာလိုးလိုက်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် အဖုတ်တဆုံးထိဝင်ရောက်သွားပြီး သားအိမ်ခေါင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုးမိသည်။ ကလျာ.. အင့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး သားအိမ်ခေါင်းကိုထိမိသောကြောင့် အတော်ပင်အောင့်သွားသည်။ ရာဇာလီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ပြန်ထိုးထည့်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ဘောင်ကို ကိုင်ကာ ကုန်းထားသောကြောင့် စွင့်ကားပြီးဖြူဖွေးနေသော ဖင်တုံးဖွေးဖွေးနှစ်ခုကို အားရပါးရကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။
”အ… အင့်… ” ကလျာ့ထံမှ ညီးသံခပ်တိုးတိုးကြားရသည်။ ရာဇာကို လုပ်ကြံမည်ဟု စဉ်းစားထားသော်လည်း ရာဇာလိင်တန်ကြီးမှပေးသော ထူးကဲသော အရသာကြောင့် လုပ်ကြံမည့်အတွေးပင်မေ့လျော့သွားသလိုဖြစ်သွားသည်။ ရာဇာတစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကလျာကလည်း အားကျမခံဖင်ကိုနောက်သို့ပြန်၍ကော့ကော့ပေးနေမိသည်။
အချက်ငါးဆယ်လောက်အဆောင့်ခံပြီးချိန်တွင်တော့ ကလျာတစ်ယောက် ဖင်ကိုနောက်သို့ခပ်ကြမ်းကြမ်းကော့တင်ရင်း ပြီးသွားတော့သည်။ ရာဇာသည် ကလျာပြီးသွားချိန်မှာ ဆက်မဆောင့်သေးပဲ လိင်တန်ကို ကလျာ့ အဖုတ်လေးထဲစိမ်ထားပြီး ကလျာ့အဖုတ်ကဆွဲဆွဲညှစ်တဲ့အရသာကိုခံစားနေသည်။

တအောင့်လောက်ကြာမှ နေရာပြောင်းပြီး လုပ်ချင်စိတ်ပေါ်လာတာနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်အိပ်လိုက်ပြီး ကလျာကိုတက်ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ တစ်ချီပြီးသွားသော ကလျာတစ်ယောက် တော်တော်လေးနုန်းချိသွားပေမဲ့ ရာဇာပြောတဲ့အတိုင်း နေပေးလိုက်သည်။ ကလျာတစ်ယောက်ရာဇာ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး လိင်တန်ကိုအဖုတ်ထဲထည့်ကာ ခပ်မှန်မှန်ပင်ဆောင့်ပေးနေသည်။ ဆောင့်ပေးနေရင်းစိတ်ထဲက ရာဇာ့ကိုလုပ်ကြံနိုင်မည့်နည်းလမ်းကိုစဉ်းစားမိသည်။ ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် ကာမဆက်ဆံလို့ပြီးခါနီးအချိန်ရောက်ရင် အရာရာကိုမေ့လျော့နေတတ်တယ်။ အဲဒီအချိန်ကိုငါကောင်းကောင်းအသုံးချရမယ်လို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ပြောရင်းအဝင်အထွက်မှန်မှန်လေးပင်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

တအောင့်လောက်ကြာတော့ရာဇာထံမှ နှာမှုတ်သံတရှုးရှုးထွက်လာပြီးအောက်ကနေခပ်ပြင်းပြင်းကော့ကော့ထိုးတာကိုတွေ့ရသည်။ကလျာလက်ဝါးတစ်လျောက်အတွင်းအားကိုအကုန်စုစည်းလိုက်သည်။အတွင်းအားကိုလက်မှာစုစည်းလိုက်သောကြောင့်ကြွက်သားများတောင့်လိုက်
သလိုဖြစ်သွားပြီး အဖုတ်အတွင်းသားများက ရာဇာ့လိင်တန်ကိုပိုမိုတင်းကြပ်စွာစုပ်ဆွဲလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။
”အား… ကောင်းလိုက်တာ”ဆိုပြီး ရာဇာတစ်ယောက် ခေါင်းကိုကြွကာကလျာ့နို့နှစ်လုံးကိုစို့ရန်ကုန်းအထကလျာလက်ဝါးစောင်းက ရာဇာ့လည်မျိုဆီသို့… ”ဖြောင်း…. ”
”အား” ရာဇာ့အော်သံက ကျားနက်အိမ်တော်တစ်ခုလုံးအနှံ့ဟိန်းထွက်သွားသည်။
အခန်းအပြင်မှ လူသံအချို့ကြားရသည်။
အစောင့်များက သူတို့ခေါင်းဆောင်ကြီးရဲ့အိပ်ဆောင်သို့အခွင့်မရှိပဲဝင်ခွင့်မရသောကြောင့် အပြင်ဘက်မှသာအသံ
ပေးကြသည်။ ကလျာ အဝတ်အစားကိုကမန်းကတန်းကောက်ဝတ်လိုက်ပြီးပြတင်းပေါက်ဖွင့်ကာ အပြင်သို့ခုန်ထွက်လိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက်အပြင်ရောက်တော့ ခြံထဲက အစောင့်တစ်အုပ်နဲ့တန်းတိုးသည်။
အစောင့်များကကလျာ့ကိုမြင်တာနဲ့ဝိုင်းတိုက်ကြသည်။တိုက်ခိုက်သံတွေကအိမ်တော်တစ်ခုလုံးကိုတပ်လှန့်လိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီးကလျာ့အနီးသို့ရန်သူတွေဝိုင်းအုံလာသည်။ ကလျာအံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာဇွဲမလျော့ပဲတိုက်သည်။ တိုက်ရင်းတိုက်ရင်းမောဟိုက်လာပြီးအစောင့်တစ်ယောက်ရဲ့ဓားချက်ကညာဘက်လက်မောင်းကိုရှပ်ထိသည်။ အပေါ်ယံအရေပြားသာထိခြင်းဖြစ်သော်လည်း ကလျာတစ်ယောက်ပင်ပန်းလွန်းပြီး ဓားလွတ်ကျသွားသည်။ ထိုအချိန်တွင်လူအုပ်ထဲမှ လူတစ်ယောက်အပြေးရောက်လာပြီး ကလျာ့ကိုရုတ်တရက်ပွေ့ချီကာ
တိုက်ပွဲစည်းအပြင်သို့ခုန်ထွက်သွားတော့သည်။ တိုက်ပွဲကိုရပ်ကြည့်နေသော ခေါင်းဆောင်ကြီးရာဇာရဲ့ညာလက်ရုံးဖြစ်သူ သီဟ တောက်တစ်ချက်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းခေါက်မိသည်။ ခေါင်းဆောင်ကြီးကိုလုပ်ကြံသွားတဲ့ကောင်မလေးကိုကယ်တင်သွား
သူကဘယ်လက်ရုံးဖြစ်သူ သူရ…။ဒီကောင်မလေးကိုသီဟကောင်းကောင်းမှတ်မိသည်။လွန်ခဲ့သောခြောက်နှစ်က သေမင်းတောင်ကြားမှာစွန့်ပစ်ထားခဲ့သောကလျာဆိုသောမိန်းကလေးဖြစ်သည်။ဒီကောင်မလေးအခုထိအသက်ရှင်
နေတယ်ဆိုတော့ သူရ မသတ်ပဲလွှတ်ပေးလိုက်လို့ပဲဖြစ်မည်။ အခုလည်းကယ်ထုတ်သွားပြန်ပြီ။သီဟတစ်ယောက် အံကိုခပ်တင်းတင်းကြိတ်ပြီးငယ်သားများအားလုံးကိုခေါ်ဆောင်ကာသူရနောက်ကိုအပြင်းအထန်လိုက်တော့သည်။
သူရ ကလျာကိုပုခုံးပေါ်ထမ်းပြီးအလျှင်အမြန်ပြေးလွှားနေသည်။ ညတစ်ဝက်လောက်ခရီးနှင်ပြီးရင် တောတောင်ထူထပ်တဲ့သစ်တောကြီးတစ်ခုရှိသည်။ထိုတောထဲသို့ရောက်ပြီးလျှင် နောက်ကလိုက်လာတဲ့ရန်သူတွေကိုမျက်ခြေဖြတ်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။သစ်တောရှိရာကိုရောက်ဖို့လမ်းခုလတ်မှာ သေမင်းတောင်ကြားဒေသကိုဖြတ်ရမည်။ သူရအားကုန်သုံးပြီးပြေးသော်လည်းမြင်းခွာသံတွေက တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာချေပြီ။သူရပြေးတော့လဲမလွတ်တော့မဲ့အတူတူ တောအုပ်ဆီကိုမသွားတော့ပဲ သေမင်းတောင်ကြားရှိရာလမ်းသွယ်လေးဘက်ကိုချိုးကွေ့လိုက်သည်။ခဏလောက်ပြေးပြီးတော့ ရှေ့မှာပြေးစရာမြေမရှိတော့ပေ။ အသူတစ်ရာနက်လှသောချောက်ကမ်းပါးကဆီးကြိုနေသည်။ မြင်းခွာသံများကတစ်စထက်တစ်စပိုပြီးနီးကပ်လာသည်။နောက်ဆုံးမှာတော့သူရဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုပြတ်ပြတ်သားသားချလိုက်ပြီး ပုခုံးပေါ်မှာထမ်းထားတဲ့ကလျာကိုအောက်ကိုချကာခပ်တင်းတင်းပွေ့ဖက်ပြီး သေမင်းတောင်ကြားထဲသို့ ခုန်ဆင်းလိုက်တော့သည်။
”ဗွမ်း….. ” မြင့်မားလှသောအကွာအဝေးမှကျလာသည့်အရှိန်နှင့် အောက်မှရေပြင်ကိုထိလိုက်သောအချိန်တွင် သူရရော ကလျာပါ လောကကြီးနှင့်အဆက်အသွယ်ပြတ်ပြီးအမှောင်ကျသွားတော့သည်။
…

အခန်း(၈)
စစ်မှန်သောချစ်ခြင်းမေတ္တာ

သူရ သတိရလာသည်။ မျက်လုံးကိုအားယူပြီးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကုန်းပေါ်တွင်ရောက်နေသည်။ တိတိကျကျပြောရလျှင် ကျောက်ဂူတစ်ခုထဲသို့ရောက်ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။
” အကိုသတိရလာပြီလား။” သာယာသောအသံလေးကိုကြားရသည်။
”အော်… ကလျာလဲအသက်ရှင်ရက်ရှိသေးတာပဲ။” သူရစိတ်ထဲတွေးမိခြင်းဖြစ်သည်။
သူရ အသံလာရာကိုကြည့်လိုက်တော့စိုးရိမ်တဲ့မျက်ဝန်းအစုံနဲ့သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေသောကလျာကိုတွေ့သည်။ သူရလူးလဲထလိုက်ပြီးအနားမှာရှိနေသောကလျာရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုထွေးပွေ့လိုက်သည်။
” ညီမရယ်… မသေကောင်းမပျောက်ကောင်းကွယ်။”
ဟိုတစ်ခါထဲကအကိုပြောသားပဲကျားနက်စံအိမ်နဲ့ဝေးဝေးနေပါဆိုတာကိုကွာ။
”ဘာပဲပြောပြောအကိုရယ်…ကလျာ့ဘဝမှာအမုန်းဆုံးရန်သူတော်ကြီးကိုသွေးကြွေးဆပ်နိုင်တဲ့အတွက်
ကလျာသေသွားမယ်ဆိုရင်တောင်သေပျော်ပါပြီ။”
”အော်… ညီမရယ်။”
သူရ ကလျာဆိုသောကောင်မလေးကိုမြတ်နိုးစွာကြည့်ရင်းပိုမိုတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်သည်။ ရေစိုနေသောအဝတ်အောက်မှဖွံ့ထွားသောရွှေရင်အစုံကိုခပ်ရေးရေးလေးမြင်ရသည်။
သူရအာခေါင်တွေခြောက်ကပ်လာသည်။ သူရတစ်ယောက်ကလျာ့မျက်နှာကိုရီဝေဝေကြည့်ရင်း “ချစ်တယ်ညီမရယ်။အကိုညီမကိုလွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်နှစ်ကတည်းကချစ်ခဲ့တာပါ။ အကို့အချစ်ကိုလက်ခံပါနော်။”
ကလျာလည်းသူမရဲ့အသက်သခင်ကျေးဇူးရှင်အပေါ်မေတ္တာရှိနေပြီဖြစ်သည်။
သို့သော်သူမဘဝကသူမချစ်သူအတွက်သန့်စင်မှုမရှိပါ။
”အကိုရယ်… ညီမဘဝကအကို့အတွက်မထိုက်တန်ပါဘူးအကိုရာ… ။မချစ်ပါနဲ့နော်။”
”ညီမမသေသေးဘူးဆိုတာသိလို့အကိုညီမထွက်သွားတဲ့နေရာမှအမြဲလိုလိုလာစောင့်ခဲ့တာပါညီမရာ။
ခြောက်နှစ်လုံးလုံးပါပဲ။ပြီးတော့ရောက်လေရာနေရာတိုင်းညီမများရှိလေမလားဆိုပြီးတော့လဲစုံစမ်းခဲ့ရတာအမောပါပဲကွာ။
တွေ့မဲ့တွေ့တော့ညီမကအကို့ဆီကိုဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာတာပဲလေ။
အကိုတို့နှစ်ယောက်ဖူးစာပါလို့ပဲဖြစ်ရမယ်။ညီမအကို့အချစ်ကိုလက်ခံပြီးအကိုနဲ့လက်ထပ်မယ်မဟုတ်လား။”
ကလျာတစ်ယောက်သူမအပေါ်ထားရှိသောသူရရဲ့အချစ်ကိုအဆုံးစွန်အထိနားလည်လိုက်ပါပြီ။
သူရအချစ်ကဖြူစင်စစ်မှန်သောအချစ်စစ်ပင်ဖြစ်သည်။
ပြီးတော့သူမအသက်ကိုလဲနှစ်ကြိမ်တိတိကယ်တင်ခဲ့သောသူရဲကောင်းဖြစ်သည်။
အစစအရာရာပြည့်စုံသောသူရအချစ်ကိုလက်မခံနိုင်စရာအကြောင်းမရှိပါ။
ထို့ကြောင့်ကလျာတစ်ယောက်သူရအချစ်ကိုခပ်သွက်သွက်ပင်လက်ခံလိုက်တော့သည်။
”ချစ်ပါတယ်အကိုရယ်… ။ ညီမအကိုနဲ့လက်ထပ်ပါ့မယ်။”ကလျာခေါင်းလေးငုံ့ရင်းပြောမိသည်။
သူရအပျော်လွန်သွားပြီးကလျာ့မျက်နှာပေါ်သို့အနမ်းမိုးတွေရွာချလိုက်လိုက်သည်။
ထို့နောက်သူရအနမ်းတွေရဲ့လားရာကကလျာ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတစ်စုံဆီသို့။
အနမ်းတွေမရပ်မနားပေးပြီးတော့ ကလျာ့အဝတ်တွေကိုအလျင်အမြန်ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
”အို့… အကိုရယ်… သိပ်ဆိုးတာပဲ။ ဒီမှာချမ်းနေပါတယ်ဆို။”
”အကိုက ညီမကိုနွေးထွေးသွားအောင်လုပ်ပေးမလို့ပါကွာ။”
သူရဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ကလျာ့ရင်သားထွားထွားကိုသာအငမ်းမရပင်ငုံ့ပြီးစို့လိုက်သည်။
ကလျာ့ထံမှတအင်းအင်းနဲ့ညီးညူသံလေးများပေါ်ထွက်လာသည်။
ရင်သားတစ်ဖက်ကိုစို့နေရင်းကျန်နေတဲ့အခြားရင်သားကိုလက်ကလဲအအားမနေပဲဆုတ်ကာခြေသည်။
ကလျာ့ရင်သားဖြူဖြူနုနုမှာသူရလက်ရာတွေထင်ကုန်သည်။
သူရတဖြည်းဖြည်းအောက်သို့လျောဆင်းလိုက်ပြီးကလျာ့အဖုတ်ဝမှာထောင်ထောင်လေးဖြစ်နေတဲ့
အစိလေးကိုတစ်ချက်စုပ်လိုက်သည်။
‘အ….’ ကလျာတစ်ချက်ညည်းရင်းသူူရဆံပင်တွေကိုသာအားရပါးရဆုတ်ဆွဲထားသည်။
သူရအတော်ကြာကြာလျက်ပြီးတော့အဖုတ်တစ်ခုလုံးလဲစိုရွှဲနေပြီ။
အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဟုဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီးရေစိုနေတဲ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်လိုက်တော့ခေါင်းထောင်ပြီးဖြစ်တဲ့ညီတော်မောင်ကပေါ်ထွက်လာသည်။ညီတော်မောင်ကိုဂုတ်ကကိုင်ပြီးတော့ကလျာ့အဖုတ်ဝမှာလေးငါးဆယ်ချက်လောက်အစုန်အဆန်
ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ကလျာ့တင်ပါးအစုံကကြမ်းပြင်ပေါ်မှကြွတက်လာသည်။
သူရအချိန်မဆွဲတော့ပဲညီတော်မောင်ကိုကလျာ့အဖုတ်ထဲသို့ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။
အဖုတ်အတွင်းသားများကညီတော်မောင်ကိုတရွရွဆွဲညှစ်ခြင်းဖြင့်ကြိုဆိုကြသည်။
ဆယ်ချက်လောက်ခပ်မှန်မှန်လေးလုပ်ပြီးတော့ ကလျာ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုပခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်ပြီးအားရပါးရအောင့်သည်။
ဖွတ် … ဖတ်…. ဖွတ်… ဖတ်နဲ့မြည်သံတွေနဲ့အသက်ပြင်းပြင်းရှုသံေတွေကကျောက်ဂူတစ်ခုလုံးမှာဆူညံနေသည်။
အချက်ငါးဆယ်လောက်ဆောင့်ပြီးတော့ကလျာ့ထံမှအသံရှည်ညည်းသံကြားရပြီးခြေဖျားတွေကွေးကောက်ကာငြိမ်သက်
သွားသည်။သူရလည်းအရှိန်ကိုမြှင့်ပြီးခပ်မြန်မြန်ဆောင့်လိုက်ရာမကြာခင်မှာပဲပြီးချင်လာသည်။သူရ
ပုခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ခြေနှစ်ဖက်ကိုဘေးကိုခွဲကားလိုက်ပြီးကလျာ့နို့ဖြူဖြူဝင်းဝင်းနှစ်လုံးကိုအားရပါးရဆွဲ၍ဆောင့်သည်။
နောက်ဆယ်ချက်လောက်ဆောင့်အပြီးတွင်တော့ကလျာ့အဖုတ်ထဲသို့လိင်တန်ကိုတဆုံးသွင်းပြီးသုတ်များကိုပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
သူရတစ်ယောက်ကလျာ့ဘေးနားမှာဝင်လှဲလိုက်ပြီးကလျာကိုသူ့လက်မောင်းပေါ်ခေါင်းအုံးပြီးအိပ်စေသည်။
”ညီမ… အကိုတို့ဘယ်လိုဆက်လုပ်ကြမလဲ။ ချောက်ကမ်းပါးထဲမှာပဲတစ်သက်လုံးနေကြမလား။
အပေါ်ကိုပြန်တက်ဖို့ကြိုးစားရဦးမယ်။ပြီးတော့စားဖို့သောက်ဖို့လဲရှိသေးတယ်။”
”စားစရာအတွက်ကတော့မပူနဲ့အကိုရဲ့။အစောကအကိုမေ့နေတုန်းကလျာဒီနားတစ်ဝိုက်ကိုပတ်ကြည့်ပြီးသွားပြီ။
စားလို့ကောင်းတဲ့အသီးတွေရှိတယ်။အပင်တွေလဲအများကြီးပဲ။
ပြီးတော့ညီမတို့ကျလာတဲ့ချောင်းထဲမှာလဲငါးတွေတွေ့တယ်။
ညီမတို့ချောက်ထဲမှာပဲနှစ်ယောက်ထဲကမ္ဘာလေးကိုတည်ဆောက်ကြရအောင်နော်။ကောင်းတယ်မဟုတ်လားဟင်။”
”ကောင်းတာပေါ့ညီမရဲ့။ပြီးတော့အကိုကလည်းညီမကိုအစောင့်တွေဝိုင်းနေတုန်းကခေါင်းဆောင်ကြီးရဲ့အိပ်ခန်းထဲက
အိပ်မက်နတ်သိုင်းကျမ်းကိုယူလာခဲ့တယ်။ကိုယ့်တို့သားသမီးလေးတွေမွေးလာရင်အိပ်မက်နတ်သိုင်းကျမ်းကိုသင်ပေးပြီး
သိုင်းလောကထဲပြန်ဝင်ခိုင်းမယ်။အများအကျိုးသယ်ပိုးတဲ့သိုင်းသမားကောင်းလေးတွေဖြစ်အောင်
ပြုစုပျိုးထောင်ကြမယ်ကွာ။ညီမရောဘယ်လိုသဘောရလဲ။”
”အကို့သဘောအတိုင်းပါပဲရှင်။”
”ကဲ… အကို့သဘောအတိုင်းဆိုနောက်ထပ်တစ်ခါလောက်ချစ်ကြရအောင်ကွာ။”
သူရခပ်မြန်မြန်ထလိုက်ပြီးကလျာ့ပေါင်ကြားမှာနေရာဝင်ယူလိုက်သည်။
သိပ်မကြာခင်မှာပဲသေမင်းတောင်ကြားချောက်ကမ်းပါးအောက်ခြေရှိကျောက်ဂူလေးထဲမှာ
ကြင်စဦးချစ်သူနှစ်ဦးရဲ့ရယ်သံလေးများကိုကြားရတော့သည်။

ပြီးပါပြီ။

ZG

ခန္း(၁)
ဒုကၡသည္ မိန္းကေလး

                 ေလတဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနသည္။မိုးကလည္းတဖြဲဖြဲရြာသြန္းေန၏။တိုက္ခတ္လာေသာေလႏွင့္အတူ

မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားကႀကီးမားျပင္းထန္လွသည္။မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားသစ္ရြက္ေပၚသို႔ေႂကြက်သည့္အသံသည္တေဖာက္ေဖာက္ႏွင့္
က်ယ္ေလာင္လွ၏။ေလကၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ေလမိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားကျပင္းထန္ေလျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္လူတစ္ေယာက္သည္တစ္စုံတစ္ခုကိုေက်ာတြင္ပိုး၍မိုးထဲေရထဲ၌သြားလာလႈပ္ရွားေနေလသည္။
ထူးျခားခ်က္မွာထိုသူသည္ေယာက်ာ္းရင့္မာႀကီးတစ္ဦးမဟုတ္ဘဲအသက္ငယ္ရြယ္ေသာမိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ေနျခင္းပင္။
သူမ၏ေနာက္ေက်ာတြင္အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္ကိုလြယ္ပိုးထားသည္။ထိုအထုပ္ႀကီးသည္အလတ္စားအရက္အိုးမ်ားပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
မိုးထဲေလထဲ၌သူမအဖို႔မနားနိုင္ပါ။ေလထန္မိုးထန္ေနသည္ကိုလည္းဂ႐ုမစိုက္အားပါ။ထိုအရက္အိုးမ်ားကိုတစ္စုံတစ္ေယာက္ထံ
အခ်ိန္မီေရာက္ဖို႔သာအေရးႀကီးေနေပသည္။ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းကေလးသည္ မေမာနို္င္မပန္းနိုင္ ေတာင္ေပၚသို႔ အေျပးအလႊားတက္ေနျခင္းျဖစ္ေပသည္။

          ဦးသကၠသည္တဲအတြင္း၌ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလၽွာက္ေနသည္။သူ၏မ်က္စိအစုံသည္

မၾကာခဏအျပင္ဘက္သို႔လွမ္းၾကည့္ေနသည္။မိုးေရစက္တို႔သည္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွသြယ္တန္း၍က်ေနသည္။
ဦးသကၠသည္တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုေစာင့္ေမၽွာ္လွမ္းၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။သိပ္ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ။
အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ တဲအတြင္းသို႔ အေျပးအလႊား ဝင္ေရာက္လာေလသည္။ ဦးသကၠသည္မိန္းကေလးကိုၾကည့္ရင္းမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလို ေခါင္းခါယမ္းလိုက္သည္။
”တကယ္ေတာ့ နင့္ကို ငါ မခိုင္းသင့္ပါဘူး။”
မိန္းကေလးက ဦးသကၠကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာထက္မွမိုးေရစက္တို႔ကို လက္ဝါးႏွင့္သတ္ခ်လိုက္ေလသည္။
”ဘာျဖစ္လို႔လဲဘဘ”
ဦးသကၠသည္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
”နင္ဘာ့ေၾကာင့္ၾကာေနတယ္ဆိုတာ ငါေဗဒင္မေမးပဲ ရိပ္စားမိသြားၿပီ။”
ဦးသကၠသည္ ထိုသို႔ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ မိန္းကေလးယူလာေသာအရက္အိုးမ်ားကို သူ႔အခန္းထဲသို႔ဆြဲယူသြားေလသည္။
မိန္းကေလးကလည္း အဝတ္အစားမ်ားကိုလဲလွယ္ရန္ သူမ၏အခန္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္သြားေလသည္။
ဦးသကၠသည္ သူေဖာ္စပ္ထားေသာေဆးမ်ားႏွင့္မိန္းကေလးယူလာေသာအရက္မ်ားကို ေရာစပ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္သူသည္ခြက္ႀကီးတစ္လုံးထဲသို႔ထည့္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္စုံကိုင္၍ ေမာ့ခ်လိုက္ေလသည္။
ဦးသကၠသည္လူငယ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။အသက္အားျဖင့္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ လူငယ္တစ္ဦးကဲ့သို႔ပင္ သန္မာဖ်တ္လတ္ဆဲပင္ရွိေနေသး၏။ က်န္းမာေရးအလြန္ေကာင္းေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ေပသည္။ဦးသကၠတြင္ေဆးေကာင္းတစ္လက္ရရွိထားေပသည္။
ထိုေဆးမွာ ေစာေစာက အရက္ႏွင့္ေရာစပ္လိုက္ေသာေဆးတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္ေပသည္။ အရက္ႏွင့္ေရာစပ္ထားေသာ ထိုေဆးမ်ားကို
ဦးသကၠက ေရေသာက္သလို ေသာက္ခ်လိုက္ေသာ္လည္း ေဘးမျဖစ္ပါ။
ထိုေဆးအာနိသင္သည္ အရက္ႏွင့္ေရာစပ္လိုက္ပါမွ ပို၍ေသြးေလညီညြတ္သြားသည္ဟု ဦးသကၠ ကယုံၾကည္ထားေလသည္။ ဦးသကၠသည္ ထိုေဆးကိုတစ္ဝႀကီးေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ျပတင္းေပါက္တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းထဲဝင္သြားေသာ မိန္းကေလးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
” ကလ်ာေရ…….”
” ရွင္ ဆရာ..”
” ခဏလာဦး။”
” မိုးေအးတုန္းခဏေလာက္လာကူညီပါဦးကြယ္။”
”ကဲလာ……. ဒီနားကို။ ”
” ေအးတယ္ဆိုေပမဲ့ အက်ီေလၤးခၽြတ္လိုက္ပါလားကလ်ာ။”
ဦးသကၠအသံက မတင္းမာေသာ္လည္းအမိန႔္သံဆန္ေနသည္။ ကလ်ာဆိုေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးကလဲ စကားဆုံးသည္ႏွင့္မဆိုင္းမတြပင္ သူမ၏သိုင္းဝတ္စုံကိုခၽြတ္ခြာခ်လိုက္သည္။ သိုင္းဝတ္စုံကၽြတ္အက်တြင္ေတာ့ ျဖဴေဖြးႏူးညံ့လွေသာရင္ႏွစ္မႊာက အတားအဆီးမရွိေပၚလာသည္။
ဦးသကၠဆိုေသာလူႀကီးသည္ အသက္ရႈမွားမတတ္ပင္ လွပလြန္းေနေသာ ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္စုံကို ေငးၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေနာက္သူစိတ္ေတြႂကြလာသည္ထင့္ ။ သူဝတ္ထားေသာသိုင္းေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ သိုင္းေဘာင္းဘီေအာက္မွ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း ျဖစ္ေနေသာလိင္တန္ႀကီးက တရမ္းရမ္းႏွင့္ေပၚထြက္လာသည္။
” ကလ်ာ…. ဒီနားလာ။ စုတ္ေပးပါဦးကြယ္။ ”

မိန္းမေခ်ာေလးလည္း တင္းမာၿပီးေဖာင္းကားေနေသာလိင္တန္ႀကီးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ထိန္းကိုင္ၿပီး စတင္စုတ္ေပးေတာ့သည္။ ပထမဆုံးဒစ္ကို ပါးစပ္ဟ၍ငုံစုပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အရင္းမွအဖ်ားသို႔လၽွာေလးႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလၽွက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူကိုယ္တိုင္ပင္စိတ္ႂကြလာၿပီး ေခါင္းကို ငုံ႔လိုက္ႂကြလိုက္ျဖင့္အားရပါးရစုတ္ေပးေတာ့သည္။

” အား…… ရႈး ……….. ေကာင္းလိုက္တာကလ်ာရယ္ ”
ဦးသကၠထံမွာ ညည္းညဴသံမ်ားပင္ထြက္ေပၚလာသည္။
ထို႔ေနာက္ ”ကလ်ာ ….. ေတာ္ေတာ့ကြယ္..”
” လုပ္ၾကရေအာင္ ”
မိန္းကေလးသည္ မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္ကိုသိေနသည့္အလား အလိုအေလ်ာက္ပင္ အနားရွိေနေသာ စားပြဲခုံေပၚသို႔လက္ေထာက္ကာ ဖင္ကိုကုန္းေပးလိုက္သည္။
ျဖဴေဖြးႏူးညံ့ၿပီး ေဖာင္းအိေနသည့္ အဖုတ္ႀကီးကေပၚထြက္လာသည္။ အဖုတ္အနီးတစ္ဝိုက္ေတြအရည္ေလးေတြထြက္ေနေၾကာင္း ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္တြင္ အေရာင္တစ္လက္လက္ထြက္ေနျခင္းက သက္ေသခံေနသည္။ ဦးသကၠသည္ ကလ်ာ၏ တံေတြးမ်ားျဖင့္ စိုစြတ္ကာေျပာင္လက္ေနေသာ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ကလ်ာ၏အဖုတ္ေလးထဲသို႔ တစ္ရစ္ခ်င္းထိုးသြင္းလိုက္သည္။
လိင္တန္ႀကီးက တင္းၾကပ္ေနေသာအဖုတ္ေလးအတြင္းသို႔ တစ္ရစ္ခ်င္းတိုးဝင္သြားသည္။ စင္စစ္ကလ်ာ၏ အဖုတ္ကမေသးပါ။ သို႔ရာတြင္ ဦးသကၠ၏ လိင္တန္ႀကီးႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ေသာအခါ ကလ်ာ၏အဖုတ္ေလးမွာလြန္စြာေသးငယ္သြားသည္ဟုထင္မွတ္ရသည္။ ဦးသကၠသည္မ်က္လုံးကို ေမွးရင္း ကလ်ာအဖုတ္မွေပးစြမ္းေသာ ႏူးညံ့ကာက်ပ္သိပ္ေနသည့္အရသာကိုခံစားေနသည္။
ဆယ့္ငါးခ်က္ခန႔္ အသြင္းအထုတ္ျပဳလုပ္ၿပီးေသာအခါ ဦးသကၠသည္ သူ၏လီးႀကီးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္သြင္းလိုက္ျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးလိုးေနမိသည္။ ကလ်ာလည္းဦးသကၠ၏ ႀကီးမားျပည့္ၾကပ္သည့္လီးႀကီး၏ အရသာေၾကာင့္ဖင္ေလးကိုေကာ့ကာ ေကာ့ကာႏွင့္ေနာက္ကိုပစ္ပစ္ေပးေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ဦးသကၠသည္ ကလ်ာ၏ခါးကိုစုံကိုင္ကာ အားရပါးရပင္လိုးေတာ့သည္။ အခ်က္ငါးဆယ္ခန႔္ လုပ္ၿပီးေသာအခါ ကလ်ာထံမွ အသံရွည္ညည္းသံႏွင့္အတူ အရည္ေလးမ်ားပိုမိုစိုစြတ္ကာ ကလ်ာတစ္ေယာက္ၿငိမ္က်သြားသည္ကိုသိလိုက္ရသည္။
ကလ်ာတစ္ေယာက္ၿပီးသြားေပမဲ့ ဦးသကၠကေတာ့မၿပီးေသးေပ။ ေစာေစာကအရက္ႏွင့္ေရာေသာက္ထားေသာ သူ၏ေဆးအစြမ္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနေသာ္လည္းေျမးအရြယ္သာရွိေသာ ေကာင္မေလးကိုအားရပါးရပင္လိုးနိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
”ကလ်ာၿပီးသြားရင္ အိပ္ခန္းထဲသြားရေအာင္ကြယ္။”
ကလ်ာလည္း မညည္းမညဴပင္ အိပ္ခန္းထဲသို႔ဦးေဆာင္၍ဝင္သြားလိုက္သည္။ အိပ္ခန္းဆိုေသာ္လည္း တဲအတြင္းမွ အကာအရံရွိေသာအခန္းေလးသာျဖစ္သည္။
ထိုအခန္းေထာင့္တြင္ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေလးတစ္လုံးရွိသည္။ ဦးသကၠသည္ ကလ်ာကို ကုတင္ေလးေပၚတြင္ပက္လက္အိပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုမကာ လက္ႏွင့္ ထိန္းကိုင္ထားခိုင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွ အေမႊးေရးေရးသာေပါက္ေနေသာအဖုတ္ႀကီးကေပၚလာသည္။ ဦးသကၠလဲကလ်ာ၏အဖုတ္ႀကီးကိုျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ရႈးရႈးႏွာမႈတ္သံျပဳကာ အတင္းပင္တက္လိုးေတာ့သည္။ ျပင္းထန္ေသာေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ကလ်ာ၏မ်က္ႏွာေလးမွာ ရႈံ႔မဲ့ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ အနည္းငယ္ေအာင့္ေသာ ေဝဒနာေနာက္တြင္ ဦးသကၠ၏လီးႀကီးမွေပးစြမ္းေသာကာမအရသာကိုလည္းရရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ပါးစပ္အတြင္းမွတအီးအီးညီးညဴသံေလးမ်ားပင္ထြက္ေပၚလာသည္။ ဦးသကၠလည္း ကလ်ာ၏ ႏုနယ္ေသာရင္ႏွစ္မႊာကိုအေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းက်ေနေသာလက္ႀကီးျဖင့္ အားကုန္ဆြဲကိုင္ကာ တဖုန္းဖုန္းျမည္ေအာင္ပင္ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ အတန္ၾကာ ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ ကလ်ာတစ္ေယာက္ေကာ့တက္သြားၿပီး ကာမပန္းတိုင္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္တက္လွမ္းသြားသည္။ ကလ်ာ၏ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားမွ တရစ္ရစ္ဆုတ္ဆြဲေသာေၾကာင့္ ဦးသကၠလည္းဘယ္လိုမွမထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ ကလ်ာ၏အဖုတ္ေလးထဲသို႔ သူ၏လရည္မ်ားကို အားရပါးရပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ဦးသကၠသည္ သူ၏လီးကိုအဖုတ္ထဲမွာအတန္ၾကာေအာင္စိမ္ထားၿပီး ဇိမ္ယူေနသည္။ ဇိမ္ယူလို႔ဝမွ ဦးသကၠတစ္ေယာက္ဘာမွမေျပာပဲ သူ၏လီးႀကီးကို ကလ်ာအဖုတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္ကာအခန္းအျပင္သို႔ျပန္ထြက္သြားေလသည္။
ကလ်ာလည္း အဖုတ္ထဲမွာစီးက်လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားႏွင့္သူမ၏အရည္မ်ားကို အဝတ္တစ္ခုျဖင့္သုတ္လိုက္ၿပီး အဖုတ္ကိုေရေဆးရန္တဲေနာက္သို႔ထြက္သြားေလသည္။

       ဦးသကၠသည္ ကလ်ာထြက္သြားေသာအခါ ျပတင္းေပါက္တံခါးကိုျပန္ဖြင့္လိုက္ၿပီး မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏မ်က္စိထဲတြင္ လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္ႏွစ္က ျမင္ကြင္းတစ္ခုကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့သည္။

…
ဦးသကၠသည္ ထိပ္တန္းသိုင္းပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ သိုင္းေလာက၌ ဆယ္ႏွစ္လုံးလုံး က်က္စားလာခဲ့သည္။ ဆယ္ႏွစ္လုံးလုံးလည္းသူ၏ နာမည္သည္ လၽွမ္းလၽွမ္းေတာက္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေက်ာ္ၾကားလာသည္ကို ဦးသကၠကလုံးဝမလိုလားပါ။ သိုင္းေလာက၌ေက်ာ္ၾကားမႈမ်ားလာလၽွင္ ရန္ၿငိဳးရန္စမ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသည္ဟု သူယုံၾကည္ထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္သူသည္ သိုင္းေလာကကို လုံးဝစြန႔္လႊတ္၍ ေဆးဝါးမ်ားေဖာ္စပ္သည့္ပညာကိုလိုက္စားခဲ့ေလသည္။
ဦးသကၠသည္ ေတာင္ေပၚတြင္တဲတစ္လုံးေဆာက္၍ ေဆးဝါးမ်ားရွာႀကံကာေဖာ္စပ္ၿပီး ေရာင္းခ်စားေသာက္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ ဦးသကၠ ေတာင္ေပၚမွဆင္းလာစဥ္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုေပၚ၌ ရပ္တန႔္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ဦးသကၠက ထိုမိန္းကေလးကို အကဲခတ္ၾကည့္ရႈေနေသာ္လည္း ယင္းမိန္းကေလးက သူ႔အား မျမင္ပါ။ သူမသည္ ပါးစပ္က တစ္စုံတစ္ခုကို ေရရြတ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ နက္ရွိုင္းေသာေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသို႔ ခုန္ခ်လိုက္ေလသည္။
မိန္းကေလး၏ အႀကံမေအာင္ျမင္ပါ။ ဦးသကၠသည္ မိန္းကေလး၏လက္ေမာင္းကို အမိအရဖမ္းဆြဲထားလိုက္ေလသည္။ မိန္းကေလးသည္ ဦးသကၠကို ႐ုတ္တရက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ငိုရွိုက္ေလေတာ့သည္။ ဦးသကၠသည္ မိန္းကေလးငိုယိုေနသည္ကိုလုံးဝမတားပါ။
” ငိုလိုက္ ….. ဝေအာင္ငိုခ်လိုက္ ”
ဦးသကၠက ထိုကဲ့့သို႔ေျပာ၍ မိန္းကေလး၏အေျခအေနကိုေစာင့္ၾကည့္ေနေပသည္။ အတန္ၾကာေတာ့ မိန္းကေလးသည္ အငိုရပ္သြားၿပီး ဦးသကၠကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
” ကၽြန္မေသခ်င္တာကို ဘဘကဘာလို႔တားရတာလဲ။ ”
ဦးသကၠက ေခါင္းခါရမ္းလိုက္သည္။
”မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ လူ႔ဘဝဆိုတာ အင္မတန္ရခဲတယ္။ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသခ်င္ရတာလဲ။”
မိန္းကေလးသည္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားေလသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ နာၾကည္းမႈ ၊ ေၾကကြဲမႈ ၊ ဝမ္းနည္းမႈ အရိပ္အေယာင္မ်ားက အျပည့္ရွိေနသည္။
” လာ……….. မိန္းကေလး ဘဘနဲ႔လိုက္ခဲ့။ ”
ဦးသကၠက ေခ်ာ့ေမာ့၍ ေခၚလိုက္သည္။ မိန္းကေလးကေခါင္းခါယမ္းလိုက္၏။
” ဟင့္အင္း …. ကၽြန္မ မလိုက္ဘူး၊ ကၽြန္မဘဝဟာ လူ႔ေလာကမွာေနဖို႔လည္းမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ”
” အေကာင္းနဲ႔အဆိုးဆိုတာ ဒြန္တြဲေနတာပါ။ ခုမေကာင္းေပမယ့္ တစ္ေန႔ေကာင္းလာမွာေပါ့ မိန္းကေလးရယ္။”
မိန္းကေလးက မဲ့ျပဳံး ျပဳံးလိုက္ေလသည္။ ဦးသကၠသည္ မိန္းကေလးကိုေသခ်ာစြာအကဲခတ္ၾကည့္မိသည္။ သူမ၏အသက္မွာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာရွိဦးမည္ဟုခန႔္မွန္းရသည္။ ႐ုပ္ရည္မွာေခ်ာေမာေျပျပစ္မႈရွိသည္။ စင္ေရာ္ေတာင္မ်က္ခုံး ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ ၊ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးျဖစ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးမွာ ယခုအခါ စိတ္ဆင္းရဲ ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲ ဒဏ္ေၾကာင့္ ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည္။ သိုင္းဝတ္စုံေအာက္က မို႔ေမာက္ေသာရင္ႏွစ္မႊာ ႏွင့္ စြင့္ကားေသာတင္သားမ်ားကိုျမင္ရသည္။
ဦးသကၠသည္ မိန္းကေလးကိုၾကည့္၍ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္နည္းႏွင့္မဆို ထိုမိန္းကေလး၏ အသက္ကိုေတာ့ ကယ္ဆယ္ထားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟုလည္းစိတ္ထဲမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလိုက္ေတာ့သည္။
”သမီးနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
”ကလ်ာ ပါဘဘ”
”ဘယ္မွာေနလဲ”
ကလ်ာသည္ ဦးသကၠကို အတန္ၾကာေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ
”ကၽြန္မ ရွမ္းျပည္နယ္ကပါ”
ဦးသကၠ၏ မ်က္ခုံးႏွစ္ခုက အေပၚသို႔ျမင့္တက္သြားသည္။
”အို….. ရွမ္းျပည္နယ္ ဆိုတာ အေဝးႀကီးပဲ ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီကိုေရာက္လာရတာလဲ။ ”
ကလ်ာဆက္၍ ငိုျပန္သည္။ ဦးသကၠသည္သူမစိတ္ဆင္းရဲမည္စိုး၍ ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ့ေပ။
”ကဲ …. ကလ်ာ … အဘနဲ႔လိုက္ခဲ့ ၊ တစ္ေန႔သမီးဘဝေပ်ာ္သြားမွာပါ။”
”ဘဘက မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ ကလား။”
ဦးသကၠကျပဳံး၍ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္ေလသည္။
”ဘဘက မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ကမဟုတ္ပါဘူး၊ ဟိုးေတာင္ေပၚမွာတစ္ေယာက္ထဲေနတာပါ။”
ကလ်ာသည္ ဦးသကၠကို အတန္ၾကာေအာင္ေငးစိုက္ၾကည့္၏။ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနေသာ အဘိုးအို ဦးသကၠကို မယုံ၍ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူမစိတ္ထဲတြင္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကိုမွ မဆက္ဆံခ်င္ေတာ့သည့္ အသြင္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။
”ဘာလဲ ………. သမီီးကအဘကိုမယုံလို႔လား။”
” ဘဘကသိုင္းပညာရွင္တစ္ေယာက္လား ”
ဦးသကၠ က ျပဳံးလိုက္ေလသည္။
” ဘဘက သိုင္းပညာရွင္တစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မလိုက္ခဲ့မယ္။ ”
”ဟင္ …. ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ”
ဦးသကၠ တအံ့တၾသျဖစ္သြားသလို ျပန္ေမးလိုက္၏။
” ကၽြန္မ သိုုင္းပညာသင္ခ်င္လို႔ ”
ဦးသကၠသည္ ကလ်ာ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္အတြက္ သိုင္းပညာကိုသင္ၾကားေပးရသည္။ ပထမေတာ့ အေျခခံေလာက္သာသင္ေပးမည္ဟု စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ကလ်ာကိုယ္တိုင္က လက္စားေခ်ရန္စိတ္အားထက္သန္ေသာေၾကာင့္ အကုန္အစင္ပင္သင္ၾကားေပးလိုက္သည္။ မိမိတတ္ကၽြမ္းခဲ့ေသာ သိုင္းပညာမ်ားသာမက အသစ္တီထြင္ထားေသာသိုင္းကြက္ဆန္းမ်ားကိုပါသင္ၾကားေပးလိုက္သည္။
ယင္းကဲ့သို႔သင္ၾကားေပးေနရင္းမွ သူမ၏ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားကိုေမးျမန္းေသာ္လည္း ကလ်ာသည္ ယေန႔ထက္တိုင္ ဦးသကၠအား မေျပာျပပါေပ။ ဦးသကၠအေနႏွင့္ တိတိက်က်သိထားသည္မွာ ကလ်ာသည္ ေယာက္်ားမ်ားကို အေတာ္နာၾကည္းေနပုံရသည္။
ကလ်ာသည္တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုျပန္လည္လက္စားေခ်လိမ့္မည္ဟုလည္းထင္မွတ္ေနသည္။ ထိုတစ္စုံတစ္ေယာက္သည္လည္း ေယာက်္ားျဖစ္ရမည္ဟု ဦးသကၠက ထင္ထား၏။
ကလ်ာအား မိမိသိုင္းပညာသင္ၾကားေပးမိသည္မွာ အမွားတစ္ခုကိုျပဳလုပ္မိၿပီလား ဟုလည္းဦးသကၠေတြးေတာေနမိသည္။ မိုးသည္ သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းေနဆဲပင္ရွိေနသည္။ ဦးသကၠသည္ သူ၏အေတြးမ်ားကို ရပ္တန႔္လိုက္၏။
ကလ်ာသည္ ဦးသကၠ၏ သုက္ရည္မ်ားႏွင့္ ေပက်ံေနေသာ အဖုတ္ကိုေဆးေၾကာသုတ္သင္ရင္းေတြးေတာေနမိသည္။ မိမိသည္ ေယာက္်ားမ်ားကို အနာႀကီး နာက်ည္းေနသူျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားမ်ားသည္ သူတို႔ ဆႏၵျပည့္ဝဖို႔သာေရွ႕တန္းတင္ထားသည္ဟုေတြးမိသည္။ ယခုလည္းၾကည့္ ဦးသကၠသည္ မိမိအသက္ကိုကယ္ဆယ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ စားဝတ္ေနေရးတင္မက သူတတ္ကၽြမ္းထားေသာ သိုင္းပညာမ်ားကိုလည္းမခၽြင္းမခ်န္သင္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ခႏၵာကိုယ္အေသြးအသားကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ေနရသည္။ သူမျငင္းပယ္မည္ဆိုလၽွင္ ျငင္းပယ္နို္င္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္တိုင္ကပင္ လိုလိုခ်င္ခ်င္ႏွင့္ ဦးသကၠ၏ အသုံးေတာ္ခံေနမိျခင္းကို ေတြးေတာလို႔မရေပ။
အေတြးစမ်ားက ဦးသကၠသူမကို ပထမဆုံးလာေရာက္ ကာမစပ္ယွက္ေသာအခ်ိန္သို႔ေရာက္ရွိသြားေလသည္။

အခန္း ( ၂ )
ဦးသကၠႏွင့္ ပထမဆုံးအႀကိမ္

ေရာက္လာတာ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ သူမေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္လာသည့္အခ်ိန္တြင္
ဦးသကၠ၏ မ်က္လုံးမ်ားက သူမရင္သားတစ္ဝိုက္တြင္ရစ္ဝဲေနတာ သတိထားမိသည္။
နံနက္ခင္းသိုင္းသင္တုန္းကလဲ ဓားကြက္ေတြကို အနီးကပ္ျပရင္း သူမတင္ပါးသို႔ ဦးသကၠ၏ေပါင္ၾကားမွ
အေခ်ာင္းႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလာလာေထာက္မိတာကို သိသည္။ကလ်ာလည္း ေက်းဇူးရွင္ဆိုေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲ
မသိခ်င္ေယာင္ပင္ေဆာင္ထားမိသည္။ သိုင္းေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ေတာထဲရွိ
စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲတြင္တစ္ေယာက္ထဲ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ပင္ေရခ်ိဳးမိသည္။ တစ္မနက္လုံးသိုင္းေလ့က်င့္ရတာပင္ပန္းလွသည္။
ကလ်ာ တို႔ လိုျဖဴျဖဴႏုႏုမိန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေသာ လူသတ္သိုင္းပညာကိုေလ့က်င့္ရသည္မွာ မလြယ္ကူလွေပ။
သို႔ရာတြင္ ရန္သူေတာ္မ်ားကို လက္စားေျခလိုေသာေၾကာင့္သာ မဆုတ္မနစ္သင္ၾကားေနျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္မနက္လုံးပင္ပန္းခဲ့ သမၽွ စမ္းေရ ေအးေအးေၾကာင့္လန္းဆန္းသြားသည္။
ေရခ်ိဳးရင္း ရင္သားႏွစ္မႊာ ကိုပြတ္သတ္ကာေဆးေၾကာသည္။ ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သတ္ ရင္း ေအးေအးေဆးေဆးခ်ိဳးမိသည္။ ေတာႀကီးမ်က္မည္းအတြင္းမွ စမ္းေခ်ာင္းေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေခ်ာင္းၾကည့္မည့္လူရွိမွာကိုမပူရေပ။
ထို႔ေနာက္ ထဘီကိုေပါင္ရင္းထိဆြဲတင္ၿပီး ဝင္းမြတ္ေနေသာေပါင္တန္မ်ားကို ပြတ္သတ္ကာေရခ်ိဳးသည္။

ထို႔ေနာက္ေပါင္ရင္းကိုလက္တစ္ဖက္က ပြတ္သတ္ရင္းအဖုတ္ကေလးကို ပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာသည္။
အဖုတ္ကိုပြတ္ရင္း မိမိ၏ အပ်ိဳဘဝေလး လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ညစ္ႏြမ္းခဲ့တာကိုျပန္ေတြးမိသည္။
ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးမိပါက လူသတ္ခ်င္စိတ္မ်ားေပၚလာေသာေၾကာင့္ အေတြးစမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ကမ္းေပၚသို႔တက္ကာ ေရစိုထမိန္ကို ေျခရင္းထိပုံခ်ၿပီး ေရလဲထမိန္ႏွင့္လဲလိုက္သည္။
ျဖဴေဖြးဝင္းမြတ္ကာ ျပည့္တင္းေနေသာ ရင္ႏွစ္မႊာ ၊ မို႔ေဖာင္းေနေသာ အဖုတ္အိအိေလးႏွင့္
စင္း၍သြယ္လၽွေနေသာ ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္းတို႔ ၏အလွသည္ေပၚသြားသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္၏ ေနာက္ကြယ္၌ လူတစ္ေယာက္ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ရႈေနေၾကာင္းကိုေတာ့ ကလ်ာ တစ္ေယာက္မရိပ္မိခဲ့ပါေပ။ ထိုေခ်ာင္းေျမာင္းေနေသာသူသည္ မည္သူနည္း။
ေတာႀကီးမ်က္မည္းအတြင္းတြင္ လူႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေသာေၾကာင့္ ကလ်ာ ကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေနသူသည္ ဦးသကၠသာျဖစ္ရမည္ျဖစ္သည္။

ေရခ်ိဳးၿပီးျပန္လာေတာ့ ကလ်ာတစ္ေယာက္အခန္းထဲဝင္ကာ ေရမ်ားကိုေျပာင္စင္ေအာင္သုတ္ၿပီး ေသတၱာ ထဲမွ အဝတ္အစားမ်ားကို ထုတ္ေနစဥ္ လူတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ႐ုတ္တစ္ရက္ ဝင္လာသည္။ ကလ်ာ ထမိန္ရင္လ်ားအေပၚဘက္မွ ေပၚေနေသာ ရင္ဘတ္ပိုင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကြယ္ရင္းဝင္လာေသာ သူကို ၾကည့္လိုက္သည္။
”ဟင္ …….. ဘဘ … ”
”အထဲကိုဘာလာလုပ္တာလဲ။”
”သမီးရယ္ ဘဘ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘဘကိုခြင့္လႊတ္ပါေတာ့။”
စကားလဲဆုံးေရာ မဆိုင္းမတြပင္ ကလ်ာအနားေရာက္လာၿပီး ေသြးေၾကာပိတ္လိုက္သည္။
ကလ်ာတစ္ကိုယ္လုံးလႈပ္လို႔မရေတာ့ပဲ ထိုင္လ်က္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္သြားသည္။
ဦးသကၠသည္ ကလ်ာ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို အနီးရွိကုတင္ေပၚသို႔ ခ်ီမ ကာေခၚေဆာင္သြားသည္။ ကလ်ာသည္ေသြးေၾကာပိတ္ခံထားရသျဖင့္ မည္သည့္စကားမၽွ ပင္မဆိုနိုင္ပဲ ဦးသကၠေခၚေဆာင္ရာကုတင္ေပၚသို႔ ပုံ႔ပုံ႔ေလးပါသြားသည္။ ကုတင္ေပၚသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဦးသကၠသည္ စကားေျပာနိုင္ေသာ ေသြးေၾကာကြက္ ႏွင့္ ခႏၵာကိုယ္အေပၚပိုင္းေသြးေၾကာကြက္ တို႔ကိုပိတ္ထားၿပီး ေအာက္ပိုင္းကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္လႈပ္ရွားနိုင္ေအာင္ ေသြးေၾကာဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေပါင္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲကားလိုက္ၿပီး ျပဴကားထြက္လာေသာ အဖုတ္အိအိေလးကိုေခါင္းအပ္ကာ နမ္းေတာ့သည္။ အဖုတ္ေလးမွ ယခုမွ ေရခ်ိဳးသန႔္စင္စားသျဖင့္ ေမႊးႀကိဳင္သန႔္ျပန႔္ေနသည္။ ဦးသကၠသည္ နမ္းရင္း အရွိန္ရလာၿပီး အဖုတ္တစ္ခုလုံးကိုေနရာလပ္မက်န္ေအာင္သူ၏လၽွာၾကမ္းႀကီးျဖင့္သိမ္း၍ယက္ေတာ့သည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား မ်ားကိုလည္းသူ႔ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ သၾကားလုံးစုတ္သလို ဆြဲဆြဲစုတ္သည္။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ေသြးေၾကာပိတ္ခံထားရလို႔သာေတာ္ေတာ့သည္။ ေသြးေၾကာပိတ္မခံထားရပါက ေကာင္းလြန္း၍ အခုခ်က္ခ်င္းနာနာတက္လိုးပါေတာ့လို႔ေျပာမိေလာက္သည္။ထိုသို႔ေျပာမိပါက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အရွက္လုံးလုံးကြဲေတာ့မည္။ မိမိအေပၚ သိုင္းလဲသင္ေပး ၊ ထမင္းလည္းေကၽြး ၊ ေနစရာလည္းေပးေသာ သူတစ္ေယာက္က တဏွာႀကီးေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟုထင္သြားမည္ကို္မခံလိုေပ။ အဖုတ္ယက္ယုံႏွင့္ပင္ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်ီေတာင္ၿပီးသြားသည္။ လူလည္းေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲက်န္ေတာ့သည္။ အဖုတ္တစ္ခုလုံးလည္းအေရေတြျဖင့္ရႊဲနစ္ေနသည္။ ဦးသကၠသည္ သူ၏လီးႀကီးကိုတံေတြးအနည္းငယ္ဆြတ္လိုက္ၿပီး အရည္ေတြရႊဲကာ ေဖာင္းအိေနေသာ ကလ်ာ၏ ေစာက္ဖုတ္ငယ္ငယ္ေလးထဲသို႔ ဒစ္ျမဳပ္႐ုံထိုးသြင္းလိုက္သည္။ အရည္ေတြရႊဲေနေသာေၾကာင့္သာေတာ္ေတာ့သည္။ တစ္ညသာအလိုးခံဖူးေသာ ကလ်ာသည္ ကာမဆက္ဆံျခင္းမျပဳသည္မွာ လပိုင္းခန႔္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ အဖုတ္ေလးမွာ က်ဥ္းေျမာင္းကာေနသည္။ ဦးသကၠသည္ ဒစ္ေခါင္းျမဳပ္႐ုံသာ သြင္းရေသးေသာ္လည္း တင္းၾကပ္ေသာခံစားမႈႏွင့္ ႏူးညံ့ေသာအထိအေတြ႕တို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ ခါးကိုေကာ့ကာ အဖုတ္ေလးထဲသို႔ လီးႀကီးကို တစ္ဆုံးထည့္လိုက္သည္။
‘ႁဗြတ္…. ” အဖုတ္က တင္းၾကပ္လွေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္အားထည့္ ကာဖိသြင္းလိုက္ရသည္။
”အား… ” ကလ်ာ စိတ္ထဲမွေအာ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အျပင္မွာ ေသြးေၾကာပိတ္ခံထားရေသာေၾကာင့္ အသံမထြက္နိုင္ပါေပ။ ကလ်ာအဖုတ္ထဲမွာ တင္းၾကပ္ကာျပည့္ႏွက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ လီးႀကီးက အဖုတ္နံရံတစ္ခုလုံးကို ထိထိမိမိပြတ္တိုက္သြားေသာေၾကာင့္အရသာရွိလွသည္။ ဦးသကၠ အဖုတ္ယက္ေပးစဥ္ကတည္းက ႏွစ္ခ်ီၿပီးခဲ့ေသာ္လည္း အဖုတ္ထဲက ယားေနသည္။ ယခုလို တိတိက်က်ေစာက္ဖုတ္နံရံတစ္ခုလုံးကိုပြတ္ဆြဲခံရေသာအခါ အေတာ္ေလးပင္အယားေျပသြားၿပီး ခံလို႔ေကာင္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္မွမသိမသာ ဖင္ကိုေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။ ဦးသကၠလည္း အားေဆးအရွိန္နဲ႔ ကလ်ာအဖုတ္ေလးကို အားရပါးရပင္လိုးေဆာ္ေနသည္။ ကလ်ာ့ထံမွ ျငင္းဆန္ေသာအမူအယာတို႔ကိုမေတြ႕ရေတာ့ေပ။ထို႔ျပင္ ေအာက္မွတင္ပါးကိုပင့္ပင့္တင္ေပးေသာေၾကာင့္ ကလ်ာမ႐ုန္းေတာ့ဟုယူဆၿပီး ေသြးေၾကာဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကလ်ာကို ကုတင္ေစာင္းမွာေလးဘက္ကုန္းခိုင္းလိုက္သည္။ စြင့္ကားျဖဴေဖြးေသာ တင္ပါးႀကီးႏွစ္လုံးကိုၾကည့္ရင္း အားရပါးရေဆာင့္သည္။ အဖုတ္ထဲမွ ညႇစ္ညႇစ္ပိုမိုညႇစ္ဆြဲလာေသာ ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကလ်ာအၿပီးႏွင့္ၿပိဳင္တူျဖစ္ေစရန္ စိတ္ကိုႏွစ္ၿပီး ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ကလ်ာ့ထံမွ ” အား….. ရႉး…………. ” ဟူေသာ ေအာ္သံရွည္ႏွင့္အတူ အဖုတ္ကေလးထဲသို႔ လီးကို အဆုံးထိထိုးႏွစ္ကာ အႏွစ္ႏွစ္အလလကေအာင္းထားေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္းထည့္လိုက္ေလသည္။
…

အခန္း ( ၃)
ေက်ာင္းေတာ္ကရန္စ

ခိုင္းထားေသာ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚမွ ဆင္းကာ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ သြားေသာကလ်ာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မလာေပ။ ဦးသကၠတစ္ေယာက္ သူ႔တပည့္မအေပၚ စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္မိသည္။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ညေနေစာင္းမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဦးသကၠသည္ ကလ်ာ ျပန္ေရာက္ေရာက္ေသာ အခါ ဘာမွမေျပာေသးပဲ ေရခ်ိဳးကာ ကိုယ္လက္သန႔္စင္သည္ကိုေစာင့္ဆိုင္းသည္။ အတန္ၾကာေသာအခါ ကလ်ာတစ္ေယာက္ေရခ်ိဳးရာမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။
”ကလ်ာ”
”လာၿပီဘဘ”
ကလ်ာသည္အဝတ္အစားလဲၿပီး အခန္းထဲမွျပန္ထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးသကၠ၏ ေရွ႕တြင္ရိုရိုေသေသထိုင္လိုက္သည္။ ဦးသကၠသည္ ကလ်ာကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး
”ကလ်ာ”
”ရွင္ ”
”နင္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ရန္ျဖစ္လာျပန္ၿပီလား။”
”ငါထင္တာမမွားဘူးဆိုရင္နင္က်ားနက္စံအိမ္ကလူေတြနဲ႔ရန္ျဖစ္လာၿပီထင္တယ္။”
” ဟုတ္တယ္ ဘဘ ”
” ဘာျဖစ္လို႔သူတို႔နဲ႔ ရန္ညႇိုးရန္စျဖစ္ေအာင္လုပ္တာလဲ။ က်ားနက္စံအိမ္ကလူေတြအေၾကာင္းနင္မသိဘူးလား။”
” ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္ဘဘ သူတို႔ က ကၽြန္မကိုအရက္ဆိုင္ထဲမွာ ရိသဲ့သဲ့လုပ္လို႔ ”
”အဲဒါနဲ႔ နင္သူတို႔ကိုအေသသတ္ခဲ့တယ္ေပါ့။”
”ဟုတ္ကဲ့”
ဦးသကၠသည္ေခါင္းကိုခါယမ္း၍သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်လိုက္သည္။
”က်ားနက္စံအိမ္အေၾကာင္းနင္ဘာသိလို႔လဲ။”
ကလ်ာသည္ ဦးသကၠ၏အေမးကိုျပန္မေျဖပဲ အံကိုသာတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။
ဦးသကၠသည္ စဥ္းစားရင္းမွ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရသလို ကလ်ာအားဆတ္ခနဲၾကည့္၍ ….
”နင္အရင္က က်ားနက္စံအိမ္နဲ႔ တစ္ခုခုပတ္သက္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။”
ကလ်ာသည္အံကိုႀကိတ္ျမဲႀကိတ္ထားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ဦးသကၠသည္ ကလ်ာ အငိုရပ္သည္အထိ ေစာင့္ဆိုင္းေန၏။
”နင္ငါ့ဆီကိုေရာက္တာ ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ၿပီေနာ္။ ”
ကလ်ာကေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္၏။
“နင္လိုခ်င္တဲ့သိုင္းပညာကိုလည္း ဘဘကသင္ေပးခဲ့တယ္မဟုတ္လား။”
“ဟုတ္ပါတယ္။”
“ဒါေပမဲ့ နင္သိထားဖို႔က သိုင္းပညာနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္မႀကီးနဲ႔ ၊ သိုင္းပညာဆိုတာတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးမတူသလို ထက္ျမက္မႈကလည္းအင္မတန္ကြာျခားတယ္။”
ဦးသကၠက ေျပာေနရင္းမွကလ်ာကိုတစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ကလ်ာသည္ေခါင္းငုံ႔ၿပီး နားေထာင္ေန၏။
“ငါဆိုလိုတာက သိုင္းပညာဘယ္ေလာက္ပဲေတာ္တဲ့လူျဖစ္ျဖစ္ခဏပဲေက်ာ္ၾကားတယ္။အခ်ိန္က်ရင္သူ႔ကိုနိုင္တဲ့လူေပၚလာမွာပဲ။ “
”ဟုတ္ကဲ့ ဘဘေျပာတာသေဘာေပါက္ပါတယ္။”
“အခုနင္ က်ားနက္ေဂဟာကလူကို သတ္မိခဲ့တာ က်ားနက္ေဂဟာ သခင္ ရာဇာကို စိန္ေခၚလိုက္တာ နဲ႔အတူတူပဲ။ “
ကလ်ာသည္ ဦးသကၠကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာ၌ ခံျပင္းမႈမ်ားက ျပည့္ႏွက္ေန၏။ ကလ်ာ၏မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို ၾကည့္၍ သူမရင္ထဲ၌ခံစားမႈမ်ားကို ဦးသကၠက တစ္စိတ္တစ္ေဒသခံစားမိသည္။
“က်ားနက္ေဂဟာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘဘကိုေျပာျပပါလား။”
ကလ်ာသည္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ စဥ္းစားေနသည္။ ထိုသို႔ စဥ္းစားလိုက္တိုင္းသူမမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေဒါသအရိပ္အေရာင္မ်ားက ဖုံးလႊမ္းသြားတတ္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ဘဘကိုေျပာျပပါ့မယ္။”

…

အခန္း ၄
သူစိမ္း

ဦးေကာင္းသာ ဆိုလၽွင္ ရွမ္းျပည္နယ္၌လူတိုင္းသိသည္။ သူသည္ နယ္စားႀကီး၏ အႀကံေပး စာေပပညာရွင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကဗ်ာမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ားကိုေကာင္းစြာေရးသားၿပီးနာမည္ေက်ာ္ၾကားေနသူျဖစ္သည္။
ဦးေကာင္းသာတြင္ သမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္သားေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ၏သားႏွင့္သမီးကိုလည္း သူကဲ့သို႔ပင္ အႏုပညာစာေပသမားျဖစ္ေစခ်င္သည္မွာသူ၏ ဆႏၵျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ ဦးေကာင္းသာ၏ ေနအိမ္သို႔ မေမၽွာ္လင့္ေသာ ဧည့္သည္တစ္စုေရာက္ရွိလာသည္။
မင္းညီမင္းသားဟန္ပန္ႏွင့္ခန႔္ခန႔္ညားညားေရာက္ရွိလာေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားကို ဦးေကာင္းသာ ကေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဧည့္ခံသည္။
ထိုသို႔ အေႁခြအရံမ်ားစြာႏွင့္ေရာက္ရွိလာသူမွာ က်ားနက္ေဂဟာသခင္ျဖစ္သူ ရာဇာပင္ျဖစ္သည္။
ရာဇာသည္ ဦးေကာင္းသာကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေကာင္းသာ၏ မိသားစုမ်ားကိုပါတစ္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဦးေကာင္းသာက ရိုးရိုးသားသားပင္မိတ္ဆက္လိုက္သည္။
” ဒါက က်ဳပ္ဇနီးပါ ။ ”
ရာဇာက ေခါင္းညိမ့္ျပ၍ အပ်ိဳမေလးကလ်ာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကလ်ာအနီးတြင္ ငါးႏွစ္သားအရြယ္ မင္းခန႔္ ရပ္ေနသည္။
” ဒါကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ့ သမီးနဲ႔သားပါပဲ။ ”
” ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ” ရာဇာကေျပာၿပီး ကုလားထိုင္တစ္လုံးတြင္အက်အနပင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
” လာတဲ့ ကိစၥေလးသိပါရေစ။ ”
ဦးေကာင္းသာ ကေလးေလးစားစားပင္ေမးလိုက္သည္။
”ခင္ဗ်ားနာမည္ ေကာင္းသာေနာ္။”
” ဟုတ္ပါတယ္။”
” ခင္ဗ်ားမွာ ေက်ာ္သာဆိုတဲ့ အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေနာ္။ ”
ေက်ာ္သာဆိုေသာနာမည္ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေကာင္းသာတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
ရာဇာက ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ၿပီး
” က်ဳပ္သိတယ္ ။ ေနာက္ထပ္က်ဳပ္သိထားတာတစ္ခုက သူ မေသခင္ ခင္ဗ်ားကိုေပးသြားတဲ့ပစၥည္းပဲ။ ”
” ဘာပစၥည္းပါလိမ့္။ က်ဳပ္လဲဘာမွမသိရပါလား။ ”
ရာဇာသည္ ဦးေကာင္းသာကို စူးရွေသာမ်က္လုံးအစုံျဖင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အိတ္ႀကီးတစ္အိတ္ကို ဦးေကာင္းသာေရွ႕တြင္ပစ္ခ်လိုက္သည္။
” ဒီအိတ္ထဲမွာပါတဲ့ ေငြေတြဟာခင္ဗ်ားတို႔ မိသားစုတစ္သက္လုံးထိုင္စားလို႔ရတယ္။ က်ဳပ္ကို ဦးေက်ာ္သာေပးသြားတဲ့ အိပ္မက္နတ္သိုင္းက်မ္းထုတ္ေပးပါ။ ”
” ဘာအိပ္မက္သိုင္းက်မ္းလဲ က်ဳပ္ဆီမွာလဲဘာမွမရွိပါလား။ ”
” ရတယ္ေလ ။ က်ဳပ္က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတာင္းတာကိုခင္ဗ်ားကမေပးခ်င္ဘူးဆိုရင္။”
” လာၾကစမ္း။ ဟိုေကာင္မေလးကိုဖမ္းခ်ဳပ္ခဲ့ ။ ”
”ဟုတ္ကဲ့ ”
” ဒီမွာ ဦးေကာင္းသာ က်ဳပ္ေတာင္းတဲ့သိုင္းက်မ္းစာအုပ္ကိုယူခဲ့ၿပီး ခင္ဗ်ားသမီးကိုက်ဳပ္စံအိမ္မွာ လာေရြးပါ။
သုံးရက္ေက်ာ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားသမီးအတြက္က်ဳပ္အဆိုးမဆိုနဲ႔။ ”
…

 အခန္း ၅
                               စြန႔္လႊတ္ခဲ့ရေသာ အပ်ိဳစင္ဘဝေလး

            ေတာင္သုံးလုံးၿမိဳ႕၏ က်ားနက္ေဂဟာသည္ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွေပသည္။ အဆင့္ျမင့္ေသာသိုင္းပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးေနသည့္

ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတစ္ခုဆိုလၽွင္လည္းမမွားေပ။
ကလ်ာမွာမူ ေဂဟာႀကီးအတြင္းရွိ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အခန္းတစ္ခုအတြင္းမွ ေလာကငရဲကိုခံစားေနရေပသည္။ ထိုအခန္းက်ဥ္းထဲ၌ သူမအား ပိတ္ေလွာင္ထားသည္မွာ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။
သုံးရက္ျပည့္ေသာအခ်ိန္တြင္မွ သိုင္းက်မ္းကိုလာေရာက္မေပးခဲ့ေသာ္ သူမဘဝသည္မေတြးဝင့္စရာပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ေတြးေနစဥ္ အခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး လူတစ္စုအခန္းထဲသို႔ေရာက္ရွိလာေလသည္။ က်ားနက္ေဂဟာ သခင္ ရာဇာႏွင့္ လက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ အပါအဝင္ သိုင္းသမားငါးေယာက္ခန႔္ပင္ျဖစ္သည္။ ရာဇာက ေျပာသည္။ ဒီမွာမိန္းကေလး မင္းကိုငါလက္ဖ်ားနဲ႔မတို႔ေသးဘူး။ အဲ… သိုင္းက်မ္းပါလာရင္ေပါ့ ။ သိုင္းက်မ္းမရရင္ေတာ့ မင္းရဲ့ အပ်ိဳစင္ဘဝကို လက္လႊတ္ရမဲ့အျပင္ အသက္ခ်မ္းသာရာရဖို႔လဲ မစဥ္းစားနဲ႔ ။ မင္းအေဖသိုင္းက်မ္းယူလာပါေစလို႔သာဆုေတာင္းပါ။ ကလ်ာရဲ့ ေမးေစ့ကို ဆြဲေမာ့ရင္း ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကို လက္နဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ရင္းေျပာသြားျခင္းျဖစ္သည္။
အခ်ိန္တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆုံးလာသည္။ အခ်ိန္သည္ ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ရသူတို႔အတြက္ ကုန္လြယ္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနသူအတြက္မူ လြန္စြာၾကာျမင့္သည္ဟုခံစားရျမဲျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ကလ်ာသည္လည္း အခန္းက်ဥ္းထဲတြင္ေနရင္း ေသရမည့္အခ်ိန္ကို အခ်ိန္ကုန္ခဲစြာေစာင့္ေမၽွာ္ေနရသည္။ ခ်က္ခ်င္းေသရမည္ဆိုလၽွင္ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ဤမၽွစိိတ္ဆင္းရဲမည္မဟုတ္ေပ။ က်ားနက္ေဂဟာသခင္ ရာဇာ သည္ ကလ်ာဆီေရာက္လာတိုင္း ကလ်ာ၏ ျပည့္ၿဖိဳးလွေသာရင္သားႀကီးမ်ားႏွင့္စြင့္ကားလွေသာတင္သားမ်ားကို ရမက္လႊမ္းေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္အျမဲလိုလိုၾကည့္သြားေလ့ရွိသည္။ ထိုသို႔အၾကည့္မ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ မိမိကိုရက္စက္စြာဖ်က္ဆီးမည္ကို သိရွိေသာေၾကာင့္ ကလ်ာပိုမိုေၾကာက္လန႔္ျခင္းျဖစ္သည္။
သုံးရက္ေျမာက္ေန႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ…..
ဂ်ိန္း….
အခန္းတံခါးပြင့္သြား၏။ ရာဇာ၏ အေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ကလ်ာကိုဆြဲေခၚကာ အိပ္ခန္းတစ္ခုထဲသို႔ဆြဲေခၚသြားသည္။
အခန္းထဲတြင္ ႀကီးမားေသာ ကုတင္ႀကီးတစ္ခုက ကလ်ာကိုေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ကုတင္ေဘးစားပြဲဝိုင္းတြင္ အရက္ေသာက္ေနေသာ ရာဇာ ကိုေတြ႕သည္။ ရာဇာ၏မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးသည္ အဆီျပန္ၿပီး ရမၼက္ခိုးမ်ားေဝေနသည္။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔ကို လက္ႏွစ္ဖက္ပူးၿပီး ကုတင္ေခါင္းရင္းတိုင္မွာပက္လက္လွန္ ႀကိဳးတုတ္ထားလိုက္ ။ အဝတ္ေတြမခၽြတ္နဲ႔ဦး။ ၿပီးရင္သြားေတာ့။
ရာဇာ၏တပည့္ႏွစ္ေယာက္က တာဝန္ကိုေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ၿပီး အခန္းျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားၾကသည္။ အရက္တစ္အိုးကုန္ေလာက္ေသာအခါ ရာဇာ အရက္ေသာက္ေနရာမွထလာၿပီး ကလ်ာ အနီးသို႔ေရာက္ရွိလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ ေကာ့ေကာ့ေလး ျဖစ္ေနေသာ ကလ်ာကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္သို႔ လွန္ၿပီး ကုတင္ေခါင္းရင္းတန္းႏွင့္ ႀကိဳးတုတ္ထားေသာေၾကာင့္ အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္၏ဖြံ့ထြားစရင္အစုံကို ေကာ့ျပထားသလိုပင္ျဖစ္ေနသည္။ ရာဇာသည္ ကလ်ာထံသို႔ လက္လွမ္းလိုက္ၿပီး အဝတ္မ်ားကို ခၽြတ္သည္။ ကလ်ာသည္ ေၾကာက္ရြံ့လွေသာေၾကာင့္ အသံလုံးဝမထြက္မိေပ။ ရာဇာျပဳသမၽွကိုသာ မ်က္လုံးေလးအဝိုင္းသားႏွင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ အေပၚရင္ပိုင္း အကာအဝတ္ ကၽြတ္သြားေသာအခါ အၾကမ္းပန္းကန္လုံးသာသာမၽွသာရွိေသာ ရင္ႏွစ္မႊာသည္ ေပၚထြက္လာသည္။ ပန္းႏုေရာင္ရဲရဲ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက အတြင္းသို႔အနည္းငယ္ခ်ိဳင့္ဝင္ေနသည္။ ၄င္း၏ေအာက္ဖက္တြင္ ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေအာက္မွ အေမႊးေရးေရးေလးသာ ေပါက္ေသးေသာအပ်ိဳစင္အဖုတ္အသစ္စက္စက္ေလးက လွလြန္းစြာေပၚထြက္လာသည္။ အဖုတ္ႏွႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခ်ပ္က ေစ့ကာေနသည္။ ရာဇာသည္ ကာမရမၼက္ေဇာႀကီးမားသူျဖစ္သည္။ထို႔ျပင္ သူသည္ ခြန္အားႀကီးမားသူပီပီ အၾကမ္းပတမ္းလုပ္တတ္သူျဖစ္၏ ။ ယခုအခ်ိန္တြင္လဲ ကလ်ာ၏ ျဖဴဝင္းကာေသးငယ္ေသာ အဖုတ္လွလွေလးကိုေတြ႕ေသာအခါတြင္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ အဝတ္အစားမ်ားကို အလ်င္အျမန္ဆြဲခၽြတ္ကာ ကုတင္ေပၚသို႔တက္လိုက္သည္။ အပ်ိဳစင္ကေလးကလ်ာသည္ ေယာက်ာ္းတန္ဆာကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသာေၾကာင့္ ရာဇာ၏ လီးႀကီးကိုျမင္ရေသာ အခါလန႔္သြားၿပီး သတိျပန္ဝင္လာသည္။

”ရွင္ လႊတ္ေနာ္ ။ ရွင္ ေခြးက်င့္ေခြးႀကံမႀကံနဲ႔။”

”ေအး ငါက ေခြးမဟုတ္ဘူး ။ က်ားနက္ကြ က်ားနက္ နင့္ကိုက်ားက်င့္က်ားႀကံပဲႀကံမယ္။”

စကားဆုံးေသာ အခါ ရာဇာသည္ ကလ်ာ၏ေပါင္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္လုံးကို ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ဆြဲျဖဲလိုက္ၿပီး အနည္းငယ္သာဟသြားေသာ အဖုတ္ကေလးထဲသို လီးႀကီးကိုမညႇာမတာထိုးသြင္းေတာ့သည္။ နာက်င္လွေသာ ေဝဒနာကို သက္သာလိုသက္သာညား ကလ်ာတစ္ေယာက္ေအာ္ဟစ္ၿငီးျငဴမိသည္။ ကလ်ာ၏ နာနာက်င္က်င္ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေအာ္ဟစ္လိုက္သံက ရာဇာအတြက္ ပိုမိုစိတ္ႂကြလာေစသည္။ လီးကို အေနာက္သို႔အနည္းငယ္ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး အားထည့္ကာ တစ္ခ်က္ထဲ အဆုံးထိထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။
”ႁဗြတ္ … ေဖာက္ …. ”
”အား…. နာတယ္…..။ ”
အပ်ိဳေမွးေပါက္သံႏွင့္အတူ ကလ်ာနာက်င္လြန္းေသာေၾကာင့္ အစြမ္းကုန္ေအာ္ၿငီးမိသည္။ ရာဇာက အဆုံးထိထိုးသြင္းၿပီးေသာအခါ အခ်ိန္မဆြဲပဲျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး နို႔ေလးႏွစ္လုံးကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲကိုင္ကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သားအိမ္ေခါင္းထိေရာက္ေအာင္ ထပ္မံေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။ ႏူးညံ့လွေသာ နို႔ေလးႏွစ္လုံးကိုလက္ၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ဖိညႇစ္ဆြဲကိုင္သည့္အျပင္ အဖုတ္ထဲမွလဲ လြန္စြာနာက်င္လွေသာေၾကာင့္ ကလ်ာမ်က္လုံးေတြျပာေဝလာၿပီးေခါင္းေတြပင္မူးေနာက္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရာဇာက ကလ်ာ၏အပ်ိဳစင္ေသြးမ်ားျဖင့္ေပက်ံေနေသာ လီးႀကီးကို အဖုတ္ေလးထဲမွထုတ္ၿပီး ကလ်ာျမင္ေအာင္ျပသည္။
ဒီမွာၾကည့္ ေကာင္မေလး နင့္အပ်ိဳစင္အဖုတ္ေလးေတြေပေနတဲ့ ငါ့လီးႀကီးဘယ္ေလာက္ လွလဲဆိုတာ။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ လီးႀကီးတစ္ခုလုံးေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ဘယ္လိုမွမဟန္နိုင္ေတာ့ပဲ ေမ့လဲသြားေတာ့သည္။ ရာဇာလည္း ကလ်ာေမ့လဲသြားသည္ကို ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ လီးႀကီးကိုသာ အဖုတ္ထဲထိုးသြင္းကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ေတာ့သည္။ ရာဇာသည္ ကလ်ာေမ့ေျမာေနစဥ္ အဖုတ္ကို သုံးခ်ီ ၊ ပါးစပ္ကိုတစ္ခ်ီလိုးသည္။ ပါးစပ္ကိုလိုးေသာအခါ အာေခါင္ထဲထိေရာက္ေအာင္ပင္မညႇာမတာလိုးသည္။ ထို႔ေနာကအေစာင့္တစ္ေယာက္ကိုေခၚ၍ သူ႔လက္႐ုံးတပည့္ ႏွစ္ေယာက္ကိုသြားေခၚခိုင္းလိုက္သည္။
”သီဟ နဲ႔ သူရ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အာ႐ုံမတက္ခင္အထိ ဒီေကာင္မေလးကိုမင္းတို႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾက။ မိုးမလင္းခင္ သတ္ၿပီးေတာ့ ေသမင္းေတာင္ၾကားမွာ သြားစြန႔္ပစ္လိုက္ေတာ့။”
”ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ။”
သီဟနဲ႔သူရ သည္ ေခါင္းေဆာင္ရာဇာ၏ ခုတင္ႀကီးေပၚတြင္ ေခြေခြေလးလဲေနေသာ ကလ်ာကို သူတို႔အခန္းထဲသို႔ ေပြ႕ခ်ီ၍ေခၚသြားသည္။ ေကာင္မေလး၏အဖုတ္တစ္ဝိုက္တြင္ ေသြးစေလးမ်ားေပက်ံေနသည္။ သီဟ ႏွင့္ သူရတြင္ သီဟ က တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သည္။ သိုင္းလဲပိုေတာ္ေသာေၾကာင့္ ရာဇာ၏ညာလက္႐ုံးျဖစ္သည္။ ရက္လဲရက္စက္သည္။ သူရ က သီဟေလာက္သိုင္းမေတာ္ေပ။ စိတ္ထားလဲမ်ားစြာႏူးညံ့သည္။ သီဟတို႔ ႏွစ္ေယာက္အခန္းထဲသို႔ေရာက္ေသာ အခါ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေသာ သီဟက ကလ်ာကိုအရင္ လိုးသည္။ သူစိတ္တိုင္းက်လုပ္ၿပီးေသာအခါ ကလ်ာကို မိုးမလင္းခင္ အစေဖ်ာက္ရန္ သူရကိုမွာၿပီး သူ၏အိပ္ေဆာင္သို႔ သူျပန္သြားေတာ့သည္။ သူရသည္ သနားေသာေၾကာင့္ ကလ်ာကို မဆက္ဆံေတာ့ပဲ ေပက်ံေနေသာ ေသြးစက္ေလးမ်ားကို အဝတ္ေရစိုျဖင့္သန႔္စင္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကယ္ေဆးကို အနည္းငယ္တိုက္သည္။ သူရသည္အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲကလ်ာကို ျမင္းလွည္းေပၚသို႔တင္ကာ ေသမင္းေတာင္ၾကားသို႔ေခၚသြားသည္။ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ကလ်ာတစ္ေယာက္ သတိရလာသည္။ အင္း … အင္း….
ျမင္းလွည္းေနာက္ခန္းမွ ညီးညဴသံၾကားေသာ အခါ သူရက
”သတိရၿပီလား မိန္းကေလး။”
”ရွင္ဘယ္သူလဲ ။ ကၽြန္မဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ။”
”မင္း ကို အစေဖ်ာက္ဖို႔ ဆရာက ေသမင္းေတာင္ၾကားကို ပို႔ခိုင္းတာ။”
”ကၽြန္မကိုမသတ္ပါနဲ႔ အကိုရယ္ ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။”
ကလ်ာ၏ သနားစဖြယ္ ငိုယိုေတာင္းပန္သံၾကားတြင္ နဂိုအခံကပင္ သနားတတ္ေသာ သူရက လႊတ္ေပးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
”မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ဒီၿမိဳ႕ေပၚကိုျပန္မလာပါနဲ႔။ ေတာထဲမွာပဲဇာတ္ျမဳပ္ၿပီးေနပါ။”
”ဆင္းေတာ့မိန္းကေလး။” သူရသည္ ကလ်ာကို ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းခိုင္းလိုက္ၿပီး ေတာစပ္တြင္ ခ်ေပးကာ ထြက္သြားသည္။ ကလ်ာလည္းေတာထဲသို႔ဝင္ကာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုေပၚမွ ခုန္ခ်ၿပီး မိမိကိုယ္ကိုအဆုံးစီရင္ရန္ ေတြးေနစဥ္ ဦးသကၠႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

 အခန္း (၆) 

                                       သိုင္းေလာကသို႔ဆင္းေတာ့မည္

ကလ်ာသည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ဖြင့္ေျပာၿပီးေသာအခါ ဝမ္းနည္းသြားေသာေၾကာင့္ တရႈံ႔ရႈံ႔ငိုေႂကြးေနသည္။ ဦးသကၠက ငိုေနေသာကလ်ာကို ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ ေခတၱၾကာေသာအခါ ကလ်ာတစ္ေယာက္အငိုတိတ္သြားသည္။ ထိုအခါ ဦးသကၠက ”သမီး …. အခုဆိုရင္ ဘဘဆီေရာက္တာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အတြင္းအား၊ ကိုယ္ေဖာ့ပညာ ၊ သိုင္းပညာေတြမွာလဲ ပညာကုန္သင္ေပးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုလိုေနတာ သိုင္းေလာက အေတြ႕အၾကဳံပဲသမီး။ အဲဒီေတာ့ သမီးအေနနဲ႔ လက္စားမေခ်ခင္ သိုင္းေလာကထဲဆင္းၿပီးေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံရွာပါ။ ဘယ္သိုင္းသမားကိုမဆို အသက္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ေလ်ာ့မတြက္ပါနဲ႔။ အားနည္းသူကိုကူညီပါ။ တရားဥပေဒနဲ႔အညီ ဘယ္အရာမဆို ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားပဲလုပ္ေဆာင္ပါ။ ကိုယ္အင္အားႀကီးတယ္ ၊ သိုင္းေတာ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့လဲ တျခားသူေတြအေပၚမေမာက္မာပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ပါ။ ကဲ အခုပဲသြားေတာ့သမီး။”
ကလ်ာလည္း ဦးသကၠတစ္ေယာက္ ဆိုင္းမဆင့္ဘုံမဆင့္ ယခုလို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သိုင္းေလာကထဲသို႔ ဆင္းခိုင္းမည္ဟုမထင္မိေပ။ အေျပာက်ယ္ေသာ သိုင္းေလာကထဲသို႔ မိန္းကေလးတစ္ဦးတန္မဲ့ ဆင္းရေပဦးမည္။
အေဖ ၊ အေမ ႏွင့္ ေမာင္ေလးတို႔ေရာ အသက္ရွင္ေနေသးလားမသိေပ။ သက္္ျပင္းေမာကို က်ိတ္ခ်ရင္း အထုတ္ကေလးဆြဲကာ ဦးသကၠကို ဂါရဝျပဳၿပီးေတာင္ေပၚမွဆင္းလာခဲ့သည္။

အခန္း(၇)                
              ညႇိုးသူကလဲ့စား

ေတာတန္းေလးတစ္ခုလုံးသာယာလွပေနသည္။ မိုးဦးရာသီမို႔ သစ္ပင္ျမက္ပင္ေလးမ်ားက စိမ္းစိုလွပေနသည္။ ဖားေအာ္သံမ်ားကလည္းေတာလမ္းတစ္ေလ်ာက္ဆူညံေနသည္။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ေတာေတာင္သဘာဝစိမ္းလန္းစိုျပည္မႈမ်ားကို မခံစားနိုင္ေပ။ ရင္ထဲတြင္ႀကီးမားေသာ အာဃာတအစိုင္အခဲႀကီးတစ္ခုရွိေနသည္။ ထိုအမုန္းေႂကြးကိုဆပ္လို႔ မၿပီးေသးသ၍ မည္သည့္အရာကမွ ကလ်ာကိုေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ျပဳလုပ္နိုင္မည္မဟုတ္ဟု ကလ်ာေတြးမိသည္။ ယခုဆိုလၽွင္ ကလ်ာအသက္က ၂၂ႏွစ္ရွိၿပီ။ အသက္၁၆ႏွစ္အရြယ္ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စကတည္းကတိုက္ခတ္ခံခဲ့ရေသာ ဘဝမုန္တိုင္းကို ၆ႏွစ္လုံးလုံးသိုင္းပညာဆည္းပူးျခင္းျဖင့္ ေခ်ဖ်က္ခဲ့သည္။ ဤေသြးေႂကြးကိုျမန္ျမန္ဆပ္လိုက္မွ ျမန္ျမန္နားေအးမည္ဟု စဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ က်ားနက္ေဂဟာသခင္ရာဇာရွိရာ ၿမိဳ႕ဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။ က်ားနက္စံအိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ ညေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီျဖစ္သည္။ ညဉ့္နက္မွ စံအိမ္အတြင္းသို႔တိတ္တဆိတ္ဝင္သည္က ပိုေကာင္းမည္ဟုစဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ စံအိမ္အတြင္းသို႔မဝင္ေသးပဲ အိမ္အနီးရွိ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ခုေပၚသို႔တက္ကာအခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္သည္။
”ဂစ္……”
ညဉ့္ငွက္တစ္ေကာင္၏ ေအာ္ျမည္သံကိုၾကားရသည္။ ကလ်ာ၏ကိုယ္မွအေၾကာအျခင္မ်ားေတာင့္တင္းသြားသည္။ သြားရန္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္ႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုမွတ္မိေသးေသာေၾကာင့္ စံအိမ္အတြင္းသို႔ ဝင္ရန္ႏွင့္ ရာဇာ၏အခန္းကိုရွာေဖြရန္မခက္ခဲလွေပ။ အေစာင့္ မ်ားလွည့္လည္သြားလာေနသည္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ရာဇာေနထိုင္ရာ အခန္းေပၚရွိေခါင္မိုးေပၚသို႔သြားေရာက္လိုက္သည္။ ”ဂြပ္…. ” ေခါင္မိုးအုတ္ႂကြပ္ျပားကိုအသံမျမည္ေအာင္ ခြာလိုက္ၿပီးေအာက္သို႔ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ေခါင္မိုးအေပါက္က ေဂဟာသခင္ရာဇာ၏ ကုတင္ႀကီးႏွင့္တည့္တည့္ျဖစ္ေနသည္။
”အို…. ”
ကလ်ာတစ္ေယာက္အံၾသလြန္း၍ အသံေတာင္ေယာင္ယမ္း၍ထြက္မလိုျဖစ္သြားသည္။ ရာဇာ၏တန္ဆာႀကီးကေတာင္မတ္ေနသည္။ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းကမၾကည့္ရက္စရာ။ ျဖဴေဖြးႏုငယ္ကာေခ်ာေမာလွပေနေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုတင္ေပၚတြင္ ႀကိဳးတုတ္ထားသည္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေနာက္လွန္ကာ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းစီကို ေခါင္းရင္းကုတင္တိုင္တစ္ခုစီႏွင့္ခ်ည္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ေခါင္းကေအာက္ ေျခေထာက္ကအေပၚျဖစ္ေနသည္။လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေခါင္းေနာက္တြင္ထားကာပူးကပ္ခ်ည္ထားသည္။ မိန္းကေလးငယ္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အဝတ္အစားဟူ၍မရွိ။ နို႔သီးေလးမ်ားက နီေနသည္။ နို႔သီးေခါင္းကေလးမ်ားပင္ေကာင္းေကာင္မစူေသး။ တစ္တီတူးငွက္တစ္ေကာင္လို ေျခေထာက္ကိုမိုးေမၽွာ္ထားေသာေၾကာင့္ ဖင္ေပါက္ကေလးကိုလဲျမင္ရသည္။ အဖုတ္ကေလးက ေျခေထာက္ကိုကားခ်ည္ထားတာေတာင္ ဟမေနပဲ တင္းတင္းေစ့ေနသည္။

ရာဇာသည္ ကေလးမကေလးကိုဖင္လိုးဖို႔မ်ားႀကံေနလားမသိ။ ဆီပုလင္းတစ္ခုကိုယူကာ သူ႔လီးႀကီးကို ပြတ္သတ္လိုက္ ေကာင္မေလး၏ ဖင္ေပါက္ထဲကို ဆီမ်ားထည့္၍ႏွိုက္လိုက္လုပ္ေနသည္။ တေအာင့္မၽွၾကာေသာအခါ သူ႔စိုက္ႀကိဳက္အေနအထားျဖစ္သည္ႏွင့္ လီးႀကီးကိုဖင္ဝတြင္ေတ့ကာ ထိုးထည့္ေတာ့သည္။ ေကာင္မေလးခမ်ာ လက္ေရာေျခေထာက္ပါ ႀကိဳးတုတ္ခံထားရေသာေၾကာင့္ ႐ုန္းကန္ေနေသာ္လည္းအရာမထင္ေပ။ ဆီလိမ္းထားေသာေၾကာင့္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ေတာက္ေျပာင္ေနေသာလီးႀကီးကဖင္ထဲသို႔ တစ္ရစ္ခ်င္းတိုးဝင္သြားသည္။

ဖင္ေပါက္ထဲသို႔အဆုံးထိဝင္သြားေသာအခါရာဇာတစ္ေယာက္ဖင္ကိုျမႇင့္ကာႏွိမ့္ကာျဖင့္စတင္လိုးေတာ့သည္။ေကာင္မေလးခမ်ာ႐ုန္းလို႔လဲမရ၊ဖင္ထဲတြင္လည္းႀကီးမားေသာအတန္ႀကီးကအျပည့္အၾကပ္ပင္ေနရာယူထားေသာေၾကာင့္အသံစူးစူးေလးႏွင့္ေအာ္ေနရွာသည္။ေအာ္သံၾကားလၽွင္စိတ္ပိုႂကြကာပိုၾကမ္းတတ္ေသာရာဇာအေၾကာင္းကိုမသိေသးလို႔ျဖစ္မည္။

ရာဇာကေတာ့ေအာ္သံၾကားေလ၊ပိုၾကမ္းေလေကာင္မေလးကပိုေအာ္ေလႏွင့္မုန႔္လုံးစကၠဴကပ္ေနသည္။
ရာဇာရဲ့ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ မ်က္ရည္ေလးေတြက်ၿပီးရာဇာျပဳသမၽွခံေနရသည္။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ေခါင္မိုးေပၚမွေနရင္းအံတင္းတင္းႀကိတ္မိသည္။
သူမကိုအနိုင္က်င့္စဥ္အခါတုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မ်က္လုံးထဲတြင္ တစ္ကြက္ခ်င္းစီျပန္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚမွခုန္ဆင္းလိုက္သည္။
ဖတ္.. ကလ်ာ၏ကိုယ္ေဖာ့ပညာစြမ္းေၾကာင့္ အသံတိုးသဲ့သဲ့သာမည္သြားသည္။
ရာဇာသည္ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ဖင္ကိုသာအားရပါးရလိုးေနေသာေၾကာင့္ကလ်ာေခါင္မိုးေပၚမွာဆင္းလာသည္ကိုမသိလိုက္ေပ။
သို႔ေသာ္ကလ်ာသည္ အနက္ေရာင္သိုင္းသမားမဟုတ္ပါ။လက္စားေခ်စရာရွိေသာ္လည္းအလစ္ေခ်ာင္းလုပ္ႀကံျခင္းကို မျပဳလုပ္လိုပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန႔္လိုက္သည္။
အဟမ္း.. အဟမ္း….
ေခ်ာင္းဟန႔္သံၾကားလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ကိုသာမဲ၍ေဆာင့္ေနေသာရာဇာတစ္ေယာက္႐ုတ္တရက္လန႔္သြားသည္။
ကလ်ာကို႐ုတ္တရက္ေတြ႕ေသာအခါ ႐ုတ္တရက္မို႔ ရာဇာလန႔္သြားသည္။ ေခ်ာေမာလွပကာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေတာင့္တင္းျပည့္ၿဖိဳးေသာမိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ဟုသာသိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္ႏွစ္ကအပ်ိဳေပါက္ကေလးသာသာရွိေသးေသာေၾကာင့္ ယခုလိုဖြံ့ၿဖိဳးလွပလာေသာကလ်ာကိုျမင္လိုက္ရေသာအခါ မမွတ္မိျခင္းျဖစ္သည္။

”မင္းဘယ္သူလဲ။ ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ဧကႏၲ နင္ငါ့နဲ႔ ခ်စ္ပြဲဝင္ခ်စ္လို႔လာခဲ့တာလား။”

ကလ်ာမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မဲ့ၿပီး ”ရွင္ဟာလူယုတ္မာပဲ။ အခုထိကၽြန္မကိုမမွတ္မိေသးပဲကိုး။ လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္ႏွစ္တုန္းက အပ်ိဳစင္ဘဝကိုရက္ရက္စက္စက္ဖ်က္ဆီးၿပီး ေသမင္းေတာင္ၾကားမွာသတ္ဖို႔ ရွင့္တပည့္ေတြနဲ႔ ထည့္ေပးခဲ့တဲ့ကလ်ာပဲ။”

”ေအာ္ …. ဦးေကာင္းသာသမီးေလးကိုး။ ေတြ႕ရတာနဲ႔အေတာ္ပဲ မင္းအေမေတာင္ဟိုတေလာကပဲ ငါ့တပည့္တစ္ေယာက္နဲ႔လိုက္ေျပးသြားလို႔ ငါလဲ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ လိုးရတာလဲ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၾကာၿပီဆိုေတာ့ေဟာင္းေနၿပီေလ။ ငါနဲ႔လဲသိပ္မအိပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ ငါလဲမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးလႊတ္ထားလိုက္တယ္။”
”ဘာ…. ”ကၽြန္မအေမအခုထိအသက္ရွင္ေနေသးလားဟုတ္လား။ အေမနဲ႔အေဖအေၾကာင္း ေျပာျပပါ။ ေျပာျပၿပီးမွရွင့္ကိုကၽြန္မလက္နဲ႔သတ္ၿပီးလက္စားေခ်ရမယ္။
” ဟား ဟား… မင္းရဲ့သိုင္းပညာေလးမေတာက္တစ္ေခါက္နဲ႔ငါ့ကိုလက္စားေခ်ၿပီးသတ္မလို႔လား ကလ်ာရယ္။ နင္သိုင္းသင္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာငါကလဲ သိုင္းက်မ္းတစ္ဆူရလို႔ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒါနင့္တို႔မိသားစုရဲ့ေက်းဇူးေတြေပါ့။”

  ရာဇာသည္ အိပ္မက္နတ္သိုင္းက်မ္းေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္းမေမၽွာ္လင့္ပဲ ၀ိညာဥ္နတ္သိုင္းက်မ္းကိုရရွိခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာခန႔္က အနက္ေရာင္သိုင္းေလာကမွသိုင္းရာဇာတစ္ေယာက္ထြက္ေပၚခဲ့သည္။ သူႏွင့္ရင္ဆိုင္ရသူတိုင္းသည္ အသက္ဆုံးရႈံးရသည္ခ်ည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူစင္စစ္မွ ၀ိညာဥ္ျဖစ္သြားသည္ကိုအစြဲျပဳၿပီး ၀ိညာဥ္သိုင္းသမားဟုေခၚဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္သိုင္းေလာကမွထိတ္ထိတ္ၾကဲသိုင္းသမားတစ္ေယာက္ေပၚထြက္လာၿပီး ၀ိညာဥ္သိုင္းသမားကိုဆုံးမခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၀ိညာဥ္သိုင္းသမားေသဆုံးခဲ့သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ အနိုင္ရရန္ခက္ခဲလွေသာ ၀ိညာဥ္သိုင္းသမားကိုဆုံးမနိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထိုသိုင္းသမားကို အိပ္မက္သိုင္းသမားဟုေခၚဆိုခဲ့ၾကၿပီး ထိုသိုင္းသမား၏သိုင္းပညာကိုလည္း အိပ္မက္နတ္သိုင္းပညာဟုေခၚဆိုခဲ့သည္။

”ကဲ … မိန္းကေလး ၊ မင္းငါနဲ႔ အခုည ကာမဆက္ဆံမယ္ဆိုရင္ မင္းသိခ်င္ေနတဲ့ မင္းအေမ အေၾကာင္းနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ မင္းရဲ့ေမာင္ေလးအေၾကာင္းကိုေျပာျပမယ္။ ”

”ရွင္… ရွင္ မိုက္ရိုင္းလွခ်ည္လား။”

 ကလ်ာတစ္ေယာက္ေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္ ဓားကိုဆြဲထုတ္ကာ တစ္ဟုန္ထိုးဝင္တိုက္ေတာ့သည္။ ရာဇာက အသာအယာေရွာင္တိမ္းၿပီးသိုင္းကြက္တစ္ခုေဖာ္ထုတ္လိုက္ေသာအခါ ခၽြမ္းကနဲ အသံျမည္ကာ ကလ်ာ၏လက္ထဲမွဓားသည္ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။

ရာဇာက ရမၼက္လႊမ္းေသာမ်က္လုံးျဖင့္ ကလ်ာတစ္ကိုယ္လုံးကိုေဝ့ၾကည့္ကာ
”ဒီမွာမိန္းကေလး ။ မင္းငါ့ကိုဘယ္လိုမွနိုင္မွမဟုတ္ဘူး ။ အဲဒီေတာ့ ငါ့အလိုကို အသာတၾကည္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာပါ။ အၾကမ္းနည္းသုံးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နာတဲ့အျပင္မင္းအေမအေၾကာင္းလဲဘာမွသိရမွာမဟုတ္ဘူး။” ကလ်ာလည္းစိတ္ဓာတ္က်သြားသည္။ သိုင္းကြက္တစ္ကြက္ထဲျဖင့္ အရႈံးေပးလိုက္ရသည့္အျပင္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ေမာင္ေလးအေၾကာင္းလဲသိခ်င္ေသာေၾကာင့္ ရာဇာ၏အလိုကိုလိုက္ေလ်ာလိုက္ျခင္းသာအေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းျဖစ္မည္ဟု စဥ္းစားကာ ရာဇာ၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုလိုက္ေလ်ာလိုက္ရေတာ့ေလသည္။
” ကဲ ကလ်ာ ။ အဝတ္အစားေတြအကုန္ခၽြတ္လိုက္ၿပီး နင့္ေၾကာင့္ ျပန္ေပ်ာ့သြားတဲ့ငါ့လီးႀကီးကို ျပန္မာလာေအာင္လာစုပ္ေပးစမ္း။ ” ရာဇာသည္ မိမိလက္ခုပ္ထဲမွ ေရဘဝသို႔ေရာက္ရွိသြားေသာ ကလ်ာကိုခပ္ရိုင္းရိုင္းပင္ေျပာသည္။ ကလ်ာလည္း မတတ္သာေသာေၾကာင့္ အဝတ္အစားမ်ားကို တစ္ခုမက်န္ခၽြတ္လိုက္ေသာအခါ လွပျဖဴေဖြးေတာင့္တင္းေသာ ကိုယ္ခႏၶာသည္ေပၚထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ရာဇာနားသို႔တိုးကပ္သြားၿပီးေအာက္သို႔တြဲေလာင္းက်ကာေပ်ာ့ေနေသာလီးႀကီးကိုအရင္းမွကိုင္ကာစတင္စုပ္ေပးေတာ့
သည္။ဦးသကၠ၏ သင္ၾကားေပးမႈေၾကာင့္ လီးစုပ္ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကလ်ာသည္ ရာဇာ၏ လီးႀကီးကို အရင္းမွအဖ်ားသို႔ လ်ာအျပားလိုက္လ်က္လိုက္ေသာအခါ ရာဇာထံမွာ ”ကၽြတ္… အား… ”ဟူေသာ ညည္းသံထြက္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကလ်ာသည္ ဒစ္တစ္ခုလုံးကိုငုံသြင္းကာ ပါးစပ္အတြင္း အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပးသည္။ ပါးစပ္ထဲ ဝင္ေရာက္လာေသာ ဒစ္ထိပ္ဖ်ားကိုလဲ လၽွာျဖင့္သပ္ေပးသည္။ ကလ်ာရဲ့ ပုေလြစြမ္းေအာက္တြင္ ရာဇာတစ္ေယာက္ၿပီးခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ကလ်ာရဲ့ေခါင္းကို ေနာက္သို႔တြန္းကာ လီးကိုပါးစပ္ထဲမွဆြဲထုတ္လိုက္ရသည္။
”ကဲ … ငါအခု ဟိုေကာင္မေလးကိုအရင္လိုးမယ္။ ၿပီးမွ နင့္အလွည့္ေပါ့ အခုေတာ့ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး ဟိုကေလးမအဖုတ္ကိုသြားလ်က္စမ္း။ ငါက ဖင္ကိုအရင္လိုးႏွင့္မယ္။”
ကလ်ာတစ္ေယာက္ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ တစ္တီတူးလို ေျခေထာင္မိုးေမၽွာ္ေနေသာ ေကာင္မေလးရဲ့အဖုတ္ကိုသြားလ်က္ရသည္။ အေစ့ေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္စုတ္ေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္မေလး၏မွိတ္ေနေသာမ်က္လုံးလည္းပြင့္လာသည္။ ထို႔ေနာက္လၽွာကိုအျပားလိုက္ထားကာ အဖုတ္တစ္ခုလုံးကိုႏွံ့ေအာင္လ်က္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရာဇာကလည္း ေကာင္မေလး၏ဖင္ထဲသို႔ လီးႀကီးကိုထည့္ကာ ျပန္ထုတ္ကာျဖင့္ ေဆာင့္ေနသည္။ ရာဇာရဲ့ဖင္လို႔ ခံရျခင္းကိုခံရေသာ မိန္းကေလးငယ္သည္သနားဖို႔ေကာင္းလွသည္။ နဂိုကပင္ မဆန႔္မျပဲႀကီးမ်ားလွေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ သူမ၏ စအိုေပါက္နီနီေလးထဲသို႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဝင္ထြက္ေနသည္။ ေကာင္မေလးမွာ မခ်ိမဆန႔္ေအာ္ညီးရင္း တြန႔္လိန္ေနရွာသည္။
သူဇာလည္းသနားလာတာနဲ႔ မိန္းကေလးငယ္အနာသက္သာေအာင္ အဖုတ္ေလးကိုစိတ္ပါလက္ပါလ်က္ေပးလိုက္သည္။
ေကာင္မေလးအနာသက္သာသြားလို႔ ထင္သည္။ နာနာက်င္က်င္ေအာ္သံေပ်ာက္သြားၿပီး အရသာရွိလို႔ ညည္းသည့္ ညည္းသံေလးမ်ားသာထြက္ေပၚလာသည္။

ရာဇာ အပ်ိဳဖင္ေလးကို အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ခပ္ခပ္ၾကမ္းေဆာင့္လိုးၿပီးေသာအခါ ဖင္ပါကင္ေလးရဲ့တင္းၾကပ္မႈကို မေတာင့္ခံနို္င္ေတာ့ပဲ သုက္ရည္မ်ားတဗ်င္းဗ်င္းထြက္ကာၿပီးသြားေတာ့သည္။

”ကဲ… ကလ်ာ… ဟိုအဖုတ္ကိုလ်က္တာေတာ္ေတာ့။ အခု ငါ့လီးကိုလာလ်က္စမ္း။”
ကလ်ာ ေနရာကို အနည္းငယ္ေရြ႕ကာ ေဆာင့္ေဆာင့္ထိုင္ေနေသာ ရာဇာရဲ့ ေပါင္ၾကားမ်ားေခါင္းအပ္လိုက္ၿပီး လီးကိုေနရာလပ္မက်န္ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပးရသည္။
ရာဇာသည္ သူ႔ေပါင္ၾကားမွာ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ လီးစုတ္ေပးေနေသာ မိန္းမေခ်ာေလးကိုၾကည့္ရင္း စကားေျပာခ်င္လာသည္။ ပုံမွန္ စကားေျပာခ်င္သည္ဆိုျခင္းထက္ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေတြေျပာခ်င္လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စကားစသည့္အေနျဖင့္ ဒီမွာ မိန္းကေလး။ မင္းကအခုလိုငါ့ကိုျပဳစုေပးေတာ့ ငါကလဲမင္းသိခ်င္တာကိုေျပာျပမယ္။
ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ လီးစုပ္ေပးေနေသာ ကလ်ာဝမ္းသာသြားသည္။
သူ႔ မိဘ ႏွစ္ပါးနဲ႔ ေမာင္ေလးအေၾကာင္းကိုသိရေတာ့မွာမဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ လီးကိုစုပ္ရက္သားအေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းေခါင္းကိုသာတြင္တြင္ၿငိမ့္ျပမိသည္။

”မင္းကိုဖမ္းၿပီးသုံးရက္ၾကာတဲ့အထိ မင္းအေဖနဲ႔ အေမေရာက္မလာလို႔ မင္းတို႔အိမ္ကိုငါသြားတိုက္ခိုက္တယ္။ မင္းအေဖကေတာ့တိုက္ပြဲမွာေသသြားတယ္။ မင္းေမာင္ေလးကေတာ့ မင္းတို႔အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးက ကယ္သြားလို႔မမိလိုက္ဘူး။ အဲဒီမွာ အသက္မေသတဲ့မင္းအေမကို ငါကပဲ ငါ့စံအိမ္ေတာ္ကိုဖမ္းေခၚလာခဲ့တယ္။ မင္းအေမကို တစ္ခါပဲ အတင္းအၾကပ္ႀကံစည္လိုက္ရပါတယ္ မိန္းကေလးရယ္။ ပထမတစ္ႀကိမ္ၿပီးကတည္းက ငါ့လီးရဲ့ အရသာကိုႀကိဳက္လြန္းလို႔ဆိုၿပီး ငါထားသလိုေန ေစရာသြားမိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတာပဲ။ ငါကလည္းအစပိုင္းေတာ့ မွန္မွန္လိုးေပးပါေသးတယ္။
တျဖည္းျဖည္းႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့လိုးခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာနဲ႔ သိပ္မလိုးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ မင္းအေမက ငါ့တပည့္တစ္ေယာက္နဲ႔ လိုက္ေျပးသြားေတာ့တာပါပဲ။ ”
ကလ်ာအေတာ္ပင္ငိုခ်င္သြားသည္။

သူ႔မိခင္သည္ ေခ်ာေမာလွပေသာေစာ္ဘြားသမီးေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သည္။
ဖခင္ျဖစ္သူ စာေပသမားႏွင့္လက္ထပ္ၿပီးကတည္းကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ရာဇာ ဆိုေသာလူႀကီးရဲ့ေႏွာက္ယွက္မႈေၾကာင့္ သူတို႔မိသားစုေလးၿပိဳကြဲခဲ့ရသည္။ ကလ်ာ ရာဇာ့ကိုအလြန္ပင္နာက်ည္းသြားသည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္ ဝမ္းနည္းစိတ္မ်ားလည္းေပၚေပါက္လာသည္။ ငါ.. ငါ.. ဒီလူႀကီးကိုရေအာင္သတ္ရမယ္။ နာၾကည္းအားငယ္ေသာစိတ္မ်ားျဖင့္ ကလ်ာတစ္ေယာက္ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္က်မိသည္။ ကလ်ာ့မ်က္လုံးမွထြက္ေသာ မ်က္ရည္တစ္စက္က လီးစုပ္ခံေနေသာ ရာဇာ့လီးေပၚေတာက္ခနဲက်သည္။ ရာဇာမ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး လီးစုပ္တဲ့အရသာကိုခံေနရာမွ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဒီေကာင္မေလးငိုေနၿပီ။ မ်က္လုံးေလးေတြနီရဲ ေနသည္။ ႏွာေခါင္းနီနီေလးႏွင့္ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနေသာေကာင္မေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆက္ဆံခ်င္စိတ္က တမဟုတ္ခ်င္းထႂကြလာျပန္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကလ်ာ့ဆံပင္ကိုတစ္ခ်က္စုကိုင္ၿပီး ေခါင္းကိုထိန္းေက်ာင္းကာ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ လီးကိုခပ္နက္နက္ဝင္ေအာင္ဖိခ်သည္။
”အု….. ေအာ့….. ”ကလ်ာပ်ိဳ႕တက္သည္။ မ်က္ရည္ေတြလဲပိုဝဲလာသည္။နာက်င္စိတ္အျပင္ အာေခါင္ကိုလာလာေထာက္မိေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီးရဲ့အထိအေတြ႕ကဆိုးဝါးလွသည္။ ဆယ္ခ်က္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း အာေခါင္ထဲေဆာင့္ထည့္ၿပီးေတာ့ ရာဇာ အေတာ္ေလးေက်နပ္သြားသည္။
ဒီေကာင္မေလးကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းလိုးေပးရဦးမွာပဲ။
ကဲ… ကလ်ာ.. ကုတင္ေဘာင္ကိုလက္ေထာက္ၿပီးေလးဘက္ကုန္းလိုက္။ ကလ်ာလည္း ဦးသကၠနဲ႔ လိင္ဆက္ဆံဖူးတဲ့အေတြ႕အၾကဳံေတြနဲ႔ ရာဇာ ေနခိုင္းသည့္အတိုင္းေနေပးလိုက္သည္။ လွပတဲ့ တင္ပါးတစ္စုံက ေနာက္ကိုေကာ့ထြက္ၿပီး ဖင္ၾကားတဲ့ က အဖုတ္ႀကီးက ျပဴးထြက္ေနသည္။ ရာဇာ ေနာက္ကိုျပဴးထြက္ေနတဲ့ အဖုတ္ကို လက္နဲ႔တစ္ခ်က္ စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အရည္ေတြအေတာ္ကိုစိုရႊဲေနၿပီ။ ဒီေကာင္မေလး ငါ့လီးစုတ္တုန္းကတည္းက စိတ္ႂကြၿပီးအရည္ေတြထြက္ေနတာျဖစ္မယ္။

”ဟိတ္… ကလ်ာ…. နင္ေတာ္ေတာ္ခံခ်င္ေနၿပီဟုတ္လား။ အရည္ေတြရႊဲေနၿပီ။ ”
”ေျပာစမ္း…”
ကလ်ာ အေတာ္ပင္ရွက္သြားသည္။ ရန္သူတစ္ေယာက္ရဲ့လီးကိုစုပ္ေပးေနရေသာေၾကာင့္ ကလ်ာ စိတ္ထဲတြင္ လိင္ဆက္ဆံလိုစိတ္မျဖစ္မိပါ။ ရာဇာဆိုတဲ့လူႀကီးကို မုန္းၿပီး သတ္ခ်င္တာပဲရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာ့အဖုတ္ကအရည္ေတြေတာ္ေတာ္ရႊဲေနေလၿပီ။ ကလ်ာ့ကိုယ္ခႏၶာက ကလ်ာျဖစ္ခ်င္တိုင္းမျဖစ္ပဲ အရည္ေတြထိန္းမနိုင္သိမ္းမရထြက္ေနၿပီ။ ကလ်ာစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ရာဇာေမးတာမေျဖပဲ ခပ္မဆိတ္သာေနလိုက္သည္။
ျဖန္း…. ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရိုက္ခ်က္တစ္ခ်က္က ကလ်ာတင္ပါးေပၚသို႔က်ေရာက္လာသည္။ ကလ်ာ့တင္ပါးတြင္ပူခနဲျဖစ္ၿပီး နာက်င္ေသာေဝဒနာကိုခံစားရသည္။
”ငါေမးရင္ျပန္ေျဖပါကလ်ာ။ မေျဖရင္နင္ဒီထက္ပိုနာမယ္သာမွတ္။”
”ဟုတ္…. ဟုတ္….”
ေလးဘက္ေထာက္ထားေသာကလ်ာရဲ့ဖင္ၾကားထဲက ျပဴးထြက္ေနတဲ့ အဖုတ္ဝတြင္ ရာဇာ လီးကိုေတ့ကာဖိခ်လိုက္သည္။
ႁဗြတ္…. လီးတန္ႀကီးက အဖုတ္ကေလးထဲသို႔ မဆန႔္မျပဲတိုးကာဝင္ေရာက္သြားသည္။ တစ္ခ်က္ထဲ အားႏွင့္ေဆာင့္ကာလိုးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဖုတ္တဆုံးထိဝင္ေရာက္သြားၿပီး သားအိမ္ေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထိုးမိသည္။ ကလ်ာ.. အင့္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး သားအိမ္ေခါင္းကိုထိမိေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ေအာင့္သြားသည္။ ရာဇာလီးကို ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ျပန္ထိုးထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေဘာင္ကို ကိုင္ကာ ကုန္းထားေသာေၾကာင့္ စြင့္ကားၿပီးျဖဴေဖြးေနေသာ ဖင္တုံးေဖြးေဖြးႏွစ္ခုကို အားရပါးရကိုင္ကာ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။
”အ… အင့္… ” ကလ်ာ့ထံမွ ညီးသံခပ္တိုးတိုးၾကားရသည္။ ရာဇာကို လုပ္ႀကံမည္ဟု စဥ္းစားထားေသာ္လည္း ရာဇာလိင္တန္ႀကီးမွေပးေသာ ထူးကဲေသာ အရသာေၾကာင့္ လုပ္ႀကံမည့္အေတြးပင္ေမ့ေလ်ာ့သြားသလိုျဖစ္သြားသည္။ ရာဇာတစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ကလ်ာကလည္း အားက်မခံဖင္ကိုေနာက္သို႔ျပန္၍ေကာ့ေကာ့ေပးေနမိသည္။
အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္အေဆာင့္ခံၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ဖင္ကိုေနာက္သို႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေကာ့တင္ရင္း ၿပီးသြားေတာ့သည္။ ရာဇာသည္ ကလ်ာၿပီးသြားခ်ိန္မွာ ဆက္မေဆာင့္ေသးပဲ လိင္တန္ကို ကလ်ာ့ အဖုတ္ေလးထဲစိမ္ထားၿပီး ကလ်ာ့အဖုတ္ကဆြဲဆြဲညႇစ္တဲ့အရသာကိုခံစားေနသည္။

တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ေနရာေျပာင္းၿပီး လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာပက္လက္အိပ္လိုက္ၿပီး ကလ်ာကိုတက္ေဆာင့္ခိုင္းလိုက္သည္။ တစ္ခ်ီၿပီးသြားေသာ ကလ်ာတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးႏုန္းခ်ိသြားေပမဲ့ ရာဇာေျပာတဲ့အတိုင္း ေနေပးလိုက္သည္။ ကလ်ာတစ္ေယာက္ရာဇာ့ကိုယ္ေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး လိင္တန္ကိုအဖုတ္ထဲထည့္ကာ ခပ္မွန္မွန္ပင္ေဆာင့္ေပးေနသည္။ ေဆာင့္ေပးေနရင္းစိတ္ထဲက ရာဇာ့ကိုလုပ္ႀကံနိုင္မည့္နည္းလမ္းကိုစဥ္းစားမိသည္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာမဆက္ဆံလို႔ၿပီးခါနီးအခ်ိန္ေရာက္ရင္ အရာရာကိုေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကိုငါေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်ရမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေျပာရင္းအဝင္အထြက္မွန္မွန္ေလးပင္ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။

တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ရာဇာထံမွ ႏွာမႈတ္သံတရႈးရႈးထြက္လာၿပီးေအာက္ကေနခပ္ျပင္းျပင္းေကာ့ေကာ့ထိုးတာကိုေတြ႕ရသည္။ကလ်ာလက္ဝါးတစ္ေလ်ာက္အတြင္းအားကိုအကုန္စုစည္းလိုက္သည္။အတြင္းအားကိုလက္မွာစုစည္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ႂကြက္သားမ်ားေတာင့္လိုက္
သလိုျဖစ္သြားၿပီး အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားက ရာဇာ့လိင္တန္ကိုပိုမိုတင္းၾကပ္စြာစုပ္ဆြဲလိုက္သလိုျဖစ္သြားသည္။
”အား… ေကာင္းလိုက္တာ”ဆိုၿပီး ရာဇာတစ္ေယာက္ ေခါင္းကိုႂကြကာကလ်ာ့နို႔ႏွစ္လုံးကိုစို႔ရန္ကုန္းအထကလ်ာလက္ဝါးေစာင္းက ရာဇာ့လည္မ်ိဳဆီသို႔… ”ေျဖာင္း…. ”
”အား” ရာဇာ့ေအာ္သံက က်ားနက္အိမ္ေတာ္တစ္ခုလုံးအႏွံ့ဟိန္းထြက္သြားသည္။
အခန္းအျပင္မွ လူသံအခ်ိဳ႕ၾကားရသည္။
အေစာင့္မ်ားက သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ့အိပ္ေဆာင္သို႔အခြင့္မရွိပဲဝင္ခြင့္မရေသာေၾကာင့္ အျပင္ဘက္မွသာအသံ
ေပးၾကသည္။ ကလ်ာ အဝတ္အစားကိုကမန္းကတန္းေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီးျပတင္းေပါက္ဖြင့္ကာ အျပင္သို႔ခုန္ထြက္လိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ၿခံထဲက အေစာင့္တစ္အုပ္နဲ႔တန္းတိုးသည္။
အေစာင့္မ်ားကကလ်ာ့ကိုျမင္တာနဲ႔ဝိုင္းတိုက္ၾကသည္။တိုက္ခိုက္သံေတြကအိမ္ေတာ္တစ္ခုလုံးကိုတပ္လွန႔္လိုက္သလိုျဖစ္သြားၿပီးကလ်ာ့အနီးသို႔ရန္သူေတြဝိုင္းအုံလာသည္။ ကလ်ာအံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာဇြဲမေလ်ာ့ပဲတိုက္သည္။ တိုက္ရင္းတိုက္ရင္းေမာဟိုက္လာၿပီးအေစာင့္တစ္ေယာက္ရဲ့ဓားခ်က္ကညာဘက္လက္ေမာင္းကိုရွပ္ထိသည္။ အေပၚယံအေရျပားသာထိျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကလ်ာတစ္ေယာက္ပင္ပန္းလြန္းၿပီး ဓားလြတ္က်သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္လူအုပ္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္အေျပးေရာက္လာၿပီး ကလ်ာ့ကို႐ုတ္တရက္ေပြ႕ခ်ီကာ
တိုက္ပြဲစည္းအျပင္သို႔ခုန္ထြက္သြားေတာ့သည္။ တိုက္ပြဲကိုရပ္ၾကည့္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရာဇာရဲ့ညာလက္႐ုံးျဖစ္သူ သီဟ ေတာက္တစ္ခ်က္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္မိသည္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကိုလုပ္ႀကံသြားတဲ့ေကာင္မေလးကိုကယ္တင္သြား
သူကဘယ္လက္႐ုံးျဖစ္သူ သူရ…။ဒီေကာင္မေလးကိုသီဟေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္ႏွစ္က ေသမင္းေတာင္ၾကားမွာစြန႔္ပစ္ထားခဲ့ေသာကလ်ာဆိုေသာမိန္းကေလးျဖစ္သည္။ဒီေကာင္မေလးအခုထိအသက္ရွင္
ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူရ မသတ္ပဲလႊတ္ေပးလိုက္လို႔ပဲျဖစ္မည္။ အခုလည္းကယ္ထုတ္သြားျပန္ၿပီ။သီဟတစ္ေယာက္ အံကိုခပ္တင္းတင္းႀကိတ္ၿပီးငယ္သားမ်ားအားလုံးကိုေခၚေဆာင္ကာသူရေနာက္ကိုအျပင္းအထန္လိုက္ေတာ့သည္။
သူရ ကလ်ာကိုပုခုံးေပၚထမ္းၿပီးအလၽွင္အျမန္ေျပးလႊားေနသည္။ ညတစ္ဝက္ေလာက္ခရီးႏွင္ၿပီးရင္ ေတာေတာင္ထူထပ္တဲ့သစ္ေတာႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ထိုေတာထဲသို႔ေရာက္ၿပီးလၽွင္ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ရန္သူေတြကိုမ်က္ေျချဖတ္နိုင္မည္ျဖစ္သည္။သစ္ေတာရွိရာကိုေရာက္ဖို႔လမ္းခုလတ္မွာ ေသမင္းေတာင္ၾကားေဒသကိုျဖတ္ရမည္။ သူရအားကုန္သုံးၿပီးေျပးေသာ္လည္းျမင္းခြာသံေတြက တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာေခ်ၿပီ။သူရေျပးေတာ့လဲမလြတ္ေတာ့မဲ့အတူတူ ေတာအုပ္ဆီကိုမသြားေတာ့ပဲ ေသမင္းေတာင္ၾကားရွိရာလမ္းသြယ္ေလးဘက္ကိုခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္။ခဏေလာက္ေျပးၿပီးေတာ့ ေရွ႕မွာေျပးစရာေျမမရွိေတာ့ေပ။ အသူတစ္ရာနက္လွေသာေခ်ာက္ကမ္းပါးကဆီးႀကိဳေနသည္။ ျမင္းခြာသံမ်ားကတစ္စထက္တစ္စပိုၿပီးနီးကပ္လာသည္။ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့သူရဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုျပတ္ျပတ္သားသားခ်လိုက္ၿပီး ပုခုံးေပၚမွာထမ္းထားတဲ့ကလ်ာကိုေအာက္ကိုခ်ကာခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ၿပီး ေသမင္းေတာင္ၾကားထဲသို႔ ခုန္ဆင္းလိုက္ေတာ့သည္။
”ဗြမ္း….. ” ျမင့္မားလွေသာအကြာအေဝးမွက်လာသည့္အရွိန္ႏွင့္ ေအာက္မွေရျပင္ကိုထိလိုက္ေသာအခ်ိန္တြင္ သူရေရာ ကလ်ာပါ ေလာကႀကီးႏွင့္အဆက္အသြယ္ျပတ္ၿပီးအေမွာင္က်သြားေတာ့သည္။
…

အခန္း(၈)
စစ္မွန္ေသာခ်စ္ျခင္းေမတၱာ

သူရ သတိရလာသည္။ မ်က္လုံးကိုအားယူၿပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုန္းေပၚတြင္ေရာက္ေနသည္။ တိတိက်က်ေျပာရလၽွင္ ေက်ာက္ဂူတစ္ခုထဲသို႔ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။
” အကိုသတိရလာၿပီလား။” သာယာေသာအသံေလးကိုၾကားရသည္။
”ေအာ္… ကလ်ာလဲအသက္ရွင္ရက္ရွိေသးတာပဲ။” သူရစိတ္ထဲေတြးမိျခင္းျဖစ္သည္။
သူရ အသံလာရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့စိုးရိမ္တဲ့မ်က္ဝန္းအစုံနဲ႔သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေသာကလ်ာကိုေတြ႕သည္။ သူရလူးလဲထလိုက္ၿပီးအနားမွာရွိေနေသာကလ်ာရဲ့ကိုယ္လုံးေလးကိုေထြးေပြ႕လိုက္သည္။
” ညီမရယ္… မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းကြယ္။”
ဟိုတစ္ခါထဲကအကိုေျပာသားပဲက်ားနက္စံအိမ္နဲ႔ေဝးေဝးေနပါဆိုတာကိုကြာ။
”ဘာပဲေျပာေျပာအကိုရယ္…ကလ်ာ့ဘဝမွာအမုန္းဆုံးရန္သူေတာ္ႀကီးကိုေသြးေႂကြးဆပ္နိုင္တဲ့အတြက္
ကလ်ာေသသြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ေသေပ်ာ္ပါၿပီ။”
”ေအာ္… ညီမရယ္။”
သူရ ကလ်ာဆိုေသာေကာင္မေလးကိုျမတ္နိုးစြာၾကည့္ရင္းပိုမိုတင္းၾကပ္စြာဖက္ထားလိုက္သည္။ ေရစိုေနေသာအဝတ္ေအာက္မွဖြံ့ထြားေသာေရႊရင္အစုံကိုခပ္ေရးေရးေလးျမင္ရသည္။
သူရအာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္လာသည္။ သူရတစ္ေယာက္ကလ်ာ့မ်က္ႏွာကိုရီေဝေဝၾကည့္ရင္း “ခ်စ္တယ္ညီမရယ္။အကိုညီမကိုလြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္ႏွစ္ကတည္းကခ်စ္ခဲ့တာပါ။ အကို႔အခ်စ္ကိုလက္ခံပါေနာ္။”
ကလ်ာလည္းသူမရဲ့အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္အေပၚေမတၱာရွိေနၿပီျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္သူမဘဝကသူမခ်စ္သူအတြက္သန႔္စင္မႈမရွိပါ။
”အကိုရယ္… ညီမဘဝကအကို႔အတြက္မထိုက္တန္ပါဘူးအကိုရာ… ။မခ်စ္ပါနဲ႔ေနာ္။”
”ညီမမေသေသးဘူးဆိုတာသိလို႔အကိုညီမထြက္သြားတဲ့ေနရာမွအျမဲလိုလိုလာေစာင့္ခဲ့တာပါညီမရာ။
ေျခာက္ႏွစ္လုံးလုံးပါပဲ။ၿပီးေတာ့ေရာက္ေလရာေနရာတိုင္းညီမမ်ားရွိေလမလားဆိုၿပီးေတာ့လဲစုံစမ္းခဲ့ရတာအေမာပါပဲကြာ။
ေတြ႕မဲ့ေတြ႕ေတာ့ညီမကအကို႔ဆီကိုဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာတာပဲေလ။
အကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္ဖူးစာပါလို႔ပဲျဖစ္ရမယ္။ညီမအကို႔အခ်စ္ကိုလက္ခံၿပီးအကိုနဲ႔လက္ထပ္မယ္မဟုတ္လား။”
ကလ်ာတစ္ေယာက္သူမအေပၚထားရွိေသာသူရရဲ့အခ်စ္ကိုအဆုံးစြန္အထိနားလည္လိုက္ပါၿပီ။
သူရအခ်စ္ကျဖဴစင္စစ္မွန္ေသာအခ်စ္စစ္ပင္ျဖစ္သည္။
ၿပီးေတာ့သူမအသက္ကိုလဲႏွစ္ႀကိမ္တိတိကယ္တင္ခဲ့ေသာသူရဲေကာင္းျဖစ္သည္။
အစစအရာရာျပည့္စုံေသာသူရအခ်စ္ကိုလက္မခံနိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ကလ်ာတစ္ေယာက္သူရအခ်စ္ကိုခပ္သြက္သြက္ပင္လက္ခံလိုက္ေတာ့သည္။
”ခ်စ္ပါတယ္အကိုရယ္… ။ ညီမအကိုနဲ႔လက္ထပ္ပါ့မယ္။”ကလ်ာေခါင္းေလးငုံ႔ရင္းေျပာမိသည္။
သူရအေပ်ာ္လြန္သြားၿပီးကလ်ာ့မ်က္ႏွာေပၚသို႔အနမ္းမိုးေတြရြာခ်လိုက္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္သူရအနမ္းေတြရဲ့လားရာကကလ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးတစ္စုံဆီသို႔။
အနမ္းေတြမရပ္မနားေပးၿပီးေတာ့ ကလ်ာ့အဝတ္ေတြကိုအလ်င္အျမန္ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။
”အို႔… အကိုရယ္… သိပ္ဆိုးတာပဲ။ ဒီမွာခ်မ္းေနပါတယ္ဆို။”
”အကိုက ညီမကိုေႏြးေထြးသြားေအာင္လုပ္ေပးမလို႔ပါကြာ။”
သူရဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ကလ်ာ့ရင္သားထြားထြားကိုသာအငမ္းမရပင္ငုံ႔ၿပီးစို႔လိုက္သည္။
ကလ်ာ့ထံမွတအင္းအင္းနဲ႔ညီးညဴသံေလးမ်ားေပၚထြက္လာသည္။
ရင္သားတစ္ဖက္ကိုစို႔ေနရင္းက်န္ေနတဲ့အျခားရင္သားကိုလက္ကလဲအအားမေနပဲဆုတ္ကာေျခသည္။
ကလ်ာ့ရင္သားျဖဴျဖဴႏုႏုမွာသူရလက္ရာေတြထင္ကုန္သည္။
သူရတျဖည္းျဖည္းေအာက္သို႔ေလ်ာဆင္းလိုက္ၿပီးကလ်ာ့အဖုတ္ဝမွာေထာင္ေထာင္ေလးျဖစ္ေနတဲ့
အစိေလးကိုတစ္ခ်က္စုပ္လိုက္သည္။
‘အ….’ ကလ်ာတစ္ခ်က္ညည္းရင္းသူူရဆံပင္ေတြကိုသာအားရပါးရဆုတ္ဆြဲထားသည္။
သူရအေတာ္ၾကာၾကာလ်က္ၿပီးေတာ့အဖုတ္တစ္ခုလုံးလဲစိုရႊဲေနၿပီ။
အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဟုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီးေရစိုေနတဲ့ေဘာင္းဘီကိုခၽြတ္လိုက္ေတာ့ေခါင္းေထာင္ၿပီးျဖစ္တဲ့ညီေတာ္ေမာင္ကေပၚထြက္လာသည္။ညီေတာ္ေမာင္ကိုဂုတ္ကကိုင္ၿပီးေတာ့ကလ်ာ့အဖုတ္ဝမွာေလးငါးဆယ္ခ်က္ေလာက္အစုန္အဆန္
ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ကလ်ာ့တင္ပါးအစုံကၾကမ္းျပင္ေပၚမွႂကြတက္လာသည္။
သူရအခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲညီေတာ္ေမာင္ကိုကလ်ာ့အဖုတ္ထဲသို႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးထည့္လိုက္သည္။
အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားကညီေတာ္ေမာင္ကိုတရြရြဆြဲညႇစ္ျခင္းျဖင့္ႀကိဳဆိုၾကသည္။
ဆယ္ခ်က္ေလာက္ခပ္မွန္မွန္ေလးလုပ္ၿပီးေတာ့ ကလ်ာ့ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပခုံးေပၚထမ္းတင္လိုက္ၿပီးအားရပါးရေအာင့္သည္။
ဖြတ္ … ဖတ္…. ဖြတ္… ဖတ္နဲ႔ျမည္သံေတြနဲ႔အသက္ျပင္းျပင္းရႈသံေေတြကေက်ာက္ဂူတစ္ခုလုံးမွာဆူညံေနသည္။
အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ကလ်ာ့ထံမွအသံရွည္ညည္းသံၾကားရၿပီးေျခဖ်ားေတြေကြးေကာက္ကာၿငိမ္သက္
သြားသည္။သူရလည္းအရွိန္ကိုျမႇင့္ၿပီးခပ္ျမန္ျမန္ေဆာင့္လိုက္ရာမၾကာခင္မွာပဲၿပီးခ်င္လာသည္။သူရ
ပုခုံးေပၚတင္ထားတဲ့ေျခႏွစ္ဖက္ကိုေဘးကိုခြဲကားလိုက္ၿပီးကလ်ာ့နို႔ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းႏွစ္လုံးကိုအားရပါးရဆြဲ၍ေဆာင့္သည္။
ေနာက္ဆယ္ခ်က္ေလာက္ေဆာင့္အၿပီးတြင္ေတာ့ကလ်ာ့အဖုတ္ထဲသို႔လိင္တန္ကိုတဆုံးသြင္းၿပီးသုတ္မ်ားကိုပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။
သူရတစ္ေယာက္ကလ်ာ့ေဘးနားမွာဝင္လွဲလိုက္ၿပီးကလ်ာကိုသူ႔လက္ေမာင္းေပၚေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေစသည္။
”ညီမ… အကိုတို႔ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲမွာပဲတစ္သက္လုံးေနၾကမလား။
အေပၚကိုျပန္တက္ဖို႔ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ၿပီးေတာ့စားဖို႔ေသာက္ဖို႔လဲရွိေသးတယ္။”
”စားစရာအတြက္ကေတာ့မပူနဲ႔အကိုရဲ့။အေစာကအကိုေမ့ေနတုန္းကလ်ာဒီနားတစ္ဝိုက္ကိုပတ္ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီ။
စားလို႔ေကာင္းတဲ့အသီးေတြရွိတယ္။အပင္ေတြလဲအမ်ားႀကီးပဲ။
ၿပီးေတာ့ညီမတို႔က်လာတဲ့ေခ်ာင္းထဲမွာလဲငါးေတြေတြ႕တယ္။
ညီမတို႔ေခ်ာက္ထဲမွာပဲႏွစ္ေယာက္ထဲကမၻာေလးကိုတည္ေဆာက္ၾကရေအာင္ေနာ္။ေကာင္းတယ္မဟုတ္လားဟင္။”
”ေကာင္းတာေပါ့ညီမရဲ့။ၿပီးေတာ့အကိုကလည္းညီမကိုအေစာင့္ေတြဝိုင္းေနတုန္းကေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ့အိပ္ခန္းထဲက
အိပ္မက္နတ္သိုင္းက်မ္းကိုယူလာခဲ့တယ္။ကိုယ့္တို႔သားသမီးေလးေတြေမြးလာရင္အိပ္မက္နတ္သိုင္းက်မ္းကိုသင္ေပးၿပီး
သိုင္းေလာကထဲျပန္ဝင္ခိုင္းမယ္။အမ်ားအက်ိဳးသယ္ပိုးတဲ့သိုင္းသမားေကာင္းေလးေတြျဖစ္ေအာင္
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကမယ္ကြာ။ညီမေရာဘယ္လိုသေဘာရလဲ။”
”အကို႔သေဘာအတိုင္းပါပဲရွင္။”
”ကဲ… အကို႔သေဘာအတိုင္းဆိုေနာက္ထပ္တစ္ခါေလာက္ခ်စ္ၾကရေအာင္ကြာ။”
သူရခပ္ျမန္ျမန္ထလိုက္ၿပီးကလ်ာ့ေပါင္ၾကားမွာေနရာဝင္ယူလိုက္သည္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲေသမင္းေတာင္ၾကားေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္ေျခရွိေက်ာက္ဂူေလးထဲမွာ
ၾကင္စဦးခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ့ရယ္သံေလးမ်ားကိုၾကားရေတာ့သည္။

ၿပီးပါၿပီ။