အိန်း အိန်း အိန်း”
သေနတ်သံ သုံးချက်ဆက်တိုက် ကြားလိုက်ရပြီး ခဏအကြာ စိမ်းစိုနေသော တောတန်းလေးထဲက မာန်ဟုန် ထွက်လာတာ ဝင်ဒီ တွေ့လိုက်ရသည်။ မာန်ဟုန့်ပုခုံးထက်မှာ တလုံးပြူး ပန့်အက်ရှင် (pump action shot gun) သေနတ်ကို ထမ်းလာသည်။ လက်တဘက်မှာက ရေဘဲလေးကောင်ကို ခြေထောက်တွေကနေ စုကိုင်လာသည်။ ဝင်ဒီ ကားထဲက ဆင်းသည်။
“မာန် … လေးကောင်တောင် ရလာတယ် … ဟေး”
“ဒီညနေ ကင်စားကြမယ်”
ဝင်ဒီက မာန်ဟုန့်လက်ထဲက ရေဘဲတွေကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး trash bag အမှိုက်အိတ်အမဲရောင်ထဲ ထည့်ပြီး ကားအနောက်ခန်းမှာ ထည့်လိုက်သည်။ မာန်ဟုန်က ရှော့ဂန်းကို သေနတ်အိတ်ထဲ ထည့်သည်။ သေနတ်အိတ်ကို စောစောက ဝင်ဒီ ထည့်လိုက်တဲ့ ရေဘဲတွေ ထည့်ထားတဲ့ ပလပ်စတစ် အမှိုက်အိတ်ကြီးဘေး ကားနောက်ခန်းမှာ သေသေချာချာ ထားသည်။
“မာန်ဖိနပ် ပြောင်းလိုက်အုံး မာန့်ဘု(တ်)စ်မှာ ရွှံ့တွေချည်းဘဲ”
ဟုတ်သည်။ ရေဘဲတွေ ကျတာက ရွှံ့နွံတွေ ထူထပ်တဲ့ နေရာမှာမို့ သူ့ဖိနပ်တခုလုံး ရွှံ့တွေပေနေသည်။ ဒါကိုသိလို့ အိမ်ကထွက်ကထဲက သူ ဖိနပ်အပို ယူလာသည်။
“ညနေ နေနေက ဘယ်အချိန် ရောက်မှာလဲ … မ”
“လေးနာရီကျော်ကျော်လောက် ရောက်မယ်ထင်တယ်”
သူတို့နှစ်ယောက် ကားပေါ်တက်သည်။ အင်း … ဟိုးတုံးကဆိုရင် မဟာ တောပစ်ဝါသနာ အရမ်းပါခဲ့တဲ့ မိန်းမတယောက်။ အခု ဒီနိုင်ငံရောက်ပြီးနောက် မသည် သေနတ်ကို မထိတော့။
မာန်ဟုန်က အရေးရယ် အကြောင်းရယ် လိုအပ်လာရင် သုံးနိုင်ဖို့ ကျင့်ထားပါ ဆိုပြီး သူ သေနတ်ပစ်ကွင်း သွားရင် ခေါ်ခေါ်သွားပြီး မကို အတင်းအကျပ် ပစ်ခိုင်းကျင့်ခိုင်းသည်။ ဒီတိုင်းပြည်မှာက လူတိုင်း လူဆိုး စာရင်းဝင် ပြစ်မှုဟောင်း ရှိခဲ့သူတွေက လွဲပြီး သေနတ်ကိုင်ဆောင်ခွင့် ရှိတာမို့ သေနတ်ပေါများပြီး လူဆိုးသူခိုးတွေမှာလဲ သေနတ်ရှိကြလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကာကွယ်ဖို့တော့ လေ့ကျင့်ထားသင့်သည်။
မသည် တချိန်က နိုင်းမီလီမီတာ ခါးထိုးထားပြီး ရွှေတြိဂံနယ်မြေ မှာလက်နက်ကိုင်တွေ အများကြီးကို အုပ်ချုပ်လာတဲ့ တနယ်လုံးက ဖိန့်ဖိန့် တုန်အောင် ကြောက်ကြရတဲ့ မိန်းမတယောက်။ မသည် ဘဝဟောင်းကို လုံးဝ ဇာတ်မြှပ်လိုက်သည်။ မာန်ဟုန်ကသာ သေနတ် ကိုင်ဆဲ အပစ် လေ့ကျင့်နေဆဲ အမဲပစ် ဘဲပစ် လုပ်နေဆဲ။ ဒီမှာ သေနတ်ကိုင်တာကတော့ မြန်မာပြည် နယ်စပ်ဒေသမှာ တုံးကလို ကိုင်တာမျိုး မဟုတ်တော့ဘူး။ တရားဝင် ကိုင်ဆောင်တာ။ သူတို့ နှစ်ယောက် ညနေကျရင် ဝင်ဒီရဲ့တူမ နေနေရှိန်း လာမယ်ဆိုလို့ ကင်ကျွေးဖို့ ရေဘဲလာပစ်ကြတာပါ။ နေနေရှိန်းသည် သူတို့နဲ့ မိုင် ၂ဝဝလောက် ဝေးတဲ့ မြို့မှာ သင်တန်းကျောင်းတခု တက်နေသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ သူတို့ရှိရာမြို့ကို လာလည်လေ့ရှိသည်။ မာန်ဟုန်သည် ကားစတီရာရင်ကို ဘယ်လက်နဲ့ ကိုင်မောင်းရင်း ဝင်ဒီ ကမ်းပေးတဲ့ ကော်ဖီခွက်ကို ညာလက်နဲ့ ယူကာ မော့သောက်သည်။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ကော်ဖီလေး။ မွှေးနေသည်။ အိမ်က ထွက်မလာခင် မ ဖျော်ပြီး ဓါတ်ဘူးနဲ့ ထည့်လာတာ။
လမ်းပေါ်မှာ ကားရှင်းနေသည်။ သူတို့ ရေဘဲ လာပစ်တဲ့နေရာနဲ့ သူတို့နေတဲ့နေရာက သိပ် မဝေးလှဘူး။ သူတို့နှစ်ယောက်သည်ဒီနိုင်ငံကို ရောက်လာပြီးနောက် နံမည်အသစ်တွေနဲ့ မထင်မရှား မြို့ငယ်လေးတခုမှာ ဇာတ်မြုပ်ကာ နေထိုင်နေကြသည်။ သူတို့ ရောက်ရှိနေတဲ့ ဒီပြည်နယ်နဲ့ မြို့ငယ်လေးမှာ နိုင်ငံခြားသား သိပ်မရှိလှ။ အမေရိကန် မျက်နှာဖြူတွေဘဲ များသည်။ မာန်ဟုန့်နံမည်က မောင်မောင် ဝင်ဒီ့နံမည်က မအေး လို့ ဒီနိုင်ငံဝင်လာကထဲက ပြောင်းထားသည်။
သူတို့နှစ်ယောက် ရွှေတြိဂံနယ်မြေမှာ ဆက်မနေဘဲ ကိုယ်ယောင်ဖျောက်ဖို့ ဘဝအသစ်တခု ပြန်စဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြပြီး ထိုင်းနိုင်ငံ ဘန်ကောက်မြို့မှာ ခဏနေပြီး သြစတြေလျားဖြစ်ဖြစ် အမေရိကန် ဖြစ်ဖြစ် ကို ရောက်အောင်သွားဖို့ ဘယ်နည်းနဲ့ ရနိုင်မလဲ အကြံထုတ် နည်းလမ်းရှာဖွေနေခိုက် ဘန်ကောက်ကို တိုးရစ်စ်အဖြစ် လာသော ဟယ်သာဝိတ်ဖီးလ် ဆိုတဲ့ အမေရိကန်မ တယောက်နဲ့ အရမ်း ချစ်ခင်တဲ့ မိတ်ဆွေတွေ ဖြစ်သွားခဲ့ကြပြီး ဟယ်သာ Heatherရဲ့ အကူအညီနဲ့ အမေရိကန်ပြည်ထဲကို ဝင်ခွင့်ရရှိလာကြပေသည်။ ဟယ်သာဝိတ်ဖီးလ်လဲ မာန်ဟုန်နဲ့ ဝင်ဒီ့ကို သူ့ဇာတိဖြစ်တဲ့ ဒီမြို့ငယ်လေးမှာ အခြေချနေထိုင်ဖို့ အစစ ကူညီမစခဲ့သည်။
မဟန်ကတော့ သူတို့ ထွက်လာချိန် နယ်စပ်မှာဘဲ သူလက်ထပ်ပြီး ယူလိုက်တဲ့ သူ့တပည့်ကောင်လေး စိုင်းနွတ်နဲ့ အရင်အလုပ်ဟောင်းကိုဘဲ ဆက်လုပ်ပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ ဝင်ဒီက မဟန်ကို ဆက်မလုပ်တော့ဘဲ ထွက်ခဲ့ပါလား ခေါ်ပေမဲ့ မဟန်က တနေ့နေ့တော့ လာမည် ဆိုပြီး လိုက်မလာဖြစ်။ လက်နက်ကိုင်တွေလဲ (ငြိမ်းချမ်းရေးနဲ့ လက်နက်လဲ) ကုန်ကြသလို ဘိန်းခင်း ဘိန်းချက်စက်ရုံတွေလဲ အစိုးရက စစ်ဆင်ရေးတွေ ဆင်နွှဲပြီး ရှင်းလင်းပစ်နေတော့ မဟန်တို့ လင်မယားလဲ အရင်အလုပ်တွေကို ဆက်မလုပ်တော့ဘဲ ထိုင်းနိုင်ငံထဲမှာ ဟိုတယ်ရီဇော့တခုဝယ်ပြီး လုပ်ကိုင်စားသောက်နေကြသည်လို့ သတင်းရရှိလေသည်။ ဝင်ဒီကတော့ မဟန်ကို သူနဲ့ လာနေစေချင်သည်။ မဟန် လာနေမယ်ဆိုရင် အားတအားဘဲလေ။ မဟန်က သူနဲ့အမြဲ အတူတူနေခဲ့တဲ့ အမဝမ်းကွဲတယောက် မဟုတ်လား။ မဟန်က လာချင်သည် ကြိုးစားမည်လို့ ပြောသည်။
“မာန် ညနေကျရင် ဟယ်သာ Heather ရော လာမယ်တဲ့လား”
“ခေါ်တော့ ခေါ်ထားတာဘဲ လာမယ်လို့တော့ ပြောတယ်”
ဝင်ဒီက မာန်ဟုန်ရဲ့ ပုခုံးမှာ ခေါင်းလေးမှီပြီး “ဟယ်သာ ဆီကို မာန် အမြဲ သွားရဲ့လားဟင် သူ လိုတာတွေ အမြဲ လုပ်ပေးပါ မာန်ရယ် သူ့ကြောင့် မတို့ ဒီရောက်ပြီး ခုလို အေးအေးဆေးဆေး နေကြရတာ ဟယ်သာ့ကျေးဇူး ကြီးပါတယ်” လို့ ပြောသည်။
တကယ်တော့ ဘန်ကောက်မှာ ဟယ်သာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် မိတ်ဆွေ ဖြစ်ကြပြီး ဟယ်သာ အစပ်အချဉ်တွေ စားပြီး အပေါ်လှန်အောက်လျော ဖြစ်သည်။ နေမကောင်းချိန် မာန်ဟုန်နဲ့ ဝင်ဒီတို့က ဟယ်သာ့ကို အရမ်း ပြုစုပေးခဲ့ကြသည်။ ဟယ်သာလဲ သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့တော်တော်ကြာကြာ အတူတူ ဆက်နေဖြစ်တော့ မာန်ဟုန်နဲ့ ငြိကြသည်။ အိပ်ရာထဲမှာ မိန်းမတွေကို စွဲအောင် ဘယ်လိုတွေ လုပ်ရမည်ကို ကျွမ်းသော မာန်ဟုန်သည် ဟယ်သာကို သူမဘဝမှာ တခါမှမရဘူးတဲ့ (ပြီးခြင်း) တွေဆီကို အကြိမ်ကြိမ် တက်လှမ်းရောက်ရှိစေခဲ့သည်။ မာန်သည် အိပ်ခန်းထဲက မထွက်စတမ်း နေ့ရော ညပါ ဟယ်သာ့ကို ကျေနပ်အောင် စွမ်းဆောင်ပေးခဲ့သည်။ ဟယ်သာ့ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည်။ မသည် မာန်ဟုန်နဲ့ ဟယ်သာ ဖြစ်ကြတာကို စိတ်မဆိုးရုံမက သူမလဲ တခါတလေ သုံးပွင့်ဆိုင် (သရီးဆမ်း) ဝင်ဆင်နွှဲခဲ့သည်။ ဒီလို နှစ်ယောက်တယောက် ချစ်တလင်းတွေ ခေါ်ခဲ့ကြပြီး ပိုပို ရင်းနှီးချစ်ခင်လာကြသည်။ ဟယ်သာလဲ သူတို့ကို အရမ်း သံယောဇဉ်တွယ်သွားပြီး သူတို့အပေါ် ယုံကြည်စိတ်ချသွားသလို သူတို့သည် ဘဏ်တွေမှာ ငွေတွေ အများကြီး ရှိတာလဲ သိသွားခဲ့တာ မို့ ယူအက်စ်ကို ခေါ်ယူခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ငွေကြေး မတောင့်တင်းသော လူတွေကို ခေါ်ယူတာထက် ငွေကြေးတောင့်တင်းသော လူတွေကို ခေါ်ယူပေးရတာက ပိုမိုလွယ်ကူတာကြောင့် သူတို့ကို ဟယ်သာ ခေါ်ပေးခဲ့လေသည်။ ဒီရောက်တော့လဲ ဟယ်သာနဲ့ အတူတူ မနေကြပေမဲ့ ဟယ်သာရဲ့အိမ်နဲ့ သူတို့အိမ်က တမိုင်တောင် မဝေး။ မာန်ဟုန်သည် ဟယ်သာ့ကို တခြားကိစ္စတွေမှာ ကူညီမစသလို လိင်ကိစ္စမှာလဲ အပျိုကြီးဟယ်သာရဲ့ ဆန္ဒကို အမြဲ ပြည့်ဝအောင် ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည်။ ဝင်ဒီသည် ထိုင်းနိုင်ငံကနေ အမြန်ဆုံး ထွက်ရေးကို ကူညီမစခဲ့တဲ့ ဟယ်လင်ကို သူချစ်တဲ့ မာန်ဟုန်ကို ဝေစားမျှစား လုပ်ခဲ့သည်။ အခုလဲ လုပ်နေဆဲ။
ဘန်ကောက်မှာ နေတာက သူတို့အတွက် စိတ်မချရသေးဘူးလေ။ အချိန်မရွေး အရင်က ရန်ညှိုးရန်စတွေကြောင့် လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်တာ ခံရနိုင်သည်။ မြန်မာပြည်ဘက် က ရဲတွေ ထောက်လှမ်းရေးတွေက လဲ ခြေချင်းလိမ် နေသည် မဟုတ်လား။
ဟယ်သာရဲ့ အကူအညီနဲ့ မာန်ဟုန်နဲ့ ဝင်ဒီတို့သည် လူများများနဲ့ မထိတွေ့ရဘဲ ဝင်ငွေရရှိ နိုင်တဲ့ ရင်းနှီးမြုပ်နှံတာတွေ လုပ်ထားကြတာမို့ အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်ကြသည်။ ဟယ်သာသည် အိမ်တွေ အများကြီး ပိုင်သည်။ သူပိုင်အိမ်တွေကို ငှားစားတာနဲ့တင် ဟယ်သာ အလုပ်မလုပ်ဘဲ နေနိုင်သည်။ ဟယ်သာသည် စေတနာ့ဝန်ထမ်း အလုပ်တွေကို အေးအေးဆေးဆေး လိုက်လုပ်နေသည်။ မာန်ဟုန်နဲ့ ဝင်ဒီကိုလဲ အိမ်နှစ်လုံး ငှားထားဖို့ စီစဉ်ပေးခဲ့သည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဝင်ဒီလဲ အိမ်အနောက်ဘက် ခြံထဲမှာ မနေ့ထဲက ဒိန်ချဉ်တစ်ကားTikka မဆလာ ဆား ငရုတ်ကောင်းနဲ့ နယ်ထားတဲ့ ကြက်သားတွေကို စကင်သည်။ ဟိုး အရင်တုံးက သူ ပစ်ထားပြီး သိမ်းထားတဲ့ ဆတ်သားတွေကိုလဲ ရေခဲခန်း (ဖရီဇာ) ထဲက ထုတ်ထားပြီး မဆလာနဲ့ဒိန်ချဉ်နဲ့ နယ်ထားခဲ့လို့ ဒီဆတ်သားတွေကိုပါ သူကင်မည်။
မာန်ဟုန်က သူပစ်လာတဲ့ ရေဘဲတွေကို အမွေးနုတ်သည်။ ကင်ဖို့ လုပ်သည်။ နေနေရှိန်းက ရေဘဲကင် ကြိုက်သည်။ ဝင်ဒီက ဟယ်သာကို ဖုန်းဆက်ပြီး လာမှာလား မေးသည်။ ဟယ်သာက လာမည်ဆိုလို့ ဝင်ဒီ ဟယ်သာ သောက်နေကျ ၀ိုင်အနီပုလင်း ပြင်ဆင်နေသည်။
ဒီတိုင်းပြည်ကို ရောက်ပြီး သူတို့ နေနေရှိန်းကို လှမ်းခေါ်သည်။ ဟယ်သာဘဲ အစစ ကူညီခဲ့တာပေါ့။ နေနေရှိန်းကို သူတို့ ကျောင်းတက်ခိုင်းသည်။ နေနေရှိန်းနဲ့ မာန်ဟုန် တချိန်က မာန်ဟုန် ရန်ကုန်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့သွားတုံး နေနေနဲ့ ညိစွန်းခဲ့ကြတာ ဒီနေ့အထိ ဝင်ဒီသည် တကယ်ဘဲ မသိတာလား မသိချင်ယောင် ဆောင်တာလားတော့ မသိ။ ဘာမှသိတဲ့ပုံ မရှိ။
နေနေရှိန်းသည် ဝင်ဒီအလစ်မှာ မာန်ဟုန့်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့လိုသည်လို့ ပြောသည်။ မာန်ဟုန်လဲ ဟိုတုံးက ဝင်ဒီ့ကွယ်ရာမှာတော်တော့်ကို တခြားဆော်တွေနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ဘူးပေမဲ့ အတိတ်ကို ထားပစ်ခဲ့ပြီး လူသစ် နံမည်သစ် စိတ်သစ်နဲ့ ့အခြေချနေပြီမို့ လက်တွဲဖေါ် ဝင်ဒီ့အပေါ် သစ္စာမမဲ့ချင်တော့။ ဝင်ဒီသည် မာန်ဟန်ကင်တဲ့ အကင်တွေနဲ့ စားဖို့ သစ်သီးတွေ အခွံနွှာ ခေါက်ဆွဲတွေ သုတ်သည်။ ဟယ်သာသည် ဝင်ဒီ မာန်ဟုန်တို့နဲ့ နေတာများလို့ အတူတူစားနေလို့ မြန်မာ ခေါက်ဆွဲသုတ်လိုဟာတွေ ကြိုက်နေပြီ။ နဂိုထဲက ဟယ်သာသည် ထိုင်းအစားအစာတွေကို ကြိုက်သူ စားသူ ဖြစ်သည်။ အားလုံး ပြင်ဆင်အပြီး နေနေနဲ့ ဟယ်သာတို့ မရောက်လာခင် ရေချိုးဖို့ ဝင်ဒီသည် အိပ်ခန်းထဲမှာ အဝတ်တွေ အားလုံးချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေဖွင့်သည်။ ရုတ်တရက် အနောက်မှာ လူတယောက် ရောက်နေလို့ ဝင်ဒီ လန့်ဖြန့်သွားသည်။
“အို့ အို ဟင် မာန် … ”
မာန်ဟန်သည် တောက်ပြောင်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ဝင်ဒီ့နောက်ပိုင်း အလှအပတွေကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဝင်ဒီက မာန် ဘာလိုချင်နေသည်ဆိုတာကို ရိပ်မိလိုက်သည်။
“မာန် နေနေနဲ့ ဟယ်သာ လာတော့မှာ မ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်”
“မာန်လဲ ချိုးမယ် မနဲ့ အတူတူ”
ဝင်ဒီ ဖျတ်ကနဲ သူ့ကိုယ်အရှေ့ဖက် အောက်ပိုင်းကို ကြည့်လိုက်မိတော့ ဟယ် မာန်ရယ် သူ့ဟာကြီး သံမဏိချောင်းကြီးလိုဘဲ မတ်မတ်မာမာကြီး ထောင်နေသည်။ အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ထောင်ထနေတဲ့ မာန့်လိင်ချောင်းကြီးက မတွေ့တာ ကြာလို့လား မသိဘူး။ အရမ်းတုတ်ပြီး ရှည်သလိုဘဲ။ ဝင်ဒီလဲ မာန်ဟုန်နဲ့ ချစ်ပွဲ မဝင်ဖြစ်တာတော်တော် ကြာနေပြီဆိုတာ သတိထားမိသည်။ အင်း … မာန် တောင့်တဆာလောင်နေပြီ ထင်ပါရဲ့။ မာန်ဟုန်သည် ဝင်ဒီ့တင်ပါးကြီးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ပြီး ကိုင်နေသည်။ ပွတ်နေသည်။ ဒီတင်ပါးကြီးတွေကို သူ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကိုင်ခဲ့သည်။ ဆုတ်ညှစ်ခဲ့သည်။ ဖန်းကနဲ ဖန်းကနဲ ရိုက်ဘူးခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ ရိုးမသွားဘူး။ အကြိမ်ကြိမ် ကိုင်တွယ် ဘူးပေမဲ့ ထပ် ကိုင်ချင်နေဆဲ။ ကိုင်နေဆဲ။ လှလိုက်တဲ့ ဖင်တုံးတွေ။ ဆားငံရေကို သောက်မိတယ် ဆိုတဲ့ စကားဟောင်းကြီးတခုလိုပေါ့။
ဝင်ဒီ့လက်လေးက သူ့လိင်တန်ကို ဖွဖွလေး လာရောက် ကိုင်တွယ်လိုက်တော့ မာန်ဟုန့်ရင်ထဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဟိုးတုံးက မနဲ့ သူ ချစ်ခဲ့ကြတာတွေ ဖျတ်ကနဲ ပြန်သတိရမိသည်။ ကြက်သီး ဖျန်းကနဲ ထသွားသည်။ ဝင်ဒီသည် မာန်ဟုန်ရဲ့လိင်တန် ထိပ်ဖူးပိုင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ လိင်တန်သည် တစတစ ထွားလာသည်။ မာသထက်မာ ရှည်သထက် ရှည်လာသည်။ ဝင်ဒီ ဒူးလေးတုတ် ထိုင်လိုက်ပြီး သူမ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ ငုံလိုက်သည်။
“အို အာ မ ရယ် … အား”
လိင်တန်ထိပ်ဖူး ချိုင့်ကြားထဲကို ဝင်ဒီ့လျှာလေး ပွတ်လှိမ့်ထိုးမွှေသွားလို့ မာန်ဟန် ဆတ်ဆတ်ခါ သွားရသည်။ မက သိပ်လုပ်တတ်တာဘဲ။ မသည် သူ့လိင်တန်ကို ပညာပါပါ စုတ်ပေးနေတုံးလဲ သူ့မျက်နှာကို အကဲခတ်နေသေးသည်။ သူ ကြိုက်ရဲ့လား ဆိုတာကို သူမ မျက်လုံး တောက်တောက်လေးနဲ့ အကဲခတ်တာ။ ဝင်ဒီလဲ မာန်ဟုန့်ကို ပစ်ပယ်ထားတာ ကြာပြီ။ မာန်ဟုန် ကြိုက်တာတွေကို မပေးတာ မကျွေးတာ ကြာနေပြီ။ မာန်ဟုန်ကလဲ ဝင်ဒီ့ကို အတင်းအကြပ် ဘယ်တုံးကမှ မတောင်းဆိုဘူး။ ဟယ်သာကလဲ မာန်ဟုန်ကို တခါတခါ ခေါ်ခေါ်ပြီး အိပ်သည်။ ဝင်ဒီလဲ သူတို့ကို ဘဝတမျိုး ပြောင်းလဲပေးခဲ့တဲ့ ဟယ်သာကို ကြည်ဖြူသည်။ မာန်တယောက် ဟယ်သာနဲ့လဲ လုပ်ဖြစ်နေမှာပါ ဆိုပြီး ဝင်ဒီ မာန့်ကို လိင်မဆက်ဆံခဲ့တာ ကြာပြီ။ အခုတော့ မာန့်ကို သူကြိုက်တဲ့ အစုတ်အနမ်းတွေ ပေးနေရသည်။ ဝင်ဒီသည် ဟိုးတုံးကလိုဘဲ မာန့်ကို လျာသုံးပြီး ထိထိမိမိ စုတ်ချက်တွေ ပေးမိလိုက်သည်။ မာန် ညည်းတွားပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ သူမခေါင်းကို အားမလိုအားမရနဲ့ လှမ်းကိုင်သည်။ ဝင်ဒီလဲ မာန် အရသာ ကောင်းနေမှန်းသိတော့ ပိုပြီးကောင်းအောင် လျှာလေးနဲ့ ထပ် ကလိပေးသည်။
“မ …တော် …တော်ပြီပြီးသွားလိမ့်မယ်”
ဝင်ဒီလဲ သူ ဝင်ဒီ့ ပါးစပ်ထဲပြီးချင်လဲပြီးပါစေ ဆိုပြီး ဆက်စုတ်နေသည်။
“မတော်ပြီ မကို ချစ်ချင်သေးတယ်”
ဝင်ဒီလဲ မာန်ဟုန်ရဲ့ ဖွားဖက်တော်ကြီးကို အစုတ် ရပ်သည်။
“ကဲ ဒါဖြင့် အိပ်ခန်းထဲ သွားစို့”
အိပ်ခန်းထဲက ဝင်ဒီ့ ကုတင်ဆီကိုအရောက် “မာန် အိပ်လိုက် မ အပေါ်က နေမယ်” လို့ ဝင်ဒီက ပြောလို့ မာန်ဟုန် ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက် လှဲအိပ်ချလိုက်တော့ ဝင်ဒီ သူ့အပေါ်ကို ခွပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ ဝင်ဒီ့ လက်တဖက် တင်ပါးအိအိကြီးတွေ ကြား ထောင်ရက်ကြီးရောက်နေတဲ့ မာန်ဟုန့် လိင်တန်ချောင်းကြီးကို ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး လမ်းမှန်ကို တည့်ပေးလိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးထိန်းပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ တင်းစီးစီးနဲ့ ဝင်ဒီ့အထဲကို သူ့လိင်တန် ဝင်ရောက်သွားတဲ့ အီဆိမ့်တဲ့ အရသာကြောင့် မာန်ဟုန့်စိတ်တွေ ထောင်းကနဲ ထလာပြီး တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဆုတ်ညှစ်ကာ အောက်မှ ပင့်ပင့် ပေးပါတော့သည်။
“အာ အာ အင် အင် မာန် မာန်”
ဝင်ဒီလဲ ဖင်ကြီးတကြွကြွ တရမ်းရမ်းနဲ့ မာန်ဟုန့်အပေါ်က မြင်းစီးနေပြီ။ ဝင်ဒီ့ လုံးဝန်းသော ရင်သားစိုင်တွေ တုန်ခါလှုပ်ရမ်းနေသည်။ မာန်ဟန်လဲ သူမ ဖိဖိဆောင့်တိုင်း အောက်မှ ပင့်ထိုးပေးသည်။ သူမ ခါးလေးကနေ ဆုတ်ကိုင်ကာ အားနဲ့ ပင့်ထိုးသည်။
“အင် ဟင် အိုး မာန် မာန် အီး ရှီး”
“မ မ အိုကေလား နာလို့လား”
“ဟင့်အင်း ကောင်းလို့ ကောင်းလို့ မာန်နဲ့ မလုပ်ဖြစ်တာ ကြာပြီကွယ် မာန် မာန် မ ကို ချစ်လားဟင်”
“ချစ်တယ် မ ချစ်တယ် …”
“ကောင်းလား”
“ကောင်းတယ် မရော”
“အရမ်း အရမ်း”
မ အားရပါးရ မြင်းစီးပြီးသောအခါ မာန်ဟုန်လဲ မ ကို ပက်လက်အိပ်စေပြီး မရဲ့ ခြေထောက်တွေကို သူ့ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်ပြီး အားမာန် အပြည့်နဲ့ ဆောင့်လေသည်။
“အို အို အို ဆောင့် ဆောင့် တအား ဆောင့် မာန်”
ဝင်ဒီသည် ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ ရမ်းခါပြီး တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြောနေသည်။ မာန်ဟုန်လဲ ဆက်တိုက် ဆောင့်ထည့်သည်။ မသည် ဆက်ဆံတိုင်း အရည် အရမ်းရွှဲသည်။ လိင်အင်္ဂါနှစ်ခု ဝင်ထွက် ပွတ်တိုက်တော့ အသံတွေ မြည်သည်။
“မာန် တအား တအား တအား ဆောင့် ဆောင့်”
ဝင်ဒီရဲ့ ရင်သားစိုင်တွေကို တအားဆုပ်ညှစ်ပြီး ဆောင့်ထည့်ရာ ဝင်ဒီ လမ်းဆုံး ရောက်ပြီးသွားသည်။ မာန်ဟုန်လဲ ဆက်တိုက် ဆိုသလို လမ်းဆုံး တက်လှမ်းသွားရသည်။ ခဏမျှ ငြိမ်ကာ နေကြပြီးမှ ဝင်ဒီက “နေနေတို့ ဟယ်သာတို့ လာကြတော့မှာ ရေချိုးကြစို့” လို့ ပြောပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သည်။ ဝင်ဒီရဲ့ အဝတ်မဲ့ အနောက်ပိုင်း မြင်ကွင်း အလှ ကို မာန်ဟုန် ကြည့်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲကို လိုက်ပါ သွားသည်။ မရဲ့ ဖင်တွေက စွင့်ကားတောင့်တင်း လှပဆဲ။
နေနေရှိန်း တိုယိုတာ စီလီကာ ကားလေးနဲ့ ရောက်လာသည်။ နေနေရှိန်းသည် ကျန်းမာရေးလိုက်စားပြိး သူမကိုယ်ကို အရမ်းဂရုစိုက်ပုံပေါ်သည်။ ကိုယ်လုံး အရမ်းလှနေသည်။ ဝင်ဒီက “နေနေ ညည်း ဘဲရနေပြီလား” လို့ မေးသည်။ နေနေရှိန်းက “ဝက်ကောက်work out လုပ် စာကျက်နဲ့ ဘာဘဲမှ မထားဖြစ်ပါဘူး အန်တီလေးရယ်” လို့ ပြောပြီး အိမ်နောက်ဖေးဘက် ကို လျှောက်သွားသည်။ နေနေရဲ့ ခါးလေးက အရမ်းကစားထားလို့ နေနေ့ခါးလေးက သေးလွန်းပြီး ဘိုက်လေးက ရှပ်နေသည်။ ဒီခါးလေးအောက်က တင်တွေက နေနေ လမ်းလျောက် တဲ့အခါ လှုပ်ခါသည်။ ဗရမ်းဗတာ လှုပ်ခါတာမျိုးတော့ မဟုတ်။ နေနေ့ ပေါင်တန်တွေကလဲ အချိုးကျသည်။ တကယ်တော့ ဝင်ဒီနဲ့ နေနေရှိန်း နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံး ဂရုစိုက် သတိထားသူတွေမို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတွေက အရင်လိုဘဲ လှပတောင့်တင်းဆဲ။
မာန်ဟုန် လဲ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက် က သူ မဆလာနဲ့ ဒိန်ချဉ်နဲ့ သေသေချာချာ နယ်ပြီး နှပ်ထားတဲ့ ဆိတ်သား ဒုတ်ထိုးကင် တွေကို ရေခဲသေတ္ထာ ထဲက ထုတ်လာရင် နေနေ သူ့ရှေ့က ဖြတ်လျောက်သွားတော့ နေနေ့ ကိုယ်လုံးတွေကို ဘေးတိုက် အနေအထားနဲ့ တွေ့လိုက်ရသည်။ နေနေရှိန်းဒီဇိုင်းက အလန်းစားဆိုတာ တွေ့လိုက်သည်။ မာန်ဟုန် အသားကင်တဲ့ ဂရေလ်ပေါ်ကို ဆိတ်သားအတုံးလေးတွေနဲ့ ထိပ်မှာ ကြက်သွန်အနီစိပ်လေး ထိုးထား သည့် ဒုတ်တန်လေးတွေကို တန်းစီပြီး တင်နေချိန် ဝင်ဒီ ရောက်လာသည်။
“မာန် နေနေ့ကို ရေဘဲကင် ကျွေးလိုက်ပါအုံး”
ရေလဲကင်တွေက စောစောထဲက ကင်ထားတာ ဆိုတော့ စားလို့ ရနေပြီ။ နေနေရှိန်းက “ကိုမာန် ဘာ ဘီယာ ရှိလဲ” လို့ မာန်ဟုန် အသားကင်နေတဲ့ နေရာကို လာကြည့်ရင်း မေးသည်။
“ဟင်နီကင် ရှိတယ် ဇင်တောင် ရှိတယ် နောက်ပြီး ကရိုနာအိပ်စရာ ရှိတယ် နေနေ”
နေနေရှိန်း ရေဘဲကင်ကို ဟင်နီကင်ဘီယာနဲ့ မြည်းနေသည်။ ခဏကြာတော့ ဟယ်သာ ရောက်လာသည်။ ဟယ်သာသည် အရင်ကထက် နဲနဲ ဖိုင့်လာသလို ထင်ရပေမဲ့ ပုံတော့ မပျက်သေး။ တင်ပါးတွေ ပိုကြီး ထယ်လာတာ ဖြစ်မည်။ ကြည့်ကောင်းနေဆဲပါဘဲ။ လမ်းလျောက် တဲ့ အခါ မသိမသာ တုန်ခါသွားကြတဲ့ တင်သားတွေကို မာန်ဟုန် တွေကနေရသည်။
“ဟေး အနံ့ တယ်မွှေးပါလား ငါ ဆာလာပြီ ဟိဟိ”
အသားကင်အနံ့က ခြံထဲမှာ ပျံ့လွင့်နေသည်။
“ဝင်ဒီ မင်းတို့ နှင်းဆီပင်တွေက တော်တော်သန်တာဘဲ လှလိုက်တာ”
“မာန်ဘဲ အားလုံးစိုက် ဂရုစိုက်နေတာဘဲ ဟယ်သာ မင်းအိမ်မှာ မာန့်ကို လုပ်ခိုင်းလေ”
အနောက်ဘက် ခြံထဲမှာ စားကြသောက်ကြရင်း ထိုင်စကားပြောကြတုံး ဖုန်းလာလို့ ဝင်ဒီ ကိုင်လိုက်သည်။ ဝင်ဒီ့မျက်နှာ အရမ်းပျက်သွားတာ အားလုံး တွေ့လိုက်ကြသည်။
“ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ မဟန်ရယ် အင်း အင်း အမြန်ဆုံး လိုက်ခဲ့မယ်”
တခုခုတော့ ဖြစ်ပြီ။ ဟယ်သာ နေနေရှိန်းနဲ့ မာန်ဟုန်တို့ ဝင်ဒီ ဖုန်းချပြီးရင် ဘာဖြစ်လဲဆိုတာ ပြောပြမှာကို စိတ်စောနေကြသည်။ ဟယ်သာသည် မြန်မာစကား နားမလည်ပေမဲ့ ဝင်ဒီ့မျက်နှာ မကောင်းဖြစ်သွားတာ အသံတွေ တုန်ရီလာတာ တွေ့တာနဲ့ တခုခု မကောင်းသတင်းဖြစ်မည် ဆိုတာကို ရိပ်မိသည်။ ဝင်ဒီ စပြောမှာကိုတောင် မစောင့်နိုင်တဲ့ နေနေရှိန်းနဲ့ မာန်ဟုန်က ပြိုင်တူ မေးမိကြသည်။
“ဘာဖြစ်လဲ မ မဟန် ဘာဖြစ်လဲ”
“အန်တီလေး ဘာတွေ ဖြစ်လဲ”
“မဟန် ယောကျင်္ား စိုင်းနွတ် အသတ်ခံလိုက်ရတယ် အရင် ရန်စအဟောင်းတွေဘဲ နေမှာ”
“ဟာ … …”
“အို”
ဟယ်သာက ဘာတွေဖြစ်မှန်းမသိလို့ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်နဲ့ “ဘာတွေ ဖြစ်ကြလဲ” မေးသည်။ နေနေရှိန်းက အကြောင်းစုံ ရှင်းပြသည်။
“ဘယ်လို အသတ်ခံရတာတဲ့လဲ မ”
“ဆိုင်တဆိုင်ထဲက အထွက်ပစ်တာ ကြေးစားဘဲဖြစ်မှာပေါ့ အခုနောက်ပိုင်း ဒီနယ်မြေမှာ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့တွေ မရှိတော့ဘူး ထင်တာဘဲ”
ဝင်ဒီက “မာန် မ မဟန်ဆီ လိုက်သွားလိုက်မယ် သူ တယောက်ထဲ အားငယ်နေတယ် ဟိုကဟာတွေ တယောက်ယောက်ကို လွှဲလိုက်ပြီး မဟန်ကို ဒီကို ခေါ်ခဲ့ဖို့ လုပ်မယ် ဟယ်သာ့ကိုလဲ တိုင်ပင်ရအုံးမယ်” လို့ ပြောသည်။ ဟယ်သာကို ဝင်ဒီ ဖြစ်ပျက်တာတွေ ပြောပြသလို မဟန်ကို ဒီကို ခေါ်ယူချင်ကြောင်း ပြောသည်။ မဟန်ကို ဘယ်လို ခေါ်နိုင်မလဲ ဟယ်သာက အကြံများပေးသည်။
“မ ဒါဆို ဘယ်တော့ သွားမလဲ”
“As soon as possible ပေါ့ မာန် အခုဘဲ လေယာဉ်လက်မှတ် ခေါ်မေးမယ်”
“မ အတွက် ကျနော် စိတ်ပူတယ် ကျနော် လိုက်ခဲ့ရမလား”
“ဒီမှာ မာန် လုပ်စရာတွေ ရှိနေတယ် ဟယ်သာနဲ့ ဝယ်မယ် လုပ်ထားတဲ့ ဓါတ်ဆီဆိုင်တွေ ကိစ္စရှိနေတာ မ သိတယ် စိတ်ပူစရာ မရှိပါဘူး မ ပဲ သွားလိုက်မယ်”
“နေ့တိုင်း ဖုန်းခေါ်နော် လိုအပ်ရင် ကျနော် လိုက်ခဲ့မယ်”
ဝင်ဒီ့ကို လေဆိပ်ကို မာန်ဟုန်နဲ့ နေနေရှိန်း လိုက်ပို့ကြသည်။ ဝင်ဒီက ဟိုရောက်တာနဲ့ ဖုန်းခေါ်လိုက်မည်လို့ ပြောသည်။ နေနေရှိန်းကိုလဲ သူ မရှိတုံး လိုအပ်တာရှိရင် မာန်ဟုန့်ကို ပြောဖို့ မှာနေသည်။ ဝင်ဒီ့လေယာဉ်ပျံ ထွက်သွားပြီးနောက် မာန်ဟုန်နဲ့ နေနေရှိန်း လေဆိပ်ကနေ အိမ်အပြန် နေနေရှိန်းသည် မာန်ဟုန့်လက်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး “ကိုမာန် နေနေလေ ကိုမာန်နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်နေမိတာ ကြာပြီ” လို့ ပြောပြီး မာန်ဟုန်ရဲ့ ပုခုံးစွန်းမှာ ခေါင်းလေး မှီလိုက်သည်။
“ကိုမာန်”
“နေနေ”
“နေလေ ဘယ်သူနဲ့မှ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူး ကိုမာန်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့ပြီးနောက်”
“အို နေနေ ရယ်”
နေနေရှိန်းသည် သူ့ကျောပြင်ကို သူမ လက်သဲလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ကုတ်ခြစ်သည်။ အိမ်ရောက်တာနဲ့ မာန်ဟုန် နေနေရှိန်းကို သူ့အခန်းထဲ ခေါ်ခဲ့သည်။ နေနေရှိန်း သိပ်လှနေသည်။ နေနေရှိန်းသည် ဒီတိုင်းပြည်ရောက်ပြီးမှ ကိုယ်လုံး ပိုပေါ်လာသည်။ ပိုပြီး အချိုးကျလာသည်။ တချို့လူတွေက ဒီတိုင်းပြည်ရောက်ပြီး အဆီများတာတွေ ထောပတ် ဒိန်ခဲတွေကြောင့် ပုံပျက်သွားတတ်ကြပေမဲ့ နေနေရှိန်းသည် ၈ျင်မ် မှန်မှန်သွား လေ့ကျင့်ခန်းမပြတ် လုပ်တာကြောင့် ကိုယ်လုံးက ထိပ်တန်း အလန်းစား ဖြစ်နေသည်။ မြန်မာပြည်မှာတုံးထက်တောင် ပိုကြည့်ကောင်းလာသည်။ မာန်ဟုန်သည် သူ့ရင်ခွင်ထဲ လဲပြိုလာသော နေနေရှိန်းကို ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖေါင်းဖေါင်လေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ်ခါ စုတ်လိုက်သည်။ နေနေရှိန်းက အငမ်းမရ ပြန်စုတ်သည်။ နေနေရှိန်းသည် နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းနေတုံး လက်တွေက မာန်ဟုန့် ဘောင်းဘီက ခါးပတ်ကိုဖြုတ် ဇစ်ကို ဆွဲချကာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်သည်။ ကျန်ရှိနေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ထပ်ချွတ်သည်။ ဗြောင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာတာက မာန်ဟုန်ရဲ့ စံချိန်မှီ လိင်တန်ကြီး။ နေနေရှိန်း ဒီလိင်ချောင်း လှလှကြီးနဲ့ ကင်းကွာနေတာ ကြာလှပြီမို့ အငမ်းမရဘဲ ဆုတ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လေသည်။ ပြတ်လပ်နေတာ ကြာလှပြီ။ မာန်ဟုန်လဲ နေနေရှိန်းက ဖျတ်ကနဲ သူ့ရှေ့ ထိုင်ချလိုက်လို့ မာန်ဟန် သိလိုက်ပြီ။ နေနေ သူ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးတော့မည်ဆိုတာ။ သူ့အကောင်ကြီးကလဲ အပါးကြီး။ နေနေရှိန်းလဲ လက်ကလေးနဲ့ ဆုတ်ကိုင်လိုက်ရော ပိုပြီးတောင် ထွားတက်လာသလိုဘဲ။ ဆတ်ကနဲ ခေါင်းထောင်ထလာသည်။
“ကိုမာန် နေ နမ်းပေးမယ် နော်”
နေနေရှိန်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေး သူ့လိင်တန်ကို ငုံလိုက်ပြီ။ အထဲကို ရောက်တာနဲ့ နေနေရှိန်းရဲ့လျှာက သူ့လိင်တန် ထိပ်ဖူးကြီးကို လာထိတွေ့ကြည်ဆယ်တော့တာဘဲ။
မဟန် အိပ်မက်ဆိုးကြောင့် လန့်အော်ပြီး ထထိုင်သည်။ သူ အဖေါ်အဖြစ် ခေါ်ထားတဲ့ သူ့ဟိုတယ်မှာလုပ်တဲ့ မိန်းကလေး အိပ်ခန်းထဲ ပြေးဝင်လာသည်။
“ဆရာမ ဘာဖြစ်လဲ …”
“အိပ်မက် … အိပ်မက်မက်တာ …”
“ကျမ ဆရာမနား လာအိပ်ပေးရမလား …”
“ရတယ် … ကိစ္စမရှိဘူး … ချယ်ရီ … ပြန်အိပ်တော့ …”
အိပ်မက်ထဲ ဟိုညက အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်မက်သည်။ မဟန် အိပ်မက်ထဲ ပြေးတာ အမောဆို့သွားသလို အခုအိပ်ရာထဲ မဟန် တကိုယ်လုံး ချွေးတွေ စိုရွှဲနေသည်။ ဟိုညက ဖြစ်တဲ့အတိုင်း အိပ်မက် ပြန်မက်သည်။
အဲဒီည။
မဟန်နဲ့ စိုင်းနွတ် သူတို့ဖွင့်ထားတဲ့ ဟိုတယ်လေးကို စားသောက်ကုန်တွေ သွင်းတဲ့ လုပ်ငန်းရှင် မိတ်ဆွေက ညစာ စားဖို့ ဖိတ်လို့ သူတို့ မြို့လေးက နံမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင်ကြီးမှာ သွားစားကြသည်။ နောက်တနေ့ သူတို့ စောစောထရမှာမို့ မိတ်ဆွေကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ဖို့ ကားရပ်ထားတဲ့ ကွက်လပ်ကို လျှောက်အလာ … လူနှစ်ယောက် ရုတ်တရက် အမှောင်ထဲက ပေါ်လာပြီး စိုင်းနွတ်ကို အနီးကပ် သေနတ်တွေနဲ့ ပစ်သည်။ စိုင်းနွတ်သည် မျက်နှာကို ပြောင်းဖြတ်ထားတဲ့ ၁၂ဂိတ်တလုံး ထိုးသေနတ်နဲ့ အနီးကပ် ပစ်ခတ်တာ ခံရတာကြောင့် … ဝုန်းကနဲ … မြေပေါ်ကိုလဲကျသည်။
မဟန်သည် ဒီလူတွေ စပစ်ကထဲက ကားနှစ်စီးကြားထဲ ဝပ်လိုက်ပြီး … ပြေးသည်။ သူတို့ ဘိန်း လုပ်ငန်းကို စွန့်လွှတ်လိုက်ပြီးထဲက သေနတ် မဆောင်တော့။ ဟိုတယ် လုပ်ငန်း လုပ်နေပြီး အရင်တုံးက လုပ်ခဲ့တာတွေကို ပြည်ဖုံးကားချပြီး သာမန်လူတွေ ဖြစ်နေပြီ။ မြို့ထဲမှာသွားလာနေကြတာကြောင့် သေနတ်လဲ မလိုအပ်တော့ဟု ထင်သည်။ စိုင်းနွတ်က လိုလိုမယ်မယ် ဆိုပြီး ပစ္စတိုနှစ်လက်နဲ့ အော်တိုမက်တစ် ရိုင်ဖယ်နှစ်လက်ကို အိမ်တနေရာမှာ ဖွက်ထားသည်။ လမ်းသွားရင်တော့ မပါ။ ခုတော့ ကြုံရပြီ။ ရန်သူ … ပေါ်လာသည်။
စိုင်းနွတ်တော့ သေပြီ။ မဟန်ပြေးသည်။ လူနှစ်ယောက်က လိုက်သည်။ အရင်ကဆိုရင် မဟန်သည် ဒီလူနှစ်ယောက်ကို အသေပစ်ပြီးလောက်ပြီ။ အခု သူတို့က လက်နက်နဲ့။ သူမက လက်နက်မဲ့။ နောက်ဖေးလမ်းကြားလေး တခုထဲ ဝင်ပြေးသည်။
“မပြေးနဲ့ … ပစ်လိုက်မယ် …”
ရှမ်းစကားနဲ့ အော်သံ ကြားပေမဲ့ မဟန် အပြေး မရပ်။ အားသွန်ပြေးပြီး ဆိုင်တခုရဲ့ အနောက်ဘက်ပေါက်ကနေ အထဲဝင်သည်။ တံခါးကို အတွင်းက ပိတ်သည်။ ကုန်စုံဆိုင်တခု ဖြစ်နေသည်။ ဆိုင်ဝန်ထမ်းကို ရဲကို ဖုန်းဆက်ခိုင်းသည်။
မဟန် ပြန်အိပ်လို့ မရ။
အိပ်ရာက ထသည်။ ခုလောက်ဆိုရင် ဝင်ဒီသည် လေယာဉ်ပေါ်မှာ ရှိနေမည်။ မဟန်သည် အိမ်ထဲမှာဘဲ အဖေါ်နဲ့ နေနေသည်။ ဟိုတယ်အလုပ်ကို မန်နေဂျာနဲ့ဘဲ လွှဲထားသည်။ စိုင်းနွတ် ဖွက်ထားသော သေနတ်များ မဟန် ပြန်ထုတ်ခါ အသင့်ထားထားသည်။ ရန်ကြွင်းရန်စ ဖြစ်မည်။ ဘယ်သူလဲ။ ရန်သူ ဘယ်သူလဲ။ ဟိုတုံးက ဘိန်းချက်စခန်း တုံးက ရန်သူဟောင်း ဖြစ်ဖို့များသည်။ အဲဒီည မှာဘဲ မဟန် အရင်တုံးက တပည့်ဟောင်းတယောက် ဖြစ်တဲ့ ခွန်ထွန်းမောင်ကို ဖုန်းဆက် ခေါ်သည်။ ခွန်ထွန်းမောင်သည် အရင်လိုဘဲ တပည့်တပန်းတွေနဲ့ ရှိနေတုံးဘဲ။ ခွန်ထွန်းမောင် ချက်ချင်း မဟန်ဆီ ပြေးလာသည်။
“ဆရာမ … ဘာမှ မပူနဲ့ … ကျနော် ဒီကိစ္စ ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲ ဆိုတာ စုံစမ်းမယ် … ဆရာမဝင်ဒီ လာရင်လဲ ကျနော်ဘဲ လေဆိပ် ဆင်းကြိုပေးမယ် … အစစ စိတ်ချပါ … ဆရာမတို့ အရင်က ကျနော်တို့အပေါ် ကောင်းခဲ့တာတွေ မမေ့ပါဘူးဗျာ …” လို့ ပြောသည်။
ဝင်ဒီသည် လေယာဉ်ပေါ်ရောက်တော့ သူ မာန်ဟုန့်ကို မခေါ်ခဲ့တာ မှားများမှားသွားပြီလားလို့ စဉ်းစားနေသည်။ အရင်တုံးကလို ဝင်ဒီ စိတ်မပြင်းထန်တော့။ ဘဝဟောင်းကို ထားခဲ့ပြီး ဘဝသစ်တခုကို နံမည်သစ်နဲ့ ပြန်စနေတာ ကြာပြီ။ မာန်ဟုန်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး နေထိုင်နေပြီး မာန်ဟုန် တိုက်တွန်းတာတောင် သေနတ် ပစ်ခတ်တာတွေ ဝင်ဒီ မလုပ်ချင်တော့။ ခုတော့ မဟန်ကြောင့် အရင်နယ်မြေကို ခြေဦးလှဲ့ခဲ့ရပြန်ပြီ။ ဘယ်သူများ … စိုင်းနွတ်ကို သတ်ပစ်ပြီး မဟန်ကို ဖမ်းခေါ်ချင်သလဲ။ ဝင်ဒီသည် လူသစ် စိတ်သစ် နံမည်သစ်နဲ့ နေနေပြီမို့ သူမကို ဒီအီးအေလိုအဖွဲ့၊ အင်တာပို နိုင်ငံတကာ ပူးပေါင်း စစ်ဆင်တဲ့ ရဲများ ခြေရာခံမိပြီး အရင်ဘဝဟောင်းက ဘိန်းဘုရင်တဆူရဲ့ တူမဆိုတာ သိသွားမှာလဲ စိုးသည်။ ခက်တာက မဟန်ကို သူမ သံယောဇဉ် ကြီးသည်။ မဟန်သည် ဝင်ဒီ့အပေါ် အရမ်း အနွံအတာခံ လုပ်ကိုင်ပေးခဲ့တဲ့ အမဝမ်းကွဲလဲ ဟုတ် … ရဲဘော်ရဲဘက်လဲ ဖြစ်တော့ … သူမ ဒုက္ခရောက်ချိန်မှာ မျက်နှာလွှဲခဲပစ် မလုပ်ချင်။
ထိုင်းနိုင်ငံ မြေကြီးကို ဝင်ဒီ ပြန်နင်းရပြန်ပြီ။ လေဆိပ်မှာ ခွန်ထွန်းမောင် လာကြိုနေသည်။ ခွန်ထွန်းမောင်သည် အရင်အတိုင်းဘဲ။ မဟန် အရေးကြုံလို့ ခွန်ထွန်းမောင် လာကူညီပြီလို့ ဝင်ဒီ သိလိုက်သည်။ အင်း … လူဟောင်းတွေထဲက အရေးကြုံရင် ရောက်လာသေးတာ ဝင်ဒီ ဝမ်းသာနေသည်။ ကားပေါ်ရောက်တာနဲ့ ခွန်ထွန်းမောင်က ဝင်ဒီ့လက်ထဲကို သေနတ်တလက် လာထည့်ပေးသည်။ ဝေါ်လ်တာပီပီကေ အမျိုးအစား ၉ မီလီမီတာ ပစ္စတို တလက်။ ဂျိန်းစ်ဘွန်းဒ်ကိုင်သော သေနတ်အဖြစ် ထင်ရှားသော ဒီသေနတ်ကို ဝင်ဒီ မကြိုက်။ သို့ပေမဲ့ ဝင်ဒီ ဘာမှမပြောဘဲ စလင်းဘက်အိတ်ထဲ ထည့်ထားလိုက်သည်။
ခွန်ထွန်းမောင်က ဝင်ဒီနဲ့ မာန်ဟုန် ယူအက်စ်ကို ထွက်သွားပြီးနောက် ဘာတွေ ဖြစ်ကျန်ခဲ့သလဲ ဆိုတာတွေ ပြောပြနေသည်။ ဝင်ဒီသည် ဒါတွေကို စိတ်မဝင်စားတော့ပေမဲ့ မဟန်ကိစ္စမှာ သူမ ဒါတွေကို သိထားမှ ၀ိုင်းဝန်း အဖြေရှာ ကူညီနိုင်မည်ဆိုပြီး ခွန်ထွန်းမောင် ပြောတာတွေကို သေသေချာချာ နားထောင်လေသည်။ ခွန်ထွန်းမောင်နဲ့ ဝင်ဒီတို့ စကားတပြောပြောနဲ့ မဟန်အိမ်ကို မောင်းလာခိုက် အနောက်မှာ ကားတစီး ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ပါလာတာ ဝင်ဒီ သတိပြုမိသည်။ ခွန်ထွန်းမောင်ကို ပြောပြတော့ … “ကျနော့်ကောင်လေး တွေပါ ဆရာမ … လိုလိုမယ်မယ် ကျနော် လိုက်ခိုင်းထားတယ် …” လို့ ရယ်မောရင်း ပြောသည်။
မဟန် … ဝင်ဒီ့ကို ဖက်ပြီး ငိုသည်။
“ရှောင်မဲ့ … ဟိုတုံးက ခေါ်တုံးကသာ ငါ ယူအက်စ်ကို လိုက်ခဲ့ရင် ခုလို စိုင်းနွတ် သေမှာ မဟုတ်ဘူး … ငါ့ကြောင့် … ငါ့ကြောင့်ပါ …”
“ဖြစ်ပြီးတာတွေက ဒို့ ပြန်ပြင်လို့ မရတော့ဘူး … မဟန် … ဒို့ ရှေ့ဘာဆက် လုပ်ကြမလဲဘဲ စဉ်းစားကြရအောင် … မဟန် …”
ခွန်ထွန်းမောင်တို့ ပြန်သွားကြပြီးနောက် မဟန်သည် သူမနဲ့ စိုင်းနွတ်တို့ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို ဝင်ဒီ့ကို အားလုံး ပြောပြသည်။ သူမ ရစရာရှိတာတွေ တာချီလိတ် … မယ်ဆိုင် ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ဘန်ကောက်က အမျိုး … မိတ်ဆွေတွေဆီက ကောက်ခံယူပြီး လက်ရှိလုပ်နေတဲ့ ဟိုတယ်ကို ရောင်းပြီး ဝင်ဒီ့နောက်ကို လိုက်မည်လို့ ပြောသည်။ ဝင်ဒီက မဟန်ကို သူနဲ့ မာန်ဟုန်မှာ ငွေကြေး အလုံအလောက် ရှိနေပြီးမို့ ဒီထိုင်းနယ်စပ်မှာ ရှိတာတွေကို ရသလောက်ဘဲ ယူခဲ့ပြီး သူနဲ့ လိုက်ခဲ့ဖို့ ပြောသည်။
“မဟန် … စိုင်းနွတ်လဲ သေပြီ … မဟန်ကို ဝင်ဒီ အဆုံးရှုံး မခံချင်တော့ဘူး … အမြန်ဆုံး ဒီနယ်မြေကနေ ပြေးသင့်ပြီ”
မဟန် စဉ်းစားနေသည်။ ဝင်ဒီ ပြောသလို အားလုံးထားရစ်ခဲ့ဘို့ဆိုတာကလဲ တန်ဖိုးက နဲနဲနောနော မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ ငွေတွေ အများဆုံး ရင်းထားတဲ့ တာချီလိတ်ကို ဝင်ဒီနဲ့ သွားပြီး ရနိုင်သမျှ သွားယူဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ဝင်ဒီ ဒီနယ်မြေကို တသက်လုံး ခွဲခဲ့ပြီလို့ ထင်ခဲ့ပေမဲ့ အခု မဟန်ကြောင့် ပြန်ရောက်ရပြန်ပြီ။ ဝင်ဒီလဲ မြန်မာပြည်ဘက်ကမ်းကို ပြန်မသွားချင်တာနဲ့ မဟန် တွေ့ဆုံရမဲ့ ဦးစိုင်းမောင်ကို မယ်ဆိုင်ဘက်ခြမ်းကို ခေါ်လိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်က မဟန်ကို ငယ်ငယ်ထဲက ပေါင်းလာသော မောင်နှမဝမ်းကွဲများ ဖြစ်တာမို့ မဟန်ကို ပေးစရာများကို တပတ်အတွင်း ပြန်ပေးမည်လို့ ကတိပေးသည်။ ဝင်ဒီ့ကို ပြန်တွေ့ရလို့လဲ အရမ်းအံ့သြနေသည်။ ဦးစိုင်းမောင် ပြန်သွားပြီးနောက် မဟန်နဲ့ ဝင်ဒီ ဟိုတယ်မှာဘဲ ထမင်းစားကြသည်။
မှန်ကျယ်ပြူတင်းပေါက်ကြီးမှ မြန်မာပြည်ဘက်က မီးရောင်တွေကို ဝင်ဒီ ငေးမောရင်း မဟန်ထည့်ပေးသော ၀ိုင်ဖန်ခွက်ကို ယူသောက်သည်။ မာန်ဟုန့်ကို သတိရနေမိသည်။ ဟိုးတုံးက သူတို့ စခန်းကြီးထဲ နေခဲ့ လုပ်ခဲ့တာတွေ အားလုံး ပြန်ပြောင်း သတိရနေသည်။
“ရှောင်မဲ့ …”
“ဟင် … မဟန် …”
“ကိုမာန့်ကို ဘာလို့ ခေါ်မလာတာလဲ …”
“ဟိုမှာက သူကြည့်ရတဲ့ အလုပ်တွေ ရှိနေတယ်လေ … သူပါလိုက်ခဲ့မယ်ဆိုရင် … ဝင်ဒီ ဒီလောက် မြန်မြန် ဒီကို လိုက်ခဲ့နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး … တယောက်ယောက်နဲ့ အိမ်ရော … အလုပ်တွေရော အပ်ရမှာ …”
“နေနေ တယောက်ရော … ရှောင်မဲ့တို့နဲ့ အမြဲတွေ့တယ် မဟုတ်လား …”
“အင်း … တွေ့တယ် … သူ့ကိုလဲ ကျောင်းထားပေးထားတယ် … မကြာခင် … နေနေ ကျောင်းပြီးပြီး အလုပ်ဝင်ရင်လဲ ဝင်ဒီတို့ဘက်မှာဘဲ ခေါ်ထားမှာ …”
“မဟန် ယူခဲ့မဲ့ ငွေတွေလဲ ဝင်ဒီနဲ့ကိုမာန်ဘဲ ရင်းနှီးပေးပေးပါ … အတူတူဘဲ နေမယ်နော် …”
“မဟန်ရယ် … ဝင်ဒီနဲ့ တသက်လုံး နေခဲ့တာဘဲဟာ … မဟန် ဒီမှာကျန်ခဲ့တာ … စိတ်မှမဖြောင့်ဘဲ …”
သူတို့ စကားတပြောပြောနဲ့ သူတို့နေတဲ့ ဟိုတယ်အခန်းကို ပြန်လာကြသည်။ ကပ်ပြာလေး ထိုးထည့်ပြီး တံခါးကို ဖွင့်ဝင်လိုက်တာနဲ့ သူတို့ကို လူတချို့က သေနတ်တွေနဲ့ ၀ိုင်းချိန်ထားတာ တွေ့လိုက်လို့ ဝင်ဒီလဲ သူမ စလင်းဘက်အိတ်ထဲက ခွန်ထွန်းမောင် ပေးထားတဲ့ ပစ္စတိုကို ဆွဲထုတ်သည်။ ဂျိုင်းကနဲ အသံနဲ့အတူ ဝင်ဒီ ရှေ့ကို မှောက်ရက်လဲသွားသည်။ အနောက်က လူတယောက်က အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ဒင်နဲ့ ဝင်ဒီ့ဇက်ပိုးကို ထုချလိုက်လို့။ မဟန်ရဲ့ခေါင်းကို ဘေးတဖက်တချက်က လူနှစ်ယောက်က သေနတ်များနဲ့ ထောက်ထားသည်။ ဝင်ဒီ လူးလဲထသည်။ လူနှစ်ယောက်က ဝင်ဒီ့ခေါင်းကို သေနတ်များနဲ့ တေ့ထားလိုက်သည်။ ဆိုဖါပေါ်ထိုင်နေသူက ထရပ်လိုက်သည်။
“မင်းတို့ ဘယ်သူတွေ ဆိုတာ ဒို့သိလို့ … ကြည့်စမ်း … လူ ၁ဝယောက်နဲ့ လာဖမ်းတာ … အားလုံး အော်တော်မက်တစ်တွေနဲ့ချည်းဘဲနော် … မပစ်ရဲဘူးလဲ မထင်နဲ့ … ကဲ အသာတကြည်ဘဲ ဒို့ခေါ်ရာကို လိုက်ခဲ့တော့ …”
“နင်တို့ ဘယ်သူတွေလဲ … ဘယ်အဖွဲ့ကလဲ …”
“လေသံက မာလှချည်လား … ဒေါ်ဝင်ဒီ … ခင်ဗျားဟာ တချိန်က ဒီနယ်မြေမှာ ဗိုလ်လုပ်နေတဲ့သူဆိုပေမဲ့ အခု အခြေအနေတွေက ပြောင်းနေပြီ … ဟင်းဟင်း … ခင်ဗျားမှာလဲ နောက်လိုက် မရှိတော့ဘူးဗျ … ဟားဟား…”
ရန်သူတွေက ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်ရဲ့ ပါးစပ်တွေကို တိတ်တွေနဲ့ ကပ်ပိတ်လိုက်ပြီး … ခေါင်းကို ခေါင်းအုံးစွပ်လို အနက်ရောင်အိတ်တွေနဲ့ စွပ်လိုက်ကြသည်။
“ကဲ … သွားစို့ …”
ဟိုတယ်ရဲ့ အနောက်ဘက် … လှေခါးလေးကနေ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ခေါ်ထုတ်သွားသည်။ ဟိုတယ် အနောက်ဘက်မှာ စောင့်နေတဲ့ အလုံပိတ်ဗင်ကားတစီးထဲ တက်ခိုင်းပြီး ထိုင်းနိုင်ငံထဲကို ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။ သုံးနာရီခန့် မောင်းပြီးသောအခါ သူတို့ရဲ့စခန်း ရှိရာကို ခြေလျင်လျှောက်ကြရပြန်သည်။ ခေါင်းကို အိတ်ကြီးစွပ်ထားပြီး လက်ပြန်ကြိုးကလဲ တုပ်ထားလို့ ဘေးက သူတို့က တွဲခေါ်ပေးရသည်။ ခရီးမတွင်လှ။
“ကဲ ရောက်ပြီ …”
မီးရောင်ထိန်လင်းနေတဲ့ အဆောက်အဦးထဲ ရောက်တော့ ခေါင်းမှာ စွပ်ထားတာတွေ ဖယ်ဖွင့်ပေးသည်။ လက်နောက်ပြန် တုပ်ထားတဲ့ ကြိုးတွေကိုတော့ မဖြုတ်ပေး။ သူတို့ ခေါင်းဆောင်လုပ်သူက လူငယ်တယောက်ဘဲ။ ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ မျက်နှာရှည်ရှည်နဲ့ မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းနဲ့ လူရွယ်တယောက်။ ပြောက်ကြား ပုံဖျက် ယူနီဖေါင်းကို ဝတ်ထားသည်။ ခါးမှာ အိတ်နဲ့ ပစ္စတိုတလက်ကို ချိတ်ထားသည်။ သူ့ဘေးမှာ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကိုင် အစိမ်းပုတ်ရောင် ယူနီဖေါင်းဝတ်တွေ။ အားလုံး လေးယောက်။
“သိနေတယ်လေ … မဟန်ကို ထိရင် ဝင်ဒီ ရောက်လာမယ်ဆိုတာ … အခု တခါထဲနဲ့ နှစ်ယောက် ရတာဘဲ…အင်း … ဝင်ဒီ့ကို ထိရင် မာန်ဟုန်လဲ နေမှာမဟုတ်ဘူး … မကြာခင် သူ့ကိုလဲ ကျုပ်တို့ရမှာဘဲ … သုံးယောက်လုံးဆုံမှ … အရင်က ခင်ဗျားတို့ လုပ်ခဲ့တဲ့ မကောင်းတာတွေအတွက် တရားစီရင်ရမယ် … ဂျပ်မင့်ဒေးပေါ့ … အရင်ဆုံး မာန်ဟုန်ကို ရံပုံငွေလေး တောင်းရအုံးမယ် … သူ့ ချစ်မမကို ထိရင် သူ မခံနိုင်ပါဘူးလေ …”
“မာန်ဟုန် လာရင်တော့ အရှိန်အဟုန်က ပြင်းထန်လိမ့်မယ် … ငါတို့ကို ရလိုက်သလိုတော့ လွယ်မယ် မထင်ဘူး … နင်တို့ အားလုံးကို သူ ရက်ရက်စက်စက် သတ်မှာ…”
ခေါင်းဆောင်လုပ်သူသည် စီးကရက်တလိပ်ကို ထုတ် မီးညှိသည်။
“အင်း … ဝင်ဒီ … ဝင်ဒီ …မာန်တွေ ရှိတုံးပါလား …ခင်ဗျား သိဖို့က အခုခင်ဗျားက ကျုပ် လက်ခုပ်ထဲမှာ … ကျုပ်ကို ဒီလို လေသံနဲ့ မပြောနဲ့ … ကျုပ် စိတ်ဆိုးလာရင် … မလွယ်ဘူး…”
“သတ်လိုက်လေ … သေရဲတယ် …”
“သတ်တာထက် ဆိုးဝါးတာတွေနဲ့ ညှင်းဆဲမှာ … ဟင်းဟင်း …လေသံ နဲနဲချလိုက် …”
မာန်ဟုန်သည် နေနေရှိန်း ပြန်သွားပြီးနောက် ဟယ်သာခေါ်လို့ ဟယ်သာရဲ့ အိမ်မှာ ရောက်နေသည်။ ဝင်ဒီ မရှိတုံး ဟယ်သာ လိုလားတောင့်တနေတဲ့ ကာမဆန္ဒတွေကို မာန်ဟုန် ဖြည့်ဆည်းပေးလေသည်။ အခုလဲ ဟယ်သာအလုပ်က ပြန်လာပြီး မာန်ဟုန်နဲ့ အရက်နဲနဲ သောက်ကြပြီး ဟယ်သာက မာန်ဟုန့်ကို စတင် နမ်းစုပ်လာသည်။ ဟယ်သာသည် ဆံပင်ကို ယောကျင်္ားတယောက်လိုဘဲ တိုတိုလေး ညှပ်ထားသည်။ ဟယ်သာ့ပုံစံက သမင်တကောင်ကို လိုက်တော့မဲ့ ကျားသစ်မတကောင်လိုဘဲ။ အားမာန် အပြည့်နဲ့။ ဂျိုင်းပြတ်စွပ်ကျယ်ကို အတွင်းခံမပါဘဲ ဝတ်ထားတာကြောင့် ဟယ်သာရဲ့ ရင်သားထိပ်သီးလေးတွေက စွပ်ကျယ်သား ပါးပါးမှာ ထင်းထင်းကြီး မြင်နေရသည်။ စွပ်ကျယ်က တိုတိုလေး။ ဟယ်သာ့ဝမ်းပျဉ်သား ဖွေးဖွေးတွေကို တွေ့နေရသည်။ အောက်မှာက ဘောင်းဘီ အတိုအပြတ်လေးနဲ့။ ဟယ်သာနဲ့ နမ်းစုတ်နေစဉ် ဟယ်သာ့ လက်တဖက်က မာန်ဟုန့် ပေါင်ဂွကြားကို လာစမ်းနေသည်။ တယ်လီဖုန်း အသံ … မြည်လာသည်။ ကွစ်ကျီ … ကွပ်ကျီ …နဲ့။ မာန်ဟုန် နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ပြီး ဖုန်းထူးလိုက်သည်။
“ဟလို…”
“ကိုမာန်လား … ကျနော် ခွန်ထွန်းမောင်ပါ …”
“အိုး …ကိုထွန်းမောင် … ပြော …”
“ကိုမာန် … ဆရာမဝင်ဒီနဲ့ မဟန် … လူတစု ဖမ်းသွားတာ ခံလိုက်ရတယ် …”
“ဗျာ … ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ … ဘယ်မှာလဲ …”
“မယ်ဆိုင်က ဟိုတယ်တခုမှာ … မဟန် ရစရာ သွားတောင်းရင်း ဖြစ်တာ … ကျနော်က လိုက်ခဲ့မယ် ပြောတာ သူတို့က လက်မခံဘူး …”
“တောက်…….ဘယ်အဖွဲ့လဲ … ဘယ်ကောင် လုပ်တာလဲ … သိပြီလား …”
“သိပြီ … ခေါင်းဆောင်က ဗိုလ်ရှမ်းလေးတဲ့ အရင်က လွယ်မွေဘက်က စိုင်းအုံကြာအဖွဲ့က … မဝင်ဒီနဲ့ မဟန် မသေစေချင်ရင် … ဒေါ်လာ၁သန်းနဲ့ လာရွေးဖို့ စာပို့တယ် …”
“ဘယ်တော့ လာရွေးရမှာတဲ့လဲ …”
“တပတ်အကြာ …တဲ့”
“ကိုထွန်းမောင် … ကျနော် လာခဲ့မယ် …”
“ဟုတ် …ကိုမာန် …”
ဖုံးချလိုက်တာနဲ့ … “ဘာဖြစ်လဲ မာန် … ဝင်ဒီ ဘာဖြစ်လဲ …” လို့ ဟယ်သာ မေးသည်။
“ဝင်ဒီကို တောတွင်းက ကောင်တွေ ဖမ်းသွားကြပြီ … ဟယ်သာ…”
“အိုး … ဒါကြောင့် ငါ ဝင်ဒီ့ကို မသွားဖို့ တားသေးတယ် … ခက်တာဘဲ … ဘဝဟောင်းကို ပြန်မသွားသင့်တော့ဘူး …”
“ငါ လိုက်သွားမယ် … ဟယ်သာ…”
“အင်း … လိုက်ရမှာပေါ့ … ငါလဲ လိုက်ခဲ့မယ် … မာန် …”
“မလိုက်နဲ့ ဟယ်သာ … အန္တရာယ်များတယ် … ငါတို့ ပြန်လာမှာပါ …”
“ငါလဲ မင်းတို့နဲ့ အတူ ၀ိုင်းလုပ်မယ်လေ …”
“ရတယ် … မလိုက်ပါနဲ့ …”
မာန်ဟုန် … နေနေရှိန်းဆီကို ဖုန်းဆက်သည်။ နေနေရှိန်းက လိုက်ခဲ့မည် ပြောသည်။
“မလိုက်နဲ့ နေနေ … အန္တရာယ်ကြီးတယ် …ကိုယ်ဘဲ မနဲ့ မဟန်ကို ရအောင် ပြန်လိုက်ခေါ်ခဲ့မယ် …”
မာန်ဟုန် နောက်တနေ့ လေယာဉ်နဲ့ လိုက်သွားသည်။ စိတ်ထဲမှာ လေးပင်နေသည်။ ဟိုတုံးကလို မဟုတ်ဘူး။ ဟိုတုံးက ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ရင်ဆိုင်ပစ်ခဲ့သည်။ အခု ဘဝအေးချမ်းပြီ ဆိုပြီး … ထင်ထားပြီးခါမှ … အရင် ကျင်လည်ခဲ့တဲ့ နယ်မြေဟောင်းကို ပြန်ရောက်ရပြီ။ လေဆိပ်မှာ ခွန်ထွန်းမောင် လာကြိုနေသည်။
“ကိုမာန် … လိုအပ်တာတွေ ကျနော် ကြို ပြင်ဆင်ထားတယ် …”
ခွန်ထွန်းမောင်နဲ့ အတူ လူ ၅ယောက် ပါလာသည်။ မာန်ဟုန့်ကို ၁နာရီလောက် ကားနဲ့ ခေါ်ခဲ့ပြီး အိမ်တလုံးထဲ ခေါ်သွားကြသည်။
“ကိုမာန် … ဒီမှာ လက်နက်မျိုးစုံနဲ့ ကျည်ကာအကျႌ၊ မိုင်းအမျိုးမျိုး … လိုတာယူပါ …”
“ဘယ်နေရာမှာ ချိန်းလဲ … ကျနော့်အထင်တော့ ငွေလိုချင်တာ တခုထဲတော့ ဟုတ်ဟန်မတူဘူး … ကျနော်တို့ကို လက်စားချေချင်တာလဲ ပါလိမ့်မယ် …”
ခွန်ထွန်းမောင်က ငွေလာပေးဖို့ နေရာကို ပြောပြသည်။
“ဒေါ်လာ၁သန်း ဘယ်လိုရမလဲဗျာ …ဘာနဲ့ ပေးရမယ် ပြောလဲ …”
“ဒါကတော့ တန်ဖိုးညီတဲ့ ရွှေချောင်း … ပေးရင် ရလိမ့်မယ် …”
မာန်ဟုန် သေနတ်များကို ကြည့်သည်။ AR-15…AK47 …နဲ့ UZI မောင်းပြန်များနဲ့ 45 ပစ္စတိုလ်များ … 357 ခြောက်လုံးပြူးများ။ အစ္စရေးနိုင်ငံလုပ် ဒဲဇက်အီးဂဲလ် ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် တလက်ကို ကောက်ယူသည်။ AK47 တလက်နဲ့ ကျည်ကပ်တွေ ယူသည်။ သံပုရာသီးနဲ့ တူသော လက်ပစ်ဗုံးလေးများ ယူသည်။ ခွန်ထွန်းမောင်က … “ကျနော်နဲ့ ကျနော့်လူတွေလဲကိုမာန်နဲ့အတူ ပါမယ် … လိုတာပြောပါ … ခိုင်းပါ …” လို့ ပြောသည်။
ရှမ်းလေး … ဂျော်နီဝါကား ဘလူးလေဘာ အရက်ကို ဆတ်သားခြောက်နဲ့ မြည်းနေသည်။ သူ့ စားပွဲပေါ်က 555 စီးကရက်ဘူးထဲက စီးကရက်တလိပ်ကို ထုတ်ယူကာ မီးညှိ ရှိုက်သောက်လိုက်သည်။ ရှမ်းလေး … ဝစ်စကီကို အရသာခံသောက်ရင်း … ဝင်ဒီနဲ့ မဟန် … မာန်ဟုန်တို့ကို လှလှပပ လက်စားချေဖို့ စဉ်းစားနေသည်။ အရင်ဆုံး … ဒီဆော်နှစ်ယောက်ကို ကောင်းကောင်းကြီး ကျင့်ပစ်လိုက်ရင် ကောင်းမည်။ ပြီးမှ ရက်ရက်စက်စက် ညှင်းပမ်းပြီး သတ်ပစ်မည်။ ဟိုခွေးမသား မာန်ဟန် ဆိုတဲ့ကောင်ကိုလဲ ကောင်းကောင်း လက်တုံ့ပြန်ရမည်။ ဟိုးတုံးက ဒီကောင် သိပ်ထောင်ခဲ့သည်။ ဝင်ဒီ့အရှိန်နဲ့ သူက ဝင်ပြီးစွာခဲ့သည်။ ဒီကောင့်ကို ကြည့်မရတာ ကြာခဲ့ပြီ။ ရှမ်းလေး … ဟိုတုံးက ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ပြန်စဉ်းစားတော့ ဒေါသတွေကြီးလာသည်။ သူတို့အဖွဲ့က ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်တို့အဖွဲ့ရဲ့ ပစ္စည်းတွေကို လမ်းက ဖြတ်လုခဲ့သည်။ မကြာခင် … ဝင်ဒီ … မဟန်နဲ့ မာန်ဟုန်တို့ သူတို့စခန်းကို ဝင်စီးနင်းတိုက်ခိုက်ပြီး သူတို့ခေါင်းဆောင် စိုင်းအုံကြာကို ဝင်ဒီတို့ ဖမ်းခေါ်သွားသည်။ ရှမ်းလေးရဲ့အဖေ တိုက်ပွဲမှာ ကျသည်။ ထိုစဉ်က ရှမ်းလေး အရမ်းငယ်သည်။ တေးထားသော ရန်ညှိုးရန်စကို သူ အကောင်ကြီးလာသောအချိန်မှာ ပြန်လက်စားခြေဖို့ လုပ်တာဘဲ။
ဝင်ဒီသည် သူတို့ခေါင်းဆောင် စိုင်းအုံကြာကို အပြစ်ဒဏ်ပေးတာ ဆိုပြီး လံကွတ်တီဘဲ ဝတ်စေပြီး သူတို့ စိုက်ခင်းများမှာ ရေလောင်း ခိုင်းထားတာ အကြာကြီး။ ခြေထိပ်ခတ်ထားလို့ စိုင်းအုံကြာလဲ ဘယ်ကိုမှ မပြေးနိုင်။ အခုတော့ နံမည်ကြီး ဝင်ဒီသည် သူ့စခန်းမှာ အကျဉ်းသားဘဝ ရောက်နေပြီ။ မဟန်ရော … ဝင်ဒီရော …ကိုယ်လုံးတွေက ပျံနေဆဲဘဲ။ ဝင်ဒီဆိုတဲ့ ကောင်မကို ချရရင် သေပျော်ပါပြီလို့ သူတို့ ရွှေတြိဂံနယ်မြေက လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့တွေ ပြောပြောနေတာ သူ ကြားနေရတာ ကြာပြီ။
သူ ဝင်ဒီ့ စွင့်ကား တောင့်တင်းတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ဝင်ဒီ့ကို မုဒိန်းကျင့်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့သည်။ အခု စဉ်းစားနေတာနဲ့တောင် သူ့ ပေါင်ကြားက ဖွားဖက်တော်က မတ်ချင်နေပြီ။ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ သူ့ကိုးမမ ပစ္စတိုလ်ကို ခါးက သားရေအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ပြောနေကြာတယ်။ ခုဘဲ သွားဖြုတ်မယ်။ ထိုင်ရာက ထလိုက်ချိန် သောက်ထားတဲ့ စကော့ဝစ်စကီ အရှိန်ကြောင့် နဲနဲယိုင်သည်။
“ကိုရှမ်းလေး …”
“ဟာ … ကျားဖြူ … ချစ်လေး …”
သူ့အခန်းဝမှာ ကျားဖြူမ …။ ကျားဖြူမသည် အစိမ်းပုတ် ပြောက်ကြား ယူနီဖေါင်းနဲ့ လက်ထဲမှာ Ak47 အတို တလက်ကိုင်လာသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် … သူ့ဆီကို ဝင်လာမဲ့လူက လက်နက်ကိုင်လာခွင့် မရှိဘူး။ ကျားဖြူမက သူ့ဆော်မို့ မတားကြတာ။ ကျားဖြူမသည် အခုနောက်ပိုင်း သူတို့ ရွှေတြိဂံနယ်မြေဒေသမှာ သူ့အဖွဲ့လိုဘဲ အင်အားကြီးမားလာတဲ့ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရဲ့သမီး အကြီးဆုံး။ ကျားဖြူမသည် အသက်ကြီးလာသော ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရဲ့နေရာမှာ ခေါင်းဆောင်နေရာ ဝင်ယူခဲ့တာ မကြာသေး။ ကျားဖြူမအဖွဲ့နဲ့ သူ မဟာမိတ် လုပ်ထားသည်။ လုပ်ရခြင်းအကြောင်းက တခြားမဟုတ်။ ကျားဖြူမနဲ့ သူ ညိနေလို့။ လက်နက်ဝယ်ဖို့ ထိုင်းနိုင်ငံရဲ့ မြို့ကြီးတမြို့ကို သွားရင်း ကျားဖြူမနဲ့ သူ တွေ့ဆုံ … ချစ်ကြိုက်မိသည်။ တချို့အလုပ်တွေကို ကျားဖြူမအဖွဲ့နဲ့ သူ ပူးပေါင်းလုပ်သည်။ ကျားဖြူမနဲ့ သူ ချစ်သူ ဖြစ်သွားတော့ အဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့ ပေါင်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး အင်အား ပိုကြီးမားလာသည်။ ကျားဖြူမက သူစောစောက ထိုင်နေတဲ့ ခွေးခြေလေးပေါ်ကို သူ့ကို ပြန်ထိုင်စေသည်။ သူ ထိုင်ကျသွားပြီး ကျားဖြူမကို မော့ကြည့်သည်။ ကျားဖြူမက သူ့အပေါ်ကို ခွထိုင်လိုက်သည်။ မျက်နှာချင်း နီးကပ်သွားသည်။
“လွမ်းလား …”
“အရမ်းပေါ့ …”
သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကျားဖြူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ပူးကပ်ထိတွေ့ စုတ်နမ်းမိကြသည်။ ကျားဖြူမက သူမ အကျႌကို ကြယ်သီးများ ဖွင့်ဖြုတ်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းစုတ်နမ်းတာတွေ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကြမ်းလာသည်။ အငမ်းမရတွေ ဖြစ်လာသည်။ ကျားဖြူမ လက်တွေက ရှမ်းလေး လက်တွေကို ဆွဲကိုင်ပြီး သူမ ရင်သားတွေ အပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည်။ ရှမ်းလေးလဲ တင်းမာဖီးထနေတဲ့ ရင်စိုင်ထွားထွားတွေကို ဆုတ်နယ်နေသည်။ သူတို့လျှာတွေ လူးလှိမ့် လိမ်ယှက်နေ ကြသည်။ အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းလာသည်။ ရှမ်းလေးလဲ ကျားဖြူမကို ခါးကနေဆွဲမပြီး
ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရှိတဲ့ ကုတင်လေးဆီကို ခေါ်လာသည်။ ကျားဖြူမရော ရှမ်းလေးရော သူတို့ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ အဝတ်တွေ အားလုံးကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်ကြသည်။ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်တွေနဲ့ ကုတင်ပေါ်တက်ကြတော့ ကျားဖြူမက စပြီး … ရှမ်းလေးရဲ့ ပေါင်ကြားက တန်းတန်းကြီး ထောင်ထနေတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို လက်နဲ့ ဆွဲကိုင်ကာ ငုံစုတ်လိုက်သည်။ ရှမ်းလေးရဲ့ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကို ကျားဖြူမလျှာက ပတ်ခြာလှည့် ထိုးပွတ်ပေးနေသည်။ ရှမ်းလေး … တအားအား … ညည်းကာ … ထိလွန်းလို့ ကျားဖြူမ ခေါင်းကို ဆုတ်ကိုင်ထားနေမိသည်။ ကျားဖြူမ လိင်တန် အရင်းအထိ ငုံလိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး လျှာနဲ့ ကစားပေးသည်။ ကျွမ်းကျင်တဲ့ စုတ်ယက်ပေးမှုတွေကြောင့် ရှမ်းလေး … တအားကောင်းတက်လာပြီး….ပြီးခါနီး … ဖြစ်လာရသည် ….။ အား….အား….အား …
ကျားဖြူမက အားရပါးရ ဆက်ကလိပေးနေတုံးမို့ … “ချစ်လေး….တော်….တော်ပြီ …” လို့ ရှမ်းလေး တားသည်။
ဒီတခါက ရှမ်းလေး အလှည့်။ ကျားဖြူမရဲ့ ပေါင်တန်သွယ်သွယ်တွေ ကြားထဲ ခေါင်းထိုးသွင်းကာ … ကျားဖြူမရဲ့ ကာမရှေ့ပြေး အရေကြည်တွေ စိုရွှဲနေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို သူ့လျာကြီးနဲ့ ဖိဖိယက်ပေးလေတော့ … ကျားဖြူမလဲ … တအား.အား…အော်ဟစ် နေရသည်။ ရှမ်းလေး လျာကြီးက သူမ အဖုတ်အတွင်းထဲကို ထိုးမွှေနေသည် …။
“ဟိတ် …တော် … တော်ပြီ …သူများ …မနေနိုင်တော့ဘူး …သူများကို … ချစ်ပေးတော့ …”
ဗိုလ်ခွန်မိုင်း … သမီးကျားဖြူမ လွှတ်လိုက်တဲ့ တပည့်ဟူးကောင်းဆီက ကြားရတဲ့ သတင်းကို မယုံကြည်နိုင် ဖြစ်နေသည်။ ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်ကို သူ့သမက်လောင်း ရှမ်းလေးက ဖမ်းထားသည် ဆိုတာ။ ဝင်ဒီတို့ ကောင်းစားတုံးက ဗိုလ်ခွန်မိုင်းတို့က သူတို့ကို ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကြောက်ရသည်။
“ဟားဟားဟား…မာန်ဟုန် မကြာခင် ရောက်လာမှာဘဲ … တခု ရှိတာက မာန်ဟုန်ကို ဒီကောင်မ နှစ်ယောက်လို အရှင်ဖမ်းလို့တော့ ရချင်မှရမယ် … ရှမ်းလေးကို သတိပေးရမယ်… … ရှမ်းလေးက … မာန်ဟုန့်အကြောင်း သေသေချာချာ သိချင်မှသိမယ် … မာန်ဟုန်က သေရမှာ မကြောက်ဘဲ … တဇွတ်ထိုး တိုက်ခိုက်တဲ့ကောင် …”
ဟူးကောင်းက … ပြုံးပြုံးကြီး လုပ်နေပြီး …
“ဗိုလ်လုံ … မပူနဲ့ဗျ … ဗိုလ်ရှမ်းလေးက လျင်ပါတယ် … မာန်ဟုန် သူ့လက်ထဲ ကားကားကြီး ကွိကနဲ မိမှာပါ … ခု မာန်ဟုန်ကို ဒီကိုလမ်းပြအဖြစ် ခေါ်လာမဲ့ ခွန်ထွန်းမောင်တို့က ဗိုလ်ရှမ်းလေးလူတွေဘဲ …”
“ဟေ …ဟုတ်လား … ပိုင်လှချည်လား …ရှမ်းလေး … ဒီလောက် လျင်မယ် မထင်ခဲ့ဘူး … ကောင်းကွာ…”
ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရဲ့ ဇနီးမယား ရှယ်လီ … သူတို့အတွက် စားစရာတွေ လာချသည်။
“ကဲ … ဟူးကောင်း … စားကွာ …ငါ့မိန်းမက ထိုင်းမ ဆိုတော့ ထိုင်းဟင်းတွေက ထိပ်တန်းဘဲကွ … တုန်ရန်းယိုးဒယားဟင်းချိုနဲ့ သင်္ဘောသီးသုတ် … ငါးခူကို ပင်စိမ်းရွက် … ငရုပ်သီးစိမ်းနဲ့ ချက်ထားတဲ့ ငါးဟင်း …”
“အရမ်းကောင်းပေါ့ … ဗိုလ်လုံ …”
ရှယ်လီသည် သူတို့ဘေးမှာ ရပ်ခါ ပြုံးနေသည်။ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းနဲ့ အိမ်ထောင်ကျတာ ကြာပြီ။ ရှယ်လီ မြန်မာစကား ကောင်းကောင်း နားလည်သလို ကောင်းကောင်း ပြောတတ်နေပြီ။ သူတို့ ရှေ့မှာ ပြုံးနေပေမဲ့ ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာ မီးတောက်နေသည်။ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရော ဟူးကောင်းရော မသိကြတာက ရှယ်လီသည် ဗိုလ်ခွန်မိုင်းနဲ့ မရခင်က တာချီလိတ် တဖက်ကမ်း မယ်ဆိုင်မြို့ဘက်ခြမ်းမှာ ကြက်ဆီထမင်း ရောင်းတဲ့ဆိုင်မှာ လုပ်တဲ့ မာန်ဟုန်က ချစ်စနိုး (ဆိုင်းမီးစ်ကက်) လို့ ခေါ်တဲ့ ရှယ်လီ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး ဆိုတာပါဘဲ။ မာန်ဟုန်ကို ရှယ်လီ သိပ်ချစ်ခဲ့သည်။ မာန်ဟုန်နဲ့ ကွဲခဲ့ရပေမဲ့ သူ့ကို ချစ်တဲ့ စိတ်တွေဟာ ခုထိစွဲမြဲနေဆဲ။ ကျားဖြူမသည် ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရဲ့ ပထမ မိန်းမက ပါလာတဲ့ သမီး။ ရှယ်လီနဲ့ ကလေးမရ။ ရှယ်လီ … မာန်ဟုန့်အတွက် အရမ်း စိတ်ပူနေသည်။ သူတို့ မာန်ဟုန်ကို ဖမ်းပြီး နှိပ်စက်ပြီး သတ်ပစ်ကြမှာ ရှယ်လီ မကြည့်နိုင်ဘူး။ ခွန်ထွန်းမောင်ဟာ သူ့လူကိုယ့်ဘက်သား လုပ်နေတယ် ဆိုတာ မာန်ဟုန့်ကို ပြောမှ ဖြစ်မည်။ မာန်ဟုန် ဘယ်မှာလဲ။ ဗိုလ်ရှမ်းလေးတို့ဆီ သူ မရောက်ခင် ရှယ်လီ တားမှ ဖြစ်မည်။ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းကို ရှယ်လီ သူ့အမဆီ ချင်းမိုင်ကို ခဏသွားမည်လို့ ပြောလိုက်သည်။
“သွား … သွား … ငါ့မိန်းမ … မင်း မရှိတုံးသာ … မင်းညီမ အငယ်ဆုံးလေး … ငါ့ကို ဟင်းချက်ပေးဖို့ ထားခဲ့ …”
မာန်ဟုန် ဘယ်မှာလဲ။
မာန်ဟုန်သည် မနက်ဖန် ငွေတသန်းနဲ့ညီမျှတဲ့ ရွှေချောင်းတွေနဲ့ မဟန်နဲ့ ဝင်ဒီ့ကိုသွားလဲလှယ်ဖို့ တကယ်တော့ သဘောမကျ။ ရန်သူသည် သူတို့ကို အခုလို လုပ်တာ အရင်က ရန်ကြွေး တခုခုကြောင့် လုပ်တာ ဖြစ်မည်။ ဘယ်လောက်ဘဲ သူတို့လိုတာ ပေးပေး သူတို့ကို ပြန်လွှတ်လိမ့်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် သူ … ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်ကို ငွေတသန်း ပေးလဲ တခုခု လုပ်မှာဘဲ။ ဒါကြောင့် ပြန်မလွှတ်မဲ့ အတူတူ ဘာမှ ပေးမနေဘဲ ရန်သူရှိတဲ့ နေရာကို ရှာပြီး ခြေမှုန်းပစ်တာက အကောင်းဆုံး ဖြစ်မည်လို့ တွေးနေသည်။
ခွန်ထွန်းမောင်တို့က သူနဲ့အတူ လိုက်မယ် လုပ်နေသည်။ ဒါကို မာန်ဟုန် မကြိုက်။ သူ တယောက်ထဲ ရန်သူစခန်းကို သွားပြီး ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်ကို ကယ်ထုတ်ချင်သည်။ သူ မနက်ဖန် တောထဲတောင်ထဲမှာ ရန်သူနဲ့ အပေးအယူလုပ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေသည်။ သူ လိုအပ်တာ တချို့ဝယ်ဖို့ အပြင်ထွက်ဖို့ လုပ်တော့ ခွန်ထွန်းမောင်က သူ့တပည့်တယောက်ကို သူနဲ့ အဖေါ်ထည့်နေသည်။ ခွန်ထွန်းမောင် တကယ်ဘဲ စေတနာနဲ့ ကူဖို့ အဖေါ်ထည့်တာလား … သူ့ကို မျက်ခြေမပြတ်စေဖို့ လူထည့်တာလား … သူ မသင်္ကာ ဖြစ်မိသည်။ သူ ရှိနေတဲ့ မဟန်အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ စူပါမားကက်တခုမှာဘဲ မနက်ဖန် တောထဲမှာ အရေးပေါ်လိုတာတွေ သုံးဖို့ ပစ္စည်းတွေ လိုက်ဝယ်သည်။ ခွန်ထွန်းမောင်ရဲ့ တပည့် အိုက်ပုကို ဝယ်ပြီးသား ပစ္စည်းထုပ်တွေ ကုန်တိုက်အောက်က ကားပေါ်ကို သွားတင်ခိုင်းလိုက်ပြီး အမဲလိုက်ဓါးကောင်းကောင်းတချောင်းကို ဘယ်ဆိုင်မှာ ရနိုင်မလဲ ဆိုင်ရောင်းတဲ့ မိန်းမကို ထိုင်းဘာသာနဲ့ မေးနေဆဲ သူ့ပုခုံးကို တယောက်ယောက်က ပုတ်ပြီး ခေါ်လိုက်လို့ လှဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်စိတွေကို သူ မယုံနိုင်။ အိပ်မက်များလား။
သူတွေ့လိုက်ရတာက သူနဲ့ ကွဲကွာခဲ့တဲ့ မယ်ဆိုင် ကြက်ဆီထမင်းဆိုင်က ဆိုင်းမီးစ်ကက်လို့ သူက ချစ်စနိုး နံမည်ပေးခဲ့သည့် ရှယ်လီ။
“ဟာ…ရှယ်လီ …”
“မာန် …”
“ဘယ်က ဘယ်လို …”
“လာ … မာန် … အရင်ဆုံး … စိတ်ချရတဲ့ တနေရာကို သွားရအောင် …”
ရှယ်လီသည် အရင်ထက် နဲနဲလေး မဆိုစလောက် ပြည့်လာသလို ထင်ရသည်။ တင်ပါးတွေကကို ကြီးထယ်လာသလိုဘဲ။ ပြန်တွေ့ကြရသေးတယ် ဆိုင်းမီးစ်ကက်ရယ်။ ရှယ်လီသည် သူ့ကို ကုန်တိုက် အနောက်ဘက်မှာ ရှိတဲ့ မီးလောင်ရင် ဆင်းပြေးဖို့ ထားတဲ့ ကြောင်လိန်လှေခါးကနေ အောက်ကို ခေါ်သွားသည်။ ကုန်တိုက် အနောက်ဘက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ ဗင်ကားအနက် တစီးပေါ်ကို တက်စေသည်။ ကားထဲမှာ အသက်၂ဝကျော်လောက် ကောင်မလေးတယောက် ကားမောင်းသူနေရာမှာ ရှိနေသည်။
“သူက ရှယ်လီ့တပည့်မလေးဘဲ … သူဘဲ မဟန်အိမ်ကို ရှာပေးတာ … အားကိုးရတယ် … သေနတ်လဲ ကောင်းကောင်းကျွမ်းတယ် … နန်းကြာတဲ့ …”
အရင်ဆုံး … သူ့ကို ပြောလိုက်ပြတာက … ခွန်ထွန်းမောင်တို့ဟာ ရန်သူ ဗိုလ်ရှမ်းလေးဘက်က ဆိုတာဘဲ။
“မာန် … သူတို့ဆီက ရတဲ့ သေနတ်တွေကိုလဲ မယုံနဲ့ … မာန် ပစ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး … တခုခု လုပ်ထားတယ် … ဒါကြောင့် … ရှယ်လီ … မာန့်အတွက် … ဒီမှာ ရှာလာခဲ့တယ် …”
“ထင်တော့ ထင်သားဘဲ … ဒီကောင်တွေ တခုခုတော့ တခုခုဘဲလို့ …”
ကားနောက်ခန်းမှာ ကင်းဘတ်အိတ် အနက်ရောင်ကြီးနဲ့ ထည့်လာတဲ့ အမ်ဖိုး အော်တိုမက်တစ် ရိုင်ဖယ်နဲ့ ပစ္စတိုလ်သေနတ်များကို ပြသည်။
“မာန် … တောထဲမှာ ရှမ်းလေးတို့နဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့က သူတို့က လူသိပ်များတာဘဲ … မာန် မလွယ်ဘူး ထင်တယ် … ရှယ်လီတို့ ထိပ်တိုက် Head on ဝင်တိုက်တာထက် ကောင်းတဲ့နည်းလမ်း ရှာဖို့ လိုလိမ့်မယ် …”
“အင်း … အရင်ဆုံးက နှစ်ဘက်ခွပြီး သူ့လူကိုယ့်ဘက်သား လုပ်နေတဲ့ ခွန်ထွန်းမောင်တို့ကို မာန်တို့ ရှင်းပစ်ရလိမ့်မယ် … ရှယ်လီ … ခုမရှင်းလဲ နောက်တော့ ရှင်းရမှာ မဟုတ်လား …”
ရှယ်လီက သူမ ယူလာတဲ့ အိတ်ကြီးထဲက အသံထိန်းပြောင်းပို တချောင်းကို ထုတ်ပေးသည်။
“ဒါဆို မာန် ခွန်ထွန်းမောင် တပာ့် အိုက်ပုနဲ့ မဟန်အိမ်ကို ပြန်လိုက်သွားမယ် … သူတို့ကို အရင် ရှင်းပစ်ရမယ် … ရှယ်လီ မဟန်အိမ်ကို သိလား … နောက်တနာရီလောက်ကြာရင် လိုက်ခဲ့မလား …”
“မဟန်အိမ်ကို ရှယ်လီ အရင် ချောင်းနေခဲ့တာ … မာန် စူပါမားကက်ကို ထွက်လာတော့ အနောက်က နောက်ယောင်ခံလိုက်ခဲ့တာ … ကောင်းပြီ … မာန် … ပြန်တွေ့မယ် . .”
မာန်ဟုန် ကားပေါ်က ပြန်ဆင်း … ဟိုတယ်ပေါ် ပြန်တက် … ဓါတ်လှေခါးက ဆင်းပြီး အိုက်ပု စောင့်နေသော ကားဆီကို သွားသည်။
“ဟေး … အိုက်ပု … မင်း … စောင့်ရတာ ကြာသွားလား . .”
“မကြာပါဘူး အာစရိ … ကျနော်လဲ ညတုံးက အိပ်ပျက်လို့ ခဏမှိန်းနေတာ …”
“ကဲ သွားစို့ …”
“ကိုမာန် … လိုတာ အားလုံးရခဲ့ပြီလား …”
“အင်း ရခဲ့ပြီ … မနက်ဖန်ကျရင် ကျနော်တယောက်ထဲသွားမယ် … ခင်ဗျားတို့ မလိုက်ခဲ့နဲ့ …”
“ဟာ … မဟုတ်တာကြီး …ကိုမာန် … သူတို့က အများကြီး …ကိုမာန် ခံသွားရမှာပေါ့ …ကိုမာန် လမ်းလဲ သိမှာ မဟုတ်ဘူး …”
“မဟုတ်ဘူး …ကိုမာန်က နိုင်ငံခြား ထွက်သွားပြီး … ဒီက လမ်းတွေနဲ့ အထာတွေ မသိတော့ဘူး … ကျနော်တို့ပါမှ ဖြစ်မယ် … ရှင်းရှင်း ပြောမယ်ဗျာ … ဒီကိစ္စမှာကိုမာန် ခေါင်းဆောင် မဟုတ်ဘူး …ကိုမာန်က နောက်လိုက် … ကျနော်က ခေါင်းဆောင် … ဟုတ်ပြီလား … သဘောပေါက် …”
ခွန်ထွန်းမောင်သည် ပြောရင်း ဇာတိရုပ်ပေါ်လာသည်။ မင်းသားခေါင်းစွပ် ကျွတ်သွားပြီ .။ ဘီလူးရုပ် ပေါ်ထွက်လာသည်။
“ဒါကို သဘောမတူဘူး ဆိုရင်ကော … ခွန်ထွန်းမောင် … မာန်ဟုန် အကြောင်း ခင်ဗျား မသိသေးဘူးနဲ့ တူတယ် …”
“ထွတ် … မင်းက ဘာကောင်မို့လဲ … မင်းက ဘာမှ မဟုတ်ဘူး … ဝင်ဒီ့ကို မှီပြီး ထောင်နေတဲ့ကောင် …”
“ခွန်ထွန်းမောင် … မင်းစကားတွေ လွန်နေပြီ …”
မာန်ဟုန်က သူ့ခါးကြားထဲထိုးထားတဲ့ ပစ္စတိုကို ထုတ်လိုက်သည်။ ခွန်ထွန်းမောင်က တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်ပြီး … “လုပ်မနေနဲ့ … သေနတ်တွေက ပစ်လို့ မရတဲ့ မီးကျိုးမောင်းပျက်တွေ …” လို့ ပြောသည်။ မာန်ဟုန်ကို သူ ပေးထားသော သေနတ် ထင်နေလို့။ မာန်ဟုန်လဲ ရှယ်လီ ပေးထားသော အသံထိန်းပြောင်းပိုကို ထုတ်ပြီး တပ်ဆင်လိုက်သည်။ ခွန်ထွန်းမောင်ကို ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။
“ခွန်ထွန်းမောင် … မင်းကိုမင်း လည်လှပြီ မထင်နဲ့ … ငါ့ကို ရန်သူလက်ထဲ ထိုးရောင်းဖို့ အကြံပက်စက်တဲ့ မင်းကို အရှင်မထားဘူး …”
ခွန်ထွန်းမောင်လဲ သူ အသံထိန်းပြောင်းပို မပေးခဲ့လို့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည်။ သူ့လူတွေက အထဲခန်းမှာ ရှိနေသည်။ အပြင်မှာက အိုက်ပု ကားနားမှာ ရှိနေသည်။ ခွန်ထွန်းမောင် မိုက်မိုက်မဲမဲ လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ သူ့ခါးမှာ ထိုးထားသော သေနတ်ကို ဖျတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ မာန်ဟုန်က ချိန်ထားပြီးနေတဲ့ လူ။ ဖြောက်ကနဲ … လက်ခုပ်တီးလိုက်တဲ့ အသံမျိုး ကြားလိုက်ရပြီး ခွန်ထွန်းမောင် ခေါင်းက နားထင်တခြမ်း ပဲ့ထွက်သွားသည်။ ဝုန်းကနဲ ကြမ်းပြင်ကို ပြုတ်ကျသော ခွန်ထွန်းမောင်ရဲ့ကိုယ်ကြီးကြောင့် အတွင်းခန်းက သူ့တပည့်သုံးယောက် ပြေးထွက်လာသည်။ စိန်သန်း၊ မြမောင်နဲ့ စိုင်းနေဝင်း။ ဒီလောက် ဖြစ်ပျက်မယ် ထင်မထားကြလို့ သေနတ်တွေကိုယ်စီ ရှိကြပေမဲ့ ခါးမှာ ထိုးထားနေဆဲ။ မာန်ဟုန်က သေနတ်ချိန်ထားရက်ကြီး ရပ်နေပြီး သူတို့ ခေါင်းဆောင် ခွန်ထွန်းမောင် မှောက်ရက်ကြီး လဲနေတာတွေ့တော့မှ သေနတ်များ ဆွဲထုတ်လိုက်ကြသည်။ သူတို့ နောက်ကျသွားပြီ။
မာန်ဟုန်ရဲ့ သေနတ်က ၄၅ဘို့ ဟောလိုးပွိုင့် ကျည်များ ဆက်တိုက် ခုန်ကန်ထွက်လာကြသည်။ စိန်သန်းနဲ့ မြမောင်ရဲ့ နဖူးမှာ ဘောက်ကနဲ … ဘောက်ကနဲ ထိမှန်သည်။ စိုင်းနေဝင်းက မိုက်မိုက်မဲမဲ သူ့သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ပစ်ရန် ကြိုးစားသည်။ မာန်ဟုန်က လက်ဦးသွားသည်။ စိုင်းနေဝင်း ဘယ်ဘက်ရင်အုံမှာ မာန်ဟုန် ပစ်တဲ့ ကျည်ဆံများ … ထိမှန်သွားပြီး စိုင်းနေဝင်းလဲ သူ့အဖေါ်တွေ နောက်ကို လိုက်သွားသည်။ တိတ်တိတ် ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ ခွန်ထွန်းမောင်တို့ လူစုကို ရှင်းပစ်လိုက်နိုင်ပြီ လို့ ကျေနပ်နေတဲ့ မာန်ဟုန် … အနောက်က အသံ ကြားလိုက်ရသည်။ အိမ်အပြင်က အိုက်ပု ဝင်လာတာ။
“လက်ထဲက သေနတ်ချလိုက် …”
မာန်ဟုန်ကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ရွယ်ကာ အိမ်ထဲ ဝင်လာသော အိုက်ပုသည် နောက်ထပ် ခြေတလှမ်းဘဲ လှမ်းသေးသည်။ ဝုန်းကနဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျသွားသည်။ မာန်ဟုန် တံခါးဝမှာ ရှယ်လီနဲ့ နန်းကြာ ဆိုသော သူ့တပည့်မလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့တပည့်မလေး လက်ထဲမှာ အသံထိန်းပြောင်းပါတဲ့ ပစ္စတိုတလက် ရှိနေသည်။ နန်းကြာက မာန်ဟုန်ကို ချိန်ထားတဲ့ အိုက်ပုကို အနောက်မှ ပစ်ပေးလိုက်တာ။
“ကျေးဇူးဘဲ … နန်းကြာ …”
“ကိုမာန် … ဒီကောင်တွေ အလောင်းတွေကို ဖျောက်ဖျက်ပစ်ရအုံးမယ် … နန်းကြာ … ဗင်ကားပေါ် ဒီအလောင်းကောင်တွေ တင်မယ် …ကိုမာန် … ဗင်ကားကို နန်းကြာ မြို့ပြင် တနေရာကို မောင်းသွားပြီး … မီးရှို့ဖျက်ဆီး ပစ်ပေးလိမ့်မယ် …ကားက ခိုးကား …”
မာန်ဟုန် သူတွေ့နေရတာတွေကို အိပ်မက်လား ထင်မိရသည်။ ရှယ်လီသည် မယ်ဆိုင်မှာတုံးက အင်မတန်မှ ရိုးအေးသော ဆိုင်ရောင်းတဲ့ ကောင်မလေးတယောက်။ အခုတော့ ကားခိုးလာရတာနဲ့ အလောင်းဖျောက်ဖျက်ဖို့ စီစဉ်ရတာနဲ့ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်နေပြီလဲ …”
မာန်ဟုန့် မျက်နှာကို ရှယ်လီက သိလိုက်သည်။
“ကိုမာန် … ရှယ်လီလဲ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းနဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့တော့ ဒီလိုဘဝတွေထဲ ကျင်လည်ခဲ့ရတယ် …”
“ဘာ … ရှယ်လီက ဗိုလ်ခွန်မိုင်းနဲ့ … တောက် …”
“ဟုတ်တယ်ကိုမာန်…ရှယ်လီ့အမျိုးတွေက ဘန်ကောက်က သူဌေး ဆိုပြီး လက်ထပ်ပေးလိုက်တာက ဗိုလ်ခွန်မိုင်းဘဲ … သူက ဘန်ကောက်မှာ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေ လုပ်နေတဲ့ လူဘဲလေ …”
“ခွန်မိုင်းမယား ဖြစ်ရတာတော့ … ငါ အသဲနာတယ် …”
ရှယ်လီလဲ နန်းကြာနဲ့ အလောင်းများကို အိပ်ရာခင်းများနဲ့ ပတ်ပြီး … မာန်ဟုန့်အကူအညီနဲ့ ကားပေါ်ကို တင်သည်။ အားလုံး တင်ပြီးတော့ နန်းကြာက ဗင်ကားကို သွားဖျောက်ဖျက်ဖို့ ထွက်သွားချိန် မာန်ဟုန်နဲ့ ရှယ်လီတို့ ရှာထိုးကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ စွန်းထင်းနေသည့် သွေးကွက်တချို့ကို ရေစို အဝတ်နဲ့ သုတ်သင်လိုက်ကြသည်။
“အင်း … လူတွေလဲ ညစ်ပတ်ပေရေကုန်ပြီ …ကိုမာန် … ဒီအိမ်ကနေ လစ်စို့ … ရှယ်လီ တခြားမြို့က ဟိုတယ်တခုမှာ ဒီည ခိုအောင်းဖို့ လုပ်ထားတယ် …”
“နန်းကြာကကော …”
“သူ့ကို ဘယ်ကို လိုက်လာရမလဲ ပြောပြီးပြီ …ကိုမာန် … သူ လိုက်လာလိမ့်မယ် …”
“ဟုတ်ပြီလေ … ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ … ရှယ်လီရယ် …”
“ကိုမာန့်ကို ရှယ်လီ ဘယ်လောက် ချစ်သလဲ ပြခွင့်ရတာကို ဝမ်းသာလှပြီ …”
အရင်က မြန်မာစကား တလုံးစ နှစ်လုံးစ သာ တတ်သော ဆိုင်းမီးစ်ကက်လေးသည် အခုတော့ မြန်မာစကားကို ပြောနေလိုက်တာမှ … ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်နဲ့ …။ မာန်ဟုန်နဲ့ ရှယ်လီ … တက်ဆီကားနဲ့ ရှယ်လီ ကြိုတင် ပြင်ဆင်ထားသော ဟိုတယ်လေးကို သွားကြသည်။ ကားပေါ်မှာ ရှယ်လီသည် တချိန်လုံး မာန်ဟုန့် လက်ကို ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ ဟိုတယ် အခန်းကို ရောက်သောအခါ သူတို့ နှစ်ယောက် အတူတူ ရေချိုးဖို့ လုပ်သည်။ မာန်ဟုန်လဲ ကွဲကွာသွားရတာ ကြာပြီ ဖြစ်တဲ့ ချစ်သူလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။
“အိုး …ကိုမာန် … ရေချိုးလိုက်ရအောင်ကွယ် … စောစောက ဟိုအကောင်တွေရဲ့ အလောင်းတွေကို သယ်ထားတာ သွေးတွေ ပေကျံထားတယ် …”
မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကိုယ်မှာ ပတ်ထားတဲ့ ရှယ်လီက မာန်ဟုန့်လက်ကို ဆွဲကာ ရေချိုးခန်းထဲကို ခေါ်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရှယ်လီသည် မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ဖယ်ခွာကာ ရေချိုးကန်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သော အခါ မတွေ့ရတာ ကြာနေတဲ့ ရှယ်လီ့ အဝတ်မဲ့ကိုယ်တွေကို မာန်ဟုန် မြင်လိုက်ရသည်။
“လာလေ …ကိုမာန် … အတူတူ ချိုးရအောင် …”
ရှယ်လီက ခေါ်သည်။ မာန်ဟုန်လဲ သူ ့ကိုယ်မှာတခုထဲ ရှိနေတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်သည်။ ဆပ်ပြာမြုပ်များနဲ့ ရေချိုးကန်ထဲမှာ ရှယ်လီက မာန်ဟုန့်ကို ပွတ်သပ် ချေးတွန်းပေးသည်။ မာန်ဟုန်လဲ ရှယ်လီ့ အကိုင်အတွယ်များ ကြောင့် စိတ်တွေ ပြင်းထန် နိုးကြွလာရသည်။ ရေချိုးအပြီး … ရှယ်လီက သူ့တကိုယ်လုံးကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးတခုနဲ့ သုတ်ပေးချိန်မှာ မာန်ဟုန်ရဲ့ လိင်တန် ဟာ … အပေါ်ကို မတ်နေအောင် ထောင်နေပြီ။ အကြောကြီးတွေ ထောင်ထကာ မာကျောသန်မာလွန်းနေတဲ့ လိင်တန်ကို ရှယ်လီ့လက်ကလေးက အသာအယာ ဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး … “အရင်လိုဘဲနော် … သူ့ကို ရှယ်လီ လွမ်းတယ် သိလား …” ဆိုပြီး ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေး လေသည်။ ဖျတ်ကနဲ ရှယ်လီ ထိုင်ချလိုက်ပြီး မာန်ဟုန့် လိင်တန်ထိပ်ဖျားကို ငုံလိုက်သည်။ ပြွတ်ကနဲပြွတ်ကနဲ … စုတ်လိုက်ပြီးတာနဲ့ ရှယ်လီ့ လျာလေးက ဟိုပြေးဒီထိုးနဲ့ မာန်ဟုန့် လိင်တန် ထိပ်ဖူး တခုလုံးကို ပတ်ခြာလှည့်နေတော့တာဘဲ။ “အို … ရှယ်လီ ရယ် …” မာန်ဟုန် သူမ ခေါင်းလေးကို လက်တွေနဲ့ ဆုတ်ကိုင်ပြီး ညည်းငြူနေရသည်။ ရှယ်လီ့ လျာလေးက ထိထိမိမိ အရသာထူးတွေ ပေးနေလို့။ ရှယ်လီသည် ကွဲကွာခဲ့ရတဲ့ သူမချစ်သူကို အတိုးချပြီး ချစ်သက်သေပြ နေသလားမသိ။ မာန်ဟုန့် လိင်တန်ကို ကျကျနန စုပ်ပေးလျက် ရှိသည်။
မာန်ဟုန်မှာ အရသာအတွေ့ထူးကဲလှတာကြောင့် ရှယ်လီ့ ပါးစပ်ထဲမှာပြီးသွားမှာစိုးပြီး ရှယ်လီ့ကို အစုပ် ရပ်ခိုင်းလေသည်။ ရှယ်လီသည် မာန်ဟုန့်ကို ကုတင်ပေါ် လှဲအိပ်စေပြီး … မာန်ဟုန့် အပေါ်ကို တက်ခွထိုင်လိုက်သည်။ တယောက်နဲ့ တယောက် ဝေးကွာခဲ့ရပေမဲ့ အခုလို ပြန်တွေ့ကြတော့ ချစ်သူကို သူမ အတတ်နိုင်ဆုံး ပြုစုပေးလိုက်ချင်နေသည်။ လင်ရသွားပေမဲ့ ချောဆဲ လှဆဲ ဆိုင်းမိစ်ကက်ကို ကြည့်ပြီး မာန်ဟုန်ရဲ့ လိင်တန်သည် ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ ကာမစိတ် အရှိန်ကြောင့် တိုက်ပွဲဝင်ရန် အသင့်ဖြစ်နေတဲ့ ပုံနဲ့ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည်။ ရှယ်လီသည် မာန်ဟုန်ရဲ့ လိင်တန်ကို လက်လေးနဲ့ ဆွဲယူကာ သူမ အင်္ဂါစပ်မှာ တေ့လိုက်ပြီး အသာ ဖိထိုင်ချကြည့်သည်။
ဆိုင်းမီးစ်ကက်သည် မယ်ဆိုင်မှာ သူနဲ့ ချစ်ခဲ့တုံးက လိုဘဲ နုဖတ်ဖြူဖွေးပြီး တောင့်တင်းစိုပြေဆဲဘဲ …။ စိုရွှဲနေသော သူမ အင်္ဂါစပ်ထဲ မာန်ဟုန့် လိင်တန်သည် စီးစီးတင်းတင်း ဝင်ရောက်သွားသောအခါ ရှယ်လီသည် နှင်းဆီရောင်သွေး နှုတ်ခမ်းလေး ဖတ်ကနဲ ဟသွားပြီး မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကျသွားသည်။ သတိရ လွမ်းဆွတ် တမ်းတမိခဲ့ရတဲ့ ချစ်သူရဲ့ အရင်က သူမ နှစ်ခြိုက်ခဲ့ရသော လိင်တန်ကို သူမ ပြန်လည်ကြုံနေရပြီမို့။ ရှယ်လီ တင်ပါးကြီးတွေကို ကြွလိုက်သည်။ လိင်တန် ထိပ်ဖူး နားအထိ ကြွပြီးမှ ဖြေးဖြေး ပြန်ထိုင်ချသည်။ မာန်ဟုန်က ရှယ်လီ့ တင်ပါးတွေကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ ဒီနေ့ည ချစ်တင်းနှီးနှောရတာကိုတော့ အမြဲသတိရနေမှာဘဲ။
ရှယ်လီသည် မာန်ဟုန့်အပေါ်မှာ နေပြီးတော်တော်ကြာကြာ လုပ်ပေးနေပြီးသောအခါ မာန်ဟုန့်ကို အလှည့်ပေးသည်။ မာန်ဟုန်လဲ ပထမဆုံး … ရှယ်လီ့ကို လှေကြီးထိုး ရိုးရိုး ပုံနဲ့ဘဲ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆက်ဆံပြီး မှ ပုံစံ အမျိုးမျိုးပြောင်းကာ လုပ်လေသည်။ ရှယ်လီလဲ သူမ ပြန်မတွေ့တော့ဘူးလို့ ထင်ထားသော မာန်ဟုန်နဲ့ အခုလို စိတ်တိုင်းကျ ချစ်ပွဲဝင်ရလို့ ကြည်နုးအားရလို့ မဆုံးတော့။ သူတို့ နှစ်ကြိမ် ချစ်ပွဲဝင် ကာမ စပ်ရှက်ပြီးချိန်မှာ ရှယ်လီ့တပည့်မလေး နန်းကြာ ပြန်ရောက်လာသည်။ နန်းကြာက မြို့ပြင် တနေရာမှာ … အလောင်းတွေ ပါတဲ့ဗင်ကားကို မီးရှို့ပြီးကြောင်း ပြောပြသည်။
“ကဲ … နန်းကြာ ရေချိုးလိုက်အုံး …”
ရှယ်လီက ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်ကို ကယ်ဖို့ ရန်သူစခန်းကို ဘယ်လိုဝင်မယ်ဆိုတာ မာန်ဟုန့်ကို ပြောပြသည်။ ခေါင်းဆောင်လုပ်တဲ့ ရှမ်းလေးရဲ့ စိတ်သဘာဝနဲ့ လုပ်လေ့ရှိတဲ့ အကျင့်တွေကို ပြောပြသည်။ ရှယ်လီက သူတတ်နိုင်သမျှ ကူညီမည်လို့ ပြောသည်။ ရှယ်လီသည် မာန်ဟုန်နဲ့ ချစ်ခဲ့တုံးကလို ကြက်ဆီထမင်း ရောင်းတဲ့ ကောင်မလေး မဟုတ်တော့ဘူး။ ဘိန်းဓါးပြတယောက် ဖြစ်တဲ့ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရဲ့ မယားဘဝ ရောက်ခဲ့တာကြောင့် တောတောင်ထဲမှာ လုပ်စားနေတဲ့ လက်နက်ကိုင်တွေနဲ့ အတူတူနေ အတူတူစားခဲ့တာမို့ တပည့်တပန်းတွေလဲ ရှိလာ … . သေနတ်လက်နက်တွေနဲ့လဲ ရင်းနှီးအကျွမ်းဝင်နေပြီ။
ရှမ်းလေးသည် ကျားဖြူမ သူနဲ့ ရှိနေလို့ ကျားဖြူမနဲ့ဘဲ နေ့ရောညပါ အလုပ်များနေသည်။ လိင်ဆက်ဆံကြတာ တခုထဲ မဟုတ်။ ကျားဖြူမက ယုန်ပစ်၊ တောကြက်ပစ်ပြီး ကင်စားချင်သည် ဆိုရင်လဲ ရှမ်းလေး … . ကျားဖြူမ ဖြစ်စေချင်တာ အားလုံးကို လုပ်ပေးသည်။
ကျားဖြူမသည် အခုနောက်ပိုင်းမှာ ဒီနယ်တဝိုက်မှာ လူသိများလာသည့် လက်နက်ကိုင် အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် တယောက် ဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ တပည့်တွေရှေ့ မိုက်ပြတတ်သည်။ အကြောင်းမဲ့ သေနတ် ပစ်ဖေါက်တာတို့ ကျေးရွာလူထုတွေကို နှိပ်စက်တာတို့ လုပ်လေ့ရှိသည်။ ကျားဖြူမနဲ့ သူ ညိကြပြီ ဆိုတော့ ကျားဖြူမသည် သူ့အရှိ်န်နဲ့လဲ ပိုထောင်လာသည်။ ကျားဖြူမ သူ့ဆီလာတာ သူ ဖြုတ်တာကို ခံချင်လို့ တခုထဲ ဟုတ်ဟန်မတူ။ ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်တို့ကို သူ ဖမ်းထားတယ်ဆိုတာ သိလို့ လာကြည့်တာလဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ဝင်ဒီ့ကို မုဒိန်းကျင့်ချင်လို့ ထကြွနေတဲ့ သူ့စိတ်တွေ ကျားဖြူမကို အကြိမ်ကြိမ် ဖြုတ်လိုက်ရလို့ နဲနဲ ပြေသွားသလိုဘဲ။ ရှမ်းလေးသည် သူ့ကိုယ်သူ တဏှာစိတ်ကြီးသူ ဆိုတာလဲ သိသည်။ သူသည် မိန်းမ ၀ါသနာကြီးသူ ဖြစ်သည်။ ညက ကျားဖြူမကို သူ ပီပီပြင်ပြင် အချီပေါင်းများစွာ ဖြုတ်ခဲ့သည်။ မနက်ကျားဖြူမ နှိုးလို့ သူနိုးလာသည်။ ကျားဖြူမသည် အဝတ်အစားတောင် လဲပြီးနေပြီ။
“ချစ်လေး … ဘယ်သွားမလို့လဲ … ”
“ဟိုဘက် ချောင်းထိပ်က ရွာကို သွားမလို့ … ”
“ဘာသွား လုပ်မှာလဲ … လိုက်ခဲ့ရမလား … ”
“မလိုက်ပါနဲ့ … အကြွေးသွားတောင်းရုံ သက်သက် ပါ … ”
ကျားဖြူမသည် ၉မမ ပစ္စတို ပါသော စစ်သုံး ခါးပတ်ပြားကြီးကို ခါးမှာ ပတ်လိုက်သည်။ နံရံမှာ ကပ်ထောင်ထားသော သူမရဲ့ ၉မမ အမ်ပီဖိုက် သေနတ်ကို ကျည်အိမ်ထဲ ကျည်စစ် … မောင်းတင် … လုံခြုံရေး ခလုပ်ချပြီး လွယ်လိုက်သည်။
“ဘယ်သူတွေ ခေါ်သွားမလဲ … ”
“ကောင်လေး ငါးယောက်လောက် ပါမယ် … ကဲ … သွားပြီ … ညနေလောက်မှ ပြန်ခဲ့မယ် … ”
ရှမ်းလေး အိပ်ရာက ထသည်။ တံခါးဝ ကနေ ကျားဖြူမတို့ စခန်းထဲက ထွက်သွားတာ ရပ်ကြည့်နေသည်။
“ဒေဝီ … ”
“ရှင် … ဘာလိုချင်လဲ … ဗိုလ်ကြီး … ”
အသက်၃ဝခန့် အနက်ရောင်ထမိန်၊ အနက်ရောင်အကျႌ ဝတ်ထားသော အသားဖြူဖြူ လုံးကြီးပေါက်လှ မိန်းမတယောက် ပြေးဝင်လာသည်။
“ငါ ဆာတယ်ဟာ … ဘာရှိလဲ … ယူခဲ့ … ”
“ကောက်ညှင်း ရှိတယ် ဗိုလ်ကြီး … ယုန်သားကင်တို့ ဂျီသားကင်တို့လဲ ရှိတယ် … ကျမသွားယူလိုက်အုံးမယ် … ”
ရှမ်းလေး မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီးချိန်မှာ ဒေဝီသည် စားသောက်စရာတွေနဲ့ အဆင်သင့် စောင့်နေပြီ။
“ဒေဝီ … ”
“ရှင် … ဗိုလ်ကြီး . .”
“ဒါ ဘာတွေလဲ … ”
“အော် … ဒါ … ဆိတ်ကတုံးသား”
“ဘာ … ထွီ … ဘာလို့ ငါ့လာကျွေးတာလဲ … ဘယ်က ရလာတာလဲ … ”
“ဆရာမ ကျားဖြူမတို့ ယူလာတာ … ”
ကျားဖြူမ နံမည် ပါသွားလို့ ဒေဝီ သက်သာသွားသည်။ မဟုတ်ရင် ရှမ်းလေးဆိုတဲ့ ကောင်က စိတ်မထင်ရင် ပါးရိုက်တတ်သည်။
“ဒေဝီ … နောင်ကို ခွေးသား ငါ့ဘယ်တော့မှ လာမကျွေးနဲ့ … ကြားလား … ရော့ … အပြင်ယူသွားစမ်း … ”
“ဟုတ်ကဲ့ … ဗိုလ်ကြီး . .”
ရှမ်းလေး ကောက်ညှင်းနဲ့ ယုန်သားကင်များ ပလုပ်ပလောင်း စားနေတုံး ဒေဝီ ပြန်ဝင်လာသည်။ ဒေဝီရဲ့ ရင်ဘတ်နေရာက လှုပ်တုတ်တုတ်နဲ့မို့ ရှမ်းလေး သေသေချာချာ ကြည့်နေသည်။
“ဒေဝီ… ”
“ရှင် … ဗိုလ်ကြီး … ”
“လာစမ်း … ဒီနား … နင် အောက်မှာ ဘာမှ ခံဝတ်မထားဘူးလား … ”
“ဟီး … ဟုတ်ကဲ့ … ဘရာစီယာ လျှော်ထားလို့ … ”
“ဟ … နင့်ဟာက တထည်ထဲ ရှိလို့လား… … ပြစမ်း … နင့် နို့ကြီးတွေကလဲ အယ်နေတာဘဲ … ”
ရှမ်းလေးသည် ဒေဝီရဲ့ အကျႌပေါ်ကနေ သူမ ရင်သားတွေကို စမ်းနေသည်။
“ဒေဝီ … ”
“ရှင် … ဗိုလ်ကြီး… … ”
“နင်… စိုင်းမောင် သေပြီးနောက် ဘယ်ကောင်နဲ့ ဖြစ်သေးလဲ … ”
“မဖြစ်ပါဘူး … ”
“နင် … သေချာလား … ”
“အဟုတ်ပါ … ဗိုလ်ကြီး…”
“နင်… လင်မရှိတော့ … မဆာဘူးလား … မလိုချင်ဘူးလား … ”
“အာ … ဗိုလ်ကြီးကလဲ … ဘာတွေ လာမေးနေလဲ မသိဘူး … ”
ဒေဝီက ရှက်သလိုနဲ့ ခေါင်းငုံ့ထားသည်။ ရှမ်းလေးက ရင်သားစိုင်တွေကို သေသေချာချာကိုင်နေသည်။
“ဒေဝီ … နင် ပုလွေကိုင်ဘူးတယ် မဟုတ်လား … ”
“ဟုတ် … ”
“နင့်နို့တွေ ကိုင်ကြည့်တာ ငါ … တောင်လာပြီ … ငါ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးစမ်းဟာ … လာ… ”
ရှမ်းလေး … သူ့ဘောင်းဘီကို လျော့ချသည်။ ဒစ်ပြဲပြဲနဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးက မတ်မတ်တောင်နေသည်။
ဒေဝီလဲ လိင်တန်ကို အရင်းကနေ ဆုတ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ငုံကာ စုတ်ပေးလိုက်သည်။
“အိုး … ကောင်းတယ် … ဟူး … နင် … နင် … တယ်စုပ်တတ် ပါလား …”
ဒေဝီသည် သူ့လိင်တန် ထိပ်ဖူးကို လျာနဲ့ ရစ်ပတ်လှိမ့်နေသည်။ အင်း … ဒါကြောင့် … ရှမ်းလေး အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ မိန်းမတွေကို သဘောကျတာ။ ဒေဝီ့ ပါးစပ်ထဲကို သူ့လိင်တန်ကို ထိုးထိုးသွင်းနေသည်။
ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်သည် သူတို့ကို ထည့်ထားသော အခန်းထဲတော်တော် အခက်အခဲတွေ့သည်။ သူတို့ ရောက်ခါစမှာ ဆီးချုပ် ဝမ်းချုပ် ဖြစ်ပြီး နေလို့မကောင်း ဖြစ်ကြရသည်။ သူတို့ကို စောင့်ကြည့်သော အစောင့်ကောင် ရှိနေတာနဲ့ ဆီးသွား … ဝမ်းသွားဖို့ မလုပ်ချင်ကြတာနဲ့။
ရောက်ပြီး သုံးရက်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ကို တခန်းထဲ အတူတူ မထားတော့။ တယောက် တခန်း ထားသည်။ ရေမချိုးဘဲ ကြာလာတော့လဲ ညစ်ပတ်နံစော်လာသည်။ ရေချိုးဖို့ကလဲ ခက်သည်။ ပြီတီတီနဲ့ ဘေးကနေ လာကြည့်နေသော ရှမ်းလေးနဲ့ အပေါင်းအပါတွေ ကြောင့် … ။ မာန်ဟုန် တယောက်တော့ ခုလောက် ဆိုရင် သူတို့ကို လာကယ်ဖို့ ဒီနိုင်ငံနယ်စပ်ကို ရောက်နေမည်လို့ ခန့်မှန်းနေကြသည်။ သူတို့ကို စောင့်ကြည့်တဲ့ အစောင့် မရှိတာနဲ့ ဝင်ဒီ ရေပတ်တိုက်ဖို့ ပြင်သည်။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အသေးစားတခုကို ရေဆွတ်ပြီး ကိုယ်အနှံ့ လိုက်သုတ်တာ။ သူမ ဆေးကြောသန့်စင်နေခိုက် ခြေသံကြားရလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ … ရှမ်းလေးသည် တဏှာခိုး ဝေနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ သူမကို စိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“တောက် … လှတယ် … လှတာ အရမ်း … ဟူး … စိတ်တွေ ထိန်းလို့ မရတော့ဘူး …”
ရှမ်းလေး … .. ဝင်ဒီ့ကို ထည့်ထားတဲ့ အခန်းလေးထဲ ဝင်လိုက်သည်။ ဝင်ဒီ သူမကိုယ်သူမ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ ဖုံးကာလိုက်သည်။ ရှမ်းလေး … ဝင်ဒီ့ကို အတင်း ဝင်ဖက်ကာ နမ်းသည်။ ကိုင်သည်။
“ဟေ့ကောင် … မလုပ်နဲ့ … လွှတ် …”
ရှမ်းလေးသည် ဝင်ဒီ့ကို ကုတင်ပေါ်ကို တွန်းလှဲလိုက်သည်။
“ဝင်ဒီ …. ခင်ဗျားကို သဘောကျနေတာ ကြာပြီ … ကဲပါ … ရုန်းမနေနဲ့ … ခင်ဗျား … ကျုပ်ကို … ကြိုက်သွားမှာပါ … ဒီမှာကြည့် … ဘန်ကောက်မှာ ခွဲစိတ်ထားတာ …”
သူ့ ဂေါ်လီများ ထည့်ထားသော လိင်တန်ရှည်ကြီးကို ပြသည်။
“ကောင်စုတ် … ထွက်သွား … နင့်ကို ဘယ်တော့မှ ငါကြိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး …”
“ဟားဟား … မသိရင် ခက်မယ် … ခင်ဗျားကို လော်ပန်ကြီး ဖမ်းခေါ်သွားတုံးက လော်ပန်ကြီး လုပ်တာကို ခင်ဗျား ကြိုက်သွားဘူးတယ်လေ … အားလုံး … သိထားပြီးသား … ကဲ လာ … လုပ်ကြရအောင် …”
ရှမ်းလေး အကြမ်းဖက်ပြီ။ အတင်း တက်ခွ ကာ ကျင့်ဖို့ ကြိုးစား လေပြီ။ ဝင်ဒီက ခြေထောက်နဲ့ကန် … လက်သဲနဲ့ကုတ် … အော်ဟစ် လုံးထွေးကြပြီ။
“ဗိုလ်ကြီး …”
အခန်းပေါက်က ခေါ်သံကြောင့် ရှမ်းလေး လှည့်ကြည့်သည်။ သူ့တပည့် … ကွန်းလုံ။
“ဟေ့ကောင် ဘာလဲ … ဘာလဲ …”
ရှမ်းလေး … ဖင်အပြောင်သား ဂွေးတန်းလန်းနဲ့မို့ … ကွန်းလုံကို အရမ်း စိတ်ဆိုးသည်။
“ဗိုလ်ကြီး … ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရဲ့မိန်းမ မရှယ်လီနဲ့ အဖွဲ့ ရောက်နေတယ် …”
“ဟေ … ဘယ်မှာလဲ …”
ရှမ်းလေး ကဗျာကရာ ထသည်။ ဘောင်းဘီ ပြန်စွတ်သည်။
“ကျနော်တို့ ကင်းအဖွဲ့ကို သူတို့ ကျော်လာပြီ … ရောက်တော့မယ်…”
“ဟေ … သူတို့ ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ … တောက် … ဘာလာလုပ်သလဲ မသိဘူး …”
“သူတို့ အားလုံး ရှစ်ယောက် … ဗိုလ်ကြီး … လားလေးကောင်နဲ့ …”
ရှမ်းလေး … ဝင်ဒီ့ အချုပ်ခန်းကို ပြန်ပိတ် … သော့ခတ်ပြီး စခန်းရှေ့ကို ထွက်သည်။ မကြာခင် မရှယ်လီနဲ့အဖွဲ့ သူ့ရှေ့ ရောက်လာသည်။ မရှယ်လီနဲ့ ငယ်သား ခုနစ်ယောက်။ မိန်းမတယောက် … ယောကျင်္ားခြောက်ယောက်။
“ဟား … မရှယ်လီ … ကိုယ်တိုင် လာပုံထောက်တော့ ဘာများ အရေးကြီးသလဲဗျ … ..”
“ကျားဖြူမရော … ရှမ်းလေး …”
“အခု မနက်ဘဲ … ဟိုဘက်ချောင်းထိပ်က ရွာကို သွားတယ် … ကြွေးသွားတောင်းတယ် ပြောတာဘဲ …”
“အေး … ကျားဖြူမကို အရေးတကြီး ပြောစရာရှိလို့ လိုက်လာတာ …”
“သူ ညနေစောင်းရင် ပြန်ရောက်မယ် … မရှယ်လီ …”
ရှမ်းလေးသည် ဗိုလ်ခွန်မိုင်းက ကျားဖြူမရဲ့ အဖေမို့ လေးလေးစားစား ဆက်ဆံပြီး မရှယ်လီကလဲ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရဲ့ ဇနီးမယားမို့ လေးစားလေသည်။
“ဒီအထိ မစောင့်နိုင်ဘူး … ရှမ်းလေး … တတ်နိုင်ရင် အမ ကျားဖြူမနောက် လိုက်သွားချင်တယ် …”
“အင်း … မရှယ်လီ သဘောဘဲ … လိုက်သွားချင်ရင် ကျနော် လိုက်ပို့ပေးမယ် …”
မရှယ်လီက သူ့လူတွေကို လားတွေပေါ်က တချို့အထုပ်တွေကို ချခိုင်းသည်။
“ရှမ်းလေး … အမတို့ ဆတ်သားတွေ ပါလာတယ် … ဒို့ ကျားဖြူမဆီ လိုက်သွားတုံးကို အမ တပည့်တချို့ကို မင်းတို့မီးဖိုမှာ ချက်ခိုင်းခဲ့လို့ ဖြစ်မလား … ညနေ ပြန်လာရင် … ဆတ်သားဟင်းနဲ့ ကောင်းကောင်း ညစာစားရအောင် ကျားဖြူမလေးက ဆတ်သားဟင်း … သိပ်ကြိုက်တာ …”
“အမသဘောဘဲ … ချက်လို့ ဖြစ်ပါတယ် …”
ရှမ်းလေး … ကျည်ကပ်များ ပါသော စစ်ခါးပတ် ပတ်လိုက်ပြီး … သူကိုင်နေကျ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။
“ကွန်းလုံ … မရှယ်လီဆီက ထမင်းချက်မဲ့ လူတွေကို ပြပေးလိုက် … ကျန်တဲ့ … စစ်ကျန်တို့ လူစု … ရှေ့ပြေးကင်း စထွက် … ဒို့ချောင်းထိပ်ရွာကို ထွက်မယ် …”
“ဟုတ် … ဗိုလ်ကြီး …”
မရှယ်လီလဲ ရှမ်းလေးနဲ့ စကားတပြောပြောနဲ့ လိုက်သွားသည်။ သူမတပည့် နန်းကြာနဲ့အဖွဲ့က ထမင်းချက်ဖို့ ကျန်ခဲ့သည်။ သုံးယောက်ဘဲ သူတို့ ဆရာမနဲ့ လိုက်ပါသွားသည်။ ရှမ်းလေးရဲ့ တပည့်ဆယ်ယောက်ခန့် သူတို့နဲ့ လိုက်ပါသွားသည်။ တဏှာအားကြီးသော ရှမ်းလေးသည် မရှယ်လီဟာ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းရဲ့ မယားသာ မဟုတ်ခဲ့ရင် အလွတ်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ မရှယ်လီလို ဖြူဖွေးကျော့ရှင်းတဲ့ မိန်းမကို သူ ဘာဂျာမှုတ်ချင်ကြောင်း … အရက်မူးတဲ့အခါတိုင်း … တပည့်တွေကို ပြောလေ့ရှိသည်။
ကွန်းလုံသည် ပြောက်ကြားဝတ်စုံ ယူနီဖေါင်း ဝတ်ထားတာတောင် … တောင့်တင်းလှတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက သိသိသာသာကြီး ကော့ထွက်နေတဲ့ နန်းကြာရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးမောရင်း … မီးဖို လုပ်ထားသော တဲလေးကို လိုက်ပြလေသည်။ နန်းကြာက စိုင်းဘိုဘို ဆိုတဲ့ မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေး ထူလပျစ်နဲ့ လူကို ဆတ်သားများ ယူခဲ့ဖို့ ခိုင်းလိုက်သည်။ စိုင်းဘိုဘိုဆိုတဲ့ လူကို ကွန်းလုံ တခါမှ မမြင်ဘူး။ လူသစ် ထင်သည် … ။ စိုင်းဘိုဘိုက လားပေါ်က ကျောပိုးအိတ်တွေနဲ့ ထည့်လာသော ဆတ်သားတွေကို သယ်ချလာသည်။
“လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ပါလား … ဘယ်တုံးက ပစ်တာလဲ …”
“ဒီနေ့ မနက်စောစောဘဲ … ဆရာမရှယ်လီ ပစ်တာ … သာတီး အို စစ် … နဲ့ …”
နန်းကြာက စင်းနီတုံးကြီး အပေါ်မှာ ဆတ်သားတွေ ခုတ်ထစ်ရန် ပြင်ခိုက် … စိုင်းဘိုဘိုက … သစ်ပင်စုစု ရှိနေတဲ့ဘက် လျောက်သွားလို့ … ကွန်းလုံက … “ဟေး … ဘယ်လဲ … ဘယ်သွားမလို့လဲ …”လို့ လှမ်းမေးသည်။ စိုင်းဘိုဘိုက … ဘိုက်ကို နှိပ်ပြသည်။ ခြုံတိုးဖို့လို့ သဘောပေါက်သွားသော ကွန်းလုံက “ဟေး … အိမ်သာအထဲမှာ ရှိတယ် … ခြုံထိုင်တာ ကျုပ်တို့ ဗိုလ်ကြီးက မကြိုက်ဘူး … အထဲသွား …” လို့ လှမ်းအော်ပြောသည်။ စိုင်းဘိုဘိုလဲ ဆောရီးဘဲဆိုပြီး အနောက်ဘက် အပေါက်ကနေ အဆောက်အဦးထဲကို ဝင်သည်။
ခမ်းသီသည် အချုပ်ခန်းထဲက မဟန်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ မဟန်သည် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေသည်။ တိရစ္ဆာန်ရုံထဲက ကျားကြီးလိုဘဲ။ မဟန်ရဲ့ ခါးသေးသေးအောက်က စွင့်ကား လုံးဝန်းတဲ့ တင်ပါးလှလှကြီးတွေက တုန်ခါသွားနေတာကို ခမ်းသီ သေသေချာချာ ကြည့်နေတာ။ မဟန်ရဲ့ မျက်နှာက စူပုတ်နေသည်။ ခမ်းသီ တဖက်ခန်းဘက် လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ဝင်ဒီကို ချောင်းပြန်သည်။ အချုပ်ခန်းစောင့် တာဝန်ကျတာ ခမ်းသီအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ဖြစ်နေရသည်။ မိန်းမချောနှစ်ယောက်ကို ဖမ်းထားတာမို့။ တညမှာ ဝင်ဒီ သေးပေါက်နေတာကို သူ မြင်လိုက်ရသည်။ တခါလဲ မဟန် ရေပတ်တိုက်နေတုံး … မဟန်ရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဝင်ဒီသည် ကုတင်ပေါ်မှာ ခွေလှဲနေသည်။ သူမရဲ့ အချိုးကျတဲ့ ပေါင်တန်သွယ်တွေနဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကို
ခမ်းသီ တပ်မက်ဖွယ် မြင်လိုက်ရလို့ ငေးနေမိသည်။ ခြေသံကြားလိုက်လို့ ခမ်းသီ သူ့ခါးမှာ အိတ်နဲ့ ထည့်ချိတ်ထားသော သေနတ်ဆီကို လက်ရောက်သွားသည်။ လူတယောက်။ မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေးထူလပျစ်နဲ့။ ပြောက်ကြား ပုံဖျက် ယူနီဖေါင်းနဲ့။
“ဟိတ် … ဒါ ဘယ်လဲ …” ခမ်းသီ မေးသည်။
“ဟို … ဟို … အိ်မ်သာ … ..”
“ဒီဟာ ကန့်သတ် နယ်မြေ … လာခွင့်မရှိဘူး … မင်း ဘယ်ကလဲ …”
“ဟီး … ကျုပ် ဆရာမ ရှယ်လီအဖွဲ့ … အဲ ဗိုလ်ခွန်မိုင်းအဖွဲ့က …”
“ပြန်လှည့် … ဒီနားကို လာခွင့်မရှိဘူး …”
ခမ်းသီ ဟုတ်မဟုတ် သေချာအောင် လုပ်ချင်လို့ ဘယ်ဘက်ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ လမ်းလျှောက် စကားပြောစက်ကို ထုတ်လိုက်သည်။ မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေးနဲ့လူ ဖျတ်ကနဲ ခမ်းသီဆီကို ပူးကပ်လာပြီး ခမ်းသီရဲ့လည်ပင်းကို ဓါးတချောင်းနဲ့ ထိုးစိုက်လိုက်သည်။အငိုက်မိသွားပြီ။ ခမ်းသီ အသံတောင် မထွက်နိုင်ဘဲ … လဲကျသွားရသည်။ အခန်းထဲက ဝင်ဒီ ဖြစ်ပျက်တာတွေကို အစအဆုံး မြင်လိုက်သည်။
“ဟင် … မင်း … မင်း … ဘယ်သူလဲ … အို … မာန် … မာန်ဟုန် …”
“ဟုတ်တယ် … မ … ကဲ … လစ်ကြမယ် …”
မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေးဗလပျစ်နဲ့ လူက ခမ်းသီခါးက သော့တွဲ ဖြုတ်ပြီး အချုပ်ခန်း တံခါးတွေကို ဖွင့်သည်။ မဟန် ပြေးထွက်လာပြီး ခမ်းသီခါးက သေနတ်ကို ထုတ်ယူသည်။ မျက်လုံးကြီး ပြူးထွက်ခါ အသက်ပျောက်နေသော ခမ်းသီကို တံတွေးနဲ့ ထွေးကာ …“နှာဘူးကောင် … သေးပေါက်တာ အမြဲချောင်းတယ် …” လို့ ရေရွတ်လိုက်သည်။ ဝင်ဒီသည် ဖျတ်လတ်စွာ အချုပ်ခန်းထဲက ပြေးထွက်လာပြီး မာန်ဟုန် လှမ်းပေးသော သေနတ်ကို ယူသည်။
နန်းကြာသည် ဆတ်သားတုံးတွေကို မဆလာနဲ့ ဆားနဲ့ နယ်ပြီးတာကြောင့် သူမ ကြက်သွန်လှီးခိုင်းထားသော ကွန်းလုံကို …“ဆီ ရှိတယ် မဟုတ်လား …”လို့ လှမ်းမေးသည်။ ကွန်းလုံလဲ သူ့သေနတ်ကို နံရံမှာ ထောင်ထားပြီး ကြက်သွန်အနီ အခွံခွာ ပါးပါးလှီးပေးနေသည်။
“ရှိတယ် … ဘယ်ဘက်က စားပွဲအောက်မှ ဆီပုံး …”
“ဟုတ် … တွေ့ပြီ …”
“အချိုမှုန့်ရော ရှိလား …”
“အာ … အင်း … ဒီမှာတော့ မရှိဘူး … ကျုပ် သွားယူပေးနိုင်တယ် … ဟိုဘက် တဲကြီးမှာ ရှိမယ် …”
ကွန်းလုံ … ကြက်သွန်လှီးတဲ့ ဓါးကို စင်းနီတုံးပေါ်ချကာ တဲလေးထဲက ထွက်ဖို့ပြင်ခိုက် … “ထုတ်ဖေါက် …” ဆိုပြီး နန်းကြာက အသံထိန်းပြောင်းတပ်ထားတဲ့ သေနတ်နဲ့ နောက်စိကို တေ့ဖြုတ်လို့ အသံတောင် မထွက်နိုင်ဘဲ ခွေကျသွားရသည်။ နန်းကြာ ကွန်းလုံရဲ့ အေကေ၄၇ သေနတ်ကို ကောက်ပြီး ကျောမှာ လွယ်လိုက်သည်။
“အိုး … သူတို့ ထွက်လာကြပြီ …”
မာန်ဟုန် … ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်တို့ စခန်းကြီးထဲက ထွက်လာနေပြီ။ မာန်ဟုန်က နန်းကြာဟာ သူတို့လူဆိုတာ မဟန်နဲ့ ဝင်ဒီတို့ကို ပြောပြနေသည်။ နန်းကြာက ဦးဆောင်ပြီး … လားများ ထားသော တင်းကုတ်ဘက်ကို သွားသည်။ လားတင်းကုတ်မှာ နန်းကြာတို့အဖွဲ့က ရှယ်လီ့တပည့်များနဲ့ ပူးပေါင်းမိသွားသည်။ လားတွေပေါ်တင်လာသော အာရ်ပီဂျီ ရော့ကက်လောင်ခြာနဲ့ အမ်ရ၉ လောင်ခြာတွေကို သူတို့ ထုတ်ကိုင်လိုက်ကြသည်။ နန်းကြာက
“ဒို့ ဒီစခန်းထဲက ထွက်မယ် … ဆရာမ ရှယ်လီနဲ့က သုံးယောက် ပါသွားတယ် … ဆရာမရှယ်လီနဲ့ သေမင်းတောင်ကုန်းမှာ ဆုံဖို့ ချိန်းထားတယ် … စိုင်းစံထွန်း … ကင်းတွေကို စနိုက်ပါနဲ့ ရှင်း …” လို့ သူ့လူတွေကို ပြောရင်း … သူတို့ လားတင်းကုတ်တွေ အနောက်ဘက် ခြံစည်းရိုးကို ဖေါက်ထွက်ကြသည်။ စိုင်းစံထွန်းရဲ့ အသံတိတ်ပြောင်းတပ် မှန်ပြောင်းတပ် ရိုင်ဖယ်က စခန်းအပြင်က ကင်းသမားတွေကို တယောက်ပြီး တယောက် ရှင်းပစ်လိုက်သည် … ။ သူတို့လူစု ရှမ်းလေးရဲ့ စခန်းနဲ့ ဝေးရာကို သုတ်ခြေတင်ကြချိန် … အတွဲလောက် ပစ်ခတ်လိုက်တဲ့ မောင်းပြန်သေနတ်သံများ ဆူညံသွားသလို … ကျည်ဖူးများက ဝစ်ကနဲ … ဝစ်ကနဲ … သူတို့အနားက ဖြတ်သွားသည်။
“နေရာယူ … ….”
မာန်ဟုန်လဲ သစ်ပင်ကြီးတပင်မှာ အကာအကွယ်ယူလိုက်ပြီး ကျည်ဆံများ လာရာဘက်ကို သူ့လက်ထဲက အမ်၁၆သေနတ်နဲ့ တဒုန်းဒုန်း ပစ်ခတ်လိုက်သည်။ စခန်းက ရန်သူများ သူတို့ ထွက်ပြေးတာ သိသွားပြီး လိုက်လာတာဘဲ။ မဟန် … ဝင်ဒီ … နန်းကြာတို့ဆီက မောင်းပြန်တွေ တဝေါဝေါ ပစ်ခတ်တာကြောင့် ရန်သူဘက်က နဲနဲ အသံတိတ်သွားသည်။
“မ … မဟန် … လျှိုထဲ ဆင်း … မာန် ခံပစ်ထားမယ် … ..”
မာန်ဟုန်နဲ့ နန်းကြာတို့ ရန်သူဘက်ကို အော်တိုနဲ့ ဒလစပ် ပစ်ခတ်ပေးနေတုံး … ဝင်ဒီ မဟန်နဲ့ နန်းကြာတို့အဖွဲ့က လူတွေ လျှိုထဲ ဆင်းကြသည်။ နန်းကြာက အာရ်ပီဂျီတလုံး ပစ်လွှတ်လိုက်သည်။ ပေါက်ကွဲသံနဲ့ အတူ ဖုံလုံးကြီး ဝုန်းကနဲ ထကြွပြီး … သစ်ကိုင်းများ ကျိုးပဲ့ ပြတ်လွင့်ကုန်သည်။ ရန်သူများဘက်က ပစ်ခတ်သံ ရပ်သွားသည်။
“ပြေး … ပြေး … ဆုံရပ်ကို ပြေး … သေမင်းတောင်ကုန်းက ဒီဘက်တဲ့တဲ့မှာ …”
နန်းကြာက ရန်သူရှိရာဘက်ကို ချိန်ရွယ်ကာ နောက်ပြန် ပြေးနေရင်း … လက်ညှိုးညွှန်ပြသည်။
ရှယ်လီသည် ကျားဖြူမနဲ့ ချောင်းထိပ်ရွာမှာ ဆုံသောအခါ လုပ်ကြံ ဇာတ်လမ်းတခုကို ပြောဆိုလေသည်။ ကျားဖြူမလဲ ရှယ်လီ ပြောတာကို ယုံကြည်ပြီး … ရှမ်းလေးစခန်းကို ပြန်မလိုက်တော့ဘဲ … ရှယ်လီနဲ့ သူ့အဖေ ဗိုလ်ခွန်မိုင်း စောင့်နေတယ် ဆိုတဲ့ တောင်ပေါ်ရွာလေးကို လိုက်မည်လို့ ပြောကာ ရှမ်းလေးကို နှုတ်ဆက်ပြီး လမ်းခွဲကြသည်။ ရှမ်းလေးလဲ သူ့လူတွေနဲ့ ချောင်းကို ဖြတ်ပြီး သူ့စခန်းဘက်ကို ပြန်သည်။ ရှယ်လီနဲ့ သူ့လူသုံးယောက် … ကျားဖြူမနဲ့ သူမ တပည့် နှစ်ယောက် … ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်ကို ထွက်
သည်။ ကျားဖြူမက …“ဆတ်သားဟင်းနဲ့ ဒီညနေ လွဲသွားတာပေါ့ …” လို့ ရှယ်လီ့ကို ပြောသည်။ ချောင်းထိပ်ရွာမှာ နေ့လည်စာ စားတော့ ကျားဖြူမ … ဝစ်စကီတွေ တအားနင်း သောက်ထားလို့ မူးနေသည်။ သူတို့ခေါင်းပေါ်က သစ်ပင်အမြင့်ကြီးတွေက မျောက်အုပ်တွေ တပင်ကနေ တပင်ကို ကူးလူးနေကြတဲ့ အသံတွေက ဆူညံနေသည်။ သားကောင်ပစ် ၀ါသနာပါသော ကျားဖြူမ မော့ကြည့်ပြီး … သူမ လွယ်ထားတဲ့ အမ်ပီဖိုက်သေနတ်နဲ့ မျောက်တွေကို ပစ်ခတ်သည်။ တဖြောင်းဖြောင်း ၉မမ အမ်ပီဖိုက် သေနတ်သံတွေ ဆူညံသွားသည်။ လမ်းလျှောက် စကားပြောစက်ကနေ ရှမ်းလေး အသံပေါ်လာသည်။
“ဟေး … ဘာဖြစ်လဲ …”
ကျားဖြူမက စက်နဲ့ …“မျောက်ပစ်တာ … ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ …” လို့ ပြန်ပြောသည်။ မျောက်တွေ သစ်ပင်ဖျားကနေ ဘုတ်ကနဲ … ဘုတ်ကနဲ … ပြုတ်ကျလာသည်။
ရှယ်လီလဲ ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့တပည့် သုံးယောက်ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်သည်။ ရှယ်လီ့ တပည့်များလဲ ကျားဖြူမ တပည့်နှစ်ယောက်ကို ပစ္စတိုများနဲ့ ရုတ်တရက် ပစ်ခတ်လေသည်။ ကျားဖြူမ ကြောင်နေသည်။ သူမ တပည့်နှစ်ယောက် သေပြီ။ ရှယ်လီက ကျားဖြူမရဲ့ အမ်ပီဖိုက်နဲ့ ခါးက ပစ္စတိုကို သိမ်းယူလိုက်သည်။ တပည့်တယောက်က ကျားဖြူမကို လက်ပြန်ကြိုး တုတ်လိုက်သည်။ ရှမ်းလေးလဲ ကျားဖြူမ မျောက်ပစ်တာဘဲဆိုပြီး စိတ်ပူပုံမရ။ စက်နဲ့ “ဘယ်နှစ်ကောင်ရလဲ” မေးသည် … ။ ရှယ်လီက နှစ်ကောင် ကျတယ် …” လို့ ပြန်ဖြေသည်။ ရှမ်းလေးက“ကျားဖြူမကော” လို့ မေးသည်။ ရှယ်လီ က …“မျောက်သွေးနဲ့ ရမ် စပ်နေတယ်” လို့ ပြန်ဖြေတော့ ရှမ်းလေး သဘောကျနေသည်။
ကျားဖြူမသည် သစ္စာဖေါက်သော ရှယ်လီ့ကို ညစ်ပတ်စုတ်ပဲ့တာတွေ ဆဲနေသည်။ ရှယ်လီက သူမ တပည့်တယောက်ကို ကျားဖြူမပါးစပ်ကို အဝတ်ဆို့ခိုင်းလိုက်သည်။ တကယ်တော့ ရှယ်လီသည် မာန်ဟုန့် တမျက်နှာထဲနဲ့ ဒါတွေ လုပ်နေတာ။ မာန်ဟုန့်ကို ချစ်တဲ့ စိတ်နဲ့ သူမရှေ့ရေးကို ထည့်မတွက်ဘဲ လိုက်လုပ်ပေးနေတာပါ။ ဆုံရပ် ဖြစ်တဲ့ သေမင်းတောင်ကုန်းဆီကို ခရီးပြင်းနှင်နေကြပြီ။
ရှမ်းလေးသည် ချောင်းထိပ်ရွာမှာ ကျားဖြူမနဲ့ ဝစ်စကီသောက်ခဲ့တဲ့ အရှိန်နဲ့ စခန်းအပြန် ဒယိမ်းဒယိုင် ဖြစ်နေသည်။ စခန်းပြန်ရောက်ရင် … ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်ကို ရအောင် ကျင့်မည်လို့ စိတ်ထဲ ကြုံးဝါးနေသည်။ သူတို့စခန်း ဝင်ခါနီး သူ့ကင်းအဖွဲ့ကို မတွေ့။ လက်ခေါက်မှုတ်လဲ ပြန်အသံမပြုဘူး။
“စစ်ကျန် … စက်နဲ့ ခေါ်ကြည့်စမ်း . .”
ကျားဖြူမကို မရှယ်လီ ခေါ်သွားတာလဲ ရှမ်းလေး စိတ်ထဲမှာ သဘောကျနေသည်။ ကျားဖြူမ ရှိနေလို့ ဝင်ဒီတို့ကို သူ အတင်းကြမ်းဖို့ မလွယ်ဘူး ဖြစ်နေခဲ့တာ။
“ခေါ်လို့ မရဘူး … ”
“ဟေ … ကင်းသမားတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်လဲ …”
“တခုခုတော့ ဖြစ်နေပြီ … စစ်ကျန် …”
“ဟာ … ကင်းသမားတွေ သေနေတယ် … ”
“ဟေ … ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ …”
စခန်းက စက်နဲ့ ခေါ်ပြီ။ ဝင်ဒီနဲ့ မဟန်တို့ မရှိတော့ဘူး … မရှယ်လီနဲ့ ပါလာတဲ့ နန်းကြာနဲ့ အဖွဲ့လဲ မရှိတော့ဘူး … ကွန်းလုံလဲ သေနေတယ် … အချုပ်ခန်းစောင့် ခမ်းသီလဲ သေနေတယ်ဆိုတာ သတင်းပို့သည်။ ဟား …မရှယ်လီ … သစ္စာဖေါက်ပြီနဲ့ တူတယ်။
“ဟာ … ဒါဆိုရင် … ကျားဖြူမလဲ ခံရပြီလား မသိဘူး …”
ရှမ်းလေးလဲ စခန်းထဲက ကျန်တဲ့လူအားလုံး လိုက်ခဲ့ဖို့ ပြောပြီး … နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ကာ မရှယ်လီတို့နောက်ကို လိုက်လေသည်။ မကြာခင် ခပ်ဝေးဝေးက အတွဲလိုက် ပစ်ခတ်လိုက်တဲ့ သေနတ်သံများ … ကြားရသည်။ သူ့စခန်းက ထွက်လိုက်တဲ့ လူတွေနဲ့ ဝင်ဒီတို့ကို ခေါ်ထုတ်သွားတဲ့ နန်းကြာတို့ တိုက်ပွဲဖြစ်ပြီ ထင်တာဘဲ။ သေနတ်သံကြားတဲ့ဘက်ဆီကို ဦးတည်ပြီး လိုက်သည်။ အုန်းကနဲ ပေါက်ကွဲသံကြီးတခု ကြားလိုက်ရပြန်သည်။
မာန်ဟန်တို့လူစု တဖြေးဖြေးနဲ့ တောင်ကုန်းလေးတခုပေါ် တက်ခဲ့သည်။ နန်းကြာက … သေမင်းတောင်ကုန်းဆိုတာ ဒါဘဲ. …လူတွေ့ရင် စွတ်မပစ်နဲ့ ဆရာမရှယ်လီတို့ ဖြစ်နေမယ် … ဒီမှာ ဆုံဖို့ ချိန်းထားတာ … ” လို့ ပြောသည်။ နန်းကြာက ချိုးကူသံလို အသံပေးကြည့်လိုက်သည်။ ဘာသံမှ ပြန်မကြားသေး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းက သစ်ပင်မြင့်တွေပေါ်က မျောက်အုပ်တွေ တကွီးကွီးအော်သံတွေဘဲ ကြားနေရသည်။ မဟန်က … “ကိုမာန်ရေ … ကျေးဇူးတင်တယ် … ကိုမာန်ကို ဘယ်သူတွေ ကူလဲ … ခွန်ထွန်းမောင်ကော … ” လို့မေးသည်။
“ခွန်ထွန်းမောင် သစ္စာဖေါက်တယ် … ဒီကောင်က ရှမ်းလေးဘက်က … ”
“ဟေ … အခု ဒီကောင်ရော …”
“ကျနော့်ကို နှစ်ပေါက်တပေါက်ရိုက်ပြီး ရှမ်းလေးလက် အပ်မလို့ လုပ်တာ … ကျနော် ရှင်းပစ်လိုက်ပြီ … ”
“ဟာ …မာန်ကတော့ ပိုင်တယ်ဟေ့”
ဝင်ဒီက သဘောကျသွားပြီး မာန်ဟန့်ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ နန်းကြာက ချိုးကူသံ ပေးပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ ခပ်ဝေးဝေးက ချိုးကူသံ ပြန်ပေးတာ ကြားလိုက်ရသည်။
“ဟော … ဆရာမ ရှယ်လီတို့ ထင်တယ် … သတိတော့ထား … ဟေ့ … ဂျိုတင်းနဲ့ ဆိတ်လေး … ရှေ့တက်ကြည့်စမ်း … ဆရာမတို့ မဟုတ်ဘဲ ရန်သူ ဖြစ်နေမယ် … မသေချာဘဲ ဘာမှ မပစ်နဲ့နော …”
နန်းကြာနဲ့အဖွဲ့ သေနတ်များကို ထိုးချိန်ကာ ဖျတ်လပ်စွာ အရှေ့တက်သွားကြသည်။ ဝင်ဒီသည် ဖျတ်လပ် တောကျွမ်းတဲ့ နန်းကြာကို ကြည့်ကာ သဘောကျနေသည်။ ဟိုးတုံးက သူမ ဒီနယ်မြေမှာ ကျင်လည်ခဲ့စဉ်က နန်းကြာလို ကောင်မလေးတွေ ဝင်ဒီ အများကြီး တွေ့ခဲ့ဘူးသည်။
“မာန် …”
“ဟင် … ဘာလဲ … မ”
“နန်းကြာက ဘယ်အဖွဲ့ကလဲ … ရှယ်လီဆိုတာက ဘယ်ရှယ်လီလဲ …မာန်နဲ့ တိတ်တိတ် ညိခဲ့တဲ့ မယ်ဆိုင်က ရှယ်လီလား …”
မာန်ဟုန် ဒိုင်းကနဲ ထူပူသွားသည်။ သူ့မျက်နှာသည် ဒီအချိန်မှာ နီမြန်းနေလိမ့်မည်လို့ မာန်ဟုန် ထင်သည်။ သူနဲ့ ရှယ်လီ ညိခဲ့တာတွေ ဝင်ဒီ မသိဘူးလို့ သူ ထင်နေခဲ့တာ။ ဝင်ဒီသည် ဒါတွေ သိရက်နဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့တာဘဲကိုး။
“ဟုတ်တယ် …မ … သူက ဗိုလ်ခွန်မိုင်းဆိုတဲ့ ကောင်နဲ့ ရနေတယ် …ရှယ်လီက မနဲ့ မဟန်တို့ကို ရှမ်းလေး ဖမ်းထားတယ် ဆိုတာ သိရတာနဲ့ မာန့်ကို လာဆက်သွယ်ပြီး မတို့ကို ခုလို လာကယ်ထုတ်ဖို့ လုပ်ပေးတာဘဲ …”
မဟန်က … “ဒါဆို ရှယ်လီလဲ အခု သူ့လင်ဆီ ပြန်လို့ ဘယ်ဖြစ်တော့မလဲ … ကိုမာန် …” လို့ ပြောသည်။ ဝင်ဒီက “အင်း … ရှယ်လီက သူ့ဘဝ အဆုံးခံပြီး မာန့်ကို ကူတာဘဲ … မတို့ ခုလို လွတ်လာတာ ရှယ်လီ့ကြောင့်ဘဲ … ရှယ်လီ့ကိုလဲ ဒို့ အပါခေါ်သွားမှ ဖြစ်မယ် …” လို့ ဝင်ပြောသည်။
“ဟော … နန်းကြာ … ဟိုးရှေ့မှာ … တွေ့နေကြပြီ … ကဲ … ဟိုမှာ …ရှယ်လီ …”
ရှယ်လီသည် မာန်ဟုန်တို့ ဆီကို ပြေးလာသည်။
“ကိုမာန် …အားလုံး အဆင်ချောတယ် နော …”
“အိုကေတယ် …ရှယ်လီ …ဒီမှာ … ဒါ … ဝင်ဒီ … ဒီဘက်က မဟန် …”
“ဝမ်းသာတယ် … အမတို့ကို တွေ့ရတာ . .”
“အစစ အတွက် ကျေးဇူးတင်တယ် …ရှယ်လီ … ”ွင်
“ရတယ် အမ … ”
“ရှယ်လီက မြန်မာစကား အရမ်းမွှတ်သွားပြီ နော် … ”
ရှယ်လီက ပြုံးသည်။ အမ်၁၆ မောင်းပြန်ကို အသင့်အနေအထား ချိန်ကိုင်ရင်း ရှေ့က သွားနှင့်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ နန်းကြာတို့ အနောက်ကို လိုက်ရန်ပြင်သည်။
“ကဲ အနောက်က ရှမ်းလေးတို့ လိုက်လာနေပြီ … ရှယ်လီတို့ … အပြင်းအထန် လစ်ကြမှ ဖြစ်မယ် … ”
နန်းကြာက လမ်းကျွမ်းသူမို့ ရှေ့က ဦးဆောင်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ် တောတိုးလေပြီ။ သူတို့ကား ရှိနေတဲ့ ထိုင်းနိုင်ငံဘက်ခြမ်းက ရွာကြီးဆီကို အရောက် ဖြတ်လမ်းတခုကနေ သွားကြရမှာ။
“ကျားဖြူမ ဆိုတာ ဟိုဟာဘဲ … ရှမ်းလေးရဲ့ ကောင်မ … ”
ရှယ်လီက လက်ပြန်ကြိုးတုတ် … ပါးစပ်ကို အဝတ်ဆို့ထားတဲ့ ကျားဖြူမကို မာန်ဟန်တို့ကို ပြသည်။ ကျားဖြူမသည် လက်ပြန်ကြိုး အတုတ်ခံထားရလို့ လမ်းမြန်မြန် မလျှောက်နိုင်။ ရှယ်လီရဲ့ တပည့်တယောက်က ကျားဖြူမရဲ့ လက်မောင်းကနေကိုင်ကာ ဆွဲခေါ်ပေးနေသည်။ ရှယ်လီ့ခါးမှာ ချိတ်ထားသော ကျားဖြူမရဲ့ လမ်းလျှောက်စကားပြောစက် အသံမြည်လာသည်။
ရှမ်းလေးရဲ့ အသံ။
ရှယ်လီက ရှမ်းလေးကို နောက်က လိုက်မလာဖို့ ပြောသည်။ လိုက်လာရင် ကျားဖြူမကို သတ်ပစ်မည် … လို့ ပြောလိုက်သည်။ ညစ်ညမ်းစွာ ဆဲရေးတိုင်းထွာလိုက်သော ရှမ်းလေးရဲ့အသံ ကြားလိုက်ကြရသည်။
ပြီးပါပြီ….
ပန်းရိုင်းရေးသည်…..
ZG
န္း အိန္း အိန္း”
ေသနတ္သံ သုံးခ်က္ဆက္တိုက္ ၾကားလိုက္ရၿပီး ခဏအၾကာ စိမ္းစိုေနေသာ ေတာတန္းေလးထဲက မာန္ဟုန္ ထြက္လာတာ ဝင္ဒီ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မာန္ဟုန႔္ပုခုံးထက္မွာ တလုံးျပဴး ပန႔္အက္ရွင္ (pump action shot gun) ေသနတ္ကို ထမ္းလာသည္။ လက္တဘက္မွာက ေရဘဲေလးေကာင္ကို ေျခေထာက္ေတြကေန စုကိုင္လာသည္။ ဝင္ဒီ ကားထဲက ဆင္းသည္။
“မာန္ … ေလးေကာင္ေတာင္ ရလာတယ္ … ေဟး”
“ဒီညေန ကင္စားၾကမယ္”
ဝင္ဒီက မာန္ဟုန႔္လက္ထဲက ေရဘဲေတြကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး trash bag အမွိုက္အိတ္အမဲေရာင္ထဲ ထည့္ၿပီး ကားအေနာက္ခန္းမွာ ထည့္လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္က ေရွာ့ဂန္းကို ေသနတ္အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ ေသနတ္အိတ္ကို ေစာေစာက ဝင္ဒီ ထည့္လိုက္တဲ့ ေရဘဲေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ အမွိုက္အိတ္ႀကီးေဘး ကားေနာက္ခန္းမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထားသည္။
“မာန္ဖိနပ္ ေျပာင္းလိုက္အုံး မာန႔္ဘု(တ္)စ္မွာ ရႊံ့ေတြခ်ည္းဘဲ”
ဟုတ္သည္။ ေရဘဲေတြ က်တာက ရႊံ့ႏြံေတြ ထူထပ္တဲ့ ေနရာမွာမို႔ သူ႔ဖိနပ္တခုလုံး ရႊံ့ေတြေပေနသည္။ ဒါကိုသိလို႔ အိမ္ကထြက္ကထဲက သူ ဖိနပ္အပို ယူလာသည္။
“ညေန ေနေနက ဘယ္အခ်ိန္ ေရာက္မွာလဲ … မ”
“ေလးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္မယ္ထင္တယ္”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္သည္။ အင္း … ဟိုးတုံးကဆိုရင္ မဟာ ေတာပစ္ဝါသနာ အရမ္းပါခဲ့တဲ့ မိန္းမတေယာက္။ အခု ဒီနိုင္ငံေရာက္ၿပီးေနာက္ မသည္ ေသနတ္ကို မထိေတာ့။
မာန္ဟုန္က အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ လိုအပ္လာရင္ သုံးနိုင္ဖို႔ က်င့္ထားပါ ဆိုၿပီး သူ ေသနတ္ပစ္ကြင္း သြားရင္ ေခၚေခၚသြားၿပီး မကို အတင္းအက်ပ္ ပစ္ခိုင္းက်င့္ခိုင္းသည္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာက လူတိုင္း လူဆိုး စာရင္းဝင္ ျပစ္မႈေဟာင္း ရွိခဲ့သူေတြက လြဲၿပီး ေသနတ္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ရွိတာမို႔ ေသနတ္ေပါမ်ားၿပီး လူဆိုးသူခိုးေတြမွာလဲ ေသနတ္ရွိၾကလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔ေတာ့ ေလ့က်င့္ထားသင့္သည္။
မသည္ တခ်ိန္က နိုင္းမီလီမီတာ ခါးထိုးထားၿပီး ေရႊႀတိဂံနယ္ေၿမ မွာလက္နက္ကိုင္ေတြ အမ်ားႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ တနယ္လုံးက ဖိန႔္ဖိန႔္ တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရတဲ့ မိန္းမတေယာက္။ မသည္ ဘဝေဟာင္းကို လုံးဝ ဇာတ္ျမႇပ္လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္ကသာ ေသနတ္ ကိုင္ဆဲ အပစ္ ေလ့က်င့္ေနဆဲ အမဲပစ္ ဘဲပစ္ လုပ္ေနဆဲ။ ဒီမွာ ေသနတ္ကိုင္တာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ နယ္စပ္ေဒသမွာ တုံးကလို ကိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တရားဝင္ ကိုင္ေဆာင္တာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ညေနက်ရင္ ဝင္ဒီရဲ့တူမ ေနေနရွိန္း လာမယ္ဆိုလို႔ ကင္ေကၽြးဖို႔ ေရဘဲလာပစ္ၾကတာပါ။ ေနေနရွိန္းသည္ သူတို႔နဲ႔ မိုင္ ၂ဝဝေလာက္ ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ သင္တန္းေက်ာင္းတခု တက္ေနသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သူတို႔ရွိရာၿမိဳ႕ကို လာလည္ေလ့ရွိသည္။ မာန္ဟုန္သည္ ကားစတီရာရင္ကို ဘယ္လက္နဲ႔ ကိုင္ေမာင္းရင္း ဝင္ဒီ ကမ္းေပးတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို ညာလက္နဲ႔ ယူကာ ေမာ့ေသာက္သည္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီေလး။ ေမႊးေနသည္။ အိမ္က ထြက္မလာခင္ မ ေဖ်ာ္ၿပီး ဓါတ္ဘူးနဲ႔ ထည့္လာတာ။
လမ္းေပၚမွာ ကားရွင္းေနသည္။ သူတို႔ ေရဘဲ လာပစ္တဲ့ေနရာနဲ႔ သူတို႔ေနတဲ့ေနရာက သိပ္ မေဝးလွဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ဒီနိုင္ငံကို ေရာက္လာၿပီးေနာက္ နံမည္အသစ္ေတြနဲ႔ မထင္မရွား ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတခုမွာ ဇာတ္ျမဳပ္ကာ ေနထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဒီျပည္နယ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ နိုင္ငံျခားသား သိပ္မရွိလွ။ အေမရိကန္ မ်က္ႏွာျဖဴေတြဘဲ မ်ားသည္။ မာန္ဟုန႔္နံမည္က ေမာင္ေမာင္ ဝင္ဒီ့နံမည္က မေအး လို႔ ဒီနိုင္ငံဝင္လာကထဲက ေျပာင္းထားသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရႊႀတိဂံနယ္ေျမမွာ ဆက္မေနဘဲ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ဖို႔ ဘဝအသစ္တခု ျပန္စဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီး ထိုင္းနိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ ခဏေနၿပီး ၾသစေၾတလ်ားျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကန္ ျဖစ္ျဖစ္ ကို ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔ ရနိုင္မလဲ အႀကံထုတ္ နည္းလမ္းရွာေဖြေနခိုက္ ဘန္ေကာက္ကို တိုးရစ္စ္အျဖစ္ လာေသာ ဟယ္သာဝိတ္ဖီးလ္ ဆိုတဲ့ အေမရိကန္မ တေယာက္နဲ႔ အရမ္း ခ်စ္ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကၿပီး ဟယ္သာ Heatherရဲ့ အကူအညီနဲ႔ အေမရိကန္ျပည္ထဲကို ဝင္ခြင့္ရရွိလာၾကေပသည္။ ဟယ္သာဝိတ္ဖီးလ္လဲ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဝင္ဒီ့ကို သူ႔ဇာတိျဖစ္တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ အစစ ကူညီမစခဲ့သည္။
မဟန္ကေတာ့ သူတို႔ ထြက္လာခ်ိန္ နယ္စပ္မွာဘဲ သူလက္ထပ္ၿပီး ယူလိုက္တဲ့ သူ႔တပည့္ေကာင္ေလး စိုင္းႏြတ္နဲ႔ အရင္အလုပ္ေဟာင္းကိုဘဲ ဆက္လုပ္ၿပီး က်န္ခဲ့သည္။ ဝင္ဒီက မဟန္ကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထြက္ခဲ့ပါလား ေခၚေပမဲ့ မဟန္က တေန႔ေန႔ေတာ့ လာမည္ ဆိုၿပီး လိုက္မလာျဖစ္။ လက္နက္ကိုင္ေတြလဲ (ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လက္နက္လဲ) ကုန္ၾကသလို ဘိန္းခင္း ဘိန္းခ်က္စက္႐ုံေတြလဲ အစိုးရက စစ္ဆင္ေရးေတြ ဆင္ႏႊဲၿပီး ရွင္းလင္းပစ္ေနေတာ့ မဟန္တို႔ လင္မယားလဲ အရင္အလုပ္ေတြကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထိုင္းနိုင္ငံထဲမွာ ဟိုတယ္ရီေဇာ့တခုဝယ္ၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကသည္လို႔ သတင္းရရွိေလသည္။ ဝင္ဒီကေတာ့ မဟန္ကို သူနဲ႔ လာေနေစခ်င္သည္။ မဟန္ လာေနမယ္ဆိုရင္ အားတအားဘဲေလ။ မဟန္က သူနဲ႔အျမဲ အတူတူေနခဲ့တဲ့ အမဝမ္းကြဲတေယာက္ မဟုတ္လား။ မဟန္က လာခ်င္သည္ ႀကိဳးစားမည္လို႔ ေျပာသည္။
“မာန္ ညေနက်ရင္ ဟယ္သာ Heather ေရာ လာမယ္တဲ့လား”
“ေခၚေတာ့ ေခၚထားတာဘဲ လာမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္”
ဝင္ဒီက မာန္ဟုန္ရဲ့ ပုခုံးမွာ ေခါင္းေလးမွီၿပီး “ဟယ္သာ ဆီကို မာန္ အျမဲ သြားရဲ့လားဟင္ သူ လိုတာေတြ အျမဲ လုပ္ေပးပါ မာန္ရယ္ သူ႔ေၾကာင့္ မတို႔ ဒီေရာက္ၿပီး ခုလို ေအးေအးေဆးေဆး ေနၾကရတာ ဟယ္သာ့ေက်းဇူး ႀကီးပါတယ္” လို႔ ေျပာသည္။
တကယ္ေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ဟယ္သာနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ၾကၿပီး ဟယ္သာ အစပ္အခ်ဥ္ေတြ စားၿပီး အေပၚလွန္ေအာက္ေလ်ာ ျဖစ္သည္။ ေနမေကာင္းခ်ိန္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဝင္ဒီတို႔က ဟယ္သာ့ကို အရမ္း ျပဳစုေပးခဲ့ၾကသည္။ ဟယ္သာလဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အတူတူ ဆက္ေနျဖစ္ေတာ့ မာန္ဟုန္နဲ႔ ၿငိၾကသည္။ အိပ္ရာထဲမွာ မိန္းမေတြကို စြဲေအာင္ ဘယ္လိုေတြ လုပ္ရမည္ကို ကၽြမ္းေသာ မာန္ဟုန္သည္ ဟယ္သာကို သူမဘဝမွာ တခါမွမရဘူးတဲ့ (ၿပီးျခင္း) ေတြဆီကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တက္လွမ္းေရာက္ရွိေစခဲ့သည္။ မာန္သည္ အိပ္ခန္းထဲက မထြက္စတမ္း ေန႔ေရာ ညပါ ဟယ္သာ့ကို ေက်နပ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဟယ္သာ့ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ မသည္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဟယ္သာ ျဖစ္ၾကတာကို စိတ္မဆိုး႐ုံမက သူမလဲ တခါတေလ သုံးပြင့္ဆိုင္ (သရီးဆမ္း) ဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ ဒီလို ႏွစ္ေယာက္တေယာက္ ခ်စ္တလင္းေတြ ေခၚခဲ့ၾကၿပီး ပိုပို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္လာၾကသည္။ ဟယ္သာလဲ သူတို႔ကို အရမ္း သံေယာဇဥ္တြယ္သြားၿပီး သူတို႔အေပၚ ယုံၾကည္စိတ္ခ်သြားသလို သူတို႔သည္ ဘဏ္ေတြမွာ ေငြေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာလဲ သိသြားခဲ့တာ မို႔ ယူအက္စ္ကို ေခၚယူခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကး မေတာင့္တင္းေသာ လူေတြကို ေခၚယူတာထက္ ေငြေၾကးေတာင့္တင္းေသာ လူေတြကို ေခၚယူေပးရတာက ပိုမိုလြယ္ကူတာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ဟယ္သာ ေခၚေပးခဲ့ေလသည္။ ဒီေရာက္ေတာ့လဲ ဟယ္သာနဲ႔ အတူတူ မေနၾကေပမဲ့ ဟယ္သာရဲ့အိမ္နဲ႔ သူတို႔အိမ္က တမိုင္ေတာင္ မေဝး။ မာန္ဟုန္သည္ ဟယ္သာ့ကို တျခားကိစၥေတြမွာ ကူညီမစသလို လိင္ကိစၥမွာလဲ အပ်ိဳႀကီးဟယ္သာရဲ့ ဆႏၵကို အျမဲ ျပည့္ဝေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ ဝင္ဒီသည္ ထိုင္းနိုင္ငံကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ေရးကို ကူညီမစခဲ့တဲ့ ဟယ္လင္ကို သူခ်စ္တဲ့ မာန္ဟုန္ကို ေဝစားမၽွစား လုပ္ခဲ့သည္။ အခုလဲ လုပ္ေနဆဲ။
ဘန္ေကာက္မွာ ေနတာက သူတို႔အတြက္ စိတ္မခ်ရေသးဘူးေလ။ အခ်ိန္မေရြး အရင္က ရန္ညႇိုးရန္စေတြေၾကာင့္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္တာ ခံရနိုင္သည္။ ျမန္မာျပည္ဘက္ က ရဲေတြ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက လဲ ေျခခ်င္းလိမ္ ေနသည္ မဟုတ္လား။
ဟယ္သာရဲ့ အကူအညီနဲ႔ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဝင္ဒီတို႔သည္ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ မထိေတြ႕ရဘဲ ဝင္ေငြရရွိ နိုင္တဲ့ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံတာေတြ လုပ္ထားၾကတာမို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနနိုင္ၾကသည္။ ဟယ္သာသည္ အိမ္ေတြ အမ်ားႀကီး ပိုင္သည္။ သူပိုင္အိမ္ေတြကို ငွားစားတာနဲ႔တင္ ဟယ္သာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနနိုင္သည္။ ဟယ္သာသည္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အလုပ္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး လိုက္လုပ္ေနသည္။ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဝင္ဒီကိုလဲ အိမ္ႏွစ္လုံး ငွားထားဖို႔ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဝင္ဒီလဲ အိမ္အေနာက္ဘက္ ၿခံထဲမွာ မေန႔ထဲက ဒိန္ခ်ဥ္တစ္ကားTikka မဆလာ ဆား င႐ုတ္ေကာင္းနဲ႔ နယ္ထားတဲ့ ၾကက္သားေတြကို စကင္သည္။ ဟိုး အရင္တုံးက သူ ပစ္ထားၿပီး သိမ္းထားတဲ့ ဆတ္သားေတြကိုလဲ ေရခဲခန္း (ဖရီဇာ) ထဲက ထုတ္ထားၿပီး မဆလာနဲ႔ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႔ နယ္ထားခဲ့လို႔ ဒီဆတ္သားေတြကိုပါ သူကင္မည္။
မာန္ဟုန္က သူပစ္လာတဲ့ ေရဘဲေတြကို အေမြးႏုတ္သည္။ ကင္ဖို႔ လုပ္သည္။ ေနေနရွိန္းက ေရဘဲကင္ ႀကိဳက္သည္။ ဝင္ဒီက ဟယ္သာကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လာမွာလား ေမးသည္။ ဟယ္သာက လာမည္ဆိုလို႔ ဝင္ဒီ ဟယ္သာ ေသာက္ေနက် ၀ိုင္အနီပုလင္း ျပင္ဆင္ေနသည္။
ဒီတိုင္းျပည္ကို ေရာက္ၿပီး သူတို႔ ေနေနရွိန္းကို လွမ္းေခၚသည္။ ဟယ္သာဘဲ အစစ ကူညီခဲ့တာေပါ့။ ေနေနရွိန္းကို သူတို႔ ေက်ာင္းတက္ခိုင္းသည္။ ေနေနရွိန္းနဲ႔ မာန္ဟုန္ တခ်ိန္က မာန္ဟုန္ ရန္ကုန္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔သြားတုံး ေနေနနဲ႔ ညိစြန္းခဲ့ၾကတာ ဒီေန႔အထိ ဝင္ဒီသည္ တကယ္ဘဲ မသိတာလား မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာလားေတာ့ မသိ။ ဘာမွသိတဲ့ပုံ မရွိ။
ေနေနရွိန္းသည္ ဝင္ဒီအလစ္မွာ မာန္ဟုန႔္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕လိုသည္လို႔ ေျပာသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ဟိုတုံးက ဝင္ဒီ့ကြယ္ရာမွာေတာ္ေတာ့္ကို တျခားေဆာ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဘူးေပမဲ့ အတိတ္ကို ထားပစ္ခဲ့ၿပီး လူသစ္ နံမည္သစ္ စိတ္သစ္နဲ႔ ့အေျခခ်ေနၿပီမို႔ လက္တြဲေဖၚ ဝင္ဒီ့အေပၚ သစၥာမမဲ့ခ်င္ေတာ့။ ဝင္ဒီသည္ မာန္ဟန္ကင္တဲ့ အကင္ေတြနဲ႔ စားဖို႔ သစ္သီးေတြ အခြံႏႊာ ေခါက္ဆြဲေတြ သုတ္သည္။ ဟယ္သာသည္ ဝင္ဒီ မာန္ဟုန္တို႔နဲ႔ ေနတာမ်ားလို႔ အတူတူစားေနလို႔ ျမန္မာ ေခါက္ဆြဲသုတ္လိုဟာေတြ ႀကိဳက္ေနၿပီ။ နဂိုထဲက ဟယ္သာသည္ ထိုင္းအစားအစာေတြကို ႀကိဳက္သူ စားသူ ျဖစ္သည္။ အားလုံး ျပင္ဆင္အၿပီး ေနေနနဲ႔ ဟယ္သာတို႔ မေရာက္လာခင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဝင္ဒီသည္ အိပ္ခန္းထဲမွာ အဝတ္ေတြ အားလုံးခၽြတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ေရဖြင့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ အေနာက္မွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနလို႔ ဝင္ဒီ လန႔္ျဖန႔္သြားသည္။
“အို႔ အို ဟင္ မာန္ … ”
မာန္ဟန္သည္ ေတာက္ေျပာင္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ဝင္ဒီ့ေနာက္ပိုင္း အလွအပေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဝင္ဒီက မာန္ ဘာလိုခ်င္ေနသည္ဆိုတာကို ရိပ္မိလိုက္သည္။
“မာန္ ေနေနနဲ႔ ဟယ္သာ လာေတာ့မွာ မ ေရခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္”
“မာန္လဲ ခ်ိဳးမယ္ မနဲ႔ အတူတူ”
ဝင္ဒီ ဖ်တ္ကနဲ သူ႔ကိုယ္အေရွ႕ဖက္ ေအာက္ပိုင္းကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ဟယ္ မာန္ရယ္ သူ႔ဟာႀကီး သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးလိုဘဲ မတ္မတ္မာမာႀကီး ေထာင္ေနသည္။ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေထာင္ထေနတဲ့ မာန႔္လိင္ေခ်ာင္းႀကီးက မေတြ႕တာ ၾကာလို႔လား မသိဘူး။ အရမ္းတုတ္ၿပီး ရွည္သလိုဘဲ။ ဝင္ဒီလဲ မာန္ဟုန္နဲ႔ ခ်စ္ပြဲ မဝင္ျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ ၾကာေနၿပီဆိုတာ သတိထားမိသည္။ အင္း … မာန္ ေတာင့္တဆာေလာင္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ့။ မာန္ဟုန္သည္ ဝင္ဒီ့တင္ပါးႀကီးေတြကို သူ႔လက္ဖဝါးနဲ႔ အုပ္ၿပီး ကိုင္ေနသည္။ ပြတ္ေနသည္။ ဒီတင္ပါးႀကီးေတြကို သူ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုင္ခဲ့သည္။ ဆုတ္ညႇစ္ခဲ့သည္။ ဖန္းကနဲ ဖန္းကနဲ ရိုက္ဘူးခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ ရိုးမသြားဘူး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကိုင္တြယ္ ဘူးေပမဲ့ ထပ္ ကိုင္ခ်င္ေနဆဲ။ ကိုင္ေနဆဲ။ လွလိုက္တဲ့ ဖင္တုံးေတြ။ ဆားငံေရကို ေသာက္မိတယ္ ဆိုတဲ့ စကားေဟာင္းႀကီးတခုလိုေပါ့။
ဝင္ဒီ့လက္ေလးက သူ႔လိင္တန္ကို ဖြဖြေလး လာေရာက္ ကိုင္တြယ္လိုက္ေတာ့ မာန္ဟုန႔္ရင္ထဲ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဟိုးတုံးက မနဲ႔ သူ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာေတြ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္သတိရမိသည္။ ၾကက္သီး ဖ်န္းကနဲ ထသြားသည္။ ဝင္ဒီသည္ မာန္ဟုန္ရဲ့လိင္တန္ ထိပ္ဖူးပိုင္းကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနသည္။ လိင္တန္သည္ တစတစ ထြားလာသည္။ မာသထက္မာ ရွည္သထက္ ရွည္လာသည္။ ဝင္ဒီ ဒူးေလးတုတ္ ထိုင္လိုက္ၿပီး သူမ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ ငုံလိုက္သည္။
“အို အာ မ ရယ္ … အား”
လိင္တန္ထိပ္ဖူး ခ်ိဳင့္ၾကားထဲကို ဝင္ဒီ့လၽွာေလး ပြတ္လွိမ့္ထိုးေမႊသြားလို႔ မာန္ဟန္ ဆတ္ဆတ္ခါ သြားရသည္။ မက သိပ္လုပ္တတ္တာဘဲ။ မသည္ သူ႔လိင္တန္ကို ပညာပါပါ စုတ္ေပးေနတုံးလဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေနေသးသည္။ သူ ႀကိဳက္ရဲ့လား ဆိုတာကို သူမ မ်က္လုံး ေတာက္ေတာက္ေလးနဲ႔ အကဲခတ္တာ။ ဝင္ဒီလဲ မာန္ဟုန႔္ကို ပစ္ပယ္ထားတာ ၾကာၿပီ။ မာန္ဟုန္ ႀကိဳက္တာေတြကို မေပးတာ မေကၽြးတာ ၾကာေနၿပီ။ မာန္ဟုန္ကလဲ ဝင္ဒီ့ကို အတင္းအၾကပ္ ဘယ္တုံးကမွ မေတာင္းဆိုဘူး။ ဟယ္သာကလဲ မာန္ဟုန္ကို တခါတခါ ေခၚေခၚၿပီး အိပ္သည္။ ဝင္ဒီလဲ သူတို႔ကို ဘဝတမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တဲ့ ဟယ္သာကို ၾကည္ျဖဴသည္။ မာန္တေယာက္ ဟယ္သာနဲ႔လဲ လုပ္ျဖစ္ေနမွာပါ ဆိုၿပီး ဝင္ဒီ မာန႔္ကို လိင္မဆက္ဆံခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ အခုေတာ့ မာန႔္ကို သူႀကိဳက္တဲ့ အစုတ္အနမ္းေတြ ေပးေနရသည္။ ဝင္ဒီသည္ ဟိုးတုံးကလိုဘဲ မာန႔္ကို လ်ာသုံးၿပီး ထိထိမိမိ စုတ္ခ်က္ေတြ ေပးမိလိုက္သည္။ မာန္ ညည္းတြားၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ သူမေခါင္းကို အားမလိုအားမရနဲ႔ လွမ္းကိုင္သည္။ ဝင္ဒီလဲ မာန္ အရသာ ေကာင္းေနမွန္းသိေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ လၽွာေလးနဲ႔ ထပ္ ကလိေပးသည္။
“မ …ေတာ္ …ေတာ္ၿပီၿပီးသြားလိမ့္မယ္”
ဝင္ဒီလဲ သူ ဝင္ဒီ့ ပါးစပ္ထဲၿပီးခ်င္လဲၿပီးပါေစ ဆိုၿပီး ဆက္စုတ္ေနသည္။
“မေတာ္ၿပီ မကို ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္”
ဝင္ဒီလဲ မာန္ဟုန္ရဲ့ ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးကို အစုတ္ ရပ္သည္။
“ကဲ ဒါျဖင့္ အိပ္ခန္းထဲ သြားစို႔”
အိပ္ခန္းထဲက ဝင္ဒီ့ ကုတင္ဆီကိုအေရာက္ “မာန္ အိပ္လိုက္ မ အေပၚက ေနမယ္” လို႔ ဝင္ဒီက ေျပာလို႔ မာန္ဟုန္ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ လွဲအိပ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဝင္ဒီ သူ႔အေပၚကို ခြၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္သည္။ ဝင္ဒီ့ လက္တဖက္ တင္ပါးအိအိႀကီးေတြ ၾကား ေထာင္ရက္ႀကီးေရာက္ေနတဲ့ မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးကို ဖမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး လမ္းမွန္ကို တည့္ေပးလိုက္ၿပီး ေျဖးေျဖးထိန္းၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တင္းစီးစီးနဲ႔ ဝင္ဒီ့အထဲကို သူ႔လိင္တန္ ဝင္ေရာက္သြားတဲ့ အီဆိမ့္တဲ့ အရသာေၾကာင့္ မာန္ဟုန႔္စိတ္ေတြ ေထာင္းကနဲ ထလာၿပီး တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို ဆုတ္ညႇစ္ကာ ေအာက္မွ ပင့္ပင့္ ေပးပါေတာ့သည္။
“အာ အာ အင္ အင္ မာန္ မာန္”
ဝင္ဒီလဲ ဖင္ႀကီးတႂကြႂကြ တရမ္းရမ္းနဲ႔ မာန္ဟုန႔္အေပၚက ျမင္းစီးေနၿပီ။ ဝင္ဒီ့ လုံးဝန္းေသာ ရင္သားစိုင္ေတြ တုန္ခါလႈပ္ရမ္းေနသည္။ မာန္ဟန္လဲ သူမ ဖိဖိေဆာင့္တိုင္း ေအာက္မွ ပင့္ထိုးေပးသည္။ သူမ ခါးေလးကေန ဆုတ္ကိုင္ကာ အားနဲ႔ ပင့္ထိုးသည္။
“အင္ ဟင္ အိုး မာန္ မာန္ အီး ရွီး”
“မ မ အိုေကလား နာလို႔လား”
“ဟင့္အင္း ေကာင္းလို႔ ေကာင္းလို႔ မာန္နဲ႔ မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီကြယ္ မာန္ မာန္ မ ကို ခ်စ္လားဟင္”
“ခ်စ္တယ္ မ ခ်စ္တယ္ …”
“ေကာင္းလား”
“ေကာင္းတယ္ မေရာ”
“အရမ္း အရမ္း”
မ အားရပါးရ ျမင္းစီးၿပီးေသာအခါ မာန္ဟုန္လဲ မ ကို ပက္လက္အိပ္ေစၿပီး မရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို သူ႔ပုခုံးေပၚ ထမ္းတင္ၿပီး အားမာန္ အျပည့္နဲ႔ ေဆာင့္ေလသည္။
“အို အို အို ေဆာင့္ ေဆာင့္ တအား ေဆာင့္ မာန္”
ဝင္ဒီသည္ ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ ရမ္းခါၿပီး တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာေနသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္ထည့္သည္။ မသည္ ဆက္ဆံတိုင္း အရည္ အရမ္းရႊဲသည္။ လိင္အဂၤါႏွစ္ခု ဝင္ထြက္ ပြတ္တိုက္ေတာ့ အသံေတြ ျမည္သည္။
“မာန္ တအား တအား တအား ေဆာင့္ ေဆာင့္”
ဝင္ဒီရဲ့ ရင္သားစိုင္ေတြကို တအားဆုပ္ညႇစ္ၿပီး ေဆာင့္ထည့္ရာ ဝင္ဒီ လမ္းဆုံး ေရာက္ၿပီးသြားသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ဆက္တိုက္ ဆိုသလို လမ္းဆုံး တက္လွမ္းသြားရသည္။ ခဏမၽွ ၿငိမ္ကာ ေနၾကၿပီးမွ ဝင္ဒီက “ေနေနတို႔ ဟယ္သာတို႔ လာၾကေတာ့မွာ ေရခ်ိဳးၾကစို႔” လို႔ ေျပာၿပီး ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သည္။ ဝင္ဒီရဲ့ အဝတ္မဲ့ အေနာက္ပိုင္း ျမင္ကြင္း အလွ ကို မာန္ဟုန္ ၾကည့္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို လိုက္ပါ သြားသည္။ မရဲ့ ဖင္ေတြက စြင့္ကားေတာင့္တင္း လွပဆဲ။
ေနေနရွိန္း တိုယိုတာ စီလီကာ ကားေလးနဲ႔ ေရာက္လာသည္။ ေနေနရွိန္းသည္ က်န္းမာေရးလိုက္စားၿပိး သူမကိုယ္ကို အရမ္းဂ႐ုစိုက္ပုံေပၚသည္။ ကိုယ္လုံး အရမ္းလွေနသည္။ ဝင္ဒီက “ေနေန ညည္း ဘဲရေနၿပီလား” လို႔ ေမးသည္။ ေနေနရွိန္းက “ဝက္ေကာက္work out လုပ္ စာက်က္နဲ႔ ဘာဘဲမွ မထားျဖစ္ပါဘူး အန္တီေလးရယ္” လို႔ ေျပာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ ကို ေလၽွာက္သြားသည္။ ေနေနရဲ့ ခါးေလးက အရမ္းကစားထားလို႔ ေနေန႔ခါးေလးက ေသးလြန္းၿပီး ဘိုက္ေလးက ရွပ္ေနသည္။ ဒီခါးေလးေအာက္က တင္ေတြက ေနေန လမ္းေလ်ာက္ တဲ့အခါ လႈပ္ခါသည္။ ဗရမ္းဗတာ လႈပ္ခါတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ ေနေန႔ ေပါင္တန္ေတြကလဲ အခ်ိဳးက်သည္။ တကယ္ေတာ့ ဝင္ဒီနဲ႔ ေနေနရွိန္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံး ဂ႐ုစိုက္ သတိထားသူေတြမို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံးေတြက အရင္လိုဘဲ လွပေတာင့္တင္းဆဲ။
မာန္ဟုန္ လဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ က သူ မဆလာနဲ႔ ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ နယ္ၿပီး ႏွပ္ထားတဲ့ ဆိတ္သား ဒုတ္ထိုးကင္ ေတြကို ေရခဲေသတၳာ ထဲက ထုတ္လာရင္ ေနေန သူ႔ေရွ႕က ျဖတ္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ေနေန႔ ကိုယ္လုံးေတြကို ေဘးတိုက္ အေနအထားနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေနေနရွိန္းဒီဇိုင္းက အလန္းစားဆိုတာ ေတြ႕လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္ အသားကင္တဲ့ ဂေရလ္ေပၚကို ဆိတ္သားအတုံးေလးေတြနဲ႔ ထိပ္မွာ ၾကက္သြန္အနီစိပ္ေလး ထိုးထား သည့္ ဒုတ္တန္ေလးေတြကို တန္းစီၿပီး တင္ေနခ်ိန္ ဝင္ဒီ ေရာက္လာသည္။
“မာန္ ေနေန႔ကို ေရဘဲကင္ ေကၽြးလိုက္ပါအုံး”
ေရလဲကင္ေတြက ေစာေစာထဲက ကင္ထားတာ ဆိုေတာ့ စားလို႔ ရေနၿပီ။ ေနေနရွိန္းက “ကိုမာန္ ဘာ ဘီယာ ရွိလဲ” လို႔ မာန္ဟုန္ အသားကင္ေနတဲ့ ေနရာကို လာၾကည့္ရင္း ေမးသည္။
“ဟင္နီကင္ ရွိတယ္ ဇင္ေတာင္ ရွိတယ္ ေနာက္ၿပီး ကရိုနာအိပ္စရာ ရွိတယ္ ေနေန”
ေနေနရွိန္း ေရဘဲကင္ကို ဟင္နီကင္ဘီယာနဲ႔ ျမည္းေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဟယ္သာ ေရာက္လာသည္။ ဟယ္သာသည္ အရင္ကထက္ နဲနဲ ဖိုင့္လာသလို ထင္ရေပမဲ့ ပုံေတာ့ မပ်က္ေသး။ တင္ပါးေတြ ပိုႀကီး ထယ္လာတာ ျဖစ္မည္။ ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲပါဘဲ။ လမ္းေလ်ာက္ တဲ့ အခါ မသိမသာ တုန္ခါသြားၾကတဲ့ တင္သားေတြကို မာန္ဟုန္ ေတြကေနရသည္။
“ေဟး အနံ့ တယ္ေမႊးပါလား ငါ ဆာလာၿပီ ဟိဟိ”
အသားကင္အနံ့က ၿခံထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။
“ဝင္ဒီ မင္းတို႔ ႏွင္းဆီပင္ေတြက ေတာ္ေတာ္သန္တာဘဲ လွလိုက္တာ”
“မာန္ဘဲ အားလုံးစိုက္ ဂ႐ုစိုက္ေနတာဘဲ ဟယ္သာ မင္းအိမ္မွာ မာန႔္ကို လုပ္ခိုင္းေလ”
အေနာက္ဘက္ ၿခံထဲမွာ စားၾကေသာက္ၾကရင္း ထိုင္စကားေျပာၾကတုံး ဖုန္းလာလို႔ ဝင္ဒီ ကိုင္လိုက္သည္။ ဝင္ဒီ့မ်က္ႏွာ အရမ္းပ်က္သြားတာ အားလုံး ေတြ႕လိုက္ၾကသည္။
“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ မဟန္ရယ္ အင္း အင္း အျမန္ဆုံး လိုက္ခဲ့မယ္”
တခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီ။ ဟယ္သာ ေနေနရွိန္းနဲ႔ မာန္ဟုန္တို႔ ဝင္ဒီ ဖုန္းခ်ၿပီးရင္ ဘာျဖစ္လဲဆိုတာ ေျပာျပမွာကို စိတ္ေစာေနၾကသည္။ ဟယ္သာသည္ ျမန္မာစကား နားမလည္ေပမဲ့ ဝင္ဒီ့မ်က္ႏွာ မေကာင္းျဖစ္သြားတာ အသံေတြ တုန္ရီလာတာ ေတြ႕တာနဲ႔ တခုခု မေကာင္းသတင္းျဖစ္မည္ ဆိုတာကို ရိပ္မိသည္။ ဝင္ဒီ စေျပာမွာကိုေတာင္ မေစာင့္နိုင္တဲ့ ေနေနရွိန္းနဲ႔ မာန္ဟုန္က ၿပိဳင္တူ ေမးမိၾကသည္။
“ဘာျဖစ္လဲ မ မဟန္ ဘာျဖစ္လဲ”
“အန္တီေလး ဘာေတြ ျဖစ္လဲ”
“မဟန္ ေယာက်ၤား စိုင္းႏြတ္ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္ အရင္ ရန္စအေဟာင္းေတြဘဲ ေနမွာ”
“ဟာ … …”
“အို”
ဟယ္သာက ဘာေတြျဖစ္မွန္းမသိလို႔ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ “ဘာေတြ ျဖစ္ၾကလဲ” ေမးသည္။ ေနေနရွိန္းက အေၾကာင္းစုံ ရွင္းျပသည္။
“ဘယ္လို အသတ္ခံရတာတဲ့လဲ မ”
“ဆိုင္တဆိုင္ထဲက အထြက္ပစ္တာ ေၾကးစားဘဲျဖစ္မွာေပါ့ အခုေနာက္ပိုင္း ဒီနယ္ေျမမွာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တာဘဲ”
ဝင္ဒီက “မာန္ မ မဟန္ဆီ လိုက္သြားလိုက္မယ္ သူ တေယာက္ထဲ အားငယ္ေနတယ္ ဟိုကဟာေတြ တေယာက္ေယာက္ကို လႊဲလိုက္ၿပီး မဟန္ကို ဒီကို ေခၚခဲ့ဖို႔ လုပ္မယ္ ဟယ္သာ့ကိုလဲ တိုင္ပင္ရအုံးမယ္” လို႔ ေျပာသည္။ ဟယ္သာကို ဝင္ဒီ ျဖစ္ပ်က္တာေတြ ေျပာျပသလို မဟန္ကို ဒီကို ေခၚယူခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ မဟန္ကို ဘယ္လို ေခၚနိုင္မလဲ ဟယ္သာက အႀကံမ်ားေပးသည္။
“မ ဒါဆို ဘယ္ေတာ့ သြားမလဲ”
“As soon as possible ေပါ့ မာန္ အခုဘဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေခၚေမးမယ္”
“မ အတြက္ က်ေနာ္ စိတ္ပူတယ္ က်ေနာ္ လိုက္ခဲ့ရမလား”
“ဒီမွာ မာန္ လုပ္စရာေတြ ရွိေနတယ္ ဟယ္သာနဲ႔ ဝယ္မယ္ လုပ္ထားတဲ့ ဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြ ကိစၥရွိေနတာ မ သိတယ္ စိတ္ပူစရာ မရွိပါဘူး မ ပဲ သြားလိုက္မယ္”
“ေန႔တိုင္း ဖုန္းေခၚေနာ္ လိုအပ္ရင္ က်ေနာ္ လိုက္ခဲ့မယ္”
ဝင္ဒီ့ကို ေလဆိပ္ကို မာန္ဟုန္နဲ႔ ေနေနရွိန္း လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ဝင္ဒီက ဟိုေရာက္တာနဲ႔ ဖုန္းေခၚလိုက္မည္လို႔ ေျပာသည္။ ေနေနရွိန္းကိုလဲ သူ မရွိတုံး လိုအပ္တာရွိရင္ မာန္ဟုန႔္ကို ေျပာဖို႔ မွာေနသည္။ ဝင္ဒီ့ေလယာဥ္ပ်ံ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ေနေနရွိန္း ေလဆိပ္ကေန အိမ္အျပန္ ေနေနရွိန္းသည္ မာန္ဟုန႔္လက္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး “ကိုမာန္ ေနေနေလ ကိုမာန္နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕ခ်င္ေနမိတာ ၾကာၿပီ” လို႔ ေျပာၿပီး မာန္ဟုန္ရဲ့ ပုခုံးစြန္းမွာ ေခါင္းေလး မွီလိုက္သည္။
“ကိုမာန္”
“ေနေန”
“ေနေလ ဘယ္သူနဲ႔မွ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး ကိုမာန္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္”
“အို ေနေန ရယ္”
ေနေနရွိန္းသည္ သူ႔ေက်ာျပင္ကို သူမ လက္သဲေလးေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ကုတ္ျခစ္သည္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မာန္ဟုန္ ေနေနရွိန္းကို သူ႔အခန္းထဲ ေခၚခဲ့သည္။ ေနေနရွိန္း သိပ္လွေနသည္။ ေနေနရွိန္းသည္ ဒီတိုင္းျပည္ေရာက္ၿပီးမွ ကိုယ္လုံး ပိုေပၚလာသည္။ ပိုၿပီး အခ်ိဳးက်လာသည္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ဒီတိုင္းျပည္ေရာက္ၿပီး အဆီမ်ားတာေတြ ေထာပတ္ ဒိန္ခဲေတြေၾကာင့္ ပုံပ်က္သြားတတ္ၾကေပမဲ့ ေနေနရွိန္းသည္ ၈်င္မ္ မွန္မွန္သြား ေလ့က်င့္ခန္းမျပတ္ လုပ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္လုံးက ထိပ္တန္း အလန္းစား ျဖစ္ေနသည္။ ျမန္မာျပည္မွာတုံးထက္ေတာင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာသည္။ မာန္ဟုန္သည္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ လဲၿပိဳလာေသာ ေနေနရွိန္းကို ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေဖါင္းေဖါင္ေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖိကပ္ခါ စုတ္လိုက္သည္။ ေနေနရွိန္းက အငမ္းမရ ျပန္စုတ္သည္။ ေနေနရွိန္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုတ္နမ္းေနတုံး လက္ေတြက မာန္ဟုန႔္ ေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ ဇစ္ကို ဆြဲခ်ကာ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္သည္။ က်န္ရွိေနတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ထပ္ခၽြတ္သည္။ ေျဗာင္းကနဲ ေပၚထြက္လာတာက မာန္ဟုန္ရဲ့ စံခ်ိန္မွီ လိင္တန္ႀကီး။ ေနေနရွိန္း ဒီလိင္ေခ်ာင္း လွလွႀကီးနဲ႔ ကင္းကြာေနတာ ၾကာလွၿပီမို႔ အငမ္းမရဘဲ ဆုတ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္ေလသည္။ ျပတ္လပ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ မာန္ဟုန္လဲ ေနေနရွိန္းက ဖ်တ္ကနဲ သူ႔ေရွ႕ ထိုင္ခ်လိုက္လို႔ မာန္ဟန္ သိလိုက္ၿပီ။ ေနေန သူ႔ကို ပုေလြကိုင္ေပးေတာ့မည္ဆိုတာ။ သူ႔အေကာင္ႀကီးကလဲ အပါးႀကီး။ ေနေနရွိန္းလဲ လက္ကေလးနဲ႔ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ေရာ ပိုၿပီးေတာင္ ထြားတက္လာသလိုဘဲ။ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္ထလာသည္။
“ကိုမာန္ ေန နမ္းေပးမယ္ ေနာ္”
ေနေနရွိန္းရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး သူ႔လိင္တန္ကို ငုံလိုက္ၿပီ။ အထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ ေနေနရွိန္းရဲ့လၽွာက သူ႔လိင္တန္ ထိပ္ဖူးႀကီးကို လာထိေတြ႕ၾကည္ဆယ္ေတာ့တာဘဲ။
မဟန္ အိပ္မက္ဆိုးေၾကာင့္ လန႔္ေအာ္ၿပီး ထထိုင္သည္။ သူ အေဖၚအျဖစ္ ေခၚထားတဲ့ သူ႔ဟိုတယ္မွာလုပ္တဲ့ မိန္းကေလး အိပ္ခန္းထဲ ေျပးဝင္လာသည္။
“ဆရာမ ဘာျဖစ္လဲ …”
“အိပ္မက္ … အိပ္မက္မက္တာ …”
“က်မ ဆရာမနား လာအိပ္ေပးရမလား …”
“ရတယ္ … ကိစၥမရွိဘူး … ခ်ယ္ရီ … ျပန္အိပ္ေတာ့ …”
အိပ္မက္ထဲ ဟိုညက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္မက္သည္။ မဟန္ အိပ္မက္ထဲ ေျပးတာ အေမာဆို႔သြားသလို အခုအိပ္ရာထဲ မဟန္ တကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြ စိုရႊဲေနသည္။ ဟိုညက ျဖစ္တဲ့အတိုင္း အိပ္မက္ ျပန္မက္သည္။
အဲဒီည။
မဟန္နဲ႔ စိုင္းႏြတ္ သူတို႔ဖြင့္ထားတဲ့ ဟိုတယ္ေလးကို စားေသာက္ကုန္ေတြ သြင္းတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ မိတ္ေဆြက ညစာ စားဖို႔ ဖိတ္လို႔ သူတို႔ ၿမိဳ႕ေလးက နံမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးမွာ သြားစားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔ သူတို႔ ေစာေစာထရမွာမို႔ မိတ္ေဆြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ဖို႔ ကားရပ္ထားတဲ့ ကြက္လပ္ကို ေလၽွာက္အလာ … လူႏွစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ အေမွာင္ထဲက ေပၚလာၿပီး စိုင္းႏြတ္ကို အနီးကပ္ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္သည္။ စိုင္းႏြတ္သည္ မ်က္ႏွာကို ေျပာင္းျဖတ္ထားတဲ့ ၁၂ဂိတ္တလုံး ထိုးေသနတ္နဲ႔ အနီးကပ္ ပစ္ခတ္တာ ခံရတာေၾကာင့္ … ဝုန္းကနဲ … ေျမေပၚကိုလဲက်သည္။
မဟန္သည္ ဒီလူေတြ စပစ္ကထဲက ကားႏွစ္စီးၾကားထဲ ဝပ္လိုက္ၿပီး … ေျပးသည္။ သူတို႔ ဘိန္း လုပ္ငန္းကို စြန႔္လႊတ္လိုက္ၿပီးထဲက ေသနတ္ မေဆာင္ေတာ့။ ဟိုတယ္ လုပ္ငန္း လုပ္ေနၿပီး အရင္တုံးက လုပ္ခဲ့တာေတြကို ျပည္ဖုံးကားခ်ၿပီး သာမန္လူေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာသြားလာေနၾကတာေၾကာင့္ ေသနတ္လဲ မလိုအပ္ေတာ့ဟု ထင္သည္။ စိုင္းႏြတ္က လိုလိုမယ္မယ္ ဆိုၿပီး ပစၥတိုႏွစ္လက္နဲ႔ ေအာ္တိုမက္တစ္ ရိုင္ဖယ္ႏွစ္လက္ကို အိမ္တေနရာမွာ ဖြက္ထားသည္။ လမ္းသြားရင္ေတာ့ မပါ။ ခုေတာ့ ၾကဳံရၿပီ။ ရန္သူ … ေပၚလာသည္။
စိုင္းႏြတ္ေတာ့ ေသၿပီ။ မဟန္ေျပးသည္။ လူႏွစ္ေယာက္က လိုက္သည္။ အရင္ကဆိုရင္ မဟန္သည္ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကို အေသပစ္ၿပီးေလာက္ၿပီ။ အခု သူတို႔က လက္နက္နဲ႔။ သူမက လက္နက္မဲ့။ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားေလး တခုထဲ ဝင္ေျပးသည္။
“မေျပးနဲ႔ … ပစ္လိုက္မယ္ …”
ရွမ္းစကားနဲ႔ ေအာ္သံ ၾကားေပမဲ့ မဟန္ အေျပး မရပ္။ အားသြန္ေျပးၿပီး ဆိုင္တခုရဲ့ အေနာက္ဘက္ေပါက္ကေန အထဲဝင္သည္။ တံခါးကို အတြင္းက ပိတ္သည္။ ကုန္စုံဆိုင္တခု ျဖစ္ေနသည္။ ဆိုင္ဝန္ထမ္းကို ရဲကို ဖုန္းဆက္ခိုင္းသည္။
မဟန္ ျပန္အိပ္လို႔ မရ။
အိပ္ရာက ထသည္။ ခုေလာက္ဆိုရင္ ဝင္ဒီသည္ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ရွိေနမည္။ မဟန္သည္ အိမ္ထဲမွာဘဲ အေဖၚနဲ႔ ေနေနသည္။ ဟိုတယ္အလုပ္ကို မန္ေနဂ်ာနဲ႔ဘဲ လႊဲထားသည္။ စိုင္းႏြတ္ ဖြက္ထားေသာ ေသနတ္မ်ား မဟန္ ျပန္ထုတ္ခါ အသင့္ထားထားသည္။ ရန္ႂကြင္းရန္စ ျဖစ္မည္။ ဘယ္သူလဲ။ ရန္သူ ဘယ္သူလဲ။ ဟိုတုံးက ဘိန္းခ်က္စခန္း တုံးက ရန္သူေဟာင္း ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။ အဲဒီည မွာဘဲ မဟန္ အရင္တုံးက တပည့္ေဟာင္းတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ခြန္ထြန္းေမာင္ကို ဖုန္းဆက္ ေခၚသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္သည္ အရင္လိုဘဲ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ ရွိေနတုံးဘဲ။ ခြန္ထြန္းေမာင္ ခ်က္ခ်င္း မဟန္ဆီ ေျပးလာသည္။
“ဆရာမ … ဘာမွ မပူနဲ႔ … က်ေနာ္ ဒီကိစၥ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ ဆိုတာ စုံစမ္းမယ္ … ဆရာမဝင္ဒီ လာရင္လဲ က်ေနာ္ဘဲ ေလဆိပ္ ဆင္းႀကိဳေပးမယ္ … အစစ စိတ္ခ်ပါ … ဆရာမတို႔ အရင္က က်ေနာ္တို႔အေပၚ ေကာင္းခဲ့တာေတြ မေမ့ပါဘူးဗ်ာ …” လို႔ ေျပာသည္။
ဝင္ဒီသည္ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူ မာန္ဟုန႔္ကို မေခၚခဲ့တာ မွားမ်ားမွားသြားၿပီလားလို႔ စဥ္းစားေနသည္။ အရင္တုံးကလို ဝင္ဒီ စိတ္မျပင္းထန္ေတာ့။ ဘဝေဟာင္းကို ထားခဲ့ၿပီး ဘဝသစ္တခုကို နံမည္သစ္နဲ႔ ျပန္စေနတာ ၾကာၿပီ။ မာန္ဟုန္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနထိုင္ေနၿပီး မာန္ဟုန္ တိုက္တြန္းတာေတာင္ ေသနတ္ ပစ္ခတ္တာေတြ ဝင္ဒီ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ခုေတာ့ မဟန္ေၾကာင့္ အရင္နယ္ေျမကို ေျခဦးလွဲ႕ခဲ့ရျပန္ၿပီ။ ဘယ္သူမ်ား … စိုင္းႏြတ္ကို သတ္ပစ္ၿပီး မဟန္ကို ဖမ္းေခၚခ်င္သလဲ။ ဝင္ဒီသည္ လူသစ္ စိတ္သစ္ နံမည္သစ္နဲ႔ ေနေနၿပီမို႔ သူမကို ဒီအီးေအလိုအဖြဲ႕၊ အင္တာပို နိုင္ငံတကာ ပူးေပါင္း စစ္ဆင္တဲ့ ရဲမ်ား ေျခရာခံမိၿပီး အရင္ဘဝေဟာင္းက ဘိန္းဘုရင္တဆူရဲ့ တူမဆိုတာ သိသြားမွာလဲ စိုးသည္။ ခက္တာက မဟန္ကို သူမ သံေယာဇဥ္ ႀကီးသည္။ မဟန္သည္ ဝင္ဒီ့အေပၚ အရမ္း အႏြံအတာခံ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တဲ့ အမဝမ္းကြဲလဲ ဟုတ္ … ရဲေဘာ္ရဲဘက္လဲ ျဖစ္ေတာ့ … သူမ ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ မလုပ္ခ်င္။
ထိုင္းနိုင္ငံ ေျမႀကီးကို ဝင္ဒီ ျပန္နင္းရျပန္ၿပီ။ ေလဆိပ္မွာ ခြန္ထြန္းေမာင္ လာႀကိဳေနသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္သည္ အရင္အတိုင္းဘဲ။ မဟန္ အေရးၾကဳံလို႔ ခြန္ထြန္းေမာင္ လာကူညီၿပီလို႔ ဝင္ဒီ သိလိုက္သည္။ အင္း … လူေဟာင္းေတြထဲက အေရးၾကဳံရင္ ေရာက္လာေသးတာ ဝင္ဒီ ဝမ္းသာေနသည္။ ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ ခြန္ထြန္းေမာင္က ဝင္ဒီ့လက္ထဲကို ေသနတ္တလက္ လာထည့္ေပးသည္။ ေဝၚလ္တာပီပီေက အမ်ိဳးအစား ၉ မီလီမီတာ ပစၥတို တလက္။ ဂ်ိန္းစ္ဘြန္းဒ္ကိုင္ေသာ ေသနတ္အျဖစ္ ထင္ရွားေသာ ဒီေသနတ္ကို ဝင္ဒီ မႀကိဳက္။ သို႔ေပမဲ့ ဝင္ဒီ ဘာမွမေျပာဘဲ စလင္းဘက္အိတ္ထဲ ထည့္ထားလိုက္သည္။
ခြန္ထြန္းေမာင္က ဝင္ဒီနဲ႔ မာန္ဟုန္ ယူအက္စ္ကို ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဘာေတြ ျဖစ္က်န္ခဲ့သလဲ ဆိုတာေတြ ေျပာျပေနသည္။ ဝင္ဒီသည္ ဒါေတြကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ေပမဲ့ မဟန္ကိစၥမွာ သူမ ဒါေတြကို သိထားမွ ၀ိုင္းဝန္း အေျဖရွာ ကူညီနိုင္မည္ဆိုၿပီး ခြန္ထြန္းေမာင္ ေျပာတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေလသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္နဲ႔ ဝင္ဒီတို႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ မဟန္အိမ္ကို ေမာင္းလာခိုက္ အေနာက္မွာ ကားတစီး ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာတာ ဝင္ဒီ သတိျပဳမိသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ကို ေျပာျပေတာ့ … “က်ေနာ့္ေကာင္ေလး ေတြပါ ဆရာမ … လိုလိုမယ္မယ္ က်ေနာ္ လိုက္ခိုင္းထားတယ္ …” လို႔ ရယ္ေမာရင္း ေျပာသည္။
မဟန္ … ဝင္ဒီ့ကို ဖက္ၿပီး ငိုသည္။
“ေရွာင္မဲ့ … ဟိုတုံးက ေခၚတုံးကသာ ငါ ယူအက္စ္ကို လိုက္ခဲ့ရင္ ခုလို စိုင္းႏြတ္ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး … ငါ့ေၾကာင့္ … ငါ့ေၾကာင့္ပါ …”
“ျဖစ္ၿပီးတာေတြက ဒို႔ ျပန္ျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး … မဟန္ … ဒို႔ ေရွ႕ဘာဆက္ လုပ္ၾကမလဲဘဲ စဥ္းစားၾကရေအာင္ … မဟန္ …”
ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔ ျပန္သြားၾကၿပီးေနာက္ မဟန္သည္ သူမနဲ႔ စိုင္းႏြတ္တို႔ရဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ဝင္ဒီ့ကို အားလုံး ေျပာျပသည္။ သူမ ရစရာရွိတာေတြ တာခ်ီလိတ္ … မယ္ဆိုင္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဘန္ေကာက္က အမ်ိဳး … မိတ္ေဆြေတြဆီက ေကာက္ခံယူၿပီး လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ ဟိုတယ္ကို ေရာင္းၿပီး ဝင္ဒီ့ေနာက္ကို လိုက္မည္လို႔ ေျပာသည္။ ဝင္ဒီက မဟန္ကို သူနဲ႔ မာန္ဟုန္မွာ ေငြေၾကး အလုံအေလာက္ ရွိေနၿပီးမို႔ ဒီထိုင္းနယ္စပ္မွာ ရွိတာေတြကို ရသေလာက္ဘဲ ယူခဲ့ၿပီး သူနဲ႔ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာသည္။
“မဟန္ … စိုင္းႏြတ္လဲ ေသၿပီ … မဟန္ကို ဝင္ဒီ အဆုံးရႈံး မခံခ်င္ေတာ့ဘူး … အျမန္ဆုံး ဒီနယ္ေျမကေန ေျပးသင့္ၿပီ”
မဟန္ စဥ္းစားေနသည္။ ဝင္ဒီ ေျပာသလို အားလုံးထားရစ္ခဲ့ဘို႔ဆိုတာကလဲ တန္ဖိုးက နဲနဲေနာေနာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ေငြေတြ အမ်ားဆုံး ရင္းထားတဲ့ တာခ်ီလိတ္ကို ဝင္ဒီနဲ႔ သြားၿပီး ရနိုင္သမၽွ သြားယူဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ဝင္ဒီ ဒီနယ္ေျမကို တသက္လုံး ခြဲခဲ့ၿပီလို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ အခု မဟန္ေၾကာင့္ ျပန္ေရာက္ရျပန္ၿပီ။ ဝင္ဒီလဲ ျမန္မာျပည္ဘက္ကမ္းကို ျပန္မသြားခ်င္တာနဲ႔ မဟန္ ေတြ႕ဆုံရမဲ့ ဦးစိုင္းေမာင္ကို မယ္ဆိုင္ဘက္ျခမ္းကို ေခၚလိုက္သည္။ ဦးစိုင္းေမာင္က မဟန္ကို ငယ္ငယ္ထဲက ေပါင္းလာေသာ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲမ်ား ျဖစ္တာမို႔ မဟန္ကို ေပးစရာမ်ားကို တပတ္အတြင္း ျပန္ေပးမည္လို႔ ကတိေပးသည္။ ဝင္ဒီ့ကို ျပန္ေတြ႕ရလို႔လဲ အရမ္းအံ့ၾသေနသည္။ ဦးစိုင္းေမာင္ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ မဟန္နဲ႔ ဝင္ဒီ ဟိုတယ္မွာဘဲ ထမင္းစားၾကသည္။
မွန္က်ယ္ျပဴတင္းေပါက္ႀကီးမွ ျမန္မာျပည္ဘက္က မီးေရာင္ေတြကို ဝင္ဒီ ေငးေမာရင္း မဟန္ထည့္ေပးေသာ ၀ိုင္ဖန္ခြက္ကို ယူေသာက္သည္။ မာန္ဟုန႔္ကို သတိရေနမိသည္။ ဟိုးတုံးက သူတို႔ စခန္းႀကီးထဲ ေနခဲ့ လုပ္ခဲ့တာေတြ အားလုံး ျပန္ေျပာင္း သတိရေနသည္။
“ေရွာင္မဲ့ …”
“ဟင္ … မဟန္ …”
“ကိုမာန႔္ကို ဘာလို႔ ေခၚမလာတာလဲ …”
“ဟိုမွာက သူၾကည့္ရတဲ့ အလုပ္ေတြ ရွိေနတယ္ေလ … သူပါလိုက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ … ဝင္ဒီ ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ ဒီကို လိုက္ခဲ့နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး … တေယာက္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေရာ … အလုပ္ေတြေရာ အပ္ရမွာ …”
“ေနေန တေယာက္ေရာ … ေရွာင္မဲ့တို႔နဲ႔ အျမဲေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား …”
“အင္း … ေတြ႕တယ္ … သူ႔ကိုလဲ ေက်ာင္းထားေပးထားတယ္ … မၾကာခင္ … ေနေန ေက်ာင္းၿပီးၿပီး အလုပ္ဝင္ရင္လဲ ဝင္ဒီတို႔ဘက္မွာဘဲ ေခၚထားမွာ …”
“မဟန္ ယူခဲ့မဲ့ ေငြေတြလဲ ဝင္ဒီနဲ႔ကိုမာန္ဘဲ ရင္းႏွီးေပးေပးပါ … အတူတူဘဲ ေနမယ္ေနာ္ …”
“မဟန္ရယ္ … ဝင္ဒီနဲ႔ တသက္လုံး ေနခဲ့တာဘဲဟာ … မဟန္ ဒီမွာက်န္ခဲ့တာ … စိတ္မွမေျဖာင့္ဘဲ …”
သူတို႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ သူတို႔ေနတဲ့ ဟိုတယ္အခန္းကို ျပန္လာၾကသည္။ ကပ္ျပာေလး ထိုးထည့္ၿပီး တံခါးကို ဖြင့္ဝင္လိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ကို လူတခ်ိဳ႕က ေသနတ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းခ်ိန္ထားတာ ေတြ႕လိုက္လို႔ ဝင္ဒီလဲ သူမ စလင္းဘက္အိတ္ထဲက ခြန္ထြန္းေမာင္ ေပးထားတဲ့ ပစၥတိုကို ဆြဲထုတ္သည္။ ဂ်ိဳင္းကနဲ အသံနဲ႔အတူ ဝင္ဒီ ေရွ႕ကို ေမွာက္ရက္လဲသြားသည္။ အေနာက္က လူတေယာက္က ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ဒင္နဲ႔ ဝင္ဒီ့ဇက္ပိုးကို ထုခ်လိုက္လို႔။ မဟန္ရဲ့ေခါင္းကို ေဘးတဖက္တခ်က္က လူႏွစ္ေယာက္က ေသနတ္မ်ားနဲ႔ ေထာက္ထားသည္။ ဝင္ဒီ လူးလဲထသည္။ လူႏွစ္ေယာက္က ဝင္ဒီ့ေခါင္းကို ေသနတ္မ်ားနဲ႔ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ဆိုဖါေပၚထိုင္ေနသူက ထရပ္လိုက္သည္။
“မင္းတို႔ ဘယ္သူေတြ ဆိုတာ ဒို႔သိလို႔ … ၾကည့္စမ္း … လူ ၁ဝေယာက္နဲ႔ လာဖမ္းတာ … အားလုံး ေအာ္ေတာ္မက္တစ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းဘဲေနာ္ … မပစ္ရဲဘူးလဲ မထင္နဲ႔ … ကဲ အသာတၾကည္ဘဲ ဒို႔ေခၚရာကို လိုက္ခဲ့ေတာ့ …”
“နင္တို႔ ဘယ္သူေတြလဲ … ဘယ္အဖြဲ႕ကလဲ …”
“ေလသံက မာလွခ်ည္လား … ေဒၚဝင္ဒီ … ခင္ဗ်ားဟာ တခ်ိန္က ဒီနယ္ေျမမွာ ဗိုလ္လုပ္ေနတဲ့သူဆိုေပမဲ့ အခု အေျခအေနေတြက ေျပာင္းေနၿပီ … ဟင္းဟင္း … ခင္ဗ်ားမွာလဲ ေနာက္လိုက္ မရွိေတာ့ဘူးဗ် … ဟားဟား…”
ရန္သူေတြက ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ရဲ့ ပါးစပ္ေတြကို တိတ္ေတြနဲ႔ ကပ္ပိတ္လိုက္ၿပီး … ေခါင္းကို ေခါင္းအုံးစြပ္လို အနက္ေရာင္အိတ္ေတြနဲ႔ စြပ္လိုက္ၾကသည္။
“ကဲ … သြားစို႔ …”
ဟိုတယ္ရဲ့ အေနာက္ဘက္ … ေလွခါးေလးကေန သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚထုတ္သြားသည္။ ဟိုတယ္ အေနာက္ဘက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ အလုံပိတ္ဗင္ကားတစီးထဲ တက္ခိုင္းၿပီး ထိုင္းနိုင္ငံထဲကို ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ သုံးနာရီခန႔္ ေမာင္းၿပီးေသာအခါ သူတို႔ရဲ့စခန္း ရွိရာကို ေျခလ်င္ေလၽွာက္ၾကရျပန္သည္။ ေခါင္းကို အိတ္ႀကီးစြပ္ထားၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးကလဲ တုပ္ထားလို႔ ေဘးက သူတို႔က တြဲေခၚေပးရသည္။ ခရီးမတြင္လွ။
“ကဲ ေရာက္ၿပီ …”
မီးေရာင္ထိန္လင္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦးထဲ ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းမွာ စြပ္ထားတာေတြ ဖယ္ဖြင့္ေပးသည္။ လက္ေနာက္ျပန္ တုပ္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကိုေတာ့ မျဖဳတ္ေပး။ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက လူငယ္တေယာက္ဘဲ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ မ်က္ႏွာရွည္ရွည္နဲ႔ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ လူရြယ္တေယာက္။ ေျပာက္ၾကား ပုံဖ်က္ ယူနီေဖါင္းကို ဝတ္ထားသည္။ ခါးမွာ အိတ္နဲ႔ ပစၥတိုတလက္ကို ခ်ိတ္ထားသည္။ သူ႔ေဘးမွာ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကိုင္ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ ယူနီေဖါင္းဝတ္ေတြ။ အားလုံး ေလးေယာက္။
“သိေနတယ္ေလ … မဟန္ကို ထိရင္ ဝင္ဒီ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ … အခု တခါထဲနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ ရတာဘဲ…အင္း … ဝင္ဒီ့ကို ထိရင္ မာန္ဟုန္လဲ ေနမွာမဟုတ္ဘူး … မၾကာခင္ သူ႔ကိုလဲ က်ဳပ္တို႔ရမွာဘဲ … သုံးေယာက္လုံးဆုံမွ … အရင္က ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းတာေတြအတြက္ တရားစီရင္ရမယ္ … ဂ်ပ္မင့္ေဒးေပါ့ … အရင္ဆုံး မာန္ဟုန္ကို ရံပုံေငြေလး ေတာင္းရအုံးမယ္ … သူ႔ ခ်စ္မမကို ထိရင္ သူ မခံနိုင္ပါဘူးေလ …”
“မာန္ဟုန္ လာရင္ေတာ့ အရွိန္အဟုန္က ျပင္းထန္လိမ့္မယ္ … ငါတို႔ကို ရလိုက္သလိုေတာ့ လြယ္မယ္ မထင္ဘူး … နင္တို႔ အားလုံးကို သူ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္မွာ…”
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ စီးကရက္တလိပ္ကို ထုတ္ မီးညႇိသည္။
“အင္း … ဝင္ဒီ … ဝင္ဒီ …မာန္ေတြ ရွိတုံးပါလား …ခင္ဗ်ား သိဖို႔က အခုခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ လက္ခုပ္ထဲမွာ … က်ဳပ္ကို ဒီလို ေလသံနဲ႔ မေျပာနဲ႔ … က်ဳပ္ စိတ္ဆိုးလာရင္ … မလြယ္ဘူး…”
“သတ္လိုက္ေလ … ေသရဲတယ္ …”
“သတ္တာထက္ ဆိုးဝါးတာေတြနဲ႔ ညႇင္းဆဲမွာ … ဟင္းဟင္း …ေလသံ နဲနဲခ်လိုက္ …”
မာန္ဟုန္သည္ ေနေနရွိန္း ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ဟယ္သာေခၚလို႔ ဟယ္သာရဲ့ အိမ္မွာ ေရာက္ေနသည္။ ဝင္ဒီ မရွိတုံး ဟယ္သာ လိုလားေတာင့္တေနတဲ့ ကာမဆႏၵေတြကို မာန္ဟုန္ ျဖည့္ဆည္းေပးေလသည္။ အခုလဲ ဟယ္သာအလုပ္က ျပန္လာၿပီး မာန္ဟုန္နဲ႔ အရက္နဲနဲ ေသာက္ၾကၿပီး ဟယ္သာက မာန္ဟုန႔္ကို စတင္ နမ္းစုပ္လာသည္။ ဟယ္သာသည္ ဆံပင္ကို ေယာက်ၤားတေယာက္လိုဘဲ တိုတိုေလး ညႇပ္ထားသည္။ ဟယ္သာ့ပုံစံက သမင္တေကာင္ကို လိုက္ေတာ့မဲ့ က်ားသစ္မတေကာင္လိုဘဲ။ အားမာန္ အျပည့္နဲ႔။ ဂ်ိဳင္းျပတ္စြပ္က်ယ္ကို အတြင္းခံမပါဘဲ ဝတ္ထားတာေၾကာင့္ ဟယ္သာရဲ့ ရင္သားထိပ္သီးေလးေတြက စြပ္က်ယ္သား ပါးပါးမွာ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေနရသည္။ စြပ္က်ယ္က တိုတိုေလး။ ဟယ္သာ့ဝမ္းပ်ဥ္သား ေဖြးေဖြးေတြကို ေတြ႕ေနရသည္။ ေအာက္မွာက ေဘာင္းဘီ အတိုအျပတ္ေလးနဲ႔။ ဟယ္သာနဲ႔ နမ္းစုတ္ေနစဥ္ ဟယ္သာ့ လက္တဖက္က မာန္ဟုန႔္ ေပါင္ဂြၾကားကို လာစမ္းေနသည္။ တယ္လီဖုန္း အသံ … ျမည္လာသည္။ ကြစ္က်ီ … ကြပ္က်ီ …နဲ႔။ မာန္ဟုန္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ခြာလိုက္ၿပီး ဖုန္းထူးလိုက္သည္။
“ဟလို…”
“ကိုမာန္လား … က်ေနာ္ ခြန္ထြန္းေမာင္ပါ …”
“အိုး …ကိုထြန္းေမာင္ … ေျပာ …”
“ကိုမာန္ … ဆရာမဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ … လူတစု ဖမ္းသြားတာ ခံလိုက္ရတယ္ …”
“ဗ်ာ … ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ … ဘယ္မွာလဲ …”
“မယ္ဆိုင္က ဟိုတယ္တခုမွာ … မဟန္ ရစရာ သြားေတာင္းရင္း ျဖစ္တာ … က်ေနာ္က လိုက္ခဲ့မယ္ ေျပာတာ သူတို႔က လက္မခံဘူး …”
“ေတာက္…….ဘယ္အဖြဲ႕လဲ … ဘယ္ေကာင္ လုပ္တာလဲ … သိၿပီလား …”
“သိၿပီ … ေခါင္းေဆာင္က ဗိုလ္ရွမ္းေလးတဲ့ အရင္က လြယ္ေမြဘက္က စိုင္းအုံၾကာအဖြဲ႕က … မဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ မေသေစခ်င္ရင္ … ေဒၚလာ၁သန္းနဲ႔ လာေရြးဖို႔ စာပို႔တယ္ …”
“ဘယ္ေတာ့ လာေရြးရမွာတဲ့လဲ …”
“တပတ္အၾကာ …တဲ့”
“ကိုထြန္းေမာင္ … က်ေနာ္ လာခဲ့မယ္ …”
“ဟုတ္ …ကိုမာန္ …”
ဖုံးခ်လိုက္တာနဲ႔ … “ဘာျဖစ္လဲ မာန္ … ဝင္ဒီ ဘာျဖစ္လဲ …” လို႔ ဟယ္သာ ေမးသည္။
“ဝင္ဒီကို ေတာတြင္းက ေကာင္ေတြ ဖမ္းသြားၾကၿပီ … ဟယ္သာ…”
“အိုး … ဒါေၾကာင့္ ငါ ဝင္ဒီ့ကို မသြားဖို႔ တားေသးတယ္ … ခက္တာဘဲ … ဘဝေဟာင္းကို ျပန္မသြားသင့္ေတာ့ဘူး …”
“ငါ လိုက္သြားမယ္ … ဟယ္သာ…”
“အင္း … လိုက္ရမွာေပါ့ … ငါလဲ လိုက္ခဲ့မယ္ … မာန္ …”
“မလိုက္နဲ႔ ဟယ္သာ … အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ … ငါတို႔ ျပန္လာမွာပါ …”
“ငါလဲ မင္းတို႔နဲ႔ အတူ ၀ိုင္းလုပ္မယ္ေလ …”
“ရတယ္ … မလိုက္ပါနဲ႔ …”
မာန္ဟုန္ … ေနေနရွိန္းဆီကို ဖုန္းဆက္သည္။ ေနေနရွိန္းက လိုက္ခဲ့မည္ ေျပာသည္။
“မလိုက္နဲ႔ ေနေန … အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္ …ကိုယ္ဘဲ မနဲ႔ မဟန္ကို ရေအာင္ ျပန္လိုက္ေခၚခဲ့မယ္ …”
မာန္ဟုန္ ေနာက္တေန႔ ေလယာဥ္နဲ႔ လိုက္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေလးပင္ေနသည္။ ဟိုတုံးကလို မဟုတ္ဘူး။ ဟိုတုံးက ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ရင္ဆိုင္ပစ္ခဲ့သည္။ အခု ဘဝေအးခ်မ္းၿပီ ဆိုၿပီး … ထင္ထားၿပီးခါမွ … အရင္ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ နယ္ေျမေဟာင္းကို ျပန္ေရာက္ရၿပီ။ ေလဆိပ္မွာ ခြန္ထြန္းေမာင္ လာႀကိဳေနသည္။
“ကိုမာန္ … လိုအပ္တာေတြ က်ေနာ္ ႀကိဳ ျပင္ဆင္ထားတယ္ …”
ခြန္ထြန္းေမာင္နဲ႔ အတူ လူ ၅ေယာက္ ပါလာသည္။ မာန္ဟုန႔္ကို ၁နာရီေလာက္ ကားနဲ႔ ေခၚခဲ့ၿပီး အိမ္တလုံးထဲ ေခၚသြားၾကသည္။
“ကိုမာန္ … ဒီမွာ လက္နက္မ်ိဳးစုံနဲ႔ က်ည္ကာအက်ႌ၊ မိုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး … လိုတာယူပါ …”
“ဘယ္ေနရာမွာ ခ်ိန္းလဲ … က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ေငြလိုခ်င္တာ တခုထဲေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး … က်ေနာ္တို႔ကို လက္စားေခ်ခ်င္တာလဲ ပါလိမ့္မယ္ …”
ခြန္ထြန္းေမာင္က ေငြလာေပးဖို႔ ေနရာကို ေျပာျပသည္။
“ေဒၚလာ၁သန္း ဘယ္လိုရမလဲဗ်ာ …ဘာနဲ႔ ေပးရမယ္ ေျပာလဲ …”
“ဒါကေတာ့ တန္ဖိုးညီတဲ့ ေရႊေခ်ာင္း … ေပးရင္ ရလိမ့္မယ္ …”
မာန္ဟုန္ ေသနတ္မ်ားကို ၾကည့္သည္။ AR-15…AK47 …နဲ႔ UZI ေမာင္းျပန္မ်ားနဲ႔ 45 ပစၥတိုလ္မ်ား … 357 ေျခာက္လုံးျပဴးမ်ား။ အစၥေရးနိုင္ငံလုပ္ ဒဲဇက္အီးဂဲလ္ ပြိဳင့္ဖိုးဖိုက္ တလက္ကို ေကာက္ယူသည္။ AK47 တလက္နဲ႔ က်ည္ကပ္ေတြ ယူသည္။ သံပုရာသီးနဲ႔ တူေသာ လက္ပစ္ဗုံးေလးမ်ား ယူသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္က … “က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္လူေတြလဲကိုမာန္နဲ႔အတူ ပါမယ္ … လိုတာေျပာပါ … ခိုင္းပါ …” လို႔ ေျပာသည္။
ရွမ္းေလး … ေဂ်ာ္နီဝါကား ဘလူးေလဘာ အရက္ကို ဆတ္သားေျခာက္နဲ႔ ျမည္းေနသည္။ သူ႔ စားပြဲေပၚက 555 စီးကရက္ဘူးထဲက စီးကရက္တလိပ္ကို ထုတ္ယူကာ မီးညႇိ ရွိုက္ေသာက္လိုက္သည္။ ရွမ္းေလး … ဝစ္စကီကို အရသာခံေသာက္ရင္း … ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ … မာန္ဟုန္တို႔ကို လွလွပပ လက္စားေခ်ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။ အရင္ဆုံး … ဒီေဆာ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်င့္ပစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမည္။ ၿပီးမွ ရက္ရက္စက္စက္ ညႇင္းပမ္းၿပီး သတ္ပစ္မည္။ ဟိုေခြးမသား မာန္ဟန္ ဆိုတဲ့ေကာင္ကိုလဲ ေကာင္းေကာင္း လက္တုံ႔ျပန္ရမည္။ ဟိုးတုံးက ဒီေကာင္ သိပ္ေထာင္ခဲ့သည္။ ဝင္ဒီ့အရွိန္နဲ႔ သူက ဝင္ၿပီးစြာခဲ့သည္။ ဒီေကာင့္ကို ၾကည့္မရတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ရွမ္းေလး … ဟိုတုံးက ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ေဒါသေတြႀကီးလာသည္။ သူတို႔အဖြဲ႕က ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္တို႔အဖြဲ႕ရဲ့ ပစၥည္းေတြကို လမ္းက ျဖတ္လုခဲ့သည္။ မၾကာခင္ … ဝင္ဒီ … မဟန္နဲ႔ မာန္ဟုန္တို႔ သူတို႔စခန္းကို ဝင္စီးနင္းတိုက္ခိုက္ၿပီး သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ စိုင္းအုံၾကာကို ဝင္ဒီတို႔ ဖမ္းေခၚသြားသည္။ ရွမ္းေလးရဲ့အေဖ တိုက္ပြဲမွာ က်သည္။ ထိုစဥ္က ရွမ္းေလး အရမ္းငယ္သည္။ ေတးထားေသာ ရန္ညႇိုးရန္စကို သူ အေကာင္ႀကီးလာေသာအခ်ိန္မွာ ျပန္လက္စားေျခဖို႔ လုပ္တာဘဲ။
ဝင္ဒီသည္ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ စိုင္းအုံၾကာကို အျပစ္ဒဏ္ေပးတာ ဆိုၿပီး လံကြတ္တီဘဲ ဝတ္ေစၿပီး သူတို႔ စိုက္ခင္းမ်ားမွာ ေရေလာင္း ခိုင္းထားတာ အၾကာႀကီး။ ေျခထိပ္ခတ္ထားလို႔ စိုင္းအုံၾကာလဲ ဘယ္ကိုမွ မေျပးနိုင္။ အခုေတာ့ နံမည္ႀကီး ဝင္ဒီသည္ သူ႔စခန္းမွာ အက်ဥ္းသားဘဝ ေရာက္ေနၿပီ။ မဟန္ေရာ … ဝင္ဒီေရာ …ကိုယ္လုံးေတြက ပ်ံေနဆဲဘဲ။ ဝင္ဒီဆိုတဲ့ ေကာင္မကို ခ်ရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီလို႔ သူတို႔ ေရႊႀတိဂံနယ္ေျမက လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ေတြ ေျပာေျပာေနတာ သူ ၾကားေနရတာ ၾကာၿပီ။
သူ ဝင္ဒီ့ စြင့္ကား ေတာင့္တင္းတဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဝင္ဒီ့ကို မုဒိန္းက်င့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့သည္။ အခု စဥ္းစားေနတာနဲ႔ေတာင္ သူ႔ ေပါင္ၾကားက ဖြားဖက္ေတာ္က မတ္ခ်င္ေနၿပီ။ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ သူ႔ကိုးမမ ပစၥတိုလ္ကို ခါးက သားေရအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ေျပာေနၾကာတယ္။ ခုဘဲ သြားျဖဳတ္မယ္။ ထိုင္ရာက ထလိုက္ခ်ိန္ ေသာက္ထားတဲ့ စေကာ့ဝစ္စကီ အရွိန္ေၾကာင့္ နဲနဲယိုင္သည္။
“ကိုရွမ္းေလး …”
“ဟာ … က်ားျဖဴ … ခ်စ္ေလး …”
သူ႔အခန္းဝမွာ က်ားျဖဴမ …။ က်ားျဖဴမသည္ အစိမ္းပုတ္ ေျပာက္ၾကား ယူနီေဖါင္းနဲ႔ လက္ထဲမွာ Ak47 အတို တလက္ကိုင္လာသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ … သူ႔ဆီကို ဝင္လာမဲ့လူက လက္နက္ကိုင္လာခြင့္ မရွိဘူး။ က်ားျဖဴမက သူ႔ေဆာ္မို႔ မတားၾကတာ။ က်ားျဖဴမသည္ အခုေနာက္ပိုင္း သူတို႔ ေရႊႀတိဂံနယ္ေျမေဒသမွာ သူ႔အဖြဲ႕လိုဘဲ အင္အားႀကီးမားလာတဲ့ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့သမီး အႀကီးဆုံး။ က်ားျဖဴမသည္ အသက္ႀကီးလာေသာ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ဝင္ယူခဲ့တာ မၾကာေသး။ က်ားျဖဴမအဖြဲ႕နဲ႔ သူ မဟာမိတ္ လုပ္ထားသည္။ လုပ္ရျခင္းအေၾကာင္းက တျခားမဟုတ္။ က်ားျဖဴမနဲ႔ သူ ညိေနလို႔။ လက္နက္ဝယ္ဖို႔ ထိုင္းနိုင္ငံရဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ကို သြားရင္း က်ားျဖဴမနဲ႔ သူ ေတြ႕ဆုံ … ခ်စ္ႀကိဳက္မိသည္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြကို က်ားျဖဴမအဖြဲ႕နဲ႔ သူ ပူးေပါင္းလုပ္သည္။ က်ားျဖဴမနဲ႔ သူ ခ်စ္သူ ျဖစ္သြားေတာ့ အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕ ေပါင္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး အင္အား ပိုႀကီးမားလာသည္။ က်ားျဖဴမက သူေစာေစာက ထိုင္ေနတဲ့ ေခြးေျခေလးေပၚကို သူ႔ကို ျပန္ထိုင္ေစသည္။ သူ ထိုင္က်သြားၿပီး က်ားျဖဴမကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ က်ားျဖဴမက သူ႔အေပၚကို ခြထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္း နီးကပ္သြားသည္။
“လြမ္းလား …”
“အရမ္းေပါ့ …”
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ က်ားျဖဴမ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ ပူးကပ္ထိေတြ႕ စုတ္နမ္းမိၾကသည္။ က်ားျဖဴမက သူမ အက်ႌကို ၾကယ္သီးမ်ား ဖြင့္ျဖဳတ္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းစုတ္နမ္းတာေတြ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ၾကမ္းလာသည္။ အငမ္းမရေတြ ျဖစ္လာသည္။ က်ားျဖဴမ လက္ေတြက ရွမ္းေလး လက္ေတြကို ဆြဲကိုင္ၿပီး သူမ ရင္သားေတြ အေပၚကို တင္ေပးလိုက္သည္။ ရွမ္းေလးလဲ တင္းမာဖီးထေနတဲ့ ရင္စိုင္ထြားထြားေတြကို ဆုတ္နယ္ေနသည္။ သူတို႔လၽွာေတြ လူးလွိမ့္ လိမ္ယွက္ေန ၾကသည္။ အသက္ရႈသံေတြ ျပင္းလာသည္။ ရွမ္းေလးလဲ က်ားျဖဴမကို ခါးကေနဆြဲမၿပီး
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့ ကုတင္ေလးဆီကို ေခၚလာသည္။ က်ားျဖဴမေရာ ရွမ္းေလးေရာ သူတို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ အဝတ္ေတြ အားလုံးကို တခုမက်န္ ခၽြတ္ပစ္ၾကသည္။ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္ေတြနဲ႔ ကုတင္ေပၚတက္ၾကေတာ့ က်ားျဖဴမက စၿပီး … ရွမ္းေလးရဲ့ ေပါင္ၾကားက တန္းတန္းႀကီး ေထာင္ထေနတဲ့ လိင္တန္ႀကီးကို လက္နဲ႔ ဆြဲကိုင္ကာ ငုံစုတ္လိုက္သည္။ ရွမ္းေလးရဲ့ လိင္တန္ထိပ္ဖူးကို က်ားျဖဴမလၽွာက ပတ္ျခာလွည့္ ထိုးပြတ္ေပးေနသည္။ ရွမ္းေလး … တအားအား … ညည္းကာ … ထိလြန္းလို႔ က်ားျဖဴမ ေခါင္းကို ဆုတ္ကိုင္ထားေနမိသည္။ က်ားျဖဴမ လိင္တန္ အရင္းအထိ ငုံလိုက္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး လၽွာနဲ႔ ကစားေပးသည္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စုတ္ယက္ေပးမႈေတြေၾကာင့္ ရွမ္းေလး … တအားေကာင္းတက္လာၿပီး….ၿပီးခါနီး … ျဖစ္လာရသည္ ….။ အား….အား….အား …
က်ားျဖဴမက အားရပါးရ ဆက္ကလိေပးေနတုံးမို႔ … “ခ်စ္ေလး….ေတာ္….ေတာ္ၿပီ …” လို႔ ရွမ္းေလး တားသည္။
ဒီတခါက ရွမ္းေလး အလွည့္။ က်ားျဖဴမရဲ့ ေပါင္တန္သြယ္သြယ္ေတြ ၾကားထဲ ေခါင္းထိုးသြင္းကာ … က်ားျဖဴမရဲ့ ကာမေရွ႕ေျပး အေရၾကည္ေတြ စိုရႊဲေနတဲ့ အဂၤါစပ္ကို သူ႔လ်ာႀကီးနဲ႔ ဖိဖိယက္ေပးေလေတာ့ … က်ားျဖဴမလဲ … တအား.အား…ေအာ္ဟစ္ ေနရသည္။ ရွမ္းေလး လ်ာႀကီးက သူမ အဖုတ္အတြင္းထဲကို ထိုးေမႊေနသည္ …။
“ဟိတ္ …ေတာ္ … ေတာ္ၿပီ …သူမ်ား …မေနနိုင္ေတာ့ဘူး …သူမ်ားကို … ခ်စ္ေပးေတာ့ …”
ဗိုလ္ခြန္မိုင္း … သမီးက်ားျဖဴမ လႊတ္လိုက္တဲ့ တပည့္ဟူးေကာင္းဆီက ၾကားရတဲ့ သတင္းကို မယုံၾကည္နိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို သူ႔သမက္ေလာင္း ရွမ္းေလးက ဖမ္းထားသည္ ဆိုတာ။ ဝင္ဒီတို႔ ေကာင္းစားတုံးက ဗိုလ္ခြန္မိုင္းတို႔က သူတို႔ကို ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည္။
“ဟားဟားဟား…မာန္ဟုန္ မၾကာခင္ ေရာက္လာမွာဘဲ … တခု ရွိတာက မာန္ဟုန္ကို ဒီေကာင္မ ႏွစ္ေယာက္လို အရွင္ဖမ္းလို႔ေတာ့ ရခ်င္မွရမယ္ … ရွမ္းေလးကို သတိေပးရမယ္… … ရွမ္းေလးက … မာန္ဟုန႔္အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိခ်င္မွသိမယ္ … မာန္ဟုန္က ေသရမွာ မေၾကာက္ဘဲ … တဇြတ္ထိုး တိုက္ခိုက္တဲ့ေကာင္ …”
ဟူးေကာင္းက … ျပဳံးျပဳံးႀကီး လုပ္ေနၿပီး …
“ဗိုလ္လုံ … မပူနဲ႔ဗ် … ဗိုလ္ရွမ္းေလးက လ်င္ပါတယ္ … မာန္ဟုန္ သူ႔လက္ထဲ ကားကားႀကီး ကြိကနဲ မိမွာပါ … ခု မာန္ဟုန္ကို ဒီကိုလမ္းျပအျဖစ္ ေခၚလာမဲ့ ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔က ဗိုလ္ရွမ္းေလးလူေတြဘဲ …”
“ေဟ …ဟုတ္လား … ပိုင္လွခ်ည္လား …ရွမ္းေလး … ဒီေလာက္ လ်င္မယ္ မထင္ခဲ့ဘူး … ေကာင္းကြာ…”
ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ ဇနီးမယား ရွယ္လီ … သူတို႔အတြက္ စားစရာေတြ လာခ်သည္။
“ကဲ … ဟူးေကာင္း … စားကြာ …ငါ့မိန္းမက ထိုင္းမ ဆိုေတာ့ ထိုင္းဟင္းေတြက ထိပ္တန္းဘဲကြ … တုန္ရန္းယိုးဒယားဟင္းခ်ိဳနဲ႔ သေဘၤာသီးသုတ္ … ငါးခူကို ပင္စိမ္းရြက္ … င႐ုပ္သီးစိမ္းနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ငါးဟင္း …”
“အရမ္းေကာင္းေပါ့ … ဗိုလ္လုံ …”
ရွယ္လီသည္ သူတို႔ေဘးမွာ ရပ္ခါ ျပဳံးေနသည္။ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ ၾကာၿပီ။ ရွယ္လီ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္း နားလည္သလို ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူတို႔ ေရွ႕မွာ ျပဳံးေနေပမဲ့ ရွယ္လီ့ရင္ထဲမွာ မီးေတာက္ေနသည္။ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းေရာ ဟူးေကာင္းေရာ မသိၾကတာက ရွယ္လီသည္ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းနဲ႔ မရခင္က တာခ်ီလိတ္ တဖက္ကမ္း မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႕ဘက္ျခမ္းမွာ ၾကက္ဆီထမင္း ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ လုပ္တဲ့ မာန္ဟုန္က ခ်စ္စနိုး (ဆိုင္းမီးစ္ကက္) လို႔ ေခၚတဲ့ ရွယ္လီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ဆိုတာပါဘဲ။ မာန္ဟုန္ကို ရွယ္လီ သိပ္ခ်စ္ခဲ့သည္။ မာန္ဟုန္နဲ႔ ကြဲခဲ့ရေပမဲ့ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြဟာ ခုထိစြဲျမဲေနဆဲ။ က်ားျဖဴမသည္ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ ပထမ မိန္းမက ပါလာတဲ့ သမီး။ ရွယ္လီနဲ႔ ကေလးမရ။ ရွယ္လီ … မာန္ဟုန႔္အတြက္ အရမ္း စိတ္ပူေနသည္။ သူတို႔ မာန္ဟုန္ကို ဖမ္းၿပီး ႏွိပ္စက္ၿပီး သတ္ပစ္ၾကမွာ ရွယ္လီ မၾကည့္နိုင္ဘူး။ ခြန္ထြန္းေမာင္ဟာ သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သား လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ မာန္ဟုန႔္ကို ေျပာမွ ျဖစ္မည္။ မာန္ဟုန္ ဘယ္မွာလဲ။ ဗိုလ္ရွမ္းေလးတို႔ဆီ သူ မေရာက္ခင္ ရွယ္လီ တားမွ ျဖစ္မည္။ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းကို ရွယ္လီ သူ႔အမဆီ ခ်င္းမိုင္ကို ခဏသြားမည္လို႔ ေျပာလိုက္သည္။
“သြား … သြား … ငါ့မိန္းမ … မင္း မရွိတုံးသာ … မင္းညီမ အငယ္ဆုံးေလး … ငါ့ကို ဟင္းခ်က္ေပးဖို႔ ထားခဲ့ …”
မာန္ဟုန္ ဘယ္မွာလဲ။
မာန္ဟုန္သည္ မနက္ဖန္ ေငြတသန္းနဲ႔ညီမၽွတဲ့ ေရႊေခ်ာင္းေတြနဲ႔ မဟန္နဲ႔ ဝင္ဒီ့ကိုသြားလဲလွယ္ဖို႔ တကယ္ေတာ့ သေဘာမက်။ ရန္သူသည္ သူတို႔ကို အခုလို လုပ္တာ အရင္က ရန္ေႂကြး တခုခုေၾကာင့္ လုပ္တာ ျဖစ္မည္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ သူတို႔လိုတာ ေပးေပး သူတို႔ကို ျပန္လႊတ္လိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ … ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို ေငြတသန္း ေပးလဲ တခုခု လုပ္မွာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္မလႊတ္မဲ့ အတူတူ ဘာမွ ေပးမေနဘဲ ရန္သူရွိတဲ့ ေနရာကို ရွာၿပီး ေျခမႈန္းပစ္တာက အေကာင္းဆုံး ျဖစ္မည္လို႔ ေတြးေနသည္။
ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔က သူနဲ႔အတူ လိုက္မယ္ လုပ္ေနသည္။ ဒါကို မာန္ဟုန္ မႀကိဳက္။ သူ တေယာက္ထဲ ရန္သူစခန္းကို သြားၿပီး ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို ကယ္ထုတ္ခ်င္သည္။ သူ မနက္ဖန္ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ရန္သူနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္။ သူ လိုအပ္တာ တခ်ိဳ႕ဝယ္ဖို႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ ခြန္ထြန္းေမာင္က သူ႔တပည့္တေယာက္ကို သူနဲ႔ အေဖၚထည့္ေနသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ တကယ္ဘဲ ေစတနာနဲ႔ ကူဖို႔ အေဖၚထည့္တာလား … သူ႔ကို မ်က္ေျခမျပတ္ေစဖို႔ လူထည့္တာလား … သူ မသကၤာ ျဖစ္မိသည္။ သူ ရွိေနတဲ့ မဟန္အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ စူပါမားကက္တခုမွာဘဲ မနက္ဖန္ ေတာထဲမွာ အေရးေပၚလိုတာေတြ သုံးဖို႔ ပစၥည္းေတြ လိုက္ဝယ္သည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ရဲ့ တပည့္ အိုက္ပုကို ဝယ္ၿပီးသား ပစၥည္းထုပ္ေတြ ကုန္တိုက္ေအာက္က ကားေပၚကို သြားတင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး အမဲလိုက္ဓါးေကာင္းေကာင္းတေခ်ာင္းကို ဘယ္ဆိုင္မွာ ရနိုင္မလဲ ဆိုင္ေရာင္းတဲ့ မိန္းမကို ထိုင္းဘာသာနဲ႔ ေမးေနဆဲ သူ႔ပုခုံးကို တေယာက္ေယာက္က ပုတ္ၿပီး ေခၚလိုက္လို႔ လွဲ႕ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္စိေတြကို သူ မယုံနိုင္။ အိပ္မက္မ်ားလား။
သူေတြ႕လိုက္ရတာက သူနဲ႔ ကြဲကြာခဲ့တဲ့ မယ္ဆိုင္ ၾကက္ဆီထမင္းဆိုင္က ဆိုင္းမီးစ္ကက္လို႔ သူက ခ်စ္စနိုး နံမည္ေပးခဲ့သည့္ ရွယ္လီ။
“ဟာ…ရွယ္လီ …”
“မာန္ …”
“ဘယ္က ဘယ္လို …”
“လာ … မာန္ … အရင္ဆုံး … စိတ္ခ်ရတဲ့ တေနရာကို သြားရေအာင္ …”
ရွယ္လီသည္ အရင္ထက္ နဲနဲေလး မဆိုစေလာက္ ျပည့္လာသလို ထင္ရသည္။ တင္ပါးေတြကကို ႀကီးထယ္လာသလိုဘဲ။ ျပန္ေတြ႕ၾကရေသးတယ္ ဆိုင္းမီးစ္ကက္ရယ္။ ရွယ္လီသည္ သူ႔ကို ကုန္တိုက္ အေနာက္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ မီးေလာင္ရင္ ဆင္းေျပးဖို႔ ထားတဲ့ ေၾကာင္လိန္ေလွခါးကေန ေအာက္ကို ေခၚသြားသည္။ ကုန္တိုက္ အေနာက္ဘက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဗင္ကားအနက္ တစီးေပၚကို တက္ေစသည္။ ကားထဲမွာ အသက္၂ဝေက်ာ္ေလာက္ ေကာင္မေလးတေယာက္ ကားေမာင္းသူေနရာမွာ ရွိေနသည္။
“သူက ရွယ္လီ့တပည့္မေလးဘဲ … သူဘဲ မဟန္အိမ္ကို ရွာေပးတာ … အားကိုးရတယ္ … ေသနတ္လဲ ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းတယ္ … နန္းၾကာတဲ့ …”
အရင္ဆုံး … သူ႔ကို ေျပာလိုက္ျပတာက … ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔ဟာ ရန္သူ ဗိုလ္ရွမ္းေလးဘက္က ဆိုတာဘဲ။
“မာန္ … သူတို႔ဆီက ရတဲ့ ေသနတ္ေတြကိုလဲ မယုံနဲ႔ … မာန္ ပစ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး … တခုခု လုပ္ထားတယ္ … ဒါေၾကာင့္ … ရွယ္လီ … မာန႔္အတြက္ … ဒီမွာ ရွာလာခဲ့တယ္ …”
“ထင္ေတာ့ ထင္သားဘဲ … ဒီေကာင္ေတြ တခုခုေတာ့ တခုခုဘဲလို႔ …”
ကားေနာက္ခန္းမွာ ကင္းဘတ္အိတ္ အနက္ေရာင္ႀကီးနဲ႔ ထည့္လာတဲ့ အမ္ဖိုး ေအာ္တိုမက္တစ္ ရိုင္ဖယ္နဲ႔ ပစၥတိုလ္ေသနတ္မ်ားကို ျပသည္။
“မာန္ … ေတာထဲမွာ ရွမ္းေလးတို႔နဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔က သူတို႔က လူသိပ္မ်ားတာဘဲ … မာန္ မလြယ္ဘူး ထင္တယ္ … ရွယ္လီတို႔ ထိပ္တိုက္ Head on ဝင္တိုက္တာထက္ ေကာင္းတဲ့နည္းလမ္း ရွာဖို႔ လိုလိမ့္မယ္ …”
“အင္း … အရင္ဆုံးက ႏွစ္ဘက္ခြၿပီး သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သား လုပ္ေနတဲ့ ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔ကို မာန္တို႔ ရွင္းပစ္ရလိမ့္မယ္ … ရွယ္လီ … ခုမရွင္းလဲ ေနာက္ေတာ့ ရွင္းရမွာ မဟုတ္လား …”
ရွယ္လီက သူမ ယူလာတဲ့ အိတ္ႀကီးထဲက အသံထိန္းေျပာင္းပို တေခ်ာင္းကို ထုတ္ေပးသည္။
“ဒါဆို မာန္ ခြန္ထြန္းေမာင္ တပာ့္ အိုက္ပုနဲ႔ မဟန္အိမ္ကို ျပန္လိုက္သြားမယ္ … သူတို႔ကို အရင္ ရွင္းပစ္ရမယ္ … ရွယ္လီ မဟန္အိမ္ကို သိလား … ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကာရင္ လိုက္ခဲ့မလား …”
“မဟန္အိမ္ကို ရွယ္လီ အရင္ ေခ်ာင္းေနခဲ့တာ … မာန္ စူပါမားကက္ကို ထြက္လာေတာ့ အေနာက္က ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခဲ့တာ … ေကာင္းၿပီ … မာန္ … ျပန္ေတြ႕မယ္ . .”
မာန္ဟုန္ ကားေပၚက ျပန္ဆင္း … ဟိုတယ္ေပၚ ျပန္တက္ … ဓါတ္ေလွခါးက ဆင္းၿပီး အိုက္ပု ေစာင့္ေနေသာ ကားဆီကို သြားသည္။
“ေဟး … အိုက္ပု … မင္း … ေစာင့္ရတာ ၾကာသြားလား . .”
“မၾကာပါဘူး အာစရိ … က်ေနာ္လဲ ညတုံးက အိပ္ပ်က္လို႔ ခဏမွိန္းေနတာ …”
“ကဲ သြားစို႔ …”
“ကိုမာန္ … လိုတာ အားလုံးရခဲ့ၿပီလား …”
“အင္း ရခဲ့ၿပီ … မနက္ဖန္က်ရင္ က်ေနာ္တေယာက္ထဲသြားမယ္ … ခင္ဗ်ားတို႔ မလိုက္ခဲ့နဲ႔ …”
“ဟာ … မဟုတ္တာႀကီး …ကိုမာန္ … သူတို႔က အမ်ားႀကီး …ကိုမာန္ ခံသြားရမွာေပါ့ …ကိုမာန္ လမ္းလဲ သိမွာ မဟုတ္ဘူး …”
“မဟုတ္ဘူး …ကိုမာန္က နိုင္ငံျခား ထြက္သြားၿပီး … ဒီက လမ္းေတြနဲ႔ အထာေတြ မသိေတာ့ဘူး … က်ေနာ္တို႔ပါမွ ျဖစ္မယ္ … ရွင္းရွင္း ေျပာမယ္ဗ်ာ … ဒီကိစၥမွာကိုမာန္ ေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ဘူး …ကိုမာန္က ေနာက္လိုက္ … က်ေနာ္က ေခါင္းေဆာင္ … ဟုတ္ၿပီလား … သေဘာေပါက္ …”
ခြန္ထြန္းေမာင္သည္ ေျပာရင္း ဇာတိ႐ုပ္ေပၚလာသည္။ မင္းသားေခါင္းစြပ္ ကၽြတ္သြားၿပီ .။ ဘီလူး႐ုပ္ ေပၚထြက္လာသည္။
“ဒါကို သေဘာမတူဘူး ဆိုရင္ေကာ … ခြန္ထြန္းေမာင္ … မာန္ဟုန္ အေၾကာင္း ခင္ဗ်ား မသိေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ …”
“ထြတ္ … မင္းက ဘာေကာင္မို႔လဲ … မင္းက ဘာမွ မဟုတ္ဘူး … ဝင္ဒီ့ကို မွီၿပီး ေထာင္ေနတဲ့ေကာင္ …”
“ခြန္ထြန္းေမာင္ … မင္းစကားေတြ လြန္ေနၿပီ …”
မာန္ဟုန္က သူ႔ခါးၾကားထဲထိုးထားတဲ့ ပစၥတိုကို ထုတ္လိုက္သည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္ၿပီး … “လုပ္မေနနဲ႔ … ေသနတ္ေတြက ပစ္လို႔ မရတဲ့ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြ …” လို႔ ေျပာသည္။ မာန္ဟုန္ကို သူ ေပးထားေသာ ေသနတ္ ထင္ေနလို႔။ မာန္ဟုန္လဲ ရွယ္လီ ေပးထားေသာ အသံထိန္းေျပာင္းပိုကို ထုတ္ၿပီး တပ္ဆင္လိုက္သည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ကို ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။
“ခြန္ထြန္းေမာင္ … မင္းကိုမင္း လည္လွၿပီ မထင္နဲ႔ … ငါ့ကို ရန္သူလက္ထဲ ထိုးေရာင္းဖို႔ အႀကံပက္စက္တဲ့ မင္းကို အရွင္မထားဘူး …”
ခြန္ထြန္းေမာင္လဲ သူ အသံထိန္းေျပာင္းပို မေပးခဲ့လို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔လူေတြက အထဲခန္းမွာ ရွိေနသည္။ အျပင္မွာက အိုက္ပု ကားနားမွာ ရွိေနသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ မိုက္မိုက္မဲမဲ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ သူ႔ခါးမွာ ထိုးထားေသာ ေသနတ္ကို ဖ်တ္ကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္က ခ်ိန္ထားၿပီးေနတဲ့ လူ။ ေျဖာက္ကနဲ … လက္ခုပ္တီးလိုက္တဲ့ အသံမ်ိဳး ၾကားလိုက္ရၿပီး ခြန္ထြန္းေမာင္ ေခါင္းက နားထင္တျခမ္း ပဲ့ထြက္သြားသည္။ ဝုန္းကနဲ ၾကမ္းျပင္ကို ျပဳတ္က်ေသာ ခြန္ထြန္းေမာင္ရဲ့ကိုယ္ႀကီးေၾကာင့္ အတြင္းခန္းက သူ႔တပည့္သုံးေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။ စိန္သန္း၊ ျမေမာင္နဲ႔ စိုင္းေနဝင္း။ ဒီေလာက္ ျဖစ္ပ်က္မယ္ ထင္မထားၾကလို႔ ေသနတ္ေတြကိုယ္စီ ရွိၾကေပမဲ့ ခါးမွာ ထိုးထားေနဆဲ။ မာန္ဟုန္က ေသနတ္ခ်ိန္ထားရက္ႀကီး ရပ္ေနၿပီး သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ ခြန္ထြန္းေမာင္ ေမွာက္ရက္ႀကီး လဲေနတာေတြ႕ေတာ့မွ ေသနတ္မ်ား ဆြဲထုတ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ေနာက္က်သြားၿပီ။
မာန္ဟုန္ရဲ့ ေသနတ္က ၄၅ဘို႔ ေဟာလိုးပြိဳင့္ က်ည္မ်ား ဆက္တိုက္ ခုန္ကန္ထြက္လာၾကသည္။ စိန္သန္းနဲ႔ ျမေမာင္ရဲ့ နဖူးမွာ ေဘာက္ကနဲ … ေဘာက္ကနဲ ထိမွန္သည္။ စိုင္းေနဝင္းက မိုက္မိုက္မဲမဲ သူ႔ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ပစ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မာန္ဟုန္က လက္ဦးသြားသည္။ စိုင္းေနဝင္း ဘယ္ဘက္ရင္အုံမွာ မာန္ဟုန္ ပစ္တဲ့ က်ည္ဆံမ်ား … ထိမွန္သြားၿပီး စိုင္းေနဝင္းလဲ သူ႔အေဖၚေတြ ေနာက္ကို လိုက္သြားသည္။ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔ လူစုကို ရွင္းပစ္လိုက္နိုင္ၿပီ လို႔ ေက်နပ္ေနတဲ့ မာန္ဟုန္ … အေနာက္က အသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ အိမ္အျပင္က အိုက္ပု ဝင္လာတာ။
“လက္ထဲက ေသနတ္ခ်လိုက္ …”
မာန္ဟုန္ကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ရြယ္ကာ အိမ္ထဲ ဝင္လာေသာ အိုက္ပုသည္ ေနာက္ထပ္ ေျခတလွမ္းဘဲ လွမ္းေသးသည္။ ဝုန္းကနဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားသည္။ မာန္ဟုန္ တံခါးဝမွာ ရွယ္လီနဲ႔ နန္းၾကာ ဆိုေသာ သူ႔တပည့္မေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔တပည့္မေလး လက္ထဲမွာ အသံထိန္းေျပာင္းပါတဲ့ ပစၥတိုတလက္ ရွိေနသည္။ နန္းၾကာက မာန္ဟုန္ကို ခ်ိန္ထားတဲ့ အိုက္ပုကို အေနာက္မွ ပစ္ေပးလိုက္တာ။
“ေက်းဇူးဘဲ … နန္းၾကာ …”
“ကိုမာန္ … ဒီေကာင္ေတြ အေလာင္းေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရအုံးမယ္ … နန္းၾကာ … ဗင္ကားေပၚ ဒီအေလာင္းေကာင္ေတြ တင္မယ္ …ကိုမာန္ … ဗင္ကားကို နန္းၾကာ ၿမိဳ႕ျပင္ တေနရာကို ေမာင္းသြားၿပီး … မီးရွို႔ဖ်က္ဆီး ပစ္ေပးလိမ့္မယ္ …ကားက ခိုးကား …”
မာန္ဟုန္ သူေတြ႕ေနရတာေတြကို အိပ္မက္လား ထင္မိရသည္။ ရွယ္လီသည္ မယ္ဆိုင္မွာတုံးက အင္မတန္မွ ရိုးေအးေသာ ဆိုင္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္။ အခုေတာ့ ကားခိုးလာရတာနဲ႔ အေလာင္းေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ စီစဥ္ရတာနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ …”
မာန္ဟုန႔္ မ်က္ႏွာကို ရွယ္လီက သိလိုက္သည္။
“ကိုမာန္ … ရွယ္လီလဲ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ေတာ့ ဒီလိုဘဝေတြထဲ က်င္လည္ခဲ့ရတယ္ …”
“ဘာ … ရွယ္လီက ဗိုလ္ခြန္မိုင္းနဲ႔ … ေတာက္ …”
“ဟုတ္တယ္ကိုမာန္…ရွယ္လီ့အမ်ိဳးေတြက ဘန္ေကာက္က သူေဌး ဆိုၿပီး လက္ထပ္ေပးလိုက္တာက ဗိုလ္ခြန္မိုင္းဘဲ … သူက ဘန္ေကာက္မွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတဲ့ လူဘဲေလ …”
“ခြန္မိုင္းမယား ျဖစ္ရတာေတာ့ … ငါ အသဲနာတယ္ …”
ရွယ္လီလဲ နန္းၾကာနဲ႔ အေလာင္းမ်ားကို အိပ္ရာခင္းမ်ားနဲ႔ ပတ္ၿပီး … မာန္ဟုန႔္အကူအညီနဲ႔ ကားေပၚကို တင္သည္။ အားလုံး တင္ၿပီးေတာ့ နန္းၾကာက ဗင္ကားကို သြားေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ထြက္သြားခ်ိန္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ရွယ္လီတို႔ ရွာထိုးၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စြန္းထင္းေနသည့္ ေသြးကြက္တခ်ိဳ႕ကို ေရစို အဝတ္နဲ႔ သုတ္သင္လိုက္ၾကသည္။
“အင္း … လူေတြလဲ ညစ္ပတ္ေပေရကုန္ၿပီ …ကိုမာန္ … ဒီအိမ္ကေန လစ္စို႔ … ရွယ္လီ တျခားၿမိဳ႕က ဟိုတယ္တခုမွာ ဒီည ခိုေအာင္းဖို႔ လုပ္ထားတယ္ …”
“နန္းၾကာကေကာ …”
“သူ႔ကို ဘယ္ကို လိုက္လာရမလဲ ေျပာၿပီးၿပီ …ကိုမာန္ … သူ လိုက္လာလိမ့္မယ္ …”
“ဟုတ္ၿပီေလ … ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ … ရွယ္လီရယ္ …”
“ကိုမာန႔္ကို ရွယ္လီ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္သလဲ ျပခြင့္ရတာကို ဝမ္းသာလွၿပီ …”
အရင္က ျမန္မာစကား တလုံးစ ႏွစ္လုံးစ သာ တတ္ေသာ ဆိုင္းမီးစ္ကက္ေလးသည္ အခုေတာ့ ျမန္မာစကားကို ေျပာေနလိုက္တာမွ … ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္နဲ႔ …။ မာန္ဟုန္နဲ႔ ရွယ္လီ … တက္ဆီကားနဲ႔ ရွယ္လီ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားေသာ ဟိုတယ္ေလးကို သြားၾကသည္။ ကားေပၚမွာ ရွယ္လီသည္ တခ်ိန္လုံး မာန္ဟုန႔္ လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။ ဟိုတယ္ အခန္းကို ေရာက္ေသာအခါ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ေရခ်ိဳးဖို႔ လုပ္သည္။ မာန္ဟုန္လဲ ကြဲကြာသြားရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္သည္။
“အိုး …ကိုမာန္ … ေရခ်ိဳးလိုက္ရေအာင္ကြယ္ … ေစာေစာက ဟိုအေကာင္ေတြရဲ့ အေလာင္းေတြကို သယ္ထားတာ ေသြးေတြ ေပက်ံထားတယ္ …”
မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးကိုယ္မွာ ပတ္ထားတဲ့ ရွယ္လီက မာန္ဟုန႔္လက္ကို ဆြဲကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ေခၚသြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ရွယ္လီသည္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးကို ဖယ္ခြာကာ ေရခ်ိဳးကန္ထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္ေသာ အခါ မေတြ႕ရတာ ၾကာေနတဲ့ ရွယ္လီ့ အဝတ္မဲ့ကိုယ္ေတြကို မာန္ဟုန္ ျမင္လိုက္ရသည္။
“လာေလ …ကိုမာန္ … အတူတူ ခ်ိဳးရေအာင္ …”
ရွယ္လီက ေခၚသည္။ မာန္ဟုန္လဲ သူ ့ကိုယ္မွာတခုထဲ ရွိေနတဲ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးကို ခၽြတ္သည္။ ဆပ္ျပာျမဳပ္မ်ားနဲ႔ ေရခ်ိဳးကန္ထဲမွာ ရွယ္လီက မာန္ဟုန႔္ကို ပြတ္သပ္ ေခ်းတြန္းေပးသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ရွယ္လီ့ အကိုင္အတြယ္မ်ား ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ နိုးႂကြလာရသည္။ ေရခ်ိဳးအၿပီး … ရွယ္လီက သူ႔တကိုယ္လုံးကို မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးတခုနဲ႔ သုတ္ေပးခ်ိန္မွာ မာန္ဟုန္ရဲ့ လိင္တန္ ဟာ … အေပၚကို မတ္ေနေအာင္ ေထာင္ေနၿပီ။ အေၾကာႀကီးေတြ ေထာင္ထကာ မာေက်ာသန္မာလြန္းေနတဲ့ လိင္တန္ကို ရွယ္လီ့လက္ကေလးက အသာအယာ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး … “အရင္လိုဘဲေနာ္ … သူ႔ကို ရွယ္လီ လြမ္းတယ္ သိလား …” ဆိုၿပီး ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပး ေလသည္။ ဖ်တ္ကနဲ ရွယ္လီ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္ထိပ္ဖ်ားကို ငုံလိုက္သည္။ ႁပြတ္ကနဲႁပြတ္ကနဲ … စုတ္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ရွယ္လီ့ လ်ာေလးက ဟိုေျပးဒီထိုးနဲ႔ မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္ ထိပ္ဖူး တခုလုံးကို ပတ္ျခာလွည့္ေနေတာ့တာဘဲ။ “အို … ရွယ္လီ ရယ္ …” မာန္ဟုန္ သူမ ေခါင္းေလးကို လက္ေတြနဲ႔ ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ညည္းျငဴေနရသည္။ ရွယ္လီ့ လ်ာေလးက ထိထိမိမိ အရသာထူးေတြ ေပးေနလို႔။ ရွယ္လီသည္ ကြဲကြာခဲ့ရတဲ့ သူမခ်စ္သူကို အတိုးခ်ၿပီး ခ်စ္သက္ေသၿပ ေနသလားမသိ။ မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္ကို က်က်နန စုပ္ေပးလ်က္ ရွိသည္။
မာန္ဟုန္မွာ အရသာအေတြ႕ထူးကဲလွတာေၾကာင့္ ရွယ္လီ့ ပါးစပ္ထဲမွာၿပီးသြားမွာစိုးၿပီး ရွယ္လီ့ကို အစုပ္ ရပ္ခိုင္းေလသည္။ ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန႔္ကို ကုတင္ေပၚ လွဲအိပ္ေစၿပီး … မာန္ဟုန႔္ အေပၚကို တက္ခြထိုင္လိုက္သည္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေဝးကြာခဲ့ရေပမဲ့ အခုလို ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ ခ်စ္သူကို သူမ အတတ္နိုင္ဆုံး ျပဳစုေပးလိုက္ခ်င္ေနသည္။ လင္ရသြားေပမဲ့ ေခ်ာဆဲ လွဆဲ ဆိုင္းမိစ္ကက္ကို ၾကည့္ၿပီး မာန္ဟုန္ရဲ့ လိင္တန္သည္ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ကာမစိတ္ အရွိန္ေၾကာင့္ တိုက္ပြဲဝင္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ပုံနဲ႔ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနသည္။ ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန္ရဲ့ လိင္တန္ကို လက္ေလးနဲ႔ ဆြဲယူကာ သူမ အဂၤါစပ္မွာ ေတ့လိုက္ၿပီး အသာ ဖိထိုင္ခ်ၾကည့္သည္။
ဆိုင္းမီးစ္ကက္သည္ မယ္ဆိုင္မွာ သူနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တုံးက လိုဘဲ ႏုဖတ္ျဖဴေဖြးၿပီး ေတာင့္တင္းစိုေျပဆဲဘဲ …။ စိုရႊဲေနေသာ သူမ အဂၤါစပ္ထဲ မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္သည္ စီးစီးတင္းတင္း ဝင္ေရာက္သြားေသာအခါ ရွယ္လီသည္ ႏွင္းဆီေရာင္ေသြး ႏႈတ္ခမ္းေလး ဖတ္ကနဲ ဟသြားၿပီး မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းက်သြားသည္။ သတိရ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမိခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူရဲ့ အရင္က သူမ ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ရေသာ လိင္တန္ကို သူမ ျပန္လည္ၾကဳံေနရၿပီမို႔။ ရွယ္လီ တင္ပါးႀကီးေတြကို ႂကြလိုက္သည္။ လိင္တန္ ထိပ္ဖူး နားအထိ ႂကြၿပီးမွ ေျဖးေျဖး ျပန္ထိုင္ခ်သည္။ မာန္ဟုန္က ရွယ္လီ့ တင္ပါးေတြကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။ ဒီေန႔ည ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာရတာကိုေတာ့ အျမဲသတိရေနမွာဘဲ။
ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန႔္အေပၚမွာ ေနၿပီးေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ လုပ္ေပးေနၿပီးေသာအခါ မာန္ဟုန႔္ကို အလွည့္ေပးသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ပထမဆုံး … ရွယ္လီ့ကို ေလွႀကီးထိုး ရိုးရိုး ပုံနဲ႔ဘဲ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဆက္ဆံၿပီး မွ ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းကာ လုပ္ေလသည္။ ရွယ္လီလဲ သူမ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားေသာ မာန္ဟုန္နဲ႔ အခုလို စိတ္တိုင္းက် ခ်စ္ပြဲဝင္ရလို႔ ၾကည္ႏုးအားရလို႔ မဆုံးေတာ့။ သူတို႔ ႏွစ္ႀကိမ္ ခ်စ္ပြဲဝင္ ကာမ စပ္ရွက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ရွယ္လီ့တပည့္မေလး နန္းၾကာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ နန္းၾကာက ၿမိဳ႕ျပင္ တေနရာမွာ … အေလာင္းေတြ ပါတဲ့ဗင္ကားကို မီးရွို႔ၿပီးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“ကဲ … နန္းၾကာ ေရခ်ိဳးလိုက္အုံး …”
ရွယ္လီက ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို ကယ္ဖို႔ ရန္သူစခန္းကို ဘယ္လိုဝင္မယ္ဆိုတာ မာန္ဟုန႔္ကို ေျပာျပသည္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ ရွမ္းေလးရဲ့ စိတ္သဘာဝနဲ႔ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ အက်င့္ေတြကို ေျပာျပသည္။ ရွယ္လီက သူတတ္နိုင္သမၽွ ကူညီမည္လို႔ ေျပာသည္။ ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တုံးကလို ၾကက္ဆီထမင္း ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘိန္းဓါးျပတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ မယားဘဝ ေရာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေတာေတာင္ထဲမွာ လုပ္စားေနတဲ့ လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ အတူတူေန အတူတူစားခဲ့တာမို႔ တပည့္တပန္းေတြလဲ ရွိလာ … . ေသနတ္လက္နက္ေတြနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးအကၽြမ္းဝင္ေနၿပီ။
ရွမ္းေလးသည္ က်ားျဖဴမ သူနဲ႔ ရွိေနလို႔ က်ားျဖဴမနဲ႔ဘဲ ေန႔ေရာညပါ အလုပ္မ်ားေနသည္။ လိင္ဆက္ဆံၾကတာ တခုထဲ မဟုတ္။ က်ားျဖဴမက ယုန္ပစ္၊ ေတာၾကက္ပစ္ၿပီး ကင္စားခ်င္သည္ ဆိုရင္လဲ ရွမ္းေလး … . က်ားျဖဴမ ျဖစ္ေစခ်င္တာ အားလုံးကို လုပ္ေပးသည္။
က်ားျဖဴမသည္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီနယ္တဝိုက္မွာ လူသိမ်ားလာသည့္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ တပည့္ေတြေရွ႕ မိုက္ျပတတ္သည္။ အေၾကာင္းမဲ့ ေသနတ္ ပစ္ေဖါက္တာတို႔ ေက်းရြာလူထုေတြကို ႏွိပ္စက္တာတို႔ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ က်ားျဖဴမနဲ႔ သူ ညိၾကၿပီ ဆိုေတာ့ က်ားျဖဴမသည္ သူ႔အရွိ္န္နဲ႔လဲ ပိုေထာင္လာသည္။ က်ားျဖဴမ သူ႔ဆီလာတာ သူ ျဖဳတ္တာကို ခံခ်င္လို႔ တခုထဲ ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္တို႔ကို သူ ဖမ္းထားတယ္ဆိုတာ သိလို႔ လာၾကည့္တာလဲ ျဖစ္နိုင္သည္။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ဒီ့ကို မုဒိန္းက်င့္ခ်င္လို႔ ထႂကြေနတဲ့ သူ႔စိတ္ေတြ က်ားျဖဴမကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖဳတ္လိုက္ရလို႔ နဲနဲ ေျပသြားသလိုဘဲ။ ရွမ္းေလးသည္ သူ႔ကိုယ္သူ တဏွာစိတ္ႀကီးသူ ဆိုတာလဲ သိသည္။ သူသည္ မိန္းမ ၀ါသနာႀကီးသူ ျဖစ္သည္။ ညက က်ားျဖဴမကို သူ ပီပီျပင္ျပင္ အခ်ီေပါင္းမ်ားစြာ ျဖဳတ္ခဲ့သည္။ မနက္က်ားျဖဴမ ႏွိုးလို႔ သူနိုးလာသည္။ က်ားျဖဴမသည္ အဝတ္အစားေတာင္ လဲၿပီးေနၿပီ။
“ခ်စ္ေလး … ဘယ္သြားမလို႔လဲ … ”
“ဟိုဘက္ ေခ်ာင္းထိပ္က ရြာကို သြားမလို႔ … ”
“ဘာသြား လုပ္မွာလဲ … လိုက္ခဲ့ရမလား … ”
“မလိုက္ပါနဲ႔ … အေႂကြးသြားေတာင္း႐ုံ သက္သက္ ပါ … ”
က်ားျဖဴမသည္ ၉မမ ပစၥတို ပါေသာ စစ္သုံး ခါးပတ္ျပားႀကီးကို ခါးမွာ ပတ္လိုက္သည္။ နံရံမွာ ကပ္ေထာင္ထားေသာ သူမရဲ့ ၉မမ အမ္ပီဖိုက္ ေသနတ္ကို က်ည္အိမ္ထဲ က်ည္စစ္ … ေမာင္းတင္ … လုံျခဳံေရး ခလုပ္ခ်ၿပီး လြယ္လိုက္သည္။
“ဘယ္သူေတြ ေခၚသြားမလဲ … ”
“ေကာင္ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ ပါမယ္ … ကဲ … သြားၿပီ … ညေနေလာက္မွ ျပန္ခဲ့မယ္ … ”
ရွမ္းေလး အိပ္ရာက ထသည္။ တံခါးဝ ကေန က်ားျဖဴမတို႔ စခန္းထဲက ထြက္သြားတာ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။
“ေဒဝီ … ”
“ရွင္ … ဘာလိုခ်င္လဲ … ဗိုလ္ႀကီး … ”
အသက္၃ဝခန႔္ အနက္ေရာင္ထမိန္၊ အနက္ေရာင္အက်ႌ ဝတ္ထားေသာ အသားျဖဴျဖဴ လုံးႀကီးေပါက္လွ မိန္းမတေယာက္ ေျပးဝင္လာသည္။
“ငါ ဆာတယ္ဟာ … ဘာရွိလဲ … ယူခဲ့ … ”
“ေကာက္ညႇင္း ရွိတယ္ ဗိုလ္ႀကီး … ယုန္သားကင္တို႔ ဂ်ီသားကင္တို႔လဲ ရွိတယ္ … က်မသြားယူလိုက္အုံးမယ္ … ”
ရွမ္းေလး မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေဒဝီသည္ စားေသာက္စရာေတြနဲ႔ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနၿပီ။
“ေဒဝီ … ”
“ရွင္ … ဗိုလ္ႀကီး . .”
“ဒါ ဘာေတြလဲ … ”
“ေအာ္ … ဒါ … ဆိတ္ကတုံးသား”
“ဘာ … ထြီ … ဘာလို႔ ငါ့လာေကၽြးတာလဲ … ဘယ္က ရလာတာလဲ … ”
“ဆရာမ က်ားျဖဴမတို႔ ယူလာတာ … ”
က်ားျဖဴမ နံမည္ ပါသြားလို႔ ေဒဝီ သက္သာသြားသည္။ မဟုတ္ရင္ ရွမ္းေလးဆိုတဲ့ ေကာင္က စိတ္မထင္ရင္ ပါးရိုက္တတ္သည္။
“ေဒဝီ … ေနာင္ကို ေခြးသား ငါ့ဘယ္ေတာ့မွ လာမေကၽြးနဲ႔ … ၾကားလား … ေရာ့ … အျပင္ယူသြားစမ္း … ”
“ဟုတ္ကဲ့ … ဗိုလ္ႀကီး . .”
ရွမ္းေလး ေကာက္ညႇင္းနဲ႔ ယုန္သားကင္မ်ား ပလုပ္ပေလာင္း စားေနတုံး ေဒဝီ ျပန္ဝင္လာသည္။ ေဒဝီရဲ့ ရင္ဘတ္ေနရာက လႈပ္တုတ္တုတ္နဲ႔မို႔ ရွမ္းေလး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနသည္။
“ေဒဝီ… ”
“ရွင္ … ဗိုလ္ႀကီး … ”
“လာစမ္း … ဒီနား … နင္ ေအာက္မွာ ဘာမွ ခံဝတ္မထားဘူးလား … ”
“ဟီး … ဟုတ္ကဲ့ … ဘရာစီယာ ေလၽွာ္ထားလို႔ … ”
“ဟ … နင့္ဟာက တထည္ထဲ ရွိလို႔လား… … ျပစမ္း … နင့္ နို႔ႀကီးေတြကလဲ အယ္ေနတာဘဲ … ”
ရွမ္းေလးသည္ ေဒဝီရဲ့ အက်ႌေပၚကေန သူမ ရင္သားေတြကို စမ္းေနသည္။
“ေဒဝီ … ”
“ရွင္ … ဗိုလ္ႀကီး… … ”
“နင္… စိုင္းေမာင္ ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္ေကာင္နဲ႔ ျဖစ္ေသးလဲ … ”
“မျဖစ္ပါဘူး … ”
“နင္ … ေသခ်ာလား … ”
“အဟုတ္ပါ … ဗိုလ္ႀကီး…”
“နင္… လင္မရွိေတာ့ … မဆာဘူးလား … မလိုခ်င္ဘူးလား … ”
“အာ … ဗိုလ္ႀကီးကလဲ … ဘာေတြ လာေမးေနလဲ မသိဘူး … ”
ေဒဝီက ရွက္သလိုနဲ႔ ေခါင္းငုံ႔ထားသည္။ ရွမ္းေလးက ရင္သားစိုင္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ေနသည္။
“ေဒဝီ … နင္ ပုေလြကိုင္ဘူးတယ္ မဟုတ္လား … ”
“ဟုတ္ … ”
“နင့္နို႔ေတြ ကိုင္ၾကည့္တာ ငါ … ေတာင္လာၿပီ … ငါ့ကို ပုေလြကိုင္ေပးစမ္းဟာ … လာ… ”
ရွမ္းေလး … သူ႔ေဘာင္းဘီကို ေလ်ာ့ခ်သည္။ ဒစ္ျပဲျပဲနဲ႔ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးက မတ္မတ္ေတာင္ေနသည္။
ေဒဝီလဲ လိင္တန္ကို အရင္းကေန ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ ငုံကာ စုတ္ေပးလိုက္သည္။
“အိုး … ေကာင္းတယ္ … ဟူး … နင္ … နင္ … တယ္စုပ္တတ္ ပါလား …”
ေဒဝီသည္ သူ႔လိင္တန္ ထိပ္ဖူးကို လ်ာနဲ႔ ရစ္ပတ္လွိမ့္ေနသည္။ အင္း … ဒါေၾကာင့္ … ရွမ္းေလး အေတြ႕အၾကဳံရွိတဲ့ မိန္းမေတြကို သေဘာက်တာ။ ေဒဝီ့ ပါးစပ္ထဲကို သူ႔လိင္တန္ကို ထိုးထိုးသြင္းေနသည္။
ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္သည္ သူတို႔ကို ထည့္ထားေသာ အခန္းထဲေတာ္ေတာ္ အခက္အခဲေတြ႕သည္။ သူတို႔ ေရာက္ခါစမွာ ဆီးခ်ဳပ္ ဝမ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ၿပီး ေနလို႔မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ သူတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေသာ အေစာင့္ေကာင္ ရွိေနတာနဲ႔ ဆီးသြား … ဝမ္းသြားဖို႔ မလုပ္ခ်င္ၾကတာနဲ႔။
ေရာက္ၿပီး သုံးရက္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တခန္းထဲ အတူတူ မထားေတာ့။ တေယာက္ တခန္း ထားသည္။ ေရမခ်ိဳးဘဲ ၾကာလာေတာ့လဲ ညစ္ပတ္နံေစာ္လာသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ကလဲ ခက္သည္။ ၿပီတီတီနဲ႔ ေဘးကေန လာၾကည့္ေနေသာ ရွမ္းေလးနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ ေၾကာင့္ … ။ မာန္ဟုန္ တေယာက္ေတာ့ ခုေလာက္ ဆိုရင္ သူတို႔ကို လာကယ္ဖို႔ ဒီနိုင္ငံနယ္စပ္ကို ေရာက္ေနမည္လို႔ ခန႔္မွန္းေနၾကသည္။ သူတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အေစာင့္ မရွိတာနဲ႔ ဝင္ဒီ ေရပတ္တိုက္ဖို႔ ျပင္သည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အေသးစားတခုကို ေရဆြတ္ၿပီး ကိုယ္အႏွံ့ လိုက္သုတ္တာ။ သူမ ေဆးေၾကာသန႔္စင္ေနခိုက္ ေျခသံၾကားရလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … ရွမ္းေလးသည္ တဏွာခိုး ေဝေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ေတာက္ … လွတယ္ … လွတာ အရမ္း … ဟူး … စိတ္ေတြ ထိန္းလို႔ မရေတာ့ဘူး …”
ရွမ္းေလး … .. ဝင္ဒီ့ကို ထည့္ထားတဲ့ အခန္းေလးထဲ ဝင္လိုက္သည္။ ဝင္ဒီ သူမကိုယ္သူမ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါနဲ႔ ဖုံးကာလိုက္သည္။ ရွမ္းေလး … ဝင္ဒီ့ကို အတင္း ဝင္ဖက္ကာ နမ္းသည္။ ကိုင္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ … မလုပ္နဲ႔ … လႊတ္ …”
ရွမ္းေလးသည္ ဝင္ဒီ့ကို ကုတင္ေပၚကို တြန္းလွဲလိုက္သည္။
“ဝင္ဒီ …. ခင္ဗ်ားကို သေဘာက်ေနတာ ၾကာၿပီ … ကဲပါ … ႐ုန္းမေနနဲ႔ … ခင္ဗ်ား … က်ဳပ္ကို … ႀကိဳက္သြားမွာပါ … ဒီမွာၾကည့္ … ဘန္ေကာက္မွာ ခြဲစိတ္ထားတာ …”
သူ႔ ေဂၚလီမ်ား ထည့္ထားေသာ လိင္တန္ရွည္ႀကီးကို ျပသည္။
“ေကာင္စုတ္ … ထြက္သြား … နင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ငါႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူး …”
“ဟားဟား … မသိရင္ ခက္မယ္ … ခင္ဗ်ားကို ေလာ္ပန္ႀကီး ဖမ္းေခၚသြားတုံးက ေလာ္ပန္ႀကီး လုပ္တာကို ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သြားဘူးတယ္ေလ … အားလုံး … သိထားၿပီးသား … ကဲ လာ … လုပ္ၾကရေအာင္ …”
ရွမ္းေလး အၾကမ္းဖက္ၿပီ။ အတင္း တက္ခြ ကာ က်င့္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေလၿပီ။ ဝင္ဒီက ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ … လက္သဲနဲ႔ကုတ္ … ေအာ္ဟစ္ လုံးေထြးၾကၿပီ။
“ဗိုလ္ႀကီး …”
အခန္းေပါက္က ေခၚသံေၾကာင့္ ရွမ္းေလး လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔တပည့္ … ကြန္းလုံ။
“ေဟ့ေကာင္ ဘာလဲ … ဘာလဲ …”
ရွမ္းေလး … ဖင္အေျပာင္သား ေဂြးတန္းလန္းနဲ႔မို႔ … ကြန္းလုံကို အရမ္း စိတ္ဆိုးသည္။
“ဗိုလ္ႀကီး … ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့မိန္းမ မရွယ္လီနဲ႔ အဖြဲ႕ ေရာက္ေနတယ္ …”
“ေဟ … ဘယ္မွာလဲ …”
ရွမ္းေလး ကဗ်ာကရာ ထသည္။ ေဘာင္းဘီ ျပန္စြတ္သည္။
“က်ေနာ္တို႔ ကင္းအဖြဲ႕ကို သူတို႔ ေက်ာ္လာၿပီ … ေရာက္ေတာ့မယ္…”
“ေဟ … သူတို႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ … ေတာက္ … ဘာလာလုပ္သလဲ မသိဘူး …”
“သူတို႔ အားလုံး ရွစ္ေယာက္ … ဗိုလ္ႀကီး … လားေလးေကာင္နဲ႔ …”
ရွမ္းေလး … ဝင္ဒီ့ အခ်ဳပ္ခန္းကို ျပန္ပိတ္ … ေသာ့ခတ္ၿပီး စခန္းေရွ႕ကို ထြက္သည္။ မၾကာခင္ မရွယ္လီနဲ႔အဖြဲ႕ သူ႔ေရွ႕ ေရာက္လာသည္။ မရွယ္လီနဲ႔ ငယ္သား ခုနစ္ေယာက္။ မိန္းမတေယာက္ … ေယာက်ၤားေျခာက္ေယာက္။
“ဟား … မရွယ္လီ … ကိုယ္တိုင္ လာပုံေထာက္ေတာ့ ဘာမ်ား အေရးႀကီးသလဲဗ် … ..”
“က်ားျဖဴမေရာ … ရွမ္းေလး …”
“အခု မနက္ဘဲ … ဟိုဘက္ေခ်ာင္းထိပ္က ရြာကို သြားတယ္ … ေႂကြးသြားေတာင္းတယ္ ေျပာတာဘဲ …”
“ေအး … က်ားျဖဴမကို အေရးတႀကီး ေျပာစရာရွိလို႔ လိုက္လာတာ …”
“သူ ညေနေစာင္းရင္ ျပန္ေရာက္မယ္ … မရွယ္လီ …”
ရွမ္းေလးသည္ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းက က်ားျဖဴမရဲ့ အေဖမို႔ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၿပီး မရွယ္လီကလဲ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ ဇနီးမယားမို႔ ေလးစားေလသည္။
“ဒီအထိ မေစာင့္နိုင္ဘူး … ရွမ္းေလး … တတ္နိုင္ရင္ အမ က်ားျဖဴမေနာက္ လိုက္သြားခ်င္တယ္ …”
“အင္း … မရွယ္လီ သေဘာဘဲ … လိုက္သြားခ်င္ရင္ က်ေနာ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ …”
မရွယ္လီက သူ႔လူေတြကို လားေတြေပၚက တခ်ိဳ႕အထုပ္ေတြကို ခ်ခိုင္းသည္။
“ရွမ္းေလး … အမတို႔ ဆတ္သားေတြ ပါလာတယ္ … ဒို႔ က်ားျဖဴမဆီ လိုက္သြားတုံးကို အမ တပည့္တခ်ိဳ႕ကို မင္းတို႔မီးဖိုမွာ ခ်က္ခိုင္းခဲ့လို႔ ျဖစ္မလား … ညေန ျပန္လာရင္ … ဆတ္သားဟင္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ညစာစားရေအာင္ က်ားျဖဴမေလးက ဆတ္သားဟင္း … သိပ္ႀကိဳက္တာ …”
“အမသေဘာဘဲ … ခ်က္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္ …”
ရွမ္းေလး … က်ည္ကပ္မ်ား ပါေသာ စစ္ခါးပတ္ ပတ္လိုက္ၿပီး … သူကိုင္ေနက် ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
“ကြန္းလုံ … မရွယ္လီဆီက ထမင္းခ်က္မဲ့ လူေတြကို ျပေပးလိုက္ … က်န္တဲ့ … စစ္က်န္တို႔ လူစု … ေရွ႕ေျပးကင္း စထြက္ … ဒို႔ေခ်ာင္းထိပ္ရြာကို ထြက္မယ္ …”
“ဟုတ္ … ဗိုလ္ႀကီး …”
မရွယ္လီလဲ ရွမ္းေလးနဲ႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုက္သြားသည္။ သူမတပည့္ နန္းၾကာနဲ႔အဖြဲ႕က ထမင္းခ်က္ဖို႔ က်န္ခဲ့သည္။ သုံးေယာက္ဘဲ သူတို႔ ဆရာမနဲ႔ လိုက္ပါသြားသည္။ ရွမ္းေလးရဲ့ တပည့္ဆယ္ေယာက္ခန႔္ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ပါသြားသည္။ တဏွာအားႀကီးေသာ ရွမ္းေလးသည္ မရွယ္လီဟာ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ မယားသာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ အလြတ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ မရွယ္လီလို ျဖဴေဖြးေက်ာ့ရွင္းတဲ့ မိန္းမကို သူ ဘာဂ်ာမႈတ္ခ်င္ေၾကာင္း … အရက္မူးတဲ့အခါတိုင္း … တပည့္ေတြကို ေျပာေလ့ရွိသည္။
ကြန္းလုံသည္ ေျပာက္ၾကားဝတ္စုံ ယူနီေဖါင္း ဝတ္ထားတာေတာင္ … ေတာင့္တင္းလွတဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြက သိသိသာသာႀကီး ေကာ့ထြက္ေနတဲ့ နန္းၾကာရဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးေမာရင္း … မီးဖို လုပ္ထားေသာ တဲေလးကို လိုက္ျပေလသည္။ နန္းၾကာက စိုင္းဘိုဘို ဆိုတဲ့ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြး ထူလပ်စ္နဲ႔ လူကို ဆတ္သားမ်ား ယူခဲ့ဖို႔ ခိုင္းလိုက္သည္။ စိုင္းဘိုဘိုဆိုတဲ့ လူကို ကြန္းလုံ တခါမွ မျမင္ဘူး။ လူသစ္ ထင္သည္ … ။ စိုင္းဘိုဘိုက လားေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ေတြနဲ႔ ထည့္လာေသာ ဆတ္သားေတြကို သယ္ခ်လာသည္။
“လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပါလား … ဘယ္တုံးက ပစ္တာလဲ …”
“ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာဘဲ … ဆရာမရွယ္လီ ပစ္တာ … သာတီး အို စစ္ … နဲ႔ …”
နန္းၾကာက စင္းနီတုံးႀကီး အေပၚမွာ ဆတ္သားေတြ ခုတ္ထစ္ရန္ ျပင္ခိုက္ … စိုင္းဘိုဘိုက … သစ္ပင္စုစု ရွိေနတဲ့ဘက္ ေလ်ာက္သြားလို႔ … ကြန္းလုံက … “ေဟး … ဘယ္လဲ … ဘယ္သြားမလို႔လဲ …”လို႔ လွမ္းေမးသည္။ စိုင္းဘိုဘိုက … ဘိုက္ကို ႏွိပ္ျပသည္။ ျခဳံတိုးဖို႔လို႔ သေဘာေပါက္သြားေသာ ကြန္းလုံက “ေဟး … အိမ္သာအထဲမွာ ရွိတယ္ … ျခဳံထိုင္တာ က်ဳပ္တို႔ ဗိုလ္ႀကီးက မႀကိဳက္ဘူး … အထဲသြား …” လို႔ လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။ စိုင္းဘိုဘိုလဲ ေဆာရီးဘဲဆိုၿပီး အေနာက္ဘက္ အေပါက္ကေန အေဆာက္အဦးထဲကို ဝင္သည္။
ခမ္းသီသည္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက မဟန္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မဟန္သည္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလၽွာက္ေနသည္။ တိရစၧာန္႐ုံထဲက က်ားႀကီးလိုဘဲ။ မဟန္ရဲ့ ခါးေသးေသးေအာက္က စြင့္ကား လုံးဝန္းတဲ့ တင္ပါးလွလွႀကီးေတြက တုန္ခါသြားေနတာကို ခမ္းသီ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနတာ။ မဟန္ရဲ့ မ်က္ႏွာက စူပုတ္ေနသည္။ ခမ္းသီ တဖက္ခန္းဘက္ ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ဝင္ဒီကို ေခ်ာင္းျပန္သည္။ အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္ တာဝန္က်တာ ခမ္းသီအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျဖစ္ေနရသည္။ မိန္းမေခ်ာႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းထားတာမို႔။ တညမွာ ဝင္ဒီ ေသးေပါက္ေနတာကို သူ ျမင္လိုက္ရသည္။ တခါလဲ မဟန္ ေရပတ္တိုက္ေနတုံး … မဟန္ရဲ့ ရင္သားထြားထြားေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဝင္ဒီသည္ ကုတင္ေပၚမွာ ေခြလွဲေနသည္။ သူမရဲ့ အခ်ိဳးက်တဲ့ ေပါင္တန္သြယ္ေတြနဲ႔ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းကို
ခမ္းသီ တပ္မက္ဖြယ္ ျမင္လိုက္ရလို႔ ေငးေနမိသည္။ ေျခသံၾကားလိုက္လို႔ ခမ္းသီ သူ႔ခါးမွာ အိတ္နဲ႔ ထည့္ခ်ိတ္ထားေသာ ေသနတ္ဆီကို လက္ေရာက္သြားသည္။ လူတေယာက္။ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးထူလပ်စ္နဲ႔။ ေျပာက္ၾကား ပုံဖ်က္ ယူနီေဖါင္းနဲ႔။
“ဟိတ္ … ဒါ ဘယ္လဲ …” ခမ္းသီ ေမးသည္။
“ဟို … ဟို … အိ္မ္သာ … ..”
“ဒီဟာ ကန႔္သတ္ နယ္ေၿမ … လာခြင့္မရွိဘူး … မင္း ဘယ္ကလဲ …”
“ဟီး … က်ဳပ္ ဆရာမ ရွယ္လီအဖြဲ႕ … အဲ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းအဖြဲ႕က …”
“ျပန္လွည့္ … ဒီနားကို လာခြင့္မရွိဘူး …”
ခမ္းသီ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔ ဘယ္ဘက္ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လမ္းေလၽွာက္ စကားေျပာစက္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးနဲ႔လူ ဖ်တ္ကနဲ ခမ္းသီဆီကို ပူးကပ္လာၿပီး ခမ္းသီရဲ့လည္ပင္းကို ဓါးတေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးစိုက္လိုက္သည္။အငိုက္မိသြားၿပီ။ ခမ္းသီ အသံေတာင္ မထြက္နိုင္ဘဲ … လဲက်သြားရသည္။ အခန္းထဲက ဝင္ဒီ ျဖစ္ပ်က္တာေတြကို အစအဆုံး ျမင္လိုက္သည္။
“ဟင္ … မင္း … မင္း … ဘယ္သူလဲ … အို … မာန္ … မာန္ဟုန္ …”
“ဟုတ္တယ္ … မ … ကဲ … လစ္ၾကမယ္ …”
မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးဗလပ်စ္နဲ႔ လူက ခမ္းသီခါးက ေသာ့တြဲ ျဖဳတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ခန္း တံခါးေတြကို ဖြင့္သည္။ မဟန္ ေျပးထြက္လာၿပီး ခမ္းသီခါးက ေသနတ္ကို ထုတ္ယူသည္။ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးထြက္ခါ အသက္ေပ်ာက္ေနေသာ ခမ္းသီကို တံေတြးနဲ႔ ေထြးကာ …“ႏွာဘူးေကာင္ … ေသးေပါက္တာ အျမဲေခ်ာင္းတယ္ …” လို႔ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ဝင္ဒီသည္ ဖ်တ္လတ္စြာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက ေျပးထြက္လာၿပီး မာန္ဟုန္ လွမ္းေပးေသာ ေသနတ္ကို ယူသည္။
နန္းၾကာသည္ ဆတ္သားတုံးေတြကို မဆလာနဲ႔ ဆားနဲ႔ နယ္ၿပီးတာေၾကာင့္ သူမ ၾကက္သြန္လွီးခိုင္းထားေသာ ကြန္းလုံကို …“ဆီ ရွိတယ္ မဟုတ္လား …”လို႔ လွမ္းေမးသည္။ ကြန္းလုံလဲ သူ႔ေသနတ္ကို နံရံမွာ ေထာင္ထားၿပီး ၾကက္သြန္အနီ အခြံခြာ ပါးပါးလွီးေပးေနသည္။
“ရွိတယ္ … ဘယ္ဘက္က စားပြဲေအာက္မွ ဆီပုံး …”
“ဟုတ္ … ေတြ႕ၿပီ …”
“အခ်ိဳမႈန႔္ေရာ ရွိလား …”
“အာ … အင္း … ဒီမွာေတာ့ မရွိဘူး … က်ဳပ္ သြားယူေပးနိုင္တယ္ … ဟိုဘက္ တဲႀကီးမွာ ရွိမယ္ …”
ကြန္းလုံ … ၾကက္သြန္လွီးတဲ့ ဓါးကို စင္းနီတုံးေပၚခ်ကာ တဲေလးထဲက ထြက္ဖို႔ျပင္ခိုက္ … “ထုတ္ေဖါက္ …” ဆိုၿပီး နန္းၾကာက အသံထိန္းေျပာင္းတပ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ ေနာက္စိကို ေတ့ျဖဳတ္လို႔ အသံေတာင္ မထြက္နိုင္ဘဲ ေခြက်သြားရသည္။ နန္းၾကာ ကြန္းလုံရဲ့ ေအေက၄၇ ေသနတ္ကို ေကာက္ၿပီး ေက်ာမွာ လြယ္လိုက္သည္။
“အိုး … သူတို႔ ထြက္လာၾကၿပီ …”
မာန္ဟုန္ … ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္တို႔ စခန္းႀကီးထဲက ထြက္လာေနၿပီ။ မာန္ဟုန္က နန္းၾကာဟာ သူတို႔လူဆိုတာ မဟန္နဲ႔ ဝင္ဒီတို႔ကို ေျပာျပေနသည္။ နန္းၾကာက ဦးေဆာင္ၿပီး … လားမ်ား ထားေသာ တင္းကုတ္ဘက္ကို သြားသည္။ လားတင္းကုတ္မွာ နန္းၾကာတို႔အဖြဲ႕က ရွယ္လီ့တပည့္မ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းမိသြားသည္။ လားေတြေပၚတင္လာေသာ အာရ္ပီဂ်ီ ေရာ့ကက္ေလာင္ျခာနဲ႔ အမ္ရ၉ ေလာင္ျခာေတြကို သူတို႔ ထုတ္ကိုင္လိုက္ၾကသည္။ နန္းၾကာက
“ဒို႔ ဒီစခန္းထဲက ထြက္မယ္ … ဆရာမ ရွယ္လီနဲ႔က သုံးေယာက္ ပါသြားတယ္ … ဆရာမရွယ္လီနဲ႔ ေသမင္းေတာင္ကုန္းမွာ ဆုံဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္ … စိုင္းစံထြန္း … ကင္းေတြကို စနိုက္ပါနဲ႔ ရွင္း …” လို႔ သူ႔လူေတြကို ေျပာရင္း … သူတို႔ လားတင္းကုတ္ေတြ အေနာက္ဘက္ ၿခံစည္းရိုးကို ေဖါက္ထြက္ၾကသည္။ စိုင္းစံထြန္းရဲ့ အသံတိတ္ေျပာင္းတပ္ မွန္ေျပာင္းတပ္ ရိုင္ဖယ္က စခန္းအျပင္က ကင္းသမားေတြကို တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ရွင္းပစ္လိုက္သည္ … ။ သူတို႔လူစု ရွမ္းေလးရဲ့ စခန္းနဲ႔ ေဝးရာကို သုတ္ေျခတင္ၾကခ်ိန္ … အတြဲေလာက္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ ေမာင္းျပန္ေသနတ္သံမ်ား ဆူညံသြားသလို … က်ည္ဖူးမ်ားက ဝစ္ကနဲ … ဝစ္ကနဲ … သူတို႔အနားက ျဖတ္သြားသည္။
“ေနရာယူ … ….”
မာန္ဟုန္လဲ သစ္ပင္ႀကီးတပင္မွာ အကာအကြယ္ယူလိုက္ၿပီး က်ည္ဆံမ်ား လာရာဘက္ကို သူ႔လက္ထဲက အမ္၁၆ေသနတ္နဲ႔ တဒုန္းဒုန္း ပစ္ခတ္လိုက္သည္။ စခန္းက ရန္သူမ်ား သူတို႔ ထြက္ေျပးတာ သိသြားၿပီး လိုက္လာတာဘဲ။ မဟန္ … ဝင္ဒီ … နန္းၾကာတို႔ဆီက ေမာင္းျပန္ေတြ တေဝါေဝါ ပစ္ခတ္တာေၾကာင့္ ရန္သူဘက္က နဲနဲ အသံတိတ္သြားသည္။
“မ … မဟန္ … လၽွိုထဲ ဆင္း … မာန္ ခံပစ္ထားမယ္ … ..”
မာန္ဟုန္နဲ႔ နန္းၾကာတို႔ ရန္သူဘက္ကို ေအာ္တိုနဲ႔ ဒလစပ္ ပစ္ခတ္ေပးေနတုံး … ဝင္ဒီ မဟန္နဲ႔ နန္းၾကာတို႔အဖြဲ႕က လူေတြ လၽွိုထဲ ဆင္းၾကသည္။ နန္းၾကာက အာရ္ပီဂ်ီတလုံး ပစ္လႊတ္လိုက္သည္။ ေပါက္ကြဲသံနဲ႔ အတူ ဖုံလုံးႀကီး ဝုန္းကနဲ ထႂကြၿပီး … သစ္ကိုင္းမ်ား က်ိဳးပဲ့ ျပတ္လြင့္ကုန္သည္။ ရန္သူမ်ားဘက္က ပစ္ခတ္သံ ရပ္သြားသည္။
“ေျပး … ေျပး … ဆုံရပ္ကို ေျပး … ေသမင္းေတာင္ကုန္းက ဒီဘက္တဲ့တဲ့မွာ …”
နန္းၾကာက ရန္သူရွိရာဘက္ကို ခ်ိန္ရြယ္ကာ ေနာက္ျပန္ ေျပးေနရင္း … လက္ညႇိုးညႊန္ျပသည္။
ရွယ္လီသည္ က်ားျဖဴမနဲ႔ ေခ်ာင္းထိပ္ရြာမွာ ဆုံေသာအခါ လုပ္ႀကံ ဇာတ္လမ္းတခုကို ေျပာဆိုေလသည္။ က်ားျဖဴမလဲ ရွယ္လီ ေျပာတာကို ယုံၾကည္ၿပီး … ရွမ္းေလးစခန္းကို ျပန္မလိုက္ေတာ့ဘဲ … ရွယ္လီနဲ႔ သူ႔အေဖ ဗိုလ္ခြန္မိုင္း ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ ေတာင္ေပၚရြာေလးကို လိုက္မည္လို႔ ေျပာကာ ရွမ္းေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခြဲၾကသည္။ ရွမ္းေလးလဲ သူ႔လူေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး သူ႔စခန္းဘက္ကို ျပန္သည္။ ရွယ္လီနဲ႔ သူ႔လူသုံးေယာက္ … က်ားျဖဴမနဲ႔ သူမ တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ … ဆန႔္က်င္ဘက္အရပ္ကို ထြက္
သည္။ က်ားျဖဴမက …“ဆတ္သားဟင္းနဲ႔ ဒီညေန လြဲသြားတာေပါ့ …” လို႔ ရွယ္လီ့ကို ေျပာသည္။ ေခ်ာင္းထိပ္ရြာမွာ ေန႔လည္စာ စားေတာ့ က်ားျဖဴမ … ဝစ္စကီေတြ တအားနင္း ေသာက္ထားလို႔ မူးေနသည္။ သူတို႔ေခါင္းေပၚက သစ္ပင္အျမင့္ႀကီးေတြက ေမ်ာက္အုပ္ေတြ တပင္ကေန တပင္ကို ကူးလူးေနၾကတဲ့ အသံေတြက ဆူညံေနသည္။ သားေကာင္ပစ္ ၀ါသနာပါေသာ က်ားျဖဴမ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး … သူမ လြယ္ထားတဲ့ အမ္ပီဖိုက္ေသနတ္နဲ႔ ေမ်ာက္ေတြကို ပစ္ခတ္သည္။ တေျဖာင္းေျဖာင္း ၉မမ အမ္ပီဖိုက္ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ လမ္းေလၽွာက္ စကားေျပာစက္ကေန ရွမ္းေလး အသံေပၚလာသည္။
“ေဟး … ဘာျဖစ္လဲ …”
က်ားျဖဴမက စက္နဲ႔ …“ေမ်ာက္ပစ္တာ … ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔ …” လို႔ ျပန္ေျပာသည္။ ေမ်ာက္ေတြ သစ္ပင္ဖ်ားကေန ဘုတ္ကနဲ … ဘုတ္ကနဲ … ျပဳတ္က်လာသည္။
ရွယ္လီလဲ ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလိုက္ၿပီး သူ႔တပည့္ သုံးေယာက္ကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္သည္။ ရွယ္လီ့ တပည့္မ်ားလဲ က်ားျဖဴမ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ပစၥတိုမ်ားနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ပစ္ခတ္ေလသည္။ က်ားျဖဴမ ေၾကာင္ေနသည္။ သူမ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ေသၿပီ။ ရွယ္လီက က်ားျဖဴမရဲ့ အမ္ပီဖိုက္နဲ႔ ခါးက ပစၥတိုကို သိမ္းယူလိုက္သည္။ တပည့္တေယာက္က က်ားျဖဴမကို လက္ျပန္ႀကိဳး တုတ္လိုက္သည္။ ရွမ္းေလးလဲ က်ားျဖဴမ ေမ်ာက္ပစ္တာဘဲဆိုၿပီး စိတ္ပူပုံမရ။ စက္နဲ႔ “ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရလဲ” ေမးသည္ … ။ ရွယ္လီက ႏွစ္ေကာင္ က်တယ္ …” လို႔ ျပန္ေျဖသည္။ ရွမ္းေလးက“က်ားျဖဴမေကာ” လို႔ ေမးသည္။ ရွယ္လီ က …“ေမ်ာက္ေသြးနဲ႔ ရမ္ စပ္ေနတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ ရွမ္းေလး သေဘာက်ေနသည္။
က်ားျဖဴမသည္ သစၥာေဖါက္ေသာ ရွယ္လီ့ကို ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တာေတြ ဆဲေနသည္။ ရွယ္လီက သူမ တပည့္တေယာက္ကို က်ားျဖဴမပါးစပ္ကို အဝတ္ဆို႔ခိုင္းလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန႔္ တမ်က္ႏွာထဲနဲ႔ ဒါေတြ လုပ္ေနတာ။ မာန္ဟုန႔္ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ သူမေရွ႕ေရးကို ထည့္မတြက္ဘဲ လိုက္လုပ္ေပးေနတာပါ။ ဆုံရပ္ ျဖစ္တဲ့ ေသမင္းေတာင္ကုန္းဆီကို ခရီးျပင္းႏွင္ေနၾကၿပီ။
ရွမ္းေလးသည္ ေခ်ာင္းထိပ္ရြာမွာ က်ားျဖဴမနဲ႔ ဝစ္စကီေသာက္ခဲ့တဲ့ အရွိန္နဲ႔ စခန္းအျပန္ ဒယိမ္းဒယိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ စခန္းျပန္ေရာက္ရင္ … ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို ရေအာင္ က်င့္မည္လို႔ စိတ္ထဲ ၾကဳံးဝါးေနသည္။ သူတို႔စခန္း ဝင္ခါနီး သူ႔ကင္းအဖြဲ႕ကို မေတြ႕။ လက္ေခါက္မႈတ္လဲ ျပန္အသံမျပဳဘူး။
“စစ္က်န္ … စက္နဲ႔ ေခၚၾကည့္စမ္း . .”
က်ားျဖဴမကို မရွယ္လီ ေခၚသြားတာလဲ ရွမ္းေလး စိတ္ထဲမွာ သေဘာက်ေနသည္။ က်ားျဖဴမ ရွိေနလို႔ ဝင္ဒီတို႔ကို သူ အတင္းၾကမ္းဖို႔ မလြယ္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တာ။
“ေခၚလို႔ မရဘူး … ”
“ေဟ … ကင္းသမားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ …”
“တခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ … စစ္က်န္ …”
“ဟာ … ကင္းသမားေတြ ေသေနတယ္ … ”
“ေဟ … ဘယ္လို ျဖစ္သလဲ …”
စခန္းက စက္နဲ႔ ေခၚၿပီ။ ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္တို႔ မရွိေတာ့ဘူး … မရွယ္လီနဲ႔ ပါလာတဲ့ နန္းၾကာနဲ႔ အဖြဲ႕လဲ မရွိေတာ့ဘူး … ကြန္းလုံလဲ ေသေနတယ္ … အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္ ခမ္းသီလဲ ေသေနတယ္ဆိုတာ သတင္းပို႔သည္။ ဟား …မရွယ္လီ … သစၥာေဖါက္ၿပီနဲ႔ တူတယ္။
“ဟာ … ဒါဆိုရင္ … က်ားျဖဴမလဲ ခံရၿပီလား မသိဘူး …”
ရွမ္းေလးလဲ စခန္းထဲက က်န္တဲ့လူအားလုံး လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာၿပီး … ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ မရွယ္လီတို႔ေနာက္ကို လိုက္ေလသည္။ မၾကာခင္ ခပ္ေဝးေဝးက အတြဲလိုက္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ ေသနတ္သံမ်ား … ၾကားရသည္။ သူ႔စခန္းက ထြက္လိုက္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ဝင္ဒီတို႔ကို ေခၚထုတ္သြားတဲ့ နန္းၾကာတို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီ ထင္တာဘဲ။ ေသနတ္သံၾကားတဲ့ဘက္ဆီကို ဦးတည္ၿပီး လိုက္သည္။ အုန္းကနဲ ေပါက္ကြဲသံႀကီးတခု ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။
မာန္ဟန္တို႔လူစု တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေလးတခုေပၚ တက္ခဲ့သည္။ နန္းၾကာက … ေသမင္းေတာင္ကုန္းဆိုတာ ဒါဘဲ. …လူေတြ႕ရင္ စြတ္မပစ္နဲ႔ ဆရာမရွယ္လီတို႔ ျဖစ္ေနမယ္ … ဒီမွာ ဆုံဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ … ” လို႔ ေျပာသည္။ နန္းၾကာက ခ်ိဳးကူသံလို အသံေပးၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာသံမွ ျပန္မၾကားေသး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္ျမင့္ေတြေပၚက ေမ်ာက္အုပ္ေတြ တကြီးကြီးေအာ္သံေတြဘဲ ၾကားေနရသည္။ မဟန္က … “ကိုမာန္ေရ … ေက်းဇူးတင္တယ္ … ကိုမာန္ကို ဘယ္သူေတြ ကူလဲ … ခြန္ထြန္းေမာင္ေကာ … ” လို႔ေမးသည္။
“ခြန္ထြန္းေမာင္ သစၥာေဖါက္တယ္ … ဒီေကာင္က ရွမ္းေလးဘက္က … ”
“ေဟ … အခု ဒီေကာင္ေရာ …”
“က်ေနာ့္ကို ႏွစ္ေပါက္တေပါက္ရိုက္ၿပီး ရွမ္းေလးလက္ အပ္မလို႔ လုပ္တာ … က်ေနာ္ ရွင္းပစ္လိုက္ၿပီ … ”
“ဟာ …မာန္ကေတာ့ ပိုင္တယ္ေဟ့”
ဝင္ဒီက သေဘာက်သြားၿပီး မာန္ဟန႔္ခါးကို ဖက္လိုက္သည္။ နန္းၾကာက ခ်ိဳးကူသံ ေပးျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးက ခ်ိဳးကူသံ ျပန္ေပးတာ ၾကားလိုက္ရသည္။
“ေဟာ … ဆရာမ ရွယ္လီတို႔ ထင္တယ္ … သတိေတာ့ထား … ေဟ့ … ဂ်ိဳတင္းနဲ႔ ဆိတ္ေလး … ေရွ႕တက္ၾကည့္စမ္း … ဆရာမတို႔ မဟုတ္ဘဲ ရန္သူ ျဖစ္ေနမယ္ … မေသခ်ာဘဲ ဘာမွ မပစ္နဲ႔ေနာ …”
နန္းၾကာနဲ႔အဖြဲ႕ ေသနတ္မ်ားကို ထိုးခ်ိန္ကာ ဖ်တ္လပ္စြာ အေရွ႕တက္သြားၾကသည္။ ဝင္ဒီသည္ ဖ်တ္လပ္ ေတာကၽြမ္းတဲ့ နန္းၾကာကို ၾကည့္ကာ သေဘာက်ေနသည္။ ဟိုးတုံးက သူမ ဒီနယ္ေျမမွာ က်င္လည္ခဲ့စဥ္က နန္းၾကာလို ေကာင္မေလးေတြ ဝင္ဒီ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ဘူးသည္။
“မာန္ …”
“ဟင္ … ဘာလဲ … မ”
“နန္းၾကာက ဘယ္အဖြဲ႕ကလဲ … ရွယ္လီဆိုတာက ဘယ္ရွယ္လီလဲ …မာန္နဲ႔ တိတ္တိတ္ ညိခဲ့တဲ့ မယ္ဆိုင္က ရွယ္လီလား …”
မာန္ဟုန္ ဒိုင္းကနဲ ထူပူသြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ဒီအခ်ိန္မွာ နီျမန္းေနလိမ့္မည္လို႔ မာန္ဟုန္ ထင္သည္။ သူနဲ႔ ရွယ္လီ ညိခဲ့တာေတြ ဝင္ဒီ မသိဘူးလို႔ သူ ထင္ေနခဲ့တာ။ ဝင္ဒီသည္ ဒါေတြ သိရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာဘဲကိုး။
“ဟုတ္တယ္ …မ … သူက ဗိုလ္ခြန္မိုင္းဆိုတဲ့ ေကာင္နဲ႔ ရေနတယ္ …ရွယ္လီက မနဲ႔ မဟန္တို႔ကို ရွမ္းေလး ဖမ္းထားတယ္ ဆိုတာ သိရတာနဲ႔ မာန႔္ကို လာဆက္သြယ္ၿပီး မတို႔ကို ခုလို လာကယ္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ေပးတာဘဲ …”
မဟန္က … “ဒါဆို ရွယ္လီလဲ အခု သူ႔လင္ဆီ ျပန္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ … ကိုမာန္ …” လို႔ ေျပာသည္။ ဝင္ဒီက “အင္း … ရွယ္လီက သူ႔ဘဝ အဆုံးခံၿပီး မာန႔္ကို ကူတာဘဲ … မတို႔ ခုလို လြတ္လာတာ ရွယ္လီ့ေၾကာင့္ဘဲ … ရွယ္လီ့ကိုလဲ ဒို႔ အပါေခၚသြားမွ ျဖစ္မယ္ …” လို႔ ဝင္ေျပာသည္။
“ေဟာ … နန္းၾကာ … ဟိုးေရွ႕မွာ … ေတြ႕ေနၾကၿပီ … ကဲ … ဟိုမွာ …ရွယ္လီ …”
ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန္တို႔ ဆီကို ေျပးလာသည္။
“ကိုမာန္ …အားလုံး အဆင္ေခ်ာတယ္ ေနာ …”
“အိုေကတယ္ …ရွယ္လီ …ဒီမွာ … ဒါ … ဝင္ဒီ … ဒီဘက္က မဟန္ …”
“ဝမ္းသာတယ္ … အမတို႔ကို ေတြ႕ရတာ . .”
“အစစ အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္ …ရွယ္လီ … ”ြင္
“ရတယ္ အမ … ”
“ရွယ္လီက ျမန္မာစကား အရမ္းမႊတ္သြားၿပီ ေနာ္ … ”
ရွယ္လီက ျပဳံးသည္။ အမ္၁၆ ေမာင္းျပန္ကို အသင့္အေနအထား ခ်ိန္ကိုင္ရင္း ေရွ႕က သြားႏွင့္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ နန္းၾကာတို႔ အေနာက္ကို လိုက္ရန္ျပင္သည္။
“ကဲ အေနာက္က ရွမ္းေလးတို႔ လိုက္လာေနၿပီ … ရွယ္လီတို႔ … အျပင္းအထန္ လစ္ၾကမွ ျဖစ္မယ္ … ”
နန္းၾကာက လမ္းကၽြမ္းသူမို႔ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေတာတိုးေလၿပီ။ သူတို႔ကား ရွိေနတဲ့ ထိုင္းနိုင္ငံဘက္ျခမ္းက ရြာႀကီးဆီကို အေရာက္ ျဖတ္လမ္းတခုကေန သြားၾကရမွာ။
“က်ားျဖဴမ ဆိုတာ ဟိုဟာဘဲ … ရွမ္းေလးရဲ့ ေကာင္မ … ”
ရွယ္လီက လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ … ပါးစပ္ကို အဝတ္ဆို႔ထားတဲ့ က်ားျဖဴမကို မာန္ဟန္တို႔ကို ျပသည္။ က်ားျဖဴမသည္ လက္ျပန္ႀကိဳး အတုတ္ခံထားရလို႔ လမ္းျမန္ျမန္ မေလၽွာက္နိုင္။ ရွယ္လီရဲ့ တပည့္တေယာက္က က်ားျဖဴမရဲ့ လက္ေမာင္းကေနကိုင္ကာ ဆြဲေခၚေပးေနသည္။ ရွယ္လီ့ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ က်ားျဖဴမရဲ့ လမ္းေလၽွာက္စကားေျပာစက္ အသံျမည္လာသည္။
ရွမ္းေလးရဲ့ အသံ။
ရွယ္လီက ရွမ္းေလးကို ေနာက္က လိုက္မလာဖို႔ ေျပာသည္။ လိုက္လာရင္ က်ားျဖဴမကို သတ္ပစ္မည္ … လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ ညစ္ညမ္းစြာ ဆဲေရးတိုင္းထြာလိုက္ေသာ ရွမ္းေလးရဲ့အသံ ၾကားလိုက္ၾကရသည္။
ျပီးပါျပီ….
ပန္းရိုင္းေရးသည္…..