ရွှေမန်းသူလေး

ကျနာ် တနင်္ဂနွေနေ့ စလုံးက ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တစ်နေ့မှာပဲ ဇာတ်လမ်းက စတယ်လို့ ဆိုရမယ်။ ကျနော်ပြန်ရောက်ရင် လုပ်နေကြ ထုံးစံအတိုင်း ရန်ကုန်မြို့ထဲ လေ့လာရန် ဆိုပြီး မနက်က အိမ်ကနေ စောစောထွက်လာခဲ့တယ်။ အမေက အိမ်က ကားကို ယူသွားဖို့ ပြောတာတောင် ကျနော် ယူမလာခဲ့ဘူး။ ရောက်ခါစဆိုတော့ ကားပြန်မမောင်းရဲသေးတာက တစ်ကြောင်း။ ကားမောင်းရင် ကိုယ်ကြည့်ချင်တာတွေ ကြည့်လို့မရတော့မှာ ဆိုတာက တစ်ကြောင်းပေါ့။ အဲဒါနဲ့ လိုင်ကားနဲ့ပဲ ဆူးလေကို ထွက်လာခဲ့တာ။ အိမ်က ထွက်မလာခင်တော့ အမေ့ကို မေးခဲ့ရသေးတယ်။ ဘာကားစီးသွားရင် ကောင်းမလဲလို့လေ။ အမေက ပြောတယ် ”ပါရမီ အထူးပဲ စီးသွား ..အဲဒါက မြို့ကို ပတ်နေတာဆိုတော့ သားတစ်ခါထဲ နေရာစုံရောက်တာပေါ့တဲ့ ”။ အမေ့ စကားဆိုတာ မပယ်ရှားကောင်းဘူး မှတ်လား။ ကျနော်လဲ ကားမှတ်တိုင်မှာ ပါရမီ အထူးကိုပဲ စောင့်စီးခဲ့တယ်။

အမယ် …ကြားဖြတ်ပြောရရင် မြန်မာနိုင်ငံကြီးများ တယ်တိုးတက်နေပါလား။ ကားမှတ်တိုင်တောင် ကျကျနနဆောက်ထားတဲ့ သံဖရိန် အမိုးကာ အဆောက်အဦးလေး ဖြစ်နေတယ်။ ထိုင်ခုံလေးတွေက အစီအရီနဲ့။ ကွမ်းတံတွေးနဲ့ အမှိုက်ထည့်ရန် ဆိုတဲ့ အမှိုက်ပုံးကလဲ အသင့်ဗျ။ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ အမှိုက်ပုံးမှာ အမှိုက်တွေ ပြည့်နေတာတောင် မသိမ်းသေးတာရယ်။ ရှိတဲ့ ထိုင်ခုံလေး လေးငါးလုံးမှာ နှစ်လုံးကို ဂျာနယ်ရောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးက နေရာဦးထားတာက လွဲရင်ပေါ့လေ။ ချိုင့်တွေ ခွက်တွေ အပြည့်နဲ့ ကတ္တရာလမ်းကိုတော့ ထည့်မပြောတော့ပါဘူး… အ ဟီး။

ကျနော်လဲ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်နဲ့ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ပြောင်းလဲမှုတွေကို လေ့လာနေတာပေါ့လေ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ပါရမီကားက ဆိုက်လာတယ်။ ကားပေါ်မတက်ခင် ဆူးလေသွားတာ ဟုတ်လား မဟုတ်လား ကြည့်လိုက်တော့ ကားရှေ့မှန်အပေါ်မှာ ipay ဆိုပြီး ရေးထားတာ သွားတွေ့တယ်။ သြော် .. ဒါ အမေပြောတဲ့ ကားကို ကတ်နဲ့ စီးရတဲ့ စနစ်ပဲကိုး ဆိုပြီး သဘောကျသွားတယ်။ ကျနော်က ကတ်မရှိတော့ ပိုက်ဆံပေးပြီးတော့ပဲ စီးရတော့မှာပေါ့။ အဲဒါနဲ့ စပယ်ယာကို ပိုက်ဆံပေးမယ်လုပ်တော့ ကိုယ့်ရှေ့က တက်သွားတဲ့ ကောင်မလေးက စပယ်ယာကို ကတ်လေးတစ်ခု ပေးလိုက်တာ တွေ့တယ်။ စကတ်ထမိန်ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးက ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်လေး ဖြစ်နေတာရယ် စပ်စုချင်တာရယ်နဲ့ အထဲကို တိုးမဝင်သေးပဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဟိုက် .. စပယ်ယာရဲ့ လည်ပင်းမှာ စက်ကလေးတစ်လုံး ဆွဲထားတယ်ဟ။ ကြည့်လိုက်တော့ ကင်မရာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့။ ခုနက ကောင်မလေးပေးလိုက်တဲ့ ကတ်ကို စက်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူက ကောင်မလေးကို ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ အင် .. သူ့ဟာက ဒီလိုကြီးလား။ တော်သေးတယ်။ စပယ်ယာက သူ့ဖာသူ လုပ်ပေလို့ပေါ့။ ဒီပြင်သာဆို အစောက ကောင်မလေးက စပယ်ယာနားကပ်သွားပြီး ရင်ပတ်ကစက်ကို ကတ်နဲ့ထိပွတ်ဆွဲရမှာ။ ခွိ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကတ်နဲ့သုံးလို့ရတာကိုက အဆင့်မြင့်လာတယ်လို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့နော် .. ;D ။ ကျနော်လဲ ကျသင့်ငွေကို ပေးလိုက်ပြီး အစွန်က ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး လိုက်လာခဲ့တယ်။ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်ပေါ့။ ဆူးလေ ရောက်တော့ ဆင်းပြီး ဟိုငေး ဒီငေးနဲ့ လျှောက်သွားမိတယ်ပေါ့လေ။

အဲဒါနဲ့ပဲ အချိန် နှစ်နာရီလောက် ကြာတော့ လမ်းလျှောက်ရတာ ခြေထောက်ညောင်းတာနဲ့ အိမ်ပဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပါရမီ မစီးနိုင်တော့ဘူး။ ဗိုက်ထဲက တကျုတ်ကျုတ်မြည်နေတာရော၊ အမေ့လက်ရာလေး စားချင်တာကြောင့်ရော တက်စီပဲ ငှားစီးလာခဲ့တယ်။ အံမယ်။ တက်စီ စီးလာရင်းနဲ့မှ စဉ်းစားမိသေးတယ်။ တက်စီကလဲ ငါ့နဲ့ တော်တော်လိုက်တယ်လို့။ ဘာတဲ့ နာမည်ကိုက ကျူကျူဆိုပါလား။ အ ဟီး။

အဲ .. အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေက အပေါက်ဝက ဆီးစောင့်နေတာ တွေ့တယ်။ အဲဒါနဲ့ ဘာဟင်းချက်လဲလို့ မေးမယ် ပြင်တုန်းရှိသေး အမေက ..

“သား ပြန်လာတာ အတော်ပဲ .. အခုပဲ ဒေါ်ယဉ်ယဉ် ဖုန်းဆက်တယ် …“

အမေ့ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲအပြင် ဒေါ်ယဉ်ယဉ်ဆိုတဲ့ နာမည်ကြောင့် ကျနော် ကိစ္စတစ်ခုတော့ ရှိပြီဆိုတာ ရိပ်မိတယ်။

“ဘာလဲ .. အမေ .. ဘာကိစ္စဖြစ်လို့လဲ …“
“အေး .. ဒေါ်ယဉ်ယဉ်ကပြောတယ် … အမေတို့ တတ်နိုင်ရင် ညနေ လာခဲ့ပါလားတဲ့ .. သူတို့က အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ဒီတစ်ပတ်ထဲမှာ ခရီးထွက်ရမယ် ပြောနေလို့ ..“
“အမ် .. ဟုတ်လား အမေ .. ဒီနေ့ ညနေဆိုတော့ ..“
“ဟုတ်တယ် … သား .. အမေလဲ အဲဒါကိုပဲ ပြောမလို့ .. ဒေါ်ယဉ်ယဉ်တို့ကလဲ အားနာနေတာ .. ဟိုဘက်က အလုပ်ကိစ္စကလဲ တော်တော် အရေးကြီးနေလို့ပါတဲ့ …“
“အင်းလေ … ဒါဆိုတော့လဲ သွားကြတာပေါ့ အမေရယ် .. အခုတော့ ထမင်းစားကြတာပေါ့ ..“
“ရတယ်လေ .. သား .. ထမင်းပွဲက အဆင်သင့်ပဲ .. အဲဒီကိစ္စကို ပြောချင်လို့ .. နောက်ပြီး ကားလက်မှတ်ရဖို့က ရှိသေးတယ် မှတ်လား ..“

အမေပြောမှ ကျနော်လဲ ဘာဖြစ်လို့ အမေက အပေါက်ဝကနေ ဒီစကားကို ဆီးပြောရတာလဲဆိုတာ သဘောပေါက်တယ်။

“အာ .. အမေကလဲ .. ရန်ကုန် မန္တလေးများ ကားတွေက ပေါလို့ … စိတ်ပူမနေနဲ့ … ကျနော်ပိုင်ပါတယ် …“

အမေလဲ ကျနော့်ရဲ့ ရဲရဲကြီး အာမခံ စကားကြားတော့ ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပဲ နောက်ဘေးဘက် တန်းဝင်သွားတယ်။ ကျနော်လဲ စာပေလောကကဝယ်လာတဲ့ နေဝင်းမြင့်ရဲ စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ထမင်းစားခန်းထဲ တန်းဝင်လာခဲ့တယ်။ ကျနော်လဲ ထမင်းစားခန်း အဖြတ် အဖေက အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ ဆင်းလာတာနဲ့ဆုံတယ်။ “အဖေ ထမင်းစားမှာလား“ ဆိုပြီး လှမ်းခေါ်တော့ “အေး … စားတာပေါ့“ လို့ ဆိုလို့ မိသားစု ထမင်းလက်ဆုံ စားဖြစ်ကြသေးတယ်။ ဝက်သားနှီချက်လေးကို သရက်ချဉ်သုပ်လေးနဲ့။ အံမယ် ပဲကြီးဟင်းကို ဆူးပုပ်ရွက်ခပ်ထားတာတောင် ပါသေး။ ငါးပိရည်ချက်နဲ့ တို့စရာကတော့ ထည့်မပြောတော့ပါဘူး။ ကောင်းမှ ကောင်းပေါ့ ……. 😀

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ထမင်းစားပြီးတော့ အမေ့ကို ကတိပေးခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ အိမ်ကဖုန်းကို ဆွဲပြီး ဝရံတာကို တက်လာခဲ့တယ်။ နှစ်တွေ ဘယ်လိုပြောင်းလဲ ပြောင်းလဲ တယ်လီဖုန်း လိုင်းမမိတာက မပြောင်းလဲသေးတာမို့ လိုင်းမိတဲ့နေရာက ပြောရမယ်လေ။ ဝရံတာရောက်တော့ အသင့်ရှိတဲ့ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ရင်း ဖုန်းစာအုပ်ထဲက မနဲ့စတဲ့ နာမည် (အမ်နဲ့စတာပါ) ကို ရှာလိုက်တယ်။ ကျနော် ရှာနေတဲ့ နာမည်တွေ့တာတောင် နာမည်တူက နှစ်ခု ဖြစ်နေလို့ နောက်က Travel Agent ဆိုတဲ့ဟာလေးတွေ့မှ ခလုတ်နှိပ်လိုက်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ရန်ကုန်မြို့တွင်း အချင်းချင်းခေါ်တာတောင် လိုင်းက ချက်ချင်းမဝင်ပဲ ဆယ်စက္ကန့်လောက်ကြာမှ လိုင်းဝင်သွားတယ်။

“ဟယ်လို …“
“ဟယ်လို .. မီးမီးနဲ့ ပြောချင်လို့ပါ …“

လာထူးတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်အသံကြားတာနဲ့ ကျနော်တွေ့ချင်တဲ့သူကို ပြောလိုက်ရတယ်။ ဆိုင်က ဖုန်းမှန်းသိနေလို့ ကျနော်တွေ့ချင်သူ ဟုတ်တယ် မဟုတ်တယ်ဆိုတာ သေချာမသိတာကြောင့်ပါ။ တစ်ဖက်က အသံက ခနငြိမ်သွားပြီမှ ..

“အယ် .. အကို ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်နေတာလဲ …“

ဒီတစ်ခါတော့ ဘယ်သူဆိုတာ ကျနော် သေချာသိသွားပြီ။ ပြန်မေးတဲ့ပုံစံနဲ့ ချိုမြတဲ့ အသံကြောင့် ဒါဘယ်သူဆိုတာ ထပ်မေးနေစရာ မလိုတော့ဘူး။

“ဟုတ်တယ် မီးမီး … မနေ့က ပြန်ရောက်တာ …“
“ဟုတ်လား … အကို ဟိုမှာ တော်တော်ကြာတယ်နော် …“
“အေး … ကြာတယ်လို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့ …“
“အ ဟင်း .. အ ဟင်း …. အော် .. ဒါနဲ့ အကို မီးမီး ဆီဆက်တာ …“
“ဟဲ့ .. နင့်ဆီဆက်မှတော့ ကားလက်မှတ်လိုချင်လို့ပေါ့ … ဒါ နင့်ဆိုင်ဖုန်းပဲ မဟုတ်လား …“
“ပြော .. အကို .. ဘယ်ကိုလဲ .. မန္တလေးကိုပဲလား ..“
“ဟုတ်တယ် .. မန္တလေးကိုပဲ .. ဒီနေ့ညနေ …“
“ဟင်.. အကိုကတော့ လုပ်ပြီ … ညနေ သွားမှာကို အခုမှ ဝယ်ရလား … ဒါနဲ့ ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ .. အကိုတစ်ယောက်တည်းလား ..“
“ဟုတ်ဘူးဟ .. အားလုံးပေါင်း သုံးယောက် .. အဖေရော အမေရောပါမှာ …“
“အယ် .. ဒုက္ခပဲ … နေဦး .. အကို …“

တစ်ဖက်က စကားပြောသံ ငြိမ်သွားပြီး သူတို့အချင်းချင်း လှမ်းပြောသံတွေကို တိုးတိုးလေး ကြားနေရတယ်။ အမတွေရော ညီမတွေရော ရှုပ်နေတာပဲ။ ခနနေတော့မှ ..

“အကို .. ရိုးရိုး express ကားပဲ ရတယ် … ဖြစ်တယ်မှတ်လား …“
“အာ .. ရပါတယ် … နင်ကလဲ … expressက ရိုးရိုးမဟုတ်ပဲ ဆန်းတာတွေ ရှိသေးလို့လား ..“
“အံမယ် .. အကိုနော် .. မြန်မာနိုင်ငံများ အထင်သေးလို့ .. ဒီမှာ Scania တောင် စီးနေကြပြီ …“
“ဟေ .. ဟုတ်လား …“

ကျနော် နဲနဲ အသံကျယ်သွားသလို မျက်လုံးလဲ ပြူးသွားတယ်။

“မီးမီး .. အဲဒါက မရတော့ဘူးလား … ရရင် စီးချင်တယ် ဟယ် …“
“အကိုကလဲ .. အခုကျမှတော့ ဘယ်ရတော့မလဲ .. မန္တလေးက အပြန်ကျမှ စီးလာခဲ့တော့ … ဒါနဲ့လက်မှတ်က အကို လာယူမှာလား …“
“အေး အေး .. လာယူမယ်လေ … နင် ဘယ်အချိန်အားလဲ …“
“ဘယ်အချိန်အားလဲ ဆိုလျှင်တော့ အလုပ်ဆင်းမှ အားမှာပဲ.. အကိုကမှ ကြိုမပြောတာ ..“

နောက်ဆုံးစကားတွင် လိုင်းမကောင်းလို့ပဲလား ကျနော်ပဲ နားကလေးသွားလို့လား မသိ။ မီးမီး အသံက နဲနဲတိုးသွားတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ မီးမီးဆိုတာကလဲ ပြောရမယ်ဆိုရင် ကျနော်ရဲ့ ဂျီတီစီမှ ညီမလေးများစွာထဲက တစ်ယောက်ဆိုတော့ အချိန်ရရင်တော့ တွေ့ချင်ပါသေးတယ်။ သို့သော်လဲ …

“အေး .. ဒါဆိုလဲ အကို အခုပဲ လာယူလိုက်မယ် …နင် မအားရင်လဲ မန္တလေးက ပြန်ရောက်မှ တွေ့ကြတာပေါ့ …“
“ဟုတ် .. ဒါဆို ဒါပဲနော် … အကို … ဒီမှာ ဖုန်းတွေ မြည်နေလို့ ..“

ကျနော် အားနာသွားတယ်။ မီးမီးတို့ ခရီးသွား အကျိုးဆောင်လုပ်ငန်းက နာမည်ကြီးမို့ အလုပ်များတယ်ဆိုတာ ကျနော် သိနေတယ်လေ။ တခါ သွားတွေ့တုန်းကဆို သူမမှာ ဖုန်းနှစ်လုံးကိုတောင် ဘယ်ညာကိုင်ပြီး ပြောနေတာလေ။

“အေး .. အေး .. ဆောရီး .. မီးမီး .. နောက်မှပဲ …“

ကျနော် ဖုန်းပြောပြီး အောက်ပြန်ဆင်းလာတော့ အမေ့ကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ ပစ္စည်းတွေ ထည့်နေတာ တွေ့တယ်။ ကိုရီးယားစောင်တစ်ထည်ကို ခေါက်နေရင်းက ..

“သား .. ဘယ်လိုလဲ .. ကားလက်မှတ်ရလား …“
“အာ … အမေကလဲ ပိုင်ပါတယ် .. ဆိုမှ …“

ကျနော့် စကားကြားတော့ အမေက ပြုံးတယ်။ ကိုယ့်သားအကြောင်း သိနေသူမို့ ဆက်မမေးတော့ပဲ စောင်ကိုပဲ ဆက်ခေါက်နေတယ်။ ကျနော့်မှာ ဆက်မေးရင် လေကန်မယ်ပြင်ပြီးမှ အမေက သူ့အလုပ်သူဆက်လုပ်နေလို့ အတော်ကသိကအောင့် ဖြစ်သွားတယ်။ အမေတွေများ အခက်သား။ သားဖြစ်သူ ပြောတာတောင် နားမထောင်ချင်ဘူး။ ဒါတောင် ဟို ယူစက်မှာ ရှိနေတဲ့ မွေးစား အမေမပါသေးဘူး။ သူလဲ အတူတူပါပဲ …. အ ဟီး 😀

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အောင်မင်္ဂလာ အဝေးပြေးကားဝင်းဟာ ရွှေအိုရောင် ညနေခင်းရဲ့ အရိပ်တွေထဲမှာ အလွန်တရာ စည်းကားနေပါတယ်။ ရွှေမန္တလာအဆင့်မြင့် ခရီးသည်ပို့ဆောင်ရေးဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကြီး ချိတ်ထားတဲ့ ခရီးသွား နားခိုဆောင်မှာ ထိုင်ရင်း ဟိုဟိုဒီဒီ ငေးမေနေမိတယ်။ သြော် … ရွှေ့မန္တလာတောင် တော်တော် အောင်မြင်သွားပါလား။ ဟုတ်တယ်။ ကျနော်တို့ အရင်တုန်းကဆို ရန်ကုန်မန္တလေး express ကားဟာ မြတ်မန္တလာထွန်းလောက်ပဲ သိတာ။ အခုကျတော့ ရွှေမန္တလာ၊ မန္တလာမေ၊ နယူးမန္တလာထွန်း အစရှိသဖြင့် စုံလင်နေပြီလေ။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ပဲ မီးမီးပြောတဲ့ Scania ကားတစ်စီး ထွက်သွားတာတွေ့လို့ ကျနော်က အမေ့ကို လက်ကုတ်ပြီး လှမ်းပြောမိတယ် …

“မေမေ .. အဲဒါက ဆွီဒင်က ထုတ်တာလေ … အခု ရန်ကုန် မန္တလေး ဆွဲနေပြီသိလား …“

အမေက ဘာမှ ပြန်မပြော။ သူသိပါတယ်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ပြုံးပြီး ခေါင်းပဲညိမ့်ပြတယ်။ ကျနော့် စကားကြားသွားလို့ထင်တယ်။ အမေ့ဘေးက ထိုင်နေတဲ့ အဖေက ကိုယ်ကိုကျော်ကြည့်ပြီး ..

“မင်း .. ဘာမှ လျှောက်ပြောမနေနဲ့ .. ပြောတော့ ပိုင်ပါတယ်ဆိုပြီး .. ခုံလေး သုံးခုံတောင် တဆက်တည်း မရဘူး …“

ဟင်… အဖေ့စကားကြောင့် ကျနော်နဲနဲ နင်သွားတယ်။ ဘိုးတော်များ သားဖြစ်သူကို ဘယ်အချိန်ကတည်းက နှိပ်ကွပ်ဖို့ ချောင်းနေလဲ မသိဘူး။ အထွန့်တက်တတ်တဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ပြန်ပြောမယ်ပြင်တုန်း ရှိသေး။ ရွှေမန္တလာ 8th Bus နဲ့ မန္တလေးသို့ လိုက်မယ့်သူများ နေရာ ယူနိုင်ပါပြီဆိုပြီး ကြေညာတဲ့ အသံကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော်လဲ ယောကျ်ားကြီး တန်မဲ့ အဖေ့ကို မျက်စောင်းပဲ ထိုးနိုင်ပြီး ကားပေါ်တက်ဖို့ ထိုင်နေရာက ထလိုက်တယ်။

ကားပေါ်တက်လိုက်ရင် တက်လိုက်ချင်းပဲ အေးမြတဲ့ အဲယာကွန်းလေက စောင့်ကြိုနေတယ်။ တော်သေးတယ်။ ကျနော်က အအေးကြိုက်တတ်တဲ့သူမို့။ အမေကတော့ အဖေနဲ့ အတူ ရ ၈ မှာ ဝင်ထိုင်ပြီးပြီးချင်းပဲ အနွေးထည်လေး ထုတ်ဝတ်တာတွေ့တယ်။ ကျနော်လဲ အမေနဲ့ အဖေ့ အဝတ်အိတ်ကို အပေါ်တင်ပေးခဲ့ပြီး။ ကျနော့်ရဲ့ခုံနံပါတ် ၂၆ ဆီ လျှောက်လာခဲ့တယ်။ အဖေ ပြောလဲပြောချင်စရာပဲ။ လက်မှတ်ဝယ်တဲ့ အချိန်က နောက်ကျနေတော့ ခုံနပါတ်တွေက တခြားစီ ဖြစ်နေတယ်လေ။

ခုံနံပါတ် ၂၆ ရောက်တော့ ဘေးက ဘယ်သူလဲ ကြည့်လိုက်တယ်။ ခုံက အလွတ်ဖြစ်နေတာ တွေ့တော့ နဲနဲတောင် ပျော်သွားတယ်။ မိုက်လှချည်လား။ ငါတစ်ယောက်တည်း စီးရတော့မှာပေါ့ဆိုပြီး တွေးလိုက်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်ကလူနဲ့ ဘေးကလူတွေကို ကြည့်တော့ လူ့အပြည့် ဖြစ်နေတာ တွေ့တယ်။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ မလာသေးတာနေမှာပေါ့ဆိုပြီး စဉ်းစားရင်း ကျနော့် လက်ဆွဲအိတ်ကို အပေါ်ကစင်ပေါ်ထိုးတင်ပြီး ကိုယ့်ခုံမှာပဲ ဝင်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ လမ်းဟိုဘက်က ခုံမှတော့ ဘွားတော်တစ်ယောက်နဲ့ ချာတိတ်တစ်ကောင် ထိုင်နေတယ်။ အသက်ကြီးကြီး မြန်မာအမျိုးသမီးကြီးတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ဆိုက်ကြီးကြီးမို့ ချာတိတ်တောင် ချောင်ကပ်ထိုင်နေရတာ တွေ့တယ်။ ဘုရား .. ဘုရား .. ငါ့ဘေးနား လာမယ့်သူက ဒါမျိုးကြီး မဖြစ်ပါစေနဲ့။ ဟုတ်တယ်လေ။ ပြောရရင် ဒေါ်လေးဆိုတာတွေကို ကျနော်က ဟိုနှစ်ယောက်လောက် မကြိုက်ဘူးလေ။ အဟီး။ အလကား အဖွားကြီးတွေ .. ခွိ 😀

ဝင်ထိုင်ပြီး တော်တော်ကြာတဲ့ အထိ ကျနော့်ရဲ့ ခရီးဖော်က ရောက်မလာသေးဘူး။ အင်း။ နောက်ပဲကျတာလား။ မလာပဲ မလာတော့တာ့လား။ ဒါမှမဟုတ် လမ်းကပဲ တက်မှာလား မသိဘူး။ မှတ်ပုံတင်နံပါတ်ပေးတုန်းကလဲ အမေက ပေးလိုက်တာဆိုတော့ ကိုယ့်ဘေးကလူ ဘယ်သူလဲဆိုတာတောင် ကျနော် မသိလိုက်ဘူး။ ဘာရယ် မဟုတ်ပေမယ့် တစ်ညလုံး ဘေးနားမှာ ရှိနေမယ့်သူ တစ်ယောက်မို့ စိတ်ဝင်စားမိတဲ့ သဘောပါ။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူမကို ကျနော် မြင်လိုက်တာပါ။ မြင်မြင်ချင်းပဲ စိတ်ဝင်စားမိတယ်လို့ ဆိုရမယ်။ တကယ်လဲ သူမက ကျနော် စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းလှအောင် မိုက်နေတယ်လေ။ မြန်မာဝတ်စုံလို့ ပြောရင်ရမယ့် ခရမ်းရောင် ရင်ပုံးနဲ့ ထမိန်ကို ဝတ်ထားတဲ့ သူမဟာ တစ်ယောက်ထဲ ကားပေါ်ကို အခုမှ တက်လာတဲ့ အတွက် ထင်းထင်းရှင်းရှင်း ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော် စိတ်ဝင်စားမိတာက မိန်းမလှလေးဖြစ်နေတာထက် သူမရဲ့ အသွင်အပြင်ကြောင့်လို့ ပြောရမှာ။

ကြည့်လေ။ သူမက ခရမ်းရောင် ဇာခေါင်းစည်းပုဝါလေးကို ခေါင်းမှာ ချည်နှောင်ထားပြီး နေကာမျက်မှန်အဝိုင်းတစ်လက်ကို နဖူးပေါ်က ဆံနွေတွေကြားမှာ ဒီအတိုင်းထိုးတင်ထားတယ်။ ခရမ်းရောင် မင်းသမီးလေးပေါ့။ နေကာမျက်မှန်က တပ်ထားတာ မဟုတ်ပဲ ဒီအတိုင်းခေါင်းမှာ ထိုးထားတာ ဖြစ်လို့ မျက်နှာဖူးဖူးလှလှလေးက အရှင်းသားပေါ်နေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူမက ကားနောက်ဘက် လျှောက်လာလို့ ကျနော် အကြည့်ကို မျက်နှာကနေ အောက်ဘက်ကို နဲနဲဆင်းလိုက်တယ်။ ခရမ်းရောင် ရင်ပုံးအကျႌဟာ လက်စကလေးနဲ့ ဖြစ်ပြီး လက်မောင်းကနေ တောက်လျှောက်က ဇာပါးလေးသာ ဖြစ်နေတယ်။ အဲ .. လမ်းလျှောက်မှ သတိထားမိတာ။ သူမဝတ်ထားတာ ရိုးရိုးထမိန်မဟုတ်ပဲ ထမိန်စကတ်ပါလား။ ခြေအကြွမှ ဝင်းခနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ခြေသလုံးသားလေး ပေါ်သွားလို့ အကွဲလေးနဲ့ပဲလို့ တွေးလိုက်သေးတယ်။

ကျန်တဲ့သူတွေ ထိုင်နေတဲ့ အချိန်မှာ သူမတစ်ယောက်တည်းက မတ်တပ်မို့ အားလုံးသော ခရီးသည်တွေရဲ့မျက်လုံးက သူမအပေါ်ရောက်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမကတော့ ခပ်တည်တည်ပါပဲ။ ကျနော် သူမကို ကြည့်နေရင်းနဲ့ တစ်ယောက်သောသူကို သွားမြင်ယောင်တယ်။ ဒီကောင်မလေး ပုံစံကြည့်ရတာ ဝင်ဦးရဲ့ မောင်တို့ချယ်ရီမြေထဲက ခင်သန်းနု ဒီဇိုင်းပါလားလို့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော ဝတ်ပုံစားပုံရောက ခင်သန်းနု သင်္ကြန်မှာ ရုပ်ဖျက်ပြီး ရေပက်ခံထွက်တုန်းက ပုံစံနဲ့ သွားဆင်နေတယ်။

အဲ.. ကျနော့်နားရောက်တော့ လမ်းလျှောက်တာရပ်သွားတယ်။ ဗုဒ္ဒေါ .. ငါ့ရဲ့နံပါတ် ၂၅များလား။ ကျနော်ထင်တာ မလွဲပါဘူး။ “နဲနဲလောက်“ ဆိုတဲ့ ခပ်တည်တည်နဲ့ စကားသံလေး အဆုံးမှာ ကျနော် ထပြီးတော့ လမ်းဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ ရှေ့ကလူက ခုံကို နဲနဲ နောက်လှန်ထားလို့ သူမဝင်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ခြေထောက်က တော်တော်ယို့လိုက်ရတယ်ထင်တယ်။ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေ တော်တော်ပေါ်သွားတယ်။ နောက်ပြီး ကွက်တိချုပ်ထားတဲ့ ထမိန်စကတ်ကြောင့် တင်သားပြည်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေးတွေတောင် ဖောင်းထလာသလိုပဲ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ နောက်ဘက်ကနေ “အဟွတ် အဟွတ်“ ဆိုပြီး ချောင်းဆိုသံကြားလို့ ကျနော် မလုံမလဲနဲ့ မျက်နှာလွှဲလိုက်ရတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ အလယ်လမ်းဟိုဘက် နှစ်ခုံကျော်က ကုလားဒိန်ဆီက ဖြစ်နေတယ်။ စိတ်ထဲက နဲနဲဘုသွားပြီး ကျိတ်ကျိန်ဆဲလိုက်သေးတယ်။ ခွေးမသား ကုလားပေါ့။ မြန်မာပြည်လာပြီး တော်တော် ရောင့်တက်နေတယ်ဆိုပြီးတော့… ။

ကျနော် ပြန်ဝင်ထိုင်ပြီးပြီးချင်းပဲ ကားက စထွက်ပါတယ်။ အစောက မေတ္တာသုတ် ဗောဇင်သုတ်တွေ ဘာတွေ ထည့်ထားတဲ့ ခွေလဲရပ်သွားပြီး သူတို့ နောက်ထပ် အခွေတစ်ခွေထည့်တယ်။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လေးဖြူရဲ့ဘင်္ဂလားပင်လယ်အော်တဲ့။ ကျနော်လဲ အဲဒါနဲ့ အကျႌအိတ်ထဲက အိုင်ဖုန်းကို ထုတ်မနေတော့ပဲ တီဗီကိုသာ လှမ်းကြည့်နေလိုက်တယ်။ မျက်စိစောင်းပြီး ဘေးနားကို ကြည့်တော့ ကျနော့်ရဲ့ ခင်သန်းနုလေးက အပြင်ကို ငေးနေတာတွေ့တယ်။ လိုက်ပို့တဲ့သူကိုများ နှုတ်ဆက်တာလားလို့ ရောယောင်ပြီး ငေးကြည့်တော့ ဘယ်သူမှ မတွေ့ပါဘူး။ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး ကျနော် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရှူပြီး သာသာလေး မှုတ်ထုတ်မိတယ်။ ငါ့နှယ်နော် ….

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မှန်ဘက်ကို ကပ်ပြီး လမ်းမကို ငေးနေလို့ ကျနော့်ရဲ့ ခင်သန်းနုလေးကို အားမနာတမ်း ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဆံပင်လေးတွေကို ခေါင်းစည်းပုဝါနဲ့ သိုင်းဆီးထားလို့ လည်ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးတွေက နဲနဲပေါ်နေတယ်။ ကောင်မလေးက မဖြူပါဘူး။ ညိုတယ်လို့လဲ ပြောလို့မရဘူး။ ဝါဝါ၀င်းဝင်းလေးလို့ ပြောရင် ပိုမှန်မယ်။ အလဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ အကျႌကအပါးစားပါလား။ ကျနော် သေချာကြည့်မိမှ သတိထားမိတယ်။ ကောင်မလေးက ဘော်လီ မဝတ်ပဲ ဘရာဝတ်ထားတာဗျ။ နောက်ကျောဘက် အကျႌသားက အကြည်သားလို ဖြစ်နေလို့ ကြိုသေးသေးလေးနဲ့ အနက်ရောင်လို့ ထင်ရတဲ့ ဘရာလေးရဲ့အရာက ပေါ်နေတယ်။ ဘယ်လိုဟာလေးလဲဟ။ ရိုးရိုးလေး မိုက်နေတယ်လို့ပဲ ဆိုရတော့မယ်။

အမှန်က ဒါမျိုး အကျင်္ ီဝတ်ရင် မိန်းကလေးတော်တော်များများက ဘော်လီပဲ ဝတ်ကြတာပါ။ တော်ယုံတန်ယုံ ဘယ်သူမှ ဘရာနဲ့ မဝတ်ကြပါဘူး။ အထူးသဖြင့် ခရီးသွားရင်ပေါ့။ အခု ကျနော့်ရဲ့ခင်သန်းနုလေးကြမှ ဇာဘော်လီနဲ့ မဟုတ်ပဲ ဇာဘရာနဲ့ ဖြစ်နေတယ်ထင်တယ် .. ခွိ။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ ဖြုတ်ကြည့်မှ သိမှာပဲ။ ဝတ်ထားတဲ့ ဘရာပြောတာပါ။ တခြား မတွေးကြပါနဲ့. အ ဟီး။

ဟိုတွေး ဒီတွေးနဲ့ နဲနဲကြာသွားမှ သတိရသွားတယ်။ ကောင်မလေးက ရှေ့ဘက်ကို ပြန်လှည့်မလာသေးပဲ လမ်းမဘက်ကိုပဲ ငေးနေတာဗျ။ ကိုယ်ကလဲ တစောင်းလေးလို ခပ်ယို့ယို့လေး ဖြစ်နေတာ။ ကျနော် စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်သွားတယ်။ သူစိမ်း ယောကျ်ာလေး တစ်ယောက်နဲ့ ထိုင်ရလို့များ တမျိုး ဖြစ်နေတာလား။ အင်း .. ငါ ဘာလုပ်ပေးရပါ့မလဲ။ တကယ်ဆို ကျနော်လဲ ကိုယ့်သိက္ခာကို ကိုယ်ထိန်းတဲ့သူပါ။ ထိုင်တာတောင်မှ အချို့သောယောက်ျားလေးတွေ ထိုင်နေတဲ့ ပုံစံဖြစ်တဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားပြီး ပစ္စည်းပြတဲ့ ပုံစံမျိုး ထိုင်နေတာမဟုတ်။ တကယ်လို့ အဲဒီလို ခြေကားယား ထိုင်နေတာဆိုရင်တော့ တမျိုးပေါ့။ အခုတော့ …

အဲဒီအချိန်မှာ လေးဖြူခွေက စာမျက်နှာ၁၅ ကို ရောက်သွားတယ်။ ဒီ သီချင်းကြတော့ ခင်သန်းနုလေးက ပြတင်းပေါက်ကနေ ရှေ့ကိုလှည့်လာတယ်။ အခွင့်ကောင်းကို စောင့်နေတဲ့ ကျနော်က ..

“ညီမ ထိုင်ရတာ အဆင်ပြေလား …“

အတတ်နိုင်ဆုံး ချိုသာစွာ မေးရင်း ကောင်မလေးတွေ ကျတတ်တဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ကျနော် ပြုံးပြလိုက်တယ်။ အမယ်။ သူမကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ။ မျက်လုံးလေး ဝင့်ကြည့်ယုံကလွဲလို့ ဘာမှ မပြောဘူး။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်ကပဲ ဆက်ပြောရတယ်။

“ဟိုလေ … ထိုင်ရတာ အဆင်မပြေရင် ခုံလဲပေးမလို့ပါ …. ဟိုရှေ့က ခုံနံပါတ် ရ ၈ မှာ ထိုင်နေတာ အကို့ အဖေနဲ့ အမေပါ … တကယ်လို့ စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်တယ်ထင်ရင် အကို့ အမေနဲ့ နေရာချင်း လဲပေးပါ့မယ် …“

ခင်သန်းနု အသေးစားလေးက အခုကျမှ ကျနော့် စကားကို သဘောပေါက်သွားတယ်ထင်တယ်။ ပြုံးသလိုလို မပြုံးသလိုလို မျက်နှာပေးနဲ့ ..

“ရပါတယ် … ကျွန်တော် နေတတ်ပါတယ် … ခင်ဗျား အဖေနဲ့ အမေကို အားနာစရာပဲ …မလုပ်ပါနဲ့ ..“

ကျနော်ကသာ ချိုချိုသာသာ ပြောပေမယ့် သူမအသံက တိုတိုတောင်းတောင်း ဖြစ်နေတယ်။ ဟွန်း .. ထားလိုက်တော့။ ပြောပုံဆိုပုံကလဲ ကျွန်တော်နဲ့ ခင်ဗျားနဲ့ .. ဘယ်လိုလဲဟ။ ငါ့တသက်မှာ ဘယ်ကောင်မလေးကမှ ငါ့ကို ခင်ဗျားလို့ မပြောခဲ့ဖူးဘူး။ ငနာမလေး။ ငါကလဲ မလဲချင်တာနဲ့ အံကိုက်ပဲ။ အဲဒီဘေးမှာသာ ထိုင်ပြီး ငါကြည့်တာ ခံနေပေတော့ …။

အမှတ်၃ လမ်းမကြီးရဲ့ လမ်းဆုံရောက်တော့ ကားက ခနရပ်တယ်။ ကျနော်လဲ နဲနဲ ရေငတ်လာသလို ဖြစ်တော့ ကားပေါ်မှာ အဆင်သင့်ပေးထားတဲ့ ရေဗူးကို ဖွင့်သောက်မိတယ်။ ရေငတ်ရတာလဲ အကြောင်းရှိတာကိုး။ ဘေးနားက ခင်သန်းနု အသေးစားကလုပ်နေတာလေ။ ကျနော် ရေသောက်ပြီး ပြန်ချတော့ သူမကလဲ ရေဗူးကို လှမ်းယူတာ တွေ့တယ်။ ဘာလဲဟ။ ငါလုပ်သလို လိုက်လုပ်နေတာလား။ ကျနော်လဲ သူကမှ ဘဝင်ဆိုတော့ ကိုယ်ကလဲ ဘဝင်ပဲပေါ့ ဆိုပြီး ဂရုစိုက်မနေပဲ လေးဖြူကိုသာ ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

“ဒီမှာ …“

လှမ်းခေါ်သံကြားမှ ကျနော် လှည့်ကြည့်မိတယ်။ ရေပုလင်းကို ကျနော့်ဘက် ထိုးပေးထားတာတွေ့ပြီး ..

“ကျွန်တော် ဖွင့်လို့ မရလို့ .. ပုလင်းအဖုံးက လည်လည်ထွက်နေတယ် …ခင်ဗျား ဖွင့်ပေးပါလား ..“

ကျနော်လဲ ဘာမှ မပြောပဲ ပုလင်းကို သူမလက်နဲ့ မထိအောင် လှမ်းယူလိုက်ပြီး ကောက်လှည့်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်။ သူမပြောသလို ပုလင်းအဖုံးက လည်လည်ထွက်နေလို့ လက်နဲ့ တော်တော်ထိန်းပြီး ဖွင့်ယူလိုက်ရတယ်။ ရတော့မှ ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ခင်သန်းနုက အခုမှ ..

“ကျေးဇူး ..“ လို့ ပြောပြီး သူ့ချောင်ဘက် ပြန်ကပ်သွားတယ်။ ကျနော်လဲ ဘာမှ ပြောမနေတော့ပါဘူး။ လေးဖြူကို ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ပုလင်းဖုံးဖွင့်ပေးတာလောက်နဲ့တော့ မိတ်ဆွေ မဖြစ်လောက်ပါဘူး။ တခြားဟာ ဖွင့်ပေးရရင်တော့ တမျိုးပေါ့ .. အဟီး။

ခနခန မှောက်တယ်ဆိုတဲ့ ရန်ကုန် မန္တလေး အမြန်လမ်းမှာ ရွှေမန္တလာကားကြီးဟာ ငြိမ့်ငြောင်းစွာ ခရီးဆက်နေတယ်။ အချိန်တစ်နာရီလောက် ကျော်လာပြီမို့ လူတွေလဲ လေးဖြူကို သိပ်အာရုံမစိုက်နိုင်တော့ဘူး။ အပြင်ဘက်ငေးဖို့ကလဲ ဘယ်ကြည့်ကြည့် လယ်ကွင်းတွေပဲဆိုတော့ သိပ်ပြီး မထူးခြားတော့ဘူး။ ငိုက်တဲ့လူက စငိုက်လာပြီ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကားစပယ်ယာက လေဖြူကို ထုတ်ပြီး နောက်ထပ် အခွေတစ်ခွေကို ထည့်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ .. ဘာများလဲဆိုပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ဗမာကားတစ်ကား ဖြစ်နေတယ်။ ရုပ်ရှင်ကားကို ပြောတာပါ။ သဇင် အပိုင်း ၁ ၂ ၃ တွေ မဟုတ်ပါဘူး။

ဇာတ်လမ်းစပြီး ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာရင်ပဲ ပြနေတဲ့ ဗမာကားရဲ့ အဆင့်အတန်းကို ကျနော် သိသွားတယ်။ အင်း။ တိုးတက်တဲ့ အထဲမှာ တို့ ဗမာကားတွေ မပါသေးရှာဘူးပဲ။ တခါလာလဲ မဲပြာပုဆိုး မဲပြာထမိန် ဖြစ်နေတယ်။ မင်းသမီး ကြည့်ရအောင်လဲ အေးမြတ်သူက ဘေးနားက ခင်သန်းနုလောက်တောင် ဒီဇိုင်းက မမိုက်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဒီထဲမှာ ရှိတဲ့ မန်ဘာတွေထဲမှာ အေးမြတ်သူတော့ မပါဘူး ထင်ပါရဲ့။ ခွိ။ ပါခဲ့ရင်လဲ ဆောရီးပါနော်။ ကျနော်က လောလောဆယ် ခင်သန်းနုလေးကို ပိုစိတ်ဝင်စားနေလို့ပါ။

အဲဒါနဲ့ ကျနော် အိတ်ထဲထည့်ထားတဲ့ အိုင်ဖုန်းကို ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ညာဘက်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်ထားတဲ့ နားကျပ်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ကိုယ်ကို နဲနဲစောင်းလိုက်ရတာမို့ ခင်သန်းနုလေးနဲ့ နဲနဲပိုနီးသွားတယ်။ ကားထဲမှာ ဖြန်းထားတဲ့ ရေမွှေးနဲ့နဲ့ မတူတဲ့ သင်းပျံ့တဲ့ ရနံ့တစ်ခုကိုရတယ်။ သေချာ လေ့လာခွဲခြမ်းချင်ပေမယ့် တမျိုးထင်သွားမှာ စိုးလို့ နားကျပ်ရတာနဲ့ ကိုယ်ကို ပြန်မတ်လိုက်တယ်။ အိုင်ဖုန်းမှာ တပ်လိုက်ပြီး ယူကျူက ဒေါင်းထားတဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်တွေကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ကျနော် မျက်စိပင့်အကြည့်မှာ ခင်သန်းနုလေးက ကျနော်လုပ်နေတာကို ငေးနေတယ်။ သူ့စိတ်ထဲ ကျနော်က အချဉ်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိသွားတယ်ထင်ပါတယ်။ ကောင်မလေးရယ် … မင်းက အခုမှ သိတာလား။ တကယ်ဆို ကိုယ်လဲ ဝင်ဦးလောက် မဖြောင့်တာတောင် ပြနေတဲ့ ဇာတ်ကားထဲက မင်းသားလုပ်တဲ့ ငကြောင်ထက်တော့ သာပါသေးတယ်ကွယ် .. အ ဟင်း .. အ ဟင်း …

“အဲဒါ … One Direction အဖွဲ့လား …“

ကျနော်က One Thing ဆိုတဲ့ သီချင်းကို ဖွင့်လိုက်တော့ နားထဲ မေးသံခပ်သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရတယ်။ ဘယ်ဘက်က နားကျပ်ကို ဖြုတ်ပြီး ခင်သန်းနုဘက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ မျက်လုံးတွေက အရင်လို မဟုတ်ပဲ ဖော်ရွေတဲ့ အနက်တွေ ဆောင်နေတယ်။ ကျနော်လဲ ချိုချိုသာသာပဲ ပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ်။ ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့သူပေမယ့် လေးစားရမယ် မဟုတ်လား။ မင်္ဂလာတရားတော်နဲ့ အညီပေါ့လေ။

“ဟုတ်တယ် .. ဒါ နာမည်ကြီး သီချင်းလေ .. One Thing လေ .. ကြိုက်လို့လား …“
“ဟုတ် .. ကျွန်တော် ကြိုက်တယ် … ခင်ဗျား …အဲဒီ အမ်တီဗီ ဘယ်က ရတာလဲ …“
“ယူကျုက ဒေါင်းထားတာလေ .. အကို့မှာ နောက်တစ်ပုဒ်ရှိသေးတယ် … What makes you beautiful ဆိုတာလေ ..“
“အယ် .. တကယ် … ကျွန်တော် အရမ်းကြိုက်တယ် …“

ခင်သန်းနု မျက်နှာလေးက ဝင်းခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ပျော်သွားတယ် ထင်ရတယ်။ အဲဒီလိုလုပ်ပါဟ။ မင်း အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ မျက်နှာကြီး တင်းထားတာ မကောင်းပါဘူး ကလေးရယ် …။

“ဟို .. ဟိုလေ .. အဲဒီ သီချင်းနှစ်ပုဒ် ကျွန်တော့်ပေးပါလား ..“
“ဟေ .. မင်းကို ပေးရမယ် …“
“ဟိုလေဗျာ … အဲဒီမှာ blue tooth ရှိတယ်မှတ်လား .. အဲဒါနဲ့ ပို့လို့ရတယ်လေ … “

အဲဒီတော့မှ ကျနော် သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဉာဏ်ကြီးရှင်မလေးပဲ။ ပုံစံကသာ အဖွားကြီး ပုံစံ ဖမ်းထားပေမယ့် ခေတ်တော့ လိုက်မီသားပဲလို့။ အိုကေလို့ ပြောပြီး ကျနော် ဆက်တင်ထဲက အပြာကောင်ရဲ့သွားကို လိုက်ရှာလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူမက လက်ကိုင်စလင်းဘတ်အိတ်ထဲကနေ သူမဖုန်းကို ထုတ်တယ်။ အလဲ့။ သူကလဲ မခေဘူး Samsung နဲ့ပဲ။ အင်း။ သူက ဆန်ဆောင်း ကိုယ်က အိုင်ဖုန်းဆိုတော့ မူပိုင်ခွင့်အတွက်တော့ မဖိုက်ရလောက်ဘူး ထင်တာပဲ။ ကောင်မလေးရယ် .. တကယ်တော့ ကိုယ်က မင်းနဲ့ဖိုက်ချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဟင် … ကျနော့် အတွေးကြီးက တမျိုးကြီး ဖြစ်သွားလို့ ဆက်မတွေးတော့ပဲ သူမရဲ့ ဖုန်းကိုသာ ရှာနေလိုက်တယ်။

ဟော .. ရပြီ။ ဘေးချင်းထိုင်နေတာမို့ အဆင်ပြေပြေပဲ တွေ့လိုက်တယ်။ သီချင်းနှစ်ပုဒ် စလုံးကို ရွေးပြီး ရှယ်ပေးလိုက်တယ်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ သူမက “ရပြီ“ ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ပြီးတော့ “ကျေးဇူးပဲ“ ဆိုပြီး ထပ်ပြောတယ်။ ဒီတစ်ခါ ကျေးဇူးပြောတာကတော့ ပထမတစ်ခါထက် ပိုပြီး အသက်ဝင်နေတယ်လို့ ပြောရမယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်တို့ ှနှစ်ယောက် ဘာရယ် ညာရယ် မဟုတ်ပဲ One Direction အဖွဲ့ ကောင်းမှုနဲ့ နဲနဲ စကားပြောမိသွားကြတယ်။ နဲနဲလဲ ခင်သွားတယ်လို့ ပြောရမယ်။ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ ကျနော်က သိပ်ပြီး လိုက်ရောတယ် ထင်မှာစိုးလို့ သူမနောက်ကြောင်းကိုတော့ မမေးဘူး။ နာမည်ကိုလဲ သူမပြောမှပဲ ဆိုပြီး မေးမနေဘူး။ သူမစိတ်ဝင်စားတဲ့ သီချင်းအကြောင်း band တွေ အကြောင်းကိုသာ လိုက်ပြောနေလိုက်တယ်။ ခင်သန်းနုက မခေဘူးဗျ။ အင်္ဂလိပ်သီချင်း တော်တော်များများကို သိတယ်။ တချို့ သူမပြောတဲ့ သီချင်းတွေဆို ကျနော် ကြားပဲ ကြားဖူးတယ်။ နားမထောင်ဘူးဖူး။ ကျနော်လဲ ဘယ်ရမလဲ။ ကျနော့် ယူကျုက ဒေါင်းထားတဲ့ သီချင်းလေးတွေကို ထုတ်ပြမိတယ်။ ဟဲ ဟဲ။ သူများ အားကျအောင် ပြောရရင်တော့ ယုံမလား မသိဘူး။ ဗမာကား တစ်ဝက်ကျိုးတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော်တို့ နားကျပ်နှစ်ခုကို တစ်ယောက်တစ်ခုစီနဲ့တောင် နားထောင် ဖြစ်သွားတယ်။ နဲနဲလဲ ကိုယ်ချင်းကပ်သွားတယ်ပေါ့။ မဆိုးပါဘူး။ ဒီအတိုင်းသာဆို ညလုံးပေါက် အိပ်ရေးပျက်လဲ နစ်နာစရာမှ မရှိတာ .. အဟီး ။

ကားရှေ့ခန်းမှာတော့ ဗမာကားက ချစ်ကွဲညား ထုံးစံအတိုင်း ကွဲပြီးတော့ ညားဖို့ ပြန်တာဆူနေပြီ။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ဘာရယ်မဟုတ်ပဲနဲ့ ၉ နာရီတောင် ကျော်သွားပြီ။ ကျနော်နဲ့ ခင်သန်းနုလဲ ပြောစရာ စကားမရှိ။ နားထောင်စရာ သီချင်းမရှိတော့လို့ ဒီအတိုင်းပဲ ငြိမ်နေရပြီ။ ခင်သန်းနုက အခုအချိန်မှတော့ နံရံဘက်ကပ် မထိုင်တော့ပါဘူး။ တည့်တည့်လေးပဲ ကူရှင်နောက်မှီကို ကျကျနန မှီပြီး ထိုင်နေတယ်။ ခရီးက နဲနဲ ကြာလာလို့ထင်တယ်။ ကိုယ်ကလေးက မတ်မတ် မဟုတ်တော့ပဲ ခပ်လျော့လျော့ ဖြစ်နေတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက်လဲ လက်ကလေးပိတ်ပြီး သန်းနေတာ တွေ့တယ်။ အိပ်များ အိပ်ချင်နေတာလား။ ထိုင်နေတာကိုက ခြေထောက်တွေခပ်စင်းစင်းလေး ကျနော့်ဘက် နဲနဲစောင်းပြီး ချထားတယ်။ မျက်နှာလှလှလေးကတော့ ပြနေတဲ့ကားကို ကြည့်တယ်လဲ မဟုတ် မကြည့်ဘူးလဲ မဟုတ်တဲ့ ပုံစံနဲ့ ငေးနေတယ်။ ကျနော့်ဘက်ကို သူမမျက်နှာရောက်နေတာမဟုတ်လို့ ကျနော် သူမကို သေချာကြည့်ပစ်လိုက်တယ်။

လှတာတော့ တော်တော်လှတဲ့ ကောင်မလေးပဲ။ မန္တလေးသူ အမိုက်စားလေးပဲ။ သူမ ဝင်ထိုင်တုန်းက မတ်တပ်ရပ်ပြီး နေရာဖယ်ပေးလိုက်ရတာမို့ သူမ အရပ်အမောင်းကို သတိထားမိတယ်။ ငါးပေရှစ် မြင့်တဲ့ ကျနော့်ထက် ခေါင်းတစ်လုံးသာသာလောက်ပဲ နိမ့်တယ်ဆိုတော့ ငါးပေလေးလောက်ရှိမယ် ထင်တယ်။ မြန်မာ အမျိုးသမီးတွေထဲမှာ ငါးပေကျော်ရင်ပဲ ဟုတ်လှပြီလို့ ပြောရမယ့် အချိန်ဖြစ်လို့ သူမက အရပ်မြင့်တဲ့အထဲမှာ ပါပါတယ်။ သို့ပေမယ့် ကိုယ်လုံးက ပြည့်ပြည့်လေးမို့ ပိန်တယ်လို့ မထင်ရဘူး။ အထူးသဖြင့် နောက်ကိုမှီထားလို့ မောက်မောက်မို့မို့ဖြစ်နေတဲ့ ရင်နှစ်မွှာက ထွးတယ်လို့ ဆိုရမယ်။ ထမိန်စကတ်ဝတ်ထားပေမယ့် ဆီးခုံနေရာလေးက မို့မို့လေး ဖြစ်မနေဘူး။ ဝမ်းဗိုက်သား အဆီမထွက်ဘူးဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ ကြည့်နေရင်း ကြည့်နေရင်းနဲ့ ကိလေသာက အလိပ်လိုက် တက်လာတယ် … ဟူး …

“အယ် “
“ဆောရီး …“
“ရပါတယ် အကို …“

ကျနော် အညောင်းဆန့်ပြီး ခြေထောက်ကို ဆန့်လိုက်တော့ ကျနော့်ဘက်ရောက်နေတဲ့ ပေါင်တံတစ်ဖက်ကို သွားပွတ်မိတယ်။ ကိုယ့်အထင်သေးသွားမှာစိုးလို့ ကျနော်ပဲ အရင်ဦးအောင် တောင်းပန်လိုက်ပါတယ်။ ကားမထွက်ခင်ကဆိုရင်တော့ တမျိုးဖြစ်နိုင်ပေမယ့် အခုတော့ ကောင်မလေးက သာသာလေး ပြုံးပြီး ရပါတယ်လို့ ပြောတယ်။ ထူးခြားတာက ခင်ဗျားဆိုတာကြီး ပျောက်သွားပြီး ကျနော်ပြောတဲ့ အတိုင်း အကိုဆိုတာ ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော် ပြောပါတယ် ဘယ်ကောင်မလေးမှ ကျနော့်ကို ခင်ဗျားလို့ မပြောပါဘူးလို့ ..။

အဲဒီနောက်တော့ သူမက ပုံစံမပျက် ခပ်စောင်းစောင်းလေးနဲ့ မျက်စိမှိတ်သွားတယ်။ ပြနေတဲ့ ဗမာကားကလဲ ညားဆိုတဲ့ အပိုင်းရောက်ပြီး ခနကြာတော့ ပြီးသွားတယ်။ စပယ်ယာလုပ်သူက ခွေကို ပြန်ထုတ်ပြီး နောက်တစ်ခွေထည့်လိုက်တော့ အော်ဒီယို ဖြစ်သွားပြီ။ သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ ဟိုက်ဝေးကားသမားတွေ အကြိုက် စိုင်းထီဆိုင်ပေါ့။ ဟို သံယောဇဉ်ခိုင်မာထဲက သီချင်းကစလာတယ်။ တကယ်ပဲမေရယ် ကိုယ်ကတော့ ချစ်တာ တစ်ခုပဲသိတယ်ဆိုတာလေ။ အင်း … ခက်တော့ခက်နေပါပြီ။ ငါ့ဘေးနားမှာလဲ ချစ်စရာ ကောင်မလေးက အိပ်ပျော်နေပြီ ထင်တယ်။ ကားကြီးတစ်ကားလုံးလဲ တိတ်ဆိတ်လို့။ ကားထဲမှာ ထွန်းထားတဲ့ မီးရောင်ကလဲ ခပ်မှိန်မှိန်ရယ်။ မကောင်းမှုတို့သည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ရာတွင် အရင်းခံသည်ဆိုတော့ …. အင်း …

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ရော် .. ခက်တော့ ခက်နေပါပြီ။ ကြိုက်မရှက် ငိုက်မရှက်ဆိုတဲ့ စကားမှာ ဘေးနားက မန္တလေးသူက ငိုက်မရှက်ဆိုတာကို အကောင်အထည်ဖော်နေပြီ။ ခပ်စောင်းစောင်းလေး ဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်ကလေးက တဖြေးဖြေးယိုင်လာပြီး သူမမျက်နှာလေးက ဘေးကို စောင်းလာတယ်။ ကျနော်ကလဲ ခင်သန်းနုလေးနဲ့ အဆင်ပြေပြီးကတည်းက ကိုယ်က သူမဘက် ခပ်ယို့ယို့ဆိုတော့ သူမ ဆတ်ခနဲ အငိုက်မှာ ခေါင်းက ကျနော့်ပုခုံးပေါ် ရောက်လာတယ်။ တမင်တကာလုပ်တာလားလို့ သူမဘက် အသာစောင်းကြည့်တော့ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေတာ တွေ့တယ်။ လက်ကလေး နှစ်ဘက်ကတော့ စလင်းဘတ်အိတ်ကလေးကို ပိုက်ထားလျက်သားလေး။

ဒီအရွယ်ဆိုတာ သွေးသားကောင်းသူမို့ သူမလိုမျိုး ကျန်းမာသန်စွမ်းသူအတွက် ခရီးသွားရင်း အိပ်ပျော်တယ်ဆိုတာ အဆန်းမဟုတ်ပါဘူး။ ဆန်းနေတာက ကျနော် ဖြစ်နေတယ်။ ရင်ထဲမှာ ကောင်းစိတ်နဲ့ မကောင်းစိတ်က လွန်ဆွဲနေတယ်။ တကယ်ပါဗျာ။ ကျနော် အခွင့်ကောင်းယူတတ်တဲ့ ယောကျ်ားမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ လူကြပ်ကြပ် ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ မိန်းမပျိုလေးတွေနဲ့ တိုးစီးခဲ့ရတာတောင် ဘာမှ ထွေလီကမာ မလုပ်ခဲ့ပါဘူး။ တခါတလေများဆိုရင် ကျနော့်ဖာသာကျနော် ရှောင် အတင်းပြန်တိုးထွက်ပြီး နောက်အပေါက်ကနေ တွယ်စီးခဲ့သူပါ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ နှာဝကို ကျီစယ်သလို ဖြစ်နေတဲ့ ခင်သန်းနုလေးရဲ့ရနံ့က ကျနော့်စိတ်ကို ကယောက်ကယက် ဖြစ်လာစေတယ်။ ပိုဆိုးတာက ရွှေမန္တလာ တစ်စီးလုံးကလဲ အိပ်မောကြနေတဲ့အလား တိတ်ဆိတ်နေတယ်လေ …။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူမကိုယ်ကလေးက တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သူမများ နိုးတာလားလို့ ကျနော်က ကြည့်လိုက်တော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ မယ်မင်းကြီးမက ကိုယ်ကိုရွှေ့ပြီး မှီလျက်ဆက်အိပ်နေတာ။ အဲ .. ခက်တာက ဒီတစ်ခါ သူမက ခြေထောက်ကို ခပ်ကျဲကျဲထားလိုက်လို့ ခွဲထားတဲ့ ထမိန်စကတ်နေရာလေးက နဲနဲလေး ဟသွားတယ်။ တခြားသူတွေ မမြင်နိုင်ပေမယ့် ဘေးက ထိုင်နေတဲ့ ကျနော်ကတော့ မြင်တာပေါ့။ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေက ဒူးခေါင်းနားထိပေါ်နေတာကို။

ကျနော် တံတွေးကို မြိုချမိတယ်။ ဘယ်ဘက်ပုခုံးကို မှီထားတဲ့ သူမကို ကြည့်တော့ မျက်နှာဖူးဖူးလေးက အိပ်မောကျနေတုန်းပဲ။ မျက်နှာလှလှလေးကို တစိုက်မတ်မတ်ကြည့်မိလို့ ကျနော် ရင်ခုန်နှုန်းက အရင်ကထက် ပိုမြန်လာတယ်။ အသိစိတ်ကို ထိန်းပြီး အကြည့်ကိုလွှဲကာ ဘေးဘီကို ကြည့်မိတော့ ဘေးနားက အဒေါ်ကြီးက ကျနော့်ဘက် ဖင်ပေးပြီး အိပ်နေတာ တွေ့တယ်။ ရာဝင်အိုးလောက် ရှိမယ့် တင်ပါးကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး နဲနဲတော့ ဖီးလ်လာနေတာ လျော့သွားတယ်။ ကိုယ့်အခြေအနေကို ထိန်းတဲ့အနေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပဲ ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဘေးနားကလူတွေက အိပ်ပျော်နေတယ်ဆိုတာ တွေ့တယ်။ ဘယ်လိုလဲဟ။ ကာလနဂါးအုပ်စုထဲများ ငါလာကျနေတာလား။

စိတ်ကိုထိန်းပြီး သူမဘက် ပြန်မလှည့်မိအောင် နေပေမယ့် ပါးချင်းထိမလိုတောင် ဖြစ်နေတဲ့ ခင်သန်းနုလေးရဲ့ ဆွဲဆောင်အားကို ကျနော် တာရှည် မခံနိုင်ပါဘူး။ သိပ်မကြာခင်ပဲ သူမဘက်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်မိတယ်။ လှပနုနယ်တဲ့ မျက်နှာလေးက ကျနော့်ကို စောင့်နေတယ်။ ဝင်းဝင်းလေး ပေါ်နေတဲ့ သလုံးသားလေးတွေ … အသက်ရှူလိုက်တိုင်း မသိမသာလေး မို့သွားတဲ့ ရင်နှစ်မွှာ .. ဒါတွေကို ကသိုဏ်းရှူနေမိတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဦးပုညပြဇာတ်ထဲက ရေသည်ယောကျ်ား ပြည့်ရှင်မင်းကို သတ်ဖို့ကြံသလို ချီတုံချီချ ဖြစ်နေတယ်။ လက်ထဲကိုင်ထားစရာ သန်လျက်မရှိပေမယ့် ကျနော့်ရဲ့ လက်တွေက လေးလေးပင်ပင်အရာတစ်ခုကို ကိုင်ထားသလို စီးစီးပိုးပိုး ဖြစ်နေတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ ကျနော် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို အတင်းမဲတင်းပြီး ချလိုက်တယ်။ ကြောက်ရင်လွဲ ရဲရင်မင်းဖြစ်ဆိုတဲ့ စကားလက်ကိုင်ထားပြီး မျက်ကန်း စိတ်ဓါတ်မွေးလိုက်တယ်။ ဆုံးဖြတ်ချက် ချပြီးပြီးချင်းပဲ ခင်သန်းနုလေးဘက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။ ကိုယ်ကို မသိမသာလေးလုပ်ပြီး စောင်းလိုက်တယ်။ သူမ တကယ်အိပ်မောကျနေတာကိုး။ အမှီမပျက်ပဲ ကျနော့်ဘက် ပါလာတယ်။ သေချာကြည့်မယ်ဆို သူမနဲ့ ကျနော်က သမီးရည်းစားတွေ ပွေ့ပိုက်ထားသလိုတောင် ဖြစ်နေပြီ။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ သူမရောက်နေပြီလေ။

ကျနော် နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ညာဘက်ခေါင်းစောင်းပြီး ဘေးဘီကို ကြည့်တော့ အရာရာက အနေအထားမပျက်ပဲ။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို စိတ်ချရပြီဆိုတာနဲ့ ကျနော် ညာလက်ကို အသာလေး မသိမသာ ရွှေ့လိုက်တယ်။ ကျနော့် ဘယ်လက်ကိုတော့ ဒီအတိုင်းပဲ သူမတင်ပါးအိအိလေးနဲ့ ထိမြဲအတိုင်း ထိထားတယ်။ သူမကတော့ ဘယ်လိုနေလဲ မသိဘူး။ ကျနော့် ရင်ထဲမှာတော့ တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ကို ခုန်နေတာပဲ။ ငါ လုပ်တာ မဟုတ်သေးဘူးဆိုတာ အကြိမ်တစ်ရာမက ပြောမိနေပေမယ့် သူမရဲ့ ပေါင်တံတစ်ဖက်ဆီ တိုးကပ်သွားတဲ့ လက်ကိုတော့ နောက်မဆုတ်မိဘူး။

ဘုရားရေ .. ကျနော့်ဘဝမှာ ရင်အခုန်ဆုံးအချိန်ဟာ ဒီအချိန်များလား။ ကျနော့် ဘယ်လက်က သူမတင်ပါးတစ်ခြမ်းနဲ့ ထိကပ်နေတာကို ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့် ညလက်က သူမရဲ့ ပေါင်တံလေးအား ထိသွားတဲ့ အချိန်မှာ ကိုယ့်ရင်ခုန်သံကိုတောင် ကိုယ်ပြန်ကြားနေရတယ်။ ဒီအချိန်များ နှလုံးခုန်နှုန်းကို တိုင်းရင် ဖော်ပြချက်က ဘယ်လောက်တောင်များ ရှိနေမလား မသိဘူး။ သင်္ကြန်တွင်းမှာ အိတ်ဇော်ဖြုတ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်တောင် ကျနော့် ရင်ခုန်သံလောက် ကျယ်မယ်မထင်တော့ဘူး။

အစပထမတော့ ကျနော် ဘာမှ မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး။ ပေါင်တံလေးပေါ် ရောက်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ကို ဒီအတိုင်းပဲထားတယ်။ ဒါပေမယ့် သေချာကြည့်မယ်ဆိုရင် အဲဒီငြိမ်နေတဲ့လက်ဟာ မသိမသာလေး တုန်နေတာ ဆိုတာ တွေ့လိမ့်မယ်။ သေချာတာက ဒါဟာ ရန်ကုန် မန္တလေး အမြန်လမ်းကြောင့် မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပဲ။ နှစ်မိနစ်လောက် ကြာတော့ ကျနော် ခင်သန်းနု မျက်နှာလေးကို အကဲခတ်ကြည့်မိတယ်။ ကလေးငယ်တစ်ယောက် အိပ်မောကျနေသလို ပကတိ အိပ်ပျော်နေတယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပေါ့ ။ ကျနော် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူသွင်းပြီး လက်ကိုသာသာလေး ထိပွတ်လိုက်တယ်။ ပျော့ပျောင်းတဲ့ အဝတ်မို့ သူမပေါင်တံကို ပွတ်မိတာနဲ့ မခြားပါဘူး။ လက်ထဲမှာ ဖိန်းဖိန်းရှိန်းရှိန်း ဖြစ်လာရောဗျာ …။

မိနစ်ပိုင်းလောက်အတွင်းမှာ ကျနော် သူမပေါင်လေးကို အထက်အောက် ရွရွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ခင်သန်းနုလေးဆီကတော့ ဘာအရိပ်အယောင်မှ ပြတာ မတွေ့ဘူး။ ကိုယ်ကိုလဲ ရွှေ့တာမတွေ့သလို တခြား မျက်နှာအမူအယာ ပြောင်းလဲတာလဲ မတွေ့ဘူး။ ဒီအတိုင်းပဲ ကျနော့်ပုခုံးကို မှီလျက် ဆက်အိပ်ပျော်နေတယ်။ ကျနော်လဲ တဖြေးဖြေးလက်ရဲလာတာနဲ့ စိတ်ကိုတင်းပြီး လက်ကို ပွတ်ပေးနေတဲ့ ပေါင်ပေါ်ကနေ နဲနဲ အတွင်းဘက်ကျကျကို ရွှေ့လိုက်တယ်။ သူမ စကတ်ထမိန်က ဘယ်ဖုံးဆိုတော့ အံကိုက်ဖြစ်သွားတယ်။

အထဲကို ရွှေ့လိုက်တဲ့လက်ဟာ ထမိန်သားကို မစမ်းမိတော့ပဲ နူးညံ့တဲ့ အသားကို ထိမိသွားတယ်။ တင်းတင်းပြည့်ပြည့် ဖြစ်နေသလို အိအိဖြိုးဖြိုးလဲ ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ခင်သန်းနုလေးက နဲနဲတွန့်သွားတာ သတိပြုမိတယ်။

“ဟင်း .. ဟင်း …“

ကျနော် တကိုယ်လုံးမှာ ရှိသမျှ အမွေးတွေ အကုန်ထောင်တက်သွားတယ်။ ခေါင်းနပန်းကြီးတယ်ဆိုတာ ဒါပဲလားမသိဘူး။ စိတ်ထဲ ဘုရားစာ ရွတ်မိမလို ဖြစ်ပြီးမှ မဟုတ်သေးပါဘူးဆိုပြီး ပြန်ရပ်လိုက်ရတယ်။ ညာဘက်ပေါင်တွင်းကို ထိမိလိုက်တဲ့ လက်ကို ကော်နဲ့ကပ်ထားတဲ့အလား ငြိမ်နေအောင် ထားရင်း သူမကို စောင်းကြည့်မိတယ်။ နိုးများနိုးသွားတာလားလို့။ ခင်သန်းနုလေးက မနိုးပါဘူး။ ပြန် အိပ်ပျော်နေတာ တွေ့တယ်။

ကျနော် သက်ပြင်းမောတစ်ခုကို ခိုးချပြီး ဘာဆက်လုပ်ရင်ကောင်းမလဲ ဆိုတာ စဉ်းစားမိတယ်။ သူမပေါင်ကို ထိထားတဲ့ လက်ကို ရုပ်လိုက်ရင် ကောင်းမလား .. အင်း.. ခက်တော့တာပဲ။ ခုနက ဒါမျိုး ပွတ်ပေးခွင့်မရခင်ကတောင် စိတ်ကနောက်ဆုတ်ဖို့ မရှိတာ။ အခုလိုမျိုး ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကိုင်နေရမှတော့ ဘယ်လွှတ်ချင်ပါတော့မလဲ။ အခွင့်အရေးယူတာ မဟုတ်ပေမယ့် ရတဲ့ အခွင့်အရေးကိုတော့ လက်မလွှတ်ချင်ဘူး။ မလွှတ်ချင်လို့ပဲ ကိုင်မိတာ မဟုတ်လား။ တိတ်ဆိတ်အိပ်မောကျနေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလဲ ကျနော့်မကောင်းစိတ်ကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းကနေ အားပေးအားမြှောက်ပြုနေရှာတယ်။

အဲဒါနဲ့ ကျနော် အသာလေး ပြန်ပြီး လက်ကို လှုပ်ရှားမိတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အဝတ်ပေါ်က မဟုတ်တော့ပဲ ပကတိအသားကို ကိုင်ရတာမို့ ပိုပြီးတော့ ရင်ခုန်စရာ ကောင်းနေတယ်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ဖီလင်တက်လာပြီး ကျနော့်ဘောင်းဘီခွကြားထဲက အကောင်က မာတက်လာတယ်။ တော်သေးတယ်။ ကျနော်က ကားပေါ်မတက်ခင်ကတည်းက အတွင်းခံထဲမှာ သကောင့်သားကို အလျားလိုက်လေး ထောင်ပြီးထားခဲ့တော့ အခုလို မာတက်လာချိန်မှာ ဂျင်းဘောင်းဘီသားကို သွားထောက်မနေဘူး။ နေရထိုင်ရ မခက်ဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်ယောက် ကြည့်လိုက်တာနဲ့တင် သိသာပါတယ်။ ဘောင်းဘီခွအပေါ်ဘက်မှာ ဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်နေတာကို …။

ကျနော့် လက်ဟာ တဖြေးဖြေး ပွတ်ရင်းပွတ်ရင်းနဲ့ အထက်ဘက်ကို တက်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်လိုချင်သလောက် သွားလို့မရဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ကောင်မလေးက စလင်းဘက်အိတ်လေးကို ပိုက်ထားတာက တစ်ကြောင်း၊ သူမစကတ်ထမိန်က အပေါ်မှာ ပြန်သီထားတာက တစ်ကြောင်း ကျနော့်လက်ကို တားထားသလို ဖြစ်နေတယ်။ တကယ့်နေရာလေးကို မရောက်နိုင်ဘူး။ စိတ်ထဲမှာတော့ ကသိကအောင့် ဖြစ်နေသလို၊ တံတွေးလဲ ခနခန မြိုချနေရတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရင် ရမလဲဆိုတာကို ထပ်ပြီးတော့ ကြံဆနေမိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ …

“ခင်ဗျား … ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ …“

ကျနော့်လက်ကို ဖြတ်ခနဲ လာကိုင်တာနဲ့အတူ ခင်သန်းနု ကျနော့်ပုခုံးပေါ်ကနေ ရုတ်တရက် ခွာသွားတယ်။ ကျနော်ဘာမှ ပြင်ဆင်ချိန် မရလိုက်ဘူး။ ကျနော့်ဘက်ကို လှည့်ပြီး သူမက စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေတယ်။

“ဟို .. ဟို .. ဟိုလေ …“

ကျနော့်မှာ လည်ချောင်းတွေကပ်ပြီး နေမကောင်းခါစ လူမမာလို ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး။ စိတ်ထဲမှာတော့ ငါတော့ သွားပြီဆိုတာ သိနေတယ်။ ပြသနာပဲ။ ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းတော့ ဖြစ်ပြီ။ ဘယ်လိုရှင်းရပါ့မလဲ။ အဖေ အမေသာ သိရင် ဒုက္ခပဲ။ အိမ်ပေါ်က မဟုတ်ပေမယ့် ကားပေါ်က ခေါင်းနဲ့ဆင်းရမယ် ထင်တယ်။ ခင်သန်းနုလေးကို ဘာပြောရမှန်း မသိပဲ ထိတ်လန့်တကြီး စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။

“ဘာမှ ဟိုဟို ဒီဒီတွေ လုပ်မနေနဲ့ … တကယ်တဲ … လုပ်မယ်ဆိုလဲ သေချာလုပ် .. ယားကျိယားကျိနဲ့ ရွရွလေး လုပ်မနေဲ့ … ကျွန်တော် မကြိုက်ဘူး…“
“အမ် ..“

ကျနော့် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားတယ်။ မန္တလေးသူကို မယုံနိုင်အောင် ကြည့်နေမိတယ်။ ငါ့များ နားကြားလွဲတာလားလို့။ ဒါမှမဟုတ် သူမကပဲ အိပ်မက်မက်ပြီး ယောင်ပြောနေတာလား။ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနဲ့ ကျနော့်ကို ပြန်ကြည့်နေတဲ့ ခင်သန်းနုလေးကြောင့် ဒါဟာ တကယ်ဆိုတာ ကျနော် နားလည်လိုက်တယ်။ တစ်ခုခုပြောမယ် ပြင်တုန်းရှိသေး။ သူမက ကျနော့်ပုခုံးပေါ်ခေါင်းတင်ပြီး ခုနကအတိုင်း ပြန်မှီလိုက်တယ်။ ကျနော့်လက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ သူမလက်ကိုလဲ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါ့ထက်ပိုတာက သူမရဲ့စလင်းဘတ်အိတ်ကို ပေါင်ပေါ်ကနေ ယူပြီး မှန်ပြတင်းဘောင်ဘက်ကို ချလိုက်တာပဲ။ ပြီးတာနဲ့ မျက်စိလေးနှစ်လုံးက မှိတ်သွားတယ်။

“ဟူ ရေး ….“

စိတ်ထဲမှတော့ ပတ္တမြားငမောက်ကို လမ်းလျှောက်ရင်း ခလုတ်တိုက်မိတဲ့သူလောက် နီးနီး ပျော်သွားတယ်။ ကံကိုယုံပြီး ဆူးပုံနင်းလိုက်တော့ ဘယ်ဘဝက အကျိုးပေးကောင်းခဲ့လို့လားတော့ မသိဘူး။ ဆူးပုံက ဆူးစရာ ဆူးမရှိတော့ပဲ ပန်းမွေ့ယာ ဖြစ်သွားပြီ။ ပျော်လိုက်တာ။ ရင်တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လျက်ပဲ ကျနော် လက်ကို သူမပေါင်ပေါ် ပြန်တင်လိုက်ပါတယ်။

“အီ ..“

ဒီတစ်ခါတော့ ခင်သန်းနုလေး ကိုယ်က တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အရမ်းအသိသာကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့ကိုယ့်တစ်ခြမ်းက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သလိုဖြစ်နေလို့သာ ကျနော်က သတိပြုမိတာပါ။ ပါးစပ်ဖျားက ကြောင်ပေါက်ကလေး ညည်းသလို အဲဒီ အီဆိုတဲ့ အသံကိုလဲ သဲ့သဲ့လေးသာ ကြားရတာလေ။ အကျယ်ကြီး မဟုတ်ဘူး။ တိုးတိုးမှ တကယ့်တိုးတိုးလေး။ ကျနော် အသာစောင်းငဲ့ကြည့်တော့ မျက်တောင်လေးတွေ နဲနဲ လှုပ်နေတာတွေ့တယ်။ သဘောကတော့ အိပ်နေတာ မဟုတ်ပဲ မျက်စိမှိတ်ပြီးမှေးနေတာပေါ့။ ကျနော်လဲ သိပ်အညံ့စား မဟုတ်လို့ ခင်သန်းနုလေး ဘယ်လိုသဘောထားတယ်ဆိုတာကို ချက်ချင်းသိလိုက်ပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ မြန်မာနိုင်ငံကြီး ပွင့်လင်းရဲရင့်တိုးတက်လာတာ နေရာဒေသ မရွေးပါလားဆိုတဲ့အချက်နဲ့ ဘန်းကျော်ကို အကောင်းမြင်တတ်သွားတယ်။ အော် .. ဒီမိုကရေစီတောင် ရနေပြီ မဟုတ်လား။

နူးညံ့တဲ့ အသားဆိုင်တွေဟာ ကျနော့်လက်ထဲကို တဖန် ပြန်ရောက်လာတယ်။ terms and condtions တွေမပါတဲ့ ခွင့်ပြုချက်ကို ရရှိထားသူမို့ ကျနော် ဒီတစ်ခါတော့ လက်ကတော်တော်သွက်နေတယ်။ ခနတာ အချိန်အတွင်းမှာတင် နာရီချိန်သီးလွှဲသလို ကျနော်လက်က အပေါ်အောက်ကို ပြေးနေတယ်။ နာရီချိန်သီးနဲ့ မတူပဲ တစ်ခုကွာတာက ကျနော့်လက်က အပေါ်ပိုင်းကို ပိုပိုရောက်လာတဲ့အချက်ပါ။ အသားချင်းတူပေမယ့် ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ အပေါ်ဘက်ရောက်လာလေလေ ပိုကိုင်လို့ ကောင်းလာလေလေလို့ ခံစားနေရတယ်။ ရွှေမန်းသူ ခင်သန်းနုလေးကတော့ ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူး။

တကယ်တော့ ခင်သန်းနုလဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်ဆိုတာ သိသာပါတယ်။ သူမဘက်ကို လှည့်ကာ ခေါင်းစောင်းထားလို့ ကျနော့်ရဲ့လည်ပင်းကို လာထိနေတဲ့ သူမနှာဝက လေနွေးနွေးလေးတွေက သက်သေပြုနေပါတယ်။ ပုံမှန် မဟုတ်ပဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး မှုတ်ထုတ်နေရတယ်ဆိုကတည်းက သူမ စိတ်ပါနေတယ်ဆိုတာ ဗေဒင်မေးစရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ်နဲ့အတိ တိုင်းချုပ်ထားတဲ့ ရင်ပုံးအကျႌအောက်က ရင်နှစ်မွှာကလဲ တုန်ခါနေတယ်လေ။ ရှုပ်ပါတယ် ကွာ။ ဒီအဆင့်ထိ ရောက်မှတော့ နောက်ဆုတ်စရာ အကြောင်းမရှိတော့ဘူး။ အဓိကနေရာကို ရောက်အောင်သွားတော့မယ်။ စိတ်မြန်လက်မြန်ဆိုတာ ကျနော့်အတွက်များ ပြောထားတာလား မသိဘူး။ ပေါင်အတွင်းဘက်ရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ လက်က ချက်ချင်း အထဲကို ထိုးနှိုက်ပြီး ဝင်သွားတယ် …

အဲဒီမှာ …

“အကို … ခန … အရမ်းမလုပ်နဲ့ ….ကျွန်တော့် လုံချည်ချုပ်ရိုးတွေ ပြုတ်သွားမယ် ..“
“ဟုတ် … ဟုတ် … ဆောရီး …“

ခင်သန်းနုလေးက ကျနော့်လက်ကို ကိုင်ပြီး မူသလို နွဲ့သလို ဖြစ်နေတဲ့ အသံနဲ့ တားရှာတယ်။ သူမအသံက နေပူထဲက ပြန်လာတဲ့ လူတစ်ယောက် စကားပြောသလိုမျိုးအတိုင်းပဲ။ မောတယ်လို့ ပြောလို့မရပေမယ့် ပုံမှန်လေသံတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော် ကိုယ်တိုင်လဲ ပြန်ပြောလိုက်တဲ့ အသံက အာလုပ်သံကြီးပါနေတယ်။ နောက်ပြီး ဘာပြောရမှန်း မသိဖြစ်နေတာ။ ခါတိုင်းဆို တွေ့တဲ့လူတိုင်းက အပြောချို စကားသွက်တယ်ဆိုတဲ့ သူက အခုကျတော့ ပါးစပ်ထဲ အာစေးထည့်ထားတာ ခံရသလို ဘယ်ကစပြောရမှန်း မသိဘူး။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလဲ မသိဘူး။

“ကျွန်တော့် ခါးဘေးနားမှာ ချိတ်ရှိတယ် … အဲဒါကို အောက်ဆွဲဖြုတ်လိုက် … တခြားသူလဲ မြင်သွားဦးမယ်နော် …. “
“ဟုတ် … ဖြုတ်လိုက်မယ် ….“

ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်တဲ့ အကျင့်က ရှိနေတော့ မန္တလေးသူ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောတဲ့စကားက ဘာဆိုလိုတယ်ဆိုတာ သိတယ်။ ဦးနှောက်က လက်ကို ဘာမှ အထွေအထူး ခိုင်းနေစရာတောင် မလိုဘူး။ အထဲရောက်နေတဲ့ လက်က ချက်ချင်း အပြင်ပြန်ထွက်လာပြီး သူမရဲ့ညာဘက်က ခါးဘေးနားကို စမ်းတယ်။

ဟော တွေ့ပြီ ..

မာမာလေး ဖြစ်နေတဲ့ ကလစ်လေးလို ခေါင်းကိုစမ်းမိတာနဲ့ အသာလေးကလော်ထုတ်ပြီး အောက်ကို ဆွဲချလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲထင်လို့လား မသိဘူး။ နားထဲ ရွီခနဲ မြည်တဲ့ ဇစ်သံကို ကြားလိုက်ရသလိုပဲ။ ဒါတောင် သူတို့မိန်းကလေးတွေရဲ့ စကတ်ဇစ်က ကျနော်တို့ ဂျင်းဘောင်းဘီက ဇစ်တွေလို အမာစားမဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ကို မှီထားတဲ့ ခင်သန်းနု ကိုယ်လုံးလေးလဲ ဒီအသံကြောင့် ဆတ်ခနဲ တုန်သွားရှာတယ်။ မှီထားတဲ့ ခေါင်းလေးက ကျနော့်ကို မော့ကြည့်လာတာ တွေ့တယ်။ ကျနော်လေ ဘာလုပ်လဲ သိလား။ ဒီအချိန်ကျမှတော့ ရွှေမန်းသူကို တခြားကိစ္စတွေ စဉ်းစားခွင့် မပေးတော့ဘူး။ ကိုယ့်မျက်နှာနားမှာ ရီရီဝေဝေလေး လာမော်ကြည့်နေတဲ့ ကောင်မလေး မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ သူမကလဲ အလိုတူ အလိုပါပဲလေ။ လူမိမယ်ဆိုရင်တောင် သူလေးလဲ ပူးပေါင်းကြံစည်မှုထဲ ဆွဲထည့်ရမှာပဲ။

ကျနော့် နှုတ်ခမ်းက သူမနှုတ်ခမ်းကို လာထိမယ်ဆိုတာ သိနေပေမယ့် ခင်သန်းနုလေးက ရှောင်မထွက်ပါဘူး။ မျက်နှာကို မော့ထားတဲ့အတိုင်း ဆက်ရှိနေတယ်။ နွေးခနဲ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုချင်း ထိတဲ့အချိန်မှာ သူမ မျက်တောင်လေးတွေ မှေးကျသွားတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျနော်က မျက်စိဖွင့်ထားလို့ သိလိုက်တယ်။ မျက်စိကလဲ မဖွင့်ထားလို့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ဟိုင်းဝေးမှာ သွားနေတဲ့ အိတ်စပရက်စ် ကားကြီးပေါ်မှာ ကိုယ်တွေက ကစ်ဆင်ဆွဲနေတာကိုး။

အားပါး .. ကောင်းလိုက်တာ .. တယ်လဲ နမ်းလို့ကောင်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးပဲ။ သူများတွေတော့ မသိပေမယ့် ကျနော်က နမ်းရင် အရသာခံပြီး နမ်းတတ်တယ်။ ဒီလိုခေတ်ကြီးမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အနမ်းခံရတာ မဆန်းဘူးဆိုတာ လူတိုင်းသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ ကျနော် နမ်းလိုက်တဲ့ မိန်းကလေးတိုင်းအတွက် ဆန်းရအောင် နမ်းတတ်တယ်။ ဘယ်လိုမျိုး နမ်းတယ်ဆိုတာကတော့ ဒီနေရာမှာ ပြောမကောင်းလို့ မပြောတော့ဘူး။ မယုံရင် ရွှေမန္တလာကားပေါ်သာ လာကြည့်ပေတော့။

မရည်ရွယ်ပဲ နမ်းလိုက်မိလို့ တဒင်္ဂတော့ လက်က ငြိမ်သွားတယ်။ ချိုမြတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှစ်ခုရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုအောက်မှာ နစ်မျောပျော်ဝင်သွားတယ်လို့ ဆိုလဲ မမှားပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော် က သတိလွတ်တတ်တဲ့သူ မဟုတ်ဘူး။ ဆယ်တန်းလောက်တုန်းက အသေကျက်ခဲ့တဲ့ မြန်မာစာ စာစီစာကုံး ခေါင်းစဉ်တွေ ဖြစ်တဲ့ အချိန်ရှိခိုက်လုံ့လစိုက်၊ လသာတုန်းဗိုင်းငင်၊ မိုးရွာတုန်းရေခံဆိုတာတွေရဲ့ နောက်တိုး ချိတ်ပြုတ်တုန်းလက်နှိုက်ဆိုတာကို ကျင့်သုံးလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အောက်ကနေ ပင့်နှိုက်တာမဟုတ်ပဲ။ အပေါ်ကနေကို ပြန်နှိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဘယ်ကိုသွားထိမလဲဆိုတာကို စဉ်းစားသာကြည့်ပေတော့ ….။

နှုတ်ခမ်းချင်းထိနေတဲ့ ရွှေမန်းသူလေးရဲ့ပါးစပ်ဖျားကနေ အသံတိုးတိုးလေးတွေ လွင့်ထွက်လာတယ်။ နားထဲမှာ ဘာသံရယ်လို့ ခွဲရခက်နေပေမယ့် ကျနော့်ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို သူမလက်နဲ့ လာဖျစ်မှုကြောင့် သူမ စိတ်ကြွလာပြီဆိုတာကို ရိပ်မိလိုက်တယ်။ စိတ်တွင်မက ကျန်တာတွေရော ကြွနေပြီလားဆိုတာကို သိဖို့ လက်ကိုအောက်နဲနဲ ထပ်လျှောလိုက်တယ်။ ကြက်မောက်သီးခြင်းထဲကို လက်နှိုက်လိုက်သလို ဖြစ်မယ်လို့ ထင်ထားပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ လမ်းက ရှင်းနေတယ်။ ဟင် .. ရန်ကုန် မန္တလေးကို အမြန်လမ်းက သွားလို့ ပညတ်သွားရာပဲ ဓါတ်သက်ပါနေတာများလားတော့ မသိဘူး .. အ ဟီး။ ရွှေမန်းသူလေးရဲ့အဓိကနေရာကို သွားတဲ့နေရာမှာ ဘာမှ ရှိမနေဘူး။ ပါးလွှာတဲ့ ပင်တီစက အသားနဲ့တပြေးတည်းကပ်ကာနေတယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ ကိုင်မိတဲ့ပင်တီဟာ Wacoal လား ဘာလား မသိချင်တော့ပါဘူး။ တော်ကြာနေ ဆရာမတစ်ယောက်က အဲဒါ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုပြီး ဝင်ပြောနေဦးမယ်။ သေချာတာကတော့ ဒါဟာ ဗစ်တိုးရီးယားသောက်တဲ့ စီးကရက်တော့ ဖြစ်မနေနိုင်ပါဘူး .. အ ဟီး။ နူးညံ့တဲ့ ပိတ်သားစပေါ်ကို အသာလေး ထိပြီး ခနကိုင်ထားတယ်။ ခေတ်မီတဲ့ ကောင်မလေးပဲ။ ဘယ်လိုလုပ်ထားမှန်း မသိပေမယ့် ပြောင်ချောလေးဆိုတာကို သိနေတယ်။ အသာလေး လက်ကလေးတွေကို ရွရွလေးနဲ့ အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ တစက္ကန့်ကို တစ်စင်တီမီတာ နှုန်းလောက်နဲ့များ သွားမိသလား မသိဘူး။ နဲနဲလေး အလယ်မှာ ချိုင့်နေတဲ့နေရာလေးကို ရောက်လို့ ခနရပ်ပြီး အရှိန်တက်မယ် ပြင်လိုက်တယ်။ အဲ .. အဲဒီအချိန်လေးမှာတင် …

“တီး … တောင် … တင် … တင် … “

ရုတ်တရက် မြည်လာတဲ့ ဆောင်းဘောက်စ်က အသံကြောင့် ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် လူချင်းကွာသွားတယ်။ ရင်ထဲမှာလဲ ဒိတ်ခနဲ ခုန်သွားတယ်။ ခိုးစားတဲ့လူတွေ လူမိရင် ဒီလိုမျိုးပဲ ဖြစ်ကြလား မသိဘူး။ အမူအယာ ပျက်ပျက်နဲ့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်မိကြတယ်။

တော်သေးတယ်လို့ ပြောရမယ်။ alarmလိုမျိုး တီးလုံးသံက အရင်ထွက်လာပေမယ့် မီးတွေက လင်းမလာသေးဘူး။ အဲဒါကြောင့် ရွှေမန်းသူလေး သူ့ကိုယ်သူ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်လုပ်ဖို့ အချိန်ရသွားတယ်။ အမှန်က အများကြီးတော့ လုပ်စရာမလိုပါဘူး။ စကတ်ဇစ်ကို ပြန်ဆွဲတင်ယုံပါပဲ။ ပြီးတော့ ရို့ရို့ယဲယဲ ဖြစ်နေတဲ့ သူ့အကျႌစကို ဟိုဆွဲဒီဆွဲပေါ့။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ မီးလင်းလာတယ်။ မှောင်နေရာက မီးလင်းလာတော့ အိပ်နေသူတွေလဲ အလင်းရောင်ကြောင့် နိုးလာကြတယ်။ သူတို့လဲ ကျနော်တို့လို ဟိုကြည့် ဒီကြည့်ပေါ့။ အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ကားမှန်ပြတင်းကနေ အပြင်ကို ကြည့်မိတယ်။ လမ်းရဲ့ ညာဘက်မှာ မီးရောင်စုံ ထွန်းထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင်တွေကို မြင်နေရတယ်။ သြော် .. ၁၁၅မိုင် ရောက်လာတာကိုး။

ဟုတ်ပါတယ်။ ကားရှေ့က တီဗီဟာ ရုတ်တရက်လင်းလာပြီး အသင့်ဖန်တီးထားတဲ့ ခွေတစ်ခွေမှာ ”ညစာ” ဆိုတာကို ပြနေတယ်။ အဲဒီစာတန်းကို တွေ့ပြီး စိတ်ထဲမှာ နဲနဲတောင် တမျိုးဖြစ်သွားတယ်။ ကတောက် … စားချင်တာ ဒီညစာ မဟုတ်ပါဘူး .. ဟို ညစာ … အင်း … ညစာလေး … မုန့်ပေါင်းလေး နော် ..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဆိုးတော့ မဆိုးပါဘူး။ အရင်တုန်းက ပဲခူးအကျော်မှာ ရပ်တဲ့ ဆိုင်တွေလို အိမ်သာသွားရတာ အဆင်မပြေတာမျိုး မရှိတော့ဘူး။ အဆင်မြင့် သန့်စင်ခန်းလို့ ပြောထားတဲ့ အတိုင်း တော်တော်လေး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်လာပြီ။ ဆိုင်တွေဟာလဲ ခနော်နီခနော်နဲ့ မဟုတ်တော့ဘူး။ သပ်ရပ်သန့်ရှင်းနေတဲ့အပြင် တချို့ဆိုင်တွေဆို လေအေးပေးစက်တောင် တပ်ထားသေးတယ်။ အေးပေါ့လေ။ ကမ္ဘာနဲ့ ရင်ပေါင်တန်းဖို့ဆိုတော့ ဖြစ်သင့်ပါတယ်။ နောက်ပြီး ညအိပ်ချင် အိပ်လို့ရနိုင်တဲ့ တည်းခိုခန်းလေးတွေ ရှိတယ်ဗျ။ အဲဒါလေးတွေ မြင်တော့ ကျနော့်စိတ်ထဲ ဘာသွားတွေးမိလဲ သိလား။ အင်း … မပြောတော့ပါဘူးဗျာ …။

ရွှေခရားကြီးမှာ ထိုင်တော့ ရွှေမန်းသူလေး ပါမလာပါဘူး။ ကားပေါ်က မဆင်းခင် “အကို အရင်သွား .. ကျွန်တော့်ဖာသာ ကျွန်တော် ထိုင်မယ် “ ဆိုတာ ပြောလိုက်လို့ ကျနော် မခေါ်ဖြစ်ခဲ့ဘူး။ သူမကို အတူထိုင်ဖို့ခေါ်ရန် ဆွံ့အသလိုမျိုး ဖြစ်နေတာကြောင့်လဲ ခင်သန်းနုလေး ပြောတာကို မငြင်းလိုက်မိတာပါ။ ဒါတောင်မှ စိတ်ထဲမတင်မကျနဲ့ ထရခက်နေသေးတယ်။ လူတော်တော်များများ ဆင်းပြုသွားတော့မှ ကျနော်က ကားပေါ်က ဆင်းလာမိလို့ အဖေက “ဘာဖြစ်လို့ ကြာနေရတာလဲ“ လို့ မေးနေသေးတယ်။ ကြာမှာပေါ့။ ကျနော်က ခင်သန်းနုလေးနားက မခွာရက်နိုင်သလို ဘောင်းဘီကြားမှာ ဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ကောင် အရှိန်ကျသွားတာကိုလဲ စောင့်နေရတာလေ။

ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးတော့ သပ်ရပ်တဲ့ ကျွန်းစားပွဲလေးတွေမှာ ဝင်ထိုင်တဲ့ အထိတောင် ရွှေမန်းသူလေးကို အရိပ်အယောင်တောင် မမြင်ရသေးဘူး။ ကားပေါ်ကရော ဆင်းရော ဆင်းရဲ့လား။ ဒါတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ သူတို့ ဟိုင်းဝေးအိတ်စပရက်စ်ကားတွေ ထုံးစံက ကားရပ်နားလျှင် တစ်ယောက်မကျန် ဆင်းရတာပဲ။ ကြည့်ရတာ သန့်စင်ခန်းထဲမှာ ကြာနေတာ ထင်တယ်။ ကြာစရာကလဲ အကြောင်း ရှိတယ်လေ။ ကားပေါ်က မဆင်းခင် အဖြစ်ကို ပြန်စဉ်းစားမိလို့ ကျနော့် မျက်နှာက ပြုံးယောင်သမ်းသွားတယ်။ ဝိတ်လျှော့လိုက်လို့ ငြိမ်ကျသွားတဲ့ အငယ်ကောင်ကတောင် ပြန်ထောင်လာချင်သလို ဖြစ်တယ်။

“အကို .. ဘာမှာမှာလဲ …“

လူနားကို ကပ်ပြီး မေးလိုက်တဲ့ စားပွဲထိုးကောင်လေး အသံကြောင့် အတွေးမြင်ကွင်းက တပိုင်းတစနဲ့ ရပ်သွားတယ်။ ဆက်မတွေးတော့ပဲ ဘာစားရမလဲ စဉ်းစားလိုက်တယ်။ တကယ်တမ်းကျတော့ ကြုံတွေ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ရင်ထဲတမျိုး ဖြစ်နေလို့ ဆာတောင်မဆာပါဘူး။ ညအိပ်မရမှာနဲ့ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ ပဲနံပြားတစ်ပွဲသာ မှာလိုက်တယ်။ အဖေနဲ့ အမေလဲ ဒါပဲစားမယ်ဆိုလို့ အတူတူမှာပေးလိုက်ရတယ်။

ကျနော်တို့ မှာလိုက်တာတွေ ရောက်လာသည့်တိုင် ရွှေမန်းသူလေးကို မတွေ့သေးဘူး။ ကြည့်ရတာ တခြားဆိုင်မှာများ သွားထိုင်တာလား မသိဘူး။ ဒီမှာက ဆိုင်တွေက ကပ်နေတာဆိုတော့ ကားက ဒီဆိုင်မှာ ရပ်ပေမယ့် ကိုယ်က တခြားဆိုင်မှာလဲ သွားထိုင်လို့ရတယ်လေ။ အရင်တုန်းကလို ကားထိုးရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်မှာပဲ စားရမယ်လို့ မရှိတော့ဘူး။ ရွေးချယ်ခွင့် ရှိတဲ့သဘောပါ။ ဒါကလဲ တိုးတက်လာတဲ့ အချက်ထဲမှာ တစ်ခုအပါအဝင်လေ။

ပူပူနွေးနွေးနဲ့ စားရတဲ့ ပဲနံပြားဟာ အရသာရှိပါတယ်။ ဆိုဒါများများနဲ့ ပြုတ်ထားတာ မဟုတ်တဲ့ ပဲပြုတ်ဝါဝါလေးတွေဟာလဲ နူးညံ့နေပြီး ရန်ကုန်မှာရတဲ့ ပဲပြုတ်ထက်ပိုကောင်းပါတယ်။ ခါတိုင်းဆို ညဘက် အစာမစားတတ်တဲ့ အမေတောင်မှ ပဲနံပြားကို တစ်ချပ်လုံး ကုန်အောင် စားတာ တွေ့ရတယ်။ စားပြီးလို့ အေးမြနေတဲ့ ညရဲ့လေပြည်ကို ကာကွယ်ဖို့ ရေနွေးပူပူလေး တစ်ခွက်စီ သောက်ကြတယ်။ ကောက်ညှင်းနံ့ သင်းသင်းလေး မွှေးနေတဲ့ ရေနွေးကလဲ သောက်လို့ ကောင်းတာပါပဲ။ စလုံးမှာ ရတဲ့ green tea ထက်တောင် ကောင်းနေသေးတယ်။

ပိုက်ဆံရှင်း လက်သုတ်ပြီးတော့ ကျနော်တို့ မိသားစု ကားရပ်တဲ့ နားကို ပြန်လျှောက်လာခဲ့တယ်။ အံကိုက်လို့ ဆိုရမယ်။ ကျနော်တို့လဲ ရောက်ရော စံပယ်ယာလေးက တံခါးကို ပြန်ဖွင့်ပေးလို့ ကားပေါ်တက်ခွင့်ရတယ်။ အဲ …တစ်ခုပြောရဦးမယ်။ ကားပေါ်တက်ခါနီးမှ အနားနားကို သစ်သားဗန်းလေး လည်ပင်းမှာဆွဲထားတဲ့ ဈေးရောင်းတဲ့ ကလေးမလေးတစ်ယောက်ရောက်လာတယ်။ “အကိုကြီး မဝယ်တော့ဘူးလားတဲ့ ..“။ လှမ်းကြည့်တော့ သစ်သားဗန်းလေးရဲ့အောက်မှာ ဆဌမတန်းဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ်ဖတ်စာ စာအုပ်တွေ့တယ်။ ဗလာစာအုပ်လေး တစ်အုပ်လဲ တွေ့တယ်။ ဝတ်ထားတာကလဲ ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေး။ ကျနော့်ရင်ထဲ မကောင်းဖြစ်သွားတယ်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ကျနော် ဆီးထုပ်တို့ အချဉ်ထုပ်တို့ကို စိတ်မဝင်စားပေမယ့် အခုတော့ လှည့်ထွက်မသွားရက်ဘူး။ အမေတို့ ကားပေါ်တက်သွားပေမယ့် လိုက်မသွားဖြစ်သေးပဲ ကျနော် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထုတ်ပြီး နေကြာစေ့ နှစ်ထုပ် ဝယ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြန်အမ်းဖို့ ပိုက်ဆံရှာနေတဲ့ ကလေးမလေးကို မအမ်းနဲတော့လို့ ပြောပြီး လူရှင်းစပြုနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကားတံခါးပေါက်နားကို သွက်သွက် လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ကလေးတွေများ ညမအိပ်ပဲ ဈေးရောင်းနေရရှာတယ်။ ဒီလိုဘဝတွေကနေ ပညာတတ်ပြီး လွတ်မြောက်ကြပါစေကွယ် …။

ကျနော့် ရှေ့က တက်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကိုတွေ့လို့ ကြည့်မိတော့မှ ရင်ပြန်ခုန်သွားတယ်။ ရွှေမန်းသူလေးလေ…။ ဘယ်အချိန်က ကျနော့်ဘေးက ဖြတ်သွားလဲ မသိဘူး။ ကျနော်က မုန့်ပဲသွားရည်စာရောင်းတဲ့ ကောင်မလေးဆီက မုန့်ဝယ်နေလို့ သူမဖြတ်သွားတာ မမြင်လိုက်တာ ဖြစ်မယ်။ နဲနဲလေး မြင့်တဲ့ နှစ်ဆင့် လှေကားကို တက်နေတာ ကျနော် ကားအောက်ကနေ ရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ အံမယ်။ ကျနော်တင်မကဘူး။ ကားပေါ်ရောက်နေတဲ့ ဒရိုင်ဘာဘဲကြီးကလဲ ခင်သန်းနုလေးကို ရှိုးနေတာဗျ။ ဟဲ .. ဟဲ။ ကောင်းပါတယ်ဗျာ။ သူ ငိုက်နေရင်တောင်မှ နဲနဲ မျက်စိကျယ်သွားတော့ပေါ့။ ဒီပြင်ဆို ကားမောင်းရင်း ငိုက်သွားရင် ဒုက္ခ မဟုတ်လား။

သူမကားပေါ်ရောက်သွားမှ ကျနော် လိုက်တက်လာခဲ့တယ်။ မလှမ်းမကမ်းမှာ သွားနေတဲ့ ရွှေမန်းသူလေးရဲ့နောက်ကျောကို ကြည့်ပြီး အခုမှ သတိထားမိတယ်။ သူမခေါင်းမစည်းထားတော့ဘူး။ ခေါင်းစည်းလေးကို သူမလက်မှာ ပတ်ပြီး ချည်ထားသလိုလို ကိုင်ထားသလိုလို ဆုပ်ထားတာ တွေ့တယ်။ ပုခုံးကျော်ယုံသာသာ ရှည်တဲ့ ဆံပင်လေးတွေဟာ ပုံစံသွင်းထားတဲ့အတိုင်း ခပ်ဝဲဝဲလေး ဖြန့်ကာ ကျနေရှာတယ်။ ပြည့်ဖြိုးအချိုးကျတဲ့ သူမပုံစံနဲ့ အင်မတန်မှ လိုက်ဖက်လှပါတယ်။

ကျနော် ကြည့်နေချိန်မှာပဲ သူမက ခုံနံပါတ် ၂၅ ၂၆ ကို ရောက်သွားပြီ။ သူမဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ အရှေ့ဘက်ကို မျက်နှာမူလိုက်လို့ သူမနောက်မှ ကျနော် ကပ်ပါလာတယ်ဆိုတာ တွေ့သွားတယ်။ ဘာစကားမှ မဆိုပေမယ့် အပြုံးလေးတော့ ဖန်တီးပေးရှာသား။ ကျနော်လဲ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရင်း ဒါဆိုရင်တော့ အခြေအနေ မဆိုးသေးဘူးဟလို့ တွေးနေမိတယ်။ ကြည့်ရတာ ငါ့ညစာဟာ ပဲနံပြားနဲ့တင် ပြီးသွားတာ မဖြစ်လောက်သေးဘူး။

ကျနော်တို့ ထိုင်ပြီးပြီးချင်းပဲ ကားက စထွက်တယ်။ ရန်ကုန် မန္တလေး အမြန်လမ်းပေါ်ရောက်တာနဲ့ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ မီးတွေလဲ ပြန်ပိတ်သွားတယ်။ ကားတစ်စီးလုံး အစောက အခြေအနေကို ပြန်ရောက်သွားတယ်။ တချို့လူတွေ ထိုင်ခုံတွေကို မတ်ထားရကနေ နောက်ဘက် ပြန်လျှောချနေပြီ။ ကျနော်လဲ အပြင်ဘက်ကို ငေးနေတဲ့ ခင်သန်းနုလေးကို ကြည့်ပြီး ဘယ်လိုမျိုး ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ရမလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေတယ်။ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုလဲ ကိုယ်မယုံနိုင်သေးဘူး။

ဒီလောက်လှတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် … နောက်ပြီး ဒီညနေမှ တွေ့တာကို နမ်းပြီး ဟိုဟာထိရောက်အောင် နှိုက်လိုက်ရတာဆိုတာ ပုံပြင်ထဲမှာတောင် ရှိနိုင်ဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူး။ အင်း … ဒါပေမယ့် အခုခက်နေတာက အဲဒီ ဇာတ်လမ်းကို ဘယ်လို ပြန်စရမလဲ ဆိုတာ။ လာ .. နင်နဲ့ ငါနဲ့ ပြန်နမ်းကြစို့လို့ .. ပြောလို့လဲ မဖြစ်သေးဘူး။ ဘယ်လို အကြောင်းအရာနဲ့စရပါ့မလဲ …။

ကျနော် အကြံတစ်ခု ရသွားတယ်။ ရှေ့ခုံနောက်ကျောက အိတ်ထဲ ထည့်ထားတဲ့ နေကြာစေ့ထုပ်ကို ယူလိုက်တယ်။ လှုပ်ရှားလိုက်တဲ့ အပြင် အသံတွေက တိတ်နေလို့ ကျိုးကျိုးကျွတ်ကျွတ် အသံတော့ နဲနဲထွက်သွားတယ်။ ရွှေမန်းသူလေ လမ်းမဘက်မငေးတော့ပဲ ကျနော့်ဘက်လှည့်လာတာ တွေ့တယ်။ လက်ထဲရောက်လာတဲ့ နေကြာစေ့ထုတ်ကို ဖောက်ဖို့ အရာပေးထားတဲ့နေရာကနေ ဆွဲဖြဲလိုက်တယ်။

“နေကြာစေ့ စားပါဦး .. ညီမ …“

ကျနော့်ဆီက ထွက်သွားတဲ့ အသံမှာ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြင်နာတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကိုယ်က မေတ္တာထားမှ သူက မေတ္တာပြန်ထားမှာ မဟုတ်လား။ မေတ္တာတရားဆိုတာ လက်ကိုင်ထားသင့်တဲ့ အရာပဲလေ။

ရွှေမန်းသူလေးရဲ့လက်ဖဝါလေးက ဖြန့်ပြီး ကျနော့်ဘက်လှည့်လာတယ်။ ဒီလောက် အခြေအနေ ဖြစ်လာရင် ဘယ်လိုဆက်ကရမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိသွားပြီ။ လက်ကို တမင်တကာဆွဲယူလိုက်ပြီး လက်ဖဝါးလေးပေါ် နေကြာစေ့လေးတွေ သွန်ချပေးလိုက်တယ်။ အကြံနဲ့မို့ တခါထဲ သိပ်အများကြီးမပေးလိုက်ဘူး။ မြန်မြန်ကုန်သွားမှ သူက လာထပ်တောင်းမှာ မှတ်လား။ အဲဒါဆို နောက်ထပ်တစ်ခါ လက်ကိုင်ခွင့်ရမယ်လေ။ လက်ကနေတဆင့် ကျန်တာတွေ ပြန်ကိုင်လို့ရအောင် လုပ်ရမယ် မဟုတ်လား။ လက်ပြန်ကိုင်ခွင့်ရဖို့ကလဲ သေချာပါတယ်။ မိန်းကလေးဆိုတာ ၁၀၀ မှာ ၉၉ ယောက်က နေကြာစေ့ ကြိုက်ကြတာပဲ မဟုတ်လား။ စားမိရင် ဆယ့်စေ့ ဆယ်ငါးစေ့လောက်နဲ့ ဘယ်သူရပ်နိုင်လို့လဲ … အ ဟီး …။

ကျွန်တော် တွက်ထားတဲ့ အတိုင်းဖြစ်လာပါတယ်။ ခင်သန်းနုလေးက သူမလက်ထဲကဟာ ကုန်သွားရော နောက်ထပ် လက်ဝါးဖြန့်ပြီးတောင်းတယ်လေ။ သိတယ်မှတ်လား။ ကျနော်က တမင်တာကာ လက်ဖဝါးလေးကို အကြာကြီးကိုင်ပြီး တစ်စေ့ချင်းနီးပါး အချိန်ယူ သွန်ချပေးလိုက်တာ။ အဲဒီမှာ ရွှေမန်းသူ ကျနော့်အကြံကို ရိပ်မိသွားရှာရောဗျာ …။ ဆယ့်စေ့ကျော်ကျော်လောက် လက်ထဲရောက်သွားချိန်မှာ “ဟွန့်“ ဆိုတဲ့ အသံပြုပြီး လက်ပြန်ရုတ်သွားတယ်။ နေကြာစေ့ကို ကိုက်ခွာစားရင်း ကိုယ်ကိုတစောင်းလှည့်ပြီး ကျနော့်ကို ကျောခိုင်းထားတယ်။ ဒါပေမယ့် စောင်းစောင်းလေး မြင်နေရတဲ့ သူမရဲ့ပါးပြင်တစ်ဖက်က ချိုင့်သလိုလို အခွက်လေးပေါ်နေလို့ ပြုံးနေတယ်ဆိုတာ ကျနော် ရိပ်မိတယ်လေ။ ဒါ အိုကေ စိုပြည်ပြီဆိုတဲ့ အချက်ပဲ။

ဘယ်ရမလဲ .. မသိမသာလေး ကိုယ်ကို သူမဘက်တိုးပြီး အသားချင်းထိအောင် ကပ်ပစ်လိုက်တယ်။ အလိုက်သင့်ပါပဲ။ အိခနဲ ကိုယ်ချင်းနှစ်ခုထိသွားတဲ့ အချိန်မှာ ခင်သန်းနုလေးကိုယ်က တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်နေရာက ပျော့ကျလာပါရော။ ကျနော့်ဘက်ကို မှီလျက်သားလေးပေါ့။ ကျနော်လဲ ဒီတစ်ခါတော့ ဘယ်ဘက်လက်ကိုပါ အလကားမထားတော့ပဲ အလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူမနောက်ကျောကနေ ဝိုက်ကာကျော်ပြီး ဘယ်ဘက်ပုခုံးလေးပေါ် တင်လိုက်တာပါ။ သာသာလေး ဖက်လိုက်တဲ့ သဘော့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ပိုင်နိုင်ရှိပါတယ်။ ရွှေမန်းသူလေးရဲ့နူးညံ့အိထွေးတဲ့ ကိုယ်လေးဟာ ကျနော့်ရင်ခွင်တခြမ်းကို ပြန်ရောက်သွားရှာတယ်။ အခြေအနေကောင်းနေပြီမို့ ကျနော် ကျန်နေတဲ့ ညာဘက်လက်ကို သူမပေါင်ပေါ် ခပ်မြန်မြန်ပဲ ပြန်တင်လိုက်တယ်။

“အကို … နေဦးဗျ…“

ရွှေမန်းသူလေးက ဆတ်ခနဲ ပြန်ရုန်းထွက်သွားတယ်။ ကျနော် သူမကို ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော်များ အဆင့်ကျော်သွားတာလားလို့။

“ဘေးကို ကြည့်ဦး ဗျ … ကျွန်တော်တို့ကို မြင်သွားဦးမယ် …“

ကျနော်လဲ အဲဒီတော့မှ ပြန်သတိရတယ်။ ဟုတ်သားပဲ။ ငါရောက်နေတာ လူသူလေးပါးကင်းရှင်းတဲ့ ပန်းခြံမှ မဟုတ်တာ။ အိတ်စပရက်စ်ကားကြီးပေါ်ပဲလေ။ သူမပြောသလို ဘေးဘီကိုငှဲ့ကြည့်တော့ ဟိုဘက်လမ်းက ဘွားတော်ကတော့ အိပ်ပျော်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် နောက်နားကလူတစ်ယောက်နှစ်ယောက်က မအိပ်သေးတာ တွေ့တယ်။ အင်း .. ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ။ ကျနော်တို့က ပေါ်တင်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့် မျက်ဝန်းထောင့်မှာ ရွှေမန်းသူလေးက လက်ပိုက်လိုက်တာ တွေ့တယ်။ ကျနော် သူမဘက်လှည့်ကြည့်တဲ့ အချိန်မှာ ပိုက်ထားတဲ့ လက်ဖဝါးလေးနှစ်ဖက်က လက်မောင်းသားလေးတွေကို အပြန်အလှန် ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဒါကို မြင်တော့ ကျနော် အကြံကောင်းတစ်ချက် ရသွားရော ..

“ချမ်းလို့လား … ညီမ ..“
“ဟုတ်တယ် … အကို .. အရမ်းအေးလာတယ်ဗျ .. ကျွန်တော့်ဆီမှာလဲ ဘာမှမပါဘူး … “
“ဟုတ်လား .. အကို့ဆီမှာ စောင်ပါတယ် .. ခနလေး အကို ထုတ်ပေးမယ် …“

ကျနော် ချက်ချင်းပဲ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ခေါင်းပေါ်မှာရှိတဲ့ စင်ထဲထည့်ထားတဲ့ ကျနော့် အဝတ်အိတ်ကို ယူလိုက်တာ။ အမေထည့်ပေးထားတဲ့ စောင်ကို ရှာတာပါ။ ကျနော့်ဖာသာ ကျနော်ဆို ဒီစောင်ကို ခြုံဖြစ်မှာတောင် မဟုတ်ဘူး။ အခုတော့ ခြုံစရာအကြောင်းက ပေါ်လာပြီလေ။

စောင်ရရချင်းပဲ ကျနော် သွက်သွက်လက် ဖြန့်လိုက်တယ်။ မဆိုးပါဘူး။ ကိုရီးယားစောင်ဆိုပေမယ့် အမေဝယ်ထားတာ သိပ်အသေးလေးမဟုတ်လို့ နှစ်ယောက်စာတောင် လုံလုံခြုံခြုံရှိနိုင်တယ်လို့ ပြောရမယ်။ ကျနော်က ဒီဘက်က အစကိုဆွဲတဲ့အချိန်မှာ သူမက ဟိုဘက်က အစကိုဆွဲပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်လွှမ်းလိုက်တယ်။ အားလုံးပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်မိကြတယ်။ ပြီးတော့ တိုင်ပင်ထားတာ မဟုတ်ပဲ ပြုံးမိကြသေးတယ်။ ရှင်းပြစရာမလိုတဲ့ အနက်တစ်ခုကို ဆောင်တဲ့ အပြုံးပါ။ ဘာနဲ့တူလဲဆိုတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက မောင်နှမတွေ အမေမသိအောင် ကြောင်အိမ်ထဲကမုန့်ကို ခိုးစားတုန်းက အချင်းချင်း ပြုံးပြတဲ့ အပြုံးမျိုးလိုပေါ့ … အင်း .. အခုလဲ ခိုးစားရတာပဲ မဟုတ်လား။

ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်ကြတယ်ဆိုတာ ယုံတမ်းစကားမဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော်နဲ့ ရွှေမန်းသူလေးက သက်သေခံနေတယ်လေ။ ကိုရီးယားစောင်ကို နှစ်ယောက်သား ခေါင်းလေးကိုယ်စီသာ ပေါ်တဲ့အထိ ခြုံပြီးတာနဲ့ သူမက ကျနော့်ပုခုံးပေါ် ပြန်မှီလာသလို ကျနော်ကလဲ သူမကိုယ်ကို တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ဟုတ်တော့ဟုတ်နေပါပြီ။ ကျနော့်ကို ဒီလောက်ထိ အခွင့်အရေးပေးတဲ့ သူမကိုလဲ အံ့သြမိတယ်။ တကယ်ဆို သူနဲ့ ကျနော်နဲ့က တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက်သိကြတာမဟုတ်။ သူ့မှာပိုင်ဆိုင်သူ ရှိတာလား။ နောက်ကြောင်း ရှင်းရဲ့လား။ ကျနော် ဘာတစ်ခုမှ မသိပါဘူး။ ယုတ်စွအဆုံး နာမည်တောင် မေးကြည့်ရသေးတာ မဟုတ်ဘူး။ အခုလိုမျိုး ကျနော့်ကို လိုက်လျောတာ အကြောင်းတစ်ခုခုများ ရှိနေလို့လား၊ စိတ်ညစ်လာသူလား။ အဝတ်တစ်ထည်ကိုယ်တစ်ခုနဲ့ အိမ်က ဆင်းလာတာများလား။ ဟူး ….ဘာလေးမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး။

စိတ်က ဟိုဟိုဒီဒီတွေးပြီး ကျနော့်ကိုမှီထားတဲ့ ရွှေမန်းသူလေး အကြောင်း စပ်စုမိနေချိန်မှာ ကျနော့်ကိုယ်ကလဲ သူမကိုယ်ကို စပ်စုမိနေပြီ။ စိတ်ရော ကိုယ်ပါ စပ်စုမိတယ် ဆိုပါတော့။ ပုခုံးကို ကျော်ဖက်ထားတဲ့ လက်ဟာ လက်မောင်းသားလေးတွေကို ဇာပါးလေးတွေပေါ်က ပွတ်ပေးနေရင်းကနေ သူမကိုယ်အလယ်ပိုင်းကို အချိန်မဆိုင်းပဲ ကူးသွားတယ်။

“အိ …“

ကျနော့် ပုခုံးပေါ် ရောက်နေတဲ့ သူမနှုတ်က မချင့်မရဲသံလေး ထွက်ကျရှာတယ်။ သူမကိုယ် သူမ သတိပြုမိသွားလားတော့ မသိဘူး။နှုတ်ခမ်းလေးကို အောက်သွားလေးနဲ့ ကိုက်ထားပြီး မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်သွားရောဗျာ။ ကျနော်လဲ မို့ထွားတယ်ဆိုပြီး မြင်ခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ့ရင်သားတစ်ဖက်ကို တကယ်ဟုတ်လား မဟုတ်လားဆိုတာ သိအောင် အုပ်မိသွားတဲ့ လက်နဲ့ confirm လုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဟုတ်ရှာပါတယ်။ ဘရာပျော့ပျော့လေးပေါ်က ကိုင်မိတာတောင် လက်ထဲမှာ စီးခနဲနဲ့ တနင့်တပိုးရှိလှတယ်။ ဘယ်လက်က အလုပ်ဖြစ်သွားပြီမို့ ညာလက်ကို စစ်ကူခေါ်ဖို့ သူမပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ တမင်တကာကို အရင်းနားကို ကပ်တင်လိုက်တာပါ။ အဲဒီမှာ ကျနော် တစ်ခု အံ့သြသွားတယ်။

ဟိုက် .. တယ် ဟုတ်ပါလား ..

ခင်သန်းနုလေးလေ .. သူ ပင်တီ ပြန်မဝတ်လာဘူးဗျ။ ဘယ်လိုကောင်မလေးလဲဟ။ ဒီအတိုင်းဆို ပူးပေါင်းကြံစည်မှုတွင် မဟုတ်တော့ပဲ ကြိုတင်ကြံစည်မှု ဖြစ်နေပြီ။ ကားပေါ်ပြန်ရောက်ရင် ဒီလိုပဲ ပြန်ဖြစ်မယ်ဆိုတာများ တွက်ထားသလား မသိဘူး။ ကဲ .. ခင်ဗျားတို့ပဲ စဉ်းစားသာကြည့်ပေတော့ဗျာ။ ဒီလောက် အဆင်ပြေနေမှတော့ နောက်ဆုတ်စရာလမ်း မရှိတော့ဘူးမှတ်လား။ ကျနော် တစ်ခွန်းပဲ ဆံနွယ်လေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ သူမနားနားကို ကပ်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ဘာလဲသိလား။

“ဇစ်ပြန်ဖြုတ်လိုက်မယ်နော် ..“
“အင်း …“

ရွှေမန်းသူလေး မပွင့်တပွင့်နဲ့ “အင်း“ လို့ ပြန်ဖြေတာတောင် နောက်ကျနေပါပြီ။ ကျနော်လက်က သွက်သွက်လက်နဲ့ကို ဖြုတ်ပြီးနေပြီ။ ပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ဟနေတဲ့ အပေါ်ဘက်ကနေ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျနော့်မှာ အကျင့်တစ်ခုရှိတယ်။ ခရီးတစ်ခုကို တစ်ခေါက်သာသွား နောက်တစ်ခေါက် အဲဒီနေရာကို လမ်းမမှားပဲ သွားတတ်တယ် .. အ ဟီး။ ဒီနေရာမှာ ကျနော်က မွေးရာပါ တော်တာ။ အခုလဲကြည့်လေ။ တန်းတန်းမတ်မတ်ကို ကိုယ်သွားချင်တဲ့နေရာ ရောက်သွားတယ်။ ပြောင်ချောလေးဆိုတာ ဒီတစ်ခါတော့ ၁၀၀%ကို ကွန်ဖန်းဖြစ်သွားပြီ။

အဲဒီနောက်တော့ …

ကားထဲကလူတွေ အိပ်နေတာလား မအိပ်ပဲ အပြင်ကို ငေးနေကြတာလား . .ဘာလား ညာလား ကျနော်မသိတော့ဘူး။ ယုတ်စွအဆုံး အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ကားရှေ့ဘက်မှာ အဖေနဲ့ အမေပါလာတောင် မသိတော့ဘူးဗျာ။ ကာမအမိုက်အမှောင် ဖုံးလျှင် ဘာဆိုဘာမှ မမြင်တော့ဘူးဆိုတာ မှန်တယ်။ တက်ကြွနေတဲ့ စိတ်နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားမိခဲ့ပြီ။

ကြည့်လေ … ပုခုံးပေါ်မီထားတဲ့ ခင်သန်းနုလေးရဲ့မျက်နှာလေး မဲ့တဲ့တဲ့လေး ဖြစ်နေတာကို ကြည့်ပြီး ညာလက်ကို အပီသောင်းကျန်း ဖြစ်လိုက်တယ်။ လူပျိုလက် ဝက်မြီးမှတ်လား .. ကျနော့် ညာလက်ရဲ့ လက်ညိုးနဲ့လက်ခလယ်ဟာ အဲဒီဝက်မြီးလိုပဲ ကွေးလာလိုက် ပြန်ဖြောင့်သွားလိုက် ဖြစ်နေတော့တာ။ ရွှေမန်းသူလေးရဲ့ကိုယ်ဟာ ကျနော့်ကို မှီထားတာတောင် ကတုန်ကရီလေး တဖြေးဖြေးနဲ့ ဖြစ်လာတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို အတင်းကိုက်ထားပေမယ့် လူချင်းအရမ်းကပ်နေလို့ ကျနော့်နားထဲမှာတော့ နဲနဲ အရှိန်ရလာတဲ့ တအီအီ အသံလေးတွေ ကြားစပြုလာပြီ။ ရုတ်တရက် ကျနော် ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်သွားတယ်လို့ ထင်တဲ့ အဝလေးကို လက်ညိုးလေးကို ကွေးပြီး ထည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

“အိ …“

ရွှေမန်းသူလေး ကိုယ်က ကော့ခနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ အပြင် သူမရဲ့ညာလက်က ကျနော့် ဘယ်ပေါင်ပေါ်ရောက်လာတယ်။ မျက်နှာကိုလဲ အတင်းပဲ ကျနော့်ရဲ့လည်တိုင်နားကို တိုးကပ်ထားလာတယ်။ သူမနှာဝက ထွက်တဲ့လေဟာ ကျနော့်လည်ပင်းကို တိုက်ရိုက်ထိနေလို့ အသက်ရှူသွင်းရှူထုတ်တိုင်း နွေးခနဲ အေးခနဲ ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒါကိုက ကျနော့်အတွက် စိတ်တက်ကြွဖို့ အကြောင်းပဲလေ။ ဘယ်လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားတဲ့ နို့လေးတစ်ဖက်ကိုပါ လက်ချောင်းသန်မာရေးလုပ်တဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းလို့ သဘောထားပြီး ဆော့ကစားပေးလိုက်ရော။ သိတယ် မှတ်လား။ တချို့တွေ မြင်ဖူးမှာပါ။ လက်ထဲမှာ စတီးသံလုံးလေး ထည့်ပြီး ဆော့ရတာလေ။ အဲဒီလိုမျိုးပေါ့ …

ခင်သန်းနုလေး ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ကြွလာလဲဆိုတာ ကျနော် ပြောပြမယ်။ ကျနော့်လက်ချောင်းလေးတွေ စိုစိစိုစိ ဖြစ်လာတဲ့ အပြင်ကို ကျနော့်ပေါင်ကို လာညှစ်ထားတဲ့ လက်က ဘယ်ရောက်သွားတယ်ထင်လဲ၊ ဂွကြားကို ရောက်လာတာဗျ။ ကျနော်လဲ အကြိုက်တွေ့သွားတာပေါ့။ ကျနော်ထိုင်နေကြ မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောခဲ့တဲ့ ပေါင်ခွပြီး ထိုင်တဲ့ပုံကိုတော့ ဒီတစ်ခါ အပီအပြင်ကို လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဘာမှလုပ်ပေးတာ မဟုတ်ပဲ ဂျင်းဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ထားတာနဲ့တင် ကျနော် စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေမိတယ်။

“အကို … မြန်မြန်လေး …“

တော်တော်လေး ကြာလာတော့ ခင်သန်းနုလေး ပြီးတော့မယ်ထင်တယ်။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ အသံမျိုးနဲ့ တိုးတိုးလေး ကျနော့်နားကို ကပ်ပြောတယ်။ သူတော့ မသိဘူး။ ကျနော်ကတော့ စိတ်တွေ ဟုန်းခနဲကို ထတာပဲ။ အထဲကိုတော်တော်ရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ လက်ညိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကို မြန်မြန်လေးအသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ရှေ့ (သို့) နောက်ကလူတွေ တစ်ယောက်ယောက်သာ သေချာနားထောင်ကြည့်မယ်ဆို တဇွိဇွိ မြည်တဲ့ အသံလေးတွေကို ကြားရမှာ။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကတော့ ဒါတွေကို သိမနေတော့ဘူး။ ရွှေမန်းသူလေးလဲ ဘယ်လိုမှကို ငြိမ်ငြိမ်မနေတော့ပဲ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသလို ကျနော့်ကောင်ကို ဖိအုပ်ထားတဲ့လက်ကလဲ တင်းတင်းကြီးလာပွတ်နေတယ်။ ကျနော် ခပ်မြန်မြန်လေး ထပ်လုပ်ပေးလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ …

“အိ …“

ဘာဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ကျနော် ရှင်းမပြတော့ပါဘူး။ သူမပေါင်ကြားနှစ်ဖက်ကို ရုတ်တရက် စိလိုက်သလို ကျနော့်လက်ကိုလဲ သူမဘယ်လက်နဲ့ လာကိုင်ထားတယ်။ ခါးလေးကော့တက်လာသလို ရင်လေးလဲ ကြွတက်သွားတယ်ပေါ့။ အဲ .. ပြောရမယ်ဆိုရင် အဲဒါတွေ အပရိကလို့ပဲပြောရမယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူမပြီးသွားတာကို ကျနော်က တော်တော်ခံလိုက်ရတယ်။ လက်နဲ့အုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်ဟာကို ညှစ်လိုက်တယ်ထင်လို့လား။ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ဘာဖြစ်တယ်ထင်လဲ။ ကျနော့် လည်ဂုတ်သားကို ကုန်းကိုက်တာဗျ။

အမလေး .. သေပါတော့ဗျာ။

ကျနော့်မှာ ရုတ်တရက် စစ်ခနဲ နာသွားသလို စိတ်လဲထောင်းခနဲ တက်သွားတာ။ ညာလက်က သူ့ပေါင်ကြားမှာ ထုတ်မရပဲ ညပ်နေလို့ ဘာမှမလုပ်ဖြစ်ပေမယ့် ဘယ်လက်ကိုတော့ မထိန်းနိုင်ဘူး။ အားရပါးရကို ညှစ်ပစ်မိတာ။ သူလဲနာ ကိုယ်လဲနာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလို နာတာကိုက ခံစားမှုဖီလင်တမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ အတတ်နိုင်ဆုံး ဥပမာပေးရမယ်ဆိုရင်တော့ ငယ်ငယ်တုန်းက အနာဖေးတက်နေတဲ့ ဓါးရှထားတဲ့ အနာကို ခွာလိုက်သမျိုးပဲ။ ခွာလိုက်ရင် သွေးပြန်ထွက်မယ်ဆိုတာ သိနေပေမယ့် မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ကျနော်တို့ ခွာမိကြတယ်လေ။ အင်မတန်မှ ယားတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ခံစားရတာလေ မဟုတ်ဘူးလား။ အဲဒီလို အနာဖေးကို ခွာလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ စစ်ခနဲ နာကျင်မှု၊ အေးခနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ အယားပြေမှု၊ စပ်ခနဲ ဖြစ်လာတဲ့ သွေးထွက်လာမှု အဲဒါတွေမျိုးရဲ့အကြီးစား ဖီလင်တစ်ခု ဖြစ်တာဗျာ။ လူကို ထူပူဖိန်းရှိန်းသွားတာပဲ …

ကျနော် အချိန်လဲ မှတ်မထား .. နာရီလဲ မကြည့်နိုင်လို့ ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ် မသိဘူးဗျာ။ ခင်သန်းနုလေး အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူထုတ်နေမှုနဲ့အတူ သူ့မျက်နှာလေး ကျနော့်လည်တိုင်ကနေ ပြန်ခွာသွားမှ အသိစိတ် ပြန်ဝင်လာတယ်။ ကျနော့်ညာလက်ကို နှုတ်ဖို့ ပြန်ထုတ်လိုက်တော့ သူမလဲ အဲဒီတော့မှ သတိပြန်ရတယ် တူတယ်။ လိမ်ကပ်နေအောင် စေ့ထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပြန်ခွာပေးရှာတယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်မိကြတယ်။ ခင်သန်းနုလေးက အပြုံးလို့ခေါ်ဆိုလို့ မရနိုင်တဲ့အမူအယာနဲ့ နွမ်းလျလျလေး ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့မှ တစ်ခုခုကို သတိရသွားဟန်နဲ ….

“အကို .. ကျွန်တော် ကိုက်လိုက်တာ .. အရမ်းနာသွားလား …“
“အာ .. ရပါတယ် … ကျနော်လဲ အရမ်းညှစ်မိလိုက်တယ် … အ ဟင်း .. အ ဟင်း …“
“ခစ် … ဟုတ်တယ် … ကျွန်တော်လဲ အဲဒါကြောင့် ပြန်မလွှတ်မိတာ … “
“ရေသောက်ဦး မလား …“
“သောက်မယ်ဗျ … ဒါနဲ့ အကို့လက် ..ရော့ ..“
“အာ .. မလုပ်ပါနဲ့ .. ခေါင်းစည်းကြီး မဟုတ်လား …စောင်နဲ့ပဲ လုပ်လိုက်တော့မယ်“
“အယ် .. . စောင်က ဘယ်နားရောက်နေလဲ ဆိုတာလဲ ကြည့်ဦး ..ခစ် …ခစ် “
“ဟုတ်ပါ့ဗျာ … ဟား ဟား …“

ကျနော် သဘောကျစွာ သူမနဲ့အတူလိုက်ရယ်တော့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ရယ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာနဲ့ ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ရေပုလင်းကို ထုတ်ပြီး မော့သောက်နေတယ်။ ဟုတ်သားပဲ။ ကျနော်တို့က ကိုယ့်ဇောနဲ့ ကိုယ်မျောနေလို့။ ကိုရီးယားစောင်က ကိုယ်တွေပေါ်မှာ ရှိနေတာ မဟုတ်တော့ဘူး။ ဘယ်အချိန်က အောက်ကိုလျှောကျပြီး ပေါင်ပေါ်မှာ လာပုံနေလဲတောင် မသိဘူး။ အဖြစ်ကတော့ မနှစ်ကနဲ့ကို မတူတော့ဘူး ဗျာ…. ။

ဒီတစ်ခေါက် တစ်ခုတော့ ထူးတယ်ဗျ။ ခါတိုင်း နေပြည်တော်ကို ဖြတ်ပြီဆိုရင် စစ်ဆေးရေးဂိတ်မှာ ကားပေါ်ကလူတွေ ဆင်းပေးရတယ်။ ကိုယ့်မှတ်ပုံတင်လေးတွေ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ကိုင်ပြီး အိပ်ရေးပျက်ခံ လမ်းလျှောက်ရတာလေ။ အခု ဒီတစ်ခေါက်တော့ အဲဒါမျိုး မလုပ်ရဘူး။ ဒီအတိုင်းလေးပဲ ဖြတ်မောင်းသွားတယ်။ ဒါတောင်မှ တစ်နိုင်ငံလုံးမှာ ၂၄နာရီ မီးအမှန်ဆုံးနေရာကို ရောက်တာမို့ တချို့လူတွေက လျှပ်စစ်မီး မမြင်ဘူးသလို ထကြည့်နေကြသေးတယ်။ သြော် .. သူတို့ကိုလဲ အပြစ်မဆိုရက်ပါဘူးလေ …။

ဒါပေမယ့် ကျနော့်အတွက် နဲနဲတော့ ဘုသွားစရာ ဖြစ်နေတယ်။ ဘယ့်နှယ့်။ ကျနော်က နောက်တစ်ဆင့်များ တက်လို့ရမလားလို့ ကြံနေတာ။ အခုတော့ လူတွေဆီက တီးတိုးတီးတိုး စကားသံတွေလဲ ကြားရာ ခင်သန်းနုလေးက ဖတ်ခနဲ ဟိုဘက်ကို ပြန်ကပ်သွားရှာရော။ ပိုဆိုးတာက ဖင်လေးကိုတောင် ကြွပြီး သူ့ဟာသူ စကတ်ထမိန်ကို နေသားတကျဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်နေတယ်ဗျာ။ စိတ်တော်တော်ညစ်သွားတယ်။ သွားပြီပေါ့။ မိန်းကလေးဆိုတာမျိုးက ကျနော်တို့လို မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ စိတ်ကျေနပ်သွားရင် တော်ယုံတန်ယုံနဲ့ စိတ်ပြန်လာကြတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ …။

နေပြည်တော်က ထွက်လာတာ နဲနဲကြာမှ ကားပေါ်က တီးတိုးအသံတွေ ပြန်လျော့သွားတယ်။ ပြန်အိပ်ကြတာ ဖြစ်ရမယ်။ ကျနော်လဲ ဘေးဘီကို အရိပ်အခြေကြည့်လိုက်ပြီး သိသိသာသာကြီးပဲ ရွှေမန်းသူလေးဘက်တိုးသွားတယ်။ အဲဒါကြောင့် သူမပုခုံးလေးတစ်ဖက်ကို ကိုယ့်ပုခုံးနဲ့ ထိသွားပါရော။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ မြင်းကမလှုပ်တော့ ခုံကပဲ လှုပ်ရမယ် မှတ်လား …။

“အိပ်မပျော်ဘူးလား .. ညီမ …“

ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ကို မျက်နှာလှည့်ထားတဲ့ ခင်သန်းနုလေးကို ကပ်တိုးလေး မေးလိုက်တယ်။ သူမက ကျနော့်ဘက်ကိုတော့ လှည့်မလာပါဘူး။ ဒါပေမယ့် “အင်း“လို့ မပွင့်တပွင့်လေးပြောရင်း ကိုယ်လေးက ပြန်ယိုင်ကျလာတယ်ဗျ။ ရင်ထဲမှာ အတိုင်းမသိကို ပျော်သွားတာ။ အပေါ်ပိုင်းမှာ ပြောခဲ့တဲ့စကားနဲ့ ပြောရရင်တော့ ကြောင်အိမ်သွားအဖွင့်မှာ ဆီပြန်ပုဇွန်ထုပ်ပန်းကန်ကြီးကို အဆင့်သင့် တွေ့လိုက်သလိုမျိုးလေ။ တကယ်တမ်း ပြောရရင် ခင်သန်းနုလေးဆိုတာကလဲ ကျနော့်ပုဇွန်ထုပ်မလေး မဟုတ်လား။

ဒီတစ်ခါတော့ ဘယ်ဘက်လက်ကို ပုခုံးပေါ် ပြန်မတင်တော့ပါဘူး။ ကျနော် နည်းပညာပြောင်းလိုက်တယ်။ အသာလေးပဲ သိုင်းဖက်ထားပြီ သူမရဲ့တင်းရင်းနေတဲ့ တင်ပါးလေးကို မရွတရွလေး သွားပွတ်နေတယ်။ အစောပိုင်းတုန်းက ယားကျိယားကျိ လုပ်မနေနဲ့ မကြိုက်ဘူးလို့ ပြောထားတာလေးကို သတိရလို့ တမင်တကာလုပ်လိုက်တာ။ ကျနော့် နည်းစနစ် မှန်တယ်လို့ပဲ ဆိုရမယ်။ ကျနော့် ပုခုံးကို မှီထားသလို ဖြစ်နေရာက သူမက ကျနော့် မျက်နှာကို မော်ကြည့်ပြီး …

“အကို … ပုခုံးက နာနေသေးလား …“
“မနာတော့ပါဘူး … ဒါပေမယ့် .. နေရထိုင်ရ ခက်နေတယ် ..“
“ဘယ်လို …“
“ဟိုလေ … ပုခုံးက မဟုတ်ဘူး … သိတယ်မှတ်လား … ဟိုနေရာကလေ ..“
“သြော် … ဒါလား … ခစ် ..“

ကျနော် ဖင်တောင် ဆိုဖာပေါ်က ကြွသွားမလို ဖြစ်တယ်။ “ဒါလား“ ဆိုတာကို ပါးစပ်နဲ့တင် မေးတာမဟုတ်ဘူးဗျ။ လက်ကပါ ရောက်သွားတာ။ ကျနော်လဲ ဟန်ကျပြီပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခက်နေတာက အခုမှတွေ့တဲ့ သူစိမ်းမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုလုပ်ခိုင်းရမလဲ။ အတင်းကြီး ငါ့ ဟိုဟာလုပ်ပေးဆိုပြီး ပြောလို့မရဘူးလေ။ ဒါမျိုးဆိုတာ ဇာတ်လမ်းထဲမှာပဲ ဖြစ်တာ။ အပြင်မှာက မလွယ်ဘူးလေ။ နောက်ဆုံး စဉ်းစားရင်း ငါးကြင်းဆီနဲ့ပဲ ငါးကြင်းပြန်ကြော်ရမယ်လို့ တွေးမိပြီး ..

“ရွစိရွစိတော့ မလုပ်နဲ့ ညီမရယ် … အကို မနေတတ်ဘူး .. ဟင်း .. ဟင်း …“
“ခစ် ..ခစ် …. ခင်ဗျားနော် …. တကယ်ပဲ ..“

ခင်သန်းနုလေးက သူမခေါင်းကို တွန်းပြီး ကျနော့်ကို ညုတုတုလေးပြောတယ်။ ရင်ပတ်ကို ခေါင်းနဲ့ခွေ့သလိုမျိုးပါ။ အဲဒီမှာ ကျနော်က ဆံနွယ်လေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ နဖူးပြင်လေးကို အသာလေး နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အဲဒီလိုလဲ ဖြစ်ရော သူမက ကျနော့်ကို အဓိပ္ပါယ်တမျိုးဆောင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်တာဗျ။ ဆောင်းရာသီရဲ့နံနက်ခင်း နေမထွက်တဲ့ မြင်ကွင်းလို သူမအကြည့်တွေက ရီဝေဝါးဝါးလေးလေ …။

“အကို ဘေးကို ကြည့်ထား … နောက်ပြီး ချောင်းလဲ မကြည့်နဲ့နော် … ချောင်းကြည့်ရင် ကျွန်တော် မလုပ်ပေးတော့ဘူး ..“
“ဟုတ် … မကြည့်ဘူး … စိတ်ချ …“

ဘာလုပ်ပေးမှန်း မသိပေမယ့် ကျနော် ရဲရဲကြီးကို ကတိပေးလိုက်တယ်။ သေချာတာကတော့ တစ်ခုခုတော့ ဖြစ်မယ်ဆိုတာပဲ။ စိတ်ထဲမှာတော့ သူလုပ်ပေးမှာ ဟိုဟာလား ဒီဟာလားဆိုပြီး ကြိုတင်ရင်ခုန်နေတယ်။ ချန်ပီယံလိဂ်ဖိုင်နယ်မှာ ပင်နယ်တီ အဆုံးအဖြတ်ဖမ်းရတဲ့ ဂိုးသမားထက်တောင် ကျနော် ပိုရင်ခုန်မိမလား မသိဘူး။ ဘယ်ဘက်ထောင့်ကများ ဝင်လာမလဲ မသိဘူးဗျာ …။

ခင်သန်းနုလေးက ကိုယ်ကို ကိုင်းလိုက်တယ်။ ဒီလိုကိစ္စဆိုတာ ကိုယ်က အလိုက်သိရမယ်မှန်းသိလို့ ကျနော် ခြေထောက်ကို ဆန့်ပြီး ခပ်လျှောလျှောလေး နေပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူမက ကိုရီးယားစောင်ကို ကောက်မပြီး ခေါင်းပေါ် လွှမ်းခြုံလိုက်တယ်။ ကျနော့် မြင်ကွင်းကနေ သူမ မျက်နှာလေး ပျောက်သွားတယ်။ စောင်အောက်မှ ခုံးခုံးကြီး ဖြစ်သွားရော။ ကျနော်လဲ သူမအတွက် အဆင်ပြေအောင် ဘေးလူတွေလဲ မရိပ်မိအောင် စောင်စကို လက်နဲ့ဆွဲပြီး မပေးထားတယ်။ အရေးထဲ ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ်ပြန်စဉ်းစားမိတာက ငါလုပ်တာ တန်ဆောင်တိုင်မှာ မီးပုံးပျံလွှတ်တာနဲ့တောင် တူနေတယ်လို့။ စောင်စနှစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး မထားရတာလေ။

အရင်ဆုံး ကျနော့်ဘောင်းဘီ ကျယ်သီးပြုတ်သွားတယ်။ ကျနော်က ခါးပတ်ဝတ်မထားဘူး။ ဒီဘောင်းဘီက ကျနော့်ခါးနဲ့ ကွက်တိမို့ ဝတ်မလာခဲ့တာ။ အဲဒီတော့ ကျယ်သီးပြုတ်ပြီးတာနဲ့ သူမလက်က ဇစ်ကို ရောက်လာတယ်ဗျ။ အဲ .. ကျနော့်နားထဲမှာ ထစ် ထစ် ထစ် ဆိုတဲ့ အသံလေးတောင် ကြားရလား မသိဘူး။ စိတ်ကူးနဲ့ နားထဲမှာ ကြားယောင်တာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပါ။ ဇစ်ကိုဆွဲချတာတော့ သိတယ်။ နောက်ပြီး သူမလက်က ကျနော့်ဘောင်းဘီစ နှစ်ဖက်ကို လာကိုင်တာလဲ သိတယ်ဗျ။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ အဆင်ပြေအောင် ဖင်ကြွပေးလိုက်ပါတယ်။ မြန်မာလူမျိုးဆိုတာ တစ်ဖက်သားကို ကူညီတတ်တာ မဟုတ်လား …။

ပထမဦးဆုံးသိတာကတော့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်က လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြစ်သွားတာပဲ။ အချုပ်ကျတဲ့လူတွေ လွတ်လာတဲ့အချိန်မှာ ပြင်ပလေကို ခေါင်းမော့ရင်ကော့ပြီး ရှူသွင်းသလိုမျိုး ကျနော့်ကောင်လဲ ဖြစ်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလိုလွတ်လပ်မှုက ခနပဲ ခံတယ်ဗျ။ နူးနူးညံ့ညံ့လေးဆိုပေမယ့် တင်းတင်းလေးနဲ့ ခါးလယ်ကနေ လာဖမ်းတာကို ခံရတယ်။ ထောင်ကလွတ်လွတ်ချင်း ပြန်အဖမ်းခံရတယ်လို့ ဆိုလို့ရပေမယ့် ကျနော့်ကတော့ စိတ်မတိုပါဘူး။ ပျော်တောင် ပျော်နေသေးတယ်။ နောက်ပြီး လာပြီး ချုပ်ကိုင်ထားတဲ့ဟာက ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူးဗျ။ တက်လိုက်ဆင်းလိုက်နဲ့ လူကို ငြိမ်ငြိမ်လေး မနေနိုင်အောင်ကို လုပ်နေတယ်။ ကျနော့်ဖြင့် ကိုရီးယားစောင်စနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းကြီး ဆုပ်ထားရတယ်။ ငါ့နှယ်နော်။ ဆော့်ဖ်ကိုးကားတွေမှာ မင်းသမီးလုပ်တဲ့လူ ဖီးလ်လာတာကို ပြချင်တော့ ဒါရိုက်တာက အိပ်ယာခင်းစကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် လိမ်ပြီး ကိုင်ထားခိုင်းတယ်။ အဲဒီ ဒါရိုက်တာများ ကျနော့်အဖြစ် တွေ့ရင် ဘာပြောမလဲ မသိဘူး …။

တော်တော်တော့ စိတ်လှုပ်ရှားရတယ်ဗျာ။ ဘေးဘီမှာ လူတွေနဲ့ဆိုတာကိုနဲ့တင် စိတ်ထဲမှာ ကတုန်ကရင်ကြီး ဖြစ်နေတာ။ အမှန်က ဒါမျိုးကြုံဖူးပါတယ်။ ကိုယ့်ကောင်မလေးနဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံ နောက်ဆုံးတန်းမှာ ထိုင်တုန်းကလဲ ဒီလိုမျိုး ဖြစ်ဖူးတာပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒါက ကိုယ်နဲ့ကြိုက်နေတဲ့ကောင်မလေးလေ။ အခုဟာက အခုမှတွေ့တဲ့ လူအချင်းချင်း။ နောက်ပြီး တော်ယုံတန်ယုံဆို ဖြစ်နိုင်ချေ မရှိဘူးဆိုတဲ့ ဟိုင်းဝေးသွား အိတ်စပရက်စ် ကားကြီးပေါ်မှာဗျာ။ စဉ်းသာ စဉ်းစားကြီးတော့။

အဲဒီ အချိန်မှာပဲ လှုပ်ခါနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်က ရပ်သွားတယ်။ အရှိန်ရနေတုန်း ကားဘရိတ်ေ ဆာင့်အုပ်လိုက်သလို ဖြစ်လို့ ကျနော်တောင် လူက ကြွတက်မလို ဖြစ်ရော။ ခံစားမှု အတိုင်းအတာက ဒီရေတက်သလို တက်နေပြီမို့ မနေနိုင်ဘူး။ ဘာများ ဖြစ်တာလဲ ဆိုပြီး ကျနော့် ဗိုက်နဲ့ကပ်နေတဲ့ စောင်စကို အသာဟ ကြည့်တယ်။

“အာ … မကြည့်နဲ့ …“
“ဆော … ဆောရီး …“

ကျနော် ချက်ချင်းပဲ စောင်ကို ပြန်ဖုန်းလိုက်ရတယ်။ မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ကြည့်မိတာကို ရွှေမန်းသူလေး စိတ်မကောက်သွားပါစေနဲ့။ တောက် … ငါကလဲနော်။ ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လာပြီးမှတော့ ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိသင့်တာပေါ့။ သူက ငါ့ကို ဒီအတိုင်းပစ်ထားပါ့မလား။ သူ မလုပ်ပေးချင်လျှင် ငါ ဇာတ်လမ်း ပြန်စတာတောင် လက်ခံပါ့မလား။ ဒီကောင်မလေး အတွေ့အကြုံမရှိပဲနဲ့ အခုမှ တွေ့တဲ့သူ တစ်ယောက်ကို ဒီလောက် လိုက်လျောပါ့မလား။ တော်တော်အသုံးမကျတဲ့ကောင်ပဲ။ စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အပြစ်တင်ရင်း လှပ်ခနဲ မြင်လိုက်ရတဲ့ မျက်နှာလှလှလေးဟာ ဒီအချိန်ဆို ဘာနဲ့ နီးနေပြီဆိုတာကို စိတ်ကူးထဲမှာ မြင်ယောင်လာတယ်။ ကျနော်ထင်တာ ဟုတ်ပါစေ။

“အိ …“

လည်ချောင်းထဲက အသံကို အပြင်ထွက်ကျမလာအောင် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားရတယ်ဗျာ။ ဒီလောက် အဲယားကွန်းဖွင့်ထားတဲ့ ကားကြီးပေါ်မှာတောင် အဲဒီတစ်နေရာလေးက ကွက်ပြီး အေးခနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ခံစားမှုကို ချက်ချင်းသိတယ်။ အဲ .. အေးတယ်လို့လဲ အတိအကျတော့ ပြောလို့မရဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ခနကြာတော့ နွေးနွေးလေးလဲ ဖြစ်လာလို့ပေါ့။ ကျနော်ဗျာ။ မမြင်ရမှန်း သိရက်နဲ့ကို ဒီတစ်ခါတော့ စောင်ကြီး ကွယ်နေတဲ့ ကိုယ်ပေါင်ကြားကို ကိုယ်ပြန်ငုံ့ကြည့်နေမိတော့တာ။ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတဲ့ ကိုရီးယားစောင်ကို ကြည့်ပြီး အဲဒီစောင်စကို ဆွဲဖယ်ကြည့်ချင်တာများ ပြောကို မပြောပါနဲ့တော့။ စိုစိုစိစိပေမယ့် နွေးနွေးထွေးထွေး ဖြစ်နေတဲ့ အရသာကိုသာ အာရုံလွှဲရင်း စိတ်ထိန်းထားရတယ်။ နောက်ပြီး သူမှာထားခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို သတိရပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကျီးကန်းမျက်လုံးနဲ့ လှမ်းလှမ်းရှိုးရသေးတယ်။

ကြုံတွေ့ရတဲ့ အခြေအနေသာမက အောင့်ထားခဲ့ရတဲ့ အချိန်ကာလ … ဒါတွေပေါင်းထည့်လိုက်တော့ ကျနော် သိပ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ လူက ဘယ်လိုမှ ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်တော့ပဲ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာရော။ ဆန့်ထားတဲ့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့ခုံက မှီရာနေရာကို နင်းကန်ထားမိတယ်ဗျ။ တော်သေးတယ်။ ရှေ့ကလူတွေက ကုလားသေ ကုလားမော အိပ်ပျော်နေကြလို့။ ဒီပြင်ဆို ကျနော်ကြောင့် သူတို့ခုံလှုပ်တာနဲ့ နိုးသွားနိုင်တယ်လေ။ တဖြေးဖြေး ပြီးဖို့ နီးသထက် နီးလာလေလေ ကျနော် ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်လို့ မရလေပဲဗျာ ..။

ရွှေမန်းသူလေးက ခေတော့ မခေဘူး … လည်တယ်ဗျ။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျနော့်ကောင်ရဲ့ အရင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ထားတာဗျ။ ကောင်းကောင်းကြီး အတွေ့အကြုံ ရှိလိမ့်မယ်။ အဲဒီတော့ ကျနော် ဘယ်လိုပဲ ကော့ကော့ထိုးထိုး အထဲကို ဘယ်လိုမှ အဆုံးမဝင်ပါဘူး။ တစ်ဝက်လောက်ပဲ ဝင်နေတယ်ဆိုကြပါစို့။ ဒါပေမယ့် အဲဒီဝင်နေတဲ့ တစ်ဝက်လောက်ကတော့ ရေလည်ခံရတာနော်။ ဘယ်တုန်းကတည်းက အငြိုးနဲ့လဲတော့ မသိဘူး။ အပြင်းအထန် တိုက်ခိုက်မှုကို အလူးအလဲ ခံရတာ။ သူမပါးစပ်ထဲမှာ ရှိတဲ့ ပစ္စည်းမျိုးစုံနဲ့ကို နှိပ်စက်တော့တာ။ နောက်ဆုံး ကျနော့်ကောင်လဲ ငိုပြီး မလုပ်ပါနဲ့တော့လို့ အသံထွက်ပြီး မပြောယုံတမယ် အရှုံးပေးလိုက်ရပါလေရော…။

“အီး …“

ခင်ဗျားတို့လဲ ကြုံဖူးကြမယ် ထင်ပါတယ်။ ဒီလိုဗျ။ ယပလက်ရောက်တုန်းက Dream World မှာ စီးဖူးတဲ့ ရိုလာကိုစတာ သွားသတိရတယ်။ အဲဒီဟာက အကြီးကြီးဗျ။ သိတယ်မှတ်လား။ ရိုလာကိုစတာ စီးတဲ့အခါ အမြင့်ဆုံးရောက်သွားရင် ပြုတ်ကျမယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် အဲဒီအချိန်ကိုပဲ ရင်တဖိုဖိုနဲ့ စောင့်နေကြတာလေ။ တကယ်တမ်း ပြုတ်လဲကျရော လေဟာနယ်ထဲမှာ တကိုယ်လုံး လွတ်ကျသွားသလိုမျိုး ခံစားရတယ် မှတ်လား။ အခုလဲ ဒီလိုပါပဲ။ နားထင်တွေ ပူထူတက်ပြီး လူတကိုယ်လုံးက လွတ်ထွက်သွားတာ။ နားထဲကတောင် တစစ်စစ်မြည်သွားလား မသိ။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ စောင်အောက်မှာ ခုံးထနေတဲ့ ရွှေမန်းသူလေးရဲ့ခေါင်းကို ဖိပြီးတော့ကို တင်းတင်းကြီး ကိုင်မိတာ …။

မျက်စိတမှိတ်ဆိုတာ ဘယ်လောက်မှ ကြာတဲ့ အချိန်မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ကျနော် မျက်စိမှိတ်ထားတာတော့ တော်တော်ကြာတယ်။ စိတ်ထဲမှာ သူမလေးကို အားနာပေမယ့် အဲဒီအချိန်မှာတော့ အတွေ့ရဲ့ကြီးစိုးထားမှုကို ကျနော် ဘယ်လိုမှ မတွန်းလှန်နိုင်ပါဘူး။ ယုတ်စွအဆုံး ခုနတုန်းကလို သူမများ ယောင်ယမ်းပြီး ကိုက်ပစ်လိုက်မှာလားဆိုတာ သွားတွေးမိပေမယ့် ရုန်းကန်ချင်သလို ဖြစ်နေတဲ့ သူမရဲ့ခေါင်းကို မလွှတ်မိဘူး။ ကျောတော့ နဲနဲချမ်းတာပေါ့လေ။ လေးကောင်ဂျင်မှာ ထိုးစရာ ပိုက်ဆံမပါတော့လို့ ကိုယ့်ဟာကိုကိုယ်ပေါင်ထိုးတာနဲ့တောင် တူနေပြီဗျာ …။

တအောင့်ကြာတော့ ကျနော့်ကောင်က ပကတိအတိုင်း အပြင်ပြန်ရောက်သွားတယ်ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ တော်သေးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲမှာ နှမျောသလို ဝမ်းနည်းသလိုလို ဖြစ်နေရောဗျာ။ စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်နေလို့ ရွှေမန်းသူလေး ခေါင်းပြန်ထွက်လာတောင် သူမကို ကြောင်ပြီး ငေးကြည့်နေမိသေးတယ်။ လှပတဲ့ မျက်နှာရှေ့မှာ ဖယိုဖရဲ ခွေကာ ကျနေတဲ့ သူမဆံပင်လေးတွေကို လက်နဲ့ပြန်သပ်တင်နေတဲ့ ရွှေမန်းသူလေးကိုတော့ ကျနော် အစွဲလမ်းကြီး စွဲလမ်းမိသွားပြီ။ ကြည့်ပါဦး။ ၁၁၅မိုင်မှာ ကားရပ်တုန်းက ပြန်ဆိုးထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေးလေးတွေ မရှိတော့ဘူး။ ပါးလွှာသေးငယ်တဲ့ ဒီနှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးက …ဒါ ဒါလေးက …

“အကို … အဆင်ပြေသွားပြီ မှတ်လား …“

ကျနော် ကြောင်ငေးနေလို့ ရွှေမန်းသူလေးကပဲ စကားစပြောတယ်။ သူမအကြည့်တွေမှာလဲ ကျနော်ရဲ့အခြေအနေတွေကို စူးစမ်းမှုတွေပါနေတယ်။

“ပြေ .. တယ် …. အရမ်း အဆင်ပြေတယ် … အကိုက ညီမကို အား … နာ …“
“တော်ပြီ .. အကို .. ကျွန်တော့်ကို ဆက်မပြောနဲ့တော့ … ကျွန်တော် အိပ်ချင်နေပြီ … အိပ်တော့မယ် … မနက်ဖြန်လဲ ကျွန်တော်အလုပ်ရှိသေးတယ်ဗျ..“
“အာ… ဆောရီးဗျာ …“
“အိပ်တော့မယ်ဗျာ… အကိုလဲ အိပ်တော့ …“

အဲဒါဟာ သူနဲ့ ကျနော်နဲ့ နောက်ဆုံးပြောဖြစ်တဲ့ စကားပါပဲ။ ရွှေမန်းသူလေးဟာ ကားမှန်ပြတင်းဘက်ကို ပြန်လှည့်သွားယုံမက မျက်စိပါမှိတ်ပြီး အိပ်သွားတာ။ ဒုံးတိကြီး စကားစဖြတ်သွားတာမှန်း သိပေမယ့် ကျနော် အတင်းကာရောတော့ စကားဆက်မနေတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်သာ ကူရှင်နောက်ကျောကို မှီရင်း နဲနဲလေး စောင်းအိပ်နေတဲ့ သူမကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ တော်တော်လေး ကြာတော့ စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်လာမှာစိုးတာနဲ့ အိပ်ပျော်တာလား အိပ်မပျော်သေးတာလား မသိတဲ့ ရွှေမန်းသူလေးဘက်ကို မကြည့်တော့ပဲ ကားအမိုးကိုပဲ တခါမှ မမြင်ဖူးသလို စိုက်ကြည့်ပြီးတော့သာ နေလိုက်တော့တယ်။ စိတ်ထဲကတော့ ဘယ်လိုမှ ဆွဲထုတ်လို့မရတဲ့ အစောကအဖြစ်ကို အခုထက်ထိ မယုံကြည်နိုင်သလို ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ဒါ တကယ်များလား ….။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

တနေဝင်ပြီးလျှင် တနေထွက်ရမယ်ဆိုတာ တကယ်တော့ ကလေးတောင်မှ သိတဲ့ လောကနိယာမတရား တစ်ခုပါ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ကျနော့်မှာ ငယ်ငယ်တုန်းက ရန်ဖြစ်ရင် ကျိမ်းမောင်းနေကြ စကားအတိုင်း ဖြစ်ချင်နေမိတယ်။ နောက်တစ်နေ့ နေထွက်တာကို မမြင်ချင်သေးဘူး။

အတွေးတွေ ပလုံစီနေခဲ့တာမို့ ရွှေမန်းသူလေး အိပ်ပျော်သွားတာတောင် ကျနော် အိပ်မပျော်ခဲ့ပါဘူး။ လူကိုခပ်လျှောလျှောလေး နောက်မှီမှာထိုင်ရင်းသာ သက်သာသလို နေခဲ့တာပါ။ အပေါ်တည့်တည့်က လာနေတဲ့ အဲယားကွန်းလေတိုးသံကလွဲလို့ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေတဲ့ ကားကြီးထဲမှာ အိပ်မပျော်သူက ကျနော်ပဲ ဖြစ်နေတဲ့အတွက် (ဒရိုင်ဘာနဲ့ ယဉ်နောက်လိုက် မပါ) အထီးကျန်ဆန်တယ်လို့တောင် ခံစားနေရသေးတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်ကြောင်ကြောင်အတွေးတွေနဲ့ အခုမှပဲ အချစ်ကို စတွေ့တာများလားဆိုပြီး ရွှေမန်းသူလေးကို ခိုးခိုးကြည့်မိသေးတာ။ ဒီလိုနဲ့ …

ကျနော် မှေးခနဲ တစ်ချက် အိပ်ပျော်သွားတယ်ထင်တယ်။ နားထဲမှာ လမ်းလျှောက်လာတဲ့အသံနဲ့ ကျိုးကျိုးကျွတ်ကျွတ်အသံကြားလို့ မျက်လုံးက ဖွင့်ကြည့်တော့ ယဉ်နောက်လိုက်ကောင်လေးက ကြွပ်ကြွပ်အိတ်တစ်လုံးကိုင်ပြီး အနားရောက်နေတာ တွေ့တယ်။ လက်ထဲက စနိုးတာဝါထည့်ထားတဲ့ အထုပ်လေးကို လှမ်းပေးလို့ ခါးကိုအကျောဆန့်ပြီး ကျနော် လှမ်းယူလိုက်တယ်။ သတိရလို့ ဘေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေမန်းသူလေးက မနိုးသေးဘူး။ အဲဒါနဲ့ စပါယ်ယာကောင်လေးပေးတဲ့ အထုပ်ကို တမင်တကာ ကျနော်ကပဲ ယူလိုက်ပြီး သူ့ရှေ့က အိတ်လေးထဲ ထိုးထည့်ပေးထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကျနော် တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်မိတယ်။ နိုင်ငံခြား western ကားတွေထဲမှာပါတဲ့ ကောင်းဘွိုင်တစ်ယောက် ဆလွန်းခန်းထဲဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ ကြည့်တဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့။ ဘယ်နေရာက လူကတော့ အိုကေ၊ ဘယ်နေရာ လူကတော့ ငါ့လှုပ်ရှားမှုအတွက် အန္တရာယ်ရှိနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ဟာမျိုးလေ။

ကျနော် စိတ်ဓါတ်ကျစရာ ဖြစ်သွားတယ်။ ဘေးနားက အဒေါ်ကြီးက နိုးနေပြီဗျ။ သူကတောင် ကျနော့်ကို ပြန်ပြီး အကဲခတ်နေသေးတာ။ အကြည့်တွေက ဒီငနာလေး ဘာလုပ်မလို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ရှိုးနေရတာလဲဆိုတာကို စူးစမ်းတဲ့အကြည့်ဗျ။ ကျနော် အရင်ရောက်ပြီးမှ ရွှေမန်းသူလေးက ကားပေါ်တက်လာတာကြောင့် ဒင်းက ကျနော်တို့ ဘာမှမပတ်သက်ဘူးဆိုတာ သိနေတာနေမှာ။ ဟင်း .. အဒေါ်ကြီးတွေများ ခက်တော့တာပဲ။ အိပ်စရာ ရှိတာ အိပ်တာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ အမျိုးသမီးရေးရာက ကျနေတာပဲ။ ကျနော်လဲ ငါတော့ ဘာမှလုပ်လို့ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိသွားပြီမို့ ထားလိုက်ပါတော့ ဆိုပြီး ဒီဘက်ပြန်လှည့်လိုက်တယ်။

“သြော် .. ညီမ နိုးနေပြီလား …“

ရွှေမန်းသူလေးက ကျနော့်ကို မှေးမှေးလေး ကြည့်နေတယ်။ ကျနော့် အမေးကို အဖြေမပေးသေးပဲနဲ့ မျက်လုံးနဲ့တင် ပြုံးပြနေရှာတယ်။ ကျနော်ကတော့ သူမလို မျက်လုံးနဲ့တင် မပြုံးတတ်လို့ ပါးစပ်နဲ့ပါ ပြုံးရင်း ရှေ့မှာ ထည့်ထားတဲ့ စနိုးတာဝါကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကနွဲ့ကလျလေးလို ဖြစ်နေတဲ့ သူမကို တမင်တကာကို ဆွေးဆွေးလေး ဖြစ်နေတဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်တာ။ အကယ်ဒမီ ရချင်တောင် ရနိုင်တဲ့ အမူအယာမျိုးနဲ့ပေါ့လေ။

ကျနော့်ရဲ့အကြည့်တွေကို ရွှေမန်းသူလေးက ရှောင်ဖယ်မသွားဘူးဗျ။ တန်ပြန်ပြီး စိုက်ကြည့်ရင်း တအောင့်လောက်ကြာမှ ..
“မျက်နှာသစ်ဖို့ ရပ်ဦးမှာလား … အကိုသိလား ..“
“အဲ .. မသိဘူးဗျ … အကိုက ရန်ကုန် မန္တလေး သိပ်မသွားဖူးဘူး …ခါတိုင်းရပ်တယ်မှတ်လား …“

ကျနော့် စကားလဲ ဆုံးရော ရွှေမန်းသူလေးက ကိုယ်ကိုဆန့်ပြီး အပြင်ကို လှမ်းကြည့်တယ်ဗျ။ ကျနော်လဲ အဲဒီတော့မှ သူမကြည့်သလို အပြင်ကို လိုက်ကြည့်မိတာ။ အစောတုန်းကတော့ ဒီလောက်အချိုးကျပြီး ချောလှတဲ့ မန်းလေးသူနဲ့ ဘယ်လိုဇာတ်လမ်းဆက်ရင် ကောင်းမလားဆိုတာကို တွေးရင်း သူ့ကိုယ်ပဲ ကြည့်နေမိတာကိုး။

“ရောက်တော့မှာပဲ … အိမ်တွေတောင် မြင်နေရပြီ ..“

ဟုတ်သားပဲဗျ။ လမ်းဘေးမှာ လယ်ကွင်းတွေ မရှိတော့ဘူး။ အိမ်တွေကို မြင်နေရပြီ။ မန္တလေးမြို့ထဲ ဝင်လာပြီ ထင်တယ်။ ကျနော် အဲဒီတော့မှ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ကမန်းကတမ်း အချိန်ကို ကြည့်မိတယ်။ ၅း၃၀ ..

“ရောက်တော့မှာလား … မျက်နှာသစ်ဖို့ မရပ်တော့ဘူးလား ..“

ကျနော် အူကြောင်ကြောင်နဲ့ သူမ မေးတဲ့ စကားကိုပဲ ပြန်မေးမိတယ်။ ရွှေမန်းသူလေးက ကျနော့်ကို စကားနဲ့ မဖြေတော့ဘူး။ ခေါင်းသာ ခါပြတယ်။ မရပ်တော့ဘူးဆိုတဲ့သဘော။ ဘယ်လိုလေးလဲဟ .. စကားနဲ့တောင် မဖြေချင်တော့ဘူးလားဟ။ ငါ့ကိုများ ဟိုညမွှေးပန်းသီချင်းထဲကလို ညတုန်းက တွေ့ခဲ့တဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဆိုပြီး ထားသွားမှာလား။

“ညီမ … ဒီလောက်တောင် ခင်မင်ပြီးတော့မှတော့ .. နာမည်လေး အပန်းမကြီးရင် ပြောပြပါလား …“
“အ ဟင်း .. ဟင်း .. ဘာလဲ … ခင်ဗျားက နာမည်အရင်မေးမယ် .. ပြီးရင် ဖုန်းနံပါတ်မေးမယ် .. နောက်တော့ အိမ်လာလည်မယ် အဲဒီလို ကြံထားတာလား ..“

ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ဖြေတဲ့ အဖြေမို့ ကျနော် ပြန်ပြောရ တော်တော်ကျပ်သွားတယ်။ သောက်ဂွပဲ။ စိတ်ရောမှန်ရဲ့လား မသိဘူး။ နင်နဲ့ ငါနဲ့ ညတုန်းက ဟိုဒင်းဟိုဟာဖြစ်တဲ့ အထိတောင် ရင်းနှီးခဲ့ကြတာလေ။ မှတ်ကောမှတ်မိသေးရဲ့လား။ ကျနော်လဲ အလျှော့မပေးချင်သေးတာနဲ့ ..

“ညီမနဲ့ အကိုနဲ့ ဆုံတဲ့ အဖြစ်က ဆန်းကျယ်လို့ပါ … အကို့ဘဝမှာ မေ့ဖျောက်လို့ မရနိုင်တဲ့ ရင်ခုန်မှုတစ်ခုပဲ ညီမ ..“
“မေ့လို့မရလဲ .. ကြိုးစားပြီသာ မေ့ဗျာ… ကျွန်တော်ကတော့ ဒီကားပေါ်က ဆင်းတာနဲ့ အကို့ကို မေ့လိုက်မှာ … မမေ့လို့ မဖြစ်ဘူး .. လာကြိုမှာက ကျွန်တော့်ဘဲက လာကြိုမှာ …ဒါဆို ခင်ဗျား သဘောပေါက်တော့ ..“

ဟမ် … ဘယ်လိုကြီးလဲ။ ကျနော် တော်တော်အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်သွားသလို ဘာဆက်ပြောရမယ်မှန်းလဲ မသိတော့ဘူး။ တော်တော်တော့ နားလည်ရခက်တဲ့ ကိစ္စပဲဗျာ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင်တော့ ဘာမှလုပ်လို့ရမှာ မဟုတ်တော့ပါဘူး။ နာမည်လေးတောင် မပြောချင်တော့ဘူးဆိုမှတော့ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဗျာ။ နောက်ပြီး ဘဲဘဲက လာကြိုမှာတဲ့။ ဟူး …

အတွေးကိုယ်စီနဲ့ ငြိမ်သက်သွားလို့ ရွှေမန္တလာကားကြီးက ကျွဲဆန်ကည်ကားဝင်းသွားတဲ့ လမ်းထဲ ချိုးကွေ့သွားတာတောင် သတိမထားမိလိုက်ဘူး။ ကားပေါ်ကလူတွေ ထိုင်ခုံတွေကို ပြန်မတ်ပြီး မတ်တပ်ထပြီး လုံချည်ပြင်ဝတ်သူကဝတ်၊ အပေါ်စင်ပေါ်ကနေ အထုပ်ဆွဲတဲ့သူကဆွဲ ဆိုတော့မှ ကျနော် သိတာ။ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ ကျနော်လဲ စောင်ကို ပြန်ခေါက်လိုက်တယ်။ အဲဒီ စောင်အခေါက်မှာတော့ ရွှေမန်းသူလေးက အပြင်ကို ငေးနေရာက တစ်ချက် ကျနော့်ကို စောင်းငဲ့ကြည့်တယ်။ ကျနော် တစ်ခုခုပြောမယ်လို့ ပြင်လိုက်တုန်းရှိသေး သူမက ပြတင်းပေါက်မှန်ဘက်ပဲ ပြန်လှည့်သွားတယ်ဗျာ။ …

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကားပေါ်ကနေ တော်တော်ကို တိုးဝှေ့ဆင်းလိုက်ရတာပဲ။ သုံးဘီးယူမလား ဆိုက်ကယ်ယူမလား ဆိုတဲ့ တရစပ်ပစ်လွှတ်လိုက်တဲ့ မြားတံလို အသံတွေကို လက်ကာ၊ ခေါင်းခါ ၊ အထုပ်ပိုက်ရင်း အဖေနဲ့ အမေရှေ့က တံတိုင်းသဖွယ် လျှောက်လာခဲ့ရတယ်။ တော်သေးတယ်။ ဝိုင်းအုံနေတဲ့ လူအုပ်ကို ကျော်လိုက်လျှင်ပဲ ကျနော်တို့ကို လာကြိုနေတဲ့သူတွေကို တွေ့တယ်ဗျ။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော့်နောက်က လိုက်လာတဲ့ အမေနဲ့ အဖေက ရှေ့ကိုရောက်သွားပြီး ကျနော်က အလိုလို နောက်ရောက်သွားတယ်။ ကျနော်လဲ အခုကျတော့မှ ကားပေါ်က ဆင်းခါနီးမှာ “အကို သွားတော့မယ်နော်“ ဆိုပြီး တစ်ခွန်းတည်း နှုတ်ဆက်ခဲ့ရတဲ့ ရွှေမန်းသူလေးကို ပြန်လှည့်ရှာနေမိတယ်။ သူမပြောသလို ဘဲဘဲဆိုတဲ့ အကောင်က လာကြိုနေသလားလို့လေ။

“အကို … ဘာတွေ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်နေတာလဲ … ပစ္စည်းကျန်ခဲ့လို့လား ..“

ကျနော့် ပုခုံးကို လာပုတ်သံနဲ့အတူ ဘေးနားရောက်လာတာကတော့ အမေ့အသိ ဒေါ်ယဉ်ယဉ်ရဲ့သားငယ် ကျော်ကျော်ပါ။ ကျနော်အောက် ခြောက်နှစ်လောက်ငယ်ပေမယ့် ပေါင်းလို့ကောင်းလို့ ကျနော်နဲ့ ဘော်ဒါဖြစ်နေတဲ့ သူတစ်ယောက်ပါ။
“ဘာမှ မကျန်ပါဘူးကွာ .. အသိတစ်ယောက်များ တွေ့လိုက်သလားလို့ …“
“ဘာလဲ … လာကြိုတဲ့သူတွေထဲကလား …“
“အေး …“
“အကို အသိဆိုတာ .. ဟိုတစ်ယောက်လား … ဒီဘက်ကို ကြည့်နေတာဗျ … အမိတော့ အမိစားလေးပဲ …ဟီး ဟီး ..“

ကျနော်နဲ့ ၃၅လမ်းက စားသောက်ဆိုင်မှာထိုင်လျှင် မန္တလေးက တရုတ်မလေးတွေ စကတ်က ဘယ်လောက်အတိုအထိ ဝတ်လေ့ရှိကြောင်း၊ အဲဒီလိုအတိုလေး ဝတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို ခွစီးလေ့ရှိကြောင်း ပြောနေသူမို့ သကောင့်သားက ဇမသေးဘူးဗျ။ သူပြတဲ့ နေရာကို ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေမန္တလာကားဂိတ် အစွန်မှာ ရပ်နေတဲ့ ရွှေမန်းသူလေးကို တွေ့တယ်။ ကျနော်တို့ဘက်ကို ကြည့်နေတယ်ဗျ။ ကျနော်ရှိနေတဲ့ နေရာကဆိုရင် နဲနဲလှမ်းတယ်လို့ ဆိုရပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထဲ သူမရဲ့မျက်ဝန်းတွေကို အနီးကပ်မြင်လိုက်ရသလိုပဲ။ ရင်ထဲမှာ အမည်မဖော်နိုင်တဲ့ ခံစားမှုတစ်ခု ချက်ချင်းကို ဖြစ်လာတယ်ဗျာ။

“သွားကြမယ်လေ … ကျော်ကျော် … မင်းတို့က ဘာလုပ်နေကြတာလဲ …“

ဒေါ်ယဉ်ယဉ်ကိုယ်တိုင်က လှမ်းခေါ်လို့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား ရပ်ထားတဲ့ လိုက်အော့စ်ကားလေးနား ပြေးလာခဲ့ရတယ်။ ကျော်ကျော်က ကားမောင်းသူနေရာ ဝင်လိုက်ချိန်မှာ အဖေက “မင်းတို့ ညီအကို ခေါင်းခန်းမှာပဲ ထိုင်ကွာ“ ဆိုပြီး ပြောလိုက်လို့ ကျနော် ကျော်ကျော့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ကျနော်တို့ကားလေးဟာ ကျွဲဆည်ကန်ထဲကနေ တဘီးချင်း လှိမ့်ရင်း ထွက်လာခဲ့မိကြတယ်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ သူမပြောတဲ့ လာကြိုမယ့်သူဆိုတာ ဘာဖြစ်လို့များ ရှိမနေတာလဲဆိုတဲ့ အတွေးတစ်ခုက အချိန်တော်တော်ကြာတဲ့ အထိကို ကြီးစိုးထားခဲ့တာပါပဲဗျာ ….

အဲ … ပြောရဦးမယ် … မန်းလေးကနေ ရန်ကုန်ပြန်တော့လေ … ကျနော် ဘာဆုတောင်းမိတယ်ထင်လဲ။ ခင်ဗျားတို့ သိမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ဆုတောင်းတိုင်းတာ ပြည့်ရမယ်ဆိုလျှင်လဲ လူတွေအားလုံး သိန်းထီပေါက်ကုန်ကြမှာ မှတ်လား။ ဒီတခါတော့ ကျနော့်ဘေးလာကျတာ အိတ်ထဲပါလာတဲ့ ကွမ်းထုပ်ကို တစ်ခုပြီးတစ်ခုယူစား၊ ပြီးတော့ ငါးမိနစ်တစ်ခါ ရှေ့မှာချိတ်ထားတဲ့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်သေးသေးလေးထဲကို ကွမ်းတံတွေးထထွေးတတ်တဲ့ မုံရွာက ကျောင်းဆရာဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက်ဗျာ …။ လမ်းတလျှောက်လုံးလဲ ကျနော့်ကို မိတ်ဆွေဖွဲ့ပြီး စကားပြောလာတာ လေကန်တတ်တယ်ဆိုတဲ့ ကျနော်တောင် လက်မြှောက်အရှုံးပေးရမယ်။ နောက်ဆုံး ကျနော် စာတမ်းလေးတစ်စောင် ရေးစရာ ရှိလို့နော် ဆိုပြီး အတင်းစကားစဖျက်ပြီး ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ဖွင့်ပြီး စာရေးနေလိုက်ရတယ်။ ဘာမှတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကဗျာလိုလို စာလိုလိုဟာလေး ရေးမိတာပါ။ စိတ်ဝင်စားရင်တော့ ဖတ်ကြည့်ပေါ့ဗျာ ….

Dear Shwemanthulay …

I can’t get you out of my mind
I keep thinking about how much
I enjoy sharing time with you

I’ve memorized your face,
Our event
and the way you look at me…..

it melts my heart
every time I think about it.

You must be something really special,
because I can’t remember the last time
I felt so strongly about someone.

You fill me up in every possible way…….
and the pleasure we share…
is beyond anything I ever imagined.

I know one thing for sure-
you’re one of the very best things
that’s happened to me
in a very long time……….

အဲဒါပါပဲဗျာ .. တခါလေကျတော့လဲ ကြုံတွေ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေက ဆန်းကျယ်လွန်းလို့ သူများကို မပြောရမနေနိုင်လို့ တတ်သလောက် မှတ်သလောက် စာရေးကြည့်တာပါ။ တနေ့နေ့ တချိန်ချိန်မှာ တစ်ယောက်သောသူက တွေ့သွားတယ်ဆိုလျှင်လဲ သတိရနေသေးတဲ့သူတစ်ယောက်ရှိတယ်ဆိုတာ သိရင် ကျေနပ်ပါပြီဗျာ။ ခင်ဗျားတို့လဲ ကျေနပ်လိုက်ပါတော့နော် … ဒါပါပဲဗျာ

ရေးသူ = နတ်သား (၂၉.၀၇.၂၀၁၂)

ZG

နာ္ တနဂၤေႏြေန႔ စလုံးက ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ဇာတ္လမ္းက စတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ရင္ လုပ္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ေလ့လာရန္ ဆိုၿပီး မနက္က အိမ္ကေန ေစာေစာထြက္လာခဲ့တယ္။ အေမက အိမ္က ကားကို ယူသြားဖို႔ ေျပာတာေတာင္ က်ေနာ္ ယူမလာခဲ့ဘူး။ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ ကားျပန္မေမာင္းရဲေသးတာက တစ္ေၾကာင္း။ ကားေမာင္းရင္ ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တာေတြ ၾကည့္လို႔မရေတာ့မွာ ဆိုတာက တစ္ေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ လိုင္ကားနဲ႔ပဲ ဆူးေလကို ထြက္လာခဲ့တာ။ အိမ္က ထြက္မလာခင္ေတာ့ အေမ့ကို ေမးခဲ့ရေသးတယ္။ ဘာကားစီးသြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ေလ။ အေမက ေျပာတယ္ ”ပါရမီ အထူးပဲ စီးသြား ..အဲဒါက ၿမိဳ႕ကို ပတ္ေနတာဆိုေတာ့ သားတစ္ခါထဲ ေနရာစုံေရာက္တာေပါ့တဲ့ ”။ အေမ့ စကားဆိုတာ မပယ္ရွားေကာင္းဘူး မွတ္လား။ က်ေနာ္လဲ ကားမွတ္တိုင္မွာ ပါရမီ အထူးကိုပဲ ေစာင့္စီးခဲ့တယ္။

အမယ္ …ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးမ်ား တယ္တိုးတက္ေနပါလား။ ကားမွတ္တိုင္ေတာင္ က်က်နနေဆာက္ထားတဲ့ သံဖရိန္ အမိုးကာ အေဆာက္အဦးေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ထိုင္ခုံေလးေတြက အစီအရီနဲ႔။ ကြမ္းတံေတြးနဲ႔ အမႈိက္ထည့္ရန္ ဆိုတဲ့ အမႈိက္ပုံးကလဲ အသင့္ဗ်။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အမႈိက္ပုံးမွာ အမႈိက္ေတြ ျပည့္ေနတာေတာင္ မသိမ္းေသးတာရယ္။ ရွိတဲ့ ထိုင္ခုံေလး ေလးငါးလုံးမွာ ႏွစ္လုံးကို ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ေနရာဦးထားတာက လြဲရင္ေပါ့ေလ။ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ကတၱရာလမ္းကိုေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး… အ ဟီး။

က်ေနာ္လဲ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ေလ့လာေနတာေပါ့ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပါရမီကားက ဆိုက္လာတယ္။ ကားေပၚမတက္ခင္ ဆူးေလသြားတာ ဟုတ္လား မဟုတ္လား ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားေရွ႕မွန္အေပၚမွာ ipay ဆိုၿပီး ေရးထားတာ သြားေတြ႕တယ္။ ေၾသာ္ .. ဒါ အေမေျပာတဲ့ ကားကို ကတ္နဲ႔ စီးရတဲ့ စနစ္ပဲကိုး ဆိုၿပီး သေဘာက်သြားတယ္။ က်ေနာ္က ကတ္မရွိေတာ့ ပိုက္ဆံေပးၿပီးေတာ့ပဲ စီးရေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ စပယ္ယာကို ပိုက္ဆံေပးမယ္လုပ္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕က တက္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးက စပယ္ယာကို ကတ္ေလးတစ္ခု ေပးလိုက္တာ ေတြ႕တယ္။ စကတ္ထမိန္ဝတ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးက ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ေနတာရယ္ စပ္စုခ်င္တာရယ္နဲ႔ အထဲကို တိုးမဝင္ေသးပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဟိုက္ .. စပယ္ယာရဲ႕ လည္ပင္းမွာ စက္ကေလးတစ္လုံး ဆြဲထားတယ္ဟ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကင္မရာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ ခုနက ေကာင္မေလးေပးလိုက္တဲ့ ကတ္ကို စက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေကာင္မေလးကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ အင္ .. သူ႔ဟာက ဒီလိုႀကီးလား။ ေတာ္ေသးတယ္။ စပယ္ယာက သူ႔ဖာသူ လုပ္ေပလို႔ေပါ့။ ဒီျပင္သာဆို အေစာက ေကာင္မေလးက စပယ္ယာနားကပ္သြားၿပီး ရင္ပတ္ကစက္ကို ကတ္နဲ႔ထိပြတ္ဆြဲရမွာ။ ခြိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကတ္နဲ႔သုံးလို႔ရတာကိုက အဆင့္ျမင့္လာတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ေနာ္ .. ;D ။ က်ေနာ္လဲ က်သင့္ေငြကို ေပးလိုက္ၿပီး အစြန္က ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီး လိုက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။ ဆူးေလ ေရာက္ေတာ့ ဆင္းၿပီး ဟိုေငး ဒီေငးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားမိတယ္ေပါ့ေလ။

အဲဒါနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေျခေထာက္ေညာင္းတာနဲ႔ အိမ္ပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပါရမီ မစီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ထဲက တက်ဳတ္က်ဳတ္ျမည္ေနတာေရာ၊ အေမ့လက္ရာေလး စားခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ တက္စီပဲ ငွားစီးလာခဲ့တယ္။ အံမယ္။ တက္စီ စီးလာရင္းနဲ႔မွ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ တက္စီကလဲ ငါ့နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လိုက္တယ္လို႔။ ဘာတဲ့ နာမည္ကိုက က်ဴက်ဴဆိုပါလား။ အ ဟီး။

အဲ .. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက အေပါက္ဝက ဆီးေစာင့္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘာဟင္းခ်က္လဲလို႔ ေမးမယ္ ျပင္တုန္းရွိေသး အေမက ..

“သား ျပန္လာတာ အေတာ္ပဲ .. အခုပဲ ေဒၚယဥ္ယဥ္ ဖုန္းဆက္တယ္ …“

အေမ့ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲအျပင္ ေဒၚယဥ္ယဥ္ဆိုတဲ့ နာမည္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ကိစၥတစ္ခုေတာ့ ရွိၿပီဆိုတာ ရိပ္မိတယ္။

“ဘာလဲ .. အေမ .. ဘာကိစၥျဖစ္လို႔လဲ …“
“ေအး .. ေဒၚယဥ္ယဥ္ကေျပာတယ္ … အေမတို႔ တတ္ႏိုင္ရင္ ညေန လာခဲ့ပါလားတဲ့ .. သူတို႔က အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ဒီတစ္ပတ္ထဲမွာ ခရီးထြက္ရမယ္ ေျပာေနလို႔ ..“
“အမ္ .. ဟုတ္လား အေမ .. ဒီေန႔ ညေနဆိုေတာ့ ..“
“ဟုတ္တယ္ … သား .. အေမလဲ အဲဒါကိုပဲ ေျပာမလို႔ .. ေဒၚယဥ္ယဥ္တို႔ကလဲ အားနာေနတာ .. ဟိုဘက္က အလုပ္ကိစၥကလဲ ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးေနလို႔ပါတဲ့ …“
“အင္းေလ … ဒါဆိုေတာ့လဲ သြားၾကတာေပါ့ အေမရယ္ .. အခုေတာ့ ထမင္းစားၾကတာေပါ့ ..“
“ရတယ္ေလ .. သား .. ထမင္းပြဲက အဆင္သင့္ပဲ .. အဲဒီကိစၥကို ေျပာခ်င္လို႔ .. ေနာက္ၿပီး ကားလက္မွတ္ရဖို႔က ရွိေသးတယ္ မွတ္လား ..“

အေမေျပာမွ က်ေနာ္လဲ ဘာျဖစ္လို႔ အေမက အေပါက္ဝကေန ဒီစကားကို ဆီးေျပာရတာလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။

“အာ .. အေမကလဲ .. ရန္ကုန္ မႏၲေလးမ်ား ကားေတြက ေပါလို႔ … စိတ္ပူမေနနဲ႔ … က်ေနာ္ပိုင္ပါတယ္ …“

အေမလဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရဲရဲႀကီး အာမခံ စကားၾကားေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ေနာက္ေဘးဘက္ တန္းဝင္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ စာေပေလာကကဝယ္လာတဲ့ ေနဝင္းျမင့္ရဲ စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း ထမင္းစားခန္းထဲ တန္းဝင္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လဲ ထမင္းစားခန္း အျဖတ္ အေဖက အိမ္ေပၚထပ္ကေန ဆင္းလာတာနဲ႔ဆုံတယ္။ “အေဖ ထမင္းစားမွာလား“ ဆိုၿပီး လွမ္းေခၚေတာ့ “ေအး … စားတာေပါ့“ လို႔ ဆိုလို႔ မိသားစု ထမင္းလက္ဆုံ စားျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ဝက္သားႏွီခ်က္ေလးကို သရက္ခ်ဥ္သုပ္ေလးနဲ႔။ အံမယ္ ပဲႀကီးဟင္းကို ဆူးပုပ္႐ြက္ခပ္ထားတာေတာင္ ပါေသး။ ငါးပိရည္ခ်က္နဲ႔ တို႔စရာကေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းမွ ေကာင္းေပါ့ ……. 😀

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ကတိေပးခဲ့တဲ့ ကိစၥကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အိမ္ကဖုန္းကို ဆြဲၿပီး ဝရံတာကို တက္လာခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲ ေျပာင္းလဲ တယ္လီဖုန္း လိုင္းမမိတာက မေျပာင္းလဲေသးတာမို႔ လိုင္းမိတဲ့ေနရာက ေျပာရမယ္ေလ။ ဝရံတာေရာက္ေတာ့ အသင့္ရွိတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ဖုန္းစာအုပ္ထဲက မနဲ႔စတဲ့ နာမည္ (အမ္နဲ႔စတာပါ) ကို ရွာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ရွာေနတဲ့ နာမည္ေတြ႕တာေတာင္ နာမည္တူက ႏွစ္ခု ျဖစ္ေနလို႔ ေနာက္က Travel Agent ဆိုတဲ့ဟာေလးေတြ႕မွ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း အခ်င္းခ်င္းေခၚတာေတာင္ လိုင္းက ခ်က္ခ်င္းမဝင္ပဲ ဆယ္စကၠန႔္ေလာက္ၾကာမွ လိုင္းဝင္သြားတယ္။

“ဟယ္လို …“
“ဟယ္လို .. မီးမီးနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ …“

လာထူးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အသံၾကားတာနဲ႔ က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူကို ေျပာလိုက္ရတယ္။ ဆိုင္က ဖုန္းမွန္းသိေနလို႔ က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္သူ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမသိတာေၾကာင့္ပါ။ တစ္ဖက္က အသံက ခနၿငိမ္သြားၿပီမွ ..

“အယ္ .. အကို ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ …“

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္သူဆိုတာ က်ေနာ္ ေသခ်ာသိသြားၿပီ။ ျပန္ေမးတဲ့ပုံစံနဲ႔ ခ်ိဳျမတဲ့ အသံေၾကာင့္ ဒါဘယ္သူဆိုတာ ထပ္ေမးေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

“ဟုတ္တယ္ မီးမီး … မေန႔က ျပန္ေရာက္တာ …“
“ဟုတ္လား … အကို ဟိုမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ေနာ္ …“
“ေအး … ၾကာတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ …“
“အ ဟင္း .. အ ဟင္း …. ေအာ္ .. ဒါနဲ႔ အကို မီးမီး ဆီဆက္တာ …“
“ဟဲ့ .. နင့္ဆီဆက္မွေတာ့ ကားလက္မွတ္လိုခ်င္လို႔ေပါ့ … ဒါ နင့္ဆိုင္ဖုန္းပဲ မဟုတ္လား …“
“ေျပာ .. အကို .. ဘယ္ကိုလဲ .. မႏၲေလးကိုပဲလား ..“
“ဟုတ္တယ္ .. မႏၲေလးကိုပဲ .. ဒီေန႔ညေန …“
“ဟင္.. အကိုကေတာ့ လုပ္ၿပီ … ညေန သြားမွာကို အခုမွ ဝယ္ရလား … ဒါနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ .. အကိုတစ္ေယာက္တည္းလား ..“
“ဟုတ္ဘူးဟ .. အားလုံးေပါင္း သုံးေယာက္ .. အေဖေရာ အေမေရာပါမွာ …“
“အယ္ .. ဒုကၡပဲ … ေနဦး .. အကို …“

တစ္ဖက္က စကားေျပာသံ ၿငိမ္သြားၿပီး သူတို႔အခ်င္းခ်င္း လွမ္းေျပာသံေတြကို တိုးတိုးေလး ၾကားေနရတယ္။ အမေတြေရာ ညီမေတြေရာ ရႈပ္ေနတာပဲ။ ခနေနေတာ့မွ ..

“အကို .. ႐ိုး႐ိုး express ကားပဲ ရတယ္ … ျဖစ္တယ္မွတ္လား …“
“အာ .. ရပါတယ္ … နင္ကလဲ … expressက ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ပဲ ဆန္းတာေတြ ရွိေသးလို႔လား ..“
“အံမယ္ .. အကိုေနာ္ .. ျမန္မာႏိုင္ငံမ်ား အထင္ေသးလို႔ .. ဒီမွာ Scania ေတာင္ စီးေနၾကၿပီ …“
“ေဟ .. ဟုတ္လား …“

က်ေနာ္ နဲနဲ အသံက်ယ္သြားသလို မ်က္လုံးလဲ ျပဴးသြားတယ္။

“မီးမီး .. အဲဒါက မရေတာ့ဘူးလား … ရရင္ စီးခ်င္တယ္ ဟယ္ …“
“အကိုကလဲ .. အခုက်မွေတာ့ ဘယ္ရေတာ့မလဲ .. မႏၲေလးက အျပန္က်မွ စီးလာခဲ့ေတာ့ … ဒါနဲ႔လက္မွတ္က အကို လာယူမွာလား …“
“ေအး ေအး .. လာယူမယ္ေလ … နင္ ဘယ္အခ်ိန္အားလဲ …“
“ဘယ္အခ်ိန္အားလဲ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အလုပ္ဆင္းမွ အားမွာပဲ.. အကိုကမွ ႀကိဳမေျပာတာ ..“

ေနာက္ဆုံးစကားတြင္ လိုင္းမေကာင္းလို႔ပဲလား က်ေနာ္ပဲ နားကေလးသြားလို႔လား မသိ။ မီးမီး အသံက နဲနဲတိုးသြားတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ မီးမီးဆိုတာကလဲ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ရဲ႕ ဂ်ီတီစီမွ ညီမေလးမ်ားစြာထဲက တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္။ သို႔ေသာ္လဲ …

“ေအး .. ဒါဆိုလဲ အကို အခုပဲ လာယူလိုက္မယ္ …နင္ မအားရင္လဲ မႏၲေလးက ျပန္ေရာက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ …“
“ဟုတ္ .. ဒါဆို ဒါပဲေနာ္ … အကို … ဒီမွာ ဖုန္းေတြ ျမည္ေနလို႔ ..“

က်ေနာ္ အားနာသြားတယ္။ မီးမီးတို႔ ခရီးသြား အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းက နာမည္ႀကီးမို႔ အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိေနတယ္ေလ။ တခါ သြားေတြ႕တုန္းကဆို သူမမွာ ဖုန္းႏွစ္လုံးကိုေတာင္ ဘယ္ညာကိုင္ၿပီး ေျပာေနတာေလ။

“ေအး .. ေအး .. ေဆာရီး .. မီးမီး .. ေနာက္မွပဲ …“

က်ေနာ္ ဖုန္းေျပာၿပီး ေအာက္ျပန္ဆင္းလာေတာ့ အေမ့ကို ဧည့္ခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြ ထည့္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ ကိုရီးယားေစာင္တစ္ထည္ကို ေခါက္ေနရင္းက ..

“သား .. ဘယ္လိုလဲ .. ကားလက္မွတ္ရလား …“
“အာ … အေမကလဲ ပိုင္ပါတယ္ .. ဆိုမွ …“

က်ေနာ့္ စကားၾကားေတာ့ အေမက ၿပဳံးတယ္။ ကိုယ့္သားအေၾကာင္း သိေနသူမို႔ ဆက္မေမးေတာ့ပဲ ေစာင္ကိုပဲ ဆက္ေခါက္ေနတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ဆက္ေမးရင္ ေလကန္မယ္ျပင္ၿပီးမွ အေမက သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနလို႔ အေတာ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္သြားတယ္။ အေမေတြမ်ား အခက္သား။ သားျဖစ္သူ ေျပာတာေတာင္ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ ဒါေတာင္ ဟို ယူစက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေမြးစား အေမမပါေသးဘူး။ သူလဲ အတူတူပါပဲ …. အ ဟီး 😀

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေအာင္မဂၤလာ အေဝးေျပးကားဝင္းဟာ ေ႐ႊအိုေရာင္ ညေနခင္းရဲ႕ အရိပ္ေတြထဲမွာ အလြန္တရာ စည္းကားေနပါတယ္။ ေ႐ႊမႏၲလာအဆင့္ျမင့္ ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ေရးဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ခ်ိတ္ထားတဲ့ ခရီးသြား နားခိုေဆာင္မွာ ထိုင္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးေမေနမိတယ္။ ေၾသာ္ … ေ႐ႊ႕မႏၲလာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေအာင္ျမင္သြားပါလား။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အရင္တုန္းကဆို ရန္ကုန္မႏၲေလး express ကားဟာ ျမတ္မႏၲလာထြန္းေလာက္ပဲ သိတာ။ အခုက်ေတာ့ ေ႐ႊမႏၲလာ၊ မႏၲလာေမ၊ နယူးမႏၲလာထြန္း အစရွိသျဖင့္ စုံလင္ေနၿပီေလ။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ မီးမီးေျပာတဲ့ Scania ကားတစ္စီး ထြက္သြားတာေတြ႕လို႔ က်ေနာ္က အေမ့ကို လက္ကုတ္ၿပီး လွမ္းေျပာမိတယ္ …

“ေမေမ .. အဲဒါက ဆြီဒင္က ထုတ္တာေလ … အခု ရန္ကုန္ မႏၲေလး ဆြဲေနၿပီသိလား …“

အေမက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ သူသိပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းပဲညိမ့္ျပတယ္။ က်ေနာ့္ စကားၾကားသြားလို႔ထင္တယ္။ အေမ့ေဘးက ထိုင္ေနတဲ့ အေဖက ကိုယ္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ..

“မင္း .. ဘာမွ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ .. ေျပာေတာ့ ပိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီး .. ခုံေလး သုံးခုံေတာင္ တဆက္တည္း မရဘူး …“

ဟင္… အေဖ့စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲနဲ နင္သြားတယ္။ ဘိုးေတာ္မ်ား သားျဖစ္သူကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ ေခ်ာင္းေနလဲ မသိဘူး။ အထြန႔္တက္တတ္တဲ့ ထုံးစံအတိုင္း ျပန္ေျပာမယ္ျပင္တုန္း ရွိေသး။ ေ႐ႊမႏၲလာ 8th Bus နဲ႔ မႏၲေလးသို႔ လိုက္မယ့္သူမ်ား ေနရာ ယူႏိုင္ပါၿပီဆိုၿပီး ေၾကညာတဲ့ အသံၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေယာက်္ားႀကီး တန္မဲ့ အေဖ့ကို မ်က္ေစာင္းပဲ ထိုးႏိုင္ၿပီး ကားေပၚတက္ဖို႔ ထိုင္ေနရာက ထလိုက္တယ္။

ကားေပၚတက္လိုက္ရင္ တက္လိုက္ခ်င္းပဲ ေအးျမတဲ့ အဲယာကြန္းေလက ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္က အေအးႀကိဳက္တတ္တဲ့သူမို႔။ အေမကေတာ့ အေဖနဲ႔ အတူ ၇ ၈ မွာ ဝင္ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ အေႏြးထည္ေလး ထုတ္ဝတ္တာေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္လဲ အေမနဲ႔ အေဖ့ အဝတ္အိတ္ကို အေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး။ က်ေနာ့္ရဲ႕ခုံနံပါတ္ ၂၆ ဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ အေဖ ေျပာလဲေျပာခ်င္စရာပဲ။ လက္မွတ္ဝယ္တဲ့ အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနေတာ့ ခုံနပါတ္ေတြက တျခားစီ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

ခုံနံပါတ္ ၂၆ ေရာက္ေတာ့ ေဘးက ဘယ္သူလဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ခုံက အလြတ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ နဲနဲေတာင္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ မိုက္လွခ်ည္လား။ ငါတစ္ေယာက္တည္း စီးရေတာ့မွာေပါ့ဆိုၿပီး ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ကလူနဲ႔ ေဘးကလူေတြကို ၾကည့္ေတာ့ လူ႔အျပည့္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မလာေသးတာေနမွာေပါ့ဆိုၿပီး စဥ္းစားရင္း က်ေနာ့္ လက္ဆြဲအိတ္ကို အေပၚကစင္ေပၚထိုးတင္ၿပီး ကိုယ့္ခုံမွာပဲ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ လမ္းဟိုဘက္က ခုံမွေတာ့ ဘြားေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္ ထိုင္ေနတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း ဆိုက္ႀကီးႀကီးမို႔ ခ်ာတိတ္ေတာင္ ေခ်ာင္ကပ္ထိုင္ေနရတာ ေတြ႕တယ္။ ဘုရား .. ဘုရား .. ငါ့ေဘးနား လာမယ့္သူက ဒါမ်ိဳးႀကီး မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေျပာရရင္ ေဒၚေလးဆိုတာေတြကို က်ေနာ္က ဟိုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ မႀကိဳက္ဘူးေလ။ အဟီး။ အလကား အဖြားႀကီးေတြ .. ခြိ 😀

ဝင္ထိုင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခရီးေဖာ္က ေရာက္မလာေသးဘူး။ အင္း။ ေနာက္ပဲက်တာလား။ မလာပဲ မလာေတာ့တာ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းကပဲ တက္မွာလား မသိဘူး။ မွတ္ပုံတင္နံပါတ္ေပးတုန္းကလဲ အေမက ေပးလိုက္တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေဘးကလူ ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာင္ က်ေနာ္ မသိလိုက္ဘူး။ ဘာရယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ညလုံး ေဘးနားမွာ ရွိေနမယ့္သူ တစ္ေယာက္မို႔ စိတ္ဝင္စားမိတဲ့ သေဘာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမကို က်ေနာ္ ျမင္လိုက္တာပါ။ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ စိတ္ဝင္စားမိတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ တကယ္လဲ သူမက က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွေအာင္ မိုက္ေနတယ္ေလ။ ျမန္မာဝတ္စုံလို႔ ေျပာရင္ရမယ့္ ခရမ္းေရာင္ ရင္ပုံးနဲ႔ ထမိန္ကို ဝတ္ထားတဲ့ သူမဟာ တစ္ေယာက္ထဲ ကားေပၚကို အခုမွ တက္လာတဲ့ အတြက္ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားမိတာက မိန္းမလွေလးျဖစ္ေနတာထက္ သူမရဲ႕ အသြင္အျပင္ေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမွာ။

ၾကည့္ေလ။ သူမက ခရမ္းေရာင္ ဇာေခါင္းစည္းပုဝါေလးကို ေခါင္းမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီး ေနကာမ်က္မွန္အဝိုင္းတစ္လက္ကို နဖူးေပၚက ဆံေႏြေတြၾကားမွာ ဒီအတိုင္းထိုးတင္ထားတယ္။ ခရမ္းေရာင္ မင္းသမီးေလးေပါ့။ ေနကာမ်က္မွန္က တပ္ထားတာ မဟုတ္ပဲ ဒီအတိုင္းေခါင္းမွာ ထိုးထားတာ ျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာဖူးဖူးလွလွေလးက အရွင္းသားေပၚေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမက ကားေနာက္ဘက္ ေလွ်ာက္လာလို႔ က်ေနာ္ အၾကည့္ကို မ်က္ႏွာကေန ေအာက္ဘက္ကို နဲနဲဆင္းလိုက္တယ္။ ခရမ္းေရာင္ ရင္ပုံးအက်ႌဟာ လက္စကေလးနဲ႔ ျဖစ္ၿပီး လက္ေမာင္းကေန ေတာက္ေလွ်ာက္က ဇာပါးေလးသာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ .. လမ္းေလွ်ာက္မွ သတိထားမိတာ။ သူမဝတ္ထားတာ ႐ိုး႐ိုးထမိန္မဟုတ္ပဲ ထမိန္စကတ္ပါလား။ ေျခအႂကြမွ ဝင္းခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ေျခသလုံးသားေလး ေပၚသြားလို႔ အကြဲေလးနဲ႔ပဲလို႔ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

က်န္တဲ့သူေတြ ထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းက မတ္တပ္မို႔ အားလုံးေသာ ခရီးသည္ေတြရဲ႕မ်က္လုံးက သူမအေပၚေရာက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ က်ေနာ္ သူမကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ေသာသူကို သြားျမင္ေယာင္တယ္။ ဒီေကာင္မေလး ပုံစံၾကည့္ရတာ ဝင္ဦးရဲ႕ ေမာင္တို႔ခ်ယ္ရီေျမထဲက ခင္သန္းႏု ဒီဇိုင္းပါလားလို႔။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေရာ ဝတ္ပုံစားပုံေရာက ခင္သန္းႏု သၾကၤန္မွာ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ေရပက္ခံထြက္တုန္းက ပုံစံနဲ႔ သြားဆင္ေနတယ္။

အဲ.. က်ေနာ့္နားေရာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တာရပ္သြားတယ္။ ဗုေဒၵါ .. ငါ့ရဲ႕နံပါတ္ ၂၅မ်ားလား။ က်ေနာ္ထင္တာ မလြဲပါဘူး။ “နဲနဲေလာက္“ ဆိုတဲ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စကားသံေလး အဆုံးမွာ က်ေနာ္ ထၿပီးေတာ့ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ ေရွ႕ကလူက ခုံကို နဲနဲ ေနာက္လွန္ထားလို႔ သူမဝင္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေျခေထာက္က ေတာ္ေတာ္ယို႔လိုက္ရတယ္ထင္တယ္။ ေျခသလုံးသား ဝင္းဝင္းေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေပၚသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြက္တိခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထမိန္စကတ္ေၾကာင့္ တင္သားျပည္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလးေတြေတာင္ ေဖာင္းထလာသလိုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ဘက္ကေန “အဟြတ္ အဟြတ္“ ဆိုၿပီး ေခ်ာင္းဆိုသံၾကားလို႔ က်ေနာ္ မလုံမလဲနဲ႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလယ္လမ္းဟိုဘက္ ႏွစ္ခုံေက်ာ္က ကုလားဒိန္ဆီက ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္ထဲက နဲနဲဘုသြားၿပီး က်ိတ္က်ိန္ဆဲလိုက္ေသးတယ္။ ေခြးမသား ကုလားေပါ့။ ျမန္မာျပည္လာၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေရာင့္တက္ေနတယ္ဆိုၿပီးေတာ့… ။

က်ေနာ္ ျပန္ဝင္ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ကားက စထြက္ပါတယ္။ အေစာက ေမတၱာသုတ္ ေဗာဇင္သုတ္ေတြ ဘာေတြ ထည့္ထားတဲ့ ေခြလဲရပ္သြားၿပီး သူတို႔ ေနာက္ထပ္ အေခြတစ္ေခြထည့္တယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးျဖဴရဲ႕ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္တဲ့။ က်ေနာ္လဲ အဲဒါနဲ႔ အက်ႌအိတ္ထဲက အိုင္ဖုန္းကို ထုတ္မေနေတာ့ပဲ တီဗီကိုသာ လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ မ်က္စိေစာင္းၿပီး ေဘးနားကို ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခင္သန္းႏုေလးက အျပင္ကို ေငးေနတာေတြ႕တယ္။ လိုက္ပို႔တဲ့သူကိုမ်ား ႏႈတ္ဆက္တာလားလို႔ ေရာေယာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ပါဘူး။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး က်ေနာ္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴရွဴၿပီး သာသာေလး မႈတ္ထုတ္မိတယ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ….

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မွန္ဘက္ကို ကပ္ၿပီး လမ္းမကို ေငးေနလို႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခင္သန္းႏုေလးကို အားမနာတမ္း ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဆံပင္ေလးေတြကို ေခါင္းစည္းပုဝါနဲ႔ သိုင္းဆီးထားလို႔ လည္ဂုတ္သားဝင္းဝင္းေလးေတြက နဲနဲေပၚေနတယ္။ ေကာင္မေလးက မျဖဴပါဘူး။ ညိဳတယ္လို႔လဲ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဝါဝါ၀င္းဝင္းေလးလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ အလဲ့ ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌကအပါးစားပါလား။ က်ေနာ္ ေသခ်ာၾကည့္မိမွ သတိထားမိတယ္။ ေကာင္မေလးက ေဘာ္လီ မဝတ္ပဲ ဘရာဝတ္ထားတာဗ်။ ေနာက္ေက်ာဘက္ အက်ႌသားက အၾကည္သားလို ျဖစ္ေနလို႔ ႀကိဳေသးေသးေလးနဲ႔ အနက္ေရာင္လို႔ ထင္ရတဲ့ ဘရာေလးရဲ႕အရာက ေပၚေနတယ္။ ဘယ္လိုဟာေလးလဲဟ။ ႐ိုး႐ိုးေလး မိုက္ေနတယ္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မယ္။

အမွန္က ဒါမ်ိဳး အက်ၤ ီဝတ္ရင္ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဘာ္လီပဲ ဝတ္ၾကတာပါ။ ေတာ္ယုံတန္ယုံ ဘယ္သူမွ ဘရာနဲ႔ မဝတ္ၾကပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားရင္ေပါ့။ အခု က်ေနာ့္ရဲ႕ခင္သန္းႏုေလးၾကမွ ဇာေဘာ္လီနဲ႔ မဟုတ္ပဲ ဇာဘရာနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္ထင္တယ္ .. ခြိ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ျဖဳတ္ၾကည့္မွ သိမွာပဲ။ ဝတ္ထားတဲ့ ဘရာေျပာတာပါ။ တျခား မေတြးၾကပါနဲ႔. အ ဟီး။

ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ နဲနဲၾကာသြားမွ သတိရသြားတယ္။ ေကာင္မေလးက ေရွ႕ဘက္ကို ျပန္လွည့္မလာေသးပဲ လမ္းမဘက္ကိုပဲ ေငးေနတာဗ်။ ကိုယ္ကလဲ တေစာင္းေလးလို ခပ္ယို႔ယို႔ေလး ျဖစ္ေနတာ။ က်ေနာ္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ သူစိမ္း ေယာက်္ာေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ထိုင္ရလို႔မ်ား တမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာလား။ အင္း .. ငါ ဘာလုပ္ေပးရပါ့မလဲ။ တကယ္ဆို က်ေနာ္လဲ ကိုယ့္သိကၡာကို ကိုယ္ထိန္းတဲ့သူပါ။ ထိုင္တာေတာင္မွ အခ်ိဳ႕ေသာေယာက္်ားေလးေတြ ထိုင္ေနတဲ့ ပုံစံျဖစ္တဲ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားၿပီး ပစၥည္းျပတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး ထိုင္ေနတာမဟုတ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီလို ေျခကားယား ထိုင္ေနတာဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။ အခုေတာ့ …

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလးျဖဴေခြက စာမ်က္ႏွာ၁၅ ကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒီ သီခ်င္းၾကေတာ့ ခင္သန္းႏုေလးက ျပတင္းေပါက္ကေန ေရွ႕ကိုလွည့္လာတယ္။ အခြင့္ေကာင္းကို ေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္က ..

“ညီမ ထိုင္ရတာ အဆင္ေျပလား …“

အတတ္ႏိုင္ဆုံး ခ်ိဳသာစြာ ေမးရင္း ေကာင္မေလးေတြ က်တတ္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်ေနာ္ ၿပဳံးျပလိုက္တယ္။ အမယ္။ သူမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ မ်က္လုံးေလး ဝင့္ၾကည့္ယုံကလြဲလို႔ ဘာမွ မေျပာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကပဲ ဆက္ေျပာရတယ္။

“ဟိုေလ … ထိုင္ရတာ အဆင္မေျပရင္ ခုံလဲေပးမလို႔ပါ …. ဟိုေရွ႕က ခုံနံပါတ္ ၇ ၈ မွာ ထိုင္ေနတာ အကို႔ အေဖနဲ႔ အေမပါ … တကယ္လို႔ စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္တယ္ထင္ရင္ အကို႔ အေမနဲ႔ ေနရာခ်င္း လဲေပးပါ့မယ္ …“

ခင္သန္းႏု အေသးစားေလးက အခုက်မွ က်ေနာ့္ စကားကို သေဘာေပါက္သြားတယ္ထင္တယ္။ ၿပဳံးသလိုလို မၿပဳံးသလိုလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ..

“ရပါတယ္ … ကြၽန္ေတာ္ ေနတတ္ပါတယ္ … ခင္ဗ်ား အေဖနဲ႔ အေမကို အားနာစရာပဲ …မလုပ္ပါနဲ႔ ..“

က်ေနာ္ကသာ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေျပာေပမယ့္ သူမအသံက တိုတိုေတာင္းေတာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဟြန္း .. ထားလိုက္ေတာ့။ ေျပာပုံဆိုပုံကလဲ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ .. ဘယ္လိုလဲဟ။ ငါ့တသက္မွာ ဘယ္ေကာင္မေလးကမွ ငါ့ကို ခင္ဗ်ားလို႔ မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ ငနာမေလး။ ငါကလဲ မလဲခ်င္တာနဲ႔ အံကိုက္ပဲ။ အဲဒီေဘးမွာသာ ထိုင္ၿပီး ငါၾကည့္တာ ခံေနေပေတာ့ …။

အမွတ္၃ လမ္းမႀကီးရဲ႕ လမ္းဆုံေရာက္ေတာ့ ကားက ခနရပ္တယ္။ က်ေနာ္လဲ နဲနဲ ေရငတ္လာသလို ျဖစ္ေတာ့ ကားေပၚမွာ အဆင္သင့္ေပးထားတဲ့ ေရဗူးကို ဖြင့္ေသာက္မိတယ္။ ေရငတ္ရတာလဲ အေၾကာင္းရွိတာကိုး။ ေဘးနားက ခင္သန္းႏု အေသးစားကလုပ္ေနတာေလ။ က်ေနာ္ ေရေသာက္ၿပီး ျပန္ခ်ေတာ့ သူမကလဲ ေရဗူးကို လွမ္းယူတာ ေတြ႕တယ္။ ဘာလဲဟ။ ငါလုပ္သလို လိုက္လုပ္ေနတာလား။ က်ေနာ္လဲ သူကမွ ဘဝင္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ဘဝင္ပဲေပါ့ ဆိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္မေနပဲ ေလးျဖဴကိုသာ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

“ဒီမွာ …“

လွမ္းေခၚသံၾကားမွ က်ေနာ္ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ေရပုလင္းကို က်ေနာ့္ဘက္ ထိုးေပးထားတာေတြ႕ၿပီး ..

“ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္လို႔ မရလို႔ .. ပုလင္းအဖုံးက လည္လည္ထြက္ေနတယ္ …ခင္ဗ်ား ဖြင့္ေပးပါလား ..“

က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မေျပာပဲ ပုလင္းကို သူမလက္နဲ႔ မထိေအာင္ လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ေကာက္လွည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ သူမေျပာသလို ပုလင္းအဖုံးက လည္လည္ထြက္ေနလို႔ လက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ထိန္းၿပီး ဖြင့္ယူလိုက္ရတယ္။ ရေတာ့မွ ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ခင္သန္းႏုက အခုမွ ..

“ေက်းဇူး ..“ လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ေခ်ာင္ဘက္ ျပန္ကပ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ေလးျဖဴကို ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ပုလင္းဖုံးဖြင့္ေပးတာေလာက္နဲ႔ေတာ့ မိတ္ေဆြ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ တျခားဟာ ဖြင့္ေပးရရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ .. အဟီး။

ခနခန ေမွာက္တယ္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္ မႏၲေလး အျမန္လမ္းမွာ ေ႐ႊမႏၲလာကားႀကီးဟာ ၿငိမ့္ေျငာင္းစြာ ခရီးဆက္ေနတယ္။ အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ ေက်ာ္လာၿပီမို႔ လူေတြလဲ ေလးျဖဴကို သိပ္အာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အျပင္ဘက္ေငးဖို႔ကလဲ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ လယ္ကြင္းေတြပဲဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီး မထူးျခားေတာ့ဘူး။ ငိုက္တဲ့လူက စငိုက္လာၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားစပယ္ယာက ေလျဖဴကို ထုတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အေခြတစ္ေခြကို ထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ .. ဘာမ်ားလဲဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာကားတစ္ကား ျဖစ္ေနတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကားကို ေျပာတာပါ။ သဇင္ အပိုင္း ၁ ၂ ၃ ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။

ဇာတ္လမ္းစၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ ျပေနတဲ့ ဗမာကားရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို က်ေနာ္ သိသြားတယ္။ အင္း။ တိုးတက္တဲ့ အထဲမွာ တို႔ ဗမာကားေတြ မပါေသးရွာဘူးပဲ။ တခါလာလဲ မဲျပာပုဆိုး မဲျပာထမိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းသမီး ၾကည့္ရေအာင္လဲ ေအးျမတ္သူက ေဘးနားက ခင္သန္းႏုေလာက္ေတာင္ ဒီဇိုင္းက မမိုက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီထဲမွာ ရွိတဲ့ မန္ဘာေတြထဲမွာ ေအးျမတ္သူေတာ့ မပါဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ခြိ။ ပါခဲ့ရင္လဲ ေဆာရီးပါေနာ္။ က်ေနာ္က ေလာေလာဆယ္ ခင္သန္းႏုေလးကို ပိုစိတ္ဝင္စားေနလို႔ပါ။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ အိတ္ထဲထည့္ထားတဲ့ အိုင္ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ညာဘက္ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကို နဲနဲေစာင္းလိုက္ရတာမို႔ ခင္သန္းႏုေလးနဲ႔ နဲနဲပိုနီးသြားတယ္။ ကားထဲမွာ ျဖန္းထားတဲ့ ေရေမႊးနဲ႔နဲ႔ မတူတဲ့ သင္းပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႔တစ္ခုကိုရတယ္။ ေသခ်ာ ေလ့လာခြဲျခမ္းခ်င္ေပမယ့္ တမ်ိဳးထင္သြားမွာ စိုးလို႔ နားက်ပ္ရတာနဲ႔ ကိုယ္ကို ျပန္မတ္လိုက္တယ္။ အိုင္ဖုန္းမွာ တပ္လိုက္ၿပီး ယူက်ဴက ေဒါင္းထားတဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ မ်က္စိပင့္အၾကည့္မွာ ခင္သန္းႏုေလးက က်ေနာ္လုပ္ေနတာကို ေငးေနတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲ က်ေနာ္က အခ်ဥ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးရယ္ … မင္းက အခုမွ သိတာလား။ တကယ္ဆို ကိုယ္လဲ ဝင္ဦးေလာက္ မေျဖာင့္တာေတာင္ ျပေနတဲ့ ဇာတ္ကားထဲက မင္းသားလုပ္တဲ့ ငေၾကာင္ထက္ေတာ့ သာပါေသးတယ္ကြယ္ .. အ ဟင္း .. အ ဟင္း …

“အဲဒါ … One Direction အဖြဲ႕လား …“

က်ေနာ္က One Thing ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ နားထဲ ေမးသံခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ဘက္က နားက်ပ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ခင္သန္းႏုဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက အရင္လို မဟုတ္ပဲ ေဖာ္ေ႐ြတဲ့ အနက္ေတြ ေဆာင္ေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူေပမယ့္ ေလးစားရမယ္ မဟုတ္လား။ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔ အညီေပါ့ေလ။

“ဟုတ္တယ္ .. ဒါ နာမည္ႀကီး သီခ်င္းေလ .. One Thing ေလ .. ႀကိဳက္လို႔လား …“
“ဟုတ္ .. ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳက္တယ္ … ခင္ဗ်ား …အဲဒီ အမ္တီဗီ ဘယ္က ရတာလဲ …“
“ယူက်ဳက ေဒါင္းထားတာေလ .. အကို႔မွာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ရွိေသးတယ္ … What makes you beautiful ဆိုတာေလ ..“
“အယ္ .. တကယ္ … ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ …“

ခင္သန္းႏု မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္ရတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ပါဟ။ မင္း အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာႀကီး တင္းထားတာ မေကာင္းပါဘူး ကေလးရယ္ …။

“ဟို .. ဟိုေလ .. အဲဒီ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ ကြၽန္ေတာ့္ေပးပါလား ..“
“ေဟ .. မင္းကို ေပးရမယ္ …“
“ဟိုေလဗ်ာ … အဲဒီမွာ blue tooth ရွိတယ္မွတ္လား .. အဲဒါနဲ႔ ပို႔လို႔ရတယ္ေလ … “

အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဉာဏ္ႀကီးရွင္မေလးပဲ။ ပုံစံကသာ အဖြားႀကီး ပုံစံ ဖမ္းထားေပမယ့္ ေခတ္ေတာ့ လိုက္မီသားပဲလို႔။ အိုေကလို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ္ ဆက္တင္ထဲက အျပာေကာင္ရဲ႕သြားကို လိုက္ရွာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမက လက္ကိုင္စလင္းဘတ္အိတ္ထဲကေန သူမဖုန္းကို ထုတ္တယ္။ အလဲ့။ သူကလဲ မေခဘူး Samsung နဲ႔ပဲ။ အင္း။ သူက ဆန္ေဆာင္း ကိုယ္က အိုင္ဖုန္းဆိုေတာ့ မူပိုင္ခြင့္အတြက္ေတာ့ မဖိုက္ရေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ ေကာင္မေလးရယ္ .. တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က မင္းနဲ႔ဖိုက္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟင္ … က်ေနာ့္ အေတြးႀကီးက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္သြားလို႔ ဆက္မေတြးေတာ့ပဲ သူမရဲ႕ ဖုန္းကိုသာ ရွာေနလိုက္တယ္။

ေဟာ .. ရၿပီ။ ေဘးခ်င္းထိုင္ေနတာမို႔ အဆင္ေျပေျပပဲ ေတြ႕လိုက္တယ္။ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ စလုံးကို ေ႐ြးၿပီး ရွယ္ေပးလိုက္တယ္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူမက “ရၿပီ“ ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေက်းဇူးပဲ“ ဆိုၿပီး ထပ္ေျပာတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေက်းဇူးေျပာတာကေတာ့ ပထမတစ္ခါထက္ ပိုၿပီး အသက္ဝင္ေနတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ွႏွစ္ေယာက္ ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္ပဲ One Direction အဖြဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႔ နဲနဲ စကားေျပာမိသြားၾကတယ္။ နဲနဲလဲ ခင္သြားတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က သိပ္ၿပီး လိုက္ေရာတယ္ ထင္မွာစိုးလို႔ သူမေနာက္ေၾကာင္းကိုေတာ့ မေမးဘူး။ နာမည္ကိုလဲ သူမေျပာမွပဲ ဆိုၿပီး ေမးမေနဘူး။ သူမစိတ္ဝင္စားတဲ့ သီခ်င္းအေၾကာင္း band ေတြ အေၾကာင္းကိုသာ လိုက္ေျပာေနလိုက္တယ္။ ခင္သန္းႏုက မေခဘူးဗ်။ အဂၤလိပ္သီခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိတယ္။ တခ်ိဳ႕ သူမေျပာတဲ့ သီခ်င္းေတြဆို က်ေနာ္ ၾကားပဲ ၾကားဖူးတယ္။ နားမေထာင္ဘူးဖူး။ က်ေနာ္လဲ ဘယ္ရမလဲ။ က်ေနာ့္ ယူက်ဳက ေဒါင္းထားတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကို ထုတ္ျပမိတယ္။ ဟဲ ဟဲ။ သူမ်ား အားက်ေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ယုံမလား မသိဘူး။ ဗမာကား တစ္ဝက္က်ိဳးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ နားက်ပ္ႏွစ္ခုကို တစ္ေယာက္တစ္ခုစီနဲ႔ေတာင္ နားေထာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ နဲနဲလဲ ကိုယ္ခ်င္းကပ္သြားတယ္ေပါ့။ မဆိုးပါဘူး။ ဒီအတိုင္းသာဆို ညလုံးေပါက္ အိပ္ေရးပ်က္လဲ နစ္နာစရာမွ မရွိတာ .. အဟီး ။

ကားေရွ႕ခန္းမွာေတာ့ ဗမာကားက ခ်စ္ကြဲညား ထုံးစံအတိုင္း ကြဲၿပီးေတာ့ ညားဖို႔ ျပန္တာဆူေနၿပီ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲနဲ႔ ၉ နာရီေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခင္သန္းႏုလဲ ေျပာစရာ စကားမရွိ။ နားေထာင္စရာ သီခ်င္းမရွိေတာ့လို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ၿငိမ္ေနရၿပီ။ ခင္သန္းႏုက အခုအခ်ိန္မွေတာ့ နံရံဘက္ကပ္ မထိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တည့္တည့္ေလးပဲ ကူရွင္ေနာက္မွီကို က်က်နန မွီၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ ခရီးက နဲနဲ ၾကာလာလို႔ထင္တယ္။ ကိုယ္ကေလးက မတ္မတ္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လဲ လက္ကေလးပိတ္ၿပီး သန္းေနတာ ေတြ႕တယ္။ အိပ္မ်ား အိပ္ခ်င္ေနတာလား။ ထိုင္ေနတာကိုက ေျခေထာက္ေတြခပ္စင္းစင္းေလး က်ေနာ့္ဘက္ နဲနဲေစာင္းၿပီး ခ်ထားတယ္။ မ်က္ႏွာလွလွေလးကေတာ့ ျပေနတဲ့ကားကို ၾကည့္တယ္လဲ မဟုတ္ မၾကည့္ဘူးလဲ မဟုတ္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေငးေနတယ္။ က်ေနာ့္ဘက္ကို သူမမ်က္ႏွာေရာက္ေနတာမဟုတ္လို႔ က်ေနာ္ သူမကို ေသခ်ာၾကည့္ပစ္လိုက္တယ္။

လွတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ။ မႏၲေလးသူ အမိုက္စားေလးပဲ။ သူမ ဝင္ထိုင္တုန္းက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ရတာမို႔ သူမ အရပ္အေမာင္းကို သတိထားမိတယ္။ ငါးေပရွစ္ ျမင့္တဲ့ က်ေနာ့္ထက္ ေခါင္းတစ္လုံးသာသာေလာက္ပဲ နိမ့္တယ္ဆိုေတာ့ ငါးေပေလးေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ငါးေပေက်ာ္ရင္ပဲ ဟုတ္လွၿပီလို႔ ေျပာရမယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ သူမက အရပ္ျမင့္တဲ့အထဲမွာ ပါပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကိုယ္လုံးက ျပည့္ျပည့္ေလးမို႔ ပိန္တယ္လို႔ မထင္ရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေနာက္ကိုမွီထားလို႔ ေမာက္ေမာက္မို႔မို႔ျဖစ္ေနတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာက ထြးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ထမိန္စကတ္ဝတ္ထားေပမယ့္ ဆီးခုံေနရာေလးက မို႔မို႔ေလး ျဖစ္မေနဘူး။ ဝမ္းဗိုက္သား အဆီမထြက္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ကိေလသာက အလိပ္လိုက္ တက္လာတယ္ … ဟူး …

“အယ္ “
“ေဆာရီး …“
“ရပါတယ္ အကို …“

က်ေနာ္ အေညာင္းဆန႔္ၿပီး ေျခေထာက္ကို ဆန႔္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘက္ေရာက္ေနတဲ့ ေပါင္တံတစ္ဖက္ကို သြားပြတ္မိတယ္။ ကိုယ့္အထင္ေသးသြားမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ပဲ အရင္ဦးေအာင္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ ကားမထြက္ခင္ကဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေကာင္မေလးက သာသာေလး ၿပဳံးၿပီး ရပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ထူးျခားတာက ခင္ဗ်ားဆိုတာႀကီး ေပ်ာက္သြားၿပီး က်ေနာ္ေျပာတဲ့ အတိုင္း အကိုဆိုတာ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာပါတယ္ ဘယ္ေကာင္မေလးမွ က်ေနာ့္ကို ခင္ဗ်ားလို႔ မေျပာပါဘူးလို႔ ..။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမက ပုံစံမပ်က္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးနဲ႔ မ်က္စိမွိတ္သြားတယ္။ ျပေနတဲ့ ဗမာကားကလဲ ညားဆိုတဲ့ အပိုင္းေရာက္ၿပီး ခနၾကာေတာ့ ၿပီးသြားတယ္။ စပယ္ယာလုပ္သူက ေခြကို ျပန္ထုတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေခြထည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ္ဒီယို ျဖစ္သြားၿပီ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ဟိုက္ေဝးကားသမားေတြ အႀကိဳက္ စိုင္းထီဆိုင္ေပါ့။ ဟို သံေယာဇဥ္ခိုင္မာထဲက သီခ်င္းကစလာတယ္။ တကယ္ပဲေမရယ္ ကိုယ္ကေတာ့ ခ်စ္တာ တစ္ခုပဲသိတယ္ဆိုတာေလ။ အင္း … ခက္ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ။ ငါ့ေဘးနားမွာလဲ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ ထင္တယ္။ ကားႀကီးတစ္ကားလုံးလဲ တိတ္ဆိတ္လို႔။ ကားထဲမွာ ထြန္းထားတဲ့ မီးေရာင္ကလဲ ခပ္မွိန္မွိန္ရယ္။ မေကာင္းမႈတို႔သည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ရာတြင္ အရင္းခံသည္ဆိုေတာ့ …. အင္း …

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေရာ္ .. ခက္ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ။ ႀကိဳက္မရွက္ ငိုက္မရွက္ဆိုတဲ့ စကားမွာ ေဘးနားက မႏၲေလးသူက ငိုက္မရွက္ဆိုတာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၿပီ။ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္ကေလးက တေျဖးေျဖးယိုင္လာၿပီး သူမမ်က္ႏွာေလးက ေဘးကို ေစာင္းလာတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ ခင္သန္းႏုေလးနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီးကတည္းက ကိုယ္က သူမဘက္ ခပ္ယို႔ယို႔ဆိုေတာ့ သူမ ဆတ္ခနဲ အငိုက္မွာ ေခါင္းက က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ ေရာက္လာတယ္။ တမင္တကာလုပ္တာလားလို႔ သူမဘက္ အသာေစာင္းၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ လက္ကေလး ႏွစ္ဘက္ကေတာ့ စလင္းဘတ္အိတ္ကေလးကို ပိုက္ထားလ်က္သားေလး။

ဒီအ႐ြယ္ဆိုတာ ေသြးသားေကာင္းသူမို႔ သူမလိုမ်ိဳး က်န္းမာသန္စြမ္းသူအတြက္ ခရီးသြားရင္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္းေနတာက က်ေနာ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေကာင္းစိတ္နဲ႔ မေကာင္းစိတ္က လြန္ဆြဲေနတယ္။ တကယ္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ အခြင့္ေကာင္းယူတတ္တဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ လူၾကပ္ၾကပ္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြနဲ႔ တိုးစီးခဲ့ရတာေတာင္ ဘာမွ ေထြလီကမာ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတေလမ်ားဆိုရင္ က်ေနာ့္ဖာသာက်ေနာ္ ေရွာင္ အတင္းျပန္တိုးထြက္ၿပီး ေနာက္အေပါက္ကေန တြယ္စီးခဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ႏွာဝကို က်ီစယ္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးရဲ႕ရနံ႔က က်ေနာ့္စိတ္ကို ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္လာေစတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေ႐ႊမႏၲလာ တစ္စီးလုံးကလဲ အိပ္ေမာၾကေနတဲ့အလား တိတ္ဆိတ္ေနတယ္ေလ …။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမကိုယ္ကေလးက တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူမမ်ား ႏိုးတာလားလို႔ က်ေနာ္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ မယ္မင္းႀကီးမက ကိုယ္ကိုေ႐ႊ႕ၿပီး မွီလ်က္ဆက္အိပ္ေနတာ။ အဲ .. ခက္တာက ဒီတစ္ခါ သူမက ေျခေထာက္ကို ခပ္က်ဲက်ဲထားလိုက္လို႔ ခြဲထားတဲ့ ထမိန္စကတ္ေနရာေလးက နဲနဲေလး ဟသြားတယ္။ တျခားသူေတြ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ေဘးက ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္တာေပါ့။ ေျခသလုံးသား ဝင္းဝင္းေလးေတြက ဒူးေခါင္းနားထိေပၚေနတာကို။

က်ေနာ္ တံေတြးကို ၿမိဳခ်မိတယ္။ ဘယ္ဘက္ပုခုံးကို မွီထားတဲ့ သူမကို ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးက အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပဲ။ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို တစိုက္မတ္မတ္ၾကည့္မိလို႔ က်ေနာ္ ရင္ခုန္ႏႈန္းက အရင္ကထက္ ပိုျမန္လာတယ္။ အသိစိတ္ကို ထိန္းၿပီး အၾကည့္ကိုလႊဲကာ ေဘးဘီကို ၾကည့္မိေတာ့ ေဘးနားက အေဒၚႀကီးက က်ေနာ့္ဘက္ ဖင္ေပးၿပီး အိပ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ ရာဝင္အိုးေလာက္ ရွိမယ့္ တင္ပါးႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး နဲနဲေတာ့ ဖီးလ္လာေနတာ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ကိုယ့္အေျခအေနကို ထိန္းတဲ့အေနနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပဲ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေဘးနားကလူေတြက အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႕တယ္။ ဘယ္လိုလဲဟ။ ကာလနဂါးအုပ္စုထဲမ်ား ငါလာက်ေနတာလား။

စိတ္ကိုထိန္းၿပီး သူမဘက္ ျပန္မလွည့္မိေအာင္ ေနေပမယ့္ ပါးခ်င္းထိမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးရဲ႕ ဆြဲေဆာင္အားကို က်ေနာ္ တာရွည္ မခံႏိုင္ပါဘူး။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ သူမဘက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ လွပႏုနယ္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးက က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနတယ္။ ဝင္းဝင္းေလး ေပၚေနတဲ့ သလုံးသားေလးေတြ … အသက္ရွဴလိုက္တိုင္း မသိမသာေလး မို႔သြားတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာ .. ဒါေတြကို ကသိုဏ္းရွဴေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဦးပုညျပဇာတ္ထဲက ေရသည္ေယာက်္ား ျပည့္ရွင္မင္းကို သတ္ဖို႔ႀကံသလို ခ်ီတုံခ်ီခ် ျဖစ္ေနတယ္။ လက္ထဲကိုင္ထားစရာ သန္လ်က္မရွိေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ လက္ေတြက ေလးေလးပင္ပင္အရာတစ္ခုကို ကိုင္ထားသလို စီးစီးပိုးပိုး ျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို အတင္းမဲတင္းၿပီး ခ်လိုက္တယ္။ ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္မင္းျဖစ္ဆိုတဲ့ စကားလက္ကိုင္ထားၿပီး မ်က္ကန္း စိတ္ဓါတ္ေမြးလိုက္တယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ခင္သန္းႏုေလးဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကို မသိမသာေလးလုပ္ၿပီး ေစာင္းလိုက္တယ္။ သူမ တကယ္အိပ္ေမာက်ေနတာကိုး။ အမွီမပ်က္ပဲ က်ေနာ့္ဘက္ ပါလာတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆို သူမနဲ႔ က်ေနာ္က သမီးရည္းစားေတြ ေပြ႕ပိုက္ထားသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ သူမေရာက္ေနၿပီေလ။

က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ညာဘက္ေခါင္းေစာင္းၿပီး ေဘးဘီကို ၾကည့္ေတာ့ အရာရာက အေနအထားမပ်က္ပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စိတ္ခ်ရၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္ ညာလက္ကို အသာေလး မသိမသာ ေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ ဘယ္လက္ကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ သူမတင္ပါးအိအိေလးနဲ႔ ထိၿမဲအတိုင္း ထိထားတယ္။ သူမကေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ကို ခုန္ေနတာပဲ။ ငါ လုပ္တာ မဟုတ္ေသးဘူးဆိုတာ အႀကိမ္တစ္ရာမက ေျပာမိေနေပမယ့္ သူမရဲ႕ ေပါင္တံတစ္ဖက္ဆီ တိုးကပ္သြားတဲ့ လက္ကိုေတာ့ ေနာက္မဆုတ္မိဘူး။

ဘုရားေရ .. က်ေနာ့္ဘဝမွာ ရင္အခုန္ဆုံးအခ်ိန္ဟာ ဒီအခ်ိန္မ်ားလား။ က်ေနာ့္ ဘယ္လက္က သူမတင္ပါးတစ္ျခမ္းနဲ႔ ထိကပ္ေနတာကို ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ညလက္က သူမရဲ႕ ေပါင္တံေလးအား ထိသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မ်ား ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းကို တိုင္းရင္ ေဖာ္ျပခ်က္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ရွိေနမလား မသိဘူး။ သၾကၤန္တြင္းမွာ အိတ္ေဇာ္ျဖဳတ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတာင္ က်ေနာ့္ ရင္ခုန္သံေလာက္ က်ယ္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။

အစပထမေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ေပါင္တံေလးေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို ဒီအတိုင္းပဲထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီၿငိမ္ေနတဲ့လက္ဟာ မသိမသာေလး တုန္ေနတာ ဆိုတာ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတာက ဒါဟာ ရန္ကုန္ မႏၲေလး အျမန္လမ္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ ခင္သန္းႏု မ်က္ႏွာေလးကို အကဲခတ္ၾကည့္မိတယ္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနသလို ပကတိ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ေပါ့ ။ က်ေနာ္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴသြင္းၿပီး လက္ကိုသာသာေလး ထိပြတ္လိုက္တယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ အဝတ္မို႔ သူမေပါင္တံကို ပြတ္မိတာနဲ႔ မျခားပါဘူး။ လက္ထဲမွာ ဖိန္းဖိန္းရွိန္းရွိန္း ျဖစ္လာေရာဗ်ာ …။

မိနစ္ပိုင္းေလာက္အတြင္းမွာ က်ေနာ္ သူမေပါင္ေလးကို အထက္ေအာက္ ႐ြ႐ြေလး ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ခင္သန္းႏုေလးဆီကေတာ့ ဘာအရိပ္အေယာင္မွ ျပတာ မေတြ႕ဘူး။ ကိုယ္ကိုလဲ ေ႐ႊ႕တာမေတြ႕သလို တျခား မ်က္ႏွာအမူအယာ ေျပာင္းလဲတာလဲ မေတြ႕ဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ က်ေနာ့္ပုခုံးကို မွီလ်က္ ဆက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ တေျဖးေျဖးလက္ရဲလာတာနဲ႔ စိတ္ကိုတင္းၿပီး လက္ကို ပြတ္ေပးေနတဲ့ ေပါင္ေပၚကေန နဲနဲ အတြင္းဘက္က်က်ကို ေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။ သူမ စကတ္ထမိန္က ဘယ္ဖုံးဆိုေတာ့ အံကိုက္ျဖစ္သြားတယ္။

အထဲကို ေ႐ႊ႕လိုက္တဲ့လက္ဟာ ထမိန္သားကို မစမ္းမိေတာ့ပဲ ႏူးညံ့တဲ့ အသားကို ထိမိသြားတယ္။ တင္းတင္းျပည့္ျပည့္ ျဖစ္ေနသလို အိအိၿဖိဳးၿဖိဳးလဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခင္သန္းႏုေလးက နဲနဲတြန႔္သြားတာ သတိျပဳမိတယ္။

“ဟင္း .. ဟင္း …“

က်ေနာ္ တကိုယ္လုံးမွာ ရွိသမွ် အေမြးေတြ အကုန္ေထာင္တက္သြားတယ္။ ေခါင္းနပန္းႀကီးတယ္ဆိုတာ ဒါပဲလားမသိဘူး။ စိတ္ထဲ ဘုရားစာ ႐ြတ္မိမလို ျဖစ္ၿပီးမွ မဟုတ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး ျပန္ရပ္လိုက္ရတယ္။ ညာဘက္ေပါင္တြင္းကို ထိမိလိုက္တဲ့ လက္ကို ေကာ္နဲ႔ကပ္ထားတဲ့အလား ၿငိမ္ေနေအာင္ ထားရင္း သူမကို ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။ ႏိုးမ်ားႏိုးသြားတာလားလို႔။ ခင္သန္းႏုေလးက မႏိုးပါဘူး။ ျပန္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။

က်ေနာ္ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို ခိုးခ်ၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္။ သူမေပါင္ကို ထိထားတဲ့ လက္ကို ႐ုပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား .. အင္း.. ခက္ေတာ့တာပဲ။ ခုနက ဒါမ်ိဳး ပြတ္ေပးခြင့္မရခင္ကေတာင္ စိတ္ကေနာက္ဆုတ္ဖို႔ မရွိတာ။ အခုလိုမ်ိဳး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကိုင္ေနရမွေတာ့ ဘယ္လႊတ္ခ်င္ပါေတာ့မလဲ။ အခြင့္အေရးယူတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ရတဲ့ အခြင့္အေရးကိုေတာ့ လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ မလႊတ္ခ်င္လို႔ပဲ ကိုင္မိတာ မဟုတ္လား။ တိတ္ဆိတ္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ က်ေနာ့္မေကာင္းစိတ္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳေနရွာတယ္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ အသာေလး ျပန္ၿပီး လက္ကို လႈပ္ရွားမိတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အဝတ္ေပၚက မဟုတ္ေတာ့ပဲ ပကတိအသားကို ကိုင္ရတာမို႔ ပိုၿပီးေတာ့ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းေနတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဖီလင္တက္လာၿပီး က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီခြၾကားထဲက အေကာင္က မာတက္လာတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္က ကားေပၚမတက္ခင္ကတည္းက အတြင္းခံထဲမွာ သေကာင့္သားကို အလ်ားလိုက္ေလး ေထာင္ၿပီးထားခဲ့ေတာ့ အခုလို မာတက္လာခ်ိန္မွာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီသားကို သြားေထာက္မေနဘူး။ ေနရထိုင္ရ မခက္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔တင္ သိသာပါတယ္။ ေဘာင္းဘီခြအေပၚဘက္မွာ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနတာကို …။

က်ေနာ့္ လက္ဟာ တေျဖးေျဖး ပြတ္ရင္းပြတ္ရင္းနဲ႔ အထက္ဘက္ကို တက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လိုခ်င္သေလာက္ သြားလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးက စလင္းဘက္အိတ္ေလးကို ပိုက္ထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူမစကတ္ထမိန္က အေပၚမွာ ျပန္သီထားတာက တစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္လက္ကို တားထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ့္ေနရာေလးကို မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနသလို၊ တံေတြးလဲ ခနခန ၿမိဳခ်ေနရတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ရမလဲဆိုတာကို ထပ္ၿပီးေတာ့ ႀကံဆေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ …

“ခင္ဗ်ား … ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ …“

က်ေနာ့္လက္ကို ျဖတ္ခနဲ လာကိုင္တာနဲ႔အတူ ခင္သန္းႏု က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚကေန ႐ုတ္တရက္ ခြာသြားတယ္။ က်ေနာ္ဘာမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ က်ေနာ့္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး သူမက စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

“ဟို .. ဟို .. ဟိုေလ …“

က်ေနာ့္မွာ လည္ေခ်ာင္းေတြကပ္ၿပီး ေနမေကာင္းခါစ လူမမာလို ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါေတာ့ သြားၿပီဆိုတာ သိေနတယ္။ ျပသနာပဲ။ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ၿပီ။ ဘယ္လိုရွင္းရပါ့မလဲ။ အေဖ အေမသာ သိရင္ ဒုကၡပဲ။ အိမ္ေပၚက မဟုတ္ေပမယ့္ ကားေပၚက ေခါင္းနဲ႔ဆင္းရမယ္ ထင္တယ္။ ခင္သန္းႏုေလးကို ဘာေျပာရမွန္း မသိပဲ ထိတ္လန႔္တႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

“ဘာမွ ဟိုဟို ဒီဒီေတြ လုပ္မေနနဲ႔ … တကယ္တဲ … လုပ္မယ္ဆိုလဲ ေသခ်ာလုပ္ .. ယားက်ိယားက်ိနဲ႔ ႐ြ႐ြေလး လုပ္မေနဲ႔ … ကြၽန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး…“
“အမ္ ..“

က်ေနာ့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားတယ္။ မႏၲေလးသူကို မယုံႏိုင္ေအာင္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငါ့မ်ား နားၾကားလြဲတာလားလို႔။ ဒါမွမဟုတ္ သူမကပဲ အိပ္မက္မက္ၿပီး ေယာင္ေျပာေနတာလား။ မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးေၾကာင့္ ဒါဟာ တကယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္တယ္။ တစ္ခုခုေျပာမယ္ ျပင္တုန္းရွိေသး။ သူမက က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚေခါင္းတင္ၿပီး ခုနကအတိုင္း ျပန္မွီလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္လက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ သူမလက္ကိုလဲ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါ့ထက္ပိုတာက သူမရဲ႕စလင္းဘတ္အိတ္ကို ေပါင္ေပၚကေန ယူၿပီး မွန္ျပတင္းေဘာင္ဘက္ကို ခ်လိုက္တာပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္စိေလးႏွစ္လုံးက မွိတ္သြားတယ္။

“ဟူ ေရး ….“

စိတ္ထဲမွေတာ့ ပတၱျမားငေမာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခလုတ္တိုက္မိတဲ့သူေလာက္ နီးနီး ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကံကိုယုံၿပီး ဆူးပုံနင္းလိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘဝက အက်ိဳးေပးေကာင္းခဲ့လို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ဆူးပုံက ဆူးစရာ ဆူးမရွိေတာ့ပဲ ပန္းေမြ႕ယာ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လ်က္ပဲ က်ေနာ္ လက္ကို သူမေပါင္ေပၚ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

“အီ ..“

ဒီတစ္ခါေတာ့ ခင္သန္းႏုေလး ကိုယ္က တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အရမ္းအသိသာႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကိုယ့္တစ္ျခမ္းက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သလိုျဖစ္ေနလို႔သာ က်ေနာ္က သတိျပဳမိတာပါ။ ပါးစပ္ဖ်ားက ေၾကာင္ေပါက္ကေလး ညည္းသလို အဲဒီ အီဆိုတဲ့ အသံကိုလဲ သဲ့သဲ့ေလးသာ ၾကားရတာေလ။ အက်ယ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ တိုးတိုးမွ တကယ့္တိုးတိုးေလး။ က်ေနာ္ အသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ နဲနဲ လႈပ္ေနတာေတြ႕တယ္။ သေဘာကေတာ့ အိပ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေမွးေနတာေပါ့။ က်ေနာ္လဲ သိပ္အညံ့စား မဟုတ္လို႔ ခင္သန္းႏုေလး ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး ပြင့္လင္းရဲရင့္တိုးတက္လာတာ ေနရာေဒသ မေ႐ြးပါလားဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ ဘန္းေက်ာ္ကို အေကာင္းျမင္တတ္သြားတယ္။ ေအာ္ .. ဒီမိုကေရစီေတာင္ ရေနၿပီ မဟုတ္လား။

ႏူးညံ့တဲ့ အသားဆိုင္ေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲကို တဖန္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ terms and condtions ေတြမပါတဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရရွိထားသူမို႔ က်ေနာ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ လက္ကေတာ္ေတာ္သြက္ေနတယ္။ ခနတာ အခ်ိန္အတြင္းမွာတင္ နာရီခ်ိန္သီးလႊဲသလို က်ေနာ္လက္က အေပၚေအာက္ကို ေျပးေနတယ္။ နာရီခ်ိန္သီးနဲ႔ မတူပဲ တစ္ခုကြာတာက က်ေနာ့္လက္က အေပၚပိုင္းကို ပိုပိုေရာက္လာတဲ့အခ်က္ပါ။ အသားခ်င္းတူေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ အေပၚဘက္ေရာက္လာေလေလ ပိုကိုင္လို႔ ေကာင္းလာေလေလလို႔ ခံစားေနရတယ္။ ေ႐ႊမန္းသူ ခင္သန္းႏုေလးကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး။

တကယ္ေတာ့ ခင္သန္းႏုလဲ စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ သူမဘက္ကို လွည့္ကာ ေခါင္းေစာင္းထားလို႔ က်ေနာ့္ရဲ႕လည္ပင္းကို လာထိေနတဲ့ သူမႏွာဝက ေလေႏြးေႏြးေလးေတြက သက္ေသျပဳေနပါတယ္။ ပုံမွန္ မဟုတ္ပဲ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး မႈတ္ထုတ္ေနရတယ္ဆိုကတည္းက သူမ စိတ္ပါေနတယ္ဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔အတိ တိုင္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ရင္ပုံးအက်ႌေအာက္က ရင္ႏွစ္မႊာကလဲ တုန္ခါေနတယ္ေလ။ ရႈပ္ပါတယ္ ကြာ။ ဒီအဆင့္ထိ ေရာက္မွေတာ့ ေနာက္ဆုတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ အဓိကေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားေတာ့မယ္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္မ်ား ေျပာထားတာလား မသိဘူး။ ေပါင္အတြင္းဘက္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ လက္က ခ်က္ခ်င္း အထဲကို ထိုးႏႈိက္ၿပီး ဝင္သြားတယ္ …

အဲဒီမွာ …

“အကို … ခန … အရမ္းမလုပ္နဲ႔ ….ကြၽန္ေတာ့္ လုံခ်ည္ခ်ဳပ္႐ိုးေတြ ျပဳတ္သြားမယ္ ..“
“ဟုတ္ … ဟုတ္ … ေဆာရီး …“

ခင္သန္းႏုေလးက က်ေနာ့္လက္ကို ကိုင္ၿပီး မူသလို ႏြဲ႕သလို ျဖစ္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ တားရွာတယ္။ သူမအသံက ေနပူထဲက ျပန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ စကားေျပာသလိုမ်ိဳးအတိုင္းပဲ။ ေမာတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ ပုံမွန္ေလသံေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ အသံက အာလုပ္သံႀကီးပါေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာ။ ခါတိုင္းဆို ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းက အေျပာခ်ိဳ စကားသြက္တယ္ဆိုတဲ့ သူက အခုက်ေတာ့ ပါးစပ္ထဲ အာေစးထည့္ထားတာ ခံရသလို ဘယ္ကစေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလဲ မသိဘူး။

“ကြၽန္ေတာ့္ ခါးေဘးနားမွာ ခ်ိတ္ရွိတယ္ … အဲဒါကို ေအာက္ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ … တျခားသူလဲ ျမင္သြားဦးမယ္ေနာ္ …. “
“ဟုတ္ … ျဖဳတ္လိုက္မယ္ ….“

ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္တဲ့ အက်င့္က ရွိေနေတာ့ မႏၲေလးသူ တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာတဲ့စကားက ဘာဆိုလိုတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဦးေႏွာက္က လက္ကို ဘာမွ အေထြအထူး ခိုင္းေနစရာေတာင္ မလိုဘူး။ အထဲေရာက္ေနတဲ့ လက္က ခ်က္ခ်င္း အျပင္ျပန္ထြက္လာၿပီး သူမရဲ႕ညာဘက္က ခါးေဘးနားကို စမ္းတယ္။

ေဟာ ေတြ႕ၿပီ ..

မာမာေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ကလစ္ေလးလို ေခါင္းကိုစမ္းမိတာနဲ႔ အသာေလးကေလာ္ထုတ္ၿပီး ေအာက္ကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲထင္လို႔လား မသိဘူး။ နားထဲ ႐ြီခနဲ ျမည္တဲ့ ဇစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသလိုပဲ။ ဒါေတာင္ သူတို႔မိန္းကေလးေတြရဲ႕ စကတ္ဇစ္က က်ေနာ္တို႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ဇစ္ေတြလို အမာစားမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ကို မွီထားတဲ့ ခင္သန္းႏု ကိုယ္လုံးေလးလဲ ဒီအသံေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားရွာတယ္။ မွီထားတဲ့ ေခါင္းေလးက က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လာတာ ေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္ေလ ဘာလုပ္လဲ သိလား။ ဒီအခ်ိန္က်မွေတာ့ ေ႐ႊမန္းသူကို တျခားကိစၥေတြ စဥ္းစားခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာနားမွာ ရီရီေဝေ၀ေလး လာေမာ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ သူမကလဲ အလိုတူ အလိုပါပဲေလ။ လူမိမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူေလးလဲ ပူးေပါင္းႀကံစည္မႈထဲ ဆြဲထည့္ရမွာပဲ။

က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းက သူမႏႈတ္ခမ္းကို လာထိမယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ ခင္သန္းႏုေလးက ေရွာင္မထြက္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ထားတဲ့အတိုင္း ဆက္ရွိေနတယ္။ ေႏြးခနဲ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုခ်င္း ထိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ေမွးက်သြားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္က မ်က္စိဖြင့္ထားလို႔ သိလိုက္တယ္။ မ်က္စိကလဲ မဖြင့္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ဟိုင္းေဝးမွာ သြားေနတဲ့ အိတ္စပရက္စ္ ကားႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ေတြက ကစ္ဆင္ဆြဲေနတာကိုး။

အားပါး .. ေကာင္းလိုက္တာ .. တယ္လဲ နမ္းလို႔ေကာင္းတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးပဲ။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိေပမယ့္ က်ေနာ္က နမ္းရင္ အရသာခံၿပီး နမ္းတတ္တယ္။ ဒီလိုေခတ္ႀကီးမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အနမ္းခံရတာ မဆန္းဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ နမ္းလိုက္တဲ့ မိန္းကေလးတိုင္းအတြက္ ဆန္းရေအာင္ နမ္းတတ္တယ္။ ဘယ္လိုမ်ိဳး နမ္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျပာမေကာင္းလို႔ မေျပာေတာ့ဘူး။ မယုံရင္ ေ႐ႊမႏၲလာကားေပၚသာ လာၾကည့္ေပေတာ့။

မရည္႐ြယ္ပဲ နမ္းလိုက္မိလို႔ တဒဂၤေတာ့ လက္က ၿငိမ္သြားတယ္။ ခ်ိဳျမတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးႏွစ္ခုရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈေအာက္မွာ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္ဝင္သြားတယ္လို႔ ဆိုလဲ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ က သတိလြတ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္တန္းေလာက္တုန္းက အေသက်က္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာ စာစီစာကုံး ေခါင္းစဥ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ရွိခိုက္လုံ႔လစိုက္၊ လသာတုန္းဗိုင္းငင္၊ မိုး႐ြာတုန္းေရခံဆိုတာေတြရဲ႕ ေနာက္တိုး ခ်ိတ္ျပဳတ္တုန္းလက္ႏႈိက္ဆိုတာကို က်င့္သုံးလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအာက္ကေန ပင့္ႏႈိက္တာမဟုတ္ပဲ။ အေပၚကေနကို ျပန္ႏႈိက္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္ကိုသြားထိမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ ….။

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိေနတဲ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားကေန အသံတိုးတိုးေလးေတြ လြင့္ထြက္လာတယ္။ နားထဲမွာ ဘာသံရယ္လို႔ ခြဲရခက္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ေပါင္ကို သူမလက္နဲ႔ လာဖ်စ္မႈေၾကာင့္ သူမ စိတ္ႂကြလာၿပီဆိုတာကို ရိပ္မိလိုက္တယ္။ စိတ္တြင္မက က်န္တာေတြေရာ ႂကြေနၿပီလားဆိုတာကို သိဖို႔ လက္ကိုေအာက္နဲနဲ ထပ္ေလွ်ာလိုက္တယ္။ ၾကက္ေမာက္သီးျခင္းထဲကို လက္ႏႈိက္လိုက္သလို ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လမ္းက ရွင္းေနတယ္။ ဟင္ .. ရန္ကုန္ မႏၲေလးကို အျမန္လမ္းက သြားလို႔ ပညတ္သြားရာပဲ ဓါတ္သက္ပါေနတာမ်ားလားေတာ့ မသိဘူး .. အ ဟီး။ ေ႐ႊမန္းသူေလးရဲ႕အဓိကေနရာကို သြားတဲ့ေနရာမွာ ဘာမွ ရွိမေနဘူး။ ပါးလႊာတဲ့ ပင္တီစက အသားနဲ႔တေျပးတည္းကပ္ကာေနတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုင္မိတဲ့ပင္တီဟာ Wacoal လား ဘာလား မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာေန ဆရာမတစ္ေယာက္က အဲဒါ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ဝင္ေျပာေနဦးမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒါဟာ ဗစ္တိုးရီးယားေသာက္တဲ့ စီးကရက္ေတာ့ ျဖစ္မေနႏိုင္ပါဘူး .. အ ဟီး။ ႏူးညံ့တဲ့ ပိတ္သားစေပၚကို အသာေလး ထိၿပီး ခနကိုင္ထားတယ္။ ေခတ္မီတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ထားမွန္း မသိေပမယ့္ ေျပာင္ေခ်ာေလးဆိုတာကို သိေနတယ္။ အသာေလး လက္ကေလးေတြကို ႐ြ႐ြေလးနဲ႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ တစကၠန႔္ကို တစ္စင္တီမီတာ ႏႈန္းေလာက္နဲ႔မ်ား သြားမိသလား မသိဘူး။ နဲနဲေလး အလယ္မွာ ခ်ိဳင့္ေနတဲ့ေနရာေလးကို ေရာက္လို႔ ခနရပ္ၿပီး အရွိန္တက္မယ္ ျပင္လိုက္တယ္။ အဲ .. အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာတင္ …

“တီး … ေတာင္ … တင္ … တင္ … “

႐ုတ္တရက္ ျမည္လာတဲ့ ေဆာင္းေဘာက္စ္က အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းကြာသြားတယ္။ ရင္ထဲမွာလဲ ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားတယ္။ ခိုးစားတဲ့လူေတြ လူမိရင္ ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ၾကလား မသိဘူး။ အမူအယာ ပ်က္ပ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္မိၾကတယ္။

ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ alarmလိုမ်ိဳး တီးလုံးသံက အရင္ထြက္လာေပမယ့္ မီးေတြက လင္းမလာေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေ႐ႊမန္းသူေလး သူ႔ကိုယ္သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ရသြားတယ္။ အမွန္က အမ်ားႀကီးေတာ့ လုပ္စရာမလိုပါဘူး။ စကတ္ဇစ္ကို ျပန္ဆြဲတင္ယုံပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႐ို႕႐ို႕ယဲယဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အက်ႌစကို ဟိုဆြဲဒီဆြဲေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မီးလင္းလာတယ္။ ေမွာင္ေနရာက မီးလင္းလာေတာ့ အိပ္ေနသူေတြလဲ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ႏိုးလာၾကတယ္။ သူတို႔လဲ က်ေနာ္တို႔လို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ ကားမွန္ျပတင္းကေန အျပင္ကို ၾကည့္မိတယ္။ လမ္းရဲ႕ ညာဘက္မွာ မီးေရာင္စုံ ထြန္းထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ေၾသာ္ .. ၁၁၅မိုင္ ေရာက္လာတာကိုး။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကားေရွ႕က တီဗီဟာ ႐ုတ္တရက္လင္းလာၿပီး အသင့္ဖန္တီးထားတဲ့ ေခြတစ္ေခြမွာ ”ညစာ” ဆိုတာကို ျပေနတယ္။ အဲဒီစာတန္းကို ေတြ႕ၿပီး စိတ္ထဲမွာ နဲနဲေတာင္ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ကေတာက္ … စားခ်င္တာ ဒီညစာ မဟုတ္ပါဘူး .. ဟို ညစာ … အင္း … ညစာေလး … မုန႔္ေပါင္းေလး ေနာ္ ..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဆိုးေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ အရင္တုန္းက ပဲခူးအေက်ာ္မွာ ရပ္တဲ့ ဆိုင္ေတြလို အိမ္သာသြားရတာ အဆင္မေျပတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူး။ အဆင္ျမင့္ သန႔္စင္ခန္းလို႔ ေျပာထားတဲ့ အတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္လာၿပီ။ ဆိုင္ေတြဟာလဲ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သပ္ရပ္သန႔္ရွင္းေနတဲ့အျပင္ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြဆို ေလေအးေပးစက္ေတာင္ တပ္ထားေသးတယ္။ ေအးေပါ့ေလ။ ကမာၻနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းဖို႔ဆိုေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ညအိပ္ခ်င္ အိပ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ တည္းခိုခန္းေလးေတြ ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒါေလးေတြ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘာသြားေတြးမိလဲ သိလား။ အင္း … မေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ …။

ေ႐ႊခရားႀကီးမွာ ထိုင္ေတာ့ ေ႐ႊမန္းသူေလး ပါမလာပါဘူး။ ကားေပၚက မဆင္းခင္ “အကို အရင္သြား .. ကြၽန္ေတာ့္ဖာသာ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္မယ္ “ ဆိုတာ ေျပာလိုက္လို႔ က်ေနာ္ မေခၚျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူမကို အတူထိုင္ဖို႔ေခၚရန္ ဆြံ႕အသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လဲ ခင္သန္းႏုေလး ေျပာတာကို မျငင္းလိုက္မိတာပါ။ ဒါေတာင္မွ စိတ္ထဲမတင္မက်နဲ႔ ထရခက္ေနေသးတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းျပဳသြားေတာ့မွ က်ေနာ္က ကားေပၚက ဆင္းလာမိလို႔ အေဖက “ဘာျဖစ္လို႔ ၾကာေနရတာလဲ“ လို႔ ေမးေနေသးတယ္။ ၾကာမွာေပါ့။ က်ေနာ္က ခင္သန္းႏုေလးနားက မခြာရက္ႏိုင္သလို ေဘာင္းဘီၾကားမွာ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ အရွိန္က်သြားတာကိုလဲ ေစာင့္ေနရတာေလ။

ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီးေတာ့ သပ္ရပ္တဲ့ ကြၽန္းစားပြဲေလးေတြမွာ ဝင္ထိုင္တဲ့ အထိေတာင္ ေ႐ႊမန္းသူေလးကို အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရေသးဘူး။ ကားေပၚကေရာ ဆင္းေရာ ဆင္းရဲ႕လား။ ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ ဟိုင္းေဝးအိတ္စပရက္စ္ကားေတြ ထုံးစံက ကားရပ္နားလွ်င္ တစ္ေယာက္မက်န္ ဆင္းရတာပဲ။ ၾကည့္ရတာ သန႔္စင္ခန္းထဲမွာ ၾကာေနတာ ထင္တယ္။ ၾကာစရာကလဲ အေၾကာင္း ရွိတယ္ေလ။ ကားေပၚက မဆင္းခင္ အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိလို႔ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးေယာင္သမ္းသြားတယ္။ ဝိတ္ေလွ်ာ့လိုက္လို႔ ၿငိမ္က်သြားတဲ့ အငယ္ေကာင္ကေတာင္ ျပန္ေထာင္လာခ်င္သလို ျဖစ္တယ္။

“အကို .. ဘာမွာမွာလဲ …“

လူနားကို ကပ္ၿပီး ေမးလိုက္တဲ့ စားပြဲထိုးေကာင္ေလး အသံေၾကာင့္ အေတြးျမင္ကြင္းက တပိုင္းတစနဲ႔ ရပ္သြားတယ္။ ဆက္မေတြးေတာ့ပဲ ဘာစားရမလဲ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ရင္ထဲတမ်ိဳး ျဖစ္ေနလို႔ ဆာေတာင္မဆာပါဘူး။ ညအိပ္မရမွာနဲ႔ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ပဲနံျပားတစ္ပြဲသာ မွာလိုက္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမလဲ ဒါပဲစားမယ္ဆိုလို႔ အတူတူမွာေပးလိုက္ရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ မွာလိုက္တာေတြ ေရာက္လာသည့္တိုင္ ေ႐ႊမန္းသူေလးကို မေတြ႕ေသးဘူး။ ၾကည့္ရတာ တျခားဆိုင္မွာမ်ား သြားထိုင္တာလား မသိဘူး။ ဒီမွာက ဆိုင္ေတြက ကပ္ေနတာဆိုေတာ့ ကားက ဒီဆိုင္မွာ ရပ္ေပမယ့္ ကိုယ္က တျခားဆိုင္မွာလဲ သြားထိုင္လို႔ရတယ္ေလ။ အရင္တုန္းကလို ကားထိုးရပ္ထားတဲ့ ဆိုင္မွာပဲ စားရမယ္လို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိတဲ့သေဘာပါ။ ဒါကလဲ တိုးတက္လာတဲ့ အခ်က္ထဲမွာ တစ္ခုအပါအဝင္ေလ။

ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ စားရတဲ့ ပဲနံျပားဟာ အရသာရွိပါတယ္။ ဆိုဒါမ်ားမ်ားနဲ႔ ျပဳတ္ထားတာ မဟုတ္တဲ့ ပဲျပဳတ္ဝါဝါေလးေတြဟာလဲ ႏူးညံ့ေနၿပီး ရန္ကုန္မွာရတဲ့ ပဲျပဳတ္ထက္ပိုေကာင္းပါတယ္။ ခါတိုင္းဆို ညဘက္ အစာမစားတတ္တဲ့ အေမေတာင္မွ ပဲနံျပားကို တစ္ခ်ပ္လုံး ကုန္ေအာင္ စားတာ ေတြ႕ရတယ္။ စားၿပီးလို႔ ေအးျမေနတဲ့ ညရဲ႕ေလျပည္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ေရေႏြးပူပူေလး တစ္ခြက္စီ ေသာက္ၾကတယ္။ ေကာက္ညႇင္းနံ႔ သင္းသင္းေလး ေမႊးေနတဲ့ ေရေႏြးကလဲ ေသာက္လို႔ ေကာင္းတာပါပဲ။ စလုံးမွာ ရတဲ့ green tea ထက္ေတာင္ ေကာင္းေနေသးတယ္။

ပိုက္ဆံရွင္း လက္သုတ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ကားရပ္တဲ့ နားကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ အံကိုက္လို႔ ဆိုရမယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ ေရာက္ေရာ စံပယ္ယာေလးက တံခါးကို ျပန္ဖြင့္ေပးလို႔ ကားေပၚတက္ခြင့္ရတယ္။ အဲ …တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီးမွ အနားနားကို သစ္သားဗန္းေလး လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့ ေဈးေရာင္းတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ “အကိုႀကီး မဝယ္ေတာ့ဘူးလားတဲ့ ..“။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သစ္သားဗန္းေလးရဲ႕ေအာက္မွာ ဆဌမတန္းဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ဖတ္စာ စာအုပ္ေတြ႕တယ္။ ဗလာစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္လဲ ေတြ႕တယ္။ ဝတ္ထားတာကလဲ ေက်ာင္းစိမ္းထမိန္ေလး။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ပုံမွန္အတိုင္းဆို က်ေနာ္ ဆီးထုပ္တို႔ အခ်ဥ္ထုပ္တို႔ကို စိတ္မဝင္စားေပမယ့္ အခုေတာ့ လွည့္ထြက္မသြားရက္ဘူး။ အေမတို႔ ကားေပၚတက္သြားေပမယ့္ လိုက္မသြားျဖစ္ေသးပဲ က်ေနာ္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ၿပီး ေနၾကာေစ့ ႏွစ္ထုပ္ ဝယ္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပန္အမ္းဖို႔ ပိုက္ဆံရွာေနတဲ့ ကေလးမေလးကို မအမ္းနဲေတာ့လို႔ ေျပာၿပီး လူရွင္းစျပဳေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကားတံခါးေပါက္နားကို သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ကေလးေတြမ်ား ညမအိပ္ပဲ ေဈးေရာင္းေနရရွာတယ္။ ဒီလိုဘဝေတြကေန ပညာတတ္ၿပီး လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစကြယ္ …။

က်ေနာ့္ ေရွ႕က တက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လို႔ ၾကည့္မိေတာ့မွ ရင္ျပန္ခုန္သြားတယ္။ ေ႐ႊမန္းသူေလးေလ…။ ဘယ္အခ်ိန္က က်ေနာ့္ေဘးက ျဖတ္သြားလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္က မုန႔္ပဲသြားရည္စာေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆီက မုန႔္ဝယ္ေနလို႔ သူမျဖတ္သြားတာ မျမင္လိုက္တာ ျဖစ္မယ္။ နဲနဲေလး ျမင့္တဲ့ ႏွစ္ဆင့္ ေလွကားကို တက္ေနတာ က်ေနာ္ ကားေအာက္ကေန ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အံမယ္။ က်ေနာ္တင္မကဘူး။ ကားေပၚေရာက္ေနတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာဘဲႀကီးကလဲ ခင္သန္းႏုေလးကို ရႈိးေနတာဗ်။ ဟဲ .. ဟဲ။ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ သူ ငိုက္ေနရင္ေတာင္မွ နဲနဲ မ်က္စိက်ယ္သြားေတာ့ေပါ့။ ဒီျပင္ဆို ကားေမာင္းရင္း ငိုက္သြားရင္ ဒုကၡ မဟုတ္လား။

သူမကားေပၚေရာက္သြားမွ က်ေနာ္ လိုက္တက္လာခဲ့တယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ သြားေနတဲ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ၿပီး အခုမွ သတိထားမိတယ္။ သူမေခါင္းမစည္းထားေတာ့ဘူး။ ေခါင္းစည္းေလးကို သူမလက္မွာ ပတ္ၿပီး ခ်ည္ထားသလိုလို ကိုင္ထားသလိုလို ဆုပ္ထားတာ ေတြ႕တယ္။ ပုခုံးေက်ာ္ယုံသာသာ ရွည္တဲ့ ဆံပင္ေလးေတြဟာ ပုံစံသြင္းထားတဲ့အတိုင္း ခပ္ဝဲ၀ဲေလး ျဖန႔္ကာ က်ေနရွာတယ္။ ျပည့္ၿဖိဳးအခ်ိဳးက်တဲ့ သူမပုံစံနဲ႔ အင္မတန္မွ လိုက္ဖက္လွပါတယ္။

က်ေနာ္ ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူမက ခုံနံပါတ္ ၂၅ ၂၆ ကို ေရာက္သြားၿပီ။ သူမဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အေရွ႕ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလိုက္လို႔ သူမေနာက္မွ က်ေနာ္ ကပ္ပါလာတယ္ဆိုတာ ေတြ႕သြားတယ္။ ဘာစကားမွ မဆိုေပမယ့္ အၿပဳံးေလးေတာ့ ဖန္တီးေပးရွာသား။ က်ေနာ္လဲ ျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ရင္း ဒါဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေန မဆိုးေသးဘူးဟလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ငါ့ညစာဟာ ပဲနံျပားနဲ႔တင္ ၿပီးသြားတာ မျဖစ္ေလာက္ေသးဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ကားက စထြက္တယ္။ ရန္ကုန္ မႏၲေလး အျမန္လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မီးေတြလဲ ျပန္ပိတ္သြားတယ္။ ကားတစ္စီးလုံး အေစာက အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြ ထိုင္ခုံေတြကို မတ္ထားရကေန ေနာက္ဘက္ ျပန္ေလွ်ာခ်ေနၿပီ။ က်ေနာ္လဲ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုမ်ိဳး ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားေနတယ္။ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုလဲ ကိုယ္မယုံႏိုင္ေသးဘူး။

ဒီေလာက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ … ေနာက္ၿပီး ဒီညေနမွ ေတြ႕တာကို နမ္းၿပီး ဟိုဟာထိေရာက္ေအာင္ ႏႈိက္လိုက္ရတာဆိုတာ ပုံျပင္ထဲမွာေတာင္ ရွိႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ အင္း … ဒါေပမယ့္ အခုခက္ေနတာက အဲဒီ ဇာတ္လမ္းကို ဘယ္လို ျပန္စရမလဲ ဆိုတာ။ လာ .. နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ျပန္နမ္းၾကစို႔လို႔ .. ေျပာလို႔လဲ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာနဲ႔စရပါ့မလဲ …။

က်ေနာ္ အႀကံတစ္ခု ရသြားတယ္။ ေရွ႕ခုံေနာက္ေက်ာက အိတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ ေနၾကာေစ့ထုပ္ကို ယူလိုက္တယ္။ လႈပ္ရွားလိုက္တဲ့ အျပင္ အသံေတြက တိတ္ေနလို႔ က်ိဳးက်ိဳးကြၽတ္ကြၽတ္ အသံေတာ့ နဲနဲထြက္သြားတယ္။ ေ႐ႊမန္းသူေလ လမ္းမဘက္မေငးေတာ့ပဲ က်ေနာ့္ဘက္လွည့္လာတာ ေတြ႕တယ္။ လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ေနၾကာေစ့ထုတ္ကို ေဖာက္ဖို႔ အရာေပးထားတဲ့ေနရာကေန ဆြဲၿဖဲလိုက္တယ္။

“ေနၾကာေစ့ စားပါဦး .. ညီမ …“

က်ေနာ့္ဆီက ထြက္သြားတဲ့ အသံမွာ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ၾကင္နာတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္က ေမတၱာထားမွ သူက ေမတၱာျပန္ထားမွာ မဟုတ္လား။ ေမတၱာတရားဆိုတာ လက္ကိုင္ထားသင့္တဲ့ အရာပဲေလ။

ေ႐ႊမန္းသူေလးရဲ႕လက္ဖဝါေလးက ျဖန႔္ၿပီး က်ေနာ့္ဘက္လွည့္လာတယ္။ ဒီေလာက္ အေျခအေန ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုဆက္ကရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိသြားၿပီ။ လက္ကို တမင္တကာဆြဲယူလိုက္ၿပီး လက္ဖဝါးေလးေပၚ ေနၾကာေစ့ေလးေတြ သြန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ အႀကံနဲ႔မို႔ တခါထဲ သိပ္အမ်ားႀကီးမေပးလိုက္ဘူး။ ျမန္ျမန္ကုန္သြားမွ သူက လာထပ္ေတာင္းမွာ မွတ္လား။ အဲဒါဆို ေနာက္ထပ္တစ္ခါ လက္ကိုင္ခြင့္ရမယ္ေလ။ လက္ကေနတဆင့္ က်န္တာေတြ ျပန္ကိုင္လို႔ရေအာင္ လုပ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ လက္ျပန္ကိုင္ခြင့္ရဖို႔ကလဲ ေသခ်ာပါတယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာ ၁၀၀ မွာ ၉၉ ေယာက္က ေနၾကာေစ့ ႀကိဳက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ စားမိရင္ ဆယ့္ေစ့ ဆယ္ငါးေစ့ေလာက္နဲ႔ ဘယ္သူရပ္ႏိုင္လို႔လဲ … အ ဟီး …။

ကြၽန္ေတာ္ တြက္ထားတဲ့ အတိုင္းျဖစ္လာပါတယ္။ ခင္သန္းႏုေလးက သူမလက္ထဲကဟာ ကုန္သြားေရာ ေနာက္ထပ္ လက္ဝါးျဖန႔္ၿပီးေတာင္းတယ္ေလ။ သိတယ္မွတ္လား။ က်ေနာ္က တမင္တာကာ လက္ဖဝါးေလးကို အၾကာႀကီးကိုင္ၿပီး တစ္ေစ့ခ်င္းနီးပါး အခ်ိန္ယူ သြန္ခ်ေပးလိုက္တာ။ အဲဒီမွာ ေ႐ႊမန္းသူ က်ေနာ့္အႀကံကို ရိပ္မိသြားရွာေရာဗ်ာ …။ ဆယ့္ေစ့ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လက္ထဲေရာက္သြားခ်ိန္မွာ “ဟြန႔္“ ဆိုတဲ့ အသံျပဳၿပီး လက္ျပန္႐ုတ္သြားတယ္။ ေနၾကာေစ့ကို ကိုက္ခြာစားရင္း ကိုယ္ကိုတေစာင္းလွည့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေက်ာခိုင္းထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာင္းေစာင္းေလး ျမင္ေနရတဲ့ သူမရဲ႕ပါးျပင္တစ္ဖက္က ခ်ိဳင့္သလိုလို အခြက္ေလးေပၚေနလို႔ ၿပဳံးေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိတယ္ေလ။ ဒါ အိုေက စိုျပည္ၿပီဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။

ဘယ္ရမလဲ .. မသိမသာေလး ကိုယ္ကို သူမဘက္တိုးၿပီး အသားခ်င္းထိေအာင္ ကပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အလိုက္သင့္ပါပဲ။ အိခနဲ ကိုယ္ခ်င္းႏွစ္ခုထိသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခင္သန္းႏုေလးကိုယ္က ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ေနရာက ေပ်ာ့က်လာပါေရာ။ က်ေနာ့္ဘက္ကို မွီလ်က္သားေလးေပါ့။ က်ေနာ္လဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ကိုပါ အလကားမထားေတာ့ပဲ အလုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူမေနာက္ေက်ာကေန ဝိုက္ကာေက်ာ္ၿပီး ဘယ္ဘက္ပုခုံးေလးေပၚ တင္လိုက္တာပါ။ သာသာေလး ဖက္လိုက္တဲ့ သေဘာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ရွိပါတယ္။ ေ႐ႊမန္းသူေလးရဲ႕ႏူးညံ့အိေထြးတဲ့ ကိုယ္ေလးဟာ က်ေနာ့္ရင္ခြင္တျခမ္းကို ျပန္ေရာက္သြားရွာတယ္။ အေျခအေနေကာင္းေနၿပီမို႔ က်ေနာ္ က်န္ေနတဲ့ ညာဘက္လက္ကို သူမေပါင္ေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ျပန္တင္လိုက္တယ္။

“အကို … ေနဦးဗ်…“

ေ႐ႊမန္းသူေလးက ဆတ္ခနဲ ျပန္႐ုန္းထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ သူမကို ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္မ်ား အဆင့္ေက်ာ္သြားတာလားလို႔။

“ေဘးကို ၾကည့္ဦး ဗ် … ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ျမင္သြားဦးမယ္ …“

က်ေနာ္လဲ အဲဒီေတာ့မွ ျပန္သတိရတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ငါေရာက္ေနတာ လူသူေလးပါးကင္းရွင္းတဲ့ ပန္းၿခံမွ မဟုတ္တာ။ အိတ္စပရက္စ္ကားႀကီးေပၚပဲေလ။ သူမေျပာသလို ေဘးဘီကိုငွဲ႔ၾကည့္ေတာ့ ဟိုဘက္လမ္းက ဘြားေတာ္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္နားကလူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္က မအိပ္ေသးတာ ေတြ႕တယ္။ အင္း .. ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔က ေပၚတင္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ မ်က္ဝန္းေထာင့္မွာ ေ႐ႊမန္းသူေလးက လက္ပိုက္လိုက္တာ ေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္ သူမဘက္လွည့္ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပိုက္ထားတဲ့ လက္ဖဝါးေလးႏွစ္ဖက္က လက္ေမာင္းသားေလးေတြကို အျပန္အလွန္ ပြတ္ေပးေနတယ္။ ဒါကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ အႀကံေကာင္းတစ္ခ်က္ ရသြားေရာ ..

“ခ်မ္းလို႔လား … ညီမ ..“
“ဟုတ္တယ္ … အကို .. အရမ္းေအးလာတယ္ဗ် .. ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာလဲ ဘာမွမပါဘူး … “
“ဟုတ္လား .. အကို႔ဆီမွာ ေစာင္ပါတယ္ .. ခနေလး အကို ထုတ္ေပးမယ္ …“

က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွာရွိတဲ့ စင္ထဲထည့္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ အဝတ္အိတ္ကို ယူလိုက္တာ။ အေမထည့္ေပးထားတဲ့ ေစာင္ကို ရွာတာပါ။ က်ေနာ့္ဖာသာ က်ေနာ္ဆို ဒီေစာင္ကို ၿခဳံျဖစ္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ၿခဳံစရာအေၾကာင္းက ေပၚလာၿပီေလ။

ေစာင္ရရခ်င္းပဲ က်ေနာ္ သြက္သြက္လက္ ျဖန႔္လိုက္တယ္။ မဆိုးပါဘူး။ ကိုရီးယားေစာင္ဆိုေပမယ့္ အေမဝယ္ထားတာ သိပ္အေသးေလးမဟုတ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္စာေတာင္ လုံလုံၿခဳံၿခဳံရွိႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ က်ေနာ္က ဒီဘက္က အစကိုဆြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမက ဟိုဘက္က အစကိုဆြဲၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚလႊမ္းလိုက္တယ္။ အားလုံးၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုင္ပင္ထားတာ မဟုတ္ပဲ ၿပဳံးမိၾကေသးတယ္။ ရွင္းျပစရာမလိုတဲ့ အနက္တစ္ခုကို ေဆာင္တဲ့ အၿပဳံးပါ။ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမာင္ႏွမေတြ အေမမသိေအာင္ ေၾကာင္အိမ္ထဲကမုန႔္ကို ခိုးစားတုန္းက အခ်င္းခ်င္း ၿပဳံးျပတဲ့ အၿပဳံးမ်ိဳးလိုေပါ့ … အင္း .. အခုလဲ ခိုးစားရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာ ယုံတမ္းစကားမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ေ႐ႊမန္းသူေလးက သက္ေသခံေနတယ္ေလ။ ကိုရီးယားေစာင္ကို ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းေလးကိုယ္စီသာ ေပၚတဲ့အထိ ၿခဳံၿပီးတာနဲ႔ သူမက က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ ျပန္မွီလာသလို က်ေနာ္ကလဲ သူမကိုယ္ကို တင္းတင္းေလး ျပန္ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ဒီေလာက္ထိ အခြင့္အေရးေပးတဲ့ သူမကိုလဲ အံ့ၾသမိတယ္။ တကယ္ဆို သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိၾကတာမဟုတ္။ သူ႔မွာပိုင္ဆိုင္သူ ရွိတာလား။ ေနာက္ေၾကာင္း ရွင္းရဲ႕လား။ က်ေနာ္ ဘာတစ္ခုမွ မသိပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး နာမည္ေတာင္ ေမးၾကည့္ရေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ကို လိုက္ေလ်ာတာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုမ်ား ရွိေနလို႔လား၊ စိတ္ညစ္လာသူလား။ အဝတ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ အိမ္က ဆင္းလာတာမ်ားလား။ ဟူး ….ဘာေလးမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။

စိတ္က ဟိုဟိုဒီဒီေတြးၿပီး က်ေနာ့္ကိုမွီထားတဲ့ ေ႐ႊမန္းသူေလး အေၾကာင္း စပ္စုမိေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကိုယ္ကလဲ သူမကိုယ္ကို စပ္စုမိေနၿပီ။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ စပ္စုမိတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ပုခုံးကို ေက်ာ္ဖက္ထားတဲ့ လက္ဟာ လက္ေမာင္းသားေလးေတြကို ဇာပါးေလးေတြေပၚက ပြတ္ေပးေနရင္းကေန သူမကိုယ္အလယ္ပိုင္းကို အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ကူးသြားတယ္။

“အိ …“

က်ေနာ့္ ပုခုံးေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ သူမႏႈတ္က မခ်င့္မရဲသံေလး ထြက္က်ရွာတယ္။ သူမကိုယ္ သူမ သတိျပဳမိသြားလားေတာ့ မသိဘူး။ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေအာက္သြားေလးနဲ႔ ကိုက္ထားၿပီး မ်က္လုံးေလးေတြ မွိတ္သြားေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္လဲ မို႔ထြားတယ္ဆိုၿပီး ျမင္ခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ႕ရင္သားတစ္ဖက္ကို တကယ္ဟုတ္လား မဟုတ္လားဆိုတာ သိေအာင္ အုပ္မိသြားတဲ့ လက္နဲ႔ confirm လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ရွာပါတယ္။ ဘရာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေပၚက ကိုင္မိတာေတာင္ လက္ထဲမွာ စီးခနဲနဲ႔ တနင့္တပိုးရွိလွတယ္။ ဘယ္လက္က အလုပ္ျဖစ္သြားၿပီမို႔ ညာလက္ကို စစ္ကူေခၚဖို႔ သူမေပါင္ေပၚတင္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တမင္တကာကို အရင္းနားကို ကပ္တင္လိုက္တာပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ တစ္ခု အံ့ၾသသြားတယ္။

ဟိုက္ .. တယ္ ဟုတ္ပါလား ..

ခင္သန္းႏုေလးေလ .. သူ ပင္တီ ျပန္မဝတ္လာဘူးဗ်။ ဘယ္လိုေကာင္မေလးလဲဟ။ ဒီအတိုင္းဆို ပူးေပါင္းႀကံစည္မႈတြင္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကားေပၚျပန္ေရာက္ရင္ ဒီလိုပဲ ျပန္ျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ား တြက္ထားသလား မသိဘူး။ ကဲ .. ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ အဆင္ေျပေနမွေတာ့ ေနာက္ဆုတ္စရာလမ္း မရွိေတာ့ဘူးမွတ္လား။ က်ေနာ္ တစ္ခြန္းပဲ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ဖုံးေနတဲ့ သူမနားနားကို ကပ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာလဲသိလား။

“ဇစ္ျပန္ျဖဳတ္လိုက္မယ္ေနာ္ ..“
“အင္း …“

ေ႐ႊမန္းသူေလး မပြင့္တပြင့္နဲ႔ “အင္း“ လို႔ ျပန္ေျဖတာေတာင္ ေနာက္က်ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္လက္က သြက္သြက္လက္နဲ႔ကို ျဖဳတ္ၿပီးေနၿပီ။ ၿပီးတာနဲ႔ တခါထဲ ဟေနတဲ့ အေပၚဘက္ကေန ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ အက်င့္တစ္ခုရွိတယ္။ ခရီးတစ္ခုကို တစ္ေခါက္သာသြား ေနာက္တစ္ေခါက္ အဲဒီေနရာကို လမ္းမမွားပဲ သြားတတ္တယ္ .. အ ဟီး။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္က ေမြးရာပါ ေတာ္တာ။ အခုလဲၾကည့္ေလ။ တန္းတန္းမတ္မတ္ကို ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ေရာက္သြားတယ္။ ေျပာင္ေခ်ာေလးဆိုတာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၁၀၀%ကို ကြန္ဖန္းျဖစ္သြားၿပီ။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ …

ကားထဲကလူေတြ အိပ္ေနတာလား မအိပ္ပဲ အျပင္ကို ေငးေနၾကတာလား . .ဘာလား ညာလား က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကားေရွ႕ဘက္မွာ အေဖနဲ႔ အေမပါလာေတာင္ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကာမအမိုက္အေမွာင္ ဖုံးလွ်င္ ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ မွန္တယ္။ တက္ႂကြေနတဲ့ စိတ္ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိခဲ့ၿပီ။

ၾကည့္ေလ … ပုခုံးေပၚမီထားတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလး မဲ့တဲ့တဲ့ေလး ျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ညာလက္ကို အပီေသာင္းက်န္း ျဖစ္လိုက္တယ္။ လူပ်ိဳလက္ ဝက္ၿမီးမွတ္လား .. က်ေနာ့္ ညာလက္ရဲ႕ လက္ညိဳးနဲ႔လက္ခလယ္ဟာ အဲဒီဝက္ၿမီးလိုပဲ ေကြးလာလိုက္ ျပန္ေျဖာင့္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ေ႐ႊမန္းသူေလးရဲ႕ကိုယ္ဟာ က်ေနာ့္ကို မွီထားတာေတာင္ ကတုန္ကရီေလး တေျဖးေျဖးနဲ႔ ျဖစ္လာတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အတင္းကိုက္ထားေပမယ့္ လူခ်င္းအရမ္းကပ္ေနလို႔ က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ နဲနဲ အရွိန္ရလာတဲ့ တအီအီ အသံေလးေတြ ၾကားစျပဳလာၿပီ။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ထင္တဲ့ အဝေလးကို လက္ညိဳးေလးကို ေကြးၿပီး ထည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

“အိ …“

ေ႐ႊမန္းသူေလး ကိုယ္က ေကာ့ခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အျပင္ သူမရဲ႕ညာလက္က က်ေနာ့္ ဘယ္ေပါင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာကိုလဲ အတင္းပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕လည္တိုင္နားကို တိုးကပ္ထားလာတယ္။ သူမႏွာဝက ထြက္တဲ့ေလဟာ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို တိုက္႐ိုက္ထိေနလို႔ အသက္ရွဴသြင္းရွဴထုတ္တိုင္း ေႏြးခနဲ ေအးခနဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါကိုက က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္တက္ႂကြဖို႔ အေၾကာင္းပဲေလ။ ဘယ္လက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကိုပါ လက္ေခ်ာင္းသန္မာေရးလုပ္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းလို႔ သေဘာထားၿပီး ေဆာ့ကစားေပးလိုက္ေရာ။ သိတယ္ မွတ္လား။ တခ်ိဳ႕ေတြ ျမင္ဖူးမွာပါ။ လက္ထဲမွာ စတီးသံလုံးေလး ထည့္ၿပီး ေဆာ့ရတာေလ။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ့ …

ခင္သန္းႏုေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ႂကြလာလဲဆိုတာ က်ေနာ္ ေျပာျပမယ္။ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ စိုစိစိုစိ ျဖစ္လာတဲ့ အျပင္ကို က်ေနာ့္ေပါင္ကို လာညႇစ္ထားတဲ့ လက္က ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ထင္လဲ၊ ဂြၾကားကို ေရာက္လာတာဗ်။ က်ေနာ္လဲ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားတာေပါ့။ က်ေနာ္ထိုင္ေနၾက မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ေပါင္ခြၿပီး ထိုင္တဲ့ပုံကိုေတာ့ ဒီတစ္ခါ အပီအျပင္ကို လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘာမွလုပ္ေပးတာ မဟုတ္ပဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚကေန အုပ္ကိုင္ထားတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ စိတ္အရမ္းလႈပ္ရွားေနမိတယ္။

“အကို … ျမန္ျမန္ေလး …“

ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာေတာ့ ခင္သန္းႏုေလး ၿပီးေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ အသံမ်ိဳးနဲ႔ တိုးတိုးေလး က်ေနာ့္နားကို ကပ္ေျပာတယ္။ သူေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ေတြ ဟုန္းခနဲကို ထတာပဲ။ အထဲကိုေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ လက္ညိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ကို ျမန္ျမန္ေလးအသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေရွ႕ (သို႔) ေနာက္ကလူေတြ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မယ္ဆို တဇြိဇြိ ျမည္တဲ့ အသံေလးေတြကို ၾကားရမွာ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒါေတြကို သိမေနေတာ့ဘူး။ ေ႐ႊမန္းသူေလးလဲ ဘယ္လိုမွကို ၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ပဲ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္လာသလို က်ေနာ့္ေကာင္ကို ဖိအုပ္ထားတဲ့လက္ကလဲ တင္းတင္းႀကီးလာပြတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ထပ္လုပ္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ …

“အိ …“

ဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ရွင္းမျပေတာ့ပါဘူး။ သူမေပါင္ၾကားႏွစ္ဖက္ကို ႐ုတ္တရက္ စိလိုက္သလို က်ေနာ့္လက္ကိုလဲ သူမဘယ္လက္နဲ႔ လာကိုင္ထားတယ္။ ခါးေလးေကာ့တက္လာသလို ရင္ေလးလဲ ႂကြတက္သြားတယ္ေပါ့။ အဲ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒါေတြ အပရိကလို႔ပဲေျပာရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမၿပီးသြားတာကို က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္။ လက္နဲ႔အုပ္ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ဟာကို ညႇစ္လိုက္တယ္ထင္လု႔ိလား။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္တယ္ထင္လဲ။ က်ေနာ့္ လည္ဂုတ္သားကို ကုန္းကိုက္တာဗ်။

အမေလး .. ေသပါေတာ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့္မွာ ႐ုတ္တရက္ စစ္ခနဲ နာသြားသလို စိတ္လဲေထာင္းခနဲ တက္သြားတာ။ ညာလက္က သူ႔ေပါင္ၾကားမွာ ထုတ္မရပဲ ညပ္ေနလို႔ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္လက္ကိုေတာ့ မထိန္းႏိုင္ဘူး။ အားရပါးရကို ညႇစ္ပစ္မိတာ။ သူလဲနာ ကိုယ္လဲနာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို နာတာကိုက ခံစားမႈဖီလင္တမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဥပမာေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အနာေဖးတက္ေနတဲ့ ဓါးရွထားတဲ့ အနာကို ခြာလိုက္သမ်ိဳးပဲ။ ခြာလိုက္ရင္ ေသြးျပန္ထြက္မယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ က်ေနာ္တို႔ ခြာမိၾကတယ္ေလ။ အင္မတန္မွ ယားတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာေလ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီလို အနာေဖးကို ခြာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စစ္ခနဲ နာက်င္မႈ၊ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အယားေျပမႈ၊ စပ္ခနဲ ျဖစ္လာတဲ့ ေသြးထြက္လာမႈ အဲဒါေတြမ်ိဳးရဲ႕အႀကီးစား ဖီလင္တစ္ခု ျဖစ္တာဗ်ာ။ လူကို ထူပူဖိန္းရွိန္းသြားတာပဲ …

က်ေနာ္ အခ်ိန္လဲ မွတ္မထား .. နာရီလဲ မၾကည့္ႏိုင္လို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိဘူးဗ်ာ။ ခင္သန္းႏုေလး အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴထုတ္ေနမႈနဲ႔အတူ သူ႔မ်က္ႏွာေလး က်ေနာ့္လည္တိုင္ကေန ျပန္ခြာသြားမွ အသိစိတ္ ျပန္ဝင္လာတယ္။ က်ေနာ့္ညာလက္ကို ႏႈတ္ဖို႔ ျပန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ သူမလဲ အဲဒီေတာ့မွ သတိျပန္ရတယ္ တူတယ္။ လိမ္ကပ္ေနေအာင္ ေစ့ထားတဲ့ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ျပန္ခြာေပးရွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကတယ္။ ခင္သန္းႏုေလးက အၿပဳံးလို႔ေခၚဆိုလို႔ မရႏိုင္တဲ့အမူအယာနဲ႔ ႏြမ္းလ်လ်ေလး ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခုခုကို သတိရသြားဟန္နဲ ….

“အကို .. ကြၽန္ေတာ္ ကိုက္လိုက္တာ .. အရမ္းနာသြားလား …“
“အာ .. ရပါတယ္ … က်ေနာ္လဲ အရမ္းညႇစ္မိလိုက္တယ္ … အ ဟင္း .. အ ဟင္း …“
“ခစ္ … ဟုတ္တယ္ … ကြၽန္ေတာ္လဲ အဲဒါေၾကာင့္ ျပန္မလႊတ္မိတာ … “
“ေရေသာက္ဦး မလား …“
“ေသာက္မယ္ဗ် … ဒါနဲ႔ အကို႔လက္ ..ေရာ့ ..“
“အာ .. မလုပ္ပါနဲ႔ .. ေခါင္းစည္းႀကီး မဟုတ္လား …ေစာင္နဲ႔ပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့မယ္“
“အယ္ .. . ေစာင္က ဘယ္နားေရာက္ေနလဲ ဆိုတာလဲ ၾကည့္ဦး ..ခစ္ …ခစ္ “
“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ … ဟား ဟား …“

က်ေနာ္ သေဘာက်စြာ သူမနဲ႔အတူလိုက္ရယ္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ ရယ္ၿပဳံးၿပဳံးမ်က္ႏွာနဲ႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ေရပုလင္းကို ထုတ္ၿပီး ေမာ့ေသာက္ေနတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္ေဇာနဲ႔ ကိုယ္ေမ်ာေနလို႔။ ကိုရီးယားေစာင္က ကိုယ္ေတြေပၚမွာ ရွိေနတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္က ေအာက္ကိုေလွ်ာက်ၿပီး ေပါင္ေပၚမွာ လာပုံေနလဲေတာင္ မသိဘူး။ အျဖစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကနဲ႔ကို မတူေတာ့ဘူး ဗ်ာ…. ။

ဒီတစ္ေခါက္ တစ္ခုေတာ့ ထူးတယ္ဗ်။ ခါတိုင္း ေနျပည္ေတာ္ကို ျဖတ္ၿပီဆိုရင္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ ကားေပၚကလူေတြ ဆင္းေပးရတယ္။ ကိုယ့္မွတ္ပုံတင္ေလးေတြ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ကိုင္ၿပီး အိပ္ေရးပ်က္ခံ လမ္းေလွ်ာက္ရတာေလ။ အခု ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး မလုပ္ရဘူး။ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ဒါေတာင္မွ တစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ ၂၄နာရီ မီးအမွန္ဆုံးေနရာကို ေရာက္တာမို႔ တခ်ိဳ႕လူေတြက လွ်ပ္စစ္မီး မျမင္ဘူးသလို ထၾကည့္ေနၾကေသးတယ္။ ေၾသာ္ .. သူတို႔ကိုလဲ အျပစ္မဆိုရက္ပါဘူးေလ …။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အတြက္ နဲနဲေတာ့ ဘုသြားစရာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္။ က်ေနာ္က ေနာက္တစ္ဆင့္မ်ား တက္လို႔ရမလားလို႔ ႀကံေနတာ။ အခုေတာ့ လူေတြဆီက တီးတိုးတီးတိုး စကားသံေတြလဲ ၾကားရာ ခင္သန္းႏုေလးက ဖတ္ခနဲ ဟိုဘက္ကို ျပန္ကပ္သြားရွာေရာ။ ပိုဆိုးတာက ဖင္ေလးကိုေတာင္ ႂကြၿပီး သူ႔ဟာသူ စကတ္ထမိန္ကို ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ေနတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတယ္။ သြားၿပီေပါ့။ မိန္းကေလးဆိုတာမ်ိဳးက က်ေနာ္တို႔လို မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ စိတ္ေက်နပ္သြားရင္ ေတာ္ယုံတန္ယုံနဲ႔ စိတ္ျပန္လာၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ …။

ေနျပည္ေတာ္က ထြက္လာတာ နဲနဲၾကာမွ ကားေပၚက တီးတိုးအသံေတြ ျပန္ေလ်ာ့သြားတယ္။ ျပန္အိပ္ၾကတာ ျဖစ္ရမယ္။ က်ေနာ္လဲ ေဘးဘီကို အရိပ္အေျခၾကည့္လိုက္ၿပီး သိသိသာသာႀကီးပဲ ေ႐ႊမန္းသူေလးဘက္တိုးသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူမပုခုံးေလးတစ္ဖက္ကို ကိုယ့္ပုခုံးနဲ႔ ထိသြားပါေရာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျမင္းကမလႈပ္ေတာ့ ခုံကပဲ လႈပ္ရမယ္ မွတ္လား …။

“အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား .. ညီမ …“

ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးကို ကပ္တိုးေလး ေမးလိုက္တယ္။ သူမက က်ေနာ့္ဘက္ကိုေတာ့ လွည့္မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “အင္း“လို႔ မပြင့္တပြင့္ေလးေျပာရင္း ကိုယ္ေလးက ျပန္ယိုင္က်လာတယ္ဗ်။ ရင္ထဲမွာ အတိုင္းမသိကို ေပ်ာ္သြားတာ။ အေပၚပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္သြားအဖြင့္မွာ ဆီျပန္ပုဇြန္ထုပ္ပန္းကန္ႀကီးကို အဆင့္သင့္ ေတြ႕လိုက္သလိုမ်ိဳးေလ။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ခင္သန္းႏုေလးဆိုတာကလဲ က်ေနာ့္ပုဇြန္ထုပ္မေလး မဟုတ္လား။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ကို ပုခုံးေပၚ ျပန္မတင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ နည္းပညာေျပာင္းလိုက္တယ္။ အသာေလးပဲ သိုင္းဖက္ထားၿပီ သူမရဲ႕တင္းရင္းေနတဲ့ တင္ပါးေလးကို မ႐ြတ႐ြေလး သြားပြတ္ေနတယ္။ အေစာပိုင္းတုန္းက ယားက်ိယားက်ိ လုပ္မေနနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာထားတာေလးကို သတိရလို႔ တမင္တကာလုပ္လိုက္တာ။ က်ေနာ့္ နည္းစနစ္ မွန္တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ က်ေနာ့္ ပုခုံးကို မွီထားသလို ျဖစ္ေနရာက သူမက က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး …

“အကို … ပုခုံးက နာေနေသးလား …“
“မနာေတာ့ပါဘူး … ဒါေပမယ့္ .. ေနရထိုင္ရ ခက္ေနတယ္ ..“
“ဘယ္လို …“
“ဟိုေလ … ပုခုံးက မဟုတ္ဘူး … သိတယ္မွတ္လား … ဟိုေနရာကေလ ..“
“ေၾသာ္ … ဒါလား … ခစ္ ..“

က်ေနာ္ ဖင္ေတာင္ ဆိုဖာေပၚက ႂကြသြားမလို ျဖစ္တယ္။ “ဒါလား“ ဆိုတာကို ပါးစပ္နဲ႔တင္ ေမးတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ လက္ကပါ ေရာက္သြားတာ။ က်ေနာ္လဲ ဟန္က်ၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက အခုမွေတြ႕တဲ့ သူစိမ္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုလုပ္ခိုင္းရမလဲ။ အတင္းႀကီး ငါ့ ဟိုဟာလုပ္ေပးဆိုၿပီး ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ဇာတ္လမ္းထဲမွာပဲ ျဖစ္တာ။ အျပင္မွာက မလြယ္ဘူးေလ။ ေနာက္ဆုံး စဥ္းစားရင္း ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ပဲ ငါးၾကင္းျပန္ေၾကာ္ရမယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး ..

“႐ြစိ႐ြစိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ ညီမရယ္ … အကို မေနတတ္ဘူး .. ဟင္း .. ဟင္း …“
“ခစ္ ..ခစ္ …. ခင္ဗ်ားေနာ္ …. တကယ္ပဲ ..“

ခင္သန္းႏုေလးက သူမေခါင္းကို တြန္းၿပီး က်ေနာ့္ကို ညဳတုတုေလးေျပာတယ္။ ရင္ပတ္ကို ေခါင္းနဲ႔ေခြ႕သလိုမ်ိဳးပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဆံႏြယ္ေလးေတြ ဖုံးေနတဲ့ နဖူးျပင္ေလးကို အသာေလး နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုလဲ ျဖစ္ေရာ သူမက က်ေနာ့္ကို အဓိပၸါယ္တမ်ိဳးေဆာင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္တာဗ်။ ေဆာင္းရာသီရဲ႕နံနက္ခင္း ေနမထြက္တဲ့ ျမင္ကြင္းလို သူမအၾကည့္ေတြက ရီေ၀ဝါးဝါးေလးေလ …။

“အကို ေဘးကို ၾကည့္ထား … ေနာက္ၿပီး ေခ်ာင္းလဲ မၾကည့္နဲ႔ေနာ္ … ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္ေပးေတာ့ဘူး ..“
“ဟုတ္ … မၾကည့္ဘူး … စိတ္ခ် …“

ဘာလုပ္ေပးမွန္း မသိေပမယ့္ က်ေနာ္ ရဲရဲႀကီးကို ကတိေပးလိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္မယ္ဆိုတာပဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူလုပ္ေပးမွာ ဟိုဟာလား ဒီဟာလားဆိုၿပီး ႀကိဳတင္ရင္ခုန္ေနတယ္။ ခ်န္ပီယံလိဂ္ဖိုင္နယ္မွာ ပင္နယ္တီ အဆုံးအျဖတ္ဖမ္းရတဲ့ ဂိုးသမားထက္ေတာင္ က်ေနာ္ ပိုရင္ခုန္မိမလား မသိဘူး။ ဘယ္ဘက္ေထာင့္ကမ်ား ဝင္လာမလဲ မသိဘူးဗ်ာ …။

ခင္သန္းႏုေလးက ကိုယ္ကို ကိုင္းလိုက္တယ္။ ဒီလိုကိစၥဆိုတာ ကိုယ္က အလိုက္သိရမယ္မွန္းသိလို႔ က်ေနာ္ ေျခေထာက္ကို ဆန႔္ၿပီး ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလး ေနေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမက ကိုရီးယားေစာင္ကို ေကာက္မၿပီး ေခါင္းေပၚ လႊမ္းၿခဳံလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ ျမင္ကြင္းကေန သူမ မ်က္ႏွာေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေစာင္ေအာက္မွ ခုံးခုံးႀကီး ျဖစ္သြားေရာ။ က်ေနာ္လဲ သူမအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ေဘးလူေတြလဲ မရိပ္မိေအာင္ ေစာင္စကို လက္နဲ႔ဆြဲၿပီး မေပးထားတယ္။ အေရးထဲ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္ျပန္စဥ္းစားမိတာက ငါလုပ္တာ တန္ေဆာင္တိုင္မွာ မီးပုံးပ်ံလႊတ္တာနဲ႔ေတာင္ တူေနတယ္လို႔။ ေစာင္စႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲၿပီး မထားရတာေလ။

အရင္ဆုံး က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီ က်ယ္သီးျပဳတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္က ခါးပတ္ဝတ္မထားဘူး။ ဒီေဘာင္းဘီက က်ေနာ့္ခါးနဲ႔ ကြက္တိမို႔ ဝတ္မလာခဲ့တာ။ အဲဒီေတာ့ က်ယ္သီးျပဳတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူမလက္က ဇစ္ကို ေရာက္လာတယ္ဗ်။ အဲ .. က်ေနာ့္နားထဲမွာ ထစ္ ထစ္ ထစ္ ဆိုတဲ့ အသံေလးေတာင္ ၾကားရလား မသိဘူး။ စိတ္ကူးနဲ႔ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္တာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ဇစ္ကိုဆြဲခ်တာေတာ့ သိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူမလက္က က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီစ ႏွစ္ဖက္ကို လာကိုင္တာလဲ သိတယ္ဗ်။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အဆင္ေျပေအာင္ ဖင္ႂကြေပးလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ တစ္ဖက္သားကို ကူညီတတ္တာ မဟုတ္လား …။

ပထမဦးဆုံးသိတာကေတာ့ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္သြားတာပဲ။ အခ်ဳပ္က်တဲ့လူေတြ လြတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပင္ပေလကို ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၿပီး ရွဴသြင္းသလိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ေကာင္လဲ ျဖစ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုလြတ္လပ္မႈက ခနပဲ ခံတယ္ဗ်။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးဆိုေပမယ့္ တင္းတင္းေလးနဲ႔ ခါးလယ္ကေန လာဖမ္းတာကို ခံရတယ္။ ေထာင္ကလြတ္လြတ္ခ်င္း ျပန္အဖမ္းခံရတယ္လို႔ ဆိုလို႔ရေပမယ့္ က်ေနာ့္ကေတာ့ စိတ္မတိုပါဘူး။ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး လာၿပီး ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ဟာက ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူးဗ်။ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ လူကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး မေနႏိုင္ေအာင္ကို လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ျဖင့္ ကိုရီးယားေစာင္စႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းႀကီး ဆုပ္ထားရတယ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္။ ေဆာ့္ဖ္ကိုးကားေတြမွာ မင္းသမီးလုပ္တဲ့လူ ဖီးလ္လာတာကို ျပခ်င္ေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာက အိပ္ယာခင္းစကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လိမ္ၿပီး ကိုင္ထားခိုင္းတယ္။ အဲဒီ ဒါ႐ိုက္တာမ်ား က်ေနာ့္အျဖစ္ ေတြ႕ရင္ ဘာေျပာမလဲ မသိဘူး …။

ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားရတယ္ဗ်ာ။ ေဘးဘီမွာ လူေတြနဲ႔ဆိုတာကိုနဲ႔တင္ စိတ္ထဲမွာ ကတုန္ကရင္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ အမွန္က ဒါမ်ိဳးႀကဳံဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ေကာင္မေလးနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ေနာက္ဆုံးတန္းမွာ ထိုင္တုန္းကလဲ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ဖူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ကိုယ္နဲ႔ႀကိဳက္ေနတဲ့ေကာင္မေလးေလ။ အခုဟာက အခုမွေတြ႕တဲ့ လူအခ်င္းခ်င္း။ ေနာက္ၿပီး ေတာ္ယုံတန္ယုံဆို ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိဘူးဆိုတဲ့ ဟိုင္းေဝးသြား အိတ္စပရက္စ္ ကားႀကီးေပၚမွာဗ်ာ။ စဥ္းသာ စဥ္းစားႀကီးေတာ့။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ လႈပ္ခါေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္က ရပ္သြားတယ္။ အရွိန္ရေနတုန္း ကားဘရိတ္ေ ဆာင့္အုပ္လိုက္သလို ျဖစ္လို႔ က်ေနာ္ေတာင္ လူက ႂကြတက္မလို ျဖစ္ေရာ။ ခံစားမႈ အတိုင္းအတာက ဒီေရတက္သလို တက္ေနၿပီမို႔ မေနႏိုင္ဘူး။ ဘာမ်ား ျဖစ္တာလဲ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ဗိုက္နဲ႔ကပ္ေနတဲ့ ေစာင္စကို အသာဟ ၾကည့္တယ္။

“အာ … မၾကည့္နဲ႔ …“
“ေဆာ … ေဆာရီး …“

က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေစာင္ကို ျပန္ဖုန္းလိုက္ရတယ္။ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ၾကည့္မိတာကို ေ႐ႊမန္းသူေလး စိတ္မေကာက္သြားပါေစနဲ႔။ ေတာက္ … ငါကလဲေနာ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လာၿပီးမွေတာ့ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိသင့္တာေပါ့။ သူက ငါ့ကို ဒီအတိုင္းပစ္ထားပါ့မလား။ သူ မလုပ္ေပးခ်င္လွ်င္ ငါ ဇာတ္လမ္း ျပန္စတာေတာင္ လက္ခံပါ့မလား။ ဒီေကာင္မေလး အေတြ႕အႀကဳံမရွိပဲနဲ႔ အခုမွ ေတြ႕တဲ့သူ တစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္ လိုက္ေလ်ာပါ့မလား။ ေတာ္ေတာ္အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္ရင္း လွပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးဟာ ဒီအခ်ိန္ဆို ဘာနဲ႔ နီးေနၿပီဆိုတာကို စိတ္ကူးထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ က်ေနာ္ထင္တာ ဟုတ္ပါေစ။

“အိ …“

လည္ေခ်ာင္းထဲက အသံကို အျပင္ထြက္က်မလာေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားရတယ္ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားတဲ့ ကားႀကီးေပၚမွာေတာင္ အဲဒီတစ္ေနရာေလးက ကြက္ၿပီး ေအးခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားမႈကို ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ အဲ .. ေအးတယ္လို႔လဲ အတိအက်ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ခနၾကာေတာ့ ေႏြးေႏြးေလးလဲ ျဖစ္လာလို႔ေပါ့။ က်ေနာ္ဗ်ာ။ မျမင္ရမွန္း သိရက္နဲ႔ကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ေစာင္ႀကီး ကြယ္ေနတဲ့ ကိုယ္ေပါင္ၾကားကို ကိုယ္ျပန္ငုံ႔ၾကည့္ေနမိေတာ့တာ။ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုရီးယားေစာင္ကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီေစာင္စကို ဆြဲဖယ္ၾကည့္ခ်င္တာမ်ား ေျပာကို မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ စိုစိုစိစိေပမယ့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေနတဲ့ အရသာကိုသာ အာ႐ုံလႊဲရင္း စိတ္ထိန္းထားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူမွာထားခဲ့တဲ့ ကိစၥကို သတိရၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို က်ီးကန္းမ်က္လုံးနဲ႔ လွမ္းလွမ္းရႈိးရေသးတယ္။

ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့ အေျခအေနသာမက ေအာင့္ထားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ … ဒါေတြေပါင္းထည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူက ဘယ္လိုမွ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္လာေရာ။ ဆန႔္ထားတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႕ခုံက မွီရာေနရာကို နင္းကန္ထားမိတယ္ဗ်။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေရွ႕ကလူေတြက ကုလားေသ ကုလားေမာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကလို႔။ ဒီျပင္ဆို က်ေနာ္ေၾကာင့္ သူတို႔ခုံလႈပ္တာနဲ႔ ႏိုးသြားႏိုင္တယ္ေလ။ တေျဖးေျဖး ၿပီးဖို႔ နီးသထက္ နီးလာေလေလ က်ေနာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္လို႔ မရေလပဲဗ်ာ ..။

ေ႐ႊမန္းသူေလးက ေခေတာ့ မေခဘူး … လည္တယ္ဗ်။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ က်ေနာ့္ေကာင္ရဲ႕ အရင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ထားတာဗ်။ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အေတြ႕အႀကဳံ ရွိလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္လိုပဲ ေကာ့ေကာ့ထိုးထိုး အထဲကို ဘယ္လိုမွ အဆုံးမဝင္ပါဘူး။ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ ဝင္ေနတယ္ဆိုၾကပါစို႔။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဝင္ေနတဲ့ တစ္ဝက္ေလာက္ကေတာ့ ေရလည္ခံရတာေနာ္။ ဘယ္တုန္းကတည္းက အၿငိဳးနဲ႔လဲေတာ့ မသိဘူး။ အျပင္းအထန္ တိုက္ခိုက္မႈကို အလူးအလဲ ခံရတာ။ သူမပါးစပ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ကို ႏွိပ္စက္ေတာ့တာ။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့္ေကာင္လဲ ငိုၿပီး မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ အသံထြက္ၿပီး မေျပာယုံတမယ္ အရႈံးေပးလိုက္ရပါေလေရာ…။

“အီး …“

ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ႀကဳံဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုဗ်။ ယပလက္ေရာက္တုန္းက Dream World မွာ စီးဖူးတဲ့ ႐ိုလာကိုစတာ သြားသတိရတယ္။ အဲဒီဟာက အႀကီးႀကီးဗ်။ သိတယ္မွတ္လား။ ႐ိုလာကိုစတာ စီးတဲ့အခါ အျမင့္ဆုံးေရာက္သြားရင္ ျပဳတ္က်မယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကိုပဲ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတာေလ။ တကယ္တမ္း ျပဳတ္လဲက်ေရာ ေလဟာနယ္ထဲမွာ တကိုယ္လုံး လြတ္က်သြားသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္ မွတ္လား။ အခုလဲ ဒီလိုပါပဲ။ နားထင္ေတြ ပူထူတက္ၿပီး လူတကိုယ္လုံးက လြတ္ထြက္သြားတာ။ နားထဲကေတာင္ တစစ္စစ္ျမည္သြားလား မသိ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေစာင္ေအာက္မွာ ခုံးထေနတဲ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးရဲ႕ေခါင္းကို ဖိၿပီးေတာ့ကို တင္းတင္းႀကီး ကိုင္မိတာ …။

မ်က္စိတမွိတ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ မ်က္စိမွိတ္ထားတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ စိတ္ထဲမွာ သူမေလးကို အားနာေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အေတြ႕ရဲ႕ႀကီးစိုးထားမႈကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မတြန္းလွန္ႏိုင္ပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး ခုနတုန္းကလို သူမမ်ား ေယာင္ယမ္းၿပီး ကိုက္ပစ္လိုက္မွာလားဆိုတာ သြားေတြးမိေပမယ့္ ႐ုန္းကန္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ေခါင္းကို မလႊတ္မိဘူး။ ေက်ာေတာ့ နဲနဲခ်မ္းတာေပါ့ေလ။ ေလးေကာင္ဂ်င္မွာ ထိုးစရာ ပိုက္ဆံမပါေတာ့လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုကိုယ္ေပါင္ထိုးတာနဲ႔ေတာင္ တူေနၿပီဗ်ာ …။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္ေကာင္က ပကတိအတိုင္း အျပင္ျပန္ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ႏွေမ်ာသလို ဝမ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္ေနေရာဗ်ာ။ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔ ေ႐ႊမန္းသူေလး ေခါင္းျပန္ထြက္လာေတာင္ သူမကို ေၾကာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ လွပတဲ့ မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ဖယိုဖရဲ ေခြကာ က်ေနတဲ့ သူမဆံပင္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ျပန္သပ္တင္ေနတဲ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးကိုေတာ့ က်ေနာ္ အစြဲလမ္းႀကီး စြဲလမ္းမိသြားၿပီ။ ၾကည့္ပါဦး။ ၁၁၅မိုင္မွာ ကားရပ္တုန္းက ျပန္ဆိုးထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ပါးလႊာေသးငယ္တဲ့ ဒီႏႈတ္ခမ္း ဖူးဖူးေလးက …ဒါ ဒါေလးက …

“အကို … အဆင္ေျပသြားၿပီ မွတ္လား …“

က်ေနာ္ ေၾကာင္ေငးေနလို႔ ေ႐ႊမန္းသူေလးကပဲ စကားစေျပာတယ္။ သူမအၾကည့္ေတြမွာလဲ က်ေနာ္ရဲ႕အေျခအေနေတြကို စူးစမ္းမႈေတြပါေနတယ္။

“ေျပ .. တယ္ …. အရမ္း အဆင္ေျပတယ္ … အကိုက ညီမကို အား … နာ …“
“ေတာ္ၿပီ .. အကို .. ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ … ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ … အိပ္ေတာ့မယ္ … မနက္ျဖန္လဲ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ရွိေသးတယ္ဗ်..“
“အာ… ေဆာရီးဗ်ာ …“
“အိပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ… အကိုလဲ အိပ္ေတာ့ …“

အဲဒါဟာ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးေျပာျဖစ္တဲ့ စကားပါပဲ။ ေ႐ႊမန္းသူေလးဟာ ကားမွန္ျပတင္းဘက္ကို ျပန္လွည့္သြားယုံမက မ်က္စိပါမွိတ္ၿပီး အိပ္သြားတာ။ ဒုံးတိႀကီး စကားစျဖတ္သြားတာမွန္း သိေပမယ့္ က်ေနာ္ အတင္းကာေရာေတာ့ စကားဆက္မေနေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္သာ ကူရွင္ေနာက္ေက်ာကို မွီရင္း နဲနဲေလး ေစာင္းအိပ္ေနတဲ့ သူမကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္လာမွာစိုးတာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္တာလား အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာလား မသိတဲ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးဘက္ကို မၾကည့္ေတာ့ပဲ ကားအမိုးကိုပဲ တခါမွ မျမင္ဖူးသလို စိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့သာ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆြဲထုတ္လို႔မရတဲ့ အေစာကအျဖစ္ကို အခုထက္ထိ မယုံၾကည္ႏိုင္သလို ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဒါ တကယ္မ်ားလား ….။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

တေနဝင္ၿပီးလွ်င္ တေနထြက္ရမယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကေလးေတာင္မွ သိတဲ့ ေလာကနိယာမတရား တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ရန္ျဖစ္ရင္ က်ိမ္းေမာင္းေနၾက စကားအတိုင္း ျဖစ္ခ်င္ေနမိတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေနထြက္တာကို မျမင္ခ်င္ေသးဘူး။

အေတြးေတြ ပလုံစီေနခဲ့တာမို႔ ေ႐ႊမန္းသူေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေတာင္ က်ေနာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ လူကိုခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလး ေနာက္မွီမွာထိုင္ရင္းသာ သက္သာသလို ေနခဲ့တာပါ။ အေပၚတည့္တည့္က လာေနတဲ့ အဲယားကြန္းေလတိုးသံကလြဲလို႔ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကားႀကီးထဲမွာ အိပ္မေပ်ာ္သူက က်ေနာ္ပဲ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ (ဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔ ယဥ္ေနာက္လိုက္ မပါ) အထီးက်န္ဆန္တယ္လို႔ေတာင္ ခံစားေနရေသးတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြနဲ႔ အခုမွပဲ အခ်စ္ကို စေတြ႕တာမ်ားလားဆိုၿပီး ေ႐ႊမန္းသူေလးကို ခိုးခိုးၾကည့္မိေသးတာ။ ဒီလိုနဲ႔ …

က်ေနာ္ ေမွးခနဲ တစ္ခ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္တယ္။ နားထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့အသံနဲ႔ က်ိဳးက်ိဳးကြၽတ္ကြၽတ္အသံၾကားလို႔ မ်က္လုံးက ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ယဥ္ေနာက္လိုက္ေကာင္ေလးက ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္တစ္လုံးကိုင္ၿပီး အနားေရာက္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ လက္ထဲက စႏိုးတာဝါထည့္ထားတဲ့ အထုပ္ေလးကို လွမ္းေပးလို႔ ခါးကိုအေက်ာဆန႔္ၿပီး က်ေနာ္ လွမ္းယူလိုက္တယ္။ သတိရလို႔ ေဘးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးက မႏိုးေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စပါယ္ယာေကာင္ေလးေပးတဲ့ အထုပ္ကို တမင္တကာ က်ေနာ္ကပဲ ယူလိုက္ၿပီး သူ႔ေရွ႕က အိတ္ေလးထဲ ထိုးထည့္ေပးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို က်ေနာ္ တစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္မိတယ္။ ႏိုင္ငံျခား western ကားေတြထဲမွာပါတဲ့ ေကာင္းဘြိဳင္တစ္ေယာက္ ဆလြန္းခန္းထဲဝင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔။ ဘယ္ေနရာက လူကေတာ့ အိုေက၊ ဘယ္ေနရာ လူကေတာ့ ငါ့လႈပ္ရွားမႈအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳးေလ။

က်ေနာ္ စိတ္ဓါတ္က်စရာ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဘးနားက အေဒၚႀကီးက ႏိုးေနၿပီဗ်။ သူကေတာင္ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၿပီး အကဲခတ္ေနေသးတာ။ အၾကည့္ေတြက ဒီငနာေလး ဘာလုပ္မလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ရႈိးေနရတာလဲဆိုတာကို စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ဗ်။ က်ေနာ္ အရင္ေရာက္ၿပီးမွ ေ႐ႊမန္းသူေလးက ကားေပၚတက္လာတာေၾကာင့္ ဒင္းက က်ေနာ္တို႔ ဘာမွမပတ္သက္ဘူးဆိုတာ သိေနတာေနမွာ။ ဟင္း .. အေဒၚႀကီးေတြမ်ား ခက္ေတာ့တာပဲ။ အိပ္စရာ ရွိတာ အိပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ အမ်ိဳးသမီးေရးရာက က်ေနတာပဲ။ က်ေနာ္လဲ ငါေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သိသြားၿပီမို႔ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဆိုၿပီး ဒီဘက္ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။

“ေၾသာ္ .. ညီမ ႏိုးေနၿပီလား …“

ေ႐ႊမန္းသူေလးက က်ေနာ့္ကို ေမွးေမွးေလး ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ အေမးကို အေျဖမေပးေသးပဲနဲ႔ မ်က္လုံးနဲ႔တင္ ၿပဳံးျပေနရွာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူမလို မ်က္လုံးနဲ႔တင္ မၿပဳံးတတ္လို႔ ပါးစပ္နဲ႔ပါ ၿပဳံးရင္း ေရွ႕မွာ ထည့္ထားတဲ့ စႏိုးတာဝါကို လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကႏြဲ႕ကလ်ေလးလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူမကို တမင္တကာကို ေဆြးေဆြးေလး ျဖစ္ေနတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္တာ။ အကယ္ဒမီ ရခ်င္ေတာင္ ရႏိုင္တဲ့ အမူအယာမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့ေလ။

က်ေနာ့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ေ႐ႊမန္းသူေလးက ေရွာင္ဖယ္မသြားဘူးဗ်။ တန္ျပန္ၿပီး စိုက္ၾကည့္ရင္း တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ..
“မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ရပ္ဦးမွာလား … အကိုသိလား ..“
“အဲ .. မသိဘူးဗ် … အကိုက ရန္ကုန္ မႏၲေလး သိပ္မသြားဖူးဘူး …ခါတိုင္းရပ္တယ္မွတ္လား …“

က်ေနာ့္ စကားလဲ ဆုံးေရာ ေ႐ႊမန္းသူေလးက ကိုယ္ကိုဆန႔္ၿပီး အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္လဲ အဲဒီေတာ့မွ သူမၾကည့္သလို အျပင္ကို လိုက္ၾကည့္မိတာ။ အေစာတုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္အခ်ိဳးက်ၿပီး ေခ်ာလွတဲ့ မန္းေလးသူနဲ႔ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းဆက္ရင္ ေကာင္းမလားဆိုတာကို ေတြးရင္း သူ႔ကိုယ္ပဲ ၾကည့္ေနမိတာကိုး။

“ေရာက္ေတာ့မွာပဲ … အိမ္ေတြေတာင္ ျမင္ေနရၿပီ ..“

ဟုတ္သားပဲဗ်။ လမ္းေဘးမွာ လယ္ကြင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ထဲ ဝင္လာၿပီ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီေတာ့မွ ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ကမန္းကတမ္း အခ်ိန္ကို ၾကည့္မိတယ္။ ၅း၃၀ ..

“ေရာက္ေတာ့မွာလား … မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ မရပ္ေတာ့ဘူးလား ..“

က်ေနာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ သူမ ေမးတဲ့ စကားကိုပဲ ျပန္ေမးမိတယ္။ ေ႐ႊမန္းသူေလးက က်ေနာ့္ကို စကားနဲ႔ မေျဖေတာ့ဘူး။ ေခါင္းသာ ခါျပတယ္။ မရပ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ။ ဘယ္လိုေလးလဲဟ .. စကားနဲ႔ေတာင္ မေျဖခ်င္ေတာ့ဘူးလားဟ။ ငါ့ကိုမ်ား ဟိုညေမႊးပန္းသီခ်င္းထဲကလို ညတုန္းက ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ထားသြားမွာလား။

“ညီမ … ဒီေလာက္ေတာင္ ခင္မင္ၿပီးေတာ့မွေတာ့ .. နာမည္ေလး အပန္းမႀကီးရင္ ေျပာျပပါလား …“
“အ ဟင္း .. ဟင္း .. ဘာလဲ … ခင္ဗ်ားက နာမည္အရင္ေမးမယ္ .. ၿပီးရင္ ဖုန္းနံပါတ္ေမးမယ္ .. ေနာက္ေတာ့ အိမ္လာလည္မယ္ အဲဒီလို ႀကံထားတာလား ..“

႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေျဖတဲ့ အေျဖမို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာရ ေတာ္ေတာ္က်ပ္သြားတယ္။ ေသာက္ဂြပဲ။ စိတ္ေရာမွန္ရဲ႕လား မသိဘူး။ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ညတုန္းက ဟိုဒင္းဟိုဟာျဖစ္တဲ့ အထိေတာင္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာေလ။ မွတ္ေကာမွတ္မိေသးရဲ႕လား။ က်ေနာ္လဲ အေလွ်ာ့မေပးခ်င္ေသးတာနဲ႔ ..

“ညီမနဲ႔ အကိုနဲ႔ ဆုံတဲ့ အျဖစ္က ဆန္းက်ယ္လို႔ပါ … အကို႔ဘဝမွာ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ရင္ခုန္မႈတစ္ခုပဲ ညီမ ..“
“ေမ့လို႔မရလဲ .. ႀကိဳးစားၿပီသာ ေမ့ဗ်ာ… ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ အကို႔ကို ေမ့လိုက္မွာ … မေမ့လို႔ မျဖစ္ဘူး .. လာႀကိဳမွာက ကြၽန္ေတာ့္ဘဲက လာႀကိဳမွာ …ဒါဆို ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္ေတာ့ ..“

ဟမ္ … ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသလို ဘာဆက္ေျပာရမယ္မွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ နားလည္ရခက္တဲ့ ကိစၥပဲဗ်ာ။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ နာမည္ေလးေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုမွေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ဘဲဘဲက လာႀကိဳမွာတဲ့။ ဟူး …

အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္သက္သြားလို႔ ေ႐ႊမႏၲလာကားႀကီးက ကြၽဲဆန္ကည္ကားဝင္းသြားတဲ့ လမ္းထဲ ခ်ိဳးေကြ႕သြားတာေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ကားေပၚကလူေတြ ထိုင္ခုံေတြကို ျပန္မတ္ၿပီး မတ္တပ္ထၿပီး လုံခ်ည္ျပင္ဝတ္သူကဝတ္၊ အေပၚစင္ေပၚကေန အထုပ္ဆြဲတဲ့သူကဆြဲ ဆိုေတာ့မွ က်ေနာ္ သိတာ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လဲ ေစာင္ကို ျပန္ေခါက္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေစာင္အေခါက္မွာေတာ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးက အျပင္ကို ေငးေနရာက တစ္ခ်က္ က်ေနာ့္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ တစ္ခုခုေျပာမယ္လို႔ ျပင္လိုက္တုန္းရွိေသး သူမက ျပတင္းေပါက္မွန္ဘက္ပဲ ျပန္လွည့္သြားတယ္ဗ်ာ။ …

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကားေပၚကေန ေတာ္ေတာ္ကို တိုးေဝွ႔ဆင္းလိုက္ရတာပဲ။ သုံးဘီးယူမလား ဆိုက္ကယ္ယူမလား ဆိုတဲ့ တရစပ္ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမားတံလို အသံေတြကို လက္ကာ၊ ေခါင္းခါ ၊ အထုပ္ပိုက္ရင္း အေဖနဲ႔ အေမေရွ႕က တံတိုင္းသဖြယ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဝိုင္းအုံေနတဲ့ လူအုပ္ကို ေက်ာ္လိုက္လွ်င္ပဲ က်ေနာ္တို႔ကို လာႀကိဳေနတဲ့သူေတြကို ေတြ႕တယ္ဗ်။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ အေမနဲ႔ အေဖက ေရွ႕ကိုေရာက္သြားၿပီး က်ေနာ္က အလိုလို ေနာက္ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ အခုက်ေတာ့မွ ကားေပၚက ဆင္းခါနီးမွာ “အကို သြားေတာ့မယ္ေနာ္“ ဆိုၿပီး တစ္ခြန္းတည္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတဲ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးကို ျပန္လွည့္ရွာေနမိတယ္။ သူမေျပာသလို ဘဲဘဲဆိုတဲ့ အေကာင္က လာႀကိဳေနသလားလို႔ေလ။

“အကို … ဘာေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနတာလဲ … ပစၥည္းက်န္ခဲ့လို႔လား ..“

က်ေနာ့္ ပုခုံးကို လာပုတ္သံနဲ႔အတူ ေဘးနားေရာက္လာတာကေတာ့ အေမ့အသိ ေဒၚယဥ္ယဥ္ရဲ႕သားငယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ပါ။ က်ေနာ္ေအာက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ငယ္ေပမယ့္ ေပါင္းလို႔ေကာင္းလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေဘာ္ဒါျဖစ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ။
“ဘာမွ မက်န္ပါဘူးကြာ .. အသိတစ္ေယာက္မ်ား ေတြ႕လိုက္သလားလို႔ …“
“ဘာလဲ … လာႀကိဳတဲ့သူေတြထဲကလား …“
“ေအး …“
“အကို အသိဆိုတာ .. ဟိုတစ္ေယာက္လား … ဒီဘက္ကို ၾကည့္ေနတာဗ် … အမိေတာ့ အမိစားေလးပဲ …ဟီး ဟီး ..“

က်ေနာ္နဲ႔ ၃၅လမ္းက စားေသာက္ဆိုင္မွာထိုင္လွ်င္ မႏၲေလးက တ႐ုတ္မေလးေတြ စကတ္က ဘယ္ေလာက္အတိုအထိ ဝတ္ေလ့ရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီလိုအတိုေလး ဝတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ခြစီးေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာေနသူမို႔ သေကာင့္သားက ဇမေသးဘူးဗ်။ သူျပတဲ့ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေ႐ႊမႏၲလာကားဂိတ္ အစြန္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေ႐ႊမန္းသူေလးကို ေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ရွိေနတဲ့ ေနရာကဆိုရင္ နဲနဲလွမ္းတယ္လို႔ ဆိုရေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကို အနီးကပ္ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ။ ရင္ထဲမွာ အမည္မေဖာ္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈတစ္ခု ခ်က္ခ်င္းကို ျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။

“သြားၾကမယ္ေလ … ေက်ာ္ေက်ာ္ … မင္းတို႔က ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ …“

ေဒၚယဥ္ယဥ္ကိုယ္တိုင္က လွမ္းေခၚလို႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရပ္ထားတဲ့ လိုက္ေအာ့စ္ကားေလးနား ေျပးလာခဲ့ရတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ကားေမာင္းသူေနရာ ဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေဖက “မင္းတို႔ ညီအကို ေခါင္းခန္းမွာပဲ ထိုင္ကြာ“ ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္လို႔ က်ေနာ္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကားေလးဟာ ကြၽဲဆည္ကန္ထဲကေန တဘီးခ်င္း လွိမ့္ရင္း ထြက္လာခဲ့မိၾကတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူမေျပာတဲ့ လာႀကိဳမယ့္သူဆိုတာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ရွိမေနတာလဲဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခုက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိကို ႀကီးစိုးထားခဲ့တာပါပဲဗ်ာ ….

အဲ … ေျပာရဦးမယ္ … မန္းေလးကေန ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ေလ … က်ေနာ္ ဘာဆုေတာင္းမိတယ္ထင္လဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ သိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းတိုင္းတာ ျပည့္ရမယ္ဆိုလွ်င္လဲ လူေတြအားလုံး သိန္းထီေပါက္ကုန္ၾကမွာ မွတ္လား။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးလာက်တာ အိတ္ထဲပါလာတဲ့ ကြမ္းထုပ္ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုယူစား၊ ၿပီးေတာ့ ငါးမိနစ္တစ္ခါ ေရွ႕မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ေသးေသးေလးထဲကို ကြမ္းတံေတြးထေထြးတတ္တဲ့ မုံ႐ြာက ေက်ာင္းဆရာဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဗ်ာ …။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးလဲ က်ေနာ့္ကို မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၿပီး စကားေျပာလာတာ ေလကန္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ လက္ေျမႇာက္အရႈံးေပးရမယ္။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္ စာတမ္းေလးတစ္ေစာင္ ေရးစရာ ရွိလို႔ေနာ္ ဆိုၿပီး အတင္းစကားစဖ်က္ၿပီး ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ဖြင့္ၿပီး စာေရးေနလိုက္ရတယ္။ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာလိုလို စာလိုလိုဟာေလး ေရးမိတာပါ။ စိတ္ဝင္စားရင္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ ….

Dear Shwemanthulay …

I can’t get you out of my mind
I keep thinking about how much
I enjoy sharing time with you

I’ve memorized your face,
Our event
and the way you look at me…..

it melts my heart
every time I think about it.

You must be something really special,
because I can’t remember the last time
I felt so strongly about someone.

You fill me up in every possible way…….
and the pleasure we share…
is beyond anything I ever imagined.

I know one thing for sure-
you’re one of the very best things
that’s happened to me
in a very long time……….

အဲဒါပါပဲဗ်ာ .. တခါေလက်ေတာ့လဲ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ဆန္းက်ယ္လြန္းလို႔ သူမ်ားကို မေျပာရမေနႏိုင္လို႔ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ စာေရးၾကည့္တာပါ။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေသာသူက ေတြ႕သြားတယ္ဆိုလွ်င္လဲ သတိရေနေသးတဲ့သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာ သိရင္ ေက်နပ္ပါၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ေက်နပ္လိုက္ပါေတာ့ေနာ္ … ဒါပါပဲဗ်ာ

ေရးသူ = နတ္သား (၂၉.၀၇.၂၀၁၂)