ဟောင်းပေမယ့်

ဒါန်း…
ကျွန်တော် ရဲ ့ အပျော်ဆုံး အချိန်လေးပါပဲ……….
ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ သမီးလေးရယ်…ကျနော် ရင်ခုန်ရဆုံး လူရယ်…အေးချမ်းတဲ့ မိသားစုလေး တခုလို နေရတာ အရမ်းဝမ်းသာမိတာ အမှန်ပါ….
“အချစ် အချစ်..
အသစ်တွေဖြစ်ပေမဲ့
စွဲလမ်းခဲ့တဲ့ ချစ်သူဆိုတာ
တစ်ဦးတည်း…”
ကျွန်တော် လေးနက်စွာ မတွေးပဲ..ချရေးလိုက်သော ကာရံမရှိသော စာလေး …
စာလေးရဲ့ အောက်မှာ ၅ နှစ် သာသာ သမီးလေး ပုံတူ……
၄င်း….၄င်းတို့နှင့် အတူ ကျွန်တော် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော ဘဝတိုတို..ရယ် ..မဆုံးသော အကြောင်းအရာများဆီသို့……မှတ်တမ်းတင်ထားသော စာအုပ်လေး……
အခန်း(၁)
လူပျိုပေါက်စ ဂျိုထောင်စ ဆိုသလို….ခန့်အောင် တယောက် တက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ်လောက်ရောက်လာတော့…အပေါင်းအသင်းကောင်းမှု နှင့် အင်တာနက် ပွန်းကားများ ကောင်းမှုကြောင့် အတော် ကဲမယ် ဆွဲမယ် ဖြစ်နေချိန်…..
အောင်ခန့် က အမည်နဲ့ လိုက်အောင် ရုပ်ရည် သန့်ပြန့်သည်။ Gem ဆော့ထားသော ကျေးဇူးကြောင့် Body က ပျိုတိုင်းငေးရလောက်သော ကိုယ်ခန္ဒာမျိုး…ပထမနှစ်ကတည်းက King ဖြစ်ခဲ့သော အောင်ခန့် အဖို့ သိပ်ထွေထွေထူးထူး ကောင်မလေး တွေကို လိုက်စရာမလို …အလိုလို ကြွေဆင်းပြီးသား…..
အခုလဲ အောင်ခန့် ကျောင်းမှာ အလှဆုံး Queenဆိုသူ ရူပဗေဒ မေဂျာ မှ ပန်းမြတ်သဇင် နှင့် တက္ကသိုလ် အခန်းလွတ် တခန်းထဲမှာ I Phone S7 Plus နှင့်….

“လူတွေ မြင်ကုန်မယ် အကို …”
“ပန်းမြတ် ကလဲကွာ ကိုယ် ချစ်သူ အလှတရားတွေ မှတ်တမ်းတင်ထားရုံလေးကို…”
“အဲဒါဆိုလဲ မြန်မြန်လုပ်ကွာ ရှက်တယ်…ပြီးတော့ ….”
“စကားမပြောနဲ့ကွာ ဒီမှာ record နှိပ်ထားတာ “
ပန်းမြတ် ခြေထောက်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကိုယ်တပိုင်း စားရေးစားပွဲပေါ်မှောက်ပြီး ကုန်းနေရတာ အဆင်ပြေသော်လဲ ဂျင်းဘောင်းဘီ က ဒူးလောက် ရောက်နေ သည့်အပြင် ဖုန်း ကင်မရာနှင့် အရိုက်ခံရသည့် အတွက် ရှက်သလိုလိုတော့ရှိသည်။
အောင်ခန့် ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက် သူအာရုံရှိတာက ပန်းမြတ် ပန်တီအပြာကျားလေးနှင့် လုံးနေသော တင်ပါးလေး…ပန်တီက သေးတော့ ပန်းမြတ် တင်ပါးကြီးကြီးတို့က မနိုင်မနုင်း အပြင်သို့ လုံးထွက်နေလေသည်…အောင်ခန့် ထိုမြင်ကွင်းများကို ရိုက်ရင်းတန်းလန်း…လက်တဖက်ကလဲ ဖင်လုံးလုံးကို ပွတ်သပ်နေလေသည်…ပွတ်သပ်ရင်း ပန််တီကျားလေးကို အောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းလေးဆွဲချွတ်လိုက်သည်..ဖုန်းကင်မရာက အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ချိန်လိုက်သည်…ဖြူဖွေးသော ဖင်မြောင်း၏အောက်နားတွင်….စိပြီးပူးကပ်နေသော ပန်းမြတ်၏ ဖုတ်ဖုတ်လေးက အောင်ခန့်် ရင်းနှီးပြီးဆိုသော်လည်း…ဘယ်နှခါကြည့်ကြည့်..ကာမရာဂကို ထိန်းချုပ်ရန် မဖြစ်နိုင်ချေ..ထိုအချင်းအရာထက် ဆိုးတာက…အနံ………ပန်းမြတ်က ရုပ်ကလေးလှသော်လည်း အနေအထိုင်ကြမ်းသည်…ပြစ်စလက်ခတ်နေတယ်လို့ပဲပြောရမလား…ဖြစ်သလို နေတယ်လိုပဲပြောရမလား..ကိုယ်နံပြင်းတယ်ပဲပြောရမလား …အောင်မြတ် နှာခေါင်းထဲသို့ ဖုတ်ဖုတ်နံ့ နှင့် သေးနံ ခပ်ပြပြလေး ဝင်လာလေသည်…ထို အချင်းအရာကလဲ တောက်ခါနီးမီးခဲကို လေနှင့် မှုတ်လိုက်သလို ..ရဲခနဲ ထောင်ခနဲ ဖြစ်စေသည်…
“မြန်မြန်ကွာ…လူတွေတွေ့ကုန်မယ်…”
ပန်းမြတ်အပြောက နောက်ကျနေသေးသည်…အောင်ခန့် တယောက် ဂျင်းဘောင်းဘီ ထဲမှ အတင်းရုန်းထွက်နေသော လီးကို ထုတ်နေလေပြီ…ထိုနောက်..
“အား…..နာတယ်အကို….အတင်းထိုးထည့်တော့တာပဲ…”
“ဆောတီး..ပန်းမြတ် ..ကို နဲနဲလောသွားတယ်…အချစ်က အရမ်းလှတာကိုး…ဟီး..”
ရုတ်တရက် ဖုတ်ဖုတ်ထဲဝင်သွားသော လီးဒဏ်ကြောင့် ပန်းမြတ် ပြောခြင်းသာ… ဒီလိုအတွေ့အကြုံကပန်းမြတ်အဖို့တော့ရိုးနေပြီ..လီး ဝင်သွားသော်လဲ အောင်ခန့် ရပ်နေသဖြင့်..
“လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ကွာ…ဘာလို့ ရပ်နေတာလဲ..”
“ချစ်နာတယ်ဆိုလို့လေ…ဒါဆို လုပ်တော့မယ်နော်….”
အောင်မြတ်လီးကို ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်ထုတ်လိုက်လေသည်…ဖုတ်ဖုတ်၏ဘေးသားတို့က လီးတွင်ကပ်ပါလာပြီးဖုတ်ဖုတ် အပြင်သား နဲနဲစူထွက်လာလေသည်….ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ အချစ်အရည်ချွဲချွဲတို့ လီးတွင်ကပ်လာပြီး အပြင် နဲနဲ ထုတ်လိုက်သည့် လီးတဝှက်ခန့်က ပြောင်လက်နေသည်..ပန်းမြတ်ဖုတ်ဖုတ်က စုတ်မျော့ ပါသည်ထင်၏…အတွင်းသားတို့က အတင်း ဆွဲစုတ်ထားသလို အောင်ခန့် ခံစားရလေသည်…အရသာခံပြီး တဝှက်လောက် ဆွဲထုတ်အပြီး..လီးကို အဖြည်းဖြည်းချင်း တရစ်ချင်း ပြန်သွင်းလိုက်သည်…ဖုတ်ဖုတ် အတွင်းသား၏ နူးညံ့ခြင်း နှင့် စုတ်ယူအားတို့က အောင်မြတ်အတွက် ဘာနဲမှ မလဲနိုင်သော..ပန်းမြတ်၏ သဘာဝက ပေးသော လက်ဆောင်မွန်ပမာ….
“အီးးးးး……အားး….ပန်းမြတ်ကို သနားပါကိုရယ်…ပန်းမြတ်ကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့နော်…မြန်မြန်လေးလုပ်ပေးပါ ကိုရယ်…”
ပန်းမြတ် အရမ်းကောင်းနေမှန်း အောင်ခန့် ကောင်းကောင်းသိသည်….ဒီစကားပြောတော့မယ်ဆိုတာလဲ မှန်းထားပြီးသား…သို့သော် ခပ်သွက်သွက် မလုပ်သေး……အချက် ၂၀ ခန့် ဖြည်းဖြည်းလေး စိမ်ပြီးလိုးနေသည်…ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှ အရည်ကြည်များပင်မက…အဖြူခပ်စေးစေးတွေပါ..ပါလာလေပြီ….ဖုတ်ဖုတ် တွင်းညှစ်အားကလဲ စောစောကထက်ပြင်းလာလေပြီ….ထို အခါမှ…အောင်ခန့် စပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်တော့သည်….အောင်ခန့် ဆောင့်ပုံက ပညာသားပါသည်…စကောဝိုင်းလို ကစားပြီး ဆောင့်နေတော့ ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် နံရံ တခုလုံး နေရာ အနှံ ထိုးမိနေသည်။။
ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…..
“အာ…အားး….အီး…အီး..အား….ဆောင့်ပါ ကိုရယ်….ဆောင့်ပါ….အား….အရမ်းကောင်းတယ်…”
ပန်းမြတ် ပြီးတော့မည်ကို အောင်ခန့် သိသည်။ထို့ကြောင့်..
”ပက်လက်လှန်ကွာ…ဒီလိုကြီးက အားမရဘူး နောက်ပြီး…ပန်းမြတ်လဲ ကို နောက်က ဆောင့်တော့ ပေါင်နာမှာပေါ့”
“ဟာကွာ….အမြဲ အဲလိုပဲ…အင်းပါ…”
အားမလို အာမရလေသံလေးနှင့် ညည်းပြီး စာရေးစာပွဲပေါ် ပက်လက်လေးလှန်ပေးလိုက်လေသည်။ အောင်ခန့် က ကျနေသော ခြေထောက် ၂ ချောင်းကို မြှောက်လိုက်ရင်း….ပြူထွက်နေသော ဖုတ်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းထဲကို အဖြူရည် ပြစ်ပြစ်တို့ ပေနေသော လီးဖြင့် ထိုး ထည့်လိုက်လေသည်..။
“အား..ကိုရယ် ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးနော်…”
“အင်း ဆောင့်ပေးမယ်နော် ချစ်…”
အောင်ခန့် ဆောင့်လဲ ဆောင့်..အပေါ်အင်္ကျ ီလဲလှန်ရင်း…ပန်းမြတ် နို့ ၂လုံးကို အငမ်းမရစုပ်ယူလိုက်သည်…ပန်းမြတ်တယောက် ဖုတ်ဖုတ်ထဲ လျှင်မြန်စွာ ဝင်နေသော လီး၏အရသာ နှင့် နို့စို့ခံရသော အရသာတို့က ဘာနဲမှ မတူအောင်..ကောင်းလွန်းနေတဲ့ အတွက်..တီကောင်ကို ဆားနဲ့ တို့ သလို လူးလွင့်နေလေသည်…အောင်ခန့်၏ ဆောင့်ချက်တွေကလဲ တဖြည်းဖြည်း ပြင်းလာလေပြီ….
“အားးးး..အာ….အားးး….အားးးးး…အု…အု….”
အပြင်မှ အသံကြားမည်စိုးသဖြင့် ပန်းမြတ် ကိုယ် ပါးစပ်ကိုယ် လက်နှင့် အုပ်လိုက်လေသည်။
ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်….
“ကို ပြီးတော့မယ်…ချစ်ရေ…အားး….အား..”
“အာ…အာ.. အထဲမှာ…အာ.. မပြီးနဲ့…အားးး..”
ပန်းမြတ်ပြောစကား နောက်ကျခဲ့လေပြီ…သုတ်ရည် နွေးနွေး တို့က ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ်ထဲသို့ အရှိန်နှင့် တိုးဝင်သွားခဲ့လေပြီ..အောင်မြတ် လီးကို ချွတ်လိုက်သည်နှင့် ဖုတ်ဖုတ် ထဲမှ သုတ်ရည်တို့ ပြန်အန်ထွက်ကုန်လေသည်။
“ညစ်ပတ်ပြီ ကိုရယ်….ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ရင် အရည်တွေ ကွက် ကုန်တော့မှာပဲ…နောက်ပြီး…တခုခုဖြစ်ရင် ဒုက္ခ …ဘာမှန်းမသိဘူး…”
ပန်းမြတ်..ပြောရင်းဆိုရင်း…ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်နေသည်။အောင်ခန့်ကတော့..သူ့လီးတွင်ပေနေသော စောက်ရည် ဖြူဖြူတို့ကို တစ်ရူး နှင့် သုတ်ပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်နေသည်…။ပန်းမြတ် ဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ပွယောင်းယောင်းရှိသော ဆံပင်တို့ကို လက်နှင့် သပ်ပြီး…
“ကို ..သွားတော့မယ်နော်…နောက်မှ တွေ့မယ်…နောက်တချိန်က စ တော့မှာ…”
ခေါင်းလေး တချက် ဆက်ပြရင်း ဆေးလိပ်ဖွာကာ…ပန်းမြတ်နောက်ကျောကိုကြည့်နေမိတော့သည်။

အခန်း ၂
“ဘဝတကွေ့…ခဏအတွေ့မှာ
သာယာလို့ထင်…
ထိုအရာကို ..အချစ်ဟု ခေါ်မလား”
ဆောင်းရာသီဟု ဆိုသော်လဲ နေလည်ခင်း အလင်းရောင်က စူးရှလှ၏..အအေး ၂ လုံး ..လူ ၂ ဦး ထိုင်ခုံ ၂ လုံး စားပွဲတလုံး နှင့် တစ်လံ သာသာရှိသော နေရာအဝန်းအဝိုင်းလေးတခု ငြိမ်သက်လို့နေလေသည်။ငြိမ်သက်မှု ကို ထိုးဖောက် ပေါက်ခွဲ လိုက်သည်က ပန်းမြတ်သဇင်…။
“ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ အကို….ပန်းမြတ်တော့ စိတ်ညစ်တာပဲ”
သောက်လက်စ ဆေးလိပ် မီးခိုးများ အကြားမှ ခပ်ပြင်းပြင်း လေပူတချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်..
“ခက်တယ်..ပန်းမြတ်ရယ်…ကိုတို့က ကျောင်းမှ မပြီးသေးတာ..”
“ကို …အဲ့ စကားတော့ မပြောနဲ့ ၂ ယောက်လုံး မှားခဲ့လို့ လေ….ပန်းမြတ် တယောက်တည်းကြောင့်မဟုတ်ဘူး..”
ထိုစကားသံ ဒေါသကြောင့် နဲနဲ ကျယ်သွားသည်ထင်….မလှမ်းမကမ်းစားပွဲမှ ထိုင်နေသော ကောင်မလေး ၂ ယောက် လှည့်ကြည့်သည်။
“ကဲပါ ပန်းမြတ်ရယ် …အာလုံး ကို့တာဝန်ထား…”
“ဒါဆိုလဲ …ပြီးရော …မေမေ က သူနဲ့ လာတွေ့ပါတဲ့”
“ဘာ…!!!!!!!”
စောစောက ကောင်မလေး ၂ ယောက် ထပ်လှည့်ကြည့်ပြန်သည်။အောင်ခန့် အသံ လျော့ရင်း
“နေပါဦး ..ပန်းမြတ် ဗိုက်ကြီးတဲ့ ကိစ္စ ပန်းမြတ် အမေ သိသွားပြီ…ဟုတ်လား…”
“ဟိုလေ…အဲဒါက…အဲဒါက..”
“မြန်မြန်ပြောပါ ပန်းမြတ်ရယ်…..”
“ဟိုဝှာ မဖြစ်လို့ ဆီးစစ်ကြည့်တုန်းကလေ…..ဟို…အဲ့ စစ်တဲ့ဟာ..သန့်စင်ခန်းထဲမှာ မေ့ခဲ့…”
“အေး..ကောင်းရောပေါ့ကွာ…”
အောင်ခန့် မိုးကြိုးအတောင့်လိုက် ပစ်ချခံရသလို ဖြစ်သွားသည်။အောင်ခန့် စဉ်းစားထားတာက ပန်းမြတ်ကို ချော့မော့ပြီး ဗိုက်ကိစ္စ ဖြေရှင်းရန် အကြံ…။အခုတော့ ……..ပြသနာက ထင်ထားသည်ထက်ပိုပြီးကြီးနေလေပြီ…သို့သော် အောင်ခန့် အဖေ မဆုံးခင်က အောင်ခန့်ကို ဆုံးမခဲ့သော စကားရှိသည်…
“သား….ယောင်္ကျားကောင်းဆိုတာ လုပ်ရဲရင် ခံရဲရတယ်ကွ..တာဝန်ယူရဲရတယ်…ဘယ်ကိစ္စမဆို မလုပ်ခင် အကြာကြီးစဉ်းစားလို့ရတယ်…အေး လုပ်ပြီးရင်တော့ ဆုံးအောင်လုပ်..အကျိုးအပြစ်..အကုန် ခံပေတော့…အဲဒါမှ ယောကျင်္ားလို့ ခေါ်တယ်ကွ…ငါ့သား ယောင်္ကျားစစ်စစ်ဖြစ်ပါစေကွာ”…
ထို့ကြောင့်ပင် အောင်ခန့် ပန်းမြတ်အမေနှင့် တွေ့ရန် လက်ခံခဲ့သည်….သို့သော် လူငယ်ဘဝ ကိုဆုံးရုံးရတော့မည်ဆိုသော အတွေးကလဲ ရှိပြန်သည်…စိတ်ညစ်နေသည်ကအမှန်….အခုလို လည်ကတုံးကြီးဝတ်ပြီး ယောပုဆိုးကြီးကလဲ အနေရအထိုင်ရကျပ်လှသည်..အဆင့်မြင့် စားသောက်ဆိုင် တွင် အဲကွန်းများ ဖွင့်ထားသော်လဲ အောင်ခန့် ချွေးဇောများ ပြန်ပြီး တစ်ရှူး ခဏခဏ ထုတ်သုတ်နေရသည်..ပန်းမြတ်နှင့် သူ့အမေကလဲ ရောက်လာတော့မည်…..
“ဟိတ်….ကို တယောက်တည်းပျင်းနေပြီလား..”
“ဟင် ….ပန်းမြတ်….ပန်းမြတ်မေမေရော…..”
“အခုမှ ကြောက်ပြနေလိုက်တာ….မေမေက ဝင်စရာတခုရှိလို့ ပန်းမြတ်ကို အရင်လွတ်လိုက်တာကိုရဲ့”
“အော်…ဟုတ်လား…..”
“မကြောက်ပါနဲ့ ကိုရယ် မေမေ က အေးဆေးပါ…နောက်ပြီး ဆိုရှယ်ကျတယ်..ခေတ်ဆန်တယ်..အေးဆေး”
ပန်းမြတ်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောနေသော်လဲ…အောင်ခန့် နေသာသည်မရှိ… ရေတခွက်မော့ချလိုက်သည်. .ရင်အေးလို အေးငြားပေါ့…
“ဟော..မေမေ တောင်လာနေပြီ..မေမေ..သမီးတို့ဒီမှာ….”
အောင်ခန့် သောက်နေသော ရေခွက် အသာချပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ လေဒီရူးအနီရောင်…အသားကပ် စတော်ကင် နှင့်….စကပ်က ဒူးဖုံးရုံသာသာ…..လည်ပင်း အဟိုက် အကျ ႌကို အပေါ်မှ ကုတ်ထပ်ထားပြီး စလင်းဘတ် ကို လက်မှာ ချိတ်ပြီ……တောင့်တောင့်တင်းတင်း…..၃၀ နှစ်လောက်သာ ထင်ရသည်..
“အန်တီ့ နာမည်က မာလာသဇင်..ပါ..တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် သား..”
ဟု ဆိုကာ..လက်ဆွဲနုတ်ဆက်ရန် လက်ကမ်းပေးလေသည်…အောင်ခန့် ထိုအခါမှ သတိပြန်ဝင်လာလေသည် ..ဘယ်အချိန်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဘယ်အချိန် လက်လှမ်းမိမှန်းမသိ….လက်နွေးနွေး နူနူးညံ့ညံ့ လက်၏ အထိအတွေ့….
“ဟုတ်….”
“သားက လူချောပဲ…အဲ့ဒါကြောင့် သမီးလေးကြိုက်တာ ကိုး..”
“ဟုတ် အန်တီ ကျေးဇူးပါ…”
“ဒါနဲ့ မေးပါဦးမယ်…အန်တီ့ သမီးကို တကယ် မေတ္တာရှိပါတယ်နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့…တကယ်မေတ္တာရှိတာပါ…”
“အိမ်ထောင်တခုမှာ မေတ္တာရှိရုံနဲ့ မလုံလောက်ဘူးကွ….မင်း အလုပ်တခုခု လုပ်မှ ရမယ်”
“ဟုတ်…ဒါပေမဲ့ ကျနော်က ကျောင်းမပြီးသေးတော့..အလုပ်က ….”
“အဲ့ အတွက် မပူပါနဲ့ အန်တီဖွင့်ထားတဲ့ BAR တခုရှိတယ်…အဲ့မှာလုပ်ပေါ့….”
ပန်းမြတ်က ဝင်ပြီး..”အဲဒါ ကောင်းတယ် ကို….ပန်းမြတ်လဲ သဘောတူတယ်…”
“ဟုတ် အန်တီ..ကျနော် လုပ်ပါ့မယ်…”
“အေးကွယ်….အန်တီသမီးလေး ဆိုးသမျှ မင်း သည်းခံရမယ်နော်….သူအဖေက သူ၃နှစ် သမီးလောက်ကတည်းက ဆုံးသွားတာဆိုတော့….ဖခင်မေတ္တာငတ်ရှာတယ်ကွယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ….ကျနော် သညး်ခံနိုင်ပါတယ်”
“အေး..မှာစရာရှိတာ မှာပြီး…စားစရာရှိတာစားတာပေါ့…နောက်မှ မင်း မိဘတွေနဲ့ တွေ့ပြီး မင်္ဂလာကိစ္စစကားပြောတာပေါ့..”
အောင်ခန့် တယောက် အစားပဲ အာရုံထားပြီး စားနေသည်…ထမင်းစားပြီးတော့ အချိုရည်သောက်မည် အပြု…ဆုံဆည်းတိုက်ဆိုင်သော လက်တစုံ….ပန်းမြတ်လက်မဟုတ် သူ့မေမေလက်…..
“သားသောက်လေ….”
“ရပါတယ် အန်တီ..ကျနော်က မမှာပဲ အန်တီ့ အအေးကို မှား သောက်မိတော့မလို့ပါ…ကျနော် မှာလိုက်ပါမယ်… အန်တီသောက်ပါ..”
ပန်းမြတ်အမေက ပြုံးပြရင်း…အအေးခွက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်လေသည်…အနီရောင် ဆိုးထားသော နုတ်ခမ်းနီတို့က ခွက်လေးတွင် စွန်းကျန်ရစ်နေသည်…လှပ သော နုတ်ခမ်းအစုံက အချိုရည် နီနီတို့ ကို သေသပ်လှပစွာ ထိပြီး လည်ချောင်းတလျှောက် ဆင်းသွားသည်ကို မြင်နေရသည့်အလား….။အောင်ခန့် တသက် မြင်ဖူးသမျှ အလှပဆုံးသော နုတ်ခမ်းတစုံ….ပြီးတော့ နုတ်ခမ်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် သပ်လိုက်ပုံက…အောင်ခန့် အကြည့်လွဲလိုက်သည်….
“ကဲ ..အန်တီ ကိစ္စလေးရှိလို့ သွာလိုက်အုံးမယ်…ဘေတခါတည်းရှင်းသွားမယ်နော်…”
ဟု ပြောကာ ဆိုကာနှင့် ထလိုက်ချိန်….ဟိုက်နေသော လည်ပင်းပေါက်မှ ဝင်းခနဲလေအောင်ထွက်လာသော ရင်မွှာ ၁ စုံ..ပြီးတော့…လှည့်ထွက်သွားပြီး လူတိုင်းငေးရလောက်သည့် တင်တစုံ….အောင်ခန့် တယောက်..ဒေါ်မာလာသဇင် ကို ပြုံးပြမိလား..သို့မဟုတ်…ပါးစပ် အဟောင်းသားနှင့် ငေးနေမိသလား အောင်ခန့်ကိုယ်တိုင်ပင် မသိတော့ပြီ…..။။

အခန်း ၃

ဘာလိုလိုနဲ့ အောင်ခန့်နှင့် ပန်းမြတ်သဇင်တို့ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးခဲ့သည်မှာ ရ လ ထဲသို့ပင်ရောက်ခဲ့လေသည်။ ဒါလဲ လွယ်လွယ်လေးတော့မဟုတ်ခဲ့…အောင်ခန့်အမေက လုံးဝသဘောမတူ..ပန်းမြတ် နောက်ကြောင်းမကောင်းဘူးဟု သိထားလို့ ဖြစ်သည်…နောက်တချက်က သားဖြစ်သူ ပညာမစုံ သေးတာလဲပါသည်…ပန်းမြတ်တို့၏ မျိုးရိုးကြောင့်လဲ ပါသည်ထင်သည်…ဒေါ်မာလာသဇင်ကြောင့်လဲ ပါသည်…ဒေါ်မာလာသဇင်က သေသွားသော ယောင်္ကျား၏ နောက်မိန်းမ ….၁၆ နှစ်သမီး ဘဝတွင် ချစ်သူနှင့် ချစ်ရည်လူးပြီး မဖုံးနိုင်သည့် အဆုံး မြို့က သူဌေးကြီး တယောက်ကို ကောက်ယူလိုက်သည်…သူဌေးကြီးကလဲ ကိုယ်ဝန်မှာ သူ၏ ကိုယ်ဝန်ဟု ထင်ပြီး မယားကြီးကိုကွာရှင်းပြီး ဒေါ်မာလာကိုယူခဲ့သည်။ သူဌေးကြီးက နှလုံးရောဂါအခံရှိသောကြောင့် မယားကြီးက လိင်မှုကိစ္စတို့ကို တတ်နိုင်သမျှ မရှိအောင် ဘာသာရေးနှင့် ဆွဲဆောင်ထားသော်လဲ ၄င်းကို မသိသော ဒေါ်မာလာ သည်..ကလေးမွေးပြီးပြီးချင်း အစွမ်းကုန် ပြုစုလေသည်..အတန်ငယ်သက်သာလာသော နှလုံးရောဂါသည်..ဒေါ်မာလာ လက်ထက်တွင် မကြာခဏဆိုသလို ဖောက်တတ်လေသည်..အမှန်အတိုင်း ဆိုလျှင် သူဌေးကြီးသည် ဒေါ်မာလာနှင့် လိုးရင်းပင် အသက်ပါသွားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။သူဌေးကြီးဆုံးတော့ ဒေါ်မာလာ အသက် ၂၀ ဝန်းကျင်လောက်… ပန်းမြတ်သဇင်က ၃ နှစ်သမီးလောက်…ဒေါ်မာလာ နောက် အိမ်ထောင်မပြုတော့ …သမီးလေးအရွယ်ရောက်ရင် သူမလို မမှားစေချင်…အောင်ခန့်ကတော့ ပန်းမြတ်တို့အိမ် လိုက်နေရသည်..
အောင်ခန့် အိမ်သာသွားပြီး အိပ်ယာသို့ ပြန်လာလေသည်..ပန်းမြတ် ဗိုက်ဖောင်းဖောင်းနှင့် မအိပ်သေးတာကြောင့်
“ပန်းမြတ် ..အိပ်တော့လေ….ကိုယ်ဝန်ဆောင်ဆိုတာ စောစော အိပ်ရတယ်…”
“မအိပ်ချင်ဘူး ကိုရယ်….ကို့ရဲ့ အထိအတွေ့ကို လိုချင်လို့….”
“ဟာ..ပန်းမြတ်ကလဲ ဗိုက်ကြီးနဲ့ မဖြစ်ဘူးလေ…”
“ ဘာလဲ ကိုက အဲ့စိတ်မရှိရအောင် တခြားကောင်မနဲ့ နေ နေတာလား…”
“မဟုတ်ရပါဘူး ချစ်ရယ်….ချစ်တွက် မကောင်းမှာ စိုးလို့ပါ..”
“ဒါဆို အလုပ်နဲ့ သက်သေပြ…”
ပန်းမြတ် ကာမ ကိစ္စကို အလွန်ကြိုက်မှန်း အောင်ခန့်ယူပြီးမှ သိလေသည်…အခုလဲ ဗိုက်ကြီးနှင့် ဆန္ဒရှိနေပြန်သည်…ပန်းမြတ် လက်က အောင်ခန့် ညအိပ်ဘောင်းဘီသို့ ပွတ်သပ်နေပြီ…
“စိတ်မပါဘူးလဲ ပြောသေးတယ်…ကို့ဟာကြီးက ဘောင်းဘီတောင်ပေါက်ထွက်တော့မယ်….”
“ဒါကတော့ ချစ်က ပြုစု တော်တာကိုး…..”
ပန်းမြတ် ပြောနေရင်းနှင့်ပင် လက်က ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်သည်…အောင်ခန့်အလိုက်သင့် ဖင်ကြွပေးလိုက်သည်…ပန်းရောင်ဝင်းပြီး တင်းနေသော လီးထိပ်ဖူး ကို ပန်းမြတ် ရေခဲချောင်းငတ်နေသော ကလေး တယောက်လို တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် စုတ်လေသည်….အောင်ခန့် မျက်လုံး မှိတ်လိုက်ချိန်တွင် အာရုံမှာပေါ်လာတာက ….
ပန်းမြတ်အမေ…. ပြုံးပြရင်း…အအေးခွက်ကို လှမ်းကိုင်…အနီရောင် ဆိုးထားသော …လှပ သော နုတ်ခမ်းအစုံက အချိုရည် နီနီတို့ ကို သေသပ်လှပစွာ ထိပြီး လည်ချောင်းတလျှောက် ….. အလှပဆုံးသော နုတ်ခမ်းတစုံ….ပြီးတော့ နုတ်ခမ်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် သပ်လိုက်ပုံက…
အောင်ခန့် ဆက် မစဉ်းစားချင်တော့…ထပ်လဲ မပြစ်မှားချင်တောာ..ထို့ကြောင့်…
“ချစ် ..ကို မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ…လုပ်ရအောင်…လေးဘက်ကုန်းပေး…..”
ဟု ပြောလိုက်သည်နှင့်ပန်းမြတ် ဗိုက်ကလေးကို ပင့်ကာ…လေးဘက်ထောက်လိုက်လေသည်…အောင်ခန့်လဲပန်းမြတ် သရေတွေ ပေနေသော လီးထိပ်ဖူးကို ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် ပြဲပြဲလေး၏ အဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ဗိုက်က ရ လ ကျော်ပြီမို့လားမသိ…ဖုတ်ဖုတ်မှာ နဲနဲ ပွင့်အာ နေသည်..ထို့အပြင် အရေလေး အနဲငယ် ထွက်နေသည်။
“ချစ်…ချစ်ထဲက အရည်တွေ ထွက်နေပါလား…”
“ထွက်ပစေ ကိုရာ…လုပ်မှာသာ လုပ်ပါ….ဖြည်းဖြည်းတော့ လုပ်နော် ကို….”
“အင်း..အင်း..”
အောင်ခန့် နှင်းဆီပွင့် ပွင့်နေသလို အနည်းငယ် အာနေသော ဖုတ်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကို တရစ်ချင်းသွင်းလိုက်သည်..။
“အား..ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”
အင့်….အင့်….အင့်…..
ထို အချိန်…ဒေါ်မာလာ တယောက် ..မီးဖိုခန်းတွင် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။အိမ်ဖော်များရှိသော်လဲ စိတ်တိုင်းမကျသောကြောင့် ကိုယ်တိုင် စွပ်ပြုတ်လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ စွတ်ပြုတ်လုပ်ရန် ည နေကမှ စျေးသွားပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ရသော ကြက်သားကိုအသား နုပ်နုပ်ဆင်း အရိုးဖယ်ထားပြီး သပ်သပ်ထား..စောစောက ကြက်အသားချည်း နုပ်နုပ် ဆင်းထားသည်ကို ဆား နနွင်း အချိုမှုန့် ကြက်သားမှုန့် နဲနျဲနှင့် နှယ်….ထိုသို့ ပြုလုပ်နေစဉ်..မီးပေါ်တွင် နွားနို့ တည်ထားသည်။ ကြက်အရိုးများကို ဓါးနှင့် အရိုးကွဲရုံ ခုတ် ဆား နနွင်း အချိုမှုန့် ငံပြာရည်နဲနဲ သံပုရာသီး အရည် နဲနဲညှစ်…ကြက်သွန်ဖြူ ၃ ၄ တက်နှင့် ဂျင်းထောင်းထည့်..ပြီးတော့ နွားနို့အိုး ပွတ်သည် အထိ ခဏ နှပ်ထားလိုက်သည်။နွားနို့ အပွတ်ကောင်းပြီး အနေတော် ဖြစ်မှ မီးပေါ်က ခဏချ စောစောက ကြက်ရိုး အိုးကို မီးပေါ်တင်ပြီး ရေ အနဲငယ်ထည့်ပြီး နုပ်နုပ်ဆင်းထားသော ကြက်သား နဲနဲ ထည့်လိုက်သည်။ ကြက်သားအိုး ပွတ်သည်နှင့် ဆီအိုးတင် စောစောက ကြက်သားချည်း နုပ်နုပ်စဉ်း ထားသည်ကို အနေတော် လုံး အနည်းငယ် နီလာသည် အထိ ကြော်ကာ ဆီစစ်ထားသည်။ဆီ စစ်ထားစဉ် နွားနို့အိုးပြန်တင်ကာ နွေးထားသည်။ပြီးမှ ဆလပ်ရွက်နှင့် ခရမ်းချဉ်သီး နံနံပင် တို့ ကို လှသလို ပြင်ဆင်ကာ ကြက်သားလုံးကြော်ထည့်..နွားနို့ထည့်…ကြ်စွပ်ပြုတ်ကို အရည်ချည်း အသာ စစ်ထည့်ပြီး သမီး ရှိရာ အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းသို့ တက်ခဲ့သည်။ အိပ်ခန်း တံခါးခေါက်ရန် အလုပ်…တံခါးမှာ အနည်းငယ် ဟနေတာကြောင့် ဖွင့်မည် အပြု…..
“အား..ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”
အင့်….အင့်….အင့်…..
သမီးဖြစ်သူ ပန်းမြတ်က လေးဘက်ထောက်လျှက် သမက်ဖြစ်သူ အောင်ခန့်က အနောက်မှနေပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်နေသည်။ လီးကြီးမှာ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် အကြော အပြိုင်းပြိုင်းဖြင့်….ဒေါ်မာလာ အနှစ် ၂၀ ကျော်လောက် ပျောက်ဆုံးနေသော ကာမရာဂတို့ ကို လှုပ်နိုးသလို ….ထို အချင်းအရာကို မပြုမူ မမြင်တော့..မခံစားရတော့သည်မှာလဲ အနှစ် ၂၀ ကျော်….ဒေါ်မာလာ အာခေါင်တွေခြောက်လာသည် သွေးသားထစ အပျိုရိုင်းလေးတယောက်လို ရင်ခုန်မှုမြန်လာခဲ့ပြန်သည်။ သမက်နှင့် ယောက်ခမ မသင့်တော်ဘူးဆိုသော အတွေး…ငါ့သမီး အလိုးခံနေရပါလားဆိုသော အတွေး…အတွေးများစွာ နှင့် ခေါင်းထဲတွင်ပြည့်နေသော်လဲ မျက်လုံးက သားမက်၏ လီး အယင်အထွက်အား မလွတ်တမ်း မျက်တောင်မခပ် ကြည့်မီနေသည် မဟုတ်ပါလား။ ။

အခန်း ၄

ဒေါ်မာလာ အခန်းဝမှ အသာလေး ထွက်ခဲ့လေသည်။ သို့သော် သူမ၏ သားမက် အောင်ခန့်၏ လီးထိပ်နီနီ နှင့် အကြောပြိုင်းပြိုင်း တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် လီးကြီးကတော့ မျက်စိထဲက မထွက်….

ဝူး….
.
လေပူများ နှင့်ရောပြီး သက်ပြင်းအရှည်ကြီး မှုတ်ထုတ်လိုက်သည် ။အာခြောက်သည်ကတကြောင်း… ရင်တုန်နေသည် ကတကြောင်း ..တခါမှ မသောက်ဖြစ်သော ရေခဲရေ သောက်ရန် ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်သည်။ လေအေးတိုက မျက်နှာရော ရင်ဘက်ပါ ထိတွေ့သွားသည်။မီးခဲပေါ် ရေဖြန်းသလို ရှဲခနဲ မြည်သည်လိုတောင် ဒေါ်မာလာ ထင်သည်။ ဖန်ခွက် ကြည်ကြည်ထဲ ထည့်လိုက်ရာ ရေခဲရေ၏ အအေးနှင့် ဖန်ခွက် အပြင်တွင် ရေသီးလေးများတွဲခိုသွားသည်။ ဒေါ်မာလာ ဖန်ခွက်ကိုကြည့်ရင်း စောစောက သားမက်၏ စောက်ရည်ပေနေသော လီးကြီးကို ပြန်မြင်နေမိတော့သည်။ အတွေးအာရုံကို ဖျက်ကာ မော့သောက်လိုက်သည်…ဆူးရှထုံကျဉ်သော ခံစားမှုက လည်ချောင်းတလျှောက် ဆင်းသွားလေသည်။ …
“အား..ကောင်းလိုက်တာကိုရယ်…. ချစ် အပေါ်ကတတ်ဆောင့်ပေးမယ်လေ..”
“ဖြစ်ပါ့မလား ပန်းမြတ်ရယ် ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ဟာကို….”
“မသိဘူးကွာ…လုပ်ချင်တယ်”
“အင်း…ဖြေးဖြေးတော့ လုပ်နော်…ချစ်”
အောင်ခန့် ပက်လက်အနေအထားနှင့် လီးကြီးကတော့ လွတ်တော့မဲ့ဒုန်းပျံသဖွယ်…။ပန်းမြတ် နှုတ်ခမ်းလေး အသာ ကိုက်ရင်း ဗိုက်ကလေး ပင့်ကာ..ထိုင်ချလိုက်သည်..။အောက်က အောင်ခန့်က မသိမသာ ကော့ပေးထားသည်။ လီးသည် ဖုတ်ဖုတ် အတွင်း တရစ်ချင်း ဝင်သွားပြီး အဆုံးရောက်တော့ ပန်းမြတ် ခဏငြိမ်လိုက်သည်..။အနေအထား အခြေအနေ ကိုကြည့်ပြီး အသာ ပြန်ကြွလိုက်သည် ။ အတွင်းထဲကတော့ မနာ သို့ပေမဲ့ အဆုံးမှာ နဲနြတော့ ပိတ်ကာကာကြီးဖြစ်နေသည်။ ကိစ္စမရှိ ..နဲနဲ မြန်မြန်လေး ဆောင့်ကြည့်သည်..အနဲငယ်အောင့်သော်လဲ အရှိန်တတ်နေသော ကာမဖီးက ပိုကောင်းနေသည်။ပန်းမြတ်ဆောင့်ချက် နဲနဲ မြန်လာသည်။ အောင်မြတ်လဲ ပန်းမြတ် ဆောင့်သည်ဒဏ်ကို ကြာကြာ မခံနိုင်ပဲ လီးရေများ ပန်းမြတ် ဖုတ်ဖုတ် ထဲ ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။
(စကားချပ်.. ကိုယ်ဝန်ဆောင်များ၏ ခံစားချက်နှင့် ၄င်းနှင့် အတူနေသော ယောကျင်္ားများ၏ ခံစားချက်များ ကွဲလွဲနေပါက သည်းခံ ဖတ်ရှုပေးပါရန်)

အောင်မြတ် ကိစ္စပြီးသည်နှင့် ကိုယ်ပေါ်မှ ပန်းမြတ်ကို အသာ လှဲချပေးရင်း ..
“ကို..ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်ကွာ…ပေနေတာတွေလဲ သန့်ရှင်းရင်းပေါ့…”
ဟုဆိုကာ…အိပ်ယာမှ ထလိုက်သည်။ စောစောက မချွတ်လိုက်ရသော အကျီ င်္ချွတ်ပြီး အဝတ်ခြင်းထဲ ပစ်ထည့်လိုက်သည်။
“ရေမချိုးခင် ရေ ဆင်းသောက်လိုက်ဦးမယ်..နော် ချစ်..”
ပန်းမြတ် စကားပြန်မရတော့ နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်ပျော် သွားပေပြီ။ အိပ်ပျော်နေသော ပန်းမြတ်ပါးကို နမ်းလိုက်ရင်း ရေသောက်ရန် အိမ်အောက်ရှိ ရေခဲသေတ္တာနားသို့ ဆင်းခဲ့လေသည်။
ဒေါ်မာလာ ရေခဲရေကို ဇိမ်ခံသောက်နေရာမှ ခြေသံလိုလိုကြားသဖြင့် မီးဖိုခန်း မှ အမြန်ထွက်လိုက်သည်။ တအိမ်လုံး မီးပိတ်ထားသဖြင့် အပြင်မှ အလင်း ခပ်မှိန်မှိန်တို့တော့ရှိနေသည်။ခြေသံကြားရာ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့သားမက် အောင်ခန့်…။အဝတ်နှင့်တူသည်ဆိုလို သဘက်ကလေးတောင်မပါ..။ယောကျာင်္းတယောက်ရှိသင့်သည့် ရုပ်ရည်..ရင်အုပ်တို့က ချွေးအနည်းငယ်စို့လို့..။ပြီးတော့ အောင်ခန့် လီးကြီး တချီးပြီးသော်လဲ ပြန်မကျသေး..ထောင်လို့ မတ်လို့နေဆဲ..။အင်းလေ သူလဲ မိန်းမ ဗိုက်ကြီးနေတော့ ဘယ်ဝပါ့မလဲဟု ဒေါ်မာလာတွေးလိုက်မိသည်။ တကယ်လို့သာ သားမက်မဟုတ်ပဲ တခြား သူစိမ်းသာ ဒီနေရာမှာသာဆို ဒေါ်မာလာ ပြေးပြီး စုတ်မိလေမလား…သို့မဟုတ် နောက်ကဖတ်ပြီး လီးကြီးကို ကိုင်မိလေမလား …စသည်ဖြင့် အတွေးတို့ကမဆုံး မျက်တောင်ပင်မခတ် သမက်၏ လီးကြီးကို ကြည့်နေမိတော့သည်။ ဒါကို မသိရှာသော အောင်ခန့်ကတော့ ရေသောက်ပြီး အပေါ်သို့ ပြန်တတ်သွားခဲ့ပြီဖြစ်တော့သည်။

အခန်း (၅)

“ညက ကောင်းကောင်း အိပ်ပျော်ရဲ့လား..”
စားနေသာ မိသားစု ထမင်းဝိုင်းလေး၏ တိတ်ဆိတ်နေမှုကို ဒေါ်မာလာ ဖျက်စီးရင်းပြောလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ကိုယ်ဟာ့ကိုယ် မလုံသလို ဖြစ်နေမိသည်။ ပန်းမြတ်ကတော့ သူမဟုတ်သလိုနှင့်..
“ပျော်ပါတယ်မေမေရဲ့….ဒါနဲ့ ကိုရေ ချစ် ဗိုက်က ရ လထဲတောင်ရောက်လာပြီဆိုတော့ သားလေးလိုချင်လား မီးမီးလေး လိုချင်တာလား”
“ဘာလေးပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ရတဲ့ ကလေးက ကိုယ့်ရတနာ ပဲပေါ့ ချစ်ရယ်”
“အာ ..မရဘူးကွာ ပြော…သားသားလေးလား မီးမီးလေးလား…”
“မီးမီးလေး ပေါ့ ချစ်ရယ်” ဟု အောင်ခန့် တယောက် စိတ်မပါတပါ ပြောလိုက်သည်။ဒါကို ပန်းမြတ် စိတ်တိုင်းကျပုံမရ…သူ့အမေ ဒေါ်မာလာဘက်လှည့်ပြန်သည်။
“မေမေရော ဘာလေး လိုချင်လဲ”
“ညည်းယောကျင်္ားရော မေမေရော ဘာလေးရရ ရင်ခုန်ရအောင် အန်ဒရာဆောင်းတောင် မရိုက်ခိုင်းဘူး မဟုတ်လား….ကဲ မနက်စာ ကောင်းကောင်းစား စကားမပြောနဲ့တော့”ဟု ပြောလိုက်တော့မှ ပန်းမြတ် ငြိမ်ကျ သွားသည်။သို့သော် သိပ်ကျေနပ်ပုံမရ…။မျက်နှာကမကျေနပ်သည့် မျက်နှာ..သို့သော် သိပ်မကြာလိုက် မျက်နှာ တမျိုး ထပ်ပြောင်းသွားသည် နာကျဉ်သည့် အမူ အရာ…။အောင်ခန့် ပန်းမြတ်ကိုကြည့်ရင်း….
“ချစ် ဘာဖြစ်တာလဲ….”
“ဗိုက်….ဗိုက်နာ…….နာတယ် အမေရေ..လုပ်ပါဦး”
ထိုအခြေအနေတို့အရ…စားလက်စ မနက်စာ ကို ပြစ်ထားခဲ့ပြီး အောင်ခန့်နှင့် ဒေါ်မာလာတို့ ဆေးရုံသို့ သုတ်ခြေတင်ရတော့သည် မဟုတ်ပါလား။
အောင်ခန့် တယောက် ဖုန်းလေးထဲမှ ပုံလေးများကို ကြည့်ရင်းပြုံးနေမိသည် ။ ထို ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်မိတာလဲ တနေ့ ဘယ် နှကြိမ်မှန်းမသိ ..ထိုပုံကိုကြည့်မိသည်ကလဲ ဘယ် နှကြိမ်မှန်းမသိ…ဖခင်တယောက်ရဲ့ သမီးလေး အပေါ်ချစ်သော ချစ်ခြင်းတို့ကို အောင်ခန့် မည်သို့မျှ ပုံမဖော်နိုင် ။ ချစ်သည် မြတ်နိုးသည် တွယ်တာသည် ဟူသော ခပ်နိမ့်နိမ့် အသုံးမျိုးနှင့် သမီးလေး မထိုက်တန်….ထိုထက်လည်း ပိုပြောစရာမရှိ ။ တွေးနေတုန်း…
တီ…တီ….တီ…တီ…
ပန်းမြတ် ဆီက ဖုန်းဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။
“အင်း…ချစ်ပြော…”
“ကိုရေ…ဒီနေ့ ည ချစ် ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းတွေ တွေ့ဆုံပွဲရှိလို့ သွားမှာ …အဲဒါ ကို့ ကိုလှန်းပြောတာ”
“ကလေး နို့ဆာနေမယ်လေ ချစ် ..မသွားလို့ ဖြစ်ရင် မသွားပါနဲ့လား”
“ကလေးက နို့ဗူးစို့နေတာပဲ …မသွားလို့ မရဘူး…”
“ဟိုရောက်ရင် ကလေးအတွက် မတည့်တာတွေ စားမိမှာစိုးလို့ပြောတာ”
“မသိဘူးကွာ…ဒီမှာ အကုန်ပြင်ပြီးနေပြီ သွားမှာပဲ…ပန်းမြတ်က ချုပ်ချယ်တာ မကြိုက်ဘူးနော်..”
“အဲဒါဆိုလဲ နောက်မကျစေနဲ့ဦးနော်…”
“အာ…ညစာစားမှာပါဆိုမှ…..မသိဘူးကွာ ..ဒါပဲ”
“ဒါဆို ကလေးကို နို့တိုက်သွား…..ဟလို…ဟလို…”
အောင်ခန့် ဖုန်းချ ပြီး ခေါင်းခါလို့သာ…….
ဒေါ်မာလာ တယောက်ကတော့ မြေးရပြီဆိုကတည်းက အလုပ်မသွားတော့ သမက်ဖြစ်သူနဲ့သာ အလုပ်တွေ အကုန် လွဲထားလိုက်သည်။ သားအချစ်မြေးအနှစ်ဆိုသလို လက်ပေါ်က အောက်ကို မချ နို့တိုက်ချိန်မှ လွဲရင် ကလေးက ဒေါ်မာလာ လက်ထဲမှာ …ကလေး အမေဖြစ်သူ ပန်းမြတ်ကိုတောင် ကလေးက သိပ် မခင်တွယ်…အဖွားဖြစ်သူ ဒေါ်မာလာ ကိုပဲ အမေလို့ ထင်နေလား မသိ။ အခုလဲ နို့ဗူးကို စို့လိုက် ပါးစပ်က ထုတ်လိုက် ပြန်ထွေးလိုက် ပြန်စို့လိုက်နှင့် လုပ်ချင်သလို လုပ်နေသည်။ ဒေါ်မာလာကတော့ မြေးလုပ်သမျှ အကုန် ကြည့်ကောင်းနေသည်။
ဒေါက်…ဒေါက်..ဒေါက်…
အသံကြားရာဘက် ဒေါ်မာလာ ကြည့်လိုက်ရာ ပန်းမြတ်သဇင်…။ ၆လက်မဒေါက်ဟု ခေါ်သော ဒေါက်ဖိနပ် နှင့် တမိုက် စကပ် ဟု ခေါ်သော မိနီစကပ်…လည်ဟိုက် အကျီ င်္တိုတို….။ နို့စို့ကလေးရှိတော့ နို့တို့က တင်းပြီး လုံးထွက်နေသည်။
“ဟဲ့…..ဟဲ့….သမီး ……အောင်မလေး….ဒါက ဘယ်သွားမလို့လဲ..”
“သူငယ်ချင်း မိတ်ဆုံစားပွဲလေ မေမေရဲ့…”
“ညည်းအေ….ကလေးမွေးထားတာ ….ကိုယ့်ကလေးကိုယ်လဲ ဂရုစိုက်ပါဦး”
“အာ…မေမေကလဲ မေမေရှိနေတာပဲ…သမီးက မွေးပြီးကတည်းက ခုမှ ထွက်ရတာ..”
“ဟဲ့…ဒါဆို ကလေနို့တိုက်သွားဦး…”
“မတိုက်တော့ဘူး..နို့နံတွေ နံကုန်မယ် ပြီးရင် မေမေမြေးမက သေးပေါက်ဦးမယ်…”
“ဟဲ့….အော် ..အဲလို မပြောရဘူးလေ ကိုယ်မွေးထားတာ မဟုတ်တာကျနေတာပဲ….”
“မသိဘူး..မသိဘူး…သွားတော့မယ်….”
“ဟဲ့…မိပန်း….ဘယ်လိုကလေးမှန်းမသိဘူး…..”
စကားပင် မဆုံးသေး အိမ်တခါး ဒုန်းခနဲ ပိတ်ကာ…ထွက်သွားလေပြီ။
ည၈ နာရီထိုးလေပြီ….ဒေါ်မာလာတယောက် မြေးချီရင်း သမီး နှင့် သမက်မလာ မျှော်နေမိသည်။တနေကုန်လဲ ဒီ မြေးနှင့် ၂ယောက်တည်း မဟုတ်လား။ကလေးကတော့ သူ့အမေမျှော်ရင်း နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေလေပြီ။
“သား တောင် ပြန်လာပြီလား”
ခြံတံခါး ဖွင့်ဝင်လာသော အောင်ခန့် ကိုကြည့်ရင်း ဒေါ်မာလာ နုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ဟုတ် ပြန်လာပြီ အမေ …သမီးလေး အိပ်နေပြီလား…ပေးပေး အမေ သားကို”
“အေး ..ရော့..သေချာ ပွေ့ထားဦးနော်….”
“ပန်းမြတ် ပြန်မလာသေးဘူးလား အမေ”
“အေး မလာသေးဘူးကွယ့်…သား အိမ််ထဲဝင်နှင့် မြေးလေးကို ပုခတ်ထဲထည့်ထားလိုက် သူအိပ်နေပြီ အမေ ခြံတံခါးပိတ်လိုက်ဦးမယ်”
ဟု ဆိုကာ ဒေါ်မာလာ ခြံဝအရောက်…
“အင်း…မဆိုးနဲ့ကွာ သူများခြံဝကြီးမှာ…အို…အား….”
ဒေါ်မာလာခြံဝ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လူရိပ် ၂ ခု..။ကြည့်လိုက်တော့ ၁ယောက်က ဒူးထောက်ပြီး ဖင်နားလေးကို မျက်နှာ အပ်ထားသည်။ အရှေ့တယောက်တော့ ကုန်းသယောင်ယောင် ခါးလေး ကုန်း ပြီး ဒူးကို လက်ထောက်ထားသည့် ပုံမျိုး..။ထိုနေရာက အိမ်ရှေ့ဆိုသော်လဲ သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်ရှိလို့ အမှောင် အရိပ်ကောင်းကောင်းရှိသောနေရာ..။ဒေါ်မာလာကြည့်နေရင်းနှင့်ပင် အရိပ်၂ ခု ပုံပြောင်းသွားသည်။ ဒူထောက်နေသူမှ မတ်တပ်ရပ်ပြီး နောက်က ဆောင့်ချလိုက်သည်။
“အား……ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါဆို…..”
“မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ…မင်းလေးက အရမ်းလှနေတုန်းပဲကိုး..”
ဒေါ်မာလာ ..ထိုသူ ၂ ယောက် ဘာလုပ်နေလဲ ဆိုတာ ချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ခုခေတ်ကလေးတွေ မလွယ်ပါလား..ဟု မှတ်ချက်ပြုလိုက်သည်။
“ အိ…အား…အီး…မြန်မြန်လုပ်ကွာ…အိမ်ကလူတွေ သိကုန်မယ်”
ထို စကားသံကိုကြားတော့ ဒေါ်မာလာ ဒေါသထွက်သွားသည်…ထို အသံမှာ တခြားလူ မဟုတ် ပန်းမြတ်သဇင် အသံ ..။
“ဟဲ့…ပန်းမြတ် …ဒီကို လာခဲစမ်း…”
“ဟင်…အမေ…”
“အမိုက်မ……ခွေးလို လုပ်နေကြတယ်…ဟုတ်လား…”
ဟု ဆိုကာ..ပန်းမြတ် နာရွက်ကို ပျက်ထွက် မတတ်လိမ်ဆွဲလိုက်သည်။ နောက်က ဆောင့်နေသော ကောင်က အခြေအနေမဟန်မှန်းသိသောကြောင့် ဘောင်းဘီ ဆွဲတင်ပြီ လစ်သွားလေပြီ။ ပန်းမြတ်ကတော့ ဒူးမှာရှိသော အောက်ခံဘောင်းဘီ အလိမ်လိုက်ကို ဆွဲတင်ဖို့ပင် အချိန်မရတော့ပဲ မိခင်၏ ဒေါသတကြီး ဆွဲခေါ်ရာနောက် ပါသွားလေပြီ။
“နင်…ကလေးလဲရှိရဲနဲ့ ခွေးဇတ်ခင်းနေတယ်ဟုတ်လား….နင့်ကိုမွေးတာ ငါ့အမှားပဲ”
“သမီး လွတ်လပ်ချင်တယ် …သမီးကို မတားနဲ့..ဒီကလေးမွေးပြီးကတည်းက သမီးကို ဘယ်သူ ဂရုစိုက်ကြလို့လဲ”
“ဟဲ့ ..လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်ရင် အိမ်ထောင်မပြုနဲ့ပေါ့….ညည်းဟာ့ညည်း ကမြင်းချင်တိုင်ကမြင်းရအောင် ဒီအိမ်က ဇရပ်မဟုတ်ဘူး….နောက်ပြီး အဲလောက် ဖင် သရမ်းရအောင် နင်က ဖာသည်မ….လား…”
“…………..”
“……………”
အောင်ခန့် မည်သည့်စကားမျှပြောရန် မရှိတော့ …ပုခတ်ထဲမှ သမီးလေး မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း မရေတွက်နိုင်သော အရက်ခွက် ပေါင်းများစွာ ပါးစပ်ထဲသို့ လောင်းထည့်နေမိတော့သည် မဟုတ်ပါလား။ ။’

အခန်း ၆

“သားရေ ..အောင်ခန့် ထပါဦး…”
“ဟင် အမေ…ပါလား..ဘာဖြစ်လို့လဲ”
အောင်ခန့် ညက သောက်လက်စ ဧည်းခန်း ထိုင်ခုံပေါ်မှာပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ဒေါ်မာလာ တယောက် သမက်ဖြစ်သူ လက်ထဲသို့ စာတစ်စောင် ထည့်ပေးလိုက်ရင်း
“ပန်းမြတ် မရှိတော့ဘူးသား..သူ ထွက်သွားပြီ..”
“နေအုံး ..အမေ သား စာဖတ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်..”
ဟု ဆိုကာ..စာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့…ပန်းမြတ် လက်ရေးလှလှလေးနှင့်….
သို့
ချစ်သော ကိုကို နဲ့ မေမေ
ပန်းမြတ် မိုက်မှန်း သိပါသည်။ ဒါပေမဲ့ ပန်းမြတ် ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ် ရပ်ကြည့်ချင်တယ်။ ကလေးတွဲလောင်းနဲ့ အိမ်ထောင်သည် ဘဝမျိုး ပန်းမြတ် မကြိုက်ဘူး။ပန်းမြတ် လွတ်လပ်ချင်တယ်။အချစ်နဲ့ ဘဝဟာ တကယ်တော့ အများကြီးကွာတာ ပန်းမြတ် သိအောင် ကျိုးစားလိုက်ဦးမယ်။ သမီးလေးကို ဂရုစိုက်ပေးမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ သမီးလေးက သူ့ကို ချစ်တဲ့ သူတွေကြားမှာ နေခဲ့ရတာဆိုတော့ စိတ်လဲ ချပါတယ်…
ချစ်ရသော
ပန်းမြတ်သဇင်
အောင်ခန့် ဘာမှ မပြောလိုတော့ ။ ဆေးလိပ် တလိပ်ကို ဆေးလိပ်ဗူးထဲမှ ထုတ်သောက်ရင်း ယောက်ခမ ဖြစ်သူ ဒေါ်မာလာ ကို ကြည့်လိုက်ရာ …
“မင်း မိန်းမ က လောက ကို လွယ်လွယ်လေးထင်နေတယ်….ငါ့ သမီးလေးတော့ ဒုက္ခ ရောက်တော့မယ်…သားရယ် အခုတော့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ……”
ပြောနေရင်းနှင့်ပင် ဒေါ်မာလာ မျက်ရည်တို့် ကျလာလေပြီ…အောင်ခန့် စိတ်အိုက်လာသောကြောင့် သောက်လက်စ ဆေးလိပ်ကိုင်ကာ အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။
သောက်လက်စ ဆေးလိပ်က အငွေ့တထောင်းထောင်းနှင့် အောင်ခန့် ပါးစပ်တွင် တပ်လျှက် …..အောင်ခန့် တယောက် ဆေးလိပ် အတော်လေး သောက်ဖြစ်ခဲ့တာကတော့ ပန်းမြတ် အိမ်က ထွက်ပြီး ကတည်းကပင်။ဒေါ်မာလာ ပိုင်သော Bar သို့ ရောက်လာသော စာများကို Bar မန်နေဂျာ ဖြစ်သော အောင်ခန့် တစောင်ချင်းကြည့်နေလေသည်။ ထို အထဲတွင် ၁စောင်က ထူးထူးခြားခြား နိုင်ငံခြားမှ DHL နှင့်ပို့လိုက်သော စာ…စာကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ပန်းမြတ်သဇင်၏ စာ…စာကတော့ သူ အခု UAE မှာ အဆင်ပြေတဲ့ အကြောင်း သူ့ ငယ်ရီးစားနှင့် လက်ထပ်ပြီး ဘဝ တခု ထူထောင်ရန်ဖြစ်ကြောင်း ၊ ဘဝတခု ထူတောင်ပြီးရင် သြဇီမှာပဲ အခြေချ နိုင်ငံသားခံယူတော့ မည်ဖြစ်ကြောင်း ၊ နောက်ဆုံး အနေနဲ့ ကွာရှင်းစာချုပ်ပို့လိုက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ၊ရေးထားသည်။ အောင်ခန့် ခပ်မဲ့မဲ့ ပြုံးလိုက်ရင်း အော် …မင်းရဲ့ သမီးလေးကို မေ့နေပြီပေါ့..ဟု တွေးပြီး ဒေါ်မာလာထံ ဖုန်းခေါ်ကာ..ပန်းမြတ်ထံမှ စာ တစောင် ရောက်နေကြောင်းပြောလိုက်လေသည်။
“နောက်လဲ ..လာခဲ့ပါဦးဗျာ…”
“ကိုအောင်ခန့်တို့ကတော့ အလုပ်လုပ်သလားမမေးနဲ့ဗျာ…ခင်ဗျား ရှိမှ ဒီဆိုင်က ဝန်ဆောင်မှု ပိုကောင်းလာတယ်”
“မဟုတ်တာပဲဗျာ..ကျနော်က မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်ပါဗျ…”
ဧည့်သည်နှင့် နုတ်ဆက်စကားပြောရင်း ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်လာရာ..ဒေါ်မာလာရောက်နေသည်ကို တွေ့တော့ အောင်ခန့် အနည်းငယ်တော့ အံသြ သွားသည်.။သောက်လက်ဝ ဝိုင်ကို ပါးစပ်ထဲလောင်းချရင်း ဒေါ်မာလာ အခြေ အနေ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သမီးဖြစ်သူ၏ စာကို တွေတွေဝေဝေ ဖတ်နေသည်။ အကျီ င်္အပျော့သားတို့က ကိုယ်ပေါ်သို့ အိကျနေသည်။ မီနီစကပ်နှင့် တွဲဖတ်ဝတ်ဆင်ထားပြန်သည်။ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားရုံ မှ လွဲပြီး ဘာမှ မပါသည့် သဘာဝမျက်နှာ အလှ…။
“သား အခု ဘာဆက်လုပ်မလဲ..”
“ဘာမှ လုပ်မရတော့တာ အမေလဲ သိနေတာပဲ..”
“အော်..မွေးရကျိုးနပ်တဲ့ သမီး အမေနေကောင်းလား ဆိုတာတောင် မပါဘူး…ဒီအမေ မုတ်ဆိုးမကြီးကို ပစ်သွားရက်တဲ့ သမီး..”
ပြောရင်းဆိုရင်း ဝိုင်များ ကို မော့ သောက်လိုက်သည်။ မော့သောက်လိုက်မှ သတိထားမိတာက ဝိုင်ပုလင်းကုန်ခါနီးနေပြီ ဖြစ်သည်။အောင်ခန့် ဝိုင်ပုလင်းကို ဖောက်ပြီး တငုံလားပဲ သောက်ရသေးသည်။ မိတ်ကပ်မလိမ်းထားသော ဒေါ်မာလာ ပါး ၂ ဖက်က ပန်းရောင်သန်းနေပြီ။ မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာတော့ မျက်ရည် အပြည့်…
“သမီးလေး တယောက် မွေးထားပါတယ် ..အားကိုးရမလားမှတ်တယ်…မြေးတယောက်ထားခဲ့ပြီး ဒုက္ခတွေနဲ့ ပြစ်ထားခဲ့တယ်…အခုတော့ ဘယ်သူကို အားကိုးရမှာလဲ…ဟင့်…”
ပြောရင်းဆိုရင်း ဒေါ်မာလာ ငိုသံလိုလို ပါလာလေပြီ။အောင်ခန့် ဒေါ်မာလာကိုကြည့်နေမိတော့သည်။ ဒေါ်မာလာ အောင်ခန့် ကို အားကို တကြီး ကြည့်ရင်း အောင်ခန့် လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်.။
“သားပဲရှိတော့တယ်..အရင်ကတော့ သမီးလေးကို မျှော်လင့်ခဲ့သေးတယ်..”
“စိတ်မပူပါနဲ့ အမေရယ်…သား အမေအတွက်ရော အမေ့မြေး အတွက်ရော ကျိုးစားပါ့မယ်..စိတ်ချပါအမေရယ်”
ပြောနေရင်း အောင်ခန့် ထိုင်ရာမှ အနဲငယ် ထရင်း ဒေါ်မာလာပါးပေါ်မှ မျက်ရည်တို့ကို သုတ်ပေးရန် လက်အလှမ်း…လှမ်းနေသော လက်ကို ဒေါ်မာလာ ရိုက်ချလိုက်သည်။
“ငါ အခုထိ မင်းယောက်ခမ ပဲရှိသေးတယ်နော်…မလေးမစားနဲ့..”
ဟု ဆိုကာ ဒေါ်မာလာ ထထွက်သွားသည်။ကာမကိစ္စနှင့် ကင်းကွာနေသော ဒေါ်မာလာမှာ အခုထိ ချောတုန်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပြောစရာမရှိ…ဇွန်သင်ဇာလောက် မကိတ်ပေမဲ့ အခုခေတ်မော်ဒယ်တွေလောက်တော့ အိပ်နေသလောက်ပဲရှိသည်။ အောင်ခန့် မစားရအညှော်ခံ ဘဝနှင့် ဒေါ်မာလာ နောက်ကျော ကို ကြည့်ရင်း..ဝိုင်တကျိုင် မော့ချလိုက်တော့သည်။
“ဟဲ့ ကောင်းလေးတွေ ဟိုဝိုင်းက ခေါ်နေတယ်…..ဒီကိုလာဦး”
ဒီနေ့ ဒေါ်မာလာ လန်းလန်းဆန်းဆန်း တတ်တတ်ကြွကြွ Bar ကောင်တာ တွင် ထိုင်ပြီး အသေးစိတ်ညွန်ကြားနေသည်။ ဒေါ်မာလာ ညွန်ကြားနေတော အောင်ခန့်လဲ အလုပ် လုပ်ရတာ ထိုင်ပင် မထိုင်ရ။ အောင်ခန့် ကောင်တာ နား အရောက်..
“သား..ပင်ပန်းနေပြီလား…ဒီနေ့ အိမ်ပြန်ရင်အမေနဲ့ လိုက်ခဲ့..”
အောင်ခန့် ခေါင်းငြိမ်ပြပြီး ဘာမှ မပြောပဲ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ညနေ ပြန်ချိန် စကား တခွန်းမှ မပြောမိ….
“တခါတလေ သူများမောင်းတဲ့ ကား လိုက်စီးရတာ ဇိမ်ကျသားပဲ”
“ဟုတ်”
“ဘာလိုလိုနဲ့ ဆိုင်မလာရတာတောင် ရ လလောက်ရှိပြီ…စားသုံးသူ ပိုများလာတယ်နော်..”
“ဟုတ်”
“တော်သေးတာပေါ့ မင်းရှိနေသေးလို့ အားကိုးနေရတာ..”
“ဟုတ်”
“မင်းကလဲ အဲဒီဟုတ်ဆိုတာပဲတတ်လား…ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး ပြေးကြည့်မှ ဒီ ၂ယောက်ရှိတာ သူက စကားကို သေချာပြန်မပြောဘူး..”
“အမေ ကျနော် ကားမောင်းနေလို့ပါ..”
အောင်ခန့် ပြန်ပြောလိုက်တော့မှ ဒေါ်မာလာတယောက် ငြိမ်ကျသွားပြီး ဟိုဘက်လှည့်သွားသည်။ ဒေါ်မာလာကို အောင်ခန့် တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း..ရီးစားတယောက်ကို စိတ်ဆိုးသလို ဆိုးနေသော ဒေါ်မာလာကိုကြည့်ပြီး အောင်ခန့် ပြုံးလိုက်မိတော့သည်။အိမ်ရောက်တာနဲ့ ဒေါ်မာလာ ကလေးကို အိမ်ဖော်လက်မှ ယူလိုက်ပြီး နို့ဘူးတိုက်ကာ ကြည့်နေသည်။
“ကလေးက အမေ့ ကို သူ့အမေမှတ်နေလား မသိဘူးနော်…ဟဲ..ဟဲ”
အောင်ခန့်ပြောသော်လဲ ဒေါ်မာလာကတော့ ပြန် မပြော…ကလေးသာ မြူနေသည်။အောင်ခန့်က ထပ်ပြီး
“အင်းလေ အခုလဲ အမေပဲ ပြုစုနေရတာ မဟုတ်လား ကလေး အမေပဲပေါ့”ထိုအခါမှ..ဒေါ်မာလာက..
“ကလေးက တော်တော် ချစ်ဖို့ကောင်းလာတယ် နော်…ကြည့်ကြည့် မင်းကို ပြုံးပြနေတယ်…”
ဟု ဆိုကာ ရင်ခွင်ထဲမှ ကလေးကို အနဲငယ် ပင့်ပြီးပြလေသည်။ သို့သော် အောင်ခန့် မြင်တာက ကလေးကို မဟုတ်..လည်ပင်း ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေသည့် အကျီ င်္အောက်က ဘော်လီ အဖြူရောင် နှင့် ၄င်းဘော်လီနှင့် ပြည့်ရုံလောက်သာရှိသော သွေးကြောစိမ်းများ ရောယှက်ပြီး ဝင်းနေသော နို့ တစ်စုံ…။ထို အချိန် ကလေးက ကန်လိုက်သောကြောင့် ကွာသွားသော အနှီးကို သပ်ပြီး ကလေးကို ပြန်လုံးပေးရာ မီနီစကပ် ခပ်ပွပွလေးက ပါလာပြီး ပေါက်တံ ဖွေးဖွေးသွယ်သွယ်တို့နှင့် အတူ…။အောင်ခန့် ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြပြီး အိပ်ခန်းဆီသို့ တတ်ခဲ့လိုက်တော့သည်။အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ပေါက်ထွက်မတတ်တောင်နေသော လီးကို ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး အပြင်ထုတ်လိုက်သည်။ လီးရည် ချွဲချွဲတို့က ဘောင်းဘီနှင့် ကပ်ပြီး အမျှင်လိုက်ပင် ဖြစ်နေသေး၏…အောင်ခန့် ကိုယ်လုံးတီးနှင့် အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်လေသည်။

အခန်း ရ

….အိပ်ခန်းတခန်း…အိပ်ခန်းထဲတွင် အိပ်နေသော ဒေါ်မာလာ သူမက..ညအိပ်ဝတ်စုံ အနီရောင် ပါးပါးလေးနှင့် ကပိုကရို ….။အောင်ခန့် ဝင်လာတော့ ဒေါ်မာလာ အလန့်တကြား ထထိုင်လိုက်သည်။မပြောမဆို ဒေါ်မာလာ၏ ညအိပ်ဝတ်စုံ အနီရောင်ကို လှန်လိုက်သည်။ပြီးတော့ တွန်းလှဲညပီး နို့ ၂ လုံးကို ဆုတ်နယ်လိုက်သည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော ဒေါ်မာလာ မျက်လုံးလေး မှေးဆင်းသွားပြီး ဖီးယူနေသည်။ အောင်ခန့် က နို့ ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်နေရာမှ အောက်လျှောချရင်း..ခြေထောက် ၂ ချောင်းကို ကားလိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ ဖြူဖြူလေးမှာ ကွတ်နေသော အရာလေးနှင့် ဖောင်းပြီး တင်းနေသော အရာတခု…အောင်ခန့် အောက်ခံဘောင်းဘီ အပေါ်ကပဲ ယက်လိုက်သည်။ စောက်ရည်နံ ခပ်သင်းသင်းက နှာခေါင်းဝတွင် ခပ်စူးစူးလေးရလေသည်။ ဖောင်းပြီး တင်းနေသောနေရာကို ယက်လဲယက် လက်နှင့်လဲ ပွတ်ပြီး အောင်ခန့် ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒေါ်မာလာကို ပုခုံးမှ ကိုင်ပြီး ဆွဲထူလိုက်သည်။
“စုတ်ပေး မာလာ…”
ဟုဆိုကာ ဘောင်းဘီချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ထိပ်တွင် လီးရည် ချွဲချွဲတို့ တွဲခိုနေသည်။ ဒေါ်မာလာလဲ လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်နှင့် တေ့လိုက်သည်။ နုတ်ခမ်း ဝအရောက် လီးရည်နံ ညှီစို့စို့တို့ကြောင့် ဒေါ်မာလာ ရုန်းရန် လုပ်သော်လဲ အောင်ခန့် ပါး ၂ ဖက်ကို လက်နှစ် ညှစ်လိုက်သောကြောင့် ပါးစပ် ဟသွားသည်။ ဟနေသော ပါးစပ် ထဲသို့ လီးကို တဆုံးသွင်လိုက်လေသည်။ ဒေါ်မာလာ ခေါင်းကို ကိုင်ရင်း ပါးစပ်ကို ပိပိ အမှတ်နှင့် ထိုးဆောင့်တော့သည်။ လီးမှာ တော့ သရေတွေ လရေတွေ လားမသိ ပြောင်ပြီ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေလေပြီ။ ဒီအတိုင်းဆက်သွားလျှင် အောင်ခန့် ပြီးတော့မည် ဖြစ်သောကြောင့် ခေါင်းကိုလွတ်ပေးလိုက်ပြီး အောင်ခန့် လှဲ အိပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်မာလာမှ အပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ နူးညံသော ပိပိ အတွင်းသားတို့၏ အထိ အတွေ့ကြောင့် အောင်ခန့် ပြီးတော့ မလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်မာလာလဲ မျက်လုံးလေးမှိတ် ခေါင်းလေးမော့ကာ..ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖီးယူပြီး ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ ဆောင်ချက်တို့က ခပ်ကြမ်းကြမ်း …အောင်ခန့်ကလဲ အောက်က ကော့ကော့ပေး…သိပ်မကြာခင် အောင်ခန့် တယောက် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ လှုပ်ခတ်ပြီး လရေတို့ ဒလဟော အခဲလိုက် အရှိန်နှင့် ပန်းထွက်သွားတော့သည်။
အောင်ခန့် မောမောနှင့် တစ်ရူးတရွက် ဆွဲယူလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဗိုက်ပေါ်တွင် အပုံလိုက် ဖြစ်နေသော လရေများကို တစ်ရူးနှင့် သုတ်လိုက်သည်။ လေပူတို့ တချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း..အော် မိန်းမရှိတာတောင် မလိုးရပဲ စွန်ပစ်ခံရတဲ့ ငါ့ဘဝ…ယောက်ခမ ချောချော တောင့်တောင့်ရှိတာတောင် မလိုးရတဲ့ဘဝ…။ဂွင်းထုရသည်ကို မနှစ်သက်သော်လဲ ဒီနေ့ ညနေတော့ ယောက်ခမ ကို မှန်းထုလိုက်ရသော အရသာက လိုးရသည့် အရသာထက်ပငါ ပိုကောင်းသေး၏ ။စိတ်ကူးထဲမှာတောင် ဒီလောက်ကောင်းရင် …အပြင်မှာ ဆိုရင်တော့လား..။ဟု စိတ်ထဲတွင် ကြိတ်တွေးရင်း လရေများကို တစ်ရူးကို အမှို်က်ပုံးထဲ ပစ်ထည့်လိုက်လေတော့သည်။
“အသားတွေက သိပ်မလတ်ဘူးဖြစ်နေတယ်…”
“အသားတွေ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ထားရင် ဖြစ်တတ်တာပဲလား…”
“အရင်ဆိုင်မှာတုန်းကတော့ ဘယ်လို စီမံထားလဲ မသိဘူးအကို အသားတွေက ဒီအတိုင်းပဲ”
“ဟာ…ပြသနာပါပဲကွာ…”
စားဖိုမှုးနှင့် အောင်ခန့် ခေါင်းချင်းဆိုင် ဆွေးနွေးနေရပြီ။ အခု ပြသနာက အစားအသောက်ပြသနာ။ စားသုံးသူများမှ လာသော ပြသနာဖြစ်ပြီး အသားများ မလတ်ဆတ်ခြင်းဟူသော မပြေလည်မှု။ အောင်ခန့် အစားတုံးကို ဟိုဘက် ဒီဘက်ကြည့်လိုက်သည်။ အနဲငယ် ဖြူနေပြီး ဖွာဆုပ်ဆုပ်ဖြစ်နေသည်။
“ကဲကဲ..အဲပြသနာ အတွက် ဘာမှ မပူနဲ့ အမေ လူတယာက်ခေါ်လာတယ်..”
ဟု ပြောရင်းဒေါ်မာလာ ဝင်လာလေသည်။ သူမနောက်မှာ သူမ နှင့် မတိမ်းမယိမ်းဟု ထင်ရသော အမျိုးသမီး တဦး…
“ဒါ အမေ့အသိ တစ်ယောက်ရဲ့ အမျိုးသမီး ဒေါ်ကလျာ တဲ့..”
အောင်ခန့် လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ..သူသိခဲ့သော ကလျာ ဖြစ်နေလေမလားလို့….သေချာပါသည်..သူသိသော ကလျာ..ကလျာမှ ကလျာ အစစ်။
“အော်..ဒါနဲ့ ကလျာ ဒါ တို့ပြောပြောနေတဲ့ တို့သမက်…ဒီက မန်နေဂျာ ကိုအောင်ခန့်ပေါ့”
“ဟုတ်..တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…”
ဟု ကလျာ အလိုက်သင့်နုတ်ဆက်လိုက်ရင်း…အောင်ခန့်ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။
“လာ ကလျာ တို့ဆိုင်ရောက်တုန်း တခုခု စားပြီးဝေဖန်ပေးပါဦး…စားဖိုမှုကြီး လက်စွမ်းပြလိုက်ပါဦး..”
ဟုဆိုကာ ဒေါ်မာလာနှင့် ဒေါ်ကလျာ တို့ ပြန်ထွက်သွားလေတော့သည်။အောင်ခန့်ကတော့ ပြုံးရင်း ကျန်ခဲ့ပြီး အရင် အတိတ်ကို အတွေး ပုံချဲ့မိတော့သည်မဟုတ်ပါလား။ ။
………………… ……………………….. ………………………………. …………………………. …………………….
“ဒီစာကြောင်းမှာ ..ပြုလုပ်သူ ..ခံယူသူ …ကံ..ကတ္တာ ကြိယာ ..နာမဝိသေသန..စတဲ့ ဟာတွေကို အရင်ကြည့်ရတယ်…ပြုလုပ်သူဟာ….စာကြောင်းနောက်…………………………………”
အောင်ခန့် စာကို စိတ်မဝင်စား ဂိုက်ဆရာမ ၏ ပြောပုံ ဆိုပုံ သာ ကြည့်နေမိသည်။ ခပ်ဟိုက်ဟိုက်လေး ဖြစ်နေသော ရင်ဘက်ကိုသာ ကြည့်နေမိ၏ …ဘောလီ ခပ်ချောင်ချောင် ဖြစ်နေသော ဂိုက်ဆရာမလေး၏ နို့သီးခေါင်းကို မြင်ရလို မြင်ရငှား ခါးလေးဆန့်ပြီး မသိမသာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဂိုက်ဆရာမလေးမှ အောင်ခန့်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း
“စာကို စိတ်ဝင်တစား လုပ်ရတယ်ကွ…စိတ်မဝင်စားရင် နှစ်ချင်းပေါက် ဘယ်တော့မှ မအောင်ဘူး”
“ဟုတ် စိတ်မဝင်စားတာ မဟုတ်ပါဘူး…အမက ဒီနေ့ ပိုလှ နေသလားလို့”
“ဟား..ကောင်လေး စာမရဘူးထင်တယ် …မြှောက်ပြောနေတယ်..တို့က မြှောက်ပြောလဲ ရိုက်မှာပဲ..”
ဟု ဆိုကာ…အောင်ခန့် ပေါင်ရင်းနားကို လှမ်းရိုက်လိုက်သည်။လှမ်းရိုက်လိုက်သော လက်က ပြန်မသိမ်းပဲ ဆက်တင်ထားရင်း…
“ကဲပါ ..စာ ဆက်သင်မယ်..လိုက်ကြည့်နော်…”
ဟု ဆိုကာ..စာဆက်သင်လေသည်။ အောင်ခန့်ကလဲ ရင်ဘက်ကို ဆက်ကြည့်နေမိသည်။စာရှင်းနေသော ဂိုက်ဆရာမလေးသည် ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဘောပင်ထည့်ထားသော ခွက်ကို လက်နှင့် တိုက်ချမိသွားသည်။ ဆရာမ ကောင်မည် အပြု အောင်ခန့်က ဦးအောင် ကောက်လိုက်သည်။ စာပွဲအောက်မှ ပြန့်ကျဲနေသော ဘောပင်များကိုကောက်ရင်း..ဂိုက်ဆရာမ အောက်ပိုင်းကို ကြည့်မိလိုက်သည်။ ဂျင်းစကပ် တိုတို၏ အောက် အောက်ခံဘောင်းဘီ အနီလေးက အောင်ခန့်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသလိုလို။ ဂိုက်ဆရာမလေးကပဲ တမင် ကားပြထားသည်လား အောင်ခန့် မပြောတတ်။ အောင်ခန့် ဂိုက်ဆရာမ ပေါင်ကြားထဲသို့ ခေါင်း နှင့် အတင်းတိုးဝင်ရင်း ဘောင်းဘီအနီလေးကို နမ်းလိုက်သည်….သေးနံလိုလို ပိပိ နံလိုလို ခပ်သင်းသင်းလေး..။
ဒေါက်…..
ခွပ်….
အောင်ခန့် ခေါင်း ကျိမ်းတတ်သွားသည် ဂိုက် ဆရာမ၏ ပေတံစောင်းနှင့် ခေါက်လိုက်သော လက်သံက အတော်ပြင်းလေသည်။အောင်ခန့် စိတ်ကူယဉ်တာ လွန်သွားသည်။
“စာကို သေချာ လိုက်ကြည့်”
ဟု ဆိုကာ စာကို ဆက်ရှင်းပြနေသော ဂိုက်ဆရာမလေး ဒေါ်ကလျာ……..။ ။’

အခန်း (၈)

၁၀ တန်းကျောင်းသား ဖြစ်သူ အောင်ခန့် တယောက်တည်းရှိတာကြောင့် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် MP 4 စက်လေးနှင့် နားကြပ်တပ်ကာ ဂျပန်ကား ကြည့်နေသည်။ထိုဂျပန်ကားထဲတွင် ဂျပန်မ အသားဖြူဖြူက လေးဘက်ထောက်ရင်း နောက်မှ ဂျပန်ကြီးမှ လိုးဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်..ဂျပန်ကားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ဂျပန်မ အသံစူစူက နားကွဲမတတ်…အောင်ခန့် မနေနိုင်တော့ပဲ JJဘောင်းဘီဟုခေါ်သော ဘောင်းဘီအပွကို အနဲငယ်လျှောပြီး လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။ မျက်စိမှိတ်လိုက်တော့ ဂိုက်ဆရာမလေးပုံ ပေါ်လာလေသည်။ ဂျပန်မ အသံက ဂိုက်ဆရာမလေး အသံနှင့် ကူးပြောင်းစိတ်ကူးလိုက်သည်။ ဂိုက်ဆရာမလေးက လက် ၂ ဖက်နှင့် အောင်ခန့် လီးကို ထုပေးသည်ဟု တွေးရင်း အရှိန်ပါပါ ထုလေသည်။ ပါးစပ်ကလဲ …အား….ဆရာမ လုပ်လုပ်…ကောင်းတယ် ဆရာမရယ် ..အရမ်းကောင်းတယ်….။

ထို အချိန်
“ဆရာမ ဒီနေ့လာတာစောပါလား..”
“ဟုတ်တယ်ရှင့် ဒီနေ့ သွားစရာလေးရှိလို့ စောစော ထွက်လာတာ..”
အောင်ခန့်အမေနှင့် ဒေါ်ကလျာတို့ လှေကားခွင်မှာ ဆုံတွေ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အောင်ခန့်အမေက စျေးသွားရန်အဆင်း ..ခပ်သုတ်သုတ် တတလာသော ကလျာနှင့် အဆုံ ဖြစ်လေသည်။
“သားကတော့ ဂိမ်းဆော့မယ်ဆိုပြီး MP-4 လေး ဖွင့်ဆော့နေလေရဲ့လေ..”
“ဟုတ်…အန်တီ့သားက ဉာဏ်တော့ ကောင်းပါတယ်…”
“ဉာဏ်သာ ကောင်းတာဆရာမရေ..အပေါင်းအသင်းကပေါ့..ဂိမ်းလေးနဲ့ဆိုတော့ ဒီနှစ် ၁၀ တန်းတောင် အောင်ပါ့မလား မသိဘူး”
“အဲဒါကတော့ အန်တီသားကျိုးစားမှုပဲပေါ့ ကျမကတော့ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် သင်ပေးမှာပါ အန်တီ”
“ဒါဆို စျေးသွားလိုက်အုံးမယ် ဆရာမရေ..သူ့အဖေ အတွက် ဝက်သားလေး ဝယ်ချင်လို့”
“ဟုတ် အန်တီ..”
ဟုဆိုကာ ကလျာ အပေါ်သို့တတ်ခဲ့လေသည်။ အိမ်တံခါး အနဲငယ် ဟနေသည်။ အော်…ဒီကလေးတော်တော် အဆော့ မက်တာပဲ ဟု ကောက်ချက်ချမိတော့သည်။ တံခါး ဖွင့်ပြီး အထဲဝင်ကာ တံခါးသေချာ ပြန်ပိတ်လိုက် သည်။ ပြီးတော့မှ အောင်ခန့် အခန်းရှိရာသို့ လှမ်းခဲ့သည်။ တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ကလျာ မြင်ရကြားရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ကလျာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားသည်။ ကျောပေးပြီး MP-4 ကို လက်တဖက်ကကိုင်ကာ နောက်တဖက်က လှုပ်နေပြီး တကိုယ်လုံး တုန်နေသည်။ ပါးစပ်မှလဲ…အား….ဆရာမ လုပ်လုပ်…ကောင်းတယ် ဆရာမရယ် ..အရမ်းကောင်းတယ်….ဟု အော်နေသေးသည်။ ကလျာ အသာလေးဝင်လာပြီး အောင်ခန့် ဘာလုပ်နေလဲ ဟု သိချင်သောကြောင့် အနားကပ်ကြည်လိုက်တော့…ကလျာ အံသြရမလား ..ဒေါသထွက်ရမလား မသိဖြစ်သွားသည်။ MP4 ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဂျပန်လိုးကား …ဂျပန်မက အောက်မှ ကားထားပြီး ဂျပန်ကြီးလီးမှာ အဝင်အထွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်နေလေသည်။ လီးအဝင်အထွက်..တို့နှင့်အတူ ဂျပန်မ ဖုတ်ဖုတ်မှ ကပ်ပါလာသော ဖုတ်ဖုတ်နှတ်ခမ်းသား ပြီးတော့…အောင်ခန့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ကြီးမားနေသော လီးကြီး …လီးထိပ်မှာ မှိုဖူးကြီးလို ပြောင်ပြီ နီမြန်းနေလေသည်။ ကလျာ ဖုတ်ဖုတ်မှ တချက် ဆစ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဖို နှင့်မ တွေ့ဆုံချိန်တွင် ဆရာကျောင်းသား မရှိ မောင်နှမ မသိတော့သည်ကို ကလျာ လက်ခံလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ထုနေသော လီးကြီါ်ကို ကလျာ မျက်တောင် မခပ် ကြည့်မိနေတော့သည်။
တစုံတယောက်က မိမိကိုကြည့်နေသည်ဟု စိတ်က ထင်လိုက်သော အောင်ခန့်တယောက် မျက်လုံးဖွင့်ပြီး နောက်သို့ လှည့်ကြည့်မိသည်။ ဖီးတတ်နေသော အချိန်ဖြစ်တာကြောင့် လက်တဖက်က လီးကိုင်ရက်သားနှင့် ..။လှည့်ကြည့်မိတော မြင်ကွင်းကြောင့် အောင်ခန့် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားလေသည်။ သူ့လီးကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေသော ဒေါ်ကလျာ…။

ကလျာ တယောက် စောစောက မြင်ကွင်းကို သူမသိသလို မမြင်သလို နေရင်း စာရှင်းပြနေသည်။ အောင်ခန့်ကတော့ မျက်နှာပူတာလား ရှက်တာလားမသိတော့..ကလျာ မျက်နှာကို မကြည့်ရဲ ကိုယ်ရေးထားသော စာအုပ်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စာရှင်းတာကတော့ကြားတချက် မကြားတချက်..။အောင်ခန့် တယောက် အရဲစွန့်ပြီး ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်ပါစေတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ..စာရှင်းနေသော ကလျာအား ..
“အမ ခုနက မြင်တာတွေကို အမေ့ကို မပြောပါနဲ့နော်..”
“ပြောမယ်ဆိုရင်…မင်းဘာလုပ်ချင်လဲ…မင်းက ငါ့ကို လဲ ထည့်ပြီး စိတ်ကူးသေးတယ်..အဲဒါ ဘာသဘောလဲ”
ကလျာ ပြောနေတာ ဒေါသသံမပါမှန်း သိသော်လဲ..တိုင်ပြောမယ် ဆိုသောကြောင့် အောင်ခန့် ခေါင်းကြီးသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ရိုက်လျှင်လဲခံရတော့မည်..တိုင်လျှင်လဲ ခံရတော့မည်… ဂိုက်ဆရာမနောက်မလာရင်လဲ စာကျက်ရသက်သာသည်..မထူးဇာတ်ခင်းတာပဲကောင်းတယ် ဟု တွေးရင်း..
“ကျနော်…ကျနော်..အမ နဲ့ နေချင်လို့..အမ ကို မှန်းပြီး လုပ်နေတာ….”ဟု နောက်ဆုံးပိတ် အိပ်နှင့်လွယ် ပြစ်ပြစ် နှစ်နှစ် တဆုံး ပြောချလိုက်တော့သည်….
“ဘာ !!..”
တကယ်တမ်း အဖြစ်က ကလျာ သည် သူမရီးစားနှင့် ယနေ့ ဂိုက်ပေးရသော အချိန်တွင် တည်းခိုခန်းသွားရန် စီစဉ်ပြီးသား..သို့သော်..အောင်ခန့်အမေနှင့် မတွေ့ခင်က ဖုန်းဝင်လာပြီး သူမရီးစား မလာဖြစ်တော့ကြောင်း ပြောလို့ ရီးစားနှင့် စိတ်ကောက်နေသော အချိန်…နောက်တခုက ကာမဆန္ဒနိုးကြားလွယ်သော ကလျာအဖို့ ရီးစား ချိန်းဆိုကတည်းက အောက်ခံဘောင်းဘီ ကွက်အောင် ပိပိမှ ချစ်ရေကြည်များ ထွက်ခဲ့သည်။ ချိန်းတဲ့နေ့ ရောက်တော့လဲ ထိုအတွေးကြောင့် ပိပိထဲမှ အရည်ကြည်တို့ တစစ်စစ် ထွက်နေပြီ..ဒီထက်ဆိုးတာက အောင်ခန့် ပြုမှုနေသော မြင်ကွင်းက သူမအား ထပ်လောင်း ထကြွသောင်းကျန်းစေသည်။ သို့သော်..ဆရာမဂုဏ် ကို မလေးမစားလုပ်မည်စိုးသောကြောင့်သာ ခပ်တင်းတင်းနေရခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဘာ….ဆိုသော အသံနဲနဲကျယ်သွားမှန်း ကလျာကိုယ်တိုင်လဲသိသည်။ စိတ်ထဲမှာ ထိန်းထားသော ကာမစိတ်တို့ကြောင့် တဖက်က အသံကျယ်သွားခြင်းသာ….ဒါကို အောင်ခန့်က မသိ..မိုးကြိုးပစ်ပြီဟု ထင်လိုက်လေသည်။ကလျာက အောင်ခန့်ကိုဆက်ပြီး
“အောင်ခန့် ဒီဘက်လှည့်စမ်း..”
အောင်ခန့် ကိုယ်လုံးသာလှည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာတော့ မမော့ရဲ…ခေါင်းခေါက်တော့မလား..ရိုက်တော့မလား.. သို့မဟုတ် ငါမသင်တော့ဘူးများ ပြောပြီး ထပြန်မလား မသိ…မျက်စိမှိတ် ခေါင်းငုံရင်း ရတော့မည့် အပြစ်ဒဏ်ကို စောင့်နေလေသည်
“ငါ့ မျက်နှာကိုကြည့်စမ်း…”
အောင်ခန့် မရဲတရဲ မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ဘာလုပ်လုပ်အောင်ခန့် ခံယူရတော့မည် မဟုတ်ပါလား။
“မင်း ကတိတော့ပေးရလိမ်မယ်…”
“ဟုတ်..ပြောပါ အမ..”
“တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး မင်း ဒီနှစ် ၁ဝတန်း အောင်အောင် ဖြေရမယ်..နောက်ပြီး ငါသင်တဲ့စာကို ဂုဏ်ထူးပါအောင်ဖြေရမယ်…နောက်ပြီး ဘယ်ကိစ္စမဆို မင်းနဲ့ငါနဲ့ ၂ ယောက်ပဲ သိရမယ်…ပေးနိုင်မလား”
“ဟုတ်..ပေးနိုင်ပါတယ်…”
“အဲဒီဂတိတွေ ပေးနိုင်ရင် မင်းလုပ်ချင်တာ အမ အကုန် လိုက်လျှောမယ်…”
အောင်ခန့် နားမလည်သလို ကြည့်နေစဉ် ကလျာ၏ လက် ၂ ဘက်က အောင်ခန့် ပခုံးပေါ်သို့ ရောက်သွားပြီဖြစ်လေသည်။

အခန်း (၉)

အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသော အောင်ခန့် သူကြည့်ဖူးသည့် ဇာတ်ကားထဲကလို ကလျာ့ နုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုတ်လိုက်သည်။ ကလျာက တွန်းလိုက်ပြန်သည်။
“အော်..မင်းမလဲ ခိုးချင်တာကပြာလို့ လက်ကချာလို့ ဆိုသလိုဖြစ်နေပြီ…နမ်းတယ်ဆိုတာ မိန်းခလေး အောက် နှတ်ခမ်းကိုပဲ သကြားလုံး စုတ်ပြီး ငုံသလို ငုံရတယ်…”
ဟုပြောကာမှ အောင်ခန့် ရှက်သလိုလို ဖြစ်မိသည်။ ကလျာ့ ပါး ၂ ဖက်ကို လက်နှင့် ထိန်းရင်း စောစောက ကလျာပြောသလို အောက်နုတ်ခမ်းလေး အသာ စုတ်လိုက်သည်။ ကလှာက အလိုက်သင့် ဆိုသလို အောင်ခန့် အပေါ်နုတ်ခမ်းကို ပြန်စုတ်လေသည်။ ခဏကြာတော့ ကလျာ လျာနှင့် အောင်ခန့်နုတ်ခမ်းကို သပ်ရင်း ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်ပေးလေသည်။ အခြေအနေ ပြောင်းလာသော အနမ်းကြောင့် အောင်ခန့် အလိုက်သင့် ဆိုသလို လျှာကို ပြန်စုပ်ရင်း နမ်းနေမိသည်။ ကာမ ဒီကရီ တတ်လာခြင်းဖြစ်သောကြောင့် အောင်ခန့် ကလျာ နို့ကို အပေါ်မှ ညှစ်လိုက်သည်…။
“အား..မရမ်းမညှစ်ရဘူးလေ..နာတာပေါ့…ပြီးတော့ အကျီ င်္တွေ ကြေမွကုန်မယ်…ခဏနေအုံး အကျီ င်္ချွတ်လိုက်အုံးမယ်..”
ဟု ဆိုကာ အကျီ င်္ကို ချွတ်နေလေသည်။ ဘော်လီပဲ ကျနိတော့သော ကလျာ အနောက်ကိုလှည့်ရင်း ဘော်လီချိတ် ဖြုတ်ခိုင်းလေသည်။ တခါမှ ဘော်လီချိတ် မဖြုတ်ဖူးတာကြောင့် အောင်ခန့် တော်တော်နှင့် ချွတ်မရ ….ဘော်လီချွတ်ပြီးသွားသောအခါ ကလျာ ရှေ့သို့ ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ ကလျာ၏ လုံးကျစ်နေသော နို့ကို မြင်သော အခါ အောင်ခန့်မနေနိုင်တော့ပဲ ကလျာကို တွန်းလှဲကာ…နို့သီးခေါင်းကို စုတ်ယူလိုက်သည်။ ကလျာ ကော့တတ်လာသော်လဲ လူပျို နွားသိုးကြိုးပျက်၏ စုတ်အားကြောင့် နို့သီးခေါင်းလေး နာတတ်လာသည်။
“အီး…အင်း..စောစောက နမ်းသလိုပဲ အသာလေး လုပ်ရတယ်ကွ ..မင်းနဲ့တော့ ခက်နေပြီ..”
“အမရယ်..သင်ပေးမှတော့ အကုန်သင်ပေးတော့နော်…”
ကလျာ မျက်စောင်းလေး တခက်ထိုးလိုက်ရင်း……ပက်လက်လှဲနေရာမှ ထလိုက်သည်။ပြီးမှ အောင်ခန့် JJ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ထောင်မက်နေသော လီးကြီးမှာ တဆက်ဆက် လှုပ်နေသည်။ လီးထိပ်မှာလဲ လရေကြည်များနှင့်..ကလျာ ဘာမပြော ညာမပြော အောင်ခန့် လီးကို ကုန်းစုတ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်၏ အနွေးဓါတ်တို့က အောင်ခန့် တကိုယ်လုံးပြန့်နှံသွားသည်။လက်တဖက်ကလဲ ထုပေးနေပြီး ပါစပ်စုတ်အားတို့က ပါးချိုင့်ဝင်အောင် စုတ်နေသည်။
“အမ….အ…မ …ဆက်မလုပ်နဲ့တော့…ကျနော်ပြီးတော့မယ်…..”
ထိုအခါမှ ကလျာ အစုပ်ရပ်ရင်း လေးဘက်ထောက်လိုက်သည်။စကပ်အတို ဝတ်လာတာကြောင့် လုံးနေသော ဖင်ကြီးနှင့် အတူ အောက်ခံဘောင်းဘီ အနဲငယ်မြင်ရသည်။ အောင်ခန့် စကပ်ကို အသာ မတင်လိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီကို တဖြည်းဖြည်းချွတ်လိုက်သည်။ ဖုတ်ဖုတ်နေရာတွင် အောင်ခံဘောင်းဘီနှင့် ကပ်ပြီး ချွတ်လိုက်ရာ အောက်ခံဘောင်ဘီနှင့် စောက်ဖုတ်ကြား စောက်ရည်ကြည်တို့ မျှင်တန်းနေသေးသည်။ စောက်ပတ်နံ ခပ်သင်းသင်က လီးကို ထောင်သည်ထက်ထောင်စေလေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီပင် အဆုံးထိ မချွတ်နိုင် အောင်ခန့် စောက်ပက်ကို လျှာနှင့် ယက်မိတော့သည်။ ချဉ်ချဉ် ငံငံ အရသာက ဘာအရသာနှင့်မှ မတူ ကောင်းမွန်လှသည်။ စောက်ဖုတ်အကွဲထဲ လျှာနှင့် ထိုးလိုက်သည့် အခါ နူးညံသော အထိအတွေ့နှင့် အရသာ ပိုစူးလာလေသည်။ အောကားတွေသာ ကြည့်ဖူးပြီး အပြင်မှာ တကယ်မမြင်ဖူးသော စောက်ဖုတ်ကို အသာဖြဲကြည့်လိုက်သည် နီထွေးထွေး ရောင်နှင့် စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းအောက် စောက်ရည်များနှင့် ခပ်ချွဲချွဲဖြစ်နေသော ထိပ်လေး ခပ်ညိုညိုရှိသော စောက်ပတ် အတွင်း နုတ်ခမ်းသား ၂ ခု..။ ထို အရာကို အောင်ခန့် လက်ညိုးလေးနှင့် ထိလိုက်တော့ ကလျာ ဆက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည််။ လက်ညိုးလေးကို အကွဲတလျှောက်ပွတ်လိုက်တော့ စောက်ရည်များ ကျလာလေသည်။ လက်ညိုးလေးနှင့် ဟို စမ်းစမ်း ဒီစမ်းစမ်း အပေါက်လေးကိုရှာလေ ကလျာ က တအီးအီး ..တအဲအဲ နှင့် ဖီးတတ်လေ ဖြစ်နေသည်။ အောင်ခန့် ရုတ်တရက် ဆိုသလို လက်ညိုးက စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ကလျာ တယောက် တဆက်ဆက် တုန်နေတော့သည်။ အောင်ခန့်လဲ လက်ညိုးထုတ်ပြီး လီးနှင့် အပေါက်တည့်တည့် ဟု ထင်သော နေရာကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုးတုန်းကတော့ အပေါက်တည့်တည့် ဟု မှန်းထိုးလိုက်သော်လဲ လရေနှင့် စောက်ရည်တို့ကြောင့် အပေါက်လွဲကာ စောက်စိကို ချော်ထိုးမိသည်။ အောင်ခန့် မလိုးဖူးသည်သာရှိသည် ဝင်မဝင်တော့ သိသည်။ နောက်တကြိမ် ထပ်ထိုးပြန်သည် ထပ်ချော်ပြီး စောက်စိ ကို ထိမိပြန်သည်။ တတိယ အကြိမ် လွဲပြီးသည့်နောက် ကလျာ စိတ်မရှည်တော့..။ချော်ထိုးမိတိုင်း စောက်စိကိုထိပြီး လီးနှင့် စောက်ပတ်ကို ပွတ်ဆွဲမိသလိုဖြစ်တာကြောင့် ကလျာ စောက်ပတ်ကလဲ ယားလှပြီ….လူပျိုအစစ် အပေါက်ပျောက်နေတာ ကြောင့်
“မင်း ပက်လပ်လှန်လိုက်တော့…ငါပဲ လုပ်ပေးတော့မယ်…”
ဟု စိတ်မရှည်သော လေသံနှင့်ပြောလေသည်။ အောင်ခန့် ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ပက်လပ်လှန်လိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကြီးလို ထောင်မတ်နေသည်။ကာမဆိပ်တတ်နေသော ကလျာ ရှက်မနေတော့ပဲ..ထီးထိပ်ကို ကိုင်ကာ စောက်ပက် အဝတွင်တေ့ပြီး တဖြည်းဖြည်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ခေါင်းလေးထောင်လာသည် မထိ ဖီးတတ်လာလေသည်။ တရစ်ချင်း တထစ်ချင်း စောက်ပတ်ထဲသို့ ထင်သွားသော ခံစားချက် နှင့် နူးညံ့သော စောက်ခေါင်း၏ အထိအတွေ့က အတော်ကို ကောင်းမွန်လေသည်။ကလျာလဲ ခေါင်းလေးမော့ရင်း ဖီးခံလေသည်။ စောက်ရည်နှင့် လီးရေတို့က အောင်ခန့် ၏ ကျိုးတို့ကျဲတဲ လီးမွှေးများတွင်ရွှဲနှစ်နေသည်။ ကလျာလဲ အပေါ်မှ နေပြီး မြင်းစီးနေသလို ဆောင်ချက်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်လေသည်။ အချက် ၅၀ လောက်ဆောင့်ပြီးသောအခါ..
“အား …အမ…ကျနော်….ပြီးတော့မယ်…..ပြီး….”
ဟု အောင်ခန့် ပြောသံကြားသော အခါ ကလျာ စောက်ပတ်မှ လီးက်ု ချွတ်ပြီး ပါးစပ်နှင့် ဆက်ငုံကာ စုတ်ပေးလေသည်။ အောင်ခန့် လီးရည်တို့ ကလျာ ပါးစပ် ပြည့်လုနီးနီး အထိ အရှိန်နှင့် ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။သုတ်ရည်များကို တစ်ရူးထဲထွေးထည့်ပြီး နောက် အသစ်တရွက်ယူကာ..အောင်ခန့် လီးကို သုတ်ပေးလေသည်။ အောင်ခန့်ကတော့ မထနိုင်သေး..။ပက်လပ်နေသော အောင်ခန့် ရင်ထဲ ကလျာ လှဲချလိုက်လေသည်။ထို အချိန် အိမ်တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရသည်။

အောင်ခန့်အမေက စျေးဝယ်ရင်း ဆရာမအတွက်ရော သားဖြစ်သူအောင်ခန့် စားရန် သစ်တော်သီး ဝယ်ခဲ့လေသည်။အိမ်ရောက်သည်နှင့် စျေးခြင်းတောင်းချကာ သစ်တော်သီးလှီးလိုက်လေသည်။ သစ်တော်သီး စိတ်ပြီသော အခါ ပန်းကန်ထဲထည့်ရင်း အောင်ခန့် အခန်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။
“ကဲ နားလည်ပြီနော်…ဒီလေ့ကျင့်ခန်းလေး လုပ်လိုက်.”
“ဟုတ်ကဲ့ အမ..”
ဟု ပြောဆိုနေသော ဂိုက်ဆရာမလေး ကလျာ နှင့် သားဖြစ်သူ အောင်ခန့်အား တွေ့လေသည်။
“ဆရာမ နဲ့ သား စားဖို့ သစ်တော်သီးဝယ်လာတယ် စားလိုက်ပါဦးနော်..”
“ဟုတ် ..အန်တီ ကျေးဇူးပါပဲ”
ဟု ဆိုကာ ပန်းကန်လှမ်းယူလိုက်ရင်း အောင်ခန့် ရေးနေသာ စာများကို ကလျာ တစ်ယောက် ကြည့်နေလိုက်သည်။ပန်ကန်ပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားသော အခါမှ အောင်ခန့်နှင် ကလျာ တို့ ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်ကြသည်ကိုတော့ အောင်ခန့် အမေ မသိနိုင်တော့ပြီ မဟုတ်ပါလား..။ ။

အခန်း (၁၀)

ဂိုက်ဆရာမလေး ကလျာနှင့် ၁ဝတန်းကျောင်းသားအောင်ခန့် တို့ အခြေအနေက အတော်ကိုပင်တိုးတတ် ခဲ့သည်။ ဘယ်လောက်တိုးတတ်သလဲဆိုရင်ကလျာ မလာတဲ့ရက်ဆိုရင် အောင်ခန့် အမေထံမှ စာမေးရန် ဖုန်းတောင်းပြီး Message နှင့် Sex chat လုပ်ကြသည်။ အားမရလျှင် ဖုန်းပြောပြီး Phone Sex လုပ်ကြသည်။ ဒါတင်မက အောင်ခန့် ကို စာမေးလို့ရရင် လီးစုတ်ပေးသည်။ တခါတလေ ကလျာ အောင်ခန့်လရေကို မျိုချတတ်သေးသည်။ အောင်ခန့်ကလဲ ကျန်သော ဘာသာရပ်များကို မရပဲရှိရင်ရှိမည်။ ကလျာ သင်တဲ့ ဘာသာကတော့ မေးသမျှရလေသည်။ အနဲဆုံးတော့ မလုပ်ရဘူးဆိုသော နေ့တွေဆို နို့စို့တာ နမ်းတာ အဖုတ်နိုက်တာ လောက်တော့ အောင်ခန့် လုပ်နေကျ …ကလျာ လာတဲ့ အချိန်ကိုပဲ အောင်ခန့် မျှော်နေတတ်သည်။ ကလျာကလဲ သူ့မရီးစားနှင့် အဆင်ပြေသည်ဟုမရှိတော့။ သူမရီးစားက အလုပ်ကိုပဲ စိတ်ဝင်စားသူဖြစ်သည်။ အရင်ကတော့ အလုပ်ဟုဆိုလျှင်ကလျာ သည်းခံပေးသည်။ အောင်ခန့်နှင့်ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း သူမရီးစားက အလုပ်ဆိုလျှင် ကလျာ ခွင့်မလွတ်တော့။အခုလဲ အောင်ခန့် ကလျာဆီကို ဖုန်းဆက်နေသည်။
“ဟယ်လို အမ …”
“အင်း မောင်လေးပြော…”
“အမ အခု ဘယ်မှာလဲ”
“အိမ်မှာပေါ့…”
“ဘယ်သူရှိလဲ အမ အိမ်မှာ”
“ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူးရှင်…ဘာလဲ…လိုချင်ပြန်ပြီလား.ကိုယ်တော်”
“ဟဲ..ဟဲ.. အမကလဲ ..”
“ကိုယ်တော်ချော မနေ့က အနှိုက်ကောင်းလို့ ဆီးအောင့်နေပြီရှင့်…ဒီနေ့တော့ တော်ပြီနော်”
“အာ အမကလဲ ဒီမှာ ကျနော်က ကိုင်တောင်ထားပြီးပြီ..”
“ကိုင်ထားပြီးလဲ မောင်လေးကြည့်နေကျ ကားလေးကြည့်ပြီး လုပ်လိုက်ပေါ့..”
“အမ အသံ မကြားရရင် ဘယ် ဖီးတတ်မလဲ …အာ့ဆိုလဲ ထားပါတော့ အောင်းထားလိုက်တော့မယ် အမလာတော့ အဝသောက်ရတာပေါ့…ဟဲ ဟဲ..”
“အကျင့်ပုတ်လေး ဘယ်သူကလုပ်ပေးမယ်ပြောလို့လဲ..”
“အော် ဒါနဲ့ ..အမ ကျနော်ကို ဆုချဖို့ပြင်ထားတော့..”
“ဘာလို့..”
“အမ ပြောထားတာ မှတ်မိလား ကျောင်းစာမေးပွဲမှာ အမသင်တာ ဂုဏ်ထူးထွက်ရင် ဆုချမယ်ဆို..”
“အင်းလေ ..Report Card ရပြီလား ..ဂုဏ်ထူးထွက်တယ်ပေါ့..”
“ဟုတ် ထွက်တယ်လေ ..အဲဒါကြောင့် ဆုချဖို့ လုပ်ထားလို့ ပြောတာပေါ့…”
“ဟုတ်ပါပြီတဲ့ရှင်…ကဲ ဘာလိုချင်လဲ ပြော…”
“တကယ်ပြောရမှာလား အမ”
“အင်း ပြောလေ..”
“အမ စာသင်ချိန် တချိန်လုံး အမနဲ့ လိုးချင်တယ်..”
“အို…မောင်လေးကလဲ…”
“ဘာလဲ မပေးဘူးလား …”
“ရောက်မှ ပြောမယ်ကွာ…နော်…ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်..”
“မရှက်ပါနဲ့ အမရယ် ကျနော် အားဆေးသောက်ထားလိုက်မယ် ဒါပဲနော်” ဟုဆိုကာ ဖုန်းချလိုက်တော့သည်…

ကလျာ ဒီနေ့ ထွက်လာရတာ ကိုယ့်ဟာ့ကို မလုံမလဲ ။ ကုတ်အကျီ င်္အရှည်နှင့် စာအုပ်အချို့ပိုက်ကာ ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကုတ်အကျီ င်္လက်ရှည်မို့ လုံခြုံသည်ဟု ထင်ရသော်လဲ ထိုကုတ်အကျီ င်္အောက်တွင် အဝတ်နှင်တူတယ်ဆိုလို တခုမှ မပါ။ အဖုတ်မွေးတို့ကလဲ ဒီမနက်ကမှ ကိုယ်တိုင်ရိတ်ခဲ့လို့ အမွေးပါသည့်အတွက်် လေတိုက်ရင် အဖုတ်က အေးကနဲ..ဘယ်သူမှ မသိသော်လဲ ကိုယ်တိုင်တော့ သိနေသည့်အတွက် ရှက်ရှက်နှင့် ဖီးတတ်နေသောကြောင့် မျက်နှာက ပန်းနုရောင်ပင် သန်းနေသေး၏..လမ်းလျောက်လျှင် ကုတ်အကျီ င်္က လှုပ်သဖြင့် အရင် ဘော်လီပါသည့်အတွက် ဘာမှ မဖြစ်သော်လဲ ယခုတော့ လမ်းလျှောက်တိုင်း ကုတ်အကျီ င်္အသားက နို့သီးခေါင်းနှင့် လာလာ ပွတ်မိနေသေးသည်။ နို့သီးခေါင်းမိလေ အဖုတ်မှ ယားလေ အရည်ကထွက်လေ နှင့် အတော်ပင် အနေရခက်နေသည်။ ထိုသို့ဝတ်လာခြင်း အကြံက ချွတ်ရလွယ်ပြီး ပြန်ဝတ်ရလွယ်သောကြောင်း ဖြစ်သည့်အပြင် အောင်ခန့်ကိုလဲ ဆုချရန် လဲ ပါသည်။ အရေးထဲ ကားကမလာ..လာသည့်ကားကလဲ ကြပ်သိပ်နေသည်။သို့သော် မတတ်နိုင် ကားကြပ်လဲ အချိန်နောက်ကျမည်စိုးသောကြောင့် တတ်လိုက် လာခဲ့သည်။ ၃ မှတ်တိုင်သာ စီးရမည် ဖြစ်သောကြောင့် အပေါက်နားမှာပင် စီးခဲ့သည်။ တတ်ပြီး သိပ်မကြာခင်ပင် ကလျာ့နားသို့ ယောကျာင်္းတယောက် နောက်က ကပ်နေသည်ကို သတိထားမိလေသည်။ အော် သူနောက်မှတ်တိုင်ဆင်းတော့မလားဟု ကလျာ အနဲငယ် ဖယ်ပေးလိုက်သည်။သို့သော် ထိုသူလဲ ကလျာ တိုးသည့်ဘက်သို့လိုက်တိုးနေသည်။ ကလျာ အခြေအနေ မဟန်တော့မှန်းသိသော်လဲ နောက် ၃ မှတ်တိုင်ပဲမို့ သည်းခံနေလိုက်သည်။ ဒါကို ဟိုလူက သူကို အခွင့် အရေးပေးသည်အထင်နှင့် တန်းကိုင်ထားသော လက်တဖက် ချလိုက်ပြီး ကလျာ ဖင်နားလေးကို အကဲစမ်း ပွတ်သပ်နေပြီဖြစ်သည်။ ကလျာ ထိုလူကို တချက်လှည့်ကြည်လိုက်သည်။ ထိုလူကတော့ သူမဟုတ်သလိုရုတ်တည်ကြီးဖြင့်..။မီးပွိင့်ကလဲ ဒီနေ့မှ ၂ ခါရှိပြီ ..မိနေပြန်သည်။ ထိုလူမှ ကလျာ ဖင်ကို ပွတ်နေရာမှ တဖြည်းဖြည်း အရှေ့ရောက်လာလေသည်။ ကလျာ တတ်နိုင်သမျှ ကိုယ်လေးကို ကျုံရငိး ကာကွယ်သော်လဲ ထိုလူလက်မှာ ကုတ်အကျီ င်္ထဲသို့ပင်ရောက်နေလေပြီ။ ဘာမှ မဝတ်ထားသော ကလျာ တယောက် ပေါင်အသာလေး လိမ်ပြီး တန်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်ထားလေသည်။ ထိုလူကလဲ အတွေ့အကြုံရှိဟန်တူသည် ပေါင်းလေး တလျှောက် ပွတ်ပြီး အပေါ်သို့ တဖြည်းဖြည်းတတ်လာလေသည်။ ကလျာ တယောက် ကုတ်အကျီ င်္ဝတ်လို ပူတာလား ..လူကျပ်လို့ပူတာလား အနှိုက်ခံရလို့ ပူတာလားမသိ ချွေးများ ကျလာလေသည်။ ထိုလူ ပေါင်ကို ပွတ်သပ်နေတော့ ကလျာ ခြေလိမ်ထားသည်က အနဲငယ် အားလျော့ သလို ဖြစ်သွားသည် ။ဒီ အခွင့်အရေးကို စောင့်နေသော ထိုလူသည် ကလျာ့ အဖုတ်လေးကို လက်ခလယ်နှင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ယခင်ကတည်းက စောက်ရည်ထွက်နေသော ကလျာ၏ အဖုတ်ထဲ ထိုလူလက်ခလယ်က တစ်ဆစ်လောက်ဝင်သွားသည်။ လက်ကို အငြိမ်မနေပဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် ပွတ်လိုက်ဆွဲလိုက် လုပ်နေသည်။ ကလျာ့ဖင်ကိုလဲ အနောက်မှ ထိုလူ့လီးကြီါ်နှင့် ထောက်ထားသေး၏။ ကလျာ ..စိတ်ရိုင်းတို့က ထိုနေရာတွင်ပင် ထိုလူအား ကုတ်အကျီ ် လှမ်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်ချင်တော့သည်။ ကလျာ တယောက် စပယ်ယာ၏ မှတ်တိုင်အော်သံကိုသာ စိတ်ထဲတွင် ရေတွက်မှတ်သား မိတော့သည်မဟုတ်ပါလား။ ။

အခန်း(၁၁)

မှတ်တိုင်ရောက်လို့ ကလျာ တယောက် ခပ်သုတ်သုတ် ဆင်းလာသော်လဲ အနောက်မှ ထိုလူ ပါလာသေးသည်။ ကားပေါ်မှာတုန်းက ကလျာ့နား နားကပ်ပြီး ညီမလေး လိုက်ခဲ့ပါလား ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်..ဟု မကြားတကြား ကပ်ပြောခံရသေး၏ အောင်ခန့် အပေါ်သို့ရောက်အောင် ခပ်သုတ်သုတ် တတ်ခဲ့လေသည်။ အိမ်ထဲဝင်ဖို့ အောင်ခန့်အမေ တံခါ လာဖွင့်ပေးလို့သာ တော်တော့သည်။ ထိုလူက အနောက်က ကပ်ပါလာတာကိုး။ ဘယ်မိန်းခလေးမဆို မည်မျှလောက်တဏှာကြီးကြီး လူစိမ်းနောက်လိုက် အလိုးခံဖို့ ဆိုတာ တော့ မဖြစ်နိုင်မှန်း ထိုလူသိသင့်သည်ဟု ကလျာ စိတ်ထဲမှာ ပြောနေမိသည်။ အောင်ခန့် အမေက ဝမ်းသာအားရဖြင့်
“ဆရာမကို စောင့်နေတာ …ဒီမှာကြည့်ပါဦးဆရာမရယ်…ဆရာမ သင်တဲ့ ဘာသာ ဂုဏ်ထူးတောင်ပါတယ်..သား အရင်ကဆို ဒီဘာသာက အမြဲ အောင်မှတ်ရရုံပဲရတာ…”
“သူကျိုးစားမှုပေါ့ အန်တီရယ်…ကျမက သင်ရုံ သင်ပေးနိုင်တာ ..”
“အော် …ဆရာမ ..သားက သူ့အခန်ါ်ထဲမှာ ဆရာမကို မျှော်နေတယ် ကြွားရအောင်တဲ့…”
“ဟုတ် ..ကျမ အခုပဲ ဝင်တော့မှာပါ..”
“ဆရာမရေ..နားညီးဖို့သာပြင်ထားလိုက်တော့ သားက သူ စာမေးပွဲဘယ်လိုဖြေကြောင်း အစ အဆုံး ပြောပါလိမ်မယ်…ဒီကလေးက ကလေးစိတ်မကုန်သေးဘူး ဆရာမရဲ့”
ကလျာ ခေါင်းလေးသာငြိမ်ပြရင်း အင်း ..နားညီးမှာမဟုတ်ဘူး…သေးပေါက်ချိန်သာ မရမှာ…ခိခိ.. ကိုယ်အတွေးနှင့် ကိုယ် ပြုံးလိုက်မိသည်။ကလေးစိတ်မကုန်တာတော့ မှန်လိမ်မယ် လူကိုတွေ့တာနဲ့ နို့စို့ချင်နေတဲ့သူ..ဟု စိတ်ထဲမှ ပြန်ပြောရင်း အောင်ခန့် အခန်းထဲဝင်လာခဲ့တော့သည်။

အောင်ခန့်အခန်းထဲရောက်တော့ ကလျာ ထိုင်မထိုင်ရသေး။ အောင်ခန့်မှ…
“ဟဲ..ဟဲ..အမ Report Card တွေ့ပြီးပြီမဟုတ်လား ..”
“ရူး…တိုးတိုးပြောပါ ကိုယ်တော်ချောရယ် ..မင်းအမေကြားသွာအုံးမယ်..”
“ဒါဆို ဆုပေးမယ်ပေါ့..ဟီး….”
“လူဆိုးလေးနော်…”
ဟု ပြောနေတုန်းပင်ရှိသေးသည် အောင်ခန့် မတ်တပ်ရပ်နေသော ကလျာ့နားကို ရောက်လာပြီး ကုတ်အကျီ င်္ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မိမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားသော ကလျာ့အားကြည့်ပြီး အောင်ခန့် ပျော်သွားသည်။ အဖုတ်မွေးတွေက အရင်ကလို ခပ်ကျဲကျဲ မဟုတ်တော့ပဲ ပြောင်ပြောင်လေးနှင့် ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည်။ ဂွဆုံတွင် အဖုတ်ကွဲရာလေးမှ အပ ဘာမှ မရှိ။ အောင်ခန့် ဒူးထောက်ပြီး ကလျာ့ခြေ တဖက်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ကာ အဖုတ်လေးကို လှမ်းနမ်းလို်က်သည်။ အရင်ကလို စောက်နံ့ သိပ်မရတော့ မွှေးနေသည်ဟုပင်ထင်ရသည်။ ကလျာတယောက် နံရံကို မှီရင်း စောစောက အနှီုက်ခံထားရသည့် အရှိန်နှင့် အခု အောင်ခန့် ယက်ပြီး စောက်စိကို စုတ်ပေးနေသော အရှိန်ရောပြီး ဖီးတတ်ကာ အောင်ခန့် ခေါင်းကို ကိုင်လိုက်သည်။ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းကပ်ထားမိသည်။ အောင်ခန့်အထင် ကလျာ စောက်ရည်များ ယခင်ကထက်ပိုများနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ပေါင်မှာလဲ စောက်ရည် စီကြောင်း လက် ၂ လုံးခန့် အရှည် စီးကြောင်းတခု…အောင်ခန့် ယက်နေရာမှ မနေနိုင်ေတော့ပဲ ရုတ်တရတ် မတ်တပ်ရပ်ရင်း လီးကြီးကို ကလျာ့ အဖုတ်ထဲ ဆောင့်ပြီးထိုးထည့်လိုက်သည်။
အားးးးး……….
အသံအနည်းငယ်ကျယ်သွားသည်..
“အမ ကလဲ မအော်နဲလေ အမေက ဟိုဘက်အခန်းမှာတင်ကို..”
ဟု အောက်သံနှင့်ပြောင်းရင်း အောင်ခန့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ကလျာ..ပါစပ်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်..
အု…အု…အု..
မတ်တပ်အလိုးခံရသောကြောင့် အဖုတ်၏အတွင်းသားတို့က နေရာမကျ အောင်ခန့်လီးကြီးက အဖုတ် နံရံကို ဆောင့်ကာ တလစပ် ထိုးညှောင့်နေလေသည်။ ၂ရက်မျှ စုထားသော အားတို့ကြောင့် အဝင်အထွက် ဆောင့်ချက်တို့က ကြမ်းသည် ။ နို့သီးခေါင်းကို စုတ်သည့်အားနှင့် နို့တဖက်ကို ညှစ်နေသည့် အားကလဲ သန်လှသည်…ကလျာတယောက် မတ်တပ် အလိုးမခံဖူးသည်ဖြစ်သောကြောင့် အဖုတ်လှိုင်ခေါင်းထဲ ပြည့်သိပ် ပွတ်တိုက်နေသော လီး၏ အဝင်အထွက် တို့ကြောင့် မကြာမီပင် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်းစုံတို့ တုန်ခါပြီး ပြီးဆုံးခြင်းဖြစ်သော ကာမ အထွဉ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။ အဖုတ်၏ ရှုံ့မှု ပွမှု နှင့် အတူ အောင်ခန့် လီးကို အဖုတ်ကြွတ်သားတို့နှင့် လီးကို သရေပင်စီးထားသလို ညစ်ခြင်းကို အောင်ခန့် ခံစားရသည်နှင့် တပြိုင်နက် ကလျာ ပြီးသွားမှန်း အောင်ခန့် သိလိုက်သည်။ အောင်ခန့် အရှိန်လျှော့ပြီး ကလျာကို နံရံအား လက်နှင့် ထောက်ရင်း အဖုတ်တွင် လီးကို အသာတေ့ကာ ဆောင့်လိုက်သည်။ ကလျာတယောက် ပြီးသွားသော အရှိန်ကြောင့် အဖုတ်အဝမှာ ခပ်ကျပ်ကျပ်လေးဖြစ်နေသည်။ အောင်ခန့် ၏လီးက်ု အတင်းဆွဲညှစ်ထားသလို ဖြစ်တာကြောင့် အရမ်းကောင်းသော အရသာမျိုး…ကလျာကတော့ လက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုတ်ရင်း အောင်ခန့် လီးဒဏ်ကို ကြိတ်ခံရတော့သည်။ အောင်ခန့် သိပ်ကြာကြာ မလိုးနိုင်တော့ပဲ အဖုတ်ထဲသို့ လရေများ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ လရေထွက်လာသော်လဲ အောင်ခန့် လီးက ကျမသွား ကလျာ အဖုတ်ဝတွင် တစ်စို့စို့ကြီး ဖြစ်နေသည်။
“ခဏဖယ်ဦးကွာ…အထဲမှာ တစ်စို့စို့ကြီးနဲ့ ပူတောင်နေပြီ..”
“အမကလဲ ခုမှ ၁ ခါရှိသေးတယ်…”
“ကျမ ရေလေးတော့ သောက်ပါရစေဦးနော်…အမောဆို့ပြီး အသက်ပါသွားလို့ ..ကျော်မကောင်းကြား မကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်”
ရေသောက်ပြီးတော့ အောင်ခန့်နှင့် ကလျာတို့ မီးကုန် ယမ်းကုန် ပုံစံပေါင်းစုံ လိုးကြလေသည်။ ထိုနေ့က ကလျာလဲ မျော့မျော့ပင်ကျန်သည်။ တခန်းလုံး သုတ်ရည် နှင့် အဖုတ်ရည်တို့က နေရာ အနှံ့ တစ်ရူးစ တို့ကလဲ ဖွေးလို့ အောင်ခန့် လီးက မထောင်နိုင်တော့အောင် ကြိမ်းနေလေပြီ။ ကလျာအဖုတ်မှာလဲ ဟောင်းလောင်းကြီး ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်ရလောက်သည်။ သွေးစ အနဲငယ်နှင့် အရည်ကြည်တို့က အဖုတ်မှ ပေါင် သို့ပင် စီးကျနေလေပြီဖြစ်တော့သည်။

အခန်း (၁၂)

အောင်ခန့်နှင့် လိုးကြီးပြီးသည့် နေ့မှ စပြီး ၁ ပတ်လောက် ကလျာ နားလိုက်ရသည်။ အဖုတ်ထဲမှာလဲ ကြိမ်းနေသည်က တကြောင်းပါသည်။ ထို့ထက်ဆိုးတာက ကလျာတယောက်ရာသီသွေး ရပ်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ အရင်ကလို အောင်ခန့် ဆီ စာသင်သွားလျှင် လိင်ကိစ္စ စိတ်မပါတော့..။အရင်ကလို အကိုင်မခံ အနှိုက်မခံတော့ ။ တလကျော်လာတော့ ကလျာ ကိုယ်ကိုကိုယ် မလုံတော့ ဆီးစစ်ချောင်းလေး ဝယ်ပြီး စစ်ကြည်လိုက်သည်။ လိုင်းလေး ၂ တတ်လာသည်။ ကလျာ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်လေပြီ။ မိမိသင်နေသော ကျောင်းသားအား မည်သည့်မျက်နှာနှင့် ယူရမလဲ…။
“ဒါဆို ဆရာမလေးက သားကို မသင်ပေးနိုင်တော့ဘူးပေါ့”
“ဟုတ် အန်တီ ..ကျမ လက်ထပ်တော့မှာမို့ပါ..”
“အေး..ဂုဏ်ယူပါတယ်ကွယ်….သားကတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတော့မှာပဲ…”
“သူက တော်ပြီးသားပါ အန်တီ ဒီအတိုင်းဆက်ကျိုးစားရင် အောင်မှာပါ အန်တီ..”
“အေးပါကွယ်…သာကို နုတ်ဆက်သွားအုံးလေ..”
“မနုတ်ဆက်တော့ပါဘူး အန်တီရယ်…ကျမ မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စနဲ့ သွားရဦးမှာမို့ပါ..”
“အေး..အေး…”
အောင်ခန့် အကုန်ကြားသည်။ သို့သော် ကလျာ ဘာလို့ စာဆက်မသင်တော့လဲတော့ မသိ။ သူနဲ့ ဟိုနေ့က နေတာ နဲနဲလွန်သွားလို့လား။ ဒါမှမဟုတ်…ငါ့ကို စိတ်ကုန်သွားတာလား….။ပြတင်းပေါက်မှ ကလျာ နောက်ကျောကိုကြည့်ရင်းသာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ အော် အကုန်တတ်အောင် သင်ပေးသွားတဲ့ ဆရာမလေး ကလျာ……။

စားဖိုမှုးကြီးရယ် ကလျာရယ် ဒေါ်မာလာရယ် အောင်ခန့်ရယ် အလွတ်သဘော အလုပ်အကြောင်းပြောရင်း သောက်ရင်းစားရင်းနှင့် အချိန် မှာ သန်ခေါင်ယံသို့ပင်ရောက်လာလေပြီ။ကလျာကတော့ သိပ်မမူးသေးပေမဲ့ ဒေါ်မာလာကတော့ အတော့်ကို မူးနေလေပြီ ဖြစ်သည်။ အောင်ခန့်နှင့် ကလျာ တို့ ဒေါ်မာလာကို တွဲရင်း ကားပေါ်တင်ရသည်။ ကလျာကို တချက်ပြုံးပြရင်း အောင်ခန့် ကားမောင်းထွက်ခဲ့သည်။ ကားမောင်းလာရင်း ခဏကြာတော့ ဒေါ်ကလျာ အမူးလွန်ပြီး ကားထဲတွင် အန်တော့သည်..။ အောင်ခန့် ကားကို အိမ်ရောက်အောင်ဂရုစိုက်မောင်းရင်း ..အိမ်သို့ရောက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်ရောက်တော့ ဒေါ်ကလျာ အန်ဖတ်များနှင့် ပေပွလို့…ပါးစပ်ကလဲ ပလုံးပထွေးနှင့် ..ပြောနေသေးသည်။ အောင်ခန့် တွဲရင်း အိပ်ယာပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်..။ဒီအတိုင်းထားလို့တော့ မဖြစ် ..အန်ထားတာတွေနဲ့ဆိုရင် အအေးပတ်တော့မည်…တော်တော်လဲ နံနေပြီ..စကပ်ရော အကျီ င်္ပါ လဲပေးရတော့မည့် ကိန်းစိုက်နေလေသည်။ အောင်ခန့် အရက် ထည့်ပြီးရေခဲရေ နှင့် သောက်ချကာ ရဲဆေးတင်လိုက်သည်။ ဒေါ်မာလာကတော့ လောကကြီးနဲ့ အဆက် အသွယ် ပျက်နေလေပြီ…အောင်ခန့် ဘာလုပ်မှာလဲဟု သူကိုယ်သူ အကြိမ်ကြိမ် မေးနေမိသည်။
ဒေါ်မာလာ့ အခန်းထဲ အောင်ခန့် နောက်တကြိမ်ဝင်လိုက်သည်။ ပေါ်အကျီ င်္ချွတ်ရန်ပင် အောင်ခန့် လက်တွေတုန်နေသည်။ အခု အချိန်ဆို အိမ်ဖော်တွေက အိပ်နေပြီ..။ခေါင်းစွပ်အကျီ င်္ကို အောင်ခန့် အသာပင့်လိုက်သည်။ ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးတို့က နိမ့်ချီ မြင့်ချီ ..အဆီပိုဆိုလို့မရှိ ပန်းမြတ်ထက်ပင် လှနေသော ဗိုက်သား အထိအတွေ့ကလဲ နူးညံ့လှသည်။ အောင်ခန့် ချွေးတွေစို့လာသည်။ တခါမှ မလိုးဖူးသော ယောင်္ကျားတယောက်၏ ရင်ခုန်မှုမျိုး..။ဆက်ပြီး အကျီ င်္ကို မတင်လိုက်သည်။ ဇာဘော်လီနို့နှစ်ရောင်လေးက တင်းပြီးလုံးနေသော နို့၂လုံးကို မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရလေသည်။ ပေါ်သို့ မောက်ပြီး စေ့တင်းနေသော ကြောင့် နို့ ၂လုံး အလယ်က အမြောင်းလေးပင် ထင်ထင်ရှားရှား..။ အပေါ် အကျီ င်္ချွတ်ပြီးတော့ သေချာကြည့်လိုက်တော့ ဇာဘော်လီမှာပါ စို သယောင်ယောင်ဖြစ်နေသောကြောင့် အောင်ခန့် ဇာဘော်လီပေါ်ကို လက်လေးနှင့် တင်ပြီး စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးက စိုနေသော ဇာဘော်လီပင် ခြောက်ချင်သလိုလို ဖြစ်နေလေပြီ။ အောင်ခန့် စိတ်ကို ပြန်ထိန်းရင်း သိုင်းဖတ်ကာ ကျောမှ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ အောင်ခန့် ရင်ဘက်မာမာ ထဲသို့ ဒေါ်မာလာ့ နို့ ၂ လုံး ပြားဝင်သွားလေသည်။ ဒေါ်မာလာ့ အသက်ရူသည့် လေကြောင်းက အောင်ခန့် နားထင်သို့ တိုးနေလေသည်။ အောင်ခန့် ချွေးများ သီးနေအောင် ကျလာသည်။ ချိတ်ဖြုတ်ပြီးသော ဘော်လီကို ဖယ်ရန် အောင်ခန့် မဝံမရဲရှိလှသည်။ မချွတ်ခင်က အမြောင်းလေးပေါ်နေသော နို့သည် အခုတော့ ခပ်လျော့လျော့လေး…။ ဇာဘော်လီလေးကို လက်တုန်တုန်ဖြင့် ဖယ်လိုက်သည်…အောင်ခန့် ရင်တခုလုံး ငလျှင်အပြ်စားလှုပ်သလို တုန်ခါသွားသည်။ ကလေးအမေနို့သီးခေါင်းဟု ဆိုသော်လဲ မဲမနေ…အညိုရောင်နုနု နှင့် ပန်းရောင် နုနု ရောထွေးထားသော အရောင်မျိုး….လုံးနေသော်လဲ ဘေးသို့တွဲမကျ ရင်ဘက်ပေါ်တွင် ပုံမပျက် တည်နေသော အနေအထားမျိုး…နို့လုံးမှာ သွေးကြောစိမ်းများ အချို့ သွေးကြောနီများက တချို့…အသားဖြူသူမို့ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် လှနေသည်။ ပက်လက် အနေအတား ဖြစ်သောကြောင့် ၁၈ နှစ်သမီး နို့ အရွယ် ဖောင်းသယောင်ယောင်…ဖုသယောင်ယောင်..။နို့သီးခေါင်းလေးက အထဲဝင်နေသေးသည်။အောင်ခန့် မနေနိုင်တော့ပဲ ..လက်၂ ဖက်ဖြင့် အသာလေး ကိုင်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြောမပြတတ်အောင် အိစက်ညှက်ညောသော အထိအတွေ့ ……နို့ သီးခေါင်းလေး ကုန်းစုတ်မိတော့လဲ….ညိုနုနုရောင်လေး ပျေက်ပြီး ပန်းရောင်သန်းလာသော နို့လေး….။အောင်ခန့် စကပ်ကို ထပ်ချွတ်ဖို့ အားမရှိတော့ ။ လက်တဘက်က နို့ကိုကိုင်….ပါးစပ်က နို့စို့ရင်း ကျန်လက်တဘက်က ပြောင်တင်ပြီးကြီးနေသော လီးကို အထက် အောက်ဆော့ရင်း……ကိုယ်သင်းနံ …ပြီးတော့ သွေးကြောစိမ်းနီတို့ ဖြန့်ကျက်ထားသည့် ရင်အုံ…..ပြီးတော့ ထောင်ပြီး ဖုဖုလေးဖြစ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်း..ပြီးတော့ နူးညံတဲ့ အထိအတွေ့ ..ပြီးတော့ …ပြီးတော့….အောင်ခန့် …သုတ်ပူပူတို့ ဒေါ်မာလာဗိုက်သားဖွေးဖွေးပေါ်..အရိန်နှင့် ပန်းထွက်သွားသည့် အခိုက်အတန်…..။

ဒေါ်မာလာ မျက်လုံးဖွင့်ဖွင့်ချင်းသိလိုက်တာက ခေါင်းကိုင်သည့် ဝေဒနာဖြစ်လေသည်။ မနေ့ညက အသောက်များသွားတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ အကျီ င်္ကြည့်တော့ ညဝတ်အကျီ င်္…..ပြန်တွေးကြည့်သည်။ ညက သောက်တာစားတာ ပဲ မှတ်မိသည်။ ဘယ်လို ဒီရောက်လာတာလဲ…ဒီအကျီကရော ဘယ်သူလဲပေးတာလဲ…။ဆက်တွေးနေလဲပေါ်မှာ မဟုတ်..ဆက်မတွေးတာပဲ ကောင်းပါတယ် ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ ရေချိးခန်းလိပ်ကာဆွဲကာ ရေချိုးရန် ညဝတ်အကျီ င်္ကို ချွတ်လိုက်ရာ ….
အို…..
တကိုယ်လုံး ဘာမှ မရှိတော့….မိမိကိုယ်တိုင်ဝတ်လျှင် ဘော်လီနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီချွတ်လေ့မရှိ… အခုဟာက တကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်း ဖြစ်နေသည်..ဗိုက်မှာလဲ တခုခု ပေနေသလိုကြီးဖြစ်နေသည်။ နုပ်ချေးပေနေသလိုလို ပိုက်ဆက်ကော်ပေသလိုလို..အသားပတ်သလိုလို…။ပြန်စဉ်းစားကြည်လျှင် အောင်ခန့် နှင့် ပြန်လာရမည်…ကလျာက လဲပေးတာလဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော်….။ မှန်ထဲတွင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ကြည့်လိုက်သည်…နို့သီးခေါင်း တဖက် ပြန်ရောင်သန်းနေသည်။ စိတ်ကြောင့်ထင်တာပဲဟု ထင်လိုက်သည်။ သို့သော် ကိုယ့်ကိုကိုယ်မလုံ… ပိပိလေးကို ကိုင်ကြည့်သည်…နာတာမျိုး မရှိပေမဲ့ ထူးထူးခြားခြား စောက်ရည် များ ထွက်နေသည်….။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မလုံသော်လဲ အေးမြသည့် ရေပန်း၏ အထိအတွေ့ကြောင့် နဲနဲတော့ လန်းသွားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး အကျီ င်္လဲကာ မနက်စာ စားရန်ထွက်ခဲ့သည်။

အခန်း (၁၃)

“အေးသန်း လာအုံး..”
“ဟုတ် ပြောပါ ကြီးကြီး..”
“ငါ ညက ပြန်ရောက်တဲ့ အချိန်ကို နင်သိလား…”
“မသိလိုက်ဘူးရှင့်…”
“နှင်းပွင့်လေးရော…ဒေါ်နု ရော နင် အိပ်တဲ့ အချိန် အိပ်တာလား..”
“ဟုတ်ဘူး ကြီးကြီး သူတို့က အရင်အိပ်တာပါ..ကျမ က နောက်ဆုံးအိပ်တာပါ..”
မာလာတယောက် အိမ်ဖော်တွေ မေးပြီး အနဲငယ်တော့ တုန်လှုပ်သွားသည်။ ဒါဆို ညက…ညက… အဝတ်လဲပေးတာ..ကလျာပဲနေမှာပါလေ..ဖုန်းဆက်ကြည့်အုံးမှ…။
“အမေ..နိုးပြီလား ကျနော် အလုပ်သွားတော့မလို့…”
မာလာ့မျက်နှာ ရေနွေးပူနဲ့ ပက်ခံရသလို ပူကနဲဖြစ်သွားသည်။သို့သော် မဖြစ်နိုင်ဘူးဟု စိတ်တင်းကာ မူမပျက် ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“အေး…ကားကို ဂရုစိုက်မောင်းအုံးနော်..”
အောင်ခန့် လက်ပြရင်းထွက်သွားလေသည်။ မာလာလဲ လက်ပြန်ပြရင်း…မဟုတ်သေးပါဘူးဟုတွေးကာ.. လက်ပြန်ရုတ်လိုက်သည်..။အရင်ကဆို အေး…အေး..ဟုသာ ပြောမိသော်လဲ အခု ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းဟု ပါစပ်က လွတ်ကနဲ ထွက်သွားလေသည်။ ပြီးတော့ ပြုံးပြီး လက်ပြန်ပြမိသေးသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲ ဘာဖြစ်မှန်းမသိတော့ ။ ဘာပဲပြောပြော ကလျာဆီတော့ ဖုန်းဆက်ကြည့်မှပါဟု အတွေးပေါက်လိုက်သည်။
“ဟယ်လို ..ကလျာလား”
“အင်း ပြောလေ မမာလာ..”
“ညက ဒို့ သိပ်မူးသွားလို့ မနုတ်ဆက်လိုက်ရလို့..”
“ရပါတယ် အချင်းချင်းတွေပဲဟာ..”
“ဒါနဲ့ ညက ကလျာ ဘယ်အချိန်ပြန်ဖြစ်လဲ..”
“ညက တို့လဲမူးနေလို့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာပဲ အိပ်ဖြစ်တယ် ၁၂ လောက်ထင်တာပဲ..”
“ကလျာ အခု ဘယ်မှာလဲ…”
“မမာလာတို့ဆိုင်မှာရောက်နေပြီလေ…စားဖိုဆောင်နဲနဲ စစ်ရအောင်”
“ဒီနေ့တော့ ဒို့မလာတော့ဘူးနော်…..”
“ဟုတ်ရတယ် မမာလာ…”
ဟုဆိုကာ ဖုန်းချလိုက်လေသည်။ မာလာတယောက်ဖုန်းချလိုက်ပြီ စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ကိုယ်ဟာ့ကိုယ် မလုံတာလား….ဖီးပဲတတ်လာတာလား..ရင်ပဲခုန်လာတာလား ….ရှက်ပဲရှက်လာတာလား မဝေခွဲတတ်တော့….သေချာတာကတော့ ယောကျာင်္းတယောက်ထိတွေ့ခွင့် ကို အခုအချိန် လိုချင်မိသည်။ တခုခုကို လုပ်ပြီး ထပ်လုပ်ချင်သလို ယောကျာင်္းတယောက်နဲ့ ထိတွေ့ပြီး ထပ်ထိတွေ့ခံချင်သလိုမျိုး။ ခေါင်းနဲနဲ ကိုက်သည်ကြောင့် မနက်စာစားပြီး အိပ်ခန်းထဲသို့ ဒေါ်မာလာ ပြန်လှဲနေတော့သည် မဟုတ်ပါလား…
*
အောင်ခန့်နှင့် ကလျာတို့ အစည်းအဝေးခန်းထဲတွင် ငြိမ်သက်စွာထိုင်နေလေသည်။စာရွက်လှန်ကြည့်သော အသံမှ အပ မည်သည့်အသံမှ မထွက်။ အောင်ခန့်ကတော့ စာရွက်တွေကြည့်လိုက် ကလျာ့ကိုကြည့်လိုက်နှင့် လုပ်နေသည်။ ကလျာကတော့ စာရွက်ကိုသာ ဂရုစိုက်ကြည့်နေသည်။အော် ကလျာ…ကလျာ..အရင်က ဖျက်လတ်ပြီး ဆက်စီကျသော အလှအပကိုပိုင်ဆိုင်ပြီး အခုတော့ မိန်းမတယောက်ရဲ့ ကျက်သရေနဲ့ အလှတို့ ပိုင်ဆိုင်နေပါလား ဟု အောင်ခန့်တွေးရင်းပြုံးလိုက်မိသည်။ အောင်ခန့်ပြုံးနေချိန် ကလျာအကြည့်နှင့် ဆုံသွားလေသည်။
“မင်း အကျင့်တွေ မပျောက်သေးဘူးပဲကွ”
“ဗျာ….ဟို..ဟို…”အောင်ခန့် သူခိုးလူမိသလို ယောင်အအ နှင့်
“မင်းရဲ့ အူကြောင်ကြောင် အကျင့်လဲ ကျန်နေသေးတာကိုး..”
“ဟုတ်တယ် အမ ကျနော်ကို အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်အောင် အမ လုပ်သွားခဲ့တာလေ ..”
“မင်းဘာပြောတယ်….အေးပါ…မင်းမသိတာတွေကများခဲ့တာကိုး..”
ကလျာ ပြောရင်းမျက်ရည်လေးဝဲလာသည်။
“ကျနော် အကုန်သိတယ်..ကျနော့်ကို လိုသုံး အစားထိုးခဲ့တာတွေ အကုန်သိတယ်…အမက ကျနော့်ကို အမ ချစ်သူနေရာမှာ အစားထိုးပြီး …….နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့်ကိုပစ်သွားခဲ့တာလေ…”
“ဘာ!!!!!…..မင်း…မင်း..စော်ကားလွန်းနေပြီနော်…မင်းကြောင့် ငါ့ ဘဝ ပြောင်းလဲခဲ့တာ မင်းဘာသိလဲ…”
“ဆောတီးပါ အမ…ကျနော့်လွန်သွားတယ်….ကျနော် မသိတဲ့အကြောင်းတွေ သိခွင့်ရမလားဟင်”
“အေး..မင်းသိပ်သိချင်ရင် ပြောပြရမှာပေါ့ကွာ…”
ဟုဆိုကာ ကလျာ ကျနေသော မျက်ရည်ကို သုတ်ရင်း…….။ကလျာတယောက် ချစ်သူနှင့်လဲ အဆင်မပြေ ဒီကြားထဲ မိမိသင်သောကျောင်းသားနှင့် ဗိုက်ကြီးပြီဆိုတော့ ….ကိုယ်ကိုကိုယ် သက်သေဖို့သာရှိတော့သည်။ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် ကန်ဘောင်သို့ တယောက်တည်းလျှောက်လာခဲ့လေသည်။ကန်ဘောင်တွင် ထိုင်လိုက်သည်က ည အချိန်မတော်သို့ပင်ရောက်ခဲ့လေသည်။ကန်ဘောင်က ပြန်လာတော့ ည ၁၁ နာရီသို့ပင် ထိုးတော့မည်။ကလျာနေသော လမ်းက လူခြေပျက်သည်။ထိုစဉ် အသက်ကြီးပိုင်း လူကြီးတဦး လမ်းတွင် လဲနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကလျာအနေနဲ့ ထို လူကြီးကို ဆေးရုံပို့ပေးလိုက်သည်။ ဆေးရုံရောက်တော့ ရင်ကျပ်သော ရောဂါရှိသောကြောင့် အသက်ရှုရန်ခက်ခဲသော ရောဂါဟု သိရသည်။ ထို လူကြီး ပြန်သတိရလာတော့ ကလျာ့ကို တွေ့တွေ့ချင်း ချစ်မိသွားသည်။ အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာကာ..ဆေးရုံကို လာခိုင်းသည်။ ထိုလူကြီး၏ သမီးများက မကျေနပ်ကြပေ။ မကျေနပ်သည့် အလျျှောက်…ဆေးရုံလှေကားမှ တွန်းခံရသည်။ ကလျာကတော့ ဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ ဗိုက်ထဲကကလေးကတော့ လူလောကတွင်မရှိတော့…
ပြောလက်စစကားကိုရပ်လိုက်ရင်း ဝီစကီပြင်းပြင်းတခွက် မော့ချလိုက်သည်။ဆက်ပြီး
“အေး..အခုလဲ ငါက အဲဒီအိမ်မှာ အိမ်ဖော်သာသာပဲ…”ဟု ဆိုကာ မျက်ရည် သုတ်လိုက်သည်။
“ကျနော် တကယ် မသိလိုက်လို့ပါ မရယ်..ကျနော် မ ကို လိုက်ရှာပါသေးတယ်…ရှာမတွေ့ခဲဘူး မ တော်တော် အပုန်းကောင်းရယ်..”
“ပုန်းတာ မဟုတ်ဘူးအောင်ခန့် မင်းကို စိတ်နာလို့….မုန်းလို့..”
“မ မုန်းလဲ ကျနော် မကို အခုထိ တမ်းတနေတုန်းပဲ…”
အောင်ခန့် ထိုင်ရာမှ ထပြီး ကလျှာ့ကို တင်းတင်း ဖက်လိုက်လေသည်။
“ငါ မင်းကို သိပ်မုန်းတယ်…သိပ်မုန်းတယ်…”ဟု ဆိုသော်လဲ အောင်ခန့်ရင်ခွင်ထဲ နှစ်ဝင်နေသော ကလျာတယောက် ရုန်းကန်ခြင်း မပြုပဲ…ရှိုက်ကြီးတငင်သာ ငိုနေတော့သည်။

အခန်း (၁၄)

အောင်ခန့် တယောက် ကလျာ့ကို ထွေးပိုက်ရင်းငုတ်အကြည့် ကလျာက မျက်ရည်များနှင့် မော့ အကြည့် ..အကြည့်ချင်းဆုံကာ အနမ်းမိုးများရွာမိတော့လေသည်။ အရင်တုန်းကလို နုတ်ခမ်းတစုံက နွေးထွေးနေဆဲ..ဆယ်ကျော်သက်မဟုတ်တော့တဲ့ အောင်ခန့် ရင်ခွင်ကလဲ ကျယ်ပြန့်ခိုင်မာနေပြီ…အသက် ၃၅ ဝန်းကျင် ကလျာ့ အလှကလဲ ရင့်ကျက်နေပြီ..အတွေ့အကြုံအရ အောင်ခန့် အထိအတွေ့က နူးညံ့နေပြီ…ကလျာ့ မီနီစကပ်ပေါ်သို့ အောင်ခန့် လက် နှစ်ဖက် ညှင်သာစွာ လှုပ်ရှားနေပြီ။ နုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းနေရာမှ ပါးစပ်များ ပွင့်လာပြီး လျှာချင်း ပွတ်သပ်နေလေပြီ။အချစ်ဒီဂရီတို့ ဒီရေအလား တဆင့်ထက်တဆင့် မြင့်တတ်နေလေပြီ။ အချစ်နှင့် ကင်းကွာနေသော လူ နှစ်ယောက်အဖို့ ကာမ ရမ္မက်က မိုးထိမြင့်တတ်နေပြီ။အောင်ခန့် စကပ်ကို ပွတ်ရင်း လှန်တင်လိုက်သည်။ ဇာပွင့် အနားနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ အောင်ခန့် ကိုယ်လုံးက နိမ့်ဆင်းရင်း ဒူထောက်လိုက်သည်။ အမွေးအမျှင် အနံအသက်ကင်းလှသော အက်ကြောင်းလေး ပေါ်သို့ လျှာဖျားလေး ထည့်လိုက်သည်။ ကလျာတယောက် ဓါတ်လိုက်သလို တကိုယ်လုံး တုန်းတတ်သွားသည်။ မတ်တပ်ပင် မရပ်နိုင်တော့ပဲ ထိုင်ခုံ ပေါ်သို့ ဖင် လေး တင်ပြီး ကားလိုက်မိသည်။ ပေါင် နှစ်လုံးကားသော်လဲ ပြဲမနေပဲ စိစိလေးဖြစ်နေသော ပိပိ လေးကို အောင်ခန့် လက်ကလေးနှင့် အသာ ဖြဲရင်း..စောက်စိရှိသော နေရာသို့ လျှာဖျားလေးနှင့် တို့လိုက်သည် ..ကလျာတယောက် တုန်တတ်သည်အထိ အရသာရှိလှသည်။
ဒေါက်..ဒေါက်…
“ဒီမှာ အမဲသားကင်ထားတာ ရပါပြီ သုံးသပ်ကြည့်ပါဦး “
ရုတ်တရက် စာဖိုမှူးကြီး ဝင်လာသောကြောင့် ကလျာ ပေါင် ၂ ဖက် စေ့လိုက်သည် ။သို့သော် အောင်ခန့် ခေါင်းက ခံနေသောကြောင့် စိမရ။ အောင်ခန့် စားပွဲအောက်တွင် အသာလေးနေရသည်။
“အော်…အေး ထားခဲ့လေ..အမ မြည်းလိုက်ဦးမယ် လိုအပ်တာပြောတာပေါ့..”
“ဟုတ် အမဲသားက သိပ်မလတ်သလို ဖြစ်နေတော့ ကျနော်တို့ မလတ်တဲ့ အတိုင်းပဲ သံပုရာသီး ညှစ်ပြီးတော့ “
“အ..”
ကလျာပါးစပ်မှ အ..ဟု ထွက်သွားလေသည် ။မထွက်ပဲလဲ မနေနိုင် အောက်မှ အောင်ခန့် ပေါင် အနဲငယ်ဟပြီး လက်ခလယ်နှင့် ထိုးထည့်လိုက်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။
“ဗျာ…”စာဖိုမှူးကြီးမှ အမေး
“အေးလို့ ပြောတာ…အင်း..ဆက်ပြော..အင်..အင်း”
ညီးသံမှန်းမသိ အင်း ပြောမှန်းမသိ..အောင်ခန့်ကလဲအောက်မှာနေပြီး လက်ခလယ်ကို အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးနေသောကြောင့် ရုပ်တည်ကြီးနှင့် နေပေမဲ့ ခိုးပြီး ဖီးတတ်ရသောကြောင့် ကလျာ့အနေနဲ့ အတွေ့ အကြုံအသစ်ပင်….စားဖိုမှူးကြီးကလဲ တော်တော်နှင့် စကားမပျက်…ဖြစ်ပျက်ပုံ အသေးစိတ်ကို ရှင်းပြနေသေးသည်။ အောက်က အောင်ခန့်ကလဲ သွင်းထားသော လက်ခလယ်၏ ထိပ်ပိုင်းကို ကွေးပြီး စောက်ခေါင်း နံရံ ကို ကလိနေသောကြောင့် ကလျာတယောက် ပြီးချင်သလိုလို ပင်ဖြစ်နေလေသည်။ ပိပိကို လက်နှင့် အသွင်း အထွက် များသောကြောင့် ပိပိရည်များနှင့် ချောမွေ့လာလေသည်။ ကလျာကလဲ စောက်ဖုတ်ကြွက်သားများနှင့် ညှစ်ထားသော်လဲ ညှစ်လေလေ ဖီးတတ်လေလေ ဖြစ်နေတော့သည်။ စားဖိုမှူးကြီးက ပြောဆိုပြီး ထွက်သွားတော့မှ…
“မင်း အခုချိန်ထိ ဆိုးနေတုန်းပဲ အောင်ခန့်ရယ်…”
“မ ကို အရသာ သစ်လေး ပေးချင်လို့ပါ..”
ပြောရင်းနှင့် စားပွဲအောက်မှ ထွက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီ ချွတ်လိုက်ရာ အောင်ခန့် လီးကြီး ငေါက်ခနဲ ထွက်လာလေသည်။
“အို…မင်းဟာကြီးက ပိုကြီးလာသလိုပဲ….”
“ကြီးမှာပေါ့ မ ရယ် ကလေးမှ မဟုတ်တော့တာ…”
“ကြောက်တောင်လာပြီ…ဖြည်းဖြည်းနော် ..ကွဲသွားလိမ့်မယ်..”
ပြောနေရင်းပင် စားပွဲပေါ်တွင် ကလျာ ကိုယ် တဝှက် ဆွဲမှောက်လိုက်သည်။ ပြူထွက်နေသော ပိပိ နုတ်ခမ်းသား ၂ ခုက ဖောင်းထွက်နေလေပြီ…စိနေသော နုတ်ခမ်းသား များ အရည်များနှင့် ပြောင်တင်းနေလေသည်။ အောင်ခန့် ကွဲနေသော အမြောင်းလေး တလျှောက် လီးနှင့် ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ ပွတ်လိုက်သည့် လီးက ပိပိ နုတ်ခမ်းသားအသေးနှင့် အစိကို ခလုပ်တိုက်သဖြင့် ကလျာ ဖင်လေး ကော့လာလေပြီ…အပေါက်ဟု ထင်သော နေရာသို့ အောင်ခန့် ထိုးသွင်းလိုက်ရာ ချော်ပြီး စောက်စိကို ထိုးမိလေသည်။
“အို…ဟင့် …ဟင့်…အခုထိ အပေါက်အလန်း မတည့်သေးဘူးကွာ….”
အားမလို အားမရသံနှင့် ကလျာပြောလေသည်။ အောင်ခန့် ဘာမှ မပြောပဲ ပိပိကို အသာတေ့ပြီး စထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အား…..အီး….မရဘူးထင်တယ်….”
အောင်ခန့် လီး၏ အဖျားပိုင်းကွမ်းသီးခေါင်းနေရာထိပင် ထည့်ရသေးသည်….ပိပိက တော်တော်ပင် ကျဉ်းနေသည်ဟု ခံစားရသည်..အောင်ခန့် လီးကို ဒီအတိုင်းထားပြီး ကလျာ့ ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည် ထိုမှတဆင့် အရှေ့ဘက် ကို လက်လျောကာ နို့ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်….အကျီ င်္ပေါ်မှာ ပင် ကိုင်ရလို့လားမသိ နို့တွေက တင်းတင်းရင်းရင်းပင်ရှိသေး၏..
“မ …မလုပ်ရတာကြာပြီထင်တယ်…အပျိုလေး အတိုင်းပဲ..”
“အင်း….ဟုတ်တယ်…”
“မ အမျိုးသားက မလုပ်ဘူးလား…”
“သူက အသက်ကြီးပြီ မလုပ်နိုင်တော့ဘူးလေ…”
“ဒါဆို မ အလုပ်မခံရတာ ကြာပြီပေါ့”
“ အင်း ၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ..”
“ကျနော့် ဟာနဲ့ ဆို ဘယ်သူ ပိုကြီးလဲ..”
“သူဟာက သေး…..အ….အ…အား…”
အောင်ခန့် စကားပြောနေရင်း ရုတ်တရက် တဆုံး စောင့် ချလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ လီးတခုလုံး လက်နှင့် ဆုတ်ကိုင်ထားသလိုမျိုး ပိပိ အတွင်းသားကြွက်သားတို့ ဆွဲညှစ် ခံရတော့သည်။
“နာသွားလား မ ..”
“နာတယ် ..မလှုပ်နဲ့ဦးကွာ..”
မလှုပ်နဲ့ဦးသာ ပြောနေတာ ဖင်က လှုပ်ပြီး ကောက်တတ်နေပြီ။ အောင်ခန့် လီးကို တဖြည်းဖြည်း ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ပိပိ နုတ်ခမ်းသား တို့က ဖောင်းပြီး ကပ်ပါလာသည်။ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သော အချိန်တွင် ဖောင်နေသော အသားတို့ ပြန်နှစ်ဝင်သွားပြန်သည်။ ညီးသံ သဲသဲ လေး ထွက်ကာ သူမ ဖီးတတ်နေကြောင်း ဖော်ပြနေသလိုပင်..။အချက် ၅၀ လောက် ဆောင့်ပြီးတော့ လီးတွင် စောက်ရည် ဖြူဖြူတို့ ကပ်ပါလာလေပြီ။ အောင်ခန့် ဆောင့်ရတာ အားမရတော့ပဲ….ခြေတဘက် စားပဲပေါ်တင်လိုက်သည်။ ပိပိ ကိုကြည့်လိုက်တော့ ကလေးတယောက်နွားနို့သောက်ပြီး မလိုင်ဖက်တို့ ပါးစပ်တွင် ကပ်နေသလို ပိပိ နုတ်ခမ်းသားတွင် ပိပိနံသင်းသင်း စောက်ရည်တို့ အဝိုင်းလိုက် ကပ်နေတော့သည်။အချိန်ကြာကြာပင် မဆောင့်လိုက်ရပဲ အောင်ခန့်တယောက် လရည်များ ကလျာ၏ သားအိမ်ဝသို့ အရှိန်ပြင်းပြင်း ထိမှန်သွားပြီ မဟုတ်ပါလား။

အခန်း (၁၅)

“ ချစ်လို့တောင် မဝသေးဘူးကွာ..”
“အို..အောင်ခန့်နော်…နောက်မှပေါ့လို့ ဘယ်မှ ထွက်မပြေးတော့ပါဘူးကွ..”
“ဒါဆို မနက်ဖြန် ည ထပ်ဆုံချင်တယ်ကွာ…”
“မင်းကလဲ ..အခု ချိန်ထိ ဇွတ်ကြီးပါလား…”
အောင်ခန့် ဘောငး်ဘီဝတ်နေရင်း စကားပြောနေတာ ဖြစ်သည်။ ဘောင်းဘီဝတ်ပြီးတော့ ကလျာ အောက်ခံဇာဘောင်းဘီလေး ကောက်နမ်းလိုက်သည်။
“အို..ညစ်ပတ်ကြီးကိုကွာ…”
“မညစ်ပတ်ပါဘူး မရဲ့ အခုမှ မရဲ့ ပိပိနံလေး ပြန်ခံစားနေတာပါ…”
“ပေးကွာ ..ဝတ်ရအောင်…”
“ကျနော့်ကို အမှတ်တရပေးပါလားဟင်…”
“ကျမ ဖင်ပြောင်နဲ့ ပြန်ရတော့မှာပေါ့…”
“ဟား…ဟား..ပြန်ပေါ့ မရဲ့ ဘယ်သူသိတာကျနေတာပဲ…”
………………………..ပြောဆို အချစ်တင်နှောနေကြတာကို အပြင်မှာ ဖွင့်ထားတဲ့ တီးလုံးသံကြောင့် မကြားတာလား ။တရှဲရှဲကြော်နေသော စားဖိုဆောင် သံကြောင့် မကြားရတာလား မခွဲတတ်တောပေ။

_

ညနေခင်း၏ အမှောင်က ပိတ်ပိတ်မှောင်နေသော်လဲ အခန်းငယ် တခုထဲ၏ အလင်းကတော့ လူ၂ ဦးအတွက်တော့ အလင်းရောင် လုံလောက်နေသည်။ သူခိုးမီး သို့မဟုတ် ညအိပ်မီး ပြာပြာ စိမ်းစိမ်း ဝါဝါ တို့က ဟိုနား တကွက် ဒီနာ တကွက် ထွန်းလင်းတောက်ပလို နေပေသည်။ ထို အခန်းငယ်ထဲတွင် ဝီစကီ အဖုံးဖွင့် တလုံး ၊ သောက်လက်စ အရက် ခွက် ၂ ခွက်…ရေခဲ ပန်းကန်နှင့် ရေခဲတို့က အေးမြလို့ …အဲကွန်းလေမှ အအေးဆုံးသော လေများ တဝူးဝူး မှုတ်ထုတ်လို့….သို့သော် အဝတ်နက္ထိ လူ ၂ ဦးကတော့ မအေးနိုင်…. .သူရမ္မက်ဇောနှင့် သူတို့…

ထိုအချိန်နှင့် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လမ်းမီးလုံးတို့က ပတ္တမြား တို့ စီထားသလို အမဲရောင်ရင့်ရင့် ကတ္တရာလမ်းပေါ်တွင် ပြေးနေသော အပြာနုနု ကားလေးပေါ်က ဖွင့်ထားသော FM လိုင်းတခု …စီးကရက် အငွေ့တထောင်းထောင်းကို ညှပ်ထားသော လက်သည်းနီ အစိမး်နုရောင်လေးနှင့် သေးသွယ်သော လက်တစုံ ကားတံခါးဝမှာထုတ်…အတွေးပေါင်းစုံနှင့် ဒေါ်မာလာ…
အောင်ခန့်နှင့် မာလာ စကားမပြောဖြစ်တာလဲ ၁ ပတ်..။ထူးထူးခြားခြား တတ်တတ်ကြွကြွ အိမ်ပြန်နောက်ကျသည့် ဒီ ၁ ပတ်။ ညည သီချင်သံ အေးအေး လေတချွန်ချွန်နဲ့ ပျော်ပျော်မြူးမြူး တော်တော်ထူးတဲ့ ဒီ ၁ပတ်။ သူငယ်ချင်း ခပ်ရင်းရင်း ဖုန်းပင် မဆက် ဒီ ၁ပတ်။ ဆက်ဆံရေးတွေ ခပ်အေးအေး ရာသီလဲ အေးတဲ့ ဒီ ၁ပတ်။ဒီ ၁ ပတ် အကြောင်းဆက်လို့ တွေးလာတဲ့ ဒေါ်မာလာ….

ဝီစကီအရှိန်ကြောင့်လား ရမ္မက် အပူကြောင့်လား မသိ..နှာခေါင်းမှ လေပူတို့ တစ်ဦး၏ ပါးကို တဦး မှုတ်ထုတ်နေသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် ပတ်လက်အနေအထား ကလျာ…ခြေထောက် ၂ ဖက်က မိုးပေါ်ထောင်လို့ တစ်တစ်တူး ပုံစံဆိုလား ဘာလား ကလျာ မသိ။ အောင်ခန့်လီးက ကလျာ့ ပိပိ ဖောင်းဖောင်းတွင် ထိုးလျှက်သား…။အောင်ခန့် ဒီလိုရက်မျိုးမရှိခဲ့တာ ၂ နှစ်လောက်တောင်ရှိပြီ…တိတိကျကျပြောရရင် သမီးလေး အသက်အတိုင်း ….လာမဲ့ ရက်ပိုင်အတွင်း သမီးလေး ၂ နှစ်ပြည့်တော့မည်။ ကလျာပိပိထဲ ပြည့်သိပ်နေသလို ခံစားနေရသည်။ အောင်ခန့်လီးကြီးကလဲ အရင်ကထက်ကြီးလာတာလဲပါမည်။အဝင်အထွက်တိုင်း ပိပိ အတွင်းသားများမှ ဆွဲညှစ်စုတ်ယူထားသည်။ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်ပုံစံမျိုးနှင့် ညိမ့်ညိမ့်ညောင်းညောင်း လိုးနေခြင်းပင်။ ရေငတ်လာရင် ဝီစကီလေးမော့လိုက် အရသာခံပြီ ဆောင့်လိုက် မူးလာတော့ မပြီးနိုင်။ ကလျာ့စောက်ခေါင်းများပင် ပွတ်တိုက်မှုတို့ကြောင့် ပူနေလေပြီ။ စောက်ရည်တို့က စားပွဲပေါ်တွင် ဟို တကွတ် ဒီတကွတ်…။အောင်ခန့်ကတော့ ပြီးချင်တဲ့ စိတ်မရှိသေးပေ..တညလုံး ဇိမ်ခံလိုးမည်ဟု ကြံစည်ထားလေသည်။ ကလျာကတော့ အကြိမ်ကြိမ်ပင် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်နေလေသည်။ အစွန်းစွန်ဆုံး ပိပိတို့က အရည်ပင် မထွက်နိုင်တော့ ..ခပ်ခြောက်ခြောက်ပင် ဖြစ်နေလေပြီ။ကလျာ ပိပိ နာလှပြီဖြစ်သဖြင့် ပိပိ အဝနှင့် စောက်ခေါင်းထဲ ဂျယ် ထည့်ရန် အောင်ခန့်အားပြောရလေတော့သည်။
“မောင်..ကလျာ မခံနိုင်တော့ဘူးကွာ…ပြီးလိုက်တော့နော်..”
“မ ကလဲကွာ ဒီမှာ ဝတောင် မဝသေးဘူး”
“မဝသေးလဲ ခဏတော့ နားပါဦး မောင်ရယ်…အထဲမှာကျိမ်းစပ်နေပြီ…”
“နားမယ်ဆိုရင်တော့ ခဏပဲရမယ်နော်…တညလုံး နေမှာ..ဒီညတော့..”
“အင်းပါ ..ဒီမှာ ဘာမှ မထွက်နိုင်တော့လို့ ..အကူအရည်လေးသုံးရတော့မယ်..”
“လာ..မ…ကျနော်..ထည့်ပေးမယ်လေ..”
“အို..မောင်နော်…မကဲနဲ့”
မကဲနဲ့ဟု ပါးစပ်ကသာပြောနေတာ…စားပွဲပေါ်တွင် ပေါင်ကားထားပြီးနေပြီ။ အောင်ခန့် ဂျယ်ဗူးထဲမှ ခပ်ပြစ်ပြစ် ကြည်ကြည် အရည်တို့ လက်ဖဝါးနှင့် လက်ခလယ်ထိပ်တို့တွင်တင်ပြီး ပိပိ အဝကို ကျန်လက်တဘက်နှင့် ဖြဲပြီး ဂျယ်ပါသော လက်ခလယ်ကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ချောချောမွေ့မွေ့ ဝင်သွားသော လက်ချောင်းကြောင့် ကလျာ တယောက် ခေါင်းမော့တတ်သွားလေသည်။ လက်ဖနောင့်ကို စောက်စိကို ဖိပြီး ပွတ်လိုက်သောအခါ ကလျာတယောက် အရှင်လက်လက် နတ်ပြည်ရောက်သွားသည်။
ထိုစဉ်………………………..

အခန်း (၁၆)

ဒေါ်မာလာတယောက် မိမိဆိုင်သို့ အခြေအနေ တခုခု သိလိုသိညား ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ည အိပ်မီးများသာ လင်းနေပြီး ဆိုင်တံခါးလဲ စေ့ရုံသာစေ့ထားလေသည်။ တံခါးတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ ဆိုင်းအတွင်းလူ မရှိ တိတ်ဆိတ်လို့….မီးဖိုခန်းသွားကြည့်သည်..အိုးခွက်တို့က သူနေရာနှင့်သူ..။ထူးဆန်းနေတာက တံခါး သော့မခတ်ရသေးတာရယ်..ညအိပ်မီးပွင့်နေတာရယ်……။ရုတ်တရတ်ဆိုသလို နားနေခန်းသို့ လှည့်ကြည့်မိတော့..
နားနေခန်းတည်ဆောက်ပုံက နေ့ခင်းပိုင်းဆို အတွင်းသို့ ဖောက်ပြီး မမြင်ရသော မှန် အမျိုးအစား..။ည ဘက်ဆိုရင် ပြောင်းပြန် အခန်းထဲမှ အပြင်သို့ ပြန်မမြင်ရပေ..။သိုပသော် အပြင်က ကြည့်ရင် တော့ထင်ထင်ရှားရှား..။ဘယ်လောက်တောင် ထင်ရှားသလဲဆိုရင် ကလျာ အဝတ်မဲ့ ခန္ဒာကိုယ် ကားထားသော ပေါင်….အောင်ခန့်ရဲ့ တုတ်ခိုင်လှသော အချောင်းကြီး..။စည်းချက်ညီတဲ့ ဆောင့်ချက်….ဖီးအပြည့်နဲ့ ကလျာ့မျက်နှာ…ပြီးတော့ မော့သောက်နေတဲ့ ဝီစကီ…။ဒေါ်မာလာ ကြည့်ရင်းနှင့်ပင် မနာလိုတာလား၊ မခံချင်စိတ်ဖြစ်လာတာလားမသိ..။အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းနဲ့ သားမက်…ဒေါသနှင့်ရမ္မက်က လွန်ဆွဲနေလေသည်။ ကြည့်ပဲနေရမလား …လှည့်ထွက်သွားရမလား..ဝေခွဲမရ။ ဒီထက်ဆိုးလာတာက ကလျာက စားပွဲတွင် ပေါင်ကားပြီး အောင်ခန့်က ဗူးတဗူးထဲမှ တခုခုကို ထုတ်ကာ..ကလျာ ဟိုဟာထဲ ထိုးကလိနေတဲ့ မြင်ကွင်း…။
ဒေါ်မာလာတယောက် သူတို့ကိုကျောပေးပြီး စာပွဲတလုံးတွင် ထိုင်လိုက်သည်..ပြီးတော့ မိမိ ဖုန်းကို ထုတ်ကာ ကလျာ့ထံဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…
တူ…..တူ…..တူ…..
“ဟလို….”
တဖက်မှ ကလျာ့ ထူးသံကို ကြားရသည်။ ကလျာ့ အသံက မောဟိုက်လျှက်..။
“အခု ဘယ်မှာလဲ သူငယ်ချင်း..”
တုန်နေသော အသံကို ထိန်းကာ ပြောလိုက်သည်။
“ သူငယ်ချင်းတယောက်အိမ်မှာကွ….လာမလို့လား သူငယ်ချင်း”
“မလာတော့ပါဘူး ဆိုင်မှာရှိရင် ငါ ဆိုင်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ပြောမလို့….”
“ဟင်……”
စာပွဲခင်း ဖြူဖြူ ပတ်ပြီး ကလျာ တံခါးလေး ဟကြည့်လိုက်သည်။ ကလျာ့ နောက်က အောင်ခန့်ကလဲ ပေါင်ကြားထဲလက်လေးအုပ်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ…။

“အဖြစ်ကတော့ ဒါပါပဲ သူငယ်ချင်းရယ်…”
“အော်…ဒါဆို နင်တို့က အရင်ကတည်းက ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေ ဆိုပါတော့…မင်းလဲ သိပ် ပိရိတယ် အောင်ခန့်…”
အောင်ခန့် ဘာစကားမှ ဝင်မပြော ငြိမ်ငြိမ်သာ ထိုင်ပြီးခေါင်းငုံထားသည်။ဒေါ်မာလာမှ ဆက်ပြီး
“ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်…တယောက်က လင်ငယ်နေ နောက်တယောက်က ကြောင်ခံတွင်းပျက်…”
“ငါ…မှားသွားပါတယ် သူငယ်ချင်းရယ်…”
“ငါ့ကို သူငယ်ချင်းလို့ မခေါ်နဲ့…..နင်လို လူကို သူငယ်ချင်းတော်ရမှာ ရှက်တယ်..အောင်ခန့် မင်းလဲ သူနဲ့ လိုက်သွား…ငါ့ဆိုင်ကို မနက်ဖြန် နွားနို့နဲ့ အကုန်ဆေးချပြစ်မယ်..”
ဒေါ်မာလာ ပြောရင်း ဒေါသထွက်လာသည် ။ထိုစဉ်…
တီ…တီ..တီ…
အောင်ခန့် ဖုန်းမြည်လေသည်။ ဖုန်းနံပါတ်ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်က ခေါ်သော ဖုန်း….။အောင်ခန့် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
“ဟလို…”
“…………”
“ဘာ….သမီးလေး ပျောက်သွားလို့..ဟုတ်လား…”
အောင်ခန့် မျက်နှာ စိုးရိမ်စိတ်တို့ နှင့် ပြည့်နှက်သွားလေသည်။ဒေါ်မာလာ ဒေါသမှ စိုးရိမ်စိတ်တို့ကြောင့် ရုတ်တရက် မတ်တပ်ရပ်မိသည်…။
“မြေးလေး ပျောက်သွားလို့ ဟုတ်လား…..”
“ဟုတ်…အမေ…”
“ဘာ အူကြောင်ကြောင် လုပ်နေတာလဲ ရှာရမှာပေါ့….”
“ဟုတ်….”
အောင်ခန့်နှင့် ဒေါ်မာလာ အလျှင် စလို ထွက်သွားလေသည်။ သမီးဇော ..မြေးဇောတို့က ငယ်ချစ်ဟောင်းတို့ သူငယ်ချင်းတို့ ၏ သံယောဇဉ်လောာက် အရေးမကြီး…ကလျာတယောက် ငေးငေး ငိုင်ငိုင်နှင့် အောင်ခန့်နှင့် မာလာ ကျောကိုသာ ကြည့်ပြီး နေမိပါတော့သည်။
“အိမ်ယာနိုးတော့ ဘွားဘွား..ဖေဖေ..ဆိုပြီး အတင်းဂျီကျတယ် ရှာပေးလို့လဲ ပြောတယ်…ကျမ တိုက်ဖို့ သွားခပ်နေတုန်း ပျောက်သွားတာ..”
“ဘယ်မှာ ရှာပြီးပြီလဲ..ကလေးတယောက်တောင် နိုင်အောင်မထိန်းနိုင်ဘူးလား ခင်ဗျားတို့က”
အောင်ခန့် ဒေါသတကြီး အိမ်ဖော်များကို ဆူလေသည်။ ဒေါ်မာလာကလဲ..
“ကလေးပျောက်တာ လိုက်မရှာပဲနဲ့ ဖုန်းဆက်ရတယ်လို့ ငါ့မြေး တခုခုဖြစ်ရင် နင်တို့ ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ်တွေးထား…”

အခန်း (၁၇)

“Happy Birthday မီးမီးလေး…Happy Birthday မီးမီးလေးးးးးး…..Happy Birthday to You”
သမီးလေး ပန်းမြတ်နဒီလေးရဲ့ ၂ နှစ်မြောက်မွေးနေ့ပွဲလေးပင်။ အခု အချိန် အောင်ခန့် ပြုံးနိုင်ပြီ…ဒေါ်မာလာလဲ ပျော်နိုင်ပြီ….လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ ပတ်လောက်က သမီးလေး ပျောက်သွားတော့ရခဲ့တဲ့ သောကနဲ့ သင်ခန်းစာ..။ပန်းမြတ်နဒီလေးက အိမ်ရှိရေကူကန်ဘေးတွင် ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်ကာ ဘွားဘွား..ဖေဖေ နှင့် အော်နေသော အသံ။ ထိုညက အောင်ခန့် နှင့် ဒေါ်မာလာ ကို တွေ့တွေ့ချင်း အသည်းအသန် ငိုကြွေးသော ပန်းမြတ်နဒီ..။ဘာပဲပြောပြော…လူသား၂ ဦး မရှိမဖြစ် လိုအပ်နေသော သမီးလေး။ ထိုညက ဒေါ်မာလာနှင့် အောင်ခန့် သမီးလေး ခလယ်ထားပြီး အိပ်လိုက်ကြသည်။ အလုပ်ကိစ္စ အချစ်ကိစ္စ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စထက် သမီးလေး ပန်းမြတ်နဒီဘေးတွင် သူတို့ ၂ဦး အချိန်ကုန်စေခဲ့သည်..။ကလျာတယောက်ကတော့ ပြသနာဖြစ်ပြီး နောက်တနေ့ကစပြီး ဖုန်းအဆက်အသွယ်မရတော့။နောက်ဆုံးကြားရသော သတင်းအရ သူမ၏မွေးရပ်မြေသို့ ပြန်သွားသည်ဟုပင်။
သမီးလေး ၏ ဘေးတွင် သမီးလေး အိပ်သည့် အထိ စောင့်ပေးရင်း အောင်ခန့် မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။အောင်ခန့် နိုးလို့ နာရီကြည့်တော့ ည ၁၀ နာရီပဲရှိသေးသည်။ ဒေါ်မာလာကိုကြည့်တော့ မရှိ..။သူ့ အခန်းသူ ပြန်အိပ်နေသည်ဟုပင် အောင်ခန့်တွေးရင်း…အောက်ထပ်သို့ ဆင်းခဲ့တော့သည်။အောက်ထပ်အရောက်…
“သား..အောင်ခန့် လာ အတူတူ သောက်ရအောင်..”
အာလေးလျှာလေးဖြင့် ဒေါ်မာလာ အတော်ပင် မူးနေလေပြီ။
“အမေ …”
အောင်ခန့်နှင့် မာလာ စကားမပြောဖြစ်တာ ပြသနာ ဖြစ်ပြီ ကတည်းကပင်..
“လာပါကွာ အတူသောက်ရအောင်….သူစိမ်းတွေမှ မဟုတ်ပဲ..”
“အမေ သောက်တာများနေပြီထင်တယ်…”
“များများသောက်မှ အထီးကျန်တာ များများ သက်သာတာကွ”
“အမေ လာ..သားတွဲပို့ပေးမယ်…”
“မလိုပါဘူး….မင်းလေးက သူစိမ်းဆန်တဲ့စကားတွေသိပ်ပြောပဲ….ငါ့ဘက်ကို ဘယ်သူမှ မကြည့်ဘူး…ငါ့မှာ…အာကိုးစရာကိုမရှိဘူး…”
အောင်ခန့် ဒေါ်မာလာကိုတွဲခေါ်ရင်း အခန်းထဲ ရှိ ကုတင်ပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်…။ကပိုကယိုဖြစ်နေသော အပေါ်အကျီတို့က ရင်းသားဝင်းဝင်းတို့ကို လှစ်ပြနေသလိုပင်။ အောင်ခန့် စိတ်ရိုင်းများဝင်လာသည်။ ညအိပ် ဂါဝန် ပါးပါးကို လှန်ရန် ဂါဝန်အောက်နားကို လက်နှင့် ကိုင် ကာ တဖြည်းဖြည်း မတင်လိုက်သည်။ သွေးကြောစိမ်းများ ယှက်နေသော ခြေသလုံး ဖြူဖြူတို့က ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေပြန်သည်။ မဟုတ်သေးပါဘူး..သူ့သမီးကို ငါယူထားတာ ငါက သူသားမက်ပဲ..တကယ်ဆို အမေပဲပေါ့…ဟု တွေးလာသော်လဲ အကြောပျက်သည့် အရေးအကြောင်းလေးပင်မရှိသော ပေါင်တံသွယ်သွယ်က ဂါဝန်ကို ဆက်လှန်ရန် တွန်းအား တခုနယ်…။အောက်ခံဘောင်းဘီ အနီရောင်လေးက ပေါင်ဖွေးဖွေး ၂ ခုကြား နှစ်ဝင်နေပြီ…ဇာအနားကွပ်ထားလေသည်။ အောင်ခန့် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့..အောက်ခံဘောင်းဘီ အပေါ်မှ ပိပိ ရှိရာ နေရာကို မှန်းပြီး နမ်းလိုက်လေသည်။ အနံအသက် ခပ်သင်းသင်….၄င်းသည်ကား သေးနံ့လဲ မဟုတ်…အများပြောသလို ဒညှင်းသီနံ့လံ မဟုတ်…ငံပြာရည်နံလဲ မဟုတ်….ပုရိသတို့ လီးတောင်စေသော အနံမျိုးပင်…။မာလာ တယောက် လှုပ်လာသည်။ အောင်ခန့်က အခြေအနေကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်မာလာတယောက်နိုးနေလေပြီ…။အောက်ခံဇာဘောင်းဘီ အနီလေးကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ လိပ်ပြီး ပါလာသော အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို နမ်းလိုက်ရင်း အောင်ခန့် ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီ ကို ချွတ်ကာ လီးကို အပြင်ထုတ်ရင်း သုံး လေး ငါး ချက်လောက်ထုလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ဒေါ်မာလာပေါင်ကို အနဲငယ်ကားရင်း လျှာဖျားလေးနှင့် စောက်စိကို ကစားလိုက်သည်။ အစပိုင်း ချဉ်သလို လို ရှိသော်လဲ နောက်ပိုင်း ငံပြပြ ဘက်သို့ဦးတည်လာသည်။ မာလာလက် ၂ဘက်က အောင်ခန့်ခေါင်းကို ရုတ်တရက် ကိုင်မိသွားလေသည်။ ခါးလဲ ကော့မိသွားလေသည်။ အောင်ခန့် စုတ်နေရာမှ ခေါင်းကို အသာ မော့ကြည့်လိုက်သည်..
“ဆက်လုပ်လေ..”
မာလာ့ထံမှ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကြားရလို့ အောင်ခန့် ဆက်စုတ်ရင်း ပေါ်သို့ တဖြည်းဖြည်းတတ်ကာ..အကျီ င်္ကိုလျော့လိုက်ရင်း ဘော်လီ အနီအောက်က လုံးပြီး တင်းနေသော နို့ကို ပါးစပ်နှင့် အပြည့် ငုံလိုက်သည်။ ပြီးမှ လျာထိပ်နှင့် နို့သီးခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။အောင်ခန့် လူချင်း အသာခွာရင်း ခေါင်းရင်းဘက်သို့ တတ်လိုက်သည်။
“တို့ကို ပြန် မစုတ်ပေးချင်ဘူးလားဟင်..”
မာလာတယောက် ဆေးမိထားသော လူတယောက်လို ခေါင်းလေး အသာရွှေ့ပြီး အောင်ခန့်လီးကို ပါးစပ်တွင် တေ့လိုက်သည်။လီး၏ ကွမ်းသီးခေါင်း ပတ်ချာလည်ကို လျှာဖျားနှင့်သပ်ရင်း..တဖြည်းဖြည်း အပေါ်သို့ တတ်လိုက်ပြီး အောင်ခန့် နို့ကို စုတ်လိုက်သည်။ အောင်ခန့် ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့ပဲ မာ့လာ့ကို တွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ပက်လပ်ကလေးဖြစ်သွားသော မာလာ့ကို အောင်ခန့် အပေါ်မှ နေပြီး နို့ ကို စုတ်လိုက်သည်။ ကားသွားသော ပေါင်နှင့် ကော့တတ်သွားသော ခါးတို့နှင့် တပြိုင်နက် ထိုးထည့်လိုက်သော အောင်ခန့်လီးကြီး..။တရစ်ချင်း ဝင်သွားသော လီး၏ အရသာ၊ မှုတ်ထားသော ပါးစပ် အရသာတို့ကြောင့် မာလာ တချီပြီးသွားလေသည်။အောင်ခန့် လီး ဝင်ဝင်ချင်း ခပ်ကျပကျပ်ဖြစ်နေသော မာလာ့ပိပိကို တလစပ် လိုးလေသည်….မာလာတယောက် အောင်ခန့် ဖင်ကို ဆွဲထားပြီး လီးနှင့် ပိပိတို့ အတင်း လိုက်ပူးကပ်လိုက်သည်….အနှစ် ၂၀ ကျော်ဝေးကွာနေသော မာလာ့ အဖို့ အောင့်ခန့် ဆောင့်ချက်တွေက နောက် တချီပြီးဆုံးသွားစေသည်။ အောင်ခန့်က မာလာပြီးသွားမှန်းသိတော့..တင်းတင်း ပြန်ဖတ်ပြီး အနမ်းမိုးရွာသွင်းလိုက်လေသည်။
မပြီးသေးသော အောင်ခန့်ကို မာလာသိတာကြောင့် အောင်ခန့်ရှိရာကို ကျောပေးရင်း မာလာ ခါးလေးကော့ပေးသည်။ အောင်ခန့် အနောက်မှနေပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိုးသွင်းရာတွင် အပေါက်မတည့်ပဲ စောက်စိကို ထိုးမိလေသည်။ မာလာတယောက် တွန်သွားလေသည်။ နောက်တချက်မှာတော့ တန်းနေအောင်ဝင်သွားလေသည်။ နို့ကို ကိုင်ပြီး အနောက်မှ အားကုန်ဆောင်လေသည်။ တချက်တချက် သားအိမ်ခေါင်းကို ထိမိတာကြောင့် မာလာတယောက် အောင့် အောင့်သွားသော ဝေတနာ ကို ခံစားရလေသည်။ ထိုးချက် ဆောင့်ချက် ဆွဲချက်တို့ ပြင်းထန်လာပြီး မာလာ့ သာအိမ်ထဲသို့ သုတ်ပိုးများ အရှိန်နှင့် ဝင်သွားသည့်အပြင် ပိပိ အပြင်ဘက်သို့ပင်..စီးကျနေလေတော့သည် မဟုတ်ပါလား..။

အခန်း(၁၈)
နေရောင်ခြည်က ဖြာဆင်းလာလေပြီ။ လေနုအေးအေးကလဲ ပြတင်းပေါက်ဆီမှ တိုးဝင်လာလေပြီ။ ကျေးငှက်တို့၏ သီချင်းသံတို့က အောင်ခန့်ကို နိုးနေသယောင်ယောင်…..။
မာလာ့အိပ်ယာထက်တွင်…ငုတ်တုပ်ထိုင်ရင်း ညက ဖြစ်ကိုရှက်နေမိသည်။ ဘယ်လိုရှင်းရမလဲ ..ဒေါ်မာလာကရောသူ့အပေါ် ဘယ်လို တုန်ပြန်မလဲ…တွေးကာ..ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်…သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အိမ်အောက်သို့ ဆင်းခဲ့လေသည်။ဒေါ်မာလာ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ပေါင် မုန် ၂ ချပ် ကို မီးကင်နေလေသည်။ အောင်ခန့်တယောက် ယောင်တောင်တောင်နှင့် စားပွဲတွင် ထိုင်လိုက်သည်။
မာလာမှ မီးကင်စက်မှ ထွက်လာသော ပေါင်မုန့် ၁ ချပ်ကို အောင်ခန့်ရှေ့သို့ ချပေးလိုက်သည်။မျက်နှာကတော့ ခပ်တည်တည်ပင်..။အောင်ခန့် ကော်ဖီခွက်ကိုင်ပြီး ကော်ဖီ တချိုင့် မော့လိုက်သည်။ ကော်ဖီခွက် ပြန်ချမည် အလုပ်….ပေါင်မုန့် မီးကင်မွေးမွေးနှင့် ထောပတ်သုတ် ကိုင်ထားသော လက်တဖက် အောင်ခန့် ပါးစပ်နားရောက်လာသည်။ အောင်ခန့် ကြည့်လိုက်တော့ …မာလာ …………………………။

ကျွန်တော် ရဲ ့ အပျော်ဆုံး အချိန်လေးပါပဲ……….
ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ သမီးလေးရယ်…ကျနော် ရင်ခုန်ရဆုံး လူရယ်…အေးချမ်းတဲ့ မိသားစုလေး တခုလို နေရတာ အရမ်းဝမ်းသာမိတာ အမှန်ပါ….
“အချစ် အချစ်..
အသစ်တွေဖြစ်ပေမဲ့
စွဲလမ်းခဲ့တဲ့ ချစ်သူဆိုတာ
တစ်ဦးတည်း…”
ကျွန်တော် လေးနက်စွာ မတွေးပဲ..ချရေးလိုက်သော ကာရံမရှိသော စာလေး …
စာလေးရဲ့ အောက်မှာ ၅ နှစ် သာသာ သမီးလေး ပုံတူ……
၄င်း….၄င်းတို့နှင့် အတူ ကျွန်တော် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော ဘဝတိုတို..ရယ် ..မဆုံးသော အကြောင်းအရာများဆီသို့……မှတ်တမ်းတင်ထားသော စာအုပ်လေး……။

“မောင်ရေ ..စာအုပ်ချည်းပဲကြည့်မနေနဲ့ သားလေးလဲ ဂရုစိုက်ဦး”

ကျနော့်ကို လှမ်းသတိပေးနေသူကတော့ တချိန်က ကျနော် စွမ်းလမ်းခဲ့သူ..တချိန်က ကျနော် မိန်းမအမေ….စည်းကမ်းကြီးပြီး စိတ်ဓါတ်ခိုင်မာသူ…ကျနော်ရဲ့ ယခု ဇနီး …ကျနော်ရဲ့ မရိုးနိုင် မဟောင်းနိုင်တဲ့ အချစ်…………။ မဟောင်းသော အချစ်………..။ မဟောင်းသော အချစ်…………။

ကျိုးစားပါဦးမည်
နတ်ဆိုးကြီး

ZG

ဒါန္း…
ကၽြန္ေတာ္ ရဲ ့ အေပ်ာ္ဆုံး အခ်ိန္ေလးပါပဲ……….
ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သမီးေလးရယ္…က်ေနာ္ ရင္ခုန္ရဆုံး လူရယ္…ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုေလး တခုလို ေနရတာ အရမ္းဝမ္းသာမိတာ အမွန္ပါ….
“အခ်စ္ အခ်စ္..
အသစ္ေတြျဖစ္ေပမဲ့
စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူဆိုတာ
တစ္ဦးတည္း…”
ကၽြန္ေတာ္ ေလးနက္စြာ မေတြးပဲ..ခ်ေရးလိုက္ေသာ ကာရံမရွိေသာ စာေလး …
စာေလးရဲ့ ေအာက္မွာ ၅ ႏွစ္ သာသာ သမီးေလး ပုံတူ……
၄င္း….၄င္းတို႔ႏွင့္ အတူ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘဝတိုတို..ရယ္ ..မဆုံးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားဆီသို႔……မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ စာအုပ္ေလး……
အခန္း(၁)
လူပ်ိဳေပါက္စ ဂ်ိဳေထာင္စ ဆိုသလို….ခန႔္ေအာင္ တေယာက္ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေလာက္ေရာက္လာေတာ့…အေပါင္းအသင္းေကာင္းမႈ ႏွင့္ အင္တာနက္ ပြန္းကားမ်ား ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အေတာ္ ကဲမယ္ ဆြဲမယ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္…..
ေအာင္ခန႔္ က အမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ ႐ုပ္ရည္ သန႔္ျပန႔္သည္။ Gem ေဆာ့ထားေသာ ေက်းဇူးေၾကာင့္ Body က ပ်ိဳတိုင္းေငးရေလာက္ေသာ ကိုယ္ခႏၵာမ်ိဳး…ပထမႏွစ္ကတည္းက King ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေအာင္ခန႔္ အဖို႔ သိပ္ေထြေထြထူးထူး ေကာင္မေလး ေတြကို လိုက္စရာမလို …အလိုလို ေႂကြဆင္းၿပီးသား…..
အခုလဲ ေအာင္ခန႔္ ေက်ာင္းမွာ အလွဆုံး Queenဆိုသူ ႐ူပေဗဒ ေမဂ်ာ မွ ပန္းျမတ္သဇင္ ႏွင့္ တကၠသိုလ္ အခန္းလြတ္ တခန္းထဲမွာ I Phone S7 Plus ႏွင့္….

“လူေတြ ျမင္ကုန္မယ္ အကို …”
“ပန္းျမတ္ ကလဲကြာ ကိုယ္ ခ်စ္သူ အလွတရားေတြ မွတ္တမ္းတင္ထား႐ုံေလးကို…”
“အဲဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ ရွက္တယ္…ၿပီးေတာ့ ….”
“စကားမေျပာနဲ႔ကြာ ဒီမွာ record ႏွိပ္ထားတာ “
ပန္းျမတ္ ေျခေထာက္က မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ကိုယ္တပိုင္း စားေရးစားပြဲေပၚေမွာက္ၿပီး ကုန္းေနရတာ အဆင္ေျပေသာ္လဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ က ဒူးေလာက္ ေရာက္ေန သည့္အျပင္ ဖုန္း ကင္မရာႏွင့္ အရိုက္ခံရသည့္ အတြက္ ရွက္သလိုလိုေတာ့ရွိသည္။
ေအာင္ခန႔္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ သူအာ႐ုံရွိတာက ပန္းျမတ္ ပန္တီအျပာက်ားေလးႏွင့္ လုံးေနေသာ တင္ပါးေလး…ပန္တီက ေသးေတာ့ ပန္းျမတ္ တင္ပါးႀကီးႀကီးတို႔က မနိုင္မႏုင္း အျပင္သို႔ လုံးထြက္ေနေလသည္…ေအာင္ခန႔္ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို ရိုက္ရင္းတန္းလန္း…လက္တဖက္ကလဲ ဖင္လုံးလုံးကို ပြတ္သပ္ေနေလသည္…ပြတ္သပ္ရင္း ပန္္တီက်ားေလးကို ေအာက္သို႔ ျဖည္းျဖည္းေလးဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္..ဖုန္းကင္မရာက ေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်ိန္လိုက္သည္…ျဖဴေဖြးေသာ ဖင္ေျမာင္း၏ေအာက္နားတြင္….စိၿပီးပူးကပ္ေနေသာ ပန္းျမတ္၏ ဖုတ္ဖုတ္ေလးက ေအာင္ခန႔္္ ရင္းႏွီးၿပီးဆိုေသာ္လည္း…ဘယ္ႏွခါၾကည့္ၾကည့္..ကာမရာဂကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ မျဖစ္နိုင္ေခ်..ထိုအခ်င္းအရာထက္ ဆိုးတာက…အနံ………ပန္းျမတ္က ႐ုပ္ကေလးလွေသာ္လည္း အေနအထိုင္ၾကမ္းသည္…ျပစ္စလက္ခတ္ေနတယ္လို႔ပဲေျပာရမလား…ျဖစ္သလို ေနတယ္လိုပဲေျပာရမလား..ကိုယ္နံျပင္းတယ္ပဲေျပာရမလား …ေအာင္ျမတ္ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဖုတ္ဖုတ္နံ့ ႏွင့္ ေသးနံ ခပ္ျပျပေလး ဝင္လာေလသည္…ထို အခ်င္းအရာကလဲ ေတာက္ခါနီးမီးခဲကို ေလႏွင့္ မႈတ္လိုက္သလို ..ရဲခနဲ ေထာင္ခနဲ ျဖစ္ေစသည္…
“ျမန္ျမန္ကြာ…လူေတြေတြ႕ကုန္မယ္…”
ပန္းျမတ္အေျပာက ေနာက္က်ေနေသးသည္…ေအာင္ခန႔္ တေယာက္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ထဲမွ အတင္း႐ုန္းထြက္ေနေသာ လီးကို ထုတ္ေနေလၿပီ…ထိုေနာက္..
“အား…..နာတယ္အကို….အတင္းထိုးထည့္ေတာ့တာပဲ…”
“ေဆာတီး..ပန္းျမတ္ ..ကို နဲနဲေလာသြားတယ္…အခ်စ္က အရမ္းလွတာကိုး…ဟီး..”
႐ုတ္တရက္ ဖုတ္ဖုတ္ထဲဝင္သြားေသာ လီးဒဏ္ေၾကာင့္ ပန္းျမတ္ ေျပာျခင္းသာ… ဒီလိုအေတြ႕အၾကဳံကပန္းျမတ္အဖို႔ေတာ့ရိုးေနၿပီ..လီး ဝင္သြားေသာ္လဲ ေအာင္ခန႔္ ရပ္ေနသျဖင့္..
“လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ကြာ…ဘာလို႔ ရပ္ေနတာလဲ..”
“ခ်စ္နာတယ္ဆိုလို႔ေလ…ဒါဆို လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္….”
ေအာင္ျမတ္လီးကို ဖုတ္ဖုတ္ထဲမွ ျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ျပန္ထုတ္လိုက္ေလသည္…ဖုတ္ဖုတ္၏ေဘးသားတို႔က လီးတြင္ကပ္ပါလာၿပီးဖုတ္ဖုတ္ အျပင္သား နဲနဲစူထြက္လာေလသည္….ဖုတ္ဖုတ္ထဲမွ အခ်စ္အရည္ခၽြဲခၽြဲတို႔ လီးတြင္ကပ္လာၿပီး အျပင္ နဲနဲ ထုတ္လိုက္သည့္ လီးတဝွက္ခန႔္က ေျပာင္လက္ေနသည္..ပန္းျမတ္ဖုတ္ဖုတ္က စုတ္ေမ်ာ့ ပါသည္ထင္၏…အတြင္းသားတို႔က အတင္း ဆြဲစုတ္ထားသလို ေအာင္ခန႔္ ခံစားရေလသည္…အရသာခံၿပီး တဝွက္ေလာက္ ဆြဲထုတ္အၿပီး..လီးကို အျဖည္းျဖည္းခ်င္း တရစ္ခ်င္း ျပန္သြင္းလိုက္သည္…ဖုတ္ဖုတ္ အတြင္းသား၏ ႏူးညံ့ျခင္း ႏွင့္ စုတ္ယူအားတို႔က ေအာင္ျမတ္အတြက္ ဘာနဲမွ မလဲနိုင္ေသာ..ပန္းျမတ္၏ သဘာဝက ေပးေသာ လက္ေဆာင္မြန္ပမာ….
“အီးးးးး……အားး….ပန္းျမတ္ကို သနားပါကိုရယ္…ပန္းျမတ္ကို မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္…ျမန္ျမန္ေလးလုပ္ေပးပါ ကိုရယ္…”
ပန္းျမတ္ အရမ္းေကာင္းေနမွန္း ေအာင္ခန႔္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္….ဒီစကားေျပာေတာ့မယ္ဆိုတာလဲ မွန္းထားၿပီးသား…သို႔ေသာ္ ခပ္သြက္သြက္ မလုပ္ေသး……အခ်က္ ၂၀ ခန႔္ ျဖည္းျဖည္းေလး စိမ္ၿပီးလိုးေနသည္…ဖုတ္ဖုတ္ထဲမွ အရည္ၾကည္မ်ားပင္မက…အျဖဴခပ္ေစးေစးေတြပါ..ပါလာေလၿပီ….ဖုတ္ဖုတ္ တြင္းညႇစ္အားကလဲ ေစာေစာကထက္ျပင္းလာေလၿပီ….ထို အခါမွ…ေအာင္ခန႔္ စၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ေတာ့သည္….ေအာင္ခန႔္ ေဆာင့္ပုံက ပညာသားပါသည္…စေကာဝိုင္းလို ကစားၿပီး ေဆာင့္ေနေတာ့ ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္ နံရံ တခုလုံး ေနရာ အႏွံ ထိုးမိေနသည္။။
ဖတ္…ဖတ္..ဖတ္…..
“အာ…အားး….အီး…အီး..အား….ေဆာင့္ပါ ကိုရယ္….ေဆာင့္ပါ….အား….အရမ္းေကာင္းတယ္…”
ပန္းျမတ္ ၿပီးေတာ့မည္ကို ေအာင္ခန႔္ သိသည္။ထို႔ေၾကာင့္..
”ပက္လက္လွန္ကြာ…ဒီလိုႀကီးက အားမရဘူး ေနာက္ၿပီး…ပန္းျမတ္လဲ ကို ေနာက္က ေဆာင့္ေတာ့ ေပါင္နာမွာေပါ့”
“ဟာကြာ….အျမဲ အဲလိုပဲ…အင္းပါ…”
အားမလို အာမရေလသံေလးႏွင့္ ညည္းၿပီး စာေရးစာပြဲေပၚ ပက္လက္ေလးလွန္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ က က်ေနေသာ ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကို ေျမႇာက္လိုက္ရင္း….ျပဴထြက္ေနေသာ ဖုတ္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းထဲကို အျဖဴရည္ ျပစ္ျပစ္တို႔ ေပေနေသာ လီးျဖင့္ ထိုး ထည့္လိုက္ေလသည္..။
“အား..ကိုရယ္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေပးေနာ္…”
“အင္း ေဆာင့္ေပးမယ္ေနာ္ ခ်စ္…”
ေအာင္ခန႔္ ေဆာင့္လဲ ေဆာင့္..အေပၚအကၤ် ီလဲလွန္ရင္း…ပန္းျမတ္ နို႔ ၂လုံးကို အငမ္းမရစုပ္ယူလိုက္သည္…ပန္းျမတ္တေယာက္ ဖုတ္ဖုတ္ထဲ လၽွင္ျမန္စြာ ဝင္ေနေသာ လီး၏အရသာ ႏွင့္ နို႔စို႔ခံရေသာ အရသာတို႔က ဘာနဲမွ မတူေအာင္..ေကာင္းလြန္းေနတဲ့ အတြက္..တီေကာင္ကို ဆားနဲ႔ တို႔ သလို လူးလြင့္ေနေလသည္…ေအာင္ခန႔္၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလဲ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းလာေလၿပီ….
“အားးးး..အာ….အားးး….အားးးးး…အု…အု….”
အျပင္မွ အသံၾကားမည္စိုးသျဖင့္ ပန္းျမတ္ ကိုယ္ ပါးစပ္ကိုယ္ လက္ႏွင့္ အုပ္လိုက္ေလသည္။
ဖတ္…ဖတ္..ဖတ္….
“ကို ၿပီးေတာ့မယ္…ခ်စ္ေရ…အားး….အား..”
“အာ…အာ.. အထဲမွာ…အာ.. မၿပီးနဲ႔…အားးး..”
ပန္းျမတ္ေျပာစကား ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီ…သုတ္ရည္ ေႏြးေႏြး တို႔က ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္ထဲသို႔ အရွိန္ႏွင့္ တိုးဝင္သြားခဲ့ေလၿပီ..ေအာင္ျမတ္ လီးကို ခၽြတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဖုတ္ဖုတ္ ထဲမွ သုတ္ရည္တို႔ ျပန္အန္ထြက္ကုန္ေလသည္။
“ညစ္ပတ္ၿပီ ကိုရယ္….ေဘာင္းဘီျပန္ဝတ္ရင္ အရည္ေတြ ကြက္ ကုန္ေတာ့မွာပဲ…ေနာက္ၿပီး…တခုခုျဖစ္ရင္ ဒုကၡ …ဘာမွန္းမသိဘူး…”
ပန္းျမတ္..ေျပာရင္းဆိုရင္း…ေဘာင္းဘီ ျပန္ဝတ္ေနသည္။ေအာင္ခန႔္ကေတာ့..သူ႔လီးတြင္ေပေနေသာ ေစာက္ရည္ ျဖဴျဖဴတို႔ကို တစ္႐ူး ႏွင့္ သုတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီျပန္ဝတ္ေနသည္…။ပန္းျမတ္ ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီး ပြေယာင္းေယာင္းရွိေသာ ဆံပင္တို႔ကို လက္ႏွင့္ သပ္ၿပီး…
“ကို ..သြားေတာ့မယ္ေနာ္…ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္…ေနာက္တခ်ိန္က စ ေတာ့မွာ…”
ေခါင္းေလး တခ်က္ ဆက္ျပရင္း ေဆးလိပ္ဖြာကာ…ပန္းျမတ္ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

အခန္း ၂
“ဘဝတေကြ႕…ခဏအေတြ႕မွာ
သာယာလို႔ထင္…
ထိုအရာကို ..အခ်စ္ဟု ေခၚမလား”
ေဆာင္းရာသီဟု ဆိုေသာ္လဲ ေနလည္ခင္း အလင္းေရာင္က စူးရွလွ၏..အေအး ၂ လုံး ..လူ ၂ ဦး ထိုင္ခုံ ၂ လုံး စားပြဲတလုံး ႏွင့္ တစ္လံ သာသာရွိေသာ ေနရာအဝန္းအဝိုင္းေလးတခု ၿငိမ္သက္လို႔ေနေလသည္။ၿငိမ္သက္မႈ ကို ထိုးေဖာက္ ေပါက္ခြဲ လိုက္သည္က ပန္းျမတ္သဇင္…။
“ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ အကို….ပန္းျမတ္ေတာ့ စိတ္ညစ္တာပဲ”
ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ မီးခိုးမ်ား အၾကားမွ ခပ္ျပင္းျပင္း ေလပူတခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္..
“ခက္တယ္..ပန္းျမတ္ရယ္…ကိုတို႔က ေက်ာင္းမွ မၿပီးေသးတာ..”
“ကို …အဲ့ စကားေတာ့ မေျပာနဲ႔ ၂ ေယာက္လုံး မွားခဲ့လို႔ ေလ….ပန္းျမတ္ တေယာက္တည္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး..”
ထိုစကားသံ ေဒါသေၾကာင့္ နဲနဲ က်ယ္သြားသည္ထင္….မလွမ္းမကမ္းစားပြဲမွ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ လွည့္ၾကည့္သည္။
“ကဲပါ ပန္းျမတ္ရယ္ …အာလုံး ကို႔တာဝန္ထား…”
“ဒါဆိုလဲ …ၿပီးေရာ …ေမေမ က သူနဲ႔ လာေတြ႕ပါတဲ့”
“ဘာ…!!!!!!!”
ေစာေစာက ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ထပ္လွည့္ၾကည့္ျပန္သည္။ေအာင္ခန႔္ အသံ ေလ်ာ့ရင္း
“ေနပါဦး ..ပန္းျမတ္ ဗိုက္ႀကီးတဲ့ ကိစၥ ပန္းျမတ္ အေမ သိသြားၿပီ…ဟုတ္လား…”
“ဟိုေလ…အဲဒါက…အဲဒါက..”
“ျမန္ျမန္ေျပာပါ ပန္းျမတ္ရယ္…..”
“ဟိုဝွာ မျဖစ္လို႔ ဆီးစစ္ၾကည့္တုန္းကေလ…..ဟို…အဲ့ စစ္တဲ့ဟာ..သန႔္စင္ခန္းထဲမွာ ေမ့ခဲ့…”
“ေအး..ေကာင္းေရာေပါ့ကြာ…”
ေအာင္ခန႔္ မိုးႀကိဳးအေတာင့္လိုက္ ပစ္ခ်ခံရသလို ျဖစ္သြားသည္။ေအာင္ခန႔္ စဥ္းစားထားတာက ပန္းျမတ္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ဗိုက္ကိစၥ ေျဖရွင္းရန္ အႀကံ…။အခုေတာ့ ……..ျပသနာက ထင္ထားသည္ထက္ပိုၿပီးႀကီးေနေလၿပီ…သို႔ေသာ္ ေအာင္ခန႔္ အေဖ မဆုံးခင္က ေအာင္ခန႔္ကို ဆုံးမခဲ့ေသာ စကားရွိသည္…
“သား….ေယာကၤ်ားေကာင္းဆိုတာ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရတယ္ကြ..တာဝန္ယူရဲရတယ္…ဘယ္ကိစၥမဆို မလုပ္ခင္ အၾကာႀကီးစဥ္းစားလို႔ရတယ္…ေအး လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ဆုံးေအာင္လုပ္..အက်ိဳးအျပစ္..အကုန္ ခံေပေတာ့…အဲဒါမွ ေယာက်ၤားလို႔ ေခၚတယ္ကြ…ငါ့သား ေယာကၤ်ားစစ္စစ္ျဖစ္ပါေစကြာ”…
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေအာင္ခန႔္ ပန္းျမတ္အေမႏွင့္ ေတြ႕ရန္ လက္ခံခဲ့သည္….သို႔ေသာ္ လူငယ္ဘဝ ကိုဆုံး႐ုံးရေတာ့မည္ဆိုေသာ အေတြးကလဲ ရွိျပန္သည္…စိတ္ညစ္ေနသည္ကအမွန္….အခုလို လည္ကတုံးႀကီးဝတ္ၿပီး ေယာပုဆိုးႀကီးကလဲ အေနရအထိုင္ရက်ပ္လွသည္..အဆင့္ျမင့္ စားေသာက္ဆိုင္ တြင္ အဲကြန္းမ်ား ဖြင့္ထားေသာ္လဲ ေအာင္ခန႔္ ေခၽြးေဇာမ်ား ျပန္ၿပီး တစ္ရႉး ခဏခဏ ထုတ္သုတ္ေနရသည္..ပန္းျမတ္ႏွင့္ သူ႔အေမကလဲ ေရာက္လာေတာ့မည္…..
“ဟိတ္….ကို တေယာက္တည္းပ်င္းေနၿပီလား..”
“ဟင္ ….ပန္းျမတ္….ပန္းျမတ္ေမေမေရာ…..”
“အခုမွ ေၾကာက္ျပေနလိုက္တာ….ေမေမက ဝင္စရာတခုရွိလို႔ ပန္းျမတ္ကို အရင္လြတ္လိုက္တာကိုရဲ့”
“ေအာ္…ဟုတ္လား…..”
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကိုရယ္ ေမေမ က ေအးေဆးပါ…ေနာက္ၿပီး ဆိုရွယ္က်တယ္..ေခတ္ဆန္တယ္..ေအးေဆး”
ပန္းျမတ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာေနေသာ္လဲ…ေအာင္ခန႔္ ေနသာသည္မရွိ… ေရတခြက္ေမာ့ခ်လိုက္သည္. .ရင္ေအးလို ေအးျငားေပါ့…
“ေဟာ..ေမေမ ေတာင္လာေနၿပီ..ေမေမ..သမီးတို႔ဒီမွာ….”
ေအာင္ခန႔္ ေသာက္ေနေသာ ေရခြက္ အသာခ်ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလဒီ႐ူးအနီေရာင္…အသားကပ္ စေတာ္ကင္ ႏွင့္….စကပ္က ဒူးဖုံး႐ုံသာသာ…..လည္ပင္း အဟိုက္ အက် ႌကို အေပၚမွ ကုတ္ထပ္ထားၿပီး စလင္းဘတ္ ကို လက္မွာ ခ်ိတ္ၿပီ……ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း…..၃၀ ႏွစ္ေလာက္သာ ထင္ရသည္..
“အန္တီ့ နာမည္က မာလာသဇင္..ပါ..ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ သား..”
ဟု ဆိုကာ..လက္ဆြဲႏုတ္ဆက္ရန္ လက္ကမ္းေပးေလသည္…ေအာင္ခန႔္ ထိုအခါမွ သတိျပန္ဝင္လာေလသည္ ..ဘယ္အခ်ိန္က မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ လက္လွမ္းမိမွန္းမသိ….လက္ေႏြးေႏြး ႏူႏူးညံ့ညံ့ လက္၏ အထိအေတြ႕….
“ဟုတ္….”
“သားက လူေခ်ာပဲ…အဲ့ဒါေၾကာင့္ သမီးေလးႀကိဳက္တာ ကိုး..”
“ဟုတ္ အန္တီ ေက်းဇူးပါ…”
“ဒါနဲ႔ ေမးပါဦးမယ္…အန္တီ့ သမီးကို တကယ္ ေမတၱာရွိပါတယ္ေနာ္…”
“ဟုတ္ကဲ့…တကယ္ေမတၱာရွိတာပါ…”
“အိမ္ေထာင္တခုမွာ ေမတၱာရွိ႐ုံနဲ႔ မလုံေလာက္ဘူးကြ….မင္း အလုပ္တခုခု လုပ္မွ ရမယ္”
“ဟုတ္…ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ေက်ာင္းမၿပီးေသးေတာ့..အလုပ္က ….”
“အဲ့ အတြက္ မပူပါနဲ႔ အန္တီဖြင့္ထားတဲ့ BAR တခုရွိတယ္…အဲ့မွာလုပ္ေပါ့….”
ပန္းျမတ္က ဝင္ၿပီး..”အဲဒါ ေကာင္းတယ္ ကို….ပန္းျမတ္လဲ သေဘာတူတယ္…”
“ဟုတ္ အန္တီ..က်ေနာ္ လုပ္ပါ့မယ္…”
“ေအးကြယ္….အန္တီသမီးေလး ဆိုးသမၽွ မင္း သည္းခံရမယ္ေနာ္….သူအေဖက သူ၃ႏွစ္ သမီးေလာက္ကတည္းက ဆုံးသြားတာဆိုေတာ့….ဖခင္ေမတၱာငတ္ရွာတယ္ကြယ္…”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ….က်ေနာ္ သညး္ခံနိုင္ပါတယ္”
“ေအး..မွာစရာရွိတာ မွာၿပီး…စားစရာရွိတာစားတာေပါ့…ေနာက္မွ မင္း မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး မဂၤလာကိစၥစကားေျပာတာေပါ့..”
ေအာင္ခန႔္ တေယာက္ အစားပဲ အာ႐ုံထားၿပီး စားေနသည္…ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အခ်ိဳရည္ေသာက္မည္ အျပဳ…ဆုံဆည္းတိုက္ဆိုင္ေသာ လက္တစုံ….ပန္းျမတ္လက္မဟုတ္ သူ႔ေမေမလက္…..
“သားေသာက္ေလ….”
“ရပါတယ္ အန္တီ..က်ေနာ္က မမွာပဲ အန္တီ့ အေအးကို မွား ေသာက္မိေတာ့မလို႔ပါ…က်ေနာ္ မွာလိုက္ပါမယ္… အန္တီေသာက္ပါ..”
ပန္းျမတ္အေမက ျပဳံးျပရင္း…အေအးခြက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ေလသည္…အနီေရာင္ ဆိုးထားေသာ ႏုတ္ခမ္းနီတို႔က ခြက္ေလးတြင္ စြန္းက်န္ရစ္ေနသည္…လွပ ေသာ ႏုတ္ခမ္းအစုံက အခ်ိဳရည္ နီနီတို႔ ကို ေသသပ္လွပစြာ ထိၿပီး လည္ေခ်ာင္းတေလၽွာက္ ဆင္းသြားသည္ကို ျမင္ေနရသည့္အလား….။ေအာင္ခန႔္ တသက္ ျမင္ဖူးသမၽွ အလွပဆုံးေသာ ႏုတ္ခမ္းတစုံ….ၿပီးေတာ့ ႏုတ္ခမ္းကို လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ သပ္လိုက္ပုံက…ေအာင္ခန႔္ အၾကည့္လြဲလိုက္သည္….
“ကဲ ..အန္တီ ကိစၥေလးရွိလို႔ သြာလိုက္အုံးမယ္…ေဘတခါတည္းရွင္းသြားမယ္ေနာ္…”
ဟု ေျပာကာ ဆိုကာႏွင့္ ထလိုက္ခ်ိန္….ဟိုက္ေနေသာ လည္ပင္းေပါက္မွ ဝင္းခနဲေလေအာင္ထြက္လာေသာ ရင္မႊာ ၁ စုံ..ၿပီးေတာ့…လွည့္ထြက္သြားၿပီး လူတိုင္းေငးရေလာက္သည့္ တင္တစုံ….ေအာင္ခန႔္ တေယာက္..ေဒၚမာလာသဇင္ ကို ျပဳံးျပမိလား..သို႔မဟုတ္…ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ေငးေနမိသလား ေအာင္ခန႔္ကိုယ္တိုင္ပင္ မသိေတာ့ၿပီ…..။။

အခန္း ၃

ဘာလိုလိုနဲ႔ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ပန္းျမတ္သဇင္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးခဲ့သည္မွာ ၇ လ ထဲသို႔ပင္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ဒါလဲ လြယ္လြယ္ေလးေတာ့မဟုတ္ခဲ့…ေအာင္ခန႔္အေမက လုံးဝသေဘာမတူ..ပန္းျမတ္ ေနာက္ေၾကာင္းမေကာင္းဘူးဟု သိထားလို႔ ျဖစ္သည္…ေနာက္တခ်က္က သားျဖစ္သူ ပညာမစုံ ေသးတာလဲပါသည္…ပန္းျမတ္တို႔၏ မ်ိဳးရိုးေၾကာင့္လဲ ပါသည္ထင္သည္…ေဒၚမာလာသဇင္ေၾကာင့္လဲ ပါသည္…ေဒၚမာလာသဇင္က ေသသြားေသာ ေယာကၤ်ား၏ ေနာက္မိန္းမ ….၁၆ ႏွစ္သမီး ဘဝတြင္ ခ်စ္သူႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးၿပီး မဖုံးနိုင္သည့္ အဆုံး ၿမိဳ႕က သူေဌးႀကီး တေယာက္ကို ေကာက္ယူလိုက္သည္…သူေဌးႀကီးကလဲ ကိုယ္ဝန္မွာ သူ၏ ကိုယ္ဝန္ဟု ထင္ၿပီး မယားႀကီးကိုကြာရွင္းၿပီး ေဒၚမာလာကိုယူခဲ့သည္။ သူေဌးႀကီးက ႏွလုံးေရာဂါအခံရွိေသာေၾကာင့္ မယားႀကီးက လိင္မႈကိစၥတို႔ကို တတ္နိုင္သမၽွ မရွိေအာင္ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ထားေသာ္လဲ ၄င္းကို မသိေသာ ေဒၚမာလာ သည္..ကေလးေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း အစြမ္းကုန္ ျပဳစုေလသည္..အတန္ငယ္သက္သာလာေသာ ႏွလုံးေရာဂါသည္..ေဒၚမာလာ လက္ထက္တြင္ မၾကာခဏဆိုသလို ေဖာက္တတ္ေလသည္..အမွန္အတိုင္း ဆိုလၽွင္ သူေဌးႀကီးသည္ ေဒၚမာလာႏွင့္ လိုးရင္းပင္ အသက္ပါသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။သူေဌးႀကီးဆုံးေတာ့ ေဒၚမာလာ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္… ပန္းျမတ္သဇင္က ၃ ႏွစ္သမီးေလာက္…ေဒၚမာလာ ေနာက္ အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ …သမီးေလးအရြယ္ေရာက္ရင္ သူမလို မမွားေစခ်င္…ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ ပန္းျမတ္တို႔အိမ္ လိုက္ေနရသည္..
ေအာင္ခန႔္ အိမ္သာသြားၿပီး အိပ္ယာသို႔ ျပန္လာေလသည္..ပန္းျမတ္ ဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ မအိပ္ေသးတာေၾကာင့္
“ပန္းျမတ္ ..အိပ္ေတာ့ေလ….ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ဆိုတာ ေစာေစာ အိပ္ရတယ္…”
“မအိပ္ခ်င္ဘူး ကိုရယ္….ကို႔ရဲ့ အထိအေတြ႕ကို လိုခ်င္လို႔….”
“ဟာ..ပန္းျမတ္ကလဲ ဗိုက္ႀကီးနဲ႔ မျဖစ္ဘူးေလ…”
“ ဘာလဲ ကိုက အဲ့စိတ္မရွိရေအာင္ တျခားေကာင္မနဲ႔ ေန ေနတာလား…”
“မဟုတ္ရပါဘူး ခ်စ္ရယ္….ခ်စ္တြက္ မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ပါ..”
“ဒါဆို အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပ…”
ပန္းျမတ္ ကာမ ကိစၥကို အလြန္ႀကိဳက္မွန္း ေအာင္ခန႔္ယူၿပီးမွ သိေလသည္…အခုလဲ ဗိုက္ႀကီးႏွင့္ ဆႏၵရွိေနျပန္သည္…ပန္းျမတ္ လက္က ေအာင္ခန႔္ ညအိပ္ေဘာင္းဘီသို႔ ပြတ္သပ္ေနၿပီ…
“စိတ္မပါဘူးလဲ ေျပာေသးတယ္…ကို႔ဟာႀကီးက ေဘာင္းဘီေတာင္ေပါက္ထြက္ေတာ့မယ္….”
“ဒါကေတာ့ ခ်စ္က ျပဳစု ေတာ္တာကိုး…..”
ပန္းျမတ္ ေျပာေနရင္းႏွင့္ပင္ လက္က ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်လိုက္သည္…ေအာင္ခန႔္အလိုက္သင့္ ဖင္ႂကြေပးလိုက္သည္…ပန္းေရာင္ဝင္းၿပီး တင္းေနေသာ လီးထိပ္ဖူး ကို ပန္းျမတ္ ေရခဲေခ်ာင္းငတ္ေနေသာ ကေလး တေယာက္လို တႁပြတ္ႁပြတ္ ျမည္ေအာင္ စုတ္ေလသည္….ေအာင္ခန႔္ မ်က္လုံး မွိတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အာ႐ုံမွာေပၚလာတာက ….
ပန္းျမတ္အေမ…. ျပဳံးျပရင္း…အေအးခြက္ကို လွမ္းကိုင္…အနီေရာင္ ဆိုးထားေသာ …လွပ ေသာ ႏုတ္ခမ္းအစုံက အခ်ိဳရည္ နီနီတို႔ ကို ေသသပ္လွပစြာ ထိၿပီး လည္ေခ်ာင္းတေလၽွာက္ ….. အလွပဆုံးေသာ ႏုတ္ခမ္းတစုံ….ၿပီးေတာ့ ႏုတ္ခမ္းကို လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ သပ္လိုက္ပုံက…
ေအာင္ခန႔္ ဆက္ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့…ထပ္လဲ မျပစ္မွားခ်င္ေတာာ..ထို႔ေၾကာင့္…
“ခ်စ္ ..ကို မေနနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ…လုပ္ရေအာင္…ေလးဘက္ကုန္းေပး…..”
ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ပန္းျမတ္ ဗိုက္ကေလးကို ပင့္ကာ…ေလးဘက္ေထာက္လိုက္ေလသည္…ေအာင္ခန႔္လဲပန္းျမတ္ သေရေတြ ေပေနေသာ လီးထိပ္ဖူးကို ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္ ျပဲျပဲေလး၏ အဝတြင္ ေတ့လိုက္သည္။ ဗိုက္က ၇ လ ေက်ာ္ၿပီမို႔လားမသိ…ဖုတ္ဖုတ္မွာ နဲနဲ ပြင့္အာ ေနသည္..ထို႔အျပင္ အေရေလး အနဲငယ္ ထြက္ေနသည္။
“ခ်စ္…ခ်စ္ထဲက အရည္ေတြ ထြက္ေနပါလား…”
“ထြက္ပေစ ကိုရာ…လုပ္မွာသာ လုပ္ပါ….ျဖည္းျဖည္းေတာ့ လုပ္ေနာ္ ကို….”
“အင္း..အင္း..”
ေအာင္ခန႔္ ႏွင္းဆီပြင့္ ပြင့္ေနသလို အနည္းငယ္ အာေနေသာ ဖုတ္ဖုတ္ထဲသို႔ လီးကို တရစ္ခ်င္းသြင္းလိုက္သည္..။
“အား..ေကာင္းလိုက္တာ ကိုရယ္…”
အင့္….အင့္….အင့္…..
ထို အခ်ိန္…ေဒၚမာလာ တေယာက္ ..မီးဖိုခန္းတြင္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။အိမ္ေဖာ္မ်ားရွိေသာ္လဲ စိတ္တိုင္းမက်ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ စြတ္ျပဳတ္လုပ္ရန္ ည ေနကမွ ေစ်းသြားၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရေသာ ၾကက္သားကိုအသား ႏုပ္ႏုပ္ဆင္း အရိုးဖယ္ထားၿပီး သပ္သပ္ထား..ေစာေစာက ၾကက္အသားခ်ည္း ႏုပ္ႏုပ္ ဆင္းထားသည္ကို ဆား နႏြင္း အခ်ိဳမႈန႔္ ၾကက္သားမႈန႔္ နဲန်ဲႏွင့္ ႏွယ္….ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ေနစဥ္..မီးေပၚတြင္ ႏြားနို႔ တည္ထားသည္။ ၾကက္အရိုးမ်ားကို ဓါးႏွင့္ အရိုးကြဲ႐ုံ ခုတ္ ဆား နႏြင္း အခ်ိဳမႈန႔္ ငံျပာရည္နဲနဲ သံပုရာသီး အရည္ နဲနဲညႇစ္…ၾကက္သြန္ျဖဴ ၃ ၄ တက္ႏွင့္ ဂ်င္းေထာင္းထည့္..ၿပီးေတာ့ ႏြားနို႔အိုး ပြတ္သည္ အထိ ခဏ ႏွပ္ထားလိုက္သည္။ႏြားနို႔ အပြတ္ေကာင္းၿပီး အေနေတာ္ ျဖစ္မွ မီးေပၚက ခဏခ် ေစာေစာက ၾကက္ရိုး အိုးကို မီးေပၚတင္ၿပီး ေရ အနဲငယ္ထည့္ၿပီး ႏုပ္ႏုပ္ဆင္းထားေသာ ၾကက္သား နဲနဲ ထည့္လိုက္သည္။ ၾကက္သားအိုး ပြတ္သည္ႏွင့္ ဆီအိုးတင္ ေစာေစာက ၾကက္သားခ်ည္း ႏုပ္ႏုပ္စဥ္း ထားသည္ကို အေနေတာ္ လုံး အနည္းငယ္ နီလာသည္ အထိ ေၾကာ္ကာ ဆီစစ္ထားသည္။ဆီ စစ္ထားစဥ္ ႏြားနို႔အိုးျပန္တင္ကာ ေႏြးထားသည္။ၿပီးမွ ဆလပ္ရြက္ႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး နံနံပင္ တို႔ ကို လွသလို ျပင္ဆင္ကာ ၾကက္သားလုံးေၾကာ္ထည့္..ႏြားနို႔ထည့္…ၾက္စြပ္ျပဳတ္ကို အရည္ခ်ည္း အသာ စစ္ထည့္ၿပီး သမီး ရွိရာ အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းသို႔ တက္ခဲ့သည္။ အိပ္ခန္း တံခါးေခါက္ရန္ အလုပ္…တံခါးမွာ အနည္းငယ္ ဟေနတာေၾကာင့္ ဖြင့္မည္ အျပဳ…..
“အား..ေကာင္းလိုက္တာ ကိုရယ္…”
အင့္….အင့္….အင့္…..
သမီးျဖစ္သူ ပန္းျမတ္က ေလးဘက္ေထာက္လၽွက္ သမက္ျဖစ္သူ ေအာင္ခန႔္က အေနာက္မွေနၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆာင့္ေနသည္။ လီးႀကီးမွာ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ အေၾကာ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖင့္….ေဒၚမာလာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ကာမရာဂတို႔ ကို လႈပ္နိုးသလို ….ထို အခ်င္းအရာကို မျပဳမူ မျမင္ေတာ့..မခံစားရေတာ့သည္မွာလဲ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္….ေဒၚမာလာ အာေခါင္ေတြေျခာက္လာသည္ ေသြးသားထစ အပ်ိဳရိုင္းေလးတေယာက္လို ရင္ခုန္မႈျမန္လာခဲ့ျပန္သည္။ သမက္ႏွင့္ ေယာက္ခမ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုေသာ အေတြး…ငါ့သမီး အလိုးခံေနရပါလားဆိုေသာ အေတြး…အေတြးမ်ားစြာ ႏွင့္ ေခါင္းထဲတြင္ျပည့္ေနေသာ္လဲ မ်က္လုံးက သားမက္၏ လီး အယင္အထြက္အား မလြတ္တမ္း မ်က္ေတာင္မခပ္ ၾကည့္မီေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ။

အခန္း ၄

ေဒၚမာလာ အခန္းဝမွ အသာေလး ထြက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ သားမက္ ေအာင္ခန႔္၏ လီးထိပ္နီနီ ႏွင့္ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ လီးႀကီးကေတာ့ မ်က္စိထဲက မထြက္….

ဝူး….
.
ေလပူမ်ား ႏွင့္ေရာၿပီး သက္ျပင္းအရွည္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္ ။အာေျခာက္သည္ကတေၾကာင္း… ရင္တုန္ေနသည္ ကတေၾကာင္း ..တခါမွ မေသာက္ျဖစ္ေသာ ေရခဲေရ ေသာက္ရန္ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေလေအးတိုက မ်က္ႏွာေရာ ရင္ဘက္ပါ ထိေတြ႕သြားသည္။မီးခဲေပၚ ေရျဖန္းသလို ရွဲခနဲ ျမည္သည္လိုေတာင္ ေဒၚမာလာ ထင္သည္။ ဖန္ခြက္ ၾကည္ၾကည္ထဲ ထည့္လိုက္ရာ ေရခဲေရ၏ အေအးႏွင့္ ဖန္ခြက္ အျပင္တြင္ ေရသီးေလးမ်ားတြဲခိုသြားသည္။ ေဒၚမာလာ ဖန္ခြက္ကိုၾကည့္ရင္း ေစာေစာက သားမက္၏ ေစာက္ရည္ေပေနေသာ လီးႀကီးကို ျပန္ျမင္ေနမိေတာ့သည္။ အေတြးအာ႐ုံကို ဖ်က္ကာ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္…ဆူးရွထုံက်ဥ္ေသာ ခံစားမႈက လည္ေခ်ာင္းတေလၽွာက္ ဆင္းသြားေလသည္။ …
“အား..ေကာင္းလိုက္တာကိုရယ္…. ခ်စ္ အေပၚကတတ္ေဆာင့္ေပးမယ္ေလ..”
“ျဖစ္ပါ့မလား ပန္းျမတ္ရယ္ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ဟာကို….”
“မသိဘူးကြာ…လုပ္ခ်င္တယ္”
“အင္း…ေျဖးေျဖးေတာ့ လုပ္ေနာ္…ခ်စ္”
ေအာင္ခန႔္ ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ လီးႀကီးကေတာ့ လြတ္ေတာ့မဲ့ဒုန္းပ်ံသဖြယ္…။ပန္းျမတ္ ႏႈတ္ခမ္းေလး အသာ ကိုက္ရင္း ဗိုက္ကေလး ပင့္ကာ..ထိုင္ခ်လိုက္သည္..။ေအာက္က ေအာင္ခန႔္က မသိမသာ ေကာ့ေပးထားသည္။ လီးသည္ ဖုတ္ဖုတ္ အတြင္း တရစ္ခ်င္း ဝင္သြားၿပီး အဆုံးေရာက္ေတာ့ ပန္းျမတ္ ခဏၿငိမ္လိုက္သည္..။အေနအထား အေျခအေန ကိုၾကည့္ၿပီး အသာ ျပန္ႂကြလိုက္သည္ ။ အတြင္းထဲကေတာ့ မနာ သို႔ေပမဲ့ အဆုံးမွာ နဲျနေတာ့ ပိတ္ကာကာႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ကိစၥမရွိ ..နဲနဲ ျမန္ျမန္ေလး ေဆာင့္ၾကည့္သည္..အနဲငယ္ေအာင့္ေသာ္လဲ အရွိန္တတ္ေနေသာ ကာမဖီးက ပိုေကာင္းေနသည္။ပန္းျမတ္ေဆာင့္ခ်က္ နဲနဲ ျမန္လာသည္။ ေအာင္ျမတ္လဲ ပန္းျမတ္ ေဆာင့္သည္ဒဏ္ကို ၾကာၾကာ မခံနိုင္ပဲ လီးေရမ်ား ပန္းျမတ္ ဖုတ္ဖုတ္ ထဲ ပန္းထည့္လိုက္ေလသည္။
(စကားခ်ပ္.. ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မ်ား၏ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ၄င္းႏွင့္ အတူေနေသာ ေယာက်ၤားမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ား ကြဲလြဲေနပါက သည္းခံ ဖတ္ရႈေပးပါရန္)

ေအာင္ျမတ္ ကိစၥၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ေပၚမွ ပန္းျမတ္ကို အသာ လွဲခ်ေပးရင္း ..
“ကို..ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ကြာ…ေပေနတာေတြလဲ သန႔္ရွင္းရင္းေပါ့…”
ဟုဆိုကာ…အိပ္ယာမွ ထလိုက္သည္။ ေစာေစာက မခၽြတ္လိုက္ရေသာ အက်ီ ခၤၽြတ္ၿပီး အဝတ္ျခင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။
“ေရမခ်ိဳးခင္ ေရ ဆင္းေသာက္လိုက္ဦးမယ္..ေနာ္ ခ်စ္..”
ပန္းျမတ္ စကားျပန္မရေတာ့ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေပၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ပန္းျမတ္ပါးကို နမ္းလိုက္ရင္း ေရေသာက္ရန္ အိမ္ေအာက္ရွိ ေရခဲေသတၱာနားသို႔ ဆင္းခဲ့ေလသည္။
ေဒၚမာလာ ေရခဲေရကို ဇိမ္ခံေသာက္ေနရာမွ ေျခသံလိုလိုၾကားသျဖင့္ မီးဖိုခန္း မွ အျမန္ထြက္လိုက္သည္။ တအိမ္လုံး မီးပိတ္ထားသျဖင့္ အျပင္မွ အလင္း ခပ္မွိန္မွိန္တို႔ေတာ့ရွိေနသည္။ေျခသံၾကားရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔သားမက္ ေအာင္ခန႔္…။အဝတ္ႏွင့္တူသည္ဆိုလို သဘက္ကေလးေတာင္မပါ..။ေယာက်ာၤးတေယာက္ရွိသင့္သည့္ ႐ုပ္ရည္..ရင္အုပ္တို႔က ေခၽြးအနည္းငယ္စို႔လို႔..။ၿပီးေတာ့ ေအာင္ခန႔္ လီးႀကီး တခ်ီးၿပီးေသာ္လဲ ျပန္မက်ေသး..ေထာင္လို႔ မတ္လို႔ေနဆဲ..။အင္းေလ သူလဲ မိန္းမ ဗိုက္ႀကီးေနေတာ့ ဘယ္ဝပါ့မလဲဟု ေဒၚမာလာေတြးလိုက္မိသည္။ တကယ္လို႔သာ သားမက္မဟုတ္ပဲ တျခား သူစိမ္းသာ ဒီေနရာမွာသာဆို ေဒၚမာလာ ေျပးၿပီး စုတ္မိေလမလား…သို႔မဟုတ္ ေနာက္ကဖတ္ၿပီး လီးႀကီးကို ကိုင္မိေလမလား …စသည္ျဖင့္ အေတြးတို႔ကမဆုံး မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္ သမက္၏ လီးႀကီးကို ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ဒါကို မသိရွာေသာ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ ေရေသာက္ၿပီး အေပၚသို႔ ျပန္တတ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေတာ့သည္။

အခန္း (၅)

“ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား..”
စားေနသာ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး၏ တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို ေဒၚမာလာ ဖ်က္စီးရင္းေျပာလိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္ဟာ့ကိုယ္ မလုံသလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ပန္းျမတ္ကေတာ့ သူမဟုတ္သလိုႏွင့္..
“ေပ်ာ္ပါတယ္ေမေမရဲ့….ဒါနဲ႔ ကိုေရ ခ်စ္ ဗိုက္က ၇ လထဲေတာင္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ သားေလးလိုခ်င္လား မီးမီးေလး လိုခ်င္တာလား”
“ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ရတဲ့ ကေလးက ကိုယ့္ရတနာ ပဲေပါ့ ခ်စ္ရယ္”
“အာ ..မရဘူးကြာ ေျပာ…သားသားေလးလား မီးမီးေလးလား…”
“မီးမီးေလး ေပါ့ ခ်စ္ရယ္” ဟု ေအာင္ခန႔္ တေယာက္ စိတ္မပါတပါ ေျပာလိုက္သည္။ဒါကို ပန္းျမတ္ စိတ္တိုင္းက်ပုံမရ…သူ႔အေမ ေဒၚမာလာဘက္လွည့္ျပန္သည္။
“ေမေမေရာ ဘာေလး လိုခ်င္လဲ”
“ညည္းေယာက်ၤားေရာ ေမေမေရာ ဘာေလးရရ ရင္ခုန္ရေအာင္ အန္ဒရာေဆာင္းေတာင္ မရိုက္ခိုင္းဘူး မဟုတ္လား….ကဲ မနက္စာ ေကာင္းေကာင္းစား စကားမေျပာနဲ႔ေတာ့”ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ပန္းျမတ္ ၿငိမ္က် သြားသည္။သို႔ေသာ္ သိပ္ေက်နပ္ပုံမရ…။မ်က္ႏွာကမေက်နပ္သည့္ မ်က္ႏွာ..သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာလိုက္ မ်က္ႏွာ တမ်ိဳး ထပ္ေျပာင္းသြားသည္ နာက်ဥ္သည့္ အမူ အရာ…။ေအာင္ခန႔္ ပန္းျမတ္ကိုၾကည့္ရင္း….
“ခ်စ္ ဘာျဖစ္တာလဲ….”
“ဗိုက္….ဗိုက္နာ…….နာတယ္ အေမေရ..လုပ္ပါဦး”
ထိုအေျခအေနတို႔အရ…စားလက္စ မနက္စာ ကို ျပစ္ထားခဲ့ၿပီး ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ေဒၚမာလာတို႔ ေဆး႐ုံသို႔ သုတ္ေျခတင္ရေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ေအာင္ခန႔္ တေယာက္ ဖုန္းေလးထဲမွ ပုံေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္းျပဳံးေနမိသည္ ။ ထို ဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္မိတာလဲ တေန႔ ဘယ္ ႏွႀကိမ္မွန္းမသိ ..ထိုပုံကိုၾကည့္မိသည္ကလဲ ဘယ္ ႏွႀကိမ္မွန္းမသိ…ဖခင္တေယာက္ရဲ့ သမီးေလး အေပၚခ်စ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႔ကို ေအာင္ခန႔္ မည္သို႔မၽွ ပုံမေဖာ္နိုင္ ။ ခ်စ္သည္ ျမတ္နိုးသည္ တြယ္တာသည္ ဟူေသာ ခပ္နိမ့္နိမ့္ အသုံးမ်ိဳးႏွင့္ သမီးေလး မထိုက္တန္….ထိုထက္လည္း ပိုေျပာစရာမရွိ ။ ေတြးေနတုန္း…
တီ…တီ….တီ…တီ…
ပန္းျမတ္ ဆီက ဖုန္းဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္။
“အင္း…ခ်စ္ေျပာ…”
“ကိုေရ…ဒီေန႔ ည ခ်စ္ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕ဆုံပြဲရွိလို႔ သြားမွာ …အဲဒါ ကို႔ ကိုလွန္းေျပာတာ”
“ကေလး နို႔ဆာေနမယ္ေလ ခ်စ္ ..မသြားလို႔ ျဖစ္ရင္ မသြားပါနဲ႔လား”
“ကေလးက နို႔ဗူးစို႔ေနတာပဲ …မသြားလို႔ မရဘူး…”
“ဟိုေရာက္ရင္ ကေလးအတြက္ မတည့္တာေတြ စားမိမွာစိုးလို႔ေျပာတာ”
“မသိဘူးကြာ…ဒီမွာ အကုန္ျပင္ၿပီးေနၿပီ သြားမွာပဲ…ပန္းျမတ္က ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္..”
“အဲဒါဆိုလဲ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ဦးေနာ္…”
“အာ…ညစာစားမွာပါဆိုမွ…..မသိဘူးကြာ ..ဒါပဲ”
“ဒါဆို ကေလးကို နို႔တိုက္သြား…..ဟလို…ဟလို…”
ေအာင္ခန႔္ ဖုန္းခ် ၿပီး ေခါင္းခါလို႔သာ…….
ေဒၚမာလာ တေယာက္ကေတာ့ ေျမးရၿပီဆိုကတည္းက အလုပ္မသြားေတာ့ သမက္ျဖစ္သူနဲ႔သာ အလုပ္ေတြ အကုန္ လြဲထားလိုက္သည္။ သားအခ်စ္ေျမးအႏွစ္ဆိုသလို လက္ေပၚက ေအာက္ကို မခ် နို႔တိုက္ခ်ိန္မွ လြဲရင္ ကေလးက ေဒၚမာလာ လက္ထဲမွာ …ကေလး အေမျဖစ္သူ ပန္းျမတ္ကိုေတာင္ ကေလးက သိပ္ မခင္တြယ္…အဖြားျဖစ္သူ ေဒၚမာလာ ကိုပဲ အေမလို႔ ထင္ေနလား မသိ။ အခုလဲ နို႔ဗူးကို စို႔လိုက္ ပါးစပ္က ထုတ္လိုက္ ျပန္ေထြးလိုက္ ျပန္စို႔လိုက္ႏွင့္ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ေနသည္။ ေဒၚမာလာကေတာ့ ေျမးလုပ္သမၽွ အကုန္ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
ေဒါက္…ေဒါက္..ေဒါက္…
အသံၾကားရာဘက္ ေဒၚမာလာ ၾကည့္လိုက္ရာ ပန္းျမတ္သဇင္…။ ၆လက္မေဒါက္ဟု ေခၚေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ ႏွင့္ တမိုက္ စကပ္ ဟု ေခၚေသာ မိနီစကပ္…လည္ဟိုက္ အက်ီ ၤတိုတို….။ နို႔စို႔ကေလးရွိေတာ့ နို႔တို႔က တင္းၿပီး လုံးထြက္ေနသည္။
“ဟဲ့…..ဟဲ့….သမီး ……ေအာင္မေလး….ဒါက ဘယ္သြားမလို႔လဲ..”
“သူငယ္ခ်င္း မိတ္ဆုံစားပြဲေလ ေမေမရဲ့…”
“ညည္းေအ….ကေလးေမြးထားတာ ….ကိုယ့္ကေလးကိုယ္လဲ ဂ႐ုစိုက္ပါဦး”
“အာ…ေမေမကလဲ ေမေမရွိေနတာပဲ…သမီးက ေမြးၿပီးကတည္းက ခုမွ ထြက္ရတာ..”
“ဟဲ့…ဒါဆို ကေလနို႔တိုက္သြားဦး…”
“မတိုက္ေတာ့ဘူး..နို႔နံေတြ နံကုန္မယ္ ၿပီးရင္ ေမေမေျမးမက ေသးေပါက္ဦးမယ္…”
“ဟဲ့….ေအာ္ ..အဲလို မေျပာရဘူးေလ ကိုယ္ေမြးထားတာ မဟုတ္တာက်ေနတာပဲ….”
“မသိဘူး..မသိဘူး…သြားေတာ့မယ္….”
“ဟဲ့…မိပန္း….ဘယ္လိုကေလးမွန္းမသိဘူး…..”
စကားပင္ မဆုံးေသး အိမ္တခါး ဒုန္းခနဲ ပိတ္ကာ…ထြက္သြားေလၿပီ။
ည၈ နာရီထိုးေလၿပီ….ေဒၚမာလာတေယာက္ ေျမးခ်ီရင္း သမီး ႏွင့္ သမက္မလာ ေမၽွာ္ေနမိသည္။တေနကုန္လဲ ဒီ ေျမးႏွင့္ ၂ေယာက္တည္း မဟုတ္လား။ကေလးကေတာ့ သူ႔အေမေမၽွာ္ရင္း ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ။
“သား ေတာင္ ျပန္လာၿပီလား”
ၿခံတံခါး ဖြင့္ဝင္လာေသာ ေအာင္ခန႔္ ကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚမာလာ ႏုတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ဟုတ္ ျပန္လာၿပီ အေမ …သမီးေလး အိပ္ေနၿပီလား…ေပးေပး အေမ သားကို”
“ေအး ..ေရာ့..ေသခ်ာ ေပြ႕ထားဦးေနာ္….”
“ပန္းျမတ္ ျပန္မလာေသးဘူးလား အေမ”
“ေအး မလာေသးဘူးကြယ့္…သား အိမ္္ထဲဝင္ႏွင့္ ေျမးေလးကို ပုခတ္ထဲထည့္ထားလိုက္ သူအိပ္ေနၿပီ အေမ ၿခံတံခါးပိတ္လိုက္ဦးမယ္”
ဟု ဆိုကာ ေဒၚမာလာ ၿခံဝအေရာက္…
“အင္း…မဆိုးနဲ႔ကြာ သူမ်ားၿခံဝႀကီးမွာ…အို…အား….”
ေဒၚမာလာၿခံဝ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူရိပ္ ၂ ခု..။ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁ေယာက္က ဒူးေထာက္ၿပီး ဖင္နားေလးကို မ်က္ႏွာ အပ္ထားသည္။ အေရွ႕တေယာက္ေတာ့ ကုန္းသေယာင္ေယာင္ ခါးေလး ကုန္း ၿပီး ဒူးကို လက္ေထာက္ထားသည့္ ပုံမ်ိဳး..။ထိုေနရာက အိမ္ေရွ႕ဆိုေသာ္လဲ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိလို႔ အေမွာင္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိေသာေနရာ..။ေဒၚမာလာၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ အရိပ္၂ ခု ပုံေျပာင္းသြားသည္။ ဒူေထာက္ေနသူမွ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေနာက္က ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။
“အား……ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဆို…..”
“မေနနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ…မင္းေလးက အရမ္းလွေနတုန္းပဲကိုး..”
ေဒၚမာလာ ..ထိုသူ ၂ ေယာက္ ဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ ခုေခတ္ကေလးေတြ မလြယ္ပါလား..ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္သည္။
“ အိ…အား…အီး…ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ…အိမ္ကလူေတြ သိကုန္မယ္”
ထို စကားသံကိုၾကားေတာ့ ေဒၚမာလာ ေဒါသထြက္သြားသည္…ထို အသံမွာ တျခားလူ မဟုတ္ ပန္းျမတ္သဇင္ အသံ ..။
“ဟဲ့…ပန္းျမတ္ …ဒီကို လာခဲစမ္း…”
“ဟင္…အေမ…”
“အမိုက္မ……ေခြးလို လုပ္ေနၾကတယ္…ဟုတ္လား…”
ဟု ဆိုကာ..ပန္းျမတ္ နာရြက္ကို ပ်က္ထြက္ မတတ္လိမ္ဆြဲလိုက္သည္။ ေနာက္က ေဆာင့္ေနေသာ ေကာင္က အေျခအေနမဟန္မွန္းသိေသာေၾကာင့္ ေဘာင္းဘီ ဆြဲတင္ၿပီ လစ္သြားေလၿပီ။ ပန္းျမတ္ကေတာ့ ဒူးမွာရွိေသာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အလိမ္လိုက္ကို ဆြဲတင္ဖို႔ပင္ အခ်ိန္မရေတာ့ပဲ မိခင္၏ ေဒါသတႀကီး ဆြဲေခၚရာေနာက္ ပါသြားေလၿပီ။
“နင္…ကေလးလဲရွိရဲနဲ႔ ေခြးဇတ္ခင္းေနတယ္ဟုတ္လား….နင့္ကိုေမြးတာ ငါ့အမွားပဲ”
“သမီး လြတ္လပ္ခ်င္တယ္ …သမီးကို မတားနဲ႔..ဒီကေလးေမြးၿပီးကတည္းက သမီးကို ဘယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ၾကလို႔လဲ”
“ဟဲ့ ..လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္ရင္ အိမ္ေထာင္မျပဳနဲ႔ေပါ့….ညည္းဟာ့ညည္း ကျမင္းခ်င္တိုင္ကျမင္းရေအာင္ ဒီအိမ္က ဇရပ္မဟုတ္ဘူး….ေနာက္ၿပီး အဲေလာက္ ဖင္ သရမ္းရေအာင္ နင္က ဖာသည္မ….လား…”
“…………..”
“……………”
ေအာင္ခန႔္ မည္သည့္စကားမၽွေျပာရန္ မရွိေတာ့ …ပုခတ္ထဲမွ သမီးေလး မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း မေရတြက္နိုင္ေသာ အရက္ခြက္ ေပါင္းမ်ားစြာ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္ေနမိေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ။’

အခန္း ၆

“သားေရ ..ေအာင္ခန႔္ ထပါဦး…”
“ဟင္ အေမ…ပါလား..ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ေအာင္ခန႔္ ညက ေသာက္လက္စ ဧည္းခန္း ထိုင္ခုံေပၚမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ေဒၚမာလာ တေယာက္ သမက္ျဖစ္သူ လက္ထဲသို႔ စာတစ္ေစာင္ ထည့္ေပးလိုက္ရင္း
“ပန္းျမတ္ မရွိေတာ့ဘူးသား..သူ ထြက္သြားၿပီ..”
“ေနအုံး ..အေမ သား စာဖတ္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္..”
ဟု ဆိုကာ..စာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…ပန္းျမတ္ လက္ေရးလွလွေလးႏွင့္….
သို႔
ခ်စ္ေသာ ကိုကို နဲ႔ ေမေမ
ပန္းျမတ္ မိုက္မွန္း သိပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ပန္းျမတ္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝမ်ိဳး ပန္းျမတ္ မႀကိဳက္ဘူး။ပန္းျမတ္ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္။အခ်စ္နဲ႔ ဘဝဟာ တကယ္ေတာ့ အမ်ားႀကီးကြာတာ ပန္းျမတ္ သိေအာင္ က်ိဳးစားလိုက္ဦးမယ္။ သမီးေလးကို ဂ႐ုစိုက္ေပးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သမီးေလးက သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ သူေတြၾကားမွာ ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ စိတ္လဲ ခ်ပါတယ္…
ခ်စ္ရေသာ
ပန္းျမတ္သဇင္
ေအာင္ခန႔္ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ ။ ေဆးလိပ္ တလိပ္ကို ေဆးလိပ္ဗူးထဲမွ ထုတ္ေသာက္ရင္း ေယာက္ခမ ျဖစ္သူ ေဒၚမာလာ ကို ၾကည့္လိုက္ရာ …
“မင္း မိန္းမ က ေလာက ကို လြယ္လြယ္ေလးထင္ေနတယ္….ငါ့ သမီးေလးေတာ့ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မယ္…သားရယ္ အခုေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ……”
ေျပာေနရင္းႏွင့္ပင္ ေဒၚမာလာ မ်က္ရည္တို႔္ က်လာေလၿပီ…ေအာင္ခန႔္ စိတ္အိုက္လာေသာေၾကာင့္ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကိုင္ကာ အျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္က အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ ပါးစပ္တြင္ တပ္လၽွက္ …..ေအာင္ခန႔္ တေယာက္ ေဆးလိပ္ အေတာ္ေလး ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ပန္းျမတ္ အိမ္က ထြက္ၿပီး ကတည္းကပင္။ေဒၚမာလာ ပိုင္ေသာ Bar သို႔ ေရာက္လာေသာ စာမ်ားကို Bar မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေသာ ေအာင္ခန႔္ တေစာင္ခ်င္းၾကည့္ေနေလသည္။ ထို အထဲတြင္ ၁ေစာင္က ထူးထူးျခားျခား နိုင္ငံျခားမွ DHL ႏွင့္ပို႔လိုက္ေသာ စာ…စာကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပန္းျမတ္သဇင္၏ စာ…စာကေတာ့ သူ အခု UAE မွာ အဆင္ေျပတဲ့ အေၾကာင္း သူ႔ ငယ္ရီးစားႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ဘဝ တခု ထူေထာင္ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဘဝတခု ထူေတာင္ၿပီးရင္ ၾသဇီမွာပဲ အေျခခ် နိုင္ငံသားခံယူေတာ့ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ေနာက္ဆုံး အေနနဲ႔ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ပို႔လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ေရးထားသည္။ ေအာင္ခန႔္ ခပ္မဲ့မဲ့ ျပဳံးလိုက္ရင္း ေအာ္ …မင္းရဲ့ သမီးေလးကို ေမ့ေနၿပီေပါ့..ဟု ေတြးၿပီး ေဒၚမာလာထံ ဖုန္းေခၚကာ..ပန္းျမတ္ထံမွ စာ တေစာင္ ေရာက္ေနေၾကာင္းေျပာလိုက္ေလသည္။
“ေနာက္လဲ ..လာခဲ့ပါဦးဗ်ာ…”
“ကိုေအာင္ခန႔္တို႔ကေတာ့ အလုပ္လုပ္သလားမေမးနဲ႔ဗ်ာ…ခင္ဗ်ား ရွိမွ ဒီဆိုင္က ဝန္ေဆာင္မႈ ပိုေကာင္းလာတယ္”
“မဟုတ္တာပဲဗ်ာ..က်ေနာ္က မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ပါဗ်…”
ဧည့္သည္ႏွင့္ ႏုတ္ဆက္စကားေျပာရင္း ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာရာ..ေဒၚမာလာေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ့ ေအာင္ခန႔္ အနည္းငယ္ေတာ့ အံၾသ သြားသည္.။ေသာက္လက္ဝ ဝိုင္ကို ပါးစပ္ထဲေလာင္းခ်ရင္း ေဒၚမာလာ အေၿခ အေန ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သမီးျဖစ္သူ၏ စာကို ေတြေတြေဝေဝ ဖတ္ေနသည္။ အက်ီ ၤအေပ်ာ့သားတို႔က ကိုယ္ေပၚသို႔ အိက်ေနသည္။ မီနီစကပ္ႏွင့္ တြဲဖတ္ဝတ္ဆင္ထားျပန္သည္။ မိတ္ကပ္ပါးပါးေလး လိမ္းထား႐ုံ မွ လြဲၿပီး ဘာမွ မပါသည့္ သဘာဝမ်က္ႏွာ အလွ…။
“သား အခု ဘာဆက္လုပ္မလဲ..”
“ဘာမွ လုပ္မရေတာ့တာ အေမလဲ သိေနတာပဲ..”
“ေအာ္..ေမြးရက်ိဳးနပ္တဲ့ သမီး အေမေနေကာင္းလား ဆိုတာေတာင္ မပါဘူး…ဒီအေမ မုတ္ဆိုးမႀကီးကို ပစ္သြားရက္တဲ့ သမီး..”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ဝိုင္မ်ား ကို ေမာ့ ေသာက္လိုက္သည္။ ေမာ့ေသာက္လိုက္မွ သတိထားမိတာက ဝိုင္ပုလင္းကုန္ခါနီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ေအာင္ခန႔္ ဝိုင္ပုလင္းကို ေဖာက္ၿပီး တငုံလားပဲ ေသာက္ရေသးသည္။ မိတ္ကပ္မလိမ္းထားေသာ ေဒၚမာလာ ပါး ၂ ဖက္က ပန္းေရာင္သန္းေနၿပီ။ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္ အျပည့္…
“သမီးေလး တေယာက္ ေမြးထားပါတယ္ ..အားကိုးရမလားမွတ္တယ္…ေျမးတေယာက္ထားခဲ့ၿပီး ဒုကၡေတြနဲ႔ ျပစ္ထားခဲ့တယ္…အခုေတာ့ ဘယ္သူကို အားကိုးရမွာလဲ…ဟင့္…”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ေဒၚမာလာ ငိုသံလိုလို ပါလာေလၿပီ။ေအာင္ခန႔္ ေဒၚမာလာကိုၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ေဒၚမာလာ ေအာင္ခန႔္ ကို အားကို တႀကီး ၾကည့္ရင္း ေအာင္ခန႔္ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္.။
“သားပဲရွိေတာ့တယ္..အရင္ကေတာ့ သမီးေလးကို ေမၽွာ္လင့္ခဲ့ေသးတယ္..”
“စိတ္မပူပါနဲ႔ အေမရယ္…သား အေမအတြက္ေရာ အေမ့ေျမး အတြက္ေရာ က်ိဳးစားပါ့မယ္..စိတ္ခ်ပါအေမရယ္”
ေျပာေနရင္း ေအာင္ခန႔္ ထိုင္ရာမွ အနဲငယ္ ထရင္း ေဒၚမာလာပါးေပၚမွ မ်က္ရည္တို႔ကို သုတ္ေပးရန္ လက္အလွမ္း…လွမ္းေနေသာ လက္ကို ေဒၚမာလာ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။
“ငါ အခုထိ မင္းေယာက္ခမ ပဲရွိေသးတယ္ေနာ္…မေလးမစားနဲ႔..”
ဟု ဆိုကာ ေဒၚမာလာ ထထြက္သြားသည္။ကာမကိစၥႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ ေဒၚမာလာမွာ အခုထိ ေခ်ာတုန္း ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေျပာစရာမရွိ…ဇြန္သင္ဇာေလာက္ မကိတ္ေပမဲ့ အခုေခတ္ေမာ္ဒယ္ေတြေလာက္ေတာ့ အိပ္ေနသေလာက္ပဲရွိသည္။ ေအာင္ခန႔္ မစားရအေညႇာ္ခံ ဘဝႏွင့္ ေဒၚမာလာ ေနာက္ေက်ာ ကို ၾကည့္ရင္း..ဝိုင္တက်ိဳင္ ေမာ့ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
“ဟဲ့ ေကာင္းေလးေတြ ဟိုဝိုင္းက ေခၚေနတယ္…..ဒီကိုလာဦး”
ဒီေန႔ ေဒၚမာလာ လန္းလန္းဆန္းဆန္း တတ္တတ္ႂကြႂကြ Bar ေကာင္တာ တြင္ ထိုင္ၿပီး အေသးစိတ္ညြန္ၾကားေနသည္။ ေဒၚမာလာ ညြန္ၾကားေနေတာ ေအာင္ခန႔္လဲ အလုပ္ လုပ္ရတာ ထိုင္ပင္ မထိုင္ရ။ ေအာင္ခန႔္ ေကာင္တာ နား အေရာက္..
“သား..ပင္ပန္းေနၿပီလား…ဒီေန႔ အိမ္ျပန္ရင္အေမနဲ႔ လိုက္ခဲ့..”
ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းၿငိမ္ျပၿပီး ဘာမွ မေျပာပဲ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ညေန ျပန္ခ်ိန္ စကား တခြန္းမွ မေျပာမိ….
“တခါတေလ သူမ်ားေမာင္းတဲ့ ကား လိုက္စီးရတာ ဇိမ္က်သားပဲ”
“ဟုတ္”
“ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆိုင္မလာရတာေတာင္ ၇ လေလာက္ရွိၿပီ…စားသုံးသူ ပိုမ်ားလာတယ္ေနာ္..”
“ဟုတ္”
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ မင္းရွိေနေသးလို႔ အားကိုးေနရတာ..”
“ဟုတ္”
“မင္းကလဲ အဲဒီဟုတ္ဆိုတာပဲတတ္လား…ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး ေျပးၾကည့္မွ ဒီ ၂ေယာက္ရွိတာ သူက စကားကို ေသခ်ာျပန္မေျပာဘူး..”
“အေမ က်ေနာ္ ကားေမာင္းေနလို႔ပါ..”
ေအာင္ခန႔္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚမာလာတေယာက္ ၿငိမ္က်သြားၿပီး ဟိုဘက္လွည့္သြားသည္။ ေဒၚမာလာကို ေအာင္ခန႔္ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း..ရီးစားတေယာက္ကို စိတ္ဆိုးသလို ဆိုးေနေသာ ေဒၚမာလာကိုၾကည့္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ ျပဳံးလိုက္မိေတာ့သည္။အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ေဒၚမာလာ ကေလးကို အိမ္ေဖာ္လက္မွ ယူလိုက္ၿပီး နို႔ဘူးတိုက္ကာ ၾကည့္ေနသည္။
“ကေလးက အေမ့ ကို သူ႔အေမမွတ္ေနလား မသိဘူးေနာ္…ဟဲ..ဟဲ”
ေအာင္ခန႔္ေျပာေသာ္လဲ ေဒၚမာလာကေတာ့ ျပန္ မေျပာ…ကေလးသာ ျမဴေနသည္။ေအာင္ခန႔္က ထပ္ၿပီး
“အင္းေလ အခုလဲ အေမပဲ ျပဳစုေနရတာ မဟုတ္လား ကေလး အေမပဲေပါ့”ထိုအခါမွ..ေဒၚမာလာက..
“ကေလးက ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္ ေနာ္…ၾကည့္ၾကည့္ မင္းကို ျပဳံးျပေနတယ္…”
ဟု ဆိုကာ ရင္ခြင္ထဲမွ ကေလးကို အနဲငယ္ ပင့္ၿပီးျပေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ခန႔္ ျမင္တာက ကေလးကို မဟုတ္..လည္ပင္း ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနသည့္ အက်ီ ေအၤာက္က ေဘာ္လီ အျဖဴေရာင္ ႏွင့္ ၄င္းေဘာ္လီႏွင့္ ျပည့္႐ုံေလာက္သာရွိေသာ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ား ေရာယွက္ၿပီး ဝင္းေနေသာ နို႔ တစ္စုံ…။ထို အခ်ိန္ ကေလးက ကန္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ကြာသြားေသာ အႏွီးကို သပ္ၿပီး ကေလးကို ျပန္လုံးေပးရာ မီနီစကပ္ ခပ္ပြပြေလးက ပါလာၿပီး ေပါက္တံ ေဖြးေဖြးသြယ္သြယ္တို႔ႏွင့္ အတူ…။ေအာင္ခန႔္ ျပဳံး႐ုံသာ ျပဳံးျပၿပီး အိပ္ခန္းဆီသို႔ တတ္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေပါက္ထြက္မတတ္ေတာင္ေနေသာ လီးကို ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး အျပင္ထုတ္လိုက္သည္။ လီးရည္ ခၽြဲခၽြဲတို႔က ေဘာင္းဘီႏွင့္ ကပ္ၿပီး အမၽွင္လိုက္ပင္ ျဖစ္ေနေသး၏…ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ အိပ္ယာေပၚလွဲခ်လိုက္ေလသည္။

အခန္း ၇

….အိပ္ခန္းတခန္း…အိပ္ခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနေသာ ေဒၚမာလာ သူမက..ညအိပ္ဝတ္စုံ အနီေရာင္ ပါးပါးေလးႏွင့္ ကပိုကရို ….။ေအာင္ခန႔္ ဝင္လာေတာ့ ေဒၚမာလာ အလန႔္တၾကား ထထိုင္လိုက္သည္။မေျပာမဆို ေဒၚမာလာ၏ ညအိပ္ဝတ္စုံ အနီေရာင္ကို လွန္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ တြန္းလွဲညပီး နို႔ ၂ လုံးကို ဆုတ္နယ္လိုက္သည္။ ပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ ေဒၚမာလာ မ်က္လုံးေလး ေမွးဆင္းသြားၿပီး ဖီးယူေနသည္။ ေအာင္ခန႔္ က နို႔ ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေနရာမွ ေအာက္ေလၽွာခ်ရင္း..ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကို ကားလိုက္သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ျဖဴျဖဴေလးမွာ ကြတ္ေနေသာ အရာေလးႏွင့္ ေဖာင္းၿပီး တင္းေနေသာ အရာတခု…ေအာင္ခန႔္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အေပၚကပဲ ယက္လိုက္သည္။ ေစာက္ရည္နံ ခပ္သင္းသင္းက ႏွာေခါင္းဝတြင္ ခပ္စူးစူးေလးရေလသည္။ ေဖာင္းၿပီး တင္းေနေသာေနရာကို ယက္လဲယက္ လက္ႏွင့္လဲ ပြတ္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေဒၚမာလာကို ပုခုံးမွ ကိုင္ၿပီး ဆြဲထူလိုက္သည္။
“စုတ္ေပး မာလာ…”
ဟုဆိုကာ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ထိပ္တြင္ လီးရည္ ခၽြဲခၽြဲတို႔ တြဲခိုေနသည္။ ေဒၚမာလာလဲ လီးႀကီးကို ကိုင္ကာ ပါးစပ္ႏွင့္ ေတ့လိုက္သည္။ ႏုတ္ခမ္း ဝအေရာက္ လီးရည္နံ ညႇီစို႔စို႔တို႔ေၾကာင့္ ေဒၚမာလာ ႐ုန္းရန္ လုပ္ေသာ္လဲ ေအာင္ခန႔္ ပါး ၂ ဖက္ကို လက္ႏွစ္ ညႇစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ ဟသြားသည္။ ဟေနေသာ ပါးစပ္ ထဲသို႔ လီးကို တဆုံးသြင္လိုက္ေလသည္။ ေဒၚမာလာ ေခါင္းကို ကိုင္ရင္း ပါးစပ္ကို ပိပိ အမွတ္ႏွင့္ ထိုးေဆာင့္ေတာ့သည္။ လီးမွာ ေတာ့ သေရေတြ လေရေတြ လားမသိ ေျပာင္ၿပီ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေလၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆက္သြားလၽွင္ ေအာင္ခန႔္ ၿပီးေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကိုလြတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ လွဲ အိပ္လိုက္သည္။ ေဒၚမာလာမွ အေပၚမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။ ႏူးညံေသာ ပိပိ အတြင္းသားတို႔၏ အထိ အေတြ႕ေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ၿပီးေတာ့ မလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚမာလာလဲ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ ေခါင္းေလးေမာ့ကာ..ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖီးယူၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။ ေဆာင္ခ်က္တို႔က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း …ေအာင္ခန႔္ကလဲ ေအာက္က ေကာ့ေကာ့ေပး…သိပ္မၾကာခင္ ေအာင္ခန႔္ တေယာက္ တကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာမ်ား လႈပ္ခတ္ၿပီး လေရတို႔ ဒလေဟာ အခဲလိုက္ အရွိန္ႏွင့္ ပန္းထြက္သြားေတာ့သည္။
ေအာင္ခန႔္ ေမာေမာႏွင့္ တစ္႐ူးတရြက္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဗိုက္ေပၚတြင္ အပုံလိုက္ ျဖစ္ေနေသာ လေရမ်ားကို တစ္႐ူးႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္။ ေလပူတို႔ တခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း..ေအာ္ မိန္းမရွိတာေတာင္ မလိုးရပဲ စြန္ပစ္ခံရတဲ့ ငါ့ဘဝ…ေယာက္ခမ ေခ်ာေခ်ာ ေတာင့္ေတာင့္ရွိတာေတာင္ မလိုးရတဲ့ဘဝ…။ဂြင္းထုရသည္ကို မႏွစ္သက္ေသာ္လဲ ဒီေန႔ ညေနေတာ့ ေယာက္ခမ ကို မွန္းထုလိုက္ရေသာ အရသာက လိုးရသည့္ အရသာထက္ပငါ ပိုေကာင္းေသး၏ ။စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းရင္ …အျပင္မွာ ဆိုရင္ေတာ့လား..။ဟု စိတ္ထဲတြင္ ႀကိတ္ေတြးရင္း လေရမ်ားကို တစ္႐ူးကို အမွို္က္ပုံးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။
“အသားေတြက သိပ္မလတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္…”
“အသားေတြ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ထားရင္ ျဖစ္တတ္တာပဲလား…”
“အရင္ဆိုင္မွာတုန္းကေတာ့ ဘယ္လို စီမံထားလဲ မသိဘူးအကို အသားေတြက ဒီအတိုင္းပဲ”
“ဟာ…ျပသနာပါပဲကြာ…”
စားဖိုမႈးႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ေဆြးေႏြးေနရၿပီ။ အခု ျပသနာက အစားအေသာက္ျပသနာ။ စားသုံးသူမ်ားမွ လာေသာ ျပသနာျဖစ္ၿပီး အသားမ်ား မလတ္ဆတ္ျခင္းဟူေသာ မေျပလည္မႈ။ ေအာင္ခန႔္ အစားတုံးကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္ၾကည့္လိုက္သည္။ အနဲငယ္ ျဖဴေနၿပီး ဖြာဆုပ္ဆုပ္ျဖစ္ေနသည္။
“ကဲကဲ..အဲျပသနာ အတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔ အေမ လူတယာက္ေခၚလာတယ္..”
ဟု ေျပာရင္းေဒၚမာလာ ဝင္လာေလသည္။ သူမေနာက္မွာ သူမ ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းဟု ထင္ရေသာ အမ်ိဳးသမီး တဦး…
“ဒါ အေမ့အသိ တစ္ေယာက္ရဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေဒၚကလ်ာ တဲ့..”
ေအာင္ခန႔္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ..သူသိခဲ့ေသာ ကလ်ာ ျဖစ္ေနေလမလားလို႔….ေသခ်ာပါသည္..သူသိေသာ ကလ်ာ..ကလ်ာမွ ကလ်ာ အစစ္။
“ေအာ္..ဒါနဲ႔ ကလ်ာ ဒါ တို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ တို႔သမက္…ဒီက မန္ေနဂ်ာ ကိုေအာင္ခန႔္ေပါ့”
“ဟုတ္..ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္…”
ဟု ကလ်ာ အလိုက္သင့္ႏုတ္ဆက္လိုက္ရင္း…ေအာင္ခန႔္ကို ျပဳံးျပလိုက္သည္။
“လာ ကလ်ာ တို႔ဆိုင္ေရာက္တုန္း တခုခု စားၿပီးေဝဖန္ေပးပါဦး…စားဖိုမႈႀကီး လက္စြမ္းျပလိုက္ပါဦး..”
ဟုဆိုကာ ေဒၚမာလာႏွင့္ ေဒၚကလ်ာ တို႔ ျပန္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ ျပဳံးရင္း က်န္ခဲ့ၿပီး အရင္ အတိတ္ကို အေတြး ပုံခ်ဲ႕မိေတာ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ။
………………… ……………………….. ………………………………. …………………………. …………………….
“ဒီစာေၾကာင္းမွာ ..ျပဳလုပ္သူ ..ခံယူသူ …ကံ..ကတၱာ ႀကိယာ ..နာမဝိေသသန..စတဲ့ ဟာေတြကို အရင္ၾကည့္ရတယ္…ျပဳလုပ္သူဟာ….စာေၾကာင္းေနာက္…………………………………”
ေအာင္ခန႔္ စာကို စိတ္မဝင္စား ဂိုက္ဆရာမ ၏ ေျပာပုံ ဆိုပုံ သာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ခပ္ဟိုက္ဟိုက္ေလး ျဖစ္ေနေသာ ရင္ဘက္ကိုသာ ၾကည့္ေနမိ၏ …ေဘာလီ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ျဖစ္ေနေသာ ဂိုက္ဆရာမေလး၏ နို႔သီးေခါင္းကို ျမင္ရလို ျမင္ရငွား ခါးေလးဆန႔္ၿပီး မသိမသာ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဂိုက္ဆရာမေလးမွ ေအာင္ခန႔္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း
“စာကို စိတ္ဝင္တစား လုပ္ရတယ္ကြ…စိတ္မဝင္စားရင္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ဘူး”
“ဟုတ္ စိတ္မဝင္စားတာ မဟုတ္ပါဘူး…အမက ဒီေန႔ ပိုလွ ေနသလားလို႔”
“ဟား..ေကာင္ေလး စာမရဘူးထင္တယ္ …ေျမႇာက္ေျပာေနတယ္..တို႔က ေျမႇာက္ေျပာလဲ ရိုက္မွာပဲ..”
ဟု ဆိုကာ…ေအာင္ခန႔္ ေပါင္ရင္းနားကို လွမ္းရိုက္လိုက္သည္။လွမ္းရိုက္လိုက္ေသာ လက္က ျပန္မသိမ္းပဲ ဆက္တင္ထားရင္း…
“ကဲပါ ..စာ ဆက္သင္မယ္..လိုက္ၾကည့္ေနာ္…”
ဟု ဆိုကာ..စာဆက္သင္ေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ကလဲ ရင္ဘက္ကို ဆက္ၾကည့္ေနမိသည္။စာရွင္းေနေသာ ဂိုက္ဆရာမေလးသည္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေဘာပင္ထည့္ထားေသာ ခြက္ကို လက္ႏွင့္ တိုက္ခ်မိသြားသည္။ ဆရာမ ေကာင္မည္ အျပဳ ေအာင္ခန႔္က ဦးေအာင္ ေကာက္လိုက္သည္။ စာပြဲေအာက္မွ ျပန႔္က်ဲေနေသာ ေဘာပင္မ်ားကိုေကာက္ရင္း..ဂိုက္ဆရာမ ေအာက္ပိုင္းကို ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ဂ်င္းစကပ္ တိုတို၏ ေအာက္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အနီေလးက ေအာင္ခန႔္ကို ဖိတ္ေခၚေနသလိုလို။ ဂိုက္ဆရာမေလးကပဲ တမင္ ကားျပထားသည္လား ေအာင္ခန႔္ မေျပာတတ္။ ေအာင္ခန႔္ ဂိုက္ဆရာမ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ေခါင္း ႏွင့္ အတင္းတိုးဝင္ရင္း ေဘာင္းဘီအနီေလးကို နမ္းလိုက္သည္….ေသးနံလိုလို ပိပိ နံလိုလို ခပ္သင္းသင္းေလး..။
ေဒါက္…..
ခြပ္….
ေအာင္ခန႔္ ေခါင္း က်ိမ္းတတ္သြားသည္ ဂိုက္ ဆရာမ၏ ေပတံေစာင္းႏွင့္ ေခါက္လိုက္ေသာ လက္သံက အေတာ္ျပင္းေလသည္။ေအာင္ခန႔္ စိတ္ကူယဥ္တာ လြန္သြားသည္။
“စာကို ေသခ်ာ လိုက္ၾကည့္”
ဟု ဆိုကာ စာကို ဆက္ရွင္းျပေနေသာ ဂိုက္ဆရာမေလး ေဒၚကလ်ာ……..။ ။’

အခန္း (၈)

၁၀ တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္သူ ေအာင္ခန႔္ တေယာက္တည္းရွိတာေၾကာင့္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ MP 4 စက္ေလးႏွင့္ နားၾကပ္တပ္ကာ ဂ်ပန္ကား ၾကည့္ေနသည္။ထိုဂ်ပန္ကားထဲတြင္ ဂ်ပန္မ အသားျဖဴျဖဴက ေလးဘက္ေထာက္ရင္း ေနာက္မွ ဂ်ပန္ႀကီးမွ လိုးေဆာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္..ဂ်ပန္ကားတို႔ ထုံးစံအတိုင္း ဂ်ပန္မ အသံစူစူက နားကြဲမတတ္…ေအာင္ခန႔္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ JJေဘာင္းဘီဟုေခၚေသာ ေဘာင္းဘီအပြကို အနဲငယ္ေလၽွာၿပီး လီးကို ကိုင္လိုက္သည္။ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ေတာ့ ဂိုက္ဆရာမေလးပုံ ေပၚလာေလသည္။ ဂ်ပန္မ အသံက ဂိုက္ဆရာမေလး အသံႏွင့္ ကူးေျပာင္းစိတ္ကူးလိုက္သည္။ ဂိုက္ဆရာမေလးက လက္ ၂ ဖက္ႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ လီးကို ထုေပးသည္ဟု ေတြးရင္း အရွိန္ပါပါ ထုေလသည္။ ပါးစပ္ကလဲ …အား….ဆရာမ လုပ္လုပ္…ေကာင္းတယ္ ဆရာမရယ္ ..အရမ္းေကာင္းတယ္….။

ထို အခ်ိန္
“ဆရာမ ဒီေန႔လာတာေစာပါလား..”
“ဟုတ္တယ္ရွင့္ ဒီေန႔ သြားစရာေလးရွိလို႔ ေစာေစာ ထြက္လာတာ..”
ေအာင္ခန႔္အေမႏွင့္ ေဒၚကလ်ာတို႔ ေလွကားခြင္မွာ ဆုံေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာင္ခန႔္အေမက ေစ်းသြားရန္အဆင္း ..ခပ္သုတ္သုတ္ တတလာေသာ ကလ်ာႏွင့္ အဆုံ ျဖစ္ေလသည္။
“သားကေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့မယ္ဆိုၿပီး MP-4 ေလး ဖြင့္ေဆာ့ေနေလရဲ့ေလ..”
“ဟုတ္…အန္တီ့သားက ဉာဏ္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္…”
“ဉာဏ္သာ ေကာင္းတာဆရာမေရ..အေပါင္းအသင္းကေပါ့..ဂိမ္းေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ ၁၀ တန္းေတာင္ ေအာင္ပါ့မလား မသိဘူး”
“အဲဒါကေတာ့ အန္တီသားက်ိဳးစားမႈပဲေပါ့ က်မကေတာ့ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးမွာပါ အန္တီ”
“ဒါဆို ေစ်းသြားလိုက္အုံးမယ္ ဆရာမေရ..သူ႔အေဖ အတြက္ ဝက္သားေလး ဝယ္ခ်င္လို႔”
“ဟုတ္ အန္တီ..”
ဟုဆိုကာ ကလ်ာ အေပၚသို႔တတ္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္တံခါး အနဲငယ္ ဟေနသည္။ ေအာ္…ဒီကေလးေတာ္ေတာ္ အေဆာ့ မက္တာပဲ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိေတာ့သည္။ တံခါး ဖြင့္ၿပီး အထဲဝင္ကာ တံခါးေသခ်ာ ျပန္ပိတ္လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေအာင္ခန႔္ အခန္းရွိရာသို႔ လွမ္းခဲ့သည္။ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကလ်ာ ျမင္ရၾကားရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကလ်ာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ ေက်ာေပးၿပီး MP-4 ကို လက္တဖက္ကကိုင္ကာ ေနာက္တဖက္က လႈပ္ေနၿပီး တကိုယ္လုံး တုန္ေနသည္။ ပါးစပ္မွလဲ…အား….ဆရာမ လုပ္လုပ္…ေကာင္းတယ္ ဆရာမရယ္ ..အရမ္းေကာင္းတယ္….ဟု ေအာ္ေနေသးသည္။ ကလ်ာ အသာေလးဝင္လာၿပီး ေအာင္ခန႔္ ဘာလုပ္ေနလဲ ဟု သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ အနားကပ္ၾကည္လိုက္ေတာ့…ကလ်ာ အံၾသရမလား ..ေဒါသထြက္ရမလား မသိျဖစ္သြားသည္။ MP4 ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်ပန္လိုးကား …ဂ်ပန္မက ေအာက္မွ ကားထားၿပီး ဂ်ပန္ႀကီးလီးမွာ အဝင္အထြက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ေနေလသည္။ လီးအဝင္အထြက္..တို႔ႏွင့္အတူ ဂ်ပန္မ ဖုတ္ဖုတ္မွ ကပ္ပါလာေသာ ဖုတ္ဖုတ္ႏွတ္ခမ္းသား ၿပီးေတာ့…ေအာင္ခန႔္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ႀကီးမားေနေသာ လီးႀကီး …လီးထိပ္မွာ မွိုဖူးႀကီးလို ေျပာင္ၿပီ နီျမန္းေနေလသည္။ ကလ်ာ ဖုတ္ဖုတ္မွ တခ်က္ ဆစ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဖို ႏွင့္မ ေတြ႕ဆုံခ်ိန္တြင္ ဆရာေက်ာင္းသား မရွိ ေမာင္ႏွမ မသိေတာ့သည္ကို ကလ်ာ လက္ခံလိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ထုေနေသာ လီးႀကီၚကို ကလ်ာ မ်က္ေတာင္ မခပ္ ၾကည့္မိေနေတာ့သည္။
တစုံတေယာက္က မိမိကိုၾကည့္ေနသည္ဟု စိတ္က ထင္လိုက္ေသာ ေအာင္ခန႔္တေယာက္ မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဖီးတတ္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လက္တဖက္က လီးကိုင္ရက္သားႏွင့္ ..။လွည့္ၾကည့္မိေတာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားေလသည္။ သူ႔လီးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနေသာ ေဒၚကလ်ာ…။

ကလ်ာ တေယာက္ ေစာေစာက ျမင္ကြင္းကို သူမသိသလို မျမင္သလို ေနရင္း စာရွင္းျပေနသည္။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ မ်က္ႏွာပူတာလား ရွက္တာလားမသိေတာ့..ကလ်ာ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲ ကိုယ္ေရးထားေသာ စာအုပ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စာရွင္းတာကေတာ့ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္..။ေအာင္ခန႔္ တေယာက္ အရဲစြန႔္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ..စာရွင္းေနေသာ ကလ်ာအား ..
“အမ ခုနက ျမင္တာေတြကို အေမ့ကို မေျပာပါနဲ႔ေနာ္..”
“ေျပာမယ္ဆိုရင္…မင္းဘာလုပ္ခ်င္လဲ…မင္းက ငါ့ကို လဲ ထည့္ၿပီး စိတ္ကူးေသးတယ္..အဲဒါ ဘာသေဘာလဲ”
ကလ်ာ ေျပာေနတာ ေဒါသသံမပါမွန္း သိေသာ္လဲ..တိုင္ေျပာမယ္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းႀကီးသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရိုက္လၽွင္လဲခံရေတာ့မည္..တိုင္လၽွင္လဲ ခံရေတာ့မည္… ဂိုက္ဆရာမေနာက္မလာရင္လဲ စာက်က္ရသက္သာသည္..မထူးဇာတ္ခင္းတာပဲေကာင္းတယ္ ဟု ေတြးရင္း..
“က်ေနာ္…က်ေနာ္..အမ နဲ႔ ေနခ်င္လို႔..အမ ကို မွန္းၿပီး လုပ္ေနတာ….”ဟု ေနာက္ဆုံးပိတ္ အိပ္ႏွင့္လြယ္ ျပစ္ျပစ္ ႏွစ္ႏွစ္ တဆုံး ေျပာခ်လိုက္ေတာ့သည္….
“ဘာ !!..”
တကယ္တမ္း အျဖစ္က ကလ်ာ သည္ သူမရီးစားႏွင့္ ယေန႔ ဂိုက္ေပးရေသာ အခ်ိန္တြင္ တည္းခိုခန္းသြားရန္ စီစဥ္ၿပီးသား..သို႔ေသာ္..ေအာင္ခန႔္အေမႏွင့္ မေတြ႕ခင္က ဖုန္းဝင္လာၿပီး သူမရီးစား မလာျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာလို႔ ရီးစားႏွင့္ စိတ္ေကာက္ေနေသာ အခ်ိန္…ေနာက္တခုက ကာမဆႏၵနိုးၾကားလြယ္ေသာ ကလ်ာအဖို႔ ရီးစား ခ်ိန္းဆိုကတည္းက ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ကြက္ေအာင္ ပိပိမွ ခ်စ္ေရၾကည္မ်ား ထြက္ခဲ့သည္။ ခ်ိန္းတဲ့ေန႔ ေရာက္ေတာ့လဲ ထိုအေတြးေၾကာင့္ ပိပိထဲမွ အရည္ၾကည္တို႔ တစစ္စစ္ ထြက္ေနၿပီ..ဒီထက္ဆိုးတာက ေအာင္ခန႔္ ျပဳမႈေနေသာ ျမင္ကြင္းက သူမအား ထပ္ေလာင္း ထႂကြေသာင္းက်န္းေစသည္။ သို႔ေသာ္..ဆရာမဂုဏ္ ကို မေလးမစားလုပ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္သာ ခပ္တင္းတင္းေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဘာ….ဆိုေသာ အသံနဲနဲက်ယ္သြားမွန္း ကလ်ာကိုယ္တိုင္လဲသိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ထိန္းထားေသာ ကာမစိတ္တို႔ေၾကာင့္ တဖက္က အသံက်ယ္သြားျခင္းသာ….ဒါကို ေအာင္ခန႔္က မသိ..မိုးႀကိဳးပစ္ၿပီဟု ထင္လိုက္ေလသည္။ကလ်ာက ေအာင္ခန႔္ကိုဆက္ၿပီး
“ေအာင္ခန႔္ ဒီဘက္လွည့္စမ္း..”
ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္လုံးသာလွည့္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေတာ့ မေမာ့ရဲ…ေခါင္းေခါက္ေတာ့မလား..ရိုက္ေတာ့မလား.. သို႔မဟုတ္ ငါမသင္ေတာ့ဘူးမ်ား ေျပာၿပီး ထျပန္မလား မသိ…မ်က္စိမွိတ္ ေခါင္းငုံရင္း ရေတာ့မည့္ အျပစ္ဒဏ္ကို ေစာင့္ေနေလသည္
“ငါ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္စမ္း…”
ေအာင္ခန႔္ မရဲတရဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာလုပ္လုပ္ေအာင္ခန႔္ ခံယူရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။
“မင္း ကတိေတာ့ေပးရလိမ္မယ္…”
“ဟုတ္..ေျပာပါ အမ..”
“တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး မင္း ဒီႏွစ္ ၁ဝတန္း ေအာင္ေအာင္ ေျဖရမယ္..ေနာက္ၿပီး ငါသင္တဲ့စာကို ဂုဏ္ထူးပါေအာင္ေျဖရမယ္…ေနာက္ၿပီး ဘယ္ကိစၥမဆို မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ၂ ေယာက္ပဲ သိရမယ္…ေပးနိုင္မလား”
“ဟုတ္..ေပးနိုင္ပါတယ္…”
“အဲဒီဂတိေတြ ေပးနိုင္ရင္ မင္းလုပ္ခ်င္တာ အမ အကုန္ လိုက္ေလၽွာမယ္…”
ေအာင္ခန႔္ နားမလည္သလို ၾကည့္ေနစဥ္ ကလ်ာ၏ လက္ ၂ ဘက္က ေအာင္ခန႔္ ပခုံးေပၚသို႔ ေရာက္သြားၿပီျဖစ္ေလသည္။

အခန္း (၉)

အေတြ႕အၾကဳံ မရွိေသးေသာ ေအာင္ခန႔္ သူၾကည့္ဖူးသည့္ ဇာတ္ကားထဲကလို ကလ်ာ့ ႏုတ္ခမ္းကို ဆြဲစုတ္လိုက္သည္။ ကလ်ာက တြန္းလိုက္ျပန္သည္။
“ေအာ္..မင္းမလဲ ခိုးခ်င္တာကျပာလို႔ လက္ကခ်ာလို႔ ဆိုသလိုျဖစ္ေနၿပီ…နမ္းတယ္ဆိုတာ မိန္းခေလး ေအာက္ ႏွတ္ခမ္းကိုပဲ သၾကားလုံး စုတ္ၿပီး ငုံသလို ငုံရတယ္…”
ဟုေျပာကာမွ ေအာင္ခန႔္ ရွက္သလိုလို ျဖစ္မိသည္။ ကလ်ာ့ ပါး ၂ ဖက္ကို လက္ႏွင့္ ထိန္းရင္း ေစာေစာက ကလ်ာေျပာသလို ေအာက္ႏုတ္ခမ္းေလး အသာ စုတ္လိုက္သည္။ ကလွာက အလိုက္သင့္ ဆိုသလို ေအာင္ခန႔္ အေပၚႏုတ္ခမ္းကို ျပန္စုတ္ေလသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကလ်ာ လ်ာႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ႏုတ္ခမ္းကို သပ္ရင္း ပါးစပ္ထဲသို႔ ထိုးထည့္ေပးေလသည္။ အေျခအေန ေျပာင္းလာေသာ အနမ္းေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ အလိုက္သင့္ ဆိုသလို လၽွာကို ျပန္စုပ္ရင္း နမ္းေနမိသည္။ ကာမ ဒီကရီ တတ္လာျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ကလ်ာ နို႔ကို အေပၚမွ ညႇစ္လိုက္သည္…။
“အား..မရမ္းမညႇစ္ရဘူးေလ..နာတာေပါ့…ၿပီးေတာ့ အက်ီ ေတၤြ ေၾကမြကုန္မယ္…ခဏေနအုံး အက်ီ ၤခၽြတ္လိုက္အုံးမယ္..”
ဟု ဆိုကာ အက်ီ ၤကို ခၽြတ္ေနေလသည္။ ေဘာ္လီပဲ က်နိေတာ့ေသာ ကလ်ာ အေနာက္ကိုလွည့္ရင္း ေဘာ္လီခ်ိတ္ ျဖဳတ္ခိုင္းေလသည္။ တခါမွ ေဘာ္လီခ်ိတ္ မျဖဳတ္ဖူးတာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ခၽြတ္မရ ….ေဘာ္လီခၽြတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ကလ်ာ ေရွ႕သို႔ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ ကလ်ာ၏ လုံးက်စ္ေနေသာ နို႔ကို ျမင္ေသာ အခါ ေအာင္ခန႔္မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ကလ်ာကို တြန္းလွဲကာ…နို႔သီးေခါင္းကို စုတ္ယူလိုက္သည္။ ကလ်ာ ေကာ့တတ္လာေသာ္လဲ လူပ်ိဳ ႏြားသိုးႀကိဳးပ်က္၏ စုတ္အားေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္းေလး နာတတ္လာသည္။
“အီး…အင္း..ေစာေစာက နမ္းသလိုပဲ အသာေလး လုပ္ရတယ္ကြ ..မင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနၿပီ..”
“အမရယ္..သင္ေပးမွေတာ့ အကုန္သင္ေပးေတာ့ေနာ္…”
ကလ်ာ မ်က္ေစာင္းေလး တခက္ထိုးလိုက္ရင္း……ပက္လက္လွဲေနရာမွ ထလိုက္သည္။ၿပီးမွ ေအာင္ခန႔္ JJ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ေထာင္မက္ေနေသာ လီးႀကီးမွာ တဆက္ဆက္ လႈပ္ေနသည္။ လီးထိပ္မွာလဲ လေရၾကည္မ်ားႏွင့္..ကလ်ာ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ေအာင္ခန႔္ လီးကို ကုန္းစုတ္လိုက္သည္။ ပါးစပ္၏ အေႏြးဓါတ္တို႔က ေအာင္ခန႔္ တကိုယ္လုံးျပန႔္ႏွံသြားသည္။လက္တဖက္ကလဲ ထုေပးေနၿပီး ပါစပ္စုတ္အားတို႔က ပါးခ်ိဳင့္ဝင္ေအာင္ စုတ္ေနသည္။
“အမ….အ…မ …ဆက္မလုပ္နဲ႔ေတာ့…က်ေနာ္ၿပီးေတာ့မယ္…..”
ထိုအခါမွ ကလ်ာ အစုပ္ရပ္ရင္း ေလးဘက္ေထာက္လိုက္သည္။စကပ္အတို ဝတ္လာတာေၾကာင့္ လုံးေနေသာ ဖင္ႀကီးႏွင့္ အတူ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အနဲငယ္ျမင္ရသည္။ ေအာင္ခန႔္ စကပ္ကို အသာ မတင္လိုက္သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို တျဖည္းျဖည္းခၽြတ္လိုက္သည္။ ဖုတ္ဖုတ္ေနရာတြင္ ေအာင္ခံေဘာင္းဘီႏွင့္ ကပ္ၿပီး ခၽြတ္လိုက္ရာ ေအာက္ခံေဘာင္ဘီႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ၾကား ေစာက္ရည္ၾကည္တို႔ မၽွင္တန္းေနေသးသည္။ ေစာက္ပတ္နံ ခပ္သင္းသင္က လီးကို ေထာင္သည္ထက္ေထာင္ေစေလသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပင္ အဆုံးထိ မခၽြတ္နိုင္ ေအာင္ခန႔္ ေစာက္ပက္ကို လၽွာႏွင့္ ယက္မိေတာ့သည္။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ငံငံ အရသာက ဘာအရသာႏွင့္မွ မတူ ေကာင္းမြန္လွသည္။ ေစာက္ဖုတ္အကြဲထဲ လၽွာႏွင့္ ထိုးလိုက္သည့္ အခါ ႏူးညံေသာ အထိအေတြ႕ႏွင့္ အရသာ ပိုစူးလာေလသည္။ ေအာကားေတြသာ ၾကည့္ဖူးၿပီး အျပင္မွာ တကယ္မျမင္ဖူးေသာ ေစာက္ဖုတ္ကို အသာျဖဲၾကည့္လိုက္သည္ နီေထြးေထြး ေရာင္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းေအာက္ ေစာက္ရည္မ်ားႏွင့္ ခပ္ခၽြဲခၽြဲျဖစ္ေနေသာ ထိပ္ေလး ခပ္ညိဳညိဳရွိေသာ ေစာက္ပတ္ အတြင္း ႏုတ္ခမ္းသား ၂ ခု..။ ထို အရာကို ေအာင္ခန႔္ လက္ညိဳးေလးႏွင့္ ထိလိုက္ေတာ့ ကလ်ာ ဆက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္္။ လက္ညိဳးေလးကို အကြဲတေလၽွာက္ပြတ္လိုက္ေတာ့ ေစာက္ရည္မ်ား က်လာေလသည္။ လက္ညိဳးေလးႏွင့္ ဟို စမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း အေပါက္ေလးကိုရွာေလ ကလ်ာ က တအီးအီး ..တအဲအဲ ႏွင့္ ဖီးတတ္ေလ ျဖစ္ေနသည္။ ေအာင္ခန႔္ ႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို လက္ညိဳးက ေစာက္ေခါင္းထဲ ဝင္သြားေလသည္။ ကလ်ာ တေယာက္ တဆက္ဆက္ တုန္ေနေတာ့သည္။ ေအာင္ခန႔္လဲ လက္ညိဳးထုတ္ၿပီး လီးႏွင့္ အေပါက္တည့္တည့္ ဟု ထင္ေသာ ေနရာကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထိုးတုန္းကေတာ့ အေပါက္တည့္တည့္ ဟု မွန္းထိုးလိုက္ေသာ္လဲ လေရႏွင့္ ေစာက္ရည္တို႔ေၾကာင့္ အေပါက္လြဲကာ ေစာက္စိကို ေခ်ာ္ထိုးမိသည္။ ေအာင္ခန႔္ မလိုးဖူးသည္သာရွိသည္ ဝင္မဝင္ေတာ့ သိသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ထိုးျပန္သည္ ထပ္ေခ်ာ္ၿပီး ေစာက္စိ ကို ထိမိျပန္သည္။ တတိယ အႀကိမ္ လြဲၿပီးသည့္ေနာက္ ကလ်ာ စိတ္မရွည္ေတာ့..။ေခ်ာ္ထိုးမိတိုင္း ေစာက္စိကိုထိၿပီး လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္ကို ပြတ္ဆြဲမိသလိုျဖစ္တာေၾကာင့္ ကလ်ာ ေစာက္ပတ္ကလဲ ယားလွၿပီ….လူပ်ိဳအစစ္ အေပါက္ေပ်ာက္ေနတာ ေၾကာင့္
“မင္း ပက္လပ္လွန္လိုက္ေတာ့…ငါပဲ လုပ္ေပးေတာ့မယ္…”
ဟု စိတ္မရွည္ေသာ ေလသံႏွင့္ေျပာေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ပက္လပ္လွန္လိုက္သည္။ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ဒုံးပ်ံထိပ္ဖူးႀကီးလို ေထာင္မတ္ေနသည္။ကာမဆိပ္တတ္ေနေသာ ကလ်ာ ရွက္မေနေတာ့ပဲ..ထီးထိပ္ကို ကိုင္ကာ ေစာက္ပက္ အဝတြင္ေတ့ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းေလးေထာင္လာသည္ မထိ ဖီးတတ္လာေလသည္။ တရစ္ခ်င္း တထစ္ခ်င္း ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ထင္သြားေသာ ခံစားခ်က္ ႏွင့္ ႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ေခါင္း၏ အထိအေတြ႕က အေတာ္ကို ေကာင္းမြန္ေလသည္။ကလ်ာလဲ ေခါင္းေလးေမာ့ရင္း ဖီးခံေလသည္။ ေစာက္ရည္ႏွင့္ လီးေရတို႔က ေအာင္ခန႔္ ၏ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ လီးေမႊးမ်ားတြင္ရႊဲႏွစ္ေနသည္။ ကလ်ာလဲ အေပၚမွ ေနၿပီး ျမင္းစီးေနသလို ေဆာင္ခ်က္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ေလသည္။ အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ..
“အား …အမ…က်ေနာ္….ၿပီးေတာ့မယ္…..ၿပီး….”
ဟု ေအာင္ခန႔္ ေျပာသံၾကားေသာ အခါ ကလ်ာ ေစာက္ပတ္မွ လီးက္ု ခၽြတ္ၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ ဆက္ငုံကာ စုတ္ေပးေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ လီးရည္တို႔ ကလ်ာ ပါးစပ္ ျပည့္လုနီးနီး အထိ အရွိန္ႏွင့္ ပန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။သုတ္ရည္မ်ားကို တစ္႐ူးထဲေထြးထည့္ၿပီး ေနာက္ အသစ္တရြက္ယူကာ..ေအာင္ခန႔္ လီးကို သုတ္ေပးေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ မထနိုင္ေသး..။ပက္လပ္ေနေသာ ေအာင္ခန႔္ ရင္ထဲ ကလ်ာ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။ထို အခ်ိန္ အိမ္တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရသည္။

ေအာင္ခန႔္အေမက ေစ်းဝယ္ရင္း ဆရာမအတြက္ေရာ သားျဖစ္သူေအာင္ခန႔္ စားရန္ သစ္ေတာ္သီး ဝယ္ခဲ့ေလသည္။အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေစ်းျခင္းေတာင္းခ်ကာ သစ္ေတာ္သီးလွီးလိုက္ေလသည္။ သစ္ေတာ္သီး စိတ္ၿပီေသာ အခါ ပန္းကန္ထဲထည့္ရင္း ေအာင္ခန႔္ အခန္းသို႔ ဝင္လိုက္သည္။
“ကဲ နားလည္ၿပီေနာ္…ဒီေလ့က်င့္ခန္းေလး လုပ္လိုက္.”
“ဟုတ္ကဲ့ အမ..”
ဟု ေျပာဆိုေနေသာ ဂိုက္ဆရာမေလး ကလ်ာ ႏွင့္ သားျဖစ္သူ ေအာင္ခန႔္အား ေတြ႕ေလသည္။
“ဆရာမ နဲ႔ သား စားဖို႔ သစ္ေတာ္သီးဝယ္လာတယ္ စားလိုက္ပါဦးေနာ္..”
“ဟုတ္ ..အန္တီ ေက်းဇူးပါပဲ”
ဟု ဆိုကာ ပန္းကန္လွမ္းယူလိုက္ရင္း ေအာင္ခန႔္ ေရးေနသာ စာမ်ားကို ကလ်ာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ပန္ကန္ေပးၿပီး ျပန္ထြက္သြားေသာ အခါမွ ေအာင္ခန႔္ႏွင္ ကလ်ာ တို႔ ေဘာင္းဘီ ျပန္ဝတ္ၾကသည္ကိုေတာ့ ေအာင္ခန႔္ အေမ မသိနိုင္ေတာ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား..။ ။

အခန္း (၁၀)

ဂိုက္ဆရာမေလး ကလ်ာႏွင့္ ၁ဝတန္းေက်ာင္းသားေအာင္ခန႔္ တို႔ အေျခအေနက အေတာ္ကိုပင္တိုးတတ္ ခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္တိုးတတ္သလဲဆိုရင္ကလ်ာ မလာတဲ့ရက္ဆိုရင္ ေအာင္ခန႔္ အေမထံမွ စာေမးရန္ ဖုန္းေတာင္းၿပီး Message ႏွင့္ Sex chat လုပ္ၾကသည္။ အားမရလၽွင္ ဖုန္းေျပာၿပီး Phone Sex လုပ္ၾကသည္။ ဒါတင္မက ေအာင္ခန႔္ ကို စာေမးလို႔ရရင္ လီးစုတ္ေပးသည္။ တခါတေလ ကလ်ာ ေအာင္ခန႔္လေရကို မ်ိဳခ်တတ္ေသးသည္။ ေအာင္ခန႔္ကလဲ က်န္ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို မရပဲရွိရင္ရွိမည္။ ကလ်ာ သင္တဲ့ ဘာသာကေတာ့ ေမးသမၽွရေလသည္။ အနဲဆုံးေတာ့ မလုပ္ရဘူးဆိုေသာ ေန႔ေတြဆို နို႔စို႔တာ နမ္းတာ အဖုတ္နိုက္တာ ေလာက္ေတာ့ ေအာင္ခန႔္ လုပ္ေနက် …ကလ်ာ လာတဲ့ အခ်ိန္ကိုပဲ ေအာင္ခန႔္ ေမၽွာ္ေနတတ္သည္။ ကလ်ာကလဲ သူ႔မရီးစားႏွင့္ အဆင္ေျပသည္ဟုမရွိေတာ့။ သူမရီးစားက အလုပ္ကိုပဲ စိတ္ဝင္စားသူျဖစ္သည္။ အရင္ကေတာ့ အလုပ္ဟုဆိုလၽွင္ကလ်ာ သည္းခံေပးသည္။ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူမရီးစားက အလုပ္ဆိုလၽွင္ ကလ်ာ ခြင့္မလြတ္ေတာ့။အခုလဲ ေအာင္ခန႔္ ကလ်ာဆီကို ဖုန္းဆက္ေနသည္။
“ဟယ္လို အမ …”
“အင္း ေမာင္ေလးေျပာ…”
“အမ အခု ဘယ္မွာလဲ”
“အိမ္မွာေပါ့…”
“ဘယ္သူရွိလဲ အမ အိမ္မွာ”
“ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူးရွင္…ဘာလဲ…လိုခ်င္ျပန္ၿပီလား.ကိုယ္ေတာ္”
“ဟဲ..ဟဲ.. အမကလဲ ..”
“ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ မေန႔က အႏွိုက္ေကာင္းလို႔ ဆီးေအာင့္ေနၿပီရွင့္…ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ၿပီေနာ္”
“အာ အမကလဲ ဒီမွာ က်ေနာ္က ကိုင္ေတာင္ထားၿပီးၿပီ..”
“ကိုင္ထားၿပီးလဲ ေမာင္ေလးၾကည့္ေနက် ကားေလးၾကည့္ၿပီး လုပ္လိုက္ေပါ့..”
“အမ အသံ မၾကားရရင္ ဘယ္ ဖီးတတ္မလဲ …အာ့ဆိုလဲ ထားပါေတာ့ ေအာင္းထားလိုက္ေတာ့မယ္ အမလာေတာ့ အဝေသာက္ရတာေပါ့…ဟဲ ဟဲ..”
“အက်င့္ပုတ္ေလး ဘယ္သူကလုပ္ေပးမယ္ေျပာလို႔လဲ..”
“ေအာ္ ဒါနဲ႔ ..အမ က်ေနာ္ကို ဆုခ်ဖို႔ျပင္ထားေတာ့..”
“ဘာလို႔..”
“အမ ေျပာထားတာ မွတ္မိလား ေက်ာင္းစာေမးပြဲမွာ အမသင္တာ ဂုဏ္ထူးထြက္ရင္ ဆုခ်မယ္ဆို..”
“အင္းေလ ..Report Card ရၿပီလား ..ဂုဏ္ထူးထြက္တယ္ေပါ့..”
“ဟုတ္ ထြက္တယ္ေလ ..အဲဒါေၾကာင့္ ဆုခ်ဖို႔ လုပ္ထားလို႔ ေျပာတာေပါ့…”
“ဟုတ္ပါၿပီတဲ့ရွင္…ကဲ ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာ…”
“တကယ္ေျပာရမွာလား အမ”
“အင္း ေျပာေလ..”
“အမ စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္လုံး အမနဲ႔ လိုးခ်င္တယ္..”
“အို…ေမာင္ေလးကလဲ…”
“ဘာလဲ မေပးဘူးလား …”
“ေရာက္မွ ေျပာမယ္ကြာ…ေနာ္…ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္..”
“မရွက္ပါနဲ႔ အမရယ္ က်ေနာ္ အားေဆးေသာက္ထားလိုက္မယ္ ဒါပဲေနာ္” ဟုဆိုကာ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့သည္…

ကလ်ာ ဒီေန႔ ထြက္လာရတာ ကိုယ့္ဟာ့ကို မလုံမလဲ ။ ကုတ္အက်ီ ၤအရွည္ႏွင့္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ပိုက္ကာ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကုတ္အက်ီ ၤလက္ရွည္မို႔ လုံျခဳံသည္ဟု ထင္ရေသာ္လဲ ထိုကုတ္အက်ီ ေအၤာက္တြင္ အဝတ္ႏွင္တူတယ္ဆိုလို တခုမွ မပါ။ အဖုတ္ေမြးတို႔ကလဲ ဒီမနက္ကမွ ကိုယ္တိုင္ရိတ္ခဲ့လို႔ အေမြးပါသည့္အတြက္္ ေလတိုက္ရင္ အဖုတ္က ေအးကနဲ..ဘယ္သူမွ မသိေသာ္လဲ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ သိေနသည့္အတြက္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဖီးတတ္ေနေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာက ပန္းႏုေရာင္ပင္ သန္းေနေသး၏..လမ္းေလ်ာက္လၽွင္ ကုတ္အက်ီ ကၤ လႈပ္သျဖင့္ အရင္ ေဘာ္လီပါသည့္အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ေသာ္လဲ ယခုေတာ့ လမ္းေလၽွာက္တိုင္း ကုတ္အက်ီ ၤအသားက နို႔သီးေခါင္းႏွင့္ လာလာ ပြတ္မိေနေသးသည္။ နို႔သီးေခါင္းမိေလ အဖုတ္မွ ယားေလ အရည္ကထြက္ေလ ႏွင့္ အေတာ္ပင္ အေနရခက္ေနသည္။ ထိုသို႔ဝတ္လာျခင္း အႀကံက ခၽြတ္ရလြယ္ၿပီး ျပန္ဝတ္ရလြယ္ေသာေၾကာင္း ျဖစ္သည့္အျပင္ ေအာင္ခန႔္ကိုလဲ ဆုခ်ရန္ လဲ ပါသည္။ အေရးထဲ ကားကမလာ..လာသည့္ကားကလဲ ၾကပ္သိပ္ေနသည္။သို႔ေသာ္ မတတ္နိုင္ ကားၾကပ္လဲ အခ်ိန္ေနာက္က်မည္စိုးေသာေၾကာင့္ တတ္လိုက္ လာခဲ့သည္။ ၃ မွတ္တိုင္သာ စီးရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေပါက္နားမွာပင္ စီးခဲ့သည္။ တတ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပင္ ကလ်ာ့နားသို႔ ေယာက်ာၤးတေယာက္ ေနာက္က ကပ္ေနသည္ကို သတိထားမိေလသည္။ ေအာ္ သူေနာက္မွတ္တိုင္ဆင္းေတာ့မလားဟု ကလ်ာ အနဲငယ္ ဖယ္ေပးလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ ထိုသူလဲ ကလ်ာ တိုးသည့္ဘက္သို႔လိုက္တိုးေနသည္။ ကလ်ာ အေျခအေန မဟန္ေတာ့မွန္းသိေသာ္လဲ ေနာက္ ၃ မွတ္တိုင္ပဲမို႔ သည္းခံေနလိုက္သည္။ ဒါကို ဟိုလူက သူကို အခြင့္ အေရးေပးသည္အထင္ႏွင့္ တန္းကိုင္ထားေသာ လက္တဖက္ ခ်လိုက္ၿပီး ကလ်ာ ဖင္နားေလးကို အကဲစမ္း ပြတ္သပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကလ်ာ ထိုလူကို တခ်က္လွည့္ၾကည္လိုက္သည္။ ထိုလူကေတာ့ သူမဟုတ္သလို႐ုတ္တည္ႀကီးျဖင့္..။မီးပြိင့္ကလဲ ဒီေန႔မွ ၂ ခါရွိၿပီ ..မိေနျပန္သည္။ ထိုလူမွ ကလ်ာ ဖင္ကို ပြတ္ေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း အေရွ႕ေရာက္လာေလသည္။ ကလ်ာ တတ္နိုင္သမၽွ ကိုယ္ေလးကို က်ဳံရငိး ကာကြယ္ေသာ္လဲ ထိုလူလက္မွာ ကုတ္အက်ီ ၤထဲသို႔ပင္ေရာက္ေနေလၿပီ။ ဘာမွ မဝတ္ထားေသာ ကလ်ာ တေယာက္ ေပါင္အသာေလး လိမ္ၿပီး တန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားေလသည္။ ထိုလူကလဲ အေတြ႕အၾကဳံရွိဟန္တူသည္ ေပါင္းေလး တေလၽွာက္ ပြတ္ၿပီး အေပၚသို႔ တျဖည္းျဖည္းတတ္လာေလသည္။ ကလ်ာ တေယာက္ ကုတ္အက်ီ ဝၤတ္လို ပူတာလား ..လူက်ပ္လို႔ပူတာလား အႏွိုက္ခံရလို႔ ပူတာလားမသိ ေခၽြးမ်ား က်လာေလသည္။ ထိုလူ ေပါင္ကို ပြတ္သပ္ေနေတာ့ ကလ်ာ ေျခလိမ္ထားသည္က အနဲငယ္ အားေလ်ာ့ သလို ျဖစ္သြားသည္ ။ဒီ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနေသာ ထိုလူသည္ ကလ်ာ့ အဖုတ္ေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ယခင္ကတည္းက ေစာက္ရည္ထြက္ေနေသာ ကလ်ာ၏ အဖုတ္ထဲ ထိုလူလက္ခလယ္က တစ္ဆစ္ေလာက္ဝင္သြားသည္။ လက္ကို အၿငိမ္မေနပဲ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ ပြတ္လိုက္ဆြဲလိုက္ လုပ္ေနသည္။ ကလ်ာ့ဖင္ကိုလဲ အေနာက္မွ ထိုလူ႔လီးႀကီၚႏွင့္ ေထာက္ထားေသး၏။ ကလ်ာ ..စိတ္ရိုင္းတို႔က ထိုေနရာတြင္ပင္ ထိုလူအား ကုတ္အက်ီ ္ လွမ္ၿပီး ကုန္းေပးလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ ကလ်ာ တေယာက္ စပယ္ယာ၏ မွတ္တိုင္ေအာ္သံကိုသာ စိတ္ထဲတြင္ ေရတြက္မွတ္သား မိေတာ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ။

အခန္း(၁၁)

မွတ္တိုင္ေရာက္လို႔ ကလ်ာ တေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းလာေသာ္လဲ အေနာက္မွ ထိုလူ ပါလာေသးသည္။ ကားေပၚမွာတုန္းက ကလ်ာ့နား နားကပ္ၿပီး ညီမေလး လိုက္ခဲ့ပါလား ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္..ဟု မၾကားတၾကား ကပ္ေျပာခံရေသး၏ ေအာင္ခန႔္ အေပၚသို႔ေရာက္ေအာင္ ခပ္သုတ္သုတ္ တတ္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ေအာင္ခန႔္အေမ တံခါ လာဖြင့္ေပးလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ထိုလူက အေနာက္က ကပ္ပါလာတာကိုး။ ဘယ္မိန္းခေလးမဆို မည္မၽွေလာက္တဏွာႀကီးႀကီး လူစိမ္းေနာက္လိုက္ အလိုးခံဖို႔ ဆိုတာ ေတာ့ မျဖစ္နိုင္မွန္း ထိုလူသိသင့္သည္ဟု ကလ်ာ စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနမိသည္။ ေအာင္ခန႔္ အေမက ဝမ္းသာအားရျဖင့္
“ဆရာမကို ေစာင့္ေနတာ …ဒီမွာၾကည့္ပါဦးဆရာမရယ္…ဆရာမ သင္တဲ့ ဘာသာ ဂုဏ္ထူးေတာင္ပါတယ္..သား အရင္ကဆို ဒီဘာသာက အျမဲ ေအာင္မွတ္ရ႐ုံပဲရတာ…”
“သူက်ိဳးစားမႈေပါ့ အန္တီရယ္…က်မက သင္႐ုံ သင္ေပးနိုင္တာ ..”
“ေအာ္ …ဆရာမ ..သားက သူ႔အခန္ၚထဲမွာ ဆရာမကို ေမၽွာ္ေနတယ္ ႂကြားရေအာင္တဲ့…”
“ဟုတ္ ..က်မ အခုပဲ ဝင္ေတာ့မွာပါ..”
“ဆရာမေရ..နားညီးဖို႔သာျပင္ထားလိုက္ေတာ့ သားက သူ စာေမးပြဲဘယ္လိုေျဖေၾကာင္း အစ အဆုံး ေျပာပါလိမ္မယ္…ဒီကေလးက ကေလးစိတ္မကုန္ေသးဘူး ဆရာမရဲ့”
ကလ်ာ ေခါင္းေလးသာၿငိမ္ျပရင္း အင္း ..နားညီးမွာမဟုတ္ဘူး…ေသးေပါက္ခ်ိန္သာ မရမွာ…ခိခိ.. ကိုယ္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ကေလးစိတ္မကုန္တာေတာ့ မွန္လိမ္မယ္ လူကိုေတြ႕တာနဲ႔ နို႔စို႔ခ်င္ေနတဲ့သူ..ဟု စိတ္ထဲမွ ျပန္ေျပာရင္း ေအာင္ခန႔္ အခန္းထဲဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေအာင္ခန႔္အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကလ်ာ ထိုင္မထိုင္ရေသး။ ေအာင္ခန႔္မွ…
“ဟဲ..ဟဲ..အမ Report Card ေတြ႕ၿပီးၿပီမဟုတ္လား ..”
“႐ူး…တိုးတိုးေျပာပါ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရယ္ ..မင္းအေမၾကားသြာအုံးမယ္..”
“ဒါဆို ဆုေပးမယ္ေပါ့..ဟီး….”
“လူဆိုးေလးေနာ္…”
ဟု ေျပာေနတုန္းပင္ရွိေသးသည္ ေအာင္ခန႔္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ကလ်ာ့နားကို ေရာက္လာၿပီး ကုတ္အက်ီ ကႋဳ ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ မိေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားေသာ ကလ်ာ့အားၾကည့္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ ေပ်ာ္သြားသည္။ အဖုတ္ေမြးေတြက အရင္ကလို ခပ္က်ဲက်ဲ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေျပာင္ေျပာင္ေလးႏွင့္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနသည္။ ဂြဆုံတြင္ အဖုတ္ကြဲရာေလးမွ အပ ဘာမွ မရွိ။ ေအာင္ခန႔္ ဒူးေထာက္ၿပီး ကလ်ာ့ေၿခ တဖက္ကို ပုခုံးေပၚတင္ကာ အဖုတ္ေလးကို လွမ္းနမ္းလို္က္သည္။ အရင္ကလို ေစာက္နံ့ သိပ္မရေတာ့ ေမႊးေနသည္ဟုပင္ထင္ရသည္။ ကလ်ာတေယာက္ နံရံကို မွီရင္း ေစာေစာက အႏွီုက္ခံထားရသည့္ အရွိန္ႏွင့္ အခု ေအာင္ခန႔္ ယက္ၿပီး ေစာက္စိကို စုတ္ေပးေနေသာ အရွိန္ေရာၿပီး ဖီးတတ္ကာ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းကို ကိုင္လိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားထဲ အတင္းကပ္ထားမိသည္။ ေအာင္ခန႔္အထင္ ကလ်ာ ေစာက္ရည္မ်ား ယခင္ကထက္ပိုမ်ားေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေပါင္မွာလဲ ေစာက္ရည္ စီေၾကာင္း လက္ ၂ လုံးခန႔္ အရွည္ စီးေၾကာင္းတခု…ေအာင္ခန႔္ ယက္ေနရာမွ မေနနိုင္ေေတာ့ပဲ ႐ုတ္တရတ္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း လီးႀကီးကို ကလ်ာ့ အဖုတ္ထဲ ေဆာင့္ၿပီးထိုးထည့္လိုက္သည္။
အားးးးး……….
အသံအနည္းငယ္က်ယ္သြားသည္..
“အမ ကလဲ မေအာ္နဲေလ အေမက ဟိုဘက္အခန္းမွာတင္ကို..”
ဟု ေအာက္သံႏွင့္ေျပာင္းရင္း ေအာင္ခန႔္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ကလ်ာ..ပါစပ္ထဲထိုးထည့္လိုက္သည္..
အု…အု…အု..
မတ္တပ္အလိုးခံရေသာေၾကာင့္ အဖုတ္၏အတြင္းသားတို႔က ေနရာမက် ေအာင္ခန႔္လီးႀကီးက အဖုတ္ နံရံကို ေဆာင့္ကာ တလစပ္ ထိုးေညႇာင့္ေနေလသည္။ ၂ရက္မၽွ စုထားေသာ အားတို႔ေၾကာင့္ အဝင္အထြက္ ေဆာင့္ခ်က္တို႔က ၾကမ္းသည္ ။ နို႔သီးေခါင္းကို စုတ္သည့္အားႏွင့္ နို႔တဖက္ကို ညႇစ္ေနသည့္ အားကလဲ သန္လွသည္…ကလ်ာတေယာက္ မတ္တပ္ အလိုးမခံဖူးသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဖုတ္လွိုင္ေခါင္းထဲ ျပည့္သိပ္ ပြတ္တိုက္ေနေသာ လီး၏ အဝင္အထြက္ တို႔ေၾကာင့္ မၾကာမီပင္ တကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာေပါင္းစုံတို႔ တုန္ခါၿပီး ၿပီးဆုံးျခင္းျဖစ္ေသာ ကာမ အထြဥ္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။ အဖုတ္၏ ရႈံ႔မႈ ပြမႈ ႏွင့္ အတူ ေအာင္ခန႔္ လီးကို အဖုတ္ႂကြတ္သားတို႔ႏွင့္ လီးကို သေရပင္စီးထားသလို ညစ္ျခင္းကို ေအာင္ခန႔္ ခံစားရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကလ်ာ ၿပီးသြားမွန္း ေအာင္ခန႔္ သိလိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ အရွိန္ေလၽွာ့ၿပီး ကလ်ာကို နံရံအား လက္ႏွင့္ ေထာက္ရင္း အဖုတ္တြင္ လီးကို အသာေတ့ကာ ေဆာင့္လိုက္သည္။ ကလ်ာတေယာက္ ၿပီးသြားေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ အဖုတ္အဝမွာ ခပ္က်ပ္က်ပ္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ေအာင္ခန႔္ ၏လီးက္ု အတင္းဆြဲညႇစ္ထားသလို ျဖစ္တာေၾကာင့္ အရမ္းေကာင္းေသာ အရသာမ်ိဳး…ကလ်ာကေတာ့ လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ရင္း ေအာင္ခန႔္ လီးဒဏ္ကို ႀကိတ္ခံရေတာ့သည္။ ေအာင္ခန႔္ သိပ္ၾကာၾကာ မလိုးနိုင္ေတာ့ပဲ အဖုတ္ထဲသို႔ လေရမ်ား ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ လေရထြက္လာေသာ္လဲ ေအာင္ခန႔္ လီးက က်မသြား ကလ်ာ အဖုတ္ဝတြင္ တစ္စို႔စို႔ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
“ခဏဖယ္ဦးကြာ…အထဲမွာ တစ္စို႔စို႔ႀကီးနဲ႔ ပူေတာင္ေနၿပီ..”
“အမကလဲ ခုမွ ၁ ခါရွိေသးတယ္…”
“က်မ ေရေလးေတာ့ ေသာက္ပါရေစဦးေနာ္…အေမာဆို႔ၿပီး အသက္ပါသြားလို႔ ..ေက်ာ္မေကာင္းၾကား မေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္”
ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ကလ်ာတို႔ မီးကုန္ ယမ္းကုန္ ပုံစံေပါင္းစုံ လိုးၾကေလသည္။ ထိုေန႔က ကလ်ာလဲ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပင္က်န္သည္။ တခန္းလုံး သုတ္ရည္ ႏွင့္ အဖုတ္ရည္တို႔က ေနရာ အႏွံ့ တစ္႐ူးစ တို႔ကလဲ ေဖြးလို႔ ေအာင္ခန႔္ လီးက မေထာင္နိုင္ေတာ့ေအာင္ ႀကိမ္းေနေလၿပီ။ ကလ်ာအဖုတ္မွာလဲ ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ရေလာက္သည္။ ေသြးစ အနဲငယ္ႏွင့္ အရည္ၾကည္တို႔က အဖုတ္မွ ေပါင္ သို႔ပင္ စီးက်ေနေလၿပီျဖစ္ေတာ့သည္။

အခန္း (၁၂)

ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ လိုးႀကီးၿပီးသည့္ ေန႔မွ စၿပီး ၁ ပတ္ေလာက္ ကလ်ာ နားလိုက္ရသည္။ အဖုတ္ထဲမွာလဲ ႀကိမ္းေနသည္က တေၾကာင္းပါသည္။ ထို႔ထက္ဆိုးတာက ကလ်ာတေယာက္ရာသီေသြး ရပ္ေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အရင္ကလို ေအာင္ခန႔္ ဆီ စာသင္သြားလၽွင္ လိင္ကိစၥ စိတ္မပါေတာ့..။အရင္ကလို အကိုင္မခံ အႏွိုက္မခံေတာ့ ။ တလေက်ာ္လာေတာ့ ကလ်ာ ကိုယ္ကိုကိုယ္ မလုံေတာ့ ဆီးစစ္ေခ်ာင္းေလး ဝယ္ၿပီး စစ္ၾကည္လိုက္သည္။ လိုင္းေလး ၂ တတ္လာသည္။ ကလ်ာ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ေလၿပီ။ မိမိသင္ေနေသာ ေက်ာင္းသားအား မည္သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ယူရမလဲ…။
“ဒါဆို ဆရာမေလးက သားကို မသင္ေပးနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့”
“ဟုတ္ အန္တီ ..က်မ လက္ထပ္ေတာ့မွာမို႔ပါ..”
“ေအး..ဂုဏ္ယူပါတယ္ကြယ္….သားကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ…”
“သူက ေတာ္ၿပီးသားပါ အန္တီ ဒီအတိုင္းဆက္က်ိဳးစားရင္ ေအာင္မွာပါ အန္တီ..”
“ေအးပါကြယ္…သာကို ႏုတ္ဆက္သြားအုံးေလ..”
“မႏုတ္ဆက္ေတာ့ပါဘူး အန္တီရယ္…က်မ မဂၤလာေဆာင္ကိစၥနဲ႔ သြားရဦးမွာမို႔ပါ..”
“ေအး..ေအး…”
ေအာင္ခန႔္ အကုန္ၾကားသည္။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာ ဘာလို႔ စာဆက္မသင္ေတာ့လဲေတာ့ မသိ။ သူနဲ႔ ဟိုေန႔က ေနတာ နဲနဲလြန္သြားလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္…ငါ့ကို စိတ္ကုန္သြားတာလား….။ျပတင္းေပါက္မွ ကလ်ာ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ရင္းသာ က်န္ခဲ့ေလသည္။ ေအာ္ အကုန္တတ္ေအာင္ သင္ေပးသြားတဲ့ ဆရာမေလး ကလ်ာ……။

စားဖိုမႈးႀကီးရယ္ ကလ်ာရယ္ ေဒၚမာလာရယ္ ေအာင္ခန႔္ရယ္ အလြတ္သေဘာ အလုပ္အေၾကာင္းေျပာရင္း ေသာက္ရင္းစားရင္းႏွင့္ အခ်ိန္ မွာ သန္ေခါင္ယံသို႔ပင္ေရာက္လာေလၿပီ။ကလ်ာကေတာ့ သိပ္မမူးေသးေပမဲ့ ေဒၚမာလာကေတာ့ အေတာ့္ကို မူးေနေလၿပီ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ကလ်ာ တို႔ ေဒၚမာလာကို တြဲရင္း ကားေပၚတင္ရသည္။ ကလ်ာကို တခ်က္ျပဳံးျပရင္း ေအာင္ခန႔္ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ ကားေမာင္းလာရင္း ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚကလ်ာ အမူးလြန္ၿပီး ကားထဲတြင္ အန္ေတာ့သည္..။ ေအာင္ခန႔္ ကားကို အိမ္ေရာက္ေအာင္ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းရင္း ..အိမ္သို႔ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚကလ်ာ အန္ဖတ္မ်ားႏွင့္ ေပပြလို႔…ပါးစပ္ကလဲ ပလုံးပေထြးႏွင့္ ..ေျပာေနေသးသည္။ ေအာင္ခန႔္ တြဲရင္း အိပ္ယာေပၚတင္ေပးလိုက္သည္..။ဒီအတိုင္းထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ ..အန္ထားတာေတြနဲ႔ဆိုရင္ အေအးပတ္ေတာ့မည္…ေတာ္ေတာ္လဲ နံေနၿပီ..စကပ္ေရာ အက်ီ ပၤါ လဲေပးရေတာ့မည့္ ကိန္းစိုက္ေနေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ အရက္ ထည့္ၿပီးေရခဲေရ ႏွင့္ ေသာက္ခ်ကာ ရဲေဆးတင္လိုက္သည္။ ေဒၚမာလာကေတာ့ ေလာကႀကီးနဲ႔ အဆက္ အသြယ္ ပ်က္ေနေလၿပီ…ေအာင္ခန႔္ ဘာလုပ္မွာလဲဟု သူကိုယ္သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးေနမိသည္။
ေဒၚမာလာ့ အခန္းထဲ ေအာင္ခန႔္ ေနာက္တႀကိမ္ဝင္လိုက္သည္။ ေပၚအက်ီ ခၤၽြတ္ရန္ပင္ ေအာင္ခန႔္ လက္ေတြတုန္ေနသည္။ အခု အခ်ိန္ဆို အိမ္ေဖာ္ေတြက အိပ္ေနၿပီ..။ေခါင္းစြပ္အက်ီ ကႋဳ ေအာင္ခန႔္ အသာပင့္လိုက္သည္။ ဗိုက္သား ေဖြးေဖြးတို႔က နိမ့္ခ်ီ ျမင့္ခ်ီ ..အဆီပိုဆိုလို႔မရွိ ပန္းျမတ္ထက္ပင္ လွေနေသာ ဗိုက္သား အထိအေတြ႕ကလဲ ႏူးညံ့လွသည္။ ေအာင္ခန႔္ ေခၽြးေတြစို႔လာသည္။ တခါမွ မလိုးဖူးေသာ ေယာကၤ်ားတေယာက္၏ ရင္ခုန္မႈမ်ိဳး..။ဆက္ၿပီး အက်ီ ကႋဳ မတင္လိုက္သည္။ ဇာေဘာ္လီနို႔ႏွစ္ေရာင္ေလးက တင္းၿပီးလုံးေနေသာ နို႔၂လုံးကို မနိုင္မနင္း ထိန္းထားရေလသည္။ ေပၚသို႔ ေမာက္ၿပီး ေစ့တင္းေနေသာ ေၾကာင့္ နို႔ ၂လုံး အလယ္က အေျမာင္းေလးပင္ ထင္ထင္ရွားရွား..။ အေပၚ အက်ီ ၤခၽြတ္ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇာေဘာ္လီမွာပါ စို သေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ ဇာေဘာ္လီေပၚကို လက္ေလးႏွင့္ တင္ၿပီး စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးက စိုေနေသာ ဇာေဘာ္လီပင္ ေျခာက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ေအာင္ခန႔္ စိတ္ကို ျပန္ထိန္းရင္း သိုင္းဖတ္ကာ ေက်ာမွ ေဘာ္လီခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ရင္ဘက္မာမာ ထဲသို႔ ေဒၚမာလာ့ နို႔ ၂ လုံး ျပားဝင္သြားေလသည္။ ေဒၚမာလာ့ အသက္႐ူသည့္ ေလေၾကာင္းက ေအာင္ခန႔္ နားထင္သို႔ တိုးေနေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ေခၽြးမ်ား သီးေနေအာင္ က်လာသည္။ ခ်ိတ္ျဖဳတ္ၿပီးေသာ ေဘာ္လီကို ဖယ္ရန္ ေအာင္ခန႔္ မဝံမရဲရွိလွသည္။ မခၽြတ္ခင္က အေျမာင္းေလးေပၚေနေသာ နို႔သည္ အခုေတာ့ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလး…။ ဇာေဘာ္လီေလးကို လက္တုန္တုန္ျဖင့္ ဖယ္လိုက္သည္…ေအာင္ခန႔္ ရင္တခုလုံး ငလၽွင္အျပ္စားလႈပ္သလို တုန္ခါသြားသည္။ ကေလးအေမနို႔သီးေခါင္းဟု ဆိုေသာ္လဲ မဲမေန…အညိဳေရာင္ႏုႏု ႏွင့္ ပန္းေရာင္ ႏုႏု ေရာေထြးထားေသာ အေရာင္မ်ိဳး….လုံးေနေသာ္လဲ ေဘးသို႔တြဲမက် ရင္ဘက္ေပၚတြင္ ပုံမပ်က္ တည္ေနေသာ အေနအထားမ်ိဳး…နို႔လုံးမွာ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ား အခ်ိဳ႕ ေသြးေၾကာနီမ်ားက တခ်ိဳ႕…အသားျဖဴသူမို႔ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ လွေနသည္။ ပက္လက္ အေနအတား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၁၈ ႏွစ္သမီး နို႔ အရြယ္ ေဖာင္းသေယာင္ေယာင္…ဖုသေယာင္ေယာင္..။နို႔သီးေခါင္းေလးက အထဲဝင္ေနေသးသည္။ေအာင္ခန႔္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ..လက္၂ ဖက္ျဖင့္ အသာေလး ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ အိစက္ညႇက္ေညာေသာ အထိအေတြ႕ ……နို႔ သီးေခါင္းေလး ကုန္းစုတ္မိေတာ့လဲ….ညိဳႏုႏုေရာင္ေလး ေပ်က္ၿပီး ပန္းေရာင္သန္းလာေသာ နို႔ေလး….။ေအာင္ခန႔္ စကပ္ကို ထပ္ခၽြတ္ဖို႔ အားမရွိေတာ့ ။ လက္တဘက္က နို႔ကိုကိုင္….ပါးစပ္က နို႔စို႔ရင္း က်န္လက္တဘက္က ေျပာင္တင္ၿပီးႀကီးေနေသာ လီးကို အထက္ ေအာက္ေဆာ့ရင္း……ကိုယ္သင္းနံ …ၿပီးေတာ့ ေသြးေၾကာစိမ္းနီတို႔ ျဖန႔္က်က္ထားသည့္ ရင္အုံ…..ၿပီးေတာ့ ေထာင္ၿပီး ဖုဖုေလးျဖစ္ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္း..ၿပီးေတာ့ ႏူးညံတဲ့ အထိအေတြ႕ ..ၿပီးေတာ့ …ၿပီးေတာ့….ေအာင္ခန႔္ …သုတ္ပူပူတို႔ ေဒၚမာလာဗိုက္သားေဖြးေဖြးေပၚ..အရိန္ႏွင့္ ပန္းထြက္သြားသည့္ အခိုက္အတန္…..။

ေဒၚမာလာ မ်က္လုံးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းသိလိုက္တာက ေခါင္းကိုင္သည့္ ေဝဒနာျဖစ္ေလသည္။ မေန႔ညက အေသာက္မ်ားသြားတာ ျဖစ္နိုင္သည္။ အက်ီ ၤၾကည့္ေတာ့ ညဝတ္အက်ီ ၤ…..ျပန္ေတြးၾကည့္သည္။ ညက ေသာက္တာစားတာ ပဲ မွတ္မိသည္။ ဘယ္လို ဒီေရာက္လာတာလဲ…ဒီအက်ီကေရာ ဘယ္သူလဲေပးတာလဲ…။ဆက္ေတြးေနလဲေပၚမွာ မဟုတ္..ဆက္မေတြးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။ ေရခ်ိးခန္းလိပ္ကာဆြဲကာ ေရခ်ိဳးရန္ ညဝတ္အက်ီ ၤကို ခၽြတ္လိုက္ရာ ….
အို…..
တကိုယ္လုံး ဘာမွ မရွိေတာ့….မိမိကိုယ္တိုင္ဝတ္လၽွင္ ေဘာ္လီႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီခၽြတ္ေလ့မရွိ… အခုဟာက တကိုယ္လုံး မိေမြးတိုင္း ျဖစ္ေနသည္..ဗိုက္မွာလဲ တခုခု ေပေနသလိုႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ႏုပ္ေခ်းေပေနသလိုလို ပိုက္ဆက္ေကာ္ေပသလိုလို..အသားပတ္သလိုလို…။ျပန္စဥ္းစားၾကည္လၽွင္ ေအာင္ခန႔္ ႏွင့္ ျပန္လာရမည္…ကလ်ာက လဲေပးတာလဲ ျဖစ္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္….။ မွန္ထဲတြင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္…နို႔သီးေခါင္း တဖက္ ျပန္ေရာင္သန္းေနသည္။ စိတ္ေၾကာင့္ထင္တာပဲဟု ထင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မလုံ… ပိပိေလးကို ကိုင္ၾကည့္သည္…နာတာမ်ိဳး မရွိေပမဲ့ ထူးထူးျခားျခား ေစာက္ရည္ မ်ား ထြက္ေနသည္….။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မလုံေသာ္လဲ ေအးျမသည့္ ေရပန္း၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ နဲနဲေတာ့ လန္းသြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး အက်ီ လၤဲကာ မနက္စာ စားရန္ထြက္ခဲ့သည္။

အခန္း (၁၃)

“ေအးသန္း လာအုံး..”
“ဟုတ္ ေျပာပါ ႀကီးႀကီး..”
“ငါ ညက ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကို နင္သိလား…”
“မသိလိုက္ဘူးရွင့္…”
“ႏွင္းပြင့္ေလးေရာ…ေဒၚႏု ေရာ နင္ အိပ္တဲ့ အခ်ိန္ အိပ္တာလား..”
“ဟုတ္ဘူး ႀကီးႀကီး သူတို႔က အရင္အိပ္တာပါ..က်မ က ေနာက္ဆုံးအိပ္တာပါ..”
မာလာတေယာက္ အိမ္ေဖာ္ေတြ ေမးၿပီး အနဲငယ္ေတာ့ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ဒါဆို ညက…ညက… အဝတ္လဲေပးတာ..ကလ်ာပဲေနမွာပါေလ..ဖုန္းဆက္ၾကည့္အုံးမွ…။
“အေမ..နိုးၿပီလား က်ေနာ္ အလုပ္သြားေတာ့မလို႔…”
မာလာ့မ်က္ႏွာ ေရေႏြးပူနဲ႔ ပက္ခံရသလို ပူကနဲျဖစ္သြားသည္။သို႔ေသာ္ မျဖစ္နိုင္ဘူးဟု စိတ္တင္းကာ မူမပ်က္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ေအး…ကားကို ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းအုံးေနာ္..”
ေအာင္ခန႔္ လက္ျပရင္းထြက္သြားေလသည္။ မာလာလဲ လက္ျပန္ျပရင္း…မဟုတ္ေသးပါဘူးဟုေတြးကာ.. လက္ျပန္႐ုတ္လိုက္သည္..။အရင္ကဆို ေအး…ေအး..ဟုသာ ေျပာမိေသာ္လဲ အခု ကားကိုဂ႐ုစိုက္ေမာင္းဟု ပါစပ္က လြတ္ကနဲ ထြက္သြားေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပဳံးၿပီး လက္ျပန္ျပမိေသးသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ဘာျဖစ္မွန္းမသိေတာ့ ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကလ်ာဆီေတာ့ ဖုန္းဆက္ၾကည့္မွပါဟု အေတြးေပါက္လိုက္သည္။
“ဟယ္လို ..ကလ်ာလား”
“အင္း ေျပာေလ မမာလာ..”
“ညက ဒို႔ သိပ္မူးသြားလို႔ မႏုတ္ဆက္လိုက္ရလို႔..”
“ရပါတယ္ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲဟာ..”
“ဒါနဲ႔ ညက ကလ်ာ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ျဖစ္လဲ..”
“ညက တို႔လဲမူးေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာပဲ အိပ္ျဖစ္တယ္ ၁၂ ေလာက္ထင္တာပဲ..”
“ကလ်ာ အခု ဘယ္မွာလဲ…”
“မမာလာတို႔ဆိုင္မွာေရာက္ေနၿပီေလ…စားဖိုေဆာင္နဲနဲ စစ္ရေအာင္”
“ဒီေန႔ေတာ့ ဒို႔မလာေတာ့ဘူးေနာ္…..”
“ဟုတ္ရတယ္ မမာလာ…”
ဟုဆိုကာ ဖုန္းခ်လိုက္ေလသည္။ မာလာတေယာက္ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကိုယ္ဟာ့ကိုယ္ မလုံတာလား….ဖီးပဲတတ္လာတာလား..ရင္ပဲခုန္လာတာလား ….ရွက္ပဲရွက္လာတာလား မေဝခြဲတတ္ေတာ့….ေသခ်ာတာကေတာ့ ေယာက်ာၤးတေယာက္ထိေတြ႕ခြင့္ ကို အခုအခ်ိန္ လိုခ်င္မိသည္။ တခုခုကို လုပ္ၿပီး ထပ္လုပ္ခ်င္သလို ေယာက်ာၤးတေယာက္နဲ႔ ထိေတြ႕ၿပီး ထပ္ထိေတြ႕ခံခ်င္သလိုမ်ိဳး။ ေခါင္းနဲနဲ ကိုက္သည္ေၾကာင့္ မနက္စာစားၿပီး အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေဒၚမာလာ ျပန္လွဲေနေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား…
*
ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ကလ်ာတို႔ အစည္းအေဝးခန္းထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနေလသည္။စာရြက္လွန္ၾကည့္ေသာ အသံမွ အပ မည္သည့္အသံမွ မထြက္။ ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ စာရြက္ေတြၾကည့္လိုက္ ကလ်ာ့ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနသည္။ ကလ်ာကေတာ့ စာရြက္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ေအာ္ ကလ်ာ…ကလ်ာ..အရင္က ဖ်က္လတ္ၿပီး ဆက္စီက်ေသာ အလွအပကိုပိုင္ဆိုင္ၿပီး အခုေတာ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ က်က္သေရနဲ႔ အလွတို႔ ပိုင္ဆိုင္ေနပါလား ဟု ေအာင္ခန႔္ေတြးရင္းျပဳံးလိုက္မိသည္။ ေအာင္ခန႔္ျပဳံးေနခ်ိန္ ကလ်ာအၾကည့္ႏွင့္ ဆုံသြားေလသည္။
“မင္း အက်င့္ေတြ မေပ်ာက္ေသးဘူးပဲကြ”
“ဗ်ာ….ဟို..ဟို…”ေအာင္ခန႔္ သူခိုးလူမိသလို ေယာင္အအ ႏွင့္
“မင္းရဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အက်င့္လဲ က်န္ေနေသးတာကိုး..”
“ဟုတ္တယ္ အမ က်ေနာ္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေအာင္ အမ လုပ္သြားခဲ့တာေလ ..”
“မင္းဘာေျပာတယ္….ေအးပါ…မင္းမသိတာေတြကမ်ားခဲ့တာကိုး..”
ကလ်ာ ေျပာရင္းမ်က္ရည္ေလးဝဲလာသည္။
“က်ေနာ္ အကုန္သိတယ္..က်ေနာ့္ကို လိုသုံး အစားထိုးခဲ့တာေတြ အကုန္သိတယ္…အမက က်ေနာ့္ကို အမ ခ်စ္သူေနရာမွာ အစားထိုးၿပီး …….ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုပစ္သြားခဲ့တာေလ…”
“ဘာ!!!!!…..မင္း…မင္း..ေစာ္ကားလြန္းေနၿပီေနာ္…မင္းေၾကာင့္ ငါ့ ဘဝ ေျပာင္းလဲခဲ့တာ မင္းဘာသိလဲ…”
“ေဆာတီးပါ အမ…က်ေနာ့္လြန္သြားတယ္….က်ေနာ္ မသိတဲ့အေၾကာင္းေတြ သိခြင့္ရမလားဟင္”
“ေအး..မင္းသိပ္သိခ်င္ရင္ ေျပာျပရမွာေပါ့ကြာ…”
ဟုဆိုကာ ကလ်ာ က်ေနေသာ မ်က္ရည္ကို သုတ္ရင္း…….။ကလ်ာတေယာက္ ခ်စ္သူႏွင့္လဲ အဆင္မေၿပ ဒီၾကားထဲ မိမိသင္ေသာေက်ာင္းသားႏွင့္ ဗိုက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ….ကိုယ္ကိုကိုယ္ သက္ေသဖို႔သာရွိေတာ့သည္။ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ကန္ေဘာင္သို႔ တေယာက္တည္းေလၽွာက္လာခဲ့ေလသည္။ကန္ေဘာင္တြင္ ထိုင္လိုက္သည္က ည အခ်ိန္မေတာ္သို႔ပင္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ကန္ေဘာင္က ျပန္လာေတာ့ ည ၁၁ နာရီသို႔ပင္ ထိုးေတာ့မည္။ကလ်ာေနေသာ လမ္းက လူေျခပ်က္သည္။ထိုစဥ္ အသက္ႀကီးပိုင္း လူႀကီးတဦး လမ္းတြင္ လဲေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကလ်ာအေနနဲ႔ ထို လူႀကီးကို ေဆး႐ုံပို႔ေပးလိုက္သည္။ ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ ရင္က်ပ္ေသာ ေရာဂါရွိေသာေၾကာင့္ အသက္ရႈရန္ခက္ခဲေသာ ေရာဂါဟု သိရသည္။ ထို လူႀကီး ျပန္သတိရလာေတာ့ ကလ်ာ့ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ခ်စ္မိသြားသည္။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာကာ..ေဆး႐ုံကို လာခိုင္းသည္။ ထိုလူႀကီး၏ သမီးမ်ားက မေက်နပ္ၾကေပ။ မေက်နပ္သည့္ အေလ်ၽွာက္…ေဆး႐ုံေလွကားမွ တြန္းခံရသည္။ ကလ်ာကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ ဗိုက္ထဲကကေလးကေတာ့ လူေလာကတြင္မရွိေတာ့…
ေျပာလက္စစကားကိုရပ္လိုက္ရင္း ဝီစကီျပင္းျပင္းတခြက္ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ဆက္ၿပီး
“ေအး..အခုလဲ ငါက အဲဒီအိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္သာသာပဲ…”ဟု ဆိုကာ မ်က္ရည္ သုတ္လိုက္သည္။
“က်ေနာ္ တကယ္ မသိလိုက္လို႔ပါ မရယ္..က်ေနာ္ မ ကို လိုက္ရွာပါေသးတယ္…ရွာမေတြ႕ခဲဘူး မ ေတာ္ေတာ္ အပုန္းေကာင္းရယ္..”
“ပုန္းတာ မဟုတ္ဘူးေအာင္ခန႔္ မင္းကို စိတ္နာလို႔….မုန္းလို႔..”
“မ မုန္းလဲ က်ေနာ္ မကို အခုထိ တမ္းတေနတုန္းပဲ…”
ေအာင္ခန႔္ ထိုင္ရာမွ ထၿပီး ကလၽွာ့ကို တင္းတင္း ဖက္လိုက္ေလသည္။
“ငါ မင္းကို သိပ္မုန္းတယ္…သိပ္မုန္းတယ္…”ဟု ဆိုေသာ္လဲ ေအာင္ခန႔္ရင္ခြင္ထဲ ႏွစ္ဝင္ေနေသာ ကလ်ာတေယာက္ ႐ုန္းကန္ျခင္း မျပဳပဲ…ရွိုက္ႀကီးတငင္သာ ငိုေနေတာ့သည္။

အခန္း (၁၄)

ေအာင္ခန႔္ တေယာက္ ကလ်ာ့ကို ေထြးပိုက္ရင္းငုတ္အၾကည့္ ကလ်ာက မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေမာ့ အၾကည့္ ..အၾကည့္ခ်င္းဆုံကာ အနမ္းမိုးမ်ားရြာမိေတာ့ေလသည္။ အရင္တုန္းကလို ႏုတ္ခမ္းတစုံက ေႏြးေထြးေနဆဲ..ဆယ္ေက်ာ္သက္မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေအာင္ခန႔္ ရင္ခြင္ကလဲ က်ယ္ျပန႔္ခိုင္မာေနၿပီ…အသက္ ၃၅ ဝန္းက်င္ ကလ်ာ့ အလွကလဲ ရင့္က်က္ေနၿပီ..အေတြ႕အၾကဳံအရ ေအာင္ခန႔္ အထိအေတြ႕က ႏူးညံ့ေနၿပီ…ကလ်ာ့ မီနီစကပ္ေပၚသို႔ ေအာင္ခန႔္ လက္ ႏွစ္ဖက္ ညႇင္သာစြာ လႈပ္ရွားေနၿပီ။ ႏုတ္ခမ္းခ်င္း စုတ္နမ္းေနရာမွ ပါးစပ္မ်ား ပြင့္လာၿပီး လၽွာခ်င္း ပြတ္သပ္ေနေလၿပီ။အခ်စ္ဒီဂရီတို႔ ဒီေရအလား တဆင့္ထက္တဆင့္ ျမင့္တတ္ေနေလၿပီ။ အခ်စ္ႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ လူ ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ကာမ ရမၼက္က မိုးထိျမင့္တတ္ေနၿပီ။ေအာင္ခန႔္ စကပ္ကို ပြတ္ရင္း လွန္တင္လိုက္သည္။ ဇာပြင့္ အနားႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ကိုယ္လုံးက နိမ့္ဆင္းရင္း ဒူေထာက္လိုက္သည္။ အေမြးအမၽွင္ အနံအသက္ကင္းလွေသာ အက္ေၾကာင္းေလး ေပၚသို႔ လၽွာဖ်ားေလး ထည့္လိုက္သည္။ ကလ်ာတေယာက္ ဓါတ္လိုက္သလို တကိုယ္လုံး တုန္းတတ္သြားသည္။ မတ္တပ္ပင္ မရပ္နိုင္ေတာ့ပဲ ထိုင္ခုံ ေပၚသို႔ ဖင္ ေလး တင္ၿပီး ကားလိုက္မိသည္။ ေပါင္ ႏွစ္လုံးကားေသာ္လဲ ျပဲမေနပဲ စိစိေလးျဖစ္ေနေသာ ပိပိ ေလးကို ေအာင္ခန႔္ လက္ကေလးႏွင့္ အသာ ျဖဲရင္း..ေစာက္စိရွိေသာ ေနရာသို႔ လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ တို႔လိုက္သည္ ..ကလ်ာတေယာက္ တုန္တတ္သည္အထိ အရသာရွိလွသည္။
ေဒါက္..ေဒါက္…
“ဒီမွာ အမဲသားကင္ထားတာ ရပါၿပီ သုံးသပ္ၾကည့္ပါဦး “
႐ုတ္တရက္ စာဖိုမႉးႀကီး ဝင္လာေသာေၾကာင့္ ကလ်ာ ေပါင္ ၂ ဖက္ ေစ့လိုက္သည္ ။သို႔ေသာ္ ေအာင္ခန႔္ ေခါင္းက ခံေနေသာေၾကာင့္ စိမရ။ ေအာင္ခန႔္ စားပြဲေအာက္တြင္ အသာေလးေနရသည္။
“ေအာ္…ေအး ထားခဲ့ေလ..အမ ျမည္းလိုက္ဦးမယ္ လိုအပ္တာေျပာတာေပါ့..”
“ဟုတ္ အမဲသားက သိပ္မလတ္သလို ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မလတ္တဲ့ အတိုင္းပဲ သံပုရာသီး ညႇစ္ၿပီးေတာ့ “
“အ..”
ကလ်ာပါးစပ္မွ အ..ဟု ထြက္သြားေလသည္ ။မထြက္ပဲလဲ မေနနိုင္ ေအာက္မွ ေအာင္ခန႔္ ေပါင္ အနဲငယ္ဟၿပီး လက္ခလယ္ႏွင့္ ထိုးထည့္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
“ဗ်ာ…”စာဖိုမႉးႀကီးမွ အေမး
“ေအးလို႔ ေျပာတာ…အင္း..ဆက္ေျပာ..အင္..အင္း”
ညီးသံမွန္းမသိ အင္း ေျပာမွန္းမသိ..ေအာင္ခန႔္ကလဲေအာက္မွာေနၿပီး လက္ခလယ္ကို အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးေနေသာေၾကာင့္ ႐ုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ ေနေပမဲ့ ခိုးၿပီး ဖီးတတ္ရေသာေၾကာင့္ ကလ်ာ့အေနနဲ႔ အေတြ႕ အၾကဳံအသစ္ပင္….စားဖိုမႉးႀကီးကလဲ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကားမပ်က္…ျဖစ္ပ်က္ပုံ အေသးစိတ္ကို ရွင္းျပေနေသးသည္။ ေအာက္က ေအာင္ခန႔္ကလဲ သြင္းထားေသာ လက္ခလယ္၏ ထိပ္ပိုင္းကို ေကြးၿပီး ေစာက္ေခါင္း နံရံ ကို ကလိေနေသာေၾကာင့္ ကလ်ာတေယာက္ ၿပီးခ်င္သလိုလို ပင္ျဖစ္ေနေလသည္။ ပိပိကို လက္ႏွင့္ အသြင္း အထြက္ မ်ားေသာေၾကာင့္ ပိပိရည္မ်ားႏွင့္ ေခ်ာေမြ႕လာေလသည္။ ကလ်ာကလဲ ေစာက္ဖုတ္ႂကြက္သားမ်ားႏွင့္ ညႇစ္ထားေသာ္လဲ ညႇစ္ေလေလ ဖီးတတ္ေလေလ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ စားဖိုမႉးႀကီးက ေျပာဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့မွ…
“မင္း အခုခ်ိန္ထိ ဆိုးေနတုန္းပဲ ေအာင္ခန႔္ရယ္…”
“မ ကို အရသာ သစ္ေလး ေပးခ်င္လို႔ပါ..”
ေျပာရင္းႏွင့္ စားပြဲေအာက္မွ ထြက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္လိုက္ရာ ေအာင္ခန႔္ လီးႀကီး ေငါက္ခနဲ ထြက္လာေလသည္။
“အို…မင္းဟာႀကီးက ပိုႀကီးလာသလိုပဲ….”
“ႀကီးမွာေပါ့ မ ရယ္ ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာ…”
“ေၾကာက္ေတာင္လာၿပီ…ျဖည္းျဖည္းေနာ္ ..ကြဲသြားလိမ့္မယ္..”
ေျပာေနရင္းပင္ စားပြဲေပၚတြင္ ကလ်ာ ကိုယ္ တဝွက္ ဆြဲေမွာက္လိုက္သည္။ ျပဴထြက္ေနေသာ ပိပိ ႏုတ္ခမ္းသား ၂ ခုက ေဖာင္းထြက္ေနေလၿပီ…စိေနေသာ ႏုတ္ခမ္းသား မ်ား အရည္မ်ားႏွင့္ ေျပာင္တင္းေနေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ကြဲေနေသာ အေျမာင္းေလး တေလၽွာက္ လီးႏွင့္ ပြတ္တိုက္လိုက္သည္။ ပြတ္လိုက္သည့္ လီးက ပိပိ ႏုတ္ခမ္းသားအေသးႏွင့္ အစိကို ခလုပ္တိုက္သျဖင့္ ကလ်ာ ဖင္ေလး ေကာ့လာေလၿပီ…အေပါက္ဟု ထင္ေသာ ေနရာသို႔ ေအာင္ခန႔္ ထိုးသြင္းလိုက္ရာ ေခ်ာ္ၿပီး ေစာက္စိကို ထိုးမိေလသည္။
“အို…ဟင့္ …ဟင့္…အခုထိ အေပါက္အလန္း မတည့္ေသးဘူးကြာ….”
အားမလို အားမရသံႏွင့္ ကလ်ာေျပာေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ဘာမွ မေျပာပဲ ပိပိကို အသာေတ့ၿပီး စထိုးထည့္လိုက္သည္။
“အား…..အီး….မရဘူးထင္တယ္….”
ေအာင္ခန႔္ လီး၏ အဖ်ားပိုင္းကြမ္းသီးေခါင္းေနရာထိပင္ ထည့္ရေသးသည္….ပိပိက ေတာ္ေတာ္ပင္ က်ဥ္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္..ေအာင္ခန႔္ လီးကို ဒီအတိုင္းထားၿပီး ကလ်ာ့ ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္ ထိုမွတဆင့္ အေရွ႕ဘက္ ကို လက္ေလ်ာကာ နို႔ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္….အက်ီ ေပၤၚမွာ ပင္ ကိုင္ရလို႔လားမသိ နို႔ေတြက တင္းတင္းရင္းရင္းပင္ရွိေသး၏..
“မ …မလုပ္ရတာၾကာၿပီထင္တယ္…အပ်ိဳေလး အတိုင္းပဲ..”
“အင္း….ဟုတ္တယ္…”
“မ အမ်ိဳးသားက မလုပ္ဘူးလား…”
“သူက အသက္ႀကီးၿပီ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ…”
“ဒါဆို မ အလုပ္မခံရတာ ၾကာၿပီေပါ့”
“ အင္း ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ..”
“က်ေနာ့္ ဟာနဲ႔ ဆို ဘယ္သူ ပိုႀကီးလဲ..”
“သူဟာက ေသး…..အ….အ…အား…”
ေအာင္ခန႔္ စကားေျပာေနရင္း ႐ုတ္တရက္ တဆုံး ေစာင့္ ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ လီးတခုလုံး လက္ႏွင့္ ဆုတ္ကိုင္ထားသလိုမ်ိဳး ပိပိ အတြင္းသားႂကြက္သားတို႔ ဆြဲညႇစ္ ခံရေတာ့သည္။
“နာသြားလား မ ..”
“နာတယ္ ..မလႈပ္နဲ႔ဦးကြာ..”
မလႈပ္နဲ႔ဦးသာ ေျပာေနတာ ဖင္က လႈပ္ၿပီး ေကာက္တတ္ေနၿပီ။ ေအာင္ခန႔္ လီးကို တျဖည္းျဖည္း ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ပိပိ ႏုတ္ခမ္းသား တို႔က ေဖာင္းၿပီး ကပ္ပါလာသည္။ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဖာင္ေနေသာ အသားတို႔ ျပန္ႏွစ္ဝင္သြားျပန္သည္။ ညီးသံ သဲသဲ ေလး ထြက္ကာ သူမ ဖီးတတ္ေနေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသလိုပင္..။အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ လီးတြင္ ေစာက္ရည္ ျဖဴျဖဴတို႔ ကပ္ပါလာေလၿပီ။ ေအာင္ခန႔္ ေဆာင့္ရတာ အားမရေတာ့ပဲ….ေျခတဘက္ စားပဲေပၚတင္လိုက္သည္။ ပိပိ ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးတေယာက္ႏြားနို႔ေသာက္ၿပီး မလိုင္ဖက္တို႔ ပါးစပ္တြင္ ကပ္ေနသလို ပိပိ ႏုတ္ခမ္းသားတြင္ ပိပိနံသင္းသင္း ေစာက္ရည္တို႔ အဝိုင္းလိုက္ ကပ္ေနေတာ့သည္။အခ်ိန္ၾကာၾကာပင္ မေဆာင့္လိုက္ရပဲ ေအာင္ခန႔္တေယာက္ လရည္မ်ား ကလ်ာ၏ သားအိမ္ဝသို႔ အရွိန္ျပင္းျပင္း ထိမွန္သြားၿပီ မဟုတ္ပါလား။

အခန္း (၁၅)

“ ခ်စ္လို႔ေတာင္ မဝေသးဘူးကြာ..”
“အို..ေအာင္ခန႔္ေနာ္…ေနာက္မွေပါ့လို႔ ဘယ္မွ ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူးကြ..”
“ဒါဆို မနက္ျဖန္ ည ထပ္ဆုံခ်င္တယ္ကြာ…”
“မင္းကလဲ ..အခု ခ်ိန္ထိ ဇြတ္ႀကီးပါလား…”
ေအာင္ခန႔္ ေဘာငး္ဘီဝတ္ေနရင္း စကားေျပာေနတာ ျဖစ္သည္။ ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီးေတာ့ ကလ်ာ ေအာက္ခံဇာေဘာင္းဘီေလး ေကာက္နမ္းလိုက္သည္။
“အို..ညစ္ပတ္ႀကီးကိုကြာ…”
“မညစ္ပတ္ပါဘူး မရဲ့ အခုမွ မရဲ့ ပိပိနံေလး ျပန္ခံစားေနတာပါ…”
“ေပးကြာ ..ဝတ္ရေအာင္…”
“က်ေနာ့္ကို အမွတ္တရေပးပါလားဟင္…”
“က်မ ဖင္ေျပာင္နဲ႔ ျပန္ရေတာ့မွာေပါ့…”
“ဟား…ဟား..ျပန္ေပါ့ မရဲ့ ဘယ္သူသိတာက်ေနတာပဲ…”
………………………..ေျပာဆို အခ်စ္တင္ေႏွာေနၾကတာကို အျပင္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ တီးလုံးသံေၾကာင့္ မၾကားတာလား ။တရွဲရွဲေၾကာ္ေနေသာ စားဖိုေဆာင္ သံေၾကာင့္ မၾကားရတာလား မခြဲတတ္ေတာေပ။

_

ညေနခင္း၏ အေမွာင္က ပိတ္ပိတ္ေမွာင္ေနေသာ္လဲ အခန္းငယ္ တခုထဲ၏ အလင္းကေတာ့ လူ၂ ဦးအတြက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ လုံေလာက္ေနသည္။ သူခိုးမီး သို႔မဟုတ္ ညအိပ္မီး ျပာျပာ စိမ္းစိမ္း ဝါဝါ တို႔က ဟိုနား တကြက္ ဒီနာ တကြက္ ထြန္းလင္းေတာက္ပလို ေနေပသည္။ ထို အခန္းငယ္ထဲတြင္ ဝီစကီ အဖုံးဖြင့္ တလုံး ၊ ေသာက္လက္စ အရက္ ခြက္ ၂ ခြက္…ေရခဲ ပန္းကန္ႏွင့္ ေရခဲတို႔က ေအးျမလို႔ …အဲကြန္းေလမွ အေအးဆုံးေသာ ေလမ်ား တဝူးဝူး မႈတ္ထုတ္လို႔….သို႔ေသာ္ အဝတ္နကၳိ လူ ၂ ဦးကေတာ့ မေအးနိုင္…. .သူရမၼက္ေဇာႏွင့္ သူတို႔…

ထိုအခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လမ္းမီးလုံးတို႔က ပတၱျမား တို႔ စီထားသလို အမဲေရာင္ရင့္ရင့္ ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ေျပးေနေသာ အျပာႏုႏု ကားေလးေပၚက ဖြင့္ထားေသာ FM လိုင္းတခု …စီးကရက္ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းကို ညႇပ္ထားေသာ လက္သည္းနီ အစိမး္ႏုေရာင္ေလးႏွင့္ ေသးသြယ္ေသာ လက္တစုံ ကားတံခါးဝမွာထုတ္…အေတြးေပါင္းစုံႏွင့္ ေဒၚမာလာ…
ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ မာလာ စကားမေျပာျဖစ္တာလဲ ၁ ပတ္..။ထူးထူးျခားျခား တတ္တတ္ႂကြႂကြ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည့္ ဒီ ၁ ပတ္။ ညည သီခ်င္သံ ေအးေအး ေလတခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျမဴးျမဴး ေတာ္ေတာ္ထူးတဲ့ ဒီ ၁ပတ္။ သူငယ္ခ်င္း ခပ္ရင္းရင္း ဖုန္းပင္ မဆက္ ဒီ ၁ပတ္။ ဆက္ဆံေရးေတြ ခပ္ေအးေအး ရာသီလဲ ေအးတဲ့ ဒီ ၁ပတ္။ဒီ ၁ ပတ္ အေၾကာင္းဆက္လို႔ ေတြးလာတဲ့ ေဒၚမာလာ….

ဝီစကီအရွိန္ေၾကာင့္လား ရမၼက္ အပူေၾကာင့္လား မသိ..ႏွာေခါင္းမွ ေလပူတို႔ တစ္ဦး၏ ပါးကို တဦး မႈတ္ထုတ္ေနသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ပတ္လက္အေနအထား ကလ်ာ…ေျခေထာက္ ၂ ဖက္က မိုးေပၚေထာင္လို႔ တစ္တစ္တူး ပုံစံဆိုလား ဘာလား ကလ်ာ မသိ။ ေအာင္ခန႔္လီးက ကလ်ာ့ ပိပိ ေဖာင္းေဖာင္းတြင္ ထိုးလၽွက္သား…။ေအာင္ခန႔္ ဒီလိုရက္မ်ိဳးမရွိခဲ့တာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ရွိၿပီ…တိတိက်က်ေျပာရရင္ သမီးေလး အသက္အတိုင္း ….လာမဲ့ ရက္ပိုင္အတြင္း သမီးေလး ၂ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ ကလ်ာပိပိထဲ ျပည့္သိပ္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ ေအာင္ခန႔္လီးႀကီးကလဲ အရင္ကထက္ႀကီးလာတာလဲပါမည္။အဝင္အထြက္တိုင္း ပိပိ အတြင္းသားမ်ားမွ ဆြဲညႇစ္စုတ္ယူထားသည္။ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ ညိမ့္ညိမ့္ေညာင္းေညာင္း လိုးေနျခင္းပင္။ ေရငတ္လာရင္ ဝီစကီေလးေမာ့လိုက္ အရသာခံၿပီ ေဆာင့္လိုက္ မူးလာေတာ့ မၿပီးနိုင္။ ကလ်ာ့ေစာက္ေခါင္းမ်ားပင္ ပြတ္တိုက္မႈတို႔ေၾကာင့္ ပူေနေလၿပီ။ ေစာက္ရည္တို႔က စားပြဲေပၚတြင္ ဟို တကြတ္ ဒီတကြတ္…။ေအာင္ခန႔္ကေတာ့ ၿပီးခ်င္တဲ့ စိတ္မရွိေသးေပ..တညလုံး ဇိမ္ခံလိုးမည္ဟု ႀကံစည္ထားေလသည္။ ကလ်ာကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ေရာက္ေနေလသည္။ အစြန္းစြန္ဆုံး ပိပိတို႔က အရည္ပင္ မထြက္နိုင္ေတာ့ ..ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ကလ်ာ ပိပိ နာလွၿပီျဖစ္သျဖင့္ ပိပိ အဝႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲ ဂ်ယ္ ထည့္ရန္ ေအာင္ခန႔္အားေျပာရေလေတာ့သည္။
“ေမာင္..ကလ်ာ မခံနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ…ၿပီးလိုက္ေတာ့ေနာ္..”
“မ ကလဲကြာ ဒီမွာ ဝေတာင္ မဝေသးဘူး”
“မဝေသးလဲ ခဏေတာ့ နားပါဦး ေမာင္ရယ္…အထဲမွာက်ိမ္းစပ္ေနၿပီ…”
“နားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခဏပဲရမယ္ေနာ္…တညလုံး ေနမွာ..ဒီညေတာ့..”
“အင္းပါ ..ဒီမွာ ဘာမွ မထြက္နိုင္ေတာ့လို႔ ..အကူအရည္ေလးသုံးရေတာ့မယ္..”
“လာ..မ…က်ေနာ္..ထည့္ေပးမယ္ေလ..”
“အို..ေမာင္ေနာ္…မကဲနဲ႔”
မကဲနဲ႔ဟု ပါးစပ္ကသာေျပာေနတာ…စားပြဲေပၚတြင္ ေပါင္ကားထားၿပီးေနၿပီ။ ေအာင္ခန႔္ ဂ်ယ္ဗူးထဲမွ ခပ္ျပစ္ျပစ္ ၾကည္ၾကည္ အရည္တို႔ လက္ဖဝါးႏွင့္ လက္ခလယ္ထိပ္တို႔တြင္တင္ၿပီး ပိပိ အဝကို က်န္လက္တဘက္ႏွင့္ ျဖဲၿပီး ဂ်ယ္ပါေသာ လက္ခလယ္ကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ဝင္သြားေသာ လက္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ ကလ်ာ တေယာက္ ေခါင္းေမာ့တတ္သြားေလသည္။ လက္ဖေနာင့္ကို ေစာက္စိကို ဖိၿပီး ပြတ္လိုက္ေသာအခါ ကလ်ာတေယာက္ အရွင္လက္လက္ နတ္ျပည္ေရာက္သြားသည္။
ထိုစဥ္………………………..

အခန္း (၁၆)

ေဒၚမာလာတေယာက္ မိမိဆိုင္သို႔ အေျခအေန တခုခု သိလိုသိညား ဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ည အိပ္မီးမ်ားသာ လင္းေနၿပီး ဆိုင္တံခါးလဲ ေစ့႐ုံသာေစ့ထားေလသည္။ တံခါးတြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္းအတြင္းလူ မရွိ တိတ္ဆိတ္လို႔….မီးဖိုခန္းသြားၾကည့္သည္..အိုးခြက္တို႔က သူေနရာႏွင့္သူ..။ထူးဆန္းေနတာက တံခါး ေသာ့မခတ္ရေသးတာရယ္..ညအိပ္မီးပြင့္ေနတာရယ္……။႐ုတ္တရတ္ဆိုသလို နားေနခန္းသို႔ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့..
နားေနခန္းတည္ေဆာက္ပုံက ေန႔ခင္းပိုင္းဆို အတြင္းသို႔ ေဖာက္ၿပီး မျမင္ရေသာ မွန္ အမ်ိဳးအစား..။ည ဘက္ဆိုရင္ ေျပာင္းျပန္ အခန္းထဲမွ အျပင္သို႔ ျပန္မျမင္ရေပ..။သိုပေသာ္ အျပင္က ၾကည့္ရင္ ေတာ့ထင္ထင္ရွားရွား..။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထင္ရွားသလဲဆိုရင္ ကလ်ာ အဝတ္မဲ့ ခႏၵာကိုယ္ ကားထားေသာ ေပါင္….ေအာင္ခန႔္ရဲ့ တုတ္ခိုင္လွေသာ အေခ်ာင္းႀကီး..။စည္းခ်က္ညီတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္….ဖီးအျပည့္နဲ႔ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာ…ၿပီးေတာ့ ေမာ့ေသာက္ေနတဲ့ ဝီစကီ…။ေဒၚမာလာ ၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ မနာလိုတာလား၊ မခံခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာလားမသိ..။အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သားမက္…ေဒါသႏွင့္ရမၼက္က လြန္ဆြဲေနေလသည္။ ၾကည့္ပဲေနရမလား …လွည့္ထြက္သြားရမလား..ေဝခြဲမရ။ ဒီထက္ဆိုးလာတာက ကလ်ာက စားပြဲတြင္ ေပါင္ကားၿပီး ေအာင္ခန႔္က ဗူးတဗူးထဲမွ တခုခုကို ထုတ္ကာ..ကလ်ာ ဟိုဟာထဲ ထိုးကလိေနတဲ့ ျမင္ကြင္း…။
ေဒၚမာလာတေယာက္ သူတို႔ကိုေက်ာေပးၿပီး စာပြဲတလုံးတြင္ ထိုင္လိုက္သည္..ၿပီးေတာ့ မိမိ ဖုန္းကို ထုတ္ကာ ကလ်ာ့ထံဖုန္းေခၚလိုက္သည္…
တူ…..တူ…..တူ…..
“ဟလို….”
တဖက္မွ ကလ်ာ့ ထူးသံကို ၾကားရသည္။ ကလ်ာ့ အသံက ေမာဟိုက္လၽွက္..။
“အခု ဘယ္မွာလဲ သူငယ္ခ်င္း..”
တုန္ေနေသာ အသံကို ထိန္းကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အိမ္မွာကြ….လာမလို႔လား သူငယ္ခ်င္း”
“မလာေတာ့ပါဘူး ဆိုင္မွာရွိရင္ ငါ ဆိုင္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေျပာမလို႔….”
“ဟင္……”
စာပြဲခင္း ျဖဴျဖဴ ပတ္ၿပီး ကလ်ာ တံခါးေလး ဟၾကည့္လိုက္သည္။ ကလ်ာ့ ေနာက္က ေအာင္ခန႔္ကလဲ ေပါင္ၾကားထဲလက္ေလးအုပ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ…။

“အျဖစ္ကေတာ့ ဒါပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္…”
“ေအာ္…ဒါဆို နင္တို႔က အရင္ကတည္းက ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေတြ ဆိုပါေတာ့…မင္းလဲ သိပ္ ပိရိတယ္ ေအာင္ခန႔္…”
ေအာင္ခန႔္ ဘာစကားမွ ဝင္မေျပာ ၿငိမ္ၿငိမ္သာ ထိုင္ၿပီးေခါင္းငုံထားသည္။ေဒၚမာလာမွ ဆက္ၿပီး
“ေကာင္းတယ္…ေကာင္းတယ္…တေယာက္က လင္ငယ္ေန ေနာက္တေယာက္က ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္…”
“ငါ…မွားသြားပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္…”
“ငါ့ကို သူငယ္ခ်င္းလို႔ မေခၚနဲ႔…..နင္လို လူကို သူငယ္ခ်င္းေတာ္ရမွာ ရွက္တယ္..ေအာင္ခန႔္ မင္းလဲ သူနဲ႔ လိုက္သြား…ငါ့ဆိုင္ကို မနက္ျဖန္ ႏြားနို႔နဲ႔ အကုန္ေဆးခ်ျပစ္မယ္..”
ေဒၚမာလာ ေျပာရင္း ေဒါသထြက္လာသည္ ။ထိုစဥ္…
တီ…တီ..တီ…
ေအာင္ခန႔္ ဖုန္းျမည္ေလသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္က ေခၚေသာ ဖုန္း….။ေအာင္ခန႔္ ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။
“ဟလို…”
“…………”
“ဘာ….သမီးေလး ေပ်ာက္သြားလို႔..ဟုတ္လား…”
ေအာင္ခန႔္ မ်က္ႏွာ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားေလသည္။ေဒၚမာလာ ေဒါသမွ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္မိသည္…။
“ေျမးေလး ေပ်ာက္သြားလို႔ ဟုတ္လား…..”
“ဟုတ္…အေမ…”
“ဘာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနတာလဲ ရွာရမွာေပါ့….”
“ဟုတ္….”
ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ ေဒၚမာလာ အလၽွင္ စလို ထြက္သြားေလသည္။ သမီးေဇာ ..ေျမးေဇာတို႔က ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ၏ သံေယာဇဥ္ေလာာက္ အေရးမႀကီး…ကလ်ာတေယာက္ ေငးေငး ငိုင္ငိုင္ႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ မာလာ ေက်ာကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ေနမိပါေတာ့သည္။
“အိမ္ယာနိုးေတာ့ ဘြားဘြား..ေဖေဖ..ဆိုၿပီး အတင္းဂ်ီက်တယ္ ရွာေပးလို႔လဲ ေျပာတယ္…က်မ တိုက္ဖို႔ သြားခပ္ေနတုန္း ေပ်ာက္သြားတာ..”
“ဘယ္မွာ ရွာၿပီးၿပီလဲ..ကေလးတေယာက္ေတာင္ နိုင္ေအာင္မထိန္းနိုင္ဘူးလား ခင္ဗ်ားတို႔က”
ေအာင္ခန႔္ ေဒါသတႀကီး အိမ္ေဖာ္မ်ားကို ဆူေလသည္။ ေဒၚမာလာကလဲ..
“ကေလးေပ်ာက္တာ လိုက္မရွာပဲနဲ႔ ဖုန္းဆက္ရတယ္လို႔ ငါ့ေျမး တခုခုျဖစ္ရင္ နင္တို႔ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေတြးထား…”

အခန္း (၁၇)

“Happy Birthday မီးမီးေလး…Happy Birthday မီးမီးေလးးးးးး…..Happy Birthday to You”
သမီးေလး ပန္းျမတ္နဒီေလးရဲ့ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ပြဲေလးပင္။ အခု အခ်ိန္ ေအာင္ခန႔္ ျပဳံးနိုင္ၿပီ…ေဒၚမာလာလဲ ေပ်ာ္နိုင္ၿပီ….လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္ေလာက္က သမီးေလး ေပ်ာက္သြားေတာ့ရခဲ့တဲ့ ေသာကနဲ႔ သင္ခန္းစာ..။ပန္းျမတ္နဒီေလးက အိမ္ရွိေရကူကန္ေဘးတြင္ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ကာ ဘြားဘြား..ေဖေဖ ႏွင့္ ေအာ္ေနေသာ အသံ။ ထိုညက ေအာင္ခန႔္ ႏွင့္ ေဒၚမာလာ ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အသည္းအသန္ ငိုေႂကြးေသာ ပန္းျမတ္နဒီ..။ဘာပဲေျပာေျပာ…လူသား၂ ဦး မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနေသာ သမီးေလး။ ထိုညက ေဒၚမာလာႏွင့္ ေအာင္ခန႔္ သမီးေလး ခလယ္ထားၿပီး အိပ္လိုက္ၾကသည္။ အလုပ္ကိစၥ အခ်စ္ကိစၥ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥထက္ သမီးေလး ပန္းျမတ္နဒီေဘးတြင္ သူတို႔ ၂ဦး အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့သည္..။ကလ်ာတေယာက္ကေတာ့ ျပသနာျဖစ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ကစၿပီး ဖုန္းအဆက္အသြယ္မရေတာ့။ေနာက္ဆုံးၾကားရေသာ သတင္းအရ သူမ၏ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္သြားသည္ဟုပင္။
သမီးေလး ၏ ေဘးတြင္ သမီးေလး အိပ္သည့္ အထိ ေစာင့္ေပးရင္း ေအာင္ခန႔္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ေအာင္ခန႔္ နိုးလို႔ နာရီၾကည့္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီပဲရွိေသးသည္။ ေဒၚမာလာကိုၾကည့္ေတာ့ မရွိ..။သူ႔ အခန္းသူ ျပန္အိပ္ေနသည္ဟုပင္ ေအာင္ခန႔္ေတြးရင္း…ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းခဲ့ေတာ့သည္။ေအာက္ထပ္အေရာက္…
“သား..ေအာင္ခန႔္ လာ အတူတူ ေသာက္ရေအာင္..”
အာေလးလၽွာေလးျဖင့္ ေဒၚမာလာ အေတာ္ပင္ မူးေနေလၿပီ။
“အေမ …”
ေအာင္ခန႔္ႏွင့္ မာလာ စကားမေျပာျဖစ္တာ ျပသနာ ျဖစ္ၿပီ ကတည္းကပင္..
“လာပါကြာ အတူေသာက္ရေအာင္….သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္ပဲ..”
“အေမ ေသာက္တာမ်ားေနၿပီထင္တယ္…”
“မ်ားမ်ားေသာက္မွ အထီးက်န္တာ မ်ားမ်ား သက္သာတာကြ”
“အေမ လာ..သားတြဲပို႔ေပးမယ္…”
“မလိုပါဘူး….မင္းေလးက သူစိမ္းဆန္တဲ့စကားေတြသိပ္ေျပာပဲ….ငါ့ဘက္ကို ဘယ္သူမွ မၾကည့္ဘူး…ငါ့မွာ…အာကိုးစရာကိုမရွိဘူး…”
ေအာင္ခန႔္ ေဒၚမာလာကိုတြဲေခၚရင္း အခန္းထဲ ရွိ ကုတင္ေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္…။ကပိုကယိုျဖစ္ေနေသာ အေပၚအက်ီတို႔က ရင္းသားဝင္းဝင္းတို႔ကို လွစ္ျပေနသလိုပင္။ ေအာင္ခန႔္ စိတ္ရိုင္းမ်ားဝင္လာသည္။ ညအိပ္ ဂါဝန္ ပါးပါးကို လွန္ရန္ ဂါဝန္ေအာက္နားကို လက္ႏွင့္ ကိုင္ ကာ တျဖည္းျဖည္း မတင္လိုက္သည္။ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ား ယွက္ေနေသာ ေျခသလုံး ျဖဴျဖဴတို႔က ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနျပန္သည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး..သူ႔သမီးကို ငါယူထားတာ ငါက သူသားမက္ပဲ..တကယ္ဆို အေမပဲေပါ့…ဟု ေတြးလာေသာ္လဲ အေၾကာပ်က္သည့္ အေရးအေၾကာင္းေလးပင္မရွိေသာ ေပါင္တံသြယ္သြယ္က ဂါဝန္ကို ဆက္လွန္ရန္ တြန္းအား တခုနယ္…။ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အနီေရာင္ေလးက ေပါင္ေဖြးေဖြး ၂ ခုၾကား ႏွစ္ဝင္ေနၿပီ…ဇာအနားကြပ္ထားေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့..ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အေပၚမွ ပိပိ ရွိရာ ေနရာကို မွန္းၿပီး နမ္းလိုက္ေလသည္။ အနံအသက္ ခပ္သင္းသင္….၄င္းသည္ကား ေသးနံ့လဲ မဟုတ္…အမ်ားေျပာသလို ဒညႇင္းသီနံ့လံ မဟုတ္…ငံျပာရည္နံလဲ မဟုတ္….ပုရိသတို႔ လီးေတာင္ေစေသာ အနံမ်ိဳးပင္…။မာလာ တေယာက္ လႈပ္လာသည္။ ေအာင္ခန႔္က အေျခအေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚမာလာတေယာက္နိုးေနေလၿပီ…။ေအာက္ခံဇာေဘာင္းဘီ အနီေလးကို အသာဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ လိပ္ၿပီး ပါလာေသာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးကို နမ္းလိုက္ရင္း ေအာင္ခန႔္ ဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီ ကို ခၽြတ္ကာ လီးကို အျပင္ထုတ္ရင္း သုံး ေလး ငါး ခ်က္ေလာက္ထုလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေဒၚမာလာေပါင္ကို အနဲငယ္ကားရင္း လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ေစာက္စိကို ကစားလိုက္သည္။ အစပိုင္း ခ်ဥ္သလို လို ရွိေသာ္လဲ ေနာက္ပိုင္း ငံျပၿပ ဘက္သို႔ဦးတည္လာသည္။ မာလာလက္ ၂ဘက္က ေအာင္ခန႔္ေခါင္းကို ႐ုတ္တရက္ ကိုင္မိသြားေလသည္။ ခါးလဲ ေကာ့မိသြားေလသည္။ ေအာင္ခန႔္ စုတ္ေနရာမွ ေခါင္းကို အသာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္..
“ဆက္လုပ္ေလ..”
မာလာ့ထံမွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းၾကားရလို႔ ေအာင္ခန႔္ ဆက္စုတ္ရင္း ေပၚသို႔ တျဖည္းျဖည္းတတ္ကာ..အက်ီ ၤကိုေလ်ာ့လိုက္ရင္း ေဘာ္လီ အနီေအာက္က လုံးၿပီး တင္းေနေသာ နို႔ကို ပါးစပ္ႏွင့္ အျပည့္ ငုံလိုက္သည္။ ၿပီးမွ လ်ာထိပ္ႏွင့္ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ေအာင္ခန႔္ လူခ်င္း အသာခြာရင္း ေခါင္းရင္းဘက္သို႔ တတ္လိုက္သည္။
“တို႔ကို ျပန္ မစုတ္ေပးခ်င္ဘူးလားဟင္..”
မာလာတေယာက္ ေဆးမိထားေသာ လူတေယာက္လို ေခါင္းေလး အသာေရႊ႕ၿပီး ေအာင္ခန႔္လီးကို ပါးစပ္တြင္ ေတ့လိုက္သည္။လီး၏ ကြမ္းသီးေခါင္း ပတ္ခ်ာလည္ကို လၽွာဖ်ားႏွင့္သပ္ရင္း..တျဖည္းျဖည္း အေပၚသို႔ တတ္လိုက္ၿပီး ေအာင္ခန႔္ နို႔ကို စုတ္လိုက္သည္။ ေအာင္ခန႔္ ဘယ္လိုမွ မခံနိုင္ေတာ့ပဲ မာ့လာ့ကို တြန္းလွဲလိုက္ေလသည္။ပက္လပ္ကေလးျဖစ္သြားေသာ မာလာ့ကို ေအာင္ခန႔္ အေပၚမွ ေနၿပီး နို႔ ကို စုတ္လိုက္သည္။ ကားသြားေသာ ေပါင္ႏွင့္ ေကာ့တတ္သြားေသာ ခါးတို႔ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ထိုးထည့္လိုက္ေသာ ေအာင္ခန႔္လီးႀကီး..။တရစ္ခ်င္း ဝင္သြားေသာ လီး၏ အရသာ၊ မႈတ္ထားေသာ ပါးစပ္ အရသာတို႔ေၾကာင့္ မာလာ တခ်ီၿပီးသြားေလသည္။ေအာင္ခန႔္ လီး ဝင္ဝင္ခ်င္း ခပ္က်ပက်ပ္ျဖစ္ေနေသာ မာလာ့ပိပိကို တလစပ္ လိုးေလသည္….မာလာတေယာက္ ေအာင္ခန႔္ ဖင္ကို ဆြဲထားၿပီး လီးႏွင့္ ပိပိတို႔ အတင္း လိုက္ပူးကပ္လိုက္သည္….အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေဝးကြာေနေသာ မာလာ့ အဖို႔ ေအာင့္ခန႔္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေနာက္ တခ်ီၿပီးဆုံးသြားေစသည္။ ေအာင္ခန႔္က မာလာၿပီးသြားမွန္းသိေတာ့..တင္းတင္း ျပန္ဖတ္ၿပီး အနမ္းမိုးရြာသြင္းလိုက္ေလသည္။
မၿပီးေသးေသာ ေအာင္ခန႔္ကို မာလာသိတာေၾကာင့္ ေအာင္ခန႔္ရွိရာကို ေက်ာေပးရင္း မာလာ ခါးေလးေကာ့ေပးသည္။ ေအာင္ခန႔္ အေနာက္မွေနၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ထိုးသြင္းရာတြင္ အေပါက္မတည့္ပဲ ေစာက္စိကို ထိုးမိေလသည္။ မာလာတေယာက္ တြန္သြားေလသည္။ ေနာက္တခ်က္မွာေတာ့ တန္းေနေအာင္ဝင္သြားေလသည္။ နို႔ကို ကိုင္ၿပီး အေနာက္မွ အားကုန္ေဆာင္ေလသည္။ တခ်က္တခ်က္ သားအိမ္ေခါင္းကို ထိမိတာေၾကာင့္ မာလာတေယာက္ ေအာင့္ ေအာင့္သြားေသာ ေဝတနာ ကို ခံစားရေလသည္။ ထိုးခ်က္ ေဆာင့္ခ်က္ ဆြဲခ်က္တို႔ ျပင္းထန္လာၿပီး မာလာ့ သာအိမ္ထဲသို႔ သုတ္ပိုးမ်ား အရွိန္ႏွင့္ ဝင္သြားသည့္အျပင္ ပိပိ အျပင္ဘက္သို႔ပင္..စီးက်ေနေလေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား..။

အခန္း(၁၈)
ေနေရာင္ျခည္က ျဖာဆင္းလာေလၿပီ။ ေလႏုေအးေအးကလဲ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ တိုးဝင္လာေလၿပီ။ ေက်းငွက္တို႔၏ သီခ်င္းသံတို႔က ေအာင္ခန႔္ကို နိုးေနသေယာင္ေယာင္…..။
မာလာ့အိပ္ယာထက္တြင္…ငုတ္တုပ္ထိုင္ရင္း ညက ျဖစ္ကိုရွက္ေနမိသည္။ ဘယ္လိုရွင္းရမလဲ ..ေဒၚမာလာကေရာသူ႔အေပၚ ဘယ္လို တုန္ျပန္မလဲ…ေတြးကာ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ကာ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ေလသည္။ေဒၚမာလာ့ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ မုန္ ၂ ခ်ပ္ ကို မီးကင္ေနေလသည္။ ေအာင္ခန႔္တေယာက္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ စားပြဲတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။
မာလာမွ မီးကင္စက္မွ ထြက္လာေသာ ေပါင္မုန႔္ ၁ ခ်ပ္ကို ေအာင္ခန႔္ေရွ႕သို႔ ခ်ေပးလိုက္သည္။မ်က္ႏွာကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္..။ေအာင္ခန႔္ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီ တခ်ိဳင့္ ေမာ့လိုက္သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ ျပန္ခ်မည္ အလုပ္….ေပါင္မုန႔္ မီးကင္ေမြးေမြးႏွင့္ ေထာပတ္သုတ္ ကိုင္ထားေသာ လက္တဖက္ ေအာင္ခန႔္ ပါးစပ္နားေရာက္လာသည္။ ေအာင္ခန႔္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …မာလာ …………………………။

ကၽြန္ေတာ္ ရဲ ့ အေပ်ာ္ဆုံး အခ်ိန္ေလးပါပဲ……….
ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သမီးေလးရယ္…က်ေနာ္ ရင္ခုန္ရဆုံး လူရယ္…ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုေလး တခုလို ေနရတာ အရမ္းဝမ္းသာမိတာ အမွန္ပါ….
“အခ်စ္ အခ်စ္..
အသစ္ေတြျဖစ္ေပမဲ့
စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူဆိုတာ
တစ္ဦးတည္း…”
ကၽြန္ေတာ္ ေလးနက္စြာ မေတြးပဲ..ခ်ေရးလိုက္ေသာ ကာရံမရွိေသာ စာေလး …
စာေလးရဲ့ ေအာက္မွာ ၅ ႏွစ္ သာသာ သမီးေလး ပုံတူ……
၄င္း….၄င္းတို႔ႏွင့္ အတူ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘဝတိုတို..ရယ္ ..မဆုံးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားဆီသို႔……မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ စာအုပ္ေလး……။

“ေမာင္ေရ ..စာအုပ္ခ်ည္းပဲၾကည့္မေနနဲ႔ သားေလးလဲ ဂ႐ုစိုက္ဦး”

က်ေနာ့္ကို လွမ္းသတိေပးေနသူကေတာ့ တခ်ိန္က က်ေနာ္ စြမ္းလမ္းခဲ့သူ..တခ်ိန္က က်ေနာ္ မိန္းမအေမ….စည္းကမ္းႀကီးၿပီး စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာသူ…က်ေနာ္ရဲ့ ယခု ဇနီး …က်ေနာ္ရဲ့ မရိုးနိုင္ မေဟာင္းနိုင္တဲ့ အခ်စ္…………။ မေဟာင္းေသာ အခ်စ္………..။ မေဟာင္းေသာ အခ်စ္…………။

က်ိဳးစားပါဦးမည္
နတ္ဆိုးႀကီး