ကျွန် အပိုင်း ၁

     ပူပြင်းလှသောအာဖရိကနေရောင်ကမျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးကို ချွေးသီးချွေးပေါက်များနှင့်စိုရွှဲ နေစေသည်။အချို  ့သောချွေးစက်များကပါးစပ်ထဲထိအောင်စီးဝင်လာသောကြောင့် ငံကျိကျိအရသာကိုတန်ဘိုးရားခံစားလိုက်ရသည်။ကျောပေါ်မှထမ်းပိုးသယ်ယူလာသောသားကောင်ကိုတစ်ချက်ထဲ နှင့်အသေသတ်ဖမ်းဆီးနိုင်ခဲ့ခြင်းအတွက်

ပျော်ရွှင်နေသောကြောင့်နေ၏အပူဒဏ်ကိုတောင်ဂရုမစိုက် နိုင်အားဘဲဖြစ်နေမိသည်။ပတ်ဝန်းကျင်အားဝေ့ဝဲကြည့်ရှုမိတော့အရိပ်ရနိုင်မည့်တစ်ပင်ထဲထီးတည်းကြီးရှိနေသည့်
သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ကိုတွေ ့လိုက်ရ
သည်။ခြေလှမ်းများက သစ်ပင်ဆီသို ့ဦးတည်လိုက် မိ၏။အရိပ်အောက်သို ့ရောက်သောအခါ ပခုံးပေါ်မှ သားကောင်ကိုပြစ်ချလိုက်ပြီး ခြောက်သွေ ့နေပြီ ဖြစ်သော သစ်ရွက်ကျွေ များ ပေါ်သို ့ကျောခင်းလှဲချလိုက်မိသည်။အရိပ်အောက်ဆိုသော်လဲ သစ်ရွက်များ၏အကြိုအကြားမှတိုးဝင်ရောက်ရှိလာသော နေရောင်ကသူ ့မျက်လုံးများကိုကျိန်းစပ်စေသော ကြောင့် မျက်လုံးများမှိတ်ပြစ်လိုက်ရသည်။သူပျင်းကြောဆန် ့လိုက်သည်။အရိပ်အောက်တွင် မျက်စိ မှိတ်ကာ အနားရလိုက်သောကြောင့် ယနေ ့ညတွင်ကြုံတွေ ့ရမည့် သူမျှော်လင့် ထား ခဲ့သောအရေးကို စိတ်ကူးနေလိုက်မိသည်။

ဒီလိုနေ ့မျိုးကိုသူစောင့်စားခဲ့ရသည်မှာကြာပေပြီ။လွန်ခဲ့သောနှစ်များကနဲ ့မတူတော့ဘူးဆိုတာကိုသူကောင်းစွာနားလည်နေပေပြီ။သူ ့အသက်ဆယ့်ခွန်နစ်နှစ် ရှိနေပြီဆိုတာလဲသူ ့ကိုသူသိနေသည်။သူ ့အကိုမန်ဒိုးမားကတော့သူ ့အသက်ကိုဆယ့်ငါးနှစ်သာရှိသေးသည်ဟုလူသိရှင်ကြားပြောထားပေသည်။မန်ဒိုးမားသည် ရွာလူကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်၏။မျိုးနွယ်စု၏ ဦးဆောင်သူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။သူ တို ့တွင် ညီအကိုအားလုံးပေါင်း ရှစ်ယောက်ရှိခဲ့သော်လဲ အသက်မရှည်ကြ။မန်ဒိုးမားနှင့်တန်ဘိုးရားနှစ် ယောက်သာ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။အကြီးဆုံးနှင့်အငယ်ဆုံးနှစ်ယောက်သာရှိသော်လဲ မန်ဒိုးမား နဲ ့သူနဲ ့သိပ်အစေးမကပ်ပေ။သူတို ့တဲအတွင်းမှာ နတ်တိုင်တစ်ခုစိုက်ထူထားရာ ထိုနတ်တိုင်တွင် သူ ့ အသက်ကို မန်ဒိုးမားက အမှတ်အသားပြုပေးခဲ ့သည်မှာ လွန်ခဲ့သော နှစ်နှစ်ကစ၍ ဆယ့်ငါးခုကပိုလာ သည်မရှိတော့တာ သူမှတ်မိနေသည်။သူ ့အကိုက သူ ့ကိုမုန်းနေကြောင်းသိနေသောကြောင့် အခွင့်အ ရေးကိုသာ စောင့်နေခဲ့ရသည်။မန်ဒိုးမား၏ဇနီး ဇာရာဆာ နှင့် သူ ့ထက်အသက်ပိုကြီးသော သူ ့တူ ဗန်ဆူ တို ့ကလဲ သူ ့ကိုနှစ်ခြိုက်ခြင်းမရှိပေ။ဒါတွေကိုသိနေသောကြောင့် သူကလဲသူတို ့ကိုမုန်းမိသည် မှာ သိပ်တော့မဆန်းဟု ထင်မိသည်။ဟောင်ဆာ မျိုးနွယ်စု၏ အစဉ်အလာအရ တစ်နေ ့မန်ဒိုးမား သေ ဆုံးခဲ့လျှင်တန်ဘိုးရားသာတစ်ရွာလုံး၏အကြီးအကဲဖြစ်ရပေမည်။ အကို၏အရိုက်အရာကိုညီကသာ
ဆက်ခံရမည်။သားဖြစ်သူ ကဆက်ခံနိုင်ခွင့်မရှိပေ။တန်ဘိုးရားမရှိရင်တော့ ဗန်ဆူ ဆက်ခံနိုင်လိမ့်မည်။

ထို ့ကြောင့်လဲ အာရပ်အနွယ်ဝင်ဖြစ်သော ဇာရာဆာနှင့် ဗန်ဆူတို ့က တန်ဘိုးရားကို မလိုဘဲ ဖြစ်နေကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။ဟောင်ဆာထုံးတမ်းစဉ်လာတွေကိုဂရုမစိုက်သူများမို ့သားအမိနှစ်ယောက် ပေါင်း၍ တီးတိုးတိုင်ပင်ကာ မန်ဒိုးမားက သူ ့ကိုမုန်းအောင်လုပ်ထားနိုင်ခဲ ့သည်။သူတို ့တွေ မလိုလား မှန်းသိသောကြောင့် လွန်ခဲ့သောခြောက်လခန် ့ကထဲက ထိုတဲမှထွက်လာပြီး လူငယ်များစု ပေါင်းနေ ထိုင်သော တဲရှိရာသို ့သူပြောင်းရွှေ ့ခဲ့သည်။ရွာကနတ်ဆရာအဖိုးကြီး ကာနီလီကသူ အရွယ် ရောက် နေပြီဆိုတာ သတိထားမိသွားခြင်းကတော့ အမြတ်ထွက်သည်ဆိုရမည်။ထိုအတောအတွင်းအ ဖိုးကြီး ကာနီလီနှင့် နီးစပ်ကာ အဖိုးကြီးထံမှ နည်းနာများကို သင်ယူခွင့်ရခဲ့သည်။မိမိ၏ အတွင်းစိတ် ဓာတ်ကြံ ့ ခိုင်မှုကို ယုံကြည်နားလည်စေခြင်းမျိုးဖြစ်သည်။သားရဲတရိစ္ဆာန်များကို ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်နည်းများကို လဲ သင်ယူခဲ့သည်။ယခုပင်သူကိုယ်တိုင်သားကောင်တစ်ကောင်ကို ရှာဖွေသတ်ဖြန်နိုင်ခ ဲ့သည်မ ဟုတ် လော။
အရိပ် အောက်တွင်လှဲနေရတာ နေလို ့ကောင်းလှသည်။နေရောင်ကျနေပြီဖြစ်သောကြောင့် နေမကွယ်မီရွာကို အရောက်ပြန်ရမည်။သူရလာသော သားကောင်ကို မိန်းမများက အရေစုတ်၍ စား သောက်ရန်ချက်ပြုတ် ပြင်ဆင်ကြလိမ့်မည်။စားကောင်းသောက်ဖွယ် များကိုစဉ်းစားမိသောကြောင့် ပါးစပ်ထဲတွင် လျှာရည်တို ့နှင့် စိုစွတ်သွားရသည်။နေရောင်ပျောက်၍ ညရောက်လျှင်တွေ ့ကြုံရတော့ မည့် နာကြင်မှုအတွက်လဲ တွေးရင်းကြက်သီးထလိုက်မိသည်။အတွေ ့အကြုံရှိပြီးသား လူကြီးတွေပြော ပုံအရဆိုပါက မီးကဲ့သို ့ပူလောင်ခြင်းမျိုးဟု ဆိုတတ်ကြသည်မဟုတ်ပါလား။တစ်ခါတလေ ဓါးကတုံးနေ လျှင် အရေပြားက တော်ရုံနဲ ့မပြတ်။ထိုအခါမျိုးတွင် ကာနီလီက အရေပြားကိုမပြတ် ပြတ်အောင်ကြိတ် လှီးတတ်သောကြောင့် သေလောက်အောင်နာကြင်ရသည်တဲ ့။သူကတော့ သိပ်စိတ်မပူပါ။အဖိုးကြီးဆီ မှာ ကျွန်ကုန်သည်တစ်ယောက်ဆီကရထားသော ဓါးအသစ်တစ်ချောင်းရှိနေတာ သိထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ကာနီလီကလဲ နာကြင်မှုမရှိစေရ လို ့သူ ့ကိုပြောထားသည်။
လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ရမည့်အရေးအတွက် လိင်တံထိပ်ဖူးမှ အရေပြားကိုဖြတ်တောက်ရန် သူစိတ်လှုပ်ရှားမိသည်။ရွာက မိန်းကလေးတွေက ဖြတ်တောက်မှုပြီးဆုံးသွားလျှင် သူ ့ကိုအသိအမှတ် ပြု ဆက်ဆံပေလိမ့်မည်။သူ ပထမဆုံး ဆက်ဆံရန် စိတ်ကူးထားမိသော မိန်းကလေးက လေယွန်ဘာ ၏သမီး အိုင်ဘာ ပင်ဖြစ်ရလိမ့်မည်။အိုင်ဘာ၏ ဖွံဖြိုးနေပြီဖြစ်သော ရွှေရင်အစုံက မို ့မောက်ဆူတင်းနေ သည်ကို သူ မတော်တဆ ထိတွေ ့ဖူးထားကထဲက ထိုမိန်းကလေးနှင့် စက်ယှက်လိုခဲ ့သည်မဟုတ်ပါ လား။အစပိုင်းတော့ ကောင်မလေးထွက်ပြေးကောင်းပြေးနိုင်သည်။သို ့ပေမယ့် တစ်ခါ၊ဒါမှမဟုတ် နှစ်ခါ ဒီထက်ပို၍ ဆယ်ခါ၊အခါနှစ်ဆယ်ကျော်ရင်တော့ ဘယ်ပြေးနိုင်မလဲ အိုင်ဘာရယ်ပေါ ့။

သူနေရာမှထရပ်လိုက်သည်။ပျော်သလိုလိုဖြစ်နေ၏။လူကြီးတစ်ယောက်အဖြစ်သက်သေပြ နိုင်တော့မည်လေ။ဆယ့်ခွန်နစ်နှစ်သားဆိုသော်လဲ တန်ဘိုးရား၏အရပ်မှာ ရှည်လျားနေပြီဖြစ်သည်။သူ ၏မျိုးရိုးက ဟိုးအရင်ထဲက အာရပ်သွေးရောခဲ့သောကြောင့် သူ ့မျက်နှာက နီဂရိုးအစစ်တွေလို မဆိုးဝါး လှ။မျက်လုံး၊ နှာတံတို ့ကပေါ်လွင်ထင်ရှားလှသည်။နှုတ်ခမ်းအစုံက ထူထဲသော်လဲ နီရောင်သမ်း၍နူး ညံ့မှုကိုဖေါ်ပြနေသလိုပင်။သူ ့ခေါင်းထဲမှာပေါ်နေသော အိုင်ဘာ၏ ရုပ်သွင်ကိုမောင်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး သား ကောင်ကို ကောက်ယူထမ်းလိုက်သည်။ညမမှောင်ခင်ရွာကို အရောက်ပြန်ရလိမ့်မည်။ခြေလှမ်းများကို ခပ်သွက်သွက်လေးလှမ်းလိုက်မိသည်။ရွာအနီးသို ့ရောက်သောအခါ လှောင်အိမ်ကြီးများအနီးမှ ဖြတ် သွားရသောကြောင့် ရောင်းချရန်ဖမ်းဆီးထားသောသူများထံမှ တေးညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရ သည်။မြစ်ရိုးတရှောက်ရှိ ရွာများကို ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်ပြီး ဖမ်းဆီးရမိလာသော သူများကို ကျွန်ကုန် သည်များထံသို ့ရောင်းစားလိုက်ရင် သူတို ့အတွက် ခေတ်မီ လူသုံးကုန်ပစ္စည်းများရရှိလိမ့်မည်။ထိုအ ခါ သူတို ့၏လူနေမှုအဆင့်က ပိုမိုမြင့်တက်လာနိုင်မည်ဖြစ်လေသည်။
အရင်တုန်းကဆိုရင် ရွာစည်းရိုးမှာ စစ်ပွဲတွင်ရရှိလာသောရန်သူများ၏ ဦးခေါင်းကိုချိတ်ဆွဲထားလေ့ရှိသော်လဲ အခုအချိန်တွင်တော့ထိုဓလေ့ကပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။ ရန်သူကို အသေသတ်၍ခေါင်းဖြတ်ခြင်းထက် အရှင်ဖမ်းပြီးရောင်းစားတာက ပိုပြီးအကျိုးရှိတာကို သူ တို ့သိနေပြီလေ။
အိုင်ဘာကသူ ့အဖေအိမ်ရှေ ့တွင်မောင်းထောင်းနေသည်။တန်ဘိုးရား က အိုင်ဘာကိုတွေ ့ လိုက်ရသောကြောင့် ထိုနေရာသို ့တန်းတန်းမတ်မတ်ပဲသွားလိုက်၏။
“ဒီည ကပွဲပြီးရင် ဘယ်လိုသဘောရလဲ”
သူ ့စကားကြောင့်ကောင်မလေးမောင်းထောင်းနေရာမှ မျက်လွှာပင့်ကြည့်လာသည်။
“ဘာကိုဘယ်လိုသဘောရ ရမှာလဲ”
“ဒီည ကပွဲပြီးရင်ငါလူကြီးဖြစ်ပြီလေ….နင်နဲ ့ဆက်ဆံလို ့ရပြီပေါ့”
အိုင်ဘာ့မျက်နှာက ပြုံးယောင်သန်းသွားသလိုထင်လိုက်ရသည်။

“ဒါပေမယ့် ဒီညအတွက် ငါတစ်ခြားတစ်ယောက်ကို ဂတိပေးထားပြီးသားဖြစ်နေပြီ”
အိုင်ဘာ့အပြောကြောင့်တန်ဘိုးရားလက်တစ်ဖက်နှင့်သူမ၏လက်မောင်းအိုးကိုဆွဲညှစ်လိုက်မိသည်။အားပါသောကြောင့်သူမလက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသော မောင်းထောင်းတံပင် လွတ်ကျသွားရသည်။
“နာတယ်ရှင့်”
အိုင်ဘာ ရုန်းရင်းပြန်ပြောသည်။

“မင်းစကားကို မရုပ်သိမ်းရင် ငါကတော့ ပိုနာအောင်လုပ်မှာဘဲ၊ငါကလွဲရင် ဘယ်သူနဲ ့မှ မင်းမအိပ်ရတော့ဘူး၊မင်းငါ့ကို အလိုရှိနေတယ်ဆိုတာ မင်းကိုယ်မင်းသိရဲ ့သားနဲ ့
ဘာဖြစ်လို ့တစ်ခြားတစ်ယောက်လိုရဦးမှာလဲ”
သူမက လက်ကိုအတင်းရုန်းကန်လိုက်ရာ တန်ဘိုးရား၏ နံငယ်ပိုင်းအောက်မှ သန်မာထွားကြိုင်းသော စံချိန်မီကြီးကို ထိတွေ ့သွားလေသည်။
“အင်းလေ…ဖြစ်နိုင်စရာရှိပါတယ်”
သူမက သူနှင့် မျက်ဝန်းချင်းဆုံအောင်ကြည့်ရင်း အဖြေပေးလိုက်သည်၊တန်ဘိုးရားကျေနပ်ဝမ်းသာသွားပြီး သူ ့ပခုံးထက်မှသားကောင်ကိုတောင် လေးလံခြင်းမရှိတော့သလို ခံစားလိုက်မိသည်။သူပျော်ရွှင်စွာနဲ ့ အိုင်ဘာ့ ရှေ ့ကနေပြေးထွက်လာလိုက်ပြီးရွာတွင်အကြီးဆုံးတဲအိမ်ကြီးရှိရာသို ့တခဏလေးအတွင်းမှာ ရောက်သွားသည်။သူ ့ပခုံးပေါ်မှသားကောင် ကို မြေကြီးပေါ်ပစ်ချလိုက်၏။
“အကိုကြီး…..မန်ဒိုးမား”
သူက ကျယ်လောင်စွာ အော်ခေါ်လိုက်သည်။
“ထွက်ခဲ့ပါဦးဗျ…ခင်ဗျားတဲရှေ ့မှာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ဒီည စားပွဲအတွက် ပစ်လာခဲ့တဲ့ သားကောင်ရောက်နေပြီဗျ၊ထွက်ကြည့်ပါဦး”
တန်ဘိုးရား၏ အော်ခေါ်နေသောအသံကြောင့် မန်ဒိုးမားတဲအတွင်းမှ ထွက်လာခဲ့သည်။သူက သားကောင်ကိုတစ်ချက်ငဲ့ကြည့်လိုက်၏။သားကောင်၏ လည်မျိုတွင် တစ်ချက်ထဲ
သောဒဏ်ရာကို သတိပြုလိုက်မိသည်။မချီးကျူးချင်လှသော်လဲ ဝန်ခံသလိုတော့ပြောလိုက်မိရသည်။
“တစ်ချက်ထဲနဲ ့သတ်နိုင်ခဲ့တာဘဲ…..တော်တယ်…မင်းအဖိုးကြီးကာနီလီအိမ်ကိုသွားပေတော့၊ပြီးတော့မင်းကိုလူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်လာစေမယ့် ဖြတ်တောက်မှုအတွက်
ပြင်ဆင်စရာရှိတာတွေ ပြင်ဆင်ထားလိုက်တော့”
တန်ဘိုရားတယောက်ခုန်ပေါက်ပြေးလွှား၍ အဖိုးကြီးကာနီလီ တဲအတွင်းသို ့ဝင်ရောက်သွားသည်အထိ စောင့်ကြည့်နေမိပြီးမှ မန်ဒိုးမား သူ ့တဲထဲသို ့ပြတ်ဝင်လာခဲ့သည်။တဲ
ထဲတွင် အသင့်စောင့်ဆိုင်းနေကြသော မိန်းမနှင့်သားကို တွေ ့လိုက်ရသည်။ထင်ထားသည့်အတိုင်းဘဲ ဇာရာဆာက စတင်မြည်တွန်တောက်တီးပါတော့သည်။
“သေနာကောင်လေးက အောင်မြင်မှုရလာပြီမဟုတ်လား”
“ဟုတ်တာပေါ့…ဒီကောင်က အောင်မြင်မှုရလာပြီဆိုတော့ ကျွန်တော်က ဘယ်လိုလုပ်ရတော့မှာတုန်း”
ဗန်ဆူကပါ မကျေမနပ် ဝင်ပြောသည်။သားတော်မောင် စကားကိုကြားလိုက်ရတော့ ဇာရာဆာက အနီးတွင် အသင့်တွေ ့ရသော ဓါးတစ်ချောင်းကို ဗန်ဆူ ့ထံသို ့ ပစ်ပေးလိုက်
လေသည်။မန်ဒိုးမားကဓါးကို ကြားထဲကနေ ကျင်လည်စွာဝင်ဖမ်းလိုက်သည်။ထို ့နောက်ဇနီးဖြစ်သူဘက်သို ့လှည့်၍
“မဟုတ်သေးပါဘူးမိန်းမရာ…ဒီလိုလုပ်လို ့ဘယ်ရမတုန်းကွ၊ မင်းနဲ ့ငါရော မင်းသားရောပါ တန်ဘိုးရားကို ဒီလိုလုပ်လို ့လုံးဝမဖြစ်ဖူး၊ ဒီကောင်လေးက ငါ့သွေးသား၊ ဟောင်ဆာမျိုး၊ငါတို ့ဒီကောင်လေးကို သတ်ပြစ်လို ့မဖြစ်ဖူး၊ တော်ကြာသူ ့ဝိညာဉ်ကငါတို ့ဘဝ

တစ်လျှောက်လုံးကိုလိုက်နှောက်ယှက်နေတော့မှာကွ…နားလည်လား”
“အော…ဒီလိုဆို ကျုပ်တို ့က မသာလေးကို အသက်ရှင်ခွင့်ပေးရမယ်ပေါ့လေ…ကောင်းပါလေ့….ဒါမှ ကောင်လေးအရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ ရှင့်ကိုမြန်မြန်သေအောင်ဆု
တောင်း၊ရှင်သေတော့ အကြီးအကဲနေရာကိုယူပေါ ့၊ဒီတော့ ရှင်မွေးထားတဲ့ ရှင့်သားက အလကားဖြစ်ပြီပေါ့၊ ရှင်သိထားဖို ့က ရှင့်ညီသေနာကောင်လေးရှိနေသမျှရှင့်သား ဗန်ဆူ အတွက် ဘာအခွင့်အလမ်းမှမရှိတော့ဘူးဆိုတာဘဲ၊ကျွန်မကတော့ ရှင့်ညီကို အသက်ရှင်ရက်မတွေ ့ချင်တော့ဘူး၊ ဒါဘဲ”
မန်ဒိုးမား၏ လက်ဝါးစောင်းက ဘယ်ကဘယ်လို ဖြတ်ဝင်လာသည်မသိလိုက်ရ။ သူမသွားတွေ ကျင်တက်သွားပြီး ခွေခွေလေးလဲကျသွားရသည်။
“မင်းပါးစပ်ကို ပိတ်ထားစမ်း…..တစ်ခြားနည်းလမ်းတွေရှိသေးတယ်ကွ…..စောင့်ကြည့်နေလိုက်စမ်းပါ…..အားလုံးအဆင်ပြေအောင် ငါလုပ်ပေးမယ်။အေး ဟောင်ဆာသွေး
ချင်း သတ်ဖို ့ဖြတ်ဖို ့တော့ နောက်တစ်ခါထပ်မပြောနဲ ့…..ပြောရင်ဒီ့ထက်နာမယ်မှတ်”

မန်ဒိုးမားစကားကို ဗန်ဆူ စိတ်ဝင်စားသွားသည်။သူ ့အဖေမှာ ဘယ်လိုအကြံအစည်တွေရှိနေသည်ဆိုတာကို သိချင်သော်လဲ မေးရန် မဝံ့မရဲဖြစ်နေမိ၏။မန်ဒိုးမာကတော့ စိတ်
ဆိုးပြီး တဲပြင်ထွက်သွားသည်။သူ ့အဖေနောက်သို ့လိုက်သွားပြီး အနီးနားမှာ မယောင်မလည်လုပ်နေလိုက်သည်။ဗန်ဆူ သူ ့နောက်ကလိုက်လာပြီး အနားမှာ မယောင်မလည်လာလုပ်နေ
ကထဲက ဒီကောင် သူ ့အစီအစဉ်ကို စိတ်ဝင်စားနေပြီမှန်း သိလိုက်ပါသည်။
“ဗန်ဆူ…..မင်းသိချင်နေတယ်မဟုတ်လား….ဒီနားလာခဲ့…ပြောပြမယ်”
“ဘယ်လိုနည်းလမ်းတွေနဲ ့လုပ်မှာလဲ အဖေ”
“တို ့မှာရောင်းစားမယ့်ကောင်တွေ ဆယ့်ရှစ်ယောက် လှောင်အိမ်ထဲမှာရှိနေတယ်။ဆာဗန်းပူးဆိုတဲ့မုဆိုးလေးလဲအပါအဝင်ပေါ့ကွာ..သူ ့ဦးလေးက နောက်မိန်းမတယောက်
ထပ်ယူဖို ့ပစ္စည်းတွေနဲ ့ အလဲအလှယ်လုပ်လိုက်တဲ့တစ်ကောင်ပေါ့။မင်းရော မင်းအမေရော ဉာဏ်မရှိကြဘူး…ငါဒီညဘဲ တန်ဘိုးရားကို ကျွန်ကုန်သည်လက်ထဲ ထည့်လိုက်တော့မလို ့
ကွ….နားလည်ပြီလား”
ဗန်ဆူက သူ ့သွားတွေကို ဖွေးကနဲနေအောင်ပြုံးလိုက် ရင်းမှ တခဏအတွင်းအမူအရာပြောင်းသွားသည်။
“အဖေ…စဉ်းစားဦးနော်….ဒီငနဲလေးက အဖိုးကြီး ကာနီလီရဲ ့အချစ်တော်လေး..တကယ်လို ့ အဖေသာသူ ့ကိုရောင်းလိုက်မှန်း အဖိုးကြီးသိသွားရင် ကျွန်တော်တို ့ကို

တစ်ရွာလုံးက အပြစ်တင်ကြလိမ့်မယ်ဗျ”
“မင်း သာသွားမပြောရင် အဖိုးကြီးက ဘယ်လိုသိနိုင်မှာလဲ”
မန်ဒိုးမား အသံက သားဖြစ်သူ၏ အူတူတူနိုင်မှုကို အားမလိုအားမရဖြစ်ဟန် အပြည့်ပါနေသည်။
“နားထောင်စမ်း…တန်ဘိုးရား ဒီညကပွဲမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ရွှံစေးတွေနဲ ့လူးပြီးရင် အိမ်ကိုအရင်လာလိမ့်မယ်။ မင်းအလှည့်တုန်းက ဘယ်လိုတွေလုပ်ခဲ့ရတယ်ဆိုတာ မေ့
သွားပြီလား….ထုံးတမ်းစဉ်လာအရ သူ အိမ်ကိုလာပြီးသေရည် သောက်ရလိမ့်ဦးမယ်….သူ ့အတွက် အကိုဖြစ်တဲ့ ငါက အားလုံးကို ဖေးမရလိမ့်ဦးမယ်”
“ကျွန်တော့် တုန်းကလိုပေါ့”
ဗန်ဆူက ထောက်ခံစကား ဝင်ပြောလိုက်သည်။
“အေး…ဟုတ်တယ်၊ ထွီ…မင်းတုန်းက နာလွန်းလို ့ဆိုပြီး ငယ်သံပါအောင်အော်ဟစ်နေတာမှတ်မိသေးတယ်၊တော်တော် သတ္တိနဲတဲ ့ကောင်…ကဲ..ထားပါတော့လေ…
ဒီနေ ့ည တန်ဘိုးရား သေရည်သောက်တဲ့အခါ အနာသက်သာအောင် ဆေးမှုန် ့ထည့်ရမှာဘဲ…အဲဒီဆေးမှုန် ့ကို ပိုပိုသာသာလေးထည့်လိုက်ယုံဘဲ…အဲဒါကြောင့်လဲ သူအိပ်ပျော်သွား
လိမ့်မယ်…ပြီးတော့မှ ဒို ့က သူ ့ကို ကျွန်ကုန်သည် အာရပ်ကြီးလက်ထဲ ထည့်လိုက်မှာပေါ့….အဲ…ရောင်းစားဖို ့တော့မဟုတ်ဖူးကွ….အလကားပေးလိုက်မှာ….လက်ဆောင်ပေါ့ကွာ
နောက်တော့ ဒို ့က အဖိုးကြီး ကာနီလီကို ဒီကောင် အဖြတ်ခံရရင် နာမှာကြောက်လို ့ထွက်ပြေးသွားပြီလို ့ပြောလိုက်မှာပေါ့…အရင်ကလဲ ရွာထဲမှာ ဒီလိုဘဲ အသားနာမှာကြောက်လန် ့
ပြီးထွက်ပြေးသွားကြတဲ့ကောင်တွေ ရှိခဲ့ဘူးတာဘဲမဟုတ်လား”
“အဖေကလဲ…..ဒီကောင် သတ္တိရှိတယ်ဆိုတာ ကာနီလီကသိနေတာဘဲဟာကို”
“ဒါကို အဖိုးကြီးကာနီလီက ဘယ်လို သက်သေထူမှာတဲ့လဲ”
“အဖေကလဲဗျာ…ဒီကောင့်ကို ဘာဖြစ်လို ့အလကားပေးလိုက်မှာလဲ…ပစ္စည်းတခုခုနဲ ့လဲလိုက်ရင် ကျွန်တော်တို ့အတွက် အကျိုးရှိတာပေါ့”
ဗန်ဆူက လောဘစကားဆိုလိုက်မိသည်။
“သူ ့ကိုငါ့အနေနဲ ့ရောင်းစားလို ့မဖြစ်ဖူးကွ…သူက ငါ့အဖေရဲ ့သား….စည်းကမ်းချက်တစ်ခုနဲ ့ အာရပ်ကြီးကို ပေးလိုက်မှာ….ဒီကောင် ကျွန်ကုန်သည်ဆီမှာ ပါသွားတာ
ကို ဘယ်သူမှ မသိစေရဘူး…သူ ့ကိုဝှက်ပြီးခေါ်သွားဖို ့ ဂတိတောင်းရလိမ့်မယ်….ဒို ့တွေ သူ ့ကိုဘယ်တော့မှပြန်မတွေ ့နိုင်မယ့်နေရာထိ သူ ့ကိုခေါ်သွားခိုင်းရမယ်…ပြီးရင်တော့ သူ ့
အသက်ကိုမှတ်ထားတဲ့ နတ်တိုင်ကို မီးရှို ့လိုက်ယုံပေါ့…သူမရှိတော့ရင် ငါတို ့နဲ ့မဆိုင်တော့ဘူး…သူ ့အပေါ်မှာ ဘာအမြတ်ထုတ်မှုမှ မလုပ်ခဲ့တဲ့အတွက် သူသေသွားရင်တောင်မှ ငါ
တို ့အတွက် ဘာမှလိပ်ပြာလန် ့နေစရာ မလိုတော့ဘူးလေ…မင်းပါးစပ်ကိုတော့ လုံအောင်ပိတ်ထားရလိမ့်မယ်….တစ်ခုခုအသံထွက်လာရင်တော့ ရွာကပြေးဖို ့သာပြင်ပေတော့…”

အခန်း(၂)

           တန်ဘိုးရား၏သိစိတ်တို ့ကတဖြည်းဖြည်းပြန်လည်ဝင်ရောက်လာကြသည်။ခေါင်းထဲမှာ မူးနောက်နေမှုကတော့ ရှိနေသေးသည်။ခန္တာကိုယ်ကို လှုပ်ရှားကြည့်တော့ လွတ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားလို ့မရဘဲဖြစ်နေသည်။ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း နားမလည်နိုင်ပါ။သူ ့မျက်လုံးအစုံကို ကြိုးစားပြီးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ခြေထောက်မှာရော လက်ကောက်ဝတ်မှာပါ ကြိုးများနှင့်ချည်နှောင်ထားမှန်းသိလိုက်ရသည်။ပူပြင်းခြောက်သွေ ့မှုကပါးစပ်မှသည်ဝမ်းဗိုက်ထိတိုင်အောင်မီးစနှင့်ထိုးနေသလိုခံစားနေရသည်။ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားကိုလေ့လာ ကြည့်လိုက်သောအခါသူ ့ဦးခေါင်းတလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေရခြင်းမှာ မြင်းတစ်ကောင်ပေါ်ရောက်နေ၍ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရ၏။မိမိတကိုယ်လုံးစူးစမ်းကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ညကလိမ်းကျံထားသော ရွှံ ့စေးများက ရှိနေတုန်းပင်ဖြစ်သည်ကို တွေ ့ရ၏။နာကျင်မှုရှိနေသင့်သောနေရာတွင် နာကြင်မှုကိုမခံစားရကြောင်းကိုလဲ သူ သတိထားမိလိုက်ပြန်သည်။အဖြစ်အပျက်ကို တစ်ခုချင်းစီပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့ သူ ့မှတ်ဉာဏ်များက ပြန်လည်နိုးထလာရသည်။
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  သူ ့အကိုတဲဆီမှနေ၍အဖိုးကြီးကာနီလီ၏တဲရှိရာသို ့သူပြေးသွားခဲ့သည်
                                                                                                                                                                                                   ကာနီလီသည် ဝမ်းမြောက်စွာဖြင့် သူနှင့်အတူ လူကြီးနေရာသို ့တက်လှမ်းတော့မည့်သူများကို ရွှံ ့စေးများနှင့် လိမ်းချယ်ပေးသည်။ထို ့နောက် ကာနီလီကဦးဆောင်ပြီး လူငယ်များ၏အုပ်ထိန်းသူများရှိရာသို ့ ခေါ်ဆောင်လိုက်ပို ့ခဲ့သည်။မန်ဒိုးမားနှင့်ဗန်ဆူတို ့က အဖိုးကြီးကာနီလီကို ရိုသေစွာနှင့်ကြိုဆိုနှုတ်ဆက်ကြသည်။အဖိုးကြီးပြန်လည်ထွက်ခွါသွား တော့မန်ဒိုးမားကသူ ့ဦးခေါင်းကိုလက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်ကိုင်ပြီးဆုတောင်းပေးသည်။အခုကျတော့လဲသူ ့အကိုအသံက အမှန်ပင်ကြင်နာမှုအပြည့်ပါသည်ဟု တန်ဘိုးရားထင်နေမိသည်။ဆုတောင်းပေးပြီးသောအခါထုံးစံအရ သေရည်တစ်ခွက်တိုက်သည်။သေရည်ကလိုအပ်သည်ထက်ပိုခါးနေသည်လို ့ ထင်လိုက်မိသေးသည်။အဲဒိနောက်မှာတော့သူရီဝေစွာနဲ ့နတ်တိုင်ကို မှီပြီးထိုင်ချလိုက်မိ၏။အဲဒီ့နောက်ပိုင်းတော့ ဘာမှထပ်ပြီး စဉ်းစားလို ့မရတော့...။
            ရုတ်တရက်အားကုန်သုံး၍ မြင်းပေါ်မှလှိမ့်ချလိုက်သည်။တစ်ယောက်ယောက်ကြားပါက လာရောက်ကူညီနိုင်ရန် အသံကုန်ဟစ်အော်ပြစ်လိုက်သည်...။ကျောပေါ်သို ့

ကြာပွတ်တစ်ချက်ကျရောက်လာသည်ကလွဲလို ့ဘာမှထူးမလာခဲ့။သူ ့အပေါ်အုပ်မိုးလာသောအရိပ်ကြောင့် ဘာကြောင့်ဒီလိုအဖြစ်မျိုးရောက်နေသည်ကို သိနိုင်မလားဟု မော့ကြည့်လိုက်
မိ၏။ကျွန်ကုန်သည် အာရပ်ကြီးအာမာဂျလာကို တွေ ့လိုက်ရသည်။ဘာမှ မေးမြန်းစရာမလိုဘဲ သူ သဘောပေါက်သွားသည်။သူ ့အကိုအရင်းက သူ ့ကိုဒီလိုဘဝမျိုးသို ့ပို ့ဆောင်လိုက်
သည်ဆိုတာကို အသည်းနာမိသည်။သူမျှော်လင့်အားခဲထားသော အိုင်ဘာနှင့် ကာမ,မဆက်ဆံလိုက်ရခြင်းအတွက် ပိုလို ့တောင်အသည်းနာမိသေးသည်။
တန်ဘိုးရားကိုငုံကြည့်နေသောမျက်ဝန်းအစုံက နက်မှောင်နေလေသည်။နုပျိုသောမျက်နှာတွင် ရိုင်းစိုင်းရက်စက်မှုတို ့ကပေါ်လွင်နေသည်။ပါးလွှာသောနှုတ်ခမ်းများမှ
နှေးကွေးလေးလံသော ဟောင်ဆာ စကားကတိုးညင်းစွာထွက်ပေါ်လာသည်။
“ကောင်လေး…မင်းက တန်ဘိုးရား၊ငါက ဇင်းဒါးမြို ့က ဆူ(လ်)တန်ရဲ ့သား အာမာဂျလာဘဲပေါ့ကွာ..ဟောဒီ အုပ်စုတစ်ခုလုံးက ငါ့ရဲ ့ကျွန်အုပ်စုဘဲ..ဒီတော့ မင်းဟာ
လဲကျွန်တစ်ယောက်ပဲပေါ့၊ခုချိန်မှာ မင်းက မန်ဒိုးမားရဲ ့အရိုက်အရာကိုဆက်ခံရမယ့်သူ မဟုတ်တော့ဘူး၊ဒီတော့ မင်းဟာ ဒီမှာ ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး၊မင်းစီးလာခဲ့တဲ့မြင်းတစ်ကောင်

လောက်တောင် မင်းဟာ တန်ဘိုးမရှိတော့ဘူး၊ဒါကြောင့် မင်းငါ့စကားကိုနားထောင်ပြီး ကောင်းကောင်းမွန်မွန်လိုက်ခဲ့ပါ…ငါမင်းကို အနာတရ မဖြစ်စေချင်ဘူးကွ..ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတ်
သေဖို ့ကြိုးစားမယ်…ဒါမှမဟုတ်..ဟိုအကောင်လို ကလိမ်ကျမယ်ဆိုရင်တော့ မင်းကို မြေပေါ်ချပြီး ပုရွက်ဆိတ်အစာကျွေးပြစ်မယ်”
တန်ဘိုးရားကြိုးစား၍ ထရပ်လိုက်သည်။အာမာဂျလာ၏ ကျွန်ယုံတစ်ယောက်ဖြစ်သော အားကင်းက သူ ့လက်မဲကြီးများနှင့် ဖေးကူလာသည်။ပြီးတော့ အာမာဂျလာ
၏ နူးညံသောလက်နှစ်ဖက်က သူ၏ အသားစိုင်များ၊ဝမ်းဗိုက်၊တင်ပါးဆုံ ခြေထောက် နောက်ဆုံး မွေးရာပါ ထွားကြိုင်းသန်မာလှသော လိင်တံကြီးကိုပါ ကိုင်တွယ်ကြည့်သည်။အာမာဂျ
လာက သူ ့လက်မှာပေကျံသွားသော ရွှံစေးခြောက်များကို အားကင်း၏ အဝတ်များမှာသုတ်လိုက်ပြီးဆက်ထွက်ရန် အမိန် ့ပေးလိုက်လေသည်။

သူတို ့တွေမြစ်ကမ်းပါးသို ့ရောက်သောအခါ တန်ဘိုးရားတော်တော်လေးအံသြသွားမိရသည်။သူတို ့ရွာအနီးတွင်ရှိသောချောင်းမှာ နွေအခါတွင် ရေများခမ်းခြောက်သွားပြီး မိချောင်းများ၏ ကျောကုန်းများကိုတောင်မြင်နေရသည်။အခုကျတော့သူဘယ်တုန်းကမှမကြားဖူးမမြင်ဖူးသောရေပြင်ကျယ်ကြီးကိုမျက်ဝါးထင်ထင်တွေ ့မြင်လိုက်ရသည်မဟုတ်ပါလား။ ဒီနေရာသို ့မရောက်ခင်သူတို ့တစ်တွေသည်ပူပြင်းခြောက်သွေ ့သောနေရာများ၊သစ်ခြောက်ပင်တွေချည်းပြည့်နေသောနေရာ၊ရွှံ ့နွံများထူပြောသောနေရာ၊နေပျောက်
မထိုးနိုင်လောက်အောင်အုပ်ဆိုင်းသော တောအုပ်ကြီး၊မှက်..ခြင်…ယင်…ပိုးမွှားများပေါများလွန်းသည့်နေရာ..စသည်..စသည်ဖြင့် ကျော်ဖြတ်ခဲ့ကြရသည်။သူတို ့အုပ်စုထဲတွင်
အမျိုးသမီးငယ်များ၊သားသည်မိခင်များနှင့် ကိုယ်ဝန်ဆောင်များပါ ပါဝင်သည်။
မြစ်ကမ်းတစ်လျှောက်တွင်ဆိုက်ကပ်ထားသောကနူးလှေကြီးများကို ရေတွက်ကြည့်မိရာသူ ့လက်ချောင်းလေးများကုန်။သွားတာတောင် မြောက်များစွာကျန်နေသေးကြောင်း
တန်ဘိုးရားတွေ ့လိုက်ရ၏။ကနူးလှေကြီးများမှာ ကြီးမားလှသောကြောင့် တစ်စီးကို လူဆယ်ယောက်ကျော်ကျော်လောက်တော့ စီးနိုင်လိမ့်မည်ဟု သူခန် ့မှန်းမိလိုက်သည်။သူတို ့ကို ချည်နှောင်ထားသော အနှောင်အဖွဲ ့များကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီဖြစ်သော်လဲတစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးလည်ပင်းချင်းချိတ်ဆက်ချည်နှောင်ထားသောကြိုးများကိုတော့ ဖြည်ပေးခြင်းမရှိပေ။ကနူးလှေ
ကြီးများပေါ်သို ့တစ်ဦးချင်း တက်စေသည်။လည်ပင်းတွင်ချည်ထားသောကြိုးကြောင့် အတွဲလိုက်ကြီးဖြစ်နေရ၏။ရေထဲသို ့ပြုတ်ကျမသွားရအောင်အချင်းချင်းသတိပေးနေရသည်။သူတို ့

အတွက် စားစရာများ အဆင်သင့်ရှိနေသော်လဲ ထည့်စားရန်ဖက်ရွက်က မရှိသောကြောင့် လက်ခုပ်ထဲမှာဘဲ တရိစ္ဆာန်များလို ဂမူးရှူးဒိုး စားလိုက်ရသည်။မစားချင်လှသော်လဲ အစာရှိမှ
ခွန်အားရှိမည်ဖြစ်သောကြောင့် ကျိတ်မှိတ်မျိုချပြစ်လိုက်မိသည်။လှေတစ်စီးပြီးတစ်စီး လူများတင်ဆောင်ပြီးသွားသောအခါသူတို ့တွေသည် မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်စုန်ဆင်းခဲ့ကြတော့သည်။
လှေပေါ်ရောက်သောအခါမှ သူနှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင်ရှိသော မြင်ဖူးသလိုရှိနေသော မျက်နှာတစ်ခုကိုတွေ ့လိုက်သည်။မုဆိုးလေး ဆာဗန်းပူး ဖြစ်နေ၏။မိမိနှင့် သိကျွမ်းသူတစ်
ဦးကို တွေ ့လိုက်ရသောကြောင့် တန်ဘိုးရားအားတက်သလိုဖြစ်ရသည်။တစ်ရွာထဲသားချင်းဖြစ်သောကြောင့် အတူတကွရင်ဆိုင်ကျော်ဖြတ်ရပါက အားတစ်ခုပင်မဟုတ်လား။ဆာဗန်းပူး
ကလဲ တန်ဘိုးရားကိုတွေ ့လိုက်ရသောကြောင့် နေရာရွှေ ့လာသည်။တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ပြုံးပြမိကြ၏။နှုတ်ဆက်ပြုံးလား အားပေးပြုံးလားဆိုတာကိုတော့ သူတို ့ကိုယ်တိုင်လဲမကွဲပြားပေ။
“ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ တန်ဘိုးရား”
“ငါ့ အကို စနက်ပေါ့ကွာ…ပြောရရင်အသည်းနာစရာပါ…ဒါနဲ ့ မုဆိုးလေးကရော..ဘယ်လိုဖြစ်လို ့ဒီမှာပါလာရတာလဲ”
“ငါ့ဦးလေးလေကွာ….သူမိန်းမနောက်တစ်ယောက်ယူချင်တာနဲ ့ ငါ့ကိုရောင်းစားလိုက်တာ”
“ဒါဆို…မင်းကို ပစ္စည်းတွေနဲ ့ရောင်းစားတာကို ကြိုသိနေရဲ ့သားနဲ ့လိုက်လာတာလား”
“မသိပါဘူး…အေးလေ နေစရာမရှိဘဲရွာပြေးဘဝနဲ ့နေရမှာထက်စာရင် ကျွန်ဖြစ်ရတာက ပိုကောင်းမယ်လို ့ထင်တာဘဲ”
ဆာဗန်းပူးက တန်ဘိုးရားမေးခွန်းများကိုဖြေနေရတာ စိတ်မပါသောကြောင့် စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။ထိုအကြောင်းတွေကို ပြန်ပြောင်းပြောဆိုနေလို ့ဘာမှမထူးခြားနိုင်
တော့မှန်း သူသိထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
“ဒို ့တွေဟာ ဒီမြစ်ကြောင်းအတိုင်းဆုံးအောင်သွားရမယ်၊ပြီးတော့ ဒီ့ထက်ကြီးတဲ့ လှေကြီးတွေပေါ်တက်ကြရမယ်၊အဲဒိလှေကြီးတွေက ခုလိုမျိုးလှော်တက်မရှိဘူး၊ငှက်များလို
တောင်ပံဖြူဖြူကြီးတွေနဲ ့တဲ့ကွ….ငါတော့အဲဒီလိုကြားဖူးတာဘဲ၊ လှေကြီးတွေနဲ ့ခရီးဆုံးရင်တော့ လွပ်လပ်တဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခုကိုရောက်လိမ့်မယ်…အဲဒီ့မှာ မိန်းမတွေသိပ်ပေါတာဘဲတဲ့၊
ဒီတော့ ဒို ့တွေက သစ်ပင်ပေါ်ကသစ်ရွက်တွေထက် ပိုများတဲ့ကလေးတွေမွေးနိုင်အောင်လုပ်ကြတာပေါ့ကွာ…စားမယ်…အိပ်မယ်

…မိန်းမတွေနဲ ့ဆက်ဆံမယ်..အဲဒီလိုဘဝမျိုးကို ငါ
တော့ သဘောကျသဟေ့…..ရွာမှာနေပြီး ညကပွဲဖြစ်လို ့ မှောင်ထဲမှာ ကောင်မလေးတွေကို အတင်းလိုက်ဖမ်းနေရတာထက်စာရင် အများကြီးသာတာပေါ့ကွာ”

တန်ဘိုးရား အတန်ကြာတိတ်ဆိတ်သွားသည်။ဆာဗန်းပူးပြောတာအမှန်တွေဖြစ်နိုင်သလို လုပ်ကြံပြောဆိုနေခြင်းလဲဖြစ်နိုင်ပါသည်။သူလဲ ရွာကိုအရမ်းကြီးပြန်ချင်လှတယ်
မဟုတ်ပါ။သူ ့ကို မလိုလားသူ သုံးယောက်လဲ ရှိနေကြသည်မဟုတ်လား။မန်ဒိုးမားသေရင် သူဘုရင်ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် မန်ဒိုးမားက တော်တော်နှင့်သေနိုင်ဦးမည်မဟုတ်၊သန်တုန်းမြန်တုန်း
ဘဲ ရှိနေသေးသည်။ရွာနီးဝင်းကျင်မှလွဲ၍ ဘယ်ကိုမှ မရောက်ဖူးသောကြောင့် ခုလိုသွားနေရတာကို နှစ်ခြိုက်မိသလိုရှိသော်လဲ စိတ်ထဲမှာ မပျော်နိုင်သည့်အကြောင်းကရှိနေသည်။
“မင်းအတွက်ကတော့ ဟန်ကျပါတယ်ဆာဗန်းပူးရာ…တကယ်လို ့သာတစ်ညလောက် အချိန်ပိုရခဲ့ရင်တော့ ငါဟာ တကယ့်ယောက်ကျားတစ်ယောက်ဖြစ်နိုင်ပါသေးတယ်…
ခုတော့ ငါဘယ်လိုမိန်းမရနိုင်တော့မှာလဲကွာ”
“မင်းက မဟုတ်တဲ့စကားတွေပြောပြီး အားငယ်နေတာကိုးကွ၊မင်းဒီအတိုင်းလဲ မိန်းမရနိုင်ပါတယ်ကွာ….ငါတို ့ရွာမှာသာ အဲဒီကိစ္စတွေအယူသည်းနေတာ…အဲဒီအယူတွေက
ုအာဖရိကတိုက်တစ်ခုလုံး လက်ခံထားတာမဟုတ်ပါဘူးဟ”
“အေး…သူပြောတာဟုတ်တယ်ကွ…ကောင်လေးရ…နောက်တော့ မင်းသိလာမှာပါကွာ”

သူတို ့နှစ်ယောက်ပြောဆိုနေသည်ကို ဘေးကနေတစ်ချိန်လုံးကြားနေရသော အမ်ဒေါင်းက ဝင်ရောက်၍ ထောက်ခံပြောဆိုလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ဒါ အမှန်ဘဲလား…ဆာဗန်းပူး”
သူ၏ သောကတွေ….ဝေဒနာတွေ….ပျောက်ကွယ်သွားပြီး လွန်စွာဝမ်းသာသွားသော တန်ဘိုးရားက သေချာအောင်ထပ်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။
“ဟုတ်တယ်…တန်ဘိုးရား…အမှန်တကယ်ဘဲကွ..သွေးအန်ရစေရဲ ့”
ဆာဗန်းပူးကကျိန်၍ပင် ပြောလိုက်ပြန်လေသည်။
“ကောင်းတယ်…ဒီလိုဆိုရင် မင်းတို ့နဲ ့အတူ ငါပျော်ပျော်ကြီးလိုက်ခဲ့တော့မယ်ကွာမင်းပြောသလို တစ်ခြားကမ္ဘာမှာကလေးတွေအများကြီးမွေးအောင်လုပ်ရမယ်။
တခုတော့ရှိတယ်ကွ..”
“ဘာတခုရှိတာလဲကွ”
“အိုင်ဘာလေကွာ…လေယွန်ဘာရဲ ့သမီးလေ….ငါ သူ ့ကိုလိုးရခါနီးဆဲဆဲကျမှကွာ…”
တန်ဘိုးရားက နှမျောတသနေသောလေသံနှင့် ငြည်းငြူသလိုပြောလိုက်မိခြင်းဖြစ်၏။
“အဲဒီကောင်မလေးကို ငါသိပါတယ်ကွာ…မေ့ထားလိုက်စမ်းပါ…ရွာမှာရှိတဲ့မိန်းကလေးတွေထဲမှာ သူဟာအဆင်းရဲဆုံးနဲ ့သုံးလို ့မကောင်းဆုံးပါကွာ”
“မင်းက စားဘူးထားတဲ့ကောင်ဆိုတော့ ပြောအားရှိတာပေါ့ကွာ…အေးပါ…မင်းပြောသလိုကြီးဆိုရင်တော့ သူ ့ကိုငါ သတိရမနေတော့ပါဘူး….မင်းပြောတဲ့ကမ္ဘာသစ်ကို
ရောက်မှဘဲ စားလိုက်၊အိပ်လိုက်လိုးလိုက်နဲ ့….ကောင်းတယ်ဟေ့…ကျေးဇူးဘဲ…ငါပျော်သွားပြီဆာဗန်းပူးရေ”
တန်ဘိုးရားက ရင်ကိုကော့၍ ကိုယ်ကိုမတ်ထားလိုက်သည်။
“ကဲ….ဒီလိုဖြင့်လဲ အိပ်တော့ကွာ”
ဆာဗန်းပူးက သူ ့ကိုယ်သူ နေလို ့သက်သာအောင်လုပ်ရင်းပြောလိုက်သည်။တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မှီရင်းအိပ်ပျော်သွားကြသည်။နောက်နေ ့….နောက်နေ ့…..
နောက်နေ ့……ဒီလိုနှင့် ခရီးဆက်ရသည်မှာရှစ်ရက်မြောက်ကြာသည်အထိပင်ဖြစ်လေတော့၏။

အခန်း(၃)

         အာဖရိကရွှေကမ်းရိုးတန်းဟုခေါ်ဆိုသောနေရာက အက်ကာမြို ့မှသည် တောင်ဘက်ရှိလိုရန်ဒါမြို ့ထိအောင်ရှည်လျားလွန်းလှသည်။

ရွှေကမ်းရိုးတန်းတစ်လျှေက်ရှိအရာအားလုံးကိုသူမုန်းတီးနေမိသည်မှာကြာပေပြီ။
ရှည်လျားထွေပြားလှသောသူ ့နာမည်ကို”မွန်ဂိုဒွန်”ဟုသာအများကပိုသိကြသည်။
မွန်ဂိုဒွန်ကသူ ့မျက်လုံးများကို ဖြေးဖြေးချင်းဖွင့်လိုက်သည်။ အိပ်ရာကနိုးတိုင်း အဖန်တလဲလဲတွေ ့မြင်နေရသောမြင် ကွင်းများကိုမုန်းတည်းမိသည်မှာ မဆန်းဟုသူ ့ကိုယ်သူထင်နေသည်။
စတာလင်ပေါင်မြောက်များစွာအမြတ်ထွက်နေခြင်းကြောင့်သာ အောင့်အီးနေရခြင်းဖြစ်သည်။
သူကမီးခိုးရောင်သန်းနေသောအိပ်ရာခင်းကိုကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။
ဒီလိုအရောင်ဖြစ်ရလောက်အောင်လဲအမြဲတစေ လျှော်ဖွပ်တိုင်း နိုင်ဂါမြစ်ရေကိုသာ အသုံးပြုနေရသည်မဟုတ်ပါလား။
ညစ်ပတ်လိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း၊ ညစ်ပတ်လိုက်သမှ သူ့ဘေးနားတွင်အိပ်မောကျနေသော နီဂရိုးအစေခံမ နှင့်မတိမ်းမယိမ်းပင်။
သူမပါးစပ်မှခုချိန်ထိတိုင်အောင် အရက်နံ ့ကတထောင်းထောင်းထနေဆဲ…။
သူခြေထောက်နှင့် လှုပ်ကန်နှိုးလိုက်တော့ အစေခံမက လန် ့နိုးသွားသည်။
သူမက ရုတ်တရက်ထထိုင်လိုက်ပြီး လက်ကိုနောက်သို ့ပြစ်ကာ ဦးခေါင်းကိုငုံ ့ ထား လိုက်သည်။

“ရှင်ကျွန်မကို အလိုမရှိတော့ဘူးလားဟင်”
သူမက အသနားခံစကားဆိုလိုက်မိသည်…။
“မင်းရဲ ့သောက်သုံးမကျတဲ့ အပေါက်ကိုပိတ်ထားပြီး မြန်မြန်ထွက်သွားစမ်းပါ ဆင်မည်းမလေးရဲ ့…သွားလေ…မင်းငါပြောတာကြားတယ်မဟုတ်လား”
တံခါးပေါက် ကိုလက်ညှိုးထိုးပြရင်း မွန်ဂိုဒွန်ကပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။
“မြန်မြန်ထွက်သွားစမ်းပါကွာ…..ငါဒေါသထွက်လာရင် မင်းရဲ ့ပြားနေတဲ့နှာခေါင်းလေး ပိုပြီးပြားသွားဦးမယ်”
အမဲမလေး ဂျိုဘီးနားထရပ်လိုက်ပြီး သူမ၏အဝတ်များကို ကောက်ယူဝတ်ဆင်လိုက်သည်…။
အဝတ်များက ကောက်ကြောင်းများထင်ရှားပေါ်လွင်နေသော သူမ၏ကိုယ်လုံးအား ဖုံးအုပ်လိုက်နိုင်သော်လဲ အကျည်းတန်လှသော သူမ မျက်နှာကိုတော့ ဖုံးကွယ်ခြင်းငှာ မစွမ်းသာ…။
“ကျွန်မ သွားပါတော့မယ် မာစတာ မွန်ဂိုရှင့်”
သူမ၏ အသံတည်တည် တန် ့တန် ့ဖြစ်သွားသည်။
မွန်ဂိုဒွန်လို ကျန်းမာမှုမပြည့်စုံသော အသက်ကြီးကြီးအဖိုးကြီးထက်သာလွန်သော နီဂရိုးအစောင့်ကောင်တွေ သူမရဲ ့ချစ်သူအဖြစ်ရှိနေကြသည်လေ။
“ကောင်းပြီ..အခုထွက်သွားတော့…ဒီညလဲပြန်မလာခဲ့နဲ ့…စကော့ဆိုတဲ့ ငနဲ သူ ့လှေတွေဝင်လာမှာကို ဒီကလာစောင့်လိမ့်မယ်…သူပြန်မသွားမချင်း မင်းငါ့ဆီကို မလာခဲ့
နဲ ့….နားလည်လား”
“နားလည်ပါတယ်…မာစတာမွန်ဂို…သူရှိနေရင် ကျွန်မ..မလာတော့ပါဘူး”
“အေး…ကောင်းတယ်…မင်းထွက်သွားရင် ငါ့အတွက်ကော်ဖီပူပူတစ်ခွက်နဲ ့ပေါင်မုန် ့ယူခဲ့ဖို ့ငါ့ရဲ ့အမည်းကောင်မတစ်ယောက်ကို ပြောလိုက်စမ်းပါ…ပြီးတော့ မစ္စတာ
ဂျိုနသန်ကို မတွေ ့တွေ ့အောင်ရှာခဲ့လို ့…ဟုတ်ပလား”
သူမတံခါးဖွင့်ပြီးထွက်သွားတာကို စောင့်ကြည့်နေလိုက်ပြီး “ချီးထဲမှ…ဒီမှာနေရတာ အလကားဘဲ” ဟုညည်းညူရင်း သူ ့စိတ်က ဟာဘားနားမြို ့ကိုပြန်ရောက်နေမိသည်။
အာဖရိကတိုက်ကို သူငြီးငွေ ့နေပြီဖြစ်သည်။
ရမ်အရက်….အစေခံ အမည်းမလေးများနှင့် ကျွန်ကုန်ကူးခြင်းအလုပ်…
လုပ်ငန်းကြီးတစ်ခုလုံးက သူ ့ပခုံးထက်တွင် တာဝန်ကြီးတစ်ခုလို ရှိနေခဲ့သည်မှာကြာပြီမဟုတ်ပါလား။
ဘယ်လောက်ပဲ တစ်ယောက်ယောက်က အမြဲတစေ သန် ့ရှင်းနေသော်လဲ ပူပြင်းမှု…ငှက်ဖျားနှင့် ညစ်ပတ်မှုတို ့ကို ဖယ်ထုတ်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ…။

အာရပ်တွေလာလိမ့်ဦးမည်။
သူတို ့နှင့်အတူ ကျွန်တွေထပ်ပါလာဦးမည်မို ့အလုပ်ရှုပ်ရလိမ့်ဦးမည်။
တစ်ရက်နှစ်ရက်ကြာလျှင်…”သြဂတ်(စ်)တပ်(စ်)” သင်္ဘောဆိုက်ရောက်လိမ့်မည်။
ထိုအခါ သင်္ဘော ကပ္ပတိန် မက်ဖာဆင်တစ်ယောက် စကားမပြတ်ပြောရင်း သင်္ဘောပေါ်မှဆင်းလာလိမ့်မည်။
ကျွန်တွေကို စစ်ဆေးဦးမည်။
အမည်းမလေးတွေရဲ ့ ပစ္စည်းထဲသို ့လက်ညှိုးနှင့်ထိုးစမ်း၍ ကျန်းမာမှုရှိရဲ ့လားဆိုတာ စစ်ဆေးပေလိမ့်ဦးမည်။
တကယ်တော့ ဒီမှာက အသက်ငယ်တယ်ဆိုရင်သော်တောင်မှ အပျိုစစ်က ရှားပါးလွန်းသည်ဆိုတာ မသိလေရော့သလား…….။
သူ ့ကိုယ်သူ စပိန်ဘုရင်လောက်ထင်နေတဲ ့ အာမာဂျလာဆိုတဲ့ အာရပ်ကောင်ကလဲ ဒီနေ ့ရောက်လာလိမ့်ဦးမည်။
မွန်ဂိုဒွန်အတွက်…အတွေးနဲ ့တောင်မှ စိတ်ပျက်စရာကောင်းလွန်းလှပေသည်။

မွန်ဂိုဒွန်တစ်ယောက် အိပ်ရာထက်မှ ထထိုင်လိုက်ရင်း ခြေနှစ်ချောင်းကိုဆန် ့၍ အညောင်းဖြေလိုက်သည်။
သူ ့တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ရေချိုးထားသလို ချွေးများရွှဲနစ်နေပေမယ့် တကယ်တော့ သူ ့တွင်ရေချိုးရန်ပင် အချိန်မရခဲ ့…။
မုတ်ဆိတ်တွေကိုလဲ ရိတ်ပြစ်ရန်ရှိနေသေးသည်။
မျက်နှာက မုတ်ဆိတ်များကို လက်နှင့်ပွတ်သပ်ရင်း ညတုန်းက ဂျိုဘီးနားဆိုသော အမည်းမလေး၏ ချောမွေ ့သောအသားစိုင်များနှင့်ပွတ်သပ်ခဲ့ရပုံကို သတိရလိုက်မိသည်။
ရုပ်ရည်သွင်ပြင်က နှစ်မြို ့စရာမကောင်းလှသော်လဲ ထိတွေ ့ခံစားရမှုကတော့ ပြောစရာမရှိအောင်ကောင်းမွန်လှသည်။
သူမကချည်းဦးဆောင်သွားနိုင်သည်။သူ ကတော့ ခုတင်ပေါ်မှာ အေးဆေးစွာလဲလျောင်းနေရုံဘဲဖြစ်သည်။
စဉ်းစားမိလိုက်သောကြောင့် သူ ့လိင်တန်က သွေးပေါင်ပြည့်ချင်သလိုဖြစ်လာသော်လဲ အသက်ရွယ်ကြောင့် တခဏနှင့်ပင်ပြန်ကျသွားရသည်။
ဗီရိုထဲမှ အဝတ်တစ်စုံကိုဆွဲယူဝတ်ဆင်နေတုန်းမှာဘဲ တံခါးခေါက်သံကပေါ်ထွက်လာသည်။
“ဘယ်သူလဲ…ဝင်လာခဲ့လေကွယ်…တံခါးဖွင့်ထားပါတယ်”
တံခါးချပ်အသာဟသွားပြီးနောက် သူ၏တူတော်သော ဂျိုနသန် ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။
“မင်းရောက်လာတာနဲ ့အတော်ဘဲ…ဒီနေ ့လုပ်စရာအလုပ်တွေအများကြီးရှိနေတယ်ကွ”

ဂျိုနသန်က မွန်ဂိုဒွန်နှင့် မတူဘဲ ကွဲပြားခြားနားလှပေသည်။
မွန်ဂိုဒွန်က အသက်ကြီးကာ အိုနေပေပြီ။
ပြီးတော့ ရွှေကမ်းခြေ၏ ဒဏ်ကို အလူးအလှိမ့်ခံထားရသူဖြစ်သောကြောင့် နွမ်းနယ်လှပြီဖြစ်သည်။
ဂျိုနသန်ကတော့ ဒီကိုရောက်လာတာ လပိုင်းလောက်သာရှိသေး၏။
လီဗာပူး(လ်)မြို ့မှာနေ၍ ကျွန်အလုပ်ရုံကြီးကို ကွပ်ကဲနေရာမှ အာဖရိကကို အတွေ ့အကြုံလိုချင်သောကြောင့် ရောက်လာခဲ့သူဖြစ်သည်။
သူတို ့တူဝရီးက ကြီးကျယ်လှသောစတိုးဆိုင်ကြီးတွေတင်မက…လီဗာပူး(လ်)မြို ့နှင့်ဟာဗားနားမြို ့ရှိအိမ်ကြီးများ…ရုံးကြီးများပိုင်ဆိုင်နေကြသလို အာဖရိကရွှေကမ်းရိုး
တန်းမှာလဲ အလုပ်ရုံကြီးသုံးရုံကိုပင် ပိုင်ဆိုင်ထားကြပေပြီ။ယခု မွန်ဂိုဒွန်နေထိုင်သော ‘ရန်ဒို’ ရဲတိုက်ကြီးကတော့ အကြီးဆုံးဖြစ်သည်။
လက်ရွေးစင်ကျွန်များကို အတ်တလန်တိတ် သမုဒ္ဓရာကို ဖြတ်ကျော်ပို ့ဆောင်ပေးနေသောလုပ်ငန်းက အကျိုးကျေးဇူးကြီးမားလှသည်မဟုတ်ပါလား။
လီဗာပူး(လ်)မှ သူတို ့လာခဲ့စဉ်က လူသုံးကုန်ပစ္စည်းများနှင့် အလဲအလှယ်ပြုလုပ်ကာ ကျူးဘားသို ့ကိုယ်ပိုင်သင်္ဘောများနှင့် ဖယောင်း၊ရေနံ..ရွှေများနှင့်အတူ ကျွန်များကိုပါ စမ်းသပ်ကုန်သွယ်ကြည့်ခဲ့ရာမှ အကွက်ကောင်းမိကာ တိုးတက်ကြီးပွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
အမြတ်အစွန်းအထွက်ဆုံးက အာဖရိကတိုက်မှ လူမည်းကလေးများနှင့် အမျိုးသမီးများဖြစ်လေသည်။
ယက္ခုပင် ကမ္ဘာသစ်မှာ အမည်းမျိုးစေ့များ ပျံနှံနေခဲဲ့ပြီမဟုတ်ပါလား….။
“ဟေ့….မင်းပြင်ဆင်စရာရှိတာတွေ ပြင်ဆင်ထားရဲ ့နော်”
မွန်ဂိုဒွန်က စိတ်မချဟန်နှင့်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ယနေ ့ရောက်လာမည်ဆိုသော ကျွန်ကုန်သည် အာမာဂျလာဆိုသည့်ကောင်က ကိုယ်တိုင်က အာဖရိကသွေးစပ်သော်လဲ စပိန်ဘုရင်တစ်ပါးလို ခမ်းနားကြီးကျယ်ကာ စောက်ကြီး
စောက်ကျယ်နိုင်သော်လဲ စီးပွားရေးအရ အဆင်ပြေအောင်ဆက်ဆံရမည်ဖြစ်သောကြောင့် လိုအပ်မှုမရှိစေရန် ဂရုစိုက်နေရသည်။
“လုပ်ငန်းအတွက်ကတော့ ပူမနေပါနဲ ့ဦးလေး…ကျွန်တော် အားလုံးစီစဉ်ထားပါတယ်”
“အစားအသောက်အတွက်ရော…ပြင်ဆင်ထားရဲ ့လား..”
“ဆိတ်ဆယ်ကောင်ကို သတ်ပြီးထားတာက ကျွန်တွေအတွက်…သိုးသုံးကောင်ကတော့ အာမာဂျလာနဲ ့အဖွဲ ့ဝင်တွေအတွက်ပါခင်ဗျ”
“အေး…အေး…..လက်ဆောင်ပစ္စည်းအတွက်လဲ မင်းစီစဉ်ထားပြီးသားထင်ပါရဲ ့ကွာ…လိုအပ်ရင် ငါတို ့စတိုခန်းထဲကထုတ်လိုက်ပေါ့ကွာ…ဟော..လာပြီထင်တယ်ဟေ့”
မွန်ဂိုဒွန်က ထရပ်လိုက်ပြီးနားစွင့်နေလိုက်သည်။
ရှေ ့ဆုံးမှ ဦးဆောင်လာသော ကနူးလှေပေါ်မှ စည်းချက်ကျကျ ဗုံသံက လေထဲမှ လွင့်ပျံလာ၏။

ရန်ဒို ရဲတိုက်ကြီးအတွင်းတွင် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်ကုန်ကြသည်။
မွန်ဂိုဒွန်နှင့် ဂျိုနသန်တို ့ဆိပ်ကမ်းကိုရောက်တော့ အာရပ်ဝတ်စုံ ဖြူဖြူပွပွကြီးကိုဝတ်ဆင်ထားသော အာမာဂျလာက ကုန်းပေါ်သို ့တောင်ရောက်နှင့်နေပေပြီ။
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်နှုတ်ဆက်ပြီးသောအခါ အလုပ်ရုံကြီးထဲမှ သေနတ်ပစ်ဖောက်သည့်အသံတို ့ပေါ်ထွက်လာသည်။
အာမာဂျလာက သေနတ်သံကိုလိုက်လံရေတွက်ရင်း နှစ်ဆယ့်တစ်ချက်ရှိကြောင်းသိလိုက်ရသောကြောင့် ကျေနပ်သွားသည်။
ဒီလိုပစ်ဖောက်မှုမျိုးက မင်းမျိုးမင်းနွယ်တွေအတွက်သာ လုပ်လေ့ရှိသည်မဟုတ်ပါလား…..။
ထို ့နောက်တွင်တော့ မွန်ဂိုဒွန်၏ ရန်ဒိုရဲတိုက်ကြီးရှိရာသို ့သွားရောက်ရန်ခြေလှမ်းပြင်လိုက်လေတော့သည်။
လမ်းတစ်လျှောက်တွင်တော့ ပူပြင်းခြောက်သွေ ့မှု၏ပြယုဒ်အဖြစ် ဖုန်များအလိမ်းလိမ်းထလျှက်ရှိနေပါလေသည်………..။

မွန်ဂိုဒွန်က ကျယ်ပြန် ့သောဆင်ဝင်အောင်ရှိလှေကားအတိုင်း အာမာဂျလာကိုတက်စေလိုက်၏။
အပေါ်သို ့ရောက်သောအခါ သူအသုံးပြုနေသော ကုလားထိုင်ထက် ပိုမိုသာလွန်အောင်မွန်းမံထားသော လှပသောကုလားထိုင်ကို အသုံးပြုရန် ညွှန်ပြလိုက်သည်။
အာမာဂျလာက သဘောကျသွားဟန်ဖြင့် ထိုင်ချလိုက်သည်။
ဘယ်လောက်ပင်အမြင်ကပ်စေဦးတော့ မျက်နှာပေါ်တွင် ပေါ်လွင်မနေအောင် ထိန်းချုပ်ထားနိုင်ခြင်းက မွန်ဂိုဒွန်၏ ထူးခြားကောင်းမွန်သော အရည်အသွေးပင်ဖြစ်သည်။
အာမာဂျလာက စကားစတင်ပြောဆိုလိုက်သည်။
“ကျွန်ုပ် အာမာဂျလာက သင့်အိမ်ပေါ်သို ့ငြိမ်းချမ်းခြင်းကို ယူဆောင်လာခဲ့ပါတယ် မိတ်ဆွေကြီး မွန်ဂိုဒွန်”
“ဟုတ်ကဲ့….သင်လဲ ဒီနေရာမှာ ငြိမ်းချမ်းခြင်းကို ရှာဖွေတွေ ့ရှိပါလိမ့်မယ်မိတ်ဆွေကြီးခင်ဗျား”
အပြန်အလှန်လောကဝတ်ပြောဆိုပြီးနောက် သူတို ့တွေ အတန်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်စွာထိုင်နေမိကြသည်။
အာမာဂျလာက အသင့်ပြင်ဆင်ထားသော လက်ဆောင်ပစ္စည်းများကို ဝေ့ဝဲကြည့်ရှုရင်း လောဘတက်လျှက်ရှိနေသည်။
မွန်ဂိုဒွန်က ဂျိုနသန်အား လက်ဆောင်ပစ္စည်းများကို တစ်ခုချင်းယူဆောင်၍ ပြခိုင်းလိုက်သောအခါတွင်မူ အာရပ်ကြီးက စိတ်မဝင်စားဟန်နှင့် ကြည့်ရှုလေသည်။
မီးအိမ်ကိုတော့ ဟန်မဆောင်နိုင်စွာ သဘောကျနှစ်သက်ဟန်ပြ၏။
“မိတ်ဆွေကြီး အဖေအိမ်မှာ ချိတ်ဆွဲထားဖို ့အလွန်ကောင်းတဲ့မီးအိမ်ပေါ့ဗျာ”
မွန်ဂိုဒွန်က အမြင်ကတ်လာသောကြောင့် တမင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
အာမာဂျလာ၏ အဖေအိမ်မှာ ဓနိမိုးထားသည့် ရွှံ ့အိမ်သာဖြစ်ကြောင်း သူသိနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
အာမာဂျလာလဲ ထိုကဲ့သို ့အဆင့်အတန်းရှိသော ပစ္စည်းများကို အခုမှတွေ ့ဘူးသည်ဖြစ်သောကြောင့် ဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ဘဲ ခပ်တည်တည်ပင် လက်ခံယူလိုက်သည်…။
ပြီးတော့ ကျေနပ်နေဟန်ဖြင့် သူ ့အိတ်ထဲမှ အာရပ်စာများနှင့်ရေးမှတ်ထားသောစာရင်းများပါဝင်သည့် ဆိတ်သားရေပြားကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဟန်ပန်အပြည့်ဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်း ဖတ်ပြနေတော့သည်။
“အသက် ဆယ့်ငါးနှစ်မှ နှစ်ဆယ့်ခွန်နစ်နှစ်အတွင်းရှိ လူငယ် ကိုးဆယ့်ရှစ်ယောက်….မိန်းမ တစ်ဆယ့် ငါးယောက်…လေးယောက်က ကလေးတွေနဲ ့..ခြောက်ယောက်က
ကိုယ်ဝန်သည်တွေ…နောက်ငါးယောက်က အပျိုစစ်စစ်တွေ…အဖိုးတန်ငှက်မွှေးတွေ….သဲမှုန် ့တွေနဲ ့ရောနေတဲ့ ရွှေမှုန်တွေကတော့ ချိန်ကြည့်ရဦးမယ်”
ဖတ်ပြပြီးသည်နှင့် သူ ့လက်ထဲမှ စာရင်းကို ဂျိုနသန်ကိုပေးလိုက်သည်။
အာမာဂျလာက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင်း သူ ့ရဲ ့ကျွန်ယုံ အားကင်းကိုလှမ်းခေါ်လိုက်၏။
“မိတ်ဆွေကြီး သဘောကျပြီဆိုရင်….ကျွန်တွေကို သူတို ့နေထိုင်ရမယ့် တန်းလျားဆီကို ပို ့လိုက်ပါရစေ..ပြီးတော့ ကျန်တဲ့ကုန်ပစ္စည်းတွေကိုလဲ သိုလှောင်ခန်းထဲ ပို ့ရဦး
မယ်မဟုတ်လား”
မွန်ဂိုဒွန်က ဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ဘဲ ခေါင်းညှိတ်ပြလိုက်သောကြောင့် အာမာဂျလာက နှုတ်ဆက်ဟန်နှင့် ဦးညွှတ်ပြကာ အားကင်းကိုခေါ်ဆောင်၍ ဟန်ပါပါ ထွက်ခွာသွားလေသည်။
မွန်ဂိုဒွန်နှင့် ဂျိုနသန်တို ့လဲ စတိုင်ပါပါ ထွက်ခွာသွားသော အာရပ်ကြီးကို မျက်မုန်းကျိုးမိသော်လဲ စီးပွားရေးကြောင့်သာ တိတ်ဆိတ်စွာ ကြည့်နေလိုက်မိကြသည်။
“ဆောက်သုံးမကျတဲ့ ခွေးတစ်ကောင်လိုဘဲဗျာ”
ဂျိုနသန်က လိုက်ကြည့်နေရင်းမှ လူငယ်ပီပီ မကျေနပ်ဟန်နှင့် နှာခေါင်းရှုံကာပြောလိုက်မိသည်။
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ငါတို ့အတွက် အကောင်းဆုံးဖြည့်စွမ်းနိုင်သူတစ်ယောက်ပဲကွ…ကျူဘားမှာလိုအပ်နေတဲ့ အရွယ်ကောင်း ကျွန်တွေကို သူဘဲယူဆောင်လာနိုင်တာ

မဟုတ်လား….ဟိုမှာက ကျွန်တွေကို သားဖောက်လုပ်ငန်းလုပ်နေကြပြီလို ့ ငါသတင်းရထားတယ်ကွ….နောက်အခေါက်တွေကျရင် ကျွန်မတွေများများ ယူလာခိုင်းရမယ်….စီးပွားရေး
အတွက်ပဲ ကြည့်စမ်းပါ ငါ့တူရာ…”
“ကျွန်မည်းမတွေက သိပ်ပြီးတန်ဘိုးမှမရှိတာဘဲ…ဦးလေးရ”
“စောင့်ကြည့်စမ်းပါကွာ….သားဖောက်တဲ့လုပ်ငန်းအောင်မြင်လာပြီဆို ကျွန်မတွေ ကတန်ဘိုးတက်လာမှာပါ….မင်းအိမ်ကကျွန်တွေကို သားဖောက်နိုင်ပြီဆိုမှတော့ ဘယ်
သူက ငွေအများကြီးသုံးပြီး အာဖရိကက ကျွန်တွေကို မှာယူတော့မှာလဲ….ကျွန်မတွေ များများရှာပြီး သားဖောက်ရောင်းတော့မှာပေါ့”
မွန်ဂိုဒွန်က ပြောစရာကုန်သွားဟန်ဖြင့် သူ ့အခန်းထဲသို ့လှည့်ဝင်သွားသည်။
နောက်တော့ အိပ်ရာထဲပြစ်လှဲလိုက်ပြီး အာဖရိက အကြောင်းကို စဉ်းစားနေလိုက်သည်။
မဆွဲတာကြာပြီဖြစ်သော ပန်းချီကားတစ်ချပ်လောက် သူဆွဲချင်စိတ်ပေါက်နေသည်။
အာဖရိက၏ ပုံရိပ်ကို ကိုယ်စားပြုနိုင်လောက်သော ပန်းချီကားမျိုးကို သူဆွဲချင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်နေမိသည်။
သို ့သော် ဘယ်လိုပန်းချီမျိုးကိုရေးဆွဲရမည်ဆိုတာ ခုချိန်ထိ သူရှာဖွေတွေ ့ရှိခြင်းမရှိသေးပေ…..။
ဖြစ်နိုင်လျှင် အာဖရိက ကိုမစွန် ့ခွာမီ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကိုတော့ ဖြစ်မြောက်အောင်ရေးဆွဲရပေမည်။
သားဖောက်လုပ်ငန်းသာ တွင်ကျယ်လာပါက အာဖရိကမှ ကျွန်ကုန်ကူးသည့်လုပ်ငန်းကို ထိခိုက်လာနိုင်ကြောင်းကို ကြိုတင်တွေးတောမိထားသောကြောင့်ဖြစ်ပေသည်။

တလမ်းလုံးပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာလိုက်ပါခဲ့ရသော်လဲ သူတို ့စီးလာသော ကနူးလှေတွေ ကမ်းစပ်သို ့ကပ်တော့မည့်ချိန်တွင် တန်ဘိုးရား၏ နွမ်းနယ်မှုတို ့ကွယ်ပျောက်ကုန်ကြသည်။
သူ ့နှလုံးသားက ပျော်ရွှင်သောကြောင့် အခုန်မြန်လာရသည်။
ခရီးကြမ်းကြီးကို ရက်များစွာကျော်ဖြတ်နေစဉ်ကထဲက ကြိုတင်စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရသော မြင်ကွင်းများကို တွေ ့မြင်နေရသည်မဟုတ်ပါလား။
သူတို ့ကိုနှောင်ဖွဲ ့ထားသောကြိုးများကိုလဲ ဖြေပေးလိုက်ပြီဖြစ်သည်။
ရွာမှ ကင်းကွာပြီးကထဲက ပထမဆုံးအကြိမ် လွပ်လပ်မှုကို ခံစားလိုက်ရခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ဟောင်းနွမ်းသော စစ်ဂျာကင်ကို ဝတ်ဆင်ထားသော နီဂရိုးတစ်ယောက်က ဦးဆောင်ပြီး သူတို ့အား တန်းလျားကြီးတွေရှိရာသို

့ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။
တန်းလျားများ၏ အရှေ ့မှာတော့ အလွန်တရာကြီးမားလွန်းလှသော အဆောက်အဦးကြီးတစ်ခုရှိနေတာကိုတွေ ့ရသည်။
အဆိုပါ အဆောက်အဦးကြီးရော တန်းလျားများကိုပါ သူ ့ပေါင်လုံးလောက်ရှိသော သစ်လုံးကြီးများနှင့် အခိုင်အမာ ကာရံထား၏။
တန်းလျားအတွင်းသို ့ဝင်ရသောအခါ နှစ်ထပ်အိပ်စင်များကို အစီအရီတွေ ့လိုက်ရသည်။
လှေပေါ်တွင် မလူးသာမလွန် ့သာလိုက်ပါခဲ့ရသောကြောင့် ဤနေရာက သူတို ့အတွက် နတ်ဘုံနတ်နန်းတမျှ ကောင်းမွန်နေသည်ဟု ထင်မိကြသည်။
အမှန်တကယ်လဲ ရွာမှာနေခဲ့ရသည်ထက် ပိုမိုကောင်းမွန်မှုများကို ရရှိနေခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ဘာမှလုပ်စရာမရှိသောကြောင့် မိမိရရှိသော နေရာများတွင် ကျောဆန် ့လှဲလျောင်းရင်း အိပ်မပျော်မီ ရောင်ယမ်းနာကျင်နေသော ကြွက်သားများနှင့် အရိုးအဆစ်များကိုသက်သာလို
သက်သာငြား ဖြေလျှော့နေလိုက်မိသည်။
သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ သူတို ့အိပ်ပျော်သွားကြလေသည်။
မွန်းလွဲပိုင်းရောက်တော့ ဂျာကင်အနီနှင့်အစောင့်တစ်ယောက်မှ လာနှိုးသောကြောင့် အားလုံးနိုးထလာကြ၏။
ထိုသူ ပုံစံက ကြမ်းတမ်းဟန်ရှိသော်လဲ ရက်စက်မည့်ဟန်မရှိဟု တန်ဘိုးရား အကဲခတ်လိုက်မိသည်။
ဤကျွန်အလုပ်ရုံကြီး၏ မူအရ ကျွန်များကို ပထမရက်အတော်များများအထိ ကောင်းမွန်စွာ ကျွေးမွေးပြုစုသည်မှာ ထုံးစံပင်ဖြစ်လေသည်။
ကောင်းကောင်းအိပ်ခိုင်း….ဝအောင်ကျွေး….ပြီးတော့ ဘာအလုပ်မှမခိုင်းဘဲထားခြင်းဖြင့် ကျွန်တစ်ယောက်သည် သူ၏နေရပ်ကိုတမ်းတနေလိမ့်မည်မဟုတ်တော့ချေ….။
အတွေ ့အကြုံသစ်များ..မိတ်ဆွေသစ်များနှင့် သူတို ့၏ အာရုံကို ဖမ်းစားထားနိုင်ပေလိမ့်မည်။
တန်ဘိုးရားပင် အခုအချိန်တွင် ပျော်ရွှင်ကျေနပ်နေမိသည်မဟုတ်ပါလား…။
သူတို ့အားလုံးကို တန်းစီရပ်စေသည့်အခါတွင် တန်ဘိုးရားက ဆာဗန်းပူး၏ အနောက်တွင်ရပ်နေလိုက်သည်။
သူတို ့လည်ပင်းတွေကို အလွန်သေးသွယ်သောကြိုးလေးများကို အသုံးပြု၍ အကွာအဝေးတူညီစွာ သွယ်တန်းချည်နှောင်ပေးသည်။
ကြီးမားသော တံခါးကြီးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး မြစ်ဆိပ်သို ့ခေါ်ဆောင်သွားသောအခါ ဘယ်လိုနေရာမျိုးကိုရောက်ရဦးမည် မသိသောကြောင့် တန်ဘိုးရားစိတ်နဲနဲပူသွာမိသည်။
မြစ်ဆိပ်သို ့ရောက်သောအခါ ရေအောက်တွင် ပတ်ပတ်လည်ကာရံထားသော လှောင်အိမ်ကြီးများရှိရာသို ့ သူတို ့ကိုဝင်စေသည်။
တကယ်တော့ ထိုလှောင်အိမ်ကြီးများမှာကျွန်များထွက်မပြေးနိုင်စေရန် စီမံထားခြင်းသာဖြစ်၏။
ထို ့နောက်မြက်ပင်တစ်ဆုပ်စီနှင့်အတူ အဝတ်စ သေးသေးတစ်ခုစီပေး၍ သူတို ့ကိုယ်ကို ပွတ်တိုက်စေသည်။
ထိုသို ့ပြုလုပ်သောအခါ ခန္တာကိုယ်ပေါ်တွင် ဖြူဖြူအမြှုပ်များဖြစ်ပေါ်လာသဖြင့် တန်ဘိုးရား အံသြနေမိသည်။
သူ ့ကိုယ်ပေါ်ရှိ ဖြုတ်..ခြင်..ယင်..တို ့ကိုက်ခဲထားသော အနာများ သက်သာသွားသလိုထင်မိ၏။
အားလုံးပြီးသည်နှင့်သူတို ့သည် တန်းလျားရှိရာသို ့ပြန်ကြရပြီး အသားနှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များ ရောနှောချက်ပြုတ်ထားသေ

ာ အရသာရှိလှသည့် အစာအစာကို အားရပါးရ
စားရပြန်လေသည်…။
စားပြီးသောအခါ သံပရာသီးတစ်လုံးစီစုပ်စေ၍ ရေသောက်ခိုင်းကာ အိပ်လိုကအိပ်နိုင်ပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောကြားလေသည်။
ဝမ်းဗိုက်ပြည့်အောင်စားသောက်ပြီးသွားပြီမို ့ တန်ဘိုးရားတစ်ယောက် လဲလျောင်းရင်းအိပ်မောကျသွားလိုက်သည်မှာ အိပ်မက်ပင်မမက်လိုက်ဖဲ နေရောင်ကမျက်နှာပေါ်ထိုးတော့မှ နိုးထ
လာတော့လေသည်။
ယနေ ့နံနက်စာက အသားမပါသော်လဲ ပူနွေးပြီး စားလို့ကောင်းလှသည်။
နောက်တော့ တံခါးများပွင့်ဟသွားကြပြီး သူတို ့အားလုံး မတွေ ့ဖူးမကြုံဖူးသော မြင်ကွင်းကို တွေ ့မြင်လိုက်ကြရ၏။
အလုပ်ရုံအတွင်းမှ ကျွန်တို ့သည်ဆေးအဖြူသုတ်ထားသော သစ်သားများကို သယ်ဆောင်လာကြပြီး လူတစ်ယောက်၏ခါးလယ်လောက်ရှိသော စင်မြင့်တစ်ခုကို ကျွမ်းကျင်စွာပင်
ဆောက်လုပ်နေကြသည်။
လှေကားနှစ်ထစ်ပြုလုပ်လိုက်ကြသည်။
စင်မြင့်နောက်က နောက်ခံသစ်သားပြားကို ဆေးအနီနှင့်အမဲကို ဒေါင်လိုက်သုတ်လိုက်သောကြောင့် ကြည့်ကောင်းသွားရပြန်သည်။
အခြားကျွန်တစ်စုက လှပသော အမွှေးအတောင်များနှင့် တန်ဆာဆင်ထားသော ထိုင်ခုံတစ်လုံးကို သယ်ဆောင်လာပြီး စင်မြင့်ထက်တွင် တင်လိုက်ကြ၏။

ကျွန်တွေ သူ ့အစုနှင့်သူ ကျွမ်းကျင်စွာလှုပ်ရှားနေကြသည်မှာ ကြည့်၍ပင်ကောင်းနေသည်။
နောက်ထပ်ကျွန်တစ်စုက ပထမထိုင်ခုံလောက်သားနားခြင်းမရှိသော်လဲ အလားတူ ကြီးမားခန် ့ထည်သော ထိုင်ခုံနောက်တစ်လုံးကို ယူဆောင်လာပြန်သည်…။
နောက်တစ်စုက ကြေးရောင်ပြောင်လက်နေသော ခပ်နိမ့်နိမ့် စားပွဲခုံတစ်လုံးကိုယူဆောင်လာပြီး ခုံနှစ်လုံးကြားတွင်နေရာချထားလိုက်၏။
တန်ဘိုးရားအနေနှင့် ရွာမှာနေစဉ်က ထိုင်ခုံတစ်ချို ့ကိုမြင်ဘူးထိုင်ဘူးသော်လဲ ယခုကဲ့သို ့လက်နှစ်ဖက်ကိုတင်ထားနိုငိပြီး နောက်သို ့မှီထိုင်နိုင်သော ထိုင်ခုံကြီးမျိုးကို အခုမှတွေ ့ဖူးခြင်းုဖြစ်လေသည်။
ိထိုအချိန်မှာဘဲ ထီးကြီးများကိုကိုင်ဆောင်ထားသော ကျွန်နှစ်ယောက်က ထိုင်ခုံတစ်ဖက်တချက်စီတွင်နေရာယူလိုက်ကြသည်။
သူတို ့မင်သက်အံ့သြစွာ ကြည့်နေဆဲမှာပင် အာမာဂျလာက လူဖြူနှစ်ယောက်ကို ခြံရံလျှက် စင်ပေါ်ကိုတက်လာလေသည်။
မှန်ပါသည်၊လူဖြူတွေဖြစ်သည်။
ငယ်ရွယ်သူက ပိုဖြူသည်ဟု သူတို ့တွေတွေ ့မြင်ကြပြောဆိုမိကြရသည်။
ပြီးတော့ ငယ်ရွယ်သူတွင် နေရောင်ကဲ့သို ့ရှည်လျားတောက်ပြောင်သော ဆံပင်များက လှပခန် ့ထည်လွန်းလှသည်။
သူ ့ပါးတွေက ပန်းနုရောင်သန်းနေပြီး နှာခေါင်းပေါက်နှစ်ခုက သေးကွေးကာ နီရဲပါးလွှာသောနှုတ်ခမ်းအစုံက သူတို ့နှင့်ကွဲပြားစွာ လှပနေသည်။
အာမာဂျလာက အကောင်းဆုံးထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အသက်ကြီးကြီးလူဖြူကြီးက အခြားခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။
အဝါရောင်ဆံပင်နှင့်လူဖြူလူငယ်က ထိုင်ခုံနှစ်ခုကြားရှိ စားပွဲနောက်တွင်ရပ်နေလိုက်သည်။
ထီးကိုင်ကျွန်များက ထီးများကိုနေရာရွှေ ့မိုးပေးလိုက်ခြင်းဖြင့် သူတို ့သုံးယောက်ကို အရိပ်ကောင်းစွာရရှိလိုက်စေသည်။
အသက်ကြီးလူဖြူက သူတို ့ကိုဦးဆောင်ခေါ်ယူလာသည့် ဂျာကင်အနီနှင့်ကျွန်ကို မည်သို ့ပြောလိုက်သည်မသိ…
ထိုသူက သူတို ့အားလုံးကို စင်မြင့်ရှေ ့တွင် စီတန်းရပ်စေလိုက်သည်။
ပြီးလျှင် ရှေ ့ဆုံးမှလူကို စင်မြင့်ပေါ်သို ့တက်စေလိုက်ကာ ထိုင်ခုံများရှိရာဘက်သို ့မျက်နှာမူ၍ ရပ်စေလိုက်၏။
ထိုသူမှာ ငယ်ရွယ်သူဖြစ်ပြီး ကနူးလှေပေါ်တုန်းက သူတို ့ရှေ ့တွင်ထိုင်သောသူဖြစ်ကြောင်း တန်ဘိုးရားမှတ်မိလိုက်သည်။
ထိုလူအကြောက်လွန်နေပြီဟုလဲ သူကထင်လိုက်မိသည်…။
လှေကားပေါ်တက်စဉ်က ထိုငနဲလေး ဒူးများတုန်ခါနေသည်ကို သူတွေ ့မြင်လိုက်ရသည်မဟုတ်ပါလား။
လူဖြူတွေက ကောင်လေးကိုသတ်ပစ်တော့မည်ဟု သူအထင်မှားသွားကြောင်း သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ သိလိုက်ရသည်။
ဂျာကင်အနီဝတ်ထားသော နီဂရိုးကြီးက ကောင်လေးကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်စေလိုက်ပြီးသောအခါ လူဖြူအိုကြီးက ကောင်လေးတစ်ကိုယ်လုံးကို စမ်းသပ်နေတာ့သည်။
ပါးစပ်ခိုင်းပြီး ပါးစပ်ထဲသို ့လက်နှင့်နှိုက်ကြည့်သည်။ပြီးတော့ လက်မောင်း၊ရင်အုပ်၊ပခုံးနှင့် ဦးခေါင်းတို ့ကို ပွတ်သပ်၍ သေချာစွာ စစ်ဆေးနေပြန်သည်။
ထို ့နောက် ဂျာကင်နီနှင့် ကျွန်က ကောင်လေးကို ထရပ်စေလိုက်ပြီး လူဖြူကြီးအနီးသို ့ ကပ်ရပ်စေလိုက်ပြန်သည်။
တစ်ဖန် လူဖြူကြီးက ကောင်လေး၏ ပေါင်သားများ၊ခြေသလုံးကြွက်သားများကို နှိုပ်နယ်ကြည့်ရှုသည့်အပြင် ကောင်လေး၏လိင်တံကိုပါ သေချာကိုင်တွယ်ကြည့်ရှုနေပြန်တော့၏။
ဒါလောက်ပဲဖြစ်သည်။ကောင်လေးကို ဘာမှအနာတရဖြစ်အောင်ပြုလုပ်ခြင်းမရှိပေ။
တစ်ဖန်…တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ထိုသို ့ပင် စစ်ဆေးလာလိုက်သည်မှာ တန်ဘိုးရားအလှည့်သို ့ရောက်ရှိလာတော့သည်။
တစ်ခြားသူတွေလိုမဟုတ်ပဲ သူကအချိန်ကြာကြာပိုရပ်နေရသည်ဟု တန်ဘိုးရားထင်နေမိသည်။
လူဖြူနှစ်ယောက်နှင့် အာရပ်ကြီးက ခွက်ထဲမှ အရည်များကိုသောက်ရင်း စကားပြောနေကြခြင်းကြောင့်ဖြစ်လေသည်။
သူတို ့နှင့် အနီးကပ်ရပ်နေရသောကြောင့် သူတို ့ပြောဆိုနေသော ဟောင်ဆာဘာသာစကားကို သူကောင်းစွာကြားနေရသည်။
“မိတ်ဆွေကြီးသယ်ဆောင်လာခဲ့တာတွေဟာ အရင်တစ်ခေါက်ကထက် ပိုမိုသာလွန်ကောင်းမွန်ပါတယ်ခင်ဗျာ”
လူဖြူကြီးက ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ပေသည်။
“အာမာဂျလာဆိုတဲ့လူက ဘယ်တုန်းကများ အိုနာကျိုးကန်းတွေကို ယူဆောင်လာဖူးလို ့လဲဗျာ”
အာမာဂျလာက ဝင့်ကြွားစွာပြောလိုက်ရင်း ရပ်နေသောတန်ဘိုးရားကို တချက်လှမ်းကြည့်ကာ မှတ်မိသွားလေသည်။

တန်ဘိုးရားဆိုသောကောင်လေးအတွက်…သူဘာမှမပေးခဲ့ရပါ။
ပြီးတော့ အားလုံးထဲတွင် ဒီကောင်လေးက ဈေးကောင်းရနိုင်သည်ဆိုတာကိုသူ သိနေခဲ့လေသည်။
“ကဲ….ဟောဒီမှာကြည့်ကြစမ်းပါဦးဗျာ….”
အာမာဂျလာက တန်ဘိုးရားကို ရည်ညွှန်း၍ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်…။
“ခင်ဗျားတို ့အနေနဲ ့အာဖရိကတစ်တိုက်လုံးကို လှည့်ပတ်ရှာဖွေရင်တောင် ဒီလောက်ကောင်းတာမျိုးတွေ ့ဘူးကြလိမ့်မယ်မဟုတ်ဖူးဗျ…ဘာဖြစ်လို ့လဲသိလား….ဘာဖြစ်
လို ့လဲဆိုတော့ ဟောဒီကောင်လေးက အာဖရိကရဲ ့မင်းမျိုးမင်းနွယ်ဖြစ်နေလို ့ပေါ့…ဟိုးအရင်က ဘုရင်တူးမားရဲ ့သား….လက်ရှိဘုရင် မန်ဒိုးမားရဲ ့ညီအရင်းပေါ ့..ဒီတော့ သူ ့
အတွက် အမြတ်အစွန်း ကောင်းကောင်းရမှဖြစ်လိမ့်မယ်နော….”

လူဖြူအဖိုးကြီးက လက်ထဲမှခွက်ကိုချလိုက်ပြီး တန်ဘိုးရားကို စူးစမ်းသလို လေ့လာကြည့်ရှုနေလေသည်။
တန်ဘိုးရားလဲ အဖိုးကြီးကို ပြန်လည်ကြည့်ရှုနေလိုက်မိသည်။
အချိန်အတော်ကြာသွား၏။
ပြီးတော့မှ သူတို ့အနီးသို ့တန်ဘိုးရားကိုခေါ်လိုက်သည်။
ထုံးစံအတိုင်း စစ်ဆေးမှုကိုပြုပြန်သည်။
တန်ဘိုးရား၏ လိင်တံကို ကိုင်တွယ်ကြည့်ရှုသောအခါ တန်ဘိုးရားမှာ အသက်ရှူကြပ်သလိုတောင်ဖြစ်မိရသည်။
တဖန် ကိုင်ထားရက်နှင့် ရယ်မောကာ သူနားမလည်သောဘာသာစကားနှင့် အနောက်မှလူငယ်ကို လှမ်းပြောလိုက်သောအခါ လူဖြူငယ်ကလဲ သဘောကျစွာရယ်မောနေပြန်၏။
ပြီးသွားသောအခါ ဂျာကင်အနီနှင့် လူက သူ ့ကိုခေါ်သွားမည်ပြုသောအခါ လူဖြူအဖိုးကြီးက ဟန် ့တားထားလိုက်သည်။
ဟောင်ဆာဘာသာနှင့် သူ ့ကိုမေးလိုက်သည်။

“နေဦး…ကောင်လေး..မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
“တန်ဘိုးရားဖြစ်ပါတယ်….မန်ဒိုးမားရဲ ့ညီပါ”
“အေး….ဟုတ်ပါပြီ…မင်းရဲ ့အစွမ်းနဲ ့အရည်အချင်းလေးကို ပြောပြနိုင်မလားကွ..ဟေ”
“ကျွန်တော်ဟာ….မြေပေါ်ကလူသားပါ….အစွမ်းသတ္တိက….အစွမ်းသတ္တိကတော့ ခြင်္သေ့တစ်ကောင်လိုပါဘဲ”
“အေး….ကောင်းတယ်ကွ….ဒါမျိုးဘဲဖြစ်နေရမှာ”
လူဖြူကြီးက သူ ့ကိုချီးကျူးစကားဆိုလိုက်သောကြောင့် တန်ဘိုးရား ဝမ်းသာသွားရသည်။
ထို ့နောက် လူဖြူကြီးက ဂျာကင်အနီနှင့်ကျွန်ကို လှမ်းမှာလိုက်လေသည်..။
“ဟေ့….ဒီကောင်လေးကို မနက်ဖန်ကျရင် ငါ့အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့”
ထိုမှတဖန် တန်ဘိုးရားဘက်သို ့လှည့်၍
“မကြောက်ပါနဲ ့ကွ…..ငါမင်းကို ဘာမှနာကြင်အောင်လုပ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး”
အာမာဂျလာက ကိုယ်ကိုရှေ ့သို ့အနည်းငယ်တိုးလိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။
သူ ့အပြုံးက ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိနေ၏။
“ကောင်လေးကို သဘောတွေ ့တယ်ဟုတ်စ…မစ္စတာ မွန်ဂိုဒွန်”
“သဘောကျပဗျာ….ကျုပ် ကျူးဘားကို ကျွန်တွေပို ့နေတာ အယောက်ပေါင်းများစွာပါဘဲ…ဒါပေမယ့် အဲဒီကျွန်တွေထက်ကောင်းမွန်တဲ့အရာကို ကျွန်တော် တွေ ့လိုက်ရ
တာပါ၊ကျွန်တော် အာဖရိကရဲ ့အရည်အချင်းနဲ ့အလှကို တွေ ့လိုက်ရပါတယ်…ဒီတော့ ဒါကိုမျိုးဆက်ပြန် ့ပွားစေချင်တဲ့ဆန္ဒတွေ ပေါ်လာရတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ”
“ဘုရင် မန်ဒိုးမားရဲ ့မိသားစုတွေက အာဖရိကရဲ ့ရှေးအကျဆုံးလို ့ဆိုလို ့ရနိုင်ပါတယ်…မစ္စတာ မွန်”
“အဲဒါကြောင့် ပြောတာပေါ့ မိတ်ဆွေကြီးရဲ ့….သူ ့ရဲ ့အင်အားနဲ ့ယောက်ကျားပီသမှုက သဘောကျဖို ့ကောင်းတယ်၊ဒီတော့ သူ ့ကိုဆေးချယ်ဖို ့ကျုပ်မှာ ဆန္ဒတွေဖြစ်ပေါ်
လာရတော့တာဘဲဗျို ့”
“ကျွန်တော်ယူလာကထဲက သူ ့ကိုယ်ပေါ်မှာဆေးတွေသုတ်ထားပြီးသားဘဲဟာ…ဘာလို ့ဆေးချယ်ဦးမှာလဲ မိတ်ဆွေရ”
မွန်ဂိုဒွန်၏ပြောစကားကို နားမလည်သောကြောင့် အာမာဂျလာက ထိုကဲ့သို ့ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

“အဲဒီလို သူ ့ကိုယ်ပေါ်ကို ဆေးချယ်မှာကိုပြောတာမဟုတ်ပါဘူး မိတ်ဆွေကြီးရဲ ့…..သူ ့ပုံကို ဆေးရောင်စုံနဲ ့ပန်းချီဆွဲချင်တယ်လို ့ပြောတာပါ”
အာမာဂျလာက သဘောပေါက်သွားဟန်နှင့် ခေါင်းညှိတ်လိုက်သည်။
သို ့သော် တားမြစ်လိုဟန်ဖြင့် မွန်ဂိုဒွန်ကို လက်ကာပြလိုက်၏။
“မဖြစ်ဖူးထင်တယ်ဗျ…ကျုပ်တို ့ကျမ်းထဲမှာ သက်ရှိမှန်သမျှကို ကိုယ်ခွဲသဘောမျိုးမဆွဲရဘူးလေ”
“ကျုပ်သိပါတယ်….မနက်ဖန်ဆို ကောင်လေးကိုကျုပ်ပိုင်သွားပြီလေ…သူကကျွန်ပါဘဲလေ….ခင်ဗျားပိုင်တာဆိုရင်တော့ ခင်ဗျားသဘောပေါ့…ကျုပ်ပိုင်သွားပြီဆိုရင်
တော့ ကျုပ်က ဆွဲမှာဘဲဗျို ့…..ဒါမှ မရောင်းချင်ဘူးဆိုရင်လဲ ခင်ဗျားသဘောဘဲဗျာ….ခင်ဗျားကျွန်တွေကိုပြန်ခေါ်ပြီး ညတွင်းချင်းဘဲ ထွက်သွားပေတော့”
မွန်ဂိုဒွန်က ခပ်ပြတ်ပြတ်ပဲ ပြန်ပြောပြစ်လိုက်သည်။တန်ဘိုးများစွာဆုံးရှုံးသွားနိုင်သည်ဆိုသော်လဲ အလွန်အမင်း သည်းခံနေစရာမလိုဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်မိသောကြောင့့်ဖြစ်သည်။
နှစ်ယောက်စလုံးပြောနေသောစကားများကို နားလည်သော်လဲ တန်ဘိုးရား သဘောမပေါက်ဖဲဖြစ်နေသည်။
သူသိသည်ကတော့ လူဖြူကြီးက သူ ့အား သဘောကျနေသည်။
ဲပြီးတော့ လူဖြူကြီးက သူ ့အားတစ်ခုခုကောင်းကျိုးပေးလိမ့်မည်ဟုထင်နေမိသည်။

အခန်း(၄)

          နေရောင်၏အလင်းနှင့်အတူတူလောက်ပင် တန်ဘိုးရားအိပ်ရာမှနိုးလာရသည်။

ကိုယ်ကိုတစ်ဖက်သို ့လှည့်၍ အလင်းရောင်ကောင်းစွာကျရောက်နေပြီဖြစ်သော ဝန်းခြံထဲသို ့လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
ဘယ်အချိန်သူ ့ကိုလာခေါ်မည်မှန်းမသိသော်လဲ အဆင်သင့်လုပ်ထားတာကောင်းမည်လို ့စဉ်းစားမိသောကြောင့် အခြားသူများအနှောက်အယှက်မဖြစ်ရအောင် ခုတင်ပေါ်မှ တိတ်တိတ်

လေးဆင်းလိုက်သည်။
အိမ်သာရှိရာဘက်သို ့ကွင်းပြင်အတိုင်းဖြတ်လျှောက်ရင်း ထန်းအုန်းလက်တစ်လက်ကို ကောက်ယူ၍ အရွက်များကိုခြွေလာခဲ့သည်။
သူက အချိန်ဖြုန်းသည့်အနေနှင့် နေရောင်အောက်တွင်ထိုင်ရင်း သူ ့လက်ထဲက ထန်းအုန်းရွက်များကို အိတ်တလုံးဖြစ်အောင် ရက်လုပ်နေလိုက်သည်။
မကြခင်မှာဘဲ ထန်းအုန်းရွက်များပ အိတ်ပြားလေးဖြစ်သွားရသည်။
ထိုခဏလေးမှာဘဲ သူ ့စိတ်ထဲသို ့အတွေးတစ်ခုဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။
ရေလမ်းခရီးကို ရက်ပေါင်းများစွာဖြတ်ကျော်လာရစဉ်က မြေကြီးနှင့် ကင်းကွာခဲ့ရသောကြောင့် သူ ့စိတ်အင်အားတို ့ခမ်းခြောက်ခဲ့ရပေသည်။
ထိုအတွေးကြောင့် သူက မြေမှုန်များကို လက်နှင့်ကောက်ယူကာ အိတ်ပြားလေးထဲသို ့ထည့်လိုက်တော့သည်။
ပြီးတော့ အနီးပါးတွင်တွေ ့ရသော အဝတ်စုတ်လေးနှင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ထုပ်လိုက်တော့သည်။
ထို ့နောက်ထန်းအုန်းလက်မှ အကောင်းဆုံးကို ရွေးချယ်ကာ ကြိုးဖြစ်အောင်ကျစ်လိုက်ပြီး အထုပ်လေးနှင့်တွဲချီကာ လည်ပင်းတွင်ဆွဲထားလိုက်လေသည်။
ဘယ်လိုအခြေအနေသို ့ရောက်နေပါစေ ထိုအထုပ်လေးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ရခြင်းဖြင့် မြေကြီးနှင့်ကင်းကွာမှုမရှိတော့ဘဲ သူ၏အစွမ်းသတ္တိနှင့် ဝိညာဉ်သည် သူနှင့် ဘယ်တော့မှ ကင်းကွာ
သွားတော့မည်မဟုတ်လို ့ယုံကြည်မှုရရှိလိုက်လေသည်။
အချိန်သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ သူ ့အပေါင်းသင်းများလဲနိုးထလာကြလေသည်။
ဝင်းတံခါးကြီးပွင့်လာသောကြောင့် သူတို ့အတွက်အစားအသောက်များယူဆောင်လာပြီဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရသည်။
ဂျာကင်အနီတစ်ထည်ထဲသာရှိ၍ ဒါကိုဘဲ အမြဲဝတ်ဆင်သည်ဟုထင်ရသော နီဂရိုးသည် အစားအသောက်တင်ဆောင်လာသောလှည်းနှင့်အတူ ပါလာပြီး ငယ်ရွယ်နုပျိုသူများကို လိုက်
လံကြည့်ရှုနေသည်။
တန်ဘိုးရားကိုတွေ ့သွားသောအခါ အစားကို မြန်မြန်စားစေပြီး သူနဲ ့အတူလိုက်ခဲ့ရန်ခေါ်သည်။
ထို ့နောက်မြစ်ဆိပ်သို ့ခေါ်သွားပြီးရေချိုးခိုင်းသည်။
ယမန်နေ ့ကလိုပင် အမြှုပ်ထွက်သော မြက်တစ်ဆုပ်ကိုပေး၍ ကိုယ်ကိုပွတ်တိုက်စေသည်။

သန် ့ရှင်းပြီဟု ယူဆရသောအခါတွင် တကိုယ်လုံးကို ထန်းအုန်းဆီနှင့် လိမ်းကျံခိုင်းပြန်သည်။
စိတ်တိုင်းကျသွားသောအခါမှ ဂျာကင်နီက သူ ့နောက်သို ့လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။
မွန်ဂိုဒွန်၏အိမ်အောက်သို ့ရောက်သောအခါ ဂျာကင်နီက သူ ့ကိုခဏစောင့်နေရန်ပြောပြီး အိမ်ထဲသို ့ဝင်သွားလေသည်။
တန်ဘိုးရားစောင့်နေစဉ်တွင် နီဂရိုးမလေးတစ်ယောက်ထွက်လာသည်ကိုတွေ ့လိုက်ရ၏။
သူမက သူ ့ထံသို ့တဖြေးဖြေးလျှောက်လာရင်းနီးကပ်လာလေသည်။
တန်ဘိုးရားအတွက် တပ်မက်စရာကောင်းလောက်အောင် ဆွဲဆောင်မှုရှိသော အဝေ့အဝိုက်ကောက်ကြောင်းများကြောင့် သွေးခုန်နှုန်းများမြန်ဆန်လာရ၏။
နို ့နှစ်လုံးက ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း ပါးလွှာသော အဝတ်အောက်မှနေ ခုန်ထွက်လာတော့မလို လှုပ်ခါနေသည်။
သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံက ဖိတ်ခေါ်သောအပြုံးကို ဆင်မြန်းထားပြီး သူ ့နားသို ့ရောက်သောအခါ သူမလက်ချောင်းများနှင့် သူ ့နှဖူးကို ထိတွေ ့လာသည်။
သူမကဘာမှမပြောသလို သူ ့နှုတ်ဖျားမှလဲ ဘာအသံမှ မပြုနိုင်လောက်အောင် ဆွံ ့အ နေမိသည်။
သူမလက်များက နှဖူးဆီမှနေ၍ အောက်သို ့တဖြေးဖြေးလျှောဆင်းသွားသည်…
သူ ့လီးကိုကိုင်လိုက်သောအခါတွင် ဆန် ့ကျင်ဘက်လိင်၏အထိအတွေ ့ကြောင့် တောင်မတ်လာရ၏။
လူဖြူအဖိုးကြီးကိုင်တွယ်ကြည့်ရှုစဉ်ကတောင် အသက်ရှူရပ်မတတ် ခံစာခဲ့ရသော တန်ဘိုးရားတစ်ယောက် မည်ကဲ့သို ့ခံစားနေရမည်ဆိုတာကို ခန် ့မှန်းကြည့်နိုင်သည်။
“မွန်ဂိုဒွန်အဖိုးကြီးနဲ ့အိပ်ရတာထက်စာရင် ရှင်နဲ ့အိပ်လိုကရရင် တော်တော်ကောင်းမယ်ထင်တယ်”
သူမမျက်လုံးတွေက အရောင်တောက်နေပြီး လက်တွေက ကြီးမားထွားကြိုင်းကာ တောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ကစားနေလေသည်။
တန်ဘိုးရားက စကားပြန်ပြောရန်ကြိုးစားသော်လဲ အသံကထွက်မလာချေ၊ထိုစဉ် အိမ််ထဲမှ မွန်ဂိုဒွန်ထွက်လာပြီး
“ဟဲ့…..ဂျိုဘီးနား..ဆောက်ကမျင်းမလေး….သူ ့ဖာသာသူနေပေ့စေ…နင်သွားစရာရှိတာသွားစမ်း”
မွန်ဂိုဒွန်၏အသံကြောင့် ဂျိုဘီးနားက မြင်းမလေးတစ်ကောင်လို ခုန်ပေါက်၍ ထွက်ပြေးသွားသည်…။
တန်ဘိုးရားခမျာတော့ အီလယ်လယ်ကြီးခံစားလိုက်ရပြီးကျန်နေခဲ့ရလေသည်။

“ကောင်လေး…..မင်းငါ့နောက်လိုက်ခဲ့”
အဖိုးကြီးအသံက ဂျိုဘီးနားကိုမောင်းထုတ်စဉ်ကလို ဒေါသသံမပါတော့ဘဲ နူးညံ့နေပြန်သည်။
အိမ်ထဲသို ့ခြေချလိုက်တယ်ဆိုရင်ဘဲ တန်ဘိုးရားတစ်ယောက် တစ်သက်နဲ ့တစ်ကိုယ် မမြင်ဖူးသော အသုံးအဆောင်များ ကိုတွေ ့လိုက်ရသောကြောင့် ထူးဆန်းအံ့သြနေလေ၏။

နံရံတွင်ချိတ်ဆွဲထားသော လူဖြူမိန်းမ ပုံတွေက သူ ့အတွက်ပိုမို အံ့သြစရာဖြစ်နေပြန်သည်။
သူက အဖိုးကြီးခေါ်ဆောင်ရာအခန်းသို ့လိုက်သွားတော့ သစ်သားဘောင်တွင်ကပ်ရိုက်ထားသော ပိတ်ဖြူစကြီးကိုတွေ ့လိုက်ရသည်။
တန်ဘိုးရားခမျာ ချောက်ခြားတုန်လှုပ်နေရရှာသည်။
မွန်ဂိုဒွန်က ခြိမ်းခြောက်၍တော့ မဟုတ်…တောက်ပြောင်လှသည့် အိမ်ထောင်ပရိဘောဂများ၊လူဖြူမိန်းမပုံတွေက သူ ့အားအပြုံးနှင့်ကြည့်နေပုံများက သူ ့အားချောက်ခြားစွာ ထွက်ပြေး
ချင်လောက်အောင်ဖြစ်နေစေခြင်း ဖြစ်၏။
“ဘာမှမကြောက်ပါနဲ ့ကွ..ကောင်လေးရ”
အဖိုးကြီး သူ ့အားနှစ်သိမ့်လိုက်ပြီး မျက်နှာကြက်မှ ကြမ်းပြင်ကိုထိသည့်တိုင်အောင်ချိတ်ဆွဲထားသော အစိမ်းပုတ်ရောင် ကတ္တီပါစကြီးရှေ ့တွင်ရပ်စေလိုက်သည်။
တစ်ဖန် မွန်ဂိုဒွန်က မြေသားမှုန် ့အပြည့်ပါသော တောင်းတတောင်းကို ယူလာပြီး တန်ဘိုးရားခြေထောက်တဝိုက်တွင် ကြဲဖြန် ့လိုက်သည်။
တန်ဘိုးရားဘာမှ နားလည်နိုင်စွမ်းမရှိပေ၊ရပ်ဆိုတော့ ရပ်နေလိုက်ရသည်သာ….။
အဖိုးကြီးသူ ့ကိုကြည့်လိုက် သစ်သားဘောင်ကွတ်ထားသော အဝတ်ဖြူစကြီးရှေ ့တွင်အလုပ်ရှုပ်နေလိုက်ဖြင့် ခြေထောက်တွေတောင့်လာရသည်အထိ ရပ်နေပေးရသည်။
အချိန်အနည်းငယ် အနားပေးလိုက်၊ရပ်ခိုင်းလိုက်နှင့် အကြိမ်ရေ အတော်များများလုပ်ဆောင်ပြီးသောအခါတွင် မွန်ဂိုဒွန်က သူ ့ကိုခုံတလုံးပေါ်တွင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်၏။
“ငါမင်းကို မင်းတို ့ရွာပြန်ပို ့ပေးမယ် တန်ဘိုးရား”
မွန်ဂိုဒွန်က ပြုံး၍ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ကျူဘားကို သွားရမယ့်ခရီးရှည်ကြီးက မင်းအတွက်မဖြစ်သင့်ဘူး……မင်းရွာကို မင်းပြန်ပြီး ဘုရင်ပြန်လုပ်ရမယ်ကွ”
“မလုပ်ပါနဲ ့ မွန်ဂို….ကျွန်တော့်ကို ပြန်မပို ့ပါနဲ ့ဗျာ..ကျွန်တော့်အကိုက သူ ့မျှော်မှန်းချက်ပျက်ပြီဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကိုသတ်လိမ့်မယ်ခင်ဗျ…တခြားသူတွေလိုဘဲ လိုက်သွား
ပါရစေ ခင်ဗျာ”
“အေးပါကွာ….ငါသိပါပြီ…ဒီလိုဆိုလဲ ဟောဒီမှာဘဲ ငါနဲ ့တူတူမနေချင်ဘူးလားကွာ..ငါ့အတွက် အလုပ်လုပ်ပေးပေါ့….ငါကမင်းကို ကောင်းကောင်းထားမှာပါကွ”

“မနေပါရစေနဲ ့မွန်ဂိုခင်ဗျား…ကျွန်တော် သင်းဘောဆိုတာကြီးနဲ ့လိုက်သွားပရစေ….ဆာဗန်းပူးတို ့အမ်ဒေါင်းတို ့နဲ ့တူတူလိုက်သွားပါရစေဗျာ”
“ကောင်းပါလေ့ကွာ….ဒါနဲ ့မင်းကဘာဖြစ်လို ့ဒီလောက်တောင်သင်္ဘောနဲ ့လိုက်သွားချင်ရတာလဲဟ”
“သူတို ့ကပြောတယ်ခင်ဗျ…ကျွန်တော်သွားရမယ့် နယ်မြေအသစ်မှာ မိန်းမတွေ အများကြီးရနိုင်တယ်တဲ့….ကျွန်တော်လဲ မိန်းမတွေနဲ ့မနေဖူးတော့ ဘယ်လိုလဲဆိုတာကို
သိချင်နေပါတယ်…ဒါကြောင့်လိုက်သွားချင်တာပါခင်ဗျား”
“ဒီလောက်တောင်လိုက်ချင်နေလဲ လိုက်သွားပေါ့ကွာ…..ငါကြားရသလောက်ကတော့ ကျူးဘားမှာ မင်းလိုချင်တဲ့အခွင့်အရေးမျိုးတွေရှိနေပါတယ်လေ၊ကဲ..ဒီတော့ မင်းကို
ငါ သင်္ဘောပေါ်ကိုအရောက်ပို ့ပေးလိုက်မယ်..သင်္ဘောကပ္ပတိန်ကတဆင့် ဟာဘားနားမှာရှိတဲ့ ငါ့မိတ်ဆွေတယောက်ဆီကို စာရေးပေးလိုက်မယ်…မင်းကို ငါ့ရဲ ့အထူးလက်ဆောင်ဆို
ပီးတော့ သူ ့ဆီပို ့ပေးလိုက်မယ်ကွာ…ဒါဆိုရင်တော့ ကြံခင်းတွေထဲမှာ အလုပ်ကြမ်းလုပ်ရတာထက် ပိုကောင်းတဲ့ဟာမျိုးဖြစ်လာနိုင်ကောင်းပါရဲ ့လေ…ကဲ…ကဲ..ပြန်စလိုက်ဦးစို ့ဟေ့”
မွန်ဂိုဒွန်၏ ထူးဆန်းသောစကားများကို တန်ဘိုးရားနားမလည်ပါ။
မွန်ဂိုဒွန်က အလုပ်ကိုလက်စသတ်လိုက်ပြီးတန်ဘိုးရားကိုလှမ်းခေါ်ပြလိုက်သည်။
တန်ဘိုးရား ဘောင်ကွပ်ထားသော အဝတ်ဖြူစပေါ်တွင် သူ ့ကိုယ်သူတွေ ့လိုက်ရ၏။
သူတုန်လှုပ်ချောက်ခြားသွားရသည်။
မွန်ဂိုဒွန်က သူ၏ဝိညာဉ်နှင့် စွမ်းအားများကို ခိုးယူလိုက်ချေပြီလို ့သူထင်လိုက်မိလေသည်…။
သူက မွန်ဂိုဒွန်၏ခြေရင်းနားတွင်ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ခင်ဗျား….ကျွန်တော့်ရဲ ့ဝိညာဉ်ကို ခိုးယူလိုက်တာဘဲ မွန်ဂိုခင်ဗျား”
ကောင်လေးက ဝမ်းနည်းစွာငိုရှိုက်နေချေပြီ…..။

“မငိုပါနဲ ့ကွ..ကောင်လေးရ..မင်းရဲ ့ဝိညာဉ်အစွမ်းကို ငါခိုးထားလိုက်တာမဟုတ်ပါဘူး…တန်ဘိုးရား…ဒီမှာကြည့်စမ်း…မင်းဝိညာဉ်ရဲ ့အစွမ်းသတ္တိကို ငါကနှစ်ခုခွဲပေးလိုက်တာ

ဘဲကွ….တစ်ခုက ဟောဒီအာဖရိကမှာကျန်ခဲ့မယ်….နောက်တစ်ခုက မင်းထွက်သွားတဲ့အခါ မင်းနဲ ့တူတူပါသွားမှာပေါ့ကွာ..ဒီတော့ ကျန်နေခဲ့တဲ့ဝိညာဉ်က မင်းကိုရောင်းစားလိုက်တဲ့
မိသားစုကို လက်စားချေပေးလိမ့်မှာပေါ့…ကဲ..ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်သလဲ…ခုဆို မင်းမှာ ဘယ်သူ ့ဆီမှာမှ မရှိသေးတဲ့ ဝိညာဉ်နှစ်ခု ရှိနေပြီပေါ့….ဒီတော့ မင်းဟာ နဂိုကထက်
ပိုထူးခြားတဲ့ လူသားတစ်ယောက်ဖြစ်သွားပြီကွ…ဘာဖြစ်လို ့လဲသိလား…ဘယ်လူသားမှာမှ ဝိညာဉ်နှစ်ခုမရှိဘူးလေ”
တန်ဘိုးရားထရပ်လိုက်ပြီး ပုံတူပန်းချီကားချပ်ကို ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။
မွန်ဂိုဒွန် အဖိုးကြီးပြောသလိုပင် သူ ့မှာ ဝိညာဉ်နှစ်ခု ဖြစ်သွားပေပြီ…။
သူအငိုရပ်သွားပြီး သွားဖြူဖြူများပေါ်အောင်ပင်ပြုံးလိုက်မိပေသည်။
ဝိညာဉ်နှစ်ခုနှင့် တန်ဘိုးရား ဖြစ်ခဲ့ရသည်မဟုတ်လား…….။
တဖန်သူက ပန်းချီကားနားသို ့တိုးကပ်သွားလိုက်သည်။
“ဒီတန်ဘိုးရားက ခေါင်းနဲ ့ကိုယ်သာရှိပြီး ခြေထောက်တွေလက်တွေကရော….”
တန်ဘိုးရား မေးခွန်းကို မွန်ဂိုဒွန် သဘောကျသွားသည်။
“မကြာခင်ဖြစ်လာရမှာပေါ့ကွာ…..ကဲ..လောလောဆယ် ငါတို ့တခုခုစားကြဦးစို ့ရဲ ့”
မွန်ဂိုဒွန်ကို ကြည့်ရတာပျော်ရွှင်နေပုံရလေသည်။မွန်ဂိုဒွန်အရင်စားသောက်ပြီးသောအခါ ပိုလျှံသည်များကို တန်ဘိုးရားစားရန်အတွက်ပေးသည်။
တန်ဘိုးရားအတွက် လောကကြီးတွင် ဤမျှလောက်အရသာရှိသော စားသောက်ဖွယ်ရာများ ရှိနေသည်ဖြစ်ကြောင်းကို ကိုယ်တိုင်ခံစားလိုက်ရသောကြောင့်သာ ယုံကြည်လိုက်မိရသည်။
မွန်းလွဲပိုင်းတစ်ခုလုံး မွန်ဂိုဒွန်အတွက် တန်ဘိုးရားရပ်ပေးနေရပြန်သည်။
နေရောင်က အခန်းတစ်ဖက်သို ့ရောက်သွားသည်အထိပင်ဖြစ်၏။
ထိုအခါမှ မွန်ဂိုဒွန်က အလင်းရောင်ပိုရဖို ့အတွက် ခန်းဆီးစကို ဖယ်ရှားရန် နေရာမှ လျှောက်သွားလိုက်သည်တွင် လမ်းတဝက်တွင်ပင် ရုတ်တရက်လဲကျသွားပြီး ငြိမ်သက်သွားသည်။
သူ ့အားနားရန်အမိန် ့မပေးသေးသောကြောင့် တန်ဘိုးရားက ရပ်မြဲရပ်နေသည်။
အတန်ကြာအောင်အထိပင် ရပ်ကြည့်နေမိသည်။
မွန်ဂိုဒွန်က လုံးဝလှုပ်ရှားမှုမရှိတော့သည်ကိုတွေ ့နေရသောကြောင့် တန်ဘိုးရား အရဲစွန် ့၍ထိုနေရာသို ့လျှောက်သွားကြည့်လိုက်သည်။
အနားသို ့ရောက်သောအခါ တန်ဘိုးရားက ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။
လူဖြူကြီး၏ မျက်လုံးများက ပွင့်ဟလျှက်ရှိနေသော်လဲ ဘာကိုမှမြင်ရပုံ မပေါ်တော့ဟု ထင်မိသည်။
ဤတွင် မွန်ဂိုဒွန်အဖိုးကြီး၏ ဝိညာဉ်သည် သူးကိုယ်မှ ထွက်ခွါသွားပြီဖြစ်ကြောင်း တန်ဘိုးရား သိလိုက်လေပြီ။

ထိုအခါတန်ဘိုးရားက အော်ဟစ်ငိုလေတော့၏။
ရွာမှာနေစဉ်က လူတယောက် သည်လိုဖြစ်လျှင် အော်ဟစ်ငိုယိုရမှန်း သူကသိထားသောကြောင့်သာ ငိုလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။
မည်မျှကြာအောင် ငိုနေလိုက်မိသည်မသိ…..
အခန်းတံခါးက ရုတ်တရက်ပွင့်လာကာ ဝဝဖိုင့်ဖိုင့် အမည်းမကြီးဝင်လာကာ မွန်ဂိုဒွန်ကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။
တဖန်..သူမပြေးထွက်သွားသည်။
မကြာမီပင် တစ်ခန်းလုံး လူတွေပြည့်ကြပ်သွားတော့သည်။
ဆံပင်ရှည်နှင့်လူဖြူက အဖိုးကြီးကို ပွေ ့ချီ၍ တစ်ဖက်ခန်းရှိ ခုတင်ပေါ်သို ့တင်ထားလိုက်ကာ ပြန်ထွက်လာပြီး တန်ဘိုးရားအနီးတွင်ရပ်လိုက်သည်။
သူ ့ပါးစပ်မှ ဟောင်ဆာ စကားကဖြေးလေးစွာထွက်ပေါ်လာလေသည်…။
“လာ…တန်ဘိုးရား…မင်းကို ပြန်ပို ့ပေးလိုက်မယ်…မွန်ဂိုဒွန် သေသွားပြီကွ…မင်းနားလည်ရဲ ့လား”
တန်ဘိုးရား ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည်။
“သူ ့ဝိညာဉ် ထွက်သွားပြီဘဲ…..ကျွန်တော်သိပါတယ်….မစ္စတာ”
ဤတွင် ဂျိုနသန်က အနီရောင်ဂျာကင်နှင့် ကျွန်ကို ခေါ်လိုက်ပြီး အမိန် ့ပေးလိုက်ပါလေသည်။
“ဟေ့…..ဒီကောင်လေးကို သူ ့မိတ်ဆွေတွေရှိတဲ့ဆီကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြန်လိုက်ပို ့ပေးလိုက်စမ်းပါ….”

သူတို ့ခေတ္တခိုနားရာ တန်းလျားဆီသို ့ပြန်ရောက်သောအခါ တန်ဘိုးရားက သူ၏ထူးဆန်းသောအတွေ ့အကြုံများကို ပြန်ပြောပြလိုက်သည်။
အားလုံး ငြိမ်သက်စွာ စိတ်ဝင်တစား နားထောင်ကြ၏။
နောက်ဆုံး မွန်ဂိုဒွန်က သူ ့ကိုရွာသို ့ပြန်ပို ့ပေးမည်ဟု ပြောကြောင်းကိုပါ ထည့်ပြောပြလိုက်သည်။
“မင်းက မပြန်ချင်ဘူးလို ့ပြောလိုက်တာ မှန်တာပေါ ့ကွ…ဒို ့နဲ ့အတူလိုက်ပြီး အတွေ ့အကြုံသစ်တွေရှာတာက ပိုကောင်းပါတယ်ကွာ”
မုဆိုးလေး ဆာဗန်းပူးက တန်ဘိုးရား၏ သဘောထားကို ထောက်ခံသလိုပြောလိုက်၏။
အားလုံးက တန်ဘိုးရားကို ဝိညာဉ်နှစ်ခု ပိုင်ဆိုင်ထားသူအဖြစ် အံ့သြနေကြသည်။
သို ့ပေမယ့် မွန်ဂိုဒွန်သေဆုံးသွားပုံက သူတို ့အတွက် အဆန်းတကြယ်ဖြစ်လို ့နေလေသည်။
တန်ဘိုးရား၏ ဝိညာဉ်ကို နှစ်ခုခွဲထုတ်လိုက်သောကြောင့် လူဖြူကြီး သေဆုံးရတာဖြစ်နိုင်ကြောင်း အချင်းချင်းပြောဆိုနေမိကြသည်။
ဒီလိုဆိုတော့ ဝိညာဉ်က လက်ရှိတန်ဘိုးရားထက်ပင် အစွမ်းသတ္တိကောင်းနေကြောင်းကို သူတို ့ငြင်းခုံမဆုံး ဖြစ်ကြရပြန်သည်…။
တန်ဘိုးရား ကိုယ်တိုင်ပင် ကြောက်ရွံ ့လာမိသလို အခြားသူများကလဲ သတိပေးစကားပြောကြားကြလေသည်။
သည်လိုနှင့် သူတို ့တစ်တွေသည် ကနူးလှေထက်အဆပေါင်းများစွာကြီးမားသော….သင်းဘောဟုခေါ်သည့်လှေကြီးပေါ်သို ့ရောက်ရှိခဲ့ကြရလေသည်။
ိထိုလှေကြီးများက ကြီးမားလွန်းသောကြောင့် ကမ်းသို ့မကပ်နိုင်ဘဲ ကနူးလှေများနှင့် ကူးကြရသည်။
တစ်သုတ်စီခွဲ၍ လှေကြီးပေါ်သို ့တက်ကြရသည်။
လွတ်လပ်စွာနေခဲ့ရပြီးမှ အနှောင်အဖွဲ ့များဖြင့် ပြန်လည်ချည်နှောင်ခံရသောကြောင့် သူတို ့စိတ်ထဲတွင် စိုးရွံ ့ထိတ်လန် ့မှု

များကို ပြန်လည်ခံစားမိကြရပြန်သည်။
ကြီးမားလှသော လှေကြီးပေါ်သို ့မတက်မီ ထိုလှေကြီး၏ ကတ်ပီတိန်ဆိုသော မုတ်ဆိတ်နီနီနှင့် လူထွားကြီးအကြောင်းကို သူတို ့ကို ကနူးလှေများလှော်ခတ်၍ လိုက်ပို ့သော ကျွန်များ
ထံ မေးမြန်းကြည့်ကြရာ……
မုတ်ဆိတ်နီကြီးက ထိုလှေကြီးပေါ်တွင် ဘုရင်ဖြစ်ကြောင်း..အမည်က မက်ဖာဆင်ဖြစ်ကြောင်း…ထိုမျှခန္တာကိုယ်ကြီးမားနေရခြင်းမှာ လူမည်းကောင်လေးများကို စားတတ်လို ့ဖြစ်
ကြောင်း….သူစားလို ့မကုန်ပါက ရေထဲမှ ငမန်းများကိုကျွေးပစ်တတ်ကြောင်း…..ငမန်းဆိုသည်မှာ ယခုစီးလာသောကနူးလှေများထက်ပင် ပိုမိုကြီးမားသော ငါးတစ်ကောင်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြသွားကြလေသည်။
သူတို ့အားလုံး သင်္ဘောကုန်းပတ်ပေါ်သို ့ရောက်သောအချိန်တွင် အာဖရိက နေမင်းသည်အနောက်ဖက်ဝေးဝေး ပင်လယ်ထဲသို ့မြုပ်ဝင်စပြုနေလေပြီ…။
သူတို ့တစ်တွေ….ရှေ ့နောက် တန်းစီ၍ ရပ်နေကြရပြန်သည်။
မုတ်ဆိတ်နီကြီးကို တွေ ့လိုက်ရသောအခါ အစားခံရတော့မည်ထင်မိသောကြောင့် တန်ဘိုးရား ကြောက်ရွံ ့နေမိ၏။
သို ့ပေမယ့် ကပ္ပတိန်ကြီးက သူတို ့တွေကို တစ်ယောက်စီ လက်ညှိုးထိုး၍ သူ ့လက်တွင်းမှာရှိသော စာရွက်ပေါ်တွင် ဒုတ်ချောင်းလေးတစ်ခုနှင့် တို ့ထိကာ မှတ်သားနေလေသည်။
ကြယ်သီးများက ကြေးရောင်တောက်နေပြီး အင်္ကျီအပြာရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားသော လူဖြူက ဟောင်ဆာစကားနှင့် အားလုံး သူ ့နောက်ကလိုက်ခဲ ့ရန် အမိန် ့ပေးသည်။
သင်္ဘောဝမ်းထဲသို ့ဆင်းရသောအခါတွင် တရိစ္ဆာန်များအလား ပြည့်ကျပ် နံဟောင်နေသော ကျွန်များကိုတွေ ့လိုက်ရသည်။
အတွင်းပိုင်းတစ်ခုလုံးက မကောင်းသော အနံ ့အသက်တွေ ထောင်းထောင်းထနေသည်။
အလင်းရောင်လုံလောက်စွာမရှိဘဲ ကြောက်စရာ…မုန်းတီးစရာ…ဝမ်းနည်းစရာ တို ့သာရှိနေသည်ဟု တန်ဘိုးရားထင်လိုက်မိသည်…။
ရှေ ့ကဦးဆောင်သွားသော လူဖြူလက်ထဲမှ မီးအိမ်အလင်းရောင်ကြောင့် အမှောင်ထဲမှ တလက်လက်မျက်ဝန်းများကို တွေ ့

မြင်နေရလေသည်။
သူတို ့ကို အနှောင်အဖွဲ ့မှ ကင်းလွတ်စေလိုက်ပြီး အနည်းငယ်မျှလွတ်နေသည့်နေရာတွင် အားလုံးကို စုပြုံထိုင်ခိုင်းသည်။
တန်ဘိုးရားအလှည့်သို ့ရောက်သောအခါ….သူ၏နှစ်ကိုယ်ခွဲ ဝိညာဉ်၏ အစွမ်းကိုပြရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ထိုင်ဖို ့ငြင်းဆိုလိုက်သည်။
သို ့ပေမယ့် မြန်ဆန်ပြင်းထန်စွာကျရောက်လာသည့် ကြာပွတ်က သူ၏ ရင်ဘတ်နှင့် ခြေထောက်အစုံကို နာကြင်တုန်ခါသွားစေတော့ရာ သူ ့ဝိညာဉ်နှစ်ခုလုံးက ကြာပွတ်ဒဏ်ကို
အာခံ၍ မရကြောင်းထင်ရှားသွားလေသည်…။
သည်တော့ အများနည်းတူ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရသည်။
ထိုအခါ ခြေမျက်စိမှ ပြင်းထန်သောဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရသလို လည်ပင်းကိုလဲ ထူထဲလေးလံသော သံကွင်းကြီးနှင့် အစွပ်ခံလိုက်ရလေတော့သည်။
သူ ့တင်ပဆုံတွေက မာကြောသောကြမ်းပြင်နှင့် ထိတွေ ့နေရသလို တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ရင်နှင့်ကျောနှင့် ကပ်ကာ လှုပ်မရနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေသည်။
ဘဝဆုံးပြီဟု တန်ဘိုးရားထင်လိုက်မိ၏။
နှစ်ကိုယ်ခွဲ ဝိညာဉ်အပေါ် ယုံကြည်မှုတွေလဲ ကွယ်ပျောက်ကုန်လေပြီ….။
ယခုတော့ သူဆုတောင်းမိနေသည်မှာတစ်ခုထဲသာဖြစ်သည်…….။
သေဆုံးခြင်းပင်……….။
ထိုသို ့ဆုတောင်းလိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် ….သူစတင်ကာငိုကျွေးလိုက်မိပါလေတော့သည်။

အခန်း(၅)

                ထိုအချိန်ထိုကာလ...ထိုရက်များတွင် ကျွန်ကုန်ကူးသည့်လုပ်ငန်းကို ဥပဒေနှင့် တားမြစ်ထားခြင်းမရှိဘဲ လွတ်လပ်စွာ လုပ်ကိုင်ခွင့်ပေးထားလေသည်။

အင်္ဂလိပ် မင်းမျိုးမင်းနွယ်များသည်ပင်လျှင် ထိုလူမည်းကျွန်တို ့၏ အမြတ်အစွန်းများလှသော ကျွန်ကုန်ကူးခြင်းကို ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်တတ်ကြလေသည်။
နောင်သောအခါ ပြည်သူလူထု၏သဘောထားက ဘရစ်စတိုမြို ့နှင့် လီဗာပူး(လ်)မြို ့တို ့ရှိ ကျွန်ကုန်သည်ကြီးများအပေါ် လွှမ်းမိုးလာရပြီး ကျွန်တွေကို ဥပဒေအရသာ သယ်ဆောင်ခွင့်ရရှိ
ခဲ့ပြီး ဥပဒေမဲ့ မှောင်ခိုတင်သွင်းမှုမျိုးကို ဆန် ့ကျင်လာကြသည်။
ကျွန်များအပေါ် တတ်နိုင်သရွေ ့နူးညံ့စွာဆက်ဆံရမည်ဟူသော သတ်မှတ်ချက်မျိုးပင်ပေါ်လာခဲ့ရလေသည်။
ကျွန်များသည် တန်ဖိုးရှိကြသည်ဖြစ်ရာ ကျွန်များကိုသယ်ဆောင်သော ကျွန်ကုန်သည်များ၏ သင်္ဘောများက သန် ့ရှင်းကျယ်ဝန်းမှုရှိရမည်။
အစားအသောက်ကျွေးမွေးရာတွင်လဲ အဟာရဖြစ်သောအစာများကိုကျွေးခြင်းဖြင့် ကျွန်များ၏ ကျန်းမာသန်စွမ်းမှုကို အထောက်အကူပြုစေရမည်ဖြစ်သည်။
ထိုထိုသောတောင်းဆို ကန် ့သတ်ချက်တွေကြောင့် ကျွန်ကုန်သည်များမှာ ကျွန်များကို တတ်နိုင်သလောက် ကျွေးမွေးပြုစုကြရပေတော့သည်။
ကျွန်ကုန်သည်အများစု၏အမြင်အရမူ ကျွန်များသည်လူသားတွေမဟုတ်ပေ…တရိစ္ဆာန်များသာဖြစ်သည်…။
သူတို ့လိုလူဖြူတွေကသာ လူသားစစ်စစ်များဖြစ်သည်။
အမည်းကောင်များက နွားနို ့ရသောနွားများလောက်ပင် အဆင့်မရှိကြ။
သူတို ့တွင် အတော်အသင့်သော အသိဉာဏ်မျိုးသာရှိကြပြီး လူသားတစ်ယောက်ကဲ့သို ့အသိဉာဏ်မျိုးမရှိဟု ယူဆကြသည်။
အကောင်းဆုံးသောကျွန်တစ်ယောက်သည် ခွေးလိမ္မာတကောင်လိုပင် ခိုင်းတာလုပ်မည်..သူ၏အရှင်သခင်အမိန် ့ကိုနာခံမည်…ထို ့ကြောင့် သူတို ့အား အခွင့်အရေးသုံးခုကို ပေးထား
တတ်ကြသည်။
စားရန်၊အိပ်ရန်နှင့် မေထုန်မှီဝဲခွင့်တို ့ပင်ဖြစ်လေသည်။

သို ့သော် ဤအခွင့်အရေးများသည် လူဖြူသခင်က ခွင့်ပြုမှသာလုပ်ဆောင်ခွင့်ရသော အခွင့်အရေးများဖြစ်ပေသည်။
မွန်ဂိုဒွန်၏ ကျွန်အလုပ်ရုံကြီးများမှ ကျွန်များကို တင်ဆောင်ထွက်ခွာလာခဲ့သော သြဂတ်(စ်)တပ်(စ်)သင်္ဘောကြီးသည် စိမ်းလဲ့လဲ့ရေပြင်အတွင်းသို ့ရောက်ရှိနေခဲ့လေပြီ။
တန်ဘိုးရားအိပ်ရာမှနိုးထလာသောအခါ သူ ့ခန္တာကိုယ်က ရှေ ့နောက်ယိမ်းထိုး၍နေလေသည်။
အမ်ဒေါင်းဘက်ကိုကပ်သွားလိုက်..ဆာဗန်းပူးဘက်သို ့ကပ်သွားလိုက်နှင့် ကြာတော့ခေါင်းမူးလာရသည်။
သူ ့ဝမ်းဗိုက်ကလဲအောင့်လာသည်။
ထို ့အပြင် ဆီးအိမ်မှလဲတောင့်တင်းလာပြီး မည်သို ့မှထိန်းနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ…..။
တစ်ကိုယ်လုံးလှုပ်ရှားနေမှုနှင့်အတူ သံကြိုးသံများကလဲတချွင်ချွင်ဆူညံနေလေသည်။
အတန်ကြာသောအခါ သူတို ့ခေါင်းပေါ်မှ တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရပြီး သားရေထူထူနှင့်ပြုလုပ်ထားသောလူဖြူ၏ ခြေထောက်အစုံက လှေကားထစ်များအတိုင်းဆင်းလာတာကို တွေ ့မြင်
လိုက်ကြရသည်။
သူ ့နောက်တွင် နောက်ထပ်လူဖြူနှစ်ယောက်ပါလာသည်။
တစ်ယောက်ကသူတို ့လည်ပင်းမှသံကြိုးများကို လိုက်ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။
အခြားတစ်ယောက်က ဟောင်ဆာဘာသာဖြင့် အားလုံးမတ်တပ်ထရပ်ရန် အမိန် ့ပေးလေသည်။
ပြီးသည်နှင့် သူတို ့အားလုံးကို လှေကားထစ်များအတိုင်း ကုန်းပတ်ပေါ်သို ့တက်စေသည်။
ကုန်းပတ်ပေါ်သို ့ရောက်သည်နှင့် ပူပြင်းသောနေရောင်က စူးရှလွန်းသောကြောင့် သူတို ့၏လက်များကိုခေါင်းများပေါ်သို ့အုပ်လိုက်မိကြရလေသည်။
တန်ဘိုးရားမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မထိန်းနိုင်တော့ပေ….
မူးဝေလွန်းသောကြောင့် အစာအိမ်တွင်းမှ အစာဟောင်းများ လည်ချောင်းအတိုင်းပျို ့တက်လာသည်။
သူသိနေသည်က ပူပြင်းသောနေရောင်အောက်တွင် သင်္ဘောကြီးက နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြစ်နေသည်ဆိုတာကိုပင်။

သင်္ဘောသားတစ်ယောက်က သစ်သားခွက်တွေ လိုက်ဝေပေးနေသည်။
တန်ဘိုးရား ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သင်္ဘောသားသူ ့နားသို ့အရောက်တွင် အန်ချလိုက်မိလေသည်။
အန်ဖတ်များပေသွားသောကြောင့် သင်္ဘောသား၏မျက်နှာမှာတင်းမာပြီး နီရဲတက်လာသည်။
“ခွေးမသား ငမည်းကောင်…ကဲကွာ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် လက်ထဲမှာရှိသော သစ်သားခွက်နှင့် တန်ဘိုးရားခေါင်းကိုလွှဲရိုက်ချလိုက်သောကြောင့် တန်ဘိုးရားခွေကနဲ ပစ်လဲသွားရသည်။

ထို ့နောက် ခွေခွေလေးလဲကျလျှက်ရှိသော တန်ဘိုးရားကို ရှူးဖိနပ်ထိပ်ဦးနှင့် ဆက်ကာဆက်ကာ ကန်ကျောက်နေပြန်ပါသည်။
ိထိုသို ့ဝရုန်းသုံးကားဖြစ်ပျက်နေသောကြောင့် အပြာရောင်အင်္ကျီဝတ်ဆင်ထားသောသူ ရောက်ရှိလာ၏။
“ဒီမှာ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဘဲ(လ်)နက်”
“ဟောဒိ အမည်းကောင် ကျွန်တော့်အပေါ်အန်ချလိုက်လို ့အဝတ်အစားတွေပေကုန်တယ်…ဒါကြောင့်ဆုံးမနေတာပါ မစ္စတာ’ မိုး’..ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် နောက်ကောင်တွေပါ
ဒီလိုဘဲ လုပ်ကုန်ကြလိမ့်မယ် မဟုတ်လား”
“ကောင်းပြီ…ဘဲ(လ်)နက်”
ဒုတိယ အရာရှိ မိုးက သူ ့လက်တွင်းရှိခရာလေးကိုမှုတ်လိုက်ရာ သင်္ဘောသားအချို ့အပြေးရောက်လာလေသည်။
“ဟောဒီကောင်ကို ဆွဲမပြီး ကြိမ်ဒဏ် ဆယ်ချက်ပေးလိုက်စမ်းကွာ”
မိုးက ကုန်းပတ်ပေါ်မှမထနိုင်သေးဘဲ လဲကျလျှက်ပင်ရှိနေသော တန်ဘိုးရားကို ခြေထောက်နှင့်ထိုးပြရင်းပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။
သဘောင်္သားများက လဲကျနေသော တန်ဘိုးရားကို ဝိုင်းဝန်းထူမတ်လိုက်ပြီး ရွက်တိုင်ရှိရာသို ့သယ်ဆောင်သွားကြလေသည်။
ရောက်သောအခါ တန်ဘိုးရား၏ လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကို တိုင်နှင့်ကပ်၍ ကြိုးတုပ်လိုက်သည်…။
ခြေနှစ်ချောင်းကိုလဲ ကားထားစေကာ ခြေမျက်စိအဆစ်နားတွင် ကြိုးများနှင့် တုပ်လိုက်ကြပြန်သည်။
တန်ဘိုးရားက ရိုက်မည့်သူကို ကျောခိုင်းရက်နှင့် ပင်လယ်ပြင်ဘက်သို ့မျက်နှာမူထားရသောကြောင့် ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို တွေ ့မြင်နေရသည်။
သူ ့အတွက် မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့ဟုလဲ ထင်လိုက်မိသည်။

ကြောက်ရွံ ့မှုတို ့ကြောင့် ဒူးများက တုန်ခါလာရသည်။
သူနားမလည်သောရေတွက်မှု အသံတစ်ချက်ထွက်လာတိုင်း သူ ့ကျောပြင်တစ်ခုလုံးဆတ်ဆတ်ခါသွားရလေသည်။
သုံးကြိမ်မြောက် ရေတွက်မှုအပြီးတွင် ……………
“ရပ်လိုက်စမ်း…..ခဏနေဦး……မစ္စတာမိုး”
မုတ်ဆိတ်နီနှင့်လူကြီး၏အသံမှန်း တန်ဘိုးရားမှတ်မိလိုက်သည်။
ထိုအသံရှင်ကို သူ ့ကျောပြင်ကို အရိုက်ခံရသည်ထက်ပိုကြောက်နေမိပါသည်။
လာပါပြီ…လူကိုမမြင်ရပေမယ့် မုတ်ဆိတ်နီကြီးဆီမှာ ဓါးပါလာမယ်ဆိုတာ တန်ဘိုးရားသိနေသည်…။
ထိုလူကြီး၏ မနက်စာဖြစ်ရတော့မည်ဟု တန်ဘိုးရားတွေးမိလိုက်သောကြောင့် ကြောက်စိတ်တို ့က အထွတ်ထိပ်သို ့ရောက်သွားလေတော့သည်။
“ဒီ ငနဲကို ခင်ဗျားဘာကြောင့်ဒဏ်ပေးရတာလဲ”
“စည်းကမ်းကို နားလည်စေချင်လို ့ပါ ဆရာ….ဒီငနဲဟာ သူ ့ကိုအစာကျွေးမလို ့လုပ်တုန်း ဘဲ(လ်)နက် ကိုယ်ပေါ်ကို အန်ချလိုက်တယ်ခင်ဗျာ”
“ဟ…ဒါက လှိုင်းမူးလို ့ဖြစ်တာဘဲကွ…ခင်ဗျားနားလည်မှုရှိရမှာပေါ့….ဒီမှာ မစ္စတာမိုး…ဟောဒီသင်္ဘောပေါ်မှာ ကျုပ်ရဲ ့အမိန် ့မရဘဲ နောက်ထပ်ဒဏ်ပေးတာတွေမလိုချင်
ဘူး….နားလည်လား”
“ဟုတ်ကဲ့ ….သိပါပြီဆရာ”
“မှတ်ထားပါ မစ္စတာမိုး….ခင်ဗျားရိုက်ခိုင်းလိုက်တဲ့ကောင်ရဲ ့တန်ဘိုးကို ခင်ဗျားသိရဲ ့လား….သူ ့ကို အာဖရိက ကနေ ကျုးဘားကို ခေါ်သွားတဲ့အခါ ကျောပေါ်မှာဒဏ်ရာ
တွေနဲ ့ဆိုရင် ဘယ်သူက ဈေ းကောင်းပေးဝယ်မှာတဲ့တုန်းဗျ…နောက်ကိုဘယ်တော့မှ စိတ်လိုက်မာန်ပါမလုပ်ပါနဲ ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…..ကျွန်တော်နားလည်ပါပြီခင်ဗျ”
“ခုတော့ ပြီးတာပြီးပါစေတော့ မစ္စတာမိုး….ခင်ဗျားက ခုမှပထမဆုံး ကျုပ်နဲ ့လိုက်ဖူးတာဖြစ်နေတယ်…ဒီတော့ကျုပ်ပြောချင်တာက ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်၊
နောက်ကျရင် စည်းကမ်းနဲ ့ပတ်သက်လာရင် ကျုပ်ပဲကိုင်တွယ်မယ်….ကဲ…သူ ့ကိုလွှတ်လိုက်တော့”

အနှောင်အဖွဲ ့မှလွတ်ကင်းသွားရသော်လဲ တန်ဘိုးရားမှာ ကုန်းပတ်ပေါ်သို ့မှောက်ရက်လဲကျသွားရပြန်ပါသည်။
မုတ်ဆိတ်နီကြီးက သူ ့အနားသို ့လာရပ်သည်။
ခါးတွင်ချိတ်ထားသောဓါးအိမ်က နေရောင်ကြောင့် လက်လက်ထနေသည်။
ကြောက်ရွံ ့မှုက သူ ့ပေါ်တွင်လွှမ်းမိုးလာပြန်သည်။
“မ….မလုပ်ပါနဲ ့ဗျာ….ကျွန်တော့်ကို မသတ်ပါနဲ ့ခင်ဗျာ”
ကြောက်ရွံ ့မှုကြောင့် သူ ့ပါးစပ်မှ စကားလုံးများက ဗလုံးပထွေး ပေါ်ထွက်လာရသည်။
ပြီးတော့ သူ ့လက်များက ကပ္ပတိန်၏ခါးမှ ဓါးကောက်ကြီးကိုသာ ညွှန်ပြနေမိသည်။
“ဟေ့ကောင်လေး…..ဘာပြောတာလဲကွ”
“ဟို…ဟို…..မဖြတ်ပါနဲ ့နော်…စားမပြစ်ပါနဲ ့”
“ဘာကိုဖြတ်လို ့ဘာကိုစားရမှာလဲဟ”
“ဟို ဗျာ….ဝှေးစေ့တွေကို ဖြတ်မစားပြစ်လိုက်ပါနဲ ့နော်…တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ”
ဒီတော့မှ ကပ္ပတိန် မက်ဖာဆင်က နားလည်သဘောပေါက်သွားပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောပါလေတော့သည်။

အပိုင်း ၂ ဆက်ရန်………………

ZAWGYI

     ပူျပင္းလွေသာအာဖရိကေနေရာင္ကမ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလုံးကို ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားႏွင့္စိုရႊဲ ေနေစသည္။အခ်ိဳ  ့ေသာေခၽြးစက္မ်ားကပါးစပ္ထဲထိေအာင္စီးဝင္လာေသာေၾကာင့္ ငံက်ိက်ိအရသာကိုတန္ဘိုးရားခံစားလိုက္ရသည္။ေက်ာေပၚမွထမ္းပိုးသယ္ယူလာေသာသားေကာင္ကိုတစ္ခ်က္ထဲ ႏွင့္အေသသတ္ဖမ္းဆီးနိုင္ခဲ့ျခင္းအတြက္

ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာေၾကာင့္ေန၏အပူဒဏ္ကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ နိုင္အားဘဲျဖစ္ေနမိသည္။ပတ္ဝန္းက်င္အားေဝ့ဝဲၾကည့္ရႈမိေတာ့အရိပ္ရနိုင္မည့္တစ္ပင္ထဲထီးတည္းႀကီးရွိေနသည့္
သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကိုေတြ ့လိုက္ရ
သည္။ေျခလွမ္းမ်ားက သစ္ပင္ဆီသို ့ဦးတည္လိုက္ မိ၏။အရိပ္ေအာက္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ပခုံးေပၚမွ သားေကာင္ကိုျပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ေျခာက္ေသြ ့ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သစ္ရြက္ေကၽြ မ်ား ေပၚသို ့ေက်ာခင္းလွဲခ်လိုက္မိသည္။အရိပ္ေအာက္ဆိုေသာ္လဲ သစ္ရြက္မ်ား၏အႀကိဳအၾကားမွတိုးဝင္ေရာက္ရွိလာေသာ ေနေရာင္ကသူ ့မ်က္လုံးမ်ားကိုက်ိန္းစပ္ေစေသာ ေၾကာင့္ မ်က္လုံးမ်ားမွိတ္ျပစ္လိုက္ရသည္။သူပ်င္းေၾကာဆန္ ့လိုက္သည္။အရိပ္ေအာက္တြင္ မ်က္စိ မွိတ္ကာ အနားရလိုက္ေသာေၾကာင့္ ယေန ့ညတြင္ၾကဳံေတြ ့ရမည့္ သူေမၽွာ္လင့္ ထား ခဲ့ေသာအေရးကို စိတ္ကူးေနလိုက္မိသည္။
ဒီလိုေန ့မ်ိဳးကိုသူေစာင့္စားခဲ့ရသည္မွာၾကာေပၿပီ။လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားကနဲ ့မတူေတာ့ဘူးဆိုတာကိုသူေကာင္းစြာနားလည္ေနေပၿပီ။သူ ့အသက္ဆယ့္ခြန္နစ္ႏွစ္ ရွိေနၿပီဆိုတာလဲသူ ့ကိုသူသိေနသည္။သူ ့အကိုမန္ဒိုးမားကေတာ့သူ ့အသက္ကိုဆယ့္ငါးႏွစ္သာရွိေသးသည္ဟုလူသိရွင္ၾကားေျပာထားေပသည္။မန္ဒိုးမားသည္ ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။မ်ိဳးႏြယ္စု၏ ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။သူ တို ့တြင္ ညီအကိုအားလုံးေပါင္း ရွစ္ေယာက္ရွိခဲ့ေသာ္လဲ အသက္မရွည္ၾက။မန္ဒိုးမားႏွင့္တန္ဘိုးရားႏွစ္ ေယာက္သာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။အႀကီးဆုံးႏွင့္အငယ္ဆုံးႏွစ္ေယာက္သာရွိေသာ္လဲ မန္ဒိုးမား နဲ ့သူနဲ ့သိပ္အေစးမကပ္ေပ။သူတို ့တဲအတြင္းမွာ နတ္တိုင္တစ္ခုစိုက္ထူထားရာ ထိုနတ္တိုင္တြင္ သူ ့ အသက္ကို မန္ဒိုးမားက အမွတ္အသားျပဳေပးခဲ ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ကစ၍ ဆယ့္ငါးခုကပိုလာ သည္မရွိေတာ့တာ သူမွတ္မိေနသည္။သူ ့အကိုက သူ ့ကိုမုန္းေနေၾကာင္းသိေနေသာေၾကာင့္ အခြင့္အ ေရးကိုသာ ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။မန္ဒိုးမား၏ဇနီး ဇာရာဆာ ႏွင့္ သူ ့ထက္အသက္ပိုႀကီးေသာ သူ ့တူ ဗန္ဆူ တို ့ကလဲ သူ ့ကိုႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္းမရွိေပ။ဒါေတြကိုသိေနေသာေၾကာင့္ သူကလဲသူတို ့ကိုမုန္းမိသည္ မွာ သိပ္ေတာ့မဆန္းဟု ထင္မိသည္။ေဟာင္ဆာ မ်ိဳးႏြယ္စု၏ အစဥ္အလာအရ တစ္ေန ့မန္ဒိုးမား ေသ ဆုံးခဲ့လၽွင္တန္ဘိုးရားသာတစ္ရြာလုံး၏အႀကီးအကဲျဖစ္ရေပမည္။ အကို၏အရိုက္အရာကိုညီကသာ
ဆက္ခံရမည္။သားျဖစ္သူ ကဆက္ခံနိုင္ခြင့္မရွိေပ။တန္ဘိုးရားမရွိရင္ေတာ့ ဗန္ဆူ ဆက္ခံနိုင္လိမ့္မည္။

ထို ့ေၾကာင့္လဲ အာရပ္အႏြယ္ဝင္ျဖစ္ေသာ ဇာရာဆာႏွင့္ ဗန္ဆူတို ့က တန္ဘိုးရားကို မလိုဘဲ ျဖစ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ေဟာင္ဆာထုံးတမ္းစဥ္လာေတြကိုဂ႐ုမစိုက္သူမ်ားမို ့သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေပါင္း၍ တီးတိုးတိုင္ပင္ကာ မန္ဒိုးမားက သူ ့ကိုမုန္းေအာင္လုပ္ထားနိုင္ခဲ ့သည္။သူတို ့ေတြ မလိုလား မွန္းသိေသာေၾကာင့္ လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္လခန္ ့ကထဲက ထိုတဲမွထြက္လာၿပီး လူငယ္မ်ားစု ေပါင္းေန ထိုင္ေသာ တဲရွိရာသို ့သူေျပာင္းေရႊ ့ခဲ့သည္။ရြာကနတ္ဆရာအဖိုးႀကီး ကာနီလီကသူ အရြယ္ ေရာက္ ေနၿပီဆိုတာ သတိထားမိသြားျခင္းကေတာ့ အျမတ္ထြက္သည္ဆိုရမည္။ထိုအေတာအတြင္းအ ဖိုးႀကီး ကာနီလီႏွင့္ နီးစပ္ကာ အဖိုးႀကီးထံမွ နည္းနာမ်ားကို သင္ယူခြင့္ရခဲ့သည္။မိမိ၏ အတြင္းစိတ္ ဓာတ္ႀကံ ့ ခိုင္မႈကို ယုံၾကည္နားလည္ေစျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။သားရဲတရိစၧာန္မ်ားကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္နည္းမ်ားကို လဲ သင္ယူခဲ့သည္။ယခုပင္သူကိုယ္တိုင္သားေကာင္တစ္ေကာင္ကို ရွာေဖြသတ္ျဖန္နိုင္ခ ဲ့သည္မ ဟုတ္ ေလာ။
အရိပ္ ေအာက္တြင္လွဲေနရတာ ေနလို ့ေကာင္းလွသည္။ေနေရာင္က်ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနမကြယ္မီရြာကို အေရာက္ျပန္ရမည္။သူရလာေသာ သားေကာင္ကို မိန္းမမ်ားက အေရစုတ္၍ စား ေသာက္ရန္ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ၾကလိမ့္မည္။စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ မ်ားကိုစဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲတြင္ လၽွာရည္တို ့ႏွင့္ စိုစြတ္သြားရသည္။ေနေရာင္ေပ်ာက္၍ ညေရာက္လၽွင္ေတြ ့ၾကဳံရေတာ့ မည့္ နာၾကင္မႈအတြက္လဲ ေတြးရင္းၾကက္သီးထလိုက္မိသည္။အေတြ ့အၾကဳံရွိၿပီးသား လူႀကီးေတြေျပာ ပုံအရဆိုပါက မီးကဲ့သို ့ပူေလာင္ျခင္းမ်ိဳးဟု ဆိုတတ္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။တစ္ခါတေလ ဓါးကတုံးေန လၽွင္ အေရျပားက ေတာ္႐ုံနဲ ့မျပတ္။ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကာနီလီက အေရျပားကိုမျပတ္ ျပတ္ေအာင္ႀကိတ္ လွီးတတ္ေသာေၾကာင့္ ေသေလာက္ေအာင္နာၾကင္ရသည္တဲ ့။သူကေတာ့ သိပ္စိတ္မပူပါ။အဖိုးႀကီးဆီ မွာ ကၽြန္ကုန္သည္တစ္ေယာက္ဆီကရထားေသာ ဓါးအသစ္တစ္ေခ်ာင္းရွိေနတာ သိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ကာနီလီကလဲ နာၾကင္မႈမရွိေစရ လို ့သူ ့ကိုေျပာထားသည္။

လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ရမည့္အေရးအတြက္ လိင္တံထိပ္ဖူးမွ အေရျပားကိုျဖတ္ေတာက္ရန္ သူစိတ္လႈပ္ရွားမိသည္။ရြာက မိန္းကေလးေတြက ျဖတ္ေတာက္မႈၿပီးဆုံးသြားလၽွင္ သူ ့ကိုအသိအမွတ္ ျပဳ ဆက္ဆံေပလိမ့္မည္။သူ ပထမဆုံး ဆက္ဆံရန္ စိတ္ကူးထားမိေသာ မိန္းကေလးက ေလယြန္ဘာ ၏သမီး အိုင္ဘာ ပင္ျဖစ္ရလိမ့္မည္။အိုင္ဘာ၏ ဖြံၿဖိဳးေနၿပီျဖစ္ေသာ ေရႊရင္အစုံက မို ့ေမာက္ဆူတင္းေန သည္ကို သူ မေတာ္တဆ ထိေတြ ့ဖူးထားကထဲက ထိုမိန္းကေလးႏွင့္ စက္ယွက္လိုခဲ ့သည္မဟုတ္ပါ လား။အစပိုင္းေတာ့ ေကာင္မေလးထြက္ေျပးေကာင္းေျပးနိုင္သည္။သို ့ေပမယ့္ တစ္ခါ၊ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခါ ဒီထက္ပို၍ ဆယ္ခါ၊အခါႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေျပးနိုင္မလဲ အိုင္ဘာရယ္ေပါ ့။
သူေနရာမွထရပ္လိုက္သည္။ေပ်ာ္သလိုလိုျဖစ္ေန၏။လူႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္သက္ေသၿပ နိုင္ေတာ့မည္ေလ။ဆယ့္ခြန္နစ္ႏွစ္သားဆိုေသာ္လဲ တန္ဘိုးရား၏အရပ္မွာ ရွည္လ်ားေနၿပီျဖစ္သည္။သူ ၏မ်ိဳးရိုးက ဟိုးအရင္ထဲက အာရပ္ေသြးေရာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ ့မ်က္ႏွာက နီဂရိုးအစစ္ေတြလို မဆိုးဝါး လွ။မ်က္လုံး၊ ႏွာတံတို ့ကေပၚလြင္ထင္ရွားလွသည္။ႏႈတ္ခမ္းအစုံက ထူထဲေသာ္လဲ နီေရာင္သမ္း၍ႏူး ညံ့မႈကိုေဖၚျပေနသလိုပင္။သူ ့ေခါင္းထဲမွာေပၚေနေသာ အိုင္ဘာ၏ ႐ုပ္သြင္ကိုေမာင္းထုတ္ျပစ္လိုက္ၿပီး သား ေကာင္ကို ေကာက္ယူထမ္းလိုက္သည္။ညမေမွာင္ခင္ရြာကို အေရာက္ျပန္ရလိမ့္မည္။ေျခလွမ္းမ်ားကို ခပ္သြက္သြက္ေလးလွမ္းလိုက္မိသည္။ရြာအနီးသို ့ေရာက္ေသာအခါ ေလွာင္အိမ္ႀကီးမ်ားအနီးမွ ျဖတ္ သြားရေသာေၾကာင့္ ေရာင္းခ်ရန္ဖမ္းဆီးထားေသာသူမ်ားထံမွ ေတးညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရ သည္။ျမစ္ရိုးတေရွာက္ရွိ ရြာမ်ားကို ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ၿပီး ဖမ္းဆီးရမိလာေသာ သူမ်ားကို ကၽြန္ကုန္ သည္မ်ားထံသို ့ေရာင္းစားလိုက္ရင္ သူတို ့အတြက္ ေခတ္မီ လူသုံးကုန္ပစၥည္းမ်ားရရွိလိမ့္မည္။ထိုအ ခါ သူတို ့၏လူေနမႈအဆင့္က ပိုမိုျမင့္တက္လာနိုင္မည္ျဖစ္ေလသည္။
အရင္တုန္းကဆိုရင္ ရြာစည္းရိုးမွာ စစ္ပြဲတြင္ရရွိလာေသာရန္သူမ်ား၏ ဦးေခါင္းကိုခ်ိတ္ဆြဲထားေလ့ရွိေသာ္လဲ အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ထိုဓေလ့ကေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ ရန္သူကို အေသသတ္၍ေခါင္းျဖတ္ျခင္းထက္ အရွင္ဖမ္းၿပီးေရာင္းစားတာက ပိုၿပီးအက်ိဳးရွိတာကို သူ တို ့သိေနၿပီေလ။
အိုင္ဘာကသူ ့အေဖအိမ္ေရွ ့တြင္ေမာင္းေထာင္းေနသည္။တန္ဘိုးရား က အိုင္ဘာကိုေတြ ့ လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာသို ့တန္းတန္းမတ္မတ္ပဲသြားလိုက္၏။
“ဒီည ကပြဲၿပီးရင္ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ”
သူ ့စကားေၾကာင့္ေကာင္မေလးေမာင္းေထာင္းေနရာမွ မ်က္လႊာပင့္ၾကည့္လာသည္။

“ဘာကိုဘယ္လိုသေဘာရ ရမွာလဲ”
“ဒီည ကပြဲၿပီးရင္ငါလူႀကီးျဖစ္ၿပီေလ….နင္နဲ ့ဆက္ဆံလို ့ရၿပီေပါ့”
အိုင္ဘာ့မ်က္ႏွာက ျပဳံးေယာင္သန္းသြားသလိုထင္လိုက္ရသည္။

“ဒါေပမယ့္ ဒီညအတြက္ ငါတစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ဂတိေပးထားၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ”
အိုင္ဘာ့အေျပာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားလက္တစ္ဖက္ႏွင့္သူမ၏လက္ေမာင္းအိုးကိုဆြဲညႇစ္လိုက္မိသည္။အားပါေသာေၾကာင့္သူမလက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ ေမာင္းေထာင္းတံပင္ လြတ္က်သြားရသည္။
“နာတယ္ရွင့္”
အိုင္ဘာ ႐ုန္းရင္းျပန္ေျပာသည္။
“မင္းစကားကို မ႐ုပ္သိမ္းရင္ ငါကေတာ့ ပိုနာေအာင္လုပ္မွာဘဲ၊ငါကလြဲရင္ ဘယ္သူနဲ ့မွ မင္းမအိပ္ရေတာ့ဘူး၊မင္းငါ့ကို အလိုရွိေနတယ္ဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္းသိရဲ ့သားနဲ ့
ဘာျဖစ္လို ့တစ္ျခားတစ္ေယာက္လိုရဦးမွာလဲ”
သူမက လက္ကိုအတင္း႐ုန္းကန္လိုက္ရာ တန္ဘိုးရား၏ နံငယ္ပိုင္းေအာက္မွ သန္မာထြားႀကိဳင္းေသာ စံခ်ိန္မီႀကီးကို ထိေတြ ့သြားေလသည္။
“အင္းေလ…ျဖစ္နိုင္စရာရွိပါတယ္”
သူမက သူႏွင့္ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆုံေအာင္ၾကည့္ရင္း အေျဖေပးလိုက္သည္၊တန္ဘိုးရားေက်နပ္ဝမ္းသာသြားၿပီး သူ ့ပခုံးထက္မွသားေကာင္ကိုေတာင္ ေလးလံျခင္းမရွိေတာ့သလို ခံစားလိုက္မိသည္။သူေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ ့ အိုင္ဘာ့ ေရွ ့ကေနေျပးထြက္လာလိုက္ၿပီးရြာတြင္အႀကီးဆုံးတဲအိမ္ႀကီးရွိရာသို ့တခဏေလးအတြင္းမွာ ေရာက္သြားသည္။သူ ့ပခုံးေပၚမွသားေကာင္ ကို ေျမႀကီးေပၚပစ္ခ်လိုက္၏။
“အကိုႀကီး…..မန္ဒိုးမား”
သူက က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
“ထြက္ခဲ့ပါဦးဗ်…ခင္ဗ်ားတဲေရွ ့မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဒီည စားပြဲအတြက္ ပစ္လာခဲ့တဲ့ သားေကာင္ေရာက္ေနၿပီဗ်၊ထြက္ၾကည့္ပါဦး”
တန္ဘိုးရား၏ ေအာ္ေခၚေနေသာအသံေၾကာင့္ မန္ဒိုးမားတဲအတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။သူက သားေကာင္ကိုတစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္လိုက္၏။သားေကာင္၏ လည္မ်ိဳတြင္ တစ္ခ်က္ထဲ
ေသာဒဏ္ရာကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။မခ်ီးက်ဴးခ်င္လွေသာ္လဲ ဝန္ခံသလိုေတာ့ေျပာလိုက္မိရသည္။

“တစ္ခ်က္ထဲနဲ ့သတ္နိုင္ခဲ့တာဘဲ…..ေတာ္တယ္…မင္းအဖိုးႀကီးကာနီလီအိမ္ကိုသြားေပေတာ့၊ၿပီးေတာ့မင္းကိုလူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစမယ့္ ျဖတ္ေတာက္မႈအတြက္
ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ထားလိုက္ေတာ့”
တန္ဘိုရားတေယာက္ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား၍ အဖိုးႀကီးကာနီလီ တဲအတြင္းသို ့ဝင္ေရာက္သြားသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိၿပီးမွ မန္ဒိုးမား သူ ့တဲထဲသို ့ျပတ္ဝင္လာခဲ့သည္။တဲ
ထဲတြင္ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကေသာ မိန္းမႏွင့္သားကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ထင္ထားသည့္အတိုင္းဘဲ ဇာရာဆာက စတင္ျမည္တြန္ေတာက္တီးပါေတာ့သည္။
“ေသနာေကာင္ေလးက ေအာင္ျမင္မႈရလာၿပီမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တာေပါ့…ဒီေကာင္က ေအာင္ျမင္မႈရလာၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္ရေတာ့မွာတုန္း”
ဗန္ဆူကပါ မေက်မနပ္ ဝင္ေျပာသည္။သားေတာ္ေမာင္ စကားကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ဇာရာဆာက အနီးတြင္ အသင့္ေတြ ့ရေသာ ဓါးတစ္ေခ်ာင္းကို ဗန္ဆူ ့ထံသို ့ ပစ္ေပးလိုက္
ေလသည္။မန္ဒိုးမားကဓါးကို ၾကားထဲကေန က်င္လည္စြာဝင္ဖမ္းလိုက္သည္။ထို ့ေနာက္ဇနီးျဖစ္သူဘက္သို ့လွည့္၍
“မဟုတ္ေသးပါဘူးမိန္းမရာ…ဒီလိုလုပ္လို ့ဘယ္ရမတုန္းကြ၊ မင္းနဲ ့ငါေရာ မင္းသားေရာပါ တန္ဘိုးရားကို ဒီလိုလုပ္လို ့လုံးဝမျဖစ္ဖူး၊ ဒီေကာင္ေလးက ငါ့ေသြးသား၊ ေဟာင္ဆာမ်ိဳး၊ငါတို ့ဒီေကာင္ေလးကို သတ္ျပစ္လို ့မျဖစ္ဖူး၊ ေတာ္ၾကာသူ ့ဝိညာဥ္ကငါတို ့ဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံးကိုလိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနေတာ့မွာကြ…နားလည္လား”
“ေအာ…ဒီလိုဆို က်ဳပ္တို ့က မသာေလးကို အသက္ရွင္ခြင့္ေပးရမယ္ေပါ့ေလ…ေကာင္းပါေလ့….ဒါမွ ေကာင္ေလးအရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ရွင့္ကိုျမန္ျမန္ေသေအာင္ဆု

ေတာင္း၊ရွင္ေသေတာ့ အႀကီးအကဲေနရာကိုယူေပါ ့၊ဒီေတာ့ ရွင္ေမြးထားတဲ့ ရွင့္သားက အလကားျဖစ္ၿပီေပါ့၊ ရွင္သိထားဖို ့က ရွင့္ညီေသနာေကာင္ေလးရွိေနသမၽွရွင့္သား ဗန္ဆူ အတြက္ ဘာအခြင့္အလမ္းမွမရွိေတာ့ဘူးဆိုတာဘဲ၊ကၽြန္မကေတာ့ ရွင့္ညီကို အသက္ရွင္ရက္မေတြ ့ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒါဘဲ”
မန္ဒိုးမား၏ လက္ဝါးေစာင္းက ဘယ္ကဘယ္လို ျဖတ္ဝင္လာသည္မသိလိုက္ရ။ သူမသြားေတြ က်င္တက္သြားၿပီး ေခြေခြေလးလဲက်သြားရသည္။
“မင္းပါးစပ္ကို ပိတ္ထားစမ္း…..တစ္ျခားနည္းလမ္းေတြရွိေသးတယ္ကြ…..ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္စမ္းပါ…..အားလုံးအဆင္ေျပေအာင္ ငါလုပ္ေပးမယ္။ေအး ေဟာင္ဆာေသြး
ခ်င္း သတ္ဖို ့ျဖတ္ဖို ့ေတာ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္မေျပာနဲ ့…..ေျပာရင္ဒီ့ထက္နာမယ္မွတ္”

မန္ဒိုးမားစကားကို ဗန္ဆူ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။သူ ့အေဖမွာ ဘယ္လိုအႀကံအစည္ေတြရွိေနသည္ဆိုတာကို သိခ်င္ေသာ္လဲ ေမးရန္ မဝံ့မရဲျဖစ္ေနမိ၏။မန္ဒိုးမာကေတာ့ စိတ္
ဆိုးၿပီး တဲျပင္ထြက္သြားသည္။သူ ့အေဖေနာက္သို ့လိုက္သြားၿပီး အနီးနားမွာ မေယာင္မလည္လုပ္ေနလိုက္သည္။ဗန္ဆူ သူ ့ေနာက္ကလိုက္လာၿပီး အနားမွာ မေယာင္မလည္လာလုပ္ေန
ကထဲက ဒီေကာင္ သူ ့အစီအစဥ္ကို စိတ္ဝင္စားေနၿပီမွန္း သိလိုက္ပါသည္။
“ဗန္ဆူ…..မင္းသိခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား….ဒီနားလာခဲ့…ေျပာျပမယ္”
“ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြနဲ ့လုပ္မွာလဲ အေဖ”
“တို ့မွာေရာင္းစားမယ့္ေကာင္ေတြ ဆယ့္ရွစ္ေယာက္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာရွိေနတယ္။ဆာဗန္းပူးဆိုတဲ့မုဆိုးေလးလဲအပါအဝင္ေပါ့ကြာ..သူ ့ဦးေလးက ေနာက္မိန္းမတေယာက္
ထပ္ယူဖို ့ပစၥည္းေတြနဲ ့ အလဲအလွယ္လုပ္လိုက္တဲ့တစ္ေကာင္ေပါ့။မင္းေရာ မင္းအေမေရာ ဉာဏ္မရွိၾကဘူး…ငါဒီညဘဲ တန္ဘိုးရားကို ကၽြန္ကုန္သည္လက္ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့မလို ့
ကြ….နားလည္ၿပီလား”

ဗန္ဆူက သူ ့သြားေတြကို ေဖြးကနဲေနေအာင္ျပဳံးလိုက္ ရင္းမွ တခဏအတြင္းအမူအရာေျပာင္းသြားသည္။
“အေဖ…စဥ္းစားဦးေနာ္….ဒီငနဲေလးက အဖိုးႀကီး ကာနီလီရဲ ့အခ်စ္ေတာ္ေလး..တကယ္လို ့ အေဖသာသူ ့ကိုေရာင္းလိုက္မွန္း အဖိုးႀကီးသိသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို
တစ္ရြာလုံးက အျပစ္တင္ၾကလိမ့္မယ္ဗ်”
“မင္း သာသြားမေျပာရင္ အဖိုးႀကီးက ဘယ္လိုသိနိုင္မွာလဲ”
မန္ဒိုးမား အသံက သားျဖစ္သူ၏ အူတူတူနိုင္မႈကို အားမလိုအားမရျဖစ္ဟန္ အျပည့္ပါေနသည္။
“နားေထာင္စမ္း…တန္ဘိုးရား ဒီညကပြဲမွာ တစ္ကိုယ္လုံး ရႊံေစးေတြနဲ ့လူးၿပီးရင္ အိမ္ကိုအရင္လာလိမ့္မယ္။ မင္းအလွည့္တုန္းက ဘယ္လိုေတြလုပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ေမ့
သြားၿပီလား….ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ သူ အိမ္ကိုလာၿပီးေသရည္ ေသာက္ရလိမ့္ဦးမယ္….သူ ့အတြက္ အကိုျဖစ္တဲ့ ငါက အားလုံးကို ေဖးမရလိမ့္ဦးမယ္”
“ကၽြန္ေတာ့္ တုန္းကလိုေပါ့”
ဗန္ဆူက ေထာက္ခံစကား ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“ေအး…ဟုတ္တယ္၊ ထြီ…မင္းတုန္းက နာလြန္းလို ့ဆိုၿပီး ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ဟစ္ေနတာမွတ္မိေသးတယ္၊ေတာ္ေတာ္ သတၱိနဲတဲ ့ေကာင္…ကဲ..ထားပါေတာ့ေလ…
ဒီေန ့ည တန္ဘိုးရား ေသရည္ေသာက္တဲ့အခါ အနာသက္သာေအာင္ ေဆးမႈန္ ့ထည့္ရမွာဘဲ…အဲဒီေ

ဆးမႈန္ ့ကို ပိုပိုသာသာေလးထည့္လိုက္ယုံဘဲ…အဲဒါေၾကာင့္လဲ သူအိပ္ေပ်ာ္သြား
လိမ့္မယ္…ၿပီးေတာ့မွ ဒို ့က သူ ့ကို ကၽြန္ကုန္သည္ အာရပ္ႀကီးလက္ထဲ ထည့္လိုက္မွာေပါ့….အဲ…ေရာင္းစားဖို ့ေတာ့မဟုတ္ဖူးကြ….အလကားေပးလိုက္မွာ….လက္ေဆာင္ေပါ့ကြာ
ေနာက္ေတာ့ ဒို ့က အဖိုးႀကီး ကာနီလီကို ဒီေကာင္ အျဖတ္ခံရရင္ နာမွာေၾကာက္လို ့ထြက္ေျပးသြားၿပီလို ့ေျပာလိုက္မွာေပါ့…အရင္ကလဲ ရြာထဲမွာ ဒီလိုဘဲ အသားနာမွာေၾကာက္လန္ ့
ၿပီးထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့ေကာင္ေတြ ရွိခဲ့ဘူးတာဘဲမဟုတ္လား”
“အေဖကလဲ…..ဒီေကာင္ သတၱိရွိတယ္ဆိုတာ ကာနီလီကသိေနတာဘဲဟာကို”
“ဒါကို အဖိုးႀကီးကာနီလီက ဘယ္လို သက္ေသထူမွာတဲ့လဲ”
“အေဖကလဲဗ်ာ…ဒီေကာင့္ကို ဘာျဖစ္လို ့အလကားေပးလိုက္မွာလဲ…ပစၥည္းတခုခုနဲ ့လဲလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ အက်ိဳးရွိတာေပါ့”
ဗန္ဆူက ေလာဘစကားဆိုလိုက္မိသည္။
“သူ ့ကိုငါ့အေနနဲ ့ေရာင္းစားလို ့မျဖစ္ဖူးကြ…သူက ငါ့အေဖရဲ ့သား….စည္းကမ္းခ်က္တစ္ခုနဲ ့ အာရပ္ႀကီးကို ေပးလိုက္မွာ….ဒီေကာင္ ကၽြန္ကုန္သည္ဆီမွာ ပါသြားတာ
ကို ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး…သူ ့ကိုဝွက္ၿပီးေခၚသြားဖို ့ ဂတိေတာင္းရလိမ့္မယ္….ဒို ့ေတြ သူ ့ကိုဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ ့နိုင္မယ့္ေနရာထိ သူ ့ကိုေခၚသြားခိုင္းရမယ္…ၿပီးရင္ေတာ့ သူ ့
အသက္ကိုမွတ္ထားတဲ့ နတ္တိုင္ကို မီးရွို ့လိုက္ယုံေပါ့…သူမရွိေတာ့ရင္ ငါတို ့နဲ ့မဆိုင္ေတာ့ဘူး…သူ ့အေပၚမွာ ဘာအျမတ္ထုတ္မႈမွ မလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူေသသြားရင္ေတာင္မွ ငါ
တို ့အတြက္ ဘာမွလိပ္ျပာလန္ ့ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ…မင္းပါးစပ္ကိုေတာ့ လုံေအာင္ပိတ္ထားရလိမ့္မယ္….တစ္ခုခုအသံထြက္လာရင္ေတာ့ ရြာကေျပးဖို ့သာျပင္ေပေတာ့…”

အခန္း(၂)

           တန္ဘိုးရား၏သိစိတ္တို ့ကတျဖည္းျဖည္းျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာၾကသည္။ေခါင္းထဲမွာ မူးေနာက္ေနမႈကေတာ့ ရွိေနေသးသည္။ခႏၲာကိုယ္ကို လႈပ္ရွားၾကည့္ေတာ့ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားလို ့မရဘဲျဖစ္ေနသည္။ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း နားမလည္နိုင္ပါ။သူ ့မ်က္လုံးအစုံကို ႀကိဳးစားၿပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ေျခေထာက္မွာေရာ လက္ေကာက္ဝတ္မွာပါ ႀကိဳးမ်ားႏွင့္ခ်ည္ေႏွာင္ထားမွန္းသိလိုက္ရသည္။ပူျပင္းေျခာက္ေသြ ့မႈကပါးစပ္မွသည္ဝမ္းဗိုက္ထိတိုင္ေအာင္မီးစႏွင့္ထိုးေနသလိုခံစားေနရသည္။ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကိုေလ့လာ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါသူ ့ဦးေခါင္းတလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ ျမင္းတစ္ေကာင္ေပၚေရာက္ေန၍ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရ၏။မိမိတကိုယ္လုံးစူးစမ္းၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ညကလိမ္းက်ံထားေသာ ရႊံ ့ေစးမ်ားက ရွိေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္ကို ေတြ ့ရ၏။နာက်င္မႈရွိေနသင့္ေသာေနရာတြင္ နာၾကင္မႈကိုမခံစားရေၾကာင္းကိုလဲ သူ သတိထားမိလိုက္ျပန္သည္။အျဖစ္အပ်က္ကို တစ္ခုခ်င္းစီျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ့မွတ္ဉာဏ္မ်ားက ျပန္လည္နိုးထလာရသည္။
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  သူ ့အကိုတဲဆီမွေန၍အဖိုးႀကီးကာနီလီ၏တဲရွိရာသို ့သူေျပးသြားခဲ့သည္
                                                                                                                                                                                                   ကာနီလီသည္ ဝမ္းေျမာက္စြာျဖင့္ သူႏွင့္အတူ လူႀကီးေနရာသို ့တက္လွမ္းေတာ့မည့္သူမ်ားကို ရႊံ ့ေစးမ်ားႏွင့္ လိမ္းခ်ယ္ေပးသည္။ထို ့ေနာက္ ကာနီလီကဦးေဆာင္ၿပီး လူငယ္မ်ား၏အုပ္ထိန္းသူမ်ားရွိရာသို ့ ေခၚေဆာင္လိုက္ပို ့ခဲ့သည္။မန္ဒိုးမားႏွင့္ဗန္ဆူတို ့က အဖိုးႀကီးကာနီလီကို ရိုေသစြာႏွင့္ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။အဖိုးႀကီးျပန္လည္ထြက္ခြါသြား ေတာ့မန္ဒိုးမားကသူ ့ဦးေခါင္းကိုလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္ကိုင္ၿပီးဆုေတာင္းေပးသည္။အခုက်ေတာ့လဲသူ ့အကိုအသံက အမွန္ပင္ၾကင္နာမႈအျပည့္ပါသည္ဟု တန္ဘိုးရားထင္ေနမိသည္။ဆုေတာင္းေပးၿပီးေသာအခါထုံးစံအရ ေသရည္တစ္ခြက္တိုက္သည္။ေသရည္ကလိုအပ္သည္ထက္ပိုခါးေနသည္လို ့ ထင္လိုက္မိေသးသည္။အဲဒိေနာက္မွာေတာ့သူရီေဝစြာနဲ ့နတ္တိုင္ကို မွီၿပီးထိုင္ခ်လိုက္မိ၏။အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘာမွထပ္ၿပီး စဥ္းစားလို ့မရေတာ့...။
            ႐ုတ္တရက္အားကုန္သုံး၍ ျမင္းေပၚမွလွိမ့္ခ်လိုက္သည္။တစ္ေယာက္ေယာက္ၾကားပါက လာေရာက္ကူညီနိုင္ရန္ အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ျပစ္လိုက္သည္...။ေက်ာေပၚသို ့

ၾကာပြတ္တစ္ခ်က္က်ေရာက္လာသည္ကလြဲလို ့ဘာမွထူးမလာခဲ့။သူ ့အေပၚအုပ္မိုးလာေသာအရိပ္ေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေရာက္ေနသည္ကို သိနိုင္မလားဟု ေမာ့ၾကည့္လိုက္
မိ၏။ကၽြန္ကုန္သည္ အာရပ္ႀကီးအာမာဂ်လာကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ဘာမွ ေမးျမန္းစရာမလိုဘဲ သူ သေဘာေပါက္သြားသည္။သူ ့အကိုအရင္းက သူ ့ကိုဒီလိုဘဝမ်ိဳးသို ့ပို ့ေဆာင္လိုက္
သည္ဆိုတာကို အသည္းနာမိသည္။သူေမၽွာ္လင့္အားခဲထားေသာ အိုင္ဘာႏွင့္ ကာမ,မဆက္ဆံလိုက္ရျခင္းအတြက္ ပိုလို ့ေတာင္အသည္းနာမိေသးသည္။
တန္ဘိုးရားကိုငုံၾကည့္ေနေသာမ်က္ဝန္းအစုံက နက္ေမွာင္ေနေလသည္။ႏုပ်ိဳေသာမ်က္ႏွာတြင္ ရိုင္းစိုင္းရက္စက္မႈတို ့ကေပၚလြင္ေနသည္။ပါးလႊာေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ
ေႏွးေကြးေလးလံေသာ ေဟာင္ဆာ စကားကတိုးညင္းစြာထြက္ေပၚလာသည္။

“ေကာင္ေလး…မင္းက တန္ဘိုးရား၊ငါက ဇင္းဒါးၿမိဳ ့က ဆူ(လ္)တန္ရဲ ့သား အာမာဂ်လာဘဲေပါ့ကြာ..ေဟာဒီ အုပ္စုတစ္ခုလုံးက ငါ့ရဲ ့ကၽြန္အုပ္စုဘဲ..ဒီေတာ့ မင္းဟာ
လဲကၽြန္တစ္ေယာက္ပဲေပါ့၊ခုခ်ိန္မွာ မင္းက မန္ဒိုးမားရဲ ့အရိုက္အရာကိုဆက္ခံရမယ့္သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ဒီေတာ့ မင္းဟာ ဒီမွာ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊မင္းစီးလာခဲ့တဲ့ျမင္းတစ္ေကာင္
ေလာက္ေတာင္ မင္းဟာ တန္ဘိုးမရွိေတာ့ဘူး၊ဒါေၾကာင့္ မင္းငါ့စကားကိုနားေထာင္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လိုက္ခဲ့ပါ…ငါမင္းကို အနာတရ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးကြ..ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္
ေသဖို ့ႀကိဳးစားမယ္…ဒါမွမဟုတ္..ဟိုအေကာင္လို ကလိမ္က်မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို ေျမေပၚခ်ၿပီး ပုရြက္ဆိတ္အစာေကၽြးျပစ္မယ္”
တန္ဘိုးရားႀကိဳးစား၍ ထရပ္လိုက္သည္။အာမာဂ်လာ၏ ကၽြန္ယုံတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ အားကင္းက သူ ့လက္မဲႀကီးမ်ားႏွင့္ ေဖးကူလာသည္။ၿပီးေတာ့ အာမာဂ်လာ
၏ ႏူးညံေသာလက္ႏွစ္ဖက္က သူ၏ အသားစိုင္မ်ား၊ဝမ္းဗိုက္၊တင္ပါးဆုံ ေျခေထာက္ ေနာက္ဆုံး ေမြးရာပါ ထြားႀကိဳင္းသန္မာလွေသာ လိင္တံႀကီးကိုပါ ကိုင္တြယ္ၾကည့္သည္။အာမာဂ်
လာက သူ ့လက္မွာေပက်ံသြားေသာ ရႊံေစးေျခာက္မ်ားကို အားကင္း၏ အဝတ္မ်ားမွာသုတ္လိုက္ၿပီးဆက္ထြက္ရန္ အမိန္ ့ေပးလိုက္ေလသည္။

သူတို ့ေတြျမစ္ကမ္းပါးသို ့ေရာက္ေသာအခါ တန္ဘိုးရားေတာ္ေတာ္ေလးအံၾသသြားမိရသည္။သူတို ့ရြာအနီးတြင္ရွိေသာေခ်ာင္းမွာ ေႏြအခါတြင္ ေရမ်ားခမ္းေျခာက္သြားၿပီး မိေခ်ာင္းမ်ား၏ ေက်ာကုန္းမ်ားကိုေတာင္ျမင္ေနရသည္။အခုက်ေတာ့သူဘယ္တုန္းကမွမၾကားဖူးမျမင္ဖူးေသာေရျပင္က်ယ္ႀကီးကိုမ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ ့ျမင္လိုက္ရသည္မဟုတ္ပါလား။ ဒီေနရာသို ့မေရာက္ခင္သူတို ့တစ္ေတြသည္ပူျပင္းေျခာက္ေသြ ့ေသာေနရာမ်ား၊သစ္ေျခာက္ပင္ေတြခ်ည္းျပည့္ေနေသာေနရာ၊ရႊံ ့ႏြံမ်ားထူေျပာေသာေနရာ၊ေနေပ်ာက္
မထိုးနိုင္ေလာက္ေအာင္အုပ္ဆိုင္းေသာ ေတာအုပ္ႀကီး၊မွက္..ျခင္…ယင္…ပိုးမႊားမ်ားေပါမ်ားလြ

န္းသည့္ေနရာ..စသည္..စသည္ျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကရသည္။သူတို ့အုပ္စုထဲတြင္
အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ား၊သားသည္မိခင္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မ်ားပါ ပါဝင္သည္။
ျမစ္ကမ္းတစ္ေလၽွာက္တြင္ဆိုက္ကပ္ထားေသာကႏူးေလွႀကီးမ်ားကို ေရတြက္ၾကည့္မိရာသူ ့လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကုန္။သြားတာေတာင္ ေျမာက္မ်ားစြာက်န္ေနေသးေၾကာင္း
တန္ဘိုးရားေတြ ့လိုက္ရ၏။ကႏူးေလွႀကီးမ်ားမွာ ႀကီးမားလွေသာေၾကာင့္ တစ္စီးကို လူဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ စီးနိုင္လိမ့္မည္ဟု သူခန္ ့မွန္းမိလိုက္သည္။သူတို ့ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ အေႏွာင္အဖြဲ ့မ်ားကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ္လဲတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးလည္ပင္းခ်င္းခ်ိတ္ဆက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာႀကိဳးမ်ားကိုေတာ့ ျဖည္ေပးျခင္းမရွိေပ။ကႏူးေလွ
ႀကီးမ်ားေပၚသို ့တစ္ဦးခ်င္း တက္ေစသည္။လည္ပင္းတြင္ခ်ည္ထားေသာႀကိဳးေၾကာင့္ အတြဲလိုက္ႀကီးျဖစ္ေနရ၏။ေရထဲသို ့ျပဳတ္က်မသြားရေအာင္အခ်င္းခ်င္းသတိေပးေနရသည္။သူတို ့
အတြက္ စားစရာမ်ား အဆင္သင့္ရွိေနေသာ္လဲ ထည့္စားရန္ဖက္ရြက္က မရွိေသာေၾကာင့္ လက္ခုပ္ထဲမွာဘဲ တရိစၧာန္မ်ားလို ဂမူးရႉးဒိုး စားလိုက္ရသည္။မစားခ်င္လွေသာ္လဲ အစာရွိမွ
ခြန္အားရွိမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ျပစ္လိုက္မိသည္။ေလွတစ္စီးၿပီးတစ္စီး လူမ်ားတင္ေဆာင္ၿပီးသြားေသာအခါသူတို ့ေတြသည္ ျမစ္ရိုးတစ္ေလၽွာက္စုန္ဆင္းခဲ့ၾကေတာ့သည္။
ေလွေပၚေရာက္ေသာအခါမွ သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ ျမင္ဖူးသလိုရွိေနေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခုကိုေတြ ့လိုက္သည္။မုဆိုးေလး ဆာဗန္းပူး ျဖစ္ေန၏။မိမိႏွင့္ သိကၽြမ္းသူတစ္
ဦးကို ေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားအားတက္သလိုျဖစ္ရသည္။တစ္ရြာထဲသားခ်င္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတူတကြရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ရပါက အားတစ္ခုပင္မဟုတ္လား။ဆာဗန္းပူး
ကလဲ တန္ဘိုးရားကိုေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေနရာေရႊ ့လာသည္။တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျပဳံးျပမိၾက၏။ႏႈတ္ဆက္ျပဳံးလား အားေပးျပဳံးလားဆိုတာကိုေတာ့ သူတို ့ကိုယ္တိုင္လဲမကြဲျပားေပ။
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ တန္ဘိုးရား”
“ငါ့ အကို စနက္ေပါ့ကြာ…ေျပာရရင္အသည္းနာစရာပါ…ဒါနဲ ့ မုဆိုးေလးကေရာ..ဘယ္လိုျဖစ္လို ့ဒီမွာပါလာရတာလဲ”
“ငါ့ဦးေလးေလကြာ….သူမိန္းမေနာက္တစ္ေယာက္ယူခ်င္တာနဲ ့ ငါ့ကိုေရာင္းစားလိုက္တာ”
“ဒါဆို…မင္းကို ပစၥည္းေတြနဲ ့ေရာင္းစားတာကို ႀကိဳသိေနရဲ ့သားနဲ ့လိုက္လာတာလား”
“မသိပါဘူး…ေအးေလ ေနစရာမရွိဘဲရြာေျပးဘဝနဲ ့ေနရမွာထက္စာရင္ ကၽြန္ျဖစ္ရတာက ပိုေကာင္းမယ္လို ့ထင္တာဘဲ”
ဆာဗန္းပူးက တန္ဘိုးရားေမးခြန္းမ်ားကိုေျဖေနရတာ စိတ္မပါေသာေၾကာင့္ စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။ထို

အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုေနလို ့ဘာမွမထူးျခားနိုင္
ေတာ့မွန္း သူသိထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
“ဒို ့ေတြဟာ ဒီျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းဆုံးေအာင္သြားရမယ္၊ၿပီးေတာ့ ဒီ့ထက္ႀကီးတဲ့ ေလွႀကီးေတြေပၚတက္ၾကရမယ္၊အဲဒိေလွႀကီးေတြက ခုလိုမ်ိဳးေလွာ္တက္မရွိဘူး၊ငွက္မ်ားလို
ေတာင္ပံျဖဴျဖဴႀကီးေတြနဲ ့တဲ့ကြ….ငါေတာ့အဲဒီလိုၾကားဖူးတာဘဲ၊ ေလွႀကီးေတြနဲ ့ခရီးဆုံးရင္ေတာ့ လြပ္လပ္တဲ့ ကမၻာတစ္ခုကိုေရာက္လိမ့္မယ္…အဲဒီ့မွာ မိန္းမေတြသိပ္ေပါတာဘဲတဲ့၊
ဒီေတာ့ ဒို ့ေတြက သစ္ပင္ေပၚကသစ္ရြက္ေတြထက္ ပိုမ်ားတဲ့ကေလးေတြေမြးနိုင္ေအာင္လုပ္ၾကတာေပါ့ကြာ…စားမယ္…အိပ္မယ္…မိန္းမေတြနဲ ့ဆက္ဆံမယ္..အဲဒီလိုဘဝမ်ိဳးကို ငါ
ေတာ့ သေဘာက်သေဟ့…..ရြာမွာေနၿပီး ညကပြဲျဖစ္လို ့ ေမွာင္ထဲမွာ ေကာင္မေလးေတြကို အတင္းလိုက္ဖမ္းေနရတာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးသာတာေပါ့ကြာ”

တန္ဘိုးရား အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ဆာဗန္းပူးေျပာတာအမွန္ေတြျဖစ္နိုင္သလို လုပ္ႀကံေျပာဆိုေနျခင္းလဲျဖစ္နိုင္ပါသည္။သူလဲ ရြာကိုအရမ္းႀကီးျပန္ခ်င္လွတယ္
မဟုတ္ပါ။သူ ့ကို မလိုလားသူ သုံးေယာက္လဲ ရွိေနၾကသည္မဟုတ္လား။မန္ဒိုးမားေသရင္ သူဘုရင္ျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ မန္ဒိုးမားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေသနိုင္ဦးမည္မဟုတ္၊သန္တုန္းျမန္တုန္း
ဘဲ ရွိေနေသးသည္။ရြာနီးဝင္းက်င္မွလြဲ၍ ဘယ္ကိုမွ မေရာက္ဖူးေသာေၾကာင့္ ခုလိုသြားေနရတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္မိသလိုရွိေသာ္လဲ စိတ္ထဲမွာ မေပ်ာ္နိုင္သည့္အေၾကာင္းကရွိေနသည္။
“မင္းအတြက္ကေတာ့ ဟန္က်ပါတယ္ဆာဗန္းပူးရာ…တကယ္လို ့သာတစ္ညေလာက္ အခ်ိန္ပိုရခဲ့ရင္ေတာ့ ငါဟာ တကယ့္ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္နိုင္ပါေသးတယ္…

ခုေတာ့ ငါဘယ္လိုမိန္းမရနိုင္ေတာ့မွာလဲကြာ”
“မင္းက မဟုတ္တဲ့စကားေတြေျပာၿပီး အားငယ္ေနတာကိုးကြ၊မင္းဒီအတိုင္းလဲ မိန္းမရနိုင္ပါတယ္ကြာ….ငါတို ့ရြာမွာသာ အဲဒီကိစၥေတြအယူသည္းေနတာ…အဲဒီအယူေတြက
ုအာဖရိကတိုက္တစ္ခုလုံး လက္ခံထားတာမဟုတ္ပါဘူးဟ”
“ေအး…သူေျပာတာဟုတ္တယ္ကြ…ေကာင္ေလးရ…ေနာက္ေတာ့ မင္းသိလာမွာပါကြာ”
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ေျပာဆိုေနသည္ကို ေဘးကေနတစ္ခ်ိန္လုံးၾကားေနရေသာ အမ္ေဒါင္းက ဝင္ေရာက္၍ ေထာက္ခံေျပာဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒါ အမွန္ဘဲလား…ဆာဗန္းပူး”
သူ၏ ေသာကေတြ….ေဝဒနာေတြ….ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး လြန္စြာဝမ္းသာသြားေသာ တန္ဘိုးရားက ေသခ်ာေအာင္ထပ္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
“ဟုတ္တယ္…တန္ဘိုးရား…အမွန္တကယ္ဘဲကြ..ေသြးအန္ရေစရဲ ့”
ဆာဗန္းပူးကက်ိန္၍ပင္ ေျပာလိုက္ျပန္ေလသည္။
“ေကာင္းတယ္…ဒီလိုဆိုရင္ မင္းတို ့နဲ ့အတူ ငါေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလိုက္ခဲ့ေတာ့မယ္ကြာမင္းေျပာသလို တစ္ျခားကမၻာမွာကေလးေတြအမ်ားႀကီးေမြးေအာင္လုပ္ရမယ္။
တခုေတာ့ရွိတယ္ကြ..”
“ဘာတခုရွိတာလဲကြ”
“အိုင္ဘာေလကြာ…ေလယြန္ဘာရဲ ့သမီးေလ….ငါ သူ ့ကိုလိုးရခါနီးဆဲဆဲက်မွကြာ…”
တန္ဘိုးရားက ႏွေမ်ာတသေနေသာေလသံႏွင့္ ျငည္းျငဴသလိုေျပာလိုက္မိျခင္းျဖစ္၏။
“အဲဒီေကာင္မေလးကို ငါသိပါတယ္ကြာ…ေမ့ထားလိုက္စမ္းပါ…ရြာမွာရွိတဲ့မိန္းကေလးေတြထဲမွာ သူဟာအဆင္းရဲဆုံးနဲ ့သုံးလို ့မေကာင္းဆုံးပါကြာ”
“မင္းက စားဘူးထားတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ေျပာအားရွိတာေပါ့ကြာ…ေအးပါ…မင္းေျပာသလိုႀကီးဆိုရင္ေတာ့ သူ ့ကိုငါ သတိရမေနေတာ့ပါဘူး….မင္းေျပာတဲ့ကမၻာသစ္ကို
ေရာက္မွဘဲ စားလိုက္၊အိပ္လိုက္လိုးလိုက္နဲ ့….ေကာင္းတယ္ေဟ့…ေက်းဇူးဘဲ…ငါေပ်ာ္သြားၿပီဆာဗန္းပူးေရ”
တန္ဘိုးရားက ရင္ကိုေကာ့၍ ကိုယ္ကိုမတ္ထားလိုက္သည္။
“ကဲ….ဒီလိုျဖင့္လဲ အိပ္ေတာ့ကြာ”
ဆာဗန္းပူးက သူ ့ကိုယ္သူ ေနလို ့သက္သာေအာင္လုပ္ရင္းေျပာလိုက္သည္။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မွီရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ေနာက္ေန ့….ေနာက္ေန ့…..
ေနာက္ေန ့……ဒီလိုႏွင့္ ခရီးဆက္ရသည္မွာရွစ္ရက္ေျမာက္ၾကာသည္အထိပင္ျဖစ္ေလေတာ့၏။

အခန္း(၃)

         အာဖရိကေရႊကမ္းရိုးတန္းဟုေခၚဆိုေသာေနရာက အက္ကာၿမိဳ ့မွသည္ ေတာင္ဘက္ရွိလိုရန္ဒါၿမိဳ ့ထိေအာင္ရွည္လ်ားလြန္းလွသည္။

ေရႊကမ္းရိုးတန္းတစ္ေလၽွက္ရွိအရာအားလုံးကိုသူမုန္းတီးေနမိသည္မွာၾကာေပၿပီ။
ရွည္လ်ားေထြျပားလွေသာသူ ့နာမည္ကို”မြန္ဂိုဒြန္”ဟုသာအမ်ားကပိုသိၾကသည္။
မြန္ဂိုဒြန္ကသူ ့မ်က္လုံးမ်ားကို ေျဖးေျဖးခ်င္းဖြင့္လိုက္သည္။ အိပ္ရာကနိုးတိုင္း အဖန္တလဲလဲေတြ ့ျမင္ေနရေသာျမင္ ကြင္းမ်ားကိုမုန္းတည္းမိသည္မွာ မဆန္းဟုသူ ့ကိုယ္သူထင္ေနသည္။
စတာလင္ေပါင္ေျမာက္မ်ားစြာအျမတ္ထြက္ေနျခင္းေၾကာင့္သာ ေအာင့္အီးေနရျခင္းျဖစ္သည္။
သူကမီးခိုးေရာင္သန္းေနေသာအိပ္ရာခင္းကိုၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။
ဒီလိုအေရာင္ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္လဲအျမဲတေစ ေလၽွာ္ဖြပ္တိုင္း နိုင္ဂါျမစ္ေရကိုသာ အသုံးျပဳေနရသည္မဟုတ္ပါလား။
ညစ္ပတ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း၊ ညစ္ပတ္လိုက္သမွ သူ႔ေဘးနားတြင္အိပ္ေမာက်ေနေသာ နီဂရိုးအေစခံမ ႏွင့္မတိမ္းမယိမ္းပင္။
သူမပါးစပ္မွခုခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ အရက္နံ ့ကတေထာင္းေထာင္းထေနဆဲ…။
သူေျခေထာက္ႏွင့္ လႈပ္ကန္ႏွိုးလိုက္ေတာ့ အေစခံမက လန္ ့နိုးသြားသည္။
သူမက ႐ုတ္တရက္ထထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ကိုေနာက္သို ့ျပစ္ကာ ဦးေခါင္းကိုငုံ ့ ထား လိုက္သည္။
“ရွင္ကၽြန္မကို အလိုမရွိေတာ့ဘူးလားဟင္”

သူမက အသနားခံစကားဆိုလိုက္မိသည္…။
“မင္းရဲ ့ေသာက္သုံးမက်တဲ့ အေပါက္ကိုပိတ္ထားၿပီး ျမန္ျမန္ထြက္သြားစမ္းပါ ဆင္မည္းမေလးရဲ ့…သြားေလ…မင္းငါေျပာတာၾကားတယ္မဟုတ္လား”
တံခါးေပါက္ ကိုလက္ညႇိုးထိုးျပရင္း မြန္ဂိုဒြန္ကေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
“ျမန္ျမန္ထြက္သြားစမ္းပါကြာ…..ငါေဒါသထြက္လာရင္ မင္းရဲ ့ျပားေနတဲ့ႏွာေခါင္းေလး ပိုၿပီးျပားသြားဦးမယ္”
အမဲမေလး ဂ်ိဳဘီးနားထရပ္လိုက္ၿပီး သူမ၏အဝတ္မ်ားကို ေကာက္ယူဝတ္ဆင္လိုက္သည္…။
အဝတ္မ်ားက ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားထင္ရွားေပၚလြင္ေနေသာ သူမ၏ကိုယ္လုံးအား ဖုံးအုပ္လိုက္နိုင္ေသာ္လဲ အက်ည္းတန္လွေသာ သူမ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ဖုံးကြယ္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာ…။
“ကၽြန္မ သြားပါေတာ့မယ္ မာစတာ မြန္ဂိုရွင့္”
သူမ၏ အသံတည္တည္ တန္ ့တန္ ့ျဖစ္သြားသည္။
မြန္ဂိုဒြန္လို က်န္းမာမႈမျပည့္စုံေသာ အသက္ႀကီးႀကီးအဖိုးႀကီးထက္သာလြန္ေသာ နီဂရိုးအေစာင့္ေကာင္ေတြ သူမရဲ ့ခ်စ္သူအျဖစ္ရွိေနၾကသည္ေလ။
“ေကာင္းၿပီ..အခုထြက္သြားေတာ့…ဒီညလဲျပန္မလာခဲ့နဲ ့…စေကာ့ဆိုတဲ့ ငနဲ သူ ့ေလွေတြဝင္လာမွာကို ဒီကလာေစာင့္လိမ့္မယ္…သူျပန္မသြားမခ်င္း မင္းငါ့ဆီကို မလာခဲ့
နဲ ့….နားလည္လား”
“နားလည္ပါတယ္…မာစတာမြန္ဂို…သူရွိေနရင္ ကၽြန္မ..မလာေတာ့ပါဘူး”
“ေအး…ေကာင္းတယ္…မင္းထြက္သြားရင္ ငါ့အတြက္ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္နဲ ့ေပါင္မုန္ ့ယူခဲ့ဖို ့ငါ့ရဲ ့အမည္းေကာင္မတစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္စမ္းပါ…ၿပီးေတာ့ မစၥတာ
ဂ်ိဳနသန္ကို မေတြ ့ေတြ ့ေအာင္ရွာခဲ့လို ့…ဟုတ္ပလား”
သူမတံခါးဖြင့္ၿပီးထြက္သြားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီး “ခ်ီးထဲမွ…ဒီမွာေနရတာ အလကားဘဲ” ဟုညည္းညဴရင္း သူ ့စိတ္က ဟာဘားနားၿမိဳ ့ကိုျပန္ေရာက္ေနမိသည္။
အာဖရိကတိုက္ကို သူၿငီးေငြ ့ေနၿပီျဖစ္သည္။
ရမ္အရက္….အေစခံ အမည္းမေလးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ကုန္ကူးျခင္းအလုပ္…

လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုလုံးက သူ ့ပခုံးထက္တြင္ တာဝန္ႀကီးတစ္ခုလို ရွိေနခဲ့သည္မွာၾကာၿပီမဟုတ္ပါလား။
ဘယ္ေလာက္ပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္က အျမဲတေစ သန္ ့ရွင္းေနေသာ္လဲ ပူျပင္းမႈ…ငွက္ဖ်ားႏွင့္ ညစ္ပတ္မႈတို ့ကို ဖယ္ထုတ္နိုင္မည္မဟုတ္ေပ…။
အာရပ္ေတြလာလိမ့္ဦးမည္။
သူတို ့ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတြထပ္ပါလာဦးမည္မို ့အလုပ္ရႈပ္ရလိမ့္ဦးမည္။
တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာလၽွင္…”ၾသဂတ္(စ္)တပ္(စ္)” သေဘၤာဆိုက္ေရာက္လိမ့္မည္။
ထိုအခါ သေဘၤာ ကပၸတိန္ မက္ဖာဆင္တစ္ေယာက္ စကားမျပတ္ေျပာရင္း သေဘၤာေပၚမွဆင္းလာလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတြကို စစ္ေဆးဦးမည္။
အမည္းမေလးေတြရဲ ့ ပစၥည္းထဲသို ့လက္ညႇိုးႏွင့္ထိုးစမ္း၍ က်န္းမာမႈရွိရဲ ့လားဆိုတာ စစ္ေဆးေပလိမ့္ဦးမည္။
တကယ္ေတာ့ ဒီမွာက အသက္ငယ္တယ္ဆိုရင္ေသာ္ေတာင္မွ အပ်ိဳစစ္က ရွားပါးလြန္းသည္ဆိုတာ မသိေလေရာ့သလား…….။
သူ ့ကိုယ္သူ စပိန္ဘုရင္ေလာက္ထင္ေနတဲ ့ အာမာဂ်လာဆိုတဲ့ အာရပ္ေကာင္ကလဲ ဒီေန ့ေရာက္လာလိမ့္ဦးမည္။
မြန္ဂိုဒြန္အတြက္…အေတြးနဲ ့ေတာင္မွ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလြန္းလွေပသည္။

မြန္ဂိုဒြန္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာထက္မွ ထထိုင္လိုက္ရင္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဆန္ ့၍ အေညာင္းေျဖလိုက္သည္။
သူ ့တစ္ကိုယ္လုံးတြင္ ေရခ်ိဳးထားသလို ေခၽြးမ်ားရႊဲနစ္ေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူ ့တြင္ေရခ်ိဳးရန္ပင္ အခ်ိန္မရခဲ ့…။
မုတ္ဆိတ္ေတြကိုလဲ ရိတ္ျပစ္ရန္ရွိေနေသးသည္။
မ်က္ႏွာက မုတ္ဆိတ္မ်ားကို လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ရင္း ညတုန္းက ဂ်ိဳဘီးနားဆိုေသာ အမည္းမေလး၏ ေခ်ာေမြ ့ေသာအသားစိုင္မ်ားႏွင့္ပြတ္သပ္ခဲ့ရပုံကို သတိရလိုက္မိသည္။
႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္က ႏွစ္ၿမိဳ ့စရာမေကာင္းလွေသာ္လဲ ထိေတြ ့ခံစားရမႈကေတာ့ ေျပာစရာမရွိေအာင္ေကာင္းမြန္လွသည္။
သူမကခ်ည္းဦးေဆာင္သြားနိုင္သည္။သူ ကေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ ေအးေဆးစြာလဲေလ်ာင္းေန႐ုံဘဲျဖစ္သည္။
စဥ္းစားမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ ့လိင္တန္က ေသြးေပါင္ျပည့္ခ်င္သလိုျဖစ္လာေသာ္လဲ အသက္ရြယ္ေၾကာင့္ တခဏႏွင့္ပင္ျပန္က်သြားရသည္။
ဗီရိုထဲမွ အဝတ္တစ္စုံကိုဆြဲယူဝတ္ဆင္ေနတုန္းမွာဘဲ တံခါးေခါက္သံကေပၚထြက္လာသည္။
“ဘယ္သူလဲ…ဝင္လာခဲ့ေလကြယ္…တံခါးဖြင့္ထားပါတယ္”

တံခါးခ်ပ္အသာဟသြားၿပီးေနာက္ သူ၏တူေတာ္ေသာ ဂ်ိဳနသန္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။
“မင္းေရာက္လာတာနဲ ့အေတာ္ဘဲ…ဒီေန ့လုပ္စရာအလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ကြ”
ဂ်ိဳနသန္က မြန္ဂိုဒြန္ႏွင့္ မတူဘဲ ကြဲျပားျခားနားလွေပသည္။
မြန္ဂိုဒြန္က အသက္ႀကီးကာ အိုေနေပၿပီ။
ၿပီးေတာ့ ေရႊကမ္းေျခ၏ ဒဏ္ကို အလူးအလွိမ့္ခံထားရသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏြမ္းနယ္လွၿပီျဖစ္သည္။
ဂ်ိဳနသန္ကေတာ့ ဒီကိုေရာက္လာတာ လပိုင္းေလာက္သာရွိေသး၏။
လီဗာပူး(လ္)ၿမိဳ ့မွာေန၍ ကၽြန္အလုပ္႐ုံႀကီးကို ကြပ္ကဲေနရာမွ အာဖရိကကို အေတြ ့အၾကဳံလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္သည္။
သူတို ့တူဝရီးက ႀကီးက်ယ္လွေသာစတိုးဆိုင္ႀကီးေတြတင္မက…လီဗာပူး(လ္)ၿမိဳ ့ႏွင့္ဟာဗားနားၿမိဳ ့ရွိအိမ္ႀကီးမ်ား…႐ုံးႀကီးမ်ားပိုင္ဆိုင္ေနၾကသလို အာဖရိကေရႊကမ္းရိုး
တန္းမွာလဲ အလုပ္႐ုံႀကီးသုံး႐ုံကိုပင္ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကေပၿပီ။ယခု မြန္ဂိုဒြန္ေနထိုင္ေသာ ‘ရန္ဒို’ ရဲတိုက္ႀကီးကေတာ့ အႀကီးဆုံးျဖစ္သည္။
လက္ေရြးစင္ကၽြန္မ်ားကို အတ္တလန္တိတ္ သမုဒၶရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ပို ့ေဆာင္ေပးေနေသာလုပ္ငန္းက အက်ိဳးေက်းဇူးႀကီးမားလွသည္မဟုတ္ပါလား။
လီဗာပူး(လ္)မွ သူတို ့လာခဲ့စဥ္က လူသုံးကုန္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အလဲအလွယ္ျပဳလုပ္ကာ က်ဴးဘားသို ့ကိုယ္ပိုင္သေဘၤာမ်ားႏွင့္ ဖေယာင္း၊ေရနံ..ေရႊမ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္မ်ားကိုပါ စမ္းသပ္ကုန္သြယ္ၾကည့္ခဲ့ရာမွ အကြက္ေကာင္းမိကာ တိုးတက္ႀကီးပြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အျမတ္အစြန္းအထြက္ဆုံးက အာဖရိကတိုက္မွ လူမည္းကေလးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားျဖစ္ေလသည္။
ယကၡဳပင္ ကမၻာသစ္မွာ အမည္းမ်ိဳးေစ့မ်ား ပ်ံႏွံေနခဲဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား….။
“ေဟ့….မင္းျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ထားရဲ ့ေနာ္”
မြန္ဂိုဒြန္က စိတ္မခ်ဟန္ႏွင့္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ယေန ့ေရာက္လာမည္ဆိုေသာ ကၽြန္ကုန္သည္ အာမာဂ်လာဆိုသည့္ေကာင္က ကိုယ္တိုင္က အာဖရိကေသြးစပ္ေသာ္လဲ စပိန္ဘုရင္တစ္ပါးလို ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ကာ ေစာက္ႀကီး
ေစာက္က်ယ္နိုင္ေသာ္လဲ စီးပြားေရးအရ အဆင္ေျပေအာင္ဆက္ဆံရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လိုအပ္မႈမရွိေစရန္ ဂ႐ုစိုက္ေနရသည္။
“လုပ္ငန္းအတြက္ကေတာ့ ပူမေနပါနဲ ့ဦးေလး…ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးစီစဥ္ထားပါတယ္”

“အစားအေသာက္အတြက္ေရာ…ျပင္ဆင္ထားရဲ ့လား..”
“ဆိတ္ဆယ္ေကာင္ကို သတ္ၿပီးထားတာက ကၽြန္ေတြအတြက္…သိုးသုံးေကာင္ကေတာ့ အာမာဂ်လာနဲ ့အဖြဲ ့ဝင္ေတြအတြက္ပါခင္ဗ်”
“ေအး…ေအး…..လက္ေဆာင္ပစၥည္းအတြက္လဲ မင္းစီစဥ္ထားၿပီးသားထင္ပါရဲ ့ကြာ…လိုအပ္ရင္ ငါတို ့စတိုခန္းထဲကထုတ္လိုက္ေပါ့ကြာ…ေဟာ..လာၿပီထင္တယ္ေဟ့”
မြန္ဂိုဒြန္က ထရပ္လိုက္ၿပီးနားစြင့္ေနလိုက္သည္။
ေရွ ့ဆုံးမွ ဦးေဆာင္လာေသာ ကႏူးေလွေပၚမွ စည္းခ်က္က်က် ဗုံသံက ေလထဲမွ လြင့္ပ်ံလာ၏။
ရန္ဒို ရဲတိုက္ႀကီးအတြင္းတြင္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
မြန္ဂိုဒြန္ႏွင့္ ဂ်ိဳနသန္တို ့ဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ေတာ့ အာရပ္ဝတ္စုံ ျဖဴျဖဴပြပြႀကီးကိုဝတ္ဆင္ထားေသာ အာမာဂ်လာက ကုန္းေပၚသို ့ေတာင္ေရာက္ႏွင့္ေနေပၿပီ။
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေသာအခါ အလုပ္႐ုံႀကီးထဲမွ ေသနတ္ပစ္ေဖာက္သည့္အသံတို ့ေပၚထြက္လာသည္။
အာမာဂ်လာက ေသနတ္သံကိုလိုက္လံေရတြက္ရင္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ခ်က္ရွိေၾကာင္းသိလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္သြားသည္။
ဒီလိုပစ္ေဖာက္မႈမ်ိဳးက မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ေတြအတြက္သာ လုပ္ေလ့ရွိသည္မဟုတ္ပါလား…..။
ထို ့ေနာက္တြင္ေတာ့ မြန္ဂိုဒြန္၏ ရန္ဒိုရဲတိုက္ႀကီးရွိရာသို ့သြားေရာက္ရန္ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေလေတာ့သည္။
လမ္းတစ္ေလၽွာက္တြင္ေတာ့ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ ့မႈ၏ျပယုဒ္အျဖစ္ ဖုန္မ်ားအလိမ္းလိမ္းထလၽွက္ရွိေနပါေလသည္………..။

မြန္ဂိုဒြန္က က်ယ္ျပန္ ့ေသာဆင္ဝင္ေအာင္ရွိေလွကားအတိုင္း အာမာဂ်လာကိုတက္ေစလိုက္၏။
အေပၚသို ့ေရာက္ေသာအခါ သူအသုံးျပဳေနေသာ ကုလားထိုင္ထက္ ပိုမိုသာလြန္ေအာင္မြန္းမံထားေသာ လွပေသာကုလားထိုင္ကို အသုံးျပဳရန္ ညႊန္ျပလိုက္သည္။
အာမာဂ်လာက သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ဘယ္ေလာက္ပင္အျမင္ကပ္ေစဦးေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေပၚလြင္မေနေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားနိုင္ျခင္းက မြန္ဂိုဒြန္၏ ထူးျခားေကာင္းမြန္ေသာ အရည္အေသြးပင္ျဖစ္သည္။
အာမာဂ်လာက စကားစတင္ေျပာဆိုလိုက္သည္။
“ကၽြန္ုပ္ အာမာဂ်လာက သင့္အိမ္ေပၚသို ့ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ယူေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္ မိတ္ေဆြႀကီး မြန္ဂိုဒြန္”
“ဟုတ္ကဲ့….သင္လဲ ဒီေနရာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ရွာေဖြေတြ ့ရွိပါလိမ့္မယ္မိတ္ေဆြႀကီးခင္ဗ်ား”
အျပန္အလွန္ေလာကဝတ္ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ သူတို ့ေတြ အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္စြာထိုင္ေနမိၾကသည္။
အာမာဂ်လာက အသင့္ျပင္ဆင္ထားေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို ေဝ့ဝဲၾကည့္ရႈရင္း ေလာဘတက္လၽွက္ရွိေနသည္။
မြန္ဂိုဒြန္က ဂ်ိဳနသန္အား လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းယူေဆာင္၍ ျပခိုင္းလိုက္ေသာအခါတြင္မူ အာရပ္ႀကီးက စိတ္မဝင္စားဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ရႈေလသည္။
မီးအိမ္ကိုေတာ့ ဟန္မေဆာင္နိုင္စြာ သေဘာက်ႏွစ္သက္ဟန္ျပ၏။
“မိတ္ေဆြႀကီး အေဖအိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားဖို ့အလြန္ေကာင္းတဲ့မီးအိမ္ေပါ့ဗ်ာ”
မြန္ဂိုဒြန္က အျမင္ကတ္လာေသာေၾကာင့္ တမင္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အာမာဂ်လာ၏ အေဖအိမ္မွာ ဓနိမိုးထားသည့္ ရႊံ ့အိမ္သာျဖစ္ေၾကာင္း သူသိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အာမာဂ်လာလဲ ထိုကဲ့သို ့အဆင့္အတန္းရွိေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အခုမွေတြ ့ဘူးသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ခပ္တည္တည္ပင္ လက္ခံယူလိုက္သည္…။
ၿပီးေတာ့ ေက်နပ္ေနဟန္ျဖင့္ သူ ့အိတ္ထဲမွ အာရပ္စာမ်ားႏွင့္ေရးမွတ္ထားေသာစာရင္းမ်ားပါဝင္သည့္ ဆိတ္သားေရျပားကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဟန္ပန္အျပည့္ျဖင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖတ္ျပေနေတာ့သည္။
“အသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္မွ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္နစ္ႏွစ္အတြင္းရွိ လူငယ္ ကိုးဆယ့္ရွစ္ေယာက္….မိန္းမ တစ္ဆယ့္ ငါးေယာက္…ေလးေယာက္က ကေလးေတြနဲ ့..ေျခာက္ေယာက္က
ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ…ေနာက္ငါးေယာက္က အပ်ိဳစစ္စစ္ေတြ…အဖိုးတန္ငွက္ေမႊးေတြ….သဲမႈန္ ့ေတြနဲ ့ေရာေနတဲ့ ေရႊမႈန္ေတြကေတာ့ ခ်ိန္ၾကည့္ရဦးမယ္”
ဖတ္ျပၿပီးသည္ႏွင့္ သူ ့လက္ထဲမွ စာရင္းကို ဂ်ိဳနသန္ကိုေပးလိုက္သည္။
အာမာဂ်လာက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ရင္း သူ ့ရဲ ့ကၽြန္ယုံ အားကင္းကိုလွမ္းေခၚလိုက္၏။
“မိတ္ေဆြႀကီး သေဘာက်ၿပီဆိုရင္….ကၽြန္ေတြကို သူတို ့ေနထိုင္ရမယ့္ တန္းလ်ားဆီကို ပို ့လိုက္ပါရေစ..ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ကုန္ပစၥည္းေတြကိုလဲ သိုေလွာင္ခန္းထဲ ပို ့ရဦး
မယ္မဟုတ္လား”
မြန္ဂိုဒြန္က ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းညႇိတ္ျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ အာမာဂ်လာက ႏႈတ္ဆက္ဟန္ႏွင့္ ဦးညႊတ္ျပကာ အားကင္းကိုေခၚေဆာင္၍ ဟန္ပါပါ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
မြန္ဂိုဒြန္ႏွင့္ ဂ်ိဳနသန္တို ့လဲ စတိုင္ပါပါ ထြက္ခြာသြားေသာ အာရပ္ႀကီးကို မ်က္မုန္းက်ိဳးမိေသာ္လဲ စီးပြားေရးေၾကာင့္သာ တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကည့္ေနလိုက္မိၾကသည္။
“ေဆာက္သုံးမက်တဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္လိုဘဲဗ်ာ”
ဂ်ိဳနသန္က လိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ လူငယ္ပီပီ မေက်နပ္ဟန္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းရႈံကာေျပာလိုက္မိသည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ငါတို ့အတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖည့္စြမ္းနိုင္သူတစ္ေယာက္ပဲကြ…က်ဴဘားမွာလိုအပ္ေနတဲ့ အရြယ္ေကာင္း ကၽြန္ေတြကို သူဘဲယူေဆာင္လာနိုင္တာ
မဟုတ္လား….ဟိုမွာက ကၽြန္ေတြကို သားေဖာက္လုပ္ငန္းလုပ္ေနၾကၿပီလို ့ ငါသတင္းရထားတယ္ကြ….ေနာက္အေခါက္ေတြက်ရင္ ကၽြန္မေတြမ်ားမ်ား ယူလာခိုင္းရမယ္….စီးပြားေရး
အတြက္ပဲ ၾကည့္စမ္းပါ ငါ့တူရာ…”
“ကၽြန္မည္းမေတြက သိပ္ၿပီးတန္ဘိုးမွမရွိတာဘဲ…ဦးေလးရ”
“ေစာင့္ၾကည့္စမ္းပါကြာ….သားေဖာက္တဲ့လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္လာၿပီဆို ကၽြန္မေတြ ကတန္ဘိုးတက္လာမွာပါ….မင္းအိမ္ကကၽြန္ေတြကို သားေဖာက္နိုင္ၿပီဆိုမွေတာ့ ဘယ္
သူက ေငြအမ်ားႀကီးသုံးၿပီး အာဖရိကက ကၽြန္ေတြကို မွာယူေတာ့မွာလဲ….ကၽြန္မေတြ မ်ားမ်ားရွာၿပီး သားေဖာက္ေရာင္းေတာ့မွာေပါ့”
မြန္ဂိုဒြန္က ေျပာစရာကုန္သြားဟန္ျဖင့္ သူ ့အခန္းထဲသို ့လွည့္ဝင္သြားသည္။
ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲျပစ္လွဲလိုက္ၿပီး အာဖရိက အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနလိုက္သည္။
မဆြဲတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ေလာက္ သူဆြဲခ်င္စိတ္ေပါက္ေနသည္။
အာဖရိက၏ ပုံရိပ္ကို ကိုယ္စားျပဳနိုင္ေလာက္ေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ိဳးကို သူဆြဲခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚေနမိသည္။
သို ့ေသာ္ ဘယ္လိုပန္းခ်ီမ်ိဳးကိုေရးဆြဲရမည္ဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိ သူရွာေဖြေတြ ့ရွိျခင္းမရွိေသးေပ…..။
ျဖစ္နိုင္လၽွင္ အာဖရိက ကိုမစြန္ ့ခြာမီ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုေတာ့ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ေရးဆြဲရေပမည္။
သားေဖာက္လုပ္ငန္းသာ တြင္က်ယ္လာပါက အာဖရိကမွ ကၽြန္ကုန္ကူးသည့္လုပ္ငန္းကို ထိခိုက္လာနိုင္ေၾကာင္းကို ႀကိဳတင္ေတြးေတာမိထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။

တလမ္းလုံးပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာလိုက္ပါခဲ့ရေသာ္လဲ သူတို ့စီးလာေသာ ကႏူးေလွေတြ ကမ္းစပ္သို ့ကပ္ေတာ့မည့္ခ်ိန္တြင္ တန္ဘိုးရား၏ ႏြမ္းနယ္မႈတို ့ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။
သူ ့ႏွလုံးသားက ေပ်ာ္ရႊင္ေသာေၾကာင့္ အခုန္ျမန္လာရသည္။
ခရီးၾကမ္းႀကီးကို ရက္မ်ားစြာေက်ာ္ျဖတ္ေနစဥ္ကထဲက ႀကိဳတင္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ေတြ ့ျမင္ေနရသည္မဟုတ္ပါလား။
သူတို ့ကိုေႏွာင္ဖြဲ ့ထားေသာႀကိဳးမ်ားကိုလဲ ေျဖေပးလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
ရြာမွ ကင္းကြာၿပီးကထဲက ပထမဆုံးအႀကိမ္ လြပ္လပ္မႈကို ခံစားလိုက္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စစ္ဂ်ာကင္ကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ နီဂရိုးတစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္ၿပီး သူတို ့အား တန္းလ်ားႀကီးေတြရွိရာသို ့ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။
တန္းလ်ားမ်ား၏ အေရွ ့မွာေတာ့ အလြန္တရာႀကီးမားလြန္းလွေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခုရွိေနတာကိုေတြ ့ရသည္။
အဆိုပါ အေဆာက္အဦးႀကီးေရာ တန္းလ်ားမ်ားကိုပါ သူ ့ေပါင္လုံးေလာက္ရွိေသာ သစ္လုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ အခိုင္အမာ ကာရံထား၏။
တန္းလ်ားအတြင္းသို ့ဝင္ရေသာအခါ ႏွစ္ထပ္အိပ္စင္မ်ားကို အစီအရီေတြ ့လိုက္ရသည္။
ေလွေပၚတြင္ မလူးသာမလြန္ ့သာလိုက္ပါခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ဤေနရာက သူတို ့အတြက္ နတ္ဘုံနတ္နန္းတမၽွ ေကာင္းမြန္ေနသည္ဟု ထင္မိၾကသည္။
အမွန္တကယ္လဲ ရြာမွာေနခဲ့ရသည္ထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္မႈမ်ားကို ရရွိေနျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ဘာမွလုပ္စရာမရွိေသာေၾကာင့္ မိမိရရွိေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေက်ာဆန္ ့လွဲေလ်ာင္းရင္း အိပ္မေပ်ာ္မီ ေရာင္ယမ္းနာက်င္ေနေသာ ႂကြက္သားမ်ားႏွင့္ အရိုးအဆစ္မ်ားကိုသက္သာလို
သက္သာျငား ေျဖေလၽွာ့ေနလိုက္မိသည္။
သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ သူတို ့အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလသည္။
မြန္းလြဲပိုင္းေရာက္ေတာ့ ဂ်ာကင္အနီႏွင့္အေစာင့္တစ္ေယာက္မွ လာႏွိုးေသာေၾကာင့္ အားလုံးနိုးထလာၾက၏။
ထိုသူ ပုံစံက ၾကမ္းတမ္းဟန္ရွိေသာ္လဲ ရက္စက္မည့္ဟန္မရွိဟု တန္ဘိုးရား အကဲခတ္လိုက္မိသည္။
ဤကၽြန္အလုပ္႐ုံႀကီး၏ မူအရ ကၽြန္မ်ားကို ပထမရက္အေတာ္မ်ားမ်ားအထိ ေကာင္းမြန္စြာ ေကၽြးေမြးျပဳစုသည္မွာ ထုံးစံပင္ျဖစ္ေလသည္။
ေကာင္းေကာင္းအိပ္ခိုင္း….ဝေအာင္ေကၽြး….ၿပီးေတာ့ ဘာအလုပ္မွမခိုင္းဘဲထားျခင္းျဖင့္ ကၽြန္တစ္ေယာက္သည္ သူ၏ေနရပ္ကိုတမ္းတေနလိမ့္မည္မဟုတ္ေတာ့ေခ်….။
အေတြ ့အၾကဳံသစ္မ်ား..မိတ္ေဆြသစ္မ်ားႏွင့္ သူတို ့၏ အာ႐ုံကို ဖမ္းစားထားနိုင္ေပလိမ့္မည္။
တန္ဘိုးရားပင္ အခုအခ်ိန္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနမိသည္မဟုတ္ပါလား…။
သူတို ့အားလုံးကို တန္းစီရပ္ေစသည့္အခါတြင္ တန္ဘိုးရားက ဆာဗန္းပူး၏ အေနာက္တြင္ရပ္ေနလိုက္သည္။
သူတို ့လည္ပင္းေတြကို အလြန္ေသးသြယ္ေသာႀကိဳးေလးမ်ားကို အသုံးျပဳ၍ အကြာအေဝးတူညီစြာ သြယ္တန္းခ်ည္ေႏွာင္ေပးသည္။
ႀကီးမားေသာ တံခါးႀကီးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ျမစ္ဆိပ္သို ့ေခၚေဆာင္သြားေသာအခါ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးကိုေရာက္ရဦးမည္ မသိေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားစိတ္နဲနဲပူသြာမိသည္။
ျမစ္ဆိပ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ေရေအာက္တြင္ ပတ္ပတ္လည္ကာရံထားေသာ ေလွာင္အိမ္ႀကီးမ်ားရွိရာသို ့ သူတို ့ကိုဝင္ေစသည္။
တကယ္ေတာ့ ထိုေလွာင္အိမ္ႀကီးမ်ားမွာကၽြန္မ်ားထြက္မေျပးနိုင္ေစရန္ စီမံထားျခင္းသာျဖစ္၏။
ထို ့ေနာက္ျမက္ပင္တစ္ဆုပ္စီႏွင့္အတူ အဝတ္စ ေသးေသးတစ္ခုစီေပး၍ သူတို ့ကိုယ္ကို ပြတ္တိုက္ေစသည္။
ထိုသို ့ျပဳလုပ္ေသာအခါ ခႏၲာကိုယ္ေပၚတြင္ ျဖဴျဖဴအျမႇုပ္မ်ားျဖစ္ေပၚလာသျဖင့္ တန္ဘိုးရား အံၾသေနမိသည္။
သူ ့ကိုယ္ေပၚရွိ ျဖဳတ္..ျခင္..ယင္..တို ့ကိုက္ခဲထားေသာ အနာမ်ား သက္သာသြားသလိုထင္မိ၏။
အားလုံးၿပီးသည္ႏွင့္သူတို ့သည္ တန္းလ်ားရွိရာသို ့ျပန္ၾကရၿပီး အသားႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား ေရာေႏွာခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ အရသာရွိလွသည့္ အစာအစာကို အားရပါးရ
စားရျပန္ေလသည္…။
စားၿပီးေသာအခါ သံပရာသီးတစ္လုံးစီစုပ္ေစ၍ ေရေသာက္ခိုင္းကာ အိပ္လိုကအိပ္နိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားေလသည္။
ဝမ္းဗိုက္ျပည့္ေအာင္စားေသာက္ၿပီးသြားၿပီမို ့ တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းရင္းအိပ္ေမာက်သြားလိုက္သည္မွာ အိပ္မက္ပင္မမက္လိုက္ဖဲ ေနေရာင္ကမ်က္ႏွာေပၚထိုးေတာ့မွ နိုးထ
လာေတာ့ေလသည္။
ယေန ့နံနက္စာက အသားမပါေသာ္လဲ ပူေႏြးၿပီး စားလို႔ေကာင္းလွသည္။
ေနာက္ေတာ့ တံခါးမ်ားပြင့္ဟသြားၾကၿပီး သူတို ့အားလုံး မေတြ ့ဖူးမၾကဳံဖူးေသာ ျမင္ကြင္းကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ၾကရ၏။
အလုပ္႐ုံအတြင္းမွ ကၽြန္တို ့သည္ေဆးအျဖဴသုတ္ထားေသာ သစ္သားမ်ားကို သယ္ေဆာင္လာၾကၿပီး လူတစ္ေယာက္၏ခါးလယ္ေလာက္ရွိေသာ စင္ျမင့္တစ္ခုကို ကၽြမ္းက်င္စြာပင္
ေဆာက္လုပ္ေနၾကသည္။
ေလွကားႏွစ္ထစ္ျပဳလုပ္လိုက္ၾကသည္။
စင္ျမင့္ေနာက္က ေနာက္ခံသစ္သားျပားကို ေဆးအနီႏွင့္အမဲကို ေဒါင္လိုက္သုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၾကည့္ေကာင္းသြားရျပန္သည္။
အျခားကၽြန္တစ္စုက လွပေသာ အေမႊးအေတာင္မ်ားႏွင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ထိုင္ခုံတစ္လုံးကို သယ္ေဆာင္လာၿပီး စင္ျမင့္ထက္တြင္ တင္လိုက္ၾက၏။

ကၽြန္ေတြ သူ ့အစုႏွင့္သူ ကၽြမ္းက်င္စြာလႈပ္ရွားေနၾကသည္မွာ ၾကည့္၍ပင္ေကာင္းေနသည္။
ေနာက္ထပ္ကၽြန္တစ္စုက ပထမထိုင္ခုံေလာက္သားနားျခင္းမရွိေသာ္လဲ အလားတူ ႀကီးမားခန္ ့ထည္ေသာ ထိုင္ခုံေနာက္တစ္လုံးကို ယူေဆာင္လာျပန္သည္…။
ေနာက္တစ္စုက ေၾကးေရာင္ေျပာင္လက္ေနေသာ ခပ္နိမ့္နိမ့္ စားပြဲခုံတစ္လုံးကိုယူေဆာင္လာၿပီး ခုံႏွစ္လုံးၾကားတြင္ေနရာခ်ထားလိုက္၏။
တန္ဘိုးရားအေနႏွင့္ ရြာမွာေနစဥ္က ထိုင္ခုံတစ္ခ်ိဳ ့ကိုျမင္ဘူးထိုင္ဘူးေသာ္လဲ ယခုကဲ့သို ့လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္ထားနိုငိၿပီး ေနာက္သို ့မွီထိုင္နိုင္ေသာ ထိုင္ခုံႀကီးမ်ိဳးကို အခုမွေတြ ့ဖူးျခင္းုျဖစ္ေလသည္။
ိထိုအခ်ိန္မွာဘဲ ထီးႀကီးမ်ားကိုကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ကၽြန္ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္ခုံတစ္ဖက္တခ်က္စီတြင္ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။
သူတို ့မင္သက္အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ အာမာဂ်လာက လူျဖဴႏွစ္ေယာက္ကို ၿခံရံလၽွက္ စင္ေပၚကိုတက္လာေလသည္။
မွန္ပါသည္၊လူျဖဴေတြျဖစ္သည္။
ငယ္ရြယ္သူက ပိုျဖဴသည္ဟု သူတို ့ေတြေတြ ့ျမင္ၾကေျပာဆိုမိၾကရသည္။
ၿပီးေတာ့ ငယ္ရြယ္သူတြင္ ေနေရာင္ကဲ့သို ့ရွည္လ်ားေတာက္ေျပာင္ေသာ ဆံပင္မ်ားက လွပခန္ ့ထည္လြန္းလွသည္။
သူ ့ပါးေတြက ပန္းႏုေရာင္သန္းေနၿပီး ႏွာေခါင္းေပါက္ႏွစ္ခုက ေသးေကြးကာ နီရဲပါးလႊာေသာႏႈတ္ခမ္းအစုံက သူတို ့ႏွင့္ကြဲျပားစြာ လွပေနသည္။
အာမာဂ်လာက အေကာင္းဆုံးထိုင္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး အသက္ႀကီးႀကီးလူျဖဴႀကီးက အျခားခုံမွာဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။
အဝါေရာင္ဆံပင္ႏွင့္လူျဖဴလူငယ္က ထိုင္ခုံႏွစ္ခုၾကားရွိ စားပြဲေနာက္တြင္ရပ္ေနလိုက္သည္။
ထီးကိုင္ကၽြန္မ်ားက ထီးမ်ားကိုေနရာေရႊ ့မိုးေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ သူတို ့သုံးေယာက္ကို အရိပ္ေကာင္းစြာရရွိလိုက္ေစသည္။
အသက္ႀကီးလူျဖဴက သူတို ့ကိုဦးေဆာင္ေခၚယူလာသည့္ ဂ်ာကင္အနီႏွင့္ကၽြန္ကို မည္သို ့ေျပာလိုက္သည္မသိ…
ထိုသူက သူတို ့အားလုံးကို စင္ျမင့္ေရွ ့တြင္ စီတန္းရပ္ေစလိုက္သည္။
ၿပီးလၽွင္ ေရွ ့ဆုံးမွလူကို စင္ျမင့္ေပၚသို ့တက္ေစလိုက္ကာ ထိုင္ခုံမ်ားရွိရာဘက္သို ့မ်က္ႏွာမူ၍ ရပ္ေစလိုက္၏။
ထိုသူမွာ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ၿပီး ကႏူးေလွေပၚတုန္းက သူတို ့ေရွ ့တြင္ထိုင္ေသာသူျဖစ္ေၾကာင္း တန္ဘိုးရားမွတ္မိလိုက္သည္။
ထိုလူအေၾကာက္လြန္ေနၿပီဟုလဲ သူကထင္လိုက္မိသည္…။
ေလွကားေပၚတက္စဥ္က ထိုငနဲေလး ဒူးမ်ားတုန္ခါေနသည္ကို သူေတြ ့ျမင္လိုက္ရသည္မဟုတ္ပါလား။
လူျဖဴေတြက ေကာင္ေလးကိုသတ္ပစ္ေတာ့မည္ဟု သူအထင္မွားသြားေၾကာင္း သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ သိလိုက္ရသည္။
ဂ်ာကင္အနီဝတ္ထားေသာ နီဂရိုးႀကီးက ေကာင္ေလးကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေစလိုက္ၿပီးေသာအခါ လူျဖဴအိုႀကီးက ေကာင္ေလးတစ္ကိုယ္လုံးကို စမ္းသပ္ေနတာ့သည္။
ပါးစပ္ခိုင္းၿပီး ပါးစပ္ထဲသို ့လက္ႏွင့္ႏွိုက္ၾကည့္သည္။ၿပီးေတာ့ လက္ေမာင္း၊ရင္အုပ္၊ပခုံးႏွင့္ ဦးေခါင္းတို ့ကို ပြတ္သပ္၍ ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးေနျပန္သည္။
ထို ့ေနာက္ ဂ်ာကင္နီႏွင့္ ကၽြန္က ေကာင္ေလးကို ထရပ္ေစလိုက္ၿပီး လူျဖဴႀကီးအနီးသို ့ ကပ္ရပ္ေစလိုက္ျပန္သည္။
တစ္ဖန္ လူျဖဴႀကီးက ေကာင္ေလး၏ ေပါင္သားမ်ား၊ေျခသလုံးႂကြက္သားမ်ားကို ႏွိုပ္နယ္ၾကည့္ရႈသည့္အျပင္ ေကာင္ေလး၏လိင္တံကိုပါ ေသခ်ာကိုင္တြယ္ၾကည့္ရႈေနျပန္ေတာ့၏။
ဒါေလာက္ပဲျဖစ္သည္။ေကာင္ေလးကို ဘာမွအနာတရျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိေပ။
တစ္ဖန္…တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထိုသို ့ပင္ စစ္ေဆးလာလိုက္သည္မွာ တန္ဘိုးရားအလွည့္သို ့ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။
တစ္ျခားသူေတြလိုမဟုတ္ပဲ သူကအခ်ိန္ၾကာၾကာပိုရပ္ေနရသည္ဟု တန္ဘိုးရားထင္ေနမိသည္။
လူျဖဴႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အာရပ္ႀကီးက ခြက္ထဲမွ အရည္မ်ားကိုေသာက္ရင္း စကားေျပာေနၾကျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
သူတို ့ႏွင့္ အနီးကပ္ရပ္ေနရေသာေၾကာင့္ သူတို ့ေျပာဆိုေနေသာ ေဟာင္ဆာဘာသာစကားကို သူေကာင္းစြာၾကားေနရသည္။
“မိတ္ေဆြႀကီးသယ္ေဆာင္လာခဲ့တာေတြဟာ အရင္တစ္ေခါက္ကထက္ ပိုမိုသာလြန္ေကာင္းမြန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
လူျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။
“အာမာဂ်လာဆိုတဲ့လူက ဘယ္တုန္းကမ်ား အိုနာက်ိဳးကန္းေတြကို ယူေဆာင္လာဖူးလို ့လဲဗ်ာ”
အာမာဂ်လာက ဝင့္ႂကြားစြာေျပာလိုက္ရင္း ရပ္ေနေသာတန္ဘိုးရားကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ မွတ္မိသြားေလသည္။
တန္ဘိုးရားဆိုေသာေကာင္ေလးအတြက္…သူဘာမွမေပးခဲ့ရပါ။
ၿပီးေတာ့ အားလုံးထဲတြင္ ဒီေကာင္ေလးက ေဈးေကာင္းရနိုင္သည္ဆိုတာကိုသူ သိေနခဲ့ေလသည္။
“ကဲ….ေဟာဒီမွာၾကည့္ၾကစမ္းပါဦးဗ်ာ….”
အာမာဂ်လာက တန္ဘိုးရားကို ရည္ညႊန္း၍ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္…။
“ခင္ဗ်ားတို ့အေနနဲ ့အာဖရိကတစ္တိုက္လုံးကို လွည့္ပတ္ရွာေဖြရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းတာမ်ိဳးေတြ ့ဘူးၾကလိမ့္မယ္မဟုတ္ဖူးဗ်…ဘာျဖစ္လို ့လဲသိလား….ဘာျဖစ္
လို ့လဲဆိုေတာ့ ေဟာဒီေကာင္ေလးက အာဖရိကရဲ ့မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ျဖစ္ေနလို ့ေပါ့…ဟိုးအရင္က ဘုရင္တူးမားရဲ ့သား….လက္ရွိဘုရင္ မန္ဒိုးမားရဲ ့ညီအရင္းေပါ ့..ဒီေတာ့ သူ ့
အတြက္ အျမတ္အစြန္း ေကာင္းေကာင္းရမွျဖစ္လိမ့္မယ္ေနာ….”

လူျဖဴအဖိုးႀကီးက လက္ထဲမွခြက္ကိုခ်လိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရားကို စူးစမ္းသလို ေလ့လာၾကည့္ရႈေနေလသည္။
တန္ဘိုးရားလဲ အဖိုးႀကီးကို ျပန္လည္ၾကည့္ရႈေနလိုက္မိသည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြား၏။
ၿပီးေတာ့မွ သူတို ့အနီးသို ့တန္ဘိုးရားကိုေခၚလိုက္သည္။
ထုံးစံအတိုင္း စစ္ေဆးမႈကိုျပဳျပန္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ လိင္တံကို ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရႈေသာအခါ တန္ဘိုးရားမွာ အသက္ရႉၾကပ္သလိုေတာင္ျဖစ္မိရသည္။
တဖန္ ကိုင္ထားရက္ႏွင့္ ရယ္ေမာကာ သူနားမလည္ေသာဘာသာစကားႏွင့္ အေနာက္မွလူငယ္ကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသာအခါ လူျဖဴငယ္ကလဲ သေဘာက်စြာရယ္ေမာေနျပန္၏။
ၿပီးသြားေသာအခါ ဂ်ာကင္အနီႏွင့္ လူက သူ ့ကိုေခၚသြားမည္ျပဳေသာအခါ လူျဖဴအဖိုးႀကီးက ဟန္ ့တားထားလိုက္သည္။
ေဟာင္ဆာဘာသာႏွင့္ သူ ့ကိုေမးလိုက္သည္။
“ေနဦး…ေကာင္ေလး..မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“တန္ဘိုးရားျဖစ္ပါတယ္….မန္ဒိုးမားရဲ ့ညီပါ”
“ေအး….ဟုတ္ပါၿပီ…မင္းရဲ ့အစြမ္းနဲ ့အရည္အခ်င္းေလးကို ေျပာျပနိုင္မလားကြ..ေဟ”
“ကၽြန္ေတာ္ဟာ….ေျမေပၚကလူသားပါ….အစြမ္းသတၱိက….အစြမ္းသတၱိကေတာ့ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္လိုပါဘဲ”
“ေအး….ေကာင္းတယ္ကြ….ဒါမ်ိဳးဘဲျဖစ္ေနရမွာ”
လူျဖဴႀကီးက သူ ့ကိုခ်ီးက်ဴးစကားဆိုလိုက္ေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား ဝမ္းသာသြားရသည္။
ထို ့ေနာက္ လူျဖဴႀကီးက ဂ်ာကင္အနီႏွင့္ကၽြန္ကို လွမ္းမွာလိုက္ေလသည္..။
“ေဟ့….ဒီေကာင္ေလးကို မနက္ဖန္က်ရင္ ငါ့အိမ္ကိုေခၚလာခဲ့”
ထိုမွတဖန္ တန္ဘိုးရားဘက္သို ့လွည့္၍
“မေၾကာက္ပါနဲ ့ကြ…..ငါမင္းကို ဘာမွနာၾကင္ေအာင္လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး”
အာမာဂ်လာက ကိုယ္ကိုေရွ ့သို ့အနည္းငယ္တိုးလိုက္ၿပီး ျပဳံးလိုက္သည္။
သူ ့အျပဳံးက ယုံၾကည္မႈအျပည့္ရွိေန၏။
“ေကာင္ေလးကို သေဘာေတြ ့တယ္ဟုတ္စ…မစၥတာ မြန္ဂိုဒြန္”
“သေဘာက်ပဗ်ာ….က်ဳပ္ က်ဴးဘားကို ကၽြန္ေတြပို ့ေနတာ အေယာက္ေပါင္းမ်ားစြာပါဘဲ…ဒါေပမယ့္ အဲဒီကၽြန္ေတြထက္ေကာင္းမြန္တဲ့အရာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ ့လိုက္ရ
တာပါ၊ကၽြန္ေတာ္ အာဖရိကရဲ ့အရည္အခ်င္းနဲ ့အလွကို ေတြ ့လိုက္ရပါတယ္…ဒီေတာ့ ဒါကိုမ်ိဳးဆက္ျပန္ ့ပြားေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ ေပၚလာရတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ”
“ဘုရင္ မန္ဒိုးမားရဲ ့မိသားစုေတြက အာဖရိကရဲ ့ေရွးအက်ဆုံးလို ့ဆိုလို ့ရနိုင္ပါတယ္…မစၥတာ မြန္”
“အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ မိတ္ေဆြႀကီးရဲ ့….သူ ့ရဲ ့အင္အားနဲ ့ေယာက္က်ားပီသမႈက သေဘာက်ဖို ့ေကာင္းတယ္၊ဒီေတာ့ သူ ့ကိုေဆးခ်ယ္ဖို ့က်ဳပ္မွာ ဆႏၵေတြျဖစ္ေပၚ
လာရေတာ့တာဘဲဗ်ိဳ ့”
“ကၽြန္ေတာ္ယူလာကထဲက သူ ့ကိုယ္ေပၚမွာေဆးေတြသုတ္ထားၿပီးသားဘဲဟာ…ဘာလို ့ေဆးခ်ယ္ဦးမွာလဲ မိတ္ေဆြရ”
မြန္ဂိုဒြန္၏ေျပာစကားကို နားမလည္ေသာေၾကာင့္ အာမာဂ်လာက ထိုကဲ့သို ့ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
“အဲဒီလို သူ ့ကိုယ္ေပၚကို ေဆးခ်ယ္မွာကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး မိတ္ေဆြႀကီးရဲ ့…..သူ ့ပုံကို ေဆးေရာင္စုံနဲ ့ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္တယ္လို ့ေျပာတာပါ”
အာမာဂ်လာက သေဘာေပါက္သြားဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညႇိတ္လိုက္သည္။
သို ့ေသာ္ တားျမစ္လိုဟန္ျဖင့္ မြန္ဂိုဒြန္ကို လက္ကာျပလိုက္၏။
“မျဖစ္ဖူးထင္တယ္ဗ်…က်ဳပ္တို ့က်မ္းထဲမွာ သက္ရွိမွန္သမၽွကို ကိုယ္ခြဲသေဘာမ်ိဳးမဆြဲရဘူးေလ”
“က်ဳပ္သိပါတယ္….မနက္ဖန္ဆို ေကာင္ေလးကိုက်ဳပ္ပိုင္သြားၿပီေလ…သူကကၽြန္ပါဘဲေလ….ခင္ဗ်ားပိုင္တာဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ့…က်ဳပ္ပိုင္သြားၿပီဆိုရင္
ေတာ့ က်ဳပ္က ဆြဲမွာဘဲဗ်ိဳ ့…..ဒါမွ မေရာင္းခ်င္ဘူးဆိုရင္လဲ ခင္ဗ်ားသေဘာဘဲဗ်ာ….ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတြကိုျပန္ေခၚၿပီး ညတြင္းခ်င္းဘဲ ထြက္သြားေပေတာ့”
မြန္ဂိုဒြန္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ျပန္ေျပာျပစ္လိုက္သည္။တန္ဘိုးမ်ားစြာဆုံးရႈံးသြားနိုင္သည္ဆိုေသာ္လဲ အလြန္အမင္း သည္းခံေနစရာမလိုဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္မိေသာေၾကာင့့္ျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံးေျပာေနေသာစကားမ်ားကို နားလည္ေသာ္လဲ တန္ဘိုးရား သေဘာမေပါက္ဖဲျဖစ္ေနသည္။
သူသိသည္ကေတာ့ လူျဖဴႀကီးက သူ ့အား သေဘာက်ေနသည္။
ဲၿပီးေတာ့ လူျဖဴႀကီးက သူ ့အားတစ္ခုခုေကာင္းက်ိဳးေပးလိမ့္မည္ဟုထင္ေနမိသည္။

အခန္း(၄)

          ေနေရာင္၏အလင္းႏွင့္အတူတူေလာက္ပင္ တန္ဘိုးရားအိပ္ရာမွနိုးလာရသည္။

ကိုယ္ကိုတစ္ဖက္သို ့လွည့္၍ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာက်ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဝန္းၿခံထဲသို ့လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဘယ္အခ်ိန္သူ ့ကိုလာေခၚမည္မွန္းမသိေသာ္လဲ အဆင္သင့္လုပ္ထားတာေကာင္းမည္လို ့စဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားအေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ရေအာင္ ခုတင္ေပၚမွ တိတ္တိတ္
ေလးဆင္းလိုက္သည္။
အိမ္သာရွိရာဘက္သို ့ကြင္းျပင္အတိုင္းျဖတ္ေလၽွာက္ရင္း ထန္းအုန္းလက္တစ္လက္ကို ေကာက္ယူ၍ အရြက္မ်ားကိုေႁခြလာခဲ့သည္။
သူက အခ်ိန္ျဖဳန္းသည့္အေနႏွင့္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ထိုင္ရင္း သူ ့လက္ထဲက ထန္းအုန္းရြက္မ်ားကို အိတ္တလုံးျဖစ္ေအာင္ ရက္လုပ္ေနလိုက္သည္။
မၾကခင္မွာဘဲ ထန္းအုန္းရြက္မ်ားပ အိတ္ျပားေလးျဖစ္သြားရသည္။
ထိုခဏေလးမွာဘဲ သူ ့စိတ္ထဲသို ့အေတြးတစ္ခုဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ေရလမ္းခရီးကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာျဖတ္ေက်ာ္လာရစဥ္က ေျမႀကီးႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ သူ ့စိတ္အင္အားတို ့ခမ္းေျခာက္ခဲ့ရေပသည္။
ထိုအေတြးေၾကာင့္ သူက ေျမမႈန္မ်ားကို လက္ႏွင့္ေကာက္ယူကာ အိတ္ျပားေလးထဲသို ့ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့ အနီးပါးတြင္ေတြ ့ရေသာ အဝတ္စုတ္ေလးႏွင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ထုပ္လိုက္ေတာ့သည္။
ထို ့ေနာက္ထန္းအုန္းလက္မွ အေကာင္းဆုံးကို ေရြးခ်ယ္ကာ ႀကိဳးျဖစ္ေအာင္က်စ္လိုက္ၿပီး အထုပ္ေလးႏွင့္တြဲခ်ီကာ လည္ပင္းတြင္ဆြဲထားလိုက္ေလသည္။
ဘယ္လိုအေျခအေနသို ့ေရာက္ေနပါေစ ထိုအထုပ္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ရျခင္းျဖင့္ ေျမႀကီးႏွင့္ကင္းကြာမႈမရွိေတာ့ဘဲ သူ၏အစြမ္းသတၱိႏွင့္ ဝိညာဥ္သည္ သူႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကင္းကြာ
သြားေတာ့မည္မဟုတ္လို ့ယုံၾကည္မႈရရွိလိုက္ေလသည္။
အခ်ိန္သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ သူ ့အေပါင္းသင္းမ်ားလဲနိုးထလာၾကေလသည္။
ဝင္းတံခါးႀကီးပြင့္လာေသာေၾကာင့္ သူတို ့အတြက္အစားအေသာက္မ်ားယူေဆာင္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္။
ဂ်ာကင္အနီတစ္ထည္ထဲသာရွိ၍ ဒါကိုဘဲ အျမဲဝတ္ဆင္သည္ဟုထင္ရေသာ နီဂရိုးသည္ အစားအေသာက္တင္ေဆာင္လာေသာလွည္းႏွင့္အတူ ပါလာၿပီး ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳသူမ်ားကို လိုက္
လံၾကည့္ရႈေနသည္။
တန္ဘိုးရားကိုေတြ ့သြားေသာအခါ အစားကို ျမန္ျမန္စားေစၿပီး သူနဲ ့အတူလိုက္ခဲ့ရန္ေခၚသည္။
ထို ့ေနာက္ျမစ္ဆိပ္သို ့ေခၚသြားၿပီးေရခ်ိဳးခိုင္းသည္။
ယမန္ေန ့ကလိုပင္ အျမႇုပ္ထြက္ေသာ ျမက္တစ္ဆုပ္ကိုေပး၍ ကိုယ္ကိုပြတ္တိုက္ေစသည္။
သန္ ့ရွင္းၿပီဟု ယူဆရေသာအခါတြင္ တကိုယ္လုံးကို ထန္းအုန္းဆီႏွင့္ လိမ္းက်ံခိုင္းျပန္သည္။
စိတ္တိုင္းက်သြားေသာအခါမွ ဂ်ာကင္နီက သူ ့ေနာက္သို ့လိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
မြန္ဂိုဒြန္၏အိမ္ေအာက္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ဂ်ာကင္နီက သူ ့ကိုခဏေစာင့္ေနရန္ေျပာၿပီး အိမ္ထဲသို ့ဝင္သြားေလသည္။
တန္ဘိုးရားေစာင့္ေနစဥ္တြင္ နီဂရိုးမေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္ကိုေတြ ့လိုက္ရ၏။
သူမက သူ ့ထံသို ့တေျဖးေျဖးေလၽွာက္လာရင္းနီးကပ္လာေလသည္။
တန္ဘိုးရားအတြက္ တပ္မက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ အေဝ့အဝိုက္ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းမ်ားျမန္ဆန္လာရ၏။
နို ့ႏွစ္လုံးက ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း ပါးလႊာေသာ အဝတ္ေအာက္မွေန ခုန္ထြက္လာေတာ့မလို လႈပ္ခါေနသည္။
သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံက ဖိတ္ေခၚေသာအျပဳံးကို ဆင္ျမန္းထားၿပီး သူ ့နားသို ့ေရာက္ေသာအခါ သူမလက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ သူ ့ႏွဖူးကို ထိေတြ ့လာသည္။
သူမကဘာမွမေျပာသလို သူ ့ႏႈတ္ဖ်ားမွလဲ ဘာအသံမွ မျပဳနိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြံ ့အ ေနမိသည္။
သူမလက္မ်ားက ႏွဖူးဆီမွေန၍ ေအာက္သို ့တေျဖးေျဖးေလၽွာဆင္းသြားသည္…
သူ ့လီးကိုကိုင္လိုက္ေသာအခါတြင္ ဆန္ ့က်င္ဘက္လိင္၏အထိအေတြ ့ေၾကာင့္ ေတာင္မတ္လာရ၏။
လူျဖဴအဖိုးႀကီးကိုင္တြယ္ၾကည့္ရႈစဥ္ကေတာင္ အသက္ရႉရပ္မတတ္ ခံစာခဲ့ရေသာ တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ မည္ကဲ့သို ့ခံစားေနရမည္ဆိုတာကို ခန္ ့မွန္းၾကည့္နိုင္သည္။
“မြန္ဂိုဒြန္အဖိုးႀကီးနဲ ့အိပ္ရတာထက္စာရင္ ရွင္နဲ ့အိပ္လိုကရရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”
သူမမ်က္လုံးေတြက အေရာင္ေတာက္ေနၿပီး လက္ေတြက ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းကာ ေတာင္မတ္ေနေသာ လိင္တံႀကီးကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ကစားေနေလသည္။
တန္ဘိုးရားက စကားျပန္ေျပာရန္ႀကိဳးစားေသာ္လဲ အသံကထြက္မလာေခ်၊ထိုစဥ္ အိမ္္ထဲမွ မြန္ဂိုဒြန္ထြက္လာၿပီး
“ဟဲ့…..ဂ်ိဳဘီးနား..ေဆာက္ကမ်င္းမေလး….သူ ့ဖာသာသူေနေပ့ေစ…နင္သြားစရာရွိတာသြားစမ္း”
မြန္ဂိုဒြန္၏အသံေၾကာင့္ ဂ်ိဳဘီးနားက ျမင္းမေလးတစ္ေကာင္လို ခုန္ေပါက္၍ ထြက္ေျပးသြားသည္…။
တန္ဘိုးရားခမ်ာေတာ့ အီလယ္လယ္ႀကီးခံစားလိုက္ရၿပီးက်န္ေနခဲ့ရေလသည္။

“ေကာင္ေလး…..မင္းငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့”
အဖိုးႀကီးအသံက ဂ်ိဳဘီးနားကိုေမာင္းထုတ္စဥ္ကလို ေဒါသသံမပါေတာ့ဘဲ ႏူးညံ့ေနျပန္သည္။
အိမ္ထဲသို ့ေျခခ်လိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ တစ္သက္နဲ ့တစ္ကိုယ္ မျမင္ဖူးေသာ အသုံးအေဆာင္မ်ား ကိုေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ထူးဆန္းအံ့ၾသေနေလ၏။
နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ လူျဖဴမိန္းမ ပုံေတြက သူ ့အတြက္ပိုမို အံ့ၾသစရာျဖစ္ေနျပန္သည္။
သူက အဖိုးႀကီးေခၚေဆာင္ရာအခန္းသို ့လိုက္သြားေတာ့ သစ္သားေဘာင္တြင္ကပ္ရိုက္ထားေသာ ပိတ္ျဖဴစႀကီးကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
တန္ဘိုးရားခမ်ာ ေခ်ာက္ျခားတုန္လႈပ္ေနရရွာသည္။
မြန္ဂိုဒြန္က ၿခိမ္းေျခာက္၍ေတာ့ မဟုတ္…ေတာက္ေျပာင္လွသည့္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ား၊လူျဖဴမိန္းမပုံေတြက သူ ့အားအျပဳံးႏွင့္ၾကည့္ေနပုံမ်ားက သူ ့အားေခ်ာက္ျခားစြာ ထြက္ေျပး
ခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနေစျခင္း ျဖစ္၏။
“ဘာမွမေၾကာက္ပါနဲ ့ကြ..ေကာင္ေလးရ”
အဖိုးႀကီး သူ ့အားႏွစ္သိမ့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္မွ ၾကမ္းျပင္ကိုထိသည့္တိုင္ေအာင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ ကတၱီပါစႀကီးေရွ ့တြင္ရပ္ေစလိုက္သည္။
တစ္ဖန္ မြန္ဂိုဒြန္က ေျမသားမႈန္ ့အျပည့္ပါေသာ ေတာင္းတေတာင္းကို ယူလာၿပီး တန္ဘိုးရားေျခေထာက္တဝိုက္တြင္ ၾကဲျဖန္ ့လိုက္သည္။
တန္ဘိုးရားဘာမွ နားလည္နိုင္စြမ္းမရွိေပ၊ရပ္ဆိုေတာ့ ရပ္ေနလိုက္ရသည္သာ….။
အဖိုးႀကီးသူ ့ကိုၾကည့္လိုက္ သစ္သားေဘာင္ကြတ္ထားေသာ အဝတ္ျဖဴစႀကီးေရွ ့တြင္အလုပ္ရႈပ္ေနလိုက္ျဖင့္ ေျခေထာက္ေတြေတာင့္လာရသည္အထိ ရပ္ေနေပးရသည္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ အနားေပးလိုက္၊ရပ္ခိုင္းလိုက္ႏွင့္ အႀကိမ္ေရ အေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ေဆာင္ၿပီးေသာအခါတြင္ မြန္ဂိုဒြန္က သူ ့ကိုခုံတလုံးေပၚတြင္ထိုင္ခိုင္းလိုက္၏။
“ငါမင္းကို မင္းတို ့ရြာျပန္ပို ့ေပးမယ္ တန္ဘိုးရား”
မြန္ဂိုဒြန္က ျပဳံး၍ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“က်ဴဘားကို သြားရမယ့္ခရီးရွည္ႀကီးက မင္းအတြက္မျဖစ္သင့္ဘူး……မင္းရြာကို မင္းျပန္ၿပီး ဘုရင္ျပန္လုပ္ရမယ္ကြ”
“မလုပ္ပါနဲ ့ မြန္ဂို….ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မပို ့ပါနဲ ့ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ့္အကိုက သူ ့ေမၽွာ္မွန္းခ်က္ပ်က္ၿပီဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတ္လိမ့္မယ္ခင္ဗ်…တျခားသူေတြလိုဘဲ လိုက္သြား
ပါရေစ ခင္ဗ်ာ”
“ေအးပါကြာ….ငါသိပါၿပီ…ဒီလိုဆိုလဲ ေဟာဒီမွာဘဲ ငါနဲ ့တူတူမေနခ်င္ဘူးလားကြာ..ငါ့အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေပါ့….ငါကမင္းကို ေကာင္းေကာင္းထားမွာပါကြ”
“မေနပါရေစနဲ ့မြန္ဂိုခင္ဗ်ား…ကၽြန္ေတာ္ သင္းေဘာဆိုတာႀကီးနဲ ့လိုက္သြားပရေစ….ဆာဗန္းပူးတို ့အမ္ေဒါင္းတို ့နဲ ့တူတူလိုက္သြားပါရေစဗ်ာ”
“ေကာင္းပါေလ့ကြာ….ဒါနဲ ့မင္းကဘာျဖစ္လို ့ဒီေလာက္ေတာင္သေဘၤာနဲ ့လိုက္သြားခ်င္ရတာလဲဟ”
“သူတို ့ကေျပာတယ္ခင္ဗ်…ကၽြန္ေတာ္သြားရမယ့္ နယ္ေျမအသစ္မွာ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးရနိုင္တယ္တဲ့….ကၽြန္ေတာ္လဲ မိန္းမေတြနဲ ့မေနဖူးေတာ့ ဘယ္လိုလဲဆိုတာကို
သိခ်င္ေနပါတယ္…ဒါေၾကာင့္လိုက္သြားခ်င္တာပါခင္ဗ်ား”
“ဒီေလာက္ေတာင္လိုက္ခ်င္ေနလဲ လိုက္သြားေပါ့ကြာ…..ငါၾကားရသေလာက္ကေတာ့ က်ဴးဘားမွာ မင္းလိုခ်င္တဲ့အခြင့္အေရးမ်ိဳးေတြရွိေနပါတယ္ေလ၊ကဲ..ဒီေတာ့ မင္းကို
ငါ သေဘၤာေပၚကိုအေရာက္ပို ့ေပးလိုက္မယ္..သေဘၤာကပၸတိန္ကတဆင့္ ဟာဘားနားမွာရွိတဲ့ ငါ့မိတ္ေဆြတေယာက္ဆီကို စာေရးေပးလိုက္မယ္…မင္းကို ငါ့ရဲ ့အထူးလက္ေဆာင္ဆို
ပီးေတာ့ သူ ့ဆီပို ့ေပးလိုက္မယ္ကြာ…ဒါဆိုရင္ေတာ့ ႀကံခင္းေတြထဲမွာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတာထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ဟာမ်ိဳးျဖစ္လာနိုင္ေကာင္းပါရဲ ့ေလ…ကဲ…ကဲ..ျပန္စလိုက္ဦးစို ့ေဟ့”
မြန္ဂိုဒြန္၏ ထူးဆန္းေသာစကားမ်ားကို တန္ဘိုးရားနားမလည္ပါ။
မြန္ဂိုဒြန္က အလုပ္ကိုလက္စသတ္လိုက္ၿပီးတန္ဘိုးရားကိုလွမ္းေခၚျပလိုက္သည္။
တန္ဘိုးရား ေဘာင္ကြပ္ထားေသာ အဝတ္ျဖဴစေပၚတြင္ သူ ့ကိုယ္သူေတြ ့လိုက္ရ၏။
သူတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားသြားရသည္။
မြန္ဂိုဒြန္က သူ၏ဝိညာဥ္ႏွင့္ စြမ္းအားမ်ားကို ခိုးယူလိုက္ေခ်ၿပီလို ့သူထင္လိုက္မိေလသည္…။
သူက မြန္ဂိုဒြန္၏ေျခရင္းနားတြင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ား….ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ဝိညာဥ္ကို ခိုးယူလိုက္တာဘဲ မြန္ဂိုခင္ဗ်ား”
ေကာင္ေလးက ဝမ္းနည္းစြာငိုရွိုက္ေနေခ်ၿပီ…..။

“မငိုပါနဲ ့ကြ..ေကာင္ေလးရ..မင္းရဲ ့ဝိညာဥ္အစြမ္းကို ငါခိုးထားလိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး…တန္ဘိုးရား…ဒီမွာၾကည့္စမ္း…မင္းဝိညာဥ္ရဲ ့အစြမ္းသတၱိကို ငါကႏွစ္ခုခြဲေပးလိုက္တာ
ဘဲကြ….တစ္ခုက ေဟာဒီအာဖရိကမွာက်န္ခဲ့မယ္….ေနာက္တစ္ခုက မင္းထြက္သြားတဲ့အခါ မင္းနဲ ့တူတူပါသြားမွာေပါ့ကြာ..ဒီေတာ့ က်န္ေနခဲ့တဲ့ဝိညာဥ္က မင္းကိုေရာင္းစားလိုက္တဲ့
မိသားစုကို လက္စားေခ်ေပးလိမ့္မွာေပါ့…ကဲ..ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲ…ခုဆို မင္းမွာ ဘယ္သူ ့ဆီမွာမွ မရွိေသးတဲ့ ဝိညာဥ္ႏွစ္ခု ရွိေနၿပီေပါ့….ဒီေတာ့ မင္းဟာ နဂိုကထက္
ပိုထူးျခားတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီကြ…ဘာျဖစ္လို ့လဲသိလား…ဘယ္လူသားမွာမွ ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုမရွိဘူးေလ”
တန္ဘိုးရားထရပ္လိုက္ၿပီး ပုံတူပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကို ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။
မြန္ဂိုဒြန္ အဖိုးႀကီးေျပာသလိုပင္ သူ ့မွာ ဝိညာဥ္ႏွစ္ခု ျဖစ္သြားေပၿပီ…။
သူအငိုရပ္သြားၿပီး သြားျဖဴျဖဴမ်ားေပၚေအာင္ပင္ျပဳံးလိုက္မိေပသည္။
ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုႏွင့္ တန္ဘိုးရား ျဖစ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္လား…….။
တဖန္သူက ပန္းခ်ီကားနားသို ့တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။
“ဒီတန္ဘိုးရားက ေခါင္းနဲ ့ကိုယ္သာရွိၿပီး ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြကေရာ….”
တန္ဘိုးရား ေမးခြန္းကို မြန္ဂိုဒြန္ သေဘာက်သြားသည္။
“မၾကာခင္ျဖစ္လာရမွာေပါ့ကြာ…..ကဲ..ေလာေလာဆယ္ ငါတို ့တခုခုစားၾကဦးစို ့ရဲ ့”
မြန္ဂိုဒြန္ကို ၾကည့္ရတာေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရေလသည္။မြန္ဂိုဒြန္အရင္စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ပိုလၽွံသည္မ်ားကို တန္ဘိုးရားစားရန္အတြက္ေပးသည္။
တန္ဘိုးရားအတြက္ ေလာကႀကီးတြင္ ဤမၽွေလာက္အရသာရွိေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ရွိေနသည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္သာ ယုံၾကည္လိုက္မိရသည္။
မြန္းလြဲပိုင္းတစ္ခုလုံး မြန္ဂိုဒြန္အတြက္ တန္ဘိုးရားရပ္ေပးေနရျပန္သည္။
ေနေရာင္က အခန္းတစ္ဖက္သို ့ေရာက္သြားသည္အထိပင္ျဖစ္၏။
ထိုအခါမွ မြန္ဂိုဒြန္က အလင္းေရာင္ပိုရဖို ့အတြက္ ခန္းဆီးစကို ဖယ္ရွားရန္ ေနရာမွ ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္တြင္ လမ္းတဝက္တြင္ပင္ ႐ုတ္တရက္လဲက်သြားၿပီး ၿငိမ္သက္သြားသည္။
သူ ့အားနားရန္အမိန္ ့မေပးေသးေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားက ရပ္ျမဲရပ္ေနသည္။
အတန္ၾကာေအာင္အထိပင္ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
မြန္ဂိုဒြန္က လုံးဝလႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့သည္ကိုေတြ ့ေနရေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား အရဲစြန္ ့၍ထိုေနရာသို ့ေလၽွာက္သြားၾကည့္လိုက္သည္။
အနားသို ့ေရာက္ေသာအခါ တန္ဘိုးရားက ဒူးေထာက္၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
လူျဖဴႀကီး၏ မ်က္လုံးမ်ားက ပြင့္ဟလၽွက္ရွိေနေသာ္လဲ ဘာကိုမွျမင္ရပုံ မေပၚေတာ့ဟု ထင္မိသည္။
ဤတြင္ မြန္ဂိုဒြန္အဖိုးႀကီး၏ ဝိညာဥ္သည္ သူးကိုယ္မွ ထြက္ခြါသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တန္ဘိုးရား သိလိုက္ေလၿပီ။
ထိုအခါတန္ဘိုးရားက ေအာ္ဟစ္ငိုေလေတာ့၏။
ရြာမွာေနစဥ္က လူတေယာက္ သည္လိုျဖစ္လၽွင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုရမွန္း သူကသိထားေသာေၾကာင့္သာ ငိုလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
မည္မၽွၾကာေအာင္ ငိုေနလိုက္မိသည္မသိ…..
အခန္းတံခါးက ႐ုတ္တရက္ပြင့္လာကာ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ အမည္းမႀကီးဝင္လာကာ မြန္ဂိုဒြန္ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။
တဖန္..သူမေျပးထြက္သြားသည္။
မၾကာမီပင္ တစ္ခန္းလုံး လူေတြျပည့္ၾကပ္သြားေတာ့သည္။
ဆံပင္ရွည္ႏွင့္လူျဖဴက အဖိုးႀကီးကို ေပြ ့ခ်ီ၍ တစ္ဖက္ခန္းရွိ ခုတင္ေပၚသို ့တင္ထားလိုက္ကာ ျပန္ထြက္လာၿပီး တန္ဘိုးရားအနီးတြင္ရပ္လိုက္သည္။
သူ ့ပါးစပ္မွ ေဟာင္ဆာ စကားကေျဖးေလးစြာထြက္ေပၚလာေလသည္…။
“လာ…တန္ဘိုးရား…မင္းကို ျပန္ပို ့ေပးလိုက္မယ္…မြန္ဂိုဒြန္ ေသသြားၿပီကြ…မင္းနားလည္ရဲ ့လား”
တန္ဘိုးရား ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။
“သူ ့ဝိညာဥ္ ထြက္သြားၿပီဘဲ…..ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္….မစၥတာ”
ဤတြင္ ဂ်ိဳနသန္က အနီေရာင္ဂ်ာကင္ႏွင့္ ကၽြန္ကို ေခၚလိုက္ၿပီး အမိန္ ့ေပးလိုက္ပါေလသည္။
“ေဟ့…..ဒီေကာင္ေလးကို သူ ့မိတ္ေဆြေတြရွိတဲ့ဆီကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္လိုက္ပို ့ေပးလိုက္စမ္းပါ….”

သူတို ့ေခတၱခိုနားရာ တန္းလ်ားဆီသို ့ျပန္ေရာက္ေသာအခါ တန္ဘိုးရားက သူ၏ထူးဆန္းေသာအေတြ ့အၾကဳံမ်ားကို ျပန္ေျပာျပလိုက္သည္။
အားလုံး ၿငိမ္သက္စြာ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾက၏။
ေနာက္ဆုံး မြန္ဂိုဒြန္က သူ ့ကိုရြာသို ့ျပန္ပို ့ေပးမည္ဟု ေျပာေၾကာင္းကိုပါ ထည့္ေျပာျပလိုက္သည္။
“မင္းက မျပန္ခ်င္ဘူးလို ့ေျပာလိုက္တာ မွန္တာေပါ ့ကြ…ဒို ့နဲ ့အတူလိုက္ၿပီး အေတြ ့အၾကဳံသစ္ေတြရွာတာက ပိုေကာင္းပါတယ္ကြာ”
မုဆိုးေလး ဆာဗန္းပူးက တန္ဘိုးရား၏ သေဘာထားကို ေထာက္ခံသလိုေျပာလိုက္၏။
အားလုံးက တန္ဘိုးရားကို ဝိညာဥ္ႏွစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားသူအျဖစ္ အံ့ၾသေနၾကသည္။
သို ့ေပမယ့္ မြန္ဂိုဒြန္ေသဆုံးသြားပုံက သူတို ့အတြက္ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္လို ့ေနေလသည္။
တန္ဘိုးရား၏ ဝိညာဥ္ကို ႏွစ္ခုခြဲထုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လူျဖဴႀကီး ေသဆုံးရတာျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုေနမိၾကသည္။
ဒီလိုဆိုေတာ့ ဝိညာဥ္က လက္ရွိတန္ဘိုးရားထက္ပင္ အစြမ္းသတၱိေကာင္းေနေၾကာင္းကို သူတို ့ျငင္းခုံမဆုံး ျဖစ္ၾကရျပန္သည္…။
တန္ဘိုးရား ကိုယ္တိုင္ပင္ ေၾကာက္ရြံ ့လာမိသလို အျခားသူမ်ားကလဲ သတိေပးစကားေျပာၾကားၾကေလသည္။
သည္လိုႏွင့္ သူတို ့တစ္ေတြသည္ ကႏူးေလွထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာႀကီးမားေသာ….သင္းေဘာဟုေခၚသည့္ေလွႀကီးေပၚသို ့ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေလသည္။
ိထိုေလွႀကီးမ်ားက ႀကီးမားလြန္းေသာေၾကာင့္ ကမ္းသို ့မကပ္နိုင္ဘဲ ကႏူးေလွမ်ားႏွင့္ ကူးၾကရသည္။
တစ္သုတ္စီခြဲ၍ ေလွႀကီးေပၚသို ့တက္ၾကရသည္။
လြတ္လပ္စြာေနခဲ့ရၿပီးမွ အေႏွာင္အဖြဲ ့မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ခ်ည္ေႏွာင္ခံရေသာေၾကာင့္ သူတို ့စိတ္ထဲတြင္ စိုးရြံ ့ထိတ္လန္ ့မႈမ်ားကို ျပန္လည္ခံစားမိၾကရျပန္သည္။
ႀကီးမားလွေသာ ေလွႀကီးေပၚသို ့မတက္မီ ထိုေလွႀကီး၏ ကတ္ပီတိန္ဆိုေသာ မုတ္ဆိတ္နီနီႏွင့္ လူထြားႀကီးအေၾကာင္းကို သူတို ့ကို ကႏူးေလွမ်ားေလွာ္ခတ္၍ လိုက္ပို ့ေသာ ကၽြန္မ်ား
ထံ ေမးျမန္းၾကည့္ၾကရာ……
မုတ္ဆိတ္နီႀကီးက ထိုေလွႀကီးေပၚတြင္ ဘုရင္ျဖစ္ေၾကာင္း..အမည္က မက္ဖာဆင္ျဖစ္ေၾကာင္း…ထိုမၽွခႏၲာကိုယ္ႀကီးမားေနရျခင္းမွာ လူမည္းေကာင္ေလးမ်ားကို စားတတ္လို ့ျဖစ္
ေၾကာင္း….သူစားလို ့မကုန္ပါက ေရထဲမွ ငမန္းမ်ားကိုေကၽြးပစ္တတ္ေၾကာင္း…..ငမန္းဆိုသည္မွာ ယခုစီးလာေသာကႏူးေလွမ်ားထက္ပင္ ပိုမိုႀကီးမားေသာ ငါးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသြားၾကေလသည္။
သူတို ့အားလုံး သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚသို ့ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ အာဖရိက ေနမင္းသည္အေနာက္ဖက္ေဝးေဝး ပင္လယ္ထဲသို ့ျမဳပ္ဝင္စျပဳေနေလၿပီ…။
သူတို ့တစ္ေတြ….ေရွ ့ေနာက္ တန္းစီ၍ ရပ္ေနၾကရျပန္သည္။
မုတ္ဆိတ္နီႀကီးကို ေတြ ့လိုက္ရေသာအခါ အစားခံရေတာ့မည္ထင္မိေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား ေၾကာက္ရြံ ့ေနမိ၏။
သို ့ေပမယ့္ ကပၸတိန္ႀကီးက သူတို ့ေတြကို တစ္ေယာက္စီ လက္ညႇိုးထိုး၍ သူ ့လက္တြင္းမွာရွိေသာ စာရြက္ေပၚတြင္ ဒုတ္ေခ်ာင္းေလးတစ္ခုႏွင့္ တို ့ထိကာ မွတ္သားေနေလသည္။
ၾကယ္သီးမ်ားက ေၾကးေရာင္ေတာက္ေနၿပီး အကၤ်ီအျပာေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူျဖဴက ေဟာင္ဆာစကားႏွင့္ အားလုံး သူ ့ေနာက္ကလိုက္ခဲ ့ရန္ အမိန္ ့ေပးသည္။
သေဘၤာဝမ္းထဲသို ့ဆင္းရေသာအခါတြင္ တရိစၧာန္မ်ားအလား ျပည့္က်ပ္ နံေဟာင္ေနေသာ ကၽြန္မ်ားကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
အတြင္းပိုင္းတစ္ခုလုံးက မေကာင္းေသာ အနံ ့အသက္ေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနသည္။
အလင္းေရာင္လုံေလာက္စြာမရွိဘဲ ေၾကာက္စရာ…မုန္းတီးစရာ…ဝမ္းနည္းစရာ တို ့သာရွိေနသည္ဟု တန္ဘိုးရားထင္လိုက္မိသည္…။
ေရွ ့ကဦးေဆာင္သြားေသာ လူျဖဴလက္ထဲမွ မီးအိမ္အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အေမွာင္ထဲမွ တလက္လက္မ်က္ဝန္းမ်ားကို ေတြ ့ျမင္ေနရေလသည္။
သူတို ့ကို အေႏွာင္အဖြဲ ့မွ ကင္းလြတ္ေစလိုက္ၿပီး အနည္းငယ္မၽွလြတ္ေနသည့္ေနရာတြင္ အားလုံးကို စုျပဳံထိုင္ခိုင္းသည္။
တန္ဘိုးရားအလွည့္သို ့ေရာက္ေသာအခါ….သူ၏ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ ဝိညာဥ္၏ အစြမ္းကိုျပရမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ ထိုင္ဖို ့ျငင္းဆိုလိုက္သည္။
သို ့ေပမယ့္ ျမန္ဆန္ျပင္းထန္စြာက်ေရာက္လာသည့္ ၾကာပြတ္က သူ၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ေျခေထာက္အစုံကို နာၾကင္တုန္ခါသြားေစေတာ့ရာ သူ ့ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုလုံးက ၾကာပြတ္ဒဏ္ကို
အာခံ၍ မရေၾကာင္းထင္ရွားသြားေလသည္…။
သည္ေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။
ထိုအခါ ေျခမ်က္စိမွ ျပင္းထန္ေသာေဝဒနာကိုခံစားလိုက္ရသလို လည္ပင္းကိုလဲ ထူထဲေလးလံေသာ သံကြင္းႀကီးႏွင့္ အစြပ္ခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။
သူ ့တင္ပဆုံေတြက မာေၾကာေသာၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ထိေတြ ့ေနရသလို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္ႏွင့္ေက်ာႏွင့္ ကပ္ကာ လႈပ္မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။
ဘဝဆုံးၿပီဟု တန္ဘိုးရားထင္လိုက္မိ၏။
ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ ဝိညာဥ္အေပၚ ယုံၾကည္မႈေတြလဲ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ေလၿပီ….။
ယခုေတာ့ သူဆုေတာင္းမိေနသည္မွာတစ္ခုထဲသာျဖစ္သည္…….။
ေသဆုံးျခင္းပင္……….။
ထိုသို ့ဆုေတာင္းလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ….သူစတင္ကာငိုေကၽြးလိုက္မိပါေလေတာ့သည္။

အခန္း(၅)

                ထိုအခ်ိန္ထိုကာလ...ထိုရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ကုန္ကူးသည့္လုပ္ငန္းကို ဥပေဒႏွင့္ တားျမစ္ထားျခင္းမရွိဘဲ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးထားေလသည္။

အဂၤလိပ္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မ်ားသည္ပင္လၽွင္ ထိုလူမည္းကၽြန္တို ့၏ အျမတ္အစြန္းမ်ားလွေသာ ကၽြန္ကုန္ကူးျခင္းကို ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္တတ္ၾကေလသည္။
ေနာင္ေသာအခါ ျပည္သူလူထု၏သေဘာထားက ဘရစ္စတိုၿမိဳ ့ႏွင့္ လီဗာပူး(လ္)ၿမိဳ ့တို ့ရွိ ကၽြန္ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအေပၚ လႊမ္းမိုးလာရၿပီး ကၽြန္ေတြကို ဥပေဒအရသာ သယ္ေဆာင္ခြင့္ရရွိ
ခဲ့ၿပီး ဥပေဒမဲ့ ေမွာင္ခိုတင္သြင္းမႈမ်ိဳးကို ဆန္ ့က်င္လာၾကသည္။
ကၽြန္မ်ားအေပၚ တတ္နိုင္သေရြ ့ႏူးညံ့စြာဆက္ဆံရမည္ဟူေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳးပင္ေပၚလာခဲ့ရေလသည္။
ကၽြန္မ်ားသည္ တန္ဖိုးရွိၾကသည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္မ်ားကိုသယ္ေဆာင္ေသာ ကၽြန္ကုန္သည္မ်ား၏ သေဘၤာမ်ားက သန္ ့ရွင္းက်ယ္ဝန္းမႈရွိရမည္။
အစားအေသာက္ေကၽြးေမြးရာတြင္လဲ အဟာရျဖစ္ေသာအစာမ်ားကိုေကၽြးျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မ်ား၏ က်န္းမာသန္စြမ္းမႈကို အေထာက္အကူျပဳေစရမည္ျဖစ္သည္။
ထိုထိုေသာေတာင္းဆို ကန္ ့သတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ကုန္သည္မ်ားမွာ ကၽြန္မ်ားကို တတ္နိုင္သေလာက္ ေကၽြးေမြးျပဳစုၾကရေပေတာ့သည္။
ကၽြန္ကုန္သည္အမ်ားစု၏အျမင္အရမူ ကၽြန္မ်ားသည္လူသားေတြမဟုတ္ေပ…တရိစၧာန္မ်ားသာျဖစ္သည္…။
သူတို ့လိုလူျဖဴေတြကသာ လူသားစစ္စစ္မ်ားျဖစ္သည္။
အမည္းေကာင္မ်ားက ႏြားနို ့ရေသာႏြားမ်ားေလာက္ပင္ အဆင့္မရွိၾက။
သူတို ့တြင္ အေတာ္အသင့္ေသာ အသိဉာဏ္မ်ိဳးသာရွိၾကၿပီး လူသားတစ္ေယာက္ကဲ့သို ့အသိဉာဏ္မ်ိဳးမရွိဟု ယူဆၾကသည္။
အေကာင္းဆုံးေသာကၽြန္တစ္ေယာက္သည္ ေခြးလိမၼာတေကာင္လိုပင္ ခိုင္းတာလုပ္မည္..သူ၏အရွင္သခင္အမိန္ ့ကိုနာခံမည္…ထို ့ေၾကာင့္ သူတို ့အား အခြင့္အေရးသုံးခုကို ေပးထား
တတ္ၾကသည္။
စားရန္၊အိပ္ရန္ႏွင့္ ေမထုန္မွီဝဲခြင့္တို ့ပင္ျဖစ္ေလသည္။
သို ့ေသာ္ ဤအခြင့္အေရးမ်ားသည္ လူျဖဴသခင္က ခြင့္ျပဳမွသာလုပ္ေဆာင္ခြင့္ရေသာ အခြင့္အေရးမ်ားျဖစ္ေပသည္။
မြန္ဂိုဒြန္၏ ကၽြန္အလုပ္႐ုံႀကီးမ်ားမွ ကၽြန္မ်ားကို တင္ေဆာင္ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ၾသဂတ္(စ္)တပ္(စ္)သေဘၤာႀကီးသည္ စိမ္းလဲ့လဲ့ေရျပင္အတြင္းသို ့ေရာက္ရွိေနခဲ့ေလၿပီ။
တန္ဘိုးရားအိပ္ရာမွနိုးထလာေသာအခါ သူ ့ခႏၲာကိုယ္က ေရွ ့ေနာက္ယိမ္းထိုး၍ေနေလသည္။
အမ္ေဒါင္းဘက္ကိုကပ္သြားလိုက္..ဆာဗန္းပူးဘက္သို ့ကပ္သြားလိုက္ႏွင့္ ၾကာေတာ့ေခါင္းမူးလာရသည္။
သူ ့ဝမ္းဗိုက္ကလဲေအာင့္လာသည္။
ထို ့အျပင္ ဆီးအိမ္မွလဲေတာင့္တင္းလာၿပီး မည္သို ့မွထိန္းနိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ေပ…..။
တစ္ကိုယ္လုံးလႈပ္ရွားေနမႈႏွင့္အတူ သံႀကိဳးသံမ်ားကလဲတခၽြင္ခၽြင္ဆူညံေနေလသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ သူတို ့ေခါင္းေပၚမွ တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရၿပီး သားေရထူထူႏွင့္ျပဳလုပ္ထားေသာလူျဖဴ၏ ေျခေထာက္အစုံက ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္းဆင္းလာတာကို ေတြ ့ျမင္
လိုက္ၾကရသည္။
သူ ့ေနာက္တြင္ ေနာက္ထပ္လူျဖဴႏွစ္ေယာက္ပါလာသည္။
တစ္ေယာက္ကသူတို ့လည္ပင္းမွသံႀကိဳးမ်ားကို လိုက္ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။
အျခားတစ္ေယာက္က ေဟာင္ဆာဘာသာျဖင့္ အားလုံးမတ္တပ္ထရပ္ရန္ အမိန္ ့ေပးေလသည္။
ၿပီးသည္ႏွင့္ သူတို ့အားလုံးကို ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ကုန္းပတ္ေပၚသို ့တက္ေစသည္။
ကုန္းပတ္ေပၚသို ့ေရာက္သည္ႏွင့္ ပူျပင္းေသာေနေရာင္က စူးရွလြန္းေသာေၾကာင့္ သူတို ့၏လက္မ်ားကိုေခါင္းမ်ားေပၚသို ့အုပ္လိုက္မိၾကရေလသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မထိန္းနိုင္ေတာ့ေပ….
မူးေဝလြန္းေသာေၾကာင့္ အစာအိမ္တြင္းမွ အစာေဟာင္းမ်ား လည္ေခ်ာင္းအတိုင္းပ်ိဳ ့တက္လာသည္။
သူသိေနသည္က ပူျပင္းေသာေနေရာင္ေအာက္တြင္ သေဘၤာႀကီးက နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကိုပင္။
သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က သစ္သားခြက္ေတြ လိုက္ေဝေပးေနသည္။
တန္ဘိုးရား ဘယ္လိုမွမထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ သေဘၤာသားသူ ့နားသို ့အေရာက္တြင္ အန္ခ်လိုက္မိေလသည္။
အန္ဖတ္မ်ားေပသြားေသာေၾကာင့္ သေဘၤာသား၏မ်က္ႏွာမွာတင္းမာၿပီး နီရဲတက္လာသည္။
“ေခြးမသား ငမည္းေကာင္…ကဲကြာ”
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ လက္ထဲမွာရွိေသာ သစ္သားခြက္ႏွင့္ တန္ဘိုးရားေခါင္းကိုလႊဲရိုက္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားေခြကနဲ ပစ္လဲသြားရသည္။

ထို ့ေနာက္ ေခြေခြေလးလဲက်လၽွက္ရွိေသာ တန္ဘိုးရားကို ရႉးဖိနပ္ထိပ္ဦးႏွင့္ ဆက္ကာဆက္ကာ ကန္ေက်ာက္ေနျပန္ပါသည္။
ိထိုသို ့ဝ႐ုန္းသုံးကားျဖစ္ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ အျပာေရာင္အကၤ်ီဝတ္ဆင္ထားေသာသူ ေရာက္ရွိလာ၏။
“ဒီမွာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဘဲ(လ္)နက္”
“ေဟာဒိ အမည္းေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအန္ခ်လိုက္လို ့အဝတ္အစားေတြေပကုန္တယ္…ဒါေၾကာင့္ဆုံးမေနတာပါ မစၥတာ’ မိုး’..ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ေကာင္ေတြပါ
ဒီလိုဘဲ လုပ္ကုန္ၾကလိမ့္မယ္ မဟုတ္လား”
“ေကာင္းၿပီ…ဘဲ(လ္)နက္”
ဒုတိယ အရာရွိ မိုးက သူ ့လက္တြင္းရွိခရာေလးကိုမႈတ္လိုက္ရာ သေဘၤာသားအခ်ိဳ ့အေျပးေရာက္လာေလသည္။
“ေဟာဒီေကာင္ကို ဆြဲမၿပီး ႀကိမ္ဒဏ္ ဆယ္ခ်က္ေပးလိုက္စမ္းကြာ”
မိုးက ကုန္းပတ္ေပၚမွမထနိုင္ေသးဘဲ လဲက်လၽွက္ပင္ရွိေနေသာ တန္ဘိုးရားကို ေျခေထာက္ႏွင့္ထိုးျပရင္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
သေဘာသၤားမ်ားက လဲက်ေနေသာ တန္ဘိုးရားကို ဝိုင္းဝန္းထူမတ္လိုက္ၿပီး ရြက္တိုင္ရွိရာသို ့သယ္ေဆာင္သြားၾကေလသည္။
ေရာက္ေသာအခါ တန္ဘိုးရား၏ လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္ကို တိုင္ႏွင့္ကပ္၍ ႀကိဳးတုပ္လိုက္သည္…။
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလဲ ကားထားေစကာ ေျခမ်က္စိအဆစ္နားတြင္ ႀကိဳးမ်ားႏွင့္ တုပ္လိုက္ၾကျပန္သည္။
တန္ဘိုးရားက ရိုက္မည့္သူကို ေက်ာခိုင္းရက္ႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္ဘက္သို ့မ်က္ႏွာမူထားရေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ေတြ ့ျမင္ေနရသည္။
သူ ့အတြက္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဟုလဲ ထင္လိုက္မိသည္။
ေၾကာက္ရြံ ့မႈတို ့ေၾကာင့္ ဒူးမ်ားက တုန္ခါလာရသည္။
သူနားမလည္ေသာေရတြက္မႈ အသံတစ္ခ်က္ထြက္လာတိုင္း သူ ့ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးဆတ္ဆတ္ခါသြားရေလသည္။
သုံးႀကိမ္ေျမာက္ ေရတြက္မႈအၿပီးတြင္ ……………
“ရပ္လိုက္စမ္း…..ခဏေနဦး……မစၥတာမိုး”
မုတ္ဆိတ္နီႏွင့္လူႀကီး၏အသံမွန္း တန္ဘိုးရားမွတ္မိလိုက္သည္။
ထိုအသံရွင္ကို သူ ့ေက်ာျပင္ကို အရိုက္ခံရသည္ထက္ပိုေၾကာက္ေနမိပါသည္။
လာပါၿပီ…လူကိုမျမင္ရေပမယ့္ မုတ္ဆိတ္နီႀကီးဆီမွာ ဓါးပါလာမယ္ဆိုတာ တန္ဘိုးရားသိေနသည္…။
ထိုလူႀကီး၏ မနက္စာျဖစ္ရေတာ့မည္ဟု တန္ဘိုးရားေတြးမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္တို ့က အထြတ္ထိပ္သို ့ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။
“ဒီ ငနဲကို ခင္ဗ်ားဘာေၾကာင့္ဒဏ္ေပးရတာလဲ”
“စည္းကမ္းကို နားလည္ေစခ်င္လို ့ပါ ဆရာ….ဒီငနဲဟာ သူ ့ကိုအစာေကၽြးမလို ့လုပ္တုန္း ဘဲ(လ္)နက္ ကိုယ္ေပၚကို အန္ခ်လိုက္တယ္ခင္ဗ်ာ”
“ဟ…ဒါက လွိုင္းမူးလို ့ျဖစ္တာဘဲကြ…ခင္ဗ်ားနားလည္မႈရွိရမွာေပါ့….ဒီမွာ မစၥတာမိုး…ေဟာဒီသေဘၤာေပၚမွာ က်ဳပ္ရဲ ့အမိန္ ့မရဘဲ ေနာက္ထပ္ဒဏ္ေပးတာေတြမလိုခ်င္
ဘူး….နားလည္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ….သိပါၿပီဆရာ”
“မွတ္ထားပါ မစၥတာမိုး….ခင္ဗ်ားရိုက္ခိုင္းလိုက္တဲ့ေကာင္ရဲ ့တန္ဘိုးကို ခင္ဗ်ားသိရဲ ့လား….သူ ့ကို အာဖရိက ကေန က်ဳးဘားကို ေခၚသြားတဲ့အခါ ေက်ာေပၚမွာဒဏ္ရာ
ေတြနဲ ့ဆိုရင္ ဘယ္သူက ေဈ းေကာင္းေပးဝယ္မွာတဲ့တုန္းဗ်…ေနာက္ကိုဘယ္ေတာ့မွ စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ပါနဲ ့”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ…..ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါၿပီခင္ဗ်”
“ခုေတာ့ ၿပီးတာၿပီးပါေစေတာ့ မစၥတာမိုး….ခင္ဗ်ားက ခုမွပထမဆုံး က်ဳပ္နဲ ့လိုက္ဖူးတာျဖစ္ေနတယ္…ဒီေတာ့က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္၊
ေနာက္က်ရင္ စည္းကမ္းနဲ ့ပတ္သက္လာရင္ က်ဳပ္ပဲကိုင္တြယ္မယ္….ကဲ…သူ ့ကိုလႊတ္လိုက္ေတာ့”
အေႏွာင္အဖြဲ ့မွလြတ္ကင္းသြားရေသာ္လဲ တန္ဘိုးရားမွာ ကုန္းပတ္ေပၚသို ့ေမွာက္ရက္လဲက်သြားရျပန္ပါသည္။
မုတ္ဆိတ္နီႀကီးက သူ ့အနားသို ့လာရပ္သည္။
ခါးတြင္ခ်ိတ္ထားေသာဓါးအိမ္က ေနေရာင္ေၾကာင့္ လက္လက္ထေနသည္။
ေၾကာက္ရြံ ့မႈက သူ ့ေပၚတြင္လႊမ္းမိုးလာျပန္သည္။
“မ….မလုပ္ပါနဲ ့ဗ်ာ….ကၽြန္ေတာ့္ကို မသတ္ပါနဲ ့ခင္ဗ်ာ”
ေၾကာက္ရြံ ့မႈေၾကာင့္ သူ ့ပါးစပ္မွ စကားလုံးမ်ားက ဗလုံးပေထြး ေပၚထြက္လာရသည္။
ၿပီးေတာ့ သူ ့လက္မ်ားက ကပၸတိန္၏ခါးမွ ဓါးေကာက္ႀကီးကိုသာ ညႊန္ျပေနမိသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေလး…..ဘာေျပာတာလဲကြ”
“ဟို…ဟို…..မျဖတ္ပါနဲ ့ေနာ္…စားမျပစ္ပါနဲ ့”
“ဘာကိုျဖတ္လို ့ဘာကိုစားရမွာလဲဟ”
“ဟို ဗ်ာ….ေဝွးေစ့ေတြကို ျဖတ္မစားျပစ္လိုက္ပါနဲ ့ေနာ္…ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ”
ဒီေတာ့မွ ကပၸတိန္ မက္ဖာဆင္က နားလည္သေဘာေပါက္သြားၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာပါေလေတာ့သည္။

အပိုင္း ၂ ဆက္၇န္………………