ရေးသားသူ – Kyaw Kyaw
အခန်း ၁
“သားရေ ခြံရှေ့က ဆိုင်ကယ်ဟွန်းတီးနေတယ်။ ထွက်ကြည့်လိုက်ဦး။”
“ဟုတ်ကဲ့ အမေ”
ဖိုးကျော် သူ့ရဲ့မိခင်ဖြစ်သူ နောက်ဖက်မှာ ရေချိုးနေသဖြင့် အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်ကြည့်လိုက်သည်။ မေမေ့မိတ်ဆွေဖြစ်သူ မဇင်မာသဲ ။
“ကဲ ငါ့မောင်ရေ စားစရာတွေ လာယူဦး”
ဇာခြည်သဲက ဆွဲလာသော ခေါက်ဆွဲကြော်ထုပ်နှစ်ထုပ်ကို ဖိုးကျော်ဆီ ပေးလိုက်သည်။ ဒီလိုဘဲ ဇာခြည်သဲက အိမ်လာတိုင်း ဖိုးကျော်တို့သားအမိ စားဖို့ တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုတော့ ယူလာနေကြ။
“ဟဲ့ မင်းအစ်မကို အိမ်ထဲခေါ်ဦးလေ။ လာ အထဲဝင်ဦး သဲသဲ။ ဘာလို့ စားစရာတွေ ယူလာတာလဲ အားနာစရာ”
“အို အန်တီကလည်း အားနာစရာမှ မဟုတ်တာ။ ကျွန်မဆိုင်မှာဘဲ လုပ်တာကို”
ဇင်မာသဲက ဒီမြို့လေးမှာ အအေးဆိုင်၊ ခေါက်ဆွဲဆိုင် ဖွင့်ထားသူလေ။ ဖိုးကျော်တို့အမေနဲ့ ရင်းနှီးသလို ဖိုးကျော်ကလည်း သွားကူတတ်သည်။ ဒါကြောင့် ခင်မင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။
ဖိုးကျော်က ၂၅ နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ အစိုးရရုံးတစ်ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်သည်။ ဒီရက်ပိုင်း သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ရက်ရှည် ရှိသဖြင့် နားနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဇာခြည်သဲက အသက် ၃၅ နှစ်ခန့်။ ယောင်္ကျားရှိသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဆိုပေမဲ့ ဖင်တွေ ရင်တွေက တောင့်ဆဲပင်။ အသားခပ်ညိုညို။
“ကဲ ဆိုပါဦး ဘာကိစ္စများရှိ”
ဖိုးကျော် မိခင်ဖြစ်သူ၏ အမေးကို ဇင်မာသဲက
“အထွေအထူးတော့ မရှိပါဘူး။ ဒီရက်ပိုင်း သင်္ကြန်ပိတ်ရက် ကျွန်မယောင်္ကျားကလည်း သူ့အမေတို့ရွာပြန်တယ်။ တစ်လလောက်တော့ ကြာမယ်။ ကျွန်မကလည်း ကျွန်မဆိုင်လေးက ရောင်းအားကောင်းနေတော့ မပိတ်ချင်ဘူး။ ဆိုင်မှာကလည်း မိစုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဘဲ ရှိတယ်။ ဖိုးကျော်ကလည်း သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ထားတော့ ပျင်းနေမှာ။ ကျွန်မဆိုင်မှာ လာကူပေးပါဦးလို့။ သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့ လူစည်တယ် ရောင်းအားကောင်းတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ပါ။”
“ရတယ် အစ်မ ကျွန်တော်လာကူမယ်လေ”
ဖိုးကျော်က သွက်သွက်လက်လက်ပင်။ မဇင်မာသဲဆိုင်မှာ သူသွားကူလျင် သူသုံးဖို့ တစ်ရက် တစ်သောင်းနှစ်သောင်း ရဦးမယ်လေ။
“ကျွန်တော် ဘယ်နေ့လာရမလဲ အစ်မ”
” မနက်ဖြန်လာခဲလေ မောင်လေး။ ဆိုင်မှာက အစ်မနဲ့ မိစုနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဆိုင်က လွတ်နေတဲ့ အခန်းမှာဘဲ အိပ်ပေး။ မင်းအစ်ကို ပြန်မလာမချင်းပေါ့။ လူကလည်းမရှိတော့ ဆိုင်နားက သူခိုးကပ်ချင်တယ်”
“ဟုတ်ပြီ အစ်မ။ ဒါဆိုလည်း မနက်ဖြန်မနက် ကျွန်တော်လာခဲ့မယ်လေ”
“ဒါဆိုလည်း အစ်မသွားဦးမယ်။ အန်တီ ကျွန်မသွားမယ်နော်”
“အေးအေး ဆိုင်ကယ်လည်း ဖြေးဖြေးစီးသွားဦး”
ဖိုးကျော်အမေဒေါ်ခင်မြက ဇင်မာသဲကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ မကြာမီ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးသံနဲ့အတူ ဇင်မာသဲတစ်ယောက် ဖိုးကျော်တို့အိမ်ရှေ့မှ ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။
(အခန်း ၂)
”သဲသဲရေ ရှင်းမယ် သူငယ်ချင်း”
မို့မို့က အအေးခွက်ထဲမှ လက်ကျန်အအေးများကို သောက်လိုက်ပြီး ဇင်မာသဲကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“အေး အေး သူငယ်ချင်း ပြန်တော့မလို့လား။ မောင်လေးရေ နင့်မမို့တို့ ဝိုင်းက ရှင်းမယ်တဲ့။”
” ဟုတ် အစ်မ”
ဖိုးကျော် မို့မို့တို့ဝိုင်းကို လှမ်းလာတာမြင်တော့ မို့မို့က ၅၀၀၀ ထောင်တန်(၁)ရွက်ကို ထုတ်လိုက်ပါတယ်။
“နေနေ မို့မို့ ငါရှင်းလိုက်မယ် ရော့ရော့ ဒီကယူ။ ဘယ်လောက်ကျလဲ မောင်လေး”
အတူတူထိုင်နေသော မသွယ်က သူမပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ တစ်ထောင်တန်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်၍ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပေးလိုက်သည်။
“အားနာစရာကြီး မသွယ်ရယ်”
” ရပါတယ် မို့မို့ရဲ့။ တစ်ခါတစ်လေမှ တွေ့ရတာ။ နောက်မှပြန်တိုက်တော့”
မို့မို့က ဖိုးကျော်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး။
” ဖိုးကျော်ပါလား။ နင့်ချစ်မကြီးဆိုင်ကို ပိတ်ရက် လာကူနေတာလား။”
“ဟုတ် အစ်မ”
ဖိုးကျော်က မို့မို့နဲ့ တစ်ရုံးထဲတွေလေ။
“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် အဆင်ပြေတာပေါ့ နင့် ချစ်မကြီးအတွက်။ မသွယ်ရေ သွားမယ်လေ ကျွန်မလိုက်ပို့မယ်။”
ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက် စက်နိုး မသွယ် နောက်ကထိုင်ပြီးတာနဲ့ မို့မို့ ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ စကားလေး တပြောပြောနဲ့ ပြန်လာကြသည်။ မသွယ်နဲ့မို့မို့က တစ်ရပ်ကွက်ထဲလေ။
“ခုနက ဖိုးကျော်က ဇင်မာသဲနဲ့ မောင်နှမ မဟုတ်ဘူးလားလို့”
မသွယ်ရဲ့အမေးကို မို့မို့က
“ဘယ်ကလာ မသွယ်ကလည်း ဘာမောင်နှမမှ မဟုတ်ဘူး။ ဘာမှမတော်ဘူး။ အဲ့ကောင်နဲ့က ဘာလိုလို ညာလိုလိုနဲ့”
“ဟုတ်လား မို့မို့ မထင်ရဘူးနော်”
“မသွယ်လည်း သတိထားမိမှာဘဲ။ မောင်လေး မောင်လေးနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကကို မချဘူး”
“ဟိုကောင်ကလည်း သူ့ယောင်္ကျားမရှိရင် ဖင်ပုတ် ခေါင်းပုတ် စလိုက်၊ ခါးဖက်လိုက်နဲ့။ သူ့မိန်းမကြနေတာဘဲ။ ဟိုကောင်မကလည်း လင်ငယ်တော်ချင်နေတာ နေမှာပေါ့။ လူပျိုဆိုတော့ သူ့ယောင်္ကျားထက် သန်မှာလေ”
“ဟုတ်မယ် ဟုတ်မယ် ခိခိ”
မို့မို့နဲ့ မသွယ်ကလည်း အိမ်ထောင်သည်တွေဆိုတော့ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက် ဘယ်ယုန်မြင်လို့ ဘယ်ခြုံကို ထွင်နေသည်ဆိုတာ ရိပ်မိသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် ထင်နေသလို ဟုတ်မဟုတ် ဆိုတာကတော့ ကာယကံရှင်များသာ သိပေလိမ့်မည်။ ဟုတ်သည် မဟုတ်သည် အပထား။ မို့မို့ကလည်း ဒါမျိုးလုပ်နေကြဆိုတော့ သူမလိုဘဲထင်သည်။ မသွယ်ကလည်း လူပုံကြည့်လျင် ရိုးသလိုလိုနဲ့ ကုတ်ကမြင်းတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။
အခန်း ၃)
ဖိုးကျော်ကို အပြင်ကို ကိစ္စတစ်ခုနှင့် ခိုင်းလိုက်ပြီး ဇင်မာသဲက ကောင်တာမှ ငွေများကို ထုတ်ရေလိုက်သည်။ သူမအံဆွဲထဲမှာ ငွေက အထပ်လိုက် ရှိနေသည်။ နေ့လည်က မသွယ်လာတာ သူမချဲပေါက်ထားသောငွေကို လာလျော်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘယ်သူမှ သူမ ချဲပေါက်တာ မသိကြ။ မသွယ်က ချဲကိုယ်စားလှယ်လေ။ တစ်သောင်းဖိုးပေါက်တာ နှုတ်ပိတ်ခ တစ်သိန်းကျော် မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တော့ ဘယ်သူမှမသိ။ မသွယ်ကလည်း မပြောတော့။ အချိန်က ညနေသုံးနာရီလောက်ဘဲ ရှိသေးသည်။
“အစ်မရေ ကျွန်မရောက်ပြီ”
ဆိုင်မှ အကူကောင်မလေး မိစုရဲ့အမေ။ မနက်က သူမ ဖုန်းဆက်ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မိစုတို့က သူမတို့မြို့နဲ့ ၁၀ မိုင်ခန့်ဝေးသည့် ရွာက။
“မိစုရေ မိစု။ နင့်အထုပ်တွေ သိမ်းပြီးပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
မိစုက အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်လာသည်။
“ရော့ အန်တီ။ ဒါက မိစုရဲ့ တစ်နှစ်စာ လခ”
ဇင်မာသဲက ငွေ ၈ သိန်းကို မိစုအမေကို ပေးလိုက်သည်။
“ရော့ ဒါက မိစု နင့်အတွက် မုန့်ဖိုးသပ်သပ်ပေးတာ”
ပိုက်ဆံတစ်သိန်း ကောင်မလေးကို ပေးလိုက်တော့ ကောင်မလေး ပျော်လို့။
“အဲ နင်ခွင့်ရတယ် မုန့်ဖိုးရတယ်ဆိုပြီး ငါ့ယောကျ်ား ပြန်လာရင် မပြောနဲ့နော်။ ဒါက အန်တီက နင့်ကို သင်္ကြန်ရွာပြန်ဖို့ ယောင်္ကျားမသိအောင် ပေးရတာ”
“စိတ်ချပါ အန်တီရဲ့ သမီးမပြောပါဘူး”
မိစုအမေနှင့် မိစုကား အထုပ်ကိုယ်စီဆွဲ၍ ရွာပြန်ရန် ကားဂိတ်သို့ သွားကြလေတော့သည် ။ အချိန်က စောသေးသော်လည်း ဇင်မာသဲတစ်ယောက် ဆိုင်တံခါးများကို ပိတ်လိုက်သည်။ ရောင်းရတာ မရောင်းရတာ သူမအလုပ် မဟုတ်တော့။ သူမဆိုင်ထဲက စားပွဲမှာ သူမ အဆင်သင့် ဝယ်ထားသော အကောင်းစား အရက်တစ်လုံးနဲ့ သူမသောက်ဖို့ ဝိုင်ပုလင်းများကို ပြင်လိုက်သည်။ ဝယ်ထားသော အမြည်းအစုံကိုလည်း ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
သူမ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသောအခါ အရက်နဲ့ ရောသောက်ရန် ပြင်ဆင်ထားသော အအေးဘူးကြီးကို ဖွင့်ကာ အနည်းငယ် သွန်လိုက်သည်။ သူမရေနှင့် အသင့်ဖျော်ထားသော ဆေးရည်ကို ဗူးထဲရောကာ လှုပ်ခါလိုက်သည်။ အဖုံးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ဒီဆေးက သူမသိသည်။ သူမယောကျ်ားအစ်မဆီက ခိုးထားတာ ဖြစ်သည်။
သူမရဲ့မရီး ချိုနွယ်ကလည်း အသက်ကသာ ၄၀ ခန့်ရှိနေပေမဲ့ ရွသည်။ ပြောလိုက်လျင်တော့ တရားရသူလိုလို ဘာလိုလိုနှင့်။ တကယ်တော့ အင်မတန် ရွသည်။ လင်ငယ်နေတဲ့ နေရာကတော့ ပက်စက်သည်။ သူမ ခိုးလာသော ဆေးတွေက ဒေါ်ချိုနွယ် သူ့လင်ငယ်ကို တိုက်နေကြ ရာဂကြွဆေးများ ဖြစ်ပေသည်။
တကယ်တော့ ဇင်မာကလည်း ဖိုးကျော်ကို စားဖို့ မွေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမယောကျ်ားက အိမ်ထောင်သက်ရတော့ သူမကို ဂရုမစိုက်ချင်။ တကယ်တော့ ၃၀ ကျော်မှ ၄၅ နှစ်ကြား မိန်းမတွေဟာ အထန်ဆုံးဆိုတာ သူတို့မသိ။ လီးအရသာ သိနေသော စောက်ဖုတ်ကိုမှ ပစ်ချထားတော့ ဇင်မာသဲလည်း ဆာပြီလေ။ ဖိုးကျော်လို မိန်းမမလိုးဖူးသေးသည့် လူပျိုလေးကို သူမယောက်ျား မရှိတုန်း တစ်ခါလောက် ကျွေးလိုက်လျင် ဒီကောင်လေး သူမကို စွဲသွားမှာ သေချာသည်။ ဒါကို ဇင်မာသဲက သိထားတော့ ဖိုးကျော်ကို မောင်လေး မောင်လေးနဲ့ သူမရဲ့ ကာမသားကောင်အဖြစ် သွတ်သွင်းရန် ကြံစည်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ကောင်လေးကလည်း သူမကို အစ်မ အစ်မနဲ့ စိတ်ကူးထဲက ခွနေတာ သေချာသည်။
သိတာပေါ့ သူမလမ်းလျှောက်လျင် နောက်က ဖင်ကြီးကြည့်ကာ ပစ်မှားနေမှန်း။ လူပျိုလေးမို့ ဒင်းက မျက်စိအရသာခံရုံ မှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ရုံအပြင် လက်တွေ့မစရဲဘူးလေ။
အခန်း ၄)
“ဖိုးကျော်ရေ ရပြီဟေ့”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ဝယ်လာသော ပစ္စည်းများကို အိတ်နဲ့ထုပ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။
“နေဦးကွ ဇာတ်ကားအသစ်လေးတွေရှိတယ်။ ယူသွားဦးမလား”
ဦးခိုင်လင်းက ကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်ထားသူ။ လူပျိုကြီး။ ဖူးကားကြည့် ကနာသည်။ ဖိုးကျော်နဲ့က ဝါသနာတူ။ ဦးခိုင်လင်းက အစုံကိုကြည့်သူပင်။ မြာလည်း ပွေသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အချိန်ရနေတာနဲ့ ဦးခိုင်လင်းနဲ့အတူ ဖူးကားကြည့်နေလိုက်သည်။ ဇာတ်ကားတွေကလည်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းတွေချည်းဆိုတော့ ဖိုးကျော်ငယ်ပါက ထလာသည်။
“တော်ပြီဗျာ စိတ်ကလာပြီ။ လုပ်စရာက ရှိတာမဟုတ်ဘူး”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်သည်။
“ဟ မင်းကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေး။ မင်းလောက်ပေါတာ မရှိဘူး”
“ဟာ ဦးခိုင်ကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်က ဘယ်မှာ လုပ်စရာရှိ။”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ကို သနားစရာ သတ္တဝါတစ်ကောင်လို ကြည့်လိုက်ပြီး။
“ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် မင်း တော်တော်ညံ့တာပါလား။ မင်းချစ်မကြီး ဇင်မာသဲ ရှိတယ်လေ”
“ဟာဗျာ ခင်ဗျားကလည်း မဟုတ်တာ ပြောတော့မယ်”
“ဟ ငါမှန်တာပြောတာဟ။ ဇင်မာသဲကို ကြည့်ရတာ ဆာနေတဲ့ ပုံစံနော်။ မင်းကို တကယ်ပြောတာ။ သူ့ယောကျ်ားက မပေးနိုင်ဘူးထင်တယ်။ ပြီးတော့ မင်းကို လင်ငယ်တော်ချင်နေတဲ့ပုံစံ။ မင်းကသာ မသိသာ၊ ငါတို့က ဘေးကကြည့်တာ အရှင်းကြီးရယ်။ မင်း မယုံရင် စကြည့်လိုက် အခံပက်စက်မဲ့ ရုပ်နော်။ သူမှမဟုတ်ဘူး မင်း အဲ့ဆိုင်လာနေတဲ့ မို့မို့တို့ မသွယ်တို့ကလည်း သူ့လိုဘဲ။ ကုတ်ကမြင်းတွေ။ မင်းသာ စတတ်လို့ကတော့ ဝမ်းတူး ဝမ်းသရီးတောင် မင်းကိုဆွဲဦးမယ်။”
“ဟာဗျာ”
“ဟုတ်တယ်လောက်တော့ လုပ်လိုက်။ ပေါက်တယ်နော် ကောင်လေး။ ငါက မိန်းမပေါင်းများစွာ လုပ်ပြီးသားကောင်ပါ ဟားဟား”
ဦးခိုင်လင်းက တဟားဟားရယ်ရင်း ဖူးကားဆက်ကြည့်နေသည်။ ဖိုးကျော်ကတော့ ရှက်ရှက်နဲ့ လစ်ချေပြီ။ နေရာချင်းသာ လဲလိုက်ချင်တယ်လို့ စိတ်ထဲက တွေးလိုက်သည်။ ဇင်မာသဲက ဖင်ကြီးကြီး နို့ကြီးကြီး။ တော်တော်လိုးလို့ကောင်းမည့်ပုံ။ ဖိုးကျော်လို ငအမို့သာ။ သူ့လိုလူဆို အခုလို သူမယောကျ်ား မရှိတာနဲ့တော့ ဟင်းဟင်းလို့ တွေးမိလိုက်သေးသည်။
4
(အခန်း ၅)
ဖိုးကျော် ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ ဆိုင်တံခါးတွေ ပိတ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ ည(၈)နာရီဘဲ ရှိသေးတာ မသဲ ဘယ်သွားစရာရှိလို့လည်း မသိလို့ တွေးလိုက်သည်။ သူ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ အထုပ်များကို ချလိုက်ပြီး ဆိုင်နောက်ဖက် သွားလိုက်သည်။
“မသဲရေ မသဲ အစောကြီး ဆိုင်ပိတ်တာလား”
“သြော် ငါ့မောင် ပြန်လာပြီလား။ စေ့ထားတယ် တံခါးက။ ဆိုင်ကယ်ပါ အထဲသွင်းလိုက်တော့။ အထုပ်တွေက အပေါက်မှာ ချထားလိုက်”
ဆိုင်နောက်ဖက်အခန်းထဲမှ အော်ပြောသံကို ကြားရလေသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အထုပ်များကိုချထားပြီး ဆိုင်ဘေးမှာရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကို အထဲသွင်းလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်အထဲရောက်တော့ မဇင်မာသဲက အထုပ်များကို ဆိုင်ထဲ ထည့်ပြီးနေသည်။
“ကဲ အငယ်ကောင်။ ဒီနေ့တော့ ဆိုင်စောစော ပိတ်လိုက်တယ်။ မင်းမမက ချဲပေါက်တယ်။ ဘယ်လောက်ဖိုးလဲတော့ မမေးနဲ့။ အောင်ပွဲခံရအောင် ပြင်ထားတယ်။”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်မလာခင်က ပြင်ဆင်ပြီးသား။ သူမဝတ်ထားသော ထမိန်က အဝါနုရောင် အပါးစလေး။ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးထားသဖြင့် သူမဖင်အိုးက ပိုကားတက်နေသည်။
“ဖိုးကျော်ရေ ဆိုင်တံခါးပါ ပိတ်လိုက်။ အပြင်လူတွေ မသိအောင်”
ဖိုးကျော်က မသဲရဲ့နောက်ဘက်မှာ ရပ်နေသဖြင် မီးရောင်အောက်မှာ အရက်ပုလင်းဖောက်နေသော မသဲရဲ့ ထမိန်စပါးပါးကြောင့် အတိုင်းတား ပေါင်တံများကို မြင်နေရပြီး လီးကတောင်နေပြီ။ သူမ မေးလိုက်သော စကားကြောင့် သူ့စိတ်ထဲက ဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်းရှင်း ဆိတ်ငြိမ်နေပြီ မဟုတ်လား။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ မသဲရဲ့ အပြင်လူတွေက”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး။
“နင်ကလည်း လျှာကိုရှည်တယ်။ နင်နဲ့ငါ သောက်ကြမှာလေ။ ပြောကိုမပြောချင်ဘူး ရုပ်ကိုက”
သူမ နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ပြောလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ရင်ထဲ ကုလားဘုရားပွဲလှည့်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုင်ကို အတွင်းမှ ချက်ထိုးရုံမက သော့ပါခတ်လိုက်သည်။
(အခန်း ၆)
ဖိုးကျော်က ခွက်ထဲမှ လက်ကျန်အရက်ကို မော့လိုက်သည်။ ဇင်မာသဲက နောက်တစ်ခွက် ထပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ဘယ်လိုလဲ ငါ့မောင်ရဲ့ မူးပြီလား”
သူမ ထည့်ထားသော ဆေးက အရှိန်နည်းနည်းရနေတာ သူမ သိနေပြီ။ သူမက ဖိုးကျော်ဘေးနားမှာ အသားချင်း မထိထိအောင် ပူးကပ်ထိုင်ထားသည်။ လက်တွေက ဖိုးကျော်ပေါင်ပေါ်မှာ။ မသိမသာ ဖိုးကျော်ပေါင်ကို ကလိနေသည်။ ဖိုးကျော်မျက်နှာ ရဲတွတ်နေသည်။ ဒီနေ့မှ သူ့စိတ်တွေ ဘာဖြစ်မှန်းမသိ။ မနည်းစိတ်ထိန်းနေရသည်။
“ဘယ်လိုလဲ ငါ့မောင်။ မိန်းမ မယူသေးဘူးလား”
“ဟာ အစ်မကလည်း ရည်းစားတောင် မရှိသေးပါဘူးဆို”
“ခစ်ခစ် မယုံပါဘူးနော်။ နင့်ပုံစံကြည့်ရတာ လူပျိုမစစ်သလိုဘဲ”
“ဟာဗျာ အစ်မကလည်း ကျွန်တော်က ဘယ်က လူပျိုမစစ်ရမှာလဲ။ မယုံရင် အစ်မ စမ်းကြည့်ပါလား”
ဖိုးကျော် မခံချင်ဖြစ်အောင် ဇင်မာသဲက စိတ်ဆွနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမလက်က ဖိုးကျော်ပေါင်ကြားကို မသိမသာလိုလို မတော်တဆထိတာလိုလိုနဲ့ ရမ်းလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ရဲ့ပုဆိုးကြားမှာ တောင်နေသော လီးကြီးကို ကွက်တိပင်။ ဖိုးကျော် ကိုယ်ပင်မတ်သွားသည်။
“အို မသဲ”
” နင်ကလည်း ကိုယ့်အစ်မကို ရှက်နေတယ်။ မှန်းစမ်း နင်လူပျိုစစ်လား မစစ်လား စစ်ချင်တယ်”
“ဘယ်လိုစစ်မှာလဲ မသဲ”
ဖိုးကျော်အသံက တုန်နေသည်။ မသဲက သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး
“နင်ကလည်း ညံ့တယ်နော် ငါ့မောင်။ နင် လူပျိုစစ်မစစ် ငါစမ်းမယ်လေ။ နင့်ဟာကြီးနဲ့ အစ်မဟာထဲ ထည့်လိုက်ရင် အစ်မသိပြီလေ ဟွန်း”
ဖိုးကျော် စိတ်ကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်။ မဇင်မာသဲရဲ့ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး ပါးတွေကို ပစ်နမ်းတော့သည်။
“အို အသက်ရှူတောင် ကြပ်သွားတယ် နင်သိပ်ဆိုးတာပဲ”
ဇင်မာသဲက ညုသံလေးနှင့် ပြောလိုက်ပြီး ဖိုးကျော်ပါးနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာက
“အခန်းထဲကို သွားရအောင်လေ မောင်လေး။ အဲ့ကြမှ မင်းလေးသဘောရှိ” တဲ့။
(အခန်း ၇)
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနှင့် ထောင်ထနေသော ဖိုးကျော်လီးကြီးက ကျွတ်သွားသော ပုဆိုးနဲ့အတူ ငေါက်ခနဲ ထွက်လာသည်။ အရှည် ၆ လက်မခွဲခန့်နှင့် နေရှင်နယ် ဓါတ်ခဲလုံးခန့်ရှိမည့် စံချိန်မှီ လီးကြီးပင်တည်း။
ဖိုးကျော်က ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကားပေးထားသော ဇင်မာသဲရဲ့ ပေါင်ခွကြားမှာ ဒူးထောက်ကာ ဇင်မာသဲရဲ့ ပေါင်ဖြူဖြူတုတ်တုတ် နှစ်ချောင်းကြားအလယ်မှာ စောက်မွေးတွေရိပ်ထားတဲ့ အဆီတစ်ထပ် အသားတစ်ထပ် မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အသားမြောင်းကြီး နှစ်ခုကပ်ထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ စောက်ပတ်ညိုညိုကြီးကို ကြည့်ပြီး ဘယ်လို လိုးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပါတယ်။ ဇာတ်ကားထဲမှာ ခဏခဏမြင်ဖူးပေမဲ့ တကယ်တမ်းကြတော့ ဘယ်က ဘယ်လိုလိုးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပါတယ်။
“မသဲ မသဲ ကျွန်တော် ကျွန်တော် ဘယ်လိုလိုးရမှာလဲ”
ဇင်မာသဲ ရယ်တော့ ရယ်ချင်သွားသည်။ ဖိုးကျော်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမရဲ့ ဆူဆူထွားထွား နို့နှစ်လုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။
“ကိုင်ထား အငယ်ကောင်။ ညှစ်ပေး”
ပြီးတော့ ဖိုးကျော်လီးတံကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝနှင့်တေ့ကာ ချော့ထည့်လိုက်သည်။ သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဖိုးကျော်ခါးကို လှမ်းချိတ်လိုက်ပြီး
“ထည့်လိုက်တော့လေ ဖိုးကျော်”
ဖိုးကျော်ရဲ့ လူပျိုလီးကြီးက ချစ်မမသဲရဲ့ ဖော့တုံးလို နူးညံ့ပြီး အိစက်နေသည့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တစ်ရစ်ရစ်နှင့်။ ချစ်မမသဲရဲ့ စိုစွတ်နူးညံ့နေတဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနံရံမှ အကြောမျှင်တွေက ဖိုးကျော်လီးကို တစ်ရစ်ရစ်နှင့် စုပ်ယူဆွဲငင်နေသည်။ လီးတစ်ဆုံး ဝင်ရောက်သွားတော့ ဖိုးကျော် တော်တော်ကောင်းနေပြီ။
“သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ ဆောင့်ပေး ဖိုးကျော်”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ကို လင်ငယ်ဇာတ်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်လိုးခြင်းပညာကို လက်ကုန်သင်ပေးတော့သည်။
“စွပ် စွပ် အ အ”
ဇင်မာသဲအသံ မဟုတ်ပါ။ ဖိုးကျော်အသံသာ။ ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော် လီးတောင့်အထည့်မှာ လီးကို သူမစောက်ပတ်အတွင်းသားများနှင့် အသက်အောင့်ပြီး ဆွဲဆွဲညှစ်ကာ စုပ်ယူတာကြောင့် ဖိုးကျော်လီးထိပ်က နူးညံ့လှသော စောက်ခေါင်းရဲ့ ဆွဲစုပ်ယူမှုဒဏ်ကို မခံနိုင်၍ ကျင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“စွပ်စွပ် အ အ မောင်လေး ဆောင့် မသဲကို မညှာနဲ့ လိုးစမ်းပါ”
“ဖွတ်ဖွတ် စွပ် ဒုတ်”
“ဟောဟဲ ဟောဟဲ”
ဖိုးကျော်က လိုးဖူးလိုးစ မရှိသဖြင့် ချွေးများတဒီးဒီးကျအောင် မမသဲရဲ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးပေးနေရသည်။ သူ့မမသဲကတော့ အောက်မှနို့ညှစ်ခံ စောက်ဖုတ်လိုးခံပြီး တအင်းအင်းနှင့်။
အခန်း ၈)
“စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် အအ အငယ်ကောင် ဆောင့်ဆောင့်”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲလိုက်ပြီး ဖိုးကျော် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ခါးကိုကော့ကော့ပေးပါတယ်။ ဖိုးကျော်ကလည်း တဟောဟော တဟဲဟဲနှင့် အသားကုန် သူမစောက်ဖုတ်ကို လိုးနေပါတယ်။ ပထစဆုံးလိုးဖူးမှန်း သိသာသည်။ တော်တော်ကို မောနေသည်။
“အငယ်ကောင် နင် ပက်လက်လှန်လိုက်၊ မသဲ လုပ်ပေးမယ် မင်းကို”
ဖိုးကျော်ကို ပက်လက်လှန်စေပြီး ဇင်မာသဲက အပေါ်မှတက်ခွကာ သူမစိတ်ကြိုက် ဆောင့်ပါတော့တယ်။
“စွပ်စွပ် ပွပ် ပွပ် ရှီး ရှီး”
ဖိုးကျော်လီးကြီးက သူမလင်ထက် ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်ဆိုတော့ ဇင်မာသဲတို့ စိတ်ကြိုက်ပါဘဲ။ ပက်ပက်စက်စက်ကို ခွပြီးဆောင့်တာ၊ ဖိုးကျော်လဥတွေ ကွဲသွားမတတ် ထင်ရပါတယ်။ အချက် ၁၀၀ ကျော် ဆောင့်ပြီးချိန်မှာ ဇာခြည်သဲရဲ့ ခွပြီး ဆောင့်ချက်တွေ ပိုမြန်လာပါတယ်။
ဖိုးကျော်လည်း မေးကြောတွေထောင်လာပြီး မျက်နှာက ငိုချင်တာလိုလို ရယ်ချင်တာလိုလို ပုံစံမျိုးဖြစ်လာတာကြောင့် ဇင်မာသဲ ဒီကောင်လေး ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာပါတယ်။ သူမလည်း ပြီးခါနီးနေပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ဖင်ကိုကြွကြွပြီး အသားကုန် အဆက်မပြတ် ဆောင့်ပါတော့တယ်။
“စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် ရှူး ရှူး”
“မသဲ မသဲ အ အ ”
ဖိုးကျော် ခေါင်းမောက်လှန်ပြီး ခါးကော့တက်လာပါတယ်။ ဇင်မာသဲလည်း စောက်ခေါင်းထဲ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတယ်။ သူမက ဆက်တိုက် ထုတ်သွင်းဖိချလိုက်တော့ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြစ်သွားကာ တုန်သွားပြီး ဇာခြည်သဲစာက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတယ်။ ဇာခြည်သဲက ဖိုးကျော်လီးကို သူမစောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ ဖိုးကျော်ကို အပေါ်ကမိုးလို့ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပြီး လျှာချင်းဖလှယ်ကာ စိတ်ထအောင် ပြန်ဆွနေပါတယ်။ ဖိုးကျော်လီးက ပြန်မာလာပါတယ်။ လူပျိုလီးဆိုတော့ မြန်မြန်ထလွယ်ပါတယ်။
“အငယ်ကောင် ဒီတစ်ခါ ပုံစံတစ်မျိုး ပြောင်းလိုးရအောင်နော်”
(အခန်း ၉)
ဖိုးကျော်က လေးဖက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးထားသော ဇင်မာသဲရဲ့ဖင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း တံတွေးကို မြိုချလိုက်သည်။ အအိုဟုပင် မထင်ရ။ စွင့်ကားနေသော ဖင်ကြီးက အစွမ်းကုန် မြောက်နေသည်။ သူလည်း စိတ်ကူးတစ်ခုရသဖြင့် ဇင်မာသဲရဲ့ ပြန့်ကြဲနေသော ဆံပင်များကို ညာလက်ဖြင့်လိမ်ကာ ဆွဲဆုပ်လိုက်သည်။
ဖိုးကျော် ဆံပင်ကို ဆွဲဆုပ်လိုက်မှုကြောင့် ဇင်မာသဲရဲ့ ခေါင်းက နောက်ကိုလှန်ကာ ခပ်မော့မော့လေး ဖြစ်သွားသည်။ ဖင်ကလည်း ပိုကော့ပေးသလိုဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ဖိုးကျော်ရဲ့ စံချိန်မှီလီးကြီးက သူမစောက်ဖုတ်ကို ထိုးခွဲလို့ တစ်ဆုံးထိုးစိုက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရပါတော့သည်။
“စွပ် ဒုတ် အ”
ဇင်မာသဲ အော်သံလေး ထွက်သွားပါတယ်။ ဖိုးကျော်က ဇင်မာသဲအဖုတ်ထဲ လီးကိုစိမ်ထားပြီး အသွင်းအထုတ်ကို ဆက်မလုပ်ဘဲ ခါးကိုဝိုက်ဝိုက်ကာ မွေနေတာကြောင့် ဇင်မာသဲ အားမလို အားမရဖြစ်ပြီး စိတ်တွေက ပိုထန်လာပါတယ်။
“အငယ်ကောင် ဘာလုပ်နေတာလဲ လုပ် လုပ်တော့လေ”
ဖိုးကျော်က သူမစကားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ သူမရဲ့စောက်ပတ်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ ဒစ်ဖျားလေးတင် သွင်းထားပြီး ကလိနေတာကြောင့် ဇင်မာသဲရဲ့အဖုတ်က အရည်တွေ ပိုရွှဲလာပါတယ်။
“အင်း ဟင်း အငယ်ကောင် မမကို ညဉ်းနေတာလား”
ဖိုးကျော်ဂွင်ထဲ ဝင်သွားပါပြီ။
“မသဲ ကျွန်တော်လိုးတာ ကောင်းလား”
“ကောင်းလို့ဘဲ ခံတောင်နေပြီ။ ဆက်လိုးပါတော့ အငယ်ကောင်ရဲ့”
“ဟင်းဟင်း ညာပြန်ပြီ။ အစ်ကိုမရှိလို့ ခံနေတာ မဟုတ်လား။”
“အင်း ဟင်း ဟင်း မင်းအစ်ကိုရှိလည်း တစ်နေရာရာမှာ ချိန်းလိုးပေါ့”
“တကယ်နော် မသဲ။ ကျွန်တော်က မသဲကို နေ့တိုင်းလိုးမှာနော်”
“လိုးပါတော့ အငယ်ကောင်ရဲ့။ နင့်အစ်ကိုမရှိရင် ဆိုင်ပိတ်ပြီး တစ်နေကုန် လိုးခိုင်းမှာ။ ဖင်ပေါက်ရော ပါးစပ်ရော အဖုတ်ရော ငါ့မောင် သဘောရှိပါကွဲ့။ ဟုတ်ပြီလား လိုးတော့ ”
မဇင်မာသဲ စကားဆုံးတာနဲ့ ဖိုးကျော်ကလည်း လေးဖက်ထောက်ထားတဲ့ ဇင်မာသဲအဖုတ်ကို အမုန်းလိုးတော့တာပါဘဲ။
“စွပ်စွပ် ဒုတ် ဘတ် ဘတ်”
ဇင်မာသဲရဲ့ ဖင်ကြီးတွေဟာ ဖိုးကျော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတာကိုက ဖိုးကျော်အတွက် အရသာရှိလှပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဖိုးကျော်ကလည်း ဇင်မာသဲကို ပက်လက်လှန်လိုး တစ်ချီ၊ လေးဖက်ထောက်လိုးတာ တစ်ချီ၊ ဆောင့်ကြောင့်လိုးတစ်ချီ ကြုံးပြီး နောက်ဆုံးအချီမှာ ဇင်မာသဲက အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးပါတယ်။
သူတို့လိုးပွဲ အဆုံးသတ်ချိန်မှာတော့ မနက် ၃ နာရီ ရှိနေပြီဖြစ်ပြီး မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။
အခန်း ၁၀)
“ခရီးသည်များ ထမင်းစား ခဏနားပါမယ်”
Express ကားကြီးက စားသောက်ဆိုင်ကြီးတစ်ခုရှေ့မှာ ရပ်သွားသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က သူမနှင့် ကပ်ရက်ထိုင်ခုံမှာ အိပ်ပျော်နေသော ဖိုးကျော်ကို လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။
“မောင်ကျော် မောင်ကျော်”
“ဗျာ”
အိပ်ပျော်နေသော ဖိုးကျော်က မျက်လုံးဖွင့်လာပြီး ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“ထမင်းစားနားတာ မောင်ကျော်ရေ။ တစ်ခုခု သွားစားရအောင်။ ”
ဖိုးကျော်က အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ရန်ကုန်ဆင်းလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က ရန်ကုန်တွင်ရှိသော သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဒေါ်မေသီထံ အလည်အပတ်သွားရင်း အလုပ်လုပ်နေသော သူမသမီးထံ ဝင်တွေ့ရင်း ကားတစ်စီးတည်း ထိုင်ခုံတစ်တန်းတည်း စီးမိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
စားသောက်ဆိုင်ထဲဝင်ပြီး စားသောက်စရာများ မမှာခင် ဖိုးကျော်တို့ အပေါ့အလေးစွန့်ရန် ဆိုင်နောက်ဖက် ထွက်ခဲ့သည်။ ရှေ့မှလျှောက်နေသော ဒေါ်ချိုနွယ်ကို ဖိုးကျော် ရှိုးလိုက်သည်။ အသားဖြူဖြူ တုတ်တုတ်ခဲခဲ ဒေါ်ချိုနွယ်က အားကစားလိုက်စားသူမို့ထင်တယ် တင်ပါးတွေက ကလေးအမေဟုပင် မထင်ရ။ သူမယောင်းမဖြစ်သူ မဇင်မာသဲထက်ပင် တောင့်သေးသည်။
ဒေါ်ချိုနွယ်က အသားဖြူဖြူ ရုပ်ကလည်း ချောသည်။ အသက် ၄၀ ကျော်ပေမဲ့ ငယ်ငယ်က မယ်ဘွဲ့ရဖူးသူမို့ထင်တယ် တော်တော်လှနေဆဲပင်။ ဇင်မာသဲနှင့် အတွေ့အကြုံရှိသွားသော ဖိုးကျော်က အသားစားဖူးသွားသော ကျားလိုပင်။ မိန်းမ ခပ်တောင့်တောင့်ကို မြင်လျင် လိုးချင်လာသည့်စိတ်က တားမရ။ ဒေါ်ချိုနွယ်ယောက်ျား စန်းမင်းကလည်း ပန်းသေချင်သလိုလို ဖြစ်သဖြင့် သိပ်မလုပ်နိုင်တာ မဇင်မာသဲ ပြောပြသဖြင့် သိပြီးသား။ ဆာနေမှာဘဲလို့ ဖိုးကျော် တွေးနေမိသည်။
ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ခေသူမဟုတ်။ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် သူမတင်ပါးတွေကို နောက်က လှမ်းကြည့်နေမှန်း သိသည်။ ဒီကောင် ညံ့သေးသည်။ သူမကလည်း ဖိုးကျော်နဲ့ဇင်မာသဲ ဘယ်လို အပေးအယူရှိသည်ကို သိသည်။ ဇင်မာသဲနှင့် စရိုက်ချင်းတူသူမို့ သူမက မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားသည်။ ယခု ကားတစ်စီးတည်း တစ်ခုံတည်း ထိုင်စီးလာတော့ သူမစိတ်က ပိုထကြွနေတာ။ ဒီကောင်လေးက မရဲလို့သာ။
အခန်း ၁၁)
ကားက တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ တစ်ရိပ်ရိပ် ဖြတ်လာသည်။ အအေးဓါတ်က နည်းနည်းပိုလာသည်။ ဖိုးကျော်တို့ ထိုင်နေသောနေရာက နောက်ဆုံးခုံတန်းမှာ။ ခရီးသည်အများစုက အိပ်ပျော်နေကြပြီ။
“မောင်ကျော်ရေ မမချို အိပ်ချင်ပြီ။ နည်းနည်းမှီလို့ ရလား။ နောက်ကထိုင်ခုံက မှီမကောင်းလို့”
ဖိုးကျော် သတိတော့ထားမိသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က ကားတွက်ခါစကတော့ အန်တီချို အန်တီချိုနဲ့ နောက်ပိုင်း မမချိုဟု ပြောင်းသွားတာကို။
“ဟုတ် ရတယ်လေ မမချို ရပါတယ်”
ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖိုးကျော်ပုခုံးကို ခေါင်းမှီထားလိုက်ပြီး အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ မိန်းမချောချောကြီး တစ်ယောက်က သူ့ပုခုံးအပေါ်မှီပြီး အိပ်နေတာကြောင့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ ကိုယ်သင်းရနံ့များက ဖိုးကျော်နှာခေါင်းမှာ ကလူကျီစယ် နေသည်။ ပါးပြင်မှာ မိတ်ကပ်ပါးပါးပုတ်ထားပြီး သနပ်ခါးလိမ်းထားသော ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့အလှက သူ့ကို ပိုရင်ခုန်လာသည်။
“အင်း အင်း ”
ဒေါ်ချိုနွယ်က အိမ်မက်မက်ဟန် တူသည်။ ပါးစပ်မှ ကယောင်ကတန်းတွေ ထွက်ပြီး သူ့ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်လိုက်သည်။
“ယောက်ျား မချိုခါးကိုဖက်စမ်းပါ”
သူ့ယောကျ်ားကို အိမ်မက်မက်နေဟန်တူသည်။ ဖိုးကျော်စိတ်ထဲ မကောင်းမှုတစ်ခုကို ကြံစည်လိုက်သည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်ပုခုံးကိုဖက်ပြီး ပါးကိုနမ်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မသိဘူးဟု ထင်သော်လည်း သူထင်သလို မဟုတ်။ သူ့ခါးကို ဒေါ်ချိုနွယ်က ပိုဖက်ပြီး သူနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသော ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့လျှာကို သူ့လျှာဖြင့် အလိုလို ဖလှယ်ပြီး ဖြစ်သွားသည်။ ကားတစ်စီးလုံး မောင်းသူကလွဲလို့ အိပ်ပျော်နေကြပြီဖြစ်၍ ဒါကိုမသိကြ။
“မင်း တော်တော်ဆိုးတယ်နော် ကောင်လေး။ ဒါကြောင့် ဇင်မာသဲက စွဲနေတာထင်တယ် ဟိဟိ”
ဒေါ်ချိုနွယ်က သူ့ပါးနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာကြောင့် ဖိုးကျော်ရင်ထဲ မိုင်းဗုံးတစ်လုံးကွဲသလိုပင်။
“ဟင် ဘယ်လိုသိတာလဲ”
ဟု သူတိုးတိုးလေး ပြန်မေးလိုက်သည်။
“ဟင်း ဘယ်လိုသိတာ အရေးမကြီးပါဘူး။ နင့်ကိုသနားလို့ ငါမပြောတာနော် ကောင်လေး။ အဟား မထင်ရဘူးနော်”
ဖိုးကျော်လက်က ဒေါ်ချိုနွယ်ပေါင်ကြားထဲ ရောက်သွားသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က သူမပေါင်ကြားထဲ ရောက်လာသော ဖိုးကျော်လက်ကို သူမလက်ဖြင့် ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး
“ဟိုးထား ကောင်လေး။ ရန်ကုန်ရောက်မှ မမချိုသူငယ်ချင်းအိမ်မှာ မင်းလေးသဘောရှိ လုပ်။ အခု ကားပေါ်မှာ လူတွေနဲ့ ခစ်ခစ်”
ဖိုးကျော်ကတော့ ရန်ကုန်ရောက်လျင် ဇင်မာသဲယောင်းမ ဒေါ်ချိုနွယ်ကို လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားရတော့မည်မှန်း သဘောပေါက်သွားသဖြင့် ရင်တွေ ပိုပိုခုန်လာသည်။
(အခန်း ၁၂)
ခြံရှေ့သို့လာရပ်သော တက္ကစီကို လှမ်းမြင်တော့ ဒေါ်တင်တင်ရီ အောက်ကခြံထဲမှာ အမှိုက်လှဲနေသော ခင်မိကို လှမ်းအော်လိုက်သည်။
“ဟဲ့ ခင်မိ ခြံရှေ့မှာ ဧည့်သည်လာတယ်။ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်ဦး။ မချိုတို့ထင်တယ်”
ဒီနေ့ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ် ရန်ကုန်ရောက်မယ်လို့ သူမ သိထားတယ်လေ။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကိုအောင်ဝင်းကလည်း နိုင်ငံခြားကို ကုမ္ပဏီကိစ္စနဲ့သွားတော့ သူမတစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ပင်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ်ရဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်ဟန်တူသူ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကလည်း အထုပ်ဆွဲ၍ ကားပေါ်က ဆင်းလာတာ တွေ့ရတယ်။
“လာဟဲ့ မိန်းမ။ နင် အစောကြီးရောက်မယ်မှတ်လို့”
“ဟုတ်တယ် သူငယ်ချင်းရေ လမ်းမှာ ကားပျက်နေလို့ပေါ့။ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ ဒါက မောင်ဖိုးကျော်တဲ့ တင်တင်ရဲ့။ ငါတို့မြို့ကဘဲ။ ရန်ကုန်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဆင်းလာတာ။ သူပါလို့ တော်သေးတယ် တင်တင်ရယ်။ နို့မို့ဆို ငါတစ်ယောက်ထဲ။ ဟဲ့ ဖိုးကျော် ဘယ်မှသွားတည်းမနေနဲ့။ ဒါက မမချိုရဲ့သူငယ်ချင်း တင်တင်တဲ့။ သူဌေးမကြီး။ ဘာမှ အားနာစရာ မလိုဘူးရယ်။ အပြင်မှာသွားနေရင် နင့်သူငယ်ချင်းတွေ အားနာနေရမယ်။ ဒီမှာဘဲ တည်းလိုက်တော့။ ”
“ဟုတ်တယ် မောင်လေး ဘာမှအားနာစရာမရှိဘူး”
ဒေါ်တင်တင်ရီကလည်း ဝင်ပြောလိုက်လေသည်။ သို့နှင့် ဖိုးကျော်တို့ နေရမည့်အခန်းကို ခင်မိအား လိုက်ပြခိုင်းလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လည်း အထုပ်တွေကို ဆွဲ၍ ခင်မိနောက်မှ လိုက်သွားသည်။ ဖိုးကျော် အပေါ်ထပ်ကိုတက်သွားပြီး မြင်ကွင်းက ပျောက်ကွယ်သွားတော့ တင်တင်ရီက ချိုနွယ်နားကပ်၍ ခါးကို လက်ဖြင့် မနာအောင် လိမ်လိုက်ပြီး။
“မိန်းမ သိတယ်နော် ဟင်း။ နှုတ်ပိတ်ခတော့ ပေးရမယ်”
“ဘာလဲ တင်တင်ရဲ့ နင့်စကားက အဆန်းပါလား”
“အဟင်း မိချိုရယ် နင်နဲ့ ငယ်ကတည်းက ပေါင်းလာတာ၊ နင့်စောက်ကျင့် ဘယ်လိုရှိမှန်း မသိတာကြ။ ကောင်လေးကလည်း ချောချောလေးရယ်။”
ချိုနွယ်နှင့် တင်တင်ရီက ကျောင်းတုန်းကတည်းက ကျူရှင်ဆရာကိုပင် ရည်းစားအတူတူ လုပ်ခဲ့သူများမို့ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်ကြသည်။
“ဒါပဲနော် မိန်းမ။ အခန်းချင်းကပ်ရက် ချပေးထားတာ။ ညဉ်း ယောကျ်ားကြီး မသိစေချင်ရင်တော့ နှုတ်ပိတ်ခပေးရမယ် ငါ့ကို”
တင်တင်ရီက ပြီတီတီအကြည့်ဖြင့် ချိုနွယ်ကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်လေသည်။
အခန်း ၁၃)
အချိန်က ည(၁၁)နာရီခန့်ရှိပေမဲ့ တင်တင်ရီတစ်ယောက် အိပ်မပျော်နိုင်ပါ။ သူမအခန်းထဲမှနေ၍ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ်အခန်းထဲမှာ သူမခိုးတပ်ထားသော လျှို့ဝှက်ကင်မရာမှ မြင်ကွင်းများကို ကြည့်နေသည်။ သူမကလည်း ဒါမျိုးကို စိတ်ဝင်စားသည်။ အခန်းက မြင်ကွင်းက ရှင်းလင်းလှသည်။
သူမမြင်နေရသော မြင်ကွင်းကတော့ ကုတင်ထက်က မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကားထားသော ချိုနွယ်ရဲ့ပေါင်ခွကြားထဲမှာ နေ့လည်ကပါလာတဲ့ သူ့သားအရွယ်ကောင်လေး ဖိုးကျော်က မိုးထားပြီး သူ့လီးတံတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ မချိုနွယ်ရဲ့ အဖုတ်ပြဲပြဲကြီးကို ဖိဖိပြီး သွင်းနေတာကိုပင်။
ချိုနွယ်ကလည်း အောက်က ကော့ကော့ပေးနေသည်။ အသံကို အနည်းငယ်ချဲ့၍ တင်တင်ရီ ဆက်နားထောင်လိုက်သည်။
“စွပ် စွပ်*
” ရှီး ရှီး အ အ မောင်လေး ဆောင့် ဆောင့်၊ မမချိုကို မညှာနဲ့၊ မမချို ပြီးခါနီးနေပြီ၊ အသားကုန် ဆောင့်စမ်းပါ ”
“ခုနကတော့ အဖုတ်ကွဲသွားလိမ့်မယ် သိပ်မဆောင့်နဲ့ဆို မမချို”
“ဟင်း သူနော် အထအန သိပ်ကောက်တာဘဲ လိုးစမ်းပါ၊ အားရှိသလောက် ဟွန်း။ လိုးမှာသာ လိုးစမ်းပါ။ ဒီမှာ အရမ်းကောင်းနေပြီ။ မမချိုအဖုတ် ကွဲချင်ကွဲ မညှာနဲ့ ဒီမှာ ပြီးခါနီးနေပြီ ကိုယ်တော်ချောရဲ့”
“စွပ် စွပ်”
“အင်း အင်း အိုး မောင်ရဲ့ အ အ အ”
မချိုနွယ်တစ်ယောက် ဖိုးကျော် အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်လိုက်တော့ အသားကုန်ငြီးငြူပြီး ပြီးသွားဟန်တူသလို ဖိုးကျော်လည်း ထွက်ကုန်ဟန်တူပါတယ်။ လီးတန်ကြီးက ချိုနွယ်အဖုတ်ထဲက ထွက်ကျတာ တင်တင်ရီ မြင်လိုက်ရပါတယ်။
အခန်း ၁၄)
ဘေးနားတွင် ချွေးများစို့ပြီး အမောဖြေနေသော ဖိုးကျော်ရင်ဘတ်ပေါ် ဒေါ်ချိုနွယ်ခေါင်းလေးကို မှောက်ပြီး တင်ထားရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး ဖိုးကျော်လီးတန်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လချောင်းကြီးက သူမလက်နှင့်အပြည့်ပင်။ နေရှင်နယ် ဓါတ်ခဲလုံးလောက်ရှိမယ်လို့ သူမထင်သည်။ အရှည်ကလည်း ၆ လက်မ အနည်းငယ်ကျော်မည်။ သူမယောကျ်ားလီးထက် ၂ ဆနီးပါးသာသလို အရင်က သူမနေခဲ့သော လင်ငယ်ထက်ပင် ကြီးသည်။ လိုးတုန်းက သူမအဖုတ်ထဲမှာ ကြပ်နေသည်။ ဒါကြောင့်လည်း သူမယောင်းမဇင်မာသဲ စွဲနေတာဖြစ်မယ်လို့ သူမတွေးမိလိုက်ပါတယ်။
ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖိုးကျော်လီးကို ကိုင်ပြီး ဆွပေးနေပါတယ်။ ငယ်ရွယ်သူဖြစ်တဲ့ ဖိုးကျော်ဟာ သူမယောကျ်ားလီးလို မဟုတ်ပါဘူး။ ချက်ချင်းဘဲ ပြန်မတ်လာပါတယ်။
“ဘယ်လိုလဲ မောင်။ တစ်ချီတည်းနဲ့ မောသွားတော့တာလား”
ဖိုးကျော်ကတော့ တစ်ချီလိုးပြီး အမောဖြေရုံရှိသေး နောက်တစ်ချီလိုးဖို့ သူ့လီးကို ပြန်ဆွနေတဲ့ ဒေါ်ချိုနွယ်ကို အနည်းငယ် လန့်ပါတယ်။ ဆော်ကြီးက ကလေးအမေ အသက် ၄၀ နီးပါးဆိုပေမဲ့ ဖြူဖြူတုတ်တုတ် ချောချောတောင့်တောင့်ကြီးလေ။ ဒါပေမဲ့ ဖိုးကျော်အနေနဲ့က ဒေါ်ချိုနွယ်ယောင်းမ ဇင်မာသဲရဲ့ ဆရာစားမချန် သင်ကြားမှုကြောင့် ဒီဆော်ကြီးကို သေချာနူးနှပ်ပြီး မျှော့သွားအောင် ကိုင်မှဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။
“မမောသေးပါဘူး မမချိုရဲ့။ မမချို နောက်မှ ကြောက်ပါပြီ မလုပ်နဲ့”
ဖိုးကျော်စကားကြောင့် ဒေါ်ချိုနွယ်က တခိခိရယ်ပြီး
“ဟင်း မောင်သာ လိုးမှာသာလိုးစမ်းပါ။ လိုးနိုင်ရင် တစ်ညလုံးပဲလိုးလိုး ဒီကခံနိုင်တယ်။ နောက်မှ မလိုးနိုင်တော့ပါဘူး မလုပ်နဲ့။ ကဲ လိုးတော့လေ”
ဖိုးကျော်လီးကို သူမ လွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်က ထထိုင်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေကို ကုတင်အလယ်မှတင်ပြီး
“မမချို ခါးကို ဒီခေါင်းအုံးတွေပေါ် တင်လိုက်”
ဒေါ်ချိုနွယ်လည်း ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ခါးတင်ပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်ပါတယ်။
” ဘာလုပ်မလို့လဲ မောင်လေးရဲ့”
“မျက်လုံးမှိတ်ထား မမချို”
ဒေါ်ချိုနွယ် မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်တော့ ဖိုးကျော်ရဲ့လက်တွေက သူမပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူပြီး သူမဒကောက်ကွေးတွေကို ဂုတ်ပေါ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်ရဲ့နှာခေါင်းက လေဝင်လေထွက်တွေက သူမအဖုတ်ကို ကျီစယ်တော့ ဖိုးကျော် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာသာ မသိသလိုလို ဖြစ်သွားပါတယ်။
“ပြတ် ပြွတ်”
“ရှုး အား လား လား အိုး အိုး”
ဒေါ်ချိုနွယ် စောက်စိထဲက ကျင်သွားပြီး စောက်ခေါင်းထဲက သေးဖျန်းဖျန်း ထွက်ချင်လောက်အောင် အရသာထူးကြောင့် မျက်လုံးပွင့်သွားပါတယ်။ ဖိုးကျော်ရဲ့လျှာကြမ်း ပူပူနွေးနွေးကြီးက သူမစောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးတွေကို ဆွဲစုပ်လိုက်တာကြောင့်ပါ။ ပေါင်ကို အတင်းစိလိုက်ပေမဲ့ ဖိုးကျော်က သူမပေါင်တံတွေကို လက်နဲ့ဆွဲခွာပြီး အတင်းဖိကာ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ယက်ပါတော့တယ်။ ဒေါ်ချိုနွယ်လည်း ဖိုးကျော်ရဲ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သူမလက်နဲ့ ကယောင်ကတမ်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။
အခန်း ၁၅)
“အား အင်း ဟင့် ဟင့် တော်ပါတော့ မောင်ရဲ့ မချိုကိုသနားပါ”
“ပြတ် ပြတ်”
“ရှီးရှီး မောင်လေး မမကို သတ်နေတာလား အဟင့်ဟင့်”
မချိုနွယ်ရဲ့ဖင်ကြီးတွေရော ပေါင်တံတွေပါ တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေပါတယ်။ အလျှော့ပေးလိုက်ရင် သူဘဲမျှော့မှာသိနေတဲ့ ဖိုးကျော်ကတော့ မချိုနွယ်အဖုတ်ကို အပီအပြင် စိတ်ပါလက်ပါကို စုပ်ပေးယက်ပေးနေပါတယ်။ လက်ချောင်းတွေကလည်း မချိုနွယ်ရဲ့ ဖင်ခွကြားကို ကလိနေတာကြောင့် အလူးအလဲပါဘဲ။ စောက်စိကို လျှာဖျားနဲ့ကလိလိုက် စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နုနုတွေကို သိမ်းယက်ပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ကြောင့် မချိုနွယ်ကတော့ အိမ်သာတက်ချက်သလိုလို ဆီးသွားချင်သလိုလို အလူးအလဲခံနေရပြီး ဖိုးကျော်ခေါင်းကို ဆုပ်ထားတဲ့ လက်ကိုလွတ်ကာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းနေပြီး လက်ချောင်းတွေက မွေ့ယာအခင်းစတွေကို အတင်းဆွဲကုပ်ထားပါတယ်။ လည်ပင်းက အကြောတွေထောင်လို့ နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတာ သွေးတောင်စို့ပါတယ်။
“ပြတ် ပြတ် ရှီး ရှီး ပလပ် ပလပ်”
“အား အင်း အိုး အိုး အဟင့် အဟင့် မမချိုကို သနားပါဦး မောင်ရဲ့၊ တော်ပါတော့ ပြတ် ပြတ် ရှုး ရှုး ဟင့် ဟင့် သနားပါ ရပ်ပါတော့ မောင်ရဲ့”
ဖိုးကျော်က ယက်နေရင်း မချိုနွယ်ရဲ့ ဖင်ဝညိုညိုလေးကိုပါ လှမ်းယက်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါကြောင့် ဒေါ်ချိုနွယ် အလူးအလဲခံနေရတာပါ။ သူမအဖုတ်ကထွက်တဲ့ စောက်ရည်တွေကလည်း မွေ့ယာပေါ်မှာ အကွက်လိုက်ကြီး ဖြစ်နေပါပြီ။ နှစ်ချီထွက်လို့ သုံးချီမြောက်မှာတော့ ဒေါ်ချိုနွယ် ငယ်သံပါအောင် အော်ပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ ဖိုးကျော်က သူ့နှုတ်ခမ်းမှာပေနေတဲ့ ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့စောက်ရည်တွေကို လျှာနဲ့သိမ်းလိုက်ပါတယ်။
“ဟင်း မောင် သိပ်ဆိုးတာပဲကွယ်။”
“ချစ်လို့ပါ မမချိုရဲ့”
“ဟွန်း ပြောတော့ ချစ်တယ် ချစ်တယ်နဲ့၊ ဇင်မာသဲတုန်းကလည်း ဒီလိုပဲမဟုတ်လား”
မချိုနွယ်စကားကြောင့် ဖိုးကျော် အံ့သြသွားသည်။
“ဟင် မမချို ဘယ်လိုသိ”
“ခစ်ခစ် မောင်ကလည်း မမက သိနေတာကြာပြီ။ မောင် ဘာဂျာမှုတ်ကောင်းတာတွေ အလိုးကောင်းတာတွေကြောင့် ဟိုကောင်မက စွဲနေတာလေ။ ဒါကြောင့် မမချိုကလည်း ကြံလိုက်တာ။”
“ဟာဗျာ”
ဖိုးကျော် ရှက်သလိုလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး
“ဟင်း ဟင်း ဒီလိုမှန်း အစကတည်းကသိရင်”
“တော်ပါတော့ မောင်ရယ်၊ အခုတော့ မမချိုကို ဝအောင် လိုးပေးပါဦး”
“လိုးမှာ မမ တစ်ညလုံးကို လိုးဦးမှာ”
အခန်း ၁၆)
ဒီနေ့ အလုပ်ပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် မို့မို့တစ်ယောက် ခပ်ပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့် သူမအဒေါ်တွေရှိရာ ရပ်ကွက်ဘက်သို့ အလည်သွားခဲ့သည်။ ပြန်လာတော့ အနည်းငယ် မိုးချုပ်နေပြီ။ မြို့စွန်ဘက်နည်းနည်းကျသော ရပ်ကွက်ဖြစ်သဖြင့် တော်တော်ထွက်ရသည်။ သူမဒေါ်လေးတို့ကလည်း အပြင်ထွက်သွားကြတယ်ထင်တယ်။ အိမ်တံခါးကြီး သော့ခတ်ထားတာနဲ့ သူမလည်း ပြန်လာခဲ့သည်။
ဒီဖက်ရပ်ကွက်တွေက မြို့ထဲကသူဌေးတွေ ဝယ်ထားတာများပြီး အိမ်တွေသာ ဆောက်ထားကြတာ လူနေတာလည်း ကျဲတယ်လေ။ သူမဖုန်းမြည်လာသဖြင့် ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းဘေးဆင်းရပ်ပြီး စကားပြောနေစဉ် ဘေးနားမှ ဆိုင်ကယ်တစ်စင်းဖြတ်သွားသည်။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ ယောကျ်ားသံရော မိန်းမသံရော။ ဟင်း စုံတွဲတွေနေမှာ ပလူးနေကြတာလို့တွေးပြီး တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့
ဟင်လို့ သူမပါးစပ်မှ အသံပင် ထွက်သွားသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်ပါလား၊ နောက်မှလိုက်လာသူက ဖိုးကျော်။ သူမကို မြင်ဟန်မတူ။ ဒေါ်ချိုနွယ်မောင်းနေသော ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ ဖိုးကျော်က ခွပြီးလိုက်လာတာ။ သွေးရိုးသားရိုးတော့ ဟုတ်ဟန်မတူ။ ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ပြင်ထားလိုက်တာ အပျိုတွေထက်တောင် သာဦးမယ်။ ဖိုးကျော်က နောက်မှခွပြီး ဒေါ်ချိုနွယ်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ထားတော့ သူမ ထင်သလို မှန်နေပြီထင်တယ်။
ဒေါ်ချိုနွယ် တလောက ရန်ကုန်သွားသေးတယ်။ ပြန်လာတော့ ဖိုးကျော်နှင့်အတူ။ ကားတစ်စီးတည်း ကြုံလို့ဆိုလား။ ပြီးတော့ ဖိုးကျော်ဖုန်းကို မကြာခဏ ခေါ်တာတွေ့သည်။ သူမအထင်တော့ ဇင်မာသဲလက်ထဲမှ ဒေါ်ချိုနွယ် ဖြတ်ခုတ်ပြန်ပြီထင်တယ်။
ယခုမြင်ရသည့် ပုံစံကတော့ ဘယ်လိုမှ သွေးရိုးသားရိုး မဟုတ်တာ သေချာနေသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ခပ်ရွရွလေ။ အပေးကောင်းကောင်းနဲ့ ဆိုတော့ ဟိုကောင် အရူးအမဲသားကျွေးသလိုနေမှာလို့ တွေးမိသည်။ ဒါမျိုးကိစ္စဆို စပ်စပ်စုစုနိုင်လှသော မို့မို့ကလည်း နောက်မှလိုက်ချောင်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
(အခန်း ၁၇)
တကယ်တမ်း လိုက်ရှာတော့ တော်တော်ရှာလိုက်ရပြီး အချိန်က (၁၅) မိနစ်လောက် ကြာသွားသည်။ တွေ့မယ်တွေ့တော့လည်း သူမအဒေါ်တို့အိမ်ဘေးက ခြံထဲမှာ ဒေါ်ချိုနွယ်ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ ခြံဝင်းက သစ်ပင်တွေနဲ့ပြည့်နေတော့ အပြင်ကလူ တော်ရုံမမြင်နိုင်။ အလယ်မှာ တစ်ထပ်တိုက် အိမ်တစ်လုံး ရှိတယ်လေ။
မို့မို့လည်း မယောင်မလည်နဲ့ ထိုခြံဝင်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ တံခါးတွေက အားလုံးပိတ်ထားသည်။ အတွင်းမှ ချက်ထိုးထားဟန်တူသည်။ အထဲမှာ ရောက်နေကြတာ ဖြစ်မည်။
“ခစ် ခစ် မောင် ဘယ်လိုလဲ ဆစ်စတီနိုင်းဆွဲမှာ မဟုတ်လား”
အသံက သူမရပ်နေသော ဘေးနားမှ။ အခန်းကိုတံခါးက သံဇကာကာထားသဖြင့် အပြင်မှလိုက်ကာကို အနည်းငယ်ဟလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ လား လား နိုင်ငံခြားအပြာကားထဲကအတိုင်းပင်။ အခန်းထဲက တီဗွီမှာ အပြာကားတစ်ကား ပြထားပြီး ထိုကားထဲက အတိုင်းပင်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မောင်ဖိုးကျော်က ပက်လက်လှန်အနေအထား။ ဒေါ်ချိုက အပေါ်က။ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်ဗလာနှင့်။ ဖိုးကျော်အပေါ်မှာ ဒေါ်ချိုက လေးဖက်ထောက်ရက်ကြီးခွလို့။ ဒေါ်ချိုအဖုတ်အောက် ဖိုးကျော်မျက်ခွက်ရောက်နေသလို ဖိုးကျော်လီးက ဒေါ်ချိုရဲ့ လျှာဖျားဖြင့် ကလိခြင်း နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ဖိကပ်စုပ်ခြင်း လုပ်နေသည်။
ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖြည်းဖြည်းချင်း လီးကိုငုံနေသည်။ ဖိုးကျော်လီးက တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီး။ နှစ်ယောက်လုံးက အမွေးတွေ ရိပ်သင်ထားလို့ထင် အဖုတ်တွေ လီးတွေက အရှင်းသား။ ဒေါ်ချိုပါးစပ်ထဲ ဖိုးကျော်လီးက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့် တံတွေးတွေ ပြောင်လက်နေသည်။ ဒေါ်ချို အားရပါးရ စုပ်နေမှန်း သိသာသည်။ ပါးတွေကို ချိုင့်ချိုင့်သွားပြီး ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံများထွက်နေသည်။
ဖိုးကျော်ကလည်း မရွံမရှာပင် ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်ပြဲပြဲကြီးကို လက်ဖြင့်ဖြဲပြီး လျှာနဲ့ယက်နေတာတွေ့သည်။ မို့မို့အဖို့ သူမယောကျ်ားနဲ့ အိမ်ထောင်သက်တာကြာခဲ့တယ်။ ဒီလို လီးမစုပ်ဖူးသလို အဖုတ်ယက်တာလည်း မခံဖူးခဲ့။ အပြင်မှာလက်တွေ့ကြည့်နေရတော့ ဇာတ်ကားထဲကနဲ့မတူ ပုလွေ ဘာဂျာကိုင်ကြတာ တော်တော်အရသာရှိဟန်တူသည်။
“အား လား လား ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ် အရည်တွေထွက်ကုန်ပြီ”
ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်သာမက ဖင်ဝလေးကိုပါ ဖိုးကျော် လျှာနဲ့ကလိနေတော့ ဒေါ်ချိုဖင်ကြီး တုန်တုန်ပြီး ငြီးနေတာကို တွေ့ရသလို
“အိုး လားလား မမချို ကောင်းလိုက်တာဗျာ ”
ဆိုတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ ငြီးသံတွေပါ ကြားရပါတယ်။
“မောင် လိုးလို့ရပြီ ထင်တယ်နော်၊ မမချို ခံချင်နေပြီ”
ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ဒေါ်ချိုက အပေါ်ကခွထားရက် လီးစုပ်နေတာရပ်ပြီး လေးဖက်ထောက်ကုန်းလိုက်တာ တွေ့ရပါတယ်။ ဖိုးကျော်က နောက်ကနေ ဒူးထောက်ပြီး ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်ထဲကို လီးချောင်းကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ အပေါ်ပိုင်းကို ဆွဲမလိုက်ပါတယ်။
“ဒီလိုမှ လိုးလို့ကောင်းတာ မမချိုရဲ့”
“ဟုတ်ပါပြီ မောင်ရယ် ”
လို့ပြောလိုက်တဲ့ ဒေါ်ချိုရဲ့ အပေါ်ပိုင်းအနေအထားက မတ်သွားပါတယ်။ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဖိုးကျော်က နောက်ဖက်ဆွဲထားတာကြောင့် ဖွံ့ထွားတဲ့နို့တွေက ရှေ့ကိုကော့ထားသလိုဖြစ်ပြီး ဖင်တွေက ပိုကော့သလိုပါ။
“စွပ် စွပ် ရှီး ရှီး”
“အား အား မောင်ရေ မောင် အ အ မမချိုကို သနားပါ ဟင့်ဟင့် နာတယ် နာတယ် အအ”
ဖိုးကျော် နောက်ကနေ ပင့်လိုးနေတာကို နာတယ် နာတယ် အော်နေတယ်ဆိုတာ အလကားမှန်း မို့မို့ သိပါတယ်။ ဒီဘွားတော် ကောင်းလို့ အော်နေမှန်း။ ဖိုးကျော်နဲ့ သားအမိလောက်သာ ကွာနေတာ ခေါ်သာကတော့ မောင်တဲ့။ ဒေါ်ချိုအဖုတ်ထဲ ဖိုးကျော်လီးကြီး သွင်းသွင်းဆောင့်လိုက်တိုင်း ငြီးသံတွေက ထွက်လာပါတယ်။ ယောကျ်ားကွယ်ရာမှာ လင်ငယ်ကို ကုန်းနေတဲ့ ဒေါ်ချိုတို့ စုံတွဲကိုကြည့်ရင်း မို့မို့တောင်မှ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲလာပါတယ်။
“စွပ် စွပ် ဘတ်ဘတ် ရှိ ရှီး ဗြစ် ဒုတ်”
“အ အ မောင်ရေ မမထွက်တော့မယ် မြန်မြန်လေး ”
နောက်ကဆောင့်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ တရစပ်ဆောင့်ချက်တွေမှာ ဒေါ်ချိုတစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ရင်း စောက်ရည်တွေ ထွက်သွားမှန်း မို့မို့တစ်ယောက် မှန်းဆမိလိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်လည်း လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆက်ဆောင့်ပြီး ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ ဒေါ်ချိုအဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်သွလို့ လီးကြီးက အဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။
အခန်း ၁၈)
“အင်း အင်း”
မသွယ်တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်တွင် တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် ဖြစ်နေသည်။ သူမလက်များက လျော့ရဲနေသော ထမိန်အောက်သို့ လက်နှိုက်ထားပြီး သူမအစိလေးကို လက်ညိုးလေးဖြင့် ပွတ်နေသည်။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ အောင်အောင်က မန္တလေးမှာ သမီးဖြစ်သူကို ကျောင်းအပ်ရန် ထွက်သွားသဖြင့် ပြတ်လပ်နေသော သူမဆန္ဒကို နေ့လည်က ကမြင်းမမို့မို့ လာပြီးပြသွားသော ချောင်းရိုက်ဇာတ်ကားက လာဆွနေသည်။ မို့မို့က ဒေါ်ချိုနွယ် ဖိုးကျော်နှင့် ချိန်းလိုးနေတာကို အမှန်အကန် ဖုန်းဖြင့် ရိုက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ မသွယ်ကလည်း ကူးထားပြီးမှ ဖီးလ်တွေတက်နေသည်။ အိမ်မှာကလည်း သူမတစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း အိပ်ယာဝင်ခါနီးကြည့်မိခါမှ အယားဖျောက်ပေးမည့် ယောကျ်ားကမရှိ။
ဟူး ဖိုးကျော်လီးကြီးက နည်းတာမဟုတ်။ သူမယောက်ျား ၂ ဆလောက်ရှိသည်။ ဒါမျိုးကြီးနဲ့ အလိုးခံလိုက်ရလို့ကတော့ အီစိမ့်သွားမှာလို့ တွေးမိသည်။ သူမ ဖိုးကျော်နဲ့ဒေါ်ချိုနွယ် လိုးနေတာကို ဖုန်းမှကြည့်ပြီး အစိကို လက်ညိုးလေးဖြင့်ပွတ်ကာ
“အင်း အင်း ဖိုးကျော် ဖိုးကျော် အအ”
သူမ ပွတ်ရင်း ပွတ်ရင်း တစ်ချီပြီးသွားသည်။ အရည်တွေက သူမလက်မှ စီးကပ်ကပ်နှင့် ထမိန်မှာ ပေသွားသည်။ စိုသွားသော ထမိန်ကို သူမ ချွတ်ကာလဲလှယ်လိုက်ပြီး လက်ကို ရေဖြင့်ဆေးလိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲကာ အိပ်တော့သည်။
အိပ်တော့မည်ပြုကာမှ အိပ်ယာဘေးမှ ဖုန်းက မြည်လာသဖြင့် သူမလန့်ဖြတ်သွားသည်။ ဟင်း ဒီအချိန်ကြမှ ဘယ်မသာဖုန်းလဲ မသိ။ မကိုင်ဘဲ နေမလို့လုပ်ပြီးမှ စိတ်ကူးပြောင်းသွားကာ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“ဟဲလို ဘယ်သူလဲဟဲ့ ဒီအချိန်ကြီး”
“မသွယ်ရေ ကျွန်တော် ကျွန်တော် ဖိုးကျော်ပါ ”
ဖိုးကျော်ဆိုပါလား သူမ ရင်တွေပင် တုန်သွားသည်။
“ကဲ မောင်လေး ဘာကိစ္စ။”
“အစ်မ သုံးလုံးထိုးလို့ရသေးလားလို့။”
“သဘက်ခါတောင် ဖွင့်တော့မှာကို ဘာဂဏန်းလဲ။”
“—- လေ အစ်မ။”
မရတော့ဘူးလို့ ပြောမည်ပြုပြီးမှ မသွယ် စိတ်ကူးတစ်မျိုးပြောင်းသွားသည်။
“အင်းလေ ရမရတော့မသိဘူး။ မေးကြည့်ပေးမယ်။ မနက်ဖြန်မှ စလစ်လာယူ။ အိမ်ကိုလာခဲ့ ညနေပိုင်း”
“ဘယ်နှစ်နာရီလောက် လာခဲ့ရမလဲ အစ်မ။”
“အင်း ည(၇)နာရီလောက်လာခဲ့။ အခုရက်ပိုင်းအတွင်း အခြေအနေက ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး။ သိတယ်မဟုတ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့အစ်မ ဒါဆို မနက်ဖြန်လာခဲ့မယ်”
ဖိုးကျော် ဖုန်းချသွားတော့ မသွယ်လည်း ဖုန်းကိုချလိုက်သည်။ သူမနှုတ်ခမ်းထောင့်က ပြုံးနေသည်။
(အခန်း ၁၉)
“မိုးရွာတော့မယ်ထင်တယ် မောင်လေး။ မြန်မြန် မောင်း”
အချိန်က ည(၈)နာရီခန့် ရှိနေပြီ။ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် မသွယ်အိမ်မှာ စလစ်သွားယူတော့ (၇) နာရီ။ မသွယ်က မြို့ထဲမှာ ငွေလိုက်ကောက်ချင်လို့ ဆိုင်ကယ်ကမရှိတာနဲ့ သူ့ကို အကူအညီတောင်းလို့ လိုက်ပြီး ပတ်ပို့ပေးနေရသည်။ မသွယ်တို့ရပ်ကွက်က လူနေအိမ်ခြေကျဲပါးသည်။ မိုးကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သည်းလာတော့ မြန်မြန်မောင်းသည်။ ထီးကလည်း ပါမလာတော့ မိုးကရွှဲနေပြီ။ နောက်မှလိုက်လာသော မသွယ်က သူ့ခါးကို ဖက်ထားသည်။ ဘရိပ်အုပ်လိုက်တိုင်း သူ့ဘက်လျှောကျလာတော့ သူမရဲ့နို့ကြီးတွေက သူ့ကျောပြင်မှာ လာလာကပ်တော့ မရိုးမယွပင် ဖြစ်လာရသည်။
မိုးကလည်း သည်းလိုက်တာ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးပင် မှောင်မဲနေသည်။ မသွယ်တို့အိမ်ရောက်တော့ မိုးကချုပ် လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲနေပြီ။
“ရော့ မောင်လေး နင့်အစ်ကိုအဝတ်တွေနဲ့ လဲထားလိုက်”
မသွယ်က သူမယောကျ်ားပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို လာပေးသည်။ ဝတ်ထားတာက အဝါရောင်ဝမ်းဆက်၊ မိုးရေက ရွှဲနေတော့ အတိုင်းသားနီးပါး မြင်နေရသဖြင့် မျက်နှာကို ငုံ့ထားလိုက်သည်။
“ထိုင်ဦးဟဲ့ ငါအဝတ်လှဲလိုက်ဦးမယ်။ နင်မကြည့်နဲ့နော် ခိခိ။”
မသွယ်က စသလိုနောက်သလိုပြောရင်း အခန်းထောင့်မှာ အဝတ်လှဲနေသည်။ မကြည့်နဲ့ဆိုလေ ကြည့်ချင်လေဆိုသော သဘာဝအတိုင်း ဖိုးကျော်ကလည်း ခိုးကြည့်လိုက်သည်။ မသွယ်က ရေစိုနေသော သူမရဲ့ထမိန်ကို အထက်ဆင်စကို သွားဖြင့်ကိုက်ထားပြီး ထမိန်အနက်ရောင်ကို စွပ်ချနေသည်။ အနည်းငယ်လွတ်သွားသော ပေါင်တံတုတ်တုတ် ခြေသလုံး ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကို မြင်လိုက်ရတော့ အောက်က ငယ်ပါက ထလာသည်။
မသွယ်ဖင်ကြီးကလည်း စွင့်စွင့်ကားကားကြီးပင်။ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ တော်တော်ကောင်းမည်ဟု တွေးနေမိသည်။ တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်မို့ ဖိုးကျော်ကား မိန်းမလိုးခြင်း အရသာကိုကောင်းကောင်းသိနေပြီလေ။ အိမ်ထဲမှာကလည်း နှစ်ယောက်ထဲ၊ မိုးကလည်း ရွာဆိုတော့ သူလိုချင်သလို ဖန်တီးလုပ်ယူလို့ရမလား စဉ်းစားလိုက်သည်။
(အခန်း ၂၀)
ခုနက ထမိန်လှဲနေတာကို ဖိုးကျော် ခိုးကြည့်နေမှန်းသိသဖြင့် ပေါင်တံကို မသိမသာ လှစ်ဟပြလိုက်ရသဖြင့် မသွယ် ကျေနပ်သွားသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တော်တော်လည်သည်ဟု ကောင်လေးက ထင်နေပုံရသည်။ တကယ်တော့ မသွယ်က ပိုလည်သည်။ သူလည်သည်က မသွယ်အိပ်နေသလောက်ပဲ ရှိဦးမည်။ အဝတ်လှဲရင်း ပင်တီအနက်လေးကိုပါ ချွတ်ပြလိုက်သေးသည်။ ခြေထောက် ၂ ချောင်းကြားမှ ပင်တီကျွတ်ကျသွားပုံကို ဒင်းကလေးကြည့်ပြီး သွားရေယိုနေမှာပင်။
“ငါ့မောင် မိုးကသည်းတော့ ဒီမှာပဲအိပ်သွားတော့”
“ဖြစ်ပါ့မလား အစ်မရဲ့၊ အစ်မတစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က”
“အမလေးဟဲ့ နင်ကဘဲ စိုးရိမ်နေရသေး။ မိုးက ဒီလောက်ရွာနေတာ”
မသွယ်ကပြောရင်း အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။
“အမလေး ”
အခန်းထဲမှ မသွယ်ရဲ့ အထိတ်တလန့် အသံကြားသဖြင့် ဖိုးကျော် အခန်းထဲပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဖိုးကျော်ကိုမြင်တော့ မသွယ်က အတင်းကို ဖက်ပစ်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လည်း ယောင်ပြီး ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။
“ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသွယ်ရဲ့”
“ဟို ဟို ကြွက်ကြီးတွေ့လို့ဟ”
“သြော် ကြွက်များ မသွယ်ရယ်”
“ငါက ကြောက်တတ်တယ်ဟဲ့။ ဟင်း နင်ကလည်းနော် ငါက ကြောက်လို့ဖက်တာကို ပြန်ဖက်ထားတာများ အရိုးတွေ ကျေမတတ်ဘဲ။ အသက်ရှူတောင် ကြပ်တယ်။ နည်းနည်းလေးတော့ လျှော့ဦး။ နင့်မိန်းမများ မှတ်နေလား မသိဘူး ခစ် ခစ်”
မသွယ်စကားကြောင့် ဖိုးကျော် ရှက်သွားပြီး ဖက်ထားသောလက်ကို ဖယ်လိုက်သော်လည်း မသွယ်က သူ့ခါးကိုဖက်တာ မလွတ်သေး။
“ဖိုးကျော် နင်ငါ့ကို ကြိုက်နေတာ မဟုတ်လား”
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး အစ်မရယ်”
“ခစ် ခစ် နင်မလိမ်နဲ့၊ ခုနက နင် ငါထမိန်လဲတုန်း နင်ကြည့်နေတာ မျက်လုံးကျွတ်မတတ်ဘဲ”
ဖိုးကျော်လည်း ဒါမျိုးကတော့ လက်မနှေး။
“ဟုတ်တယ် မသွယ်ရဲ့၊ ကြည့်တော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ မသွယ်က လှတာကိုး၊ အအိုသာပြောတယ် အပျိုရှုံးတယ်။ ဒါကြောင့်”
” ရှူး”
မသွယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးလေးဖြင့် ပိတ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကလည်း မသွယ်ခါးကို ပြန်ဖက်ပြီး ပြန်နမ်းနေသည်။ စကားတစ်လုံးမှ မပြောတော့သော သူတို့နှစ်ယောက် လက်တွေက ရှုပ်ထွေးနေသည်။ ဖိုးကျော်အင်္ကျီကို မသွယ်က လက်တစ်ဖက်ကဖြုတ်ပြီး ပုဆိုးခါးပုံစကို လက်တစ်ဖက်က ဆွဲချွတ်သည်။ ဖိုးကျော်ကို သူမ ဒီလိုလုပ်ချိန်မှာ ဖိုးကျော်ကလည်း မသွယ်ဘော်လီနဲ့ ထမိန်ကို ချွတ်ပြီးသားပင်။
(အခန်း ၂၁)
မသွယ်က ဖိုးကျော်လီးကို ညာဘက်လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွပေးနေသည်။ ဖိုးကျော်လီးက သူမလက်ထဲတွင် မာထောင်လာသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်က ကုတင်ပေါ်မှာ ရောက်နေပြီ။ ဖိုးကျော် သူမကို လိုးတော့မည်ကို သိသဖြင့် မသွယ် စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ။ ဖိုးကျော်လက်ကလည်း သူမအဖုတ်ကို ကစားစရာမှတ်နေလားမသိ။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ ဆွနေသည်။
“ငါ့မောင် စလို့ရပြီနော်”
ဖိုးကျော်က မသွယ်စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ်ကို ထိုးသွင်းကာ အဆက်မပြတ် ဆွနေသည်။ မသွယ်အလိုးခံချင်နေမှန်းသိသည်။ ဒါပေမဲ့ မသွယ်လို တောင့်တောင့်တင်းတင်း မိန်းမတစ်ယောက်ကို အမြဲတမ်း လိုးလို့ရအောင် မလိုးသေးဘဲ ဆွပေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူရဲ့လက်ခလယ်ကို ပိုသွက်သွက်ကစားပေးရင်း။
“ဘာစလို့ရတာလဲ မမသွယ် ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ”
“ဟင်း နင်နော် သိရဲ့သားနဲ့ ငါ့ကိုညစ်နေတာလား”
ဖိုးကျော်က စောက်ခေါင်းအတွင်း ထည့်ထားသော သူ့လက်ကိုပိုဆွပြီး
“ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ မသွယ်ရဲ့ နားမလည်လို့”
“နင်နော် သိသိကြီးနဲ့ ဟွန်း”
“ပြောလေ ပြောမှသိမှာပေါ့ မသွယ်ရဲ့”
“သိပ်ကြားချင်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား၊ လိုးပေးရမှာ လိုးပေးရမှာ သိပြီလား”
မသွယ်က ပြီတီတီနဲ့ ပြောလိုက်သည်။
“လိုးတယ်ဆိုတာ ဘာလဲ မသွယ်ရဲ့ မသိလို့”
“ကဲ ကောင်လေး မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငြင်းမနေနဲ့။ ငါ့လက်ထဲမှာ ဆုပ်ထားတဲ့ နင့်လီးနဲ့ နင့်လက်နဲ့ ဆွနေတဲ့ ငါ့စောက်ဖုတ်ကို ထိုးထည့်ပေးဖို့ ပြောနေတာ ဟင်း”
“သိပါတယ် မသွယ်ရဲ့၊ သက်သက်မေးနေတာ ဟင်း ဟင်း”
ဖိုးကျော်က မသွယ်ကို နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ မသွယ်က မျက်လုံးပိတ်နေလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လီးတံထိပ်နဲ့ မသွယ်စောက်ဖုတ်အဝကို တေ့လိုက်ချိန်မှာ မသွယ်ကလည်း ဖိုးကျော်ခါးကို သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချိတ်လိုက်ပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်က ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကလည်း လီးကို မသွယ်အဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး စတင်ထိုးသွင်းသည်။
“အင်း အင်း အ အ မောင်လေး ဖြေးဖြေး”
မသွယ်အဖုတ်က မသဲနှင့် ဒေါ်ချိုထက် ကြပ်သည်။ ဖိုးကျော်လီးက မသွယ်ပေါင်ခွကြားမှ မပါသောအပေါက်ထဲ အတင်းထိုးထည့်နေရသလိုပင်။ တရစ်ရစ်နဲ့ဝင်သွားသော လီးကို မသွယ်ရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းကြောနဲ့ အသားနုတွေက ဆွဲစုပ်ဖြစ်ညစ်နေသည်။ အားစိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“စွပ် ဒုတ်”
“အမေ့ ”
စောက်ခေါင်းအဆုံထိ တိုးဝင်လာသော ဖိုးကျော်လီးက မသွယ်ကို အသက်ရှူပင် မှားသွားစေသည်။ ဖိုးကျော်က လီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်တော့ မသွယ်စောက်ဖုတ်က စူထွက်ပြီးပါလာသလို မို့ဖောင်းလာသည်။
“စွပ်စွပ်”
“အင်း အင်း မောင်လေး အအ”
မသွယ်ကလည်း သူမစောက်ပတ် အတွင်းသားမျှင်များဖြင့် ဖိုးကျော်လီးကို ဆွဲညှစ်ပေးနေသည်။
(အခန်း ၂၂)
“ဖောက် ဖောက် ဘတ် ဘတ် ဘတ် ဘတ်”
ဖိုးကျော်လဥနှင့် မသွယ်စောက်ဖုတ်ရိုက်သံက စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်နေသည်။ မဇင်မာသဲ၊ ဒေါ်ချိုနွယ်၊ မသွယ်တို့ သုံးဦးလုံးကို လိုးဖူးသွားပြီ ဖြစ်သော ဖိုးကျော်အဖို့ သူလိုးခဲ့သော မိန်းမများတွင် မသွယ်က ပိုလိုးလို့ကောင်းတယ်လို့ ထင်မိသည်။ ဖိုးကျော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မသွယ်က ကော့ကော့ပေးသည့်အတွက် အဖုတ်က လိုးရတာ စီးနေသည်ဟု ပြောရမည်။ ပိုကြပ်ပြီး လိုးလို့ကောင်းလှသည်။ ဒါကြောင့် ဖိုးကျော်ကလည်း အသက်မရှူစတမ်းကို ဆောင့်နေသည်။
အပြင်မှာ မိုးရွာနေသော်လည်း မသွယ်နဲ့ ဖိုးကျော်ကတော့ ချွေးတွေရွှဲပြီး တဟောဟော တဟဲဟဲနှင့် လိုးနေခံနေကြသည်။ မသွယ်က ဖိုးကျော်ရဲ့တင်ပါးတွေကို လက်သည်းဖြင့်ကုတ်တော့ ဖိုးကျော် ပိုပြီးစိတ်ကြွလာသည်။ မသွယ်က ဖိုးကျော်ကိုဖက်ထားတာ ပိုကြမ်းလာသည်။ မျက်နှာအမူအယာက နည်းနည်းရှုံ့လာသလို အသက်ရှူသံတွေက ပိုပြင်းလာသည်။ တအင်းအင်း ညဉ်းသံတွေ ထွက်လာတော့ မသွယ် တစ်ချီပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ဖိုးကျော်သိသည်။ သူလည်းပြီးချင်နေပြီ။ လီးက ကျင်လာပြီ။ ဒါကြောင့် ဖိုးကျော်လည်း မနားတမ်းကို လိုးတော့သည်။
“စွပ် စွပ်”
“အမေ့ မောင်လေး မနားနဲ့ လိုးလိုး အစ်မကောင်းနေပြီ၊ စွပ်စွပ်ရှီးရှီး အား အ အင်း အင်း”
မသွယ်က မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီး အသားကုန်အော်သည်။ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးပင် တကျီကျီ အသံများထွက်ပြီး လှုပ်လာသည်။
“စွပ် ဖောက် ဘတ် အိုး”
မသွယ်ရဲ့လည်ပင်းကြောများ ထောင်ထလာပြီး ဖိုးကျော်လီးကို အဖုတ်အတွင်းသားနုများဖြင့် ညှစ်ကာ လျှော့ကျသွားသည်။ ဖိုးကျော်လီးလည်း မသွယ်အဖုတ်ထဲမှ ထွက်ကျသွားသည်။ တစ်ချီစီ ပြီးသွားကြပြီလေ။ ထိုနေ့ညကတော့ ဖိုးကျော်နဲ့ မသွယ်နှစ်ယောက်က လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပင်။
ဖိုးကျော်လီးပျော့သွားတာနဲ့ မသွယ်ကလည်း ပုလွေကိုင်သည်။ ဖိုးကျော်ကလည်း မသွယ်ရဲ့ အဖုတ်ကိုယက်ပေးသည်။ ဖင်ပါယက်ပေးတော့ မသွယ် အသည်းခိုက်သွားသည်။ ဖိုးကျော်က မသွယ်ကို လေးဖက်ထောက်လိုးရော ပက်လက်လိုးရော ဆောင့်ကြောင့် ပက်လက် အစုံကို လိုးပေးလိုက်တာ မိုးလင်းသည်အထိ မရပ်မနားပါဘဲ။ ထိုအချိန်ကတော့ ဖိုးကျော်အဖို့ ကြမ္မာငင်မည်ဆိုတာ မသိခဲ့သေး။
(အခန်း ၂၃)
ဖုန်းထဲမှပြလိုက်သော ဇာတ်ကားက ဇင်မာသဲကို မျက်နှာပျက်သွားစေသည်။ သူမက မို့မို့လက်ထဲမှ ဖုန်းကို ဆတ်ခနဲဆွဲယူပြီး ဖျက်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုသည်ကား တခြားမဟုတ် ဖိုးကျော်နဲ့ သူမလိုးနေတာကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ရိုက်ထားသော ဗွီဒီယိုဖိုင် ဖြစ်နေလို့ပင်။
“ဖျက်လိုက်ရင်လည်း ငါ့ဆီမှာရှိသေးတယ် ဇင်မာသဲရဲ့”
“နင် နင်ဘာလိုချင်လို့လဲ မို့မို့”
မို့မို့က မထီတထီလေး ပြုံးလိုက်သည်။ လှောင်ပြုံးဆို ပိုမှန်မည်။
“နင်ကလည်း အဲ့လောက်လန့်မနေပါနဲ့။ ငါလိုချင်တာ ပေးရင် နင့်အကြောင်း ဘယ်သူမှမပြောဘူး။ နင် ချဲပေါက်ထားတာ ငါသိတယ်။ အဲ့တော့ နင် ဆယ်သိန်းလာက်တော့ တတ်နိုင်မှာပါ”
ဇင်မာသဲ အနေနဲ့ကလည်း ဒီလောက်ပေးရတာ ပြဿနာမရှိ။
“နင် သေချာဖျက်ပေးနော်။ ငါပေးမယ်”
“ငါကတိတည်ပါတယ် မိသဲရယ်၊ ညနေသာ လုပ်ပေး”
မို့မို့အဖို့ နိုင်ကွက်ရနေပြီလေ။ ခိုးစားပြီး အရှက်ကွဲမခံနိုင်သူများထံမှ ငွေကိုချူယူနေပြီ။ ဇင်မာသဲဆီကသာမဟုတ် ဒေါ်ချိုနွယ်ဆီကလည်း ညစ်ခဲ့ပြီးပြီ။ ဒေါ်ချိုနွယ်က ပိုညစ်လို့ကောင်းသည်။ သိန်း ၂၀ ရလိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကျန်သေးသည်။ သူမ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ခေါ်လိုက်သည်။
“ဟဲလို မသွယ်လား။ ညီမလေးပါ”
မသွယ်အိမ်မှာ ဖိုးကျော်နဲ့ မသွယ်ဖြစ်ပြီး နောက်နေ့မှာ မို့မို့တစ်ယောက် မသွယ်အိမ်ဘက် ရောက်ခဲ့သည်။ တစ်ညလုံးလုပ်ထားတော့ မောပြီးအိပ်ပျော်နေသော သူတို့နှစ်ယောက် မို့မို့လာတာကိုပင် မသိလိုက်ကြ။ ဒါကို မို့မို့က သေချာဓါတ်ပုံရိုက်ထားသည်။ ဒီဓါတ်ပုံတွေကို မို့မို့က မသွယ် viber ထဲ ထည့်ပေးထားသည်။
“ညဉ်း ဘာလိုချင်တာလဲ မို့မို့”
“အဟင်း မသွယ်က အလိုက်သိသားဘဲ။ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ တွေ့ရအောင်လေ။ အေးဆေးပြောကြတာပေါ့ ”
“အေး အေး ငါဘယ်ဆိုင်လာခဲ့ရမလဲ”
တစ်ဖက်မှ မသွယ်ရဲ့အသံ တုန်တုန်ယင်ယင်ကို ကြားရတော့ မို့မို့တစ်ယောက် မသွယ်ကို ငွေညှစ်ရပိုလွယ်ကူမည်မှန်း ခန့်မှန်းမိလိုက်လေသည်။
(အခန်း ၂၄)
မိန်းမဖြစ်သူမို့မို့ရဲ့ စည်းရုံးမှုကြောင့် ကိုမျိုးဝင်းတစ်ယောက် ကိုရီးယားနိုင်ငံမှာ အလုပ်သွားလုပ်ဖို့ မနေ့ကဘဲ ရန်ကုန်လေဆိပ်မှ ထွက်ခွာသွားချေပြီ။ ကလေးကလည်း ယောက္ခမနဲ့ မိဘများအိမ်က တစ်လှည့်စီ ခေါ်ထိန်းထားသည်။ မို့မို့တစ်ယောက် လင်ဖြစ်သူကို (၅) နှစ် နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့ ပထုတ်လိုက်နိုင်သဖြင့် သူမဇာတ်လမ်းကို စတော့သည်။
ဇင်မာသဲ၊ ဒေါ်ချိုနွယ်၊ မသွယ်တို့က ဖိုးကျော်နဲ့ သူမတို့ ဇာတ်လမ်းများကို မို့မို့က ခြိမ်းခြောက်ငွေညှစ်ပြီးကတည်းက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုနှင့် ဖိုးကျော်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွာသွားကြသည်။ မို့မို့ကလည်း ဒီအနေအထားဖြစ်အောင် ဖန်တီးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါမှ သူမဂွင်ထဲ တန်းဝင်မှာလေ။ သူမကလည်း သူတော်ကောင်းယောင်ဆောင်နေတာ။ တကယ်တော့ မဟုတ်။ ဖိုးကျော်က သူမနှင့် တစ်ရုံးတည်း။ ငွေလိုချင်တာထက် ဖိုးကျော်အလိုးသန်ပုံ အမှုတ်သန်ပုံကို မြင်ကတည်းက စိတ်ဝင်စားနေတာ။ ဖိုးကျော်က သူမကို မကြံစည်သဖြင့် သူမဒေါသထွက်ပြီး ထိုအစီအစဉ်ကို လုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သူမ ခက်ခက်ခဲခဲ မလုပ်လိုက်ရပါ။ ဖိုးကျော်ကို ထိုဇာတ်လမ်းခွေများ ပြလိုက်သည်နှင့် သူမ ဖန်တီးချင်သည့်ပုံစံ ဖြစ်သွားသည်။ မဟုတ်ရင် မို့မို့က အကုန်ဖော်မည်။ ဒီတော့ မို့မို့ခိုင်းတာ အကုန်လုပ်ပေးရတော့မည်။ နလံမထူအောင်ပင်။ သူ့အပြစ်နှင့်သူဆိုတော့။ မို့မို့က တွေးရင်း ပြုံးလိုက်သည်။ သူမ ဖိုးကျော်ဖုန်းနံပါတ်ကို ကောက်နှိပ်လိုက်သည်။ ဖုန်းက တော်တော်နဲ့မဝင်။ ဒါပေမဲ့ ဝင်ဝင်ချင်း တစ်ဖက်က ကိုင်သည်။
“ဟဲလို မမို့ ကျွန်တော်ပါ”
“ဖိုးကျော် နင်အခုချက်ချင်း နင့်လမ်းထိပ်မှာ စောင့်နေ ”
“ဗျာ ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ မမို့ ညကြီးကို ”
“စကားမရှည်နဲ့ နင်လာမှာလား မလာဘူးလား။ ငါ့အကြောင်း သိတယ်နော် ”
” ဟုတ်ဟုတ် လာပါ့မယ် မမို့”
တစ်ဖက်က ဖိုးကျော်ရဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြေသံကိုကြားတော့ သူမဖုန်းကို ချလိုက်သည်။ သူမအိမ်အောက်မှာ ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကိုထုတ်ပြီး စက်နှိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖိုးကျော်တို့ရပ်ကွက်ဘက် မောင်းခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှာ ဖိုးကျော်ကတော့ သူ့အမေကို ရုံးကအချိန်ပိုခေါ်ကြောင်း ပြောပြနေပေလိမ့်မည်။
(အခန်း ၂၅)
ည(၁၀)နာရီခန့်မို့ လမ်းပေါ်မှာ လူရှင်းနေသည်။ ဖိုးကျော် ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းထိပ်သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ မမို့မို့ရဲ့ဆိုင်ကယ် ရပ်ထားတာကို တွေ့ရသည်။
“မမို့ ကျွန်တော်ရောက်ပြီ”
မို့မို့က မျက်နှာကျောကို အနည်းငယ်တင်းလိုက်ပြီး
“နင့်ကို ငါစောင့်နေတာ ကြာလှပြီ။ အခုမှ ဘာဖြစ်လို့ လာတာလဲ”
“ဟိုဟို”
ဖိုးကျော် စကားမဆုံးခင် မို့မို့က ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။
“နောက်တစ်ခါ ဒီလိုမဖြစ်စေနဲ့ ကြားလား”
ဖိုးကျော်က မျက်နှာကို အောက်ငုံ့ထားပြီး
“ဟုတ်ကဲ့ မဖြစ်စေရပါဘူး မမို့”
“အေး ဒီတစ်ခါ နောက်ဆုံး ဖြစ်ပါစေ။ နောက်တစ်ခါ ငါခေါ်ရင် မြန်မြန်လာ။ သွားမယ်။”
“ဆိုင်ကယ်သော့ပေး မမို့ ကျွန်တော်မောင်းခဲ့မယ်”
မို့မို့က သူ့ဆီလက်လှမ်းလာသော ဖိုးကျော်လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး
“နင့်ကို ဘယ်သူက ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ခိုင်းမယ် ပြောလို့လဲ။ နင်နောက်ကျလို့ နင့်ကို အပြစ်ပေးရမယ်”
ဖိုးကျော်အဖို့ သူ့ရဲ့နိုင်ကွက်ကို ကိုင်ထားခံထားရသဖြင့် ဘာမှမလှန်နိုင်။ ဖိုးကျော်ငြိမ်ခံလေ မို့မို့က အနိုင်ကျင့်လေပင်။
“ကဲ ဖိုးကျော် နင့်အဝတ်တွေချွတ်လိုက်”
“ဗျာ”
မို့မို့က စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်
” နင် နားလေးနေလား ဖိုးကျော်၊ နင့်အဝတ်တွေ ချွတ်လို့”
ညအချိန် လူအိပ်ချိန်ဖြစ်နေသဖြင့် ဖိုးကျော်အဖို့ တော်သေးသည်။ အင်္ကျီချွတ်ပြီး ပုဆိုးချွတ်ရန် ရှက်နေတော့ မို့မို့က
“အခုမှ ရှက်ပြနေတယ်၊ သူများမိန်းမတွေကို ခိုးလိုးနေတုန်းက နင့်စောက်ရှက်တွေ ဘယ်နားထားလဲ။ ချွတ် အတွင်းခံပါချွတ် ”
ဖိုးကျော်က သူ့ရဲ့လီးကို လက်ဖြင့်အုပ်ပြီး ခေါင်းငုံ့နေသည်။ မို့မို့က ဆိုင်ကယ်တူးဘောက်ထဲကို ဖိုးကျော်အဝတ်တွေကို ထည့်လိုက်ပြီး အသင့်ယူလာသော ကြိုးကို ထုတ်လိုက်သည်။
“ငါ့ရှေ့ဒူးထောက်စမ်း ဖိုးကျော်။ နင့်လက်တွေကို ပူးထား”
မမို့ ဘာလုပ်တော့မည်ကို ဖိုးကျော် သိသော်လည်း သူမခိုင်းစေတာကို မငြင်းရဲပါ။ ဖိုးကျော်လက်တွေကို တင်းတင်းတုပ်လိုက်သည်။ ကြိုးစတစ်ဖက်ကို ဆိုင်ကယ် နောက်ခုံမှာ ချည်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကား သူမှားခဲ့သော အပြစ်တွေကြောင့် သူနှင့်တစ်ရုံးထဲ စာရေးမမို့မို့ရဲ့ အနိုင်ကျင့်မှုကို ခံနေရသည်။ မို့မို့က ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ကာ စက်နိုးလိုက်သည်။
” နင် ပြေးလိုက်လာ”
မို့မို့က ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းထွက်လိုက်သည်။ ခပ်ဖြေးဖြေးဆိုပေမဲ့ သူမဆိုင်ကယ် နောက်မှာ ဆွဲထားသည့် ဖိုးကျော်အဖို့ ပြေးလိုက်လာရသည်။ ရှက်ရွံ့မှုကြောင့် မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲနေသည်။ မို့မို့ကား ကောင်ချောလေး ဖိုးကျော်ကို ကျွန်ဝယ်လာသော ကုန်သည်မ သဖွယ်ပင်။ သူမဆိုင်ကယ်နောက်မှ ဖိုးကျော်ကား ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ တွဲချည်ထားသည့် ကြိုးတန်းလန်း လီးတရမ်းရမ်းဖြင့် သူမအိမ်သို့ မရောက်မချင်း လိုက်နေရပေသည်။
(အခန်း ၂၆)
မို့မို့က အိမ်သော့ကို ဖွင့်နေသည်။ ဒီအိမ်က သူမအဒေါ်အိမ်။ သူမအဒေါ်လင်မယားက နယ်ဝေးမှာ အလုပ်လုပ်နေကြသဖြင့် သူမကို အိမ်သော့အပ်ထားတာ ကွက်တိပင်။ မကြာခင် ဒီအိမ်ထဲက သူမအဒေါ်တို့ လင်မယားအိပ်နေကြ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ဖိုးကျော်ရဲ့လီးကြီးနဲ့ သူမအဖုတ် ဂဟေဆက်ရပေတော့မည်။ ဒီအတိုင်း ဖိုးကျော်ကို သူမမြူဆွယ်လျှင် ပါလာမှာ သိပေမဲ့ ဖိုးကျော်ကို သူမအတွက် ရေရှည်အသုံးတော်ခံခိုင်းဖို့ ရည်ရွယ်ထား၍ မလှန်နိုင်အောင် လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်ထဲမှာ သူမ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသော အရာများက ရှိနေသည်။
ဖိုးကျော်ကို အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်လာပြီး ကုတင်ဘေးမှာ ရိုက်ထားသော သုံးမြောင့်သစ်သားခုံမှာ ခွထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကွေးကာ အောက်ခြေတိုင်များမှာ တုပ်ထားလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မြောက်ရက်သား ထုတ်တန်းမှာ ဆွဲချည်ထားလိုက်သည်။
ဖိုးကျော်အဖို့ စိုးရိမ်စိတ်တွေ ဝင်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ လှုပ်လို့မရ။ တုပ်ထားသော ကြိုးတွေက တင်းကြပ်လှသည့်အပြင် ပါးစပ်ကိုလည်း အဝတ်ဆို့ထားခြင်းခံရသည်။ မျက်ရည်လေးတွေ ဝိုင်းနေသော ဖိုးကျော်ကိုကြည့်ပြီး မို့မို့ ပိုဖီးလ်တက်လာသည်။ သူမအဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစားကင်းမဲ့သွားသော မမို့မို့ကိုကြည့်ပြီး ဖိုးကျော် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ကိုယ်လုံးသွယ်သယောင်ထင်ရပေမဲ့ အဖုတ်က မို့မို့ဖောင်းဖောင်း။ ဖင်တွေ နို့တွေကလည်း ကျစ်လျစ်လှသည်။ ကလေးအမေတစ်ယောက်ဟုပင် မထင်ရ။
မို့မို့က ဖိုးကျော်ရဲ့လီးကို သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စံချိန်မှီလီးကြီးပင်။ ခြောက်လက်မကျော်ရှည်ပြီး ဓါတ်ခဲလုံးကြီးလို တုတ်နေသည်။ မို့မို့လည်း ဖိုးကျော်လီးကို လက်ဖြင့် ကစားပေးတော့သည်။
“အူး ဟု ဟု”
ဖိုးကျော်ရဲ့ ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံ ထွက်လာသည်။ မမို့မို့ရဲ့ အချစ်အကျဉ်းသားလေး ဖိုးကျော်ကတော့ သူ့လီးဆွတာကို မရုန်းနိုင်ဘဲ လုပ်သမျှခံနေရသည်။ အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆွလိုက်တော့ ဖိုးကျော် ခံနိုင်ရည်မရှိတော့ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ပန်းထွက်ကုန်သည်။
မို့မို့က ဖိုးကျော်လီးကို တောင်နေအောင် ပြန်ဆွပြီး ပစ်ချထားလိုက်ကာ ကုတင်ပေါ် တက်အိပ်နေသည်။ ဖိုးကျော်အဖို့ လီးတောင်နေအောင် ဆွထားသဖြင့် လိုးချင်နေမှာ သေချာသည်။ သူမကိုယ်လုံးတီးကို မြင်နေရတော့ ပိုစိတ်ကြွအောင် လုပ်ထားပြီး ညဉ်းထားခြင်းဖြစ်သည်။
(အခန်း ၂၇)
ဖိုးကျော်လီးက တောင်သထက် တောင်လာသည်။ ရှေ့ကကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်နေသော မမို့မို့ကို ကြည့်ရင်း လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်ကြည်များပင် စိမ့်ထွက်လာသည်။ မို့မို့ မအိပ်သေးပါ။ ဖိုးကျော်ရဲ့ အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး သဘောကျနေသည်။ အချိန်တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ ဖိုးကျော်ပါးစပ်ထဲမှ အ၀တ်စကို သူမဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“မမို့ ဘာလိုချင်လို့လဲဗျာ။ ကျွန်တော့်ကို ချည်မထားပါနဲ့”
“ဟင်း နင် မချည်ထားစေချင်ရင် ငါပြောသလိုလုပ်”
မို့မို့က သူလိုချင်သော အချက်များကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြောတော့သည်။
“နင် သဲသဲ၊ ဒေါ်ချို၊ မသွယ်တို့ ၃ ယောက်လုံးကို လိုးပြီးတာ ငါသိပြီးသား။ ပြောစမ်း နင်ငါ့ကိုရော မလိုးချင်ဘူးလား။ မှန်မှန်ဖြေ။”
“ဟို ဟို ”
ဖိုးကျော်တစ်ယောက် မမို့မို့ရဲ့ ရဲတင်းလှသော အမေးကို ဖြေရန်ခက်ခဲနေသည်။
“ကောင်စုတ် လိုးချင်ရင် လိုးချင်တယ်ပေါ့”
“ဟုတ် ဟုတ် လိုးချင်ပါတယ် မမို့”
“ဟုတ်ပြီ ဒါဆို နင် ဒီနေ့ကစပြီး ငါ့လင်ငယ်ဖြစ်ပြီ။ မနက်တစ်ကြိမ် နေ့လယ်တစ်ကြိမ် ညနေတစ်ကြိမ် လိုးရမယ်။ ရုံးပိတ်ရက်ဆို တစ်နေကုန် လိုးရမယ်”
“ဗျာ တကယ်ပြောတာလား မမို့”
“ဟင်း သိပ်ပျော်မနေနဲ့။ နင် လွယ်လွယ်လိုးခွင့်မရဘူး။ မလိုးခင် ငါ့အဖုတ်ကို နင်ယက်ပေးရမယ်။ ဖင်ပါ ယက်ရမယ်။ ငါအယက်ခံလို့၀မှ နင့်ကို ကုတင်မှာ ကြိုးတုပ်ပြီး ငါစိတ်ကြိုက်လုပ်မှာ။ ပြီးတော့ နင့်လီးကို ငါပိုင်တယ်။ တခြားကောင်မထားဖို့ စိတ်မကူးနဲ့။ တခြားကောင်မဖင်တွေ လိုက်ကြည့်လို့ကတော့ မင်းကို ရုံးပိတ်ရက်ခေါ်ပြီး တစ်နေကုန် ဖင်ယက်ခိုင်းမှာ နားလည်လား။ ”
ဖိုးကျော် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတော့သည်။ မမို့မို့ရဲ့ စေခိုင်းချက်အတိုင်း သူလုပ်ရုံမှတပါး အခြားမရှိတော့။
(နိဂုံး)
ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေသော မို့မို့ရဲ့ မျက်နှာလေးက အနည်းငယ်ရှုံ့သွားသည်။ နာကျင်မှုကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါ။ သူမထိုင်နေတဲ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူမပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းထားတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ လျှာစွမ်းကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။ သူမရဲ့ ဖင်ဝကနေ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ဖိုးကျော်ကို ယက်ခိုင်းပြီး ဇိမ်ယူနေတာ ဖြစ်ပါတယ်။
“ခပ်သွက်သွက်လေးယက်စမ်း ဖိုးကျော်။ ငါပြီးတော့မယ်။ အသားမနာချင်နဲ့”
မို့မို့က အခုတော့ ဖိုးကျော်ကို သူမလင်ငယ်ဆိုတာထက် ကျွန်တစ်ယောက်လိုပင်။ မထင်ရင်မထင်သလို ကြိမ်လုံးနှင့် အရေကွာအောင် ရိုက်တတ်သဖြင့် ဖိုးကျော်က မို့မို့ကို ကြောက်နေရသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အခုမှ ဝဋ်လည်နေသည်။ မမို့မို့ရဲ့ နိုင်စားသမျှ မငြင်းဆန်ဝံ့သည့်အပြင် ခိုင်းတာလုပ်နေရသည်။ မို့မို့ကလည်း ဖိုးကျော်ကို နေ့တိုင်း အဖုတ်ယက်ခိုင်းသည်။ ဖင်ယက်ခိုင်းသည်။
“ပြတ် ပြတ်”
“အား အ ”
ဖိုးကျော်ရဲ့ ခပ်သွက်သွက် ကလိုင်းပေးမှုကြောင့် မို့မို့တစ်ယောက် တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကော့တက်သွားသည်။ ခါးကော့သွားပြီး ဖိုးကျော်ခေါင်းကို အတင်းဆုပ်ဆွဲကာ အဖုတ်နဲ့ အတင်းဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကား ပါးစပ်ထဲ မမို့ရဲ့စောက်ရည်တွေ ဝင်သွားသဖြင့် အနည်းငယ်ပင် သီးသွားပါတယ်။ မို့မို့က ထရပ်ပြီး ကျေနေတဲ့ထမိန်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပါတယ်။
“ဖိုးကျော် ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ခဲ့”
မို့မို့ရဲ့အိမ်က ရေချိုးခန်း အိမ်သာခန်း တွဲရက်ပါ။
“ငါ သေးပေါက်လိုက်ဦးမယ်”
ဖိုးကျော်ရှေ့မှာဘဲ ဘိုထိုင်ခွက်ထဲ မို့မို့ သေးပေါက်ထည့်ပါတော့တယ်။ ဝါကျင်ကျင်သေးတွေက ယခင်ရေနဲ့ ရောကုန်ပါတယ်။ ငေးကြည့်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ကို ကြည့်ပြီး မို့မို့ ပြုံးလိုက်ပါတယ်။
“ဖိုးကျော် နင်လက်ခုပ်နဲ့ ခပ်ပြီး သောက်ကြည့်စမ်း”
“ဗျာ ”
ဖိုးကျော် မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ဖြစ်သွားပါတယ်။
“ဘာလဲ နင်ငြင်းချင်တာလား နာချင်ပြီထင်တယ်”
ဖိုးကျော်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ လက်ခုပ်နဲ့ခပ်ပြီး သောက်ကြည့်တယ်။ အနည်းငယ်ဆိုးတဲ့ အနံ့ပေမဲ့ သူလည်း ကြောက်တာကြောင့် ကြိတ်မိတ်ပြီး မြိုချလိုက်ပါတယ်။
“ဘယ်လိုလဲ ငါ့သေးက ကောင်းရဲ့လား”
“ကောင်း ကောင်းပါတယ် မမို့”
ဖိုးကျော်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ပြန်ဖြေပါတယ်။
” ဟင်း ဟင်း နင်မကြိုက်မှန်းသိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နင့်ကို ငါ ကျင့်ပေးနေတာ။ နောက်ဆို နင်အမှားလုပ်ရင် မင်းပါးစပ်ထဲ ငါပေါက်ချတော့မှာ”
“ဗျာ မလုပ် မလုပ်ပါနဲ့။ ကျွန်တော် မမို့ခိုင်းတာ အကုန်လုပ်ပါ့မယ်”
ထိုအချိန်မှစ၍ ဖိုးကျော်ကား မို့မို့ရဲ့ ကျွန်တစ်ယောက်သဖွယ် ခိုင်းစေခြင်းကို ခံရတော့သည်။ လင်ရှိမယားတွေကို ပစ်မှားခဲ့သော ဖိုးကျော်ကား မို့မို့နဲ့မှ ၀ဋ်လိုက်ကာ ကမ္ဘာသစ်တစ်ခုကို အရှင်လတ်လတ် ရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
ZG
ေရးသားသူ – Kyaw Kyaw
အခန္း ၁
“သားေရ ၿခံေရွ႕က ဆိုင္ကယ္ဟြန္းတီးေနတယ္။ ထြက္ၾကည့္လိုက္ဦး။”
“ဟုတ္ကဲ့ အေမ”
ဖိုးေက်ာ္ သူ႔ရဲ့မိခင္ျဖစ္သူ ေနာက္ဖက္မွာ ေရခ်ိဳးေနသျဖင့္ အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေမေမ့မိတ္ေဆြျဖစ္သူ မဇင္မာသဲ ။
“ကဲ ငါ့ေမာင္ေရ စားစရာေတြ လာယူဦး”
ဇာျခည္သဲက ဆြဲလာေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို ဖိုးေက်ာ္ဆီ ေပးလိုက္သည္။ ဒီလိုဘဲ ဇာျခည္သဲက အိမ္လာတိုင္း ဖိုးေက်ာ္တို႔သားအမိ စားဖို႔ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ယူလာေနၾက။
“ဟဲ့ မင္းအစ္မကို အိမ္ထဲေခၚဦးေလ။ လာ အထဲဝင္ဦး သဲသဲ။ ဘာလို႔ စားစရာေတြ ယူလာတာလဲ အားနာစရာ”
“အို အန္တီကလည္း အားနာစရာမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္မဆိုင္မွာဘဲ လုပ္တာကို”
ဇင္မာသဲက ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ အေအးဆိုင္၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ဖြင့္ထားသူေလ။ ဖိုးေက်ာ္တို႔အေမနဲ႔ ရင္းႏွီးသလို ဖိုးေက်ာ္ကလည္း သြားကူတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္မင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ဖိုးေက်ာ္က ၂၅ ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီ။ အစိုးရ႐ုံးတစ္႐ုံးမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ ဒီရက္ပိုင္း သၾကၤန္႐ုံးပိတ္ရက္ရွည္ ရွိသျဖင့္ နားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဇာျခည္သဲက အသက္ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔။ ေယာကၤ်ားရွိသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေမ ဆိုေပမဲ့ ဖင္ေတြ ရင္ေတြက ေတာင့္ဆဲပင္။ အသားခပ္ညိဳညိဳ။
“ကဲ ဆိုပါဦး ဘာကိစၥမ်ားရွိ”
ဖိုးေက်ာ္ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အေမးကို ဇင္မာသဲက
“အေထြအထူးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒီရက္ပိုင္း သၾကၤန္ပိတ္ရက္ ကၽြန္မေယာကၤ်ားကလည္း သူ႔အေမတို႔ရြာျပန္တယ္။ တစ္လေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မဆိုင္ေလးက ေရာင္းအားေကာင္းေနေတာ့ မပိတ္ခ်င္ဘူး။ ဆိုင္မွာကလည္း မိစုဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဘဲ ရွိတယ္။ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း သၾကၤန္႐ုံးပိတ္ထားေတာ့ ပ်င္းေနမွာ။ ကၽြန္မဆိုင္မွာ လာကူေပးပါဦးလို႔။ သၾကၤန္တြင္းဆိုေတာ့ လူစည္တယ္ ေရာင္းအားေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပါ။”
“ရတယ္ အစ္မ ကၽြန္ေတာ္လာကူမယ္ေလ”
ဖိုးေက်ာ္က သြက္သြက္လက္လက္ပင္။ မဇင္မာသဲဆိုင္မွာ သူသြားကူလ်င္ သူသုံးဖို႔ တစ္ရက္ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေသာင္း ရဦးမယ္ေလ။
“ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေန႔လာရမလဲ အစ္မ”
” မနက္ျဖန္လာခဲေလ ေမာင္ေလး။ ဆိုင္မွာက အစ္မနဲ႔ မိစုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ ဆိုင္က လြတ္ေနတဲ့ အခန္းမွာဘဲ အိပ္ေပး။ မင္းအစ္ကို ျပန္မလာမခ်င္းေပါ့။ လူကလည္းမရွိေတာ့ ဆိုင္နားက သူခိုးကပ္ခ်င္တယ္”
“ဟုတ္ၿပီ အစ္မ။ ဒါဆိုလည္း မနက္ျဖန္မနက္ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့မယ္ေလ”
“ဒါဆိုလည္း အစ္မသြားဦးမယ္။ အန္တီ ကၽြန္မသြားမယ္ေနာ္”
“ေအးေအး ဆိုင္ကယ္လည္း ေျဖးေျဖးစီးသြားဦး”
ဖိုးေက်ာ္အေမေဒၚခင္ျမက ဇင္မာသဲကို ႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္။ မၾကာမီ ဆိုင္ကယ္စက္နိုးသံနဲ႔အတူ ဇင္မာသဲတစ္ေယာက္ ဖိုးေက်ာ္တို႔အိမ္ေရွ႕မွ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္။
(အခန္း ၂)
”သဲသဲေရ ရွင္းမယ္ သူငယ္ခ်င္း”
မို႔မို႔က အေအးခြက္ထဲမွ လက္က်န္အေအးမ်ားကို ေသာက္လိုက္ၿပီး ဇင္မာသဲကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
“ေအး ေအး သူငယ္ခ်င္း ျပန္ေတာ့မလို႔လား။ ေမာင္ေလးေရ နင့္မမို႔တို႔ ဝိုင္းက ရွင္းမယ္တဲ့။”
” ဟုတ္ အစ္မ”
ဖိုးေက်ာ္ မို႔မို႔တို႔ဝိုင္းကို လွမ္းလာတာျမင္ေတာ့ မို႔မို႔က ၅၀၀၀ ေထာင္တန္(၁)ရြက္ကို ထုတ္လိုက္ပါတယ္။
“ေနေန မို႔မို႔ ငါရွင္းလိုက္မယ္ ေရာ့ေရာ့ ဒီကယူ။ ဘယ္ေလာက္က်လဲ ေမာင္ေလး”
အတူတူထိုင္ေနေသာ မသြယ္က သူမပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ တစ္ေထာင္တန္ႏွစ္ရြက္ကို ထုတ္၍ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေပးလိုက္သည္။
“အားနာစရာႀကီး မသြယ္ရယ္”
” ရပါတယ္ မို႔မို႔ရဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလမွ ေတြ႕ရတာ။ ေနာက္မွျပန္တိုက္ေတာ့”
မို႔မို႔က ဖိုးေက်ာ္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး။
” ဖိုးေက်ာ္ပါလား။ နင့္ခ်စ္မႀကီးဆိုင္ကို ပိတ္ရက္ လာကူေနတာလား။”
“ဟုတ္ အစ္မ”
ဖိုးေက်ာ္က မို႔မို႔နဲ႔ တစ္႐ုံးထဲေတြေလ။
“ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ အဆင္ေျပတာေပါ့ နင့္ ခ်စ္မႀကီးအတြက္။ မသြယ္ေရ သြားမယ္ေလ ကၽြန္မလိုက္ပို႔မယ္။”
ဆိုင္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ စက္နိုး မသြယ္ ေနာက္ကထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ မို႔မို႔ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ စကားေလး တေျပာေျပာနဲ႔ ျပန္လာၾကသည္။ မသြယ္နဲ႔မို႔မို႔က တစ္ရပ္ကြက္ထဲေလ။
“ခုနက ဖိုးေက်ာ္က ဇင္မာသဲနဲ႔ ေမာင္ႏွမ မဟုတ္ဘူးလားလို႔”
မသြယ္ရဲ့အေမးကို မို႔မို႔က
“ဘယ္ကလာ မသြယ္ကလည္း ဘာေမာင္ႏွမမွ မဟုတ္ဘူး။ ဘာမွမေတာ္ဘူး။ အဲ့ေကာင္နဲ႔က ဘာလိုလို ညာလိုလိုနဲ႔”
“ဟုတ္လား မို႔မို႔ မထင္ရဘူးေနာ္”
“မသြယ္လည္း သတိထားမိမွာဘဲ။ ေမာင္ေလး ေမာင္ေလးနဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားကကို မခ်ဘူး”
“ဟိုေကာင္ကလည္း သူ႔ေယာကၤ်ားမရွိရင္ ဖင္ပုတ္ ေခါင္းပုတ္ စလိုက္၊ ခါးဖက္လိုက္နဲ႔။ သူ႔မိန္းမၾကေနတာဘဲ။ ဟိုေကာင္မကလည္း လင္ငယ္ေတာ္ခ်င္ေနတာ ေနမွာေပါ့။ လူပ်ိဳဆိုေတာ့ သူ႔ေယာကၤ်ားထက္ သန္မွာေလ”
“ဟုတ္မယ္ ဟုတ္မယ္ ခိခိ”
မို႔မို႔နဲ႔ မသြယ္ကလည္း အိမ္ေထာင္သည္ေတြဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဘယ္ယုန္ျမင္လို႔ ဘယ္ျခဳံကို ထြင္ေနသည္ဆိုတာ ရိပ္မိသည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထင္ေနသလို ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္မ်ားသာ သိေပလိမ့္မည္။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ အပထား။ မို႔မို႔ကလည္း ဒါမ်ိဳးလုပ္ေနၾကဆိုေတာ့ သူမလိုဘဲထင္သည္။ မသြယ္ကလည္း လူပုံၾကည့္လ်င္ ရိုးသလိုလိုနဲ႔ ကုတ္ကျမင္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။
အခန္း ၃)
ဖိုးေက်ာ္ကို အျပင္ကို ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ ခိုင္းလိုက္ၿပီး ဇင္မာသဲက ေကာင္တာမွ ေငြမ်ားကို ထုတ္ေရလိုက္သည္။ သူမအံဆြဲထဲမွာ ေငြက အထပ္လိုက္ ရွိေနသည္။ ေန႔လည္က မသြယ္လာတာ သူမခ်ဲေပါက္ထားေသာေငြကို လာေလ်ာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွ သူမ ခ်ဲေပါက္တာ မသိၾက။ မသြယ္က ခ်ဲကိုယ္စားလွယ္ေလ။ တစ္ေသာင္းဖိုးေပါက္တာ ႏွုတ္ပိတ္ခ တစ္သိန္းေက်ာ္ မုန္႔ဖိုးေပးလိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမသိ။ မသြယ္ကလည္း မေျပာေတာ့။ အခ်ိန္က ညေနသုံးနာရီေလာက္ဘဲ ရွိေသးသည္။
“အစ္မေရ ကၽြန္မေရာက္ၿပီ”
ဆိုင္မွ အကူေကာင္မေလး မိစုရဲ့အေမ။ မနက္က သူမ ဖုန္းဆက္ေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မိစုတို႔က သူမတို႔ၿမိဳ႕နဲ႔ ၁၀ မိုင္ခန္႔ေဝးသည့္ ရြာက။
“မိစုေရ မိစု။ နင့္အထုပ္ေတြ သိမ္းၿပီးၿပီလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ”
မိစုက အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္လာသည္။
“ေရာ့ အန္တီ။ ဒါက မိစုရဲ့ တစ္ႏွစ္စာ လခ”
ဇင္မာသဲက ေငြ ၈ သိန္းကို မိစုအေမကို ေပးလိုက္သည္။
“ေရာ့ ဒါက မိစု နင့္အတြက္ မုန္႔ဖိုးသပ္သပ္ေပးတာ”
ပိုက္ဆံတစ္သိန္း ေကာင္မေလးကို ေပးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေပ်ာ္လို႔။
“အဲ နင္ခြင့္ရတယ္ မုန္႔ဖိုးရတယ္ဆိုၿပီး ငါ့ေယာက်္ား ျပန္လာရင္ မေျပာနဲ႔ေနာ္။ ဒါက အန္တီက နင့္ကို သၾကၤန္ရြာျပန္ဖို႔ ေယာကၤ်ားမသိေအာင္ ေပးရတာ”
“စိတ္ခ်ပါ အန္တီရဲ့ သမီးမေျပာပါဘူး”
မိစုအေမႏွင့္ မိစုကား အထုပ္ကိုယ္စီဆြဲ၍ ရြာျပန္ရန္ ကားဂိတ္သို႔ သြားၾကေလေတာ့သည္ ။ အခ်ိန္က ေစာေသးေသာ္လည္း ဇင္မာသဲတစ္ေယာက္ ဆိုင္တံခါးမ်ားကို ပိတ္လိုက္သည္။ ေရာင္းရတာ မေရာင္းရတာ သူမအလုပ္ မဟုတ္ေတာ့။ သူမဆိုင္ထဲက စားပြဲမွာ သူမ အဆင္သင့္ ဝယ္ထားေသာ အေကာင္းစား အရက္တစ္လုံးနဲ႔ သူမေသာက္ဖို႔ ဝိုင္ပုလင္းမ်ားကို ျပင္လိုက္သည္။ ဝယ္ထားေသာ အျမည္းအစုံကိုလည္း ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
သူမ အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ အရက္နဲ႔ ေရာေသာက္ရန္ ျပင္ဆင္ထားေသာ အေအးဘူးႀကီးကို ဖြင့္ကာ အနည္းငယ္ သြန္လိုက္သည္။ သူမေရႏွင့္ အသင့္ေဖ်ာ္ထားေသာ ေဆးရည္ကို ဗူးထဲေရာကာ လွုပ္ခါလိုက္သည္။ အဖုံးကို ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ ဒီေဆးက သူမသိသည္။ သူမေယာက်္ားအစ္မဆီက ခိုးထားတာ ျဖစ္သည္။
သူမရဲ့မရီး ခ်ိဳႏြယ္ကလည္း အသက္ကသာ ၄၀ ခန္႔ရွိေနေပမဲ့ ရြသည္။ ေျပာလိုက္လ်င္ေတာ့ တရားရသူလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္။ တကယ္ေတာ့ အင္မတန္ ရြသည္။ လင္ငယ္ေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ ပက္စက္သည္။ သူမ ခိုးလာေသာ ေဆးေတြက ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ သူ႔လင္ငယ္ကို တိုက္ေနၾက ရာဂႂကြေဆးမ်ား ျဖစ္ေပသည္။
တကယ္ေတာ့ ဇင္မာကလည္း ဖိုးေက်ာ္ကို စားဖို႔ ေမြးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမေယာက်္ားက အိမ္ေထာင္သက္ရေတာ့ သူမကို ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္။ တကယ္ေတာ့ ၃၀ ေက်ာ္မွ ၄၅ ႏွစ္ၾကား မိန္းမေတြဟာ အထန္ဆုံးဆိုတာ သူတို႔မသိ။ လီးအရသာ သိေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ကိုမွ ပစ္ခ်ထားေတာ့ ဇင္မာသဲလည္း ဆာၿပီေလ။ ဖိုးေက်ာ္လို မိန္းမမလိုးဖူးေသးသည့္ လူပ်ိဳေလးကို သူမေယာက္်ား မရွိတုန္း တစ္ခါေလာက္ ေကၽြးလိုက္လ်င္ ဒီေကာင္ေလး သူမကို စြဲသြားမွာ ေသခ်ာသည္။ ဒါကို ဇင္မာသဲက သိထားေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ကို ေမာင္ေလး ေမာင္ေလးနဲ႔ သူမရဲ့ ကာမသားေကာင္အျဖစ္ သြတ္သြင္းရန္ ႀကံစည္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးကလည္း သူမကို အစ္မ အစ္မနဲ႔ စိတ္ကူးထဲက ခြေနတာ ေသခ်ာသည္။
သိတာေပါ့ သူမလမ္းေလၽွာက္လ်င္ ေနာက္က ဖင္ႀကီးၾကည့္ကာ ပစ္မွားေနမွန္း။ လူပ်ိဳေလးမို႔ ဒင္းက မ်က္စိအရသာခံ႐ုံ မွန္းၿပီး ဂြင္းတိုက္႐ုံအျပင္ လက္ေတြ႕မစရဲဘူးေလ။
အခန္း ၄)
“ဖိုးေက်ာ္ေရ ရၿပီေဟ့”
ဦးခိုင္လင္းက ဖိုးေက်ာ္ဝယ္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အိတ္နဲ႔ထုပ္ၿပီး ေပးလိုက္သည္။
“ေနဦးကြ ဇာတ္ကားအသစ္ေလးေတြရွိတယ္။ ယူသြားဦးမလား”
ဦးခိုင္လင္းက ကုန္စုံဆိုင္ဖြင့္ထားသူ။ လူပ်ိဳႀကီး။ ဖူးကားၾကည့္ ကနာသည္။ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔က ဝါသနာတူ။ ဦးခိုင္လင္းက အစုံကိုၾကည့္သူပင္။ ျမာလည္း ေပြသည္။ ဖိုးေက်ာ္လည္း အခ်ိန္ရေနတာနဲ႔ ဦးခိုင္လင္းနဲ႔အတူ ဖူးကားၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဇာတ္ကားေတြကလည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ငယ္ပါက ထလာသည္။
“ေတာ္ၿပီဗ်ာ စိတ္ကလာၿပီ။ လုပ္စရာက ရွိတာမဟုတ္ဘူး”
ဦးခိုင္လင္းက ဖိုးေက်ာ္ကို ျပဳံးစိစိနဲ႔ၾကည့္သည္။
“ဟ မင္းကဘဲ ေျပာရတယ္ရွိေသး။ မင္းေလာက္ေပါတာ မရွိဘူး”
“ဟာ ဦးခိုင္ကဘဲ ေျပာရတယ္ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္မွာ လုပ္စရာရွိ။”
ဦးခိုင္လင္းက ဖိုးေက်ာ္ကို သနားစရာ သတၱဝါတစ္ေကာင္လို ၾကည့္လိုက္ၿပီး။
“ကၽြတ္စ္ ကၽြတ္စ္ မင္း ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပါလား။ မင္းခ်စ္မႀကီး ဇင္မာသဲ ရွိတယ္ေလ”
“ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားကလည္း မဟုတ္တာ ေျပာေတာ့မယ္”
“ဟ ငါမွန္တာေျပာတာဟ။ ဇင္မာသဲကို ၾကည့္ရတာ ဆာေနတဲ့ ပုံစံေနာ္။ မင္းကို တကယ္ေျပာတာ။ သူ႔ေယာက်္ားက မေပးနိုင္ဘူးထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းကို လင္ငယ္ေတာ္ခ်င္ေနတဲ့ပုံစံ။ မင္းကသာ မသိသာ၊ ငါတို႔က ေဘးကၾကည့္တာ အရွင္းႀကီးရယ္။ မင္း မယုံရင္ စၾကည့္လိုက္ အခံပက္စက္မဲ့ ႐ုပ္ေနာ္။ သူမွမဟုတ္ဘူး မင္း အဲ့ဆိုင္လာေနတဲ့ မို႔မို႔တို႔ မသြယ္တို႔ကလည္း သူ႔လိုဘဲ။ ကုတ္ကျမင္းေတြ။ မင္းသာ စတတ္လို႔ကေတာ့ ဝမ္းတူး ဝမ္းသရီးေတာင္ မင္းကိုဆြဲဦးမယ္။”
“ဟာဗ်ာ”
“ဟုတ္တယ္ေလာက္ေတာ့ လုပ္လိုက္။ ေပါက္တယ္ေနာ္ ေကာင္ေလး။ ငါက မိန္းမေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ၿပီးသားေကာင္ပါ ဟားဟား”
ဦးခိုင္လင္းက တဟားဟားရယ္ရင္း ဖူးကားဆက္ၾကည့္ေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္ကေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ လစ္ေခ်ၿပီ။ ေနရာခ်င္းသာ လဲလိုက္ခ်င္တယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္သည္။ ဇင္မာသဲက ဖင္ႀကီးႀကီး နို႔ႀကီးႀကီး။ ေတာ္ေတာ္လိုးလို႔ေကာင္းမည့္ပုံ။ ဖိုးေက်ာ္လို ငအမို႔သာ။ သူ႔လိုလူဆို အခုလို သူမေယာက်္ား မရွိတာနဲ႔ေတာ့ ဟင္းဟင္းလို႔ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။
4
(အခန္း ၅)
ဖိုးေက်ာ္ ဆိုင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္တံခါးေတြ ပိတ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ ည(၈)နာရီဘဲ ရွိေသးတာ မသဲ ဘယ္သြားစရာရွိလို႔လည္း မသိလို႔ ေတြးလိုက္သည္။ သူ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ အထုပ္မ်ားကို ခ်လိုက္ၿပီး ဆိုင္ေနာက္ဖက္ သြားလိုက္သည္။
“မသဲေရ မသဲ အေစာႀကီး ဆိုင္ပိတ္တာလား”
“ေၾသာ္ ငါ့ေမာင္ ျပန္လာၿပီလား။ ေစ့ထားတယ္ တံခါးက။ ဆိုင္ကယ္ပါ အထဲသြင္းလိုက္ေတာ့။ အထုပ္ေတြက အေပါက္မွာ ခ်ထားလိုက္”
ဆိုင္ေနာက္ဖက္အခန္းထဲမွ ေအာ္ေျပာသံကို ၾကားရေလသည္။ ဖိုးေက်ာ္လည္း အထုပ္မ်ားကိုခ်ထားၿပီး ဆိုင္ေဘးမွာရပ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္ကို အထဲသြင္းလိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္အထဲေရာက္ေတာ့ မဇင္မာသဲက အထုပ္မ်ားကို ဆိုင္ထဲ ထည့္ၿပီးေနသည္။
“ကဲ အငယ္ေကာင္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဆိုင္ေစာေစာ ပိတ္လိုက္တယ္။ မင္းမမက ခ်ဲေပါက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ဖိုးလဲေတာ့ မေမးနဲ႔။ ေအာင္ပြဲခံရေအာင္ ျပင္ထားတယ္။”
ဇင္မာသဲက ဖိုးေက်ာ္မလာခင္က ျပင္ဆင္ၿပီးသား။ သူမဝတ္ထားေသာ ထမိန္က အဝါႏုေရာင္ အပါးစေလး။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္စီးထားသျဖင့္ သူမဖင္အိုးက ပိုကားတက္ေနသည္။
“ဖိုးေက်ာ္ေရ ဆိုင္တံခါးပါ ပိတ္လိုက္။ အျပင္လူေတြ မသိေအာင္”
ဖိုးေက်ာ္က မသဲရဲ့ေနာက္ဘက္မွာ ရပ္ေနသျဖင္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ အရက္ပုလင္းေဖာက္ေနေသာ မသဲရဲ့ ထမိန္စပါးပါးေၾကာင့္ အတိုင္းတား ေပါင္တံမ်ားကို ျမင္ေနရၿပီး လီးကေတာင္ေနၿပီ။ သူမ ေမးလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲက ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္းရွင္း ဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီ မဟုတ္လား။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသဲရဲ့ အျပင္လူေတြက”
ဇင္မာသဲက ဖိုးေက်ာ္ဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး။
“နင္ကလည္း လၽွာကိုရွည္တယ္။ နင္နဲ႔ငါ ေသာက္ၾကမွာေလ။ ေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး ႐ုပ္ကိုက”
သူမ ႏွုတ္ခမ္းေလးစူၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ရင္ထဲ ကုလားဘုရားပြဲလွည့္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ဆိုင္ကို အတြင္းမွ ခ်က္ထိုး႐ုံမက ေသာ့ပါခတ္လိုက္သည္။
(အခန္း ၆)
ဖိုးေက်ာ္က ခြက္ထဲမွ လက္က်န္အရက္ကို ေမာ့လိုက္သည္။ ဇင္မာသဲက ေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ထည့္ေပးလိုက္သည္။
“ဘယ္လိုလဲ ငါ့ေမာင္ရဲ့ မူးၿပီလား”
သူမ ထည့္ထားေသာ ေဆးက အရွိန္နည္းနည္းရေနတာ သူမ သိေနၿပီ။ သူမက ဖိုးေက်ာ္ေဘးနားမွာ အသားခ်င္း မထိထိေအာင္ ပူးကပ္ထိုင္ထားသည္။ လက္ေတြက ဖိုးေက်ာ္ေပါင္ေပၚမွာ။ မသိမသာ ဖိုးေက်ာ္ေပါင္ကို ကလိေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္မ်က္ႏွာ ရဲတြတ္ေနသည္။ ဒီေန႔မွ သူ႔စိတ္ေတြ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ မနည္းစိတ္ထိန္းေနရသည္။
“ဘယ္လိုလဲ ငါ့ေမာင္။ မိန္းမ မယူေသးဘူးလား”
“ဟာ အစ္မကလည္း ရည္းစားေတာင္ မရွိေသးပါဘူးဆို”
“ခစ္ခစ္ မယုံပါဘူးေနာ္။ နင့္ပုံစံၾကည့္ရတာ လူပ်ိဳမစစ္သလိုဘဲ”
“ဟာဗ်ာ အစ္မကလည္း ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္က လူပ်ိဳမစစ္ရမွာလဲ။ မယုံရင္ အစ္မ စမ္းၾကည့္ပါလား”
ဖိုးေက်ာ္ မခံခ်င္ျဖစ္ေအာင္ ဇင္မာသဲက စိတ္ဆြေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမလက္က ဖိုးေက်ာ္ေပါင္ၾကားကို မသိမသာလိုလို မေတာ္တဆထိတာလိုလိုနဲ႔ ရမ္းလိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ပုဆိုးၾကားမွာ ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးကို ကြက္တိပင္။ ဖိုးေက်ာ္ ကိုယ္ပင္မတ္သြားသည္။
“အို မသဲ”
” နင္ကလည္း ကိုယ့္အစ္မကို ရွက္ေနတယ္။ မွန္းစမ္း နင္လူပ်ိဳစစ္လား မစစ္လား စစ္ခ်င္တယ္”
“ဘယ္လိုစစ္မွာလဲ မသဲ”
ဖိုးေက်ာ္အသံက တုန္ေနသည္။ မသဲက သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး
“နင္ကလည္း ညံ့တယ္ေနာ္ ငါ့ေမာင္။ နင္ လူပ်ိဳစစ္မစစ္ ငါစမ္းမယ္ေလ။ နင့္ဟာႀကီးနဲ႔ အစ္မဟာထဲ ထည့္လိုက္ရင္ အစ္မသိၿပီေလ ဟြန္း”
ဖိုးေက်ာ္ စိတ္ကိုလြတ္ေပးလိုက္သည္။ မဇင္မာသဲရဲ့ခါးကို ဖက္လိုက္ၿပီး ပါးေတြကို ပစ္နမ္းေတာ့သည္။
“အို အသက္ရွူေတာင္ ၾကပ္သြားတယ္ နင္သိပ္ဆိုးတာပဲ”
ဇင္မာသဲက ညဳသံေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္ၿပီး ဖိုးေက်ာ္ပါးနားကပ္ကာ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တာက
“အခန္းထဲကို သြားရေအာင္ေလ ေမာင္ေလး။ အဲ့ၾကမွ မင္းေလးသေဘာရွိ” တဲ့။
(အခန္း ၇)
ဇင္မာသဲက ဖိုးေက်ာ္ပုဆိုးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ အေၾကာတၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေထာင္ထေနေသာ ဖိုးေက်ာ္လီးႀကီးက ကၽြတ္သြားေသာ ပုဆိုးနဲ႔အတူ ေငါက္ခနဲ ထြက္လာသည္။ အရွည္ ၆ လက္မခြဲခန္႔ႏွင့္ ေနရွင္နယ္ ဓါတ္ခဲလုံးခန္႔ရွိမည့္ စံခ်ိန္မွီ လီးႀကီးပင္တည္း။
ဖိုးေက်ာ္က ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ကာ ေပါင္ကားေပးထားေသာ ဇင္မာသဲရဲ့ ေပါင္ခြၾကားမွာ ဒူးေထာက္ကာ ဇင္မာသဲရဲ့ ေပါင္ျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားအလယ္မွာ ေစာက္ေမြးေတြရိပ္ထားတဲ့ အဆီတစ္ထပ္ အသားတစ္ထပ္ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္း အသားေျမာင္းႀကီး ႏွစ္ခုကပ္ထားသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေစာက္ပတ္ညိဳညိဳႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လို လိုးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဇာတ္ကားထဲမွာ ခဏခဏျမင္ဖူးေပမဲ့ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ဘယ္က ဘယ္လိုလိုးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
“မသဲ မသဲ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလိုးရမွာလဲ”
ဇင္မာသဲ ရယ္ေတာ့ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ဖိုးေက်ာ္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူမရဲ့ ဆူဆူထြားထြား နို႔ႏွစ္လုံးေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။
“ကိုင္ထား အငယ္ေကာင္။ ညႇစ္ေပး”
ၿပီးေတာ့ ဖိုးေက်ာ္လီးတံကို လွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး အဖုတ္ဝႏွင့္ေတ့ကာ ေခ်ာ့ထည့္လိုက္သည္။ သူမေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖိုးေက်ာ္ခါးကို လွမ္းခ်ိတ္လိုက္ၿပီး
“ထည့္လိုက္ေတာ့ေလ ဖိုးေက်ာ္”
ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ လူပ်ိဳလီးႀကီးက ခ်စ္မမသဲရဲ့ ေဖာ့တုံးလို ႏူးညံ့ၿပီး အိစက္ေနသည့္ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ တစ္ရစ္ရစ္ႏွင့္။ ခ်စ္မမသဲရဲ့ စိုစြတ္ႏူးညံ့ေနတဲ့ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားနံရံမွ အေၾကာမၽွင္ေတြက ဖိုးေက်ာ္လီးကို တစ္ရစ္ရစ္ႏွင့္ စုပ္ယူဆြဲငင္ေနသည္။ လီးတစ္ဆုံး ဝင္ေရာက္သြားေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနၿပီ။
“သြင္းလိုက္ ထုတ္လိုက္နဲ႔ ေဆာင့္ေပး ဖိုးေက်ာ္”
ဇင္မာသဲက ဖိုးေက်ာ္ကို လင္ငယ္ဇာတ္သြင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္လိုးျခင္းပညာကို လက္ကုန္သင္ေပးေတာ့သည္။
“စြပ္ စြပ္ အ အ”
ဇင္မာသဲအသံ မဟုတ္ပါ။ ဖိုးေက်ာ္အသံသာ။ ဇင္မာသဲက ဖိုးေက်ာ္ လီးေတာင့္အထည့္မွာ လီးကို သူမေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားႏွင့္ အသက္ေအာင့္ၿပီး ဆြဲဆြဲညႇစ္ကာ စုပ္ယူတာေၾကာင့္ ဖိုးေက်ာ္လီးထိပ္က ႏူးညံ့လွေသာ ေစာက္ေခါင္းရဲ့ ဆြဲစုပ္ယူမွုဒဏ္ကို မခံနိုင္၍ က်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“စြပ္စြပ္ အ အ ေမာင္ေလး ေဆာင့္ မသဲကို မညႇာနဲ႔ လိုးစမ္းပါ”
“ဖြတ္ဖြတ္ စြပ္ ဒုတ္”
“ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ”
ဖိုးေက်ာ္က လိုးဖူးလိုးစ မရွိသျဖင့္ ေခၽြးမ်ားတဒီးဒီးက်ေအာင္ မမသဲရဲ့ေစာက္ဖုတ္ကို လိုးေပးေနရသည္။ သူ႔မမသဲကေတာ့ ေအာက္မွနို႔ညႇစ္ခံ ေစာက္ဖုတ္လိုးခံၿပီး တအင္းအင္းႏွင့္။
အခန္း ၈)
“စြပ္ စြပ္ ဘတ္ ဘတ္ အအ အငယ္ေကာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္”
ဇင္မာသဲက ဖိုးေက်ာ္လည္ပင္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲလိုက္ၿပီး ဖိုးေက်ာ္ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ခါးကိုေကာ့ေကာ့ေပးပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း တေဟာေဟာ တဟဲဟဲႏွင့္ အသားကုန္ သူမေစာက္ဖုတ္ကို လိုးေနပါတယ္။ ပထစဆုံးလိုးဖူးမွန္း သိသာသည္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေမာေနသည္။
“အငယ္ေကာင္ နင္ ပက္လက္လွန္လိုက္၊ မသဲ လုပ္ေပးမယ္ မင္းကို”
ဖိုးေက်ာ္ကို ပက္လက္လွန္ေစၿပီး ဇင္မာသဲက အေပၚမွတက္ခြကာ သူမစိတ္ႀကိဳက္ ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။
“စြပ္စြပ္ ပြပ္ ပြပ္ ရွီး ရွီး”
ဖိုးေက်ာ္လီးႀကီးက သူမလင္ထက္ ႀကီးလည္းႀကီး ရွည္လည္းရွည္ဆိုေတာ့ ဇင္မာသဲတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ပါဘဲ။ ပက္ပက္စက္စက္ကို ခြၿပီးေဆာင့္တာ၊ ဖိုးေက်ာ္လဥေတြ ကြဲသြားမတတ္ ထင္ရပါတယ္။ အခ်က္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ေဆာင့္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဇာျခည္သဲရဲ့ ခြၿပီး ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ပိုျမန္လာပါတယ္။
ဖိုးေက်ာ္လည္း ေမးေၾကာေတြေထာင္လာၿပီး မ်က္ႏွာက ငိုခ်င္တာလိုလို ရယ္ခ်င္တာလိုလို ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ဇင္မာသဲ ဒီေကာင္ေလး ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလာပါတယ္။ သူမလည္း ၿပီးခါနီးေနၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖင္ကိုႂကြႂကြၿပီး အသားကုန္ အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။
“စြပ္ စြပ္ ဘတ္ ဘတ္ ရွူး ရွူး”
“မသဲ မသဲ အ အ ”
ဖိုးေက်ာ္ ေခါင္းေမာက္လွန္ၿပီး ခါးေကာ့တက္လာပါတယ္။ ဇင္မာသဲလည္း ေစာက္ေခါင္းထဲ ပူခနဲျဖစ္သြားကာ ေစာက္ရည္ေတြ ထြက္က်ကုန္ပါတယ္။ သူမက ဆက္တိုက္ ထုတ္သြင္းဖိခ်လိုက္ေတာ့ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ တဟင္းဟင္းျဖစ္သြားကာ တုန္သြားၿပီး ဇာျခည္သဲစာက္ေခါင္းထဲ လရည္ေတြ ပန္းထြက္လာပါတယ္။ ဇာျခည္သဲက ဖိုးေက်ာ္လီးကို သူမေစာက္ဖုတ္ထဲက ဆြဲမထုတ္ေသးဘဲ ဖိုးေက်ာ္ကို အေပၚကမိုးလို႔ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုပ္ၿပီး လၽွာခ်င္းဖလွယ္ကာ စိတ္ထေအာင္ ျပန္ဆြေနပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္လီးက ျပန္မာလာပါတယ္။ လူပ်ိဳလီးဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ထလြယ္ပါတယ္။
“အငယ္ေကာင္ ဒီတစ္ခါ ပုံစံတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလိုးရေအာင္ေနာ္”
(အခန္း ၉)
ဖိုးေက်ာ္က ေလးဖက္ေထာက္ကာ ဖင္ကုန္းေပးထားေသာ ဇင္မာသဲရဲ့ဖင္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း တံေတြးကို ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ အအိုဟုပင္ မထင္ရ။ စြင့္ကားေနေသာ ဖင္ႀကီးက အစြမ္းကုန္ ေျမာက္ေနသည္။ သူလည္း စိတ္ကူးတစ္ခုရသျဖင့္ ဇင္မာသဲရဲ့ ျပန္႔ၾကဲေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို ညာလက္ျဖင့္လိမ္ကာ ဆြဲဆုပ္လိုက္သည္။
ဖိုးေက်ာ္ ဆံပင္ကို ဆြဲဆုပ္လိုက္မွုေၾကာင့္ ဇင္မာသဲရဲ့ ေခါင္းက ေနာက္ကိုလွန္ကာ ခပ္ေမာ့ေမာ့ေလး ျဖစ္သြားသည္။ ဖင္ကလည္း ပိုေကာ့ေပးသလိုျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ စံခ်ိန္မွီလီးႀကီးက သူမေစာက္ဖုတ္ကို ထိုးခြဲလို႔ တစ္ဆုံးထိုးစိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရပါေတာ့သည္။
“စြပ္ ဒုတ္ အ”
ဇင္မာသဲ ေအာ္သံေလး ထြက္သြားပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္က ဇင္မာသဲအဖုတ္ထဲ လီးကိုစိမ္ထားၿပီး အသြင္းအထုတ္ကို ဆက္မလုပ္ဘဲ ခါးကိုဝိုက္ဝိုက္ကာ ေမြေနတာေၾကာင့္ ဇင္မာသဲ အားမလို အားမရျဖစ္ၿပီး စိတ္ေတြက ပိုထန္လာပါတယ္။
“အငယ္ေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ လုပ္ လုပ္ေတာ့ေလ”
ဖိုးေက်ာ္က သူမစကားကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ သူမရဲ့ေစာက္ပတ္ထဲက လီးကိုဆြဲထုတ္ကာ ဒစ္ဖ်ားေလးတင္ သြင္းထားၿပီး ကလိေနတာေၾကာင့္ ဇင္မာသဲရဲ့အဖုတ္က အရည္ေတြ ပိုရႊဲလာပါတယ္။
“အင္း ဟင္း အငယ္ေကာင္ မမကို ညဥ္းေနတာလား”
ဖိုးေက်ာ္ဂြင္ထဲ ဝင္သြားပါၿပီ။
“မသဲ ကၽြန္ေတာ္လိုးတာ ေကာင္းလား”
“ေကာင္းလို႔ဘဲ ခံေတာင္ေနၿပီ။ ဆက္လိုးပါေတာ့ အငယ္ေကာင္ရဲ့”
“ဟင္းဟင္း ညာျပန္ၿပီ။ အစ္ကိုမရွိလို႔ ခံေနတာ မဟုတ္လား။”
“အင္း ဟင္း ဟင္း မင္းအစ္ကိုရွိလည္း တစ္ေနရာရာမွာ ခ်ိန္းလိုးေပါ့”
“တကယ္ေနာ္ မသဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မသဲကို ေန႔တိုင္းလိုးမွာေနာ္”
“လိုးပါေတာ့ အငယ္ေကာင္ရဲ့။ နင့္အစ္ကိုမရွိရင္ ဆိုင္ပိတ္ၿပီး တစ္ေနကုန္ လိုးခိုင္းမွာ။ ဖင္ေပါက္ေရာ ပါးစပ္ေရာ အဖုတ္ေရာ ငါ့ေမာင္ သေဘာရွိပါကြဲ႕။ ဟုတ္ၿပီလား လိုးေတာ့ ”
မဇင္မာသဲ စကားဆုံးတာနဲ႔ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း ေလးဖက္ေထာက္ထားတဲ့ ဇင္မာသဲအဖုတ္ကို အမုန္းလိုးေတာ့တာပါဘဲ။
“စြပ္စြပ္ ဒုတ္ ဘတ္ ဘတ္”
ဇင္မာသဲရဲ့ ဖင္ႀကီးေတြဟာ ဖိုးေက်ာ္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း တုန္တုန္သြားတာကိုက ဖိုးေက်ာ္အတြက္ အရသာရွိလွပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း ဇင္မာသဲကို ပက္လက္လွန္လိုး တစ္ခ်ီ၊ ေလးဖက္ေထာက္လိုးတာ တစ္ခ်ီ၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္လိုးတစ္ခ်ီ ၾကဳံးၿပီး ေနာက္ဆုံးအခ်ီမွာ ဇင္မာသဲက အေပၚက တက္ေဆာင့္ေပးပါတယ္။
သူတို႔လိုးပြဲ အဆုံးသတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကပါေတာ့တယ္။
အခန္း ၁၀)
“ခရီးသည္မ်ား ထမင္းစား ခဏနားပါမယ္”
Express ကားႀကီးက စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတစ္ခုေရွ႕မွာ ရပ္သြားသည္။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က သူမႏွင့္ ကပ္ရက္ထိုင္ခုံမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဖိုးေက်ာ္ကို လွုပ္ႏွိုးလိုက္သည္။
“ေမာင္ေက်ာ္ ေမာင္ေက်ာ္”
“ဗ်ာ”
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဖိုးေက်ာ္က မ်က္လုံးဖြင့္လာၿပီး ပြတ္သပ္လိုက္သည္။
“ထမင္းစားနားတာ ေမာင္ေက်ာ္ေရ။ တစ္ခုခု သြားစားရေအာင္။ ”
ဖိုးေက်ာ္က အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ရန္ကုန္ဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က ရန္ကုန္တြင္ရွိေသာ သူမသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေဒၚေမသီထံ အလည္အပတ္သြားရင္း အလုပ္လုပ္ေနေသာ သူမသမီးထံ ဝင္ေတြ႕ရင္း ကားတစ္စီးတည္း ထိုင္ခုံတစ္တန္းတည္း စီးမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
စားေသာက္ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး စားေသာက္စရာမ်ား မမွာခင္ ဖိုးေက်ာ္တို႔ အေပါ့အေလးစြန္႔ရန္ ဆိုင္ေနာက္ဖက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ေရွ႕မွေလၽွာက္ေနေသာ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ကို ဖိုးေက်ာ္ ရွိုးလိုက္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ တုတ္တုတ္ခဲခဲ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က အားကစားလိုက္စားသူမို႔ထင္တယ္ တင္ပါးေတြက ကေလးအေမဟုပင္ မထင္ရ။ သူမေယာင္းမျဖစ္သူ မဇင္မာသဲထက္ပင္ ေတာင့္ေသးသည္။
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က အသားျဖဴျဖဴ ႐ုပ္ကလည္း ေခ်ာသည္။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ေပမဲ့ ငယ္ငယ္က မယ္ဘြဲ႕ရဖူးသူမို႔ထင္တယ္ ေတာ္ေတာ္လွေနဆဲပင္။ ဇင္မာသဲႏွင့္ အေတြ႕အၾကဳံရွိသြားေသာ ဖိုးေက်ာ္က အသားစားဖူးသြားေသာ က်ားလိုပင္။ မိန္းမ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ကို ျမင္လ်င္ လိုးခ်င္လာသည့္စိတ္က တားမရ။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ေယာက္်ား စန္းမင္းကလည္း ပန္းေသခ်င္သလိုလို ျဖစ္သျဖင့္ သိပ္မလုပ္နိုင္တာ မဇင္မာသဲ ေျပာျပသျဖင့္ သိၿပီးသား။ ဆာေနမွာဘဲလို႔ ဖိုးေက်ာ္ ေတြးေနမိသည္။
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ကလည္း ေခသူမဟုတ္။ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ သူမတင္ပါးေတြကို ေနာက္က လွမ္းၾကည့္ေနမွန္း သိသည္။ ဒီေကာင္ ညံ့ေသးသည္။ သူမကလည္း ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ဇင္မာသဲ ဘယ္လို အေပးအယူရွိသည္ကို သိသည္။ ဇင္မာသဲႏွင့္ စရိုက္ခ်င္းတူသူမို႔ သူမက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားသည္။ ယခု ကားတစ္စီးတည္း တစ္ခုံတည္း ထိုင္စီးလာေတာ့ သူမစိတ္က ပိုထႂကြေနတာ။ ဒီေကာင္ေလးက မရဲလို႔သာ။
အခန္း ၁၁)
ကားက တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ တစ္ရိပ္ရိပ္ ျဖတ္လာသည္။ အေအးဓါတ္က နည္းနည္းပိုလာသည္။ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ထိုင္ေနေသာေနရာက ေနာက္ဆုံးခုံတန္းမွာ။ ခရီးသည္အမ်ားစုက အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။
“ေမာင္ေက်ာ္ေရ မမခ်ိဳ အိပ္ခ်င္ၿပီ။ နည္းနည္းမွီလို႔ ရလား။ ေနာက္ကထိုင္ခုံက မွီမေကာင္းလို႔”
ဖိုးေက်ာ္ သတိေတာ့ထားမိသည္။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က ကားတြက္ခါစကေတာ့ အန္တီခ်ိဳ အန္တီခ်ိဳနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း မမခ်ိဳဟု ေျပာင္းသြားတာကို။
“ဟုတ္ ရတယ္ေလ မမခ်ိဳ ရပါတယ္”
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က ဖိုးေက်ာ္ပုခုံးကို ေခါင္းမွီထားလိုက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာႀကီး တစ္ေယာက္က သူ႔ပုခုံးအေပၚမွီၿပီး အိပ္ေနတာေၾကာင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္၏ ကိုယ္သင္းရနံ့မ်ားက ဖိုးေက်ာ္ႏွာေခါင္းမွာ ကလူက်ီစယ္ ေနသည္။ ပါးျပင္မွာ မိတ္ကပ္ပါးပါးပုတ္ထားၿပီး သနပ္ခါးလိမ္းထားေသာ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ရဲ့အလွက သူ႔ကို ပိုရင္ခုန္လာသည္။
“အင္း အင္း ”
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က အိမ္မက္မက္ဟန္ တူသည္။ ပါးစပ္မွ ကေယာင္ကတန္းေတြ ထြက္ၿပီး သူ႔ခါးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဖက္လိုက္သည္။
“ေယာက္်ား မခ်ိဳခါးကိုဖက္စမ္းပါ”
သူ႔ေယာက်္ားကို အိမ္မက္မက္ေနဟန္တူသည္။ ဖိုးေက်ာ္စိတ္ထဲ မေကာင္းမွုတစ္ခုကို ႀကံစည္လိုက္သည္။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ပုခုံးကိုဖက္ၿပီး ပါးကိုနမ္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မသိဘူးဟု ထင္ေသာ္လည္း သူထင္သလို မဟုတ္။ သူ႔ခါးကို ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က ပိုဖက္ၿပီး သူႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ဝင္လာေသာ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ရဲ့လၽွာကို သူ႔လၽွာျဖင့္ အလိုလို ဖလွယ္ၿပီး ျဖစ္သြားသည္။ ကားတစ္စီးလုံး ေမာင္းသူကလြဲလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီျဖစ္၍ ဒါကိုမသိၾက။
“မင္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ေနာ္ ေကာင္ေလး။ ဒါေၾကာင့္ ဇင္မာသဲက စြဲေနတာထင္တယ္ ဟိဟိ”
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က သူ႔ပါးနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ဖိုးေက်ာ္ရင္ထဲ မိုင္းဗုံးတစ္လုံးကြဲသလိုပင္။
“ဟင္ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
ဟု သူတိုးတိုးေလး ျပန္ေမးလိုက္သည္။
“ဟင္း ဘယ္လိုသိတာ အေရးမႀကီးပါဘူး။ နင့္ကိုသနားလို႔ ငါမေျပာတာေနာ္ ေကာင္ေလး။ အဟား မထင္ရဘူးေနာ္”
ဖိုးေက်ာ္လက္က ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ေပါင္ၾကားထဲ ေရာက္သြားသည္။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က သူမေပါင္ၾကားထဲ ေရာက္လာေသာ ဖိုးေက်ာ္လက္ကို သူမလက္ျဖင့္ ဖမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး
“ဟိုးထား ေကာင္ေလး။ ရန္ကုန္ေရာက္မွ မမခ်ိဳသူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ မင္းေလးသေဘာရွိ လုပ္။ အခု ကားေပၚမွာ လူေတြနဲ႔ ခစ္ခစ္”
ဖိုးေက်ာ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္လ်င္ ဇင္မာသဲေယာင္းမ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ကို လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားရေတာ့မည္မွန္း သေဘာေပါက္သြားသျဖင့္ ရင္ေတြ ပိုပိုခုန္လာသည္။
(အခန္း ၁၂)
ၿခံေရွ႕သို႔လာရပ္ေသာ တကၠစီကို လွမ္းျမင္ေတာ့ ေဒၚတင္တင္ရီ ေအာက္ကၿခံထဲမွာ အမွိုက္လွဲေနေသာ ခင္မိကို လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။
“ဟဲ့ ခင္မိ ၿခံေရွ႕မွာ ဧည့္သည္လာတယ္။ တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ဦး။ မခ်ိဳတို႔ထင္တယ္”
ဒီေန႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခ်ိဳႏြယ္ ရန္ကုန္ေရာက္မယ္လို႔ သူမ သိထားတယ္ေလ။ ေယာက်္ားျဖစ္သူ ကိုေအာင္ဝင္းကလည္း နိုင္ငံျခားကို ကုမၸဏီကိစၥနဲ႔သြားေတာ့ သူမတစ္ေယာက္ထဲ ပ်င္းေနတာနဲ႔ အေတာ္ပင္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခ်ိဳႏြယ္ရဲ့ မိတ္ေဆြျဖစ္ဟန္တူသူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလည္း အထုပ္ဆြဲ၍ ကားေပၚက ဆင္းလာတာ ေတြ႕ရတယ္။
“လာဟဲ့ မိန္းမ။ နင္ အေစာႀကီးေရာက္မယ္မွတ္လို႔”
“ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ လမ္းမွာ ကားပ်က္ေနလို႔ေပါ့။ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ ဒါက ေမာင္ဖိုးေက်ာ္တဲ့ တင္တင္ရဲ့။ ငါတို႔ၿမိဳ႕ကဘဲ။ ရန္ကုန္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆင္းလာတာ။ သူပါလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ တင္တင္ရယ္။ နို႔မို႔ဆို ငါတစ္ေယာက္ထဲ။ ဟဲ့ ဖိုးေက်ာ္ ဘယ္မွသြားတည္းမေနနဲ႔။ ဒါက မမခ်ိဳရဲ့သူငယ္ခ်င္း တင္တင္တဲ့။ သူေဌးမႀကီး။ ဘာမွ အားနာစရာ မလိုဘူးရယ္။ အျပင္မွာသြားေနရင္ နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အားနာေနရမယ္။ ဒီမွာဘဲ တည္းလိုက္ေတာ့။ ”
“ဟုတ္တယ္ ေမာင္ေလး ဘာမွအားနာစရာမရွိဘူး”
ေဒၚတင္တင္ရီကလည္း ဝင္ေျပာလိုက္ေလသည္။ သို႔ႏွင့္ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ေနရမည့္အခန္းကို ခင္မိအား လိုက္ျပခိုင္းလိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္လည္း အထုပ္ေတြကို ဆြဲ၍ ခင္မိေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။ ဖိုးေက်ာ္ အေပၚထပ္ကိုတက္သြားၿပီး ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ တင္တင္ရီက ခ်ိဳႏြယ္နားကပ္၍ ခါးကို လက္ျဖင့္ မနာေအာင္ လိမ္လိုက္ၿပီး။
“မိန္းမ သိတယ္ေနာ္ ဟင္း။ ႏွုတ္ပိတ္ခေတာ့ ေပးရမယ္”
“ဘာလဲ တင္တင္ရဲ့ နင့္စကားက အဆန္းပါလား”
“အဟင္း မိခ်ိဳရယ္ နင္နဲ႔ ငယ္ကတည္းက ေပါင္းလာတာ၊ နင့္ေစာက္က်င့္ ဘယ္လိုရွိမွန္း မသိတာၾက။ ေကာင္ေလးကလည္း ေခ်ာေခ်ာေလးရယ္။”
ခ်ိဳႏြယ္ႏွင့္ တင္တင္ရီက ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက က်ဴရွင္ဆရာကိုပင္ ရည္းစားအတူတူ လုပ္ခဲ့သူမ်ားမို႔ ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္ၾကသည္။
“ဒါပဲေနာ္ မိန္းမ။ အခန္းခ်င္းကပ္ရက္ ခ်ေပးထားတာ။ ညဥ္း ေယာက်္ားႀကီး မသိေစခ်င္ရင္ေတာ့ ႏွုတ္ပိတ္ခေပးရမယ္ ငါ့ကို”
တင္တင္ရီက ၿပီတီတီအၾကည့္ျဖင့္ ခ်ိဳႏြယ္ကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ေလသည္။
အခန္း ၁၃)
အခ်ိန္က ည(၁၁)နာရီခန္႔ရွိေပမဲ့ တင္တင္ရီတစ္ေယာက္ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ပါ။ သူမအခန္းထဲမွေန၍ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခ်ိဳႏြယ္အခန္းထဲမွာ သူမခိုးတပ္ထားေသာ လၽွို႔ဝွက္ကင္မရာမွ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ၾကည့္ေနသည္။ သူမကလည္း ဒါမ်ိဳးကို စိတ္ဝင္စားသည္။ အခန္းက ျမင္ကြင္းက ရွင္းလင္းလွသည္။
သူမျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ကုတင္ထက္က ေမြ႕ယာေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေပါင္ကားထားေသာ ခ်ိဳႏြယ္ရဲ့ေပါင္ခြၾကားထဲမွာ ေန႔လည္ကပါလာတဲ့ သူ႔သားအရြယ္ေကာင္ေလး ဖိုးေက်ာ္က မိုးထားၿပီး သူ႔လီးတံတုတ္တုတ္ႀကီးနဲ႔ မခ်ိဳႏြယ္ရဲ့ အဖုတ္ျပဲျပဲႀကီးကို ဖိဖိၿပီး သြင္းေနတာကိုပင္။
ခ်ိဳႏြယ္ကလည္း ေအာက္က ေကာ့ေကာ့ေပးေနသည္။ အသံကို အနည္းငယ္ခ်ဲ႕၍ တင္တင္ရီ ဆက္နားေထာင္လိုက္သည္။
“စြပ္ စြပ္*
” ရွီး ရွီး အ အ ေမာင္ေလး ေဆာင့္ ေဆာင့္၊ မမခ်ိဳကို မညႇာနဲ႔၊ မမခ်ိဳ ၿပီးခါနီးေနၿပီ၊ အသားကုန္ ေဆာင့္စမ္းပါ ”
“ခုနကေတာ့ အဖုတ္ကြဲသြားလိမ့္မယ္ သိပ္မေဆာင့္နဲ႔ဆို မမခ်ိဳ”
“ဟင္း သူေနာ္ အထအန သိပ္ေကာက္တာဘဲ လိုးစမ္းပါ၊ အားရွိသေလာက္ ဟြန္း။ လိုးမွာသာ လိုးစမ္းပါ။ ဒီမွာ အရမ္းေကာင္းေနၿပီ။ မမခ်ိဳအဖုတ္ ကြဲခ်င္ကြဲ မညႇာနဲ႔ ဒီမွာ ၿပီးခါနီးေနၿပီ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ့”
“စြပ္ စြပ္”
“အင္း အင္း အိုး ေမာင္ရဲ့ အ အ အ”
မခ်ိဳႏြယ္တစ္ေယာက္ ဖိုးေက်ာ္ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေဆာင့္လိုက္ေတာ့ အသားကုန္ၿငီးျငဴၿပီး ၿပီးသြားဟန္တူသလို ဖိုးေက်ာ္လည္း ထြက္ကုန္ဟန္တူပါတယ္။ လီးတန္ႀကီးက ခ်ိဳႏြယ္အဖုတ္ထဲက ထြက္က်တာ တင္တင္ရီ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
အခန္း ၁၄)
ေဘးနားတြင္ ေခၽြးမ်ားစို႔ၿပီး အေမာေျဖေနေသာ ဖိုးေက်ာ္ရင္ဘတ္ေပၚ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ေခါင္းေလးကို ေမွာက္ၿပီး တင္ထားရာမွ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ဖိုးေက်ာ္လီးတန္ႀကီးကို သူမလက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ လေခ်ာင္းႀကီးက သူမလက္ႏွင့္အျပည့္ပင္။ ေနရွင္နယ္ ဓါတ္ခဲလုံးေလာက္ရွိမယ္လို႔ သူမထင္သည္။ အရွည္ကလည္း ၆ လက္မ အနည္းငယ္ေက်ာ္မည္။ သူမေယာက်္ားလီးထက္ ၂ ဆနီးပါးသာသလို အရင္က သူမေနခဲ့ေသာ လင္ငယ္ထက္ပင္ ႀကီးသည္။ လိုးတုန္းက သူမအဖုတ္ထဲမွာ ၾကပ္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမေယာင္းမဇင္မာသဲ စြဲေနတာျဖစ္မယ္လို႔ သူမေတြးမိလိုက္ပါတယ္။
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က ဖိုးေက်ာ္လီးကို ကိုင္ၿပီး ဆြေပးေနပါတယ္။ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္တဲ့ ဖိုးေက်ာ္ဟာ သူမေယာက်္ားလီးလို မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ျပန္မတ္လာပါတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ ေမာင္။ တစ္ခ်ီတည္းနဲ႔ ေမာသြားေတာ့တာလား”
ဖိုးေက်ာ္ကေတာ့ တစ္ခ်ီလိုးၿပီး အေမာေျဖ႐ုံရွိေသး ေနာက္တစ္ခ်ီလိုးဖို႔ သူ႔လီးကို ျပန္ဆြေနတဲ့ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ကို အနည္းငယ္ လန္႔ပါတယ္။ ေဆာ္ႀကီးက ကေလးအေမ အသက္ ၄၀ နီးပါးဆိုေပမဲ့ ျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္ ေခ်ာေခ်ာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဖိုးေက်ာ္အေနနဲ႔က ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ေယာင္းမ ဇင္မာသဲရဲ့ ဆရာစားမခ်န္ သင္ၾကားမွုေၾကာင့္ ဒီေဆာ္ႀကီးကို ေသခ်ာႏူးႏွပ္ၿပီး ေမၽွာ့သြားေအာင္ ကိုင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္။
“မေမာေသးပါဘူး မမခ်ိဳရဲ့။ မမခ်ိဳ ေနာက္မွ ေၾကာက္ပါၿပီ မလုပ္နဲ႔”
ဖိုးေက်ာ္စကားေၾကာင့္ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က တခိခိရယ္ၿပီး
“ဟင္း ေမာင္သာ လိုးမွာသာလိုးစမ္းပါ။ လိုးနိုင္ရင္ တစ္ညလုံးပဲလိုးလိုး ဒီကခံနိုင္တယ္။ ေနာက္မွ မလိုးနိုင္ေတာ့ပါဘူး မလုပ္နဲ႔။ ကဲ လိုးေတာ့ေလ”
ဖိုးေက်ာ္လီးကို သူမ လြတ္လိုက္ပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္က ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအုံးေတြ ေစာင္ေတြကို ကုတင္အလယ္မွတင္ၿပီး
“မမခ်ိဳ ခါးကို ဒီေခါင္းအုံးေတြေပၚ တင္လိုက္”
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္လည္း ေခါင္းအုံးေပၚကို ခါးတင္ၿပီး ပက္လက္လွန္လိုက္ပါတယ္။
” ဘာလုပ္မလို႔လဲ ေမာင္ေလးရဲ့”
“မ်က္လုံးမွိတ္ထား မမခ်ိဳ”
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ မ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့လက္ေတြက သူမေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲယူၿပီး သူမဒေကာက္ေကြးေတြကို ဂုတ္ေပၚတင္လိုက္ပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ႏွာေခါင္းက ေလဝင္ေလထြက္ေတြက သူမအဖုတ္ကို က်ီစယ္ေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာသာ မသိသလိုလို ျဖစ္သြားပါတယ္။
“ျပတ္ ႁပြတ္”
“ရွုး အား လား လား အိုး အိုး”
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ ေစာက္စိထဲက က်င္သြားၿပီး ေစာက္ေခါင္းထဲက ေသးဖ်န္းဖ်န္း ထြက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အရသာထူးေၾကာင့္ မ်က္လုံးပြင့္သြားပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့လၽွာၾကမ္း ပူပူေႏြးေႏြးႀကီးက သူမေစာက္ပတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးေတြကို ဆြဲစုပ္လိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ ေပါင္ကို အတင္းစိလိုက္ေပမဲ့ ဖိုးေက်ာ္က သူမေပါင္တံေတြကို လက္နဲ႔ဆြဲခြာၿပီး အတင္းဖိကာ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ယက္ပါေတာ့တယ္။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္လည္း ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို သူမလက္နဲ႔ ကေယာင္ကတမ္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။
အခန္း ၁၅)
“အား အင္း ဟင့္ ဟင့္ ေတာ္ပါေတာ့ ေမာင္ရဲ့ မခ်ိဳကိုသနားပါ”
“ျပတ္ ျပတ္”
“ရွီးရွီး ေမာင္ေလး မမကို သတ္ေနတာလား အဟင့္ဟင့္”
မခ်ိဳႏြယ္ရဲ့ဖင္ႀကီးေတြေရာ ေပါင္တံေတြပါ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါတယ္။ အေလၽွာ့ေပးလိုက္ရင္ သူဘဲေမၽွာ့မွာသိေနတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ကေတာ့ မခ်ိဳႏြယ္အဖုတ္ကို အပီအျပင္ စိတ္ပါလက္ပါကို စုပ္ေပးယက္ေပးေနပါတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြကလည္း မခ်ိဳႏြယ္ရဲ့ ဖင္ခြၾကားကို ကလိေနတာေၾကာင့္ အလူးအလဲပါဘဲ။ ေစာက္စိကို လၽွာဖ်ားနဲ႔ကလိလိုက္ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသား ႏုႏုေတြကို သိမ္းယက္ၿပီး ဆြဲစုပ္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ေၾကာင့္ မခ်ိဳႏြယ္ကေတာ့ အိမ္သာတက္ခ်က္သလိုလို ဆီးသြားခ်င္သလိုလို အလူးအလဲခံေနရၿပီး ဖိုးေက်ာ္ေခါင္းကို ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကိုလြတ္ကာ ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းေနၿပီး လက္ေခ်ာင္းေတြက ေမြ႕ယာအခင္းစေတြကို အတင္းဆြဲကုပ္ထားပါတယ္။ လည္ပင္းက အေၾကာေတြေထာင္လို႔ ႏွုတ္ခမ္းကိုက္ထားတာ ေသြးေတာင္စို႔ပါတယ္။
“ျပတ္ ျပတ္ ရွီး ရွီး ပလပ္ ပလပ္”
“အား အင္း အိုး အိုး အဟင့္ အဟင့္ မမခ်ိဳကို သနားပါဦး ေမာင္ရဲ့၊ ေတာ္ပါေတာ့ ျပတ္ ျပတ္ ရွုး ရွုး ဟင့္ ဟင့္ သနားပါ ရပ္ပါေတာ့ ေမာင္ရဲ့”
ဖိုးေက်ာ္က ယက္ေနရင္း မခ်ိဳႏြယ္ရဲ့ ဖင္ဝညိဳညိဳေလးကိုပါ လွမ္းယက္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ အလူးအလဲခံေနရတာပါ။ သူမအဖုတ္ကထြက္တဲ့ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း ေမြ႕ယာေပၚမွာ အကြက္လိုက္ႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏွစ္ခ်ီထြက္လို႔ သုံးခ်ီေျမာက္မွာေတာ့ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ၿပီး ၿပီးသြားပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္က သူ႔ႏွုတ္ခမ္းမွာေပေနတဲ့ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ရဲ့ေစာက္ရည္ေတြကို လၽွာနဲ႔သိမ္းလိုက္ပါတယ္။
“ဟင္း ေမာင္ သိပ္ဆိုးတာပဲကြယ္။”
“ခ်စ္လို႔ပါ မမခ်ိဳရဲ့”
“ဟြန္း ေျပာေတာ့ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္နဲ႔၊ ဇင္မာသဲတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲမဟုတ္လား”
မခ်ိဳႏြယ္စကားေၾကာင့္ ဖိုးေက်ာ္ အံ့ၾသသြားသည္။
“ဟင္ မမခ်ိဳ ဘယ္လိုသိ”
“ခစ္ခစ္ ေမာင္ကလည္း မမက သိေနတာၾကာၿပီ။ ေမာင္ ဘာဂ်ာမွုတ္ေကာင္းတာေတြ အလိုးေကာင္းတာေတြေၾကာင့္ ဟိုေကာင္မက စြဲေနတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ မမခ်ိဳကလည္း ႀကံလိုက္တာ။”
“ဟာဗ်ာ”
ဖိုးေက်ာ္ ရွက္သလိုလို ျဖစ္သြားေပမဲ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး
“ဟင္း ဟင္း ဒီလိုမွန္း အစကတည္းကသိရင္”
“ေတာ္ပါေတာ့ ေမာင္ရယ္၊ အခုေတာ့ မမခ်ိဳကို ဝေအာင္ လိုးေပးပါဦး”
“လိုးမွာ မမ တစ္ညလုံးကို လိုးဦးမွာ”
အခန္း ၁၆)
ဒီေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ မို႔မို႔တစ္ေယာက္ ခပ္ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ သူမအေဒၚေတြရွိရာ ရပ္ကြက္ဘက္သို႔ အလည္သြားခဲ့သည္။ ျပန္လာေတာ့ အနည္းငယ္ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕စြန္ဘက္နည္းနည္းက်ေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ထြက္ရသည္။ သူမေဒၚေလးတို႔ကလည္း အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္ထင္တယ္။ အိမ္တံခါးႀကီး ေသာ့ခတ္ထားတာနဲ႔ သူမလည္း ျပန္လာခဲ့သည္။
ဒီဖက္ရပ္ကြက္ေတြက ၿမိဳ႕ထဲကသူေဌးေတြ ဝယ္ထားတာမ်ားၿပီး အိမ္ေတြသာ ေဆာက္ထားၾကတာ လူေနတာလည္း က်ဲတယ္ေလ။ သူမဖုန္းျမည္လာသျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းေဘးဆင္းရပ္ၿပီး စကားေျပာေနစဥ္ ေဘးနားမွ ဆိုင္ကယ္တစ္စင္းျဖတ္သြားသည္။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ေယာက်္ားသံေရာ မိန္းမသံေရာ။ ဟင္း စုံတြဲေတြေနမွာ ပလူးေနၾကတာလို႔ေတြးၿပီး တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဟင္လို႔ သူမပါးစပ္မွ အသံပင္ ထြက္သြားသည္။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ပါလား၊ ေနာက္မွလိုက္လာသူက ဖိုးေက်ာ္။ သူမကို ျမင္ဟန္မတူ။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ေမာင္းေနေသာ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ဖိုးေက်ာ္က ခြၿပီးလိုက္လာတာ။ ေသြးရိုးသားရိုးေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ကလည္း ျပင္ထားလိုက္တာ အပ်ိဳေတြထက္ေတာင္ သာဦးမယ္။ ဖိုးေက်ာ္က ေနာက္မွခြၿပီး ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖက္ထားေတာ့ သူမ ထင္သလို မွန္ေနၿပီထင္တယ္။
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ တေလာက ရန္ကုန္သြားေသးတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ႏွင့္အတူ။ ကားတစ္စီးတည္း ၾကဳံလို႔ဆိုလား။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ဖုန္းကို မၾကာခဏ ေခၚတာေတြ႕သည္။ သူမအထင္ေတာ့ ဇင္မာသဲလက္ထဲမွ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ ျဖတ္ခုတ္ျပန္ၿပီထင္တယ္။
ယခုျမင္ရသည့္ ပုံစံကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေသြးရိုးသားရိုး မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနသည္။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ကလည္း ခပ္ရြရြေလ။ အေပးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္ အ႐ူးအမဲသားေကၽြးသလိုေနမွာလို႔ ေတြးမိသည္။ ဒါမ်ိဳးကိစၥဆို စပ္စပ္စုစုနိုင္လွေသာ မို႔မို႔ကလည္း ေနာက္မွလိုက္ေခ်ာင္းရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
(အခန္း ၁၇)
တကယ္တမ္း လိုက္ရွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာလိုက္ရၿပီး အခ်ိန္က (၁၅) မိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ေတြ႕မယ္ေတြ႕ေတာ့လည္း သူမအေဒၚတို႔အိမ္ေဘးက ၿခံထဲမွာ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ ၿခံဝင္းက သစ္ပင္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနေတာ့ အျပင္ကလူ ေတာ္႐ုံမျမင္နိုင္။ အလယ္မွာ တစ္ထပ္တိုက္ အိမ္တစ္လုံး ရွိတယ္ေလ။
မို႔မို႔လည္း မေယာင္မလည္နဲ႔ ထိုၿခံဝင္းထဲ ဝင္ခဲ့သည္။ တံခါးေတြက အားလုံးပိတ္ထားသည္။ အတြင္းမွ ခ်က္ထိုးထားဟန္တူသည္။ အထဲမွာ ေရာက္ေနၾကတာ ျဖစ္မည္။
“ခစ္ ခစ္ ေမာင္ ဘယ္လိုလဲ ဆစ္စတီနိုင္းဆြဲမွာ မဟုတ္လား”
အသံက သူမရပ္ေနေသာ ေဘးနားမွ။ အခန္းကိုတံခါးက သံဇကာကာထားသျဖင့္ အျပင္မွလိုက္ကာကို အနည္းငယ္ဟလိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ လား လား နိုင္ငံျခားအျပာကားထဲကအတိုင္းပင္။ အခန္းထဲက တီဗြီမွာ အျပာကားတစ္ကား ျပထားၿပီး ထိုကားထဲက အတိုင္းပင္။ ကုတင္ေပၚမွာ ေမာင္ဖိုးေက်ာ္က ပက္လက္လွန္အေနအထား။ ေဒၚခ်ိဳက အေပၚက။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္ဗလာႏွင့္။ ဖိုးေက်ာ္အေပၚမွာ ေဒၚခ်ိဳက ေလးဖက္ေထာက္ရက္ႀကီးခြလို႔။ ေဒၚခ်ိဳအဖုတ္ေအာက္ ဖိုးေက်ာ္မ်က္ခြက္ေရာက္ေနသလို ဖိုးေက်ာ္လီးက ေဒၚခ်ိဳရဲ့ လၽွာဖ်ားျဖင့္ ကလိျခင္း ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားျဖင့္ ဖိကပ္စုပ္ျခင္း လုပ္ေနသည္။
ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လီးကိုငုံေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္လီးက တုတ္တုတ္ရွည္ရွည္ႀကီး။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက အေမြးေတြ ရိပ္သင္ထားလို႔ထင္ အဖုတ္ေတြ လီးေတြက အရွင္းသား။ ေဒၚခ်ိဳပါးစပ္ထဲ ဖိုးေက်ာ္လီးက ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ႏွင့္ တံေတြးေတြ ေျပာင္လက္ေနသည္။ ေဒၚခ်ိဳ အားရပါးရ စုပ္ေနမွန္း သိသာသည္။ ပါးေတြကို ခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္သြားၿပီး ႁပြတ္ႁပြတ္ ျပတ္ျပတ္ အသံမ်ားထြက္ေနသည္။
ဖိုးေက်ာ္ကလည္း မရြံမရွာပင္ ေဒၚခ်ိဳရဲ့အဖုတ္ျပဲျပဲႀကီးကို လက္ျဖင့္ျဖဲၿပီး လၽွာနဲ႔ယက္ေနတာေတြ႕သည္။ မို႔မို႔အဖို႔ သူမေယာက်္ားနဲ႔ အိမ္ေထာင္သက္တာၾကာခဲ့တယ္။ ဒီလို လီးမစုပ္ဖူးသလို အဖုတ္ယက္တာလည္း မခံဖူးခဲ့။ အျပင္မွာလက္ေတြ႕ၾကည့္ေနရေတာ့ ဇာတ္ကားထဲကနဲ႔မတူ ပုေလြ ဘာဂ်ာကိုင္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္အရသာရွိဟန္တူသည္။
“အား လား လား ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ရယ္ အရည္ေတြထြက္ကုန္ၿပီ”
ေဒၚခ်ိဳရဲ့အဖုတ္သာမက ဖင္ဝေလးကိုပါ ဖိုးေက်ာ္ လၽွာနဲ႔ကလိေနေတာ့ ေဒၚခ်ိဳဖင္ႀကီး တုန္တုန္ၿပီး ၿငီးေနတာကို ေတြ႕ရသလို
“အိုး လားလား မမခ်ိဳ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ ”
ဆိုတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ ၿငီးသံေတြပါ ၾကားရပါတယ္။
“ေမာင္ လိုးလို႔ရၿပီ ထင္တယ္ေနာ္၊ မမခ်ိဳ ခံခ်င္ေနၿပီ”
ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေဒၚခ်ိဳက အေပၚကခြထားရက္ လီးစုပ္ေနတာရပ္ၿပီး ေလးဖက္ေထာက္ကုန္းလိုက္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္က ေနာက္ကေန ဒူးေထာက္ၿပီး ေဒၚခ်ိဳရဲ့အဖုတ္ထဲကို လီးေခ်ာင္းႀကီးကို ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူကာ အေပၚပိုင္းကို ဆြဲမလိုက္ပါတယ္။
“ဒီလိုမွ လိုးလို႔ေကာင္းတာ မမခ်ိဳရဲ့”
“ဟုတ္ပါၿပီ ေမာင္ရယ္ ”
လို႔ေျပာလိုက္တဲ့ ေဒၚခ်ိဳရဲ့ အေပၚပိုင္းအေနအထားက မတ္သြားပါတယ္။ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဖိုးေက်ာ္က ေနာက္ဖက္ဆြဲထားတာေၾကာင့္ ဖြံ့ထြားတဲ့နို႔ေတြက ေရွ႕ကိုေကာ့ထားသလိုျဖစ္ၿပီး ဖင္ေတြက ပိုေကာ့သလိုပါ။
“စြပ္ စြပ္ ရွီး ရွီး”
“အား အား ေမာင္ေရ ေမာင္ အ အ မမခ်ိဳကို သနားပါ ဟင့္ဟင့္ နာတယ္ နာတယ္ အအ”
ဖိုးေက်ာ္ ေနာက္ကေန ပင့္လိုးေနတာကို နာတယ္ နာတယ္ ေအာ္ေနတယ္ဆိုတာ အလကားမွန္း မို႔မို႔ သိပါတယ္။ ဒီဘြားေတာ္ ေကာင္းလို႔ ေအာ္ေနမွန္း။ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ သားအမိေလာက္သာ ကြာေနတာ ေခၚသာကေတာ့ ေမာင္တဲ့။ ေဒၚခ်ိဳအဖုတ္ထဲ ဖိုးေက်ာ္လီးႀကီး သြင္းသြင္းေဆာင့္လိုက္တိုင္း ၿငီးသံေတြက ထြက္လာပါတယ္။ ေယာက်္ားကြယ္ရာမွာ လင္ငယ္ကို ကုန္းေနတဲ့ ေဒၚခ်ိဳတို႔ စုံတြဲကိုၾကည့္ရင္း မို႔မို႔ေတာင္မွ အဖုတ္ထဲမွာ အရည္ေတြ ရႊဲလာပါတယ္။
“စြပ္ စြပ္ ဘတ္ဘတ္ ရွိ ရွီး ျဗစ္ ဒုတ္”
“အ အ ေမာင္ေရ မမထြက္ေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္ေလး ”
ေနာက္ကေဆာင့္ေနတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ တရစပ္ေဆာင့္ခ်က္ေတြမွာ ေဒၚခ်ိဳတစ္ေယာက္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေစာက္ရည္ေတြ ထြက္သြားမွန္း မို႔မို႔တစ္ေယာက္ မွန္းဆမိလိုက္ပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္လည္း ေလးငါးဆယ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္ေဆာင့္ၿပီး ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ေဒၚခ်ိဳအဖုတ္ထဲ လရည္ေတြ ပန္းထြက္သြလို႔ လီးႀကီးက အဖုတ္ထဲက ကၽြတ္ထြက္သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
အခန္း ၁၈)
“အင္း အင္း”
မသြယ္တစ္ေယာက္ အိပ္ယာေပၚတြင္ တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမလက္မ်ားက ေလ်ာ့ရဲေနေသာ ထမိန္ေအာက္သို႔ လက္ႏွိုက္ထားၿပီး သူမအစိေလးကို လက္ညိဳးေလးျဖင့္ ပြတ္ေနသည္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူ ေအာင္ေအာင္က မႏၲေလးမွာ သမီးျဖစ္သူကို ေက်ာင္းအပ္ရန္ ထြက္သြားသျဖင့္ ျပတ္လပ္ေနေသာ သူမဆႏၵကို ေန႔လည္က ကျမင္းမမို႔မို႔ လာၿပီးျပသြားေသာ ေခ်ာင္းရိုက္ဇာတ္ကားက လာဆြေနသည္။ မို႔မို႔က ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ ဖိုးေက်ာ္ႏွင့္ ခ်ိန္းလိုးေနတာကို အမွန္အကန္ ဖုန္းျဖင့္ ရိုက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မသြယ္ကလည္း ကူးထားၿပီးမွ ဖီးလ္ေတြတက္ေနသည္။ အိမ္မွာကလည္း သူမတစ္ေယာက္ထဲရွိတုန္း အိပ္ယာဝင္ခါနီးၾကည့္မိခါမွ အယားေဖ်ာက္ေပးမည့္ ေယာက်္ားကမရွိ။
ဟူး ဖိုးေက်ာ္လီးႀကီးက နည္းတာမဟုတ္။ သူမေယာက္်ား ၂ ဆေလာက္ရွိသည္။ ဒါမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ အလိုးခံလိုက္ရလို႔ကေတာ့ အီစိမ့္သြားမွာလို႔ ေတြးမိသည္။ သူမ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ လိုးေနတာကို ဖုန္းမွၾကည့္ၿပီး အစိကို လက္ညိဳးေလးျဖင့္ပြတ္ကာ
“အင္း အင္း ဖိုးေက်ာ္ ဖိုးေက်ာ္ အအ”
သူမ ပြတ္ရင္း ပြတ္ရင္း တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည္။ အရည္ေတြက သူမလက္မွ စီးကပ္ကပ္ႏွင့္ ထမိန္မွာ ေပသြားသည္။ စိုသြားေသာ ထမိန္ကို သူမ ခၽြတ္ကာလဲလွယ္လိုက္ၿပီး လက္ကို ေရျဖင့္ေဆးလိုက္သည္။ အိပ္ယာေပၚျပန္လွဲကာ အိပ္ေတာ့သည္။
အိပ္ေတာ့မည္ျပဳကာမွ အိပ္ယာေဘးမွ ဖုန္းက ျမည္လာသျဖင့္ သူမလန္႔ျဖတ္သြားသည္။ ဟင္း ဒီအခ်ိန္ၾကမွ ဘယ္မသာဖုန္းလဲ မသိ။ မကိုင္ဘဲ ေနမလို႔လုပ္ၿပီးမွ စိတ္ကူးေျပာင္းသြားကာ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
“ဟဲလို ဘယ္သူလဲဟဲ့ ဒီအခ်ိန္ႀကီး”
“မသြယ္ေရ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖိုးေက်ာ္ပါ ”
ဖိုးေက်ာ္ဆိုပါလား သူမ ရင္ေတြပင္ တုန္သြားသည္။
“ကဲ ေမာင္ေလး ဘာကိစၥ။”
“အစ္မ သုံးလုံးထိုးလို႔ရေသးလားလို႔။”
“သဘက္ခါေတာင္ ဖြင့္ေတာ့မွာကို ဘာဂဏန္းလဲ။”
“—- ေလ အစ္မ။”
မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမည္ျပဳၿပီးမွ မသြယ္ စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္။
“အင္းေလ ရမရေတာ့မသိဘူး။ ေမးၾကည့္ေပးမယ္။ မနက္ျဖန္မွ စလစ္လာယူ။ အိမ္ကိုလာခဲ့ ညေနပိုင္း”
“ဘယ္ႏွစ္နာရီေလာက္ လာခဲ့ရမလဲ အစ္မ။”
“အင္း ည(၇)နာရီေလာက္လာခဲ့။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း အေျခအေနက ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ သိတယ္မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့အစ္မ ဒါဆို မနက္ျဖန္လာခဲ့မယ္”
ဖိုးေက်ာ္ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ မသြယ္လည္း ဖုန္းကိုခ်လိုက္သည္။ သူမႏွုတ္ခမ္းေထာင့္က ျပဳံးေနသည္။
(အခန္း ၁၉)
“မိုးရြာေတာ့မယ္ထင္တယ္ ေမာင္ေလး။ ျမန္ျမန္ ေမာင္း”
အခ်ိန္က ည(၈)နာရီခန္႔ ရွိေနၿပီ။ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ မသြယ္အိမ္မွာ စလစ္သြားယူေတာ့ (၇) နာရီ။ မသြယ္က ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေငြလိုက္ေကာက္ခ်င္လို႔ ဆိုင္ကယ္ကမရွိတာနဲ႔ သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းလို႔ လိုက္ၿပီး ပတ္ပို႔ေပးေနရသည္။ မသြယ္တို႔ရပ္ကြက္က လူေနအိမ္ေျခက်ဲပါးသည္။ မိုးကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သည္းလာေတာ့ ျမန္ျမန္ေမာင္းသည္။ ထီးကလည္း ပါမလာေတာ့ မိုးကရႊဲေနၿပီ။ ေနာက္မွလိုက္လာေသာ မသြယ္က သူ႔ခါးကို ဖက္ထားသည္။ ဘရိပ္အုပ္လိုက္တိုင္း သူ႔ဘက္ေလၽွာက်လာေတာ့ သူမရဲ့နို႔ႀကီးေတြက သူ႔ေက်ာျပင္မွာ လာလာကပ္ေတာ့ မရိုးမယြပင္ ျဖစ္လာရသည္။
မိုးကလည္း သည္းလိုက္တာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးပင္ ေမွာင္မဲေနသည္။ မသြယ္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိုးကခ်ဳပ္ လူတစ္ကိုယ္လုံးလည္း ရႊဲေနၿပီ။
“ေရာ့ ေမာင္ေလး နင့္အစ္ကိုအဝတ္ေတြနဲ႔ လဲထားလိုက္”
မသြယ္က သူမေယာက်္ားပုဆိုးႏွင့္ အကၤ်ီကို လာေပးသည္။ ဝတ္ထားတာက အဝါေရာင္ဝမ္းဆက္၊ မိုးေရက ရႊဲေနေတာ့ အတိုင္းသားနီးပါး ျမင္ေနရသျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ငုံ႔ထားလိုက္သည္။
“ထိုင္ဦးဟဲ့ ငါအဝတ္လွဲလိုက္ဦးမယ္။ နင္မၾကည့္နဲ႔ေနာ္ ခိခိ။”
မသြယ္က စသလိုေနာက္သလိုေျပာရင္း အခန္းေထာင့္မွာ အဝတ္လွဲေနသည္။ မၾကည့္နဲ႔ဆိုေလ ၾကည့္ခ်င္ေလဆိုေသာ သဘာဝအတိုင္း ဖိုးေက်ာ္ကလည္း ခိုးၾကည့္လိုက္သည္။ မသြယ္က ေရစိုေနေသာ သူမရဲ့ထမိန္ကို အထက္ဆင္စကို သြားျဖင့္ကိုက္ထားၿပီး ထမိန္အနက္ေရာင္ကို စြပ္ခ်ေနသည္။ အနည္းငယ္လြတ္သြားေသာ ေပါင္တံတုတ္တုတ္ ေျခသလုံး ေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေအာက္က ငယ္ပါက ထလာသည္။
မသြယ္ဖင္ႀကီးကလည္း စြင့္စြင့္ကားကားႀကီးပင္။ လိုးလိုက္ရလို႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္မို႔ ဖိုးေက်ာ္ကား မိန္းမလိုးျခင္း အရသာကိုေကာင္းေကာင္းသိေနၿပီေလ။ အိမ္ထဲမွာကလည္း ႏွစ္ေယာက္ထဲ၊ မိုးကလည္း ရြာဆိုေတာ့ သူလိုခ်င္သလို ဖန္တီးလုပ္ယူလို႔ရမလား စဥ္းစားလိုက္သည္။
(အခန္း ၂၀)
ခုနက ထမိန္လွဲေနတာကို ဖိုးေက်ာ္ ခိုးၾကည့္ေနမွန္းသိသျဖင့္ ေပါင္တံကို မသိမသာ လွစ္ဟျပလိုက္ရသျဖင့္ မသြယ္ ေက်နပ္သြားသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေတာ္လည္သည္ဟု ေကာင္ေလးက ထင္ေနပုံရသည္။ တကယ္ေတာ့ မသြယ္က ပိုလည္သည္။ သူလည္သည္က မသြယ္အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္။ အဝတ္လွဲရင္း ပင္တီအနက္ေလးကိုပါ ခၽြတ္ျပလိုက္ေသးသည္။ ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းၾကားမွ ပင္တီကၽြတ္က်သြားပုံကို ဒင္းကေလးၾကည့္ၿပီး သြားေရယိုေနမွာပင္။
“ငါ့ေမာင္ မိုးကသည္းေတာ့ ဒီမွာပဲအိပ္သြားေတာ့”
“ျဖစ္ပါ့မလား အစ္မရဲ့၊ အစ္မတစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က”
“အမေလးဟဲ့ နင္ကဘဲ စိုးရိမ္ေနရေသး။ မိုးက ဒီေလာက္ရြာေနတာ”
မသြယ္ကေျပာရင္း အိပ္ခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။
“အမေလး ”
အခန္းထဲမွ မသြယ္ရဲ့ အထိတ္တလန္႔ အသံၾကားသျဖင့္ ဖိုးေက်ာ္ အခန္းထဲေျပးဝင္ခဲ့သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကိုျမင္ေတာ့ မသြယ္က အတင္းကို ဖက္ပစ္လိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္လည္း ေယာင္ၿပီး ျပန္ဖက္ထားလိုက္သည္။
“ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသြယ္ရဲ့”
“ဟို ဟို ႂကြက္ႀကီးေတြ႕လို႔ဟ”
“ေၾသာ္ ႂကြက္မ်ား မသြယ္ရယ္”
“ငါက ေၾကာက္တတ္တယ္ဟဲ့။ ဟင္း နင္ကလည္းေနာ္ ငါက ေၾကာက္လို႔ဖက္တာကို ျပန္ဖက္ထားတာမ်ား အရိုးေတြ ေက်မတတ္ဘဲ။ အသက္ရွူေတာင္ ၾကပ္တယ္။ နည္းနည္းေလးေတာ့ ေလၽွာ့ဦး။ နင့္မိန္းမမ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး ခစ္ ခစ္”
မသြယ္စကားေၾကာင့္ ဖိုးေက်ာ္ ရွက္သြားၿပီး ဖက္ထားေသာလက္ကို ဖယ္လိုက္ေသာ္လည္း မသြယ္က သူ႔ခါးကိုဖက္တာ မလြတ္ေသး။
“ဖိုးေက်ာ္ နင္ငါ့ကို ႀကိဳက္ေနတာ မဟုတ္လား”
“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး အစ္မရယ္”
“ခစ္ ခစ္ နင္မလိမ္နဲ႔၊ ခုနက နင္ ငါထမိန္လဲတုန္း နင္ၾကည့္ေနတာ မ်က္လုံးကၽြတ္မတတ္ဘဲ”
ဖိုးေက်ာ္လည္း ဒါမ်ိဳးကေတာ့ လက္မေႏွး။
“ဟုတ္တယ္ မသြယ္ရဲ့၊ ၾကည့္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ မသြယ္က လွတာကိုး၊ အအိုသာေျပာတယ္ အပ်ိဳရွုံးတယ္။ ဒါေၾကာင့္”
” ရွူး”
မသြယ္က သူ႔ႏွုတ္ခမ္းကို လက္ညိဳးေလးျဖင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း မသြယ္ခါးကို ျပန္ဖက္ၿပီး ျပန္နမ္းေနသည္။ စကားတစ္လုံးမွ မေျပာေတာ့ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ေတြက ရွုပ္ေထြးေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္အကၤ်ီကို မသြယ္က လက္တစ္ဖက္ကျဖဳတ္ၿပီး ပုဆိုးခါးပုံစကို လက္တစ္ဖက္က ဆြဲခၽြတ္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကို သူမ ဒီလိုလုပ္ခ်ိန္မွာ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း မသြယ္ေဘာ္လီနဲ႔ ထမိန္ကို ခၽြတ္ၿပီးသားပင္။
(အခန္း ၂၁)
မသြယ္က ဖိုးေက်ာ္လီးကို ညာဘက္လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ဆြေပးေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္လီးက သူမလက္ထဲတြင္ မာေထာင္လာသည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကုတင္ေပၚမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ဖိုးေက်ာ္ သူမကို လိုးေတာ့မည္ကို သိသျဖင့္ မသြယ္ စိတ္လွုပ္ရွားေနၿပီ။ ဖိုးေက်ာ္လက္ကလည္း သူမအဖုတ္ကို ကစားစရာမွတ္ေနလားမသိ။ ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလုံးကို လက္ျဖင့္အုပ္ကာ ဆြေနသည္။
“ငါ့ေမာင္ စလို႔ရၿပီေနာ္”
ဖိုးေက်ာ္က မသြယ္ေစာက္ေခါင္းထဲ လက္ခလယ္ကို ထိုးသြင္းကာ အဆက္မျပတ္ ဆြေနသည္။ မသြယ္အလိုးခံခ်င္ေနမွန္းသိသည္။ ဒါေပမဲ့ မသြယ္လို ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အျမဲတမ္း လိုးလို႔ရေအာင္ မလိုးေသးဘဲ ဆြေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူရဲ့လက္ခလယ္ကို ပိုသြက္သြက္ကစားေပးရင္း။
“ဘာစလို႔ရတာလဲ မမသြယ္ ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ”
“ဟင္း နင္ေနာ္ သိရဲ့သားနဲ႔ ငါ့ကိုညစ္ေနတာလား”
ဖိုးေက်ာ္က ေစာက္ေခါင္းအတြင္း ထည့္ထားေသာ သူ႔လက္ကိုပိုဆြၿပီး
“ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ မသြယ္ရဲ့ နားမလည္လို႔”
“နင္ေနာ္ သိသိႀကီးနဲ႔ ဟြန္း”
“ေျပာေလ ေျပာမွသိမွာေပါ့ မသြယ္ရဲ့”
“သိပ္ၾကားခ်င္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ လိုးေပးရမွာ လိုးေပးရမွာ သိၿပီလား”
မသြယ္က ၿပီတီတီနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။
“လိုးတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ မသြယ္ရဲ့ မသိလို႔”
“ကဲ ေကာင္ေလး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ျငင္းမေနနဲ႔။ ငါ့လက္ထဲမွာ ဆုပ္ထားတဲ့ နင့္လီးနဲ႔ နင့္လက္နဲ႔ ဆြေနတဲ့ ငါ့ေစာက္ဖုတ္ကို ထိုးထည့္ေပးဖို႔ ေျပာေနတာ ဟင္း”
“သိပါတယ္ မသြယ္ရဲ့၊ သက္သက္ေမးေနတာ ဟင္း ဟင္း”
ဖိုးေက်ာ္က မသြယ္ကို ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ မသြယ္က မ်က္လုံးပိတ္ေနလိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္လီးတံထိပ္နဲ႔ မသြယ္ေစာက္ဖုတ္အဝကို ေတ့လိုက္ခ်ိန္မွာ မသြယ္ကလည္း ဖိုးေက်ာ္ခါးကို သူမေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး သူမလက္ႏွစ္ဖက္က ဖိုးေက်ာ္လည္ပင္းကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း လီးကို မသြယ္အဖုတ္နဲ႔ေတ့ၿပီး စတင္ထိုးသြင္းသည္။
“အင္း အင္း အ အ ေမာင္ေလး ေျဖးေျဖး”
မသြယ္အဖုတ္က မသဲႏွင့္ ေဒၚခ်ိဳထက္ ၾကပ္သည္။ ဖိုးေက်ာ္လီးက မသြယ္ေပါင္ခြၾကားမွ မပါေသာအေပါက္ထဲ အတင္းထိုးထည့္ေနရသလိုပင္။ တရစ္ရစ္နဲ႔ဝင္သြားေသာ လီးကို မသြယ္ရဲ့ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းေၾကာနဲ႔ အသားႏုေတြက ဆြဲစုပ္ျဖစ္ညစ္ေနသည္။ အားစိုက္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္သည္။
“စြပ္ ဒုတ္”
“အေမ့ ”
ေစာက္ေခါင္းအဆုံထိ တိုးဝင္လာေသာ ဖိုးေက်ာ္လီးက မသြယ္ကို အသက္ရွူပင္ မွားသြားေစသည္။ ဖိုးေက်ာ္က လီးကိုျပန္ဆြဲထုတ္ေတာ့ မသြယ္ေစာက္ဖုတ္က စူထြက္ၿပီးပါလာသလို မို႔ေဖာင္းလာသည္။
“စြပ္စြပ္”
“အင္း အင္း ေမာင္ေလး အအ”
မသြယ္ကလည္း သူမေစာက္ပတ္ အတြင္းသားမၽွင္မ်ားျဖင့္ ဖိုးေက်ာ္လီးကို ဆြဲညႇစ္ေပးေနသည္။
(အခန္း ၂၂)
“ေဖာက္ ေဖာက္ ဘတ္ ဘတ္ ဘတ္ ဘတ္”
ဖိုးေက်ာ္လဥႏွင့္ မသြယ္ေစာက္ဖုတ္ရိုက္သံက စည္းခ်က္မွန္မွန္ ထြက္ေနသည္။ မဇင္မာသဲ၊ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္၊ မသြယ္တို႔ သုံးဦးလုံးကို လိုးဖူးသြားၿပီ ျဖစ္ေသာ ဖိုးေက်ာ္အဖို႔ သူလိုးခဲ့ေသာ မိန္းမမ်ားတြင္ မသြယ္က ပိုလိုးလို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္မိသည္။ ဖိုးေက်ာ္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း မသြယ္က ေကာ့ေကာ့ေပးသည့္အတြက္ အဖုတ္က လိုးရတာ စီးေနသည္ဟု ေျပာရမည္။ ပိုၾကပ္ၿပီး လိုးလို႔ေကာင္းလွသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း အသက္မရွူစတမ္းကို ေဆာင့္ေနသည္။
အျပင္မွာ မိုးရြာေနေသာ္လည္း မသြယ္နဲ႔ ဖိုးေက်ာ္ကေတာ့ ေခၽြးေတြရႊဲၿပီး တေဟာေဟာ တဟဲဟဲႏွင့္ လိုးေနခံေနၾကသည္။ မသြယ္က ဖိုးေက်ာ္ရဲ့တင္ပါးေတြကို လက္သည္းျဖင့္ကုတ္ေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ ပိုၿပီးစိတ္ႂကြလာသည္။ မသြယ္က ဖိုးေက်ာ္ကိုဖက္ထားတာ ပိုၾကမ္းလာသည္။ မ်က္ႏွာအမူအယာက နည္းနည္းရွုံ႔လာသလို အသက္ရွူသံေတြက ပိုျပင္းလာသည္။ တအင္းအင္း ညဥ္းသံေတြ ထြက္လာေတာ့ မသြယ္ တစ္ခ်ီၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ ဖိုးေက်ာ္သိသည္။ သူလည္းၿပီးခ်င္ေနၿပီ။ လီးက က်င္လာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဖိုးေက်ာ္လည္း မနားတမ္းကို လိုးေတာ့သည္။
“စြပ္ စြပ္”
“အေမ့ ေမာင္ေလး မနားနဲ႔ လိုးလိုး အစ္မေကာင္းေနၿပီ၊ စြပ္စြပ္ရွီးရွီး အား အ အင္း အင္း”
မသြယ္က မ်က္ႏွာေလးရွုံ႔ၿပီး အသားကုန္ေအာ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီးပင္ တက်ီက်ီ အသံမ်ားထြက္ၿပီး လွုပ္လာသည္။
“စြပ္ ေဖာက္ ဘတ္ အိုး”
မသြယ္ရဲ့လည္ပင္းေၾကာမ်ား ေထာင္ထလာၿပီး ဖိုးေက်ာ္လီးကို အဖုတ္အတြင္းသားႏုမ်ားျဖင့္ ညႇစ္ကာ ေလၽွာ့က်သြားသည္။ ဖိုးေက်ာ္လီးလည္း မသြယ္အဖုတ္ထဲမွ ထြက္က်သြားသည္။ တစ္ခ်ီစီ ၿပီးသြားၾကၿပီေလ။ ထိုေန႔ညကေတာ့ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ မသြယ္ႏွစ္ေယာက္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပင္။
ဖိုးေက်ာ္လီးေပ်ာ့သြားတာနဲ႔ မသြယ္ကလည္း ပုေလြကိုင္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကလည္း မသြယ္ရဲ့ အဖုတ္ကိုယက္ေပးသည္။ ဖင္ပါယက္ေပးေတာ့ မသြယ္ အသည္းခိုက္သြားသည္။ ဖိုးေက်ာ္က မသြယ္ကို ေလးဖက္ေထာက္လိုးေရာ ပက္လက္လိုးေရာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ပက္လက္ အစုံကို လိုးေပးလိုက္တာ မိုးလင္းသည္အထိ မရပ္မနားပါဘဲ။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ ဖိုးေက်ာ္အဖို႔ ၾကမၼာငင္မည္ဆိုတာ မသိခဲ့ေသး။
(အခန္း ၂၃)
ဖုန္းထဲမွျပလိုက္ေသာ ဇာတ္ကားက ဇင္မာသဲကို မ်က္ႏွာပ်က္သြားေစသည္။ သူမက မို႔မို႔လက္ထဲမွ ဖုန္းကို ဆတ္ခနဲဆြဲယူၿပီး ဖ်က္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုသည္ကား တျခားမဟုတ္ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ သူမလိုးေနတာကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ရိုက္ထားေသာ ဗြီဒီယိုဖိုင္ ျဖစ္ေနလို႔ပင္။
“ဖ်က္လိုက္ရင္လည္း ငါ့ဆီမွာရွိေသးတယ္ ဇင္မာသဲရဲ့”
“နင္ နင္ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ မို႔မို႔”
မို႔မို႔က မထီတထီေလး ျပဳံးလိုက္သည္။ ေလွာင္ျပဳံးဆို ပိုမွန္မည္။
“နင္ကလည္း အဲ့ေလာက္လန္႔မေနပါနဲ႔။ ငါလိုခ်င္တာ ေပးရင္ နင့္အေၾကာင္း ဘယ္သူမွမေျပာဘူး။ နင္ ခ်ဲေပါက္ထားတာ ငါသိတယ္။ အဲ့ေတာ့ နင္ ဆယ္သိန္းလာက္ေတာ့ တတ္နိုင္မွာပါ”
ဇင္မာသဲ အေနနဲ႔ကလည္း ဒီေလာက္ေပးရတာ ျပႆနာမရွိ။
“နင္ ေသခ်ာဖ်က္ေပးေနာ္။ ငါေပးမယ္”
“ငါကတိတည္ပါတယ္ မိသဲရယ္၊ ညေနသာ လုပ္ေပး”
မို႔မို႔အဖို႔ နိုင္ကြက္ရေနၿပီေလ။ ခိုးစားၿပီး အရွက္ကြဲမခံနိုင္သူမ်ားထံမွ ေငြကိုခ်ဴယူေနၿပီ။ ဇင္မာသဲဆီကသာမဟုတ္ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္ဆီကလည္း ညစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္က ပိုညစ္လို႔ေကာင္းသည္။ သိန္း ၂၀ ရလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္က်န္ေသးသည္။ သူမ ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ေခၚလိုက္သည္။
“ဟဲလို မသြယ္လား။ ညီမေလးပါ”
မသြယ္အိမ္မွာ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ မသြယ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ မို႔မို႔တစ္ေယာက္ မသြယ္အိမ္ဘက္ ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ညလုံးလုပ္ထားေတာ့ ေမာၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မို႔မို႔လာတာကိုပင္ မသိလိုက္ၾက။ ဒါကို မို႔မို႔က ေသခ်ာဓါတ္ပုံရိုက္ထားသည္။ ဒီဓါတ္ပုံေတြကို မို႔မို႔က မသြယ္ viber ထဲ ထည့္ေပးထားသည္။
“ညဥ္း ဘာလိုခ်င္တာလဲ မို႔မို႔”
“အဟင္း မသြယ္က အလိုက္သိသားဘဲ။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ရေအာင္ေလ။ ေအးေဆးေျပာၾကတာေပါ့ ”
“ေအး ေအး ငါဘယ္ဆိုင္လာခဲ့ရမလဲ”
တစ္ဖက္မွ မသြယ္ရဲ့အသံ တုန္တုန္ယင္ယင္ကို ၾကားရေတာ့ မို႔မို႔တစ္ေယာက္ မသြယ္ကို ေငြညႇစ္ရပိုလြယ္ကူမည္မွန္း ခန္႔မွန္းမိလိုက္ေလသည္။
(အခန္း ၂၄)
မိန္းမျဖစ္သူမို႔မို႔ရဲ့ စည္း႐ုံးမွုေၾကာင့္ ကိုမ်ိဳးဝင္းတစ္ေယာက္ ကိုရီးယားနိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို႔ မေန႔ကဘဲ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွ ထြက္ခြာသြားေခ်ၿပီ။ ကေလးကလည္း ေယာကၡမနဲ႔ မိဘမ်ားအိမ္က တစ္လွည့္စီ ေခၚထိန္းထားသည္။ မို႔မို႔တစ္ေယာက္ လင္ျဖစ္သူကို (၅) ႏွစ္ နိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပထုတ္လိုက္နိုင္သျဖင့္ သူမဇာတ္လမ္းကို စေတာ့သည္။
ဇင္မာသဲ၊ ေဒၚခ်ိဳႏြယ္၊ မသြယ္တို႔က ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ သူမတို႔ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို မို႔မို႔က ၿခိမ္းေျခာက္ေငြညႇစ္ၿပီးကတည္းက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုႏွင့္ ဖိုးေက်ာ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြာသြားၾကသည္။ မို႔မို႔ကလည္း ဒီအေနအထားျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါမွ သူမဂြင္ထဲ တန္းဝင္မွာေလ။ သူမကလည္း သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္။ ဖိုးေက်ာ္က သူမႏွင့္ တစ္႐ုံးတည္း။ ေငြလိုခ်င္တာထက္ ဖိုးေက်ာ္အလိုးသန္ပုံ အမွုတ္သန္ပုံကို ျမင္ကတည္းက စိတ္ဝင္စားေနတာ။ ဖိုးေက်ာ္က သူမကို မႀကံစည္သျဖင့္ သူမေဒါသထြက္ၿပီး ထိုအစီအစဥ္ကို လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူမ ခက္ခက္ခဲခဲ မလုပ္လိုက္ရပါ။ ဖိုးေက်ာ္ကို ထိုဇာတ္လမ္းေခြမ်ား ျပလိုက္သည္ႏွင့္ သူမ ဖန္တီးခ်င္သည့္ပုံစံ ျဖစ္သြားသည္။ မဟုတ္ရင္ မို႔မို႔က အကုန္ေဖာ္မည္။ ဒီေတာ့ မို႔မို႔ခိုင္းတာ အကုန္လုပ္ေပးရေတာ့မည္။ နလံမထူေအာင္ပင္။ သူ႔အျပစ္ႏွင့္သူဆိုေတာ့။ မို႔မို႔က ေတြးရင္း ျပဳံးလိုက္သည္။ သူမ ဖိုးေက်ာ္ဖုန္းနံပါတ္ကို ေကာက္ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဖုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မဝင္။ ဒါေပမဲ့ ဝင္ဝင္ခ်င္း တစ္ဖက္က ကိုင္သည္။
“ဟဲလို မမို႔ ကၽြန္ေတာ္ပါ”
“ဖိုးေက်ာ္ နင္အခုခ်က္ခ်င္း နင့္လမ္းထိပ္မွာ ေစာင့္ေန ”
“ဗ်ာ ဘာခိုင္းစရာရွိလို႔လဲ မမို႔ ညႀကီးကို ”
“စကားမရွည္နဲ႔ နင္လာမွာလား မလာဘူးလား။ ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္ေနာ္ ”
” ဟုတ္ဟုတ္ လာပါ့မယ္ မမို႔”
တစ္ဖက္က ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ တုန္တုန္ယင္ယင္ ေျဖသံကိုၾကားေတာ့ သူမဖုန္းကို ခ်လိုက္သည္။ သူမအိမ္ေအာက္မွာ ရပ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္ကိုထုတ္ၿပီး စက္ႏွိုးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးေက်ာ္တို႔ရပ္ကြက္ဘက္ ေမာင္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဖိုးေက်ာ္ကေတာ့ သူ႔အေမကို ႐ုံးကအခ်ိန္ပိုေခၚေၾကာင္း ေျပာျပေနေပလိမ့္မည္။
(အခန္း ၂၅)
ည(၁၀)နာရီခန္႔မို႔ လမ္းေပၚမွာ လူရွင္းေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္ ခပ္သြက္သြက္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ မမို႔မို႔ရဲ့ဆိုင္ကယ္ ရပ္ထားတာကို ေတြ႕ရသည္။
“မမို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီ”
မို႔မို႔က မ်က္ႏွာေက်ာကို အနည္းငယ္တင္းလိုက္ၿပီး
“နင့္ကို ငါေစာင့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ အခုမွ ဘာျဖစ္လို႔ လာတာလဲ”
“ဟိုဟို”
ဖိုးေက်ာ္ စကားမဆုံးခင္ မို႔မို႔က ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
“ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔ ၾကားလား”
ဖိုးေက်ာ္က မ်က္ႏွာကို ေအာက္ငုံ႔ထားၿပီး
“ဟုတ္ကဲ့ မျဖစ္ေစရပါဘူး မမို႔”
“ေအး ဒီတစ္ခါ ေနာက္ဆုံး ျဖစ္ပါေစ။ ေနာက္တစ္ခါ ငါေခၚရင္ ျမန္ျမန္လာ။ သြားမယ္။”
“ဆိုင္ကယ္ေသာ့ေပး မမို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းခဲ့မယ္”
မို႔မို႔က သူ႔ဆီလက္လွမ္းလာေသာ ဖိုးေက်ာ္လက္ကို ပုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး
“နင့္ကို ဘယ္သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ခိုင္းမယ္ ေျပာလို႔လဲ။ နင္ေနာက္က်လို႔ နင့္ကို အျပစ္ေပးရမယ္”
ဖိုးေက်ာ္အဖို႔ သူ႔ရဲ့နိုင္ကြက္ကို ကိုင္ထားခံထားရသျဖင့္ ဘာမွမလွန္နိုင္။ ဖိုးေက်ာ္ၿငိမ္ခံေလ မို႔မို႔က အနိုင္က်င့္ေလပင္။
“ကဲ ဖိုးေက်ာ္ နင့္အဝတ္ေတြခၽြတ္လိုက္”
“ဗ်ာ”
မို႔မို႔က စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္
” နင္ နားေလးေနလား ဖိုးေက်ာ္၊ နင့္အဝတ္ေတြ ခၽြတ္လို႔”
ညအခ်ိန္ လူအိပ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဖိုးေက်ာ္အဖို႔ ေတာ္ေသးသည္။ အကၤ်ီခၽြတ္ၿပီး ပုဆိုးခၽြတ္ရန္ ရွက္ေနေတာ့ မို႔မို႔က
“အခုမွ ရွက္ျပေနတယ္၊ သူမ်ားမိန္းမေတြကို ခိုးလိုးေနတုန္းက နင့္ေစာက္ရွက္ေတြ ဘယ္နားထားလဲ။ ခၽြတ္ အတြင္းခံပါခၽြတ္ ”
ဖိုးေက်ာ္က သူ႔ရဲ့လီးကို လက္ျဖင့္အုပ္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ေနသည္။ မို႔မို႔က ဆိုင္ကယ္တူးေဘာက္ထဲကို ဖိုးေက်ာ္အဝတ္ေတြကို ထည့္လိုက္ၿပီး အသင့္ယူလာေသာ ႀကိဳးကို ထုတ္လိုက္သည္။
“ငါ့ေရွ႕ဒူးေထာက္စမ္း ဖိုးေက်ာ္။ နင့္လက္ေတြကို ပူးထား”
မမို႔ ဘာလုပ္ေတာ့မည္ကို ဖိုးေက်ာ္ သိေသာ္လည္း သူမခိုင္းေစတာကို မျငင္းရဲပါ။ ဖိုးေက်ာ္လက္ေတြကို တင္းတင္းတုပ္လိုက္သည္။ ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကို ဆိုင္ကယ္ ေနာက္ခုံမွာ ခ်ည္လိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကား သူမွားခဲ့ေသာ အျပစ္ေတြေၾကာင့္ သူႏွင့္တစ္႐ုံးထဲ စာေရးမမို႔မို႔ရဲ့ အနိုင္က်င့္မွုကို ခံေနရသည္။ မို႔မို႔က ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ကာ စက္နိုးလိုက္သည္။
” နင္ ေျပးလိုက္လာ”
မို႔မို႔က ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ ခပ္ေျဖးေျဖးဆိုေပမဲ့ သူမဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ ဆြဲထားသည့္ ဖိုးေက်ာ္အဖို႔ ေျပးလိုက္လာရသည္။ ရွက္ရြံ့မွုေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲေနသည္။ မို႔မို႔ကား ေကာင္ေခ်ာေလး ဖိုးေက်ာ္ကို ကၽြန္ဝယ္လာေသာ ကုန္သည္မ သဖြယ္ပင္။ သူမဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ ဖိုးေက်ာ္ကား ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ တြဲခ်ည္ထားသည့္ ႀကိဳးတန္းလန္း လီးတရမ္းရမ္းျဖင့္ သူမအိမ္သို႔ မေရာက္မခ်င္း လိုက္ေနရေပသည္။
(အခန္း ၂၆)
မို႔မို႔က အိမ္ေသာ့ကို ဖြင့္ေနသည္။ ဒီအိမ္က သူမအေဒၚအိမ္။ သူမအေဒၚလင္မယားက နယ္ေဝးမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကသျဖင့္ သူမကို အိမ္ေသာ့အပ္ထားတာ ကြက္တိပင္။ မၾကာခင္ ဒီအိမ္ထဲက သူမအေဒၚတို႔ လင္မယားအိပ္ေနၾက ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့လီးႀကီးနဲ႔ သူမအဖုတ္ ဂေဟဆက္ရေပေတာ့မည္။ ဒီအတိုင္း ဖိုးေက်ာ္ကို သူမျမဴဆြယ္လၽွင္ ပါလာမွာ သိေပမဲ့ ဖိုးေက်ာ္ကို သူမအတြက္ ေရရွည္အသုံးေတာ္ခံခိုင္းဖို႔ ရည္ရြယ္ထား၍ မလွန္နိုင္ေအာင္ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲမွာ သူမ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေသာ အရာမ်ားက ရွိေနသည္။
ဖိုးေက်ာ္ကို အိပ္ခန္းထဲ ဆြဲေခၚလာၿပီး ကုတင္ေဘးမွာ ရိုက္ထားေသာ သုံးေျမာင့္သစ္သားခုံမွာ ခြထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေကြးကာ ေအာက္ေျခတိုင္မ်ားမွာ တုပ္ထားလိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ေျမာက္ရက္သား ထုတ္တန္းမွာ ဆြဲခ်ည္ထားလိုက္သည္။
ဖိုးေက်ာ္အဖို႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ဝင္လာသည္။ ဒါေပမဲ့ လွုပ္လို႔မရ။ တုပ္ထားေသာ ႀကိဳးေတြက တင္းၾကပ္လွသည့္အျပင္ ပါးစပ္ကိုလည္း အဝတ္ဆို႔ထားျခင္းခံရသည္။ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝိုင္းေနေသာ ဖိုးေက်ာ္ကိုၾကည့္ၿပီး မို႔မို႔ ပိုဖီးလ္တက္လာသည္။ သူမအဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံး အဝတ္အစားကင္းမဲ့သြားေသာ မမို႔မို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဖိုးေက်ာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ကိုယ္လုံးသြယ္သေယာင္ထင္ရေပမဲ့ အဖုတ္က မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္း။ ဖင္ေတြ နို႔ေတြကလည္း က်စ္လ်စ္လွသည္။ ကေလးအေမတစ္ေယာက္ဟုပင္ မထင္ရ။
မို႔မို႔က ဖိုးေက်ာ္ရဲ့လီးကို သူမလက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ စံခ်ိန္မွီလီးႀကီးပင္။ ေျခာက္လက္မေက်ာ္ရွည္ၿပီး ဓါတ္ခဲလုံးႀကီးလို တုတ္ေနသည္။ မို႔မို႔လည္း ဖိုးေက်ာ္လီးကို လက္ျဖင့္ ကစားေပးေတာ့သည္။
“အူး ဟု ဟု”
ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံ ထြက္လာသည္။ မမို႔မို႔ရဲ့ အခ်စ္အက်ဥ္းသားေလး ဖိုးေက်ာ္ကေတာ့ သူ႔လီးဆြတာကို မ႐ုန္းနိုင္ဘဲ လုပ္သမၽွခံေနရသည္။ အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ ဆြလိုက္ေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ ခံနိုင္ရည္မရွိေတာ့ လီးထိပ္မွ သုတ္ရည္မ်ား ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ ပန္းထြက္ကုန္သည္။
မို႔မို႔က ဖိုးေက်ာ္လီးကို ေတာင္ေနေအာင္ ျပန္ဆြၿပီး ပစ္ခ်ထားလိုက္ကာ ကုတင္ေပၚ တက္အိပ္ေနသည္။ ဖိုးေက်ာ္အဖို႔ လီးေတာင္ေနေအာင္ ဆြထားသျဖင့္ လိုးခ်င္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ သူမကိုယ္လုံးတီးကို ျမင္ေနရေတာ့ ပိုစိတ္ႂကြေအာင္ လုပ္ထားၿပီး ညဥ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။
(အခန္း ၂၇)
ဖိုးေက်ာ္လီးက ေတာင္သထက္ ေတာင္လာသည္။ ေရွ႕ကကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေနေသာ မမို႔မို႔ကို ၾကည့္ရင္း လီးထိပ္မွ သုတ္ရည္ၾကည္မ်ားပင္ စိမ့္ထြက္လာသည္။ မို႔မို႔ မအိပ္ေသးပါ။ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ေနသည္။ အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ပါးစပ္ထဲမွ အ၀တ္စကို သူမဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
“မမို႔ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ည္မထားပါနဲ႔”
“ဟင္း နင္ မခ်ည္ထားေစခ်င္ရင္ ငါေျပာသလိုလုပ္”
မို႔မို႔က သူလိုခ်င္ေသာ အခ်က္မ်ားကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေျပာေတာ့သည္။
“နင္ သဲသဲ၊ ေဒၚခ်ိဳ၊ မသြယ္တို႔ ၃ ေယာက္လုံးကို လိုးၿပီးတာ ငါသိၿပီးသား။ ေျပာစမ္း နင္ငါ့ကိုေရာ မလိုးခ်င္ဘူးလား။ မွန္မွန္ေျဖ။”
“ဟို ဟို ”
ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ မမို႔မို႔ရဲ့ ရဲတင္းလွေသာ အေမးကို ေျဖရန္ခက္ခဲေနသည္။
“ေကာင္စုတ္ လိုးခ်င္ရင္ လိုးခ်င္တယ္ေပါ့”
“ဟုတ္ ဟုတ္ လိုးခ်င္ပါတယ္ မမို႔”
“ဟုတ္ၿပီ ဒါဆို နင္ ဒီေန႔ကစၿပီး ငါ့လင္ငယ္ျဖစ္ၿပီ။ မနက္တစ္ႀကိမ္ ေန႔လယ္တစ္ႀကိမ္ ညေနတစ္ႀကိမ္ လိုးရမယ္။ ႐ုံးပိတ္ရက္ဆို တစ္ေနကုန္ လိုးရမယ္”
“ဗ်ာ တကယ္ေျပာတာလား မမို႔”
“ဟင္း သိပ္ေပ်ာ္မေနနဲ႔။ နင္ လြယ္လြယ္လိုးခြင့္မရဘူး။ မလိုးခင္ ငါ့အဖုတ္ကို နင္ယက္ေပးရမယ္။ ဖင္ပါ ယက္ရမယ္။ ငါအယက္ခံလို႔၀မွ နင့္ကို ကုတင္မွာ ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ငါစိတ္ႀကိဳက္လုပ္မွာ။ ၿပီးေတာ့ နင့္လီးကို ငါပိုင္တယ္။ တျခားေကာင္မထားဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ တျခားေကာင္မဖင္ေတြ လိုက္ၾကည့္လို႔ကေတာ့ မင္းကို ႐ုံးပိတ္ရက္ေခၚၿပီး တစ္ေနကုန္ ဖင္ယက္ခိုင္းမွာ နားလည္လား။ ”
ဖိုးေက်ာ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားေတာ့သည္။ မမို႔မို႔ရဲ့ ေစခိုင္းခ်က္အတိုင္း သူလုပ္႐ုံမွတပါး အျခားမရွိေတာ့။
(နိဂုံး)
ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနေသာ မို႔မို႔ရဲ့ မ်က္ႏွာေလးက အနည္းငယ္ရွုံ႔သြားသည္။ နာက်င္မွုေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူမထိုင္ေနတဲ့ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး သူမေပါင္ၾကားထဲ ဆြဲသြင္းထားတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ လၽွာစြမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ့ ဖင္ဝကေန အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ဖိုးေက်ာ္ကို ယက္ခိုင္းၿပီး ဇိမ္ယူေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ခပ္သြက္သြက္ေလးယက္စမ္း ဖိုးေက်ာ္။ ငါၿပီးေတာ့မယ္။ အသားမနာခ်င္နဲ႔”
မို႔မို႔က အခုေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ကို သူမလင္ငယ္ဆိုတာထက္ ကၽြန္တစ္ေယာက္လိုပင္။ မထင္ရင္မထင္သလို ႀကိမ္လုံးႏွင့္ အေရကြာေအာင္ ရိုက္တတ္သျဖင့္ ဖိုးေက်ာ္က မို႔မို႔ကို ေၾကာက္ေနရသည္။ ဖိုးေက်ာ္လည္း အခုမွ ဝဋ္လည္ေနသည္။ မမို႔မို႔ရဲ့ နိုင္စားသမၽွ မျငင္းဆန္ဝံ့သည့္အျပင္ ခိုင္းတာလုပ္ေနရသည္။ မို႔မို႔ကလည္း ဖိုးေက်ာ္ကို ေန႔တိုင္း အဖုတ္ယက္ခိုင္းသည္။ ဖင္ယက္ခိုင္းသည္။
“ျပတ္ ျပတ္”
“အား အ ”
ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ ခပ္သြက္သြက္ ကလိုင္းေပးမွုေၾကာင့္ မို႔မို႔တစ္ေယာက္ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး ေကာ့တက္သြားသည္။ ခါးေကာ့သြားၿပီး ဖိုးေက်ာ္ေခါင္းကို အတင္းဆုပ္ဆြဲကာ အဖုတ္နဲ႔ အတင္းဖိကပ္ထားလိုက္သည္။ ဖိုးေက်ာ္ကား ပါးစပ္ထဲ မမို႔ရဲ့ေစာက္ရည္ေတြ ဝင္သြားသျဖင့္ အနည္းငယ္ပင္ သီးသြားပါတယ္။ မို႔မို႔က ထရပ္ၿပီး ေက်ေနတဲ့ထမိန္ကို ျပန္ျပင္ဝတ္လိုက္ပါတယ္။
“ဖိုးေက်ာ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ လိုက္ခဲ့”
မို႔မို႔ရဲ့အိမ္က ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာခန္း တြဲရက္ပါ။
“ငါ ေသးေပါက္လိုက္ဦးမယ္”
ဖိုးေက်ာ္ေရွ႕မွာဘဲ ဘိုထိုင္ခြက္ထဲ မို႔မို႔ ေသးေပါက္ထည့္ပါေတာ့တယ္။ ဝါက်င္က်င္ေသးေတြက ယခင္ေရနဲ႔ ေရာကုန္ပါတယ္။ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ကို ၾကည့္ၿပီး မို႔မို႔ ျပဳံးလိုက္ပါတယ္။
“ဖိုးေက်ာ္ နင္လက္ခုပ္နဲ႔ ခပ္ၿပီး ေသာက္ၾကည့္စမ္း”
“ဗ်ာ ”
ဖိုးေက်ာ္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။
“ဘာလဲ နင္ျငင္းခ်င္တာလား နာခ်င္ၿပီထင္တယ္”
ဖိုးေက်ာ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လက္ခုပ္နဲ႔ခပ္ၿပီး ေသာက္ၾကည့္တယ္။ အနည္းငယ္ဆိုးတဲ့ အနံ့ေပမဲ့ သူလည္း ေၾကာက္တာေၾကာင့္ ႀကိတ္မိတ္ၿပီး ၿမိဳခ်လိုက္ပါတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ ငါ့ေသးက ေကာင္းရဲ့လား”
“ေကာင္း ေကာင္းပါတယ္ မမို႔”
ဖိုးေက်ာ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
” ဟင္း ဟင္း နင္မႀကိဳက္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နင့္ကို ငါ က်င့္ေပးေနတာ။ ေနာက္ဆို နင္အမွားလုပ္ရင္ မင္းပါးစပ္ထဲ ငါေပါက္ခ်ေတာ့မွာ”
“ဗ်ာ မလုပ္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ မမို႔ခိုင္းတာ အကုန္လုပ္ပါ့မယ္”
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဖိုးေက်ာ္ကား မို႔မို႔ရဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္သဖြယ္ ခိုင္းေစျခင္းကို ခံရေတာ့သည္။ လင္ရွိမယားေတြကို ပစ္မွားခဲ့ေသာ ဖိုးေက်ာ္ကား မို႔မို႔နဲ႔မွ ၀ဋ္လိုက္ကာ ကမၻာသစ္တစ္ခုကို အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့သည္။
ၿပီးပါၿပီ။