ရေးသားသူ – ဇွဲမာန်အောင်
“ကိုမြတ်ဆွေ လူစုံပြီလား စုံရင်ထွက်ရအောင် နေပြည်တော်ဝင်တာ အရမ်းနောက်ကျနေမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ စုံပြီထင်တာပဲဗျ။ ခဏလေးဗျာ။ ဟဲ့ ကတုံးမ နင့်ယောကျ်ားကော ”
“လာပြီဦးလေး ကလေးရှူးသွားတည်နေလို့ ”
“အေးအေး မြန်မြန်လာခိုင်းလိုက် ဦးဝင်းတင်တို့ မိသားစု စုံပြီနော် ”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ စုံပြီ။ ဟိုမှာ ဟိုသားအဖလည်း ပြေးလာပြီ ဆရာ”
“ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ရပြီ ကိုစည်သူရေ ရှေ့မှာတွေ့တဲ့ ဆိုင်ကြ ရပ်ဦးဗျာ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး ”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုမြတ်ဆွေ မြကန်သာနားက တောင်ကြီးကဖေးပဲ သွားလိုက်မယ်လေ။ အဲ့ဒီဆိုင်က ပေါက်စီနဲ့ ဝက်သားပေါင်းက တောင်ကြီးမှာတော့ နာမည်ကြီးပဲဗျ ”
“အဆင်ပြေတဲ့ဆိုင်သာ မောင်းဗျာ”
ကားစထွက်တော့ ညနေ ၃ နာရီခွဲနေပြီ။ ဒီအတိုင်းဆို နေပြည်တော်ကိုရောက်တာ ညနက်တော့မည်။ သိပ်နောက်မကျချင်။ မနက်ကြ အလုပ်သမားတစ်ဖွဲ့ ကြိုပြီး ပြန်တက်ရမည်။ ပစ္စည်းများရင် တင်နေတာနဲ့ပဲ နေ့တဝက်နီးနီး သွားနိုင်သည်။ တောင်ကြီးပြန်ရောက်တာလည်း နောက်ကျနိုင်သည်။ မတတ်နိုင် ကားသမားဆိုတော့လည်း ဖင်ပူအောင် မောင်းရဦးမည်။
လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စားသောက်ကြပြီး ပြန်ထွက်ကာ နီးမသင်္ကာ၍ အဖော်ခေါ်လာသော ကောင်လေးကို
” ဟျောင့် ကိုဖြိုး လူရေကြည့်ကွာ”
“ဟုတ် အာစိ။ ဘကြီး ဦးမြတ်ဆွေ၊ ဦးဝင်းတင်တို့မိသားစုက ၃ ယောက်၊ ဦးချင်း ကတုံးမတို့က ၃ ယောက်၊ ကျနော်ရယ် အာစိရယ် အားလုံး ၉ ယောက်ဗျ”
“အေး အဲ့ဒါဆို ကျောက်ခဲတစ်လုံးကောက်ပြီး မောင်ကျောက်ခဲ တို့နဲ့ အဖော်လိုက်ခဲ့လို့ပြောပြီး ခေါ်ခဲ့ကွာ”
“ဟုတ် အာစိ”
ကိုဖြိုးလည်း လမ်းဘေးက ကျောက်ခဲတစ်လုံးကို ကောက်ယူပြီး
“မကျောက်ခဲရေ တို့နဲ့ အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးဟေ့”
“လီး မကျောက်ခဲပါလား ပြောင်ချော်ချော်နဲ့ ”
“ဟီးဟီး အာစိကလည်း မောင်ကျောက်ခဲကြီးပဲ ခေါ်နေတော့ ပြောင်းခေါ်ကြည့်တာပါ”
“တက်တက် မျက်နှာပြောင်မနေနဲ့”
တောင်ကြီးအဆင်းလမ်းအတိုင်း light truck လေးတစ်စီး နေပြည်တော်သို့ တအိအိဖြင့် ခရီးနှင်ခဲ့သည်။ ကားပေါ်သို့ရောက်သော် ကိုမြတ်ဆွေမှ
“ကိုစည်သူ မသိလို့မေးဦးမယ်ဗျာ။ ခုနက ကျောက်ခဲလေးတစ်လုံးကို ဘာလို့တင်လာတာလဲ”
“ဒီလိုဗျ ဒါက ကိုးမြို့ရှင်အပိုင် နယ်တွေလေဗျာ။ ရှမ်းပြည်နယ်ဆိုတော့ ၉ ဂဏန်း ရှောင်ရတယ်လို့ ရှေးအဆက်ဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာတော့ ကျနော်တို့လည်း ရှေးထုံးမပယ်တဲ့ သဘောပါဗျာ။ အတိအကျတော့ ကျနော်လည်း မပြောပြတတ်ဘူးဗျ”
“ရှင်းရောဗျာ ဟားဟား”
“ဟားဟား ကျနော်ကတော့ မသိတာ မသိဘူးပဲ ပြောတတ်တယ် ကိုမြတ်ဆွေရေ ”
“ကောင်းပါတယ်ဗျာ ဟားဟားဟား”
ဒီလိုနဲ့ ည ၈ နာရီကျော်တော့ ယင်းမာပင်မှာ ထမင်းစားနားပြီး ဆက်ထွက်လာလိုက်တာ နေပြည်တော်ကို ည ၁၁ ကျော်တော့ ရောက်သွားသည်။ ပါလာတဲ့ မိသားစုတွေကို သူတို့အိမ်လိုက်ပို့ပြီး ကိုမြတ်ဆွေက သူ့အိမ်မှာပင် တည်းရန် ခေါ်သောကြောင့် လိုက်လာခဲ့သည်။ ရောက်တော့ ခြေလက်ဆေးကြောပြီး စကားထိုင်ပြောကြပြီး အိပ်ဖို့ပြင်တော့ ကျနော် တစ်ခုသတိရပြီး
“ကိုမြတ်ဆွေ ဒီမှာသူခိုးတွေ ဘာတွေများ ရှိနေမလားဗျ”
“ရှိတယ် အစ်ကိုကြီးရေ။ အရင်နေ့ကပဲ ဟိုဘက်လမ်းက အိမ်ကို ဖောက်သွားတယ်တဲ့ ”
ကိုမြတ်ဆွေရဲ့ သားက ဝင်ပြောသည်။ ဟုတ်မှာ ဒီရပ်ကွက်က လူပြတ်သည်။ အိမ်တော်တော်များများကလည်း လူမနေကြ။ တစ်အိမ်နှင့် တစ်အိမ်လည်း အလှမ်းဝေးလှသည်။
“ဒါဆို မဖြစ်ဘူးဗျ။ ကျနော့်ကား ဘက်ထရီက အပြင်မှာ။ တော်ကြာ မ သွားလို့ တိုင်ပတ်နေမယ် ”
ပြောရင်း ဖျာရယ် ခေါင်းအုံးရယ် စောင်ပါးလေး တစ်ထည်ဆွဲပြီး ခြံပြင်ထွက်ခဲ့သည်။
“အာစိ အထဲသွားပါ ကျနော်အိပ်လိုက်မယ် ကားပေါ်မှာ”
“ရတယ် မင်းအထဲမှာပဲအိပ် ငါဒီမှာ အေးအေးဆေးဆေး အိပ်ချင်လို့။ အထဲမှာဆို စကားပြောနေရတာနဲ့ အိပ်ရမှာမဟုတ်ဘူး။ သွားသွား အိပ်တော့”
“ဟုတ် ဟုတ်”
ကားပေါ်ဖျာလေးခင်း ခေါင်းအုံးလေးချပြီး စောင်ခြုံကာ အိပ်မယ်လုပ်လိုက်တော့ ညနေက တင်လာတဲ့ ကျောက်ခဲလေးကို ကားထောင့်မှာ တွေ့လိုက်သည်။ ကဲ မင်းလည်း ဒီည ကားပေါ်မှာပဲအိပ်တော့ မနက်မှ အောက်ချတော့မယ် ဟုတွေးပြီး ပင်ပန်းလာသဖြင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွားသည်။
“အစ်ကို အစ်ကို ညီမကို စောင်နည်းနည်းလောက် ပေးခြုံပါလား။ မိုးကျလာတော့ အေးလို့ပါ”
အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလိုနှင့် ဘေးက လှုပ်နှိုးနေသော ကောင်မလေးအသံကြောင့် စည်သူ နိုးလာသည်။ မိုးကလည်း ဖွဲဖွဲလေးကျပြီး လေအဝှေ့မှာ မိုးစက်လေးတွေ ကားထဲ ဖျန်းပက်လိုက်သလို အေးစိမ့်စိမ့်နှင့်။ စည်သူလည်း ဘေးက မိုးကာတွေကို ချလိုက်ပြီး
“မင်းက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကားပေါ်ရောက်နေတာလဲ”
“အစ်ကိုတို့ပဲ ညနေက ခေါ်လာတာလေ”
စည်သူ ခေါင်းတွေကြီးသွားသည်။
“ဒါ.. ဒါဆို မင်းက မကျောက်ခဲ….”
“မကျောက်ခဲတော့ မဟုတ်ပါဘူး နန်းယွန်းပါ။ ကျောက်ခဲလေးနဲ့ ပါလာတာပါ။ အစ်ကို့ကို ဒုက္ခမပေးပါဘူး။ အခုလည်း အရမ်းအေးနေလို့ပါရှင်”
စည်သူလည်း လန့်လန့်နှင့် ဖုန်းမီးဖွင့်ပြီး နန်းယွန်းမျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ အသားဖွေးဖွေးနှင့် ကောင်မလေး ချမ်းနေလို့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ လေကလည်း ကြမ်းတာကိုး။ ချောမောလှသော ရုပ်သွင်ကြောင့် စည်သူလည်း ကြောက်ရွံ့စိတ်တွေ လွင့်ပါးကုန်ပြီး အိပ်ယာဘေးတခြမ်း ကပ်ပေးလိုက်ပြီး
“လာလေ ဒီဘက်မှာ လာလှဲလို့ရပါတယ်။ စောင်ကသေးတော့ နှစ်ယောက်မလုံမှာပဲ စိုးရိမ်တာ”
“ရတယ် နန်းယွန်း အစ်ကို့ဘက် တိုးအိပ်မယ်လေနော်”
စည်သူ ကျောထဲ စိမ့်သွားပြီး
“ရ…ရပါတယ်”
“ခစ်ခစ် မကြောက်ပါနဲ့ အစ်ကိုရယ် နန်းယွန်း ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခမပေးပါဘူး”
“အင်းပါ လာ”
စောင်လေးမပြီး ခေါ်လိုက်တော့ စောင်ထဲထိုးဝင်ရင်း နန်းယွန်းတစ်ယောက် စည်သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသည်။
“နန်းရဲ့ အဝတ်စားတွေက စိုနေတော့ အစ်ကို့ကို အားနာစရာကြီး”
“စောင်တွေပါ စိုကုန်မှ ခက်မယ်နော်။ ခဏလေး ကျနော့်အင်္ကျီ ဝတ်ထားမလား အပိုပါတယ်”
“နေပါစေ မဝတ်တော့ပါဘူး အစ်ကို ဖက်ထားပေးပေါ့ နွေးနေအောင်”
“ကျနော့်အကျီတွေပါ စိုကုန်မှာပေါ့ ချွတ်ထားလိုက်လေ ဟီးဟီး”
“ဟွန့် လူလည်ကြီး ချွတ်ပါဘူး”
“သဘောပါဗျာ စိတ်ထဲရှိသလိုနေပါ နေချင်သလိုနေပါ။ တစ်ခုပဲ ကြောက်အောင်တော့ မလုပ်နဲ့နော်”
“ဟင် အစ်ကိုကလည်း အခုပုံက အဆင်မပြေလို့လား”
“ပြေလွန်းလို့ ခက်နေတာ နန်းယွန်းရေ”
“ခစ်ခစ် ဟိုဘက်တိုး”
ဒီလိုနဲ့ အေးစက်စက် စိုစိစိ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ငြိမ်နေလိုက်ကြသည်။ နန်းယွန်းတော့မသိ စည်သူတော့ ရင်တွေခုန်နေပြီလေ။ နန်းယွန်းက ရင်ခုန်ပါတော့မလား တွေးရင်း ကြက်သီးထပြီး နန်းယွန်းကို အလန့်တကြား ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ရင်ခွင်ထဲကနေ ပြုံးပြုံးလေး မော့ကြည့်နေသော နန်းယွန်းကို မှုန်ပြပြလမ်းမီးရောင်ကြောင့် တွေ့လိုက်ရပြီး ကြောက်ရွံ့စိတ်များအစား ကြင်နာစိတ်က တိုးဝင်လာသည်။ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ နန်းယွန်းရဲ့ နဖူးလေးကို အသာငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
နန်းယွန်းက စိတ်ဆိုးဟန်မပြပဲ အပြုံးလေးနှင့် တုန့်ပြန်နေသောကြောင့် အသဲတွေယားပြီး ပါးလေးမှတဆင့် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဆီကို အနမ်းများ တရစပ် ခြွေချရင်း တိုးဖက်ထားမိတော့ နန်းယွန်းကလည်း ခပ်တင်းတင်း ပြန်ဖက်ထားသည်။ စည်သူလည်း နန်းယွန်းရဲ့ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ငုံစုပ်ရင်း လျှာကို နန်းယွန်းပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်မွှေပြီး လျှာချင်း စီးချင်းထိုးနေသည်။ ထို့နောက် နန်းယွန်းရဲ့ နို့တွေကို စိုနေသော အင်္ကျီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ နန်းယွန်းရင်ဘတ်လေး ကော့တတ်လာသည်။
နှုတ်ခမ်းခြင်း နမ်းနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး နန်းယွန်းရဲ့ခါးလေးကို ကိုင်မကာ သူမအင်္ကျီမှ ကြယ်သီးများကို ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ကာ ဖြုတ်လိုက်သည်။ နန်းယွန်းရဲ့ နို့တွေက လူနှင့်မလိုက်။ လူကောင်ကသာ ခပ်သေးသေး နို့တွေက ထွားလွန်းလှသည်။ အင်္ကျီကို အကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို အပေါ်သို့ ပင့်လှန်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနှင့်ညှပ်ပြီး လျှာနဲ့ထိုးကစားလိုက်တော့ နန်းယွန်းတစ်ယောက် ငြီးသံပါ ထွက်သည်အထိ ကော့တက်သွားသည်။ လွတ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းတစ်ဖက်ကိုလည်း လက်ညိုးလက်မနှင့် ချေရင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားပေးနေသည် မဟုတ်လား။
နို့အုံကြီးကို ငုံစို့လိုက် ဆုပ်ကိုင်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေး ကိုက်ဆွဲလိုက်နှင့် အားရအောင် ကစားပြီး နို့စိုရင်း နန်းယွန်းလုံချည်လေးကို ဖြည်ချရင်း အဖုတ်လေးကို စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အမွှေးပါးပါးနှင့် အဖုတ်ဝလေးက စိုနေပြီး ချွဲကျိကျိနှင့်။
စည်သူလည်း နို့တွေကို တစ်လှည့်စီ ငုံစို့ရင်း နန်းယွန်းအဖုတ်လေးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ဝလုံးရေးပေးရင်း အစိလေးကို ဖိဖိချေပေးလိုက်သည်။ နန်းယွန်းတစ်ယောက်လည်း လူးလွန့်ရင်း လုံချည်က ကွင်းလုံးကျွတ်နေချေပြီ။ ခုနက ချမ်းလို့ဆိုပြီး အတူခြုံခဲ့တဲ့ စောင်ပါးလေးကလည်း ဘေးမှာ အပုံလိုက်။ ရမ္မက်မီးက တောက်လောင်နေပြီလေ။ ချမ်းရကောင်းမှန်း မသိတော့။
စည်သူက နန်းယွန်းကိုယ်ပေါ်တွင် ကျန်နေတဲ့ တစ်ခုတည်းသော ဘရာစီယာလေးကို ကျောအောက် လက်နှိုက်ပြီး ဖြုတ်လိုက်တော့ နန်းယွန်းက ကိုယ်လုံးလေးကြွပေးရင်း စည်သူ့အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို လှန်းဖြုတ်ကာ ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ တဆက်ထဲ နန်းယွန်းက အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြစ်သွားသော စည်သူ့ရင်ဘက်ကို လက်ဖြင့် ဖြည်းညင်းစွာ ပွတ်သပ်ပြီး လည်ပင်းကို လှမ်းဆွဲကာ နှုတ်ခမ်းချင်း အနမ်းတွေ ဖလှယ်ရင်း ပက်လက်ကလေး လှဲချသွားသည်။ ထိုအနမ်းတွင် ငတ်မွတ်တောင့်တသော ဆန္ဒတစ်ခုကို စည်သူတစ်ယောက် နန်းယွန်းကို ဖက်ကာနမ်းရင်း ခံစားမိလိုက်သည်။
စည်သူက ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခုကို ခွာလိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ပင် ပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကိုပါ တစ်ခါထဲ လုံးပြီးချွတ်ကာ ကားနောက်မြီးဘက်သို့ ကန်ထုတ်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သွားသော ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု ပူးကပ်သွားပြီး နန်းယွန်းက စည်သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လျက် ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ စည်သူကလည်း အရေများဖြင့် စိုအိနေသော နန်းယွန်းစောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်သပ်ကစားရင်း အစိလေးကို လက်ညိုးဖြင့် ဖိကာချေပေးလိုက်သည်။
“အစ်ကို နန်းရဲ့ နို့တွေကိုစို့ကွာ တအားစို့”
“ဒီလိုလား နန်း”
ပြောရင်း နို့တွေကိုစို့ကာ လက်ကလည်း စောက်ဖုတ်အတွင်း တဖြည်းဖြည်းသွင်းရင်း လက်နှစ်ဆစ်ခန့်ရှိလောက်တွင် ဂျီစပေါ့ကိုစမ်းပြီး အသာလေး ဖိကာဖိကာ ကစားပေးလျက် လက်မဖြင့်လည်း အစိလေးကိုချေရင်း နန်းယွန်းရဲ့ ရမ္မက်တွေကို အစွမ်းကုန် တောက်လောင်စေလိုက်သည်။
“အား..ဟ..ဟ.. ကို… နန်း မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ။ ကို… နန်းကို လုပ်ပါတော့။ တအားထိုးထည့်လိုက်တော့ကွာ နော်… ကို နော် လို့”
“နန်း အရမ်းလိုချင်နေပြီလားဟင်။ ကို… နန်းကို အဆုံးထိ ချစ်တော့မယ်နော်”
“ချစ်ပါ ကိုရယ် ဟိုး အထဲထိရောက်အောင် တဆုံးထိုးထည့်ပြီး ချစ်လိုက်နော်”
စည်သူလည်း ကိုယ်ကိုမတ်ရင်း လီးကိုကိုင်ကာ နန်းယွန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လီးဖြင့် တဖတ်ဖတ်နှင့် ရိုက်ပြီး အစိလေးကို လီးဖြင့် ထိုးဆွလိုက်သည်။
“အား… ကို ထိုးထည့်လိုက်လေ တအားထိုးထည့်လိုက်”
စည်သူလည်း လီးကိုကိုင်ကာ နန်းယွန်းစောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်ရင်း နို့တွေကို တစ်လှည့်စီ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နန်းယွန်းစောင်ဖုတ်ရဲ့ စေးကပ်ကပ် ချွဲတဲတဲ အရသာကို မျက်လုံးမှိတ်ခံစားရင်း အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
“အာ့… ကို… အား…”
နန်းယွန်းလည်း ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းရင်း စည်သူ့လက်မောင်းနှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း အံကြိတ်ကာ ငြီးသံလေးထွက်ရင်း စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်လာသေား လီးရဲ့အရသာကို တဝကြီး ခံစားလိုက်ရသည်။ အကြောတွေ တဖျင်းဖျင်းနှင့် လိုအင်ဆန္ဒများ ပြည့်ဝသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး စည်သူ့ကျောပြင်ကို လှမ်းဖက်ကာ ခါးကိုကော့ပေးရင်း စည်သူ့လိုးချက်တွေကို ခံယူမိနေသည်။
စည်သူလည်း လီးဝင်ချောသွားသောအခါ ဆီးခုံချင်းရိုက်သည်အထိ တဆုံးဆောင့်ချကာ လိုးရင်း အရှိန်မြှင့်တင်လိုက်သည်။ လိုးနေရင်း နန်းယွန်းနှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နန်းယွန်းကလည်း စည်သူ့ကျောပြင်ကို ဖက်ထားသော လက်တွေကို လည်ပင်းသို့ ပြောင်းဖက်လိုက်ပြီး စည်သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်လည်နမ်းရင်း အချက်ကျကျ လိုးနေကြသည်။ ၅ မိနစ်ခန့်ကြာအောင် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနှင့် လိုးနေရာမှ
“နန်း အပေါ်ကနေပေးကွာ နန်းနို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး လိုးချင်လို့”
“ဟုတ်”
စည်သူက ပက်လက်လှန်ပေးပြီး နန်းယွန်းက အပေါ်မှ တက်ခွကာ စည်သူ့လီးကိုကိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်ဝတေ့ကာ တဖြည်းဖြည်း အဆုံးထိရောက်အောင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး စကောဝိုင်းဝိုက်ကာ သူမအစိလေးနှင့် စည်သူ့ဆီးခုံကို ပွတ်ချေပေးနေပြီး လီးကလည်း သားအိမ်ဝထောက်ကာ ကာမအရသာကို အဆုံးထိ ပေးစွမ်းနေသည်။ စည်သူကလည်း နို့နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေလိုက် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ဖြင့် စိတ်တိုင်းကျ ပင့်လိုးပေးနေသည်။
လိုးနေရင်း နန်းယွန်းကိုယ်လေး တုန်တက်သွားပြီး စည်သူ့ကိုဆွဲထကာ လည်ပင်းကိုဖက်ပြီး အငမ်းမရနမ်းရင်း စည်သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပျော့ကျသွားသည်။ စည်သူလည်း အသာလေးဖေးမကာ နန်းယွန်းမျက်နှာအနှံ့ အနမ်းများ ချွေချရင်း နန်းယွန်းဖင်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့နောက် ကစားပေးလိုက်သည်။
“အား.. ကို… အမွှေးတွေက စူးတယ်။ နန်းဟာလေး ယားလာပြန်ပြီ ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ ချစ်ရယ်။ နန်းအစိလေးကို ကို့အမွှေးတွေက စူးနေတယ်ကွာ”
“နန်း အဲ့ဒါဆို ကုန်းလိုက်နော်”
“ဟုတ် ကို ”
“ပြွတ်”
နှုတ်ခမ်းချင်း တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ခွထားတဲ့လီးကို ချွတ်ကာ တဖက်သို့လှည့်ပြီး ဖင်လေးကုန်းကာ ခါးလေးခွက်ပေးပြီး စောက်ဖုတ်ကို နောက်သို့ အစွမ်းကုန် ပစ်ပေးရင်း
“ကို ဒီလိုလားဟင်”
“အင်း နန်းက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ”
“ပြွတ်”
နန်းယွန်းဖင်လုံးလေးကို နမ်းရင်း လီးကို တဆုံးထိ ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အား…သေပါပြီ ဖြည်းဖြည်း။ ကို… နန်းဟာလေး ကြိမ်းနေပြီ သိလား။ အရမ်းပဲ အောင့်သွားတာ အထဲက ဖြည်းဖြည်းလုပ်နော်”
“ဆောရီးနန်းရယ် နန်းဖင်လေးကိုကြည့်ပြီး အရမ်းစိတ်ပါသွားလို့။ ဖြည်းဖြည်းပဲ လိုးမယ်နော်”
“ဟုတ်”
စည်သူလည်း ဖင်လုံးလုံးလေးကိုပွတ်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ထိန်းလိုးရင်း လီးထိပ်ကို သားအိမ်ဝနှင့် ထိအောင် ဂရုစိုက် လိုးပေးနေလိုက်သည်။
“အား.. ဆောင့်… ကို… ဆောင့်တော့ မညှာနဲ့တော့ နန်းအရမ်းလာနေပြီ ပြီးတော့မယ်… အ.. အ… လိုးလိုက် နန်းစောက်ဖုတ်လေးကို ကို့လီးနဲ့ လိုးလိုက်… တအားလိုးကွာ… အ… အား… ပြီး… ပြီ… အစ်ကို…. နန်း…. အ…. ဟာ့ ဟာ့..”
အကြောတွေ တင်းခနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး ရှေ့ကိုပုံကျသွားသော နန်းယွန်းဖင်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး လီးကို တဆုံးထိ ဖိဆောင့်လိုးရင်း နန်းယွန်းစောက်ဖုတ်ထဲ အရည်များ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ လီးကိုတဆုံး ဖိကပ်ထားရင်း နန်းယွန်း အပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ကာ ဘေးသို့လှိမ့်ချလိုက်ပြီး နန်းယွန်းကို အတင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ လီးကလည်း စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကျွတ်ထွက်သွားပြီး နန်းယွန်းလည်း စည်သူ့ဘက်လှည့်ကာ ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ရင်း ခေါင်းလေး ဖွက်ထားလိုက်သည်။ စည်သူက မျက်နှာလေး ဆွဲမော့ပြီး နဖူးလေးကိုနမ်းကာ ဖက်အိပ်ထားလိုက်သည်။
အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလိုနှင့် နန်းယွန်းက သူ့ကို အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပေးနေတာ ခံစားမိပြီး မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်နိုင်။ အရမ်းအိပ်ပျော်သွားသည်။
“အာစိ… အာစိ… ထတော့လေ လူသွားကြိုရဦးမယ်”
“ဟင်… ဘယ်နှစ်နာရီထိုးသွားပြီလဲ”
“၆ နာရီခွဲနေပြီ အာစိ”
“အေးအေး ထပြီ ထပြီ။ ဟင်… ဒီကျောက်ခဲလေး အိပ်ယာပေါ် ဘယ်လိုရောက်နေပါလိမ့်။ ဒါဆို ညက ဟာ… နန်းယွန်းရယ်…”
“အာစိ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကားရေဆေးထားလိုက်။ ငါ ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်”
ဆပ်ပြာခြင်းလေးထုတ်ပြီး တံဘက်လေးပခုံးပေါ်တင်ကာ ရေစည်ရှိရာဘက် လျှောက်လာစဉ် ကိုမြတ်ဆွေနှင့် တွေ့၍
“ကိုမြတ်ဆွေ ဒီနားမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်း ရှိလားဗျ”
“ရှိပါတယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုစည်သူ”
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဗျာ အလှူလေး လုပ်ပေးချင်လို့ပါ”
“ဘယ်သူ့အတွက်လည်းဗျ”
“ဒီလိုပါပဲဗျာ”
ရေမိုးချိုးပြီး ကိုဖြိုးကိုခေါ်ကာ ဈေးဘက်သွားပြီး သင်္ကန်းတစ်စုံနှင့် ထီး၊ ဖိနပ်၊ ယပ်တောင်များ၊ အခြားလှူဖွယ်ပစ္စည်းများ ဝယ်ယူပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကျောက်ခဲလေးက အိပ်ကပ်ထဲမှာ။
ဘုန်းပြီးကျောင်းသို့ ရောက်ပြီး ကျောင်းထိုင်နှင့် တွေ့ကာ ဖြစ်စဉ်တချို့ကို ချန်လှပ်ပြီး အကျိုးအကြောင်း လျှောက်ထားလိုက်သည်။ ကျောင်းထိုင်ဘုန်းကြီးမှ
“အင်း… ဒကာလေးလည်း ရေစက်ပါလို့ ကြုံခဲ့ရတယ်ဆိုပေမယ့် အစွဲအလန်းတော့ မထားစေချင်ဘူး။ ဥပါဒါန်ကြောင့် ဥပါဒ်ရောက်တတ်တယ် ဒကာလေး”
“တင်ပါ့ဘုရား။ ဒါပေမယ့် တပည့်တော် သူ့အတွက် တတ်နိုင်သလောက်လေး ကုသိုလ်ပြုပေးချင်လို့ပါ ဘုရား”
“အေး… ကုသိုလ်ပြုပေးတာတော့ ကောင်းပါတယ်။ ကဲကဲ အာရုံပြု။ ဒါနဲ့ ဒကာမလေးနာမည်က…”
“နန်းယွန်းပါ ဘုရား..”
“အေးအေး လိုက်ဆို… ဣဒံမေပုညံ အာသဝခယာ ဝဟံဟောတု ………………”
“နန်းယွန်းရေ အမျှ အမျှ အမျှ….. ကောင်းရာ မွန်ရာ ရောက်ပါစေ နန်းရယ်..”
စည်သူ့မျက်ဝန်းထဲက မျက်ရည်စတစ်ချို့ကြွေကြလာသည်။ နန်းယွန်းတစ်ယောက် ဘယ်ဘုံဘဝမှာ ဘာတွေနဲ့ ဆက်လက်ကြုံတွေ့နေရမလဲ သူမတွေးနိုင်။ အဆင်ပြေစေချင်တာတော့ သူ့စေတနာအမှန်။ နန်းတစ်ယောက် သာဓုခေါ်နိုင်ရဲ့လား အတွေးများစွာနှင့် ဘုန်းပြီးကျောင်းအဝမှာ ကျောက်ခဲလေးကို အိပ်ကပ်ထဲမှထုတ်ပြီး လမ်းဘေးတစ်နေရာမှာ ချထားခဲ့လိုက်သည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းကအပြန် တပည့်ကျော်က
“အာစိ နန်းယွန်းက ဘယ်သူလဲဗျ”
“မင်းခေါ်လာတဲ့ မကျောက်ခဲလေကွာ”
“ဗျာ….”
ပြီးပါပြီ။
ZG
ေရးသားသူ – ဇြဲမာန္ေအာင္
“ကိုျမတ္ေဆြ လူစုံၿပီလား စုံရင္ထြက္ရေအာင္ ေနျပည္ေတာ္ဝင္တာ အရမ္းေနာက္က်ေနမယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ စုံၿပီထင္တာပဲဗ်။ ခဏေလးဗ်ာ။ ဟဲ့ ကတုံးမ နင့္ေယာက်္ားေကာ ”
“လာၿပီဦးေလး ကေလးရွူးသြားတည္ေနလို႔ ”
“ေအးေအး ျမန္ျမန္လာခိုင္းလိုက္ ဦးဝင္းတင္တို႔ မိသားစု စုံၿပီေနာ္ ”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ စုံၿပီ။ ဟိုမွာ ဟိုသားအဖလည္း ေျပးလာၿပီ ဆရာ”
“ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ရၿပီ ကိုစည္သူေရ ေရွ႕မွာေတြ႕တဲ့ ဆိုင္ၾက ရပ္ဦးဗ်ာ ေန႔လည္စာ မစားရေသးဘူး ”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုျမတ္ေဆြ ျမကန္သာနားက ေတာင္ႀကီးကေဖးပဲ သြားလိုက္မယ္ေလ။ အဲ့ဒီဆိုင္က ေပါက္စီနဲ႔ ဝက္သားေပါင္းက ေတာင္ႀကီးမွာေတာ့ နာမည္ႀကီးပဲဗ် ”
“အဆင္ေျပတဲ့ဆိုင္သာ ေမာင္းဗ်ာ”
ကားစထြက္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီခြဲေနၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆို ေနျပည္ေတာ္ကိုေရာက္တာ ညနက္ေတာ့မည္။ သိပ္ေနာက္မက်ခ်င္။ မနက္ၾက အလုပ္သမားတစ္ဖြဲ႕ ႀကိဳၿပီး ျပန္တက္ရမည္။ ပစၥည္းမ်ားရင္ တင္ေနတာနဲ႔ပဲ ေန႔တဝက္နီးနီး သြားနိုင္သည္။ ေတာင္ႀကီးျပန္ေရာက္တာလည္း ေနာက္က်နိုင္သည္။ မတတ္နိုင္ ကားသမားဆိုေတာ့လည္း ဖင္ပူေအာင္ ေမာင္းရဦးမည္။
လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စားေသာက္ၾကၿပီး ျပန္ထြက္ကာ နီးမသကၤာ၍ အေဖာ္ေခၚလာေသာ ေကာင္ေလးကို
” ေဟ်ာင့္ ကိုၿဖိဳး လူေရၾကည့္ကြာ”
“ဟုတ္ အာစိ။ ဘႀကီး ဦးျမတ္ေဆြ၊ ဦးဝင္းတင္တို႔မိသားစုက ၃ ေယာက္၊ ဦးခ်င္း ကတုံးမတို႔က ၃ ေယာက္၊ က်ေနာ္ရယ္ အာစိရယ္ အားလုံး ၉ ေယာက္ဗ်”
“ေအး အဲ့ဒါဆို ေက်ာက္ခဲတစ္လုံးေကာက္ၿပီး ေမာင္ေက်ာက္ခဲ တို႔နဲ႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ့လို႔ေျပာၿပီး ေခၚခဲ့ကြာ”
“ဟုတ္ အာစိ”
ကိုၿဖိဳးလည္း လမ္းေဘးက ေက်ာက္ခဲတစ္လုံးကို ေကာက္ယူၿပီး
“မေက်ာက္ခဲေရ တို႔နဲ႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးေဟ့”
“လီး မေက်ာက္ခဲပါလား ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ ”
“ဟီးဟီး အာစိကလည္း ေမာင္ေက်ာက္ခဲႀကီးပဲ ေခၚေနေတာ့ ေျပာင္းေခၚၾကည့္တာပါ”
“တက္တက္ မ်က္ႏွာေျပာင္မေနနဲ႔”
ေတာင္ႀကီးအဆင္းလမ္းအတိုင္း light truck ေလးတစ္စီး ေနျပည္ေတာ္သို႔ တအိအိျဖင့္ ခရီးႏွင္ခဲ့သည္။ ကားေပၚသို႔ေရာက္ေသာ္ ကိုျမတ္ေဆြမွ
“ကိုစည္သူ မသိလို႔ေမးဦးမယ္ဗ်ာ။ ခုနက ေက်ာက္ခဲေလးတစ္လုံးကို ဘာလို႔တင္လာတာလဲ”
“ဒီလိုဗ် ဒါက ကိုးၿမိဳ႕ရွင္အပိုင္ နယ္ေတြေလဗ်ာ။ ရွမ္းျပည္နယ္ဆိုေတာ့ ၉ ဂဏန္း ေရွာင္ရတယ္လို႔ ေရွးအဆက္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ေရွးထုံးမပယ္တဲ့ သေဘာပါဗ်ာ။ အတိအက်ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေျပာျပတတ္ဘူးဗ်”
“ရွင္းေရာဗ်ာ ဟားဟား”
“ဟားဟား က်ေနာ္ကေတာ့ မသိတာ မသိဘူးပဲ ေျပာတတ္တယ္ ကိုျမတ္ေဆြေရ ”
“ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ ဟားဟားဟား”
ဒီလိုနဲ႔ ည ၈ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ယင္းမာပင္မွာ ထမင္းစားနားၿပီး ဆက္ထြက္လာလိုက္တာ ေနျပည္ေတာ္ကို ည ၁၁ ေက်ာ္ေတာ့ ေရာက္သြားသည္။ ပါလာတဲ့ မိသားစုေတြကို သူတို႔အိမ္လိုက္ပို႔ၿပီး ကိုျမတ္ေဆြက သူ႔အိမ္မွာပင္ တည္းရန္ ေခၚေသာေၾကာင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။ ေရာက္ေတာ့ ေျခလက္ေဆးေၾကာၿပီး စကားထိုင္ေျပာၾကၿပီး အိပ္ဖို႔ျပင္ေတာ့ က်ေနာ္ တစ္ခုသတိရၿပီး
“ကိုျမတ္ေဆြ ဒီမွာသူခိုးေတြ ဘာေတြမ်ား ရွိေနမလားဗ်”
“ရွိတယ္ အစ္ကိုႀကီးေရ။ အရင္ေန႔ကပဲ ဟိုဘက္လမ္းက အိမ္ကို ေဖာက္သြားတယ္တဲ့ ”
ကိုျမတ္ေဆြရဲ့ သားက ဝင္ေျပာသည္။ ဟုတ္မွာ ဒီရပ္ကြက္က လူျပတ္သည္။ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း လူမေနၾက။ တစ္အိမ္ႏွင့္ တစ္အိမ္လည္း အလွမ္းေဝးလွသည္။
“ဒါဆို မျဖစ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္ကား ဘက္ထရီက အျပင္မွာ။ ေတာ္ၾကာ မ သြားလို႔ တိုင္ပတ္ေနမယ္ ”
ေျပာရင္း ဖ်ာရယ္ ေခါင္းအုံးရယ္ ေစာင္ပါးေလး တစ္ထည္ဆြဲၿပီး ၿခံျပင္ထြက္ခဲ့သည္။
“အာစိ အထဲသြားပါ က်ေနာ္အိပ္လိုက္မယ္ ကားေပၚမွာ”
“ရတယ္ မင္းအထဲမွာပဲအိပ္ ငါဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ခ်င္လို႔။ အထဲမွာဆို စကားေျပာေနရတာနဲ႔ အိပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သြားသြား အိပ္ေတာ့”
“ဟုတ္ ဟုတ္”
ကားေပၚဖ်ာေလးခင္း ေခါင္းအုံးေလးခ်ၿပီး ေစာင္ျခဳံကာ အိပ္မယ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ညေနက တင္လာတဲ့ ေက်ာက္ခဲေလးကို ကားေထာင့္မွာ ေတြ႕လိုက္သည္။ ကဲ မင္းလည္း ဒီည ကားေပၚမွာပဲအိပ္ေတာ့ မနက္မွ ေအာက္ခ်ေတာ့မယ္ ဟုေတြးၿပီး ပင္ပန္းလာသျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
“အစ္ကို အစ္ကို ညီမကို ေစာင္နည္းနည္းေလာက္ ေပးျခဳံပါလား။ မိုးက်လာေတာ့ ေအးလို႔ပါ”
အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလိုႏွင့္ ေဘးက လွုပ္ႏွိုးေနေသာ ေကာင္မေလးအသံေၾကာင့္ စည္သူ နိုးလာသည္။ မိုးကလည္း ဖြဲဖြဲေလးက်ၿပီး ေလအေဝွ႕မွာ မိုးစက္ေလးေတြ ကားထဲ ဖ်န္းပက္လိုက္သလို ေအးစိမ့္စိမ့္ႏွင့္။ စည္သူလည္း ေဘးက မိုးကာေတြကို ခ်လိုက္ၿပီး
“မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကားေပၚေရာက္ေနတာလဲ”
“အစ္ကိုတို႔ပဲ ညေနက ေခၚလာတာေလ”
စည္သူ ေခါင္းေတြႀကီးသြားသည္။
“ဒါ.. ဒါဆို မင္းက မေက်ာက္ခဲ….”
“မေက်ာက္ခဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး နန္းယြန္းပါ။ ေက်ာက္ခဲေလးနဲ႔ ပါလာတာပါ။ အစ္ကို႔ကို ဒုကၡမေပးပါဘူး။ အခုလည္း အရမ္းေအးေနလို႔ပါရွင္”
စည္သူလည္း လန႔္လန႔္ႏွင့္ ဖုန္းမီးဖြင့္ၿပီး နန္းယြန္းမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားေဖြးေဖြးႏွင့္ ေကာင္မေလး ခ်မ္းေနလို႔ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ေလကလည္း ၾကမ္းတာကိုး။ ေခ်ာေမာလွေသာ ႐ုပ္သြင္ေၾကာင့္ စည္သူလည္း ေၾကာက္ရြံ့စိတ္ေတြ လြင့္ပါးကုန္ၿပီး အိပ္ယာေဘးတျခမ္း ကပ္ေပးလိုက္ၿပီး
“လာေလ ဒီဘက္မွာ လာလွဲလို႔ရပါတယ္။ ေစာင္ကေသးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္မလုံမွာပဲ စိုးရိမ္တာ”
“ရတယ္ နန္းယြန္း အစ္ကို႔ဘက္ တိုးအိပ္မယ္ေလေနာ္”
စည္သူ ေက်ာထဲ စိမ့္သြားၿပီး
“ရ…ရပါတယ္”
“ခစ္ခစ္ မေၾကာက္ပါနဲ႔ အစ္ကိုရယ္ နန္းယြန္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးပါဘူး”
“အင္းပါ လာ”
ေစာင္ေလးမၿပီး ေခၚလိုက္ေတာ့ ေစာင္ထဲထိုးဝင္ရင္း နန္းယြန္းတစ္ေယာက္ စည္သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားသည္။
“နန္းရဲ့ အဝတ္စားေတြက စိုေနေတာ့ အစ္ကို႔ကို အားနာစရာႀကီး”
“ေစာင္ေတြပါ စိုကုန္မွ ခက္မယ္ေနာ္။ ခဏေလး က်ေနာ့္အကၤ်ီ ဝတ္ထားမလား အပိုပါတယ္”
“ေနပါေစ မဝတ္ေတာ့ပါဘူး အစ္ကို ဖက္ထားေပးေပါ့ ေႏြးေနေအာင္”
“က်ေနာ့္အက်ီေတြပါ စိုကုန္မွာေပါ့ ခၽြတ္ထားလိုက္ေလ ဟီးဟီး”
“ဟြန႔္ လူလည္ႀကီး ခၽြတ္ပါဘူး”
“သေဘာပါဗ်ာ စိတ္ထဲရွိသလိုေနပါ ေနခ်င္သလိုေနပါ။ တစ္ခုပဲ ေၾကာက္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္”
“ဟင္ အစ္ကိုကလည္း အခုပုံက အဆင္မေျပလို႔လား”
“ေျပလြန္းလို႔ ခက္ေနတာ နန္းယြန္းေရ”
“ခစ္ခစ္ ဟိုဘက္တိုး”
ဒီလိုနဲ႔ ေအးစက္စက္ စိုစိစိ ကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္ထားလိုက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၿငိမ္ေနလိုက္ၾကသည္။ နန္းယြန္းေတာ့မသိ စည္သူေတာ့ ရင္ေတြခုန္ေနၿပီေလ။ နန္းယြန္းက ရင္ခုန္ပါေတာ့မလား ေတြးရင္း ၾကက္သီးထၿပီး နန္းယြန္းကို အလန႔္တၾကား ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရင္ခြင္ထဲကေန ျပဳံးျပဳံးေလး ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ နန္းယြန္းကို မွုန္ျပျပလမ္းမီးေရာင္ေၾကာင့္ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ေၾကာက္ရြံ့စိတ္မ်ားအစား ၾကင္နာစိတ္က တိုးဝင္လာသည္။ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ နန္းယြန္းရဲ့ နဖူးေလးကို အသာငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။
နန္းယြန္းက စိတ္ဆိုးဟန္မျပပဲ အျပဳံးေလးႏွင့္ တုန႔္ျပန္ေနေသာေၾကာင့္ အသဲေတြယားၿပီး ပါးေလးမွတဆင့္ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးဆီကို အနမ္းမ်ား တရစပ္ ေႁခြခ်ရင္း တိုးဖက္ထားမိေတာ့ နန္းယြန္းကလည္း ခပ္တင္းတင္း ျပန္ဖက္ထားသည္။ စည္သူလည္း နန္းယြန္းရဲ့ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ ငုံစုပ္ရင္း လၽွာကို နန္းယြန္းပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေမႊၿပီး လၽွာခ်င္း စီးခ်င္းထိုးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ နန္းယြန္းရဲ့ နို႔ေတြကို စိုေနေသာ အကၤ်ီေပၚမွ အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ နန္းယြန္းရင္ဘတ္ေလး ေကာ့တတ္လာသည္။
ႏွုတ္ခမ္းျခင္း နမ္းေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး နန္းယြန္းရဲ့ခါးေလးကို ကိုင္မကာ သူမအကၤ်ီမွ ၾကယ္သီးမ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ကိုက္ကာ ျဖဳတ္လိုက္သည္။ နန္းယြန္းရဲ့ နို႔ေတြက လူႏွင့္မလိုက္။ လူေကာင္ကသာ ခပ္ေသးေသး နို႔ေတြက ထြားလြန္းလွသည္။ အကၤ်ီကို အကုန္ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ဘရာစီယာကို အေပၚသို႔ ပင့္လွန္ကာ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ညႇပ္ၿပီး လၽွာနဲ႔ထိုးကစားလိုက္ေတာ့ နန္းယြန္းတစ္ေယာက္ ၿငီးသံပါ ထြက္သည္အထိ ေကာ့တက္သြားသည္။ လြတ္ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းတစ္ဖက္ကိုလည္း လက္ညိဳးလက္မႏွင့္ ေခ်ရင္း ဖြဖြေလး ပြတ္ကစားေပးေနသည္ မဟုတ္လား။
နို႔အုံႀကီးကို ငုံစို႔လိုက္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ နို႔သီးေခါင္းေလး ကိုက္ဆြဲလိုက္ႏွင့္ အားရေအာင္ ကစားၿပီး နို႔စိုရင္း နန္းယြန္းလုံခ်ည္ေလးကို ျဖည္ခ်ရင္း အဖုတ္ေလးကို စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အေမႊးပါးပါးႏွင့္ အဖုတ္ဝေလးက စိုေနၿပီး ခၽြဲက်ိက်ိႏွင့္။
စည္သူလည္း နို႔ေတြကို တစ္လွည့္စီ ငုံစို႔ရင္း နန္းယြန္းအဖုတ္ေလးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဖြဖြေလး ဝလုံးေရးေပးရင္း အစိေလးကို ဖိဖိေခ်ေပးလိုက္သည္။ နန္းယြန္းတစ္ေယာက္လည္း လူးလြန႔္ရင္း လုံခ်ည္က ကြင္းလုံးကၽြတ္ေနေခ်ၿပီ။ ခုနက ခ်မ္းလို႔ဆိုၿပီး အတူျခဳံခဲ့တဲ့ ေစာင္ပါးေလးကလည္း ေဘးမွာ အပုံလိုက္။ ရမၼက္မီးက ေတာက္ေလာင္ေနၿပီေလ။ ခ်မ္းရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့။
စည္သူက နန္းယြန္းကိုယ္ေပၚတြင္ က်န္ေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ဘရာစီယာေလးကို ေက်ာေအာက္ လက္ႏွိုက္ၿပီး ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ နန္းယြန္းက ကိုယ္လုံးေလးႂကြေပးရင္း စည္သူ႔အကၤ်ီ ၾကယ္သီးေတြကို လွန္းျဖဳတ္ကာ ခၽြတ္ေပးလိုက္သည္။ တဆက္ထဲ နန္းယြန္းက အေပၚပိုင္းဗလာျဖစ္သြားေသာ စည္သူ႔ရင္ဘက္ကို လက္ျဖင့္ ျဖည္းညင္းစြာ ပြတ္သပ္ၿပီး လည္ပင္းကို လွမ္းဆြဲကာ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း အနမ္းေတြ ဖလွယ္ရင္း ပက္လက္ကေလး လွဲခ်သြားသည္။ ထိုအနမ္းတြင္ ငတ္မြတ္ေတာင့္တေသာ ဆႏၵတစ္ခုကို စည္သူတစ္ေယာက္ နန္းယြန္းကို ဖက္ကာနမ္းရင္း ခံစားမိလိုက္သည္။
စည္သူက ကိုယ္ခႏၶာႏွစ္ခုကို ခြာလိုက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ပင္ ပုဆိုးႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကိုပါ တစ္ခါထဲ လုံးၿပီးခၽြတ္ကာ ကားေနာက္ၿမီးဘက္သို႔ ကန္ထုတ္လိုက္သည္။ အဝတ္မဲ့သြားေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၿပီး နန္းယြန္းက စည္သူ႔လီးကို ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ စည္သူကလည္း အေရမ်ားျဖင့္ စိုအိေနေသာ နန္းယြန္းေစာက္ဖုတ္ေလးကို ပြတ္သပ္ကစားရင္း အစိေလးကို လက္ညိဳးျဖင့္ ဖိကာေခ်ေပးလိုက္သည္။
“အစ္ကို နန္းရဲ့ နို႔ေတြကိုစို႔ကြာ တအားစို႔”
“ဒီလိုလား နန္း”
ေျပာရင္း နို႔ေတြကိုစို႔ကာ လက္ကလည္း ေစာက္ဖုတ္အတြင္း တျဖည္းျဖည္းသြင္းရင္း လက္ႏွစ္ဆစ္ခန႔္ရွိေလာက္တြင္ ဂ်ီစေပါ့ကိုစမ္းၿပီး အသာေလး ဖိကာဖိကာ ကစားေပးလ်က္ လက္မျဖင့္လည္း အစိေလးကိုေခ်ရင္း နန္းယြန္းရဲ့ ရမၼက္ေတြကို အစြမ္းကုန္ ေတာက္ေလာင္ေစလိုက္သည္။
“အား..ဟ..ဟ.. ကို… နန္း မေနနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ။ ကို… နန္းကို လုပ္ပါေတာ့။ တအားထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ကြာ ေနာ္… ကို ေနာ္ လို႔”
“နန္း အရမ္းလိုခ်င္ေနၿပီလားဟင္။ ကို… နန္းကို အဆုံးထိ ခ်စ္ေတာ့မယ္ေနာ္”
“ခ်စ္ပါ ကိုရယ္ ဟိုး အထဲထိေရာက္ေအာင္ တဆုံးထိုးထည့္ၿပီး ခ်စ္လိုက္ေနာ္”
စည္သူလည္း ကိုယ္ကိုမတ္ရင္း လီးကိုကိုင္ကာ နန္းယြန္းရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကို လီးျဖင့္ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ ရိုက္ၿပီး အစိေလးကို လီးျဖင့္ ထိုးဆြလိုက္သည္။
“အား… ကို ထိုးထည့္လိုက္ေလ တအားထိုးထည့္လိုက္”
စည္သူလည္း လီးကိုကိုင္ကာ နန္းယြန္းေစာက္ဖုတ္ထဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးထည့္ရင္း နို႔ေတြကို တစ္လွည့္စီ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး နန္းယြန္းေစာင္ဖုတ္ရဲ့ ေစးကပ္ကပ္ ခၽြဲတဲတဲ အရသာကို မ်က္လုံးမွိတ္ခံစားရင္း အဆုံးထိ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
“အာ့… ကို… အား…”
နန္းယြန္းလည္း ေခါင္းကို ဘယ္ညာခါရမ္းရင္း စည္သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း အံႀကိတ္ကာ ၿငီးသံေလးထြက္ရင္း ေစာက္ဖုတ္ထဲ တိုးဝင္လာေသား လီးရဲ့အရသာကို တဝႀကီး ခံစားလိုက္ရသည္။ အေၾကာေတြ တဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္ လိုအင္ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝသြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး စည္သူ႔ေက်ာျပင္ကို လွမ္းဖက္ကာ ခါးကိုေကာ့ေပးရင္း စည္သူ႔လိုးခ်က္ေတြကို ခံယူမိေနသည္။
စည္သူလည္း လီးဝင္ေခ်ာသြားေသာအခါ ဆီးခုံခ်င္းရိုက္သည္အထိ တဆုံးေဆာင့္ခ်ကာ လိုးရင္း အရွိန္ျမႇင့္တင္လိုက္သည္။ လိုးေနရင္း နန္းယြန္းႏွုတ္ခမ္းေတြကို ငုံ႔ကာ စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ နန္းယြန္းကလည္း စည္သူ႔ေက်ာျပင္ကို ဖက္ထားေသာ လက္ေတြကို လည္ပင္းသို႔ ေျပာင္းဖက္လိုက္ၿပီး စည္သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြကို ျပန္လည္နမ္းရင္း အခ်က္က်က် လိုးေနၾကသည္။ ၅ မိနစ္ခန႔္ၾကာေအာင္ ေလွႀကီးထိုးရိုးရိုးႏွင့္ လိုးေနရာမွ
“နန္း အေပၚကေနေပးကြာ နန္းနို႔ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး လိုးခ်င္လို႔”
“ဟုတ္”
စည္သူက ပက္လက္လွန္ေပးၿပီး နန္းယြန္းက အေပၚမွ တက္ခြကာ စည္သူ႔လီးကိုကိုင္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ဝေတ့ကာ တျဖည္းျဖည္း အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး စေကာဝိုင္းဝိုက္ကာ သူမအစိေလးႏွင့္ စည္သူ႔ဆီးခုံကို ပြတ္ေခ်ေပးေနၿပီး လီးကလည္း သားအိမ္ဝေထာက္ကာ ကာမအရသာကို အဆုံးထိ ေပးစြမ္းေနသည္။ စည္သူကလည္း နို႔ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်လိုက္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျဖင့္ စိတ္တိုင္းက် ပင့္လိုးေပးေနသည္။
လိုးေနရင္း နန္းယြန္းကိုယ္ေလး တုန္တက္သြားၿပီး စည္သူ႔ကိုဆြဲထကာ လည္ပင္းကိုဖက္ၿပီး အငမ္းမရနမ္းရင္း စည္သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေပ်ာ့က်သြားသည္။ စည္သူလည္း အသာေလးေဖးမကာ နန္းယြန္းမ်က္ႏွာအႏွံ့ အနမ္းမ်ား ေခၽြခ်ရင္း နန္းယြန္းဖင္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေရွ႕ေနာက္ ကစားေပးလိုက္သည္။
“အား.. ကို… အေမႊးေတြက စူးတယ္။ နန္းဟာေလး ယားလာျပန္ၿပီ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ ခ်စ္ရယ္။ နန္းအစိေလးကို ကို႔အေမႊးေတြက စူးေနတယ္ကြာ”
“နန္း အဲ့ဒါဆို ကုန္းလိုက္ေနာ္”
“ဟုတ္ ကို ”
“ႁပြတ္”
ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ၿပီး ခြထားတဲ့လီးကို ခၽြတ္ကာ တဖက္သို႔လွည့္ၿပီး ဖင္ေလးကုန္းကာ ခါးေလးခြက္ေပးၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို ေနာက္သို႔ အစြမ္းကုန္ ပစ္ေပးရင္း
“ကို ဒီလိုလားဟင္”
“အင္း နန္းက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ”
“ႁပြတ္”
နန္းယြန္းဖင္လုံးေလးကို နမ္းရင္း လီးကို တဆုံးထိ ထိုးထည့္လိုက္သည္။
“အား…ေသပါၿပီ ျဖည္းျဖည္း။ ကို… နန္းဟာေလး ႀကိမ္းေနၿပီ သိလား။ အရမ္းပဲ ေအာင့္သြားတာ အထဲက ျဖည္းျဖည္းလုပ္ေနာ္”
“ေဆာရီးနန္းရယ္ နန္းဖင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး အရမ္းစိတ္ပါသြားလို႔။ ျဖည္းျဖည္းပဲ လိုးမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္”
စည္သူလည္း ဖင္လုံးလုံးေလးကိုပြတ္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း ထိန္းလိုးရင္း လီးထိပ္ကို သားအိမ္ဝႏွင့္ ထိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ လိုးေပးေနလိုက္သည္။
“အား.. ေဆာင့္… ကို… ေဆာင့္ေတာ့ မညႇာနဲ႔ေတာ့ နန္းအရမ္းလာေနၿပီ ၿပီးေတာ့မယ္… အ.. အ… လိုးလိုက္ နန္းေစာက္ဖုတ္ေလးကို ကို႔လီးနဲ႔ လိုးလိုက္… တအားလိုးကြာ… အ… အား… ၿပီး… ၿပီ… အစ္ကို…. နန္း…. အ…. ဟာ့ ဟာ့..”
အေၾကာေတြ တင္းခနဲ႔ ျဖစ္သြားၿပီး ေရွ႕ကိုပုံက်သြားေသာ နန္းယြန္းဖင္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး လီးကို တဆုံးထိ ဖိေဆာင့္လိုးရင္း နန္းယြန္းေစာက္ဖုတ္ထဲ အရည္မ်ား ပန္းထည့္လိုက္သည္။ လီးကိုတဆုံး ဖိကပ္ထားရင္း နန္းယြန္း အေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ကာ ေဘးသို႔လွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး နန္းယြန္းကို အတင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ လီးကလည္း ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ကၽြတ္ထြက္သြားၿပီး နန္းယြန္းလည္း စည္သူ႔ဘက္လွည့္ကာ ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ရင္း ေခါင္းေလး ဖြက္ထားလိုက္သည္။ စည္သူက မ်က္ႏွာေလး ဆြဲေမာ့ၿပီး နဖူးေလးကိုနမ္းကာ ဖက္အိပ္ထားလိုက္သည္။
အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလိုႏွင့္ နန္းယြန္းက သူ႔ကို အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္ေပးေနတာ ခံစားမိၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္မၾကည့္နိုင္။ အရမ္းအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
“အာစိ… အာစိ… ထေတာ့ေလ လူသြားႀကိဳရဦးမယ္”
“ဟင္… ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးသြားၿပီလဲ”
“၆ နာရီခြဲေနၿပီ အာစိ”
“ေအးေအး ထၿပီ ထၿပီ။ ဟင္… ဒီေက်ာက္ခဲေလး အိပ္ယာေပၚ ဘယ္လိုေရာက္ေနပါလိမ့္။ ဒါဆို ညက ဟာ… နန္းယြန္းရယ္…”
“အာစိ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကားေရေဆးထားလိုက္။ ငါ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္”
ဆပ္ျပာျခင္းေလးထုတ္ၿပီး တံဘက္ေလးပခုံးေပၚတင္ကာ ေရစည္ရွိရာဘက္ ေလၽွာက္လာစဥ္ ကိုျမတ္ေဆြႏွင့္ ေတြ႕၍
“ကိုျမတ္ေဆြ ဒီနားမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိလားဗ်”
“ရွိပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုစည္သူ”
“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ အလွူေလး လုပ္ေပးခ်င္လို႔ပါ”
“ဘယ္သူ႔အတြက္လည္းဗ်”
“ဒီလိုပါပဲဗ်ာ”
ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ကိုၿဖိဳးကိုေခၚကာ ေဈးဘက္သြားၿပီး သကၤန္းတစ္စုံႏွင့္ ထီး၊ ဖိနပ္၊ ယပ္ေတာင္မ်ား၊ အျခားလွူဖြယ္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ယူၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိရာသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာက္ခဲေလးက အိပ္ကပ္ထဲမွာ။
ဘုန္းၿပီးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းထိုင္ႏွင့္ ေတြ႕ကာ ျဖစ္စဥ္တခ်ိဳ႕ကို ခ်န္လွပ္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလၽွာက္ထားလိုက္သည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးမွ
“အင္း… ဒကာေလးလည္း ေရစက္ပါလို႔ ၾကဳံခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ အစြဲအလန္းေတာ့ မထားေစခ်င္ဘူး။ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္တတ္တယ္ ဒကာေလး”
“တင္ပါ့ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္ သူ႔အတြက္ တတ္နိုင္သေလာက္ေလး ကုသိုလ္ျပဳေပးခ်င္လို႔ပါ ဘုရား”
“ေအး… ကုသိုလ္ျပဳေပးတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ကဲကဲ အာ႐ုံျပဳ။ ဒါနဲ႔ ဒကာမေလးနာမည္က…”
“နန္းယြန္းပါ ဘုရား..”
“ေအးေအး လိုက္ဆို… ဣဒံေမပုညံ အာသဝခယာ ဝဟံေဟာတု ………………”
“နန္းယြန္းေရ အမၽွ အမၽွ အမၽွ….. ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္ပါေစ နန္းရယ္..”
စည္သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ေႂကြၾကလာသည္။ နန္းယြန္းတစ္ေယာက္ ဘယ္ဘုံဘဝမွာ ဘာေတြနဲ႔ ဆက္လက္ၾကဳံေတြ႕ေနရမလဲ သူမေတြးနိုင္။ အဆင္ေျပေစခ်င္တာေတာ့ သူ႔ေစတနာအမွန္။ နန္းတစ္ေယာက္ သာဓုေခၚနိုင္ရဲ့လား အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ဘုန္းၿပီးေက်ာင္းအဝမွာ ေက်ာက္ခဲေလးကို အိပ္ကပ္ထဲမွထုတ္ၿပီး လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ခ်ထားခဲ့လိုက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကအျပန္ တပည့္ေက်ာ္က
“အာစိ နန္းယြန္းက ဘယ္သူလဲဗ်”
“မင္းေခၚလာတဲ့ မေက်ာက္ခဲေလကြာ”
“ဗ်ာ….”
ၿပီးပါၿပီ။