ရေခြားမြေခြား သူ့ဘဝ

မင်းမင်း NTU မှ ဘွဲ့လွန်ရပြီးပြီးချင်း ပထမဆုံး လုပ်မိတာက R.E (Resident Engineer) လျှောက်ခြင်းသာလျှင် ဖြစ်ပါသည်။ ဒီနေရာတွင် R.E ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာတော့ သိအောင် ပြောမှ မင်းမင်း ဘာဖြစ်လို့ လျှောက်ရတာလဲဆိုတာ သိပေလိမ့်မည်။ စင်္ကာပူနိုင်ငံ၏ Construction လောကတွင် R.E တွေကို ကျီးကန်းလိုအာတတ်သည့် အီးဗောလောကောင်တွေဆိုပြီး ကန်ထရိုက်တာတွေက နောက်ပြောင်ပြီး နာမည်ပေးထားသည်။ အမှန်ကတော့ R.E ဆိုသည်မှာ Building Construction Authority (BCA) လို့ခေါ်သည့် ဆောက်လုပ်ရေး အာဏာပိုင် အဖွဲ့အစည်း၏ တရားဝန်ခန့်အပ်ထားခြင်း ခံရသည့် ဆိုက်တစ်ခုကို ထိန်းသိမ်းရသော အင်ဂျီနီယာပင် ဖြစ်ပါသည်။ ကန်ထရိုက်တာတွေ ကိုယ်လုပ်ချင်တဲ့အတိုင်း မလုပ်ရအောင်၊ တင်ပြထားသည့် ဒီဇိုင်းအတိုင်း အတိအကျ ဆောက်လုပ်ရအောင် စစ်ဆေးပေးရသည့် တာဝန်မှာ R.E တွေ၏ အဓိက တာဝန် ဖြစ်လေသည်။

ဒီလောက်ဆို မင်းမင်း ဘာဖြစ်လို့ R.E လက်မှတ်ရအောင် လျှောက်ရသလဲဆိုသည့် အကြောင်းရင်းကို အနည်းငယ်တော့ ရိပ်မိမည် ထင်ပါသည်။ သဘောကတော့ Construction Site တစ်ခုတွင် R.E တွေသည် ဘုရင်တစ်ဆူပင် နေလို့ရသည်။ ကန်ထရိုက်တာတွေက ကြောက်ကြသည်။ R.E မသိပဲ ဘာမှမလုပ်ရဲ။ တစ်ချက်မှားလို့ R.E က တစ်ခုခုပြောလိုက်လျှင် သူတို့ ခံစားသွားရမည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် R.E တွေကို ပသထားရသည်။ ဒီအချက်ကို စလုံးက Civil Engineer တော်တော်များများ သိကြပါသည်။ ထို့ကြောင့်လဲ အနေချောင်ပြီး လစာလဲ ကောင်းသည့် ဒီအလုပ်ကို လုပ်ချင်သူတွေ အတော်များသည်။ မင်းမင်းလဲ ထိုသူများထဲတွင် အပါအဝင် ဖြစ်သည်။

တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ R.E လက်မှတ်က ထင်သလောက်တော့ မလွယ်ပါ။ သူ့မှာ သတ်မှတ်ချက်တွေ၊ စည်းကမ်းချက်တွေ ရှိသဖြင့် အင်ဂျီနီယာဖြစ်တိုင်း ရသည်တော့ မဟုတ်။ မင်းမင်းလို ဆောက်လုပ်ရေးအတွေ့အကြုံ မြန်မာပြည်မှာ များခဲ့သူတောင် ရောက်ကာစ ဘယ်လိုမှ လျှောက်လို့မရ။ အဲဒါကြောင့် အခုလုပ်နေသည့် Multi-international Design Company ကြီးတစ်ခုတွင် ဝင်လုပ်ရင်း NTU မှာ ဘွဲ့လွန် တက်ခဲ့ရသည်။ အခုတော့ သူမျှော်လင့် စောင့်စားနေသည့် အချိန်ကို ရောက်လာခဲ့လေပြီ။

Assistant Director အခန်းထဲကို R.E Application form လေး ကိုင်ပြီး လက်မှတ်ထိုးခိုင်းဖို့ သွားတော့ ဆရာကြီးက ဒရောရင် (Drawing) တစ်ခုကို စစ်နေရာမှ သူ့မျက်မှန်ကို လှန်ကာကြည့်သည်။ မင်းမင်းလက်ထဲမှ အေဖိုးစာရွက်လေးကို မြင်တော့ ..

“အလုပ်ထွက်မလို့လား “

မင်းမင်း “နိုး နိုး“ ဆိုပြီး လက်ကာပြပြီး အရင်ငြင်းရသည်။ ဒီလိုမျိုးစာရွက်လေးတွေ လာပေးတိုင်း နှုတ်ထွက်ကြတာက များနေပြီမို့ ကိုယ့်ဆရာက လန့်နေသည် ထင်သည်။ မဟုတ်ဘူးဆိုတော့မှ မင်းမင်း လက်ထဲက စာရွက်ကို ယူကာ ကြည့်သည်။

“အိုး … မာစတာဘွဲ့ရပြီပဲ .. ကောင်းတယ် !!! “

တခြား ဝန်ထမ်းတွေနှင့် မတည့်သော်လဲ မင်းမင်းနှင့် အလွမ်းသင့်သည်မို့ ဆရာကြီးက သူ့ကို ထိုင်ရာမှထကာ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရင်း ကွန်ကရက်လုပ်သည်။ ပြီးတော့မှ မင်းမင်းလက်ထဲက စာရွက်တွေကို ယူထားလိုက်သည်။ သူလက်မှတ်ထိုးပေးမည်ဆိုတော့ သဘော။ မင်းမင်း ကိစ္စပြီးပြီမို့ ပြန်ဖို့ပြင်သည်။ ဆရာကြီးသည် အင်မတန်မှ အလုပ်များသည်ဆိုတာသိလို့ သိပ်မနှောင့်ယှက်ချင်။ အပေါက်ဝနားရောက်တော့ သူ့နောက်ကနေ “မင်း“ဆိုပြီး ခေါ်သံကြားသည်။ မင်းမင်း လှည့်ကြည့်တော့ ..

“ဒါနဲ့နေပါဦး .. ဒါရပြီးတော့ ဘာလုပ်မှာလဲ .. အလုပ်ထွက်ဖို့တော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်?“

ထိုအချိန်က မင်းမင်း “ဟီး“ ဆိုပြီးသာ သွားဖြဲပြခဲ့ပါသည်။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

နောက်နှစ်လခန့်ကြာသော် …

မင်းမင်း အလုပ်ထွက်မည်ဆိုသည့် သတင်းကြားတော့ ပထမဆုံး မျက်နှာပျက်သူက သူ့အောက်တွင် လက်ထောက်ဒီဇိုင်းအင်ဂျီနီယာအဖြစ် လုပ်နေသူ ဗလချိုက်မလေး ယိုယို ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း ရှိရာ စားပွဲသို့ လျှောက်လာပြီး ပထမဆုံး သူ့ကို လွယ်ထားသည့် စလင်းဘတ်အိတ်နဲ့ လာရိုက်သည်။ မင်းမင်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ တွက်နေသည့် ဒီဇိုင်းတစ်ခုကို ဆက်ကြည့်နေသည်။ ဒီတော့ ဘေးက သူ့ထိုင်ခုံကို သွားဆွဲလာပြီး သူ့နားလာထိုင်သည်။ ဒီအချိန်ထိလဲ မင်းမင်း ရယ်ချင်စိတ်ကို ထိန်းကာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားသည်။ သေချာလှည့်မကြည့်သေး။ ဒီတော့ မချောက တမင်တကာပင် ရှေ့က စားပွဲပေါ်ကို မေးတင် လက်ထောက်က သူ့မျက်နှာကို ဘလိုင်းကြီး လာကြည့်သည်။ မင်းမင်း မနေနိုင်တော့လို့ “ဟား ဟား“ ဟု ရယ်ကာ စလုံးထုံးစံအတိုင်း ဝှပ်စ်အပ်လို့ နှုတ်ဆက်တော့ မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ကြည့်မြဲကြည့်ပြီး ..

“မင်း .. နင်အလုပ်ထွက်မယ်ဆိုတာ တကယ်လား? “

ကောင််မလေး၏ ပုံစံက တကယ့်ခံစားချက်လေးနှင့်မို့ မင်းမင်း သနားသွားသည်။ မနောက်ရက်တော့။ ယိုယိုနှင့် သူသည် ပြောရလျှင် ဂျပ်စတင်တင်ဘာလိတ်နှင့် မီလာကွန်နစ်လိုပင်။ သိတယ်မှတ်လား … ဖရန့်ဝတ် ဘနီဖစ် လေ …။

လက်ရှိ ကုမ္ပဏီတွင် မင်းမင်း ရာထူးက ဒီဇိုင်းအင်ဂျီနီယာ ဖြစ်ပြီး သူ့အောက်တွင် လက်ထောက်ဒီဇိုင်းအင်ဂျီနီယာ နှစ်ယောက်နှင့် ဒရပ်ဖ်တာ (Drafter) သုံးယောက်ရှိသည်။ ယိုယိုသည် မင်းမင်း ဒီကုမ္ပဏီရောက်ပြီးမှ ရောက်လာသည့် အင်ဂျီနီယာမလေးဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး သူမ၏ ဒီအလုပ်သည် စင်္ကာပူတွင် ပထမဆုံး စလုပ်ဖူးသည့် အလုပ်ဖြစ်သည်။

ယိုယိုနှင့် သူ ဘာဖြစ်လို့ ငြိကြသလဲဆိုတာကို ရှင်းပြရသော် စလုံး၏ working life style ကို အနည်းငယ်တော့ ထပ်ပြောရပေမည်။ resources ဆိုလို့ natural ရော human resources ရော ဘာဆိုဘာမှ မရှိသည့် စလုံးသည် တကယ်တမ်းတော့ နိုင်ငံခြားကလာသည့် အရည်အချင်းရှိသည့် အလုပ်သမားများကို မှီခိုနေရတာဖြစ်သည်။ ဒါကို စလုံးကောင်တွေက သိသိကြီးနှင့် လက်မခံချင်ကြတာ ဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင် ဘယ်နေရာမဆို သူတို့က သိသည်၊ တတ်သည်ဆိုတာကို ပြချင်ပြီး အပေါ်စီးက နေရာယူချင်ကြတာ သူတို့အထာ ဖြစ်သည်။ foreign worker ဆိုနှိမ်ချင်ကြသည်။ မင်းမင်းတို့လိုမျိုး စလုံးပါးဝနေသူတွေကတော့ ပြသနာမရှိသော်လဲ အခုမှ စလုံးစရောက်ဖူးသူတွေကတော့ အလုပ်စလုပ်လျှင် တော်တော် ဒုက္ခတွေ့ရသည်။ အသစ်မှန်းသိလိုက်သည်နှင့် စလုံးကောင်တွေက လာပြီး ပညာပြတာမျိုး၊ ပရပ်ရှာပေးတာမျိုး ကြုံရတတ်သည်။ ယိုယိုလဲ ဒီထဲတွင် ပါသွားသည်။

ယိုယိုသည် ပထမတုန်းက သူ့အောက်မှာ မဟုတ်။ သူနှင့် အဆင့်တူသည် စလုံးမတစ်ယောက်၏ အောက်တွင်ဖြစ်သည်။ အဲဒီဟာမက ဘာမှဟုတ်တိပတ်တိ မတတ်သော်လဲ ဟောက်စားတော့ တတ်သည်။ ဒီတော့ သိပ်ပြီး မကျွမ်းကျင်သေးသူ၊ အလုပ်အကြောင်းကို နားမလည်သူ ယိုယိုခမျာ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက် ဖြစ်ရတာ အကြိမ်ကြိမ်။ ဒါကို မင်းမင်းက မြင်နေရ၊ တွေ့နေရသည်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက မင်းမင်းက ကုမ္ပဏီတွင် အလုပ်လုပ်နေတာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီမို့ ဘယ်သူကဘာဆိုသည့် အထာတွေက နပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီအတိုင်းသာဆို ဒီကောင်မလေး probation သုံးလတောင် မခံနိုင်ဆိုတာ မြင်ယောင်နေသည်။ ကောင်မလေးကို သနားမိသော်လဲ စလုံးအထာအတိုင်း “it’s not my business“ ဆိုပြီး မသိလိုက်မသိဖာသာ အစတုန်းက နေခဲ့သည်။

သို့ပေမယ့် တစ်ရက်တွင် ပတ်သက်စရာ အကြောင်းက သိသိကြီးနှင့် သူ့ဆီဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်ကာလာသည်။ ဟိုစလုံးတရုတ်မ ကောက်ခါငင်ခါနှင့် အပျင်းဖျားကာ အမ်စီကို နှစ်ပတ်တောင် ယူလိုက်ရသည်။ ဒီတော့ စလုံး ကုမ္ပဏီတွေ၏ ထုံးစံအတိုင်း နီးရာလူကို အလုပ်တွေ ထိုးပေးရာ မင်းမင်းစားပွဲပေါ်သို့ ဖုန်းကနဲ အုန်းသီးကြွေကျသလို ပုံကျလာသည်။ ဟိုကောင်မလေး ယိုယိုနှင့်လဲ သူစတွဲပြီး အလုပ်လုပ်ရသည်။ မင်းမင်းနှင့် ယိုယို ရင်းနှီးသွားသည်။ မင်းမင်းဘက်က တော်တော်ဟု ဆိုလို့ရပေမယ့် သူမဘက်ကာတော့ တော်တော့တော်တော် ခင်လာ၏။ တစ်ပတ်အတွင်း သူမကို မဆူမပူပဲ စိတ်ရှည်လက်ရှည် အချိန်ပေးပြီး သင်ပေး ရှင်းပြပေးသည့် မင်းမင်းကို မင်းနဲ့အတူ လုပ်ပါရစေဆိုပြီး ဖွင့်ပြောသည့် အထိတောင် ဖြစ်လာသည်။ မင်းမင်းက အားနာနာတတ်မို့ သူ စဉ်းစားပါရစေဦးဆိုပြီး ပြောတာတောင် အတင်းပဲ ဆရာကြီးကိုပြောပေးပါ ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူးတွေ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ ဟိုစလုံးမနှင့် ဘယ်လိုမှ သူမ ဆက်လုပ်လို့ ရမှာမဟုတ်ပဲ မင်းမင်းအောက်မှာသာ လုပ်ပါရစေဆိုပြီး အထပ်ထပ်အခါခါ ပြောသည်။

ဘာတတ်နိုင်မလဲ။ သူ့အောက်မှာ ဒီလောက်လုပ်ချင်နေသည့် ကောင်မချောလေးတစ်ယောက်ကို ငြင်းဆန်နိုင်ဖို့ ခွန်အား မင်းမင်းမှာ မရှိပါ။ သူ့က တစ်ဖက်သားအပေါ် စာနာသနားတတ်သည် မဟုတ်လား။ ဒီတော့ ဆရာကြီးဆီ ဒီဇိုင်းတွေ သွားပေးရင်း မင်းမင်းပြောလိုက်တော့ ဆရာကြီးက ဘာမှမပြော။ ဟိုစလုံးတရုတ်မ နေမကောင်းတုန်း ကူညီထားတာကို သိပြီး မင်းမင်း ပြောတဲ့အတိုင်း ဖြစ်စေဗျားဆိုပြီး HR ကို ပြောလိုက်သည်။ စလုံးတရုတ်မ ပြန်ရောက်တော့ ယိုယိုက စားပွဲပင် ပြောင်း၍ မင်းမင်းအနား ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။

ယိုယိုကို စလုံးမကပညာပေးသည်မှာ နောက်ထပ် တစ်ချက်ကြောင့်လဲ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ဒီဗလချိုက်မလေး ရောက်မလာခင်ထိ မင်းမင်းတို့ ဆက်ရှင်တွင် ထိုစလုံးမက စတားဖြစ်သည်။ သူမနာမည်က မီရှယ်လ် ။ မင်းမင်းတို့ ကုမ္ပဏီက နာမည်ကြီး Consultant မို့ တကယ်ဆို ဝန်ထမ်းတွေ တော်တော်များပါသည်။ ခပ်ဟော့ဟော့ ကောင်မလေးတွေ၊ ဘွားတော်တွေ ရှိသော်လဲ မင်းမင်းတို့ ဆက်ရှင်တွင်တော့ အနှီ မီရှယ်လ်က စတားပင်။ သူမကို ရုံးထဲမှာ လိုက်နေသူတွေ အပုံကြီးမို့ ဒင်းကနဲနဲ မာန်တက်ချင်သည်။ မင်းမင်းတောင်မှ ရလျှင် ကြိတ်ချင်သေးသော်လဲ ဒီလိုမျိုး မြောက်ကြွမြောက်ကြွ စလုံးမတွေကို ကိုယ်ကစပြီးပိုးရမှာ အောက်သည်ထင်၍ ဖာသိဖာသာ နေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

ဒီနေရာတွင် စလုံးမ စလုံးမနဲ့ ပြောလို့ စလုံးမဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုတာကို မသိသူများအတွက် အနည်းငယ် ရှင်းပြချင်ပါသည်။ စလုံးမတွေ လှသလား ချောသလားဆိုတာကိုတော့ သိပ်မပြောချင်ပါ။ တရုတ်အမျိုးအနွယ်က အများစုမို့ တရုတ်မတွေကိုသာ မြင်ယောင်ကြည့်ကြပါ။ မင်းမင်း ပြောချင်တာက ဝတ်ပုံ၊ စားပုံ ဖြစ်သည်။ တော်တော်များများ စလုံးမတွေသည် ဟော့ရှော့ဖြစ်ပြီး အသက်ကြီးကြီး ငယ်ငယ် ဝတ်ထားတာ လန်ပျံထွက်နေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တိုရဲ၊ ပြတ်ရဲ၊ ဖော်ရဲလျှင် စလုံးတန်းဝင်သည်ဆိုသည့် အဆိုက စလုံး၌ ရေပန်းစားသည်။ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ စလုံးမတွေ ဒီလိုဝတ်တာ ရာသီဥတုကြောင့်လဲ ပါသည်ဟု အနည်းငယ်တော့ ဆိုလို့ရသည်။ စလုံးရာသီဥတုက ပူသည်။ တခြားနေရာများတွင် ရာသီဥတု သုံးမျိုးတို့၊ လေးမျိုးတို့ ရှိသော်လဲ ဒီမှာတော့ နှစ်မျိုးပဲ ရှိသည်ဟု ပြောလို့ရသည်။ နောက်တောက်တောက် ပြောရလျှင် hot and hot ဖြစ်သည်။ မိုးမရွာဘူး မဟုတ်သော်လဲ ရွာလျှင် ခဏသာဖြစ်ပြီး အမြဲတမ်း ပူနေတာက များသည်။ ဒါကြောင့်လဲ လူတွေက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်ချင်တာ ဖြစ်ပေမည်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် မီရှယ်လ်သည် ဟော့ရှော့စလုံးမ အမျိုးအစား တွင်အပါအဝင်ဖြစ်ပြီး တခါမှ ရုံးကို ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်၍ မလာဘူးပေ။

ဒါပေမယ့် ယိုယိုရောက်လာတော့ သူမကို စိုက်ကြည့်ကြသည့် မျက်လုံးတွေက ဒါရိုက်ရှင်ပြောင်းသွားသည်။ ငယ်လဲငယ်၊ ချောလဲချော၊ ဝတ်တာကလဲ သူမနည်းတူ ခပ်မိုက်မိုက်ဖြစ်သည့် ယိုယိုဆီကို လမ်းကြောင်းပြောင်းကာ ရောက်လာကြသည်။ မင်းမင်း စိတ်ထင် ဒီအချက်ကြောင့်လဲ မီရှယ်လ်က ယိုယို့ကို ဘာမှ မသင်ပေးပဲ လွင့်သွားအောင် ကြံတာဖြစ်ရမည်။ အခုတော့ သူမ ထင်သလို ဖြစ်မလာပါ။ ယိုယိုက လွင့်သွားသော်လဲ တခြားကို မဟုတ်ပဲ မင်းမင်းဆီ ဖြစ်သည်။ သူ့အဖြစ်က 99မှာ ဘီယာသွားသောက်တော့ မမှာပဲနှင့် ငါးရှည့်ခြောက်စပ်လေး လာချပေးတာနှင့်တောင် တူနေသေးသည်။

အပေါ်က အကြောင်းတွေ ဘာကြောင့် ပြောရသလဲဆိုသော် ယိုယိုကို ဘယ်လိုကောင်မလေးဆိုတာ သိစေချင်လို့ ဖြစ်သည်။ ရင်ဘယ်လောက်၊ ခါးဘယ်လောက်၊ တင်ဘယ်လောက်တွေဆိုတာက ရိုးနေပြီမို့ ယိုယိုနဲ့ မီရှယ်လ်ဇာတ်ကြောင်းကို ရှင်းပြရင်းသာ ယိုယိုဆိုတာ အမိုက်စားလေးဟု သွယ်ဝိုက်သောနည်းနှင့် ဖော်ပြခြင်းပင်။ ဘီစနစ်ရှပ် နဲ့ စကတ်တိုတိုလှလှလေးကို နေ့တိုင်း မထပ်အောင် ဝတ်ထားသည့် ယိုယိုနှင့် စားပွဲချင်းအတူကပ်ပြီး လုပ်ရသည့်အတွက် မင်းမင်း သူများတွေလို အကြံအဖန် အမ်စီ (Medical Certificate) ခွင့် တောင် နောက်ပိုင်း မယူဘူးခဲ့ပေ။

နောက်ပြီး ယိုယိုက မင်းမင်းကို သူမ ပြောခဲ့သလို ကျေးဇူးဆပ်ပါသည်။ သူမပြောသည်က ဒီအလုပ်အဆင်မပြေလို့ ထွက်ပြီး တခြား ကုမ္ပဏီမှာ သူမ အလုပ်လျှောက်နိုင်သော်လဲ မင်းမင်းတို့ ကုမ္ပဏီက အကြီးကြီးမို့ သူမက ဒီမှာ အတွေ့အကြုံ (Experience) ယူချင်သည်။ ဒါကလဲ မှန်ပါသည်။ ဒီလိုမျိုး ကုမ္ပဏီကြီးမှာ နှစ်နှစ်လောက် လုပ်လိုက်လျှင်ပင် တခြားဘယ် ကုမ္ပဏီကိုမဆို အချိန်မရွေး ဂွိျုင်း (Join) လို့ရလောက်အောင် မင်းမင်းတို့ နေရာက မိုက်သည်။ ဒီတော့ စလုံးမဆီက ကယ်သည့်အတွက်ရော။ သူမကို အစစအရာရာသင်ပေးသည့် အတွက်ရော သူမက ကျေးဇူးတွေလွှတ်တင်ကာ မင်းမင်းကို ကျေးဇူးဆပ်ခဲ့လေသည်။

မင်းမင်း တခါတခါ စဉ်းစားကြည့်သေးသည်။ ယိုယိုသည် ဗလချိုက်ဗားရှင်းဖြစ်သည့် စပွန်ဆာအန်ကယ်လ်ကြီးတွေ ဘာတွေများ ဖတ်ဖူးသလား မသိလို့။ မင်းမင်း အသက်အရွယ်သည် အန်ကယ်လ်ကြီး မဟုတ်ပဲ အန်ကယ်လ်လေးတောင် ခေါ်ဆိုဖို့ ပြောရခက်ခက်ပေမယ့် သူမ၏ ကျေးဇူးဆပ်ပုံက ထိုထဲက အတိုင်းပင်။

ယိုယို မင်းမင်းအောက် တရားဝင်ရောက်လာပြီး နှစ်ပတ်အကြာ တစ်ခုသော သောကြာနေ့တွင်ဖြစ်သည် ….

ထိုနေ့က မင်းမင်း သူ့ဆရာတစ်ယောက်ကိုယ်စား ပရောဂျက်တစ်ခု၏ တက်ကနီကယ်မီတင်ကို နေ့လည်ဘက်သွားရမှာ ဖြစ်သည်။ ထိုဆရာသမားဖြစ်သူက ခွင့်နှင့် မလေးပြန်သွားသဖြင့် မင်းမင်းကို လိုရမယ်ရ သွားလိုက်ပါဆိုပြီး မနက်က ဆရာကြီးက လက်မှတ်ထိုးထားသည့် R.E ဖောင်ကို ပြန်လာပေးရင်း မှာသွားသည်။ မီတင်က ညနေသုံးနာရီဆိုတော့ နေ့လည်စာ ထမင်းစားပြီး ပြန်ရောက်တော့ မင်းမင်းဟိုဟာဒီဟာလေး လုပ်ပြီး ခနနေသည်တွင် လစ်တော့မယ်ဆိုကာ ပစ္စည်းတွေသိမ်းသည်။ မင်းမင်း ကွန်ပျူတာ ပိတ်တာ မြင်တော့ ယိုယိုက ..

“မင်း .. နင်ပြန်တော့မလို့လား? ..“
”ဟုတ်တယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ?“
“ငါပါလိုက်လို့ရမလား ? ရုံးမှာနေရတာ ပျင်းလာလို့“

သောကြာနေ့လဲ ဖြစ်၊ လုပ်စရာအလုပ်ကလဲ နဲနဲပါးနေသည့် အချိန်မို့ ယိုယိုပျင်းနေသည်ဆိုတာ ဟုတ်လောက်သည်။ မင်းမင်းတို့ ကုမ္ပဏီက လုပ်စရာရှိရင်သာ သိမ်းကျုံးလုပ်ရပြီး အလုပ်မရှိရင်တော့ အေးဆေးပဲမို့ မင်းမင်း ဘာမှမပြော။ လိုက်ချင်လိုက်ခဲ့လေဆိုပြီး ခွင့်ပေးလိုက်သည်။ ကျန်သည့်သူတွေက သူတို့နှစ်ယောက် ဒီရက်ပိုင်း တအားတွဲနေသည်ဆိုတာကို သိသော်လဲ ဘယ်သူမှ ဘာမှတော့မပြော။ မင်းမင်းတို့ ထွက်လာတော့ ခပ်နောက်နောက် စလုံးကောင်တစ်ကောင်ကပဲ မျက်စိမှိတ်ကာ လက်မထောင်ပြသည်။ မင်းမင်း “မဟုတ်တာကွာ“ ဆိုပြီး လက်ပြန်ကာပြရင်း ပြုံး၍သာ ရှေ့က လျှောက်သွားခဲ့သည်။

မင်းမင်းတို့ သွားရသည့် ပရောဂျက်၏ ဆိုက်က Seragoon နားမှာ ဖြစ်သည်။ မီတင်ဆို၍ နောက်မကျချင်သဖြင့် တက်စီနှင့်သာ သွားကြသည်။ ကားနောက်ခန်းတွင် အတူထိုင်တော့ အကျယ်ကြီး ဖြစ်ပါလျှက်နှင့် မင်းမင်းရော ယိုယိုပါ အလယ်လောက်တွင် ကပ်ထိုင်ပြီး ဟိုပြော ဒီပြောလိုက်လာခဲ့သည်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်လဲ ဟိုအထာ ဒီအထာလေးတွေ ပြလာခဲ့သည်။ မင်းမင်းက တွက်ပြီးထွက်လာလို့ ပရောဂျက်ရောက်တော့ အံကိုက်ပင်။ သူတို့ရောက်ပြီး ငါးမိနစ်လောက် ကြာတော့ မီတင်စဖြစ်သည်။ တက်ကနီမီတင်ဆိုပေမယ့် ပရောဂျက်က ကွန်ဒိုအသေးလေးဆောက်တာ ဖြစ်သဖြင့် ထူးထူးခြားခြား မေးခွန်းတွေ ဘာမှ မရှိပါ။ ပြီးခဲ့တဲ့ မီတင်မိနစ်ထဲက အကြောင်းအရာ နှစ်ခု သုံးခုကို ပြောပြီး ဇာတ်လမ်းက ပြီးသွားသည်။ သုံးနာရီတောင် မခွဲသေး။

ယိုယိုကတော့ အလိုက်တသိနှင့် မင်းမင်းကို ရုံးပြန်ဦးမလားဟု မေးပါသည်။ မင်းမင်း မပြန်တော့ဘူးဆိုပြီး ပြောကာ သူမနှင့်အတူ ဆိုက်ထဲက ထွက်လာသည်။ တကယ်လဲ သူ မပြန်ချင်ပါ။ အခွင့်အရေးပေးလို့ ယိုယိုနှင့် အပြင်ထွက်ရမှတော့ သူလဲပဲ သူမ သဘောတူလျှင် အေးဆေးတစ်နေရာရာတွင် ထိုင်ချင်သေးသည်သာ။ ထို့ကြောင့် နှစ်ဦးသား မထိခလုတ် ထိခလုတ်နှင့် တို့ထိတို့ထိလုပ်ရင်းနှင့် တက်စီရှာမနေတော့ပဲ သိပ်မဝေးသည့်Seragoon MRT ဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ စကားတပြောပြောနှင့် လျှောက်လာရင်း တစ်နေရာရောက်တော့ ယိုယိုက ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် လမ်းလျှောက်နေရာမှ ရပ်သည်။ မင်းမင်း ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်မလေးက အီစီကလီ မျက်နှာပေးနှင့် ..

“မင်း .. နင့်ကျေးဇူးကြွေးတွေကို ငါပြန်ဆပ်ရတော့မလား ? …“

ယိုယို မေးငေါ့ပြသည့်နေရာကို ကြည့်တော့ မင်းမင်း မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဟိုက်!! ငါတောင် ဘာမှ လမ်းခင်းနေစရာ မလိုပါလား။ မြင်းကမလှုပ် ခုံကလှုပ်တို့၊ ယုန်ကမတိုး ပိုက်ကတိုးတို့ ဆိုတာ တယ်မှန်ပါလားဟု တွေးမိသည်။ ကြည့်လေ။ ယိုယို ပြောသည့်နေရာက အင်း တစ်ခု ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း သေချာအောင်တော့ မေးရသည်။

“နင်တကယ်ပြောနေတာလား? “
“100%ပေါ့ .. မင်း “

ယိုယိုက လက်ဝါးလေးကို ထောင်ကာ ကျမ်းကျိန်သလို ဆိုတော့ မင်းမင်း နှစ်ခါထပ်မေးမနေတော့ပါ။ ငါးကြော်မနှိုက် ကြောင်မိုက်လို့ ဆိုထားသည် မဟုတ်လား။ ယိုယိုလက်ကို ဆွဲကာ ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနှင့် လျှောက်လာခဲ့သည်။ အင်းက သိပ်အကောင်းစားကြီးတော့ မဟုတ်။ အလုပ်ဖြစ်သည့် အဆင့်လောက်ပဲ ရှိမည့် နေရာဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမင်းအတွက်တော့ အခြေအနေပေးတုန်း ဆွဲရတာဆိုပြီး သိပ်ချေးမများနေပါ။ နှစ်ယောက်ခန်း တစ်ခန်း၏ ကျသင့်ငွေကို ခရက်ဒစ်ကတ်ပေးပြီး ရှင်းလိုက်သည်။ ရုံးရောက်ကတည်းက ကြိတ်ပြီး ပစ်မှားနေခဲ့သော ကောင်မချောလေးနဲ့ နွွှဲရတော့မှာ ဆိုတော့ ရင်တွေဘာတွေတောင် ခုန်ချင်သလို ဖြစ်နေရာ အခန်းသော့ရမှ အရေးကြီးတာကို သတိရသည်။ 7/11 ဆိုင်များ ရှိမလားဟု မေးကြည့်တော့ ကောင်တာမှဘဲကြီးက နောက်လမ်းတွင် ရှိသည်ဆိုလို့ မင်းမင်း ယိုယိုကို ခနထားခဲ့ပြီး ပြေးရသေးသည်။ မင်းမင်း ပြန်ရောက်လာတော့ ယိုယိုကလဲ အထာနပ်သည် ထင်သည်။

“ဘယ်နှစ်ထုပ်တောင် ဝယ်လာတာလဲ?“ ဆိုပြီး မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးနှင့် နောက်နေသေးသည်။ သိတယ်မှတ်လား .. မင်းမင်းသွားဝယ်တာက မြန်မာလိုပြောလျှင် “အဖော်“ .. ဂျပန်လိုပြောတော့ “အိုကာမိုတို”။ ၀၀၇ မဟုတ်သည့် ၀၀၃ သာလျှင် ဖြစ်ပါတော့သည် …။

ရုပ်ရှင်တွေ ဝတ္ထုတွေထဲကလို အိပ်ခန်းဆီသွားရာလမ်းတလျှောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ပြီး နမ်းတာတို့၊ အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ကောင်မလေးက ကောင်လေးကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲပစ်တာတို့ ဘာတို့တော့ မဖြစ်ခဲ့ပါ။ အခန်းထဲရောက်ပြီဆိုလျှင်ပဲ ယိုယိုက သူမ စလင်းဘတ်အိတ်ကို တီဗီထားထားတဲ့နားက ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး

“ငါ ရေချိုးခန်း ဝင်လိုက်ဦးမယ်“ ဆိုပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တစ်ထည်ကောက်ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ဘာပြီးလျှင် ဘာဖြစ်တော့မည်ဆိုတာ သိနေပြီမို့ မင်းမင်း ကိုယ့်အဝတ်အစားတွေကိုယ်ချွတ်ပြီး (အတွင်းခံဘောင်းဘီမပါ) မျက်နှာသုတ်ပုဝါတစ်ထည်ခါးမှာ ပတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်က အသင့်စောင့်နေလိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးကို ကုတင်နောက်မှီမှာ ထောင်ပြီး ခြေဆန့်လက်ဆန့်လှဲကာ အေးအေးဆေးဆေး ရေချိုးခန်းဘက်ကို ဆည်ဝကစောင့်နေတဲ့ ဗျိုင်းလိုပဲ မျှော်နေမိ၏။ သိပ်တော့ အကြာကြီး မစောင့်ရပါ။ ရေချိုးခန်းတံခါး ပွင့်သွားပြီ မင်းမင်းလိုပဲ မျက်နှာသုတ်ပုဝါအဖြူတစ်ထည်ပတ်ထားသည့် ယိုယို ဝတ်လာခဲ့သော အဝတ်တွေကို ကိုင်ကာ ပြန်ထွက်လာသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် အသင့်စောင့်နေသည့် မင်းမင်းကိုတွေ့တော့ သူမ ပြုံးသည်။ business suits ကို မင်းမင်းအဝတ်တွေ ထားထားသည့် နေရာမှာပဲ ထပ်ပုံလိုက်ပြီး ကုတင်နားကို လျှောက်လာသည်။ ကုတင် ခြေရင်းနောက် ရောက်တော့ အပေါ်ကို တက်မလာသေးပဲ ခြေထောက်ကို မော်ဒယ်မလေးတွေလို ပုံစံထားကာ ရပ်သည်။ “တာ တာ “ ဆိုပြီး မလုံ့တလုံ ပတ်ထားသည့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါစကို ရင်ပတ်ကနေ ဖြေကာ ပြသည်။ ဘရာအနက်၊ ပင်တီ အနက်လေး ကျန်နေသည့် ဗလချိုက်မလေး၏ ဆက်ဆီကျလှသည့် ပုံစံကို မင်းမင်း ခနစိုက်ကြည့်ပြီးမှ ..

“ငါက နင့်ကို အဝတ်အထည်တွေနဲ့မှ လှတယ်ထင်တာ“
“ဟင်???“
“ငါမှားသွားတယ်“
“တကယ်???“
“အဝတ်တွေမပါလဲပဲ နင်က လှနေတယ်လေ“

ဘာများပြောတော့မလဲဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နှင့် နားထောင်နေသည့် ယိုယို .. ဒီစကားကြားတော့ မျက်နှာလေးပြုံးသွားကာ ကုတင်ပေါ်တက်လာသည်။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါလေး ပတ်ထားသည့် မင်းမင်းခါးပေါ်ကို တက်လာရင်း သူမကလဲ မခေစွာ ပြန်ပြောသည်။
“မင်း .. ရုံးမှာဆိုရင် ငါက နင့်အောက်မှာ အလုပ်လုပ်ရတာ မှတ်လား?
“အဲဒီတော့???“
“အခု ငါ နင့်အပေါ်မှာနေလို့ရလား? “
“ အိုကေ .. ရတယ် .. ငါနင့်ကို အင်ဂျတ်ပေးလုပ်တယ် “

မင်းမင်းစကားဆုံးတော့ ယိုယိုက ကျေနပ်စွာပြုံးပြီး မင်းမင်းခါးကို ခွထားရာက ကုန်း၍ နမ်းသည်။ မင်းမင်း နှုတ်ခမ်းလွှာသေးသေးလေးနဲ့ ဒီကောင်မလေးကို အားရပါးရပင် ပြန်နမ်းသည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့်လဲ သူမကျောပြင်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက်၊ ဘရာလေးနဲ့ ထုတ်ထားတဲ့ ပေါက်စီအကြီးစားနှယ် ရှိတဲ့ နို့လေးတွေကို ညှစ်လိုက်နှင့် ဆော့ကာနေသည်။ ငါးမိနစ်လောက် ကြာအောင် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုပ်ပြီးနောက် မင်းမင်းလက်က ဘရာချိတ်ကို ဆွဲဖြုတ်သည်။ အပေါ်ပိုင်း အကာအကွာမဲ့သွားပြီမို့ ယိုယို၏ နို့အုံမို့မို့လေးတွေက မင်းမင်းရင်ပတ်နှင့် ပကတိအတိုင်း ပွတ်တိုက်လာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နှစ်ဦးသား ရင်ပတ်က သဘာဝကြယ်သီးနှစ်လုံးကလဲ သွားသွား ထိကြသေးသည်။ မင်းမင်းရော ယိုယိုပါ အသက်ရှူမြန်လာသည်။ ယိုယိုက မင်းမင်း၏ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းနေရာက ခွာပြီး သူမနှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေနှင့် ဟိုတစ်ချက် ဒီတစ်ချက်နမ်းကာ အောက်ကို လျှောဆင်းသည်။ သူမ လုပ်ပါရစေဆိုပြီး ခွင့်တောင်းထားလို့ မင်းမင်း ဘာမှ ထွေထွေ ထူးထူး လုပ်မနေပါ။ ကိုယ်ကို ခပ်သာသာလေး လျှောမှီထားရင်း သူ့ ပီရာကာဒင် ဘောင်းဘီအနက်လေးနား ရောက်သွားသည့် ကောင်မလေးကို မပြုံးတပြုံးလေးနှင့် စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ယိုယိုလက်က သူ့ဘောင်းဘီကြိုးကို ရောက်လာတော့ သူ အလိုက်တသိ ဖင်ကို ကြွပေးသည်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားတော့ ယိုယိုက နိုးနေပြီ ဖြစ်တဲ့ သူ့အကောင်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ဒါနှင့် မင်းမင်းက ..

“အဆင်ပြေလား?“
“မဆိုးပါဘူး …“ ဆိုပြီး ယိုယိုက မီလာကွန်နစ်လို ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ပြောသည်။ ပြီးလဲပြီးရော ယိုယိုရဲ ့ နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးက ဟသွားပြီး မင်းမင်းရဲ ့လိင်တံထိပ်ဖူးကို လှမ်းငုံလိုက်သည်။ ယိုယို၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေသည် တကယ်တော့ မျက်နှာလှလှလေးနှင့် လိုက်ဖက်သည့် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူး သေးသေးလေးတွေဖြစ်သည်။ ယိုယို သူ့စားပွဲနား ရောက်လာကတည်းက မင်းမင်းသည် ဒီနှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးတွေကို တွေ့တိုင်း ဒါလေးတွေက သူ့လိင်တံကို စုပ်ပေးလျှင် ဇိမ်ကျလိုက်မည့် ဖြစ်ခြင်းဟု စိတ်ကူးအခါခါ ယဉ်ဖူးသည်။ အခုတော့ သူ၏ စိတ်ကူးယဉ်မှုသည် ဆောင်းတွင်းအိပ်မက် ဖြစ်နေယုံ သပ်သပ်မဟုတ်။ တကယ်ပင် ဖြစ်လာခဲ့ချေပြီ။

ယိုယိုက အထာတော့ နပ်သည်။ မင်းမင်းတောင် ဘာမှ ပြောစရာမလိုပဲ လိင်တံကို စံချိန်မီ မာတင်းလာသည်အထိပဲ စုပ်ပေးသည်။ မင်းမင်း လိင်တံက သူမပါးစပ်နဲ့ မဆန့်မပြဲ ဖြစ်လာသောအခါ သူမဖာသာ သူမ ပါးစပ်ထဲက ထုတ်သည်။ မင်းမင်းကို လက်ဝါးဖြန့်ပေးရင်း
“ငါ တစ်ခုခု ငှားလို့ရမလား? “ ဆိုပြီး မင်းမင်း ဝယ်လာသည့် ၀၀၃ ကို တောင်းသည်။ မင်းမင်းလဲ ခုနကတည်း အဆင်သင့်ဖောက်ထားသည့် အထဲက တစ်ခုကို သူ့ကိုထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ယိုယိုက အသာဆွဲဖွင့်ပြီး မင်းမင်းကောင်ထိပ်ကနေ စွပ်သည်။ မင်းမင်း ဒါကို မြင်တော့ သဘောကျစွာ ပြုံးမိသည်။

မင်းမင်း စလုံးကို သဘောကျသည့် အချက်တွေထဲတွင် ဒီအချက်လဲ ပါသည်။ ပင်ကိုယ်က မိန်းမပွေသူ မဟုတ်သော်လဲ မင်းမင်း၏ အကျင့်က သူ့ခြံထဲဝင်လာသည့် ဘယ်အကောင်မဆို လှသည် ချောသည်ဆိုလျှင်တော့ ပြန်မလွှတ်ဘူးပေ။ သူ့သဘောကက spaceship battle ဆိုသည့် ဂိမ်းဆော့သည်ဆိုလျှင် သူများလို သူ့ယာဉ်ကို ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့နှင့် လိုက်ပစ်နေသူ မဟုတ်။ သူ့အမြှောက်ကျည်ဆံရှေ့ တည့်တည့်ဝင်လာသူကိုသာ ကားနေအောင် ပစ်တတ်သူဖြစ်သည်။ ဒီတော့ သူ စလုံးရောက်ကတည်းက သူ့ဂွင်ထဲ ဝင်လာသည့် စော်လေးတွေနှင့်တော့ အင်တာရှေရှယ် ကြုံလျှင် ကြုံသလို လုပ်ဖူးသည်။ မင်းမင်းသဘောကျသည်က သူတို့တွေသည် ပိုမိုပွင့်လင်းလွတ်လပ်ပြီး ကာမစပ်ယှက်ဖို့တွင် လက်တွန့်နေတာတွေ ရှက်ကိုးရှက်ကိုးဖြစ်နေတာတွေ သိပ်မဖြစ်ဘူးပေ။ တက်ညီလက်ညီ ရှိလှသဖြင့် တကယ်တမ်း လုပ်ကြသည့်အခါ နှစ်ဦးစလုံး အရသာ တွေ့ကြတာ များသည်။

အခုလဲကြည့်လေ။ ၀၀၃ ကို ယိုယိုက သူမဖာသာ သူမ အဆင်ပြေပြေ စွပ်လိုက်သည်။ ဘာမှ ညွှန်ကြားနေစရာမလို။ တဆက်တည်း မင်းမင်းအကောင်ကို အကာစွပ်ပြီးသည်နှင့် သူမ၏ ပင်တီကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် တွန်းကာချွတ်သည်။ ညီညီညာညာညှပ်ထားသည့် အမွှေးလေးတွေကိုတွေ့တော့ မင်းမင်း သဘောကျသွားသည်။ သူ ကံကောင်းသည်လို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်တွေးသည်။ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နုနုနယ်နယ်နှင့် ချစ်စရာကောင်းသည့် အဖုတ်လေး ဖြစ်နေလို့။ ဒါမျိုးဆိုလျှင်တော့ နောက် အေးအေးဆေးဆေး တစ်ချိန်ကျလျှင် ဂျာပေးဦးမည်ဟု မင်းမင်းတေးကာ မှတ်ထားလိုက်သည်။ ဒါကလဲ သူမှာ အကြောင်းရှိသည်။ အသားဖြူဖြူနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်၊ မျက်နှာပေးက လှသည့် တရုတ်မတွေဆိုပြီး စွတ်အထင်မကြီးနှင့်၊ တချို့ဟာမတွေသည် စောက်မွှေးရိတ်ဖို့ နေနေသာသာ ဂျိုင်းမွေးတောင် ဘုတ်သိုက်ပေါက်နေတာ မင်းမင်းကြုံဖူးသည်။ အဲဒါမျိုးကတော့ ဂျာဖို့နေနေသာသာ အဖုတ်ဝတောင် သူက သေချာကြည့်သူမဟုတ်။ ယိုယိုဟာလေးကတော့ ရှင်းလင်းစွာ သန့်နေသည်။

ယိုယိုက ပေါင်တစ်ချောင်းကိုထောင် ပေါင်တစ်ချောင်းကို စင်းထားပြီး ခပ်ကွကွ အနေအထားနှင့် လိင်တံထိပ်ကို သူမအဝနှင့် တေ့သည်။ ချက်ချင်း မသွင်းသေးပဲ ထိပ်ကို ဖိကြည့်လိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နှင့် အဆင်ပြေအောင် လေးငါးခါလောက် လုပ်သည်။ မင်းမင်း ဘာမှ မလုပ်သေးပဲ သူ့ကောင်ထိပ်နှင့် ပွတ်တိုက်နေသည့် သူမ အဖုတ်အဝ ပန်းရောင်လေးကိုသာ သေချာကြည့်သည်။ ကြွက်နားရွက်လို အဖတ်လေးနှစ်ခုက ကွဲကွဲသွားပြီး ထိပ်က ပြူတစ်ပြူတစ် ဖြစ်နေသည့် မြင်ကွင်းက သူ့စိတ်ကို တက်ကြွစေသည်။ ဒီလိုမျိုး ပစ္စည်းကောင်းလေး မြင်တော့ မင်းမင်း နေရင်းထိုင်ရင်း စိတ်ကူးတစ်ခုတောင် ပေါက်သည်။ အမှတ်တရ ဖုန်းနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုက်ထားပြီး အချစ်တက္ကသိုလ်မှာ တင်လျှင်ကောင်းမလားလို့။ နောက်တော့မှ မဖြစ်သေးပါဘူးဆိုပြီး သူ ကုလားထိုင်ပေါ်တင်ထားခဲ့သည့် ဖုန်းကိုလှမ်းယူဖို့ စိတ်ကူးကို ဖျက်လိုက်သည်။ တော်ကြာနေ ဗမာဖြစ်မှန်း သင်္ကေတမပါလို့ ဆိုကာ ကထိက ဇော်ရဲဆိုသည့် ငဖျက်ကြီးနှင့် တွေ့လျှင် သူ့ဟာက စတိုခန်းထဲ ရောက်သွားဦးမည်။ ထားလိုက်ပါတော့ဆိုပြီး နေလိုက်သည်။ မင်းမင်း ငေးကြည့်နေသည့် အခိုက် ယိုယို၏ အဝလေးက သူ့ထိပ်ကို အပ်ကျမတ်ကျ ငုံမိသွားလေပြီ ဖြစ်သည်။

“အင့် … အင့် … ဟင်း … ဟင်း … “

အပေါက်အလမ်း တည့်သွားပြီဆိုတော့ သူမသည် ထောင်ထားသည့် ပေါင်တစ်ဖက်ကို မွေ့ယာပေါ်ပြန်ချကာ ကိုယ်ကို ဘဲလန့် ဖြစ်အောင်လုပ်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်က မင်းမင်း ရင်အုပ်ပေါ်ရောက်လာပြီး အားယူကာထောက်သည်။ ပြီးတော့ တဖြေးဖြေးချင်း စွင့်ကားနေသည့် တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အောက်ဖိချသည်။ အကာကြည်လေးနှင့် သူ့လိင်တံက သူမအဖုတ်လေးထဲကို တစတစတိုးဝင်ကာ သွားသည်။ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါချင်းထိတွေ့မှုက ပြန့်နှံ့လာသည့် ကာမအရသာသည် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်းစုံထဲသို့ တဖျင်းဖျင်းနှင့်ပင် စိမ့်ဝင်ကုန်တော့လေသည်။

တင်းတင်းစီးစီးလေးပင် သူ့လိင်တံက ယိုယို၏ အဖုတ်ထဲကို ပွတ်တိုက်ပြီး ရောက်သွားသည်။ သူမဖင်ကြီးနှစ်လုံးက သူ့ပေါင်ရင်းနှင့် အိခနဲထိသည်။ ယိုယိုက ဘာမှ မလုပ်သေး။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ငြိမ်နေ၏။ ပြီးတော့မှ မင်းမင်းရဲ့ ရင်ပတ်ကို လက်နှင့်ထောက်ရင်း သူမဖင်ကြီးကို ကြွသည်။ လိင်တံတစ်ဝက်လောက် ထွက်လာတော့မှ ပြန်ဖိချသည်။ စွိခနဲ နေပြီး ပြန်ဝင်သည်။ မင်းမင်း ဆံပင်လေးတွေ ခါယမ်းစပြုနေပြီ ဖြစ်သည့် မြင်းစီကျင့်နေသော ကောင်မလေး၏ နို့အုံဖွေးဖွေးလေးတွေ လှမ်းကိုင်သည်။

“မင်း .. မင်းလက်တွေ လုပ်ပေးတာ ကြိုက်တယ် .. ညှစ်စမ်းပါ … အင်း … အင်း …“

ယိုယိုက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် ထုတ်ဖော်ကာပြောသဖြင့် မင်းမင်းလဲ စိတ်ကြိုက်ပင် ဆော့ကစားပေးသည်။ နို့အုံထိပ်ဖျားရှိ စူထွက်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်မလက်ညိုးသုံး၍ ပွတ်ချေ လှိမ့်ဆွပေးသည်။ မို့ဝန်းနေသည့် ရင်သားတွေကိုလဲ ကောင်မလေးခံသာယုံလောက် ညှစ်ကာချေသည်။ သူ့လုပ်ဆောင်ချက်က ထိရောက်လို့လား မသိ။ ယိုယိုတစ်ယောက် ကောင်းဘွိုင်းလုပ်နေသည့် အရှိန်က တဖြေးဖြေးနှင့် မြန်လာသည်။ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါတွေ ဝင်ထွက်နေသည့် နေရာကို လှမ်းကြည့်တော့ အကာကြည်လေးနှင့်မို့ ပြန်ထွက်လာတိုင်း ဖြူဖြူအရည်တွေ အထင်းသား ပေါ်နေတာ တွေ့သည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မင်းမင်း စချင်လာတာနှင့် တအင်းအင်း တအဲအဲ ဖြစ်နေသည့် ကောင်မလေးကို လှမ်းခေါ်သည်။

“ယိုယို“
“ဘာလဲ?“
“ယိုယိုဆိုတာ ငါ့တို့ဘာသာစကားမှာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ သိလား?“
“နိုး .. ဘယ်သိမှာလဲ“
“ယိုယိုဆိုတာ အရည်ရွှမ်းတာကို ပြောတာ“
“ဟုတ်လား .. အဲဒီတော့?“
“အဲဒီစကားမှန်တယ်ဆိုတာ အခု သိလိုက်ရပြီ … ဟင်း .. ဟင်း“

ယိုယိုက တအင်းအင်း တအဲအဲ အသံကြားတွင် တခိခိ အသံထွက်အောင်ရယ်သည်။ မင်းမင်းလဲ လိုက်ရယ်ပြီး အရှိန်မြှင့်တင်သည့်အနေနှင့် နို့တွေကို ဆော့ပေးနေရာက သူမတင်ပါးတွေဆီသို့ လက်ကို ရွှေ့သည်။ ယိုယို၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပင့်မသည်။ ကောင်မလေးက အလိုက်တသိနှင့် ကိုယ်ကို သူ့ရင်ပတ်ပေါ် မှောက်ချသည်။ နို့နှစ်လုံးက သူ့ရင်ပတ်နှင့် ထိသည်။ ယိုယိုတင်ပါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်တော့ ကောင်မလေး၏ နို့တွေက သူ့ရင်ပတ်နှင့် ပွတ်တိုက်ပြီး တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်းဖြစ်လာစေသည်။ ဒီလိုနှင့် မှန်မှန်လေး လုပ်ပြီး တော်တော်လေး ကြာတော့ ယိုယို အရှိန်တက်လာသည်ထင်သည်။ အားမရတော့သည့် အသွင်နှင့် မင်းမင်းကို ဖက်ထားရာက ပြန်ထသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ရှေ့ကိုထုတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုမူ မင်းမင်း၏ ပေါင်ပေါ်တွင် တစ်ဖက်စီ နောက်ပြန်ထောက်သည်။ မျက်နှာရှေ့တွင် ရှုပ်ဖွာနေသည့် ဆံပင်တွေကို သိမ်းလိုက်ပြီး မင်းမင်းကို ပြုံးပြသည်။ ယိုယို၏ အပြုံးက ဘယ်လိုဟာမျိုးနှင့် တူသလဲဆိုလျှင် fast and furious ဇာတ်လမ်းထဲက မင်းသားနှင့် ကားချင်းယှဉ်မောင်းတော့ တစ်ဖက်ကားထဲက မင်းသမီးဖြစ်သူက ကျော်မတက်ခင်မှာ လှမ်းပြုံးပြသည့် အပြုံးမျိုး။ သဘောကတော့ သူမ ရှေ့ကသွားမည်ဆိုသည့် အထာ ..။

မင်းမင်း လက်မနှင့် လက်ညိုးကို ၀ိုင်းကာ “အိုကေ“ ဆိုပြီး ပြလိုက်သည်။ အချက်ပြလိုက်သည်နှင့် ယိုယို စလှုပ်ရှားသည်။ ဒူးကိုကွေးကာ အနည်းငယ်ထောင်ပေးထားသည့် မင်းမင်း၏ ပေါင်ကို လက်အားပြုရင်း လိင်တံကို စွတ်ခနဲ စွတ်ခနဲ ဖိဖိသွင်းသည်။ ဒီလိုအနေအထားက မိန်းကလေးတွေ အတွက် အတော်ဖီလင်လာစေသည့် ပုံစံဖြစ်သည်။ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်သည့် စော်ဆိုလျှင် လိင်တံထိပ်ဖူးနှင့် အကွဲလေးထိပ်က အဖုလေးကို ထိုးမိအောင်လုပ်နိုင်သလို ကော့ကာကော့ကာနှင့် ဂျီစပေါ့ကိုလဲ ထိုးမိအောင် လုပ်နိုင်သည်။ ယိုယိုက ဒါကို သိနေသလားတော့ မသိ။ ပိုစရှင် ကျကျနှင့် ဆောင့်သွင်းနေသည်။

မင်းမင်း အတွက်လဲ ဒီအနေအထားက ကာမဖီလင်ကို ရစေပါသည်။ သူ့လိင်တံ အရည်တရွှမ်းရွှမ်းဖြစ်နေသည့် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲကို ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသော မြင်ကွင်းက ဘာနှင့်မှကို မလဲနိုင်ချေ။ ဒါက ဆီးစပ်ကို သူကြည့်နေလို့ ဖြစ်သည်။ အပေါ်ကို ကြည့်ဦးမလား။ မျက်စိလေးမှေးကာ နီရောင်သန်းနေသည့် မျက်နှာလှလှလေးက ကာမဆိပ်တက်ပြီး တအင်းအင်း တဟင်းဟင်း ဖြစ်နေသော မြင်ကွင်း။ အလယ်ကျတော့လဲ ယိုယိုဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း လှုပ်ခါသွားသည့် ဖြူဖွေးမို့ဝန်းနေသော ရင်နှစ်မွှာ၏ မြင်ကွင်း။ မင်းမင်းသာ ကောင်မလေး၏ ခါးကို လှမ်းကိုင်ပြီး အားရပါးရဆောင့်ပစ်လိုက်လျှင် ဒီမြင်ကွင်းတွေကြောင့်ပင် နောက်ထပ်ငါးမိနစ်အတွင်း သူပြီးသွားနိုင်သည်။

အခုတော့ သူက ရတုန်းလေး စိမ်ပြေနပြေ ဆွဲချင်သဖြင့် ယိုယိုကိုသာ စိတ်ကြိုက်လွှတ်ထားပေးလိုက်သည်။ ဒီလောက် အရည်ရွှဲနေတော့မှ ဒီကောင်မလေး သိပ်မကြာခင် ပြီးသွားမည်ဆိုတာ သူကြိုမြင်ထားသည်။ တကယ်လဲ မင်းမင်းတွက်တာမှန်ပါသည်။ မင်းမင်းလက်လှမ်းကာ ဟပြလေးဖြစ်နေသည့် အဝလေး၏ ထိပ်ကအဖုလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သိပ်တောင်မှ ကြာကြာမခံ။ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာပြီးသောအခါ ယိုယိုတစ်ယောက် တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်အောင် ဖြစ်အောင်ကို ညည်းရင်း တစ်ချက်ဆောင့်ချသည်တွင် မလှုပ်တော့ပဲ ခေါင်းငိုက်ကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ မင်းမင်း ဒီတော့မှ မာနေသည့် လိင်တံကို မကျွတ်အောင် သတိထားရင်း တစောင်းထထိုင်၍ သူမကို လှမ်းဖက်သည်။ ယိုယိုက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို မေးတင်ကာ အမောဖြေလေသည်။

“မင်း .. မပြီးသေးဘူးမှတ်လား …“
“အင်း .. မပြီးသေးဘူး …“
“ဒါဆို .. ငါ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ .. နင် လုပ်ချင်သလိုလုပ်လေ .. ငါတော့ မောပြီ ..“
“လေးဘက်ထောက်ပေးလို့ ရလား .. နင့် အိုးလေးတွေကို ကြည့်ပြီး ငါလုပ်ချင်လို့ ..“
“ဟင်း .. ဟင်း .. ရတာပေါ့ …“

တကယ်လဲ ယိုယို လုပ်ပေးရှာပါသည်။ မင်းမင်း အတော်တော့ ကျေနပ်သွားသည်။ ဒီကောင်မလေးကို သင်ပေးရကျိုးနပ်သည်လို့။ အမှန်ဆို သောကြာနေ့မို့ တစ်ပတ်လုံး ရုံးတက်ထားသဖြင့် သူတို့ တော်တော်ပြိုင်းနေသည်သာ။ ယိုယိုက ညောင်းလို့ တခြားနည်းနဲ့ဆွဲပါဆိုလဲ မင်းမင်းက လက်ခံမှာပါ။ သို့ပေမယ့် အခုလိုမျိုး လေးဘက်ကုန်းပေးမည်ဆိုတော့ သူသဘောကျသွားသည်။ တကယ်တမ်း ယိုယိုက ကုန်းပေးသောအခါတွင်တော့ မင်းမင်လေတောင်မှ “ရွှီ“ ခနဲ ချွန်မိသည်။ ကောင်မလေး ကုန်ထားသည့်ပုံစံက မျက်နှာကို မွေ့ယာပေါ်မှာ အပ်ရင်း ရှေ့တစ်ပိုင်းလုံး ညွှတ်ထားသည့် ပုံစံ။ ဖြူဝင်းစွင့်ကားနေသည့် တင်သားတွေက မီးရောင်အောက်တွင် လက်လက်တောင် ထနေသလား အောင့်မေ့ရသည်။ မင်းမင်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့လိင်တံကို ပြန်သွင်းသည်။

“မင်း .. လုပ်နော် … အားမနာနဲ့ ..“

ယိုယိုက ပြောမည့့်သာပြောတာပါ။ မင်းမင်းကလဲ ဒါမျိုးကိစ္စတွင် အားနာတတ်သူမဟုတ်။ အားနာနေသည့်ပုံလဲ မပေါ်။ ခါးသေးသေးလေးကို ဆွဲကာ ဒလကြမ်းကို ဆောင့်သည်။ ယိုယိုခမျာ အစောပိုင်း သူမ အပေါ်က ဆောင့်တုန်းကမှ အသံထွက်ကာ ညည်းနိုင်သေးသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အသံကို မထွက်နိုင်တော့။ ဘယ်ထွက်မလဲ။ ဘယ်ဘက်စောင်းကာ အိပ်ထားသည့် သူမပါးစပ်က အိပ်ယာခင်းစကို ဖိကိုက်ကာပင် ထားရသည်လေ။ ဒီတစ်လှည့် အသံထွက်သူက နွားသိုးကြိုးပြတ်ဆောင့်နေသူ မင်းမင်းဖြစ်သွားပြီး နှာမှုတ်သံကြီး တရှူးရှူး တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာသည်။ အဲယားကွန်းဖွင့်ထားသည့်တိုင် နဖူးတွင် ချွေးတွေ ပြန်လာသည်အထိ မင်းမင်း တရစပ်ဆောင့်ပစ်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင်မူ လိင်တံတစ်ခုလုံး ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်အောင် ယားယံလာသောအခါ လရည်တွေကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည် ….။

နှစ်ဦးသား ကာမစပ်ယှက်ပြီးတော့ လူတွေက ဒေါင်းသွားသည်မို့ ဆယ်ငါးမိနစ်လောက် ဒီအတိုင်း ဖက်ကာ နေကြသေးသည်။ နောက်တော့ ဒီအတိုင်းဆို အိပ်ပျော်သွားတော့မည်ဆိုတာ တွက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ တိုင်ပင်ပြီးတော့ ဝင်ခဲ့သည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တိုက်ချွတ်ဆေးကြတော့ မင်းမင်းကောင်က ပြန်မာလာလို့ ယိုယိုက ပါးစပ်နဲ့ လျှော့ပေးမယ်ဆိုပြီး ဘီဂျေလေးပေးသည်။ မင်းမင်း အယ်လ်ပီပြန်ပေးမည်ဆိုတော့ ရတယ်၊ ချမ်းနေပြီဆိုလို့ ရေချိုခန်းထဲက ပြန်ထွက်ကာ လစ်လာခဲ့ကြသည်။ တက်စီ စီးဖို့ လမ်းခွဲခါနီးကြတော့ မင်းမင်း ယိုယိုကို သွေးတိုးစမ်းကာမေးသည်။

“Do you want to come along in next fortnightly meeting?“
“May be .. Who knows ??“

ပြောင်စပ်စပ် မျက်နှာပေးနှင့် တက်စီထဲ ဝင်သွားသည့် ယိုယိုကို ကြည့်ပြီး မန်ဒေးကျလျှင်တော့ ဒီကောင်မလေးကို မုန့်လိုက်ကျွေးရဦးမည်ဟု မင်းမင်း စဉ်းစားလိုက်ပါတော့သည်။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင်းမင်း အလုပ်ထွက်ချင်တာ ယိုယိုကြောင့်လဲ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းတော့ပါပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ကျေးဇူးခံ ကျေးဇူးစား ဇာတ်လမ်းနှင့် ကိုယ်ချင်းထပ်ကာ ရင်းနှီးခဲ့ကြပြီးနောက်ပိုင်း၌ အနည်းငယ်တော့ သံယောဇဉ်ရှိလာတာ အမှန်ပင်။ ဘယ်လောက်ပဲ နှောင်ကြိုးမဲ့ဆက်ဆံရေးနှင့် တွဲနေစေကာမူ အနေနီးတော့လဲ ဟိုလိုဒီလိုတော့ ဖြစ်လာကြသည်သာ။ ဒါက သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးတွင် အပြစ်မရှိပါ။ ယိုယို ဘယ်လောက်ပဲ အထပ်ထပ်ဝတ်ထား အဲဒီအဝတ်တွေအောက်တွင် ဘယ်လိုအဖောင်းအမို့တွေရှိနေသည်ဆိုတာကို သိနေတော့ မင်းမင်းလဲ အလုပ်လုပ်ရင်း စိတ်ထရသည်သာ။ ယိုယိုကိုယ်တိုင်ကလဲ ခပ်ကဲကဲလေးမို့ မင်းမင်းအပေါ်တွင် သူ့နည်းတူ ဖြစ်မိမည် ထင်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ကြိုကြားကြိုကြား ဆွဲသည့်နှုန်းက တစတစ စိပ်လာလေရာ မင်းမင်း နှောင်ကြိုးမဲ့ဆက်ဆံရေးကနေ သံယောဇဉ်ကြိုးချည်ဆက်ဆံရေးအဖြစ် မပြောင်းခင် ဒီကောင်မလေးနားက ခွာမှ ဖြစ်တော့မည်ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရသည်။

မင်းမင်းအိမ်က စလုံးထွက်လာမည်ဆိုတုန်းက အမေနှင့်အဖေသည် တခြားကိစ္စတွေကို ဘာမှ ထွေထွေထူးထူးမမှာသော်လဲ ဒီကိစ္စကိုတော့ တင်းကျပ်စွာ မှာသည်။ ဘယ်လိုပဲ ရှုပ်ရှုပ်၊ ဘာတွေပဲ လုပ်လုပ် နိုင်ငံခြားသူကိုတော့ ချွေးမ မတော်နိုင်ဟု တခါထဲ အပြတ်ပြောထားသည်။ မင်္ဂလာပွဲတွင် မြန်မာဆန်ဆန် ရင်ဖုံးနှင့် ချိတ်ထမိန်ဝတ်ထားသူကိုသာ သားနှင့်လက်ချင်းတွဲ၍ လျှောက်သည်ကို မြင်ချင်သည်ဟု အမေက လေဆိပ်လိုက်ပို့တော့ ဆိုသည်။ မင်းမင်းက နောက်တောက်တောက်နှင့် ဒါဆို စလုံးမကို ထမိန်ဝတ်တတ်အောင် သင်ပေးလိုက်မယ်ပြောမိသဖြင့် လူပုံအလယ်မှာတောင် ဗိုက်ခေါက်ကျောလိမ်ဆွဲတာ ခံရသေးသည်။ ဒီတော့ မင်းမင်း၊ ယိုယိုနှင့် အကြောင်းတွေ ရှည်လို့မရပါ။

မျက်နှာငယ်လေးနှင့် အနားလာပြီး တကယ်ထွက်တော့မှာလားလို့ လာမေးတော့ မင်းမင်း နင့်ကြောင့်ထွက်တာဟု ပြောလို့တော့ မဖြစ်ပါ။ R.E လက်မှတ်ရပြီးမှတော့ ဒီဇိုင်းအင်ဂျီနီယာ မလုပ်ချင်လို့ ဘာညာဆိုပြီး အကြောင်းလျှောက်ပြရသည်။ စလုံးပါး သိပ်မဝသေးတော့လဲ သူမထက် စလုံးကို ကြိုရောက်နေသူ မင်းမင်း၏ စကားတွင် မြောကာ ယိုယိုက လက်ခံလိုက်သည်။ အဲ ..ပြောဖို့ မေ့နေလို့။ R.E application ကို ထောက်ခံပေးသည့် သူ့ဆရာကြီးကိုတော့ ဒီလိုပြောလို့မရပါ။ မင်းမင်း အမှန်အတိုင်းပင် နောက်အလုပ်က လစာပိုပေးလို့ ဆိုပြီး ပြောရသည်။ ဆရာကြီးက ဘယ်လောက်တောင် ရသလဲဟု မေးတော့လဲ သူမကွယ်မဝှက်ပင် ဒေါ်လာ၂၀၀၀ ပိုရလို့ပါဟု ဖြေလိုက်သည်။ ဆရာကြီးက ဘာမှ ထပ်မေးမနေတော့ပဲ သူ့စားပွဲက ထလာကာ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ကိုလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပြီး “All the best“ ဟုဆိုသည်။ နှစ်ထောင်တောင် ပိုပေးသည်ဆိုမှတော့ သူလဲပဲ ဘာမှမပြောနိုင်တော့တာ သေချာပါသည်။ ဒါက မင်းမင်းကို လိုက်ပေးပြီး ဆွဲထားလို့ရသည့် ပမာဏမဟုတ်ဆိုတာ သူသိနေသည်။ မင်းမင်းလဲ “Thank you for all your supports“ လို့ပြောပြီး တခါထဲ နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။

ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ဆက်ပွဲတွေ ဘာတွေလုပ်ပါသည်။ မင်းမင်းက နဂိုကတည်းက သိပ်လဲ မနမြောတတ်သူ မဟုတ်သဖြင့် နေ့လည်စာတောင် မဟုတ်ပဲ ညစာ လိုက်ကျွေးမည်ဆိုပြီး သူ့ဆက်ရှင်နှင့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကို ဖိတ်သည်။ သူ့နောက်ဆုံးနေ့က သောကြာနေ့မို့ အဲဒီနေ့ညပဲ လုပ်မည်ဆိုပြီး စီစဉ်ကြသည်။ Bugis နားက ဟော့ပေါ့ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို ရွေးကာ ဘွတ်ကင်မှာထားခဲ့သည်။ အားလုံးကလဲ မကန့်ကွက်ကြချေ။ ဒီလိုနှင့် သောကြာနေ့ ရောက်လာခဲ့သည်။

တကယ့်တကယ်တမ်း အလုပ်ထွက်တော့မည်ဆိုတော့လဲ တစ်နှစ်ကျော်ကျော် လုပ်ခဲ့သည့် ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်ကို လွမ်းမိသည်သာ။ မနက်ကတည်းက မင်းမင်း ဘာမှ မလုပ်ရတော့ပဲ ဟိုရောင်ရောင် ဒီရောင်ရောင်နှင့် ဟို့လူနှုတ်ဆက် ဒီလူနှုတ်ဆက် လုပ်နေသည်။ မှတ်မှတ်ရရ HR Manager ဆီသွားပြီး Clearance လက်မှတ်ထိုးတော့ အဲဒီဘွားတော်က ဂျာမန်မကြီးမို့ သူ့ကို အနောက်တိုင်းဆန်ဆန်ပဲ ရင်ချင်းအပ် ပွေ့ဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်သေးသည်။ ဝတ်ထားသည့် ဝတ်စုံက တော်တော်ဟိုက်နေသဖြင့် မင်းမင်း စောစောစီးစီး ဘူးသီးနှစ်လုံးကို ခူးစရာမလိုပဲ နဲနဲ မြည်းလိုက်ရသည်။ ဘွားတော် အခန်းက ပြန်ထွက်လာတော့ စကထရီကောင်မလေးက မင်းမင်းကို တိုးတိုးလေးနဲ့ အလွမ်းသယ်နေတာဟု သူ့ဘော့စ်မကြီးကို မေးငေါ့ပြီး ပြောသည်။ မင်းမင်းက ရယ်ပြီး ခပ်တည်တည်နှင့် လက်နှစ်ဖက်ကို ဟပေးတော့ သူမသည်လဲ အညံ့မခံ လာဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်သည်။ အဲ .. အဲဒီဟာလေးကတော့ ယိုယိုလိုမျိုး ပေါက်စီလေးဖြစ်သည်။ စလုံးပေါက်စီ ဆိုကြပါစို့ …။

ညနေ ခြောက်နာရီ ဒေါင်ခနဲထိုးသည်နှင့် အားလုံး လစ်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မင်းမင်းတို့ ရုံးက အမ်အာတီနှင့် သိပ်မဝေးသဖြင့် Bugis ကို အမ်အာတီနှင့်သာ ဒိုးလာခဲ့သည်။ ဟိုရောက်တော့ မင်းမင်းက ဘွတ်ကင်မှာထားသည်မို့ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်လို့ရမည့် နေရာရသည်။ အားလုံး ဝင်ထိုင်ကြတော့ ယိုယိုက မင်းမင်းဘေးမှာပဲ လာထိုင်သည်။ တချို့သူတွေက သူတို့နှစ်ယောက်အကြောင်းကို သိနေကြလို့ “ဒီနှုတ်ဆက်ပွဲက ဘယ်သူ့အတွက်လဲ .. ဘာလဲ“ ဆိုပြီး နောက်နေကြသေးသည်။ မင်းမင်းတို့ ရယ်သာ ရယ်နေလိုက်ကြသည်။ အဲဒီနောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အငွေ့တထောင်းထောင်း ထနေသည့် ဟင်းချိုအိုကြီးထဲကို အစာတွေပစ်ထည့်၊ ပါးစပ်ဟောင်းလောင်း ဖြစ်နေသည့် မင်းမင်းတို့အထဲကိုတော့ ဘီယာတွေ လောင်းထည့်နှင့် ပွဲက တော်တော်စည်သွားသည်။ ရနာရီထိုးခါနီးက စသည့် ဟော့ပေါ့အိုးနှစ်အိုးလဲ ၈ နာရီခွဲရောက်တော့ ဘာမှ မရှိတော့။ လူတွေလဲ တော်တော်မှန်ကုန်နေပြီမို့ အားလုံး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြန်ရအောင် ပြင်ကြသည်။

မင်းမင်းအပေါင်းအဖော်တွေက နောက်လဲပဲကြုံလျှင် ရုံးကိုဝင်ခဲ့ပါဦး၊ အကူအညီလိုလျှင်ပြောပါ ဘာညာဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ကြပြီး အသီးသီး လမ်းခွဲကာ ထွက်လာကြသည်။ Bugis လို နေရာမျိုးက လူအရမ်းစည်သည်မို့ တချို့ကလဲ Bugis Junction ရှော့ပင်းစင်တာထဲ ဝင်ကြည့်ကြဦးမည်ဆိုပြီး အဲဒီဘက် လျှောက်သွားသည်။ နောက်ဆုံး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနှင့် အခုထက်ထိ မင်းမင်းကို နှုတ်မဆက်သေးပဲ အနားကကပ်ပြီး လျှောက်နေသည့် ယိုယိုတစ်ယောက်သာ ကျန်တော့သည်။ မင်းမင်း ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပါသည်။ ယိုယိုဆိုတာ သူများနှင့် တန်းတူထားလို့မှ မရတာ မဟုတ်လား။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်းနှီးမှုက ဟော့ပေါ့တစ်ပွဲအဆင့်နှင့် ပြီးသင့်တာမဟုတ်။

မင်းမင်း “ယိုယို“ ဆိုပြီး ခေါ်လိုက်တော့ ကောင်မလေးက သူ့ကို တွေတွေလေး မော့ကြည့်သည်။ ဒီတော့မှ မင်းမင်း သူမ မျက်ဝန်းကို စိုက်ကြည့်ပြီး ..
“ငါတို့ ပါတီလေးကို နှစ်ယောက်သား ဆက်ကျင်းပရအောင် .. ဘယ်လိုလဲ?“
“အိုကေလေ .. ပလမ်ဆွဲထားတာ ရှိလား?“
“ဟာ .. သိပ်ရှိတာပေါ့ .. ဒီဇိုင်း အင်ဂျီနီယာပဲဟာကို …“

ဒီတော့မှ ယိုယိုက မျက်စောင်းထိုးကာ “ဟင့်“ ဆိုပြီး ရယ်သည်။ မင်းမင်း ဘာမှဆက်ပြောမနေတော့ပဲ ဗစ်တိုးရီးယားလမ်း ထိပ်နားရောက်သည်နှင့် အချစ်မှတ်တိုင်ဆိုက်ထူရန် ရည်ရွယ်ပြီး Landmark ဟိုတယ် ထဲသို့သာ လျှောက်လာခဲ့မိသည်။ ယိုယိုက တကယ်လားဆိုပြီး မေးတော့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ လက်သာ ကမ်းပေးသည်။ ယိုယိုက မငြင်းပါ။ မင်းမင်း လက်ကို ဆွဲ၍ ရွှင်မြူးသည့် မျက်နှာပေးနှင့် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်လာသည်။

ပြောရလျှင် ယိုယိုနှင့် မင်းမင်း အဲဒီနေ့ညက အိမ်ပြန်မရောက်ကြပါ။ ရေကူးကန်ဘက်ကို မျက်နှာမူထားသည့် အခန်းထဲတွင် သူတပြန် ကိုယ်တပြန် နပန်းပွဲကို ရေကုန်ရေခမ်း ကြိုးစားရင်း မင်းမင်း၏ နှုတ်ဆက်ပွဲလေး ဆက်ကျင်းပဖြစ်သည်။ ဘီယာတန်ခိုးနှင့် လူတွေကလဲ မှန်နေရာ လုပ်ချင်တာတွေကို အကုန်လျှောက်လုပ်သည်။ တစ်ပေါင်ကျော်၊ တစ်ပေါင်ခွ၊ တစ်ပေါင်ချိတ်၊ တစ်ပေါင်ထမ်းဆိုပြီး တစ်ပေါင်တွေပဲသုံးပြီးတော့ တစ်ခါ၊ ကျန်တာတွေက နောက်ထပ်အခါတွေ။ မင်းမင်းက အပေါ်ရောက်လိုက် ယိုယိုက အပေါ်ရောက်လိုက်နှင့် တခါဆို ကုတင်ပေါ်က ပြုတ်ကျမလိုတောင် ဖြစ်သေးသည်။ နောက်ဆုံး မင်းမင်း၏ 003လဲကုန် လူတွေလဲ လှုပ်လို့ မရသည်ထိ ဖလက်ပြတော့မှ ရပ်သွားကြသည်။ ည၉နာရီကျော်ကနေ သန်းခေါင်အထိတိုင် သောင်းကျန်းခဲ့သည်မို့ အဲဒီကုတင်တစ်ခုလုံးလဲ တွန့်ကြေရှုပ်ပွကာ အိပ်ဖို့တောင် မကောင်းတော့ပေ။ နောက်ထပ် ကုတင်တစ်လုံးမှာ ပြောင်း၍ အိပ်ရသည်။

နောက်တစ်နေ့ မနက်ကျတော့ မင်းမင်းက အရင်စောနိုးသည်။ သူ့ဘက်ကို မှေးကာ အိပ်မောကျနေသည့် ကောင်မလေး၏ ပကတိ မျက်နှာလေးကို မြင်သည်တွင် သူ့စိတ်ထဲ တမျိုးလေးဖြစ်သည်။ သူ့အဖြစ်က အမ်အာတီပေါ်တွင် ပေါင်တိုကောင်မလေး တစ်ယောက်နှင့် နှစ်ယောက်ခုံတွင် ထိုင်မိတုန်း ဘေးနားကို အဖွားကြီး တစ်ယောက်ရောက်လာတာနှင့်တူသည်။ priority seat မို့ မဖယ့်ချင် ဖယ်ချင်နှင့် နေရာထပေးလိုက်ရပေမယ့် ဟိုခုံလေးကို လည်ပြန်တကြည့်ကြည့်နှင့် သံယောဇဉ်တွယ်နေသည့် သဘော။ မဖြစ်သေး။ နောက်ဘူတာရောက်လျှင်တော့ ရထားပေါ်က ဆင်းမှဖြစ်တော့မည်။

ထို့အတွက်ကြောင့် မင်းမင်း အိပ်ယာထဲတွင် ဆက်လှဲမနေတော့ပါ။ နဲနဲလျှောလျှော ဖြစ်နေသည့် စောင်ကို ယိုယို၏ ပခုံးထိရောက်အောင် ခြုံပေးလိုက်ပြီး အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အညောင်းပြေ အညာပြေ လှမ်းလျှောက်ပြီး ဟိုတယ် ပြန်ရောက်တော့မှ ယိုယိုက နိုးသည်။ အိပ်ယာထဲ မထသေးပဲ မင်းမင်းကို လက်ဆန့်ပေးသဖြင့် သူ “စလစ်ပီဟတ် – အိပ်ပုတ်“ ဆိုပြီး နဖူးကို ဖွဖွလေးထုကာ နမ်းသည်။ သူဆက်လျှင် လင်းဆွဲမဟုတ်ပေမယ့် မောနင်းဆွဲလေး ရနိုင်သေးသော်လဲ ဇာတ်လမ်းမရှည်ချင်တော့လို့ မင်းမင်း မနက်စာစားရအောင်လို့ ဆိုပြီး လောဆော်လိုက်သည်။ ယိုယိုကလဲ ဘာမှ မပြောပါ။ မင်းမင်း ပြောသည့်အတိုင်း အိပ်ယာမှ ထကာ တခါထဲ ဟိုတယ်ကနေ ထွက်ဖို့ပြင်သည်။ မနက်စာကိုတော့ တန်အောင်ဆိုပြီး သူတို့ ဟိုတယ်က ကျွေးတာပဲ စားလိုက်ကြသည်။ ထို့နောက်တော့ ချက်အောက်လုပ်ပြီး ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မင်းမင်း ယိုယိုနေသည့် တိုပါးရိုး (Toa Payoh) ကို အရင်လိုက်ပို့သည်။ တက်စီထဲက ဆင်းတော့ ယိုယိုက “ဖုန်းဆက်လိုက်နော် “ ဟုပြောပြီး မင်းမင်းနှုတ်ခမ်းကို ခပ်တည်တည်ပင် ပြွတ်ခနဲ နမ်းကာ တက်စီပေါ်က ဆင်းသွားသည်။ မမြင်ကွယ်ရာတွင် ဘယ်လောက်တောင် ကဲကဲ လူမြင်ကွင်းကြီးမှာမို့ (တက်စီသမားကလဲ ရှိုးနေလေရာ) မင်းမင်း မျက်နှာနီမြန်းကာ ကျန်ခဲ့သေးသည်။ တကယ်ဆို သူသည် မြန်မာစစ်စစ်ကြီးမို့ နဲနဲတော့ ရှက်တတ်ပါလေ၏ ….။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင်းမင်းအကြောင်းကို ဆက်ပြောရမည်ဆိုလျှင်တော့ သူ့အလုပ်အသစ်အကြောင်းကို အနည်းအကျဉ်း ထည့်ပြောထားမှ နောက်လာမည့် အကြောင်းအရာများနှင့် အစပ်အဆက်ရှိပေမည်။ မင်းမင်း R.E အဖြစ် စလုပ်ရမည့် အလုပ်က Block ၂ခုပါသည့် ကွန်ဒိုတစ်ခုကို ကြီးကြပ်ပေးရန် ဖြစ်သည်။ ကွန်ဒိုတည်ရှိသည့် နေရာကို သိလိုက်သည်နှင့် မင်းမင်း ခေါင်းထဲတွင် ပထမဆုံး ဝင်လာသည်က အိမ်ပြောင်းဖို့ ကောင်းမလားဆိုသည့်အချက်။ လက်ရှိနေသည့် နေရာက အဆင်မပြေသည် မဟုတ်သော်လဲ အလုပ်သစ်ကို သွားဖို့ဆိုလျှင် အနည်းဆုံးတစ်နာရီလောက် အချိန်ပေးရပေမည်။ မင်းမင်း ဒါကို သိပ်သဘောမကျ။ ရေရှည်ကို စဉ်းစားပြီးတော့ သူ ပြောင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အရင်ဆုံး စပြီး ကန့်ကွက်သူက မင်းမင်းက စာဖတ်သူကြီးဟု နောက်ခေါ်သည့် ပုလင်းခွံလောက် မျက်မှန်ကို တပ်ထားသည့် ကိုစိုးနိုင်ပင်။
“မင်းကလဲကွာ … ဘာအဆင်မပြေတာ ရှိလို့လဲ .. မင်း ကောင်မလေးတွေ အိမ်ခေါ်လာတာတောင် ငါတို့က ဘာပြောတာမှတ်လို့ ..“
“ဟုတ်ပါတယ် .. ကိုစိုးနိုင်ရယ် .. အခုဟာက ကျနော်လဲ အဆင်မပြေလို့ ပြောင်းတာမှ မဟုတ်တာ .. အလုပ်နဲ့ ဝေးလွန်းလို့သာပါ ..“
“ရှင်ကလဲ .. မင်းမင်း ပြောင်းချင် ပြောင်းပါစေ .. ဒီလောက်တောင် နေလာပေးတာပဲ ဟုတ်စာ … စလုံးမှာက ဒီလိုပဲ ပြောင်းနေကြပဲကို ..“

စလုံးကို သူ့ထက် နောက်မှ ရောက်လာပေမယ့် နေရာတကာ သူမကချည်းပဲ ဆုံးဖြတ်လေ့ရှိသည့် မထားညိုကြောင့် ကိုစိုးနိုင်အသံတိတ်သွားသည်။ မိန်းမကြောက်ရသူပီပီ နောက်ထပ် စကားသံ ထွက်မလာရဲ။ မထားညိုကို ကျောပေးထားရင်းသာ မင်းမင်းကို မျက်နှာမဲ့ရွဲ့၍ ပြသည်။ မင်းမင်း မထားညိုနှင့် မျက်နှာမူထားသည့်နေရာကမို့ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းအောင့်အီးကာ ထားရသည်။ တတ်လဲတတ်နိုင်သည့် လင်မယားလို့တော့ စိတ်ထဲက ပြောဖြစ်သည်။

ကိုစိုးနိုင်နှင့် မင်းမင်းသည် 99တွင် ငါးရှည့်ခြောက်စပ်ပန်းကန်မှားရင်းနဲ့ စခင်ခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကိုစိုးနိုင်၏ မိန်းမ မထားညိုက စလုံးမှာ မရှိသေး။ ဒီတော့ အေးအေးဆေးဆေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေရအောင် ဆိုပြီး တိုင်ပင်ကာ အိမ်အတူ ငှားနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းမင်းကို ညီတစ်ယောက်လို ခင်သူမို့ မာစတာဘတ်ရွန်း (Master Bathroom) ကိုတောင် ပေးထားခဲ့သည်။ မင်း လုပ်ချင်တာလုပ် ငါ မကန့်ကွက်ပါဘူးဆိုသဖြင့် မာစတာဘတ်ရွန်း အားကိုးနှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတုန်းက မင်းမင်း တော်တော်သောင်းကျန်းခဲ့သည်။ လေးလလောက် ကြာလို့ ကိုစိုးနိုင် မိန်းမရောက်လာမှ မကောင်းတတ်လို့ဆိုကာ ငြိမ်နေခဲ့ရတာ ဖြစ်သည်။

မင်းမင်း ကဲခဲ့သမျှ လေးလလောက် ထိုင်ကြည့်နေခဲ့ရတာမို့ မထားညိုရောက်လာတော့ အဲဒီ စာဖတ်သူကြီးက ပြန်ကဲသည်။ မထားညိုကလဲ ကဲချင်စရာ လုံးကြီးပေါက်လှ။ အိုးကြီးတွေဆို နည်းတာကြီး မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် မထားညိုသည် စလုံးရောက် မြန်မာမလေးများ၏ လမ်းစဉ်ကို သိပ်မကြာခင်ပင် လိုက်လာသည်။ နေရင်းထိုင်ရင်းနှင့်ပင် ဟိုနားက အဆီထွက် ဒီနားကအဆီလိုက်နှင့် နောက်ထပ် ခြောက်လလောက်နေတော့ ဟဲဗီးဝိတ်တောင် ထိုးလို့ရမည့် ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်လာသည်။ မင်းမင်း အိမ်ပြောင်းခါနီး တစ်ည ဘီယာသောက်ဖြစ်တော့ အတည်ပေါက်နှင့် နောက်ခဲ့သေးသည်။ စွပ်ကျယ်ဝတ်ထားသဖြင့် နံရိုးအပြိုင်းပြိုင်းပေါ်နေသည့် ကိုစိုးနိုင်ကို ကြည့်ကာ ..

“ကိုစိုးနိုင် .. ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက်လုပ်ကြသေးလား ..“
“ဟေ့ကောင် .. ဘာတွေလာမေးတာလဲဟ .. ငါ့မိန်းမကြားသွားဦးမယ် .. “
“ဟာဗျာ .. ခင်ဗျားကလဲ .. ကျနော်က အကောင်းနဲ့အကြံပေးမလို့ပါ ..“
“ဘာအကြံလဲ ..“
“ခင်ဗျားတို့ လုပ်လျှင် .. ခင်ဗျား မိန်းမကို မြင်းမစီးခိုင်းနဲ့တော့ … တော်ကြာနေ ညကြီးမင်းကြီး ကျနော် ကျော်သူခေါ်နေရဦးမယ် ..“
“ခွေးကောင် .. ငါ့ကိုများ ..“
“ဟား .. ဟား …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင်းမင်း အိမ်ရှာသည့်ကိစ္စကိုတော့ အေးဂျင့်နှင့်ပင် လွှဲထားလိုက်သည်။ အေးဂျင့်ကလဲ တခြားသူမဟုတ်။ သူ့အရင် ကုမ္ပဏီမှာ ဒရပ်ဖ်တာလုပ်နေသည့် မလေးကောင်လေး ဖြစ်သည်။ တခါထဲတော့ သူနေချင်သည့်နေရာနှင့် ကွန်ဒေရှင်း (conditions) အချို့ကိုတော့ ပြောထားလိုက်သည်။ သူကတစ်ယောက်တည်းသမားမို့ ထမင်းချက်စားသူမဟုတ်၊ အလကားရပေမယ့် ဘာတွေလာမှန်းမသိသည့် တီဗီချန်နယ်တွေကိုလဲ ထိုင်ကြည့်တတ်သူမဟုတ်။ ဒီတော့ ထုံးစံအတိုင်း ညဘက် တခါတခါ လူပိုပါလာလျှင် ဖြစ်လားဆိုတာလေးသာ တောင်းဆိုသည်။ ဒရပ်ဖ်တာကောင်လေးက မင်းမင်းကို ခင်နေသူမို့ သူလုပ်ပေးပါမည်၊ စိတ်ချပါဆိုပြီး ပြောလို့ အေးအေးဆေးဆေး နှပ်နေလိုက်သည်။

အိမ်ရပြီဆိုတော့ မင်းမင်း သွားကြည့်သည်။ တိုပါးရိုး အမ်အာတီနားမှာ ဖြစ်သည်။ စလုံးအိမ် ဖြစ်ပြီး တစ်အိမ်လုံးမှာ မင်းမင်းနဲ့ပါမှ သုံးယောက်ထဲ နေကြမှာ ဖြစ်သည်။ စလုံးကောင်နှင့် သူ့အဖေက တစ်ခန်းစီ ဖြစ်သည်။ ဘေဝင်းဒိုးတွေ (Bay Window) တွေဘာတွေ ပါသည့် အထပ်မြင့်အခန်းမို့ မင်းမင်း သဘောကျသွားသည်။ နောက်ပြီး သူ့အခန်းက ရေချိုးခန်းမပါပေမယ့် အပြင်ထွက်လိုက်လိုက်ချင်း common bathroom ကို ရောက်နိုင်သည်။ ဒီတော့ မင်းမင်း အိမ်သန့်တာရော လူသန့်တာရောနှင့် နေလိုက်သည်။ စလုံးကောင်က လူငယ်ပင် ဖြစ်ပြီး မင်းမင်း တောင်းဆိုထားသည့် တစ်ခုတည်းသော အချက်ကို အပြုံးနှင့် လက်ခံသည်။ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်သည် ဆိုသည့် အပြုံးမျိုး ..။ ဒီလိုနှင့် …

အလုပ်စဝင်သည့်နေ့ဆိုပေမယ့် မင်းမင်း အေးဆေးပင် အိမ်ကထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့အိမ်ကနေဆို အမ်အာတီပဲ စီးစီး၊ ဘတ်စကားပဲ စီးစီး ဆိုက်ကိုရောက်နိုင်ပေမယ့် မင်းမင်း အမ်အာတီကို ရွေးလိုက်သည်။ ဘတ်စကားထက်စာလျှင် အမ်အာတီက သူ့မျက်လုံးအတွက် အရောင်အသွေးပိုစုံလို့ ဖြစ်သည်။ စိတ်အေးလက်အေးနှင့်မို့ ဆိုက်ကိုရောက်တော့ ၉ နာရီတောင် ကျော်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဂိတ်တံခါးဝနားအရောက်တွင် အပေါက်စောင့်လိုလို traffic controller လိုလို ကုလားတစ်ကောင်ကို တွေ့လို့ R.E ဆိုပြီး ပြောလိုက်တော့ အထာနပ်နေသည့် ဘင်္ဂလားက ဝေါ့ကီတော်ကီနှင့် အထဲကိုလှမ်းခေါ်သည်။ ကွန်တိန်နာ တစ်လုံးထဲမှ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း တရုတ််တစ်ကောင် ထွက်လာပြီး site manager ပါဆိုပြီး မိတ်ဆက်ကာ မင်းမင်းအတွက် ပြင်ထားသည့် အခန်းကို ပြသည်။ စားပွဲတစ်လုံး၊ ကွန်ပျူတာတစ်လုံး၊ ဗီဒိုတစ်လုံးပါသည့် ကွန်တိန်နာ တစ်လုံးသာ ဖြစ်ပေသည်။ ဤသည်ကား ကျော့ကျော့မော့မော့ စတိုင်လ်ကျကျ ဝတ်ရစားရသည့် white collar job လို့ပြောရမည့် ဘဝမှ ကွန်တိန်နာ အစုတ်ထဲသို့ ပြောင်းလာရသည့် မင်းမင်း အလုပ်သစ်၏ ပထမဆုံးနေ့ပင် ဖြစ်တော့လေသည်။

မင်းမင်း အစောပိုင်းက ပြောသလိုပင် R.E ဆိုသည်မှာ construction site ၏ ဘုရင်သာလျှင် ဖြစ်လေ၏။ ကွန်ဒိုက block နှစ်ခုဆိုပေမယ့် တစ်ခုနှင့်တစ်ခုကို mirror လုပ်ကာ ဒီဇိုင်းဆွဲထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ရှော့ပင်းမောတွေ၊ ဆေးရုံတွေ ဒီဇိုင်းတွက်လာသည့် မင်းမင်းအတွက် သူ့ဒရောရင်တွေက ကလေးကစားစရာလေးတွေသာ။ ငှက်ပျောသီး အခွံနွှာသည် မပြောနှင့် ကောင်မလေးက ဖောက်ပြီးကမ်းပေးသည့် ကွန်ဒွန်းကို အသင့်စွပ်လိုက်ရတာထက်တောင် လွယ်နေသေးသည်။ နှစ်ရက် သုံးရက်အတွင်း သူ့မှာ ဘာမှလုပ်စရာ မရှိတော့ပေ။ ဆိုက်အခြေအနေကလဲ pilling (foundation) ပဲ ရှိသေးလို့ မင်းမင်း ဘာမှ ဖြေရှင်းစရာမရှိ။ R.E ဖြစ်နေလို့ ဘယ်သူကမှလဲ လာမနှောင့်ယှက်သဖြင့် ကြာတော့ နဲနဲတောင် ပျင်းလာရသည်။

အဲ .. တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ ဘယ်အလုပ်မဆို အနည်းငယ်တော့ အခက်အခဲ ရှိကြစမြဲပင်။ မင်းမင်း အခက်အခဲက အလုပ်ကြောင့် မဟုတ်ပဲ Project Manager ဆိုသည့် ငတိကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒီငတိက မင်းမင်းကို စလုံးမဟုတ်မှန်းလဲသိ၊ မြန်မာမှန်းလဲ သိတော့ နဲနဲ မခန့်လေးစား လုပ်ချင်သည်။ မင်းမင်းက လကုန်လို့ သူ့အိုတီလေး လက်မှတ်သွားထိုးခိုင်းတော့ တခါထဲ လက်မှတ်မထိုးပေးပဲနှင့် ဆိုက်မန်နေဂျာနှင့် စစ်လိုက်ဦးမည်ဆိုပြီး ပြောသည်။ မင်းမင်း နဲနဲဘုသွားသည်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ဆိုပြီး တေးထားလိုက်သည်။ သိပ်တော့ ကြာကြာ မစောင့်ရပါ။

နောက်တစ်ရက် pile လောင်းမည်ဆိုတော့ မင်းမင်း နဲနဲ ပညာပြလိုက်သည်။ ဟိုဟာစစ် ဒီဟာစစ်လုပ်လိုက်သည်မို့ ကွန်ကရစ်လောင်းရမည် အချိန်ရောက်တော့ တော်တော်မိုးချုပ်နေလေပြီ။ သူ့တို့ဆိုက်နေရာက residential နေရာမို့ ညရနာရီကျော်လို့ မရ။ ညရနာရီကျော်လို့ construction noise တွေ ဆက်ထွက်နေသေးလျှင် NEA (National Enviornment Agency) က fine ရိုက်တာကို ခံရသည်။ ဒီတော့ ဆိုက်မန်နေဂျာကောင် မျက်လုံးပြူးလာသည်။ ဒီကြားထဲ ကွန်ကရစ်ကားရောက်လာတော့ batching plant က ထွက်သည့်အချိန်နှင့် ဆိုက်ရောက်သည့် အချိန်က ၂နာရီကျော်သွားလို့ ဆိုပြီး reject လုပ်လိုက်သည်။ ကွန်ကရစ် မလောင်းရသေး ညရနာရီ ကျော်နေလေပြီ။ ဆိုက်မန်နေဂျာက မင်းမင်းကို လာညှိသော်လဲ မင်းမင်းက မင်းနဲ့ စကားမပြောနိုင်ဘူးဆိုပြီး အပြတ်ပြောလိုက်လို့ ဟိုကောင် ကွန်တိန်နာထဲက မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ပြန်ထွက်သွားရသည်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ ပြူးပြူးပြာပြာ မျက်နှာပေးနှင့် ပီအမ်ဆိုသည့် စလုံးကောင် မင်းမင်း၏ အိုတီစာရွက်လေး ကိုင်ပြီး ပြန်ရောက်လာသည်။ စကားရော ဖောရော မျက်နှာချိုလာသွားရင်း “for the sake of the project“ တွေဘာတွေ လာပြောနေသည်။ တစ်ရက်အားလျှင် ထမင်းအတူသွားစားရအောင်တွေ ဘာတွေ ဖြစ်လာသည်။ မင်းမင်း ငါးခူပြုံးလေးသာ ပြုံး၍ နေလိုက်တော့သည်။

ဤသို့လျှင် ပီအမ်ကောင်အား ဦးကျိုးသွားအောင် ပညာပြပြီးသည့်နောက် မင်းမင်း၏ R.E ဘဝသည် လက်ညိုးညွှန်ရာ ရေမဖြစ်သော်လဲ သူလက်ညိုးညွှန်မှ ကွန်ကရစ်လောင်းနိုင်သည့် အခြေအနေကို ရောက်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ကွန်တိန်နာတစ်ခုကို အပိုင်စားရထားသော သူ့ဘဝတွင် အောက်ပါ အကျိုးကျေးဇူးများကို ရရှိခဲ့လေသည်။

နံပါတ်တစ် .. မနက်အိပ်ယာနိုးနိုးချင်း ဖုတ်ပူမီးတိုက်ထရေချိုး၊ အမ်အာတီ (သို့) ဘတ်စကားကို တိုးစီးပြီး ၈နာရီ ရုံးတက်ချိန်ကို မီအောင် time card ထိုးရသည့် ဒုက္ခမှ ကင်းဝေးခဲ့သည်။

နံပါတ်နှစ် .. ရုံးရောက်သည်နှင့် ကွန်ပျူတာဖွင့်၊ အင်တာနက်ဖွင့် သတင်းပလင်းတွေ ကြည့်ပြီးသကာလ၊ ကိုယ်သွားချင်သည့်ဆိုက်သွားသွား၊ ကြည့်ချင်သည့်ဟာကြည့် အနှောင့်အယှက်မရှိ လွတ်လပ်အေးဆေးစွာ ကြည်နိုင်ခဲ့သည်။

နံပတ်သုံး .. ဆိုက်တွင်နေရတာ ပျင်းလာပြီဆိုလျှင် ဆိုက်မန်နေဂျာကောင်ကို ပြောကာ အနီးနားက ရှော့ပင်းစင်တာထဲပဲသွားသွား၊ Orchard ဆိုသည့် မြို့လည်ကောင်ကိုပဲ သွားသွား၊ ဒါမှမဟုတ် (Pennisula Plaza) ဆိုသည့် ဗမာတွေ စုရာနေရာတွင်ပဲ သွားနှပ်နေနေ စိတ်ကြိုက်နေလို့ရသည့် အခွင့်အရေးများ ရရှိခဲ့လေတော့သည် သတည်း …။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ထိုနေ့က မင်းမင်းသည် အားအားယားယားနှင့်မို့ ပင်နီဆူလာပလာဇာရှိ ရဲရင့်ကဖေးတွင် ထိုင်၍ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်ကို ဇိမ်ခံကာ သောက်နေမိ၏။ ကြားရက်မို့လို့ ပလာဇာထဲတွင် လူအတော်ရှင်းနေသည်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေရက်များ၌ ခေါင်းနောက်ဖွယ်ကောင်းအောင် ရှုပ်ထွေးပြီး ခြေချင်းလိမ်နေတတ်လေ့ရှိသည့် ကော်ရီတာတွင်ပင် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ရပ်နေသည်မရှိ။ မင်းမင်းအဖို့တော့ ဒါမျိုးကို သဘောကျသည်။ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်ကို အေးဆေးစွာသောက်၊ ဖွင့်ထားသည့် သီချင်း၏ အရသာကို ခံစားရင်း မွန်းကျပ်မှုတွေမှ ကင်းဝေးစွာဖြင့် အပြင်ကို ငေးရတာလောက် သူ အကြိုက်တွေ့တာ မရှိချေ။

ထိုသို့ ငေးကောင်းကောင်းနှင့် နှစ်ထပ်က တက်လာသည့် စက်လှေကားဘက်ကို ငေးမိနေသဖြင့် မင်းမင်းခမျာ သူ့နောက်နားကို လူနှစ်ယောက်ရောက်လာသည်ကို ရုတ်တရက်မသိလိုက်ချေ။

“ဟေး … မင်း… မင်းမင်း !!!..“
သူ့ပခုံးကို လှမ်းပုတ်ကာ ရင်းရင်းနှီးနှီး နှုတ်ဆက်သံ ကြားမှ မင်းမင်း ခေါင်းကိုစောင်းကာ ငဲ့ကြည့်မိသည်။ အရင်ဆုံးတွေ့သူက ကွမ်းကိုမြုံ့ကာ စားပြီး သူ့ကို ဝမ်းသာအားရ ရပ်ကြည့်နေသည့် လူကြီးတစ်ယောက် ..

“ဟာ … ဆရာမိုး !!! ..“
မင်းမင်း ထိုင်ရာမှ ချက်ချင်းထပြီး လက်တစ်ဖက်က အတာချီကေ့စ်ကို ဆွဲထားသည့် ထိုလူကြီးကို အားရပါးရ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်သည်။ အကျင့်ပါနေသည့် သူ့မျက်လုံးက ဆရာမိုးနောက်နားမှ အတူ ရပ်ကာနေသည့်တစ်ယောက်ကို ကြည့်မိသောအခါ ..

မိန်းမလှလေးတစ်ယောက်ဟု ပြောရမလား၊ မိန်းမချောလေးတစ်ယောက်လို့ပင် ပြောရမလား လှခြင်းနှင့် ချောခြင်းကို average ချကာ မြင်ရသူရင်ကို လှုပ်ရှားစေနိုင်သည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်သည် အပေါ်အောက်တဆက်တည်း အဖြူရောင်dressလေးကို ဆွဲဆောင်မှုရှိစွာဝတ်ဆင်လျှက် သူ့ကို အသာအယာစိုက်ကြည့်နေလေသည်။ တော်ယုံ ချောမောသည့် အမျိုးသမီးများပင် မဝတ်ရဲကြသည့် အဖြူရောင်ဝတ်စုံလေးသည် သူမနှင့်တော့ လိုက်ဖက်ညီစွာ ရှိနေသည်ကို မင်းမင်း မြင်မြင်ချင်း သတိထားမိသည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးတွင် အထင်ရှားဆုံးဟု ပြောရမည့် နှာတံလွင်လွင်လေးနှင့် အနှီကောင်မလေးသည့် တမင်တကာပဲလုပ်ထားသည်လား၊ သဘာဝအတိုင်းပဲ ဖြစ်နေသလား မသိသည့် ရွှေရောင် ဆံပင်ခွေခွေလေးတွေနှင့် အင်မတန်မှ ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်။ နှာတံလွင်လွင်လေးကြောင့် ကုလားဆင်လေးလို ထင်ရသည့် ကော်ပတ်ရုပ်မလေးသည် ဘော်လီးဝုဒ်ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲမှ မင်းသမီးတွေထက်မသာအောင် မလျော့နိုင်သည်က သေချာလှသည်။ မျက်နှာလေးက နုနုငယ်ငယ်လေးမို့ အခုမှ နှစ်ဆယ်ကျော်လောက် ရှိဦးမည်ဟု မင်းမင်း တစ်ထိုင်ထဲ သုံးသပ်လိုက်သည်။ အကျင့်ပါနေပြီမို့ မင်းမင်း၏ လေသံက ဆရာမိုးကို နှုတ်ဆက်ရင်း ဒါရိုက်ရှင် ပြောင်းသွားသည်။

“ဆရာဗျာ … ကျနော် ရန်ကုန်မှာ ရှိတုန်းက ဒီလောက်လှတဲ့ သမီး ရှိတယ်ဆိုတာ ပေးတောင် မသိဘူး .. ဘယ်နား ဖွက်ထားလဲ မသိဘူး ..“
“ဟေ့ကောင် မင်းမင်း .. မင်း အကြောင်းတွေ ငါသိနေတယ် .. ငါ မိတ်ဆက်ပေးတာတောင် စောင့်မနေတော့ဘူး … အဲဒါ ငါ့သမီး မဟုတ်ဘူးဟ .. ငါ့ တစ်ဝမ်းကွဲ ညီမရဲ့ သမီး .. ငါ့တူမ …ငါ့သမီးရှိလဲ မင်းကို မိတ်ဆက်ပေးမနေဘူး ..“

မင်းမင်းအပြောကို ပြန်လည်ချေပရင်း အရွှန်းဖောက်ကာ မိတ်ဆက်ပေးသည့် ဆရာမိုးစကားကြောင့် ကောင်မလေးသည် လှပစွာ ပြုံးသည်။ ပုလဲသွယ်လေးတွေလို ညီညာနေသည့် သွားဖြူတန်းလေးက သူမ အပြုံးနှင့် လိုက်ဖက်လှပေသည်။ အင်း .. ဒီကောင်မလေး ပြုံးအလှပိုင်ရှင်များလား။ မင်းမင်း တမင်တကာပင် လက်ကို ကမ်းကာ နှုတ်ဆက်သည်။

“အကို့ နာမည် မင်းမင်းပါ .. ဆရာမိုးနဲ့က ဆရာတပည့်အရင်းတွေပါ .. အကူအညီလိုရင်ပြောလို့ ရပါတယ် ..“
“အမယ် .. ခွေးကောင်လေး .. ငါကတောင် ဘာမှ မပြောရသေးဘူး .. သူ့ဟာနဲ့သူ ဟုတ်နေတယ် ..“
“အာ .. ဆရာကလဲ … ဆရာကွမ်းစားနေတယ်မှတ်လား … ကျနော်က ဆရာ ကွမ်းစားရင်းနဲ့ စကားပြောလျှင် ကွမ်းတံတွေးတွေ စင်ကုန်မှာစိုးလို့လေ .. ဒီက ညီမလေးက အဖြူဝတ်လာတာ မှတ်လား .. ဟဲ .. ဟဲ ..“
“အကိုက နောက်တယ်နော် .. စုနာမည်က .. ဖူးသစ်စုပါရှင့်..“

ကောင်မလေးသည် ရှိုးတိုးရှိုးတန့် ဖြစ်မနေပဲ သူမလက်ကို ဖြန့်ကာ မင်းမင်းလက်ကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်သည်။ လက်ဖဝါးနုနုဖောင်းလေးတွေကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှသာ ထိတွေ့လိုက်ရပေမယ့် အထိအတွေ့က သူ့လက်တွင် စွဲကျန်နေရစ်သည့်နှယ် မင်းမင်း ခံစားရသည်။ မင်းမင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် အ့ံသြမိသည်။ ငါ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာပါလိမ့်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မေးခွန်းပြန်ထုတ်မိပေမယ့် အဖြေရသည်အထိ မစောင့်ဆိုင်းနိုင်သဖြင့် မင်းမင်း သူ့စိတ်ခံစားချက်ကို ခန ဘေးချိတ်ထားပြီး ဆရာမိုးတို့ကို ထိုင်ပါဆိုပြီး ဖိတ်ခေါ်သည်။ အမှန်က မင်းမင်းကသာ ဆရာမိုးတို့ မထိုင်ပဲ ထွက်သွားမည်ကို အစိုးရိမ်ကြီးနေတာ ဖြစ်သည်။ ဆရာမိုးက သူမပြောခင်ကတည်းက လွတ်နေသည့်ခုံကို နောက်ကိုဆွဲ၍ ဝင်ထိုင်ဖို့ နေရာ ပြင်ပြီးနေပြီဖြစ်သည်။

မင်းမင်းက ဆရာမိုးဟု ခေါ်သည့် ဦးမိုးဇော်သည် သူနှင့် အင်မတန်မှ အတွဲညီခဲ့သည့် ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ဦးမိုးဇော်သည် ထိပ်တန်းဟု ဆိုလို့မရသော်လဲ နာမည်အတော်ကြီးသည့် ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီတစ်ခု၏ ပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ အမ်ဒီအဖြစ် တာဝန်ယူထမ်းဆောင်နေပေမယ့် ဦးမိုးဇော်သည် တခြားလူများလို ကုမ္ပဏီရုံးခန်းထဲ ထိုင်ကာနေသူမဟုတ်။ ကိုယ်တိုင် လုပ်ငန်းခွင်ကြီးတစ်ခုကို Project Manager အဖြစ်ဦးစီးကာ လုပ်နေသူဖြစ်သည်။ ဦးမိုးဇော်သည် ဒေါသကြီးသူ မဟုတ်သော်လဲ စည်းကမ်းတင်းကြပ်ကာ အားမနာတမ်း ပြောတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တိုင်ကလဲ ပိုင်ရှင်၊ ကုမ္ပဏီ၏ အမ်ဒီလဲ အမ်ဒီ၊ ပြီးတော့ ပရောဂျက်မန်နေဂျာဆိုတော့ ဦးမိုးဇော်နှင့် တော်ယုံလူက အလုပ်တွဲမလုပ်ချင်ပေ။ အရှိန်နှင့် လန့်နေကြသည်။ အဲဒီလုပ်ငန်းခွင်သို့ မင်းမင်းက ကျောင်းပြီးခါစ ပရောဂျက်အင်ဂျီနီယာအဖြစ် ရောက်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆိုက်ထဲတွင် ရှိနေသူများက မင်းမင်းစအလုပ်ဆင်းခါစက ဒီကောင်လေးတော့ မသကာခံလှတစ်ပတ် နှစ်ပတ်ပါပဲဆိုပြီး တစ်ပေးကြသော်လဲ အဲဒီတစ်ပတ်၊ နှစ်ပတ်သမား မင်းမင်းသည် ဦးမိုးဇော်နှင့် အတွဲမိကာ နှစ်နှစ်နီးပါးမျှ အတူအလုပ်လုပ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။

“နေစမ်းပါဦး .. မင်းက အလုပ်မလုပ်ဘူးလား … “
အလုပ်ချိန်ကြီးကို စီတီးဟောမှာ အေးအေးဆေးဆေး လက်ဖက်ရည်ထိုင်သောက်နေသည့် မင်းမင်းကို အခုမှ ဆရာမိုးက သတိထားမိဟန်တူသည်။ ကွမ်းတံတွေးကို ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ထဲ ပျစ်ခနဲ ထွေးထုတ်ရင်း မေးသည်။ မင်းမင်း အဲဒီလို ပြုံးလျှင်တော်တော်သောက်မြင်ကပ်ဖို့ကောင်းတယ်ဟု သူ့ကို ပေါ်တင်ပြောဖူးသည့် ဆရာမိုး မကြိုက်သည့် အပြုံးကို တမင်တကာပင် ပြန်လည်ဖန်တီးယူသည်။

“ဆရာမိုးကလဲ .. မင်းမင်းတို့က မပိုင်ရင် ခြင်တောင် မရိုက်ပါဘူး .. . ဟင်း .. ဟင်း ..“
“ငါ့တူမ ရှေ့မှာ သောက်မြင်ကပ်အောင် လာကြွားမနေနဲ့ .. မင်းတို့ စလုံးမှာ ရိုက်စရာ ခြင်ရှိလို့လား .. အေး .. မင်းအိမ်မှာ ရှိရင်တော့ NEA က လာပြီး ဖိုင်းရိုက်သွားလိမ့်မယ် .. “

စလုံးအကြောင်းကို သူ့ထက်သိနေသည့် ဆရာမိုး၏ ချေပစကားကြောင့် မင်းမင်း အပြုံးက လေလျော့သွားသည့် မိုးပျံပူဖောင်းလို လမ်းတစ်ဝက်မှာတင် ပြုတ်ကျသည်။ မှတ်ပြီလား ငမင်း။ ဆရာကတော့ ဆရာပါပဲဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆုံးမရင်း မျက်နှာကို ပြန်တည်လိုက်ရသည်။ မင်းမင်း အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး ဖူးသစ်စုဆိုသည့် ကောင်မလေးကရယ်သည်။

“ဆရာ .. ကျနော် R.E ဖြစ်သွားပြီလေ … အရင် ဒီဇိုင်း အင်ဂျီနီယာ မဟုတ်တော့ဘူး ..“
“ဘာလဲဟ .. R.E ဆိုတာ ..“

ဒါကိုတော့ ဆရာမိုး မသိထင်သည်။ မင်းမင်းပဲ သူ NTU မှာ ဘွဲ့လွန်ရပြီးနောက် R.E လက်မှတ်လျှောက်ကာ အခုလုပ်နေသည့် construction တွင် R.E အဖြစ် စလုပ်နေကြောင်း ရှင်းပြရသည်။ မင်းမင်းစကားကို ဆရာမိုးရော၊ ဖူးသစ်စုဆိုသည့် ကောင်မလေးပါ စိတ်ဝင်တစား နားထောင်ကြသည်။ မင်းမင်း စကားဆုံးတော့ ဆရာမိုးက ..

“ဒါဆို အတော်ပဲဟ ..မင်း အလုပ်နဲနဲပါးတယ်ဆို .. ငါ့ကို ကူညီပါဦး ..“
“ပြောလေ .. ဆရာကလဲ .. ဘာကူညီရမှာလဲ …“
“ဒီမှာလေ .. ဖူးသစ်က ကျောင်းတက်မှာကွာ … အစောတုန်းကတော့ ငါက သူ့ကိစ္စတွေ သေချာလိုက်လုပ်ပြီးမှ ပြန်မလို့ပဲ … ဒါပေမယ့် အခုကျတော့ အလုပ်က အရေးတကြီး ပေါ်လာလို့ ပြန်ရမှာ .. အဲဒါ ငါ့တူမလေး လိုတာလေးတွေ ရှိရင် လိုက်လုပ်ပေးစမ်းပါကွာ ..“

ဆရာမိုး၏ စကားက မင်းမင်း သောက်နေသည့် လက်ဖက်ရည်ထက်ပင် ပို၍ ချိုမြနေလေသည်။ ဒီလောက် ချစ်စရာကောင်းသည့် ကောင်မလေးနှင့် ထပ်တွေ့ရမည့် အခွင့်အရေးကို ဖန်တီးပေးသည့် ဆရာမိုးကို ဆရာသမားတစ်ယောက်အနေနဲ့ရော၊ (may be) ဖူးစားရေးနတ်အနေနဲ့ရော ထိုင်ရှိခိုးဆိုလျှင်တောင် ရှိခိုးမိဦးမည်။ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ ဖူးစာရေးနတ်ဆိုသည်ကား အသားညိုစိမ်စိမ့် ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် ကွမ်းကို မပြတ်စားတတ်သည့် ဘယ်လိုမှ ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ရုပ်မပေါက်သည့် အသက်၅ဝကျော် လူကြီးဆိုတာကတော့ တော်တော်ယုံရခက်ပါသည်။

အလ္လာပသလ္လာပ အချိန်နာရီဝက်ခန့် ထိုင်ပြောခဲ့သည့် ရဲရင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှ မင်းမင်းတို့ စကားဝိုင်းကို အကျဉ်းချုပ်ရသော် ရလဒ်အနေနှင့် မင်းမင်းသည် ဆရာမိုးနှင့်တကွ ဖူးသစ်စုကို ညစာစားရအောင်ဆိုပြီး ဖိတ်လိုက်နိုင်ပါသည်။ ဆရာမိုးက ငါတို့ချည်းပဲ မလုပ်နဲ့ ဖူးသစ်စုကို ထားခဲ့ရမယ့် အိမ်က သူ့အသိမိသားစုကိုပါ ခေါ်ကြရအောင်ဆိုပြီး ပြောလိုက်ခြင်းဖြင့် မင်းမင်း၏ ဖိတ်ကြားမှုကို လက်ခံလိုက်သည်။ ဖူးသစ်စုကတော့ အားနာစရာကြီး အကိုရယ်ဆိုပြီး ပြုံးကာပြောရင်းနှင့် မင်းမင်း နောက်ထက်တစ်ဖန် ဆုံတွေ့ဖို့ ကြိုးစားမှုကို မငြင်းပယ်ပဲ လိုက်လျော့ခဲ့လေသည်။ ထို့နောက် ဆရာမိုးက သူလာလုပ်သည့် လေယာဉ်လက်မှတ်ချိန်းသည့်ကိစ္စက ပြီးစီးခဲ့ပြီမို့ ပြန်ဖို့ပြင်သလို၊ မင်းမင်းကိုယ်တိုင်လဲ ဆိုက်က ထွက်လာတာ အတော်ကြာနေပြီမို့ ပြန်ဖို့ ပြင်ရသည်။

တက်စီနဲ့ပဲ ပြန်မယ်ဆိုလို့ ပင်နီဆူလာပလာဇာက ထွက်တော့ မင်းမင်း taxi stand အထိရောက်အောင် လိုက်ပို့ရင်း နှုတ်ဆက်သည်။ ဆရာမိုးက သူ့ဖာသူ ကားမောင်းသူဘေးက တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ ဝင်သွားပေမယ့် ဖူးသစ်စုကိုတော့ မင်းမင်း တံခါးဆွဲဖွင့်ပေးကာ ဦးစားပေးမှုကို ပြလိုက်သည်။ ကိုယ်ကလေးကို ယို့၍ ကားထဲဝင်သွားသည့် ကောင်မလေးသည် လှလှပပလေး ထိုင်နေရင်း မင်းမင်းကို သွားတော့မယ်နော်ဟု နှုတ်ဆက်သည်။ မင်းမင်း ဖူးသစ်စု၏ မျက်ဝန်းတွေကို တစိုက်မတ်မတ်စိုက်ကြည့်ရင်းသာ ခေါင်းကို ညိတ်ပြလိုက်သည်။ ခေါင်းခန်းမှ ဆရာမိုးက သူ့ကို လက်လှမ်းပြနေသည်ကိုတော့ ယောင်လို့တောင်မှ လှည့်မကြည့်ချေ။

မျက်လုံးတွေသည် အသည်းနှလုံးသို့ သွားရာ စိတ်၏ တံခါးပေါက်ဟု ဆိုကြသော် ဖူးသစ်စုသည် ထိုတံခါးပေါက်၌ မေးထောက်ကာ အပြင်ကိုမျှော်ငေးနေသူဖြစ်နိုင်ပြီး မင်းမင်းသည် အဆိုပါတံခါးပေါက်ကို ကျော်တက်၍ အထဲကို ဝင်နိုင်အောင် ကြိုးစားနေသူသာ ဖြစ်ပေမည်။ အဆိုပါ မျက်ဝန်းတံခါးသည် ခံစားမှုလွင်ပြင်မှ ဘယ်လောက်တောင်မြင့်ပြီး ဘယ်လောက်တောင် ကွာဝေးသည် ဆိုတာကိုတော့ အင်ဂျီနီယာတစ်ယောက်အနေနှင့် သူတွက်ချက်ရပေဦးတော့မည် ….။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စနေနေ့ ခါတိုင်း ဒီလိုအချိန်ဆို တီဗီရှေ့ရောက်ကာ ပရီးမီးယားလိဂ်ကြည့်ဖို့ စိုင်းပြင်းနေတတ်သည့် မင်းမင်းသည် ဒီနေ့တော့ ထူးဆန်းစွာ ရေချိုးခန်းထဲရှိ မှန်ရှေ့တွင် သူ့မျက်နှာကို သူပြန်ကြည့်နေမိသည်။ မန်ချက်စတာနှင့် အာစင်နယ် ကန်သည်ဖြစ်စေ၊ လီဗာပူးလ်နှင့် ချယ်လ်ဆီး ကန်မည်ဖြစ်စေ မင်းမင်းအတွက် လောလောဆယ်၌ ညရနာရီတွင် ချိန်းဆိုထားသည့် ပွဲလောက် ရင်မခုန်မိချေ။ မင်းမင်း သူ့နှလုံးသားကိုသူ ပြန်မေးကြည့်ရသည်။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါတည်းသာ ကြုံတွေ့ဖူးသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားမိသည် ဆိုသည့်အချက်သည် North Korea က နယူးကလီးယားနည်းပညာကို စွန့်လွှတ်မယ်ဆိုသည့် သတင်းထက်တောင် အံ့သြဖို့ ကောင်းနေပေဦးမည်။

တကယ်ဆို မင်းမင်း နှလုံးသားသည် အသက်မရှိတော့သည်မှာ အတော်ပင်ကြာမြင့်ခဲ့လေပြီ။ ခန္ဓာဗေဒ သဘောအရ သူ့နှလုံးသားသည် သွေးလည်ပတ်မှုကို မပြတ်အောင် ဆောင်ရွက်မြဲဆောင်ရွက်နေသည် ဖြစ်သော်လဲ ရင်ခုန်နွေးထွေးမှုကိုတော့ မလုပ်ဆောင်ပေးခဲ့နိုင်သည်မှာ မင်းမင်း စလုံးရောက်လာကတည်းက ဖြစ်သည်။ သူ့နှလုံးသားသည် အပြင်ဘက်တွင် နီရဲကာနေပေမယ့် အတွင်းဘက်တွင်တော့ မီးကျွမ်းထားသည့် သစ်သားတုံးတစ်ခုနှယ် မည်းနက်ကာ ရှိနေလေသည်။ ထူးဆန်းသည်က ထိုနေရာသည် မည်းနက်ခြောက်သွေ့ကာ ထိလိုက်လျှင် ကြေမွသွားမည့် သဏ္ဍာန်နှင့်ရှိနေသော်လဲ အမည်နာမတစ်ခုအား ရှင်းလင်းပြတ်သားစွာ မြင်နိုင်သေးသည်။

ဆွေးမြေ့ဖွယ်ကောင်းသည့် သူ့အတိတ်တွေ အခိုးရိုက်လာသည့် မှန်သားပြင်ထက်တွင် ပန်းချီကားချပ်တစ်ခုနှယ် ပြန်ပေါ်မလာခင် မင်းမင်း ကြည့်မှန်ကို လက်ဖြင့် မြန်မြန်သပ်သည်။ ပြန်လည်ကြည်လင်သွားသည့် မှန်သားတွေနှင့်အတူ မင်းမင်း၏ စိတ်က လက်ရှိပစ္စုပ္ပန်ကို ပြန်လည်ရောက်ရှိသည်။ အတော်ကြာအောင် မေ့ပြီးကိုင်ထားသည့် Gilletteကို ရေစင်အောင် ဆေးလိုက်ပြီး ချောမွေ့သွားသည့် သူ့မေးကို အသာပွတ်ကြည့်သည်။ ဘယ်ညာစောင်း၍ စိတ်ကျေနပ်အောင် ကြည့်ပြီးမှ Gilletteကို မှန်စင်ပေါ်က ခွက်လေးထဲ ထောင်ကာ ထည့်လိုက်သည်။ ထိုရောအခါမှ သူဖြစ်နေသည့် ပုံစံကို ပြန်စဉ်းစားမိပြီး မင်းမင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရယ်ချင်သွားသည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့်တွေ့ဖို့အတွက် သူ ဒီလောက်တောင် ပြင်ဆင်နေမိပြီလား။ သြော် .. ဖူးသစ်စု .. ဖူးသစ်စု …။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

လူခြောက်ယောက်ဆိုသည်မှာ ညစာထမင်းစားပွဲဝိုင်းအတွက် အင်မတန်မှ သင့်တင့်သော ပမာဏ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း Changi Village ရှိ sea food ဆိုင်ကို အနည်းငယ် ကြိုရောက်အောင်သွား၍ မှာစရာရှိတာတွေကို မှာထားလိုက်သည်။ သိပ်တော့ အများကြီး မမှာသေး။ Red Snapperဆိုသည့် ငါးတစ်ကောင်လုံး အချိုဟင်း၊ နာမည်ကျော် chilli crabs နှင့် shells အကြော်ပွဲကြီးတစ်ပွဲကိုသာ အသင့့်ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ထားခိုင်းသည်။ သူက ကြိုတင်ဘွတ်ကင် တင်ထားသည့်အတွက် လမ်းမနှင့်နီးသည့် ထောင့်စွန်က ရသဖြင့် ထိုင်ရတာက အဆင်ပြေလှသည်။ ဒီsea foodဆိုင်သည် HDB Blockတွင် လာဖွင့်ထားပေမယ့် အင်မတန်မှ လက်ရာကောင်းပြီး နာမည်ကြီးလှသည်ကို မင်းမင်း အခေါက်ခေါက်အခါခါ ရောက်ဖူးနေ၍ သိကာနေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ဆရာသမားကို ဟိုတယ်ကြီးတွေ ခေါ်သွားမနေတော့ပဲ ဒီနေရာကို ချိန်းလိုက်တာဖြစ်သည်။ လျှောက်ဝင်လာကြသည့် လူတွေကို ဆရာမိုးတို့များလားဆိုပြီး လိုက်လိုက်ကြည့်နေသည့် မင်းမင်း ခဏနေတော့ သူ့ဖုန်းမှ အသံမြည်လာသည်။

“မင်းမင်း .. ငါတို့ ကားပတ်မှာ ဆင်းလိုက်ပြီ … အဲဒီကနေ လမ်းလျှောက်လာရမှလား …“
“ဟုတ်တယ်ဆရာ … လမ်းကူးပြီး ဒီဘက်မှာရှိတဲ့ HDB Block ဘက်လာလိုက်ယုံပဲ … ကျနော်ရောက်နေပြီ ..“
“အေး .. အေး … ဒါဆို ခဏစောင့် .. ငါ့သူငယ်ချင်းတို့ အိမ်ကကားလာလျှင် ရပြီ …ဟော .. လာကြာပြီ ..ဒါပဲ .. ဒါပဲ ခဏနေလျှင် ရောက်ပြီ ..“

မင်းမင်း ဒီတော့မှ ဖင်ကို ကောင်းကောင်းချ၍ ပြန်ထိုင်ရသည်။ အနည်းငယ် ရင်မောနေသည့် သူ့အဖြစ်ကိုသူ ပြန်သတိရပြီး စားပွဲထိုးတစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်ကာ ကုတ်တစ်ဗူး အရင်မှာသည်။ လူနဲနဲရှင်းနေသေး၍ ချက်ချင်းလာချပေးသည့် ကုတ်ကို ရေခဲခွက်ထဲလောင်းထည့်ကာ အမြန်မော့သောက်လိုက်မှ နေသာထိုင်သာ ရှိသလို ခံစားရသည်။ သူဒုတိယအကြိမ် ကုတ်ခွက်ကို မော့သောက်ဖို့ ပြင်စဉ်မှာပင် HDB Block အကွယ်မှ ထွက်လာသည့် လူတန်းကို မြင်လိုက်ရသည်။ မင်းမင်း၏ မျက်လုံးသည် လူခြောက်ယောက်ထဲမှာ တစ်ယောက်သောသူ၏ အသွင်တွင် တခြားကို မရွှေ့တော့ပဲ ထိုနေရာ၌သာ ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။

“ရောက်နေတာ ကြာပြီလား .. မင်းမင်း ..“
“မကြာသေးပါဘူး … ဆရာမိုး .. အခုလေးတင် .. ဒါပေမယ့် ဟင်းသုံးပွဲတော့ မှာပြီးသွားပြီ ..“

မင်းမင်း အလိုက်တသိနှင့် လူလည်ကျစွာ ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်မနေပဲ ဆရာမိုးတို့ကို ထ၍ နှုတ်ဆက်သည်။ ဆရာမိုးနှင့်ပါလာသည် လူကြီးအတွဲကို စားပွဲဟိုဘက်ကို တွန်းပို့လိုက်ပြီး နောက်ထပ်မိန်းကလေး နှစ်ယောက်ကိုတော့ သူ့ဘက်ကျအောင် ဖန်တီးသည်။ မင်းမင်းရဲ ့ကုလားဖန်ကွက်ကြောင့် ဖူးသစ်စုနှင့် ဆရာမိုးက သူ့ဘယ်နှင့်ညာတွင် ရှိသွားသည်။ ဒါတောင်မှ မင်းမင်းဆင်ပေါက်က နဲနဲလိုသွားသည်ဟု ဆိုရမည်။ တတ်နိုင်လျှင် သူက ဖူးသစ်စုနှင့် သူမထက် နဲနဲကြီးသည်ဟု ထင်ရမည့် ကောင်မလေးကို သူ့ဟိုဘက် ဒီဘက်ထားကာ ထိုင်ချင်တာဖြစ်သည်။

“ဒီမှာ မီနူးခင်ဗျ …“

မင်းမင်း လူကြီးသူမနှစ်ယောက်ကို ရိုရိုသေသေနှင့် မီးနူးစာအုပ်ထိုးပေးလိုက်ပြီး တစ်ဆက်တည်း အခုအချိန်ထိ စကားမပြောသေးသည့် ဖူးသစ်စုကိုလဲ မီနူးစာအုပ်တစ်အုပ်ထိုးပေးကာ ..

“မှာချင်တာ မှာနော် .. စု .. အားမနာနဲ့ ..“

တမင်တကာ “စု“ ဟု ခေါ်လိုက်သည့် မင်းမင်း၏ စကားသံကြောင့် ကောင်မလေးသည် မင်းမင်းကို မျက်လုံးလေးဝိုင်းကာ ပြုံး၍ ကြည့်သည်။ မင်းမင်း သူ့ဖာသာသူ ”Killer’s smile“ ဆိုပြီး နာမည်ပေးထားသည့် အပြုံးချိုချိုလေးကို ညနေကတည်းက ရှင်းသန့်ထားသည့် မျက်နှာပေါ်တွင် နေရာကျကျ ဖြစ်အောင် ပုံဖော်လိုက်သည်။ ဖူးသစ်စုသည် မျက်တောင်လေးချကာ မီးနူးစာအုပ်ကို ယူသွားသည်ကို တွေ့သည်။ ဒီနေရာတွင် Killer’s smile ဆိုလို့ အေးစက်စက်မျက်နှာပေးနှင့် လက်မရွ့ံဓါးသမား၏ အပြုံးလို့ တလွဲမတွေးကြပါနှင့်။ မင်းမင်းဆိုလိုချင်သည်က Lady Killer’s smile ကိုဆိုလိုခြင်း ဖြစ်သည်။ သူနှုတ်ခမ်းထူထူအမ်းအမ်းနှစ်ခုကို အပြည့်အဝဖွင့်ကာ ရီဝေဝေလေးကြည့်ကာ ပြုံးခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းမင်း အပြုံးအောင်မြင်သည် မအောင်မြင်သည်ကတော့ မီနူးစာအုပ်ကိုင်ကာ လျှောက်ကြည့်နေသည့် ဖူးသစ်စု၏ လက်ကလေးက အစောပိုင်းတွင် မသိမသာလေး တုန်ရင်နေသည့် အချက်က သက်သေခံနေသည်။

ဆရာမိုးက မင်းမင်းကို သူ့ညီမဝမ်းကွဲ ဖြစ်သူနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသလို ဖူးသစ်စုကလဲ မင်းမင်အား သူ့အစ်မဝမ်းကွဲ ဆိုသူနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ သည့်နောက်တွင်တော့ မင်းမင်း ကြိုမှာထားသည်တွေက အံကိုက်ရောက်လာလို့ အရန်သင့်ပင် စစားလို့ရသည်။ အရင်ဆုံး ဆရာမိုးက ရှဲလ်ကိုစစားပြီး မင်းမင်းကတော့ တမင်တကာအလိုက်တသိနှင့် အမှတ်တွေရအောင် ငါးကို ဖဲ့၍ ပန်းကန်လေးတွေထဲ သပ်သပ်ထည့်ပေးသည်။

“ဟ .. ကောင်းတယ်ဟ .. မင်းမင်းရ … လက်ရာ အတော်မိုက်တာပဲ ..“
“ကျနော်ပြောသားပဲ .. ဆရာရ .. ဒီဆိုင်က စလုံးမှာ နာမည်ကြီးတယ် .. hungrygowhere ထဲမှာတောင် ဒီဆိုင်နာမည်က ပါတယ် ..“
“ဟုတ်တယ်ဗျ .. ကိုမိုးရ .. ငါ့တူ ပြောတာ မှန်တယ် … ကိုယ့်ရုံးက လူတွေလဲ ဒီဆိုင်နာမည် ခဏခဏ ပြောတယ် ..“

မေနန်းမောင်ဆိုသည့် ဖူးသစ်စု အစ်မ၏ အဖေက မင်းမင်းဘက်က ထောက်ခံပြီး ဝင်ပြောသည်။ ငါ့တူဆိုသည့် အသုံးကို သဘောရိုးနှင့် သုံးလိုက်ပေမယ့် မင်းမင်းနှင့် ဖူးသစ်စု တိုင်ပင်ထားသည့်အလား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်မိကြသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မင်းမင်း ”Killer’s smile“ သုံးဖို့ အခွင့်မကြုံလိုက်။ ကောင်မလေးက ငါးဖတ်ကို တူနှင့်ထိုးကာ ပြန်ငုံ့စားသည်။ ဟင်း .. အငတ်မလေး ကျနေတာပဲ … ကတောက် !!!

အစာလေး နဲနဲဝင်တော့ မင်းမင်းကပဲ နည်းနည်းပါးပါး သောက်ရအောင်ဆိုပြီး အဖော်ညှိသည်။ ဆရာမိုးရော၊ အန်ကယ်တင်မောင်ကပါ လက်ခံသဖြင့် မင်းမင်း သူတို့အတွက် ပုလင်းမှာ၍ ကောင်မလေးတွေအတွက်တော့ သံဗူးတစ်ခုစီ မှာပေးလိုက်သည်။ မေနန်းမောင်၏ အမေ အန်တီဝဝကြီးက သူမ မသောက်ပေမယ့် သူ့သမီးနှင့် တူမအသစ်စက်စက် Heineken ဖောက်သောက်သည်ကိုတော့ မတားပါ။ ခေတ်မီသည့် အန်တီကြီးပဲ။ မေနန်းမောင် ကိုယ်တိုင်လဲ ခေတ်နှင့်လိုက်လျောညီထွေ ရှိစွာ ကြိုးတစ်ချောင်း ဂါဝန်လေးကို ဝတ်လာသဖြင့် အရှေ့အလယ်ပိုင်းရပ်ဝန်းရှိ တောင်ပူစာနှစ်လုံးက နဲနဲ အပြင်ကို လျှံကျနေသည်။ ခါတိုင်းအချိန်ဆို မင်းမင်း ငေးချင်ငေးမိနေဦးမည် ဖြစ်သော်လဲ အခုတော့ ဆံပင်လေးတွေကို သပ်ပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ စားနေသည့် ဖူးသစ်စု၏ မျက်နှာလေးလောက် ရင်ခုန်အောင် လုပ်နိုင်စွမ်း မရှိချေ။

ဘီယာဝင်လာသည့်နောက်တွင်တော့ မင်းမင်းတို့ ၀ိုင်းကာ အတော်စိုပြည်သွားသည်ဟု ပြောရမည်။ နဲနဲ လျှာသွက်အာသွက်ဖြစ်လာတော့ မင်းမင်း သူ၏ နောက်ထပ် အစွမ်းတစ်ခုကို ထုတ်ပြကာ စကားဝိုင်းကို ရေပက်မဝင်အောင် ဦးဆောင်လိုက်သည်။ အမှန်စင်စစ် မင်းမင်းသည် အင်မတန်သွက်လက်ဖျတ်လတ်ပြီး အကင်းပါးသူ၊ အလိုက်သိသူ၊ စကားပြောကောင်းသူ တစ်ဦးပင်။ မင်းမင်းစကားပြောကောင်းသည်ဆိုရာ၌ ပမာဆိုရသော် သူသည် ကြမ်းပိုးကို လိပ်ဖြစ်အောင် ပြောနိုင်ပြီး၊ ထိုလိပ်သည် ဖွတ်နှင့်မိကျောင်းက ပေါင်းဖက်၍ ဖြစ်တည်လာသည်ဟုဆိုသော် တစ်ဖက်ကလူက “ဟင် .. အဲဒီလိုဖြစ်ခဲ့တာလား“ ဟု တအံ့တသြမေးယူရလောက်အောင် စကားရည်လည်စွာ ပြောတတ်သူ ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံရေးစိတ်ဝင်စားသူများနှင့် ကြုံလျှင် ဦးသိန်းစိန်နှင့် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်သည် သူနှင့် ဂေါ်လီရိုက်ဖက်တွေဟု ထင်သွားရလောက်အောင် ခရေစေ့တွင်းကျ ပြောနိုင်ပြီး၊ စီးပွားရေးအကြောင်း ပြောကြမည်ဆိုလျှင်လဲ သူသာ ဒီအကွက်ကို ထောက်မပြခဲ့သော် နက်ဖြန်၊ သန်ဘက်ခါပင် အီးယူစီးပွားရေးဇုံသည် ပျက်စီးသွားမည့်ကိန်း မြင်သည်ဟု ရှင်းပြနိုင်သူဖြစ်သည်။

ဒီတော့ အရှိန်လေးရလာလို့ လူချင်းနဲနဲ အလွမ်းသင့်သွားချိန်တွင် ဖူးသစ်စုမှာ ခုနကလို အစာကိုပဲ ကသိုဏ်းရှူနေသည်မဟုတ်တော့ပဲ မင်းမင်းနှင့်ရယ်ရယ်မောမော ဖြစ်လာသည်။ ဒီနေရာတွင်လဲ မင်းမင်းက လည်သည်။ နပ်သည်။ သူ့စကားတွေက ဖူးသစ်စုကို ဦးတည်ကာ သွားပေမည့် မေနန်းမောင်ကိုလဲ စကားဝိုင်းအပြင်ဘက်သို့ ရောက်မသွားစေရအောင် ချုပ်ထားသည်။ သူ့နည်းက ရိုးပေမယ့် ထိရောက်ပါသည်။ ဖူးသစ်စု မသိသည့် စလုံးအကြောင်းတစ်ခုပြောလျှင် မေနန်းမောင်ဆီက ထောက်ခံချက်ယူခြင်းဖြင့် ညီအစ်မနှစ်ယောက်သည် သူ့လေထဲတွင် မျောကာ အချိန်တစ်နာရီကျော် နှစ်နာရီနီးပါးကို ကုန်မှန်းမသိ ကုန်ကာသွားသည်။ မင်းမင်းအပေါ် ရင်းနှီးမှုသည်လဲ ဒုတိယတစ်ကြိမ်တွေ့သည့် ဖူးသစ်စု မပြောနှင့် ပထမအကြိမ်စတွေ့သည့် မေနန်းမောင်ကတောင် “အကို . အကို“ ဟု အခေါ်ခံရသည်အထိ တိုးတက်သွားသည်။

ဒီလိုနှင့် အချိန်တန်၍ ပြန်ကြရမည် ဆိုတော့ ..
“ဆရာမိုး … ကားငှားပြီး ပြန်မှာမှတ်လား ..“
အန်ကယ်တင်မောင်ကားက ဆလွန်းကားမို့ အလာတုန်းကလဲ ဖူးသစ်စုနှင့် ဆရာမိုးက တက်စီစီးလာကြတာ ဖြစ်သည်။
“အေး .. တက်စီပဲပေါ့ … သူ့ကားကမှ မဆန့်တာ ..“
“ဒါဆို ကျနော်လိုက်ခဲ့မယ်လေ … ဆရာတို့က Bedok ဆိုတော့ ဆရာတို့ဆင်းမှ ကျနော် ဆက်ငှားသွားမယ်လေ .. ဒီအချိန် တက်စီရှားတယ် ..“

မင်းမင်း ကိုယ့်ဖဲကိုယ်ဆင်လိုက်ယုံမက တခါထဲ စကားအလိမ္မာသုံးကာ သူ့အပြောကို လက်ခံအောင် ဂွင်ရိုက်သည်။ ဆရာမိုးက မငြင်းသလို၊ ဖူးသစ်စုကလဲ ဘာမှ မပြောသဖြင့် တက်စီတစ်စီးလာတော့ ကားနောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးကာ ဖူးသစ်စုကို ဝင်ထိုင်စေသည်။ မင်းမင်း ခပ်တည်တည်နှင့် နောက်ခန်းမှာပဲ ဝင်ထိုင်တော့ ဖူးသစ်စုက က္ကန္ဒြေမပျက် မင်းမင်းကို ကြည့်ကာနေသည်။ မင်းမင်း ဒီလိုမျိုးကောင်မလေးကို သဘောကျသွားသည်။ မလိုအပ်ပဲ ရှက်မနေတတ်သည့် ကိစ္စသည် မင်းမင်းအတွက်တော့ မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အသိအမှတ်ပြုထိုက်သည့် အရည်အချင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။

ချန်ချီကနေ ဘီဒုတ်က သိပ်မဝေးသဖြင့် မင်းမင်း အာတော့သိပ်ရိုက်လို့ မရလိုက်ပါ။ Bedok Reservoir လမ်းထဲရောက်လို့ ဖူးသစ်စု နေမည့် ကွန်ဒို ရှေ့ရောက်တော့ ဆရာမိုးနှင့် သူမက ဆင်းကာ မင်းမင်းကို နှုတ်ဆက်သည်။ မင်းမင်း ဟောလီးဝုဒ် မင်းသားကြီး Richard Gere ၏ စတိုင်လ်အတိုင်း “keep the meter running“ ဆိုပြီး တက်စီသမားကို လှမ်းပြောကာ ကားပေါ် လက်ထောက်၍ ငါးမိနစ်လောက်ကြာအောင် ဆရာမိုးတို့ကို နှုတ်ဆက်စကားပြောလိုက်သေးသည်။ အဓိက ပြောသည့်အကြောင်းအရာက ထမင်းစားဝိုင်းတွင် မကြာမကြာ ပြောခဲ့သည့် အကြောင်းအရာကိုပင် ဖူးသစ်စုအား မမေ့အောင် မှာကြားခြင်းဖြစ်သည်။

“စု … အကို့ကို လိုအပ်တာပြောနော် .. အားမနာနဲ့ .. ဖုန်းသာ ဆက်လိုက် သိလား ..“

မင်းမင်း၏ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက် ပြောမိမှန်းမသိသည့် စကားတွင် ဖူးသစ်စုသည်လဲ ပြုံးပြုံးလေးနှင့် ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက်မှန်း မသိ ခေါင်းညိတ်ကာ ပြခြင်းဖြင့် ထို့နေ့ညကို လှပစွာ အဆုံးသတ်ခဲ့ကြသည်။ မှတ်မှတ်ရရ ထိုနေ့က လမိုက်ညဖြစ်ပေမယ့် မင်းမင်းရင်ထဲတွင် လဝန်းလေးသာနေသလို ခံစားရလေသည်။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင်းမင်း တိုပါးရိုးအိမ်၌ နေဖြစ်ခြင်းတွင် လျှို့ဝှက်သော အကြောင်းရင်း တစ်ခုရှိပါသေးသည်။ ဒီအကြောင်းက ပြောရမည်ဆိုလျှင် နတ်ပြည်က ပစ်ချလိုက်သည့် အပ်တစ်ချောင်းနဲ့ လူ့ပြည်ကပစ်တင်လိုက်သည့် အပ်တစ်ချောင်း ထိချင်ထိနိုင်ပေမည် ဆိုသော မျှော်လင့်ချက်မျိုးကို အခြေခံထားတာ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း အိမ်ရှင် James သည် OCBC Bank ၏ ဘဏ်ခွဲတစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်နေသူ ဖြစ်သည်။

မင်းမင်း ရန်ကုန်မှာ နေကတည်းက ဖန်တစီ (စွဲလမ်းမှု) အသေးစားလေး တမျိုးရှိခဲ့သည်။ အဲဒါကတော့ တခြားမဟုတ်ပါ။ ဘဏ်မှာအလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဝတ်စုံလှလှနှင့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို အားရပါးရ ချစ်ကြည့်ချင်သော ဆန္ဒဖြစ်သည်။ ကြည့်ရတာ ဂျပန်ကားတွေ ကြည့်တာ အကြည့်များသွားလို့လဲ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ပုဂ္ဂလိကဘဏ်တွေ ပေါ်ပေါက်လာတော့ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လို့ မင်းမင်း သူ့စိတ်ကူးကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ အကွက်ရခဲ့သည်။ သူ မနက်ဘက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်သည့် အချိန်တွင် တစ်ဖက်ရပ်ကွက်က ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဘဏ်မှာအလုပ်သွားရန် ဖယ်ရီ စောင့်နေတာ အမြဲလိုလို တွေ့ရတတ်သည်။ နေစဉ်ရက်ဆက် တွေ့လာရသည်မို့ ယောကျ်ားလေးပီပီ မင်းမင်း သူ့စိတ်ကူးကို ဖြည့်ဆည်းဖို့ ကြိုးစားလေသည်။

တောင်တန်းကြီးက မိုဟာမက်ဆီ မလာလျှင် မိုဟာမက်က တောင်တန်းကြီးဆီ သွားရမှာပေါ့လို့ မင်းမင်းက ခံယူထားသဖြင့် ကောင်မလေး ဖယ်ရီစောင့်နေချိန်တွင် သူ သွားစကားပြောသည်။ ကိုယ်နှစ်သက်သည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သဘောကျကြောင်း ထုတ်ဖော်သည့် ကိစ္စသည် ရှက်ကြောက်စရာမဟုတ်ဟု မင်းမင်း အရွယ်ရောက်ကတည်းက ခံယူထားသည်။ ပထမတစ်ရက်၊ ဒုတိယတစ်ရက်၊ တတိယတစ်ရက်ရောက်သောအခါ နေပူကာကွယ်ဖို့ ထုတ်ဆောင်းထားသည့် ထီးကလေးသည် ကောင်မလေးလက်မှ မင်းမင်းလက်ကို ရောက်သွားသည်။ အဲဒီတစ်ပတ်ပြီးသွားလို့ နောက်တစ်ပတ် ရုံးပြန်တက်တော့ ကောင်မလေးက သူမ စောင့်နေကြနေရာတွင် ရပ်မနေတော့ပဲ ဖယ်ရီကို မင်းမင်း ထိုင်နေကြ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက ထိုင်စောင့်သည် အထိဖြစ်လာသည်။ ထိုကောင်မလေး နာမည်က မျိုးမျိုးဟုပဲ အလွယ်ဆိုကြပါစို့ ..။

မျိုးမျိုးသည် ခပ်မိုက်မိုက်ကလေး ဖြစ်သည်။ ပုဂ္ဂလိကဘဏ်မှာ အလုပ်ရသည်ဆိုကတည်းက ရုပ်ရည်အနေအထားကို ပြောပြနေစရာ လိုမည်မထင်ပါ။ သူမ၏ ထင်ရှားသည့် လက္ခဏာကား တင်လုံးလုံးလေးက နဲနဲကောက်သလိုဖြစ်သဖြင့် ယူနီဖောင်းစကတ်လေးထဲကနေ နောက်ကိုမောက်ထွက်နေသလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။ ဒီတော့ သူမပုံစံက ရှေ့ကကြည့်လျှင် ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းနေပြီး နောက်ကကြည့်လျှင် သွားရည်ကျချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကောင်မလေးတွေ ကျလောက်အောင် ပြောတတ်သူမို့ မင်းမင်း ကာလတိုအတွင်း အနှီ တင်ကောက်မလေး မျိုးမျိုးနှင့် ခရီးရောက်အောင် ကြိုးစားနိုင်ခဲ့သည်။

မျိုးမျိုးသည် မင်းမင်းနှင့် အတော်ရင်းနှီးလာပေမယ့် သူမအလုပ်လုပ်နေသည့် ဘဏ်ကို လာကြိုဖို့ ကိစ္စကိုတော့ ဘယ်လိုမှ လက်မခံပေ။ သူမ အကြောင်းပြချက်က လက်ရှိ အလုပ်လုပ်နေသည့် ဘဏ်ခွဲတွင် ရှိနေသူက သူမဦးလေးအရင်းဖြစ်ပြီး ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ယောက် လာကြိုတာကို သိသွားလျှင် သူမ အိမ်နှင့်ပြသနာတတ်နိုင်ကြောင်း ရှင်းပြထားသည်။ မင်းမင်း သိပ်မလက်မခံချင်ပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်ကလဲ သူမကို အီစီကလီသာ ရိုက်ထားသဖြင့် ရှေ့တိုးဖို့ နဲနဲ ခက်နေသည်။ မျိုးမျိုးကို ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနှင့် အပြင်ခေါ်ထုတ်နိုင်ဖို့ကလဲ ညနေဘက် သွားကြိုဖို့ကလွဲလို့ တခြား နည်းလမ်းမရှိပေ။

သူနှစ်ပတ်တိတိလောက် တော်တော်ဦးနှောက်ခြောက်လိုက်သည်။ အမှန်တကယ်ဆို မျိုးမျိုးကို ရုံးပိတ်ရက် တစ်ရက်ရက်တွင် သူအပြင်မှာ ချိန်းနိုင်သော်လဲ ဘဏ်ယူနီဖောင်း ဝတ်လာခဲ့ဖို့ ဘယ်လိုမှာရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ သူက ဒီကောင်မလေးကို ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနှင့်သာ တွဲ၍ စိတ်ဝင်စားတာ ဖြစ်သဖြင့် ရိုးရိုးသာမန် အဝတ်အစားနှင့် တွေ့ရမည့် အဖြစ်ကို သိပ်မလိုချင်ပေ။ ခက်တော့ခက်နေသည်။ မင်းမင်း အကြံအစည်ကိုသာ သိလျှင် ဟိုက သူနဲ့လိုက်ဖို့နေနေသာသာ ပါးတောင်ရိုက်သွားနိုင်သေးသည် မဟုတ်လား။ နောက်ဆုံး ကြံရမရ ဖြစ်နေသည့် မင်းမင်း အဒေါ် ဖြစ်သူ ငှားထားသည့် ဝေဒမဂ္ဂဇင်း စာအုပ်ကိုတွေ့မှ အကြံရသည်။ ကိုယ့်နဖူးကိုယ်ရိုက်မိကာ တော်တော်တုံးတဲ့ငါပါလားလို့တောင် တွေးမိပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ရသေးသည်။

မင်းမင်း ကြံစည်ထားသည့်အတိုင်း မျိုးမျိုးကို ပြောပြလိုက်တော့ သူမက မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး မင်းမင်းကို ကြည့်သည်။ မင်းမင်းက မျက်နှာသေလေးနှင့် ခပ်တည်တည်နေလိုက်သဖြင့် သူ့အပြောကို ယုံသွားပြီး ဒီအပတ် တနင်္ဂနွေနေ့မှာ တွေ့ကြမယ်လေဆိုပြီး လက်ခံလိုက်သည်။ အဲဒီနေ့က ဖယ်ရီလာလို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က မျိုးမျိုးထသွားတော့ စကတ်လှလှလေးထဲမှ ပြည့်တင်းနေသော သူမ၏ တင်သားတွေကို ကြည့်ပြီး မင်းမင်း ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးမိသေးသည်။ အကောင်းကြီး ရှိနေသည့် အဖေဖြစ်သူကို ကောက်ခါငင်ခါ နာတာရှည် ရောဂါဖြစ်လိုက်ရတာတစ်ခုပဲ သူနဲနဲတော့ မျက်ခုံးလှုပ်မိသော်လည်း ဗေဒင်ဆရာက ဘဏ်က အသိကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ သွားပြီး ယတြာချေပါဆိုသည့် အပိုင်းကိုတော့ သူဘယ်လိုမှ မဖြစ်ပေ။ သြော် .. မိန်းမ ဆိုသည်က ရှေးအစဉ်အဆက် ဗေဒင် ကိန်းခန်းတွေကို ယုံသည့် အမျိုးပါလား ဆိုတာကိုတော့ သူလက်ခံလိုက်သည်။

ကျန်သည့်အပိုင်းကတော့ ရှင်းပါသည်။ ယတြာအတွက် ငါးသွားလွှတ်ရမည် ဆိုသည့်နေရာက ကန်တော်ကြီး ဖြစ်မှတော့ ငါးလွှတ်လွှတ်ပြီးပြီးချင်း ပြန်သည်ဆိုတာ ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်တော့မည်နည်း။ နဂိုကတည်းက ကုလားဖန်ထိုးထားသော ဖဲကို တစ်ချပ်ချင်း ဝေသလို မင်းမင်းလဲပဲ တစ်ဆင့်ချင်း တက်ခဲ့သည်။ အရိပ်ကောင်းသည့် သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာပင် ထီးကလေးတစ်ချောင်းကွယ်ပြီး နဲနဲ အလုပ်ဖြစ်လိုက်သည်။ နဲနဲ အလုပ်ဖြစ်ပြီး များများ အလုပ်ဖြစ်ဖို့ကျတော့ ကန်တော်ကြီးထဲက ပြန်ထွက်ကာ အနီးမှာ ရှိသည့် တည်းခိုခန်းကို ဒိုးကျသည်။ မျိုးမျိုးက ရှက်ကိုးရှက်ကိုး ဖြစ်မနေပဲ မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးနှင့် ဒါကလဲ ယတြာချေတာပဲလားဟုတောင် မင်းမင်းကို စနေသေးသည်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ထိုမဟုတ်ကဟုတ်က အကြံကို အကြောင်းပြု၍ မင်းမင်း ထိုနေ့က မျိုးမျိုးနှင့် ကောင်းကောင်းချစ်လိုက်ရသည်။ သူက နှစ်ယောက်သား လုပ်ကြသည့်အချိန်တွင် ကုလားဖန်တွေ ထပ်ထိုးလိုက်၍ မျိုးမျိုးက စကတ်ကိုသာချွတ်ပေးပြီး ဘဏ်ဝတ်စုံကုတ်အင်္ကျီလေးနှင့် အလုပ်ခံသည်။ နှစ်ဦးသား ကာမခရီးသွားတာ တော်တော်ရောက်လို့ လမ်းတစ်ထောက်တွင် ခနနားကာ နေရာပြောင်းကြတော့ မျိုးမျိုးက အင်္ကျီချွတ်လိုက်မယ်လေဟု ပြောတာတောင် မင်းမင်းက ဒီအတိုင်းလေး ပိုမိုက်တယ်ကွာဆိုပြီး မချွတ်ပဲ နေခိုင်းသည်။ ဒီလိုဆိုတော့ မျိုးမျိုးခမျာ မင်းမင်း အကြံကို နဲနဲ ရိပ်မိသလို ဖြစ်သွားရသည်။ ကျောချမှ ဓါးပြမှန်း သိတယ်လို့ ဆိုလို့ရပေမယ့် အခြေအနေက ထိုင်ရမလို ထရမလို ဖြစ်နေသည့် အနေအထားမို့ သူမ တခြားကို စဉ်းစားမနေတော့ပဲ မင်းမင်းအပေါ်ကနေ ထိုင်ထကိုပဲ ဆက်လုပ်သည်။ မျက်လုံးလေးတွေက ခပ်မှေးမှေး ဖြစ်နေသောကြောင့် မျက်စောင်းထိုးလား မထိုးလားတော့ မင်းမင်း သေချာမသိပါ။ သူသိတာက တဟင်းဟင်း တအင်းအင်း ညည်းရင်း သူမ တစ်ချီပြီးသွားကိုပဲ ဖြစ်သည်။

အဲဒီနောက်တော့ နေ့တိုင်း သွားရည်ကျခဲ့ရသည့် မျိုးမျိုး၏ တင်လုံးလုံးမောက်မောက်လေးကို ပိုမိုပေါ်လာစေသည့် ပိုစက်ရှင်နဲ့ ဆက်ဆွဲကျသည်။ ဒီလိုမျိုး ဒေါ့ဂီအနေအထားက ထိလှသည်မို့ မျိုးမျိုးတစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားတာတောင် စိတ်ပြန်ပါလာသည်။ မင်းမင်း ပွဲသိမ်းရိုက်ချက်အဖြစ် သူမကို ပက်လက်ပြန်လှန်ပြီး ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို ရင်ပတ်ထိရောက်အောင် တွန်းတင်ပြီး ဆောင့်သည်။ ကျယ်သီးဖြုတ်ထားသဖြင့် ကုတ်အင်္ကျီဟပြဲလေးကြားမှ ပြူထွက်နေသည့် ဘရာစီယာ မလုံ့တလုံ့ နို့လေးတွေ လှုပ်ခါနေပုံက ရမ္မက်ထဖွယ် ကောင်းလွန်းနေရာ မင်းမင်း အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ နောက်ထပ် ငါးမိနစ်မကြာခင် ပြီးသွားလေတော့သည်။

နှစ်ယောက်သား ဖက်ပြီး အမောဖြေကြတော့ မျိုးမျိုးက “အင်္ကျီတွေတော့ ကြေကုန်ပါပြီ .. နက်ဖြန် ရုံးတက်ဖို့တော့ ဒုက္ခပါပဲ“ ဆိုပြီး မင်းမင်းကို ညူတွန်တွန်လေး ဆိုရှာသည်။ “မျိုးက ဒီအင်္ကျီလေးနဲ့ လိုက်လို့ပါကွာ“ ဟု မင်းမင်း လေပြေလေးနှင့် ချော့မှ ကျေနပ်သွားသည်။ သိပ်ကြာနေလျှင် အိမ်က ပြသနာရှာနေမယ်ဟု မျိုးမျိုးက တောင်းဆိုသဖြင့် မင်းမင်းတို့ ဘာမှ ထပ်မလုပ်နိုင်ပဲ အိမ်ကိုသာ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။

ပြောလျှင် ယုံကြမလားတော့ မသိ။ မင်းမင်းနှင့် မျိုးမျိုးသည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဒီအဆင့်ထိရောက်ခဲ့ပေမယ့် အမှန်အတိုင်း ဆိုရသော် ချစ်သည် ကြိုက်သည်ဆိုတဲ့စကား တစ်ခွန်းမှ မပြောဖြစ်ခဲ့ကြပေ။ မင်းမင်းကလဲ ဒီအတိုင်း အကဲစမ်းခဲ့တာဖြစ်ပြီး မျိုးမျိုးကိုယ်တိုင်ကလဲ ထိုအကဲစမ်းမှု၏ နောက်ကို သိသိသာသာကြီး လိုက်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း ထိုစဉ်အခါက နဲနဲတောင် ထိုအချက်ကို သံသယဝင်ခဲ့သေးသည်။ သိပ်တော့ အကြာကြီး သူအဖြေနဲ့ ဝေးမနေခဲ့ပါ။

နောက်လရောက်လို့ မင်းမင်း မျိုးမျိုးလုပ်နေသည့် ဘဏ်ခွဲဘက်သို့ ထမင်းစားချိန်နှင့် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မတော်တဆ ရောက်သွားတော့ အဖြေကို အရှင်လတ်လတ်ကြီး ပက်ပင်းတွေ့လိုက်ရသည်။ မျိုးမျိုး ဦးလေးဟု ဆိုထားသည့်သူနှင့် သူမက စားသောက်ဆိုင်တွင် နှစ်ယောက်တည်း ထမင်းအတူ စားနေယုံမက အအေးပုလင်းတစ်ပုလင်းထဲကိုတောင် ပိုက်နှစ်ခုထည့်၍ သောက်နေသေးသည်။ ဒီလောက်ဆို သူတို့နှစ်ဦးက ဘယ်အခြေအနေလောက် ရှိနေပြီဆိုတာ ဗေဒင်မေးစရာတောင် မလိုတော့ပေ။ ဒီဘဝ ဒီမျှပါပဲဟုသာ သဘောထားရင်း မင်းမင်းကိုမြင်ပြီး မျက်စိမျက်နှာပျက်နေသည့် မျိုးမျိုးကို သူ့ဦးလေးမမြင်အောင် တာ့တာ ပြပြီး မင်းမင်းပြန်လှည့်လာခဲ့သည်။

အဲဒီနောက် တစ်ပတ်ကျော်ကျော်လာက်တော့ မင်းမင်း သူမ ရုံးတက်ချိန်ကို လက်ဖက်ရည်ဆိုင် သွားမထိုင်ဖြစ်ပါ။ တကယ်ဆို မျိုးမျိုးနှင့် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်ကိစ္စသည် အချစ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး စိတ်နာနေသည့် အချိန်တွင် ကြုံခဲ့တာမို့ မင်းမင်း ထူးထူးထွေထွေ ဘာမှ ထပ်မခံစားရပါ။ သူ့ကိုတွေ့လို့ မျက်စိမျက်နှာပျက်သလို ဖြစ်သွားသည့် မျိုးမျိုးအတွက် အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့သာ မင်းမင်း ဆုံနေကြအချိန်ကို ရှောင်နေခဲ့တာဖြစ်သည်။ နဲနဲ သွေးအေးသွားလောက်ပြီထင်မှ သူ ဆိုင်ပြန်ထိုင်သည်။ ထိုရောအခါ မင်းမင်းကို တွေ့ပေမယ့် မျိုးမျိုးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကိုလာမထိုင်တော့ပါ။ မင်းမင်း ရှိရာဘက်သို့လဲ မကြည့်ပေ။ မူလအရင်တုန်းက ဖယ်ရီစောင့်နေကြ နေရာတွင်တော့ စောင့်မြဲအတိုင်း စောင့်နေသည်။ မင်းမင်းနဲ့ ခင်နေတဲ့ စားပွဲထိုးကောင်လေးက “အကိုတို့ မခေါ်တော့ဘူးလား“ ဟု စပ်စုသလိုအမေးတွင် မင်းမင်းက အောက်ပါအတိုင်းသာ ဖြေခဲ့လေတော့သည်။

“အေးကွ .. ယတြာချေပြီးသွားလို့ပါကွာ …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

James နှင့် မင်းမင်းသည် တော်တော်တော့ လေပေးဖြောင့်သည်ဟု ဆိုရမည်။ ဒါကလဲ သိပ်တော့မဆန်းပါ။ မင်းမင်းသည် အင်္ဂလိပ်စာကို မီးကျိုးမောင်းပျက်အဆင့်မဟုတ်ပဲ ဌာန်ကရိုဏ်းကျကျ ပြောနိုင်သဖြင့် သူတို့ လိုကယ်စလုံးတွေ (Local Singaporean) ပြောနေသည့် “လား“တွေ “လဲ“တွေ “လော“တွေ ထက်တော့ ပိုအဆင့်မြင့်မြင့်နှင့် အကြောင်းအရာတစ်ခုကို လိပ်ပတ်လည်အောင် ပြောတတ်သည်။ NTU graduate ဖြစ်သည့်အပြင် အဆင်မြင့်မြင့် ပြောတတ်သည့် မင်းမင်းကို Professional တစ်ယောက်အဖြစ် ယူဆကာ အတိုင်းအတာ တစ်ခုထိတော့လဲ ဂျိမ်းစ်က အထင်ကြီးသည်။ အကျိုးဆက်အနေဖြင့် တစ်ဦးတည်းသားဖြစ်သူ ဂျိမ်းစ်နှင့်သာမက သူ့အဖိုးကြီး Uncle Wong နှင့်ပင် မင်းမင်းက အဆင်ချောသေးသည်။ အိမ်ပြောင်းပြီး သိပ်မကြာခင်ပင်လျှင် မင်းမင်းအပါအဝင် သူတို့သုံးယောက် ဂျဟော (Johor – စလုံးမြောက်ဘက်နှင့် ဆက်စပ်နေသည် မလေးနယ်ခြားမြို့) သို့တောင် သွားပြီး လည်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

တစ်ခုသော ကြာသပတေးနေ့ညနေတွင် ဖြစ်သည်။ ထိုကြာသပတေးနေသည့် ရှားရှားပါးပါးရှိလှသည့် စလုံး၏ Public holiday တစ်ရက်နှင့်လဲ တိုက်ဆိုင်နေသည်။

ထို့အတွက်ကြောင့် ဂျိမ်းစ်၏ အစီအစဉ်နှင့် သူတို့တွေ ဘာဘီကျူးလုပ်စားဖြစ်ကြသည်။ ဒီနေရာတွင် စလုံးအကြောင်း မသိသူတွေအတွက် အနည်းငယ်ရှင်းပြရသော် မင်းမင်းတို့လို Housing Development Board ( မြန်မာလို ဆိုရသော် .. အိုးအိမ်ဌာန) က ဆောက်ပေးထားသော HDB Block တွင် နေထိုင်သူများတွင် Barbecue Pit လေးတွေ သက်ဆိုင်ရာ ဘလော့ခ်အတွက် သီးသန့်ရှိပါသည်။ ဘာဘီကျူးလုပ်စားချင်သူက Town Council ၌ စပေါ်ပေးကာ ကြိုတင်ဘွတ်ကင် တင်ထားပြီး ကိုယ်အဆင်ပြေသည့် ရက်တွင် လုပ်စားလို့ရသည်။ Gathering တစ်ခုလိုမျိုးဖြစ်သည့် ဒီလိုမျိုးပွဲသည် စလုံးက လူများအတွက် အတော်တော့ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ကောင်းသည့် Activity လေး တစ်ခု ဖြစ်လေ့ရှိတတ်ပါသည်။

မင်းမင်း ဂျိမ်းစ်ကို ကူညီသည့် အနေနှင့် အနားမှာရှိသည့် NTUC စူပါမားကတ်မှာ ပုဇွန်သွားဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ ဂျိမ်းစ် မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတွေ ဘာဘီကျူး လုပ်သောနေရာသို့ ရောက်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း သူနှင့် မျက်မှန်းတမ်းမိနေသည့် ဂျိမ်းစ်နှင့်တွဲနေသည့် ကောင်မလေး ဂျင်းနီကို ပုဇွန်စိမ်းအထုပ်ကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဘာမှမလုပ်သေးခင် ရေခဲပုံးထဲမှ ဘီယာတစ်ပုလင်းကို သွားနှိုက်သည်။ ဂျိမ်းစ်က သူ့ကို မြင်သွားသည်မို့ လက်ပြပြီး လှမ်းခေါ်သည်။

“မင်း .. ဒီကိုလာပါဦး .. ဒီမှာ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေ … “

မင်းမင်း ရောက်သွားတော့ ဂျိမ်းစ်က သူ့နှင့်စကားပြောနေသည့် ဘဏ်ကသူ့ဘော်ဒါတွေနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ကောင်မလေးသုံးယောက်နှင့်် ကောင်လေးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးသုံးယောက်ထဲတွင် နှစ်ယောက်က အမိုက်စားလေး ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်ကတော့ နဲနဲပုံပျက်နေသည့် ခပ်ဝဝ ခန္ဓာကိုယ်ရှိသည်။ အားလုံးက စလုံးတွေ ဖြစ်ပြီး ဂျိမ်းစ်၏ မိတ်ဆက်ပေးချက်အရ ဘဏ်စာရေးမလေးတွေ ဖြစ်ကြသည်။ မင်းမင်း မိတ်ဆက်ပေးသည့်အထဲက ဆူဇီဆိုသည့် ကောင်မလေးကို မြင်မြင်ချင်း သဘောကျသွားသည်။

ဆူဇီသည် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တော်တော်လှပြီး မျက်နှာလေးကလဲ ချစ်စရာကောင်းသည်။ ပုခုံးကျော်ကျော်လေးရှည်သည့် ဆံပင်ကို ခပ်ရိုးရိုးရှင်းလေး အလယ်ကနေ ခွဲထားပေမယ့် ထိုပုံစံကပင် တရုတ်မမျက်နှာပေါက်နှင့် သိပ်မတူသည့် သူမ မျက်နှာနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ ကျန်သည့် မျက်နှာပေါ်က အလှအပတွေကတော့ စလုံးမပီပီ ပြုပြင်နိုင်သမျှ အရာအားလုံးကို ပြုပြင်ချယ်သထားသည်မို့ ဝင်းမွတ်ချောနုနေသည်။ စလုံးမတွေ အပြင်ထွက်လျှင် ဝတ်နေကြဖြစ်သည့် တစ်ထွာလောက်ပဲ ရှိမည့် ဂျင်းဘောင်းဘီတိုလေးနှင့်မို့ သွယ်လျသည့် ပေါင်တံဖြူဖြူဖွေးဖွေးတွေက အဖုံးအကွယ်မရှိပဲ ပေါ်ထွက်နေရာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို မြင်ယုံနှင့် ဆွဲဆောင်နိုင်ပေသည်။ အရပ်မြင့်မြင့်ပေမယ့် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် မဟုတ်သည့်အတွက် အတော်တော့ ဖြိုးသောစော်လေး ဖြစ်သည်။

မင်းမင်း အစောတုန်းက ဖူးသစ်စု မလာနိုင်လို့ စိတ်ပျက်နေပေမယ့် အခုလိုမျိုး ဆူဇီနှင့် ကြုံလိုက်တော့ စိတ်ပျက််မှုကို အနည်းငယ် ဖြေဖျောက်လို့ ရသွားသည်။ သူတကယ်ဆို ဖူးသစ်စုကို တော်တော်သတိရနေတာ ဖြစ်သည်။ ဘာဘီကျူးပွဲက သူလုပ်တာ မဟုတ်သည့်တိုင် ဖူးသစ်စုကို လာပါလားဟု ဖုန်းဆက်ပြီး ဖိတ်သေးသည်။ ဖူးသစ်စုနှင့် သူသည် ဆရာမိုးကို ရန်ကုန်ပြန်လိုက်ပို့သည်နေ့တုန်းက တွေ့ပြီး နောက်ထပ်မတွေ့ဖြစ်ကြသေးပေ။ ထို့နေ့က လေဆိပ်ကပြန်လာတော့ မင်းမင်းနှင့် ဖူးသစ်စု နှစ်ယောက်တည်း ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် သူမ နေသော နေရာနှင့် Changi လေဆိပ်က သိပ်မဝေးသဖြင့် တက်စီပေါ်တွင် ဘာမှ ဟုတ်တိပတ်တိ မဆိုဖြစ်လိုက်ကြချေ။

အဲဒီနောက် ဒီအပတ်အတွင်းမှာ ကြတော့လဲ သူတို့နှစ်ဦး ဖုန်းသာပြောဖြစ်ပြီး လူချင်း အပြင်မှာ မတွေ့ဖြစ်။ မင်းမင်းက အကြံအစည်နှင့် တွေ့ကြရအောင်ဆိုပြီး ဂျိမ်းစ်၏ ဘာဘီကျူးပွဲကို ဖိတ်တော့လဲ သူမက ကောက်ခါငင်ခါ ဖျားသည်။ မင်းမင်း နဲနဲတောင် တွေဝေသွားသည်။ ဖူးသစ်စုသည် သူ့ကိုများ ရှောင်နေတာလား။ ဆရာမိုးက လိုအပ်တာ ကူညီပေးဖို့ အပ်သွားသည်ဆိုပေမယ့် အခုထက်ထိ အကူအညီ မတောင်းသေးတာကလဲ နဲနဲ ဆန်းနေသည်။ ဖူးသစ်စုသည် မြင်ယုံနှင့် ထက်ထက်မြက်မြက်ရှိကာ အကင်းပါးလှသည့် ကောင်မလေးမို့ သူမအပေါ် မင်းမင်း စိတ်ဝင်စားနေသည်ဆိုတာကိုများ ရိပ်မိသွားတာလား …

“မင်း … မင်း !! “

အသံနဲနဲလေးကျယ်ကာ ခေါ်လိုက်မှုကြောင့် မင်းမင်း၏ အတွေးတွေသည် ဖူးသစ်စုနှင့် ပတ်သက်ပြီး လည်နေရာမှ သူ့ဘေးတွင် ရပ်နေသည့် ဆူဇီဆီသို့ ပြန်ရောက်သည်။ မင်းမင်းနှင့် ဆူဇီသည် ဘာဘီကျူးနေရာမှ နှစ်ယောက်တည်း ခွဲထွက်ကာ ဘီယာတစ်ပုလင်းစီကိုင်၍ သောက်နေကြတာ ဖြစ်သည်။

“အိပ်မက်မက်နေတာလား?
သူ့ကို စူးစမ်းသလို မျက်နှာပေးနှင့် ဆူဇီက မေးတော့ မင်းမင်း ကောင်မလေးတွေ ကျလောက်သည့် အပြုံးမျိုးကို ပြုံးသည်။

“ဟုတ်မယ် ထင်တယ် .. ဆူဇီသိလား .. အိပ်မက်ထဲမှာ ငါသိပ်လှတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့တယ်“

စလုံးမပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဖြူမပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မြန်မာမပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်းကလေးဆိုတာကတော့ သူမတို့ကို လှသည်ဟု ပြောသော စကားကို သဘောကျကြတာ အတူတူပင် ဖြစ်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် မထိခလုတ် ထိခလုတ်နှင့် စောင်းပြောသော စကားမျိုးကို ပိုသဘောကျတတ်ကြသည်။ ဆူဇီလဲ ထိုထဲတွင် အပါဝအင်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ စလုံးမတွေ သိပ်မျက်စောင်းမထိုးတတ်လို့ မင်းမင်းကို မျက်ခုံးလေးပင့်၍သာ ပြုံးစစနှင့် ကြည့်သည်။ ရုတ်တရက်တော့ ဘာမှ ဆက်မပြောပဲ လက်ထဲက ဘီယာပုလင်းကိုသာ လှပသော နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် တေ့၍သောက်သည်။ မင်းမင်း ဒါကိုကြည့်ပြီး ဘီယာပုလင်းနေရာတွင် သူ့ဟာသာ ဖြစ်လျှင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲဟု တွေးမိသဖြင့် ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီတိုကြားမှ ကောင်က ခေါင်းထောင် ချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ မျက်စိကို လွှဲကာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲတွင် အသင့်ထည့်ထားသည့် L&M ကိုထုတ်သည်။ စီးကရက်ဘူးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ဆူဇီဘက်ထိုးပေးကာ ..

“ဆေးလိပ်သောက်လား?
ဆူဇီက “သန့်စ်“ လို့ ပြောပြီး ဖွင့်ပေးထားသည့် ဗူးထဲက တစ်လိပ်ကို ဆွဲယူသွားသည်။ မင်းမင်း အလိုက်တသိပင် အသင့်ဆောင်ထားသည့် မီးခြစ်ကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ သူမက သာသာလေးပင် မီးညှိသွားသည်။

မင်းမင်း ဒီလောက်ဆိုလျှင် သူနှင့် ဆူဇီ၏ အခြေအနေသည် မဆိုးတော့ဆိုတာကို တွက်မိသွားသည်။ စလုံးမတစ်ယောက်ကို လုံးဖို့၊ ဖန်ဖို့ ကိစ္စသည် မင်းမင်းအတွက်တော့ Precast Drawing တစ်ခု (သို့) CD Requirements တစ်ခုကို ဖတ်ရတာ၊ စစ်ရတာလောက် သိပ်ခက်ခဲလှသော ကိစ္စမဟုတ်ပေ။ မင်းမင်းတွင် ရုပ်ရည်ရှိသည်။ စကားကို ကျလောက်အောင် ပြောတတ်သည်။ ဝတ်တာစားတာက သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ စီးကရက်ကို စွဲစွဲမြဲမြဲကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ဟန်ကျပန်ကျ သောက်တတ်သည်။ ပြောရလျှင် ထိုနောက်ဆုံးအချက်က တော်တော်အရေးကြီးသည်။

စလုံးမတွေတွင် အကျင့်တစ်ခုရှိသည်။ လူတစ်ယောက်ကို ရိုးရိုး သာမန်ထိုင်စကားပြောတာထက် ဆေးလိပ်သောက်ရန် ခွင့်ပြုထားသည့် နေရာမျိုးတွင် မတ်တပ်ရပ်၍ စကားပြောရတာကို ပိုသဘောကျတတ်ကြသည်။ ရင်းနှီးမှု ပိုမြန်သည်။ ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းသည် ကျန်းမာရေးကို ထိခိုက်နိုင်ပေမယ့် sex သို့ သွားရာလမ်းကြောင်းတွင်တော့ short cut ဖြစ်သည်ကို မင်းမင်းက မျက်မြင်အရရော၊ ကိုယ်တွေ့အရပါ သိထားသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူ အမြဲလိုလို သောက်တာ မဟုတ်သည့်တိုင် ဒီနေတော့ တမင်တကာ ဆောင်ထားတာ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူ့အကြံအစည်က အထမြောက်ပြီဟုပင် ဆိုရမည်။ လူပြည့်ကပစ်တင်သည့် အပ်နှင့် နတ်ပြည်က ပစ်ချသည့် အပ်သည် ရေဒါကို သုံးကာ လာကြလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် ကွန်ပျူတာနဲ့ပဲ တွက်ချက်ထားလို့လားတော့ မသိ .. တည့်တည့်ကြီးကို တိုက်မိဖို့ တော်တော်သေချာနေပြီ ဖြစ်သည်။

ဘာဘီကျူးစားရင်းနှင့် ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းတွေ ပြောဖြစ်တော့ မင်းမင်းက သေချာအောင် မေးရသည်။ တော်ကြာနေ “အာ“ပြီးတော့မှ သူ့မှာ ဘွိုင်းဖရင့်ကြီး ငုတ်တုတ်နှင့်ဆိုဆို ဒုက္ခရောက်ဦးမည်။ တကယ်တမ်း ယောကျ်ားလေးမိတ်ဆွေရှိတာ ဒီလိုနိုင်ငံမျိုးတွင် အရေးကြီးလားဆိုလျှင် သိပ်တော့ ပြသနာမဟုတ်ပါလို့ ဖြေရမည် ဖြစ်သော်လည်း လုပ်ရကိုင်ရတာတော့ နဲနဲခက်ခဲသည်သာ။

“ဆူဇီ .. ရုံးကပြန်ရင် ဘာလုပ်လဲ?
“ဘာမှထွေထွေထူးထူး မလုပ်ပါဘူး .. ရှော့ပင်ထွက်၊ ညစာစား၊ တခါတခါတော့ လမ်းလျှောက်တယ် .. “
“အိုကေ .. ဒါဆိုလဲ ညနေတစ်ချိန်ကျရင် ငါလာတွေ့မယ် .. ညစာ အတူတူစားကြတာပေါ့“
“အိုကေ လား “

မင်းမင်း စကားက ဘယ်ရောက်နေလဲဆိုတာက သိနေပေမယ့် အတူတူသွားဖို့ကို မငြင်းဘူးဆိုကတည်းက မင်းမင်း သူ့အော်ပရေးရှင်းကို အောင်မြင်ပြီဟု တွက်ထားလိုက်သည်။ ဂျိမ်းစ်နဲ့တွေ့လို့ “ဘယ်လိုလဲ“ ဟု အထာလေးနဲ့ လာမေးသည်တွင် မင်းမင်း ပြုံး၍သာ နေလိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ရှိနေသည့် ဆူဇီကို ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ မြင်လိုက်ရလျှင်ဖြင့် …..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ပြီးးးးးးး

နတ်သား ရေးသည်…

ZG

င္းမင္း NTU မွ ဘြဲ႕လြန္ရၿပီးၿပီးခ်င္း ပထမဆုံး လုပ္မိတာက R.E (Resident Engineer) ေလၽွာက္ျခင္းသာလၽွင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေနရာတြင္ R.E ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာေတာ့ သိေအာင္ ေျပာမွ မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေလၽွာက္ရတာလဲဆိုတာ သိေပလိမ့္မည္။ စကၤာပူနိုင္ငံ၏ Construction ေလာကတြင္ R.E ေတြကို က်ီးကန္းလိုအာတတ္သည့္ အီးေဗာေလာေကာင္ေတြဆိုၿပီး ကန္ထရိုက္တာေတြက ေနာက္ေျပာင္ၿပီး နာမည္ေပးထားသည္။ အမွန္ကေတာ့ R.E ဆိုသည္မွာ Building Construction Authority (BCA) လို႔ေခၚသည့္ ေဆာက္လုပ္ေရး အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္း၏ တရားဝန္ခန႔္အပ္ထားျခင္း ခံရသည့္ ဆိုက္တစ္ခုကို ထိန္းသိမ္းရေသာ အင္ဂ်ီနီယာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကန္ထရိုက္တာေတြ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း မလုပ္ရေအာင္၊ တင္ျပထားသည့္ ဒီဇိုင္းအတိုင္း အတိအက် ေဆာက္လုပ္ရေအာင္ စစ္ေဆးေပးရသည့္ တာဝန္မွာ R.E ေတြ၏ အဓိက တာဝန္ ျဖစ္ေလသည္။

ဒီေလာက္ဆို မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔ R.E လက္မွတ္ရေအာင္ ေလၽွာက္ရသလဲဆိုသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို အနည္းငယ္ေတာ့ ရိပ္မိမည္ ထင္ပါသည္။ သေဘာကေတာ့ Construction Site တစ္ခုတြင္ R.E ေတြသည္ ဘုရင္တစ္ဆူပင္ ေနလို႔ရသည္။ ကန္ထရိုက္တာေတြက ေၾကာက္ၾကသည္။ R.E မသိပဲ ဘာမွမလုပ္ရဲ။ တစ္ခ်က္မွားလို႔ R.E က တစ္ခုခုေျပာလိုက္လၽွင္ သူတို႔ ခံစားသြားရမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ R.E ေတြကို ပသထားရသည္။ ဒီအခ်က္ကို စလုံးက Civil Engineer ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ အေနေခ်ာင္ၿပီး လစာလဲ ေကာင္းသည့္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္သူေတြ အေတာ္မ်ားသည္။ မင္းမင္းလဲ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။

တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ R.E လက္မွတ္က ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ပါ။ သူ႔မွာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ရွိသျဖင့္ အင္ဂ်ီနီယာျဖစ္တိုင္း ရသည္ေတာ့ မဟုတ္။ မင္းမင္းလို ေဆာက္လုပ္ေရးအေတြ႕အၾကဳံ ျမန္မာျပည္မွာ မ်ားခဲ့သူေတာင္ ေရာက္ကာစ ဘယ္လိုမွ ေလၽွာက္လို႔မရ။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုလုပ္ေနသည့္ Multi-international Design Company ႀကီးတစ္ခုတြင္ ဝင္လုပ္ရင္း NTU မွာ ဘြဲ႕လြန္ တက္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ သူေမၽွာ္လင့္ ေစာင့္စားေနသည့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။

Assistant Director အခန္းထဲကို R.E Application form ေလး ကိုင္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းဖို႔ သြားေတာ့ ဆရာႀကီးက ဒေရာရင္ (Drawing) တစ္ခုကို စစ္ေနရာမွ သူ႔မ်က္မွန္ကို လွန္ကာၾကည့္သည္။ မင္းမင္းလက္ထဲမွ ေအဖိုးစာရြက္ေလးကို ျမင္ေတာ့ ..

“အလုပ္ထြက္မလို႔လား “

မင္းမင္း “နိုး နိုး“ ဆိုၿပီး လက္ကာျပၿပီး အရင္ျငင္းရသည္။ ဒီလိုမ်ိဳးစာရြက္ေလးေတြ လာေပးတိုင္း ႏႈတ္ထြက္ၾကတာက မ်ားေနၿပီမို႔ ကိုယ့္ဆရာက လန႔္ေနသည္ ထင္သည္။ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့မွ မင္းမင္း လက္ထဲက စာရြက္ကို ယူကာ ၾကည့္သည္။

“အိုး … မာစတာဘြဲ႕ရၿပီပဲ .. ေကာင္းတယ္ !!! “

တျခား ဝန္ထမ္းေတြႏွင့္ မတည့္ေသာ္လဲ မင္းမင္းႏွင့္ အလြမ္းသင့္သည္မို႔ ဆရာႀကီးက သူ႔ကို ထိုင္ရာမွထကာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ကြန္ကရက္လုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းမင္းလက္ထဲက စာရြက္ေတြကို ယူထားလိုက္သည္။ သူလက္မွတ္ထိုးေပးမည္ဆိုေတာ့ သေဘာ။ မင္းမင္း ကိစၥၿပီးၿပီမို႔ ျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ အင္မတန္မွ အလုပ္မ်ားသည္ဆိုတာသိလို႔ သိပ္မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္။ အေပါက္ဝနားေရာက္ေတာ့ သူ႔ေနာက္ကေန “မင္း“ဆိုၿပီး ေခၚသံၾကားသည္။ မင္းမင္း လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ..

“ဒါနဲ႔ေနပါဦး .. ဒါရၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ .. အလုပ္ထြက္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္?“

ထိုအခ်ိန္က မင္းမင္း “ဟီး“ ဆိုၿပီးသာ သြားျဖဲျပခဲ့ပါသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေနာက္ႏွစ္လခန႔္ၾကာေသာ္ …

မင္းမင္း အလုပ္ထြက္မည္ဆိုသည့္ သတင္းၾကားေတာ့ ပထမဆုံး မ်က္ႏွာပ်က္သူက သူ႔ေအာက္တြင္ လက္ေထာက္ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာအျဖစ္ လုပ္ေနသူ ဗလခ်ိဳက္မေလး ယိုယို ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း ရွိရာ စားပြဲသို႔ ေလၽွာက္လာၿပီး ပထမဆုံး သူ႔ကို လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘတ္အိတ္နဲ႔ လာရိုက္သည္။ မင္းမင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ တြက္ေနသည့္ ဒီဇိုင္းတစ္ခုကို ဆက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ေဘးက သူ႔ထိုင္ခုံကို သြားဆြဲလာၿပီး သူ႔နားလာထိုင္သည္။ ဒီအခ်ိန္ထိလဲ မင္းမင္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားသည္။ ေသခ်ာလွည့္မၾကည့္ေသး။ ဒီေတာ့ မေခ်ာက တမင္တကာပင္ ေရွ႕က စားပြဲေပၚကို ေမးတင္ လက္ေထာက္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ဘလိုင္းႀကီး လာၾကည့္သည္။ မင္းမင္း မေနနိုင္ေတာ့လို႔ “ဟား ဟား“ ဟု ရယ္ကာ စလုံးထုံးစံအတိုင္း ဝွပ္စ္အပ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ၾကည့္ျမဲၾကည့္ၿပီး ..

“မင္း .. နင္အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတာ တကယ္လား? “

ေကာင္္မေလး၏ ပုံစံက တကယ့္ခံစားခ်က္ေလးႏွင့္မို႔ မင္းမင္း သနားသြားသည္။ မေနာက္ရက္ေတာ့။ ယိုယိုႏွင့္ သူသည္ ေျပာရလၽွင္ ဂ်ပ္စတင္တင္ဘာလိတ္ႏွင့္ မီလာကြန္နစ္လိုပင္။ သိတယ္မွတ္လား … ဖရန႔္ဝတ္ ဘနီဖစ္ ေလ …။

လက္ရွိ ကုမၸဏီတြင္ မင္းမင္း ရာထူးက ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေအာက္တြင္ လက္ေထာက္ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဒရပ္ဖ္တာ (Drafter) သုံးေယာက္ရွိသည္။ ယိုယိုသည္ မင္းမင္း ဒီကုမၸဏီေရာက္ၿပီးမွ ေရာက္လာသည့္ အင္ဂ်ီနီယာမေလးျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး သူမ၏ ဒီအလုပ္သည္ စကၤာပူတြင္ ပထမဆုံး စလုပ္ဖူးသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။

ယိုယိုႏွင့္ သူ ဘာျဖစ္လို႔ ၿငိၾကသလဲဆိုတာကို ရွင္းျပရေသာ္ စလုံး၏ working life style ကို အနည္းငယ္ေတာ့ ထပ္ေျပာရေပမည္။ resources ဆိုလို႔ natural ေရာ human resources ေရာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိသည့္ စလုံးသည္ တကယ္တမ္းေတာ့ နိုင္ငံျခားကလာသည့္ အရည္အခ်င္းရွိသည့္ အလုပ္သမားမ်ားကို မွီခိုေနရတာျဖစ္သည္။ ဒါကို စလုံးေကာင္ေတြက သိသိႀကီးႏွင့္ လက္မခံခ်င္ၾကတာ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလၽွင္ ဘယ္ေနရာမဆို သူတို႔က သိသည္၊ တတ္သည္ဆိုတာကို ျပခ်င္ၿပီး အေပၚစီးက ေနရာယူခ်င္ၾကတာ သူတို႔အထာ ျဖစ္သည္။ foreign worker ဆိုႏွိမ္ခ်င္ၾကသည္။ မင္းမင္းတို႔လိုမ်ိဳး စလုံးပါးဝေနသူေတြကေတာ့ ျပသနာမရွိေသာ္လဲ အခုမွ စလုံးစေရာက္ဖူးသူေတြကေတာ့ အလုပ္စလုပ္လၽွင္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေတြ႕ရသည္။ အသစ္မွန္းသိလိုက္သည္ႏွင့္ စလုံးေကာင္ေတြက လာၿပီး ပညာျပတာမ်ိဳး၊ ပရပ္ရွာေပးတာမ်ိဳး ၾကဳံရတတ္သည္။ ယိုယိုလဲ ဒီထဲတြင္ ပါသြားသည္။

ယိုယိုသည္ ပထမတုန္းက သူ႔ေအာက္မွာ မဟုတ္။ သူႏွင့္ အဆင့္တူသည္ စလုံးမတစ္ေယာက္၏ ေအာက္တြင္ျဖစ္သည္။ အဲဒီဟာမက ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ေသာ္လဲ ေဟာက္စားေတာ့ တတ္သည္။ ဒီေတာ့ သိပ္ၿပီး မကၽြမ္းက်င္ေသးသူ၊ အလုပ္အေၾကာင္းကို နားမလည္သူ ယိုယိုခမ်ာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ဒါကို မင္းမင္းက ျမင္ေနရ၊ ေတြ႕ေနရသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မင္းမင္းက ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္လုပ္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီမို႔ ဘယ္သူကဘာဆိုသည့္ အထာေတြက နပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီအတိုင္းသာဆို ဒီေကာင္မေလး probation သုံးလေတာင္ မခံနိုင္ဆိုတာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ေကာင္မေလးကို သနားမိေသာ္လဲ စလုံးအထာအတိုင္း “it’s not my business“ ဆိုၿပီး မသိလိုက္မသိဖာသာ အစတုန္းက ေနခဲ့သည္။

သို႔ေပမယ့္ တစ္ရက္တြင္ ပတ္သက္စရာ အေၾကာင္းက သိသိႀကီးႏွင့္ သူ႔ဆီဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ကာလာသည္။ ဟိုစလုံးတ႐ုတ္မ ေကာက္ခါငင္ခါႏွင့္ အပ်င္းဖ်ားကာ အမ္စီကို ႏွစ္ပတ္ေတာင္ ယူလိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့ စလုံး ကုမၸဏီေတြ၏ ထုံးစံအတိုင္း နီးရာလူကို အလုပ္ေတြ ထိုးေပးရာ မင္းမင္းစားပြဲေပၚသို႔ ဖုန္းကနဲ အုန္းသီးေႂကြက်သလို ပုံက်လာသည္။ ဟိုေကာင္မေလး ယိုယိုႏွင့္လဲ သူစတြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည္။ မင္းမင္းႏွင့္ ယိုယို ရင္းႏွီးသြားသည္။ မင္းမင္းဘက္က ေတာ္ေတာ္ဟု ဆိုလို႔ရေပမယ့္ သူမဘက္ကာေတာ့ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္ ခင္လာ၏။ တစ္ပတ္အတြင္း သူမကို မဆူမပူပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အခ်ိန္ေပးၿပီး သင္ေပး ရွင္းျပေပးသည့္ မင္းမင္းကို မင္းနဲ႔အတူ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး ဖြင့္ေျပာသည့္ အထိေတာင္ ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္းက အားနာနာတတ္မို႔ သူ စဥ္းစားပါရေစဦးဆိုၿပီး ေျပာတာေတာင္ အတင္းပဲ ဆရာႀကီးကိုေျပာေပးပါ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူးေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ဟိုစလုံးမႏွင့္ ဘယ္လိုမွ သူမ ဆက္လုပ္လို႔ ရမွာမဟုတ္ပဲ မင္းမင္းေအာက္မွာသာ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာသည္။

ဘာတတ္နိုင္မလဲ။ သူ႔ေအာက္မွာ ဒီေလာက္လုပ္ခ်င္ေနသည့္ ေကာင္မေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ကို ျငင္းဆန္နိုင္ဖို႔ ခြန္အား မင္းမင္းမွာ မရွိပါ။ သူ႔က တစ္ဖက္သားအေပၚ စာနာသနားတတ္သည္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးဆီ ဒီဇိုင္းေတြ သြားေပးရင္း မင္းမင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဘာမွမေျပာ။ ဟိုစလုံးတ႐ုတ္မ ေနမေကာင္းတုန္း ကူညီထားတာကို သိၿပီး မင္းမင္း ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေစဗ်ားဆိုၿပီး HR ကို ေျပာလိုက္သည္။ စလုံးတ႐ုတ္မ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ယိုယိုက စားပြဲပင္ ေျပာင္း၍ မင္းမင္းအနား ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ယိုယိုကို စလုံးမကပညာေပးသည္မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္ခ်က္ေၾကာင့္လဲ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ဒီဗလခ်ိဳက္မေလး ေရာက္မလာခင္ထိ မင္းမင္းတို႔ ဆက္ရွင္တြင္ ထိုစလုံးမက စတားျဖစ္သည္။ သူမနာမည္က မီရွယ္လ္ ။ မင္းမင္းတို႔ ကုမၸဏီက နာမည္ႀကီး Consultant မို႔ တကယ္ဆို ဝန္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါသည္။ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ေကာင္မေလးေတြ၊ ဘြားေတာ္ေတြ ရွိေသာ္လဲ မင္းမင္းတို႔ ဆက္ရွင္တြင္ေတာ့ အႏွီ မီရွယ္လ္က စတားပင္။ သူမကို ႐ုံးထဲမွာ လိုက္ေနသူေတြ အပုံႀကီးမို႔ ဒင္းကနဲနဲ မာန္တက္ခ်င္သည္။ မင္းမင္းေတာင္မွ ရလၽွင္ ႀကိတ္ခ်င္ေသးေသာ္လဲ ဒီလိုမ်ိဳး ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ စလုံးမေတြကို ကိုယ္ကစၿပီးပိုးရမွာ ေအာက္သည္ထင္၍ ဖာသိဖာသာ ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ဒီေနရာတြင္ စလုံးမ စလုံးမနဲ႔ ေျပာလို႔ စလုံးမဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာကို မသိသူမ်ားအတြက္ အနည္းငယ္ ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။ စလုံးမေတြ လွသလား ေခ်ာသလားဆိုတာကိုေတာ့ သိပ္မေျပာခ်င္ပါ။ တ႐ုတ္အမ်ိဳးအႏြယ္က အမ်ားစုမို႔ တ႐ုတ္မေတြကိုသာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါ။ မင္းမင္း ေျပာခ်င္တာက ဝတ္ပုံ၊ စားပုံ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စလုံးမေတြသည္ ေဟာ့ေရွာ့ျဖစ္ၿပီး အသက္ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ ဝတ္ထားတာ လန္ပ်ံထြက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တိုရဲ၊ ျပတ္ရဲ၊ ေဖာ္ရဲလၽွင္ စလုံးတန္းဝင္သည္ဆိုသည့္ အဆိုက စလုံး၌ ေရပန္းစားသည္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ စလုံးမေတြ ဒီလိုဝတ္တာ ရာသီဥတုေၾကာင့္လဲ ပါသည္ဟု အနည္းငယ္ေတာ့ ဆိုလို႔ရသည္။ စလုံးရာသီဥတုက ပူသည္။ တျခားေနရာမ်ားတြင္ ရာသီဥတု သုံးမ်ိဳးတို႔၊ ေလးမ်ိဳးတို႔ ရွိေသာ္လဲ ဒီမွာေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေျပာရလၽွင္ hot and hot ျဖစ္သည္။ မိုးမရြာဘူး မဟုတ္ေသာ္လဲ ရြာလၽွင္ ခဏသာျဖစ္ၿပီး အျမဲတမ္း ပူေနတာက မ်ားသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ လူေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေပမည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီရွယ္လ္သည္ ေဟာ့ေရွာ့စလုံးမ အမ်ိဳးအစား တြင္အပါအဝင္ျဖစ္ၿပီး တခါမွ ႐ုံးကို ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္၍ မလာဘူးေပ။

ဒါေပမယ့္ ယိုယိုေရာက္လာေတာ့ သူမကို စိုက္ၾကည့္ၾကသည့္ မ်က္လုံးေတြက ဒါရိုက္ရွင္ေျပာင္းသြားသည္။ ငယ္လဲငယ္၊ ေခ်ာလဲေခ်ာ၊ ဝတ္တာကလဲ သူမနည္းတူ ခပ္မိုက္မိုက္ျဖစ္သည့္ ယိုယိုဆီကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ေရာက္လာၾကသည္။ မင္းမင္း စိတ္ထင္ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္လဲ မီရွယ္လ္က ယိုယို႔ကို ဘာမွ မသင္ေပးပဲ လြင့္သြားေအာင္ ႀကံတာျဖစ္ရမည္။ အခုေတာ့ သူမ ထင္သလို ျဖစ္မလာပါ။ ယိုယိုက လြင့္သြားေသာ္လဲ တျခားကို မဟုတ္ပဲ မင္းမင္းဆီ ျဖစ္သည္။ သူ႔အျဖစ္က 99မွာ ဘီယာသြားေသာက္ေတာ့ မမွာပဲႏွင့္ ငါးရွည့္ေျခာက္စပ္ေလး လာခ်ေပးတာႏွင့္ေတာင္ တူေနေသးသည္။

အေပၚက အေၾကာင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသလဲဆိုေသာ္ ယိုယိုကို ဘယ္လိုေကာင္မေလးဆိုတာ သိေစခ်င္လို႔ ျဖစ္သည္။ ရင္ဘယ္ေလာက္၊ ခါးဘယ္ေလာက္၊ တင္ဘယ္ေလာက္ေတြဆိုတာက ရိုးေနၿပီမို႔ ယိုယိုနဲ႔ မီရွယ္လ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပရင္းသာ ယိုယိုဆိုတာ အမိုက္စားေလးဟု သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းႏွင့္ ေဖာ္ျပျခင္းပင္။ ဘီစနစ္ရွပ္ နဲ႔ စကတ္တိုတိုလွလွေလးကို ေန႔တိုင္း မထပ္ေအာင္ ဝတ္ထားသည့္ ယိုယိုႏွင့္ စားပြဲခ်င္းအတူကပ္ၿပီး လုပ္ရသည့္အတြက္ မင္းမင္း သူမ်ားေတြလို အႀကံအဖန္ အမ္စီ (Medical Certificate) ခြင့္ ေတာင္ ေနာက္ပိုင္း မယူဘူးခဲ့ေပ။

ေနာက္ၿပီး ယိုယိုက မင္းမင္းကို သူမ ေျပာခဲ့သလို ေက်းဇူးဆပ္ပါသည္။ သူမေျပာသည္က ဒီအလုပ္အဆင္မေျပလို႔ ထြက္ၿပီး တျခား ကုမၸဏီမွာ သူမ အလုပ္ေလၽွာက္နိုင္ေသာ္လဲ မင္းမင္းတို႔ ကုမၸဏီက အႀကီးႀကီးမို႔ သူမက ဒီမွာ အေတြ႕အၾကဳံ (Experience) ယူခ်င္သည္။ ဒါကလဲ မွန္ပါသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ကုမၸဏီႀကီးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္လိုက္လၽွင္ပင္ တျခားဘယ္ ကုမၸဏီကိုမဆို အခ်ိန္မေရြး ဂြိ်ဳင္း (Join) လို႔ရေလာက္ေအာင္ မင္းမင္းတို႔ ေနရာက မိုက္သည္။ ဒီေတာ့ စလုံးမဆီက ကယ္သည့္အတြက္ေရာ။ သူမကို အစစအရာရာသင္ေပးသည့္ အတြက္ေရာ သူမက ေက်းဇူးေတြလႊတ္တင္ကာ မင္းမင္းကို ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ေလသည္။

မင္းမင္း တခါတခါ စဥ္းစားၾကည့္ေသးသည္။ ယိုယိုသည္ ဗလခ်ိဳက္ဗားရွင္းျဖစ္သည့္ စပြန္ဆာအန္ကယ္လ္ႀကီးေတြ ဘာေတြမ်ား ဖတ္ဖူးသလား မသိလို႔။ မင္းမင္း အသက္အရြယ္သည္ အန္ကယ္လ္ႀကီး မဟုတ္ပဲ အန္ကယ္လ္ေလးေတာင္ ေခၚဆိုဖို႔ ေျပာရခက္ခက္ေပမယ့္ သူမ၏ ေက်းဇူးဆပ္ပုံက ထိုထဲက အတိုင္းပင္။

ယိုယို မင္းမင္းေအာက္ တရားဝင္ေရာက္လာၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာ တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန႔တြင္ျဖစ္သည္ ….

ထိုေန႔က မင္းမင္း သူ႔ဆရာတစ္ေယာက္ကိုယ္စား ပေရာဂ်က္တစ္ခု၏ တက္ကနီကယ္မီတင္ကို ေန႔လည္ဘက္သြားရမွာ ျဖစ္သည္။ ထိုဆရာသမားျဖစ္သူက ခြင့္ႏွင့္ မေလးျပန္သြားသျဖင့္ မင္းမင္းကို လိုရမယ္ရ သြားလိုက္ပါဆိုၿပီး မနက္က ဆရာႀကီးက လက္မွတ္ထိုးထားသည့္ R.E ေဖာင္ကို ျပန္လာေပးရင္း မွာသြားသည္။ မီတင္က ညေနသုံးနာရီဆိုေတာ့ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီး ျပန္ေရာက္ေတာ့ မင္းမင္းဟိုဟာဒီဟာေလး လုပ္ၿပီး ခနေနသည္တြင္ လစ္ေတာ့မယ္ဆိုကာ ပစၥည္းေတြသိမ္းသည္။ မင္းမင္း ကြန္ပ်ဴတာ ပိတ္တာ ျမင္ေတာ့ ယိုယိုက ..

“မင္း .. နင္ျပန္ေတာ့မလို႔လား? ..“
”ဟုတ္တယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?“
“ငါပါလိုက္လို႔ရမလား ? ႐ုံးမွာေနရတာ ပ်င္းလာလို႔“

ေသာၾကာေန႔လဲ ျဖစ္၊ လုပ္စရာအလုပ္ကလဲ နဲနဲပါးေနသည့္ အခ်ိန္မို႔ ယိုယိုပ်င္းေနသည္ဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္သည္။ မင္းမင္းတို႔ ကုမၸဏီက လုပ္စရာရွိရင္သာ သိမ္းက်ဳံးလုပ္ရၿပီး အလုပ္မရွိရင္ေတာ့ ေအးေဆးပဲမို႔ မင္းမင္း ဘာမွမေျပာ။ လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေလဆိုၿပီး ခြင့္ေပးလိုက္သည္။ က်န္သည့္သူေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီရက္ပိုင္း တအားတြဲေနသည္ဆိုတာကို သိေသာ္လဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွေတာ့မေျပာ။ မင္းမင္းတို႔ ထြက္လာေတာ့ ခပ္ေနာက္ေနာက္ စလုံးေကာင္တစ္ေကာင္ကပဲ မ်က္စိမွိတ္ကာ လက္မေထာင္ျပသည္။ မင္းမင္း “မဟုတ္တာကြာ“ ဆိုၿပီး လက္ျပန္ကာျပရင္း ျပဳံး၍သာ ေရွ႕က ေလၽွာက္သြားခဲ့သည္။

မင္းမင္းတို႔ သြားရသည့္ ပေရာဂ်က္၏ ဆိုက္က Seragoon နားမွာ ျဖစ္သည္။ မီတင္ဆို၍ ေနာက္မက်ခ်င္သျဖင့္ တက္စီႏွင့္သာ သြားၾကသည္။ ကားေနာက္ခန္းတြင္ အတူထိုင္ေတာ့ အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ပါလၽွက္ႏွင့္ မင္းမင္းေရာ ယိုယိုပါ အလယ္ေလာက္တြင္ ကပ္ထိုင္ၿပီး ဟိုေျပာ ဒီေျပာလိုက္လာခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လဲ ဟိုအထာ ဒီအထာေလးေတြ ျပလာခဲ့သည္။ မင္းမင္းက တြက္ၿပီးထြက္လာလို႔ ပေရာဂ်က္ေရာက္ေတာ့ အံကိုက္ပင္။ သူတို႔ေရာက္ၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ မီတင္စျဖစ္သည္။ တက္ကနီမီတင္ဆိုေပမယ့္ ပေရာဂ်က္က ကြန္ဒိုအေသးေလးေဆာက္တာ ျဖစ္သျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား ေမးခြန္းေတြ ဘာမွ မရွိပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ မီတင္မိနစ္ထဲက အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ခု သုံးခုကို ေျပာၿပီး ဇာတ္လမ္းက ၿပီးသြားသည္။ သုံးနာရီေတာင္ မခြဲေသး။

ယိုယိုကေတာ့ အလိုက္တသိႏွင့္ မင္းမင္းကို ႐ုံးျပန္ဦးမလားဟု ေမးပါသည္။ မင္းမင္း မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျပာကာ သူမႏွင့္အတူ ဆိုက္ထဲက ထြက္လာသည္။ တကယ္လဲ သူ မျပန္ခ်င္ပါ။ အခြင့္အေရးေပးလို႔ ယိုယိုႏွင့္ အျပင္ထြက္ရမွေတာ့ သူလဲပဲ သူမ သေဘာတူလၽွင္ ေအးေဆးတစ္ေနရာရာတြင္ ထိုင္ခ်င္ေသးသည္သာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသား မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ႏွင့္ တို႔ထိတို႔ထိလုပ္ရင္းႏွင့္ တက္စီရွာမေနေတာ့ပဲ သိပ္မေဝးသည့္Seragoon MRT ဘက္သို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလၽွာက္လာရင္း တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ယိုယိုက ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ လမ္းေလၽွာက္ေနရာမွ ရပ္သည္။ မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အီစီကလီ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ..

“မင္း .. နင့္ေက်းဇူးေႂကြးေတြကို ငါျပန္ဆပ္ရေတာ့မလား ? …“

ယိုယို ေမးေငါ့ျပသည့္ေနရာကို ၾကည့္ေတာ့ မင္းမင္း မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ဟိုက္!! ငါေတာင္ ဘာမွ လမ္းခင္းေနစရာ မလိုပါလား။ ျမင္းကမလႈပ္ ခုံကလႈပ္တို႔၊ ယုန္ကမတိုး ပိုက္ကတိုးတို႔ ဆိုတာ တယ္မွန္ပါလားဟု ေတြးမိသည္။ ၾကည့္ေလ။ ယိုယို ေျပာသည့္ေနရာက အင္း တစ္ခု ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေမးရသည္။

“နင္တကယ္ေျပာေနတာလား? “
“100%ေပါ့ .. မင္း “

ယိုယိုက လက္ဝါးေလးကို ေထာင္ကာ က်မ္းက်ိန္သလို ဆိုေတာ့ မင္းမင္း ႏွစ္ခါထပ္ေမးမေနေတာ့ပါ။ ငါးေၾကာ္မႏွိုက္ ေၾကာင္မိုက္လို႔ ဆိုထားသည္ မဟုတ္လား။ ယိုယိုလက္ကို ဆြဲကာ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြႏွင့္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ အင္းက သိပ္အေကာင္းစားႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ အလုပ္ျဖစ္သည့္ အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းမင္းအတြက္ေတာ့ အေျခအေနေပးတုန္း ဆြဲရတာဆိုၿပီး သိပ္ေခ်းမမ်ားေနပါ။ ႏွစ္ေယာက္ခန္း တစ္ခန္း၏ က်သင့္ေငြကို ခရက္ဒစ္ကတ္ေပးၿပီး ရွင္းလိုက္သည္။ ႐ုံးေရာက္ကတည္းက ႀကိတ္ၿပီး ပစ္မွားေနခဲ့ေသာ ေကာင္မေခ်ာေလးနဲ႔ ႏြႊဲရေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ရင္ေတြဘာေတြေတာင္ ခုန္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနရာ အခန္းေသာ့ရမွ အေရးႀကီးတာကို သတိရသည္။ 7/11 ဆိုင္မ်ား ရွိမလားဟု ေမးၾကည့္ေတာ့ ေကာင္တာမွဘဲႀကီးက ေနာက္လမ္းတြင္ ရွိသည္ဆိုလို႔ မင္းမင္း ယိုယိုကို ခနထားခဲ့ၿပီး ေျပးရေသးသည္။ မင္းမင္း ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ယိုယိုကလဲ အထာနပ္သည္ ထင္သည္။

“ဘယ္ႏွစ္ထုပ္ေတာင္ ဝယ္လာတာလဲ?“ ဆိုၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေနာက္ေနေသးသည္။ သိတယ္မွတ္လား .. မင္းမင္းသြားဝယ္တာက ျမန္မာလိုေျပာလၽွင္ “အေဖာ္“ .. ဂ်ပန္လိုေျပာေတာ့ “အိုကာမိုတို”။ ၀၀၇ မဟုတ္သည့္ ၀၀၃ သာလၽွင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ …။

႐ုပ္ရွင္ေတြ ဝတၳဳေတြထဲကလို အိပ္ခန္းဆီသြားရာလမ္းတေလၽွာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး နမ္းတာတို႔၊ အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကို ကုတင္ေပၚတြန္းလွဲပစ္တာတို႔ ဘာတို႔ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ အခန္းထဲေရာက္ၿပီဆိုလၽွင္ပဲ ယိုယိုက သူမ စလင္းဘတ္အိတ္ကို တီဗီထားထားတဲ့နားက ခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး

“ငါ ေရခ်ိဳးခန္း ဝင္လိုက္ဦးမယ္“ ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ တစ္ထည္ေကာက္ဆြဲၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ဘာၿပီးလၽွင္ ဘာျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ သိေနၿပီမို႔ မင္းမင္း ကိုယ့္အဝတ္အစားေတြကိုယ္ခၽြတ္ၿပီး (အတြင္းခံေဘာင္းဘီမပါ) မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတစ္ထည္ခါးမွာ ပတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚက အသင့္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးကို ကုတင္ေနာက္မွီမွာ ေထာင္ၿပီး ေျခဆန႔္လက္ဆန႔္လွဲကာ ေအးေအးေဆးေဆး ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို ဆည္ဝကေစာင့္ေနတဲ့ ဗ်ိဳင္းလိုပဲ ေမၽွာ္ေနမိ၏။ သိပ္ေတာ့ အၾကာႀကီး မေစာင့္ရပါ။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ပြင့္သြားၿပီ မင္းမင္းလိုပဲ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါအျဖဴတစ္ထည္ပတ္ထားသည့္ ယိုယို ဝတ္လာခဲ့ေသာ အဝတ္ေတြကို ကိုင္ကာ ျပန္ထြက္လာသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည့္ မင္းမင္းကိုေတြ႕ေတာ့ သူမ ျပဳံးသည္။ business suits ကို မင္းမင္းအဝတ္ေတြ ထားထားသည့္ ေနရာမွာပဲ ထပ္ပုံလိုက္ၿပီး ကုတင္နားကို ေလၽွာက္လာသည္။ ကုတင္ ေျခရင္းေနာက္ ေရာက္ေတာ့ အေပၚကို တက္မလာေသးပဲ ေျခေထာက္ကို ေမာ္ဒယ္မေလးေတြလို ပုံစံထားကာ ရပ္သည္။ “တာ တာ “ ဆိုၿပီး မလုံ႔တလုံ ပတ္ထားသည့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါစကို ရင္ပတ္ကေန ေျဖကာ ျပသည္။ ဘရာအနက္၊ ပင္တီ အနက္ေလး က်န္ေနသည့္ ဗလခ်ိဳက္မေလး၏ ဆက္ဆီက်လွသည့္ ပုံစံကို မင္းမင္း ခနစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ..

“ငါက နင့္ကို အဝတ္အထည္ေတြနဲ႔မွ လွတယ္ထင္တာ“
“ဟင္???“
“ငါမွားသြားတယ္“
“တကယ္???“
“အဝတ္ေတြမပါလဲပဲ နင္က လွေနတယ္ေလ“

ဘာမ်ားေျပာေတာ့မလဲဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ နားေထာင္ေနသည့္ ယိုယို .. ဒီစကားၾကားေတာ့ မ်က္ႏွာေလးျပဳံးသြားကာ ကုတင္ေပၚတက္လာသည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလး ပတ္ထားသည့္ မင္းမင္းခါးေပၚကို တက္လာရင္း သူမကလဲ မေခစြာ ျပန္ေျပာသည္။
“မင္း .. ႐ုံးမွာဆိုရင္ ငါက နင့္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ မွတ္လား?
“အဲဒီေတာ့???“
“အခု ငါ နင့္အေပၚမွာေနလို႔ရလား? “
“ အိုေက .. ရတယ္ .. ငါနင့္ကို အင္ဂ်တ္ေပးလုပ္တယ္ “

မင္းမင္းစကားဆုံးေတာ့ ယိုယိုက ေက်နပ္စြာျပဳံးၿပီး မင္းမင္းခါးကို ခြထားရာက ကုန္း၍ နမ္းသည္။ မင္းမင္း ႏႈတ္ခမ္းလႊာေသးေသးေလးနဲ႔ ဒီေကာင္မေလးကို အားရပါးရပင္ ျပန္နမ္းသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္လဲ သူမေက်ာျပင္ေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္၊ ဘရာေလးနဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ ေပါက္စီအႀကီးစားႏွယ္ ရွိတဲ့ နို႔ေလးေတြကို ညႇစ္လိုက္ႏွင့္ ေဆာ့ကာေနသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ ဖက္ရမ္းနမ္းရႈပ္ၿပီးေနာက္ မင္းမင္းလက္က ဘရာခ်ိတ္ကို ဆြဲျဖဳတ္သည္။ အေပၚပိုင္း အကာအကြာမဲ့သြားၿပီမို႔ ယိုယို၏ နို႔အုံမို႔မို႔ေလးေတြက မင္းမင္းရင္ပတ္ႏွင့္ ပကတိအတိုင္း ပြတ္တိုက္လာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွစ္ဦးသား ရင္ပတ္က သဘာဝၾကယ္သီးႏွစ္လုံးကလဲ သြားသြား ထိၾကေသးသည္။ မင္းမင္းေရာ ယိုယိုပါ အသက္ရႉျမန္လာသည္။ ယိုယိုက မင္းမင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းေနရာက ခြာၿပီး သူမႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြႏွင့္ ဟိုတစ္ခ်က္ ဒီတစ္ခ်က္နမ္းကာ ေအာက္ကို ေလၽွာဆင္းသည္။ သူမ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းထားလို႔ မင္းမင္း ဘာမွ ေထြေထြ ထူးထူး လုပ္မေနပါ။ ကိုယ္ကို ခပ္သာသာေလး ေလၽွာမွီထားရင္း သူ႔ ပီရာကာဒင္ ေဘာင္းဘီအနက္ေလးနား ေရာက္သြားသည့္ ေကာင္မေလးကို မျပဳံးတျပဳံးေလးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ယိုယိုလက္က သူ႔ေဘာင္းဘီႀကိဳးကို ေရာက္လာေတာ့ သူ အလိုက္တသိ ဖင္ကို ႂကြေပးသည္။ ေဘာင္းဘီကၽြတ္သြားေတာ့ ယိုယိုက နိုးေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူ႔အေကာင္ကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ဒါႏွင့္ မင္းမင္းက ..

“အဆင္ေျပလား?“
“မဆိုးပါဘူး …“ ဆိုၿပီး ယိုယိုက မီလာကြန္နစ္လို ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလး ျပန္ေျပာသည္။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ ယိုယိုရဲ ့ ႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးက ဟသြားၿပီး မင္းမင္းရဲ ့လိင္တံထိပ္ဖူးကို လွမ္းငုံလိုက္သည္။ ယိုယို၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြသည္ တကယ္ေတာ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူး ေသးေသးေလးေတြျဖစ္သည္။ ယိုယို သူ႔စားပြဲနား ေရာက္လာကတည္းက မင္းမင္းသည္ ဒီႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးေတြကို ေတြ႕တိုင္း ဒါေလးေတြက သူ႔လိင္တံကို စုပ္ေပးလၽွင္ ဇိမ္က်လိုက္မည့္ ျဖစ္ျခင္းဟု စိတ္ကူးအခါခါ ယဥ္ဖူးသည္။ အခုေတာ့ သူ၏ စိတ္ကူးယဥ္မႈသည္ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ျဖစ္ေနယုံ သပ္သပ္မဟုတ္။ တကယ္ပင္ ျဖစ္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။

ယိုယိုက အထာေတာ့ နပ္သည္။ မင္းမင္းေတာင္ ဘာမွ ေျပာစရာမလိုပဲ လိင္တံကို စံခ်ိန္မီ မာတင္းလာသည္အထိပဲ စုပ္ေပးသည္။ မင္းမင္း လိင္တံက သူမပါးစပ္နဲ႔ မဆန႔္မျပဲ ျဖစ္လာေသာအခါ သူမဖာသာ သူမ ပါးစပ္ထဲက ထုတ္သည္။ မင္းမင္းကို လက္ဝါးျဖန႔္ေပးရင္း
“ငါ တစ္ခုခု ငွားလို႔ရမလား? “ ဆိုၿပီး မင္းမင္း ဝယ္လာသည့္ ၀၀၃ ကို ေတာင္းသည္။ မင္းမင္းလဲ ခုနကတည္း အဆင္သင့္ေဖာက္ထားသည့္ အထဲက တစ္ခုကို သူ႔ကိုထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ယိုယိုက အသာဆြဲဖြင့္ၿပီး မင္းမင္းေကာင္ထိပ္ကေန စြပ္သည္။ မင္းမင္း ဒါကို ျမင္ေတာ့ သေဘာက်စြာ ျပဳံးမိသည္။

မင္းမင္း စလုံးကို သေဘာက်သည့္ အခ်က္ေတြထဲတြင္ ဒီအခ်က္လဲ ပါသည္။ ပင္ကိုယ္က မိန္းမေပြသူ မဟုတ္ေသာ္လဲ မင္းမင္း၏ အက်င့္က သူ႔ၿခံထဲဝင္လာသည့္ ဘယ္အေကာင္မဆို လွသည္ ေခ်ာသည္ဆိုလၽွင္ေတာ့ ျပန္မလႊတ္ဘူးေပ။ သူ႔သေဘာကက spaceship battle ဆိုသည့္ ဂိမ္းေဆာ့သည္ဆိုလၽွင္ သူမ်ားလို သူ႔ယာဥ္ကို ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕ႏွင့္ လိုက္ပစ္ေနသူ မဟုတ္။ သူ႔အေျမႇာက္က်ည္ဆံေရွ႕ တည့္တည့္ဝင္လာသူကိုသာ ကားေနေအာင္ ပစ္တတ္သူျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ သူ စလုံးေရာက္ကတည္းက သူ႔ဂြင္ထဲ ဝင္လာသည့္ ေစာ္ေလးေတြႏွင့္ေတာ့ အင္တာေရွရွယ္ ၾကဳံလၽွင္ ၾကဳံသလို လုပ္ဖူးသည္။ မင္းမင္းသေဘာက်သည္က သူတို႔ေတြသည္ ပိုမိုပြင့္လင္းလြတ္လပ္ၿပီး ကာမစပ္ယွက္ဖို႔တြင္ လက္တြန႔္ေနတာေတြ ရွက္ကိုးရွက္ကိုးျဖစ္ေနတာေတြ သိပ္မျဖစ္ဘူးေပ။ တက္ညီလက္ညီ ရွိလွသျဖင့္ တကယ္တမ္း လုပ္ၾကသည့္အခါ ႏွစ္ဦးစလုံး အရသာ ေတြ႕ၾကတာ မ်ားသည္။

အခုလဲၾကည့္ေလ။ ၀၀၃ ကို ယိုယိုက သူမဖာသာ သူမ အဆင္ေျပေၿပ စြပ္လိုက္သည္။ ဘာမွ ညႊန္ၾကားေနစရာမလို။ တဆက္တည္း မင္းမင္းအေကာင္ကို အကာစြပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမ၏ ပင္တီကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းကာခၽြတ္သည္။ ညီညီညာညာညႇပ္ထားသည့္ အေမႊးေလးေတြကိုေတြ႕ေတာ့ မင္းမင္း သေဘာက်သြားသည္။ သူ ကံေကာင္းသည္လို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတြးသည္။ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္း ႏုႏုနယ္နယ္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အဖုတ္ေလး ျဖစ္ေနလို႔။ ဒါမ်ိဳးဆိုလၽွင္ေတာ့ ေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ခ်ိန္က်လၽွင္ ဂ်ာေပးဦးမည္ဟု မင္းမင္းေတးကာ မွတ္ထားလိုက္သည္။ ဒါကလဲ သူမွာ အေၾကာင္းရွိသည္။ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္၊ မ်က္ႏွာေပးက လွသည့္ တ႐ုတ္မေတြဆိုၿပီး စြတ္အထင္မႀကီးႏွင့္၊ တခ်ိဳ႕ဟာမေတြသည္ ေစာက္ေမႊးရိတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ဂ်ိဳင္းေမြးေတာင္ ဘုတ္သိုက္ေပါက္ေနတာ မင္းမင္းၾကဳံဖူးသည္။ အဲဒါမ်ိဳးကေတာ့ ဂ်ာဖို႔ေနေနသာသာ အဖုတ္ဝေတာင္ သူက ေသခ်ာၾကည့္သူမဟုတ္။ ယိုယိုဟာေလးကေတာ့ ရွင္းလင္းစြာ သန႔္ေနသည္။

ယိုယိုက ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုေထာင္ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို စင္းထားၿပီး ခပ္ကြကြ အေနအထားႏွင့္ လိင္တံထိပ္ကို သူမအဝႏွင့္ ေတ့သည္။ ခ်က္ခ်င္း မသြင္းေသးပဲ ထိပ္ကို ဖိၾကည့္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေလးငါးခါေလာက္ လုပ္သည္။ မင္းမင္း ဘာမွ မလုပ္ေသးပဲ သူ႔ေကာင္ထိပ္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ေနသည့္ သူမ အဖုတ္အဝ ပန္းေရာင္ေလးကိုသာ ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ႂကြက္နားရြက္လို အဖတ္ေလးႏွစ္ခုက ကြဲကြဲသြားၿပီး ထိပ္က ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းက သူ႔စိတ္ကို တက္ႂကြေစသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ပစၥည္းေကာင္းေလး ျမင္ေတာ့ မင္းမင္း ေနရင္းထိုင္ရင္း စိတ္ကူးတစ္ခုေတာင္ ေပါက္သည္။ အမွတ္တရ ဖုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပုံရိုက္ထားၿပီး အခ်စ္တကၠသိုလ္မွာ တင္လၽွင္ေကာင္းမလားလို႔။ ေနာက္ေတာ့မွ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး သူ ကုလားထိုင္ေပၚတင္ထားခဲ့သည့္ ဖုန္းကိုလွမ္းယူဖို႔ စိတ္ကူးကို ဖ်က္လိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာေန ဗမာျဖစ္မွန္း သေကၤတမပါလို႔ ဆိုကာ ကထိက ေဇာ္ရဲဆိုသည့္ ငဖ်က္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕လၽွင္ သူ႔ဟာက စတိုခန္းထဲ ေရာက္သြားဦးမည္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ဆိုၿပီး ေနလိုက္သည္။ မင္းမင္း ေငးၾကည့္ေနသည့္ အခိုက္ ယိုယို၏ အဝေလးက သူ႔ထိပ္ကို အပ္က်မတ္က် ငုံမိသြားေလၿပီ ျဖစ္သည္။

“အင့္ … အင့္ … ဟင္း … ဟင္း … “

အေပါက္အလမ္း တည့္သြားၿပီဆိုေတာ့ သူမသည္ ေထာင္ထားသည့္ ေပါင္တစ္ဖက္ကို ေမြ႕ယာေပၚျပန္ခ်ကာ ကိုယ္ကို ဘဲလန႔္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က မင္းမင္း ရင္အုပ္ေပၚေရာက္လာၿပီး အားယူကာေထာက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တေျဖးေျဖးခ်င္း စြင့္ကားေနသည့္ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ဖိခ်သည္။ အကာၾကည္ေလးႏွင့္ သူ႔လိင္တံက သူမအဖုတ္ေလးထဲကို တစတစတိုးဝင္ကာ သြားသည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါခ်င္းထိေတြ႕မႈက ျပန႔္ႏွံ့လာသည့္ ကာမအရသာသည္ တကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာေပါင္းစုံထဲသို႔ တဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္ပင္ စိမ့္ဝင္ကုန္ေတာ့ေလသည္။

တင္းတင္းစီးစီးေလးပင္ သူ႔လိင္တံက ယိုယို၏ အဖုတ္ထဲကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ေရာက္သြားသည္။ သူမဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးက သူ႔ေပါင္ရင္းႏွင့္ အိခနဲထိသည္။ ယိုယိုက ဘာမွ မလုပ္ေသး။ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ၿငိမ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းမင္းရဲ့ ရင္ပတ္ကို လက္ႏွင့္ေထာက္ရင္း သူမဖင္ႀကီးကို ႂကြသည္။ လိင္တံတစ္ဝက္ေလာက္ ထြက္လာေတာ့မွ ျပန္ဖိခ်သည္။ စြိခနဲ ေနၿပီး ျပန္ဝင္သည္။ မင္းမင္း ဆံပင္ေလးေတြ ခါယမ္းစျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ျမင္းစီက်င့္ေနေသာ ေကာင္မေလး၏ နို႔အုံေဖြးေဖြးေလးေတြ လွမ္းကိုင္သည္။

“မင္း .. မင္းလက္ေတြ လုပ္ေပးတာ ႀကိဳက္တယ္ .. ညႇစ္စမ္းပါ … အင္း … အင္း …“

ယိုယိုက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႏွင့္ ထုတ္ေဖာ္ကာေျပာသျဖင့္ မင္းမင္းလဲ စိတ္ႀကိဳက္ပင္ ေဆာ့ကစားေပးသည္။ နို႔အုံထိပ္ဖ်ားရွိ စူထြက္ေနသည့္ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္မလက္ညိဳးသုံး၍ ပြတ္ေခ် လွိမ့္ဆြေပးသည္။ မို႔ဝန္းေနသည့္ ရင္သားေတြကိုလဲ ေကာင္မေလးခံသာယုံေလာက္ ညႇစ္ကာေခ်သည္။ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္က ထိေရာက္လို႔လား မသိ။ ယိုယိုတစ္ေယာက္ ေကာင္းဘြိဳင္းလုပ္ေနသည့္ အရွိန္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ ျမန္လာသည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါေတြ ဝင္ထြက္ေနသည့္ ေနရာကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အကာၾကည္ေလးႏွင့္မို႔ ျပန္ထြက္လာတိုင္း ျဖဴျဖဴအရည္ေတြ အထင္းသား ေပၚေနတာ ေတြ႕သည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ မင္းမင္း စခ်င္လာတာႏွင့္ တအင္းအင္း တအဲအဲ ျဖစ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးကို လွမ္းေခၚသည္။

“ယိုယို“
“ဘာလဲ?“
“ယိုယိုဆိုတာ ငါ့တို႔ဘာသာစကားမွာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ သိလား?“
“နိုး .. ဘယ္သိမွာလဲ“
“ယိုယိုဆိုတာ အရည္ရႊမ္းတာကို ေျပာတာ“
“ဟုတ္လား .. အဲဒီေတာ့?“
“အဲဒီစကားမွန္တယ္ဆိုတာ အခု သိလိုက္ရၿပီ … ဟင္း .. ဟင္း“

ယိုယိုက တအင္းအင္း တအဲအဲ အသံၾကားတြင္ တခိခိ အသံထြက္ေအာင္ရယ္သည္။ မင္းမင္းလဲ လိုက္ရယ္ၿပီး အရွိန္ျမႇင့္တင္သည့္အေနႏွင့္ နို႔ေတြကို ေဆာ့ေပးေနရာက သူမတင္ပါးေတြဆီသို႔ လက္ကို ေရႊ႕သည္။ ယိုယို၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ပင့္မသည္။ ေကာင္မေလးက အလိုက္တသိႏွင့္ ကိုယ္ကို သူ႔ရင္ပတ္ေပၚ ေမွာက္ခ်သည္။ နို႔ႏွစ္လုံးက သူ႔ရင္ပတ္ႏွင့္ ထိသည္။ ယိုယိုတင္ပါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ေတာ့ ေကာင္မေလး၏ နို႔ေတြက သူ႔ရင္ပတ္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ၿပီး တရွိန္းရွိန္း တဖိန္းဖိန္းျဖစ္လာေစသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မွန္မွန္ေလး လုပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ ယိုယို အရွိန္တက္လာသည္ထင္သည္။ အားမရေတာ့သည့္ အသြင္ႏွင့္ မင္းမင္းကို ဖက္ထားရာက ျပန္ထသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေရွ႕ကိုထုတ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုမူ မင္းမင္း၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တစ္ဖက္စီ ေနာက္ျပန္ေထာက္သည္။ မ်က္ႏွာေရွ႕တြင္ ရႈပ္ဖြာေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းလိုက္ၿပီး မင္းမင္းကို ျပဳံးျပသည္။ ယိုယို၏ အျပဳံးက ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးႏွင့္ တူသလဲဆိုလၽွင္ fast and furious ဇာတ္လမ္းထဲက မင္းသားႏွင့္ ကားခ်င္းယွဥ္ေမာင္းေတာ့ တစ္ဖက္ကားထဲက မင္းသမီးျဖစ္သူက ေက်ာ္မတက္ခင္မွာ လွမ္းျပဳံးျပသည့္ အျပဳံးမ်ိဳး။ သေဘာကေတာ့ သူမ ေရွ႕ကသြားမည္ဆိုသည့္ အထာ ..။

မင္းမင္း လက္မႏွင့္ လက္ညိဳးကို ၀ိုင္းကာ “အိုေက“ ဆိုၿပီး ျပလိုက္သည္။ အခ်က္ျပလိုက္သည္ႏွင့္ ယိုယို စလႈပ္ရွားသည္။ ဒူးကိုေကြးကာ အနည္းငယ္ေထာင္ေပးထားသည့္ မင္းမင္း၏ ေပါင္ကို လက္အားျပဳရင္း လိင္တံကို စြတ္ခနဲ စြတ္ခနဲ ဖိဖိသြင္းသည္။ ဒီလိုအေနအထားက မိန္းကေလးေတြ အတြက္ အေတာ္ဖီလင္လာေစသည့္ ပုံစံျဖစ္သည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သည့္ ေစာ္ဆိုလၽွင္ လိင္တံထိပ္ဖူးႏွင့္ အကြဲေလးထိပ္က အဖုေလးကို ထိုးမိေအာင္လုပ္နိုင္သလို ေကာ့ကာေကာ့ကာႏွင့္ ဂ်ီစေပါ့ကိုလဲ ထိုးမိေအာင္ လုပ္နိုင္သည္။ ယိုယိုက ဒါကို သိေနသလားေတာ့ မသိ။ ပိုစရွင္ က်က်ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းေနသည္။

မင္းမင္း အတြက္လဲ ဒီအေနအထားက ကာမဖီလင္ကို ရေစပါသည္။ သူ႔လိင္တံ အရည္တရႊမ္းရႊမ္းျဖစ္ေနသည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲကို ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းက ဘာႏွင့္မွကို မလဲနိုင္ေခ်။ ဒါက ဆီးစပ္ကို သူၾကည့္ေနလို႔ ျဖစ္သည္။ အေပၚကို ၾကည့္ဦးမလား။ မ်က္စိေလးေမွးကာ နီေရာင္သန္းေနသည့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ကာမဆိပ္တက္ၿပီး တအင္းအင္း တဟင္းဟင္း ျဖစ္ေနေသာ ျမင္ကြင္း။ အလယ္က်ေတာ့လဲ ယိုယိုေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း လႈပ္ခါသြားသည့္ ျဖဴေဖြးမို႔ဝန္းေနေသာ ရင္ႏွစ္မႊာ၏ ျမင္ကြင္း။ မင္းမင္းသာ ေကာင္မေလး၏ ခါးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး အားရပါးရေဆာင့္ပစ္လိုက္လၽွင္ ဒီျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ပင္ ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္အတြင္း သူၿပီးသြားနိုင္သည္။

အခုေတာ့ သူက ရတုန္းေလး စိမ္ေျပနေၿပ ဆြဲခ်င္သျဖင့္ ယိုယိုကိုသာ စိတ္ႀကိဳက္လႊတ္ထားေပးလိုက္သည္။ ဒီေလာက္ အရည္ရႊဲေနေတာ့မွ ဒီေကာင္မေလး သိပ္မၾကာခင္ ၿပီးသြားမည္ဆိုတာ သူႀကိဳျမင္ထားသည္။ တကယ္လဲ မင္းမင္းတြက္တာမွန္ပါသည္။ မင္းမင္းလက္လွမ္းကာ ဟျပေလးျဖစ္ေနသည့္ အဝေလး၏ ထိပ္ကအဖုေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သိပ္ေတာင္မွ ၾကာၾကာမခံ။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာၿပီးေသာအခါ ယိုယိုတစ္ေယာက္ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ေအာင္ ျဖစ္ေအာင္ကို ညည္းရင္း တစ္ခ်က္ေဆာင့္ခ်သည္တြင္ မလႈပ္ေတာ့ပဲ ေခါင္းငိုက္ကာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ မင္းမင္း ဒီေတာ့မွ မာေနသည့္ လိင္တံကို မကၽြတ္ေအာင္ သတိထားရင္း တေစာင္းထထိုင္၍ သူမကို လွမ္းဖက္သည္။ ယိုယိုက သူ႔ပုခုံးေပၚကို ေမးတင္ကာ အေမာေျဖေလသည္။

“မင္း .. မၿပီးေသးဘူးမွတ္လား …“
“အင္း .. မၿပီးေသးဘူး …“
“ဒါဆို .. ငါ ဘယ္လိုေနေပးရမလဲ .. နင္ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေလ .. ငါေတာ့ ေမာၿပီ ..“
“ေလးဘက္ေထာက္ေပးလို႔ ရလား .. နင့္ အိုးေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ငါလုပ္ခ်င္လို႔ ..“
“ဟင္း .. ဟင္း .. ရတာေပါ့ …“

တကယ္လဲ ယိုယို လုပ္ေပးရွာပါသည္။ မင္းမင္း အေတာ္ေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။ ဒီေကာင္မေလးကို သင္ေပးရက်ိဳးနပ္သည္လို႔။ အမွန္ဆို ေသာၾကာေန႔မို႔ တစ္ပတ္လုံး ႐ုံးတက္ထားသျဖင့္ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ၿပိဳင္းေနသည္သာ။ ယိုယိုက ေညာင္းလို႔ တျခားနည္းနဲ႔ဆြဲပါဆိုလဲ မင္းမင္းက လက္ခံမွာပါ။ သို႔ေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳး ေလးဘက္ကုန္းေပးမည္ဆိုေတာ့ သူသေဘာက်သြားသည္။ တကယ္တမ္း ယိုယိုက ကုန္းေပးေသာအခါတြင္ေတာ့ မင္းမင္ေလေတာင္မွ “ရႊီ“ ခနဲ ခၽြန္မိသည္။ ေကာင္မေလး ကုန္ထားသည့္ပုံစံက မ်က္ႏွာကို ေမြ႕ယာေပၚမွာ အပ္ရင္း ေရွ႕တစ္ပိုင္းလုံး ညႊတ္ထားသည့္ ပုံစံ။ ျဖဴဝင္းစြင့္ကားေနသည့္ တင္သားေတြက မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လက္လက္ေတာင္ ထေနသလား ေအာင့္ေမ့ရသည္။ မင္းမင္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ သူ႔လိင္တံကို ျပန္သြင္းသည္။

“မင္း .. လုပ္ေနာ္ … အားမနာနဲ႔ ..“

ယိုယိုက ေျပာမည့့္သာေျပာတာပါ။ မင္းမင္းကလဲ ဒါမ်ိဳးကိစၥတြင္ အားနာတတ္သူမဟုတ္။ အားနာေနသည့္ပုံလဲ မေပၚ။ ခါးေသးေသးေလးကို ဆြဲကာ ဒလၾကမ္းကို ေဆာင့္သည္။ ယိုယိုခမ်ာ အေစာပိုင္း သူမ အေပၚက ေဆာင့္တုန္းကမွ အသံထြက္ကာ ညည္းနိုင္ေသးသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အသံကို မထြက္နိုင္ေတာ့။ ဘယ္ထြက္မလဲ။ ဘယ္ဘက္ေစာင္းကာ အိပ္ထားသည့္ သူမပါးစပ္က အိပ္ယာခင္းစကို ဖိကိုက္ကာပင္ ထားရသည္ေလ။ ဒီတစ္လွည့္ အသံထြက္သူက ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ေဆာင့္ေနသူ မင္းမင္းျဖစ္သြားၿပီး ႏွာမႈတ္သံႀကီး တရႉးရႉး တဟင္းဟင္း ျဖစ္လာသည္။ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားသည့္တိုင္ နဖူးတြင္ ေခၽြးေတြ ျပန္လာသည္အထိ မင္းမင္း တရစပ္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္မူ လိင္တံတစ္ခုလုံး ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ေအာင္ ယားယံလာေသာအခါ လရည္ေတြကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္ ….။

ႏွစ္ဦးသား ကာမစပ္ယွက္ၿပီးေတာ့ လူေတြက ေဒါင္းသြားသည္မို႔ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဒီအတိုင္း ဖက္ကာ ေနၾကေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီအတိုင္းဆို အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့မည္ဆိုတာ တြက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ဝင္ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးၾကေတာ့ မင္းမင္းေကာင္က ျပန္မာလာလို႔ ယိုယိုက ပါးစပ္နဲ႔ ေလၽွာ့ေပးမယ္ဆိုၿပီး ဘီေဂ်ေလးေပးသည္။ မင္းမင္း အယ္လ္ပီျပန္ေပးမည္ဆိုေတာ့ ရတယ္၊ ခ်မ္းေနၿပီဆိုလို႔ ေရခ်ိဳခန္းထဲက ျပန္ထြက္ကာ လစ္လာခဲ့ၾကသည္။ တက္စီ စီးဖို႔ လမ္းခြဲခါနီးၾကေတာ့ မင္းမင္း ယိုယိုကို ေသြးတိုးစမ္းကာေမးသည္။

“Do you want to come along in next fortnightly meeting?“
“May be .. Who knows ??“

ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ တက္စီထဲ ဝင္သြားသည့္ ယိုယိုကို ၾကည့္ၿပီး မန္ေဒးက်လၽွင္ေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကို မုန႔္လိုက္ေကၽြးရဦးမည္ဟု မင္းမင္း စဥ္းစားလိုက္ပါေတာ့သည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင္းမင္း အလုပ္ထြက္ခ်င္တာ ယိုယိုေၾကာင့္လဲ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေတာ့ပါပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းထပ္ကာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ပိုင္း၌ အနည္းငယ္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ရွိလာတာ အမွန္ပင္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ဆက္ဆံေရးႏွင့္ တြဲေနေစကာမူ အေနနီးေတာ့လဲ ဟိုလိုဒီလိုေတာ့ ျဖစ္လာၾကသည္သာ။ ဒါက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးတြင္ အျပစ္မရွိပါ။ ယိုယို ဘယ္ေလာက္ပဲ အထပ္ထပ္ဝတ္ထား အဲဒီအဝတ္ေတြေအာက္တြင္ ဘယ္လိုအေဖာင္းအမို႔ေတြရွိေနသည္ဆိုတာကို သိေနေတာ့ မင္းမင္းလဲ အလုပ္လုပ္ရင္း စိတ္ထရသည္သာ။ ယိုယိုကိုယ္တိုင္ကလဲ ခပ္ကဲကဲေလးမို႔ မင္းမင္းအေပၚတြင္ သူ႔နည္းတူ ျဖစ္မိမည္ ထင္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ဆြဲသည့္ႏႈန္းက တစတစ စိပ္လာေလရာ မင္းမင္း ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ဆက္ဆံေရးကေန သံေယာဇဥ္ႀကိဳးခ်ည္ဆက္ဆံေရးအျဖစ္ မေျပာင္းခင္ ဒီေကာင္မေလးနားက ခြာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးရသည္။

မင္းမင္းအိမ္က စလုံးထြက္လာမည္ဆိုတုန္းက အေမႏွင့္အေဖသည္ တျခားကိစၥေတြကို ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမမွာေသာ္လဲ ဒီကိစၥကိုေတာ့ တင္းက်ပ္စြာ မွာသည္။ ဘယ္လိုပဲ ရႈပ္ရႈပ္၊ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္ နိုင္ငံျခားသူကိုေတာ့ ေခၽြးမ မေတာ္နိုင္ဟု တခါထဲ အျပတ္ေျပာထားသည္။ မဂၤလာပြဲတြင္ ျမန္မာဆန္ဆန္ ရင္ဖုံးႏွင့္ ခ်ိတ္ထမိန္ဝတ္ထားသူကိုသာ သားႏွင့္လက္ခ်င္းတြဲ၍ ေလၽွာက္သည္ကို ျမင္ခ်င္သည္ဟု အေမက ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ေတာ့ ဆိုသည္။ မင္းမင္းက ေနာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ဒါဆို စလုံးမကို ထမိန္ဝတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္မယ္ေျပာမိသျဖင့္ လူပုံအလယ္မွာေတာင္ ဗိုက္ေခါက္ေက်ာလိမ္ဆြဲတာ ခံရေသးသည္။ ဒီေတာ့ မင္းမင္း၊ ယိုယိုႏွင့္ အေၾကာင္းေတြ ရွည္လို႔မရပါ။

မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ အနားလာၿပီး တကယ္ထြက္ေတာ့မွာလားလို႔ လာေမးေတာ့ မင္းမင္း နင့္ေၾကာင့္ထြက္တာဟု ေျပာလို႔ေတာ့ မျဖစ္ပါ။ R.E လက္မွတ္ရၿပီးမွေတာ့ ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ မလုပ္ခ်င္လို႔ ဘာညာဆိုၿပီး အေၾကာင္းေလၽွာက္ျပရသည္။ စလုံးပါး သိပ္မဝေသးေတာ့လဲ သူမထက္ စလုံးကို ႀကိဳေရာက္ေနသူ မင္းမင္း၏ စကားတြင္ ေျမာကာ ယိုယိုက လက္ခံလိုက္သည္။ အဲ ..ေျပာဖို႔ ေမ့ေနလို႔။ R.E application ကို ေထာက္ခံေပးသည့္ သူ႔ဆရာႀကီးကိုေတာ့ ဒီလိုေျပာလို႔မရပါ။ မင္းမင္း အမွန္အတိုင္းပင္ ေနာက္အလုပ္က လစာပိုေပးလို႔ ဆိုၿပီး ေျပာရသည္။ ဆရာႀကီးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရသလဲဟု ေမးေတာ့လဲ သူမကြယ္မဝွက္ပင္ ေဒၚလာ၂၀၀၀ ပိုရလို႔ပါဟု ေျဖလိုက္သည္။ ဆရာႀကီးက ဘာမွ ထပ္ေမးမေနေတာ့ပဲ သူ႔စားပြဲက ထလာကာ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ကိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး “All the best“ ဟုဆိုသည္။ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ပိုေပးသည္ဆိုမွေတာ့ သူလဲပဲ ဘာမွမေျပာနိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ ဒါက မင္းမင္းကို လိုက္ေပးၿပီး ဆြဲထားလို႔ရသည့္ ပမာဏမဟုတ္ဆိုတာ သူသိေနသည္။ မင္းမင္းလဲ “Thank you for all your supports“ လို႔ေျပာၿပီး တခါထဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။

ထုံးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြ ဘာေတြလုပ္ပါသည္။ မင္းမင္းက နဂိုကတည္းက သိပ္လဲ မနေျမာတတ္သူ မဟုတ္သျဖင့္ ေန႔လည္စာေတာင္ မဟုတ္ပဲ ညစာ လိုက္ေကၽြးမည္ဆိုၿပီး သူ႔ဆက္ရွင္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ဖိတ္သည္။ သူ႔ေနာက္ဆုံးေန႔က ေသာၾကာေန႔မို႔ အဲဒီေန႔ညပဲ လုပ္မည္ဆိုၿပီး စီစဥ္ၾကသည္။ Bugis နားက ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရြးကာ ဘြတ္ကင္မွာထားခဲ့သည္။ အားလုံးကလဲ မကန႔္ကြက္ၾကေခ်။ ဒီလိုႏွင့္ ေသာၾကာေန႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။

တကယ့္တကယ္တမ္း အလုပ္ထြက္ေတာ့မည္ဆိုေတာ့လဲ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ လုပ္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို လြမ္းမိသည္သာ။ မနက္ကတည္းက မင္းမင္း ဘာမွ မလုပ္ရေတာ့ပဲ ဟိုေရာင္ေရာင္ ဒီေရာင္ေရာင္ႏွင့္ ဟို႔လူႏႈတ္ဆက္ ဒီလူႏႈတ္ဆက္ လုပ္ေနသည္။ မွတ္မွတ္ရရ HR Manager ဆီသြားၿပီး Clearance လက္မွတ္ထိုးေတာ့ အဲဒီဘြားေတာ္က ဂ်ာမန္မႀကီးမို႔ သူ႔ကို အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ပဲ ရင္ခ်င္းအပ္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေသးသည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဝတ္စုံက ေတာ္ေတာ္ဟိုက္ေနသျဖင့္ မင္းမင္း ေစာေစာစီးစီး ဘူးသီးႏွစ္လုံးကို ခူးစရာမလိုပဲ နဲနဲ ျမည္းလိုက္ရသည္။ ဘြားေတာ္ အခန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ စကထရီေကာင္မေလးက မင္းမင္းကို တိုးတိုးေလးနဲ႔ အလြမ္းသယ္ေနတာဟု သူ႔ေဘာ့စ္မႀကီးကို ေမးေငါ့ၿပီး ေျပာသည္။ မင္းမင္းက ရယ္ၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဟေပးေတာ့ သူမသည္လဲ အညံ့မခံ လာဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ အဲ .. အဲဒီဟာေလးကေတာ့ ယိုယိုလိုမ်ိဳး ေပါက္စီေလးျဖစ္သည္။ စလုံးေပါက္စီ ဆိုၾကပါစို႔ …။

ညေန ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ခနဲထိုးသည္ႏွင့္ အားလုံး လစ္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မင္းမင္းတို႔ ႐ုံးက အမ္အာတီႏွင့္ သိပ္မေဝးသျဖင့္ Bugis ကို အမ္အာတီႏွင့္သာ ဒိုးလာခဲ့သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မင္းမင္းက ဘြတ္ကင္မွာထားသည္မို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လို႔ရမည့္ ေနရာရသည္။ အားလုံး ဝင္ထိုင္ၾကေတာ့ ယိုယိုက မင္းမင္းေဘးမွာပဲ လာထိုင္သည္။ တခ်ိဳ႕သူေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သိေနၾကလို႔ “ဒီႏႈတ္ဆက္ပြဲက ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ .. ဘာလဲ“ ဆိုၿပီး ေနာက္ေနၾကေသးသည္။ မင္းမင္းတို႔ ရယ္သာ ရယ္ေနလိုက္ၾကသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနသည့္ ဟင္းခ်ိဳအိုႀကီးထဲကို အစာေတြပစ္ထည့္၊ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနသည့္ မင္းမင္းတို႔အထဲကိုေတာ့ ဘီယာေတြ ေလာင္းထည့္ႏွင့္ ပြဲက ေတာ္ေတာ္စည္သြားသည္။ ရနာရီထိုးခါနီးက စသည့္ ေဟာ့ေပါ့အိုးႏွစ္အိုးလဲ ၈ နာရီခြဲေရာက္ေတာ့ ဘာမွ မရွိေတာ့။ လူေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မွန္ကုန္ေနၿပီမို႔ အားလုံး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ျပန္ရေအာင္ ျပင္ၾကသည္။

မင္းမင္းအေပါင္းအေဖာ္ေတြက ေနာက္လဲပဲၾကဳံလၽွင္ ႐ုံးကိုဝင္ခဲ့ပါဦး၊ အကူအညီလိုလၽွင္ေျပာပါ ဘာညာဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး အသီးသီး လမ္းခြဲကာ ထြက္လာၾကသည္။ Bugis လို ေနရာမ်ိဳးက လူအရမ္းစည္သည္မို႔ တခ်ိဳ႕ကလဲ Bugis Junction ေရွာ့ပင္းစင္တာထဲ ဝင္ၾကည့္ၾကဦးမည္ဆိုၿပီး အဲဒီဘက္ ေလၽွာက္သြားသည္။ ေနာက္ဆုံး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုႏွင့္ အခုထက္ထိ မင္းမင္းကို ႏႈတ္မဆက္ေသးပဲ အနားကကပ္ၿပီး ေလၽွာက္ေနသည့္ ယိုယိုတစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ မင္းမင္း ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ပါသည္။ ယိုယိုဆိုတာ သူမ်ားႏွင့္ တန္းတူထားလို႔မွ မရတာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ရင္းႏွီးမႈက ေဟာ့ေပါ့တစ္ပြဲအဆင့္ႏွင့္ ၿပီးသင့္တာမဟုတ္။

မင္းမင္း “ယိုယို“ ဆိုၿပီး ေခၚလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေတြေတြေလး ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဒီေတာ့မွ မင္းမင္း သူမ မ်က္ဝန္းကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ..
“ငါတို႔ ပါတီေလးကို ႏွစ္ေယာက္သား ဆက္က်င္းပရေအာင္ .. ဘယ္လိုလဲ?“
“အိုေကေလ .. ပလမ္ဆြဲထားတာ ရွိလား?“
“ဟာ .. သိပ္ရွိတာေပါ့ .. ဒီဇိုင္း အင္ဂ်ီနီယာပဲဟာကို …“

ဒီေတာ့မွ ယိုယိုက မ်က္ေစာင္းထိုးကာ “ဟင့္“ ဆိုၿပီး ရယ္သည္။ မင္းမင္း ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့ပဲ ဗစ္တိုးရီးယားလမ္း ထိပ္နားေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်စ္မွတ္တိုင္ဆိုက္ထူရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး Landmark ဟိုတယ္ ထဲသို႔သာ ေလၽွာက္လာခဲ့မိသည္။ ယိုယိုက တကယ္လားဆိုၿပီး ေမးေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ လက္သာ ကမ္းေပးသည္။ ယိုယိုက မျငင္းပါ။ မင္းမင္း လက္ကို ဆြဲ၍ ရႊင္ျမဴးသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္လာသည္။

ေျပာရလၽွင္ ယိုယိုႏွင့္ မင္းမင္း အဲဒီေန႔ညက အိမ္ျပန္မေရာက္ၾကပါ။ ေရကူးကန္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ အခန္းထဲတြင္ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ နပန္းပြဲကို ေရကုန္ေရခမ္း ႀကိဳးစားရင္း မင္းမင္း၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး ဆက္က်င္းပျဖစ္သည္။ ဘီယာတန္ခိုးႏွင့္ လူေတြကလဲ မွန္ေနရာ လုပ္ခ်င္တာေတြကို အကုန္ေလၽွာက္လုပ္သည္။ တစ္ေပါင္ေက်ာ္၊ တစ္ေပါင္ခြ၊ တစ္ေပါင္ခ်ိတ္၊ တစ္ေပါင္ထမ္းဆိုၿပီး တစ္ေပါင္ေတြပဲသုံးၿပီးေတာ့ တစ္ခါ၊ က်န္တာေတြက ေနာက္ထပ္အခါေတြ။ မင္းမင္းက အေပၚေရာက္လိုက္ ယိုယိုက အေပၚေရာက္လိုက္ႏွင့္ တခါဆို ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်မလိုေတာင္ ျဖစ္ေသးသည္။ ေနာက္ဆုံး မင္းမင္း၏ 003လဲကုန္ လူေတြလဲ လႈပ္လို႔ မရသည္ထိ ဖလက္ျပေတာ့မွ ရပ္သြားၾကသည္။ ည၉နာရီေက်ာ္ကေန သန္းေခါင္အထိတိုင္ ေသာင္းက်န္းခဲ့သည္မို႔ အဲဒီကုတင္တစ္ခုလုံးလဲ တြန႔္ေၾကရႈပ္ပြကာ အိပ္ဖို႔ေတာင္ မေကာင္းေတာ့ေပ။ ေနာက္ထပ္ ကုတင္တစ္လုံးမွာ ေျပာင္း၍ အိပ္ရသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ မင္းမင္းက အရင္ေစာနိုးသည္။ သူ႔ဘက္ကို ေမွးကာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ ပကတိ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္သည္တြင္ သူ႔စိတ္ထဲ တမ်ိဳးေလးျဖစ္သည္။ သူ႔အျဖစ္က အမ္အာတီေပၚတြင္ ေပါင္တိုေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခုံတြင္ ထိုင္မိတုန္း ေဘးနားကို အဖြားႀကီး တစ္ေယာက္ေရာက္လာတာႏွင့္တူသည္။ priority seat မို႔ မဖယ့္ခ်င္ ဖယ္ခ်င္ႏွင့္ ေနရာထေပးလိုက္ရေပမယ့္ ဟိုခုံေလးကို လည္ျပန္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနသည့္ သေဘာ။ မျဖစ္ေသး။ ေနာက္ဘူတာေရာက္လၽွင္ေတာ့ ရထားေပၚက ဆင္းမွျဖစ္ေတာ့မည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မင္းမင္း အိပ္ယာထဲတြင္ ဆက္လွဲမေနေတာ့ပါ။ နဲနဲေလၽွာေလၽွာ ျဖစ္ေနသည့္ ေစာင္ကို ယိုယို၏ ပခုံးထိေရာက္ေအာင္ ျခဳံေပးလိုက္ၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေညာင္းေၿပ အညာေၿပ လွမ္းေလၽွာက္ၿပီး ဟိုတယ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ယိုယိုက နိုးသည္။ အိပ္ယာထဲ မထေသးပဲ မင္းမင္းကို လက္ဆန႔္ေပးသျဖင့္ သူ “စလစ္ပီဟတ္ – အိပ္ပုတ္“ ဆိုၿပီး နဖူးကို ဖြဖြေလးထုကာ နမ္းသည္။ သူဆက္လၽွင္ လင္းဆြဲမဟုတ္ေပမယ့္ ေမာနင္းဆြဲေလး ရနိုင္ေသးေသာ္လဲ ဇာတ္လမ္းမရွည္ခ်င္ေတာ့လို႔ မင္းမင္း မနက္စာစားရေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေလာေဆာ္လိုက္သည္။ ယိုယိုကလဲ ဘာမွ မေျပာပါ။ မင္းမင္း ေျပာသည့္အတိုင္း အိပ္ယာမွ ထကာ တခါထဲ ဟိုတယ္ကေန ထြက္ဖို႔ျပင္သည္။ မနက္စာကိုေတာ့ တန္ေအာင္ဆိုၿပီး သူတို႔ ဟိုတယ္က ေကၽြးတာပဲ စားလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ေအာက္လုပ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မင္းမင္း ယိုယိုေနသည့္ တိုပါးရိုး (Toa Payoh) ကို အရင္လိုက္ပို႔သည္။ တက္စီထဲက ဆင္းေတာ့ ယိုယိုက “ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္ “ ဟုေျပာၿပီး မင္းမင္းႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္တည္တည္ပင္ ႁပြတ္ခနဲ နမ္းကာ တက္စီေပၚက ဆင္းသြားသည္။ မျမင္ကြယ္ရာတြင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကဲကဲ လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာမို႔ (တက္စီသမားကလဲ ရွိုးေနေလရာ) မင္းမင္း မ်က္ႏွာနီျမန္းကာ က်န္ခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ဆို သူသည္ ျမန္မာစစ္စစ္ႀကီးမို႔ နဲနဲေတာ့ ရွက္တတ္ပါေလ၏ ….။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင္းမင္းအေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ေတာ့ သူ႔အလုပ္အသစ္အေၾကာင္းကို အနည္းအက်ဥ္း ထည့္ေျပာထားမွ ေနာက္လာမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ အစပ္အဆက္ရွိေပမည္။ မင္းမင္း R.E အျဖစ္ စလုပ္ရမည့္ အလုပ္က Block ၂ခုပါသည့္ ကြန္ဒိုတစ္ခုကို ႀကီးၾကပ္ေပးရန္ ျဖစ္သည္။ ကြန္ဒိုတည္ရွိသည့္ ေနရာကို သိလိုက္သည္ႏွင့္ မင္းမင္း ေခါင္းထဲတြင္ ပထမဆုံး ဝင္လာသည္က အိမ္ေျပာင္းဖို႔ ေကာင္းမလားဆိုသည့္အခ်က္။ လက္ရွိေနသည့္ ေနရာက အဆင္မေျပသည္ မဟုတ္ေသာ္လဲ အလုပ္သစ္ကို သြားဖို႔ဆိုလၽွင္ အနည္းဆုံးတစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးရေပမည္။ မင္းမင္း ဒါကို သိပ္သေဘာမက်။ ေရရွည္ကို စဥ္းစားၿပီးေတာ့ သူ ေျပာင္းဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

အရင္ဆုံး စၿပီး ကန႔္ကြက္သူက မင္းမင္းက စာဖတ္သူႀကီးဟု ေနာက္ေခၚသည့္ ပုလင္းခြံေလာက္ မ်က္မွန္ကို တပ္ထားသည့္ ကိုစိုးနိုင္ပင္။
“မင္းကလဲကြာ … ဘာအဆင္မေျပတာ ရွိလို႔လဲ .. မင္း ေကာင္မေလးေတြ အိမ္ေခၚလာတာေတာင္ ငါတို႔က ဘာေျပာတာမွတ္လို႔ ..“
“ဟုတ္ပါတယ္ .. ကိုစိုးနိုင္ရယ္ .. အခုဟာက က်ေနာ္လဲ အဆင္မေျပလို႔ ေျပာင္းတာမွ မဟုတ္တာ .. အလုပ္နဲ႔ ေဝးလြန္းလို႔သာပါ ..“
“ရွင္ကလဲ .. မင္းမင္း ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းပါေစ .. ဒီေလာက္ေတာင္ ေနလာေပးတာပဲ ဟုတ္စာ … စလုံးမွာက ဒီလိုပဲ ေျပာင္းေနၾကပဲကို ..“

စလုံးကို သူ႔ထက္ ေနာက္မွ ေရာက္လာေပမယ့္ ေနရာတကာ သူမကခ်ည္းပဲ ဆုံးျဖတ္ေလ့ရွိသည့္ မထားညိဳေၾကာင့္ ကိုစိုးနိုင္အသံတိတ္သြားသည္။ မိန္းမေၾကာက္ရသူပီပီ ေနာက္ထပ္ စကားသံ ထြက္မလာရဲ။ မထားညိဳကို ေက်ာေပးထားရင္းသာ မင္းမင္းကို မ်က္ႏွာမဲ့ရြဲ႕၍ ျပသည္။ မင္းမင္း မထားညိဳႏွင့္ မ်က္ႏွာမူထားသည့္ေနရာကမို႔ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းေအာင့္အီးကာ ထားရသည္။ တတ္လဲတတ္နိုင္သည့္ လင္မယားလို႔ေတာ့ စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္သည္။

ကိုစိုးနိုင္ႏွင့္ မင္းမင္းသည္ 99တြင္ ငါးရွည့္ေျခာက္စပ္ပန္းကန္မွားရင္းနဲ႔ စခင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုစိုးနိုင္၏ မိန္းမ မထားညိဳက စလုံးမွာ မရွိေသး။ ဒီေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရေအာင္ ဆိုၿပီး တိုင္ပင္ကာ အိမ္အတူ ငွားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းမင္းကို ညီတစ္ေယာက္လို ခင္သူမို႔ မာစတာဘတ္ရြန္း (Master Bathroom) ကိုေတာင္ ေပးထားခဲ့သည္။ မင္း လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ငါ မကန႔္ကြက္ပါဘူးဆိုသျဖင့္ မာစတာဘတ္ရြန္း အားကိုးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတုန္းက မင္းမင္း ေတာ္ေတာ္ေသာင္းက်န္းခဲ့သည္။ ေလးလေလာက္ ၾကာလို႔ ကိုစိုးနိုင္ မိန္းမေရာက္လာမွ မေကာင္းတတ္လို႔ဆိုကာ ၿငိမ္ေနခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။

မင္းမင္း ကဲခဲ့သမၽွ ေလးလေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာမို႔ မထားညိဳေရာက္လာေတာ့ အဲဒီ စာဖတ္သူႀကီးက ျပန္ကဲသည္။ မထားညိဳကလဲ ကဲခ်င္စရာ လုံးႀကီးေပါက္လွ။ အိုးႀကီးေတြဆို နည္းတာႀကီး မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ မထားညိဳသည္ စလုံးေရာက္ ျမန္မာမေလးမ်ား၏ လမ္းစဥ္ကို သိပ္မၾကာခင္ပင္ လိုက္လာသည္။ ေနရင္းထိုင္ရင္းႏွင့္ပင္ ဟိုနားက အဆီထြက္ ဒီနားကအဆီလိုက္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လေလာက္ေနေတာ့ ဟဲဗီးဝိတ္ေတာင္ ထိုးလို႔ရမည့္ ခႏၶာကိုယ္ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္း အိမ္ေျပာင္းခါနီး တစ္ည ဘီယာေသာက္ျဖစ္ေတာ့ အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေနာက္ခဲ့ေသးသည္။ စြပ္က်ယ္ဝတ္ထားသျဖင့္ နံရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းေပၚေနသည့္ ကိုစိုးနိုင္ကို ၾကည့္ကာ ..

“ကိုစိုးနိုင္ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုပ္ၾကေသးလား ..“
“ေဟ့ေကာင္ .. ဘာေတြလာေမးတာလဲဟ .. ငါ့မိန္းမၾကားသြားဦးမယ္ .. “
“ဟာဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားကလဲ .. က်ေနာ္က အေကာင္းနဲ႔အႀကံေပးမလို႔ပါ ..“
“ဘာအႀကံလဲ ..“
“ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္လၽွင္ .. ခင္ဗ်ား မိန္းမကို ျမင္းမစီးခိုင္းနဲ႔ေတာ့ … ေတာ္ၾကာေန ညႀကီးမင္းႀကီး က်ေနာ္ ေက်ာ္သူေခၚေနရဦးမယ္ ..“
“ေခြးေကာင္ .. ငါ့ကိုမ်ား ..“
“ဟား .. ဟား …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင္းမင္း အိမ္ရွာသည့္ကိစၥကိုေတာ့ ေအးဂ်င့္ႏွင့္ပင္ လႊဲထားလိုက္သည္။ ေအးဂ်င့္ကလဲ တျခားသူမဟုတ္။ သူ႔အရင္ ကုမၸဏီမွာ ဒရပ္ဖ္တာလုပ္ေနသည့္ မေလးေကာင္ေလး ျဖစ္သည္။ တခါထဲေတာ့ သူေနခ်င္သည့္ေနရာႏွင့္ ကြန္ေဒရွင္း (conditions) အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေျပာထားလိုက္သည္။ သူကတစ္ေယာက္တည္းသမားမို႔ ထမင္းခ်က္စားသူမဟုတ္၊ အလကားရေပမယ့္ ဘာေတြလာမွန္းမသိသည့္ တီဗီခ်န္နယ္ေတြကိုလဲ ထိုင္ၾကည့္တတ္သူမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ညဘက္ တခါတခါ လူပိုပါလာလၽွင္ ျဖစ္လားဆိုတာေလးသာ ေတာင္းဆိုသည္။ ဒရပ္ဖ္တာေကာင္ေလးက မင္းမင္းကို ခင္ေနသူမို႔ သူလုပ္ေပးပါမည္၊ စိတ္ခ်ပါဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ႏွပ္ေနလိုက္သည္။

အိမ္ရၿပီဆိုေတာ့ မင္းမင္း သြားၾကည့္သည္။ တိုပါးရိုး အမ္အာတီနားမွာ ျဖစ္သည္။ စလုံးအိမ္ ျဖစ္ၿပီး တစ္အိမ္လုံးမွာ မင္းမင္းနဲ႔ပါမွ သုံးေယာက္ထဲ ေနၾကမွာ ျဖစ္သည္။ စလုံးေကာင္ႏွင့္ သူ႔အေဖက တစ္ခန္းစီ ျဖစ္သည္။ ေဘဝင္းဒိုးေတြ (Bay Window) ေတြဘာေတြ ပါသည့္ အထပ္ျမင့္အခန္းမို႔ မင္းမင္း သေဘာက်သြားသည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အခန္းက ေရခ်ိဳးခန္းမပါေပမယ့္ အျပင္ထြက္လိုက္လိုက္ခ်င္း common bathroom ကို ေရာက္နိုင္သည္။ ဒီေတာ့ မင္းမင္း အိမ္သန႔္တာေရာ လူသန႔္တာေရာႏွင့္ ေနလိုက္သည္။ စလုံးေကာင္က လူငယ္ပင္ ျဖစ္ၿပီး မင္းမင္း ေတာင္းဆိုထားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အခ်က္ကို အျပဳံးႏွင့္ လက္ခံသည္။ ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္သည္ ဆိုသည့္ အျပဳံးမ်ိဳး ..။ ဒီလိုႏွင့္ …

အလုပ္စဝင္သည့္ေန႔ဆိုေပမယ့္ မင္းမင္း ေအးေဆးပင္ အိမ္ကထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အိမ္ကေနဆို အမ္အာတီပဲ စီးစီး၊ ဘတ္စကားပဲ စီးစီး ဆိုက္ကိုေရာက္နိုင္ေပမယ့္ မင္းမင္း အမ္အာတီကို ေရြးလိုက္သည္။ ဘတ္စကားထက္စာလၽွင္ အမ္အာတီက သူ႔မ်က္လုံးအတြက္ အေရာင္အေသြးပိုစုံလို႔ ျဖစ္သည္။ စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္မို႔ ဆိုက္ကိုေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဂိတ္တံခါးဝနားအေရာက္တြင္ အေပါက္ေစာင့္လိုလို traffic controller လိုလို ကုလားတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လို႔ R.E ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ အထာနပ္ေနသည့္ ဘဂၤလားက ေဝါ့ကီေတာ္ကီႏွင့္ အထဲကိုလွမ္းေခၚသည္။ ကြန္တိန္နာ တစ္လုံးထဲမွ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း တ႐ုတ္္တစ္ေကာင္ ထြက္လာၿပီး site manager ပါဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ကာ မင္းမင္းအတြက္ ျပင္ထားသည့္ အခန္းကို ျပသည္။ စားပြဲတစ္လုံး၊ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး၊ ဗီဒိုတစ္လုံးပါသည့္ ကြန္တိန္နာ တစ္လုံးသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္ကား ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ စတိုင္လ္က်က် ဝတ္ရစားရသည့္ white collar job လို႔ေျပာရမည့္ ဘဝမွ ကြန္တိန္နာ အစုတ္ထဲသို႔ ေျပာင္းလာရသည့္ မင္းမင္း အလုပ္သစ္၏ ပထမဆုံးေန႔ပင္ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။

မင္းမင္း အေစာပိုင္းက ေျပာသလိုပင္ R.E ဆိုသည္မွာ construction site ၏ ဘုရင္သာလၽွင္ ျဖစ္ေလ၏။ ကြန္ဒိုက block ႏွစ္ခုဆိုေပမယ့္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုကို mirror လုပ္ကာ ဒီဇိုင္းဆြဲထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ေရွာ့ပင္းေမာေတြ၊ ေဆး႐ုံေတြ ဒီဇိုင္းတြက္လာသည့္ မင္းမင္းအတြက္ သူ႔ဒေရာရင္ေတြက ကေလးကစားစရာေလးေတြသာ။ ငွက္ေပ်ာသီး အခြံႏႊာသည္ မေျပာႏွင့္ ေကာင္မေလးက ေဖာက္ၿပီးကမ္းေပးသည့္ ကြန္ဒြန္းကို အသင့္စြပ္လိုက္ရတာထက္ေတာင္ လြယ္ေနေသးသည္။ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္အတြင္း သူ႔မွာ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိေတာ့ေပ။ ဆိုက္အေျခအေနကလဲ pilling (foundation) ပဲ ရွိေသးလို႔ မင္းမင္း ဘာမွ ေျဖရွင္းစရာမရွိ။ R.E ျဖစ္ေနလို႔ ဘယ္သူကမွလဲ လာမေႏွာင့္ယွက္သျဖင့္ ၾကာေတာ့ နဲနဲေတာင္ ပ်င္းလာရသည္။

အဲ .. တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဘယ္အလုပ္မဆို အနည္းငယ္ေတာ့ အခက္အခဲ ရွိၾကစျမဲပင္။ မင္းမင္း အခက္အခဲက အလုပ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ Project Manager ဆိုသည့္ ငတိေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီငတိက မင္းမင္းကို စလုံးမဟုတ္မွန္းလဲသိ၊ ျမန္မာမွန္းလဲ သိေတာ့ နဲနဲ မခန႔္ေလးစား လုပ္ခ်င္သည္။ မင္းမင္းက လကုန္လို႔ သူ႔အိုတီေလး လက္မွတ္သြားထိုးခိုင္းေတာ့ တခါထဲ လက္မွတ္မထိုးေပးပဲႏွင့္ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာႏွင့္ စစ္လိုက္ဦးမည္ဆိုၿပီး ေျပာသည္။ မင္းမင္း နဲနဲဘုသြားသည္။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ဆိုၿပီး ေတးထားလိုက္သည္။ သိပ္ေတာ့ ၾကာၾကာ မေစာင့္ရပါ။

ေနာက္တစ္ရက္ pile ေလာင္းမည္ဆိုေတာ့ မင္းမင္း နဲနဲ ပညာျပလိုက္သည္။ ဟိုဟာစစ္ ဒီဟာစစ္လုပ္လိုက္သည္မို႔ ကြန္ကရစ္ေလာင္းရမည္ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မိုးခ်ဳပ္ေနေလၿပီ။ သူ႔တို႔ဆိုက္ေနရာက residential ေနရာမို႔ ညရနာရီေက်ာ္လို႔ မရ။ ညရနာရီေက်ာ္လို႔ construction noise ေတြ ဆက္ထြက္ေနေသးလၽွင္ NEA (National Enviornment Agency) က fine ရိုက္တာကို ခံရသည္။ ဒီေတာ့ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာေကာင္ မ်က္လုံးျပဴးလာသည္။ ဒီၾကားထဲ ကြန္ကရစ္ကားေရာက္လာေတာ့ batching plant က ထြက္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ဆိုက္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္က ၂နာရီေက်ာ္သြားလို႔ ဆိုၿပီး reject လုပ္လိုက္သည္။ ကြန္ကရစ္ မေလာင္းရေသး ညရနာရီ ေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာက မင္းမင္းကို လာညႇိေသာ္လဲ မင္းမင္းက မင္းနဲ႔ စကားမေျပာနိုင္ဘူးဆိုၿပီး အျပတ္ေျပာလိုက္လို႔ ဟိုေကာင္ ကြန္တိန္နာထဲက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ျပန္ထြက္သြားရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ျပဴးျပဴးျပာျပာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ပီအမ္ဆိုသည့္ စလုံးေကာင္ မင္းမင္း၏ အိုတီစာရြက္ေလး ကိုင္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာသည္။ စကားေရာ ေဖာေရာ မ်က္ႏွာခ်ိဳလာသြားရင္း “for the sake of the project“ ေတြဘာေတြ လာေျပာေနသည္။ တစ္ရက္အားလၽွင္ ထမင္းအတူသြားစားရေအာင္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္း ငါးခူျပဳံးေလးသာ ျပဳံး၍ ေနလိုက္ေတာ့သည္။

ဤသို႔လၽွင္ ပီအမ္ေကာင္အား ဦးက်ိဳးသြားေအာင္ ပညာျပၿပီးသည့္ေနာက္ မင္းမင္း၏ R.E ဘဝသည္ လက္ညိဳးညႊန္ရာ ေရမျဖစ္ေသာ္လဲ သူလက္ညိဳးညႊန္မွ ကြန္ကရစ္ေလာင္းနိုင္သည့္ အေျခအေနကို ေရာက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြန္တိန္နာတစ္ခုကို အပိုင္စားရထားေသာ သူ႔ဘဝတြင္ ေအာက္ပါ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို ရရွိခဲ့ေလသည္။

နံပါတ္တစ္ .. မနက္အိပ္ယာနိုးနိုးခ်င္း ဖုတ္ပူမီးတိုက္ထေရခ်ိဳး၊ အမ္အာတီ (သို႔) ဘတ္စကားကို တိုးစီးၿပီး ၈နာရီ ႐ုံးတက္ခ်ိန္ကို မီေအာင္ time card ထိုးရသည့္ ဒုကၡမွ ကင္းေဝးခဲ့သည္။

နံပါတ္ႏွစ္ .. ႐ုံးေရာက္သည္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္၊ အင္တာနက္ဖြင့္ သတင္းပလင္းေတြ ၾကည့္ၿပီးသကာလ၊ ကိုယ္သြားခ်င္သည့္ဆိုက္သြားသြား၊ ၾကည့္ခ်င္သည့္ဟာၾကည့္ အေႏွာင့္အယွက္မရွိ လြတ္လပ္ေအးေဆးစြာ ၾကည္နိုင္ခဲ့သည္။

နံပတ္သုံး .. ဆိုက္တြင္ေနရတာ ပ်င္းလာၿပီဆိုလၽွင္ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာေကာင္ကို ေျပာကာ အနီးနားက ေရွာ့ပင္းစင္တာထဲပဲသြားသြား၊ Orchard ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ကိုပဲ သြားသြား၊ ဒါမွမဟုတ္ (Pennisula Plaza) ဆိုသည့္ ဗမာေတြ စုရာေနရာတြင္ပဲ သြားႏွပ္ေနေန စိတ္ႀကိဳက္ေနလို႔ရသည့္ အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိခဲ့ေလေတာ့သည္ သတည္း …။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ထိုေန႔က မင္းမင္းသည္ အားအားယားယားႏွင့္မို႔ ပင္နီဆူလာပလာဇာရွိ ရဲရင့္ကေဖးတြင္ ထိုင္၍ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ဇိမ္ခံကာ ေသာက္ေနမိ၏။ ၾကားရက္မို႔လို႔ ပလာဇာထဲတြင္ လူအေတာ္ရွင္းေနသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြရက္မ်ား၌ ေခါင္းေနာက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ရႈပ္ေထြးၿပီး ေျခခ်င္းလိမ္ေနတတ္ေလ့ရွိသည့္ ေကာ္ရီတာတြင္ပင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ရပ္ေနသည္မရွိ။ မင္းမင္းအဖို႔ေတာ့ ဒါမ်ိဳးကို သေဘာက်သည္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ေအးေဆးစြာေသာက္၊ ဖြင့္ထားသည့္ သီခ်င္း၏ အရသာကို ခံစားရင္း မြန္းက်ပ္မႈေတြမွ ကင္းေဝးစြာျဖင့္ အျပင္ကို ေငးရတာေလာက္ သူ အႀကိဳက္ေတြ႕တာ မရွိေခ်။

ထိုသို႔ ေငးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ႏွစ္ထပ္က တက္လာသည့္ စက္ေလွကားဘက္ကို ေငးမိေနသျဖင့္ မင္းမင္းခမ်ာ သူ႔ေနာက္နားကို လူႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္ကို ႐ုတ္တရက္မသိလိုက္ေခ်။

“ေဟး … မင္း… မင္းမင္း !!!..“
သူ႔ပခုံးကို လွမ္းပုတ္ကာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္သံ ၾကားမွ မင္းမင္း ေခါင္းကိုေစာင္းကာ ငဲ့ၾကည့္မိသည္။ အရင္ဆုံးေတြ႕သူက ကြမ္းကိုျမဳံ႕ကာ စားၿပီး သူ႔ကို ဝမ္းသာအားရ ရပ္ၾကည့္ေနသည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ..

“ဟာ … ဆရာမိုး !!! ..“
မင္းမင္း ထိုင္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး လက္တစ္ဖက္က အတာခ်ီေက့စ္ကို ဆြဲထားသည့္ ထိုလူႀကီးကို အားရပါးရ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ အက်င့္ပါေနသည့္ သူ႔မ်က္လုံးက ဆရာမိုးေနာက္နားမွ အတူ ရပ္ကာေနသည့္တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္မိေသာအခါ ..

မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ဟု ေျပာရမလား၊ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္လို႔ပင္ ေျပာရမလား လွျခင္းႏွင့္ ေခ်ာျခင္းကို average ခ်ကာ ျမင္ရသူရင္ကို လႈပ္ရွားေစနိုင္သည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ အေပၚေအာက္တဆက္တည္း အျဖဴေရာင္dressေလးကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိစြာဝတ္ဆင္လၽွက္ သူ႔ကို အသာအယာစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ေတာ္ယုံ ေခ်ာေမာသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားပင္ မဝတ္ရဲၾကသည့္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံေလးသည္ သူမႏွင့္ေတာ့ လိုက္ဖက္ညီစြာ ရွိေနသည္ကို မင္းမင္း ျမင္ျမင္ခ်င္း သတိထားမိသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးတြင္ အထင္ရွားဆုံးဟု ေျပာရမည့္ ႏွာတံလြင္လြင္ေလးႏွင့္ အႏွီေကာင္မေလးသည့္ တမင္တကာပဲလုပ္ထားသည္လား၊ သဘာဝအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနသလား မသိသည့္ ေရႊေရာင္ ဆံပင္ေခြေခြေလးေတြႏွင့္ အင္မတန္မွ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနသည္။ ႏွာတံလြင္လြင္ေလးေၾကာင့္ ကုလားဆင္ေလးလို ထင္ရသည့္ ေကာ္ပတ္႐ုပ္မေလးသည္ ေဘာ္လီးဝုဒ္႐ုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွ မင္းသမီးေတြထက္မသာေအာင္ မေလ်ာ့နိုင္သည္က ေသခ်ာလွသည္။ မ်က္ႏွာေလးက ႏုႏုငယ္ငယ္ေလးမို႔ အခုမွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိဦးမည္ဟု မင္းမင္း တစ္ထိုင္ထဲ သုံးသပ္လိုက္သည္။ အက်င့္ပါေနၿပီမို႔ မင္းမင္း၏ ေလသံက ဆရာမိုးကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဒါရိုက္ရွင္ ေျပာင္းသြားသည္။

“ဆရာဗ်ာ … က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္းက ဒီေလာက္လွတဲ့ သမီး ရွိတယ္ဆိုတာ ေပးေတာင္ မသိဘူး .. ဘယ္နား ဖြက္ထားလဲ မသိဘူး ..“
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမင္း .. မင္း အေၾကာင္းေတြ ငါသိေနတယ္ .. ငါ မိတ္ဆက္ေပးတာေတာင္ ေစာင့္မေနေတာ့ဘူး … အဲဒါ ငါ့သမီး မဟုတ္ဘူးဟ .. ငါ့ တစ္ဝမ္းကြဲ ညီမရဲ့ သမီး .. ငါ့တူမ …ငါ့သမီးရွိလဲ မင္းကို မိတ္ဆက္ေပးမေနဘူး ..“

မင္းမင္းအေျပာကို ျပန္လည္ေခ်ပရင္း အရႊန္းေဖာက္ကာ မိတ္ဆက္ေပးသည့္ ဆရာမိုးစကားေၾကာင့္ ေကာင္မေလးသည္ လွပစြာ ျပဳံးသည္။ ပုလဲသြယ္ေလးေတြလို ညီညာေနသည့္ သြားျဖဴတန္းေလးက သူမ အျပဳံးႏွင့္ လိုက္ဖက္လွေပသည္။ အင္း .. ဒီေကာင္မေလး ျပဳံးအလွပိုင္ရွင္မ်ားလား။ မင္းမင္း တမင္တကာပင္ လက္ကို ကမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။

“အကို႔ နာမည္ မင္းမင္းပါ .. ဆရာမိုးနဲ႔က ဆရာတပည့္အရင္းေတြပါ .. အကူအညီလိုရင္ေျပာလို႔ ရပါတယ္ ..“
“အမယ္ .. ေခြးေကာင္ေလး .. ငါကေတာင္ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး .. သူ႔ဟာနဲ႔သူ ဟုတ္ေနတယ္ ..“
“အာ .. ဆရာကလဲ … ဆရာကြမ္းစားေနတယ္မွတ္လား … က်ေနာ္က ဆရာ ကြမ္းစားရင္းနဲ႔ စကားေျပာလၽွင္ ကြမ္းတံေတြးေတြ စင္ကုန္မွာစိုးလို႔ေလ .. ဒီက ညီမေလးက အျဖဴဝတ္လာတာ မွတ္လား .. ဟဲ .. ဟဲ ..“
“အကိုက ေနာက္တယ္ေနာ္ .. စုနာမည္က .. ဖူးသစ္စုပါရွင့္..“

ေကာင္မေလးသည္ ရွိုးတိုးရွိုးတန႔္ ျဖစ္မေနပဲ သူမလက္ကို ျဖန႔္ကာ မင္းမင္းလက္ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ လက္ဖဝါးႏုႏုေဖာင္းေလးေတြကို စကၠန႔္ပိုင္းမၽွသာ ထိေတြ႕လိုက္ရေပမယ့္ အထိအေတြ႕က သူ႔လက္တြင္ စြဲက်န္ေနရစ္သည့္ႏွယ္ မင္းမင္း ခံစားရသည္။ မင္းမင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အ့ံၾသမိသည္။ ငါ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္မိေပမယ့္ အေျဖရသည္အထိ မေစာင့္ဆိုင္းနိုင္သျဖင့္ မင္းမင္း သူ႔စိတ္ခံစားခ်က္ကို ခန ေဘးခ်ိတ္ထားၿပီး ဆရာမိုးတို႔ကို ထိုင္ပါဆိုၿပီး ဖိတ္ေခၚသည္။ အမွန္က မင္းမင္းကသာ ဆရာမိုးတို႔ မထိုင္ပဲ ထြက္သြားမည္ကို အစိုးရိမ္ႀကီးေနတာ ျဖစ္သည္။ ဆရာမိုးက သူမေျပာခင္ကတည္းက လြတ္ေနသည့္ခုံကို ေနာက္ကိုဆြဲ၍ ဝင္ထိုင္ဖို႔ ေနရာ ျပင္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။

မင္းမင္းက ဆရာမိုးဟု ေခၚသည့္ ဦးမိုးေဇာ္သည္ သူႏွင့္ အင္မတန္မွ အတြဲညီခဲ့သည့္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးေဇာ္သည္ ထိပ္တန္းဟု ဆိုလို႔မရေသာ္လဲ နာမည္အေတာ္ႀကီးသည့္ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီတစ္ခု၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ အမ္ဒီအျဖစ္ တာဝန္ယူထမ္းေဆာင္ေနေပမယ့္ ဦးမိုးေဇာ္သည္ တျခားလူမ်ားလို ကုမၸဏီ႐ုံးခန္းထဲ ထိုင္ကာေနသူမဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ငန္းခြင္ႀကီးတစ္ခုကို Project Manager အျဖစ္ဦးစီးကာ လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ ဦးမိုးေဇာ္သည္ ေဒါသႀကီးသူ မဟုတ္ေသာ္လဲ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ကာ အားမနာတမ္း ေျပာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ပိုင္ရွင္၊ ကုမၸဏီ၏ အမ္ဒီလဲ အမ္ဒီ၊ ၿပီးေတာ့ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာဆိုေတာ့ ဦးမိုးေဇာ္ႏွင့္ ေတာ္ယုံလူက အလုပ္တြဲမလုပ္ခ်င္ေပ။ အရွိန္ႏွင့္ လန႔္ေနၾကသည္။ အဲဒီလုပ္ငန္းခြင္သို႔ မင္းမင္းက ေက်ာင္းၿပီးခါစ ပေရာဂ်က္အင္ဂ်ီနီယာအျဖစ္ ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆိုက္ထဲတြင္ ရွိေနသူမ်ားက မင္းမင္းစအလုပ္ဆင္းခါစက ဒီေကာင္ေလးေတာ့ မသကာခံလွတစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ပါပဲဆိုၿပီး တစ္ေပးၾကေသာ္လဲ အဲဒီတစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္သမား မင္းမင္းသည္ ဦးမိုးေဇာ္ႏွင့္ အတြဲမိကာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးမၽွ အတူအလုပ္လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

“ေနစမ္းပါဦး .. မင္းက အလုပ္မလုပ္ဘူးလား … “
အလုပ္ခ်ိန္ႀကီးကို စီတီးေဟာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနသည့္ မင္းမင္းကို အခုမွ ဆရာမိုးက သတိထားမိဟန္တူသည္။ ကြမ္းတံေတြးကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲ ပ်စ္ခနဲ ေထြးထုတ္ရင္း ေမးသည္။ မင္းမင္း အဲဒီလို ျပဳံးလၽွင္ေတာ္ေတာ္ေသာက္ျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဟု သူ႔ကို ေပၚတင္ေျပာဖူးသည့္ ဆရာမိုး မႀကိဳက္သည့္ အျပဳံးကို တမင္တကာပင္ ျပန္လည္ဖန္တီးယူသည္။

“ဆရာမိုးကလဲ .. မင္းမင္းတို႔က မပိုင္ရင္ ျခင္ေတာင္ မရိုက္ပါဘူး .. . ဟင္း .. ဟင္း ..“
“ငါ့တူမ ေရွ႕မွာ ေသာက္ျမင္ကပ္ေအာင္ လာႂကြားမေနနဲ႔ .. မင္းတို႔ စလုံးမွာ ရိုက္စရာ ျခင္ရွိလို႔လား .. ေအး .. မင္းအိမ္မွာ ရွိရင္ေတာ့ NEA က လာၿပီး ဖိုင္းရိုက္သြားလိမ့္မယ္ .. “

စလုံးအေၾကာင္းကို သူ႔ထက္သိေနသည့္ ဆရာမိုး၏ ေခ်ပစကားေၾကာင့္ မင္းမင္း အျပဳံးက ေလေလ်ာ့သြားသည့္ မိုးပ်ံပူေဖာင္းလို လမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ ျပဳတ္က်သည္။ မွတ္ၿပီလား ငမင္း။ ဆရာကေတာ့ ဆရာပါပဲဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆုံးမရင္း မ်က္ႏွာကို ျပန္တည္လိုက္ရသည္။ မင္းမင္း အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဖူးသစ္စုဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကရယ္သည္။

“ဆရာ .. က်ေနာ္ R.E ျဖစ္သြားၿပီေလ … အရင္ ဒီဇိုင္း အင္ဂ်ီနီယာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ..“
“ဘာလဲဟ .. R.E ဆိုတာ ..“

ဒါကိုေတာ့ ဆရာမိုး မသိထင္သည္။ မင္းမင္းပဲ သူ NTU မွာ ဘြဲ႕လြန္ရၿပီးေနာက္ R.E လက္မွတ္ေလၽွာက္ကာ အခုလုပ္ေနသည့္ construction တြင္ R.E အျဖစ္ စလုပ္ေနေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။ မင္းမင္းစကားကို ဆရာမိုးေရာ၊ ဖူးသစ္စုဆိုသည့္ ေကာင္မေလးပါ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾကသည္။ မင္းမင္း စကားဆုံးေတာ့ ဆရာမိုးက ..

“ဒါဆို အေတာ္ပဲဟ ..မင္း အလုပ္နဲနဲပါးတယ္ဆို .. ငါ့ကို ကူညီပါဦး ..“
“ေျပာေလ .. ဆရာကလဲ .. ဘာကူညီရမွာလဲ …“
“ဒီမွာေလ .. ဖူးသစ္က ေက်ာင္းတက္မွာကြာ … အေစာတုန္းကေတာ့ ငါက သူ႔ကိစၥေတြ ေသခ်ာလိုက္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္မလို႔ပဲ … ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အလုပ္က အေရးတႀကီး ေပၚလာလို႔ ျပန္ရမွာ .. အဲဒါ ငါ့တူမေလး လိုတာေလးေတြ ရွိရင္ လိုက္လုပ္ေပးစမ္းပါကြာ ..“

ဆရာမိုး၏ စကားက မင္းမင္း ေသာက္ေနသည့္ လက္ဖက္ရည္ထက္ပင္ ပို၍ ခ်ိဳျမေနေလသည္။ ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ရမည့္ အခြင့္အေရးကို ဖန္တီးေပးသည့္ ဆရာမိုးကို ဆရာသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေရာ၊ (may be) ဖူးစားေရးနတ္အေနနဲ႔ေရာ ထိုင္ရွိခိုးဆိုလၽွင္ေတာင္ ရွိခိုးမိဦးမည္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဖူးစာေရးနတ္ဆိုသည္ကား အသားညိဳစိမ္စိမ့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ ကြမ္းကို မျပတ္စားတတ္သည့္ ဘယ္လိုမွ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္႐ုပ္မေပါက္သည့္ အသက္၅ဝေက်ာ္ လူႀကီးဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ယုံရခက္ပါသည္။

အလႅာပသလႅာပ အခ်ိန္နာရီဝက္ခန႔္ ထိုင္ေျပာခဲ့သည့္ ရဲရင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ မင္းမင္းတို႔ စကားဝိုင္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရေသာ္ ရလဒ္အေနႏွင့္ မင္းမင္းသည္ ဆရာမိုးႏွင့္တကြ ဖူးသစ္စုကို ညစာစားရေအာင္ဆိုၿပီး ဖိတ္လိုက္နိုင္ပါသည္။ ဆရာမိုးက ငါတို႔ခ်ည္းပဲ မလုပ္နဲ႔ ဖူးသစ္စုကို ထားခဲ့ရမယ့္ အိမ္က သူ႔အသိမိသားစုကိုပါ ေခၚၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖင့္ မင္းမင္း၏ ဖိတ္ၾကားမႈကို လက္ခံလိုက္သည္။ ဖူးသစ္စုကေတာ့ အားနာစရာႀကီး အကိုရယ္ဆိုၿပီး ျပဳံးကာေျပာရင္းႏွင့္ မင္းမင္း ေနာက္ထက္တစ္ဖန္ ဆုံေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားမႈကို မျငင္းပယ္ပဲ လိုက္ေလ်ာ့ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာမိုးက သူလာလုပ္သည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခ်ိန္းသည့္ကိစၥက ၿပီးစီးခဲ့ၿပီမို႔ ျပန္ဖို႔ျပင္သလို၊ မင္းမင္းကိုယ္တိုင္လဲ ဆိုက္က ထြက္လာတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီမို႔ ျပန္ဖို႔ ျပင္ရသည္။

တက္စီနဲ႔ပဲ ျပန္မယ္ဆိုလို႔ ပင္နီဆူလာပလာဇာက ထြက္ေတာ့ မင္းမင္း taxi stand အထိေရာက္ေအာင္ လိုက္ပို႔ရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာမိုးက သူ႔ဖာသူ ကားေမာင္းသူေဘးက တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ကာ ဝင္သြားေပမယ့္ ဖူးသစ္စုကိုေတာ့ မင္းမင္း တံခါးဆြဲဖြင့္ေပးကာ ဦးစားေပးမႈကို ျပလိုက္သည္။ ကိုယ္ကေလးကို ယို႔၍ ကားထဲဝင္သြားသည့္ ေကာင္မေလးသည္ လွလွပပေလး ထိုင္ေနရင္း မင္းမင္းကို သြားေတာ့မယ္ေနာ္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ မင္းမင္း ဖူးသစ္စု၏ မ်က္ဝန္းေတြကို တစိုက္မတ္မတ္စိုက္ၾကည့္ရင္းသာ ေခါင္းကို ညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေခါင္းခန္းမွ ဆရာမိုးက သူ႔ကို လက္လွမ္းျပေနသည္ကိုေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္မွ လွည့္မၾကည့္ေခ်။

မ်က္လုံးေတြသည္ အသည္းႏွလုံးသို႔ သြားရာ စိတ္၏ တံခါးေပါက္ဟု ဆိုၾကေသာ္ ဖူးသစ္စုသည္ ထိုတံခါးေပါက္၌ ေမးေထာက္ကာ အျပင္ကိုေမၽွာ္ေငးေနသူျဖစ္နိုင္ၿပီး မင္းမင္းသည္ အဆိုပါတံခါးေပါက္ကို ေက်ာ္တက္၍ အထဲကို ဝင္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသူသာ ျဖစ္ေပမည္။ အဆိုပါ မ်က္ဝန္းတံခါးသည္ ခံစားမႈလြင္ျပင္မွ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျမင့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကြာေဝးသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ အင္ဂ်ီနီယာတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူတြက္ခ်က္ရေပဦးေတာ့မည္ ….။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စေနေန႔ ခါတိုင္း ဒီလိုအခ်ိန္ဆို တီဗီေရွ႕ေရာက္ကာ ပရီးမီးယားလိဂ္ၾကည့္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနတတ္သည့္ မင္းမင္းသည္ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးဆန္းစြာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲရွိ မွန္ေရွ႕တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို သူျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ မန္ခ်က္စတာႏွင့္ အာစင္နယ္ ကန္သည္ျဖစ္ေစ၊ လီဗာပူးလ္ႏွင့္ ခ်ယ္လ္ဆီး ကန္မည္ျဖစ္ေစ မင္းမင္းအတြက္ ေလာေလာဆယ္၌ ညရနာရီတြင္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ ပြဲေလာက္ ရင္မခုန္မိေခ်။ မင္းမင္း သူ႔ႏွလုံးသားကိုသူ ျပန္ေမးၾကည့္ရသည္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတည္းသာ ၾကဳံေတြ႕ဖူးသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္ ဆိုသည့္အခ်က္သည္ North Korea က နယူးကလီးယားနည္းပညာကို စြန႔္လႊတ္မယ္ဆိုသည့္ သတင္းထက္ေတာင္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနေပဦးမည္။

တကယ္ဆို မင္းမင္း ႏွလုံးသားသည္ အသက္မရွိေတာ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာျမင့္ခဲ့ေလၿပီ။ ခႏၶာေဗဒ သေဘာအရ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ ေသြးလည္ပတ္မႈကို မျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျမဲေဆာင္ရြက္ေနသည္ ျဖစ္ေသာ္လဲ ရင္ခုန္ေႏြးေထြးမႈကိုေတာ့ မလုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့နိုင္သည္မွာ မင္းမင္း စလုံးေရာက္လာကတည္းက ျဖစ္သည္။ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ အျပင္ဘက္တြင္ နီရဲကာေနေပမယ့္ အတြင္းဘက္တြင္ေတာ့ မီးကၽြမ္းထားသည့္ သစ္သားတုံးတစ္ခုႏွယ္ မည္းနက္ကာ ရွိေနေလသည္။ ထူးဆန္းသည္က ထိုေနရာသည္ မည္းနက္ေျခာက္ေသြ႕ကာ ထိလိုက္လၽွင္ ေၾကမြသြားမည့္ သ႑ာန္ႏွင့္ရွိေနေသာ္လဲ အမည္နာမတစ္ခုအား ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ျမင္နိုင္ေသးသည္။

ေဆြးေျမ့ဖြယ္ေကာင္းသည့္ သူ႔အတိတ္ေတြ အခိုးရိုက္လာသည့္ မွန္သားျပင္ထက္တြင္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခုႏွယ္ ျပန္ေပၚမလာခင္ မင္းမင္း ၾကည့္မွန္ကို လက္ျဖင့္ ျမန္ျမန္သပ္သည္။ ျပန္လည္ၾကည္လင္သြားသည့္ မွန္သားေတြႏွင့္အတူ မင္းမင္း၏ စိတ္က လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေမ့ၿပီးကိုင္ထားသည့္ Gilletteကို ေရစင္ေအာင္ ေဆးလိုက္ၿပီး ေခ်ာေမြ႕သြားသည့္ သူ႔ေမးကို အသာပြတ္ၾကည့္သည္။ ဘယ္ညာေစာင္း၍ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီးမွ Gilletteကို မွန္စင္ေပၚက ခြက္ေလးထဲ ေထာင္ကာ ထည့္လိုက္သည္။ ထိုေရာအခါမွ သူျဖစ္ေနသည့္ ပုံစံကို ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး မင္းမင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ဖို႔အတြက္ သူ ဒီေလာက္ေတာင္ ျပင္ဆင္ေနမိၿပီလား။ ေၾသာ္ .. ဖူးသစ္စု .. ဖူးသစ္စု …။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

လူေျခာက္ေယာက္ဆိုသည္မွာ ညစာထမင္းစားပြဲဝိုင္းအတြက္ အင္မတန္မွ သင့္တင့္ေသာ ပမာဏ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း Changi Village ရွိ sea food ဆိုင္ကို အနည္းငယ္ ႀကိဳေရာက္ေအာင္သြား၍ မွာစရာရွိတာေတြကို မွာထားလိုက္သည္။ သိပ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မမွာေသး။ Red Snapperဆိုသည့္ ငါးတစ္ေကာင္လုံး အခ်ိဳဟင္း၊ နာမည္ေက်ာ္ chilli crabs ႏွင့္ shells အေၾကာ္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲကိုသာ အသင့့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားခိုင္းသည္။ သူက ႀကိဳတင္ဘြတ္ကင္ တင္ထားသည့္အတြက္ လမ္းမႏွင့္နီးသည့္ ေထာင့္စြန္က ရသျဖင့္ ထိုင္ရတာက အဆင္ေျပလွသည္။ ဒီsea foodဆိုင္သည္ HDB Blockတြင္ လာဖြင့္ထားေပမယ့္ အင္မတန္မွ လက္ရာေကာင္းၿပီး နာမည္ႀကီးလွသည္ကို မင္းမင္း အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေရာက္ဖူးေန၍ သိကာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဆရာသမားကို ဟိုတယ္ႀကီးေတြ ေခၚသြားမေနေတာ့ပဲ ဒီေနရာကို ခ်ိန္းလိုက္တာျဖစ္သည္။ ေလၽွာက္ဝင္လာၾကသည့္ လူေတြကို ဆရာမိုးတို႔မ်ားလားဆိုၿပီး လိုက္လိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မင္းမင္း ခဏေနေတာ့ သူ႔ဖုန္းမွ အသံျမည္လာသည္။

“မင္းမင္း .. ငါတို႔ ကားပတ္မွာ ဆင္းလိုက္ၿပီ … အဲဒီကေန လမ္းေလၽွာက္လာရမွလား …“
“ဟုတ္တယ္ဆရာ … လမ္းကူးၿပီး ဒီဘက္မွာရွိတဲ့ HDB Block ဘက္လာလိုက္ယုံပဲ … က်ေနာ္ေရာက္ေနၿပီ ..“
“ေအး .. ေအး … ဒါဆို ခဏေစာင့္ .. ငါ့သူငယ္ခ်င္းတို႔ အိမ္ကကားလာလၽွင္ ရၿပီ …ေဟာ .. လာၾကာၿပီ ..ဒါပဲ .. ဒါပဲ ခဏေနလၽွင္ ေရာက္ၿပီ ..“

မင္းမင္း ဒီေတာ့မွ ဖင္ကို ေကာင္းေကာင္းခ်၍ ျပန္ထိုင္ရသည္။ အနည္းငယ္ ရင္ေမာေနသည့္ သူ႔အျဖစ္ကိုသူ ျပန္သတိရၿပီး စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚကာ ကုတ္တစ္ဗူး အရင္မွာသည္။ လူနဲနဲရွင္းေနေသး၍ ခ်က္ခ်င္းလာခ်ေပးသည့္ ကုတ္ကို ေရခဲခြက္ထဲေလာင္းထည့္ကာ အျမန္ေမာ့ေသာက္လိုက္မွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသလို ခံစားရသည္။ သူဒုတိယအႀကိမ္ ကုတ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ဖို႔ ျပင္စဥ္မွာပင္ HDB Block အကြယ္မွ ထြက္လာသည့္ လူတန္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ မင္းမင္း၏ မ်က္လုံးသည္ လူေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူ၏ အသြင္တြင္ တျခားကို မေရႊ႕ေတာ့ပဲ ထိုေနရာ၌သာ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။

“ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား .. မင္းမင္း ..“
“မၾကာေသးပါဘူး … ဆရာမိုး .. အခုေလးတင္ .. ဒါေပမယ့္ ဟင္းသုံးပြဲေတာ့ မွာၿပီးသြားၿပီ ..“

မင္းမင္း အလိုက္တသိႏွင့္ လူလည္က်စြာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္မေနပဲ ဆရာမိုးတို႔ကို ထ၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာမိုးႏွင့္ပါလာသည္ လူႀကီးအတြဲကို စားပြဲဟိုဘက္ကို တြန္းပို႔လိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သူ႔ဘက္က်ေအာင္ ဖန္တီးသည္။ မင္းမင္းရဲ ့ကုလားဖန္ကြက္ေၾကာင့္ ဖူးသစ္စုႏွင့္ ဆရာမိုးက သူ႔ဘယ္ႏွင့္ညာတြင္ ရွိသြားသည္။ ဒါေတာင္မွ မင္းမင္းဆင္ေပါက္က နဲနဲလိုသြားသည္ဟု ဆိုရမည္။ တတ္နိုင္လၽွင္ သူက ဖူးသစ္စုႏွင့္ သူမထက္ နဲနဲႀကီးသည္ဟု ထင္ရမည့္ ေကာင္မေလးကို သူ႔ဟိုဘက္ ဒီဘက္ထားကာ ထိုင္ခ်င္တာျဖစ္သည္။

“ဒီမွာ မီႏူးခင္ဗ် …“

မင္းမင္း လူႀကီးသူမႏွစ္ေယာက္ကို ရိုရိုေသေသႏွင့္ မီးႏူးစာအုပ္ထိုးေပးလိုက္ၿပီး တစ္ဆက္တည္း အခုအခ်ိန္ထိ စကားမေျပာေသးသည့္ ဖူးသစ္စုကိုလဲ မီႏူးစာအုပ္တစ္အုပ္ထိုးေပးကာ ..

“မွာခ်င္တာ မွာေနာ္ .. စု .. အားမနာနဲ႔ ..“

တမင္တကာ “စု“ ဟု ေခၚလိုက္သည့္ မင္းမင္း၏ စကားသံေၾကာင့္ ေကာင္မေလးသည္ မင္းမင္းကို မ်က္လုံးေလးဝိုင္းကာ ျပဳံး၍ ၾကည့္သည္။ မင္းမင္း သူ႔ဖာသာသူ ”Killer’s smile“ ဆိုၿပီး နာမည္ေပးထားသည့္ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးကို ညေနကတည္းက ရွင္းသန႔္ထားသည့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေနရာက်က် ျဖစ္ေအာင္ ပုံေဖာ္လိုက္သည္။ ဖူးသစ္စုသည္ မ်က္ေတာင္ေလးခ်ကာ မီးႏူးစာအုပ္ကို ယူသြားသည္ကို ေတြ႕သည္။ ဒီေနရာတြင္ Killer’s smile ဆိုလို႔ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ လက္မရြ႕ံဓါးသမား၏ အျပဳံးလို႔ တလြဲမေတြးၾကပါႏွင့္။ မင္းမင္းဆိုလိုခ်င္သည္က Lady Killer’s smile ကိုဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သူႏႈတ္ခမ္းထူထူအမ္းအမ္းႏွစ္ခုကို အျပည့္အဝဖြင့္ကာ ရီေဝေဝေလးၾကည့္ကာ ျပဳံးျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းမင္း အျပဳံးေအာင္ျမင္သည္ မေအာင္ျမင္သည္ကေတာ့ မီႏူးစာအုပ္ကိုင္ကာ ေလၽွာက္ၾကည့္ေနသည့္ ဖူးသစ္စု၏ လက္ကေလးက အေစာပိုင္းတြင္ မသိမသာေလး တုန္ရင္ေနသည့္ အခ်က္က သက္ေသခံေနသည္။

ဆရာမိုးက မင္းမင္းကို သူ႔ညီမဝမ္းကြဲ ျဖစ္သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသလို ဖူးသစ္စုကလဲ မင္းမင္အား သူ႔အစ္မဝမ္းကြဲ ဆိုသူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ မင္းမင္း ႀကိဳမွာထားသည္ေတြက အံကိုက္ေရာက္လာလို႔ အရန္သင့္ပင္ စစားလို႔ရသည္။ အရင္ဆုံး ဆရာမိုးက ရွဲလ္ကိုစစားၿပီး မင္းမင္းကေတာ့ တမင္တကာအလိုက္တသိႏွင့္ အမွတ္ေတြရေအာင္ ငါးကို ဖဲ့၍ ပန္းကန္ေလးေတြထဲ သပ္သပ္ထည့္ေပးသည္။

“ဟ .. ေကာင္းတယ္ဟ .. မင္းမင္းရ … လက္ရာ အေတာ္မိုက္တာပဲ ..“
“က်ေနာ္ေျပာသားပဲ .. ဆရာရ .. ဒီဆိုင္က စလုံးမွာ နာမည္ႀကီးတယ္ .. hungrygowhere ထဲမွာေတာင္ ဒီဆိုင္နာမည္က ပါတယ္ ..“
“ဟုတ္တယ္ဗ် .. ကိုမိုးရ .. ငါ့တူ ေျပာတာ မွန္တယ္ … ကိုယ့္႐ုံးက လူေတြလဲ ဒီဆိုင္နာမည္ ခဏခဏ ေျပာတယ္ ..“

ေမနန္းေမာင္ဆိုသည့္ ဖူးသစ္စု အစ္မ၏ အေဖက မင္းမင္းဘက္က ေထာက္ခံၿပီး ဝင္ေျပာသည္။ ငါ့တူဆိုသည့္ အသုံးကို သေဘာရိုးႏွင့္ သုံးလိုက္ေပမယ့္ မင္းမင္းႏွင့္ ဖူးသစ္စု တိုင္ပင္ထားသည့္အလား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းမင္း ”Killer’s smile“ သုံးဖို႔ အခြင့္မၾကဳံလိုက္။ ေကာင္မေလးက ငါးဖတ္ကို တူႏွင့္ထိုးကာ ျပန္ငုံ႔စားသည္။ ဟင္း .. အငတ္မေလး က်ေနတာပဲ … ကေတာက္ !!!

အစာေလး နဲနဲဝင္ေတာ့ မင္းမင္းကပဲ နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အေဖာ္ညႇိသည္။ ဆရာမိုးေရာ၊ အန္ကယ္တင္ေမာင္ကပါ လက္ခံသျဖင့္ မင္းမင္း သူတို႔အတြက္ ပုလင္းမွာ၍ ေကာင္မေလးေတြအတြက္ေတာ့ သံဗူးတစ္ခုစီ မွာေပးလိုက္သည္။ ေမနန္းေမာင္၏ အေမ အန္တီဝဝႀကီးက သူမ မေသာက္ေပမယ့္ သူ႔သမီးႏွင့္ တူမအသစ္စက္စက္ Heineken ေဖာက္ေသာက္သည္ကိုေတာ့ မတားပါ။ ေခတ္မီသည့္ အန္တီႀကီးပဲ။ ေမနန္းေမာင္ ကိုယ္တိုင္လဲ ေခတ္ႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိစြာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂါဝန္ေလးကို ဝတ္လာသျဖင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရပ္ဝန္းရွိ ေတာင္ပူစာႏွစ္လုံးက နဲနဲ အျပင္ကို လၽွံက်ေနသည္။ ခါတိုင္းအခ်ိန္ဆို မင္းမင္း ေငးခ်င္ေငးမိေနဦးမည္ ျဖစ္ေသာ္လဲ အခုေတာ့ ဆံပင္ေလးေတြကို သပ္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ စားေနသည့္ ဖူးသစ္စု၏ မ်က္ႏွာေလးေလာက္ ရင္ခုန္ေအာင္ လုပ္နိုင္စြမ္း မရွိေခ်။

ဘီယာဝင္လာသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ မင္းမင္းတို႔ ၀ိုင္းကာ အေတာ္စိုျပည္သြားသည္ဟု ေျပာရမည္။ နဲနဲ လၽွာသြက္အာသြက္ျဖစ္လာေတာ့ မင္းမင္း သူ၏ ေနာက္ထပ္ အစြမ္းတစ္ခုကို ထုတ္ျပကာ စကားဝိုင္းကို ေရပက္မဝင္ေအာင္ ဦးေဆာင္လိုက္သည္။ အမွန္စင္စစ္ မင္းမင္းသည္ အင္မတန္သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ၿပီး အကင္းပါးသူ၊ အလိုက္သိသူ၊ စကားေျပာေကာင္းသူ တစ္ဦးပင္။ မင္းမင္းစကားေျပာေကာင္းသည္ဆိုရာ၌ ပမာဆိုရေသာ္ သူသည္ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာနိုင္ၿပီး၊ ထိုလိပ္သည္ ဖြတ္ႏွင့္မိေက်ာင္းက ေပါင္းဖက္၍ ျဖစ္တည္လာသည္ဟုဆိုေသာ္ တစ္ဖက္ကလူက “ဟင္ .. အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာလား“ ဟု တအံ့တၾသေမးယူရေလာက္ေအာင္ စကားရည္လည္စြာ ေျပာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ နိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသူမ်ားႏွင့္ ၾကဳံလၽွင္ ဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ သူႏွင့္ ေဂၚလီရိုက္ဖက္ေတြဟု ထင္သြားရေလာက္ေအာင္ ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာနိုင္ၿပီး၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေျပာၾကမည္ဆိုလၽွင္လဲ သူသာ ဒီအကြက္ကို ေထာက္မျပခဲ့ေသာ္ နက္ျဖန္၊ သန္ဘက္ခါပင္ အီးယူစီးပြားေရးဇုံသည္ ပ်က္စီးသြားမည့္ကိန္း ျမင္သည္ဟု ရွင္းျပနိုင္သူျဖစ္သည္။

ဒီေတာ့ အရွိန္ေလးရလာလို႔ လူခ်င္းနဲနဲ အလြမ္းသင့္သြားခ်ိန္တြင္ ဖူးသစ္စုမွာ ခုနကလို အစာကိုပဲ ကသိုဏ္းရႉေနသည္မဟုတ္ေတာ့ပဲ မင္းမင္းႏွင့္ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖစ္လာသည္။ ဒီေနရာတြင္လဲ မင္းမင္းက လည္သည္။ နပ္သည္။ သူ႔စကားေတြက ဖူးသစ္စုကို ဦးတည္ကာ သြားေပမည့္ ေမနန္းေမာင္ကိုလဲ စကားဝိုင္းအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္မသြားေစရေအာင္ ခ်ဳပ္ထားသည္။ သူ႔နည္းက ရိုးေပမယ့္ ထိေရာက္ပါသည္။ ဖူးသစ္စု မသိသည့္ စလုံးအေၾကာင္းတစ္ခုေျပာလၽွင္ ေမနန္းေမာင္ဆီက ေထာက္ခံခ်က္ယူျခင္းျဖင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔ေလထဲတြင္ ေမ်ာကာ အခ်ိန္တစ္နာရီေက်ာ္ ႏွစ္နာရီနီးပါးကို ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ကာသြားသည္။ မင္းမင္းအေပၚ ရင္းႏွီးမႈသည္လဲ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ေတြ႕သည့္ ဖူးသစ္စု မေျပာႏွင့္ ပထမအႀကိမ္စေတြ႕သည့္ ေမနန္းေမာင္ကေတာင္ “အကို . အကို“ ဟု အေခၚခံရသည္အထိ တိုးတက္သြားသည္။

ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္တန္၍ ျပန္ၾကရမည္ ဆိုေတာ့ ..
“ဆရာမိုး … ကားငွားၿပီး ျပန္မွာမွတ္လား ..“
အန္ကယ္တင္ေမာင္ကားက ဆလြန္းကားမို႔ အလာတုန္းကလဲ ဖူးသစ္စုႏွင့္ ဆရာမိုးက တက္စီစီးလာၾကတာ ျဖစ္သည္။
“ေအး .. တက္စီပဲေပါ့ … သူ႔ကားကမွ မဆန႔္တာ ..“
“ဒါဆို က်ေနာ္လိုက္ခဲ့မယ္ေလ … ဆရာတို႔က Bedok ဆိုေတာ့ ဆရာတို႔ဆင္းမွ က်ေနာ္ ဆက္ငွားသြားမယ္ေလ .. ဒီအခ်ိန္ တက္စီရွားတယ္ ..“

မင္းမင္း ကိုယ့္ဖဲကိုယ္ဆင္လိုက္ယုံမက တခါထဲ စကားအလိမၼာသုံးကာ သူ႔အေျပာကို လက္ခံေအာင္ ဂြင္ရိုက္သည္။ ဆရာမိုးက မျငင္းသလို၊ ဖူးသစ္စုကလဲ ဘာမွ မေျပာသျဖင့္ တက္စီတစ္စီးလာေတာ့ ကားေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးကာ ဖူးသစ္စုကို ဝင္ထိုင္ေစသည္။ မင္းမင္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေနာက္ခန္းမွာပဲ ဝင္ထိုင္ေတာ့ ဖူးသစ္စုက ကၠေျႏၵမပ်က္ မင္းမင္းကို ၾကည့္ကာေနသည္။ မင္းမင္း ဒီလိုမ်ိဳးေကာင္မေလးကို သေဘာက်သြားသည္။ မလိုအပ္ပဲ ရွက္မေနတတ္သည့္ ကိစၥသည္ မင္းမင္းအတြက္ေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အသိအမွတ္ျပဳထိုက္သည့္ အရည္အခ်င္းတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

ခ်န္ခ်ီကေန ဘီဒုတ္က သိပ္မေဝးသျဖင့္ မင္းမင္း အာေတာ့သိပ္ရိုက္လို႔ မရလိုက္ပါ။ Bedok Reservoir လမ္းထဲေရာက္လို႔ ဖူးသစ္စု ေနမည့္ ကြန္ဒို ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆရာမိုးႏွင့္ သူမက ဆင္းကာ မင္းမင္းကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ မင္းမင္း ေဟာလီးဝုဒ္ မင္းသားႀကီး Richard Gere ၏ စတိုင္လ္အတိုင္း “keep the meter running“ ဆိုၿပီး တက္စီသမားကို လွမ္းေျပာကာ ကားေပၚ လက္ေထာက္၍ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဆရာမိုးတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာလိုက္ေသးသည္။ အဓိက ေျပာသည့္အေၾကာင္းအရာက ထမင္းစားဝိုင္းတြင္ မၾကာမၾကာ ေျပာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာကိုပင္ ဖူးသစ္စုအား မေမ့ေအာင္ မွာၾကားျခင္းျဖစ္သည္။

“စု … အကို႔ကို လိုအပ္တာေျပာေနာ္ .. အားမနာနဲ႔ .. ဖုန္းသာ ဆက္လိုက္ သိလား ..“

မင္းမင္း၏ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ေျပာမိမွန္းမသိသည့္ စကားတြင္ ဖူးသစ္စုသည္လဲ ျပဳံးျပဳံးေလးႏွင့္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ ေခါင္းညိတ္ကာ ျပျခင္းျဖင့္ ထို႔ေန႔ညကို လွပစြာ အဆုံးသတ္ခဲ့ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔က လမိုက္ညျဖစ္ေပမယ့္ မင္းမင္းရင္ထဲတြင္ လဝန္းေလးသာေနသလို ခံစားရေလသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင္းမင္း တိုပါးရိုးအိမ္၌ ေနျဖစ္ျခင္းတြင္ လၽွို႔ဝွက္ေသာ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုရွိပါေသးသည္။ ဒီအေၾကာင္းက ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ နတ္ျပည္က ပစ္ခ်လိုက္သည့္ အပ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လူ႔ျပည္ကပစ္တင္လိုက္သည့္ အပ္တစ္ေခ်ာင္း ထိခ်င္ထိနိုင္ေပမည္ ဆိုေသာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးကို အေျခခံထားတာ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း အိမ္ရွင္ James သည္ OCBC Bank ၏ ဘဏ္ခြဲတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ျဖစ္သည္။

မင္းမင္း ရန္ကုန္မွာ ေနကတည္းက ဖန္တစီ (စြဲလမ္းမႈ) အေသးစားေလး တမ်ိဳးရွိခဲ့သည္။ အဲဒါကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါ။ ဘဏ္မွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဝတ္စုံလွလွႏွင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အားရပါးရ ခ်စ္ၾကည့္ခ်င္ေသာ ဆႏၵျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာ ဂ်ပန္ကားေတြ ၾကည့္တာ အၾကည့္မ်ားသြားလို႔လဲ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ပုဂၢလိကဘဏ္ေတြ ေပၚေပါက္လာေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ မင္းမင္း သူ႔စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အကြက္ရခဲ့သည္။ သူ မနက္ဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ဖက္ရပ္ကြက္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဘဏ္မွာအလုပ္သြားရန္ ဖယ္ရီ ေစာင့္ေနတာ အျမဲလိုလို ေတြ႕ရတတ္သည္။ ေနစဥ္ရက္ဆက္ ေတြ႕လာရသည္မို႔ ေယာက်္ားေလးပီပီ မင္းမင္း သူ႔စိတ္ကူးကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကိဳးစားေလသည္။

ေတာင္တန္းႀကီးက မိုဟာမက္ဆီ မလာလၽွင္ မိုဟာမက္က ေတာင္တန္းႀကီးဆီ သြားရမွာေပါ့လို႔ မင္းမင္းက ခံယူထားသျဖင့္ ေကာင္မေလး ဖယ္ရီေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ သူ သြားစကားေျပာသည္။ ကိုယ္ႏွစ္သက္သည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက်ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္သည့္ ကိစၥသည္ ရွက္ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဟု မင္းမင္း အရြယ္ေရာက္ကတည္းက ခံယူထားသည္။ ပထမတစ္ရက္၊ ဒုတိယတစ္ရက္၊ တတိယတစ္ရက္ေရာက္ေသာအခါ ေနပူကာကြယ္ဖို႔ ထုတ္ေဆာင္းထားသည့္ ထီးကေလးသည္ ေကာင္မေလးလက္မွ မင္းမင္းလက္ကို ေရာက္သြားသည္။ အဲဒီတစ္ပတ္ၿပီးသြားလို႔ ေနာက္တစ္ပတ္ ႐ုံးျပန္တက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သူမ ေစာင့္ေနၾကေနရာတြင္ ရပ္မေနေတာ့ပဲ ဖယ္ရီကို မင္းမင္း ထိုင္ေနၾက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက ထိုင္ေစာင့္သည္ အထိျဖစ္လာသည္။ ထိုေကာင္မေလး နာမည္က မ်ိဳးမ်ိဳးဟုပဲ အလြယ္ဆိုၾကပါစို႔ ..။

မ်ိဳးမ်ိဳးသည္ ခပ္မိုက္မိုက္ကေလး ျဖစ္သည္။ ပုဂၢလိကဘဏ္မွာ အလုပ္ရသည္ဆိုကတည္းက ႐ုပ္ရည္အေနအထားကို ေျပာျပေနစရာ လိုမည္မထင္ပါ။ သူမ၏ ထင္ရွားသည့္ လကၡဏာကား တင္လုံးလုံးေလးက နဲနဲေကာက္သလိုျဖစ္သျဖင့္ ယူနီေဖာင္းစကတ္ေလးထဲကေန ေနာက္ကိုေမာက္ထြက္ေနသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ဒီေတာ့ သူမပုံစံက ေရွ႕ကၾကည့္လၽွင္ ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္းေနၿပီး ေနာက္ကၾကည့္လၽွင္ သြားရည္က်ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ေကာင္မေလးေတြ က်ေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္သူမို႔ မင္းမင္း ကာလတိုအတြင္း အႏွီ တင္ေကာက္မေလး မ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ခရီးေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားနိုင္ခဲ့သည္။

မ်ိဳးမ်ိဳးသည္ မင္းမင္းႏွင့္ အေတာ္ရင္းႏွီးလာေပမယ့္ သူမအလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဘဏ္ကို လာႀကိဳဖို႔ ကိစၥကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံေပ။ သူမ အေၾကာင္းျပခ်က္က လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဘဏ္ခြဲတြင္ ရွိေနသူက သူမဦးေလးအရင္းျဖစ္ၿပီး ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ လာႀကိဳတာကို သိသြားလၽွင္ သူမ အိမ္ႏွင့္ျပသနာတတ္နိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပထားသည္။ မင္းမင္း သိပ္မလက္မခံခ်င္ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ သူမကို အီစီကလီသာ ရိုက္ထားသျဖင့္ ေရွ႕တိုးဖို႔ နဲနဲ ခက္ေနသည္။ မ်ိဳးမ်ိဳးကို ဘဏ္ဝတ္စုံေလးႏွင့္ အျပင္ေခၚထုတ္နိုင္ဖို႔ကလဲ ညေနဘက္ သြားႀကိဳဖို႔ကလြဲလို႔ တျခား နည္းလမ္းမရွိေပ။

သူႏွစ္ပတ္တိတိေလာက္ ေတာ္ေတာ္ဦးေႏွာက္ေျခာက္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္ဆို မ်ိဳးမ်ိဳးကို ႐ုံးပိတ္ရက္ တစ္ရက္ရက္တြင္ သူအျပင္မွာ ခ်ိန္းနိုင္ေသာ္လဲ ဘဏ္ယူနီေဖာင္း ဝတ္လာခဲ့ဖို႔ ဘယ္လိုမွာရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ သူက ဒီေကာင္မေလးကို ဘဏ္ဝတ္စုံေလးႏွင့္သာ တြဲ၍ စိတ္ဝင္စားတာ ျဖစ္သျဖင့္ ရိုးရိုးသာမန္ အဝတ္အစားႏွင့္ ေတြ႕ရမည့္ အျဖစ္ကို သိပ္မလိုခ်င္ေပ။ ခက္ေတာ့ခက္ေနသည္။ မင္းမင္း အႀကံအစည္ကိုသာ သိလၽွင္ ဟိုက သူနဲ႔လိုက္ဖို႔ေနေနသာသာ ပါးေတာင္ရိုက္သြားနိုင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး ႀကံရမရ ျဖစ္ေနသည့္ မင္းမင္း အေဒၚ ျဖစ္သူ ငွားထားသည့္ ေဝဒမဂၢဇင္း စာအုပ္ကိုေတြ႕မွ အႀကံရသည္။ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ရိုက္မိကာ ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ့ငါပါလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ရေသးသည္။

မင္းမင္း ႀကံစည္ထားသည့္အတိုင္း မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူမက မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး မင္းမင္းကို ၾကည့္သည္။ မင္းမင္းက မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ ခပ္တည္တည္ေနလိုက္သျဖင့္ သူ႔အေျပာကို ယုံသြားၿပီး ဒီအပတ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေတြ႕ၾကမယ္ေလဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္သည္။ အဲဒီေန႔က ဖယ္ရီလာလို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က မ်ိဳးမ်ိဳးထသြားေတာ့ စကတ္လွလွေလးထဲမွ ျပည့္တင္းေနေသာ သူမ၏ တင္သားေတြကို ၾကည့္ၿပီး မင္းမင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးမိေသးသည္။ အေကာင္းႀကီး ရွိေနသည့္ အေဖျဖစ္သူကို ေကာက္ခါငင္ခါ နာတာရွည္ ေရာဂါျဖစ္လိုက္ရတာတစ္ခုပဲ သူနဲနဲေတာ့ မ်က္ခုံးလႈပ္မိေသာ္လည္း ေဗဒင္ဆရာက ဘဏ္က အသိေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားၿပီး ယၾတာေခ်ပါဆိုသည့္ အပိုင္းကိုေတာ့ သူဘယ္လိုမွ မျဖစ္ေပ။ ေၾသာ္ .. မိန္းမ ဆိုသည္က ေရွးအစဥ္အဆက္ ေဗဒင္ ကိန္းခန္းေတြကို ယုံသည့္ အမ်ိဳးပါလား ဆိုတာကိုေတာ့ သူလက္ခံလိုက္သည္။

က်န္သည့္အပိုင္းကေတာ့ ရွင္းပါသည္။ ယၾတာအတြက္ ငါးသြားလႊတ္ရမည္ ဆိုသည့္ေနရာက ကန္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္မွေတာ့ ငါးလႊတ္လႊတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ျပန္သည္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္နိုင္ေတာ့မည္နည္း။ နဂိုကတည္းက ကုလားဖန္ထိုးထားေသာ ဖဲကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ေဝသလို မင္းမင္းလဲပဲ တစ္ဆင့္ခ်င္း တက္ခဲ့သည္။ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာပင္ ထီးကေလးတစ္ေခ်ာင္းကြယ္ၿပီး နဲနဲ အလုပ္ျဖစ္လိုက္သည္။ နဲနဲ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး မ်ားမ်ား အလုပ္ျဖစ္ဖို႔က်ေတာ့ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ျပန္ထြက္ကာ အနီးမွာ ရွိသည့္ တည္းခိုခန္းကို ဒိုးက်သည္။ မ်ိဳးမ်ိဳးက ရွက္ကိုးရွက္ကိုး ျဖစ္မေနပဲ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ဒါကလဲ ယၾတာေခ်တာပဲလားဟုေတာင္ မင္းမင္းကို စေနေသးသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုမဟုတ္ကဟုတ္က အႀကံကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မင္းမင္း ထိုေန႔က မ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းခ်စ္လိုက္ရသည္။ သူက ႏွစ္ေယာက္သား လုပ္ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ ကုလားဖန္ေတြ ထပ္ထိုးလိုက္၍ မ်ိဳးမ်ိဳးက စကတ္ကိုသာခၽြတ္ေပးၿပီး ဘဏ္ဝတ္စုံကုတ္အကၤ်ီေလးႏွင့္ အလုပ္ခံသည္။ ႏွစ္ဦးသား ကာမခရီးသြားတာ ေတာ္ေတာ္ေရာက္လို႔ လမ္းတစ္ေထာက္တြင္ ခနနားကာ ေနရာေျပာင္းၾကေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးက အကၤ်ီခၽြတ္လိုက္မယ္ေလဟု ေျပာတာေတာင္ မင္းမင္းက ဒီအတိုင္းေလး ပိုမိုက္တယ္ကြာဆိုၿပီး မခၽြတ္ပဲ ေနခိုင္းသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးခမ်ာ မင္းမင္း အႀကံကို နဲနဲ ရိပ္မိသလို ျဖစ္သြားရသည္။ ေက်ာခ်မွ ဓါးျပမွန္း သိတယ္လို႔ ဆိုလို႔ရေပမယ့္ အေျခအေနက ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္ေနသည့္ အေနအထားမို႔ သူမ တျခားကို စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ မင္းမင္းအေပၚကေန ထိုင္ထကိုပဲ ဆက္လုပ္သည္။ မ်က္လုံးေလးေတြက ခပ္ေမွးေမွး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးလား မထိုးလားေတာ့ မင္းမင္း ေသခ်ာမသိပါ။ သူသိတာက တဟင္းဟင္း တအင္းအင္း ညည္းရင္း သူမ တစ္ခ်ီၿပီးသြားကိုပဲ ျဖစ္သည္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေန႔တိုင္း သြားရည္က်ခဲ့ရသည့္ မ်ိဳးမ်ိဳး၏ တင္လုံးလုံးေမာက္ေမာက္ေလးကို ပိုမိုေပၚလာေစသည့္ ပိုစက္ရွင္နဲ႔ ဆက္ဆြဲက်သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေဒါ့ဂီအေနအထားက ထိလွသည္မို႔ မ်ိဳးမ်ိဳးတစ္ေယာက္ တစ္ခ်ီၿပီးသြားတာေတာင္ စိတ္ျပန္ပါလာသည္။ မင္းမင္း ပြဲသိမ္းရိုက္ခ်က္အျဖစ္ သူမကို ပက္လက္ျပန္လွန္ၿပီး ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ရင္ပတ္ထိေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ၿပီး ေဆာင့္သည္။ က်ယ္သီးျဖဳတ္ထားသျဖင့္ ကုတ္အကၤ်ီဟျပဲေလးၾကားမွ ျပဴထြက္ေနသည့္ ဘရာစီယာ မလုံ႔တလုံ႔ နို႔ေလးေတြ လႈပ္ခါေနပုံက ရမၼက္ထဖြယ္ ေကာင္းလြန္းေနရာ မင္းမင္း ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့ပဲ ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္မၾကာခင္ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္ၿပီး အေမာေျဖၾကေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးက “အကၤ်ီေတြေတာ့ ေၾကကုန္ပါၿပီ .. နက္ျဖန္ ႐ုံးတက္ဖို႔ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ“ ဆိုၿပီး မင္းမင္းကို ညဴတြန္တြန္ေလး ဆိုရွာသည္။ “မ်ိဳးက ဒီအကၤ်ီေလးနဲ႔ လိုက္လို႔ပါကြာ“ ဟု မင္းမင္း ေလေျပေလးႏွင့္ ေခ်ာ့မွ ေက်နပ္သြားသည္။ သိပ္ၾကာေနလၽွင္ အိမ္က ျပသနာရွာေနမယ္ဟု မ်ိဳးမ်ိဳးက ေတာင္းဆိုသျဖင့္ မင္းမင္းတို႔ ဘာမွ ထပ္မလုပ္နိုင္ပဲ အိမ္ကိုသာ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

ေျပာလၽွင္ ယုံၾကမလားေတာ့ မသိ။ မင္းမင္းႏွင့္ မ်ိဳးမ်ိဳးသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဒီအဆင့္ထိေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အမွန္အတိုင္း ဆိုရေသာ္ ခ်စ္သည္ ႀကိဳက္သည္ဆိုတဲ့စကား တစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေပ။ မင္းမင္းကလဲ ဒီအတိုင္း အကဲစမ္းခဲ့တာျဖစ္ၿပီး မ်ိဳးမ်ိဳးကိုယ္တိုင္ကလဲ ထိုအကဲစမ္းမႈ၏ ေနာက္ကို သိသိသာသာႀကီး လိုက္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း ထိုစဥ္အခါက နဲနဲေတာင္ ထိုအခ်က္ကို သံသယဝင္ခဲ့ေသးသည္။ သိပ္ေတာ့ အၾကာႀကီး သူအေျဖနဲ႔ ေဝးမေနခဲ့ပါ။

ေနာက္လေရာက္လို႔ မင္းမင္း မ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနသည့္ ဘဏ္ခြဲဘက္သို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မေတာ္တဆ ေရာက္သြားေတာ့ အေျဖကို အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ပက္ပင္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမ်ိဳး ဦးေလးဟု ဆိုထားသည့္သူႏွင့္ သူမက စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထမင္းအတူ စားေနယုံမက အေအးပုလင္းတစ္ပုလင္းထဲကိုေတာင္ ပိုက္ႏွစ္ခုထည့္၍ ေသာက္ေနေသးသည္။ ဒီေလာက္ဆို သူတို႔ႏွစ္ဦးက ဘယ္အေျခအေနေလာက္ ရွိေနၿပီဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာေတာင္ မလိုေတာ့ေပ။ ဒီဘဝ ဒီမၽွပါပဲဟုသာ သေဘာထားရင္း မင္းမင္းကိုျမင္ၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနသည့္ မ်ိဳးမ်ိဳးကို သူ႔ဦးေလးမျမင္ေအာင္ တာ့တာ ျပၿပီး မင္းမင္းျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။

အဲဒီေနာက္ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္လာက္ေတာ့ မင္းမင္း သူမ ႐ုံးတက္ခ်ိန္ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားမထိုင္ျဖစ္ပါ။ တကယ္ဆို မ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ကိစၥသည္ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္နာေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ၾကဳံခဲ့တာမို႔ မင္းမင္း ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွ ထပ္မခံစားရပါ။ သူ႔ကိုေတြ႕လို႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သလို ျဖစ္သြားသည့္ မ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔သာ မင္းမင္း ဆုံေနၾကအခ်ိန္ကို ေရွာင္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ နဲနဲ ေသြးေအးသြားေလာက္ၿပီထင္မွ သူ ဆိုင္ျပန္ထိုင္သည္။ ထိုေရာအခါ မင္းမင္းကို ေတြ႕ေပမယ့္ မ်ိဳးမ်ိဳးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုလာမထိုင္ေတာ့ပါ။ မင္းမင္း ရွိရာဘက္သို႔လဲ မၾကည့္ေပ။ မူလအရင္တုန္းက ဖယ္ရီေစာင့္ေနၾက ေနရာတြင္ေတာ့ ေစာင့္ျမဲအတိုင္း ေစာင့္ေနသည္။ မင္းမင္းနဲ႔ ခင္ေနတဲ့ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက “အကိုတို႔ မေခၚေတာ့ဘူးလား“ ဟု စပ္စုသလိုအေမးတြင္ မင္းမင္းက ေအာက္ပါအတိုင္းသာ ေျဖခဲ့ေလေတာ့သည္။

“ေအးကြ .. ယၾတာေခ်ၿပီးသြားလို႔ပါကြာ …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

James ႏွင့္ မင္းမင္းသည္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေလေပးေျဖာင့္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ဒါကလဲ သိပ္ေတာ့မဆန္းပါ။ မင္းမင္းသည္ အဂၤလိပ္စာကို မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္အဆင့္မဟုတ္ပဲ ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ေျပာနိုင္သျဖင့္ သူတို႔ လိုကယ္စလုံးေတြ (Local Singaporean) ေျပာေနသည့္ “လား“ေတြ “လဲ“ေတြ “ေလာ“ေတြ ထက္ေတာ့ ပိုအဆင့္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ NTU graduate ျဖစ္သည့္အျပင္ အဆင္ျမင့္ျမင့္ ေျပာတတ္သည့္ မင္းမင္းကို Professional တစ္ေယာက္အျဖစ္ ယူဆကာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့လဲ ဂ်ိမ္းစ္က အထင္ႀကီးသည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ တစ္ဦးတည္းသားျဖစ္သူ ဂ်ိမ္းစ္ႏွင့္သာမက သူ႔အဖိုးႀကီး Uncle Wong ႏွင့္ပင္ မင္းမင္းက အဆင္ေခ်ာေသးသည္။ အိမ္ေျပာင္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပင္လၽွင္ မင္းမင္းအပါအဝင္ သူတို႔သုံးေယာက္ ဂ်ေဟာ (Johor – စလုံးေျမာက္ဘက္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္ မေလးနယ္ျခားၿမိဳ႕) သို႔ေတာင္ သြားၿပီး လည္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

တစ္ခုေသာ ၾကာသပေတးေန႔ညေနတြင္ ျဖစ္သည္။ ထိုၾကာသပေတးေနသည့္ ရွားရွားပါးပါးရွိလွသည့္ စလုံး၏ Public holiday တစ္ရက္ႏွင့္လဲ တိုက္ဆိုင္ေနသည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဂ်ိမ္းစ္၏ အစီအစဥ္ႏွင့္ သူတို႔ေတြ ဘာဘီက်ဴးလုပ္စားျဖစ္ၾကသည္။ ဒီေနရာတြင္ စလုံးအေၾကာင္း မသိသူေတြအတြက္ အနည္းငယ္ရွင္းျပရေသာ္ မင္းမင္းတို႔လို Housing Development Board ( ျမန္မာလို ဆိုရေသာ္ .. အိုးအိမ္ဌာန) က ေဆာက္ေပးထားေသာ HDB Block တြင္ ေနထိုင္သူမ်ားတြင္ Barbecue Pit ေလးေတြ သက္ဆိုင္ရာ ဘေလာ့ခ္အတြက္ သီးသန႔္ရွိပါသည္။ ဘာဘီက်ဴးလုပ္စားခ်င္သူက Town Council ၌ စေပၚေပးကာ ႀကိဳတင္ဘြတ္ကင္ တင္ထားၿပီး ကိုယ္အဆင္ေျပသည့္ ရက္တြင္ လုပ္စားလို႔ရသည္။ Gathering တစ္ခုလိုမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ဒီလိုမ်ိဳးပြဲသည္ စလုံးက လူမ်ားအတြက္ အေတာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ Activity ေလး တစ္ခု ျဖစ္ေလ့ရွိတတ္ပါသည္။

မင္းမင္း ဂ်ိမ္းစ္ကို ကူညီသည့္ အေနႏွင့္ အနားမွာရွိသည့္ NTUC စူပါမားကတ္မွာ ပုဇြန္သြားဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ ဘာဘီက်ဴး လုပ္ေသာေနရာသို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း သူႏွင့္ မ်က္မွန္းတမ္းမိေနသည့္ ဂ်ိမ္းစ္ႏွင့္တြဲေနသည့္ ေကာင္မေလး ဂ်င္းနီကို ပုဇြန္စိမ္းအထုပ္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ေသးခင္ ေရခဲပုံးထဲမွ ဘီယာတစ္ပုလင္းကို သြားႏွိုက္သည္။ ဂ်ိမ္းစ္က သူ႔ကို ျမင္သြားသည္မို႔ လက္ျပၿပီး လွမ္းေခၚသည္။

“မင္း .. ဒီကိုလာပါဦး .. ဒီမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ … “

မင္းမင္း ေရာက္သြားေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္က သူ႔ႏွင့္စကားေျပာေနသည့္ ဘဏ္ကသူ႔ေဘာ္ဒါေတြႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ေကာင္မေလးသုံးေယာက္ႏွင့္္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးသုံးေယာက္ထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္က အမိုက္စားေလး ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ နဲနဲပုံပ်က္ေနသည့္ ခပ္ဝ၀ ခႏၶာကိုယ္ရွိသည္။ အားလုံးက စလုံးေတြ ျဖစ္ၿပီး ဂ်ိမ္းစ္၏ မိတ္ဆက္ေပးခ်က္အရ ဘဏ္စာေရးမေလးေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ မင္းမင္း မိတ္ဆက္ေပးသည့္အထဲက ဆူဇီဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာက်သြားသည္။

ဆူဇီသည္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေတာ္ေတာ္လွၿပီး မ်က္ႏွာေလးကလဲ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ပုခုံးေက်ာ္ေက်ာ္ေလးရွည္သည့္ ဆံပင္ကို ခပ္ရိုးရိုးရွင္းေလး အလယ္ကေန ခြဲထားေပမယ့္ ထိုပုံစံကပင္ တ႐ုတ္မမ်က္ႏွာေပါက္ႏွင့္ သိပ္မတူသည့္ သူမ မ်က္ႏွာႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ က်န္သည့္ မ်က္ႏွာေပၚက အလွအပေတြကေတာ့ စလုံးမပီပီ ျပဳျပင္နိုင္သမၽွ အရာအားလုံးကို ျပဳျပင္ခ်ယ္သထားသည္မို႔ ဝင္းမြတ္ေခ်ာႏုေနသည္။ စလုံးမေတြ အျပင္ထြက္လၽွင္ ဝတ္ေနၾကျဖစ္သည့္ တစ္ထြာေလာက္ပဲ ရွိမည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္မို႔ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တံျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြက အဖုံးအကြယ္မရွိပဲ ေပၚထြက္ေနရာ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ကို ျမင္ယုံႏွင့္ ဆြဲေဆာင္နိုင္ေပသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ေပမယ့္ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ မဟုတ္သည့္အတြက္ အေတာ္ေတာ့ ၿဖိဳးေသာေစာ္ေလး ျဖစ္သည္။

မင္းမင္း အေစာတုန္းက ဖူးသစ္စု မလာနိုင္လို႔ စိတ္ပ်က္ေနေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳး ဆူဇီႏွင့္ ၾကဳံလိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္္မႈကို အနည္းငယ္ ေျဖေဖ်ာက္လို႔ ရသြားသည္။ သူတကယ္ဆို ဖူးသစ္စုကို ေတာ္ေတာ္သတိရေနတာ ျဖစ္သည္။ ဘာဘီက်ဴးပြဲက သူလုပ္တာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ဖူးသစ္စုကို လာပါလားဟု ဖုန္းဆက္ၿပီး ဖိတ္ေသးသည္။ ဖူးသစ္စုႏွင့္ သူသည္ ဆရာမိုးကို ရန္ကုန္ျပန္လိုက္ပို႔သည္ေန႔တုန္းက ေတြ႕ၿပီး ေနာက္ထပ္မေတြ႕ျဖစ္ၾကေသးေပ။ ထို႔ေန႔က ေလဆိပ္ကျပန္လာေတာ့ မင္းမင္းႏွင့္ ဖူးသစ္စု ႏွစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သူမ ေနေသာ ေနရာႏွင့္ Changi ေလဆိပ္က သိပ္မေဝးသျဖင့္ တက္စီေပၚတြင္ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မဆိုျဖစ္လိုက္ၾကေခ်။

အဲဒီေနာက္ ဒီအပတ္အတြင္းမွာ ၾကေတာ့လဲ သူတို႔ႏွစ္ဦး ဖုန္းသာေျပာျဖစ္ၿပီး လူခ်င္း အျပင္မွာ မေတြ႕ျဖစ္။ မင္းမင္းက အႀကံအစည္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ဂ်ိမ္းစ္၏ ဘာဘီက်ဴးပြဲကို ဖိတ္ေတာ့လဲ သူမက ေကာက္ခါငင္ခါ ဖ်ားသည္။ မင္းမင္း နဲနဲေတာင္ ေတြေဝသြားသည္။ ဖူးသစ္စုသည္ သူ႔ကိုမ်ား ေရွာင္ေနတာလား။ ဆရာမိုးက လိုအပ္တာ ကူညီေပးဖို႔ အပ္သြားသည္ဆိုေပမယ့္ အခုထက္ထိ အကူအညီ မေတာင္းေသးတာကလဲ နဲနဲ ဆန္းေနသည္။ ဖူးသစ္စုသည္ ျမင္ယုံႏွင့္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိကာ အကင္းပါးလွသည့္ ေကာင္မေလးမို႔ သူမအေပၚ မင္းမင္း စိတ္ဝင္စားေနသည္ဆိုတာကိုမ်ား ရိပ္မိသြားတာလား …

“မင္း … မင္း !! “

အသံနဲနဲေလးက်ယ္ကာ ေခၚလိုက္မႈေၾကာင့္ မင္းမင္း၏ အေတြးေတြသည္ ဖူးသစ္စုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လည္ေနရာမွ သူ႔ေဘးတြင္ ရပ္ေနသည့္ ဆူဇီဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ မင္းမင္းႏွင့္ ဆူဇီသည္ ဘာဘီက်ဴးေနရာမွ ႏွစ္ေယာက္တည္း ခြဲထြက္ကာ ဘီယာတစ္ပုလင္းစီကိုင္၍ ေသာက္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။

“အိပ္မက္မက္ေနတာလား?
သူ႔ကို စူးစမ္းသလို မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ဆူဇီက ေမးေတာ့ မင္းမင္း ေကာင္မေလးေတြ က်ေလာက္သည့္ အျပဳံးမ်ိဳးကို ျပဳံးသည္။

“ဟုတ္မယ္ ထင္တယ္ .. ဆူဇီသိလား .. အိပ္မက္ထဲမွာ ငါသိပ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္“

စလုံးမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျဖဴမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာမပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးဆိုတာကေတာ့ သူမတို႔ကို လွသည္ဟု ေျပာေသာ စကားကို သေဘာက်ၾကတာ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ႏွင့္ ေစာင္းေျပာေသာ စကားမ်ိဳးကို ပိုသေဘာက်တတ္ၾကသည္။ ဆူဇီလဲ ထိုထဲတြင္ အပါဝအင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စလုံးမေတြ သိပ္မ်က္ေစာင္းမထိုးတတ္လို႔ မင္းမင္းကို မ်က္ခုံးေလးပင့္၍သာ ျပဳံးစစႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဘာမွ ဆက္မေျပာပဲ လက္ထဲက ဘီယာပုလင္းကိုသာ လွပေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးႏွင့္ ေတ့၍ေသာက္သည္။ မင္းမင္း ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဘီယာပုလင္းေနရာတြင္ သူ႔ဟာသာ ျဖစ္လၽွင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိသျဖင့္ ဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီတိုၾကားမွ ေကာင္က ေခါင္းေထာင္ ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ မ်က္စိကို လႊဲကာ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ အသင့္ထည့္ထားသည့္ L&M ကိုထုတ္သည္။ စီးကရက္ဘူးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ဆူဇီဘက္ထိုးေပးကာ ..

“ေဆးလိပ္ေသာက္လား?
ဆူဇီက “သန႔္စ္“ လို႔ ေျပာၿပီး ဖြင့္ေပးထားသည့္ ဗူးထဲက တစ္လိပ္ကို ဆြဲယူသြားသည္။ မင္းမင္း အလိုက္တသိပင္ အသင့္ေဆာင္ထားသည့္ မီးျခစ္ကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူမက သာသာေလးပင္ မီးညႇိသြားသည္။

မင္းမင္း ဒီေလာက္ဆိုလၽွင္ သူႏွင့္ ဆူဇီ၏ အေျခအေနသည္ မဆိုးေတာ့ဆိုတာကို တြက္မိသြားသည္။ စလုံးမတစ္ေယာက္ကို လုံးဖို႔၊ ဖန္ဖို႔ ကိစၥသည္ မင္းမင္းအတြက္ေတာ့ Precast Drawing တစ္ခု (သို႔) CD Requirements တစ္ခုကို ဖတ္ရတာ၊ စစ္ရတာေလာက္ သိပ္ခက္ခဲလွေသာ ကိစၥမဟုတ္ေပ။ မင္းမင္းတြင္ ႐ုပ္ရည္ရွိသည္။ စကားကို က်ေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ ဝတ္တာစားတာက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စီးကရက္ကို စြဲစြဲျမဲျမဲႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ဟန္က်ပန္က် ေသာက္တတ္သည္။ ေျပာရလၽွင္ ထိုေနာက္ဆုံးအခ်က္က ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးသည္။

စလုံးမေတြတြင္ အက်င့္တစ္ခုရွိသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ရိုးရိုး သာမန္ထိုင္စကားေျပာတာထက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္ ခြင့္ျပဳထားသည့္ ေနရာမ်ိဳးတြင္ မတ္တပ္ရပ္၍ စကားေျပာရတာကို ပိုသေဘာက်တတ္ၾကသည္။ ရင္းႏွီးမႈ ပိုျမန္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္နိုင္ေပမယ့္ sex သို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္းတြင္ေတာ့ short cut ျဖစ္သည္ကို မင္းမင္းက မ်က္ျမင္အရေရာ၊ ကိုယ္ေတြ႕အရပါ သိထားသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ အျမဲလိုလို ေသာက္တာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ဒီေနေတာ့ တမင္တကာ ေဆာင္ထားတာ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူ႔အႀကံအစည္က အထေျမာက္ၿပီဟုပင္ ဆိုရမည္။ လူျပည့္ကပစ္တင္သည့္ အပ္ႏွင့္ နတ္ျပည္က ပစ္ခ်သည့္ အပ္သည္ ေရဒါကို သုံးကာ လာၾကလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပဲ တြက္ခ်က္ထားလို႔လားေတာ့ မသိ .. တည့္တည့္ႀကီးကို တိုက္မိဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေသခ်ာေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ဘာဘီက်ဴးစားရင္းႏွင့္ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ေတာ့ မင္းမင္းက ေသခ်ာေအာင္ ေမးရသည္။ ေတာ္ၾကာေန “အာ“ၿပီးေတာ့မွ သူ႔မွာ ဘြိဳင္းဖရင့္ႀကီး ငုတ္တုတ္ႏွင့္ဆိုဆို ဒုကၡေရာက္ဦးမည္။ တကယ္တမ္း ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြရွိတာ ဒီလိုနိုင္ငံမ်ိဳးတြင္ အေရးႀကီးလားဆိုလၽွင္ သိပ္ေတာ့ ျပသနာမဟုတ္ပါလို႔ ေျဖရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ရကိုင္ရတာေတာ့ နဲနဲခက္ခဲသည္သာ။

“ဆူဇီ .. ႐ုံးကျပန္ရင္ ဘာလုပ္လဲ?
“ဘာမွေထြေထြထူးထူး မလုပ္ပါဘူး .. ေရွာ့ပင္ထြက္၊ ညစာစား၊ တခါတခါေတာ့ လမ္းေလၽွာက္တယ္ .. “
“အိုေက .. ဒါဆိုလဲ ညေနတစ္ခ်ိန္က်ရင္ ငါလာေတြ႕မယ္ .. ညစာ အတူတူစားၾကတာေပါ့“
“အိုေက လား “

မင္းမင္း စကားက ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာက သိေနေပမယ့္ အတူတူသြားဖို႔ကို မျငင္းဘူးဆိုကတည္းက မင္းမင္း သူ႔ေအာ္ပေရးရွင္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီဟု တြက္ထားလိုက္သည္။ ဂ်ိမ္းစ္နဲ႔ေတြ႕လို႔ “ဘယ္လိုလဲ“ ဟု အထာေလးနဲ႔ လာေမးသည္တြင္ မင္းမင္း ျပဳံး၍သာ ေနလိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနသည့္ ဆူဇီကို ဘဏ္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ ျမင္လိုက္ရလၽွင္ျဖင့္ …..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ျပီးးးးးးး

နတ္သား ေရးသည္…