ကြည့်မှန်၏ အခြားဘက်

မြင်ကွင်းက ဘယ်လိုမှ ကြည့်လို့မကောင်းတော့ …

ကြည့်လို့ကောင်းတုန်းက မိုးကျော်လဲ မှတ်ကြီးတို့နည်းတူ အမှောင်ရိပ်ကွယ်ကနေ ချောင်းကြည့်နေခဲ့သည်သာ။ မြင်ကွင်းကလဲ ယောကျ်ားဘသား ဘယ်သူမဆို ချောင်းကြည့်ချင်မှာ သေချာသည်။ မိုးကျော်တို့ ကူလီထမ်းရာ ကီလီကမ်းနားမှ မှောင်ရိပ်ကွယ်ရာတွင် အတွဲလေးတစ်တွဲ အလုပ်ဖြစ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အစပထမတော့ ညနေစောင်းပြီဆိုလျှင် ရောက်လာတတ်လေ့ရှိသည့် ကြေးစားမိန်းမနှင့် သူ့အတွဲဟုသာ ထင်ပေမယ့် တီးတိုးသဖန်းပိုးနေသည့် အတွဲဆီမှ အသံများကြောင့် သူထင်သလိုမဟုတ်မှန်း မိုးကျော်သိလိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် မှတ်ကြီးတို့ ချောင်းနေမှန်း သိလျက်နှင့် မိုးကျော်လဲ မယောင်မလည်နှင့် လှမ်းကြည့်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

အမှန်တကယ်တော့ မှတ််ကြီးတို့အဖွဲ့နှင့် ထိပ်တိုက်မတိုးချင်ပါ။ မှတ်ကြီးတို့ ဘယ်လိုကောင်မျိုးတွေမှန်း သိပေမယ့် မိုးကျော်က သူနှင့်အနေသာကြီးမို့ သူတို့ဘာလုပ်လုပ် မသိလိုက်မသိဖာသာပင် နေခဲ့သည်။ မှတ််ကြီးတို့ လူစုသည် နေ့ပိုင်းတွင် သူလိုပင် အထမ်းအပိုး အလုပ်သမားအသွင်နှင့် ရှိသည်။ သို့သော် ညမှောင်လာပြီဆိုလျှင် ဆိပ်ကမ်းတစ်ဝိုက် ယောင်လည်လည်လုပ်ကာ လစ်လျှင်လစ်သလို လုပ်တတ်သည်။ ချောင်ပေါသည့် ကီလီဆိပ်ကမ်းတွင် လာအလုပ်ဖြစ်ကြသည့် ကြေးစားမိန်းမတွေဆီမှလဲ ရိပ်ယူသည့် ကိစ္စလေးတွေလဲ ရှိတတ်သည်။ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင် ညဘက်ညဘက် ဒီမှာပဲ အိပ်ရလို့ သူ ဒီကိစ္စတွေကို မသိချင်မှ အဆုံးပင်။

သို့ပေမယ့် အခုကိစ္စကျတော့ တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။
ကောင်လေးသည် ရှိပါမှာ ၁၈နှစ်ဝန်းကျင်ပဲ ရှိဦးမည် ထင်သည်။ ကောင်မလေးကြည့်လိုက်တော့လဲ ထိုနည်းတူပင်။ ဘေးနားတွင် ပုံထားသည့် လွယ်အိတ်ကလေးတွေကိုယ်စီနှင့်မို့ ကြည့်ရတာ ကျူရှင်မတက်ပဲ လစ်လာကြတာဖြစ်ရမည်။ အခုလိုအချိန်မျိုးတွင် ဒီအနီးနားတစ်ဝိုက်တွင် လူရှင်းနေတတ်သဖြင့် ရည်းစားသဘာဝ ချိန်းတွေ့ကြတာ ဖြစ်မည်။ အလင်းရောင်က မသဲမကွဲပေမယ့် တစ်ချက်တစ်ချက် ကောင်မလေး၏ ရင်သားတစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်နေသည့် ကောင်လေးလက်မှ ရွှေနာရီလေးက ဝင်းခနဲလက်သွားသည်ကို မိုးကျော်မြင်နေရသည်။ ထို့အပြင် ကောင်မလေးရော၊ ကောင်လေးပါ ရွှေဆွဲကြိုးအသီးသီးနှင့် ဖြစ်ကြောင်းကို သူသတိထားမိသည်။ ထို့ထက်ပိုသည်က အတင်းကာရော နမ်းနေသည့် ကောင်လေး၏ နှုတ်ခမ်းကို ရှောင်နေသည့် ကောင်မလေး၏ ပါးပြင်ထက်တွင် စိန်နားကပ်လေးက ရှိနေသေးသည်။ ဒါတွေက မှတ်ကြီးတို့ မျက်စိကျစရာပင်။

မှတ်ကြီးတို့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရောက်နေမှန်း မသိသော်လဲ မိုးကျော်ရောက်လာတော့ ကောင်လေး၏ လက်တစ်ဖက်က ကောင်မလေး၏ စကတ်တိုအတွင်းကို ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ပုခုံးကို ကျော်ကာ ဖက်ထားသည့် လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဘလောက်စ်အင်္ကျီပေါ်ကနေ ရင်သားတစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်နေသည်။ ကောင်မလေး၏ အလုံးအထည်တွေ မဆိုးသည့်အပြင် ဒီဇိုင်းကလဲ အလန်းစားလေးဖြစ်သည်။ ဒီအတိုင်းဆို ဇာတ်လမ်းကောင်းတစ်ခု ကြည့်ရတော့မှာ သေချာလို့ မိုးကျော် အကျအန နေရာယူလိုက်တော့မှ ကောင်မလေးဆီမှ ရုန်းကန်သည့် အမူအရာလေးတွေ ပေါ်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးကျော်စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ အလောတကြီး လုပ်ဆောင်နေသည့် ကောင်လေးကိုလဲ စိတ်ထဲမှ ကျိတ်ကာ ဆဲမိသည်။ နုးနပ်နေရမည့် အချိန်တွင် စိတ်လောကြီးမိသဖြင့် ကောင်မလေးက ကြောက်သွားပုံရသည်။ စကတ်အောက်ဝင်နေသည့် လက်ကိုအတင်းပဲ ဆွဲထုတ်နေသလို ထိုင်နေရာမှလဲ ထဖို့ ပြင်သည်။ ကောင်လေးက လူဗလံလေးမို့ ကောင်မလေး အတင်းကာရော ရုန်းထွက်သည်တွင် မထိန်းနိုင်ပဲ လွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် မှတ်ကြီးတို့ အဖွဲ့က ထသောင်းကျန်းလေသည်။

“မလုပ်ပါနဲ့ ရှင် … ကျမ မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါ ..”
“ချာတိတ်မ .. စကားရှည်မနေနဲ့ … နင် မိကောင်းဖခင် သားသမီးဆို ဒီလိုနေရာကို လိုက်မလာဘူး ..”

မှတ်ကြီးတို့ ငွေညှစ်ကာ ဟိုဟာဖြုတ်ခိုင်း၊ ဒီဟာဖြုတ်ခိုင်းသည်အထိတော့ မိုးကျော် ဝင်မပါသေးပေ။ သူ့နှင့်မဆိုင်ဟုပင် သဘောထားထားသည်။ ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးခမျာတော့ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့် ဆင်ထားသမျှ အကုန်ဖြုတ်ပေးရှာသည်။ အမှန်ဆို ဒီလောက်နှင့် ကျေနပ်လိုက်ဖို့ကောင်းသော်လဲ မှတ်ကြီးက ကောင်မချောလေးကို မြင်တွေ့သွားသည်မို့ နောက်ထပ်ထပ်ရဖို့ ဖန်လေသည်။

“လွှတ် .. လွှတ် .. ကျမကို လွှတ် …”
“ခင်ဗျားတို့ ကျနော့်ကောင်မလေးကို မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ .. ”
“ဟေ့ကောင် … စကားရှည်မနေနဲ့ .. မင်း စောက်ဖြစ်မရှိလို့ မလုပ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စကို ငါလုပ်ပေးမလို့ ..”

မှတ်ကြီးက ကောင်မလေး၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို မိမိရရကိုင်ရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ပိုချောင်ကျသည့် ဘက်ကို ဆွဲခေါ်နေသည်။ ထိုနေရာတွင် အမှောင်ထုက ပိုသိပ်သည်းမို့ မှတ်ကြီး အမှောင်အားကိုးနှင့် ကောင်မလေးကို ဖြုတ်ပေတော့မည်။ မှတ်ကြီးနောက်လိုက် သံလုံးနှင့် စောကြီးတို့က ကောင်လေးကို ကားဆီးကားဆီး လုပ်ထားသဖြင့် ဟိုကောင်လေးလဲ ဘာမှတတ်နိုင်မည့် ပုံမပေါ်ပေ။ ဖြုဖြုနုနုကောင်မလေး ခမျာ မျက်နှာလေး ငိုမဲ့ငိုမဲ့နှင့် ပြေးပေါက်မရှိ ဖြစ်နေလေသည်။ ဒီလိုမျိုး နုနုငယ်ငယ်ကောင်မလေးမျိုးကို မှတ်ကြီးက အနိုင့်အထက်ကျင့်မှာကိုတော့ မိုးကျော်ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်။ ထို့ကြောင့် ဝင်ပါဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

“မိုးကျော် .. ဒါ မင်းကိစ္စမဟုတ်ဘူး .. ဝင်မပါစမ်းနဲ့ကွာ ..”

သုံးယောက်နှင့် တစ်ယောက်ဆိုပေမယ့် မိုးကျော်၏ အစွမ်းကို သိနေသည့်အလျောက် မှတ်ကြီးက ဖျောင့်ဖျသေးသည်။ မိုးကျော်က မထုံတက်သေး အမူအယာနဲ့ ကောင်မလေးကို လွှတ်လိုက်ဖို့ ဆက်ပြောမှ ရန်ပွဲဖြစ်ကြသည်။ မှတ်ကြီးနှင့် သံလုံးက ဝင်ချခြင်းဖြစ်ပြီး စောကြီးက မှတ်ကြီးကိုယ်စား ကောင်မလေးကို ချုပ်ထားသည်။ ဘယ်ညာနှစ်ဖက်မှ ခွဲကာ ဝင်လာသည့် မှတ်ကြီးနှင့် သံလုံး၏ ပုံစံကို ကြည့်ကတည်းက သူတို့၏ လက်တွေ၊ ခြေတွေ ဘယ်နားကို လာမည်ဆိုတာ မိုးကျော်သိနေ၏။

မိုးကျော်၏ကိုယ်က ဂျင်တစ်လုံးနှယ် မွှတ်မွှတ်လည်သွားသလို လက်သီးတွေ၊ တံတောင်တွေ၊ ခြေပျံတွေက အဆက်မပြတ် ထွက်သွားသည်။ ဘာမှ မကြာလိုက်။ မျက်စိတမှိတ်အတွင်း ပွဲကပြီးသွားသည်။ သံလုံး၏ မျက်နှာမှာ လက်ဝါးစောင်းဒဏ်ကြောင့် မျက်စိတစ်ဖက်တောင် မပွင့်နိုင်တော့သလို မှတ်ကြီးမှာလဲ ပေါင်ဂွကြားကို လက်နှင့်အုပ်ကာ ငုတ်တုတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ မိုးကျော်၏ ကန်ချက်အရှိန်နှင့် ကုန်းကုန်းကြီး မှောက်သွားတော့သည်။

“ဘယ်လိုလဲ စောကြီး .. ကောင်မလေးကို မလွှတ်သေးဘူးလား ..”
သူ့ဆရာမှတ်ကြီးတောင် မှောက်သွားတော့မှ စောကြီးလဲ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ပဲ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။ ကောင်မချောလေးသည် စောကြီးလက်က လွတ်သည်နှင့် မိုးကျော်အနားရောက်လာသည်။

“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ .. အကိုရယ် .. သူသူ အများကြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ..”
“မင်း .. ကျေးဇူးတင်တာ နောက်ထား .. လောလောဆယ် ဟိုမှာကျနေတဲ့ မင်းတို့ ပစ္စည်းတွေ ပြန်သွားကောက်ချည် .. ဟို ကောင်လေး .. မင်းရော ၀ိုင်းကောက်ချည် …”

ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးသည် မိုးကျော် ပြောစကားကို နားထောင်ရှာပါသည်။ မှောက်နေသည့် မှတ်ကြီး၏ အနားတွင် ပြန့်ကျဲနေသည့် သူတို့ ပစ္စည်းလေးတွေကို သွားပြန်ကောက်သည်။ အားလုံးရပြီဆိုသည်နှင့် မိုးကျော် မကျေမချမ်းနှင့် သူ့ကိုကြည့်နေသော စောကြီးကို ကြည့်သည်။

“ဟေ့ကောင် … မင်းကပါ မှောက်သွားချင်လို့ ကြည့်နေတာလား .. မင်း ဆရာကို ခေါ်ပြီး ငါ့ရှေ့က ထွက်သွားစမ်း ..”
“မိုးကျော် .. မင်း ထမင်းဝဝစားထားပေါ့ကွာ ..”

စောကြီး အံကိုကျိတ်ကာ ကျုံးဝါးရင်း မှောက်နေသည့် သူ့ဆရာမှတ်ကြီးကို ဆွဲထူသည်။ မျက်နှာကို ထိထားသူ သံလုံးကလဲ မိုးကျော်ကို စောင်းငန်းစောင်းငန်းကြည့်ကာ ယိုင်တိယိုင်တိနှင့် ထွက်သွားသည်။ စောကြီးတို့ ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်သွားမှ မိုးကျော် ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးကို ကြည့်သည်။ လူချင်းနီးကပ်စွာ ရှိနေကြပြီမို့ ကောင်မလေး၏ နုနယ်ပျိုမျစ်မှုကို သူသေချာ မြင်တွေ့နေရသည်။ ဆွဲလားရမ်းလား အလုပ်ခံထားရ၍ ကောင်မလေး၏ ဘလောက်စ်အင်္ကျီက ပုံစံမကျတော့ရာ အောက်ခံဘရာကိုတောင် မြင်နေရသည်။ အသက်ငယ်ပေမယ့် ဒီနေရာတွင်တော့ ချာတိတ်မသည် မငယ်ပေ။ မငယ်ယုံမက ဖူးဖူးမောက်မောက် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးပင် ရှိနေသည်။ မိုးကျော် ဒုတိယမှတ်ကြီး မဖြစ်ချင်သဖြင့် အကြည့်ကိုလွှဲကာ ဘေးနားတွင် ရပ်နေသည့် ကောင်လေးကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်သည်။ ကောင်လေးသည် ယနေ့ခေတ်ပုံစံ ခပ်မိုက်မိုက်လေးဖြစ်ပေမယ့် လူပျော့လေး ဖြစ်ပုံရသည်။ မိုးကျော်၏ အကြည့်ကို မခံနိုင်ပဲ ခေါင်းငုံ့သွားသည်။

“မင်းတို့ ဘယ်ကလာတာလဲ …”
“သူသူတို့က မော်တင်လမ်းထဲက ဆရာစိုး ကျူရှင်ကနေ လစ်လာတာပါ … သူ .. ကိုတူးက .. သူသူ့ကို အေးဆေးစကားပြောချင်လို့ ဆိုပြီး ညာခေါ်လာတာလေ …”

ကောင်မလေး၏ အသွက်ကလေးဖြစ်သည်။ ဘေးနားက ကောင်လေးကို အပြစ်တင်သံလေးစွက်ကာ ရှင်းပြသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အဖြစ်အပျက်တွေကို ကြုံလိုက်လို့ထင်သည်။ အသံကလေး ခပ်တုန်တုန်ဖြစ်နေယုံမက ရင်သားတွေကလဲ အသက်ရှူသံနှင့်အတူ ခပ်ချီချီလေး ဖြစ်နေသည်။ တော်တော်တော့ လှသည့် ကောင်မချောလေးပင်။

“ကဲ .. ဒါဆို ငါမင်းတို့ကို လိုက်ပို့မယ် … ချာတိတ်မ မင်းအဝတ်တွေကို သေသေသပ်သပ် ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်ဦး ..”
“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. အကို …”

ကောင်မလေးက မိုးကျော် ဘာဆိုလိုတာ သိသည်။ ချက်ချင်းပင်ကိုယ်ကလေးကို တခြားဘက်လှည့်ကာ နေသားတကျမဖြစ်သည်များကို ပြန်ပြင်သည်။ နောက်ကျောလေးပေးထားလို့ မိုးကျော် မျက်စိမထိန်းတော့ပဲ ခပ်ရဲရဲပင် ကောင်မလေး၏ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်မိသည်။ ကျော့ရှင်းသည့်ကိုယ်ဟန်တွင် စကတ်တိုတိုအောက်က တင်သားတွေက ပြည့်ပြည့်လေး ဖြစ်နေသည်။ ပေါင်တံလေးတွေ ကျနေပုံကလဲ ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်။ မျက်စိကို ထောင့်ကပ်ကြည့်လိုက်ရာကိုတူးလဲ သူ့လိုလိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့သည်။ မိုးကျော် မျက်စိထောင့်ကပ်ကြည့်နေရာမှ ခပ်တည်တည်နှင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်တွင် မျက်နှာကို လွှဲကာ တခြားကို ကြည့်သည်။ ဒီလောက် အဖြစ်မရှိသည့်ကောင်က သူသူ့လို ခပ်သွက်သွက်ကောင်မလေးကို ခေါ်ထုတ်လာနိုင်တာတော်တော်တော့ အံ့သြဖို့ ကောင်းနေသည်ဟုသာ မိုးကျော် လမ်းလျှောက်ရင်း တွေးနေမိတော့သည်။

မိုးကျော် အဘမောင် ရှိရာ ဂိုဒေါင်ဘက်ကို လမ်းလျှောက်လာရင်း စောစောက ကြုံလိုက်သည့် အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်အတွေးနယ်ချဲ ့ နေမိသည်။ သူဝင်ပါလိုက်သည့် ကိစ္စကို မှတ်ကြီးတို့က ကျေနပ်မှာ မဟုတ်သည်ကတော့ သေချာသည်။ မှတ်ကြီးတို့လို ကောင်မျိုးတွေသည် ခွေးအလိုမျိုးသတ္တဝါတွေမို့ သူ့ကို တည့်တည့်ဆိုင်ဆိုင်တော့ ရှင်းရဲကြမည် မထင်။ အလစ်ဝင်တွယ်ကြဖို့က ပိုများသည်။ ရှေ့လျှောက် သူ သတိထားနေရမည်ဟု တဆက်တည်း တွေးမိသည်။ သိပ်အန္တရာယ်များလျှင်တော့ ကီလီဆိပ်ကမ်းမှာ မနေပဲ တခြားကို ထွက်သွားမှတော်ကာကျမည်။ ဒီလိုဆိုတော့လဲ သူ ဘာနဲ့လုပ်စားပါမည်နည်း။

ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးလိုက်ရသည်နှင့် သူ့ခေါင်းတခြမ်းက ရုတ်တရက်ကိုက်လာသည်။ မိုးကျော် လန့်ဖြန့်ပြီး တွေးလက်စတွေကို ဖြတ်ချရသည်။ ကူလီတောင် ထမ်းနိုင်မှတော့ တခြားအလုပ်ကြမ်းလဲ သူလုပ်နိုင်မည်ထင်ပါသည်။ တစ်ဝမ်းတစ်ခါးအတွက်တော့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးလိုနေရာတွင် အလုပ်တစ်ခုတော့ ရနိုင်ကောင်းပါသည်။ မီးစင်ကြည့်ကတာပေါ့ဟုသာ စိတ်ကိုဒုန်းဒုန်းချလိုက်သည်။ ဒီလိုသဘောထားလိုက်တော့ သူ ခေါင်းကိုက်တာ သက်သာလာသည်။ ညဦးပိုင်းတွင် တိုက်ခတ်နေသော လေနုအေးကို တဝကြီး ရှူသွင်းလိုက်ပြီး ၀ါကျင့်ကျင့်မီးရောင်လေး လင်းနေသော အဘမောင်၏ အစောင့်တဲလေးသို့ သူတန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လာခဲ့သည်။

“ကောင်လေး .. နင်လာတာ နောက်ကျလာချည့်လား ..”
သူ့ကိုမြင်တော့ အဘမောင်သည် ဆေးတံဖွာနေရမှ လှမ်းအော်နှုတ်ဆက်သည်။ အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်နေပေမယ့် အဘမောင်သည် မျက်စိမမှုန်သေးပေ။ မိုးကျော်ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာကတည်က မြင်နေပုံရသည်။ ဒီလိုမျိုးအရွယ်ထိ သန်တုန်းမြန်တုန်းမို့လဲ တရုတ်သူဌေးက စိတ်ချလက်ချနှင့် ဂိုဒေါင်စောင့်ထားထားတာ ဖြစ်မည်ထင်သည်။ မိုးကျော်ကတော့ အဘမောင်နှင့် အလွမ်းသင့်သူ ဖြစ်သည့်အပြင် တခြားအိပ်စရာနေရာမရှိလို့ ဂိုဒေါင်မှာ ကပ်အိပ်နေရသူပင်။ အစပိုင်းတုန်းက အဘမောင်က သူဌေးမသိအောင် ထားရသဖြင့် အောက်ဆိုက်သဘောမျိုးနှင့် လကြေးယူသေးသော်လဲ လွန်ခဲ့သော သုံးလလောက်မှစ၍ ပိုက်ဆံမယူတော့ပေ။ မိုးကျော်က အတင်းပေးလျှင်တောင် ပြန်ပြန်ထိုးပေးတတ်ပြီး ဟိုထမင်းဆိုင်ကကောင်မလေးနဲ့ နှပ်ဖို့ သိမ်းထားစမ်းပါဟု ပြောတတ်သည်။

“ဟုတ်တယ် … အဘ .. မော်တင်ဘက်ကို ခနရောက်သွားလို့ ..”

လူကြီးဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ မိုးကျော် မှတ်ကြီးတို့နှင့် ဖြစ်သည့်ကိစ္စကို မပြောတော့ပေ။ အဘမောင် သိလျှင် မင်းက ဘာဖြစ်လို့ တခါထဲ အပြတ်မဆော်လိုက်ရတာလဲဟု အပြစ်တင်နေဦးမည်။ မဟုတ်မခံသမား ဖြစ်သည့်အပြင် မြန်မာ့လက်ဝှေ့သမားဟောင်းကြီးမို့ အဘမောင်သည် မှတ်ကြီးတို့လောက်ကိုတော့ သူနှင့်ရင်ဆိုင်တွေ့ရလျှင်တောင် မှုမည်မထင်ချေ။ တစ်ယောက်ချင်းသာ ချမည်ဆိုလျှင် မှတ်ကြီးကို အဘမောင် ကောင်းကောင်းချည်း လှဲသိပ်နိုင်မည်မှာ သေချာပါသည်။

“မင်း .. အိပ်တော့မလို့လား .. ကောင်လေး ..”

မိုးကျော်က တခါထဲသူ့ကို ဖြတ်ကာ ဂိုဒေါင်ထဲလျှောက်သွားမည်ပြုတော့ အဘမောင်က သူ့ကိုလှမ်းမေးသည်။ ဘာများပြောစရာရှိလို့လဲဟု မိုးကျော် မေးမည်အပြု အဘမောင်က လမ်းမဘက်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ မိုးကျော် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ အပြေးတစ်ပိုင်း လာနေသည့် ကိုယ်ရိပ်ကြောင့် အ့ံအားသင့်သွားသည်။

“စုမာ !!”
“အစ်ကိုမိုး .. ”

သူတို့ရှိရာသို့ လျှောက်လာသူက တခြားသူမဟုတ်။ အဘမောင်မကြာမကြာ ထမင်းဆိုင်က ကောင်မလေးဟု ပြောပြောနေတတ်သည့် စုမာဖြစ်သည်။ စုမာသည် မိုးကျော်အတွက်တော့ မဆွတ်ခင်က ညွှတ်ချင်နေသည့် ပန်းတစ်ပွင့်ဟု ပြောရပေမည်။

မိုးကျော် ဘယ်ဘဝက ကုသိုလ်ကောင်းမှုလဲဟုတော့ မပြောတတ်။ ဒီလိုဘက်တွင် စွံသည်ဟု ပြောရမည်။ လူကသာ ကူလီဆိုပေမယ့် နေတာထိုင်တာက သပ်ရပ်တာကြောင့်လဲ ပါမည်ထင်ပါသည်။ ဒီတော့ မိုးကျော် ကီလီဆိပ်မှာ ကူလီထမ်းတာမှ မကြာသေး။ တစ်လလောက် အရောက်တွင် “မေတ္တာရှင်” ဆိုသည့် နာမည်နှင့် ထမင်းဆိုင်ဖွင့်ထားသည့် ဒေါ်စောမူ၏ တူမချော စုမာနှင့် ညိကြသည်။ မိုးကျော်ကလဲ ဒီကူလီဘဝရောက်သည့် တစ်လလောက်အတွင်း မိန်းမဆိုသည့် သတ္တဝါနှင့်ဝေးနေရာ၊ တစ်ခုလတ်လိုလို တစ်လင်ကွာကွာလိုလို သတင်းထွက်နေသည့် စုမာနှင့်တွေ့တော့ နာစရာအကြောင်းမရှိဟု တွေးကာ အခြားကောင်တွေနည်းတူ ဝင်လုံးတာဖြစ်သည်။ စုမာသည် အနည်းငယ် အသားညိုပေမယ့် ရုပ်ကလေးကရှိသည့်အပြင် အမြဲတမ်းကိုယ်လုံးအလှပေါ်စေသည့် အင်္ကျီတို့ ထမိန်တို့ကိုသာ ဝတ်သဖြင့် မိုးကျော်တို့ ကီလီဆိပ်တွင် သူမက စတားဖြစ်သည်။ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင်ကလဲ သူတို့လို အောက်ခြေလူတန်းစားလောကတွင် အများနှင့်မတူသော ရုပ်ရည်ရှိသူမို့ စုမာက ဟန်တောင်မဆောင်နိုင်တော့ပဲ မိုးကျော်၏ ရင်ခွင်ကို ပစ်ကာပင် ဝင်ခဲ့သည်။ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင်လဲ အပျိုမဟုတ်တော့ပေမယ့် အပျိုလေးနှင့် မခြားသည့် စုမာ၏ ပေါင်ကြားသို့ ဒိုက်ထိုးကာ ဝင်ခဲ့လေသည်။ သူ့လိုအပ်ချက်ကို စုမာက ဖြေဆည်းပေးသလို၊ စုမာ၏ လိုလားချက်ကိုလဲ သူက အားတက်သရော ဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။

“စုမာ လိုက်လာတယ် .. ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ..”
“ကိစ္စရှိမှ လာရမှာလား .. အစ်ကိုမိုးကလဲ .. စကားကြီးတွေက စိမ်းတာ ..”
“အဟွတ် .. အ ဟွတ် ..”
“လာ .. စုမာ .. ဒီဘက်မှာ စကားပြောရအောင် ..”

ကလူသလို မြူသလို စုမာ၏ စကားကြောင့် အဘမောင်က ချောင်းထဆိုးရာ မိုးကျော် စုမာလက်ကိုဆွဲပြီး ဂိုဒေါင်ဘက်သို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ဘာအကြောင်းကြောင့် လိုက်လာသည်မှန်း မသိသော်လဲ ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်မို့ ဒီအတိုင်းကြီးတော့ ပြန်မလွှတ်လိုက်ချင်။ ထို့ထက်ဆိုရသော် မိုးကျော်၏ မျက်စိထဲတွင် သူသူဆိုသည့် ကောင်မလေး၏ တင်းတင်းအိအိကိုယ်လုံးလေးက မျက်စိထဲမှ မပျောက်သေး။ လစ်ထွက်လာခဲ့ရသည်ဆိုသော ကျူရှင်ကို လိုက်ပို့တော့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် သူ့ကို ကြည့်ကာ ကျေးဇူးတင်စကားကို တတွတ်တွတ် ပြောနေသော ကောင်မလေး၏ ပုံစံက သွက်လက်သည်နှင့်အမျှ ချစ်စရာကောင်းနေလေသည်။ ဟိုကိုတူးဆိုသည့် ကောင်ကလေးသာ မပါလျှင် မိုးကျော် တစ်ခုခု လုပ်မိမလားမသိ။

“အစ်ကိုမိုး .. စုမာ မေးနေတာကြားလား ..”
“ဟင်.. ဘာမေးတာလဲ .. စုမာ ..”
“အစ်ကိုမိုးကတော့လေ ခက်တော့တာပဲ .. စိတ်ပူပြီးလိုက်လာရတဲ့သူကိုမှ အားမနာ .. မှတ်ကြီးတို့နဲ့ ရန်ဖြစ်တယ်ဆို ..”
“သြော် .. ဒါလား ..”

မိုးကျော် စုမာရောက်လာသည့် အကြောင်းရင်းကိုနားလည်သွားသည်။ ကြည့်ရတာ မှတ်ကြီးတို့ကို လှဲသိပ်လိုက်သည့် သတင်းက စုမာတို့၏ ထမင်းဆိုင်လေးအထိ ပျံ့နှံ့သွားဟန်တူသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စိုးရိမ်စိတ်နှင့် လိုက်လာပြီး သတင်းမေးသည့် စုမာကိုတော့ အားနာသွားမိသည်။ စုမာနှင့်သူသည် အစတုန်းက တစ်ယောက်ဆန္ဒတစ်ယောက် ဖြည့်ဆည်းယုံသက်သက် ဖြစ်ခဲ့သော်လဲ အခုနောက်ပိုင်း စုမာ၏ အပြုအမူတွေက သူ့အပေါ်ကို သံယောဇဉ်ရှိနေသည့် အရိပ်အယောင်တွေ ပြနေသည်။ အခုလဲ သူရှိရာကို ဒီသတင်းကြားယုံနှင့် ထမင်းဆိုင်က လစ်ထွက်လာသည်ဆိုသည့် အချက်က သက်သေခံနေသည်။

“စိတ်မပူပါနဲ့ .. စုမာရယ် .. မှတ်ကြီးတို့က ချာတိတ်လေးနှစ်ယောက်ကို အနိုင်ကျင့်နေလို့ ဝင်ပါလိုက်တာပါ .. ဒီကောင်တွေ အစ်ကို့ကို ထိပ်တိုက်မရင်ဆိုင်ရဲပါဘူး ..”
“ဟင်း .. ခက်တယ်နော် .. အစ်ကိုမိုးက အားကြီး အေးတိအေးစက်နိုင်တယ် .. စုမာတော့ စိတ်ပူတယ် ..”

စုမာသည် ပြောပြီးသည်နှင့် ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားသည်။ မိုးကျော် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို စုမာမသိအောင် ကျိတ်ကာ ချရသည်။ စုမာရှေ့သို့ တိုးသွားကာ ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို လက်နှင့်အုပ်ကိုင်သည်။ စုမာ၏ ခေါင်းကပြန်မော့လာပြီး မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် မိုးကျော်ကို စိုက်ကြည့်သည်။ စုမာ ဝတ်ထားသည့် ရှန်သားဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကတော်တော်ပါးလေးရာ အထဲမှ ဘော်လီရာကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ မို့မောက်နေသည့် စနေနှစ်ခိုင်နေရာကို သူမက်မက်မောမော ကြည့်မိသည်။ စုမာကိုယ်တိုင်လဲ မိုးကျော်အကြည့်ကို နားလည်သည်ထင်သည်။ မျက်နှာလေးက မော့တက်လာပြီး မျက်တောင်လေးတွေက ဖြေးညင်းစွာ ပိတ်သွားသည်။ သူမကို နမ်းဆိုသည့်သဘော… ။

မိုးကျော်ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်သည်။ ငံ့လင့်နေသူမို့ မိုးကျော်နှုတ်ခမ်းက စုမာ၏ နှုတ်ခမ်းပြည့်ပြည့်လေးပေါ်ကို ကျသည်နှင့် သူမက အလိုက်သင့် ဖွင့်ဟပေးသည်။ ဒီတော့ မိုးကျော်၏ လျှာကြီးက စုမာ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး သောင်းကျန်းတော့သည်။ လျှာကြီးက သောင်းကျန်းသည်ဆိုလို့ ကျန်သည့် မိုးကျော်၏ ကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေကရော ငြိမ်နေသည် မထင်ပါနှင့်။

စုမာ၏ ကိုယ်ကို သိုင်းဖက်ထားသည့် သူ့လက်တံတွေက လျှာချင်းထိတွေ့ရစ်ပတ်ဆွဲစဉ်ကတည်းက ခါးအောက်က တင်ပါးကြီးတွေဆီ ရောက်သွားနေပြီ။ စုမာ အိုးကောင်းသည်။ မယ်ဗမာဝင်ပြိုင်လျှင်တောင် ရနိုင်သည့် အတိုင်းအတာရှိသည်။ စုမာ လမ်းလျှောက်သွားလျှင် ဒီအိုးကြီးတွေကို လိုက်ကြည့်သူ ယောကျ်ားသားက ဒုနဲ့ဒေးပင်။ ကားကားစွင့်စွင့်ရှိလှသည့် ဒီတင်ပါးတွေကို မိုးကျော် ပွတ်ကြည့်ရတာ၊ နယ်ရတာကို အရသာတွေ့သည်။ သူတို့တွေ လိုးကြဆော်ကြတိုင်း သူ အမြဲတမ်း လက်သရမ်းတတ်သည်။

“အို .. အစ်ကို… အင့် .. အိ …“
မိုးကျော်၏ လက်တွေက ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသောအခါ စုမာ တစ်ယောက် တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ဖြစ်လာရရှာသည်။ အားရပါးရ ဂျုံနယ်သလို နယ်နေသည့် မိုးကျော်လက်အရှိန်ကြောင့် သူမ၏ ထမိန်လေးတောင် မခံနိုင်တော့ပဲ ခြေထောက်အောက်ခြေတွင် ဂွင်းလုံးကျွတ်ပုံနေလေပြီ။ အောက်ခံပင်တီလေးသည်ကား ဖင်ကြားထဲညပ်ကာ နေရာအတည်တကျမရှိတော့။

“အစ်ကို လုပ်ချင်လဲ မြန်မြန်လုပ်တော့ .. စုမာက ပြန်ရဦးမယ် … နောက်ပြီး အဘမောင် ဝင်လာရင် ခက်မယ် ..“
စုမာ၏ ပြောစကားက မွှန်ထူသလို ဖြစ်နေသည့် မိုးကျော်ကို အသိဝင်စေသည်။ ဟုတ်သည်။ သူအချိန်ဆွဲပြီး စိမ်ပြေနပြေကိုင်နေလို့ မဖြစ်။ တော်ကြာနေ စုမာက ညည့်နက်သွားလို့ မပြန်တော့ဘူးဆိုလျှင် သူ့ကိုယ်သူ ဘာမှန်းမသိပါဘူးဆိုမှ မိန်းမတစ်ယောက် အစစ်ရနေဦးမည်။ နောက်ပြီး သူတို့ရပ်နေသည့်နေရာက ဂိုဒေါင်ဝင်ပေါက်ကနေကြည့်လျှင် လှမ်းမြင်နေနိုင်သေးတော့ စုမာပြောသလို အဘမောင်ကို အားနာရသေးသည်။ အဘမောင်က သူ့ကို အလိုလိုက်ပေမယ့် မိုးကျော် သိတတ်ရပေမည်။ အကြံတစ်ခုရလိုက်သည်နှင့် စုမာ၏လက်ကိုဆွဲပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ဆန်အိတ်ပုံစီ ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည်။

“လာ .. စုမာ .. ဒီမှာ လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးနော် ..“
မိုးကျော်ပြောသည့်အတိုင်း စုမာနေပေး၏။ ပင်တီလေးတစ်ထည်ကသာ မနိုင်မနင်းကာထားပေးရသော တင်သားတွေက ဒီလိုမျိုး လက်ထောက်ကုန်းပေးထားသည့် အနေအထားတွင် ပိုပြီးတော့ စွင့်ကားလာသယောင်ရှိသည်။ ဂိုဒေါင်မျက်နှာကျက်အမိုးတွင် ထွန်းထားသည့် လေးပေမီးချောင်း၏ အလင်းရောင်က ဆန်အိတ်တွေ ကွယ်နေသဖြင့် သူတို့ပေါ်သို့ တည့်တည့်တော့ကျမနေချေ။ လင်းလင်းထင်းထင်း မရှိလှပေမယ့် တစွန်းတစတော့ မြင်နေရသည်။ မိုးကျော် အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ စုမာ၏ ပင်တီစကို လှမ်းကိုင်ကာ ပေါင်တံတလျှောက် အောက်သို့ဆွဲချသည်။ စုမာက အလိုက်တသိနှင့် ခြေထောက်ကိုကြွပေးလိုက်ရာ ပင်တီလေးက သူမကိုယ်မှ လွတ်ကင်းသွားသည်။ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေမယ့် ပင်တီအတွင်းဘက်တွင် စိုနေသည်ကို လက်နှင့်စမ်းမိယုံမက ကာမအရည်ကြည်နံ့ကိုပါ ရှူရှိုက်မိသည်မို့ စုမာ အဆင်သင့့်ဖြစ်နေပြီဆိုတာကို မိုးကျော်သိသည်။ ပုဆိုးကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်လိုက်ပြီး သူမ ဖင်ကြီးနောက်ကပ်သည်။ သူ့လိင်တံကြီးသည် စောင့်စားရတာကို စိတ်မရှည်သည့်နှယ် ခေါင်းတယမ်းယမ်းနှင့် ဖြစ်နေသည်။

“အစ်ကိုမိုး .. သွင်းလိုက်တော့ .. စုမာ မနေနိုင်တော့ဘူး ..“
မီးရောင်က အလုံအလောက်မရှိသဖြင့် တကယ့်နေရာကိုမှ သေချာမမြင်နိုင်ပေ။ မိုးကျော်က စမ်းကာထောက်နေရသည်ကို စုမာ စိတ်မရှည်နိုင်တော့။ လက်တစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ကာ မိုးကျော်၏ လိင်တံကြီးကို ဖမ်းဆွဲကာ ကျကျနနတေ့ပေးလိုက်သည်။ ခိုအောင်းရမည့် ကျွင်းဆီတည့်တည့်ရောက်ပြီဆိုတော့လဲ မိုးကျော် စုမာ၏ ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်သည်။ ဘလွတ်ဆိုသည့်အသံနှင့် သူ့လိင်တံထိပ်က အိခနဲ အထဲသို့ ကျွံဝင်သွားသည်။ စွတ်စိုသည့် အခြေအနေရှိနေကြောင်းကို သူ့လိင်တံက ဦးနှောက်သို့ သတင်းလှမ်းပို့လိုက်သည်နှင့် မိုးကျော် တင်သားကြီးတွေကို လက်နှင့်ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“အီး … အစ်ကိုရယ် .. ကြပ်တပ်တပ်ကြီးကွယ် ..“
“စစချင်းမို့လို့ပါ .. စုမာကလဲ .. နောက်ကျရင် အဆင်ပြေသွားမှာ သိသားနဲ့ …“

အမြဲလုပ်နေကြဆိုပေမယ့် အသက်၂ဝကျော်သာ ရှိသေးသည့် စုမာ၏ အဖုတ်က တင်းတင်းစီးစီး ရှိသေးသည်။ မိုးကျော် ဒါကြောင့်လဲ စုမာကို သဘောကျတာဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး ယောကျ်ားနှင့်မထိတွေ့ဖူးသည့် အပျိုလေးများလို့ ဟန်ဆောင်မူပိုနေသည့် ကိစ္စဝိစ္စများလဲ မရှိ။ သူမလိုချင်တာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းတောင်းဆိုတတ်သလို ရက်ရက်ရောရောလဲ တုန့်ပြန်တတ်သည်။ နူးညံ့အိထွေးသည့် အတွင်းသားတွေ၏ ရစ်ပတ်ဆွဲနေခြင်းကို အရသာခံပြီးမှ မိုးကျော် ကျန်နေသည့်အပိုင်းကို ထပ်သွင်းလိုက်သည်။ ဖတ်ခနဲမြည်သံနှင့်အတူ စုမာ၏ တင်အိုးကြီးနှစ်လုံးနှင့် သူ့ဆီးစပ် ပြေးကပ်သည်။

“အဆင်ပြေလား .. စုမာ ..“
“ရတယ် .. အစ်ကိုမိုး .. အကုန်ဝင်သွားပြီမှတ်လား … မြန်မြန်ဆောင့်ပေးတော့နော် ..“

တုန်ခိုက်ခိုက်အသံလေးနှင့် စုမာက ခေါင်းကလေးစောင်းငှဲ့ကာ တောင်းဆိုသည်။ ကောင်မလေး စိတ်ထနေပြီဆိုတာ နားလည်လိုက်ပြီမို့ စုမာ၏ ခါးကလေးခွက်၍ တင်ပါးကြီးတွေ တုန်တုန်တက်သွားအောင်ပင် မိုးကျော် တစ်ချက်ချင်း အားနှင့်စဆောင့်သည်။ စီးကနဲ စီးကနဲ သူ့လိင်တံကြီးက စုမာ၏ အဖုတ်ထဲကို စည်းချက်မှန်မှန်နှင့် အဝင်အထွက်ဖြစ်နေသည်။ စုမာ၏ အဖုတ်အတွင်း၌ အရည်တွေက ရွှဲသထက် ရွှဲလာပြီး မိုးကျော်ဆောင့်ပေးတိုင်းလဲ ဆန်အိတ်တွေကို အားပြုက သူမဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ပြန်ပြန်ကော့ပေးသည်။ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါစပ်တွေထိတွေ့သည့် ဖတ်ခနဲ ဖတ်ခနဲ မြည်သံက စိပ်လာသလို တအင်းအင်း တအီးအီး ညည်းသံများကလဲ ပိုပိုကြားလာရသည်။

“အစ်ကိုမိုး .. ဆောင့် .. မြန်မြန် .. စုမာပြီးတော့မယ် ..“
စုမာ အသက်ကို ခဲခဲယဉ်းယဉ်း ရှူးသွင်းနေရာမှ အားတင်းကာ အသံကိုစုပြီး မိုးကျော်ကို အချက်ပေးသည်။ ပါးစပ်နှင့် ပြောလိုက်သလို အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ကျုံ့၍ကျု့ံ၍ ညှစ်ပေးခြင်းနှင့်လဲ အချက်ထပ်ပြသည်။ မိုးကျော် စုမာ၏ ပုခုံးသားနှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းလှမ်းဆွဲလိုက်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ကာ ဒလမ်းကြမ်းကို ဆောင့်တော့သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ဆောင့်ချက်တွေက စိပ်သထက် စိပ်လာသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် တခြားဘာမှ မရှိတော့ပဲ စုမာနှင့် အပြိုင်ပြီးဖို့ အကြောင်းအရာကသာ ရှေ့တန်းရောက်သည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည့် စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးနှင့် လှိုင်းထနေသည့် ဖင်သားတွေက သူ့စိတ်ကို ပိုပိုဆွဆွပေးနေသည်။ အင်တိုက်အားတိုက်နှင့် ချွေးတွေရွှဲလာသည့်အထိ ဆောင့်ပစ်လိုက်သောအခါ သူ့လိင်တံတလျှောက် ယားတက်လာသည်။ ပန်းတိုင်ကို နီးပြီဆိုတာသိပြီမို့ မိုးကျော် တစ်ဆုံးဝင်တစ်ဆုံးထွက်နည်းနှင့် နောက်ထပ်ခပ်မြန်မြန်ကစ်ပစ်လိုက်ရာ ဆယ်ချက်မပြည့်ခင်မှာပင် အရည်တွေပန်းထွက်တော့သည်။ စုမာလဲ သူ့နည်းတူ တပြိုင်တည်းပြီးသည် ထင်သည်။ အတွင်းသားတွေကို နှစ်ခါသုံးခါလောက် ညှစ်ပေးပြီး ငြိမ်ကျသွားသည်။ မိုးကျော် စုမာ၏ ကျောပြင်လေးပေါ် ကိုယ်နှင့်ကပ်ထားမိပြီး တော်တော်ကြာသည့် အမောဖြေနေမိသည်။ အသက်ရှူမှန်လာတော့မှ ကိုယ်ကို ပြန်ကြွကာ စုမာနောက်မှ ခွာလိုက်သည်။

“ပြလွတ် ..ဗျော့ ..“
သူ့လိင်တံကျွတ်ထွက်သွားသည်နှင့် စုမာ၏ အဖုတ်ဝကနေ လေခိုသည့်အသံလိုက်ကာ အရည်တွေထွက်ကျသည်။ စုမာက လက်တစ်ဖက်နှင့် သူမ၏ ပေါင်ကြားကို လှမ်းပိတ်မည်ပြုသည်။

“နေ . နေ .. စုမာ .. ပုဆိုးနဲ့သုတ်လိုက်မယ် ..“
မိုးကျော် ဒီလောက်တော့ အလိုက်သိသင့်သည်ဟု တွက်မိပြီး ဆန်အိတ်ပေါ်တင်ထားသည့် သူ့ပုဆိုးကို လှမ်းဆွဲကာ ပေါင်ကြားကို အုပ်ပေးသည်။ စုမာက သူ့ကို ကျေးဇူးတင်သလို ကြည့်သည်။ ပေါင်ကို ခပ်ကွကွလုပ်ပြီး ပုဆိုးနှင့် ပွတ်နေသည်။ ကျေနပ်လောက်တော့ ပုဆိုးကို သူ့ဆီပြန်ပေးပြီး ပင်တီလေးကို ပြန်ဝတ်သည်။

“လိုက်မပို့နဲ့တော့ အစ်ကိုမိုး .. စုမာ လမ်းထိပ်က စာအုပ်ဆိုင် ဝင်လိုက်ဦးမယ် .. အစ်ကိုမိုးလဲ နားတော့ ..“
ထမိန်ပြန်ဝတ်ပြီးသွားသည်နှင့် စုမာက နှုတ်ဆက်စကားဆိုသည်။ မိုးကျော်လဲ ခေါင်းသာညိတ်ပြမိသည်။ အရည်တွေနှင့်ပေပွနေသည့် ပုဆိုးကို ပြန်မဝတ်ချင်သည်မို့ စုမာကို ဂိုဒေါင်ပေါက်ဝတောင် ပြန်လိုက်မပို့ဖြစ်။ စုမာ၏ ထမင်းဆိုင်က ဒီဂိုဒေါင်ကနေ သိပ်ဝေးလှသည်မဟုတ်သည့်အပြင် လမ်းမီးတွေ ထိန်ထိန်သာသာနေလို့ ပြသနာမရှိလောက်ဟု တွေးရင်း သူအိပ်နေကျ ဂိုဒေါင်ထောင့်ဆီသို့သာ ဖင်ဟောင်းလောင်း၊ ဂွေးတန်းလန်းနှင့် လျှောက်လာခဲ့လေတော့သည်။

တပ်မတော်မှတ်တန်းရုံး တည်ရှိသော မိုးကောင်းဘုရားလမ်းတလျှောက်တွင် အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတွေ များသည်။ ရန်ကုန်မြို့ရှိ လူကုံထံအသိုင်းအဝိုင်းထဲမှ တတ်နိုင်သူများသည် ဒီမှာဘက်တွင် ခြံကျယ်ကျယ်ပေးဝယ်ကာ ကိုယ့်မိသားစုနှင့်ကိုယ် အေးအေးဆေးဆေး လာနေတတ်ကြသည်။ ထိုသူများထဲတွင် သူသူအောင်တို့ မိသားစုလဲ အပါအဝင်ဖြစ်လေသည်။ “သူသူ“ဟု သူ့ကိုယ်သူ အဖျားဆွတ်ကာ ပြောတတ်သည့် သူသူအောင်သည် ရဲမှုးကြီးဦးသိန်းအောင်၏ သမီးငယ်ဖြစ်ပြီး သူ့အထက်တွင် နှစ်နှစ်ကြီးသည့် အစ်မဖြစ်သူ ဖြူဖြူအောင်သာ ရှိသည်။ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ဇင်မာအောင်ကမူ ကျောင်းဆရာမဟောင်းတစ်ဦး ဖြစ်ပြီး အဆစ်အမြစ်ကိုက်ခဲသည့် ရောဂါကြောင့် လွန်ခဲ့သည့် နှစ်နှစ်ကျော်ကတည်းက ဆရာမအလုပ်မှ နှုတ်ထွက်ခဲ့သည်။ သားအမိ သားအဖတွေ စည်းစည်းလုံးလုံး ချစ်ချစ်ခင်ခင်မို့ သူသူအောင်တို့ “အောင်“ မိသားစုသည် အတော်ပင် ပျော်ဖို့ကောင်းပါသည်။ ညဘက်ညဘက် မိသားစု စုံညီသော အချိန်တွင် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စလိုက်နောက်လိုက်နှင့် သူတို့အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းသည် ကျွက်ကျွက်ကို ညံနေတတ်သည်။

ဒီနေ့ညလဲ ထိုသို့ပင် ကျွက်ကျွက်ညံနေသည်။ သို့သော် စကားသံများသည် ပျော်ရွှင်လို့ ညံနေသည့် အသံများတော့ မဟုတ်ပါချေ။

“ကံကြီးပေလို့သာပဲ သမီးငယ်ရယ် .. မေမေ့သမီးလေး ရေတိမ်နစ်တော့မလို့ …“
ဒေါ်ဇင်မာအောင်သည် ရင်ပတ်ကိုလက်နှင့်ဖိထားလျက်က မခွာနိုင်သေးပဲ ပူပန်မှုကြီးစွာနှင့်ပြောသည်။ အကြီးမဖြစ်သူ ဖြူဖြူအောင်ကမူ မျက်ရည်တွေဝေ့နေသည့် သူသူအောင်အား ပုခုံးကနေ ဖက်ထားရင်း အားပေးနေရသည်။ အတွေ့အကြုံများခဲ့သော ရဲမှုးကြီး ဖြစ်ခဲ့သည့်တိုင် ဦးသိန်းအောင်သည် သမီးဖြစ်သူ၏ အဖြစ်ကို ကြားတော့ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်ကာ ထိုင်တောင်မထိုင်နိုင်ပဲ လက်ကို နောက်ပစ်၍ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေမိသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်လဲ ရပ်ကာ အတူယှဉ်ကာထိုင်နေကြသည် သမီးချောနှစ်ဦးကို လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။

ဖြူဖြူအောင်နှင့် သူသူအောင် သမီးနှစ်ယောက်စလုံး တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ လှကြပါသည်။ သူ့မိန်းမဇင်မာအောင်သည်လဲ ငယ်စဉ်တုန်းက မိန်းမချော၊ မိန်းမလှတစ်ဦးမှန်း ကိုယ်တိုင်ပိုးပန်းခဲ့ရသူမို့ ဦးသိန်းအောင် ကောင်းကောင်းကြီးသိသည်။ သမီးနှစ်ယောက်စလုံးသည် အမေဖြစ်သူဆီက အမွေကို မပျောက်ပျက်အောင် ထိန်းသိမ်းထားနိုင်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ အကြီးမ ဖြူဖြူအောင်သည် နာမည်နှင့်လိုက်အောင် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လှသူဖြစ်ပြီး၊ အငယ်မ သူသူအောင်က ဝင်းဝင်းဝါ၀ါလေးနှင့် လှသူလေးပင်။ အခုတော့ မိန်းမဖြစ်သူ ဇင်မာပြောသလို ဒီဝင်းဝင်းဝါ၀ါလေးသည် ကံကောင်းလို့ ဘဝမပျက်ရှာချေပြီ။ ကံကောင်းလို့ ဖိုးသိကြားမသလို ဝင်ကယ်မည့်လူ ရှိပေလို့။

“ကံကောင်းလို့ မဟုတ်ဘူး.. မေမေရေ .. ဟိုအစ်ကို ဝင်ကယ်လို့ .. အဲဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် သူသူ့ဘဝတော့ မတွေးရဲဘူး ..“
ဖြူဖြူအောင်က အမေဖြစ်သူ၏ စကားကို မထောက်ခံပဲ မိုးကျော်ဆိုသည့် လူငယ်ကို ရည်ညွန်းကာပြောသည်။ ဦးသိန်းအောင် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ကာထောက်ခံသည်။ သမီးနှစ်ယောက်စလုံး ရှေ့ရော၊ မိန်းမဖြစ်သူရှေ့တွင်ပါ ခြေစုံရပ်လိုက်ပြီး ..

“အခုတော့ မိုးချုပ်ပြီ .. သမီး .. ဘာမှလဲ လုပ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး .. မနက်မိုးလင်းလင်းချင်း .. ဖေဖေတော့ ကီလီဆိပ်ကို သွားပြီး .. အဲဒီ မှတ်ကြီးတို့ကို သွားဖမ်းရမှာပဲ .. ဒီလိုလူဆိုးတွေကို အလွတ်ပေးလို့မဖြစ်ဘူး .. မိုးကျော်ဆိုတဲ့ သူငယ်ကိုလဲ တွေ့လိုက်ဦးမယ် .. နောက်ပြီး သမီးငယ်ကိုလဲ မှာရဦးမယ် ..“
“ဟုတ် .. ဖေဖေ ..“

လေသံတည်တည်ကြည်ကြည်နှင့် ပြောသည့် ဦးသိန်းအောင်၏ စကားကြောင့် သူသူအောင်သည် ဝေ့ဝဲနေသည့် မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပြီး အဖေဖြစ်သူကို မော့ကြည့်သည်။

“ဟိုဘက်ခြံက ကိုတူးနဲ့ သမီး ဆက်ဆံရေးကို အဖေ အရင်တုန်းက ဘာမှ မပြောပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ ပြောရတော့မယ် .. ကိုတူးလိုမျိုး ပေါ့ပေါ့နေ ပေါ့ပေါ့စား ယောကျ်ာလေးမျိုးနဲ့ တွဲတာ ဖေဖေမကြိုက်ဘူး .. သူ့အဖေ ဦးကျော်ဝင်းကို အားနာပေမယ့် .. သူ့သားကိုတော့ ဖေဖေ သဘောမကျဘူး .. မနှစ်ကလဲ သမီး အဲဒီကောင်လေးနဲ့တွဲလို့ ဆယ်တန်းကျပြီးပြီ မှတ်လား ..“

ဦးသိန်းအောင်တို့ ခြံချင်းကပ်ရပ်တွင် ဆည်မြောင်းဌာနမှ ညွှန်မှုးဖြစ်သူ ဦးကျော်ဝင်းတို့ နေထိုင်ကြသည်။ ကိုတူးဆိုသည့် ကောင်ကလေးသည် တစ်ဦးတည်းသော သားမို့ ဦးကျော်ဝင်းတို့ တစ်မိသားစုလုံးက အလိုလိုက်ကာထကြမှန်း ဟိုဘက်အိမ်၊ ဒီဘက်အိမ်ဝင်ထွက်သွားလာနေကြသူများမို့ သိနေကြသည်။ မိမိကိုယ်တိုင်လွတ်လပ်စွာနေထိုင်တတ်ပြီး သမီးတွေ၏ ကိစ္စဝိစ္စကို ဝင်မပါတတ်သူမို့ အရင်တုန်းက ဘာမှမပြောပေမယ့် အကြောင်းကိစ္စရှိလာသောအခါ ဦးသိန်းအောင် လျစ်လျူရှူထားလို့ မရတော့ပေ။

“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ .. ဒီနေ့ကြုံလိုက်တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် သူသူ ကိုတူးအကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီးသိသွားပါပြီ .. နောင်အသွားအလာ ဆင်ခြင်ပါ့မယ် ..“
“အင်း .. ဟုတ်ပြီလေ .. ဒါဆိုလဲ ငါ့သမီးတွေ အိပ်ကြတော့ … ညည့်လဲနက်လှပြီ .. ဖေဖေ ဖုန်းဆက်စရာရှိတာ ဆက်လိုက်ဦးမယ် ..“
ဦးသိန်းအောင်က စကားစ ဖြတ်လိုက်ပြီမို့ သူသူအောင်၏ အဖြစ်အပျက်ကို အစီရင်ခံမှုသည် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။

နံနက်ခြောက်နာရီ ဝေလီဝေလင်းအချိန်တွင် အပြာရောင်ငါးချိတ် လင့်ရိုဗာကားတစ်စီး ကီလီဆိပ်ကမ်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသည်။ ရဲကြပ်ကြီးတစ်ဦးကမောင်းပြီး သူ့ဘေးတွင်မူ ဥပဓိရုပ်ကောင်းသော ရဲအရာရှိကြီးတစ်ဦး လိုက်ပါလာသည်။ နောက်ခန်းတွင်မူ ဒုရဲအုပ်တစ်ဦးနှင့် ရဲသားတစ်ဦးက လက်နက်များကိုင်ဆောင်လျက် အတူတကွပါလာကြသည်။ ကီလီဆိပ်ကမ်းတွင် ကားရပ်ပြီးနောက် ဒုရဲအုပ်နှင့် ရဲတပ်သားနှစ်ဦး ကားပေါ်မှ ဆင်းသွားပြီး ရဲအရှိကြီးကမူ ပါလာသည့် ဆေးတံကိုဖွာရင်း ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်စောင့်နေသည်။ မိနစ်(၂၀) မရှိတရှိတွင် ဒုရဲအုပ်နှင့် ရဲသားနှစ်ဦး ကားဆီသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ သူတို့ချည်းပဲတော့ မဟုတ်။ အရပ်အမောင်းခပ်ကောင်းကောင်း ဗလခပ်တောင့်တောင့် အလုပ်ကြမ်းသမားတစ်ဦး အတူတကွပါလာသည်။

“ဆရာကြီး .. မိုးကျော်ဆိုတာ သူပဲ .. ကျန်တဲ့ သုံးကောင်ကတော့ ကျနော်တို့ကားဝင်လာတာ မြင်လိုက်တယ် ထင်တယ် .. အစအနတောင် မမြင်ရတော့ဘူး .. ဆိပ်ကမ်းရဲကို မှာထားပြီး တွေ့တာနဲ့ ဖမ်းပြီး စခန်းကို ခေါ်လာဖို့ ကျနော်မှာထားခဲ့တယ် ..“
“အေး .. ဒါဆိုလဲ မိုးကျော်ကိုပဲ ခေါ်ခဲ့ကွာ ..“
“ကျုပ်မှာ အပြစ်ရှိလို့လား …“

မိုးကျော်၏ အသံက ထီမထင်အသွင်အပြည့်ဖြစ်နေသည်။ သူ့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခတ်ကာ ကြည့်နေသည့် ရဲအရာရှိကြီး၏ အကြည့်ကိုလဲ မကြောက်မရွ့ံတန်ပြန်ကြည့်နေသည်။

“မောင်မိုးကျော်မှာ အပြစ်မရှိပါဘူး .. ဖမ်းတာလဲ မဟုတ်ပါဘူး .. ဦးလေးအိမ်ကို ခနခေါ်သွားမလို့ပါ ..“
မိုးကျော်ဘာမှ ထပ်တွန့်တက်ကာ မပြောတော့။ ခပ်တည်တည်နှင့်ပင် ဒုရဲအုပ်ညွှန်ပြသည့် နောက်ခန်းသို့သာ တက်လိုက်တော့သည်။ အချိန်နာရီဝက်ကျော်ကျော် စီးနင်းလိုက်ပါလာပြီးနောက် ကုန်းကြီးတစ်ခုကိုရောက်သည်နှင့် ညာဘက်က လမ်းသွယ်လေးတစ်ခုထဲသို့ ချိုးဝင်လိုက်သည်ကိုသာ တွေ့လိုက်သည်။ အတော်လေးကျယ်ဝန်းသည့် ခြံဝန်းကြီးတစ်ခုရှေ့အရောက်တွင်တော့ ကားမောင်းသည့် ရဲတပ်ကြပ်ကပင် ဆင်းဖွင့်ကာ မောင်းဝင်လာခဲ့လေသည်။

“လာ .. မောင်မိုးကျော် .. ဒါ ဦးလေးအိမ်ပဲ ..“
မိုးကျော်သည် မဝင်သေးပဲ အိမ်၏အခြေအနေကို တစ်ချက်အကဲခတ်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုရပ်စောင့်နေသည့် ဦးသိန်းအောင်ကို ကြည့်သည်။

“ကျုပ်မှာ အပြစ်မရှိဘူး .. ဖမ်းတာမဟုတ်ဘူးဆိုရင်တော့ ဆိပ်ကမ်းပဲ ပြန်ချင်တယ် ဦးလေး .. ဘယ်လိုမှတော့ မအောင့်မေ့နဲ့ .. ဒီအချိန်လေးပဲ ဆိပ်ကမ်းမှာ ကုန်တက်တာမို့ ကျုပ်ရစရာရှိတာတွေ နစ်နာသွားလိမ့်မယ် ..“
“မောင်မိုးကျော် မနစ်နာစေရပါဘူး .. ဦးလေးက မောင်မိုးကျော်ရဲ ့အချိန်အတွက် ပိုက်ဆံရှင်းပေးပါ့မယ် ..“

မိုးကျော် ဘာမှထပ်မပြောတော့ပဲ ပုခုံးတစ်ချက်တွန့်ကာ ဦးသိန်းအောင်နောက်လိုက်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကြီးမားကျယ်ပြန်သည့် ဧည့်ခန်းထဲတွင် အိမ်သားသုံးဦး မတ်တပ်ရပ်ကာ အိမ်ပေါက်ဝကို လှမ်းကြည့်နေကြသည်ကို အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း မိုးကျော်မြင်လိုက်သည်။ ထင်မှတ်မထားသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ဒီထဲတွင် ပါနေသဖြင့် မိုးကျော် အံ့သြသွားမိသည်။ ပြီးမှ သဘောကျဟန်နှင့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးသည်။ ညီညာဖြူဖွေးသည့် သွားဖြူတန်းလေးတွေ ပေါ်လာသော သူ့အပြုံးကြောင့် ရပ်နေသည့် မိန်းမသားသုံးဦးစလုံး သူ့ကို ငေးမောကြည့်တာ မိုးကျော်သတိထားလိုက်မိသည်။

“အစ်ကိုမိုးကျော် ပါလာတယ် ..“
“အော် .. ဒါက နင့်အိမ်ကိုး .. ငါညကတည်းက ထင်တော့အထင်သား .. နင့်ပုံစံကြည့်ရတာ လူကုံထံသားသမီးနဲ့တူပါတယ်လို့ … နင်နဲ့ ပြန်တွေ့ရတာတော့ ဝမ်းသာပါတယ် .. ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ ငါ့အလုပ်ပျက်ပြီဟေ့ ..“
သူသူအောင်သည် မိုးကျော်၏ စကားကြောင့် နားမလည်သည့်ဟန်နှင့် သူမအဖေကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဦးသိန်းအောင် ချက်ချင်းပဲ သူ့အင်္ကျီအိတ်ထဲကို လက်နှိုက်ကာ နှစ်ရာတန်ဆယ်ရွက်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

“ရော့ .. ဒီမှာ .. မောင်မိုးကျော် .. ဒါ မင်းရဲ ့နေ့စားလို့ပဲ သတ်မှတ်လိုက်ကွာ ..“
မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင် ကမ်းပေးသည့် ပိုက်ဆံကိုယူပါသည်။ သို့သော် နှစ်ရာတန်ငါးရွက်ကို ပြန်ဖြေထုတ်လိုက်ပြီး ဦးသိန်းအောင်ကို ပြန်လှမ်းပေးလိုက်သည်။

“ကျုပ် တစ်နေ့လုံး အလုပ်လုပ်မှ လွန်ရောကျွံရော တစ်ထောင်လောက်ပဲရတာပါ .. ကျုပ် ဒီလိုက်လာလို့ အလုပ်ပျက်တဲ့အတွက် ငါးရာရတယ်ဆိုရင် ကျုပ်အတွက် လုံလောက်ပါပြီ ..“
တစ်မိသားစုလုံးသည် မိုးကျော်၏ အပြောကြောင့် အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ သူတို့စိတ်ထဲတွင် မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင်ပေးသည့် ပိုက်ဆံကို ဒီလိုမျိုး ပြန်ပေးလိမ့်မည်ဟု မထင်။ မိုးကျော်၏ အပြုအမူကို သဘောကျသွားသည့် ဦးသိန်းအောင် ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိမ့်သည်။ မိုးကျော်၏ ရုပ်သွင်ကိုယ်ဟန်ကိုလဲ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးတစ်ခါပြန်အကဲခတ်သည်။ ၀ါရင့်ရဲအရာရှိကြီးမို့ သူ့စိတ်ထဲတွင် မိုးကျော်၏ ပုံစံက ထူးခြားနေသည်။ သာမန်အလုပ်ကြမ်းသမားတစ်ယောက်နှင့် လားလားမှမတူချေ။ စိတ်ထဲသံသယဖြစ်လျှင် ထိန်ချန်ထားတတ်သူ မဟုတ်သဖြင့် မိုးကျော်ဆိုသည့် လူငယ်အကြောင်း မေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်လေတော့သည်။

“မောင်မိုးကျော်က နေ့တိုင်း ကူလီထမ်းတာပဲလား ..“
မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင်၏ အမေးကို မဖြေသေးပဲ သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပါသည်။ သူ၏ အဖြေကို ဦးသိန်းအောင်သာမက သူသူအောင်ကပါ နားစွင့်နေသည်ကို သတိပြုမိသည်။ တော်ယုံသူစိမ်းတရံစာကို ဖွင့်မပြောချင်သော်လဲ ဦးသိန်းအောင်၏ပုံစံက လေးစားလောက်သည့် ဥပဓိရုပ်ရှိသူမို့ အဖြေရှာမရသေးသည့် သူ့အကြောင်းကို ပြောပြဖို့ စိတ်ကူးလိုက်လေတော့သည်။

“တကယ်တော့ ကျနော်ကူလီထမ်းတာ မကြာသေးပါဘူး ..“
မိုးကျော်ဆိုသည့် သူငယ်၏ မျက်နှာက အနည်းငယ်ညိုးနွမ်းသည့် အသွင်ပေါက်သွားသည့်အပြင် “ကျုပ်”ဆိုသော အသုံးအနှုန်းမှ သူ့အလိုလို “ကျနော်“ဟု ပြောင်းသုံးလိုက်ခြင်းကို ဦးသိန်းအောင် ဒက်ခနဲရိပ်မိသည်။ ပိုစိတ်ဝင်စားလာသည်နှင့်အမျှ အများသူငါနှင့်မို့ မိုးကျော် ဖွင့်ပြောရန်ခက်နေမှာကိုလဲ တွေးမိသည်။ မိန်းမဖြစ်သူနှင့် သမီးနှစ်ယောက်ဖက်လှည့်ကာ ..

“ဇင်မာရော .. သမီးတို့ရော လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်ကြတော့ ..“
မျက်ရိပ်မျက်ကဲပြကာ နှင်လိုက်ပြီမှန်း သိသည်မို့ သားအမိသုံးယောက်စလုံး ဧည့်ခန်းထဲမှ လှည့်ထွက်သွားကြသည်။ သူသူအောင်သည်လဲ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နှင့် လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ အစ်မနှင့် အမေဖြစ်သူနောက် လိုက်သွားရသည်။ သူမသည် ညတုန်းက သူရဲကောင်းလုပ်ကာ ဝင်ကူညီခဲ့သည့် အကိုမိုးကျော် အိမ်ရောက်လာမှုတွင် ဝမ်းအသာဆုံးလူသားမို့ မိုးကျော်၏ အကြောင်းကိုသိချင်နေမိသည်။ လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နှင့်မို့ မိုးကျော်က သူမတို့ထအသွားတွင် နောက်မှလှမ်းငေးနေမှန်း သိလိုက်သည်။ အကြည့်အချင်းအဆုံတွင် အကိုမိုးကျော် ချက်ချင်းမျက်နှာလွှဲသွားသည်။ ဘာရယ်မှန်းမသိပဲ သူသူ ဒါကို ကျေနပ်သဘောကျစွာ ပြုံးမိသည်။

“ကဲ .. မောင်မိုးကျော် .. မင်းအကြောင်းတွေ ဦးကို တဆိတ်လောက် ပြောပြပါလား ..“
“ဟုတ်ကဲ့ .. အမှန်အတိုင်းပြောရရင်တော့ ကျနော့်အကြောင်းက ဘာကိုပြောရမှန်းတောင် မသိပါဘူး ..“
“ဟေ .. ဘယ်လို !!! ..“
“ဒီလိုပါ .. ဦးလေး .. ကျနော်ဟာ ကျနော့်ဘဝကို လွန်ခဲ့တဲ့ငါးလကျော်အထိပဲ မှတ်မိနေလို့ပါ ..“
“မဖြစ်နိုင်တာကွာ … မောင်မိုးကျော် … မင်းအရွယ်လူတစ်ယောက်ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးလလောက်အထိပဲ မှတ်မိတယ်ဆိုတော့ … မင်းဟာက အဆန်းပါလား ..“

ဦးသိန်းအောင် စိတ်ဝင်စားခြင်းမက စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ မိုးကျော်၏ မျက်လုံးတွေကိုလဲ သေချာအကဲခတ်ကြည့်သည်။ စိတ်နောက်သည့်အမူအရာ၊ စိတ်မမှန်သည့် အမူအရာမတွေ့။ ပကတိလူကောင်းတစ်ယောက်လို ကြည်လင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ခေါင်းထဲက ဖြတ်ခနဲအကြောင်းအရာတစ်ခုကို တွေးမိသည်။ သေတော့မသေချာပါ။ သို့သော် ထိုအတွေးကို ထောက်ခံသည့်အချက်တွေက မိုးကျော်ဆက်ပြောသည့် အကြောင်းအရာတွေထဲတွင် အပြည့်အဝပါလာမှန်း မကြာခင်ပင် သိလာရလေသည်။

“လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးလရဲ ့မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ ဘေးနားက အသံတွေဆူညံဆူညံနဲ့ ကြားလိုက်ရတော့ ကျနော် နိုးလာခဲ့တယ် .. ပထမဆုံး ကျနော် သတိထားမိတာကတော့ ကျနော့်ဘေးမှာ ထိုင်သူထိုင်၊ ဆေးလိပ်ဖွာသူဖွာနေတဲ့ ဆိပ်ကမ်းကြီးပဲ … ရုတ်တရက်တော့ ကျနော် ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိဘူး .. ကျနော်အိပ်ပျော်နေခဲ့တဲ့ သံတံတားနားက လှမ်းကြည့်ရင် မြစ်ထဲမှာ မော်တော်တွေ၊ လှေတွေ သွားနေကြတာ အများကြီးကို တွေ့နေရတယ် .. ကျနော်ကိုယ့်ကျနော် ဘာဖြစ်တာလဲမသိဘူးဆိုပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ပြန်စမ်းကြည့်တော့ .. အိတ်ကပ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိသလို .. ဘာဆိုဘာမှလဲ မတွေ့ဘူး .. အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော်ဗိုက်ဆာနေတာနဲ့ ဘာလုပ်လို့ရမလဲလို့ စဉ်းစားကြည့်တော့ လူတွေ ကုန်ထမ်းနေကြတာ တွေ့တယ် .. ကျနော်လဲ ဗိုက်အရမ်းဆာနေပြီမို့ ကျနော်ကုန်ဝင်ထမ်းလို့ရမလားဆိုပြီး အလုပ်သမားခေါင်းကို မေးကြည့်တော့ ရတယ်ဆိုပြီး ပြောလို့ ဝင်ထမ်းခဲ့တာပဲ .. အဲဒီကနေ ကူလီဖြစ်လာတယ်လို့ ပြောရမယ် ..“

မိုးကျော်ပြောသွားသည့် စကားကို ဦးသိန်းအောင် တစ်စုံတစ်ခုမှ ဝင်မမေးပဲ မျက်နှာကို သေချာအကဲခတ်ကြည့်ပြီးတော့သာ နားထောင်နေလေသည်။ အမှုစစ် ရဲအရာရှိတစ်ဦး၏ အမူအကျင့်အတိုင်း ပြောဆိုသူ၏ လေယူလေသိမ်း၊ မျက်နှာအပြောင်းအလွဲကို အကဲခတ်နေခြင်းဖြစ်၏။ လုပ်ကြံပြောဆိုသည့် အမူအရာကို တစိုးတစိမျှ မတွေ့ချေ။

“ဒါဖြင့် .. မင်းနာမည် မိုးကျော်ဆိုတာကျတော့ရော .. ဘယ်လိုသိတာလဲ ..“
ဦးသိန်းအောင်၏ အမေးကို မိုးကျော် ဟက်ခနဲတစ်ချက်ရယ်သည်။ ဦးသိန်းအောင်က သူရယ်လိုက်သည်ကို မေးခွန်းထုတ်သည့် အကြည့်မျိုးနှင့် လှမ်းကြည့်နေသဖြင့် မိုးကျော် ချက်ချင်းမျက်နှာကို ပြန်ပြင်လိုက်သည်။

“မိုးကျော်ဆိုတာက ကျနော့်ဖာသာ ပေးလိုက်တဲ့ နာမည်ပါ .. ကျနော်ကုန်ထမ်းမယ်ဆိုပြီး ကူလီခေါင်းကို သွားမေးတော့ .. မင်းနာမည်ဘယ်သူလဲဆိုပြီး ကျနော့်ကို မေးတယ် .. အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော် ဘာဆိုဘာမှ စဉ်းစားလို့မရတော့ဘူးဆိုတာကို အထိတ်တလန့်နဲ့ စတွေ့တာပဲ .. တွေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျနော့် ခေါင်းတစ်ခြမ်းက သိသိသာသာကို ကိုက်လာတယ် .. ဘာဖြေရမှန်း မသိခင်မှာ .. ဘေးနားက မုန့်ရောင်းတဲ့အသည်က သူတို့အချင်းချင်းက ညတုန်းက ဆိုနီ၊ မိုးကျော် ပျက်တဲ့ပျက်လုံးတွေက အရမ်းရယ်ရတာပဲဆိုပြီး လှမ်းပြောလိုက်တယ် .. အဲဒါနဲ့ ကျနော့်နာမည်ကို မိုးကျော်လို့ ပြောလိုက်တာပါ ဦးလေး .. ဆိုနီဆိုတဲ့နာမည်ကတော့ ကူလီနဲ့ မလိုက်ဘူးထင်လို့ မရွေးလိုက်တာပါ ..“

မိုးကျော် ဘာကြောင့် ရယ်တာလဲဆိုတာကို ဦးသိန်းအောင် နားလည်သွားသည်။ သူထင်ထားသည့် အချက်က ပိုသေချာလာပြီမို့ အဓိကကျသည့် နောက်ဆုံးအချက်ကိုသာ ဦးတည်၍ မေးမြန်းသည်။

“ဒါဆို မောင်မိုးကျော် အိပ်ပျော်ရာက နိုးလာတဲ့အချိန်မှာ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တစ်စုံတစ်ခု ထိခိုက်ဒဏ်ရာရတာများ မရှိဘူးလား .. အထူးသဖြင့် ခေါင်းမှာပေါ့ ..“
“ရှိပြီလား .. ဦးလေးရယ် .. ကျနော့်နာမည် စဉ်းစားလိုက်လို့ ခေါင်းကိုက်တော့ ယောင်ယမ်းပြီး လက်နဲ့စမ်းမိတယ် .. ကျနော့်နောက်စေ့မှာ ဘုကြီးကိုထနေတာ မနည်းဘူးဆိုတာ အဲဒီတော့မှ တွေ့တယ် .. နောက်ပိုင်း ကျနော် ကျပ်ထိုးထိုးပေးတော့မှ ပျောက်သွားတာ ဦးလေး ..“
“အမ်နီစီးယား (Amnesia) ..“

ဦးသိန်းအောင် တိုးတိုးလေး ရေရွတ်မိပါသည်။ ဒီလိုမျိုး အဖြစ်အပျက်ကို စာတွေပေတွေထဲမှာသာ အရင်တုန်းက ဖတ်ဖူးခဲ့သော်လဲ အခုတော့ မိုးကျော်ဆီမှာ လက်တွေ့လာမြင်နေရသည်။ မိုးကျော်သည် သူတွက်ထားသည့်အတိုင်း အတိတ်မေ့ဝေဒနာ စွဲကပ်နေခြင်းပင်။ မိုးကျော်၏ ပြောပြချက်က ပြီးဆုံးသွားပေမယ့် သူ့ခေါင်းထဲတွင် တွေးစရာတွေက ကျန်ခဲ့နေသည်။ မိုးကျော်ကို အစပထမတုန်းကတော့ သမီးငယ်၏ အရှက်ကို ကာကွယ်ပေးခဲ့သည့်အတွက် ကျေးဇူးဆပ်သည့်အနေနှင့် ဂုဏ်ပြုငွေကန်တော့ပြီး ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ယုံ ဖြစ်သည်။ သို့သော် အခုလိုမျိုး သူ၏ အဖြစ်အပျက်အလုံးစုံကို သိပြီးနောက် စာနာတတ်သည့် သူ့နဂိုပင်ရင်းစိတ်အခံကြောင့် ပြန်မလွှတ်ရက်ဖြစ်နေသည်။ မိုးကျော်၏ အပြောအဆို၊ ရုပ်ရည်တို့ကို ကြည့်၍ ဒီကောင်လေးကို ကူလီပြန်ထမ်းခိုင်းရမည်ဆိုတာကို သိပ်မဖြစ်စေချင်တော့ပေ။

“မောင်မိုးကျော် .. ဦးလေး တစ်ခုပြောပါရစေလား ..“
“ပြောပါ ဦးလေး …“
“သမီးငယ် သူသူ့ကို ကယ်ခဲ့တဲ့အတွက် အမှန်ကတော့ ဦးလေး မင်းကို ဂုဏ်ပြုငွေပေးဖို့ပါပဲ .. ဒါပေမယ့် အခု စဉ်းစားကြည့်တော့ အဲဒီလိုပေးတာထက်စာရင် မင်းကို သင့်တင့်တဲ့အလုပ်တစ်ခု ရှာပေးရင် ကောင်းမလားလို့ တွေးမိတယ် .. အဲဒါ မောင်မိုးကျော် ဘယ်လိုသဘောရလဲ ..“
“ကောင်းတာပေ့ါ ဦးလေးရယ် … ကျနော့်အနေနဲ့ မဖြစ်လို့သာ ကူလီထမ်းနေရတာပါ .. ဒီဘဝကြီးကို နှစ်ခြိုက်လှတယ်မှ မဟုတ်တာ ..“

မိုးကျော် အားတက်သရောနှင့်ပင် ဦးသိန်းအောင်ကို အဖြေပေးပါသည်။ ဘာအလုပ်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအရာရှိကြီးဆီက ရသည့်အလုပ်သည့် လက်ရှိကူလီအလုပ်ထက်တော့ အဆင့်မြင့်မည်ဆိုတာကို သူ ကြိုသိနေသည်။

“ဒါဆို မောင်မိုးကျော် .. ကူလီထမ်းတာအပြင် တခြား ဘာလုပ်တတ်မယ် ထင်လဲ ..“
“အဲ .. အဲ ဒါ ..“

မိုးကျော် ခေါင်းကုတ်ရပြန်သည်။ ဒီအကြောင်းကို မနေ့ညကပင် စဉ်းစားသေးသည်။ သူအဖြေမရခဲ့။ အခုလဲ နောက်တစ်ခါ ထပ်စဉ်းစားရဦးမည်။ သူဘာလုပ်တတ်မလဲဆိုတာကို စဉ်းစားရင်း မျက်စိက ဦးသိန်းအောင်တို့ အိမ်ရှေ့တွင်ရပ်ထားသည့် ကိုရိုလာကားလေးကို သွားမြင်သည်။ မိုးကျော်၏ အရိပ်အခြေအနေကို လိုက်ကြည့်နေသူမို့ ဦးသိန်းအောင် မိုးကျော် ဘာလုပ်ချင်သည်ဆိုတာကို သိသွားသည်။

“မောင်မိုးကျော် .. ကားမောင်းတတ်လို့လား ..“
“မောင်းတတ်လား .. မမောင်းတတ်လားတော့ မသိဘူး ဦးလေး .. ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ကားနဲ့ကျနော်နဲ့ ရင်းနှီးနေသလို ခံစားရတယ် ..“

ဦးသိန်းအောင် နေရာမှထသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ရှိုးကစ်ဗီဒိုဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ဗီဒိုပေါ်ရှိ ခွက်လေးထဲမှ သော့တွဲတစ်တွဲကို ကောက်ယူသည်။ မိုးကျော်၏ လက်သို့ ကမ်းပေးရင်း ..

“လာ မောင်မိုးကျော် .. ဘယ်အရာမဆို စမ်းကြည့်မှ သိနိုင်မှာပဲ မှတ်လား ..“
မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင်လက်မှ သော့ကို ယူလိုက်ပါသည်။ ဦးသိန်းအောင်ကို အရင်သူ့ရှေ့မှ လျှောက်သွားစေပြီးမှ သူနောက်ကလိုက်သည်။ ကိုရိုလာကားအဖြူလေးနားသို့ ရောက်လာသောအခါ ကားမောင်းသူဘက်မှ ဝင်ပြီး နေရာယူလိုက်သည်။ ဦးသိန်းအောင်လဲ တစ်ဖက်ခြမ်းမှ ဝင်ကာထိုင်ပြီး မိုးကျော်၏ ပြုမူပုံကို အကဲခတ်သည်။ သူ့လက်ကိုမူ ဟန်းဘရိတ်ပေါ်တင်ထားပြီး လိုအပ်လျှင်ဆွဲလို့ရအောင် အသင့်ပြင်ထားသည်။ မိုးကျော် အရင်ဆုံး ထိုင်ခုံကို သူနှင့်အဆင်ပြေအောင် adjustလုပ်သည်။ ထိုင်ခုံသာမဟုတ်။ နောက်ကြည့်မှန်ကိုပါ သူ့ဘက်သို့ဆွဲယူပြီး ချိန်ဆကြည့်သည်။ အားလုံးပြီးမှ ဘရိတ်ကိုနင်းပြီး ဂီယာကို ဖရီးဖြုတ်သည်။ ထို့နောက် စက်ကို ညင်သာစွာနှိုးပြီး လီဗာကိုနင်းကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရပ်ထားရာမှ ခြံအပြင်ဝရောက်သည်အထိ တုံ့ခြင်း၊ ဆိုင်းခြင်း၊ စက်သေခြင်း တစ်စက်မှ မရှိပဲ အဆင်ပြေပြေမောင်းနိုင်သည်ကို ဦးသိန်းအောင် မျက်မြင်တွေ့လိုက်ရပါတော့သည်။ ဦးသိန်းအောင်၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း မိုးကျော် မိုးကောင်းဘုရားလမ်းတစ်ပတ် မောင်းပြခဲ့သည်။ မီးပွိုင့်ဝင်တာ၊ ကားကျော်တက်တာက စ၍ အဆင်ချောမွေ့နေသည့်အတွက် မိုးကျော် ကားကောင်းကောင်း မောင်းတတ်သည်ဆိုတာ သေချာသွားလေပြီ။

“မောင်မိုးကျော် .. ဦးလေး မင်းကို ဒီကားလေးမောင်းဖို့ ဒရိုင်ဘာ ခန့်မယ်ကွာ .. မင်း လုပ်နိုင်မလား … မင်းအတွက် နေရတာ အဆင်ပြေအောင်တော့ ကားဂိုဒေါင် ထပ်ခိုးမှာ နေပေါ့ .. အဲဒီမှာ ဦးလေးရဲ ့ကားကို မောင်းပေးတဲ့ ဦးဘတုတ်ဆိုတာလဲ နေတယ် .. မင်းနဲ့ နောက်မိတ်ဆက်ပေးမယ် .. ဘယ်လိုလဲ ..“
“ဟာ .. ဝမ်းသာလိုက်တာ .. ဦးလေးရယ် … ကျနော်လဲ ကူလီမထမ်းချင်တော့တာနဲ့ အတော်ပါပဲ .. လုပ်ပါ့မယ် ..“
မိုးကျော် တကယ်ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောပါသည်။ နေပူမိုးရွာမရှောင် လုပ်ရသည့် ကူလီအလုပ်ထက်စာလျှင် ဦးသိန်းအောင်အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာအလုပ်သည် သူ့အတွက် အများကြီးအဆင်ပြေနေသည် မဟုတ်လား။

“လခကတော့ . .မောင်မိုးကျော်က တစ်နေ့ကို တစ်ထောင်လောက်ရတယ်ဆိုတော့ .. ဦးလေး တစ်လကို သုံးသောင်းပေးမယ်ကွာ .. ထမင်းကိုတော့ အိမ်မှာပဲစားပေါ့ .. ဦးဘတုတ်လိုပေါ့ .. ဦးလေးအိမ်မှာ ခုနကတွေ့တဲ့ မိသားစုအပြင် နော်ဆေးဖောဆိုတဲ့ ကရင်မကြီးရှိတယ် .. လောလောဆယ် သူ့အစ်မဆုံးသွားလို့ ဌာနေခဏပြန်သွားတယ် .. မနက်ဖြန်တော့ ပြန်ရောက်မယ် .. ထမင်းစားဖို့ ဘာဖို့ သူ့ကိုပြောပေါ့ .. တခြားကိစ္စရှိရင်တော့ ဦးလေးကို ပြောပါ့ .. အဆင်ပြေတယ် မှတ်လား ..“
“အတိုင်းအထက် အလွန်ပါပဲ .. ဦးလေး ..“
“ဒါဆိုလဲ .. မင်း လိုအပ််တာလေးတွေ သုံးလို့ရအောင် ဦးလေး ပိုက်ဆံတစ်သောင်း ကြိုထုတ်ပေးလိုက်မယ် .. ဆိပ်ကမ်းပြန်ပြီး လုပ်စရာရှိတာလုပ်ခဲ့ပေတော့ ..“

ဦးသိန်းအောင် ထိုင်ရာမှထကာ ဧည့်ခန်းနှင့်ကပ်လျက် နောက်ဘေးဘက်သို့ ဝင်သွားသည်။ မိုးကျော် သူ့အဖြစ်ကို သူမယုံနိုင်အောင် ဖြစ်ကာ ဧည့်ခန်းတစ်ခုလုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ်ပင် လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နံရံပေါ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသည့် ဓါတ်ပုံတစ်ခုအရောက်တွင် မျက်စိကိုမခွာနိုင်တော့ပဲ စိုက်ကာကြည့်မိသည်။ ဤအိမ်သည် ယောကျ်ားပျိုတစ်ဦးအဖို့ ကြည့်စရာတော့ အတော်ပင်များလှသည်ဆိုတာကို အဆိုပါ ဓါတ်ပုံက စ၍ပင် သက်သေခံနေလေသည်။

ဘာလိုလိုနှင့် မိုးကျော် ရဲမှုးကြီးဦးသိန်းအောင်တို့အိမ်ရောက်လာသည်မှာ ရက်သတ္တပတ်နှစ်ပတ်ပင် ကျော်လာခဲ့ချေပြီ။ အိမ်သူအိမ်သားတွေနှင့် အတော်ရင်းနှီးနေပြီဟု ပြောလျှင် ရပေမည်။ မိုးကျော်နှင့် အရင်းနှီးဆုံးကတော့ သူသူအောင်ပင်။ ဒါကလဲ အဆန်းမဟုတ်ပါ။ သူသူ့လို အရွယ်လေးတွေသည် သူရဲကောင်းကို ပန်းကုံးစွပ်ချင်သည့် အရွယ်မျိုးလေးတွေမို့ မိုးကျော် အပေါ်ဆက်ဆံရေးက သူများထက် ပိုထူးခြားနေတတ်သည်။ လူဆိုးတွေလက်က ကယ်ထားသည့်သူဆိုပြီး မိုးကျော်ကို အရေးပေးသည့် အမူအယာလေးတွေ ပြတတ်သည်။ ညီမဖြစ်သူ၏ အမူအယာကို ကြည့်ပြီး ဖြူဖြူအောင် တစ်ခါတစ်ခါ ကျိတ်ကာ တီးတိုးပြောယူရသည်။ အမှန်တကယ်တော့ သူမကိုယ်တိုင်လဲ အဆင့်အတန်းခွဲခြားတတ်သူမဟုတ်လို့ မိုးကျော်အပေါ်မှာ အနည်းနှင့်အများ စိတ်ဝင်စားမိသော်လဲ ဘယ်ကလာမှန်း၊ ဘယ်သူမှန်း မသိသူတစ်ယောက်နှင့် ဆန်းဆန်းပြားပြား ပတ်သက်မည့် အဖြစ်သို့ ညီမငယ်ကို အရောက်မခံနိုင်ပေ။ မိန်းကလေးဘဝဆိုတာ အမှားမခံနိုင်ဆိုတာကို ဖြူဖြူအောင် ကောင်းကောင်း သိနေပါသည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် “အောင်“မိသားစု ဂေဟာ၌ မိုးကျော်တစ်ယောက် ရောက်လာခြင်းသည် မိသားစုတွေ သွားရေးလာရေးအတွက် ပိုအဆင်ပြေစရာအကြောင်းဖြစ်သည်မို့ အနည်းနှင့်အများတော့ ဖြူဖြူအောင်တို့ ကျေနပ်ကြပါသည်။ နဂိုတုန်းက ကားနှစ်စီးကို အလုအယက် မောင်းပေးနေရသော ဦးဘတုတ်ဆို သူ့တာဝန်ပေါ့သွားသဖြင့် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည်ဟု ပြောလျှင် ရမည်။ သို့သော် မိုးကျော် ရောက်လာခြင်းကို လုံးလုံးဝမ်းမသာသည့် သူလဲ ရှိပါသေးသည်။ ထိုသူကား အခြားမဟုတ်။ ခြံချင်းကပ်လျက်မှ ကိုတူးပင် ..။

ဖခင်ဖြစ်သူက ညွှန်ကြားရေးမှုးဖြစ်သည့်အပြင်၊ အမေဘက်ကပါ ချမ်းသာသည့် အသိုင်းအဝိုင်း ကျောထောက်နောက်ခံရှိသူမို့ တစ်ဦးတည်းသား ကိုတူးသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက လိုချင်တာမရဆိုတာ မဖြစ်ခဲ့ပေ။ ဒီအသက်ဒီအရွယ် ရောက်လာသည်အထိ လိုချင်တာ မရသည်ဆို၍ လက်ချိုးရေသော် နှစ်ခုပဲ ရှိသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ပထမတစ်ခုက ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်က ဆယ်တန်းမအောင်ခဲ့ခြင်းနှင့်၊ ဒုတိယတစ်ခုက သူသူအောင်ကို ရခါနီးမှ လက်လွှတ်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မှတ်ကြီးတို့နှောင့်ယှက်ခြင်းကိစ္စ၌ မိုးကျော်ဝင်ကူခြင်းကို သူသူ့နည်းတူ သူလဲပဲ ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ သို့သော် အနှီကူလီသမား မိုးကျော်ဆိုသည့်ငနဲသား သူသူတို့အိမ်ကို ဒရိုင်ဘာအဖြစ်သို့ ရောက်လာမည်အထိ သူထင်မထားခဲ့ချေ။ အခုတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်ဖူးခဲ့သည့် သူသူအောင်သည် သူ့ကို လှည့်မကြည့်တော့။ မိုးကျော်မှ မိုးကျော် ဖြစ်နေသည်ကို သတင်းတွေကြားယုံမက၊ မြင်တောင်မြင်နေရသေးသည်။ တွေးရင်း တွေးရင်းနှင့် ကျိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်လာသည်။

“တောက် !!! …“
“ကိုတူးကလဲကွာ .. ဒီမှာ ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာကို ..ဘာတွေ မကျေနပ်ဖြစ်နေတာလဲ .. ဟိုဟာမအကြောင်းပဲ တွေးနေတာမှတ်လား ..“

သူ၏ တောက်ခေါက်သံကြောင့် ပေါင်ကြားတွင် ခေါင်းတလှုပ်လှုပ်နှင့် ဖြစ်နေသည့် ရှယ်လီဆီမှ မကျေမချမ်းစကားသံထွက်လာသည်။ သူမတို့ အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ရွှေမင်းသားလေး ကိုတူး နောက်ကောက်အကျခံလိုက်ရသည့် သတင်းသည် အခုတလော ရေပန်းအစားဆုံး ဖြစ်နေသည်ဖြစ်၍ ဒီအကြောင်းတွကို ရှယ်လီမသိချင်မှ အဆုံးပင်။ နဂိုကတည်းက သူသူအောင်ကို မနာလိုသည့် အခံနှင့်မို့ ကိုယ်ကဒီလောက်လုပ်ပေးတာတောင် ကိုယ့်ဘက်ကိုစိတ်ဝင်စားမှု မပြဆိုပြီး ရှယ်လီ နှာကစ်သွားသည်။ အားရပါးရစုတ်ပေးနေရသည့် ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

“တော်ပြီ … ကိုတူး စိတ်က တခြားရောက်နေတယ်ဆိုလဲ ဘာမှမလုပ်ပဲ ပြန်ကြရအောင် ..“
“ဟာ .. မဟုတ်ဘူး .. ရှယ်လီကလဲ ..နင်သိရဲ ့သားနဲ့ … ငါ့ကို ကျောသွားသလို ဖြစ်လို့ ခံပြင်းနေတာ..“

ရှယ်လီဆိုသည့်ဟာမကို သိပ်သဘောမကျပေမယ့် လောလောဆယ် သူ့အသွေးအသားတွေ၏ ဆာလောင်မှုကို ဖြေရှင်းဖို့က သူမပဲ ရှိသည်မို့ ကိုတူးလေသံပျော့လေးနှင့် ဖျောင့်ဖျရသည်။ စိတ်ထဲကမူ “စောက်ကောင်မ .. နင်ကို ကြိုက်လို့များ သုံးနေတယ်မှတ်လား .. အလွယ်ရလို့သုံးနေတာ“ ဟု ပြောမိသည်။ ရှယ်လီသည် ကိုတူးတို့ အတန်းထဲကပင် ဖြစ်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆယ်တန်းလဲ အတူကျသူဖြစ်သည်။ ကိုတူးတို့ အသိုင်းအဝိုင်းတွင် မနှစ်က ဆယ်တန်းကျတာ တော်တော်ခေတ်စားသွားသည်။ သူတို့အပေါင်းအသင်းအားလုံး တစ်ယောက်မှ မအောင်။ ကျိန်းသေပေါက်အောင်မည်ဟု တွက်ထားသော သူသူအောင်ပင် မအောင်တော့ သူတို့မအောင်တာ သိပ်မဆန်းလှဟု ဆိုကာ ဘယ်သူမှလဲ ဆယ်တန်းကျတာကို အဖတ်မလုပ်ကြပေ။ နဂိုကတည်းက ပိုက်ဆံရှိ ဟေးလားဝါးလားသမားများမို့ ဆယ်တန်းမအောင်သည့် ကိစ္စသည် ရေးကြီးခွင်ကျယ်ကိစ္စမဟုတ်ပေ။

ပညာရေးတွင် ဆယ်တန်းမအောင်ပေမယ့် ကိုတူးသည် ကာမမှုတွင်တော့ တက္ကသိုလ်အဆင့်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ အကြံအဖန်နှင့် ဆော်တွေကိုတွဲလာခဲ့တာ တော်တော်များနေလေပြီ။ ရှယ်လီသည်လဲ ဒီထဲက တစ်ယောက်ပင်။ တွဲဖူးသမျှတွင် အမိုက်စားလေးဖြစ်သည့်အပြင် ကာမမှုတွင်လဲ ရက်ရောမှုရှိသူလေးမို့ သူသူအောင်နှင့် အဆင်မပြေတုန်း ပြန်တွဲနေရသည်။ အခုလဲ ကျူရှင်လစ်ကာ သူ့ကားမောင်းသူ ဘိုးတော်ယူပေးထားသည့် အခန်းတွင် လာနှပ်နေကြတာ ဖြစ်သည်။

“ကဲ .. ဒါဆိုလဲ .. ရှယ်လီက ဘာဆက်လုပ်ပေးရမှာလဲ .. ပါးစပ်တွေလဲ ညောင်းနေပြီ .. “
“ရှယ်လီပဲ အပေါ်က အရင်လုပ်ပေးလေ .. နင်လုပ်တာ ကောင်းလို့ပါ ..“

ကိုတူး ညာခိုင်းလိုက်သည်။ ရှယ်လီလို ဟာမျိုးကို သူပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်လုပ်ရမှာ မကြိုက်။ ရှယ်လီ ဘာလို့သူ့ကိုတွဲနေသည်ဆိုတာ ကိုတူးသိသည်။ တစ်ဦးတည်းသောသား၊ လက်ဖျားငွေသီးနေသည့်သူဆိုပြီး လာလာချူနေမှန်း စတွေ့စဉ်ကတည်းကပင် ရိပ်မိသည်။ သူသူအောင်နှင့်တော့ တခြားစီ။ ဟိုက အမှန်လေး။ ဒီဟာမက အသက်သာငယ်သေးသည်။ သူတို့အသိုင်းအဝိုင်းတွင် နာမည်ထွက်နေတာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ တစ်ကျောင်းသားချင်းမို့ ပေါ်ပျူလာဖြစ်သည့် ရှယ်လီအကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိနေသည်။

ရှယ်လီ ခြေရင်းတွင် ထိုင်နေရာမှ ကိုတူးပေါ်ကို တက်လာသည်။ ဆီးစပ်တွင် အကျအနထိုင်ပြီး ဝတ်လာသည့် တီရှပ်အင်္ကျီကို လက်မြှောက်ကာ ချွတ်လိုက်သည်။ Pink Girl လို့ ရေးထားသည့် စာတန်းနှင့်တီရှပ်ကပျောက်သွားပြီး ထိုစာတန်းနေရာတွင် ပန်းရောင်ဘရာလေးက အစားထိုးဝင်လာသည်။ အသက်ငယ်ပေမယ့် ပညာမငယ်တော့သည့် ရှယ်လီသည့် ယောကျ်ားတွေဘာကြိုက်တတ်မှန်း သိနေပြီမို့ သူမကိုယ်သူမ ဘယ်အချိန်ချိန် ဖြစ်ဖြစ် အပျံစားပြင်ထားတတ်သည်။ ပန်းခက်လိုအကြောကြောလေးတွေ ယှက်နေသည့် ပန်းရောင်ဘရာလေးသည့် ရှမ်းစပ်သည့် သူမ၏ အသားအရည်နှင့် ပနံရအောင် ပြသနေသည်။ ကိုတူး မျက်လုံးတွေကျယ်လာသည်။ ရှယ်လီ ဂျင်းစကတ်တိုရှေ့မှကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည်။ ပေါင်တစ်ဖက်ကို ကြွပြီး ဘေးကိုခနစောင်းထိုင်လိုက်ပြီး စကတ်ကို ကန်ထုတ်လိုက်သည်။ ဘရာနှင့်ဝမ်းဆက် ပင်တီပန်းရောင်လေးပေါ်လာပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကိုတူး မျက်လုံးကျယ်ယုံတင်မကနိုင်တော့ပဲ သွေးတွေဆူဝေတက်သည်အထိ ဖြစ်လာရသည်။

“မိလှချည်လားဟ .. ဒီဇိုင်းတွေက အပျံစားပါလား .. “
“ကြိုက်လား .. ကြိုက်ရင် ကိုင်ကြည့် ..“

ကိုတူးလက်က ပန်းရောင်ဘရာလေးထဲမှ ခုံးကြွနေသည့် ရင်သားတွေဆီရောက်လာသည်။ လက်ထဲအိစက်သည့် အရသာကြောင့် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို ဘရာပေါ်ကနေတင် ဆုပ်နယ်မိသည်။ ရှယ်လီတစ်ယောက် တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာပြီး သူမပေါင်ခွဆုံကို လာထောက်နေသည့် ကိုတူးလိင်တံကို အပေါ်ကနေ ဖိကာ ပွတ်ဆွဲသည်။ ပါးလွှာသည့် ပင်တီစလေးခံနေပေမယ့် အဓိကနေရာချင်း အထိအတွေ့မို့ နှစ်ဦးစလုံး အကြောအချင်တွေ လှုပ်ရှားကာ ကာမဆိပ်တွေတက်သထက်တက်လာသည်။ အဖုတ်ဝလေးကို ကာထားပေးသည့် ပိတ်သားစသည်လဲ ခနလေးနှင့် အကွက်လိုက်အရည်တွေ စိုထွက်သည်။ ထိကပ်နေသည့် ဆီးစပ်များကြားမှ ပြူပြူထွက်လာသည့် ကိုတူး၏ လိင်တံထိပ်သည်လဲ ဖောင်းကားလာပြီး သုတ်ရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်နေလေပြီ။

“ရှယ်လီ .. မဆွနဲ့တော့ .. အထဲထည့်လိုက်တော့ .. ငါ မရတော့ဘူး …“
“ပြီးရော .. အခုကျတော့ တော်တော်စိတ်မပါရှာဘူး .. ခုနကတုန်းကနဲ့များ ကွာပေါ့ .. “

ရှယ်လီ ပွစိပွစိနှင့် ပြောပေမယ့် ကိုတူးအကြိုက်ကို လိုက်လုပ်ပေးမှ ရှေ့လျှောက်သူမ ကပ်ထားနိုင်မှာမှန်း သိနေလို့ ပင်တီစကို ဘေးသို့တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး လိင်တံထိပ်ကို လှမ်းဆွဲသည်။ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုမကာ ပင်တီကို ဖယ်ထုတ်လိုက်လို့ရသော်လဲ ကိုတူး မျက်စိအမြင်ဆန်းစေရန် ပင်တီလေးကို တမင်တာ မချွတ်ပစ်ပဲထားလိုက်သည်။ ပွဲလန့်တုန်း ဖျာခင်းသည့်အနေဖြင့် သူသူအောင်နှင့် အဆင်မပြခိုက် သူမ ကိုတူးကို ဆွဲဆောင်ထားရမည်။ မျက်နှာကို ညို့မြူသည့်ဟန်ပြောင်းလိုက်ပြီး ကိုတူးကို စိုက်ကြည့်ကာ အဖုတ်ထဲကို သွင်းယူလိုက်သည်။ ပင်တီအနားသားလေးကို တိုက်ကာ လိင်တံက အထဲကိုဝင်သည်။ စူးစူးစိုက်စိုက် မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေသူ ကိုတူးစိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ရှယ်လီတွေးထားသလိုပင် မလုံ့တလုံ့ပင်တီလေးရှိနေခြင်းက ခါတိုင်းနှင့် မတူသလိုမျိုး ခံစားချက်ကို ဖြစ်စေသည်။

“ဖိချလိုက်လေ .. ရှယ်လီ ..“
“လုပ်မှာပေါ့ .. ကိုတူးမကျေနပ်ရင် .. အောက်ကနေပေးမယ် ..“

လောဘတကြီးနှင့် အမိန့်ပေးသည့် ကိုတူးလေသံကို မကြိုက်လို့ ရှယ်လီ ပြန်ဟောက်ပစ်လိုက်သည်။ ကိုတူး စိတ်ထဲ ထောင်းခနဲဖြစ်သွားပေမယ့် အစတုန်းကတည်းက ဇိမ်နဲ့နေမယ်လို့ တွေးထားလို့ နှုတ်တွန့်မပြန်တော့။ စကားသာ ပြန်မပြောသည်။ လက်ကတော့ ရင်သားဖြိုးဖြိုးတွေကို ဆွဲဆော့နေရာမှ ရှယ်လီ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပြောင်းကိုင်ကာ အောက်ကိုဖိချသည်။ တစ်ချိန်တည်း မွေ့ယာပေါ်ကန်ထောက်ထားသည့် ခြေထောက်အားကိုသုံးကာ အောက်မှနေ၍လဲ ပင့်တင်ပေးလိုက်သည်။

“အား … အရမ်းလုပ်ရလား .. “
“ကဲ .. ဝင်သွားပြီမှတ်လား …“

လိင်တံက သိပ်အကြီးကြီးမဟုတ်ပေမယ့် တစ်ချောင်းလုံး တစ်ချက်ထဲ ဝင်သွားသည့်အပြင် အရှိန်ပါပါလို့ ရှယ်လီ အနည်းငယ် အောင့်သက်သက်ဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် ဒီလိုမျိုးသူမ အဖုတ်ထဲမှ ပူထူတက်သွားမှုကိုက အရသာတစ်မျိုးအဖြစ် ခံစားလိုက်ရသည်။ အတွင်းသားတွေ အငြိမ်မနေနိုင်ပဲ ပို၍ လှုပ်ရွလာပြီး တင်ပါးကိုလှုပ်၍ စတင်ဖိဆောင့်ပေးမိသည်။

“အင်း .. ဟုတ်တယ် .. ရှယ်လီ .. အဲဒီလိုမျိုးလေး .. “
ရှယ်လီ ကိုတူး ပုခုံးကို ဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်တစ်ခုနှယ် အားပြုပြီး တင်ပါးတွေကို ကြွကာကြွကာ ဆောင့်ပေးသည်။ ပထမလေးငါးခြောက်ချက်လောက်အထိ ကိုတူး ရှယ်လီတင်ပါးတွေကို ပွေ့ကာထိန်းပေးသည်။ ထို့နောက် ရှယ်လီ အရှိန်ရလာသည်တွင်မူ တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်မထားတော့ပဲ လက်ကို ကိုယ့်ခေါင်းနောက်ကိုယ်ပြန်ယှက်ထိုးပြီး ကိုတူးတစ်ယောက် ဇိမ်နှင့်နှပ်နေတော့သည်။ မျက်စိကိုမှိတ်ထားသည့် ရှယ်လီတစ်ယောက်သာ အားယူရင်း တအင်းအင်း တဟင်းဟင်းနှင့် ကိုယ်ကလေးကို ယိမ်းခါကာ ဆောင့်နေသည်။ အပေါ်ကြွလာခိုက် ဆံနွယ်လေးတွေက ပြန်စုသွားလိုက်၊ အောက်ကိုဖိချခိုက် ဆံနွယ်လေးတွေက ဝဲခနဲခါသွားလိုက်နှင့် ဒါကို ကိုတူးတစ်ယောက် မျက်စိအရသာခံကာ ကြည့်နေသည်။ စိတ်ထဲကလဲ ရှယ်လီနေရာမှာ သူသူအောင်သာဆိုရင် နိပ်လှချည်ရဲ့ဆိုပြီး လှမ်းမြင်ယောင်နေသေးသည်။ ဒီဟာမလေးကို ရအောင်လိုက်ရမည်။ ရတော့မှ ကောင်းကောင်းကြီး ဖြုတ်ပစ်မည်။ သူ့လီးကို အစွဲလမ်းကြီး စွဲလမ်းသွားစေရမည်။ ကိုတူးအကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သိစေရမည်။ ဆယ်တန်းကိုတောင် ဒီနှစ်နယ်မှာ သွားဖြေပြီး အောင်ဖို့ကြံထားသေးတာ။ သူသူအောင်ကိုလဲ တစ်နည်းမဟုတ်တစ်နည်းနှင့်တော့ ရအောင်ကြံရမည် ….။

သူ့စိတ်က လွတ်သည့်ငါးကြီးသည် ဖြစ်နေသဖြင့် ရှယ်လီတစ်ယောက် တအင်းအင်း ညည်းကာ တစ်ချီပြီးသွားသည့်တိုင် ကိုတူး မပြီးသေးပါ။ ခြေကုန်လက်ပန်းကျသလို ဖြစ်နေရှာသည့် ရှယ်လီကို ချော့မော့ပြီး ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်ခိုင်းကာ ခြေရင်းဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး ထိုင်ခိုင်းရသည်။ ထိုရောအခါ အခုထက်ထိ မချွတ်ရသေးသည့် ပန်းရောင်ပင်တီလေးက ဖင်သားတစ်ခြမ်းကို ကွယ်နေပြီး ကျန်တစ်ခြမ်းကတော့ ပကတိ ဖြူဝင်းစွာပေါ်နေသည်။ ဒီမြင်ကွင်းကြောင့် ကိုတူးစိတ်ထလာပြီး တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ပြန်ကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲသွင်းသည်။ အလိုက်တသိနှင့် ရှယ်လီက သူ့ဒူးတွေဆင်းထားရာဘက်ကို ကိုယ်ကို ကိုင်းပေးထားသဖြင့် လေးဘက်ထောက်ပေးထားသည်နှင့်မခြားပေ။ လိင်တံကြီး အဝင်အထွက်ဖြစ်နေပုံကိုလဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသည့်အပြင် ခပ်စူစူစအိုလေးကပါ သူ့ကို မျက်စပြစ်ပြနေသည်။ ဒီဟာမ ဖင်များခံဖူးလား မသိဟု ကိုတူးတွေးမိသည်။ နောက်တစ်ခါမှ စမ်းကြည့်ရမည်ဟု စိတ်ထဲတွင်မှတ်ထားလိုက်ပြီး လောလောဆယ်တော့ ကျူရှင်အဆင်းကို အမီပြန်ဖို့ ဒလစပ်ပင် လိုးဆောင့်နေလေတော့သည်။

မထင်မှတ်ထားပဲနှင့် မိုးကျော် ဆီဆိုင်တွင် တော်တော်အချိန်ကြာသွားသည်။ သူသူ့ကျူရှင်ကို လိုက်ပို့ဖို့ ညနေအိမ်ကထွက်လာတုန်းကတည်းက သူသတိထားမိသည်။ ကားထဲတွင် ဆီနည်းနေသည်ဆိုတာကို။ ဆီမထည့်ပဲနှင့် ပြန်မယ်ဆိုလျှင် ပြန်လို့တော့ ရနိုင်သော်လဲ လမ်းကျမှဆီပြတ်သွားလျှင် ကသိကအောင့် ဖြစ်နေမည်ဆိုတာကို စဉ်းစားမိသဖြင့် သူသူ့ကို ပြောကာ အနီးဆုံးဆီဆိုင်ကို ပြေးလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဟိုရောက်တော့ ဆီဆိုင်တွင် တန်းစီထားသည့် ကားတွေက ရှင်လောင်းလှည့်တာထက် ဆိုးနေသည်။ ဝင်မစီလိုက်မိလျှင် တော်သေးသည်။ မိုးကျော်က ရနိုင်လောက်ပါသည်ထင်ပြီး ဝင်စီလိုက်တော့မှ ကားကြောပိတ်ကာ ပြန်ထွက်လို့မရတော့။ မနေနိုင်လို့ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး မေးကြည့်တော့ ပန့်ပျက်နေသည်တဲ့။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မကျေမနပ် တောက်ခေါက်ယုံမှ မက သူဘာမှ လုပ်လို့မရ။ ပန့်ပြင်နေတာ မြန်မြန်ကောင်းသွားဖို့ပဲ ဆုတောင်းနေရသည်။ အခုတော့ သူသူ့ကို ကြိုဖို့ ကျူရှင်ပြန်ရောက်ချိန်တွင် တော်တော်တောင်နောက်ကျနေလေပြီ။

မိုးကျော် ဆီထည့်ထည့်ပြီးပြီးချင်း စက်ကုန်ဖွင့်ကာ တောက်လျှောက်မောင်းလာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတွင်လဲ သူ့တာဝန်ကို သူမကျေသလို ခံစားရသည်။ ဦးလေးဦးသိန်းအောင်၏ မိသားစုသည် သူ့အပေါ်ကောင်းလွန်းလှသည်။ ကိုယ့်အတိတ်ကိုယ် မမှတ်မိပဲ ဘာမှန်းညာမှန်းမသိသည့် သူ့အပေါ်တွင် လူသားတစ်ယောက်၏ စာနာစိတ်နှင့် ကူညီသည်။ ထောက်ပံ့သည်။ အလုပ်ပေး ထမင်းကျွေးထားသည်။ ဒီလိုလူမျိုး ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံး လိုက်ရှာလျှင် စီးထားသည့် ဖိနပ်တောင် ပါးသွားဦးမည်။ တွေ့မည်မထင်။

ဦးသိန်းအောင်က ကောင်းလို့ ကျန်သည့်သူတွေက မကောင်းဘူးလားလို့မေးလျှင် ကျန်သူများလဲ ကောင်းပါသည်ဟု ဖြေရမည်။ အန်တီဒေါ်ဇင်မာသည် သူ့အပေါ်ကို မှန်တမ်းဆက်ဆံသည်။ မေးထူး၊ ခေါ်ပြုရှိသည်။ သူ့ကိုတစ်ခါတစ်ခါ သနားကြင်နာတတ်သည့် မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်တတ်သော်လဲ တခြားထွေထွေထူးထူး အလာပသလာပတော့ မပြောရှာပေ။ အန်တီဇင်မာနှင့် အလားသဏ္ဌန်တူသူက ဖြူဖြူအောင် ဖြစ်သည်။ ဖြူဖြူသည် သူ့ကိုတွေ့လျှင်ခေါ်သည်၊ စကားပြောသည်။ သို့သော် ထိုစကားတွေသည် သာမန် “နေကောင်းလား” ၊ “ထမင်းစားပြီးလား“ စကားတွေသာ ဖြစ်သည်။ ဒီထက်ပို၍တော့ ရင်းနှီးသည့်စကားတွေ မပြောပေ။ မိုးကျော်က တစ်ခါတစ်ခါ အရဲကိုး၍ ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်းတွေ လျှောက်ပြောလျှင် နားထောင်ပေးတတ်သော်လဲ စကားကိုအစရှည်အောင်တော့ ဘယ်တော့မှ အပြောမခံပေ။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဖြူဖြူအောင်နှင့် သူ၏ ဆက်ဆံရေးသည် အန်တီဇင်မာထက် ပိုအဆင့်မြင့်သော်လဲ သူငယ်ချင်း အပေါင်းအသင်းဆိုသည့် အဆင့်မျိုးတော့ မရောက်ချေ။ ထိုရောအခါ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင်လဲ အနေတည်သည့် ဖြူဖြူအောင်ကိုတော့ ခပ်တန်းတန်းပဲ ဆက်ဆံမိသည်။ တည့်တည့်တောင် စိုက်မကြည့်ဖြစ်ပဲ နောက်ကွယ်ကျမှသာ ကိုယ်ဟန်သွယ်ပေမယ့် ပြည့်တင်းသည့် တင်သားတွေကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ဖြစ်တာ များသည်။

မိုးကျော်နှင့် အလွမ်းသင့်ဆုံးကတော့ သူသူအောင်ပင်။ သူသူအောင်သည် မိုးကျော်ကို ဒရိုင်ဘာတစ်ယောက်လို မဆက်ဆံပဲ အကိုအရင်းအချာတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံသည်။ စကားပြောလျှင် ညီမငယ်တစ်ယောက်လို ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ပြောချင်သည်။ စိတ်ကောက်ချင်သည်။ မိုးကျော်ကို တခါတခါ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် စိုက်ကြည့်တတ်သည်။ ဒီလိုမျိုး အကြည့်ကို စုမာဆီမှာလဲ တွေ့ဖူးထားသဖြင့် သူသူ၏ သူ့အပေါ် သဘောထားကို မိုးကျော် သိပါသည်။ သို့သော် သူသူအောင်သည် ခေတ်ဆန်ပေမယ့် အရှက်အကြောက်မရှိသော မိန်းကလေးတော့ မဟုတ်ပါ။ မိုးကျော်ကို အထာပေးသည့် သဘောလေးတွေပြကာ ရေလာမြောင်းပေး အပြုအမူလေးတွေ ပြုလုပ်တတ်သော်လဲ လူရှေ့သူရှေ့မရှောင် နေပြသည်တော့ မဟုတ်။ အစ်မဖြစ်သူ ဖြူဖြူအောင်ပါလာသည့် အချိန်တွင် သူမတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်သာ တွတ်တွတ်ထိုးကာ စကားပြောဆိုနေတတ်ပြီး မိုးကျော်ကို အရေးလုပ်သည့်ပုံမပြ။ သူမဖာသာသူမတစ်ယောက်တည်း ကျူရှင်လာရသည့် အချိန်မျိုးတွင် ခုနကပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ဆက်ဆံတတ်တာဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် သိသိသာသာ လမ်းဖွင့်ပေးသည့် အမူအယာမျိုးဖြစ်သည့် မိုးကျော်နှင့် ရှေ့ခန်းတွင် လာအတူထိုင်ခြင်းမျိုးကို မလုပ်ချေ။ အကြည့်လေးတွေနှင့် စကားပြောသည်ဆိုသည့် အဆင့်ထက်မပိုသေးချေ။ ခက်သည်က မျက်လုံးတွေသည် စိတ်၏ တံခါးပေါက်ဟု ဆိုသည့်အတွက် သူမရင်ထဲတွင် ဘယ်လိုဆိုတာကို မိုးကျော်သိနေသည်။ ထောက်ထားစရာမျက်နှာတွေ ရှိနေလို့သာလျှင် မိုးကျော် သူ့စိတ်ကိုသူထိန်းနေရာဖြစ်သည်။ တခါတခါ စိတ်ရိုင်းဝင်လာသည့် အချိန်မျိုးတွင် လူရှင်းသည့် လမ်းဘေးတစ်နေရာတွင် ကားထိုးရပ်ကာ ရည်းစားစကား ပြောပစ်လိုက်ချင်သည်အထိ ဖြစ်မိသည်။ လက်တွေ့တော့ လုပ်ရန် စိတ်မကူးမိသေးချေ။ လောလောဆယ် “အောင်“ရိပ်မြုံလေးသည့် သူ့အတွက် ခိုနားရာဖြစ်သည်။ တစ်ခုခုအဆင်မပြေဖြစ်က တန်းလျားပေါ်မှ ခေါင်းနှင့်ဆင်းနေရမည်။ မိုးကျော် ကူလီပြန်မထမ်းချင်တော့ပါ။

ကျူရှင်ရှိရာ လမ်းထဲကို ချိုးကွေ့လိုက်သည်နှင့် ဖွင့်ထားသည့် ကားမီရောင်ကြောင့် သူသူ သူ့ကို အပြင်ထွက်ကာ စောင့်နေမှန်း မိုးကျော်သိလိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ သူတော်တော်နောက်ကျနေသည့်အတွက် အိမ်ထဲတွင် ထိုင်မစောင့်နိုင်တော့ပဲ အပြင်ကိုထွက်လာတာထင်သည်။ သူမတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ပဲ သတ်လတ်ပိုင်းအရွယ် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ သူသူအောင်နှင့် အတူ ရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မိုးကျော် ကားကို သူမတို့နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်ပြီး ရှေ့မီးကို ပိတ်လိုက်သည်။ မီးမပိတ်ခင် မြင်လိုက်ရသည့် ၀ိုးတိုးဝါးတား မြင်ကွင်းကြောင့် ရင်ခုန်သွားသည့် စိတ်ကို ထိန်းပြီး ကားထဲက ထွက်သည်။ ဒီနေ့ သူသူ ဝတ်လာသည့် ပိတ်ဂါဝန်သည် အတော်ပါးသည်ဆိုတာကို ကားမီရောင်မှာ တွေ့လိုက်ရလို့ ဖြစ်သည်။

“သူသူအိမ်က ကားလာပြီ .. ဆရာမ .. သွားတော့မယ် …“
မိုးကျော် အနားရောက်လာတော့ သူသူ သူမနှင့်အတူ ရပ်နေသည့် အမျိုးသမီးကို လှည့်နှုတ်ဆက်သည်။ မိုးကျော် ဒီကျူရှင်ကို အမြဲလာကြိုနေကြဖြစ်သော်လဲ ကားထဲမှာပင် ထိုင်စောင့်နေတာများလို့ သူသူတို့ ဆရာမဆိုတာကို မမြင်ဖူးပေ။ ဒီနေ့မှ သူသူအောင် အပြင်မှာ ထွက်စောင့်နေလို့ သူမဆရာမက အတူလာရပ်စောင့်ပေးတာထင်သည်။ အခုမှ လူချင်းမြင်ဖူးတာ ဖြစ်သည့်အတွက် နှုတ်ဆက်သည့် သဘောနှင့် မိုးကျော် ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူသူတို့ ဆရာမသည် မိုးကျော်၏ မျက်နှာကို သေချာ စူးစိုက်ကြည့်နေတာကို တွေ့ရသည်။ သူ့ပြုံးပြတာကို မြင်လိုက်သည်တွင် မျက်မှန်နောက်မှ မျက်လုံးတစ်စုံသည် လက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“ရှင် .. ရှင်.. ထွန်းထွန်း မဟုတ်လား ?? ..“
သူ့ကို လက်ညိုးထိုးပြီး ပြောသည့် ကျူရှင်ဆရာမ၏ စကားကြောင့် မိုးကျော် ကြောင်သွားသည်။ သူကိုယ်တိုင်လဲ ကိုယ့်ရင်ပတ်ကို လက်ညိုးနဲ့ ပြန်ထောက်မိပြီး ..

“ကျနော်က ထွန်းထွန်း !!! … ဆရာမ လူမှားနေပြီ ထင်တယ် .. ကျနော့်နာမည်က မိုးကျော်ပါ ..“
“အော် … ဒါဆိုရင်တော့ ကျမ လူမှားတာထင်တယ် …ကျမအသိတစ်ယောက်နဲ့ တော်တော်တူနေလို့ပါ ..“
“အော် .. ဟုတ်ကဲ့.. “
“သူသူ .. သွားကြရအောင် .. တော်ကြာနေ .. ပြန်တာနောက်ကျလို့ ဦးလေးတို့၊ အန်တီတို့ စိတ်ပူနေမယ် ..“
“အင်း .. သွားမယ်လေ .. ဆရာမ တာ့တာ .. “

မိုးကျော်နှင့် ဆရာမဖြစ်သူ ဒေါ်မူမူဟန် အပြောကို အူလည်လည်နှင့် နားထောင်နေမိသည့် သူသူအောင် အိမ်ပြန်နောက်ကျနေမှာကို စိုးသည့်အတွက် လှည့်ထွက်သွားသည့် မိုးကျော်နောက်ကို အပြေးတစ်ပိုင်းနှင့် လိုက်လာမိသည်။ ဆရာမဖြစ်၍ ဒေါ်တပ်ခေါ်ရပေမယ့် အသက်၃ဝစွန်းခါစလေးပဲ ရှိသည့် မူမူဟန်သည် မိုးကျော်တို့၏ နောက်ကျောကို ကြည့်ကာ တိုးတိုးလေးညည်းမိသည်။

“ငါလဲ .. အသက်၃ဝကျော်တာနဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေများ ကျနေပြီလား မသိ .. ဒါပေမယ့် ရီတဲ့ပုံကတော့ တထေရာထဲပဲ … အင်း …“

ညဦးပိုင်းအချိန်ဖြစ်သည့်အတွက် ရန်ကုန်မြို့၏ လမ်းမများတွင် ကားတွေက အပြည့်အသိပ်ဖြစ်နေသည်။ မိုးကျော် အိမ်ပြန်ရောက်ဖို့ စိတ်စောနေသဖြင့် ကားကိုသာ တွင်တွင်ဖိမောင်းလာခဲ့သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နောက်ကြည့်မှန်ထဲမှတဆင့် ငြိမ်ပြီးပါလာသည့် သူသူအောင်ကို မျက်ထောင့်ကပ်ကာကြည့်မိသည်။ သူသူသည် ခါတိုင်းလို မဟုတ်ပဲ တစ်စုံတစ်ခုကို နက်နက်နဲနဲ တွေးနေဟန်နှင့်ရှိသည်။ ရှေ့တူရှူကို စိုက်ကြည့်ပြီး ဘယ်ဘက်ရင်အုံပေါ် ဖြန့်ချထားသည့် ဆံပင်လေးတွေကို လက်နှင့်သပ်ကာ ဆော့နေသည်။ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေ လှုပ်ရှားပုံက ဘလောက်စ်အကျင်္ီအောက်မှ လုံးလုံးလေးလေး ဖြစ်နေသည့် ရင်သားတွေကို ပွတ်ကာသီကာနှင့် ကစားနေသည်နှင့်တောင် တူနေသေးသည်။ မိုးကျော် အလိုလိုနေရင်း ရေငတ်လာသလို ဖြစ်လို့ ကားမောင်းနေသည့်အထဲပဲ စိတ်ကိုနှစ်ထားလိုက်ရသည်။ ကားမီးရောင်ထိုးလိုက်မှုကြောင့် ကျူရှင်အိမ်အရှေ့မှာ မြင်လိုက်ရသည့် ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေး နှစ်ချောင်း၏ ပကတိအနေအထားကိုလဲ စိတ်အာရုံထဲတွင် မြင်ယောင်လာမှုကို ဖျောက်ဖျက်ပစ်ရသေးသည်။

“သမီးငယ် နောက်ကျလိုက်တာ .. . ဖြူဖြူကတောင် အခုလေးတင် ကျူရှင်အိမ်ကို ဖုန်းဆက်နေသေးတယ် ..“
“ဟုတ်တယ် .. မေမေ .. ကားက ဆီထည့်နေရလို့ ကြာသွားတာ …“
“ဟုတ်ပါတယ် .. အန်တီ .. လမ်းမှာ ဆီပြတ်သွားမှာစိုးလို့ .. ဆီဆိုင်မှာ သွားထည့်မိလိုက်တာပါ .. ဟိုရောက်တော့ ကားပိတ်တာနဲ့ ပြန်မရောက်ဖြစ်နေတာ ..“
“အေး .. အေး .. ဟုတ်သားပဲ .. ခါတိုင်းဆို ကိုဘတုတ်လုပ်ပေးထားတာ .. ဒီရက်မှ သူဖျားနေလို့ သွားမထုတ်ဖြစ်တာနဲ့ ဆီမထည့်ရသေးဘူးထင်တယ် .. “
ခပ်အေးအေး နေတတ်သူမို့ ဒေါ်ဇင်မာအေးက မိုးကျော်အပေါ် အပြစ်တင်သည့် စကားမပြောပေ။ သူ့သမီး လက်ကိုဆွဲ၍သာ ..
“လာ .. သူသူ .. မေမေတို့ တစ်အိမ်လုံး ထမင်းစားဖို့ စောင့်နေကြတာ ..“
“ဘာဟင်းချက်လို့လဲ မေမေ …“
“သမီးကြိုက်တဲ့ ငါးသလဲထိုးကြော်တယ် .. ပြီးတော့ ပဲကြီးဟင်းနဲ့ဆူးပုတ်ချက်တယ်လေ ..“
“ဟာ .. ဂွတ်ရှယ်ပဲဟေ့ .. လာလာ သွားစားရအောင် ..“

ဟင်းရံတွေနာမည်တွေကြားလိုက်သည်နှင့် အာရုံကပြောင်းသွားသဖြင့် သူသူ ခဏတဖြုတ်တော့ အစ်ကိုမိုးကျော်နှင့် ပတ်သက်၍ စဉ်းစားလာတာ မေ့သွားသည်။ အန်တီဇင်မာလက်ကိုဆွဲကာ နောက်ဘေးဘက်သို့ သူမကဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ ထမင်းစားခန်းရောက်တော့လဲ မိသားစု ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်း ပြောနေကြတာနှင့် သူမဆရာမက မိုးကျော်ကို မှားနှုတ်ဆက်သည့်အကြောင်းကို အစဖော်ဖို့မေ့နေသည်။ ဦးသိန်းအောင်က “သမီး စာလိုက်နိုင်လား“ ဟု မေးမှ ညနေကျူရှင်ကအကြောင်းကို ပြန်သတိရသည်။

“အယ် … အခုမှသတိရတယ် .. အစ်ကိုမိုးကျော်အကြောင်း ထူးခြားတယ် … ပြောဖို့ မေ့နေ့လို့ ..“
ဦးသိန်းအောင် အပါအဝင် မိသားစုသုံးယောက်စလုံး သူသူအောင်ကို မေးခွန်းထုတ်သည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်ကြသည်။ မိုးကျော််သည် သူတို့မိသားစုအတွက် စိတ်ဝင်စားစရာအကောင်းဆုံး လူတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည့်အတွက်ကြောင့် သူသူဘာပြောမလဲ ဆိုတာကို သိချင်နေကြတာဖြစ်လေသည်။

“ကျူရှင်အဆင်းတုန်းက အကိုမိုးကျော်ကားမလာသေးလို့ အပြင်ထွက်စောင့်နေတာ သမီးဆရာမပါ ပါလာတယ် .. အကိုမိုးကျော်ကားရောက်လို့ သူက ကားထဲက ထွက်ပြီး လာခေါ်တော့ သမီးဆရာမက သူ့ကို မြင်သွားတယ် .. အကိုမိုးကျော်ကို “ထွန်းထွန်း“ မှတ်လား ဆိုပြီး ဆရာမက မေးတယ် ..“
“ဟေ .. ထွန်းထွန်းတဲ့လား ..“
“ဟုတ်တယ် .. ဖေဖေ .. ဒါပေမယ့် အကိုမိုးကျော်က သူမဟုတ်ပါဘူးလို့ဆိုတော့ ဆရာမက လူမှားတယ်ထင်တာပဲဆိုပြီး ပြောတယ် ..“
“ကိုမိုးကျော်က သူ့အရင်အတိတ်ကိုမှ မသိတာ .. ဒီလိုပဲ ပြောမှာပေါ့ ..“

ဒီစကားကို ဖြူဖြူအောင်က ဝင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူသူအောင်ခမျာ အစ်မဖြစ်သူ၏ စကားကြားတော့ ပါးစပ်ကလေးဝိုင်းသွားသည်။

“မမကတော့ တမူးသာသွားပြန်ပြီ .. အခုလေးတင်မှ သူသူလဲ ဒါကို စဉ်းစားမိလို့ ပြောမလို့ ..“
“သူသူနော် .. ငါ့ကိုများ .. ဘာတမူးသာတာလဲ .. “

ဖြူဖြူအောင်က ညီမဖြစ်သူကို မျက်စောင်းထိုးသည်။ သူသူအောင်သည် အစ်မဖြစ်သူကို လျှာလေးတစ်လစ်ထုတ်ကာ ပြောင်ပြလိုက်ပြီးမှ ..

“ဆရာမကလဲ အကိုမိုးကျော်က မဟုတ်ပါဘူးဆိုပြီး ပြောတော့ .. လူမှားတာပါဆိုပြီး ပြောလိုက်လို့ သူသူက ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားတာပါ .. အိမ်ရောက်တော့ စဉ်းစားမိသေးတယ် … ဟင်းနာမည်တွေ မေမေလာရွတ်ပြတော့ တခါ ဒီအကြောင်းကို ထပ်မေ့သွားပြန်ရော .. အခုမှ သတိရလို့ ထုတ်ပြောတာ …“
“သမီးငယ်ဆီက ဒီသတင်းလေးရတာ မဆိုးဘူး … ကောက်ရိုးပုံထဲအပ်ရှာရတာထက်တော့ နဲနဲလွယ်သွားပြီ … ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဖေဖေရှာထားတဲ့ လူပျောက်ကြေငြာသတင်းတွေထဲမှာ ထွန်းထွန်းဆိုတာနဲ့ တိုက်ဆိုင်တာလေး တွေ့လိုက်မိတယ်…“
“ဟင် .. ဟုတ်လား .. ဖေဖေ .. ဘယ်တုန်းကလဲ …“
“နေဦး .. ဖေဖေ စာကြည့်ခန်းထဲက မှတ်စုစာအုပ်ထဲမှာ သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းလေးတွေ ညှပ်ထားတယ် .. သွားယူလိုက်မယ် …“

ဦးသိန်းအောင် ထိုင်ရာမှထကာ ထမင်းစားခန်းမှ ထွက်သွားတော့ စပ်စုချင်သည့်စိတ်နှင့် သူသူက ဖြူဖြူကို လက်တို့ကာ နောက်ကလိုက်သွားကြသည်။ ဒေါ်ဇင်မာအောင်သာ ထမင်းပွဲသိမ်းဖို့ ဝင်လာသည့် နော်ဆေးဖောနှင့် ဟင်းပန်းကန်တွေ ၀ိုင်းကူသိမ်းပေးရင်း ကျန်ခဲ့သည်။ မိုးကျော်အပေါ် သမီးနှစ်ယောက်စလုံးသည် သာမန်ထက်ပိုသော စိတ်ဝင်စားမှုတော့ ရှိနေသည်ဆိုတာကို တွေးရင်း အနည်းငယ်တော့ စိတ်ပူမိသည်။ မိုးကျော်၏ ပုံစံက ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း မဟုတ်ပေမယ့် လိုအပ်လာလျှင်တော့ ကိုသိန်းအောင်နှင့် တိုင်ပင်ရဦးမည်ဟု တွေးထားလိုက်လေသည်။

“ရော့ ဒီမှာ.. သူသူပဲ ဖတ်ပြလိုက် …“
ဦးသိန်းအောင်က သူ့မှတ်စုစာအုပ်၏ တစ်နေရာတွင် ညှပ်ထားသော သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းလေးများထဲမှ နှစ်ရွက်ကို သမီးငယ်၏ လက်ကို ကမ်းသည်။ သူသူသည် စာရွက်တစ်ခုကို အရင်ထောင်ကြည့်ကာ အသံထွက်၍ပင် ဖတ်ပြသည်။

ခင်မောင်ထွန်း
ဖြစ်ဖြစ်သမျှအားလုံးကို အမေနှင့်အဖေက ခွင့်လွှတ်သည်
ဤကြေညာစာတွေ့လျှင် အမြန်ဆုံးအိမ်ပြန်လာခဲ့ပါ
ကိုကိုကြီး

ကြေငြာစာ ဆုံးသွားတော့ သူသူအောင်က အဖေဖြစ်သူ မျက်နှာကို ကြည့်သည်။ ဦးသိန်းအောင်သည် ဘာမှမပြောသေးပဲ ဆေးတံကို မီးညှိကာ ဖွာနေသည်ကိုတွေ့သည်။ လက်ထဲတွင် ကျန်နေသေးသည့် နောက်ထပ် ဖြတ်ပိုင်းလေးကို ထောင်ကာ ဆက်ဖတ်သည်။

ကိုကိုထွန်း
အဆက်အသွယ်မရလို့ စိတ်ပူနေရသည်
ရောက်ရာအရပ်ကနေ ဆက်သွယ်ပါရန်
လေးငယ်

“ကြေငြာစာတွေကလဲ တမျိုးကြီးပဲနော် .. ဖေဖေ ..“
“အေး . ဟုတ်တယ် .. သမီး .. သူတို့ကြေငြာစာ သဘောက သက်ဆိုင်သူ ဖတ်မိရင် သိအောင်ဆိုပြီးတော့ပဲ ထည့်တာဆိုတော့ .. ဘေးကလူက နားမလည်နိုင်ဘူးလေ … အထူးသဖြင့် မောင်မိုးကျော်က အတိတ်ကိုမေ့သွားတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် သူအနေနဲ့ဖတ်မိရင်တောင်မှ သူ့ကိုပြောမှန်း သိချင်မှသိတော့မှာ .. “
“ဟင် .. ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ .. သမီးဆရာမအိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီးတော့ ထွန်းထွန်းဆိုတာ ဘယ်သူလဲလို့ မေးရမလား …“
“သမီးမှာ ဖုန်းနံပါတ်ရှိလို့လား …“
“ရှိတယ် .. ဖေဖေ ..“
“အင်း .. ဒါပေမယ့် ဖေဖေ့ အမြင်ပြောရရင် ဖုန်းနဲ့မေးတယ်ဆိုတာထက် .. သမီး နောက်တစ်ပတ် ကျူရှင်သွားတဲ့အခါကျမှသာ လူချင်းတွေ့ပြီး မသိမသာမေးရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ် .. တော်ကြာနေ ထွန်းထွန်းဆိုတဲ့သူနဲ့ သမီးဆရာမက ဘယ်လိုပတ်သက်လဲဆိုတာ မသိတော့ မျက်နှာနာစရာတွေ ဖြစ်မယ် ..“

ရဲမှုးကြီးဖြစ်သည်နှင့်အညီ ဦးသိန်းအောင်က တွေးတွေးဆဆပြောသည်။ သူသူ အဖေဖြစ်သူ၏ စကားကြောင့် ဖုန်းဆက်ရန် အိမ်ရှေ့သို့ သွားမည်ကိုယ်ဟန်ကို ရပ်လိုက်မိသည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိပဲ အစ်ကိုမိုးကျော်က ဆရာမနဲ့ ပတ်သက်နေနိုင်သည် ဆိုသည့် အချက်တွင် စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်သည်။ ငေးငေးငိုင်ငိုင်လေးတောင် ဖြစ်သွားရှာသည်။ အစ်ကိုမိုးကျော်၏ အတိတ်ကို သိချင်သော်လဲ အတိတ်ကို ပြန်သတိရလျှင် သူမအိမ်မှ ထွက်သွားမှာကို မလိုလားသလို ဖြစ်သည်။ အနေနီးစပ်မှုကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားသည်ပဲဆိုဆို အခုတလော သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် အစ်ကိုမိုးကျော်က ကြီးစိုးထားသည်ကို သူမ ကောင်းကောင်းကြီး သိနေပါသည်။

“ကိုမိုးကျော်က ပညာတတ်ထဲက ဖြစ်မယ်ထင်တယ် …“
ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ဝင်ပြောသည့် ဖြူဖြူအောင်၏ စကားကြောင့် ညီမဖြစ်သူရော၊ အဖေဖြစ်သူပါ လှည့်ကြည့်ကြသည်။ ဖြူဖြူအောင်သည် မိုးကျော်အကြောင်းကို သူသူအောင်လောက် ပြောခဲသည်။ အခုတော့ သူမကပါ ဝင်မှတ်ချက်ပေးနေသည်။

“သမီးကြီးက သူသူ့ဆရာမနဲ့ အသိဆိုတဲ့အပေါ်မှာ ကောက်ချက်ဆွဲပြီး တွေးတာလား ..“
“အဲဒါထက်စာရင် .. သမီး သတိထားမိတာလေးတွေ ရှိလို့ပါ …“
“မမပြောစမ်းပါဦး .. အကိုမိုးကျော်က ဘာထူးခြားလို့လဲ ..“
“ဟိုတစ်နေ့က သမီး ပန်းဆိုးတန်းရောက်တော့ ဖေဖေမှာတဲ့အတိုင်း Times နဲ့ Newsweek ဝင်ဝယ်တယ် .. ပြီးတော့ သမီး စကော့စျေးထဲဝင်ပြီး အင်္ကျီချုပ်ထားတာလေးတွေ ဝင်ရွေးတော့ .. ကိုမိုးကျော်က ကားထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ် … သမီးလဲ ပြန်လာရော Times ကို စိတ်ဝင်တစား ဖတ်နေတယ် … သမီးတောင်မှ အံ့သြတယ် .. သမီး တက္ကသိုလ်ဒုတိယနှစ်သာ ရောက်နေတာ .. အဲဒီလို ဂျာနယ်မျိုးဖတ်ဖို့ သိပ်မလွယ်လောက်ဘူး …“
“ဖတ်နေတာရော ဟုတ်လို့လား မမရယ် .. ပုံကြည့်နေတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့ …“
“အို .. ဖတ်နေတာပါ .. ငါက ကိုမိုးကျော် ဘာတွေ စိတ်ဝင်တစား ဖတ်နေတာလဲလို့ .. မသိမသာမေးကြည့်တော့ .. အမေရိကန်စစ်သားတွေ အီရတ်မှာ သေတဲ့သတင်းမို့ ဖတ်ကြည့်နေတာပါတဲ့ .. ငါ့တောင် ပြန်ရှင်းပြလိုက်သေးတယ် ..“
“ဒါဆိုရင်တော့ အကိုမိုးကျော်က ဘွဲ့တွေ ဘာတွေ ရပြီးပြီလား မသိဘူးနော် .. “
“ဖြစ်နိုင်တာပေါ့ .. သူ့အသက်အရွယ်နဲ့ဆို တစ်နှစ်တစ်တန်းသာ အောင်တယ်ဆိုရင် ဘွဲ့ရနေလောက်ပြီလေ ..“

ထို့နောက်တွင်တော့ သူသူအောင်တို့ သုံးယောက်သား ပြောစရာမရှိတော့သလို ခဏငြိမ်သွားကြသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ ဦးသိန်းအောင်သည် ဆေးတံကို တစ်ချက်ရှိုက်ဖွာလိုက်ပြီး …

“ကဲ .. သမီးတို့လဲ ပြန်နားကြတော့ .. မောင်မိုးကျော် ကိစ္စကိုတော့ ဖေဖေ သတင်းစာတိုက်ကိုမေးပြီး စုံစမ်းကြည့်ဦးမယ် .. နောက်တစ်ပတ် သူသူ ကျူရှင်သွားလို့ ဆရာမနဲ့တွေ့ရင် စကားအစ်အောက်မေးကြည့်ပေါ့ … အဲဒီကနေလဲ ထူးခြားချင်ထူးခြားလာမှာပါ .. ဒီလိုဝေဒနာမျိုးကလဲ အဆန်းဆိုတော့ သူ့အတိတ်ကိုပြန်သတိရဖို့ဆိုတာ သိပ်တော့လွယ်မယ်မထင်ဘူး .. သူ့မိသားစုဝင်တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ပြန်တွေ့မှပဲ မျှော်လင့်ချက်ရှိမယ် ထင်တယ် ..“
“ဟုတ်ကဲ့ ဖေဖေ .. သမီး နောက်တစ်ပတ်ကျရင် ဆရာမကို မေးကြည့်လိုက်မယ်လေ ..“

သူသူအောင်က ခပ်သွက်သွက်ပင် ကတိပေးသည်။ ပြောပြီးသည်နှင့် သူအစ်မကို လက်တို့ကာ ခေါ်ထုတ်လာပြီး စာကြည့်ခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာကြသည်။ စာကြည့်ချိန်ရောက်နေပြီမို့ သူသူအောင် အပေါ်ထပ်က သူမ စားပွဲဆီသို့ တန်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ ဖြူဖြူအောင်ကတော့ သူမအမေနှင့်အတူ ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်ဖို့ အောက်ထပ်မှာပဲ ကျန်နေခဲ့သည်။ သူသူအောင် စာကြည့်စားပွဲတွင် မထိုင်ခင် ပိတ်ထားသည့် စားပွဲနားက ပြတင်းပေါက်တံခါးကို ဖွင့်သည်။ သူမစားပွဲက လှမ်းကြည့်လျှင် ကားဂိုဒေါင်ထပ်ခိုးကို မြင်နေရသည်။ ဝရံတာလေးလို ဖြစ်နေသော ထပ်ခိုးပေါ်တက်ရာ စင်္ကြ ံလေးတွင် လူတစ်ယောက် ရပ်ကာ ဆေးလိပ်သောက်နေသည်။ မျက်နှာကို မြင်နိုင်လောက်သည့်အထိ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရသော်လဲ အစ်ကိုမိုးကျော်မှန်း သူသူအောင် တန်းသိသည်။ အစ်ကိုမိုးကျော်သည် ပြတင်းပေါက်ရှိရာဘက်သို့ လှမ်းကြည့်နေသည်။ သူသူအောင် ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးသည်။ သူမစာကြည့်ရမှာ အားအလိုလိုရှိသွားသည်ဟု ခံစားရပြီး ညနေက သင်လိုက်သည့် သင်္ချာစာအုပ်ကို ဖွင့်လိုက်လေတော့သည်။

မတွေ့ရသည့် လပိုင်းအတောအတွင်း စုမာပြောင်းလဲသွားသည် ထင်ပါသည်။ မိုးကျော် စုမာကိုသွားခေါ်ကတည်းက သတိထားမိသည်။ အစပထမတော့ ဦးသိန်းအောင်အိမ် ပြောင်းသွားသည့်အထဲက အဆက်အသွယ် မလုပ်ဖြစ်တော့လို့ စိတ်ကောက်နေသလားဟု ထင်မိသေးသည်။ သို့သော် စုမာပုံစံက သူ့ကိုစိတ်ကောက်နေသည့် ပုံစံမပေါက်ပါ။ တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေတာ သေချာသည်။

“စုမာ ထွက်မလာတော့ဘူးလို့တောင် ထင်နေတာ …“

သူ စုမာတို့လမ်းထိပ်က ကွမ်းယာဆိုင်တွင် ဆေးလိပ်သောက်ရင်း စောင့်နေတာ ဒါပါနှင့်ဆိုလျှင် သုံးလိပ်မြောက်ပြီဖြစ်သည်။ အရင်တုန်းကဆိုလျှင် ကွမ်းယာဆိုင်မှ တောက်တိုမယ်ရခိုင်းသည့် ဖိုးချစ်ဆိုသော ကောင်ကလေးကို စုမာတို့အိမ်ဘက် လွှတ်လိုက်တိုင်း ချက်ချင်းရောက်လာတတ်တာများသည်။ ဒီနေ့တွင်မူ ခြေမြန်တော် ဆက်သားလေး ဖိုးချစ်ပြန်ရောက်လာသည့်တိုင် စုမာတော်တော်နှင့် ပေါ်မလာ။ လာခဲ့မယ်ဟု ပြောလိုက်လို့သာ မိုးကျော် ဆေးလိပ်ဖွာရင်း ဆက်စောင့်နေသာဖြစ်သည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်လျှင် စုမာဆီက အပြန်မှ ဝင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသော အဘမောင်တို့အိမ်ဘက်ကို လှည့်သွားတာကြာပြီ ဖြစ်သည်။ လက်ထဲတွင် အစီခံသာ ကျန်တော့သည့် ဆေးလိပ်ကို လက်နှင့်တောက်ထုတ်လိုက်သည့် အချိန်တွင်မှ အဝါရောင်တောက်တောက်လေး ဝတ်ထားသော စုမာကို တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာတာ မြင်လိုက်ရသည်။

“အိမ်ကထွက်ခါနီးမှ ဒေါ်လေးက ဥပုသ်ကျောင်းက ပြန်ရောက်လာလို့ ..“
“သြော် ..“

စုမာ၏ အကြောင်းပြချက်က လုံလောက်သဖြင့် လှိုက်လှဲဝမ်းသာမှု မရှိသလို ဖြစ်နေသည့် သူမ၏ အပြုအမူအတွက် မိုးကျော် ဆန်းစစ်မနေတော့ပါ။ ထို့အပြင် လှလှပပလေးဖြစ်နေသည့် စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်နေမှုကိုလဲ မသိမသာ လျော့ချလိုက်ရသည်။ ဥပုသ်နေ့ကြီးကို ကိုယ်က ဘာစိတ်ကူးထားပြီးလာလဲဆိုတာ မိမိဖာသာမိမိ သိနေသဖြင့် ဘယ်သူ့ကို အားနာရမှန်းမသိ အားနာသွားမိသေးသည်။ နောက်မှ သူတို့ထမင်းဆိုင်က ဒီရက်ပဲပိတ်လို့ ဒီရက်လာရတာ ဘာဖြစ်လဲဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်အားပေးလိုက်ရသည်။ မိုးကျော် ရှေ့ကနေလျှောက်သွားတော့ စုမာနောက်မှကပ်ပါလာသည်။

“နေရတာအဆင်ပြေတယ်မှတ်လား ..“
“ပြေပါတယ် ..“
“ထင်သားပဲ .. ဒါကြောင့် ပေါ်မလာတာနေမှာပေါ့ ..“
“နေ့တိုင်းလိုလို ကားမောင်းနေရတော့လဲ သီးသန့်အားတဲ့ရက်မရှိလို့ပါ … နောက်ပြီး စုမာအားတဲ့အချိန်ကိုလဲ မှန်းလာရသေးတာကိုး ..“

စုမာဘာမှ ဆက်မမေးသလို မိုးကျော်လဲ ဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ပါ။ ဖော်ဖော်ရွေရွေရှိသလို မဟုတ်သည့် စုမာ၏ အပြုအမူကြောင့် ရုတ်တရက် သူဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ။ သူနှင့် စုမာ၏ ဆက်ဆံရေးသည် နဂိုကတည်းက အချစ်နှင့်တည်ဆောက်ထားသော ဆက်ဆံရေးမဟုတ်။ သူ့အသွေးအသားတွေ၏ လိုအပ်ချက်ကို စုမာက ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး သူမ၏ တောင့်တမှုဆန္ဒကို မိုးကျော်က လိုက်လျောခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည်။ လူမြင်ကွင်းတွင် သွားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ ရှိဖူးကြတာမဟုတ်။ စုမာကသာ သူ့ကို သံယောဇဉ်ရှိသော အရိပ်အယောင်တွေ ပြဖူးသော်လဲ သူ့ဘက်က သူမအပေါ် ချစ်သူရည်းစားတစ်ယောက်လို ခံစားချက်မျိုးမရှိ။ ခပ်ရိုင်းရိုင်းပြောရလျှင် စိတ်တူသဘောတူ အိပ်ဖော်တစ်ဦးသာဖြစ်သည်။ မိုးကျော်လမ်းပဲ ဆက်လျှောက်လာမိသည်။

“ရွှေအင်ကြင်းကို သွားမှာပဲမဟုတ်လား .. ဟိုမှာလိုင်းကားလာနေတယ် ..“
မိုးကျော် ယောင်နနနှင့် စုမာပြောသလိုပင် လာနေသည့် ဘတ်စကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ နေ့လည်အချိန်ဖြစ်သည့်အတွက် ကားပေါ်တွင်လူရှင်းနေသည်။ ရှေ့နှစ်မှတ်တိုင်ဆို ဆင်းရတော့မည်မို့ မိုးကျော်နောက်ကို တိုးမသွားတော့ပဲ အပေါက်ဝတွင်ဘေးကပ်ကာ ရပ်လိုက်သည်။ စုမာကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ဘက်ကို မကြည့်ပဲ အပြင်ဘက်ကို ငေးနေတာတွေ့သည်။ မိုးကျော်နှစ်ယောက်စာဆိုပြီး စပယ်ယာကို ပိုက်ဆံပေးလိုက်တော့ စပယ်ယာက သူ့ကိုမကြည့်ပဲ စုမာကိုကြည့်ကာ လှမ်းယူသည်။ ယောကျ်ားမျက်လုံးချင်းမို့ ကိုရွှေစပယ်ယာ၏အကြည့်တွေက စုမာ၏ ဘယ်နေရာတွေကို စိုက်ကြည့်နေမှန်း မိုးကျော်သိသည်။ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင် စုမာကိုယ်ကလေးကို အခုမှ သေချာပြန်ကြည့်မိသည်။ ထိုရောအခါ ရှုပ်ထွေးသွားသလို ဖြစ်သည့် သူ့စိတ်ထဲတွင် လာရင်းရည်ရွယ်ချက်က ပြန်အစားထိုးဝင်လာသည်။ တစ်တစ်ရစ်ရစ် စုမာကိုယ်လုံးကလေးနှင့် ကားစွင့်နေသည့်တင်အိုးတွေက သူ့သွေးကို ဆူဝေလာအောင် လုပ်နေသလို ခံစားရသည်။

“လာ .. စုမာ ..“
ကားပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်း စုမာလက်ကိုဆွဲကာ ခေါ်တော့ စုမာ နဂိုအတိုင်းပင် လိုက်ပါလာပါသည်။ စုမာနှင့် ဖြစ်ပြီးကတည်းက ရွှေအင်ကြင်းသည် ရောက်ဖူးနေကြနေရာဖြစ်သဖြင့် မိုးကျော်စိမ်းမနေပါ။ ရွှေအင်ကြင်းသည် ကမ်းနားဘက်နှင့် နီးသော လမ်းကြားလေးထဲတွင် ဖွင့်ထားသော ခပ်ပေါပေါ တည်းခိုခန်းတစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ အခန်းခပိုက်ဆံကိုပေးလိုက်ပြီး သော့ရသည်နှင့် စုမာလက်ကိုဆွဲကာ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ဒါမျိုးက အဆန်းမဟုတ်တော့သည်မို့ မျက်နှာပေါက်ဆိုးဆိုးနှင့် ကောင်တာမှ အဒေါ်ကြီးသည် ဖတ်လစမဂ္ဂဇင်းကို ပြန်ဆက်ဖတ်နေသည်။

မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင် အိမ်ရောက်ကတည်းက ချုပ်ထိန်းထားရတာတွေများသည်။ မြင်သူတကာငေးလောက်သည့် မိန်းမချောလေးနှစ်ဦးကို နေ့စဉ်ကားမောင်းပို့နေရသည့်အတွက် သူဘယ်လောက် မိမိကိုယ်ကိုထိန်းသိမ်းရသလဲဆိုတာ သူသာသိသည်။ ဖြူဖြူအောင်က တော်သေးသည်။ သူသူအောင်ကို အကြိုအပို့လုပ်ရသည့် အခါမျိုးတွင် သူမလေး၏ ချစ်စဖွယ် အပြောအဆိုနှင့်၊ စိုပြည်လန်းဆန်းသည့် ကိုယ်လုံးလေးက သူ့ကို ဖမ်းစားထားသည်။ သူသူအောင်က ဆယ်ကျော်သက်လေးပီပီ ဂါဝန်လေးတွေ၊ စကတ်တွေလေးတွေသာ အဝတ်များသဖြင့် မိုးကျော်၏ မျက်လုံးတွေက ဒီနေရာကို တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေတတ်သည်။ မနည်းပင် သတိထားနေရသည်။ စိတ်ဆင်ရိုင်းကို စောင့်ဆည်းမှု၊ တာဝန်သိတတ်မှု အစရှိသည့် ချွန်းတွေအလက်လက်နှင့် အုပ်ထားရသည်။

တစ်လလုံးအောင့်အီးထားခဲ့ရသည့်အတွက် အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် မိုးကျော် ပေါက်ကွဲတော့သည်။ စုမာ၏ မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ညှပ်ယူကာ အငမ်းမရနမ်းသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှတော့ စုမာ သူ၏အနမ်းတွေကို မတုံ့ပြန်ပါ။ တင်းကာခံထားသလို ထင်ရသည်။ မိုးကျော်က အလျော့မပေးပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းနှင့် အတင်းနမ်းပစ်လိုက်တော့မှ ကိုယ်ကလေးကပျော့သွားပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာလေးကြာမှ လျှာလေးက ထွက်လာသည်။ စုမာ စိတ်ပါလာပြီမှန်း သိလိုက်သည်နှင့် မိုးကျော်လက်က လုပ်နေကြထုံးစံအတိုင်း အောက်ကိုလျှောဆင်းသွားသည်။ တင်းတင်းရင်းရင်း တင်သားတွေကို အားရပါးရပင် ဆုပ်နယ်သည်။ ထမိန်ပေါ်က နယ်လို့အားမရတော့ လိပ်ထားသည့်ထမိန်စကို ရှာကာ ဖြေချလိုက်သည်။ ပင်တီလေးကျန်သေးပေမယ့် ခုနကထက်စာလျှင် ပို၍ နယ်ရတာ အားရလာသဖြင့် မိုးကျော်လက်တွေက တစတစကြမ်းလာသည်။

“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ .. ရောက်ကတည်းက .. နဲနဲလျှော့ဦး ..“
စုမာက သူ့နှုတ်ခမ်းဆီမှ ရုန်းထွက်ကာ ရင်ပတ်ကို လက်နှင့်တွန်းထုတ်ရင်းပြောသည်။ အနမ်းကြမ်းကြမ်းခံထားရသည့်အပြင် တင်ပါးတစ်ခုလုံးရစရာမရှိအောင် အနယ်ခံထားရ၍ သူမ အသံက လှိုက်မောမှု အပြည့်ဖြစ်နေသည်။

“စုမာကို တွေ့ကတည်းက စိတ်ထနေတာ .. ဒီမှာကြည့်ပါလား ..“

မိုးကျော် တကယ်စိတ်ထန်နေမှန်း ပုဆိုးကိုဖြေပြလိုက်သည်နှင့် စုမာတွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုယ်ချင်းပွေ့ဖက်ထားစဉ်ကတည်းက သူမဆီးစပ်ကို လာထောက်နေသဖြင့် အသင့်ဖြစ်နေမှန်း သိပေမယ့် ဒီလောက်မာတောင်တက်နေမည်လို့တော့ မထင်။ ဘွားခနဲပေါ်လာသည့် လိင်တံကြီးသည် အခန်းမျက်နှာကျက်အမိုးကို ချိန်ရွယ်ထားသည့် အမြှောက်ကြီးနှင့်တောင် တူနေသည်။ မိုးကျော်က စုမာထံမလာခင် ရေချိုးခန်းထဲမှာ သထားခဲ့လို့ ပေါင်ခြံတစ်ဝိုက် ရှင်းလင်းနေရာ အသားချောင်းချောင်းမာမာကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ထောင်ပြထားသလိုပင်။ စုမာ ရင်ခုန်နှုန်းတွေမြန်လာပြီး ညို့မြူခံထားရသည့်နှယ် စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူမကသာ လှုပ်ရှားမှုကင်းမဲ့သွားသည်။ မိုးကျော်ကတော့ သွက်သွက်လက်လက်ပင် လှုပ်ရှားသည်။ ကုတင်နားရောက်နေပြီ ဖြစ်သည့် စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးကို တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ စုမာကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်လဲကျသွားသည်။ မိုးကျော် ကုတင်အောက်တွင် ကျန်ခဲ့သည့် သူမနှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူကာ အပေါ်သို့ထောင်လိုက်သည်။ ဘယ်ဘက်ပုခုံးပေါ် စုတင်လိုက်ပြီးနောက် ကျန်နေသေးသည် ပင်တီလေးကို ခါးစကနေ လိပ်ကာ ဆွဲတင်သည်။ စုမာ၏ အောက်ပိုင်းတွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖြစ်သွားချေပြီ။ မိုးကျော်ပေါင်တံနှစ်ချောင်း စုနေရာမှ တစ်ချောင်းချင်းစီ ခွာထုတ်လိုက်သည်။ စုမာ၏ အသားကဖြူလှသည်မဟုတ်ပါ။ သို့သော် ပေါင်ရင်းခွဆုံတစ်ဝိုက်တွင်တော့ အတော်ပင်ဖြူဝင်းသည်။ မိုးကျော် မမြင်ရတာကြာပြီဖြစ်သည်မို့ စုမာအနေအထားက အသင့့်ဖြစ်နေသည့်တိုင် အဓိကနေရာကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မဲနက်နေသည့် တောတန်းလောက်အောက်ရှိ အကွဲကြောင်းလေးသည် မဟတဟလေးပြဲနေသလို ရှိသည်။ သူ့လိင်တံ၏ ခိုနားရာ ကျွင်းဝလေးသည် အမိုးကာထားသည်နှယ့် ခပ်ထူထူအဖုံးလေးနှစ်ခြမ်းက ပိတ်ကာထားသည်။

“လုပ်ချင်လုပ်တော့ အစ်ကိုမိုး …“
သူ စိုက်ကြည့်နေတာကို အနေခက်လာလို့ ထင်သည်။ စုမာက ပက်လက်လှန်နေရာမှ ခေါင်းကလေးလှမ်းထောင်ရင်း ပြောသည်။ မိုးကျော် အမြင်အာရုံနောက် လိုက်နေမှုကို ဖြတ်လိုက်ပြီး အတွေ့အာရုံနောက်လိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ သူ့လိင်တံထိပ်နှင့် ကျွင်းဝက အဖုံးနှစ်ခုအောက်ကို လျှှိုကာထိုးလိုက်သည်တွင် စုမာ စိတ်ထနေပြီမှန်း စိုထိုင်းထိုင်းအတွေ့ကြောင့် နားလည်လိုက်သည်။ မိုးကျော် သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်နှင့်ကပ်အောင်တိုးယူလိုက်တော့သည်။

ရောက်ဖူးနေကြလမ်းကြောင်းမို့ မိုးကျော်၏ လိင်တံက ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာနှယ် ချောချောချူချူအထဲကိုရောက်သွားသည်။ စုမာအတွင်းသားတွေ၏ စွတ်စိုအိထွေးသည့်အရသာက ငတ်မွတ်နေခဲ့သည့် မိုးကျော်အတွက် အတိုင်းထက်အလွန် ကောင်းမွန်လွန်းလှနေရာ သူ ချက်ချင်းပင် ဒစ်ပေါ်သည်အထိပြန်ထုတ်ပြီး စဆောင့်သည်။ အင့်ခနဲ တစ်ချက်မြည်ပြီး စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးက တွန့်သွားသည်။ ဆောင့်ချက်အရှိန်ကြောင့် ရှေ ့တိုးသွားမလို ဖြစ်သည့် စုမာကိုယ်ကလေးကို သူ့ပုခုံးပေါ်ရောက်နေသာ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို တင်းတင်းဖက်ထားခြင်းဖြင့် မိုးကျော် လှမ်းထိန်းထားသည်။ ထို့နောက် သူပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို လက်ကိုင်သဘောမျိုး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်တွယ်ပြီး မိုးကျော်တစ်ချက်ချင်း စည်းချက်မှန်မှန် စဆောင့်တော့သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်ကျနေသည့် စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးသည် ယမ်းခါနေပြီး ဆွဲမိဆွဲရာအဖြစ် အပြာရောင်အိပ်ယာခင်းစကို တင်းတင်းလိမ်ဆွဲထားရသည်။

“အင်း … အင်း … အီး ….. အီး ..“

၁ဝပေပတ်လည်လောက်သာ ကျယ်သော အခန်းလေးထဲတွင် မိုးကျော်နှင့် စုမာတို့နှစ်ယောက်သား ကာမစပ်ယှက်မှုမှ ထွက်ကျလာသော အသံများမှလွဲ၍ တခြားအသံ တစိုးတစိမျှ မကြားရပါ။ မိုးကျော် စုမာကို စကားမပြောဖြစ်ပဲ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ခရီးရောက်အောင် တွင်တွင်သွားနေမိသလို စုမာကိုယ်တိုင်လည်း တအင့်အင့် တအီးအီး ညည်းယုံမှအပ တခြားဘာစကားမှ မဆိုရှာပေ။ မျက်စိကိုတင်းတင်းမှိတ်ထားပြီး မိုးကျော်လုပ်သမျှကို ဒီအတိုင်း ငြိမ်ခံနေသည်သက်သက်ပဲရှိသည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် စိတ်လိုလက်ရ စကားတတွတ်တွတ် ပြောတတ်ပေမယ့် ဒီနေ့မှ ဘာစကားမှမဆိုသည့်အတွက် စုမာ၏ အပြုအမူက ထူးခြားနေတာ သေချာပါသည်။ သို့သော် မိုးကျော် ဒါတွေကို ထည့်တွက်မနေနိုင်အားပဲ တင်းမာနေသည့် သူ့လိင်တံကို လျှော့ချဖို့အရေးကိုသာ အားသွန်ခွန်စိုက်လုံးပန်းနေလေသည်။

သွားပါများ ခရီးရောက်ဆိုသည့်အတိုင်း မိုးကျော် ပန်းတိုင်ကို လှမ်းမြင်သည့် အချိန်သို့ရောက်လာသည်။ မိုးကျော်၏ လှုပ်ရှားမှု အဟုန်က ပိုများလာသလို အားလဲပိုပါလာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အခါမျိုးတွင် ဆီးစပ်ချင်း ရိုက်မိသံက စုမာ၏ အော်ညည်းသံထက်တောင် ပိုကျယ်နေသယောင် ထင်ရသည်။ ဟထားသည့် စုမာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေသည် ပြန်မပိတ်တော့ပဲ ရေငတ်သူတစ်ယောက်လိုလျှာဖျားလေးနှင့် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြန်သပ်နေမိသည်။ အခုထက်ထိ မချွတ်ရသေးသည့် ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီသည်အနေအထားမမှန်တော့ပဲ ချက်နက်နက်ကလေးပေါ်သည်အထိ လိပ်တက်နေသည်။ အင်္ကျီကွယ်ထားလို့ မမြင်ရသည့်တိုင် ရင်သားတွေ၏ လှုပ်ခါမှုကိုတော့ ဆောင့်ချက်တိုင်းဆောင့်ချက်တိုင်း မိုးကျော်သတိထားမိသည်။

“အီး .. ပြီး .. ပြီးပြီ ..“

မိုးကျော် တကိုယ်လုံးကြွသည်အထိ ခြေဖျားထောက်ကာ ရပ်လိုက်ရင်း သူ့ဆီးစပ်ကို စုမာ၏ အင်္ဂါစပ်နှင့် မကင်းကွာရအောင် အသားကုန် ကပ်ထားလိုက်သည်။ ခေါင်းမော့ထားသည့် သူ့လည်ပင်းတစ်ဝိုက်တွင် သွေးကြောကြီးတွေတောင် ထောင်တက်နေသည်။ အားရပါးရ လုပ်လိုက်ရမှု၏ နောက်ဆက်တွဲအနေဖြင့် စုမာ၏ကျွင်းလေးထဲတွင် သူ့အရည်တွေက ပြည့်လျှံသွားသည်။ စုမာကိုယ်တိုင်လဲ အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာတိုးဝင်လာသည့် ပူနွေးလှသည့် အရည်တွေ၏ ထိတွေ့မှုတွင် အကြီးအကျယ်ပြီးသွားသည်။ ကျောပြင်နှင့် အိပ်ယာလွတ်သွားသည်အထိ ကော့တက်မိသလို ခြေချောင်းလေးတွေပင် ကွေးညွှတ်သွားသလဲ ထင်ရသည်။ အပြီးချင်းဆုံမှုကြောင့် ကာမအရသာ၏ အထွတ်အထိပ်ကို နှစ်ယောက်စလုံး ခံစားလိုက်ရသည်။

“အင်္ကျ ီတွေတောင် တွန့်ကုန်ပြီ .. တကယ်တဲ …“
“အကို စိတ်အရမ်းပါသွားလို့ပါကွာ …“

မိုးကျော် ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ အမောဖြေနေသည့်အချိန် စုမာက ထထိုင်ပြီး ကြေသွားသည့် အကျ ႌအနားသားတွေကို လက်နှင့်သပ်ချနေသည်။ တကယ်ပဲ ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီနောက်ကျောသည် ပွတ်တိုက်ခံရသည့် အရှိန်ကြောင့် တော်တော်လေး တွန့်လိန်နေသည်။ မိုးကျော် လှဲနေရာမှထပြီး ပြန့်သွားအောင် ပွတ်သပ်ပေးမည့် ပြုတော့ စုမာက ထပြီး မိုးကျော် ချွတ်ထားခဲ့သည့် ပင်တီနှင့် ထမိန်ကို သွားပြန်ယူသည်။

“ပြန်တော့မလို့လား .. စုမာ …“
“ပြန်မယ်လေ အကိုမိုး.. ဒေါ်လေးကို ခနဆိုပြီး ပြောခဲ့တာ ..“

ဒီတစ်ခါတော့ မိုးကျော် စုမာကို မေးခွန်းထုတ်သည့်အကြည့်နှင့် စူးစိုက်ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်စူးစူးကို မခံနိုင်သည့်ဟန်နှင့် စုမာခေါင်းငုံ့သွားပြီး အနားလိပ်နေသည့် ပင်တီလေးကိုသာ ပြန်ဖြေနေသည်။ တကယ်ဆို မိုးကျော် စုမာ ဘာဖြစ်နေတာလဲဟု မေးလိုက်ဖို့ ကောင်းသော်လဲ သူနှုတ်က ဆွံ့အနေသလို ဖြစ်နေသည်။ စုမာမှ ပြန်ချင်ပြီဆိုတော့လဲ ကိုယ်လဲပြန်ယုံပေါ့ဟု တွေးလိုက်ပြီး စုမာချထားခဲ့သည့် တစ်ရှူးဗူးကို ဆွဲယူကာ လိင်တံပတ်ဝန်းကျင်တွင် ပေနေသည့် အရည်တွေကို ခြောက်အောင်သုတ်သည်။ အပေါ်စားတည်းခိုခန်းမို့ ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာတဆက်တည်း ရှိမနေပါ။ နှစ်ရွက် သုံးရွက်သာ ကျန်တော့သည့် တစ်ရှူးဗူးကိုပဲ အဖော်ပြုရသည်။ မိုးကျော် ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပြီးသည့် အချိန်တွင် စုမာက ဆံပင်တွေကိုတောင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်လုပ်ပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ မိုးကျော် အခန်းအပြင်ဘက်ကိုသာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

“အကိုမိုး တခြားသွားစရာ ရှိသေးလား …“
“စုမာနဲ့တွေ့ပြီရင် အဘမောင်ဆီသွားမလားလို့ စဉ်းစားထားတာ ..“
“သြော် .. ဒါဆိုလဲ စုမာဖာသာစုမာ ပြန်လိုက်မယ် .. အကို ဒီကနေ ကားစီးသွားလိုက်ပေါ့ “
“အင်း .. ဒါဆိုလဲ သွားမယ် … စုမာ ဂရုစိုက်နော် ..“
“အကိုမိုးလဲ ဂရုစိုက် .. သွားပြီ .. တာ့တာ …“

တင်သားပြည့်ပြည့်တွေကို လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နှင့် တစ်ချက်ချင်း ဘယ်ညာပစ်ကာသွားရင်း စုမာထွက်သွားသည်။ စပါယ်ရှယ် အမျိုးအစားဝင်မို့ စုမာ ဟိုဘက်လမ်းကို ကူးပြီးရောက်သွားသည့်တိုင် သူမနောက်ပိုင်းအနေအထားကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စုမာက ပြန်တော့မယ်ဆိုလို့သာ သူလဲထွက်လာရတာဖြစ်သည်။ မဟုတ်လျှင် မိုးကျော် စုမာကို ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ တစ်ချီလောက်ဆွဲချင်သေးသည်။ ရင်ထဲ တရိပ်ရိပ်ပြန်တက်လာသည့် ဆန္ဒကိုချိုးနိုင်ပြီး အဘမောင်အိမ်ဘက်သွားသည့် ဘတ်စ်ကားတစ်စီးအလာတွင် အလျှင်အမြန်တက်လိုက်သည်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှ ဟိုဘက်မှတ်တိုင်ကို လှမ်းကြည့်တော့ စုမာကို မတွေ့ရတော့။ သူမလဲ ကားရသွားသည်နှင့် တူသည်။

နေ့လည်ဘက်ဆို ဘယ်မှမသွားတတ်သည့် အဘမောင်ကို မိုးကျော် သူ့တို့နေသည့်အိမ်အဖီလေးမှာပင် တန်းတွေ့ပါသည်။ ထုံးစံအတိုင်း စားစရာလက်ဆောင်တွေကို ကြွပ်ကြွပ်အိတ်နှင့်ဆွဲလာသည့် မိုးကျော်ကို အဘမောင်က အရင်လှမ်းခေါ်သည်။

“ကောင်လေး .. လာဟေ့ … “
“အဘမောင် နေကောင်းတယ်မှတ်လား …“

မိုးကျော် နှုတ်ဆက်စကားဆိုပြီး အဘမောင် အုန်းတံမြက်စည်းလုပ်နေသည့် ကွပ်ပျစ်မှာပင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ အဘမောင်သည် ညဘက်တွင် ဂိုဒေါင်စောင့်ပြီး နေ့လည်ဘက်အချိန်တွင် အုန်းတံမြက်စည်းလိပ်သည်။ သားတစ်ယောက်၊ သမီးတစ်ယောက်ရှိသော်လဲ အိမ်ထောင်ကျပြီးသည့် သမီးက ယောကျ်ားဖြစ်သူနှင့် ကီလီဘက်တွင် စျေးထွက်ရောင်းသည်။ အဘမောင်နှင့် အတူမနေ။ နေလို့လဲ မရပါ။ အဘမောင်၏ အိမ်ကုတ်လေးသည် တစ်ဖက်တဲအိမ်မှ အဖီထုတ်ထားသည့် အစွယ်လေးသာဖြစ်ပြီး လူပိုတစ်ယောက်နေရန် မလုံလောက်ပါ။ မိုးကျော် တစ်ခေါက် အလည်ရောက်ဖူးလို့ ကောင်းကောင်းသိနေပါသည်။

“ဘယ်လိုလဲ .. အရာရှိကြီးအိမ်မှာ အဆင်ပြေလား ..“
“အဆင်ပြေပါတယ် .. အဘ .. သူတို့က တော်တော်ဂရုစိုက်ပါတယ် ..“
“အေး .. အေး … ဝမ်းသာတယ် ကောင်လေးရယ် .. နင်က ငါတို့လိုဘဝမျိုးထဲကမှ မဟုတ်နိုင်တာ .. နေရာမှန်ပြန်ရောက်တယ်လို့ ပြောလို့ရမယ် ..“
“မပြောတတ်ပါဘူး .. အဘရယ် .. “

မိုးကျော်တကယ်လဲ မပြောတတ်၍ ဆက်မပြောတော့ပါ။ အဘမောင်အတွက် ဆိုပြီး သူယူလာသည့် အထုပ်တွေကို လှမ်းပေးသည်။ ကျေးဇူးမမေ့တတ်သည့် မိုးကျော်ကို ကြည့်ပြီး အဘမောင် ဝမ်းသာရှာသည်တူသည်။ မိုးကျော် သီးသန့်စာအိတ်နှင့် ထုတ်လာသည့် ငွေကိုပေးတော့ လက်မခံရှာပေ။ မိုးကျော် ကန်တော့ငွေဖြစ်သည့်အကြောင်း အတင်းပြောပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကန်တော့မှ တုန်တုန်ရီရီနှင့် လက်ခံယူသည်။ ထို့နောက် အိမ်ထဲကို ယူသွားပြီး ရေနွေကြမ်းအိုးဆွဲ၍ ပြန်ထွက်လာသည်။

“ဒါနဲ့ .. နင် .. ဟိုထမင်းဆိုင်က ကလေးမလေးနဲ့ တွေ့သေးလား ..“
“ဘာဖြစ်လို့လဲ .. အဘ “

အဘမောင်က အကြောင်းမရှိပဲ မပြောဆိုတာသိနေလို့ မိုးကျော် အလေးအနက်ပင် မေးလိုက်သည်။
“အဲဒီကောင်မလေး .. အခုတလေ မူမမှန်ချင်ဘူး .. သူတို့လမ်းဟိုဘက်ကုန်မာဆိုင်က ကျင်စိန်နဲ့တွဲနေတယ်လို့ သတင်းကြားတယ် ..“

မိုးကျော် ဒီတော့မှ စုမာ၏ အပြုအမူကို သဘောပေါက်ရသည်။ သူမက ဒါကြောင့် အင်တင်တင်ဖြစ်နေတာကိုး။ စိတ်ထဲတွင် နှမျောသလိုဖြစ်မိတော့လဲ ဝမ်းနည်းမှုကိုတော့ မခံစားရပါ။ ဇာတ်လမ်းရှည်မည့် ကိစ္စတစ်ခု ပျက်သွားတော့ အေးတာပေါ့လို့ပဲ တွေးနေလိုက်သည်။ နောက်ထပ် အသေးစိတ်ထပ်မေးမနေတော့ပဲ အဘမောင်နှင့် ရေနွေးသောက်ရင်းသာ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ လျှောက်ပြောနေလိုက်သည်။ အချိန်တစ်နာရီနီးပါးမျှ အချိန်ဖြုန်းပြီးနောက် အဘမောင်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့သည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိ။ မိုးကျော်၏ ရင်ထဲတွင် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးနေသလို ခံစားနေရသည်။ သူသည် ကူလီသမားလေး မိုးကျော်မဟုတ်တော့၊ ရဲအရာရှိကြီးအိမ်မှ ဒရိုင်ဘာသမားလေး မိုးကျော်သာ ဖြစ်တော့လေသည် …။

ပြီးးးးးးးးးးး
နတ်သားရေးသည်…..

မင္ကြင္းက ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႔မေကာင္းေတာ့ …

ၾကည့္လို႔ေကာင္းတုန္းက မိုးေက်ာ္လဲ မွတ္ႀကီးတို႔နည္းတူ အေမွာင္ရိပ္ကြယ္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့သည္သာ။ ျမင္ကြင္းကလဲ ေယာက်္ားဘသား ဘယ္သူမဆို ေခ်ာင္းၾကည့္ခ်င္မွာ ေသခ်ာသည္။ မိုးေက်ာ္တို႔ ကူလီထမ္းရာ ကီလီကမ္းနားမွ ေမွာင္ရိပ္ကြယ္ရာတြင္ အတြဲေလးတစ္တြဲ အလုပ္ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အစပထမေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီဆိုလၽွင္ ေရာက္လာတတ္ေလ့ရွိသည့္ ေၾကးစားမိန္းမႏွင့္ သူ႔အတြဲဟုသာ ထင္ေပမယ့္ တီးတိုးသဖန္းပိုးေနသည့္ အတြဲဆီမွ အသံမ်ားေၾကာင့္ သူထင္သလိုမဟုတ္မွန္း မိုးေက်ာ္သိလိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မွတ္ႀကီးတို႔ ေခ်ာင္းေနမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္လဲ မေယာင္မလည္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

အမွန္တကယ္ေတာ့ မွတ္္ႀကီးတို႔အဖြဲ႕ႏွင့္ ထိပ္တိုက္မတိုးခ်င္ပါ။ မွတ္ႀကီးတို႔ ဘယ္လိုေကာင္မ်ိဳးေတြမွန္း သိေပမယ့္ မိုးေက်ာ္က သူႏွင့္အေနသာႀကီးမို႔ သူတို႔ဘာလုပ္လုပ္ မသိလိုက္မသိဖာသာပင္ ေနခဲ့သည္။ မွတ္္ႀကီးတို႔ လူစုသည္ ေန႔ပိုင္းတြင္ သူလိုပင္ အထမ္းအပိုး အလုပ္သမားအသြင္ႏွင့္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ညေမွာင္လာၿပီဆိုလၽွင္ ဆိပ္ကမ္းတစ္ဝိုက္ ေယာင္လည္လည္လုပ္ကာ လစ္လၽွင္လစ္သလို လုပ္တတ္သည္။ ေခ်ာင္ေပါသည့္ ကီလီဆိပ္ကမ္းတြင္ လာအလုပ္ျဖစ္ၾကသည့္ ေၾကးစားမိန္းမေတြဆီမွလဲ ရိပ္ယူသည့္ ကိစၥေလးေတြလဲ ရွိတတ္သည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ ညဘက္ညဘက္ ဒီမွာပဲ အိပ္ရလို႔ သူ ဒီကိစၥေတြကို မသိခ်င္မွ အဆုံးပင္။

သို႔ေပမယ့္ အခုကိစၥက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။
ေကာင္ေလးသည္ ရွိပါမွာ ၁၈ႏွစ္ဝန္းက်င္ပဲ ရွိဦးမည္ ထင္သည္။ ေကာင္မေလးၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ ထိုနည္းတူပင္။ ေဘးနားတြင္ ပုံထားသည့္ လြယ္အိတ္ကေလးေတြကိုယ္စီႏွင့္မို႔ ၾကည့္ရတာ က်ဴရွင္မတက္ပဲ လစ္လာၾကတာျဖစ္ရမည္။ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဒီအနီးနားတစ္ဝိုက္တြင္ လူရွင္းေနတတ္သျဖင့္ ရည္းစားသဘာဝ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတာ ျဖစ္မည္။ အလင္းေရာင္က မသဲမကြဲေပမယ့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေကာင္မေလး၏ ရင္သားတစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးလက္မွ ေရႊနာရီေလးက ဝင္းခနဲလက္သြားသည္ကို မိုးေက်ာ္ျမင္ေနရသည္။ ထို႔အျပင္ ေကာင္မေလးေရာ၊ ေကာင္ေလးပါ ေရႊဆြဲႀကိဳးအသီးသီးႏွင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူသတိထားမိသည္။ ထို႔ထက္ပိုသည္က အတင္းကာေရာ နမ္းေနသည့္ ေကာင္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ေရွာင္ေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ ပါးျပင္ထက္တြင္ စိန္နားကပ္ေလးက ရွိေနေသးသည္။ ဒါေတြက မွတ္ႀကီးတို႔ မ်က္စိက်စရာပင္။

မွတ္ႀကီးတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္း မသိေသာ္လဲ မိုးေက်ာ္ေရာက္လာေတာ့ ေကာင္ေလး၏ လက္တစ္ဖက္က ေကာင္မေလး၏ စကတ္တိုအတြင္းကို ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ပုခုံးကို ေက်ာ္ကာ ဖက္ထားသည့္ လက္တစ္ဖက္ကလဲ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီေပၚကေန ရင္သားတစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ေနသည္။ ေကာင္မေလး၏ အလုံးအထည္ေတြ မဆိုးသည့္အျပင္ ဒီဇိုင္းကလဲ အလန္းစားေလးျဖစ္သည္။ ဒီအတိုင္းဆို ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခု ၾကည့္ရေတာ့မွာ ေသခ်ာလို႔ မိုးေက်ာ္ အက်အန ေနရာယူလိုက္ေတာ့မွ ေကာင္မေလးဆီမွ ႐ုန္းကန္သည့္ အမူအရာေလးေတြ ေပၚလာတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မိုးေက်ာ္စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။ အေလာတႀကီး လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကိုလဲ စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ကာ ဆဲမိသည္။ ႏုးနပ္ေနရမည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ေလာႀကီးမိသျဖင့္ ေကာင္မေလးက ေၾကာက္သြားပုံရသည္။ စကတ္ေအာက္ဝင္ေနသည့္ လက္ကိုအတင္းပဲ ဆြဲထုတ္ေနသလို ထိုင္ေနရာမွလဲ ထဖို႔ ျပင္သည္။ ေကာင္ေလးက လူဗလံေလးမို႔ ေကာင္မေလး အတင္းကာေရာ ႐ုန္းထြက္သည္တြင္ မထိန္းနိုင္ပဲ လႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မွတ္ႀကီးတို႔ အဖြဲ႕က ထေသာင္းက်န္းေလသည္။

“မလုပ္ပါနဲ႔ ရွင္ … က်မ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါ ..”
“ခ်ာတိတ္မ .. စကားရွည္မေနနဲ႔ … နင္ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးဆို ဒီလိုေနရာကို လိုက္မလာဘူး ..”

မွတ္ႀကီးတို႔ ေငြညႇစ္ကာ ဟိုဟာျဖဳတ္ခိုင္း၊ ဒီဟာျဖဳတ္ခိုင္းသည္အထိေတာ့ မိုးေက်ာ္ ဝင္မပါေသးေပ။ သူ႔ႏွင့္မဆိုင္ဟုပင္ သေဘာထားထားသည္။ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးခမ်ာေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ့ရြံ့ႏွင့္ ဆင္ထားသမၽွ အကုန္ျဖဳတ္ေပးရွာသည္။ အမွန္ဆို ဒီေလာက္ႏွင့္ ေက်နပ္လိုက္ဖို႔ေကာင္းေသာ္လဲ မွတ္ႀကီးက ေကာင္မေခ်ာေလးကို ျမင္ေတြ႕သြားသည္မို႔ ေနာက္ထပ္ထပ္ရဖို႔ ဖန္ေလသည္။

“လႊတ္ .. လႊတ္ .. က်မကို လႊတ္ …”
“ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးကို မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ .. ”
“ေဟ့ေကာင္ … စကားရွည္မေနနဲ႔ .. မင္း ေစာက္ျဖစ္မရွိလို႔ မလုပ္နိုင္တဲ့ ကိစၥကို ငါလုပ္ေပးမလို႔ ..”

မွတ္ႀကီးက ေကာင္မေလး၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို မိမိရရကိုင္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ပိုေခ်ာင္က်သည့္ ဘက္ကို ဆြဲေခၚေနသည္။ ထိုေနရာတြင္ အေမွာင္ထုက ပိုသိပ္သည္းမို႔ မွတ္ႀကီး အေမွာင္အားကိုးႏွင့္ ေကာင္မေလးကို ျဖဳတ္ေပေတာ့မည္။ မွတ္ႀကီးေနာက္လိုက္ သံလုံးႏွင့္ ေစာႀကီးတို႔က ေကာင္ေလးကို ကားဆီးကားဆီး လုပ္ထားသျဖင့္ ဟိုေကာင္ေလးလဲ ဘာမွတတ္နိုင္မည့္ ပုံမေပၚေပ။ ျဖဳျဖဳႏုႏုေကာင္မေလး ခမ်ာ မ်က္ႏွာေလး ငိုမဲ့ငိုမဲ့ႏွင့္ ေျပးေပါက္မရွိ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ႏုႏုငယ္ငယ္ေကာင္မေလးမ်ိဳးကို မွတ္ႀကီးက အနိုင့္အထက္က်င့္မွာကိုေတာ့ မိုးေက်ာ္ဘယ္လိုမွ လက္မခံနိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝင္ပါဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။

“မိုးေက်ာ္ .. ဒါ မင္းကိစၥမဟုတ္ဘူး .. ဝင္မပါစမ္းနဲ႔ကြာ ..”

သုံးေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ဆိုေပမယ့္ မိုးေက်ာ္၏ အစြမ္းကို သိေနသည့္အေလ်ာက္ မွတ္ႀကီးက ေဖ်ာင့္ဖ်ေသးသည္။ မိုးေက်ာ္က မထုံတက္ေသး အမူအယာနဲ႔ ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္ဖို႔ ဆက္ေျပာမွ ရန္ပြဲျဖစ္ၾကသည္။ မွတ္ႀကီးႏွင့္ သံလုံးက ဝင္ခ်ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေစာႀကီးက မွတ္ႀကီးကိုယ္စား ေကာင္မေလးကို ခ်ဳပ္ထားသည္။ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္မွ ခြဲကာ ဝင္လာသည့္ မွတ္ႀကီးႏွင့္ သံလုံး၏ ပုံစံကို ၾကည့္ကတည္းက သူတို႔၏ လက္ေတြ၊ ေျခေတြ ဘယ္နားကို လာမည္ဆိုတာ မိုးေက်ာ္သိေန၏။

မိုးေက်ာ္၏ကိုယ္က ဂ်င္တစ္လုံးႏွယ္ မႊတ္မႊတ္လည္သြားသလို လက္သီးေတြ၊ တံေတာင္ေတြ၊ ေျခပ်ံေတြက အဆက္မျပတ္ ထြက္သြားသည္။ ဘာမွ မၾကာလိုက္။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း ပြဲကၿပီးသြားသည္။ သံလုံး၏ မ်က္ႏွာမွာ လက္ဝါးေစာင္းဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္စိတစ္ဖက္ေတာင္ မပြင့္နိုင္ေတာ့သလို မွတ္ႀကီးမွာလဲ ေပါင္ဂြၾကားကို လက္ႏွင့္အုပ္ကာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ မိုးေက်ာ္၏ ကန္ခ်က္အရွိန္ႏွင့္ ကုန္းကုန္းႀကီး ေမွာက္သြားေတာ့သည္။

“ဘယ္လိုလဲ ေစာႀကီး .. ေကာင္မေလးကို မလႊတ္ေသးဘူးလား ..”
သူ႔ဆရာမွတ္ႀကီးေတာင္ ေမွာက္သြားေတာ့မွ ေစာႀကီးလဲ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ေကာင္မေခ်ာေလးသည္ ေစာႀကီးလက္က လြတ္သည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္အနားေရာက္လာသည္။

“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ .. အကိုရယ္ .. သူသူ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ..”
“မင္း .. ေက်းဇူးတင္တာ ေနာက္ထား .. ေလာေလာဆယ္ ဟိုမွာက်ေနတဲ့ မင္းတို႔ ပစၥည္းေတြ ျပန္သြားေကာက္ခ်ည္ .. ဟို ေကာင္ေလး .. မင္းေရာ ၀ိုင္းေကာက္ခ်ည္ …”

ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးသည္ မိုးေက်ာ္ ေျပာစကားကို နားေထာင္ရွာပါသည္။ ေမွာက္ေနသည့္ မွတ္ႀကီး၏ အနားတြင္ ျပန႔္က်ဲေနသည့္ သူတို႔ ပစၥည္းေလးေတြကို သြားျပန္ေကာက္သည္။ အားလုံးရၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္ မေက်မခ်မ္းႏွင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ေနေသာ ေစာႀကီးကို ၾကည့္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ … မင္းကပါ ေမွာက္သြားခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာလား .. မင္း ဆရာကို ေခၚၿပီး ငါ့ေရွ႕က ထြက္သြားစမ္း ..”
“မိုးေက်ာ္ .. မင္း ထမင္းဝဝစားထားေပါ့ကြာ ..”

ေစာႀကီး အံကိုက်ိတ္ကာ က်ဳံးဝါးရင္း ေမွာက္ေနသည့္ သူ႔ဆရာမွတ္ႀကီးကို ဆြဲထူသည္။ မ်က္ႏွာကို ထိထားသူ သံလုံးကလဲ မိုးေက်ာ္ကို ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းၾကည့္ကာ ယိုင္တိယိုင္တိႏွင့္ ထြက္သြားသည္။ ေစာႀကီးတို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သြားမွ မိုးေက်ာ္ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္သည္။ လူခ်င္းနီးကပ္စြာ ရွိေနၾကၿပီမို႔ ေကာင္မေလး၏ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္မႈကို သူေသခ်ာ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ဆြဲလားရမ္းလား အလုပ္ခံထားရ၍ ေကာင္မေလး၏ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီက ပုံစံမက်ေတာ့ရာ ေအာက္ခံဘရာကိုေတာင္ ျမင္ေနရသည္။ အသက္ငယ္ေပမယ့္ ဒီေနရာတြင္ေတာ့ ခ်ာတိတ္မသည္ မငယ္ေပ။ မငယ္ယုံမက ဖူးဖူးေမာက္ေမာက္ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးပင္ ရွိေနသည္။ မိုးေက်ာ္ ဒုတိယမွတ္ႀကီး မျဖစ္ခ်င္သျဖင့္ အၾကည့္ကိုလႊဲကာ ေဘးနားတြင္ ရပ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ယေန႔ေခတ္ပုံစံ ခပ္မိုက္မိုက္ေလးျဖစ္ေပမယ့္ လူေပ်ာ့ေလး ျဖစ္ပုံရသည္။ မိုးေက်ာ္၏ အၾကည့္ကို မခံနိုင္ပဲ ေခါင္းငုံ႔သြားသည္။

“မင္းတို႔ ဘယ္ကလာတာလဲ …”
“သူသူတို႔က ေမာ္တင္လမ္းထဲက ဆရာစိုး က်ဴရွင္ကေန လစ္လာတာပါ … သူ .. ကိုတူးက .. သူသူ႔ကို ေအးေဆးစကားေျပာခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး ညာေခၚလာတာေလ …”

ေကာင္မေလး၏ အသြက္ကေလးျဖစ္သည္။ ေဘးနားက ေကာင္ေလးကို အျပစ္တင္သံေလးစြက္ကာ ရွင္းျပသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၾကဳံလိုက္လို႔ထင္သည္။ အသံကေလး ခပ္တုန္တုန္ျဖစ္ေနယုံမက ရင္သားေတြကလဲ အသက္ရႉသံႏွင့္အတူ ခပ္ခ်ီခ်ီေလး ျဖစ္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ လွသည့္ ေကာင္မေခ်ာေလးပင္။

“ကဲ .. ဒါဆို ငါမင္းတို႔ကို လိုက္ပို႔မယ္ … ခ်ာတိတ္မ မင္းအဝတ္ေတြကို ေသေသသပ္သပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ဦး ..”
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. အကို …”

ေကာင္မေလးက မိုးေက်ာ္ ဘာဆိုလိုတာ သိသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ကိုယ္ကေလးကို တျခားဘက္လွည့္ကာ ေနသားတက်မျဖစ္သည္မ်ားကို ျပန္ျပင္သည္။ ေနာက္ေက်ာေလးေပးထားလို႔ မိုးေက်ာ္ မ်က္စိမထိန္းေတာ့ပဲ ခပ္ရဲရဲပင္ ေကာင္မေလး၏ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာ့ရွင္းသည့္ကိုယ္ဟန္တြင္ စကတ္တိုတိုေအာက္က တင္သားေတြက ျပည့္ျပည့္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ ေပါင္တံေလးေတြ က်ေနပုံကလဲ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနသည္။ မ်က္စိကို ေထာင့္ကပ္ၾကည့္လိုက္ရာကိုတူးလဲ သူ႔လိုလိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕သည္။ မိုးေက်ာ္ မ်က္စိေထာင့္ကပ္ၾကည့္ေနရာမွ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ မ်က္ႏွာကို လႊဲကာ တျခားကို ၾကည့္သည္။ ဒီေလာက္ အျဖစ္မရွိသည့္ေကာင္က သူသူ႔လို ခပ္သြက္သြက္ေကာင္မေလးကို ေခၚထုတ္လာနိုင္တာေတာ္ေတာ္ေတာ့ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနသည္ဟုသာ မိုးေက်ာ္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ေတြးေနမိေတာ့သည္။

မိုးေက်ာ္ အဘေမာင္ ရွိရာ ဂိုေဒါင္ဘက္ကို လမ္းေလၽွာက္လာရင္း ေစာေစာက ၾကဳံလိုက္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္အေတြးနယ္ခ်ဲ ့ ေနမိသည္။ သူဝင္ပါလိုက္သည့္ ကိစၥကို မွတ္ႀကီးတို႔က ေက်နပ္မွာ မဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ မွတ္ႀကီးတို႔လို ေကာင္မ်ိဳးေတြသည္ ေခြးအလိုမ်ိဳးသတၱဝါေတြမို႔ သူ႔ကို တည့္တည့္ဆိုင္ဆိုင္ေတာ့ ရွင္းရဲၾကမည္ မထင္။ အလစ္ဝင္တြယ္ၾကဖို႔က ပိုမ်ားသည္။ ေရွ႕ေလၽွာက္ သူ သတိထားေနရမည္ဟု တဆက္တည္း ေတြးမိသည္။ သိပ္အႏၲရာယ္မ်ားလၽွင္ေတာ့ ကီလီဆိပ္ကမ္းမွာ မေနပဲ တျခားကို ထြက္သြားမွေတာ္ကာက်မည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ သူ ဘာနဲ႔လုပ္စားပါမည္နည္း။

ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးလိုက္ရသည္ႏွင့္ သူ႔ေခါင္းတျခမ္းက ႐ုတ္တရက္ကိုက္လာသည္။ မိုးေက်ာ္ လန႔္ျဖန႔္ၿပီး ေတြးလက္စေတြကို ျဖတ္ခ်ရသည္။ ကူလီေတာင္ ထမ္းနိုင္မွေတာ့ တျခားအလုပ္ၾကမ္းလဲ သူလုပ္နိုင္မည္ထင္ပါသည္။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလိုေနရာတြင္ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ ရနိုင္ေကာင္းပါသည္။ မီးစင္ၾကည့္ကတာေပါ့ဟုသာ စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္သည္။ ဒီလိုသေဘာထားလိုက္ေတာ့ သူ ေခါင္းကိုက္တာ သက္သာလာသည္။ ညဦးပိုင္းတြင္ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလႏုေအးကို တဝႀကီး ရႉသြင္းလိုက္ၿပီး ၀ါက်င့္က်င့္မီးေရာင္ေလး လင္းေနေသာ အဘေမာင္၏ အေစာင့္တဲေလးသို႔ သူတန္းတန္းမတ္မတ္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။

“ေကာင္ေလး .. နင္လာတာ ေနာက္က်လာခ်ည့္လား ..”
သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ အဘေမာင္သည္ ေဆးတံဖြာေနရမွ လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္သည္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနေပမယ့္ အဘေမာင္သည္ မ်က္စိမမႈန္ေသးေပ။ မိုးေက်ာ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာကတည္က ျမင္ေနပုံရသည္။ ဒီလိုမ်ိဳးအရြယ္ထိ သန္တုန္းျမန္တုန္းမို႔လဲ တ႐ုတ္သူေဌးက စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ထားထားတာ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မိုးေက်ာ္ကေတာ့ အဘေမာင္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္သူ ျဖစ္သည့္အျပင္ တျခားအိပ္စရာေနရာမရွိလို႔ ဂိုေဒါင္မွာ ကပ္အိပ္ေနရသူပင္။ အစပိုင္းတုန္းက အဘေမာင္က သူေဌးမသိေအာင္ ထားရသျဖင့္ ေအာက္ဆိုက္သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ လေၾကးယူေသးေသာ္လဲ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးလေလာက္မွစ၍ ပိုက္ဆံမယူေတာ့ေပ။ မိုးေက်ာ္က အတင္းေပးလၽွင္ေတာင္ ျပန္ျပန္ထိုးေပးတတ္ၿပီး ဟိုထမင္းဆိုင္ကေကာင္မေလးနဲ႔ ႏွပ္ဖို႔ သိမ္းထားစမ္းပါဟု ေျပာတတ္သည္။

“ဟုတ္တယ္ … အဘ .. ေမာ္တင္ဘက္ကို ခနေရာက္သြားလို႔ ..”

လူႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ မိုးေက်ာ္ မွတ္ႀကီးတို႔ႏွင့္ ျဖစ္သည့္ကိစၥကို မေျပာေတာ့ေပ။ အဘေမာင္ သိလၽွင္ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ တခါထဲ အျပတ္မေဆာ္လိုက္ရတာလဲဟု အျပစ္တင္ေနဦးမည္။ မဟုတ္မခံသမား ျဖစ္သည့္အျပင္ ျမန္မာ့လက္ေဝွ႕သမားေဟာင္းႀကီးမို႔ အဘေမာင္သည္ မွတ္ႀကီးတို႔ေလာက္ကိုေတာ့ သူႏွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရလၽွင္ေတာင္ မႈမည္မထင္ေခ်။ တစ္ေယာက္ခ်င္းသာ ခ်မည္ဆိုလၽွင္ မွတ္ႀကီးကို အဘေမာင္ ေကာင္းေကာင္းခ်ည္း လွဲသိပ္နိုင္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

“မင္း .. အိပ္ေတာ့မလို႔လား .. ေကာင္ေလး ..”

မိုးေက်ာ္က တခါထဲသူ႔ကို ျဖတ္ကာ ဂိုေဒါင္ထဲေလၽွာက္သြားမည္ျပဳေတာ့ အဘေမာင္က သူ႔ကိုလွမ္းေမးသည္။ ဘာမ်ားေျပာစရာရွိလို႔လဲဟု မိုးေက်ာ္ ေမးမည္အျပဳ အဘေမာင္က လမ္းမဘက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ မိုးေက်ာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အေျပးတစ္ပိုင္း လာေနသည့္ ကိုယ္ရိပ္ေၾကာင့္ အ့ံအားသင့္သြားသည္။

“စုမာ !!”
“အစ္ကိုမိုး .. ”

သူတို႔ရွိရာသို႔ ေလၽွာက္လာသူက တျခားသူမဟုတ္။ အဘေမာင္မၾကာမၾကာ ထမင္းဆိုင္က ေကာင္မေလးဟု ေျပာေျပာေနတတ္သည့္ စုမာျဖစ္သည္။ စုမာသည္ မိုးေက်ာ္အတြက္ေတာ့ မဆြတ္ခင္က ညႊတ္ခ်င္ေနသည့္ ပန္းတစ္ပြင့္ဟု ေျပာရေပမည္။

မိုးေက်ာ္ ဘယ္ဘဝက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလဲဟုေတာ့ မေျပာတတ္။ ဒီလိုဘက္တြင္ စြံသည္ဟု ေျပာရမည္။ လူကသာ ကူလီဆိုေပမယ့္ ေနတာထိုင္တာက သပ္ရပ္တာေၾကာင့္လဲ ပါမည္ထင္ပါသည္။ ဒီေတာ့ မိုးေက်ာ္ ကီလီဆိပ္မွာ ကူလီထမ္းတာမွ မၾကာေသး။ တစ္လေလာက္ အေရာက္တြင္ “ေမတၱာရွင္” ဆိုသည့္ နာမည္ႏွင့္ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားသည့္ ေဒၚေစာမူ၏ တူမေခ်ာ စုမာႏွင့္ ညိၾကသည္။ မိုးေက်ာ္ကလဲ ဒီကူလီဘဝေရာက္သည့္ တစ္လေလာက္အတြင္း မိန္းမဆိုသည့္ သတၱဝါႏွင့္ေဝးေနရာ၊ တစ္ခုလတ္လိုလို တစ္လင္ကြာကြာလိုလို သတင္းထြက္ေနသည့္ စုမာႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ နာစရာအေၾကာင္းမရွိဟု ေတြးကာ အျခားေကာင္ေတြနည္းတူ ဝင္လုံးတာျဖစ္သည္။ စုမာသည္ အနည္းငယ္ အသားညိဳေပမယ့္ ႐ုပ္ကေလးကရွိသည့္အျပင္ အျမဲတမ္းကိုယ္လုံးအလွေပၚေစသည့္ အကၤ်ီတို႔ ထမိန္တို႔ကိုသာ ဝတ္သျဖင့္ မိုးေက်ာ္တို႔ ကီလီဆိပ္တြင္ သူမက စတားျဖစ္သည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ သူတို႔လို ေအာက္ေျခလူတန္းစားေလာကတြင္ အမ်ားႏွင့္မတူေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိသူမို႔ စုမာက ဟန္ေတာင္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ပဲ မိုးေက်ာ္၏ ရင္ခြင္ကို ပစ္ကာပင္ ဝင္ခဲ့သည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္လဲ အပ်ိဳမဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ အပ်ိဳေလးႏွင့္ မျခားသည့္ စုမာ၏ ေပါင္ၾကားသို႔ ဒိုက္ထိုးကာ ဝင္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔လိုအပ္ခ်က္ကို စုမာက ေျဖဆည္းေပးသလို၊ စုမာ၏ လိုလားခ်က္ကိုလဲ သူက အားတက္သေရာ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။

“စုမာ လိုက္လာတယ္ .. ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ..”
“ကိစၥရွိမွ လာရမွာလား .. အစ္ကိုမိုးကလဲ .. စကားႀကီးေတြက စိမ္းတာ ..”
“အဟြတ္ .. အ ဟြတ္ ..”
“လာ .. စုမာ .. ဒီဘက္မွာ စကားေျပာရေအာင္ ..”

ကလူသလို ျမဴသလို စုမာ၏ စကားေၾကာင့္ အဘေမာင္က ေခ်ာင္းထဆိုးရာ မိုးေက်ာ္ စုမာလက္ကိုဆြဲၿပီး ဂိုေဒါင္ဘက္သို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ လိုက္လာသည္မွန္း မသိေသာ္လဲ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္မို႔ ဒီအတိုင္းႀကီးေတာ့ ျပန္မလႊတ္လိုက္ခ်င္။ ထို႔ထက္ဆိုရေသာ္ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္စိထဲတြင္ သူသူဆိုသည့္ ေကာင္မေလး၏ တင္းတင္းအိအိကိုယ္လုံးေလးက မ်က္စိထဲမွ မေပ်ာက္ေသး။ လစ္ထြက္လာခဲ့ရသည္ဆိုေသာ က်ဴရွင္ကို လိုက္ပို႔ေတာ့ မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ကာ ေက်းဇူးတင္စကားကို တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေသာ ေကာင္မေလး၏ ပုံစံက သြက္လက္သည္ႏွင့္အမၽွ ခ်စ္စရာေကာင္းေနေလသည္။ ဟိုကိုတူးဆိုသည့္ ေကာင္ကေလးသာ မပါလၽွင္ မိုးေက်ာ္ တစ္ခုခု လုပ္မိမလားမသိ။

“အစ္ကိုမိုး .. စုမာ ေမးေနတာၾကားလား ..”
“ဟင္.. ဘာေမးတာလဲ .. စုမာ ..”
“အစ္ကိုမိုးကေတာ့ေလ ခက္ေတာ့တာပဲ .. စိတ္ပူၿပီးလိုက္လာရတဲ့သူကိုမွ အားမနာ .. မွတ္ႀကီးတို႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္ဆို ..”
“ေၾသာ္ .. ဒါလား ..”

မိုးေက်ာ္ စုမာေရာက္လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းကိုနားလည္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ မွတ္ႀကီးတို႔ကို လွဲသိပ္လိုက္သည့္ သတင္းက စုမာတို႔၏ ထမင္းဆိုင္ေလးအထိ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားဟန္တူသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ လိုက္လာၿပီး သတင္းေမးသည့္ စုမာကိုေတာ့ အားနာသြားမိသည္။ စုမာႏွင့္သူသည္ အစတုန္းက တစ္ေယာက္ဆႏၵတစ္ေယာက္ ျဖည့္ဆည္းယုံသက္သက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လဲ အခုေနာက္ပိုင္း စုမာ၏ အျပဳအမူေတြက သူ႔အေပၚကို သံေယာဇဥ္ရွိေနသည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပေနသည္။ အခုလဲ သူရွိရာကို ဒီသတင္းၾကားယုံႏွင့္ ထမင္းဆိုင္က လစ္ထြက္လာသည္ဆိုသည့္ အခ်က္က သက္ေသခံေနသည္။

“စိတ္မပူပါနဲ႔ .. စုမာရယ္ .. မွတ္ႀကီးတို႔က ခ်ာတိတ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို အနိုင္က်င့္ေနလို႔ ဝင္ပါလိုက္တာပါ .. ဒီေကာင္ေတြ အစ္ကို႔ကို ထိပ္တိုက္မရင္ဆိုင္ရဲပါဘူး ..”
“ဟင္း .. ခက္တယ္ေနာ္ .. အစ္ကိုမိုးက အားႀကီး ေအးတိေအးစက္နိုင္တယ္ .. စုမာေတာ့ စိတ္ပူတယ္ ..”

စုမာသည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေခါင္းကေလး ငုံ႔သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို စုမာမသိေအာင္ က်ိတ္ကာ ခ်ရသည္။ စုမာေရွ႕သို႔ တိုးသြားကာ ပုခုံးႏွစ္ဘက္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ကိုင္သည္။ စုမာ၏ ေခါင္းကျပန္ေမာ့လာၿပီး မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ မိုးေက်ာ္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ စုမာ ဝတ္ထားသည့္ ရွန္သားဘေလာက္စ္အကၤ်ီေလးကေတာ္ေတာ္ပါးေလးရာ အထဲမွ ေဘာ္လီရာကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ မို႔ေမာက္ေနသည့္ စေနႏွစ္ခိုင္ေနရာကို သူမက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္မိသည္။ စုမာကိုယ္တိုင္လဲ မိုးေက်ာ္အၾကည့္ကို နားလည္သည္ထင္သည္။ မ်က္ႏွာေလးက ေမာ့တက္လာၿပီး မ်က္ေတာင္ေလးေတြက ေျဖးညင္းစြာ ပိတ္သြားသည္။ သူမကို နမ္းဆိုသည့္သေဘာ… ။

မိုးေက်ာ္ေခါင္းကို ငုံ႔လိုက္သည္။ ငံ့လင့္ေနသူမို႔ မိုးေက်ာ္ႏႈတ္ခမ္းက စုမာ၏ ႏႈတ္ခမ္းျပည့္ျပည့္ေလးေပၚကို က်သည္ႏွင့္ သူမက အလိုက္သင့္ ဖြင့္ဟေပးသည္။ ဒီေတာ့ မိုးေက်ာ္၏ လၽွာႀကီးက စုမာ ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္လာၿပီး ေသာင္းက်န္းေတာ့သည္။ လၽွာႀကီးက ေသာင္းက်န္းသည္ဆိုလို႔ က်န္သည့္ မိုးေက်ာ္၏ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြကေရာ ၿငိမ္ေနသည္ မထင္ပါႏွင့္။

စုမာ၏ ကိုယ္ကို သိုင္းဖက္ထားသည့္ သူ႔လက္တံေတြက လၽွာခ်င္းထိေတြ႕ရစ္ပတ္ဆြဲစဥ္ကတည္းက ခါးေအာက္က တင္ပါးႀကီးေတြဆီ ေရာက္သြားေနၿပီ။ စုမာ အိုးေကာင္းသည္။ မယ္ဗမာဝင္ၿပိဳင္လၽွင္ေတာင္ ရနိုင္သည့္ အတိုင္းအတာရွိသည္။ စုမာ လမ္းေလၽွာက္သြားလၽွင္ ဒီအိုးႀကီးေတြကို လိုက္ၾကည့္သူ ေယာက်္ားသားက ဒုနဲ႔ေဒးပင္။ ကားကားစြင့္စြင့္ရွိလွသည့္ ဒီတင္ပါးေတြကို မိုးေက်ာ္ ပြတ္ၾကည့္ရတာ၊ နယ္ရတာကို အရသာေတြ႕သည္။ သူတို႔ေတြ လိုးၾကေဆာ္ၾကတိုင္း သူ အျမဲတမ္း လက္သရမ္းတတ္သည္။

“အို .. အစ္ကို… အင့္ .. အိ …“
မိုးေက်ာ္၏ လက္ေတြက ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာေသာအခါ စုမာ တစ္ေယာက္ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ျဖစ္လာရရွာသည္။ အားရပါးရ ဂ်ဳံနယ္သလို နယ္ေနသည့္ မိုးေက်ာ္လက္အရွိန္ေၾကာင့္ သူမ၏ ထမိန္ေလးေတာင္ မခံနိုင္ေတာ့ပဲ ေျခေထာက္ေအာက္ေျခတြင္ ဂြင္းလုံးကၽြတ္ပုံေနေလၿပီ။ ေအာက္ခံပင္တီေလးသည္ကား ဖင္ၾကားထဲညပ္ကာ ေနရာအတည္တက်မရွိေတာ့။

“အစ္ကို လုပ္ခ်င္လဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့ .. စုမာက ျပန္ရဦးမယ္ … ေနာက္ၿပီး အဘေမာင္ ဝင္လာရင္ ခက္မယ္ ..“
စုမာ၏ ေျပာစကားက မႊန္ထူသလို ျဖစ္ေနသည့္ မိုးေက်ာ္ကို အသိဝင္ေစသည္။ ဟုတ္သည္။ သူအခ်ိန္ဆြဲၿပီး စိမ္ေျပနေျပကိုင္ေနလို႔ မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာေန စုမာက ညည့္နက္သြားလို႔ မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုလၽွင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာမွန္းမသိပါဘူးဆိုမွ မိန္းမတစ္ေယာက္ အစစ္ရေနဦးမည္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ရပ္ေနသည့္ေနရာက ဂိုေဒါင္ဝင္ေပါက္ကေနၾကည့္လၽွင္ လွမ္းျမင္ေနနိုင္ေသးေတာ့ စုမာေျပာသလို အဘေမာင္ကို အားနာရေသးသည္။ အဘေမာင္က သူ႔ကို အလိုလိုက္ေပမယ့္ မိုးေက်ာ္ သိတတ္ရေပမည္။ အႀကံတစ္ခုရလိုက္သည္ႏွင့္ စုမာ၏လက္ကိုဆြဲၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ဆန္အိတ္ပုံစီ ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။

“လာ .. စုမာ .. ဒီမွာ လက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေပးေနာ္ ..“
မိုးေက်ာ္ေျပာသည့္အတိုင္း စုမာေနေပး၏။ ပင္တီေလးတစ္ထည္ကသာ မနိုင္မနင္းကာထားေပးရေသာ တင္သားေတြက ဒီလိုမ်ိဳး လက္ေထာက္ကုန္းေပးထားသည့္ အေနအထားတြင္ ပိုၿပီးေတာ့ စြင့္ကားလာသေယာင္ရွိသည္။ ဂိုေဒါင္မ်က္ႏွာက်က္အမိုးတြင္ ထြန္းထားသည့္ ေလးေပမီးေခ်ာင္း၏ အလင္းေရာင္က ဆန္အိတ္ေတြ ကြယ္ေနသျဖင့္ သူတို႔ေပၚသို႔ တည့္တည့္ေတာ့က်မေနေခ်။ လင္းလင္းထင္းထင္း မရွိလွေပမယ့္ တစြန္းတစေတာ့ ျမင္ေနရသည္။ မိုးေက်ာ္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ စုမာ၏ ပင္တီစကို လွမ္းကိုင္ကာ ေပါင္တံတေလၽွာက္ ေအာက္သို႔ဆြဲခ်သည္။ စုမာက အလိုက္တသိႏွင့္ ေျခေထာက္ကိုႂကြေပးလိုက္ရာ ပင္တီေလးက သူမကိုယ္မွ လြတ္ကင္းသြားသည္။ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေပမယ့္ ပင္တီအတြင္းဘက္တြင္ စိုေနသည္ကို လက္ႏွင့္စမ္းမိယုံမက ကာမအရည္ၾကည္နံ့ကိုပါ ရႉရွိုက္မိသည္မို႔ စုမာ အဆင္သင့့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာကို မိုးေက်ာ္သိသည္။ ပုဆိုးကို ခပ္ျမန္ျမန္ခၽြတ္လိုက္ၿပီး သူမ ဖင္ႀကီးေနာက္ကပ္သည္။ သူ႔လိင္တံႀကီးသည္ ေစာင့္စားရတာကို စိတ္မရွည္သည့္ႏွယ္ ေခါင္းတယမ္းယမ္းႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

“အစ္ကိုမိုး .. သြင္းလိုက္ေတာ့ .. စုမာ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး ..“
မီးေရာင္က အလုံအေလာက္မရွိသျဖင့္ တကယ့္ေနရာကိုမွ ေသခ်ာမျမင္နိုင္ေပ။ မိုးေက်ာ္က စမ္းကာေထာက္ေနရသည္ကို စုမာ စိတ္မရွည္နိုင္ေတာ့။ လက္တစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ကာ မိုးေက်ာ္၏ လိင္တံႀကီးကို ဖမ္းဆြဲကာ က်က်နနေတ့ေပးလိုက္သည္။ ခိုေအာင္းရမည့္ ကၽြင္းဆီတည့္တည့္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လဲ မိုးေက်ာ္ စုမာ၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္သည္။ ဘလြတ္ဆိုသည့္အသံႏွင့္ သူ႔လိင္တံထိပ္က အိခနဲ အထဲသို႔ ကၽြံဝင္သြားသည္။ စြတ္စိုသည့္ အေျခအေနရွိေနေၾကာင္းကို သူ႔လိင္တံက ဦးေႏွာက္သို႔ သတင္းလွမ္းပို႔လိုက္သည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္ တင္သားႀကီးေတြကို လက္ႏွင့္ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။

“အီး … အစ္ကိုရယ္ .. ၾကပ္တပ္တပ္ႀကီးကြယ္ ..“
“စစခ်င္းမို႔လို႔ပါ .. စုမာကလဲ .. ေနာက္က်ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာ သိသားနဲ႔ …“

အျမဲလုပ္ေနၾကဆိုေပမယ့္ အသက္၂ဝေက်ာ္သာ ရွိေသးသည့္ စုမာ၏ အဖုတ္က တင္းတင္းစီးစီး ရွိေသးသည္။ မိုးေက်ာ္ ဒါေၾကာင့္လဲ စုမာကို သေဘာက်တာျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေယာက်္ားႏွင့္မထိေတြ႕ဖူးသည့္ အပ်ိဳေလးမ်ားလို႔ ဟန္ေဆာင္မူပိုေနသည့္ ကိစၥဝိစၥမ်ားလဲ မရွိ။ သူမလိုခ်င္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာင္းဆိုတတ္သလို ရက္ရက္ေရာေရာလဲ တုန႔္ျပန္တတ္သည္။ ႏူးညံ့အိေထြးသည့္ အတြင္းသားေတြ၏ ရစ္ပတ္ဆြဲေနျခင္းကို အရသာခံၿပီးမွ မိုးေက်ာ္ က်န္ေနသည့္အပိုင္းကို ထပ္သြင္းလိုက္သည္။ ဖတ္ခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ စုမာ၏ တင္အိုးႀကီးႏွစ္လုံးႏွင့္ သူ႔ဆီးစပ္ ေျပးကပ္သည္။

“အဆင္ေျပလား .. စုမာ ..“
“ရတယ္ .. အစ္ကိုမိုး .. အကုန္ဝင္သြားၿပီမွတ္လား … ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေပးေတာ့ေနာ္ ..“

တုန္ခိုက္ခိုက္အသံေလးႏွင့္ စုမာက ေခါင္းကေလးေစာင္းငွဲ႕ကာ ေတာင္းဆိုသည္။ ေကာင္မေလး စိတ္ထေနၿပီဆိုတာ နားလည္လိုက္ၿပီမို႔ စုမာ၏ ခါးကေလးခြက္၍ တင္ပါးႀကီးေတြ တုန္တုန္တက္သြားေအာင္ပင္ မိုးေက်ာ္ တစ္ခ်က္ခ်င္း အားႏွင့္စေဆာင့္သည္။ စီးကနဲ စီးကနဲ သူ႔လိင္တံႀကီးက စုမာ၏ အဖုတ္ထဲကို စည္းခ်က္မွန္မွန္ႏွင့္ အဝင္အထြက္ျဖစ္ေနသည္။ စုမာ၏ အဖုတ္အတြင္း၌ အရည္ေတြက ရႊဲသထက္ ရႊဲလာၿပီး မိုးေက်ာ္ေဆာင့္ေပးတိုင္းလဲ ဆန္အိတ္ေတြကို အားျပဳက သူမဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ျပန္ျပန္ေကာ့ေပးသည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါစပ္ေတြထိေတြ႕သည့္ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ျမည္သံက စိပ္လာသလို တအင္းအင္း တအီးအီး ညည္းသံမ်ားကလဲ ပိုပိုၾကားလာရသည္။

“အစ္ကိုမိုး .. ေဆာင့္ .. ျမန္ျမန္ .. စုမာၿပီးေတာ့မယ္ ..“
စုမာ အသက္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ရႉးသြင္းေနရာမွ အားတင္းကာ အသံကိုစုၿပီး မိုးေက်ာ္ကို အခ်က္ေပးသည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သလို အဖုတ္အတြင္းသားေတြကို က်ဳံ႕၍က်ဳ႕ံ၍ ညႇစ္ေပးျခင္းႏွင့္လဲ အခ်က္ထပ္ျပသည္။ မိုးေက်ာ္ စုမာ၏ ပုခုံးသားႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းလွမ္းဆြဲလိုက္ရင္း အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ကာ ဒလမ္းၾကမ္းကို ေဆာင့္ေတာ့သည္။ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက စိပ္သထက္ စိပ္လာသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ တျခားဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ စုမာႏွင့္ အၿပိဳင္ၿပီးဖို႔ အေၾကာင္းအရာကသာ ေရွ႕တန္းေရာက္သည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနသည့္ စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးႏွင့္ လွိုင္းထေနသည့္ ဖင္သားေတြက သူ႔စိတ္ကို ပိုပိုဆြဆြေပးေနသည္။ အင္တိုက္အားတိုက္ႏွင့္ ေခၽြးေတြရႊဲလာသည့္အထိ ေဆာင့္ပစ္လိုက္ေသာအခါ သူ႔လိင္တံတေလၽွာက္ ယားတက္လာသည္။ ပန္းတိုင္ကို နီးၿပီဆိုတာသိၿပီမို႔ မိုးေက်ာ္ တစ္ဆုံးဝင္တစ္ဆုံးထြက္နည္းႏွင့္ ေနာက္ထပ္ခပ္ျမန္ျမန္ကစ္ပစ္လိုက္ရာ ဆယ္ခ်က္မျပည့္ခင္မွာပင္ အရည္ေတြပန္းထြက္ေတာ့သည္။ စုမာလဲ သူ႔နည္းတူ တၿပိဳင္တည္းၿပီးသည္ ထင္သည္။ အတြင္းသားေတြကို ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္ ညႇစ္ေပးၿပီး ၿငိမ္က်သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ စုမာ၏ ေက်ာျပင္ေလးေပၚ ကိုယ္ႏွင့္ကပ္ထားမိၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္ အေမာေျဖေနမိသည္။ အသက္ရႉမွန္လာေတာ့မွ ကိုယ္ကို ျပန္ႂကြကာ စုမာေနာက္မွ ခြာလိုက္သည္။

“ျပလြတ္ ..ေဗ်ာ့ ..“
သူ႔လိင္တံကၽြတ္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ စုမာ၏ အဖုတ္ဝကေန ေလခိုသည့္အသံလိုက္ကာ အရည္ေတြထြက္က်သည္။ စုမာက လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူမ၏ ေပါင္ၾကားကို လွမ္းပိတ္မည္ျပဳသည္။

“ေန . ေန .. စုမာ .. ပုဆိုးနဲ႔သုတ္လိုက္မယ္ ..“
မိုးေက်ာ္ ဒီေလာက္ေတာ့ အလိုက္သိသင့္သည္ဟု တြက္မိၿပီး ဆန္အိတ္ေပၚတင္ထားသည့္ သူ႔ပုဆိုးကို လွမ္းဆြဲကာ ေပါင္ၾကားကို အုပ္ေပးသည္။ စုမာက သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္သလို ၾကည့္သည္။ ေပါင္ကို ခပ္ကြကြလုပ္ၿပီး ပုဆိုးႏွင့္ ပြတ္ေနသည္။ ေက်နပ္ေလာက္ေတာ့ ပုဆိုးကို သူ႔ဆီျပန္ေပးၿပီး ပင္တီေလးကို ျပန္ဝတ္သည္။

“လိုက္မပို႔နဲ႔ေတာ့ အစ္ကိုမိုး .. စုမာ လမ္းထိပ္က စာအုပ္ဆိုင္ ဝင္လိုက္ဦးမယ္ .. အစ္ကိုမိုးလဲ နားေတာ့ ..“
ထမိန္ျပန္ဝတ္ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ စုမာက ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုသည္။ မိုးေက်ာ္လဲ ေခါင္းသာညိတ္ျပမိသည္။ အရည္ေတြႏွင့္ေပပြေနသည့္ ပုဆိုးကို ျပန္မဝတ္ခ်င္သည္မို႔ စုမာကို ဂိုေဒါင္ေပါက္ဝေတာင္ ျပန္လိုက္မပို႔ျဖစ္။ စုမာ၏ ထမင္းဆိုင္က ဒီဂိုေဒါင္ကေန သိပ္ေဝးလွသည္မဟုတ္သည့္အျပင္ လမ္းမီးေတြ ထိန္ထိန္သာသာေနလို႔ ျပသနာမရွိေလာက္ဟု ေတြးရင္း သူအိပ္ေနက် ဂိုေဒါင္ေထာင့္ဆီသို႔သာ ဖင္ေဟာင္းေလာင္း၊ ေဂြးတန္းလန္းႏွင့္ ေလၽွာက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

တပ္မေတာ္မွတ္တန္း႐ုံး တည္ရွိေသာ မိုးေကာင္းဘုရားလမ္းတေလၽွာက္တြင္ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြ မ်ားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ လူကုံထံအသိုင္းအဝိုင္းထဲမွ တတ္နိုင္သူမ်ားသည္ ဒီမွာဘက္တြင္ ၿခံက်ယ္က်ယ္ေပးဝယ္ကာ ကိုယ့္မိသားစုႏွင့္ကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး လာေနတတ္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ သူသူေအာင္တို႔ မိသားစုလဲ အပါအဝင္ျဖစ္ေလသည္။ “သူသူ“ဟု သူ႔ကိုယ္သူ အဖ်ားဆြတ္ကာ ေျပာတတ္သည့္ သူသူေအာင္သည္ ရဲမႈးႀကီးဦးသိန္းေအာင္၏ သမီးငယ္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အထက္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးသည့္ အစ္မျဖစ္သူ ျဖဴျဖဴေအာင္သာ ရွိသည္။ အေမျဖစ္သူ ေဒၚဇင္မာေအာင္ကမူ ေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး အဆစ္အျမစ္ကိုက္ခဲသည့္ ေရာဂါေၾကာင့္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ဆရာမအလုပ္မွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့သည္။ သားအမိ သားအဖေတြ စည္းစည္းလုံးလုံး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္မို႔ သူသူေအာင္တို႔ “ေအာင္“ မိသားစုသည္ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။ ညဘက္ညဘက္ မိသားစု စုံညီေသာ အခ်ိန္တြင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး စလိုက္ေနာက္လိုက္ႏွင့္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းသည္ ကၽြက္ကၽြက္ကို ညံေနတတ္သည္။

ဒီေန႔ညလဲ ထိုသို႔ပင္ ကၽြက္ကၽြက္ညံေနသည္။ သို႔ေသာ္ စကားသံမ်ားသည္ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ ညံေနသည့္ အသံမ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။

“ကံႀကီးေပလို႔သာပဲ သမီးငယ္ရယ္ .. ေမေမ့သမီးေလး ေရတိမ္နစ္ေတာ့မလို႔ …“
ေဒၚဇင္မာေအာင္သည္ ရင္ပတ္ကိုလက္ႏွင့္ဖိထားလ်က္က မခြာနိုင္ေသးပဲ ပူပန္မႈႀကီးစြာႏွင့္ေျပာသည္။ အႀကီးမျဖစ္သူ ျဖဴျဖဴေအာင္ကမူ မ်က္ရည္ေတြေဝ့ေနသည့္ သူသူေအာင္အား ပုခုံးကေန ဖက္ထားရင္း အားေပးေနရသည္။ အေတြ႕အၾကဳံမ်ားခဲ့ေသာ ရဲမႈးႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည့္တိုင္ ဦးသိန္းေအာင္သည္ သမီးျဖစ္သူ၏ အျဖစ္ကို ၾကားေတာ့ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ကာ ထိုင္ေတာင္မထိုင္နိုင္ပဲ လက္ကို ေနာက္ပစ္၍ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလၽွာက္ေနမိသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လဲ ရပ္ကာ အတူယွဥ္ကာထိုင္ေနၾကသည္ သမီးေခ်ာႏွစ္ဦးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္သည္။

ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္ သူသူေအာင္ သမီးႏွစ္ေယာက္စလုံး တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ လွၾကပါသည္။ သူ႔မိန္းမဇင္မာေအာင္သည္လဲ ငယ္စဥ္တုန္းက မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွတစ္ဦးမွန္း ကိုယ္တိုင္ပိုးပန္းခဲ့ရသူမို႔ ဦးသိန္းေအာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလုံးသည္ အေမျဖစ္သူဆီက အေမြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားနိုင္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အႀကီးမ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး လွသူျဖစ္ၿပီး၊ အငယ္မ သူသူေအာင္က ဝင္းဝင္းဝါ၀ါေလးႏွင့္ လွသူေလးပင္။ အခုေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူ ဇင္မာေျပာသလို ဒီဝင္းဝင္းဝါ၀ါေလးသည္ ကံေကာင္းလို႔ ဘဝမပ်က္ရွာေခ်ၿပီ။ ကံေကာင္းလို႔ ဖိုးသိၾကားမသလို ဝင္ကယ္မည့္လူ ရွိေပလို႔။

“ကံေကာင္းလို႔ မဟုတ္ဘူး.. ေမေမေရ .. ဟိုအစ္ကို ဝင္ကယ္လို႔ .. အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ သူသူ႔ဘဝေတာ့ မေတြးရဲဘူး ..“
ျဖဴျဖဴေအာင္က အေမျဖစ္သူ၏ စကားကို မေထာက္ခံပဲ မိုးေက်ာ္ဆိုသည့္ လူငယ္ကို ရည္ညြန္းကာေျပာသည္။ ဦးသိန္းေအာင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ကာေထာက္ခံသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလုံး ေရွ႕ေရာ၊ မိန္းမျဖစ္သူေရွ႕တြင္ပါ ေျခစုံရပ္လိုက္ၿပီး ..

“အခုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ၿပီ .. သမီး .. ဘာမွလဲ လုပ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး .. မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း .. ေဖေဖေတာ့ ကီလီဆိပ္ကို သြားၿပီး .. အဲဒီ မွတ္ႀကီးတို႔ကို သြားဖမ္းရမွာပဲ .. ဒီလိုလူဆိုးေတြကို အလြတ္ေပးလို႔မျဖစ္ဘူး .. မိုးေက်ာ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ကိုလဲ ေတြ႕လိုက္ဦးမယ္ .. ေနာက္ၿပီး သမီးငယ္ကိုလဲ မွာရဦးမယ္ ..“
“ဟုတ္ .. ေဖေဖ ..“

ေလသံတည္တည္ၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ေျပာသည့္ ဦးသိန္းေအာင္၏ စကားေၾကာင့္ သူသူေအာင္သည္ ေဝ့ဝဲေနသည့္ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ၿပီး အေဖျဖစ္သူကို ေမာ့ၾကည့္သည္။

“ဟိုဘက္ၿခံက ကိုတူးနဲ႔ သမီး ဆက္ဆံေရးကို အေဖ အရင္တုန္းက ဘာမွ မေျပာေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျပာရေတာ့မယ္ .. ကိုတူးလိုမ်ိဳး ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား ေယာက်္ာေလးမ်ိဳးနဲ႔ တြဲတာ ေဖေဖမႀကိဳက္ဘူး .. သူ႔အေဖ ဦးေက်ာ္ဝင္းကို အားနာေပမယ့္ .. သူ႔သားကိုေတာ့ ေဖေဖ သေဘာမက်ဘူး .. မႏွစ္ကလဲ သမီး အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔တြဲလို႔ ဆယ္တန္းက်ၿပီးၿပီ မွတ္လား ..“

ဦးသိန္းေအာင္တို႔ ၿခံခ်င္းကပ္ရပ္တြင္ ဆည္ေျမာင္းဌာနမွ ညႊန္မႈးျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ဝင္းတို႔ ေနထိုင္ၾကသည္။ ကိုတူးဆိုသည့္ ေကာင္ကေလးသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားမို႔ ဦးေက်ာ္ဝင္းတို႔ တစ္မိသားစုလုံးက အလိုလိုက္ကာထၾကမွန္း ဟိုဘက္အိမ္၊ ဒီဘက္အိမ္ဝင္ထြက္သြားလာေနၾကသူမ်ားမို႔ သိေနၾကသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္လြတ္လပ္စြာေနထိုင္တတ္ၿပီး သမီးေတြ၏ ကိစၥဝိစၥကို ဝင္မပါတတ္သူမို႔ အရင္တုန္းက ဘာမွမေျပာေပမယ့္ အေၾကာင္းကိစၥရွိလာေသာအခါ ဦးသိန္းေအာင္ လ်စ္လ်ဴရႉထားလို႔ မရေတာ့ေပ။

“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ .. ဒီေန႔ၾကဳံလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ သူသူ ကိုတူးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိသြားပါၿပီ .. ေနာင္အသြားအလာ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္ ..“
“အင္း .. ဟုတ္ၿပီေလ .. ဒါဆိုလဲ ငါ့သမီးေတြ အိပ္ၾကေတာ့ … ညည့္လဲနက္လွၿပီ .. ေဖေဖ ဖုန္းဆက္စရာရွိတာ ဆက္လိုက္ဦးမယ္ ..“
ဦးသိန္းေအာင္က စကားစ ျဖတ္လိုက္ၿပီမို႔ သူသူေအာင္၏ အျဖစ္အပ်က္ကို အစီရင္ခံမႈသည္ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။

နံနက္ေျခာက္နာရီ ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္တြင္ အျပာေရာင္ငါးခ်ိတ္ လင့္ရိုဗာကားတစ္စီး ကီလီဆိပ္ကမ္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ရဲၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးကေမာင္းၿပီး သူ႔ေဘးတြင္မူ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းေသာ ရဲအရာရွိႀကီးတစ္ဦး လိုက္ပါလာသည္။ ေနာက္ခန္းတြင္မူ ဒုရဲအုပ္တစ္ဦးႏွင့္ ရဲသားတစ္ဦးက လက္နက္မ်ားကိုင္ေဆာင္လ်က္ အတူတကြပါလာၾကသည္။ ကီလီဆိပ္ကမ္းတြင္ ကားရပ္ၿပီးေနာက္ ဒုရဲအုပ္ႏွင့္ ရဲတပ္သားႏွစ္ဦး ကားေပၚမွ ဆင္းသြားၿပီး ရဲအရွိႀကီးကမူ ပါလာသည့္ ေဆးတံကိုဖြာရင္း ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ မိနစ္(၂၀) မရွိတရွိတြင္ ဒုရဲအုပ္ႏွင့္ ရဲသားႏွစ္ဦး ကားဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္။ အရပ္အေမာင္းခပ္ေကာင္းေကာင္း ဗလခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ဦး အတူတကြပါလာသည္။

“ဆရာႀကီး .. မိုးေက်ာ္ဆိုတာ သူပဲ .. က်န္တဲ့ သုံးေကာင္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကားဝင္လာတာ ျမင္လိုက္တယ္ ထင္တယ္ .. အစအနေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး .. ဆိပ္ကမ္းရဲကို မွာထားၿပီး ေတြ႕တာနဲ႔ ဖမ္းၿပီး စခန္းကို ေခၚလာဖို႔ က်ေနာ္မွာထားခဲ့တယ္ ..“
“ေအး .. ဒါဆိုလဲ မိုးေက်ာ္ကိုပဲ ေခၚခဲ့ကြာ ..“
“က်ဳပ္မွာ အျပစ္ရွိလို႔လား …“

မိုးေက်ာ္၏ အသံက ထီမထင္အသြင္အျပည့္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အကဲခတ္ကာ ၾကည့္ေနသည့္ ရဲအရာရွိႀကီး၏ အၾကည့္ကိုလဲ မေၾကာက္မရြ႕ံတန္ျပန္ၾကည့္ေနသည္။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္မွာ အျပစ္မရွိပါဘူး .. ဖမ္းတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး .. ဦးေလးအိမ္ကို ခနေခၚသြားမလို႔ပါ ..“
မိုးေက်ာ္ဘာမွ ထပ္တြန႔္တက္ကာ မေျပာေတာ့။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္ ဒုရဲအုပ္ညႊန္ျပသည့္ ေနာက္ခန္းသို႔သာ တက္လိုက္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ စီးနင္းလိုက္ပါလာၿပီးေနာက္ ကုန္းႀကီးတစ္ခုကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ညာဘက္က လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္ကိုသာ ေတြ႕လိုက္သည္။ အေတာ္ေလးက်ယ္ဝန္းသည့္ ၿခံဝန္းႀကီးတစ္ခုေရွ႕အေရာက္တြင္ေတာ့ ကားေမာင္းသည့္ ရဲတပ္ၾကပ္ကပင္ ဆင္းဖြင့္ကာ ေမာင္းဝင္လာခဲ့ေလသည္။

“လာ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဒါ ဦးေလးအိမ္ပဲ ..“
မိုးေက်ာ္သည္ မဝင္ေသးပဲ အိမ္၏အေျခအေနကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ဦးသိန္းေအာင္ကို ၾကည့္သည္။

“က်ဳပ္မွာ အျပစ္မရွိဘူး .. ဖမ္းတာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဆိပ္ကမ္းပဲ ျပန္ခ်င္တယ္ ဦးေလး .. ဘယ္လိုမွေတာ့ မေအာင့္ေမ့နဲ႔ .. ဒီအခ်ိန္ေလးပဲ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကုန္တက္တာမို႔ က်ဳပ္ရစရာရွိတာေတြ နစ္နာသြားလိမ့္မယ္ ..“
“ေမာင္မိုးေက်ာ္ မနစ္နာေစရပါဘူး .. ဦးေလးက ေမာင္မိုးေက်ာ္ရဲ ့အခ်ိန္အတြက္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးပါ့မယ္ ..“

မိုးေက်ာ္ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ပုခုံးတစ္ခ်က္တြန႔္ကာ ဦးသိန္းေအာင္ေနာက္လိုက္ကာ ဝင္လာခဲ့သည္။ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္သည့္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အိမ္သားသုံးဦး မတ္တပ္ရပ္ကာ အိမ္ေပါက္ဝကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္ကို အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း မိုးေက်ာ္ျမင္လိုက္သည္။ ထင္မွတ္မထားသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ဒီထဲတြင္ ပါေနသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ၿပီးမွ သေဘာက်ဟန္ႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ျပဳံးသည္။ ညီညာျဖဴေဖြးသည့္ သြားျဖဴတန္းေလးေတြ ေပၚလာေသာ သူ႔အျပဳံးေၾကာင့္ ရပ္ေနသည့္ မိန္းမသားသုံးဦးစလုံး သူ႔ကို ေငးေမာၾကည့္တာ မိုးေက်ာ္သတိထားလိုက္မိသည္။

“အစ္ကိုမိုးေက်ာ္ ပါလာတယ္ ..“
“ေအာ္ .. ဒါက နင့္အိမ္ကိုး .. ငါညကတည္းက ထင္ေတာ့အထင္သား .. နင့္ပုံစံၾကည့္ရတာ လူကုံထံသားသမီးနဲ႔တူပါတယ္လို႔ … နင္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရတာေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့အလုပ္ပ်က္ၿပီေဟ့ ..“
သူသူေအာင္သည္ မိုးေက်ာ္၏ စကားေၾကာင့္ နားမလည္သည့္ဟန္ႏွင့္ သူမအေဖကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဦးသိန္းေအာင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔အကၤ်ီအိတ္ထဲကို လက္ႏွိုက္ကာ ႏွစ္ရာတန္ဆယ္ရြက္ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။

“ေရာ့ .. ဒီမွာ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဒါ မင္းရဲ ့ေန႔စားလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ကြာ ..“
မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္ ကမ္းေပးသည့္ ပိုက္ဆံကိုယူပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ရာတန္ငါးရြက္ကို ျပန္ေျဖထုတ္လိုက္ၿပီး ဦးသိန္းေအာင္ကို ျပန္လွမ္းေပးလိုက္သည္။

“က်ဳပ္ တစ္ေန႔လုံး အလုပ္လုပ္မွ လြန္ေရာကၽြံေရာ တစ္ေထာင္ေလာက္ပဲရတာပါ .. က်ဳပ္ ဒီလိုက္လာလို႔ အလုပ္ပ်က္တဲ့အတြက္ ငါးရာရတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္အတြက္ လုံေလာက္ပါၿပီ ..“
တစ္မိသားစုလုံးသည္ မိုးေက်ာ္၏ အေျပာေၾကာင့္ အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။ သူတို႔စိတ္ထဲတြင္ မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္ေပးသည့္ ပိုက္ဆံကို ဒီလိုမ်ိဳး ျပန္ေပးလိမ့္မည္ဟု မထင္။ မိုးေက်ာ္၏ အျပဳအမူကို သေဘာက်သြားသည့္ ဦးသိန္းေအာင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္သည္။ မိုးေက်ာ္၏ ႐ုပ္သြင္ကိုယ္ဟန္ကိုလဲ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးတစ္ခါျပန္အကဲခတ္သည္။ ၀ါရင့္ရဲအရာရွိႀကီးမို႔ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ မိုးေက်ာ္၏ ပုံစံက ထူးျခားေနသည္။ သာမန္အလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လားလားမွမတူေခ်။ စိတ္ထဲသံသယျဖစ္လၽွင္ ထိန္ခ်န္ထားတတ္သူ မဟုတ္သျဖင့္ မိုးေက်ာ္ဆိုသည့္ လူငယ္အေၾကာင္း ေမးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္က ေန႔တိုင္း ကူလီထမ္းတာပဲလား ..“
မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္၏ အေမးကို မေျဖေသးပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ပါသည္။ သူ၏ အေျဖကို ဦးသိန္းေအာင္သာမက သူသူေအာင္ကပါ နားစြင့္ေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ေတာ္ယုံသူစိမ္းတရံစာကို ဖြင့္မေျပာခ်င္ေသာ္လဲ ဦးသိန္းေအာင္၏ပုံစံက ေလးစားေလာက္သည့္ ဥပဓိ႐ုပ္ရွိသူမို႔ အေျဖရွာမရေသးသည့္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ေလေတာ့သည္။

“တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကူလီထမ္းတာ မၾကာေသးပါဘူး ..“
မိုးေက်ာ္ဆိုသည့္ သူငယ္၏ မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ညိဳးႏြမ္းသည့္ အသြင္ေပါက္သြားသည့္အျပင္ “က်ဳပ္”ဆိုေသာ အသုံးအႏႈန္းမွ သူ႔အလိုလို “က်ေနာ္“ဟု ေျပာင္းသုံးလိုက္ျခင္းကို ဦးသိန္းေအာင္ ဒက္ခနဲရိပ္မိသည္။ ပိုစိတ္ဝင္စားလာသည္ႏွင့္အမၽွ အမ်ားသူငါႏွင့္မို႔ မိုးေက်ာ္ ဖြင့္ေျပာရန္ခက္ေနမွာကိုလဲ ေတြးမိသည္။ မိန္းမျဖစ္သူႏွင့္ သမီးႏွစ္ေယာက္ဖက္လွည့္ကာ ..

“ဇင္မာေရာ .. သမီးတို႔ေရာ လုပ္စရာရွိတာ သြားလုပ္ၾကေတာ့ ..“
မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲျပကာ ႏွင္လိုက္ၿပီမွန္း သိသည္မို႔ သားအမိသုံးေယာက္စလုံး ဧည့္ခန္းထဲမွ လွည့္ထြက္သြားၾကသည္။ သူသူေအာင္သည္လဲ တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္ႏွင့္ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ကာ အစ္မႏွင့္ အေမျဖစ္သူေနာက္ လိုက္သြားရသည္။ သူမသည္ ညတုန္းက သူရဲေကာင္းလုပ္ကာ ဝင္ကူညီခဲ့သည့္ အကိုမိုးေက်ာ္ အိမ္ေရာက္လာမႈတြင္ ဝမ္းအသာဆုံးလူသားမို႔ မိုးေက်ာ္၏ အေၾကာင္းကိုသိခ်င္ေနမိသည္။ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္မို႔ မိုးေက်ာ္က သူမတို႔ထအသြားတြင္ ေနာက္မွလွမ္းေငးေနမွန္း သိလိုက္သည္။ အၾကည့္အခ်င္းအဆုံတြင္ အကိုမိုးေက်ာ္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ဘာရယ္မွန္းမသိပဲ သူသူ ဒါကို ေက်နပ္သေဘာက်စြာ ျပဳံးမိသည္။

“ကဲ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. မင္းအေၾကာင္းေတြ ဦးကို တဆိတ္ေလာက္ ေျပာျပပါလား ..“
“ဟုတ္ကဲ့ .. အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေၾကာင္းက ဘာကိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး ..“
“ေဟ .. ဘယ္လို !!! ..“
“ဒီလိုပါ .. ဦးေလး .. က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ဘဝကို လြန္ခဲ့တဲ့ငါးလေက်ာ္အထိပဲ မွတ္မိေနလို႔ပါ ..“
“မျဖစ္နိုင္တာကြာ … ေမာင္မိုးေက်ာ္ … မင္းအရြယ္လူတစ္ေယာက္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလေလာက္အထိပဲ မွတ္မိတယ္ဆိုေတာ့ … မင္းဟာက အဆန္းပါလား ..“

ဦးသိန္းေအာင္ စိတ္ဝင္စားျခင္းမက စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္လုံးေတြကိုလဲ ေသခ်ာအကဲခတ္ၾကည့္သည္။ စိတ္ေနာက္သည့္အမူအရာ၊ စိတ္မမွန္သည့္ အမူအရာမေတြ႕။ ပကတိလူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ၾကည္လင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ေခါင္းထဲက ျဖတ္ခနဲအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေတြးမိသည္။ ေသေတာ့မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးကို ေထာက္ခံသည့္အခ်က္ေတြက မိုးေက်ာ္ဆက္ေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြထဲတြင္ အျပည့္အဝပါလာမွန္း မၾကာခင္ပင္ သိလာရေလသည္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလရဲ ့မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေဘးနားက အသံေတြဆူညံဆူညံနဲ႔ ၾကားလိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ နိုးလာခဲ့တယ္ .. ပထမဆုံး က်ေနာ္ သတိထားမိတာကေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ထိုင္သူထိုင္၊ ေဆးလိပ္ဖြာသူဖြာေနတဲ့ ဆိပ္ကမ္းႀကီးပဲ … ႐ုတ္တရက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး .. က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ သံတံတားနားက လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမစ္ထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ေတြ၊ ေလွေတြ သြားေနၾကတာ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႕ေနရတယ္ .. က်ေနာ္ကိုယ့္က်ေနာ္ ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္စမ္းၾကည့္ေတာ့ .. အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိသလို .. ဘာဆိုဘာမွလဲ မေတြ႕ဘူး .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဗိုက္ဆာေနတာနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ရမလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ လူေတြ ကုန္ထမ္းေနၾကတာ ေတြ႕တယ္ .. က်ေနာ္လဲ ဗိုက္အရမ္းဆာေနၿပီမို႔ က်ေနာ္ကုန္ဝင္ထမ္းလို႔ရမလားဆိုၿပီး အလုပ္သမားေခါင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ရတယ္ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ဝင္ထမ္းခဲ့တာပဲ .. အဲဒီကေန ကူလီျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ ..“

မိုးေက်ာ္ေျပာသြားသည့္ စကားကို ဦးသိန္းေအာင္ တစ္စုံတစ္ခုမွ ဝင္မေမးပဲ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာအကဲခတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့သာ နားေထာင္ေနေလသည္။ အမႈစစ္ ရဲအရာရွိတစ္ဦး၏ အမူအက်င့္အတိုင္း ေျပာဆိုသူ၏ ေလယူေလသိမ္း၊ မ်က္ႏွာအေျပာင္းအလြဲကို အကဲခတ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ လုပ္ႀကံေျပာဆိုသည့္ အမူအရာကို တစိုးတစိမၽွ မေတြ႕ေခ်။

“ဒါျဖင့္ .. မင္းနာမည္ မိုးေက်ာ္ဆိုတာက်ေတာ့ေရာ .. ဘယ္လိုသိတာလဲ ..“
ဦးသိန္းေအာင္၏ အေမးကို မိုးေက်ာ္ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္သည္။ ဦးသိန္းေအာင္က သူရယ္လိုက္သည္ကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနသျဖင့္ မိုးေက်ာ္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာကို ျပန္ျပင္လိုက္သည္။

“မိုးေက်ာ္ဆိုတာက က်ေနာ့္ဖာသာ ေပးလိုက္တဲ့ နာမည္ပါ .. က်ေနာ္ကုန္ထမ္းမယ္ဆိုၿပီး ကူလီေခါင္းကို သြားေမးေတာ့ .. မင္းနာမည္ဘယ္သူလဲဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေမးတယ္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတာကို အထိတ္တလန႔္နဲ႔ စေတြ႕တာပဲ .. ေတြးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ေခါင္းတစ္ျခမ္းက သိသိသာသာကို ကိုက္လာတယ္ .. ဘာေျဖရမွန္း မသိခင္မွာ .. ေဘးနားက မုန႔္ေရာင္းတဲ့အသည္က သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက ညတုန္းက ဆိုနီ၊ မိုးေက်ာ္ ပ်က္တဲ့ပ်က္လုံးေတြက အရမ္းရယ္ရတာပဲဆိုၿပီး လွမ္းေျပာလိုက္တယ္ .. အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္နာမည္ကို မိုးေက်ာ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပါ ဦးေလး .. ဆိုနီဆိုတဲ့နာမည္ကေတာ့ ကူလီနဲ႔ မလိုက္ဘူးထင္လို႔ မေရြးလိုက္တာပါ ..“

မိုးေက်ာ္ ဘာေၾကာင့္ ရယ္တာလဲဆိုတာကို ဦးသိန္းေအာင္ နားလည္သြားသည္။ သူထင္ထားသည့္ အခ်က္က ပိုေသခ်ာလာၿပီမို႔ အဓိကက်သည့္ ေနာက္ဆုံးအခ်က္ကိုသာ ဦးတည္၍ ေမးျမန္းသည္။

“ဒါဆို ေမာင္မိုးေက်ာ္ အိပ္ေပ်ာ္ရာက နိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခႏၶာကိုယ္မွာ တစ္စုံတစ္ခု ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာမ်ား မရွိဘူးလား .. အထူးသျဖင့္ ေခါင္းမွာေပါ့ ..“
“ရွိၿပီလား .. ဦးေလးရယ္ .. က်ေနာ့္နာမည္ စဥ္းစားလိုက္လို႔ ေခါင္းကိုက္ေတာ့ ေယာင္ယမ္းၿပီး လက္နဲ႔စမ္းမိတယ္ .. က်ေနာ့္ေနာက္ေစ့မွာ ဘုႀကီးကိုထေနတာ မနည္းဘူးဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ ေတြ႕တယ္ .. ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ က်ပ္ထိုးထိုးေပးေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားတာ ဦးေလး ..“
“အမ္နီစီးယား (Amnesia) ..“

ဦးသိန္းေအာင္ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္မိပါသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ကို စာေတြေပေတြထဲမွာသာ အရင္တုန္းက ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ္လဲ အခုေတာ့ မိုးေက်ာ္ဆီမွာ လက္ေတြ႕လာျမင္ေနရသည္။ မိုးေက်ာ္သည္ သူတြက္ထားသည့္အတိုင္း အတိတ္ေမ့ေဝဒနာ စြဲကပ္ေနျခင္းပင္။ မိုးေက်ာ္၏ ေျပာျပခ်က္က ၿပီးဆုံးသြားေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ေတြးစရာေတြက က်န္ခဲ့ေနသည္။ မိုးေက်ာ္ကို အစပထမတုန္းကေတာ့ သမီးငယ္၏ အရွက္ကို ကာကြယ္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးဆပ္သည့္အေနႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳေငြကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ယုံ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုလိုမ်ိဳး သူ၏ အျဖစ္အပ်က္အလုံးစုံကို သိၿပီးေနာက္ စာနာတတ္သည့္ သူ႔နဂိုပင္ရင္းစိတ္အခံေၾကာင့္ ျပန္မလႊတ္ရက္ျဖစ္ေနသည္။ မိုးေက်ာ္၏ အေျပာအဆို၊ ႐ုပ္ရည္တို႔ကို ၾကည့္၍ ဒီေကာင္ေလးကို ကူလီျပန္ထမ္းခိုင္းရမည္ဆိုတာကို သိပ္မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ေပ။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဦးေလး တစ္ခုေျပာပါရေစလား ..“
“ေျပာပါ ဦးေလး …“
“သမီးငယ္ သူသူ႔ကို ကယ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အမွန္ကေတာ့ ဦးေလး မင္းကို ဂုဏ္ျပဳေငြေပးဖို႔ပါပဲ .. ဒါေပမယ့္ အခု စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီလိုေပးတာထက္စာရင္ မင္းကို သင့္တင့္တဲ့အလုပ္တစ္ခု ရွာေပးရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ေတြးမိတယ္ .. အဲဒါ ေမာင္မိုးေက်ာ္ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ ..“
“ေကာင္းတာေပ့ါ ဦးေလးရယ္ … က်ေနာ့္အေနနဲ႔ မျဖစ္လို႔သာ ကူလီထမ္းေနရတာပါ .. ဒီဘဝႀကီးကို ႏွစ္ၿခိဳက္လွတယ္မွ မဟုတ္တာ ..“

မိုးေက်ာ္ အားတက္သေရာႏွင့္ပင္ ဦးသိန္းေအာင္ကို အေျဖေပးပါသည္။ ဘာအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအရာရွိႀကီးဆီက ရသည့္အလုပ္သည့္ လက္ရွိကူလီအလုပ္ထက္ေတာ့ အဆင့္ျမင့္မည္ဆိုတာကို သူ ႀကိဳသိေနသည္။

“ဒါဆို ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ကူလီထမ္းတာအျပင္ တျခား ဘာလုပ္တတ္မယ္ ထင္လဲ ..“
“အဲ .. အဲ ဒါ ..“

မိုးေက်ာ္ ေခါင္းကုတ္ရျပန္သည္။ ဒီအေၾကာင္းကို မေန႔ညကပင္ စဥ္းစားေသးသည္။ သူအေျဖမရခဲ့။ အခုလဲ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္စဥ္းစားရဦးမည္။ သူဘာလုပ္တတ္မလဲဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း မ်က္စိက ဦးသိန္းေအာင္တို႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ရပ္ထားသည့္ ကိုရိုလာကားေလးကို သြားျမင္သည္။ မိုးေက်ာ္၏ အရိပ္အေျခအေနကို လိုက္ၾကည့္ေနသူမို႔ ဦးသိန္းေအာင္ မိုးေက်ာ္ ဘာလုပ္ခ်င္သည္ဆိုတာကို သိသြားသည္။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ကားေမာင္းတတ္လို႔လား ..“
“ေမာင္းတတ္လား .. မေမာင္းတတ္လားေတာ့ မသိဘူး ဦးေလး .. ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ကားနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနသလို ခံစားရတယ္ ..“

ဦးသိန္းေအာင္ ေနရာမွထသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ရွိုးကစ္ဗီဒိုဆီသို႔ ေလၽွာက္သြားၿပီး ဗီဒိုေပၚရွိ ခြက္ေလးထဲမွ ေသာ့တြဲတစ္တြဲကို ေကာက္ယူသည္။ မိုးေက်ာ္၏ လက္သို႔ ကမ္းေပးရင္း ..

“လာ ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဘယ္အရာမဆို စမ္းၾကည့္မွ သိနိုင္မွာပဲ မွတ္လား ..“
မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္လက္မွ ေသာ့ကို ယူလိုက္ပါသည္။ ဦးသိန္းေအာင္ကို အရင္သူ႔ေရွ႕မွ ေလၽွာက္သြားေစၿပီးမွ သူေနာက္ကလိုက္သည္။ ကိုရိုလာကားအျဖဴေလးနားသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ကားေမာင္းသူဘက္မွ ဝင္ၿပီး ေနရာယူလိုက္သည္။ ဦးသိန္းေအာင္လဲ တစ္ဖက္ျခမ္းမွ ဝင္ကာထိုင္ၿပီး မိုးေက်ာ္၏ ျပဳမူပုံကို အကဲခတ္သည္။ သူ႔လက္ကိုမူ ဟန္းဘရိတ္ေပၚတင္ထားၿပီး လိုအပ္လၽွင္ဆြဲလို႔ရေအာင္ အသင့္ျပင္ထားသည္။ မိုးေက်ာ္ အရင္ဆုံး ထိုင္ခုံကို သူႏွင့္အဆင္ေျပေအာင္ adjustလုပ္သည္။ ထိုင္ခုံသာမဟုတ္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကိုပါ သူ႔ဘက္သို႔ဆြဲယူၿပီး ခ်ိန္ဆၾကည့္သည္။ အားလုံးၿပီးမွ ဘရိတ္ကိုနင္းၿပီး ဂီယာကို ဖရီးျဖဳတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ကို ညင္သာစြာႏွိုးၿပီး လီဗာကိုနင္းကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ရပ္ထားရာမွ ၿခံအျပင္ဝေရာက္သည္အထိ တုံ႔ျခင္း၊ ဆိုင္းျခင္း၊ စက္ေသျခင္း တစ္စက္မွ မရွိပဲ အဆင္ေျပေျပေမာင္းနိုင္သည္ကို ဦးသိန္းေအာင္ မ်က္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ဦးသိန္းေအာင္၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း မိုးေက်ာ္ မိုးေကာင္းဘုရားလမ္းတစ္ပတ္ ေမာင္းျပခဲ့သည္။ မီးပြိဳင့္ဝင္တာ၊ ကားေက်ာ္တက္တာက စ၍ အဆင္ေခ်ာေမြ႕ေနသည့္အတြက္ မိုးေက်ာ္ ကားေကာင္းေကာင္း ေမာင္းတတ္သည္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားေလၿပီ။

“ေမာင္မိုးေက်ာ္ .. ဦးေလး မင္းကို ဒီကားေလးေမာင္းဖို႔ ဒရိုင္ဘာ ခန႔္မယ္ကြာ .. မင္း လုပ္နိုင္မလား … မင္းအတြက္ ေနရတာ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ကားဂိုေဒါင္ ထပ္ခိုးမွာ ေနေပါ့ .. အဲဒီမွာ ဦးေလးရဲ ့ကားကို ေမာင္းေပးတဲ့ ဦးဘတုတ္ဆိုတာလဲ ေနတယ္ .. မင္းနဲ႔ ေနာက္မိတ္ဆက္ေပးမယ္ .. ဘယ္လိုလဲ ..“
“ဟာ .. ဝမ္းသာလိုက္တာ .. ဦးေလးရယ္ … က်ေနာ္လဲ ကူလီမထမ္းခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အေတာ္ပါပဲ .. လုပ္ပါ့မယ္ ..“
မိုးေက်ာ္ တကယ္ကို လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ေျပာပါသည္။ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ လုပ္ရသည့္ ကူလီအလုပ္ထက္စာလၽွင္ ဦးသိန္းေအာင္အိမ္မွ ဒရိုင္ဘာအလုပ္သည္ သူ႔အတြက္ အမ်ားႀကီးအဆင္ေျပေနသည္ မဟုတ္လား။

“လခကေတာ့ . .ေမာင္မိုးေက်ာ္က တစ္ေန႔ကို တစ္ေထာင္ေလာက္ရတယ္ဆိုေတာ့ .. ဦးေလး တစ္လကို သုံးေသာင္းေပးမယ္ကြာ .. ထမင္းကိုေတာ့ အိမ္မွာပဲစားေပါ့ .. ဦးဘတုတ္လိုေပါ့ .. ဦးေလးအိမ္မွာ ခုနကေတြ႕တဲ့ မိသားစုအျပင္ ေနာ္ေဆးေဖာဆိုတဲ့ ကရင္မႀကီးရွိတယ္ .. ေလာေလာဆယ္ သူ႔အစ္မဆုံးသြားလို႔ ဌာေနခဏျပန္သြားတယ္ .. မနက္ျဖန္ေတာ့ ျပန္ေရာက္မယ္ .. ထမင္းစားဖို႔ ဘာဖို႔ သူ႔ကိုေျပာေပါ့ .. တျခားကိစၥရွိရင္ေတာ့ ဦးေလးကို ေျပာပါ့ .. အဆင္ေျပတယ္ မွတ္လား ..“
“အတိုင္းအထက္ အလြန္ပါပဲ .. ဦးေလး ..“
“ဒါဆိုလဲ .. မင္း လိုအပ္္တာေလးေတြ သုံးလို႔ရေအာင္ ဦးေလး ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္း ႀကိဳထုတ္ေပးလိုက္မယ္ .. ဆိပ္ကမ္းျပန္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာလုပ္ခဲ့ေပေတာ့ ..“

ဦးသိန္းေအာင္ ထိုင္ရာမွထကာ ဧည့္ခန္းႏွင့္ကပ္လ်က္ ေနာက္ေဘးဘက္သို႔ ဝင္သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔အျဖစ္ကို သူမယုံနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကာ ဧည့္ခန္းတစ္ခုလုံးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ပင္ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ဓါတ္ပုံတစ္ခုအေရာက္တြင္ မ်က္စိကိုမခြာနိုင္ေတာ့ပဲ စိုက္ကာၾကည့္မိသည္။ ဤအိမ္သည္ ေယာက်္ားပ်ိဳတစ္ဦးအဖို႔ ၾကည့္စရာေတာ့ အေတာ္ပင္မ်ားလွသည္ဆိုတာကို အဆိုပါ ဓါတ္ပုံက စ၍ပင္ သက္ေသခံေနေလသည္။

ဘာလိုလိုႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ရဲမႈးႀကီးဦးသိန္းေအာင္တို႔အိမ္ေရာက္လာသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ႏွစ္ပတ္ပင္ ေက်ာ္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ အိမ္သူအိမ္သားေတြႏွင့္ အေတာ္ရင္းႏွီးေနၿပီဟု ေျပာလၽွင္ ရေပမည္။ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆုံးကေတာ့ သူသူေအာင္ပင္။ ဒါကလဲ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ သူသူ႔လို အရြယ္ေလးေတြသည္ သူရဲေကာင္းကို ပန္းကုံးစြပ္ခ်င္သည့္ အရြယ္မ်ိဳးေလးေတြမို႔ မိုးေက်ာ္ အေပၚဆက္ဆံေရးက သူမ်ားထက္ ပိုထူးျခားေနတတ္သည္။ လူဆိုးေတြလက္က ကယ္ထားသည့္သူဆိုၿပီး မိုးေက်ာ္ကို အေရးေပးသည့္ အမူအယာေလးေတြ ျပတတ္သည္။ ညီမျဖစ္သူ၏ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး ျဖဴျဖဴေအာင္ တစ္ခါတစ္ခါ က်ိတ္ကာ တီးတိုးေျပာယူရသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္လဲ အဆင့္အတန္းခြဲျခားတတ္သူမဟုတ္လို႔ မိုးေက်ာ္အေပၚမွာ အနည္းႏွင့္အမ်ား စိတ္ဝင္စားမိေသာ္လဲ ဘယ္ကလာမွန္း၊ ဘယ္သူမွန္း မသိသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆန္းဆန္းျပားျပား ပတ္သက္မည့္ အျဖစ္သို႔ ညီမငယ္ကို အေရာက္မခံနိုင္ေပ။ မိန္းကေလးဘဝဆိုတာ အမွားမခံနိုင္ဆိုတာကို ျဖဴျဖဴေအာင္ ေကာင္းေကာင္း သိေနပါသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ “ေအာင္“မိသားစု ေဂဟာ၌ မိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာျခင္းသည္ မိသားစုေတြ သြားေရးလာေရးအတြက္ ပိုအဆင္ေျပစရာအေၾကာင္းျဖစ္သည္မို႔ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ျဖဴျဖဴေအာင္တို႔ ေက်နပ္ၾကပါသည္။ နဂိုတုန္းက ကားႏွစ္စီးကို အလုအယက္ ေမာင္းေပးေနရေသာ ဦးဘတုတ္ဆို သူ႔တာဝန္ေပါ့သြားသျဖင့္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသည္ဟု ေျပာလၽွင္ ရမည္။ သို႔ေသာ္ မိုးေက်ာ္ ေရာက္လာျခင္းကို လုံးလုံးဝမ္းမသာသည့္ သူလဲ ရွိပါေသးသည္။ ထိုသူကား အျခားမဟုတ္။ ၿခံခ်င္းကပ္လ်က္မွ ကိုတူးပင္ ..။

ဖခင္ျဖစ္သူက ညႊန္ၾကားေရးမႈးျဖစ္သည့္အျပင္၊ အေမဘက္ကပါ ခ်မ္းသာသည့္ အသိုင္းအဝိုင္း ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံရွိသူမို႔ တစ္ဦးတည္းသား ကိုတူးသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လိုခ်င္တာမရဆိုတာ မျဖစ္ခဲ့ေပ။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ ေရာက္လာသည္အထိ လိုခ်င္တာ မရသည္ဆို၍ လက္ခ်ိဳးေရေသာ္ ႏွစ္ခုပဲ ရွိသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ပထမတစ္ခုက ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဆယ္တန္းမေအာင္ခဲ့ျခင္းႏွင့္၊ ဒုတိယတစ္ခုက သူသူေအာင္ကို ရခါနီးမွ လက္လႊတ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မွတ္ႀကီးတို႔ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းကိစၥ၌ မိုးေက်ာ္ဝင္ကူျခင္းကို သူသူ႔နည္းတူ သူလဲပဲ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အႏွီကူလီသမား မိုးေက်ာ္ဆိုသည့္ငနဲသား သူသူတို႔အိမ္ကို ဒရိုင္ဘာအျဖစ္သို႔ ေရာက္လာမည္အထိ သူထင္မထားခဲ့ေခ်။ အခုေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ဖူးခဲ့သည့္ သူသူေအာင္သည္ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ မိုးေက်ာ္မွ မိုးေက်ာ္ ျဖစ္ေနသည္ကို သတင္းေတြၾကားယုံမက၊ ျမင္ေတာင္ျမင္ေနရေသးသည္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းႏွင့္ က်ိတ္မနိုင္ခဲမရျဖစ္လာသည္။

“ေတာက္ !!! …“
“ကိုတူးကလဲကြာ .. ဒီမွာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးေနတာကို ..ဘာေတြ မေက်နပ္ျဖစ္ေနတာလဲ .. ဟိုဟာမအေၾကာင္းပဲ ေတြးေနတာမွတ္လား ..“

သူ၏ ေတာက္ေခါက္သံေၾကာင့္ ေပါင္ၾကားတြင္ ေခါင္းတလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည့္ ရွယ္လီဆီမွ မေက်မခ်မ္းစကားသံထြက္လာသည္။ သူမတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ေရႊမင္းသားေလး ကိုတူး ေနာက္ေကာက္အက်ခံလိုက္ရသည့္ သတင္းသည္ အခုတေလာ ေရပန္းအစားဆုံး ျဖစ္ေနသည္ျဖစ္၍ ဒီအေၾကာင္းတြကို ရွယ္လီမသိခ်င္မွ အဆုံးပင္။ နဂိုကတည္းက သူသူေအာင္ကို မနာလိုသည့္ အခံႏွင့္မို႔ ကိုယ္ကဒီေလာက္လုပ္ေပးတာေတာင္ ကိုယ့္ဘက္ကိုစိတ္ဝင္စားမႈ မျပဆိုၿပီး ရွယ္လီ ႏွာကစ္သြားသည္။ အားရပါးရစုတ္ေပးေနရသည့္ ပါးစပ္ထဲက လိင္တံကို ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္သည္။

“ေတာ္ၿပီ … ကိုတူး စိတ္က တျခားေရာက္ေနတယ္ဆိုလဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ ျပန္ၾကရေအာင္ ..“
“ဟာ .. မဟုတ္ဘူး .. ရွယ္လီကလဲ ..နင္သိရဲ ့သားနဲ႔ … ငါ့ကို ေက်ာသြားသလို ျဖစ္လို႔ ခံျပင္းေနတာ..“

ရွယ္လီဆိုသည့္ဟာမကို သိပ္သေဘာမက်ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ သူ႔အေသြးအသားေတြ၏ ဆာေလာင္မႈကို ေျဖရွင္းဖို႔က သူမပဲ ရွိသည္မို႔ ကိုတူးေလသံေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ေဖ်ာင့္ဖ်ရသည္။ စိတ္ထဲကမူ “ေစာက္ေကာင္မ .. နင္ကို ႀကိဳက္လို႔မ်ား သုံးေနတယ္မွတ္လား .. အလြယ္ရလို႔သုံးေနတာ“ ဟု ေျပာမိသည္။ ရွယ္လီသည္ ကိုတူးတို႔ အတန္းထဲကပင္ ျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ဆယ္တန္းလဲ အတူက်သူျဖစ္သည္။ ကိုတူးတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ မႏွစ္က ဆယ္တန္းက်တာ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားသြားသည္။ သူတို႔အေပါင္းအသင္းအားလုံး တစ္ေယာက္မွ မေအာင္။ က်ိန္းေသေပါက္ေအာင္မည္ဟု တြက္ထားေသာ သူသူေအာင္ပင္ မေအာင္ေတာ့ သူတို႔မေအာင္တာ သိပ္မဆန္းလွဟု ဆိုကာ ဘယ္သူမွလဲ ဆယ္တန္းက်တာကို အဖတ္မလုပ္ၾကေပ။ နဂိုကတည္းက ပိုက္ဆံရွိ ေဟးလားဝါးလားသမားမ်ားမို႔ ဆယ္တန္းမေအာင္သည့္ ကိစၥသည္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ကိစၥမဟုတ္ေပ။

ပညာေရးတြင္ ဆယ္တန္းမေအာင္ေပမယ့္ ကိုတူးသည္ ကာမမႈတြင္ေတာ့ တကၠသိုလ္အဆင့္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အႀကံအဖန္ႏွင့္ ေဆာ္ေတြကိုတြဲလာခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနေလၿပီ။ ရွယ္လီသည္လဲ ဒီထဲက တစ္ေယာက္ပင္။ တြဲဖူးသမၽွတြင္ အမိုက္စားေလးျဖစ္သည့္အျပင္ ကာမမႈတြင္လဲ ရက္ေရာမႈရွိသူေလးမို႔ သူသူေအာင္ႏွင့္ အဆင္မေျပတုန္း ျပန္တြဲေနရသည္။ အခုလဲ က်ဴရွင္လစ္ကာ သူ႔ကားေမာင္းသူ ဘိုးေတာ္ယူေပးထားသည့္ အခန္းတြင္ လာႏွပ္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။

“ကဲ .. ဒါဆိုလဲ .. ရွယ္လီက ဘာဆက္လုပ္ေပးရမွာလဲ .. ပါးစပ္ေတြလဲ ေညာင္းေနၿပီ .. “
“ရွယ္လီပဲ အေပၚက အရင္လုပ္ေပးေလ .. နင္လုပ္တာ ေကာင္းလို႔ပါ ..“

ကိုတူး ညာခိုင္းလိုက္သည္။ ရွယ္လီလို ဟာမ်ိဳးကို သူပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္လုပ္ရမွာ မႀကိဳက္။ ရွယ္လီ ဘာလို႔သူ႔ကိုတြဲေနသည္ဆိုတာ ကိုတူးသိသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ လက္ဖ်ားေငြသီးေနသည့္သူဆိုၿပီး လာလာခ်ဴေနမွန္း စေတြ႕စဥ္ကတည္းကပင္ ရိပ္မိသည္။ သူသူေအာင္ႏွင့္ေတာ့ တျခားစီ။ ဟိုက အမွန္ေလး။ ဒီဟာမက အသက္သာငယ္ေသးသည္။ သူတို႔အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ နာမည္ထြက္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ေက်ာင္းသားခ်င္းမို႔ ေပၚပ်ဴလာျဖစ္သည့္ ရွယ္လီအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။

ရွယ္လီ ေျခရင္းတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ကိုတူးေပၚကို တက္လာသည္။ ဆီးစပ္တြင္ အက်အနထိုင္ၿပီး ဝတ္လာသည့္ တီရွပ္အကၤ်ီကို လက္ေျမႇာက္ကာ ခၽြတ္လိုက္သည္။ Pink Girl လို႔ ေရးထားသည့္ စာတန္းႏွင့္တီရွပ္ကေပ်ာက္သြားၿပီး ထိုစာတန္းေနရာတြင္ ပန္းေရာင္ဘရာေလးက အစားထိုးဝင္လာသည္။ အသက္ငယ္ေပမယ့္ ပညာမငယ္ေတာ့သည့္ ရွယ္လီသည့္ ေယာက်္ားေတြဘာႀကိဳက္တတ္မွန္း သိေနၿပီမို႔ သူမကိုယ္သူမ ဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္ ျဖစ္ျဖစ္ အပ်ံစားျပင္ထားတတ္သည္။ ပန္းခက္လိုအေၾကာေၾကာေလးေတြ ယွက္ေနသည့္ ပန္းေရာင္ဘရာေလးသည့္ ရွမ္းစပ္သည့္ သူမ၏ အသားအရည္ႏွင့္ ပနံရေအာင္ ျပသေနသည္။ ကိုတူး မ်က္လုံးေတြက်ယ္လာသည္။ ရွယ္လီ ဂ်င္းစကတ္တိုေရွ႕မွၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္သည္။ ေပါင္တစ္ဖက္ကို ႂကြၿပီး ေဘးကိုခနေစာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး စကတ္ကို ကန္ထုတ္လိုက္သည္။ ဘရာႏွင့္ဝမ္းဆက္ ပင္တီပန္းေရာင္ေလးေပၚလာျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုတူး မ်က္လုံးက်ယ္ယုံတင္မကနိုင္ေတာ့ပဲ ေသြးေတြဆူေဝတက္သည္အထိ ျဖစ္လာရသည္။

“မိလွခ်ည္လားဟ .. ဒီဇိုင္းေတြက အပ်ံစားပါလား .. “
“ႀကိဳက္လား .. ႀကိဳက္ရင္ ကိုင္ၾကည့္ ..“

ကိုတူးလက္က ပန္းေရာင္ဘရာေလးထဲမွ ခုံးႂကြေနသည့္ ရင္သားေတြဆီေရာက္လာသည္။ လက္ထဲအိစက္သည့္ အရသာေၾကာင့္ စိတ္မထိန္းနိုင္ပဲ နို႔လုံးလုံးေလးေတြကို ဘရာေပၚကေနတင္ ဆုပ္နယ္မိသည္။ ရွယ္လီတစ္ေယာက္ တဟင္းဟင္း ျဖစ္လာၿပီး သူမေပါင္ခြဆုံကို လာေထာက္ေနသည့္ ကိုတူးလိင္တံကို အေပၚကေန ဖိကာ ပြတ္ဆြဲသည္။ ပါးလႊာသည့္ ပင္တီစေလးခံေနေပမယ့္ အဓိကေနရာခ်င္း အထိအေတြ႕မို႔ ႏွစ္ဦးစလုံး အေၾကာအခ်င္ေတြ လႈပ္ရွားကာ ကာမဆိပ္ေတြတက္သထက္တက္လာသည္။ အဖုတ္ဝေလးကို ကာထားေပးသည့္ ပိတ္သားစသည္လဲ ခနေလးႏွင့္ အကြက္လိုက္အရည္ေတြ စိုထြက္သည္။ ထိကပ္ေနသည့္ ဆီးစပ္မ်ားၾကားမွ ျပဴျပဴထြက္လာသည့္ ကိုတူး၏ လိင္တံထိပ္သည္လဲ ေဖာင္းကားလာၿပီး သုတ္ရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္ထြက္ေနေလၿပီ။

“ရွယ္လီ .. မဆြနဲ႔ေတာ့ .. အထဲထည့္လိုက္ေတာ့ .. ငါ မရေတာ့ဘူး …“
“ၿပီးေရာ .. အခုက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မပါရွာဘူး .. ခုနကတုန္းကနဲ႔မ်ား ကြာေပါ့ .. “

ရွယ္လီ ပြစိပြစိႏွင့္ ေျပာေပမယ့္ ကိုတူးအႀကိဳက္ကို လိုက္လုပ္ေပးမွ ေရွ႕ေလၽွာက္သူမ ကပ္ထားနိုင္မွာမွန္း သိေနလို႔ ပင္တီစကို ေဘးသို႔တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး လိင္တံထိပ္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုမကာ ပင္တီကို ဖယ္ထုတ္လိုက္လို႔ရေသာ္လဲ ကိုတူး မ်က္စိအျမင္ဆန္းေစရန္ ပင္တီေလးကို တမင္တာ မခၽြတ္ပစ္ပဲထားလိုက္သည္။ ပြဲလန႔္တုန္း ဖ်ာခင္းသည့္အေနျဖင့္ သူသူေအာင္ႏွင့္ အဆင္မျပခိုက္ သူမ ကိုတူးကို ဆြဲေဆာင္ထားရမည္။ မ်က္ႏွာကို ညိဳ႕ျမဴသည့္ဟန္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ကိုတူးကို စိုက္ၾကည့္ကာ အဖုတ္ထဲကို သြင္းယူလိုက္သည္။ ပင္တီအနားသားေလးကို တိုက္ကာ လိင္တံက အထဲကိုဝင္သည္။ စူးစူးစိုက္စိုက္ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ေနသူ ကိုတူးစိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ရွယ္လီေတြးထားသလိုပင္ မလုံ႔တလုံ႔ပင္တီေလးရွိေနျခင္းက ခါတိုင္းႏွင့္ မတူသလိုမ်ိဳး ခံစားခ်က္ကို ျဖစ္ေစသည္။

“ဖိခ်လိုက္ေလ .. ရွယ္လီ ..“
“လုပ္မွာေပါ့ .. ကိုတူးမေက်နပ္ရင္ .. ေအာက္ကေနေပးမယ္ ..“

ေလာဘတႀကီးႏွင့္ အမိန႔္ေပးသည့္ ကိုတူးေလသံကို မႀကိဳက္လို႔ ရွယ္လီ ျပန္ေဟာက္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုတူး စိတ္ထဲ ေထာင္းခနဲျဖစ္သြားေပမယ့္ အစတုန္းကတည္းက ဇိမ္နဲ႔ေနမယ္လို႔ ေတြးထားလို႔ ႏႈတ္တြန႔္မျပန္ေတာ့။ စကားသာ ျပန္မေျပာသည္။ လက္ကေတာ့ ရင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို ဆြဲေဆာ့ေနရာမွ ရွယ္လီ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေျပာင္းကိုင္ကာ ေအာက္ကိုဖိခ်သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း ေမြ႕ယာေပၚကန္ေထာက္ထားသည့္ ေျခေထာက္အားကိုသုံးကာ ေအာက္မွေန၍လဲ ပင့္တင္ေပးလိုက္သည္။

“အား … အရမ္းလုပ္ရလား .. “
“ကဲ .. ဝင္သြားၿပီမွတ္လား …“

လိင္တံက သိပ္အႀကီးႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ေခ်ာင္းလုံး တစ္ခ်က္ထဲ ဝင္သြားသည့္အျပင္ အရွိန္ပါပါလို႔ ရွယ္လီ အနည္းငယ္ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳးသူမ အဖုတ္ထဲမွ ပူထူတက္သြားမႈကိုက အရသာတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ အတြင္းသားေတြ အၿငိမ္မေနနိုင္ပဲ ပို၍ လႈပ္ရြလာၿပီး တင္ပါးကိုလႈပ္၍ စတင္ဖိေဆာင့္ေပးမိသည္။

“အင္း .. ဟုတ္တယ္ .. ရွယ္လီ .. အဲဒီလိုမ်ိဳးေလး .. “
ရွယ္လီ ကိုတူး ပုခုံးကို ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္တစ္ခုႏွယ္ အားျပဳၿပီး တင္ပါးေတြကို ႂကြကာႂကြကာ ေဆာင့္ေပးသည္။ ပထမေလးငါးေျခာက္ခ်က္ေလာက္အထိ ကိုတူး ရွယ္လီတင္ပါးေတြကို ေပြ႕ကာထိန္းေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ရွယ္လီ အရွိန္ရလာသည္တြင္မူ တင္ပါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္မထားေတာ့ပဲ လက္ကို ကိုယ့္ေခါင္းေနာက္ကိုယ္ျပန္ယွက္ထိုးၿပီး ကိုတူးတစ္ေယာက္ ဇိမ္ႏွင့္ႏွပ္ေနေတာ့သည္။ မ်က္စိကိုမွိတ္ထားသည့္ ရွယ္လီတစ္ေယာက္သာ အားယူရင္း တအင္းအင္း တဟင္းဟင္းႏွင့္ ကိုယ္ကေလးကို ယိမ္းခါကာ ေဆာင့္ေနသည္။ အေပၚႂကြလာခိုက္ ဆံႏြယ္ေလးေတြက ျပန္စုသြားလိုက္၊ ေအာက္ကိုဖိခ်ခိုက္ ဆံႏြယ္ေလးေတြက ဝဲခနဲခါသြားလိုက္ႏွင့္ ဒါကို ကိုတူးတစ္ေယာက္ မ်က္စိအရသာခံကာ ၾကည့္ေနသည္။ စိတ္ထဲကလဲ ရွယ္လီေနရာမွာ သူသူေအာင္သာဆိုရင္ နိပ္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုၿပီး လွမ္းျမင္ေယာင္ေနေသးသည္။ ဒီဟာမေလးကို ရေအာင္လိုက္ရမည္။ ရေတာ့မွ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျဖဳတ္ပစ္မည္။ သူ႔လီးကို အစြဲလမ္းႀကီး စြဲလမ္းသြားေစရမည္။ ကိုတူးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေစရမည္။ ဆယ္တန္းကိုေတာင္ ဒီႏွစ္နယ္မွာ သြားေျဖၿပီး ေအာင္ဖို႔ႀကံထားေသးတာ။ သူသူေအာင္ကိုလဲ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းႏွင့္ေတာ့ ရေအာင္ႀကံရမည္ ….။

သူ႔စိတ္က လြတ္သည့္ငါးႀကီးသည္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ရွယ္လီတစ္ေယာက္ တအင္းအင္း ညည္းကာ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည့္တိုင္ ကိုတူး မၿပီးေသးပါ။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သလို ျဖစ္ေနရွာသည့္ ရွယ္လီကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွည့္ခိုင္းကာ ေျခရင္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ထိုင္ခိုင္းရသည္။ ထိုေရာအခါ အခုထက္ထိ မခၽြတ္ရေသးသည့္ ပန္းေရာင္ပင္တီေလးက ဖင္သားတစ္ျခမ္းကို ကြယ္ေနၿပီး က်န္တစ္ျခမ္းကေတာ့ ပကတိ ျဖဴဝင္းစြာေပၚေနသည္။ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုတူးစိတ္ထလာၿပီး တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ျပန္ကိုင္ကာ ဆြဲဆြဲသြင္းသည္။ အလိုက္တသိႏွင့္ ရွယ္လီက သူ႔ဒူးေတြဆင္းထားရာဘက္ကို ကိုယ္ကို ကိုင္းေပးထားသျဖင့္ ေလးဘက္ေထာက္ေပးထားသည္ႏွင့္မျခားေပ။ လိင္တံႀကီး အဝင္အထြက္ျဖစ္ေနပုံကိုလဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရသည့္အျပင္ ခပ္စူစူစအိုေလးကပါ သူ႔ကို မ်က္စျပစ္ျပေနသည္။ ဒီဟာမ ဖင္မ်ားခံဖူးလား မသိဟု ကိုတူးေတြးမိသည္။ ေနာက္တစ္ခါမွ စမ္းၾကည့္ရမည္ဟု စိတ္ထဲတြင္မွတ္ထားလိုက္ၿပီး ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ဴရွင္အဆင္းကို အမီျပန္ဖို႔ ဒလစပ္ပင္ လိုးေဆာင့္ေနေလေတာ့သည္။

မထင္မွတ္ထားပဲႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ဆီဆိုင္တြင္ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ၾကာသြားသည္။ သူသူ႔က်ဴရွင္ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ ညေနအိမ္ကထြက္လာတုန္းကတည္းက သူသတိထားမိသည္။ ကားထဲတြင္ ဆီနည္းေနသည္ဆိုတာကို။ ဆီမထည့္ပဲႏွင့္ ျပန္မယ္ဆိုလၽွင္ ျပန္လို႔ေတာ့ ရနိုင္ေသာ္လဲ လမ္းက်မွဆီျပတ္သြားလၽွင္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနမည္ဆိုတာကို စဥ္းစားမိသျဖင့္ သူသူ႔ကို ေျပာကာ အနီးဆုံးဆီဆိုင္ကို ေျပးလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆီဆိုင္တြင္ တန္းစီထားသည့္ ကားေတြက ရွင္ေလာင္းလွည့္တာထက္ ဆိုးေနသည္။ ဝင္မစီလိုက္မိလၽွင္ ေတာ္ေသးသည္။ မိုးေက်ာ္က ရနိုင္ေလာက္ပါသည္ထင္ၿပီး ဝင္စီလိုက္ေတာ့မွ ကားေၾကာပိတ္ကာ ျပန္ထြက္လို႔မရေတာ့။ မေနနိုင္လို႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ပန႔္ပ်က္ေနသည္တဲ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေက်မနပ္ ေတာက္ေခါက္ယုံမွ မက သူဘာမွ လုပ္လို႔မရ။ ပန႔္ျပင္ေနတာ ျမန္ျမန္ေကာင္းသြားဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရသည္။ အခုေတာ့ သူသူ႔ကို ႀကိဳဖို႔ က်ဴရွင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ေနာက္က်ေနေလၿပီ။

မိုးေက်ာ္ ဆီထည့္ထည့္ၿပီးၿပီးခ်င္း စက္ကုန္ဖြင့္ကာ ေတာက္ေလၽွာက္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္လဲ သူ႔တာဝန္ကို သူမေက်သလို ခံစားရသည္။ ဦးေလးဦးသိန္းေအာင္၏ မိသားစုသည္ သူ႔အေပၚေကာင္းလြန္းလွသည္။ ကိုယ့္အတိတ္ကိုယ္ မမွတ္မိပဲ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိသည့္ သူ႔အေပၚတြင္ လူသားတစ္ေယာက္၏ စာနာစိတ္ႏွင့္ ကူညီသည္။ ေထာက္ပံ့သည္။ အလုပ္ေပး ထမင္းေကၽြးထားသည္။ ဒီလိုလူမ်ိဳး ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လုံး လိုက္ရွာလၽွင္ စီးထားသည့္ ဖိနပ္ေတာင္ ပါးသြားဦးမည္။ ေတြ႕မည္မထင္။

ဦးသိန္းေအာင္က ေကာင္းလို႔ က်န္သည့္သူေတြက မေကာင္းဘူးလားလို႔ေမးလၽွင္ က်န္သူမ်ားလဲ ေကာင္းပါသည္ဟု ေျဖရမည္။ အန္တီေဒၚဇင္မာသည္ သူ႔အေပၚကို မွန္တမ္းဆက္ဆံသည္။ ေမးထူး၊ ေခၚျပဳရွိသည္။ သူ႔ကိုတစ္ခါတစ္ခါ သနားၾကင္နာတတ္သည့္ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္တတ္ေသာ္လဲ တျခားေထြေထြထူးထူး အလာပသလာပေတာ့ မေျပာရွာေပ။ အန္တီဇင္မာႏွင့္ အလားသဏၭန္တူသူက ျဖဴျဖဴေအာင္ ျဖစ္သည္။ ျဖဴျဖဴသည္ သူ႔ကိုေတြ႕လၽွင္ေခၚသည္၊ စကားေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစကားေတြသည္ သာမန္ “ေနေကာင္းလား” ၊ “ထမင္းစားၿပီးလား“ စကားေတြသာ ျဖစ္သည္။ ဒီထက္ပို၍ေတာ့ ရင္းႏွီးသည့္စကားေတြ မေျပာေပ။ မိုးေက်ာ္က တစ္ခါတစ္ခါ အရဲကိုး၍ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေလၽွာက္ေျပာလၽွင္ နားေထာင္ေပးတတ္ေသာ္လဲ စကားကိုအစရွည္ေအာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေျပာမခံေပ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ႏွင့္ သူ၏ ဆက္ဆံေရးသည္ အန္တီဇင္မာထက္ ပိုအဆင့္ျမင့္ေသာ္လဲ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းဆိုသည့္ အဆင့္မ်ိဳးေတာ့ မေရာက္ေခ်။ ထိုေရာအခါ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္လဲ အေနတည္သည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္ကိုေတာ့ ခပ္တန္းတန္းပဲ ဆက္ဆံမိသည္။ တည့္တည့္ေတာင္ စိုက္မၾကည့္ျဖစ္ပဲ ေနာက္ကြယ္က်မွသာ ကိုယ္ဟန္သြယ္ေပမယ့္ ျပည့္တင္းသည့္ တင္သားေတြကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ျဖစ္တာ မ်ားသည္။

မိုးေက်ာ္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္ဆုံးကေတာ့ သူသူေအာင္ပင္။ သူသူေအာင္သည္ မိုးေက်ာ္ကို ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္လို မဆက္ဆံပဲ အကိုအရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံသည္။ စကားေျပာလၽွင္ ညီမငယ္တစ္ေယာက္လို ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာခ်င္သည္။ စိတ္ေကာက္ခ်င္သည္။ မိုးေက်ာ္ကို တခါတခါ မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ စိုက္ၾကည့္တတ္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး အၾကည့္ကို စုမာဆီမွာလဲ ေတြ႕ဖူးထားသျဖင့္ သူသူ၏ သူ႔အေပၚ သေဘာထားကို မိုးေက်ာ္ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူသူေအာင္သည္ ေခတ္ဆန္ေပမယ့္ အရွက္အေၾကာက္မရွိေသာ မိန္းကေလးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မိုးေက်ာ္ကို အထာေပးသည့္ သေဘာေလးေတြျပကာ ေရလာေျမာင္းေပး အျပဳအမူေလးေတြ ျပဳလုပ္တတ္ေသာ္လဲ လူေရွ႕သူေရွ႕မေရွာင္ ေနျပသည္ေတာ့ မဟုတ္။ အစ္မျဖစ္သူ ျဖဴျဖဴေအာင္ပါလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သာ တြတ္တြတ္ထိုးကာ စကားေျပာဆိုေနတတ္ၿပီး မိုးေက်ာ္ကို အေရးလုပ္သည့္ပုံမျပ။ သူမဖာသာသူမတစ္ေယာက္တည္း က်ဴရွင္လာရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ခုနကေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ဆက္ဆံတတ္တာျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သိသိသာသာ လမ္းဖြင့္ေပးသည့္ အမူအယာမ်ိဳးျဖစ္သည့္ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ ေရွ႕ခန္းတြင္ လာအတူထိုင္ျခင္းမ်ိဳးကို မလုပ္ေခ်။ အၾကည့္ေလးေတြႏွင့္ စကားေျပာသည္ဆိုသည့္ အဆင့္ထက္မပိုေသးေခ်။ ခက္သည္က မ်က္လုံးေတြသည္ စိတ္၏ တံခါးေပါက္ဟု ဆိုသည့္အတြက္ သူမရင္ထဲတြင္ ဘယ္လိုဆိုတာကို မိုးေက်ာ္သိေနသည္။ ေထာက္ထားစရာမ်က္ႏွာေတြ ရွိေနလို႔သာလၽွင္ မိုးေက်ာ္ သူ႔စိတ္ကိုသူထိန္းေနရာျဖစ္သည္။ တခါတခါ စိတ္ရိုင္းဝင္လာသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ လူရွင္းသည့္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ ကားထိုးရပ္ကာ ရည္းစားစကား ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္သည္အထိ ျဖစ္မိသည္။ လက္ေတြ႕ေတာ့ လုပ္ရန္ စိတ္မကူးမိေသးေခ်။ ေလာေလာဆယ္ “ေအာင္“ရိပ္ျမဳံေလးသည့္ သူ႔အတြက္ ခိုနားရာျဖစ္သည္။ တစ္ခုခုအဆင္မေျပျဖစ္က တန္းလ်ားေပၚမွ ေခါင္းႏွင့္ဆင္းေနရမည္။ မိုးေက်ာ္ ကူလီျပန္မထမ္းခ်င္ေတာ့ပါ။

က်ဴရွင္ရွိရာ လမ္းထဲကို ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ဖြင့္ထားသည့္ ကားမီေရာင္ေၾကာင့္ သူသူ သူ႔ကို အျပင္ထြက္ကာ ေစာင့္ေနမွန္း မိုးေက်ာ္သိလိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ သူေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနသည့္အတြက္ အိမ္ထဲတြင္ ထိုင္မေစာင့္နိုင္ေတာ့ပဲ အျပင္ကိုထြက္လာတာထင္သည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲ သတ္လတ္ပိုင္းအရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ သူသူေအာင္ႏွင့္ အတူ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မိုးေက်ာ္ ကားကို သူမတို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ၿပီး ေရွ႕မီးကို ပိတ္လိုက္သည္။ မီးမပိတ္ခင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ၀ိုးတိုးဝါးတား ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရင္ခုန္သြားသည့္ စိတ္ကို ထိန္းၿပီး ကားထဲက ထြက္သည္။ ဒီေန႔ သူသူ ဝတ္လာသည့္ ပိတ္ဂါဝန္သည္ အေတာ္ပါးသည္ဆိုတာကို ကားမီေရာင္မွာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ျဖစ္သည္။

“သူသူအိမ္က ကားလာၿပီ .. ဆရာမ .. သြားေတာ့မယ္ …“
မိုးေက်ာ္ အနားေရာက္လာေတာ့ သူသူ သူမႏွင့္အတူ ရပ္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးကို လွည့္ႏႈတ္ဆက္သည္။ မိုးေက်ာ္ ဒီက်ဴရွင္ကို အျမဲလာႀကိဳေနၾကျဖစ္ေသာ္လဲ ကားထဲမွာပင္ ထိုင္ေစာင့္ေနတာမ်ားလို႔ သူသူတို႔ ဆရာမဆိုတာကို မျမင္ဖူးေပ။ ဒီေန႔မွ သူသူေအာင္ အျပင္မွာ ထြက္ေစာင့္ေနလို႔ သူမဆရာမက အတူလာရပ္ေစာင့္ေပးတာထင္သည္။ အခုမွ လူခ်င္းျမင္ဖူးတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ႏႈတ္ဆက္သည့္ သေဘာႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ျပဳံးျပလိုက္သည္။ သူသူတို႔ ဆရာမသည္ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ျပဳံးျပတာကို ျမင္လိုက္သည္တြင္ မ်က္မွန္ေနာက္မွ မ်က္လုံးတစ္စုံသည္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

“ရွင္ .. ရွင္.. ထြန္းထြန္း မဟုတ္လား ?? ..“
သူ႔ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေျပာသည့္ က်ဴရွင္ဆရာမ၏ စကားေၾကာင့္ မိုးေက်ာ္ ေၾကာင္သြားသည္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ့္ရင္ပတ္ကို လက္ညိဳးနဲ႔ ျပန္ေထာက္မိၿပီး ..

“က်ေနာ္က ထြန္းထြန္း !!! … ဆရာမ လူမွားေနၿပီ ထင္တယ္ .. က်ေနာ့္နာမည္က မိုးေက်ာ္ပါ ..“
“ေအာ္ … ဒါဆိုရင္ေတာ့ က်မ လူမွားတာထင္တယ္ …က်မအသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူေနလို႔ပါ ..“
“ေအာ္ .. ဟုတ္ကဲ့.. “
“သူသူ .. သြားၾကရေအာင္ .. ေတာ္ၾကာေန .. ျပန္တာေနာက္က်လို႔ ဦးေလးတို႔၊ အန္တီတို႔ စိတ္ပူေနမယ္ ..“
“အင္း .. သြားမယ္ေလ .. ဆရာမ တာ့တာ .. “

မိုးေက်ာ္ႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူ ေဒၚမူမူဟန္ အေျပာကို အူလည္လည္ႏွင့္ နားေထာင္ေနမိသည့္ သူသူေအာင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနမွာကို စိုးသည့္အတြက္ လွည့္ထြက္သြားသည့္ မိုးေက်ာ္ေနာက္ကို အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ လိုက္လာမိသည္။ ဆရာမျဖစ္၍ ေဒၚတပ္ေခၚရေပမယ့္ အသက္၃ဝစြန္းခါစေလးပဲ ရွိသည့္ မူမူဟန္သည္ မိုးေက်ာ္တို႔၏ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ကာ တိုးတိုးေလးညည္းမိသည္။

“ငါလဲ .. အသက္၃ဝေက်ာ္တာနဲ႔ မွတ္ဉာဏ္ေတြမ်ား က်ေနၿပီလား မသိ .. ဒါေပမယ့္ ရီတဲ့ပုံကေတာ့ တေထရာထဲပဲ … အင္း …“

ညဦးပိုင္းအခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းမမ်ားတြင္ ကားေတြက အျပည့္အသိပ္ျဖစ္ေနသည္။ မိုးေက်ာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနသျဖင့္ ကားကိုသာ တြင္တြင္ဖိေမာင္းလာခဲ့သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွတဆင့္ ၿငိမ္ၿပီးပါလာသည့္ သူသူေအာင္ကို မ်က္ေထာင့္ကပ္ကာၾကည့္မိသည္။ သူသူသည္ ခါတိုင္းလို မဟုတ္ပဲ တစ္စုံတစ္ခုကို နက္နက္နဲနဲ ေတြးေနဟန္ႏွင့္ရွိသည္။ ေရွ႕တူရႉကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ဘက္ရင္အုံေပၚ ျဖန႔္ခ်ထားသည့္ ဆံပင္ေလးေတြကို လက္ႏွင့္သပ္ကာ ေဆာ့ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြ လႈပ္ရွားပုံက ဘေလာက္စ္အက်ၤီေအာက္မွ လုံးလုံးေလးေလး ျဖစ္ေနသည့္ ရင္သားေတြကို ပြတ္ကာသီကာႏွင့္ ကစားေနသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနေသးသည္။ မိုးေက်ာ္ အလိုလိုေနရင္း ေရငတ္လာသလို ျဖစ္လို႔ ကားေမာင္းေနသည့္အထဲပဲ စိတ္ကိုႏွစ္ထားလိုက္ရသည္။ ကားမီးေရာင္ထိုးလိုက္မႈေၾကာင့္ က်ဴရွင္အိမ္အေရွ႕မွာ ျမင္လိုက္ရသည့္ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း၏ ပကတိအေနအထားကိုလဲ စိတ္အာ႐ုံထဲတြင္ ျမင္ေယာင္လာမႈကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရေသးသည္။

“သမီးငယ္ ေနာက္က်လိုက္တာ .. . ျဖဴျဖဴကေတာင္ အခုေလးတင္ က်ဴရွင္အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေနေသးတယ္ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ေမေမ .. ကားက ဆီထည့္ေနရလို႔ ၾကာသြားတာ …“
“ဟုတ္ပါတယ္ .. အန္တီ .. လမ္းမွာ ဆီျပတ္သြားမွာစိုးလို႔ .. ဆီဆိုင္မွာ သြားထည့္မိလိုက္တာပါ .. ဟိုေရာက္ေတာ့ ကားပိတ္တာနဲ႔ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေနတာ ..“
“ေအး .. ေအး .. ဟုတ္သားပဲ .. ခါတိုင္းဆို ကိုဘတုတ္လုပ္ေပးထားတာ .. ဒီရက္မွ သူဖ်ားေနလို႔ သြားမထုတ္ျဖစ္တာနဲ႔ ဆီမထည့္ရေသးဘူးထင္တယ္ .. “
ခပ္ေအးေအး ေနတတ္သူမို႔ ေဒၚဇင္မာေအးက မိုးေက်ာ္အေပၚ အျပစ္တင္သည့္ စကားမေျပာေပ။ သူ႔သမီး လက္ကိုဆြဲ၍သာ ..
“လာ .. သူသူ .. ေမေမတို႔ တစ္အိမ္လုံး ထမင္းစားဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတာ ..“
“ဘာဟင္းခ်က္လို႔လဲ ေမေမ …“
“သမီးႀကိဳက္တဲ့ ငါးသလဲထိုးေၾကာ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ ပဲႀကီးဟင္းနဲ႔ဆူးပုတ္ခ်က္တယ္ေလ ..“
“ဟာ .. ဂြတ္ရွယ္ပဲေဟ့ .. လာလာ သြားစားရေအာင္ ..“

ဟင္းရံေတြနာမည္ေတြၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ အာ႐ုံကေျပာင္းသြားသျဖင့္ သူသူ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စဥ္းစားလာတာ ေမ့သြားသည္။ အန္တီဇင္မာလက္ကိုဆြဲကာ ေနာက္ေဘးဘက္သို႔ သူမကဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ ထမင္းစားခန္းေရာက္ေတာ့လဲ မိသားစု ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာႏွင့္ သူမဆရာမက မိုးေက်ာ္ကို မွားႏႈတ္ဆက္သည့္အေၾကာင္းကို အစေဖာ္ဖို႔ေမ့ေနသည္။ ဦးသိန္းေအာင္က “သမီး စာလိုက္နိုင္လား“ ဟု ေမးမွ ညေနက်ဴရွင္ကအေၾကာင္းကို ျပန္သတိရသည္။

“အယ္ … အခုမွသတိရတယ္ .. အစ္ကိုမိုးေက်ာ္အေၾကာင္း ထူးျခားတယ္ … ေျပာဖို႔ ေမ့ေန႔လို႔ ..“
ဦးသိန္းေအာင္ အပါအဝင္ မိသားစုသုံးေယာက္စလုံး သူသူေအာင္ကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ၾကသည္။ မိုးေက်ာ္္သည္ သူတို႔မိသားစုအတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာအေကာင္းဆုံး လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူသူဘာေျပာမလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ေနၾကတာျဖစ္ေလသည္။

“က်ဴရွင္အဆင္းတုန္းက အကိုမိုးေက်ာ္ကားမလာေသးလို႔ အျပင္ထြက္ေစာင့္ေနတာ သမီးဆရာမပါ ပါလာတယ္ .. အကိုမိုးေက်ာ္ကားေရာက္လို႔ သူက ကားထဲက ထြက္ၿပီး လာေခၚေတာ့ သမီးဆရာမက သူ႔ကို ျမင္သြားတယ္ .. အကိုမိုးေက်ာ္ကို “ထြန္းထြန္း“ မွတ္လား ဆိုၿပီး ဆရာမက ေမးတယ္ ..“
“ေဟ .. ထြန္းထြန္းတဲ့လား ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ေဖေဖ .. ဒါေပမယ့္ အကိုမိုးေက်ာ္က သူမဟုတ္ပါဘူးလို႔ဆိုေတာ့ ဆရာမက လူမွားတယ္ထင္တာပဲဆိုၿပီး ေျပာတယ္ ..“
“ကိုမိုးေက်ာ္က သူ႔အရင္အတိတ္ကိုမွ မသိတာ .. ဒီလိုပဲ ေျပာမွာေပါ့ ..“

ဒီစကားကို ျဖဴျဖဴေအာင္က ဝင္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသူေအာင္ခမ်ာ အစ္မျဖစ္သူ၏ စကားၾကားေတာ့ ပါးစပ္ကေလးဝိုင္းသြားသည္။

“မမကေတာ့ တမူးသာသြားျပန္ၿပီ .. အခုေလးတင္မွ သူသူလဲ ဒါကို စဥ္းစားမိလို႔ ေျပာမလို႔ ..“
“သူသူေနာ္ .. ငါ့ကိုမ်ား .. ဘာတမူးသာတာလဲ .. “

ျဖဴျဖဴေအာင္က ညီမျဖစ္သူကို မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ သူသူေအာင္သည္ အစ္မျဖစ္သူကို လၽွာေလးတစ္လစ္ထုတ္ကာ ေျပာင္ျပလိုက္ၿပီးမွ ..

“ဆရာမကလဲ အကိုမိုးေက်ာ္က မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ .. လူမွားတာပါဆိုၿပီး ေျပာလိုက္လို႔ သူသူက ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတာပါ .. အိမ္ေရာက္ေတာ့ စဥ္းစားမိေသးတယ္ … ဟင္းနာမည္ေတြ ေမေမလာရြတ္ျပေတာ့ တခါ ဒီအေၾကာင္းကို ထပ္ေမ့သြားျပန္ေရာ .. အခုမွ သတိရလို႔ ထုတ္ေျပာတာ …“
“သမီးငယ္ဆီက ဒီသတင္းေလးရတာ မဆိုးဘူး … ေကာက္ရိုးပုံထဲအပ္ရွာရတာထက္ေတာ့ နဲနဲလြယ္သြားၿပီ … ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဖေဖရွာထားတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကျငာသတင္းေတြထဲမွာ ထြန္းထြန္းဆိုတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္တာေလး ေတြ႕လိုက္မိတယ္…“
“ဟင္ .. ဟုတ္လား .. ေဖေဖ .. ဘယ္တုန္းကလဲ …“
“ေနဦး .. ေဖေဖ စာၾကည့္ခန္းထဲက မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ ညႇပ္ထားတယ္ .. သြားယူလိုက္မယ္ …“

ဦးသိန္းေအာင္ ထိုင္ရာမွထကာ ထမင္းစားခန္းမွ ထြက္သြားေတာ့ စပ္စုခ်င္သည့္စိတ္ႏွင့္ သူသူက ျဖဴျဖဴကို လက္တို႔ကာ ေနာက္ကလိုက္သြားၾကသည္။ ေဒၚဇင္မာေအာင္သာ ထမင္းပြဲသိမ္းဖို႔ ဝင္လာသည့္ ေနာ္ေဆးေဖာႏွင့္ ဟင္းပန္းကန္ေတြ ၀ိုင္းကူသိမ္းေပးရင္း က်န္ခဲ့သည္။ မိုးေက်ာ္အေပၚ သမီးႏွစ္ေယာက္စလုံးသည္ သာမန္ထက္ပိုေသာ စိတ္ဝင္စားမႈေတာ့ ရွိေနသည္ဆိုတာကို ေတြးရင္း အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ပူမိသည္။ မိုးေက်ာ္၏ ပုံစံက ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မဟုတ္ေပမယ့္ လိုအပ္လာလၽွင္ေတာ့ ကိုသိန္းေအာင္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရဦးမည္ဟု ေတြးထားလိုက္ေလသည္။

“ေရာ့ ဒီမွာ.. သူသူပဲ ဖတ္ျပလိုက္ …“
ဦးသိန္းေအာင္က သူ႔မွတ္စုစာအုပ္၏ တစ္ေနရာတြင္ ညႇပ္ထားေသာ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးမ်ားထဲမွ ႏွစ္ရြက္ကို သမီးငယ္၏ လက္ကို ကမ္းသည္။ သူသူသည္ စာရြက္တစ္ခုကို အရင္ေထာင္ၾကည့္ကာ အသံထြက္၍ပင္ ဖတ္ျပသည္။

ခင္ေမာင္ထြန္း
ျဖစ္ျဖစ္သမၽွအားလုံးကို အေမႏွင့္အေဖက ခြင့္လႊတ္သည္
ဤေၾကညာစာေတြ႕လၽွင္ အျမန္ဆုံးအိမ္ျပန္လာခဲ့ပါ
ကိုကိုႀကီး

ေၾကျငာစာ ဆုံးသြားေတာ့ သူသူေအာင္က အေဖျဖစ္သူ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ ဦးသိန္းေအာင္သည္ ဘာမွမေျပာေသးပဲ ေဆးတံကို မီးညႇိကာ ဖြာေနသည္ကိုေတြ႕သည္။ လက္ထဲတြင္ က်န္ေနေသးသည့္ ေနာက္ထပ္ ျဖတ္ပိုင္းေလးကို ေထာင္ကာ ဆက္ဖတ္သည္။

ကိုကိုထြန္း
အဆက္အသြယ္မရလို႔ စိတ္ပူေနရသည္
ေရာက္ရာအရပ္ကေန ဆက္သြယ္ပါရန္
ေလးငယ္

“ေၾကျငာစာေတြကလဲ တမ်ိဳးႀကီးပဲေနာ္ .. ေဖေဖ ..“
“ေအး . ဟုတ္တယ္ .. သမီး .. သူတို႔ေၾကျငာစာ သေဘာက သက္ဆိုင္သူ ဖတ္မိရင္ သိေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ ထည့္တာဆိုေတာ့ .. ေဘးကလူက နားမလည္နိုင္ဘူးေလ … အထူးသျဖင့္ ေမာင္မိုးေက်ာ္က အတိတ္ကိုေမ့သြားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူအေနနဲ႔ဖတ္မိရင္ေတာင္မွ သူ႔ကိုေျပာမွန္း သိခ်င္မွသိေတာ့မွာ .. “
“ဟင္ .. ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ .. သမီးဆရာမအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ့ ထြန္းထြန္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးရမလား …“
“သမီးမွာ ဖုန္းနံပါတ္ရွိလို႔လား …“
“ရွိတယ္ .. ေဖေဖ ..“
“အင္း .. ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ အျမင္ေျပာရရင္ ဖုန္းနဲ႔ေမးတယ္ဆိုတာထက္ .. သမီး ေနာက္တစ္ပတ္ က်ဴရွင္သြားတဲ့အခါက်မွသာ လူခ်င္းေတြ႕ၿပီး မသိမသာေမးရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ .. ေတာ္ၾကာေန ထြန္းထြန္းဆိုတဲ့သူနဲ႔ သမီးဆရာမက ဘယ္လိုပတ္သက္လဲဆိုတာ မသိေတာ့ မ်က္ႏွာနာစရာေတြ ျဖစ္မယ္ ..“

ရဲမႈးႀကီးျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ဦးသိန္းေအာင္က ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။ သူသူ အေဖျဖစ္သူ၏ စကားေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္ရန္ အိမ္ေရွ႕သို႔ သြားမည္ကိုယ္ဟန္ကို ရပ္လိုက္မိသည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိပဲ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္က ဆရာမနဲ႔ ပတ္သက္ေနနိုင္သည္ ဆိုသည့္ အခ်က္တြင္ စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ေလးေတာင္ ျဖစ္သြားရွာသည္။ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္၏ အတိတ္ကို သိခ်င္ေသာ္လဲ အတိတ္ကို ျပန္သတိရလၽွင္ သူမအိမ္မွ ထြက္သြားမွာကို မလိုလားသလို ျဖစ္သည္။ အေနနီးစပ္မႈေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားသည္ပဲဆိုဆို အခုတေလာ သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္က ႀကီးစိုးထားသည္ကို သူမ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနပါသည္။

“ကိုမိုးေက်ာ္က ပညာတတ္ထဲက ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ …“
ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ဝင္ေျပာသည့္ ျဖဴျဖဴေအာင္၏ စကားေၾကာင့္ ညီမျဖစ္သူေရာ၊ အေဖျဖစ္သူပါ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္သည္ မိုးေက်ာ္အေၾကာင္းကို သူသူေအာင္ေလာက္ ေျပာခဲသည္။ အခုေတာ့ သူမကပါ ဝင္မွတ္ခ်က္ေပးေနသည္။

“သမီးႀကီးက သူသူ႔ဆရာမနဲ႔ အသိဆိုတဲ့အေပၚမွာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး ေတြးတာလား ..“
“အဲဒါထက္စာရင္ .. သမီး သတိထားမိတာေလးေတြ ရွိလို႔ပါ …“
“မမေျပာစမ္းပါဦး .. အကိုမိုးေက်ာ္က ဘာထူးျခားလို႔လဲ ..“
“ဟိုတစ္ေန႔က သမီး ပန္းဆိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ေဖေဖမွာတဲ့အတိုင္း Times နဲ႔ Newsweek ဝင္ဝယ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ သမီး စေကာ့ေစ်းထဲဝင္ၿပီး အကၤ်ီခ်ဳပ္ထားတာေလးေတြ ဝင္ေရြးေတာ့ .. ကိုမိုးေက်ာ္က ကားထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္ … သမီးလဲ ျပန္လာေရာ Times ကို စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေနတယ္ … သမီးေတာင္မွ အံ့ၾသတယ္ .. သမီး တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္သာ ေရာက္ေနတာ .. အဲဒီလို ဂ်ာနယ္မ်ိဳးဖတ္ဖို႔ သိပ္မလြယ္ေလာက္ဘူး …“
“ဖတ္ေနတာေရာ ဟုတ္လို႔လား မမရယ္ .. ပုံၾကည့္ေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ …“
“အို .. ဖတ္ေနတာပါ .. ငါက ကိုမိုးေက်ာ္ ဘာေတြ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေနတာလဲလို႔ .. မသိမသာေမးၾကည့္ေတာ့ .. အေမရိကန္စစ္သားေတြ အီရတ္မွာ ေသတဲ့သတင္းမို႔ ဖတ္ၾကည့္ေနတာပါတဲ့ .. ငါ့ေတာင္ ျပန္ရွင္းျပလိုက္ေသးတယ္ ..“
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ အကိုမိုးေက်ာ္က ဘြဲ႕ေတြ ဘာေတြ ရၿပီးၿပီလား မသိဘူးေနာ္ .. “
“ျဖစ္နိုင္တာေပါ့ .. သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ဆို တစ္ႏွစ္တစ္တန္းသာ ေအာင္တယ္ဆိုရင္ ဘြဲ႕ရေနေလာက္ၿပီေလ ..“

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူသူေအာင္တို႔ သုံးေယာက္သား ေျပာစရာမရွိေတာ့သလို ခဏၿငိမ္သြားၾကသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ဦးသိန္းေအာင္သည္ ေဆးတံကို တစ္ခ်က္ရွိုက္ဖြာလိုက္ၿပီး …

“ကဲ .. သမီးတို႔လဲ ျပန္နားၾကေတာ့ .. ေမာင္မိုးေက်ာ္ ကိစၥကိုေတာ့ ေဖေဖ သတင္းစာတိုက္ကိုေမးၿပီး စုံစမ္းၾကည့္ဦးမယ္ .. ေနာက္တစ္ပတ္ သူသူ က်ဴရွင္သြားလို႔ ဆရာမနဲ႔ေတြ႕ရင္ စကားအစ္ေအာက္ေမးၾကည့္ေပါ့ … အဲဒီကေနလဲ ထူးျခားခ်င္ထူးျခားလာမွာပါ .. ဒီလိုေဝဒနာမ်ိဳးကလဲ အဆန္းဆိုေတာ့ သူ႔အတိတ္ကိုျပန္သတိရဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေတာ့လြယ္မယ္မထင္ဘူး .. သူ႔မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕မွပဲ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ရွိမယ္ ထင္တယ္ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ .. သမီး ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ ဆရာမကို ေမးၾကည့္လိုက္မယ္ေလ ..“

သူသူေအာင္က ခပ္သြက္သြက္ပင္ ကတိေပးသည္။ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သူအစ္မကို လက္တို႔ကာ ေခၚထုတ္လာၿပီး စာၾကည့္ခန္းထဲကေန ျပန္ထြက္လာၾကသည္။ စာၾကည့္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီမို႔ သူသူေအာင္ အေပၚထပ္က သူမ စားပြဲဆီသို႔ တန္းေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္ကေတာ့ သူမအေမႏွင့္အတူ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ဖို႔ ေအာက္ထပ္မွာပဲ က်န္ေနခဲ့သည္။ သူသူေအာင္ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ မထိုင္ခင္ ပိတ္ထားသည့္ စားပြဲနားက ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္သည္။ သူမစားပြဲက လွမ္းၾကည့္လၽွင္ ကားဂိုေဒါင္ထပ္ခိုးကို ျမင္ေနရသည္။ ဝရံတာေလးလို ျဖစ္ေနေသာ ထပ္ခိုးေပၚတက္ရာ စၾကၤ ံေလးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္။ မ်က္ႏွာကို ျမင္နိုင္ေလာက္သည့္အထိ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေသာ္လဲ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္မွန္း သူသူေအာင္ တန္းသိသည္။ အစ္ကိုမိုးေက်ာ္သည္ ျပတင္းေပါက္ရွိရာဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သူသူေအာင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပဳံးသည္။ သူမစာၾကည့္ရမွာ အားအလိုလိုရွိသြားသည္ဟု ခံစားရၿပီး ညေနက သင္လိုက္သည့္ သခၤ်ာစာအုပ္ကို ဖြင့္လိုက္ေလေတာ့သည္။

မေတြ႕ရသည့္ လပိုင္းအေတာအတြင္း စုမာေျပာင္းလဲသြားသည္ ထင္ပါသည္။ မိုးေက်ာ္ စုမာကိုသြားေခၚကတည္းက သတိထားမိသည္။ အစပထမေတာ့ ဦးသိန္းေအာင္အိမ္ ေျပာင္းသြားသည့္အထဲက အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့လို႔ စိတ္ေကာက္ေနသလားဟု ထင္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စုမာပုံစံက သူ႔ကိုစိတ္ေကာက္ေနသည့္ ပုံစံမေပါက္ပါ။ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနတာ ေသခ်ာသည္။

“စုမာ ထြက္မလာေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ေနတာ …“

သူ စုမာတို႔လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္တြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနတာ ဒါပါႏွင့္ဆိုလၽွင္ သုံးလိပ္ေျမာက္ၿပီျဖစ္သည္။ အရင္တုန္းကဆိုလၽွင္ ကြမ္းယာဆိုင္မွ ေတာက္တိုမယ္ရခိုင္းသည့္ ဖိုးခ်စ္ဆိုေသာ ေကာင္ကေလးကို စုမာတို႔အိမ္ဘက္ လႊတ္လိုက္တိုင္း ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတတ္တာမ်ားသည္။ ဒီေန႔တြင္မူ ေျချမန္ေတာ္ ဆက္သားေလး ဖိုးခ်စ္ျပန္ေရာက္လာသည့္တိုင္ စုမာေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာ။ လာခဲ့မယ္ဟု ေျပာလိုက္လို႔သာ မိုးေက်ာ္ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ဆက္ေစာင့္ေနသာျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္လၽွင္ စုမာဆီက အျပန္မွ ဝင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားေသာ အဘေမာင္တို႔အိမ္ဘက္ကို လွည့္သြားတာၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ လက္ထဲတြင္ အစီခံသာ က်န္ေတာ့သည့္ ေဆးလိပ္ကို လက္ႏွင့္ေတာက္ထုတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္မွ အဝါေရာင္ေတာက္ေတာက္ေလး ဝတ္ထားေသာ စုမာကို တစ္လွမ္းခ်င္းေလၽွာက္လာတာ ျမင္လိုက္ရသည္။

“အိမ္ကထြက္ခါနီးမွ ေဒၚေလးက ဥပုသ္ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာလို႔ ..“
“ေၾသာ္ ..“

စုမာ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္က လုံေလာက္သျဖင့္ လွိုက္လွဲဝမ္းသာမႈ မရွိသလို ျဖစ္ေနသည့္ သူမ၏ အျပဳအမူအတြက္ မိုးေက်ာ္ ဆန္းစစ္မေနေတာ့ပါ။ ထို႔အျပင္ လွလွပပေလးျဖစ္ေနသည့္ စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ေနမႈကိုလဲ မသိမသာ ေလ်ာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ဥပုသ္ေန႔ႀကီးကို ကိုယ္က ဘာစိတ္ကူးထားၿပီးလာလဲဆိုတာ မိမိဖာသာမိမိ သိေနသျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကို အားနာရမွန္းမသိ အားနာသြားမိေသးသည္။ ေနာက္မွ သူတို႔ထမင္းဆိုင္က ဒီရက္ပဲပိတ္လို႔ ဒီရက္လာရတာ ဘာျဖစ္လဲဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္အားေပးလိုက္ရသည္။ မိုးေက်ာ္ ေရွ႕ကေနေလၽွာက္သြားေတာ့ စုမာေနာက္မွကပ္ပါလာသည္။

“ေနရတာအဆင္ေျပတယ္မွတ္လား ..“
“ေျပပါတယ္ ..“
“ထင္သားပဲ .. ဒါေၾကာင့္ ေပၚမလာတာေနမွာေပါ့ ..“
“ေန႔တိုင္းလိုလို ကားေမာင္းေနရေတာ့လဲ သီးသန႔္အားတဲ့ရက္မရွိလို႔ပါ … ေနာက္ၿပီး စုမာအားတဲ့အခ်ိန္ကိုလဲ မွန္းလာရေသးတာကိုး ..“

စုမာဘာမွ ဆက္မေမးသလို မိုးေက်ာ္လဲ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိသလို မဟုတ္သည့္ စုမာ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ သူဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ သူႏွင့္ စုမာ၏ ဆက္ဆံေရးသည္ နဂိုကတည္းက အခ်စ္ႏွင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ဆက္ဆံေရးမဟုတ္။ သူ႔အေသြးအသားေတြ၏ လိုအပ္ခ်က္ကို စုမာက ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူမ၏ ေတာင့္တမႈဆႏၵကို မိုးေက်ာ္က လိုက္ေလ်ာခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ လူျမင္ကြင္းတြင္ သြားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ ရွိဖူးၾကတာမဟုတ္။ စုမာကသာ သူ႔ကို သံေယာဇဥ္ရွိေသာ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပဖူးေသာ္လဲ သူ႔ဘက္က သူမအေပၚ ခ်စ္သူရည္းစားတစ္ေယာက္လို ခံစားခ်က္မ်ိဳးမရွိ။ ခပ္ရိုင္းရိုင္းေျပာရလၽွင္ စိတ္တူသေဘာတူ အိပ္ေဖာ္တစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ မိုးေက်ာ္လမ္းပဲ ဆက္ေလၽွာက္လာမိသည္။

“ေရႊအင္ၾကင္းကို သြားမွာပဲမဟုတ္လား .. ဟိုမွာလိုင္းကားလာေနတယ္ ..“
မိုးေက်ာ္ ေယာင္နနႏွင့္ စုမာေျပာသလိုပင္ လာေနသည့္ ဘတ္စကားေပၚတက္လိုက္သည္။ ေန႔လည္အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ကားေပၚတြင္လူရွင္းေနသည္။ ေရွ႕ႏွစ္မွတ္တိုင္ဆို ဆင္းရေတာ့မည္မို႔ မိုးေက်ာ္ေနာက္ကို တိုးမသြားေတာ့ပဲ အေပါက္ဝတြင္ေဘးကပ္ကာ ရပ္လိုက္သည္။ စုမာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဘက္ကို မၾကည့္ပဲ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနတာေတြ႕သည္။ မိုးေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္စာဆိုၿပီး စပယ္ယာကို ပိုက္ဆံေပးလိုက္ေတာ့ စပယ္ယာက သူ႔ကိုမၾကည့္ပဲ စုမာကိုၾကည့္ကာ လွမ္းယူသည္။ ေယာက်္ားမ်က္လုံးခ်င္းမို႔ ကိုေရႊစပယ္ယာ၏အၾကည့္ေတြက စုမာ၏ ဘယ္ေနရာေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း မိုးေက်ာ္သိသည္။ မိုးေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ စုမာကိုယ္ကေလးကို အခုမွ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ ရႈပ္ေထြးသြားသလို ျဖစ္သည့္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ လာရင္းရည္ရြယ္ခ်က္က ျပန္အစားထိုးဝင္လာသည္။ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ စုမာကိုယ္လုံးကေလးႏွင့္ ကားစြင့္ေနသည့္တင္အိုးေတြက သူ႔ေသြးကို ဆူေဝလာေအာင္ လုပ္ေနသလို ခံစားရသည္။

“လာ .. စုမာ ..“
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း စုမာလက္ကိုဆြဲကာ ေခၚေတာ့ စုမာ နဂိုအတိုင္းပင္ လိုက္ပါလာပါသည္။ စုမာႏွင့္ ျဖစ္ၿပီးကတည္းက ေရႊအင္ၾကင္းသည္ ေရာက္ဖူးေနၾကေနရာျဖစ္သျဖင့္ မိုးေက်ာ္စိမ္းမေနပါ။ ေရႊအင္ၾကင္းသည္ ကမ္းနားဘက္ႏွင့္ နီးေသာ လမ္းၾကားေလးထဲတြင္ ဖြင့္ထားေသာ ခပ္ေပါေပါ တည္းခိုခန္းတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အခန္းခပိုက္ဆံကိုေပးလိုက္ၿပီး ေသာ့ရသည္ႏွင့္ စုမာလက္ကိုဆြဲကာ ေခၚလာခဲ့သည္။ ဒါမ်ိဳးက အဆန္းမဟုတ္ေတာ့သည္မို႔ မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ေကာင္တာမွ အေဒၚႀကီးသည္ ဖတ္လစမဂၢဇင္းကို ျပန္ဆက္ဖတ္ေနသည္။

မိုးေက်ာ္ ဦးသိန္းေအာင္ အိမ္ေရာက္ကတည္းက ခ်ဳပ္ထိန္းထားရတာေတြမ်ားသည္။ ျမင္သူတကာေငးေလာက္သည့္ မိန္းမေခ်ာေလးႏွစ္ဦးကို ေန႔စဥ္ကားေမာင္းပို႔ေနရသည့္အတြက္ သူဘယ္ေလာက္ မိမိကိုယ္ကိုထိန္းသိမ္းရသလဲဆိုတာ သူသာသိသည္။ ျဖဴျဖဴေအာင္က ေတာ္ေသးသည္။ သူသူေအာင္ကို အႀကိဳအပို႔လုပ္ရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ သူမေလး၏ ခ်စ္စဖြယ္ အေျပာအဆိုႏွင့္၊ စိုျပည္လန္းဆန္းသည့္ ကိုယ္လုံးေလးက သူ႔ကို ဖမ္းစားထားသည္။ သူသူေအာင္က ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးပီပီ ဂါဝန္ေလးေတြ၊ စကတ္ေတြေလးေတြသာ အဝတ္မ်ားသျဖင့္ မိုးေက်ာ္၏ မ်က္လုံးေတြက ဒီေနရာကို တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ မနည္းပင္ သတိထားေနရသည္။ စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ေစာင့္ဆည္းမႈ၊ တာဝန္သိတတ္မႈ အစရွိသည့္ ခၽြန္းေတြအလက္လက္ႏွင့္ အုပ္ထားရသည္။

တစ္လလုံးေအာင့္အီးထားခဲ့ရသည့္အတြက္ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ စုမာ၏ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ညႇပ္ယူကာ အငမ္းမရနမ္းသည္။ စကၠန႔္ပိုင္းမၽွေတာ့ စုမာ သူ၏အနမ္းေတြကို မတုံ႔ျပန္ပါ။ တင္းကာခံထားသလို ထင္ရသည္။ မိုးေက်ာ္က အေလ်ာ့မေပးပဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ အတင္းနမ္းပစ္လိုက္ေတာ့မွ ကိုယ္ကေလးကေပ်ာ့သြားၿပီး သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးၾကာမွ လၽွာေလးက ထြက္လာသည္။ စုမာ စိတ္ပါလာၿပီမွန္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ မိုးေက်ာ္လက္က လုပ္ေနၾကထုံးစံအတိုင္း ေအာက္ကိုေလၽွာဆင္းသြားသည္။ တင္းတင္းရင္းရင္း တင္သားေတြကို အားရပါးရပင္ ဆုပ္နယ္သည္။ ထမိန္ေပၚက နယ္လို႔အားမရေတာ့ လိပ္ထားသည့္ထမိန္စကို ရွာကာ ေျဖခ်လိုက္သည္။ ပင္တီေလးက်န္ေသးေပမယ့္ ခုနကထက္စာလၽွင္ ပို၍ နယ္ရတာ အားရလာသျဖင့္ မိုးေက်ာ္လက္ေတြက တစတစၾကမ္းလာသည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ .. ေရာက္ကတည္းက .. နဲနဲေလၽွာ့ဦး ..“
စုမာက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဆီမွ ႐ုန္းထြက္ကာ ရင္ပတ္ကို လက္ႏွင့္တြန္းထုတ္ရင္းေျပာသည္။ အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းခံထားရသည့္အျပင္ တင္ပါးတစ္ခုလုံးရစရာမရွိေအာင္ အနယ္ခံထားရ၍ သူမ အသံက လွိုက္ေမာမႈ အျပည့္ျဖစ္ေနသည္။

“စုမာကို ေတြ႕ကတည္းက စိတ္ထေနတာ .. ဒီမွာၾကည့္ပါလား ..“

မိုးေက်ာ္ တကယ္စိတ္ထန္ေနမွန္း ပုဆိုးကိုေျဖျပလိုက္သည္ႏွင့္ စုမာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကိုယ္ခ်င္းေပြ႕ဖက္ထားစဥ္ကတည္းက သူမဆီးစပ္ကို လာေထာက္ေနသျဖင့္ အသင့္ျဖစ္ေနမွန္း သိေပမယ့္ ဒီေလာက္မာေတာင္တက္ေနမည္လို႔ေတာ့ မထင္။ ဘြားခနဲေပၚလာသည့္ လိင္တံႀကီးသည္ အခန္းမ်က္ႏွာက်က္အမိုးကို ခ်ိန္ရြယ္ထားသည့္ အေျမႇာက္ႀကီးႏွင့္ေတာင္ တူေနသည္။ မိုးေက်ာ္က စုမာထံမလာခင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ သထားခဲ့လို႔ ေပါင္ၿခံတစ္ဝိုက္ ရွင္းလင္းေနရာ အသားေခ်ာင္းေခ်ာင္းမာမာႀကီးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေထာင္ျပထားသလိုပင္။ စုမာ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြျမန္လာၿပီး ညိဳ႕ျမဴခံထားရသည့္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမကသာ လႈပ္ရွားမႈကင္းမဲ့သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ကေတာ့ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ လႈပ္ရွားသည္။ ကုတင္နားေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ စုမာကုတင္ေပၚတြင္ ကန႔္လန႔္ျဖတ္လဲက်သြားသည္။ မိုးေက်ာ္ ကုတင္ေအာက္တြင္ က်န္ခဲ့သည့္ သူမႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲယူကာ အေပၚသို႔ေထာင္လိုက္သည္။ ဘယ္ဘက္ပုခုံးေပၚ စုတင္လိုက္ၿပီးေနာက္ က်န္ေနေသးသည္ ပင္တီေလးကို ခါးစကေန လိပ္ကာ ဆြဲတင္သည္။ စုမာ၏ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။ မိုးေက်ာ္ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္း စုေနရာမွ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ခြာထုတ္လိုက္သည္။ စုမာ၏ အသားကျဖဴလွသည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေပါင္ရင္းခြဆုံတစ္ဝိုက္တြင္ေတာ့ အေတာ္ပင္ျဖဴဝင္းသည္။ မိုးေက်ာ္ မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္သည္မို႔ စုမာအေနအထားက အသင့့္ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ အဓိကေနရာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ မဲနက္ေနသည့္ ေတာတန္းေလာက္ေအာက္ရွိ အကြဲေၾကာင္းေလးသည္ မဟတဟေလးျပဲေနသလို ရွိသည္။ သူ႔လိင္တံ၏ ခိုနားရာ ကၽြင္းဝေလးသည္ အမိုးကာထားသည္ႏွယ့္ ခပ္ထူထူအဖုံးေလးႏွစ္ျခမ္းက ပိတ္ကာထားသည္။

“လုပ္ခ်င္လုပ္ေတာ့ အစ္ကိုမိုး …“
သူ စိုက္ၾကည့္ေနတာကို အေနခက္လာလို႔ ထင္သည္။ စုမာက ပက္လက္လွန္ေနရာမွ ေခါင္းကေလးလွမ္းေထာင္ရင္း ေျပာသည္။ မိုးေက်ာ္ အျမင္အာ႐ုံေနာက္ လိုက္ေနမႈကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး အေတြ႕အာ႐ုံေနာက္လိုက္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ သူ႔လိင္တံထိပ္ႏွင့္ ကၽြင္းဝက အဖုံးႏွစ္ခုေအာက္ကို လၽွွိုကာထိုးလိုက္သည္တြင္ စုမာ စိတ္ထေနၿပီမွန္း စိုထိုင္းထိုင္းအေတြ႕ေၾကာင့္ နားလည္လိုက္သည္။ မိုးေက်ာ္ သူ႔ကိုယ္ကို ကုတင္ႏွင့္ကပ္ေအာင္တိုးယူလိုက္ေတာ့သည္။

ေရာက္ဖူးေနၾကလမ္းေၾကာင္းမို႔ မိုးေက်ာ္၏ လိင္တံက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာႏွယ္ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴအထဲကိုေရာက္သြားသည္။ စုမာအတြင္းသားေတြ၏ စြတ္စိုအိေထြးသည့္အရသာက ငတ္မြတ္ေနခဲ့သည့္ မိုးေက်ာ္အတြက္ အတိုင္းထက္အလြန္ ေကာင္းမြန္လြန္းလွေနရာ သူ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဒစ္ေပၚသည္အထိျပန္ထုတ္ၿပီး စေဆာင့္သည္။ အင့္ခနဲ တစ္ခ်က္ျမည္ၿပီး စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးက တြန႔္သြားသည္။ ေဆာင့္ခ်က္အရွိန္ေၾကာင့္ ေရွ ့တိုးသြားမလို ျဖစ္သည့္ စုမာကိုယ္ကေလးကို သူ႔ပုခုံးေပၚေရာက္ေနသာ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္းတင္းဖက္ထားျခင္းျဖင့္ မိုးေက်ာ္ လွမ္းထိန္းထားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္ကိုင္သေဘာမ်ိဳး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္တြယ္ၿပီး မိုးေက်ာ္တစ္ခ်က္ခ်င္း စည္းခ်က္မွန္မွန္ စေဆာင့္ေတာ့သည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ ကန႔္လန႔္ျဖတ္က်ေနသည့္ စုမာ၏ ကိုယ္ကေလးသည္ ယမ္းခါေနၿပီး ဆြဲမိဆြဲရာအျဖစ္ အျပာေရာင္အိပ္ယာခင္းစကို တင္းတင္းလိမ္ဆြဲထားရသည္။

“အင္း … အင္း … အီး ….. အီး ..“

၁ဝေပပတ္လည္ေလာက္သာ က်ယ္ေသာ အခန္းေလးထဲတြင္ မိုးေက်ာ္ႏွင့္ စုမာတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ကာမစပ္ယွက္မႈမွ ထြက္က်လာေသာ အသံမ်ားမွလြဲ၍ တျခားအသံ တစိုးတစိမၽွ မၾကားရပါ။ မိုးေက်ာ္ စုမာကို စကားမေျပာျဖစ္ပဲ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ခရီးေရာက္ေအာင္ တြင္တြင္သြားေနမိသလို စုမာကိုယ္တိုင္လည္း တအင့္အင့္ တအီးအီး ညည္းယုံမွအပ တျခားဘာစကားမွ မဆိုရွာေပ။ မ်က္စိကိုတင္းတင္းမွိတ္ထားၿပီး မိုးေက်ာ္လုပ္သမၽွကို ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ခံေနသည္သက္သက္ပဲရွိသည္။ ခါတိုင္းဆိုလၽွင္ စိတ္လိုလက္ရ စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာတတ္ေပမယ့္ ဒီေန႔မွ ဘာစကားမွမဆိုသည့္အတြက္ စုမာ၏ အျပဳအမူက ထူးျခားေနတာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးေက်ာ္ ဒါေတြကို ထည့္တြက္မေနနိုင္အားပဲ တင္းမာေနသည့္ သူ႔လိင္တံကို ေလၽွာ့ခ်ဖို႔အေရးကိုသာ အားသြန္ခြန္စိုက္လုံးပန္းေနေလသည္။

သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္ဆိုသည့္အတိုင္း မိုးေက်ာ္ ပန္းတိုင္ကို လွမ္းျမင္သည့္ အခ်ိန္သို႔ေရာက္လာသည္။ မိုးေက်ာ္၏ လႈပ္ရွားမႈ အဟုန္က ပိုမ်ားလာသလို အားလဲပိုပါလာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ဆီးစပ္ခ်င္း ရိုက္မိသံက စုမာ၏ ေအာ္ညည္းသံထက္ေတာင္ ပိုက်ယ္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ ဟထားသည့္ စုမာ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြသည္ ျပန္မပိတ္ေတာ့ပဲ ေရငတ္သူတစ္ေယာက္လိုလၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ျပန္သပ္ေနမိသည္။ အခုထက္ထိ မခၽြတ္ရေသးသည့္ ရင္ဖုံးအကၤ် ီသည္အေနအထားမမွန္ေတာ့ပဲ ခ်က္နက္နက္ကေလးေပၚသည္အထိ လိပ္တက္ေနသည္။ အကၤ်ီကြယ္ထားလို႔ မျမင္ရသည့္တိုင္ ရင္သားေတြ၏ လႈပ္ခါမႈကိုေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းေဆာင့္ခ်က္တိုင္း မိုးေက်ာ္သတိထားမိသည္။

“အီး .. ၿပီး .. ၿပီးၿပီ ..“

မိုးေက်ာ္ တကိုယ္လုံးႂကြသည္အထိ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ရပ္လိုက္ရင္း သူ႔ဆီးစပ္ကို စုမာ၏ အဂၤါစပ္ႏွင့္ မကင္းကြာရေအာင္ အသားကုန္ ကပ္ထားလိုက္သည္။ ေခါင္းေမာ့ထားသည့္ သူ႔လည္ပင္းတစ္ဝိုက္တြင္ ေသြးေၾကာႀကီးေတြေတာင္ ေထာင္တက္ေနသည္။ အားရပါးရ လုပ္လိုက္ရမႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ စုမာ၏ကၽြင္းေလးထဲတြင္ သူ႔အရည္ေတြက ျပည့္လၽွံသြားသည္။ စုမာကိုယ္တိုင္လဲ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာတိုးဝင္လာသည့္ ပူေႏြးလွသည့္ အရည္ေတြ၏ ထိေတြ႕မႈတြင္ အႀကီးအက်ယ္ၿပီးသြားသည္။ ေက်ာျပင္ႏွင့္ အိပ္ယာလြတ္သြားသည္အထိ ေကာ့တက္မိသလို ေျခေခ်ာင္းေလးေတြပင္ ေကြးညႊတ္သြားသလဲ ထင္ရသည္။ အၿပီးခ်င္းဆုံမႈေၾကာင့္ ကာမအရသာ၏ အထြတ္အထိပ္ကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခံစားလိုက္ရသည္။

“အကၤ် ီေတြေတာင္ တြန႔္ကုန္ၿပီ .. တကယ္တဲ …“
“အကို စိတ္အရမ္းပါသြားလို႔ပါကြာ …“

မိုးေက်ာ္ ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ကာ အေမာေျဖေနသည့္အခ်ိန္ စုမာက ထထိုင္ၿပီး ေၾကသြားသည့္ အက် ႌအနားသားေတြကို လက္ႏွင့္သပ္ခ်ေနသည္။ တကယ္ပဲ ရင္ဖုံးအကၤ် ီေနာက္ေက်ာသည္ ပြတ္တိုက္ခံရသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး တြန႔္လိန္ေနသည္။ မိုးေက်ာ္ လွဲေနရာမွထၿပီး ျပန႔္သြားေအာင္ ပြတ္သပ္ေပးမည့္ ျပဳေတာ့ စုမာက ထၿပီး မိုးေက်ာ္ ခၽြတ္ထားခဲ့သည့္ ပင္တီႏွင့္ ထမိန္ကို သြားျပန္ယူသည္။

“ျပန္ေတာ့မလို႔လား .. စုမာ …“
“ျပန္မယ္ေလ အကိုမိုး.. ေဒၚေလးကို ခနဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ ..“

ဒီတစ္ခါေတာ့ မိုးေက်ာ္ စုမာကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္အၾကည့္ႏွင့္ စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္စူးစူးကို မခံနိုင္သည့္ဟန္ႏွင့္ စုမာေခါင္းငုံ႔သြားၿပီး အနားလိပ္ေနသည့္ ပင္တီေလးကိုသာ ျပန္ေျဖေနသည္။ တကယ္ဆို မိုးေက်ာ္ စုမာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟု ေမးလိုက္ဖို႔ ေကာင္းေသာ္လဲ သူႏႈတ္က ဆြံ့အေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ စုမာမွ ျပန္ခ်င္ၿပီဆိုေတာ့လဲ ကိုယ္လဲျပန္ယုံေပါ့ဟု ေတြးလိုက္ၿပီး စုမာခ်ထားခဲ့သည့္ တစ္ရႉးဗူးကို ဆြဲယူကာ လိင္တံပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေပေနသည့္ အရည္ေတြကို ေျခာက္ေအာင္သုတ္သည္။ အေပၚစားတည္းခိုခန္းမို႔ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ အိမ္သာတဆက္တည္း ရွိမေနပါ။ ႏွစ္ရြက္ သုံးရြက္သာ က်န္ေတာ့သည့္ တစ္ရႉးဗူးကိုပဲ အေဖာ္ျပဳရသည္။ မိုးေက်ာ္ ပုဆိုးျပန္ဝတ္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ စုမာက ဆံပင္ေတြကိုေတာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္လုပ္ၿပီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ မိုးေက်ာ္ အခန္းအျပင္ဘက္ကိုသာ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

“အကိုမိုး တျခားသြားစရာ ရွိေသးလား …“
“စုမာနဲ႔ေတြ႕ၿပီရင္ အဘေမာင္ဆီသြားမလားလို႔ စဥ္းစားထားတာ ..“
“ေၾသာ္ .. ဒါဆိုလဲ စုမာဖာသာစုမာ ျပန္လိုက္မယ္ .. အကို ဒီကေန ကားစီးသြားလိုက္ေပါ့ “
“အင္း .. ဒါဆိုလဲ သြားမယ္ … စုမာ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ ..“
“အကိုမိုးလဲ ဂ႐ုစိုက္ .. သြားၿပီ .. တာ့တာ …“

တင္သားျပည့္ျပည့္ေတြကို လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ႏွင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း ဘယ္ညာပစ္ကာသြားရင္း စုမာထြက္သြားသည္။ စပါယ္ရွယ္ အမ်ိဳးအစားဝင္မို႔ စုမာ ဟိုဘက္လမ္းကို ကူးၿပီးေရာက္သြားသည့္တိုင္ သူမေနာက္ပိုင္းအေနအထားကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စုမာက ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုလို႔သာ သူလဲထြက္လာရတာျဖစ္သည္။ မဟုတ္လၽွင္ မိုးေက်ာ္ စုမာကို ဖင္ေထာင္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကေန တစ္ခ်ီေလာက္ဆြဲခ်င္ေသးသည္။ ရင္ထဲ တရိပ္ရိပ္ျပန္တက္လာသည့္ ဆႏၵကိုခ်ိဳးနိုင္ၿပီး အဘေမာင္အိမ္ဘက္သြားသည့္ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးအလာတြင္ အလၽွင္အျမန္တက္လိုက္သည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဟိုဘက္မွတ္တိုင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ စုမာကို မေတြ႕ရေတာ့။ သူမလဲ ကားရသြားသည္ႏွင့္ တူသည္။

ေန႔လည္ဘက္ဆို ဘယ္မွမသြားတတ္သည့္ အဘေမာင္ကို မိုးေက်ာ္ သူ႔တို႔ေနသည့္အိမ္အဖီေလးမွာပင္ တန္းေတြ႕ပါသည္။ ထုံးစံအတိုင္း စားစရာလက္ေဆာင္ေတြကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႏွင့္ဆြဲလာသည့္ မိုးေက်ာ္ကို အဘေမာင္က အရင္လွမ္းေခၚသည္။

“ေကာင္ေလး .. လာေဟ့ … “
“အဘေမာင္ ေနေကာင္းတယ္မွတ္လား …“

မိုးေက်ာ္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး အဘေမာင္ အုန္းတံျမက္စည္းလုပ္ေနသည့္ ကြပ္ပ်စ္မွာပင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ အဘေမာင္သည္ ညဘက္တြင္ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ၿပီး ေန႔လည္ဘက္အခ်ိန္တြင္ အုန္းတံျမက္စည္းလိပ္သည္။ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရွိေသာ္လဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသည့္ သမီးက ေယာက်္ားျဖစ္သူႏွင့္ ကီလီဘက္တြင္ ေစ်းထြက္ေရာင္းသည္။ အဘေမာင္ႏွင့္ အတူမေန။ ေနလို႔လဲ မရပါ။ အဘေမာင္၏ အိမ္ကုတ္ေလးသည္ တစ္ဖက္တဲအိမ္မွ အဖီထုတ္ထားသည့္ အစြယ္ေလးသာျဖစ္ၿပီး လူပိုတစ္ေယာက္ေနရန္ မလုံေလာက္ပါ။ မိုးေက်ာ္ တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ဖူးလို႔ ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသည္။

“ဘယ္လိုလဲ .. အရာရွိႀကီးအိမ္မွာ အဆင္ေျပလား ..“
“အဆင္ေျပပါတယ္ .. အဘ .. သူတို႔က ေတာ္ေတာ္ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္ ..“
“ေအး .. ေအး … ဝမ္းသာတယ္ ေကာင္ေလးရယ္ .. နင္က ငါတို႔လိုဘဝမ်ိဳးထဲကမွ မဟုတ္နိုင္တာ .. ေနရာမွန္ျပန္ေရာက္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ ..“
“မေျပာတတ္ပါဘူး .. အဘရယ္ .. “

မိုးေက်ာ္တကယ္လဲ မေျပာတတ္၍ ဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ အဘေမာင္အတြက္ ဆိုၿပီး သူယူလာသည့္ အထုပ္ေတြကို လွမ္းေပးသည္။ ေက်းဇူးမေမ့တတ္သည့္ မိုးေက်ာ္ကို ၾကည့္ၿပီး အဘေမာင္ ဝမ္းသာရွာသည္တူသည္။ မိုးေက်ာ္ သီးသန႔္စာအိတ္ႏွင့္ ထုတ္လာသည့္ ေငြကိုေပးေတာ့ လက္မခံရွာေပ။ မိုးေက်ာ္ ကန္ေတာ့ေငြျဖစ္သည့္အေၾကာင္း အတင္းေျပာၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကန္ေတာ့မွ တုန္တုန္ရီရီႏွင့္ လက္ခံယူသည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ထဲကို ယူသြားၿပီး ေရေႏြၾကမ္းအိုးဆြဲ၍ ျပန္ထြက္လာသည္။

“ဒါနဲ႔ .. နင္ .. ဟိုထမင္းဆိုင္က ကေလးမေလးနဲ႔ ေတြ႕ေသးလား ..“
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. အဘ “

အဘေမာင္က အေၾကာင္းမရွိပဲ မေျပာဆိုတာသိေနလို႔ မိုးေက်ာ္ အေလးအနက္ပင္ ေမးလိုက္သည္။
“အဲဒီေကာင္မေလး .. အခုတေလ မူမမွန္ခ်င္ဘူး .. သူတို႔လမ္းဟိုဘက္ကုန္မာဆိုင္က က်င္စိန္နဲ႔တြဲေနတယ္လို႔ သတင္းၾကားတယ္ ..“

မိုးေက်ာ္ ဒီေတာ့မွ စုမာ၏ အျပဳအမူကို သေဘာေပါက္ရသည္။ သူမက ဒါေၾကာင့္ အင္တင္တင္ျဖစ္ေနတာကိုး။ စိတ္ထဲတြင္ ႏွေမ်ာသလိုျဖစ္မိေတာ့လဲ ဝမ္းနည္းမႈကိုေတာ့ မခံစားရပါ။ ဇာတ္လမ္းရွည္မည့္ ကိစၥတစ္ခု ပ်က္သြားေတာ့ ေအးတာေပါ့လို႔ပဲ ေတြးေနလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ အေသးစိတ္ထပ္ေမးမေနေတာ့ပဲ အဘေမာင္ႏွင့္ ေရေႏြးေသာက္ရင္းသာ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္တစ္နာရီနီးပါးမၽွ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးေနာက္ အဘေမာင္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ။ မိုးေက်ာ္၏ ရင္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသလို ခံစားေနရသည္။ သူသည္ ကူလီသမားေလး မိုးေက်ာ္မဟုတ္ေတာ့၊ ရဲအရာရွိႀကီးအိမ္မွ ဒရိုင္ဘာသမားေလး မိုးေက်ာ္သာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္ …။

ျပီးးးးးးးးးးး
နတ္သားေရးသည္…..

ကြည့်မှန်၏ အခြားဘက်

Leave a Reply Cancel reply