မီးကြောင့်သင်မလောင်ပါစေနှင့်

ဇွဲထက် ခေါင်းကိုစိတ်ပျက်လက်ပျက်ကုပ်လိုက် မိသည်။ ကြက်တူရွေးကတော်တော် မယ်ဘော်ကကဲ ဆိုတာလို ကာယကံရှင် နွေးနွေးက ဘာမှ မပြောဘဲ ရင်ဦးက ဆွေ့ ဆွေ့
ခုန်နေလို့ ဖြစ်ပါသည်။ စကား လေး တခွန်း လောက် ပြောပါရစေ ဆိုရုံရှိသေးသည် ရင်ဦးက သူတို့ နှစ်ယောက်ကြားကို ဝင်ရပ်လိုက်၏။
“ရင်ဦး၊ ငါက နွေးနွေးကိုပြောနေတာနော်၊ မဆိုင်ဘဲဝင်မပါနဲ့”
“ဘာလို့ မဆိုင်ရမှာလဲ နွေးနွေးက ငါ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းကွ၊ မင်းလမ်း မင်းသွားပါ ဟေ့ ကောင်ရာ၊ ဒီထက် လွန် လာရင် ငါလက်ပါမိတော့မယ်”
ဘောင်းဘီ အိတ်ထဲလက်နှိုက်ရင်း ဟန်ပါပါ ပြောလိုက်သည့် ရင်ဦး အမူအရာကြောင့် ထောင်းကနဲ ဒေါသထွက် သွား လို့ ရဲထက် လုံချည်ကို ခပ်တင်းတင်း ပြင်ဝတ်လိုက်ရင်း
“မင်းက ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ”
“အို”
ရဲထက် လုံချည်ဖြန့် အဝတ်တွင် နွေးနွေး မျက်နှာလေး ရဲပြီး တဖက်သို့ လှည့်သွားသည်။ ရင်ဦးကတော့ ရဲထက် လုပ်သမျှ ကိုခပ်တည်တည် စိုက်ကြည့်နေပြီးနောက်
“မင်းတော်တော် အသားနာချင်ပြီထင်တယ်”
ရင်ဦး ကာရာတေး တတ်တာသိပေမယ့် ခုချိန်မှာ ရဲထက်မကြောက်ပါ။ ကိုယ်ချစ်နေ သည့် မိန်းကလေး ရှေ့တွင် ယောက်ျားတယောက်အနေနဲ့ ဒီလို အပြောအဆိုမျိုးကို ငုံ့ခံနေရန်
အ ကြောင်း မရှိပါ။ ရင်ဦးက ဘာတတ်တတ် ရဲထက် ရင်ဆိုင်တော့မည်သာဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်ဦးနှင့် ရဲထက် ရင်မဆိုင်မိခင် နွေးနွေး က ကြားဝင် လာ သည်။ ရင်ဦး လက်ကို
အတင်းဆွဲပြီး
“တော်ကြတော့၊ တော်ကြတော့ တရပ်ကွက်ထဲသားချင်းတွေပဲ၊ ရင်ဦးလဲ တော်တော့၊ ရဲထက် ကလည်းသွား တော့၊ လူတွေလဲ ကြည့်နေကြပြီ ရှက်စရာကြီး”
“ဒီကောင်လူပါးဝတာ နွေးနွေး ရဲ့”
နွေးနွေး ဆွဲကာမှ ရင်ဦးက ပိုကဲလာသည်။
“လူပါးဝတယ် ပြောရအောင် ငါက မင်းကိုဘာလုပ်နေလို့လဲ”
“တော်ကြတော့လို့ ပြောနေတယ်လေ၊ သွားပါတော့ရဲထက်ရယ်၊ ရန်မဖြစ်ချင်ပါနဲ့ဟာ”
နွေးနွေး မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ သူ့ အတွက်စိုးရိမ်မှုတွေ ပါသည်ဟု ရဲထက်ထင်လိုက်မိသည်။ တရပ်ထဲ သားချင်း ရင်ဦး၏ လက်စလက်န ကိုသိနေသည့် အတွက် လူချင်းချရင် နိုင်ဖို့ မ
သေချာတာလည်း ရဲထက်သိပါသည်။ ခံရဖို့ များ၏။ ဒါမေယ့် နွေးနွေး ရှေ့မှာ သိက္ခာကျလို့ မဖြစ်ပေ။
“ရင်ဦး သွားမယ်လာ၊ ရဲထက် နေခဲ့ နော်”
ရင်ဦးလက်မောင်း ကိုဆွဲပြီး ရဲထက်ကို စိတ်မချသလိုမှာရင်း ထွက်သွားသည့် နွေးနွေး နောက်ကျောပြင်ကို ငေးပြီး ရဲထက်ငေါင်ကျန်ခဲ့သည်။ မိန်းမသားမီသသည့် နွေးနွေး၏ အနောက်
ပိုင်းအလှ မက်မက်မောမော လိုက်ကြည့် နေ မိရင်း ဘေးမှာ ဆောင့်ကြွား ကြွားနှင့် ပါသွားသည့် ရင်ဦး ကို အစိမ်းလိုက် ၀ါးစားချင် စိတ်ပေါက်လာပါသည်။
“နေ နှင့်ဦးပေါ့ကွာ”
အဝါနုရောင် ထမိန်စကပ်အောက်တွင် လုံးဝန်းလှပသည့် နွေးနွေး၏ တင်ပါးတွေက ရဲထက်ကို နိမ့်တခါမြင့် တ လှည့်ဖြင့် ကျီစယ်သွားကြ၏။ တင်ပါးတွေက ပြည့်တင်းလွန်း သည့် အပြင်
ထမိန်စကပ်ကလည်း တင်းကျပ် နေ သည့် အတွက် အတွင်းခံပင်တီ အရစ် ဖေါင်းဖေါင်း လေးကို တင်ပါး အောက်နားတွင် ကြွကြွရွရွ မြင်နေရ၏။ ခါး ကျင်ကျင် လေးဆီက နေ ရေအိုးလေး
တလုံးလို စွင့်စွင့် မို့မို့ မောက်တက် သွားသည့် တင်ပါးတွေ အောက်က ပေါင် တံ တွေကလည်း အချိုးအစား ကျလွန်းပါ၏။ မချင့်မရဲဖြင့် သက် ပြင်းချလိုက်ရင်း တနေ့တွင် ဒီအလှ အပ
တွေ ကို မလွဲမသွေ ပိုင်ဆိုင်နိုင်ရအောင်ကြိုးစား မည်ဟု စိတ်ကို အခိုင်အမာဆုံးဖြတ် လိုက်ပါသည်။ နွေးနွေး နား တွင် ရင်ဦး အတွက်နေရာ မရှိစေရပါ။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ရဲထက် စိတ်တိုနေသည်။ နွေးနွေးကို လိုက်စကားပြောရင်း ရင်ဦးကြောင့် စိတ်ရှုပ်ခဲ့ရသည့် အပြင် လဘက် ရည် ဆိုင်ရောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေက ၀ိုင်းပြီး ပြောင်လှောင်လိုက်ကြ
တာ ကြောင့်ဖြစ်သည်။ ရဲထက်ကလည်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင် သူတို့ကိုသွားပြောပြလိုက် မိသည်။
“ဒီဗုံမဟုတ် ပတ်မဟုတ်နဲ့ မှ မင်းကခံရတယ်လို့ကွာ၊ နွေးနွေးကတော့ ချစ်စရာကောင်းပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူတို့ ချင်း စလောင်းဖုံး နှစ်ချပ် ပွတ်လို့ အဆင်ပြေနေပြီပဲ၊ မင်းဝင်ရှုပ်လဲ အ
လကားပါပဲ”
ရင်ဦး ဆိုသည့် ရင်ဦးမေက တကယ်တော့ ယောက်ျားရှာမလေး တယောက်သာဖြစ်ပါသည်။ ဒီလို ယောက်ျား ရှာက သူလို ယောက်ျားစစ်စစ် ကိုပြောဆိုကြိမ်းမောင်းလိုက်သည်က
ခံရဆိုး ပါသည်။ နွေးနွေး က သာကြားဝင် မဖြေရှင်းရင် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ရင်ဆိုင်ပစ်လိုက်မိမည် ထင် သည်။ ဒီလိပြောမိပြန်တော့လည်း ၀ိုင်းပြီး သြဘာ ပေး ကြပြန်သည်။
“ဲအဲဒီဘောပြားနဲ့ ဖက်ဖြစ်ရင် မင်းနိုင်လဲ မကောင်း ရှုံးလဲ လူကြားမကောင်း ဖြစ်မှာ၊ အေးအေး နေစမ်းပါကွာ”
“ဒါဆိုငါက ဒီတိုင်းထိုင်ကြည့်နေရမှာလား”
“မိန်းမတွေ ပေါပါတယ်ကွာ၊ နွေးနွေးမှ နွေးနွေး ဖြစ်နေရင်လည်း စိတ်ရှည်ရှည်ထား တချိန်ကျ ရင် အတုနဲ့ အစစ် ဘယ်ဟာ ပိုကောင်းတယ် ဆိုတာ ကောင်မလေးသိလာမှာပဲ၊ အဲဒီကျ
မှ ရအောင် ယူပေါ့၊ တခုတော့ ရှိတယ်ကွာ၊ မင်းက ဘောပြေားလို လျှာလေးဘာလေးတော့ ကျွေး ရမှာပေါ့”
ရင်ဦး နှင့် နွေးနွေးကို အချစ်တော်တွေဟု လူတိုင်းက သတ်မှတ်ထားသည်။ ရိုးသားပြီး အေးဆေး သည့် နွေးနွေး က မိန်းမချင်း ချစ်လိမ့်မည်ဟု တော့ ရဲထက် မထင်ပါ။
“သူတို့ အဲဒီလောက် အဆင့်လို့တော့ ငါမထင်ပါဘူးကွာ”
“မပြောနိုင်ဘူးလေ၊ မင်း နွေးနွေးက မှုတ်ချင်စရာလေး၊ မင်းတောင်မှ အခွင့် အရေးရရင် မှုတ်ချင် မှုတ်မိမှာ၊ ဟို ဘောပြားမ ဆိုရင်ပြောမနေနဲ့တော့”
“တော်ပါကွာ”
ဆက်ပြောနေရင် ပေါက်ကရတွေပဲဖြစ်နေမှာသိလို့ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ သူငယ်ချင်း တွေကို လည်း မကျေနပ်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်းမကျေနပ်၊ ရင်ဦး ကိုတော့ မကျေ
နပ်ဆုံးဖြစ်သည်။ သဘာဝ တရား ကိုနားမလည်ဘဲ အဟုတ်ကြီးထင်နေသည့် အဖြစ်ကို ရယ်လဲ ရယ်ချင် အသည်းလဲ ယားမိသည်။
“လိုက်လဲ လိုက်တဲ့ မောင်နှမတွေ”
ရင်ဦး ၏ အကို ချစ်ဦးမောင်က ရဲထက်၏ သူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်ဖြစ်သည်။ ချစ်ဦး ကျပြန်တော့ မိန်းမ ရှာဖြစ်နေသည်။ ချစ်ဦးမောင် နှင့် ရင်ဦးမေ အမြွှာ မောင်နှမ နှစ်ယောက်က
ကမ ္ဘာ့ အံ့ဖွယ်ထဲ ထည့်မည် ဆိုရင် ထည့်လို့ရသည်ဟု ရဲထက် စိတ်အချဉ်ပေါက်စွာ တွေးနေမိပါသည်။
ချစ်ဦးမောင် ကတော့ အခု ရဲထက်တို့ မြို့လေးမှာ မရှိတော့ပါ။ ရန်ကုန်မှာ နတ်ကတော်လုပ်နေ သလိုလို၊ ဆံပင် မိတ်ကပ် အလှဖန်တီးရှင်လုပ်နေသလိုလို သတင်း သာကြားရ၏။
မွေးစကထဲက ဖြူဖြူစင်စင် ချောချောသန့်သန့်လေးတွေ ဖြစ်သည့် သူတို့ မောင်နှမက ငယ်ငယ် တုန်းကဆိုလျှင် မောင်နှမလို့ ဘယ်သူမှ မထင်ကြ။ အမြွှာညီအကို ထင်သူထင်၊ ညီအမ
ထင်သူထင်ရှိကြသည်။ တဖြည်းဖြည်း အရွယ်ရောက်လာတော့မှ စရိုတ်လက္ခဏာ တွေက သိသာထင်ရှားလာကြသည်။ ချစ်ဦးမောင်က အိမ်မှာ အိုး ပုတ်ချိုးရုပ်တွေနှင့် ထမင်းချက်တန်း
ကစားရင်း အမေကို ကူညီနေစဉ်မှာ ရင်ဦးမေကတော့ လမ်းပေါ်မှာ ယောက်ျားလေးတွေ နှင့် ဘောလုံးကန်။ ဂေါ်လီရိုတ် စွန်လွှတ်နေ၏။ ရုပ်ချင်းကလည်း ခပ် ဆင်ဆင် ဖြစ်ရာ အ ကြောင်းမသိသူတွေက ယောက်ျားလေး လိုဝတ်ထားသည့် ရင်ဦးမေ ကို ချစ်ဦးမောင်ဟု ထင်ကြသည်။
ရဲထက် နှင့် ချစ်ဦးမောင်က ဆယ်တန်းအထိ တခုံထဲတူတူထိုင်ခဲ့ကြသူတွေဖြစ်သည်။ ရင်ဦး နှင့်က အတန်း တူ သော်လည်း ဆက်ရှင်မတူပါ။ သို့သော် သူငယ်ချင်း၏ ညီမအနေနှင့်
ရဲထက် နှင့် ရင်ဦးရင်းနှီးပါသည်။ ရင်ဦးက လည်း အခုလို နွေးနွေးကိစ္စ မပေါ်ခင်အထိ ရဲထက်ကို ခင်ခင် မင်မင် ဆက်ဆံသည်။ နွေးနွေး ကတော့ နောက်မှ ပြောင်းလာသူဖြစ်သည်။
ဆယ်တန်း အထိ ချစ်ဦးမောင်က နွဲ့တဲ့တဲ့ နှင့် မိန်းမဆန်သော်လည်း လုံးလုံးလျားလျား မိန်းမရှာ မဟုတ်သေးပါ။ ရဲထက် အပါအဝင် အပေါင်းအသင်းတွေက သူ့ကို ယောက်ျားလေး
တယောက်လိုပဲ သဘောထား ဆက်ဆံကြ ခြင်း ကြောင့်လည်းပါမည်။ ရဲထက် က ဆယ်တန်းကို နှစ်ချင်းပေါက် အောင်သွားသော်လည်း သူတို့ မောင်နှမ က ကျကျန်ခဲ့သည်။
နောက်တနှစ် ကျတော့ ရင်ဦး အောင်ပြီး ချစ်ဦးမောင် က ကျပြန်သည်။ အပြင်ဖြေ တနှစ် ဖြေပြီး ထပ်ကျသည့် အခါ ချစ်ဦးမောင် ပညာရေးကို ကျောခိုင်းသွားပြီး နောက် ဟို
ယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင် လေ လွင့်ရင်း မိန်းမရှာ အသိုင်း အသိုင်းထဲ ရောက်မှန်း မသိရောက်သွားတော့သည်။
ရဲထက်က GTC တက်သည့်အတွက် ကျောင်းသွားတက်နေပြီး ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်မှ ပြန် ဖြစ်သည်။ ချစ်ဦး မောင်ကတော့ လိုင်းကွဲသွားပြီဖြစ်၍ သူနှင့် မတွေ့တော့သလောက်
ဖြစ်သွား သည်။ ရဲထက် B Tech ဒုတိယ နှစ်ပြီး၍ ပြန်ရောက်ချိန်မှာတော့ ချစ်ဦးမောင်ကို မိန်းမရှာတ ယောက်၏ အသွင်အပြင်ပီပီပြင်ပြင် နှင့် မြင်တွေ့ လိုက်ရတော့သည်။
“ဟေ့ ရဲထက်”
တီရှပ်ပွပွ နှင့် အောက်က မိန်းမတွေလို ထမိန်စကပ်ဝတ်ထားသည့် ချစ်ဦးမောင်ကို ရဲထက် ကြောင်ပြီးကြည့် နေမိသည်။ ရင်ဦးမေ များလားဟုလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်ရ၏။ အသံက ချစ်ဦး
အသံ ဖြစ်နေသည့် အပြင် ရင်ဦးက လည်း မိန်းမလို ဝတ်သည့်တိုင် ဒီလောက် နွဲ့မှာမဟုတ် ဟု တွေးမိသည့် အတွက် စိတ်မသက်မသာဖြင့် ပြန် နှုတ်ဆက်လိုက်ရသည်။
“ဟာ ချစ်ဦး၊ မတွေ့တာတောင်ကြာပြီကွာ”
“မင်းကိုတွေ့တယ်လို့ ရင်ဦးပြောတယ်၊ ဟိုတခေါက် မင်းပြန်လာတုန်းက ငါအိမ်လာသေးတယ်၊ ကိုရဲထွဋ်က အော်ထုတ်လိုက်လို့”

ရဲထက်၏ အကိုကြီး ကိုရဲထွဋ်က မိန်းမရှာဆိုရင်တစက်မှ ကြည့်မရသူဖြစ်သည်။ ကြည့်ရတာ ဒီလို အပြင်အဆင် နှင့် ချစ်ဦး အိမ်ကိုလာ ခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။ ယောက်ျားလိုသာ
လာလျှင် ကိုရဲထွဋ် ဘာမှပြောလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။
“ငါ့ဆီ လာတာလို့ မင်းက မပြောဘူးလား”
“မမနီနီ ပြောတော့ မင်းအိမ်မှာ မရှိဘူးတဲ့”
“ဆောရီးကွာ”
“ရပါတယ်၊ ကိုရဲထွဋ်ကို ငါစိတ်မဆိုးပါဘူး၊ မမနီနီ ကလည်း အိမ်အထိလာတောင်းပန်တယ်”
မမနီနီဟု ချစ်ဦးမောင်ပြောသူက ရဲထက်၏ အမလတ် မနီနီထွန်း ဖြစ်သည်။ မောင်နှမ သုံးယောက်မှာ ရဲထက်က အငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ ကိုရဲထွဋ် ရောမနီနီထွန်းပါ အိမ်ထောင်မပြုကြ
သေးဘဲ လူပျိုကြီး အပျိုကြီးတွေ ဖြစ်၏။ ကိုရဲ ထွဋ်ကတော့ အခုသင်္ဘော လိုက်နေသည်။ ကိုရဲထွဋ် က ချစ်ဦးကို ကြည့်မရ လို့ ရဲထက် နှင့် အဆက်အဆံ မလုပ် စေချင်၍ ချစ်ဦး အိမ်လာကို ပြန်ပြောမပြတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ထိုနေ့က လမ်းမှာပဲ ခန ရပ်စကားပြောပြီး ချစ်ဦးမောင် လမ်းခွဲသွားသည်။ ရဲထက် ကျောင်းပြန်သည် အထိပြန်မ တွေ့တော့ပါ။ သူငယ်ချင်း တွေနှင့် စကားစပ်လိုက်မိတော့မှ ချစ်ဦးမောင်
က ချစ်ချစ် အမည်ခံပြီး အခြောက်စစ် စစ်ဖြစ်နေတာကိုသိလိုက်ရသည်။
“အခြောက်တောင် ရိုးရိုးအခြောက် မဟုတ်ဘူးကွ၊ လင်ရနေပြီ”
“ဟုတ်ရဲ့လားကွာ”
“ထာဝရစတိုးက ကိုစိုးမိုး မင်းသိလား”
“မြင်တော့မြင်ဖူးတယ်၊ ဘဲကြီး က နှစ်ဖက်ချွန်ဆိုလား၊ ချစ်ဦးက သူနဲ့ ညားတာလား”
“သူက ချစ်ဦးကို စဖွင့် လိုက်တယ် ထင်တာပဲ၊ နောက် သူ့မိန်းမက ကွိုင်ရှာတယ် ဆိုလားပဲ၊ သူနဲ့ ခွာပြဲ ပြီး မှ ချစ်ဦးက အခု လူတယောက်နဲ့ တွဲနေတယ်၊ လူကတော့ ခပ်ချောချောပဲ ၊
တို့ထက်တော့ အသက်ကြီးမယ်၊ တ နေကုန် ဒီ လူ့ အိမ်မှာပဲ၊အရင်လို နတ်ကန္နားတွေ ဘာတွေတောင်သွားတာ မတွေ့ဘူးကွ၊ ညတောင်ပြန်ရဲ့လား မ သိဘူး”
လမ်း မှာတွေ့တုန်းက အခြေအနေကို ရိပ်စားမိသည့် အတွက်သိပ်ပြီး အထူး တလည် အံ့သြမနေတော့ပါ။ အိမ်က မိဘတွေ မပြောကြတော့ဘူးလား ဟု မချင့်မရဲဖြစ်နေစဉ် ရင်ဦး
ကို ယောက်ျားလေး အသွင်ဖြင့် မြင်လိုက်ရသည်။ သူတို့ မောင်နှမကို မိဘတွေ လက်လျှော့ထားလိုက်ကြပုံရသည်။ သူငယ်ချင်းတွေကို ပြန်မေးမိတော့
“ရင်ဦးက ရည်းစားတောင် ရနေပြီဥစ္စာ”
“ဘယ်ကတုန်း”
“တို့ အပိုင်းကပဲလေ၊ နွေးနွေး တဲ့၊ နောက်မှ ပြောင်းလာတာ၊ ရင်ဦးနဲ့ အဝေးသင်တက်ရင်း တွေ့ ကြတာပြော တာပဲ”
ကြားစတုန်းကတော့ ရင်ဦး၏ ရည်းစား နွေးနွေး ဆိုတာ ရဲထက်အတွက် အမှတ်တမဲ့ နာမည်တခုသာ ဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် လူကိုယ်တိုင်မြင်တွေ့ လိုက်ရသည့် အခါမှာတော့ အ
မှတ်တရ နာမည်တခုဖြစ်သွား၏။ ရဲထက် အကဲ ခတ် ကြည့်မိသလောက် နွေးနွေး ဖက်က ရင်ဦးကို ရည်းစားလို သဘောထားပုံမရပါ။ မိန်းကလေး သူငယ်ချင်း တွေ ခင်ခင်မင်မင်
ဖက်လှဲ တကင်းနေသည့် အမူအရာမျိုးသာဖြစ်ပါသည်။ ရင်ဦး၏ အမူအရာတွေကသာ ရည်း စား ပမာ ဖျပ်ဖျပ်လူးနေခြင်းဖြစ်သည်။
ရဲထက် နွေးနွေး ကိုချစ်သွားသည်ကို မသိသည့် အတွက်သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ရင်ဦးကိုယ်တိုင် မိတ်ဆက် ပေး ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ ဒါကိုပဲ ရင်ဦး နောင်တရနေမည်ထင်ပါသည်။
ရင်ဦး က သူ့ရည်းစားပမာ လုပ် ပြနေ သည့် တိုင် နွေးနွေး၏ အကြည့်တွေက ရဲထက်အပေါ် တွင် တမျိုး ဟုထင်သည်။ဒါကြောင့်လည်း ရဲထက် ရှေ့ ဆက်တိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
BE ပြီးသွား ၍ ပြန်ရောက်လာချိန်မှာတော့ ထိုစိတ်ကူးကို အကောင်အ ထည်ဖေါ် လိုက်သည့် အခါ ရင်ဦး နှင့် ထိပ်တိုက်တိုးတော့ခြင်းဖြစ်သည်။
ချစ်ဦးမောင် က မိန်းမရှာ လုံးလုံး ဖြစ်သွားပြီးနောက် တွင် ရဲထက် တို့ နှင့် လိုင်းကွဲ ထွက်သွားပြီးနောက် ရဲထက် နှင့် ပိုအထိအတွေ့ များသည်က ယောက်ျားစိတ် ပေါက်နေသည့်
ရင်ဦးမေ ဖြစ်သည်။ သူကလည်း ယောက်ျား လေးတွေ နဲ့ သာပေါင်းချင်သူဖြစ်ရာ တရပ်ကွက်ထဲ နေ၊ တကျောင်းထဲ ထွက်ကြသည့် သက်တူရွယ်တူတွေ က လည်း ဖြစ်လို့ ရဲထက်
နှင့် ရင်ဦးမေ တို့ အရင်ကထက်တောင် ပိုရင်းနှီးလာ သည်။ နွေးနွေးကို ချစ်နေကြောင်း ရင်ဦး ကို ဖွင့်ပြောပြလိုက်တဲ့ နေ့က စပြီး ရင်ဦးမေ က ရဲထက်ကို ခပ်တန်းတန်း ဖြစ်သွားသည်။
“မင်း က ဘာကိစ္စ နွေးနွေးကို ကြိုက်ရတာလဲ”
“မသိဘူးလေကွာ၊ သူ့ဟာသူ ရင်ထဲက ဖြစ်လာတာ၊ ရင်ဦး မင်းလဲ ၀ိုင်းပြောပေးပါလား”
“မင်းဖာသာ ဖြစ်ချင်ရင် တခြားတယောက်ကို သွားဖြစ်၊ နွေးနွေးကိုတော့ မဖြစ်နဲ့၊ ငါပြောမပေး နိုင်ဘူး”
“ဘာလဲ မင်းက နွေးနွေး ကိုကြိုက်နေလို့လား၊ ဒါမှ မဟုတ် ငါ့ကို ကြိုက်နေလို့ သဝန်တိုတာ လား”
“ရဲထက်၊ မင်း ..ငါ လုပ်ထည့်လိုက်ရရင် သေတော့မယ်နော်”
ဒေါသတကြီး ထွက်သွားသည့် ရင်ဦး ကိုကြည့်ရင်း အဲဒီတုန်း ကတော့ ရဲထက်ရယ်နေခဲ့ မိသည်။ နောက်ပိုင်း နွေး နွေး နှင့် ရဲထက်ကြားမှာ ကဖျက် ယ ဖျက်တွေ လုပ်လာတော့မှ
ရင်ဦးစိတ်ဓါတ် မှန်ကို သိလာရတော့သည်။
နွေးနွေး သူ့ အပေါ်မှာ စိတ်ဝင်စားမှု ရှိသည်ဟု ရဲထက်ယုံကြည်ပါသည်။ ရဲထက် ကိုယ်တိုင် လည်း ရည်းစား မ ထားဖူးသူမဟုတ်ပါ။ အထက်တန်းကျောင်း တုန်းက ရည်းစား
တယောက် ရှိ ခဲ့ ဖူးသလို GTC တက်တော့လည်း ရည်းစားတယောက်ရှိခဲ့သည်။ ထိုရည်းစား နှင့်က သမီး ရည်းစား အဆင့်ကိုတောင် ကျော်လွန်ပြီး နေလာခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။
ထိုရည်းစား နှင့် လင်မယားလို နေလာသည့် သက်တန်းက သုံးနှစ်လောက် ရှိသည်။
ကျောင်းတုန်းက ရည်းစားနှင့် နေလာခဲ့တာတွေကို ပြန်တွေးလိုက်မိချိန်တွင် နွေးနွေး၏ လုံးလုံး တင်းတင်း တင်ပါး လေးကို မျက်စိထဲပြန်မြင်ယောင်လာ၏။ နွေးနွေး၏ တင်
ပါးတွေက ကျောင်း က မမ လောက်တော့ မပြည့်ဖြိုးပါ။ မမ၏ တင်ပါးတွေက ကျောင်းသားတိုင်းသဘောကျ နှစ် ချိုက်ကြသည့် တင်ပါးတွေ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် နွေးနွေး လို
ကျစ်လစ် တင်းမာနေခြင်းမဟုတ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မမကြောင့် ရဲထက်ပျော်ခဲ့ရသလို အတွေ့ အကြုံသစ်တွေ လည်းရခဲ့သည်။
ရဲထက် ထက် အတန်းကြီးပြီး ကျောင်းအရင် ပြီးသွားသည့် မမ က ကျောင်းပြီလို့ မကြာမှီပင် အိမ်က ပေးစားသည့် သူနှင့် ယူသွားသည်။ ထိုသတင်းကိုကြား ချိန်မှာရဲထက်
ထင်သလောက် အသည်းမကွဲပါ။ မမ တိုက်ခဲ့သည့် ဆား ငန်ရေတွေကိုသာ သတိရလွမ်းဆွတ်မိ၏။ မမ နှင့် ခွဲ ခွာရပြီး နောက်ပိုင်း ဘယ်မိန်းမ နှင့်မှ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း မပတ်
သက်ဖြစ်တော့ပါ။ တွက်ကြည့်လျှင် နှစ် နှစ်လောက်တော့ရှိပြီထင်၏။ နွေးနွေးသည်လည်း မမ လို သဘော ကောင်း ပြီးရက်ရောမှာလား ဟု တွေးနေမိစဉ်မှာပင် ရင်ဦး မျက်နှာ
ကပေါ်လာသော ကြောင့် ရဲထက် စိတ်မသက် သာ စွာ သက်ပြင်းချလိုက်မိပါတော့သည်။

အတန်း နှစ်တန်းကြီးသည့် မမနှင့် ဘယ်က ဘယ်လိုရည်းစား ဖြစ်သွားမှန်းတောင် ရဲထက် သေသေချာချာ မသိ ပါ။ စောကလျာလှိုင် ဟုခေါ်သည့် မမက ကျောင်းမှာ နာမည်ကြီး
လို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။ မမထက်ချောသူလှသူတွေ ရှိ သော်လည်း မမလောက်လူသိမများကြပါ။ တင်ပါးအထိ ဖုံးသည့်ဆံပင်ရှည်ရှည်တွေ နှင့် သမင်မလို မျက်လုံးလှ သည့် မမ၏
အမှတ် တံဆိပ်က ၃၈ လက်မရှိသည့်တင်ဖြစ်သည်။ မမလမ်းသွားတိုင်း စည်းချက်ကျကျ တုန်ခါ သွား တတ်သည့် တင်ပါးတွေက တခြားကျောင်းသားငယ်တွေလိုပင် ရဲထက်
ကိုလည်း ဖမ်း စားသည်။
အရပ် ငါးပေ သုံးလက်မမြင့်သည့် မမသည် ရင်သားတော့သိပ် မဖွံ့ဖြိုးပါ။ တင်က ၃၈လက်မရှိသော်လည်း ရင် က တော့ ၃၃ လက်မလောက်ပဲ ရှိပါသည်။ ဒီ အတိုင်းအထွာတွေ
က သမီးရည်းစားဖြစ်ပြီးနောက်မှ ရဲထက်သိခဲ့ ရ ခြင်း ဖြစ်ပြီးရဲထက် အရင် ဆုံး မမကိုမြင်မြင်ချင်း စိတ်ဝင်စားမိသည်က သမင်မလို မျက်လုံးညိုညို တွေဖြစ် သည်။ ထိုမျက်လုံးညို
ညို တွေ၏ အကြည့်က ရဲထက်ကို ဖမ်းစားခဲ့သည်။ အရင်က မမ မှာရည်းစားရှိသည်။ ကျောင်း က ပင်ဖြစ်၏။ ရဲထက် နှင့် ဆုံဆည်း ချိန်မှာတော့ ထိုရည်းစား နှင့် ပြတ်စဲခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
မမ က ရဲထက်လိုပင် အဆောင်နေ ကျောင်းသူဖြစ်သည်။ ရဲထက် တို့ အဆောင်မှ အကိုကြီးတယောက်၏ ရည်း စားနှင့် မမက သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းမှာလည်း တွေ့၊
အပြင်မှာလည်း ဟိုနားဒီနား ခနခန တွေ့ရာ ကနေ ရဲထက် နှင့် မမ မျက်လုံးချင်း တိုက်မိကြသည်။ ဆံပင်ရှည် ကြီးတွေ နှင့် ညှို့မြူသောမျက်လုံးတွေ၏ ပိုင် ရှင် မမ ကြောင့်ရဲထက်
ရင်ခုန်သံတွေ မြန်ရသည်။ မမ၏ တင်ပါးကြီးတွေက လည်း ရဲထက်၏ စိတ်ကို တရွရွဖြစ် အောင် ဆွသည်။
ရဲထက်က ချစ်ပါသည်ဟု ဖွင့်ပြောချိန်မှာ မမရယ်နေခဲ့ သော်လည်း တပတ်လောက်အကြာ မှာတော့ မမက ချစ် ပါသည်ဟု အဖြေပြန်ပေးခဲ့၏။ ချစ်သူ သက်တန်း နှစ်လ ကျော်ကျော်
လောက်မှာ ရဲထက်နှင့် မမ နယ်ကျော် မိ ကြတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာ ရဲထက်ကလည်း အရိုင်းမဟုတ်တော့ပါ။ ရဲထက်နေသည့် အပြင်ဆောင်က လည်း လွတ်လပ်သည်။ အပြင်ဆောင်လို့ သာအမည်တပ်သော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေ စုပြီး အိမ်ငှားနေကြခြင်းသာ ဖြစ်လို့ လုပ်ချင်ရာ လုပ်လို့ ရနိုင်သည်။ တအိမ်ထဲ နေသူငါး ယောက်တွင် တယောက်မဟုတ်တယောက်က ငွေစရွှင်ရင် မိန်းမ ခေါ် ခေါ်လာတတ်သည့် အတွက်
ရဲထက်လည်းပါဝင် ဆင်နွှဲရင်း လူပျို ဘဝကို စွန့် လွှတ်ခဲ့ရပြီးဖြစ်ပါသည်။
ထို့ ကြောင့် အခြေအနေ ပေးလာသည့် တနေ့မှာ မမကလည်း အပြင်းအထန် မငြင်းဆန်သည်ကို မကြောင်းပြု ပြီး ရသည့် အခွင့်အရေး ကို အမိအရ ဖမ်းဆုပ်လိုက်တော့သည်။ မမ၏
အထိအတွေ့က ရဲထက် ကြိုထင်ထား တာ ထက် ပိုပြီး အိစက်၏။ အပြင်မှာ အသားအဖြူလှသည် မဟုတ်သော်လည်း မမ အသားတွေက အတွင်းမှာ တော့ ဝင်းဝင်း ၀ါနေကြသည်။
တောင့်တင်း ပြည့်ဖြိုးသော ကိုယ်ခန္ဒာ ကြောင့် မမ ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေရခြင်းသည် နူးညံ့ အိစက်သည့် ထိုင်ခုံကြီးတလုံးပေါ် မှာ ရှိနေရသလိုပင် ခံစားရသည်။ မမ၏ တုန့်ပြန်မှုတွေက
လည်း နွေးထွေး ၏ လှိုက်လှဲ၏။ မမ နှင့် ဒီလို ချစ်ခွင့်ရခြင်းက ရဲထက် အရင်တွေ့ခဲ့ ဖူးသည့် ကြေးစား မတွေနှင့် ဘာမှမဆိုင်သည့် ခံစားမှု ပင်ဖြစ်သည်။ မမနှင့် ဆုံးစွန်တိုင်အောင်
ချစ်မိကြပြီးချိန်တွင် မမက မေးသည်။
“မမ ကို မှန်မှန်ပြော၊ မောင်အရင်က မိန်းမနဲ့ တွေ့ဖူးတယ် မဟုတ်လား”
မေးကြစတမ်းဆိုရင် ရဲထက်ကလည်းပြန်မေးချင်ပါသည်။ အခုန ချစ်နေကြစဉ်က မမ၏ အပြုအမူတွေ အရ မမ လည်း အတွေ့အကြုံရှိကြောင်းရဲထက် ရိပ်မိနေပါသည်။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာ ဒါတွေပြောလိုက်လျှင် နောင်ငတ်ဖို့ ရှိတာကိုကြိုမြင်သောကြောင့်
“မမ ဘယ်လိုလုပ်သိသလဲ”
“ဘယ်လိုသိသိပေါ့၊ မမ မေးတာမှန်မှန်ဖြေ”
“ဆယ်တန်း တုန်းက ရည်းစားနဲ့ပါ၊ ခုတော့ ပြတ်သွားပါပြီ”
“တော်တော် ဆိုးတဲ့ ကောင်လေး၊ ဆယ်တန်းနဲ့ သူက လူပျို မဟုတ်တော့ဘူး”
မမက ရဲထက် နဖူးကို မနာအောင်ထုပြီးပြောသည်။ ကြေးစားမိန်းမ တွေနှင့် ဖြစ်ခဲ့တာကို ပြောလို့ မဖြစ်ဟု ရဲထက် နားလည်ပြီးပါးစပ်ထဲ တွေ့ရာပြောလိုက်တာကို မမလက်ခံသွားပုံရ
သည်။
“အခုပြတ်သွားတာသေချာရဲ့လား”
“သေချာပါတယ် မမရယ်၊ သူနဲ့ ပြတ်ပြီးထဲက မမ တယောက်ပဲ ချစ်မိတာပါ”
“ချစ်တော့လဲ ယုံရတာပေါ့ မောင်ရယ်”
ရဲထက်လည်း မမကိုချစ်သည်ဟု ထင်ပါသည်။ မမကလည်း ရဲထက်ကို ချစ်ပုံရသည်။ ရဲထက် ကိုမမ ချစ်ပုံက တမျိုးဖြစ်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာကို ရဲထက် အလိုရှိတိုင်း အငြူအစူ
မရှိပေးသည်။ အစရှိ အနောင်နောင် ဆို သလိုပင် မမ၏ ရက်ရောမှု ကြောင့် ရဲထက် သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေဖြစ်ခဲ့ ရသည်။
“ဗိုက်ကြီးရင်တော့ မောင်တာဝန်ယူရမှာနော်”
စသလို နောက်သလိုနှင့် ဒီလောက်ပဲပြောသည်။ ကိုယ်ဝန်ရှိမှာ တော့ ရဲထက်လဲ ကြောက် သည် ပညာတပိုင်း တစ နှင့် မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်လိုပေ။ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲက အာသာဆန္ဒ
ကိုလည်း တားဆီးမရသည့် အခါ ကွန်ဒွန် သုံးရတော့သည်။ ကွန်ဒွန်သုံး၍ ဆက်ဆံရသည် ကို ရဲထက်အားမရသလို မမ လည်းစိတ်တိုင်းမကျပုံပေါ်သည်။
“တမျိုးကြီးပဲ မောင်ရယ်၊ အဲဒါကြီး မစွပ်ပါနဲ့လား”
“မမပဲ ကိုယ်ဝန်ရှိမှာ ကြောက်တယ်ဆို၊ ကျွန်တော်လဲ မသုံးချင်ပါဘူး မမရယ်၊ အားမရဘူး၊ မမနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ကြားမှာ နံရံတချပ်ခြားနေတယ် လို့ ခံစားရတယ်”
“တော်တော် အပြောကောင်းတယ်၊ ဒါကြောင့် လည်းမောင့်ကို ဒီအပြောတွေနဲ့ ချစ်နေရတာ ကဲပါမောင်ရယ်၊ ချွတ်ပစ်လိုက်ပါ၊ ဖြစ်လာရင်လည်း ကိုယ့်ဖာသာပဲ ရှင်းရတော့မှာပေါ့”
မမခွင့်ပြုလိုက်သည် နှင့် ရဲထက်ကကွန်ဒွန်ကို ဆွဲချွတ်ပြီး ဒီတိုင်းပြန်ထိုးထည့် လိုက်သည်။ အခုမှ နူးညံ့ပြီး စို စွတ်သည့် မမ၏ အတွင်းသားတွေဆီက အထိအတွေ့ကို ပြန်အရသာခံ
နိုင်တော့သည်။ ခနရပ်လိုက်ရသည့် တွက်ကို ကာမိစေရန် ရဲထက်ကခပ်သွက်သွက်ဆောင့် ပေးလိုက်သောအခါ မမမျက်လုံးတွေ မှေးစင်းသွားပြီး သူမ၏ ခြေထောက်တွေနှင့် ရဲထက်
ကို ချိတ်ယှက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းညူနေတော့သည်။
ကိုယ်အောက်ပိုင်းက တောင့်တင်းပြည့်ဖြိုးသလို မမ၏ မ သဘာဝ ရတနာကလည်း ဖေါင်းတင်းပြီး မို့မောက် နေသည်။ မမက အမွှေးအမြင်တော့ နည်း၏။ သူမ၏ ရတနာရွှေ
ကြုပ်လေး၏ အထက်နားတွင် ကျပ်ပြားဝိုင်း သာသာလောက် နက်မှောင်လိမ်ကောက်သည့် အကွက်ကလေး တခုသာရှိ၏။ တမင်ဝိုင်းဝိုင်း လေး ဖြစ်အောင် ညှိထားတာ လားဟု
ရဲထက် ကမေးလျှင် မမ အသံသာသာဖြင့်ရယ်တတ်သည်။
“နောက်ဆို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ မမရယ်၊ ကျွန်တော်က မမ ကိုမချစ်ရရင် မနေနိုင်ဘူး”
“မောင် တော်တော် ဆိုးပါလား၊ ဒီလိုပဲ ခနခန နေချင်တာလား”
“ခနခန မဟုတ်ဘူး အမြဲတမ်း”
“သိပ် ပိုတာပဲ၊ ဒါဆိုလဲ ကျောင်းပြီးရင် မြန်မြန်လက်ထပ်နိုင်အောင်လုပ်ပေါ့”
“အဲဒါတော့ စိတ်ချ မမ၊ အမြန်ဆုံးလက်ထပ်မယ်”
အဲဒီတုန်းကတော့ ရမ္မက်၏ ဆွဲအားကြောင့် ရဲထက် မမကို တကယ်ပင်ပိုင်ဆိုင်ယူချင်စိတ် တွေ ပေါက်ခဲ့မိသည်။ သဘောကောင်းသော၊ အလိုက်သိသောမမနှင့် အိပ်ယာပေါ်တွင်
တသက်လုံးနေမလား ဟုမေးလာလျှင် နေမည် ဟု ဖြေမိမှာသေချာ၏။ဖေါင်းကားတင်းအိ နေသည့် မမ၏ ကိုယ်လုံးနှင့် မက်မောဖွယ် အထိအတွေ့တွေက ချစ်သက်တန်း တလျှောက်
လုံးရဲထက်ကို ဖမ်းစားချုပ်နှောင်ထား၏။ အနည်းဆုံးတပတ် မှာ တခါလောက်ချစ်လိုက်ရမှ မမ နှင့် ချစ်လိုက်ရမှ နေသာထိုင်သာရှိသည်။
သူများတွေ ကျောင်းတက်နေချိန်တွင် ရဲထက်နှင့်မမက ကျောင်းပြေးပြီး ရဲထက် ငှားနေသည့် အိမ်သို့သွားကြ သည်။ ပြီးတော့ ရဲထက် အိပ်ယာပေါ်မှာ ချစ်ဗိမ္မာန်ဆောက် ကြ၏။
မမက နားလည်မှု ရှိသလို ရဲထက် ထက်လိင် ကိစ္စမှာ အသိအမြင်ပိုများသည်။ အ စွပ်သုံးခြင်းကို နှစ်ယောက်လုံးသဘော မတွေ့သည့်အခါ အပြင်မှာထုတ်ပြီး ပြီးခိုင်းသည်။ ထိုနည်းက
မမအတွက် အဆင်မပြေသော်လည်း ရဲထက် အတွက်အဆင်မပြေပါ။ ခံစားချက် တို့ အမြင့်ဆုံးအချိန်မှာ မမကိုယ်ထဲမှာသာ ထားချင်သည်။
“အဲလိုကြီးက မမိုက်ဘူး မမရာ”
“ဖြစ်ရပြန်ပြီ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဟာ .အဲဒါက ဖီးလ် အမြင့်ဆုံးအချိန် မမရဲ့၊ အထဲမှာပြီးမှ ဖီးလ်ရှိတာ၊ အခုကျတော့ တ လျှောက်လုံးမောကြီး ပန်းကြီးလုပ်ခဲ့ရသမျှ အလကားပဲ”
“ကိုယ်တော်လေးက ဘယ်လိုမှသဘောကျတာလဲ၊ စိတ်ညစ်လာပြီကွာ၊ ဒါဆိုလဲ ဘယ်လိုမှ မလုပ်နဲ့တော့ သူများ သမီးရည်းစားတွေလို ရိုရိုးပဲ နေကြရအောင်””

ဒါကိုတော့ ရဲထက် လက်မခံနိုင်ပါ။ အပြင်းအထန် ကန့်ကွက်ရင်း မမကိုလည်း ချော့ရသည်။ အပျိုမဟုတ်မှန်း သိနေသော်လည်း မမ၏ အထိအတွေ့နှင့် လိုက်လျောမှုက ပိုက်ဆံပေး
ရသည့် ကြေးစားတွေ နှင့် ဘာမှမဆိုင် အောင်ကွာခြားသည်။ ဟိုမိန်းမတွေ ဆို လျှင် တခါတရံရွံရှာစိတ်ဖြစ်ရသော်လည်း မမနှင့် ကျတော့ စိတ်သန့်သန့် နှင့် ထို့ကြောင့် မမရင်ခွင်ကို
ခေါင်းနှင့် ခွေ့၍ လက်တဖက်က မမ ပေါင်ကြားကိုနှိုက်၍ အစိလေးကို လက် နှင့် ကစားရင်း မမကို ချော့ရသည်။
“မရက်စက်ပါနဲ့ မမရယ်၊၊ ဒီတိုင်းကြီးတော့ ကျွန်တော်မနေတတ်ဘူး”
“ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ၊ ဘယ်နေ့ ဗိုက်ကြီးမလဲ ဆိုတာ ရင်တထိတ်ထိတ် နဲ့ စောင့်နေ ရမှာလား၊ မမက မိန်း ကလေး လေ၊ မောင်ထည့်စဉ်းစားဦး”
“ကျွန်တော်တို့ နည်းလမ်းရှာကြတာပေါ့ နော်”
ရဲထက် မမ၏ရင်သားထိပ်ဖျားကို သွားနှင့် မထိတထိလေး ကိုက်ပေးရင်းပြောလိုက်သည်။ အစိကို ကစားနေသည့် လက်ကို အပေါက်ထဲ အသာအယာထိုးသွင်းလိုက်သည့် အခါ မမ
ရဲထက် ကိုယ်ပေါ်သို့ ယိုင်အိကျလာ၏။ မမ၏ တန်ဆာလေးထဲမှာလည်း အရည်တွေရွှဲနေ ပြီဖြစ်သည်။ မမစိတ်ပါနေပြီဆိုတာသိ၍ လက်ခလယ်ကို ခပ်သွက် သွက် အသွင်းအထုတ်
လုပ်ပေးရင်း တိုက်စစ်အရှိန်ကိုမြှင့်ပေးလိုက်ပါသည်။
“မောင် သိပ်နှိပ်စက်တာပဲ၊ ကဲ …မောင့် သဘောကွာ၊ မောင့် သဘော”
မမ စိတ်လျှော့လိုက်ပြီဆိုတာ သိသော်လည်း ရဲထက်က ရုတ်တရက် မလှုပ်ရှားသေးပဲ ခနက တချီဆွဲထား၍ အဆုံး တိုင်အောင် တင်းမာလာခြင်းမရှိသေးသည့် ဖွားဖက်တော် ပေါ်သို့
မမလက်ကို ဆွဲယူတင်ပေးလိုက်သည်။ အလိုက်သိစွာဖြင့် မမက သူမ၏ လက် ဖဝါး နုနုလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေစဉ် ရဲထက်ကလည်း မမ၏ အပေါက်လေးထဲမှ
လက်ချောင်းကို ခပ်သွက်သွက် အသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ ဟိုဟိုဒီဒီလည်း မွှေနှောက်ကစား ပေးလိုက်သည်။
“အား ..အား..”
ပန်းနုရောင်ပျယ်လုလု နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကြားက အော်သံလေးတွေထွက်ကျလာပြီး မမလက်တွေကလည်း မြန်သ ထက်မြန်လာလေရာ ရဲထက်၏ ဖွားဖက်တော်လည်း သံ ချောင်းကြီး
တမျှ မာထန်လာလေတော့မှ ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး
“အဲဒါကြောင့် မမ ကိုချစ်နေရတာ သိလား”
“တော်ပါတော့ အဲဒါတွေနဲ့ပဲ လူကို အနိုင်ကျင့်နေတာ”
မမ၏ မျက်စောင်းမှာ ဒေါသတွေမပါပါ။ ဒါကိုပန်းနှင့် ပေါက်သည်ဟု သဘောထားပြီး ရဲထက် ပြုံးဖြီးဖြီး နှင့် မမ ခြေတံတွေကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်ရာ မမက အလိုက် သင့် လေး ကော့ပေးပါသည်။ နှစ်ယောက်လုံး နေရာတ ကျဖြစ်သွားပြီးသည် နှင့် မကြာခင် မှာပင် မမ၏ မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်း အသားအိအိပေါ်မှာ အနီရောင်အကွက်လိုက် ရဲကနဲရဲကနဲ
ဖြစ်သွား အောင်ရဲထက်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်တော့သည်။
တအိမ်လုံးမှာကလည်း သူတို့ နှစ်ယောက်သာရှိသဖြင့် အသံဗလံကို ဂရုစိုက်စရာမလိုသည့် အတွက် နှစ်ယောက် လုံး စိတ်လွတ်လက်လွတ် ဖြင့် အချစ်၏ အရသာကို ချိုမြန်စွာ
ခံစားခွင့် ရကြ၏။ ရရှိသည့် ခံစားမှုတွေ အတွက် ရဲ ထက် လည်း ကျေနပ်ရသလို မမလည်း ကျေနပ်မည် ထင်ပါသည်။ အိမ်မှာအတူနေသည့် သူငယ် ချင်းတွေ ပြန် လာချိန်နီးမှ
မမကိုပြန်ပို့ရသည်။
“တို့ကိုတော့ ဒီလမ်းထဲက လူတွေက ဘယ်လိုထင်မယ် မသိဘူး”
“မမက ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့ ပဲ၊GTC ကျောင်းသူလို့ပဲထင်မှာပေါ့”
“အဲဒါပြောတာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ မောင်နဲ့ ခနခန လိုက်လိုက်လာလို့”
“ကျွန်တော့် အိမ်လာလည်တာပဲ မမရယ်၊ သူများတွေ လိုတည်းခိုခန်းသွားတာမှ မဟုတ်တာ၊ ကျွန်တော့်ဆီ လာ တော့ ကျွန်တော်ကလဲ ဧည့်ဝတ်ကျေတယ် မဟုတ်လား၊ ဒါ ကြောင့်
ခနခန လာတာ၊ ဘာဖြစ်လဲ”
“ဧည့်ဝတ်ကျေတယ်တဲ့၊ ရေတောင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ခပ်သောက်ရတဲ့ ဟာကို”
“အချစ်တွေနဲ့ အားကျိုးမာန်တက်ဧည့်ခံတယ်လေ၊ မမကို ဧည့်ခံရတာ အခုထိတောင် အမော မပြေသေးဘူး”
ရဲထက်ခါးကို မမဆွဲလိမ်သည်။
“သူ့ဟာသူ ဗူးကျတာများ ဧည့်ခံတယ်တဲ့၊ တော်ပြီ နောက်မလာဘူး”
“ဒါဆိုရင်လည်း မမ အဆောင်ကို ကျွန်တော် လာမယ်လေ”
“ရပါလိမ့်မယ်..ဟွန်း၊ အဆောင်ပိုင်ရှင် အန်တီကြီးက သိပ်စည်းကမ်းကြီးတာ၊ ကျောင်းပြန်ချိန် နောက်ကျရင် တောင် မျက်နှာက ကြည်တာမဟုတ်ဘူး”
မလာတော့ဘူးဆိုသော်လည်း မမ ကိုယ့်စကားကိုယ်မတည်နိုင်ခဲ့ပါ။ အခွင့်သင့်သည်နှင့် ရဲထက် နှင့် အတူမမ လိုက် လာမြဲဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်းကျတော့ မမစည်းကမ်းတခုတော့
ထားသည်။ ကိုယ်ဝန် ရှိစေရန် ရက်တွက်ပြီး ဆက် ဆံသည့်နည်းကို သုံးဖို့ အဆိုပြုလာ၏။ စိတ်ချရသည် ဆိုသည့်နေ့တွေတွင် ရဲထက်ခေါ်ရာသို့ မမလိုက် သည်။ စိတ် မချရသည့်
နေ့ တွေဆိုလျှင် မလိုက်ပါ။ အရင်က ကြားဖူးရုံကြားဖူးသည့် ထိုနည်းကို ရဲထက် အား မမက သေသေချာချာ ရှင်းပြခဲ့သည်။
ဘာမှ မရတာထက်စာလျှင် တော်သေးသည်ဟု သဘောထားကာ ရဲထက်ကလည်း မမစီမံ သလိုနာခံ ခဲ့သည်။ ဒီနည်းက ရာနှုံးပြည့်စိတ်မချရဟု ဆိုသူကဆိုသော်လည်း မမနှင့်
ရဲထက် ကတော့ မမကျောင်းပြီးသွားသည်အထိ အန ္တရယ်ကင်းစွာဖြင့် ဖြတ်ကျော်နိုင်ခဲ့ကြ သည်။
“သုံးနှစ်လောက် ရှိပြီ၊ မောင်မငြီးငွေ့သေးဘူးလား”
သူမ နှင့်ချစ်ဖို့ အမြဲလိုတက်ကြွနေတတ်သော ရဲထက်ကို မမကမေး၏။
“ဒါလောက်ကောင်းတာကို ဘာလို့ငြီးငွေ့ရမှာလဲ”
“အပိုတွေ၊ ကောင်းတယ် ဆိုတာဘာလဲ”
“အဲဒါတော့ မသိဘူး၊ မမနဲ့ မချစ်ရရင် မနေနိုင်တာတော့သိတယ်၊ ဒါတောင်မှ ခုချက်ချင်း လက်ထပ်ဖို့ အဆင်မ ပြေ သေး လို့၊ ယူပြီးလို့ကတော့ နေ့တိုင်းလုပ်မှာ”
“ဟုတ်မှလဲ လုပ်ပါဆရာလေးရယ်၊ နောက်မှ မမကိုငြီးငွေ့ပြီး မထားခဲ့ပါနဲ့”
“ဘာလို့ ထားခဲ့ရမှာလဲ မမရဲ့”
“အော် .. ဒီလောက် အကြာကြီး မင်းကိုအလိုလိုက်ခဲ့ရတော့ တို့ကဖွတ်ဖွတ်ကြေနေပြီလေ၊ မမ ထက်ပိုငယ်တဲ့ ပိုလှတဲ့ မိန်းကလေး မျိုးကို မောင်တွေ့ လာရင် မမကို ထားခဲ့တော့မှာလဲ”
“မမရဲ့ ဖွတ်ဖွတ် က မကျေပါဘူး၊ အရင်ကထက်ကို ဖေါင်းပြီးကားလာ ကျွန်တော် အသိဆုံးပဲ လို့”
“လူဆိုးလေး ပြောလိုက်ရင်ဒါပဲတွေးနေ ဟုတ်လား”
“ကြိုက်တာကိုးမမရဲ့”
“ဒါဆို မောင်က လူကိုချစ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒါကိုကြိုက်တာပေါ့ ဟုတ်လား”
“ဟာ ..မမကလဲ၊ ကျွန်တော်က မမ တကိုယ်လုံးကို ချစ်တာ၊ မမတကိုယ်လုံးကျွန်တော် မနမ်းဖူးတဲ့ နေရာရှိ လို့လား”
“အင်းပါ၊ အင်းပါ၊ ဘယ်လောက်အထိချစ် နိုင်မလဲ စောင့်ကြည့်သေးတာပေါ့”
မမက ရဲထက်ကို စောင့်ကြည့်မည်ဟု ဆိုသော်လည်း စ၍ စွန့်ခွာသွားသူက မမဖြစ်နေသည်။ ကျောင်းပြီး သွား ပြီးနောက် အောင်စာရင်းကိစ္စ၊ အောင်လက်မှတ် ကိစ္စ တွေ နှင့်
ပြန်လာသည့် အခေါက်တွေ လောက်ပဲ ရှိပြီး မမနှင့် အနေဝေးသလို ဖြစ်သွားသည်။ မမကလည်းရဲထက်လိုပင် တမြို့တရွာက လာတက်သူဆိုတော့ တွေ့ဖို့ မလွယ်ကူတော့။
အိမ်နားက ဖုန်းဆိုင်ကနေ တဆင့်တော့ မမ မကြာမကြာဖုန်းဆက်ပါ သည်။ ရဲထက်ကလည်း စာသုံးလေး ကြိမ်လောက်တော့ ရေးပို့ဖြစ်ပါသည်။
လက်မထပ်မှီ ဆယ်ရက် အလိုလောက်မှာ မမ ကျောင်းသို့ ကိစ္စ မရှိဘဲရောက်လာသည်။ ရဲထက်က လည်း ကျောင်း လစ်ပြီး အပြင်မှာဘီယာသွားသောက်ဖို့ သူငယ်ချင်းတွေ နှင့်
ထွက်လာစဉ် လမ်းမှာသွားတိုးခြင်း ဖြစ ် သည်။ မမရောက်လာ၍ ရဲထက်က လိုက်မသွား တော့ဘဲ နေရစ်ခဲ့သည်။
“တော်သေးတာပေါ့၊ ကျွန်တော်က အပြင်ထွက်တော့မလို့၊ မမ ကထူးထူးဆန်းဆန်းပါလား၊ အကြောင်းမကြား ဘာမကြားနဲ့ ရောက်လာတယ်”
“မောင့်ကို လွမ်းလို့”

မချိုမချဉ်မျက်နှာထားနှင့် ပြောလိုက်သည့် မမကိုကြည့်ပြီးစိတ်တွေထကြွ လာသောကြောင့် မမကို ကျောင်းကင် တင်း မှာ ထမင်းလိုက်ကျွေးပြီးသည် နှင့် အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့သည်။
မမက လည်း မငြင်းမဆန်လိုက်လာ၏။
“ဒီနေ့ စိတ်ချရရဲ့လား”
အိမ်တံခါးကို သော့ဖွင့်ရင်း ရဲထက်ကမေးလိုက်တော့ မမ မျက်စောင်းထိုးသည်။
“မတွေ့တာမှ ဘာမှမကြာသေးဘူး ရက်တွေ မေ့ကုန်ပြီလား”
“ပြောလို့ မရဘူးလေ၊ အပြောင်းအလည်းဆိုတာ ရှိတယ်မဟုတ်လား”
“ဘာမှ မပြောင်းဘူး၊ အရင်အတိုင်းပဲ၊ ဒီနေ့ဆို နည်းနည်းတော့ရှော့ရှိတယ်”
“ဒါဆိုရင် …”
ပါးစပ်ထဲရောက်လုလု ထမင်းလုပ်ကို ပုတ်ချခံလိုက်ရသည့် ပမာနင်သွားသည့် ရဲထက်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီးတော့ မမရယ်သည်။
“တခါတလေပဲမောင်ရယ်၊မောင်နဲ့ က အမြဲတွေ့ရတာမှမဟုတ်တာ”
မမ၏ ဆိုလိုချက်ကို သဘောပေါက်သွားပြီးနောက် ကိုယ်ထဲက သွေးတွေ တဖျင်းဖျင်းထလာ၍ ရဲထက် တံခါးဖွင့် သည့် လက်တွေတောင်တုန်နေသည်။ အိမ်ထဲ ရောက်သည်နှင့်
တံခါးကို အတင်းပြန်ပိတ်ကာ မမကိုရင်ခွင်ထဲ အ တင်းဆွဲသွင်းပြီး နမ်း မိသည်။
“စိတ်လေးဘာလေး ထိန်းပါဦးမောင်ရယ်၊ ဖြစ်နေလိုက်တာ”
“မမကို အရမ်းသတိရနေတာ”
“မောင်ဘာသတိရတာလဲ သိပါတယ်နော်၊ လူကိုသတိရတာမဟုတ်ပါဘူး”
“လူကိုလဲ သတိရတယ်၊ အားလုံးကို သတိရတယ်၊ ဘယ်လောက်အထိသတိရတယ် ဆိုတာ ဒီမှာကြည့်”
မမလက်ကို ဆွဲယူပြီး ပေါင်ကြားဆီကို ဖိကပ်ပြလိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက် က တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီးရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေသည့် ဖွားဖက်တော်ကို မမစမ်းမိသွားသည်။
“သူ့စိတ်ကြီးပဲ”
အဲဒီအချိန်က ရဲထက် တကယ်ပင်စိတ်ကြီးနေခဲ့ပါသည်။ မမ မရှိကထဲက ငတ်နေသည့် ဆန္ဒ တွေကို ဖြည့်ဖို့ အိပ်ယာထဲတောင် ခေါ်မသွားနိုင်တော့ဘဲ ဧည့်ခန်းအလည်ခေါင်မှာ တင်
အလုပ်စလိုက်သည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် သို့ မမကို ဆွဲလှဲ လိုက်သောအခါ
“အထဲသွားမယ်လေ၊ ထွက်မပြေးပါဘူး မောင်ကလဲ”
မမက ရှက်ရွံ့စွာတားသေးသော်လည်း ရဲထက်အဲဒီလောက် အချိန်ပိုင်းလေးကိုတောင်မှ မအောင့်နိုင်တော့ပါ။
“ပြီးမှ အခန်းထဲမှာ နောက်တခါလုပ်မယ်၊ အခုကျွန်တော် မရတော့ဘူး”
အရေးထဲမှ မမ၏ တင်ပါးထွားထွားတွေကို ထမိန်စကပ်ထဲက ထုတ်ဖို့ခက်နေသည်။ မမဝင်ကူလို့ တော်သေး၏။ မမြင်တာကြာသည့် မမ၏ လျှို့ဝှက်သောအလှတွေ ထွက်ပေါ် လာသည့်
အခါ ရဲထက် ဘာကိုမှ ဂရုမမူနိုင်တော့ ဘဲ ဧည့်ခန်းထဲမှာပင် မမကို လေးဖက်ကုန်း ခိုင်းပြီး စိတ်ကြိုက်ဆွဲပစ်လိုက်သည်။ အကျ ႌကို တောင် ချွတ်ခိုင်းဖို့ သတိမရ တော့ပါ။
အားကုန်ဆောင့်နေသည့် ရဲထက်ကြောင့် မျက်နှာဘေးကနေကျနေသည့် မမ၏ဆံပင်ရှည် ရှည်တွေက ကြမ်းပြင် ကို တံမျက်စည်း လှည်းသည့်ပမာ စုန်ဆန်လှုပ်ရမ်းနေ၏။ မမ အမှတ်
စာရင်းထုတ်ဖို့ တခေါက်ပြန်လာစဉ်က စ ၍တွက်လျှင် မတွေ့တာ သုံးလကျော်လောက်ရှိနေ လို့ ရဲထက် ငတ်နေသည်ဟု ပြောလျှင်ရပါသည်။ မမ လို အ ကောင်းစားကို စိတ်တိုင်းကျ ရ ပြီးသည့် နောက်မှာတော့ ကြေးစားတွေ နှင့် အာသာဖြေဖို့လည်း ရဲထက် ဘယ် လိုမှ စိတ်မပါတော့။ ထို့ကြောင့် လနှင့် ချီ၍ အောင့်အီးခဲ့ရသမျှ အခုမှ အတိုးချနေမိခြင်းဖြစ် သည်။
ခါးအစ်အစ် ကလေးကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆွဲပြီး မမ၏ တင်ပါး ကားကားကြီး တွေ ခွက်ဝင်သွားသည် အထိအောင် စိတ် ကြိုက် ဆောင့်၏။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ရဲထက်၏ ဆောင့်သံ တ
ဖန်းဖန်း နှင့် မမ၏ နာနာကျင်ကျင် အော်သံတွေက ဆူ ညံ လို့နေသည်။
မမလည်း ရဲထက်လိုပင် တောင့်တနေကြောင်း ရဲထက်လုပ်သမျှ မငြင်းမဆန် လက်ခံဖြင်းနှင့် စိတ်လွတ်လက် လွတ် အော်ဟစ်ငြီးငြူနေသည့် မမ၏ အသံလေးတို့က သက်သေခံနေ
ပါသည်။ ရဲထက်လည်း စိတ်က အလွန် အမင်းထက်သန် နေ၍သိပ်အကြာ ကြီး မလုပ်နိုင် ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာသည် နှင့်ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်မရ တော့ ဘဲပြီးသွား သည်။ ပုံစံတောင်
မပြောင်းဘဲ ဒီအနေ အထားအတိုင်း ဆက်တိုက်တရှိန်ထိုးလုပ်လိုက် ခြင်းကြောင့် မမလည်း တော်တော်ထိသွားပုံရပါသည်။ ရဲထက်လိုပင် မမ လည်း အသက်ရှု မမှန် မောဟိုက်နေ၏။
လက်ဖဝါးနှင့် ဒူးမှာ ကြမ်းပြင်နှင့် ပွတ်တိုက်မှု ကြောင့် အနည်းငယ်ပွန်းပဲ့ပြီး နီရဲနေသော်လည်း မမစိတ်ဆိုးပုံမရပါ။
“ဘယ်လိုဖြစ်နေတယ် မသိဘူး၊ ဇွတ်ပဲ၊ ဒီမှာ အခုမှ ထမင်းစားလာတဲ့ လူကို သူမို့လို့ ဟွန်း၊၊ စားထားသမျှ လည် ချောင်းထဲက ပြန်ခုန်ထွက်တော့မလားထင်ရတယ်”
“မမစိတ်ဆိုးလား”
“စိတ်ဆိုးတဲ့ ပုံပေါက်နေလို့လား”
“ဟီး၊ ဟီး၊ ဒါဆိုလဲ အခန်းထဲ သွားကြမယ်လေ”
“တွေ့လိုက်ရင် ဒါပဲ၊ နေကောင်းလား၊ အဆင်ပြေလား၊ မေးဖေါ်မရဘူး”
“နေကောင်းလို့ မမ လာတာသိနေတာပဲ မမရယ်၊ နောက်ပြီး မမမှာဘာ အဆင်မပြေတာရှိ လို့လဲ၊ ကျောင်းလဲပြီး ပြီ၊ အိမ်ကလဲ ချမ်းသာတယ်၊ မမရည်းစား လေး ကလဲ မမကို
အရမ်းချစ်တယ်၊ ကဲ ဘာလိုသေးလဲ”
“ကဲပါရည်းစားလေးရယ်၊ အခန်းထဲသွားမှာဖြင့်လဲ သွားရအောင် တယောက်ယောက် များ အခုနေတက်လာရင် ခက်မယ်”
ကြမ်ပြင်ပေါ်မှာကျနေသည့် သူမ၏ ထမိန်စကပ်နှင့် ပင်တီဘောင်းဘီလေးကို ကောက်ယူပြီး မမက ရှေ့ဆောင်၍ အခန်းထဲဝင်သွားသည့် အခါ ရဲထက်လည်း မမ လက်ကိုင်
အိတ်လေးကို ဆွဲပြီး နောက်နေလိုက်သွားရ၏။ အခန်း ထဲ ရောက်သည် နှင့် တံခါး ကိုချက်ထိုးလိုက်ပြီး နောက် ရဲထက် ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန်ချွတ်ချ လိုက် သည်။
အခုတိုင် မချွတ်ရသေးသည့် မမ၏ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကိုလည်း ဗလာကျင်း ပစ်လိုက်သည်။ မမ မကန့် ကွက်ပါ။
“သူများတွေ မလာခင်ပြန်မယ်နော်၊ မမ အရင်အဆောင်မှာပဲ ဒီညအိပ်မယ်၊ မနက်အစောကြီးပြန်မှာ၊ မောင်စော စော ထလာခဲ့၊ မောင်နဲ့ တွေ့ပြီးမှ ပြန်မှာ”
အဝတ်မဲ့ မမ၏ ကိုယ်လုံးကို အခုမှမြင်ဖူးရသူပမာ ကိုင်တွယ်စစ်ဆေးနေသော ရဲထက်ကို မမပြောလိုက်သည်။ အချိန်ရှိခိုက်လုံ့လစိုက်ရမည် မှန်းသဘောပေါက်လိုက်သည့် ရဲထက်
က အမောပြေတာနှင့် လုပ်ငန်းပြန်စ လိုက် သည်မှာ ညနေစောင်းလုလု အထိပင်ဖြစ်သည်။ ဘယ်နှစ်ကြိမ်လုပ်မိသလဲ ဆိုတာကိုတောင် မမှတ်မိတော့။ အိမ် က သူငယ်ချင်းတွေ
ပြန် လာချိန်နီးမှ လုပ်ငန်းသိမ်းသည့် အချိန်တွင် ခြေထောက်တွေတောင် မခိုင်ချင်တော့ မမ လည်း နွမ်းလျနေပုံရသည်။
“မမ ဝရဲ့လား”
အဝတ်အစားပြန်ဝတ် ပြီးနောက် မိတ်ကပ်လိမ်း၊ နှုတ်ခမ်းနီ ပြန်ဆိုးနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသော မမ ကို ရဲထက်လှမ်း မေးလိုက်သည်။
“ဝလာလို့လား၊ မဝပါဘူး၊ ပိန်တောင်ပိန်သွားသေးတယ် မသိဘူးလား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် ဧည့်ခံလိုက်တာတွေ စားရတာဝရဲ့လားလို့၊ နောက်လည်း လာ လည်ဦးနော်”
မမ ရဲထက်ကို မျက်စောင်းထိုးပြန်သည်။
“ပြောလိုက်ရင် ပေါက်ကရချည်းပဲ၊ တော်ပြီ နောက် မလာတော့ဘူး”
အဲဒီတုန်းကတော့ ရဲထက်ကို မမ တမင်နောက်ပြောသွားသည်ဟု ထင်ခဲ့ မိသည်။ နောက်နှစ်ပတ် လောက်အ ကြာတွင် မမ၏ လက်ထပ်ပြီးစီးကြောင်း မင်္ဂလာသတင်းကို သတင်း
စာမှာ တွေ့ရတော့မှ အံ့သြတကြီးဖြစ်ရသည်။ မမကို နားမလည် နိုင်အောင်လည်း ဖြစ်ရသည်။မမနှင့် လက်ထပ်သွားသူက သင်္ဘောသား အရာရှိတယောက်ဖြစ်သည်။ ပထမ အရာရှိ
ဟု ဆိုသည့် အတွက် ဝင်ငွေ အတော်ကောင်းမည် မှာသေချာပါသည်။ ရဲထက်၏ သူငယ်ချင်း များကတော့ ခိုင်တာကို ရွေးသွားခြင်းဟု မှတ်ချက်ပြုကြ၏။
“မင်းက အခုမှ ကျောင်းသားပဲရှိသေးတယ်။ ဟိုမှာက အားလုံးပြည့်စုံပြီးသားကွ၊ တချို့ မိန်းမ တွေက ဒါမျိုး တွက် တတ်တယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်း မရှုံးပါဘူးကွာ၊ ငါတို့က အကြောင်း သိတွေပါ”

အချစ်၊ မေတ္တာတရား ဆိုသည့်အရာတွေ ထည့်သွင်းမစဉ်းစားလျှင် သူတို့ပြောကြသလိုပင် ရဲထက် မရှုံးပါ။ လက်မ ထပ်မှီ အချိန်လေးမှာပင်လျှင် မမက သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရဲထက်
ကို လာအလှုပေးသွားသေး၏။ ဒီတချက်ကို တော့ ရဲထက်နားမလည်ပါ။ ပြတ်ပြတ်သားသား လုပ်မည် ဆိုလည်း မမဒီကို လုံးပြန်မလာဘဲ နေလိုက်လို့ ရပါ သည်။ ဘာကြောင့် တကူး
တ က လာသွားတာလဲ ဆိုတာစဉ်းစားလို့ မရ။ နောက်ပြီး မမအမူအရာတွေက နောင် ပြန် မတွေ့ နိုင်တော့သည့် အခြေအနေ မှာရှိနေသူတယောက်လို မဟုတ် အားလုံးပုံမှန် အတိုင်း
ဖြစ်သည်။ မည် သို့ ဖြစ်စေ မမ က လက်ထပ်သွားသည့် အတွက် ရဲထက်နှင့် စောကလျာလှိုင် တို့၏ ဇာတ်လမ်း ပြီးဆုံးခဲ့ပြီ ဟုသာ ဆိုရတော့မည် ဖြစ်သည်။
ဒီအတွက် ရဲထက်ရင်ထဲမှာ ဟာတာတာ နှင့် ဘာလိုလို ခံစားရသည်မှအပ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မခံစားရပါ။ မမကို သတိ ရမိသည့် အချိန်တွေ ရှိသော်လည်း ကြေကြေကွဲကွဲ သတိရခဲ့ ခြင်း မ
ဟုတ်။ မမနှင့် စိတ်တူကိုယ်တူ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြ သည့် အချိန်တွေကို ပြန်လိုချင်နေမိတာ ကို တော့ ရဲထက် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဝန်ခံ မိပါသည်။
ကျောင်းပြီးဖို့ကလည်း တနှစ်ကျော်သာ ကျန်တော့သည်ဖြစ်ရာ တခြားရည်းစားလည်း ထပ်ပြီးမထားဖြစ်တော့ပါ။ ထပ်ပြီး ရရန်လည်း အကြောင်းမရှိ။ မမ ရှိစဉ်က ရဲထက်တို့ လူမြင်
ကပ်လောက်အောင် တတွဲတွဲလုပ်ခဲ့ကြတာကို ကျောင်းက မိန်းကလေးတွေ လည်း မျက်မြင်ဆိုတော့ ရဲထက်ကို ဘယ်သူမှ လက်ခံကြမည် မထင်ပါ။ ဒါကြောင့် ယောင်လည် လည်
နှင့်ပဲ ကျောင်းပြီးခဲ့ရသည်။ စာမေးပွဲ နောက်ဆုံးနေ့က သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်လာသည့် မိန်း ကလေး နှင့် တခါအိပ်မိသည်မှ အပ မိန်းမကိစ္စ နှင့်လည်းကင်းပြတ် ခဲ့သည်။ ရဲထက် ၏
ခန္ဓာကိုယ် နှင့် အသွေး အသားတွေက ချစ်ရေးကိစ္စ ကိုမေ့ နေသယောင်ယောင် ရှိနေရာမှ နွေးနွေး နှင့် တွေ့တော့မှပြန် နိုးကြားလာ ရ သည်။
နွေးနွေးသည် သူ့အတိုင်းအတာနှင့်သူ လှပချောမောပြီး ချစ်စရာကောင်းသူလေး ဖြစ်ပါ သည်။ မြင်သူတိုင်း ငေး ရမှိုင်ရလောက်အောင် ထူးထူးခြားခြားလှပ နေသည့် မိန်းကလေး
မျိုးတော့ မဟုတ်ပါ။ ကုန်ကုန်ပြောရလျှင် ရင်ဦး အကို ချစ်ဦးမောင် မိန်းမလို ဝတ်ထားလျှင် ပင် နွေးနွေးလောက်တော့ အသာလေးလှပါသည်။ ဒါပေမယ့် ရဲထက် နွေးနွေးကို မြင်လျှင် မမ စောကလျာလှိုင်ကို ပြန်မြင်ရသလို ရင်ထဲမှာနွေးထွေးစွာ ခံစားရသည်။
တကယ်တော့ နွေးနွေး နှင့် မမ က အရပ်အမောင်း မတိမ်းမယိမ်းရှိသည်က လွဲပြီး ရုပ်ရည် နှင့် ကိုယ်လုံး ကိုယ် ပေါက်က ကွဲပြားခြားနားပါသည်။ မမက တင်ထွားပြီး ရင်သားက သာမန်သာဖြစ်သည်။ နွေးနွေးကျတော့ တင်ပါး က မမလောက်မထွားသော်လည်း ရင်သား ဖွံ့ဖြိုးလှပသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ တူသည်ဟု ရဲထက်ခံစား ရ သည့် အရာက
သမင်မ လို မျက်လုံးညိုညို တွေ နှင့် အကြည့်ဖြစ်သည်။ နွေးနွေး သူ့ကိုကြည့်သည့် အကြည့်တွေ က မမကြည့်ဖူးသည့် အကြည့်တွေ နှင့် တထပ်ထဲ တူသည်လို့ ခံစားရသည်။
ဒါကြောင့်လည်း ရဲထက် နွေးနွေးကို ချစ်သူဖြစ်ခွင့်ရဖို့ ကြိုးစားမိခြင်းဖြစ်သည်။
နွေးနွေး နှင့် ရင်းနှီးသိကျွမ်းရသည့် အချိန်မှာ ရဲထက်ကလည်း ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်အကိုင် မယ်မယ်ရရ မရှိ သေး ဘဲ အိမ်မှာသာ ၁၀၉/၁၁၀ တာဝန်ကို ကျေပြွန်စွာ
ထမ်းဆောင်နေချိန် မို့ အချိန်တွေပိုနေတာ ကြောင့်လည်း ဒီလောက်ဝီရိယ စိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ နွေးနွေးက ရဲထက်ကို ဆက်ဆံပုံနှင့် ကြည့်ပုံတွေက အလားအလာ ကောင်းတွေ
ဟု လည်းယုံမှတ် ထားမိသော်လည်း အခုတော့ ဟိုမရောက် ဒီမရောက် ရင်ဦးကြောင့် ရဲထက် ငုတ်တုတ် မေ့ရမလိုဖြစ်နေသည်။
နွေးနွေး အပြင်ထွက်တိုင်း ရင်ဦးက အနားမှာကပ်လျှက်ပါနေ၍ အခက်တွေ့နေရာမှ အရဲစွန့်ပြီး ရင်ဦးရှိလျှက် နှင့် စကားလိုက်ပြောမိတော့ ပြဿနာတက်ရသည်။ ရင်ဦး နှင့်က
လည်း အရင်ထဲက ချစ်ဦးမောင် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ခင်မင်ခဲ့ရသူတွေ ဖြစ်လို့ ရဲထက်ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် တိုက်ခိုက်ဖို့ စိန်ခေါ်လာလိမ့်မည်ဟု လုံးဝ ထင်မထား မိခဲ့ပါ။
ရဲထက်သိသလောက်ဆိုလျှင် အရင်က ရင်ဦး သဘောကောင်းပါသည်။ ရဲထက်နှင့်လည်း ခင်ခင်မင်မင် တရင််း တနှီး ဆက်ဆံ၏။ မိန်းမရှာသူငယ်ချင်း၏ ညီမ ယောက်ျား
ရှာလေးကို ရဲထက် မကြာခန စတတ်နောက်တတ် တာတွေ လည်းရှိသည်။ စတာလွန်သွားလျှင် တော့ ရင်ဦး စိတ်ဆိုးသွားတတ်သော်လည်း နောက်တခါ ပြန် တွေ့လျှင်
ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် နှင့် ဘာမှ မဖြစ်တော့သလို ဆက်ဆံတတ်၏။
တခါတုန်းကဆိုလျှင် ရဲထက်လူကြားထဲမှာ စလိုက်လို့ ရင်ဦး အကြီးအကျယ်စိတ်ဆိုးသွား ဖူးသည်။ အဲဒီတုန်းက ရဲထက်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ရှိနေကြစဉ်
ရင်ဦး ရောက်လာပြီး ၀ိုင်းမှာဝင်ထိုင်၏။ ယောက်ျား ရှာ ပီပီ ရင်ဦးက ယောက်ျားလေး တွေနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရတာ သဘောကျ၏။ ဟိုပြောဒီပြော နှင့် ရင်ဦး ကို စချင်
လာသော ကြောင့် လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားသည့် မဂ္ဂဇင်း တနေရာကို လှန်ပြလိုက်သည်။ ထိုနေရာတွင် အ မျိုး သမီး လစဉ်သုံး ပစ္စည်း ကြော်ငြာ နှစ်ခုက မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ၏။
“ရင်ဦး ဒီ Flora နဲ့ Eva နှစ်ခုမှာ ဘယ်ဟာက ပိုကောင်းလဲကွ”
ရဲထက်ကို မျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့် ရင်ဦး စိုက်ကြည့်ပြီး
“ငါဘယ်သိမှာလဲကွ”
ရင်ဦး အမူအရာကြောင့် ရဲထက်ပို၍ စချင်သွားသည်။
“မဟုတ်ဘူးလေ၊ မင်းက ဒါတွေမသိဘူး ဆိုတော့ ဘယ်တံဆိပ်သုံးတာလဲ၊ အထူလား၊ အပါးလား၊ အတောင်ပံ နဲ့လား”
“မင်း အမ သွားမေးပါလားကွ၊ တောက် … ရဲထက်၊ မင်းတော်တော် မိုက်ရိုင်းတဲ့ ကောင်ပဲ”
ဒေါသတကြီးဖြင့် ဆိုင်ထဲကထွက်သွားသည့် ရင်ဦးမေကို ကြည့်ပြီး ရဲထက်တို့ ရယ်မိကြသည်။ ရင်ဦး သောက် လက် စ လဘက်ရည်ဖိုးကိုတော့ ကိုယ့်အပြစ်နှင့် ကိုယ် ရဲထက် ရှင်းပေးလိုက်ရသည်။ နောက်တနေ့ မောင်နှမ နှစ် ယောက်လုံးနှင့် လမ်းမှာတွေ့တော့ ရဲထက်ကို ရင်ဦးခပ်တည်တည် နှင့်ကြည့်သည်။ ရဲထက် အနားကပ်သွား တော့ လေသံတင်းတင်း နှင့်
“နိုင်ငံရေးတွေ မပါနဲ့နော်”
ရဲထက်က အရှုံးပေးသည့် သဘောဖြင့် လက်နှစ်ဖက်မြှောက်ပြပြီး ကြောက်ရွံ့ဟန်လုပ်ပြလိုက် ရာ ရင်ဦးသ ဘော ကျပြီး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ အကျိုး အကြောင်း
ဘာမှမသိသည့် ချစ်ဦးမောင် က “ဘာတွေတုန်း၊ ငါ့လဲ ပြောပါဦး” ဟု မေးသည်ကိုပင် ရင်ဦးပြန် မဖြေတော့ဘဲ၊ သူ့အကိုကို ထားခဲ့၍ ရဲထက် နှင့် လဘက်ရည် ဆိုင် လိုက် လာသည်။
ဟိုတနေ့က သူစိတ်ဆိုးပြီး ထွက်သွား၍ ရဲထက် လဘက်ရည်ဖိုးရှင်း ပေးလိုက်ရကြောင်း သိ သည့်အခါ ရယ်ရယ် မောမော နှင့် လဘက်ရည်ပြန်တိုက်၏။
ယောက်ျားလေးလိုဝတ်ပြီး ယောက်ျားလေး တွေနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်နေသော ရင်ဦးကို ကြည့်ရင်း သူလစဉ် ဓမ္မတာလာချိန်တွင် ရော သူမိန်းမ ဆိုတာ ရင်ဦး သတိရရဲ့ လားဟု ရှာရှာပေါက်ပေါက်တွေးနေမိသည်။ ထိုအ ချိန်မှာ အသုံးပြုဖို့ ဂွမ်းထုပ် ကိုတော့ ရင် ဦး ကိုယ်တိုင်ဝယ်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ မိန်းမစိတ် ပေါက်နေသော ချစ်ဦး ကများဝယ်ပေး သလားဟု
တွေးရင်းပြုံးမိတော့ ရင်ဦးက မလုံမလဲ နှင့် ရဲထက်ကို ဘုကြည့်ကြည့်သည်။
အခုအချိန်မှာ ချစ်ဦးမောင် သာရှိခဲ့လျှင် အထိုက်အလျောက် အကူအညီရနိုင်သည်။ ရင်ဦး ကို ဖျောင့်ဖျပေး နိုင် လိမ့်မည်။ အချို့ကတော့ ချစ်ဦးက ရဲထက်ကို ကြိုက်နေသည်ဟု ဆိုကြ
သည်။ ဒါကိုတော့ ရဲထက် လက်မခံနိုင် ပါ။ သူ့ဖာသာ ဘယ်လိုခြောက်ခြောက် ချစ်ဦး က ရဲ ထက်ကိုတော့ အရင်က အတိုင်း ပုံမှန်ဆက်ဆံပါသည်။ မရိုး မသား တခုမှ မပြုခဲ့ပါ။ ဘယ်
သောင်ဘယ်ကမ်း ဆိုက်နေပြီ မသိသည့် သူငယ်ချင်းကို အရေးကြုံမှ ရဲထက် တမ်း တနေမိသည်။ ချစ်ဦး ဘယ်နေရာရောက်နေကြောင်း အိမ်က လူတွေလည်း တယောက်မှ မသိကြောင်း
ရဲထက် နှင့် အဆင်ပြေစဉ်က ရင်ဦးပြောဖူးသည်။
ချစ်ဦးမောင် အိမ်ကထွက်သွားရသည်မှာလည်း သူ၏ မိန်းမဖြစ်ချင် စိတ်ကြောင့်ဖြစ်သည်။ သူ့လိုပင် ယောက်ျား လေး ဖြစ်ချင်သည့် ရင်ဦး၏ ပယောဂ လည်း အနည်းငယ်ပါသည်။
သို့ သော်အဓိက တရားခံက ချစ်ဦး ဖြစ်နေလို့ သူရှက်ပြီး အိမ်က ထွက်သွားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ထိုအဖြစ်တွေဖြစ်စဉ်က ရဲထက်ကလည်း ကျောင်းပြီးလို့ ပြန်ရောက်စဖြစ်သည်။ မိတ်ကပ် ယောင်ယောင် နတ်ပွဲ ယောင်ယောင် လုပ်ရင်း ချစ်ဦး အထက်လမ်းဆရာ ဆိုသူတယောက်
နှင့် ဆုံသည်။ ထိုဆရာ ပြောသည့် အချက် တွေ က လက်တွေ့ နှင့် အလွန်နီးစပ်သည် ဟု ချစ်ဦးပြောသည်။ ဆရာကြီး အဆိုအရ ချစ်ဦး နှင့် ရင်ဦးက အရင် ဘဝ ကလည်း မောင်နှမ
တွေဖြစ်သည်။ အညာဒေသ နှင့် ရှမ်းပြည်နယ် စပ်ကြားနေရာတခုရှိ သိုက်နန်းမှ လာကြ သည် ဟူ၏။ သိုက်နန်းရှင် ဘဝတွင် ရင်ဦးက အကို ဖြစ်၍ ချစ်ဦးက ညီမ ဖြစ်သည်။
လူ့လောကသို့ အလည်အပတ်လာချင်သဖြင့် ဆိုင်ရာပိုင်ရာများထံတွင် ခွင့်တောင်းပြီး အခုလက်ရှိဘဝ သို့ ဝင် စား ခါနီးတွင် လူ့ဘဝ သို့ မြန်မြန်ရောက်ချင်ဇောကြီးပြီး အမှားအယွင်း
တချို့ လုပ်ခဲ့သောကြောင့် သိုက်ချုပ် ဘိုးတော်ကြီးက အမျက်ထွက်ပြီး အမိ ဝမ်းတွင်း အရောက်တွင် လူချင်းပြောင်းပစ်လိုက်၏။ ထို့ကြောင့် ချစ်ဦးက မိန်းမစိတ် နှင့် ယောက်ျား
ကိုယ်ဖြစ်သွားပြီး ရင်ဦးက ယောက်ျားစိတ် နှင့် မိန်းမကိုယ် ဖြစ်သွားရသည် ဟု ပြော သည့် စကားကို ချစ်ဦး အယုံကြီး ယုံမိသွားသည်။
ဆက်လက်ပြီးထိုဂိုဏ်းဆရာက သူ့မှာ သိုက်ချုပ်ကို ပြန်လည်ပြောဆိုခွင့်ပန်ပြီး ၀ိဉာဉ် များကို ပြန်လည်နေ ရာ ချ လွှဲပြောင်း ပေးနိုင်စွမ်းရှိကြောင်း ပြောလိုက်သည့် အခါ ချစ်ဦး ရေငတ်တုံးရေတွင်းထဲကျသလို ဖြစ်သွားတော့ သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုဆရာ၏ အစီအမံ အတိုင်း လုပ်ဖို့ အိမ်ကို နားပူနားဆာတိုက်တော့၏။ သူတို့ မိဘတွေက သိပ်ပြီး မယုံချင်ကြ သော်လည်း ယောက်ျားလေး ဖြစ်ချင်နေသည့် ရင်ဦးကပါ ချစ်ဦးနောက် သို့ပါသွားသည့် အခါ နဂိုထဲက သားသမီးကို လက်မြှောက်ထားပြီးသား ဖြစ်နေသည့် အပြင်
တကယ်ဟုတ် ရင်လည်း အေးတာပဲဟု စိတ်လျှော့ပြီးခွင့်ပြုပေးလိုက်သည်။
မိသားစုက ခွင့်ပြုသည် နှင့် နေ့ကောင်းရက်သာရွေးပြီး ဂိုဏ်းဆရာကို ချစ်ဦး အိမ်သို့ပင့် ချလာ၏။ အိမ်ဦးခန်းတွင် သဲဖြူခင်းရာဇမတ်ကာပြီး ငှက်ပျောပင်တွေလည်းစိုက်ရ၏။
ငှက် ပျောပင်တွေ၏ အလယ်တွင် သိုက်ချုပ်ဘိုး ဘိုး ကြွလာပါက ယာယီစံရန် လိုက်ကာတွေ ပတ် လည် ပိတ်ထားသော ဆယ်ပေပတ်လည်ခန့် အခန်းတခုလုပ်ပြီး ဓါတ်ခန်းသို့
ခေါ်သော ထို အခန်းထဲသို့ ချစ်ဦးတို့ မောင်နှမ နှင့် ဆရာမှ အပ ဘယ်သူမှ မဝင်ရပေ။
ညနေခင်းတွင် ရဲထက်တို့တောင် မယောင်မလည်နှင့် သွားကြည့်ကြသေး၏။ အိမ်ပေါ်သို့ သူ စိမ်းမတက်ရ ဆို သောကြောင့် အောက်ကနေသာကြည့် ပြီးပြန်ခဲ့ရသည်။ တအိမ်လုံး
လျှပ်စစ်မီး မသုံးရသည့် အတွက် ဖရောင်း တိုင် နှင့် ဆီမီးတိုင် အနည်းငယ်၏ အလင်းအောက် တွင် မှောင်ကုပ်ကုပ် ဖြစ်နေပြီး အမွှေးတိုင်နံ့တွေ မွှန်ထူ နေ တာကိုသာ သတိထား
မိခဲ့သည်။
နောက်တနေ့ မနက်ရောက်သောအခါ ချစ်ဦးနှင့် ရင်ဦးက ဘာမှ မပြောင်းလဲသော်လည်း အထက်ဆရာကြီး က တော့ ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားသည်။ သူတို့ အိမ်မှာရှိသည့်
ချမ်းသာ သမျှ ငွေကြေးနှင့် အဖိုးတန်ရွှေငွေ ရတနာ အားလုံးလည်း ဆရာကြီး နှင့်အတူ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ ထိုညက တအိမ်သားလုံး အစောကြီးအိပ် ပျော်သွားကြသည် ဟု
သိရသည်။ ဓါတ်ခန်းထဲမှာ ရှိနေသည့် ရင်ဦးလည်း ဆရာကြီးရွတ်ဖတ်နေသံတွေကို နား ထောင်ရင်း အိပ်ပျော်သလိုဖြစ်သွားသည် ဆိုတာလောက်ပဲ မှတ်မိ၏။ ချစ်ဦးလည်း ထို့
အတူပင်ဖြစ်သည်။
တအိမ်လုံး ရှိတာအကုန်ပြောင်ရသည့်အတွက် အလွန်ကျပ်တည်း ဒုက္ခရောက်ရသည့် အတွက် ပြဿနာကို စ တင် သယ်ဆောင်လာသူ ချစ်ဦးကို ရင်ဦးမှ အပ အိမ်သားတွေ က
အပြစ်ဆိုကြသည့် အပြင် ရင်းနှီးသည့် မိတ် ဆွေတွေနှင့် အိမ်နီးချင်းတွေကလည်း ၀ိုင်းပြော ကြသည့် အခါ ချစ်ဦး ရှက်ပြီး အိမ်ကနေထွက်သွားတော့သည်။ ပိုဆိုးသည့် တချက်က
ထိုဆရာကြီးကို ချစ်ဦးထံ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သူမှာ ချစ်ဦး၏ ရည်းစား ခေါ်မလား၊ လင်တော် မလား မသိသည့် သူဖြစ်နေသည်။ တသက်လုံးနေထိုင်လာ သည့် မြို့ကိုပါ စွန့်ခွာ
သွားခြင်းဖြစ်သည်။
အရင်လောက် မဟုတ်တောင်မှ လူတန်းစေ့ကလေး နေနိုင်ဖို့ လက်ဖဝါးခြေဖဝါးဘဝ ကနေ သူတို့ မိဘတွေမှာ ပင်ပန်းကြီးစွာ ပြန်လည်ထူထောင်ကြရသည့် တိုင် ချစ်ဦးတို့ မောင်နှမ
က အချိုးမပြောင်းပါ။ ချစ်ဦးက မိန်းမရှာ ဘဝ နှင့် အိမ်ကထွက်သွားသလို ရင်ဦးကလည်း ယောက်ျားလေး ပုံဖမ်းနေဆဲပင် ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့တွေ ဘယ်လို နေနေ ရဲထက်
နှင့် ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်ပါ။ ယောက်ျားစိတ်ပေါက် နေသည့် ရင်ဦးက ရဲထက်ကို နွေး နွေး နှင့် ပတ်သက်ပြီး ရည်းစားလုဖက်လို၊ သူ့ရည်းစား ကြောင်တောင်ဝင်နှိုက်သူလို လုပ်နေ
ခြင်းကိုသာ ရဲထက် မခံချိမခံသာဖြစ်မိပါ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxx

“နွေးနွေးရှိလား အန်တီ”
“ရှိတယ်ကွဲ့၊ ခုနတော့ ရေချိုးနေလား မသိဘူး”
နွေးနွေးရှိသည်ဆိုတော့ ရင်ဦး အိမ်ထဲဝင်ပြီး နွေးနွေးအခန်းဖက်ကို တန်းဝင်လာလိုက် သည်။ ခါတိုင်းလည်း ဒီလိုပဲလာနေကျဆိုတော့ ရင်ဦးဝင်လာတာကို ဘယ်သူမှ အ
ထူးအ ဆန်း လုပ်မနေပါ။ ယောက်ျားလေးလို ဝတ် ထားပေမယ့် ရင်ဦးကို မိန်းကလေးတယောက် မှန်းလူတိုင်းသိကြလို့ နွေးနွေး အိမ်ကလည်း ခွင့်ပြုထားသည်။ အခန်းဝ
ရောက်လို့ တံခါးကိုတွန်းလိုက်တော့ အတွင်းကချက်ထိုးထား၍ တံခါးကိုခေါက် လိုက်သည်။
“မေမေ လား”
“တို့ပါ ရင်ဦး”
“လာပြီ၊ လာပြီ”
ထမိန်ရင်လျား၊ သနပ်ခါး အဖွေးသားနဲ့ နွေးနွေး တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။
“အဝတ်လဲ မလို့ ချက်ထိုးထားတာ”
“တို့ ၀ိုင်းလဲ ပေးမယ်လေ”
အပြုံးလေးတခုနှင့် အတူ အနီရောင်ဘရာစီယာလေး ရင်ဦးလက်ထဲရောက်လာသည်။ နွေးနွေးက ရင်လျား ထားသော ထမိန်ကိုဖြေချလိုက်တော့ ဖြူဖွေးကို ပြည့်ဝန်းလှပသည့်
ရင်သားတွေ ထွက်ပေါ်လာ၏။
“အရမ်းလှတာပဲ နွေးရယ်”
ရင်ဦးစိတ် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ နွေးနွေး ရင်သားတွေကို လက်နဲ့ ညှစ်ရင်း သနပ်ခါးနံ့သင်းနေ တဲ့ပါးပြင်လေးကို နမ်းလိုက်မိသည်။
“နာတယ် ရင်ဦးရဲ့”
နွေးနွေး တွန့်ကာလိမ်ကာ ရှောင်ပေမယ့် အတင်းလိုက်ညှစ်နေသည့် ရင်ဦးလက်က မလွတ်ပါ။ အခန်းထောင့် လေး မှာ ပိတ်မိသွားတော့ ရင်ဦးလည်း အငမ်းမရ ညှစ်နေမိသည်။
နွေးနွေးလည်း မရှောင်တော့ဘဲ ရင်ဦး စိတ် ကျေ နပ်အောင် ခနရပ်ပြီး အကိုင်ခံလိုက်သည်။
“ကဲ ကျေနပ်ပြီလား၊ ကိုင်လို့ ဝရင်လည်း ဘရာ ဝတ်ပေးတော့ မုန့်တီသွားသောက်ရအောင်”
“ဒီအချိန် ဒေါ်ကုလားမ ဆိုင်မထွက်သေးပါဘူး၊ အေးအေး ဆေးဆေး ပေါ့”
ရင်ဦးက လွှတ်မအေးသေးဘဲ ဆက်နယ်နေသည်။ ထိပ်ဖျားလေးကို လက်ညိုးနှင့် လက်မ ကြားမှာ ညှစ် ကာ လှိမ့်ရင်း လိမ်ချိုးလိုက်သောအခါ နွေးနွေး အော်သံအုပ်အုပ်လေး
ထွက် လာသည်။
“အား”
“လာ ..ကုတင်ပေါ် သွားထိုင်ရအောင်၊ မတ်တပ်ကြီးက မမိုက်ဘူး”
တွန်းတွန်းထိုးထိုး နှင့် ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ရာ နွေးနွေး မျက်စောင်းထိုးသည်။
“ရင်ဦးကတော့ တကယ်ပဲ၊ ကိုယ့်ဟာ ကိုယ်တော့ မကိုင်ဘဲ သူများဟာ လိုက်ကိုင်နေတယ်”
“ဘာပြောတယ်”
ရင်ဦး အသံမာသွားသလို နည်းနည်းလဲ ကျယ်သွားလို့ နွေးနွေး ပျာပျာသလဲ ချော့ရရှာသည်။
“နောက်တာ၊ နောက်တာ၊ ရင်ဦးကို ဘာမှ မပြောဘူး နော်”
ရင်ဦးပါး ကိုလက်နှင့် ပွတ်ရင်း ပြန်ချော့သည်။ လက်ထဲမှာ စုကိုင်ထားသည့် ထမိန်စ က လွတ်ထွက်သွားပြီး နွေး နွေး ဆီးခုံတခြမ်း နှင့် ပေါင်တံ တဖက်ပေါ်လာသည်။ ခုနက
စိ်တ်ဆိုး တာတွေ ရင်ဦး မေ့သွားလေပြီ။ နွေးနွေး ၏ နို့တွေကို အပြန်အလှန်လှန် စို့ရင်း နွေးနွေး ပေါင်ကြားထဲကို လက်ထိုးနှိုက်လိုက်၏။ ဆီးခုံမွှေးရှုပ်ရှုပ်အုံထဲကို ဝင် ပြီး တပင်
ချင်း ခပ်ဆတ်ဆတ် လိုက်ဆွဲသည့် အခါ မတိုးမကျယ်လေး ညည်းရင်း နွေးနွေး ပေါင်တံ နှစ်ခု ပြန့်ကား ထွက်သွား၏။
ရေချိုးပြီးခါစ နွေးနွေး၏ ရတနာတွင်းလေးက စိုအိနေသည်။ နှုတ်ခမ်းသား မွမွလေးတွေကို စုံညှစ်၍ လိမ်လိုက်ပြီး မှ အကွဲကြောင်းထိပ်က အဖုလေးကို လက်ညိုးထိပ်ကလေး
ဖြင့် အသာဖိပြီး ပွတ်ပေးလိုက်ရာ နွေးနွေး တကိုယ် လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ နို့သီးထိပ် ဖျားလေးကို အာခေါင်ထိရောက်အောင် စုပ်ဆွဲထားပြီး အဖုလေးကို ဆက်ကာ
ဆက်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သော အခါ နွေးနွေးဆီက ညည်းသံ သဲ့သဲ့ နှင့်အတူ သူမ၏ ရတနာတွင်း လေး ထဲမှာ အရည်တွေ အိုင်ဖွဲ့လာ၏။ ရင်ဦးကိုလည်း နွေးနွေး အတင်းဖက်ထားသည်။
“လှဲလိုက်နော်”
နွေးနွေးကို ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရင်ဦးလုပ်သမျှ ကိုစိုက်ကြည့်နေ သည့် နွေးနွေး မျက်လုံးတွေက ရီဝေနေ၏။
“မေမေ ဝင်လာလိမ့်မယ်”
“တို့ ချက်ထိုးထားပါတယ်”
ချွန်ချွန်မောက်မောက် နွေးနွေး၏ နို့လေးတွေကို ပြန်ငုံခဲရင်း ရင်ဦး စိတ်မရှည် သလို ဖြေလိုက်သည်။ စိတ်အား ထက်သန်မှု ကြောင့် ရင်ဦး၏ မျက်နှာဖြူဖြူ လေးလည်း ရဲတွတ် နေပြီး စင်းစင်း ဖြောင့်ဖြောင့်နှာတံလေးထိပ်တွင် ချွေးစက်ကလေးတွေ စို့လာ၏။ နွေးနွေး ကတော့ ရင်ဦး၏ ဆံပင်တွေကို လက်နှင့် ထိုးဖွနေသည်။
နို့တွေကို စို့လို့ဝတော့ ဗိုက်သားလေးတွေကို ရင်ဦးနမ်းသည်။ လျှာနှင့်လျက်သည်။ ဒီလိုနှင့် အောက်ကို တဖြည်း ဖြည်း ဆင်းလာရင်း နွေးနွေး၏ ရတနာတွင်းဝကို ရင်ဦး၏ နှုတ်ခမ်းပါးပါး လေတွေရောက်လာသည်။ ရင်ဦး ၏ စုပ် ယူဆွဲမှုကြောင့် နွေးနွေး၏ အောက်နှုတ်ခမ်းသား ချပ်ချပ်လေး တွေ ရင်ဦးပါးစပ်ထဲ နစ်ဝင်သွားကြသည်။ အကွဲ ကြောင်း
တဖက်တချက်ရှိ ခပ်ပါးပါး အမွှေးတန်းလေးကို လက်မနှင့် ဖိပြီး အပေါ်ကို ဆန် တွန်းသည့် အခါ နွေးင်္နွေး ကော့ကော့တက်သွားသည်။ ရင်ဦးဆံပင်တွေကို လက်နှင့် လိမ် ပြီး အားနဲ့
ဆွဲသော်လည်း ရင်ဦးမနာပါ၊ ခုချိန်မှာ ရင်ဦးစိတ်ထဲမှာ ရှိတာက နွေးနွေး၏ ရတနာ လေးကို အကောင်းဆုံးယုယမှုတွေ ပေးနိုင်ဖို့ ပဲဖြစ်ပါသည်။
ထို့ကြောင့် အကွဲကြောင်းထိပ်က အဖုလေးကို လျှာချွန်ချွန်လေးဖြေင့် အဆက်မပြတ်ပွတ် သပ်ကစားပေးလိုက်ရာ နွေးနွေး တအင်းအင်း နှင့် ညည်းရင်း ကော့ပျံနေရာမှ အကွဲကြောင်း
အောက်နားက အပေါက်ကလေးထဲသို့ လက် ညိုးကို လက်တဆစ်လောက် ဖိသွင်းလိုက်သည့် အခါ ပြန်ငြိမ်သက်သွား၏။ ထိုငြိမ်သက်ခြင်းက ခနသာ ခံပါသည် ရင်ဦး က လက်ညိုးကို
ခပ်မှန်မှန်လေး အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်သည့် အခါ နွေးနွေး ပြန်ပြီး လူး လွန့်လာ၏။
နူးညံ့သည့် နွေးနွေး၏ အတွင်းက အသားတွေက စိုရွှဲပြီးအိနေသည်။ ရင်ဦး၏ လက်ကိုလည်း တင်းတင်းလေး ဖိ ညှစ် ထားကြ၏။ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်းလုပ်ရင်း အရည် တွေ စိုသ
ထက်စိုလာပြီး လက်ညိုးသာမက အခြား လက်ချောင်းတွေ အထိပင်စီးကျလာသည်ကို မြင်သည့် အခါ ရင်ဦးပိုပြီး စိတ်ဓါတ်တက်ကြွလာပြီး ခပ်မြန်မြန် လေး လုပ်ရုံမက လက်ကိုလှည့်၍လှည့်၍ မွှေပေးလိုက်သည့် အခါ
“ရင်ဦးရယ် ….အဲဒီ အတိုင်း ..အဲဒီအတိုင်းပဲ”

သူလုပ်ပေးတာကို နွေးနွေး အရသာတွေ့နေမှန်းသိလိုက်သည့် အတွက်ရင်ဦး သဘောတွေ ကျပြီး အဆက်မ ပြတ်ဆက်လုပ်ပေးသည်။ နွေးနွေး၏ ညည်းသံတွေက စိပ်သထက်စိပ်
လာသည့် အခါ ရင်ဦးရင်ထဲမှာလည်း တမျိုးကြီးခံစားရသည်။ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီ ခါးပတ်က တင်းကျပ်လွန်းနေသလိုလို၊ အသက်ရှု၍ လည်း မဝသလို ဖြစ်လာရင်း မဆီမဆိုင်
ဟိုတရက်က ရဲထက် ပုဆိုးပြင်ဝတ်လိုက်တုန်းက မြင်ကွင်းက မျက်လုံးထဲ ရောက်လာသည်။ အတွင်းခံ အနီနှင့် အညိုစင်း တွေအောက်တွင် ရဲထက်ပစ္စည်းကြီးက အမြောင်းလိုက်ကြီး
ဖုဖောင်းထွက်နေသည်။ ရင်ဦး၏ လက်ချောင်းတခုစာမက လက်ဖဝါး တခုလုံး၏ အလျားလောက် ရှိလိမ့်မည်ဟု ခန့်မှန်းလိုက်မိသည်။
ထိုအတွေးကြောင့် ရင်ဦး လက်က အရှိန်တန့်ပြီးရပ်သွားသည်။ အဲဒီလောက် ဟာကြီးနှင့် သာဆိုလျှင် နွေးနွေး အခုထက်အဆများစွာ တဖျပ်ဖျပ်လူးလာ ဖီလင်တက်ပေလိမ့်မည်။ ရင်ဦး
စိတ်ထဲမှာ မနာလိုစိတ်တွေအုံကြွတက် လာ၏။
“ဘာ ..ဘာ ဖြစ်လို့လဲဟင်”
ရင်ဦးရပ်သွားလို့ အရှိန်တန့်သွားသည့် နွေးနွေးက နားမလည်သလိုမေးလိုက်သည်။
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
ရင်ဦး အံကိုတင်းတင်းကြိတ် လိုက်ပြီး လက်ညိုးနှင့် လက်ခလယ်နှစ်ချောင်းပူးပြီး ထိုးသွင်း လိုက်သည်။ အရင်က ထက် ပိုတင်းကျပ်သွားသော်လည်း အတွင်းမှာလည်း အရည်တွေရွှဲ
နေသည့် အတွက် အနည်းငယ်အားစိတ် ဖိ လိုက်သည့် အခါ အဆုံးထိဝင်သွားပါသည်။
“ဘာကြီးလဲ၊ နာတယ်၊ ရင်ဦး မဟုတ်တာတွေ မထည့်နဲ့နော်”
“လက်ပါ၊ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးကောင်းသွားလိမ့်မယ်”
နွေးနွေး သက်သာစေရန် အကွဲကြောင်းထိပ်က အဖုလေးကို လျှာနှင့်အဆက်မပြတ်လျက် ပေးရင်း လက်အ ထုတ် အသွင်းကို အားစိုက်ပေးလိုက်သည့် အခါ နွေးနွေး တကိုယ်လုံးတွန့်
လိမ်ပြီး အရည်တွေ အဆက်မ ပြတ်စိမ့်ထွက်လာသည်။
“တော်ပြီ၊ တော်ပြီ၊ တို့မရတော့ဘူး”
လှိုက်မောစွာပြောလိုက်သည့် နွေးနွေး အသံကြောင့် သူမ ပြီးသွားပြီမှန်း ရင်ဦးသိလိုက်သည်။ လှုပ်ရှားမှု တွေကို ရပ်တန့်လိုက်သည့် အခါ ရင်ဦးလည်း မောနေပါသည်။ နွေးနွေး ပိုး–ိုး
ပက်လက် မှိန်းနေချိန် တွင်ရင်ဦးက အပိတ် အနေဖြင့် သူမ ၏ ရတနာတွင်းကလေးကို လျှာဖြင့် မှန်မှန်လေး လျက်ပေးလိုက်သည့် အခါ နွေးနွေး တွန့်က နဲ တွန့် ကနဲ ဖြစ်သွားပြီးနောက်
သက်ပြင်းတွေချရင်း မိန်းမော ငြိမ်သက် သွားသည့် အခါမှ ရင်ဦးလည်း ထလိုက်ပြီး နွေးနွေးဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်၏။
ရင်ဦးလည်း မောနေပါသည်။ ဒီလို ဘာမှမဟုတ်သည့် လှုပ်ရှားမှုလေးက ကရာတေး ကလပ် မှာ လေ့ကျင့်ခန်း ဆင်းသလောက်ကို ပင်ပန်းသည်။
“ရင်ဦး”
“ဘာလဲ နွေးနွေး”
“အော် …တို့လဲ မရွံတတ်ပါဘူးလို့”
နွေးနွေး ဘာပြောချင်သလဲ ဆိုတာကိုရင်ဦး နားမလည်ပါ။
“အင်းလေ …အဲဒါဘာဖြစ်လဲ”
“ပြောမယ် ပြောမယ်နဲ့ ကြာနေပြီ၊ တကယ်လို့ ရင်ဦး တို့ကိုလုပ်ပေးသလိုမျိုး ပြန်လုပ်ပေး စေချင်ရင် ပြောနော်၊ နွေးနွေး နဲ့ ရင်ဦးကြားမှာ ဘာမှ အားနာစရာ မရှိဘူး”
“တို့ အတွက် ဒါတွေ မလိုပါဘူး”
ရင်ဦး မခံချိမခံသာဖြင့် ပြောလိုက်မိသည်။ သူက နွေးနွေးကို ယုယမှုတွေပေးတိုင်း အရင်က ဆိုလျှင် နွေးနွေးက ဟိုကိုင်ဒီကိုင် နှင့် သွေးတိုးပြန်စမ်းတတ်သည်။ ရင်ဦးက လက်မခံ၍ နောက ်မလုပ်တော့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါကို ရင်ဦး သူမ ကိုအားနာနေသည် ဟု နွေးနွေး ထင်နေပုံရ၏။
“မဟုတ်ဘူးလေ၊ တို့က လည်း ရင်ဦးကို လုပ်ပေးချင်လို့့ပါ၊ ရင်ဦး မကြိုက်ရင်လည်း ရပါတယ်”
“တို့ စိတ်ခံစားမှုက နွေးနွေး တို့နဲ့ မတူပါဘူး၊ ပြောပြရင် နွေးနွေးနားလည်မှာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ကဲပါ ထတော့ ခုလောက်ဆိုရင် ဒေါ်ကုလားမ ဆိုင်ဖွင့်ပြီ”
ရင်ဦး ကမ်းပေးသည့် လက်ကို ဆွဲယူပြီး နွေးနွေးထလာသည်။ နွေးနွေးကို ဘရာစီယာ ချိတ်တပ်ခြင်း၊ အကျ ႌ ကြယ ်သီးတပ် ခြင်း တွေကို ကူညီလုပ်ပေးပြီး နောက် ရေချိုးခန်း
ထဲသွားပြီး ရင်ဦးလက်ဆေး ပါးစပ်ဆေး လုပ်ရ သည်။ ဒီတိုင်း ဆိုလျှင် ရခိုင်မုန့်တီကို ငံ ပြာရည် မလိုဘဲဖြစ်သွားလိမ့်မည်ဟု တွေးရင်း ရင်ဦး ပြုံးမိပါသည်။
အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ အပြင်ထွက်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေသည့် နွေးနွေးက ရင်ဦး အဝတ် အ စား တွေကို သပ်သပ် ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင်ပြန်လုပ်ပေးသည်။ ထိုအချိန် တွင်သူတို့ နှစ်
ယောက်၏ အ ေ န အထားက လင်မယားတွေလို သမီးရည်းစားတွေလို ဖြစ်နေသည်ဟု ရင် ဦးစိတ်မှာခံစား ရသည်။
“နွေးနွေး”
“ဟင်”
“တို့နဲ့ နေသလိုမျိုး ဘယ်သူနဲ့ မှမနေရဘူးနော်၊ အိမ်ထောင်လဲ မပြုရဘူး၊ တို့နဲ့ ပဲတသက်လုံး ဒီလိုနေရမယ် သိ လား”
“ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်”
အပြုံးလေး နှင့် ခေါင်းညိတ် လိုက်သည့် နွေးနွေး ပုခုံးကိုဖက်ပြီး အပြင်ကိုထွက်ခဲ့သည်။ နှစ် လမ်းကျော်က မုန့်တီ ဆိုင်ကို လမ်းလျှောက်သွားကြရင်း နွေးနွေးက ကောက်ခါငင်ခါ ဖြင့်
“ရဲထက်တောင် အခုတလောမတွေ့ဘူး၊ ကြည့်ရတာ ရင်ဦး ကိုကြောက်သွားပြီထင်တယ်”
“ဘာလဲ၊ နွေးနွေး ကတွေ့ချင်လို့လား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ခါတိုင်းဆို ယောင်ပေ ယောင်ပေနဲ့ မြင်နေရလို့ပါ”
“လာရဲ လာကြည့် တစစီ ချိုးပစ်လိုက်မယ်”
“စိတ်လျှော့ပါ ရင်ဦးရယ်၊ ပြဿနာ မဖြစ်ချင်ပါနဲ့”
သွားရင်းသွားရင်း နှင့် ဟိုတခါ ရဲထက် နဲ့ စကားများသည့် လမ်းထိပ်ကို ရောက်လာသည်။ ရဲ ထက် များတ နေရာ ရာက ချောင်းနေဦး မလားဟု ရှာကြည့်ရင်း ဒီနေရာမှာ မြင်လိုက်ရသည့်
လုံချည် အောက်က အမြှောင်းကြီး ကို မြင်ယောင်လိုက်သည့် အခါ ရင် ဦး စိတ်တိုတို နှင့် လမ်းပေါ်က ခဲလုံးတလုံးကို ပိတ်ကန်ထည့်လိုက်မိသည်။
“ဟောဖေါက်လာပြီ”
ရယ်သံလေး နှင့် နောက်သည့် နွေးနွေး စကားကိုပင်ပြန် မဖြေချင်လောက် အောင် ရင်ဦး ရင် ထဲ တွင် မကျေနပ်မှု တွေနှင့် မနာလိုခြင်းတွေ ပြည့်ကျပ်ဆူဝေ လို့နေပါ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxx

“ဟေ့ ရင်ဦး၊ လဘက်ရည်မသောက်တော့ဘူး လားကွ”
ရဲထက်က ခေါ်လိုက်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ တဝိုင်းထဲ တူတူ ထိုင်နေသည့် မောင်မောင်သိန်း က လှမ်း ခေါ်လိုက်ခြင်း ဖြစ် သည်။ ရဲထက် တို့ အုပ်စု ဆီကို ပေစောင်းစောင်း နှင့် တချက်
လှမ်း ကြည့်လိုက်ပြီး မလာချင်လာချင် ဟန် ဖြင့် လျှောက်လာ၏။ သူ့ဖာသာ သူ ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ် လျှောက်သွားသည်ကို မနေနိုင်မထိုင်နိုင်လှမ်းခေါ်သည့် မောင်မောင်သိန်းကို
ပြီးမှပဲ အပြစ် တင်ရတော့မည်။
“ထိုင်ပါဟ၊ ဒီဝိုင်းမှာ မင်းရည်းစားလုမယ့် သူတယောက်မှ မပါပါဘူး”
အကြောင်းသိ မောင်မောင်သိ်န်းက နောက်သည်တွင် ရင်ဦးက ရဲထက်ကို မမြင်ဟန်ဖြင့် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း
“လုလို့လဲ ငါ့လက်သီးနဲ့ တွေ့သွားမှာပေါ့ကွာ”
“အေးပါကွာ၊ ငါတို့တော့ ကြောက်ပါတယ်၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လားရဲထက်”
“သိဘူးလေ”
ရဲထက် အဖြေကို ရင်ဦးကျနပ်ဟန် မတူပါ။ ဘုကြည့်လှမ်းကြည့်တာကို ရဲထက် မမြင်သလို လုပ်နေလိုက်သည်။
“အခုဘယ်လဲ သူငယ်ချင်း၊ စော်သွားကြို ဖို့လား”
“အေးကွ၊ နည်းနည်းလဲ စောနေသေးတာနဲ့ အတော်ပဲ”
နွေးနွေးတက်နေသည့် ကိုရီးယား စကားပြောသင်တန်းသို့ သွားမည်မှန်း ရဲထက်သိလိုက်သည်။
“အခုန သွားပို့ရသေးတယ် မဟုတ်လား၊ ပင်ပန်းလိုက်တာကွာ”
“ချစ်တော့လည်း လုပ်ပေးရတာပေါ့ကွာ၊ ဒီလိုမှ မလုပ်ရင်လည်း ကြောင်တောင်နှိုက်မယ့် သူတွေက ရှိသေး တာကိုး”
ရဲထက်ကို တိတိကျကျ တိုက်ခိုက်လိုက်ခြင်းဖြစ်လို့ ရဲထက် ဒေါသထွက်သွားမိသည်။ ရိပ်မိ သည့် မောင်မောင် သိန်းက ရဲထက်ကို လက်ကုပ်တားပြီး နောက်သူငယ်ချင်း တယောက်က စားပွဲပေါ်က ဆေးလိပ်ပွဲကိုလှမ်းဆွဲ သလိုလို နှင့်ကြားမှာကွယ်လိုက်သည်။
“ရင်ဦး ဆေးလိပ်သောက်ဦးမလား”
“ငါက အားကစား သမားကွ၊ ကောင်မလေး ကလည်း မကြိုက်ဘူး”
ရင်ဦးလုပ်နေပုံကိုုကြည့်ရင်း ရဲထက်မှာ ဒေါသတွေ မရှိတော့ ကလိကလိနှင့် ရယ်ချင်တာပဲ သိတော့သည်။ ရင်ဦး က ဒီလိုပင် ဆေးလိပ်မသောက်သော်လည်း ရင်ဦး အရင်က ကွမ်းစား သည်။ နောက်တော့ နွေးနွေး မကြိုက်၍ ဆို ပြီးဖြတ်လိုက်သည်။
စကားပြောရင်း နဖူးကို အုပ်ကျနေသည့် ဆံပင်တွေကို ဆတ်ကနဲ ခါတင်လိုက်သည့် ရင်ဦး ၏ အမူအရာကို ကြည့် ပြီး ရဲထက် ရင်ထဲ ကျလိကျလိ ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါက ရင်ဦး၏ စတိုင်ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားရှာ ဖြစ်သော်လည်း ရင်ဦး ဆံပင်ကပုခုံးနားထိလုလု ရှိသည်။ ဆံပင်အကြောင်း ကိုပြောရင်လည်း နွေးနွေး ဘူတာဆီသို့သာ ဆိုက် ပါ မည်။ ရင်ဦး အရင်က
ယောက်ျားလေး တွေလို ဆံပင်အတို နှင့်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် နွေးနွေးက ရင်ဦးဆံပင်က အရှည်ထားရင်ပိုကြည့် ကောင်း မည်ဟု ပြောရာမှ အရှည်ထားသည့် အခါ ဆံနွယ် အခွေ
အလိပ်ကလေး တွေ နှင့် တကယ်လဲကြည့်ကောင်းပါသည်။ဒါကို နွေးနွေး က ကိုရီယား မင်းသား ဘယ်သူနှင့်တူသည် ဆိုလား ထပ် ပြီး ပင့်ပေးလိုက်ရာမှ ရင်ဦး ခေါင်းတခါခါနှင့် စတိုင်ထုတ်တော့၏။ ယောက်ျားလေး တွေက လူချင်းတွေရင် ဖေါ်လို လိုက်ကာပင့် ပေးကြသော်လည်း ကွယ်ရာကျရင်တော့ ပြောပြီးရယ်ကြသည် ကို ရင်ဦး မသိရှာပါ။
ယောက်ျားတယောက်ပမာ ခြေကားယား လက်ကားယားထိုင်ရင်း စကားပြောနေသော ရင်ဦးကို ရဲထက် မသိ မသာ အကဲခပ်မိသည်။ တီရှပ် အနက်ရောင်နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ
အပြာရောင် ဝတ်ထားသည့် ရင်ဦးကို အ ကြောင်း မသိသူတွေကယောက်ျားလေး ခပ်ချော ချော တယောက်လို့ထင်မှာမလွဲပေ။ ဒီနေ့ ဝတ်ထားသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီက ရင်ဦးနှင့်
တော်တော်လိုက်ဖက်၏။ ခပ်ကြပ်ကြပ် ဘောင်းဘီအောက်မှာ ရင်ဦး၏ ပေါင် တံ တွေက ဖြောင့်စင်းနေသည်။ ကိုယ်ဟန်သွယ် သော်လည်း အားကစားလိုက်စားသည့် ကိုယ်လုံး
ကကျစ်လစ် ပြီး ဖျပ်လတ်သည့် အမူအရာ ရှိသည်။ မိန်းကလေး တယောက်၏ ဟန်ပန်မျိုးမဟုတ်။ ရင်ဦး နှင့် မရင်းနှီးသူတွေ သူ ဒီလို ဘဝရောက်မှ သိကျွမ်းသူတွေက
ယောက်ျားလေး တယောက်ပမာ ဆက်ဆံလျှင် ရင်ဦးတို့ တပြုံးပြုံး နှင့် ပါးစပ်ထဲ ယင်ကောင် ဝင်ရင်တောင် သိမှာ မဟုတ်ပါ။
ရင်ဦးက အရပ် အမောင်းလည်းကောင်းသည်။ ရဲထက် နှင့်စာရင် လက်မ အနည်း ငယ်လောက်သာ နိမ့် နိုင် သည်။ ရင်ဦး ထိုင်နေပုံက ယောက်ျားလေး ဟန်အပြည့်ယူထားသော်
လည်း မားမား မတ်မတ်မရှိ၊ လက်ပြင် နည်း နည်း ကုန်း နေသည်ဟုထင်သည်။ ဒီတခုကတော့ ရင်ဦး ကြည့်ကောင်း သမျှ ကို ဖျက်ဆီးနေသလို ဖြစ် နေပါ သည်။ ထို့ အပြင်
နောက်ထပ်ထူးခြားမှု တခု ကိုလည်း ရဲထက် သတိထားလိုက် မိသည်။ ရဲထက်တို့ ၀ိုင်းမှာ ဆယ် မိနစ် လောက် ထိုင်ပြီး ရင်ဦးထွက်သွားချိန်တွင် ရဲထက် မနေ နိုင်တော့ဘဲ
သူသတိထားမိသည့် အရာကို သူ ငယ်ချင် း တွေအားပြောပြမိသည်။
“ဟေ့ ကောင်တွေ မင်းတို့ သတိထားလိုက်မိကြလား၊ ရင်ဦး ပေါင်ကြားထဲမှာ ဖေါင်းဖေါင်း ကြီးဖြစ်နေတယ်”
“ရဲထက်ရာ ကြည့်စရာ ရှားလို့ ယောက်ျားရှာပေါင်ကြား သွားကြည့်ရလားဟ”
အားလုံးက ရဲထက်ကို ကြောင်တောင်တောင်ဟု ပြောကြသော်လည်း ရဲထက်လိုပင် ရင် ဦး နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခဲ့သည့် ဖိုးချစ်က
“ဟုတ်တယ်ကွ၊ ငါလဲ သတိထားမိသလိုပဲ၊ ဖေါင်းဖေါင်းကြီး ဖြစ်နေတယ်”
အားလုံး စဉ်းစားသွားကြချိန်တွင် မောင်မောင်သိန်း က လက်ဖျောက်တီးလိုက်ပြီး
“ဟာကွာ၊ ဒီဘောပြားက မိန်းမပဲဟာ၊ ရာသီလာနေလို့ အထုပ်ခံထားတာနေမှာပေါ့၊ ဘောင်းဘီက ကြပ်တော့ ဖောင်းတက်လာတာ ပဲဖြစ်မယ်”

မောင်မောင်သိန်း စကားက ကျိုးကြောင်းဆီလျှော်လို့ အားလုံးသဘောတူလက်ခံလိုက်ကြ သလို ရဲထက်လည်း အ တွေးတခု ရုတ်ကနဲဝင်လာသည်။ ဒီလို အချိန်ဆိုရင်ဖြင့်
ရင်ဦး သူ့ကိုယ်သူ မိန်းမဆိုတာ ခေါင်းထဲမှာ ရှိပေ မည်။ သူငယ်ချင်းတွေ ကိုပြောပြတော့
“ပေါက်ကရကွာ၊ ငါသာဆိုပေါင်ကြားကနေ လေတိုး တိုင်းသိနေမှာ .ဟီး …ဟီး”
မည်သို့ဖြစ်စေ ဒီလို အချိန်မှာတော့ ရင်ဦး အရင်ထက်စာလျှင်ပျော့ပျောင်းလိမ့်မည်ဟု ရဲ ထက်တွေးမိသည်။ သူ ငယ်ချင်းတွေကိုပြော နေရင် ကြောင်သည် ထင်ကြဦးမှာဖြစ်လို့ မ
ပြောတော့ဘဲ ရင်ဦး နှင့် နွေးနွေး ပြန် လာမည့် အချိန်လောက်တွင် မှန်းပြီး ဆိုင်ထဲက ထ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူတို့ကိုတော့ ဒီနားခန ဟု ပြောထားခဲ့၏။လမ်းမှာစောင့် နေသည့်
ရဲထက်ကိုမြင်တော့ နွေးနွေး မျက်လွှာချသွားပြီး ရင်ဦး မျက်လုံးတွေ ကတော့ တင်းမာ ခက်ထန်သွားသည်။
“ဒါဘာသဘောလဲ ရဲထက်”
“ငါနွေးနွေးနဲ့ စကားပြောချင်လို့ပါ သူငယ်ချင်းရာ”
“ရိုးရိုးသားသား ဆိုရင် ငါ့ရှေ့မှာမင်းဘာမဆိုပြောလို့ရပါတယ်”
ရင်ဦးကလည်း အလာကြီးပင်နွေးနွေး လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ခပ်တည်တည်ပြောလာသည်။ နွေးနွေးကတော့ ရင ် ဦးနှင့် ကွယ်ပြီးရဲထက်ကို ဂရုနာသက်သည့် မျက်လုံးတွေဖြင့် ကြည့်နေ
သည်ကိုမြင်သည့် အခါရဲထက် အရဲစွန့်ပြီး
“ငါက နွေးနွေးနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်းပြောချင်တာ”
“ဒါဆိုရင်တော့ နိုးပါ သူငယ်ချင်း၊ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားပါ”
ပိုင်စိုးပိုင်နင်း အမူအရာကိုရဲထက် အမြင်ကပ်လာသောကြောင့်
“ရင်ဦး မင်းကိုယ်မင်း ဘာဆိုတာကို သိကွာ၊ ငါတို့ကြားမှာမင်း ဝင်မလာပါနဲ့”
စကားဆုံးသည် နှင့် ရဲထက်နောက်ကို ယိုင်သွားသည်။ ရင်ဦးက တွန်းပစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ လက်သီးကို ကျစ် ကျစ် ပါအောင်ဆုပ်ပြီး ရင်ဆိုင်ဖို့ ပြင်လိုက်စဉ် သူတို့ နှစ်ဦးကြားတွင်
နွေးနွေး ရောက်နေလေပြီ။
“ရင်ဦးရယ်၊ အေးအေး ဆေးဆေး ပြောပါ၊ ရဲထက်ကလဲ သွားတော့နော်၊ ရန်မဖြစ်ချင်ကြ ပါနဲ့”
“ဖြစ်ချင်လဲရတယ်လေ၊ အချိန် မရွေးပဲ”
မကျေမချမ်းပြောလိုက်သည့် ရဲထက်စကားကြောင့် ရင်ဦးက မခိုးမခန့်ပြုံးလိုက်ရင်း
“မင်း သတ္တိရှိရင် တိုက်ပျက်ကစောင့်”
“ရတာပေါ့ကွာ”
ရဲထက် ချာကနဲ လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရင်ဦးကို နွေးနွေး ဖျောင့်ဖျနေသံ ကြားရသည်။ ရဲထက် ခြေလှမ်းခပ် သွက် သွက် နှင့် တိုက်ပျက်ရှိရာကို ထွက်လာခဲ့သည်။ နွေးနွေး ရှိနေ၍
ရင်ဦး ဘယ်လိုလာမည်တော့ မသိပါ။ မလာရင် သူအရှုံးသာဖြစ်၍ ရဲထက် ပိုပြီးသဘောကျ ပါသည်။ရင်ဦးရောက်လာရင် သူ့ဖာသာ ဘာပညာတွေတတ်တတ် ရင်ဆိုင်ပစ်လိုက်မည်ဟု
ရဲထက် ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ယောက်ျားရှာကို ကြောက်ရသည့် ယောက်ကျား ဘဝကိုတော့ အရောက် မခံနိုင်ပါ။ သူ့ဖာသာဘယ်လို ဖြစ်ဖြစ် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ မှာ ယောက်ျားစစ်စစ်
က ခွန်အားတော့ပိုသာပေလိမ့်မည်။
တိုက်ပျက်ကြီးဆိုတာက ရပ်ကွက် အစွန်နားမှာရှိသည်။ သူ့နားမှာရဲထက်တို့ မြို့က ဂငယ်လိုကွေ့သွားသည့် အတွက် လယ်ကွင်းပြင်တွေ၏ အစပ်သို့ ရောက်နေသလိုထင် ရသည်။
အရင်က ချစ်တီးကုလားပိုင် တိုက်ဟု ပြောကြသည့် တိုက်ဟောင်းကြီးက နာဂစ် မုန်တိုင်းတွင် တဝက်နီးပါးပြိုလဲသွား၏။ အမိုးလည်း မရှိတော့ပါ။ လူပွေလူရှုပ်တွေနှင့် မိန်း မပျက်တွေ
ညဖက် လာစတဲချတတ်သည့် နေရာသည် နေ့ခင်းဖက်ဆိုလျှင် လူသူ ကင်းရှင်း နေတတ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း ရင်ဦးက ချိန်းလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
ရဲထက် ရောက်ပြီးနာရီဝက်လောက်ကြာမှ ရင်ဦးဝင်လာ၏။
“ငါက မလာတော့ဘူးလားလို့”
“ဘာလို့ မလာရမှာလဲ၊ ငါကသွေးမကြောင်ဘူးကွ”
“မသိပါဘူးကွာ၊ မင်းက ယောက်ျားမဟုတ်တော့ ကတိမတည်ဘူးလားလို့”
“ဘာကွ”
ရဲထက် ရပ်နေရာဆီသို့ လွှားကနဲ ရောက်လာသည်။ တိုက်ခိုက်လာလျှင် ကာကွယ်နိုင်အောင် ရဲထက် ခြေနှစ် ဖက်ကို ကားပြီး အဆင်သင့်ပြင်ထား၏။ ဒီနေ့မှ ရဲထက်ကလည်းလုံ
ချည်ဝတ်လာခဲ့သည်။ သိပ်တော့ လွတ် လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှာလို့ ကောင်းမှာတော့ မဟုတ်။ ငြိမ်ကြည့်နေသော ရဲထက်ကို ရင်ဦးက စတင်စိန်ခေါ်သည်။
“ဟေ့ကောင် မင်းယောက်ျားဆိုလာခဲ့လေ”
“ငါက အားနွဲ့တဲ့ မင်းကို အခွင့်အရေးပေးထားတာ”
“နွဲ့ဦးကွာ”
လက်သီးတလုံးက ဝှီးကနဲပြေးဝင်လာ၍ ရဲထက်ဘေးကို ကမန်းကတန်းခြေရွှေ့ ရှောင်လိုက်၍ လွတ်သွား သော် လည်း တဆက်ထဲတွဲပါလာသည့် ခြေကန်ချက်ကို သတိ မမူလိုက်မိပါ။
ဗိုက်ကို တူနှင့် ထုလိုက်သလို ခံစားရပြီး နောက် ရှေ့ကိုကိုင်းသွားစဉ် ပါး ပြင် ကို နောက်ထပ် လက်သီး တလုံးက လာထိ၏။ မျက်လုံးထဲ မီးဝင်း ဝင်း တောက် မတတ် ဖြစ် သွားရ
သည့်နှင့် ထပ်တူဒေါသတွေ လည်း ထိန်းချုပ်လို့့မရတော့ ရီဝေနေသည့် မြင်ကွင်း ထဲ မှ ရင်ဦး ရပ်နေသည့် နေရာဆီသို့ တရှိန်ထိုး ပြေးဝင်ထိုးလိုက်ရာ လက်သီးက လေကိုသာ
ထိုးမိပြီး နောက် ရင် ဦးက နောက်ကျောကို ခြေနှင့် ကန်လိုက်သည့် အရှိန်ပါ ပေါင်းကာ အုတ်ကျိုး အုတ်ပဲ့တွေပေါ် မှောက်လျက်ကျ သွား၏။ အကျမှာ သတိရပြီး မျက် နှာကို
လက်ဖျံနှစ်ဖက်နှင့် ကာလိုက်၍ ပါးစပ်ထဲက သွားတွေထွက်ကျမည့် ဘေးမှ လွတ် သွားသော်လည်း တံတောင်နှင့် ပုခုံးတွေ စုတ်ပြတ်ပြီး သွေးတွေထွက်လာသည်။
မခံချင်စိတ်ကြောင့် အားတင်းပြီး ကျုံးထလိုက်သည်။ လုံချည်ကွင်းလုံးကျွတ်ကျ သည်ကို ပင် သတိမထား မိပါ။
“အရှက် မရှိတဲ့ ကောင် မင်းပုဆိုး ပြန်ဝတ်လိုက်”
“ဘာလို့ ဝတ်ရမှာလဲကွ၊ မင်းမကြည့်ရဲဘူးလား၊ မနာလိုတာလား၊ ဟေ့ ရင်ဦး မင်းမှာ ဒါရှိလို့ လားကွ၊ ဒါရှိလို့လား”
ရဲထက်က ခါးကို အားရပါးရကော့ကော့ ပြလိုက်သောအခါ ရင်ဦး မျက်လုံးတွေ ဒေါသရောင် ဖြင့် ဝင်းဝင်း တောက် သွား၏။ ရဲထက်လည်း မွှန်ထူနေပြီ ဖြစ်ရာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ
ကိုအောက်သို့ လျှောချပြီး သူ့ ပစ္စည်းကြီး ကိုထုတ်လိုက်ကာ
“ဒီမှာကြည့် မင်းမှာ ဒါရှိလား၊ ဒါရှိမှ ယောက်ျားလို့ ခေါ်တာကွ၊ မင်းဒါမျိုးမြင်ဘူးလား”
“ရဲထက်၊ မင်း လွန်လွန်းနေပြီ”
ရင်ဦးလွှားကနဲ ခုန်ဝင်လာသည့် အချိန်တွင် ရဲထက်စွတ်ထိုးပစ်လိုက်သည်။ ရင်ဦးက လက်သီး ကိုမရှောင်ဘဲ ရှေ့ သို့သာဆက်တိုးလာ၏။ ရဲထက်လက်သီးက ရင်ဦး ပုခုံးကို ထိုးလိုက်မိပြီး
သည့် နောက်တွင် ရဲထက်မေးရိုးလည်း ပူ ကနဲဖြစ်သွားသည်။ တလောက လုံးချာချာ လည်နေစဉ် နံကြားတွင် အောင့်ကနဲ တချက် ဖြစ်သွားပြီးနောက် ဇက် ပိုး ထက်ကနေခပ်ဖွဖွ အသံတခု
ကို သာရဲထက် နောက်ဆုံးသိလိုက်ရသည်။ ရဲထက် မြင် ကွင်း နှင့် အာရုံတွေထဲ မှာ အမှောင်သာ ရှိတော့၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“သားရေ .. ဧည့်သည်လာတယ်”
မေမေ့ အသံကြောင့် လှဲနေရာမှ ကျုံးထလိုက်သည်။ ဒီလောက်တောင် သိုသိုသိပ်သပ် နှင့် လူ မသိအောင် နေခါမှ ဘယ်ကောင်က သတင်းရသွားသည်မသိ။ ခါတိုင်းလို အပြင်ထွက်ဖို့ လာ ခေါ်တာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။
“အား ကျွတ်..ကျွတ်”
နည်းနည်းလှုပ်ရှားလိုက်သည် နှင့် တကိုယ်လုံးက အကြောအချင် တွေ နာကျင်သွားရသည်။ ရင်ဦး ဆိုသည့် ဟိုမ ရောက်ဒီမရောက်ကို စိတ်က ကျိတ်၍ ကျိန်ဆဲ ရင်းဧည့်ခန်းဆီ သို့
တရွေ့ ရွေ့ လာရင်း မေမေ ခေါ်သံထူး ခြား တာ ကို သတိပြုလိုက်မိသည်။ သူငယ်ချင်းတွေသာ ဆိုရင် ဘယ်သူလာတယ် လို့ မေမေ ပြောမည်ပင် အခုတော့ နာမည် မတပ်သည့် အတွက်
သူငယ် ချင်းတွေ မဟုတ်နိုင်၍ စိတ်သက်သာသွား၏။ ရင်ဦလက်ချက် နှင့် ပိုးစိုး ပက်စက် ခံခဲ့ရတာကို ဟိုကောင်တွေ သိကြရင် ပြောလို့ ဆုံးမှာမဟုတ်တော့။
“အဲဒါလေ … ရင်ဦးက လာပြောတော့ စိတ်ပူသွားတာ၊ မနေ့ ညနေထဲက လာမလို့ပဲ”
ကြားနေကျမဟုတ်သည့် အသံလေးတခုကြောင့် ရဲထက် ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲခုန်သွားသည်။ နွေးနွေး။ ခုလို တကူး တက သတင်းလာမေးတာ အလွန်ကောင်း သည့် အတိတ်နိမိတ် တခု
ဖြစ်ပါသည်။
“အန်တီတို့ လဲ သမီးပြောမှပဲ သိရတော့တာ၊ သမီးသူငယ်ချင်းက ဘာမှ မပြောဘူး၊ မေး လို့ လဲမရဘူး၊ ဆေး သွားထည့် ပေးတဲ့ သူ့ အမတောင် ဘာဖြစ်တာလဲ မေးမိလို့ အအော်ခံ
ရတယ်၊ ဆေးခန်းသွားပါ ဆိုလဲ မသွားဘူး၊ လက်စသတ်တော့ ရင်ဦး လက်ချက်ကိုး”
ဆက်ကာ ကြားလိုက်ရသည့် မေမေ့ အသံကြောင့် ရဲထက်ရင်ထဲက အပျော်တွေ လွင့်ပျောက် သွားသည်။ သူဖုံး ဝှက် ထားခဲ့သည်တွေက နွေးနွေး ရောက်လာလို့ ဗူးပေါ်သလိုပေါ်
ရချေပြီ။ ဒါဏ် ရာတွေ ကိုအကြောင်းပြုပြီး နွေး နွေး၏ ဂရုဏာတွေကို ရတော့မည်ဟု အားခဲမိသမျှ အား လုံး လွင့်ထွက်ကုန်၏။ မထွက်ရင်လည်း မဖြစ်တော့လို့ အားတင်းပြီး
အပြင်ထွက်လိုက်ရ၏။
“ဟယ်”
ရဲထက်၏ ဖူးယောင်နေသည့် မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး နွေးနွေပါးစပ် အဟောင်းသားလေး ဖြစ်သွား သည်။ တ ကိုယ် လုံး အပြာရောင်လွင်လွင်ချယ်ထားသည့် နွေးနွေး အလှကြောင့်
ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာတွေ တဝက်လောက် လွင့်ပျောက်ကုန်၏။
“တ … တယောက်ထဲလား”
“တယောက်ထဲပေါ့၊ ရင်ဦးသိရင် မိုးမီးလောင်မှာ၊ ဒီအချိန် သူအိပ်ယာက မထမှန်းသိလို့ တမင် အစောကြီး လာ တာ၊ ဘယ်လိုနေလဲဟင်၊ တော်တော် နာလား”
ရဲထက် နားကို တိုးကပ်ရင်း ခရားရေလွှတ် တတွတ်တွတ် မေးနေသည့် နွေးနွေး မျက်နာမှာ စိုးရိမ် ပူပန်မှုတွေ မြင်ရသည့် အတွက် ရဲထက်၏ နာကျင်ခြင်း တွေ ရှက်ရွံ့မှုတွေ
ပိုလို့ လျော့ပါး သွားရသည်။ နွေးနွေးသာ အခု လိုပူပင်မည် မှန်းသိရင် မနေ့က ရင်ဦးကို ဒီထက် ပို စိတ်ဆိုးအောင်ဆွခဲ့ပါသည်။ ခါတိုင်း မြင်နေကျထက် ပိုလှ နေသည့် နွေးနွေးကို
ကြည့်ရင်း သူ၏ ဝေဒနာတွေကို သက်သာစေဖို့ တမင် အလှဆုံး ပြင်ဆင်လာခြင်းလားဟု စိတ်ကူးယဉ် ချင်မိ သည်။
“ရင်ဦး ကို တမင် အချိန်ဆွဲထားတာ၊ အကြာကြီးနေတော့မှ ရဲထက်ဆီ မသွားပါဘူးဆိုပြီး ထွက်သွားတော့ တို့လဲ အဟုတ်မှတ်လို့၊ ညနေကျတော့မှ ရဲထက်ကို သူမှတ်လောက်
သား လောက် ဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့ပြီတဲ့၊ နွေးနွေး စ ကားကို သူနားထောင်ပါတယ် တဲ့၊ ဒါပေမယ့် ရဲ ထက်က မိုက်ရိုင်းလွန်းလို့တဲ့”
ရင်ဦးကို ဘောင်းဘီချွတ်ပြမိသည်ကို သတိရပြီးရဲထက် မျက်နှာပူသွားသည်။ ဒါပေမယ့် ပါးစပ် ကတော့
“သူအလကားပြောတာ”
“ရဲထက်က သူ့ကို ဘာပြောလို့လဲ”
“ဟို …ဟို …မင်းက ယောက်ျားမဟုတ်ဘူး လို့ပြောလိုက်လို့”
“ရဲထက်ရယ်၊ သူ မဟုတ်မှန်းလူတိုင်း သိနေတာပဲ၊ သူလက် မခံတဲ့ ကိစ္စကို ဒီတိုင်းပဲထားလိုက် ပေါ့၊ အဲဒါဆို သူ သိပ်စိတ်ဆိုးတာ”
ကြည့်ရတာ ရင်ဦးက နွေးနွေးကို အကြောင်းစုံပြောပြဟန် မတူပေ။ ဒါကလည်း ရဲထက် အတွက် ကောင်းပါသည်။ အခုနွေးနွေးကို ကြည့်ရတာ ရဲထက်ကို တော်တော် သနားနေပုံရ
သည်။ ရဲထက်က လည်း စိုးရိမ်စိတ် နှင့် လာမေး ရှာသည်ကို မှအားမနာနိုင် တော့ဘဲ လူချင်း ထိလုမတတ် ထိုင်နေသော နွေးနွေးကို အားရပါးရ ငမ်းနေမိသည်။ မျက် နှာလေး
ပန်းနုရောင်သန်းနေသော်လည်း ရဲထက် ငမ်းတာကို နွေးနွေးက မသိသလိုလုပ် နေသည်။ မေမေ နှင့် မမနီနီထွန်း ကလည်း ခုလိုမိန်းကလေး တယောက်က စောစောစီး စီး ရောက်
လာရသည့် အနေအထားကို ရိပ်မိကြပုံရသည်။ မနက်စာချက် ပြုတ်ရန် အကြောင်းပြ ပြီး မီးဖိုထဲ သွားရှောင်နေကြလို့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ရဲထက် နှင့် နွေးနွေးသာ ရှိနေသည်။
ဒီနေ့ နွေးနွေးဝတ်လာသည့် အပြာနုရောင် ဆွဲသားအကျ ႌက ပျော့ပျောင်းစွာဖြင့် နွေးနွေး ကိုယ် မှာ ကပ်နေ၏။ နွေးနွေး၏ လှပသော ရင်သားတွေက ဖူးဖူးရွရွ ထင်ရှားနေကြသည်။
လည်ပင်း ပေါက် ကလည်း ကျယ်၍ ပုခုံး သားဖြူဖြူ တွေကို တဝက်လောက် ပေါ်နေစေသည်။ ပုခုံး တဖက် တချက်မှာ ဘရာစီယာကြိုးက အတိုင်းသား ထွက်သည့်အကျ ႌကြောင့်
ထင်သည် နွေး နွေး က ပလပ်စတစ်အကြည်သား ကြိုးလေးတပ်ထားသည်။ အောက်က ရင်နှစ်မွှာ ၏ ဆွဲအားကြာင့် ပုခုံးပေါ်က ကြိုးလေးတွေက အသားဖြူဖြူ လေးထဲသို့ နစ်
ဝင်နေသည်။ ရဲထက် ဖက် သို့ ငုံ့ကာငဲ့ ကာ စကားပြောလိုက်တိုင်း အညိုမှာ အနက်ရောင်အရစ်လေးပါသည့် ဘရာစီယာ ပါးပါးလေး ထဲ က ဖြူဖြူမို့မို့ အသားစိုင်တွေ အပြင်ကို
ထိုးထွက်နေတာကိုပါ မြင်ရသည်။
“ပါးကြီး ယောင်နေတာ ဆိုတော့ ထမင်းစားနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်”
“အင်း”
“ဒါဆို ရဲထက်ဘာစားချင် သလဲ၊ တို့ ဝယ်ကျွေးမယ်လေ”
စိတ်ကူးထဲကနေ နေပါစေဟု ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ရဲထက် ပါးစပ်က တကယ်ထွက်သွားသည်က
“ပေါက်စီ”
“အင်”
ရဲထက် ကိုယ့်ပါးစပ်ကို ပိတ်ရိုတ် လိုက်ချင်သော်လည်း နဲ့ နေသည့်သွားတွေ ကျွတ်ထွက်ကုန်မှာစိုး လို့ မရိုတ်မိပါ။ နွေးနွေးကတော့ တလွဲ တွေးဟန်မတူဘဲ
“ပေါက်ဆီက ပျော့တယ် ဆိုတော့ ရမယ်ထင်ပါတယ်၊ ဝယ်ကျွေးမယ် သိလား”
“အလကားနောက်တာပါ၊ မေမေ က ငါးရံ့ဆန်ပြုတ် ပြုတ်ပေးမယ်တဲ့၊ တော်တော်နေရင် ရတော့မယ်၊ သောက် သွားပါလား”
“မသောက်တော့ပါဘူး၊ တို့လဲ ပြန်မှပဲ၊ တော်ကြာ ဟိုတယောက်က အိမ်ရောက်နေဦးမယ်”
ရင်ဦးကို ဆိုလိုကြောင်း သိလိုက်၍ ရဲထက် မျက်နှာကြီး ရှုံ့မဲ့ သွားရသည်။ လက်က နာရီလေး ကို ကြည့်ရင်း နွေး နွေးထိုင်ရာမှ ထလိုက်လို့ ရဲထက်လည်း ထရပ်လိုက်ရသည်။
“အခုလို လာအားပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
“ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး၊ တို့ ကြောင့် ဖြစ်ရတာပဲ”
ထိုင်နေလို့ အနည်းငယ်ကြေနေသည့် ထမိန်စကို လက်နှင့် ဖိဆွဲဖြန့်ရင်း နွေးနွေးပြောသည်။ ကိုယ် လုံးအလှကို တင်းတင်းရင်းရင်း ဖြစ်သွားအောင်ပြလိုက်သလို ဖြစ်သွား၍ ရဲထက်
ကျိတ်ပြီး တံတွေးတွေ မျိုချလိုက်ရသည်။
“အန်တီတို့လဲ ပြောလိုက်နော်၊ ပြန်ပြီလို့၊ အဆင်ပြေမှ ပေါက်ဆီ လာပို့ပေးမယ်”
“အင်း …အင်း၊”
သူတကယ် စားချင်သည့် လတ်ဆတ်ဆတ် ပေါက်ဆီတွေဆီ မျက်လုံးရောက်ရင်း ရင်ဦး ဆိုသည့် ဟိုမရောက် ဒီ မရောက်က ဒီနေရာတွေကို လက်သရမ်းသေးလားဟု မလိုတမာ
တွေး လိုက်မိသေးသည်။ နွေးနွေးကို ခြံဝအထိ လိုက်ပို့ ပေးလိုက်သည်။ နွေးနွေး စက်ဘီးလေး နင်း ပြီးထွက်သွားတာကို နောက်နေငေးရင်း အိမ်ထဲတော်တော် နှင့် ပြန်မ
ဝင်ဖြစ်သေးပါ။ မမနီနီ ထွန်း ထွက်ခေါ်မှ အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ခဲ့၏။
“အိမ် အထိ တယောက်ထဲ လာမေးတယ် ဆိုတော့ကောင်မလေး သဘောက ရှင်းပါတယ်၊ ခက် တာက ရင်ဦးပဲ၊ သတိထားပါမောင်လေးရယ်၊ သူတို့ လိုဟာမျိုးတွေက မူမှန်စိတ်
မဟုတ်တော့ တစောက်ကန်းလုပ် တတ်တယ်”
“လုပ်ရဲလုပ်ကြည့်ပါလား”

“ဒီလိုပြောရအောင် အခုခံလာရတာက ဘယ်သူလဲ”
မမ စကား အရှိုတ်ကိုပွဲ သိမ်းရိုတ်ချလိုက်၍ ရဲထက် ခွန်းတုံ့ မပြန်တော့ဘဲ အခန်းထဲပြန်ဝင်လှဲ နေလိုက်ပါသည်။ အိပ်ယာပေါ် လှဲနေရင်း နွေးနွေး ရောက်လာသည့် အကြောင်းတွေ
ပြန်တွေးရင်း ကြည်ကြည်နူးနူး ဖြစ်နေခဲ့ရ သ လောက် ကိုအောင်ကျော်မိုး ရောက်လာသည့် အခါ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်ရပြန်သည်။
ကိုအောင်ကျော်မိုးဆိုတာက အကိုကြီးကိုရဲထွဋ်၏ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ ကိုရဲထွဋ်က သူသင်္ဘော လိုက်နေစဉ် မိသားစုကို စောင့်ရှောက်ဖို့ လွှဲအပ်ထားသူလည်း ဖြစ်သည်။
ရဲထက် တို့ ရပ်ကွက်ထိပ်က မိန်းလမ်း မကြီးမှာ စာအုပ်နှင့် ဗွီစီဒီ အငှားဆိုင် ဖွင့်ထားသူ ကိုအောင်ကျော်မိုးက လူဖြောင့်စိတ်တို စိတ်မြန်လက်မြန် သ မားကြီး ဖြစ်သည်။
“အန်တီ၊ အငယ်ကောင်ရန် ဖြစ်လို့ဆို”
ဆိုင်ကယ် စက်သံရပ်သွားသည် နှင့် မနှေးမနှောင်းတွင် အသံကျယ်ကြီးဖြင့် မေးလိုက်သံကြားရ သည်။ ထို့နောက် မေမေ တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့် ရှင်းပြသံ ကို သေသေချာချာ မကြား
ရပေမယ့် ရဲ ထက် ခေါင်းကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ကုပ်လိုက်မိသည်။ သူ့ကို ကောင်းကောင်း ဆူပူတော့မှာ သေချာလို့ အပြင်ထွက်ဖို့ တွန့်နေမိ၏။
ရဲထက် အပြင်ထွက်ဖို့ မလိုပါ၊ အကြောင်းစုံ သိရသည်နှင့် ကိုအောင်ကျော်မိုး ရှူးရှူး ရှဲရှဲဖြင့် ဒေါ တွေဖေါင်းပြီး အ ခန်း ထဲအထိဝင်ချလာသည်။
“မင်း တော်တော် သောက်သုံး မကျတဲ့ကောင်၊ ရဲထွဋ် ပြန်လာရင် ငါဘယ်လို မျက်နှာပြရမလဲ၊ ယောက်ျားချင်း ချ တာချစမ်းပါကွာ၊ မင်းမနိုင်ရင် ငါဝင်ရိုတ်မယ်၊ အခုဟာက၊ ရင်ဦး လိုဟာ
နဲ့မှ ခံလာရတယ်လို့”
“သူက ကရာတေး တတ်တယ် ကိုမိုးကြီးရ”
“သူ့ဟာသူ ဘာတတ်တတ် မင်းက ယောက်ျားကွ၊ ဖက်ဖြစ်တာတောင် မတန်လိုက်တာ”
“ကိုမိုးကြီး ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“မင်း တိုက်ပျက်ထဲက စုတ်ပြတ်ပြီးထွက်လာတာကို မြင်လိုက်တဲ့ ချာတိတ်တကောင်က ငါ့ဆီမှာ စာအုပ်ငှား ရင်း ပြောလို့”
မနေ့က ရဲထက် စိတ်ထင် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်တော့ လောကနှင့် အဆက်ပြတ်သွားသည် ထင်ပါသည်။ ပြန်သ တိရလာချိန် မှာရင်ဦး မရှိတော့။ ရဲထက်အောက်ပိုင်း ကိုတော့ လုံ
ချည်ပြန် ဖုံးပေးသွားသည်။ အပြင်ဖက်က လူရိပ် လူခြေကိုကြည့် ပြီး ထွက်ကာ အိမ်အပြန်လမ်းမှာ အသိ တွေ နှင့် မတိုးအောင် အထူးသတိထား ခဲ့ပါလျှက် နှင့် မြင် သည့်သူက မြင်
သွားသေး၏။ ဒီတိုင်း ဆို မကြာခင် သူငယ်ချင်းတွေလဲ သိကြတော့မည်။
“မင်းလဲ သောက်သုံးမကျ တဲ့ ကောင်လုပ်မနေနဲ့၊ ကရာတေးသင်၊ နောက်တခါ မခံရစေနဲ့”
“ဟာ ကိုမိုးကြီးကလဲ၊ ကရာတေး ကလပ်က တခုထဲရှိတာ၊ ရင်ဦးလဲ အဲဒီမှာပဲ ကစားတာ၊ ကျွန်တော်က ခုမှ သွား ကစားရင် သူ့ ထက်ဂျူနီယာ ဖြစ်ပြီး ပိုဆိုးလိမ့်မယ်”
ရဲထက် ပြောတာ အမှန်ဖြစ်နေလို့ ကိုအောင်ကျော်မိုးတွေ သွားသည်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်း မျက်နှာ ရွှင်သွားပြီး
“သူများ ပညာတွေ ဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း တို့ မြန်မာလက်ဝှေ့ကိုတော့ မမှီဘူးကွ၊ ရဲ ထက် မင်း မြန်မာ လက်ဝှေ့သင်မလား”
ရဲထက်တို့ ဆီမှာ မြန်မာလက်ဝှေ့သင်သည့် နေရာမရှိပါ။
“ဘယ်မှာ သင်ရမှာတုန်း၊ ရန်ကုန်သွားရမှာလား”
“မင်း ငါ့ ဘကြီး ဦးတိုက်မောင်း သိလား”
“သိတယ်”
ဦးတိုက်မောင်းက ကိုအောင်ကျော်မိုးတို့၏ နောက်ဖေးခြံတွင် အပ်ချုပ်ဆိုင်ဖွင့်ထားသည်။ ဘကြီး အရင်းတော့ မဟုတ်၊ ဝမ်းကွဲဖြစ်သည်။ အမွေရထားသည့် ခြံကျယ်ကြီးထဲမှာ တယောက်
ထဲနေသည့် မုဆိုးဖိုကြီး ဖြစ်သည်။
“သူက အရင်က ပထမတန်း လက်ဝှေ့သမားကြီးကွ၊ နိုင်ငံကျော် မဟုတ်ပေမယ့် မွန်ပြည်နယ် ကရင်ပြည်နယ် တခွင်တော့ ပတ်ထိုးလာတာ၊ အလံတွေ အများကြီးရထားတဲ့သူ”
“သူလက်ဝှေ့ထိုးတတ်တာတောင် ကျွန်တော် မသိဘူး၊ သူက သင်ပေးပါ့မလား”
“သင်တာပေါ့ကွ၊ ခုနောက်ပိုင်း လူငယ်တွေ မြန်မာလက်ဝှေ့ စိတ်မဝင်စားကြဘူး လို့တောင်ပြော ပြီးစိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတာ”
ကိုအောင်ကျော်မိုးက တက်ကြွနေသလောက် ရဲထက်က တွေဝေနေမိသည်။ မြန်မာ့ ရိုးရာ လက် ဝှေ့ကို တတ် ကျွမ်းဖို့ အရမ်းခက်ခဲပင်ပန်းမည် ဆိုတာလောက်တော့ ရဲထက် ဗဟုသုတ
ရှိပါသည်။
“ငါသွားမယ်၊ မင်းဒါဏ်ရာတွေ သက်သာတာနဲ့ သင်ပေတော့၊ ငါ ဦးတိုက်မောင်း ကိုပြောထားမယ်”
ရဲထက် အဖြေစကားကိုတောင် မစောင့်ဘဲ ကိုအောင်ကျော်မိုး သူဝင်လာစဉ်ကအတိုင်း လောလော လောလော နှင့် ပြန်ထွက်သွားသည်။ အိမ်အောက်ကို လည်း ခနလေး နှင့် ရောက်
သွားပုံရသည်။ မေမေ နှင့် မမနီနီထွန်း ကို အော်နှုတ်ဆက်လိုက်သံ နှင့် အတူဆိုင်ကယ် စက် သံမြည်လာပြီးချက်ချင် အဝေးသို့ စက်သံ ရောက် သွား သည်။
မေမေ နှင့် မမ ကိုပြောပြတော့ သူတို့ကလည်း မညှာမတာပင် သင်လိုက်ပေါ့ဟု ဆိုကြ၏။ ဦးတိုက်မောင်း ကို လက် ဝှေ့သမားမှန်း မသိသော်လည်း သူ၏ ကြံ့ခိုင်သောကိုယ်လုံးနှင့်
အကြော အပြိုင်းပြိုင်းနှင့် သန်မာမှု ကို တော့ ရဲ ထက်မြင်ဖူးသည်။ သူ့လိုများ ဖြစ်အောင် မောင်း လျှင် ရဲထက် လျှာထွက်ပြီးသေမည် ထင်သည်။နောက် ပြီး ကို အောင်ကျော်မိုး အမျိုးပီပီ စိတ် မြန်လက်မြန် ဟောဟော ဒိုင်းဒိုင်းကြီးဖြစ်သည်။ သူချုပ်သော အကျ ႌကို အပြစ် ဆိုမိ ပါက အပ် သူရှေ့မှောက်မှာပင် ကပ်ကြေးနှင့် အပိုင်းပိုင်း ဖြတ်ပစ်ပြီး ပိတ်ဖိုးပြန်လျော်တတ်သည့်
လူ့ ဂွ စာ ကြီးဖြစ်သည်။
ကိုအောင်ကျော်မိုးပြန်သွားကထဲက လက်ဝှေ့သင်ရမည့် အရေးကို ရင်လေးနေသည့် ရဲထက် တယောက် နောက် တနေ့ မနက်ကျတော့ ဒါဏ်ရာတွေ သက်သာပျောက်ကင်းတာနှင့် လက်
ဝှေ့သင်ဖို့ စိတ်အားထက်သန်စွာ ဆုံး ဖြတ်လိုက်မိသည်။ ဒါကလည်း နွေးနွေး နှင့် သူမ လာပို့ သည့် ပေါက်ဆီ နှစ်လုံးကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။
နွေးနွေး တကယ်ပင် ပေါက်ဆီ ဝယ်ပြီးလာပို့သည်။ နောက်သလိုပြောင်သလို ပြောလိုက်မိ သည့် စကားကို တ ကယ်အတည်ယူပြီး လာပို့သည့် နွေးနွေးကို အားနာမသလို စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်ကြည်နူးနူး ဖြစ်ရသည်။ မနေ့ က အပြာ ရောင်လွင်လွင် နှင့် နွေးနွေးက ဒီနေ့တော့ အဖြူရောင် အကျ ႌပွပွကလေး နှင့် ထမိန် စကပ် နီနီလေး ဝတ်ထားသည်။ အဖြူရောင်ချည်သား
အကျ ႌ၏ ရင်နှစ်ခြမ်းတွင် ဇာသား ထောင်လိုက်အတန်းလေး နှစ်တန်း ပါသည်။ ဇာအ ပေါက် လေးတွေထဲမှနေ၍ နွေးနွေးဝတ်လာတာ မနေ့က ဘရာစီယာပင်ဖြစ် ကြောင်းရဲထက်မြင်ရသည်။
အပေါ်ဖက်က အ နက်ရောင်အတန်းလေးကို ထင်ထင်ရှားရှားဖြင် နေရသလို အောက်က အညိုရောင်နုကလေးကလည်း တင်း ပြီးအိနေ ၏။ ရဲထက်ဘယ်ကိုကြည့်နေသည်ကို နွေးနွေးသတိပြုမိဟန်တူသော်လည်း မသိသယောင် ဖြင့် ရဲ ထက် ကို မကြည့်ဘဲ
“စခန်းသာ က သွားဝယ်လာတာနော်၊ နဲနဲ နောက်ကျသွားလို့ နှစ်လုံးပဲ ရတော့တယ်”
အရည်အတွက်ကတော့ ရဲထက်စားချင်တာ နှင့် ကွက်တိပင်ဖြစ်သည်။ အရွယ်အစားကတော့ ရဲထက်စား ချင် သည့် ပေါက်ဆီကို မမှီပါ။ ရဲထက် အမှတ်တမဲ့ဖြင့် ကြွပ်ကြွပ် အိတ်ထဲမှ
ပေါက်ဆီတလုံးကို လက်ဖြင့် အုပ် ကိုင် မိသည်။ နွေးနွေးဆိုရင်တော့ ရဲထက် လက်တအုပ်စာကမည် မထင်ပေ။ ပေါက်ဆီကို ကိုင်ကြည့်မိရင်း မျက် လုံး က နွေးနွေး ရင်သားတွေဆီ အလိုလို ရောက်သွားသည်။ ရဲထက် လုပ်သမျှကို မျက်လုံးလေး ပြူးပြီးကြောင် ငေး ငေး လေးလိုက်ကြည့်နေသည့် နွေးနွေး မျက်နှာလေး သူဝတ်လာသည့် ထမိန်ရောင် နှင့် အပြိုင်ရဲ
တွတ်သွား၏။
“စားစေချင်လို့ စေတနာနဲ့ လာပို့တာကို ရဲထက် ယုတ်မာတယ်”
ထိုင်ရာက သုတ်ကနဲထပြီး ဘောက်ဆတ်ဘောက်ဆတ် နှင့် နွေးနွေး အိမ်ဝဆီထွက်သွား၏။
“နွေးနွေး ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ပြန်မလို့”
အသံစာစာလေး နှင့် ပြန်အော်လိုက်ပြီးတော့ မှ အထဲပြန်လှည့်ဝင်လာပြန်သည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ထိုင်ပါဦး”
“မထိုင်ပါဘူး၊ ပိုက်ဆံအိတ်ကျန်ခဲ့လို့”
ခုတိုင်အောင် ပန်းရောင်သန်းနေသည့် မျက်နှာလေး နှင့် ပြောပြီး စားပွဲပေါ်က ဖန်ပုတီးစေ့ သေးသေး လေး တွေ ဖြင့်ထိုးထားသည့် ပိုက်ဆံအိတ်သေးသေး လေးကို ကုန်းကောက်ယူ
လိုက်သည်တွင် ရဲထက် ရှေ့မှာ လနှစ်စင်း ဝင်းကနဲထွက်လာ၏။ အကျ ႌစက လုံးလုံးလျား လျား အောက်ကို ပွင့်ကျသွားသည့် အခါ နွေးနွေး၏ အလှပဆုံး စနေနံပန်းနှစ်ခိုင်က အဖုံး
အကွယ်မဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ ရဲထက် လက်ထဲကပေါက်ဆီ ထုပ်ကို ယောင်ပြီးညှစ် လိုက် မိသည်။ ဝင်းမွတ်ကာ နုအိနေသည့် အလှတရားကြောင့် ခုန်သွားသောရင်က ရဲထက်၏ နှလုံး
သား ပါးစပ်ကနေ ခုန်ထွက်တော့ မလိုလို ဖြစ်သွားရသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် အချိန်လေးအတွင်းမှာရဲထက် ကျောက်ရုပ်တရုပ် လို ဖြစ်သွားသည်။ ရဲထက် အသိဝင်လာသည့် အချိန်
မှာ နွေးနွေးက အိမ်တခါးဝ ရောက် နေ ပါပြီ။ ရဲထက် အပြေး တပိုင်း လိုက်သွားမိရာ
“ဘာလိုက်လုပ်မလို့လဲ၊ နေခဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ သွားမယ်”
စက်ဘီးလေး တွန်းပြီးထွက်သွားသည့် နွေးနွေးကို လိုက်ငေးရင်း လက်ထဲက ပေါက်ဆီထုပ် လေးကို ရဲထက် ဖျစ်ညှစ်ကြည့်နေမိသည်။ နွေးနွေးကို ပိုင်ဆိုင်ဖို့ မရမနေ ကြိုးစားမည် ဟု
လည်း ရဲထက် မာန်သွင်းလိုက်မိ၏။ နွေးနွေးကို ပိုင်ဆိုင်လိုလျှင် ရင်ဦးကို ဖြတ်ကျော် နိုင်ရ ပေမည်။ ရင်ဦးကို ရင်ဆိုင် အနိုင်ယူနိုင်ရပေမည်။ ကို အောင်ကျော်မိုးပြောသလို ဦးတိုက် မောင်း
ထံတွင် ရိုးရာလက်ဝှေ့ ပညာကို ဘယ်လောက်ခက်ခဲပင်ပန်းပါစေ ရအောင်သည်တော့မည်။ ရင်ဦးကို နိုင်ကို နိုင်ရမည်ဟု ရဲထက်ရင်ကော့ပြီး ဆုံးဖြတ်လိုက် မိပါသည်။ နွေးနွေး မျက်
စိအောက် က ပျောက်သွားမှ အိမ်ထဲပြန်လှည့်ရင်း လက်ထဲက အထုပ်လေးကို ကြည့်လိုက်ရာ ရဲထက်၏ ညှစ်အားကြောင့် အထဲက အသားတွေ တောင် ပေါက်ထွက်နေသည်ကို တွေ့
လိုက်ရ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxx

အချစ်ကို ပိုင်ဆိုင်ရဖို့ တွန်းအားကြောင့် ရဲထက် အမြန်ဆုံးပြန်ပြီး နာလံထဖို့ ဂရုစိုက်ခဲ့သည်။ စိတ်လိုလက်ရ ဆေး ခန်းသွားပြသည့် အတွက်လည်း အနာတွေ မြန်မြန် ပြန်ပြီး
သက်သာလာသည်။ ကိုအောင်ကျော်မိုး ဆိုင်ကနေ တ ဆင့် သတင်းပျံ့သွားပြီး သူ ငယ်ချင်းတွေလည်း အလျှိုလျှို ပေါ်လာပြီး သြဘာပေးကြသည်။ ဒါပေမယ့် ခုလိုခံခဲ့ရ သည်
ကို အကြောင်းပြုပြီး နွေးနွေး အိမ်ကို နှစ်ကြိမ်တိုင်အောင် လာသွားတာကို ပြောပြလိုက် တော့မှ တန် သည် ဟု ချီးမွမ်းကြပြန်သည်။ ဒါတောင်မှ ပေါက်ဆီ လေးလုံး အကြောင်း
မပြောလိုက်ရပေ။ ထိုလေးလုံး အနက်မှ အ သေး နှစ်လုံးပဲ ရဲထက်စားလိုက်ရသည်။ အကြီး နှစ်လုံးကိုတော့ မြင်ရုံသာမြင်ခွင့်ရလိုက်၏။
ရင်ဦး၏ မိဘ တွေလည်း လာသတင်းမေးပြီး တောင်းပန်စကား ဆိုကြပါသည်။ မိန်းကလေး တယောက် နှင့် ပတ် သက်ပြီး ယောက်ျားရှာနှင့် ပြဿနာဖြစ်ရသည်ကို ရဲထက်
မျက်နှာပူမိသေးသော်လည်း ဟိုဖက်မှာရင်ဦးက ပြည့် ပြည့်စုံစုံ မပြောပြဘဲ နေပုံရသည်။ အဖြစ်အပျက်တွင် ရဲထက် အလွန်တခုမပါဘဲ ရင်ဦး အပြစ်လို့သာ အများက သတ်မှတ်ကြ
သလို ရင်ဦးမိဘ တွေကလည်း သူတို့ သမီးအပြစ်လို့သာ ယူဆကြ၍ ရဲထက်လည်း သဘောထား ကြီး သယောင်ယောင် နှင့် မှိန်းနေလိုက်၏။
ပေါက်ဆီလာပေးပြီး နောက်နေ့တွေမှာတော့ နွေးနွေး အိမ်ကိုရောက်မလာတော့။ ရဲထက် နေလို့ ထိုင်လို့ကောင်း သွားလာပြီး အပြင်ထွက်ဖြစ်သည့် ရက်တွေမှာတော့ နွေးနွေးကို သွား
ရင်း လာရင် တခါတလေ တွေ့သည်။ ထုံးစံ အတိုင်း အနားမှာ ရင်ဦးပါနေလို့ ရဲထက် နှုတ်မဆက်ဖြစ်ပါ။ နွေးနွေးကလည်း မသိမသာ ခိုးကြည့်တာကလွဲရင် ရဲ ထက် ကိုမသိ သ လို
လုပ်နေတတ်သည်။
“ဒီအမှိုက် ကိုတော့ ရှင်းဖြစ်အောင်ရှင်းရမယ်”
နွေးနွေးနားမှာ ဆောင့်ကြွားကြွားဖြင့် ပါလာတတ်သည့် ရင်ဦးကို မြင်တိုင်း ရဲထက် လက်သီး ကိုကျစ်ကျစ် ပါ အောင်ဆုပ်ပြီး စိတ်ထဲက ကျိန်းဝါးမိသည်။ ယောက်ျား စစ်စစ် ဖြစ်ပါလျှက် နှင့် ယောက်ျားရှာတယောက်က အ နိုင်ယူတာခံရခြင်း နောက်တခါရှိတော့ မည် မဟုတ်ပါ။ထို့ကြောင့် ဒါဏ်ရာတွေ ပျောက်ကင်းသက်သာပြီး အားအင်ပြည့်လာ
သည့် အချိန်ရောက် သည်နှင့် ကိုအောင် ကျော် မိုးထံ သွားပြီး ဦးတိုက်မောင်းထံတွင် လက်ဝှေ့သင်မည် ဆိုသည့် အကြောင်းသွားပြောတော့ ကိုအောင် ကျော်မိုး ပြန်ပြောသည့်
စကားကလည်း အားရှိစရာ ကောင်းလှသည်။
“အေး … ဘကြီးကို မင်းအကြောင်းငါပြောပြထားတယ်၊ ဘကြီးကပြောတယ် အဲဒီသောက်သုံး မကျတဲ့ ကောင် ခေါ်ခဲ့တဲ့”
ယောက်ျားဘသား လက်ဝှေ့သမားကြီးဆိုတော့ ယောက်ျားရှာ လက်ချက်ဖြင့် မှောက်ခဲ့ရ သည့် ရဲထက်ကို အထင် အမြင်သေးမှာ မလွဲပေ။ ငါ့ကိုတော့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မောင်း
တော့မှာမလွဲဟု စိုးထိတ်မိသေးသော်လည်း နွေးနွေး မျက်နှာလေး မြင်ယောင်လာသည့် အခါ ပြန်ပြီးအားတက်ရသောကြောင့် ကိုအောင်ကျော်မိုး နှင့် အတူ ဦးတိုက်မောင်းခြံ သို့ရောက်ခဲ့၏။ရဲထက်တို့ ရောက်သွားချိန်တွင် ဦးတိုက်မောင်းက ခြံဝက ဆိုင်လေးထဲတွင် စက် ချုပ်နေသည်။ ရဲထက် တို့ကိုမြင်သောအခါ အိမ်ဖက်ကို လက်ဝှေ့ရမ်းပြ ပြီး
“ငါလိုက် ခဲ့မယ်”
အိမ်ရှေ့က မြေမာမာ ကွက်လပ်ကလေး နားက ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ဦးတိုက်မောင်း ကိုစောင့်ကြ၏။ ခန ကြာတော့ လိုက်လာသည်။ အနားရောက်သည် နှင့် ကွမ်းတံတွေး
ပျစ်ကနဲထွေးလိုက်ရင်း ကိုအောင်ကျော်မိုး ဖက် ကိုလှည့်၍
“ဒီကောင်လား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဘကြီး”
“ဒီနားလာရပ်စမ်း”
ရဲထက် ယောင်ကန်းကန်းဖြင့် ဦးတိုက်မောင်းနားသွားရပ်သည်။ ဦးတိုက်မောင်း ရဲထက်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့် ပြီးခေါင်း ကိုခါသည်။ ရဲထက် လက်မောင်းကို ညှစ်လိုက်သည့် အခါ
နာလွန်း၍ မအော်မိအောင် မနည်း ထိန်းလိုက်ရသည်။
“လုံချည် လှန်”
“ဗျာ”
“ပုဆိုးမ ခိုင်းတာကွ မင်းခြေထောက်ကြည့် မလို့”
ရဲထက် မရဲတရဲ နှင့် လုံချည်လေး အသာမလိုက်ချိန် တွင်ဦးတိုက်မောင်း က ခြေသလုံးကြွက်သား ကို ဇိုးဇိုးဇတ် ဇတ် နှင့် ငုံ့ကာညှစ်လိုက်ပြန်၏။ မအော်မိအောင် ထိန်း လိုက်နိုင်သော်
လည်း တွန့်သွားတာကိုတော့ ရဲထက် မ ထိန်းနိုင်ခဲ့။
“မင်းကောင် ငပျော့ပဲ အောင်ကျော်မိုးရ၊ ဒီလို ကောင်မျိုး ကိုယောက်ျားမိန်း မပြောနဲ့ သန်သန်မာမာ မိန်းမရှာ ကတောင် ထိုးလှဲလို့ရတယ်၊ အားမှ မရှိတာ”
မခံချင်စိတ်ဖြစ်ရသော်လည်း ရဲထက်ငြိမ်နေလိုက်ပါသည်။ ရဲထက်က ကာယဗလ လေ့ကျင့်ထားသည့် ကိုယ် လုံးကိုယ်ထည် မျိုးမဟုတ်သော်လည်း အများတန်းတူ အလုံးအ ထည်နှင့်
သန်စွမ်းမှုတော့ရှိပါသည်။ ကိုအောင် ကျော်မိုးက သာ
“အဲဒါကြောင့် ဘကြီးဆီလာတာပေါ့၊ နာနာသာမောင်း ပစ်လိုက်စမ်းပါ”
“အင်း နေပါဦး မင်း အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“နှစ်ဆယ့် သုံးပါ ဘဘ”
“ကြီးပြီကွ၊ ပေါက်ပေါက်မြောက်မြောက် ဖြစ်ဖို့ဆိုတာ ငယ်ကထဲက အခြေခံကောင်းကောင်း ရှိမှ ရမှာ၊ ငါတို့ ဖက် မှာဆို ရှစ်နှစ် ကိုးနှစ် မှာကလေးပွဲတွေ ဝင်ထိုးနေပြီ”
ကိုအောင်ကျော်မိုး ဘာတွေပြောထားသနည်းဟု ရဲထက် နားမလည် နိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ ရဲထက်က လက်ဝှေ့ သမားလုပ်မယ့် သူမဟုတ်။ ကြိုးဝိုင်း တွေပေါ်လည်း တက်မယ့်သူမဟုတ်။
တက်စရာဆိုလို့ ကြိုးဝိုင်းတခုပဲရှိ သည်။ နွေးနွေး၏ အချစ်အောင်လံကို ရဖို့ ရင်ဦးကို အလဲထိုးရမည့် ပွဲပဲ ရှိသည်။
“မင်းနာမည် ဘယ်သူလဲ”
“ရဲထက်ပါ ဘဘ”
“နာမည် ကတော့ ဟုတ်ပေ့ပဲ၊ ကဲ ရဲထက် ဒီမှာကြည့်”
ဦးတိုက်မောင်း က အိမ်ရှေ့မှာကျနေသည့် အုတ်ခဲတလုံးကို လှမ်းယူပြီး လက်ဖဝါးပေါ်တင် လိုက်သည် ပြီးတော့ လက်သီးဖြင့်ထိုးချလိုက်ရာ အုတ်ခဲထက်ပိုင်းကျိုးသွား၏။ အုတ်ခဲနေရာ
မှာလူဆိုရင်တော့ ဘယ်လိုမှသက်သာ မှာမဟုတ်ပေ။
“ဒါတောင် ငါလက်ကျသွားလို့ မင်းအရွယ်မှာတုန်းက ငါ အုတ်ခဲသုံးလုံးထပ် ထိုးလို့ရတယ်။ ၀ါးပိုးဝါး ကိုကွဲအောင် ထိုးနိုင်တယ်”
ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလို လက်သီးစွမ်းမျိုးရဲထက် တရက်လောက်ပဲလိုချင်ပါသည်။ ရင်ဦးကို ရပ်ကွက် အပြင်လွင့်ထွက် သွားအောင် ထိုးချပစ်လိုက်မည်။ ဦးတိုက်မောင်း လက်သီးကို ကြည့်ပြီး
ရဲထက် ဖြုံနေသည်ကို ရိပ်မိသည့် ကို အောင်ကျော်မိုး က ထိုင်ရာမှ ထလာပြီး
“ပွဲဝင်တဲ့ အဆင့်မဟုတ်ပါဘူး ဘကြီးရာ၊သူ့ကိုသူများမစော်ကားနိုင်ရုံ၊ သူ့ကိုယ်သူ ကာကွယ် နိုင်ရုံလောက် ပါပဲ”
အားရပါးရ သင်လိုက်မည်၊ ဘယ်လိုပင်ပန်းပင်ပန်း ကြိတ်မှိတ်ပြီးလေ့ကျင့်မည်ဟု မာန်သွင်း ထားသမျှ ရဲထက် လည်း နည်းနည်း လျော့လျဲလျဲ ဖြစ်လာသည်။
“အင်းလေ၊ မင်းကောင်က ဒီလောက်ပဲ ရမှာပါပဲ၊ ဒီလိုလုပ် ဒီနေ့တော့ ငါမအားသေးဘူး၊ နောက်နေ့တွေ မနက် စောစော ဖြစ်ဖြစ် ညနေပိုင်းဖြစ်ဖြစ် အောင်ကျော်မိုး မပါလဲလာခဲ့ ဟုတ်လား၊
ငါအားရင်ပြပေးမယ်၊ မအားတဲ့ အခါလဲ ကိုယ့်ဖာသာ အိမ်ပြန်ကျင့်ချင်ကျင့် ဒါမှ မဟုတ်ဒီမှာပဲ ကျင့်ချင်ကျင့် ဟုတ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဘဘ”
သူပြောလိုရာ ပြောပြီးသည် နှင့် ဆိုင်ဖက်ဆီသို့ ပြန်လှည့်ထွက်သွား၏။
“မင်းကို သူက ဟဲဗီးကြီး မောင်းမှာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ သိပ်လဲ စိတ်မပူပါနဲ့”
“ရပါတယ် ကိုမိုးကြီးရာ”

အပြန်လမ်းတလျှောက် တွင် ဦးတိုက်မောင်း၏ သန်မာမှုကို ရဲထက်စဉ်းစားနေမိသည်။ ကိုအောင်ကျော် မိုးအပြော အရဆိုလျှင် ဦးတိုက်မောင်း အသက်ငါးဆယ် ကျော်ပြီဟု သိရ သည်။
လက်ဝှေ့ထိုးခြင်း ကို အသက်သုံးဆယ်ဝန်း ကျင်လောက်ကထဲက ရပ်နားခဲ့သည် ဆိုသည့် အတွက် နှစ်ပေါင်း နှစ်ဆယ်ကျော် ရဲထက် အသက်တမျှ ကြာခဲ့ သည့် တိုင် မာန် က အပြည့်ရှိသေးသည်။ တော်ရုံလူငယ် လေးငါးယောက်လောက် ကိုဖြုံမည် မထင်။ သူ့ လက် ချက် နှင့်သာ မှောက်သွားကြဖို့ ရှိသည်။ ရင်ဦးလို ဟာမျိုးဆိုရင် ဦးတိုက်မောင်း လက်
သီးတချက် နှင့် ချက်ချင်း ယောက်ျားရှာဘဝကို စွန့်လွှတ်သွားနိုင်သည်။ ဒီလို လက်သီးမျိုးရ ဖို့ ဦးတိုက်မောင်း ဘယ်လိုကျင့်ခဲ့ရမည်ကိုတွေး ကြည့်ရုံနှင့် ရဲထက်ကျော ချမ်းလာသည်။ သူဒီလို လေ့ကျင့်နိုင်မှာမဟုတ်တာ သေချာ၏။ အခုတောင် ဦးတိုက် မောင်း ညှစ်ကြည့်လိုက်သည့် လက်မောင်း နှင့် ခြေသလုံးကြွက်သားတွေက နာကျင်နေသည်။
ဦးတိုက်မာင်း က သန်စွမ်းသေးသလို အရွယ်လည်းတင်၏။ ကိုအောင်ကျော်မိုး ၏ ဘကြီးဆိုလို့သာ အသက်ကြီး မှန်းသိရသော်လည်း အသက်လေးဆယ်ကျော်လောက်ပဲ ထင်ရသည်။
လက်ဝှေ့ သမား မဟုတ်တော့ သော် လည်း ကျန်းမာရေးနှင့် ညီညွတ်အောင် ခုချိန်အထိ စနစ်တကျနထိုင်ခဲ့ လို့ဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။
နောက်တနေ့ကျတော့ တီရှပ် အဟောင်းတထည်နှင့် ရှမ်းဘောင်းဘီ ကို ကျောပိုးအိတ်ထဲ ထည့်ပြီး ဦးတိုက် မောင်း ဆီထွက်လာခဲ့သည်။ GTC တက်တုန်းကထဲက သူငယ်ချင်းတ ယောက်လက်ဆောင်ပေးထားသည့် ရှမ်း ဘောင်းဘီကို အခုမှပဲ အသုံးချရတော့မည်။ ဦး တိုက်မောင်း ခြံရှေ့ရောက်တော့ ဆိုင်တံခါးပိတ်ထားသည်ကို မြင် ရသည်။
ဒါဆိုရင် အိမ် မှာရှိလိမ့်မည်ဟု တွက်ပြီးစေ့ထားသည့် ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်ခဲ့၏။ အိမ်ရှေ့က တံ ခါး နှင့် ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ထားသော်လည်း လူရပ်လူယောင် မတွေ့ရ၊ အိမ်ပေါ်
လည်း မတက်ဝံ့ ၍ ကွပ်ပျစ်လေး မှာပဲ ထိုင်မည်လုပ်စဉ် နားထဲမှာ အသံတခုကြားလိုက်ရသည်။ မိန်းမ တယောက်၏ အော်သံ။ ဦးတိုက်မောင်း တ ယောက် ထဲ နေသည်ကိုသိထား
သည့် အတွက် မိန်းမအော်သံက ထူးဆန်းနေသည်။
ထို့အပြင် ဒီလိုအော်သံမျိုး ထွက်နိုင်သည့် အခြေအနေ ကိုလည်းရဲထက် သိနေသည့် အတွက် အာရုံစိုက်ပြီးနားစွင့် ကြည့်လိုက်ရာ အိမ်အနောက်ဖက်နား ထွက်လာခြင်းဖြစ် သည်။
ရဲထက်ခြေကို ဖော့ပြီး အသံကြားရာဆီသို့ ကပ်ခဲ့ ၏။ အနားနီးလာသည် နှင့် အမျှ အသံက ကျယ်လောင်လာသလို အိမ်ကြမ်းခင်းကလည်း သိမ့်ကနဲသိမ့်ကနဲ လှုပ် သွား သည်ကို
ပါမြင်လိုက်ရသည်။
ဦးတိုက်မောင်း အိမ်က ထရံကာဓနိမိုးအိမ် ဖြစ်သည်။ ထရံမှာ အပေါက်ရှိလိုရှိငြား ကြည့်ရင်း ၀ါးခြမ်းအနည်းငယ် ဟနေသည့် နေရာလေးတခုတွေ့၍ ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ အထဲမှာ
ဦးတိုက်မောင်း နှင့် မိန်းမတယောက်ကို မြင် လိုက်ရပြီး ရဲထက် အသက်ပင် မရှု ဝံ့အောင်ဖြစ်သွားရသည်။ သူကြည့်တာသာဦးတိုက်မောင်း သိသွားလျှင် မ တွေး ရဲပါ။ ရဲ ထက်
ခေါင်းက အုတ်ခဲလောက် မမာတာကျိန်းသေ၏။ သို့သော်လည်းအထဲက အသံတွေ ကြောင့် မကြည့်ဘဲလည်းမနေနိုင်ပြန်ရာ အသက်ကိုအောင့်ပြီး မျက်စိတဖက်ကို မှိတ်၍
သေသေချာချာ ကြည့်မိသည်။
ရဲထက်က ခေါင်းရင်းဖက်ကနေ ကြည့်ခြင်းဖြစ်ရာ မျက်နှာကိုသေသေချာချာ မမြင်ရသော်လည်း ဆူဖြိုးသည့် ကိုယ်လုံးအနေ အထားကြောင့် အသက်လေးဆယ်ဝန်း ကျင်
တရုပ်မလိုလို မိန်းမ တယောက်ဖြစ်ကြောင်း သိ လိုက်သည်။ အပေါ်ပိုင်း က အကျ ႌ ဒီ အတိုင်းရှိနေပြီး ထမိန်ကိုတော့ ခါးအထိလှန်တင်ထား၏။ ၀ါကျင့်ကျင့် ပါ တိတ်ထမိန်
၏ အောက်ဖက်တွင် အခေါက်ထူထူကြီး နှင့် မဲနက်သော အမွှေးအုံကြီးကိုမြင်ရသည်။ ထိုအ မွှေး အုံကြီးထဲ တွင် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လှုပ်ရှားနေသော ဦးတိုက်မောင်း၏
အချောင်းကြီး က ရဲထက်ကို ပိုပြီးထိတ် လန့်စေ၏။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တန်းမှီသည်၊ စံဝင်သည် ဟု ကြိတ်ပြီး အထင်ကြီးထားသည့် ရဲထက် သိမ်ငယ် စိတ် ဝင်သွားရသည်။
ဒါကြောင့်လည်း အောက်က မိန်းမ ဒီလောက်အော်နေခြင်းဖြစ်၏။ ထိုမိန်းမက အော်သာ အော် နေသော်လည်း ဦးတိုက် မောင်းခါးကို အားရပါးရ ဖက်ထားတာလည်းမြင်ရသည်။
ဦးတိုက်မောင်းကတော့ ပုဆိိုးကို စလွယ်သိုင်းထား သည်မှအပ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်၏။ ကြွက် သားတွေ နှင့် အပြည့် ဖြစ်သော ကိုယ်လုံးပေါ်တွင် ဆေးမင်ကြောင်တွေကလည်း
အပြည့် ဖြစ်သည်။ သူက ဆောင့်လျှင်လည်း သူ့ကိုယ် ပေါ်က ကြွက်သားတွေ ကြွဖောင်းတက်လာ အောင် အားယူပြီးဆောင့်ခြင်း ဖြစ်ရာ အောက်ကမိန်းမ ထွန့်ထွန့်
လူးနေတာ မဆန်းပေ။ ဒီအရွယ် ရောက်တာတောင် ဒီလောက်စွမ်းသေးသည့် ဦးတိုက်မောင်း ကို လေးစားမိရင်း ရဲထက် နောက်ကို အသံမထွက်အောင် တဖြည်းဖြည်းလေး
ဆုတ်ခွာပြီးထွက်ခဲ့သည်။
အမှန်တော့ ဦးတိုက်မောင်း အားရပါးရ လုပ်နေသည့်မြင်ကွင်းကိုကြည့်ချင်သေးသည်။ ဟို မိန်းမ ဘယ်သူလည်း ဆိုတာကိုလည်း သိချင်၏။ ထို့ကြောင့် ခြံထဲက ထွက် လာပြီးသည် နှင့် ခြံဝကို မြင်နိုင်လောက်မည့် နေရာမှာတွေ့ သည့် လဘက်ရည်ဆိုင် မှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ခြံထဲက ဘယ်သူမှ တော်တော် နှင့် ထွက်မလာပါ။ ဦးတိုက် မောင်း
က ကြီးလဲကြီးသလို ကြာ လည်းကြာပုံရ၏။ သူ့မှာဘယ်လို ဆေးစွမ်းကောင်းတွေ ရှိနေသလဲဟု ရင်းနှီး အောင် လုပ်ပြီး မေးကြည့်ရန် စိတ်ကူးရလိုက်သေးသော်လည်း ဦး
တိုက်မောင်း လက်ထဲမှာ ကွဲထွက် သွားသည့် အုတ်ခဲကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး စိတ်ကူးကို လက်လျှော့လိုက်သည်။
ရဲထက် လက်ရည်ဆိုင်ထဲရောက်ပြီး တနာရီနီးပါး လောက်ကြာမှ ဆံပင်ကောက်ကောက် အသား ဖြူဖြူနှင့် မိန်းမ တယောက် ခြံထဲက ထွက်လာသည်။ ခုနတွေ့ခဲ့သည့် အတိုင်း အကျ ႌနီညိုရောင် နှင့်ဝါကျင်ကျင် ပါတိတ်ထမိန် ကိုဝတ်ထားသည်။ အပြင်မှာ အခုလိုမြင် လိုက်ရတော့ သူမ ကိုသိသလိုလို ရှိသည်ဟု ထင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ ဆိုင်နား
မရောက် ခင်ရဲထက်လည်း ပိုက်ဆံ အမြန်ရှင်း ပြီးထလိုက်သည်။ ရဲထက် ကလည်း ဆိုင် ထဲက အ ထွက် သူမကလည်း ဆိုင်ရှေ့ အရောက်ကွက်တိဆုံသည်။
“အန်တီခင် ဘယ်ကပြန်လာလဲ”
“ရဲထက်ပါလား၊ ဒီနားကပဲ ကိစ္စလေး ရှိလို့၊ နင်ရင်ဦးလက်ချက် နဲ့ တော်တော် အီသွားတယ်ဆို”
“ကျွန်တော်က ချစ်ဦး မျက်နှာနဲ့ ညှာလိုက်တာပါ”
“ဟုတ်လား၊ နောက်တခါဆို မညှာနဲ့”
“မညှာဘူး၊ ကျွန်တော် အခု ဦးတိုက်မောင်း ဆီမှာ လက်ဝှေ့သင်နေတယ် ဟဲဟဲ”
ဦးတိုက်မောင်း ဆိုသည့် နာမည်ကြောင့် ရဲထက်က အန်တီခင်ဟု ခေါ်သည့် ချစ်ဦးမောင် နှင့် ရင်ဦးမေတို့၏ အ ဒေါ် အငယ်ဆုံး ဒေါ်ခင်လေးရီ မျက်နှာ တမျိုးတဖုံ ဖြစ်သွားသည်။
ဒေါ် ခင်လေးရီ ကလည်း စျေးထဲမှာ အပ်ချုပ် ဆိုင် ဖွင့်ထားသူဖြစ်သည်။ သူမ ချုပ်သည့် ဘော်လီတွေက ပုံကျသည်ဟု နာမည်ကြီး၏။ ဒါဆိုရင်တော့ ရဲထက် ဒီနေ့ အပ်ချုပ်သမား
နှစ်ယောက်၏ ဇာတ်လမ်းကို သိခွင့်ရလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“နင်အိမ်ပြန်မှာလား”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီခင်”
“အတော်ပဲပေါ့၊ ငါလဲ လမ်းလျှောက်ဖို့ အဖေါ်ရတာပေါ့”
တယောက်ထဲ ယိုင်နဲ့နဲ့ နှင့်ပြန်ရမှာထက်စာရင် ရဲထက် အဖေါ်ပါတာကောင်းသည်ဟု ဒေါ် ခင်လေးရီ ထင်ပုံ ရသည်။ ခုနက မြင်ကွင်းကြောင့် ဖြစ်မည် ရဲထက် စိတ်ထဲမှာ အန်တီခင် ကိုကြည့်ရတာ နွမ်းလျနေပုံရပါသည်။
“ချစ်ဦး အကြောင်းရော ဘာကြားသလဲ အန်တီခင်”
“ရန်ကုန်မှာ ဆိုတာလောက်ပဲ သိတယ်၊ သူကလဲ မဆက်သွယ်တော့ တို့လဲဘာမှ လုပ်လို့မရဘူးလေ၊ ကျန်းကျန်း မာမာ ရှိနေရင်တော်ပါပြီကွယ်”
“ဆိုင်ကရော အဆင်ပြေရဲ့လားအန်တီ”
“ပြေပါဘူးဟယ်၊ ခုခတ်က ချုပ်ဝတ်ကြတာမှ မဟုတ်တာ၊ ရယ်ဒီမိတ်တွေချည်းပဲလေ၊ အလုပ်ပါးတယ်၊ ကောင် မလေးတွေကလဲ အိုက်လို့တဲ့ ဘော်လီ မဝတ်ကြတော့ဘူးလေ၊
ဟီးဟီး၊ ငါ့မှာ အဖွားကြီး မိတ်တွေပဲ ရှိတော့ တယ်”
“သူတို့ သေကုန်ကြရင် အန်တီခင် ခက်ပြီပေါ့”
ဒေါ်ခင်လေးရီ က ချစ်ဦးမောင်နှင့် ရင်ဦးမေ တို့၏ အဒေါ် ဖြစ်နေလို့သာ အန်တီခေါ်နေရ သော်လည်း အသက် က အလွန်ဆုံးမှ လေးဆယ်လောက်ပဲရှိမည့် အပျိုကြီးဖြစ်သည်။
သို့သော် အမည်ခံ အပျိုကြီးဖြစ်ကြောင်း ကို တော့ အခုလောလောလတ်လတ်ပင် ရဲထက် မြင်ခဲ့ရပေပြီ။ အသက်ချင်း အများကြီးမကွာ လှသဖြင့် လူငယ် တွေ နှင့် ပေါင်း သင်း
ဆက်ဆံ ရေးကောင်းသည်။ ဘယ်ကနေဘယ်လို ဦးတိုက်မောင်းလို အရွယ်လူကြီး နှင့် ဇာတ် လမ်း ဖြစ်ရသည်ကိုတော့ ရဲထက် မမှန်းဆနိုင်ပေ။ ဦးတိုက်မောင်းက နွားပျိုသန်လှ
နွားအိုပေါင် ကျိုးဆိုသည့် စာဆိုနှင့် ညီသူဖြစ်လို့လားတော့ မဆိုနိုင်ပါ.
“အင်းပေါ့ ဟယ်၊ ငါ့လက်ရာ အားပေးတာ ဆိုလို့ ငါ့တူမ တယောက်ပဲ ရှိတော့တယ်”
“အန်တီခင့် တူမ”
“နင့်သူငယ်ချင်း ရင်ဦး ပေါ့”
“အော် …ရင်ဦး ကဘော်လီတော့ ဝတ်သားပဲ ဟီး ဟီး”
“နင်ကလဲဟာ ဘော်လီတော့ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ၊ ဟိုဒင်းလေ သူများတွေက ပုံကျအောင် လှ အောင်ဝတ်ကြတာ၊ သူ က တော့ သူများနဲ့ ပြောင်းပြန် ပုံ ပျောက်အောင်ပေါ့၊
ငါ့လက်စွမ်းပြလေ၊”
“ဒီလိုလား၊ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ အန်တီခင်”
“အောင်မယ် .. နင့်ကိုပြောစရာလား၊ နင်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”
ဒေါ်ခင်လေးရီ က ဆက်မပြောတော့သဖြင့် ရဲထက် ဗဟုသုတ တရပ်ဆုံးရှုံးသွားရသည်။ သွားရသည့် ခရီးတာက လည်းသိပ်မဝေးလို့ ဟိုပြောဒီပြောနှင့် လမ်းခွဲမည့် နေရာရောက် လာသည်။ ကျောခိုင်းထွက်သွားသည့် အန်တီခင်် ၏ တင်ပါးတုန်တုန်ကြီးကိုကြည့်ရင်း ရင် ဦးသာ ဒီလိုအရွယ်ရောက်လို့ ဖင်တုန်ကြီးနှင့် ဆိုလျှင် အတော်ရယ်ရ မည်ဟု တွေးနေမိ
ပါသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xx

နောက်တကြိမ်ကျတော့ ရဲထက် မနက်စောစော ထပြီး ဦးတိုက်မောင်းဆီ သွားလိုက်သည်။ စောသေး၍ ဆိုင်ပိတ် ထားသော်လည်း အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်လေးမှာ ရေနွေးတခရားနှင့်
ထိုင်နေ သောဦးတိုက်မောင်း ကိုတွေ့ရသည်။
“ကောင်လေး လာ၊ ကောက်ညင်းပေါင်းစား၊ ရေနွေးသောက်”
“ကျွန်တော် လဘက်ရည်သောက်ခဲ့ပါပြီ ဘဘ”
ဦးတိုက်မောင်းရှေ့မှာ ကောက်ညင်းပေါင်း တပန်းကန်ကိုမြင်ရသည်တွင် မနက်တိုင်း ကောက် ညင်းပေါင်းစားခြင်း က များသူ့ကို သန်မာတောင့်တင်းစေခြင်းလားဟု တွေးရင်း
“ဘဘ မနက်တိုင်း ကောက်ညင်းစားလား”
“ကြုံရာပါပဲကွာ၊ ခုဟာက ငါ ဒီမနက် စျေးဖက်လမ်းလျှောက်ရင်း တွေ့လို့ ဝယ်လာတာပါ”
ဒေါ်ခင်မေလေး ဆိုင်ဖက်လည်းဝင်ခဲ့ ဦးမည်ဟုထင်ပါသည်။
“နေပါဦးကွ၊ မင်းကောင်မလေး နဲ့ ဟိုယောက်ျားမိန်းနဲ့ က မိန်းမချင်းကြိုက်နေကြတာလား”
“မဟုတ်ပါဘူး ဘဘရယ်၊ ရင်ဦးက သာဖြစ်နေတာပါ”
“ဒါပေမယ့် မင်း ကောင်မလေးက သိပ်မဟုတ်ဘူးကွ၊ သူက ပြတ်ပြတ်သားသား ရှိရင် ဟိုဟာမ က ဘာမှဝင်ပါလို့ မရဘူး”
ဦးတိုက်မောင်း စကားက မှန်သလိုလိုရှိသည် လို့ခံစားရသည်။ နွေးနွေး ဖက်ကသူ့ အပေါ်မှာ လိုက်လျောမှုရှိသည် မှန်သော်လည်း၊ ရင်ဦး နှင့် ပတ်သက်လျှင် ရဲထက် ဖက် ကို
သိသိသာသာ မဲတင်းခြင်းမျိုးမမြင်ရပါ။ ရင်ဦးလက် ချက်ဖြင့် မချိမဆန့် ဖြစ်စဉ်က တကူးတက လာပေမယ့် ရင်ဦး မသိအောင်လာခြင်း မျိုးဖြစ်သည်။
“မိန်းမ ဆိုတာက၊ တို့ များလက်ဝှေ့ သင်မှာဆိုတော့ သတ်တဲ့ပုတ်တဲ့ စကားနဲ့ပြောရရင် မိန်းမ ဆိုတာ ချက် ကောင်းကို အပိုင်ထိအောင် လုပ်ထည့်လိုက်ရင် ကိုယ့်လက်ထဲ
ရောက် တာပဲကွ”
ဦးတိုက်မောင်း ပြောပုံအရ ဆိုရင် နွေးနွေး၏ အရှိုတ်ကို ဒူးနှင့်ပဲ တိုက်ရတော့မလိုလို ဖြစ် နေသည်။ ဒေါ်ခင်လေး ရီ ကိုလည်း ကိုဒီနည်းနှင့်ပဲ ဦးတိုက်မောင်း အလဲထိုးခဲ့ ပုံရသည်။
“ကဲလာ… မင်းကို သဘောတရားပြောပြမယ်၊ မိန်းမ ပိုးတာမဟုတ်ဘူးနော်၊ တိုက်တဲ့ခိုက်တဲ့ ပညာကိုပြောတာ”
စိတ်မြန်လက်မြန် နှင့် ကွက်လပ်ဆီထွက်သွားသဖြင့် ရဲထက်လည်း နောက်ကလိုက်ရသည်။
“မင်း အနေအထားနဲ့ က အများကြီးလဲ သင်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ မင်းလည်း သိပ် အပင်ပန်း မခံချင် ဘူးမဟုတ်လား”
အပင်ပန်းခံနိုင်ပါသည် ဟုပြောမည်လုပ်ပြီးမှ ဦးတိုက်မောင်း က ဂွဂလန့် တိုက်တတ်သည်ကို ကြားဖူးသဖြင့် တ မင် အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဒီတော့ မင်းကို ရှောင်တာက စသင်ပေးမယ်၊ ရှောင်နိုင်ရင် အနည်းဆုံးတော့ မင်းမနာဘူးပေါ့ကွာ ”
ရဲထက်ကို အထင်သေးသည်ဟု ထင်ရန်ရှိသော်လည်း ဦးတိုက်မောင်း ပြောတာကလည်း မှန်နေသည်။ ပြန်မ တိုက်နိုင်တောင် မထိခိုက်ရင် မဆိုးပါ။
“ဟုတ်ကဲ့ ဘဘ”
“ရှောင်တယ် ဆိုတာ သုံးမျိုးပဲရှိတယ်၊ ဘေးကိုရှောင်မယ်၊ နောက်ဆုတ်ရှောင်မယ်၊ ရှေ့ကို တိုးရှောင်မယ်၊ အဲဒီ ထဲက ဘယ်ဟာ အကောင်းဆုံးဖြစ်မယ်ထင်လဲ”
“နောက်ကို ဆုတ်ရှောင်တာ”
“မှားတယ်၊ ဘယ်ဟာမှ မကောင်းဘူး”
“ဗျာ”
“ရှောင်တယ် ဆိုကထဲက မင်းတပန်းရှုံးနေပြီလေ၊ ရန်သူက လက်ဦးတဲ့ သဘောပဲ”
“ဘဘရယ် ထိုးမယ့်ဆင် နောက်တလှမ်းဆုတ် ဆိုတာလဲရှိသေးတာပဲ”
မရဲတရဲ နှင့် ရဲထက် စောဒက တက်လိုက်ပြီးမှ ဦးတိုက်မောင်း ကို ကလန်ကဆန်ပြောသလိုဖြစ်သွားမှာ ကို စိုး ရိမ်မိသော်လည်း ဦးတိုက်မောင်းက သဘောကျ စွာရယ်ပါသည်။
“မင်း မဆိုးပါဘူး၊ ရှောင်တယ် ဆိုတယ အမြဲတမ်းတော့ မမှားပါဘူး၊ ငါက ငါဖြစ်ချင်တဲ့ ငါ့စိတ်ကိုပြောတာ၊ တ ကယ့် တိုက်ပွဲမှာ ဆိုရင် ပြိုင်ဖက်ကို အကဲခတ်ပြီး ကိုယ်က စတိုက်ရ
မလား သူတိုက်လာတာကိုစောင့် ပြီးမှ လှုပ် ရှားမလားဆိုတာဆုံးဖြတ်ရတယ်၊ အရေးကြီးတာ ရှိသေးတယ် ပြိုင်ဖက်ကို ဘယ်တော့မှ မကြောက်ရ ဘူး”
ဦးတိုက်မောင်း ဒီလိုပြောလိုက်တော့မှ ရင်ဦးနှင့် ပြဿနာဖြစ်စဉ်က ကာရာတေး သမား ရင်ဦးကို ကိုယ်ခံ ပညာ ဘာမှ မသိသည့် သူတယောက် အနေ ဖြင့် စိုးရွံ့ ခဲ့မိသည်ကို
ပြန်တွေးမိသည်။
“အဲဒီတော့ မင်း မှတ်ထားရမယ့် သင်ခန်းစာ နံပါတ်တစ်က ရန်သူကို မကြောက်နဲ့၊ နံပါတ် နှစ်ကကိုယ်က သူ့ကို အပိုင်ဆော် နိုင်မယ့် အခွင့် အရေးရှိသလား ရှိရင်ဆော်ထည့်လိုက်၊
အခွင့် မသာဘူးဆိုရင်တော့ ပြန်ချနိုင်မယ့် အချိန် ကို စိတ်ရှည် လက်ရှည်စောင့်ရမယ်”
သဲအိတ်ကို လက်သီးနှင့်ထိုး၊ ခြေထောက်နှင့် ကန်၊ ဒီလိုလေ့ ကျင့်ခန်းတွေ နှင့် တိုးမည် ထင် ထားရာမှ သင် တန်းပုံစံက တမျိုးဖြစ်နေ၍ ရဲထက်သဘောကျသွားပါသည်။ ဦးတိုက် မောင်း နှင့်လည်း လေပေးဖြောင့် သွား သည်။ ထို့ကြောင့် ဦးတိုက်မောင်းဆီ သင်တန်း သွားဖို့ နောက်နေ့တွေမှာ ရဲထက် ဝန်မလေးတော့ပါ။ ဦး တိုက် မောင်းက ရဲထက်ကို
ပင်ပင် ပန်းပန်း လည်းလေ့ကျင့် မခိုင်း ပါ။ တခါတလေတော့ လည်းသူ့ဖာသာ သဘော ကျပြီးပြော တတ်သည်
“ငါက မင်းကိုလက်ဝှေ့ သင်နေတာမဟုတ်ဘူးကွ၊ ရန်ဖြစ်ရင် ချတတ်အောင်သင်နေတာ”
“ကျွန်တော် တော့ ကြိုက်တယ် ဘဘ”
“အေးလေ၊ မင်း အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပဲကွာ၊ ငါ့ဆရာတွေ သိရင်တော့ ဆဲကြမလားပဲ”
အရင်ဆုံး ဦးတိုက်မောင်းက ရဲထက်ကို ရှောင်တတ်အောင်သင်ပေးသည်။ ကိုယ်ဟန်ဘယ်လိုထားရမည်။ ခြေ အနှုတ်အသိမ်း နှင့် အဆုတ်အတက် ဘယ်လိုလုပ်ရမည် ဆိုတာကို
ပြပေးပြီး လေ့ကျင့်စေသလို သူအားလျှင် တော့ သူထိုးနှက် ကန်ကျောက်သမျှကို ရဲထက်က လေ့ကျင့်ရှောင် တိမ်းပြရသည်။ ဦးတိုက်မောင်း က အား လျှော့ပြီး ငြင်ငြင်သာသာ
ပြသော်လည်း မရှောင်၍ ထိလိုက်ရင် မသက်သာသဖြင့် ရဲထက် တော်တော်လေး ကြိုးစားရပါသည်။ ဒီတခုတော့ ရဲထက် ပင်ပန်း၏။ ထိုးမိ ကန်မိတာတွေကလည်း ခနခန ပင်။
“အရှောင်မှာ ဘယ်တော့ မျက်စိမမှိတ်မိစေနဲ့၊ ငါအညာမှာ လူမိုက်တယောက် တွေ့ဖူးတယ်၊ ဘာကိုယ်ခံ ပညာမှ မတတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူက သွေးအေးတယ်၊ လှုပ်ရှားတာ
ဖျပ်လတ်တယ်၊ လုပ်ပြီဆိုရင်လည်း လက်ယဉ်တယ်၊ ပိုင်တာနဲ့ တီးထည့်လိုက်တာပဲ၊ လူလေးငါးယောက်လောက် ၀ိုင်းရိုတ်တာတောင် မမှုဘူး”
ရဲထက် အနည်းငယ် သွက်သွက်လက်လက် လှုပ်ရှားရှောင်တိမ်း တတ်တော့မှ လူတယောက်၏ ဘယ်နေရာကို တိုက်ခိုက်သင့်တာတွေကို ပြောပြသည်။
“ပြိုင်ပွဲ ထိုးတာမှ မဟုတ်တာကွာ၊ ရန်ဖြစ်တယ် ဆိုလို့ကတော့ ပေါင်ကြားထဲ ဆော်ဖို့ အခွင့်သာရင်လည်း ဆော် သာပစ်”
“မိန်းမ ဆိုရင်ကော ဘဘ”
“ငါ့ လခွီး မှပဲ၊ မိန်းမ နဲ့ ဖက်ဖြစ်စရာလား၊ အဲ ..အဲ … မင်းကို တီးသွားတဲ့ ယောက်ျားမဟုတ်မိန်းမမဟုတ် မျိုး ဆို ရင် တော့ ချကွာ၊ ငါကဟိုမရောက် ဒီမရောက်တွေ သိပ်မြင်ပြင်း
ကပ်တာ၊ သူတို့လဲ အဲဒီနေရာမှာ အကြောတွေ ရှိတာပဲ၊ နာမှာပေါ့”
ရင်ဦးက ဒေါ်ခင်လေးရီ ၏ တူမ ဖြစ်ကြောင်း ဦးတိုက်မောင်း သိပုံမရပါ၊ သိရက် နှင့် အမြင်ကပ်လို့ ပြောတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ဘယ်နေရာတွေ ကို တိုက်ရမည်ကို ရှင်းပြပြီး
မှ ဘယ်လိုတိုက်ရမည် ဆိုတာကို သင်ပေးသည်။ လက်သီးထိုးနည်း၊ တံတောင် နှင့် တိုက်နည်း၊ ခြေကန်နည်း ဒူး တိုက်နည်းတွေ ပြပေး၏။ ဒါတွေ လေ့ကျင့် ချိန်မှာတော့ ရဲထက် ပင်
ပန်းသည်။ ဦးတိုက်မောင်း က သူစိတ်တိုင်း ကျသည့် ပုံစံမရမချင်း အထပ်ထပ်လုပ် ခိုင်း၏။ ဒါတောင်မှ ဦးတိုက် မောင်း က ရဲထက်ကို သက်ညှာစွာ ဖြင့် သဲအိတ်နှင့် မကျင့်စေပဲ မှို့
အပြည့် သွတ်ထားသည့် အိတ်ကြီး ဖြင့် ကျင့် ခိုင်း လို့သာတော်တော့သည်။
ဘာပဲပြောပြော သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ရဲထက် ခက်ခဲပင်ပန်းသည် ဟု အများသိကြသော မြန်မာ့လက်ဝှေ့ ပညာ ကိုသင်ယူနေသည် ဆိုသည့်အတွက် အထင်ကြီးကြ၏။ ရဲထက်
က လည်း တကယ့် လက်ဝှေ့သမားကြီး တယောက်ပုံတမင် ဖမ်းထားလိုက်သည်။ ဦးတိုက်မောင်း ၏ နည်းစနစ် တွေကို ကိုအောင်ကျော်မိုး ကိုပြောပြ တော့ ခေါင်းကုပ်ရင်း
“ငါ့ကို သူအရင်ကပြောတာတော့ သင်ချင်တဲ့သူရှိရင် တကယ်တတ်အောင်သင်ပေးချင်တာတဲ့၊ အခု မင်းနဲ့ ကျမှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားတယ် မသိဘူး၊ ငါ့ဘကြီးကတော့ အဲဒီလိုပဲကွ၊
ဂွတီးဂွတ သိပ်လုပ်တာ”
“ကျွန်တော် တော့ သဘောကျတယ်”
“အေးပါကွာ မင်းတို့ ချင်း အဆင်ပြေရင် အေးတာပဲ”
ဒီရက်တွေ ထဲမှာ နွေးနွေးကို သိပ်မတွေ့ရပါ။ တွေ့ပြန်ရင်လည်း ဘေးမှာ ရင်ဦးပါသည်။ ရဲထက် ဘာတွေလုပ် နေသည် ဆိုသည့် သတင်းတွေ ရင်ဦးလည်း သိမည်ပင်။ ရဲထက်ကို သရော် သလိုကြည့်တတ်သည်။ နွေးနွေး ကတော့ ထုံးစံ အတိုင်း ခိုးကြည့်ရုံလောက်သာ။ သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြမိတော့
“ဘောပြားနဲ့ ရန်မဖြစ်ချင်သေးလဲ ကောင်မလေးကို အိမ်မှာသွားတွေ့ပေါ့ကွ”
“ရမလားဟ၊ သူတို့ သမီးကို ဗူးလာကျမှန်း သိသိနဲ့ အမေအဖေ က လက်ခံမလား၊ ငါ့ ကိုရိုတ်မထုတ်ရင် ကံ ကောင်း”
“ဒါဆိုလဲ နွေးနွေး ဟိုတခါတုန်း ကလိုမင်းဆီလာအောင်လို့ တပတ်လောက် အိမ်ထဲ အောင်းနေလိုက်ကွာ၊ ငါတို့ မင်း ရောဂါဖြစ်ပြီး သေတော့ မလိုလို သတင်းလွှင့် လိုက်မယ်၊ ဒါဆိုကောင်
မလေး လာမေးမှာပဲ”
ဒီလိုနည်းတွေက ရုပ်ရှင်ထဲမှာ ရိုးနေပါပြီ။ ဒါကြောင့်ရဲထက် လုပ်ချင်စိတ်မရှိပါ။
“မလုပ်ချင်ဘူးကွာ”
“ဒါဆို မင်းက ဘောပြားနဲ့ ကောင်မလေးကို ဒီတိုင်း ထိုင်ကြည့်နေမှာလား”
“မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ အခွင့်အရေး တခုခု ပေါ်လာလိုပေါ်လာငြား စောင့်ကြည့်နေတာ”
“အဲဒါဆိုလဲ ဘိိုးဘွားရိပ်သာက စောင့်တော့”
ရဲထက် ပြုံးနေလိုက်ပါသည်။ ဦးတိုက်မောင်း စကားကိုပြန်သတိရလိုက်မိ၏။ အခွင့်အရေးရသည် နှင့် ချက် ကောင်း ကို တချက်ထဲ အပိုင်ကိုင်လိုက်လျှင် မိန်းမတွေ မလှုပ်နိုင်တော့တဲ့။
အခွင့်တခု ပေါ်လာသည်နှင့် အား လုံးပွဲ သိမ်းသွားစေရမည်ဟု ရဲထက် ရင်ထဲက ကြုံးဝါးလိုက်မိပါသည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxx

အိပ်ယာပေါ်မှာ မှိန်းရင်း တံခါးပွင့် သွားသံကြောင့် နွေးနွေး လှမ်းကြည့် လိုက်ရာ ရင်ဦးဖြစ်နေသည်။
“နွေး အိပ်ပြီလား လို့”
“အလို ဒီအချိန်ကြီး ဘာစိတ်ကူးပေါက်လာတာလဲ”
အခုလို ညနက်မှ ရင်ဦးမလာဖူးပါ။ အချိန်က ညကိုးနာရီခွဲလုပေပြီ။
“အိမ် က ညနက်လို့ စိတ်ပူနေဦးမယ်”
“ဒီမှာ အိပ်မယ်လို့ ပြောခဲ့ပြီးသား”
ကုတင်ပေါ် စွေ့ကနဲတက်ထိုင်လိုက်ရင်း ရင်ဦးပြောသည်။ လက်ကလည်း အငြိမ်မနေ လှဲအိပ်နေသည့် နွေးနွေး ပေါင်ကို ညှစ်လိုက်သေး၏။ နွေးနွေး ထထိုင်လိုက်ချိန်တွင် ရင်ဦးက
နွေးနွေး၏ စပန့်သားဂါဝန်ဖားဖားကြီ အောက် ကို နှိုက်လာသည်။
“နေဦး ရင်ဦးအတွက် ခေါင်းအုံး နဲ့ စောင်သွားယူလိုက်ဦးမယ်”
ခါတိုင်းလည်း ရင်ဦး လာအိပ်တတ်လို့ နွေးနွေး တို့ အိမ်ကလူတွေ အတွက်မထူးခြားပါ။ ရင်ဦး နဲ့ နွေးနွေးတို့၏ ထူး ခြားသည့် လူမသိသူမသိ ဆက်ဆံရေးကို သာသိရင် အိမ်ကိုလာ
ခွင့်ပြုကြတော့မှာ မဟုတ်လို့ တွေးရင်း နွေးနွေး ပြုံးမိသည်။ တကယ်တော့ ရင်ဦး အခုလို ယောက်ျားစိတ်လုံးလုံးဖြစ်သွားရခြင်း မှာနွေးနွေး စနက်မကင်းလို့ ဆို ရင် ရနိုင်မည် ထင်ပါ
သည်။ အဝေးသင် မှာ အနီးကပ်တက်ရင်း တွေ့ကြတော့ ရင်ဦး ဒီလောက် အခြေအနေ မ ဆိုးသေးပါ။ အနီးကပ် သွားတက်ရင်း အဆောင်မှာ တခန်းထဲ တူတူငှားနေကြရာမှ ဒီလိုတွေ
ဖြစ်သွားကြခြင်း ဖြစ် သည်။
တူတူအိပ်ကြ တူတူ ရေချိုးကြရင်း ရင်ဦးက စသလိုနောက်သလို နှင့် နွေးနွေးကို ဟိုဟိုဒီဒီ လုပ်သည်။ ခုချိန်ထိ ရင်ဦး မသိတာက အထက်တန်းကျောင်းသူ ဘဝကထဲက နွေးနွေးက
ကိုယ့်ဖာသာ လက်ဖြင့် အာသာဖြေဖျောက် သည့်အလုပ်ကို စွဲစွဲမြဲမြဲ လုပ်လာသူဖြစ်ချင်း ကိုပင်။ သူငယ်ချင်း တယောက်၏ အမက သင်ပေးလို့ တတ်ခဲ့သည်။ လက်တည့်စမ်းကြည့်
ရင်း သဘောကျသွားလို့ မကြာခန လုပ်မိသည်။ ထိုအမ ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြလိုက် ပြီးနောက် သူငယ်ချင်း ကိုကျော်ကာ အဲဒီအမ နှင့် အရမ်းရင်းနှီးသွားပြီး တတွဲတွဲ နေကြပြီး
တယောက်ကို တ ယောက် အပြန်အလှန် လုပ်ပေးရင်းနေခဲ့သည်။ ထိုအမျိုးသမီးက ရင်ဦးလို ယောက်ျားရှာ မဟုတ်၊ အလွန်ချော အ လွန်လှသော မိန်းမစစ်စစ် ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့်
သူမက ယောက်ျားတွေကို စိတ်မဝင်စားပါ။မိန်းမချင်းသာ စိတ် ဖြေတတ်သူဖြစ်သည်။ ဒါက ရန်ကုန်မှာ တုန်းက ဖြစ်ပါသည်။နွေးနွေး အဖေ အလုပ်က အငြိမ်းစားယူပြီး ရင်ဦး တို့ မြို့မှာ
အခြေချတော့ နွေးနွေးလဲ လိုက်ပါခဲ့ရ၏။
ရန်ကုန်က ပြောင်းလာပြီးမှ တယောက်ထဲ စိတ်ဖြေနေရသည့် အချိန်တွင် ရင်ဦး နှင့် အခုလိုကြုံသည့် အခါ နွေး နွေးက လည်း မရှောင်ဖယ် ဘဲငြိမ်နေလိုက်ရာမှ ခုလိုအခြေရောက်ခဲ့
ခြင်းပင်။ ဟိုမိန်းမ နှင့် ရင်ဦး မတူတာက တော့ ရင်ဦးက နွေးနွေးကို သာလုပ်ပေးရင်း ကျေနပ်သူဖြစ်သည်။ ရင်ဦး နှင့်ကျမှ နွေးနွေး လည်း အဆင့်တက် ခဲ့သည်။ ဟို အမနှင့်တုန်းက
တယောက်နို့ကို တယောက်စို့ကြ၊ အပြန်အလှန်ပွတ်ပေးကြ ရုံ အပြင် 69 ပုံစံဖြင့် လျှာနှင့် ကစားပေးကြခြင်း လောက် သာဖြစ် ခဲ့ ပေမယ့် ရင်ဦးကတော့ အဆုံးထိအောင် နှိုက်ချင်
သူဖြစ်သည်။ ခုတော့ နွေးနွေးကိုယ်တိုင်လည်း ဒါကို သဘောကျ နေပြီ လို့ ဆိုနိုင်ပါ၏။
ခေါင်းအုံး ယူပြီး အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ ကုတင်ဘေးမှာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေသည့် ရင်ဦးကို တွေ့ လိုက်ရသလို အခုန သတိမထားမိသည့် အနံ့တခုကို လည်း နွေးနွေး
ရလိုက်သည်။ မသင်္ကာ စိတ်ဖြင့် ရင်ဦးကို အ ကဲခတ်လိုက်ရာ မျက်နှာက နီပြီး မျက်လုံးတွေရီဝေ နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။
“ရင်ဦး အရက်သောက်လာသလား”
“ဟုတ်တယ်၊ နဲနဲပါ၊ တို့သူငယ်ချင်း တယောက် အလုပ်လုပ်တာလေ၊ ဒီနေ့ ခြံတကွက်နဲ့ ဆိုင်ကယ် တစီး အဆင် ပြေသွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ပွဲလုပ်တာ”
ရင်ဦး က ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ် ပွဲစားမျိုးလည်း တခါတလေ လုပ်သည်။ စီးပွားဖြစ်တော့ မဟုတ် သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် အပျော်လုပ်ခြင်းသာ။ ဒါပေမယ့် ခုလိုယောက်ျားလေးတွေ နှင့် သောက်စားတာမျိုးကိုတော့ နွေးနွေး စိတ်ပူသည်။ သူ့ကိုသူ ဘာထင်နေထင်နေ ရင်ဦးက မိန်းကလေး သာဖြစ်သည်။ အရက်ကို မူးအောင်တိုက်ပြီး
စော်ကားသွား လျှင် ခံရဖို့သာရှိသည်။ ဒါကို ပြောရင်လည်း ကြိုက်မှာ မဟုတ် ထို့ကြောင့်
“အရက်သောက်တာ ဘုရားမကြိုက်ပါဘူး ရင်ဦးရယ်၊ မသောက်ပါ နဲ့လား”
“သိတယ် သိတယ်၊ ဘုရားလဲ မကြိုက်ဘူး၊ နွေးလဲ မကြိုက်ဘူးဆိုတာ၊ နောက်ကို မသောက်တော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ များများ သောက်လိုက်တယ် ဟဲဟဲ”
“ကဲ မူးရင်လဲ အိပ်၊ ဒါမှ မဟုတ်လှဲနေလိုက်၊ ဒီမှာ ခေါင်းအုံး လာခဲ့”
“လှဲလိုက်ရင် အိပ်ပျော်သွားမှာပေါ့၊ ဒါကြောင့် လမ်းလျှောက်နေတာ၊ အိပ်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ နွေးကို ချစ်ရဦးမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို နှင့် အနားကို လာပြီး နွေးနွေးကို ဖက်လိုက်သည်။ ပါးကို နမ်းလိုက်တော့
“အရက်စော် နံတယ်”
“ဒါဆိုလဲ ပါးကို မနမ်းတော့ဘူး၊ ချိုချိုလေးတွေပဲ စို့တော့မယ်လာ”
ရင်ဦး အရက်ရှိန်ဖြင့် လက်တွေသွက်နေ၏။ နွေးနွေး ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်ကြီ းကို ဆွဲလှန်ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ နွေး နွေး ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာစီယာလေး တထည်ပဲ ကျန်တော့သည်။
အောက်ပိုင်းက အရင်ထဲက ဘာမှဝတ် မထား။ ဘရာစီယာကိုပါ အတင်းဆွဲ ချွတ်လိုက်ပြီးနောက် မတ်တပ်ရပ် လျှက်ကနေကုန်းပြီး နွေးနွေး နို့တွေကိုစို့သည်။ လက်ဖြင့် ညှစ်သည်။
သူက ယိုင်နေလို့ နွေး နွေးပါ လိုက်ပြီး ယိမ်းထိုးနေသည်။
“ရင်ဦး ရယ် ကုန်းကုန်းကြီး မညောင်းဘူးလား”
“ဒါဆိုလဲ နွေးက ထိုင်”
နွေးနွေး ကို ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး သူကကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ရင်း ဆက်စို့သည်။ ပေါင်ကြားထဲကို လည်း လက်တဖက်ထိုးသွင်း လာလို့ နွေးနွေး အလိုက်သင့်လေး ပေါင်
ကို ဟပေးလိုက်သည်။ ရင်ဦး တော်တော် မူးနေသည်။ ရှေ့ကို စိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းက နွေးနွေး ဗိုက်ကို လာလာခွေ့မိသလို ပေါင်ပေါ်ကိုလဲ ယိုင်ယိုင်သွား၏။
“မူးနေရင်လည်း တော်တော့လေ ရင်ဦးရယ်”
“ရပါတယ် နွေးရဲ့၊ တို့ ပူစီလေးနဲ့ လဲကစားရ ဦးမယ်”
ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးဝင်လာသည့် အတွက် စိတ်ကျေနပ်စေရန် လက်ကိုနောက်မှာထောက်ပြီး ကော့ထားပေး လိုက်ရသည်။ အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် ဒီညတော့ နွေးနွေး စိတ်ကျေ
နပ်မှု ရဖို့ သိပ်မမြင်ပါ။ ရင်ဦး လုပ်နေပုံတွေ က ဆော့ကစားသလို ဖြစ်နေသည်။ ရင်ဦး မူးနေတာကို ကြည့်ပြီး နွေးနွေး စိတ်ကူးတခု ဖျပ်ကနဲပေါ်လာသည်။ ထို့ ကြောင့်
“ရင်ဦး၊ ဒီကိုလာ၊ အပေါ်ကိုတက်”
“မအိပ်ချင်သေးဘူး”
“မအိပ် ခိုင်းပါဘူး၊ လာပါဆို၊ ပြစရာ ရှိတယ်”
အတင်းခေါ်လိုက်လို့ ရင်ဦး ကြောင်တောင်နဲ့ အပေါ်ရောက်လာသည်။ နွေးနွေးက အိပ်ယာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ရာ
“မအိပ်ပါဘူး ဆို”
“မအိပ်နဲ့ မျက်လုံးဖွင့်ပြီး သေသေချာချာ ကြည့်”
နွေးနွေးက သူ့မျက်နှာပေါ်ကို ကျော်ပြီး ခွလိုက်သည့် အခါ ရင်ဦး မျက်လုံးတွေ ကျယ်သွားသလိုပင်။ သူ၏ ခြေရင်း ဖက်သို့ မှောက်ချလိုက်ပြီးနောက် နွေးနွေး က သူမ၏ ရတနာ
တွင်းဝလေးကို ရင်ဦး ပါးစပ်နားမှာတေ့ ပေးလိုက် သည်။
“ရင်ဦး သဘောရှိပဲ၊ အိပ်တော့ မပျော်စေနဲ့နော်”
“မအိပ်ဘူး စိတ်ချ”
နွေးနွေး ပေါင်ကြားထဲမှ လက်လျှိုကာ တင်ပါးကိုဖိချ၍ ရင်ဦး စိတ်ကြိုက်လျက်သည်။ စုပ်သည်။ နွေးနွေး၏ အ သား နုနုလေးတွေ သူ့ပါးစပ်ထဲ အုံလိုက်ဝင်သွား သည်အထိအောင်
ဆွဲစုပ်လိုက်သည့် အခါ နွေးနွေး မတိုးမကျယ် လေး ညည်းရင်း တွန့်လိမ်ကာ ရင်ဦး ဗိုက်ပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ နွေးနွေး ပါးပြင်က ရင်ဦးဆီးခုံ နှင့် ကပ်နေ သည်။ ရင်ထဲက တ
လှိုက်လှိုက်နှင့် ဝေဒနာကို ခံစားရင်း ရင်ဦးပေါင်ကို လက်သည်း နှင့်ကုပ်၏။ ဗိုက်ကို ခြစ်၏။ နွေးနွေး ကောင်းနေတာကိုသိသည့် ရင်ဦးက လည်းလျှာကို စိတ်ကြိုက်ကစားကာ
ပညာကုန်ပြသည့် အခါနွေး နွေး လည်း ထွန့်ထွန့် လူးနေသည်။ ဒါပေမယ့် နွေးနွေးသူမ၏ အဓိက ရည်ရွယ်ချက်ကို မမေ့ပါ။ ရင်ဦး၏ ဘောင်း ဘီ ဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။
“ဟာ နွေး ဘာလုပ်တာ ..”
ရင်ဦး စကားမဆုံးလိုက်ပါ။ ရင်ဦး ပါးစပ် ကို နွေးနွေးက သူမ၏ ရွှဲစိုနေသည့် နှုတ်ခမ်းသားလေး တွေဖြင့်ဖိပိတ် လိုက်၏။ ရင်ဦး၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီက မိန်းကလေး တွေဝတ်
တတ်တာ မျိုးမဟုတ်သည့် အပြင် ပေါင်ကြား မှာ ရှည်မျောမျောကြီးဖုထွက် နေသည်။ ရင်ဦး ရာသီလာနေသလားဟု တွေးရင်း ဘောင်းဘီကို လှန်လိုက်ရာ ရင်ဦး ၏ မသဘာဝ
အင်္ဂ ါ ပေါ်တွင်မွေးပွ လက်ကိုင်ပဝါ တထည်ကို ရှည်မျောမျောလေး အလိပ်လိုက်ခေါက်ပြီး အုပ်တင် ထား သည်ကို တွေ့ရသည်။
“pad ကုန်နေလို့ လား တို့ဆီမှာ ရှိပါတယ်”
“မ …မ ..ဟုတ်”
ပါးစပ်က ပြောရင်း ရင်ဦး ကျုံးထဖို့ လုပ်သေးသော်လည်း နွေးနွေးက သူ့ပေါ်မှာခွပြီးဖိထားသလို ဖြစ်နေလို့ ထ လို့ မရပါ။ လူကောင်း ဆိုရင် ရင်ဦးထချင် ထလာနိုင်သည်။ အခုတော့
မူးနေတာကြောင့် သူ့ခေါင်းကို ပင် မနည်းထူ မနေ ရသည့် အချိန်တွင် နွေးနွေး ကို ရင်ဦးမတားဆီး နိုင်တော့။
“ဘာမှ လဲ မပေပါဘူး”
အဝါနုရောင်လက်ကိုင်ပဝါ ၏ အမွှေးပွလေးတွေကြားတွင် အနက်ရောင်လိမ်ကောက်ကောက် အမွှေးလေး တပင် မှ အပ ဘာအစွန်း အထင်း မှ မတွေ့ရပါ။ သေချာအောင် နွေးနွေး
ရင်ဦး၏ တွင်းဝလေးဆီ သို့လက်နှင့်စမ်း ကြည့် လိုက်တော့ စိုရွှဲနေသည်။ လက်ကို ပြန်ရုပ်ကြည့်လိုက်ရာ သွေးမဟုတ်သည့် အရည်ချွဲချွဲ တွေဖြစ်နေသည်။ ဘာ တွေဆိုတာ နွေးနွေး
ကောင်းကောင်း သိပါ၏။
“ဒါနဲ့ များ ရင်ဦး က နွေးတို့လို မဟုတ်ပါဘူး ဆို”
“တောင်းပန်ပါတယ် နွေးရယ်၊ တော်ပါတော့၊ တို့ အရမ်း မူးနေတာ မတတ် နိုင်တော့ဘူး”
ရင်ဦး၏ တောင်းပန်မှုကို ဂရု စိုက်မနေတော့ဘဲ နွေးနွေး ၏ လက်ခလယ်က အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက် လျှောကနဲ တိုးဝင်သွားသည်။ ချောကျိကျိ နှုတ်ခမ်းသား သားများ
တလျှောက် ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ပွတ်ရင်း နွေးနွေး သူမ ရှာဖွေနေသည့် အရာကိုတွေ့ ရှိလိုက်ပြီးနောက် လက်ထိပ်ဖြင့် ဖိပွတ်ချေလိုက်သည်။ ရင်ဦး တွန့်သွားသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့ နွေးရယ်”
ရင်ဦး အသံက တုန်ရီအက်ကွဲပြီး တိုးဖျော့နေသည်။ နွေးနွေး ကရင်ဦး စကားကိုလုံးဝ ဂရုမစိုက်ဘဲ သူမ လုပ်ချင် ရာကိုသာဆက်လုပ်နေသည်။ ရင်ဦး ဗိုက်သားပြင် တရွရွ
လှုပ်နေသည်ကို ဗိုက်နှင့် ထိနေသည့် ရင်သားတွေက တဆင့် နွေးနွေး သိနေသည့် အတွက် အားစိုက်ပြီး ပွတ်ချေပေးနေသည့် အခါ ရင်ဦး ခြေထောက်တွေပါ ခါလာ ၏။
ပြောမရသည့် နွေးနွေးကို မကန့်ကွက်တော့သော်လည်း ရင်ဦးသက်ပြင်း တွေအခါခါချသည်။

ဘောင်းဘီကို အောက်သို့တွန်းချဖို့ ကြိုးစားသည့် အခါရင်ဦးက တင်ပါး နှင့် အတင်းဖိထားသည်။ နွေးနွေး ရှိသမျှ အားကုန်သုံးပြီး တွန်းလိုက်မှ ပေါင်လည် လောက်အထိလျှော
ကျသွားသည်။ ပွတ်လက်စ အဖုလေးကို ဆက်ကာ ပွတ်ပေးရင်း နှင့် ဘောင်းဘီကို တဖြည်းဖြည်း ချင်း တွန်းသွားသည်။ ဒူးအောက်ပိုင်း ချောင်သည့် နေရာရောက် သည် နှင့်
နွေးနွေး ရင်ဦး ခြေထောက်တဖက်ကို မပြီး လုံးလုံးလျားလျား ချွတ်ပစ်လိုက်၏။
“တောင်းပန်လို့ မရဘူးလားနွေး”
နွေးနွေးက ခေါင်း ကို အားရပါးရခါ လိုက်ပြီး
“မရဘူး၊ တို့ကိုလဲ လုပ်ပေးဦးလေ၊ ဘာလို့ ရပ်ထားတာလဲ”
သက်ပြင်း တချက်ချလိုက်ပြီး နွေးနွေး ကိုလျှာလေးဖြင့် ထိုးကစားပေးပါသည်။ ဒါပေမယ့် လျှာ၏ ရွေ့လျားမှု တွေ က စည်းချက်မညီ စိတ်မပါလက်မပါ ဝတ္တရားကျေ လုပ်ပေးသလို
ဖြစ်နေသည်။ ဒါပေမယ့် နွေးနွေးဒါ ကို ဂရု မ စိုက်ပါ။ အဓိက က ရင်ဦး ကောင်းသွားဖို့ ဖြစ်သည်။ ရင်ဦး ဖီးလ် တက်လာသည်နှင့် အမျှ နွေးနွေး ကိုလည်း အကောင်းဆုံး
တုန့်ပြန်တော့မည်သာဖြစ်သည်။ ဒါက ရန်ကုန်တုန်း က တွဲခဲ့သည့် အမ နှင့် ကထဲက နွေးနွေး အတွေ့ အကြုံ ရခဲ့ ပြီးသား ဖြစ်သည်။
နွေးနွေး ရင်ဦး ပေါင်ကြားထဲသို့ ခေါင်းထိုးဝင်လိုက်သည်။ ဒူးကို ထောင်ပြီး ပေါင်တွေကိုု ကားလိုက်သည် နှင့် နွေးနွေး ၏ စိတ်ကြိုက် အနေအထားသို့ ရောက်သွားသည်။ ဒါမျိုးကိစ္စ
မှာ နွေးနွေးက အများကြီး ပိုပြီးဝါရင့် ကြောင်း ရင်ဦး မသိရှာဟု တွေးရင်း နွေးနွေးပြုံးလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ တတ်နိုင်သမျှ အကောင်းဆုံး လုပ်တော့ ၏။ နွေးနွေး၏ လျှာနီနီ ကလေး
တဖျပ်ဖျပ် ရွေ့လျားနေမှုကို ရင်ဦး ကြာရှည်တောင့် မခံနိုင်ပါ။ တကိုယ်လုံးတုန် လာပြီး နောက် နွေးနွေး၏ တင်ပါး လေးကိုလည်း အတင်းဖိချပြီး သူကလည်း နွေးနွေး နှင့် အပြိုင် အ
စွမ်းပြတော့ ၏။ အဖုလေးကို လျက်ပေးရင်း အပေါက်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်း ပူးထည့်ကာ ဆက်တိုက်အသွင်း အထုတ်လုပ် ပေးသည့် အခါ နွေးနွေး လုပ်လက်စအလုပ်တွေ နားပြီးခပ်
တိုးတိုးလေး ကြိတ်ညည်းရသည်။ နွေးနွေးသာ လက် သည်းရှည်တွေ မထားခဲ့ရင် နွေးနွေးလည်း ပြန်ထည့်ပေးလို့ရသည်။ အခုတော့ လက်သည်းရှည်တွေ အထဲမှာ ထိုး မိကုန်မှာ
စိုးပြီး အဝကိုပဲ ပွတ်ပေးလို့ရသည်။ ဒါပေမယ့် နွေးနွေး၏ ကျွမ်းကျင်မှု ကြောင့် ရင်ဦးလည်း နွေးနွေး ထက် မလျော့သည့် ခံစားမှုကို ရကြောင်း ရင်ဦး ၏ တင်ပါးကနေ တဆင့်
အိပ်ယာပေါ်အထိ တစိမ့်စိမ့် ထွက်ကျ နေသည့် အရည်တွေက သက်သေ ခံနေသည်။
ရင်ဦး စိတ်ထလာပြီး အားသွန်လုပ်ပေး လိုက်သည့်အတွက် နွေးနွေး လည်းစိတ်ကျေနပ်မှု ရခဲ့ပါသည်။ ဒီလိုပင် နွေးနွေး ၏ အစွမ်းကြောင့် ရင်ဦးလည်း ကောင်းသွားသည်လို့ နွေးနွေး
ထင်မိသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်ဦးကို မေး ကြည့် ချိန်မရလိုက်ပါ။ မူးနေသော ရင်ဦး တယောက် နွေးနွေး လက်ချက်ကြောင့် ပိုပြီးနွမ်းနယ်ကာ ချက်ချင်း လိုလို အိပ်မောကျသွားပါသည်။
အိပ် ပျော်နေသော ရင်ဦးကို ကြည့်ရင်း နွေးနွေး ပြုံးလိုက်မိ၏။ ဒါတောင်မှ နို့ သီး ဖျားကလေး တွေကို ပွတ်ချေလျှင်၊ ပါးစပ် နှင့် စုပ်ပေး လျှင် ဘယ်လို အရသာရှိကြောင်း ရင်ဦးကို
မြည်းစမ်း ခွင့် မပေး လိုက်ရပါ။
နွေးနွေး ကို အိမ်ထောင်မပြုရဟု ရင်ဦးပြောဖူးသည်။ တကယ်လို့ ဒီည အတွေ့ အကြုံကြောင့် ရင်ဦးလည်း အ မြင် မှန်ရပြီး မိန်းမသားတယောက်၏ စိတ်ခံစားမှု အရသာကို သိသွား
လျှင်တော့ ဘာပြောဦးမည် နည်းဟု ဂါဝန်ပြန် စွပ်ရင်း တွေးနေမိသည်။ ဒါဆိုရင်တော့ ရဲထက် နွေးနွေး ကိုချဉ်းကပ်နေသည့် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ရင်ဦး သဘော ထားတွေ ပြောင်းသွား
နိုင်သည်။ ရင်ဦး သာ ကြားထဲက ခံမနေရင် သူမ နှင့် ရဲထက် အခုလောက်ဆိုရင် ချစ်သူ တွေ ဖြစ်နေကြနိုင်မှန်း နွေးနွေး သိသည်။ ရင်ဦး ဝင်မရှုပ်ဖြစ်ရင် ရဲထက်လည်း ရှေ့ကို လွယ်
လွယ်တိုးလာနိုင် သလို နွေးနွေး ကလည်း တုံ့ပြန်မိမည်ပင်။
ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ရဲထက်ကိုတော့ နွေးနွေး သဘောကျသည်။ နွေးနွေး ကို တခါတလေ သူကြည့်တတ် သည့် မျက်လုံးတွေ၏ အဓိပ္ပါယ် ကို ရင်ဖိုမိရသည့် တိုင် ရဲထက်ကို
နွေးနွေး သဘောကျသည်။ နွေးနွေး ရင်သားတွေ ကို ဝင်းဝင်းတောက်သည့် မျက်လုံးတွေ နှင့် ရဲထက်ကြည့်လာတိုင်း နွေးနွေး လည်းရင်တွေ အရမ်းခုန်မိသည်။ ဒီရင် သားတွေကို
နွေးနွေးကိုယ်တိုင်မှ အပ ကိုင်ဖူးသူမှာ မိန်းမသားတွေသာဖြစ်သည်။ ရဲထက်ကတော့ ဒါတွေ ကို အရင်ဆုံး ကိုင်ခွင့်ရသည့် ယောက်ျား ဖြစ်လာနိုင်ပါသည်။ အခုကထဲက တပ်မက်စွာ
အတင်းလိုက်ကြည့် နေသူက ရည်းစားဘဝ သာရောက်ရင် ဘယ်လိုမှ ချမ်းသာပေးမှာ မဟုတ်တာသေချာ၏။
နောက်ပြီး ဟိုတခါ ရဲထက်လုံချည် ပြင်ဝတ်တုန်းမြင်လိုက်ရသည့် အချောင်းကြီးကလည်း နွေးနွေး ကို ရဲထက် အကြောင်း တွေးတိုင်း ရင်ဖိုရစေသည်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ရင်ဦးက
လက်ချောင်းတွေ ထည့်ပြီးနှစ်သိမ့် ပေးတိုင်း ရဲထက် ဟာကြီး ကို နွေးနွေး ပြန်ပြန်ပြီး မြင်ယောင်မိ၏။ ရင်ဦး၏ လက်ချောင်းတွေထက် ပိုပြီးကြောက်စရာ ကောင်း မှာ သေချာ သည်။ တွေးရင်း နှင့် ပေါင်ကြားထဲက ပြန်စိုလာတာကို သတိထားမိပြီး အတွေး စကို နွေး နွေး ဖြတ်ပစ်လိုက်သည်။
အောက်ပိုင်းဗလာ နှင့် ပေါင်ကားပြီး အိပ်ပျော်နေသည့် ရင်ဦးကို စောင်နှင့် အုပ်ပေးခဲ့ပြီး နွေးနွေး အပြင်ထွက်ပြီး ရင်ဦး အရည်တွေ စိုစွတ်နေသည့် လက်နှင့် ပါးစပ်တွေကို
ဆေးကျောရသည်။ အထဲပြန်ရောက်တော့ ရင်ဦးကို ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်ပေးသော်လည်း အဆင်မပြေ ထို့ကြောင့် ထမိန်တထည်ယူဝတ်ပေးပြီး နွေးနွေး လည်း အိပ် ယာ ဝင်ခဲ့သည်။
မနက်ပိုင်း နွေးနွေး အိပ်ယာက ထသည်အထိ ရင်ဦးမနိုးသေးပါ။ မေမေ မနက်စာချက်ကတာ ကို ခန သွားကူပေး ပြီးပြန်ဝင်လာသည့် တိုင် ရင်ဦးက အိပ်ပျော်နေဆဲ။
“ရင်ဦး၊ မိုးလင်းပြီလေ ထ …ထ၊ မနက်စာ စားရအောင်”
လှုပ်နှိုးလိုက်တော့ လည်းဝုန်းကနဲ ထထိုင်သည်။ မျက်စိတွေကိုပွတ် ရင်း
“ညက သိပ်မများပါဘူး၊ ဘာလို့ ခေါင်းက နောက်နေရတာလဲ”
မျက်လုံးတွေကို ပွတ်ရင်း နွေးနွေးကို မေးလိုက်သည်။
“ရင်ဦး မများဘူး ထင်တာက များနေလို့ နေမှာပေါ့”
“မသိပါဘူး၊ …ဟာ”
ကိုယ်အောက်ပိုင်း က ထမိန်ကို ကြည့်ပြီး ရင်ဦး မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မျက်နှာတခုလုံးလည်း သွေးဆုတ် ဖြူ လျော်သွားကာ အောက်ပိုင်း ကို ချက်ချင်း စောင်နှင့် ဖုုံးလိုက်၏။
“နွေး… တို့ ဘောင်းဘီ”
“ရှိတယ် ဒီမှာ၊ ပြန်ဝတ်ပေး မလို့ပါပဲ၊ ဝတ်ပေးရခက်တာနဲ့ တို့ ထမိန် ဝတ်ပေးထားတာ”
ရင်ဦး နွေးနွေးကို မကြည့်ဘဲ အခန်းနံရံကိုသာစိုက်ငေး နေသည်။
“တို့ကို စိတ်ဆိုးနေလား”
ဘာမှပြန်မဖြေပဲ ရင်ဦး ငြိမ်သက်နေ၏။
“ရင်ဦးရယ်၊ အမှန်အတိုင်းပြောရရင်လေ ရင်ဦးကြောင့် တို့ အများကြီးပျော်ခဲ့ရပါတယ်၊ ဒါကြောင့် ရင်ဦးကို လည်း တို့လိုပဲ ပျော်စေချင်တယ်၊ နှစ်ယောက်တူတူ ဆိုရင် ပျော်စရာကောင်း
မှာပဲ လို့ ထင်ခဲ့တယ်၊ အဲဒါကြောင့်ပါ”
မျက်နှာငယ်လေး နှင့် တောင်းပန်သည့် နွေးနွေး ကို တချက်ကြည့်ပြီး ရင်ဦး ခေါင်းငိုက်စိုက်ချသွား၏။
“ရင်ဦး မကြိုက်ရင် နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး၊ တောင်းပန်ပါတယ်၊ စိတ်မဆိုးပါ နဲ့ ရင်ဦးရယ်”
“တခြားသူတယောက်သာဆိုရင် ….. ဒါပေမယ့် …နွေးကိုတော့ စိတ်မဆိုးရက်ပါဘူး၊ ဘောင်းဘီ နွေး”
“ရော့ … ဟာ …နေဦးခန”
အတွင်းခံ ကို လက်ထဲက ပြန်ဆွဲယူလိုက်လို့ ရင်ဦး ကြောင်သွားသည်။ နွေးနွေး က သူမ၏ အံဆွဲထဲက လစဉ် သုံး pad တခုကို ဆွဲထုတ်ပြီး ရင်ဦး အတွင်းခံမှာ ကပ်ပေး
လိုက်တော့ မျက်လုံးကြီးပါ ပြူးသွား၏။
“ရော့ … မနေ့ က စိတ်မချရလို့ လက်ကိုင်ပဝါ ခံထားတာလား၊ သန့်ရဲ့လားရင်ဦးရယ်၊ နောက်ပြန်သုံးလို့ မရမယ့် တူတူ အမှိုက်ခြင်းထဲ ထည့်လိုက်ပြီ”
ရင်ဦး ယောင်တောင်တောင် နှင့် လှမ်းယူပြီး စောင်ကို မခွာဘဲ ထမိန်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မှ စောင်အောက်မှာ အတွင်းခံကို ဝတ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီရှည်ကို လည်း
ထိုနည်းအတိုင်းဝတ်၏။ ရှက်စရာ မလိုသူချင်း ဒီလောက် အထိ အဖြစ်သည်း နေသည်ကို နွေးနွေး စိတ်မသက်မသာကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။ ရင်ဦး လုပ်ပုံတွေ
မဟုတ် သေး။
“တလက်စထဲ ပြောရဦးမယ်၊ အရင်ကရော ဒီလိုပဲ အဝတ်နဲ့ ထိုးခံလိုက်တာပဲလား၊ အဝတ်သန့်ရင်တော့ အ ကြောင်း မဟုတ်ပါဘူး။ ရင်ဦးစိတ်က ဘယ်လိုရှိရှိ ဒီလို အချိန်
မှာတော့ ကိုယ်နဲ့ မဆိုင်သလို သဘောထားပြီး သန့်သန့်ရှင်းရှင်း မနေရင် ရောဂါ ရနိုင်တယ် ”
“မဟုတ် ဘူးလေ၊ အဲဒါ ဟို …မနေ့က”
“အင်းလေ၊ မနေ့က တော့ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ တို့တွေ့ပါတယ်၊ ဒီနေ့ ဖြစ်ရင် ရင်ဦးပေါက်ကရတွေ ခံနေမှာ စိုးလို့ တခါထဲ လုပ်ပေးလိုက်တာ၊ ရင်ဦး ဆီမှာ မရှိဘူးလား၊ အော် သိပြီ၊
ရင်ဦး ဝယ်ရမှာ ရှက်နေတာဖြစ်မယ်”
ရင်ဦး ခေါင်းကို တဗျင်းဗျင်း ကုပ်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာ ဖြင့် ကြည့်နေသည်။
“ရင်ဦး မဝယ်ချင်ရင် နောက်ဆို တို့ဝယ်ထားပေးမယ်၊ အခုလဲ အပိုယူသွား ဦးမလား ရှိတယ်”
နွေးနွေးက အံဆွဲကို ဖွင့်ပြန်ရာ ရင်ဦးကုတင်ပေါ်က ဆင်းလာပြီး လက်ကိုဆွဲကာ တားသည်။
“တို့ကို အန်တီခင် ဝယ်ပေးပါတယ်”
“အော်၊ ဒါဆိုလဲ ပြီးရော၊ မျက်နှာ သွားသစ်လေ၊တို့ အိပ််ယာသိမ်း လိုက်ဦးမယ်၊”
ရင်ဦး က မိန်းမ ကိစ္စတွေ ဆိုရင်မပြောချင်တာလည်း သိနေ၍ နွေးနွေး ဆက်မပြောတော့ပါ။ ညတုန်းက အ ကြောင်း တွေ ပြန်မေး ချင်စိတ်ကိုလည်း မနည်း ထိန်းထားရသည်။
နွေးနွေး တို့ မိသားစု နှင့် အတူ မနက်စာ စား ပြီး အပြန်ကျမှ ခြံဝလိုက်ပို့ရင်း
“ရင်ဦး ညက ပျော်ရဲ့လားဟင်”
“အရမ်းမူးနေလို့ ဘာမှ တောင်မမှတ်မိတော့ပါဘူး”
မျက်နှာ တည်တည်ကြီး နှင့် ပြောပြီး ထွက်သွားသည့် အခါ နွေးနွေး ပါးစပ်လေး အဟောင်းသား ဖြင့် ကျန်ခဲ့ တော့၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-

ရင်ဦး တနေ့လုံးစိတ်တိုနေသည်ဟု ဆိုရမည်။ မနက် မိုးလင်းလင်းချင်း နွေးနွေးကြောင့် စိတ်ရှုပ်ခဲ့ရသည်။ အိမ် ရောက်ပြန်တော့ ဒီနေ့ ဆိုင်မထွက်ဘဲ အိမ်မှာနားနေသည့်
အန် တီခင် နှင့် စကားပြောရင်းစိတ်ဆိုးရသည်။နောက် ဆုံးတော့ ဟိုရဲထက် ဆိုသည့် အူ ကြောင်ကြောင် နှာဗူးကို အားလုံး အပြစ်တွေ ပုံချချင်မိ၏။အန်တီခင်ကလည်း
အန်တီခင်ပါ။ သူနှင့် ဦးတိုက်မောင်း ဆိုသည့်တောသား အဖိုးကြီး နှင့် ဇာတ်ထုပ် ကို ရိပ်မိ နေသည့်တိုင် မသိသလိုနေပေးသည့် ကျေးဇူးကိုမှ မထောက် ရဲထက် ဆိုတဲ့
အကောင်ကိုမှ သွားပြီး နှုတ်ဖွာ သည်။ ရင်ဦး အတွက် ရင်စည်း အသစ်တထည် ချုပ် လာပေးလို့ ကျေးဇူးတင်လို့ မှမဆုံးသေးခင်
“တလောတုန်းက ရဲထက်တောင် ငါ့ကို မေးနေသေးတယ် ရင်ဦးဝတ်တဲ့ ဘော်လီက ဘယ်လိုမျိုးလဲတဲ့ …ဟီး ..ဟီး”
သူ့ဟာသူ သဘောကျနေပြီးမှ ရင်ဦး မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း အန်တီခင် ရယ်သံရပ်သွား သည်။
“ဒီကောင်က ဘာဖြစ်လို့မေးတာလဲ၊ သူ့ အလုပ်လား”
“ဟိုဒင်းလေ ..ဟိုဒင်း …ငါကလဲ မပြောခဲ့ပါဘူးဟယ်”
“သူမေးစရာလား၊ အန်တီခင် အာချောင်တာဖြစ်မယ်၊ ဒီတဏှာရူးကိုမှ”
“ကောင်လေး က အေးအေး ဆေးဆေး လေးပါဟယ်”
“အန်တီခင် ဘာသိလို့လဲ၊ အန်တီခင့် အဆက်ကြီး တပည့်ဆိုပြီး လိုက်ပြောနေတာလား”
ဒေါသ နှင့် ထအော်လိုက်မိတော့ အန်တီခင် အနာပေါ်တုတ်ကျပြီး ရင်ဦးနားကနေ သုတ်ကနဲ ထွက်ပြေးတော့ သည်။ အန်တီခင် လာပေးသည့် ရင်စည်းဖြူဖြူကို ကုတင်ပေါ် ပစ်
တင်လိုက်ပြီး ရင်ဦး မွေ့ယာကို လက်သီးဖြင့် အချက်ပေါင်းများစွာ ထိုးနေမိသည်။ အခု တလော ဘာဆိုဘာမှ အဆင်မပြဟု စိတ်ထဲမှာခံစားနေရသည်။ အရာ အားလုံး၏ တရား
ခံ သည်ရဲထက်။
ရယ်လိုက်လျှင် ပါးချိုင့်လေး ခွက်ဝင်သွားတတ်သည့် ရဲထက် က မခုတ်တတ်သည့် ကြောင် လေးပမာ အကြောင်း မသိသူတွေအတွက်ကတော့ ခင်မင်စရာကောင်လေး
တကောင်ဖြစ် ချင်ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ ရင်ဦးကတော့ ဒီ ကောင် နှာဗူးကျသည့် ငကြောင်တကောင် ဆိုတာ သိ နေသည်။
ရင်ဦးဒီလောက် တားဆီးထိန်းသိမ်း နေသည့်ကြားက နွေးနွေး ကလည်း ရင်ဦးကို ဆက်ဆံပုံ ကြည့်ပုံက တမျိုး ကြီးဖြစ်နေသည်။ ရင်ဦး နှင့် စကားများကြရင်း ရဲထက် အရှက် မရှိလုံ
ချည် ပြင်ဝတ်လိုက်တုန်းက သူ့အောက်ပိုင်း ကိုနွေးနွေးရော ရင်ဦးပါမြင်ခဲ့သည်။ နွေး နွေး ရှက်သလို မျက်နှာ လွှဲသွားသော်လည်း မလွှဲခင်တော့ သေသေ ချာ ချာကြည့်ခဲ့သည်ကို
ရင်ဦးရိပ်မိပါသည်။ ရင်ဦးလိုသာ ရဲထက်က လှန်ပြတာကိုမြင်ရရင် နွေးနွေး ဘယ်လိုနေမည် နည်း။
ရဲထက် ပေါင်ကြားထဲက အမြှောင်းကြီးကို အားကျပြီး ယောက်ျားနဲ့ ပိုတူအောင် ဘောင်းဘီ ထဲမှာ လက်ကိုင်ပဝါ ခေါက်ထည့်ထားမိခါမှ မနေ့ညက နွေးနွေးတွေ့သွားသည်။ မူးနေသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲအပြစ်တင် ဖို့ရှိပေမယ့် အ ကြောင်းရင်းက ရဲထက်သာဖြစ်သည်။ နွေးနွေးက ရာသီလာနေတာလို့ ထင်သွားလို့တော်သေးသည် အဖြစ်မှန် ကိုသာ နွေးနွေးသိသွားရင် ရင်
ဦး ရှက်စိတ်နဲ့ နွေးနွေးကို မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရဲတော့မှာ မဟုတ်။ ဒါတောင်မှ ရင် ဦး ထက် ကိုး လနှင့် ဆယ့်ခြောက်ရက် ငယ်သည့်ကောင်မလေးက ရာသီချိန်မှာ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နေဖို့
ဆရာ မ ကြီး လုပ်ပြီးပြောတာခံ လိုက်ရသေး၏။
ညက နွေးနွေး သူ့ကိုဘာတွေလုပ်ခဲ့သည် ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သည် ဆိုတာကိုတော့ ရင်ဦး သိပ် မမှတ်မိတော့ပါ။ မှတ် လဲ မမှတ်မိချင်ပါ။ ယောက်ျားတယောက် အနေနှင့် မဖြစ်နိုင်တာတွေ
ဖြစ်ခဲ့ရသည်လို့ပဲ ရိုးတိုးရိပ်တိတ် မှတ်မိ သည်။ မနက်မိုးလင်းလို့ ကိုယ်ပေါ်မှာ ထမိန်တထည်ကို မြင်ရချိန်မှာ ရင်ဦး ရင်ထဲမှာ ကြီးမားသည့် အလုံးကြီး တ ခုကို အတင်းမျို လိုက်ရသလို
ပင်။ ကိုယ့်ဘောင်းဘီ ကိုယ်ပြန်ဝတ်ဖို့တောင် နွေးနွေးရှေ့မှာ ရင်ဦး ရှက်ခဲ့ရ သည်။
အိမ်ထဲမှာဆက် မနေချင်တော့သဖြင့် ထိုင်ရာမှ ထပြီးအဝတ်လဲမိသည်။ ခုထိမထုတ်ရသေး သည့် နွေးနွေး ကပ် ပေးလိုက်သည့် pad ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲခွာပြီး ကုတင်အောက်ကိုပစ်
သွင်းလိုက်၏။ အဝတ်လဲပြီး မှန်ထဲမှာ ကိုယ့် ကိုယ်ကို သေသေချာချာကြည့်လိုက်သည့် အခါ အပြာနှင့် အနက်ကွက်ရှပ်အကျ ႌပွပွ၊ ကာကီရောင် ကွာ တားဘောင်းဘီပွပွ နှင့်ရင်ဦး ကို
အရူးမှသာ မိန်းကလေးလို့ပြောကြလိမ့်မည်။
“အိမ်ကို ကပ်တယ် မရှိဘူး”
အိမ်ဝကနေဆီးပြောသည့် အန်တီခင့်ကို မကျေမချမ်းနှင့် ကြည့်လိုက်ပြီး ရင်ဦး အပြင်ကို ထွက်လာခဲ့၏။ စိတ်ရှုပ် လို့ သာထွက်လာရပေမယ့် ဘယ်သွားရမှန်းလဲ မသိပါ။ နွေးနွေး ဆီ လဲ
မသွားချင်။ တခြားသူငယ်ချင်းတွေဆီလဲ မသွားချင်။ ဟိုတွေးဒီငေး နှင့် ရင်ဦး ခြေထောက် တွေက အရက်ဆိုင်ဝဆီ ရောက်သွားသည်။
အရင်က ရင်ဦး တယောက်ထဲ မသောက်ဖူးပါ။ သူငယ်ချင်း တွေနှင့်မှ နည်းနည်းပါးပါး သောက်ဖြစ်သည်။ မ သောက် တော့ပါလို့ နွေးနွေးကို ကတိပေးထားသော်လည်း သောက် ပြီးရင်
နွေးနွေး ဆီမသွားတော့။ စိတ်ညစ် တာတွေ ပျောက်အောင် အမူးသောက်ပြီး ကိုယ့် အိမ် ကိုယ်ပြန် အိပ်တာ အကောင်းဆုံးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ရမ် နှစ်ပက်၊ ကြက်ဥမွှေကြော်တပွဲ၊ နဲ့ ရေခဲပေး”
ရမ်က အမူးကြမ်းသည်ဟု ပြောသံကြားဖူးလို့ ရမ်မှာလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခါတိုင်းသူငယ် ချင်းတွေ နဲ့ ဆိုရင် ဝီစကီ ကောင်းကောင်း တပက် နှစ်ပက်လောက်၊ ဘီယာ တခွက်နှစ်
ခွက်လောက်ပဲ ရင်ဦးသောက်တတ်ပါသည်။
အရက်ရောက်လာသည် နှင့် ရေခဲထည့် ရေနည်းနည်းရောပြီး တငုံသောက်လိုက်သည်။ ရမ်က အနံ့လည်း ဆိုး သလို အရသာလည်း ဆိုးသည်။ ရင်ဦး မနည်း မျိုချလိုက်ရ၏။ ဒါ
ကြောင့် တငုံသောက်ပြီးသည် နှင့် ဆက်မ သောက် တော့ဘဲ ကြက်ဥကြော် စောင့်ရသည်။ အမြည်း လေးရောက်လာတော့မှ လက်ကျန်ကို နည်းနည်းချင်း ဖြတ်ရသည်။ ဆိုးတော့
မဆိုးပါ နှစ်ပက် ကုန်တော့ရီဝေဝေ ဖြစ်လာ၏။
“နောက် နှစ်ပက်ပေးကွ”
ဒီတခေါက် အရက်က တော်တော် နှင့် ရောက်မလာပါ။ တော်တော်ကြာတော့မှ အနားကို ခပ်ဝဝ လူကြီးတ ယောက် ရောက်လာ၏။ မြင်ဖူးသလိုလို စိတ်မှာထင်နေစဉ်
“မင်း က ကိုခင်ဦး သမီး မဟုတ်လား၊ သွားတော့”
“ဘာလို့ သွားရမှာလဲဗျ၊ အရက်သောက်ဖို့လာတာ”
“မင်းနဲ့ အရက်ဘာဆိုင်လို့လဲ၊ ငါ့သူငယ်ချင်း သမီးကို ငါ အရက်မရောင်းဘူး၊ ပိုက်ဆံလည်း မပေးနဲ့ တော့၊ အခု ပြန်၊ မပြန်ရင် ငါ ကိုခင်ဦးကို သွားခေါ်လိုက်မယ်”
ဒါကြောင့် မြင်ဖူးသလိုလို ရှိသည်လို့ ထင်မိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် လည်းဒီဆိုင် ကို မလာဖူးတော့ အ ဖေ့ သူငယ်ချင်း ဆိုင်ဆိုတာ ရင်ဦးမသိခဲ့ပါ။ တခြား ဆိုင် တ
ဆိုင် သာဆိုရင် မိန်းကလေး တယောက် အဖြစ် ဆက် ဆံခြင်း အတွက် လွှတ်ပြီးပေါက်ကွဲ မိပေလိမ့်မည်။ အခုတော့ အဖေ့ သူငယ်ချင်း ဆိုင်ဖြစ်နေလို့ စိတ်လျှော့ပြီး ထွက် လာ
ခဲ့ရ သည်။ ဒါတောင်မှ ဟိုလူကြီးက ဆိုင်ဝကနေ
“ဟေ့ ကောင်မလေး အိမ်ကို တန်းတန်း မတ်မတ် ပြန်နော်”
စိတ်ထဲက မကျေနပ်မှု တွေကို လမ်းမပေါ်မှာ တွေ့ရသည့် ဘီယာဘူးခွံပေါ် ပုံချလိုက်သည်။ အားရပါးရ ခြေကို လွှဲ ပြီး ပိတ်ကန် ပစ်လိုက်သည်တွင်
“ခွပ်”
“ဘာလုပ်တာလဲကွ”
ရီတီတီဖြစ်နေသည့် ခေါင်းချက်ချင်းကြည်လင် သလိုဖြစ်သွားပြီး ရင်ဦး၏ ဒေါသတွေက လားရာမှန် ကို ရှာဖွေ တွေ့ ရှိသွား၏။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါ အောင်ဆုပ်လိုက်ရင်း
“ငါ့ဖာသာ ငါဘာလုပ်လုပ်ပေါ့ကွ”
တဖက်လူက ရဲထက် ဖြစ်လို့နေပါသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxx

“မင်းဘာလုပ်တာလဲ ရင်ဦး”
“မျက်စိရှေ့မှာ ရှုပ်နေတဲ့ အမှိုက်ကို ကန်လိုက်တာလေ”
ရင်ဦး အမူအရာက မခန့်လေးစားနှင့် တမင်ရန်စသလိုလုပ်နေခြင်းကြောင့် ရဲထက် ဒေါကန် သွားရသည်။
“မတော်တဆ ဆိုရင် ငါလက်ခံပါတယ်၊ အခု မင်းဟာက လွန်လွန်းပြီကွ”
“မကျေနပ်ရင်လည်း သဘောပဲ ရဲထက်၊ ကြိုက်သလို ရှင်းလို့ရတယ်”
“မင်း က ငါ့ကို ရန်စနေတာလားရင်ဦး”
“ကြိုက်သလိုထင်ကွာ၊ လက်သီးထိုးနည်းလေး နည်းနည်းတတ်ရုံနဲ့ တော့မင်း မရပါဘူး”
“ဟေ့ကောင် ငါယောက်ျားကွ”
“ဒါဆိုလဲ လုပ်လိုက်လေ၊ ဒီမှာ ရှင်းမလား တိုက်ပျက်မှာရှင်းမလား”
“ဟိုပဲ သွားမယ်လေ၊ ဒီမှာ ဆိုရင် ဆွဲတဲ့ သူပေါ်လာနေဦးမယ်”
“အိုကေလေ၊ ဒီတခါတော့ ငါရှေ့ကသွားမယ်၊ သတ္တိရှိရင်လိုက်ခဲ့ပေါ့ကွာ”
ရဲထက် ပြန်အဖြေစကားကိုတောင် မစောင့်ဘဲ ရင်ဦး ရှေ့ကနေခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားတော့ ရဲ ထက်လည်း နောက်ကနေလိုက်ရတော့သည်။ ဦးတိုက်မောင်း ဆီသင်ရာမှာ
ဘာမှမကြာလှသေး၊ နှစ်နှင့်ချီပြီး ကိုယ်ခံပညာ လိုက်စားခဲ့သည့် ရင်ဦး ကို လွယ်လွယ်နှင့် ရင် ဆိုင်နိုင်မှာ မဟုတ်တာတော့သေချာသည်။ သို့သော်လည်း ဘာ ကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်
ယောက်ျား တယောက် အနေနှင့် ရဲထက်ဒါကို ရှောင်လွှဲလို့ မရပါ။ တိုက်ပျက်ဆီ သွားရာလမ်း တလျှောက် တွင် စိတ်ကို လျှော့ချပြီး အတတ်နိုင်ဆုံး တည်ငြိမ်အောင် လုပ်သွား
သည်။ ဦးတိုက်မောင်း၏ သင်ခန်းစာတစ် အရ ရန်သူကိုကြောက်လို့ မဖြစ်ပါ။ ပြီးရင် သူ့အနေအထား ကိုကြည့်ပြီး ဗျူ ဟာကို ရွေးချယ်ရမည်။ ခုအတိုင်း ဆိုရင်တော့ ရင်ဦးက
အချိန်မဖြုန်းဘဲ ဒလကြမ်း ဝင်တိုက်ခိုက်မည့် သဘော ရှိသည်။ ဒါကိုတော့ အထဲရောက်မှ မီးစင်ကြည့်ကရ ပေ မည်။
ပုဆိုးကို ခပ်တိုတို ခိုင်ခိုင် ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး တိုက်ပျက်အတွင်းသို့ ခြေလှမ်းမှန်မှန် ဖြင့်ဝင်သွားချိန်တွင် ခါး ထောက်ပြီး ရပ်စောင့် နေသည့် ရင်ဦးက
“ကြာလိုက်တာကွာ၊ ဘုရားစာ ရွတ်ခဲ့ရဲ့လား”
ရဲထက် ဘာမှမဖြေဘဲ ရင်ဦး ကိုမမှိတ်မသုန်ကြည့်ပြီး တည်ငြိမ်စွာစောင့်နေ၏။
“လာလေ ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ကြောက်နေပြီလား”
“ငါက အားနွဲ့တဲ့ သူကို ကိုယ်ကစ ရန်မလုပ်ဘူး”
မျက်နှာနည်းနည်း တင်းသွားသော်လည်း ရင်ဦး တဖြည်းဖြည်းပြုံးလာသည်။
“ပါးစပ် နဲ့ ရန်ဖြစ်တာ မိန်းမတွေအလုပ်ကွ ..ဟား ..ဟား”
ရဲထက်ကို ဂရုမထားသလို မခိုးမခန့်ရယ်နေရာမှ ရုတ်တရက် လှမ်းကန်လိုက်သည်။ ဝင်လာကထဲက သတိမ လွတ် သည့် အတွက် ရဲထက်ရှောင်လိုက်နိုင်သည်။ ဘေးကို ရှောင်
ရင်း ထိုခြေထောက်ကို ဖမ်း ဆွဲလိုက်သေး သော်လည်း ရင်ဦးပြန်ရုပ်တာ မြန်လို့ မမိလိုက်။ ရှောင်ရုံ သာမဟုတ်ဘဲ ခြေကိုပြန်ဆွဲဖို့ လုပ်လိုက်သည့် အတွက် ရင်ဦးလဲ သတိထား
သွားပုံရသည်။ ချက်ချင်းပြန်ပြီးဝင်မလာ။ ရဲထက်ကို ပတ်ချောင်းရင်း ခြေကန်ချက် တချက်၊ လက်သီး နှစ် ချက် လောက် နှင့် သွေးတိုးစမ်းသေးသော်လည်း ရဲထက် ရှောင်နိုင်ခဲ့သည်။
“ဘယ်ဆိုးလို့တုံး၊ တိုးတက်လာတယ်”
စပ်ဖြီးဖြီး နှင့် ရိလိုက်ပြီးနောက် ရုတ်တရက်ခုန်ကာ ရင်ဦး ဗိုက်ဆီသို့ လှမ်းကန်လိုက်၏။ ရင်ဦး ရှောင်လိုက်နိုင် သော်လည်း ထိုခြေပြန်မကျမှီမှာပင် နောက်ခြေတချောင်းက ရဲထက်
မျက်နှာဆီ ဝှီးကနဲ ဝင်လာ၏။ ဒီတခါတော့ ရုပ်ပျက်ဆင်း ပျက်ရှောင်လိုက် နိုင်သည့်တိုင် ရင်ဦးခြေစောင်းက ရဲထက် နားရွက်ကို ပွတ်မိသွားသည်။ ထိုအ ချိန်မှာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ
ရင် ဦး ရဲထက်ဖက်ကို ယိုင်ကျလာ သည်။ ဘယ်ခြေညာခြေ ဆက်တိုက်ကန်ရင်း ဟန်ချက် ပျက် သွားပုံရသည်။ ရသည့် အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်မခံတော့ဘဲ ဘေးတိုက်အနေအ
ထားမှာ ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး တံတောင်နှင့်တွက်ပစ်လိုက်၏။
ရင်ဦး ကိုယ်ကို ယိမ်းလိုက်သေးသော်လည်း သူ့ဟန်ချက်ကို သူမနိုင်၍ လုံးဝမလွတ်တော့ ပုခုံး အစွန်ဆီသို့ အရှိန် ပြင်းစွာ သွားထိသည်။ ရင်ဦးလည်း သတိကောင်းလို့ ရင်ဝကို တိုက်
ရိုတ်မထိခြင်း ဖြစ်သည်။ အနည်းငယ်သက် သာခွင့်ရသွားသော်လည်း မြေ ပြင်ပေါ်ကို တစောင်းလဲကျသွားသည်။ နောက်ကိုပြေးလိုက်ပြီး အားပါးတရ ကန် ကျောက်ရန် ပြင်လိုက်ပြီးမှ ရဲထက်ရပ်ကြည့် နေလိုက်၏။
“ဟေ့ကောင် ထလေ”
အပြောမခံသည့် ရင်ဦး ဒယိမ်းဒယိုင် နှင့် ထလာပြီး ရဲထက်ကို ခုန်အုပ်လိုက်သည်။ မျက်လုံးတွေကလည်း ဒေါ သဖြင့် ဝင်း ဝင်း တောက်နေ၏။ သူ၏ တိုက်ခိုက်မှုက ကိုယ်ခံပညာ
တတ်ကျွမ်းသူတယောက် နှင့် မတူဘဲ ဂမူး ရှုးထိုး နိုင် လှသည်။ ကျားနာလို တရှိန်ထိုးဝင်လာချိန်မှာ ရဲထက်က ဘေးမှာ အုတ်ကျိုးပုံခံနေ၍ နောက်ကို တ လှမ်း ဆုတ်လိုက် သော်
လည်း မလွတ်ဘဲ ရဲထက်ခါးကို ရင်ဦး ဖမ်းဆုပ်မိသွားသည်။ ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး ပေါက်ချဖို့ ကြိုးစားရင်း နှစ်ယောက် လုံး မြေပေါ်ကိုလဲ ပြိုကျသွားသည်။ ရင်ဦးက အောက်က ရဲထက်
က အပေါ်ကဖြစ်သည်။
ကျသည့် အရှိန်ကလည်း ပြင်း၍ ရင်ဦးတွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ရင်ဦးကို အောက်ကနေ နည်းမျိုးစုံ ဖြင့်တိုက်ခိုက် တွန်းဖယ်ရန် လုပ်သော်လည်း ခွန်အားသာပြီး ခုချိန်အထိ အထိအ
ခိုက် ကင်းစင်နေသေးသည့် ရဲထက်ကို သူ မတွန်းလှန်နိုင်ပါ။ မြေပြင်မှာ ပြားကပ်သွားအောင် ရဲထက်က ချုပ်ကိုင်နိုင်သွား၏။
“မင်း မှတ်ပြီလားရင်ဦး၊ ငါက ယောက်ျားကွ၊ မင်းလို မဟုတ်ဘူး”
ဘာမှမပြောဘဲ ရဲထက်ကို အံတင်းတင်းကြိတ်ပြီး ကြည့်နေသည်။ လူချင်းကပ်မိချိန်တွင် ရင်ဦး ဆီက အရက်နံ့ကို ရလိုက်သည်။
“မင်းအရက် မူးနေလားရင်ဦး”
အရက်ကြောင့် အလွယ်တကူ အနိုင်ရလိုက် ခြင်းဟု ရဲထက်ထင်မိသည်။
“ဟေ့ ကောင် ..ဖယ်”
“ဘာလို့ ဖယ်ရမှာလဲကွာ ယောက်ျားချင်းပဲ …ဟား ..ဟား”
အခုအချိန်မှာ ရင်ဦးကို အနိုင်ရဖို့ သူ့ကို ထိုးဖို့ ရိုတ်ဖို့မလိုပါ။ ခေါင်းထဲ ရောက်လာသည့် အ ကြံကောင်း တခု ကြောင့် ရဲထက်သဘောကျစွာပြုံးလိုက်မိပြီး ချက်ချင်း အကောင်အထည်
ဖေါ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် သူ၏ပါးကို နမ်းလိုက်သည့်အခါ ရင်ဦး မျက်နှာရဲတွတ်သွား သည်။ အရက်နံ့ အနည်းငယ်ရသော်လည်း ရင်ဦး၏ ပါးပြင်က ဖြူ စင်နုထွေးနေသည်။ ရဲ ထက်
အနမ်းက ပါးကို ရိုတ်လိုက်တာထက်ဆိုးသည်။ ရင်ဦး လူးလွန့်ပြီးထဖို့ ကြိုးစား သော် လည်း ရဲထက်က မိမိရရ စီးမိထား၍ ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်။
“မင်း ..မင်း ..ယုတ်မာတယ်”
ဒီလောက်စကားလေးကိုပင် ရင်ဦး ခက်ခဲပင်ပန်းစွာပြောနေရသည်။ သူတော်တော်လေးကို မခံချိမခံ သာ ဖြစ် နေသည်။
“ယုတ်မာတာ မဟုတ်ပါဘူး ရင်ဦးရာ၊ ငါကမင်း ကိုချစ်လို့ပါကွ၊ ဟားဟား”
နောက်ထပ်ပါးတဖက်ကိုပါ နမ်းပစ်လိုက်သည့် အခါရင်ဦးတကိုယ်လုံးတုန်ရီလာသည်။ ရဲ ထက်ကို ကြည့်နေသည့် မျက်လုံးတွေထဲတွင် ဒေါသရောင်မရှိတော့ဘဲ စိုးရွံ့ခြင်း၊ အားငယ်
ခြင်းတွေ အထင်းသားပေါ်လာ၏။ ရင်ဦးကို အ နိုင်ရ လိုက်ပြီမှန်း သိလိုက်ပြီးသည့် နောက် တွင် ရဲထက်စိတ်ထဲ၌ ကျေနပ်ခြင်း နှင့် အတူ သူစိတ်ရှိလက်ရှိ တက် ဖိ ထားသည့် ရင်ဦး ကိုယ်လုံး၏ နွေးထွေး နူးညံ့မှုကို စတင်ပြီးသတိထားလိုက်မိသည်။
ရင်ဦး၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ရဲထက်လက်နှစ်ဖက်က ဖိထားသည်။ ရင်ဦး ခြေထောက်တွေကို ရဲထက် ခြေထောက် တွေက ချုပ်ထားသည်။ ထိုအခါ ရဲထက်၏ ကိုယ်အောက်ပိုင်း နှင့်ရင်ဦး
၏ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကလည်း ထိထိမိမိ ကပ်နေ၏။ အိမ်ကနေ ခနဆိုပြီး ထွက်လာသည့်ရဲ ထက် အောက်ခံဘောင်းဘီမပါပါ။
ထိုအချိန်မှာ ရင်ဦးက လူးလွန့်ပြီးထဖို့ကြိုးစားသည်။ ရဲထက်ကလည်း အလွတ်မပေးဘဲ အတင်း ဖိကပ်ထားသည့် အခါ သူတို့၏ အဓိက နေရာချင်း အကြိမ်ကြိမ် ပွတ်တိုက်မိကြပြီး
နောက် ရင်ဦးခန္ဓာကိုယ်၏ နှုးညံ့မှုကို တောင့်ခံမ ထား နိုင်သည့် ရဲထက်၏ ဖွားဖက်တော်က ချက်ချင်း တင်းမာပြီးထောင်ထလာ၏။ ဒါကို လူချင်းထိနေသည့် ရင်ဦး လည်း သိသည်။
“ရဲထက် .. မင်း …မင်း ..”

ပါးစပ်က အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ပြောနေသည့် ရင်ဦး မျက်လုံးတွေမှာ မျက်ရည်တွေဝေ့ နေ သလိုလို ရဲထက် မြင်သည်။ သူ့ရင်လည်း တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာ၏။ အာခေါင်တွေခြောက်
လာ သည်။ လက်တွေတုန်ရီလာသည်။ စိတ်လွတ်သွားပြီး ရင်ဦးကို နောက်တခါထပ်နမ်းလိုက် မိပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းဖို့ ကြိုးစားမိသည့် အခါ ရင်ဦးက ခေါင်းကို ဘယ်
ညာယိမ်း ပြီးရှောင်သည့် အတွက် အရက်နံ့သင်းနေသည့် ရင်ဦး၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေး တွေကို မိသည့် အခါ မိသည်။ လွတ်သည့်အခါလွတ်သည်။ လွတ်သွားသည့် အခါများတွင်
ရဲထက် ပိုပြီး မချင့် မရဲဖြစ်ရသည်။ ထို့ကြောင့် လက်ကိုချုပ်ထားတာကို လွှတ်ပြီး မျက်နှာကို ညှပ်ကိုင်ကာ မိမိရရစုပ်နမ်းပစ်လိုက်၏။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ကြမ်းတမ်းစွာ နမ်းမိခြင်း ဖြစ်
သည်။
ရင်ဦးက လက်တွေလွတ်သွားသည် နှင့် သူအစွမ်းရှိသလောက် တိုက်ခိုက်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့လက်တွေက ခွန်အား မဲ့နေ၏။ သူရဲမရဲ စီးနေသော ရဲထက်ကို ထိခိုက် နာကျင် အောင် မလုပ် နိုင်ပါ။ နောက်တော့ရဲထက် ကိုယ် တိုင်လည်း သူဘာလုပ်လို့ လုပ်နေမိသည်ကို ကောင်းကောင်း မသိတော့ပါ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ရှိတာက အရှိန်တငြီး ငြီးတောက်လောင်နေသည့်
ဆန္ဒ တခုကိုဖြည့်ဆည်းနိုင်ဖို့သာဖြစ်သည်။ ဒီဆန္ဒ ကိုဖြည့်ဖို့ အတွက် သူ့လက်ခုပ် ထဲက ရေလိုဖြစ်နေသည့် ရင်ဦး ရှိနေသည်။ ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ကြွ လိုက်ပြီး ရင်ဦး၏ ဘောင်းဘီ
ဇစ်ကို စမ်း ၍ ဆွဲလိုက်သည်။
“ဘာ …ဘာ …လုပ်တာလဲ ရဲထက်”
ရင်ဦးဝတ်ထားသည့် ကွာတားသောင်းဘီ ဇစ်က အလွယ်တကူပင် ပြုတ်ထွက်သွား၏။ ထိပ်က ကြယ်သီးကတော့ အားစိုက်ဆွဲ လိုက်သည်နှင့် ပြုတ်ထွက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့်
ခါးနေရာကနေ အတွင်းခံဘောင်းဘီနှင့်ပါ ရော လုံးကာအောက်ကို လျှောချလိုက်ပြီးသည် နှင့် ရင်ဦး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ရင်ဘတ်နှင့် တွန်းကပ်လိုက်ရာ တွင် ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည့်
မထူမပါး အမဲရောင် အမွှေးတွေ ၀ိုင်းရံထားသည့် ခပ်မို့မို့ အရာက ရင်ဦးဘယ်လောက်ပင် ယောက်ျားလေး ဖြစ်ချင်ပါစေ ဖြစ်လို့ မရနိုင်ကြောင်းကို တိတိ လင်းလင်းဖေါ်ပြနေသည်။
ရင်ဦး၏ မိန်းမသားသဘာဝ အရင်းအမြစ်နေရာကို မြင်လိုက်ရပြီးသည့် နောက်မှာတော့ ရဲ ထက် ဘယ်လိုမှ စိတ် မထိန်းနိုင်တော့ လုံချည်ကိုလှန်ကာ တဆတ်ဆတ် နှင့် အစွမ်းကုန်
တင်းမာနေသည့် ဖွားဖက်တော်ကို အဝ တွင်တေ့ပြီး ဖိချလိုက်သည်။ ရဲထက်ချုပ်ကိုင် ထား သည့် ရင်ဦး၏ ဒူးနှစ်ဖက် တဆတ်ဆတ်တုန်သွားသည်။
ရဲထက် ဝင်ရမည့်တွင်းက ကျပ်လွန်းသည်။ အတော်အသင့်အားစိုက်လို့ ဖိလိုက်တာတောင် မှ ခေါင်းမြုပ်ရုံလေး ဝင်သည်။ နောက်တချက် အားစိုက်ပြီးဖိလိုက်မှ တဗျစ်ဗျစ် အသံတွေ
မြည်ပြီး တဝက်လောက်ဝင်သွားသည်။
မမစောကလျာလှိုင်နှင့် လည်းဘာမှမဆိုင်၊ ရဲထက် ကြုံဖူးသည့် မိန်းမတွေ နှင့်လည်းဘာမှ မဆိုင်။ ရင်ဦး၏ အ ပျို စင်ဆန်မှုက ရဲထက်ရင်ကို သွက်သွက်ရမ်းသွားစေသည်။ ပေါင်နှစ်
ချောင်းက စိပြီး ဗိုက်မှာကပ်နေသည့် အနေ အထားဖြင့် အဆုံးထိအောင်သွင်းဖို့ လွယ်မည် မဟုတ်။ ရဲထက် သွက်လက်စွာပင် ရင်ဦးခြေထောက်တွေကို ချုပ် နှောင်ထားသည့် ဘောင်း
ဘီနှစ်ထည်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပေါင်တွေကားထွက်သွားမှ အပြင်ကို တလက်မ လောက်ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး အားနှင့် ဖိဆောင့်ချလိုက်သည်။ တခါထဲ အဆုံအထိနစ် ဝင်သွားသလို
ရင်ဦး မျက်နှာ လည်း ရှုံ့မဲ့ ပြီးလည်ထွက်သွား၏။
ဒီလို အရသာမျိုး ရဲထက် တခါမှမရဖူးပါ။ အတွင်းထဲက တင်းကျပ်မှုက ရဲထက်၏ အာရုံကြောတွေကို အရသာ ရှိစွာ နှိုးဆွ၏။ ရင်ဦးကိုယ်ပေါ်သို့ ကိုယ်ကိုညွှတ်ချလိုက်ရင်း တချက်ပြီး တချက်မှန်မှန်ကြီးလုပ်နေမိတော့သည်။ ရင်ဦး ပါးကိုနမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ အခုအချိန်မှာ ရင်ဦးဆီက အရက်နံ့ကိုလည်း ရဲထက် မသိတော့။ ရဲရဲနီသည့် မျက်နှာ၊ မျက်ရည်
၀ိုင်းနေသည့် မျက်လုံးတို့ ဖြင့် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ရင်ဦး ရဲထက်၏ အ နမ်းတွေကို ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းပြီး ရှောင်သည်။ ရဲထက်က အခုနတုန်း က လို မျက် နှာကို
ချုပ်ပြီးနမ်းလျှင် လက်နှင့် ရဲထက်ဆံပင်ကိုဆွဲ၏။ နားရွက်ကိုဆွဲ၏။ ပုခုံးကို ထုရိုတ်၏။ ရဲထက်ကတော့ ဒါတွေကို ပန်းနှင့်ပေါက် သလိုသာ သဘောထားသည်။ ထိသည် ဟုပင် မသိပါ။
ရဲထက်က ဦးတိုက်မောင်း ကို မမှီသော်လည်း သူ့ အတိုင်းအတာနှင့် သူစံချိန်မှီ ထွားကျိုင်းသူ ဖြစ်ရာ အတွေ့ အကြုံ မရှိသူ အရိုင်းသက်သက် ဖြစ်သော ရင်ဦး အတွက် ရဲထက်၏
ဆောင့်သွင်းချက်တိုင်း တွင် တကိုယ်လုံး တဆတ်တုန်နေ၏။ ရင်ဦး အလွန်နာကျင်မှာမလွဲပေ။ သို့သော်လည်း နှုတ်က အသံတစက်မှ မထွက်ဘဲ အံကို သာတင်းတင်း ခဲထား၏။
ရဲထက် မိန်းမဆိုတာ နှင့် ကင်းပြတ်နေခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီ။ ဒီလိုကြာခဲ့ ပြီးမှ ကြုံခွင့်ရ လိုက်သည့် ရင်ဦး ဆီက ရ သည့် အတွေ့အထိက ကောင်းလွန်းရာ တင်းထားလို့ ဘယ်လိုမှမရဘဲ
ခနလေး နှင့် တချီပြီးသွားသည်။ ပြီးသာပြီး သည် ဖွား ဖက်တော် ကလည်း တင်းမာမှုကို ယောင်ယောင်လေးသာ လျှော့ချ ပေးသဖြင့် ပြီးသည့်တိုင်အောင် မ ရပ်နား ဖြစ်တော့ဘဲ
ဆက်၍ လုပ်သည့် အခါ ခန အတွင်းမှာပင် နဂိုအနေ အတိုင်းပြန်လည်မာကျောလာ၏။
ရင်ဦးဘယ်လောက်ပင် စိတ်ကိုတင်း၍ ငြင်းဆန်ပါစေ အချိန်တန်သည့်အခါ သဘာဝတရား က သူ့ ကိုယ်တွင်း မှာ အရည်တွေ ကိုထုတ်ပေးလိုက်၍ ရဲထက် ပိုပြီးလှုပ်ရှာလို့ ကောင်း
လာသည်။ ခပ်သွက်သွက် လည်းလုပ်နိုင် လာ သည်။ ရင်ဦးကတော့ မျက်စိကိုမှိတ်ပြီး ရဲထက်ပုခုံးကို လက်သီးဖြင့် အဆက်မပြတ်ထုနေ၏။ ကြာတော့လည်းရင် ဦးမောသွားသည်။
ရဲထက်လည်း မောပါသည်။ ပထမတချီ မြန်မြန်ပြီး ထားသည့်အတွက် နောက်တချီမှာ စိတ်ကို ထိန်းရင်း အမောလည်းသက်သာအောင် ခပ်မှန်မှန်လေး လုပ်နေသည့်ကြားမှ ပင်
ချုပ်ထိန်းမရတော့ဘဲ ပြီးသွား သည်။ နှစ်ချီ ဆက်လိုက်ရသည့် အတွက် ဖွားဖက်တော် လည်း အခုနလို ပန်းပန်မနေနိုင်တော့ဘဲ ပျော့ကျ သွား သည်။
ရဲထက် နောက်ကိုဆုတ်လိုက်ရင်း ရင်ဦး မျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ မျက်လုံးတွေကိုမျက်ခွံတွေ ရှုံတွနေ သည် ထိအောင် တင်းတင်းမှိတ်ထားသည်ကို တွေရသည်။ ထောင့်နား
တွင် မျက်ရည်စလေး တချို့တွေ့သည်။ ရဲထက် ကြည့်နေရင်း ပင် မျက်ရည်တွေက များလာသည်။ ပြီးတော့ ဆက်တိုက်ဆိုသလို စီးကျလာသော်လည်း ရင် ဦး မျက်လုံးကိုတော့ မ
ဖွင့်ပါ။ ထိုမျက်ရည်တွေက ရဲထက်ကို လှုပ်နှိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီးနောက် ရင်ဦး ကိုရဲထက် အရမ်းအားနာမိ သနားမိတော့သည်။
“ရင်ဦး၊ ရင်ဦး ၊ ငါတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ၊ ငါစိတ်ရိုင်းဝင်သွားမိတယ်”
ရဲထက် ရင်ဦးခြေရင်းတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူ၏ ရှေ့တည့်တည့်မှ ရင်ဦး၏ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ကိုယ် အောက်ပိုင်း က အခုတော့သူ့အတွက် ရမ္မက်ထစရာ မဟုတ်တော့ပါ။
ထိုနေရာတွေကို မကြည့်ရဲသလိုပင် ဖြစ် နေရသည်။
“ရင်ဦး ထပါဦး၊ မင်းငါ့ကို ဘာလုပ်ချင်လဲ ကြိုက်တာလုပ်၊ သတ်ချင်ရင်လည်းသတ်၊ မင်းစိတ်ကြိုတ်လုပ်ပါ။ ငါမှား ပါတယ်၊ ငါ့အမှားအတွက် မင်းလုပ်သမျှ ငါခံပါ့မယ်”
တတွတ်တွတ် တောင်းပန်နေသည့် အသံကို မကြားသလိုပင် ရင်ဦးတုတ်တုတ်မှ မလှုပ်ပါ။ ရဲ ထက်က သူ့ ခြေသ လုံးကို ကိုင်လှုပ်ပြီး
“ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်မလွှတ်ပါနဲ့ကွာ၊ မင်းလုပ်ချင်သလိုသာလုပ်လိုက်ပါ”
“ငါ့ကို မထိပါနဲ့”
မျက်လုံးဖွင့် မကြည့်ဘဲပြောလိုက်သည်။
“မထိပါဘူးကွာ၊ ငါ …ငါ …တကယ်ကိုမှားတာပါ”
“မင်းထွက်သွားရင် ကောင်းမယ်ရဲထက်”
“ရင်ဦး”
“မင်းဆီက အသံ ဘာမှမကြားချင်ဘူး၊ မင်းအခုထွက်သွားပါ၊ လောလောဆယ် ငါဒါပဲ ပြောချင်တယ်”
ရင်ဦးအသံက စိတ်ဆိုးတာထက် စိတ်ထိခိုက်သည့်ဖက်ပိုများနေသည်။
“ရင်ဦး”
“သွားလို့ ငါပြောနေတယ်လေ”
“အေးပါ၊ သွားပါ့မယ်၊ မင်းအပေါ် ငါအမှားကြွေးတင်သွားပြီ၊ မင်းကြိုက်တဲ့ ပုံစံနဲ့ ငါဆပ်မယ်၊ မင်း လက်နဲ့ ငါ့ကို မသတ်ချင်ရင်လည်း မင််းဆန္ဒရှိရင် ငါ့ကိုငါ သတ်သေပေးမယ်”
“သွားကွာ”
ထွက်မသွားခင် ရင်ဦးကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ မျက်ရည်မကျတော့သော်လည်း မျက်စိမှိတ် ပြီး မလှုပ်မယှက် ငြိမ် နေဆဲဖြစ်ပါသည်။ ရင်ဦးကို ထားခဲ့ပြီးထွက်လာရသည့် ရဲထက် ဖြေလှမ်းတွေက လေးလံနေသည်။ တိုက်ပျက်ကြီး ရှေ့က လမ်းအတိုင်းလျှောက်ခဲ့ပြီး နောက် ဓါတ်တိုင် နှစ်တိုင်လောက်မှာ ရှိသည့် ကုက္ကိုပင် အကွယ်မှာ ဝင်ရပ် လိုက်ပြီး
ရင်ဦး ထွက် အလာကိုစောင့်နေမိသည်။ အချိန်တော်တော်ကြာသည့် တိုင်ရင်ဦးထွက် မလာပါ။ ရင်ဦး အရမ်းကို စိတ်ထိခိုက်ခံစားသွားရလေပြီ။
ရင်ဦးထွက် မလာမချင်းစောင့်ကြည့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာစောင့်ရင်း သူ၏ လုပ်ရပ်သည် လူရမ်းကားလုပ်ရပ်၊ ယုတ်မာသည့် မုဒိန်းကောင် ၏ လုပ်ရပ်မျိုးဟုတွေးရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို
စက်ဆုပ်မိသည်။ တဒင်္ဂ အတွေး နှင့် ခံစားမှုကို မချုပ်ထိန်း နိုင်ခဲ့ ခြင်းအတွက် လည်း ကိုယ့် လုပ်ရပ် ကိုယ်ပြန်ကာရွံမုန်းမိ၏။ အခုအချိန် ကျမှတော့ ဒီအပြစ်ကို ရင်ဦးကျေနပ် နိုင်ဖို့ အတွက် သေပေးပါဆိုလည်း သေလိုက်ရုံရှိသည်ဟု စိတ်ကို ပြင်ဆင်ထားရုံ သာရှိပါ တော့သည်။
တနာရီကျော်ကျော် လောက်စောင့်သည့် တိုင်ရင်ဦးထွက် မလာသည့်အခါ အခုန က ပူထူ ပြီး မတွေးမိသည့် အ ချက် တခုကို သွားတွေးမိသည်။ ရင်ဦး ရှက်စိတ် နာကျည်းစိတ်ဖြင့်
သူ့ကိုသူ စီရင်ခဲ့သော်ဟု တွေးလိုက်မိ သည် နှင့် တိုက်ပျက်ကြီးဆီ တဟုန်ထိုးပြေးမိတော့ ၏။ သို့သော် အထဲမှာ ရင်ဦးကို အစအနတောင် မတွေ့ရပါ။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxx

သူနှင့် တိုက်ခိုက်ရင်း လဲကျသွားသည့် ရင်ဦး ကို အနိုင်အထက်ပြု ခဲ့မိခြင်း အတွက် ရဲထက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ် လိုမှ ခွင့် မလွှတ်နိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ စဉ်းစားလေလေ ပိုပြီး
ထိတ်လန့်ကာ ရင်ဦးအတွက် စိုးရိမ်စရာ ဖြစ်လေ လေပင်။ ရင်ဦးက ရင်ဦးမေ ဆိုသည့် မိန်းကလေး စင်စစ် ဖြစ်သော် လည်း သူ့စိတ်က မိန်းကလေး စိတ်မဟုတ် ပါ။ ယောက်ျား
တယောက်၏ အဓမ္မပြု ကျင့်ခြင်း ကိုခံရသည့် မိန်းကလေး တယောက်သည် စိတ်ထိခိုက်ကြေကွဲ မည် မှန်သော်လည်း ရင်ဦး အတွက်ကတော့ ထိုထက်နှစ်ဆ ခံစားရမှာသေချာ
သည်။ ယောက်ျား တယောက် ပမာ နေသူကို အရင်းကနေ ရိုတ်ချိုး ဖြိုလှဲချလိုက်သလို ဖြစ်သွား၍ ရင်ဦး သာမန်မိန်းကလေး တယောက် ထက် ပိုပြီး စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိခိုက်
မှုကို ခံစားရမှာ မလွဲပေ။
ရဲထက် တညလုံး အိပ်လို့ မပျော်ပါ။ ခံပြင်းစွာ အရှုံးပေးသွားရသည့် ရင်ဦး မျက်နှာကိုသာ မျက်လုံးထဲမှာ မြင် ယောင်နေ၏။ ရင်ဦးကသာ သက်ဆိုင်ရာသို့ တိုင်ကြားအမှု ဖွင့် ခဲ့
သည် ရှိသော် ရဲထက် အမှန်ကိုဝန်ခံပြီး ထောင် ထဲ သို့ ရင်ကော့ပြီး ဝင်သွားရဲပါသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်ဦးက အရှက်အကွဲခံ ပြီး၊ သူ၏ ယောက်ျားရှာ ဘဝ ကို အထိ ခိုက်ခံပြီး တိုင်
မည့်တောမည့် သူမျိုးမဟုတ်တာကို လည်း သိနေပြန်ရာ ရဲထက် ပိုပြီး အနေခက်ရသည်။
မနက် မိုးလင်းတာနှင့် ရင်ဦး ကို ရှာပြီးတောင်းပန်ဖို့ အိမ်ကနေ ထွက်ခဲ့သည်။ ရင်ဦး တို့ လမ်းထဲ ရောက်သော် လည်း အိမ်ထဲသို့ မဝင်ရဲ၍ နီးသည့် လဘက်ရည်ဆိုင်ကနေ ထိုင်ပြီး
ရင်ဦး အပြင်ထွက်အလာကို စောင့်သော် လည်း နေ့ခင်း ဆယ့်တစ်နာရီ လောက်အထိ အရိပ်အယောင် မမြင်ရပါ။ လမ်း က နှစ်ဖက် ထွက်လို့ ရသည့် အတွက် ရဲထက် မမြင်သည့်
ဖက်က ထွက်သွားချင်လည်း သွားနိုင်ရာ ခါတိုင်း ဒီအချိန်လောက် ဆိုရင် ရင်ဦး ရှိတတ်သည့် နွေးနွေး တက်နေသော ကိုရီးယား သင်တန်းဖက်သို့လာခဲ့ သည်။ ဟိုရောက်တော့
ဒီနေ့ သင် တန်း ပိတ်သည် ဟုသိရသည်။
ရင်ဦး အခြေအနေ ကို အန်တီခင့် ဆီမှာ အစ်အောက်ကြည့်ရင် ကောင်းမည်ဟု အကြံရပြီး စျေးထဲလိုက်သွား သော်လည်း အန်တီ ခင်က ဒီနေ့ ဆိုင်ကို မလာပါ။
“မမခင် ကို ဘာပြောပေးရမလဲ မောင်လေး”
“လမ်းကြုံလို့ ဝင်တာပါ၊ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
ဆိုင်စောင့် ပေးနေသည့် အမကြီးကလည်း ရင်ဦးတို့ အိမ်သားမဟုတ်၍ ဘာမှသိမှာ မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် ရဲထက် စိတ်ပျက် လက်ပျက် နှင့် အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ တနေ့လုံး လျှောက်
သွားနေလို့ ခြေထောက်တွေ လည်း ညောင်းချိ နေ ပေပြီ။ ညနေခင်း ဆိုရင်တော့ စက်ဘီးနှင့် ထွက်ရမည်ဟု စိတ်ကူးကာ ခါတိုင်း မစီးဘဲ ပစ်ထားသည့် အိမ်က စက်ဘီး ကိုအောက်ချ
ထားလိုက်သည်။ အိမ်က လူတွေကတော့ ရဲထက် အပြု အမူတွေကို သိပ်ပြီးထူးခြားသည် မထင်ကြပါ။ ရဲထက်ကလည်း အရင်ထဲက သိပ် အိမ်ကပ်လှသည် မဟုတ်။
ညနေ ဖက်ကျတော့ ဦးတိုက် မောင်းဆီ လက်ဝှေ့ ကျင့် ဖို့တောင် မသွားဘဲ ရင်ဦး ရှိနိုင်မည် ထင်သည့်နေရာ တွေ လျှောက်သွားနေမိ၏။ လဘက်ရည်ဆိုင်၊ ဂိမ်းဆိုင် မှအစ စိတ်ညစ်
ညစ် နှင့် အရက်သောက်မလားဟု အရက် ဆိုင်တွေပါ လိုက်ရှာ ရင်း အိမ်ကို ည ရှစ်နာရီ လောက်မှ ပြန်ရောက်သည်။ တနေ ကုန်ပင်ပန်း ထားလို့့ ညကျ တော့ အိပ်လို့ ပျော်သွားသော်
လည်း အိပ်မက် ဆိုးတွေ မက်ပြီး ပြန်လန့်လန့် နိုး၏။
အိပ်မက်တွေ ကလည်း အမျိုးမျိုးပင် တခုတွင် ရင်ဦးက ရဲထက်၏ ငယ်ပါကို ဒါးကြီး နှင့် ခုတ်ဖြတ်၏။ နောက်တခု မှာတော့ ရင်ဦးကတရားရုံးမှာ သူ့ကို မတရားပြုကျင့်သည့်လျော်ကြေး
အနေ နှင့် ရဲထက်၏ အင်္ဂ ါ ကို သူ ယောက်ျား ဘဝ ပြောင်းဖို့ အတွက် ရလိုကြောင်း ပြောသည်။ တရားသူကြီး က လည်း ပေးစေဟု အမိန့်ချ သည်။ ရဲထက် ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုလက်ဖြင့်
အုပ်ပြီး မပေးဘူး၊ မပေးဘူး ဟု အော်ရင်း အလန့်တကြား နိုးလာရသည်။
နောက်နေ့ မနက်ကျတော့ အိပ်ယာထ နောက်ကျသွားသည် နှင့် ရင်ဦး တို့ အိမ်ဖက် မသွားတော့ဘဲ ကိုရီးယား သင်တန်း ဖက်သို့ တန်းလာခဲ့သည်။ သင်တန်းလွှတ်ချိန် ကျရင်တော့
နွေးနွေး ကိုကြို ဖို့ ရင်ဦး မလွဲ မသွေလာ လိမ့်မည်ဟု တွက်မိသည်။ နွေးနွေး ရှေ့မှာတော့ ပြောလို့ မကောင်းပေ။ တနေရာရာ မှာ စကားပြောချင်သည့် အကြောင်း ရင်ဦးကို ပြောရမည်။
ခါတိုင်း နွေးနွေး နှင့် စကားပြောချင်သူက ရင်ဦး နှင့် ပြောချင်သည် ဆိုရင် နွေးနွေး အံ့သြလိမ့်မည် ထင်ပါသည်။
သို့သော်လည်း သင်တန်းလွှတ်သည် အထိ ရင်ဦး လုံးဝ ရောက်မလာပါ။ အတန်းပြီး လို့ နွေးနွေး ထွက်လာသည့် အခါ ရဲထက်ကိုတွေ့တော့ အံ့သြနေ၏။ လည်ဟိုက် ကိုယ်ကြပ်လက်ပြတ် အစိမ်းနုရောင် နှင့် နောက်ကွဲစကပ် အရှည် အနက်ရောင် ဝတ်ထားသည့် နွေးနွေး ရဲထက်နားသို့ သွက်လက်စွာ ရောက်လာသည်။
“ရဲထက် … ဘယ်ကို လာတာလဲ”
“ဟို … ဟိုဒင်းလေ”
မျက်နှာပန်းနုရောင်လေးနှင့် နွေးနွေးပြုံးနေသည်။
“သိပါတယ်၊ ရင်ဦး ဒီနေ့ မလာနိုင်မှန်း သိလို့ လာတာမဟုတ်လား”
“ရင်ဦး က ဘာလို့ မလာတာလဲ”
“သိရက်သားနဲ့ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေပြန်ပါပြီ။”
လူချင်း ထိလုမတတ် ကပ်နေသည့် နွေးနွေး ဆီက ရေမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေးကိုရှုရင်း ခါတိုင်းလိုနွေးနွေး၏ အလှ အပတွေကို ကြည့်ရှု့ခံစား ဖို့ ရဲထက်မေ့ လျော့နေသည်။
“ဘာလုပ်နေတာလဲ”
နွေးနွေး စိတ်မရှည်သလို ပြောလိုက်မှ ရဲထက် စက်ဘီးကိုတွန်းပြီး နွေးနွေး ဘေးမှာ ယှုဉ်လျှောက်လိုက်သည်။ သူ မ ကတော့ ရင်ဦး မရှိခိုက် တမင်လာသည်ဟု ထင်ပေမည်။
“ရင်ဦး မလာတာ ရဲထက် ဘယ်လိုသိလဲ”
“တကယ် မသိတာ”
“ဒါဆို ဘာလို့လာတာလဲ”
ရင်ဦး ကိုတွေ့ဖို့ ဆိုတာပြောလို့ မဖြစ်ပါ။
“မသိဘူးလေ၊ လာချင်စိတ်ပေါက်လာလို့”
“ရဲထက်က ရယ်ရတယ်၊ သူများတွေတော့ ဘယ်လိုထင်မလဲ မသိဘူး၊ ရင်ဦးလဲမလာရော ရဲထက်နဲ့ ပြန်တယ် လို့”
ချိုကြည်သော အသံ၊ ရွှန်းလဲ့သည့် မျက်ဝန်းတို့၏ ဆိုလိုရင်းတွေကိုရဲထက် နားလည်ပါသည်။ ဟိုတနေ့ကသာ အဓမ္မမှု တခုကို မလွန်ကျူးမိပါလျှင် ဒီနေ့ အခွင့် အရေးကို ရဲထက် အပိုင်အသုံးချမိမှာသေချာသည်။ ခုတော့ ရင် ဦး မျက်နှာကို မြင်ယောင်ရင်း ရဲထက် မအီမလည် ခံစားနေရသည်။ ရင်ဦး ကိုလည်း မတရားကြံ၊ ရင်ဦးက သူ၏ ရည်းစား လို့ သတ်မှတ်
ထားသည့် မိန်းကလေး ကိုလည်း ရဲထက်က အခွင့် အရေးယူပြန်သည် ဆိုလျှင် ဘယ်လို မှ မဖြစ်သင့်ပါ။
“ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရင်ဦး ထူးထူး ခြားခြား ဒီနေ့ မလာလို့”
“ဟယ် …ရဲထက် တကယ် မသိတာ”
“ရင်ဦး ဘာဖြစ်လို့ တုန်း”
“နွေးတောင် ညမှ သိလို့ မေမေ့ ကိုခေါ်ပြီး သွားမေးရသေးတယ်”
ရဲထက် ရင်ထဲဝုန်းဒိုင်းကျဲသွားသည်။ ရင်ဦး ရူးရူးမိုက်မိုက် နှင့် တခုခု မဟုတ်မဟပ်ကြံလိုက်မှာ စိုးရိမ်မိ၏။
“ဘာ …ဘာ ..ဖြစ်လို့လဲဟင်”
“သူကတော့ ချော်လဲတယ်ပြောတာပဲ၊ ပုခုံးက အဆစ်လွဲတယ်၊ ခါးက ဘာဖြစ်တယ်ဆိုလား၊ ခြေထောက်ကိုလဲ ဆေးစည်း ထားရတယ်၊ နွေးကတောင် ရဲထက် နဲ့ ရန်ဖြစ်ပြန်ပြီလား
လို့ မေးမိသေးတယ်”
“တော် ..တော် ထိသွားတာပေါ့”
“လမ်းတောင် မလျှောက် နိုင်လို့ ဆိုက်ကားနဲ့ ပြန်လာတာတဲ့၊ အိမ်ထဲလဲ ရောက်ကောပုံလဲတာပဲ၊ နွေးထင်တာ တော့ ရန်ဖြစ်တယ် ထင်တာပဲ၊ ရဲထက် မြန်မာ့လက်ဝှေ့ ပြလိုက်တာ
မဟုတ်ပါဘူးနော်”
“ဟာ”
ရဲထက် ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ ရင်ဦး ဟိုတနေ့က ဘယ်လို ပြန်သွားသည် ဆိုတာကို တော့ မှန်းဆလို့ ရသွားသည်။ လယ်ကွင်းစပ်က ပတ်ထွက်သွားတာဖြစ်မည်။
ပြိုနေသော တိုက်ပျက်ကြီး၏ တခြားဖက် မျက်နှာစာတွင် ထွက်ပေါက်တခုရှိချင် ရှိနေနိုင်သည်။ ရဲထက် လမ်းမှာ စောင့်နေနိုင်ကြောင်း ရင်ဦး တွတ်ဆမိပုံ ရ၏။ လယ်ကွင်း ဖက်ကနေ
ပတ်သွားလိုက်လျှင် တခြားရပ်ကွက် တခုသို့ ပြန်ရောက်မည် ဖြစ်ပြီး ဆိုက်ကား ဂိတ် လည်း ရှိပါသည်။

“ရဲထက်”
“ဟင်”
“ယူ့ စက်ဘီးက တွန်းလို့ပဲရတယ်လား”
“စီးသွား မလား”
“အင်း … နေပူလို့”
မတတ်သာပဲ စက်ဘီးပေါ်တက်လိုက်ရသည်။ နွေးနွေး စွေ့ကနဲ နောက်ခုံမှာ တက်ထိုင်လိုက်သည့် အခါ ရင်သား အိအိ တွေက ရဲထက်ကျောပြင်ကို ထိကပ်သွား၏။
“ဖြေးဖြေး နင်းနော်”
“အင်းပါ”
တလမ်းလုံး နွေးနွေးက စကားတွေ ဖေါင်နေသလောက် ရဲထက်က မေးတခွန်း ဖြေတခွန်း လောက်သာပြောမိ သည်။ ချိုင့် ဆောင့်လျှင်၊ ကွေ့လိုက်ရှောင်လိုက်လျှင် နွေးနွေး ရင်
သားတွေက ရဲထက်ကျောပြင်ကို လာလာ၍ ကျီစယ်၏။ အစပိုင်းမှာ ကပ်မိလျှင် နွေးနွေး ပြန်ပြန်ပြီး ခွာသော်လည်း နောက်ကျတော့ ဒီလိုဖြစ်အောင် ရဲထက် က တမင်လုပ်နေ
သည်များထင်သွား သလားမသိပါ။ လုံးဝ ပြန်မခွာတော့။ နွေးနွေး၏ အထိအတွေ့က မိန်းမူး ဖွယ် ကောင်းသည်မှန်သော်လည်း ရဲထက်က တော့စိတ်နှင့် ကိုယ်နှင့် မကပ်လို့ ရင်
ခုန်ဖို့ မေ့ လျော့နေမိသည်။
နွေးနွေး တို့လမ်းထိပ်အရောက် တွင် ပုခုံးကို အသာတို့ပြီး
“ဒီမှာပဲ ဆင်းမယ် နော်”
လိုတာထက်ပို၍ ရှေ့ကို ကိုင်းညွှတ်ရင်းပြောလိုက်သည့် နွေးနွေး စကားကြောင့် ရဲထက် လမ်းထိပ်မှာ ရပ်ပေး လိုက်၏။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်၊ နောက်လဲ ကြုံရင်စီးပါဦးမယ်”
ရင်ဦး မလာနိုင်သရွေ့ လာကြို နိုင်ကြောင်း နွေးနွေး နိမိတ်ပြလိုက်ခြင်းဟု နားလည်မိသော်လည်း ရဲထက် နှုတ် ဆွံ့နေမိသည်။ အခုအချိန် မှာ နွေးနွေး မသိမသာ ပေး လာနေ သည့် မြောင်းအတိုင်း ရေကိုလွှတ်ပေးလိုက် လျှင် အဆင်ပြေသွား မှာကိုသိသော် လည်း ရင်ဦး အတွက် တပူပေါ် နှစ်ပူဆင့် သလိုု ဖြစ်အောင် မလုပ်ရက်ပါ။ ဒါ ကြောင့် ပြုံးရုံပဲ ပြုံးပြလိုက်
ပြီး နွေးနွေး ကျောခိုင်း သွားသည် နှင့် ခါတိုင်းလို နောက်ကျော အလှကို လိုက်ပြီး ရင် ခုန် ခံစားမနေတော့ဘဲ ကိုယ့်လမ်းသာ ကိုယ်ပြန်နင်း ခဲ့၏။ ရင်ဦး နေကောင်းသည့် အချိန်ကိုစောင့်
ကြည့် မည်။ သူပေးလာသည့် အပြစ်ကို ခံယူပြီးမှ ကျန်တာတွေ ဆက်စဉ်းစားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်မိသည်။ အဲဒီလောက် အထိ တော့ နွေးနွေး စိတ်ရှည် လိမ့်မည်ဟု ရဲထက် မျှော်လင့်
နေမိပါသည်။
နွေးနွေး သင်တန်း အချိန်ကိုသိနေသော်လည်း နောက်ရက်တွေကျတော့ ရဲထက် လိုက်မသွား ဖြစ်တော့ပါ။ အဲ ဒီ လမ်းကြောင်း ကို ရှောင်ထားသည်။ တရက်လာပြီး ပျောက်သွားသည့်
ရဲထက်ကို နွေးနွေး ဘယ်လိုတွေး နေမည် တော့ မသိပေ။ ရဲထက် စျေးဖက် ကိုတော့ မရောင်မလည်သွားပါသည်။ အန်တီခင် ဆိုင်ပြန်ထွက်တာ မြင်သည့် အခါ မနေနိုင်ဘဲ သတင်း
ဝင်မေးမိသည်။ မိန်းမတွေ တရုန်းရုန်း နှင့် ဆိုင်ထဲကို ဝင်ရမှာ မျက်နှာပူသော်လည်း မ တတ် နိုင်တော့ပါ။
“ဝဋ် လည်တာဟေ့ ဝဋ်လည်တာ၊ အရင်က သူချည်းပဲ ဆော်လာတာ၊ ခုခံရမှ မှတ်မယ်”
“ချော်လဲ တာဆို”
ရဲထက်၏ မရဲတရဲ အမေး ကို အန်တီခင်က မျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့ပြီး
“ချော်လဲတာ အဲဒီလောက် ဖြစ်မလားဟဲ့၊ သူတမင်ညာပြောတာ တအိမ်လုံးသိတယ်”
“သက်သာရဲ့လား အန်တီခင်”
“ဓါတ်မှန် ရိုတ်ကြည့်တော့ ကျိုးတာပဲ့တာ မရှိဘူးပြောတာပဲ၊ သူက သိုင်းချရင်း ဟိုဟာဖြစ်ဒီဟာ ဖြစ်နဲ့ ဆိုတော့ ပြနေကျ တရုပ်ဆေးဆရာ ရှိတယ်၊ သူကဆေးစည်း ပေးထားတယ်၊
ရင်ဦး တလလောက်တော့ ခြေငြိမ်မယ် ထင် ပါရဲ့”
အန်တီခင် ပြောပုံအရဆိုရင် သိပ်တော့ စိုးရိမ်စရာ မရှိပါ။ ရဲထက်ကလည်း ပြင်ပဒါဏ်ရာတွေ အတွက်သိပ်စိတ်မ ပူပါ။ ရင်ဦး ခံနိုင်ရည် ရှိမည်ကိုတွေး မိသည်။ ရင်ဦး၏ စိတ်ပိုင်း ဆိုင်
ရာ အတွက်ကတော့ ခုတိုင်အောင် စိတ်မ အေး နိုင်သေးပါ။ ဖြစ်ခဲ့ သမျှ အကြောင်း စုံကို မသိသည့် အန်တီခင်က လည်း ဒါကိုနားလည်မှာ မဟုတ်။
“အိမ်မှာ နေတော့လည်း တဆူဆူ နဲ့ အိမ် က လူတွေရန်လုပ်နေတာပါပဲ”
ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေဖို့ မလုပ်တာကိုပဲ တော်လှပြီဟု ရဲထက် ထင်သည်။ စျေးက ပြန်လာပြီး လဘက်ရည် ဆိုင် မှာ သူငယ်ချင်းတွေ တွေ့လို့ ဝင်ထိုင်မိရာ သူတို့ကလည်း ကြား
သမျှ ရင်ဦး သတင်းတွေ ပြောကြ၏။ သူ တို့ကလဲ ရင်ဦး တနေရာရာ မှာရန်ဖြစ်ခဲ့သည်လို့ ပဲထင်ကြသည်။
“တယောက်ချင်း ဆိုရင် ရင်ဦးက မှု့ မှာမဟုတ်ဘူး၊ လူများလို့ ခံလာရတာ ဖြစ်မယ်၊ မယုံရင်် ကြည့်နေ ရင်ဦး နေ ပြန်ကောင်းတာနဲ့ သူ့ကိုဆော်တဲ့ ကောင်တွေ ပြန်လိုက်ဘေတော့မှာ၊
အဲဒီကျမှ ဘယ်ကောင်တွေ ဆိုတာ သိရ မှာပဲ”
ရင်ဦး နေပြန်ကောင်းလာလို့ လာပြန်လက်စားချေရင်လည်း ရဲထက် လည်စင်းပေးလိုက်ပါမည်။ နှုတ်နည်းစွာ ငြိမ် နေသော ရဲထက်ကို သူငယ်ချင်းတွေက
“မင်းကလဲ ရင်ဦးနဲ့ ရောပျောက်နေတယ်၊ ဟိုကောင် မလေးက ဆိုင်ရှေ့က ခနခန ဖြတ်တယ်၊ မင်းရှိလားလို့လာ ရှာတာ ဖြစ်မယ်”
“ဘယ်သူလဲ”
“နွေးနွေးပေါ့ဟ၊ သူလဲ ရင်ဦး မလာနိုင်တာနဲ့ မင်းကို အခွင့်အရေး ပေးချင်နေပုံရတယ်၊ ကြိတ်ထည့်လိုက်ကွာ”
“မကောင်းပါဘူး ကွာ”
“နင့်ကြီးတော် မကောင်းတာလား၊ အစကဖြင့် ရင်ဦးရှုပ်နေလို့ဆို”
“ငါ ဒီလို အချိန်မှာ အခွင့်ကောင်း မယူဘူး၊ သူပြန်ထွက်လာနိုင်မှ တရားသဖြင့် ယှဉ်မယ်”
ရဲထက်ကို ဘယ်သူမှ နားမလည်နိုင်ကြပါ။ အဖြစ်မှန်ကို မသိသည့် သူတွေကို ရဲထက် အပြစ်မတင်သလို ရှင်းပြလို့ ကလည်း မဖြစ်၍ ဒီတိုင်းငြိမ်နေလိုက်ရပါသည်။
“တရားသဖြင့် ယှဉ်ရအောင် ယောက်ျားချင်း မို့လားဟ၊ မဟုတ် မဟတ်လုပ်နေတာက ရင်ဦးလေ”
“ငါက သူကိုယ်တိုင် ကျေကျေနပ်နပ် ဖယ်ပေးတာမျိုးလိုချင်တာ”
“မင်းလဲ ကြောင်သွားပြီ”
မချိပြုံး နှင့်ပဲ ရဲထက်ပြောသမျှ ခံလိုက်ပါသည်။ ရင်ဦး ကို အနိုင်ရလိုက်သည့် တိုက်ပွဲ အကြောင်း ကို ဆရာဖြစ်သူ ဦးတိုက်မောင်း ကိုပင် ရဲထက်ပြောမပြပါ။ ရင်ဦး နှင့် ပြဿ
နာဖြစ်ပြီးစ သုံးလေး ရက်လောက် လေ့ကျင့်ရေး ပျက် သော်လည်း နောက်ရက်တွေ မှာတော့ ပြန်သွားဖြစ်သည်။ ဦးတိုက်မောင်း ၏ သင်ကြားမှုတွေ သာမရရှိခဲ့ လျှင် အခု
တကြိမ်ရန်ပွဲ မှာ ရှုံးနိမ့်သူက ရဲထက်ပဲ ဖြစ်ဦးမှာ သေချာပါသည်။
ဦးတိုက်မောင်း ဆီသွားသည့် တညနေတွင် ဒေါ်ခင်လေးရီ နှင့် လမ်းမှာတွေ့၏။ ပွယောင်းယောင်းဆံပင်၊ အဆီ ပြန် နေသည့်မျက်နှာ၊ လေးလံသော ခြေလှမ်းတွေ နှင့် ဒေါ်ခင်လေးရီ
ဦးတိုက်မောင်း ဆီက ပြန်လာတာ သေချာ သည်။ မျက်လုံးတွေ ကတော့ ရီဝေလို့ နေ၏။ ရဲထက်ကို တွေ့သည် နှင့် ရင်ဦး သတင်းတော့ပေးရှာသည်။
“အိမ်ထဲမှာ တုတ်ကောက် နဲ့ လမ်းသွားနေပြီ၊ မင်းမေးတဲ့ အကြောင်း ကို အန်တီပြောပြလိုက်ပါတယ်”
“ဘာပြောလဲ အန်တီခင်”
“အဲဒီ ကောင် အကြောင်း လာမပြောနဲ့တဲ့၊ အန်တီလဲ ပြောပစ်လိုက်တယ်”
“ဘာဖြစ်လို့ လဲအန်တီ”
“မင်းက မှ သူ့သတင်း မေးဖေါ်ရသေးတယ်လေ၊ သူ့လက်ချက်နဲ့ မင်း ခံလိုက်ရတုန်းက သူမေးလို့လား၊ အဲဒါ ပြောပြလိုက် တော့ အံကြီးကြိတ်ပြီး လှည့်ထွက်သွားတာပဲ”
ရင်ဦးမှ ရဲထက်ကို စိတ်မနာလျှင် နာမည့်သူမ ရှိတော့ပါ။ အန်တီခင် နှင့် စကားဖြတ်ပြီး ဦးတိုက်မောင်း ဆီဆက် လာ ခဲ့ရာ အိမ်ရှေ့က အုတ်ကန်လေး မှာ ရေချိုးနေသည့် ဦး
တိုက်မောင်း ကိုတွေ့ရသည်။
“ငါက မင်း မလာတော့ဘူး လို့ထင်ပြီး ရေတောင်ချိုးနေပြီ၊ ဒီနေ့တော့ ကိုယ့်ဖာသာပဲ ကျင့်တော့ဟေ့”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxx

ရဲထက် ရန်ကုန်ကို သုံးလေးရက် လောက် သွားလိုက်ရသည်။ ကိုရဲထွဋ် လူကြုံ နှင့် ပစ္စည်းတွေ ပေးလိုက်သည့် အပြင် ငွေလည်း လွှဲလိုက်၍ သွားယူရခြင်း ဖြစ်သည်။ ရောက်တုန်း
ပေါက်တုန်း ရန်ကုန်က အမျိုးအိမ်က လည်း ဆွဲထား၍ နှစ်ရက် လောက်နှင့် ပြန်ဖို့ကို ဟိုလည်ဒီသွား နှင့် လေးရက် လောက်ကြာသွားသည်။ ခေတ်ဆန်ဆန် လှပ သည့် ရန်ကုန်သူ ချောချော လေးတွေကို မြင်ရင် နွေးနွေး ကို သတိရသည်။ နယ်မြို့ လေးမှာ နေသော် လည်း နွေးနွေး၏ အပြင်အဆင်က မြို့ ကြီးသူတွေ နှင့် တန်းတူသည်။ နွေးနွေးကို
သတိရတော့ ရင်ဦး အကြောင်း လည်း တွေးမိပါသည်။ ရန်ကုန်က မိန်းမရှာတွေကို မြင်ရင်လည်း ချစ်ဦးမောင် များဖြစ်နေမလားဟု လိုက်ကြည့် မိပါသေး၏။
ရန်ကုန် က ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တနေ့သူငယ်ချင်း တွေ နှင့် လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်နေစဉ် ဆိုင်ရှေ့ကနေ စက် ဘီးကလေး နှင့် ဖြတ်သွားသော နွေးနွေး ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ဆိုင်ထဲ
ကို သေသေချာချာ လှမ်းကြည့်သွားတာ ကို လည်း တွေ့ရသည်။
“ဟေ့ကောင်၊ ဟိုမှာ နွေးနွေးကွ၊ ရင်ဦး ဆီသွားတာဖြစ်မယ်”
“အေး …မြင်တယ်”
ပြောလို့ မဆုံးသေးခင် နွေးနွေး ထွက်သွားတဲ့ ဖက်က ဆူဆူညံညံ အသံတွေ ကြားလိုက်ရသည်။ တယောက်က ထ ကြည့်လိုက်ပြီး
“ရဲထက်၊ ဟိုမှာ နွေးနွေး လဲနေတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး၊ သွားကြည့်လိုက်ဦး”
“မင်းတို့ လဲ လိုက်ခဲ့လေ”
“တို့ နဲ့ ဘာဆိုင်လို့တုန်း၊ ဒါက မင်းကိစ္စ”
ဘယ်သူမှ မလိုက်သဖြင့် ရဲထက်တယောက်ထဲ အသံကြားရာဆီ ပြေးခဲ့ရသည်။ ဆိုင်နှင့် ဓါတ်တိုင် တတိုင်စာ ပင်မဝေးသော နေရာမှာ နွေးနွေးစက်ဘီးလေး လဲကျနေသည်။ နွေးနွေး လည်းမတ်တပ်ပြန်ရပ် နိုင်နေပြီဖြစ် သည်။
“ဘာဖြစ်သွားတာလဲ နွေးနွေး”
မနိုင့်တနိုင် နှင့် စက်ဘီးကို ပြန်ထောင်နေသည့် နွေးနွေး ကို ၀ိုင်းကူပေးရင်း မေးလိုက်သည်။ ရဲထက်ကို မြင်ရလို့ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာ လေး ဝင်းသွား၏။
“ခွေး နှစ်ကောင်က သူတို့ ချင်းကိုက်ရင်း စက်ဘီးရှေ့အတင်း ဝင်လာတာ လန့် ပြီး အတင်းကွေ့ ရှောင်လိုက်တာ လဲတော့တာပဲ”
“ခုဘယ်လိုနေလဲ”
“ဒီမှာ ပွန်းသွားတယ်”
တံတောင်ဆစ် ဖြူဖြူ လေးမှာ ကျပ်ပြားဝိုင်း လောက်ပွန်းသွား၏။ ဘယ်နေရာတွေ ထိသွားသေးလဲဟု နွေးနွေး ကို ကြည့်လိုက်မိရာ မော့ကြည့် နေသည့် မျက်ဝန်းညိုညို ကြီးတွေ
နှင့် တည့်တည့်တိုးသည်။
“ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ”
“အိမ်က ခိုင်းလိုက်လို့ ရန်ကုန်သွား နေတာ၊ မနေ့ကမှပြန်ရောက်တယ်”
“အော် … ဒါကြောင့် မတွေ့တာကိုး”
အသားရောင် ကိုယ်ကြပ် စပို့ရှပ် နှင့် ချောကလက်ရောင်ရင့်ရင့် စကပ် ဝတ်ထားသည့် နွေးနွေးကို အမှတ်မဲ့ ငေး နေမိရာ နွေးနွေး ကလည်း ရဲထက် မျက်လုံးတွေထဲကို ပြန်စိုက်ကြည့်၏။
“နာတယ်”
ရုတ်တရက် နွေးနွေးကပြောလိုက် လို့ သူမကြည့်ရာဆီ လိုက်ကြည့်လိုက်ရာ ဘယ်ဖက်ဒူးခေါင်း ဖြူဖြူလေး ဆီမှ သွေးတွေ တစက်စက်စီးကျ နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ စကပ်အ
တိုကြောင့် ဒူးခေါင်း က အကာအကွယ်မဲ့စွာ ဖြင့် လမ်းမနှင့် ထိခိုက်မိသွားတာဖြစ်မည်။ အမှတ်တမဲ့ ကုန်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ သတိရပြီး ပြန်မတ်လိုက်ရသည်။
“သွေးတွေ တော်တော် များလား ဟင်”
ကိုယ့်အနာကိုယ်ပြန် မကြည့်ရဲသည့် နွေးနွေး ကမေးလိုက်သည်။
“ထွက်နေတာပဲ၊ ဆေးခန်းသွားမလား”
“ဟာ ဒီလောက်လေး နဲ့ မသွားချင်ပါဘူး၊ ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ ဟင် ရဲထက်”
အားကိုးတကြီးမေးလာတော့ ရဲထက် စဉ်းစားရတော့သည်။ ဒီနေရာ နှင့် အနီး ဆုံးက သူ့ အိမ်ဖြစ်သည်။ နွေးနွေး စက်ဘီး ထောက်ကို တွန်းဖြုတ်လိုက်ပြီး
“လာ …တက်”
“ဘယ်လဲ”
“တို့ အိမ်ကို”
“အို”
ပါးစပ်က အာမေဋိတ်သံလေး တခုထွက်လာသော်လည်း နွေးနွေး က ငြိမ်ငြိမ်လေး နောက်ကလိုက်လာပါသည်။ စက်ဘီးပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်၍ ကိုယ့်ဒူး ကိုယ်ပြန်မြင်ရသည့် အခါ
“သွေးတွေ အများကြီးပဲ၊ နာလဲ အရမ်းနာတယ် ရဲထက်ရယ်၊ လုပ်ပါဦး”
ရဲထက်ကျောပြင်ကို မှီကပ်ရင်းပြောလိုက်ရာ ရဲထက်လည်း အားသွန်ပြီး နင်းရတော့သည်။ ကလူသလိုမြူသလိုမ ဟုတ်ဘဲ ထိထိမိမိ ဖိကပ်နေသည့် ရင်သားအိအိမွမွ တွေအပေါ်
မှာတောင် ရင်မခုန်အားတော့ပါ။ အိမ်ရှေ့ ရောက် သည် နှင့် ခြံတံခါး ကို မြန်မြန်တွန်း ဖွင့်လိုက်ပြီး
“လာ …လာ”
အရင်ဆုံး ဒါဏ်ရာကို ရေဆေး ရမည်ကို သတိရပြီး နွေးနွေး ကို အိမ်ဘေးဖက် ရေတိုင်ကီ ဆီ ခေါ်သွားပြီး
“ဖိနပ်ချွတ်ပြီး ဒီတုုံးလေး ပေါ်ကို ခြေထောက်တင်လိုက်”
မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြီး ခြေထောက်ကလေး မြှောက်ကာ ရဲထက်ပြောသလို လုပ်လိုက်သည်။ ရေဖလား အပြည့် ခပ် ကာလောင်းချမည် ဟန်ပြင်လိုက်ပြီးမှ
“စကပ် ကိုမထား၊ ရေစို ကုန်လိမ့်မယ်”
နွေးနွေး က ပေါင်ရင်း အထိမတင်လိုက်ပြီး
“ရပြီလား”
ရဲထက်ရင်ထဲ ပြောင်းဆန်သွား သည်ကို တည်ငြိမ်အောင် မနည်းထိန်းချုပ်လိုက်ရသည်။ နေမထိလေမထိသည့် ပေါင်တွင်းသားဖြူဖြူတွေက နုညက်ပြီး ပန်းနုရောင်ဖျော့ဖျော့လေး
သန်းနေသည်။
“ရပြီ၊ ရပြီ”
ရေတွေ တခွက်ပြီးတခွက်လောင်းချလိုက်သည့် အခါ သွေးထွက် အနည်းငယ်တန့်သွားပြီး ဒါဏ်ရာပေါ်လာ သည်။ သိပ်မများပါ။ သွေးဆူသည့် နေပူချိန် မို့ သွေးထွက်များတာ
ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒါဏ်ရာက မနက်ပါ။ ကတ္တရာ လမ်း နှင့် ပွတ်တိုက်ပြီး အရေခွံလန်တာ အောက်က အသားပါ ပွတ်မိသွားတာ ဖြစ်ပါသည်။
“ဒါဏ်ရာက များလားဟင်၊ အမာရွတ်ထင်မှာလား”
အရေးထဲ နွေးနွေး က အလှပျက်မှာ စိုးနေသေးသည်။
“မများပါဘူး၊ ဘာလဲ အတို မဝတ်ရမှာ စိုးလို့လား”
“ဟုတ်တယ်”
နွေးနွေး စိုးရိမ်သင့်ပါသည်။ သူမ၏ ပေါင်တံ အရင်းမှသည် ခြေဖျား အထိ ဘာအစွန်းအထင်းမှ မရှိ ဝင်းမွတ်နေပါ သည်။ အကြည့်ကို မလွှဲချင်လွှဲ ချင်နှင့် လွှဲလိုက်ပြီးနောက်
“ကဲ ဆေးသွားထည့်ရအောင်”
“စပ်မှာလား”
“အမာရွတ် ထင်ချင်လို့လား”

“ထည့်မယ်၊ ထည့်မယ်”
နွေးနွေး ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်ခဲ့ပြီး ဆေးထည့်ဖို့ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်းရသည့် အိမ်ခါးပန်းမှာ နွေးနွေး ကိုထိုင် ခိုင်းထားခဲ့ ပြီးဆေးရှာဖို့ အိမ်ထဲဝင်ရင်း မမနီနီထွန်း ကို ရှာသည်။
မေမေ ကတော့စျေးသွား မှန်းသိသည်။ မမ က အခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော် နေတာမြင်ရ၏။ ဒီတော့မှ မနက်က မမ နေမကောင်းဟု ပြောတာပြန်သတိရသည်။ ဒါ ကြောင့် ကိုယ့်ဖာ
သာပဲ လိုမယ်ထင်တာတွေကို ယူပြီး ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။
“ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလား”
“မမ ရှိတယ် အိပ်နေလို့၊ ပိုးသေအောင် အရက်ပျံလောင်းမယ်နော်၊ စပ်မယ်သိလား”
“စပ်ရင် အော်မှာနော်”
“အော်ပေါ့”
အိမ်ခါးပန်းမှာ ခြေတွဲလဲချထိုင်နေသည့် နွေးနွေးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး အရက်ပျံ ပုလင်းကို ဖွင့်ကာ ဒူး ဖြူဖြူ လေးပေါ်လောင်းချလိုက်သည်။
“အား ….နာတယ်၊ အား”
နွေးနွေး ရှေ့ကို ငိုက်ကျလာပြီး ရဲထက်ပုခုံးကို လက်နှင့် ညှစ်သည်။ ဒူးကိုလည်း ဘေးကို အတင်းဖယ်သည့် အ တွက် ခြေသလုံးလေး ကို ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်ရ၏။ အားရအောင်လောင်းပြီး
လွှတ်လိုက်ချိန်မှာ နွေးနွေး မျက်လုံး တွေ မှာ မျက်ရည်တွေရွှဲနေ၏။
“စိတ်ချရအောင် လုပ်လိုက်တာ၊ ဆောရီးနော်”
“ရပါတယ်၊ အခုထိစပ် နေတုန်းပဲ”
ပြန်ဖြေသည့် အသံလေးက ငိုသံပါနေလို့ ရဲထက်သနား သွားသည်။ ခြေသလုံးမှာ ကပ်နေသေးသည့် သွေးစ သွေးနတွေကို ရဲထက်က တစ်သျှူးစက္ကူစ နှင့် လိုက်သုတ်ပေးရင်း ဒါဏ်ရာ
ကို လေနှင့် အသာလေး မှုတ်ပေး သည့် အခါမှာတော့ မျက်ရည်တွေ လည်နေသည့် မျက် လုံး ကြီးတွေ နှင့် ရဲထက်ကို နွေးနွေး ကြည့်နေ၏။ နွေး နွေး ၏ ခြေသလုံး နှင့် တပိုင်းတ
စမြင်ရသည့် ပေါင်တံ တွင် ရွှေရောင်အမွှေး နုနုလေးတွေ ကို အနီးကပ်တွေ့ နေ ရပြီး ရဲထက် လေနှင့် မှုတ်လိုက်တိုင်း အမွှေးနုနု လေးတွေ လှုပ်ရမ်းသွား သလိုထင်ရသည်။
“အေး သွားတယ် မဟုတ်လား”
“အင်း”
သွေးစတွေ ပြောင်သွားသည့်အခါ ထိခိုက်ဒါဏ်ရာတွေ ထည့်ရ သည့် အဝါရောင် ဆေးရည်ကို ဂွမ်းစနှင့် တို့ လိုက်သည့် အတွက်
“အဲဒါ ကရောစပ်လား”
“နဲနဲပါ”
ရွရွ ကလေး တို့ပေးလိုက်သည့် အခါ နွေးနွေး ပြုံးလာသည်။
“ဒါက မစပ်ဘူး”
ဒါဏ်ရာတဝိုက်သာမက ဘေးပတ်လည်မှာပါ သေသေချာချာ ဆေးလိုက်တို့ပေးရင်း အခုနက မမြင်ခဲ့သည့် မြင် ကွင်း တခုကို ရဲထက် မြင်လိုက်ရပြီး အာခေါင်တွေ ခြောက်လာရ
သည်။ လက်တုန်မသွားအောင် မနည်း ထိန်း ထားရ၏။ ခြေ ထောက်ကို ခပ်ကားကား လေး ထိုင်နေသဖြင့် နွေးနွေး၏ အတွင်းပိုင်း အထိရဲထက် မြင် နေရ သည်။ ပန်းနုရောင်
ပင်တီလေး၏ အလည်တည့်တည့်မှာ မို့ပြီး ဖောင်းနေ၏။ နောက်ပြီး အဝါရောင် ဇာပန်း ခက် တွေလည်း ရှိသည်။
“ရဲထက်”
အသံတုန်လေး နှင့်ခေါ်ရင်း နွေးနွေးက ပေါင်ကို မသိမသာလေး တဖြည်းဖြည်းချင်း စေ့သွားရာ ရဲထက်မြင်ကွင်း ကို အဖြူရောင်ပေါင် သားတွေကွယ်သွား၏။
“ပြီး …ပြီး ပါပြီ”
ရဲထက် အသံကလည်း ထစ်ငေါ့ကာ အက်ကွဲနေ၏။ ဂွမ်းစလေး နှင့် ဆေးတို့ပေးတာကို ရပ်လိုက်သည် နှင့် နွေး နွေး အနည်းငယ်လန်တက်နေသည့် စကပ်ကို လက်နှင့်သပ်ချရင်း
ငြိမ်နေ၏။
“နွေးနွေး”
ရဲထက်ခေါ်လိုက်တော့ ရဲထက်ကို ကြည့်သည်။ မျက်လုံးချင်း ဆုံမိသည့် အချိန်တွင် ရဲထက်လည်း ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်း မသိဘဲ ဒီတိုင်း ငေးနေမိ၏။ နွေးနွေး နှုတ်ခမ်းလေး တွေ
တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ တံတွေး မျို ချ နေသလို လည်တိုင်လေး ကလည်းလှုပ် လှုပ်သွား၏။ ရဲထက်လိုပင် နွေးနွေး လည်းပြောစရာ စကားတွေ ရှာဖွေ နေပုံရသည်။ ရဲထက် စိတ်ကိုတင်း ပြီးထပ် ခေါ်လိုက်သည်။
“နွေးနွေး”
မထူးပေမယ့် နှုတ်ခမ်းလေး လှုပ်သွားသလိုလို ရဲထက် ထင်သည်။ မျက်ဝန်းညို ကြီးတွေ၏ အကြည့်က ပိုပြီး နက် နဲ နက်ရှိုင်းလာသည်လို့ ရဲထက်ခံစားရသည်။ လက်ထဲက ဂွမ်း
စလေး ကိုလွှတ်ချပြီး ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့် နွေး နွေး လက်ကို ကိုင်မိ သည်။ လက်ကလေး တုန်နေသော်လည်း မရုန်းပါ။ လက်ကို အပေါ်က အုပ်ကိုင်ထားရင်း နူး ညံ့တင်းရင်းသည့်
ပေါင်သားတွေကိုပါ လက်ကထိမိတော့ ရင်ခုန်သံက ပိုဆူညံမြည်ဟိန်း လာ၏။ နွေးနွေး ၏ မဟ တဟ နှုတ်ခမ်းလေး က အနမ်းတခုကို ငံ့လင့် နေသည့်ပမာ ရှိနေသည်။ ရဲထက်၏
မျက်နှာက တရွေ့ရွေ့ တိုး ကပ် သွားတော့မှ နွေးနွေး မျက်လွှာချသွားသည်။ ဒါပေမယ့် မျက်နှာကိုတော့ လွှဲဖယ် မသွား။
ရင်ထဲက ထိုးတက်လာသည့် ဆန္ဒကို မတွန်းလှန်နိုင်တော့သည်တွင် ခါးကိုဆွဲဖက်လိုက်၍ နွေးနွေး ကော့ကော့ လေး ပါလာသည်နှင့် နှုတ်ခမ်း ကို အမိအရဖမ်း ယူလိုက်မိသည်။
ပြင်းထန်သည့် အနမ်းတွင် နွေးနွေး မျက်လုံး တွေ မှေးစင်းကျသွား၏။ ရဲထက် ၏ ညာလက်က နွေးနွေး၏ ခါးကလေး ကိုဖက်ထားချိန်တွင် ဘယ်ဖက်လက် က နွေးနွေး ၏ ပေါင်တံတလျှောက် ပြေးလွှားနေမိ၏။ နွေးနွေး လက်ကလေး တဖက် မြောက်လာပြီး ရဲထက် ခါးကို ပြန် ဖက်လာသည်။
ဒီအခြေအနေ ရောက်မှတော့ ရဲထက် ဘာမှဆင်ခြင်ဖို့ သတိမရတော့ပါ။ အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ ဖြစ်နေသည် ဆိုတာကို လည်း သတိမမူမိတော့။ နွေးနွေးလည်း လမ်းဖက် ကိုလှည့်ထိုင်ထား
ပါရက် နှင့် မေ့နေပြီ ထင်သည်။ စကပ်ပေါ် ကနေ ပေါင်ကိုပွတ်ရတာ အားမရသည့် အတွက် စကပ်အောက်ကိုလက်ထိုး ထည့်ပြီး ပွတ်ပေးမိသည်။ နွေးနွေး စကပ်လည်း အပေါ်ကို
လန်တက်သွား၏။ အထဲ အထိရောက်အောင် လက်ကို ထိုးသွင်း လိုက်သည့် အခါ အ တွင်း ဖက်ဆုံးမှာ ရှိနေသည့် လက်မ က အခုန ရဲထက် အသက်ရှု မှားခဲ့ရ သည့် ဂမူ
ဖောင်းဖောင်း လေးကို သွား တိုက်မိ၏။ ရဲထက် လက်ကို ပြန်မထုတ်တော့ပဲ ဟိုဖက်လက်ချောင်း လေး ချောင်းနှင့် ပေါင်ကို ညှစ်ပြီး မို့ ဖောင်း ၍ နည်းနည်း စိုသလိုဖြစ်နေသည့်
နေရာလေးကို လက်မနှင့် အစုန် အဆန်ကုပ်နေမိ၏။ နွေးနွေး တကိုယ် လုံး ရဲထက် ရင်ခွင်ထဲ ပြိုကျလာသည်။
“အဟမ်း … အဟွတ် ..ဟွတ်..ဟွတ်”
မမ နီနီထွန်း ၏ အခန်းထဲက ထွက်လာသည့် ချောင်းဆိုးသံကြောင့် လောကကြီး ကိုမေ့နေသည့် ရဲထက်နှင့် နွေး နွေး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားကြသည်။ ချက်ချင်း လူချင်းခွာလိုက်
သလို နွေးနွေးကလည်း သူမ၏ စကပ်ကို ပြန်ဆွဲ ချ ကာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လုပ်ရင်း အသံတုန်လေး ဖြင့်
“ဘသူ ..ဘသူ လဲ ဟင်”
“မမ ပါ၊ နေမကောင်းလို့ အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတာ”
ရဲထက် ထရပ်လိုက်တော့ နွေးနွေး လည်း ထရပ်လိုက်သည်။ ထို အချိန်မှာပင် မမနီနီ အခန်းထဲက ထွက် လာသည်။
“ဧည့်သည် ရောက်နေတာကိုး၊ ညီမလေး ဘယ်တုန်းက ရောက်တာလဲ၊ အဟွတ် ..အဟွတ်”
“ခု ..ခု လေးတင်ပဲ မမ၊ ဒီနားမှာ စက်ဘီး လဲတာ ဒူးပြဲသွားလို့ ဆေးလာထည့်တာ”
မမနီနီ ပုံစံက ဘာမှမထူးခြားသလို အေးအေး ဆေးဆေးပင်။ အခုန ရဲထက်တို့ ဖြစ်ပျက် နေသည့် အခြေအနေ ကို မြင်လို့ပဲ တမင်ချောင်းဆိုးလိုက်တာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် တိုက်ဆိုင်သွား
တာလား ဆိုတာ သူမ ကိုယ်တိုင်သာ သိပေ လိမ့်မည်။
“ဟုတ်လား၊ ကြည့်ရအောင် လာပါဦး”
အိမ်ထဲက ဆက်တီ ခုံမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး နွေးနွေး ဒါဏ်ရာကို မမနီနီ ကြည့်သည်။

“ရဲထက်၊ ငါ့ခေါင်းရင်းစားပွဲပေါ်က ခြင်းလေးထဲမှာ ပလာစတာ အခွေနဲ့ ကပ်ကြေးရှိတယ် သွားယူခဲ့”
နွေးနွေး ကတော့ ရဲထက်ကို မကြည့်ဘဲ မျက်လွှာလေး ချပြီး ငြိမ်နေသည်။ ရဲထက် ကုပ်ချောင်းကုပ်ချောင်း နှင့် မမနီနီ အခန်းထဲက ကပ်ကြေး နှင့် ပလာစတာ ယူပေး လိုက်ရာ
မမနီနီက ဂွမ်းစမှ ဆေးဆွတ်၍ ဒါဏ်ရာပေါ် အုံ ပေးပြီး အပေါ်ကနေ ပလာစတာနှင့် ပိတ်ကပ်ပေးလိုက်သည်။
“ဖုန်ဝင်မှာ စိုးလို့”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်မမ”
ဆက်လက်ပြီး မမနီနီထွန်း နှင့် နွေးနွေး တို့ ဒီနေ့ နွေးနွေး ဝတ်လာသည့် စကပ်အကြောင်း၊ မမနီနီ၏ ကျန်းမာရေး အခြေအနေ နှင့် မနေ့က ဆေးခန်းသွားစဉ်က ဆရာဝန်မ၏
ဒေါက်ဖိနပ် လှသည့်ကိစ္စ အစ ရှိသဖြင့် စကားလက် ဆုံကျ နေကြစဉ် ရဲထက်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ၍ နောက်ဖေး မှာရေဝင်သောက်သည်။ ပြီးတော့ နွေးနွေး အ နာ
ကိုရေဆေးပေးစဉ်က ရေစိုသွားသည့် ပုဆိုးကို အခန်းထဲဝင်လဲသည်။ ပြီးတော့ ဘာလုပ်ရမှန်း လည်း မသိ ပြန် ၍ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ပြီး ခုနကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးရင်း
ကျောချမ်း လာမိသည်။
မမနီနီ ၏ ချောင်းဆိုးသံ မကြားခဲ့ရပါလျှင် ဘာဆက်ဖြစ်မည် ကိုရဲထက် မတွေးတတ်ပါ။ အိမ်မှာ အမ တယောက် လုံး ရှိနေတာကို ရဲထက် မေ့ သွားခဲ့သည်။ ဒီထက် အရှိန်
တက်လာရင် နွေးနွေး ကို အခန်းထဲ ခေါ်သွင်းမိကောင်း သွင်း မိနိုင်သည်။ နွေးနွေးကလည်း လွတ်အောင်ရှောင် နိုင်မည့် အနေအထားမျိုး မရှိ။ မမသာ ရောက်မလာခဲ့ လျှင်၊
ဒါမှ မဟုတ် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိခဲ့လျှင် နွေးနွေး က ငြင်းဆန်ရင်တောင်မှ ရင်ဦး တုန်းကလို ရဲထက် အ တင်းကြံ ကောင်းကြံမိလိမ့်မည်။
တဒင်္ဂ စိတ်မိုက်မဲမှု နောက်ကို လိုက်ရင်း မိန်းမတယောက်ကို ထိခိုက်နစ်နာအောင် လုပ်မိပြီးခဲ့ပြီ။ အခုတခါ ထပ် ပြီး နွေးနွေး နှင့် လွန်ခဲ့ ကျွံခဲ့ လျှင် ရင်ဦး နှင့် ထပ်ပြီး မျက်နှာ
ပျက်စရာ တွေဖြစ်ကုန်တော့မည် ထင်သည်။ ထိုအခါ မမနီနီ နိုးလာတာ ကံကောင်းလေစွ ဟုတွေးမိပြန်၏။
“ရဲထက်ရေ၊ နွေးနွေး က ပြန်မယ်တဲ့”
အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာတော့ မမနီနီက
“နွေးနွေးက ခြေထောက်နာနေတယ် ဆိုတော့ လိုက်ပို့ပေးမှာလား”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ”
ရဲထက်က စက်ဘီး ကိုတွန်းပြီး ခြံထဲက အထွက်တွင် နွေးနွေးက စူပုတ်ပုတ် မျက်နှာလေး နှင့် မကြားတကြား ပြော လိုက်သည်။
“လူကို များသူ့ ရည်းစားကျနေတာပဲ”
နားထဲမှာ သဲသဲ ကွဲကွဲ မကြားလိုက်ရ၍ ရဲထက် ပြန်မေးမိသည်။
“ဘာလဲဟင်”
“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ လမ်းပေါ်ရောက်ပြီ နင်းတော့”
ပြန်ပို့သည့် လမ်းမှာတော့ နွေးနွေး လူချင်း မထိအောင် သတိထားပြီး ခွာထိုင်သည်။ စကားလဲ သိပ်မပြောပါ။ ရဲ ထက်၏ လက်သွက်မှုကို လန့်သွားပုံရသည်။ သူ တို့ လမ်း
ထိပ်ရောက်တော့မှ
“ရပ်လိုက်တော့”
စက်ဘီးပေါ်က ဆင်းပြီး ရဲထက်က စက်ဘီးကို နွေးနွေး ဖက်သို့ ထိုးပေးရာ ခေါင်းကိုခါပြီး
“စကားပြောချင်လို့၊ အိမ်ရှေ့ အထိလိုက်တွန်းပို့”
ဒီတခါတော့ ရဲထက်နှင့် ဘေးချင်းယှဉ်ပြီးလိုက်သည်။
“နွေးနွေး ဘာပြောမလို့လဲ”
ရဲထက်ကို မော့ကြည့်သည့် နွေးနွေး မျက်နှာလေး ရဲနေသည်။
“ဟိုလေ …အိမ်မှာ … နွေးကို ဘာလို့ အဲလိုလုပ်တာလဲဟင်”
“အဲဒါ..က အင်း …”
“ရဲထက်ရယ်၊ နွေးနဲ့ ရဲထက်က သမီးရည်းစားတွေ မို့လို့လား၊ ဒါမှ မဟုတ် ရဲထက်က နွေးကို ရဲထက် ရည်းစား လို့ ထင်နေလို့ လား”
“တောင်းပန်ပါတယ် နွေးနွေးရယ်၊ တို့ ဘယ်လိုကနေဘယ်လို စိတ်ရိုင်းဝင်သွားမှန်း မသိဘူး၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ နော်”
နွေးနွေး ခေါင်းငုံ့သွားသည်။
“စိတ်ဆိုးတယ် ဆိုရင်ကော”
“ဆိုးသင့်ပါတယ်၊ တို့ဖက်က လွန်တာပဲ၊ ပါးရိုတ်ချင်လဲ ရိုတ်ပါ”
“လူကို မိန်းမကြမ်း ကြီးများထင် နေသလားမသိဘူး၊ ရဲထက်ကတော့လေ၊ တကယ်ပဲ”
လမ်းထိပ်ကနေ နွေးနွေး တို့ အိမ်ကို သိပ်မဝင်ရပါ။ ခနလေး နှင့်ရောက်လာသည်။ ခြံဝရောက်တော့မှ နွေးနွေးက
“ပြောရဦး မယ်၊ ရဲထက်က မနေ့က ရန်ကုန်က ပြန်လာတယ်၊ တို့က ရန်ကုန်သွားရဦးမယ်”
“ဘယ်တော့ လဲ ”
“နောက် အပတ်မှပါ၊ မေမေ့ ကိုဆေးခန်းပြဖို့ အဖေါ်လိုက်ရမှာ ဘယ်လောက်ကြာမလဲတော့ မသိဘူး”
“ဒူးဒါဏ် ရာနဲ့ ဆိုတော့ ရန်ကုန်မှာ အတိုဝတ်ပြီးတော့ လန်းလို့ မရတော့ဘူးပေါ့”
“အတိုလဲ မဝတ်ချင်တော့ပါဘူး၊ ကြောက်သွားပါပြီ၊ ဟွန်း”
မျက်စောင်း ထိုးလိုက်သော်လည်း ရဲထက်နှင့် လူချင်းပူးကပ်ပြီး စက်ဘီးကိုလက်လွှဲယူသည်။ နွေးနွေး ကိုကြည့်ရ သည်မှာ အိမ်ထဲကို ဝင်ချင်သေးပုံမရပါ။ နွေးနွေး တို့ အိမ်က
နှစ်ထပ်တိုက်ဖြစ်သည်။ အိမ်က ခြံ တခုလုံး ပြည့်လု နီးပါးပင်ဖြစ်သည်။ ရဲထက် မျက်လုံးတွေက အမှတ်မထင် အပေါ်ထပ် ဝရန်တာ ဆီရောက်သွား ရာ ဝရန်တာမှာ ရပ် နေသည့်
ရင်ဦးကို မြင်လိုက်ရ၍ ကမန်း ကတန်း မျက်နှာလွှဲ လိုက်ရသည်။ နွေးနွေး ကတော့ ရင်ဦး ကိုမြင်ပုံ မရပါ။ နွေးနွေး အိမ်ကိုတောင် လာသည်ဆိုတော့ ရင်ဦး အခြေအနေ
ကောင်းနေပြီထင်ရ၏။ လက်ပိုက်ရပ် ရင်း ရဲ ထက်နှင့် နွေးနွေးကို မျက်နှာထား တည်တည် နှင့် ကြည့်နေသည်။
“ဒါနဲ့ ရဲထက် တနေ့ကို ဘယ်နှစ်ခါ လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်လဲ”
“နှစ်ခါ”
“ဘယ်အချိန် တွေဆိုရှိတတ်လဲ”
မရွှေနွေးနွေးက အခုမှ ဘာလို့ဒါတွေသိချင် နေသည် မသိပါ။ ရင်ဦး ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့သည့် ရဲထက်က ပြေးချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ နွေးနွေး သာမပါရင်တော့ ဆိုင်ဝံ့ပါသည်။
ထို့ကြောင့် မြန်မြန် ပြတ်ရန် အတွက်
“မနက်ဆို ဆယ့်တစ်နာရီ ဝန်းကျင်လောက်၊ ညနေဆို ငါးနာရီ နောက်ပိုင်း၊ နွေးနွေး လာသောက်မလို့လား”
“စဉ်းစားနေတာ”
မတတ်သာသည့် အဆုံးပြောလိုက်ရသည်။
“နွေးနွေး ဝရံတာမှာ ရင်ဦးကြည့်နေတယ်”
“ဟုတ်လား”
ဒီတော့မှ နွေးနွေး လည်းမြင်သွားသည်။
“သွားမယ် နော်”
ခြေလှမ်းသုတ်သုတ် နှင့် ထွက်လာစဉ် နွေးနွေး ၏ မကျေမနပ်ပြောလိုက်သည့် အသံလေးကြားလိုက်ရသည်။
“ကြောက်တတ် နေလိုက်တာ”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ရင်ဦး အလန့်တကြားဖြင့် ကိုယ်ကိုလှုပ်ရမ်းလိုက်သည်။ ခြေလက်တွေက တောင့်ခံနေသော ကြောင့် ကိုယ်ကို ရမ်း လို့ မရပါ။ ရင်ဦး ၏ ခြေနှစ်ဖက် နှင့်လက်နှစ်ဖက်က
ဘေးကိုကားထွက် နေပြီး လက်ကောက်ဝတ်များ နှင့် ခြေ ကျင်းဝတ်များ တွင်ကြိုးဖြင့်တင်းကျပ်စွာ ချည်နှောင်ခြင်း ခံထားရသည်။ ဘာတွေဖြစ်နေသည်၊ ဘယ်နေရာ ကို
ရောက်နေသည်ကို စူးစမ်းရန် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်သော်လည်း ဘာကိုမှ သဲကွဲစွာ မမြင်ရ၊ ဘေးပတ်လည် နှင့် မျက်နှာ မူရာအပေါ်ဖက်တွင် မြူလိုလို အငွေ့တွေက
ဆိုင်းနေသည်။
ကျောပြင်နှင့် တင်ပါးအောက်က မာ ကျောသော အတွေ့ အထိကိုရ၏။ ဘယ်က မှန်းမသိ ဖြတ်တိုက်သွားသည့် လေအေးအေးကြောင့် တကိုယ် လုံး တုန် ချမ်းသွား ရ၏။ ပေါင်ကြားထဲကို ဖြတ်တိုးဝင်သည့် လေကတော့ အ အေး ဆုံး ဖြစ်သည်။ ရင်ဦး ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်မရှိပါ။ ခြေကားယား လက်ကားယားဖြင့်တုပ်နှောင်ခံထားရသည် များ
ကို အားစိုက်ရုန်းကန်သော်လည်း ရုန်းထွက်လို့မရဘဲ မောဟိုက်နွမ်းနယ်နေ၏။ လေအေးက ဆက်ကာဆက် ကာ တိုက်သည့် အခါ မြူတွေ ပါးသထက်ပါးလာစဉ် ကြားလိုက်ရ
သည့် အသံတခုကြောင့် ရင်ဦး ခေါင်းကို ထောင် ပြီး နားစွင့်လိုက်မိသည်။
“အား ..ရဲထက် ရယ်၊ အား ”
ရင်ဦး ပတ်လည်မှာဆိုင်း နေသည့်မြူငွေ့လိုလို တွေ တဖြည်းဖြည်းချင်း ကင်းရှင်းသွားသည့် အခါ မြင် ကွင်း က ကြည်လင်လာသည်။ နေရောင်လို တောက်ပခြင်း မရှိသော်
လည်း ထိန်လင်းသော အရောင်တခုကြောင့် မြင်ကွင်း တွေ သဲကွဲ လို့လာသည်။ ရင်ဦးဘေးတွင် တတောင်လောက်ထူသည့် မွေ့ရာကြီး တခု ကိုမြင်လိုက်ရပြီး မွေ့ရာ
ပေါ်တွင် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ချစ်တင်းနှောနေသူနှစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ အပေါ်က ယောက်ျားက ရဲထက် ဖြစ်ပြီး အောက်က မိန်းမကတော့ နွေးနွေး ဖြစ်နေသည်။
သူတို့ နှစ် ယောက်လုံး ရင်ဦးကို မြင်ပုံမရကြပါ။ သူတို့၏ အချစ်ရေလျှင်ကျောတွင်သာ နစ်မြုပ်မျောပါ နေပုံရသည်။
မမြင်ချင်လို့ မျက်နှာလွှဲလိုက်သော်လည်း မရပါ။ သူတို့ ချစ်တလင်းဆီက ထွက်လာသည့် အသံ ပေါင်းစုံက ရင်ဦး နားထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာ၏။ လက်ကိုသာလှုပ်ရှား
လို့ရရင် ရင်ဦး နားနှစ် ဖက်ကို ပိတ်ဆို့ထားလိုက်ချင်ပါ သည်။ ပိတ်မရတော့လည်း မကြားချင်သည့် အသံတွေက မကြားလို့ မရ ရင်ဦး၏ အာရုံကို အတင်းတိုးဝင် တိုက်
ခိုက်နေကြသည်။
အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကြီးက ရဲထက် အသက်ရှုသံဖြစ်သည်။ ရမ္မက်အပြည့်ဖြင့် အော်ဟစ်ညည်းညူနေသည့် အ သံစာစာ လေးကတော့ နွေးနွေးအသံဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင်သူတို့
ကိုယ်က ထွက်နေသည့် တဗျစ်ဗျစ် အသံတွေက လည်းဆူညံနေသည်။ ရဲထက်က လည်း ရမ္မက် ထန်လွန်းသည်။ တဖတ်ဖတ် နှင့် ဆောင့်သွင်းနေသည့် အသံက လုံးဝရပ်မ
သွား ဆက်တိုက်လို ပင်ထွက်ပေါ်နေ၏။ ဒီကြားထဲ ငှက်ဖျားတက်သလို ညည်းနေသည့် နွေးနွေး၏ အ သံကလည်း ၀ါး ကျောနှစ်ခုကို ခြစ်လျှင်ကြားရသည့် အသံပမာ ရင်ဦး
ကို အသည်းတယားယား ဖြစ်စေ၏။ ရမ္မက် အပြည့်နှင့် အသံတွေက တလောကလုံးမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်သာရှိလေသည်ဟု ထက်မှတ်ထားသည့် အတိုင်း ဖြစ်နေသည်။
နွေးနွေး ရမ္မက်ကြီးတာကို အရင်ထဲက သိပေမယ့် ဒီလောက်ထန် လိမ့် မည်ဟု မထင်ထားမိပါ။ ရဲ ထက်က ဒီလောက် အားမာန် အပြည့်နှင့် လုပ်နေတာကိုတောင် သူက
ပိုကြီး ကြမ်းအောင်ရမ်းအောင် အောက် ကနေ ညာသံပေးလှုံ့ဆော်နေလိုက်သေး၏။
“ရဲထက် .. နွေးကို မညှာနဲ့နော်၊ ဒီမှာ အရမ်းကောင်းနေပြီ၊ ကွဲထွက်ချင်ထွက်သွားပစေ တအား သာဆောင့်”
“နွေးပြီးတော့မှာလား၊ တို့ လည်းပြီးချင်ပြီ”
မသတီချင်စရာ အသံတွေကြောင့် ရင်ဦးမနေနိုင်ဘဲ လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည်။ နွေးနွေးခြေထောက် တွေက ရင ် ဝမှာကပ်နေပြီး ပြဲပြဲကားကား ကြီးဖြစ်နေသည့် အပေါ်မှာ
ရဲထက်က ခွထိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့် နေ၏။ ကြီး မားရှည်လျားသည့် ရဲထက်ပစ္စည်းကြီးက ရင်ဦး လက်နှစ်ချောင်း ထိုးထည်ုလျှင်ပင် မချိမဆန့် ဖြစ်ရသည်ဆိုသော
နွေးနွေး ဟာလေးထဲ သို့ အရှိန်ပြင်းပြင်း ဖြင့်တိုးဝင်နေ၏။ အရည်တွေ နှင့် ဝင်းပြောင်နေသည့် ဟာကြီးက ပြန် ဆွဲ ထုတ်သည့် အချိန်တွေဆိုရင် ထုတ်လို့တောင် မ
ဆုံးတော့သလိုထင်ရသည်။
“ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ၊ တို့ ပြီးတော့မယ်၊ နာနာလေး ဆောင့်ပါရဲထက်ရယ်”
နွေးနွေးက အောက်ကနေအားပေး နေသလိုရင်ဦးကလည်း နွေးနွေး ခြေထောက်တွေရင်ဘတ်ထဲ နစ်ဝင်သွား တော့ မတတ်ဖိချရင်း အပေါ်ကနေ အတင်းဆောင့် နေ၏။ ထို့နောက် နွေးနွေး ခြေထောက်တွေကိုပြန်ချကာ သူ့ ခါးကို ချိတ်ထားလိုက်ပြီးနောက် နွေးနွေး ခါးကလေးကို ဆွဲကာဆွဲကာ ဆောင့်ပြန်သည်။ ဆောင့်အားရော ဆွဲအား ပါ
ပါသည့် အတွက် နွေးနွေးမှာ ဖျပ်ဖျပ်လူးနေ၏။ ဒီလောက် ဖြစ်နေသည့် ကြားမှပင် နွေးနွေးက ကြမ်းပြင်မှာ လက်ထောက်ပြီး ရဲထက်ဆောင့်ချက်တွေ နှင့် အညီ အပေါ် ကို ကော့ကော့တင်ပေးနေလိုက်သေး၏။ ဖြူစင် နု ထွေးသော နွေးနွေးကိုယ်လေးမှာလည်း ရမ္မက် သွေး တွေ အပြည့်လွှမ်းနေသော အခါ ရေနွေးလောင်းပြီး အမွှေး နှုတ်ထား
သည့် ကြက်ပမာ အနီ ရောင်သန်းနေ၏။
“နွေး …တို့ ပြီးတော့မယ်”
“နွေးလည်း ပြီးချင်ပြီ၊ မြန်မြန်၊ မြန်မြန်”
ကြည့်နေရင်းပင် နှစ်ယောက်လုံးတိရိစ္ဆာန် များပမာ အော်ဟစ်ပြီး ပွဲသိမ်းလိုက်ကြသည်။ ရဲထက်က ခေါင်းကြီးကို မော့ပြီး တအားအား အော်နေသလို နွေးနွေးကလည်း တီကို
ဆား ပက်သည့် ပမာတွန့်လိမ်အော်ဟစ်နေ၏။
“ကောင်းလိုက်တာ ရဲထက်ရယ်၊ ရင်ဦး ကိုလည်း နွေးလို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးရမယ်နော်၊ အို နွေးသူငယ် ချင်း ကို နွေးထက်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးရမယ်၊ လုပ်မပေးလို့က
တော့ဒီတသက် ရဲထက်ကို လုံးဝမခေါ်တော့ ဘူး သိလား”
နွေးနွေးအသံကြောင့် ရင်ဦး အသဲထဲထိထိတ်သွားသည်။ သူရှိနေတာကို သူတို့ နှစ်ယောက် မသိ ဟုထင်ထားတာ မှားနေသည်။ ရဲထက်က ရင်ဦးကို လှည့်ကြည့်ပြုံးပြ၏။
စိတ်ပါလက်ပါ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြုံးပြလိုက် ခြင်းဖြစ်သော် လည်း ရင်ဦး စိတ်ထဲမှာ အော်ဂလီဆန်သွား၏။ ရွံ ရှာစွာဖြင့် မျက်နှာ တဖက်ကို ပြန်မလွှဲလိုက်မှီ နွေးနွေးက ရင်ဦး
ကို ဖလိုင်းကစ်စ် လှမ်းပေးသည်။ နွေးနွေး ဟန်အမူအရာက မင်းသမီးတယောက် အကယ်ဒမီ ဆုပိုက်ပြီး ပရိ သတ် တွေကို လှမ်းနှုတ်ဆက် နေသည့် နှယ်ရှိသည်။
“ခနလေး နော် တို့လာခဲ့မယ်”
နွေးနွေးစကားကို မကြားယောင်ပြုပြီး နေလိုက်သည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ရင်ဦးနားသို့ နွေးနွေး ရောက် လာသည်။
“ရင်ဦး၊ အရမ်းဆာနေပြီလား၊ ရဲထက်ကို အားပြန်မွေး ခိုင်းထားတယ်၊ သူအမောပြေတာနဲ့ ရင်ဦးကို လုပ်ပေးလိမ့် မယ်၊ ရဲထက်က အရမ်းတော်တာ ရင်ဦး ရဲ့၊ သူလုပ်တာခံ ပြီးရင်
ရင်ဦး ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ လှည့်ကြည့်ချင် တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“တို့ကို ကြိုးဖြည်ပေးပါနွေး”
“နွေး မဖြည်ပေးနဲ့ နော်၊ သူထွက်သွားလိမ့်မယ်”
“အို နွေးကလည်း ဖြည်မပေးပါဘူး၊ ရင်ဦးကို တူတူရှိစေချင်လွန်းလို့ ခေါ်ထားတာပဲ”
“နွေး … မင်းတို့ အရှက် မရှိပေမယ့် ငါအရှက်ရှိတယ်”
“အရှက် ဆိုတာ အပြင်လူတွေကြားမှာပဲလိုတာပါ ရင်ဦးရယ်၊ ရင်ဦးနဲ့ တို့ကြားမှာ အရှက်ဆိုတာ ရှိလို့လား၊ အခု ရဲထက်ပါ တို့နဲ့ တူတူပါလာပြီ၊ ဘယ်လောက်ပျော်ဖို့ ကောင်းလဲ”
ပြောရင်း နွေးနွေးက ရင်ဦး ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းလာသည်။
“ရင်ဦးလဲ ပျော်ချင်ပါတယ်၊ မညာပါနဲ့၊ ဒီမှာ ဒီလောက်အရည်တွေရွှဲနေတာကို”
နွေးနွေး လက်ကလေးက တရွရွပွတ်ပေးနေတာကို ရင်ဦး မခံစားနိုင်ပါ။ တကိုယ်လုံးတုန်ရီလာ၏။
“သွားပါရစေနွေးရယ်”
“မသွားပါနဲ့၊ နွေးတို့ နဲ့ ပျော်ပါ၊ ရဲထက်က လည်း ဒီလောက်နားရရင် တော်ရောပေါ့”
“လာပြီ၊လာပြီ”
ရဲထက်လှဲနေရာမှ ထလာသည့် အခါ ရဲထက်ပေါင်ကြားထဲတွင် သူ့ဟာကြီးက နာရီချိန်သီးလို တရမ်းရမ်း နှင့် ပါ လာ၏။ အနားရောက်သည့် အခါရင်ဦး ၏ လျှို့ဝှက်ရတနာလေးကို
ငုံကြည့် လိုက်ပြီး
“ဘယ်သူ ပိုလှမလဲ လို့ စဉ်းစားနေတာ၊ တယောက် တမျိုးစီတော့ လှကြတာပါပဲ”
“ရင်ဦးက ပိုလှတာပါ ရဲထက်ရဲ့ သေသေချာချာကြည့်ပါလား၊”
ရဲထက် ပစ္စည်းကြီးကို တယုတယ ဆုပ်ကိုင်ရင်းပြောလိုက်သည့် နွေးနွေးကို ရင်ဦးရွံရှာစွာ ဖြင့် ကြည့်လိုက်မိ သည်။ နွေးနွေး ကတော့ရင်ဦး အမူအရာကို မမြင်မသိသည့် အလား
ရဲထက်ဟာ ကြီးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံလိုက်၏။
“အား မိုက်တယ်ကွာ”
ရဲထက်က ခေါင်းကိုမော့ပြီးဇိမ်ခံသလိုလုပ်ရင်းပြောလိုက်သည်။ ရဲထက် ဟာကြီးကို နွေးနွေးက အလွန်အရ သာ ရှိသည့် ရေခဲချောင်းကြီးပမာ တပြွတ်ပြွတ် နှင့်စုပ်၏။ တယုတယ လျှာနှင့်လျက် ပေးသည်။ နွေးနွေးလုပ်သမျှကို ရဲထက်က ခေါင်းကိုမော့ပြီး ဇိမ်ခံနေသည်။ မျက်စိကို မှိတ်ထား လိုက်သည့်တိုင် အသံတွေက နားထဲ တိုးဝင် နေ သည်။

“တော်ပြီ နွေး တော်ကြာတို့ ပြီးသွားလို့ ရင်ဦးအတွက် မကျန်ဘဲနေလိမ့်မယ်”
ရင်ဦး အလန့်တကြားဖြင့် မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ အခုနက ပေါင်ကြားထဲမှာ ရမ်းနေသည့် ရဲထက်ဟာကြီး က ဒုံးပျံကြီးတခုလို မတ်မတ်ထောင်နေ၏။ ရဲနီနေသည့်
ထိပ် ဖျားကြီးကလည်း ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကြီးပမာ ပြောင်လက် ပြီး ကားနေ၏။
“နင်တို့ ငါ့ကို မယုတ်မာကြနဲ့”
အသံကုန်အော်လိုက်သော်လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်က ဂရုမစိုက်ကြပါ။ ရဲထက်က ရင်ဦး ပေါင်ကြားထဲမှာ ဒူး ထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး နွေးနွေးက အဝကိုလက်နှင့် ဖြဲပေး၏။
“နင်တို့ ခွေးတွေ၊ တိရိစ္ဆာန်တွေ”
“ရင်ဦးရယ်၊ ဒါက ရင်ဦးကောင်း ဖို့ပါ၊ မကြုံဖူးတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့”
သရော်တော်တော်ကြည့်နေသည့် ရဲထက်ကို မျက်နှာ လွှဲလိုက်ချိန်တွင် ပေါင်နှစ်ချောင်းဘေးကို ကားထွက်သွား တော့ မတတ်ရင်ဦး နာကျင်သွားရသည်။ ရဲထက်၏ အချောင်း
ကြီး တအိအိ နှင့် တိုးဝင်လာနေသည်ကို ရင်ဦး သိ နေသည်။ ဝင်လို့မှ ဆုံးပါတော့မ လားထင်နေစဉ် ဗိုက်ထဲမှာ ဒုတ်ကနဲ တိုးသံလိုလိုကြားလိုက်ရပြီး ရဲထက် ပြန် ဆုတ် သွား
သည်။ တင်းပြီး ပြည့်ကျပ်နေရာမှ ဖယ်သွားသောအခါ ထိုနေရာတွေက ဟာတာတာဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။
“ရဲထက် ဖြေးဖြေးနော် နွေးသူငယ်ချင်းက ဒါမျိုးတွေသိပ်ကြုံဖူးတာ မဟုတ်ဘူး”
“အော် တို့ ရင်ဦးကို ဆော်ပြီးပြီဆိုတာ နွေးကို မပြောရသေးဘူး”
“ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုရင်တော့ သူခံ နိုင်မှာပါ၊ ကြည့်စမ်း ရင်ဦးက တို့ကို လျှိုထားတယ်”
မကျေနပ် သလို အမူအရာလေး ဖြင့်ပြောရင်း နွေးနွေး က ရင်ဦး နို့ ကလေးတွေကို ကုန်းကိုက်လိုက်သည်။ ရင် ဦး မအော်မိအောင် စိတ်ကို တင်းထားလိုက်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းတွေ
ပြတ်ထွက်သွားလု မတတ် ကိုက်ပြီးမှ တဖန် အသာ အယာ နူးနူး ညံ့ညံ့လေး စို့ပေးနေပြန်သည်။ အပေါ်ပိုင်း ကို နွေးနွေးက ထင်တိုင်းလုပ် နေသလို အောက် ပိုင်းကို တာဝန်ယူထား
သည့် ရဲထက်၏ ဆောင့်ချက်တွေက တချက်ထက်တချက် ပိုမြန်လာ၏။ အံကိုတင်း တင်း ကြိတ်ပြီး ရင်ဦး တောင့်ခံနေ သည်ကို နွေးနွေးက
“နာရင်အော်လိုက်လေ ရင်ဦးရဲ့၊ အော်လိုက်ရင် ပေါ့လဲပေါ့သွားမယ်၊ ကောင်းလဲ ကောင်းသွား မယ်၊ အသက်ကို မှန် မှန်ရှု၊ အဝင်အထွက်ကို အာရုံမထားနဲ့၊ အထဲမှာထိတာ သူ့အလို
လိုသိလာ လိမ့်မယ်”
“ဘာမှ မပြောနဲ့တော့”
ရင်ဦးဒေါသ တကြီးနှင့် ကုန်းအော်လိုက်မိသည်။ နွေးနွေးကဟတ်ဟတ်ပက်ပက်ရယ်လိုက်ရင်း
“သူ့စိတ်ချည်းပဲ”
“ခနနေဦး ၊တို့မှာ အစီအစဉ် ရှိတယ်၊ ရင်ဦး အတွက်လုံးဝ ရှယ် ဖြစ်သွားအောင်လုပ်ပေးမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ရဲထက်က သူ့ဟာကြီး ပြန်ဆွဲထုတ်သွားသည်။ ရင်ဦး နင့်တင့်တင့် နှင့် တမျိုးကြီး ခံစား လိုက် ရသည်။ ရဲထက်က ရင်ဦးခြေရင်းမှာပေါင်ဖြဲထိုင်ချလိုက်ပြီး နွေးနွေး ကို လက်ယပ်ခေါ်သည်။ ခွေးကလေးတ ကောင်လို နွေးနွေး လေးဖက်ထောက်ကာ ကပ်သွားပြီး ရဲထက် ဟာကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ပြန်၏။ နွေး နွေး စုပ်ပေး နေတာကို သေသေချာ
ချာ မမြင်ရပါ။ ရင်ဦး မျက်လုံးနှင့် တည့်နေတာက နွေးနွေး၏ ကိုယ်အောက်ပိုင်း ဖြစ်သည်။ အရင်က ရင်ဦး တယုတယ ထားခဲ့သည့် နွေးနွေး၏ ရတနာရွှေကြုပ် လေးက အခုတော့
နီရဲပြီး မို့ မောက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသား ကြီးတွေကလည်းထူအမ်း ကာပြဲနေကြပြီး အကွဲကြောင်း တဖက်တချက်က အမွှေးတွေကလည်း အရည်တွေ တစိုစိုလက်နေ၏။ ရဲထက်ကို
စုပ်ပေးနေရင်း နွေးနွေး ၏ တွင်းကလေး ထဲက အရည်တွေ တတောက်တောက် နှင့် ယိုကျနေတာကို လည်းရင်ဦး ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရသည်။
“ရပြီ ရပြီ”
ရဲထက်နှင့် ရင်ဦးကြားမှာ ကာနေသည့် နွေးနွေး ဖယ်သွားချိန်တွင် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း ကြောင့် ရင်ဦး မျက် လုံးပြူးသွားရသည်။ ရဲထက် ဟာကြီးက အခုနထက် ပိုပြီးရှည်လျား
ကြီးထွား နေသည်။ ရဲရဲ နီနေသည့် ထိပ်ခေါင်း ကြီးက ရင်ဦး လက်သီးဆုပ်လောက်ရှိမည်။ ဘာမှမလုပ်သေးဘဲ မြင်ရရုံနှင့်ပင် ရင်ဦး အသက်မရှုနိုင်တော့။ ဒီလောက် ကြီးသည့်
ဟာကြီး နှင့် ထိုးလို့ကတော့ သေဖို့သာရှိတော့သည်။
“ရင်ဦးကို မနာလိုချင်သလိုဖြစ်လာပြီ၊ ရဲထက်က တို့ကိုတောင် ဒီလောက်ဆိုဒ် နဲ့ တခါမှမလုပ် ဘူး”
“နွေးနွေး၊ ရဲထက်၊ နင်တို့ ယုတ်မာတာကမ်းကုန်နေပြီ”
“ချစ်လို့ပါရင်ဦးရယ်၊ တို့က ရင်ဦးကို အရမ်းခင်လွန်းလို့ မုန့်ကိုလည်း ဝေပေးတယ်၊ အချစ်ကိုလည်း ဝေကျွေး တယ်၊ ရင်ဦး က မဝင်ဘူး ထင်လို့လား၊ ဒီမှာ ကြည့်၊ ရဲထက် တို့ထဲကို
ထည့်ပြလိုက်စမ်းပါ”
ကုန်းထားပေးသည့် နွေးနွေး၏ နောက်ဖက်ကနေ ရဲထက်က သူ့ဟာကြီးကို တအိအိနှင့် ဝင်အောင်သွင်းပြသည်။ တချောင်းလုံး အဆုံးအထိဝင်သွား၏။
“ရင်ဦး အတွက်မ ဟုတ်ရင် ပြန်ထုတ်ခိုင်းတော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ကောင်မစုတ်၊ မိန်းမယုတ်…… ငါနင့်လို ယား တဲ့ ကမြင်းတဲ့ အစားမဟုတ်ဘူး”
ရင်ဦး စကားကို စိတ်မဆိုးသလို နွေးနွေး မျက်နှာက အပြုံးမပျက်ပါ။ သူ့ဟာကြီး ကိုပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ရဲထက် ဘယ်ထွက်သွားသည် မသိ။ ရင်ဦး နှင့် နွေးနွေး သာကျန်ခဲ့သည်။
“တို့စေတနာကို ရင်ဦး မကြာခင်သိမှာပါ”
အနားကနေ ခနပျောက်သလိုဖြစ်သွားသော ရဲထက်လက်ထဲမှာ ခေါင်းအုံးတလုံးပါလာသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် က ရင်ဦး ကိုမပြီး တင်ပါးအောက်သို့ ခေါင်းဦးထိုးခံလိုက်သည့် အခါရင်ဦး ကော့ကော့ လေးဖြစ်သွားသည်။ လက် နှင့် ခြေ က ကြိုးတွေလည်း ပိုပြီးတင်းကျပ်သွား၏။
“ရပြီ ဒီလောက်ဆိုရင်”
ရင်ဦးပေါင်ကြားထဲသို့ ရဲထက်ရောက်လာပြန်သည်။ အခနကထက် အဆမတန်ကြီးထွားနေ သည့် ဟာကြီးကို အဝမှာတေ့ပြီးထိုးသွင်းလိုက်သည့် အခါ ရင်ဦး ဘယ်လိုမှထိန်းချုပ်
မထား နိုင်တော့ဘဲ အသံကုန် အော် လိုက်မိ သည်။
“အောင်မယ်လေး သေပါပြီ”
အော်လိုက်သည့် ခနတွင် ကြိုးတွေပြုတ်ထွက်ကုန်၏။ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးလဲ မှောင်မဲသွားသည်။
“ရင်ဦး ဘာဖြစ်တာလဲ”
တဖက်ခန်းက အန်တီခင့် အသံကိုကြားမှ အိပ်မက်က နိုးလာမှန်းသိလိုက်သည်။
“အိပ် ..အိပ် မက် မက်တာ”
“ရေသောက်လိုက်၊ ရေသောက်လိုက်၊ အန်တီခင် လာရမလား”
“ရတယ်၊ ရေရှိတယ်”
ကုတင်ဘေးမှာ ချထားသည့် ရေပုလင်းကို လက်နှင့်စမ်းယူပြီး အငမ်းမရ မော့သောက်ချလိုက် မိသည်။ ရေ သောက် ရင်း ရင်ဦးလက်တဖက်က အမှတ်တမဲ့ ညဝတ်ဘောင်းဘီ
ခွကြားကို စမ်း ကြည့်လိုက်မိရာ အနည်းငယ် စိုနေသလိုခံစားရသည်။
“ချွေးတွေ ပဲဖြစ်မှာပါ”
ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ဖြေကာ ရေရွတ်လိုက်ရင်း နွေးနွေး တို့ခြံဝမှာ မြင်ခဲ့ ရသည့်မြင်ကွင်း ကတရိပ်ရိပ် နှင့်ပြန်ပေါ် လာ သည်။ သူတို့တွေက ရင်ဦးကို မမြင်ကြ။ ဝရန်တာ ပေါ်ကနေ
ကြည့်နေသည့် ရင်ဦးကတော့ သူတို့ကို အဝေးကြီး ထဲက ကြိုမြင်နေသည်။ ခြံဝ ရောက်လို့ နှုတ်ဆက်ကြတော့လည်း နွေးနွေးက ရဲထက် ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်တော့ မ တတ် ကပ်
ထားသည်။ မိဘတွေ ရှိနေသည့် ခြံဝမှာတောင် ဒီလောက်သဲနေကဲနေကြရင် လူကွယ်ရာဆို ပြောဖို့ တောင် လိုမည်မထင်။
ရင်ဦး ကိုမြင်တာနှင့် ရဲထက် တချီထဲ ခေါင်းငိုက်စိုက် နှင့်ပြေးတော့သည်။ နွေးနွေး လည်း မျက်နှာပျက်သွား၏။ ခြံ ထဲကို တော်တော် နှင့် ဝင်မလာသေးဘဲ ယောင်လည်လည်
လုပ်ရင်း ရဲထက်သွားတဲ့ နောက်လိုက်ကြည့်နေတာ ရင်ဦး သိပါသည်။ ကိုယ်က အရမ်းကို သဘောထားသေးသိမ်ရာကျမှာ စိုးလို့ ဒီအကြောင်း ပြောမနေတော့ ဘဲနေ လိုက်ပါ
သည်။ ဒါတောင်မှ နွေးနွေး အမူအရာက တမျိုးလို့ထင်ရသည်။ ရင်ဦး ကိုတော့ အရင်လို ပုံမှန် အတိုင်း ဆက်ဆံပါသည်။ သူ့အိမ် ကို လိုက်လာနိုင်တဲ့ အထိ ပြန်ကောင်းသွားလို့
ဝမ်းသာတဲ့ အကြောင်းလဲ ပြောသည်။ ဟန်မပျက် အရင်လို ဖက်လှဲတကင်း နေနေ ရသော်လည်း ရှေ့ရှောက် နွေးနွေး ကို သတိထားရတော့ မည် ဆို တာရင် ဦး တွေးမိသည်။
အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်သော်လည်း အိပ်လို့ မပျော်ပါ။ အခုန အိပ်မက် ထဲက အသံတွေ၊ မြင်ကွင်းတွေက ရင် ဦး အာရုံကို အနှောက် အယှက်ပြင်းစွာ ပေးနေ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ဟဲ့ နင့်ကောင်မလေး လာသွားတယ်”
အိမ်ဝက ဆီးပြောလိုက်သည့် စကားကြောင့် ရဲထက်ကြောင်သွားပါသည်။ ဘယ်သူ့ကိုပြောသလဲ ဟု စဉ်းစားရင်း အိမ်ေ့ပါ်တက်ခဲ့သည်။
“သူမနက် ဖြန်ရန်ကုန်သွားမှာတဲ့၊ နေ့ခင်းကလည်း နင့်ကိုမတွေ့လို့ အိမ်လိုက်လာတာတဲ့၊ ဖုန်း ဆက်ပါလို့ ပြော သွားတယ်”
နွေးနွေးကို ပြောတာမှန်း ရဲထက်သိလိုက်သည်။ မမနီနီ အတွက်တော့ နွေးနွေး ကရဲထက် ကောင်မလေး ဖြစ် သည်။ နွေးနွေး စက်ဘီးလဲသည့် နေ့က သူတို့ နှစ်ယောက်
အခြေအနေကို မမ တွေ့သွားခဲ့သည်။ နွေးနွေးရှက် မှာစိုးလို့ဘာမှမပြောသော်လည်း နွေးနွေး ကိုပို့ပြီး ပြန်ရောက်လာတော့ သူမြင်ကြောင်း ရဲထက်ကိုပြောပြ၏။
“မမက ဘာတွေတွေ့လို့လဲ၊ မဟုတ်တာမပြောနဲ့”
ရဲထက်က အရူးကွက်နင်းလိုက်သေးသာ်လည်း
“အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ ဖက်နမ်းနေကြတာ လူမြင်လို့တောင်မကောင်းဘူး၊ ငါ့မှာ အထဲပြန်ဝင်ပြီး အတင်း ချောင်းဆိုး လိုက်ရတယ်”
ကံကောင်းထောက်မစွာ ဖြင့် ဖက်တာနမ်းတာပဲ မမမြင်သွားသည်။ ဧည့်ခန်းက ကုလားထိုင် တွေအပြင် နွေးနွေး ကိုယ်လုံးနှင့် ကွယ်နေလို့ အောက်ကနှိုက်နေတဲ့ လက်ကို
မမမြင်မသွား ပေ။
“ဖုန်းသွားဆက်လေ”
“နေပါဦး အခုမှပြန်လာတာ၊ ရေလေးဘာလေး ချိုးပါရစေဦး”
ရဲထက်ရေချိုးပြီး ထမင်းစားနေစဉ် မမနီနီက ဟင်းလာထည့်ပေးရင်း
“ရဲထက် ပြီးရင် ဖုန်းသွားဆက်ဖို့ မမေ့နဲ့နော်၊ ကောင်မလေး သနားပါတယ်၊ မနက်ဖြန်သွား မယ် ဆိုတော့ နင့်ကို တွေ့ချင်ရှာမှာပေါ့၊ နင်တို့ကလဲဟယ် သေသေချာချာ ချိန်းပြု
မထားကြ ဘူးလား”
အပျိုကြီးပေမယ့် မမနီနီ က အလိုက်သိသည်။ နွေးနွေး ကိုလည်း ခင်မင်နေပုံရ၏။ ကျန်းမာရေး ချူချာသည့် အ တွက် အိမ်ထောင်မပြုတော့ဘဲ ယောင်းမတွေနှင့် တည့်အောင်
လုပ်ပြီး အကိုတွေ မောင်တွေ နှင့်သာ တသက် လုံး နေတော့မည်ဟု ကြွေးကြော်ထားသည့် အတွက် လိုက်လိုက် လျောလျော စကားပြောတတ်သည့် နွေးနွေးကို အ မှတ်တွေ စွတ်ပေးထားပုံရသည်။ နွေးနွေး နှင့်ရဲထက် ဟိုတနေ့က နမ်းမိကြသည်မှအပ အခုချိန်ထိ ဘာ မှ မ ဖြစ် သေးကြောင်း ကိုသာမမ သိလျှင် လန့်သွား နိုင်သည်။
“တော်သေးတယ် ငါတို့ ဘုရားဖူးထွက်မယ့် အချိန်မှာ ကောင်မလေးကလည်း မရှိလို့၊ နို့မဟုတ် လို့ကတော့ …ဟင်း”
မမနီနီ ပြောလိုက်မှ ရဲထက်လည်း သတိရသည်။ နောက်အပတ်ထဲမှာ မေမေ နှင့် မမနီနီ တို့ အထက် အညာသို့ ရက်ရှည်ဘုရားဖူးထွက်ကြမည်။ ရဲထက် တယောက်ထဲ ရှိချိန်မှာ
သာ နွေး နွေး အိမ်ရောက်လာရင် ကိုယ့်စိတ် ကိုယ် ထိန်းနိုင်ပါမည်လားဟု ရဲထက် မသေချာပါ။
မမစောကလျာလှိုင်နှင့် တွေ့စဉ်တုန်းက လိုစိတ်မျိုးဆိုရင်တော့ တခါထဲကိစ္စပြတ်သွားပေမည်။ အခုတော့ အ သက်ကြီးလာလို့လားမသိ စဉ်းစားချင့်ချိန်နေတာက ပိုများလာ၏။
ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မထိန်းနိုင်ဘဲဖြစ်ခဲ့ရသည့် ရင်ဦးကိစ္စ နောက်ပိုင်းမှာရဲထက် ပိုဆင်ခြင်ဖို့ ဆုံးဖြတ် ထားသည်။ ဒါတောင်မှ စိတ်လွတ်ပြီး နွေးနွေးကို ဘာမ ပြောညာမပြောနှင့် ဖက်နမ်း
လိုက်ရုံမက လက်ပါသရမ်းလိုက်မိသေးသည်။ ကိုယ့်အတွက် ကိုယ်မရှာဘဲ သူများ ကိစ္စ ကိုသာ စိတ်ဝင်စားနေသည့် အမလုပ်သူကို နောက်ချင်လာသောကြောင့်
“တယောက်ထဲ ပျင်းနေမယ့် တူတူ အဆင်ပြေရင်လည်း ခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့၊ သူလဲ သိပ်မကြာဘူး လို့ပြော ပါတယ်၊ မမ ယောင်းမ ချောချောလေး ရတာ မကောင်းဘူးလား”
“ငါကတော့ မင်းတယောက်ထဲဆိုပြီး အပေါင်းအသင်းတွေပါ ခေါ်ပြီး မဟုတ်မဟပ်တွေ လုပ် မနေရင်ပြီးတာပဲ”
အနားရောက်လာသည့် မေမေက ဝင်ပြောလိုက်လို့ ရဲထက်ပုသွားသည်။
“နွေးနွေး က ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”
“အဲဒါတော့ မသိဘူး”
ရဲထက် တကယ်ပင် မသိခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အိမ်မှာနမ်းလိုက်ပြီး နောက်ပိုင်းနွေးနွေး နှင့် အပြင်မှာ တခါပဲ စကား ပြောဖြစ်သည်။ သွားရင်းလာရင်း တွေ့တာမျိုးကလည်း ဘေးမှာ ရင်ဦး က တလွှားလွှား ပြန်လုပ်နေပြီဖြစ်လို့ စ ကားပြောဖို့ အခွင့်မသာ။ ပြောဖြစ်သည့် တခါကလည်း ရဲထက် ရှိသည့် လဘက်ရည်ဆိုင်ကို နွေးနွေး လိုက် လာ လို့ စကားပြောဖြစ်ခြင်းသာဖြစ်၏။
ဒါ တောင်မှ အနားမှာသူငယ်ချင်းတွေရှိပြီး ၀ိုင်းလောင်နေကြ၍ စကားကောင်း ကောင်း မပြောဖြစ် ပါ။ ရဲထက် နားမှာထိုင်ရင်း ရှက်နေသော်လည်း ၀ိုင်းနောက်သမျှ သည်းခံပေးသွားသည့်
နွေး နွေး ကိုတော့ အမှတ်ပေးမိပါသည်။
အပြန်ကျတော့ စက်ဘီးမပါသည့် နွေးနွေးကို သူငယ်ချင်းတွေက ပြန်ပို့ဖို့ စက်ဘီးပါ ငှားလိုက် ကြလို့ ပြန်ပို့ရင်း စ ကားနည်းနည်းပြောဖြစ်သည်။ ထိုနေ့က နွေးနွေးက သူမ၏ အိမ်ဖုန်းနံပါတ် ကိုစာရွက်လေး နှင့် ရေးပေးသွား၏။ အပြန်လမ်းမှာ လူရှင်းတဲ့ နေရာတွေဆိုရင် နွေးနွေးက ရဲ ထက် ကျောပြင်ကို ပါးလေးအပ်ပြီး လိုက်၏။ လူရှုပ်ရင် ပြန်ခွာသည်။ ဒါပေမယ့် မျက်နှာပဲခွာ
ခြင်းဖြစ်၏။ မို့သော အိသော ရင်သားတွေ နှင့်တော့ ရဲထက်ကို တလမ်း လုံး ဒုက္ခ ပေးသွားသည်။ ထို့ကြောင့် မိုင်ဝက်တောင်မရှိသည့် ခရီးလေးကို စက်ဘီးနင်းရင်း ရဲထက်ဖတ်ဖတ် မောရ၏။
နွေးနွေး စိတ်ထဲမှာ ရဲထက် ကို သူမနှင့် သက်ဆိုင်ပတ်သက်သူလို့ သတ်မှတ်လိုက်ပြီဖြစ်ပုံရ၏။ လဘက်ရည် ဆိုင် မှာ လာထိုင်တုန်းကလည်း ရဲထက်ဘေးမှာ ထိုင်နေသည့် သူငယ်ချင်းက
နေရာ ဖယ်ပေးချိန်တွင် အေးအေးသက် သာပင် ရဲထက်ဘေးမှာပူးကပ်ပြီး ဝင်ထိုင်၏။ စတာ နောက်တာတွေလွန်လာလျှင် ရဲထက် လက်မောင်းနောက်မှာ မျက်နှာလေးကို ကွယ်၏။
သင်းမြသည့် ရနံ့၊ နူးညံ့သည့်အတွေ့အထိ၊ လှပသည့် မျက်နှာ၊ ချစ်စရာကောင်းသည့် ဟန်ပန် အမူအရာတွေ ကြောင့် ရဲထက်လည်း ရင်ခုန်လှုပ်ရှားရပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို အချိန်တိုင်း ရဲ ထက် ပြန်မြင်ယောင်တတ်သည့် ရင်ဦး၏ မျက်နှာနှစ်ခုရှိသည်။ တခုက နွေးနွေး နှင့် ပတ်သက် မိတိုင်း မကျေမချမ်းနှင့် ကြည့်တတ်သည့် ရှု့သိုးသိုး မျက်နှာ၊ နောက်တခုက ရဲထက်၏ အနိုင်
ကျင့်ခြင်း ကို ခံလိုက်ရပြီးနောက် ကြေကွဲယူကျုံးမရ ဖြစ်နေသည့် မျက် နှာ။ နွေးနွေးကို ရင်ဦး အ လွန်တန်ဖိုးထားမှန်း ရဲထက်သိသည်။ ရင်ဦးဘဝ ကို နောက်တကြိမ် ဖြိုလှဲချ မိသည်အ ထိရဲ
ထက် မမိုက်မဲချင်တော့ပါ။
နွေးနွေး ဖက်ကျပြန်တော့လည်း ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် စစ်စစ် ရဲထက်ကိုသာ မေတ္တာထားချင်ရှာပေမည်။ ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ဖက်နမ်းပြီး မတော်ရာကို လက်သရမ်း ခဲ့ သေးသည့်
ယောက်ျားလေး တယောက်၏ အနားကနေ ခွာ မသွားခြင်း ကိုက သူမ၏ သဘော ထား က ထင်ရှားနေသည်။ လှမ်းဆွတ်ဖို့တောင်မလို ရဲထက် လက်ထဲအ ထိ ညွှတ်ချပေးနေပြီ
ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ရဲထက် အတွက်ကလည်း ရင်ဦး ကြောင့် နွေးနွေးသည် ပစ်ရမှာလည်း အ ဆီနှင့် တဝင်းဝင်း၊ စားရမှာလည်း ရင်ဦး ဆိုသည့် သဲနှင့် တရှပ်ရှပ် ဖြစ်နေသည်။
တကယ်လို့ ရင်ဦးကိုသာ မစော်ကားမိခဲ့ လျှင် အခုအလို အချိန်တွင် နွေးနွေး၏ အချစ်ကို ဝမ်းသာ အားရ ရယူ သိမ်းပိုက်မိပေလိမ့်မည်။ အားလုံး အမြင်မှာတော့ ရဲထက် အဆင်ပြေ
နေသည်။ စွံနေသည်လို့ ထင်ကြမည်။ ရဲ ထက် ဘယ်လောက်အထိ အကျဉ်း အကြပ်ထဲရောက် နေမှန်း ကိုယ်တိုင်ပဲသိ၏။ ယောက်ျားလေး တ ယောက် ဖြစ်ရက် နှင့် တွန့်ဆုတ်
တွေဝေနေသော ရဲထက်ကို လိုက်လိုက်လျောလျော နှင့် လမ်းခင်းပေး နေသည့်နွေးနွေး ကို လည်း ရဲထက် သနားမိသည်။ အားလည်းနာ၏။
ထို့ကြောင့် ထမင်းစားပြီးသည် နှင့် အိမ်နားက စတိုးဆိုင်ကနေ ဖုန်းသွားဆက်သည်။ အချိန် က မှောင်ရီ ပျိုးစ အ ချိန် ကိုကျော် ခဲ့လေပြီ။ ဖုန်းဆက်ပြီး လျှင် သူငယ်ချင်းတွေ ရှိနိုင်
သည့် လဘက်ရည် ဆိုင် ကို လိုက်သွား ဦး မည် ဟု ရဲထက် စိတ်ကူးလိုက်၏။ ဘယ်သူ နှင့် များတိုး မလဲဟု စိတ်တထင့်ထင့် နှင့် ခေါ်လိုက်ရာ နွေးနွေး ကိုယ် တိုင် ဖုန်း ကိုင်သည်။
နွေးနွေး တို့ အိမ်သားလို နေနေသော ရင်ဦး သာရောက်တုန်း ရောက်ခိုက် ဖုန်း ကိုင်လိုက် လျှင် တော့ ရဲထက် အသံကိုကြားသည် နှင့် ပွဲကြီးပွဲကောင်းပါပေ။
“ရဲထက် ဆက်မယ် ထင်လို့ ထိုင်စောင့်နေတာ၊ နောက် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် နေရင် နွေးတို့ လမ်းထိပ် ကိုရောက် မလားဟင်”
လာပါ လို့ တည့်တည့် မပြောသည့် နွေးနွေးကို သနားစိတ်ကြောင့်
“လာခဲ့ မယ်လေ”
“ရဲထက်ကို ပေးစရာ ရှိလို့၊ မလာသေးလဲ စောင့်နေနော်”
နွေးနွေး စောင့်နေရမှာစိုးလို့ ရဲထက် ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ပြန်ပြီး စက်ဘီး ယူရင် အိမ် က အပျိုကြီး စပ်စုနေဦးမည်။ နွေးနွေးတို့ လမ်းထိပ်ကို ရောက်တော့
နွေး နွေးကို မတွေ့ရပါ။ နည်းနည်း စောနေ တာကို သတိရလိုက်ပြီး လမ်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။ ရဲ ထက် အိမ်နားအရောက် တွင် ခြံတံခါးပွင့်သွားပြီး နွေးနွေး ထွက်လာသည်။ သူမဆီသို့
လာနေ သူက ရဲထက်မှန်းသိသည့် အခါ လက်ကာပြီး ရပ်နေခိုင်း ၍ ရဲထက််ရပ်စောင့် နေလိုက်သည်။
ကြိုးတချောင်း ဂါဝန်ပွပွပေါ်မှာအနွေးထည်လက်စက ပါးပါးလေး ထပ်ဝတ်ထားသည့် နွေးနွေး က အနား ကို ရောက်သည် နှင့် ရဲထက် လက်မောင်း ကိုလှမ်းဆုပ်ပြီး
“ရဲထက် ပိုက်ဆံပါလားဟင်”
မမနီနီ ပြောတုန်းက ပိုက်ဆံအကြောင်းမပါလို့ ရဲထက်တွန့်သွားသည်။ သူ့ကို နွေးနွေးတခါထဲ ခိုးခိုင်းတော့ မလို့ လားဟု စိတ်ထင့်သွားရ၏။
“ပိုက်ဆံ၊ ဘာပိုက်ဆံလဲဟင်”
“အော် ..ငါးရာလောက် တထောင်လောက်ပါ၊ စျေးဝယ် မယ်လို့ အိမ်ကိုပြောခဲ့တာ ရဲထက်စောင့် နေရမှာစိုးလို့ က မန်းကတန်း နဲ့ ပိုက်ဆံမေ့လာတယ်”
“ပါတယ်၊ ပါတယ်”
နှစ်လမ်းကျော်လောက်က စတိုးဆိုင်လေးမှာ နွေးနွေး က ရှူဆေး တဗူး နှင့် အချဉ်ထုပ် တချို့ဝယ်သည်။ ရဲထက် ပိုက်ဆံထုတ်ပေးလိုက်၏။

“အပြင်ထွက်ချင်လို့ အကြောင်းရှာရတာလေ”
ဆိုင်က အထွက်မှာနွေးနွေး ပြုံးစိစိ နှင့်ပြောသည်။ နွေးနွေး ကိုကြည့်ရသည်မှာ ရဲထက်နှင့် စကားပြောချင် နေပုံရ သည်။ ထို့ကြောင့် ရဲထက်က အလိုက်တသိနှင့်
“ဘယ်သွားဦးမလဲ၊”
“ရဲထက်ကိုတွေ့ချင်လို့ ထွက်လာတာ”
အိမ်ဖက်ဆီသို့ ပြန်လာကြရင်း လမ်းဘေးက ကင်းတဲလေးကို မြင်လိုက်လို့ ရဲထက်စိတ်ကူးရ သွားသည်။ ကင်းထဲ က လမ်းဘေး အုတ်ခုံလေးတခုကို ငုံပြီး ဆောက်ထားခြင်း
ဖြစ်သည်။ ကြမ်း ခင်းတွေ မရှိတော့သော်လည်း အုတ် ခုံ ပေါ်မှာ ထိုင်ရင်ရ၏။
“ပြောစရာ ရှိတယ်ဆို ဒီမှာ ခနထိုင်ရအောင်လေ”
“ထိုင်လို့ရလို့လား”
“အထဲမှာ အုတ်ခုံရှိတယ်”
ရဲထက်ဦးဆောင် ခေါ်သွားသည့်အတွက် နွေးနွေး နောက်ကလိုက်လာပြီး ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အချိန်က ညခုနစ် နာရီ ကျော်ပြီဖြစ်ရာ လမ်းကလည်း လူသွားလူလာရှင်းနေသည်။
မှောင်ကုပ် ကုပ် ကင်းထဲလေးထဲက ရဲထက်တို့ ကို လမ်းသွားလမ်းလာမြင်ရင်လည်း လူလုံးကွဲမှာ မဟုတ်လို့ အဆင်ပြေသည်။ အုတ်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်မိကြချိန်တွင် နွေးနွေးက
အကျ ႌရှေ့အိတ်ထဲက စာရွက် လိပ် လေးတခု ထုတ်ပြီး ရဲထက် အိပ်ထဲထည့်ပေးသည်။
“ဘာလဲ”
“ရည်းစားစာလေ၊ ..အလကားနောက်တာနော်၊ ရန်ကုန် အိမ်က ဖုန်းနံပါတ်၊ ရဲထက် အကြောင်း ထူးရင် ဆက်လို့ ရအောင်”
“အကြောင်းထူး ဆိုတာ ဘာလဲဟင်”
“အကြောင်းထူး ဆိုတာက ဥပမာ ရဲထက်ရယ် ရင်ဦး ယောက်ျားယူသွားတာ မျိုးပေါ့ ဟင်း ဟင်း”
“အဲဒါကတော့ ဘယ်ဖြစ်နိုင်မလဲ၊ မိန်းမယူတယ် ဆိုဟုတ်တုတ်တုတ်”
“သဘောပြောတာပါ၊ ဘာအကြောင်းပဲဖြစ်ဖြစ် ရဲထက် လိုအပ်ရင်ဆက်သွာ်လို့ရအောင်ပေးတာ၊ ရင်ဦး တောင်မ သိ ဘူး၊ ဟောတော့”
“ဘာ ဖြစ်လို့လဲ”
“ဟို .. ဟိုမှာ ရင်ဦး”
ရဲထက် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဂျာကင်အိတ်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး အေးအေးလူလူ လျှောက်လာနေသော ရင်ဦးကို လမ်း မီး ရောင် အောက်မှာမြင်လိုက်ရသည်။
“ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ဟင်၊ နွေး တို့မှန်းသူသိသွားရင် ပြဿနာရှာတော့မှာ၊ ရဲထက်နဲ့လည်း ရန်ဖြစ်ကြတော့မယ်”
ရဲထက်လက်မောင်း ကို အားကိုးတကြီး ဆုပ်ကိုင်ရင်း နွေးနွေး အလန့်တကြားပြောလိုက်သည့် အခါ ရဲထက်ကြံရ ခက်သွားသည်။ သူနှင့် နွေးနွေးကို ခုလိုအနေအထားမျိုး နှင့်သာ
ရင်ဦး မြင်သွား လျှင် ခက်မည် ဆိုတာ ရဲထက် လည်းသိသည်။ နောက်ဆုံး အကြံ တခုရလိုက်သော ကြောင့် ရင်ဦး အနားမရောက်မှီ နွေးနွေး ကိုယ်လေးကို ရင် ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း
လိုက်သည်။
“အို”
နွေးနွေး မျက်နှာကို ရင်ခွင်မှာအပ်ထား လိုက်ပြီးနောက် ရဲထက်ကလည်း နွေးနွေး ခေါင်းပေါ်မှာ မျက်နှာကိုမှေးရင်း အတွင်းဖက်က အမှောင်ရိပ်ဆီသို့ မျက်နှာ လွှဲထားလိုက်သည်။
“ငြိမ်ငြိမ်နေ၊ အသံမထွက် နဲ့ ဒါဆိုရင် သူက တခြားအတွဲ လို့ထင်သွားမှာ”
“ရဲထက် ရယ်”
ရင်ဦး နီးလာသည်နှင့် အမျှ နွေးနွေး ကိုယ်လုံးလေး တုန်လာသည်။ ရဲထက်က ကျောပြင်လေး ကို အသာအယာ ပွတ်သပ်ပြီး နှစ်သိမ့်ရသည်။ ဒီတော့မှ နွေးနွေးငြိမ်သွား၏။ ရဲထက်
ရင်ဘတ် ကိုပါးနှင့် အပ်ရင်း အကျ ႌကြယ်သီး တွေကို လက်နှင့်ဆွဲ ကစားနေသည်။
“သွားပြီလား”
“အနားမှာ”
လေသံလေးနှင့် ဖြေလိုက်သည့် ရဲထက်စကားကြောင့် နွေးနွေး ရဲထက် နှင့်ရင်ချင်း ထပ်လုမတတ် အပ်ထား သည်။ ရဲထက် ခါးကိုလည်း ဖက်ထား၏။ နွေးနွေး ရင်ခုန်သံ မြန်မြန် ကို
ရဲထက်ခံစားလို့ သိနေသည်။ နွေး နွေး ၏ ရင်နှစ် မွှာက တုန်ခါနေ၏။ ထိုကြောင့် ရဲထက်လည်းသွေးတိုး နှုန်းတွေ မြန်လာပြီး ရင် ဦးလွန်သွားသည့် တိုင် အောင် နွေးနွေးကို လွှတ်မပေးမိတော့ပါ။ နွေးနွေးကလည်း ရုန်းမထွက် ဘဲ တိုးလို့သာဖက်ထားသည်။
“ရဲထက်”
“ဟင်”
“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ ခေါ်ကြည့်တာ”
နူးညံ့ သည့် ရင်သားဖြိုးဖြိုးအိအိ တွေက ရဲထက်ကို ဒုက္ခပေးသည်။ လက်နှင့် ကိုင်ကြည့်ချင်လာ ၏။ ကြိုးတ ချောင်း ဂါဝန်၏ အောက်တွင် ဘရာစီယာ တထပ်ပါသည့်တိုင် အထိ
အတွေ့က ပကတိ အတိုင်းလို ရဲထက်ကို မြူဆွယ်နေ ၏။ မနေနိုင်တော့သည့် လက်က အလိုလို ရောက် သွားသည့် အခါ နွေးနွေးသက်ပြင်းချသည်။
“ဆောရီး၊ တို့လေ တို့ ..”
“ဒီက ဘာပြောလို့လဲ၊ သူပဲဖြစ်နေတာ”
နွေးနွေး ကိုယ်တိုင်က ခွင့်ပြုသလိုပြောလာသည့်အတွက် ရဲထက် စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ကို တစောင်း မှီထားသည့် မျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေ
ဆက်လိုက်ပြီး အိအိထွေးထွေး အသားစိုင် တွေကို စိတ်ရှိလက် ရှိညှစ်တော့သည်။ မော့ မော့လေး နမ်းနေသည့် နွေးနွေး ကိုယ်လုံးလေး တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွား ရသည်။
“ဘာလို့ အဲဒီလောက် စိတ်ကြီးရတာလဲ၊ ကြောက်တောင်ကြောက်လာပြီ”
အနမ်းရပ်နားချိန် မှာနွေးနွေး နွမ်းလျစွာပြော၏။ ရဲထက်က ဘာမှပြန်ပြောမနေဘဲ ဂါဝန် ထဲကို လက်ထိုးနှိုက် လိုက် သည်။ နွေးနွေး ဝတ်ထားသည့် ဘရာစီယာက အ
သားပျော့ပျော့ ပါးပါးလေး ဖြစ်ပြီး အထဲကနေ တွန်း ထိုး ထွက်တော့ မတတ် အသားဆိုင်တွေ ကြောင့် တင်းနေ၏။ တစထက် တစ ရဲထက်၏ လက်ဆက ပြင်းလာတော့ မှ
“နာတယ်၊ တအား မလုပ်နဲ့”
ကာလကြာမြင့်စွာက လိုချင်တပ်မက်ခဲ့ ရသည့် အရာတခု လက်ထဲကိုရောက်လာသည့် အခါ ရင်ဦးကို အား နာ စိတ်ဖြင့် စောင့်စည်းရ မည်ဟု အားခဲထားသမျှတွေ ပျောက်
ကွယ်ကုန်သည်။ အရင်တုန်းက စိတ်ထဲမှာ ကျိတ်ပြီး မျိုသိပ်ခဲ့ ရသမျှပွင့်ထွက်ပြီး နွေးနွေးရင်သားတွေကို စိတ်ရှိတိုင်း ဆော့ကစားနေမိ၏။ နွေးနွေး က သူ့သဘော အတိုင်း
လုပ်ဖို့ ခွင့်ပေးထားသည့် အသားဆိုင်တွေက ရဲထက် ခန့်မှန်း ကြည့်ခဲ့တာထက်တောင် ပိုပြီး ပြည့် ဖြိုး သည်။ နူးညံ့သော အသားဆိုင်ကို ပကတိအတိုင်း ထိတွေ့ခွင့်ရဖို့ အ
သားနှင့် တထပ်ထဲလို ကပ်နေသော ဘရာ စီယာကြားသို့ လက်ကိုခက်ခက်ခဲခဲ ထိုးသွင်းရသည်။ နောက်က ချိတ်ကို ဖြုတ်မယ် လုပ်တော့ နွေးနွေး က တားသည်။
“လမ်းဘေးကြီးမှာကွယ်၊ နောက်မှ ရဲထက်ရယ် နော်၊ နွေးလည်း ပြန်ဖို့သင့်နေပြီ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ရင်ဦးက နွေးအိမ်မှာ မရှိရင် စျေးဝယ်တဲ့ ဆီ လိုက်ချင်လိုက်လာမှာ”
“ဒါဆို ပြန်ချင်လဲ ပြန်လေ”
နွေးနွေး တွေဝေ နေပြီးမှ ထရပ်လိုက်သည်။ ရဲထက် ပုခုံးကိုတော့ ကိုင်ထားဆဲဖြစ်သည်။ ထိုင်ရာမှ မထသေး သောရဲထက်ကို စိုက်ကြည့် နေပြီးတော့မှ ဂါဝန်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်
ဖြစ်အောင်ပြန်ပြင်ပြီး
“သွားမယ်”
အိမ်ဖက်သို့ သုတ်သုတ်လေးပြေး ထွက်သွားသည့် နွေးနွေးကို လမ်းကွေ့မှာပျောက် သွား သည်အထိ လိုက် ကြည့် နေပြီးမှ ရဲထက် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ အခုနတုန်းက ဒေါသ တကြီး ခေါင်းထောင်ထနေသည့် ညီ လေးက အခုတော့လည်း ပြန်ပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျ နေသည်။ မာနေတုန်းက နွေးနွေး ခါးနှင့် တင်ပါးကို ထိ နေမှာဖြစ်လို့ နွေးနွေးလည်း ဒါကို
မသိဘဲ နေမည်မဟုတ်ပါ။ ဒါကြောင့် နွေးနွေးပြေးတာလား ဟု ရဲထက်တွေး မိ၏။ ဒါပေမယ့် ရင်ဦး ကြောင့် ဆိုသည့် အကြောင်းပြချက်က ခိုင်လုံပါသည်။
အိမ်ပြန်လမ်းကို တဖြေးဖြေး သွားရင်း ဆင်ခြင်နေသည့် ကြားမှ ရှေ့ကို တရစ်ချင်း တိုးမိနေ သည်ကို ပြန်သုံး သပ်မိသည်။ နွေးနွေး ကတော့ အရင်ထဲက ရဲထက် ထက်ပိုပြီးပြတ်ပြတ်
သား သားရှိပါသည်။ တရားဝင် သမီး ရည်းစားတွေ မဟုတ်ပါဘဲနှင့် ရဲထက်၏ လွန်ကျူးသည့် အပြုအမူတွေကို ခွင့်ပြုနေခြင်း ကသက်သေခံသည်။ နွေးနွေးကိုလည်း ရဲထက် အားနာသည်။ တွေဝေချင်ရင် တွေဝေနေတတ်ပြီး အထိအတွေ့ နှင့်ပါတ်သက် လာ လျှင်တော့ လွတ်ထွက်သွားတတ်သည့် စိတ်ကိုလည်း အားမလိုအားမရဖြစ်မိသည်။
မီးတိုင် တခုအောက်တွင်ရပ်လိုက်ပြီး နွေးနွေး ထည့်ပေးလိုက်သည့် စာရွက်ခေါက်ကလေး ကိုဖွင့်ကြည့် လိုက် သည်။ 01 နှင့်စသည့် ရန်ကုန်ဖုန်းနံပါတ်တခု အဲဒီအောက်မှာတော့
“ကောင်းကောင်း နေနော်၊ ရင်ဦးနဲ့ လဲရန်ဖြစ်မနေကြနဲ့ ဦး၊ မြန်မြန် ပြန်ခဲ့မယ်”
အောက်မှာ နာမည်၊ လက်မှတ် မပါသော်လည်း နှုတ်ခမ်းရာ နီနီတခုကိုတွေ့ရသည်။ ရဲ ထက် သက်ပြင်းချပြီး စာ ရွက် ခေါက်လေးကို အိတ်ထဲပြန်ထိုးထည့် လိုက်ပါသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

နွေးနွေး ရန်ကုန်သွားပြီးနောက်ပိုင်း ရင်ဦးလည်း ပျောက်နေသည်။ ခါတိုင်းလိုလတ်လျား လတ်လျား နှင့် ဟိုနား ဒီနားမှာ မျက်စိနောက်အောင် တွေ့ရခြင်းမရှိတော့။ ရဲထက်
နှင့် ခန ခန တွေ့ရသည်က အန်တီခင်လေးရီ ဖြစ် သည်။ ဦးတိုက်မောင်းဆီ ခနခန သွားတာကို တွေ့ ရသည်။ ကြည့်ရတာ တသက်လုံး ငြိမ်းငြိမ်း ချမ်းချမ်း နေ လာသည့်
အပျိုကြီး တယောက် ဦး တိုက်မောင်း၏ ရမ္မက် စက်ကွင်းမှာ လုံးလုံး နစ်မြုပ်သွားပြီ ထင်ရသည်။ သူ တို့ ကို အနှောက် အယှက်ပေးသလို ဖြစ်မှာစိုးလို့ ရဲထက်တောင် ဦး
တိုက်မောင်း ဆီ သိပ်မရောက် ဖြစ်တော့ပါ။ မနက်စောစော နိုး ရင်သွားလိုက်သည်။ ညနေပိုင်း ဆိုရင်တော့ မသွားဖြစ် တော့။
အန်တီခင် နှင့် ကြုံတိုင်း ရဲထက် က ရင်ဦးအကြောင်း မမေ့မလျော့မေးပါသည်။ ရင်ဦး တလ လောက် ဆေးကု လိုက် ရတာ သူ့ကြောင့် ဖြစ်ကြောင်း ရဲထက် နှင့် ရင်ဦးသာ
သိကြသည် ဖြစ်ရာ ဘယ်သူကမှ အပြစ်မတင် သည့် တိုင် အောင် ရဲထက် ဒီအကြောင်း ကိုသတိရ တိုင်း စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်ရသည်။ သာမန်ထိခိုက် နစ်နာရုံမက အ ရှက်ကို
ပါလွန် ကျူးစော်ကား ခဲ့ သည့် အပေါ် ရင်ဦး ဘယ်လိုသဘောထားမည် ဆိုတာကိုလည်း သိချင်သည်။
နေပြန်ကောင်း လို့ အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့လည်း ရင်ဦးက နွေးနွေးနားမှာပဲ ရှိနေတတ် လို့ ရဲထက် မေးမြန်းခွင့် တောင်းပန်ခွင့်မသာပါ။ ခုလို နွေးနွေး မရှိချိန် မျိုးတွင် ရင်ဦးနှင့်
သာ လမ်းမှာပဲဖြစ်ဖြစ် အေးအေးဆေးဆေး စကား ပြောခွင့်ရရင် ကောင်းလေစွဟု တောင့်တမိသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်ဦးက ပျောက်ချက်သားကောင်းနေသည်။ အန် တီခင်
ကတော့ အိမ်မှာရှိသည်ဟု ဆိုသည်။
“သူ့ အဆက်ကလေး မရှိလို့ နေမှာပေါ့ အိမ်ထဲမှာပဲ အောင်းနေတယ်”
ခါတိုင်းရင်ဦး သွားတတ်သည့် လဘက်ရည်ဆိုင် ဂိမ်းဆိုင် နှင့် မြို့ထဲက ပွဲစားအသိုင်းအဝိုင်း မှာပါ စနည်းနာတော့ လည်း ရင်ဦး မလာတာကြာပြီလို့သာသိရသည်။ သူ၏ အမှား
အတွက် ရင်ဦးက နွေးနွေး ကိုစွန့်လွှတ်ပေးဖို့၊ နောင် ကို နွေးနွေး နှင့် မပတ်သက် ဖို့ ပြောလာရင်တောင် လိုက်လျောပေးဖို့ ရဲထက် ဆုံးဖြတ်ထားပါသည်။
ကံတရား ဆိုတာက လည်းဆန်းကြယ်သည် ရှာနေသည့် တွေ့ချင်နေသည့် ရင်ဦးမေ ကို မတွေ့ ရသော်လည်း ရဲ ထက် တွေ့ ဖို့ ဘယ်လိုမှ မျှော်လင့် မထားသူ နှင့်တော့
ပြန်တွေ့ရ သည်။
တယောက်ထဲ လမ်းလျှောက်လာရင်း နောက်က ဆိုင်ကယ်ဟွန်းသံကြောင့် လမ်းဘေး ဆင်းပြီး ဆက်လျှောက် နေလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ် သူ့ဖာသာ ကျော်သွာလိမ့်မည်ဟု လှည့်
တောင်လှည့် မကြည့်မိပါ။ သို့သော် ဆိုင် ကယ်က ရဲထက်ဘေးမှာ ရပ်သွားသည်။
“ရဲထက်”
ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်စွာ သိသည့် ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ရွှေအိုရောင် စူပါကပ် ဆိုင် ကယ်လေး ပေါ်မှာ မြင်လိုက်ရသည်က မမစောကလျာလှိုင်ဖြစ်လို့နေ၏။ အံသြစိတ်ဖြင့်
ရဲထက် စကားပင် မပြောနိုင်အောင်ဖြစ် သွားသည်။
“စကားတောင် မပြောချင်တော့ ဘူးလားကွယ်”
ဆိုင်ကယ်ကို ဒေါက်ထောက်ပြီးရဲထက် နားသို့ ကပ်လာသည်.။ အရင်လို ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး တင်းတင်းရင်းရင်း ဖြင့် ကြည့်ကောင်းနေဆဲပင်။ အိမ်ထောင်သည်လို့တောင်မထင်ရပါ။
တကယ်တော့ အသက် နှစ်ဆယ့်ငါး နှစ် ဆိုသည့် အရွယ်က ငယ်ပါသေးသည်။ မမစောကလျာလှိုင် ကို လက်ရှိ အနေအထား တွင် သူမ၏ အကြောင်း ပိုမသိသူတ ယောက်က
အပျို ဟု ခန့်မှန်းမည် ဆိုရင်လည်း ထိုသူ မလွန်ပါ။
“မဟုတ်ပါဘူး၊ အံ့သြနေတာပါ”
“တို့ပြောင်းလာတာ တပတ်ကျော်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်၊ ဒီမှာ ရဲထက်ရှိမှန်းသိပေမယ့် ဘယ်လိုရှာရမှန်း မသိ တာနဲ့၊ နိုင်ငံခြားတွေ ဘာတွေလဲ ရောက်ချင်ရောက်နေမှာလေ”
ကျောင်းတက်တုန်းက သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် အဆက်အသွယ် မပြတ်သော်လည်း မမစော ကလျာလှိုင် နှင့် ပတ် သက်ပြီး အပြောအဆိုမရှိကြ။ အိမ်ထောင်ကျသွားပြီ မို့ ရဲထက်သာ
မက ရဲထက်၏ အပေါင်းအသင်း တွေက လည်း မမ အကြောင်းကို စိတ်ဝင်တစား မရှိကြ တော့တာကြောင့်လည်းပါပါသည်။မမ အစိုးရဌာန တခုမှာ အလုပ် ဝင်ခဲ့သည်။
နောက်တော့ ဒီမြို့ကို ပြောင်းလာရသည် ဆိုတာ မမ ကရှင်းပြနေသော်လည်း ရဲထက် လူမှုရေး အရ သာ နားထောင်ပေးလိုက် သည်။ လင်ရှိမယား တယောက်၏ ဖေါ်ရွေမှု
အပေါ်မှာ ရင်မခုန်မိတော့ပါ။
“နေ့လည်စာ စားမလို့ ထွက်လာတာ၊ ခုမှရောက်တာဆိုတော့ နေရာတွေ သေသေချာချာ မသိ သေးဘူးလေ၊ ညစာတော့ ကိုယ့်ဖာသာ ချက်စားပါတယ်၊အခု တို့နဲ့ ရဲထက်
လည်းလိုက်ခဲ့ပါ လားဟင်”
ရဲထက် ငြင်းချင်ပါသည်။ ဘယ်လိုငြင်းရင် ကောင်းမလဲဟု စဉ်းစားနေဆဲ
“လိုက်ခဲ့ပါ ရဲထက်ရယ်၊ တို့မှာ ရဲထက်ကို ပြောစရာတွေ အများကြီး ရှိလို့့ပါ”
ဘာကြောင့် ရဲထက်ကို ထားခဲ့ရပါသည် ဆိုသည့်အကြောင်းကို သူမ ဖက်က မလွန်စေရန် အကြောင်းပြချက် တွေ ပေးကာ ရှင်းပြမည် ဆိုတာသေချာပါသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း
ရဲထက် အတွက် ဘာမှစိတ်ဝင်စားဖွယ်ရာ မကောင်း သည့် အဟောင်း အမြင်းတွေသာ ဖြစ်ပါ၏။ နားထောင်ဖို့ စိတ်လည်းမဝင်စားပါ။
“တို့လဲ ဘယ်ဆိုင်ကောင်းတယ် ဆိုတာ မသိသေးလို့၊ ကူညီဖို့ ပြောတာပါ”
မျက်နှာငယ်လေး နှင့် ပြောလာတော့ ရဲထက် အားနာသွားရသည်။ နဲနဲပါးပါး ကူညီပေး၊ ပြောတာတွေ ဝတ္တရား ကျေ နားထောင်ပေးလိုက်လည်း ပြီးတာပါပဲ ဆိုသည့် အတွေးဝင် လာသောကြောင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည်။
“ရုံးက ဆိုင်ကယ်လေ၊ ရဲထက် မောင်းတတ် တယ်မဟုတ်လား”
ကျောင်းမှာတုန်း က သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုင်ကယ်ယူစီးနေကျ ဆိုတာသိနေ၍ ရဲထက် မငြင်းတော့ဘဲ မမ လက်ထဲ က သော့ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။ ရဲထက် ပုခုံးကို နောက်က နေ
ကိုင်ပြီး မမလိုက်၏။
“ရည်းစားရနေပြီလား”
“ဆိုပါတော့”
နွေးနွေး က သတ်သတ်မှတ်မှတ် ရည်းစားလို့ ပြောလို့ မရသော်လည်း ခပ်လွယ်လွယ်ဖြေ လိုက်မိသည်။
“ဆိုပါတော့ ဆိုတော့ မောင်လေး ဟာက ရေရေရာရာ မရှိလိုက်တာ၊ အဖြေမရသေးဘူးလား”
ရဲထက် ထက်ဝါရင့် သည့် မမက ချက်ချင်းထောက်သည်။ ရဲထက် ဒီအကြောင်း နှင့် ပတ် သက်၍ ရှည်ရှည် ဝေး ဝေး မပြောချင်ပါ။
“ဒီလိုပါပဲ”
“သဘောပေါက်ပြီ၊ သဘောပေါက်ပြီ”
မမစောကလျာလှိုင် ကိုတင်မောင်းရင်း နွေးနွေး သာဆိုရင် နောက်ကနေဖက်ထားမှာဟု တွေးနေမိသည်။ မမ ကတော့ခပ်ခွာခွာ ထိုင်သည်။ ရဲထက်ကလည်း သွေးမတော်သား
မစပ် အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတယောက် နှင့် ပူးပူး ကပ်ကပ် မနေချင်ပါ။ အရင်တုန်းက ကမ်းကုန်အောင် ကျွမ်းဝင်ခဲ့သည် ဆိုသော်လည်း နှစ်ယောက်လုံး လွတ် လွတ်လပ်လပ်
အချိန်ကဖြစ်သည်။ ခုချိန်မှာရဲထက်က လွတ်လပ်နေသေးသော်လည်း မမစောကလျာလှိုင် က လွတ်လပ်သူမဟုတ်တော့ပါ။
ရဲထက်ကို နွေးနွေး ပေါက်ဆီဝယ်ပေးဖူးသည့် စခန်းသာသို့ မမကို ခေါ်လာခဲ့သည်။ ကုန်း မြင့်လေးပေါ်မှာ ယူက လစ်ပင်တွေဝိုင်းရံထားသည့် ဒီဆိုင်က အစားအသောက် သန့်ရှင်း
သည်။ ဆိုင်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ရပ် လိုက် သည့် အခါ
“ဟာ …ဆိုင်လေး ကလည်းချစ်စရာလေး၊ ရုံးနဲ့ လည်းနီးတယ်၊ ဘယ်လိုမျက်စိမှောက်ပြီး မတွေ့တယ် မသိဘူး၊ နောက်ဆို အဆင်ပြေတာပေါ့”
နေ့ခင်းဆိုတော့ ဆိုင်ထဲမှာ လူရှင်းနေသည်။ ရဲထက်ကလည်း ဒါကိုပဲ သဘောကျပါသည်။ ရဲထက် နှင့် မမ က တဝိုင်း၊ ရဲထက်တို့ ဘေးမှာ ဆံပင်ရှည်ရှည် နှင့် လူငယ်
တယောက် ထိုင်နေ သည့်ဝိုင်း နှင့် နောက်ဖက်နားမှာ လူ သုံးလေးယောက် ထိုင်နေသည့် တဝိုင်းမှအပ ၀ိုင်းတွေ လွတ်နေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ရဲထက်က ဘေးမှာ လွတ်နေ သည့်
နေရာမှာပဲ ထိုင်ချင် သည်။ မမဘာတွေ ပြောတော့မည် ဆိုတာရဲထက် မှန်းမိသည်။ ကိုယ်ချန်ထားခံ ခဲ့ရ တာကို ဘေးလူတယောက် ကြားမှာကို စိုးရိမ်သည်။ မမက ဒီမှာ ထိုင်
လိုက်တော့လည်း စကားမ ရှည်ချင်လို့ ထိုင်လိုက်ရသည်။
ရဲထက်က ရှမ်းခေါက်ဆွဲ၊ မမက ထမင်းပေါင်း မှာလိုက်ပြီး လာချပေး တာကို စောင့်ရင်း မမက စကားစလာသည်။ ပြောလာတာတွေက ထင်သည့် အတိုင်းပင်
“တို့ လုပ်ခဲ့တာတွေ အတွက်ရဲထက်ကို တောင်းပန်ပါတယ်”
“ရပါတယ်”
“တို့ ရဲထက်ကို အရူးလုပ်သလိုဖြစ်ရတဲ့ အတွက် ရဲထက် တို့ကို စိတ်ဆိုးချင်ဆိုးနေမယ်၊ တောင်းပန်ပါတယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပါလို့ လဲ မပြောတော့ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် လွန်ခဲ့တာက တို့ဆို
တော့တောင်းပန်ခွင့်တော့ပေးပါ”
“အခုတောင်းပန်နေတာပဲ မဟုတ်လား၊ ရပါတယ်၊ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ သဘောမထားပါဘူး”

“ရဲထက်ရယ်၊ တို့က ရဲထက်နဲ့ အတူတူအကြာကြီးနေခဲ့တဲ့ သူပါ၊ဒီလောက်တော့ ရဲထက် အရိပ် အကဲကိုသိပါ တယ်၊ ရဲထက် အခုထိ အစာမကျေဘူး မဟုတ်လား”
“မဟုတ်ပါဘူး”
ရဲထက် အမှန်ကိုပြောခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ရဲထက်မှာလည်း ကိုယ့်အတွေးနှင့် ကိုယ်စိတ်ရှုပ်နေရ သည့်အချိန်မှာ ပြီး ခဲ့တာတွေ ပြန်ပြောမနေချင်တော့ပါ။ အခုလည်း လူမှု ရေးအရ
လိုက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ မမ စောကလျာလှိုင်က တော့ ဘာတွေ ဘယ်လိုတွေး သည်မသိ ဆက်ရှင်းပြနေသည်။
“တို့က ဘဝကိုတည်ငြိမ်ချင်ခဲ့တာ၊ အေးအေးချမ်းချမ်း နေရမယ့် အခွင့်အရေးတခုကို လက် မလွှတ်သင့်ဘူးလို့ ခေါင်းမာမာ နဲ့ ရူးခဲ့မိတယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ လူတိုင်းမှာရွေးချယ်ခွင့်ရှိတာပဲ၊ မမ ကို ကျွန်တော့် စိတ်ထဲဘယ်လိုမှ သဘော မထားပါဘူး”
မမစောကလျာလှိုင် ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်း မျက်ရည်တွေ ၀ိုင်းလာတာမြင်ရသည်။ အသံ လည်းတုန် လာ၏။ ပိုက်ဆံအိတ်လေးထဲက တစ်သျှူးထုတ် ပြီး မျက်
လုံးထောင့်ကို တို့ရင်း
“မင်း အခုလို ရင့်ကျက်တာ သဘောထားကြီးတာကြောင့် မမပို စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်”
ရှမ်းခေါက်ဆွဲပွဲက အရင်ရောက်လာလို့ ရဲထက် တူ နှင့် မွှေနေလိုက်သည်။ ထမင်းပေါင်း မြန်မြန် ရောက် လာပါစေ လို့ လည်းဆုတောင်းနေမိသည်။ စားစရာ ရောက်လာမှ မမ
စကားမပြောနိုင်တော့မှာဖြစ်သည်။
“တို့ တရက်မှ စိတ်မချမ်းသာခဲ့ပါဘူး၊ အိမ်ထောင်ရေးလည်း အဆင်မပြေဘူး၊ သူက ပိုက်ဆံ ရှိတာတခုကလွဲရင် သ ဘောထားအရမ်းသေးသိမ်တဲ့ သူ၊ ရည်းစား ရှိလားလို့ မေးတာ
နဲ့ ကျောင်းတုန်းက မင်းနဲ့ ချစ်ခဲ့ဖူးတာ ပြော လိုက်ပြီး နောက်မှ ပိုဆိုးသွားတာပဲ၊ မိဘတွေ မျက်ကွယ်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ခဲ့ပြီးမှ ငွေအတွက် သူ့ကိုယူတယ် လို့ စွပ်စွဲတော့ တာပဲ”
ထိုပုဂ္ဂိုလ် အထင်မမှားပါ။ မမနှင့် ရဲထက် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ခဲ့ ကြသည်မဟုတ်ပါလား။ ရဲထက် ရှေ့က တယောက် အကြောင်း ကိုတော့ မမ ထည့်မပြောဟု ထင်သည်။ ထမင်း
ပေါင်းရောက်လာ သည့် အခါ မမက တဇွန်းခပ် စား လိုက်ပြီးနောက်
“တို့ အခု သူနဲ့ လမ်းခွဲခဲ့ပြီ၊ သဘောထားသေးတဲ့ အပြင် ကွယ်ရာမှာပါဖေါက်ပြန်တယ်၊ တို့ အရင်က ရဲထက်နဲ့ ဘယ် လိုပဲနေခဲ့နေခဲ့ သူ့မယား ဖြစ်ပြီးထဲက သူ့ကိုသစ္စာရှိရှိပေါင်းတယ်၊
တို့ကိုယ်တိုင်ကလည်း ရည်းစားထားခဲ့ ဖူးလို့ သူအရင် က ဘယ်လိုနေခဲ့နေခဲ့ ခေါင်းထဲကို မထားဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူ့ ဖာသာသစ္စာမဲ့တာကို မမ ကို နွားမရွှံ့ ပိတ် ယူလိုက်ရလို့ အ
သည်းနာပြီး စိတ်ထွက်ပေါက်ရှာ ရတာပါလို့ ပြောလာတော့ တို့ ဆက်ပြီးသည်းခံ မနေချင် တော့ဘူး”
“ကွဲတာကြာပြီလား”
“ရှစ်လ လောက်ရှိပြီ၊ အလုပ်က လည်းရန်ကုန်မှာရှိနေလို့ နေနေ ရပေမယ့် မနေချင်တော့ တာနဲ့ နယ်သွားမယ် လို့စာတင်လိုက်တာ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် ဒီကိုရောက်လာတယ်၊
ရဲ ထက် နဲ့ ပြန်တွေ့မယ်လို့ မျှော်လင့် မထား ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ပြန်တွေ့တော့ အရမ်းဝမ်းသာ တာပဲ”
မမရှေ့ကခွက်ထဲကို ရဲထက်က ရေနွေးကြမ်းတခွက် ငှဲ့ပေးလိုက်သောအခါ မမပြုံးသည်။
“အခုမှပဲ ရဲထက် အစစ်ကို ပြန်တွေ့ရတော့တယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“စကားတွေ များမနေ နဲ့ ရေသောက်ဦးလို့ ပြောတာမဟုတ်လား၊ သိပါတယ်”
ရဲထက် ငှဲ့ ပေးသည့် ရေနွေးကြမ်းကို မမစောကလျာလှိုင် ကျေကျေနပ်နပ် ပင်သောက်သည်။ ရဲထက် ခွင့် လွှတ် လိုက်ပြီလို့ လည်းထင်ပုံရသည်။ မျက်ဝန်းညိုညို ကြီးတွေမှာ
အရောင်လက်လာ၏။
“ကျေးဇူးပဲ၊ တို့လဲ စကားတွေချည်းပဲ စွတ်ပြောနေလို့ မောနေပြီ”
ညင်ညင်သာသာ လေးရယ်ရင်း ရဲထက်ကို ကြည့်သည့် အကြည့်က ဟိုတချိန် ချစ်သူတွေဘဝက လိုညို့မြူသည့် အကြည့်ပင်ဖြစ်သည်။ ထိုမျက်လုံးညိုညို ကြီးတွေ ကိုမြင်တော့
ရဲထက် ရင်ထဲမှာလည်း လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ်ပြန်ဖြစ် ရသည်။ အရင် အတိုင်း မပြောင်းလဲသေးသည့် မမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာ ၏ အထိအတွေ့ တွေကလည်း အရင် အတိုင်း ရှိနေပါဦးမည်။
အိမ်ထောင်နှင့် ကွဲတာ ရှစ်လရှိပြီ ဆိုတော့ မမ၏ ရမ္မက်တွေကလည်း တပ်မက်မှုတွေ နှင့် ပြည့် လို့ နေမည့် ပုံလည်းရှိသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ပျော် ခဲ့ရသည့် အချိန်တွေကိုပြန်သ
တိရလိုက်မိသလို ဒီလို မျက်ဝန်းမျိုး တွေ နှင့်ကြည့် တတ်သည့် နွေးနွေး ကိုလည်း သတိရလိုက်မိ၏။
“နေ့လည်စာ စားတာဆို စားလေ”
“စားမယ်၊ စားမယ်၊ စားလို့တောင် ရပါဦးမလား၊ ရဲထက်ကို ပြောချင်တာတွေပြောလိုက်ရလို့ ပျော်နေတယ်”
တကယ်လည်း မမစောကလျာလှိုင် သိပ်မစားနိုင်ပါ။ ထမင်းပေါင်း ပန်းကန်တဝက်လောက် ပဲ ကုန်သည်။ ရဲထက် နေရပ်လိပ်စာကိုလည်း မေး၏။
“တို့က အသိအကျွမ်း မရှိတော့ ရဲထက်ကိုပဲ အားကိုးရမှာ၊ လာလည်မယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့”
လူမှုရေးအရ လိပ်စာပြောပြပြီး အကူအညီပေးဖို့ ကတိပေး လိုက်သော်လည်း အရင်က ဇာတ်လမ်းကို ပြန်ဆက် ဖြစ် လိမ့်မည်ဟု ရဲထက်မထင်ပါ။ မမကတော့ ဘာတွေတွေးနေ
သည်မသိ။ ရဲထက်ကို ချိုပြုံးစွာ ကြည့်ရင်း
“တို့ အိမ်ကိုလည်းလာ လည်ပါလား၊ တို့ က တယောက်ထဲနေတာ၊ သိပ်ပျင်းတာပဲ”
လမ်းတခုကိုဖွင့်ပေးလိုက်သည်လို့တော့ထင်သည်။ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေဆဲမမစောကလျာလှိုင် က
“ကျောင်းတုန်းက တော့ ရဲထက်ဆီ မမလာတယ် မဟုတ်လား၊ ခုတော့ ရဲထက်က တို့ဆီ လာပေါ့”
ရဲထက် ကိုယ်ထဲက သွေးတွေဆူတက်သွားသည်။ မမ၏ အလိုက်သိမှုတွေ၊ ရက်ရောမှုတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ပါး စပ်က လွှတ်ကနဲ မေးလိုက်မိသည်။
“လာရင် ကျောင်းတုန်းကလိုပဲ နေရမှာလား”
မမစောကလျာလှိုင် က လွတ်လပ်သူတယောက်ပြန်ဖြစ်နေပြီ ဆိုသည့် အသိကြောင့် ရဲထက် စောင့်စည်းဖို့ မေ့ လျော့ သွားသည်။
“မတွေ့တာကြာပြီ အဲဒီကိစ္စ မှာတော့ဘာမှ မပြောင်းဘူးနော်၊ အရင်လို စိတ်ကြီးတုန်းပဲ”
ခပ်ပြုံးပြုံးမှတ်ချက်စကားကြောင့် ရဲထက် စကားလွန်သွားပြီဆိုတာသိလိုက်သည်။ ရုပ်သိမ်းလို့ မရမယ့်တူတူ ငြိမ်လို့သာနေလိုက်၏။ မမက မျက်လွှာလေးချလိုက်ပြီး လေသံ
ခပ် တိုးတိုးနှင့်
“သိချင်လာကြည့်ပေါ့”
“လမ်းကြုံ ရင်တော့ဝင်ပါ့မယ်”
“လမ်းကြုံမှ ပဲလား၊ မသေချာရင် မလာချင်ဘူးပေါ့၊ ရဲထက်ရယ်၊ မမ မောင့်ကို ငြင်းဖူးလို့လား”
ကံကြမ္မာကို ရဲထက် ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်း မသိတော့ပါ။ နွေးနွေး ကို ပိုင်ဆိုင်ဖို့ အခွင့်ကြုံပါ ရက်နှင့် ရင်ဦး ကြောင့် ဆတ်တငံ့ငံ့ ဖြစ်ရသည်။ ခုတဖန် မမက ရက်ရောစွာ
ကမ်းလှမ်း မှုတွေ ပြုလာပြန်၏။ မမ ကတော့ ရင်ဦး နှင့် ဘယ်လိုမှ ပတ်သက်မှု မရှိသူဖြစ် သည်။ အတားအဆီး အနှောက်အယှက် မရှိ၊ ဒါပေမယ့် ရင်ဦး ဘယ်လို တားဆီး
တားဆီး သူ့ လက်ထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာနေသည့် နွေးနွေး ကိုမြင်ယောင်လိုက် မိသည့်အခါ တက်ကြွ နေသည့်စိတ်တွေ ကျဆင်းသွားရပြန်၏။
မမ ရုံးပြန်တက်ရ ဦးမည် ဆိုပြီးပြန်ဖို့ ပြင်တော့မှ ရဲထက် လည်းနည်းနည်း စိတ်ပေါ့သွားသည်။ ဒီလို အခွင့်အရေး မျိုးဆိုတာ လူတိုင်းတပ်မက် သလို ရဲထက်လည်း
တပ်မက်ပါသည်။ ဒါပမယ့် နွေးနွေး ပြန်ရောက်လာရင် ဇာတ်က ရှုပ်ဦးမည်။ ရဲထက် ငြိမ်နေသည်ကို မမက ရဲထက် အကြံထုတ်နေသည်လို့ ထင်ပုံရ၏။ ဆိုင်ကယ် ပေါ်တက်
ခါနီး တွင်
“ မမ အိမ်ဖက်က နေ တပတ်မောင်းလိုက် နေရာပြမလို့၊ ဒီနေ့တော့ မလာနဲ့နော်၊ နောက်နှစ်ရက်လောက် နေ မှလာ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ညီမလေးက နီနီဖြစ်နေလို့၊ အရင်ကလဲ ဒီလိုရက်ပဲလေ၊ မမှတ်မိတော့ဘူးလား”
အပြန်လမ်းမှာတော့ မမ က ရဲထက် ခါးကိုဖက်ပြီး လိုက်သည်။ ရဲထက်ကတော့ မမ၏ ရက်ရောသည့် ကမ်းလှမ်း လာမှု နှင့် ပတ်သက်ပြီးတွေဝေ နေလို့ ရင်ခုန်ဖို့ မေ့နေသည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မနက်က စောစောထပြီး မေမေ နှင့် မမနီနီ ကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့ တုန်းက မိုးနည်းနည်း အုံ့ပြီး မိုးပေါက်လေးတွေ တချို့ ကျသည်။ အိမ်အပြန်မှာတော့ ကောင်းကင်က ပြန်ကြည်
လင်လာသည်။ အိမ်မှာ တရေးနှပ်ပြီး ထမင်းစား ကာ လဘက်ရည်ဆိုင် ထွက်လာချိန်မှာ လည်းနေသာ နေတုန်းရှိသေး၏။ ဟိုလူဒီလူတွေ နှင့် လေထိုင်ဖောနေ တုန်း အခိုက်ကျမှ နေရောင် ပျောက်ပြီး ကောင်းကင်က မဲတက်လာသည်။
“မိုးက လည်း ရွာတော့မယ်ထင်တယ်၊ အချိန် အခါလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့”
ရဲထက် စကားကို သူငယ်ချင်း တယောက်က
“ဘင်္ဂလား ပင်လယ်အော်မှာ မုန်တိုင်း ရှိတယ်ဟ၊ မင်းမသိဘူးလား”
“မသိဘူး၊ ဘင်္ဂလား ပင်လယ်အော် ဆိုတာ လေးဖြူသီချင်း ခွေဆိုတာပဲသိတယ်”
အိမ်ကို သော့ခတ်ခဲ့ပေမယ့် ပြတင်းပေါက် တချို့ဖွင့်ထားမိခဲ့သည်။မိုးရွာ ရင် မိုးရေအိမ်ထဲ စင်မှာစိုးရ၏။ ရဲထက် က ထီးလည်းမပါလို့ မိုးမရွာ မှီ ခပ် သုတ်သုတ်ထပြန်လာခဲ့သည်။
လာနေရင်း မိုးစက်တွေတဖွဲဖွဲ ကျလာသော ကြောင့် မြန်မြန်ရောက်အောင် လမ်းအတိုင်း မပြန်ဘဲ ဘုန်းကြီး ကျောင်းဝင်းထဲက ဖြတ်ပြန်လိုက်၏။ ကျောင်းပရ ဝုဏ် ကျော်တော့မှ
လက်ထဲ ကိုင်ထားသည့် ဖိနပ် ကို ပြန်ချစီး နေစဉ်
“ရဲထက်”
မော့ကြည့်လိုက်ရာ အုတ်တံတိုင်းဘေးမှာ ရပ်နေသည့် ရင်ဦးကို မြင်လိုက်ရသည်။ အရင်က စကားပြောချင်လွန်း တောင်းပန်ချင်လွန်းလို့ တွေ့ချင်နေခဲ့ သမျှ အခုလို နှစ်ယောက်ထဲ
ရင်ဆိုင်တွေ့လိုက်ရသည့် အခါ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်း မသိဘဲ မိုးတဖွဲဖွဲ အောက်မှာ ကြောင်ရပ်နေမိ၏။ ဆွတ်ဆွတ်ဖြူသော ရှပ်အကျ ႌလက်ရှည်နှင့် အကျ ႌ လက်ကို တံတောင်
ဆစ်ရောက်သည် အထိ ခေါက်တင်ထားကာ ယောပုဆိုး အနက်ရောင်ဝတ်ထားသည့် ရင်ဦး အသွင်က တကယ့်လူရည်သန့် လူကြီးလူကောင်း လေးတယောက်အသွင်ရှိ၏။ ရင်ဦး
မျက်နှာကတော့ မကောင်း ပါ။ မျက်လုံးတွေက ရီဝေနေပြီး မျက်နှာလည်း ဖြူရော်ရော် နှင့် ချောင်ကျပြီး နွွမ်းနယ်နေသည့် အသွင်ရှိသည်။
မိုးစက်ကလေးတွေ ခပ်ပါးပါး စိုနေသည့် ဆံပင်ကို သပ်တင်လိုက်ရင်း ရင်ဦးက စပြောလာသည်။
“ငါမင်း နဲ့ စကားပြောစရာ ရှိလို့”
ရဲထက်က လည်းပြောချင်နေပါသည်။
“ငါလဲ ပြောချင်တယ် သူငယ်ချင်း၊ မင်းကို ငါရှာနေတာ”
ရင်ဦး ပြုံးလိုက်တာ မြင်သည်။ သဘောကျနှစ်ချိုက်သည့် အပြုံးမျိုးတော့ မဟုတ် သရော်သလို မဲ့ပြုံးဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရင်ဦးက ခုလိုပြောလာတာကို ရဲထက် သဘောကျ
ပါသည်။ တယောက်ထဲ ကျိတ်ပြီး အားနာနေ ရတာ ထက်စာရင် ရင်ထဲရှိတာတွေ ပြောထုတ်လိုက်ရရင် ပိုပြီး နေသာထိုင်သာရှိပါမည်။
“အေးအေး ဆေးဆေး တနေရာရာ မှာပြောကြရအောင်လေ”
ရင်ဦး က ကောင်းကင်ကို တချက်မော့ကြည့်ရင်း
“မိုးရွာတော့မယ်”
“ငါ့ အိမ်လိုက်ခဲ့ပါလား၊ နီးတယ်လေ”
“မင်း အိမ်မှာ ..က ”
“ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊ မေမေ နဲ့ မမနီနီ ဒီမနက်ပဲ အညာကို ဘုရားဖူးထွက်သွားကြတယ်”
ရင်ဦး တွေတွေငေးငေး နဲ့ စဉ်းစားနေပြီးတော့မှ
“အင်းလေ အဆင်ပြေတာပေါ့၊ ဘယ်သူမှ မကြားလေ ကောင်းလေပဲ”
“မင်း ငါ့ကို သတ်ချင်ရင်တောင် သတ်သွားလို့ရတယ်”
အရှိုက်ထိသွားသလို ရင်ဦး မျက်နှာ ပျက်သွားသည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်ဖေါ်ချင်ပုံမရ၊ ဒါဆိုရင်တော့ နွေးနွေး ကိစ္စပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ ရဲထက်နှင့် နွေးနွေး အခြေအနေ တခုကို
ရောက်နေမှန်း ရင်ဦး ရိပ်မိပုံရပါသည်။
“အရေး မပါတာတွေ မကြားချင်ဘူးကွာ”
ရဲထက် အဖြေစကားကိုတောင် မစောင့်တော့ဘဲ စက်ဘီးပေါ်တက်ပြီး ရဲထက်တို့ အိမ်ဖက်ဆီသို့ နင်းထွက်သွား သည်။ ရဲထက်ကို တောင်ခေါ်ဖေါ်မရ။ မိုးတဖွဲဖွဲ အောက်မှာ
အိမ်ကို အရောက်သုတ်ခြေတင်ရတော့သည်။ အရင် ရောက်နေ နှင့်သည့်ရင်ဦး က ခြံဝမှာ ရပ်စောင့်နေသည်။ ရဲထက် ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်မှ စက်ဘီး တွန်းပြီး ခြံ ထဲ ဝင်
လာ၏။ အိမ်ရှေ့တံခါး ကိုဖွင့်ကာ အပေါ်တက်ကြပြီးနောက် ရင်ဦးက အိမ်အတွင်းတံခါးဝ မှာပင် ဖိနပ်ချွတ် ကို ခြေ ချပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ ဧည့်ခန်းထဲသို့ မဝင်။ ဟိုတခါ နွေးနွေး ထိုင်သွားသည့် နေရာလောက်မှာပင် ဖြစ် သည်။
“မင်း အဝတ်သွားလဲ ချင်လဲလေ”
“သိပ်မစို ဘူး၊ ရပါတယ်၊”
သူနှင့် သုံးပေလေးပေ အကွာလောက်မှာ ရဲထက်လည်း သူထိုင်သလိုပင်ဝင်ထိုင်လိုက်၏။
“အထဲ ဝင်လေကွာ”
“မဝင်တော့ဘူး၊ ပြောပြီးရင်သွားမှာပဲ”
နွေးနွေး နှင့် ပတ်သက်ပြီးလက်ရှောင်ပေးဖို့ နောက်ဆုံးအကြိမ် သတိပေးတာမျိုး ဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။ သူ့ အလို အတိုင်း ဖြစ်စေဖို့ ရဲထက်လည်း ဆုံးဖြတ်ပြီး ဖြစ်ပါ၏။
“ပြောလေ ရင်ဦး၊ ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
ရင်ဦး လက်ဝါးကို ဆုပ်လိုက်၊ ဖြန့်လိုက် နှင့် ငြိမ်နေသည်။ အကြာကြီးနေတော့မှ
“တိုက်ပျက်ကြီးမှာ တုန်းက ငါလုံးဝ မထနိုင်တော့တာ မင်းသိသလားရဲထက်”
ရင်ဦးပြောချင်မှာ မဟုတ်ဟု ထင်ထားသည့် အကြောင်းအရာကို ပြန်ဖေါ်သည့် အတွက်ရဲထက် အံ့သြသွားရ သည်။ ခေါင်း ကိုသွက်သွက်ခါ ပြရင်း
“ဟင့်အင်း၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“မင်းကို နှစ်ချက် ဆက်ကန်ပြီး ပြန်အကျမှာထဲက ခဲစောင်းပေါ်ပြုတ်ကျလို့ ငါ့ခြေတဖက်က ထောက်လို့ မရတော့ ဘူး၊ မင်းတံတောင် မိပြီး ငါစိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ အတင်းဝင်
လုံးရင်း ပြုတ်ကျတော့ ငါလုံးဝ ပြန်မထနိုင်တော့ ဘူး”
အဲဒီတုန်းက ရင်ဦး အခြေအနေ ကို ရဲထက်ခုမှပြန်မြင်ယောင်လာ၏။ ရင်ဦးသာ လှုပ်ရှားနိုင်ခဲ့ ရင် ရဲထက် သူ့ကို ဘယ်လိုမှ လွန်ကျူးလို့ ရနိုင်မှာ မဟုတ်ပါ။ စိတ်ကြီးသည့် ရင်ဦး
က မရမနေ ခုခံမှာသေချာသည်။
“နောက်ပြီး မင်းပြောတယ်၊ မင်းရဲ့ အမှားအတွက် ငါကြိုက်တဲ့ ပုံစံနဲ့ ဆပ်မယ်တဲ့ ဟုတ်လား”
“ငါစိတ်ရင်း နဲ့ပြောတာပါ၊ ခုထက်ထိလဲ ငါ့ အမှားအတွက်မင်း ကိုတောင်းပန်ဖို့ တွေ့ချင်နေခဲ့တာ၊ အန်တီခင် မပြောဘူးလား”
ရင်ဦး ထရပ်လိုက်သည်။ ရဲထက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်
“ထားပါတော့၊ ငါအခုပြောမှာက မင်းငါ့ကို ဘာမှဆပ်စရာ မလိုပါဘူးလို့၊ အဲဒါပါပဲ”
ထွက်သွားတော့ မလိုလိုလုပ်ရင်း ရင်ဦး ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။ ရဲထက်ကို မကြည့်ဘဲ အိမ်ပြင်ဖက်ကို ကြည့်ရင်း
“နောက်တခုကတော့ ငါ ဘာသဘောနဲ့ မှပြောတာမဟုတ်ပါဘူး၊ မင်းသိသင့်တယ် ထင်လို့၊ ငါ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ”
လုံးဝ မျှော်လင့် မထားမိသည့် အကြောင်းအရာကြောင့် ရဲထက် တကိုယ်လုံးလေထဲ လွင့်မြောက်တက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ပြီးတော့တဖန် အမြင့်တနေရာက ပြုတ်
ကျသလို စိမ့်ကနဲ အေးသွားသည်။ ပြောစရာ ရှိတာ ကို ပြောပြီး၍ ပြန်တော့မည့် ပုံစံဖြင့်လှေခါးဝဆီ ဦးတည် သွားနေသော ရင်ဦး ရှေ့တွင် ကယောင် ကတန်းနှင့် ပိတ်
ရပ်လိုက်မိသည်။
“ရင်ဦး …ရင်ဦး …. မင်း တကယ်ပြောတာလား”
“ငါက ညာရမှာလား”
ဒါကတော့ဟုတ်သည်။ ရင်ဦး လို ယောက်ျားရှာ တယောက်က ကိုယ်ဝန်ရှိနေပါပြီဟု မဟုတ်ဘဲနှင့် ပြောမည် မဟုတ်ပါ။ မိန်းမရှာ ဆိုရင်သာ မဟုတ်မဟတ်ညာပြောတာဖြစ်လိမ့်မည်။
“အေးပါ ရင်ဦးရာ၊ ခန …ခန …ထိုင်ပါဦးကွာ၊ ငါ… ငါ …သိချင်တာလေး ရှိလို့ပါ၊ ထိုင်ပါကွာ၊ ခနလေးပါ”

ရဲထက် ကိုလုံးဝမကြည့်ဘဲ ရင်ဦး မျက်နှာလွှဲထားသည်။ ဒါပေမယ့် ပြောလိုက်ပြီးမှ ရင်ဦး မျက်နှာပေါ်က တည်ငြိမ် မှုတွေ ပျောက်ဆုံးသွားတာကို လည်းမြင်ရသည်။ ဖြူရော်နေ
သည့် မျက်နှာက စက္ကူဖြူ တချပ်ပမာပင်။ ရင်ဦး အ တွက် ဘယ်လောက်အထိ ဆိုုးသည့် ကိစ္စဖြစ်မည် ဆိုတာ အထူးတွေးရန် မလိုပါ။
“ငါအခုလာတာ အဲဒါကို အကြောင်း ပြောချင်လို့လာတာ မဟုတ်ဘူး၊ ငါ့ကို ငဲ့ညှာပြီး နွေးနွေး ကို မင်းအခုထိ ဖွင့်မပြောသေးတာသိလို့ ငါ့ကို မင်းဘာမှ ဆပ်စရာမလိုတဲ့ အကြောင်း
လာပြောတာ ဒါပါပဲ”
ရဲထက် ထိုင်ခိုင်းရင်း လက်ကိုဆွဲတော့မလိုလုပ်ရာ ရင်ဦး က အကိုင်မခံပါ။ ဒါပေမယ့် ခုနနေရာမှာ ပြန်ထိုင်ချ လိုက်၏။
“မင်း ဘာသိချင်လဲ”
“မင်း …အဲ …အဲ ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ ဟင်၊ ဖျက် … ဖျက် …ပစ်မှာလား”
“မင်းက ငါ ဖျက်ချမယ် ထင်လို့လား၊ ငါလူစိတ်ရှိပါတယ်ကွာ၊ ဘုမသိ ဘမသိ နဲ့ လူ့လောက ရောက်လာတဲ့ ကလေး ကို ငါယောက်ျားလေး လုပ်ချင်တာနဲ့ သတ်ရမှာလား”
“ဒါဆို မွေးမယ်ပေါ့”
“အဲဒီလို မလုပ်လို့ ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲ”
ရင်ဦးကို ကျောခိုင်းပြီး ရဲထက် အိမ်ပေါ်က ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးဆင်းခဲ့သည်။ ရဲထက် ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိဘဲ ရင် ဦး လည်းကြောင်ကြည့် နေ၏။ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ထားသည့်
ရင်ဦး ၏စက်ဘီးကို စွေ့ကနဲ ကောက်ထမ်းလိုက်ပြီး အိမ် ပေါ်ကို ရဲထက် တက်လာသည့်အခါ ရင်ဦး ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြင့်
“ဟေ့ ကောင်ရဲထက်၊ မင်းဘာလုပ်တာလဲ”
ရင်ဦးကို ပြန်မဖြေဘဲ စက်ဘီးကို အိမ်အလယ်ခန်း အတိုင်းနောက်ဖေး အထိတွန်း ယူသွားပြီးမှ တဖန် မီးဖိုခန်းထဲ သို့ ထမ်းချပြန်သည်။ မီးဖိုထောင့်နားက ချောင်ထဲမှာ စက်
ဘီးကို ထိုးထားလိုက်ပြီးမှ အိမ်ရှေ့ကိုပြန်ထွက်လာ၏။ မမျှော်လင့် သောလုပ်ရပ်ကြောင့် ရင်ဦးလည်း တားဆီးဖို့ မေ့နေပုံရသည်။ သူလုပ်သမျှ ကိုဘေးကနေ ယောင်ချာ ချာ
နဲ့ လိုက်ကြည့်နေသည့် ရင်ဦးလဲ ပြန်လိုက်လာ၏။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ လက်မှာပေနေသည့် စက်ဘီးက ဖုန် တွေကို ခါလိုက်ရင်း
“ပြီးပြီ”
“ရဲထက် မင်းရူးသွားပြီ၊ ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ”
“ငါရူးတာလဲဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ ဒါပေမယ့် ရူးသင့်လို့ ရူးတာကွ၊ ရင်ဦး …မင်းအိမ်မပြန်နဲ့တော့ ဒီမှာပဲနေတော့၊ မေမေ တို့ ပြန်လာတာနဲ့ အကျိုးအကြောင်း ဖွင့်ပြောပြပြီး မင်းကို
ငါလက်ထပ်မယ်”
“ငါက မင်းကို ယူပါလို့ပြောနေလို့လား၊ ငါက ဘာလို့ မင်းကို ယူရမှာလဲ၊ ငါက ဘာလို့ ယောက်ျားယူရမှာလဲ”
ရင်ဦး ခါးခါးသီးသီး ငြင်းသည်။ သူ၏ အမူအရာကလည်း သွေးရူးသွေးတန်း နှင့် အလန့်တကြားဖြစ်နေသည်။ ရဲ ထက်က လက်ထပ်မည် ဟု ဆိုလာခြင်းကို သူ့အတွက် သေမိန့်
ချလိုက်သည့် အလားပင်။ခုချိန်ခါတွင် ရင်ဦး နှင့် နောက်တကြိမ် အကြီးအကျယ်သတ်ရမည် ဆိုလျှင်လည်း သတ်လိုက်တော့မည်။ လုံးဝ အလျှော့ပေးလို့ မဖြစ်ဟု ရဲထက်
ခံယူထား၏။ သူ၏ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို နှင့် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေမှု များအားလုံး ပြီးဆုံးသွားပြီ လို့လည်း ခံစား ရသည်။
“မင်းနဲ့ ငါနဲ့ အကျေအလည် ဆွေးနွေးမယ်ရင်ဦး၊ ထိုင်”
မျက်နှာထားသုန်သုန်မှုန်မှုန် နှင့် ရင်ဦး အခုန ကနေရာမှာပဲပြန်ထိုင်သည်။ ရဲထက် လည်းသူ့ ဘေးမှာဝင်ထိုင် လိုက်၏။ ဒီတခါတော့ လူချင်းမခွာတော့ဘဲ ကပ်ထိုင်လိုက်၏။ လို
အပ်လို့ ခွန်အားသုံးသင့်ရင်လည်း သုံးမည် ဟု အဆင်သင့်ပြင်ဆင်ထား၏။
“မင်း ဒီ ကလေး ကိုမွေးမယ်ဆို”
“ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် ငါ့ဖာသာမွေးမှာ”
“အေး …ဒါဆို မင်းက အမေပေါ့၊ ဒါဆို ဘယ်မတုန်း အဖေ၊ မင်းမိဘ အသိုင်းအဝိုင်း ကိုရော အရှက်ကွဲခံ မလား၊ မင်း အကို တယောက် အတွက်နဲ့ အားလုံးစိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရပြီးပြီ၊
မင်းကြောင့် ထပ်မဖြစ်ချင်ပါနဲ့ တော့ကွာ”
“အဖေ မရှိတဲ့ ကလေးတွေ ပြည့်လို့ကွာ”
ရဲထက် ရင်ဦး ပုခုံးကို လက်နှင့် ကိုင်ညှစ်ကာလှုပ်ရမ်းရင်း
“အဲဒီကလေးက ငါတဝက်ဆိုင်တယ်ကွ၊ ငါ့ကလေး ကို အဖေမရှိတဲ့ ကလေး အဖြစ်ခံရမှာလား၊ မရဘူး”
ရင်ဦး ရဲထက်ကို သေသေချာချာစိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့ မျက်လုံးတွေကလည်း အရောင်တွေ တမျိုးပြီး တမျိုး ပြောင်းနေ၏။ ပြီးတော့မှ စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်ဖြင့် လေပြေထိုးသည်။
“ဒါဆိုလဲ အန်တီတို့ ပြန်လာမှ လူကြီးတွေ နဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ကြည့်လုပ်ကြတာပေါ့ကွာ၊ ငါ အခုပြန်လဲ ရတာပဲ”
“မရဘူး၊ မေမေ တို့ကိုစောင့်နေရင် ဒီကြားထဲမှာ အခြေအနေ အပြောင်းအလဲတခု မင်းဖက်ကဖြစ်စေ၊ ငါ့ဖက် က ဖြစ်စေကြုံလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ဘာအပြောင်း အလဲမှ
လက်မခံ နိုင်ဘူး”
ပြောပြောဆိုဆို နှင့် ရဲထက်က အိမ်တံခါးသော့ကို ထခတ်လိုက်သည်။ ရဲထက် လုပ်နေတာတွေကို ကြည့်ရင်း ရင် ဦး ခေါင်းခါသည်။
“မင်းလုပ်နေတာ တဖက်သတ်ကြီး ရဲထက်”
“သိတယ်၊ လုပ်သင့်တယ် ထင်လို့လုပ်နေတာ၊ မင်းလက် မခံနိုင်ရင် ငါ့ကိုသတ်သွား”
တံခါးဘောင်ကို ခေါင်းမှီပြီး ရင်ဦး ငြိမ်နေသည်။ မျက်လုံးတွေကိုလည်း မှိတ်ထား၏။ ရင်ဦး စိတ်တော်တော် လျှော့ထားမှန်း ရဲထက် ရိပ်မိသည်။ အရင်စိတ်မျိုး နှင့်သာဆိုလျှင်
သူတို့ နှစ်ယောက်ဆော်ရ သတ်ရမည့် သ ဘောရှိသည်။ ခုတော့ ရင်ဦး စကားနှင့် ပဲ အေးအေးဆေးဆေး ပြောနေသည်။ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ ဆိုသည့် အ သိကြောင့် မိခင်စိတ်ဝင်လာပြီး ယောက်ျားဆန်ဆန်စိတ်မြန်လက်မြန် အကျင့်တွေ လျော့ကျ သွားတာဖြစ်နိုင် ကြောင်းတွေး မိချိန်တွင် ရဲထက် အားတက်လာရသည်။ ရင်ဦး ဒီကနေ
ဘယ်မှ မသွားစေရဟုလည်း ဆုံးဖြတ် လိုက်၏။
“ငါက မင်းကို ယူဖို့ အပြင်တခြားနည်း မရှိတော့ဘူးလားရဲထက်”
“အရင်ဆုံး ကလေးအတွက် မင်းစဉ်းစား၊ ဟောဒီမှာ ဖအေ ရော မအေ ရော ငုတ်တုတ်ကြီးတွေ ရှိနေရက်နဲ့ သူ့ အတွက် တခြားနည်း ဘာလိုသေးလဲ”
အလွန်ပြတ်သားနေသည့်ရဲထက်ကို ရင်ဦး အံ့သြစွာကြည့်နေ၏။ ရင်ဦး စိတ်တွေလည်းရှုပ်ထွေးနေမည်ကို ရိပ် မိ ၍ ရဲထက်က လေသံကိုလျှော့ချလိုက်ပြီး သာယာပျော့ပျောင်း
သည့် အသံဖြင့်
“မင်းအတွက် ခက်ခဲမယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်ရင်ဦးရာ၊ ဒါပေမယ့် ငါကတိပေးပါတယ်၊ ငါမင်းရဲ့ ခင်ပွန်းကောင်း ဖြစ်စေရပါ့မယ်၊ မင်း အတွက် ဘဝသစ်တခုမှာ စိတ်ချမ်းချမ်းသာ
သာ ဖြစ်အောင်ငါကြိုးစားပါ့မယ်”
ရဲထက်ကို စိုက်ကြည့်နေသည့် ရင်ဦး မျက်နှာမှာ အရိပ်တခု ဖြတ်ပြေးသွားသလိုလို ရှိသည်။ ရဲထက်က ပြန်စိုက် ကြည့်လိုက်ရာ မျက်နှာ လွှဲသွားပြီး ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း
“ဒါပေမယ့် …ငါ ..ထမင်း ဟင်း မချက်တတ်ဘူး”
“နောက်တော့ တတ်သွားမှာပေါ့၊ ငါနဲနဲပါးပါးတတ်ပါတယ်၊ မင်းကို ကူမှာပေါ့”
တချက်လှစ်ကနဲ မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ရင်ဦး ပြန်ငုံ့သွားသည်။ ပြီးတော့မှ အသံ တိုးတိုးလေးဖြင့်
“နောက်ပြီး မင်းသိပါတယ် ငါဘယ်လောက် ဆိုးတယ်ဆိုတာ”
ရဲထက် ရင်ဦးပုခုံးပေါ်သို့ လက်တင်လိုက်သည်။ ရင်ဦး အနည်းငယ် ကတုန်ကရီ ဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိ သည်။ ပုခုံးကို အသာအယာ ညှစ်ပေးရင်း
“မင်းဆိုးချင်သလောက် ဆိုးလို့ရတယ်၊ မင်းဘယ်လောက် အထိဆိုးနိုင်မှာလဲ၊ မင်းဗိုက်ထဲက မင်းထက်ဆိုးတဲ့ သမီးလေး တယောက်ထွက်လာတဲ့ အခါကျရင် မင်းဆိုးလို့
မရတော့ပါဘူး”
ရင်ဦး မျက်နှာ ရဲရဲနီသွားသည်။ ရဲထက်ကို ပေစောင်းစောင်း နှင့်ကြည့်ရင်း

“မိန်းကလေး မွေးမှာလို့ မင်းကိုဘယ်သူကပြောလို့လဲ”
“ငါလိုချင်တာ ပြောတာလေကွာ၊ ခုလေးတင် ငါစဉ်းစားနေတာ၊ မိန်းကလေး လဲဖြစ်မယ်၊ မင်းနဲ့လဲတူမယ် ဆိုရင် ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး ငါ ချစ် မှာပဲလို့”

ရဲထက်ကို မျက်လုံးပြူးပြပြီး ရင်ဦး အိမ်ရှေ့ဖက်ကို မျက်နှာပြန်လှည့်သွားသည်။ တံခါးဘောင်ကို ပုခုံး နှင့်ရော ခေါင်း နှင့်ပါမှီရင်း ငေးနေ၏။ ရဲထက်ကတော့ အခုထိရင်ဦး ပုခုံးကို
ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ရင်ဦး အခုနလောက် ကတုန်ကရီ မဖြစ်တော့တာကို မြင်ရ၏။ မျက်နှာ ကလည်းတည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပြန်ဖြစ်လာသည်။ မျက်လုံးတွေက တော့ရီဝေ နေဆဲ

ရှိသေးသည်။
ရင်ဦး မျက်နှာပြန်ကြည်လာပေမယ့် အပြင်က ရာသီဥတုကတော မကြည်လင်ပါ။ ကောင်းကင်က တစထက် တစ ပိုကာ အုံ့မှိုင်းလာပြီး နောင် မိုးရေစက်တွေ မြေပြင်ပေါ်ကို အ
ရှိန်ပြင်းစွာ သွန်ချလာသည်။ အိမ်ရှေ့က သံဆန်ကာ ကို ဖြတ်ပြီး မိုးလေကြမ်း အေးအေး နှင့် အတူ မိုးပေါက်တွေပါ ဝင်လာစင်၏။
“ဒီမှာ မိုးပက်တယ်၊အထဲဝင်ရအောင် မင်း ကိုပြစရာတွေလည်း ရှိတယ်”
ရင်ဦးလက်ကို ဆွဲပြီးရဲထက် ထရပ်လိုက်သည်။ ရင်ဦး၏ လက်က မမတို့ နွေးနွေးတို့လို နူးညံ့ အိစက်လို့တော့ မနေပါ။ ပျော့ပျောင်းသော်လည်း ကိုင်ရတာ ရှတတလေး နေသည်။
ချက်ချင်း ထမလာလို့ အားစိုက်ဆွဲလိုက်မှ ရင်ဦး စိတ်မရှည်သလို မတ်တပ်ရပ်သည်။ ရဲထက် ဘာတွေ လုပ်ဦးမှာလဲ ဟုတွေးနေပုံရ၏။ ရဲထက် လက်ထဲက သူ့လက်ကို မသိမ
သာပြန်ရုန်းသေးသော်လည်း ရဲထက်က အတင်းဆွဲထားလို့ မလွတ်ပါ။
ရဲထက် ရင်ဦးမျက်နှာကို အကဲခတ်ကြည့်မိသည်။ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံရပေမယ့် ရဲထက်၏ အပြုအမူ တွေအေပါ်မှာ စိတ်ဆိုးဒေါသဖြစ် နေသည့် အမူအရာမျိုးမရှိ။ တွေဝေ စဉ်းစားရင်း
ယောင်ချာချာ ဖြစ်နေသည့် အမူအရာမျိုးသာ တွေ့ရသည်။ သည်။ ဦးတိုက် မောင်း ပြောဖူးသည့် ချက်ကောင်းကို အပိုင်တိုက်ရတယ် ဆိုသောစကားကို ပြန် ကြား ယောင်မိချိန်
တွင် အရဲစွန့်ပြီး စမ်းသပ်ကြည့် ချင် စိတ်ပေါ်လာသည်။
“ရင်ဦး”

“ဘာလဲ”
“ငါ့ကို တခုလောက်ကူညီကွာ”
“ပြောလေ၊ ဘာမဟုတ်တာပြောဦးမလဲ”
“ယောလုံချည် ဆိုတာယောက်ျားရော မိန်းမပါ ဝတ်လို့ရတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် ပုဆိုးဝတ်သလိုတော့ မဝတ်ပါနဲ့ လား၊ မင်းက ဘယ်လိုဝတ်ဝတ်ကြည့်ကောင်းပေမယ့် …ဟို ..ကွာ..ငါ
ဘယ်လိုပြောရ မလဲ”
“မပြောနဲ့ မင်းပြောချင်တာငါသိတယ်၊ ငါ့လက်ကို လွှတ်”
ရင်ဦး စိတ်ဆိုးသွားပြီထင်သည်။ ချက်ချင်းကြီး အတင်းပုံသွင်းသလိုလုပ်မိသည့် အတွက်ရဲထက် နောင်တရ သွား သည်။ ဆွဲထားသည့်လက်ကို မလွှတ်ပေးဘဲ နောက်လက်တဖက်
ကိုပါ ဆွဲကာ မျက်နှာ ချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး
“ငါ လောကြီးသွားတယ်၊ မင်းကို အချိန်ပေးရမယ် ဆိုတာသတိလွတ်သွားတယ်၊ ငါ့ကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့”
“ငါစိတ်ဆိုးမှာ ကြောက်တယ်ပေါ့”
“အင်း”
“ဒါဆိုလဲ လက်ကိုလွှတ်၊ မင်းက လက်ကိုဆွဲထားတော့ ငါကဘယ်လိုလုံချည်ပြင်ဝတ်မလဲ”
ရဲထက် ကိုယ့်နားပင် ကိုယ်မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်သွားသည်။ အံ့သြစိတ်နှင့် ရင်ဦးကို ကြောင်ကြည့် နေမိ၏။
“လွှတ်လေကွာ”
ရင်ဦး မျက်နှာက နီယောင်သန်းနေသော်လည်း ပြုံးချင်သလိုလို အရိပ်လေး တွေ့ရသည်။ ရဲထက် သတိရပြီး လက် ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည် နှင့် ရင်ဦး ဘေးကိုတစောင်းလှည့်ပြီး

လုံချည်ကို ဖြည်ကာ မိန်းမတွေဝတ်သလို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ အကျ ႌအပြင်က ဝတ်ရတာဆိုတော့ အဆင်မပြေပါ။ ပွပွကြီး ဖြစ်နေသည်။ ရင်ဦးလည်း စိတ်တိုင်း ကျပုံမရ။ ပါးစပ်
က “ရှစ်” ဆိုသည့် အသံတိုးတိုး ထွက်လာပြီးမှ ရဲထက်ကို မလုံ မလဲ နှင့် လှည့် ကြည့်သည်။ အကျ ႌကို အပြင်ဆွဲထုတ်ပြီး ဝတ်လိုက်မှ အဆင်ပြေသွားပါသည်။
သူဝတ်တာ သပ်သပ်ရပ် ရပ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် နှင့် အချိုးကျတာကိုလည်း ရဲထက်သတိထားမိသည်။ ရဲထက် မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီးသေသေချာချာ လိုက်ကြည့်နေသည်ကိုမြင်သော

အခါ
“မင်းက ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်ကြည့်နေရတာလဲ၊ မင်းဒီလိုပဲ လိုက်ကြည့်နေကျလား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ မင်းဒီလောက် အချိုးတကျဝတ်တတ်မယ် မထင်လို့”
“ကျောင်းမှာတုန်းက ထမိန်ဝတ်ခဲ့ရတာပဲ၊ ရှစ်တန်းနဲ့ ကိုးတန်း နောက် ဆယ်တန်းက နှစ်နှစ် ဆိုတော့ လေးနှစ် ဝတ်လာရတာ၊ ပုဆိုးလို ဝတ်ပြီးကျောင်းတက်ရင် ဆရာမကြီး
ငါ့ကိုဗျင်းမှာပေါ့”
အထက်တန်းတုန်းက စည်းကမ်းကြီးလွန်းလို့ စိတ်ညစ်ခဲ့ရသည့် ဆရာမကြီးကို အခုမှ ပြေးပြီး ကျေးဇူးတင် စကား ပြောချင်စိတ်ပေါ်လာသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ မင်းကိုလဲ ကျေးဇူးတင်တယ်၊ ဆရာမကြီးကိုလဲ ကျေးဇူးတင်တယ်၊ ဘာဖြစ် လို့လဲဆိုတော့ မင်္ဂလာဆောင်မှာ သတို့သားနဲ့ သတို့သမီး နှစ်ယောက်လုံးပုဆိုး
ဝတ် ပြီး မင်္ဂလာဆောင်ရမယ့် ဘဝ မရောက်လို့”

“ရဲထက်၊ မင်းတခါ တလေကျရင် ပေါက်ကရတွေသိပ်ပြော၊ အူကြောင်ကြောင် တွေသိပ်လုပ်တာ၊ မင်းကိုငါ အဲဒါ ကြောင့် ကြည့်မရတာ”
“မင်း မကြိုက်တာတွေငါ့ကိုပြောထားလေ၊ ငါဆင်ခြင်မှာပေါ့”
“မင်းကတော့ ပြောလေဆိုးလေ ဖြစ်မှာပါပဲ၊ ထားပါတော့ မင်းအခုန ငါ့ကိုပြမယ် ဆိုတာဘာလဲ”
“အိမ်ထဲမှာ ဘယ်နေရာမှာ ဘာရှိတယ် ဆိုတာမင်းသိမှ ဖြစ်မှာပေါ့၊ အဲဒါလိုက်ပြမလို့”
ပြောရင်းဆိုရင်း လက်ကိုဆွဲလိုက်ရာ ရင်ဦးပြန်ရုန်းသည်။ ရဲထက်က လွှတ်မပေးသည့် အခါကျတော့ သက်ပြင်းချ လိုက်သော်လည်း ထပ်မရုန်းတော့ပါ။ ရင်ဦး အခုလို ပျော့ပြောင်း
လာတာ၊ ရဲထက်ကို လိုက်လျောလာတာတွေ တွေ့ရတော့ရင်ဦး အားတက်မိသည်။ ပျော်လဲ ပျော်သွား၏။ ရင်ဦး မကြာခင်ပင် နူးညံ့ပြီး မိန်းမသားပီသသည့် မိန်းကလေး
တယောက်ဖြစ်လာလိမ့်မည် လို့လဲ မျှော်လင့် မိပါသည်။

ရဲထက် တို့ အိမ်က လေးပင်သုံးခန်းပျဉ်ထောင်အိမ်ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့မှာက ဧည့်ခန်းနှင့်ဘုရား ခန်း ရှိပြီး နောက် ခြမ်း မှာ အိပ်ခန်းလေး ခန်းရှိသည်။ ခေါင်းရင်း ဖက်နှစ်ခန်းမှာ
မေမေနှင့် ကိုရဲ ထွဋ် တို့ နေပြီး ခြေရင်းနှစ်ခန်းက ရဲ ထက်နှင့် မမနီနီ တို့အခန်းတွေ ဖြစ်သည်။ ရဲထက် အခန်းက ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်လျှက်ရှိသည်။ အခန်းတွေ အလည် မှာ မီးဖို
ဖက်သို့ ဆင်းသည့် အလယ် လမ်းရှိပြီး ရေချိုးခန်း အိမ်သာနှင့် တွဲလျက်ရှိသော မိီးဖိုခန်းကတော့ မြေစိုက် ဖြစ်ပြီး အုတ်နှင့် ဆောက် ထားသည်။ ရဲထက်က အိမ်နောက်ဖေးကို
အရင်ခေါ်သွားပြီး ရေချိုးခန်း အိမ်သာမှ စပြီး ရင်ဦး ကို ရှင်း ပြ၏။
“ဒီဖက်က မမ အခန်း၊ ဒီဖက်ကတော့ ငါ့အခန်းပေါ့၊ အခုတော့ ငါတို့ အခန်းပေါ့”
ရင်ဦး မဲ့ လိုက်သည်ကို မမြင်သလိုလုပ်ပြီး ရဲထက် တံခါးကို တွန်းဖွင့်ဝင်လိုက်သည်။ အနည်းငယ်တုံ့ ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ် နေသော်လည်း ရဲထက် ဆွဲအားကြောင့် ရင်ဦး အထဲအထိပါ
လာသည်။ ရဲထက် ကုတင်က တယောက်အိပ်ပေမယ့် တော်တော်လေး ကျယ်ပါသည်။ နည်းနည်းတော့ ဟောင်းနေသည်။ အိပ် ယာပေါ်က ခွခေါင်းအုံးရှည်ကြီး ကိုကြည့်ပြီး ရင်ဦး
လှစ်ကနဲ ပြုံးလိုက် တာကို ရဲထက်မြင် လိုက်သည်။
“ကဲသွား ….မင်း မလိုတော့ဘူး”
ခေါင်းအုံးရှည်ကြီးကို ဘေးက ဘီရိုပေါ်ပစ်တင်လိုက်သောအခါ ရင်ဦးမျက်နှာ ရဲကနဲဖြစ်သွား သည်။
“ရဲထက်”
“ပြောလေ ရင်ဦး”
“ငါ…မင်း အမ အခန်းမှာဖြစ်ဖြစ်၊ မင်းအကိုလဲ အိမ်မှာမှ မရှိတာ၊ ကိုရဲထွဋ် အခန်းမှာဖြစ်ဖြစ် ခန နေလို့ မရဘူး လား”
“နောက်ကျရင် မင်းဒီမှာပဲနေရမှာလေ”
“ဒါတော့ ဒါပေါ့၊ ဒါပေမယ့်”

ရဲထက် အပြင်းအထန်စဉ်းစားရတော့သည်။ သူဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ရင်ဦးလက်ဖဝါးက အေးလိုက် နွေးလိုက်နှင့် ဖြစ် နေသည်ဟုထင်သည်။ ရင်ဦး ပြောသလို စီစဉ်ပေးလို့လဲ
ရပါ သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို တခြားအခန်းမှာ ယာယီ ထားဖို့ကို သဘောမကျပါ။ ရင်ဦး စိတ်ပြောင်း ချင်ပြောင်းသွား နိုင်သည်။ ရင်ဦးပြောနေသည့် ပုံကလည်း အတင်း အ
ကျပ်ပြောတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါ။ ရဲထက် သဘောထားကိုမေးနေတာမျိုးဖြစ်နေလို့ စိတ်ကို ယတိပြတ်ဆုံး ဖြတ် လိုက် ပြီး ရင်ဦးကို လူချင်းထိလုမတတ် ဆွဲယူလိုက်သည်။
“မင်း ငါ့ကို လက်ထပ်မယ် မဟုတ်လား”
ပါးစပ် အဟောင်းသားနှင့် ရဲထက်ကိုမော့ကြည့်နေပြီးမှ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“ဒါဆိုရင်တော့ ဒီမှာပဲနေပါ ရင်ဦးရာ၊ နော်”
ရဲထက်ကိုမော့ကြည့်လိုက် ခေါင်းငုံ့လိုက်နှင့် ရင်ဦးတော်တော်နှင့် အဖြေမပေးပါ။ အားမလို အားမရ ဖြစ်လာသည့် ရဲ ထက်က ရင်ဦးကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။
“ရဲထက် လွှတ်ကွာ”

ကိုယ်ကို တွန့်လိမ်ပြီး ရုန်းသော်လည်း ရဲထက်က အားကုန်ထုတ်ပြီးဖက်ထားသည်။ ရုန်းမရသည့် အခါရင်ဦး စိတ် တို လာပုံရ၏။
“ရဲထက် မင်းလွှတ်မလား မလွှတ်ဘူးလား”
“ခုကိစ္စက မင်းနဲ့ ငါနဲ့ အိမ်ထောင်ရေး ကိစ္စနော်၊ ကရာတေးတွေ လက်ဝှေ့တွေ မပါဘူး”
ရဲထက် ၏ စကားကြောင့် ရင်ဦးပင် ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသည်။
“မင်းတော်တော် တတ်နိုင်တယ်”
“ဒါဆို နေမယ်ပေါ့”
ရင်ဦး ခေါင်းညိတ်ပြရာ ရဲထက်ကပိုပြီးတင်းကြပ်အောင်ဖက်ထားလိုက်သည်။

“လွှတ်တော့လေကွာ၊ ငါနေမယ်လို့ပြောပြီးပြီပဲ”
“မင်းက ငါနဲ့ တူတူ အိပ်ပါမယ်လို့ပြောမှတော့ လွှတ်စရာဘယ်လိုတော့မှာလဲ”
ပါးပြင်ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ရာ ရင်ဦး မျက်နှာရဲတွတ်သွားသည်။ မိန်းမသားတယောက်၏ အရှက်မျက်နှာကို ရင်ဦးဆီမှာ ပထမဆုံးအပြည့်အဝမြင်လိုက်ရခြင်းဖြစ်ရာ ရဲထက်
စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာ၏။ အခုနက ရင်ဦးကို အတင်းဖက်ထားစဉ်ကထဲက ရဲထက်စိတ်တွေက ဖေါက် ချင်နေခဲ့သည်။ အခုတော့ ထိန်းလို့မရတော့။ ရင်ဦး အ တင်းရှောင်သည့်ကြား
မှ နှုတ်ခမ်းတွေ ကို နမ်းဖို့ ကြိုးစားမိသည်။ ရုန်းရင်းလှုပ်ရင်းနှင့် ရင်ဦး ကုတင်နှင့် တိုက် မိပြီး ရပ်သွား၏။ ဆုတ် စရာ နေရာမရှိတော့။ ရဲထက်က အတင်းဖိလာသည့် အခါ ရင်ဦး
ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့် ဖြတ်လဲ ကျသွားသည်။ ရင်ဦးကို မလွှတ်တမ်းဖက်ထားသည့် ရဲထက်လည်း တတွဲထဲပါသွား၏။
“ရဲထက်”
မောဟိုက်နေသည့် ရင်ဦး၏ အသံအဆုံးတွင် ရဲထက် နှုတ်ခမ်းတွေက ရင်ဦးနှုတ်ခမ်းတွေ နှင့် တထပ်ထဲဖြစ် သွား သည်။ ရင်ထဲမှာ မောလာသည်အထိ ရဲထက် မွတ်မွတ်သိပ်သိပ်
နမ်းမိသည်။ ရင်ဦး မတုန့်ပြန်ပါ။ အနမ်းရပ် လိုက် သည် နှင့် နှုတ်ခမ်းတွေက ချက်ချင်းကွဲ ကွာသွားကြသည်။

ရဲထက် မကျေမနပ်နှင့် ရင်ဦးကိုကြည့်လိုက်ရာ ရင်ဦးကလည်း နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီးရဲထက်ကို အစာမကျေသ လိုကြည့်နေတာကိုတွေ့ရသည်။

“ရဲထက် ဖယ်ကွာ”
“ဘာလို့ ဖယ်ရမှာလဲ”
ရဲထက် မကျေပွဲ နောက်တကြိမ်ထပ်နမ်းလိုက်သည်။ ရင်ဦး၏ အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေး တခုထဲကို အရင်နမ်းသည်။ ပြီး တော့ အောက်နှုတ်ခမ်း။ နှုတ်ခမ်းနီနီ နုနုလေးတွေ ပါးစပ်ထဲ
ဝင်လာတဲ့ အ ထိ အားရပါးရ နမ်းလိုက်သောအခါ ရင်ဦးငြိမ်ကျသွားသည်။ နောက်တကြိမ်နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် နမ်းသည့် အခါမှာတော့ တချက်တချက် တုံ့ပြန်လာ သည်။ ရဲထက်
ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်တွေ အ ရမ်းတက်ကြွနေပြီဖြစ်သည်။ လုံချည်ထဲကနေ ဖေါက်ထွက် တော့ မတတ် တင်းမာနေသည့် ရဲထက်၏ ဖွားဖက်တော်ညီလေးကလည်း ရင်ဦးဝမ်း
ဗိုက်ကို လှုပ်လိုက်တိုင်း တအိအိ နှင့် ထိုးနေ သည်။

ရင်ဦးရင်ဘတ်ကို ကိုင်ရတာ တမျိုးပင်။ အောက်ဖက်မှာ နူးညံမှု တခုခုကိုရနေသလိုမျိုး လက် ကသိနေသော် လည်း အပေါ်ယံမှာတော့ အဝတ်ခေါက်မာမာ တခုကိုစမ်းရသလို
ဖြစ်နေသည်။ အန်တီခင်၏ ပညာခန်းတွေ ဖြစ် လိမ့်မည်။ အခုအချိန်မှာ အပေါ်ပိုင်းကို စူးစမ်းဖို့ ရဲထက် အချိန် မပေးနိုင်သေးပါ။ အောက်ကညီလေး က သွားရေ တမြား မြား
ကျပြီး သူလိုရာကို အာသာပြင်းပြင်း တောင်းဆိုနေသည်။ အနက်ခံပေါ်မှာ စင်္ကြာဖြူဖြူ လေးတွေပါ သည့် ယော လုံချည်ကိုရဲထက် ဆွဲလှန်လိုက်ချိန်မှာတော့ ရင်ဦး မျက်နှာ
လွှဲသွားသည်။ အောက်ခံဘောင်း ဘီကို ဆွဲချွတ်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေ သောညီလေးကို ရင်ဦး ၏ အဝမှတေ့ ပြီးဖိသွင်းလိုက် ချိန်တွင် မျက်နှာတခု လုံး ဆေးနီဆိုးထား
သလိုရဲနီနေသည့် ရင်ဦးက အိပ်ယာ ခင်းစ ကိုတင်းတင်း ဆုပ်ထားတာမြင်ရသည်။
ရင်ဦး၏ ရတနာတွင်းက တင်းကျပ်လွန်းသည့်အတွက် ရဲထက်လည်းပင်ပန်းပါသည်။ သူလှုပ် လိုက် လှည့်လိုက် တိုင်း ရင်ဦးလည်း တုန်ခါနေရ၏။ ရဲထက်ကို မော့မော့ကြည့်တတ်
သည့် မျက် ဝန်းတွေထဲတွင် မျက်ရည်ဝိုင်း နေ တာကို မြင်ရသည်။
“ငါ့ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား”
ဘာမှမဖြေဘဲ ဒီတိုင်းကြည့်နေသည်။

“နာလို့လား”
ဒီတခါလဲ အဖြေမရပါ။ သူ့ပါးပြင်ကို လှမ်းတို့လိုက်သည့် ရဲထက်လက်ကိုတော့ ဖမ်းဆွဲထား၏။ ရဲထက် တချက် ဆောင့်လိုက်တိုင်း ရင်ဦးတင်းတင်းလေး ညှစ်သည်။ မထင်မှတ်
သည့် ရင်ဦး၏ အပြုအမူလေး တခုက သူခံစား နေရတာကို ဖေါ်ပြနေသလိုရှိ၏။ တချက်ချင်း ခပ်မှန်မှန်ခပ်လေးလေး ဆောင့်နေသည့် ဆောင့်ချက်က အားပါ သွားလျှင် ရဲထက်
လက်ကိုညှစ် သည့်အားက ပိုလာသည်။

ရဲထက် ကတော့ တစထက်တစ အရှိန်ရလာပြီး ခပ်မြန်မြန်ဆောင့်ပေးမိသည်။ ထိုအခါ ရဲထက် လက်ကိုရင်ဦး မလွတ်တမ်းညှစ်ထားတော့သည်။ ရင်ဦးကို အရချူဖို့သာ
စိတ်စောနေသည့် အစပိုင်း အချိန်တွေက မသိခဲ့သော် လည်း အသားတကျပုံမှန် ဖြစ်သွားချိန်မှာတော့ ရဲထက်၏ ကုတင်ဟောင်းကြီးလည်း ရဲထက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း မချိ
မဆန့် အော်ညည်းနေသည်ကို ကြားရတော့သည်။ ဘယ်နားက ဘယ်လိုမြည်နေသည်မသိရဘဲ အသံစုံ မြည် နေတော့၏။ ရဲထက် တယောက်ထဲ အိပ်စဉ်ကပင် လူးရင်လှိမ့်ရင် အသံအနည်းငယ်မြည်တတ်သည်။ ခုတော့ နှစ်ယောက် အလေးချိန် ကိုထမ်းရသည့် အပြင်ရဲထက်ကလည်း အငြိမ်မနေ အားပါပါလှုပ်ရှားနေရာ သူ၏ ခံနိုင် ရည် အတိုင်းအတာ ကျော်လွန်သွားသည်ထင်ပါသည်။
ရင်ဦး လည်းကြားပုံရသည်။ ရဲထက်က ထိုအသံတွေကိုု ဂရုမစိုက်သော်လည်း သူကတော့ သည်းခံနိုင်တော့ဟန် မတူ။ နာလည်းနာသေး နားလည်းညည်းသေး ဆိုတာမျိုး
ရင်ဦး ဖြစ်နေပါလိမ့်မည်။

“ရဲထက် တော်တော့ကွာ၊ ကုတင်ကျိုးကျရင် ကျော်မကောင်းကြားမကောင်းတွေ ဖြစ်ကုန်မယ်”
“တန်းတွေ ပျဉ်တွေက ချောင်နေလို့ပါ၊ ကျိုးမကျပါဘူး၊ ကျွန်းသားအစစ်”
တော်တော် အလိုက်ကမ်းဆိုး မသိသည့်ရင်ဦးဖြစ်သည်။ ဒီလိုအချိန်တွေမှာ ယောက်ျားလေးတယောက် အနေ နဲ့ ဘယ်လိုမှ ရပ်တန့် နိုင်မှာ မဟုတ်တဲ့ အကြောင်း ယောက်ျား
ရှာလုပ်လာပြီး သိပုံမရ။ ထို့ကြောင့် ရင်ဦးကိုင်ထား သည့်လက်ကို ရုန်းဖယ်လိုက်ပြီး နောက်ပေါင်တွေကို ဖိဖြဲ ချလိုက်ကာ အနေအထားသေသေချာချာ ပြင်ပြီး မရပ် မနား
တရစပ်ဆောင့်တော့၏။ ရင်ဦးဆီမှာလည်း အရည်တရွှဲရွှဲဖြစ်နေပြီဖြစ်ရာ အထုတ်အသွင်း က အစတုန်းက လောက်မခက်တော့။ ကုတင်က မြည်သံနှင့် မိုးသံတွေ ကြားတွင်
တဖေါက်ဖေါက် နှင့် အသားချင်းရိုတ်ခတ်သံ ကပါ ရောပြီးထွက်ပေါ်လာသည်။
အပြင်က မိုးသံတွေကို ရဲထက် နားမှာမကြားတော့၊ ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲ နှင့် နှုတ်ခမ်းလေး ဟ ကာဖြင့် အသက် ပြင်းစွာရှူနေ သည့် ရင်ဦး မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း လေထဲမှာ
လွင့်မြောက်တက်နေသလို ခံစား ရသည်။

အစပိုင်း တုန်းက ရင်ဦး ရော သူပါ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်ခဲ့ရသည့် ကုတင်အိုကြီး ၏ မချိမဆန့် အသံတွေကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်
အားတော့ပါ။ ခုချိန်ခါတွင် အပြင်မှာကောင်းကင် ကြီး ပြိုကျစေဦးတော့ ရဲထက် မသိနိုင်တော့ပြီ။ ရင်ဦးလည်း ဒီလိုပဲခံစားရလိမ့်မည်ဟု ရဲထက် မျှော်လင့် မိသည်။
“ရဲထက် …ရဲထက် .”
ဖြူဖြူ စင်းစင်း ပေါင်တံ နှစ်ချောင်းကို လက်တဖက်တချက်စီမှာ ပွေ့ဖက်ရင်းဆောင့်နေသည့် ရဲထက် ကိုယ်ပေါ်မှာ ချွေးစက်တွေသီးလာ၏။ ရင်ဦး ပေါင်မှာလည်း
ရဲထက်ချွေးတွေ စိုနေ သည်။ အမောဖြေခန နားရင်း ရင်ဦး ၏ အကျ ႌကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်သည့် အခါ ရင်ဦး မ ကန့် ကွက်တော့ပါ။
အန်တီခင့် လက်ရာ ရှယ်ဘော်လီက ရင်ဦး၏ အမို့ အဝန်းတွေကို ကွယ်ပျောက်လုနီးပါး ဖုံးကွယ် ထားသည်။ ကြိုး ကိုင်း မပါသည့် ဘော်လီကို ရဲထက်ဘယ်လို ဖယ်ရှားရမည်မှန်း
မသိပါ။

“ရင်ဦး”
“ဘာလဲ”
“ဘယ်လို ချွတ်ရမလဲ”
“မသိဘူး”
မောဟိုက်နေသော်လည်းရင်ဦးက ဂျစ်ကန်ကန်ပင်ပြန်ဖြေ၏။ အနားမှာ ကပ်ကြေးတလက် သာရှိရင် ရဲထက် ကပ် ကြေးနှင့် ညှပ်ပစ်မည်ထင်သည်။ ရင်သားရှိမည်ထင်သည့်
နေရာလောက် ကိုလက်နှင့် ညှစ်လိုက်ရာ အထဲက အ သား စိုင်ကို စမ်းမိသည်။ ထို့ကြောင့် အားစိုက်ပြီး ညှစ်လိုက်ရာ ရင်ဦးတွန့်သွားသည်။
“ရဲထက်၊ မင်း ယုတ်မာတယ်”
“မင်းကမှ ပြောမပြတာ”
“ပြောစရာမှ မလိုပဲ”
ကုတင်ကြီးက အသံတွေ ကျိုးကျိုးကျိကျိ ညံသွားအောင် ရဲထက် အားရပါးရဆောင့်ပြန် သည်။ ရင်ဦး တကို်ယ် လုံးတွန့်နေသည်။ ဘော်လီချွတ်မပေးလို့ ရဲထက် တမင်လုပ်ခြင်း
မှန်း သိသော်လည်းရင်ဦးက ခေါင်း မာမာ နှင့် ပေခံသည်။ ဒါပေမယ့် လုပ်ရင်းလုပ်ရင်း နှင့် နှစ်ယောက် လုံးဘော်လီကို မေ့သွားကြသည်။ လောကကြီး တခုလုံး ကိုမေ့ပျောက်

သည် အထိဖြစ်သွားကြသည်။ ဇာတ်ရှိန်၏ အမြင့်ဆုံးဆီ ရောက်သွားပြီးသည့် နောက်တွင် တ ယောက် ကိုတယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အကြာကြီး ဖက်တွယ်ထားမိကြသည်။
အမောပြေ ချိန်မှာတော့ ရင်ဦး ရှက်နေတာသိသာသည်။ ရဲထက်ကို လုံးဝ မကြည့်မျက်နှာလွှဲ ထားသည်။
“ရင်ဦး”
“ဘာလဲ၊ ငါ့ကို မဟုတ်မဟပ်တွွေ မပြောနဲ့နော်”
“မင်း ဒီအခန်းမှာပဲ ငါနဲ့ နေမယ် မဟုတ်လား”
“ငါ့မှာ ရွေးစရာ ရှိတော့လို့လား”
အောင့်သက်သက် အဖြေစကားကို ရင်ဦးစိတ်ဆိုးလို့ ပြောတာမဟုတ်လို့ ရဲထက်ယုံကြည်ပါသည်။ လှဲနေရာမှ ထ ပြီး ပုဆိုးပြန်ဝတ်ကာ အပြင်ခန်းကို ရဲထက်ထွက်လာ ခဲ့၏။

လိုမယ်ထင်တာတွေ ယူပြီး ပြန်ဝင်လာချိန်တွင် ရင်ဦး အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ နှင့် ကုတင် ဘေးက ခုံလေးမှာထိုင်နေတာကို တွေ့ရသည်။ ရင်ဦး လက်ထဲက ကရိ ယာ တန်ဆာ
ပလာတွေကို ကြည့်ပြီး
“ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“ကုတင် ကိုအသံမမြည်အောင်လုပ်မလို့”
ရင်ဦး မျက်နှာမဲ့ ပြီး ပြုံးသည်။ ဘာမှတော့ မပြော။ ရဲထက် ကုတင်ပေါ်တက်ထိုင်ပြီး လှုပ်ကြည့် သည်။ ခုန်ကြည့် သည်။ ပြီးတော့အောက်ကို ဆင်းပြီး ကုတင်ကို လက်နှင့်
တွန်းကြည့်ခါကြည့် သည်။ အသံမြည်တဲ့ နေရာ၊ ချောင် နေတဲ့ နေရာတွေကို မှတ်ထားပြီး နောက် မွေ့ယာနှင့် အခြားပစ္စည်းတွေ ဖယ်ကာသံနှင့် ရိုတ်သည့်နေရာ ရိုတ် သည်။
ကဒ်ထူပြား နှင့် သစ်သားစတွေ ကျပ်သွား အောင် ထိုးထည့်သည့်နေရာထည့်သည်။ ပြီးရင် စမ်းသည့် အနေဖြင့် တက်လှုပ်ကြည့်သည်။ ရဲထက် လုပ်သမျှ ကိုကြည့်ရင်း မျက်
စိနောက်လာပုံရသည့် ရင်ဦး အပြင် ကို ထွက်သွား၏။

“ဘယ်လဲ”
“မျက်စိနောက် လို့ အပြင်မှာသွားထိုင်နေမလို့၊ မျောက်ကျနေတာပဲ ခုန်ဆွခုန်ဆွနဲ့”
ရဲထက် စိတ်တိုင်းကျပြင်ဆင်ပြီးသွားလို့ ရင်ဦးကို ထွက်ကြည့်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ မရှိ၊ အိမ်နောက် ဖက်က အသံ လိုလိုကြား၍ နောက်ကို လိုက်သွားတော့မှ အိမ်သာ အဝနားမှာ
လုံချည်ပြန်ပြင်ဝတ်နေသော ရင်ဦး ကိုတွေ့ ရ သည်။ ဝတ်ရလွယ်စေရန် အကျ ႌဖားလျားကြီးကို လှန်ပြီးပါးစပ်နှင့် ကိုက်ထား၏။လှစ်ကနဲမြင်လိုက်ရသည့် ခါးနှင့် ဗိုက်သား ဖြူဖြူ
လေးသာမက အပေါ်စီးကဆိုတော့ ဗိုက်သားဖြူဖြူ ချပ် ချပ်လေး အောက်နားက မဲမဲနေရာ ကိုပါ တွေ့လိုက်ရသော ကြောင့် ရဲထက် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားရပြန်သည်။ အနက် ရောင်
လုံချည်မှာ လည်း ရေစိုကွက်တွေ တွေ့ရ၏။ အပြင်မှာတွဲလောင်းကျနေသည့် အကျ ႌကိုတော့ခါး မှာ နှစ်စစု ထုံးပြီးချည်လိုက်သည်။ အကျ ႌဖား လျား ကြီး ကွယ်မနေတော့သည့်
ရင်ဦးတင်ပါးတွေက သူ့ကိုယ်လုံး အရပ် အ မောင်း တို့ နှင့် အချိုးတကျရှိတာကို တွေ့ ရ သည်။ လုံချည် ကို တင်းတင်းစည်းထားသည့် အတွက် မိန်းမ တယောက်၏ အောက်ပိုင်း
ကောက်ကြောင်းတွေ ပိုပြီး ထင်ရှားလာ၏။

“ဘာလုပ်နေတာလဲ”
“ငါလုပ်သမျှ မင်းကို အကုန်ပြောရမှာလား”
ဂျစ်ကပ်ကပ် ပြောရင်း လှေခါးထစ်တွေက တက်လာသည့် ရင်ဦးလက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ရေ ကိုင်လာသည့် ရင်ဦး လက်တွေက အေးနေ၏။
“ဘာဖြစ်ပြန်ပြီတုန်း”
“မင်း ကိုပြစရာရှိတယ်လာ”
ရင်ဦးကို အိပ်ခန်းထဲပြန်ခေါ်သွားပြီး ရဲထက်က သူ့လက်ရာကိုပြသည်။
“ဘာတုန်း”
“ငါလုပ်လိုက်တာ ကောင်းသွားပြီလေ၊ ဒီမှာကြည့် ရဲထက်က ကုတင်မှာတင်ပါးလွှဲထိုင်ပြီး လှုပ်ပြ နှဲ့ပြသည်။ ဘာသံမှ မထွက်။
“တွေ့လား၊”

“အော် …အေးအေး၊ တော်တယ်ကွာ”
“သေချာအောင် စမ်းပြမယ်..လာ”
ရဲထက်က ဆွဲချလိုက်ရာ ရင်ဦး အငိုက်မိပြီး ကုတင်ပေါ်လဲကျသွားသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ရဲထက် နိုးလာချိန်တွင် ထွက်သက်လေ နွေးနွေးလေး က မျက်နှာကိုစည်းချက် မှန်မှန်ရိုတ်ခတ် နေ၏။ ရဲထက်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ရင်ဦး တစောင်းလေး အိပ်ပျော် နေသည်။
အိပ်ပျော်နေသည့် ရင်ဦးမျက်နှာမှာ ကြွပ်ဆတ် ဆတ် အမူအရာ၊ ဂျစ်ကန်ကန် ယောက်ျားလေးဟန်တွေ ကင်းရှင်းနေပြီး မိန်းမပျိုလေးတယောက်၏ သိမ်မွေ့ ငြိမ်း အေး
ခြင်းတွေကို မြင်ရသည်။ ရဲထက်၏ လက်တဖက်က ရင်ဦးခါးပေါ်မှာ ရှိနေဆဲ ဆိုတာသတိ ရပြီး ရင်ဦး မနိုး အောင်အသာလေးဖယ်လိုက်သည်။
ယောလုံချည်ကို ကပိုကရိုပြန်ပတ်ထားသော်လည်း ရင်ဦးအကျ ႌ ရင်ဘတ်ကတော့ပွင့် ဟ နေရာ ဖြူဖြူဖွေး ဖွေး ရင်သားတွေကိုမြင်နေရ သည်။ ကြိုးနက်လေး နှင့်ဆွဲထားသည့်

အင်္ဂလိပ်စာလုံး Y ပုံစံ ဆွဲပြားလေး က အောက် ဖက်ခြမ်းရောက်နေသည့် ရင်သား ပေါ်မှာတင်နေ၏။ ဒုတိယ အကြိမ်မှာတော့ အန်တီခင့်လက်ရာ ဘော်လီကို ရင်ဦးချွတ်ခွင့်ပေး
ခဲ့သည်။ ဒီီလိုဘော် လီမျိုးကို နောက်ထပ် ဝတ်ရန်အကြောင်းမရှိတော့ပါ။ နုဥ နေသောရင်သား ဖြူ ဖြူ လေးများကိုကြည့်ရင်း အခု တော့ သူတို့ လွတ်လပ်ခွင့်ရကြပြီဟု တွေး
ကာ ရဲထက် ပြုံးမိ သည်။
နွေးနွေး ရင်သားတွေက နူးညံအိစက်သလို ရင်ဦး ရင်သားတွေကတော့ ချောမွတ်ပြီးတင်း နေသည်။ အရွယ် အ စားမှာ နွေးနွေးကို မမှီသော်လည်း သူ့ အတိုင်းအတာနှင့်သူတော့ သား ကောင်းမိခင်ဖြစ်လောက်သည့် အနေအ ထားဖြစ်ပါသည်။ မမ စောကလျာလှိုင် နှင့် မတိမ်း မယိမ်းလောက်ရှိနိုင်သည်။ ဒါကို ပုံပျောက်အောင်ဖုံး ဖိပေးနိုင် သည့် အန်တီ
ခင်လေးရီ၏ ပညာစွမ်းကို လည်းချီးကျူးမိသည်။ ရဲထက် ဦးတိုက်မောင်း ဆီ မရောက်နိုင်သည့် ဒီ နေ့ တွင် အန်တီခင် ဦးတိုက်မောင်း ဆီမှာ ရောက်ချင်ရောက် နေပေလိမ့်မည်။

ခေါင်မိုးပေါ်မှာ လည်းမိုးစက်တွေကျသံ မကြားရတော့။ မိုးစဲသွားပြီထင်သည်။ ဒီတနေ့ လည် လုံး မိုးရွာသလားရပ် သလားပင်ရဲထက် သေသေချာချာမသိပါ။ အိပ်ယာပေါ်မှာ
ချွေး တလုံးလုံးနှင့် ကြိုးပန်းနေရသည် မဟုတ်ပါလား။
ရင်ဦး မနိုးအောင် တိတ်တိတ်လေး ထပြီးအခန်းပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ ပြီးတော့ လုပ်စရာတွေ တခု ပြီးတခုလျှောက် လုပ်နေမိ၏။ ရေစက်ဖွင့်ပြီး ရေတင်ရသည်။ မနက်က စား
ထားသည့် အိုးခွက်ပန်းကန်တွေ ဆေးကြောပြီး နောက် ညစာအတွက် rice cooker နှင့် ထမင်းချက် ရသည်။ အိမ်ပေါ်မှာ နောက်ဖေးမှာ တံမျက်စည်းလှဲရ၏။ လုပ်စရာရှိ
တာတွေ လုပ်ပြီးလို့ ပြန်ဝင်ကြည့်သည့်တိုင် ရင်ဦး အိပ်ပျော်နေဆဲ။ အိပ်မပျော်တဲ့ ရက်တွေ များခဲ့ပြီဟု အခုန ကု တင်ပေါ်မှာရင်ဦးပြောတာပြန် အမှတ်ရလို့ မနှိုးတော့ဘဲ ရေ
သွားချိုးလိုက်သည်။ ရေ ချိုး အဝတ်လဲပြီးတော့ကုတင် ဘေးက ခုံမှာဝင်ထိုင်ရင်း အိပ်ပျော်နေသောရင်ဦးကို ကြည့်ရင်း ပြောင်းလဲသွာသည့် အဖြစ်အပျက်တွေကိုမယုံနိုင်
လောက်အောင်ဖြစ်မိသည်။
ယောက်ျားရှာ မလေးရင်ဦးကို ရဲထက် လက်ထပ်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟုပြောလာသူရှိရင် ဒီမနက် အထိ မဖြစ်နိုင်စရာ စ ကား လို့ ထင်ပေလိမ့်မည်။ ရင်ဦး ကိုယ်တိုင်လည်း မ
ယုံနိုင်စရာပင် သူ နှစ်ပေါင်း မျာစွာနေထိုင်လာခဲ့သည့် ပုံစံ မှ ပြောင်းလဲဖို့ ကြိုးစားနေခဲ့သည်။ အလွန်ခေါင်းမာ ပြီး တယူသန်သည့် ရင်ဥိး အခုလိုပြောင်းလဲ သွားခြင်းသည်
မိ ခင်စိတ် ဆိုသည့်အရာမှလွဲပြီး အခြားမရှိနိုင်ဟု ရဲထက်ထင်သည်။ မိခင်ဘဝ ကိုခံယူဖို့ အတွက်ရင် ဦး သူ၏ အစွဲ အလမ်းအားလုံးကို စွန့်ပေပြီ။ ဒါတိုရင် ရဲထက်ကိုယ်တိုင်
လည်း ဖခင်ကောင်း ခင်ပွန်းကောင်း တယောက်ဖြစ်ဖို့ အားထုတ်ရုံမှ အပ မရှိတော့ပါ။ ရင်ဦး၏ စွန့်လွှတ်မှုက ရဲထက် ထက်ပိုပြီး များပြားခက်ခဲပါသည်။
ရဲထက်တို့ လက်တွဲဖြစ်ကြပြီ ဆိုရင်လည်း ပတ်ဝန်းကျင်သက်ရောက်မှုက ရင်ဦး အပေါ်မှာများလိမ့်မည်။ ယောက်ျား လိုနေလာရာမှ ကောက်ခါငင်ကာမိန်းမ ပုံပြန် ဖမ်းပြီး
ယောက်ျားကောက် ယူလိုက် ခြင်းအတွက် အ နည်းဆုံးတော့ စကြ နောက်ကြပေမည်။ နွေးနွေးလည်း အ့ံသြသွားလိမ့် မည် ထင်ပါသည်။ သူမ အတွက်နှင့် ရန်သူကြီးတွေ

ပမာ ဖြစ် ခဲ့ကြသူနှစ်ဦးက အကြင်လင် မယား အဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းသွားခြင်းကို နားလည်ရ ခက်သွားမှာသေချာသည်။ သူမ အပေါ် ရဲထက် လွန်ကျူးခဲ့ မိတာတွေ၊ ထိပါးခဲ့
တာတွေကို ခွင့်လွှတ်ပေး နိုင် ပါစေလို့သာဆုတောင်း ရတော့သည်။
နွေးနွေး အကြောင်းကို ဆက်မတွေးချင်တော့၍ ခေါင်းကိုခါရင်း အိပ်ယာ အစွန်နားလေး မှာတင်နေသည့် ရင်ဦး၏ ပုံဖျောက်ဘော်လီကိုမြင်ပြီး ထယူကာသေသေချာချာ
ကြည့်မိ သည်။ ရင်ဦး နှင့် တူတူချွတ်ကြတုန်းကတော့ ဇစ် ရှည်ရှည် တချောင်းနှင့် ချိတ် လေး ၊ငါး ခုပါတာ ကလွဲပြီး သေသေချာချာ မသိလိုက်ပါ။ အခုမှ သေသေချာ
ချာ ကြည့်ရသည်။ စွပ်ကျယ်လို အသားမျိုး နှင့် ဖြစ်ပြီး နောက်ဖက်မှာ ချိတ်ငါးချောင်း နှင့် ချိတ်ရသည်။ ချိတ် တွေက အပေါ် မှာ အဖတ်ကလေးနှင့် အုပ်ထားလို့ မြင်ရ။
ရှေ့ကတော့ နှစ်ထပ် ဖြစ် သည်။ အပေါ်လွှာမှာ ဇစ်ပါပြီး ရိုးရိုး ပိတ်ဖြူ ချည်သား ဖြစ်၏။ အောက်လွှာကတော့ ရှုံ့နိုင်ဆန့်နိုင် သည့်အသားဖြစ်ပြီး ရင်သားနေရာ အခွက်
ကလေး နှစ်ခု ပုံ ဖေါ် ထား၏။ ရှုံ့နိုင်ဆန့် နိုင်သည် ဆိုသော်လည်း ရဲထက် ဆွဲကြည့်ရာ ရုန်းအားတော်တော်ပြင်းသည်ကို တွေ့ရ သည်။ ရင်ဦး အသက်ရှုလို့ ရရဲ့လား ဟု
ဇဝေဇဝါဖြစ်မိသည်။

“ဝတ်ချင်လို့ ကြည့်နေတာလား”
စိတ်ဝင်တစားလေ့လာနေချိန်တွင် ရင်ဦး နိုးလာတာကိုတောင်သတိမထားလိုက်မိ။ ရင်ဦး အိပ်ယာပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး အကျ ႌကြယ်သီးတွေပြန်တပ်နေသည်။ အပေါ်ဖက်ကကြယ်
သီးတွေတပ်ပြီးတော့ အကျ ႌကို ခါးနေရာမှာ ည နေ တုန်း ကလို စုထုံးချည် လိုက်သည်။
“ဘယ်နားလွှတ်ပစ်ရင် ကောင်းမလဲလို့ စဉ်းစားနေတာ၊ မင်းအတွက် မလိုတော့ဘူးလေ”
မကြားယောင်ပြုပြီး ရင်ဦးကုတင်ပေါ်ကဆင်းလာသည်။ အောက်ရောက်တော့ လုံချည်ပြင် ဝတ်သည်။ ဒါကိုလည်း ရဲထက်ကြည့်နေတာမြင်တော့ လူကိုစောင်းလိုက်ပြီး ဆက်ဝတ်၏။
“ဒီလို ကြည့်တော့မင်းဘာအရသာရှိလို့လဲ”
ရဲထက်ကလည်း သူ့လမ်းစဉ်လိုက်ကာ မကြားသလိုထုံပေပေ နှင့်ဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
“အော် …မင်းက အဝတ်အစားတောင်လဲပြီးပြီပဲ”
“ရေတောင်ချိုးပြီးသွားပြီ၊ မင်းလဲ ရေချိုးလိုက်ပါလား၊ လန်းသွားအောင်”
“ချိုးတော့ချိုးချင်တယ်”
“ဒါဆိုလဲ ချိုးလိုက်လေ၊ ငါလိုက်မကြည့်ပါဘူး”
ရဲထက်ကို အံကြိတ် လက်သီးဆုပ်ပြပြီး

“လိုက်ကြည့်ရင် သေသွားမှာပေါ့၊ ရေချိုးပြီးရင် လဲဖို့ အဝတ်မပါလို့”
“ငါ့ အမ အဝတ်အစားတွေ ရှိသားပဲ၊ ကြိုတ်တာယူဝတ်”
ရင်ဦး ငြိမ်ပြီးစဉ်းစားနေ၍ ရဲထက် အနားသို့သွားပြီး ပုခုံးကိုဖက်လိုက်ကာ
“မင်းက မိန်းမ အဝတ်အစား မဝတ်ချင်လို့လား”
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ရဲထက် အသံတုန်နေသည်။ ရင်ဦး ရဲထက်ကို ဖျတ်ကနဲ မော့ကြည့်သည်။
“မဟုတ်ပါဘူး၊ အားနာလို့ပါ မင်း အမက မကြိုက်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
ရဲထက်က ရင်ဦး ပုခုံးကို အသာအယာညှစ်ရင်း
“မမက သဘောကောင်းပါတယ်၊ ငါလဲ မင်းကို အဝတ်အစားအသစ်ဝယ်ပေးချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါမဝယ် တတ်ဘူး၊ မင်းကို ခေါ်ပြီးသွားဝယ်ဖို့ကျတော့လဲ၊ အပြင်ရောက်ရင်
မင်း စိတ်ပြောင်းသွားမှာစိုးတယ်”
“ငါက ဘာလို့ စိတ်ပြောင်းရမှလဲ”
“မင်းကို အခုလိုမျိုး မိန်းမသားဆန်ဆန် မြင်ရရင် တချို့တွေက နောက်ကြလိမ့်မယ်၊ ဒါကိုမင်း မခံနိုင်ဘဲ အ ရင် လိုပြန်နေမှာ စိုးတာ၊ မေမေ နဲ့ မမပြန်လာမှ စီစဉ်ပေးမယ်နော်”
ရင်ဦးကို ဒီလို နူးနူးညံ့ညံ့ လေယူလေသိမ်းမျိုးနှင့် ချော့မော့ပြောဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ရဲထက် တွေးပင် မတွေးဖူးပါ။ စိတ်ပါလက်ပါပြောနေသည့် ရဲထက်ကို ရင်ဦး မျက်တောင် တ
ဖျပ်ဖျပ် နှင့် စိုက်ကြည့်ပြီး
“အေးပါ၊ ငါမင်း အမဆီကပဲ ယူဝတ်လိုက်ပါမယ်”
“ဒါဆိုလာ”
မမနီနီ အခန်းက သော့ခတ်မသွားလို့ အဆင်ပြေသွားသည်။ အဝတ်အစားဗီရိုကတော့သော့ ခတ်ထားလို့ ရဲထက် စိတ်ညစ်သွားသော်လည်း ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ချိတ်ထားသည့်
သော့တွဲလေးယူဖွင့်ကြည့်ရာပွင့် သွား၏။
“ကြိုက်တာယူဝတ်၊ ထမိန်တွေကတော့ သူ့ခြေရင်းက သေတ္တာ နှစ်လုံးထဲမှာထင်တယ်၊ အကျ ႌတွေကလဲ မင်းနဲ့ တော်လောက်ပါတယ်၊ ငါ့အမကလဲ မင်းလိုခပ်ပိန်ပိန်ပဲ”

“ငါက ပိန်လို့လား”
“သူများတွေက တော့ပိန်တယ်ထင်မှာပေါ့၊ မင်းမပိန်ဘူးဆိုတာ သိတာကငါတယောက်ပဲ ရှိတဲ့ ဥစ္စာ၊ နောက်ထပ် သိ တဲ့သူရှိသေးလို့လား”
ရင်ဦး ရဲထက်ကို နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီးဘုကြည့်ကြည့်သည်။ ရင်ဦးစိတ်တိုသွားတာကိုသိလိုက်၍
“ငါ့ဆီမှာ တဘက်အသစ်တထည်ရှိတယ်၊ သွားယူလိုက်ဦးမယ်”
ရဲထက်ပြန်ရောက်လာချိန်မှာ အခန်းထဲက ချက်ထိုးထားသည်။ တဘက်ပေးမလို့ပါ ဆိုမှတံခါး ဟပေးသည်။ အထဲ အဝင်မခံပါ။

“ရင်ဦး ငါဟင်းသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်၊ အပြင်က သော့ခတ်သွားမယ်၊ ငါမကြာဘူး၊ အိမ်တော့ ပြန်မပြေးနဲ့နော်”
“မင်းလမ်းမင်းသွား၊ မဟုတ်တာတွေ လျှောက်ပြောမနေနဲ့”
ပါးစပ်ထဲမှာ တခုခု ကိုက်ထားသလိုအသံဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။ ရဲထက် အပြင်ထွက်ဖို့ စက်ဘီး ကိုကြည့်လိုက်ရာ ရှေ့ဘီးကပြားနေသည်။ ရင်ဦးစက်ဘီးကလည်း ယူလို့ မဖြစ်ရာ
ခြေကျင် ပဲ ထွက်ခဲ့ရတော့သည်။ ထိုင်နေကျ ဆိုင်နားရောက်တော့ အပေါင်းအသင်းတွေက လှမ်းခေါ် တာနှင့် ဟန်မပျက် ခနဝင်ထိုင်ကာ စကားပြောပြီး သူတို့ဆီက စက်ဘီး
ငှားကာ ဟင်းသွားဝယ်ရသည်။ မေမေ တို့ ဘုရားဖူး ခရီးစဉ်ကိစ္စ သူတို့တွေကို ပြောပြမ ထားမိတာ ကံကောင်းသွားသည်။ သူတို့သာသိလို့ကတော့ လွတ်လပ်ရေး ရပြီဆိုပြီး အိမ်ကိုရောက်လာကြ တော့မှာမလွဲပေ။
ဟင်းဝယ်ပြီး စက်ဘီးပြန်ပို့တော့လည်း ခနတဖြုတ်ထိုင်ရသေး၏။ ပြီးတော့မှ အိမ်မှာဧည့်သည် ရောက်နေလို့ဟု အကြောင်းပြကာ လဘက်ရည်ပါဆယ် ဆွဲပြီးပြန်လာခဲ့၏။ ရင်ဦး
က လည်း လဘက်ရည်ကြိုက်သည် မဟုတ်ပါ လား။ မှန်းထားတာထက် နည်းနည်းပိုကြာသွား၍ အိမ်ထဲသို့ ခပ်သုတ်သုတ်ဝင်လာသောရဲထက် ခြေလှမ်းတွေ ဧည့်ခန်းက ဆက််
တီတွေဘေးမှာရပ်နေသည့် မိန်းကလေးတယောက်ကြောင့် တုန့်ကနဲ ရပ်သွားရသည်။
နက်ပြာရောင်ရင့်ရင့် အကျ ႌ နှင့် အဖြူခံပေါ်တွင် ပန်းရောင်နှင်းဆီပွင့်တွေ ၊နှင်းဆီရွက် စိမ်းစိမ်းလေးတွေ ပါ သည့် ထမိန်ကို ခြေဖမိုးတွေ ပေါ်ပုံကျသည်အထိ ခပ်ရှည်ရှည်ဝတ်ထား
သည်။ ဖန်သားလိုကြည်လင်သည့် ဘီး ကုပ်က လေး နှင့် နဖူးပေါ်က ဆံပင် တွေ ကို အကုန်စုသိမ်းထားရာ ဆံယဉ်စ နုနုလေး တွေမှ အပ နဖူးက ထင်း ထင်းရှင်း ရှင်းပေါ်နေသည့်
အခါ ဇင် ယော်တောင်လို မျက်ခုံးနက်နက် ၏ အလှကို ပိုပြီးကြွတက်စေ၏။ ရဲထက် ရင်ထဲ တ မျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ သူ့ ရင်ထဲကို တခုခု ရောက်လာသလိုလို၊ သူ့ရင်ထဲကပဲ

အပြင်ကိုတခုခု ထွက် ကျ သွား သလိုလို၊ ဘယ်လိုမှန်းမသိ ခံစားရသည်။
“ရဲထက် မင်း ဘာကြောင်ပြီး ငါ့ကို ဒီလောက်ကြည့်နေတာလဲ”
မိန်းကလေးက လှသော်လည်း ထွက်လာသည့်စကားကတော့ မလှပါ။ ဒါပေမယ့် ရဲထက် စိတ်မဆိုးပါ။ အနားကို ခပ်သွက်သွက် တိုးကပ်သွားပြီး ဘာမပြောညာမပြောနှင့် နဖူး
ရှင်းရှင်းလေး ကို ငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မေး ဖျားကို ဆွဲမော့ပြီး ပါးတဖက်ကိုပါ နမ်းလိုက်၏။
“အထုပ်ထဲက ဟင်းတွေငါ့ပေါ် ဖိတ်တော့မယ်၊ မင်း အပမှီလာသလားရဲထက်”
“အပမမှီဘူး၊ ကျေးဇူးတင်လို့”
“ဖြစ်ရပြန်ပြီ အူကြောင်ကြောင်တွေ”
“ငါတကယ်ပြောတာပါ၊ မင်းကို အခုလိုမြင်လိုက်ရတော့ ရင်ထဲမှာအေးပြီး အရမ်းစိတ်ချမ်းသာသွားတယ်၊ အဲဒါ ကြောင့် မင်းကို နမ်းမိတာ”
ရင်ဦး လှစ်ကနဲပြုံးပြီးမှ ပြန်တည်သွားသည်။
“ရဲထက် ..မင်းက တခါတလေကျရင် တော်တော် ပိုတယ်သိလား၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါကိုပဲ တချို့တွေက …….”
“ဆက်ပြောလေ၊ ဘာလို့ ရပ်သွားတာလဲ”
“တချို့ တွေက အမြင်ကပ်တာလို့ ပြောမလို့၊ ဘာဟင်းဝယ်လာလဲ ငါအရမ်းဆာနေပြီ”
“ရော့”
လက်ထဲက အထုပ်တွေ ရင်ဦး လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ငါက ပင်ပင်ပန်းပန်း သွားဝယ်လာတာလေ၊ စားဖို့ သောက်ဖို့ ပြင်တာဆင်တာကျတော့ မင်းလုပ်ပေါ့”
နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကာ မကျေမချမ်းကြည့်ပြီး ရင်ဦး အထုပ်တွေ တဖက်ကဆွဲကာ တဖက်က ထမိန်ကို မပြီး အိမ် နောက်ဖေးဆင်းသွားသည်။ မမ လို့လည်း မဖြစ်၊ ရင်ဦး ထမိန်
ဝတ်ထားသည့်ပုံက သူ့ဟာသူ တက်နင်းမိချင်စရာ ဖြစ်နေသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို စတိုင်နှင့် ရင်ဦး လိုက်ဖက်သည်ကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ ရဲထက် လည်းနောက် က လိုက်သွားပြီး
၀ိုင်းကူပေးပါသည်။ ဒီတော့မှ ရင်ဦး နည်း နည်းကြည်ကြည်သာသာ ပြန်ဖြစ်လာသည်။ ထမင်းစား ရင်း ရင်ဦး ဆီက သူသတိထားမိတာ တခုကို ရဲထက် နောက်မိ၏။
“ရင်ဦး မင်းက မျက်စောင်း မထိုးတတ်ဘူးနော်”
“ငါတော့ သတိတောင် မထားမိဘူး၊ နေပါဦး မျက်စောင်းက ဘယ်လိုထိုးရတာလဲ”
ရဲထက် တတ်သမျှမှတ်သမျှ လုပ်ပြရာ ရင်ဦး ထမင်းသီးလုမတတ်ရယ်သည်။
“တော်တော့၊ ငါ ထမင်း သီးတော့မယ်၊ ထမင်းပဲစား အာသိပ်မများနဲ့”
“မင်း မကျေနပ်ရင် မျက်စောင်း မထိုးဘူး၊ နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီး မိုက်ကြည့်ကြည့်တယ်”
“ရဲထက် မင်းက ငါ့အကြောင်းတော်တော်သိတယ်ပေါ့”

“အခုမှ လေ့လာတုန်းပါ၊ မင်းလဲ ငါ့အကြောင်းလေ့လာသင့်တယ်”
“မင်း ပေါတောတောမှန်း ငါသိနေတာပဲ၊ ဘာလေ့လာစရာလိုလဲ၊ ခုပဲကြည့် မင်းကထမင်းစားရင်း လေပေါနေ တယ်”
လေပေါတယ် အပြောခံရမှာစိုး၍ ရဲထက် ထမင်းကို ပဲအာရုံစိုက်စားနေလိုက်သည်။ ရဲထက် ဝယ်လာသည့် ကြက် သားဆီပြန်၊ သရက်ချဉ်သုတ် နှင့် ပဲကုလားဟင်း က
တော်တော် လိုက်ဖက်လို့လားမသိ ရင်ဦး မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် စားနေသည်။ ရဲထက် အာရုံစိုက်ကြည့် နေတာကိုမြင်တော့မှ ရှက်ပြုံးလေးနှင့်
“ငါမနက် ထဲက မင်းဆီမလာခင် မုန့်ဟင်းခါး တပွဲပဲ စားခဲ့တာ”
ရဲထက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားသည်။
“စောစောက ပြောပါလား၊ ငါထွက်ဝယ်မှာပေါ့၊ ရော့ စားစား”
ဟင်းခွက်ထဲက ကြက်သားဟင်းတွေ အကုန်လုံး ရင်ဦး ပန်းကန်ထဲ ခပ်ထည့် ပေးလိုက်ရာ
“အော အခု မှလာပြီး စေတနာကောင်းနေတယ်”
ရဲထက် မျက်လုံးထဲ ဝင်းကနဲဖြစ်သွားသည်။ ဟင်းတဝက်ကို သူ့ပန်းကန်ထဲပြန်လာထည့်ပေးသည့် ရင်ဦး ကို လက်ကာတား လိုက်ပြီး
“ရင်ဦး မင်း အခုန ဘာလုပ်လိုက်သလဲသိလား”
“ငါ ဘာလုပ်လို့လဲ”
“ငါ့ကို မျက်စောင်း ထိုးလိုက်တယ်”
“ဟုတ်လို့လား၊ ငါမထိုးပါဘူး၊”
“ငါစာအုပ် တအုပ်ထဲမှာ ဖတ်ဖူးတယ်၊ မိန်းမတွေကို မျက်စောင်းထိုးတဲ့ အတတ်သင်ပေးဖို့ မလိုဘူး၊ သူ့ အလို လိုတတ်တယ် တဲ့”
“အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်လဲ”
“မင်း က မျက်စောင်းထိုးတယ် ဆိုတော့ မင်း မိန်းမ ဆန်လာတဲ့ သဘောပေါ့၊ ငါ အရမ်းပျော်တာပဲ”
“ရဲထက်”

ဒီတခါတော့ ရင်ဦး မျက်စောင်း မထိုးပါ။ နှုတ်ခမ်း ကို ကိုက်ပြီး စိုက်ကြည့်နေသည်။ မိန်းမ ဆန်သည်ဟုပြော လိုက် လို့ စိတ်ဆိုးသွားသလား ဟု ရဲထက်တွေး မိသော်လည်း
ပြေရာပြေကြောင်းပြောပြီး ပြန်ချော့ဖို့ မသင့် သည့် ကိစ္စ ဟု သတ်မှတ်ပြီး ဒီတိုင်းငြိမ်နေလိုက်သည်။ ရင်ဦးသည် ရင်ဦးမေ ဆိုသော မိန်းကလေး သာဖြစ်သည့် အ တွက် သူ၏
ဘဝမှန် အတိုင်းလက်ခံနေထိုင်ဖို့ အရေးကြီးပါသည်။ ဒါမှ အားလုံးအတွက် အဆင်ပြေမည် ဖြစ် သည်။
စားလို့ ပြီးကြသည် အထိရင်ဦး ငြိမ်နေသည့် အခါကျတော့ ရဲထက် မနေနိုင်ပြန်။
“ရင်ဦး မင်းငါ့ ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား၊ ဘာလို့ ငြိမ်နေတာလဲ”
“ငါဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ မင်းဖာသာ တယောက်ထဲဖြစ်နေတာ၊ မျက်စောင်းထိုးတယ် စိတ်ဆိုးတယ်နဲ့”
“မင်း က ငါ့ကိုတည်တည်ကြီး ကြည့်တာကိုး၊ ငါ လန့်သွားတာပေါ့”
ဘေစင်မှာ ပန်းကန်ဆေး နေသည့်ရင်ဦးဆီက မျက်စောင်း တခုလွင့်လာပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ ရဲထက် ဘာသာ ပြန်ပြီး အနက် ဖွင့် မနေတော့ပါ။ ထမင်းစား နေချိန်က စပြီး
တဖျောက်ဖျောက် ပြန်ကျနေသည့် မိုးက သည်းလာ ပြန်၍ အိမ်မ လို မျက်နှာကျက် မရှိသည့် မီးဖိုထဲတွင် သွပ်ပြားကို မိုးစက်မှန်သည့် အသံတွေ ဆူညံနေရာ စကား ပြော ချင်ရင်လည်း အော်ဟစ်ပြောရမလို ဖြစ်နေသည်။ ထို့ပြင် ရင်ဦးနှင့် ပတ်သက်ပြီး ရဲထက် နောက်ထပ် အ ကြောင်း အရာ တခုထပ်တွေ့ပြန်သဖြင့် မြန်မြန်ပြီးရန် ရဲထက်က ၀ိုင်းကူပြီး
အိမ်ထဲကို ပြန်ခေါ်သည်။ ရင်ဦးက မ ငြင်း သော်လည်း လဘက်ရည် တငုံလောက် သောက်ပါရစေ ဆိုပြီး သောက်လိုက်သေးသည်။

“ကဲ ဘာပြစရာ ရှိပြန်ပြီတုန်း”
ရင်ဦး ကို မမနီနီ အခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားပြီး ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာရပ်ခိုင်း လိုက်ရာ
“ငါဝတ်ထားတာ ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
မှန်ရှေ့မှာ ရင်ဦးကို ဘေးတိုက် ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
“ငါမင်း နဲ့ ငယ်ငယ်ထဲက သိလာတာ ငါမှတ်မိသလောက် မင်းလက်ပြင် မကုန်းဘူး၊ ခါး မကိုင်းဘူး၊ ခုတော့ မင်း ကုပ်ကုပ် လေးဖြစ်နေတယ်တွေ့လား”

ခုချိန်ထိရဲထက် ဘာပြောချင်ကြောင်း ရင်ဦးမသိပါ။ မှန်ထဲကို ကြည့်လိုက် ရဲထက်ကို မော့ကြည့်လိုက်နှင့် စဉ်းစား နေ၏။
“မင်း အရွယ်ရောက်မှ ကုပ်ကုပ်လေး ဖြစ်သွားတာ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ မင်းရင်ဘတ်ကို ဖုံးချင်လို့၊ ပုခုံးကို ညွှတ် ခါးကို ကုန်းရင်းနဲ့ ဖြစ်သွားတာ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား”
“မင်း ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“ငါအရင်ထဲက သတိထားမိတယ်၊ မင်းယောက်ျားလို ဝတ်နေထဲက၊ ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လို့ မင်း ဒီလိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကိုတော့ မင်းပန်ကန်ဆေးနေတာ ကြည့်ရင်းမှ တွေးမိတာ၊
မရှက်ပါနဲ့ ရင်ဦးရာ၊ အရင်ကဆိုရင် ဟုတ်တယ်၊ အခု မင်းရှက်စရာ မလိုတော့ဘူးလေ၊ မင်းယောက်ျားရှာ မဟုတ်တော့ဘူး၊ မင်းကလေး အမေဖြစ်တော့မယ်၊ သား သမီး ကို နို့ချို
တိုက်ဖို့ အတွက် သဘာဝက မိန်းမသားတွေကို ပေးတဲ့ လက်ဆောင်ပါ”
အားမန် အပြည့်ဖြင့် ပြောနေသည့် ရဲထက် ၏လက်ကို ရင်ဦး လာပြီးညှစ်သည်။ ဘာမှတော့ မပြော။ အသွင် ပြောင်း ဖို့ အားယူနေသူကို စိတ်ညစ်အောင်လုပ်မိမှာ လည်းစိုးသည်။
ထို့ကြောင့် ရဲထက် ပြန်ဖြည်ရသည်။
“ဒါပေမယ့် ဒါတွေက စာအုပ်ကြီးအတိုင်း ဝတ္တရား အရပြောတာပါ၊ အမှန်ကတော့ မင်းက ကုပ်ချိချိ လေးလုပ်နေ တော့ လှသင့်သလောက် မလှဘူး၊ မင်းအခု ဘယ်လောက်လှတယ်
ဆိုတာ မင်းမသိဘူး ရင်ဦး”
“ဒါဆို ငါက ဘယ်လို နေရမှာလဲ”
ရင်ဦး ပုခုံး နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ နည်းနည်းဆွဲပြီး ကျောပြင်ကို ရှေ့နည်းနည်းတွန်းလိုက်သည်။
“ဟုတ်င်္ပြီ ခါးကိုနည်းနည်း မတ်၊ တွေ့လား၊ မင်း အရမ်းကြည့်ကောင်းသွားပြီ”
မှန်ထဲက အရိပ်ကိုကြည့်ပြီး ရင်ဦးပြုံးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရဲထက်ဖက်ကို လှည့်၍ ရင်လေးချီကာ ကျော့ကျော့ လေး ရပ်ပြလိုက်ပြီး
“ဒီလိုလား၊ မခက်ပါဘူး”
တမင်လုပ်မှန်းသိလို့ အသည်းယားလာတာနှင့် အနားကိုဆွဲပြီး ရင်ဦး နဖူးကို နမ်းလိုက်သည်။
“အင်း …ဒါပဲ၊ ကျေးဇူးတင်ပြန်ပြီလား”
“ဒီတခါ တော့ ကျေးဇူးတင်လို့ မဟုတ်ဘူး အသည်းယားလို့”
“ဒါဆိုရင်တော့ ငါမသက်သာဘူးထင်တယ်၊ မင်းက ဘယ်ဖက်ကမှ မလွတ်ဘူး”
သူတို့ နှစ်ယောက် မမနီနီ အခန်းထဲက ပြန်အထွက်မှာ အိမ်ရှေ့က လက်နှိပ်ဓါတ်မီးရောင် မြင်လိုက်ရပြီး ခေါ်သံ ကြားလိုက်ရသည်။
“မောင်ရဲ၊ ဟေ့ ရဲဲထက်ရေ”
မိုးသံကို ဖေါက်ပြီးဝင်လာသည့် အောင်မြင်သော အသံကြီး ကြောင့် ရင်ဦး တုန်သွားသည်။ အခန်းထဲကို ခြေတ လှမ်း ပြန်ဆုတ်လိုက်ပြီး ရဲထက် လက်ကိုဆွဲကာ
“ရဲထက်၊ ဘာလဲ၊ ဘယ်သူလဲ”
အသံကြားတာနှင့် ဘယ်သူဆိုတာရဲထက်သိပါသည်။ ရင်ဦးကို စချင်တာကြောင့် အရေးတကြီးလေသံဖြင့်
“တကယ်လို့ မင်း အိမ်က လာခေါ်တာဆိုရင် ပြန်မလိုက်ဘူး၊ ငါနဲ့ ပဲနေမယ်လို့ပြောနော်”
“အင်း ၊ အင်း”
ရဲထက် လက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားသည့် ရင်ဦးလက်တွေက အေးစက်တုန်ရီနေသည်။
“တကယ်လို့ အတင်းပြန်ခေါ်မယ် ဆိုရင် မင်းနဲ့ ငါ့ မှာ ကလေးရှိနေပြီ ဆိုတာပါပြောချလိုက်တော့”
စိုးရမ်တကြီး နှင့် ရဲထက် မျက်နှာ ကိုကြည့်ရင်း ပုတ်သင်ညိုလေး လို ရင်ဦး ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြ ရှာ သည်။ နောက်ပြီး မှ ရင်ဦး အမူအရာကိုကြည့် ပြီးသနားသွားတာကြောင့်
ပါးလေးကို အသာအယာ ပွတ်ပြီး
“ဒီမှာနေခဲ့”
မမနီနီ ကုတင်မှာ ထိုင်ခိုင်းထားခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့ကိုရဲထက် ထွက်သွားသည်။
“လာပြီ ဦးလေးရေ”
“ခေါ်လိုက်ရတာကွာ၊ မင်းအမေ ဖုန်းဆက်တယ်၊ ခနနေ ပြန်ခေါ်မယ်တဲ့”
“ကျွန်တော် နောက်ဖေးရောက်နေလို့ မိုးသံတွေနဲ့ မကြားလို့ပါ ဦးလေးရယ်၊ ကျွန်တော် အခုလာခဲ့မယ်”
ရဲထက် ပြန်ဝင်သွားချိန်တွင် ရင်ဦး သူထားခဲ့သည့်နေရာမှာပဲ ထိုင်နေသည်။ မျက်နှာ ပေါ်မှာလဲ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေ ကို အထင်းသားမြင်နေရသည်။
“ဘာလဲ ဟင်ရဲထက်”
ဆွဲထူပြီး ဖက်လိုက်ရာ ရင်ဦး ကော့ကော့လေးပါလာသည်။ ပါးတဖက်ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီး
“ဒီဖက် ရော”
ရင်ဦး ယောင်တောင်တောင် နှင့် နောက်ပါးတဖက်ကိုလှည့်ပေးလို့နမ်းလိုက်ပြီးမှ
“ငါ့ အမေ ဖုန်းဆက်လို့တဲ့ လာပြောတာ၊ ဟိုဖက် စတိုးဆိုင်က ဦးလေးလေ၊ ငါဖုန်းသွားပြောလိုက်ဦးမယ်”
ရဲထက် လက်ထဲကနေ ရင်ဦး ရုန်းထွက်သွားသည်။ သူ့ အကျင့် အတိုင်း နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီး မိုက်ကြည့်ကြည့်နေ သည်။ ခုနကထဲက ရဲထက် သိသိနှင့် သူ့ကို ကြပ်နေမှန်း ရိပ်မိသွားသည်။
“ငါသိပ်မကြာပါဘူး၊ အပြင်ကသော့ ခတ်သွားမယ်”
“သွား …သွား”
စိတ်မဝင်စားသလို ပြောပြီး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ ရဲထက် အိမ်ရှေ့ခန်း ရောက်တော့မှ နောက်ကနေပြေးလိုက် လာပြီး
“ရဲထက် … မင်း အမေ ကို …ဟို”
“ခုမပြော သေးဘူးလေ၊ ပြန်လာမှပဲပြောတော့မယ်၊ မင်းသဘောကရော”
“မနက်ဖြန် သဘက်လောက်ဆို ငါ့အိမ်မှာတော့ ပွက်လောရိုတ်နေလောက်ပြီ၊ ဒါပေမယ့် …အင်းလေ၊ အန်တီတို့ ပြန် လာမှပဲကောင်းပါတယ်”
ထီးတလက်ဆွဲပြီး ရဲထက် ဖုန်းသွားပြောသည်။ ရင်ဦး နှင့် တိုင်ပင်နေချိန်မှာ မေမေ နောက်တခါ ထပ်ခေါ်သေး သည်။ ရဲထက် မရောက်သေး လာမည် ဟုပြောလို့ ဖုန်းပြန်ချသွားပြီး
ရဲထက် ရောက်လို့ ငါး မိနစ် လောက် အကြာ မှာ ပြန်ခေါ်ပါသည်။ မေမေ က ရဲထက် တယောက်ထဲ ဆိုတော့ အပေါင်း အသင်းတွေ နှင့် သောင်းကျန်းနေမှာ စိုး လို့ ဆက်ခြင်း ဖြစ်
သည်။ ရဲထက်က လည်းအိမ်မှာပင် ငြိမ်ငြိမ်ဝပ်ဝပ် တယောက်ထဲ ရှိနေကြောင်း ဆိုင်က ဦးလေး ကြီးကိုပါ သက်သေထည့် ပြီး ပြောပြလိုက်၍ မေမေ စိတ်ချသွားသည်။
စတိုးဆိုင် ရောက်ခိုက် ရင်ဦး အတွက်သွားပွတ်တံ တချောင်းဝယ်လိုက်သည်။ ရဲထက်က မှအပြင်သွားလို့ ရသေး သည် ရင်ဦးက အိမ်ထဲမှာပဲ နေရမှာ ကိုစဉ်းစားမိတော့ စာအုပ်ဆိုင်
ကိုပါ ဆက်သွားပြီး မဂ္ဂဇင်း တအုပ်ငှား၏။ ဂျာ နယ် နှစ်စောင်ပါ ဝယ်လိုက်သည်။ အားလုံး နာရီဝက်ကျော်ကျော် လောက်ကြာသွားသည်။ ရင်ဦး ဧည့်ခန်းထဲက စောင့်နေမည်
ထင်သော်လည်း မတွေ့။ စိတ်ဆိုးတာကလည်း ထွက်လာခါနီးလေးမှာတင် ပြေသွားတာဖြစ်လို့ ရဲ ထက်ကို ရှောင်တာတော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ အခန်းထဲ ဝင်သွားကြည့်လိုက်မှ ကုတင်ပေါ်မှာ
အိပ်မောကျနေသည့် ရင်ဦး ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ရင်ဦး အိပ်ရေးတွေ ဘယ်လောက်ပျက်ခဲ့သည်မသိ။ အခုလည်း နှစ်နှစ် ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေသည်။ ရဲထက် ကြောင့် သူ စိတ်အေးလက်အေး ဖြစ်သွားပုံရသည်။ ဒါပေမယ့်
ရှေ့မှာ ရင်ဦး ရင်ဆိုင်ရမှာ တွေ ရှိသေးသည်။ ဒီ လို အခြေအနေ ထိရောက်ခဲ့သည့် အပြင် တဦးကို တဦး သိနေကြသူတွေ လည်းဖြစ်လို့ နှစ်ဖက် မိဘတွေက တော့ သဘော
တူခွင့် ပြုကြမှာ မလွဲပေ။ အလိုက်ကမ်းဆိုး မသိသည့် ပတ်ဝန်းကျင်၏ လှောင်ပြောင်သရော်မှု တွေကိုတော့ ရင်ဦး ရင်ဆိုင်နိုင်ပါစေ လို့သာဆုတောင်းလိုက်မိသည်။ ရင်ဦး မိန်း
မသားတယောက် အဖြစ်ရပ် တည်ဖို့ ဖြစ်လာခြင်းမှာ အဓိက လက်သည်တရားခံက ရဲထက်ဖြစ်သည်။ ရဲထက်သာ ရင်ဦးကို အနိုင်မကျင့်ခဲ့ လျှင် ရဲထက်ကြောင့် ရင်ဦး ကိုယ်ဝန်
မရ ခဲ့လျှင် ရင်ဦးဘဝ က အရင်လိုသာဖြစ်နေပေလိမ့်ဦးမည်။ ခုချိန်ထိ ဒီ အတွက် တခွန်းမှ အပြစ်မဆို ခဲ့သည့်အတွက်် ရင်ဦးကို တကယ်ကျေးဇူးတင်မိပါသည်။

စောင်ပါးပါးတထည် ခြုံပေးခဲ့ ပြီးအပြင်ကို ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရဲထက် မအိပ်ချင်သေးပါ။ ထို့ကြောင့် ရင်ဦး အတွက်ဆိုပြီး ငှားလာသည့် မဂ္ဂဇင်း ကိုထိုင်ဖတ်နေမိသည်။
တအုပ်လုံးကုန်တော့ မျက်စိကကြောင်နေ သေး တာနှင့် ဂျာနယ်တွေ ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်ရင်း ပျင်းလာတာနှင့် တီဗွီ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ဘောလုံးပွဲလာနေ သည်။ ရဲထက်
ကြိုက်သည့် ချယ်လ်ဆီး အသင်း ကန်သည့်ပွဲ ဖြစ်နေလို့ ပက်လက်ကုလား ထိုင်ကို တီဗွီ ရှေ့ ချပြီး အားပေးနေမိသည်။ ရင်ဦးလည်း ဘောလုံးပွဲ ၀ါသနာပါသည်။ သူ
အားပေးသည့် အသင်းက မန်ယူလို့ ခေါ် ကြ သည့် မန်ချက်စတာ ယူနိုက်တက် အသင်းဖြစ်၏။ အရင်က ဆို လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ဘောပွဲကြည့်ရင်း မန်ယူ ပရိတ်သတ်
ရင်ဦး နှင့် ချယ်လ်ဆီး အားပေးသူ ရဲထက် တို့ ခနခန အငြင်းအခုံဖြစ်ကြ၏။
ဒီနေ့ ချယ်ဆီး ကစားကွက် သိပ်မကောင်း ပွဲစပြီး သိပ်မကြာခင် ဦးဆောင်ဂိုးရပေမယ့် ထပ်မသွင်း နိုင်ဘဲ ပထ မ ပိုင်းပြီး ခါနီးတွင် နောက်တန်းပေါ့လို့ ချေပဂိုး တဂိုးပြန်ပေး
လိုက်ရပြီး ပထမပိုင်း သရေဖြစ်သွားသည်။ အားလပ် ချိန် တွင် ညနေက လဘက်ရည်ဝယ်ထားတာ သတိရပြီး အိမ်နောက်ကို သွားကြည့်တော့ သောက်လက်စ ခွက် နှစ်
ခွက်ကို အုပ်ဆောင်းလေး နှင့် အုပ်ထားတာတွေ့ရသည်။ တခွက်ထဲဖြစ်အောင် ပေါင်းခဲ့ပြီး နောက် အေးစက် နေသော လဘက်ရည် ကို နည်းနည်းချင်း မော့ရင်း ဒုတိယပိုင်း
ကိုဆက်အားပေးသည်။ ရဲထက်၏ အပြာရောင် ခြင်္သေ့ တွေက လွဲမြဲလွဲနေသည်။ ဒုတိယပိုင်း မိနစ် နှစ်ဆယ် ကျော်မှ ပယ်နယ်တီ ရပြီး ဖရန့်လမ်းပတ် ကန် သွင်း ရာ ဂိုးရ
သွားသဖြင့် ရဲထက် ပျော်သွားသည်။
“လမ်းပတ် ကွ”
အားရဝမ်းသာ ပြောလိုက်ပြီးနောက် နားထဲတွင် အသံတခုခု ကြားလိုက်သလို ထင်တာကြောင့် လှည့်ကြည့် လိုက် ရာ အိမ်အလည်ခန်း က ခန်းဆီး နှစ်ခုကြားတွင်
မျက်နှာဖြူဖြူလေး တခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ပယ်နယ်တီ နဲ့ဂိုးတာများ”
“လာလေ ဘာလုပ်နေတာလဲ”
ရင်ဦး ပြုံးစိစိ နှင့် ထွက်လာသည်။ ထမိန်ကို ဒူးအထက်အားလောက်ဆီမှ ထိန်းမပြီး ခပ်နွဲ့နွဲ လျှောက်လာသည့် ဟန်က ယောက်ျားရှာ ဘဝနှင့် ဒီမနက် အထိနေခဲ့ ပါသည်ဟု
ဘယ်လိုမှ ထင်စရာ မရှိပေ။ အနားရောက်တော့ ရဲထက်ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ဝင်ထိုင်သည်။ ခုံယူပေးမယ် ပြောသော်လည်း ညောင်းနေ လို့ ဒီလိုပဲ ထိုင်မည်ဟု ဆို သည်။
“ဘာဖြစ်လို့ ညောင်းတာလဲ”
“ငါရပ်ကြည့်နေတာကြာပြီလေ၊ ဒုတိယပိုင်း စခါစလောက်ကထဲက ရောက်နေတာ”
“အဲဒါများ ထွက်လာတာ မဟုတ်ဘူး”
“မင်း က မကြိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ဘောပွဲ ကြည့်တဲ့ မိန်းကလေး တွေပြည့်လို့၊ မင်းက ငါ့ကို ခပ်တိမ်တိမ် ကောင်လို့ ထင်နေတာလား”
“အရင်ကတော့ ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် မင်းက ငါ့ကို အခု အရမ်းမိန်းမ ပီသစေချင်နေတာ မဟုတ်လား”
ရင်ဦး ဒီလောက် အထိစဉ်းစားသည် ဆိုတော့ ရဲထက် ကျေနပ်ရပါသည်။ ရင်ဦး ခေါင်းကို လက်နှင့်သပ်ပေးရာ ငြိမ်နေ၏။ အရင်က ဆိုလျှင် ရင်ဦးက သူ့ခေါင်းကို ထိရင်၊
ကိုင်ရင်မကြိုက်ပါ။
“ဘီးကုပ်ရော”
“ဒီမှာ ရှိတယ်”
လည်ဂုတ်မှာ စွပ်ထားသည့် ဘီးကုပ် ကိုဖြုတ်ပြီး ခေါင်းမှာ ပြန်တပ်လိုက်သည်။ ရင်ဦး လုပ်သမျှ လိုက်ကြည့်နေ ရင်း ယောက်ျားတွေ ထိုင်သလို တင်ပျဉ်ခွေ ထိုင်နေသည်
ကိုတွေ့ လိုက်ရသည်။
“ထိုင်တာကလဲဘယ်လိုကြီးလဲ”
“မိန်းမလို ထိုင်ရတာကြာကြာမထိုင်နိုင်ဘူး ညောင်းတယ်၊ ခြေထောက်လဲ ကျဉ်တယ်ကွ”
ဒါပေမယ့် ရင်ဦး ပြင်ထိုင်ပါသည်။ ခြေထောက်ဖျားတွေကိုပါ ထမိန်အနားနှင့် ဖုံးလိုက်ရင်း ပြောင်စပ်စပ်ဖြင့်
“ဒီလိုလား”
“ငါလဲ မင်းနဲ့ တူတူ ထိုင်ပါ့မယ်၊ ညောင်းရင်ပြော ငါနှိပ်ပေးမယ်”
ခုံကို နောက်သို့ တွန်းလိုက်ပြီး ရဲထက်လည်း ရင်ဦးဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ရော့ လဘက်ရည် ရှိသေးတယ်၊ အေးတော့အေးနေပြီ”
လဘက်ရည် တငုံသောက်ပြီး ရဲထက်ရှေ့မှာ ပြန်ချထားပေးသည်။ နေ့ခင်း ကတခါ၊ အခုတခါ အိပ်ရေး ကောင်း ကောင်းရလိုက် လို့ ဖြစ်နိုင်သည်။ ရင်ဦး မျက်နှာလေး နည်း
နည်းပြန်အစ်လာ၏။ မျက်ခွံတွေလည်း မို့နေ၏။ နေ့ လည်ကထက် ပိုကြည့်ကောင်းကာ ပိုလှလာသည်လို့ ရဲထက် ထင်မိသည်။
“ရဲထက်”
“ဟင်”
“မင်း ဘောလုံးပွဲ ကြည့်မှာလား၊ ငါ့ကို ကြည့်မှာလား”
မျက်လုံးတွေက တီဗွီ ပေါ်မှာရှိနေသော်လည်း ရဲထက် ကြည့်နေတာကို ရင်ဦးသိသည်။
“ဘောပွဲက ကြည့်နေတာကြာပြီလေ၊ မင်း က အခုမှထွက်လာတာကိုး၊ မင်းနဲ့ မတွေ့တာလဲ နှစ်နာရီလောက် ရှိပြီ ဆိုတော့ ကြည့်ချင်တာပေါ့”
“ရဲထက် မင်းသိပ် အပိုပြောတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် လူတိုင်း ဒီလို အပြောမျိုးကြိုက်မယ် ထင်လား”
“တချို့တွေတော့ ကြိုက်မှာပါ၊ မင်းတောင် ညနေကပြောသေးတယ်လေ”
ရင်ဦး ဆက် မပြောတော့ ရဲထက် စကားကို မကြားသလိုနှင့် ဘောလုံးပွဲပဲ ဆက်ကြည့်နေသည်။ အမြင်ကပ်ကပ် နှင့် ရင်ဦး ခါးကိို ဖက်ပြီး သူ့ဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။
“ဟေ့ ကောင်”
“မင်းဟာမင်း ကြည့်စရာ ရှိတာကြည့်ပါ၊ ငါ့ကို မှီပြီးကြည့်တော့ ဘာဖြစ်သွားမှာလဲ”
ရဲထက်ကို ရင်ဦး လက်မြှောက်လိုက်ပုံရသည်။ ရဲထက် ပုခုံးပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ဆက်ကြည့်နေသည်။ လဘက် ရည် သောက်ရင်လည်း ရဲထက် နှုတ်ခမ်းမှာ လာတေ့ပြီး
သောက်ခိုင်း၏။ ဒီလောက် နှင့်ပင် ရဲထက် ကျေနပ်သွား သော ကြောင့် ဘောလုံးပွဲ ကို ငြိမ်ငြိမ် ဆိမ်ဆိမ် ဆက်ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။ ပွဲပြီး ဖို့ ငါးမိနစ် အလိုတွင် လူစား
ဝင်လာ သည့် ကာလူးက ခေါင်းတိုက်ပြီး ချယ်လ်ဆီး အတွက် တတိယ ဂိုးသွင်း လိုက်သည့် အခါ မှ ပျော်လို့ ဆို ပြီး ရင်ဦး ကို နမ်းမိသည်။ ရင်ဦး ငြိမ်ငြိမ်လေး အနမ်းခံပါ
သည်။ ပြီးတော့မှ မကြားတကြားလေးနှင့်
“မန်ယူနဲ့ မတွေ့သေးလို့ပါ”
ရဲထက် အမြင်ကပ်ကပ် နှင့် ရင်ဦး ဗိုက် ကို လက်နှင့် ပွတ်လိုက်ပြီး
“ချယ်လ်ဆီး နဲ့ မန်ယူ ပွဲတော့ မသိဘူး၊ မင်း ကိုတော့ ငါ အခုတဂိုး သွင်းထားပြီးပြီ။ ဒါပြီးသွားရင် နောက်ထပ် နှစ် ဂိုးလောက် ထပ်သွင်းဖို့ မှန်းထားတယ်”
ရင်ဦး တွန့်သွားသည်။ မကျေမချမ်း လေသံဖြင့်
“အဲဒါ ငါပေါ့ သွားလို့ပါ”
“own goal ဆိုတာ အဲဒါပေါ့ကွ၊ ဒါပေမယ့် စိတ်ချ နောက် ဂိုးတွေကျရင် ကစားကွက်လှလှပပ နဲ့ သွင်းပြမှာ”
ဒီတခါ မျက်စောင်း မထိုးပါ။ နှုတ်ခမ်း ကို ကိုက်၍ မိုက်ကြည့်ကြည့်ပြီး ရဲထက်ကို အတင်းတွန်းထုတ်သော်လည်း ခါးကို အတင်းဖက်ထားလို့ ရင်ဦးလက်လျှော့လိုက်ရသည်။
“မင်းတော်တော် ယုတ်မာတဲ့ ကောင်ပဲ ရဲထက်”
“ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ အိမ်ထောင်ပြုကြလို့ ကလေးရတာ ယုတ်မာတာလားကွ၊ ဒီတိုင်းဆို တို့ မိဘတွေလဲ လူ ယုတ်မာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြမှပေါ့”
“မသိ ဘူးကွာ၊ မပြောနဲ့တော့”
ရင်ဦး စိတ်ကောက်သွားမှန်း သိလို့ ပြန်ချော့ရင်း ဘောလုံးပွဲ ပြီးသွားသည်။ ချော့ရတာ အလုပ်ရှုပ်သည်လို့ ထင် စရာ ရှိသော်လည်း ရင်ဦး စိတ်ကောက်တာ ရဲထက်သဘောကျ
ပါသည်။ ဒါကလည်း မိန်းမ ဆန်ခြင်း ပင် မ ဟုတ် ပါလား။ ထပ်ဆွသည့် အနေဖြင့် နောက်တကြိမ်နမ်းလိုက်သည်။

“ဟေ့ ကောင် နမ်းပြန်ပြီ”
“ကျေးဇူးတင်လို့ပါ၊ ငါ့ကို ခနခန စိတ်ဆိုး၊ ခနခန စိတ်ကောက်သိလား၊ ငါသဘောကျတယ်၊ ဒါမှ မိန်းမ ပီသတာ”
“မင်း သိပ်တတ်နိုင်တဲ့ ကောင်”
ရဲထက် ပုခုံးကို ပြန်မှီလိုက်ရင်း ရင်ဦးပြောသည်။ ထိုအချိန် မှာ ဘောလုံးပွဲကပြီးခဲ့လေပြီ။ သုံးဂိုး တဂိုး နှင့် ချယ်လ် ဆီး နိုင်သွားသည်။ ညဆယ့်တစ်နာရီ လည်းခွဲပြီဖြစ်ရာ
အိမ်ထဲက မီးတွေ ပိတ်ပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့ကြ၏။ ရင်ဦး က သိပ်မအိပ်ချင်သေးသော်လည်း ရဲထက် အတင်းဆွဲခေါ်လို့ပါလာခြင်း ဖြစ်၏။ အထမှာ လည်းခြေကျဉ် သည်
ဆိုလို့ ရဲထက်ဆွဲထူရသည်။
“သိပ်ကျဉ် နေရင်လဲပြော၊ ငါပွေ့ခေါ်သွားမယ်”
ဒီလို ကျပြန်တော့ အပွေ့မခံဘဲထော့နဲ့ ထော့နဲ့ ဖြင့်ရဲထက် လက်ကိုတွဲပြီးပါလာသည်။အခန်းထဲ ရောက်တော့ အိပ်ယာ ထဲ ဝင်ဖို့ ဝန်လေး နေပုံရသည့် ရင်ဦးက
တောင်ပြောမြောက်ပြောတွေ လုပ်နေ သည်။ နေ့လည်က ဒီကုတင်ပေါ်မှာတင် နှစ််ကြိမ်နှစ်ခါ ချစ်ခဲ့ပြီးတာတောင် ရင်ဦး ပုံစံက တမျိုးဖြစ်နေသည်။ရဲ ထက်၏ အချစ်ကြမ်း
မှုကို လန့်နေပုံရသည်။
“မင်း ကိုပြောရဦးမယ် သိလားရဲထက်၊ ငါအခုန နောက်ကနေရပ်ကြည့်နေကထဲက ချယ်လ်ဆီး အသင်းနိုင်ပါစေ လို့ အားပေးနေတာ”
“အမြင်မှန် ရသွားပြီပေါ့”
“ဘာမှ မဆိုင်ဘူး၊ မင်း အားပေးမှန်း သိလို့ မင်းမျက်နှာနဲ့ အားပေးတာ၊ ရတယ် … ရတယ် …ကျေးဇူး မတင်နဲ့”
ရဲထက်က ရင်ဦးဖက်သို့ ကိုယ်ကိုယိမ်းလိုက်သောကြောင့် ရင်ဦး ပျာပျာသလဲ လက်ကာပြသည်။
“အသည်းယား လို့ပါ”
“အသည်းလဲ မယား နဲ့”
“ဒါဆို ငါလဲ မန်ယူ အသင်းပွဲတွေကျရင် မန်ယူအသင်း ကို အားပေးပါမယ်၊ ချယ်လ်ဆီး နဲ့ မတွေ့ မချင်းပေါ့”
“အိုကေ၊ အဲဒီလိုပဲ လုပ်ကြတာပေါ့၊ ငါသဘော တူတယ် shake hand”
ရင်ဦးက လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ဖို့ လက်ကမ်းပေးလိုက်တော့ ရဲထက် ခေါင်းခါသည်။
“အဲဒါက မိတ်ဆွေ အပေါင်း အသင်းတွေလုပ်တာကွ၊ လင်မယားတွေ ကျတော့ ဒီလို မလုပ်ရဘူး”
ရုတ်တရက် ခုန်အုပ်လိုက်သော အခါ ရင်ဦး အငိုက်မိသွားသည်။
“ဟေ့ ကောင် ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“သဘောတူတဲ့ အကြောင်း အမှတ်အသားလုပ်ဖို့ လေ၊ ဒီလို လုပ်ရတယ်”
ရင်ဦး နှုတ်ခမ်းပါးလေး တွေကို အားပါးတရစုပ်ယူလိုက်သည့်သည့် အခါ ရင်ဦး လက်တွေက ရဲထက်ကျောပြင် ကို အလိုလို ရစ်သိုင်းဖွဲ့လာကြသည်။ ပြင်းထန်သော အနမ်း
ရှည်ကြီးတခု အပြီးတွင် ရင်ဦး ရဲထက်၏ ရင်ခွင်ထဲကို နွမ်း လျစွာ ပြို အကျတွင် သူ့လက်က မာကျောသော အရာတခုပေါ်သို့ ထောက်မိသွားသည်။ ရဲထက် ပုဆိုးက အ
ပေါ်ကို ခုံးခုံး ကြီးဖောင်းတက်နေ၏။ ကျစ်လစ်လုံးဝန်းသော တင်ပါးတွေပေါ် လက်နှင့် သပ်ကြည့်လိုက်သည်။ အောက်မှာ အတွင်းခံ မပါ။ ထမိန်တထပ်ထဲ ဝတ်ထားခြင်း
ဖြစ်သည်။
“ရဲထက် မင်း မလွန်လွန်းဘူးလား”
ရင်ဦး စကားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ရဲထက်က ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည့် အခါ ရင်ဦး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ ရဲထက် က သူဝတ်ထားသည့် နက်ပြာရောင် အကျ ႌ ပျော့ပျော့လေးကို
ဖယ်ခွာဖို့ နည်းလမ်းရှာလာသည့် အခါ တွန်းဖယ် နေသည့် ရင်ဦး လက်ကလေးတွေ တုန်ရီလို့နေသည်။ ရင်ဦး မိန်းမ ဆန်လာပါသည်။ အခုလိုအချိန် မှာတော့ မိန်း မသား အပီ
သဆုံးလို့ ထင်မိသည်။ ကျောပြင် အထက်နားက အကျ ႌဇစ်ကို ရဲထက်တွေ့ သွားချိန်မှာတော့ ရင်ဦး စိတ်လျှော့လိုက်သည်။ ရဲထက်လုပ်သမျှ ဘာမှ မကန့် ကွက်တော့ပါ။
အညိုရောင် ဘရာစီယာ ခွက်တွေ၏ အောက်ဖက်ခြမ်းမှာ ငါးကြေးခွံလို ရွှေရောင်အကွက်ကလေးတွေပါသည်။ နွေးနွေး ဝတ်သလို အပျော့စားတော့မဟုတ် ကိုင်ကြည့်ရင် နည်း
နည်းမာသည်။ နောက်ပြီး ဒီဟာက ရင်ဦး နှင့် နည်းနည်း ကြပ်ပုံရသည်။ နောက်ကချိတ် ကို ခဲရာခဲဆစ်ဖြုတ်ရ၏။ ပြုတ်သွားတော့ ရင်သားဘေးဖက် နှင့် အောက်ဖက်မှာ
အနီရောင် အရာလေးတွေတွေ့ရ၏။ ရင်ဦးက အသားဖြူတော့ အရမ်းသိသာသည်။ နို့သီး နီနီ ကလေးတွေကတော့ ရဲထက် လက်နှင့် တချက်ပွတ်လိုက်သည် နှင့် တင်းမာပြီးစူ
တက်လာသည်။ ထိပ်ဖျား လေး တွေကို မျှဉ်းမျှဉ်းလေးစုပ်ပေးရင်း ထမိန် ကိုချွတ်ဖို့ လုပ်ရာ ရင်ဦး ဝတ်ထားတာ ခိုင်လွန်းလို့ တော်တော်ဖြည် ထုတ်ရသည်။
အဆီနည်းသည့် ရင်ဦး၏ ဗိုက်နှင့် ဆီးခုံက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ရှိသော်လည်း အမွှေးမဲမဲ လေးတွေ ဟိုဖက်က အဓိက နေရာကတော့ ခုံးမို့နေ၏။ ရဲထက် လက်နှင့် စမ်းကြည့်လိုက်ရာ
စိုစိစိ ဖြစ်နေသည်။ ရင်ဦး လည်း အဆင်သင့်ဖြစ် နေပြီလို့ ယူဆမိတာ နှင့်ရင်ဦးကို လှဲချလိုက်ပြီး လုပ်ငန်းစဖို့ပြင်သည်။ ရင်ဦး၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲပြီး ရဲထက် နေ ရာ ဝင်ယူလိုက်
ချိန်မှာတော့ သူ့အကျင့် အတိုင်း နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီးမော့ကြည့်သည်။ ရီဝေ နေသည့်ဒီအကြည့်က ခါတိုင်းလို မိုက်တိမိုက်ကန်း ပုံဖြစ်မနေပါ။
“ရဲထက်”
အဝမှာတေ့ ပြီး ဖိထည့်လိုက်သည် နှင့် ရင်ဦး တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ရဲထက်နာမည်ကို ခေါ်လိုက်သည်။ တဝက် လောက်သွင်း ပြီးနောက် ခေါင်းမြုပ်ရုံလောက် အထိ ပြန်ဆွဲ
ထုတ်လိုက်သည်။ ရဲထက် ဖြေးဖြေးလေးပဲ သွင်းပြီး ပြန် ထုတ်တော့ လည်းဖြေးဖြေးပင် ပြန်ထုတ်သည်။ ဒုတိယ အချက်တွင် အပြင်မှာလက်နှစ်လုံးလောက်ပဲ ကျန် သည်
အထိ ထိုးထည့်လိုက်ပြီးမှ အသာပြန်ထုတ်သည်။ တတိယ အချက်မှာတော့ အဆုံးအထိ ဇတ်ကနဲ ဆောင့် ထိုး ထည့် လိုက်ရာ ရင်ဦး ခါးကလေးပါ ကော့တက်သွား၏။
အဲဒီနောက်မှာတော့ ရဲထက် အရှိန်ကို မချတော့ပဲ ခပ် မြန်မြန် ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် လုပ်တော့ရာ ရင်ဦး တကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့် တုန်နေတော့၏။
“ရဲထက် …ရဲထက် ..ရဲ ….ထက်”
ရင်ဦးက တခြားမိန်းမတွေလို အူးအား မအော်တတ်။ သူ့ဖာသာ တဟင်းဟင်းနှင့် သက်ပြင်းတွေ ချချင်ချနေမည်။ ဒါမှ မဟုတ်ရင် ရဲထက် နာမည်ကို ခေါ်နေတတ်၏။ ဒါက
ရင်ဦးမေ၏ စိတ်ခံစားမှု ပြရုပ် တမျိုးဆိုတာ နေ့လည် က ထဲက သိခဲ့ရသည်။ ဒီလို ခေါ်လိုက်တိုင်း ရဲထက်ရင်ထဲ နွေးသွား၏။ ခုချိန်မှာ ရဲထက် စိတ်ထဲမှာ ရှိနေတာက ရင် ဦး
ကို အကောင်းဆုံး ခံစားမှုတွေ ပေးနိုင်ဖို့ပဲဖြစ်သည်။ မိန်းမသား တယောက်၏ ခံစားမှုကို ပီပီသသ ရစေချင် သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ဆန္ဒပြည့်ဝရေး ထက် ရင်ဦး အတွက်
အကောင်းဆုံး ဖြစ်ဖို့သာ အဓိကထားသည်။ ဒါမှလည်း ယောက်ျားရှာ ဘဝကို ရင်ဦး ပြန်စိတ်မလည် မှာလို့ ထင်မိသည်။
ကြံဖန်ပြောရလျှင် မမ စောကလျာလှိုင်၏ ကျေးဇူး ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ သူမ နှင့် သုံးနှစ်လောက် လက်တွဲခဲ့စဉ် အ တွင်း မှာ မိန်းကလေးတွေ ဘာကြိုက်တတ်သည်ကို ရဲထက်
သိခွင့်လေ့လာခွင့်ရခဲ့သည်။ အဲဒီ တုန်းက အတွေ့ အ ကြုံတွေကို အသုံးချပြီး ရင်ဦးဆိုသည့် ယောက်ျားရှာလေး ကို ရင်ဦးမေ ဆိုသည့် မိန်းကလေး ဘဝမှာ ပျော်မွေ့ အောင်
ဆွဲဆောင်ရပေတော့မည်။ ခုချိန်မှာ ရင်ဦးကို သူဘယ်လိုမှ မခွဲနိုင်တော့ တာလည်း ရဲထက်သိနေသည်။ ဒီတနေ့တာလေး အတွင်းမှာပင် ဘာကြောင့် ဒီလောက် အထိဖြစ်
သွားရသည်ကို ရဲထက် နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျေနပ်မိသည်ကတော့ အမှန်ဖြစ်၏။
ရင်ဦးဖက်ကနေလိုက်လျောပြုပြင်ပေးခဲ့တာတွေ ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ အရင်ထဲက ရင်ဦးကို သိကျွမ်းခဲ့ သူ တယောက်အနေ နှင့် ရင်ဦး ၏ ပြောင်းလဲမှုက
ယုံနိုင်ဖွယ် မရှိပေ။ ဘောလုံးပွဲ ကိုတောင် ရဲထက် မကြိုက်မှာ စိုးပြီး ချောင်းကြည့်နေခဲ့သည့် အဖြစ်က ရင်ကိုတော်တော်ထိသည်။ ဒါကြောင့် လည်း အခု ရင်ဦးကို ထိစေ
မည့် အချစ်တွေ ကိုပြန်ပေးနေမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သိသမျှတတ်သမျှ နည်းလမ်းပေါင်းစုံကို သုံးပြီး ရင်ဦး အကောင်းဆုံး ဖြစ်စေဖို့ ကြိုးစားသည်။
ရဲထက်၏ ကြိုးစားမှု ထိရောက်သည်ဟုလည်း ဆိုနိုင်ပါသည်။ ပုံစံ အမျိုးမျိုး၊ အရှိန် အမျိုးမျိုးဖြင့် ရဲထက်လုပ်သမျှ ကို အတားအဆီး မရှိလိုက်လျောသည်။ တခါတလေ ဘာ
စိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ ရဲထက်တင်ပါး ကို စုံကိုင်ပြီး ညှစ်တတ်သည်။ ထိုအချိန် ကျရင်တော့ ရဲထက် အနေ ခက်ရတတ်သည်။ ပိုပြီးထိထိ မိမိ ရှိစေဖို့ လေးဖက် ထောက်
ခိုင်းတော့မှ ရင်ဦး ကဂျီကဂျောင် ထလုပ်သည်။
“ရဲထက်၊ မင်း အခွင့် အရေးယူလွန်းတယ်ကွာ”
တင်ပါး ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်၊ နမ်းလိုက်နှင့် ချော့တော့မှ သူ့ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီး မ ကြည် သလို ဟန်ဖြင့် ရဲထက် အလိုအတိုင်း နေပေးသည်။
ဒါတောင်မှ တဝက်လောက် ဝင်သွားသည် နှင့်
“နာတယ်၊ ဘယ်လို ကြီးလဲ မသိဘူး၊ မလုပ်နဲ့တော့”
ရဲထက်က သူ့စကား နားမထောင်ဘဲ မှန်မှန်လေး ဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။ အရှိန်ရသွားတော့ ရင်ဦးလည်းထိ သွားပုံရ၏။ ဘာမှထပ် မပြောတော့ပဲ ငြိမ်သွားသည်။ ရင်ဦး
တင်ပါးက လုံးပြီးကျစ်နေသည်။ ကျစ်သော်လည်း သေးသေး လေးတော့မဟုတ်။ ခါးကလည်း လက် နှင့် ကိုင်ဖို့ အနေတော် ဖြစ်ရာ ရဲထက် အတွက်လည်း ကောင်း၏။ အဝင်အထွက်ကိုသေသေချာချာကြည့် ပြီး ဖြည်းဖြည်း ချင်းလုပ်ရင်း ရဲထက်လည်း ပြီးချင်သလိုလို ဖြစ်လာစိတ်ကို မနည်းထိန်းရသည်။
လေးဖက် ထောက်လိုက်သည့် အခါ ရင်ဦး၏ သဘာဝရတနာလေး က နောက်ကိုဖောင်းထွက်လာသည်။ တင်ပါး က ကျစ်သော်လည်း ထိုနေရာလေးကတော့ အိစက်လို့နေ
၏။ ရင်ဦး က အပေါ်နှုတ်ခမ်းတွေ ပါး သလို အောက် ကနှုတ် ခမ်းတွေ လဲပါးသည်။ အတွင်း ဖက်က အသားတွေကလည်း ရဲတွတ်နေသည်။ ရဲထက် သေသေချာချာ မြင် ဖူး
သည့် မမချောကလျာလှိုင်လည်း အတွင်းမှာ နီသော်လည်း အပြာရောင်သမ်းသည့် နီခြင်း မျိုးဖြစ်သည်။ ရင်ဦး ကတော့ လုံးလုံးလျားလျား နီ၏။ တင််ပါး တဖက်တချက်ကို
လက်နှင့် ကိုင်ပြီး အလယ်က လက်မနှစ်ခု ၏ အား နှင့် ဖြဲထုတ် လိုက်ပြီး မြင်ရသည့်မြင်ကွင်း က စိုပြီးပြောင်လက်နေ၏။
ထို နီရဲနေသည့် အတွင်း နှုတ်ခမ်းသားက ပြန်ဆွဲထုတ် သည့် အချိန်ဆိုရင် အပြင်ကို စူပြီး ပါလာ၏။ အထဲကနေ စီးထွက်လာသည့် အချစ်ရေ စီးကြောင်းလေး က ရင်ဦး၏
ပေါင် ဖြူဖြူလေး အလယ်လောက် အထိ ရောက် နေ သည်ကို ပါမြင်လိုက်ပြီး နောက်တွင်တော့ ရဲထက်တင်းထားလို့ မရတော့ပါ။ လေး ငါးချက် လောက် ဆောင့်လိုက် ပြီး
သည် နှင့် ဒီနေ့ အတွက် စာရင်းပိတ်လက် ကျန် အချစ်ရည် တွေကို ရင်ဦး ကိုယ် တွင်းသို့ အား ရပါးရ ပက် ဖြန်းလိုက်မိတော့သည်။
ရင်ဦးလည်း ရှေ့ကို စိုက်ကျသွားပြီး မှောက်လျက် ကလေးဖြစ်သွားသည်။ ရဲထက်ကတော့ အထဲကဆွဲထုတ်လိုက် သည့် သူ့အချောင်းကြီးကို ရင်ဦးတင်ပါး နှစ်ခုကြားမှာ
ညှပ်ပြီး ရင်ဦးအပေါ် မှာထပ်၍ မှောက်ကာ အမောဖြေနေ မိ၏။ မျက်နှာအောက်မှာ ရောက်နေသည့် ရင်ဦးနားရွက် နှင့် ပါးပြင်ကို လည်း အခါခါနမ်းရင်း
“ရင်ဦး၊ မင်း ကိုငါ အရမ်းချစ်နေပြီ”
ပြန်မဖြေဘဲ ငြိမ်နေသည့် ရင်ဦး လည်း မောနေကြောင်းလူချင်း ထိကပ်နေလို့ ရဲထက်သိသည်။ လည်တိုင်အစပ် နှင့် ပါးပြင် ကို ပွတ်ပေးရင်း ချစ်တဲ့ အကြောင်း ထပ်၍
ပြောလိုက်မိတော့မှ
“ရဲထက်၊ ဘေးကိုု ဖယ်ဦးကွာ၊ မင်း ကိုယ်ကြီးက လေးတယ်”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“မင်းသွားတာကလဲ ကြာလိုက်တာကွာ”
လက်ထဲက အထုပ်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်နေသည့် ရဲထက်ကို ရင်ဦး မကျေမချမ်းပြောလိုက်သည်။ ရဲထက် က တော့ ရင်ဦးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“မင်း ငါ့စကား နားထောင်သားပဲ”
“ဘာဆိုင်လို့ လဲ၊ အိမ်မှာဆိုလည်း ငါတနေ့ နှစ်ခါ ရေချိုးနေကျ၊ အဝတ်အစားဆိုလဲ တရက်ပဲဝတ်တယ်”
မနက်က အိမ်ကမထွက်ခင် ပြန်လာရင်အမောပြေအောင် ရေချိုးအဝတ်လဲ အလှပြင်ထားဟု ရဲထက်က မှာခဲ့ သည်။ ပြန်ရောက်တော့ ရင်ဦးကို သူပြောသည့် အတိုင်းတွေ့ရ
သည်။
“အဲဒီ အကျ ႌ ငါ့အမ ဝတ်တာမြင်ဖူးပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းလိုကြည့်မကောင်းဘူးသိလား”
လိမ္မော်ရောင် လက်ပြတ်အကျ ႌနှင့် အနက်ရောင်ပေါ်တွင် အဖြူလုံးလေးတွေပါသည့် ထမိန်ကို ဝတ်ထား သည့် ရင်ဦး က တကယ်ပင် ရဲထက်ကို အမောပြေစေပါသည်။ မြောက်ပင့် စကားအတွက် နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြသော်လည်း ရဲထက်၏ အနမ်းကိုတော့ ကြည်ကြည်သာသာ ခေါင်းလေးမော့ပေးပြီး ခံယူသည်။ ခေါင်းပေါ်က ဘီးကုပ်က လေး ကတော့ မနေ့က ဟာ
လေးပင် ဆက်ထိုးထား၏။
“ဘယ်တွေ ရောက်နေလို့ မင်းက ဒီလောက်ကြာနေတာလဲ”
စားပွဲပေါ်က ပစ္စည်းတွေကို ဆွဲယူကြည့်ရင်း မေးသည်။ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး အလုံးလှလှကြီးကြီး တဖီးလည်း ပါ သည်ကိုတွေ့ရသော အခါ ရင်ဦး မျက်နှာ တဖက်ကို လှည့်ပြီး မဲ့ လိုက်၏။
“စက်ဘီး လည်း ဘီးဖာရတယ်၊ မင်းတို့ အိမ်ဖက်က သတင်းလဲ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ သွားစနဲ နာရသေးတယ်”
“ဘာသံကြားသေးလဲ”
“မောင်မောင် သိန်းနဲ့ ခင်ဇော်ပဲ ရှိတယ်၊ သူတို့ ဘာမှ သိပုံမရဘူး၊ မင်းအိမ်ပြန်မလာတာ သူတို့သိရင် ငါ့ကိုပြော မှာပဲ၊ မင်းနဲ့ ငါက သိပ်ချစ်တယ်ဆိုတာ အားလုံးသိတယ်လေ”
“အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့ ဘာသံမှ မကြားခဲ့ဘူးပေါ့၊ ငါပြန်မလာလဲ အေးတယ် ဆိုပြီးနေကြတာထင်တယ်၊ အဲဒါဆို လဲ ကောင်းတာပါပဲ”
“ဒီကောင်တွေ ကမင်းတို့ နဲ့ဝေးတာပဲ၊ ဖိုးသားမတွေ့ ခဲ့လို့၊ ဖိုးသားနဲ့ တွေ့ရင်တော့သိနိုင်တယ်၊စက်ဘီးလဲ ကောင်း သွားပြီ ဆိုတော့ နေ့ခင်းဖက် တခေါက်ပြန်ထွက်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
ဖိုးသားက ရင်ဦး နှင့် တပိုင်းထဲ နေသူဖြစ်သည်။
“ဘယ်သူ့ မှမေးမနေ ပါနဲ့တော့၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် နောက်မှ ရှင်းတော့မယ်”
ရင်ဦး မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ခပ်တည်တည်ခပ်အေးအေး ပင်။ ရင်ဦး နောက်မဆုတ်တော့ဟု ပြတ်ပြတ် သားသား ဆုံးဖြတ်ထားပုံရသည်။
“စျေးလဲ ရောက်သေးတယ် မဟုတ်လား၊ ဒါကြောင့်ကြာနေတာ”
“ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ”
“ဒီအနီး တဝိုက်မှာ ဒီလို ငှက်ပျောသီးမျိုး အဖီးလိုက် ဘယ်ဝယ်လို့ရမလဲ၊ မင်းစျေးကို သွားရမှာပေါ့”
“လို မလားလို့ပါ၊ ဟီး ..ဟီး”
“မင်းကိုတော့ ကြာလေ အမြင်ကပ်လေပဲ၊ ကဲပါ၊ ငါဆာလှပြီ သွားစားရအောင်၊ မင်းဟာကြီးတော့ မင်းပဲ ယူ ခဲ့ တော့”
ငှက်ပျောဖီး ကို ထားခဲ့၍ ကျန်တဲ့ အထုပ်တွေဆွဲပြီး ရင်ဦး ထမိန်လေး မပြီးနောက်ဖေး ကိုဆင်းသွားသည်။ ငှက် ပျောဖီး ဆွဲကာနောက်က လိုက်သွားရင်း မေမေတို့ ပြန်လာဖို့က
လည်း ရက်လိုသေးသည် ဖြစ်ရာ နောက်ထပ် နှစ် ဖီးလောက်တော့ လိုမည်ဟု ရဲထက်တွေးနေမိ၏။ ထမင်းစား စားပွဲဘေးက တိုင်မှာ ရဲထက် ငှက်ပျောဖီး ကြီးကို ချိတ်နေစဉ်
ရင်ဦး က ရဲထက်ဝယ်လာသည့် နန်းကြီးသုတ်တွေကို ပန်းကန်ထဲ ထည့်နေသည်။
“ငါ တယောက်ထဲ အတွက်မဟုတ်လား”
“နှစ်ထုပ်လေ မင်းတထုပ်ငါတထုပ်”
“မသိပါဘူး၊ မင်းက ကြာနေလို့ စားခဲ့ပြီလားလို့”
ပြုံးစိစိ နှင့် ရဲထက် ရှေ့ကို ပန်းကန်လာချပေးသည်။
“မင်း စားနိုင်ရင် နှစ်ပွဲလုံး စားလိုက်လေ၊ ငါက ငှက်ပျောသီးပဲ အဝ စားလိုက်မယ်၊ ပြီးမှ ကြောက်ပါပြီ မလုပ်နဲ့”
ပြုံးနေသည့် မျက်နှာလေး ရဲပြီးတည် သွားသည်။
“စောစော စီးစီး မဟုတ်တာ လာမပြောနဲ့ နော် ဇက်ပိုးကို အုပ်ထည့်လိုက်မယ်၊ ဘာမှတ်လဲ”
ရင်ဦး တကယ်စိတ်မဆိုးကြောင်း သူ့ပန်းကန်သူယူကာ ရဲထက်နှင့် ဘေးချင်းကပ်လာထိုင် ခြင်းကပြနေသည်။ ရဲ ထက် က ပြုံးပြလိုက် တော့မှ သာနှုတ်ခမ်းကိုက်ပြ၏။
“ရင်ဦး”
“ဘာလဲ၊ မင်းက အစားစားရင် စကားသိပ်များတာပဲ”
“မင်း ဘာလို့ ထမိန်မ ပြီးလမ်းလျှောက်တာလဲဟင်”
“ဒါလား”
ရုတ်တရက် မဖြေသေးပဲ ဟင်းချို တဇွန်းခပ်သောက်ရင်း ပြုံးနေသည်။
“မင်း ငါလုပ်သမျှ လိုက်ကြည့်ပြီး သိချင်နေတာပဲလား”
“အင်း”
“ကလေး ကျနေတာပဲ၊”
“မပြောချင်ဘူးလား”
“ဒီလိုကွာ၊ အထက်တန်းတုန်းက ထမိန်ဝတ်ပေမယ့် ငါခပ်တိုတိုပဲ ဝတ်တယ်၊ မနေ့က ထမိန်ပြန်ဝတ်တော့၊ ငါပုံစံ ပြောင်းကြည့်ချင်လို့ တမင်ရှည်ရှည်ဝတ်တော့လမ်းလျှောက်ရတာ
တမျိုးကြီးပဲ၊ တက်နင်း မိမှာလဲ စိုးရသေး တယ်၊ မင်းပြန်မလာခင် ငါလမ်းလျှောက် ကြည့်နေတာ၊ ဒီလိုလေး မလိုက်မှ အဆင်ပြေသွားတယ်၊ ငါ့ ပုံစံက ရယ်စရာ ကောင်း နေလို့လား”
“မဟုတ်ဘူး၊ ငါသဘောကျလို့မေးနေတာ”
“တကယ်ပြောတာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် မင်းထုံးစံ အတိုင်းဖောနေတာလား”
“တကယ်ပါ၊ အဲဒီ လိုလျှောက်တော့ မင်းယောက်ျားပုံစံ ဘောက်ဆတ်ဆတ် လမ်းလျှောက်တဲ့ ပုံပျောက်သွားတာ ပေါ့၊ ငါတကယ်သဘောကျတာ၊ ရင်ထဲမှာ ကျလိကျလိ နဲ့ အ
သည်းတွေ ယား ကျေးဇူးတွေ တင်”
“ဟိုး ဟိုး တော်ပြီ၊ ဒီလောက်ဆိုရပြီ၊ စားစရာ ရှိတာ စားတော့၊ လဘက်ရည် မပါဘူး မဟုတ်လား၊ ကော်ဖီမစ် သောက်မလား ငါဖျော်ပေးမယ်”
“စားပြီးမှဖျော်ပါ”
“ရတယ်၊ လောလောဆယ် မင်းနားမှာ နေရမှာကြောက်လို့”
ကြောက်တယ် ဆိုပေမယ့် ကော်ဖီဖျော်ယူလာပြီး ရဲထက်နားမှာပဲ ပြန်ထိုင်ပါသည်။ရဲထက် ဗလရွှတ်တ တွေ လျှောက် နောက်နေတာကိုလည်း ပြုံးပြုံးလေး နားထောင်ပေးသည်။
စားပြီးကြတော့ လည်း မီးဖို ထဲ မှာပဲဆက် ထိုင် နေသည်။ အပြင်က မြင်မှာစိုးလို့ ရင်ဦးက ဧည့်ခန်း အစပ်နားလောက် အထိပဲသွားသည်။ အိပ် ခန်းထဲ ဝင်နေဖို့ကလည်း ရဲထက်
ကို စိတ်ချဟန် မတူ။ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး အဖီးလိုက်ကို စျေးအထိ တကူးတ သွား ဝယ်ခြင်းသည် ကြိုတင်ကြံစည်မှု မြောက်ကြောင်း ရင်ဦး လည်း သိပါလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့်
ပန်းကန်တွေ ဆေး ပြီးတော့ ထမင်းစားစားပွဲမှာ ပဲဆက်ထိုင်နေသည်။
ရဲထက်က တော့ ဘောလုံးပွဲကြည့်တာ ရုပ်ရှင်ကြည့်တာက လွဲရင် တနေရာထဲမှာ သိပ်ကြာကြာထိုင်တတ် သူ မဟုတ်။ ဒါကြောင့် အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်ဟု ခေါ်မိသည်။
“ရဲထက်၊ မင်းကလဲ”

“ရိုးရိုး ခေါ်တာပါကွာ၊ ထိုင်ရတာ ခါးညောင်းလို့၊ ဟိုမှာ ဆိုရင် လှဲနေလဲရတယ်”
“မင်းဖာသာ သွားလှဲလေ”
“မင်း တယောက်ထဲဖြစ်နေမှာပေါ့၊ လာပါ”
အတင်းဆွဲခေါ်တော့မှ ပါလာသည်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ရဲထက် ခြေရင်းက ပြတင်းပေါက် ကိုဖွင့် လိုက်သည်။ မိုးအေး နေလို့ မနေ့က တနေ့လုံး ပိတ်ထားရသည်။ ဒီနေ့
လည်း မိုးသားတွေ ရှိသော်လည်း မနေ့ကထက်စာရင် နေရောင် မြင်ရသေး၏။
ပြတင်းပေါက် ဖွင့် ပြီး နောက်ရဲထက် အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်သော်လည်း ရင်ဦး က အိပ်ယာပေါ်မှာ တင်ပါးလွှဲ လေးပဲ ဝင်ထိုင်သည်။ ဒီနေ့ ရင်ဦး ဝတ်ထားသည့် ထမိန်က
အရောင်ပြောင်သည်။ အလင်းပြန်သည့် အနက် လည်း ဖြစ်ရာ ရဲထက် မျက်လုံးထဲမှာ တင်ပါးလေးက တင်းပြောင်နေ၏။
“တွေ့ လား ဘယ်လောက်သက်တောင့် သက်သာရှိလဲ၊ လင်မယား ချင်း စကားပြောတယ် ဆိုတာ အိပ်ခန်းထဲမှာ ပြောရတယ်”
“ဟာ ..ဟ၊ လင်မယားတဲ့၊ လက်မှ မထပ်ရသေးပဲ”
“လက်မထပ်ရသေးပေမယ့် မနေ့က တနေ့လုံးငါတို့ ဒီပေါ်မှာ ဘာလုပ်ကြတာလဲ”
“ရဲထက် မင်းစကား အကောင်းပြောရင်ပြော၊ မပြောရင်တော့ ငါ နောက်မှာပဲ သွားထိုင်နေတော့မယ်”
“စတာပါ ရင်ဦးရာ၊ ငါ့မှာ မင်းနဲ့ တိုင်ပင်စရာ တခုရှိတယ်၊ ကိုအောင်ကျော်မိုးသိတယ် မဟုတ်လား”
“သိတယ်လေ၊ မင်းအကို သူငယ်ချင်း စာအုပ်ဆိုင်ကလူ၊ ငါ့ကို ပြန်ချဖို့ မင်းကို မြှောက် ပေးတဲ့သူ”
ကြည့်ရတာ ကိုအောင်ကျော်မိုးကို ရင်ဦး အစာကျေပုံမရပါ။ ကိုအောင်ကျော်မိုး ဆိုင်နားတွင် ဆိုင်ခန်းလွတ် နှစ် ခန်းတွဲ တခုရှိသည်။ ကျောင်းပြီး သွားသည့် နောက် ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲဟု ယောင်လည်လည်ဖြစ် နေသော ရဲ ထက် ကို ကိုအောင်ကျော်မိုးက ထိုနေရာ မှာဂိမ်းဆိုင်ဖွင့် မလားဟုမေးဖူးသည်။ အရင်က စိတ် မဝင်စားခဲ့ သော်
လည်း အခုတော့ ရဲထက် စိတ်ပါလာသည်။ လိုအပ်သည့် တီဗွီ နှင့် ဂိမ်း စက်တွေ ဝယ်ဖို့ကိုလည်း သူ့မှာ အဆက်အသွယ်ကောင်း ရှိသည်ဟု ဆို၏။ ဒီလောက် အရင်း
အနှီးကတော့ ရဲထက် အိမ်ကလည်းတတ်နိုင်သည်။ ကိုရဲထွဋ် ပြန်အလာကိုစောင့် ပြီး သင်္ဘောတက်ဖို့ပဲ လုပ်တော့ မလိုလို၊ ရှိုးဂျော့ပဲ ထွက်လုပ်တော့ မလိုလို နှင့်
ယောင်နေ မည့် အစားစီးပွားရေး တခုခု ကောက်လုပ်ရင် အိမ်ကလည်း သဘောကျမှာသေချာ၏။
“ကိုက်နိုင်တယ်ကွ၊ တို့ရပ်ကွက်မှာ ဂိမ်းဆိုင်မှ မရှိတာ”
အားတက်သရောပြောနေသည့် ရဲထက်ကို ရင်ဦး ပြုံးကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့မှ
“မင်းက PS2 အကြောင်းဘယ်လောက်သိလို့ ဆိုင်ဖွင့်မှာလဲ”
ရင်ဦးပြောတာမှန်သည်။ ဆိုင်ဖွင့်မည့်သူက အနည်းအကျဉ်းတော့ နားလည်သင့်သည်။ ရဲထက်က ဂိမ်းကိုလုံးဝ စိတ်မ ဝင်စားပါ။ သိလည်း မသိ။
“ဟုတ်တယ်လေ၊ ငါမသိပေမယ့် မင်းသိတာပဲ၊ မင်းအားကိုးနဲ့ စဉ်းစားတာ”
ဒါက တကယ်ပင် ရင်ဦးကျွမ်းသည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။ ဂိမ်းတော်တော်များများဆော့နိုင်၏။ ရင်ဦး အကျွမ်းဆုံးက ဘော လုံးကန်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီမြို့မှာ ရင်ဦးကို ယှဉ်နိုင်သူ
တော်တော် ရှားသည်။ ရင်ဦး မျက်တောင် တဖျပ်ဖျပ် နှင့် စဉ်းစားနေသည်။
“မင်း ကူမယ်ဆိုရင်တော့ ငါလုပ်ရဲတယ်၊ ဒီဖက်မှာမင်း ကဆရာကြီးပဲ ဥစ္စာ”
“တကယ်လုပ်ဖြစ်မယ် ဆိုရင်တော့ပါရတော့မှာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ငါက ဆရာကြီး မဟုတ်ပါဘူး”
“ဆရာကြီး မဟုတ်ရင် ဘာလဲ၊ မင်းဒီလောက်ကျွမ်းတာကို”
“အရင်က ဆရာကြီး၊ အခု ဆရာမကြီး ဖြစ်သွားပြီလေ၊ မင်းမသိဘူးလား”
အိပ်ယာပေါ်မှာ ထောက်ထားသည့်ရင်ဦး လက်ကို ညှစ်လိုက်မိသည်။ ဒါက သူ့ကိုယ်သူ မိန်းမသားတဦး အဖြစ် ရင်ဦး ပထမဆုံးနှုတ်က ထုတ်ပြောခြင်းဖြစ်၏။
“ဟုတ်ပါရဲ့၊ တလောကလုံးမှာ ငါတယောက်ပဲ သိသေးတဲ့ ကိစ္စကို ငါမေ့သွားတယ်”
“တကယ်လို့ ဆိုင်ဖွင့်ဖြစ်တဲ့ အခါ ငါဂိမ်းတွေချည်းပဲ ဆော့နေရင် မင်းပြောမှာလား”
လက်ကိုဆွဲ လိုက်သောအခါ ဒီတကြိမ်တော့ရင်ဦး ကြည်ကြည်သာသာပင် ရဲထက်ဘေးမှာ လှဲချလိုက်သည်။ ပုခုံး ကို ဖက်ထားတာကိုလည်း မကန့်ကွက်ပါ။
“ပြောလေ”
“စက်အားရင်တော့ ဆော့ပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ငါ့ကို ပစ်ထားပြီး ဆော့နေတာမျိုးတော့ မလုပ် နဲ့ ပေါ့”
“ငါစိတ်ကူးထားပါတယ်၊ ဘောလုံးမကန်တော့ဘူးလို့၊ မန်နေဂျာပဲ ဆော့တော့မယ်လေ၊ အဲဒီကောင်က အေးအေး ဆေးဆေးဆော့လို့ရတယ်၊ ဖီးလ်ပဲ”
ရင်ဦးခါးကို ဖက်ပြီးပြောင်စပ်စပ် မျက်နှာလေးကို တည်သွားအောင်နမ်းလိုက်မိသည်။ ပါးဖြူဖြူ လေးကရှင်းပြီး သန့် နေ၏။ ရင်ဦးလည်း ရဲထက် အနမ်းတွေ နှင့် တဖြေးဖြေး
နေသား ကျလာပုံရသည်။ ကန့်ကွက်တာတွေ ရှောင် တာတွေ သိပ်လုပ်မနေတော့ပါ။
“ရင်ဦး”
“ဘာလဲ”
“သနပ်ခါးလေး ဘာလေးလိမ်းဖို့ အစီအစဉ် မရှိဘူးလား”
“လောလောဆယ်တော့ အစီအစဉ် မရှိသေးဘူး”
ဖက်ထားသည့် လက်ကို အားစိုက်ဆွဲလိုက်၍ ရဲထက် ကိုယ်ပေါ်ကို ရင်ဦး မှောက်ကျလာသည်။ တင်းရင်းသည့် ရင်သား တွေက ရဲထက် နံစောင်းကို လာဖိကြ၏။ အောက်ကို
ကျလာသည့် ဆံပင်တွေကို နားရွက်ပေါ် ပြန်တင် ပေးလိုက်ရင်း
“အခုအစီ အစဉ်မရှိဘူးဆိုတော့ နောက်ဆိုရင်ရှိချင်ရှိမယ့် သဘောလား”
“ဒါကတော့ မင်း အပေါ်မှာတည်တယ်”
“ဘယ်လို …”
“မင်းက တခြားမိန်းမ တယောက်နဲ့ ရှုပ်ဦးမယ် ဆိုရင်တော့ လိမ်းရမှာပေါ့၊ အဲဒီကျရင် ငါ သနပ်ခါးတောင် မကဘူး မိတ်ကပ် လဲလိမ်းမယ်၊ နှုတ်ခမ်းနီလဲ ဆိုးမယ်၊ အတိုတွေ အကွဲ
တွေ အဟိုက်တွေဝတ်မယ်”
“ငါ ကို သူများလက်ကိုပါမသွားအောင်ပြန်ဆွဲဆောင်ဖို့လား”
“မဟုတ်ဘူး၊ ငါနောက်တယောက် အသစ်ရအောင်လို့”
“တော်တော် တတ်နေတယ် ဟုတ်လား”
အတင်းဖျစ်ညှစ်ပြီး ဖက်လိုက်ရုံမျှမကဘဲ ရင်ဦး ကိုယ်ကိုပါ ခြေထာက်နှင့် ခွထားရင်းမေးလိုက် မိသည်။ တွန့်ကာ လိမ်ကာရုန်းရင်း ရင်ဦးက
“အဲဒီလိုပေါက်ကရတွေ မင်းဆီကနေတတ်တာလေ”
“ဒါဆိုလဲ နောက်ထပ်သင်ပေးစရာ တွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်”
နဖူးနှင့် ပါးပြင်ပေါ် အနမ်းမိုးဆက်တိုက်ရွာချလိုက်သောအခါ ရင်ဦး ငြိမ်သက်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းပါးလေး တွေကို တယုတယ ဖြေးဖြေးချင်း စုပ်နမ်းမိသည့် အချိန်မှာတော့
ရင်ဦးကလည်း ရဲဲထက်ခါးကို ပြန်ဖက်ထားသည်။
“ရဲထက်၊ မင်း လွန် လွန်းပြီနော်”
ရင်ဦး ကိုယ်လေးကို အားပါးတရခွကာ နမ်းရသည့် အရသာကို အညှာလွယ်သည့် ရဲထက်၏ ညီလေးက ဘယ်လို မှ သည်းခံနိုင်ခြင်း မရှိပါ။ တရိပ်ရိပ်နဲ့ တင်းကာထောင်တက်
လာပြီး ရင်ဦး ဆီးခုံပေါ် တည့်တည့်ထောက်သည်။ ချက်ချင်းသိလိုက်သည့် ရင် ဦးက ထအော်လိုက်ပြီး ရဲထက်လက်ကနေ ရုန်းထွက်ဖို့ကြိုးစားသည်။ ကျောပြင်ကို မိမိရရ ဖက် ထားသည့်အပြင် အောက်ပိုင်းကိုပါ ခွထားသောကြောင့် ရင်ဦး ရုန်းရခက်နေသည်။
“ရဲထက် ဒီတိုင်းဆိုရင် မင်းသေရင်သေ၊မသေရင် ငါသေလိမ့်မယ်”

“ဒီလိုဖြစ်လို့ သေတဲ့ မသာ မင်းကြားဖူးလို့လား”
ရဲထက်ကလည်း မလျှော့ပါ။ မနေ့က နေ့ခင်းရောညပါ ချစ်ခဲ့သော်လည်း သူ မကျေနပ်နိုင် သေးဘဲ ဒီနေ့ အတွက် တက်ကြွနေမိသည်။
“ငါတို့မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆိုလို့ ဒီရက်ပိုင်းပဲ ရှိမှာ၊ မေမေ တို့ပြန်ရောက်လာရင် ငါတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေ ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး၊ နော်”
မလွတ်တမ်းဖက်ထားရင်း ရဲထက်ပြောမိသည်။ ရင်ဦး ငြိမ်ကျသွားသည်။ ရဲထက် ရင်ခွင်မှာ ခေါင်းတင် ထားသည့် အတွက် အတွင်းက ဝုန်းဒိုင်းကျဲ နေသည့် ရင်ခုန်သံတွေကို
သူကောင်း ကောင်းကြားပါလိမ့်မည်။
“နော်..ရင်ဦး”
ကျောပြင်ကို သပ်ပေးရင်း ထပ်ပြောရာ နှုတ်ခမ်း ကိုက်ပြီးရဲထက်ကိုစိုက်ကြည့်၏။ ခုလို နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီး ကြည့် တာ ရင်ဦး အကျင့်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် အခြအနေ အချိန်အခါ
လိုက်ပြီး ကြည့်ပုံကြည့်နည်း ကွာကြောင်း ဒီ နှစ် ရက် အတောအတွင်းမှာပင် ရဲထက် နားလည်ဖတ်တတ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ခွထားသည့် ခြေထောက်ကို ဖယ်ပြီး ရင် ဦး
ကို ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။
အချိန် မဆိုင်းချင်တော့သဖြင့် ရင်ဦး ထမိန်ကို မချွတ်တော့ဘဲ ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အဝတ် အစားဆိုထာ လုပ်ရင်း နှင့်လည်း ချွတ်သွားလို့ရပါသည်။
“အိပ်ယာ ထတုန်းက ကျိန်းနေတာပဲ”
ရဲထက်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောသည်။
“သွေးပူရင် ပျောက်သွားမှာပါ”
ရင်ဦးကို နှစ်သိမ့်ရင်း ခပ်ဖြေးဖြေးလေး ထိုးသွင်းလိုက်ရာ ရဲထက် လက်ဖျံတွေကို ရင်ဦး အားနှင့် ညှစ်ထား၏။ အ ဆုံး ထိအောင် ထည့်လိုက်ပြီး ရင်ဦးကိုယ်ပေါ် ရဲထက်မှောက်ချလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းပါး လေးတွေကို တရွရွ လိုက် နမ်းရင်း အနီးကပ် တချက်ချင်း မှန်မှန်ဆောင့်ပေးနေသည်။ ရင်ဦးက လည်းရဲထက် ကျောပြင်ကို
ခပ်ဖွဖွ လေးပြန် ဖက်ထားသည်။ တစထက် တစ မိ မိနှင့် ရင်ဦးကြားမှာ အလွှာတခု ကွာကျသွားပြီ မှန်းရဲထက် သိလိုက်သည်။ မနေ့က ဒီအိမ်ကို ရောက်သည်မှစပြီး
ရဲထက် ဆန္ဒ ကို ရင်ဦး မငြင်းဆန်ခဲ့သော်လည်း သူ့ပုံစံ က ရွံ့တွန့်တွန့် ဖြစ် နေသည်။ ခုတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်ကြားမှာ လိင်ကိစ္စသည် ရှက်ရွံ့စရာ မဟုတ်တော့ဟု
ရင်ဦး ခံယူလိုက်ပုံရ သည်။ တကယ်တော့ လိင်ကိစ္စ ဆိုသည်မှာလည်း အချစ်၏ အစိတ်အပိုင်းတခုသာ ဖြစ်ပါ၏။
ထို့ကြောင့် ရဲထက်ဖက်က အလိုရှိလို့ လုပ်ရခြင်းသဘော မဆောင်တော့ဘဲ၊ ချစ်သူချင်း၊ လင်မယားချင်း သဘာဝ တရား အလျှောက် ချစ်တင်းနှောကြသည့် အသွင်
မျိုးဆောင်လာသည်။ တယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်၏ လိုအင်ကို နောက်တယောက်၏ ကိုယ်ခန္ဓာက သိပြီး အပြန်အလှန်ဖြည့်ဆည်းကြသည့် သဘောဆောင်လာသည့်
အခါ နား လည်မှုကြောင့် ရမ္မက်၏ အရသာကို ပိုပြီး နားလည်လာနိုင်ကြသည်။
တချက်ချင်း မှန်မှန်လုပ်ရင်း ရင်ဦးထံတွင် အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် နှင့်ရွှဲလာသည့် အခါ ရဲထက်ပြန်ထလိုက်၍ ရင် ဦးက လည်းဖက်ထားသည့် လက်တွေကို ဖြေလျှော့ပေး
လိုက်သည်။ လိမ္မော်ရောင် အကျ ႌလေးကို လှန်ချွတ်လိုက် သည့် အခါ မနေ့က ဘရာစီယာကိုပင် ရင်ဦး ဝတ်ထားတာတွေ့ရသည်။ ရဲထက် အကြည့် ကိုရင်ဦး နားလည်
သည်။
“ငါနဲ့ တော်တာ ဒီတထည်ပဲ ရှိတယ်”
“နောက်မှ အများကြီးဝယ်ပေးမယ်”
ရင်ဦး က သရော်သလိုပြုံးလိုက်ပြီး
“ငါ မဝတ်လေ မင်း အဆင်ပြေလေ မဟုတ်ဘူးလား”
“အပြင် ထွက်ရင်တော့ဝတ်ရမှာပေါ့”
ရင်ဦး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ ကုန်သည့်အခါရဲထက် လည်း ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။
“ပြတင်းပေါက် ပွင့်နေတယ်လေ”
“အရပ် ဆယ်ပေလောက်ရှိတဲ့ သူမှ လာချောင်းလို့ရမယ်”
မိုးန့ံ ပါသည့်လေအေးအေး က တချက်တချက် အခန်းထဲဝင်လာသည့် အခါ ရဲထက် ရင်ထဲအေးပြီး အမော လည်း ပြေရသည်။ ဒီနေ့ လည်း မနေ့ ကလိုပင် ရင်ဦး စိတ်ကျေနပ်မှုကို
အဓိက ထားပြီးလုပ်သည်။ ထို့ကြောင့် ခါတိုင်း ထက် ကြာတာကိုတောင် ရင်ဦး မသိသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ ပြီးသွားသည့် အချိန်တွင် ရင်ဦး နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ် လောက် ပြီးသည်ဟု
ရဲထက် ထင်မိသည်။ ရဲထက် ပြီးသွားသည့် အချိန်တွင် ရင်ဦး ပျော့ခွေနေပြီ ဖြစ်သည်။ ရဲ ထက်လည်း ဒူးတွေတောင် မခိုင်ချင်လောက်အောင် ပင်ပန်းနေ၏။
“ကောင်းလား ရင်ဦး”
“မယုတ်မာနဲ့ နော်”
မောပန်းနေသည့် ရင်ဦး အသံက တိုးတိုးလေး ဖြစ်နေသည်။ ရဲထက် ရင်ခွင်မှာ ခေါင်းအပ်ပြီး ငြိမ်နေတာ အကြာ ကြီးပင်။ ရဲထက်ကလည်း အသာအယာပွေ့ ပိုက်ထားပြီး ရင်ဦး
ကျောပြင်လေး ကိုပွတ်ပေးရင်း အမောဖြေနေရ၏။
“ရင်ဦး”
“ဟင်”
“နောက် ဆိုရင် ငါ့ကို မရှက်နဲ့တော့နော်”
“ငါ့မှာ ရှက်စရာကော ရှိသေးလို့ လား”
ရဲထက် ရင်ဘတ်ကို လက်သဲ နှင့် ဖွဖွ ကုပ်ရင်း ရင်ဦး ပြောလိုက်သည်။ အမောပြေတော့ ရဲထက် ရင်ခွင်ကနေ ရုန်းထွက်သွားပြီး သူ့ ခေါင်းအုံး မှာ သူပြန်အိပ်သည်။ ဒါပေမယ့်
ရဲထက် ဖက်ကို ကိုယ်ကို စောင်းထားပြီး ရဲထက် ကိုလည်း စိုက်ကြည့်နေ၏။
“မင်းကိုငါမေးစရာရှိတယ် ရဲထက်”
“မေးလေ၊ ဘာလဲ”
“ဟိုတနေ့ က စခန်းသာကို မင်းနဲ့ တူတူပါလာတဲ့ မိန်းမက ဘယ်သူလဲ”
ရင်ဦး အမူအရာကပေါ့ပေါ့ ပါးပါးရှိနေလို့ ဒီမေးခွန်း မေးလိမ့်မည်ဟု မထင်မိပါ။ တခြားအ ကြောင်းအရာတခု ပဲဖြစ် လိမ့်မည်ဟုထင်ခဲ့သည်။
“မင်းက ဘယ်လိုတွေ့တာလဲ”
“မင်းတို့ နောက်က ၀ိုင်းမှာ ငါထိုင်နေတာလေ၊ ငါ့ကိုမမြင်ဘူး မဟုတ်လား”
ဒီတိုင်းဆိုရင် ရဲထက်တို့ပြောတာတွေ ရင်ဦးကြားကောင်းကြားနိုင်သည်။ ခုလောက်ဆိုရင် တော့ မမ၏ နီနီကိစ္စ ပြီး သွားလောက်ပြီ။ မမလည်း ရဲထက်ကို မျှော်နေမည်လား မသိပါ။
ခါတိုင်း ရဲထက်က ဒါမျိုးဆိုရင်တက်ကြွ နေတတ် သည်မဟုတ်ပါလား။
“ဘာငြိမ်နေတာလဲ၊ ပြောလေ”
“ဘယ်က စပြောရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေတာပါ”
ရင်ဦး ပြုံးသည်။ ပြီးတော့မှ လှဲနေရာက ထပြီး သူ့အဝတ်အစားတွေကို ပြန်ကောက်စုနေသည်။ ရဲထက် လည်း ထ ထိုင်လိုက်ပြီး ရင်ဦးကို နောက်ကျောကနေ သိုင်း ဖက်ထား
လိုက်သည်။ ရင်ဦး မရုန်းပါ။ ကိုယ်ပေါ်မှာ စွပ်ချလုလု ဘ ရာစီယာကို ဘေးပြန်ချ လို်က်ပြီး ရဲထက်ကို နောက်ပြန်မော့ကြည့်၍
“မင်းတို့ ဇာတ်လမ်းတွေ ရှိခဲ့တယ် ဆိုတာလောက်တော့ငါရိပ်မိပါတယ်၊ ငါနဲ့ အခုနေသလို မင်းတို့ နေခဲ့မယ် ဆိုတာ လည်း မှန်းတတ်ပါတယ်”
အားလုံး အမှန်အတိုင်းပြောပြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ရင်ဦး နှင့် တဘဝလုံးလက်တွဲသွားဖို့ လည်းဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်ရာ ရင်ဦးသိသင့်သည်ဟုလည်းထင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့်
ရင်ဦး ကို မလွတ်တမ်းဖက်ထားရင်း ဖြစ်ခဲ့တာတွေ အကုန်ပြောပြလိုက်သည်။ မင်္ဂလာဆောင်ခါ နီး မှာတောင် မမ သူ့ထံလာသေးသည် ကိုပါ မချန်တော့ပေ။
“ယုံပါတယ်၊ မင်းက ဒါမျိုးဆိုလက်မနှေးဘူးဆိုတာ၊”
“သူလက်ထပ်မယ် ဆိုတာမှမပြောတာ၊ အဲဒီထဲက ကွဲသွားတာ အခုပြန်တွေ့တယ် အဲဒါပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် အခုငါ့မှာ မင်းရှိနေပြီ၊ ငါဘယ်တော့မှ သူနဲ့ ပတ်သက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး၊
ငါက တိပေးတယ်ကွာ၊”

“အဲဒီ အမက လှတယ်နော်၊ ဘော်ဒီကလဲ ရှယ်ပဲ၊ မင်းကိုလဲ ကြွေပုံရတယ်”
“အခုငါက အရင်ရဲထက်မှ မဟုတ်တော့ပဲ၊ သူ့ဖာသာဘာဖြစ်ဖြစ် ငါနဲ့ မဆိုင်တော့ဘူးလေ၊ ငါနဲ့ ဆိုင်တာက မင်းပဲ ရင်ဦး၊ ငါမင်းကိုချစ်တယ်၊ မင်းကို ချစ်မိတော့မှ တကယ်ချစ်တဲ့
အချစ် ကို ငါနားလည်ခဲ့တာ”
“အဲဒီလောက် မလိုပါဘူးကွာ၊ အခုလဲ မင်း ငါ့ကိုရနေပြီပဲ၊ မငး်အရင်က ကိစ္စတွေကိုလည်း ငါ စိတ်မဝင်စားဘူး၊ တခုပဲရှိတယ် အဲဒီမိန်းမ နဲ့ နောက်ကိုဘယ်တော့မှ မပတ်သက်ပါနဲ့”
ရင်ဦး အသံက တုန်နေသလို မျက်လုံးမှာလည်း မျက်ရည်တွေဝိုင်းနေ၏။
“အေးပါ၊ ငါကတိပေးပါတယ်၊ ငါ့မှာ မင်းရှိနေပြီးသားဆိုရင် သူလဲ ဆင်ခြင်မှာပါကွာ”
ပါးချင်းအပ်ကာပွတ်ရင်း ရဲထက်ချော့ရသည်။ အစပိုင်းတုန်းက ဘာမှမဖြစ်သလိုမေးနေသော် လည်း ရင်ဦး ဒီကိစ္စ အပေါ်မှာစိုးရိမ် စိတ်ရှိတာသိလာရသည်။ ဒီအတွက် စိတ်ထဲမှာ
ကျေနပ်သလိုလိုဖြစ်မိသည်။ ရင်ဦးကို မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး ငိုမလိုမျက်နှာထား နှင့် ရင်ဦး၏ ပါးပြင်၊ နဖူး ပြင်တွေကို နမ်း မိသည်။ နမ်းနေရင်း ရင်ဦးပါးပြင် ပေါ်မှာ
မျက်ရည် တွေစီးကျလာတာကို သိလိုက်ရ၏။
“ရင်ဦး၊ ဘာဖြစ်တာလဲ၊ မင်းကို ငါအရမ်းချစ်တယ်၊ ငါတကယ်ပြောတာ၊ မင်းကိုဘယ်တော့မှ မခွဲဘူး၊ ငါပြောမယ် ဂိမ်းဆိုင်ဖွင့် ဖို့စဉ်းစားတာ မင်းကိုခွဲသွားရမှာစိုး လို့ ဒီမှာပဲ
ဝင်ငွေရအောင်ရှာမယ် ဆိုပြီး ငါလုပ်တာ၊ မင်းနားက ငါဘယ်မှ မသွားဘူး၊ မင်းလဲ ငါ့ကို ထားမသွားရဘူး၊ ငါတိ့ တူတူနေကြမယ်၊ ကလေးတွေ မွေးကြမယ်၊ မင်းရော အဲဒီလို
နေချင်တယ် မဟုတ်လား”
မျက်ရည်တွေကျရင်း ရင်ဦးခေါင်းညိတ်သည်။ ပြီးတော့ ရဲထက် ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းတိုးဝင် ဖက်သည်။ ရှိုက်ကြီး တငင်ငင် ငိုနေသည့် ရင်ဦး၏ တသိမ့်သိမ့် တုန်နေသော
ကျောပြင်လေး ကို ပွတ်ပေးရင်း ဘာကြောင့် ရင်ဦး ဝမ်း နည်း နေရသည်ကို မတွေး နိုင် အောင်ပင်ရှိသည်။
“ဒါပေမယ့် ..တကယ်လို့ ငါက မင်း အပေါ် အပြစ်တခုခု လုပ်မိရင်ကော၊ မင်း ဘယ်လိုဆုံးဖြတ် မလဲ”
“ရင်ဦး မင်းငါ့ကို ချစ်လားဟင်”
မေးရသည့် မေးခွန်းက အခြေအနေအရ အူကြောင်ကြောင် နိုင်သော်လည်း ရဲထက် မေးမိသည်။
“ရဲထက်၊ ငါမင်း ကို အမှန်တရားတခုပြောစရာ ရှိတယ်”
ကိုယ်ဝန်ကြောင့် မချစ်ပါဘဲ နှင့် ရဲထက်ကို လက်ခံခဲ့သည်ဟု ရင်ဦးပြောမှာကြောက်မိသည်။ ထို့ကြောင့်
“ငါ့ကို မချစ်ဘူး ဆိုတာကလွဲရင် မင်းကြိုက်တာပြောလို့ရတယ်”
“ငါ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ် ဆိုတာညာတာ၊ ငါမင်း ကိုတမင်လိမ်ပြောခဲ့တာ၊ မင်းစိတ်ကို စမ်း ချင်ရုံသက်သက်ပဲ”
ရဲထက် ခေါင်းထဲမှာ ဝုန်းကနဲမြည်သွားသည်။ အလန့်တကြားဖြင့် ရင်ဦးကို တွန်းဖယ်ထုတ် လိုက်မိသည်။ ရင်ဦး ကလည်း အတင်းပြန်တိုးဝင်ပြီးဖက်သည်။
“ငါ့ကို ရိုတ်ချင်ရိုတ်သတ်ချင်သတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ငါပြောတာအရင်နားထောင်ပါ၊ တိုက်ပျက်မှာ မင်းက အနိုင်ကျင့်ခဲ့ ပေမယ့် ငါမင်း ကို မုန်းသွားရမယ့် အစား ….ငါ …မင်းကို
…..ရဲထက် ….မင်း ငါညာခဲ့တာကို ခွင့်လွှတ်ရင် ငါ .. …မင်း အတွက် …ကလေး..တကယ်မွေးပေးချင်ပါတယ်”
မျက်ရည်လည်ရွဲ နှင့်တောင်းပန်နေသည့် ရင်ဦးကို ကြည့်ရင်း ရဲထက် ဘာပြောရမှန်းမသိ အောင်ဖြစ်သွားရသည်။
“ငါ့ကိုခွင့် လွှတ်ပါရဲထက်၊ ခွင့် မလွှတ်ဘူးဆိုလဲ ငါထွက်သွားပါမယ်”
“မင်း ငါ့ကို ချစ်လားရင်ဦး”
မျက်ရည်တွေ နှင့် စိုက်ကြည့်ရင်း ရင်ဦး နှုတ်ခမ်းပါးလေး တွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ တော်တော် ကြာ အောင် စိုက်ကြည့် နေပြီးမှ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“ဒါဆိုလဲ ပြီးပြီလေ”
“ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်တယ်ပေါ့”
“မင်း က ခေါင်းပဲ ညိတ်ပြနေတာ၊ ပါးစပ် ကပြောဦးလေ”
“ငါရှက်တယ်၊ နောက်ကျရင်တော့ ပြောမှာပါ၊ ခုတော့ ငါလဲ မင်းလိုပဲလို့ပဲ နားလည်ပေးပါ”
မျက်ရည်တွေ နှင့်ပါးပြင်ကို နမ်းလိုက်ပြီး နားမလည်သေးသည့် အပိုင်းတွေကိုပြန်တွေးကြည့် နေမိသည်။ ငိုရတာ မောသွားပုံရသည့် ရင်ဦးကတော့ ရဲထက် ရင်ခွင်မှာ ငြိမ်
သက်နေသည်။ ရဲထက် ကို ချစ်သည်ဟု မပြောသော် လည်း ရင်ဦး ဝန်ခံခဲ့သည်။ ရဲထက် လည်း ချစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီချစ်စိတ်က ဘယ်လိုပေါ်လာသလဲ ဆိုတာ တွေး
လို့ မရပါ။ မနေ့က ရင်ဦး ဒီအိမ်ကို ရောက်မလာခင် အထိ ရဲထက် ရင်ဦးကို မချစ်သေးတာ ကျိန်းသေသည်။ ရင်ဦးလည်း ဒီလိုပဲ လားသိချင်သည်။ ရင်ဦးကတော့ သူ့ကို
အနိုင်ကျင့် ပေမယ့် မမုန်းခဲ့ဟု ဆို၏။ အဓမ္မ အကျင့် ခံရသည့် မိန်းကလေးက အဓမ္မ ကျင့်သည့် ယောက်ျားကို ချစ်သွားသည် ဆိုတာကတော့ ဆန်း၏။
“ရင်ဦး”
“ဘာလဲ”
“မင်း ငါ့ကို ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်တုန်းက သိတာလဲ”
“အိမ်ပေါ်ကို မင်းစက်ဘီးကြီးထမ်းတက်လာတုန်းက၊ မင်းဒီလို လုပ်လိမ့်မယ်လို့ လုံးဝ မျှော်လင့် မထားခဲ့ဘူးလေ၊ ငါ့ကို မင်းခေါ်ထားတော့မယ် ဆိုတာလဲ မင်းမပြောခင်က
ထဲက ငါသိနေတယ်၊ ငါညာတာပါဆိုပြီး ပြန်ဖို့ စဉ်းစား သေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် ပြောလို့ကို မထွက်ဘူး၊ အဲဒါနဲ့ ပဲ ငါလဲ မင်းဆီမှာ သောင်တင်သွားတာ”
“မင်း ငါ့ကို ဘာလို့ ညာတာလဲ”
“ဟာ ရှက်တယ်ကွာ၊ နောက်မှ ပြောပြမယ်”
“ရှက်တဲ့ သူကလည်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့”
ရဲထက်ရင်ခွင် ထဲကနေ အတင်းတိုးထွက်သွားပြီး အဝတ်အစားတွေကို ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် ဖြင့် ပြန်ဝတ်နေသောရင်ဦး ကိုကြည့်ပြီး ရဲထက်ပြုံးမိသည်။
“ဘာပြုံးတာလဲ၊ မင်းလဲ အကျ ႌပြန်ဝတ်တော့”
“မင်း နဲ့ ငါ နှစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတာ ဘယ်လိုနေနေ ပေါ့၊ မေမေ တို့ ပြန်မလာခင် အထိတော့ ငါနေချင်သလိုနေ မှာ”
“မင်း မျက်နှာပြောင်တယ် ဆိုတာတော့ သိတယ်၊ ဒီလောက် အရှက်နဲ လိမ့်မယ်တော့ မထင်ဘူး၊ အင်းလေ ရန် ဖြစ်တာတောင် လှန်ပြတဲ့ ကောင်စားဆိုတော့”
“ဒါပေမယ့် မင်း အဲဒီထဲက ငါ့ကို ခိုက်သွားတာ မဟုတ်လား”
ရင်ဦး မျက်နှာ ရဲကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လက်သီးဆုပ်ကာ ရဲထက်ဆီ ပြေးလာ၏။ အနားရောက်တော့ မှ သက်ပြင်း ချ ကာ ပြန်လှည့်သွား၏။ တော်တော် ရှက်သွားမှန်း သိလို့
ဘယ်လို ပြန်ချော့ ရင်ကောင်း မလဲ စဉ်းစားနေခိုက် ရင် ဦး ကောက်ကာငင်ခါ ပြောချလိုက်သည့် စကားကြောင့် ရဲထက် မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။
“အခုငါ့မှာလဲ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာမဟုတ်ဘူးဆိုတော့ အလောတကြီး လက်ထပ်ဖို့မလိုသေး ဘူး၊ ကိုယ့်အိမ်ပဲ ကိုယ်ပြန်ရင်ကောင်းမလားလို့ ငါစဉ်းစားနေတယ်”
ရင်ဦး စကားကြောင့် ရဲထက်ငိုင် သွားသည်။ ကောက်ခါငင်ခါ ဒီလိုထပြောမည်ဟု လုံးဝ ထင် မထားမိခဲ့ပါ။ ခုလေးတင် ငိုကြီးချက်မ နှင့် တောင်းပန်နေခဲ့သူကစိတ်ပြောင်း
ချင်တော့ လည်း ချက်ချင်းပင်။
“အိမ်ပြန်ရင် မင်းအဆူခံရမှာပေါ့”
“တညတလေ လောက်နဲ့ တော့ နည်းနည်းပါးပါး နားပူခံလိုက်ရင်ပြီးပါတယ်၊”
“ဒါဆိုရင် ငါတို့က ဘာလဲ”
“ငါက မင်းရည်းစားလေ၊ အိမ်ကို တဖြည်းဖြည်း အသိပေးပြီးတော့မှ ဆက်လုပ်ကြတာပေါ့”
ရင်ဦး ဒီလောက်စိတ်အပြောင်းအလဲမြန်မည်ဟု ရဲထက်မထင်ပါ။ ဒါကလည်း ရင်ဦး မိန်းမ ပိုဆန် လာတာဖြစ် ချင် ဖြစ်နိုင်သည်။ မိန်းမတွေက စိတ်အပြောင်းအလဲမြန်တတ်သည်
မဟုတ် ပါလား။ ဒီလို မိန်းမဆန်ခြင်း မျိုး ကိုတော့ လက်မခံ နိုင်ပါ။ လက်နှစ်ဖက် နှင့် ခါးကိုကျကျနန ထောက်ပြီး ပြောနေသည့်ဟန်က တကယ့်ချစ်စရာ မိန်းက လေး တယောက်
၏ အသွင်အပြင် ဖြစ်သည်။ ရဲထက် ပြန်မလွှတ်နိုင်ပါ။ ရင်ဦးကို ဘယ်လိုမှ မခွဲနိုင်တော့တာ ကိုယ့်ဖာသာ သိ၏။ ရဲထက် အဖြေစကားကို စောင့်နေသော ရင်ဦးကို ဂရုမထားသလို
နှင့် အဝတ်အစားပြန်ဝတ် ရင်း အကြံထုတ်ရသည်။

“ဒါဆိုလဲ ရည်းစားလေး လာပါဦး”
လက်ယပ်ခေါ်လိုက်တော့ တရွေ့ရွေ့ နှင့် အနားကိုရောက်လာသည်။ ဖက်လိုက်တော့လည်း ပျော့ပျော့ လေး ပါလာ၏။ ရင်ဦး ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ကူးရရာ
လျှောက်ပြောနေသော်လည်း စိတ်ထဲမှာ တွေတွေဝေဝေ ရှိပုံရ သည်ဟု ကောက်ချက်ချလိုက်မိသည်။
“မင်းစိတ်ချပါ၊ ငါ ပြန်သွားလည်း မိန်းကလေးလိုပဲ နေမှာပါ၊ မင်းနဲ့ လည်း နေ့တိုင်းတွေ့နေမှာ ပါ၊ အားလုံးက ငါ မိန်းကလေး ပြန်ဖြစ်သွားတာကို သိသွားကြပြီးရင်
လက်ထပ်ပြီးတူတူ နေကြ မယ်လေ၊ နော်”
ရဲထက် ခါးကိုဖက်ပြီး ညင်ညင်သာသာပြောသည်။
“အဲဒီစိတ်ကူးတွေ ဘယ်တုန်းက ဝင်လာတာလဲ”
“ခုလေးတင်ပဲ၊ ဒီမနက် အထိငါတွေ ဝေနေတာ၊ မင်းကိုလည်း အမှန်အတိုင်းပြောချင်ပေမယ့် ပြောမထွက်ဘူး၊ ခုပြောလိုက်ရပြီဆိုတော့ ငါ့ရင်ထဲပေါ့သွားတယ်”
“တို့ ဒီမှာ တူတူနေခဲ့တာပဲ၊ မင်းတကယ်ကိုယ်ဝန် ရှိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“မဖြစ်နိုင်ပါဘူး”
“ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ၊ ကံကြမ္မာ ဆိုတာ ဘယ်သူမှကြိုတွေးလို့ မရဘူး၊ တို့ ဒီအခြေအထိ ရောက်လိမ့်မယ်လို့ မင်းလဲ မထင်ဘူး၊ ငါလဲ မထင်ခဲ့ဘူး၊ဒါပေမယ့် မထင်
တာတွေ ဖြစ်လာရ တယ် မဟုတ်လား”
“အဲဒီ အတွက် ငါကျေနပ်ပါတယ်၊ အဲဒါကိုတော့ မင်းယုံပါ”
ရဲထက် ယုံပါသည်။ ရင်ဦး၏ မယုံနိုင်စရာ အပြုအမူတွေက သူ့ကို ယုံကြည်စေခဲ့ပါသည်။ တိုက်ပျက်ကြီးက ကိစ္စ မှာ အလိုမတူခဲ့သော်လည်း မနေ့က ဒီအိမ်ကိုရောက်လာ
သည်မှ စပြီး ရင်ဦး သူ့ကို အရာရာကြည်ဖြူခဲ့သည်။ လို လိုလားလားပုံအပ်ခဲ့သည်။ ရဲထက် အလိုကျ အတိုင်း ယောက်ျားရှာတယောက် အသွင်ကို လုံးဝဖျောက်ပစ်ဖို့ ကြိုး
စားခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် လည်း တခါမှ မချစ်ဖူးသည့် အချစ်မျိုးဖြင့် ရင်ဦးကို ရဲထက် ချစ်မိသွားခဲ့သည်။
“မင်း တကယ်ပြန်မှာပေါ့”
“အင်း”
“ဒါဆိုရင်တော့ ငါက မမစောကလျာလှိုင် နဲ့ပြန်ပတ်သက်မိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ရဲထက်၊ မင်း ယောက်ျားမဟုတ်လား”
“နွေးနွေး ကလည်း ပြန်လာတော့မယ်”
“ဘာပြောတယ်”
ဒီတခါတော့ ရင်ဦး မျက်လုံးတွေ မီးဝင်းဝင်းတောက်သွားသည်။ ရဲထက် လက်ထဲကနေရုန်းထွက် သွား၏။ ရဲထက် ကလည်း အသာလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
“မင်း နွေးနွေး နဲ့ ဘာမှ ပတ်သက်စရာအကြောင်းမရှိဘူး၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ် မင်းသူ့ကိုကြည့်လဲ မကြည့်ရဘူး၊ စကားလဲ မပြောရဘူး၊ သူနဲ့ ဝေးဝေးမှာနေပါ”
“နွေးနွေးက မင်းရည်းစားလား၊ မင်းပြောတော့ မင်းရည်းစားက ငါဆို”
“ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါကြောင့်ပြောတာ၊ နွေးနွေးကလည်း …မင်း …မင်း ..ကိုချစ်နေတယ်၊ မင်း က ဖွင့် မပြော သေးလို့သာ။ သူ့ကို ငါအရမ်းခင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းကို
သူ့လက်ထဲ မထည့် နိုင်ဘူး”
ရင်ဦး၏ အညှာကိုရဲထက်သိသွားသည်။
“နွေးနွေး က ငါ့ကိုချစ်တယ်လို့ မင်းက ဘာလို့ပြောနိုင်ရတာလဲ”
“ရန်ကုန် မသွားခင်နေ့က ငါအတင်းမေးလို့ သူဝန်ခံတယ်၊ မင်းက ငါ့ကိုငဲ့ပြီးရှေ့တက်မလာတာလို့လဲပြောတယ်၊ အဲဒီအချိန်မှာ ငါကလဲ မင်းကို …..၊ ငါ …ငါ … အရမ်းစိတ်
ဆင်းရဲခဲ့ရတယ်၊ နွေးနွေး မရှိတုန်း ဟိုမိန်းမက မင်းကို ပြန်ချိတ်ဖို့ လုပ်လာတော့ နွေးနွေး ဘက်ကနေ ကူဖို့ ငါလာခဲ့တာ၊ ဒါပေမယ့် အမှတ်မထင် မင်းစိတ်ကို စမ်းလိုက် တာက
နေ ..ငါ မခွာနိုင်အောင်ဖြစ်သွားရတယ်၊ မင်းကို ငါသူ့လက်ကနေလုခဲ့မိပြီ၊ ထပ်ပြီး အနိုင်မကျင့် ချင်တော့ ဘူး၊ မင်းငါ့ကို တကယ်ချစ်တယ် ဆိုရင် သူနဲ့ ရှေ့ဆက် မပတ်သက်
ပါနဲ့တော့”
ပြောရင်း ရင်ဦးငိုသည်။ ရဲထက် လည်း သူ့ အခြေအနေကို နားလည်လိုက်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီဟာတွေ ထက်အ ရေးကြီးတာက ရင်ဦး အိမ်မပြန်ဖို့ ဖြစ်သည်။
“ဟုတ်ပြီ၊ ဒါဆိုရင် ငါ မစောကလျာလှိုင်နဲ့ လည်း မပတ်သက်ဘူး၊ နွေးနွေး နဲ့လည်းဝေးဝေး နေ မယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းငါ့ကို ခွဲမသွာရဘူး၊ ဘယ်လိုလဲ”
ရဲထက် ရင်ခွင်ထဲသို့ ရင်ဦးပြိုကျလာပြန်သည်။
“မင်းတကယ် ငါနဲ့ မခွဲနိုင်တာလား”
မျက်ရည်တွေကြားက အပြုံးနှင့် မေး၏။ မိနစ် ပိုင်းလောက်အတွင်းမှာပင် ငိုလိုက် ရယ်လိုက်၊ အမျိုးမျိုး စဉ်းစား ဆုံးဖြတ်လိုက် လုပ်နေသောရင်ဦးကို ကြည့်ရင်း
“သူတို့လိုလူတွေက စိတ်နေ စိတ်ထားသူများနဲ့တူတာ မဟုတ် ဘူး” ဟု မမနီနီ ပြောဖူးတာပြန်သတိရသည်။ ချစ်မိသည့် နောက် တော့လည်း သည်းခံခွင့်လွှတ်ရပေမည်။
“တကယ်ပေါ့၊ ခွဲနိုင်ရင် မင်းပြန်မယ် ဆိုကထဲက လွှတ်ပေးလိုက်တော့မှာပေါ့”
“တိုက်ပျက်မှာ မင်းငါ့ကို အနိုင်ကျင့်တုန်းက ငါအရမ်းစိတ်ဆိုးခဲ့တာ၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါကိုပဲ အမြဲသတိရ နေတယ်၊ ငါ အဲဒီအချိန်ထဲက ရူးသွားတယ် ထင်တာပဲ၊ ငါ တို့ ဂိမ်း
ဆိုင်မြန်မြန် ဖွင့် ကြရအောင် နော်”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ရင်ဦး ညက အိမ်ပြန် မအိပ်ပါ ဆိုသည့် စကားကြောင့် နွေးနွေး အံ့သြသွားရသည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် နွေးနွေး ဆီမှာ တခါတလေ အိပ်တတ်သည်မှ အပ ဒီလို မလုပ်တတ်ပါ။ နွေးနွေး
ဆီမှာ အိပ်သည်ဆိုလျှင် သူ့ အိမ်ကလည်း စိတ် ချ၏။
“အန်တီ တို့လဲ သမီး ဆီမှာပဲထင်တာ၊ သမီး ရန်ကုန်သွားနေတာကို မေ့နေကြတယ်။ မနက်ရောက်မှ သမီး မရှိ တာ သတိရလို့ အခု ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်စုံစမ်းနေကြတာပဲ၊ ခုထိ
သတင်း မရသေးဘူး”
အန်တီခင့် စကားကြောင့် နွေးနွေးလည်း စိတ်ပူသွားသည်။
“သမီး တို့ က လမ်းမှာ ကားပျက်နေလို့ သန်းခေါင်ကျော် မှ အိမ်ပြန်ရောက်တယ် အန်တီ”
“သူ့ယောက်ျားလေး အပေါင်း အသင်းတွေဆီ လိုက်မေးနေတာပဲ၊ သတင်းမရရင်တော့ ရဲတိုင်တော့မယ်”
“သမီး လဲ လိုက်စုံစမ်းပေးပါ့မယ် အန်တီ”
ဖုန်းနံပါတ်ပေးထားတာ တောင်မှ တကြိမ်မှ မဆက်သည့် ရဲထက်ကို အမြင်ကပ်ကပ် နှင့် ရင်ဦး ဆီ အရင်လာ ခဲ့ ခြင်းဖြစ်သည်။ ရင်ဦး အတွက် နွေးနွေး တကယ်စိတ်ပူပါသည်။
ဟိုမေး ဒီမေး လိုက်မေးဖို့ကလည်း နွေးနွေး တ ယောက်ထဲ မဖြစ်ပါ။ ရဲထက် ကို အဖေါ်ခေါ်မှ ဖြစ်တော့မည်။ ရဲထက်က ရင်ဦးကို ကြည့်မရပေမယ့် နွေးနွေး အ ကူ အညီတောင်း
ရင်တော့ လုပ်ပေးလိမ့်မည် ထင်ပါသည်။ နွေးနွေး စက်ဘီး ခြင်းကလေး ထဲမှာ ရဲထက် အတွက် လက်ဆောင်ပါသည်။ အဲဒါ နှင့် ချော့ပြီး အကူ အညီတောင်းဖို့ စိတ်ကူးရ၏။
ရန်ကုန် ရောက်နေတုန်းက ဖုန်းမ ဆက်သည့် ကိစ္စ ကိုတော့ နောက်မှပဲ ရန်တွေ့တော့မည်။ လောလောဆယ် ရင်ဦး ကိစ္စ က ရှိသေး၏။
ရဲထက် တို့ ခြံတံခါး က ချိတ်ကလေး ကို ဖြုတ်ပြီး အထဲသို့ ဝင်လာပြီး ရပ်လိုက်မှ အိမ်ရှေ့သံဆန်ကာ တံခါးကို သော့ခတ် ထားသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ အခုန ရင်ဦးတို့ အိမ်
မသွားခင် ခါတိုင်းရဲထက် ရှိတတ်သည့် ဆိုင်ရှေ့ မှာ မ ယောင် မလည် ကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ရဲထက် မရှိပါ။ အိမ်ကလည်း သော့ခတ်ထားသည် ဆိုတော့ ရဲထက် လည်း ရင်ဦး ကို ၀ိုင်းရှာပေး နေသလားဟု တွေးရင်း နွေးနွေး ပြုံးလိုက်မိသည်။
“ဘာပြောတယ်”
အိမ်ထဲက ကြားလိုက်ရသည့် အသံက ရင်ဦး အသံလို့ ထင်သည်။ ခြေရင်း ဖက်ကလို့ ထင်ပြီး ပြေးအကြည့်မှာ နောက်ထပ် ကြားလိုက်ရသည့် အသံကြောင့် ရင်ဦး ဆိုတာသေ
ချာသွားသည်။
“မင်း နွေးနွေး နဲ့ ဘာမှ ပတ်သက်စရာအကြောင်းမရှိဘူး၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ် မင်းသူ့ကိုကြည့်လဲ မကြည့်ရဘူး၊ စကားလဲ မပြောရဘူး၊ သူနဲ့ ဝေးဝေးမှာနေပါ”
အိမ်မပြန်ဘဲ ရဲထက်ကို ရန်လာလုပ်နေသလား ဟုတွေး လိုက်မိသေးသော်လည်း နောက်ထပ်ကြားလိုက်ရသည့် ရဲထက် ၏ စကား ကြောင့် နွေးနွေး ရင်ဘတ်ကို ဖိလိုက်မိ၏။
ရဲထက် အသံ အဆုံးမှာ ရင်ဦး ပြန်ပြောသည့် စကား တွေကို ခေါင်းလေး မော့ကာ နားစွင့်ရင်း နွေးနွေး ခေါင်းတွေ နောက်ကျိရီ ဝေလာ၏။
“နွေးနွေးက မင်းရည်းစားလား၊ မင်းပြောတော့ မင်းရည်းစားက ငါဆို”
“ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါကြောင့်ပြောတာ၊ နွေးနွေးကလည်း …မင်း …မင်း ..ကိုချစ်နေတယ်၊ မင်း က ဖွင့် မပြော သေးလို့သာ။ သူ့ကို ငါအရမ်းခင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းကို သူ့
လက်ထဲ မထည့် နိုင်ဘူး”
“နွေးနွေး က ငါ့ကိုချစ်တယ်လို့ မင်းက ဘာလို့ပြောနိုင်ရတာလဲ”
“ရန်ကုန် မသွားခင်နေ့က ငါအတင်းမေးလို့ သူဝန်ခံတယ်၊ မင်းက ငါ့ကိုငဲ့ပြီးရှေ့တက်မလာတာလို့လဲပြောတယ်၊ အဲဒီအချိန်မှာ ငါကလဲ မင်းကို …..၊ ငါ …ငါ … အရမ်းစိတ်ဆင်းရဲ
ခဲ့ရတယ်၊ နွေးနွေး မရှိတုန်း ဟိုမိန်းမက မင်းကို ပြန်ချိတ်ဖို့ လုပ်လာတော့ နွေးနွေး ဘက်ကနေ ကူဖို့ ငါလာခဲ့တာ၊ ဒါပေမယ့် အမှတ်မထင် မင်းစိတ်ကို စမ်းလိုက် တာက နေ ..ငါ
မခွာနိုင်အောင်ဖြစ်သွားရတယ်၊ မင်းကို ငါသူ့လက်ကနေလုခဲ့မိပြီ၊ ထပ်ပြီး အနိုင်မကျင့် ချင်တော့ ဘူး၊ မင်းငါ့ကို တကယ်ချစ်တယ် ဆိုရင် သူနဲ့ ရှေ့ဆက် မပတ်သက်ပါနဲ့တော့”
“ဟုတ်ပြီ၊ ဒါဆိုရင် ငါ မစောကလျာလှိုင်နဲ့ လည်း မပတ်သက်ဘူး၊ နွေးနွေး နဲ့လည်းဝေးဝေး နေ မယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းငါ့ကို ခွဲမသွားရဘူး၊ ဘယ်လိုလဲ”
ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီနည်း။ ရင်ဦးက နွေးနွေးလက်ကနေ ရဲထက်ကိုလုယူသည်။ ရဲထက်ကလည်း ရင်ဦးကို ချစ် သည် တဲ့။ ကိုယ့်နားပင် ကိုယ်မယုံ နိုင်ပါ။ ရင်ဦး
ဘာကြောင့်ပျောက်နေသည် ဆိုသည့် အဖြေကိုသိလိုက်ရ သော် လည်း နွေးနွေး ရင်ထဲ ဆို့သွားသည်။ ရက်ပိုင်း လောက် အချိန်လေးအတွင်း မှာ ဘယ်လိုမှ အစပ်အဟပ်မတည့်
သူ နှစ်ယောက်က ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြသည် ဆိုတာ ယုံနိုင်ဖွယ် မရှိပါ။ ဒါပေမယ့် ရင်ဦး အသံက အရင်လို ယောက်ျားသံ ဖြစ်အောင် တမင်လုပ်ပြောသည့် အသံ မျိုးမ
ဟုတ်တော့ဘဲ သဝန်တိုသည့် မိန်းမ တယောက်၏ ခါးသီး စူးရှ သောအ သံ ဖြစ်နေတာကို နွေးနွေး ခံစားမိသည်။
စက်ဘီး ဆီ ခေါင်းငိုက်စိုက် နှင့် ပြန်လျှောက်လာရင်း ခြင်းထဲက အထုပ်လေး နှစ်ထုပ်ကို မျက်စိရောက်သည်။ မတည့်ကြသည့် ရင်ဦး နှင့် ရဲထက်ကို စချင်လို့ တယောက် တ
ထည်စီပေးဖို့ တီရှပ်ဆင်တူ နှစ်ထည် ဝယ်လာ သည်။ နွေးနွေး ပေးသည့် တီရှပ် ဆင်တူဖြင့် လမ်းမှာ သူတို့ နှစ်ယောက် မျက်နှာ ချင်းဆိုင်တွေ့ရင် အတော် ရယ် စရာကောင်း
လိမ့်မည် ဟု နွေးနွေး ထင်ခဲ့ပါသည်။ အခုတော့ ဒါသည်ပင် နိမိတ် တခုလိုဖြစ်ခဲ့ ရပြီ။
ကျွပ်ကျွပ် အိတ်နှင့် ထည့်ထားသည့် အထုပ်နှစ်ထုပ် ကို သော့ခလောက်မှာ ချိတ်ပေးခဲ့ပြီး လေးကန်သောခြေ လှမ်းတွေ နှင့် စက်ဘီးတွန်းကာ ထွက်လာသော နွေးနွေး ခြံဝ
အရောက် တွင် ဆိုင်ကယ်လေး တစီး ထိုးဆိုက် လာ ၏။
“ညီမ ရေ၊ ဒါ ရဲထက်တို့ အိမ်လား”
ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းလာသည့် လုံးကြီးပေါက်လှ ခပ်ချောချော အမ တယောက်က မေးလာသည့် အခါ နွေးနွေး သော့ခတ်ထားသည့် တံခါးဆီ ညွှန်ပြလိုက်ပြီး
“ဟုတ်ကဲ့ မမ၊ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊ သော့ခတ်ထားလို့ သမီးတောင်ပြန်တော့ မလို့”
“အော် …ကျေးဇူးပဲ နော်”
အိမ်ဖက်ကို တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်ပြန်တက် ပြီး မောင်းထွက်သွားသည်။ နွေးနွေး ပြန်ရမည့်လမ်းက သူမ ထွက်သွားရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဖက်ဖြစ်၏။ အိမ်ဖက် သို့
မကြည့်မိအောင် စိတ်ကိုတင်း ပြီး နွေးနွေးလည်း စက် ဘီး လေးပေါ်သို့ တက်ကာ နင်းထွက်လာခဲ့သည်။

ပြီးပါပြီ။

ZG